Tego e-booka otrzymujesz dzieki:

www.ksiazkidosluchania.tnb.pl

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu
jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotek

ę Narodową z egzemplarza

pochodz

ącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza,

że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Mickiewicz/Ballady/Powr%C3%B3t_taty

Adam Mickiewicz

Powrót taty

BALLADA

„Pójd

źcie, o dziatki, pójdźcie wszystkie razem

Za miasto, pod s

łup, na wzgórek;

Tam przed cudownym kl

ęknijcie obrazem,

Pobo

żnie zmówcie paciórek.

Tato nie wraca: ranki i wieczory
We

łzach go czekam i trwodze;

Rozla

ły rzeki, pełne zwierza bory,

I pe

łno zbójców na drodze”.

Słysząc to dziatki, biegną wszystkie razem,
Za miasto, pod s

łup, na wzgórek;

Tam przed cudownym kl

ękają obrazem,

I zaczynaj

ą paciórek.

Ca

łują ziemię, potem: w imię Ojca,

Syna i Ducha

Świętego,

Bądź pochwalona przenajświętsza Trójca
Teraz i czasu wszelkiego.

Potem: ,,Ojcze Nasz" i ,,Zdrowa

ś i Wierzę",

,,Dziesi

ęcioro" i koronki,

A kiedy ca

łe zmówili pacierze,

Wyjm

ą książeczkę z kieszonki:

I litanij

ą do Najświętszej Matki

Starszy brat

śpiewa, a z bratem:

„Naj

świętsza Matko, przyśpiewują dziatki,

Zmi

łuj się, zmiłuj nad tatem!”

Wtem s

łychać turkot, wozy jadą drogą,

I wóz znajomy na przedzie;
Skoczy

ły dzieci, i krzyczą, jak mogą:

„Tato, ach tato nasz jedzie!”

Obaczy

ł kupiec, łzy radosne leje,

Z wozu na ziemi

ę wylata:

„Ha, jak si

ę macie, co się u was dzieje?

Czy

ście tęskniły do tata?

Mama czy zdrowa? ciotunia? domowi?
A ot! rozynki w koszyku…”
Ten sobie mówi, a ten sobie mówi,
Pe

łno radości i krzyku.

„Ruszajcie! kupiec na s

ługi zawoła,

Ja z dzie

ćmi pójdę ku miastu”.

Idzie… a

ż zbójcy obskoczą dokoła,

A zbójców by

ło dwunastu.

Brody ich d

ługie, kręcone wąsiska,

Wzrok dziki, suknia plugawa;
No

że za pasem, miecz u boku błyska,

W r

ęku ogromna buława.

Krzykn

ęły dziatki, do ojca przypadły,

Tul

ą się pod płaszcz na łonie,

Truchlej

ą sługi, struchlał pan wybladły.

Dr

żące ku zbójcom wzniósł dłonie:

„Ach! bierzcie wozy, ach! bierzcie dostatek,
Tylko puszczajcie nas zdrowo,
Nie róbcie ma

łych sierotami dziatek,

I m

łodej małżonki wdową”.

Nie s

łucha zgraja, ten już wóz wyprzęga,

Zabiera konie, a drugi:
„Pieni

ędzy” krzyczy, i buławą sięga;

Ów z mieczem wpada na s

ługi.

Wtem: „Stójcie, stójcie!” krzyknie starszy zbójca,
I sp

ędza bandę precz z drogi,

A wypu

ściwszy i dzieci i ojca,

„Id

źcie, rzekł, dalej bez trwogi”.

Kupiec dzi

ękuje, a zbójca odpowie:

„Nie dzi

ękuj! wyznam ci szczerze,

Pierwszybym pa

łkę strzaskał na twej głowie,

Gdyby nie dziatek pacierze.

Dziatki sprawi

ły, że uchodzisz cało,

Darz

ą cię życiem i zdrowiem;

Im wi

ęc podziękuj za to, co się stało,

A jak si

ę stało, opowiem:

Zdawna ju

ż słysząc o przejeździe kupca,

I ja i moje kamraty,
Tutaj za miastem, przy wzgórku, u s

łupca,

Zasiadali

śmy na czaty.

Dzisiaj nadchodz

ę, patrzę między chrusty:

Modl

ą się dziatki do Boga;

Słucham, z początku porwał mię śmiech pusty,
A potem lito

ść i trwoga.

Słucham, ojczyste przyszły na myśl strony,
Bu

ława upadła z ręki:

Ach! ja mam

żonę, i u mojej żony

Jest synek taki male

ńki.

Kupcze, jed

ź w miasto; ja do lasu muszę.

Wy, dziatki, na ten pagórek
Biegajcie sobie, i za moj

ą duszę

Zmówcie te

ż czasem paciórek”.