Mary Margaret Kaye
Śmierć w Berlinie

Death in Berlin
Przełożył: Andrzej Keyha

Wydanie oryginalne: 1955

Wydanie polskie: 1997

iMN

Wszystkim żonom wojskowych, które - jak ja –

były wiernymi towarzyszkami swoim mężom.

Słowo wstępne

To wszystko mogło się wydarzyć w Berlinie w 1953 roku. Osiem lat po kapitulacji

Rzeszy, osiem lat przed wzniesieniem haniebnego Muru, który podzielił miasto i
mieszkańców na Wschodnie i Zachodnie sektory.

Brytyjska jednostka wojskowa mojego męża stacjonowała wówczas w Niemczech.

Miejscem dyslokacji był Berlin, skąd po dziesięciu dniach od naszego przybycia wezwano
małżonka do Anglii. Rozkaz to rozkaz, nawet jeśli nie zapewnia zakwaterowania dla rodziny.

Konkretnie dla mnie i naszych dwóch córeczek. Mąż wyjechał, my pozostałyśmy do czasu
znalezienia odpowiedniego garnizonowego mieszkania. Rozłąka trwała kilka tygodni i
właśnie wtedy powstał pomysł tej powieści. Zrodził się podczas długich spacerów po
cienistych, zielonych przedmieściach między Herr Strasse a Grunewaldem, wśród

opuszczonych, zdewastowanych rezydencji, zamieszkanych jeszcze nie tak dawno przez
nazistowską elitę. Powstał z zadawanych sobie pytań, kim byli ich lokatorzy i co się z nimi
stało.

Berlin przedstawiony w tej powieści jest miastem, jakie zapamiętałam. Miałam niewiele

obowiązków i dużo wolnego czasu, który wypełniałam sobie sporządzaniem podczas
wędrówek dokumentacji, może z myślą o jej literackim wykorzystaniu. Gromadziłam dane o
metropolii obróconej w ruinę, a zwłaszcza o jej części zajętej przez Rosjan. Kreśliłam szkice

Maifeld - gigantycznego i pompatycznego centrum sportowego zbudowanego przez Hitlera
na olimpiadę w 1936 roku, wykorzystywanego później na kolejne parteitagi, przejściowo

przyznanego Rosjanom, a potem nam na kwaterę główną sektora brytyjskiego.

Szkicowałam nie tylko zdewastowaną urbanistykę. Zapisywałam też drobne wydarzenia.

Jak choćby to, gdy w kilka godzin po naszym przybyciu do zdewastowanego Hotelu
Rodzinnego, skąd już na drugi dzień miano nas przenieść do brytyjskiego garnizonu, pojawiła
się przydzielona nam gosposia. Jej nerwowe zachowanie sugerowało, że to nie my jesteśmy
głównym celem jej wizyty.

Mój mąż, Goff Hamilton, był równie uważnym obserwatorem. Do dziś wspomina mnie

pochyloną nad cuchnącą wodą otwartej olimpijskiej pływalni. Dla ochrony przed mrozem
basen przykryto słomianymi plecionkami, a ja wyglądałam na kogoś, kto z uporem próbuje
zamaskować pod nimi zwłoki ofiary. Coś w tym jest, bo ta słoma była dla mnie już wtedy
trochę podejrzana... Ciężki bywa los męża autorki powieści kryminalnych.

Goff był wtedy majorem. Gdy po sześciu latach powrócił do Berlina jako szef jednostki

wojskowej w brytyjskim sektorze, zamieszkaliśmy w uroczej rezydencji z podgrzewanym
basenem i z widokiem na Hawelę. Z trudem rozpoznawałam wtedy opisane w tej powieści
miasto. Większość ruin zniknęła, przynajmniej w naszym sektorze. Rosjanie wynieśli się z
Rundfunk, chociaż pełnili wartę przy pomniku wzniesionym po zachodniej stronie Bramy
Brandenburskiej. Stróżowali też na zmianę z pozostałymi aliantami w więzieniu Spandau -

pozornie, by pilnować trzech ostatnich nazistowskich zbrodniarzy, a tak na serio, by mieć
pretekst do pobytu w Berlinie Zachodnim. Z imponujących majestatem ruin Kaiser Wilhelm

Kirche przy Kurfurstdamm pozostała nadkruszona wieża, nie dość że przemianowana na
wojenny obelisk, to jeszcze włączona w na wskroś modernistyczny kościół. W nowym
otoczeniu zatraciła romantyczny wymiar ruin Angkor Wat i wywołuje żałosne skojarzenia ze
spróchniałym zębem, który od dawna doprasza się kleszczy stomatologa.

Kilka miesięcy przed naszym wyjazdem z Berlina zaczęto budować Mur. Rósł w górę, a

wraz z nim szły w gruzy marzenia o lepszej przyszłości Europy. Byłam naocznym świadkiem
jego budowy i może właśnie dlatego do dziś wolę tamten Berlin z 1953 roku. Berlin, w
którym było więcej ruin, ale i więcej nadziei.

Prolog

Z nastaniem nocy ustał wiatr dujący od rana w porastających wydmy kępach traw i

janowca. Od morza nadeszła chłodna mgła, maskując linię brzegową i tłumiąc uderzające o
plażę fale do pomruku nie głośniejszego niż dobiegająca od zachodu jednostajna artyleryjska

kanonada.

Godzina za godziną pełzły w ciszy, aż do wzejścia księżyca. Wtedy mgła się posrebrzyła i

powiała nocna bryza, zbyt lekka jednak, by te mgłę rozproszyć.

Coś, co wyglądało na karłowaty krzak, przesunęło się znienacka, urosło, po czym

odezwało się ludzkim głosem - cichym jak szept, ale wyraźnym w nadmorskim pustkowiu.
„No to ruszamy... Ani pary z ust. Ja pierwszy, reszta za mną. Wszyscy ręce na plecy

poprzednika. Dzieci na barana. Gotowi? Naprzód...”. Nadmorska kępa zaszumiała, ale nikt
nie domyśliłby się, że sprawcą tego nie jest wiatr, a grupka uciekinierów, bezkształtna i
widmowa we mgle i wczesnym księżycu. Ukryta dotąd w krzakach janowca, zaczęła się
skradać opadającą ku plaży kozią dróżką.

Wstrzymywali oddech, ale nie mogli się skradać bezszelestnie. Kamyki i żwir urwiska

umykały im spod stóp, lądując bardziej lub mniej donośnie na plaży w dole. Zakwiliło
dziecko, a zaraz potem ciszę przerwał okrzyk kobiety, której spódnica zaczepiła się o
kolczasty drut pasterskiego ogrodzenia. Nim dotarli na plażę, mieli za sobą gehennę
przekradania się przez porastające urwisko kłujące chaszcze. Ale wreszcie osiągnęli morski

brzeg.

Za sobą pozostawili szalejące po Europie wilcze hordy, po obu stronach majowe nocne

niebo pokrywały bitewne dymy Dunkierki i Rotterdamu, ale przed nimi, za wąską, teraz
zamaskowaną mgłą cieśniną leżała Anglia.

Z mgły wynurzyła się rybacka łódź. Pomimo ciemności nocy dostrzegli człowieka, który

zanurzony po kolana brodził w przybrzeżnej wodzie, kierował dziób łodzi ku brzegowi,
wypatrywał i nasłuchiwał. Patrzył nie na nich, ale w bok - na zakole zatoki przechodzące w

pokryte zielskiem urwisko.

- Coś tu nie gra. Szybciej, szybciej! - warknął donośnym szeptem, odwrócił się do

majaczącej na łodzi postaci i dokończył:

- Pierre, żagiel w gotowości!
Dziecko znów zaczęło kwilić. Normalnie beczałoby na cały głos, ale czyjaś dłoń stłumiła

płacz z doświadczeniem osaczonego zwierzęcia.

- Ciszej tam, do cholery! - zaszeptano z łodzi i płaksa powędrowała na pokład. Tuż za nią

holowano jeszcze trójkę dzieci. Ostatnie w kolejce tuliło w ramionach kształt przypominający
sporą lalkę. Mężczyzna, który niósł dziecko, wspiął się na łódź i podał rękę drżącej kobiecie.

- Szybciej! - ponaglał ktoś w wodzie. - Szybciej, na Boga!

I właśnie wtedy ciemność przeszył ognisty blask, a cicha zatoczka zadrżała od serii

pocisków, okrzyków i tupotu wojskowych butów zbiegających urwiskiem na plażę.

Sternik i przewodnik bez słowa chwycili burty i skierowali łódź na głębszą wodę. Żagiel

pojawił się w mgnieniu oka, złapał wiatr i łódka wyszła w morze. Dwaj rybacy wskoczyli jak
na komendę do łodzi, a pozostali uciekinierzy desperacko uchwycili się jej burt i ostatecznie
podążyli ich śladem.

Nie wszyscy. Samotna postać przedzierała się pospiesznie przez gąszcz janowca. Była

kobietą, której spódnica zaczepiła o kolczasty drut. Zatrzymała się, przerażona ciemnością,
trzaskiem pękającego materiału i lękiem przed wywołaniem hałasu. Właśnie dlatego spóźniła
się na plażę.

Wbiegła do wody, potykając się o kamyki. Fala podcinała jej nogi. Łódź odpłynęła. Teraz

przed sobą i za sobą miała tylko mgłę. Próbowała krzyczeć, by zatrzymali się lub wrócili,
żeby nie zostawiali jej na tej spowitej nocą plaży. Ale nie była w stanie wydobyć z siebie
głosu, jej zdławiony szept przytłumił szum fal.

A potem do okrzyków i tupotu na brzegu dołączył się karabin maszynowy, mgła wokół

kobiety zajaśniała od pocisków świetlnych. Odwróciła się od zdradzieckiego morza i jak
ścigane zwierzę pobiegła w stronę urwiska, kłujących kęp janowca, w stronę wrogiego kraju.

Rozdział 1

Miranda Brand klęczała na podłodze sypialni Hotelu Rodzinnego w Bad Oyenhausen, w

brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Klęczała, szukała pod łóżkiem mydła i przeklinała
dzień, w którym dała się zaprosić przez swojego kuzyna Roberta Melville’a i jego rodzinę na

wakacje w Berlinie.

Cała rudera kojarzyła się jej z czymś bliskim, choć zarazem odstręczającym.

Przytłumione szepty, gardłowe głosy, wilgoć i dyskomfort przemykające już wcześniej za
oknami pociągu, którym jechała przez całe popołudnie. To nie Niemcy były temu winne,
zwłaszcza jeśli zważyć, że przyjechała po latach do kraju, w którym spędziła tylko wczesne
dzieciństwo. Jej niepokój i niepewność wynikały z czegoś niejasnego, z czegoś, co ją
nurtowało, „chodziło za nią” już podczas podróży promem na kontynent.

Co to było? Kiedy to się zaczęło? Na statku do Hook van Holland, a może już wcześniej

w Harwich? Nie była pewna. Wiedziała, że coś ją trapi, wytrąca z równowagi, a może i

niepokoi.

- Tak, niepokój... to było właściwe określenie - pomyślała. Ale czym właściwie mam się

niepokoić? Niczym! Niczym oprócz własnego niepokoju.

Miranda pokręciła głową, czując, że zaczyna się upodabniać do cioci Hetty. Ciocia Hetty

była wysokiej klasy panikarką i równie wysokiej klasy starą panną. Na wspomnienie cioci
Miranda uśmiechnęła się, ale uśmiech zamarł jej na ustach, gdy ktoś nagle wszedł do pokoju,
zatrzaskując donośnie drzwi. Tym kimś była Stella Melville. Miranda poderwała się,
przytrzaskując sobie palce wiekiem walizki.

- Czy wiesz, że o mało nie wpędziłaś mnie do grobu? - jęknęła Miranda, pokazując

poszkodowany palec jako dowód winy małżonki swego kuzyna Roberta.

Stella westchnęła i desperacko zacisnęła dłonie.

- Nienawidzę armii... nienawidzę wojska! - wyrzuciła z siebie. - Że też musiałam poślubić

oficera! Farmer, makler, świniopas... Każdy zawód lepszy niż żołdak!

Stella padła na łóżko i wtuliwszy twarz w poduszkę, wybuchnęła szlochem.

- Wielkie nieba - zareagowała Miranda dość opanowanym głosem.
Wstała z klęczek i objęła czule Stellę. - Cóż się stało? Czyżby ta okropna Leslie znów

zaszła ci za skórę? Drobiazg. Pewnie nałykała się na promie tylu pastylek przeciw morskiej
chorobie, że jej wątroba wpadła w marskość. Weź się w garść, kochanie.

- W garść? - wyrzuciła z siebie Stella, ukrywając twarz jeszcze głębiej w zakamarkach

hotelowej poduszki. - Nic nie rozumiesz... Nikt nic nie rozumie!

- Więc uspokój się i powiedz, o co chodzi. Wytrzyj nosek i zwierz się cioci Randzie.
Twarz Stelli opuściła poduszkę, a rozwichrzone blond włosy wróciły do normalnej

pozycji pod wprawnym ruchem dłoni.

- Ciocia Randa. Ładnie to powiedziałaś, ale przecież mogłabym być twoją matką.

- Nie jest aż tak źle, Stello. Za miesiąc skończę dwadzieścia jeden lat. - Miranda

pomyszkowała w kieszeniach palta, znalazła czystą chusteczkę i podała ją Stelli.

- Dwadzieścia jeden lat - powtórzyła Stella nieobecnym głosem. - Mój Boże, za miesiąc

wybije mi czterdziestka! - Wytarła nos i usiadła na łóżku. Jej w miarę czerstwa karnacja i
zdewastowany łzami makijaż potwierdzały ukryty sens końca wypowiedzi.

Miranda zawahała się. - Czterdziestka? - rzuciła pojednawczo. - Wyszłaś za mąż jako

osiemnastolatka, a ja do tej pory... Stello, o czym my właściwie mówimy? Co ma wiek do
służby wojskowej twojego męża?

- Może więcej niż sądzisz - odparła gorzko Stella. Dostrzegła zdziwione spojrzenie

Mirandy i zdobyła się na niepewny chichot. - Rzecz w tym, że Robert spotkał tu swojego

znajomego, a... och, Mirando, to naprawdę straszne! Ten człowiek powiedział mu, że pułk
Roberta będzie wkrótce przeniesiony na Malaje. - Błękitne oczy Stelli znów wypełniły łzy
spływające na policzki, podbródek i elegancką szarą kreację.

- Na Malaje? - spytała Miranda. - I cóż w tym strasznego? Na twoim miejscu drżałabym z

podniecenia. Słońce, palmy, dzwony kościelnej misji. Do tego tuziny służących
zdmuchujących ci kurz spod stóp. Pomyśl tylko! Koniec kucharzenia, koniec kartek na
benzynę. I czym tu się martwić? Zresztą sam Robert wyznał mi kiedyś, że Malaje są
„miejscem strategicznym”, a więc pewnie będziesz żoną stratega. Już on tam zada bobu

buntownikom.

- Wciąż nic nie rozumiesz - przerwała zniecierpliwiona Stella. - Wiem, że dla ciebie

byłaby to wycieczka, ale ja nie jestem tobą. Twoje pokolenie uważa Daleki Wschód za coś
egzotycznego, ale dla mnie to dzicz i prymityw. Może dlatego, że ja sama nie jestem
egzotyczną istotą. Nie lubię obcych miejsc. Moim krajem jest Anglia i nie chcę żyć nigdzie

indziej.

- Ale to da się połączyć - argumentowała Miranda. - Możesz żyć w Anglii, a czasami

zwiedzać obce, romantyczne kraje.

- To nie takie proste. Gdy poślubiłam Johnny’ego - chyba nigdy go nie poznałaś - też tak

myślałam. Wydawało mi się, że takie małżeństwo jest nieustannym piknikiem. Też myślałam,
że będziemy mieszkać sobie gdzieś w Kencie czy w Sussex, a reszta pójdzie jak z płatka.
Myślałam, że dożyjemy spokojnej starości, jak to w bajkach bywa.

Zdobyła się na gorzki śmiech, wstała, przeszła przez pokój, oparła głowę o okienną szybę

i spoglądając na mroczną uliczkę snuła monolog, jakby nieświadoma obecności Mirandy.

- Nie tak to było. Może nigdy nie jest tak. Musieliśmy wyjechać do Indii. On...

powiedzmy, ja... nienawidziłam tego kraju. Tego brudu, gnoju, much, smagłych i chytrych
twarzy. Tego upału i nieustannego przesiadywania w oficerskich klubach. Byłam tam chora...

od pierwszego dnia pobytu. - Zadrżała i słychać było, że aż zgrzyta zębami. - Anglia była dla
mnie niebem. Zobaczyć znów nasze zielone łąki, nasze szare niebo... a nie prażące przez
okrągły rok słońce. A potem wybuchła wojna. Ja zostałam w Anglii, on wrócił do Indii i już

nigdy go nie zobaczyłam. Gdy przyszła depesza... myślałam, że to już koniec. Ale jak długo
można żyć w żałobie? Jest przecież miłosierdzie. Wojna się skończyła, a ja poznałam

Roberta.

Stella podniosła głos, spojrzała na Mirandę, na moment zacisnęła piękne usta, a jej

smukłe palce zaczęły gwałtownie pełzać po gustownej podróżnej sukni.

- I wszystko zaczęło się od nowa. Posłali go do Egiptu i nie pozwolili mi jechać tam z

nim. Powiedzieli, że mam za mało „punktów”. Punktów! Tak jakby miłość i małżeństwo
przydzielało się na kartki! Potem rodziny i tak powysyłano, ale cóż to miało za znaczenie.
Gdy wrócił, jego jednostkę przeniesiono do Niemiec, a nas do Berlina. Stała placówka. Jaka
placówka, taka stałość! A teraz dowiaduję się o Malajach. Tego już nie zniosę!

Stella odwróciła się i znów patrzyła przez szybę w mrok.

- Posłuchaj kochanie - Miranda przybrała ton matki uspokajającej krnąbrne dziecko -

jesteś zdenerwowana, rozgoryczona i doskonale cię rozumiem. Wszystko przez tę podróż i
przeprowadzkę. W Berlinie nie będzie przynajmniej much, upału i smagłych twarzy, a Robert
wspominał mi, że będziecie mieszkać w jednym z najlepszych domów. A na Malaje

pojedziecie na pewno we dwoje.

- Nic nie rozumiesz - powtórzyła Stella matowym głosem. - Tego nikt nie zrozumie. Nie

chcę mieszkać w Niemczech. Nienawidzę tego kraju. Gdy byłam sześcioletnim szkrabem,
miałam niemiecką guwernantkę i nie znosiłam jej z całego serca. Moja matka uparła się, żeby
posłać mnie na pensję do Brukseli i też znienawidziłam to miasto. Każdy dzień pobytu w nim.
Nie chcę jechać na Malaje. Jestem jak ta dziewczynka z powieści Nancy Mitford, która nie
znosiła „zagranicy”. Dokładnie taka sama. Chcę żyć w Anglii. Chcę mieć własny dom,
własny pokój i własny ogródek. Nie potrafię żyć na walizkach, w separacji, z dnia na dzień w

coraz innych hotelach garnizonowych.

- Skoro tak, czemu właściwie nie mieszkasz w Anglii? - zauważyła nie bez racji Miranda.

- Z dala od Roberta? Tego bym nie zniosła! I to jest najgorsze. Przysięgałam sobie, że już

nigdy nie poślubię żołnierza, ale i tak wyszło inaczej. Nikt nie zaplanuje uczucia. Zakochasz
się, a potem jest za późno, żeby wybierać między sercem a tym koszmarnym życiem
koczowniczki. Można się i z tym pogodzić. Można i to przeżyć, zestarzeć się i osiąść u boku
brzuchatego weterana na nędznej wojskowej emeryturze. Można, Mirando, ale nigdy nie
wychodź za zawodowego!

- Z tego wniosek, że najlepiej pozostać w panieńskim stanie - powiedziała Miranda,

obejmując Stellę. - Zacząć od panieństwa, skończyć na dziarskim staropanieństwie... trochę

tak, jak ja.

Stella pokryła zakłopotanie wymuszonym śmiechem. - Ładnie muszę wyglądać, Mirando.

Pewnie zachowałam się jak skończona idiotka. Tak to z wiekiem bywa. Wybacz, ale jestem
zmęczona. Dla mnie dwa dni podróży to już długie tygodnie.

Podeszła do umywalki, puściła równocześnie zimną i gorącą wodę i przez chwilę

wpatrywała się niepewnym wzrokiem w równie niepewne odbicie w lustrze. - Co mam zrobić
z twarzą? - spytała zakłopotana. - Przecież nie zejdę do jadalni w takim stanie.

- Możesz zamówić kolację do mojego pokoju - zasugerowała Miranda.

- Nie, muszę zejść. Robert zaprosił kogoś ważnego na dzisiejszy wieczór. Tego starszego

pana, którego poznałyśmy w pociągu.

- Brygadiera Brindleya - podpowiedziała Miranda.

- Chyba jego. Nie sądzę, żeby marzył o kolacji w towarzystwie Lottie i Mademoiselle i

może nawet zdążył się już wykręcić z obowiązku. Nie wygląda na człowieka lubiącego
towarzystwo dzieci. Typowy stary kawaler. A kiedy odjeżdża nasz pociąg do Berlina?

- Dokładnie o 22.55. Czytałam ogłoszenie w recepcji. Bardzo oficjalne. Pytanie tylko, czy

dojedziemy tam prosto, czy może wysadzą nas i zakwaterują na pół doby w jakimś hotelu.

- Ruscy? - spytała Stella, opryskując twarz zimną wodą.

- O czym ty mówisz, Stello?

- O Sowietach. Przecież nie pozwolą nam przejechać przez swój sektor za dnia. Boją się,

że wychylimy się przez okno i zaczniemy fotografować naszymi kodakami. Powiedz, jak
teraz wyglądam?

- Bosko - potwierdziła Miranda, po czym szybko umknęła wzrokiem w bok, zaskoczona,

że Stella wcale nie wygląda młodziej, niż z goryczą sama to przed chwilą przyznała.

* * *

Stella Carrell, primo voto Stella Radley, a obecnie Stella Melville, miała dwadzieścia

siedem lat, gdy wychudzona sześcioletnia Miranda zobaczyła ją pierwszy raz. Przez następne
lata Miranda uważała Stellę za kogoś z innego pokolenia. Dopiero od niedawna zaczęła
dostrzegać w niej atrakcyjną kobietę w kwiecie wieku, podziwiać ją i nawet trochę
naśladować, przynajmniej w kwestii mody. Miranda czuła, że to jej przybywa lat wraz z
upływem lat Stelli, i może dlatego, na przekór kalendarzowi, wyrobiła w sobie nieco
irracjonalny opiekuńczy odruch w stosunku do starszej, a mimo to niedojrzałej powinowatej.
Teraz ujrzała Stellę w innym świetle. Rozpuszczone dziecko postarzało się w przeciągu kilku
minut o dziesięć lat.

Miranda pamiętała zawsze Stellę jako ideał urody i mody. Wprawdzie ów styl, lansowany

swego czasu przez żurnale, kojarzył się Mirandzie z rasowymi końmi, ale trzeba było
przyznać, że Stella jest „arabem czystej krwi”. Nagle Miranda spostrzegła, że w nieskazitelnej
blond grzywie Stelli pojawiły się siwe pasemka, a puder i szminka z trudem maskowały
zmarszczki i kurze łapki w okolicach oczu i zakoli warg.

Mirandzie skojarzyło się to z ogrodowymi różami w rodzinnym Mallow. Wczoraj idealne

w swojej aksamitnej perfekcji, a dziś przekwitnięte i chylące się na łodydze. Pomyślała, że

Stella ma w sobie coś z tych róż i że tak jak one szybko zwiędnie. Jej uroda nie przetrwa
młodości, wkrótce pozostaną po niej tylko ulotne wspomnienia.

Nie była to optymistyczna refleksja, więc Miranda spojrzała przezornie w lustro. Odbicie

sprostało wyzwaniu: oczy lśniły jak zimowe niebo, policzkom i podbródkowi niczego nie
dało się zarzucić, a ciemne loki z klasą opadały na szyję barwy kości słoniowej. W sumie
obraz przypominał portret Charlotty Bronte pędzla Thompsona. Wprawdzie w tamtych

czasach twarz pisarki uznano za „pospolitą”, ale czasy się zmieniają, a przez ostatnie dwa lata
Miranda Brand stwierdzała, że Thompson wybrał sobie całkiem atrakcyjny model.

- Trzeba się szanować - pomyślała z chłodną kalkulacją Miranda. - Gdy stuknie mi

siódmy krzyżyk, uznają mnie za wysoce szacowną damę.

Wybuchnęła śmiechem. W jej wieku łatwo było się śmiać z czegoś tak abstrakcyjnego jak

starość.

- Co cię tak rozbawiło? - spytała Stella, poprawiając jak prawdziwa profesjonalistka

makijaż przed lustrem nad umywalką. Spojrzała raz jeszcze na szklaną taflę, wyniosła,
nieobecna i nie pasująca do hotelowej łazienki, niczym egzotyczna orchidea wpięta w obfity

biust niemieckiej hausfrau.

- Drobiazg - odparła pospiesznie Miranda. - Jeśli jesteś gotowa, zejdźmy na dół i

sprawdźmy, czy nasza karawana nie dotarła do oazy, w której tryska przyzwoite sherry.

Rozdział 2

Jadalnia była wielka, długa i wysoka, a woń pasty do podłóg i posiłków potęgowały

ustawione na pełną moc kaloryfery. Miranda usiadła przy sporych rozmiarów stole, między

swoim kuzynem Robertem Melville’em a brygadierem w stanie spoczynku skierowanym do
Komendantury Sojuszniczej w Berlinie. Powiodła wzrokiem po sali.

Przepastne pomieszczenie wypełniały w większości puste stoliki. Puste z racji

grupowania się przybyszów z Anglii w zwartych oddziałach lub na skutek działań
niemieckich kelnerek, komasujących gości w równie zwartym szyku, dla oszczędności czasu i

stóp.

Stół Melville’ów flankowały pozycje zajmowane przez pułkownika Leslie i jego

małżonkę oraz stolik okupowany przez dwie inne oficerskie pary. Major Marson i porucznik
Page, towarzysze broni Roberta, jechali do Berlina wraz z żonami.

Sąsiadami pułkownika Leslie była pani Wilkin i jej pięcioro dzieci. Pani Wilkin,

małżonka zaledwie sierżanta, którego oddział stacjonował w Berlinie była typem szarej
myszy rozglądającej się na boki czujnym, mysim wzrokiem. Miała zresztą ku temu powody.

Trudy podróży potęgował krnąbrny potomek, nieznośny od początku podróży, a teraz

wręcz nie do wytrzymania. Miranda dosłyszała z ust pani Wilkin, że mały bies zabawiający
się ciskaniem kulek z chleba ma na imię Wally. Zdegustowana Miranda pokręciła głową, a
Wally odwdzięczył się jej tym samym i przerwał na chwilę chlebową kanonadę. Jego
piegowate, aroganckie oblicze przestało na moment przypominać złośliwego chochlika.
Wytrącony z równowagi, wahał się przez chwilę, po czym sięgnął po większą porcję chleba, a
Miranda przezornie odwróciła wzrok.

Pozostałe stoły były puste, co trochę ją rozczarowało. Nie wiedziała dlaczego, próbowała

więc stłumić w sobie to dziecinne odczucie. Może oczekiwała, że spostrzeże w jadalni kogoś
innego. Kogoś, kogo widziała pierwszy raz nie dalej niż wczoraj. Ale tego kogoś tu nie było.

Skoncentrowała się na zupie, lecz niejasny niepokój powracał przy każdym łyku. Może

też odczuwa trudy podróży, podobnie jak Stella? Może każdy w tej pustej, akustycznej jadalni
odczuwa trudy podróży i może indywidualne nerwy oraz zmęczenie kumulują się w zbiorowy
niepokój? Ale czy zmęczeniem można wytłumaczyć dziwne zachowanie pani Leslie?

Miranda kruszyła bezmyślnie chleb i przyglądała się sąsiedniemu stołowi.

Pułkownik Leslie był dowódcą stacjonującej w Berlinie jednostki, do której wracał wraz z

żoną Norą po trzytygodniowym urlopie w Anglii. Nora Leslie mogła uchodzić za wzór
oficerskiej żony. Mogłaby chyba zdobić plakaty wyborcze, gdyby żony oficerów wybierano
tą metodą. Każdy odgadłby, że „mój pułk” to „pułk mojego męża”, a „nasze żony” oznaczają
„żony naszych mężów” - żony solidarne z pułkiem w akcjach charytatywnych, w brydżowych

licytacjach, na tenisowym korcie, na polu golfowym, w prenumeracie czasopism, a zwłaszcza

w świadczeniu własnym przykładem, że „pułk mojego męża jest najlepszym pułkiem w
Królewskich Siłach Zbrojnych”.

Mellville’owie i państwo Leslie podróżowali z Londynu do Harwich we wspólnym

przedziale i wszystko wskazywało na to, że Nora i Robert znają się od dzieciństwa. Ale o ile
pułkownik podtrzymywał w pociągu przyjazną atmosferę, o tyle szorstkość jego żony
przekraczała granice dobrych manier, czego szczytowym wyrazem było jej zachowanie się w
czasie przesiadki w Harwich na prom do Hook van Holland. Prom był zatłoczony. Stellę,
Mirandę, Mademoiselle i siedmioletnią Charlotte ulokowano w sześciołóżkowej kabinie
razem z panią Leslie i Elzą Marson, której mąż, major Harry Marson, służył w jednostce
Roberta. Pani Leslie poskarżyła się stewardessie. Oświadczyła, że jej mąż zamówił z
wyprzedzeniem małżeńską kabinę na dwie osoby. Stewardessa próbowała pomóc, ale była
bezradna. Wyjaśniała, że prom jest pełny pasażerów i trzeba się z tym pogodzić. Pani Leslie
oznajmiła, że poskarży się władzom, połknęła siedem pastylek przeciw morskiej chorobie i
wygodnie ułożyła się na koi.

Nazajutrz Miranda ujrzała nowe oblicze pani Leslie. Podczas odprawy celnej w Hook

towarzyszka podróży zasypała ją pytaniami:

- Jedzie pani do Niemiec? Na wakacje? Dziwne miejsce, skoro wkrótce wybuchnie

wojna... Powiem pani. że tam nie ma czego zwiedzać. Same zgliszcza i ruiny... Reichstag,

Kancelaria Rzeszy, bunkier Hitlera... wszystko zaliczy pani w pół dnia. A państwo Melville to

krewni czy znajomi? Ach, Robert jest pani kuzynem... No, no... Znam go od wieków. Jego
rodzina mieszkała z moją - jak to mawiają - drzwi w drzwi... A ta Stella to jego żona? Jej nie
pamiętam... och, ta pamięć...

W tym momencie pojawili się Robert i Stella, a pani Leslie zrobiła w tył zwrot i

ostentacyjnie się ulotniła. Zaskoczyło to Roberta i oburzyło wyczuloną na formy Stellę.
Zacisnęła wargi, a jej błękitne oczy przypominały przez chwilę spojrzenie dziecka
poczęstowanego klapsem. W Mirandzie oburzenie walczyło z ciekawością. Była oburzona
zlekceważeniem jej kuzyna, a równocześnie zaciekawiona dziwnym zachowaniem pani
pułkownikowej. Oczywiście, Robert i Stella nie mieli z tym nic wspólnego.

Obserwującą jadalnię Mirandę ogarnęły teraz wątpliwości. - Coś tu nie gra. Ciekawe, co?

- pomyślała. Nora Leslie wpatrywała się w swojego małżonka, ale Miranda czuła, że prawym
uchem podsłuchuje, o czym rozmawia się przy stole Melville’ów. Jej podejrzenie
potwierdziło się, gdy wzrok Nory powędrował w ich kierunku. Na kogo patrzyła? Na
odwróconego do niej plecami Roberta, a może na Stellę słuchającą brygadiera Brindleya,
wygłaszającego własne ogrodnicze teorie? Jedno nie ulegało wątpliwości. - złowione
spojrzenie zionęło nienawiścią.

Miranda odwróciła wzrok, skonsternowana i nieco spłoszona. Chyba nikt oprócz niej nie

zauważył spojrzenia Nory. Brygadier Brindley przeszedł od ogrodnictwa do baletu, a Robert i
podstarzała szwajcarska guwernantka, Mademoiselle Marie Beljame, byli zajęci Charlottą.

Robert odpowiadał na pytania córeczki, a jej opiekunka nerwowo kontrolowała stołowe

maniery swojej podopiecznej.

Charlotte, w duchu nazywana przez Mirandę „Szarą Lotta”, była wyjątkowo bezbarwnym

dzieckiem, któremu nie było dane odziedziczyć uroku i urody ojca. Jej matka, pierwsza żona
Roberta, była kobietą wielkiej klasy, ale zmarła tuż po porodzie, a w rok później Robert
poślubił Stellę Radley. Był od niej o kilka lat młodszy, ale Miranda nigdy nie zwracała na to

uwagi.

Teraz, w ostrym świetle jadalni, coś jej zaczęło świtać. Coś, co mogło mieć związek z

niedawnym szlochem Stelli, a może z kontrastem między jej starannym makijażem a
naturalną, młodzieńczą karnacją siedzącej tuż obok dziewczyny.

Sally Page mogła śmiało uchodzić za „dziewczynę”. W wieku osiemnastu lat wyszła za

mąż za podoficera z pułku Roberta, a i teraz po czterech latach małżeństwa wyglądała jak
atrakcyjny podlotek. Przez dwa i pół roku mężnie dzieliła los swojego, wybrańca, Andy’ego
w egipskich piaskach nad Kanałem Sueskim, a teraz wiernie podążała za nim do brytyjskiej

strefy w Berlinie.

Miranda pomyślała, że o ile Stella przypomina różę cieplarnianą, to Sally Page ma w

sobie coś z róży polnej - dzikiej, świeżej, pachnącej prawdziwą Anglią. Różyczki
uśmiechającej się teraz za plecami Stelli do Roberta. Miranda skojarzyła sobie ten uśmiech ze
żmijowatym spojrzeniem pani Leslie i znów poczuła dreszcz. Pomyślała, że może te
berlińskie wakacje nie były najlepszym pomysłem.

* * *

- Numer 28? - spytał brygadier Brindley. - Oczywiście, że znam ten adres i zapewniam

państwa, że to jeden z lepszych domów w Berlinie. Charlottenburg to też niezła dzielnica,
więc los wam sprzyja.

- Robert wciąż mi to powtarza - odparła Stella - ale czy można ufać mężowi pana

profesji? Oficerowie zawsze nadrabiają miną.

- Pod tym względem można. To naprawdę uroczy dom i w niezłym stanie. Do tego

historię też ma interesującą...

- Co pan brygadier ma na myśli? - włączył się do rozmowy Robert. - Czyżby mieszkał

tam ktoś z nazistowskiej elity?

- Nie, ale należał kiedyś do matki Herr Riddera, Willego Riddera. Może nie zaliczał się

on do elity, ale to ważna postać. Ważna, a przynajmniej dość zagadkowa.

- A więc niech pan nam coś o nim opowie - zaświergotała Stella. - Uwielbiam zagadki.
Brygadier Brindley cieszył się nie bez racji renomą gawędziarza i zawsze chętnie

prezentował swój talent. Zamyślił się i przepłukał gardło skąpą racją wina.

- Willi Ridder - zaczął, zawiesiwszy scenicznie głos - był ważną postacią w nazistowskich

tajnych służbach. Był z tych, którzy nie pchali się na pierwszy plan, ale stali za kulisami i

pociągali sznurki. Nawet z aparycji przypominał zamożnego berlińskiego mieszczucha nie

najgorzej ustawionego w nomenklaturze NSDAP.

- I mieszkał w naszym przyszłym domu? - spytała podniecona Stella.

- Nie, tam mieszkała tylko jego matka. Ridder mieszkał wraz z żoną w sąsiedztwie. Teraz

jest to ruina zbombardowana przypadkiem na początku wojny. Ridderowie wiedli dość
skromne życie. Cała służba składała się z gospodyni i jej męża pełniącego równocześnie
funkcje dozorcy i lokaja. Podejrzewam, że podczas reprezentacyjnych przyjęć Ridderowie

zatrudniali personel z odpowiednimi rekomendacjami.

Brygadier przerwał, znów zawiesiwszy głos, i uraczył się jeszcze jednym łykiem

Niersteinera.

- Dziwne, że człowiek na takim stanowisku ryzykował wynajmowanie przypadkowych

osób - zauważył Robert. - Dwojga profesjonalistów nie zastąpi cały pluton podejrzanych

ochotników, nawet kosztem przypalenia zupy i odrobiny kurzu na kominku w jadalni.

- Ma pan rację - odparł brygadier. - Też tak sądziłem, ale pewne obserwacje kazały mi

podejść do tego bardziej sceptycznie. Moim zdaniem była to część głębszego planu.

- Planu? - spytała Stella. - To intrygujące. Czyżby poznał pan tego Riddera?
Brygadier przytaknął i odczekał moment, po czym jął kontynuować swą opowieść:

- Poznałem go w 1937 roku, gdy przebywał w Anglii na zaproszenie Gore-Houstonów.

Lady Gore-Houston była moją kuzynką i wyznam, że podzielała wówczas - zresztą nie ona

jedna - nieco profaszystowskie sympatie. W rok później wpadłem na krótko do Berlina i tym
razem to ja skorzystałem z zaproszenia Herr Riddera. Spędziłem tam tylko jedną noc, ale
pobyt ten zapadł mi w pamięć, a przynajmniej dał mi dużo do myślenia. Właściwie nie było w
nim nic niezwykłego, ale późniejsze wydarzenia nie pozwoliły mi wykreślić go tak całkiem z
pamięci.

- Jakie wydarzenia? - wykrzyknęła Miranda, zbyt młoda i niecierpliwa, by zrozumieć

znaczenie narracji w ujawnieniu puenty.

- Wszystko w swoim czasie, panienko - skarcił ją brygadier, nieco zdegustowany

wytrąceniem go z misternie skonstruowanej roli, co zrekompensował sobie kolejnym łykiem

Niersteinera.

- Może część z państwa... przynajmniej ta, której doświadczenie wykracza poza

młodzieńczy wiek - tu, jak przystało dżentelmenowi, wzniósł kieliszek w stronę Mirandy -
pamięta, że w 1940 roku Niemcy zaatakowały haniebnie Holandię. Otóż zbiegiem
okoliczności dokładnie w tym czasie bezcenny depozyt ciętych diamentów czekał w

Rotterdamie na transport do Anglii i USA. Niemcy wiedzieli o tym i nieoczekiwana inwazja
miała z tym wiele wspólnego. Znali miejsce przechowywania depozytu i doborowa jednostka
komandosów otoczyła ów dom. Rzecz w tym, że z całego oddziału tylko jedna osoba
wiedziała, co właściwie mają przejąć, a tą osobą był Herr Ridder, odpowiedzialny za

przerzucenie diamentów do Berlina. Akcja odbyła się w mgnieniu oka i w mgnieniu oka nasz
bohater stał się posiadaczem bajecznej fortuny.

Brygadier Brindley zawiesił głos, świadom, że opowieść znalazła słuchaczy również przy

dwóch sąsiednich stołach, których użytkownicy skoncentrowali się natychmiast na deserze.

- I co dalej? - ponaglała Stella. - To chyba nie koniec całej tej historii?

- Koniec? To dopiero początek - rzucił brygadier, przyjmując wielkopańskim gestem

cukiernicę z rąk równie zasłuchanego niemieckiego kelnera. - Do końca daleko. Danke.

Celny chlebowy pocisk wylądował tuż obok jego kieliszka, co na moment znów wytrąciło

narratora z równowagi.

- Czy mogłabym spożyć deser z Wallym? - spytała Charlotta.

- Mais non! - odpowiedziała Mademoiselle.

- A więc zrezygnuję z deseru - tym samym tonem oświadczyła Charlotta. - Przecież jego

mama na pewno się zgodzi. Tato, czy mogę zjeść deser z Wallym?

- Lottie, chyba słyszałaś, co powiedziała Mademoiselle.

- Ale ona nie lubi Wally’ego. Mówi, że to nieznośny, rozpuszczony brzdąc. Siądę przy

nim i nie pozwolę mu rzucać chlebem.

- A niech sobie idzie - rzuciła niecierpliwie Stella. - Może ten bies przestanie wreszcie

obsypywać mnie pieczywem. Już dobrze, kochanie. Idź, ale najpierw zapytaj panią Wilkin o
zgodę. Zapytaj, jak przystało dobrze ułożonej panience. Nie... pani może zostać z nami -
poleciła Mademoiselle Stella, po czym zwróciła się znów do brygadiera. - Konam z
ciekawości. Skończył pan na tym, jak Herr Ridder wszedł w posiadanie diamentów.

- Dokładnie na tym. A więc już wiedzą państwo, że diamenty wpadły w ręce Niemców.

Oczywiście, równie dobrze wiedział o tym nasz wywiad. I to znacznie, znacznie wcześniej... -
Tu brygadier mrugnął konfidencjonalnie okiem. - Ale potem straciliśmy ślad, przynajmniej do
końca wojny. Dopiero wtedy uzyskaliśmy pewne dokumenty i informacje, dzięki którym
dopowiedzieliśmy sobie resztę historii.

Brygadier znów zawiesił głos i spojrzał triumfalnie na audytorium pogrążone teraz w

ciszy również przy dwóch sąsiednich stolikach.

- Wally Ridder wrócił do Berlina przypuszczalnie wraz z diamentami. Leciał nocą i

wylądował na lotnisku Tempelhof. Dyskretnie, jak było ustalone. Stamtąd pojechał
prywatnym samochodem prosto do domu. Od tej pory po nim i po jego żonie zaginął wszelki
ślad.

- Myśli pan, że ich zlikwidowano? - spytała Miranda. - Musieli zniknąć, ponieważ

wiedzieli o diamentach?

- Wiem tylko, że nikt odtąd ich nie widział.

- A co z diamentami?

- Dokładnie to samo.

- Sugeruje pan, że ulotnili się wraz z łupem? - spytał Robert.

Brygadier spojrzał nań z dezaprobatą, przepłukał gardło i kontynuował:

- Nic nie wskazuje na to, żeby Ridderowie planowali wcześniej skok, ani żeby skusiła ich

nagła fortuna. Z dokumentów, do których miałem dostęp po latach, wydedukowałem jedno:
Ridder wiedział z wyprzedzeniem o inwazji na Holandię i o powierzonej mu diamentowej
misji. Do tego dochodzi nowy garaż budowany na tyłach jego ogrodu.

- A cóż ma do tego garaż? - wykrzyknęła Miranda, częściowo z autentycznej ciekawości,

częściowo żeby nie zawieść brygadiera, który raz jeszcze zawiesił teatralnie głos.

- Cóż ma do tego garaż, panienko? Tyle, że zbudowano go z cegły i z kamienia, i że mógł

pomieścić dwa samochody. To wymaga fundamentów, a fundamenty wymagają cementowej

zaprawy, a cementową wylewkę robi się na miejscu w betoniarce. Były fundamenty, ściany,
wszystko z wyjątkiem dachu. Taki był stan robót na dzień, gdy państwo Ridderowie raczyli
zniknąć. Oczywiście, dom natychmiast przeszukano, ale nie znaleziono ani lokatorów, ani
diamentów. Później znaleziono w pobliżu holenderskiej granicy szczątki samochodu ze
zwłokami szofera. A jeszcze później odkryto zwłoki gosposi i lokaja zacementowane na
tyłach nie wykończonego garażu w ogrodzie Ridderów.

W ciszy, która zapadła w jadalni, niemal było słychać dreszcz grozy, która ogarnęła

Stellę.

- Czy doszliście do tego, co stało się z Ridderami? - przerwał milczenie Robert.

- Nie. Są tylko pewne domysły, które sam podzielam. Być może Ridderowie uśmiercili

parę służących, żeby posłużyć się ich paszportami i dowodami tożsamości. Nazwiska Herr i
Frau Schumacherów nikomu nic nie mówiły, czego nie można powiedzieć o Herr i Frau
Ridderach dobrze znanych SS. Kierowca też był funkcjonariuszem SS, ale zawiezienie
swojego zwierzchnika i jego żony poza Berlin przyjął pewnie jako normalne polecenie
służbowe. O diamentach nie miał pojęcia, bo o misji wiedział tylko wąski krąg osób. Przyjął
rozkaz, a równocześnie posłał na pewno szczegółowy raport do głównych przełożonych.

Ridderowie zlikwidowali go gdzieś na pustej szosie, ruszyli pełnym gazem w kierunku
granicy holenderskiej, a samochód i zwłoki ulokowali na terenie objętym bombardowaniem.
Potem Herr i Frau Ridder przeistoczyli się w małżeństwo uchodźców

- Karla i Gretę Schumacherów.

- Ale na co liczyli? - spytał Robert. - Gdzie właściwie chcieli uciec? Przecież nie mogli

rozpłynąć się w powietrzu. Dlaczego pchali się między pancerne dywizje Trzeciej Rzeszy i
tłumy uciekinierów?

- Może dlatego, że coś zostawili w Holandii. Powiedzmy, że diamenty. Może Herr Ridder

zabezpieczył je w miejscu akcji, a do Berlina przywiózł pustą walizkę. Może założył, że
wróci, odnajdzie łup, a potem wraz z żoną umknie wśród uchodźców do Anglii lub do
Hiszpanii, a stamtąd do neutralnej w tamtych czasach Ameryki. Wiele ryzykował, ale stawka
była godna gry. W zamieszaniu tamtych lat łatwo było zostać uchodźcą. Ale SS też umiała iść

za tropem.

- A jednak zwierzyna umknęła.

- Umknęła. Ukryła się tak skutecznie, że wywiady czterech mocarstw i niemiecka policja

do dziś nie mogą jej wytropić. Nie mogą wytropić też dziecka... chyba dziewczynki.
Ridderowie wysłali ją podobno wcześniej do Kolonii i tam zginęła wraz z ciotką w schronie

podczas naszych nalotów. Nie tylko one... Zresztą, kto to wie? Wiemy, że matka pani Ridder
zmarła w obozie koncentracyjnym, ale po córce, zięciu i diamentach ślad zaginął.

- A jakieś plotki, wieści? - spytała Stella.

- Plotki? - powtórzył brygadier. - Jest coś, co do dzisiaj nie daje mi spokoju. Dość dziwna

sprawa. - Przeszedł na donośny szept i znów wszedł w główną rolę. - W maju 1940 grupka
uchodźców przybyła do Anglii na rybackiej łódce. Wśród nich było dziecko...

- Dziecko Ridderów?

- Nie, to była mała Angielka. Jej rodzice mieszkali w Belgii i zginęli podczas inwazji.

Nikt z uchodźców nie wiedział, kim jest ten dzieciak. Podejrzewali, że dziewczynka jest
Francuzką, bo gwarzyła tylko w tym języku, dopóki ktoś z naszych nie zagadał do niej po
angielsku. Odesłano ją do sierocińca w Sussex i czekano, aż ktoś się do niej przyzna.
Pamiętam jak dziś, że nie chciała rozstać się ze swoją wielką lalką.

Cisza przy stołach jadalni „zbudziłaby nieboszczyka”, ale brygadier Brindley nie zwrócił

na to uwagi.

- Minęło kilka lat, lalka się popsuła, a przyjazny pediatra obiecał, że trochę ją podleczy.

Był zaskoczony, gdy z brzuszka zabawki wypadły szlachetne kamienie oraz ponad pięć
tysięcy funtów i dolarów w wysokich nominałach. Dziewczynka nie wiedziała, jak i kiedy
tam trafiły. Powtarzała, że lalkę dostała na gwiazdkę i że nikomu i nigdy by jej nie oddała. Za
to my ustaliliśmy, że te świecidełka były własnością Frau Ilsy Ridder!

Tym razem Brygadier nie musiał przerywać milczenia. Rozparł się wygodnie w krześle,

jakby i czekał na reakcję słuchaczy.

Robert przypominał człowieka rażonego gromem. Miranda i Stella wpatrywały się w

niego z otwartymi ustami.

- Niech skonam! - wydobył wreszcie z siebie.
Stella pokraśniała pomimo dyskretnego makijażu i po chwili też odzyskała mowę:

- Nie... to niemożliwe... to niewiarygodne!

- Droga pani - odparł dość oschłym tonem brygadier - zapewniam, że wszystko, co

opowiedziałem, jest w pełni wiarygodne!

- Tak, wszystko tu pasuje, ale... - Miranda przerwała, wodząc po brygadierze

rozszerzonymi źrenicami - ...ale trudno uwierzyć w taki zbieg okoliczności. Coś niebywałego!

- Obawiam się, że nie śledzę toku myśli panienki - powiedział z lekką irytacją brygadier.

- Proszę wybaczyć - wtrąciła się Stella. - Pańska opowieść jest dla nas prawdziwie

niebywała. Wspomniał pan o sierocińcu w Sussex, a ja przed laty pracowałam tam jako

wolontariuszka. Tym dzieckiem z lalką była zaś Miranda.

Tym razem to brygadier Brindley rozwarł szeroko oczy. Sięgnął po chusteczkę i przetarł

czoło, by ukryć wrażenie, jakie wywarła na nim ujawniona sensacja.

- Chyba nie nabieracie mnie państwo?

- Przysięgam, że to prawda. Robercie, spytaj Mirandę. Przecież musi to pamiętać!

- Oczywiście, że pamiętam - odpowiedziała Miranda drżącym głosem. - Upuściłam

Wilhelminę... tę lalkę... na taras i odpadła jej głowa. Zawsze kiepsko pasowała do tułowia.
Rozbeczałam się, a wtedy młody doktor powiedział, że wyleczy Wilhelminę. Próbował
dopasować obie części lalki, a wtedy z brzuszka wysypały się jakieś świecidełka i banknoty.
Zawsze się dziwiłam, dlaczego Wilhelmina aż tyle waży...

Miranda spochmurniała, widać było, że nie darzy tego wspomnienia szczególnym

sentymentem.

- Coś niebywałego! - oznajmił brygadier tonem aktora, którego niespodziewanie

wywołano na oczekiwany w skrytości ducha bis.

- Dziwna sprawa potwierdziła Miranda. - Do dziś nie wiem, skąd się wzięły te pieniądze i

kamienie. Nie pamiętam, co działo się między bombardowaniem a moim przyjazdem do
Mallow. Może dlatego, że nie chciałam tego zapamiętać. Pamiętam, jak zabierano mi
zawartość Wilhelminy i że bardzo wtedy płakałam. Nie za banknotami, ale za świecidełkami.

Sądziłam, że dadzą mi je do zabawy, skoro były częścią mojej lalki. W końcu dali mi jakąś
ozdóbkę, żebym się uspokoiła. Nie była złota, ani nawet srebrna. Bransoletka z
przywieszonym egipskim medalikiem odpędzającym uroki. Chyba nazywa się to ankh.

Bransoletkę posiałam gdzieś przed laty, ale został mi mój ankh. Nawet teraz mam go przy
sobie. Czy może służyć za dowód rzeczowy?

Miranda pokazała z dumą przegub lewej ręki. Ze złotej bransoletki zwisała jarmarczna

tandeta: znaki zodiaku, miniaturowe wiatraki - wszystko, co przekupnie wciskają turystom na
bazarach, w portach i po zwiedzeniu latarni morskiej. Wśród całego tego chłamu dyndał

dostojnie ankh - staroegipski symbol życia, wszechobecny w grobowcach i świątyniach ziemi
faraonów, przypominający pętelkę wieńczącą literę T. Ankh był wykonany z bliżej
nieokreślonego szarego metalu, pętelkę zaczepiono o bransoletkę, a na medaliku wyryto
egipskie hieroglify i biegnące podłużnie równoległe nacięcia.

- Noszę to od lat - powiedziała Miranda. - Bransoletkę dostałam od Stelli na dziesiąte

urodziny i co rok dodaję do niej coś nowego. Pierwszy był mój ankh, bo wtedy był moim

jedynym skarbem.

- Ciekawa sprawa - pokiwał głową brygadier. - Bardzo ciekawa... Czy mógłbym przyjrzeć

się z bliska tej bransoletce?

- Oczywiście, że tak. Dawniej chciałam się go pozbyć, bo nie pasował do reszty, ale z

czasem zmieniłam zdanie.

Miranda, uporawszy się z zaciskiem bransoletki, podała ją brygadierowi. Ten oglądał

ankh, maskując ciekawość rozczarowaniem.

- Szkoda pańskich oczu - usprawiedliwiała się Miranda. - Ani śladu daty, nazwiska, a

nawet inicjałów. Pamiętam, że gdy mi go dawano, wszyscy kręcili głowami i powtarzali, że to
współczesna podróbka wykonana z jakiegoś stopu. Tylko jedna osoba próbowała przyjrzeć
się znakom i nawet próbowała przełamać medalik. Pamiętam jak dziś, bo strasznie się wtedy
rozbeczałam, a tamci powiedzieli, że to nic nie warte i oddali mi mój skarb.

Bransoletka Mirandy krążyła wokół stołu. - To chyba faktycznie jakiś drobiazg -

powiedziała po dłuższym namyśle Mademoiselle i oddała ozdobę właścicielce.

- Takie sobie bajeczki - przytaknęła Miranda, mocując się z zaciskiem. - Takie sobie, ale

trochę straszne, jak te braci Grimm. Nigdy w nich nie gustowałam.

- Ale romantyczne i ciekawe... bardzo ciekawe - pokiwał głową brygadier.

- Może nawet bardziej romantyczne, niż pan sądzi - roześmiała się Miranda. - Czy wie

pan, że gdyby nie ja, być może nie siedzielibyśmy tu wspólnie? Gdy przebywałam w
sierocińcu, którym opiekowała się Stella, władze próbowały odnaleźć moich krewnych i
okazało się, że jednym z nich jest brat mojej matki, generał Melville. Wujek David pojawił
się niezwłocznie, ale skierowano go na front. Ciocia Frances wkrótce zmarła, a ich jedyny

potomek - obecny tu Robert - walczył na Bliskim Wschodzie. Wujek David skorzystał więc z
oferty Stelli i przekazał mnie pod jej pieczę. Nigdy więcej nie widziałam generała, bo zginął
w rok później na wojnie. Za to powrócił Robert. Powrócił, żeby przejąć funkcję głowy
rodziny, a przy okazji poślubił Stellę. Teraz zaproponowali mi miesięczne wakacje w Berlinie
i właśnie dlatego tu jesteśmy!

- A więc wszystko dobre, co się dobrze kończy - spuentowała Stella.

- Czego serdecznie państwu życzę - dodał brygadier. - Tylko że moja historia jeszcze nie

dobiegła końca. Do finału brakuje drobnego elementu.

- Domyślam się, że chodzi o odnalezienie Ridderów? - spytał Robert.

- Być może nigdy ich nie odnajdziemy, a historia nie będzie miała zakończenia. Może nie

żyją, może zginęli podczas bombardowań, co jest wysoce prawdopodobne.

- Dlaczego tak pan sądzi?

