Glen Cook

Dojrzewa wschodni wiatr

(Reap the East Wind)

Przełożył Robert Bartold

1

Rok 1012 od ufundowania Imperium Ilkazaru

Ukryte armie czekają

Bestia zawyła i rzuciła się o ścianę w swojej celi. Była rozwścieczona, ponieważ pragnęła

krwi Ethriana, a nie mogła zaspokoić swego pragnienia.

Chłopiec nie miał pojęcia, jak długo był uwięziony. W lochach Ehelebe noc i dzień były

tylko nic nie znaczącymi pojęciami. Jedynym światłem, jakie widywał, był poblask lampy

dozorcy więziennego, gdy przynosił zupę z dyni lub robił nieczęsty obchód.

Zanim trafił do lochu, spędził niezwykłe dzieciństwo w slumsach Vorgrebergu, stolicy

maleńkiego królestwa daleko na zachodzie. Jego matka była dziwną osobą, miała domieszkę

krwi czarodziejek, a ojciec był jeszcze dziwniejszy...

Coś się zdarzyło. Nie rozumiał tego. Myślał, że to dlatego, że jego ojciec zaangażował się

w politykę. W odwecie on i jego matka zostali pojmani. Przyszli jacyś ludzie i zabrali ich. Teraz

był tutaj, w kajdanach, w ciemności, a za towarzystwo miał tylko muchy. Nie wiedział, gdzie jest

ani co się stało z jego matką.

Modlił się w milczeniu.

Wilgotne kamienne mury nie przestawały dygotać od jęków i ryków przykutych

w sąsiednich celach stworzeń z piekła rodem. Laboratoria Ehelebe wytworzyły ze sto ras

przerażających i osobliwych potworów.

Drapanie i ryczenie ustało. Ethrian utkwił wzrok w ciężkich, stalowych drzwiach.

W korytarzu za nimi błysnęło światło. Bestie zamarły w pełnej oczekiwania ciszy. Odgłos

powolnych, szurających kroków zakłócił tę niezwykłą tu ciszę.

W drzwiach było jedno małe, okratowane okienko. Ethrian obserwował je ze strachem. Ręce

mu się trzęsły. To nie były kroki strażnika.

Ci, którzy go pojmali, zabrali mu wszystko z wyjątkiem uczucia strachu. Nadzieja była tak

samo martwa jak ciemność, w której żył.

Zadźwięczały klucze. Zazgrzytały drzwi. Zardzewiały zamek zaskrzypiał w proteście. Drzwi

powoli uchyliły się do wewnątrz.

Chłopiec podkulił nogi. Zwinął się w kłębek. Nawet gdyby nie był skuty, nie zdołałby stawić

oporu. Zbyt długo trwał w bezczynności.

Do celi wszedł stary, bardzo stary mężczyzna. Ethrian usiłował się skurczyć.

A jednak... w tym człowieku było coś innego. Brakowało mu postawy obojętnego

okrucieństwa, która cechowała wszystkich, z którymi chłopiec się tu zetknął.

Starzec poruszał się jak we śnie. Albo jakby był poważnie niedorozwinięty.

Wolno, niezgrabnie dopasowywał klucze do kajdan Ethriana. Z początku chłopiec skulił się,

ale potem coś przyszło mu do głowy i czekał, aż puści ostatni zamek.

Wydawało się, że starzec zapomniał, co robi. Przyglądał się kluczom z wyrazem

oszołomienia na twarzy, lustrował otoczenie. Obszedł całą celę o ciemnych ścianach.

Ethrian czekał w napięciu. Próbował się podnieść.

Starzec odwrócił się. Czoło zmarszczyło mu się w wyrazie skupienia. Twarz się ożywiła.

Podszedł bliżej, pogrzebał przy ostatnim zamku, który po chwili opadł.

– Ch... eh... chodź – powiedział skrzypiącym szeptem. Trudno było go zrozumieć, nawet

w tej nietypowej dla lochów ciszy.

– Dokąd? – zapytał także szeptem Ethrian, obawiając się, że głośniejszy dźwięk mógłby

rozdrażnić bestie.

– S... s... stąd. P... przysłali mnie, że... żebym z... za... zabrał cię do savan dalage.

Ethrian skulił się ze strachu. Strażnik mówił o savan dalage – najgorszym ze stworzeń

Ehelebe. Starzec wyjął jakąś fiolkę.

– Wy...wypij to.

Ethrian odmówił.

Starzec złapał go za nadgarstek, przyciągnął do siebie, obrócił, odchylił mu głowę do tyłu

i siłą rozwarł usta. Był zaskakująco silny, nie sposób było mu się oprzeć. Do gardła chłopca

wlało się coś ohydnego. Starzec zmusił go, by przełknął.

Ethrian natychmiast poczuł przenikające go ciepło i siłę.

Starzec popchnął go ku drzwiom celi. Uścisk miał stalowy. Jęcząc, Ethrian drobnymi

kroczkami podążył za nim.

Co się działo? Dlaczego oni to robią?

Starzec prowadził go do schodów wiodących w górę, poza to podziemne królestwo

okropieństw. Niewidoczne bestie wyły i ryczały. Z ich tonu można było wywnioskować, że czuły

się oszukane. Ethrianowi błysnęły przez chwilę czerwone oczy za okratowanym okienkiem

najbliższych drzwi.

Przestał się ociągać.

Starzec wyjąkał:

– Po... pospiesz się. Oni c... cię z... za... zabiją.

Ethrian, potykając się, ruszył za nim, ku szczytowi korytarza, a potem na zewnątrz w dół

schodami, które zdawały się nie mieć końca. Gorące, nieruchome powietrze miało słony posmak.

Zaczął się pocić. Światło słoneczne niemal oślepiło jego przyzwyczajone do ciemności oczy.

Próbował wypytać swojego dobroczyńcę, ale trudne do zrozumienia odpowiedzi pozwoliły mu

tylko częściowo zorientować się w sytuacji.

Był w K’Mar Khevitan – położonej na wyspie głównej kwaterze światowej konspiracji

Pracchii. Więziono go, by trzymać w szachu jego ojca, który nie postępował tak, jak tego

oczekiwano. Teraz przestał być użyteczny. Rozkazano go unicestwić. Starzec sprzeciwił się tym

rozkazom. Dla Ethriana nie miało to sensu.

Zeszli na kamienistą plażę. Starzec wskazał odległy brzeg. Najpierw miał on kolor rdzy,

dalej przybierał ołowiany odcień. Cieśnina była wąska, ale chłopiec nie był w stanie dokładnie

ocenić odległości. Mila czy dwie?

– P... p... płyń – powiedział starzec. – Tam b... be... bezpiecznie. Nawami.

Oczy Ethriana zaokrągliły się.

– Nie mogę. – Ta myśl przeraziła go. Był przecież kiepskim pływakiem. Nigdy nie pływał

w morzu. – Nigdy mi się to nie uda.

Starzec usiadł po turecku. Jego twarz wyrażała intensywne skupienie. Odchrząknął, a potem

z wysiłkiem próbował ująć w słowa swoje powoli kształtujące się myśli. Gdy już przemówił,

wyrażał się niezwykle precyzyjnie.

– Musisz. To nasza jedyna nadzieja. Tutaj Dyrygent rzuci cię dzieciom Magdena Noratha.

Oni, ci, którzy tu mieszkają, są twoimi wrogami. Morze i Nawami są obojętni. Dadzą ci szansę

przeżycia. Musisz teraz ruszać. Zanim On odkryje, że w końcu przeciwstawiłem się jego

nikczemności.

Ethrian był przekonany, że to prawda. Ten pamiętający dawne czasy człowiek był tak

spięty...

Popatrzył na morze. Bał się. Narkotyk płynął w jego żyłach. Czuł, że mógłby przebiec tysiąc

mil. Ale płynąć?

Starzec zaczął się trząść. Ethrian pomyślał, że on umiera. Ale nie. To był wysiłek, żeby

zostać zrozumianym.

Bestie w podziemnych lochach zaczęły ryczeć z podwójną mocą.

– R... ru... ruszaj! – rozkazał mu starzec.

Ethrian zrobił dwa kroki i rzucił się w zimną, słoną wodę. Od razu miał jej pełne usta. Stał

zanurzony po pierś i kasłał.

W celi skuto go nagiego. Dopiero przez chwilę przebywał na słońcu, a już czuł jego gorący

pocałunek. Wiedział, że paskudnie się spali, zanim dopłynie do drugiego brzegu.

Odepchnął się i popłynął. Po – jak mu się wydawało – długim, bardzo długim czasie

odwrócił się na plecy, aby odpocząć.

Znajdował się zaledwie jakieś trzysta jardów od brzegu. Patrzył, jak starzec wspina się na

schody, którymi zeszli; pokonuje kilka stopni i odpoczywa, wchodzi na kilka następnych i znowu

odpoczywa. Wyspa była długa, wąska, o postrzępionych brzegach. Warownia była brzydką, starą

budowlą rozciągającą się wzdłuż jej kręgosłupa jak pokruszone kości starożytnego

gigantycznego smoka. Odwrócił się i gniewnie spojrzał na jałowy stały ląd, który wcale nie

wydawał się przybliżać.

Wiedział już, że mu się nie uda. Płynął jednak dalej. Upór miał we krwi.

W czasie swego uwięzienia poznał cztery nazwiska. Dyrygent. Fadema. Magden Norath.

Lord Chin. Nie wiedział nic o pierwszym z tych ludzi. Norath był czarownikiem Ehelebe.

Fadema to królowa Argonu, najwyraźniej zafascynowana lordem Chinem. Oni przewieźli go na

tę wyspę. Lord Chin był jednym z wysokich rangą tervola, czyli czarowników-szlachciców

Imperium Grozy, przeciwko któremu walczył ojciec Ethriana. Chin już nie żył, ale imperium,

które go wydało, nadal istniało...

Na pewno za tym wszystkim stał Shinsan, Imperium Grozy.

Gdyby przeżył...

Wydawało się, że minęło już wiele, wiele godzin. Słońce rzeczywiście przesunęło się na

zachód, ale ciągle jeszcze nie świeciło Ethrianowi w oczy. Szare wzgórza pociemniały tylko

trochę... Był zbyt zmęczony, żeby płynąć dalej. Jego upór ulotnił się.

Był gotów pogrążyć się w głębinie, czuł się nazbyt zmęczony, żeby się bać.

Coś otarło się o jego nogę. Kopnął przerażony i próbował odpłynąć. Na powierzchni wody

mignęła mu płetwa grzbietowa. Znowu coś go dotknęło. Zaczął młócić rękami jak oszalały,

ciężko oddychając.

Jedno z morskich stworzeń wyskoczyło w powietrze. Zatoczyło wdzięcznie łuk i zanurzyło

się w wodnej toni.

Elhriana to wcale nie uspokoiło. Był dzieckiem wychowanym w głębi lądu. Nie odróżniał

delfina od rekina. O rekinach słyszał od przyjaciela ojca, Bragiego Ragnarsona. Jego ojciec

chrzestny opowiadał okrutne, ponure historie o wielkich rybach-zabójcach grasujących wśród

załóg statków zatopionych w bitwach morskich.

Jedynym efektem wysiłków Ethriana był brzuch pełen słonej wody.

Delfiny go otoczyły. Podtrzymywały go i poniosły ku pustynnemu brzegowi. Ostatnim

wysiłkiem powlókł się kamienistą plażą w rzucany przez klif cień. Opadł na kolana i wymiotował

morską wodą aż do bólu trzewi, po czym zasnął.

Coś go obudziło. Była głęboka noc. Wysoko na niebie stał księżyc w pełni. Wsłuchiwał się

w nocne odgłosy. Wydawało mu się, że słyszał, jak ktoś woła, ale teraz panowała cisza.

Popatrzył na plażę. Coś tam się poruszało, wydając klekoczące, niegłośne dźwięki...

Zobaczył kraby. Dziesiątki. Zdawały się mu przyglądać, machając kleszczami jak w żołnierskim

salucie. Zbliżały się jeden po drugim.

Przestraszony, odsunął się. One chciały go pożreć! Skoczył na równe nogi i potykając się,

odszedł. Wśród krabów narastało podniecenie. Nie mogły dotrzymać mu kroku.

Usiadł sto jardów dalej. Kamienie poraniły mu stopy i otarły skórę na nogach.

Znowu miał wrażenie, że słyszał ciche wołanie. Nie potrafił jednak ani określić kierunku,

z którego dobiegał głos, ani odróżnić słów.

Poszedł nieco dalej, położył się i znowu zasnął.

Miał dziwne sny. Piękna, ubrana na biało kobieta podeszła i przemówiła do niego, ale nie

mógł jej zrozumieć, nie pamiętał też jej po przebudzeniu.

Ś

wiatło słoneczne już prawie zniknęło. Był głodny i spragniony. Bolało go całe ciało.

