Pełzaj

ą

cy Chaos

Wiele napisano o rozkoszach i bólu wywołanych przez opium. Ekstaza
i zgroza de Quinceya oraz Paradis artificiels Baudelaire'a zostały
zachowane i przedstawione w dramacie, który czyni je nie

ś

miertelnymi.

Ś

wiat zna doskonale pi

ę

kno, groz

ę

i tajemnice owych mrocznych krain,

do których przenosi si

ę

uniesiony inspiracj

ą

marzyciel. Mimo,

ż

e tak

wiele zostało powiedziane, nikt jak dot

ą

d nie odwa

ż

ył si

ę

jednak

zgł

ę

bi

ć

natury wizji ujawnionych w ten sposób umysłowi ani doszuka

ć

si

ę

kierunku, w jakim pod

ąż

aj

ą

niewiarygodne drogi otwieraj

ą

ce si

ę

przed człowiekiem, który za

ż

ywa narkotyki. De Quincey przeniesiony

został do Azji, owej t

ę

tni

ą

cej

ż

yciem krainy pos

ę

pnych cieni,

staro

ż

ytnych, upiornych i tak imponuj

ą

cych,

ż

e "sam wiek i nazwa tej

rasy zabija w człowieku wszelk

ą

młodo

ść

"; dalej wszak

ż

e pod

ąż

y

ć

ju

ż

si

ę

nie odwa

ż

ył. Z tych, którzy dotarli dalej, mało kto powrócił, a i

ci oniemieli ze zgrozy lub te

ż

stracili zmysły. Ja wzi

ą

łem opium

tylko raz, w roku plagi, kiedy lekarze poszukiwali sposobów na
ukojenie bólu tych, których nie potrafili uleczy

ć

. Opium

przedawkowano. Mój lekarz był przera

ż

ony, a ja dotarłem naprawd

ę

daleko. Ostatecznie powróciłem i zachowałem

ż

ycie, lecz moje noce

przepełniaj

ą

osobliwe wspomnienia, a lekarzowi zabroniłem podawa

ć

mi

jeszcze kiedykolwiek opium.
Ból i pulsowanie w mojej czaszce, kiedy wstrzykni

ę

to mi narkotyk,

były wr

ę

cz nie do wytrzymania. Nie my

ś

lałem o przyszło

ś

ci, nie

obchodziła mnie, chciałem uciec, niewa

ż

ne jak, czy to przez

uzdrowienie, utrat

ę

przytomno

ś

ci, czy

ś

mier

ć

. Troch

ę

majaczyłem, wi

ę

c

trudno mi okre

ś

li

ć

dokładn

ą

chwil

ę

przej

ś

cia, ale wydaje mi si

ę

, i

ż

musiało ono nast

ą

pi

ć

na krótko przed ust

ą

pieniem bolesnego

pulsowania. Jak wspomniałem, z powodu przedawkowania moje reakcje
były prawdopodobnie dalekie od normalnych. Wra

ż

enie spadania, dziwnie

oderwane od poj

ę

cia siły ci

ęż

ko

ś

ci czy kierunku, było niewiarygodne;

widziałem ledwo wyra

ź

nie niezliczone tłumy, tłumy niesko

ń

czenie

odmiennej natury, ale w wi

ę

kszym lub mniejszym stopniu ze mn

ą

powi

ą

zane.

Czasami miałem wra

ż

enie,

ż

e nie tyle spadam, ile raczej cały

wszech

ś

wiat albo ery przemykaj

ą

obok mnie. Nagle ból min

ą

ł i pocz

ą

łem

kojarzy

ć

pulsowanie bardziej z zewn

ę

trznym ni

ż

wewn

ę

trznym

ź

ródłem.