- Bo gdyby było inaczej, przynajmniej jeden człon pary nie uszedłby naszej uwadze. Frau

Ilsa miała bardzo charakterystyczne znamię. Pierwszy i trzeci palec jej lewej dłoni były
zrośnięte. Nigdy nie próbowała poddać się operacji, a nawet z dumą demonstrowała swoją
przypadłość. Zamówiła nawet specjalną obrączkę i dzięki temu ustaliliśmy właścicielkę
zawartości - jak jej tam było? - Wilhelminy.

- Ale minęło wiele lat, dzisiaj operacje są powszechne. Sam słyszałem o dziecku,

któremu...

- Nie mówimy o dzieciach - z wyrozumiałym uśmiechem Brindley przerwał Robertowi. -

Mówimy o dorosłych, którym na palcach pozostają blizny nie do usunięcia. Dlatego sądzę, że
z dwojga małżonków przynajmniej jedno już nie żyje. Tego typu defekt działa jak reklama...

przyciąga uwagę i w przeciwieństwie do reklamy zapada w pamięć naocznych świadków.
Może to nieładne, ale dobrze zapamiętujemy wybryki natury.

Miranda spostrzegła, że Mademoiselle sztywnieje, a jej przezroczysta twarz nabiera

barwy fioletu. Guwernantka Charlotty należała do wielce obraźliwych osób i nic dziwnego, że
uwagę brygadiera odebrała jako osobisty afront. Miała ku temu powody, ponieważ jej lewa
tęczówka była błękitna, a prawa piwna. Stanowiło to zresztą nieustanny przedmiot żartów

Lottie i jej okrutnych rówieśniczek. Trzeba przyznać, że Mademoiselle znosiła to ze stoickim
spokojem i świadoma tego Miranda posłała jej przez stół uśmiech pełen ciepła i pociechy.
Mademoiselle nie wyglądała mimo to na uszczęśliwioną. Zacisnęła wargi, odpowiedziała

Mirandzie lodowatym spojrzeniem i zwróciła się do Stelli:

- Jeśli pani pozwoli, pójdę się rozejrzeć za ciepłym mlekiem do termosu na drogę. Sądzę,

że pannie Charlotcie zrobi to dobrze przed zaśnięciem w pociągu. - Wstała i wykonała zwrot
wyrażający sponiewieraną godność.

Miranda ukryła uśmiech i powróciła wzrokiem do brygadiera Brindleya.

- Jaką była osobą? - spytała.

- Frau Ridder? Dość przeciętną. Twarz czerstwa, włosy i oczy ciemne. Wzrost średni,

tusza w normie, uroda nie odbiegająca od standardów, za to wybitnie zły gust co do ubiorów.
Pod tym względem podejrzewałem ją nawet o daltonizm. Lubiła krzykliwe kolory. Zwłaszcza
błękitne satyny, na widok których zgrzyta się zębami.

- A Herr Willi?

- Równie pospolity. Typowy płowowłosy Niemiec, którego nie sposób rozpoznać w

tłumie. Może z wyjątkiem oczu... Miał je jasne i tak świdrujące, że przeszyłyby osłonę
wojennego okrętu. W sumie kawał cwaniaka. Z tych, którzy zawsze wolą plątać się przy
tronie, niż na nim zasiąść.

- Zbyt dużo emocji jak na jeden dzień! - przerwała rozmowę Stella. - Robercie, czy

pozwolisz, że w przyszłości będziemy się stołować osobno? Poproś kelnera, żeby kawę podał
nam w hallu. Mam nadzieję, że Miranda dotrzyma nam towarzystwa?

Rozdział 3

Pociąg kołysał się w rytmie stukotu kół, ale Stella nie potrzebowała dodatkowej

kołysanki. Zapadła natychmiast w głęboki sen, spotęgowany emocjami dnia, trudami podróży
i dwoma pigułkami nasennymi, które pożyczył jej z prywatnych zasobów nieoceniony
brygadier Brindley. Spała na górnym łóżku sypialnego przedziału, a nocna lampka nad
łóżkiem Roberta oświetlała z dołu jej twarz i nocną fryzurę tak dyskretnie, że wydawało się,
że Stella śni w sypialni rodzinnego Mallow.

Robert wstał i przez chwilę patrzył na żonę, dostosowując pozycję do jazdy kołyszącego

się pociągu. Teraz, w świetle nocnej lampki, przypominała mu dziewczynę odsypiającą
dzienne mozoły.

- Biedna Stella - pomyślał Robert - nie ma ze mną łatwo. - Ale cóż mógł zrobić? Nie

mógł przecież podać się z dnia na dzień do dymisji. Stella marzyła o tym, ale on wiedział, że
jego kwalifikacje nie sięgają poza oficerskie szlify. Oczywiście, mógł doczekać awansu na
zawodowego podpułkownika, ale co potem? - Gdybym teraz porzucił armię, mógłbym
najwyżej zatrudnić się jako goniec lub portier - snuł rozmyślania. - Też niezły zawód, ale z
czego utrzymamy naszą posiadłość i jak wyjaśnię to Stelli? Szkoda, że tak nienawidzi armii,
bo w sumie dobra z niej żona. Ale ile jest żon kochających życie w garnizonach, dziś tu, a

jutro tam?

Ziewnął, przeciągnął się i przysiadł na dolnym łóżku, żeby wygodniej zzuć nocne

pantofle. Zapomniał na chwilę, że tym samym składem podążają do Berlina młodzi państwo

Page.

- Głupia sprawa. Trzeba będzie się pilnować. Sally jest czarującą istotą, ale... - Robert

zakopał się w koce i zgasił nocną lampkę.

- Że też musiał się przyczepić ten Brindley... - myśli Roberta dalej się kołatały. - Nie

widziałem go od ośmiu, powiedzmy od dziewięciu lat. Kiedy to było? Chyba wtedy, gdy jego
ojciec poległ na plaży Anzio. Zawsze przynosi biedę. Dzisiaj też nieźle spanikował Mirandę
swoją gadką o diamentach i ukrytym skarbie. Ciekawe, co sam zrobiłby z taką forsą? Pewnie

to samo, co i ja...

* * *

W sąsiednim przedziale Mademoiselle Beljame wyjmowała z torby podróżnej szlafrok,

którego wzór i wykrój przypominały czasy ostatniej dziewiętnastowiecznej kadencji
liberałów, potem koszulę nocną i ręcznie szydełkowane papucie. Wyjmowała je bezszelestnie,
żeby nie zbudzić Lottie. Mademoiselle umieściła to wszystko na górnym łóżku i napełniła do
połowy ciepłą wodą małą umywalkę. Kran hałasował, ale dźwięki te zagłuszył szczęśliwie
stukot kół na kolejowych podkładach. Mademoiselle spojrzała na zegarek i upewniła się, że

sekundnik tyka, a skoro tak, czas nieubłaganie upływa. Umieściła zegarek na półce nad

umywalką i uważnie przyjrzała się w lustrze.

- Czas najwyższy, żeby zrobić coś z włosami - rozpostarła palcem starannie ułożoną

fryzurę. - Jutro, a może i dziś rano trzeba będzie coś z tym zrobić.

- Przed wojną byłaś młodą kobietą - westchnęła w myślach. - Teraz jesteś starą babą...

starą, brzydką babą.

Zacisnęła wargi i zaczęła się rozbierać. - Dobrze, że wpadłam na ten pomysł z mlekiem -

pomyślała. - Jeszcze lepiej, że ten zwariowany Anglik poczęstował mnie pastylkami na sen,
bo w pociągach rzadko kiedy można się wyspać. Tej nocy będzie inaczej i chwała za to

brygadierowi.

* * *

- No to wracamy do starego Berlina! - Harry Marson ziewnął i naciągnął koc pod sam

podbródek.

- Żegnajcie kaloryfery - mruknął. - Jak ja nienawidzę tych przeciągów u Wuja Teda. Choć

przyznam, że miło zawija się do jego portu.

Major Marson mruczał coś jeszcze przez chwilę, ale jego żona milczała uparcie, więc to

on musiał wznowić konwersację.

- Coście tam nawijali wczoraj? Bajki dla grzecznych dzieci? O tym Ridderze też

słyszałem, gdy wylądowałem w Berlinie jeszcze przed wojną. Może nawet zetknąłem się z
nim. Najlepszy numer wykręciła ta kuzyneczka Melville’ów. Gdyby nie ona, pomyślałbym,
że stary Brindley puścił jeszcze raz w obieg swój popisowy tekst. Postawiłbym cały żołd, że

od lat opowiada o tym wszystkim młodym frajerom, takim jak ten Robert.

Na dolnym łóżku przedziału panowała cisza.

- Diamenty, brylanty... - kontynuował w półśnie Harry Marson. - Nic dziwnego, że ktoś

się na to połakomił. Żebym to ja podłapał taką fortunę! Tylko że biednemu zawsze wiatr w

oczy wieje. Hej, Elza... śpisz czy słuchasz?

Elza Marson nie spała. Leżała z oczyma wbitymi w górne łóżko i marzyła, żeby ten

pociąg nigdy nie dojechał do Berlina. Żeby nie musiała znów tam wracać, a przynajmniej
żeby Harry pozostawił ją spokojnie w Anglii. Ale o tym nigdy się nie mówiło.

- Czego ty chcesz Elso? Życie jak w bajce. Gosposia, zakupy o krok, a kochający mąż co

wieczór w domu. Mało ci tego? - znała na pamięć te argumenty męża. - Zresztą, co bym
zrobił bez ciebie i czy stać nas na dwa osobne gospodarstwa?

Nie było ich stać i dlatego dygotała teraz na dolnym łóżku sypialnego wagonu

zmierzającego rytmicznie do tej zrujnowanej, podzielonej byłej stolicy Niemiec.

Elsa Marson, której delikatny i niepewny akcent zdradzał, że nie urodziła się w Anglii,

wtuliła głowę w poduszkę i wypłakiwała tęsknotę za utraconym krajem. Równie boleśnie jak
Stella, choć z nieco innych powodów.

* * *

- Ten George Brindley nigdy się nie zmieni - rozmyślał pułkownik Leslie. - Ciekawe, czy

mnie poznał? Pewnie nie, bo sporo lat minęło. Stary osioł wciąż nie umie trzymać języka za
zębami. Pastylki na sen! Kiedyś była to chinina. Zawsze faszerował się lekami i za każdym

razem... - pułkownik wspiął się ostrożnie na górne łóżko.

Nora Leslie zdjęła kapelusz, ściągnęła rękawiczki i zachmurzyła się na widok ich

poczerniałych palców. Pociągi na kontynencie nie należały do czystych, a linie brytyjskie
były jeszcze gorsze. Jeśli przepierze je teraz, do rana powinny wyschnąć. W przedziale było
gorąco, a grzejniki ustawiono na pełną moc. Zdjęła płaszcz, sukienkę, włączyła spływającą do
małej umywalki wodę i pomyślała, co robią w tej chwili jej pozostawieni w Anglii synowie.
Pewnie śpią, bo pora już bardzo późna...

Jej myśli krążyły jednak wokół innego problemu. - Robert. Robert i ta kobieta! Dlaczego

to właśnie Robert? - bezustannie zadawała sobie to pytanie. - Dlaczego mężczyźni dają się
usidlać właśnie takim? Rozpuszczonym, samolubnym egoistkom. Kobietom, które chcą zjeść
ciastko i mieć ciastko i którym czasami to się udaje.

Pani Leslie wzięła mydło i wyładowała swe oburzenie na niczemu winnych

rękawiczkach.

* * *

Sally i Andy Page kłócili się. Ostatnio kłócili się zbyt często i o byle co. Byli młodą parą i

nie wiedzieli jeszcze, że małżeńskich więzi lepiej nie poddawać ciągłym dynamicznym

testom.

- A więc nic w nim nie widzisz, oprócz tego, że jest czarujący i świetnie tańczy! W

porządku, tylko dlaczego wpatrujesz się w niego jak podlotek w zdjęcia idola z ostatniej
amerykańskiej listy przebojów?

- Wydaje ci się.

- Nic mi się nie wydaje. Wszyscy to widzą, a ja też mam oczy. To samo było w Egipcie.

Wystarczyło spojrzeć, jak omdlewasz na sam widok jego uwodzicielskiej twarzy.

- A ty - zareplikowała z furią Sally - jesteś pospolitym zazdrośnikiem cierpiącym na

kompleks niższości. Nienawidzisz każdego, kto jest od ciebie przystojniejszy, lepiej
wychowany i wyższy rangą. Co innego, gdyby był to brzydszy od ciebie twój podwładny.
Wtedy nie miałbyś do mnie pretensji, prawda? Po co właściwie wyszłam za ciebie? Co z tego
mam? Zmarnowane życie, zniszczone zdrowie, niemodne ciuchy, ani chwili zabawy, za to
sceny zazdrości, ilekroć odezwie się do mnie ktoś przed sześćdziesiątką!

- Sama w to nie wierzysz, Sally!

- Wierzę i wiem, jak jest! Poślubiłam zazdrośnika i samoluba, który oszczędza na futrze

dla mnie, ale lekką ręką funduje sobie najnowszy aparat fotograficzny. Milczka i gbura, który

podnosi głos tylko wtedy, gdy ośmielę się porozmawiać z mężczyzną klasy Boba Melville’a.
Kto tu właściwie zachowuje się jak podlotek?

- To niesprawiedliwe, Sally. Wiedziałaś przed ślubem, że nie będzie nam łatwo, ale mimo

to chciałaś, żebyśmy pobrali się jak najszybciej.

- Tak... Chciałam, bo byłam głupia. Teraz podejrzewam, że ty wcale nie pragnąłeś tego

ślubu...

- Wiesz, że bardzo chciałem. To prawda, że nie stać mnie na futro dla ciebie, a co do

aparatu, to chyba pamiętasz, że kupiłem go od Johna Ellery za dwa funty, plus myśliwskie
grawiury, które tak ci się podobały. Nie będziemy zawsze musieli zaciskać pasa, kochanie.

Rozrywek też nam nie brakuje. Bywamy na przyjęciach, czasem sami je wydajemy i właśnie
dlatego jesteśmy stale pod kreską. Twoje kosmetyki i fryzjerki też trochę kosztują, a przecież
i bez tego byłabyś zawsze najpiękniejszą. Więc czemu się dziwisz, że żyjemy tak, jak
żyjemy?

- Zostawmy już ten temat, Andy. Znów zeszliśmy na pieniądze, a dla mnie to bolesne.

Szkoda, że nie mamy tych diamentów, o których mówił brygadier. Pomyśl tylko, jaki to
majątek! Ciekawe, kto nim teraz obraca?

Ale Andy nie odezwał się słowem.

* * *

- Ciekawe - mruknął do siebie sennym głosem brygadier Brindley. - Wręcz

zastanawiające. Jedna szansa na tysiąc, a może i na sto tysięcy... - Zapadł w sen.

Rozdział 4

Tiki-tak, tiki-tak, tiki-tak. Nocny pociąg zmierzał do Berlina, a monotonny, rytmiczny

stukot kojarzył się Mirandzie z tekstem piosenki i z liczeniem owiec. Minęła północ, ale
wciąż nie mogła zasnąć.

Do domu, do domu, do domu - szyny przypominały jej głos Stelli. Miranda pomyślała, że

Stelli trudno było połączyć jej wyjazd do wrogiego kraju z miłością do męża. Ale przecież
miliony uchodźców przeżyły ten sam los. Jedni wracali, inni nie - być może Stella należała do

pechowców.

Nie chcę do łóżka, nie chcę spać - to chyba Szara Lotta? Cela suffit, cela suffit - to

pewnie Mademoiselle. - Niezbyt miła osoba - pomyślała Miranda. - Zasuszona okularnica,
żująca kminek dla poprawy trawienia. Czy była kiedyś młoda i kochana? Może i była, skoro
wciąż próbuje się odmładzać. Choćby ta ukrywana w torebce farba do włosów w tubkach.
Cóż z tego, że regularnie ją stosuje, skoro w jej wieku krucza czerń włosów bardziej postarza
niż odmładza. Ale, co by nie powiedzieć, przeszła swoje. - Miranda pomyślała o niej cieplej: -
Mieszkała w Lilie, gdy armia niemiecka zajęła Francję, stąd nie mogła wrócić do swojej

ojczystej Szwajcarii. Oskarżona o działalność w ruchu oporu, trafiła do obozu
koncentracyjnego, w którym spędziła większą część wojny. Żartowano, że jest dożywotnią
kombatantką, a w żartach było więcej współczucia, niż sympatii.

Miranda ziewnęła, owinęła się w koce i pożałowała, że nie skorzystała z pastylek

nasennych oferowanych hojnie przez brygadiera. Może dlatego, że Brindley wręczał je aż tak
ostentacyjnie. Rozpuścił dwie w swojej filiżance kawy i spojrzał na wszystkich wzrokiem asa

wywiadu. - Zawsze mam to przy sobie - oznajmił. - Na służbie liczy się dobry sen. Dobry i

czujny!

Miranda przypomniała sobie, że Mademoiselle pochwyciła wtedy pastylkę wprawnym

ruchem lekomanki, a Stella przyjęła dwie, oświadczając, że być może pomogą jej na migrenę

po tej okropnej podróży z Harwich. Rozkruszyła pastylki i wypiła je w kawie. Miranda też
powinna była pójść w ślady towarzyszek podróży.

Pociąg był w połowie pusty. Mirandzie i brygadierowi przydzielono dwułóżkowe

przedziały sąsiadujące przez ścianę. Ciszę zakłócał tylko rytmiczny stukot pociągu.
Pomyślała, że brygadier zapadł w zasłużony sen. a cierpiąca na zapalenie migdałków Szara
Lotta chrapie napojona ciepłym mlekiem. W sumie spali wszyscy, z wyjątkiem Mirandy...

- Może lepiej przenieść się na górne łóżko - zastanawiała się - ale tam byłoby jeszcze

cieplej, bo nagrzane powietrze idzie w górę - szybko odstąpiła od tego pomysłu. Odrzuciła
koce i po chwili poczuła ziąb. Próbowała zasnąć, zamykając na siłę oczy. To też na nic się nie
zdało.

Po chwili zaskrzypiała klamka i w sąsiednim przedziale zabłysła lampka. Miranda

pomyślała, że brygadier przesadnie ufa swoim pastylkom.

Światełko zgasło, Miranda ziewnęła i poczuła pragnienie. Zatęskniła za czymś do picia i

za lekturą.

Nie ma niczego do czytania. Jedyną książkę pożyczyła Stelli, a pod ręką miała tylko

czasopismo, o które poprosiła po południu Sally Page. Co gorsze, jedyną wodę wykorzystała
do mycia zębów.

- Paskudna sprawa! - westchnęła w ciemność zalegającą jej przedział.
Usłyszała kroki na korytarzu, namacała klamkę uchyliła drzwi. Liczyła, że leciwy

wagonowy, sprawdziwszy, że wszyscy podopieczni śpią spokojnie, nie odmówi jej szklanki
wody, a może nawet czegoś ciepłego.

Wymacała w ciemności nocne pantofle, włożyła zbyt obszerny jak na jej wiotką talię

szlafrok i wyszła na korytarz, zamykając za sobą drzwi przedziału. Wagonowy już się oddalił.
Korytarz był pusty. Po jednej stronie ciągnęły się monotonnie, jak rytm pociągu, zamknięte
drzwi przedziałów, po drugiej za szybami zalegała matowa ciemność.

Miranda poczuła chłód kontrastujący z ciepłym wnętrzem przedziału. Pociąg wibrował,

obijał się o zdezelowane podkłady, ale na korytarzu panowała absolutna cisza, co nasunęło
Mirandzie myśl, że za drzwiami każdego przedziału czai się podsłuchiwacz.

Zadrżała, owinęła się w szlafrok i ruszyła mężnie na poszukiwanie wagonowego.

Dienstraum - pomieszczenie, w którym powinien znajdować się wagonowy - było puste,

podobnie jak kran w sąsiedniej toalecie. Miranda przypomniała sobie, że w jej przedziale
musi być dzwonek i że czas najwyższy skorzystać z najprostszej metody przywołania
wagonowego. Mimo to stała niezdecydowana w drzwiach oświetlonego jaskrawym światłem
przedziału służbowego, czekając, aż pojawi się ktoś kompetentny, a może niezbyt skłonna do
powrotu przez ten długi, chłodny i pusty korytarz.

- Co się ze mną dzieje? - zadała sobie pytanie. - Czemu wyobrażam sobie jakieś bzdury?
Nigdy nie była osobą obdarzoną nadmierną wyobraźnią, ani podlegającą nocnym

zwidom, a mimo to korytarz sunącego do Berlina pociągu napełniał ją niepokojem. Cóż z
tego, że w każdym przedziale spało smacznie kilka osób, a w sąsiednich wagonach było co
najmniej kilka tuzinów uzbrojonych Brytyjczyków? Cóż z tego, jeśli czuła na plecach czyjś
badawczy wzrok i korciło ją, żeby spojrzeć za siebie.

Odwróciła się wreszcie i dostrzegła, na szczęście, tylko własne odbicie w lustrze

służbowego przedziału. Przeklinając własną głupotę i nerwy, szybko ruszyła korytarzem na
lekko drżących nogach.

Pospiesznie otworzyła drzwi przedziału i zamknęła je za sobą. W ciemności

spotęgowanej światłami korytarza straciła orientację i po omacku szukała kontaktu. Bez
skutku, ale teraz nie było to ważne. Zapomniała o pragnieniu i chciała jedynie zaszyć się w
bezpieczną pościel.

Pociągiem zakołysało, Miranda straciła równowagę i próbowała oprzeć się dłonią o

krawędź łóżka.

Dłoń trafiła w pustkę i w ostatniej chwili napotkała jakiś zimny i owalny kształt.

Zaskoczona Miranda stwierdziła, że jest to umywalka. Umywalka w jej przedziale? Przecież
powinna być w sąsiednim? Zrobiła krok w przód i wyczuła drewniane przepierzenie. Łóżko
najwyraźniej zniknęło.

Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że trafiła do sąsiedniego przedziału!
Przedziały sypialne w berlińskich składach były połączone w pary. Wewnętrzne przejście

umożliwiało rodzicom kontakt z dziećmi. Łóżka, umywalki, kontakty - wszystko to było
ulokowane asymetrycznie. Miranda, z trudem tłumiąc śmiech, zrozumiała, że wtargnęła przez
pomyłkę z korytarza do starokawalerskiego sanktuarium brygadiera Brindleya.

- Dobrze, że połknął te nasenne pigułki - pomyślała. - Ciekawe, co by pomyślał, gdybym

go zbudziła?

Chyba jednak niezbyt uważnie przymknęła za sobą drzwi, bo szybko rozpoznała w

ciemności kształt śpiącego pasażera. Brygadier leżał na plecach ze zwieszonym z łóżka
ramieniem i spał jak przysłowiowy suseł. Miranda wycofała się dyskretnie i przymknęła

drzwi.

Po chwili siedziała bezpiecznie w swoim przedziale i chichotała w świetle nocnej lampki.

- Ale z ciebie wariatka, panno Brand! Dobrze, że Stella tego nie widziała! - strofowała się

w duchu.

Dopiero teraz poczuła zdrową senność. Ziewnęła i rozluźniona zdjęła szlafrok. Na

jednym z fałdów wyczuła dłonią wilgoć i pomyślała, że pewnie skaziła celibat

brygadierowskiej umywalki. - Niezła historia! - pomyślała. - Gdyby tylko brygadier o tym
wiedział... Przetarła dłonią wilgotny materiał, ale wilgoć nie ustępowała.

Miranda zaczęła podejrzliwie przyglądać się dłoni.
Pociąg kołysał, stukał, a światło nocnej lampki rzucało cień na dłoń i na szlafrok.

- Może farba puściła, jak to na welwecie? - pocieszała się przez moment. - Ale farby -

zreflektowała się - nie bywają aż tak czerwone i lepkie...

To nie była farba, ale krew. Ruda plama sięgająca prawie do kolan Mirandy, wpatrzonej

teraz już nie tylko w szlafrok, ale w podłogę przedziału. W coś, czego jeszcze przed chwilą
tam nie było: w wilgotny odcisk czyjejś drobnej i na pewno nie bosej stopy.

Miranda drżącymi dłońmi ściągnęła pantofle i przyjrzała się podeszwom. Obie były

wilgotne i poplamione tym samym, co i szlafrok.

Odrzuciła pantofle i wstała. Było tylko jedno wyjaśnienie. Krew pochodziła z przedziału

brygadiera, który cierpiał na krwotoki z nosa, albo - nie daj Boże - na hemofilię. Mógł
wykrwawić się na śmierć, więc trzeba mu pospieszyć z pomocą. Przecież w pociągu musi być

doktor.

Miranda wyszła z przedziału na pusty korytarz. Spojrzała na podłogę. Ślady jej nocnych

pantofli biegły w kierunku przedziału brygadiera Brindleya.

Zapamiętała położenie kontaktu i włączyła światło drżącym palcem.

Lampki zabłysły podejrzanie jaskrawo, a stukot pociągu przypominał teraz przyłożoną do

ucha morską muszlę. Nawet surrealiści nie wymyśliliby czegoś tak nierzeczywistego.

Miranda uchwyciła klamkę i wpatrywała się w pewien szczegół obrazu. Nie była nim

spoczywająca na łóżku nieruchoma postać, ale poplamiony czymś nóż leżący w lepkiej,
czerwonej kałuży. Trzonek kołysał się w rytm pociągu, a wraz z nim kołysało się palto

brygadiera.

Pomyślała, że musi wezwać pomoc. Najlepiej Roberta. Ale gdzie jest jego przedział?

Gdzie jest Robert... gdzie się podział wagonowy? Chyba już wrócił do swojego przedziału?

Wybiegła na pusty korytarz.
Ktoś szedł ku niej od strony służbowego przedziału. Młody, smukły mężczyzna w

wojskowym płaszczu, którego widziała już na promie w Harwich. Ten sam, który oddał jej
wtedy pozostawioną wśród stosów bagaży torbę. Miranda wpadła na niego i uchwyciła klapy

jego wojskowego trencza.

- Ach, to znów pan! Chodźmy... chodźmy szybko! Ten człowiek nie żyje!
Mirandzie wydawało się, że krzyczy w pustym korytarzu, ale zmierzający w jej kierunku

mężczyzna usłyszał z trudem przebijający się przez stukot pociągu paniczny szept. Złapał
mocno uczepione jego uniformu dłonie i spojrzał na pobladłą twarz Mirandy.

- Co się z panią dzieje? Kto nie żyje?

- Brygadier! Ktoś go zabił!
Mężczyzna nie odezwał się słowem, ale nie wypuszczał przegubów Mirandy. Dopiero po

chwili obrócił ją w kierunku przedziału i poprowadził szybko przed sobą. Rzucił okiem na
odciski na korytarzu, potem na jej bose stopy i szybko otworzył drzwi.

Brygadier Brindley spoczywał w pozycji, w jakiej zastała go Miranda: leżał na plecach, a

jego prawe ramię zwisało bezwładnie z łóżka i niemal dotykało podłogi. Ułożony starannie
koc sięgał górnej części torsu.

Przypuszczalnie nosił sztuczną szczękę, bez której jego oblicze zwęziło się i postarzało.

Przód fioletowej piżamy nasiąkł krwią spływającą wzdłuż prawego rękawa na podłogę.

Nieznajomy przez moment przypatrywał się przedziałowi. Nie dotknął ciała brygadiera

ani leżącego na podłodze noża, ale jego szare oczy zalśniły niczym kocie, co Miranda
przyjęła z dreszczem. Kocie spojrzenie: czujne, baczne, penetrujące każdy szczegół terenu.

Nie ruszając się z miejsca, musnął dłonią policzek ofiary.
Miranda poczuła, że szczęka zębami. Mężczyzna też musiał to usłyszeć pomimo hałasu

pociągu, ponieważ obrócił się i wyprowadził ją na korytarz, zamykając drzwi przedziału.

- Czy nie powinniśmy czegoś zrobić? - szepnęła. - Może wezwać lekarza lub zawiadomić

kogoś... Może on jeszcze żyje?

- Jest sztywny i nic mu nie pomożemy. Gdzie jest pani przedział?

- Tutaj obok - wskazała Miranda i spostrzegła błysk zaskoczenia w oczach nieznajomego.

- Kto oprócz pani go zajmuje? - Pytanie padło od niechcenia, ale ton sugerował

odpowiedź.

- Nikt - odparła i znów zadrżała, czując, że wzrok mężczyzny analizuje odciski stóp na

podłodze. - To moje ślady - dodała niepewnie - ale to nie ja go zabiłam. Znalazłam go

martwego.

Mężczyzna nie skomentował tego i delikatnie, choć stanowczo wprowadził Mirandę do

jej przedziału.

- Proszę tu zostać, dopóki nie wrócę - szepnął. Rozejrzał się po przedziale i upewniwszy

się, że jest pusty, oddalił się bezszelestnie, zamykając za sobą drzwi.

Miranda przysiadła na skraju łóżka, zaciskając kurczowo dłonie. Jeszcze przed chwilą

przedział wydawał się przegrzany, ale teraz dreszcz przypomniał jej, że to przecież pierwszy
dzień marca. Tam za oknami pędzącego pociągu panowała zima, wciskająca się wszystkimi
szczelinami do zacisznego pozornie wagonu. Wpadała wraz z zapachem wilgotnej ziemi i
sadzą z komina lokomotywy.

Było bardzo późno. Wkrótce dojadą do Helmstedt, a tam zaczyna się rosyjska strefa

okupacyjna. Nie będzie już wolno podnosić okiennych żaluzji, a na korytarzach składu
pojawią się „sojusznicze” patrole. Miranda zatęskniła za Anglią. Za tym może i

przyziemnym, ale bezpiecznym krajem, nie podzielonym na strefy, wolnym od
przemykających chyłkiem byłych nazistów i ordynarnej „milicji ludowej”. Za krajem, w
którym nikt nie zakazuje podróżnym spoglądania nocą przez szybę, i gdzie pasażer jest
gościem, a nie tropioną zwierzyną.

Do domu... do domu... do domu... - stukały koła na podkładach. Tym razem wybijany

rytm był skierowany do Mirandy, a nie do Stelli.

Czy oskarżą ją o zabójstwo, tylko dlatego, że zabłądziła do przedziału brygadiera?

Przecież to bez sensu. A jeśli tak, co im powie? Proszę wybaczyć, ale pomyliłam drzwi.
Niezłe tłumaczenie...

Kim właściwie jest ten człowiek i dlaczego jedzie z nimi do Berlina. Działał jak chłodny

zawodowiec, ale z wyglądu niczym się nie wyróżniał. Był na promie i w pociągu do Hook. W
wagonie restauracyjnym usiadł przy sąsiednim stoliku. Dlaczego to zapamiętała? Może
dlatego, że, gdy podniósł wtedy wzrok i uśmiechnął się do niej, wywołał rumieniec na jej

twarzy?

Mirandzie nie spodobało się to spojrzenie, a jeszcze bardziej jej własna reakcja.
Ktoś szedł przez korytarz i zaraz potem z sąsiedniego przedziału dobiegły odgłosy cichej

krzątaniny. Trwało to kilka minut, które Mirandzie wydawały się godzinami. Klamka jej
przedziału obróciła się i ten sam mężczyzna wszedł, przymknął drzwi i spojrzał na nią z góry.

- A więc mam przyjemność z panną Miranda Brand? - spytał. - Czy mógłbym zadać kilka

pytań?

Głos był matowy, a równie matowa twarz skojarzyła się Mirandzie z szybami pociągu. -

Zupełnie, jakby zaciągnięto na nią żaluzje - pomyślała.

- Co właściwie robiła pani w sąsiednim przedziale?
Miranda zadrżała.

- Zmarzła pani? - spytał mniej oficjalnym głosem, zdjął koc z górnego łóżka, owinął nim

ramiona Mirandy i ułożywszy jej nogi na łóżku, przykrył je drugim kocem.

- Zabrudzi się - szepnęła infantylnie.

- Co się zabrudzi?

- Koc. Mam brudne stopy, bo chodziłam boso. Zdjęłam pantofle, bo były zakrwawione... -

dodała niepewnie.

Mężczyzna przyjrzał się pantoflom i położył je na podłodze.

- Czy mógłbym usiąść? - spytał i nie czekając na zgodę, ulokował się na skraju łóżka.

- Co właściwie pani tam robiła? - powtórzył pytanie, wskazując wzrokiem wewnętrzne

drzwi sąsiedniego przedziału. - Tędy pani tam weszła?

- Nie, z korytarza. Nie mogłam zasnąć, poczułam pragnie, a ponieważ wypiłam wodę z

mojej karafki... - Miranda poczuła, że zaczyna zeznawać, jak spanikowany świadek i ugryzła
się w język.

- Proszę mówić dalej.

- Przepraszam... to tylko nerwy.

- Zwykła sprawa - uśmiechnął się mężczyzna, a jego uśmiech znów skojarzył się

Mirandzie z wagonem restauracyjnym w pociągu do Hook. Był to w sumie całkiem
sympatyczny uśmiech, a i twarz nieznajomego wydawała się teraz znacznie

sympatyczniejsza.

- Alec Guinness! - wypaliła Miranda. - Wreszcie wiem, kogo wciąż mi pan przypominał!

- Dobre i to - mruknął nieznajomy, a Miranda zarumieniła się, czując, że palnęła głupstwo

godne nastoletniej kinomanki.

- Niestety, nie jestem Guinnessem - wyjaśnił nie bez odrobiny żalu nieznajomy. -

Nazywam się Lang, Simon Lang. A więc nie mogła pani zasnąć...

Miranda wzięła się w garść i w miarę spokojnym tonem opowiedziała, co się działo od

momentu, w którym opuściła swój przedział.

- I jest pani całkiem tego pewna? - spytał, gdy relacja dobiegła końca. - Żadnych

dodatkowych szczegółów? Żadnych odgłosów z sąsiedniego przedziału, ani z korytarza?

Miranda zastanowiła się i dodała szeptem: - Tak. było coś jeszcze... Usłyszałam dźwięk

odmykanych drzwi, jak gdyby ktoś wchodził do jednego z przedziałów. Pamiętam, bo nawet
trochę mnie to rozbawiło.

- A cóż w tym zabawnego?

- Pastylki... pastylki na sen, które zażył brygadier.

- A skąd, do licha, pani o tym wiedziała? - głos Langa nabrał w jednej chwili oficjalnego

tonu.

- Widziałam, jak je połykał. Każdy z nas to widział. Jedliśmy kolację w Hotelu

Rodzinnym i połknął je na naszych oczach. Powiedział, że bez nich nigdy nie zasypia w

pociągu. Poczęstował nawet pastylkami Mademoiselle i Stellę.

- Mówi pani, że wszyscy to widzieli? Wszyscy, to znaczy kto?

- Każdy z nas... Robert, Stella... Mam na myśli państwo Melville... guwernantka -

Mademoiselle Beljame... no i ta mała Lottie, czyli Charlotte... Mógł to widzieć praktycznie
każdy, bo kawę piliśmy w małym barze tuż przy recepcji hotelu i wszyscy płacili wtedy
rachunki. Zresztą brygadier uraczył nas wcześniej dłuższym wykładem na temat zalet
pastylek nasennych i nikt nie mógł tego nie słyszeć.

- Może wyjaśni mi pani, czy ten „nikt” ma konkretne nazwiska.

- A czy to takie ważne? - żachnęła się Miranda, trochę zirytowana, a trochę wyczerpana

wydarzeniami. Nie spała od Harwich, a i poprzedni dzień nie należał do łatwych. Było po
północy, a przez ostatnie godziny przeszła prawdziwy koszmar. Teraz marzyła tylko o tym,
żeby wtulić głowę w poduszkę i zapaść w kamienny sen.

- Sądzę, że to ma duże znaczenie - naciskał Lang. - Ktoś, kto zabił brygadiera, musiał

wiedzieć o tych pastylkach i że ofiara się nie obudzi. Nie tak łatwo zasztyletować kogoś w
ciemnym przedziale, uderzając bezbłędnie w serce. Ten ktoś trafił w dziesiątkę, więc albo
włączył światło, albo poświecił sobie latarką. W obu przypadkach musiał wiedzieć, że nie

zbudzi ofiary.

- Światło? - spytała sennym głosem Miranda. - Tak, coś mi się przypomina. Zgasiłam je

przed wyjściem w moim przedziale, więc musiało błyskać z sąsiedniego, ale nie dłużej, niż
przez kilkanaście sekund.

- Kiedy to było?

- Nie pamiętam. Kilka minut wcześniej, zanim wyszłam na korytarz. Pomyślałam, że to

brygadier, którego zawiodły pastylki. Potem usłyszałam kroki na korytarzu i pomyślałam, że
to raczej wagonowy, więc wstałam, wyszłam, ale korytarz był pusty.

- A w którą stronę zmierzały te kroki?
Miranda pokręciła bezradnie ociężałą głową.

- Nie pamiętam. Wiem tylko, że były przytłumione... Może zresztą tylko mi się

przesłyszało?

- Obawiam się, że to nie było przesłyszenie - mruknął Simon Lang. - Proszę powiedzieć

mi jeszcze coś o tych ludziach popijających kawę, a potem może pani spać spokojnie. Kto
jeszcze był świadkiem tej sceny z pastylkami?

Miranda próbowała policzyć na palcach rozmazujące jej się przez senność twarze. Dzika

róża - Sally Page, posyłająca dyskretny uśmiech Robertowi. Rudowłosy, niebieskooki

milczek Andy Page. Ciemnowłosa, czarnooka Elsa Marson z jej cudzoziemskim akcentem.

Pyzaty, zawadiacki Harry Marson kwintesencja krzepkiego irlandzkiego Anglika. Pułkownik

Leslie - dystyngowany, opanowany i jakby nieco znudzony manierami. Pani Leslie, której

przyprószone siwizną włosy kontrastowały z krzykliwym tweedowym kostiumem...
Pułkownikowa Leslie, wspominająca z dumą o „naszych żonach”, wpatrująca się w Mirandę
bazyliszkowatym wzrokiem. Zaraz, zaraz, czy na pewno w Mirandę? A może w kogoś

innego... Tylko w kogo? Tego nie była w stanie teraz zrekonstruować.

Kto jeszcze tam był? Ta nieszczęsna wróbelkowata pani Wilkin ze stadkiem nieznośnych

piskląt - z bezczelnym, piegowatym Wallym w roli herszta. Niemiecki kelner... właściwie,

kilku kelnerów... no i brygadier Brindley. Oczywiście był też tam z nimi, tyle że ze sztuczną
szczęką, z którą wyglądał zabawnie... staro i pociesznie...

Przed klejącymi się oczyma Mirandy przesunęła się jeszcze jedna twarz, ale zbyt

przelotnie, żeby wyrwać się z umykającej karuzeli. Twarz dziwna, chociaż skądś jej znana.
Twarz, której nie rozpoznała, ale towarzysząca jej od dawna.

- Powinna pani przespać się trochę - powiedziała teraz tajemnicza twarz.

- Też tak sądzę - mruknęła Miranda. - Dobranoc, Guinness. - Uśmiechnęła się, ziewnęła i

odpłynęła w objęcia Morfeusza.

Rozdział 5

Miranda przebudziła się. Stwierdziła, że pociąg stoi, a przez szczeliny żaluzji sączy się

szare światło dnia.

Przez chwilę wydawało się jej, że jest w swojej domowej sypialni i dziwiły ją wąskie

rozmiary łóżka. Złudzenie trwało krótko. Była przypuszczalnie w Berlinie, a za ścianą
przedziału spoczywały zimne zwłoki nieboszczyka.

Próbowała ze wszelkich sił usunąć sprzed oczu wizję brygadiera Brindleya takiego, jakim

widziała go ostatni raz. Na próżno. Wspomnienie było zbyt mocne i towarzyszył mu cały
łańcuch skojarzeń: inne martwe twarze, które dane jej już było oglądać, zapach śmierci, a
nade wszystko przerażenie tamtej małej dziewczynki porzuconej w ogarniętym wojenną
pożogą świecie.

Przepędziła te myśli i zamknęła je w tej części mózgu, z której nigdy nie powinny się

wydostawać. Podniosła się, uderzyła głową w nocną lampkę i poprawiając koce stwierdziła ze
zdziwieniem, że ma wciąż na sobie szlafrok, a koców jak gdyby przybyło. - To pewnie ten...

Simon Lang - przypomniała sobie. - To on musiał zadbać o odpowiednie przykrycie. Kim
właściwie był? Skąd się znalazł na korytarzu w samym środku nocy i jakim prawem
zasypywał ją pytaniami? Dlaczego zamiast wyprosić go z przedziału, odpowiadała na każde z

nich? - Miranda zaczęła się w duchu zastanawiać. - Przecież powinna zadzwonić po
wagonowego i kazać mu przywołać Roberta. Zamiast tego spełniała posłusznie polecenia

nieznajomego - zganiła się - a na dodatek wygłupiła się z tym podobieństwem do Aleca

Guinnessa.

Miranda poczuła, że znów się rumieni i desperackim ruchem odrzuciła koce. Lang musiał

ją wziąć za egzaltowanego podlotka porównującego każdego napotkanego mężczyznę do
filmowego gwiazdora, a przecież jej uwaga wynikała nie tyle z fizycznego podobieństwa, ile
raczej z czegoś aktorskiego w jego twarzy: na pozór dość przeciętnej, ale zdolnej przybrać w
każdej chwili odmienną maskę w zależności od intencji jej właściciela raz przezroczystej, a w
mgnieniu oka nabierającej dowolnego wyrazu.

Odrzuciła pościel na skraj łóżka i odsunęła odrobinę na bok krawędź żaluzji. Na zewnątrz

szarzało, a pociąg stał na stacji. Peron roił się od umundurowanych mężczyzn, z których jeden
stał odwrócony plecami do jej przedziału, tuż przy oknie.

Ktoś zapukał w drzwi. Miranda wpuściła Stellę i przy okazji zauważyła, że żaluzje w

korytarzu są już podniesione, a za zasnutymi deszczem oknami widać kolejowy rozjazd i
posępne budynki.

- Widzę, że już nie śpisz - powitała ją Stella. - Proszono nas, żeby cię nie budzić. To

straszne, Rando! A więc to ty go znalazłaś? Ubierz się szybko, bo czekają na nas. Nie... nie
podnoś żaluzji. Cały peron roi się od policji. Włączę światło. Przyniosłam ci trochę herbaty,
ale obawiam się, że już wystygła.

Przekręciła kontakt, zamknęła za sobą drzwi, przysiadła na łóżku i nie przestawała

mówić, podczas gdy Miranda ubierała się w pośpiechu, łykając letnią herbatę.

Stella opowiadała z mieszaniną podniecania i oburzenia, że ich wagon skierowano zaraz

po przyjeździe do Charlottenburga na boczny peron i że w przeciwieństwie do pozostałych
pasażerów nie pozwolono nikomu opuścić pociągu. Peron obstawiono wartownikami, a
umundurowany funkcjonariusz straży kolejowej dostarczył pasażerom herbatę i kanapki. Cóż

z tego, skoro od dwóch godzin byli praktycznie uwięzieni, a policja trzaskała fleszami i
myszkowała po wagonie w poszukiwaniu odcisków palców i dowodów rzeczowych.

- Zabrali też cały nasz bagaż - poskarżyła się gniewnie. - Nie pozwolili nam nic

zachować. Weszli, zabrali wszystko i powiedzieli, że odbierzemy to sobie w odpowiednim
czasie. Zdaje się, że wszystko to zawdzięczamy jakiemuś człowiekowi nazwiskiem Lang.
Jechał z nami od Hook i wygląda na tajniaka, lub kogoś z naszego MIS. Rozmawiał z
Robertem i powiedział mu, że miałaś ciężką noc, więc należy ci się dłuższy sen. Mówił, że
przesłuchają nas i zaraz potem będziemy wolni. Nazwał to „rutynową rozmową” czy równie
idiotycznym określeniem. Pozwolił Robertowi i pułkownikowi Leslie skontaktować się z

naszym przedstawicielstwem. Aha... Prosił, żebyś pozostawiła wszystkie swoje rzeczy w
przedziale. Mówił, że dopilnuje, by dotarły szybko do twoich rąk.

- Mam nadzieję! żachnęła się Miranda - Wyłącz światło, Stello. - Podniosła żaluzję i

wpuściła do przedziału wilgotny świt. - Czy torebkę też mam zostawić? Mam w niej paszport

i wszystkie dokumenty.

- Nie. Dokumenty pozwolono nam zatrzymać przy sobie, ale podejrzewam, że obejrzą je

dokładnie, zanim nas stąd wypuszczą.

- Istna komedia - pokręciła głową Miranda. - Czuję w tym ambitną rękę naszego

Guinnessa.

- Kogo takiego? - spytała zaskoczona Stella. Miranda ugryzła się w język. - Tego Langa.
Czemu nie pozwolił nam udać się do domu? Przecież i tam mogliby nas przesłuchać.

- Czy nie rozumiesz, że podejrzewają kogoś z nas?

- Chyba żartujesz, Stello? Pewnie jakiś złodziej zakradł się do przedziału na jednej ze

stacji. Jak mogłoby być inaczej?

- Oni twierdzą, że to wykluczone. Nie wiem dlaczego, ale tak właśnie twierdzą. Mówią,

że zabójcą jest ktoś, kto podróżował w naszym wagonie.

Stella wykonała teatralny gest wyrażający mieszaninę odrazy i ekscytacji, a Miranda

pomyślała, że wszystko to przypomina farsę. Jakąś absurdalną sztukę, w której realność Stella
nie wierzy i w której tak naprawdę nie uczestniczy. Pewnie dawno opuściłaby już

niewygodne miejsce na widowni, gdyby nie odrobina ciekawości, co wydarzy się w ostatnim

akcie.

Ale Stella miała do tego prawo. Przecież nie widziała z bliska martwej twarzy brygadiera

i nie weszła własną stopą w lepką plamę na podłodze przedziału.

Miranda poczuła znów dreszcz i odwróciła się do lustra, żeby pociągnąć szminką wargi.

Dłoń miała niepewną, a uchwycone w lustrze odbicie Stelli bynajmniej nie dodało jej otuchy:
twarz jeszcze bledsza niż mdłe światło poranka, rozszerzone strachem oczy. Podniosła
kołnierz futerka z wiewiórek i oznajmiła:

- Jestem gotowa. Idziemy czy poczekamy tutaj, aż przyjdą z kajdankami?

- Uspokój się, Rando - próbowała pocieszyć ją Stella. - Przykro mi, że tak cię

wystraszyłam. To ohydne z mojej strony, zważywszy, co przeszłaś tej nocy. Powinnam

rozproszyć twoją uwagę, a nie opowiadać ci o tych idiotyzmach. Zostaw wszystko i chodź do
naszego przedziału. Ci policjanci robią zupełnie przyzwoite wrażenie.

- A co z dziećmi? - spytała Miranda, zamykając za sobą drzwi. - Co z Lottie i z małymi

Wilkinami? To okrutne trzymać ich tutaj bez śniadania.

- Wszystko w porządku. Jakaś sympatyczna kobieta ze straży kolejowej zabrała je na

śniadanie na terenie stacji. Swoją drogą nie zazdroszczę jej tej misji, znając temperament

gromadki Wilkinów. Mademoiselle szaleje, ponieważ nie pozwolono jej towarzyszyć Lottie.
Łyka sole trzeźwiące i mamrocze bez przerwy po francusku. Skaranie boskie z tymi
cudzoziemcami! Robercie, przyprowadziłam Mirandę i obie konamy z głodu. Jak sądzisz,
kiedy wypuszczą nas z tego kolejowego karceru?

Robert, stojący dotąd z rękami w kieszeniach przy oknie, odwrócił się i uśmiechnął do

Mirandy, która pomyślała sobie po raz nie wiadomo który, że niezwykle przystojny z niego
mężczyzna. Powtarzali to wszyscy, a niektórzy dodawali na stronie, że może jest aż zbyt

przystojny.

- Cześć, Rando. Słyszałem, że miałaś burzliwą noc. Jak to właściwie było i czemu mnie

nie wezwałaś? - spytał, obejmując ją serdecznie, jak przystało starszemu kuzynowi.

- Chciałam - odpowiedziała Miranda, przysiadając na dolnym łóżku - ale nie pamiętałam,

gdzie jest wasz przedział. Jak długo jeszcze zostaniemy tutaj? - spytała, nie chcąc wracać do

wypadków ostatniej nocy.

- Sądzę, że już niedługo. Jeśli dobrze widzę, obierają właśnie zwłoki brygadiera.

Ciekawe, czemu nie zrobili tego wcześniej?

Stella stanęła przy oknie tuż obok Roberta i Miranda nie mogła zobaczyć noszy ani

leżącego na nich, przykrytego kocem kształtu.

Po kilku minutach wojskowy policjant oznajmił im, że mogą opuścić pociąg. Stella

narzuciła na siebie srebrzyste futro z piżmaka i sięgnęła po torebkę.

- Jesteś gotowa, Rando?
Mężczyzna w średnim wieku, w granatowym mundurze z dystynkcjami zdradzającymi

podpułkownika, przeprosił elegancko za zwłokę oraz podziękował za pomoc i
wyrozumiałość. Panią Wilkin zaprowadzono do jej stadka, a Mademoiselle niczym sęp
pochwyciła dłońmi w czarnych rękawiczkach cały ekwipunek popędziła do Charlotty,
nadmieniwszy, że sama da obie radę. Jedynie Miranda czekała wciąż na swój bagaż.

- Gdzie mogę go odebrać? - spytała umundurowanego dżentelmena. - Kazano mi

zostawić wszystko w przedziale. Dwie walizki i pudło na kapelusze.

- Sądzę, że mam przyjemność z panną Brand? - odparł po chwili wahania oficer. - Bagaż

zaraz wróci. Jeszcze chwila cierpliwości. - W tym momencie ton oficera zatracił
dżentelmeńskość, a Miranda ujrzała Simona Langa, kontemplującego uważnie jej obuwie.

- Odeślę bagaże do hotelu, więc nie ma sensu czekać na nie tutaj. Sądzę, że pora na

śniadanie.

Lang patrzył na Mirandę, ale w jego głosie było coś tak bezosobowego, że pomyślała

przez chwilę, iż słowa te skierowano w pustą przestrzeń.

- Wolę poczekać - powiedziała, siląc się na równie oschły głos, chociaż złość potęgował

niepokój. Dlaczego właśnie jej bagaż potraktowano w tak specyficzny sposób? Dlaczego
Simon Lang traktuje ją jak nieznajomą?

- Odradzałbym - powiedział, tym razem delikatnie, Lang. - Mamy trochę roboty i

oczekiwanie może się przeciągnąć. Dostanie pani bagaż, gdy tylko będzie to możliwe.

Miranda miała serdeczną ochotę spytać, czy otrzyma swój bagaż po sprawdzeniu jej

grupy krwi i czy nie wystarcza im ta, którą obejrzeli sobie ostatniej nocy. Powstrzymała się z
trudem i uczepiona ramienia Roberta wyszła z poczekalni.

- Czemu tak się niepokoisz, Rando? - spytała idąca za nimi krok w krok Stella. - Na

pewno wkrótce odeślą ci bagaż, a jeśli czegoś potrzebujesz, możesz zawsze sięgnąć do moich

zapasów.

- Ten podejrzliwy, mrukliwy ważniak! - wykrzyknęła bliska płaczu Miranda.

- Mówisz o Langu? - spytał Robert. - Na mnie zrobił dość przyzwoite wrażenie. Dziś rano

był dla nas szczególnie miły. Dlaczego tak się na niego uwzięłaś?

- Nie uwzięłam się, ale...- nie dokończyła.

- Czy to nasz samochód?

- Tak, marki Volkswagen. Kapralu, proszę jechać do Hotelu Rodzinnego.

- A co z Lottie i Mademoiselle? - spytała Stella.

- Przecież w sześcioro nie zmieścimy się w tej puszce.

- Wysłałem je wcześniej samochodem państwa Leslie. Pułkownik obiecał, że zboczy pod

hotel. Państwo Page też tamtędy jadą i Andy zajmie się do naszego przyjazdu damami.

Robert upchnął Stellę i Mirandę na tylnym siedzeniu zielonkawego, przypominającego

chrabąszcza samochodziku i usiadł obok ubranego w wojskowy battledress kierowcy. Ruszyli
z Charlottenburga przez zimną marcową mżawkę.

* * *

Miranda zapamiętała niewiele z pierwszych widoków Berlina. Wszystko było szare i

zmęczone, podobnie jak jej wzrok. Szare były sklepy i domy stojące wśród pustkowi
przerywanych ceglanymi rumowiskami i gołymi żebrami stalowych zbrojeń, które pewnie

pozostały po dawnych sklepach i domach. Gdzieniegdzie przez szarość przebijały szyldy w

obcym języku: Fleischerei, Friseur, Backerei, Eisengeschaft...

Robert, który spędził już w Berlinie kilka miesięcy, wskazywał miejsca godne uwagi.

- To Rundfunk - kontrolowana przez Sowietów radiostacja. Ich jedyna posiadłość w

naszej strefę. Dość tajemnicza sprawa. Wygląda na martwą jak grobowiec. Nikt tu nie
wchodzi, nikt stąd nie wychodzi i nigdy nie widziałem ludzkiej twarzy za żadnym z okien.
Ale coś mi mówi, że gdzieś tam środku uwija się niezły zestaw towarzyszy. A to cyrk.
Przyjechał tu na jeden sezon. Całkiem niezły cyrk. Byłem w nim z kolegami i musimy
koniecznie wybrać się tam z Lottie. To Funkturm. Przyznacie, że przypomina trochę wieżę
Eiffla. Na szczyt można wjechać windą, obejrzeć sobie Berlin i posilić się w restauracji w
połowie drogi. Najwyższa budowla w Berlinie, ale ceny też nie są niskie. Dziesięć szylingów
za filiżankę herbaty, ponad dwadzieścia za biszkopt. To stary budynek Naafi, gdzie pewnie
będziecie często robić zakupy. Ten plac nosił kiedyś imię Adolfa Hitlera, ale teraz nazywają

go Reichkanzler Platz. No i jesteśmy na miejscu. Wysiadajcie i ruszajcie szybko tą drogą, bo
zaczyna mocno siąpić.

Robert postanowił, że pierwszą noc spędzą w Hotelu Rodzinnym. Stella będzie miała z

głowy posiłek i domową krzątaninę, a do własnej nowej kwatery przeniosą się dopiero

nazajutrz.

Hotel mieścił się w przepastnym, wyposażonym w windę budynku. Długi, kojarzący się

ze szpitalem korytarz wiódł do dwupokojowego lokum na trzecim piętrze. Z sąsiedniej
łazienki dobiegał plusk wody, szczebiotanie Lottie i głos Mademoiselle nucącej Malbrouck

s’en va t’en guerre.

Bagaż Melville’ów przeniesiono do większej sypialni. Mniejsza była już wypełniona

zabawkami i pachniała ziarenkami kminku Mademoiselle. Stella poszła po Lottie, a Robert
zwrócił się do niemieckiego bagażowego: - A co z tą panią? Potrzebujemy dodatkowego

pokoju. Pojedynczego pokoju dla fraulein.

- Ja, ja - przytaknął gorliwie Niemiec - Fraulein pójdzie ze mną.
Ruszyli korytarzem i po kilku zakrętach Miranda znalazła się pokoju z widokiem na pusty

wybetonowany placyk z resztkami ruin po bombardowaniach. Bagażowy oddalił się. Nie bez
trudu otworzyła okno i spojrzała na szare niebo, deszcz i ruiny.