Spaloną słońcem skórę pokryły pęcherze. Próbował napić się morskiej wody. Żołądek odrzucił

jednak solankę. Jakiś czas leżał na piasku wyczerpany wymiotami.

Wstał i rozejrzał się po pogrążonej w zmierzchu okolicy. Była całkowicie pozbawiona życia.

Nie było tu żadnej roślinności. Na tle nadciągającej ciemności nie zataczały kręgów jaskółki.

W powietrzu nie brzęczały nocne owady. Nawet skały były pozbawione porostów. Jedynymi

ż

ywymi istotami były kraby, które wyszły z morza.

Nagle go olśniło. Usadowił się blisko wody, obserwując, jak fale zbliżają się do jego stóp,

zatrzymują się i odpływają.

Kamieniem rzucił w kilka krabów, gdy się zbliżyły. Wyrywał słonawe mięso i jadł, dopóki

jego żołądek znowu się nie zbuntował.

Odsunął się od wody i przespał kilka godzin.

Gdy się obudził, księżyc stał jeszcze na niebie. Wydawało mu się, że słyszy jakieś głosy.

Doczołgał się do piasku, na którym mógł stanąć i iść, nie kalecząc sobie jeszcze bardziej stóp.

Przeszukując klify, miał przez chwilę wrażenie, że widział kobietę w bieli patrzącą w morze,

z rękami uniesionymi jakby w błagalnym geście. Wiatr targał jej szaty, chociaż powietrze było

zupełnie nieruchome.

Zniknęła, gdy przesunął się, żeby lepiej się jej przyjrzeć.

Zastanawiał się nad swoim trudnym położeniem. Musiał opuścić plażę i znaleźć wodę

i pożywienie. Zwłaszcza wodę. No i coś, co nadawałoby się na ubranie, bo inaczej usmaży się

ż

ywcem na słońcu.

Nie widział żadnej drogi prowadzącej w górę klifu. Zaczął iść wzdłuż plaży.

Wkrótce po świcie opadło go zmęczenie. Wczołgał się w cień i zasnął pomiędzy

postrzępionymi skałami. Język miał zdrewniały jak kołek.

Nadszedł przypływ. Morze biło o skały, grzmiąc, wyrzucając na dziesięć metrów w górę

białą mgiełkę. Ethrian znowu śnił.

Ponownie pojawiła się kobieta w bieli. Ponownie nie mógł nic zrozumieć z tego, co mówiła.

Znowu obudził się po zapadnięciu zmroku, raz jeszcze zasadził się na kraby i pomyślał

o zejściu w dół na plażę, by poszukać jakiejś przerwy w klifie.

Przypływ się skończył, a mimo to wydawało się, że ciągle trwa. Łoskot fal uderzających

o brzeg wydawał się bardzo, bardzo odległy. Przebił się przez niego ledwie słyszalny odgłos

skrzypienia, a następnie pobrzękiwania i jakieś krzyki. Ethrian usadowił się na głazie i czekał, co

się wydarzy.

Nagle daleko na pokrytym białymi grzywaczami morzu ujrzał coś, co wyglądało jak flota

tysiąca okrętów. Statki parły przez fale jak oszalałe czarne konie, zaszurały na piasku i żwirze,

wyrzucając szczupłych, ciemnobrodych mężczyzn w nie znanych Ethrianowi zbrojach. Niżsi

mężczyźni o jaśniejszej karnacji, w równie dziwacznych zbrojach, wyruszyli im naprzeciw na

plaży. Ich miecze błyskały i śpiewały.

Przez zgiełk bitwy przebił się jakiś głos. Ethrian spojrzał w górę. Kobieta w bieli stała

z rozłożonymi rękami na szczycie klifu. Między jej palcami skrzyły się i trzeszczały błękitne

płomienie.

Niebieski czarodziejski ogień buszował nad białoskrzydłymi okrętami na morzu. Lewiatany

wypłynęły na powierzchnię i rzuciły się na statki. Rekiny i morświny pływały w takt pieśni

kobiety, ignorując się nawzajem, gdy atakowały śniadych najeźdźców.

Wtem ze statków wystrzeliły rubinowe pioruny, uderzając w klif. Ogromne kamienne ściany

zwaliły się na walczących na plaży...

Jakieś skrzydlate stworzenia zatoczyły łuk na tle księżyca, wyrzucając z pysków jęzory

ognia. Stworzenia większe od ludzi dosiadały ich łuskowatych grzbietów, za nimi powiewały

obszerne czarne płaszcze. W rękach dzierżyli włócznie światła, którymi ciskali w kobietę.

Ona zaś tkała sieci z błękitu i rzucała je na firmament. Frunęły ku skrzydlatym jaszczurom

jak radosne ćmy, owijały się wokół smoków i ciskały nimi o ziemię.

Przez błyski i płomienie Ethrian zauważył jeszcze coś: ziemia żyła. I było to życie bujne. Nie

mogła być tą pustynią, która trzymała go w niewoli na swoim brzegu.

Wizja zaczęła zanikać. Rozglądał się, starając się to zrozumieć. Zniknęła, zanim zdołał pojąć

coś więcej.

Spojrzał w kierunku, gdzie stała kobieta. W miejscu, gdzie w klif wbiły się czerwone

pioruny, ziała wyrwa. Tam, gdzie wcześniej – jak myślał – nie było nic poza solidną skalną

ś

cianą.

Skradał się w tamtą stronę, niepewny, ostrożny. Księżyc stał wysoko na niebie. Dobrze

widział głazy, które spadły. To nie było świeże osunięcie. Stulecia nadgryzły głazy na zboczu.

Wydawało się, że jakiś głos woła z położonej za nim pustyni. Zamarł w bezruchu.

To kolejny z tych nierzeczywistych głosów. Wzdrygnął się. Nie miał czasu na tajemnice.

Jego najważniejszym zadaniem było przetrwać. Aby to zrobić, musiał opuścić ten brzeg.

Wspinaczka była jednym wielkim bólem. A ponad osrebrzonym księżycem, pustynnym

krajobrazem nie znalazł nic. Tylko jeszcze więcej ziemi całkowicie pozbawionej życia. Jednak...

jednak usłyszał jakieś głosy. Bez słów. Wzywały go.

Co to za kraina? Jakie zapomniane duchy nawiedzały te pustkowia? Ostrożnie, utykając,

poszedł w kierunku, z którego zdawały się dochodzić dźwięki.

Stopy miał spuchnięte, poranione i zaognione. Język nabrzmiały i suchy. Pęcherze na skórze,

będące skutkiem poparzenia słonecznego, pękały. Bolało go każde ścięgno i każdy staw. Kłujący

ból tętnił w skroniach.

Ale był uparty. Szedł dalej. I po jakimś czasie na tle zachodzącego księżyca ujrzał jakiś

niewyraźny kształt na szczycie najbliższej góry.

Im dłużej mu się przyglądał, tym bardziej przypominał on jakąś gargantuiczną postać

wyrzeźbioną z wierzchołka góry. Było to zwrócone na wschód stworzenie podobne do sfinksa.

Coś trzasnęło mu pod stopą. Pochylił się. To gałązka z kilkoma suchymi listkami. Przyniósł

ją wiatr. Była to akacja, ale Ethrian jej nie rozpoznał, ponieważ nigdy nie widział takiego drzewa.

Serce zabiło mu mocniej. Gdzie rosną drzewa, tam musi być woda. Pokuśtykał żwawiej,

poruszając się tak, jakby tańczył na rozżarzonych węglach.

Nadszedł zmierzch. Ethrian raczej potykał się i przewracał, niż szedł. Ręce i nogi miał otarte

do żywego mięsa. Ogromna kamienna bestia majaczyła przed nim wysoko, prawie kilkaset

metrów w górę zbocza.

Była większa, niż mu się wydawało. Wznosiła się na co najmniej dwieście stóp, a jej tułów

ciągnął się, aż znikał z pola widzenia za krawędzią płaskiego terenu, który ją otaczał. Rzeźba

była bardzo stara i nadgryziona zębem czasu. Dawniej wyraźnie oddane rysy teraz były niemal

niewidoczne.

Ethrian niewiele uwagi poświęcił tej kamiennej postaci. Jego oczy wpatrywały się tylko

w postrzępione drzewa wokół przednich łap mitycznego stworzenia.

Słońce paliło jego nagie plecy, powodując nowe męczarnie. Chociaż przewracał się coraz

częściej, parł naprzód. Czołgając się, dotarł do tego płaskiego terenu.

Woda! Płytka sadzawka znajdowała się między łapami potwora... Dźwignął się do pozycji

stojącej i poszedł chwiejnym krokiem naprzód, upadł twarzą w połowie wilgotnego zagłębienia.

Pił łapczywie gęstą od alg, stojącą wodę, aż rozbolał go brzuch.

Kilka chwil później znowu podźwignął się na nogi.

Odczekał trochę i napił się jeszcze, chociaż tym razem niewiele. Potem przeszedł przez

sadzawkę, rozpryskując wodę na wszystkie strony, w cień, który wyglądał tak, jakby miał

utrzymać się przez cały dzień. Zwinął się w kłębek i zasnął.

Miał dziwaczne i niezwykle sugestywne sny.

Przyszła kobieta w bieli. Obejrzała jego rany. Pod dotykiem jej palców ból mijał. Przyjrzał

się sobie i zauważył, że jest wyleczony. Próbował zasłonić rękami swoją nagość. Uśmiechnęła

się łagodnie i odeszła, stając między łapami potwora. Wpatrywała się w wynurzający się z morza

księżyc oświetlający fortecę położoną wzdłuż grzbietu wyspy, niedaleko brzegu.

Ethrian dołączył do niej. Przyglądał się pustyni i ujrzał ją taką, jaka mogła być. Porośniętą

bujną roślinnością, bogatą, zamieszkaną przez pracowitą, bogobojną rasę... Ale na wyspie

płonęły ognie. Na morzu kołysały się statki. Było ich tak wiele, że żagle przesłaniały fale. Na

lądzie zaś wznosiły się słupy dymu, a na niebie widać było smoki. Straszliwe zjawy dosiadały

wściekłych jaszczurów, siejąc z firmamentu spustoszenie. Armie Nawami walczyły, zostały

zwyciężone i ruszyły do odwrotu, by się przegrupować. Kobieta w bieli wezwała straszliwe

magiczne, moce, które miały im pomóc. Nawet to nie wystarczyło.

Wtem przemówiła kamienna bestia. Otworzyła pysk i wypowiedziała Słowo. Słowo to

przyniosło grom i śmierć. Zjawy z czaszkami zamiast głów gwałtownie spadły z nieba. Smoki

zawyły i zasłoniły uszy łapami. Najeźdźcy uciekli na swoje statki.

Niedługo trzymali się z dala. Moc zamieszkiwała wschód wyspy. Ethrian wyczuwał ją,

wyczuwał jej imię. Nahaman Odite. Kobieta wielkiego zła i wielkiej Mocy, opętana nienawiścią,

przeżarta chęcią zniszczenia Nawami.

Nahaman zebrała armie i uderzyła ponownie. Przetoczyli się przez ląd i zstąpili z chmur. Ani

magia kobiety w bieli, ani Słowo kamiennej bestii nie zdołały rozproszyć niezliczonej rzeszy. Za

każdym razem, gdy przybywali, ich atak docierał nieco bliżej góry i kamiennej bestii.

Ethrian wkrótce zdał sobie sprawę, że ogląda walki kilku pokoleń ścieśnione w jedną noc,

stulecie wojen zredukowane do kluczowych wydarzeń.

Hordy Odite dotarły do góry. Zniszczyły wszystko, co mogły, i zamknęły pysk kamiennej

bestii.

Nahaman zeszła na brzeg. Z pomocą swoich zjaw o trupich czaszkach rozgromiła jałową

krainę. Kobieta w bieli i potwór z kamienia mogli tylko się przyglądać. Pysk bestii był jej Mocą

i jej życiem. Jedyne bezpieczne dla Nawami miejsce, gdy zabrakło mocy bestii, znajdowało się

między tymi ogromnymi kamiennymi łapami.

Nahaman i ci, którzy z jej armii przetrwali, wycofali się na wyspę, a stamtąd za morze,

i nigdy więcej nie zaciemnili wybrzeży Nawami.

Ethrian był zaskoczony. Cały ten dramat i przemoc tylko po to, by tak sobie odpłynąć w siną

dal? O co w tym wszystkim chodziło?

Kobieta w bieli postarzała się. Czuł jej rozpacz. Żyła długo. Pysk kamiennej bestii długo

zachowywał jej młodość i piękno. Teraz się starzała. Więdła. Stała się staruszką. Błagała

o śmierć. Bestia jednak nie pozwoliła jej umrzeć. Jej ciało stało się jak wiązka starych,

wysuszonych patyków. Nawet one blakły, aż stała się niczym więcej jak bolejącym duchem

trzepoczącym na zboczach góry bestii.