Opadanie ustało, ust

ę

puj

ą

c miejsca wra

ż

eniu niepewnego, chwilowego

spokoju, a gdy wyt

ęż

yłem słuch, wyobraziłem sobie,

ż

e owo pulsowanie

kojarzy si

ę

z przeogromnym, niezmierzonym morzem, którego

złowieszcze, kolosalne fale rozbryzguj

ą

si

ę

o pusty, pos

ę

pny brzeg po

gigantycznym sztormie.
Otworzyłem oczy.
Przez chwil

ę

wokół mnie panował chaos, nie potrafiłem uchwyci

ć

wszystkiego wyra

ź

nie, stopniowo jednak u

ś

wiadomiłem sobie, i

ż

byłem

sam w dziwnym, acz uroczym pokoju, do którego przez liczne okna
wpadało

ś

wiatło. Nie potrafiłem go okre

ś

li

ć

wyra

ź

nie, gdy

ż

ci

ą

gle

byłem rozkojarzony, ale dostrzegłem ró

ż

nobarwne kobierce i draperie,

ozdobnie rze

ź

bione stoliki, krzesła, otomany i kanapy, a tak

ż

e

delikatne wazy i ornamenty o egzotycznym, cho

ć

niezupełnie obcym

wzorze. To wszystko zauwa

ż

yłem, niemniej rzeczy te nie na długo

zaprz

ą

tn

ę

ły mój umysł. Wolno, acz nieubłaganie m

ą

ś

wiadomo

ść

zacz

ą

ł

zajmowa

ć

i górowa

ć

nad innymi emocjami oszałamiaj

ą

cy strach przed

nieznanym, strach tym wi

ę

kszy,

ż

e nie potrafiłem dociec jego

przyczyn. Kojarzył mi si

ę

z nadci

ą

gaj

ą

cym niechybnie zagro

ż

eniem,

nie, nie

ś

mierci

ą

, lecz czym

ś

nienazwanym, nie wyja

ś

nionym, a co za

tym idzie, bardziej upiornym i odra

ż

aj

ą

cym ni

ż

wszystko inne.

Wreszcie zdałem sobie spraw

ę

,

ż

e bezpo

ś

redni

ą

przyczyn

ą

mych l

ę

ków

było upiorne dudnienie, pulsowanie, rozbrzmiewaj

ą

ce przyprawiaj

ą

cym o

utrat

ę

zmysłów rytmem wewn

ą

trz mego wyczerpanego mózgu. Zdawało si

ę

ono dochodzi

ć

z jakiego

ś

miejsca spoza pomieszczenia, gdzie si

ę

znajdowałem, a skojarzenia, jakie mi si

ę

w zwi

ą

zku z nim nasuwały,

mroziły krew w

ż

yłach. Czułem,

ż

e co

ś

przera

ź

liwego czaiło si

ę

za

obwieszonymi jedwabiem

ś

cianami, i wzbraniałem si

ę

przed wyjrzeniem

przez jedno z łukowatych,

ż

ebrowanych okien, których w pokoju nie

brakło. Dostrzegłszy przy nich okiennice, pozamykałem je
niezwłocznie, mru

żą

c przy tym powieki, by nie wyjrze

ć

na zewn

ą

trz.

Nast

ę

pnie posługuj

ą

c si

ę

krzemieniem i stal

ą

, znalezionymi na jednym

z niewielkich stolików, pozapalałem

ś

wiece umieszczone w arabeskowych

obsadach na

ś

cianach. Zamkni

ę

cie okiennic przyniosło mi ulg

ę

i

poczucie bezpiecze

ń

stwa, a sztuczne

ś

wiatło do pewnego stopnia

uspokoiło me nerwy, cho

ć

nie udało mi si

ę

zagłuszy

ć

monotonnego,

pulsuj

ą

cego dudnienia. Teraz, gdy byłem nieco spokojniejszy, d

ź

wi

ę

k

stał si

ę

tyle

ż

fascynuj

ą

cy co przera

ź

liwy, i dr

ę

czyło mnie, sprzeczne

z uczuciem niepokoju, pragnienie ujrzenia

ź

ródła owego d

ź

wi

ę

ku.

Otworzywszy portier

ę

znajduj

ą

c

ą

si

ę

w tej

ś

cianie pokoju, zza której

najgło

ś

niej było słycha

ć

uporczywy d

ź

wi

ę

k, ujrzałem niewielki, bogato

zdobiony korytarz ko

ń

cz

ą

cy si

ę

rze

ź

bionymi drzwiami i pot

ęż

nym

wykuszowym oknem. Ku niemu co

ś

mnie nieodparcie ci

ą

gn

ę

ło, cho

ć

niesprecyzowane obawy równie mocno mnie przed tym powstrzymywały.
Kiedy podszedłem bli

ż

ej, ujrzałem w oddali chaotycznie wiruj

ą

c

ą

wod

ę

.

Skoro tylko stan

ą

łem przy oknie i rozejrzałem si

ę

wokoło, zobaczyłem

co

ś

, co zaatakowało me zmysły z niepohamowan

ą

, niszczycielsk

ą

moc

ą

.