A więc była w Berlinie! Jeszcze niedawno brzmiało to niesłychanie ekscytująco. „Gdzie

spędzisz wakacje, Mirando?” „W Berlinie.” „W Berlinie? Cóż za pomysł! Przywieź nam jakiś
ciekawy kordzik ze swastyką i nie daj przymknąć się Sowietom!”

Teraz nie było w tym nic ekscytującego i zatęskniła za przytulnym apartamentem przy

Sloane Street. Stella miała rację. Podróże po obcych krajach są ciekawe, dopóki wszystko
przebiega gładko, ale gdy zaczynają się przygody takie, jak ta ostatniej nocy, egzotyka
zamienia się w koszmar, a twarze tubylców nabierają złowieszczej aparycji. Nie doświadczała

tego typu wrażeń od czasów, gdy jako mała dziewczynka błąkała się po obcych zrujnowanych
ulicach, nawołując z płaczem rodziców, których już nigdy nie było jej dane ujrzeć.

Czy wspomnienie powróciło tylko przez skojarzenie z widokiem zamordowanego przed

kilkunastoma godzinami człowieka? Czemu właściwie wypełzło z mrocznej kryjówki w jej
podświadomości? Po co przyjechała do tego zniszczonego wojną miasta, gdzie sama mowa
mieszkańców przywoływała wspomnienia, których lepiej było nie budzić?

Rozdział 6

Robert udał się do koszar, a Stella, Mademoiselle i Lottie wyjechały wraz z nim obejrzeć

nowe mieszkanie. W volkswagenie nie starczyłoby miejsca dla Mirandy.

- Czy na pewno możemy zostawić cię samą? - spytała przed wyjazdem Stella. - Może

powinnam zostawić Mademoiselle i Lottie, ale mała zacznie zaraz szaleć z tym okropnym
Wallym, a Mademoiselle powinna poznać od razu nasze mieszkanie.

- Nie przejmuj się, Stello - odparła Miranda bez przekonania. - Posiedzę sobie w czterech

ścianach i wezmę wreszcie gorącą kąpiel.

Ale to nie było tak proste. Miranda wcale nie tęskniła za „czterema ścianami” w obcym

pokoiku, gdzieś w głębi labiryntu pustych pachnących lizolem korytarzy. Nie tęskniła za
szumem kaloryferów, za odorem przedwczorajszych posiłków, za widokiem szarych,

pokiereszowanych bombami szczątków budynku za oknem.

Jej bagaż wciąż nic dotarł, ale Melville’owie zostawili w sypialni kostkę mydła i

kąpielowy ręcznik, więc mogła teraz wypoczywać w wannie, dopóki woda nie stała się zbyt
chłodna. Wyszła z wanny, spojrzała na zegarek i stwierdziła, że do powrotu domowników

jeszcze daleko.

Rozczesała i ułożyła starannie lśniące włosy. Zastanawiała się, czy młodzi państwo Page

są wciąż w hotelu. Przypomniała sobie, że Andy też pojechał do koszar, a Sally chciała
obejrzeć ich leżące niedaleko hotelu mieszkanie. Państwo Leslie i Marsonowie pewnie od
razu udali się do swoich rezydencji.

Postanowiła zejść do klubowej sali i sprawdzić, czy nie znajdzie tam gazet lub czasopism.
Nie chciała korzystać z windy, ale na pierwszym piętrze zawiodła ją orientacja. Schody

biegły gdzieś w dół i nic nie wskazywało na bliskość klubu. Może pomyliła piętra?
Zastanawiała się nad tym, gdy usłyszała zgrzyt jadącej w górę windy, która zatrzymała się na
wyższej kondygnacji. Zamek szczęknął i Miranda usłyszała wypowiadane szybko po
niemiecku słowa.

Kiedyś paplała w tym języku z dziecięcą biegłością, ale po latach nie rozumiała nic z

rozmowy toczonej na dodatek piętro wyżej. Wyczuła tylko, że w jednym z dwóch głosów

brzmi desperacja.

To musiała być kobieta i to kobieta bliska płaczu. Drugi głos był cichszy, ale

wyraźniejszy i bardziej stanowczy.

Ciszej! - prosił pierwszy głos, nieoczekiwanie po angielsku. Potem zapadła cisza,

Miranda usłyszała czyjś przerażony oddech i uświadomiwszy sobie ze wstydem, że
podsłuchuje cudzą rozmowę, ruszyła ostentacyjnie w górę.

Ciemnowłosa kobieta w wilgotnym deszczowcu stała odwrócona plecami do Mirandy

przy windzie, do której wchodziła właśnie jej rozmówczyni. Winda ruszyła, a kobieta w
deszczowcu szybko skierowała się w stronę półpiętra, prawie ocierając się o Mirandę.

Miranda patrzyła przez chwilę przez kratę mrocznego szybu windy i pomyślała, że

wszystko to jest przywidzeniem. Może i było, ale kolor i krój palta kobiety, która zniknęła w
windzie, zbyt natarczywie przypominał panią Marson. Tylko że pani Marson nie znała
niemieckiego. Nawet na peronie w Bad Oyenhausen, gdy doszło do nieporozumienia z
bagażowymi, musiała skorzystać z pomocy Stelli, której niemczyzna pozostawiała zresztą
bardzo wiele do życzenia.

Tamta mówiła płynnie, z czego wniosek, że ubiór pani Marson nie odbiegał od

berlińskich standardów. Widać wiele kobiet nosiło tu rude palta z czarnymi lamówkami
wokół kołnierza i rękawów, a czarne kapelusiki również nie były czymś wyjątkowym. Ale
wszystko to wydawało się Mirandzie nieco podejrzane i wcale nie pomogło jej pozbyć się

niepokojów ostatniej nocy.

Co więcej, incydent ten nie był ostatni w łańcuchu przedpołudniowych niespodzianek.
Schodząc na parter, Miranda spostrzegła, że ktoś zmierza od strony klubu na niższe

półpiętro i znika za zakrętem korytarza. Tym kimś był Robert, a więc było już później, niż
sądziła, i Stella pewnie też już wróciła.

Miranda zeszła na półpiętro i stwierdziła, że tym razem nie pomyliła drogi. Spojrzała na

zegarek, było dopiero kwadrans przed dwunastą, a na półpiętrze stała Sally Page.

- Och! - szepnęła skonsternowana i zaczerwieniona Sally. - To ty, Mirando?

- A któż by inny, Sally? - odpowiedziała równie zaskoczona Miranda. - Myślałam, że już

rozgościłaś się na waszych włościach.

- Tak... To znaczy, niezupełnie tak... Taki tam bałagan, że postanowiłam poczekać na

Andy’ego. Kapral sprawdza listę lokatorów, dywany są w opłakanym stanie, a o firankach
lepiej nie mówić. - Sally wypowiadała to wszystko jak automat, z trudem łapiąc oddech. -
Wpadłam, żeby napić się kawy lub czegoś mocniejszego, ale chyba jednak wrócę z

powrotem...

Miranda nie skomentowała tego, a podniecona Sally zrobiła ręką „pa, pa” i ulotniła się

szybkim krokiem.

- Co miało to, oznaczać? - zachodziła w głowę. - Przecież Robert nie byłby aż takim

głupcem, chociaż ta Sally jest całkiem, całkiem... - Miranda postanowiła stanowczo wziąć się
w garść i nie dopuszczać do siebie myśli godnych rozplotkowanej starej panny. - Cóż z tego,
że Sally może trochę leci na Roberta? Niejedna starsza od niej też patrzyłaby na niego jak na
filmowego amanta, nie naruszając w niczym wierności własnemu, może i mniej atrakcyjnemu
małżonkowi.

- A Robert? Mógł wrócić do hotelu z setek przyczyn - pomyślała usprawiedliwiająco -

więc po co od razu doszukiwać się w tym jakichś sercowych związków?

Miranda dotarła do klubowej sali, sięgnęła po mocno zaczytany kobiecy magazyn i z

determinacją pogrążyła się w lekturze opowiadania, które ku jej rozpaczy okazało się
zaledwie pierwszym rozdziałem powieści w odcinkach.

Mademoiselle i Lottie wróciły na lunch, przynosząc wiadomość, że Stella zje go u

Marsonów i przypuszczalnie pojawi się dopiero na herbatę. Po chwili zatelefonował Robert.
On z kolei postanowił spożyć lunch w oficerskim klubie, a przeprowadzka do nowej siedziby
miała nastąpić dopiero nazajutrz.

Dostarczony wreszcie do hotelu bagaż Mirandy trafił na właściwe piętro z pomocą

Mademoiselle i Lottie. Guwernantka po stoicku przyjęła odmowę oferty dalszej pomocy i
poszła się zająć swą podopieczną. Miranda znów była sama.

Ktokolwiek penetrował walizki, zadbał o ułożenie ich zawartości w nienagannym

porządku, tyle że z zupełną nieznajomością damskiej garderoby. Nawet bieliznę złożono w
wojskowe kostki, nie przekraczające rozmiarem męskiej chustki do nosa. Miranda wyjęła
tylko rzeczy potrzebne jej na wieczór, a walizki pozostawiła na podłodze.

Poranna mżawka przeszła z upływem dnia w zawiesisty deszcz uderzający monotonnie w

okienne szyby, ale oprócz odgłosu uderzeń kropel w pokoju i w całym zdezelowanym
budynku panowała typowo popołudniowa cisza.

Może właśnie dlatego skrzypienie zawiasów zabrzmiało tak donośnie. Patrząca właśnie w

lustro Miranda spostrzegła w nim, jak drzwi za jej plecami otwierają się cal po calu, niczym
popychane podmuchem wiatru, chociaż dzień był bezwietrzny.

W szczelinie coś się poruszyło i pojawiła się twarz. Koszmarna, debilna twarz,

zeszpecona białymi i czerwonymi plamami, z wywalonym jęzorem. Miranda zesztywniała na
moment, po czym obróciła się na pięcie i skoczyła ku drzwiom.

Twarz zdematerializowała się w mgnieniu oka i to coś drobnymi krokami popędziło w

panice korytarzem.

Ktoś niewielkich rozmiarów zniknął za zakrętem, a rozpędzona Miranda wpadła z

impetem na kogoś zmierzającego w dokładnie przeciwnym kierunku i już drugi raz w
przeciągu doby znalazła się w objęciach Simona Langa.

- Znowu wchodzi mi pan w drogę! - wyrzuciła z siebie, tłumiąc wściekłość, przerażenie i

łzy. - Gdyby nie pan, dopadłabym tego małego upiora!

- Upiora? Ma pani na myśli chłopaczka, który właśnie przebiegł mi drogę?

- Ładny mi chłopaczek! Jeszcze dorwę tego Wilkina i odechce mu się raz na zawsze

straszenia ludzi!

Jej głos załamał się, przechodząc niemal w szloch, gdy uświadomiła sobie, przed kim

znów się wywnętrza. Wyrwała się z objęć Langa, a jej pobladła twarz przybrała barwę
szkarłatu. - To wcale nie oznacza, że dorwałam też brygadiera, więc proszę darować sobie to

spojrzenie! - dodała nieco nienaturalnym głosem.

- Spokojnie, panno Brand - odparł flegmatycznie Lang. - Wygląda pani na nieco

przygnębioną...

- A pan by nie był, gdyby takie coś pojawiło się - drzwiach pana sypialni? - spytała,

wskazując na leżącą w korytarzu błazeńską tekturową maskę zmajstrowaną ewidentnie z
reklamy popularnych płatków owsianych.

Simon Lang zacisnął wargi, a Miranda eksplodowała na całego. - Może pan pękać ze

śmiechu, ale mnie to naprawdę przestraszyło!

- Widzę i wcale nie pękam ze śmiechu. Ależ z pani nerwus. To ta ostatnia noc, czy coś

innego?

- Sama nie wiem - odpowiedziała cicho Miranda. Jej nagła złość wyparowała, ustępując

miejsca zmęczeniu i rezygnacji. - Chyba głównie tamta noc, ale nie tylko. Żałuję, że w ogóle
przyjechałam do Berlina. Myślałam, że to będzie atrakcja, ale teraz przeklinam ten pomysł.
Przeklinam i drżę ze strachu. A co pan właściwie tu robi? - zmieniła gwałtownie ton.

- Chciałem zamienić z panią kilka słów. Czy bagaż dotarł?

- Tak, dotarł. Czy tylko to chciał pan wiedzieć?

- Nie tylko to. Czy możemy przejść do sali klubowej? Jest teraz pusta i chyba będzie nam

tam wygodniej niż w korytarzu i naturalniej niż w pani sypialni.

W szarym świetle deszczowego popołudnia sala klubowa sprawiała dość odstręczające

wrażenie. Ponura i opuszczona, nie odbiegała pod tym względem od całego hotelu.

Simon Lang wybrał w miarę dyskretne fotele i poczęstował Mirandę papierosem. W

płomieniu zapałki, oczy Simona przypominały bursztyn, w którym zamknięto przed wiekami

robaczka.

- A więc o czym mamy rozmawiać? - spytała Miranda - i kim pan właściwie jest?

- Jestem chwilowo szefem 89 Sekcji Berlińskiej, odpowiedzialnym za wywiad i

kontrwywiad w zastępstwie mojego D.A.M.P., który zapadł na świnkę i został poddany
kwarantannie. Pewnie nic to pani nie mówi, ale zabójstwo brygadiera jest teraz właśnie moją
działką.

- D.A.M.P? - powtórzyła Miranda niepewnie.

- A więc o czym chciał pan ze mną porozmawiać?

- O pani - odparł Simon Lang, porzucając oficjalny ton. - O tym, co wydarzyło się tamtej

nocy. O wszystkim, co pani z niej zapamiętała. Nawet o drobiazgach.

- Nie mogłam zasnąć... - rozpoczęła niepewnie Miranda.
Potem poszło jak z płatka, Simon Lang nie przerywał jej słowem, a gdy skończyła część

pierwszą, spytał:

- A więc już na korytarzu patrzyła pani za siebie. Dlaczego? Co panią tak przestraszyło?

Może jakiś dźwięk, lub czyjaś postać?

- Właściwie nic. Przynajmniej nie wtedy. Było cicho, jak makiem zasiał i pomyślałam

sobie, że zachowuję się, jak ciocia Hetty...

- Jak kto?

- Głupstwa mówię - zreflektowała się Miranda, czując, że znowu się rumieni. - Ciocia

Hetty to taka rodzinna legenda. Była krewną Mellville’ów i straszną panikarką. Podobno nie
znosiła kotów i podczas wizyt co chwilę odwracała się, powtarzając: „Czy przypadkiem nie
wpuściliście kota, bo może wskoczyć mi na plecy”.

- A pani pewnie też się bała wtedy czegoś podobnego?

- Nie, to było inne uczucie... - Miranda poruszyła się niespokojnie w fotelu. - Trudno to

opisać, a zresztą i tak nic by pan z tego nie zrozumiał.

- Może ma pani rację, więc zostawmy ten wątek. Czy był konkretny moment, w którym

przypomniała się pani ta... ciocia Hetty?

- Trudno powiedzieć - odparła Miranda po chwili wahania. - Byłam w kiepskiej formie

już przed wyjazdem z Anglii. Umówiliśmy się z Robertem i Stellą na stacji przy Liverpool
Street, wypiliśmy herbatę i wszystko było w porządku. Dopiero później coś się stało z moimi

nerwami.

- W Hook czy jeszcze w Anglii?

- Chyba jeszcze w Anglii... - odparła po namyśle - Zresztą nie jestem pewna. Czy to aż

tak ważne?

- Może tak, może nie. Ciekawe, że była pani zdenerwowana, zanim wydarzyło się coś

złego. Co tak panią zdenerwowało? Co, a może raczej, kto?

Miranda nie miała ochoty opowiadać o dziwnej wymianie spojrzeń między Sally Page i

panią Leslie. - To chyba ten kraj - odpowiedziała. - Mieszkałam w Niemczech, gdy byłam
małym dzieckiem. Mój ojciec pracował tutaj i gdy wybuchła wojna, przenieśliśmy się do

Belgii. Rodzice zginęli podczas inwazji, a mnie przerzucono do Anglii z grupą uchodźców.
Mało z tego pamiętam, ale ten kraj zawsze kojarzy mi się z czymś niemiłym. Opowieść
brygadiera też miała z tym coś wspólnego.

- Opowieść brygadiera? Ciekawe o czym opowiadał? - Oczy Langa wciąż przypominały

bursztyn, ale tym razem bursztyn oglądany pod światło.

Miranda streściła opowieść Brindleya, nie pomijając swojego osobistego wątku.
Simon Lang nie wydawał się szczególnie podniecony. Interesowało go, czy Miranda

widziała, lub znała wcześniej brygadiera. Zadał mnóstwo pytań, z pozoru o sprawy nieistotne
i przypadkowe: jak siedzieli przy stole, kto siedział przy sąsiednich, czy słyszeli rozmowy
sąsiadów, kiedy opuścili jadalnię, kto pił kawę i przy którym stoliku, kiedy i w jakiej
kolejności wrócili na stację, czy wydarzyło się coś charakterystycznego przy wsiadaniu do
pociągu, czy pasażerowie odwiedzali się w przedziałach przed odjazdem?

Miranda nie oszczędzała pamięci, a gdy Lang skończył, spytała:

- Po co to potrzebne? Podejrzewa pan kogoś z nas?

- Dokładnie tak - odparł Simon Lang, nie siląc się na uprzejmość.

- Ciekawe dlaczego, skoro w pociągu było pół setki pasażerów?

- Dlatego - wyjaśnił Lang - że nóż, którym zabito brygadiera, zabrano z hotelowej

recepcji w Bad Oyenhausen. Szef hotelu używał go do rozcinania korespondencji i do
ostrzenia ołówków. Trzymał go na ladzie i był tam, gdy spożywaliście posiłek. Pamięta to
ktoś z obsługi, bo przecinał nim jakiś sznurek. A potem nóż zniknął. Dokładnie, zanim
opuściliście hotel i udaliście się do pociągu. Przyzna pani, że to wyklucza pozostałych
pasażerów?

- Ale... przecież byli tam i inni ludzie? Niemieccy kelnerzy... obsługa?

- Byli. Ale żaden z nich nie miał dostępu do pociągu.

- Przecież mogli przekazać komuś nóż? Na przykład wagonowemu?

- Gdy popełniono zabójstwo, wagonowy opiekował się chorym pasażerem w sąsiednim

wagonie. Mam na to pięciu świadków.

- A skąd pan wie, kiedy popełniono zabójstwo? - spytała Miranda mniej pewnym głosem,

wciąż jednak nie dopuszczając do siebie myśli, że sprawcą może być ktoś, z kim jeszcze
wczoraj spożywała kolację.

- Z krwi - wyjaśnił krótko Simon Lang.

- Krew krzepnie bardzo szybko. Ta na pani szlafroku i pantoflach była jeszcze wilgotna,

gdy spotkaliśmy się na korytarzu, a ta w przedziale Brygadiera też nie zdążyła zakrzepnąć.
Weszła pani do przedziału Brindneya najwyżej w kwadrans po popełnieniu zabójstwa. W
kwadrans, a może nawet wcześniej, jeśli zważyć, że jego zwłoki nie zdążyły zesztywnieć.

Gdyby morderca zostawił nóż w piersi brygadiera, wagonowy odnalazłby zwłoki dopiero
podczas rannego budzenia, a wtedy trudniej byłoby ustalić moment zgonu. Ale nóż
wyciągnięto, krew trysnęła i dzięki temu natrafiła pani na ślad zbrodni. Sądzę, że sprawca
chciał się pozbyć narzędzia zbrodni, ale zakrwawiony nóż pozostawia ślady. Upuścił więc go
na podłogę i uciekł.

- To nie ma sensu! - żachnęła się Miranda.

- Musi być jakieś inne wytłumaczenie. Rozmawiałam z tymi ludźmi i wiem, że to

przyzwoite osoby... Wszyscy troje!

- Wszyscy troje? - podchwycił Lang, unosząc brwi.

- Jeśli podejrzewa pan Roberta, oświadczam, że znam go od lat!

- Spokojnie, panno Brand - odparł pojednawczo Simon. - A któż podejrzewa pani

kuzyna? Proszę tylko pamiętać, że perspektywa dużego zysku może wywołać w niejednym z
nas nietypowe reakcje. Doświadczenie uczy, że nawet seryjni mordercy uchodzili w oczach

swoich bliskich za przyzwoitych ludzi, którzy nawet nie skrzywdziliby muchy.

- Zapomniał pan o Stelli - rzuciła pogardliwie Miranda. - Gdyby Robert wyszedł nocą z

przedziału, musiałaby coś słyszeć.

- Jak pamiętam, pani Melville zażyła nasenne pastylki - przypomniał delikatnie Lang. -

Mało kto oprócz pani był tego świadkiem, ale Robert mógł o tym wiedzieć.

- Chyba sam pan w to nie wierzy?

- Powiedzmy, że nie wierzę, ale wróćmy do sprawy. Dlaczego wymieniła pani trójkę

osób, a nie pełną jedenastkę? Powiedzmy, tuzin, jeśli liczyć tego małego szatana, którego
ścigaliśmy nie tak dawno na korytarzu?

- Łącznie z kobietami? To już przesada!

- A czemu nie? - Lang zmrużył porozumiewawczo oko. - Naprawdę sądzi pani, że kobiety

to wątłe lilie niezdolne do zadawania bólu? Nie czytała pani Makbeta! Bywają sytuacje, w
których każdy sięgnie po broń.

- O jakich sytuacjach pan mówi?

- Przyjmijmy, że brygadier Brindley miał dwie fiolki z mocnymi pastylkami na sen i że

zabójca wiedział o tym. Nóż był ostry i posłużenie się nim nie wymagało szczególnej siły
fizycznej. Wystarczyło spuścić żaluzje, zsunąć koc, nacisnąć kontakt nocnej lampki, a nawet
posłużyć się zapalniczką i... wymierzyć cios. Śpiący kamiennym snem starszy pan kontra
wypolerowane ostrze. Nawet dziecko potrafiłoby to zrobić. Nawet Wally, zakładając, że
miałby odpowiednio mocne nerwy i znałby się trochę na anatomii. Ale Wally’ego wyłączmy
chwilowo z kręgu podejrzanych, bo i tak mamy ich jedenastu. Państwo Marson, państwo
Melville, państwo Page, państwo Leslie, Mademoiselle Beljame, pani Wilkin... no i panna

Miranda Brand.

- Albowiem ostatni będą pierwszymi... - dokończyła Miranda. - Ładnie pan to wywiódł.

- Nic nie wywiodłem. Po prostu chłodno to analizuję. Ktoś, kto zabił Brindleya, musiał

nosić rękawiczki albo owinąć rękojeść noża w chusteczkę, a w wagonie i w bagażach nie
znaleźliśmy żadnego i tych rekwizytów ze śladami krwi. A więc ten ktoś musiał mieć ślady

krwi, powiedzmy na rękach...

- Tak jak ja? - spytała szeptem Miranda. - Wycierałam dłonie w szlafrok i właśnie wtedy

spostrzegłam krew.

- Tyle też wiem - przytaknął Lang.
Ujął zimne dłonie Mirandy, jak gdyby chciał je ogrzać. - Proszę zachować spokój.

Wszystko będzie dobrze, dopóki będzie pani mówić prawdę.

- Przecież mówię prawdę.

- W to nie wątpię... przynajmniej pod pewnymi względami. - Simon Lang puścił jej

dłonie i uśmiechnął się trochę dwuznacznie. - Zresztą nie miała pani motywów, ale to samo

dotyczy każdego z was. W tej fazie najważniejszą rzeczą jest wiarygodne alibi.

- A tylko ja go nie mam - Miranda próbowana żartem zamaskować zakłopotanie. - Cała

reszta spała smacznie w przedziałach, a więc ma dobre alibi.

- Różnie z tym bywa. Mężowie i żony często świadczą na swoją korzyść z rozmaitych

powodów: z przywiązania, z obaw przed włączeniem w sprawę... zwłaszcza gdy w grę
wchodzi coś tak paskudnego, jak morderstwo.

- A więc Stellę może pan natychmiast wykluczyć z kręgu podejrzanych.

- Dlaczego?

- Sam pan przed chwilą powiedział, że Robert mógł wiedzieć o pastylkach, które Stella

przyjęła od brygadiera i wykorzystać to. A więc albo jedno, albo drugie.

- Czyżby? A może pani Melville udawała tylko, że połyka pastylki? Całkiem

prawdopodobne.

- Po co miałaby to robić?

- Żeby zapewnić sobie alibi. Mocne i trudne do podważenia.

- Podobnie jak Mademoiselle? - spytała zimnym głosem Miranda.

- Podobnie i niepodobnie - odparł Simon. - Mademoiselle wzięła mniej pastylek.

- Lub udawała, że bierze ich mniej.

- Może i udawała. Sama pani widzi, że mamy wciąż jedenastu podejrzanych i nikt z nich

nie ma stuprocentowego alibi.

- I tu się pan myli! - zalakowała Miranda. - Stella ma i zaraz je przedstawię. Wiem, że

zażyła środek nasenny. Nienawidzi łykania pigułek, więc pokruszyła je i wsypała do kawy.
Każdy z nas to widział. Teraz może pan najwyżej założyć, że brygadier celowo podsunął
Stelli fałszywe pastylki, wiedząc, że ona sama wie o ich fałszywości i tak dalej... a to

wszystko nie ma najmniejszego sensu.

- Zakładając, że mówi pani prawdę, prawdę i tylko prawdę? - odparł bez cienia ironii

Simon Lang.

- Takie pytania się zadaje, jak wiem, w sądzie, a nie na przesłuchaniu - odparowała

Miranda.

- Mówię prawdę i może pan zapytać o to każdego: Mademoiselle, Roberta, Stellę, a nawet

Lottie! A jak to panu nie wystarcza, proszę zatelefonować do Bad Oyenhausen i przesłuchać
kelnera, który podawał nam kawę!

- Dobrze, wygrała pani - mruknął pojednawczo Lang. - I proszę nie myśleć, że szukam

niewinnej ofiary, by dostać awans.

Miranda poczuła ulgę, rozparła się wygodnie w fotelu i zachichotała.

- Z tą miną bardziej pani do twarzy - zaakceptował to Simon. Spojrzał na zegarek i wstał

na odgłos dobiegających z korytarza kroków.

- Osobiście nie mam więcej pytań, ale obawiam się, że w najbliższych dniach może być

pani proszona o dodatkowe wyjaśnienia i znów zajmę pani czas. Cieszę się, że wytrzymała
pani tak mężnie moje towarzystwo.

Ostatnie słowa wymówił mniej oficjalnie, a jego twarz znowu zaczęła przypominać

całkiem sympatycznego młodego człowieka.

Po chwili sala klubowa wypełniła się gośćmi hotelu, pośród których nie było już Simona

Langa.

* * *

Miranda wyszła na korytarz, gdzie spostrzegła bawiących się przy windzie Wally’ego i

Lottie. Wally na jej widok próbował dać nogę, ale tym razem Miranda była szybsza.

- Słuchaj, mały diable - ostrzegła trzymając za ucho małego urwisa. - Jeśli jeszcze raz

przyłapię cię zamaskowanego pod moimi drzwiami, dostaniesz manto!

- Mówi się „mam to” - poprawił ją Wally. - Moja mama mówi tak zawsze, gdy pokłóci

się z tatą.

Miranda dopowiedziała sobie pozostałe słowa pani Wilkin i nie zdołała powstrzymać

śmiechu.

- Nie powinieneś podsłuchiwać rodziców - skarciła chłopca - a manto to rodzaj chińskiej

tortury, więc lepiej trzymaj się ode mnie z daleka! - Wsunęła palce w kąciki ust i
wyszczerzyła zęby, niedwuznacznie sugerując chłopcu, że potrafi straszyć równie skutecznie,

jak jego tekturowa maska.

- Niezłe - przyznał fachowo Wally. - Zna się pani na chińskich torturach?

- Nie tylko na chińskich, a więc uważaj, Wally. Uważaj, żebyś się kiedyś o tym nie

przekonał.

- Dobry tekst - rzucił z uznaniem Wally.

- Nawijasz, jak zawodowiec.

- A teraz spływaj stąd, bo sprowadzę kierownika hotelu - dodała Miranda. - A ty, Lottie,

co tu robisz? Czekasz na mamę?

- Mama już wróciła - wyjaśniła potulnie Charlotte. - Mama wróciła przed kilkoma

godzinami.

- A więc zaraz ją poszukam i wszystko jej powiem.
Stella była w sypialni. Wyglądała zaskakująco świeżo jak na kogoś po dwóch dobach

podróży, policyjnym. przesłuchaniu i po oględzinach nowego domu w obcym mieście i kraju.
Była znów typową Stellą: kwitnącą, optymistyczną, promienną.

- Ach, to ty Mirando - zaszczebiotała. - Podobno strasznie cię maltretowano? Nam też nie

dawano przez pół dnia spokoju. Przepytywano nawet Madmoiselle i Lottie. Chyba poprosimy
Roberta, żeby zabrał nas gdzieś wieczorem. Cieszmy się życiem, bo kto wie, czy jutro nie
będziemy oglądać go z więziennej perspektywy...

- Mademoiselle miała crise de nerfs - kontynuowała Stella, mrugając okiem. -

Powiedziała, że przyczepili się do niej, ponieważ jest niewinną, bezbronną cudzoziemką,
którą najłatwiej posłać na gilotynę, żeby ocalić głowę Anglika zbrodniarza. Lottie
przypomniała jej, że gilotyna to francuski wynalazek. - u nas stosuje się szubienicę (skąd te

dzieciaki wiedzą o takich rzeczach?), a wtedy Mademoiselle wybiegła z pokoju, porywając
swoje sole trzeźwiące...

- Kucharka nie mówi słowa po angielsku, a lokaja zmogła żółtaczka i przez tydzień

będzie w szpitalu. Nie widziałaś przypadkiem Roberta? - spytała Stella i nie czekając
odpowiedzi, monologowała dalej: - Szukam go od kilku godzin. Chwała Bogu, że podwiózł

mnie tu Harry Marson. Co powiedziałabyś na łyk szampana, Rando? Mnie zupełnie zaschło w
gardle, a poza tym wypadałoby uczcić nasz pierwszy dzień w Berlinie!

Perlisty śmiech Stelli przeszedł w łkanie i Miranda doszła do wniosku, że pora przerwać

ten monolog.

- Potrzebujesz herbaty z aspiryną, a o szampanie pomyślimy później. Skorzystamy z tego

dzwonka i poczekamy. Może przyniosą nam herbatę do pokoju, a jeśli nie, przejdziemy się do

restauracji.

* * *

Minęła szósta, gdy Miranda wróciła do swojej sypialni.
Sally Page proponowała, żeby zjeść kolację w Klubie Oficerskim, co Stella przyjęła z

entuzjazmem i pomknęła na górę przebrać się i ucałować na dobranoc Lottie.

Miranda włączyła światło i zasunęła okienne story. Pokój wyglądał podobnie jak przed

kilkoma godzinami, gdy ruszyła w pościg za Wallym Wilkinem. Podobnie, choć niezupełnie
podobnie. Nieproszony gość, który pod jej nieobecność przetrząsał walizki, działał w
ewidentnym pośpiechu i błędnie poukładał ich zawartość. Nie zdążył też domknąć szuflady
toaletki, ani powiesić porządnie futra z wiewiórek na wieszaku w szafie. Wygląd łóżka
wskazywał na równie pospieszną rewizję. Poduszki i materac, pod którymi grzebano,

przykryto byle jak kocem.

- A więc dlatego wyciągnął mnie do klubowego saloniku - pomyślała. - Niezłe, ale dość

naiwne, a poza tym czego jeszcze mogli tu szukać? Pewnie czegoś, co miałam przy wyjściu z
pociągu przy sobie. Na przykład poplamionej krwią chusteczki lub rękawiczek... - Miranda
gorąco rozważała zaistniałą sytuację.

- A może rewizja miała głębszy podtekst? Może Simon Lang wcale jej nie uwierzył?

Może odegrał tylko bezstronną rolę? Ale, jeśli tak, to w czyim imieniu? Nieboszczyka?

Miranda przypomniała sobie wypowiedziane przez Langa słowa: „A więc ten ktoś musiał

mieć ślady krwi, powiedzmy na rękach”. Tylko że jedyną osobą ze śladami krwi na dłoniach
była... Miranda Brand.

„Dowód poszlakowy” - przeszło jej myśl. Czemu przypomniał się jej ten fachowy termin

o niezbyt jasnym znaczeniu?

Odwróciła wzrok od naruszonych czyjąś ręką walizek i zaczęła drżącymi dłońmi

zdejmować sukienkę. Gdy się przebierała w wieczorową kreację, w jej głowie snuła się

rymowanka, monotonna jak rytm stukotu kolejowych podkładów: Miranda Brand, na rękach

krew... Miranda Brand, na rękach krew... Miranda Brand...

Rozdział 7

Niebo tego ranka było pogodne, rześkie powietrze zapowiadało wiosnę, a Robert nie

musiał włączać wycieraczek podczas jazdy przez Bundes Allee i Herr Strasse.

Sądząc po luźnej zabudowie, musiała być to jedna z lepszych dzielnic Berlina.

Zachowane rezydencje kryły się wśród sosen i liściastych drzew puszczających pierwsze
pąki. Sąsiadowały z posesjami przypominającymi porośnięte dziką różą i chwastami

bezpańskie grobowce.

- To nie nasze lotnictwo - wyjaśnił Robert, wyczuwając spojrzenie Mirandy. - To

Sowieci. Palili wszystko, co należało do „wrogów władzy ludowej”. Tak przynajmniej to
określali.

Skręcił z Herr Strasse i zatrzymał samochód w cichej uliczce przy krytym czerwoną

dachówką domu z ogródkiem przed wejściem.

- Jesteśmy na miejscu. Rozgośćcie się same, bo ja już jestem spóźniony. Wpadnę na

lunch. - Ucałował Stellę i ruszył ostro do oddalonej o dobre kilka mil jednostki.

Dom pomimo lichego umeblowania sprawiał przytulne wrażenie. Z hallu wchodziło się

na półpiętro, a stamtąd do czterech sypialni. Okna przepastnej bawialni i jadalni wychodziły
na leżący na tyłach domu ogród, a właściwie trawnik ogrodzony żywopłotem, kępami bzu i
wysoka trzcinową palisadą. Rosły tam dwie sosny i kilka wiśni ocieniających mocno
zaniedbane kwiatowe grządki. Kwitnące już wiśnie i pojedynczy migdałowiec nadawały

ogrodowi kolorytu.

Z hallu wchodziło się też do małego pomieszczenia telefonicznego, a przez wąski

korytarz do kuchni i na kuchenne schody. Tam też mieścił się gabinet Roberta i miniaturowa

szatnia.

- Nie oszczędzali na piwnicach - pokręciła głową Stella. - Ciekawe po co, jeśli nie ma tam

niczego z wyjątkiem pieca i sterty koksu? Na szczęście mamy dwie łazienki! Ty, Mirando,

zamieszkasz tutaj, ja i Robert tam, a w tym pokoju Lottie i Mademoiselle. Na poddaszu jest
dodatkowa łazienka i pomieszczenia dla dwojga służących, ale na razie korzysta z nich tylko
pokojówka. Robi niezłe wrażenie i dzięki Bogu można się z nią dogadać po angielsku. Mój
niemiecki już całkiem zardzewiał. Gdy opuścisz nas, Mirando, oddam twój pokój Lottie, żeby
miała gdzie się bawić i uczyć, ale na razie będzie musiała korzystać z parteru. Przecież Robert
i tak rzadko będzie tam gościł...

Schodami przemknęła objuczona pościelą kobieta w białym nakrochmalonym fartuchu.

Miranda uchwyciła ramię Stelli.

- Kto to był?

- Friedel.

- Słucham? - spytała kobieta, zatrzymując się na dźwięk swojego nazwiska.

- Es ist nichts, Friedel - odparła Stella, odprawiając ją gestem dłoni. - Co cię tak

zaskoczyło, Rando?

- Widziałam już kiedyś tę kobietę... Wczoraj w hotelu.

- Pewnie odbierała referencje, bo pracowała tu już kiedyś. Na mnie już czas. Rozpakujesz

się sama, bo muszę wydać polecenia kucharce. Jak jest po niemiecku „dusić”? Oczywiście
coś, a nie kogoś?

Stella zbiegła na parter, a Miranda wpatrywała się przez chwilę w ścianę. Wyjaśnienie

Stelli było przekonujące. Ta Friedel mogła pojawić się w hotelu po referencje. Wszystko
pasowało, tylko że... pasowało niczym w zaplanowanej z góry układance.

W układance zaprogramowanej przed kilkoma dniami, jeszcze zanim wyjechali z

Liverpool Station. W układance, której właściwy wzór dałoby się odczytać z wyprzedzeniem,
gdyby tylko spojrzeć na nią z dystansu. Ale jak go odczytać, skoro też jest się częścią tej
układanki? Nitką w tkaninie tkanej przez nie wiadomo kogo.

- Kłania się ciocia Hetty - pomyślała zdegustowana Miranda. - Jeszcze gorzej -

skonstatowała po chwili: - Ciocia Hetty bała się autentycznych kotów, a ja boję się tych
wyimaginowanych. Pora na tonic albo na coś mocniejszego...

Około południa wpadła na pogawędkę pani Lawrence, a Friedel podała w bawialni kawę i

ciasteczka. Pani Lawrence była żoną zwierzchnika Roberta, nie ustępującą wzrostem i
majestatem swojemu małżonkowi. Miranda zauważyła, że pretekstem jej wizyty jest nie tyle
sąsiedztwo, co śmierć brygadiera Brindleya, bo gdy Stella dyskretnie podziękowała jej za
pomoc, pani Lawrence przeszła z wyraźną ulgą do ciekawszego tematu.

Oznajmiła, że o zabójstwie poinformowało już BBC, a brytyjska i niemiecka prasa

poświęciły mu pełne kolumny. Stella i Miranda słuchały jej relacji równie milcząco, choć z
różnych powodów. Pierwsza - zbyt zmęczona, by skoncentrować się na konwersacji, druga -

zbyt zaangażowana w temat.

Pani Lawrence wyraziła współczucie, choć wyglądała na lekko rozczarowaną.

Oświadczyła, że policja wkrótce potwierdzi jej tezę, „iż było to ewidentne samobójstwo” i
przypomniała, że zawsze mogą na nią liczyć w potrzebie. Poinformowała też Stellę, że
spotkania oficerskich żon odbywają się w jej apartamentach w każdy poniedziałek o
piętnastej i że liczy na jej obecność, po czym oddaliła się, rezygnując z małego sherry.

Resztę popołudnia wypełniła bardziej oficjalna wizyta, którą złożyli dwaj przedstawiciele

miejscowej policji. Przepytywali kolejno Stellę, Mirandę i Mademoiselle, próbując nadać
rozmowie maksymalnie nieformalny charakter, i nawet Mademoiselle przyznała, gdy już
sobie poszli, że byli tres gentils, tres comme il faut!

Potem dzień toczył się bez zakłóceń, jeśli nie liczyć drobnego incydentu. Stella, zajęta

wykładaniem szuflad kredensu papierem, poprosiła Mirandę, by zadzwoniła do Roberta i
przypomniała mu o przyniesieniu kuponów żywnościowych. Miranda leżała właśnie na jej
łóżku, pogrążona w lekturze „Vogue”. Sięgnęła po słuchawkę pokojowego aparatu i

machinalnie przyłożyła ją do ucha. Usłyszała rozmowę. Szybką, prowadzoną po niemiecku.
Pomyślała, że to telefonistka i cierpliwie czekała na pytanie o numer, ale kobiecy głos

przeszedł nagle na mieszaninę niemieckiego i angielskiego.

- Mów po angielsku... Es wdre mir sehr angenehm?... Musimy spotkać się dziś wieczór...

Jeśli nie, przyjdę i możesz mieć kłopoty... Nein, danke!... wie du willst... Dobrze, trzeci dom,

ten ciemny... Das ist Gut!...

- Czy to centrala? - spytała poirytowana Miranda.
Usłyszała czyjś pospieszny oddech i trzask odkładanej słuchawki.

- Centrala? - powtórzyła.

- Co się z tobą dzieje, Mirando? - spytała oderwana od swych zajęć Stella. - Przecież to

nasza domowa linia.

- Ale ktoś rozmawiał po niemiecku.

- Pewnie źle cię połączono. Wykręć telefon Roberta, masz go pod ręką.
Miranda spojrzała na numer, wykręciła go, ale w słuchawce panowała cisza.

- Nie działa.

- Ale ze mnie wariatka - żachnęła się Stella, odkładając „nożyce - Jak może działać, skoro

to nasza domowa linia i trzeba przełączyć ją na parterze. Zejdę sama i skontaktuję się z

Robertem.

Wybiegła, a Miranda przyjrzała się uważnie aparatowi.

- Na parterze? Jeśli tak, musiał rozmawiać ktoś z domowników. Pewnie ta Friedel, bo

kucharka nie mówiła słowem po angielsku. - Mirandzie nie dawała spokoju ta zagadka. - Ale
z kim rozmawiała tak nerwowo i tak pospiesznie?

* * *

Robert pojawił się przed szóstą wraz z majorem Marsonem. Marsonowie mieszkali przy

tej samej ulicy, a ich domy oddzielała tylko posesja państwa Leslie.

Robert przyrządził trunki, a Harry Marson od razu poruszył tematy wojskowe. Wydawał

się być w gorszej niż zazwyczaj formie. Zmęczony i markotny, narzekał na podły los oficera.

Stella wspomogła go wyreżyserowanym ziewnięciem i rozmowa z miejsca nabrała tempa.

Harry znał Berlin jeszcze sprzed wojny. Spędził tu trzy tygodnie na zaproszenie

zatrudnionego w brytyjskiej ambasadzie wujka i pamiętał miasto obwieszone hitlerowskimi
flagami, tętniące od defiladowego kroku paradujących przez Kaiserdamm doborowych

formacji Trzeciej Rzeszy.

Wspomniał, że dom Ridderów, o którym opowiadał brygadier Brindley, leżał nie dalej niż

o kilkaset metrów. Teraz był wypaloną ruderą, ale garaż na tyłach ogrodu istniał nadal.
Przejeżdżał tam nawet dziś rano i rzucił okiem przez zardzewiałą kratę bramy. - Zabiorę was
tam w niedzielę - zaproponował. - Oczywiście, jeśli lubicie takie starocie.

On też nie uniknął przesłuchania, podobnie jak Elza, państwo Leslie, państwo Page i

nieszczęsna pani Wilkin. Elza źle zniosła przesłuchanie i według słów męża, wyszła z niego
„cała roztrzęsiona”. Mirandzie skojarzyło się to z Mademoiselle. Stella dostrzegła to
skojarzenie i zamarkowała miną „oburzenie cudzoziemki”. Miranda kupiła aluzję i stłumiła
śmiech dość sztucznym kaszlem.

Nazajutrz Robert zadzwonił z jednostki i spytał, czy nie reflektowałyby na autokarową

przejażdżkę po Berlinie. Załatwił trzy miejsca, a czterogodzinne zwiedzanie obejmowało
brytyjski, amerykański i rosyjski sektor. Zaraz potem pojawiła się pani Leslie, proponując
Mirandzie wspólny wypad na zakupy. Zaproszenie to wydawało się Mirandzie nieco dziwne,
zwłaszcza, że przypomniała sobie zachowanie pani pułkownikowej na promie, ale przyjęła
ofertę, nie chcąc zakłócać Stelli powinności pani domu.

Nora Leslie i za kierownicą była dużej klasy profesjonalistką. Ruszyła przez Herr Strasse,

objechała Reichskanzler Platz i mknąc przez Masuren Allee i Kant Strasse, wjechała w

sklepowe eldorado Kurfurstendamm.

Zahamowała przy imponujących ruinach kościoła pamięci Cesarza Wilhelma, a Miranda,

patrząc na ozłocone rannym słońcem strzaskane wieże i prześwitujące przez oczodoły murów
mozaiki, nie mogła nasycić się urodą zdruzgotanej wojną świątyni. Być może, to właśnie

bombardowaniom zawdzięczała ona swój majestat. Strzelała w niebo ponad trywialność
sklepów, kin, hoteli, ocalałych mieszkalnych domów, ponad jazgot tramwajów i pisk
samochodowych hamulców. Trwała niczym starożytne, pogrążone w dżungli ruiny Angkor

Wat, w niczym nie przypominając szczątków statecznego miejskiego kościoła z przełomu

wieków.

Pani Leslie wyrwała Mirandę z zadumy i obie ruszyły przez wypełnioną tłumem

przechodniów i samochodów jezdnię. Miranda szybko uświadomiła sobie, że zaproszenie nie
dotyczy wyłącznie zakupów, choć pani Leslie i te miała na uwadze. Porcelana, antyki,

tekstylia i konfekcja - wszystko to miało swój powab, ale wystawowe szyby odbijały
spojrzenie kogoś, kto bardziej niż towarami interesował się rodziną Melville’ów...

Pani Leslie znała Roberta od wielu lat. Przyjaźnili się od dziecka, a kontakt stracili około

1935 roku, gdy ojciec Roberta sprzedał swoją posiadłość zaraz po śmierci żony. Nora
mieszkała wtedy w Indiach, towarzysząc poślubionemu niedawno małżonkowi. Tak
przynajmniej Mirandzie się wydawało, ponieważ pani pułkownikowa o sobie mówiła
niewiele, zasypując pytaniami o Melville’ów Mirandę, zbyt młodą i niedoświadczoną, by
mogła dorównać jej w tej słownej rozgrywce.

Pozostawała czujność wywołana zbyt natarczywymi pytaniami. - O co właściwie jej

chodzi? Jakaś zadra, uraza? - Miranda nie potrafiła tego zdefiniować, ale coś jej mówiło, że
pani Leslie przyjęłaby z satysfakcją wieści o nie najlepszym pożyciu małżeńskim Roberta i

Stelli.

Najbardziej interesowała ją Stella: jej charakter, hobby, ubiory. Słyszała o niej, ale

osobiście poznała ją dopiero na Liverpool Station. - Urocza, jak na swoje lata - przyznawała
pani Leslie dość chłodnym tonem. - Nie wygląda na o tyle starszą od Roberta. Inaczej ją sobie
wyobrażałam. Myślałam, że jest... twardsza, ale zgodzi się pani, panno Brand, że pozory
często mylą? Oczywiście my kobiety kierujemy się wrodzonym instynktem, ale mężczyźni
często dają się zwieść pozorom.

Przystanęły przed wystawą sklepu oferującego nowoczesną porcelanę i nagle pani Leslie

rzuciła od niechcenia: - Oczywiście, to ona zabiła Johnny’ego.

Miranda wydała okrzyk, na dźwięk którego stojąca obok nich stateczna niemiecka

hausfrau odskoczyła i oddaliła się pospiesznie, mamrocząc coś pod nosem, ale nie to było
teraz ważne. Miranda wpatrywała się w panią Leslie stalowym wzrokiem, nie mogąc stłumić
cisnących się jej na usta słów: - Skoro znała go pani na tyle dobrze, żeby mówić o nim po
imieniu, dlaczego udawała pani, że to wasze pierwsze spotkanie?

- Przepraszam, o kim pani mówi?

- O brygadierze Brindleyu. Oskarżyła pani Stellę o jego zabójstwo.

- Zabójstwo Brindleya? Pani chyba oszalała! Mówiłam o Johnnym Radleyu, jej

pierwszym mężu, a co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

- Sądzę, że to jednak nie ja z nas obu oszalałam - odparła lodowatym głosem Miranda. -

Pierwszy mąż Stelli zginął w Libii w 1941 roku i otrzymał pośmiertnie Krzyż Wiktorii. I to
właśnie nie ulega wątpliwości, droga pani!

- Że też my, kobiety, zawsze musimy kruszyć kopie - powiedziała pani Leslie z

uśmiechem pozbawionym wesołości. - O takich jak Johnny, lub Robert... o takich, których
inne prowadzą do ołtarza...

Jej głos przeszedł niemal w łkanie i Mirandzie nagle zrobiło się jej żal. A więc pani

pułkownikowa nie była kobietą z marmuru. Pewnie i w niej coś kiedyś pękło. Coś, co miało
związek może z Robertem, może z Johnnym Radleyem, a może z oboma, odebranymi jej
kolejno przez anonimową Stellę.

Miranda impulsywnie wzięła pod ramię starszą towarzyszkę.

- Teraz widzę, że nie zna pani Stelli. Nic dziwnego, skoro poznała ją pani kilka dni temu.

Stella to cudowna osoba i wkrótce sama się pani o tym przekona.

Pani Leslie uśmiechnęła się. Może próbowała to ukryć, ale jej głos stracił nagle ironiczny

ton:

- Przykro mi. Nie powinnam była tego mówić. W końcu jest pani jej kuzynką i jej

gościem. Sama nie wiem, co mnie podkusiło... Zapomnijmy o tym. Wejdźmy do sklepu i

poszperajmy w tych uroczych drobiazgach.

Zakupy przebiegły w przyjaznej atmosferze, a nazwisko Melville nie padło już ani razu.

Pani Leslie odwiozła Mirandę do domu i nawet pozwoliła zaprosić się na drinka.

W bawialni zastały Stellę zajętą układaniem świeżych kwiatów wiśni w seledynowym

wazonie. Pasowały jak ulał do kremowych firanek, którymi zdążyła zastąpić standardowy
kreton z wojskowych zasobów. Na ścianach pojawiły się przywiezione z Anglii obrazy i teraz
pokój tchnął wykwintem godnym Stelli.

Gospodyni rozlała sherry i skomplementowała porcelanowe różyczki zakupione przez

Mirandę. Pani Leslie rozpływała się w uśmiechach, być może pragnąc zrekompensować nimi
scenę na Kurfurstendamm. Wszystko to trwało do powrotu Roberta, kiedy to zerwała się z
krzesła i przepraszając oschłym tonem za aż tak długą wizytę, wycofała się bezszelestnie.

- Całkiem miła osoba - powiedziała Stella. - Chyba jednak źle ją oceniłam przy

pierwszym spotkaniu.

- Nora naprawdę jest urocza - przytaknął Robert. - Że też musiała wyjść za tego Leslie.

Zacny chłop, ale straszny nudziarz. To śmieszne, ale zawsze sądziłem, że poślubi
cudzoziemca. Może sprawdziło się to w przypadku Sue, jej młodszej siostry. Ciekawe, co się
z nią dzieje? Muszę spytać Norę.

Rozdział 8

Dwa wypełnione turystami autobusy wyruszyły spod budynku Naafti przy Reichskanzler

Platz. Anglojęzyczni przewodnicy zapowiedzieli, że pokażą pasażerom wszystko, co godne

uwagi w Berlinie. Od Kaiserdamm po kolumnę Zwycięstwa.

Dotrzymali słowa. „Oto gmach opery, a tu ruiny politechniki. Z jej schodów Hitler

pozdrawiał wyruszające na front oddziały. Na prawo Brama Charlottenburska...”

Miranda patrzyła przez szybę z mieszanymi uczuciami. Było to ciekawe, ale i

przygnębiające. Majestatyczne budowle wznoszone z myślą o naukach i sztukach leżały w
gruzach. Pomniki dawnej chwały nie przetrwały niedawnej artyleryjskiej kanonady. Kolumna
Zwycięstwa, wzniesiona jako symbol pruskiej potęgi, przypominała pokiereszowaną dłoń z

odstrzelonym palcem.

„Nikła zaiste mądrość rządzi tym światem” - przypomniało się Mirandzie.
Za szybą autokaru mignęły patetyczne pomniki dawnych piewców siły oręża - Moltkego i

Bismarcka, a zaraz potem monument ku czci ich bezosobowych sowieckich następców.
Miranda poczuła dreszcz, mimo że w zatłoczonym autokarze panował zaduch.

Nad Bramą Brandenburską powiewała czerwona flaga. - Wjeżdżamy do sektora

rosyjskiego - poinformował przewodnik. - Na lewo ruiny Reichstagu. Naziści podpalili go,
żeby mieć pretekst do rozpętania antykomunistycznej nagonki.

Pałac marszałka Bluchera, francuska ambasada, hotel Adlon... Ruina po ruinie, mila za

milą. Szkielety domów, okna niczym oczodoły. Tak samo, jak wszędzie, gdzie spuszczone ze
smyczy psy wojny dokonały zagłady: w Coventry, w Londynie, w Rotterdamie, nad Loarą, na

Krecie... W tysiącach miast i miasteczek całej Europy, a w końcu i u siebie w domu...

Miranda pomyślała z przerażeniem, że upłyną wieki, nim wszystko to uda się odbudować.

- Sami tego chcieli - mruknęła siedząca obok Mirandy postawna dama w bordowym

palcie i pąsowym kapelusiku. - Dobrze im tak... ale paskudnie to wygląda. - Westchnęła i nie
odezwała się już słowem.

Plac Marksa i Engelsa, z którego wyparował portret Stalina. Aleja Lenina i kwatera

główna wschodnioniemieckiej bezpieki. Aleja Stalina i ulica Socjalizmu - nowa utopia i nowa

wiara, w postaci szeregowych bloków mieszkalnych - betonowych, budowanych pod sznurek
miejskich kołchozów. Unter den Linden - niegdyś tętniąca życiem arteria, teraz pozbawiona
nawet sławnych lip szosa, przez którą przemykali chyłkiem anonimowi „obywatele”. Pomnik

Waterloo - żałosne wspomnienie czasów, gdy prekursorzy Luftwaffe i SS byli podziwianymi

przez Brytyjczyków sojusznikami.

Autokary zatrzymały się przy ozdobionej metaloplastyką parkowej bramie i przewodnik

oznajmił: - Znajdujemy się przed Mauzoleum Pamięci Żołnierzy Związku Socjalistycznych
Republik Radzieckich. W tym parku pochowano całe ich tysiące. Można wysiąść i wejść na

teren parku. Zabrania się palenia, głośnych rozmów, a mężczyźni proszeni są o odkrycie
głów.

Siedzący w autobusie za Mirandą Robert i Stella wyszli pierwsi i zatrzymali się przed

bramą.

- Przyznasz Stello, że Miranda wyrosła na dziewczynę z klasą - powiedział

konfidencjonalnie Robert, biorąc kuzynkę pod ramię. - I kto by pomyślał? Gdy wyjeżdżałem
do Egiptu była zahukanym podlotkiem, a teraz...

- A teraz jest olśniewająca - przytaknęła Stella, ściskając porozumiewawczo drugie ramię

Mirandy.

- Tak jak i ty, Stello - odwdzięczyła się Miranda. - Czy aby nie przesadnie? Przyznasz, że

w tej części Berlina możesz uchodzić za kuszący symbol zgniłego kapitalizmu.

- Co dowodzi, że pozory mylą - zachichotała mile ugłaskana komplementem Stella.
Był to żart, ale Miranda przypomniała sobie wczorajsze słowa pani Leslie i przyjrzała się

Stelli kątem oka. Zmieniła się, ale trudno było sprecyzować tę zmianę. Może miało to coś
wspólnego z bacznym spojrzeniem kierowanym na Roberta: spojrzeniem łączącym niepokój,
napięcie, opiekuńczość i zaborczość?