Ethriana obudziło światło świtu. Przespał całą dobę. Czuł zapach słodkiej wody. Dostał się

do sadzawki.

Dopiero kiedy zaspokoił pragnienie, zauważył, że ręce już go nie bolą. Nadal były otarte do

krwi, ale zdawały się ulegać cudownemu uzdrowieniu.

Wstał i obejrzał swoje ciało. Stan jego stóp i kolan także szybko się poprawiał. Nawet

piekący ból poparzenia słonecznego zniknął.

Odwrócił się, nagle przestraszony.

Blisko miejsca, gdzie spał, leżała para sandałów, starannie złożona toga i liść, na którym

leżał stos ciastek z kminkiem.

Strach walczył w nim o lepsze z głodem. Zwyciężył głód. Chwycił ciastka, pobiegł do

sadzawki i na zmianę jadł i pił. Gdy skończył, ubrał się. Sandały i toga pasowały jak ulał.

Zaczął badać teren. Starał się jak mógł, ale nie znalazł żadnych dowodów czyjejkolwiek

obecności. Popatrzył na kamienną bestię. Czy na tych zwietrzałych kamiennych ustach błąkał się

cień uśmiechu?

Wspiął się na potwora i rozejrzał wkoło, stojąc na czubku jego wielkiej głowy.

Jak daleko sięgał wzrokiem, kraina była pozbawiona życia. Tereny bardziej płaskie miały

kolor ochry i rdzy. Góry były nagą szarą skałą.

Wiedział, że nigdy nie opuści tego miejsca. Żaden zwykły śmiertelnik nie mógł przedrzeć się

przez tę jałową ziemię i wyrwać się z wiecznego uścisku Mrocznej Pani.

Starzec nie wyświadczył mu aż tak wielkiej przysługi.

Próbował wzywać kobietę w bieli, kamienną bestię, nawet Nahaman Odite. Jego krzyki

zbudziły jedynie przyciszone echa. Niektóre zdawały się pobrzmiewać bezczasową wesołością.

Wrócił na swoje miejsce przy sadzawce.

– Wybawiciel.

Głos dotarł do niego jak z głębi snu. Kobieta stała obok niego, ale słowo nie wyszło z jej ust.

Zostało wyszeptane z góry.

– Co?

– Wybawiciel. Ten, którego przepowiedziano. Ten, którego przyjście obwieściłam

w godzinie naszej rozpaczy. Ten, który wyzwoli nas od klątwy Nahaman i przywróci dni chwały.

Ethrian był zaskoczony.

– Długo oczekiwaliśmy twego przyjścia, nasze moce skurczyły się do cienia tego, czym były

niegdyś. Uwolnij nas z kajdan, a zaspokoimy każdą twoją zachciankę. Rozkuj nas, a uczynimy

cię panem ziemi, jak czyniliśmy nasze dawne sługi, przed tym, jak Nahaman zbuntowała się

i rzuciła przeciwko nam swoje czarne hordy.

Ethrian nie czuł się niczyim wybawcą. Czuł się tym, kim był – zdezorientowanym,

przestraszonym chłopcem. Znalazł się w samym środku czegoś większego od siebie, czegoś

niepojmowalnego. Chciał przeżyć, znaleźć drogę do domu i dopaść wrogów. W tej właśnie

kolejności.

– Są w tobie, Wybawicielu, strach i nienawiść. Widzimy je. Czytamy je, jak skryba czyta

karty księgi. Powiadamy, uwolnij nas. Razem obrócimy twoich wrogów w pył. To zostało

zapisane. Ukaż Wybawicielowi połączoną moc Nawami, aby mógł ją dzierżyć jak włócznię

zemsty.

Kobieta w bieli weszła w ciemność między łapami bestii.

Ethrian wyobrażał sobie tych, którzy go uwięzili, tych, którzy zabrali mu matkę

i formułowali nieuzasadnione żądania wobec jego ojca. Jedynie lord Chin zginął. Jego

pachołkowie pozostali przy życiu.

Shinsan, Imperium Grozy, było ich matecznikiem. Zniszczy Shinsan, gdy będzie miał moc

w ręku.

– Ta moc jest już twoja, Wybawicielu. Wystarczy, że ją przyjmiesz. Udaj się za Sahmanan.

Pozwól, żeby stała się twoim pierwszym ministrem w dziele odrodzenia Nawami.

Kobieta w bieli skinęła na niego z cienia. Ethrian podszedł do niej. Wprowadziła go

w ciemność.

Ciemność ta z każdym krokiem stawała się coraz bardziej gęsta, coraz bardziej namacalna.

Wyciągnął rękę, spodziewając się, że między ogromnymi przednimi łapami bestii natknie się na

skałę.

Przeszedł odległość wielokrotnie większą. Nie napotkał żadnej przeszkody. Kobieta

zniknęła. Pozostawał z nią w kontakcie, idąc za pewnego rodzaju bezsłownym szeptem, który

pozostawiała za sobą. Nie mógł jej wziąć za rękę. W przeciwieństwie do kamiennej bestii ona

była bezcielesna.

Nagle wkroczył w światło.

Otworzył usta ze zdziwienia. Wróciła historia opowiadana przez dawnego przyjaciela ojca,

Bragiego Ragnarsona, ojca chrzestnego, który być może spiskuje, by zniszczyć rodzinę swojego

chrześniaka.

Sala Króla Gór. Góry Grzmotu, jak nazywali je Trolledyngianie. Jaskinie, gdzie Król

Zmarłych dzierżył władzę i posyłał na poszukiwanie śmiertelnych ofiar przeklęte duchy

dosiadające górskich wichrów...

Stał na wąskiej półce skalnej nad jaskinią tak ogromną, że nie można było dojrzeć jej dna.

Sahmanan stała obok niego. Wykonała gest. Usłyszał słowa tak ciche, że niemal niesłyszalne:

– To wszystko jest na twoje rozkazy, Wybawicielu.

Byli ustawieni w nieruchome bataliony i regimenty, pozbawione dowódców i oficerów –

armia zamrożona w czasie. Ich liczba przekraczała zdolność pojmowania Ethriana. Byli tutaj

zarówno wojownicy w bieli, jak i wojownicy podobni do rasy, która szturmowała Nawami

w imię Nahaman Odite. Piechota. Konnica. Słonie. Przerażające zjawy o trupich czaszkach

dosiadające smoków.

Zostali uchwyceni w pewnej krystalicznej chwili, jak owady w bursztynie. Trwali bez ruchu

w świetle znikąd, które ani nie ciemniało, ani się nie rozjaśniało, ani też nie zmieniało się.

Nastrój napięcia, niecierpliwego oczekiwania przepełniał jaskinię.

– Znają cię, Wybawicielu. Bardzo pragną znaleźć życie dzięki twojej mściwej ręce.

– Kim oni są? – dopytywał się chłopiec. – Skąd pochodzą?

– Na długo przed upadkiem Nawami było oczywiste, że stanie się podług woli Nahaman.

Uniknęliśmy jej furii, wymykając się przez drzwi czasu. Pozwoliliśmy jej na zwycięstwo.

Poświęciliśmy naszą Moc, by przygotować się do dnia, w którym Wybawiciel wyzwoli nas

z więzów, które ona nałożyła. Nie spodziewaliśmy się, że będziesz tu wędrował tak długo, nie

przewidzieliśmy także, że ona tak nas osłabi, że wysłanie delfinów będzie niemal przekraczało

nasze możliwości.

Podstawowe pytanie Ethriana pozostawało bez odpowiedzi. Obawiał, że nie dowie się

najważniejszego, aż będzie zbyt późno.

– Kim są ci ludzie?

– To część z tych, co padli w Krucjatach Nawami. Zostali ożywieni, umotywowani

i zachowani dzięki naszej sztuce – powiedział głos kamiennej bestii. – Oni także oczekują

swojego Wybawiciela.

Martwi ludzie? – pomyślał Ethrian. Czy spodziewano się po nim, że dokona jakiegoś aktu

fałszywej nekromancji i wskrzesi zmarłych?

Wstrząsnęło nim obrzydzenie. Chłopcy w jego wieku zwykle bardzo boją się zmarłych.

Kobieta w bieli spojrzała mu w twarz. Uśmiech błąkał się na jej ustach. Zaczęła mówić.

Słowa nie były zsynchronizowane z ruchami warg.

– I ty masz swoich wrogów, czyż nie? – jej głos zdawał się dobiegać z daleka, jak szept

lekkiego wietrzyku między sosnami. – Tutaj spoczywa moc, która obróci ich w pył,

Wybawicielu.

Ethrian był młody, zdezorientowany i przestraszony, miał głowę pełną marzeń, ale nie był

głupi. Wiedział, że będzie to miało swoją cenę.

Jaką?

– Uwolnij nas – nalegała kobieta. – Wybaw nas. Tylko o to prosimy.

Ethrian spojrzał na armie stojące w pełnej gotowości, armie zmarłych, i zastanowił się nad

upadkiem Nawami. Czy taka furia powinna zostać jeszcze raz spuszczona ze smyczy? Czy

można ją kontrolować? Czy zemsta była tak ważna?

Jaka inna siła mogłaby mierzyć się z potęgą Imperium Grozy? Jedynie starsze czary mogą

przeciwstawić się wrzeniu w dzisiejszym Shinsanie.

Musiał też pomyśleć o sobie. Jeśli im odmówi, czy Sahmanan i bestia pomogą mu

przetrwać? Dlaczego mieliby zawracać sobie tym głowę?

Stałby się jeszcze jednym szkieletem, świadczącym o śmiercionośnej sile tej krainy.

Odszedł od kobiety, kierując się na zewnątrz, aż ujrzał ponownie srebrzystą panoramę

pustkowia. Na wschodzie wyspy paliły się światła. Wpatrywał się w nie, pałając nienawiścią do

ludzi, którzy je zapalili.

Był w tym świecie niczym. Był bezsilny jak robak. Jak bez pomocy uśpionej armii mógłby

ukarać ich zbrodnie?

Sahmanan wyłoniła się za nim z ciemności.

– Jak was uwolnić? – zapytał. Próbowała mu to wyjaśnić.

– Gdy spotkamy się następnym razem – przerwał jej – przekażę ci moją odpowiedź. Muszę

to najpierw przemyśleć. – Poszedł na miejsce, gdzie spał, i zwinął się w kłębek. Poznawał

całkowicie odmienny rodzaj strachu.

Pojawiły się sny. Nigdy nie ustawały. Tym razem długo się nie budził. Leżał w tym właśnie

miejscu przez – jak mogłoby się wydawać – wieki, bez ruchu, a kamienna bestia wykorzystywała

resztkę swojej mocy, by ukazać mu świat, by go nakłonić, by go nauczyć, czego wymagano od

Wybawiciela Nawami.

Sny Ethriana rzadko się zmieniały.

2

Rok 1016 OUI

Czas zmian

– Idzie! Jest przy Bramie Perły! – entuzjazmował się Chu.

Ssu-ma Shih-ka’i podniósł wzrok znad porannych raportów. Był krępym, muskularnym

mężczyzną o byczym karku. Kojarzył się ze świnią. Bardziej przypominał zapaśnika niż

dowódcę-tervola legionu Środkowej Armii.

– K’wang-yin, zachowuj się, jak przystało aspirantowi. Chu stanął na baczność.

– Przepraszam, lordzie Ssu-ma. Shih-ka’i wyszedł zza biurka.

– Stale przepraszasz, K’wang-yin. Uważam twoje bezustanne przeprosiny za obraźliwe.

Młodzieniec wpatrywał się w jakiś punkt ponad ramieniem swojego dowódcy.

– Przepraszam, lordzie.

Shih-ka’i zgrzytnął zębami. Ten był beznadziejny. Zrodzony z tervola czy nie, w dawnych

czasach nie zostałby wybrany. Straty wojenne nie powinny stanowić usprawiedliwienia dla

obniżenia kryteriów.

Shih-ka’i wspominał dawne standardy niemal z nabożną czcią i dumą.

Ssu-ma Shih-ka’i pochodził z rodziny chłopskiej. Jego bracia wśród tervola nigdy nie

zapomnieli, że jego ojciec był świniopasem. On nie pozwolił im zapomnieć, że dostał się tu

dzięki kandydaturze w czasach Książąt Taumaturgów, gdy jedynie najlepszym z najlepszych

udało się wspiąć się po śliskich szczeblach drabiny wiodącej do członkostwa w elicie Shinsanu.

Na temat jego ojca często żartowano na zgromadzeniach tervola. Już nie śmiali mu się

w twarz, ale jego sukcesy nie przełamały ich skrywanych uprzedzeń.

Kandydując, wiele się nauczył. Wytworzył w sobie odporność i wytrwałość, które wyniosły

go dużo wyżej, niż spodziewali się jego elektorzy. Był upartym, zdeterminowanym człowiekiem.