Ujrzałem co

ś

, czego nie widziałem nigdy przedtem i czego nie

ogl

ą

da nikt spo

ś

ród

ż

yj

ą

cych, z wyj

ą

tkiem deliryków cierpi

ą

cych w

malignie lub opiumowym piekle. Budynek stał na w

ą

skim cyplu lub

czym

ś

, co si

ę

nim wydawało, pełne trzysta stóp ponad rozszalałymi

falami wodnego wiru. Po obu stronach budynku opadały w dół pionowe,
obmyte wod

ą

ś

ciany czerwonej ziemi, a przede mn

ą

upiorne fale

przetaczały si

ę

bez ko

ń

ca, z przera

ź

liw

ą

moc

ą

zalewaj

ą

c l

ą

d z

mroczn

ą

, demoniczn

ą

monotoni

ą

i rozwag

ą

. Mniej wi

ę

cej o mil

ę

dalej

wznosiły si

ę

i opadały gro

ź

ne bałwany fal o wysoko

ś

ci pi

ęć

dziesi

ę

ciu

stóp, a na horyzoncie majaczyły jak padlino

ż

erne s

ę

py niepokoj

ą

ce

czarne chmury o groteskowych konturach. Fale były ciemnofioletowe,
prawie czarne; chwytały mi

ę

kkie czerwone błocko brzegów i pochłaniały

je niczym nieczyste, chciwe dłonie. Miałem przeczucie, jakby jaki

ś

złowieszczy morski umysł wypowiadał wojn

ę

wszystkim l

ą

dom

ś

wiata i

by

ć

mo

ż

e wspomagało go w tej walce zagniewane niebo.

Ockn

ą

wszy si

ę

w ko

ń

cu z odr

ę

twienia wywołanego tym nienaturalnym

widokiem, zrozumiałem,

ż

e naprawd

ę

groziło mi niebezpiecze

ń

stwo. Na

moich oczach zniesiony został wielostopowej długo

ś

ci fragment brzegu

i wiedziałem,

ż

e ju

ż

niebawem cały dom runie w

ż

arłoczn

ą

czelu

ść

nienasyconych fal. Niezwłocznie pospieszyłem w przeciwn

ą

stron

ę

i

znalazłszy drzwi, wyszedłem przez nie natychmiast, zamykaj

ą

c je za

sob

ą

dziwacznym kluczem, który tkwił w zamku. Ujrzałem teraz wi

ę

cej

szczegółów miejsca, w którym si

ę

znalazłem, i zwróciłem uwag

ę

na

dziwaczny rozdział, istniej

ą

cy najwyra

ź

niej w gł

ę

binach wrogiego

oceanu i na firmamencie. Po obu stronach cypla panowały zupełnie
odmienne warunki. Po lewej, stoj

ą

c zwrócony w stron

ę

l

ą

du, miałem

łagodne morze z wielkimi zielonymi falami przetaczaj

ą

cymi si

ę

spokojnie w jasnych promieniach sło

ń

ca. Co

ś

w jego naturze i

wygl

ą

dzie sprawiło,

ż

e a

ż

zadr

ż

ałem, ale ani wówczas, ani teraz nie

potrafi

ę

stwierdzi

ć

, co to było. Po prawej równie

ż

miałem morze, było

ono jednak bł

ę

kitne, spokojne i falowało niemal niezauwa

ż

alnie,

podczas gdy niebo ponad nim wygl

ą

dało na ciemniejsze, a wymyty brzeg

był biały.
Teraz zwróciłem uwag

ę

na l

ą

d i znowu si

ę

zdumiałem, ro

ś

linno

ść

bowiem nie przypominała

ż

adnej, jak

ą

kiedykolwiek widziałem czy o

której czytałem. Była to najwyra

ź

niej ro

ś

linno

ść

tropikalna lub

subtropikalna, wniosek taki nasun

ą

ł mi panuj

ą

cy w powietrzu

ż

ar.