- Czyżby powodem była Sally Page? - próbowała odgadnąć Miranda.
Sally dołączyła do nich i paplała coś radośnie do Roberta. Jej prosty dziewczęcy strój

kontrastował, nie tylko ceną, z wystudiowanym, dobranym pod kolor kapeluszem i futrem

Stelli.

Mirandą zerknęła na twarz kuzyna i spostrzegła, że nie jest to szczęśliwe oblicze. - Robert

nie gra fair - pomyślała. - Mężczyźni typu Roberta nabierają klasy z wiekiem. My starzejemy
się jak Stella, albo więdniemy jak Sally. Takim jak Robert, nawet z siwizną do twarzy, a
zmarszczki pod oczami zawsze zamaskują dociekliwym spojrzeniem, lub wyrozumiałym
męskim uśmiechem. Sally też daje się na to złapać.

Robert był zawsze idealnym kandydatem na męża: nienaganne maniery, wdzięk, męska

uroda, skromność. Miranda od dawna doceniała te zalety, ale teraz zrobiło się jej żal Stelli.

Zatrzymani przez przewodnika, przystanęli przy cmentarnym pomniku, wyrastającym

ponad sąsiednie schludne kwatery. Pomnik przedstawiał przygiętą ku ziemi żałobnicę.

- To Matka Rosja, opłakująca swoich synów - wyjaśnił stłumionym głosem przewodnik.

Monument stał na skrzyżowaniu alei i górował nad cmentarzem. Prowadzące w górę stopnie
otaczały marmurowe ściany. Czerwony marmur pochodził z posadzek Kancelarii Trzeciej
Rzeszy. Z części budulca wykonano też dwie toporne czerwone flagi pochylone nad

mauzoleum.

Pod flagami, na szczycie stopni, klęczał równie topornie wyrzeźbiony rosyjski żołnierz,

pochylający w poddańczym geście ogoloną na zero głowę. Rozmiary stopni, rzeźb i
sanktuarium, sprowadzały odwiedzających do wymiarów pigmejów.

Robert aż gwizdnął z wrażenia, a Sally zadrżała, przypomniawszy sobie postacie z

filmów grozy.

Co by nie powiedzieć, mauzoleum działało na wyobraźnię.
Weszli po stopniach i w milczeniu popatrzyli w dół na panoramę jednolitych nagrobków.

Jednolitych, jak kwatery ozdobione laurowymi wieńcami z kutego żelaza. Jednolitych, jak
wyrzeźbione na otaczających kwatery murach reliefy przedstawiające sowiecki czyn zbrojny:

sowiecki naród bombardowany przez faszystowskie lotnictwo, sowiecka armia wyzwalająca
zajęte przez faszystów miasta. Na rozgraniczających sektory cmentarza obeliskach wyryto po
rosyjsku cytaty z przemówień Stalina, a przy samym końcu nekropolii wznosił się wysoki,
porośnięty trawą kurhan.

Na jego szczyt wiodły strome kamienne stopnie prowadzące do właściwego mauzoleum:

małej rotundy zwieńczonej na przekór architektonicznym proporcjom gigantycznym
spiżowym pomnikiem rosyjskiego żołnierza. Zwycięzca dzierżył w jednej dłoni miecz, w

drugiej „oswobodzone” dziecko, a obutą nogą deptał skruszoną swastykę.

- Lubią patos - mruknął Andy Page, patrząc w lustrzankę swojego aparatu. - Ciekawe, jak

długo będzie to tutaj stało?

- Nie dłużej niż kwadrans, gdy wyniosą się ze Wschodnich Niemiec - odparł Robert. - Ale

nie pytaj mnie, kiedy to nastąpi.

- Trochę szkoda, bo jest w tym coś. Turyści waliliby tu, jak do Luksoru, Karnaku, na

Akropol... Chodźmy i obejrzyjmy to mauzoleum od wnętrza.

Zeszli zaciekawieni. Miranda dyskretnie uwolniła ramię Stelli, nie mając ochoty

towarzyszyć wycieczce zmierzającej dziarsko do mauzoleum. Sama budowla kojarzyła się jej
z czymś klaustrofobicznym, nie mówiąc o gigantycznym posągu żołnierza, grożącym w
każdej chwili zawaleniem i uwięzieniem zwiedzających pod gruzami.

Wolała zostać na zewnątrz, cieszyć się wiosennym słońcem i wiatrem.
Wędrowała między kwaterami, przyglądając się płaskorzeźbom, aż zabłądziła w wąską,

porośniętą krzakami ścieżkę w bocznej części cmentarza.

Nie było tu nikogo, z wyjątkiem jakiejś kobiety w czarnym kapelusiku i bordowym

płaszczu z czarną lamówką. Tym razem była to niewątpliwie Elza Marson.

- Co w tym dziwnego? - pomyślała Miranda. - Przecież mogła przyjechać drugim

autokarem. Ale dlaczego zachowuje się tak tajemniczo?

Stała na skrzyżowaniu dwóch ścieżek, rozglądając się czujnie na boki, jak ktoś, kto zgubił

drogę. Nasłuchiwała czyichś kroków i na każdy dźwięk patrzyła to w lewo, to w prawo.
Trochę z niepokojem, trochę z wyczekiwaniem.

Miranda chciała w pierwszej chwili przywitać się z Elzą, ale wrodzona dyskrecja kazała

jej wycofać się za kępę krzaków.

- Jeśli nawet ktoś nadejdzie, zakaszlę i ujawnię w porę swoją obecność - postanowiła.
Pomysł był niezły, ale rzeczywistość przerosła oczekiwania.

Usłyszała szybkie kroki, a zaraz potem na ścieżce pojawił się mężczyzna w znoszonym

prochowcu i równie sponiewieranej typowo berlińskiej cyklistówce.

Mignął za plecami Mirandy, a pani Marson powitała go niespokojnym spojrzeniem.

Powinien spostrzec Mirandę, skoro przeszedł tuż obok niej, ale nic na to nie wskazywało, a
więc może byłoby lepiej nie wychodzić z ukrycia.

Elza była trupio blada, a mężczyzna mówił do niej tak cicho, że rozmowy nie dało się

odczytać nawet z ruchu ust. Można było śledzić tylko mimikę i gesty. Mężczyzna rozglądał
się na boki. a potem szybko przekazał Elzie wyciągniętą z kieszeni paczuszkę i oddalił się

bezszelestnie.

Pani Marson otworzyła przepastną torebkę i drżącymi palcami ukryła w niej przesyłkę.

Drżenie jej rąk było widać nawet spoza krzaków. Z trudem zapięła zamek i pospiesznie
oddaliła się w kierunku przeciwnym niż ten, z którego przyszedł nieznajomy.

Miranda spoglądała przez chwilę z ukrycia na opuszczoną ścieżkę. - Co właściwie

kombinuje ta pani Marson? - zastanawiała się. - Spekuluje na berlińskim czarnym rynku?
Ciekawe, czy jej małżonek też ma coś z tym wspólnego, a jeśli nie, gdzie się teraz podziewa?

Wiosenne słońce przesłoniła chmura i Miranda poczuła, że dzień nie jest aż tak ciepły.

- Podglądamy ptaki? - usłyszała cichy głos tuż za plecami. Odwróciła się, jak ukłuta

szpilką.

- Kapitan Lang?

- Dla pani, Simon.

- Co pan tu robi?

- Może też lubię podglądać ptaki.

- A przy okazji podglądać mnie - rzuciła gniewnie Miranda.

- Skoro już się tak złożyło... - przytaknął Lang, patrząc w bok z mieszaniną zaciekawienia

i sympatii, choć trudno było dociec, czy jest tu prywatnie, czy służbowo.

- Czemu właściwie wybrał sobie pan ten zawód? - spytała Miranda. - Miło jest być

gliniarzem?

- Czasem bywa miło. Ciekawa robota, pozwalająca uwolnić się od szarzyzny życia.

Pewnie chce pani wiedzieć, czy dochodowa. Osobiście nie narzekam.

Miranda ruszyła ścieżką w asyście Simona Langa.

- Ale pani zasuwa - mruknął Lang. - Trenuje pani średnie dystansy czy maratony?
Miranda nie potrafiła ukryć uśmiechu.

- Przejdźmy na chód sportowy - rzucił Lang, spoglądając na zegarek. - Autokary

odjeżdżają dopiero za pięć minut.

- A pan czym tu dojechał?

- Autokarem, którym i pani podróżowała.

- Przecież nie widziałam tam pana.

- Widać, nie rzucam się w oczy - pokręcił głową Lang.

- Zależy komu - odpaliła oschłym głosem Miranda. - Mnie zawsze, i to wtedy, gdy nie

mam na to ochoty. Dlaczego musimy się wciąż kłócić?

- Kłócić? - spytał nieco zaskoczony Lang.

- Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek kłócił się z panią.

- Bo z panem nawet nie można się kłócić. Jak na kłótnie jest pan zbyt...

- Nudny?

- Powiedzmy, że chłodny, lub... wyrachowany.

- Nazwijmy to umiarkowanym temperamentem - powiedział Lang. Wziął ją pod ramię i

poprowadził ścieżką w stronę muru z marmurowymi sowieckimi flagami. - To pani kłóci się
ze mną, przyjmując obronną postawę. Sama pani wie, że nie jestem wrogiem.

- A więc dlaczego tak się pan zachowuje? Skoro nie jestem na czarnej liście, czemu nie

powie pan tego wprost?

- Na jakiej czarnej liście?

- Na liście podejrzanych, którym przeszukuje się pokoje, pozorując wcześniej

przyjacielską konwersację.

- O czym pani mówi? - spytał Simon zmienionym w jednej chwili głosem. - Kiedy

przeszukano pani pokój?

- Wtedy, gdy rozmawialiśmy w hotelowym klubie. I proszę nie udawać, że nic pan o tym

nie wie. Chyba, że w moich walizkach i szufladach grzebały krasnoludki...

- A więc w środę popołudniu - mruknął jakby sam do siebie, w zamyśleniu. Spojrzał w

oczy Mirandy, ale jego przezroczysty wzrok zdawał się teraz błądzić gdzie indziej.

Grupa obywateli Berlina Wschodniego w przetartych prochowcach przeszła obok nich,

spoglądając z maskowanym zaciekawieniem, ale Simon nie zwrócił na nich uwagi.

- Co się z panem dzieje? - spytała Miranda.

- Ze mną nic - odparł Simon, nie spuszczając wzroku z Mirandy. - Ze mną nic, ale coś tu

nie gra. Posłuchaj, Mirando... Jeśli jeszcze raz zdarzy ci się coś podobnego, zadzwoń do mnie
i to natychmiast. Obiecasz mi, że zadzwonisz? I nie traktuj tego jako rutynowy policyjny
tekst. To naprawdę ważne.

Nie czekając na odpowiedź, wyjął z kieszeni palta notesik, zapisał kilka cyfr, wyrwał

karteczkę i wręczył ją Mirandzie.

- To mój prywatny numer. Jeśli nie będę pod telefonem, dadzą mi zaraz znać.
Spojrzał na zegarek i rzucił szybko: - A teraz w drogę, bo już jesteśmy spóźnieni na

autokar i mogliby zostawić nas za żelazną kurtyną. Zresztą widzę, że ruszyli na poszukiwania.

- Szukamy was wszędzie, a kierowca szaleje! - wołała nadbiegająca Sally Page. -

Myśleliśmy, że uprowadzono was na Kreml!

Podróż powrotna przebiegła bez emocji. Nie było już przystanków, a tylko podczas,

mijania lotniska Tempelhof kierowca wskazał na trójpalczasty, skierowany bezradnie w niebo
monument. Wyjaśnił, że jest to pomnik „mostu powietrznego” - abstrakcyjna rzeźba

upamiętniająca trzy korytarze, którymi zaopatrywano Berlin Zachodni podczas sowieckiej

blokady.

I kolejne ruiny... kolejne rumowiska, okienne oczodoły, przypominające dantejskie piekło

w nowoczesnych teatralnych dekoracjach.

Kurfurstendamm, Haffensee Brucke, wyniosła stalowa konstrukcja Funkturm. Znów

Reichkanzler Platz i zaparkowane samochody czekające na turystów, którzy powrócą nimi w
domowe zacisze w szybko zapadającym zmierzchu.

Rozdział 9

Nazajutrz, w niedzielę znów się zachmurzyło i Robert wiózł rodzinę do Kościoła

Świętego Jerzego w strugach deszczu.

Stella wtuliła głowę w srebrzyste futro, jakby się bała, że berlińskie szare krople

przedostaną się przez szyby wozu na wytworną szarość jej okrycia. Wyglądała na zmęczoną i
przygnębioną. Nawet cień rzucany przez dyskretne rondo kapelusza nie mógł przysłonić
ukrytych pod makijażem bezsennych nocy.

Sztywna, odziana w czerń Mademoiselle również nie wyglądała na wyspaną. Miała ku

temu powody. Wilkinów ulokowano o pół mili od rezydencji państwa Melville, a ten mały
diabeł Wally zdążył już buszować po ich ogrodzie. Nie dalej niż wczoraj wysmarował twarz
Charlotty sadzą z piwnicznego pieca. Mademoiselle ścigała go uzbrojona w pogrzebacz, ale
Wally okazał się szybszy.

Kwatery Melville’ów, państwa Leslie i Marsonów nie tak dawno temu zajmowały

zaprzyjaźnione niemieckie rodziny. Nic dziwnego, że żywopłoty i trawniki przecinały ścieżki
umożliwiające sąsiadom i ich potomstwu szybki kontakt bez wychodzenia na szosę. Wally
wyczuł to swoim szczeniacko-indiańskim instynktem i szybko trafił na przetarty szlak.
Czmychnął przez posiadłość Melville’ów na bezpańskie włości, umykając przez dobrze

oznakowany teren.

Mademoiselle dała za wygraną, choć niezbyt ufała Charlotcie powtarzającej, że to ona

pozwoliła małemu biesowi wysmarować sobie twarz węglem. Madmoiselle nieźle się znała

na wymuszonych zeznaniach.

W kościele panowała solidarna atmosfera. Podczas śpiewania psalmu Miranda

zauważyła, że nie brakuje nawet Simona Langa. Pomyślała, że to on jest kapelmistrzem
kierującym chórem podejrzanych. Chórem, w którym jeden głos fałszuje.

Nie zauważyła Simona, gdy wychodzili z kościoła. W cywilnym ubraniu umiał, jak mało

kto rozpłynąć się w tłumie.

Pomyślała, że tego typu ludzie, potrafią podglądać bliźnich nawet z ambony i

przypomniała sobie jego wczorajsze słowa o ochronnej postawie.

Za to Stella rozpoznała bezbłędnie Simona, gdy Robert poszedł po samochód.

- Ładniej panu w cywilu - oznajmiła, mierząc go wzrokiem.

- W niedzielę mamy wychodne - odparł Simon obojętnym głosem, zrobił w tył zwrot i

odszedł, pozostawiając skonsternowaną Stellę i zawstydzoną Mirandę.

Ruszyli samochodem Roberta. Rozpogodziło się, ale wilgotne powietrze było wciąż

nasycone zapachem Berlina. Mieszaniną wiosennego deszczu i wypalonych ruin.

Zboczyli do rezydencji państwa Lawrence, gdzie Robert dal się zaprosić przez panią

domu na szybkiego drinka.

Pułkownik Lawrence nie przypominał wzrostem ani wyglądem swojej małżonki.

Niepozorny mężczyzna kojarzył się z fizykiem przygotowującym atomową broń w zaciszu
naukowego laboratorium, a nie z dowódcą sił brytyjskich w oblężonym Berlinie. Nie miał
pojęcia, kim jest Miranda, ale przywitał ją z wytworną serdecznością, poczęstował trunkiem i
odszedł zabawiać gości pani domu.

- Pewnie strasznie rozcieńczony? - spytał Robert, odbierając podejrzanie różowy gin z rąk

Mirandy. - Cały pułkownik. Częstuje tym gości, ale on sam ma mocną głowę. Zwłaszcza gdy

rozmawia o konkretnych sprawach.

- Zupełnie jak Simon - dodała Miranda.

- Jak kto? Ach, ten, który też woli rozmawiać po cichu.

- Nie to miałam na myśli - powiedziała lekko zarumieniona Miranda. - Chodziło mi o to,

że on też ma mocną głowę.

- Mocną i trudno rozpoznawalną. O to ci chodzi?

- Dokładnie o to - odpowiedziała, wysuwając rękę spod ramienia Roberta. - Ty jesteś

inny, ale nie potrafię ci tego wytłumaczyć...

- Może jesteśmy spod innego znaku - uśmiechnął się Robert. - Widzę, kuzynko, że ten

Simon wpadł ci w oko.

- To raczej ja jemu. I nie tak, jak sądzisz, kuzynie!

- Myślisz, że podejrzewa cię o sprzątnięcie brygadiera? Zapomnij o tym. Ten facet węszy

za czymś innym. Zresztą nigdy nie uchodził za asa w naszej alianckiej policji. Spytaj starego
Hanka Deckera. Opowie ci, jak zjadł zęby na takich sprawach i łapał sprawców w sieci,
zanim zdążyli mu się przedstawić.

Było to dowcipne, ale Mirandzie wcale nie było do śmiechu.

- A twoim zdaniem, Robercie, kto to mógł zrobić?

Robert nie odpowiedział, wpatrzony w kogoś przechodzącego za plecami Mirandy.

Srebrzysty głos Sally Page wtórował dźwiękom konwersacji i brzęczącym w wysokich

kieliszkach kostkom lodu.

- Znów jesteśmy spóźnieni! Andy musiał jak zawsze zatrzymać się w pracy...

- Przepraszam, Mirando... O co pytałaś? - spytał Robert.
Powtórzyła ostatnie zdanie.

- Pytasz, kto zabił brygadiera? A któż to może wiedzieć? Pewnie jakiś zdesperowany

nazistowski chłystek. Na twoim miejscu wcale bym się tym nie przejmował.

- Ale Simon Lang twierdzi, że do przedziału brygadiera miał dostęp tylko ktoś z nas.

Ktoś, kto zabrał ten nóż. A to oznacza, że zabójca jadł z nami kolację w Bad Oyenhausen.

- Też to słyszałem i sądzę, że to bardzo kiepska hipoteza. A co z dzieciakami? Przecież

każde z nich mogło zwinąć z recepcji taki nożyk. Wiesz jak fascynuje ich biała broń. Potem
nóż się znudził, jak każda zabawka, i porzucono go na peronie lub na korytarzu wagonu.
Uspokój się, Mirando - dokończył z pokrzepiającym uśmiechem, ściskając ramię kuzynki.

Miranda odwdzięczyła się półuśmiechem, dostrzegając kątem oka czujne spojrzenie

stojącego na uboczu Simona Langa.

Nie wiedziała, że przyplątał się tu z nimi i poczuła przyspieszone bicie serca. Simon

zaszył się w kącie pokoju i nawet nie próbował ukrywać czujnego spojrzenia. Patrzył
nieobecnym, a równocześnie wszechobecnym wzrokiem, jak gdyby w jego umyśle szachisty
zakiełkowała nowa, interesująca koncepcja.

Próbowała wytrzymać jego spojrzenie, ale po chwili dała za wygraną, wczepiając się w

bezpieczne ramię Roberta.

- Dlaczego rozmawiamy o takich ponurych sprawach, skoro wpadliśmy tu tylko na

skromnego niedzielnego drinka? - spytał Robert. - Porozmawiajmy o czymś

przyjemniejszym. Patrz, Mirando, jest tu i Nora.

Miranda puściła ramię kuzyna, na widok pani Leslie ubranej w dystyngowany, jak na

niedzielę przystało, tweedowy kostium.

- Widziałem cię w kościele - powiedział do Nory Robert. - Jesteś z mężem?

- Oczywiście, że tak. Aktualnie bawi z twoimi towarzyszami broni na salonach. Pewnie

omawiają ostatnie zakupy. Witam, panno Brand.

Pani Leslie uścisnęła serdecznie Mirandę i przysiadła na poręczy fotela. - Czy znajdzie się

tu łyk sherry, Robercie? Piwo przed lunchem to już nie na moje lata.

Robert pospieszył do jadalni, a pani Leslie zajęła się Mirandą.

- No i jak się pani podoba Berlin? Podobno byliście wczoraj na zbiorowej wycieczce?

- Ciekawy, ale przygnębiający - odparła Miranda. - Chyba miną setki lat, nim doprowadzą

go do dawnego stanu. To musiało być kiedyś piękne miasto.

- Piękne? Powiedzmy, że imponujące, przynajmniej częściowo. A co do tych setek lat,

myli się pani. Nie zna pani Niemców. To przerażający naród.

- Przerażający?

- Nie mam na myśli polityki, ale ekonomię. Nie zauważyła jeszcze pani tego? Posłuchaj

mnie Mirando - przepraszam za poufałość, ale chyba możemy przejść na ty. - Naszą ostatnią
kwaterę malowano byle jak, ale przez miesiąc, z czego większość czasu poświęcano
spożywaniu napojów. Brama ogrodowa zajęła im trzy dni, a zebranie narzędzi dodatkowy
dzień. Nie mogli usunąć ich zaraz, bo skończyli po południu, a wtedy autobusy są zatłoczone.

- Ale przynajmniej nie płaciłaś im z własnej kieszeni - roześmiała się Miranda.

- A niby z czyjej? Czy naprawdę tego nie rozumiesz? Płacąc z własnej kieszeni,

wykonałabym to dwa razy szybciej i trzy razy taniej. Ale my żyjemy w Anglii, gdzie
robotnikom przysługuje przerwa na posiłek i prawo do zniżkowych biletów po godzinach
pracy. Tu, w Niemczech, nikt nie patrzy na zegarek. Zakasują rękawy, nie oglądając się na
związki zawodowe nadzorujące ze stoperem „sprawiedliwy społecznie” czas pracy.
Widziałam brygadę, której robota paliła się w rękach i przyznam, że podle się czułam. Nikt

ich nie pilnował, nikt nie wyliczał im akordu, a tempo było zawrotne. Sami je sobie narzucali
i wkrótce narzucą je każdemu z nas. Dzięki za sherry, Robercie.

- Obawiam się, że uroniłem kilka kropel.

- Nic nie szkodzi - odparła łaskawie pani Leslie, zdejmując z dłoni białą rękawiczkę.

- Nie widziałem cię od wieków Noro - powiedział Robert, zajmując opuszczone przez

rozmówczynię miejsce na poręczy fotela. - Szukałem cię w Egipcie, ale powiedziano mi, że
wróciłaś do Anglii, żeby posłać do szkoły potomstwo, a potem już nie było okazji. Takie
czasy. Sąsiedzi spotykają się po latach, a wszystkiemu winna ta wojna.

- Może nie tylko wojna. Wiele podróżowałam, ale nigdy nie spuszczałam cię z pola

widzenia. Czytałam nawet w „Telegraph” wasze zapowiedzi.

- To wasz damski przywilej - zażartował Robert. - My, ludzie oręża, nie mamy czasu na

lekturę kroniki towarzyskiej. Jeśli ją przeglądamy, to najwyżej rubrykę „zgony”. Kiedy
wyszłaś za mąż, Noro?

- Poślubiłam Edwarda w 1948 roku.

- A więc jesteś niemal panną młodą! Myślałem, że już od dawna jesteś mężatką.

- I dobrze myślałeś. Mój pierwszy mąż zginął na wojnie. Wiem, czym jest wdowieństwo,

podobnie jak i ty.

- Tak... To bolesne sprawy - zmienił ton Robert. - Czy nie widziałaś Lottie, Rando? -

spytał lekko zbity z tropu. - Mam nadzieję, że nie zdążyła zdewastować domu naszych

gospodarzy.

- Bawi się w ogrodzie z dziećmi państwa Lawrence, pod czujnym okiem Madmoiselle -

wyjaśniła Miranda.

- I dzięki Bogu.

- Widzę Robercie, że i ciebie dotknęły rodzicielskie obowiązki - rzuciła niby żartem Nora

Leslie.

- Taki już nasz los, Noro. A co u twoich rodziców... I co się dzieje z Sue?
Nora milczała przez dłuższą chwilę, po czym odparła krótko: - Nie żyją. - Wstała i bez

słowa podała Robertowi pusty kieliszek.

- Przykro mi, Noro - powiedział skonsternowany Robert.

- Taki już nasz los - zacytowała cierpko pani Leslie, ukłoniła się Mirandzie, podniosła z

podłogi opuszczoną rękawiczkę i oddaliła się, niknąc wśród gości.

- Że też musiałem się wyrwać z tym pytaniem - zachmurzył się Robert. - Ale skąd

mogłem wiedzieć? - Odszedł szybko i po chwili rozmawiał o czymś z Sally Page. Miranda
spoglądała nań przez plecy gości i drugi raz w tym dniu przyszło jej na myśl, że
dystyngowany styl Roberta pokrywa rozdrażnienie i niepokój.

Teraz była sama i mogła rozejrzeć się po salonie. Może dlatego spostrzegła, że nie tylko

ona śledzi wzrokiem Roberta. Miała co najmniej troje konkurentów: wzrok Stelli zdradzał
zdenerwowanie, Andy Page spoglądał wilczym wzrokiem, a Nora Leslie patrzyła czujnie,

niczym peryskop. Co ciekawsze, Nora była sama obserwowana analitycznym spojrzeniem jej
męża zajmującego taktyczną pozycję w drzwiach jadalni.

Mirandzie nie podobała się ta gra spojrzeń i postanowiła dołączyć do towarzystwa, a

przynajmniej do Stelli. Była już blisko, gdy jej uwagę przykuł nieoczekiwanie Andy Page.

Andy był smukłym młodzieńcem, przypominającym na oko malarza, pisarza lub

wojennego korespondenta. Włosy opadały mu na czoło w nieładzie, przywołując skojarzenie

z romantycznym aktorem przebranym dla niepoznaki w wojskowy mundur.

Ale Andy Page miał w sobie niewiele z romantyka. W istocie był przeciętnym, w miarę

sympatycznym, w miarę rozgarniętym chłopakiem i wszyscy się dziwili, jakim cudem udało
mu się złowić ślicznotkę klasy Sally Barclay. Zapominali, że Andy był pierwszym chłopcem,
który wzbudził w niej poważniejsze niż flirt uczucia. Poderwał Sally, gdy nie miała jeszcze

siedemnastu lat i pomimo sprzeciwu rodziców zaprowadził ją do ołtarza w niespełna rok
później.

- Cześć Andy - powiedziała serdecznie Miranda. - Udała ci się wczorajsza wycieczka?

Widziałam, że sporo fotografowałeś.

Andy odwrócił się i przybrał oficjalną postawę. Pomyślała, że byłby z niego całkiem

przystojny młodzieniec, gdyby nie podejrzliwość stale goszcząca na jego obliczu.

Posłała mu uwodzicielskie spojrzenie, na które zwróciłby uwagę nawet sam Rossetti,

gdyby żył i szukał aktualnie inspiracji do kolejnego obrazu. Doceniłby też zestaw barw:
ciemne włosy wijące się pod kapelusikiem w kolorze topazu, wyzywająco popielatą sukienkę,
oczy niby szare, ale odbijające niedopitą szklaneczkę wiśniowego sherry. Andy Page nie był

wprawdzie Rossettim, ale był bez wątpienia mężczyzną, toteż jego gburowata mina szybko
przeistoczyła się w uśmiech.

- Strzeliłem kilka niezłych zdjęć - przytaknął. - To stary grat, ale na lepszy na razie mnie

nie stać. Czasem korci mnie, żeby pokręcić się po tutejszym czarnym rynku i wymienić go na
coś porządnego. Mają tutaj prawdziwe cacka. Wtedy byłbym szybko ustawiony.

Jego markotna twarz nabrała życia, oczy zalśniły i nagle wydał się Mirandzie równie

młody, a może nawet młodszy, niż Sally.

- Żeby tylko wyrwać się z woja i zająć się poważnie fotografowaniem. Tak jak Beaton,

Schiavone, Olins... To są faceci! Kupuję te wasze żurnale tylko po to, żeby pooglądać ich
zdjęcia. Najlepsi są Włosi. Ci to mają pomysły. Pstrykają w plenerze, pod słońce, a ile w tym

akcji! Duża klasa!

Westchnął i znów przeszedł na cierpiętniczy ton.

- Szkoda gadać... Gdzie mi tam do nich. - Nie wiem, czemu innych drażnią te twoje

sukienki i wisiorki - powiedział niespodziewanie. - Nie lubię kobiet obwieszonych
świecidełkami, ale na tobie wyglądają całkiem do rzeczy.

- To miłe, Andy - roześmiała się Miranda. - Po prostu nie stać mnie na drogie ciuchy i

noszę to, co przyjemne i wygodne.

- Żebyś jeszcze umiała przekonać do tego Sally - mruknął zasępiony. - Mnie też nie stać

na luksusy, ale gdy już coś sobie wybierze, wygląda w tym bosko w sklepie, a zaraz potem
ląduje to w szafie.

- Nie przesadzaj, Andy. Ktoś taki, jak Sally może włożyć na siebie wszystko, a i tak

będzie najpiękniejszy - pocieszyła go Miranda, nie bez odrobiny goryczy. - Sam wiesz, że
wyglądałaby bosko nawet w pokutniczym worku.

- Wiem, ale obawiam się, że wkrótce tylko na to będzie mnie stać. Chyba, że... - Spojrzał

w bok i urwał, a Miranda, chcąc zmienić temat, spytała o ich nowe mieszkanie.
Bezskutecznie. Markotny Andy burknął, że mieszkanie jest kiepskie i niewygodne, ale może
przez najbliższy rok coś się da z nim zrobić.

W tym momencie pojawiła się Stella, oświadczając, że Mademoiselle i Lottie są już w

samochodzie, a Robert też czeka, żeby odwieźć wszystkich do domu. Miranda obdarzyła

Andy’ego krzepiącym uśmiechem i oddaliła się.

Popołudnie było deszczowe, ale pod wieczór się rozpogodziło i Robert zaproponował

wspólną przechadzkę. Ruszyli ulicą w przypadkowym kierunku i po kilku minutach napotkali
państwo Leslie spacerujących, jak i oni, przed spoczynkiem.

Drzewa zdążyły już rozkwitnąć, zieleń liści była świeża, a dzielnica na pozór nie

przypominała zdziesiątkowanego wojną Berlina. Dopiero po dłuższej wędrówce spostrzegli
ukryte między wybielonymi willami porośnięte krzakami i chwastem pustkowia, na których
stały kiedyś obrócone teraz w ruinę domy.

- Co to jest? - spytała Miranda, wskazując na podłużny nasyp widoczny nad czubkami

drzew. - Czy tam też stały kiedyś domy?

Pułkownik Leslie, do którego skierowała pytanie, przytaknął. - W pewnym sensie, są to

domy.

- Są, czy były?

- Nie było ich, ale są. Codziennie ciężarówki przywożą tu gruz z berlińskich ruin i

wysypują go na tę hałdę. Tam obok widzi pani drugą taką, już nieco zalesioną. Zimą
berlińczycy jeżdżą tu na nartach, a wkrótce zapomną, jak powstały te wzgórza i uznają je za
naturalną część krajobrazu.

- To okropne - westchnęła Stella.

- Tak pani sądzi? Przecież nasz Londyn też powstał na gruzach dawnych budowli i

przedmieść.

- Miasta i trony nie przetrwają czasu dłużej niż kwiaty... - wyrecytowała cicho Miranda.

- Zwiewne, jednodniowe... - dokończył pułkownik. - Nie możemy patrzeć na to z naszej

ludzkiej perspektywy, a tylko z perspektywy historii.

- A jednak to okrutne - zaprotestowała Stella.

- Powiedziałbym, że chłodne - odparł pułkownik. - Proszę pamiętać, że to ludzie o

gorącym usposobieniu wywołali dwie trzecie wojen w naszych dziejach. Ludzie w „gorącej

wodzie kąpani”, zawsze gotowi sięgać bez namysłu po broń. Ci „kąpani w chłodnej wodzie”
przynajmniej kalkulują na zimno i chyba dobrze, że są tacy na świecie.

- A tacy jak ja nie nadają się do chłodnej dyskusji - skapitulowała Stella. - Lottie, przestań

wreszcie włazić w kałuże! Czy to przypadkiem nie państwo Marsonowie, Robercie?

Skręcili w cienistą uliczkę. Z jednej strony ciągnął się wysoki mur, spoza którego widać

było tylko wierzchołki drzew, a z drugiej ruiny domu stojącego w niegdyś pielęgnowanym

ogrodzie, oddzielonego teraz od chodnika niskim obmurowaniem i krzakami wawrzynka.
Spoza bramy z kutego żelaza spoglądali Harry i Elza Marsonowie.

- Widzę, że wszyscy zmierzamy na miejsce zbrodni - zawołał radośnie Harry Marson na

widok przybyszów.

- O czym pan mówi? - spytała niepewnie Miranda.

- A o kim miałbym mówić? O tych - jak im tam było - którzy zabetonowali służących i

rozpłynęli się wraz z niezłą porcją holenderskich diamentów.

- A więc tutaj mieszkali? Wejdźmy i rzućmy okiem.
Wszyscy sforsowali resztki bramy i ruszyli zarośniętą trawą ścieżką w stronę willi. Z

drzwi wejściowych nie pozostał ślad, ale na kamiennym oblicowaniu trwał porcelanowy
krążek, w którym pewnie tkwił kiedyś dzwonek.

Willa ucierpiała nie tyle od bombardowań, co od późniejszych pożarów, a znaczna jej

część przetrwała w nienaruszonym stanie.

- Lepiej tam nie wchodzić - ostrzegł Mirandę pułkownik Leslie. - Takie ruiny mogą się w

każdej chwili zawalić. Właśnie dlatego wywieszono na nich znaki zakazu wstępu. - Wskazał
laską tablicę ukrytą pod chwastami pokrywającymi wejściowe stopnie.

Słońce i deszcze zamazały ostrzegawczy napis, i reszty dopełniła rdza. Dociekliwy

czytelnik odczytałby jednak czerwony napis ACHTUNG!, a poniżej, dobrze znane każdemu
tubylcowi słowo Verboten. Nie było tylko jasne, czego właściwie „się zakazuje”.

- To nieistotne - wyjaśnił pułkownik. - Każdy, kto spędził w tym mieście więcej niż pół

godziny, wie, że lepiej trzymać się stąd z daleka.

- Całkiem słusznie - dodała Stella. - Poza tym zapada zmierzch, a Lottie już pewnie

zmarzła. Proszę odprowadzić małą do domu, panno Beljame. A na nas, Mirando, już też czas

- dodała stanowczym tonem.

Harry Marson nie dał za wygraną i zaproponował obejrzenie garażu. Był ukryty w

chaszczach, ale czujne oko Marsona wypatrzyło go pomimo zmroku.

- Pewnie tutaj stała ta betoniarka - zauważył z triumfem, rozgarniając gąszcz.

Nikt nie podzielał jego entuzjazmu. Stali w milczeniu, patrząc martwym wzrokiem na nie

zadaszone szczątki murów.

Słońce już zaszło, a wieczorne cienie pełzały po porośniętym krzakami kamiennym

rumowisku.

- Ciekawe, czy kiedyś tu się zjawią? - mruknął Harry Marson. - Mam na myśli tych

Ridderów.

- Chyba w postaci duchów - szepnęła Miranda.

- Duchów? Chyba żartuje pani. Ciekaw jestem, czy wrócą tu za życia. Podobno mordercy

zawsze wracają na miejsce zbrodni. Coś ich pewnie tam przyciąga. Kto wie, czy nie

ulokowali się tu w Berlinie. Może przechodzą tędy co wieczór i czekają na sprzyjający
moment, by dokończyć dzieła.

Ściszył głos, a Miranda z niepokojem spojrzała przez ramię w kierunku oddzielającego

ruinę od ulicy ogrodzenia.

Nie zawiodła jej intuicja. W cieniu krzaków wawrzynka dostrzegła widmowy,

nieruchomy kształt stojący tuż za bramą. Po chwili kształt rozpłynął się w mroku, tak szybko i
bezszelestnie, że pomyślała, iż to tylko spotęgowane wieczornymi cieniami przywidzenie.

- Dość tego, Harry! - rzuciła gwałtownie Elza Marson. - Wracajmy do domu. To okropne

miejsce.

- Masz rację, Elzo - przytaknęła równie gwałtownie Stella. - Chyba dość wrażeń jak na

jeden dzień.

Wzięła Roberta pod ramię i oboje ruszyli przez pogrążony w ciszy ogród ku równie cichej

uliczce.

Rozdział 10

- Czy mówiłam, że wybieram się dzisiaj na podwieczorek do pani Lawrence? - spytała

Stella, sięgając po plasterek sera. - Dostałam propozycję nie do odrzucenia, jak większość
oficerskich żon. Wieczorem też będziemy musiały radzić sobie same, ponieważ nasza
kucharka, Frau Herbach, ma wychodne. Poprosiłam ją, żeby przygotowała zupę, którą same
sobie odgrzejemy. A jak pani zamierza spędzić popołudnie, Mademoiselle?

- Wybiorę się do Brytyjskiej Biblioteki. Podobno mają tam sporo dobrych książek i

czasopism.

- Cudowny pomysł - rzuciła obojętnie Stella. - Lottie, jeśli już zjadłaś, idź się bawić.

Tylko bądź grzeczna, bo ja i Mademoiselle i tak dowiemy się o wszystkim po powrocie.

Stella wyszła z domu przed trzecią. - Muszę już pędzić, ale wrócę szybko, jeśli nie

aresztuje mnie drogówka - rzuciła na pożegnanie. - Robert zostawił mi wóz, ale ten ruch
prawostronny to czyste szaleństwo. Jeśli nie zjawię się przed ósmą, dzwońcie na policję i
zgłoście kolejny śmiertelny wypadek.

Wybiegła, zatrzaskując za sobą drzwi, a Miranda sięgnęła na wszelki wypadek do

kieszeni swojego palta. Karteczka z numerem telefonu do Simona Langa była tam, gdzie ją
włożyła podczas rozmowy na sowieckim cmentarzu. Wygładziła ją, zwinęła w rulonik i z
ulgą wrzuciła do kosza na makulaturę.

Drzwi bawialni otworzyły się i weszła Nora Leslie.

- Przepraszam za to najście, Mirando, ale pozwoliłam sobie skorzystać z wyrwy w

naszym sąsiedzkim żywopłocie. Czy nie dałabyś się zaprosić do nas na kolację? Będzie kilku
uroczych podchorążych i chcielibyśmy uprzyjemnić im wieczór. Sally Page też wpadnie, bo
Andy wybrał wieczór w męskim gronie. a do kompletu będziemy miały kuzynkę generała.
Tylko nie mów, że nie możesz zostawić państwa Melville! I bez ciebie świetnie dadzą sobie
radę.

- Też tak sądzę - ze śmiechem odparła Miranda. - Przyjdę z radością.

- A więc bądź kwadrans przed ósmą. Strój nieoficjalny.
Pani Leslie wycofała się dyskretnie, a Miranda próbowała powrócić do lektury. Usłyszała

dzwonek. Odłożyła książkę i niepewna, czy jest to telefon, czy dzwonek do drzwi, czekała z
nadzieją na reakcję Frau Friedel. Był to telefon. Odebrała go Mademoiselle.

- Ullo? Oui?... Pan major Melville?... Nie, Madame nie ma w domu... Jest na

podwieczorku u madame Lawrence... Czy mam przeliterować?... Tak, pani pułkownikowa

Lawrence... Tego nie wiem... Panna Brand?...Tak, jest w domu... Oui... Merci.

Słuchawkę odłożono. Po chwili w drzwiach bawialni pojawiła się Mademoiselle.

Rękawiczki, kapelusz i parasolka wskazywały, że już wychodzi.

- Dzwonił Monsieur Major - wyjaśniła. - Mówił, że nie wróci na kolację, bo zatrzymały

go obowiązki. Powiedział, że poinformuje o tym Madame.

- Dziękuję, Mademoiselle Beljame. Proszę powiedzieć Frau Herbach, że nie musi się

troszczyć o mnie, bo wybieram się na kolację do państwa Leslie.

- Bien - dygnęła Mademoiselle. Oddaliła się i po chwili Miranda usłyszała szczęk

zamykanej furtki.

Dom był teraz cichy i mogła wreszcie usiąść wygodnie przy oknie, cieszyć się

popołudniowym słońcem i zapomnieć o towarzyszącym jej od przyjazdu do Berlina napięciu.

Przymknęła oczy i już miała zapaść w drzemkę, gdy sjestę przerwał dobiegający z ogrodu

dźwięk.

Był to szmer dochodzący z krzaków tuż za oknem bawialni. Miranda uniosła się,

przykucnęła i czatowała ukryta za parapetem. Trud nie poszedł na marne. Po chwili krzepko
trzymała w dłoni szelki krótkich spodni bezskutecznie wyrywającego się intruza.

- Widzę, że zmieniłeś maskę, panie Wally Wilkin. Tym razem nie ujdzie ci to na sucho!
Sztuczne wąsy i broda legły w krzakach, a ich niedawny właściciel pokręcił

zdegustowany głową:

- Zepsułaś kawałek dobrej roboty!

- Zepsuję ci i uszy, jeśli nie powiesz, czemu pełzasz jak padalec po cudzym ogrodzie.

- Nie pełzam, tylko węszę.

- Za kim?

- Nie za kim, tylko za czym. Za poszlakami.

- Bawisz się w detektywa?

- W nic się nie bawię! Próbuję zebrać parę spraw do kupy.

- Jakich spraw, Wally?

- Nic nie kapujesz? Chodzi o tego staruszka, którego kropnęli w pociągu.

- Dobra, panie Holmes. A teraz proszę wynosić się z mojego ogrodu! Z natury jestem

gościnna, ale w tej chwili mam inne plany dnia.

Miranda rozluźniła uścisk, ale Wally wcale nie miał ochoty pierzchać w krzaki. Oparł się

łokciami o parapet i poinformował ją donośnym szeptem, że zamierza zatrudnić się w tajnych
służbach, a tam zawsze przydaje się trochę praktyki.

- Praktyki nigdy za mało - przytaknęła Miranda. - No i jak ci idzie w „naszej” sprawie?
Wally spojrzał na nią kątem oka, a jego arogancka pyzata twarz przybrała nagle czujny

wyraz. - Różnie... za wcześnie o tym nawijać...

- Masz jakieś poszlaki? A jeśli tak, komu je opchniesz?

- Za słabe na opchnięcie. Na razie trzeba pogłówkować.

- I główkujesz sobie w naszym ogrodzie, czy może szukasz tu lepszego materiału?
Wally przytaknął i wyjaśnił, że dobrze się złożyło, bo większość podejrzanych mieszka

drzwi w drzwi. Dodał, że gęste krzaki i otwarte okna ułatwiają ten etap śledztwa.

- Czy chcesz powiedzieć, że myszkujesz po naszych mieszkaniach? - nie wytrzymała

Miranda.

- Nie chciałabym być w twojej skórze, gdy przyłapie cię na tym pułkownik Leslie, lub

major Marson! Twój tato też nie oszczędzi pasa.

- Marsonowie - odpadają wyjaśnił Wally. - Ich balkon jest dla mnie niedostępny. Z

balkonem Leslie wczoraj się uporałem.

- O czym ty mówisz, Wally? Przysięgnij, że już nigdy tego nie zrobisz!

- Różnie może się zdarzyć...

- A więc słuchaj, panie detektywie Wilkin. Jeśli jeszcze raz zobaczę cię na cudzym

balkonie, lub na parapecie cudzej sypialni, wezmę kij i pogonię cię, gdzie pieprz rośnie.

Zrozumiano?

- Wy, kobiety, zawsze pękacie - mruknął Wallly.

- Może pękamy - przytaknęła Miranda, tłumiąc śmiech. - Ale to, co robisz, zakradając się

do cudzych domów, nie jest... - zawahała się, nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa... - nie

jest brytyjskie.

- Nasze tajne służby są brytyjskie - pouczył ją Wally. - Gdyby nie dobierały się do

cudzych mieszkań, dostawałyby lanie od ruskich, od japońców i od FBI.

- Powiedzmy, że masz rację - skapitulowała Miranda. - Ale chyba wiesz, że nasza policja

może przeszukiwać prywatne domy tylko z nakazem sądowym.

- Wygrała pani - mruknął Wally. Pogrzebał w krzakach, podniósł swoją sztuczną brodę i

przyjrzał się jej sceptycznie, widząc, że nie maskuje go nawet przed kimś tak naiwnym, jak

Miranda.

- Następnym razem nie udawaj wiosną Świętego Mikołaja - dobiła go na pożegnanie.

- Masz rację. W krzakach lepsza będzie zielona farba. Komandosi mówią na to

„kamuflaż”. Marsonowie mają całą puszkę w garażu. Trzeba będzie tam wrócić i trochę sobie
pożyczyć.

- Głupi pomysł, Wally. Na tle murów i na ścieżkach będzie cię w niej widać na sto

kroków. Jeśli chcesz działać jak zawodowiec, nie wyróżniaj się niczym.

- Może i ma pani rację - przytaknął Wally, wpychając sztuczną brodę do kieszeni krótkich

spodni.

- Cześć, Wally. Przyszedłeś się pobawić? - spytała wychodząca zza węgła domu Lottie.

- Pogadałem sobie z twoją ciocią - wyjaśnił z wyższością Wally.

- Ona nie jest moją ciocią. Miranda jest moją kuzynką.

- Gdyby ciocia miała wąsy! - wykrzyknął triumfalnie Wally i umknął w gąszcz, ścigany

przez przekomarzającą się z nim Lottie.

Przed piątą Friedel podała herbatę, a w godzinę później zatelefonowała Stella z

informacją, że nie wróci na podwieczorek. - Robert ma mnóstwo pracy, więc zjemy kolację w

klubie - wyjaśniła. - Aha, Friedel pytała mnie, czy mogłaby wyjść na dwie godziny dziś

wieczorem. Pozwoliłam jej, nie wiedząc, że wrócę późno. Czy mogłabyś rzucić okiem na

Lottie? Friedel ułoży ją do snu, więc chodzi tylko o to, żeby ktoś był w domu. To tyle,
kochanie, bo naprawdę muszę już kończyć... Pa, Rando.

Miranda położyła słuchawkę na widełki.

- No to po zabawie - mruknęła do siebie, zastanawiając się, jak wyjaśni pani

pułkownikowej nieobecność na proszonej kolacji. Wyszukała w książce telefonicznej numer
państwa Leslie. Słuchawkę podniósł pułkownik i bez większych obiekcji przyjął tłumaczenie
Mirandy. Pozostało jeszcze powiadomienie Friedel.

- Położę małą do łóżka i wyskoczę na najwyżej godzinę - zapewniła gosposia. - Będę

przed dziewiątą. Zamknę z klucza odtylne drzwi, a frontowe niech sobie będą nie zamknięte
zanim nie wrócę - dodała w dokładnej, choć mocno cudzoziemskiej angielszczyźnie.

* * *

- Czy podłożysz mi kołderkę? - spytała Lottie. - Te szwabskie materace strasznie gniotą.

- Nigdy nie nazywaj Niemców „szwabami” - skarciła ją Miranda. - Niejedna twoja

niemiecka rówieśniczka chciałaby mieć taki brytyjski, wojskowy materac. Chcesz biszkopta?

- Wojskowego suchara?

- Nie, takiego, jakie lubisz jeść do poduszki.

- Żeby ci wojacy zrobili jeszcze coś z materacami.

- Zrobią coś, Lottie. Pomyślą o tym, zanim się zbudzisz.

- I żeby coś się nie stało mojemu nakręcanemu misiowi.
Miranda przyjrzała się zabawce. Porcelanowy miś z kluczykiem w pewnej części ciała

był dość tandetnym prezentem, ale nie dla Lottie. Trzymała go przy łóżku, a przed snem
wkładała pod poduszkę.

- On też nie lubi tych materaców - wyjaśniła dziewczynka. - Widzisz, jak chudnie?

Dobranoc, Rando. Karaluchy pod poduchy...

- Dobranoc, pchły na noc, Lottie. - Miranda zgasiła nocną lampkę i wyszła z pokoju,

pozostawiając nie domknięte drzwi.

Zerknęła na uchylone drzwi sypialni Roberta i Stelli i zauważyła, że zapomnieli zgasić

światło.

Weszła i już chciała wcisnąć kontakt, gdy uświadomiła sobie, że przecież w pokoju jest

ciemno. Może zawiódł ją wzrok, a może złudzenie spowodowały światła przejeżdżającego
ulicą samochodu?

Przymknęła drzwi, wyłączyła wpadające do pokoju Lottie światło na półpiętrze, weszła

do swojego pokoju i rutynowo zmieniła szary kostium na wieczorową, seledynową sukienkę.

Zeszła do bawialni. Zasłony były rozsunięte, a z ogrodu sączyło się światło księżyca.

Gdzieś we wnętrzu domu skrzypnęły drzwi. Miranda obróciła się i ruszyła do hallu.

Wychodząca z kuchni Frau Friedel poinformowała ją, że kolacja jest gotowa, wędliny

leżą „na kredens”, a ona osobiście zamknie „odtylne drzwi” i wróci „za jedną godzinę”.

Miranda weszła do jadalni, poczęstowała się wędlinami i na dźwięk zamykanych przez

Friedel drzwi uzmysłowiła sobie, że jest teraz sama.

- Sama w pustym domu... - przemknęło jej przez myśl. Brzmiało to głupio, ale intymny

nastrój słonecznego popołudnia ulotnił się, nie wiedzieć dlaczego, w jednej chwili.

Nie była sama, bo piętro wyżej spała Lottie.
Spróbowała chłodnej zupy, powróciła do wędlin i sałatek. Hałasowała, żeby wypełnić

konkretnym dźwiękiem zalegającą wokoło ciszę.

Szczęk talerzy i sztućców brzmiał naturalnie i swojsko. Doprawiała przyprawami sałatę,

gdy usłyszała dochodzące z półpiętra ciche kroki.

Poczuła, że serce podchodzi jej do gardła, ale po chwili strach przeszedł w oburzenie.

Wstała, wyszła z jadalni do hallu i zawołała w górę: - Wracaj natychmiast do łóżka, Lottie!
Już cię tu nie ma albo ukołyszę cię klapsem!

Usłyszała tupot pospiesznych kroczków, a potem zapadła cisza.
Odczekała jeszcze trochę i wróciła do posiłku.
Moc własnego głosu i świadomość, że w pustym domu czuwa oprócz niej choćby

siedmioletnie dziecko, przywróciły Mirandzie pewność siebie. Ale nie na długo.

Znów zapadła cisza, a wraz z nią zaczęła pracować wyobraźnia. Zegar w jadalni tykał w

podejrzanym, przypominającym przeznaczenie rytmie, dziwnie podobnym do stukotu
zmierzającego do Berlina pociągu. Tam był pusty korytarz, tu jest pusty dom. Z trudem
powstrzymała się od spojrzenia przez ramię za siebie.

Odłożyła nóż i widelec, świadoma, że robi to nienaturalnie cicho i że wstrzymuje oddech.

Nie wiedziała, czemu robi to aż tak cicho? Czyżby się bała, że każdy dźwięk wywoła złe

moce?

Zatrzeszczała podłoga na piętrze. Miranda zagryzła wargi. Cichy dom zaczął mówić

własnym głosem. Najpierw zegar, po nim drewniany strop, jeszcze później uderzająca o szybę
ćma. Do szeptanki przyłączyły się kaloryfery zasilane gdzieś z piwnicy.

Dla Mirandy nie to było teraz ważne. Ważny był korytarz za plecami i drzwi prowadzące

do pogrążonej w ciemności telefonicznej kabiny.

Odpędziła idiotyczne myśli, sięgnęła po sztućce, ale nie potrafiła zająć się kolacją. Apetyt

skapitulował przed wyobraźnią.

Rozejrzała się po jadalni, ale wypoliturowane meble nie pospieszyły jej z pomocą. Ich

połysk odbijał tylko kredowobladą twarz, zaciśnięte do bólu wargi i zjeżone ciemne włosy

wystraszonej dziewczyny w seledynowej sukience.

Wisząca lampa, zamiast koić, potęgowała ostrym blaskiem samotność. Okienne zasłony

sięgały parapetu i nie stanowiły kryjówki nawet dla kota. Były za to idealnym kamuflażem
dla kogoś, kto stał na zewnątrz i stamtąd śledził jadalnię. Miranda wiedziała, że to bez sensu,
ale czuła, że instynkt jej nie okłamuje.

Wstała i odsunęła krzesło tak gwałtownie, że upadło z trzaskiem na podłogę. Hałas

uświadomił jej, że musi wziąć się w garść, bo jeszcze chwila, a wpadnie w histerię i

wybiegnie z wrzaskiem do ogrodu. Przecież dom był zamknięty na wszystkie spusty, a jedyne
otwarte z klucza frontowe drzwi były w zasięgu jej wzroku.

Podniosła krzesło i pokrzepiona konkretnym działaniem wyszła do hallu.
Nikogo tam nie było. Półpiętro też było puste i pogrążone w ciszy. Przeszła do bawialni.
W przeciwieństwie do jaskrawo oświetlonej jadalni i hallu, bawialnię pokrywały cienie i

blade światło księżyca. - Idealna pora dla tego małego drania - pomyślała Miranda i od razu
zrobiło się jej raźniej. - Tym razem, panie Wally, ojcowski pas będzie w robocie. - Zgasiła
światło i cichcem wyszła do ogrodu.

Noc była chłodna i bezwietrzna. Cisza powstrzymała przez chwilę Mirandę, próbującą

dostosować wzrok do ciemności, w której krył się gdzieś niedaleko mały detektyw Wally

Wilkin. Pomyślała, że gdy dopadnie go teraz, ojcowski pas będzie w robocie, a desery będzie
miał przez miesiąc z głowy.

Nadsłuchiwała bezskutecznie. - Być może Wally, jeśli był to Wally, czmychnął, gdy

zgasiła światło? A może słyszała trzepot skrzydeł sowy lub nietoperza? Jedno było pewne: nie
mogła stać tak w nieskończoność. Trzeba rozejrzeć się po ogrodzie, a potem wrócić do domu.
Włączyć radio i wszystkie lampy. Siedzieć cicho, zanim nie wróci Friedel, lub Robert i Stella.

Przeszła ścieżką pod okna jadalni. Chciała obejść trawnik, ale gdy doszła do kępy bzów

na skraju ogrodu, coś ją zatrzymało. Usiadła na ławeczce pod wiśniowym drzewem...

Niebo było czyste, a prawdziwe gwiazdy nakładały się na światła kontrolne lotniska

Tempelhof, ostrzegawcze światła masztu radiostacji i pozycyjne światła samolotów
zmierzających do Berlina i startujących z Berlina.

Dodatkową atrakcją była księżycowa poświata i zapach wiosny. W porównaniu z pustym

domem, ogród wydawał się oazą bezpieczeństwa. Był bezpieczny, jak światła bawialni
państwa Leslie, zza których dobiegał gwar i radiowa muzyka.

Miranda oparła się o pień drzewa i bawiła się płatkami, które spadły z podmuchem wiatru

w jej dłonie.