Tervola ostentacyjnie podkreślali, że ich szeregi są otwarte dla każdego utalentowanego,

zdyscyplinowanego i umotywowanego dziecka. Jednak były to w większości puste frazesy. Ssu-

ma na zawsze pozostanie dla rodowej arystokracji kimś obcym. Nie spłodzi synów z ich córkami,

jego córki zaś, jeśli kiedykolwiek będzie je miał, nie mają szans na małżeństwo ze szczupłymi,

bladymi synami Władzy, takimi jak ten jego roztrzepany podwładny.

K’wang-yin jeszcze raz przeprosił, przerywając ciszę spowodowaną chwilą zamyślenia Ssu-

my. Jego dowódca próbował zwalczyć satysfakcję, jaką odczuwał z powodu takiej służalczości.

Przez jakiś czas miał ich w garści. Wywyższał ich lub łamał. To wystarczało. Tylko silni

przeżywali. Warknął:

– K’wang-yin, jeśli usłyszę jeszcze jedne przeprosiny, masz jak w banku miesiąc unitarki.

Chu zaczął się trząść.

Shik-ka’i spojrzał na jego blade, drgające policzki i był pewien, że nigdy nie zostałby uznany

za Wybranego. Nie wtedy, gdy Pan Ssu-ma miał decydujący głos. Był, cholera, zbyt nieśmiały.

– Złóż przepisowy raport, K’wang-yin.

– Sir! – szczeknął Chu. – Lord Kuo Wen-chin pojawił się u Bramy Perły. Prosi o audiencję

u waszej lordowskiej mości. Wyrazy uszanowania od dowódcy straży, sir.

– Lepiej. Dużo lepiej. Jesteś na dobrej drodze. Wyjdź na zewnątrz. Odczekaj dwie minuty.

Weź się w garść. Zrób to jeszcze raz. Zapukaj przed wejściem.

Policzek Chu zadrgał.

– Według rozkazu, lordzie.

Shik-ka’i usadowił się za biurkiem. Jego wzrok ponownie spoczął na porannych raportach.

Nie czytał ich jednak. Lord Kuo! Tutaj! Był zdumiony. Czego on chce? Dlaczego miałby

marnować czas na odwiedziny u chłopskiego dowódcy legionu szkoleniowego?

Shih-ka’i dowodził czwartym legionem szkoleniowym. Każdej wiosny przyjmował

trzylatków. Przez kolejne osiemnaście lat ich życia uczyni z nich najbardziej oddanych

i wzbudzających największy strach żołnierzy w dziejach świata.

Z wyjątkiem kilku krótkich przydziałów był w tym legionie od dzieciństwa, a jego talent

i siła woli pozwoliła mu piąć się w górę wbrew uprzedzeniom szlachetnie urodzonych tervola.

Od dwóch dziesięcioleci był dowódcą legionu. Był dumny z żołnierzy i Wybranych, których

wypuszczał. Dokądkolwiek ich posłano, szybko awansowali. Jego przełożeni byli przekonani, że

najlepszy jest właśnie w tym, co robi. Starali się, aby był zadowolony z przydziału, który zwykle

otrzymywał tervola będący w wielkiej niełasce. Dowodzenie legionem szkoleniowym bowiem

nie mogło przynieść żadnych zaszczytów.

Shik-ka’i zabrnął w zawodową ślepą uliczkę. Niedawne zmiany klimatu politycznego –

młodsi tervola usuwali starszych z kręgu Ko Fenga – sprawiły, że jego przyszłość stała się

o wiele bardziej ponura. Chociaż sam był apolityczny, należał do najstarszych i najbardziej

przywiązanych do tradycji tervola.

Przybył tu lord Kuo. Czegóż innego mógłby chcieć, jeśli nie pozbyć się jeszcze jednego ze

starej gwardii? Zwolenników Ko Fenga już pozbawiono stanowisk w armiach i korpusach,

a także foteli w Radzie. Przyznano im nie mające większego znaczenia stanowiska w konających

Armiach Wschodniej i Północnej. Samemu Ko Fengowi odebrano nieśmiertelność i zaszczyty.

Wolałby udać się na dobrowolne wygnanie, niż znosić degradację. Czy ta czystka zaczęła żyć

własnym życiem, jak nieostrożnie przyzwany demon? Czy zaczęła uderzać, opierając się tylko na

kryterium wieku?

Shih-ka’i był przestraszony. I zły. Przetrwał Książąt Taumaturgów, Mgłę, O Shinga,

konspirację Pracchii, Ko Fenga i nikomu się nie naraził. Był żołnierzem imperium. Oni nie mieli

ż

adnych praw, żadnego żalu. Nie zwracał uwagi na politykę i walkę o władzę.

Rozległo się ciche stukanie do drzwi.

– Wejść.

Chu wszedł do środka i złożył raport. Tym razem zrobił to wzorowo. Przezwyciężył

elektryzujące podniecenie, jakie wzbudzał lord Kuo, gdziekolwiek się pojawił.

– Lepiej. Dużo lepiej. Naszym pierwszym zadaniem jest pokonać własną słabość, czyż nie?

Lord Kuo, tak? Jak myślisz, czego on chce?

– Nie wiem, lordzie. Nie powiedział.

– Hmm. – Shih-ka’i nie był zadowolony z ręki, która kierowała teraz przeznaczeniem

Shinsanu. Z daleka postrzegał Kuo Wen-china jako zbyt idealistycznego, naiwnego, prostego

i niedoinformowanego. Dwa lata temu był dowódcą korpusu Armii Środkowej, w której służył

Shih-ka’i. Był zbyt młody, zbyt niedoświadczony. Niemniej jednak miał rozmach i charyzmę.

Stanowił odpowiedź na potrzebę nowego przywództwa, nowych ideałów, którą zrodziła porażka

na zachodzie. Może nowe perspektywy zdołają zabliźnić rany w morale legionów.

– Czy mam go powitać, lordzie Ssu-ma? – Aspirant płonął z przejęcia.

– Czy potrafisz zachować się z powściągliwością i respektem?

– Tak, lordzie.

Błagalny ton w głosie młodzieńca napawał go obrzydzeniem. Mimo to powiedział:

– Idź więc. Przyprowadź go prosto do mnie.

– Tak, lordzie. – Chu zakręcił się i ruszył żwawo ku drzwiom.

– K’wang-yin, jeżeli przyniesiesz mi wstyd, czeka cię rok unitarki.

Chu zamarł. Gdy ruszył ponownie, twarz miał spokojną, a krok miarowy. Jego plecy były

sztywno wyprostowane. Shih-ka’i pozwolił sobie na lekki uśmiech.

Wchodząc do biura Shih-ka’iego, lord Kuo Wen-chin pomachał wąską, niemal kobiecą

dłonią.

– Nie wstawaj, lordzie Ssu-ma. – Kuo zdjął swoją okrutną srebrną maskę wilka. Shih-ka’i,

z konieczności, zaakceptował nieoficjalny charakter tego spotkania i też zdjął maskę.

Była ona jego ulubioną kpiną z towarzyszy. Przedstawiała niedźwiedzia w morderczym

szale. Jeden kieł był z kwarcu, drugi z rubinu, miało to znaczyć, że ten właśnie kieł dosięgnął

wroga. Maska została starannie wykonana tak, żeby sprawiała wrażenie zużytej w walce.

Tervola poświęcali wiele uwagi i Mocy swoim insygniom. Powiadano, że bystry człowiek

mógł z dobrze wykonanej maski odczytać całą osobowość.

– To dla nas zaszczyt, lordzie Kuo.

– Raczej nie. Jesteś mi potrzebny, dlatego się tutaj znalazłem.

– Hmm? – Shih-ka’i lustrował swego gościa. Niemal kobiece rysy twarzy. Drobniejszy od

tervola z dawniejszych rodów. Atrakcyjny, ale w jakiś taki kobiecy sposób. Przypominał Shih-

ka’iemu księżniczkę Mgłę, którą okazjonalnie spotykał za jej krótkiego panowania.

– Wiesz, co reprezentuję. Zmianę. Nową krew. Całkowite usunięcie skojarzeń

z niefortunnymi przedsięwzięciami Ko Fenga.

– Nie zapominaj, że grupa lorda Fenga dała nam imponujące aneksje.

Kuo machnął jedną ze swych delikatnych dłoni.

– Niemniej jednak... Jest ta Armia Zachodnia. Pokonana dwukrotnie. Raz pod Księciem

Smokiem, drugi raz w czasie tych rozgrywek Pracchii. – W tym imperium, imperium, które nie

zaznało smaku porażki, nawet pozór porażki był niewybaczalny.

– Ko Feng mógł odnieść zwycięstwo pod Palmisano. Wolał się wycofać, niż zaryzykować

straty, które mogłyby ostatecznie zniszczyć całe legiony. Był człowiekiem metodycznym.

Przewidział, ile jego samego to będzie kosztować. A mimo to jednak się wycofał.

Kuo wyglądał na poirytowanego. Odczekał chwilę, żeby się opanować.

– Nie możemy, to oczywiste, wiedzieć, co zdarzyłoby się, gdyby postanowił zostać. Lordzie

Ssu-ma, nie przybyłem tutaj, żeby się kłócić. Nie chcę przywoływać duchów przeszłości.

Nie – pomyślał Shih-ka’i. Chcesz je pogrzebać głęboko, a z nimi każdego, kto je wywołał.

A wraz z nimi całe ich dobro, żeby nikt go nie pamiętał i nie porównywał z teraźniejszością.

– Przyszłość. Ta interesuje nas wszystkich, prawda? Powiedz mi o przyszłości, lordzie Kuo.

Kuo rozpromienił się. Posłał swemu rozmówcy zniewieściały uśmiech.

– Błędnie mnie oceniasz. Nie przyjechałem tutaj, żeby cię zwolnić. Chociaż chcę cię

przenieść. Do Armii Wschodniej.

Ż

ołądek Shih-ka’iego poleciał w dół o jakieś sto stóp. Aha. Więc jednak czystka wykroczyła

poza politykę.

– Lordzie, ja nie jestem zainteresowany polityką. Moje zadanie to szkolić żołnierzy. Robię to

całkiem dobrze.

– Wiem. Odbyłem swój okres kandydacki w czwartym szkoleniowym. Jestem pewny, że

mnie nie pamiętasz. Byłeś wtedy dowódcą brygady. Ale ja zapamiętałem ciebie. Wzbudziłeś mój

podziw.

– Tak? – Shih-ka’i trzymał emocje na wodzy. Nie pamiętał kandydata Kuo. Czy ten człowiek

chciał się zemścić za jakiś afront?

– Lordzie Ssu-ma, chcę, żebyś objął dowództwo Armii Wschodniej.

Grunt znowu usunął mu się spod nóg.

– Lordzie...! Nigdy nie dowodziłem w polu.

– Kierowałeś czwartym na poligonie. W sile korpusów, bo potrzebowaliśmy posiłków.

Myślę, że dasz sobie radę. Jesteś człowiekiem, jakiego mi trzeba. Masz upór Ko Fenga bez jego

ograniczeń. Myślisz po swojemu. Wykonujesz zadania. Co więcej, jesteś starszym tervola. Nie

masz widocznych sympatii politycznych. Wypełnisz lukę między mną a tymi recydywistami,

których pospiesznie zesłałem do armii na granicy, która zdawała się trwać w bezczynności.

Krótkie

panowanie

Kuo

oczarowało

Shinsan

zdumiewającymi,

zaskakującymi

i nieprzewidywalnymi decyzjami. To była jedna z nich.

– Ale moje pochodzenie...

– Bez znaczenia. To jest zupełnie pozbawione znaczenia.

Jesteś tervola. Zostałeś wyszkolony, by dowodzić. Jeśli każę ci dowodzić, nikt mi się nie

sprzeciwi. Lordzie Ssu-ma, czy przyjmujesz dowództwo Armii Wschodniej?

Na zewnątrz Shih-ka’i pozostał niewzruszony, ale wewnątrz cały był rozdygotany, usiłując

pojąć cokolwiek, co pozwoliłoby mu uchwycić wzburzoną niczym morze rzeczywistość.

Dowództwo armii! Nawet malutkiej Armii Wschodniej... Był to zaszczyt, którego nigdy nie

spodziewał się dostąpić.

– Od kiedy?

– Natychmiast. Jesteś mi tam potrzebny.

– Co się stało?

– Nikt tak naprawdę nie wie. Z braku czegoś lepszego do roboty żołnierze badają pustynię,

która niespodziewanie ich powstrzymała. Zniknęły jakieś patrole. Zapoznają cię z faktami, gdy

tam dotrzesz. Przyjmujesz dowództwo?

– Lordzie... Tak. Przyjmuję.