Czasami wydawało mi si

ę

,

ż

e dostrzegam dziwne podobie

ń

stwo z flor

ą

mego rodzinnego kraju, wyobra

ż

aj

ą

c sobie, i

ż

doskonale znane ro

ś

liny

i krzewy mogły przyj

ąć

takie formy pod wpływem bardzo du

ż

ych zmian

klimatycznych, lecz gigantyczne i wszechobecne palmy wygl

ą

dały

zupełnie obco. Dom, który wła

ś

nie opu

ś

ciłem, był bardzo mały, prawie

jak domek pla

ż

owy, tyle

ż

e zbudowany z marmuru, a jego kształt,

dziwny i zwarty, wygl

ą

dał jak niespotykany zlepek form znanych na

wschodzie i zachodzie. W rogach znajdowały si

ę

kolumny korynckie, ale

czerwone gonty dachu były całkowicie przej

ę

te z chi

ń

skiej pagody. Od

drzwi w gł

ą

b l

ą

du wiodła

ś

cie

ż

ka nienaturalnie białego piasku,

szeroko

ś

ci około czterech stóp i otoczona z dwóch stron strzelistymi

palmami i nieznanymi, ukwieconymi krzewami i ro

ś

linno

ś

ci

ą

. Biegła w

kierunku tej strony cypla, gdzie morze było bł

ę

kitne, a brzeg pełen

białego piasku. Chciałem ucieka

ć

t

ą

wła

ś

nie drog

ą

, jakby z

rozszalałego oceanu w pogo

ń

za mn

ą

wyruszył jaki

ś

złowieszczy upiór.

Pocz

ą

tkowo

ś

cie

ż

ka pi

ę

ła si

ę

pod gór

ę

, a

ż

w ko

ń

cu dotarłem do

łagodnego grzbietu. Obejrzałem si

ę

za siebie, by dokładnie przyjrze

ć

si

ę

miejscu, które opu

ś

ciłem; cypel z małym domkiem, czarna woda,

zielone morze po jednej i bł

ę

kitne z drugiej strony, a nad wszystkim

tym - cie

ń

nienazwanej i niewysłowionej kl

ą

twy. Nigdy wi

ę

cej tego nie

zobaczyłem i zastanawiam si

ę

cz

ę

sto...

Rzuciwszy ostatnie spojrzenie na to miejsce, zacz

ą

łem obserwowa

ć

teren rozci

ą

gaj

ą

cy si

ę

przede mn

ą

.

Ś

cie

ż

ka, jak ju

ż

wspomniałem, biegła w gł

ą

b l

ą

du, po prawej

stronie brzegu. Przede mn

ą

i po lewej ujrzałem teraz wspaniał

ą

dolin

ę

o powierzchni tysi

ę

cy akrów, poro

ś

ni

ę

t

ą

tropikaln

ą

traw

ą

si

ę

gaj

ą

c

ą

powy

ż

ej mojej głowy. Niemal na skraju mego pola widzenia znajdowała

si

ę

gigantyczna palma, która fascynowała mnie i przyzywała. Do tej

pory zdumienie i ucieczka z zagro

ż

onego półwyspu w znacznym stopniu

rozproszyły mój strach, kiedy jednak przystan

ą

łem i osun

ą

łem si

ę

zm

ę

czony na

ś

cie

ż

k

ę

, leniwie grzebi

ą

c dło

ń

mi w ciepłym, białozłotym

piasku, ogarn

ę

ło mnie nowe, wyrazistsze uczucie zagro

ż

enia.

Co

ś

przera

ż

aj

ą

cego w

ś

ród tych kołysz

ą

cych si

ę

traw doł

ą

czyło do

owego diabolicznie faluj

ą

cego morza i gło

ś

no, i niemal irracjonalnie

zacz

ą

łem wykrzykiwa

ć

: - Tygrys? Tygrys? Czy to tygrys? Bestia?

Bestia? Czy to Bestia, której si

ę

obawiam?

Powróciłem w my

ś

lach do starej, klasycznej opowie

ś

ci o tygrysach,

któr

ą

kiedy

ś

czytałem - usiłowałem przypomnie

ć

sobie autora, lecz bez

powodzenia. I nagle, przera

ż

ony, przypomniałem sobie,

ż

e było to

opowiadanie Rudyarda Kiplinga; nie przyszło mi do głowy,

ż

e uznanie

go za staro

ż

ytnego autora było, delikatnie mówi

ą

c, groteskowe.

Ż

ałowałem,

ż

e nie mam przy sobie tomu z tym opowiadaniem, i nieomal

zawróciłem w stron

ę

skazanego na zagład

ę

domku, gdzie, jak s

ą

dziłem,

powinien si

ę

znajdowa

ć

, kiedy przypływ zdrowego rozs

ą

dku i cie

ń

palmy

sprawiły, i

ż

oprzytomniałem.