Przypomniała sobie Simona Langa, lecz samo wspomnienie było równie niemiłe, jak i

jego osoba. Nie wiedziała, dlaczego właśnie teraz myśli o nim. Jakby stanął na ścieżce i
zepsuł jej spokój wiosennej nocy.

Przymknęła oczy i stwierdziła, że nie potrafi przypomnieć sobie jego twarzy. Miała dobrą

pamięć wzrokową, ale Simon nie kojarzył się z żadnym obrazem. Był - jak sam powiedział -
„nie rzucający się w oczy”. Chłodny, układny, ukrywający pod sympatyczną maską

prawdziwego Simona Langa.

Miranda podejrzewała, że pod tą maską kryje się wyrachowany agent, gotowy posłużyć

się każdym środkiem i każdą osobą dla osiągnięcia celu. Ona też dała się na to nabrać już

przy pierwszym spotkaniu, chociaż nie bardzo wiedziała, dlaczego. Ale teraz kołatało jej się
w głowie inne ważne pytanie: dlaczego to właśnie jej przypadła ta rola?

- Gdyby Simon był typowym mężczyzną - pomyślała - odpowiedź byłaby prosta. Tylko

że nic nie wskazywało, żeby miało to cokolwiek wspólnego z jej urodą. A więc z czym? Z
zabójstwem brygadiera, i z tym, że podejrzewa ją o jakieś zatajone fakty? A może z tym, że -
jak wspomniał Robert - Simon to ambitny nieudacznik? Tropi zwierzynę, a ją upatrzył sobie
jako przynętę?

Była to ciekawa, ale niezbyt miła hipoteza. Jeśli nawet słuszna, to dlaczego aż tak zapadł

jej w pamięć?

Miranda pokręciła bezradnie głową.
Ktoś w domu państwa Leslie wyłączył radio, a zaraz potem zgasły światła w oknach.

Usłyszała warkot zapalanych silników samochodów i wywnioskowała, że towarzystwo
przenosi się do nocnego klubu. Trzy wozy przemknęły ulicą. Znów było cicho i poczuła, że

wieczorowa seledynowa sukienka nie jest odpowiednim strojem na nocne przechadzki po

ogrodzie.

Zawiał wiatr, spadły kolejne płatki kwiecia, strzepnęła je z sukienki i pomyślała, że pora

wracać do domu. Ale najpierw trzeba było dokończyć obchód ogrodu.

Rozdział 11

Miranda spojrzała przezornie za plecy. Jeśli nawet był to Wally, pewnie dawno zwiał, bo

w ogrodzie panowała cisza. Słyszała tylko własny oddech i daleki szum samochodów na Herr

Strasse.

Gwiaździste niebo przeczesywały sowieckie reflektory, blade i czujne, jak światło

księżyca. Ruszyła wzdłuż żywopłotu oddzielającego sąsiednią posesję. Okna domu państwa
Leslie były ciemne i Miranda zatęskniła za blaskiem lamp w domowym zaciszu.

Ścieżka miała teraz lekko trupi kolor, przechodzący w czerń tam, gdzie kępy bzu

wyrastały ponad żywopłot. Czerń, na którą natrafiła, nie była zwykłym cieniem. Była ciałem
kobiety leżącej z twarzą ku ziemi, z nogami wyciągniętymi w kierunku domu Melville’ów, z
głową skierowaną w stronę wyrwy w żywopłocie

Miranda zesztywniała na chwilę, która wydawała się nie mieć końca. Wpatrywała się w

nogi w jedwabnych pończochach i w srebrzyste futro. Potem padła na kolana i rozpaczliwie
próbowała odwrócić leżącą kobietę na plecy. Głos uwiązł jej w gardle, a własny krzyk
słyszała jak przez watę:

- Stella?... Co się stało?... Stello, odezwij się!
Zmagała się z bezwładnym ciałem, ale niespodziewany ciężar i wczepione w trawę palce

rąk ofiary przekroczyły jej siły.

W końcu udało się. Na ramię Mirandy bezwładnie opadła oświetlona teraz księżycową

poświatą głowa kobiety. To nie była Stella. To była Friedel.

W pierwszej chwili Miranda przyjęła to z idiotyczną ulgą. - A więc to nie Stella! -

Roześmiała się, puściła ciało, wstała, znów padła na kolana i nie była już w stanie
kontrolować histerycznego chichotu.

Twarz Friedel nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Dodatkiem do makijażu było coś

lepkiego i ciemnego. Coś, co biegło wąską strużką od jej skroni w kierunku matowego oka.
Ciało gosposi było sztywne. Miranda wyczuła to już wcześniej, ale dopiero teraz nazwała to

po imieniu.

Poderwała się i pobiegła przez trawnik do domu.
Zatrzasnęła drzwi, zamknęła okno bawialni, dopadła do telefonu i próbowała sztywnym

palcem wykręcić numer. Chyba udało się, bo z drugiej strony odezwał się przytłumiony głos:

- Lang, o co chodzi?

- Simon? - wydusiła z siebie, myśląc, że krzyczy w słuchawkę, ale głos pod drugiej

stronie był chłodny i bezosobowy.

- Kto mówi? Proszę podać nazwisko.
Miranda uchwyciła słuchawkę obu dłońmi tak mocno, że spod paznokci popłynęła krew.

- To ja, Miranda... Przyjeżdżaj zaraz... Friedel nie żyje, a ja jestem tu sama... Simon,

słyszysz mnie?

- Będę tam zaraz - odpowiedział znajomy głos. - Dzwoń do doktora Elversa... Już ci

przeliteruję, a numer znajdziesz w książce telefonicznej. Dzwoń i to zaraz! Jeśli Elversa nie
będzie pod telefonem, dzwoń do najbliższego lekarza.

- Do lekarza? Przecież ona nie żyje! Dostała w skroń i sama widziałam krew... -

krzyknęła Miranda do głuchej słuchawki.

Przez chwilę trzymała ją przy uchu. Linia milczała, ale w domu coś się działo. Ktoś

skradał się bardzo cicho. Miranda wpatrywała się równocześnie w ciemność i w czarną,
niemą słuchawkę.

Powiedziała Simonowi, że jest sama, a to nie było prawdą. Nie była sama. Miała pod

opieką Lottie i chyba jeszcze kogoś. Kogoś, kto podsłuchał jej rozmowę z Simonem i
rozłączył linię z aparatu w pokoju Roberta na piętrze.

Odłożyła słuchawkę, rozejrzała się na boki i na miękkich nogach wyszła do hallu. Schody

były mroczne i ciche, a na piętrze panował jeszcze większy mrok. To nie miało sensu.

Pomyślała o szatni. Jej drzwi miały wewnętrzny rygiel, więc mogłaby się tu nieźle bronić

aż do przyjazdu Simona.

A co z Lottie? Przecież ten ktoś jest na piętrze, dokładnie tam, gdzie mała śpi sobie

spokojnie.

Miranda ruszyła schodami. Teraz nie liczyły się cienie, ani ktoś, kto czaił się tam na

górze. Teraz ważna była Lottie. Wpadła do jej sypialni i nacisnęła kontakt.

W przyćmionym świetle spostrzegła smacznie śpiące na boku dziecko. Wyrwała

panicznie klucz z zamka i zamknęła się od środka.

Może trzeba było zgasić światło, żeby nie zbudzić małej, ale czuła, że nie wytrzyma

dłużej w ciemności. Sięgnęła po zielony pulower Lottie i owinęła nim lampę. Sine światło
było też trupie, ale przynajmniej nie kłuło w oczy. Oparła się o drzwi i czekała, słuchając
nierównego bicia własnego serca.

Usłyszała skrzypienie schodów i kroki w głębi domu, ale dźwięki te były tak ulotne, że

nie potrafiła ich zlokalizować.

Jeśli nawet ktoś buszował po sypialni Roberta i Stelli, robił to szybko i ukradkiem.

Przecież mógł się dostać do domu na sto tysięcy sposobów. Przez balkon, od ogrodu, tylnymi

schodami... Mógł wejść i wyjść, bo przecież Friedel zostawiła klucze w zamku kuchennych
drzwi, a główne też były nie domknięte.

- Gdzie jest ten Simon? - denerwowała się. Odeszła od drzwi i zerknęła przez okno. Ani

śladu nadjeżdżającego samochodu. Tylko księżycowa poświata i drzewa uginające się pod

coraz mocniejszym wiatrem.

Zasunęła zasłony i spostrzegła własne odbicie w lustrze nad małą toaletką. Twarz była

blada, za to na seledynowej sukience w okolicy rękawa widniało coś ciemnego.

Dotknęła i wyczuła dobrze jej znaną lepką wilgoć.

- Nieźle... Miranda Brand ma znów na rękach krew. Na rękach i na sukience... Dowód

poszlakowy! - pomyślała przerażona. Kto jej tym razem uwierzy? Musi przebrać się, schować
sukienkę, zniszczyć, a najlepiej spalić! Zamiast tego zaczęła wycierać rozpaczliwie dłonią

poplamione miejsce.

Zaczepiła czymś o tkaninę, rozdarła ją, spojrzała z przerażeniem na roztrzęsione ręce i na

dyndającą na przegubie bransoletkę z amuletem. Zdjęła przez głowę sukienkę i odrzuciła ją w
kąt, jak pełzającego po plecach pająka. Wyczuła przyspieszone tętno i pot na dłoniach.

W tym momencie usłyszała za oknem hamujący samochód, a zaraz potem kroki na

ścieżce i otwierane frontowe drzwi.

- Simon Lang! Ładnie się podłożyłam. - Miranda zaczęła wpadać w popłoch. -

Wezwałam faceta, który właśnie mnie podejrzewa o morderstwo. Powinnam siedzieć cicho,
wyprać sukienkę i czekać cierpliwie, aż ktoś inny odkryje zwłoki w ogrodzie - rozważała
teraz chłodno. - Zamiast tego dopadłam do telefonu i wystawiłam się na strzał, dokładnie jak
wtedy w pociągu do Berlina...

- Miranda! - Głos Simona odbił się echem w pustym domu.

- Miranda?
Lottie obróciła się przez sen, a Miranda natychmiast zapomniała o poszlakach i o

konspiracji. Zeszła na półpiętro, przymykając delikatnie drzwi sypialni dziewczynki.

W hallu stał Simon. Z perspektywy schodów przypominał gotowego do skoku kota, który

wszedł z ciemności do oświetlonego pokoju. Nawet jego oczy zmieniły barwę. Trwał przez
chwilę w bezruchu, wpatrując się w Mirandę, po czym pomknął na górę, przeskakując
stopnie. Uchwycił ją za łokcie, jak wtedy w korytarzu pociągu.

- Wszystko w porządku? - spytał ostro.

- Ciszej! Obudzisz Lottie - szepnęła i straciłaby przytomność, gdyby nie świadomość jego

bliskości.

- Szybko na dół! - warknął i sprowadził ją na parter, nie czekając na wyjaśnienia.

- Co się stało? - spytał, patrząc jej w oczy.
W przyćmionym świetle półpiętra wziął jej negliż za wieczorową sukienkę. Wzrok

Mirandy powędrował za jego spojrzeniem. Miała ochotę zapaść się pod ziemię i pewnie
zrobiłaby to, gdyby nie mocny uchwyt Simona.

Analizował chłodnym okiem jej rozwichrzone włosy, białe ramiona, przebijające przez

przezroczystą halkę kształty, niezłe nogi w nocnych pantoflach na wysokich obcasikach.
Obejrzał sobie to wszystko dokładnie i pokręcił głową.

- To chyba nie jest twoja wieczorowa sukienka? - spytał zaskakująco cichym głosem. -

Włóż coś na siebie, bo się przeziębisz.

- Właśnie... chciałam ją spalić - szepnęła resztkami sił.

- Co chciałaś spalić?

- Sukienkę. Jest na niej krew... tak, jak wtedy w pociągu, a teraz już nikt mi nie uwierzy...

- Można i tak - odparł z ulgą. Puścił jej ramię i Miranda przysiadła skulona na najniższym

stopniu schodów.

Simon ruszył w stronę szatni, zdjął z wieszaka pierwsze z brzegu palto i rzucił je w jej

stronę.

- Lepiej włóż coś na siebie, bo trochę tu zimno.
Była to jesionka Roberta, dość obszerna jak dla niej, ale niemal w sam raz, żeby się nią

owinąć.

- Gdzie ona jest? - spytał Simon.

- W ogrodzie. Przy żywopłocie, tam gdzie rosną bzy... - odpowiedziała, wskazując

wzrokiem w stronę okna bawialni.

Simon oddalił się bez słowa. Słyszała, jak otwiera balkonowe drzwi, a potem na długo

zapadła cisza.

Oparła głowę o balustradę schodów i przymknęła oczy. Ogarnęła ją senność i apatia. To

wszystko wydawało się jej zwariowanym snem, bo przecież takie rzeczy nie zdarzają się
normalnym ludziom. Najwyżej podejrzanym typom, których fotografie trafiają na pierwsze
strony niedzielnych brukowców. Pomyślała, że zaraz się zbudzi i z ulgą odetchnie po tym

sennym koszmarze.

Otworzyła oczy, lecz nie było to radosne przebudzenie, a Simon Lang z pewnością nie

należał do świata nocnych urojeń.

- Nie żyje. Co to za kobieta?

- Friedel, nasza gosposia.
Simon podniósł Mirandę i poprowadził ją do bawialni.
Lampa nad stołem świeciła się dokładnie tak, jak wtedy, gdy wychodziła do ogrodu. Od

tej chwili minęły już wieki, ale kolacja i sztućce trwały nie naruszone, a zegar wskazywał pięć
po dziewiątej. Friedel wspomniała, że wróci przed dziewiątą, ale teraz leżała sztywna w
ogrodzie, kilka metrów za okrytym zasłonami oknem bawialni.

Mirandę znów przeszył dreszcz. Simon przysunął jej do ust szklankę. Przełknęła i

zakrztusiła się ognistym płynem.

- A więc, jak to było? - spytał, odczekawszy, aż dojdzie do siebie.

- Zostałam sama - zaczęła, ważąc słowa. - Mademoiselle miała wychodne, a Robert

zadzwonił i powiedział, że wróci późno. Potem telefonowała Stella. Powiedziała, że zjedzą
kolację w klubie i prosiła, żebym dopilnowała Lottie, bo Friedel chce wyskoczyć gdzieś na
dwie godziny. Ułożyłam do snu Lottie, Friedel przygotowała mi zimne dania i wyszła.

- Kiedy to było?

- Chyba kwadrans przed ósmą, ale nie potrafię dokładnie powiedzieć.
Spojrzała na zegar. Pomyślała, że to nie mogło być zaledwie przed godziną z minutami.

- A co wydarzyło się potem? - głos Simona przywołał ją do rzeczywistości.

- Usłyszałam jakiś szmer na piętrze i pomyślałam, że to Lottie. Zawołałam, żeby wracała

do łóżka i...

- I co?

- I przestraszyłam się.

- Czego?

- Sama nie wiem. Wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. Właściwie... byłam tego

pewna, choć trudno powiedzieć dlaczego. Wyszłam do hallu, ale tam nie było nikogo. Potem
coś poruszyło się za oknem bawialni i pomyślałam, że to Wally.

- Ten mały Wilkin?

- Przyłapałam go wczoraj po południu, gdy zakradał się do naszego domu i ostrzegłam, że

następnym razem spuszczę mu porządne lanie. Wyszłam do ogrodu i tam ją znalazłam.

Miranda przerwała i wpiła dłonie w poręcze fotela.

- Gdzie?

- Pod kępą bzów przy wyrwie w żywopłocie. Przecież już to mówiłam!

- Leżała na skraju trawnika. Czy przesuwałaś jej ciało?

- Tak... zapomniałam o tym. Próbowałam ją podnieść. Myślałam, że to Stella.

- Stella? Myślałaś, że to pani Melville? Dlaczego?

- Leżała z twarzą do ziemi, głowę miała w cieniu i miała na sobie jej futro.
Simon Lang milczał długo, spoglądając na Mirandę matowym wzrokiem. Znów

uświadomiła sobie obecność zegara odmierzającego czas miarowym rytmem wskazówek.

Odrzuciła palto Roberta, które zaczęło uwierać jej

- A więc myślałaś, że to pani Melville - odezwał się Simon. - A co zrobiłaś, gdy

przekonałaś się, że to nie ona?

- Zostawiłam ciało, pobiegłam do domu i wykręciłam twój numer.

- Dlaczego mój, a nie pogotowia albo pana Melville’a?

- Nie wiem odparła znużonym głosem. - Może dlatego, że byłam w szoku i przyszedł mi

do głowy twój numer. Nie wiem, naprawdę nie wiem, dlaczego...

Simon przeniósł wzrok z Mirandy na stół.

- Która mogła być wtedy godzina? Wtedy, gdy wyszłaś do ogrodu?

- Nie mam pojęcia, nie patrzyłam na zegar.

- W przybliżeniu? Zupa nie zajęła ci więcej niż pięć minut. Kiedy usłyszałaś ten szmer na

piętrze?

Miranda próbowała zebrać myśli.

- Odłożyłam talerz na kredens, wzięłam z półmiska wędliny i sięgnęłam po sałatę. To

było już po krokach, które przypisałam Lottie.

- Powiedzmy, że to też trwało pięć minut. A co później?

- Wyszłam do hallu i kazałam jej wracać do łóżka.

- Potem znów usiadłaś przy stole, ale już nie tknęłaś jedzenia. Dlaczego?

- Przecież mówiłam ci, że poczułam lęk i zaczęłam nadsłuchiwać.

- Jak długo nadsłuchiwałaś?

- Najwyżej pięć minut, ale to bardzo długo, gdy przeraża cię każdy dźwięk.

- A więc była już ósma. Powiedzmy, pięć po ósmej. Do mnie zadzwoniłaś dokładnie o

ósmej trzydzieści. A więc co robiłaś w ogrodzie? Dwadzieścia minut to bardzo długo,

Mirando?

Spojrzała na niego szklistym wzrokiem i znów poczuła ucisk w okolicach gardła.

- Nic... Rozglądałam się za Wallym, stałam i czekałam, czy nie wypełznie gdzieś z

krzaków. Potem słuchałam muzyki dochodzącej z domu państwa Leslie, aż do chwili gdy
party się skończyło i zgasły światła.

- A więc wiedziałaś, że w sąsiedztwie nie ma nikogo - powiedział Simon bardziej

oznajmująco, niż pytająco. Miranda nie wyczuła tej różnicy w tonie jego głosu, ponieważ
brandy zrobiło swoje i teraz czuła się rozluźniona.

- Dokładnie tak, jak mówisz. Zmarzłam i postanowiłam obejść do końca ogród, a potem

zamknąć się w domu i też słuchać radia do powrotu gospodarzy. Zrobiłam kilka kroków... A
resztę już znasz.

- Dwadzieścia minut to bardzo dużo czasu, Mirando. Zbyt dużo, jak na kilka kroków. Czy

o niczym nie zapomniałaś?

- O niczym - przytaknęła, czując zarazem, że się rumieni. Głupi, szczeniacki nawyk,

którego nie potrafiła się pozbyć od lat mimo usilnych starań.

- A więc przespacerowałaś się po ogrodzie?

- Na chwilę przysiadłam, żeby przemyśleć pewne sprawy.

- Jakie sprawy?

- Moje prywatne.
Simon wzruszył ramionami i puścił to mimo uszu.

- Czy jesteś pewna, że w domu nie było nikogo oprócz ciebie i Lottie? - Przyjrzał się

uważnie twarzy Mirandy i dodał: - Wcale nie byłaś tego pewna. Kto to mógł być?

- Sama nie wiem - wydobyła z siebie drżącym głosem. - Wtedy, gdy dzwoniłam do

ciebie, wydawało mi się, że ktoś w sypialni Stelli odkłada słuchawkę. Jak gdyby podsłuchiwał
naszą rozmowę...

- Kto?

- Nie mam pojęcia. Byłam przerażona, pobiegłam do pokoju Lottie, zamknęłam się od

wewnątrz, a potem przyjechałeś.

- I nie słyszałaś, żeby ktoś wychodził z sypialni Stelli?

- Skąd mogę wiedzieć? Ten ktoś mógł wyjść frontowymi, albo tylnymi drzwiami. Może i

coś słyszałam, ale gdy zobaczyłam krew na mojej sukience, straciłam zupełnie głowę.

- Że też właśnie do ciebie musiałam zadzwonić! - dodała z histerycznym śmiechem

przechodzącym w łkanie. - Czy to szaleństwo nigdy się nie skończy? Pamiętasz, co

powiedziałeś wtedy w pociągu? „Ktoś, kto zabił brygadiera, musi mieć na sobie ślady krwi”.
Dokładnie, jak ja, wtedy i teraz! Wszystko pasuje?

- Dość tego, Mirando! - uciął Simon.

- Przepraszam, głupio to wyszło.

- Więcej niż głupio - zbył ją cierpko.
Wstał i przez chwilę patrzył na nią z góry, trzymając ręce w kieszeniach.

- Idź na górę i włóż na siebie coś przyzwoitego. Muszę wykonać kilka telefonów i

wkrótce będziemy mieli tu nieco gości. Zadadzą ci kilka pytań i jeśli mówisz prawdę, nie
widzę powodu, żebyś ukrywała przed nimi sukienkę, w której znalazłaś ofiarę. Na twoim
miejscu ubrałbym się zaraz w tę sukienkę. Czy nie wiesz pod jakim numerem znajdę majora

Melville’a?

Miranda nie odpowiedziała na pytanie. Poderwała się tak gwałtownie, że znów

przewróciła krzesło, ale tym razem nawet nie zauważyła tego.

- Jeśli mówię prawdę? - powtórzyła. - A niby dlaczego miałabym kłamać?

- Wcale tak nie twierdzę. Pytam tylko, gdzie jest w tej chwili major Melville.

- Nie wiem. Stella wspominała coś o klubie oficerskim.
Simon wyszedł z pokoju, a Miranda podniosła przewrócone krzesło. Jej serce biło jak

młot, a w uszach brzmiały słowa Simona: Dwadzieścia minut to bardzo długo, Mirando...

Zastanawiała się, czy niewinni ludzie mogą zawisnąć na stryczku, i jak udowodnić

niewinność, jeśli fakty świadczą przeciw niej? Znała z lektur przypadki, gdy osoby
odnajdujące zwłoki, w panice je ukrywały, bądź zacierały ślady, a potem lądowały na ławie
oskarżonych. Zawsze traktowała z pogardą histeryków lękających się wykręcić numer
najbliższego komisariatu. Teraz przyszło jej na myśl, że ci histerycy mogli kierować się
zdrowym rozsądkiem. Zdrowszym niż Mirandy Brand, wzywającej po obywatelsku policję w
osobie Simona Langa. Czy nie powinna raczej siedzieć cicho, wyprać sukienkę i udawać, że
nie ma o całej sprawie bladego pojęcia?

Rozdział 12

Nazajutrz Miranda obudziła się z migreną i psychicznym kacem. Spojrzała na budzik i

pomyślała z nadzieją, że to dopiero 22.50, ale sączące się przez zasłony światło dnia
przekonało ją, że jest w błędzie. Dochodziła jedenasta i trzeba było opuścić zacisze pościeli.
Wstała i ruszyła niepewnym krokiem do łazienki. Odkręciła krany z zimną i ciepłą wodą i
przemyła twarz nad umywalką.

Lustro odbijało zaczerwienione z niewyspania oczy, w głowie biły dzwony, a mózg

pracował na zwolnionych obrotach. Ubierając się, próbowała zrekonstruować wydarzenia

ostatniego wieczoru.

Friedel Schultz nie żyje... Ktoś zabił ją pogrzebaczem do pieca z domowej kotłowni...

Może chciał ją tylko ogłuszyć, ale w ciemności trafił w skroń...

Sprawcy sprzyjała pogoda. Wieczorem zerwał się wiatr, a przed północą przeszła krótka

ulewa. Deszcz rozmył ślady na ścieżce i przy kępie bzu. Jeśli nawet jakieś pozostały, ona
sama je zatarła, przesuwając ciało Friedel z miejsca zbrodni.

Przesłuchanie trwało ponad godzinę. Pytania zadawali Simon Lang, siwy mężczyzna,

którego pamiętała jeszcze ze stacji Charlottenburg i ktoś trzeci, kogo przypominała sobie jak
przez mgłę. Ten ktoś chyba przesłuchiwał Stellę i Mademoiselle w berlińskim hotelu.

Był też lekarz i dwóch sanitariuszy, którzy wynieśli na noszach zwłoki Friedel. Do tego

kilka osób z aparatami i lampami błyskowymi. Byli zawiedzeni, bo przed ich przybyciem
lunął deszcz, zatarł ślady i mogli najwyżej sfotografować Friedel leżącą na skraju trawnika -
dokładnie tam, gdzie ją zostawiła.

Simonowi nie udało się dodzwonić do Roberta i Stelli. Wrócili do domu osobno. Stella po

dziesiątej, Robert godzinę później.

Mademoiselle pojawiła się pół godziny przed północą. Była w kinie przy Reichskanzler

Platz, a po wieczornym seansie, pokrzepiwszy się filiżanką kawy i biszkoptem, wracała

pieszo do domu.

Wszyscy trafiali kolejno na scenę godną filmowego horroru. Ostre światło, stół z nie

dojedzoną przez Mirandę kolacją, ona sama przepytywana przez trzech mężczyzn.

Najgorzej miała Stella. Weszła do domu dokładnie w momencie, gdy wynoszono nosze

ze zwłokami Friedel.

Simon próbował załagodzić sytuację i wyjaśnić pani domu na osobności, co się

wydarzyło. Nie słuchała go, wpatrzona w twarz martwej Friedel.

- Moje futro! Dlaczego włożyła moje futro? Gdzie jest Randa? - wyrzucała z siebie Stella

głosem przechodzącym w pisk.

- Jestem tutaj! - zawołała Miranda. Uwolniła się jednym ruchem ręki od towarzyszącego

jej siwego gliniarza i wpadła do hallu.

- Pewnie wypożyczyła sobie twoje futro i chciała powiesić je w szatni, zanim wrócisz do

domu. Wiesz, co przeżyłam, Stello, gdy znalazłam ją tam w ogrodzie? Poznałam twoje futro i
pomyślałam, że to ciebie... - nie dokończyła, bo puenta była jasna.

Stella wpatrywała się w Mirandę tak intensywnie, że nawet makijaż nie był w stanie

zatuszować trupiej bladości jej twarzy.

- Myślałaś, że to mnie...? - Też nie dokończyła, próbowała zrobić krok, ale zawirowała i

padła bez zmysłów na podłogę.

Po kilku minutach, które dla Mirandy trwały wieki, wniesiono Stellę do jej sypialni na

piętrze. Dostała zastrzyk morfiny i zapadła w głęboki sen, ale dopiero po powrocie Roberta.

Zamierzał popracować do późna w swoim biurze i zjeść kolację w oficerskiej kantynie,

lecz jego przełożony wezwał go przed ósmą w pilnych służbowych sprawach. Zasiedzieli się
kilka godzin, a potem Robert pożyczył wóz od kolegi z jednostki i pojechał nim do państwa

Lawrence.

Wysłuchał chłodno policyjnych relacji z nocnych zdarzeń, ale na widok przesłuchiwanej

w bawialni Mirandy stracił cierpliwość.

- Co chcecie od tej dziewczyny? Nie mogliście poczekać z tym do jutra? - rzucił

stanowczo. Okrążył stół i objął ramieniem Mirandę, która uczepiła się jego palta i
wybuchnęła niekontrolowanym płaczem.

Robert obdarzył policjantów słowami, których nie używa się przy damach, po ojcowsku

przytulił kuzynkę i poprowadził ją przez hali na piętro. W nie domkniętych drzwiach sypialni
stała Stella. Jej platynowe włosy przyciemniały, przetarte wilgotnym ręcznikiem przez
cucącego ją lekarza. Sina twarz zapowiadała kolejne omdlenie. Robert potrząsnął Mirandą i
widząc, że sama trafi do swojego pokoju, wpadł do sypialni żony. Objął Stellę, lekarz
przymknął drzwi, a przebudzona Lottie zaczęła głośno domagać się czegoś do picia.

Miranda musiała znów wziąć się w garść. Weszła do dziecięcej sypialni, przetarła dłonią

rozgorączkowane policzki Lottie, podniosła z podłogi nakręcanego misia, pogłaskała czoło
dziewczynki i ruszyła znów na parter.

Ekipa wyniosła się, ale niezawodny Simon Lang trwał na posterunku. Służbę umilał sobie

pasjansem stawianym talią miniaturowych kart, które roztrzepana Lottie musiała zostawić na
okiennym parapecie. Ułożył z namysłem królową karo na treflowym królu i spojrzał na
Mirandę.

- Czegoś nam tu brak - powiedział jakby do siebie. - Co cię tu sprowadziło? Twój kuzyn

miał rację. Przesadziliśmy trochę z tym nocnym przesłuchaniem.

- Sama nie wiem, czemu tu jestem - odparła, siadając na krześle i podpierając wspartymi

o stół rękami skołowaną głowę. - I tak nie zasnę. Mademoiselle jeszcze nie wróciła i ktoś
musi otworzyć jej drzwi.

- I ktoś to zrobi. Obawiam się, że posiedzę tutaj aż do powrotu tej pani.

- Po co?

- Policyjna rutyna. Muszę zapytać, gdzie była, co robiła? Zwykłe formalności.

- Nie możesz przesłuchać jej jutro rano?
Simon namyślił się i przełożył trójkę trefl.

- Jutro mogłaby opowiedzieć mi całkiem inną wersję - odparł.
Miranda wstała, podeszła do kredensu i powróciła do stołu z napełnioną szklanką.

- Zawsze rozcieńczasz whisky lemoniadą? - spytał obojętnym tonem Simon.

- Nie zawsze. A jeśli chcesz wiedzieć, nie zawsze popijam w środku nocy. Robert mówi,

że czasami stawia to na nogi.

- Mam inne zdanie, więc odłóż to i strzel sobie ciepłe mleko albo mocną kawę.
Nie posłuchała jego rady. Demonstracyjnie wysączyła trunek, skrzywiła się i dopiero

wtedy odłożyła szklaneczkę.

- Gdzie są twoi ludzie? - spytała.

- Poszli sobie.

- A Friedel?

- Też poszła sobie. Na zawsze, Mirando.

- Nazywam się Brand.

- Przepraszam, ale zdążyłem się przyzwyczaić do twojego imienia - odparł z

zakłopotaniem Lang.

- A teraz do rzeczy. Kto ci przedstawił brygadiera?
Pytanie było tak niespodziewane, że przez chwilę nie rozumiała, o co mu chodzi. Simon

zapomniał o pasjansie i wpatrywał się w nią czujnym wzrokiem.

- Nie pamiętam... Chyba Robert... a może Stella. Nie, to musiał być pułkownik Leslie.

Wiem, że to było w wagonie restauracyjnym do Hook. Brindley siedział naprzeciw państwa
Leslie i obok mnie. Stoliki były czteroosobowe, więc przysiadłam się do nich, bo przy

naszym siedzieli Robert, Stella, Mademoiselle i Lottie.

- Czy twoim zdaniem państwo Leslie znali już wcześniej brygadiera, czy poznali go w

pociągu?

- Trudno powiedzieć. Ci wojskowi mają tylu wspólnych znajomych i tyle wspólnych

wspomnień, że zawsze przypominają szkolną paczkę. Ale pani Leslie musiała znać wcześniej
brygadiera, bo wspomniała, że Stella... - Miranda urwała w pół słowa. - Przepraszam, coś mi
się pokręciło...

- Co ci się pokręciło?

- Nic. Pomyliłam brygadiera z Johnnym.

- Z Johnnym? A kto to taki? - spytał cierpliwie Simon.

- Johnny Radley, pierwszy mąż Stelli. Zginął rod Tobrukiem. - Miranda uświadomiła

sobie, że relacjonuje Simonowi intymną rozmowę z Norą na Kurfurstendamm. Może sprawiła
to whisky, a może musiała się wygadać, żeby odpędzić wspomnienie zwłok Friedel w

zalanym księżycową poświatą ogrodzie i zrzucić z barków ciężar jej bezwładnego,
holowanego na trawnik ciała?

Simon słuchał uważnie, nie odwracając teraz wzroku od stawianego pasjansa. Przestawiał

ostrożnie i z namysłem karty, a gdy skończył, złożył je szybkim ruchem w talię, pokręcił
głową i mruknął, że zabrakło mu dwójki.

Z hallu dobiegły głosy i do jadalni weszli Robert i lekarz. Pierwszy z nich zignorował

Simona i głosem zdradzającym poirytowanie spytał Mirandę, dlaczego jeszcze nie śpi.

- Czekałam na Mademoiselle - odpowiedziała wyczerpana. - Co ze Stellą?

- Śpi - rzucił Robert. - Ty też powinnaś już dawno pójść w jej ślady. Panem Langiem i

Mademoiselle zajmę się sam. Czy mógłby pan dać mojej kuzynce coś lekkiego na sen? -
zwrócił się do lekarza.

- Może raczej na kaca - wtrącił obojętnie Lang.

- O czym pan, do diabła, mówi? - warknął Robert.

- O tym, że środki nasenne bywają szkodliwe dla młodych dam, które przez ostatnie kilka

godzin wlały w siebie prawie pół litra.

Doktor puścił to mimo uszu i podał Mirandzie dwie tabletki aspiryny. Posłusznie je

połknęła i wstała.

- Zaprowadzę cię do pokoju, Mirando. - Robert wziął ją pod ramię.

- Wszystko w porządku, Robercie - odparła niezbyt pewnie. Spostrzegła, że Simon

również wstaje z krzesła i przygląda się jej uważnie. Nigdy w życiu nie widziała tak
uważnego, a równocześnie nieprzeniknionego spojrzenia. Czy zupełnie nieprzeniknionego?
Za matową szybą wyczuła coś w rodzaju zainteresowania, a może i ukrywanej złości.

Uwolniła delikatnie ramię z uścisku Roberta i wycofała się z jadalni.
Poszła do sypialni, ale zamiast się położyć, czuwała z głową wspartą na rękach. Słyszała

dobiegające z jadalni głosy, słyszała otwierane drzwi, słyszała lawinę słów wypowiadanych
na pewno przez Mademoiselle. Trudno było je zrozumieć, bo składnia była angielska, ale
wymowa przypominała mieszaninę niemieckiego i francuskiego, co często się zdarza
Szwajcarom, gdy będąc w obcych krajach wpadną w złość.

Miranda słuchała tej paplaniny z zakłopotaniem. Uświadomiła sobie, że Mademoiselle

wywołuje w niej równie nieprzychylne uczucia, jak koty w sercu cioci Hetty. Już sam zapach
kminku miażdżonego pożółkłymi zębami wzbudzał odrazę.

Mademoiselle towarzyszyła wiernie Stelli i Lottie od trzech lat. Melville’owie zatrudnili

ją, gdy mała skończyła piąty rok i był to trafny wybór. Panna Beljame z wojskową
dokładnością dbała o panienkę, o dom, rzadko kiedy prosiła o wychodne, a o niezbyt
wygórowanym jak na jej kwalifikacje wynagrodzeniu nigdy nie wspomniała słowem. Stella
często mówiła, że bez Mademoiselle nie potrafiłaby prowadzić domu i błogosławiła dzień, w
którym znalazła tej klasy guwernantkę.

Mirandzie przypomniały się jej własne, nie tak odległe czasy. Przed trzema laty skończyła

szkołę średnią i waletując w żeńskim akademiku, rozglądała się za pracą. Zatrudniła się w

agencji modelek, a niewysokie, ale stałe wynagrodzenie pozwoliło jej wynająć garsonierę do
spółki ze studiującą zaocznie rówieśnicą. Z Melville’ami, nie mówiąc o Mademoiselle, miała
bardzo luźny kontakt do dnia, gdy po zaproszeniu na wakacje w Berlinie spotkała ich na stacji
przy Liverpool Street. Dziwne, że od razu poczuła antypatię do tej maskującej
staropanieństwo czarną farbą do włosów, pachnącej kminkiem szwajcarskiej sekutnicy.
Antypatia przeszła szybko w odrazę potęgowaną teraz dobiegającym z jadalni butnym

szwargotem.

Na szczęście Mademoiselle udała się do sypialni, a wkrótce potem jadalnię opuścili

Robert, lekarz i Simon Lang. Miranda nie słyszała, o czym mówią, Je zmęczony i niepewny
głos Roberta nakładał się na łagodzący ton doktora i słowa Simona matowe, jak jego twarz.

Dochodziła druga w nocy. Miranda zrzuciła jeszcze raz seledynową sukienkę poplamioną

krwią Friedel i zapadła w niespokojny półsen. Gdy po przebudzeniu zeszła na parter,
stwierdziła, że lampy już się nie palą, więc chyba jest już dzień.

Usłyszała dobiegający z bawialni głos Stelli. Już miała wejść, ale zatrzymał ją

dochodzący z półpiętra odgłos szybkich kroków. Zobaczyła panią Leslie w wyjściowym
kapelusiku i w roboczych rękawiczkach, trzymającą małą paczuszkę. Nora zatrzymała się na
widok Mirandy w pół kroku.

- Przepraszam, ale powiedziano mi, że jeszcze spisz. Pewnie nawet nie zjadłaś śniadania?

Czeka na ciebie. Pomagałam spakować się waszej guwernantce.

- Mademoiselle się wyprowadza? - spytała Miranda, próbując zebrać myśli w obolałej

głowie.

- Chyba żartujesz. Przeprowadzamy Lottie do domu państwa Lawrence, zanim wasze

sprawy się nie ułożą. Katy Lawrence dzwoniła do mnie dziś rano i zleciła mi całą akcję.
Zakazała, mi budzić ciebie i Stellę, więc weszłam od ogrodu i już ustaliłam wszystko z
Robertem. Sama przyznasz, że to nie jest teraz miejsce dla waszej małej. Mademoiselle
zostaje u was i będzie dojeżdżać do Lottie na rowerze. To tylko kilka kroków.

- A z kim rozmawia Stella? - spytała Miranda. niewiele z tego rozumiejąc.

- Z kapitanem Langiem, a może z którymś z tych miejscowych przebranych za policję

gestapowców - odparła cierpko pani Leslie. - Od rana nie dają nam spokoju. Przesłuchiwali
mnie i Roberta, nie pozwalając nam nawet zjeść śniadania. Nawet pokojówce i lokajowi nie
przepuścili! Zażądali pełnej listy naszych wczorajszych gości i pytali, w jakiej kolejności
przyjeżdżali. Czysty faszyzm! Powiem kucharce, że już wstałaś, i zaraz przyniesie ci
śniadanie do jadalni.

- Nie jestem głodna - powiedziała Miranda, tłumiąc złość.

- Chyba żartujesz! Musisz zaraz coś zjeść i napić się kawy. Wyglądasz jak trzy ćwierci do

śmierci lub jeszcze gorzej.

Miranda zdobyła się na uśmiech, a rozpromieniona własnym aforyzmem pani Leslie

udała się do kuchni, aby popastwić się nad Frau Herbach.

- Zwariowana baba - oświadczyła po powrocie. - Mówi, że zwalnia się, bo nie chce być

kolejną ofiarą. Boże, co za naród! Wypij kawę, a ja zajmę się bagażami.

- Czy Lottie jest już u państwa Lawrence? - spytała przez ramię Miranda, idąc do jadalni

za Frau Herbach niosącą tacę w drżących dłoniach.

- Nie, jest u nas - odparła Nora. - Bawi się z tym piegowatym diabłem, który umilał nam

życie w pociągu. Katy Lawrence wpadnie po nią później. Trzymaj się, Mirando, bo na mnie
już czas.

Odmaszerowała, pozostawiając Mirandę sam na sam ze śniadaniem.
Ktoś zapomniał wyłączyć ogrzewanie w jadalni. Słońce grzało i pokój przypominał teraz

cieplarnię. Miranda otworzyła okno i usłyszała, że przez otwarte okno sąsiedniej bawialni
dobiega głos Stelli. Głos. który nagle się załamał i przeszedł w płacz.

- Wiem... Wiem, że zachowałam się jak idiotka! Co w tym dziwnego? Przecież poznali

się w Egipcie, a potem pisała do niego. Czemu miałam udawać, że nic o tym nie wiem?

Simon Lang spytał o coś tak cicho, że Mirandzie nie udało się podsłuchać jego słów, ale

Stella wyrzucała je z siebie, jak karabin maszynowy:

- Pani Marson? Oczywiście, że też była u Lawerence’ów. Byłyśmy tam wszystkie.

Żartowałyśmy, że Sally - pani Page - jest słomianą wdową, bo jej mąż popija pewnie z
amerykańskimi towarzyszami broni w ich sektorze. Potem pani Bradley zaprosiła Sally na
kolację, a ta ślicznotka powiedziała, że już ktoś ją dzisiaj zaprosił. Pani Bradley powiedziała,
że wcale się temu komuś nie dziwi, a potem zadzwonił mój mąż i powiedział, że nie wróci na
kolację, bo coś go zatrzymało, a ja...

Stella nie dokończyła zdania, ale po chwili kontynuowała monolog opanowanym głosem:

- Nie ciągnęło mnie do domu, bo są chwile, gdy człowiek chce być sam i przemyśleć

sobie pewne sprawy. Miranda to miła dziewczyna, ale nie ona była mi wtedy potrzebna.
Wsiadłam do samochodu, wysiadłam z wozu przed tym olimpijskim basenem i
przechadzałam się nad brzegiem. Potem zadzwoniłam do biura Roberta, a jeszcze potem
wpadłam do oficerskiego klubu. Nie było go ani tu, ani tam...

Simon Lang pewnie podszedł do okna, bo tym razem Miranda wyraźnie usłyszała jego

pytanie:

- Kiedy to było?

- Około wpół do ósmej.

- Około czy dokładnie?

- Dokładnie. Spojrzałam na zegarek, odkładając słuchawkę. Była siódma trzydzieści

sześć.

- A co potem?

- Potem wsiadłam do samochodu i pojechałam pod dom państwa Page - odparła Stella,

pokrywając zakłopotanie podniesionym głosem. - Zaparkowałam w ustronnym miejscu, z
którego widziałam, jak Sally opuszcza dom i wsiada do taksówki. Próbowałam jechać za

taksówką, ale zgubiłam ją na ulicznych światłach.

- Jak długo stała pani pod ich domem? - spytał Simon obojętnie, jakby chodziło o

przedwczorajszą prognozę pogody. Zabrzmiało to dyskretnie, ale skutecznie, bo Stella
przeszła z monologu na krótkie odpowiedzi.

- Minutę, może dwie... To niespełna mila od klubu, więc pewnie było po w pół do ósmej.

- Pani Page była na kolacji u państwa Leslie i musiała dojechać tam co najmniej dziesięć

minut przed ósmą.

- Oczywiście, że tak. Znów mówię bzdury...

- Zostawmy to. Co robiła pani po zgubieniu jej taksówki?

- Zatrzymałam wóz w bocznej uliczce i rozmyślałam.

- Jak długo?

- Nie wiem. W takich sytuacjach czas płynie szybko. Może godzinę, może dwie... Kto to

policzy? Poczułam głód, wpadłam pokrzepić się w jakimś nocnym barze i przyjechałam do
domu. Co było potem, wie pan dobrze.

- Wiem - odparł Simon. - Czy przypadkiem między wyjściem z klubu a godziną ósmą nie

spotkała pani kogoś znajomego?

- Nie - odpowiedziała Stella znużonym głosem. - Niestety nie, i moje alibi jest kiepskie,

kapitanie Lang...

- Alibi?

- Chciałam tylko wiedzieć, czy Robert też się o tym dowie?

- Najwyżej od pani - mruknął Simon. - Może zresztą byłby to niezły pomysł - dodał

pojednawczo.

- Wykluczone! - rzuciła ostro Stella. - Pytał mnie dziś rano, jak spędziłam wieczór i

powiedziałam mu, że wpadłam dla rozrywki na kolację do typowej niemieckiej restauracji.
Sama nie wiem, dlaczego to panu mówię?

- Bo i tak by się o tym dowiedział - pomyślała podsłuchująca rozmowę Miranda. -

Choćby od pańskich szpiclów, kapitanie Simonie Lang.

Oparła się o parapet i spojrzała na zalany wiosennym słońcem trawnik. Nocna ulewa

sponiewierała wiśniowe drzewka, ale pokrywające trawnik blade płatki zdążyły już zastąpić
świeże pączki na gałązkach. Ogród wyglądał wiosennie, świeżo i zacisznie. Kto by pomyślał,
że przed kilkoma godzinami na słonecznym trawniku leżały zwłoki uśmierconej

pogrzebaczem kobiety?

Mademoiselle wyjechała przez tylną furtkę na ulicę, spostrzegła w oknie Mirandę i nie

zsiadając z roweru, spytała, czy odespała ostatnią noc. Ona sama nawet nie zmrużyła oka i

wciąż myśli o tej nieszczęsnej kobiecie. Rzecz jasna, zrobili to Sowieci. To za ich sprawą
ciągle ktoś tu ginie lub znika, nawet wczoraj usłyszała coś o tym z kompetentnych ust.

Stella wychyliła się z okna bawialni i spytała Mademoiselle, czy trafi do domu państwa

Lawrence.

Guwernantka przytaknęła i powiedziała, że byłaby tam już dawno, gdyby nie ci głupi

żandarmi zasypujący ją od rana równie głupimi pytaniami. Z impetem nacisnęła pedały i
ruszyła w równym tempie jak doświadczona cyklistka.

- Myślałam, że jeszcze śpisz, Rando - zawołała Stella. - Jak się czujesz?

- Koszmarnie! Tobie pewnie też przydałaby się kawa, więc chodź tu szybko.

- Nie mogę - powiedziała Stella pozornie wesołym głosem - Trwa przesłuchanie trzeciego

stopnia i walczę o życie.

- Czyżby ci głupi żandarmi zasypywali cię nadal równie głupimi pytaniami? - spytała

głośno Miranda, naśladując wymowę Mademoiselle.

- Chyba żartujesz, Mirando! - usłyszała odpowiedź, a po niej śmiech Simona Langa.

Okno bawialni zamknęło się gwałtownie.

Nalała sobie kawy, ale tym razem sączyła ją powoli, starając się wyjaśnić sobie pewne

sprawy.

- A więc podejrzana Miranda Brand zatarła część dowodów rzeczowych zamiast

zatelefonować od razu na policję. Działała w afekcie, co może, ale nie musi, świadczyć na jej
korzyść. - Miranda próbowała wejść w położenie prowadzących śledztwo i przewidzieć ich

rozumowanie.

- Działała w stanie podniecenia. Gdy zrzuciła z siebie poplamioną krwią sukienkę, była

noc. Ale teraz jest dzień, więc czemu znów nawija o dowodach rzeczowych czy
poszlakowych? Może dlatego, że jest niepoczytalna? Może zabija nocą obcych ludzi, ot tak,
dla zabawy, jak Mr Hyde? Przecież nawet najgłupszy sędzia śledczy nie poszedłby tym
tropem. Ale jeśli nikt w to nie uwierzy, czego właściwie się obawia? Czego, a może kogo?

- Simon Lang! - podpowiedziane myślą imię i nazwisko padły tak donośnie, jakby

wymówił je ktoś za jej plecami.

Miranda pomyślała, że ten człowiek mógł podejrzewać ją o motywy pozbycia się

brygadiera i Friedel. Motywy niejasne, ale nie dające się wykluczyć, bo przecież w
przeciwnym razie nie marnowałby czasu na nocne rozmowy. A jeśli tak sądził, musiał istnieć
jakiś związek między brygadierem Brindleyem, Frau Friedel i Mirandą Brand.

Usłyszała dobiegające z bawialni kroki. Stella weszła na piętro i po chwili zatrzasnęła

gwałtownie drzwi sypialni. Miranda odstawiła filiżankę i weszła desperacko do bawialni.

Simon Lang stał przy oknie i wpatrywał się w ogród. Odwrócił się, obdarzył Mirandę w

miarę przyjaznym spojrzeniem i znów skupił uwagę na ogrodzie.

Zapomniała, co właściwie chciała mu powiedzieć. Podeszła do okna i przez chwilę

towarzyszyła mu w kontemplacji ogrodu, przywołując w pamięci jego nocny obraz.

Chyba oboje pomyśleli o tym samym, bo nagle zacytował: „Dzień dzisiaj jasny, byle do

wieczora...”

- „A gdy noc przyjdzie, nam do domu pora” - dopowiedziała, jak przy tablicy.
Simon zapomniał na chwilę o ogrodzie i spojrzał na nią zaciekawionym wzrokiem.

- Taki ładny ogród, taki zaciszny dom - powiedziała, czując chłód. - Kto by pomyślał, że

to mogło się tutaj zdarzyć?

- Chyba zapomniałaś pierwszy wers tego wiersza - rzucił Simon.

- Pamiętam: „Strzeż się, wędrowcze!” Teraz pamiętam, ale skąd mogłam wtedy

wiedzieć?

Simon zbył to milczeniem. Bawialnia i ogród trwały w niczym nie zmąconej

przedpołudniowej ciszy.

- Chciałam cię o coś zapytać - powiedziała Miranda, przerywając nieznośne milczenie. -

Wiem, że mnie podejrzewasz. Wiem, że masz jakąś teorię wyjaśniającą, dlaczego mogłam
zabić dwie osoby.

Spojrzała mu w twarz, ale matowy wzrok Simona znów był nieprzejrzysty jak zasunięta

okienna żaluzja. Nie odezwał się słowem i odbił jej spojrzenie.

- Jakie mogłam mieć powody? - nie ustępowała - Przecież nawet ich nie znałam?

- Wcale nie musiałaś ich znać.

- To bez sensu.

- Różnie bywa. Ludzie popełniają morderstwa z bardzo różnych przyczyn - powiedział po

długim namyśle. - Kobiety przeważnie z dwóch, a czasem z ich połączenia. Wystarczy
skojarzyć je i przetestować.

- Dalej nic nie rozumiem.

- A więc nie masz powodów do niepokoju.

- Przecież brygadiera poznałam przed wejściem do pociągu.

- A kto mówi, że było inaczej? - rzucił niespodziewanie Simon.

- Więc sam widzisz. A co do Friedel, to zamieniłam z nią parę zdań.
Simon zamyślił się, spojrzał w bok i powiedział cicho: - Ten, kto zabił brygadiera mógł

znać go zaledwie od kilku godzin.

- A Friedel?

- To mogła być pomyłka - odparł i popatrzył na zegarek. - Na mnie już czas - dodał i

ruszył w stronę drzwi.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - zawołała Miranda, zatrzymując go w progu.

- Tak, na to pytanie nie mam jeszcze odpowiedzi - przytaknął, patrząc z góry na jej palce

uczepione jego rękawa.

Uwolnił rękaw delikatnie, ale stanowczo, jak ktoś, kto strąca z siebie nachalne

stworzonko, któremu nie chce wyrządzić szkody. Wyszedł z bawialni, dyskretnie
przymykając drzwi.

Miranda zatrzasnęła ostentacyjnie i tak przymknięte drzwi i pomknęła na piętro do Stelli.

Rozdział 13

Stella zamknęła się na klucz. Miranda zapukała delikatnie, a potem nacisnęła klamkę.

- Kto tam? - zadźwięczał ostry głos, niezbyt przypominający Stellę.

- To ja. Chciałam tylko zapytać, jak się czujesz.
Zgrzytnął klucz i drzwi się uchyliły. - Przepraszam, że nie dosłyszałam pukania -

powiedziała Stella. - Czy kapitan Lang już się wyniósł?

Miranda przytaknęła, a Stella usiadła przy toaletce i bezcelowo przebierała palcami we

flakonikach, pędzelkach i tuszach. Ujrzała jej odbicie w lustrze i stwierdziła z przerażeniem,
jak bardzo Stella się postarzała. Żółta skóra, worki pod oczami. Stella pewnie też dostrzegła
badawcze spojrzenie kuzynki, bo szybko poderwała się z taboretu, rozlewając w panice płyn
kosmetyczny. Miranda podbiegła do Stelli i objęła ją ramionami.

- Co ci jest, Stel? Czy coś się stało?

- Boję się, Rando. Strasznie się boję! - wyszeptała Stella, patrząc nie tyle na Mirandę, co

na własne odbicie w lustrze.

Miranda szukała sensownych słów, żeby przekonać przerażoną kobietę, że Robert nigdy

nie porzuci jej dla jakiejś Sally Page, ani dla innej, młodszej rywalki.

- Czego się boisz, kochanie? - spytała, by skupić myśli.

- Boję się, że następnym razem morderca już się nie pomyli - szepnęła Stella.

- O czym ty mówisz? - spytała zaskoczona Miranda i instynktownie spojrzała za siebie.

- Czy nie rozumiesz, że ten ktoś pomylił mnie z Friedel? - wybuchnęła Stella, zaciskając

kurczowo dłonie na toaletce.

Miranda chciała roześmiać się jej w twarz, ale nagle przypomniała sobie niedawną

rozmowę z Simonem i odechciało się jej żartów. Cały czas koncentrowała się na własnych
przeżyciach, ale teraz spojrzała na to z innej perspektywy. - To mogła być pomyłka -
zabrzmiały jej w uszach niedawno wypowiedziane przez Simona słowa.

- Nonsens, Stello - powiedziała bez przekonania.

- Nonsens? - rzuciła gniewnie Stella. - Była noc, a Friedel miała na sobie moje palto.

Nawet mogłabyś nas pomylić w ciemności. Przecież ty wybierałaś się do państwa Leslie, a ja
miałam wrócić do domu! Nic z tego nie rozumiesz, Rando?

- Ale dlaczego ktoś miałby cię zabijać? Co z tego, że ta Friedel skorzystała ukradkiem z

twojego futra? - Miranda próbowała przybrać rzeczowy ton, ale hipoteza Langa nie dawała jej
spokoju. Simon wyglądał na człowieka, który wie, co mówi, lecz jaki miało to związek ze
Stellą? Nie zabija się bez przyczyny. Wspominał wprawdzie coś o dwóch kobiecych
motywach, ale nie określił ich konkretnie. Nienawiść? A kto mógł aż tak nienawidzieć Stelli,
żeby chcieć usunąć ją z tego świata?

Przez myśl przebiegły Mirandzie dwa nazwiska Nora Leslie i Sally Page...

- Nie, to wykluczone! - powiedziała głośno.

- Dla ciebie może tak, ale ja wiem, że ktoś chciał mnie zabić - zaprzeczyła drżącym

głosem Stella.

Miranda już niczego nie wykluczała, a Stella na szczęście nie mogła się domyślić, kogo

dotyczyły jej podejrzenia: zalotnego, może trochę zabujanego w Robercie, przedwcześnie
dojrzałego podlotka, czy twardej jak stal kobiety, która niejedno potrafiłaby opowiedzieć. Ale
żeby miały aż zabijać? Simon posunął się w swych kombinacjach chyba za daleko, a zabójca
Friedel kierował się zupełnie innymi motywami.

Próbowała uspokoić Stellę, ale bez rezultatu. Niechęć do cudzoziemców i obcych krajów,

zazdrość o Sally, świadomość dwóch kolejnych morderstw dokonanych praktycznie o krok od

niej - wszystko to doprowadziło Stellę na skraj rozstroju nerwowego.

- To miałam być ja - powtarzała, głucha na racjonalne argumenty Mirandy, która

zniecierpliwiona, postanowiła zastosować terapię wstrząsową.