– Dobrze. – Kuo uśmiechnął się. – Tak myślałem. – Wyjął małą szkarłatną odznakę, która

przypominała twarz człowieka z dziobem zamiast nosa. Odznakę dowódcy armii. Niewiele ich

było. Aby coś takiego stworzyć, potrzeba było zgromadzenia całej Rady Tervola i potężnej

magii. Shih-ka’i przyjął ją pokornie, zastanawiając się, kto nosił ją przed nim. Będzie musiał

poznać jej dzieje i związane z nią zaszczyty.

– Powinieneś ruszyć na wschód z niezbędnymi ci ludźmi, gdy tylko znajdę kogoś na twoje

miejsce tutaj. Twoja armia będzie liczyła pięć legionów już rozlokowanych. Planowałem

wycofać dwa, zanim zaczęli znikać ludzie. Armia Północna będzie dostępna w odwodzie, chociaż

zmniejszam ją do siły korpusów. – Kuo wyjaśnił dalej, że zmniejsza liczebność wszystkich armii

na korzyść granicy południowej.

– Ale... mamy tam już dwadzieścia sześć legionów.

– Sytuacja w Matayandze się pogarsza. Chcą, żebyśmy sprowokowali ich do ataku. Chcą na

nas uderzyć, gdy legiony są ciągle jeszcze osłabione. Jeśli tak zrobią, będziemy mieć dla nich

niespodziankę.

Shih-ka’i skinął głową. Shinsan ostatnio rozrastał się zbyt szybko. Wojny domowe i z innymi

królestwami wyczerpały legiony. Armia była nadwerężona, starając się utrzymać obecne granice.

Straty powodowały, że brakowało jej ludzi, których zwykle kierowano do asymilowania

i reedukacji podbitych ludów. Imperium stało się tworem bardzo kruchym.

– A co z zachodem? – Tervola obawiali się zachodu bardziej niż liczebnie silniejszego

południa.

– Powiedziałem Hsungowi, żeby znormalizował stosunki, aby uniknąć konfrontacji. Żeby

przesunął punkt ciężkości ze spraw militarnych na polityczne. Rozłam sprawia, że są bezbronni.

Jako broń Hsung powinien wybrać intrygę. Zanim pomścimy naszych zmarłych, miną dziesiątki

lat. Musimy wchłonąć to, co zajęliśmy.

Pan Kuo zrobił teraz na Shih-ka’im wrażenie. Jego podburzająca demagogia była

najwyraźniej środkiem do odsunięcia na boczny tor Ko Fenga. Dzisiaj mówił o bardziej

realistycznej odpowiedzi na problemy imperium. Być może zdoła odwrócić chaos, który nastał

wraz ze śmiercią Książąt Taumaturgów.

Szybka parada kolejnych następców zniszczyła stabilność Shinsanu poprzez wewnętrzne

walki, a także rozpoczynanie niemądrych kampanii zagranicznych.

– Z zadowoleniem obejmę dowództwo Armii Wschodniej. Jestem zaszczycony, że uważasz

mnie za osobę kompetentną. Dzisiaj zacznę dobierać ludzi.

Przez twarz Kuo Wen-china przemknął grymas lekkiego rozdrażnienia. Odprawiano go.

Wtem uśmiechnął się. Ssu-ma nie mógł pozbyć się dawnego przyzwyczajenia. Młodsi mężczyźni

byli dla niego rekrutami... Wstał.

– Życzę powodzenia, lordzie Ssu-ma.

– Dziękuję. – Shih-ka’i tak naprawdę nie słuchał. Znowu pochłonęła go praca.

Musiał na chwilę zagrzebać się w raportach dotyczących szkolenia. Ten uśmiech losu był tak

nieoczekiwany, że potrzebował trochę czasu, żeby się z nim oswoić.

Shih-ka’i dowiedział się, że musi strzec trzech tysięcy czterystu mil granicy przy pomocy

trzydziestu tysięcy ludzi. Legiony wschodnie nareszcie były w komplecie. Żaden nie brał udziału

w niefortunnej kampanii zachodniej.

Musiał także rządzić i utrzymać pokój w zmilitaryzowanej strefie przygranicznej.

Jego poprzednik zrobił to, co oczywiste, i zatrudnił miejscowych pomocników. Niewiele

sobą reprezentowali. Wszystkie ludy nowego prokonsulatu Shih-ka’iego były dzikusami. Jedynie

kilka plemion osiągnęło poziom techniki z epoki brązu, chociaż bajarze opowiadali o minionej

epoce świetności. Na poparcie swoich twierdzeń pokazali kilka ruin.

Shih-ka’i poszedł w ślady swoich poprzedników i założył kwaterę główną przy legionie

siedemnastym. Obszar, za który odpowiadał siedemnasty, wychodził na tę przysparzającą

problemów pustynię. Wszystkie straty, o których donoszono, poniósł ten właśnie legion.

Siedemnasty wzniósł nową, mocną warownię zaledwie kilka mil od skraju tej ponurej krainy.

Shih-ka’i przyjechał, żeby odszukać dowódcę, który energicznie prowadził program badawczy.

Jedna ze ścian głównej sali warowni była gładko otynkowana. W miarę jak zespoły badawcze

dostarczały szczegółów, legioniści rysowali po kawałku ogromną mapę. Shih-ka’i nie zawracał

sobie głowy zaglądaniem do swojej nowej kwatery przed pójściem na naradę.

Szedł wolnym krokiem wzdłuż muru liczącego sto pięćdziesiąt stóp długości, przyglądając

się i zapamiętując każdy szczegół. W pewnej chwili zapytał:

– Czy to naprawdę zaczęło się tak niespodzianie? – Wskazał linię przy podłodze, gdzie zieleń

kończyła się jak nożem uciął i przechodziła w brąz.

Dowódca siedemnastego, Lun-yu Tasi-feng, odparł:

– W zasadzie tak, lordzie Ssu-ma. Na długości jednej mili las przechodzi w łąki, a potem

w piach i pył. Gdyby wiatr nie wiał stale na wschód, pustynia maszerowałaby w tę stronę jak

armia nie do powstrzymania.

– Poziom opadów?

– Znaczny, lordzie. I tutaj, i tam. Na pustyni można zobaczyć chmury zbierające się przy

tamtych górach. Ale nic tu nie rośnie.

– Hmm... – Shih-ka’i przyjrzał się zarysowi łańcucha górskiego. – Rzeki?

– Wypływa kilka. Jedyne odkryte przez nas przejawy życia to trochę ryb płynących w górę

rzeki. Nie wędrują daleko. Nie ma tam nic, co pozwoliłoby im przeżyć.

Shih-ka’i błądził wzrokiem w oddali. Po chwili zapytał:

– Oddziały siedemnastego brały udział w wojnie z Escalonem, prawda?

Tasi-feng odparł:

– Byłem tam osobiście, lordzie.

– Czy można to porównać z pustkowiem, które powstało tutaj?

– To jest jeszcze bardziej jałowe, lordzie. Mnie również przyszło to do głowy. Opieram się

na założeniu, że kraina ta została porażona Mocą, chociaż ciągle jeszcze nie mamy na to

niezbitego dowodu.

– Badania historyczne?

– Brak jakichkolwiek wzmianek, lordzie.

– W takim razie jest to bardzo stare. A co z ustnymi przekazami plemion? Słyszałem, że

w lasach są ruiny. Czy próbowałeś ustalić ich wiek?

– Plemiona mówią, że była wojna między bogami. Ruiny mają co najmniej tysiąc lat,

a prawdopodobnie są o wiele starsze. Mój najlepszy nekromanta pracuje w najlepiej zachowanym

mieście. Nie udało mu się ustalić nic więcej.

– Czy zasięgnąłeś rady Tamtej Strony?

– Demony albo nic nie wiedzą, albo nie chcą powiedzieć.

– Rozumiem. Ilu ludzi straciłeś?

Shih-ka’i wysłuchał precyzyjnego wyliczenia wszystkich znanych szczegółów dotyczących

zniknięcia dwunastu grup. Tasi-feng wskazał na mapie ich ostatnie określone pozycje. Każda

grupa dotarła do gór. Poza tym nic ich nie łączyło.

– Próbowałeś poszukiwań z dużej wysokości?

– Ptaki nie chcą latać nad pustynią, lordzie. Chciałem wysłać smoka, ale moja prośba

spotkała się z odmową. Mówią, że zbyt wiele zginęło ich w czasie kampanii zachodniej.

Twierdzą, że muszą zwiększyć swoją liczebność. Osobiście uważam, że są tak samo

przestraszone jak ptaki.

– Rozmawiano z nimi? Niektóre mogą być starsze od tych ruin.

– Jeśli coś wiedzą, nie mówią tego. Są jeszcze mniej rozmowne niż demony.

– Interesujące. Niezwykle interesujące. Lordzie Lun-yu, jestem z pana bardzo zadowolony.

Nie zaniedbałeś niczego.

– Nie bardzo jest tu co robić, lordzie. Centurionowie narzekają, że to działania pozorne.

Shih-ka’i uśmiechnął się pod maską.

– Na pewno. Jestem zaintrygowany. Lord Kuo zdawał się uważać, że jest to najważniejszy

element układanki. Był dość zaniepokojony. Nie wiesz może dlaczego?

– Nie jestem pewny, lordzie. Być może dlatego, że za górami pojawiły się przebłyski Mocy.

– Omiótł wskaźnikiem górną część mapy na długości dwudziestu stóp. – Wyłoniły się skądś

tutaj.

Shih-ka’i wbił wzrok w mapę. Po chwili zapytał:

– Jaka jest jakość wody w tych rzekach? Zdatna do picia?

– Duża zawartość minerałów, czego można było się spodziewać. Ale nadaje się do picia,

lordzie. – Tasi-feng zdawał się zaskoczony tym pytaniem.

– No tak. Zaczynamy zmniejszać zakres poszukiwań, lordzie Lun-yu. Zaginione grupy

znajdowały się naprzeciwko obszaru, który właśnie wskazałeś. Przyjmijmy, że to pewna

prawidłowość. Natychmiast wyślemy ekspedycje po równoległych trasach. Każdej będzie

towarzyszyć tervola. Na wieczornym obozowisku będzie otwierany portal transmisyjny. –

Sięgnął po wskaźnik. – Gdy ekspedycje dotrą do tej linii, będziemy ustawiać przenośne portale.

Cały czas pięć centurii będzie pozostawać w gotowości bojowej. Powinni być gotowi do

natychmiastowej teleportacji. Raporty zwrotne co godzinę, a wiadomości o wszelkich

anomaliach niezwłocznie. Grupy zwiadowcze pójdą bez zbędnego obciążenia. Tylko broń

i wyposażenie. Będą posuwać się naprzód, aż uzyskamy jakieś odpowiedzi. Dzięki wymianie

przez portale stale będziemy tam mieć wypoczętych ludzi.

– Lordzie, ten ambitny plan będzie wymagał wsparcia całego legionu.

– Sam powiedziałeś, że nie ma tu nic innego do roboty. A lord Kuo wyraził coś więcej niż

tylko przelotne zainteresowanie rozwiązaniem tej zagadki.

– Oczywiście, lordzie.

– Czy jest jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć?

– Nie, lordzie. To wszystko... Były dwa raporty donoszące o pojawieniu się smoków. Od

miejscowych. Brak jakiegokolwiek potwierdzenia. Same smoki odmawiają odbycia lotów

zwiadowczych.

– Rozumiem. Raz jeszcze podkreślę, że jestem bardzo z ciebie zadowolony, lordzie Lun-yu.

Nikt nie zrobiłby tego lepiej.

Shih-ka’i udał się do swojej kwatery. Jego ordynans wszystko przygotował. Pozwolił

dekurionowi zdjąć maskę.

– Jesteś zmęczony, Pan ku?

– Nie, jeśli lord ma dla mnie jakieś zadanie.

– To nic pilnego. Jak będziesz miał wolną chwilę, wmieszaj się między legionistów.

Zorientuj się, co mówią. Dowiedz się, o czym rozmawiają najczęściej.

– Stanie się wedle twojej woli, lordzie.

– Odpocznę teraz. – Shih-ka’i wyciągnął się na swoim nowym łóżku. Nie spał, chociaż

przymknął oczy. Czuł czyjąś obecność na wschodzie. Coś dziwnego. Coś obcego. Było

nieuchwytne, a mimo to niepokojące. Zastanawiał się, czy lord Kuo też to wyczuwał.

Oddziały zwiadowcze posunęły się siedemdziesiąt mil w głąb pustyni. Minęły ostatnie znane

pozycje zaginionych ekspedycji. Jedynym śladem, jaki po nich do tej pory znaleziono, był

porysowany kawałek laki, który odpadł ze zgięcia łokciowego zbroi żołnierza.

– To istotne – powiedział Shih-ka’i. – Nie wędrowaliby w zbrojach. Jest tam zbyt gorąco.

Przeszukać ten obszar staranniej.