Nie mam poj

ę

cia, czy nie zawróciłbym, gdyby nie fascynacja i zew

palmy. Owo przyci

ą

ganie było teraz tak silne,

ż

e zszedłem ze

ś

cie

ż

ki

i zacz

ą

łem pi

ąć

si

ę

na czworakach w gór

ę

zbocza, pokonuj

ą

c strach

przed trawami i w

ęż

ami, które mogły

ż

y

ć

po

ś

ród nich.

Postanowiłem walczy

ć

o

ż

ycie i zdrowe zmysły tak długo, jak tylko

b

ę

d

ę

w stanie, i stawi

ć

czoło zagro

ż

eniom z morza i l

ą

du, cho

ć

czasami obawiałem si

ę

,

ż

e ponios

ę

sromotn

ą

kl

ę

sk

ę

. Wra

ż

enie to

nachodziło mnie pod wpływem przyprawiaj

ą

cego o szale

ń

stwo szelestu

traw i wci

ąż

słyszalnego rytmicznego łoskotu fal. Od czasu do czasu

przystawałem i przykładałem dłonie do uszu, by cho

ć

na chwil

ę

zagłuszy

ć

odra

ż

aj

ą

ce d

ź

wi

ę

ki. Odnosiłem wra

ż

enie,

ż

e min

ę

ły całe

wieki, zanim w ko

ń

cu doczołgałem si

ę

do gigantycznej palmy i padłem

zdyszany w jej bezpiecznym cieniu.
I wtedy nast

ą

piła seria wypadków, które doprowadziły mnie na skraj

ekstazy i grozy - wypadki, których wspomnienie budzi we mnie trwog

ę

i

których nie o

ś

miel

ę

si

ę

interpretowa

ć

. Kiedy szybko wczołgałem si

ę

pod opadaj

ą

ce nisko li

ś

cie palmy, z góry, z gał

ę

zi spadło nagle

dziecko o wyj

ą

tkowej urodzie. Cho

ć

obszarpane i zakurzone, miało rysy

fauna lub półboga i zdawało si

ę

promienie

ć

blaskiem, który rozpraszał

cienie panuj

ą

ce pod koron

ą

drzewa. Dzieci

ę

u

ś

miechn

ę

ło si

ę

i

wyci

ą

gn

ę

ło r

ę

k

ę

, ale zanim zd

ąż

yło wsta

ć

i przemówi

ć

, w powietrzu

rozległy si

ę

d

ź

wi

ę

ki niezwykłej melodii, d

ź

wi

ę

ki wysokie i niskie,

zlewaj

ą

ce si

ę

ze sob

ą

i współgraj

ą

ce w eterycznej harmonii. Tymczasem

sło

ń

ce zaszło za horyzont i w

ś

wietle zmierzchu ujrzałem aureol

ę

mlecznego

ś

wiatła okalaj

ą

c

ą

główk

ę

dziecka. I wówczas odezwało si

ę

do

mnie d

ź

wi

ę

cznym jak srebrzyste dzwonki głosem:

- Oto koniec. Zeszli z gwiazd po

ś

ród zmierzchu. Teraz jest ju

ż

po

wszystkim i b

ę

dziemy wie

ść

odt

ą

d błogi

ż

ywot w Teloe za strumieniami

arynuria

ń

skimi.

Kiedy dziecko przemówiło, ujrzałem łagodn

ą

po

ś

wiat

ę

przebijaj

ą

c

ą

mi

ę

dzy li

ść

mi palm i powstałem, by przywita

ć

par

ę

, b

ę

d

ą

c

ą

, jak

wiedziałem, głównymi wykonawcami podziwianej przeze mnie pie

ś

ni.

Musiała to by

ć

boska para, takie bowiem pi

ę

kno nie jest przymiotem

ś

miertelników. Uj

ę

li mnie za r

ę

ce mówi

ą

c:

- Pójd

ź

, dzieci

ę

, usłyszałe

ś

głosy, ale

ć

wszystko dobrze si

ę

dzieje.