- W porządku - powiedziała cichym głosem godnym Simona Langa. - Skoro upierasz się,

że to ciebie miano sprzątnąć, pewnie kogoś o to podejrzewasz?

Stella skinęła głową i szepnęła coś, czego Miranda nie była w stanie dosłyszeć. Nie

potrafiła też dociec, gdzie patrzy w tej chwili Stella i dlaczego jej źrenice aż tak się zwęziły.

- Jeśli masz na myśli Sally Page, możesz spać spokojnie - strzeliła na oślep.

- Sally? - przerwała wyrwana z transu Stella. - Ach, ta mała Page... A cóż ona może mieć

z tym wspólnego?

- Nic - wyjaśniła pospiesznie Miranda. - Po prostu pytałam, kogo się tak boisz.
Stella doprowadziła twarz do porządku, poprawiła makijaż przed lustrem i sięgając

pewniejszą ręką po puder, powiedziała równie pewnym głosem:

- Nikogo się nie boję. Po prostu ta kobieta miała na sobie moje palto. Zostawmy ten temat

i porozmawiajmy o czymś innym. Pewnie wyglądam jak nocna zmora i wolałabym, żeby
Robert nie zastał mnie po powrocie w takim stanie.

- A gdzie się podziewa małżonek? - spytała żartobliwie Miranda, chcąc zmienić temat

rozmowy.

- Przez tę Friedel ma mnóstwo roboty, ale obiecał, że wpadnie na lunch. Zejdź na dół i

sprawdź, czy kucharka zdążyła coś przygotować, bo od wczoraj biega po domu jak wariatka.
Ciekawe, kiedy ci Niemcy wezmą się w garść? Wystarczy zadać im pytanie, i już rozklejają
się i wpadają w histerię. Nie jestem dzisiaj w nastroju do takich scen, więc rzuć okiem, bo
Robert będzie lada moment.

Okazało się, że Robert jest już w domu i rozmawia w bawialni z państwem Marson.

Mówili ściszonymi głosami, a gdy Miranda weszła do pokoju, przerwali rozmowę i poderwali
się z krzeseł.

Ich twarze pasowały do wybranych przez Stellę kremowo-zielonkawych zasłon, ale to

było chyba wywołane zmęczeniem oczu złudzenie, bo gdy Miranda przyjrzała się uważniej
całej trójce, spostrzegła, że zasłony są mimo wszystko barwniejsze niż twarze.

- Ach, to ty Rando - powiedział Robert. - Myślałem, że to znów... - Nie dokończył i

zaproponował Elzie Marson coś mocniejszego od sherry. - Sądzę, że każdemu z nas dobrze to

zrobi - dodał.

- Nie, dziękuję. Na nas już czas - odpowiedziała pani Marson
Miranda pomyślała, że twarz Elzy postarzała się przez ostatnie kilka dni. Zupełnie, jak

twarz Stelli. Może nie tyle się postarzała, co nabrała niezbyt angielskiego kolorytu, pokrytego
zresztą obfitym makijażem. Szminka, tusz i puder wyostrzały rysy, zamiast je tonować, a

wszystko to - podobnie jak u Stelli - przypominało niepokój aktora, który boi się, czy nie
zapomniał roli. Zastanawiała się przez moment, czy jej twarz też tak wygląda.

- Czołem, Mirando - przerwał milczenie Harry Marson. - Aleśmy umoczyli - dodał po

wojskowemu, dopijając jednym łykiem brandy. - Jak nie polizei to FBI. Wychodzi
żandarmeria, wchodzi jakiś Sherlock Holmes z całą kupą Watsonów. Maglowali nas od
bladego świtu. Do pełni szczęścia brakuje tylko NKWD, ale chłopcy też już są pewnie na

tropie.

- Przestań, Harry - powiedział delikatnie Robert.
Harry zorientował się, że palnął gafę, wysączył resztki trunku, oznajmił błyskotliwie, że

komu w de, temu ce i zaproponował Robertowi, że podrzuci go po południu do biura
własnym wozem.

- Będę gotowy o trzeciej.

- No to zwijamy się, Elza!

Wyszli przez drzwi do ogrodu, a stamtąd ruszyli do siebie skrótem przez ogród państwa

Leslie.

Stella zeszła na lunch zupełnie odmieniona. Była znów jak z żurnala i nikt by się nie

domyślił, że jeszcze przed kilkoma minutami przypominała zaszczute zwierzątko. Teraz jej
makijaż i fryzura były nienaganne, a tylko drżenie rąk i zaczerwienione oczy zdradzały
niedawne przeżycia.

Robert wybiegł z jadalni, przytulił ją czule w hallu, musnął jej policzek i wprowadził do

pokoju.

- Jesteś wielka - powiedział z aprobatą.

Stella zarumieniła się i rozluźniła. Posłała mu ciepły uśmiech i znów była dawną panią

domu.

Tuż po trzeciej usłyszeli klakson. - To pewnie Harry - powiedział Robert. - Przykro mi

Stello, ale coś się pogmatwało w wielkiej polityce i mamy pełne ręce roboty. Wrócę, gdy się
uda, ale obawiam się, że nie przed ósmą. Rozchmurz się, bo burza minęła, a ja wkrótce
zabiorę cię do Włoch w ramach zaległego urlopu. Co powiedziałabyś na Włochy, kochanie?

- Szczerze mówiąc - odparła niby żartem - wolałabym dziesięć dni w pokojach

gościnnych w Blackpool, a nawet na polu namiotowym w Butlin. Lepsza Anglia w garści, niż

podejrzani cudzoziemcy w ogrodzie!

Robert docenił żart i ucałował ją czule na pożegnanie.

- Masz rację, Stello. Ja też wolałbym hodować nasze brytyjskie kury, niż uganiać się

służbowym wozem po Berlinie. Obiecuję ci, że kiedyś, gdy zaoszczędzimy trochę grosza,
wynajmiemy nie namiot, ale domek i będziesz mogła codziennie zajmować się ogródkiem i

drobiem.

- To brzmi bosko - roześmiała się Stella. - Ale dlaczego mielibyśmy go wynajmować,

skoro mamy własne Mallow?

- Obawiam się, kochanie, że zanim stać mnie będzie na utrzymanie Mallow, nasz rząd

wykupi je za psie pieniądze i odda klasie pracującej oczywiście za „sprawiedliwy społecznie”
czynsz. I tak cud, że Mallow nie poszło jeszcze pod młotek przy takich kosztach utrzymania.

Klakson zatrąbił donośniej, a Robert jeszcze raz objął Stellę i przez chwilę trwali

policzkiem w policzek.

- Uważaj na nią, Rando - powiedział już w drzwiach.

- To raczej ja powinnam uważać na Mirandę - zażartowała Stella. - Jest w samym oku

cyklonu.

- A więc obie uważajcie na siebie - powiedział pojednawczo Robert. Zwichrzył

kasztanowe włosy Mirandy, ucałował ją po kuzynowsku i tyle go widziały.

Jeszcze tego samego popołudnia Stellę przesłuchało dwóch oficerów. Pierwszym był

pułkownik Cantrell, którego Marson porównał szyderczo do wiernego Watsona i którego
pamiętała jeszcze z dworca Charlottenburg, drugim - ktoś z niemieckiej policji. Nie chcieli
rozmawiać z Mirandą, więc wyszła do ogrodu i śledziła okna bawialni, przysiadłszy na

piaskownicy Lottie.

- Czemu znów niepokoją Stellę? - zastanawiała się. - Czyżby dlatego, że nie ma alibi?

Przecież nie chciała popełnić samobójstwa pogrzebaczem? A może podejrzewają ją o bardziej

wyrafinowany plan? Chciała się pozbyć Friedel, więc podsunęła jej pod pierwszym lepszym
pozorem własne palto, sprzątnęła ją i ze sprawcy stała się potencjalną ofiarą. Równie głupie,
ale bardziej przekonujące dla policji. Mogli tak myśleć, bo nie widzieli Stelli dziś rano w jej
sypialni. Drżała ze strachu, jak ktoś, kto wie, że cudem uniknął śmierci. Tego nie podrobi
nawet najlepszy aktor. Drżała i choć nadrabiała miną, musiała mieć swoje powody...

Dialog, jaki Miranda toczyła z samą sobą, zdawał się nie mieć końca. Co rusz wyobraźnia

podsuwała jej kolejne pytania i wątpliwości, na które nie potrafiła znaleźć odpowiedzi, choć
bardzo chciała je poznać i uwolnić się wreszcie od męczącego koszmaru. - Pani Marson?
Czyżby to jednak ona rozmawiała z Friedel przed windą w berlińskim hotelu? Gdzie
właściwie była tej nocy i co robiła na sowieckim cmentarzu?

Miranda westchnęła i zatęskniła za bezpieczną londyńską garsonierą przy Sloane Street.
Pułkownik Cantrell i jego niemiecki partner wyszli po trzydziestu minutach. Przed piątą

Stella zaproponowała Mirandzie przejażdżkę na olimpijską krytą pływalnię, gdzie Lottie i
dzieci państwa Lawrence pobierały lekcje pływania. Stella nie wspomniała słowem o

popołudniowej wizycie, ale jej rozbiegany wzrok i zaróżowione policzki zaniepokoiły
Mirandę. Zamiast wspomnieć o niedawnych gościach, paplała podniecona o spotkaniu
oficerskich żon w domu Lawrence’ów.

- Żeby tylko starczyło nam benzyny - przypomniała sobie, hamując zaraz po wyjeździe z

garażu. - Chyba wpadnę po zapasowy kanister!

- Masz dwa w bagażniku - uspokoiła ją Miranda. - Przecież nie wybieramy się do Anglii?

- Dzięki, Rando. W tam kraju nawet własny wóz staje się obcy. Pamiętasz, kiedy

kupiliśmy tego grata? W 1950 roku, gdy Robert miał wreszcie osiąść w Anglii. Pojechaliśmy

nim do Dorset. Proste drogi, eleganckie żywopłoty. Boże, jak ja nie znoszę tych autobahnów i
prawostronnego ruchu, gdzie każdy się pogubi!

- Nie jest tak źle, Stello. Wasz grat ma jeszcze przed sobą długie życie. Przejechał

dokładnie 17332 mil i chyba wytrzyma zjazd na autobahn i jeszcze dowiezie was do Dorset.

- Jeśli w ogóle tam pojedzie - rzuciła sceptycznie Stella. - Może wylądować na Malajach,

przemalowany na zwiadowczego dżipa.

Wschodnia brama olimpijskiego stadionu, goszczącego niegdyś sportowców całego

świata i młodzież przodującej rasy, prowadziła na krętą aleję. Serpentyna wiła się wokół
stadionu między porośniętymi świeżą trawą boiskami i docierała do kompleksu budynków, z
których jeden był chyba krytą pływalnią.

Stella zaparkowała i weszły po kamiennych stopniach na teren otwartego basenu, w

dwóch trzecich pogrążonego w mroku. Woda w otwartym basenie była cuchnąca i mętna, ale
wejścia na krytą pływalnię broniły mężnie dwa spiżowe byki brodzące w spiżowej wodzie.
Ich twórcy nie narzekali na brak materiału.

Miranda i Stella sforsowały byki i w pierwszej chwili omal nie udusiły się od ciepła i

pary. Temperatura pływalni odbiegała mocno od chłodnego berlińskiego wieczoru, ale
przetrwały trzy kwadranse w towarzystwie pani Lawrence śledzącej uważnie pływackie
postępy własnej i cudzej dzieciarni. Nagrodą było zaproszenie na skromny damski drink. Tak
szybki, że Stella na pewno zdąży nawet ułożyć do snu Lottie.

Państwo Lawrence mieszkali blisko stadionu, więc dojechali tam przed siódmą. Katy

Lawrence przejęła obowiązki Mademoiselle i zapędziwszy dzieciaki do kolacji, przeprosiła za
nieobecność męża.

- Nieszczęśnik pracuje od świtu do zmroku - wyjaśniła, rozlewając sherry. - Wszystko

przez tę politykę. George mówi, że sprawy idą w dobrym kierunku, ale ja wiem swoje.

Wezwano ich na pilną konferencję - nazywają to teraz briefing. Mowę ma wygłosić Toddy
Pilcher z Kwatery Głównej. Poznałam go kiedyś. Nadęty ważniak. George wspominał mi, że
ten Pilcher ma mieć jutro publiczny wykład i że zażyczył sobie projektor i zasunięte rolety.
Chyba powariowali! Zupełnie jak w szkole! To chyba dzwonek. Pewnie Monika Bradley z
zaopatrzeniem dla naszej oficerskiej spółdzielni!

Przybyszem okazała się jednak Sally Page, wpuszczona przez kamerdynera w białej

liberii. Sally nie przypominała tym razem polnej różyczki, a Mirandzie przypomniała się
Stella i Elza Marson. Ale twarz Sally nie zestarzała się, lecz przypominała wystraszone
oblicze lękliwego, wyrwanego ze snu dziecka. Nawet oczy o barwie niezapominajek
trwożliwie wodziły po pokoju.

Wyjąkała, że strasznie przeprasza i że nie może jutro pełnić dyżuru w spółdzielni

oficerskiej, a nadrobiła to w ubiegłym tygodniu z Esme Caroll. Pani Lawrence przyjęła to
wyrozumiale i zaproponowała jej kieliszek sherry, ale Sally zamiast docenić wiśniówkę,
zaprosiła Stellę i Mirandę do swojego domu.

- Może wpadłybyście do nas? - zapytała przymilnym tonem. - Andy też się ucieszy, bo

chce wam pokazać zdjęcia, które niedawno mi zrobił. Poradzicie mi, jak pomalować nasze
mieszkanie, bo o państwa kolorach, pani Melville, krążą już legendy.

Miranda spostrzegła nagłą bladość na twarzy Stelii i usłyszała jej metaliczny głos:

- Panna Brand chętnie odwiedzi dziś panią, ale w moim wieku ma się już domowe

obowiązki.

Sally przyjęła odpowiedź z właściwą swojej inteligencji dobrą wiarą i ucieszona, że

będzie gościć Mirandę, przeszła spokojnie na zabójstwo Friedel. Stella nie podtrzymała
konwersacji, wstała, przeprosiła wszystkich i powiedziała, że chce ułożyć do snu Lottie.
Miranda próbowała rozpaczliwie skierować rozmowę na neutralny grunt, ale pani Lawrence
preferowała zdecydowanie temat Frau Friedel.

- Przesłuchiwano nas przez cały ranek - powiedziała Sally, - Sami cywile. Ten uroczy

Lang, a z nim jakiś miejscowy milczek przebrany w garnitur. Ciemnowłosy, nawet dość

przystojny. Chcieli wiedzieć, co robiliśmy ostatniej nocy. Prosili o szczere odpowiedzi.
Pewnie sądzą, że ulubionym zajęciem Anglików jest mordowanie niemieckich pokojówek
pogrzebaczami! Trochę się im nie dziwię, skoro tak łatwo trafić teraz do tego kraju z

podrobionym paszportem...

- Choćby nasza kucharka - kontynuowała Sally. - Mówi, że ma na imię Sonia, i

przysięgłabym, że jest sowieckim szpiegiem. Nosi przydziałowe buciory i chyba nigdy się nie
myje. Skierowano ją do nas jako kucharkę, ale nie potrafi nawet ugotować ziemniaków. Gdy
ją spytałam, co właściwie umie przyrządzić, powiedziała, że nie zna się na angielskiej kuchni.
„A więc proszę podać nam jakieś niemieckie danie’”, poprosiłam, bo sama lubię egzotyczne
potrawy. Okazało się, że ta niemiecka kuchnia jest jeszcze gorsza niż nasza. Tłuczone
ziemniaki i mnóstwo tłuszczu. Ładna mi egzotyka!

Miranda uszczęśliwiona, że zabójstwo Friedel zeszło chwilowo z wokandy, próbowała

kontynuować kulinarny wątek.

- Wszystko lepsze, niż obieranie ziemniaków i mycie zatłuszczonych talerzy.
Pani Lawrence nie miała jednak ochoty pozostać przy tematyce gospodarskiej.

- O co was pytano, Sally? - zaciekawiła się. - Czy o coś konkretnego?

- Zadawali dość pospolite pytania. Czy ktoś nie widział tej nocy kogoś obcego, czy nie

słyszał czegoś podejrzanego... Takie tam przepytywanki. Oczywiście, sprawdzali nasze alibi.
Ten Simon Lang wspomniał, że dobre alibi przyda się każdemu z nas.

- Każdemu? - spytała ze zdziwieniem pani Lawrence. - Przecież Andy jadł kolację w

amerykańskim sektorze?

- Miał ją tam zjeść - wyjaśniła niepewnym głosem Sally. - Wiem, że to brzmi głupio, ale

wyszło coś nie tak, więc wrócił i poszedł spać.

- A więc jego alibi nie jest aż tak mocne?

- Jest słabe, jak i moje - przytaknęła z bólem Sally.
Miranda pomyślała, że ta słodka idiotka byłaby lepsza w sądzie jako świadek. Ale

naczytała się kryminałów i pewnie marzy o roli oskarżonej w głośnym procesie o
morderstwo. Tam by dopiero zadała szyku swoją niewinną buzią.

- Z Andym nie ma tak źle - wyjaśniła Sally. - Gdy wrócił do domu, nie mógł uruchomić

windy. Zadzwonił do dozorczyni, a ta podesłała mu męża. Oboje starsi i strasznie zacni
ludzie. Wjechali na górę, Andy zaprosił staruszka na piwo i przypadkiem spojrzał na zegar w
naszej jadalni. Pamięta to dobrze, bo nawet powiedział temu panu Hubbe, że rozminął się ze
mną o kwadrans i będzie musiał sam przygotować sobie kolację.

- A co z twoim alibi, Sally? - spytała pani Lawrence, przerywając potok paplaniny.

- Też jest dobre. Przyjechałam do państwa Leslie kwadrans przed ósmą i przeprosiłam w

drzwiach za spóźnienie. Wiedziałam, że jestem na czas, ale tak wypada. Wtedy pan
pułkownik spojrzał na zegarek powiedział, że jest dopiero za dziesięć ósma i że wcale się nie
spóźniłam. Powtórzyłam to podczas przesłuchania temu przystojnemu brunetowi. Spojrzał w
notes i powiedział, że zeznania się pokrywają, a więc musieli przepytywać wcześniej panią i

pana Leslie...

- Ciekawe, dlaczego? - zastanawiała się pani Lawrence, jakby to ona prowadziła

śledztwo. - Czemu podejrzewają kogoś z was o zabójstwo niemieckiej pokojówki? Czyste
szaleństwo!

- Też tak sądzę, ale Andy mówił mi coś o swojej teorii. Wspomniał, że nasza policja

wojskowa, wywiad, czy kontrwywiad, próbują połączyć zabójstwa brygadiera i tej Niemki.

- Śmiechu warte - oznajmiła pani Lawrence. - To nie w stylu naszych służb!

- A więc dlaczego przesłuchują w kółko te same osoby?

- O kim mówisz, Sally?

- O jedenastce Langa - wtrąciła się Miranda i zaraz pożałowała własnych słów.

- Jedenastka Langa? Cóż to takiego?

- Nic istotnego. Jedenaście osób podejrzanych o zabójstwo brygadiera, z których

większość ma teraz do czynienia z policją.

- Nie większość, ale wszyscy - poprawiła Sally Page.

- Skąd wiesz, że wszyscy? - spytała Miranda.

- Sama pytałam - odpowiedziała Sally i zaczęła odliczać na palcach, jak wywołana do

odpowiedzi uczennica: - Ja i Andy, Elza i Harry Marsonowie, państwo Leslie, Miranda, ta

Mademoiselle, pani Melville, Bob...

- Bob? - przerwała wyliczankę Miranda, zaskoczona dziwnym zdrobnieniem.

- ...Robert - zarumieniła się Sally. - Tak nazywaliśmy go jeszcze w Egipcie. No i ta pani

Wilkin. Nie uwierzycie, że jej też nie dają spokoju.

- Wilkin? - spytała pani Lawrence, puszczając mimo uszu perlisty śmiech Sally. - Czy to

nie przypadkiem matka tego piegowatego potwora?

- Ma na imię Wally - wyjaśniła Miranda. - Wygląda jak mały zbir z ilustracji do

Dickensa. Czyżby i pani dał już szkołę?

- Nawet uniwersytet - westchnęła pani Lawrence. - Najgorsze, że uczepił się tej biednej

Charlotte i wciąż tu się wałęsa. Mademoiselle pędzi go za drzwi, ale dla niej ten szatan potrafi
wejść nawet przez lufcik.

Z piętra dobiegł dziecięcy jęk, a po chwili w drzwiach salonu stanęła Stella. -

Przepraszam, to Lottie - powiedziała. - Zostawiła swojego porcelanowego misia na basenie i
rozpacza, że będzie mu tam smutno.

- Biedactwo! - krzyknęła pani Lawrence. - Odesłałam nasz wóz po męża, ale gdy tylko

wróci, każę szoferowi wpaść na basen i odnaleźć zabawkę.

- Naprawdę nie trzeba! Sama bym tam wpadła, ale Mademoiselle już obiecała, że

pojedzie na rowerze. To przecież kilka kroków, a sama wie najlepiej, gdzie to może leżeć.
Zresztą przejażdżka dobrze jej zrobi. Mam nadzieję, że wpuszczą ją na pływalnię.

- Oczywiście. Najwyżej zatrzymają ją przy bramie, ale przecież znają ją już z widzenia.

Była już tam z dziećmi popołudniu, a George wypisał jej nawet przepustkę. Za kilka miesięcy
trudno będzie się tam dostać, ale teraz traktują nas wyrozumiale. Kontrolują pojazdy z
niemiecką rejestracją, ale na nasze brytyjskie patrzą przymkniętym okiem.

- Pocieszyła mnie pani - powiedziała Stella. - Szczerze mówiąc, nie miałam ochoty

penetrować po zmroku pływalni w poszukiwaniu groszowej zabawki. Mademoiselle ma na
szczęście mocniejsze, niż ja, nerwy. Mam nadzieję, że jej rower jest oświetlony. No, Rando,
skoro chcesz wpaść jeszcze do pani Page, musimy się zbierać. Ja marzę tylko o gorącej
kąpieli, zanim wróci Robert. Przepraszamy za najście, pani Lawrence, i wielkie dzięki za
opiekę nad Lottie.

Pani Lawrence odprowadziła Stellę do drzwi, a Sally poszła do telefonu powiadomić

męża, że przywiezie Mirandę. Rozmowa zajęła jej dziwnie dużo czasu, a gdy wróciła z
rozpromienionej miny pozostał tylko rumieniec na policzkach. Miranda uświadomiła sobie,
że jest tylko zasłoną dymną w małżeńskiej wojnie państwa Page. Andy miał być od drinków i
konwersacji, zanim skoczą sobie po jej wyjściu do oczu.

Mieszkanie Page’ów okazało się spore i przygnębiające. Wbrew paplaninie Sally, nie

było w nim widać ręki gospodyni. Bawialnia pomimo przeciągów pachniała terpentyną. -

Malarze przed chwilą się wynieśli - wyjaśnił cierpko Andy.

Sally zasugerowała Mirandzie kolację w domu lub wspólny wypad do klubu. Andy nie

podtrzymał żadnej z propozycji i gdy Miranda wytłumaczyła się zmęczeniem, zaoferował się
odwieźć ją do domu. Dodał, że Sally mogłaby zadbać o kolację przynajmniej w dniu, gdy

Sonia ma wychodne.

W drodze do domu Melville’ów nie odezwał się słowem. Wysadził Mirandę przed furtką

i ruszył pełnym gazem, nawet nie czekając, aż wejdzie do środka.

Zadzwoniła i drzwi otworzył Robert.

- Zdążyłaś na kolację, Rando. Frau Herbach powiedziała, że nie zostanie tutaj po zmroku,

więc przejąłem funkcję kucharza. Luksusów nie będzie, ale chyba nie otrujemy się. Powiedz
Stelli, żeby zaraz schodziła, a ja zajmę się resztą.

Zniknął w drzwiach kuchni, a Miranda ruszyła na piętro. W połowie schodów

przypomniała sobie, że podczas wyprawy na basen zostawiła torebkę w samochodzie

Melville’ów. Była w niej szminka i puder, więc przeszła przez hall, zdjęła klucze do garażu z
haczyka przy wejściu i wyszła, nie domykając drzwi.

Podmuch wiatru uderzył ją w twarz, a nocna lampa omal jej nie oślepiła. Niechętnie i

pospiesznie skręciła za narożnik domu.

Zimny garaż pachniał cementem i pleśnią. Nie osłonięta, zwisająca z sufitu żarówka

dawała niewiele światła i trudno było zobaczyć wnętrze samochodu. Zapaliła światełko na
tablicy rozdzielczej i nie znalazłszy torebki, pomyślała, że Stella musiała zabrać ją do domu.

Wyłączyła światełko, zamknęła drzwi wozu i w tym momencie usłyszała za plecami

podejrzany szmer. Obróciła się, kurczowo uczepiona klamki samochodu. Znów było cicho i
nawet wiatr na zewnątrz jakby się uspokoił.

Maska wozu rzucała cień na stertę pustych skrzynek zwalonych przy tylnej ścianie

garażu. Małe okienko w pobielonym byle jak murze pokrywały pajęczyny. Za drzwiami
wjazdowymi była ciemność, w której majaczyły kępy bzu i betonowy, przysypany liśćmi
podjazd prowadzący do bramy. Przypominało to teatralny horyzont w przygaszonych
światłach rampy.

Cisza w garażu i cisza na zewnątrz akompaniowały biciu serca Mirandy.
Coś zatrzepotało o metr od niej, ale na szczęście była to tylko ćma. Poczuła, że chyba

oszaleje. Wyłączyła drżącą dłonią kontakt, zatrzasnęła drzwi i popędziła do domu.

Stella schodziła właśnie na parter. Na widok bladej twarzy uczepionej poręczy schodów

Mirandy spytała panicznym głosem:

- Rando, co się stało?

- Nic... Byłam w garażu po moją torebkę i wydawało mi się, że słyszę coś... lub kogoś.

Pewnie kot lub sowa. Po tym wszystkim jestem trochę rozkojarzona, więc spietrałam się
trochę.

Stella zakołysała się i Miranda pobiegła jej z pomocą.

- Wybacz, ale o mało nie zemdlałam na twój widok - przeprosiła Stella. - Myślałam, że

znów stało się coś strasznego.

- I dobrze myślałaś - przerwał jej wychodzący z kuchni Robert. - Wykipiała mi zupa i

kuchnia jest w opłakanym stanie. Czy mogłabyś wspomóc męża ścierką, kochanie?

Stella wybuchnęła śmiechem i puszczając ramię Mirandy zbiegła do kuchni. - Wszyscy

za mną - rozkazała. - Zjemy kolację w warunkach polowych, a mycie naczyń zostawimy

wrogowi.

- Kiepski pomysł, bo kuchnia przypomina pobojowisko. Pachnie jak po bitwie, więc

chodźmy lepiej do jadalni - pokręcił głową Robert.

- Chyba po bitwie pancernej - powiedziała, węsząc nosem Miranda. - Czuję tu benzynę.

- Nie benzynę, ale terpentynę, a czujesz ją ode mnie - wyjaśnił Robert. - Wylałem sobie

na spodnie prawie litr. Nasza niezastąpiona Mademoiselle odstrasza terpentyną mole,
zostawiła nie zakorkowaną butelkę na parapecie w łazience i oto skutki.

- Zapach godny przypalonej zupy - skomentowała Miranda i pobiegła na piętro, żeby

ogarnąć się przed kolacją.

Chyba część zupy nie uległa zagładzie, bo gdy wróciła do jadalni, trzy talerze były już

napełnione, a Stella pracowała dyskretnie nad jednym z nich.

- Co cię tak wystraszyło w naszym garażu? - spytał Robert.

- Szukałam mojej torebki i nie przesadzaj z tym strachem.

- Następnym razem, gdy wybierzesz się na nocne łowy, weź mnie ze sobą. Mam broń

osobistą w szufladzie na bieliznę. Załadowałem ją nawet dziś rano i to nie przydziałem

wojskowych gatków...

- Czy to prawda, Robercie? - spytała pobladła Stella.

- Powiedzmy, że to żart. Ale wolałbym, żebyście nie łaziły same po nocy. Znalazłaś

torebkę, Rando?

- Szukałam jej przy lampce z tablicy rozdzielczej, ale...

- Ale nie znalazłaś, bo wzięłam ją do domu i już dawno bym ją ci oddała, gdyby nie

kulinarne talenty mojego małżonka - nie pozwoliła jej dokończyć Stella.

- Dzięki za torebkę. Miałam w niej tylko szminkę, ale i ta się przydaje, co widać z mojego

trupiego oblicza.

- Stara kokietka! - Robert puścił oko. - Komu, jak komu, ale tobie, Mirando, naprawdę nie

potrzeba szminki. I bez niej wyglądasz jak z obrazka. Widziałem taki w Tate Gallery. Ktoś z
prerafaelitów. Portret Mony czy jak jej tam było. Cała w brokatach, tiurniurach, strusich

piórach...

- Zadziwiasz mnie, Robercie - przerwała mu Stella. - Nigdy nie posądzałam cię o

spędzanie czasu w Tate.

- I słusznie - wyjaśnił, odstawiając opróżnione talerze po zupie i sięgając po zimną

baraninę. - Nie ja wpadłem na to porównanie i nie w Tate. Byłem w niedzielę u Katy
Lawrence i przeglądałem jej albumy sztuk pięknych. Palnąłem, że jedna z reprodukcji kogoś
mi przypomina, a wtedy nasz wspólny znajomy Simon Lang pospieszył z wyjaśnieniem.
Powiedział, że ta dama ma twoje usta i jak zawsze miał rację.

Miranda zaczerwieniła się, a Stella spojrzała na nią z ukosa, ale bez komentarza.

- A tak, bez żartów, Rando - spytał Robert podając zimne mięsa - skąd znałaś jego

zastrzeżony numer i dlaczego właśnie do niego wtedy zadzwoniłaś po pomoc?

- Dał mi go - wyjaśniła Miranda, próbując bezskutecznie ukryć rumieniec.

- I pewnie od tej pory nosiłaś go stale w zaciśniętej prawej dłoni? - mrugnął

porozumiewawczo Robert.

- Nie musiałam - odparła chłodno. - Mam dziwną pamięć do liczb. Wystarczy, że raz się

im przyjrzę, a pamiętam jak fotografię.

- Kolejna tragedia! - jęknęła Stella. - Najpierw twoja zupa, teraz mój majonez! Robercie,

biegnij do kuchni po serwetkę!

Ratowanie sukni Stelli odwróciło uwagę od Simona Langa, a gdy było już po wszystkim,

Mirandzie udało się szczęśliwie zmienić temat rozmowy.

Rozdział 14

- Gdzie jest Mademoiselle? - spytał Robert, ustawiając brudne talerze na kredensiku. -

Czyżby zatrzymała się na kolację u Lawrence’ów? Myślałem, że zje ją u nas.

- Też tak myślałam - przytaknęła Stella. - Mam nadzieję, że zostawiłeś jej choć odrobinę

zupy.

- Ani łyżki - nie licząc tego, co wylało się na linoleum. Zostało trochę zimnej baraniny i

sałaty.

- Dochodzi dziesiąta i już dawno powinna wrócić. Może jest już w kuchni? - spytała

niespokojnie Stella.

- W kuchni nie ma nikogo. Sam sprawdziłem.

- Zajrzę do jej sypialni. Może wróciła cichaczem. Wiesz, że czasem ma swoje humory.

- Ja tam pójdę, Stello - zaproponowała Miranda. - Ty wyciągniesz się na kanapie, a

Robert zrobi nam kawę.

Miranda zapukała w drzwi pokoju Mademoiselle nie doczekawszy się odpowiedzi,

weszła do środka. Wcisnęła kontakt i rozglądnęła się. Pokój mógł uchodzić za wzór
schludności. Łóżko zasłane, koce ułożone w kostkę, jaśki wygładzone, szczotka do włosów,
grzebień i pudełeczko ze szpilkami ułożone na toaletce w idealnym szyku. Żadnych zdjęć,
żadnych osobistych pamiątek. Pokój hotelowy oczekujący na przyjęcie nowego gościa.

Miranda zgasiła światło i zeszła na parter. - Nie ma jej w sypialni - powiedziała.

- Chyba jednak zadzwonię do Lawrence’ów - odparła z niepokojem Stella.
Rozmowa nic nie wyjaśniła. Mademoiselle nie pokazała się, a Charlotte musiała zasnąć

bez porcelanowego misia.

- Pewnie przebiła dętkę i - jak ją znam - była zbyt dumna, żeby prosić kogoś o pomoc.

Pojadę i rozejrzę się - zaoferował się Robert.

Zdjął palto i wyszedł do garażu. Wrócił sam po półgodzinie. - Strażnicy przy bramie

stadionu zmieniali się, gdy powinna wyjechać, a nowa zmiana nie pamięta kobiety na
rowerze. Może spotkała kogoś znajomego, albo zatrzymała się na jakiejś prelekcji? Co w tym
dziwnego, skoro Lottie jest teraz pod pieczą Lawrence’ów?

- Dziwne, że nie podrzuciła małej jej misia? - rzuciła niepewnie Stella. - Wiedziała, że

Lottie nie zaśnie bez niego. Robercie, czy nie powinniśmy czegoś zrobić?

- A co mamy zrobić?

- Nie wiem... Zadzwonić do szpitala. Mogła mieć wypadek.

- Nonsens. Gdyby coś jej się stało, już dawno by nas poinformowano. Pewnie gdzieś się

zasiedziała. Zostawimy frontowe drzwi otwarte, a jutro powiemy jej, żeby następnym razem

zatelefonowała i uprzedziła nas o nocnej eskapadzie.

Ale nazajutrz sypialnia Mademoiselle była wciąż pusta i tylko łóżko wskazywało, że ktoś

na nim przysiadł. Zniknął grzebień, szczotka do włosów, szczoteczka do zębów, a drzwi

wejściowe były zamknięte na klucz. Wyglądało na to, że Mademoiselle - wpadła nocą po
niezbędne rzeczy i oddaliła się równie cicho, jak weszła. Pozostawiła jednak po sobie ślad. Na
pustej teraz toaletce stał porcelanowy miś.

Przy drzwiach leżało na podłodze coś białego. Miranda pomyślała w pierwszej chwili, że

to list, ale niestety papierek okazał się chusteczką do twarzy firmy Elizabeth Arden. Zdziwiła
się, ponieważ Mademoiselle nigdy nie kojarzyła się jej z tak wyszukanymi gustami.
Podejrzewała, że twarz wyciera raczej frotowym ręcznikiem, a cerę traktuje przydziałowym
mydłem.

- Nic z tego nie rozumiem - powiedziała rozdrażniona Stella. - Jeśli chciała się zwolnić,

mogła nam wcześniej powiedzieć. Przecież dalibyśmy jej najlepsze rekomendacje, a poza tym
zalegaliśmy z jej wynagrodzeniem za co najmniej trzy tygodnie. Czy nie sądzisz, Robercie, że
to trochę podejrzane?

- Tak i nie - odparł niepewnie Robert. - Mogła mieć dość tych ciągłych wizyt policji, a

ktoś mógł jej zaproponować lepiej płatną posadę. Płaciliśmy jej w sumie dość kiepsko i kto
wie, czy jakaś dama z amerykańskiego sektora nie podbiła stawki i nie złapała jej na haczyk.

- Ale przecież byliśmy jej winni pieniądze?

- Gdyby zapytała cię o zgodę, musiałaby złożyć normalne wypowiedzenie, a to

oznaczałoby dla niej dodatkowy miesiąc pracy u nas. Może propozycja wymagała
natychmiastowej decyzji. Nie aprobuję tego, ale potrafię zrozumieć rozumowanie panny

Beljame.

- Dla mnie to podłe! - rzuciła gniewnie Stella. - W końcu nie miała u nas aż tak źle. Czy

nie należałoby zgłosić tego na policję i powiadomić nasze władze? Przecież jesteśmy

poszkodowani...

- Droga Stello - powiedział łagodnie Robert. - W dzisiejszych czasach „władze” zawsze

przymykają oczy na roszczenia pracodawcy. Nie mam czasu ani ochoty, żeby ścigać tę
kobietę, więc dajmy sobie z nią spokój!

* * *

Robert mylił się. Władze okazały się bardzo zainteresowane losami Mademoiselle

Beljame.

Już nazajutrz dzwonek do drzwi domu Melville’ów oznajmił kolejną wizytę Simona

Langa. Tym razem wszedł bez ceregieli, rzucił kapelusz na stół w hallu i spytał, jakby nigdy
w życiu nie widział Mirandy:

- Co to za historia z guwernantką państwa Melville?

- Proszę zapytać mojego kuzyna - odpowiedziała równie lodowato Miranda.

- Próbowałem, ale jest gdzieś na naradzie. Chciałbym zamienić kilka słów z jego żoną.

- Wyszła.

- A więc może od ciebie czegoś się dowiem... panno Brand. Czy ta wasza guwernantka

zniknęła?

- Mademoiselle Beljame raczyła porzucić nas bez wypowiedzenia pracy, panie kapitanie

Lang - wyjaśniła oficjalnie Miranda.

- Kiedy?
Miranda zawahała się, a Simon rzucił równie szorstko, ale mniej służbowo: - Przestańmy

się zgrywać, bo to poważna sprawa.

- Poważna?

- Bardzo poważna! Mam na karku dwa zabójstwa, a ta kobieta była jednym z

podejrzanych.

- Myślisz, że ona mogła naprawdę...?

- Nie ważne, co myślę. W tej chwili chcę wiedzieć, gdzie jest i dlaczego nie

powiadomiono mnie natychmiast o jej zniknięciu!

- A skąd mamy wiedzieć, gdzie jest? - Miranda osiadła na krześle w hallu i opowiedziała

o okolicznościach zniknięcia Mademoiselle. Gdy skończyła, Simon poprosił, żeby
zaprowadziła go do pokoju guwernantki. Niestety, pokój wysprzątano już wcześniej,
zmieniając przy okazji pościel i koce.

- Kto to zrobił? - warknął Simon.

- Ja i Stella. Od śmierci Friedel same zajmujemy się domem. Mademoiselle sprzątała

swój pokój, ale gdy odeszła, przejęłyśmy jej obowiązki. Walizkę znajdziesz pod łóżkiem.
Chciałam spakować jej rzeczy, ale Stella poradziła, żeby zostawić je tak, jak leżały, bo może
jeszcze wpaść po nie.

Simon otworzył szafę, przejrzał szuflady, ale skromny dobytek Mademoiselle niewiele

mu powiedział.

- A więc dlaczego nie zgłosiliście zaraz jej zniknięcia? - spytał.

- Nie pomyśleliśmy o tym. Sądziliśmy, że znalazła sobie lepszych pracodawców i

opuściła nas. W Berlinie często tak bywa i połowa pań domu ci to powie. Stella chciała
powiadomić policję ale chodziło jej tylko o finansowe rozliczenia.

Simon nie skomentował tego. Przysiadł na łóżku Mademoiselle, obrzucił pokój

podejrzliwym wzrokiem i powiedział po namyśle:

- Jeśli była tamtej nocy na stadionie, łatwo określimy czas jej przyjazdu i wyjazdu,

przepytując strażników. Chyba że uciekała przez płot, ale to groziłoby skręceniem karku. A

gdzie jest pani Melville? - spytał, wstając.

- Poszła na zakupy do Naafi - wyjaśniła Miranda. Simon zamknął za sobą drzwi sypialni

Mademoiselle i dość obcesowo włożył do kieszeni klucz.

- Może wpadnie do państwa Lawrence - dodała Miranda, gdy byli już na parterze.
Podziękował jej, włożył kapelusz, zatrzymał się w wejściu i przyglądając się zamkowi,

spytał:

- Jak jeszcze można się tu dostać? Oczywiście, nie licząc okien.

- Od podwórza i przez taras bawialni, ale zasuwamy tam co wieczór rygle. O co ci

chodzi? - spytała z trudem łapiąc oddech. - Przecież Mademoiselle... lub morderca i tak nie
wydostałby się z Berlina? Przepustki, kordony...

- Zapomniałaś o sowieckim sektorze - powiedział Simon, odwracając wzrok od zamka

yale. - To idealne miejsce, gdzie można się rozpłynąć.

- Myślisz, że jest we Wschodnim Berlinie?

- Nie - odparł, patrząc w bok. - Myślę, że... Zresztą nie ważne, co myślę - przerwał.

Wyszedł, poszedł na skróty do furtki i szybko odjechał.

Stella wróciła przed lunchem. Spotkała Simona Langa u Lawrence’ów i widać było, że

rozmowa dodała jej sił i wigoru.

- Wszystko jasne - pokrzepiła od drzwi Mirandę. - Jeśli podejrzewano Mademoiselle,

mamy wreszcie spokój z policją i całym tym kołowrotkiem. Czas odpocząć, bo ten koszmar
już minął. Cieszmy się życiem, Rando!

- Chyba sama w to nie wierzysz. Skąd wiesz, że to ona?

- A kto by inny? Dlaczego uciekła, gdy grunt zaczął się jej palić pod stopami?

- Może wcale nie uciekła, a tylko znalazła sobie lepszą pracę?

- Bzdura! Jasne, że to ona. Dziwię się, że tak jej bronisz.

- Nikogo nie bronię. Jeśli zabił ktoś z nas, niech już to będzie ona. Ta kobieta zawsze

budziła we mnie odrazę, choć sama nie wiem, dlaczego. To tak, jak z pająkami, ale pająki
przynajmniej nie pachną kminkiem. Coś obrzydliwego! Przypomina mi się dzień, gdy twoja
mama poczęstowała mnie przed wyjazdem na piknik porcją syropu na kaszel, a potem przez
cały dzień nie mogłam nawet spojrzeć na ciastka oblewane czekoladą.

- Jesteś okrutna, Mirando! - wybuchnęła śmiechem Stella. - Przecież to było sto lat temu.

Nie znaliśmy wtedy Mademoiselle, Robert nie był jeszcze moim mężem, a o Lottie nawet
nikomu się nie śniło.

- Wiem, ale chodziło mi o ten kminek. Oprócz kminku, nic właściwie nie mogłam jej

zarzucić. Niech już sobie siedzi u Sowietów, byle daleko od nas. Ale kto wie, czy nie będzie
uczyć dobrych manier małych Jankesów z sąsiedniego sektora? Jeśli wpadła na ten pomysł,
nasze władze szybko to ustalą i znów będziemy w kręgu podejrzenia.

Do południa nic nie wskazywało, że samotna cyklistka została odnaleziona. Po piątej

zadzwonili z berlińskiej policji kryminalnej i funkcjonariusz powiedział umiarkowanie
poprawną angielszczyzną, że chciałby zadać jeszcze kilka pytań i przesłuchać kucharkę.

Po szóstej przyszedł mocno przygaszony Robert. Simon Lang dał mu tym razem spokój,

za to na dywanik wezwał Roberta pułkownik Cantrell. Chodziło o nie powiadomienie na czas
policji o zniknięciu Mademoiselle Beljame. Spór przeszedł w pyskówkę i wyglądało na to, że
Robert pragnie odreagować upokorzenie w domowych pieleszach. Miranda przyjęła z ulgą

nieoczekiwany telefon państwa Leslie, którzy zaprosili ją na pływalnię. Wolała przeczekać
domową burzę poza polem rażenia.

Kryta pływalnia świeciła pustkami. Woda była ciepła, pomieszczenie dobrze ogrzewane,

ale wczesna pora roku odstraszała amatorów kąpieli.

Główną atrakcją dla nielicznych tu mężczyzn była Sally Page, która siedziała na skraju

basenu i rozmawiała z Elzą Marson. Jej wyzywająco skromny kostium kąpielowy
dorównywał nogom zanurzanym tylko chwilami w wodzie.

Kostium pani Marson był krzykliwy, podobnie jak czepek i sama właścicielka. Mirandę

zaskoczyło, że Elza potrafi się śmiać. Zawsze kojarzyła się jej z bladością i zaniepokojonym
wzrokiem. Teraz była rozluźniona, jakby zdjęto jej z ramion stufuntowy ciężar. Spostrzegła
Mirandę wraz z panią Leslie i ruszyła mężnie strzałką w ich kierunku.

- Jaka dziś woda? - spytała przezornie Nora.

- Chyba zbyt ciepła - wyrzuciła z siebie Elza i odzyskawszy oddech zwróciła się do

Mirandy: - Sally mówi, że już wiedzą, kto to zrobił. Podobno tej guwernantce Melville’ów
udało się zwiać do Ruskich?

- Do kogo? - spytała cierpko pani Leslie, patrząc kątem oka na zaskoczoną Mirandę.
Miranda spytała Elzę, skąd Sally zaczerpnęła te informacje, ale Nora nic dała się tak

łatwo zbić z tropu.

- Do Sowietów? - spytała. - Czy to pewne? Jak do tego doszli?

- Nic jeszcze nie wiedzą - zaprzeczyła Miranda. - Może Sally coś się pomieszało?

- A więc ta wasza Mademoiselle zniknęła!

- Nie wróciła do domu - przytaknęła niechętnie Miranda. - Myśleliśmy, że może znalazła

sobie innych chlebodawców. Podobno to częste w Berlinie. Niby bezrobocie, ale służące i
kucharki przebierają w ofertach. Kto da więcej, ten wygrywa, a pani domu dowiaduje się o
wszystkim ostatnia. Mademoiselle mogła się na to połakomić.

- Tak czy inaczej, zniknęła! - powtórzyła pani Leslie.
Miranda nie była w stanie temu zaprzeczyć. Spojrzała na przeciwległy brzeg basenu

udekorowany olśniewającymi kończynami Sally Page i zastanawiała się skąd ta laleczka ma
najświeższe informacje. Może to ją trzeba o to spytać.

Wyprostowała się i zanurkowała z krótkiego rozbiegu w wodę. Pokonała szerokość

basenu w jednej chwili, ale Sally nie miała chyba ochoty na konwersację, bo gdy Miranda
wynurzyła się z wody, Sally zdążyła już umknąć w stronę trampoliny. Miranda popłynęła
wzdłuż basenu i przyglądała się Sally wbiegającej na najwyższą kondygnację wieży, dobre
trzydzieści stóp nad poziomem wody. Z dołu wydawała się miniaturowa. Miranda patrzyła z
przerażeniem, jak zwinne ciało przesuwa się na skraj deski.

Sally wypróbowała jej sprężystość, spojrzała w błękitną wodę daleko w dole i zamarła w

bezruchu na oczach widzów.

Przyznać trzeba, że było to efektowne wejście. Głowy pływających uniosły się, a wtedy

Sally odwróciła się i gdy wszyscy pomyśleli, że jednak nabiera ich z tym skokiem, zrobiła od
niechcenia półobrót, podbiegła na krawędź deski, wybiła się i skoczyła, kręcąc w powietrzu
klasycznego delfina. Weszła w wodę jak srebrna strzała, nawet nie rozpryskując kropel, a
skromna widownia przyjęła to oklaskami.

Nawet Miranda musiała przyznać, że był to dużej klasy wyczyn. Sama pływała nieźle i

nie bała się skakać do wody, ale nigdy nie zdobyłaby się na coś takiego. To, co zrobiła Sally,
wymagało idealnej koordynacji elastycznego ciała i stalowych nerwów.

Sally wypłynęła, wspięła się po drabince na brzeg basenu i pomknęła jak łania do szatni.
Pułkownik Leslie podpłynął żabką do Mirandy i utrzymując pozycję ciała w pionie,

powiedział przez nos: - Nora mówi, że wasza guwernantka zniknęła. Mamy to wreszcie z
głowy...

- Co mamy z głowy?

- Podejrzenia...

- Nie byłabym taka pewna.

- Ja też, ale skoro zniknęła, wszystko spada na nią. W tym mieście znika się za żelazną

kurtyną.

Miranda przyznała mu rację, chociaż coś tu nie do końca pasowało. Skąd wiedział, że

policja postawiła już krzyżyk na Mademoiselle? Pokiwała głową, ale bez przekonania. Pani
Leslie podpłynęła do nich i zaproponowała Mirandzie wyścigi. Wysiadła po kilku metrach,
wyszła na brzeg i wraz z mężem zajęła się rozmową ze znajomymi na drugim końcu basenu.

Miranda pograła przez pół godziny w piłkę wodną i poszła do szatni. Powiedziano jej, że

państwo Leslie poszli już na parking, ale poczekają na nią przy głównej bramie pływalni.
Wieczorne powietrze na zewnątrz pachniało wiosną i benzyną.

Spiżowy nagus trwał mężnie przy murze ozdobionym wykutym w spiżu napisem

„Herren”. Nie było jasne, czy napis dotyczy germańskiego atlety, czy schodków
prowadzących do intymnego pomieszczenia na zapleczu. Posąg i mur były pokiereszowane
kulami i Miranda przeszła obok, kręcąc głową. Twórcy stadionu nie skąpili dłuta golasom
obojga płci, co zaskoczyło słabo zaznajomioną z nazistowską estetyką Mirandę.

Na szczęście samochód państwa Leslie stał po drugiej stronie otwartej pływalni, w cieniu

spiżowego byka. Nora i jej mąż rozmawiali z instruktorem szkółki pływackiej, do którego
zwracali się zawsze per Herr Kroll.

Teraz Herr Kroll szwargotał coś zawzięcie do pułkownika, wskazując ręką na ciemną

wodę otwartego basenu. Pułkownik Leslie kręcił z niedowierzaniem głową, a Kroll
przekonywał go, że „to nie bzdura, ale sehr gut”. Chodziło o grube słomiane plecionki,
którymi pokryto powierzchnię basenu. Instruktor wyjaśniał, że dzięki nim zielona
powierzchnia wody nie zamarznie nawet podczas zimowych mrozów i nie zmętnieje przy
wiosennych roztopach. Była też druga wersja, o której wspominał kiedyś Harry Marson.

Podobno Sowieci po zajęciu Berlina wykorzystywali kompleks basenowy jako stajnie, a
wyłożoną kafelkami pływalnię jako składowisko obornika.

- Herr Kroll mówi, że coś tam pływa - powiedział z irytacją pułkownik Leslie. - Ja nic nie

widzę! Mówi, że widzi nawet twarz. Czas do domu, Noro!

- Poczekaj, Ted. Też coś widzę... Popatrz, Mirando... Chyba przywidziało mi się, ale

przysięgłabym, że widziałam twarz...

- Pewnie własne odbicie w wodzie - mruknął Leslie. - Rozsądź ty, Mirando, bo masz

lepszy od nas wzrok.

Słońce już zaszło, ale ostatni błysk oświetlił mętną wodę pomarszczoną podmuchem

wiatru. Miranda spojrzała i między odbiciami rosnących nad basenem sosen dostrzegła twarz.
Bladą i zniekształconą jak odbicie w krzywym lustrze.

Wiatr ucichł i uspokoiło się lustro wody. Nie... To nie było odbicie Mirandy. Z basenu

patrzyła inna twarz. Patrzyła z wody niczym koszmar z pogrzebanej przeszłości. Blada maska
z otwartymi ustami, świdrującymi oczami, otoczona wieńcem włosów w kolorze słomy.
Obca, ale skądeś znana...

Znów powiało, woda zmarszczyła się i spod słomianych wiechci wyłoniły się czarne

włosy. Farbowane, przerzedzone włosy Mademoiselle Beljame.

Miranda nie wiedziała, jak długo stoi na brzegu basenu, ponieważ czas cofnął się i znów

była dzieckiem. Była dziewczynką rzuconą o kilkaset mil dalej i o piętnaście lat wstecz na
bombardowaną szosę.

Słyszała szmer liści, ale ich szelest niósł teraz inne, przerażające znaczenie. Dobiegające

z krytej pływalni śmiechy zamieniły się w paniczny krzyk uciekinierów. Spadające liście
przypominały szept przewodnika z wydm. Przejeżdżający samochód zamienił się w warkot
bombowca, a plusk wody w pływalni brzmiał jak morska fala uderzająca o brzeg kamienistej
plaży...

- A nie mówiłem? - krzyknął ktoś. Może Herr Kroll, może pułkownik, a może Nora. Na

szczęście, wszystko to rozlało się w głosach dobiegających z pływalni. Niebo nad pajęczymi
nogami radiostacji przybrało barwę zmierzchu, a spiżowy byk skrył wykrzywiony resztkami
słońca pysk w cieniu nadchodzącej nocy.

Miranda odsunęła się o krok od krawędzi basenu. Uważnie, jak ktoś, kto stąpa po cienkim

lodzie. Przeszła przez zbiegowisko gapiów i ruszyła powoli stopniami w mrok. Minęła resztki
porośniętej wiosenną zielenią bramy wjazdowej i zatrzymała się na betonowym placyku

nieopodal hydrantu.

Usłyszała nadjeżdżający w kierunku stadionu samochód i pobiegła na oślep przed siebie.
Simon Lang zahamował w porę, spojrzał jej w twarz i wsadził bez słowa do wozu.
Ruszył, ale szybko zatrzymał samochód, nie wyłączając silnika.

- Szukają mnie - wyszeptała Miranda, słysząc dobiegające spoza bramy głosy państwa

Leslie i pozostałych świadków wydarzenia. Poczuła idiotyczną ulgę, gdy Simon wrzucił bieg
i ruszył przed siebie, pewnie żeby zawieźć ją do domu.

- Myślą, że cię aresztowałem - powiedział swobodnie.
Po kilkuset metrach zatrzymał wóz przy kępie zarośli i spytał rzeczowo, czy nie ma

ochoty się przewietrzyć.

Miranda zaprzeczyła ruchem głowy. Zmrok okrył już stadionowy kompleks. Simon

zapalił papierosa, oparł się o sponiewieraną tapicerkę i nie odzywał się słowem.

- Mademoiselle Beljame... - przerwała ciszę Miranda. Lang milczał, a jego nie

przeniknioną twarz rozjaśniał tylko ognik papierosa.

- Znałam ją! - powiedziała głośno. - Że też do tej pory na to nie wpadłam! Pewnie przez

te włosy. Bardzo ją postarzały. Teraz wiem, dlaczego nigdy jej nie lubiłam...

- Kim była? - spytał Simon po długiej ciszy.

- Nie wiem. Pamiętam tylko, że moi rodzice zginęli gdzieś w Belgii podczas ewakuacji.

Bomba trafiła w nasz samochód i tylko tyle wiem. Ojca i matkę pamiętam jak przez mgłę.
Chyba zginęło wtedy mnóstwo ludzi. A potem zapamiętałam czyjąś twarz. Twarz kogoś przy

drodze... Kogoś, kto uważnie patrzył na mnie. Zapomniałam tę twarz i dopiero teraz...

... Pamiętam też, że nie podobała mi się ta twarz i że przytuliłam do siebie moją lalkę.

Wtedy ta osoba powiedziała coś do mnie po francusku. Był z nią mężczyzna. Nakarmili mnie,
kobieta wskazała na lalkę i powiedziała: „no to mamy ją”. Przestraszyłam się, że chcą zabrać
moją lalkę, ale zostawili mi ją. Bałam się ich, ale nie miałam wyboru. Szliśmy bardzo długo i
tylko nocami. Przyłączyliśmy się do grupy innych ludzi i doszliśmy nad morze. Potem
pamiętam strzelaninę, noc, mgłę i to, że zgubiliśmy tę kobietę...