Poszukiwania nie dały żadnych rezultatów. Ta grupa zaginęła sześć miesięcy temu. Pustynia

zatarła wszelkie ślady.

Dwa dni później jedna z grup doniosła, że dotarli do górskiej grani. Łańcuch gór ciągnął się

dalej. Shih-ka’i nałożył swój strój bojowy i teleportował się tam osobiście.

Zbocze opadało łagodnie długim, szarym stokiem. Z odległości szarość zdawała się kolorem

rdzawym. Jak daleko Ssu-ma sięgał wzrokiem, nic się nie poruszało. Nic tam nie żyło. Sama

wielkość tego pustkowia go obezwładniała.

Kolejna grupa osiągnęła łańcuch górski kilka mil na południe. Jej tervola wysłał sygnał.

Shih-ka’i odpowiedział.

– Zostań tutaj. Obserwuj ich, jak schodzą – zwrócił się do dowódcy grupy, z którą

przebywał. Sam wrócił do kwatery głównej legionu.

W warowni panowało zamieszanie.

– Zaatakowano Yan-chu. Prosił o posiłki. Posłałem mu centurię – wyjaśnił Tasi-feng.

– Weźcie jeńców. Przyślijcie ich niezwłocznie. Postaw następną centurię w stan gotowości.

Piętnaście minut później w portalu teleportacyjnym pojawiło się dwóch jeńców. Niscy ludzie

w dziwacznych zbrojach. Martwi.

– Chcę ich mieć żywych – powiedział Shih-ka’i.

Tasi-feng naradzał się z tervola na miejscu walki.

– Panie Ssu-ma, Yan-chu mówi, że byli żywi, gdy ich przesyłali. Trzeba ich było siłą

umieścić w portalu.

– Powiedz mu, żeby przysłał jeszcze kilku.

Pojawiło się czterech kolejnych. Również martwych. Jeden z ostatniej pary był wysokim,

ś

niadym mężczyzną w zbroi, która nie przypominała pozostałych.

– Zbadać ich – polecił Shih-ka’i. Poszedł z powrotem do pomieszczenia z mapą. Kolejna

grupa doniosła, że została zaatakowana. Chciał się upewnić, że dobrze pamięta ich pozycje. –

Hm... – chrząknął. – No chodź, kimkolwiek jesteś. Uderz raz jeszcze.

Jego życzenie spełniło się przed upływem godziny. Dwie minuty później oznaczono już

wszystkie miejsca, w których doszło do ataku; rozpościerały się w górnej części mapy. Żołnierze

cieniowali obszary, w których te trzy linie mogłyby się przecinać. Przeprowadzenie kolejnych

ataków pozwoliło Shih-ka’iemu na zmniejszanie wielkości obszaru zacienionego.

– Trzymaj tak dalej – wymruczał. – Namierzę cię co do jarda. Rzucił okiem na rejestr czasu

zgłoszenia poszczególnych ataków. Czy atakujący mogli wyruszyć z tego samego miejsca

jednocześnie? Ich rozproszenie i brak koordynacji sugerował, że tak właśnie mogło być. –

Lordzie Lun-yu, niech pozycja Yang-chu będzie punktem na okręgu. Pozostałe zaatakowane

pozycje będą punktami na zewnątrz niego. Sprawdź, czy da się opisać okrąg, uwzględniając

różnice czasowe między atakami.

Lord Lun-yu przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, ale zorientował się, o co chodzi,

i zabrał się do pracy. Otrzymał dane z kolejnych dwóch ataków. Narysował niezgrabny, ukośny

łuk.

– Nie wygląda to dobrze, lordzie.

– Podaj mi przybliżony promień maksymalny i minimalny. Nieregularności powstały

prawdopodobnie z powodu ukształtowania terenu, przez który przechodzili. – Przyjrzał się

uważnie mapie. Żadna z jego metod nie dawała dobrych rezultatów. Pierwsza wydawała się teraz

nawet nieco bezsensowna. Dzięki niej zgromadził mnóstwo pojedynczych boków trójkątów. Nie

znał ani ich długości, ani kątów.

Zakres poszukiwań zdawał się jednak zmniejszać. Przyjął raport o stratach od posłańca.

– Hmm...

– Lordzie? – zapytał Tasi-feng.

– Ci ludzie to całkiem dobrzy wojownicy.

Kolejny goniec doniósł, że oddział atakujący Yang-chu wycofał się. Wkrótce podobne

raporty napłynęły od innych zaatakowanych grup. Shih-ka’i zauważył:

– Mają dobrą łączność.

Będziemy ich ścigać, lordzie? – zapytał Tasi-feng. Shih-ka’i spojrzał na mapę.

– Powoli. – Wskazał dwie grupy, które nie zostały zaatakowane. – Przesuńcie tych ludzi,

ż

eby wzięli w kleszcze grupę, która tutaj dokonuje odwrotu. Weźmiemy więcej jeńców. Powiedz

Yang-chu, żeby utrzymał swoją pozycję. Chcę zobaczyć, co ma.

Grupie Yang-chu poświęcono najwięcej uwagi. Zbocze poniżej obwodu było usiane ciałami.

– Zabrali ze sobą część poległych – tervola powiedział Shih-ka’iemu. – Tylu, ilu zdołali

unieść.

Shih-ka’i popatrzył na pustynię. Pośród pylnych diabłów zdołał dostrzec chmurę kurzu

wznieconą przez wycofującego się wroga.

– Czy użyto jakichś czarów?

– Ani my, ani oni, lordzie.

– Dobrze. – Obserwował pył. Skąd mogli przyjść? Jak ludzie mogli tu żyć? Spojrzał na ciała

i szybko odwrócił wzrok. Nie był przyzwyczajony do oglądania skutków bitew.

Ciała należały do dobrze odżywionych, dobrze odzianych i uzbrojonych ludzi.

– Yang chu – Shih-ka’i wskazał poległych. – Zabierzcie ich. Rozbierzcie. Rzeczy każdego

człowieka przechowywać oddzielnie. Prześlijcie tobołki do warowni. – Siłą woli zmusił się, by

spojrzeć w kilka pozbawionych życia twarzy wrogów. Mówiły mu bardzo mało. Wszyscy zabici

mają to samo przesłanie dla żywych. Przesłanie, którego Ssu-ma nie chciał słyszeć.

Należeli do dziwnej rasy. Obydwa rodzaje. Shih-ka’i nigdy wcześniej nie widział nikogo

podobnego. Ale dlaczego tak bardzo się różnili?

Wzdrygnął się. Chirurdzy legionowi przeprowadzą sekcje i powiedzą mu.

Ostatni raz spojrzał na chmurę pyłu. Poruszała się wzdłuż linii, którą wykreślił na mapie.

Wrócił do warowni.

Tasi-feng powitał go słowami:

– Lordzie, Hsu Shen mówi, że w grupie, która go zaatakowała, byli żołnierze imperium.

– Nasi?

– Nosili nasze zbroje. Ich odznaki należały do siedemnastego.

– Ludzie, których straciłeś?

– Być może. Kazałem mu trzymać to w tajemnicy, dopóki tego nie wyjaśnimy.

– Dobrze. Przesuń te dwie grupy przechwytujące. Każ im szybkim marszem zająć pozycje,

aby powstrzymać ten oddział wroga. Powiedz Hsu Shenowi, żeby poszedł za nimi i nawiązał

kontakt. Chcę mieć tam otwarty portal, gdy nasi ludzie zajmą pozycje. Chcę to zobaczyć na

własne oczy.

– Według rozkazu, lordzie.

Shih-ka’i przyglądał się, jak kandydaci legionu przeszukiwali ubrania i rzeczy osobiste

poległych wrogów. Każdy człowiek miał to, czego można było się spodziewać po żołnierzu:

narzędzia potrzebne do wojennego rzemiosła i kilka osobistych drobiazgów, które odróżniały go

od tysiąca mu podobnych. Rzeczy nie dawały żadnych wskazówek. Shih-ka’i badał napis na

starej monecie. Nigdy nie widział czegoś podobnego.

– Jak myślisz, kogo przedstawia ta głowa? – zapytał jednego z kandydatów.

– Jakiegoś mitycznego potwora, lordzie?

– Być może. – Gdy spojrzał wprost na nią, Shih-ka’i utwierdził się w przekonaniu, że na

wschodzie coś istnieje i rośnie w siłę.

Pojawił się Tasi-feng.

– Lordzie, wydaje się, że doszło do ciągłej, słabej emisji Mocy na jakiś czas przed

pierwszym atakiem. Jej źródło zdaje się znajdować w pobliżu środka okręgu, który wyznaczyłeś

na mapie.

– No! – Shih-ka’i zareagował błyskawicznie. – Nie podejmujemy żadnego ryzyka. Ustawić

portale łączące nas z pozostałymi legionami. Jedna kohorta w każdym ma być gotowa do

natychmiastowej teleportacji tutaj.

– Lordzie, już teraz ledwo ciągniemy z tymi portalami, które... Według rozkazu, lordzie.

– Tak. Pozostali żołnierze w każdym z legionów mają zostać postawieni w stan najwyższej

gotowości. Zacznij przygotowywać przesyłkę, która ma zostać wysłana do lorda Kuo Wen-china,

gdy tylko zacznie dziać się coś złego.

– Lordzie? Czy uważasz, że istnieje aż takie niebezpieczeństwo?

– Nie. Ale nie chcę niczego pozostawiać przypadkowi. Umieść przesyłkę przy portalu. Cały

czas ją aktualizuj.

– Według rozkazu, lordzie.

– Chcę także, żeby przygotowano baterię balist do ostrzału dalekiego zasięgu. Niech zajmą

się nią kandydaci. Natychmiast. Przygotowanie wszystkich zaklęć zajmie im kilka godzin.

– Dokładność czy zniszczenie, lordzie?

– Zniszczenie.

Shih-ka’i przeszedł do pomieszczenia, w którym pracowali wojskowi chirurdzy. Jeden

przerwał na chwilę i powiedział:

– Mamy tu coś dziwnego, lordzie. Nie mamy pewności, jak tam jest z tym całym pustynnym

ż

arem itd., ale ci ludzie wyglądają, jakby przez długi czas byli martwi.

– Naprawdę?

– Proszę spojrzeć. Te zwłoki rzekomo nie mają więcej niż godzinę. Niektóre z organów

powinny nadal wykazywać oznaki życia.

Shih-ka’i odwrócił wzrok od otwartych zwłok.

– Podejrzewałem, że możecie natknąć się na coś w tym rodzaju. Przyjrzyjcie się dokładnie

krwi.

– To znaczy?

– Sprawdźcie, czy krew jest żywa, czy martwa. A potem postarajcie się ocenić, od jak dawna

jest martwa. – Odwrócił się, żeby wyjść. Musiał się stąd wydostać, zanim torsje pozbawią go

godności.

W drzwiach stanął Tasi-feng.

– Znalazłeś coś, lordzie?

– Myślę, że zanim zaatakowali, byli martwi. Tak wyglądają. Dawno nie widziałem takich jak

oni. Przypuszczam, że było to jeszcze, zanim się urodziłeś. Książę Demon eksperymentował

z ożywianymi żołnierzami. Zrezygnował jednak z tego pomysłu. Zbyt trudno było ich

kontrolować.

Tasi-feng nie potrafił ukryć swego przerażenia nawet pod maską. Potrzebował chwili, żeby

się opanować.

– Nowe portale zostały otwarte, lordzie Ssu-ma. Nasze wsparcie jest tuż obok. Ciągle

staramy się nawiązać kontakt z oddziałem lorda Kuo. Przeprowadza rekonesans na granicy

matayangańskiej. Oddziały, które wysłałeś, by zajęły pozycję blokującą, wyprzedzają wroga

i próbują znaleźć odpowiednie miejsce.

– Bardzo dobrze. Wracam do kwatery. Daj mi znać, gdy otworzą swój portal.

Musiał wyrwać się na kilka chwil, aby się opanować. Nie zdawał sobie sprawy, że między

poligonem a polem walki będzie tak wielka różnica. Gdy znalazł się już w swojej kwaterze,

usiadł na małym dywanie. Skorzystał z metody, którą poznawało każde dziecko w legionach.

Odprawił Rytuał Żołnierza – uspokajające mantry-modlitwy, którymi żołnierze rozpoczynali

i kończyli swój dzień. Odzyskał równowagę.

Lord Kuo miał rację, pomyślał. Coś tu jest. Może coś większego, niż podejrzewa Wen-chin.

Wszedł Pan ku.

– Och. Proszę mi wybaczyć, lordzie.

– Właśnie skończyłem, Pan ku. Dowiedziałeś się, co się dzieje w legionie?

– Są znudzeni, lordzie. Nie podoba im się, że tkwią bezczynnie na granicy. Wydaje się, że

dzisiejszy dzień trochę ich rozerwał.