W Teloe za Drog

ą

Mleczn

ą

i strumieniami arynuria

ń

skimi s

ą

miasta z

bursztynu i chalcedonu. Na ich wielofasetowych kopułach migoc

ą

wizerunki starych i przecudnych gwiazd. Pod mostami z ko

ś

ci słoniowej

ci

ą

gn

ą

si

ę

rzeki płynnego złota, a po ich falach sun

ą

barki i łodzie

rozkoszy zmierzaj

ą

ce ku wielkiemu Cytharionowi Siedmiu Sło

ń

c. W Teloe

i Cytharionie króluj

ą

młodo

ść

, pi

ę

kno i rozkosz, słycha

ć

tylko

ś

miech, pie

ś

ni i d

ź

wi

ę

ki lutni. Jeno bogowie zamieszkuj

ą

w Teloe,

mie

ś

cie złotych rzek, ale i ty zamieszkasz po

ś

ród nich.

Kiedy tak słuchałem, oczarowany, u

ś

wiadomiłem sobie nagle,

ż

e

wokół mnie zaszła jaka

ś

zmiana. Drzewo palmowe, które dot

ą

d ocieniało

me zm

ę

czone ciało, znalazło si

ę

niespodzianie po lewej stronie i

poni

ż

ej mnie. Najwyra

ź

niej unosiłem si

ę

w powietrzu, w towarzystwie

nie tylko osobliwego dziecka i

ś

wietlistej pary, ale równie

ż

powi

ę

kszaj

ą

cego si

ę

z ka

ż

d

ą

chwil

ą

tłumu na wpół ja

ś

niej

ą

cych,

ozdobionych laurami młodzie

ń

ców i dziewcz

ą

t z rozwianymi włosami i

u

ś

miechni

ę

tymi twarzami. Powoli wznosili

ś

my si

ę

razem, jak unoszeni

wonn

ą

bryz

ą

wiej

ą

c

ą

nie z ziemi, lecz ze złocistej mgławicy, a

dziecko wyszeptało mi do ucha,

ż

e musz

ę

zawsze spogl

ą

da

ć

w gór

ę

ku

ś

cie

ż

ce

ś

wiatła, a nie wstecz, w stron

ę

kuli, któr

ą

wła

ś

nie

opu

ś

ciłem. Młodzie

ń

cy i dziewcz

ę

ta zaintonowali teraz miodopłynne

choriamby przy akompaniamencie lutni, a mnie ogarn

ą

ł nagle spokój i

uczucie szcz

ęś

liwo

ś

ci du

ż

o gł

ę

bsze, ni

ż

kiedykolwiek mógłbym sobie

wyobrazi

ć

. Wtem pojedynczy d

ź

wi

ę

k jak intruz zmienił me przeznaczenie

i strzaskał opok

ę

duszy. Poprzez porywaj

ą

ce

ś

piewy i d

ź

wi

ę

k intruzów,

niczym drwi

ą

cy, demoniczny asonans przebiło si

ę

płyn

ą

ce z otchłani

poni

ż

ej odra

ż

aj

ą

ce, potworne w swojej ohydzie falowanie oceanów. I

kiedy wiadomo

ść

tych czarnych fal dotarła do mych uszu, zapomniałem o

słowach dziecka i odwróciłem si

ę

, by ujrze

ć

obraz zagłady, której,

jak mi si

ę

zdawało, unikn

ą

łem. Hen, w dole zobaczyłem przekl

ę

t

ą

ziemi

ę

, obracaj

ą

c

ą

si

ę

nieprzerwanie i gniewnie, rozszalałe morze

wdzieraj

ą

ce si

ę

w dalekie, odludne brzegi i strumienie piany

rozbryzguj

ą

ce si

ę

o rozchwiane wie

ż

e opuszczonych miast. A w

wieczornym blasku ksi

ęż

yca oczom mym ukazały si

ę

obrazy, których

nigdy nie zdołam opisa

ć

, ale których nigdy nie zapomn

ę

: pustynie

trupiej gliny, d

ż

ungle ruin i ostatecznego upadku, gdzie niegdy

ś

rozci

ą

gały si

ę

ż

yzne równiny zamieszkane przez mych ziomków, w

miejscach za

ś

gdzie niegdy

ś

wznosiły si

ę

strzeliste wie

ż

yce moich

przodków, szalały spi

ę

trzone wody wzburzonego oceanu. Wokół bieguna

północnego rozci

ą

gały si

ę

paruj

ą

ce, cuchn

ą

ce moczary, buchaj

ą

ce

miazmatycznymi wyziewami i sycz

ą

ce pod wpływem ataków narastaj

ą

cych

stale fal, podnosz

ą

cych si

ę

nieubłaganie ze wzburzonej gł

ę

biny. Nagle

pot

ęż

ny huk rozdarł noc i w poprzek pustyni pojawiła si

ę

dymi

ą

ca

szczelina. A czarny ocean wci

ąż

pienił si

ę

i atakował zajadle,

po

ż

eraj

ą

c brzegi pustyni, podczas gdy rozpadlina w samym jej

ś

rodku

poszerzała si

ę

coraz bardziej.