...Gdy dobiliśmy do brzegu, mężczyzna zachorował i znów byłam sama. Mówiono do

mnie po angielsku, odpowiedziałam w tym języku, a ktoś się zdziwił, że jestem Angielką. Nie
wiem co się stało z mężczyzną, a o tamtej kobiecie szybko zapomniałam. Dopiero dziś
przypomniałam sobie, że była to Mademoiselle.

- Dlaczego dopiero dzisiaj? - spytał Simon.

- Przez te włosy - szepnęła Miranda, jakby zaskoczona tym odkryciem. - Tamta miała

gęste, jasne włosy i wiązała je w kok. Zupełnie inaczej niż Mademoiselle. Może nie tyle
jasne, co słomiane. Była pulchniejsza i młodsza. Miała też coś dziwnego z oczami. Każde
było innej barwy. Dziwię się, że mogłam nie zwrócić na to uwagi. Ktoś mówił mi niedawno,
że nigdy nie zapomina się cudzych fizycznych defektów. Może to prawda, ale ja
przypomniałam ją sobie dopiero dzisiaj.

- Gdzie jest teraz? - spytał Simon.
Miranda spróbowała odpowiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle.

- Powiedz mi, proszę - spytał łagodnie, ujmując jej zdrętwiałe palce w dłonie.

- Jest... w otwartym basenie na olimpijskiej pływalni.

Wyczuła instynktownie, że Simon zadrżał, chociaż nie dał tego po sobie poznać.

- A więc nie żyje - powiedział, nie siląc się na pytanie.

- Znalazł ją instruktor... Herr Kroll. A może pani Leslie? Dyskutowali nad wodą i

poprosili mnie, żebym popatrzyła sama. Najpierw sądziłam, że to moje własne odbicie, ale
wiatr zmarszczył wodę, przesunął słomę i zobaczyłam jej twarz...

Simon nie zadawał więcej pytań. Puścił dłonie Mirandy, zapalił silnik i ruszył w kierunku

Herr Strasse.

Chyba łamał rygorystyczne berlińskie przepisy o ograniczeniu szybkości, bo zajechali

pod dom Melville’ów w kilka minut. Podczas jazdy nie odezwał się słowem, ale teraz
obrzucił Mirandę dziwnym spojrzeniem, spotęgowanym przez odblask reflektorów wozu.

- Ani słowa o tym, że ją rozpoznałaś. Nikomu ani słowa, Mirando!
Przytaknęła. Patrzył na nią przez chwilę i musnął jej policzek. Był to intymny gest, jak

pocałunek. Miranda wyszła z wozu i zatrzymała się przy bramie domu.

- Wchodź! Pamiętasz, co ci powiedziałem? - upewnił się Simon.
Drzwi otworzył Robert. Spojrzała jeszcze przez ramię i omiotła wzrokiem odjeżdżający

samochód.

- Kto cię przywiózł? - zainteresował się Robert. - To nie był służbowy wóz państwa

Leslie?

- To był służbowy wóz Simona Langa i to on mnie przywiózł - wyrzuciła z siebie

Miranda. - Przepytywał mnie w drodze.

- A więc wciąż jesteś główną oskarżoną? - spytał żartobliwie. - Moim zdaniem Lang

interesuje się bardziej tobą, niż całą sprawą i przyznam, że wcale mu się nie dziwię. - Robert
objął ją i pogładził po włosach na oczach spoglądającej przez poręcz schodów Stelli.

- Czy państwo Leslie wpadną na drinka? - spytała Stella.
Miranda zaprzeczyła. Z kłopotliwej sytuacji wybawił ją telefon. Robert podszedł do

aparatu. Podniósł słuchawkę, zacisnął zęby, ale po chwili jego twarz przybrała rozluźniony

wyraz. - Tak, już ją daję - powiedział przywołując wzrokiem Mirandę.

W pierwszej chwili pomyślała, że to Lang, ale Simon nie mógłby tak szybko dopaść

nawet najbliższego telefonu.

Przyłożyła do ucha słuchawkę, doceniając takt Roberta, który dyskretnie się oddalił.

Rozczarowała się, gdy usłyszała głos Sally Page. Sally pytała, czy nie wpadłaby na kolację i
skromne party w klubie przy Grunewald Strasse. Będzie ona, Andy, młody Amerykanin i
wpadną po nią za dwadzieścia minut.

Skromne party było ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała teraz Miranda, a więc

wytłumaczyła się migreną i odłożyła słuchawkę. Poszła do sypialni, padła na łóżko, ale
pomimo zmęczenia nie mogła zasnąć. W półśnie powracała twarz kobiety. Miała słomiane
włosy, nietypowe oczy, pachniała kminkiem. Uchwyciła Mirandę za rękę i prowadziła ją
przez mgłę szosą podziurawioną przez niemieckie bombowce, a może myśliwce...

Rozdział 15

- Psst!
Szept dochodził z ogrodu, a ktoś, kto go wydał, umiał dobrze trafiać w cel ułamanymi

gałązkami.

Miranda odłożyła trafioną gazetę i wyjrzała przez okno bawialni.

- Psst! - szepnął rudowłosy czort uczepiony parapetu.

- Jak idzie śledztwo, inspektorze Wilkin? - spytała, odkładając gazetę.
Wally przytknął palec do ust i kazał jej bez słowa przymknąć drzwi do hallu. Miranda

wykonała polecenie i wróciła do okna.

- Co słychać w świecie przestępczym? - spytała żartobliwie.

- Wyłowili zwłoki waszej Mademoiselle.
Mirandzie odechciało się żartów. - Skąd wiesz? - spytała, zaciskając kurczowo ręce na

parapecie.

- Byłem tam. Widziałem, jak wyciągali ją z basenu. Dobra robota.

- Przestań, Wally!

- Spokojnie, panno Brand. Stary podrzucił mnie na basen, ale urwałem mu się w szatni.

Przyczaiłem się na zewnątrz, bo czułem, że coś jest tu grane. Przyjechał cywilny, a zaraz
potem gliny obstawiły bramę. Siedzę w krzakach i filuję. Wyjęli ją z wody razem z
rowerkiem. Paskudnie to wyglądało, ale mam namierzonego sprawcę, bo...

Z hallu dobiegły kroki. Wally zapadł się pod ziemię, a zaraz potem w drzwiach bawialni

pojawiła się Elza Marson i tonąca w kiściach świeżych bzów Stella.

- Czujesz, jak pachną, Rando? To od pani Marson. Bądź tak dobra i włóż je do wody.

Elza podwiozła mnie do domu. Robert zabrał samochód i gdyby nie Elza, nie poradziłabym
sobie z kwiatami, nie mówiąc o łaszkach Lottie, które musiałam podrzucić do Lawrence’ów.

Elza Marson przyjrzała się bacznie Mirandzie, a jeszcze baczniej oknu wychodzącemu na

ogród. Podeszła do parapetu i powiedziała z wymuszonym śmiechem, że od dawna tak się nie
zmordowała.

- Przecież wasz ogród tonie w kwiatach, Stello - żachnęła się.

- Same wiśnie, a ja szaleję na punkcie bzów. Jest tu kilka krzaków, ale jeszcze nie kwitną.

Może wasz ogród jest bardziej nasłoneczniony...

- Pewnie jest - odparła Elza, rozglądając się po ogrodzie Melville’ów. Miranda poszła za

jej wzrokiem, ale Wally zdążył się zamaskować jak dużej klasy specjalista.

Ktoś zadzwonił do drzwi i Stella wybiegła do hallu.

- Mam nadzieję, że to nasza nowa gosposia - rzuciła w drzwiach. - To biuro pracy jest

strasznie opieszałe! Chyba że przyszli po rzeczy Mademoiselle?

- Wydawało mi się, że rozmawiałaś z kimś w ogrodzie, Mirando? - spytała Elza po jej

wyjściu.

Miranda zaprzeczyła, a Elza zmieniła temat. Pochwaliła wystrój wnętrza i nawiązała do

ostatnich uprowadzeń mieszkańców Zachodniego Berlina do sowieckiego sektora. - Piszą, że
tutaj aż roi się od ich agentów. To straszne, że nie potrafimy się przed nimi obronić! Kiedy to
się skończy?

Jej głos zadrgał szlochem, a ręce straciły samokontrolę. Wypuściła z dłoni porcelanowego

konika, przyklęknęła i próbowała rozpaczliwie pozbierać okruchy stłuczonej figurki.

- Zostaw to, Elzo! - uspokajała ją Stella, która właśnie wróciła do pokoju. - Czemu

przejmujesz się takim drobiazgiem? Mamy gościa - dodała, kierując wzrok na Mirandę. -
Przyszedł pan Lang.

Simon nie zmrużył chyba oka przez ostatnią dobę, ale jak zwykle nie dał tego po sobie

poznać.

- Pan Lang mówi, że znaleziono Mademoiselle - oznajmiła Stella.
Okruchy porcelanowego konika wypadły znów z dłoni Elzy Marson na podłogę.

- Może ja to pozbieram - zaproponował Simon i zabrał się ochoczo za robotę.

- Gdzie ją znaleźliście? - spytała Stella. - Proszę nie trzymać nas w niepewności, kapitanie

Lang! Znalazła innych pracodawców czy może umknęła do Sowietów?

- Mademoiselle Beljame nie żyje - odparł Simon, układając szczątki konika na

popielniczce.

- Nie żyje? O czym pan mówi? - Stella zasłoniła rozwarte usta dłonią i nawet nie

zauważyła obojętnego spojrzenia Mirandy.

- Zróbcie coś z tym! - krzyknęła histerycznie Elza Marson. - Zróbcie coś, bo wszystkich

nas to czeka! Ci czerwoni nikomu nie przepuszczą!

- Uspokój się Elzo! - przywołała ją do porządku Stella. - Co się jej stało? - spytała Langa.

- Utopiła się.

- Zawsze to lepsza lepsza śmierć, niż... - nie dokończyła, opadła na fotel i ukryła twarz w

dłoniach.

- Wiem, że to podłe - powiedziała po chwili. - Podłe i głupie, ale myślałam, że to kolejne

morderstwo.

- I dobrze pani myślała - odparł Simon.
Stella wbiła pobielałe dłonie w poręcze fotela. Nie była w stanie wydobyć z siebie głosu.

- Dostała w głowę tępym narzędziem - wyjaśnił Simon. - Łyżka samochodowa albo coś w

tym rodzaju. Wpadła do basenu, a może tam ją wrzucono. W każdym razie, wydarzyło się to
we wtorek. Późnym popołudniem, góra wieczór...

Zawiesił głos i zaczął się przyglądać wiszącej na ścianie oprawionej w szkło reprodukcji

Damy z wachlarzem Velasqueza.

- Ręce miała poplamione zieloną farbą - dodał po chwili.
Milczenie przerwał histeryczny śmiech pani Marson, która zerwała się z krzesła i

przemierzała teraz pokój od ściany do ściany.

Stella też się poderwała i próbowała ją uspokoić.

- Chyba powinnam odwieźć panią Marson do domu - rzuciła, kierując niepewny wzrok w

stronę Simona.

- Też tak sądzę. Radzę zostać z nią do powrotu jej męża, lub kogoś kompetentnego.

Później chciałbym zamienić z panią jeszcze kilka słów na temat wtorkowego wieczoru.

Przykro mi, ale to konieczne.

- Oczywiście. Idziemy, Elzo! - Stella wyprowadziła panią Marson z bawialni i

przymknęła drzwi.

- Co się tu dzieje? - spytała Miranda po ich wyjściu.

- U was na szczęście nic.

- Pytam o tę zieloną farbę. Dlaczego tak ją przeraziła?

- Może dlatego, że znaleźliśmy puszkę w garażu Marsonów. Podobno malowali

ogrodowe meble.

- Mów, o co chodzi! - Miranda przysiadła bezradnie na parapecie okna. - Przecież wiesz

już wszystko!

- Wiem sporo, ale jeszcze nie wszystko. Powiedzmy, że coś mi świta.
Przyglądał się jej długo badawczym wzrokiem godnym dużej klasy szeryfa. Oni pewnie

też przyglądali się tak ujętym przestępcom, albo kartom, gdy po robocie odprężali się przy

pokerze.

W końcu, nie wyjmując rąk z kieszeni usiadł przy Mirandzie.

- Co chcesz wiedzieć? - spytał. - Powiem ci tyle, ile wiem. Powiedzmy, że większość z

tego, co wiem.

- Powiedz mi o Mademoiselle. Wciąż o niej myślę i nawet śniła mi się dziś w nocy. Czy

to ta sama kobieta, czy mam jakieś zwidy?

- Nie masz żadnych zwidów.

- Skąd wiesz? Przecież mogłam się pomylić?

- Ty mogłaś, ale nie sztab ludzi przetrząsających kartoteki przez ostatnie kilkanaście

godzin. Że też nikt nie wpadł na to wcześniej.

- Na co?

- Pamiętasz, co opowiadał wam brygadier w Bad Oyenhausen?

- O tym niemieckim małżeństwie, które zamordowało służących i zwiało z diamentowym

łupem?

- Tak, o państwie Ridder. Ale to nie oni sprzątnęli służących. Było dokładnie odwrotnie.

Ridderów zakatrupili Karl i Greta Schumacherowie. Może planowali to od dawna, a może
pomysł ten nasunął się im podczas prac betoniarskich przy budowie garażu? Rozważmy taki
scenariusz: Herr Ridder wraca do Berlina z diamentami i ginie. Frau Ridder jest już sztywna,
a jej biżuteria i inne precjoza spoczywają w walizeczce. Schumacherowie przebierają zwłoki
we własne łachy, a na wypadek identyfikacji podrzucają metalowe drobiazgi. Takie, które nie

rozpuszczają się w zaprawie. Guzik z liberii lokaja, łańcuszek pokojówki. Pani Greta strzyże
martwą Frau Ridder i wrzuca do zaprawy pukiel jej włosów. Tak na wszelki wypadek...

Zapomnieli tylko o tym, że zaprawa nie rozpuszcza też kości, a pani Ridder miała

zrośnięte palce jednej z dłoni. Wpadliby szybko, gdyby nie szczęśliwy zbieg okoliczności.

Brytyjska armia ewakuowała się z Dunkierki, Belgia błagała o zawieszenie broni, Francja
była wykończona, a Trzecia Rzesza miała ciekawsze zajęcia niż przejmowanie się losem
państwa Ridder.

- Brygadier wspominał o dziecku - przerwała Simonowi Miranda. - Myślisz, że też je

zamordowali?

- Tego nikt nie wie. W tym czasie dziecko mogło przebywać poza Berlinem. Mogli też

zabrać je ze sobą dla lepszego kamuflażu. Podejrzewam, że tak właśnie zrobili, a gdy dziecko
zginęło podczas nalotu, wzięli do wozu pierwszą napotkaną przy szosie sierotkę. Też bym tak
zrobił na ich miejscu.

- A więc pokojówka Schumacher stała się panią Ridder - pokiwała głową Miranda. - Co

właściwie planowali?

- Wątpię, czy kiedykolwiek dowiemy się tego. Szofer mógł uczestniczyć w spisku, mogli

przyłożyć mu pistolet do głowy, albo i na to nie marnować czasu. Może zamierzali zwiać do
Lizbony, a stamtąd do Południowej Ameryki? W sumie niebezpieczna droga, więc mogli
wybrać Anglię. Nie sądzę, by wiedzieli, że jesteś Angielką. Wspominałaś, że kobieta
odezwała się do ciebie po francusku, a ty odpowiedziałeś jej w tym samym języku.

- Zgadza się - przytaknęła Miranda. - W tamtych czasach angielski był dla mnie dość

obcym językiem.

- Wszystko pasuje. Potrzebowali dziecka i znaleźli je przy szosie. Dziewczynka tuliła

lalkę. To była duża lalka i w jej brzuszku można było ukryć niezły majątek.

- Nawet te holenderskie diamenty? - spytała Miranda.

- Zapomnijmy o diamentach. Zabójcy dobrze je ukryli. Nie byli pospolitymi rabusiami.

Wiedzieli, że nawet z tym, co zrabowali, kupią sobie obywatelstwo każdego kraju. Ale, póki

co, potrzebowali ciebie, Mirando... Czy można tu zapalić?

- Pal i mów dalej.
Simon wyjął z kieszeni marynarki złotą papierośnicę i poczęstował Mirandę. Odmówiła.

Wyrzucił niedopaloną zapałkę do ogrodu.

- Co było potem? - spytała.

- Potem? To wiem od ciebie. Greta Schumacher została na brzegu, gdy ty i jej mąż

zdążyliście wskoczyć do łodzi. Pan Schumacher umarł szybko na obustronne zapalenie płuc,
a dziecko oddano do domu opieki, bo dziewczynka mówiła po angielsku. Miała też lalkę, ale
kto zwracał wtedy uwagę na zabawki. Kto mógł połączyć wyłowioną z morza dziewczynkę z
akcją Ridderów? Kto sprawdzał związki dziecka z uciekinierem, który wykorkował zaraz po
przyjeździe do Anglii? Nikt! Kto pamiętał, że dziewczynka ściskała na angielskim brzegu

swoją lalkę i że nikomu nie chciała jej oddać? Ustalono, że osoby podające się za Ridderów
były w grupie uchodźców. Ukryły łup w twojej lalce, chcąc odzyskać go później, ale zginęły

podczas nalotów. Wszystko pasuje, a jednak coś mi tu nie gra...

- Mademoiselle? - spytała Miranda. - Czy to była Frau Schumacher? Kim właściwie była

ta prawdziwa?

- Próbujemy to rozpracować. Wiemy, że Szwajcarka o nazwisku Beljame była więźniarką

w hitlerowskim obozie koncentracyjnym. Wiemy, że spała prycza w pryczę z Frau
Schumacher i że zmarła lub trochę jej w tym pomogli. A potem w Anglii pojawiła się

Mademoiselle... Frau Mademoiselle miała solidny paszport. Szukała męża, dziecka, a
zwłaszcza lalki z brzuszkiem wypełnionym cennym towarem. Ci holenderscy jubilerzy
wiedzieli, co dobre. Szła za tropem i nieźle węszyła. Twój kuzyn, pan Melville, powiedział
mi, że znaleźli ją z ogłoszenia.

- Mocno naciągane - powiedziała Miranda.

- Mocno? W tamtych czasach trudno było o guwernantki i gosposie, a dzieci przychodziły

na świat i wymagały opieki.

- Pracowała ciężko za liche pieniądze - westchnęła Miranda. - Może dlatego byli tak do

niej przywiązani?

- Kiedy ją poznałaś?

- Chyba przed dwoma laty - odparła po namyśle. - Nie wiem, czy zamieniłam z nią więcej

niż kilka zdań. Pracowałam wtedy w Londynie i rzadko wpadałam do Mallow. Nigdy mi się
nie podobała... te jej włosy, ruchy... Czarna wdowa. Do tego ten kminek, który wciąż coś mi
przypominał. Coś paskudnego, co skojarzyłam sobie dopiero tutaj w Berlinie...

- Kłania się ciocia Hetty - mruknął Simon.

- Tak, dokładnie tak... Ale skąd wiesz o cioci Hetty?

- Od ciebie.

- Zgoda. Powiedzmy, że zawsze bałam się tej kobiety. Mademoiselle, a nie cioci. Bałam

się, ale przypisywałam to własnej wyobraźni.

- Niesłusznie. Greta Schumacher, alias Mademoiselle Beljame była wytrawnym graczem.

Nie wiemy tylko, dlaczego uczepiła się Melville’ów. Może trafiała na ślepo. Może myślała,
że łapie nitkę, która zaprowadzi ją do kłębka. Czasami los sprzyja. Twój kuzyn spotyka
towarzysza broni swojego ojca. Brygadier Brindley jest gadułą i podczas kolacji opowiada o
Ridderach i ich skarbie. Pewnie opowiadał to setki razy.

- A tamta siedzi przy sąsiednim stole i podsłuchuje - dopowiedziała cicho Miranda.

- Podsłuchuje i zagryza wargi. Ale najgorsze ma dopiero nastąpić. Stary gawędziarz

wspomina coś o fizycznym defekcie Frau Ridder i o tym, że takie skazy każdy zapamiętuje.

- Chyba coś mu się pomieszało - przerwała Miranda.

- Jemu? Może raczej tobie? Byłaś wtedy przestraszonym dzieckiem i jak mogłaś to

pamiętać? Guwernantka miała lepszą pamięć i wiedziała, że brygadier rozmawiał z nią przed

laty w domu Ridderów! Rozmawiał, więc mógł ją sobie zapamiętać. Brindley nie był orłem,
ale mógł specjalnie wygłosić całe to kazanie. Mademoiselle wpadła w panikę, bo wyczuła, że
zadenuncjuje ją zaraz po przyjeździe do Berlina. Szansą były pastylki nasenne, którymi
wszystkich częstował.

- A więc myślisz, że to ona...? - nie dokończała Miranda.

- Wszystko na to wskazuje. Sama powiedziałaś, że pigułkami poczęstował się sam, a

resztę wręczył pani Melville i guwernantce. Ale tylko pani Mehdlle i Brindley połknęli je
przed wejściem do pociągu. Podejrzewam, że Mademoiselle wrzuciła swoją do ciepłego
mleka dla Lottie. Chciała być pewna, że dziecko zapadnie w mocny sen.

- A Friedel? Co ona mogła mieć z tym wspólnego?

- Tego jeszcze nie wiem. Myślę, że Friedel była przypadkową ofiarą i że to ktoś inny miał

wąchać trawę.

- Stella? - szepnęła Miranda.

- Może Stella. Ale, zakładając trafność podejrzenia, na celowniku byłaś raczej ty.

- Ja? Chyba żartujesz?

- To nie jest okazja do żartów.

- Ale dlaczego ja? Co ja mam z tym wspólnego?

- Może coś, co ten ktoś bardzo chciał odzyskać. Coś, co masz zawsze przy sobie -

powiedział Simon, dotykając bransoletki Mirandy. - Choćby ten egipski ankh znaleziony w
twojej lalce. Dla ciebie to bibelot, ale komuś mogło bardzo na nim zależeć.

Miranda spojrzała przerażonym wzrokiem na metalową blaszkę. - Zabijać ludzi dla

takiego drobiazgu? - spytała.

- Różnie bywa. Zresztą to tylko moja hipoteza. Ciekawa, ponieważ nie miałaś tego na

ręce od przyjazdu do Berlina. Przynajmniej wtedy, gdy rozmawialiśmy w hotelu.

- Musiałam mieć - podniosła głos Miranda.

- Nigdy nie zdejmuję tej bransoletki, chociaż... poczekaj! Zdjęłam ją, gdy porządkowałam

pokój i bałam się, że gdzieś się zakleszczy. Pamiętam, że włożyłam ją do kieszeni...

- A ktoś zauważył jej brak i zaczął „porządkować” twój pokój pod twoją nieobecność.

- Skąd wiesz?

- Jak zawsze od ciebie. Wspomniałaś, że ktoś grzebał w twoich rzeczach. Jeśli mówiłaś

prawdę, szukał czegoś ważnego. Skojarzyłem to z opowieścią brygadiera i domyśliłem się,
czego mógł szukać nasz nieznajomy.

Miranda popatrzyła na amulet, a potem na twarz Simona.

- To nie ma sensu - powiedziała. - Przecież łatwiej ukraść taki drobiazg, niż zabijać

właścicielkę.

- Nie zawsze. Zwłaszcza jeśli właścicielka ma go stale na ręce. Czasami zabójca też

działa w pośpiechu.

- A futro? - spytała Miranda. - Przecież Friedel miała na sobie futro Stelli?

- Wiem o tym. Wiem, też, że twoje futerko jest z wiewiórek. Czy tak trudno pomylić je w

świetle księżyca? Trudniej pomylić włosy. Ty masz ciemne, podobnie jak świętej pamięci
Friedel, a pani Melville jest blondynką.

- Stella sądzi, że to ją chciano zabić - odpowiedziała cicho Miranda.

- O tym też wiem. Była na granicy histerii. To już minęło, ale wolałbym, żeby nie wpadła

teraz w przesadny optymizm. Niech umiarkowanie drży, a może morderca pomyśli, że
jesteśmy na fałszywym tropie.

- Mówiła, że ten ktoś mógłby mieć powody... - zaczęła Miranda i ugryzła się w język.

- Powody? Co powiedziała ci pani Melville?

- Nic istotnego. Była przerażona i gdy spytałam ją, czy ktoś mógłby czyhać na jej życie,

przytaknęła...

- Przytaknęła, czy coś powiedziała?

- Powiedziała, ale szeptem i jakby do siebie. Powiedziała, że kogoś się obawia, ale potem

zaprzeczyła temu. Była strasznie rozkojarzona.

- Nie dziwię się - oznajmił Simon obojętnym głosem i przez chwilę przyglądał się

uważnie dymkowi z własnego papierosa.

- Więc jeśli to Mademoiselle zabiła brygadiera i Friedel, sprawa jest zamknięta? -

przerwała milczenie Miranda.

- Byłaby, gdyby nie to, że ktoś sprzątnął Mademoiselle.

- Tak, zapomniałam o tym - pokręciła głową.

- Elza Marson? - próbowała odgadnąć, patrząc w ogrodowe okno.

- A niby dlaczego ona? - spytał drwiąco Simon.

- Widziałam ją w hotelu zaraz po naszym przyjeździe. Podsłuchałam jej rozmowę z

Friedel. Mówiły po niemiecku. Wtedy nie byłam pewna, ale teraz już wiem. To była Elza
Marson! Potem widziałam ją na rosyjskim cmentarzu. Przyszła tam, żeby z kimś się spotkać.

- O tym też wiem - powiedział obojętnie Lang.

- Właśnie dlatego podejrzewamy, że zabójstwo Friedel nie miało nic wspólnego z

pozbyciem się brygadiera Brindleya i że tym razem morderca działał z innych powodów.

- Kim była ta Friedel?

- Siostrą Elzy Marson. Jeszcze na to nie wpadłaś?

- Wiedziałeś o tym od dawna?

- Dowiedziałem się wczoraj. Pani Marson wszystko nam opowiedziała. Jej matka była

Francuzką, a ojciec Niemcem. Rozstali się w 1938 roku. Matka wróciła do panieńskiego
nazwiska i sąd przyznał jej opiekę nad młodszym dzieckiem. Starsza siostra i brat - bo był i

taki - zostali w Niemczech pod pieczą ojca. Potem wybuchła wojna. Rodzina Elzy załatwiła
jej lewe papiery. Wymyślono nawet francuskich dziadków, wystawiono odpowiednią metrykę
i wywieziono ją do Anglii. Matka Elzy zmarła z końcem wojny, a panienka zatrudniła się jako
sekretarka w firmie nawiązującej kontakty z wyzwoloną Europą. Tam poderwał ją Marson.

Myślał, że jest Francuzką i nie miał pojęcia, że ma rodzeństwo w Niemczech. Oczywiście nie
wspominała mu słowem o bracie i siostrze, nie mówiąc już o tatusiu, który pewnie schował
odznakę NSDAP, gdy przestało to być modne. Minęły lata, brygadę Marsona przerzucono z

Anglii do Berlina i pewnego poranka siostra rozpoznała siostrę w sklepie. Friedel miała
zdjęcie matki i pewnie często się w nie wpatrywała. Podeszła do Elzy i szybko się dogadały.
Elza zaczęła paplać i pokrewieństwo szybko zmieniło się w szantaż.

- Straszyła ją, że powie wszystko panu Marson? Wredne babsko!

- Takie też bywają. Elza zaczęła od drobnych sum, ale Friedel podbijała stawkę. Mówiła,

że wydostanie się z Berlina kosztuje dziś niebotyczne pieniądze. Pani Marson zadłużyła się,
ale gdy wrócili do Berlina, stwierdziła, że siostrzyczka nadal tu mieszka. Spotkały się i Elza
usłyszała, że trzeba będzie jeszcze wykupić brata od Sowietów. Sukinsyn miał z nimi jakieś
układy, ale gdy zmienił się wiatr, postanowił wybrać wolność. Takie sprawy kosztują, a Elza
była już spłukana. Cwaniaczek wiedział, jak się sprzedać. Miał coś, za co Amerykanie, lub
my nie poskąpimy grosza. Dostał swoje, bo towar był niezły - dokończył lapidarnie Simon.

- Co wam sprzedał? - spytała naiwnie Miranda.

- O tym nie rozmawia się przy damach - uciszył ją Lang. - A skoro jesteś taka bystra,

chyba zauważyłaś, jak przekazywano przesyłkę?

- Zauważyłam, ale myślałam, że wymieniają walutę, lub jakiś czarnorynkowy detal. Jeśli

ten brat Elzy jest takim cwaniakiem, czemu normalnie nie zwiał do naszego sektora?

- Zawiodły go nerwy. Miał powody. Może jest pospolitym cwaniakiem, ale i tacy

domyśla się czasem, co przenoszą. Do nas wchodził bezpiecznie, ale gdyby przyłapano go z
towarem po tamtej stronie, nie skończyłoby się na zwykłej egzekucji. Mają swoje sposoby i

dobrze go rozumiem. Pani Marson była łącznikiem. Pojechała na wycieczkę, żeby odebrać
fanty i przekazać je Friedel. Namierzyliśmy ją, bo nie byliśmy pewni, czy przypadkiem nie
działa na obie strony. Chcieliśmy wiedzieć, kto jest jej dostawcą.

- Mnie też namierzyliście? - spytała Miranda. - Gdy wychodziliśmy wieczorem z willi

Ridderów, ktoś czatował przy drodze. To też twoi ludzie?

- Mam nadzieję. Pamiętasz, że gdy wspomniałem o śmierci Friedel, pani Marson wpadła

w histerię? To było hasło do ewakuacji jej brata.

- Uciekł?

- Nic o tym nie wiemy i obawiam się, że tamci dopadli go szybciej.

- Biedna Elza - westchnęła Miranda. - Współczuję tej kobiecie. Dobrze, że przynajmniej

nie ma nic wspólnego z Ridderami i Mademoiselle.

- Ale, co namotała, to jej.

- A co z tą zieloną farbą? Wymyśliłeś ją czy to prawda?

- Z jaką farbą?

- Przecież wspominałeś przy Elzie o zielonej farbie! Czy wtedy też blefowałeś?

- Obawiam się, że pan Lang ma sklerozę, a panna Brand powinna poszukać młodszego

szpicla - mruknął Simon.

- Więc jak było z tą farbą?

- Znasz się trochę na malarstwie? - spytał niespodziewanie, wskazując na reprodukcję

Velasqueza. - Ten obraz jest za szkłem, a ludzie, patrząc w szkło, widzą często tylko własne
odbicie i nie podejrzewają, że ktoś ich obserwuje. Wspomniałem o śmierci Mademoiselle.
Pani Marson wpadła w panikę, myśląc, że sprzątnęli ją Sowieci i że to oni penetrowali jej
garaż. Patrzyłem w szkło i nie zawiodłem się, bo nie interesowała mnie reakcja pani Marson,
lecz pani Melville! Ciekawe, czemu tak ją przeraziła ta zielona farba?

- Chyba oszalałeś! - krzyknęła Miranda.

- Tętno mam umiarkowane.

- O co ci chodzi? Kogo właściwie podejrzewasz?
Simon podszedł do parapetu i cisnął kolejny niedopałek w krzaki. - Nikogo nie

podejrzewam. Po prostu kojarzę fakty. - Spojrzał na ogród a potem, nie wyjmując rąk z
kieszeni, na Mirandę.

- Pani Melville zareagowała dość dziwnie na tę farbę. Przez chwilę myślałem, że znowu

nam zemdleje, ale szybko się opanowała. Może pomogła jej trochę histeria pani Marson, ale
wydaje mi się, że miało to coś wspólnego z moją osobą. Ciekawe, bo byłem wtedy
odwrócony do niej plecami, mając przed oczyma pannę Brand i panią Marson.

- Dlaczego oskarżasz ją o hipokryzję?

- Nie myl hipokryzji z aktorstwem, Mirando. Nie każdy z nas jest hipokrytą, ale w

każdym z nas drzemie aktor. Czasem lepszy, czasem gorszy.

- Nie znasz Stelli - rzuciła gniewnie Miranda.

- A ty znasz aż tak dobrze panią Melville? Przestań krzyczeć, zacznij myśleć - dodał,

podprowadzając ją do okna. - Przecież nie oskarżam o nic tej pani. Zauważyłem tylko, że
zareagowała gwałtownie, gdy wspomniałem o zielonej farbie na dłoniach Mademoiselle.
Może to przypadek, a może nie. I pamiętaj, że morderca wraca nie tylko na miejsce zbrodni.
Czasami potrafi dopaść i świadka.

- Czy myślisz, że ten ktoś mógłby usunąć każdego z nas?

- Nie myślę, ale wiem. Ty znasz to z kryminalnych książek, a ja z codziennej praktyki.

- Wally! - wypaliła z siebie Miranda, chwytając rękaw marynarki Simona.

- Ten piegowaty urwis? A cóż on ma z tym wspólnego?

- Był tu dziś rano i mówił mi, że czatował przy basenie.

- Mnie też to powiedział. Zeznał też o pomalowaniu zieloną farbą gumowych uchwytów

kierownicy roweru Mademoiselle. Słodka zemsta za to, że przepędziła go z ogrodu państwa
Lawrence. Podejrzewam, że wybrał się do tej waszej Lottie. Guwernantka dopadła go i
poczęstowała kijem. Chłopcy nie lubią tego, więc Wally odwdzięczył się jej zieloną farbą.

Tak... To musiało zdarzyć się tamtego wieczora.

- Więc po co odstawiłeś cały ten cyrk przy Stelli i Elzie Marson?

- Przecież mówiłem ci, że chciałem sprawdzić, jak zareagują na ten kolor. O farbie

wiedziała wtedy tylko policja, no i oczywiście Wally. Rower pomalowano wieczorem, więc
skąd ktoś inny mógł o tym wiedzieć? Mademoiselle jechała po zabawkę Lottie o zmroku.
Mogła czuć coś lepkiego na uchwytach kierownicy, ale guma często się lepi do dłoni. Może
nie zauważyła farby, a może zauważyła ją i postanowiła umyć ręce już w domu. W domu, do
którego nie dojechała.

- Wciąż nie rozumiem, dlaczego podejrzewałeś Stellę?

- Pomyśl, Mirando. Gdy Mademoiselle wyjeżdżała na basen, o farbie wiedziały tylko trzy

osoby: ona sama, Wally i morderca. Chyba, że ktoś, kto zauważył rower pod domem państwa

Lawrence.

- Wally mógł się komuś wygadać.

- Wątpię. Przyłapałem małego drania, gdy wyciągaliśmy zwłoki Mademoiselle z wody.

Portki miał wysmarowane farbą i powiedziałem mu, że jeśli piśnie komuś słowem o swoim

kawale, czeka go stryczek!

- Nawet mnie nic mi o tym nie powiedział. Wspomniał tylko, że wie, kto zabił

Mademoiselle. Może bujał, jak to chłopcy w jego wieku...

Simon poderwał się i zesztywniał, - Czy podał nazwisko? - spytał ostrym tonem.

- Nie, przerwano nam i zwiał w krzaki.
Simon rzucił słowo, które lekko zaskoczyło nawet wychowaną w kręgach wojskowych

Mirandę. Adresatem była nie ona i nie Wally Wilkin, ale chyba on sam.

- Że też o tym nie pomyślałem - dodał już spokojniej. - Powinienem domyślić się, czemu

ten gałgan pęta się przy basenie! Zamiast straszyć go stryczkiem, mogłem zaproponować mu
pracę w naszej firmie i miałbym nazwisko zabójcy. No, kapitanie Lang, za taką gafę to pana
powinni powiesić albo rozerwać końmi...

- Może chłopak zmyślał - próbowała pocieszyć go Miranda.

- Dowiemy się - mruknął Simon i ruszył w stronę drzwi, ale zatrzymał się w progu.

- Pamiętasz, co powiedziałem ci wczoraj wieczór? Masz siedzieć w domu, chyba że sam

zadzwonię. Zrozumiano?

Miranda przytaknęła bez przekonania. Zawrócił, przyjrzał się jej niepewnym wzrokiem i

powiedział coś, czego nie dosłyszała.

Dostrzegła tylko jego plecy i znów była sama.

Rozdział 16

Po kilku minutach wróciła Stella, blada i wyczerpana. Zdziwiła się, że Simona już nie ma.

- Myślałam, że chciał ze mną porozmawiać - powiedziała, padając na sofę i przykładając

dłonie do głowy.

- Powinnaś połknąć aspirynę i wyspać się, Stello - zaproponowała Miranda. - Wyglądasz

jak widmo.

- Tak sądzisz? - Stella wstała jak na komendę i przejrzała się w lustrze nad kominkiem. -

Może nie jak widmo, ale jak stara wiedźma. Od przyjazdu do Berlina postarzałam się o
dziesięć lat. Wszystko przez tę nieszczęsną Elzę.

- Jak się czuje?

- Dzwoniłam do jej męża i zaraz przyjechał. Pułkownik Lawrence pewnie się wścieka, że

jego oficerowie bez przerwy są wzywani na przesłuchania lub do znerwicowanych żon.

- Powiedz coś o Elzie.

- Nie jest z nią dobrze. Ma obsesję na punkcie sowieckich szpiegów. Mówi, że

Mademoiselle była jednym z nich i że teraz na nią przyjdzie kolej. Bredzi jak w malignie!
Wszystko przez tę zieloną farbę, o której wspomniał kapitan Lang. Pani Marson
wywnioskowała, że Mademoiselle musiała penetrować ich dom i wpadła w przerażenie.

Powiedziała to mimochodem, ale Miranda spostrzegła z niepokojem, że Stella śledzi

równocześnie jej reakcję, patrząc ukradkiem w lustro. Zarumieniła się i odwróciła głowę. -
Czyżby Simon miał rację? Czy mogła wiedzieć coś o tej farbie i czy podejrzewała ją o to
samo? Dlaczego wpatrywała się w lustro, jak Simon w szkło reprodukcji Velasqueza?

- Co właściwie wiem o Stelli? - zamyśliła się, kierując wzrok na ogród. - Powiedziałam

Simonowi, że jej nie zna, ale czy ja sama znam ją na wylot?

Stella towarzyszyła jej od dzieciństwa i przez szkolne lata. Była znacznie starsza, ale

zawsze kojarzyła się Mirandzie z trochę rozpuszczonym, czarującym, szczerym i niezbyt
rozgarniętym podlotkiem. Roześmiana, gdy sprawy szły dobrze - zapłakana i zagubiona, gdy
coś się popsuło. Czy była piękna? Raczej ładna, co nie jest trudne, gdy większość czasu
poświęca się strojom i kosmetykom. Straciła wcześnie pierwszego męża i szybko znalazła
sobie drugiego. Trochę dziwne, że pomimo antypatii do armii i stałych przemieszczeń,
wybrała znów oficera. Kochała Anglię, posiadłość w Mallow, a nade wszystko Roberta.

Mirandzie przyszło nagle na myśl, że miłość Stelli miała w sobie coś fanatycznego. Za

Roberta oddałaby życie, mogłaby kłamać, oszukiwać, zrobić wszystko, gdyby wymagała tego
konieczność. Simon wspomniał, że ludzie są zdolni do różnych rzeczy, gdy zmuszą ich do
tego okoliczności. Wtedy zanegowała ten sąd w odniesieniu do Stelli, ale teraz nie była aż tak
pewna swoich racji. Przecież nawet ptak potrafi kuleć i rozpaczliwie trzepotać skrzydłami,
byle tylko odwrócić uwagę agresora od gniazda.

Czy Stella mogła lękać się o Roberta? Czy ten lęk mógłby być silniejszy niż jej instynkt

samozachowawczy? Jeszcze wczoraj drżała o własne życie i była kłębkiem nerwów. Teraz
nie była bezradną ptaszyną. Zerkała w lustro czujnie i z wyrachowaniem.

- Terpentyna! - przeszło przez myśl Mirandzie. - Kiedy to było? We wtorek wieczorem.

Robert wspominał, że wylał ją sobie przez nieuwagę na spodnie. Terpentyna i zielona farba!
Czyżby pomyślała, że chciał zmyć wtedy jej ślady? Czy wie coś, czy może tylko coś

podejrzewa?

Miranda pomyślała, że raczej to drugie i że Stella na pewno się myli. Robert nie mógł być

uwikłany w zabójstwo Mademoiselle, i to z jednej podstawowej przyczyny. Skąd mógł
wiedzieć, że guwernantka wróci tamtego wieczora na basen? Gdy Lottie spostrzegła
zgubienie misia, był na konferencji. Wrócił przed ósmą, podwieziony przez Marsona. Potem
nie wychodził z domu i był cały czas w towarzystwie Stelli i jej samej.

Ale nawet gdyby jego alibi okazało się niewystarczające i gdyby jakimś cudem był w

tamten wieczór w pobliżu basenu, to też nic by nie znaczyło. Co innego poszlaki, co innego
intuicja. Znała go, jak mało kogo. Był czarującym, atrakcyjnym lekkoduchem, czasami

wpadającym w złość lub w rozdrażnienie. Miranda wolała zdecydowanie słowo „lekkoduch”
niż „słabeusz” i wypędziła to drugie z własnych spekulacji.

Robert nie pasował do roli zabójcy. Gdyby nawet miał powody, zabrakłoby mu

determinacji. Zawsze wybierał kompromisy - jeśli nie z przekonania, to dla czystej wygody.
Kochał Stellę, ale jego uczucie do niej było pozbawione jej fanatyzmu. Wolał brać sprawy
takimi, jakie są, niż wpływać na bieg zdarzeń.

- Ale skoro ja wiem o tym, dlaczego nie wpadła na to Stella? - zastanawiała się Miranda.

Odpowiedź była kwestią chwili. - Stella jest zaślepiona miłością i zamiast rozumować, kieruje
się emocjami.

- Nad czym się tak zastanawiasz, Rando?

- Głos Stelli przeciął niespodziewanie ciszę w pokoju.

- Nad niczym... Pomyślałam sobie, jakie to wszystko powikłane i... - Nie dokończyła. Z

hallu dobiegły głosy i śmiechy. Jeśli to Robert, musiało być później, niż sądziła.

- Mam nadzieję, że w domu znajdzie się kilka butelek piwa - zaniepokoiła się Stella. -

Podejrzewam, że Robert przyprowadził kogoś z pracy. - Miranda odwróciła wzrok od ogrodu
i stwierdziła, że Stella zesztywniała na widok wchodzących do bawialni państwa Leslie i
państwa Page w asyście Roberta.

- Czy mamy w garażu zapasowy kanister benzyny? - spytał od progu Robert, muskając

policzek Stelli. - Andy chciał podwieźć mnie do domu, skończyła się mu nawet rezerwa, więc
zostawiliśmy naszą łajbę pół mili stąd i skorzystaliśmy z łodzi ratunkowej pułkownika Leslie.
Chyba mamy w garażu co najmniej dwa galony?

- Też tak sądzę - przytaknęła Stella.

- Ale najpierw rozbitkowie zwilżą spalone gardła - zaproponował Robert. - Konam za

piwem, choć dżin też dobrze by nam zrobił. Ty, Noro, pewnie wolisz sherry?

- I tak sprawiamy dość kłopotu - odparła pani Leslie, patrząc na Stellę. - Przepraszam za

to najście, ale pani mąż był nieugięty.

Stella zdobyła się na uśmiech i wygłosiła typową w podobnych sytuacjach formułkę.

Nora usiadła na kanapie, a Sally Page przysiadła na poręczy fotela, prezentując przy okazji
swoje imponujące nogi

- To wszystko z naszej winy - tłumaczyła się Stelli. - Wciąż powtarzam staremu, żeby

zrobił coś z tym bakiem, ale on wie lepiej, a potem musimy chodzić po prośbie!

- Nonsens - mruknął Andy. - To zdarzyło się tylko raz. Wtedy, gdy mieliśmy wyciek. Nie

mam pojęcia, co stało się dzisiaj. Dwa dni temu zatankowałem do pełna. To te twoje
przejażdżki z prywatki na prywatkę tak pożerają nam paliwo.

- Paliwo pożera ten przedwojenny, kupiony z piątej ręki grat. Tłumaczę mężowi, że co

tanie, to drogie - wyjaśniła rozbrajająco Stelli. - Chyba zgodzi się pani ze mną?

Stella miała ochotę zapaść się pod ziemię, ale z opresji wyratowało ją nieoczekiwane

entree Harrye’ego Marsona.

- Witam, o zdrowie pytam! - rzucił rymowanką od drzwi. - Zdaje się, że zakłóciłem wam

party? - zreflektował się.

- Wręcz przeciwnie - odparł gościnnie Robert. - To tylko improwizacja. Nie pogardzisz

piwem?

- Nawet dwoma - oświadczył Marson. - Elza przysłała mnie tutaj po coś do czytania -

zwrócił się do Stelli. - Jakieś czasopisma, powieścidła? Ułożyłem biedaczkę do snu, ale licho
to wygląda.

- Poszukam czegoś odpowiedniego - uspokoiła go Stella.

- Serdeczne dzięki - odparł Marson i podniósł napełnioną piwem szklankę. - No to za

zabójców! - wzniósł toast. Wysączył piwo i nie zwrócił uwagi na ciszę, która nagle
zapanowała w bawialni.

Miranda rozejrzała się dyskretnie. Sally Page przestała kołysać nogami. Nora Leslie nie

spostrzegła, że popiół z papierosa spada na jej sukienkę. Andy Page ścisnął szklankę tak
mocno, że omal nie skruszył szkła. Pułkownik Leslie skrzywił się, jakby podano mu potrawę,
której nie wybrał z karty dań. Stella spojrzała z przerażeniem na Roberta, a on, odrzucając jej
spojrzenie, zacisnął na moment wargi.

Kłopotliwą ciszę przerwała Nora.

- Sally, wylewasz sherry na fotel!
Sally Page zerwała się jak ukłuta. - Och, jak mi przykro, pani Melville! - Wydobyła z

torebki papierową chusteczkę i zaczęła intensywnie wycierać plamę.

- Nie przejmuj się tym, Sally - zażartował Robert. - Szkoda chusteczki, a jak wywiercisz

w tapicerce dziurę, obciążymy cię kosztami.

Sally zachichotała i cisnęła chusteczkę w stronę kominka. Wszyscy docenili żart Roberta

i wrócili do konwersacji. Wszyscy z wyjątkiem Mirandy.

Zauważyła, że gdy Harry Marson wygłupił się ze swoim toastem, państwo Page zamarli.

Musieli wiedzieć o śmierci Mademoiselle, a od kogo, jeśli nie od państwa Leslie? Teraz
gawędzili wesoło, ale w ich głosach wyczuwało się coś sztucznego. A więc wiedzieli już

rano!

Miranda pomyślała, że igrają z ogniem i włączyła się do rozmowy.

- Może wrócimy do trzeciego morderstwa? - zaproponowała.
Siedem twarzy skierowało się w jej stronę, jak za pociągnięciem sznurka w kukiełkowym

teatrzyku. Wszystkie twarze były blade, a usta zaciśnięte.

- Przestań, Mirando! - wyszeptała Stella.

- Dlaczego? Przecież tak naprawdę wszyscy myślimy o tym samym?

- Uspokój się, kochanie - powiedział Robert. Wstał i objął ją ramieniem. - Wiem, co

przeszłaś, a nam też nie jest łatwo.

- Co przeszłam, to moje, i nie histeryzuję. Dziwię się tylko, że można popijać piwo i

żartować po takich wydarzeniach.

Robert usiadł i na przekór Mirandzie napełnił swoją szklankę.

- Wszyscy przeszliśmy swoje - powiedział po namyśle. - Przesłuchiwano nas wspólnie i

na osobności. Jesteś za młoda, by wiedzieć, że czasami takie rzeczy trzeba odreagować. Nikt

nie chowa głowy w piasek, ale mamy już tego serdecznie dość. A więc prześpij się,
odpocznij, a my jeszcze trochę pogawędzimy.

- Dobrze powiedziane - przytaknął Harry Marson. - Mnie też pęka głowa i mam ochotę

dobrze się wyspać. Jeśli Bóg da, a kapusie mi w tym nie przeszkodzą.

Dopił piwo i zapadł w fotel.

- Przepraszam - powiedziała Miranda. - Chyba jednak jestem rozstrojona. Nie to miałam

na myśli... - Nie dokończyła, choć bardzo ją korciło.

- Piwo stygnie, Harry - rzucił żartem Robert.

- Wytrzyma w lodówce - mruknął Marson. - Pora do domu.
Stella przyniosła czasopisma i książkę dla Elzy i wszyscy przyznali rację pomysłodawcy.

Harry i państwo Leslie wyszli przez ogród, a Robert, Andy i Sally ruszyli do garażu w

poszukiwaniu kanistra.

Pułkownik wyszedł ostatni. Zatrzymał się w hallu i próbował pocieszyć Mirandę: - Głowa

do góry, panno Brand. Ten Lang i jego niemieccy odpowiednicy mogą demonizować sprawy.
To mógł być nieszczęśliwy wypadek. Mademoiselle wjechała rowerem na basen, bojąc się
zostawić pojazd przed bramą. Podjechała nad wodę, nie opanowała kierownicy i poszła w
wodę. Spadając, mogła uderzyć głową w krawędź pływalni. Jeśli nawet nie straciła
przytomności, mogła zaplątać się w słomę, a wtedy nie miała szansy, żeby wypłynąć na
powierzchnię. Pech, że ten Kroll nie zauważył jej wcześniej... albo później, już po naszym

wyjeździe. Wszystko przez niego. Trochę i przez nas, bo to my zaprosiliśmy wtedy panią na
pływalnię. Czuję się współwinny...

- Niepotrzebnie - powiedziała Miranda, siląc się na uśmiech. - Nieważne, czy był to Kroll,

czy sam burmistrz Berlina z żoną i potomstwem. Mademoiselle była guwernantką Lottie i
mieszkała pod jednym dachem z Robertem, Stellą... no i ze mną.

- Ma pani rację, ale trochę nieprzyjemnie to wyszło - pokręcił głową Leslie. -

Zapomniałem na śmierć o tym kanistrze!

Stella i Robert odprowadzili gości do furtki, a Miranda wróciła do bawialni. Pokój

wydawał się teraz ciepły i zaciszny, a tylko zza okna dobiegały głosy Marsona i Nory Leslie.

Miranda przypomniała sobie o przyniesionych przez Elzę bzach. Zdążyły przywiędnąć i

poczuła wyrzuty sumienia, że w porę nie zmieniła im wody. Podniosła wazon i gdy płatki
opadły jej na ręce, pomyślała z irytacją, że pani Marson mogła wpaść na lepszy pretekst

penetrowania domu Melville’ów. Przecież z własnego okna widziała, że pod ich płotem rosną
kępy dzikiego bzu.

Schyliła się, żeby podnieść z podłogi zwiędłe płatki i powstrzymała dłoń tuż przy

kominku. Uniosła się powoli, zapomniała o płatkach i usiadła na kanapie, próbując zebrać
myśli. Ta podłoga i kominek kojarzyły się jej z czymś, co wydarzyło się nie tak dawno temu.
Z czymś, czego była świadkiem, ale co wydawało się tak nieistotne, że wtedy nie poświęciła
temu uwagi. Siedziała i absurdalna myśl zaczęła kiełkować w jej mózgu...

Analizowała drobne szczegóły ostatnich dni, które zaczynały teraz pasować do siebie jak

części dziecięcej układanki.

Pomyślała, że wszystko to przypominało lustro. Obraz prawdziwy, ale prawa i lewa

strona odwrócone w odbiciu.

- Simon też patrzył w lustro. Nie... Simon był zbyt chytry, żeby się na to nabrać,

chociaż... kto wie? - Miranda znów toczyła w myślach dyskusję. - Jeśli śmierć Friedel była
nieporozumieniem, w ogrodzie miała jednak zginąć Stella. Diamenty i przesyłka wręczona na
cmentarzu Elzie Marson tylko zaciemniły sprawę. Były kamuflażem, który zatarł prawdziwy
trop. A czego nie zatarł, zatarła śmierć Mademoiselle. Coś się skończyło, ale coś innego ma
dalszy ciąg.

Pomyślała, że musi - i to jak najszybciej - powiedzieć o tym Simonowi.
W hallu panowała cisza i tylko z kuchni dobiegały odgłosy krzątaniny Frau Herbach

przygotowującej lunch.

Miranda wbiegła do hallu, dopadła telefonu i wykręciła numer Simona.
Obcy głos odpowiedział, że kapitan Lang jest nieobecny i że nie wiadomo, kiedy wróci.

Ktoś poprosił o nazwisko rozmówcy i o pozostawienie wiadomości. Miranda przedstawiła się,
ale nie zdążyła powiedzieć, o co chodzi, bo usłyszała z ogrodu głos Roberta.

- Proszę powiedzieć, że to bardzo pilne! - rzuciła do słuchawki i natychmiast odłożyła ją

na widełki.

Rozdział 17

Popołudnie wydawało się nie mieć końca, a Simon nie telefonował.
Stella kartkowała żurnale, Miranda próbowała skupić się na lekturze książki, ale

rozpraszała ją przedpołudniowa koncepcja. Powtarzała sobie w myślach, że to nie ma sensu i
że trzeba porozmawiać z Simonem, a on rozważy to wszystko na chłodno.

Telefon zadzwonił o wpół do czwartej. Miranda zerwała się i odłożyła książkę. Stella

zaproponowała, że sama odbierze, ale Miranda była szybsza.

Dopadła słuchawki w hallu, ale to nie był Simon Lang.

- Kto telefonował? - spytała po jej powrocie do bawialni Stella.

- Nikt. Pomyliłyśmy telefon z dzwonkiem do drzwi. Jedno z dzieci Wilkinów pytało, czy

nie wiemy, gdzie jest Wally.

- Pewnie znów zakradł się do Lawrence’ów i bawi się z Lottie.

- Też tak powiedziałam - przytaknęła Miranda i nagle przeszedł ją dreszcz. - Wally?

Dlaczego go szukają? Czyżby i na niego przyszła kolej? - Przypomniała sobie mętną wodę
basenu i pomyślała, że tym razem nie wytrzyma. - Nie... Każdy, byle nie Wally! - krzyczała w
myślach.

- Ci Niemcy są okropni - wyrwała ją z zamyślenia Stella. - Niby uzdolniony technicznie

naród, a nie potrafią zakładać dzwonków do drzwi, które nie myliłyby się z telefonami. Żeby
już wreszcie być w domu! W Mallow kwitną już pewnie żonkile i pierwiosnki...

Wyszła z bawialni. Słychać było, jak zatrzaskuje za sobą drzwi sypialni, próbując

opanować szloch.

O czwartej Miranda znowu zadzwoniła do Simona. Ten sam obcy głos poinformował ją,

że kapitan Lang jeszcze nie wrócił, ale wiadomość zostanie mu przekazana.

O piątej pojawił się Robert. Oznajmił bez entuzjazmu, że zje coś szybko, bo czeka go

długi wieczór. Dowódca północnej grupy wojsk brytyjskich zwołał pilną konferencję w

sprawie „sojuszniczej strategii na Kontynencie”.