– Żadnych poważnych problemów?

– Żadnych. To stary legion. Dobry. Dobrze wyszkolony i zdyscyplinowany, ma sumiennych

centurionów i dekurionów. Zrobi to, co mu polecisz.

– Dobrze, dobrze. Dziękuję, Pan ku.

– Czy mogę w czymś pomóc, lordzie?

– Włóż strój bojowy. Idziemy na pustynię.

Shih-ka’i mignął w portalu godzinę później. Zauważył, że jego myśliwi wybrali dobre

miejsce na oczekiwanie. Po przeprowadzeniu inspekcji ich pozycji, przygotował sporą porcję

czarów. – Tak na wszelki wypadek – powiedział do Pan ku.

Ten skinął głową. Dobrze znał obsesję swego szefa na punkcie gotowości.

Dwie chmury pyłu zbliżały się coraz bardziej. Hsu Shen spisywał się doskonale, naciskając,

ale nie nazbyt mocno. Shih-ka’i przyjrzał się tylnemu zboczu niskiego wzgórza, na którym

czekał. Chmury pyłu zbiegały się w punkcie położonym kilka mil na wschód.

– Urządza własną pułapkę – wymamrotał.

Pan ku obszedł wzgórze.

– Lordzie, właśnie przyszła wiadomość od lorda Lun-yu. Dwa z ciał poderwały się

i usiłowały ich zabić.

– Hmm. Powinienem ich ostrzec. Wszystko z nim w porządku?

– Tak, lordzie.

– To dobrze.

Ś

cigani przesunęli się do wyznaczonej strefy. Shih-ka’i naliczył dwudziestu pięciu. Ktoś

powiedział:

– Podobno mieli nieść swoich poległych.

Shih-ka’i nie powiedział mu, że zmarli znowu są na chodzie. Że żaden z atakujących nie był

ż

ywy. Dał sygnał.

Jego ludzie pokazali się, a oddział poniżej się zatrzymał. Wróg bardzo ich przewyższał

liczebnie, a Hsu Shen był tuż za nimi.

Shih-ka’i wpatrywał się we wrogi oddział. Hsu Shen miał rację. Trzej z nich to byli

legioniści.

Grupa rozwinęła formację żółwia, gotowa do walki. Ludzie Shih-ka’iego otoczyli ich.

Osaczeni mężczyźni padli na ziemię.

Shih-ka’i poczuł, jak w powietrzu wiruje coś elektrycznego.

– Padnij! – wrzasnął. – Wszyscy na ziemię! – Sięgnął umysłem do swojej torby

z przygotowanymi sztuczkami.

Coś, co wyglądało jak podeszwa wielkiego czarnego buta, przesłoniło niebo. Jego obcas

szybko się obniżał. Przez ułamek sekundy Shih-ka’i wyobrażał sobie, że jest robakiem, który

zostanie za chwilę zdeptany.

Rzucił zaklęcie.

Powietrze zawyło odgłosem tysiąca gigantycznych osełek, po których trze się stal,

a następnie strzelaniem miliona małych biczów. Spojrzał w górę. But zniknął.

– Gnać tam i poćwiartować mi tych ludzi, zanim znowu ożyją! – zagrzmiał.

Nie czekał, żeby sprawdzić, czy wykonano jego rozkaz. Zamknął oczy i ponownie wkroczył

w królestwo zaklęć. Pochwycił jedno, wyobraził sobie, że rzuca włócznię. Na ściennej mapie

z fortecy namalował wielką dziesiątkę tarczy strzelniczej. Grom przetoczył się po bezchmurnym

niebie. Błysk przyćmił słońce. Shih-ka’i otworzył oczy. Tysiąc pylistych diabłów tańczyło na

pustyni jak oszalali, znajdujący się pod wpływem narkotyków tancerze, często zderzając się ze

sobą i przewracając. Kilka chwil później usłyszał dochodzące z oddali dudnienie. Uśmiechnął się

pod maską.

– To was nauczy pokory.

Czekał przez kilka minut z wyostrzonymi zmysłami tervola. Nic nie nadchodziło. Wróg

zdawał się zastraszony. Na chwilę, pomyślał. Tylko na chwilę. Dołączył do swoich ludzi.

– Będzie lepiej, jeśli spalimy te ciała – powiedział do Hsu Shena. – Ale wydaje się, że

brakuje drewna.

Tervola skinął głową, niewzruszony cierpkim poczuciem humoru Shih-ka’iego. Był

człowiekiem niemal w tym samym wieku co Shih-ka’i, jednym ze starej gwardii, przegnanym

przez lorda Kuo. On także pamiętał eksperymenty Księcia Demona. Zmarli ożywali ciągle na

nowo i przeciągali wrogów na swoją stronę. Nie wolno było im pozwolić wygrywać bitew.

Z każdym zwycięstwem stawali się silniejsi.

– Tych trzech odeślij do warowni – powiedział Shih-ka’i, wskazując na martwych

legionistów. – Każemy temu nekromancie od Lun-yu wezwać ich cienie.

Zjeżyły mu się włosy na karku. Otworzył się, wyczuwając jakieś nowe zagrożenie. Nie było

jednak żadnego. Pokiwał głową. Coś prowadziło obserwację.

Wspiął się na wzgórze i spojrzał na wschód. Gdzieś tam. W tej całej nicości. Uważnie

przyglądał się pyłowi podniesionemu przez wycofujących się wrogów, przedłużając w myśli linie

ich marszu.

Tam? Ten skryty za gorącą mgłą garb na horyzoncie? Zorientował się według mapy. Tak.

Ten garb byłby w samym środku podejrzanego obszaru.

– Nie powinieneś się wychylać, przyjacielu – wymamrotał. – Teraz cię widzimy. Teraz

przyjrzymy ci się bliżej.

Wiatr nasilił się. Porywisty, gorący i suchy. Pył, który niósł ze sobą, tarł jak papier ścierny.

Lord Ssu-ma Shih-ka’i nie zwracał na to uwagi. Stał na wzgórzu jak mały posąg, nieruchomy

i niewzruszony. Pod maską jego oczy zwęziły się w zamyśleniu.

3

Rok 1016 OUI

Spotkanie możnych

Kobieta szła za swoim mężem korytarzem w zamku Krief, królewskim pałacu Vorgrebergu,

stolicy Kavelinu, jednego z Pomniejszych Królestw. Jej kroki były ciężkie, posuwiste. Ktoś

nieżyczliwy mógłby nazwać jej sposób poruszania się kaczym chodem. Była w bardzo

zaawansowanej ciąży. I była bardzo zdenerwowana. Zauważyła, że zostaje w tyle, i przyspieszyła

kroku, żeby dogonić męża. Ten zatrzymał się i lekko marszcząc brwi, zapytał:

– Nepanthe, o co chodzi?

– Co? Och, o nic.

– O nic? Nie wierzę. Zamartwiasz się, odkąd tu przyjechaliśmy. Wleczesz się z grymasem na

twarzy, jakbyś miała usta pełne dzikich jabłek. – Uniósł jej podbródek i zajrzał w na pół

przysłonięte powiekami brązowe oczy. – Chodź.

Nepanthe była po czterdziestce. Miała za sobą wiele trudnych lat, a mimo to w jej długich,

kruczoczarnych włosach srebrzyło się ledwie kilka siwych pasemek. Jej figura nie była już tak

szczupła, jak wtedy, gdy miała dziewiętnaście lat, ale też tłuszczyk nie był zanadto obfity.

Wszystkie tragedie, które uprzykrzały jej życie, nie pozostawiły śladu na jej twarzy. Jedynie oczy

zdradzały wewnętrzny smutek.

Przypominały stare, smutne okna, postarzałe żalem i bólem jak szkło spurpurowiałe pod

wpływem nieprzerwanych ataków słońca. Mówiły, że już nigdy się nie roziskrzą. Że nie uwierzą

w żaden uśmiech losu, ponieważ pomyślny traf i szczęście były jedynie pułapkami

i szyderstwami, które zły los rzuca człowiekowi w twarz. Straciła radość życia. Odliczała czas,

czekając na wielki sen, a wiedziała, że minie cała epoka, nim nadejdzie. Jej mąż,

arcyczarnoksiężnik Varthlokkur, nauczył się powstrzymywać Śmierć. Miał ponad czterysta lat.

– Chodź – powiedział tonem łagodnej perswazji. – O co chodzi?

– Varth... Po prostu nie podoba mi się to miejsce. Przywołuje tyle spraw, o których chcę

zapomnieć. Nic nie mogę na to poradzić... Vorgreberg jest przeklęty. Tu nigdy nie zdarza się nic

dobrego. – Spojrzała mu w oczy. Cień strachu przemknął przez jej twarz.

– Nie zostanę tu ani chwili dłużej, niż muszę.

– Bragi cię zatrzyma... – Zazgrzytała zębami przy słowach zbyt ostrych w tej sytuacji. –

Dlaczego tu przyjechałeś? – Usłyszała skargę we własnym głosie i poczuła do siebie niesmak.

Wziął to pytanie za dobrą monetę.

– Nie wiem. Dowiemy się za kilka minut. Ale Bragi nie wzywałby mnie bez ważnego

powodu.

Znowu przez jej twarz przemknął cień strachu.

– Ważnego dla kogo? Varth, nie pozwól mu, żeby cię w coś wplątał. On też jest przeklęty. –

Swojego pierwszego męża też tak błagała i błagała, a on nie posłuchał. I zginął, zostawiając ją

samą...

Varthlokkur uśmiechnął się.

– Nie nazwałbym go przeklętym. Różne rzeczy się dzieją w jego pobliżu.

– A ja tak. To złe rzeczy. Zabójcze. Varth... Nie chcę, żeby dziecko urodziło się tutaj.

Właśnie tu straciłam dwóch braci, męża i syna. Nie zniosłabym tego, gdyby...

Jego szczupłe palce bawiły się jej włosami. Wpatrywała się w podłogę. Oplótł ją ramionami

i przez chwilę trzymał w objęciach.

– Już nic takiego się nie zdarzy. Nie będzie więcej bólu. Obiecuję. – I dodał: – Nie zabawimy

tu długo. Chodź. Rozchmurz się. Zobaczysz wielu swoich przyjaciół z dawnych lat.

– Dobrze – spróbowała się uśmiechnąć. Wyglądało to jak grymas śmierci wykrzywiający

twarz. – Będę dzielna. – Dobra jestem w udawaniu dzielnej, pomyślała. Całe moje życie

odważnie starałam się nie tracić ducha. Nagle prychnęła. Ale też nieco za długo użalam się nad

sobą.

Varthlokkur znowu wysunął się do przodu. Obserwowała, jak idzie. Jego wysoka, szczupła

postać była bardziej niż zwykle wyprostowana. Ramiona nie były pochylone ani zanadto

uniesione, lecz sunęły, zachowując stałą, prostą linię. Był spięty. Jego też coś gryzło. Wezwanie

króla Bragiego zmartwiło go bardziej, niż skłonny był przyznać.

O bogowie! Nie pozwólcie, żeby był to początek kolejnego okropieństwa, które pożera

wszystko, co kocham. On jest wszystkim, co mi zostało, myślała Nepanthe.

Cóż to może być? Znowu Shinsan? Pokój trwał już trzy lata. Wydawało się, że Wielkie

Wojny Wschodnie są skończone. Imperium Grozy zdawało się ugłaskane.

Wspomnienia zaczęły się kłębić w mrocznych zakątkach jej umysłu, martwiąc ją nie na

ż

arty. Walczyła z nimi, dopóki do oczu nie napłynęły jej łzy. Wspomnień nie da się zapędzić

z powrotem do ich grobów. Zbyt wielu bliskich odeszło w mrok przed nią. Zbyt wiele

pamiętnych duchów ją nawiedzało. Nie zostało jej już nic. Nic oprócz tego człowieka, którego

nie mogła w pełni kochać ani mu ufać. Tego człowieka i życia, które się w niej rozwijało.

Własne życie uważała za mało istotne. Zostawiła za sobą spaloną ziemię. Przyszłość jawiła

się równie jałowa. Będzie żyła dla tego dziecka, jak wcześniej żyła dla swego syna.

Varthlokkur zatrzymał się kilka kroków przed elegancko wystrojoną strażą pałacową.

Zniecierpliwienie przebijało przez jego obojętny wyraz twarzy. Wyczuł, że w Nepanthe budzi się

przeszłość. Zawsze to wiedział i zawsze potrafił złagodzić jej obawy.

Zebrała się na odwagę i zadała pytanie, które jeszcze bardziej go rozdrażniło:

– Varth, czy jesteś pewny, że Ethrian odszedł? Czy nie ma żadnej, nawet najmniejszej

szansy? Po prostu nie czuję, że on nie żyje. – Być może pewnego dnia jego odpowiedź ją

zadowoli.

Zacisnął szczęki. Spojrzał na strażnika, opanował się.