Nie pozostało nic z wyj

ą

tkiem pustyni, a szalej

ą

cy ocean po

ż

erał

suchy l

ą

d, ogryzaj

ą

c jego brzegi.

Pomy

ś

lałem nagle,

ż

e nawet faluj

ą

ce morze zdało si

ę

obawia

ć

czego

ś

, mo

ż

e tego, i

ż

ciemni bogowie wn

ę

trza ziemi s

ą

pot

ęż

niejsi od

złego bóstwa wód, ale nawet to go nie powstrzymało - pustynia za

ś

wycierpiała zbyt wiele ze strony tych koszmarnych fal, aby mogła im
teraz pomóc. I tak ocean pochłon

ą

ł ostatni skrawek l

ą

du, po czym

wpłyn

ą

ł w gł

ą

b dymi

ą

cej szczeliny, oddaj

ą

c tym samym wszystko, co

zdołał podbi

ć

. Znów pojawił si

ę

suchy l

ą

d, ukazuj

ą

c mym oczom wizje

ś

mierci i rozkładu, a w miejscach, gdzie niegdy

ś

królowało morze,

ujawnione zostały mroczne relikty z okresu, kiedy Czas był jeszcze

młody, a bogowie nawet si

ę

jeszcze nie narodzili. Przed falami

wznosiły si

ę

pokryte algami dobrze znane wie

ż

yce. Ksi

ęż

yc zło

ż

ył

blade lilie

ś

wiatła na wymarłym Londynie i Pary

ż

u, podnosz

ą

cych si

ę

ze swego wodnego grobu, aby zostały u

ś

wi

ę

cone gwiezdnym pyłem. Potem

podniosły si

ę

wie

ż

yce i monolity, które równie

ż

pokrywały wodorosty,

ale tych nikt ju

ż

nie pami

ę

tał - przera

ź

liwe wie

ż

e i monolity l

ą

dów

nie znanych człowiekowi.
Nie było ju

ż

słycha

ć

szumu fal, a jedynie nieziemski krzyk i syk

wód wlewaj

ą

cych si

ę

w gł

ą

b szczeliny. Dym z niej bij

ą

cy zast

ą

piła

para, która, g

ę

stniej

ą

c, niemal zakryła cały

ś

wiat. Okryła mi dłonie

i twarz, a kiedy si

ę

rozejrzałem, aby sprawdzi

ć

, jak wpłyn

ę

ła na mych

towarzyszy, okazało si

ę

, i

ż

wszyscy znikn

ę

li.

Nagle wszystko si

ę

sko

ń

czyło, a ja ockn

ą

łem si

ę

na łó

ż

ku w

szpitalu.
W ostatniej chwili zdołałem jednak dostrzec, usłysze

ć

i poczu

ć

,

kiedy kł

ę

by pary z hadesowej czelu

ś

ci zakryły w ko

ń

cu przed mym

wzrokiem cał

ą

kul

ę

ziemsk

ą

, jak bezmiar eterycznego firmamentu

rozbrzmiał rykiem dojmuj

ą

cej agonii, wywołanej szale

ń

czym echem, od

którego zatrz

ę

sło si

ę

całe niebo. Stało si

ę

to w jednym, delirycznym

rozbłysku i huku, pojedynczej o

ś

lepiaj

ą

cej, ogłuszaj

ą

cej zagładzie

dymu i grzmotu, która obróciła w perzyn

ę

blady ksi

ęż

yc, rozchodz

ą

c

si

ę

na zewn

ą

trz w kosmiczn

ą

pró

ż

ni

ę

. A kiedy dym si

ę

rozwiał, a ja

oderwałem od owego widoku wzrok, by spojrze

ć

w stron

ę

Ziemi, ujrzałem

na tle zimnych, zabawnych gwiazd jedynie dogorywaj

ą

ce sło

ń

ce i blade,

pogr

ąż

one w

ż

ałobie planety, na pró

ż

no poszukuj

ą

ce jednej ze swych

sióstr.

1