- W tym całym galimatiasie zupełnie zapomniałem wam o tym powiedzieć - dodał. -

Nasiadówka zaczyna się przed ósmą i nie sądzę, żebym wrócił przed jedenastą, więc nie
czekajcie na mnie z kolacją.

- Pojedziesz naszym wozem, czy ktoś cię podrzuci? - spytała Stella.

- Brakowałoby tylko, żebym wypalał naszą benzynę! - żachnął się Robert. - Od czego

mamy służbowe volkswageny? - Przykro mi, kochanie - dodał, całując dłonie Stelli. -
Myślisz, że to miłe zostawiać was same w domu? Na szczęście mój ordynas podobno już
wrócił do zdrowia i od jutra będę miał pewność, że nic wam nie grozi. Ten Davis to kawał
chłopa i nie chciałbym być w skórze niepożądanych wieczornych gości.

- Dbaj o Stellę, Rando - powiedział trochę żartem, trochę poważnie, opierając dłonie na

jej ramionach.

- Będę na posterunku - odwzajemniła się podobnym tonem.

- Ty też jesteś w nie najlepszej formie - dodał, patrząc jej w twarz. - Niezłe

zafundowaliśmy ci wakacje.

- Przestań, Robercie - pocieszyła go, patrząc w bok. - Któż mógł to przewidzieć? Zresztą -

jak znam siebie - nawet gdybym wiedziała, co się szykuje, jeszcze bardziej upierałabym się
na ten wyjazd. Człowiek mądrzeje z wiekiem i dopiero teraz wiem, że powieści kryminalne to

nie to samo, co prawdziwe morderstwa.

- Obiecuję wam podróż statkiem do Anglii i wakacje na wsi. Tam przynajmniej konstable

ścigają urwisów, którzy podłożyli kaznodziei pineski na ambonę przed niedzielnym

gniewnym kazaniem.

Ucałował czule Mirandę i zniknął w mroku.

- Chyba zmarzłaś? - spytała drżącą Stellę. - Polecam gorącą kąpiel i ciepłe łóżko.

- Nie jest mi zimno. Po prostu boję się i nie mogłabym zasnąć. - Przekręciła klucz w

zamku i zasunęła oba rygle. Miranda spostrzegła drżenie jej rąk i bladość twarzy. Stella
musiała to zauważyć, bo zdobyła się na uśmiech.

- Wiem, że to głupie, ale teraz czuję się bezpieczniej. Robert pozamykał tylne drzwi i

okna tak dokładnie, że nawet kot by się nie prześliznął. Szkoda, że nie uprzedził mnie o tej
konferencji. Zaprosiłabym kilka osób na brydża.

- Nigdy za późno - zaproponowała Miranda. - Możemy wpaść do państwa Leslie i

zaproponować im kilka robrów.

- Nie wyszłabym za nic do ogrodu! - zadrżała Stella. - Ciebie też nie wypuszczę z domu.

Zresztą pułkownika pewnie też wezwano na konferencję, a w trójkę gra się kiepsko,
zwłaszcza z kimś takim, jak jego małżonka. Lepiej zapalmy wszystkie światła w bawialni i
posłuchajmy radia.

Gdy włączyły lampy, bawialnia wydała się Mirandzie większa i mniej przytulna. Radio

też okazało się kiepskim pomysłem. Kręciły gałką, ale repertuar był mało krzepiący:

kakofonia kompozycji modnego awangardzisty, słuchowisko o wymuszaniu okupu w

nowojorskich dokach, czytane przez lektora „Zabójstwo przy Rue Morgue”, bieżące
wiadomości, no i słowotok podnieconych spikerów paplających w zależności od stacji po
francusku, niemiecku, włosku i rosyjsku.

Stella wyłączyła radio i desperacko sięgnęła po książkę. Nie miała ochoty na rozmowę,

ale Miranda dostrzegła, że machinalnie przerzuca kartki, a tak naprawdę patrzy nieobecnym
wzrokiem w bliżej nie określone miejsce. Był to wzrok, od którego bawialnia zrobiła się

jeszcze mniej bezpieczna i przytulna.

Po wyjściu Roberta dom był pusty, ale Mirandę nie opuszczało wrażenie, że nie są w nim

same. Zupełnie jakby śledziła je dodatkowa para oczu. Nie potrafiła określić, czy złudzenie
wywoływał ogród za oknem, czy może zamknięty na cztery spusty hall. Nie potrafiła też
umiejscowić rzeczywistych - a może i nie - odgłosów. Postanowiła wziąć się w garść, bo jej

czujność zaczęła chyba udzielać się Stelli, której palce zaczęły coraz pospieszniej przerzucać

stronice książki.

Czy Stella czuła to samo, co i ona? Czy przed jej oczami majaczył identyczny widmowy

kształt, którego doświadczyła przed południem? Gdzie się podział Simon i dlaczego nie
telefonuje? Czy przekazano mu informację? Jeśli tak, musiało zatrzymać go coś bardzo
pilnego. Na przykład Wally! Czyżby Simon szukał chłopaka i czy mały urwis naprawdę
zniknął?

Poczuła, że jej dłonie drżą, jak dłonie Stelli. Pomyślała, że jeszcze chwila, a obie zwariują

w tej bawialni. Popatrzyła kątem oka na Stellę, próbowała posłać nawet jej uśmiech, ale nic z
tego nie wyszło.

Stella upuściła książkę na podłogę i wstała gwałtownie. - Nie mam dziś głowy do lektury

- wyrzuciła, jak automat. - Może poszydełkuję. To przynajmniej uspokaja! - Wyszła z
bawialni, pozostawiając nie domknięte drzwi.

Miranda też odłożyła książkę i zastanowiła się, czy nie powinna jeszcze raz

zatelefonować do Simona. Ale co by to dało?

Usłyszała dobiegające z hallu kroki Stelli. Wydawało się jej, że drzwi bawialni odchylają

się i że pozostawiona na parapecie okna gazeta szeleści w przeciągu. Wstała, zagryzła wargi i
sięgnęła po papieros. Rzadko kiedy paliła, ale teraz papieros wydawał się być środkiem
uspokajającym. Zupełnie jak szydełkowanie dla Stelli.

Telefon zadzwonił tak ostro, że wypuściła paczkę z dłoni, rozsypując papierosy na

dywanie.

Pomyślała z ulgą, że to Simon i pobiegła w stronę hallu, ale Stella była wcześniej przy

aparacie

- Tak... Słucham?
Miranda stała w drzwiach, czekając, aż Stella odda jej słuchawkę, ale to chyba nie był

Simon.

- Nie dosłyszałam? - padło z hallu. - Ach, teraz przypominam sobie. - Zapadła cisza i

Miranda pomyślała, że może jednak wypadałoby dyskretnie przymknąć drzwi bawialni.
Powstrzymywał ją od tego nienaturalnie podniecony głos Stelli.

- Wykluczone! Teraz nie mogę!... Czemu nie jutro? Przecież mówię, że nie o tej porze...

Czy jest tam Robert? Chciałabym z nim porozmawiać... Tak, rozumiem.

Chwila ciszy i znów rozległ się jeszcze bardziej paniczny głos Stelli:

- A skąd mam wiedzieć, kto dzwoni? Aha... dobrze... zaraz to sprawdzę.
Słuchawka opadła, a szelest kartek wskazywał, że Stella wertuje pospiesznie książkę

telefoniczną.

- Tak... teraz wszystko jasne - odezwała się po chwili. - Oczywiście, że przyjadę, ale

musiałam się upewnić... Zaraz tam będę!

Rzucona na widełki słuchawka i szybkie kroki wskazywały, że dzieje się coś niedobrego.

Obawy Mirandy potwierdziło rozbiegane spojrzenie i przyspieszony oddech Stelli.

- Muszę natychmiast jechać! Wrócę niedługo. Przepraszam, że cię zostawiam. Zadzwoń

do Lawrence’ów, albo do kogokolwiek, jeśli nie chcesz być sama!

- Gdzie jedziesz? Kto dzwonił? Co się dzieje, Stello? - Miranda nie potrafiła zapanować

nad własnym głosem.

- Pułkownik Cantrell. Mówił, że musi natychmiast widzieć się ze mną. Powiedziałam, że

może jutro, ale kazał mi przyjechać natychmiast. Mówił, że jest tam Robert i kapitan Lang, a
ja mam wsiadać w samochód i jechać bez zwłoki.

- Ale dokąd i po co? Nie mów, że znowu znaleźli czyjeś zwłoki!

- Przecież mówię ci, że nic nie wiem! Wrócę niebawem.
Stella przebiegła przez hall i wpadła do szatni. Sięgnęła po tweedowy żakiet, przez chwilę

mocowała się z rękawami, a potem wymacała drżącymi dłońmi wiszące na haczyku klucze
garażu.

Miranda, widząc, że Stella nie potrafi nawet uporać się z guzikami żakietu, chwyciła ją za

ramię.

- Nie możesz jechać w takim stanie! Czemu oni tutaj nie przyjadą? Nie możesz jechać

sama o tej porze!

- Muszę. Wszystko będzie dobrze. Jest tam Robert!

- Nigdzie nie pojedziesz! - zaprotestowała Miranda, ale Stella była już przy drzwiach.

- A jeśli już musisz, nie pojedziesz sama - dodała z desperacją Miranda.

- Dziękuję, Rando - powiedziała Stella z mieszaniną ulgi i niepokoju. - Dziękuję, ale to

nie ma sensu. Robert miał rację. Zafundowaliśmy ci i tak dość emocji, więc zamknij od
środka drzwi i nie wychodź z bawialni do mojego powrotu.

- Dość tych bzdur! - zdecydowała stanowczo Miranda, wkładając palto. - Jedziemy razem

albo obie zostajemy w domu. Przecież obiecałam coś Robertowi. Przydałaby się nam latarka.

Tak, ale...

- Żadne ale i przestań się upierać, bo szkoda na to czasu. Zresztą, nie zostałabym w tym

domu sama nawet przez minutę.

- Twoja wola! - zachichotała histerycznie Stella. Odsunęła rygle i Miranda poczuła

powiew wiatru. Zaskoczyło ją to, bo przecież Stella nie zdążyła jeszcze otworzyć drzwi.
Spojrzała w bok i spostrzegła, że okienko przy drzwiach jest uchylone. Była to wąska,
biegnąca wzdłuż framugi drzwi szyba z mocnego szkła, osadzona w stalowej ramie. Pewnie
była kiedyś dodatkowym zabezpieczeniem domu. Gospodarze i gosposia widzieli przez nią,
kto naciska dzwonek. Jeśli był to listonosz lub doręczyciel, przyjmowali przez szparę
przesyłki. Frau Herbach zachowała ten zwyczaj. Mirandzie wydawało się to zawsze
absurdalne, ale była Brytyjką, a kucharkę ukształtowała Trzecia Rzesza.

Okienko było uchylone, chociaż po wyjściu Roberta było na pewno zablokowane od

wnętrza domu. Stella sprawdzała wszystkie zamki i zasuwki. Frau Hebrach wyszła wcześniej,
a więc kto mógł otworzyć okienko?

Ktoś, kto chciał sięgnąć przez nie dłonią do wewnętrznej zasuwy... Nonsens! Przecież

okienko otwierało się w lewo i ten ktoś musiałby mieć ręce koszykarza. Chyba, że szukał
zasuwy na ślepo i po omacku...

Stella uporała się z ryglami i spojrzała przerażonym wzrokiem na Mirandę.

- Na co tak patrzysz?

- Na to okienko. To ty je otworzyłaś?

- Nie, musiał otworzyć je ktoś inny.

- Było zamknięte, gdy Robert wychodził.

- Może zasuwkę wyrwał wiatr? O co ci chodzi, Rando?

- O nic. Poczekaj chwilę. Zamknij drzwi. Zaraz tu będę - rzuciła i wbiegła do hallu.

- Gdzie pędzisz? - zawołała histerycznie Stella.

- Idę po rewolwer Roberta.
Po chwili wróciła, z trudem trzymając przydziałową broń w drżącej dłoni.
Stella omal nie zemdlała na ten widok. - Po co ci to? - wyszeptała.

- Na wszelki wypadek. Możemy przynajmniej kogoś tym postraszyć.
Stella spojrzała na broń, potem na twarz Mirandy i znów wybuchnęła histerycznym

śmiechem: - Przecież nawet nie umiemy się tym posługiwać!

- Ten ktoś może pomyśleć, że umiemy - pokrzepiła ją niepewnym głosem Miranda. - Co

za sztuka nacisnąć spust? Zawsze możemy powiedzieć, że działałyśmy w obronie własnej.

Ruszamy, Stel!

Bzy przy wejściu do garażu były gęste i pachniały cmentarzem. Stella poświeciła latarką i

próbowała trafić kluczem w zamek. Coś zaszeleściło w krzakach. Miranda zacisnęła szczęki i

wmawiała sobie, że to tylko wiatr.

- Szybciej, Stel! - szepnęła, odwracając się w kierunku bzów i ściskając w dłoni broń

Roberta.

- Nie popędzaj mnie... Robię, co mogę! - Stella uporała się z zamkiem i zawiasy drzwi

garażu skrzypnęły.

W ciemności trzasnęła znów gałązka, a za murem garażu przesunął się cień. Tym razem

na pewno nie był to cień kępy bzów...

Stella wsiadła do wozu, włączyła stacyjkę i wyjechała z mroku. Warkot silnika stłumił

dobiegające z ciemności szmery.

- Wskakuj, Rando! - popędziła ją. Wyjechała na drogę i natychmiast wcisnęła gaz do

dechy.

Ruszyły ostro. Gdy umilkł warkot silnika, z mroku wyłoniła się przyczajona za

ogrodzeniem sylwetka. Ktoś wszedł do ogrodu, przyjrzał się uchylonemu oknu przy

wejściowych drzwiach i szybko wślizgnął się do środka. Skorzystał z roztargnienia Stelli,
która zapomniała zamknąć wejście na klucz.

W domu panowała niezmącona cisza i tylko przypadkowy, obdarzony dobrym słuchem

przechodzień mógłby usłyszeć podnoszenie słuchawki i zgrzyt tarczy telefonu.

* * *

Miranda wskoczyła do wozu i przez chwilę dyszała, jak maratończyk po biegu. Dłonie

miała spocone, a wilgotna kolba pistoletu ciążyła niczym młyński kamień. Wytarła broń w
palto i położyła ją w zasięgu ręki.

Od momentu, gdy wyjechały z domu, jej mózg znów pracował analitycznie, na

najwyższych obrotach, ale na żadne z dziesiątek nasuwających się pytań nie było

jednoznacznej odpowiedzi.

- Kto i dlaczego otworzył okienko? Czy w bzach przy garażu krył się człowiek, czy tylko

hulał wiatr, lub buszował kot? - rozważała bezgłośnie. - Czemu pułkownik Cantrell wezwał
tylko Stellę, a pominął mnie? Czy był to na pewno Cantrell, czy może ktoś, kto chciał
wywabić z domu Stellę? Przecież głos łatwo podrobić...

- Skąd wiesz, że to był Cantrell? - Miranda przerwała milczenie.

- Nie byłam pewna i dlatego powiedziałam, że oddzwonię i sprawdzę numer - odparła

Stella, tracąc przez chwilę panowanie nad kierownicą.

- A teraz jesteś pewna?
Stella przytaknęła i skoncentrowała się na drodze. Ale Miranda miała nadal wątpliwości.

- Jeśli tym kimś nie był mimo wszystko pułkownik Cantrell - rozmyślała - ale ktoś, kto

chciał wyciągnąć Stellę z domu, to dlaczego zadawał sobie aż tyle trudu z okienkiem? Chyba,
że nie chodziło mu o wyjście Stelli, a o własne wejście do domu!

...Ale czemu miałby tam wchodzić pod nieobecność Stelli? Dlatego, że chciał zabić nie ją,

tylko...

To było koszmarne, ale logiczne. Czyżby, wyjeżdżając niespodziewanie ze Stellą, zepsuła

czyjś misterny plan?

Przymknęła oczy, chcąc odpędzić prześladujące ją od tygodnia obrazy. Nie uciekały, a

uchylone okienko w hallu dalej przywodziło niejasne skojarzenie.

Z okienkiem było coś nie tak. Nerwy... Wszystko przez te nerwy! Opanowała je i nagle

wszystko stało się tak jasne, że już miała krzyknąć, lecz głos uwiązł jej w krtani.

Spojrzała w przednią szybę. Zorientowała się, że Stella wyłączyła przednie reflektory i

wjechała w cienistą, oświetloną rzadko stojącymi lampami podmiejską ulicę.

Domy po obu stronach były nie zamieszkane, a berlińskie światła migotały przez

ciemność spoza nocnego pustkowia wymarłej dzielnicy.

Samochód zatrzymał się i zanim Stella wyłączyła światła pozycyjne, Mirandzie udało się

rozpoznać zardzewiałą bramę willi.

Silnik umilkł, tablica rozdzielcza zgasła i teraz siedziały w ciszy i w ciemności.
Po chwili Miranda usłyszała uchylające się drzwi wozu. Stella wyszła na zewnątrz. W

świetle odległej ulicznej lampy jej blond włosy przypominały teraz dogasającą aureolę.

Miranda opanowała się i wysiadła z samochodu. Chciała przywołać Stellę, ale z jej ust

wydobył się tylko szept: - To chyba dom Ridderów?

- Wiem. Tu kazali mi przyjechać. Ani żywej duszy - dodała szeptem, patrząc na boki.

- Zwiewamy, Stel! - szepnęła Miranda. - To pewnie podstęp lub prowokacja!

- Nie sądzę. Cantrell kazał mi wejść do środka. Powiedział, że tam wszystko mi wyjaśnią.

Ty możesz oczywiście zostać, jeśli się boisz.

- Pójdziemy razem! - zadecydowała Miranda. - Poczekaj tylko, aż znajdę w wozie

rewolwer Roberta. Gdzie się to cholerstwo zapodziało? - zaklęła, myszkując na przednim

siedzeniu.

- Mam go przy sobie - wyjaśniła równie panicznym szeptem Stella.
Żelazna brama skrzypnęła. Weszły i przystanęły bez tchu w potęgującym mrok cieniu

krzewów. Niebo nad Berlinem rzucało nieco światła, ale przemykające po nim chmury
nadawały opuszczonej rezydencji jeszcze bardziej upiorny wygląd. Wiatr w krzakach też robił
swoje i Stella wczepiła się kurczowo w rękaw palta Mirandy.

- Idziemy - wyszeptała po chwili.
Ruszyły ścieżką i po trwającej w nieskończoność chwili dotarły do porośniętych

zielskiem stopni wejściowych drzwi. Miranda wyczuwała za każdym krzakiem ukrytego
człowieka, ale wmawiała sobie, że to tylko wyobraźnia.

Ruszyła pierwsza i teraz słyszała już tylko bicie własnego serca oraz oddech podążającej

za nią Stelli. Widziała zarys drzwi, ponieważ księżycowa poświata odbijała się w kawałkach
okiennego szkła, którymi pokryte były stopnie. Dalej była ciemność i trzeba było poruszać się

po omacku.

Wyczuła palcami porcelanową płytkę i pomyślała, że to pewnie dawny dzwonek domu

państwa Ridderów.

Przemknęło jej przez myśl, że naciśnięcie dzwonka obudzi ukrywające się wewnątrz

demony. Wyobraziła sobie Frau Schumacher alias Mademoiselle Beljame, spoglądającą

martwym okiem przez wybite okienko przy drzwiach.

Okienko przy drzwiach!
Zamarła w bezruchu, a części układanki ułożyły się nagle w logiczną całość.

- Przecież okienka przy drzwiach wejściowych otwierają się tylko od wewnątrz! -

przypomniała sobie. - A więc tamto mogła otworzyć tylko...

- Stello, czy to ty je otworzyłaś? - spytała, odwracając się w stronę stopni. - Okienko w

naszym domu! Otworzyłaś je, żeby sięgnąć do dzwonka!

Odpowiedzią był ciemny przedmiot w ręku Stelli. Jej ręka już nie drżała, a ciemny

przedmiot był rewolwerem Roberta.

Miranda uniosła wzrok i zobaczyła zupełnie obcą twarz. Białą maskę, tygrysie oczy i

zaciśnięte szczęki. Widziała już kiedyś taką nienawiść w kobiecej twarzy. Wtedy była to Nora
Leslie. Za każdym razem wzrok mówił to samo: zabiłabym!

Ale Stella, zamiast wystrzelić, wybuchnęła perlistym, zimnym jak stal śmiechem,

odbitym przez echo pustej rudery.

- Sama mi to podsunęłaś, Rando. Myślałaś, że dzwoni telefon? Mogłam i tak zrobić, ale

na słuchawce zostawia się ślady. Poza tym nie dałabym rady wynieść z domu twoich zwłok.
Dzwonek do drzwi był lepszym rozwiązaniem... Znam cię dobrze i wiedziałam, że nabierzesz
się na ten numer, bo zawsze lubiłaś podsłuchiwać cudze rozmowy telefoniczne. Gdybym
powiedziała ci tylko, że obie mamy gdzieś jechać, zaczęłabyś coś podejrzewać. Ale
przyznasz, że telefon i mój przerażony głos był dobrym haczykiem. Pojechałyśmy, no i
jesteśmy na miejscu.

Głos Stelli miał w sobie coś z przechwałek dziewczynki, której udało się samodzielnie

przyszyć guzik, ale Mirandzie wcale nie było do śmiechu. Patrzyła osłupiała na białą maskę i

czarny rewolwer.

Milczenie Mirandy musiało rozwścieczyć Stellę, pragnącą jeszcze przez chwilę

kontynuować monolog.

- Myślałaś, że jesteś taka cwana? Przyznaj, że tak myślałaś. Wkradłaś się do naszego

samochodu, szukając niby torebki, a tak naprawdę chciałaś sprawdzić licznik. Panna Brand

zawsze miała „pamięć do liczb”! Do barw też, więc z pewnością połapała się, że zostawiłam
ślady zielonej farby na klamce garażu. Śledziłaś mnie w moim własnym domu, bo chciałaś
zabrać mi Roberta. Widziałam, jak całowaliście się, gdy tylko odwróciłam głowę! Nieźle to
wykombinowałaś, ale trafiła kosa na kamień. Robert nie będzie ani twój, ani tej długonogiej
dziwki, Sally Page! Gdy zdobędę pieniądze, wykupię go z armii i będę miała go tylko dla
siebie. A ty znikniesz i wszyscy pomyślą, że nawiałaś, bojąc się aresztowania!

Łapała oddech, a Mirandzie przyszło na myśl, że z całego tego monologu rozumie tylko

jedno zdanie.

- Zielona farba? - wyjąkała. - A więc to ty?

- A jak myślałaś? - spytała Stella, znów tonem niedocenionej dziewczynki. - Załatwiłam

ją kluczem francuskim i wrzuciłam do basenu. Miałam do tego prawo! - zapiszczała. -
Przecież chciała mnie zabić i przywłaszczyć sobie cały łup. Zasłużyła sobie na taką śmierć!

- Pieniądze... Jakie pieniądze? - spytała tępym głosem Miranda.

- Diamenty... Diamenty ukryte w tym domu. Właśnie dlatego przywiozłam cię tutaj.

Dobrze, że wzięłaś ze sobą ten rewolwer.

Znów zachichotała, a broń zadrżała w jej dłoni. Miranda zaryzykowała krok w przód.

- Nawet o tym nie myśl - warknęła Stella. - W tył zwrot i jazda do środka! - rozkazała.

- Z tej odległości trafi każdy, więc nic nie kombinuj.

- Chyba oszalałaś, Stel. Pamiętasz, co mówił pułkownik Leslie? Mówił, że te stropy

ledwo się trzymają i że...

- Powiedziałam, jazda do środka!
Głos Stelli był równie obcy jak wyraz jej twarzy i Mirandzie pozostało tylko zanurzyć się

w spowitą ciemnością sień. To wszystko było absurdalnym snem, bo przecież nic takiego nie
mogło się zdarzyć w rzeczywistym świecie.

Rzeczywisty był tylko metal przytknięty do pleców Mirandy, idącej przed siebie w

wiązce światła latarki, którą Stella trzymała w lewej dłoni. Przeszły przez jeden, potem drugi
korytarz i znalazły się w pomieszczeniu oświetlonym księżycową poświatą wpadającą przez
wyrwę w suficie. Potem ruszyły gdzieś w dół. Wyglądało to na piwnicę, a właściwie na
szereg rozgałęziających się piwnic.

Potykały się o kawałki cegieł i gruz, aż wreszcie doszły do kolejnych, prowadzących w

górę schodów. Echo i chrzęst rumowiska pod stopami sugerowały, że w ślad za nimi podążają

kroki zwiadowców poruszających się w ciemności z indiańską sprawnością.

Dotarły do pomieszczenia u stóp kolejnych schodów. Gdzieś z góry sączyło się nocne

światło, ale zalegającą dokoła ciemność rozjaśniał tylko snop latarki Stełli.

- A teraz dawaj bransoletkę - usłyszała Miranda. - I nie waż się odwracać!
Ostatnie słowa odbiły się echem, któremu towarzyszył podejrzany odgłos trzeszczących

stropów.

Próbowała rozpaczliwie rozpiąć zatrzask, ale instynkt samozachowawczy przywrócił jej

w miarę opanowany głos:

- Jeśli naciśniesz spust, zginiemy tu obie, Stello. Stropy zawalą się i będziemy żywcem

pogrzebane. Nie tylko ja. Ty też!

Marnowała słowa. Stella wpadła w stan, w którym nie przyjmuje się już racjonalnych

argumentów.

- Tracisz czas... Przestań mnie straszyć i dawaj bransoletkę! - krzyknęła, nie panując nad

głosem.

Mirandzie przeszło przez myśl, że oddając Stelli bransoletkę mogłaby wytrącić jej z dłoni

latarkę. W ciemności Stella nie trafiłaby nawet we własny palec, a to stwarzało pewną szansę.

Próbowała skoncentrować się, ale zawiodły ją nerwy. Zdjęła posłusznie bransoletkę i

podała ją za siebie.

- Teraz pod ścianę! - rozkazała Stella.
Miranda ruszyła przed siebie, ale coś nakazało jej wykonać zwrot i spojrzeć w blask

latarki.

- Nie odwracaj się! - krzyknęła Stella. - Nie patrz mi w oczy! - Krzyk przeszedł

niespodziewanie w bek przyłapanego na gorącym uczynku dziecka. - To wszystko przez

ciebie... Czemu szpiegowałaś mnie w domu... Czemu dostawiałaś się do Roberta... Czemu

przez ciebie musiałam zabić Mademoiselle... Czemu mam przez was wisieć? Sama tego
chciałaś!

Uniosła drżącą ręką rewolwer, a Miranda, żegnając się z życiem, spostrzegła, że mrok za

plecami Stelli nabiera jeszcze mroczniejszych kształtów.

Kształty były ludzkie, a więc odgłos kroków mógł być nie tylko przesłyszeniem.

- Diamenty są moje, a ty... ty też nigdy stąd nie wyjdziesz! - wybełkotała Stella.

Wycelowała, ale nie zdążyła nacisnąć na spust, bo czyjaś dłoń unieruchomiła jej przegub.

- Pozwoli pani, że wezmę tę zabawkę, Mrs Melville - powiedział delikatnie Simon Lang.
Stella pisnęła jak schwytany w sidła królik i wypuściła latarkę, która natychmiast zgasła.
Miranda poczuła, że ktoś ociera się o nią w biegu. Coś błysnęło i usłyszała huk, od

którego omal nie popękały jej bębenki.

Na krótko zapadła cisza.

- Ty głupi palancie! - krzyknął Simon, a zaraz potem rozległ się szmer, po nim szum, a po

chwili łoskot nadciągającej burzy.

Miranda poczuła, że na jej głowę sypie się najpierw tynk, a potem coś cięższego. Ktoś

mówił o schodach, ktoś porwał ją za ramię, ktoś ciągnął ją przez labirynt korytarzy do ogrodu
oświetlonego bezpiecznym księżycem.

Dopiero tam spojrzała za siebie, żeby przekonać się, co to było. Ujrzała drżące ściany i

zapadający się dach willi. Wszystko to działo się powoli, jak na zwolnionym filmie, a sądząc
z łoskotu, nie był to niemy film.

Potem ogród ucichł i tylko czyjś dobiegający spod jedynej ocalałej ściany domu głos

powtarzał niczym zdarta płyta:

„Uciekła mi i sama tam pognała... mówię panu, że sama tam pognała... powtarzam, że mi

uciekła i że sama tam...”

Rozdział 18

- Wszystko przez tych Niemców - pokręcił głową Simon. - Powinienem przewidzieć, że

zawsze wystrzelą, zanim pomyślą. Dobry policjant, ale pewnie wystraszył się, że nam zwieje i
wezwą go na dywanik. Że też nie przyjrzał się nawet tablicy ostrzegawczej przed tą ruderą.

- Czy odnaleźliście ją żywą? - spytała Miranda.
Simon przyjrzał się wymizerowanej twarzy niedoszłej ofiary i uciekł wzrokiem w bok, po

czym odpowiedział beznamiętnym głosem:

- Żyła, ale niedługo. Może i lepiej. Pewnie też tak uważała, bo jej ostatnie słowa

brzmiały: „Kto by pomyślał, że będę wdzięczna Niemcowi...”.

Miranda zacisnęła usta i zajęła się walizką, żeby ukryć łzy.
Od śmierci Stelli minęły już dwa dni i była przesłuchiwana wielokrotnie przez liczne

służby, ale dopiero dziś rano zobaczyła Simona. Wszedł jak zawsze znienacka do jej

chwilowej sypialni w domu Lawrence’ów i zastał ją klęczącą na podłodze, dociskającą
kolanem podróżną walizkę.

- Nie roń łez - powiedział sucho. - Nie żyje, a zresztą i za życia nie była tego warta.

Doprowadziła do jednej śmierci, a drugą ma na swoim sumieniu. Popełniłaby i trzecie
zabójstwo, gdybyśmy nie byli na miejscu. Jeśli już musisz kogoś opłakiwać, to raczej jej
nieszczęsnego męża. Mocno to przeżył. Chyba kochał ją mocniej, niż myślała. Poprosił o
urlop okolicznościowy i wraca do Anglii.

Miranda pochyliła się nad walizką i gorliwie zaczęła owijać w papier wieczorowe

pantofelki. Pewnie kiepsko jej to szło, bo Simon przysiadł na łóżku i przybrał mniej służbową
pozę.

- Kiedy się połapałaś, że to Stella? - spytał niespodziewanie.
Miranda upuściła pantofelek i usiadła na podłodze.

- Przy okienku w naszym hallu, ale skojarzyłam to dopiero później. Pamiętałam, że

okienko było zamknięte, a w domu byłam tylko ja i Stella, więc myślałam, że ktoś musiał
dobierać się do nas od zewnątrz. Dopiero u Ridderów coś mi zaświtało. Przecież te
niemieckie pionowe lufciki otwierają się tylko od wewnątrz! Nie zwróciłabym na to okienko
uwagi, gdyby nie przeciąg. Oczywiście okienko mógłby otworzyć ktoś inny, ale Stella
musiałaby to zauważyć z hallu, odbierając telefon. Nie wiem dlaczego, ale właśnie wtedy
wyobraziłam sobie jej dłoń sięgającą w stronę dzwonka naszych drzwi. Pewnie dziwisz się,
czemu z nią potem pojechałam? - spytała, kręcąc głową. - Też się dziwię, a jeszcze bardziej
dziwię się, dlaczego ludzie zabijają?

- Sama znajdź odpowiedź.

- Nie mam żadnej. Nic z tego nie rozumiem.

- My też nie wszystko wiemy, ale mamy niezłych pomocników - powiedział Simon,

gładząc ją po włosach. - Lottie i Wally sporo nam pomogli.

- Odczep się przynajmniej od Lottie! Chyba nie podejrzewasz, że ona mogła mieć coś z

tym wspólnego?

- Pozwól mi skończyć, Mirando. Frau Schumacher miała powody sądzić, że brygadier ją

rozpoznał. Ratunkiem były pastylki nasenne, które jej podsunął. Sama mówiłaś, że wzięła
jedną, ale równie dobrze mogła podać ją Lottie w gorącym mleku. W mleku, które mała
wylała do umywalki, gdy jej opiekunka opuściła na chwilę przedział.

- A więc Lottie nie spała?

- Nie spała. Udawała, że śpi. Widziała jednym okiem, jak Mademoiselle opuszcza

przedział i jak do niego wraca. Widziała coś więcej. Czarne rękawiczki, które Mademoiselle
miała na rękach, wychodząc z przedziału, i które prała szybko po powrocie. Zgadnij,
Mirando, jaki miała kolor woda w umywalce?

- Ale dlaczego Lottie nie powiedziała o tym nikomu z nas?

- Nigdy nie byłaś dzieckiem? Mleko wypija się duszkiem, a nie wylewa po kryjomu do

umywalki! Lottie to posłuszna panienka, więc musiała znaleźć powiernika. Pierwszym był jej
rówieśnik Wally, drugim jej macocha. Pani Melville wyczuła wiatr i postanowiła spenetrować
twój berliński hotelowy pokój. Przy okazji, nakryła na tym samym Mademoiselle.

- Czego szukała tam Mademoiselle? Mojej bransoletki?

- Trafiłaś prawie w dziesiątkę. Myśleliśmy, że to ona i jej mąż załatwili Ridderów, chcąc

przejąć resztę banknotów i diamentów, ale wygląda na to, że nie mieli o nich pojęcia. Knuli
skok od dawna, ale o prawdziwym skarbie nawet się im nie śniło. Podglądali przez lata
Riddera otwierającego sejf w piwnicy, ale skąd mieli wiedzieć, że sejf ma podwójną tylną
ścianę.

Ridder nie był głupi i maskował ją butelkami z rzadkimi trunkami. Pewnie tuż przed

śmiercią wyciągał butelkę Napoleona, której nie zdążył już wypić. Gdy zdejmowali z niego
ubranie, wpadła im w ręce bransoletka z egipskim amuletem.

- Czemu ją zabrali? Sądzili, że to coś ważnego?

- Wątpię. Ukryli ją z resztą łupu, bojąc się, że ktoś rozpozna przez nią ofiarę. Potem pan

Schumacher dotarł do Anglii, gdzie szybko zmarł, a Greta trafiła z fałszywymi papierami do
obozu koncentracyjnego. W obozie siedziała jej daleka kuzynka, Roza Muller. Roza i jej mąż,
Kurt, byli czasami wynajmowani przez Ridderów jako dodatkowa służba podczas
reprezentacyjnych przyjęć. Roza pełniła rolę podkuchennej, a Kurt pikolaka.

Mullerowie nie mieli pojęcia, za co ich przymknięto, ponieważ sprawa Ridderów była

otoczona ścisłą tajemnicą. Może kojarzyli tylko, że ma to jakiś związek z Herr Willim i jego
małżonką. Kurta zakatowano przy wstępnym przesłuchaniu i wystawiono mu akt zgonu na
„zawał serca”. Greta Schumacher i Roza przylgnęły do siebie, jak to kuzynki, do tego kobiety
i wdowy. Greta wyciągnęła z Rozy wszystko, co chciała wiedzieć, a Roza przysięgła, że
nigdy nie zdradzi jej tożsamości.

Na wspólnej pryczy dużo się gada i pewnej nocy Roza opowiedziała kuzynce, jak to w

dobrych czasach Herr Ridder otwierał na oczach jej męża sejf, w którym trzymał alkohole.
Wspomniała, że nieboszczyk Kurt zauważył, jak Ridder sięga głębiej, i trochę go to
zastanowiło. Zauważył też w ręku chlebodawcy dziwny kluczyk, który nie kojarzył mu się z
żadnym zamkiem. Herr Ridder strasznie się zdenerwował, widząc, że ktoś go podgląda, ale
Kurt zrobił głupią minę i udawał, że gapi się w sufit. Stulił dziób i opowiedział jej o tym

dopiero po roku, gdy Niemcy wkroczyli do Polski i już nikt nie zajmował się głupimi

kluczykami...

Greta puściła to w pierwszej chwili mimo uszu. Wiedziała, że Ridder trzymał trunki w

sejfie, a jeśli nawet sejf miał tylną ścianę, pewnie przechowywał w nim ważne dokumenty.

Ponieważ polityka niewiele ją interesowała, więc zapomniała o rozmowie. Zapomniała do
momentu, gdy brygadier Brindley postanowił uszczęśliwić wasze towarzystwo opowieścią o
skarbie Ridderów. Wtedy Frau Schumacher alias Mademoiselle Beljame powiązała fakty,

przypomniała sobie kuzynkę Różę i weszła po latach do akcji.

- A więc chodziło o diamenty? - spytała Miranda. - Znaleźliście je? - dodała z właściwym

swojej płci zainteresowaniem błyskotkami.

- Chodziło o diamenty, ale żeby teraz do nich dotrzeć, trzeba by było spychacza i kilku

koparek - rozczarował ją Simon. - Twój ankh otwierał tylne drzwi skarbca. Hieroglify
odpowiadały kodowi w zamku. Mam nadzieję, że nadal pasują, bo jeśli nie, będziemy musieli
posłużyć się ładunkami wybuchowymi, a to nie wyszłoby zawartości skrytki na dobre.

- Skąd to wszystko wiesz? - spytała Miranda. - Skąd wiesz o Rozie Muller i o

Mademoiselle... chciałam powiedzieć o Grecie Schumacher? Czy ta Roza jeszcze żyje?

- Zmarła w obozie w rok po tamtej rozmowie. Mademoiselle wyznała to sama pani

Melville. Nie wiedziała tylko, że pod łóżkiem ukrywa się nasz niezawodny detektyw, Wally

Wilkin!

- Chyba zwariowałeś!

- Powiedzmy, że zgłupiałem na stare lata, bo już wcześniej powinienem na to wpaść. Ten

chłopak i ta mała musieli wiele wiedzieć, a Wally to kot, który zawsze chodzi własnymi
drogami. Tacy nie lubią zwierzać się dorosłym. Nic dziwnego, że zamknął się jak ostryga,
gdy straszyłem go, zamiast „zwerbować”.

- Ale dlaczego Mademoiselle opowiedziała o tym Stelli? - spytała Miranda.

- Tu pojawia się Lottie - odparł Robert. - To właśnie ona opowiedziała pani Melville o

nocnej toalecie Mademoiselle, a Stella pobiegła do twojego pokoju, żeby się naradzić. Weszła
bez pukania, zastała Mademoiselle przetrząsającą walizki. Zagroziła jej, że zadzwoni na
policję.

- Więc czemu nie zadzwoniła?

- Pieniądze, Mirando. Stella dała się przekupić. Tamta opowiedziała jej wszystko i kupiła

milczenie w zamian za udział w gigantycznym zysku.

Miranda podeszła do okna i wpatrywała się przez chwilę w ogród.

- Pieniądze? Co chciała za nie kupić? - spytała.

- Nie co, ale kogo - poprawił ją Simon. - Roberta. O tym dowiedzieliśmy się trochę od

pani Leslie.

- Pani Leslie nagadała wam bzdur, bo zawsze nie znosiła Stelli!

- I miała ku temu powody.

- Masz na myśli Roberta?

- Mam na myśli Johnny’ego Radleya, pierwszego męża Stelli. Gdy skończył mu się

pierwszy oficerski urlop, Stella oświadczyła, że zostaje w Anglii. Nie znosiła obcych stron i
sądziła, że uda się jej zjeść ciastko i mieć ciastko. Ale Radley nie był mięczakiem i doszedł do
wniosku, że żona, która przedkłada „cywilizację” nad męża, jest mało warta. Mocno to
przeżył, a gdy zakochał się w innej kobiecie, zaproponował Stelli rozwód za porozumieniem
stron. Nie chciała o tym słyszeć. Poszedł jako ochotnik na straceńczą akcję i już z niej nie
wrócił. Ta kobieta - właściwie dziewczyna - popełniła samobójstwo. Była młodszą siostrą

pani Leslie.

- Siostrą Nory? Teraz coś mi się przypomina... Mów dalej!

- Stella została wojenną wdową, a gdy wojna się skończyła, poznała Roberta. On nie

przypominał Radleya i zakochała się w nim na całego. Przepraszam za ten zwrot, Mirando.

- Nie musisz przepraszać. Mnie też przyszło to do głowy tamtego ranka. Pomyślałam, że

dałaby za niego głowę.

- Może nie swoją, ale na pewno cudzą. Chociaż może i swoją, gdyby stawką był Robert.

Bała się, że on też zakocha się w kimś młodszym i wszystko powtórzy się od nowa. Wolała
nie ryzykować i zgodziła się na wyjazd do Berlina. W drodze poznała Sally Page i wpadła w
panikę. Pomyślała, że jedynym sposobem zatrzymania przy sobie Roberta jest wykupienie go
z wojska i wydobycie z długów Mallow. Mademoiselle spadła jej jak dar z nieba. Malaje i
utrata męża albo bajeczny skarb Ridderów, za który można było utrzymać Mallow i
zatrzymać Roberta. Stella działała - nazwijmy to - w stanie wyższej konieczności.

- A ja podejrzewałam tę głupią Sally. Wszystko mi pasowało - westchnęła Miranda.

- Konkretnie co?

- Choćby to, że gdy Mademoiselle ruszyła na poszukiwanie misia Lottie, Sally poszła

zatelefonować i nie wracała przez wieki. Przynajmniej tak długo, jak czas, który według
twojej wersji wystarczył Stelli. To nie koniec! Potem Andy i Sally wpadli do nas
samochodem państwa Leslie i spierali się, kto z nich wypala więcej benzyny. Andy
powiedział, że zatankował do pełna przed dwoma dniami i że to ona jeździ gdzieś pod jego
nieobecność. Dopiero potem skojarzyłam to z Robertem i Mademoiselle. Nie, to było już
wtedy, gdy wylała sherry. - Miranda nie dokończyła, próbując skupić się, lub odegnać dłonią
natrętną muchę.

- O czym ty mówisz? - wybił ją z koncentracji Simon. - Kto i kiedy rozlał sherry?

Mademoiselle?

- Nie, Sally - zarumieniła się Miranda. - Wybacz, ale trochę się pogubiłam. Sherry rozlała

Sally. Wtedy, gdy cała twoja drużyna była u nas na przedpołudniowym drinku.

- Moja drużyna? - wytrzeszczył oczy Simon.

- Jedenastka Langa. Jedenastu podejrzanych z pociągu. Sam policz: państwo Marson,

państwo Leslie, państwo Melville, państwo Page, Mademoiselle, pani Wilkin i ja.

Simon wybuchnął śmiechem, wyjaśniając, że pani Wilkin nie była uwzględniona w

składzie drużyny, ale co do reszty miał spore wątpliwości. Wciąż interesował go motyw Sally

i rozlanego sherry.

- Wiem, że teraz brzmi to głupio - próbowała wyjaśnić Miranda. - Sally rozlała sherry na

fotel. Wytarła plamę papierową chusteczką, którą próbowała wrzucić w kominek, ale
chusteczka odbiła się od kraty i spadła na dywan. To była chusteczka ze znakiem firmowym
Elizabeth Arden. Zapamiętałam ją dobrze, bo widziałam taką na podłodze pokoju

Mademoiselle wieczorem, gdy zniknęła. Pewnie wiedziałeś o tym! - fuknęła na widok miny

Simona.

- Tak. Wiedziałem też, że podrzuciła ją tam pani Melville i że pożyczyła ją od Sally.

- Ale dlaczego to zrobiła?

- Dlatego, żeby skierować podejrzenia na panią Page. Wyprzedziła tok twojego

rozumowania. Przecież Sally miała motyw, by pozbyć się żony Roberta, a Friedel zabito,
biorąc ją za panią Melville. Rzecz w tym, że Mademoiselle zabiła Friedel, biorąc ją za ciebie,

Mirando.

- Za mnie? Cóż jej zawiniłam?

- Podsłuchała przez telefon, że wybierasz się do państwa Leslie, a nie było jej w domu,

gdy musiałaś odwołać wizytę. Zawiniła twoja bransoletka. Mademoiselle próbowała
przechytrzyć panią Melville i zgarnąć całą pulę, ale zagalopowała się i w tym momencie sama
wystawiła się na strzał. Bo Stella wiedziała już dobrze, że gra idzie o życie.

Podkradła misia Lottie, posłała Mademoiselle na jego poszukiwanie i pojechała za nią

samochodem. Ryzykowała niewiele. Samochodów z brytyjską rejestracją nie zatrzymuje się z
reguły w naszym sektorze, a po zmroku mało kto sprawdza ich numery. Nie uwzględniła

tylko zielonej farby z uchwytów kierownicy roweru.

- Czy aż tak bardzo się pobrudziła?

- A jak mogło być inaczej po wrzuceniu Mademoiselle i jej roweru do basenu? Działała w

ciemności i nie patrzyła ani na rękawiczki ani na klamkę wozu. Spostrzegła to dopiero w
garażu, ale nieoceniony Wally czuwał w trawie pod oknem i zauważył, jak przygląda się
zielonym plamom. Pochwyciła butelkę terpentyny, którą Mademoiselle czyściła swój rower,
umyła nadgarstki, a rękawiczki spaliła.

- Przecież to Robert rozlał terpentynę!

- A byłaś przy tym?

- Nie byłam, ale sam mi to mówił! Myślałam nawet, że zaaranżował to z Sally.
Simon nie zareagował.

- Podejrzewałam, że Mademoiselle przyłapała go na schadzce z Sally i szantażowała -

tłumaczyła Miranda. - Rozważałam to, ale przecież Robert nie byłby aż tak...

- Zdeterminowany?

- Nazwij to, jak chcesz. Może jest lekkoduchem, ale to zacny człowiek. W sumie żal mi

go. Czy wiesz, że przeznaczył swoje wojskowe oszczędności na ufundowanie w Mallow
fundacji dla upośledzonych dzieci? Państwo Leslie obiecali mu pomoc, gdy pułkownik
przejdzie w stan spoczynku. Jedno z ich dzieci ma niedowład kończyn. Jest już nawet nazwa:
„Fundacja imienia Stelli Melville”.

Miranda włożyła dłonie w kieszenie żakietu, aby ukryć ich drżenie i spytała trochę z

ciekawości, trochę, żeby zmienić temat:

- Wiedziałeś od początku, że to Stella?

- Nie od początku.

- A kiedy się domyśliłeś?

- Przykro mi, ale dopiero tamtej nocy. Podejrzewałem już wcześniej, że ktoś w waszym

domu musi mieć coś wspólnego ze zniknięciem Mademoiselle. Wróciła nocą, zostawiła
porcelanowego misia i zabrała swoje rzeczy. Zdarza się, ale jakim cudem nikt tego nie
słyszał, a drzwi były zamknięte od środka? Przecież zatrzaskiwanie takich drzwi i
przekręcanie klucza w zamku słychać o tak późnej porze. Poza tym trudno wyjść z domu, w
którym wszystkie rygle są pozasuwane od środka i nie brakuje ani jednego. klucza. Sam to
sprawdziłem.

- Ale od kiedy podejrzewałeś Stellę?

- Od chwili, gdy wspomniałem o zielonej farbie. Widziałem jej odbicie w szkle obrazu i

byłem już pewny. Bywają sytuacje, gdy każda twarz zdradzi swego właściciela.

- Tylko nie mów, że nie podglądałeś wtedy i mojej twarzy - powiedziała cicho Miranda,

kiwając smutnie głową.

- Twojej twarzy? - spytał Simon lekko zbity z tropu. - Powiedzmy, że podglądałem... I co

z tego?

- Nic, chciałam tylko wiedzieć... - nie dokończyła, znów się rumieniąc.

- Wiem, co masz na myśli - powiedział ze śmiechem Simon. - Nie, to nie dla twoich

pięknych oczu. Powiedzmy, że raczej dla twoich szczerych oczu. Nie potrafisz ukrywać uczuć
i pod tym względem kiepska z ciebie aktorka. Chciałem się przekonać, jak się sprawdzisz w
roli prawdziwej Mirandy Brand. W roli tej, która wie za dużo.

- Po co ci to było?

- Potrzebowałem dowodu. Czułem, że pani Melville złapie się na to i odsłoni się.

- Miło mi to słyszeć - powiedziała Miranda, próbując opanować drżenie głosu.

- Wybacz. Wiem, że to było podłe, ale wtedy miałem tylko poszlaki. Nie wiedziałem nic

o Wallym, a gdybym nawet wiedział, co warte są w sądzie zeznania dziewięciolatka i
młodszej o dwa lata dziewczynki. Pierwszy lepszy adwokat zrobiłby z nich sieczkę. Nie
wiedziałem, że pani Melville o coś cię podejrzewa, ale wyczuwałem, że czegoś się obawia.

- Czegoś, czy mnie? - spytała zaskoczona Miranda. - Czemu miałaby obawiać się właśnie

mnie? Zawsze byłyśmy przyjaciółkami.

- A Robert? - spytał Simon, przyglądając się uważnie swoim paznokciom.

- Robert? Przecież to bez sensu.

- Może dla ciebie, ale nie dla Stelli. Ja też poważnie to rozważałem. Przystojny mąż,

niezłe pieniądze... Czemu nie połączyć jednego z drugim?

Miranda wyjęła dłonie z kieszeni żakietu i zacisnęła je w pięści. Miała serdeczną ochotę

przywalić jedną z nich Simonowi.

- Myślałeś, że ja i on...!

- Uspokój się, kochanie. Nic nie myślałem. To była tylko hipoteza. Jedna z wielu, ale

przyznasz, że często serdecznie cię przytulał?

- Przecież, do licha, jest moim kuzynem!

- Kuzyn to nie brat - mruknął Simon. - Zabójstwo Friedel i lęk Stelli, że to ona miała być

ofiarą, dało mi wiele do myślenia. Dodajmy jej miłość do Roberta i kontrast między twoją
młodością a jej - jak mawiała służąca mojej mamy - „zaawansowanym wiekiem”. Dodajmy
jej nienawiść do cudzoziemców i obcych krajów, zazdrość o Sally Page, lęk przed tym, że to
ty możesz zająć jej miejsce, i strach, że Mademoiselle ma powody, by się jej pozbyć. Kto
zniósłby taki stres?

- Ale dlaczego miałaby zabijać mnie? Przecież zawsze pozostawała Sally?

- Nie domyślasz się? Sama wyjaśniła ci to tamtej nocy.

- Mówiła coś o szpiegowaniu w jej domu i o liczniku samochodu. Nic z tego nie

zrozumiałam.

- Czy naprawdę nie zauważyłaś wieczorem, gdy zabito Mademoiselle, że z tym wozem

jest coś nie tak?

- Co miałam zauważyć?

- A więc przeceniła cię i omal nie przypłaciłaś tego życiem. Przypomnij sobie dokładnie:

wchodzisz do garażu wkrótce po jej powrocie z basenu. Szperasz w wozie, a więc powinnaś
dostrzec trzy dziwne sprawy. Po pierwsze: silnik jest rozgrzany, choć Stella wróciła przed

trzydziestoma minutami. Po drugie: na klamce jest zielona farba, chociaż to mogło ci się
wtedy z niczym nie kojarzyć. Po trzecie: licznik wskazuje podejrzanie wysoki przebieg. Na
drugi dzień wspominasz niby przypadkiem o twojej pamięci do liczb. Co mogła wtedy
pomyśleć? To, że masz ją w garści, ale chwilowo nie chcesz tego ujawniać.

- I wtedy postanowiła pozbyć się mnie - dokończyła gorzko Miranda.

- Może nie wtedy - uspokoił ją Simon. - Dopiero następnego wieczora, gdy Robert

ucałował cię, wychodząc z domu. Tak przynajmniej sądzę.

- Przecież to był tylko kuzynowski całus?

- Dla ciebie. Dla niej była to kropla, która przepełniła czarę. Powiedziała nam, że nie

mogła się po tym pozbierać. Nazajutrz miał pojawić się ordynans Roberta, więc nie mogła
dłużej zwlekać. Musiała zdobyć natychmiast twój talizman i pozbyć się ciebie. To drugie
dałoby się zatuszować twoją ucieczką do Sowietów. Musiała tylko wydostać cię z domu i
zwabić w odpowiednie miejsce. Przypomniała sobie, że dzwonek do drzwi i dzwonek
telefonu brzmią w waszym domu bardzo podobnie. Odchodziła od zmysłów, ale ludzie w
takim stanie potrafią czasami rozumować zupełnie logicznie.

- A ty wiedziałeś o tym i pociągałeś za sznurki! - nie wytrzymała Miranda. - Jesteś

zimnym, wyrachowanym... - nie mogła znaleźć odpowiedniej inwektywy.

- Nic ci nie groziło - uspokoił ją. - Wally wyśpiewał mi już wszystko i czułem, co się

szykuje. Wasz dom był obstawiony przez policję. Nie byliśmy tylko do końca pewni, gdzie
wywiezie cię Stella, więc śledziliśmy wóz. Gdy zajechałyście pod dom Ridderów, wszystko
było jasne. Od waszego wejścia szliśmy za wami krok w krok. Oczywiście, trochę pomógł
nam w ciemności gruz, wasze obcasiki i wielki monolog pani Melville.

- A gdyby nacisnęła spust o sekundę szybciej? O tym pewnie nie pomyśleliście, dranie!

- Szybciej, później... cóż za różnica? - wzruszył ramionami.
Miranda spojrzała mu w twarz już nie ze złością, ale z wielkim smutkiem i

zrezygnowaniem.

Simon dostrzegł to spojrzenie i zdobył się na uśmiech równocześnie wyrozumiały,

serdeczny i lekko ironiczny.

- Zawsze sądziłem, że zła z ciebie aktorka, droga Mirando - i właśnie to ogromnie mi się

w tobie podoba. Nie pomyślałaś, że zdążyłem zmienić amunicję w rewolwerze Roberta na
ślepe naboje? Ot tak, na wszelki wypadek.

- Nie pomyślałam! - wybuchnęła. - Nie pomyślałam, bo jestem właśnie zajęta

pakowaniem bagaży. Poza tym nie znoszę, gdy ktoś wchodzi bez pukania do mojej sypialni i

nazywa mnie „drogą Miranda”!

- Przepraszam za to ostatnie, a co do bagaży... Sądzę, że marnujesz czas. Chyba, że lubisz

pakować je i rozpakowywać na przemian. Sypialnię pomińmy, bo i tak będziesz musiała
przyzwyczaić się do moich wizyt bez pukania. Jak wiem, jest to jednym z przywilejów
małżonka.

- Tak jest pan tego pewny, kapitanie Lang?

- Na sto procent, panno Brand.

* * *

- Czy wiesz, Mirando, że ten Lang gdzieś znów zniknął? - spytała pani Leslie, wchodząc

bez pukania do pokoju. - Och, przepraszam!

Przymknęła pospiesznie drzwi.
Zeszła na półpiętro i spojrzawszy na ułożoną tam w kostkę pościel i oficerski bagaż,

pokręciła głową i rzuciła do siebie: - Kto by pomyślał? Że też chce się im po tych trzech
morderstwach. Chociaż... Czemu nie? Przecież życie jest silniejsze niż śmierć.

Pokręciła wyrozumiale głową, zeszła na parter i wyjaśniła kucharce w języku, który

uważała za niemiecki, że der Herr Polzisten Capitan Lang zostanie przypuszczalnie na lunch.