– Nie, moja droga. Nie wydaje mi się. Do tej pory bym go znalazł. – Odwrócił się

gwałtownie, ciężkim krokiem podszedł do drzwi pilnowanych przez straż. Żołnierz otworzył je

z hukiem, stuknął obcasami, gdy czarodziej przechodził obok niego. Przyjaźnie skinął Nepanthe.

Odpowiedziała machinalnym skinieniem. Czy był to ktoś, kogo powinna pamiętać? Znała

przecież tylu żołnierzy. Jak miałaby przypomnieć sobie akurat tego?

I nagle znalazła się w środku pomieszczenia, napotykając spojrzeniem twarze z przeszłości,

jak pływak wpada w zimnej wodzie na bryły lodu. Nie wiedziała, w którą stronę zrobić unik,

którego wspomnienia najbardziej chciała uniknąć.

Najbliżej niej znajdowało się dwóch mężczyzn dobiegających trzydziestki, pochylonych ku

sobie, jakby ich rozmowa zwiastowała spisek. Nazywali się Michael Trebilcock i Aral Dantice.

Kiedyś podążali jej śladem przez pół kontynentu w szlachetnej, bezowocnej próbie uwolnienia jej

z rąk sługusów Imperium Grozy. Tacy byli z nich donkiszoterscy młodzieńcy.

– Aral, Michael. Jakże miło was znowu widzieć. – Uczucie do niej opuściło tych dwóch,

widziała to. Nie byli już chłopcami z głowami w chmurach. Mieli twarde spojrzenia mężczyzn,

którzy widzieli zbyt wiele. Wojna zmienia nas wszystkich, pomyślała Nepanthe.

Dantice był niski, barczysty i ciemnowłosy. Odpowiedział pełnym zachwytu uśmiechem

i wylewnym powitaniem.

Jego towarzysz były wyższy, szczuplejszy, blady jak kreda i zachowywał się z większą

rezerwą. Miał zimne oczy i nieobecne spojrzenie. Plotka głosiła, że został szefem wywiadu

Kavelinu. Brat Nepanthe, Valther, zajmował to stanowisko do czasu swej śmierci w bitwie pod

Palmisano. Przyglądała się uważnie twarzy Michaela.

Nie dostrzegła tam ani jednego przebłysku humoru. Ostatnio był całkowicie zaabsorbowany

poważnymi sprawami, był uosobieniem pewności siebie, kompetencji, cechował go całkowity

brak uczucia strachu. Takiego właśnie człowieka wybrałby Bragi...

– Kochanie, wyglądasz cudownie! – Jakaś kobieta otoczyła ją wręcz „chmarą” rąk. – Może

trochę mizernie, ale ciąża ci służy.

Nepanthe w roztargnieniu odwzajemniła uścisk.

– Ty też dobrze wyglądasz, Mgło. – Mgła była żoną jej brata, czarodziejką, którą ściągnął ze

wschodu i przekonał do sprawy zachodu.

– Fuj! Ze mnie to jest stara wiedźma. Aral Dantice zachichotał.

– Damy, które znam, powinny być tak „brzydkie”.

A Varthlokkur, z ręką na ramieniu Trebilcocka, prychnął:

– Czy do swoich grzechów dodałaś skromność, księżniczko?

Mgła cofnęła się o krok.

– Obawiam się, że teraz jestem tylko zwykłą kasztelanką. Król wysłał mnie do warowni

Maisak. Widzisz, ile jestem warta, gdy nie toczą się żadne walki?

– To najważniejszy zamek w królestwie.

Nepanthe przyglądała się kobiecie, którą jej brat wielbił, która urodziła mu dzieci, która –

zanim w jej życie wkroczył Valther – była władczynią Imperium Grozy. Nigdy nie wydawała się

do końca rzeczywista. Bardziej przypominała księżniczkę z bajki niż jedną z najokrutniejszych

i najpotężniejszych władczyń magii swojej epoki.

Aral ubrał myśli Nepanthe w słowa, zauważając:

– Nie zmieniła się ani na jotę. Nadal jest najpiękniejszą i najgroźniejszą z żyjących kobiet.

Mgła zarumieniła się.

Jak jej się to udało? – zastanawiała się Nepanthe. Aral powiedział całkowitą prawdę. Mgła

wiedziała o tym. Nie była jakąś tam mizdrzącą się kurtyzaną. Przeżyła stulecia, nabrała ostrości

i twardości w intrygach i w walce o przetrwanie na szczytach władzy Imperium Grozy. Jej

rumieniec musiał być udawany.

– Jak się miewają twoje dzieci? – zapytała Nepanthe.

– Dorastają zbyt szybko. Za każdym razem, gdy się z nimi spotykam, są o dwa cale wyższe.

Powiem im, że tu jesteś. Bardzo się ucieszą. Zawsze byłaś ich ulubienicą.

Jakiś posępny, cichy mężczyzna ssący cybuch wygasłej fajki uścisnął dłoń Varthlokkura.

Pozdrowił Nepanthe skinieniem głowy i wymamrotał:

– Miło cię znowu widzieć.

– Witaj, Cham. Coś drgnęło w interesach?

Cham Mundwiller, potentat handlowy, był starym zwolennikiem króla.

– Nie bardzo. Niewiele można zdziałać, gdy przełęcz jest zamknięta. – Odszedł, zapatrzony

w herb zdobiący przeciwległą ścianę.

Nepanthe zwróciła się do młodszego mężczyzny w wojskowym mundurze.

– Jak się masz, Gjerdrum? Wyglądasz ponuro.

Aral powiedział:

– Jest wściekły jak żądło szerszenia. Szlachectwo i dowództwo armii uderzyło mu do głowy.

Sir Gjerdrum zmarszczył brwi.

– To nieprawda. Po prostu mam inne sprawy do załatwienia. Pułkownik Abaca czy generał

Liakopulos mogliby mnie tu zastąpić.

Nepanthe dostrzegła pułkownika i generała pośród tuzina czy dwóch ludzi znanych jej tylko

z widzenia.

Sir Gjerdrum strzelił obcasami i ucałował jej dłoń. Gdy był młodszy i mniej wiedział

o świecie, łączył ich niewinny flirt. Bez entuzjazmu wrócił do dawnej roli delikatną propozycją:

– Pozwól, że zaproszę cię na kolację, po tym, jak już przyjdzie na świat ten mały.

Nepanthe uniosła brwi w zdumieniu. Co się stało z niestrudzenie pogodnym Gjerdrumem

z minionych lat? Czy starły go młyńskie koła obowiązku? Czy też był to tylko chwilowy nastrój?

Rozejrzała się po pomieszczeniu. Wszyscy jej przyjaciele postarzeli się, wszyscy byli

zmęczeni swoimi obowiązkami. Nic tak nie tłumi entuzjazmu jak niezdolność do dokonania

widocznego postępu, pomyślała.

Zatem nie ona jedna. Ta sama powodująca rozpacz nemezis dyszała do ucha wszystkich jej

przyjaciół.

– Gdzie jest król? – zapytała. Ona i Varthlokkur nie widzieli jeszcze Bragiego, chociaż

dotarli do Vorgrebergu wczorajszego popołudnia.

– Nie wiem – mruknął Gjerdrum. – Myślałaś, że będzie na czas, prawda? Wezwawszy nas

tutaj... Ściągnął mnie aż z Karlsbadu.

Varthlokkur podszedł do ogromnego kominka i wpatrywał się w skaczące płomienie.

Wyglądał na zafrasowanego. Nepanthe dołączyła do niego. Zastanawiała się, dlaczego ostatnio

jest taki posępny.

Zrobiło się ponuro. Jedynie Michael i Aral pozostawali odporni na tę atmosferę. Rozmawiali

jak najlepsi przyjaciele, którzy nie widzieli się od lat.

Mgła zajęła miejsce u szczytu wielkiego stołu, który wypełniał połowę pomieszczenia.

Nepanthe przyglądała się jej badawczo. Wygnanie przemieniło dawną szaloną konspiratorkę

w spokojną, łagodną kobietę. Przed nią leżał otwarty woreczek na robótkę. Mały, dwugłowy

i czteroręki demon śmigał drutami z niewiarygodną szybkością. Nogi zwisały mu swobodnie ze

stołu. Od czasu do czasu jedna głowa obrzucała przekleństwami drugą za zgubienie oczka. Mgła

uciszała je łagodnie.

Drzwi otworzyły się. Wkroczył wspaniale przyodziany młody urzędnik. Nepanthe

przypomniała go sobie, był to Dahl Haas, syn najemnika, który poszedł za królem Bragim do

Kavelinu podczas wojny domowej. Przez chwilę zastanawiała się, czy Dahl ma dzieci, które

w swoim czasie pójdą za Bragim.

– Przygotujcie się – powiedział Haas. – Już idzie.

Nepanthe przesunęła się bliżej drzwi. Wkroczył król. Ich spojrzenia spotkały się. Mrugnął

nieznacznie, a potem lekko, niepewnie ją uściskał.

– Jak się miewasz? – zapytał. I dodał: – Przykro mi, że nie mogłem się z tobą zobaczyć

wczoraj wieczorem. To uciążliwe królowanie nie daje mi chwili wytchnienia. Witaj,

Varthlokkurze.

Król Bragi był wysokim, potężnie zbudowanym mężczyzną. Znaczyły go blizny niemal

trzech dziesiątków lat wojaczki. Nepanthe dostrzegła siwiznę w pasmach włosów na skroniach.

Czas jego też nie oszczędzał.

– Spróbuję zorganizować dziś wieczorem prywatną kolację – szepnął. – Pewnie będziesz

chciała zobaczyć Fulka. -

Fulk był jego sześciomiesięcznym synem, którego jeszcze nie widziała.

– Jak się ma Inger?

Spojrzał na nią zdziwiony. Ton musiał zdradzić jej myśli. Nie mogła przyzwyczaić się do

tego, że ożenił się powtórnie. Jego pierwsza żona, Elana, która zmarła w czasie wojny, była jej

najlepszą przyjaciółką.

– Świetnie. Kobieta ma ikrę. A Fulk jest dokładnie taki sam jak jego matka. – Odszedł,

wymieniając uściski dłoni i pozdrowienia. Gdy skończył, powiedział: – Mam nadzieję, że ta

sprawa nikogo nie doprowadziła do szału... Widzę, że nie. Ot, po prostu apel, że tak powiem. Tak

naprawdę nie będziecie mi potrzebni jeszcze przez kilka dni. Na razie powiem tylko tyle, że

mamy wieści od Derela.

Wyjaśnił, że jego osobisty sekretarz, Derel Prataxis, przebywał w Throyes, na wschód od

Gór M’Hand, i prowadził negocjacje z lordem Hsungiem, dowódcą tamtejszej armii okupacyjnej

Shinsanu. Przez trzy lata od zawieszenia działań wojennych ani jedna karawana kupiecka nie

przekroczyła gór. Mieszkańcy wschodu dokładnie zamknęli jedyną sensowną z handlowego

punktu widzenia przełęcz, Savernake. Teraz Prataxis donosi, że doszło do radykalnej zmiany

podejścia. Spodziewa się, że negocjacje będą krótkie, a ich rezultat po naszej myśli.

Rozmowa była prozaiczna i nudna, więc Nepanthe nie zwracała na nią większej uwagi, do

momentu, gdy król zapytał sir Gjerdruma o jego przypuszczenia co do przyczyny nagłej zmiany

polityki Shinsanu.

– Ten Hsung to twardziel – powiedział król. – Nie zrobiłby nic, co pomogłoby Kavelinowi

bardziej niż jego własnej drużynie.

Przez twarz Gjerdruma przemknął grymas niezadowolenia.

– Może legiony znowu są w pełni sprawne. Może chcą otworzyć przełęcz, żeby mogli przez

nią posyłać szpiegów.

– To nie ma sensu – sprzeciwiła się Mgła. – Mają Moc. Gdyby musieli tu mieć agenta, to

posłaliby go trasami przemytników. – Obrzuciła wzrokiem Arala Dantice’a. – Postawiłby portal

teleportacyjny, przez który mógłby sprowadzić wszystko, co byłoby mu potrzebne.

– W porządku – powiedział Bragi. – W takim razie podaj mi jakiś sensowny powód, Mgło.

– Nie potrafię.

Nepanthe zdała sobie sprawę z delikatnego napięcia panującego wśród zebranych. Wymiana

zdań była pełna podtekstów, które uświadamiali sobie tylko nieliczni.

Król Bragi zapatrzył się w dal.

– Dlaczego mam wrażenie, że nie mówisz mi wszystkiego? Nie mogłabyś snuć domysłów na

głos?

Mgła popatrzyła na swoją robótkę ręczną. Druty w rękach diablika stały się rozmazanymi

smugami srebra.

– Nie wyczuwam już lorda Ko Fenga. Być może doszło do zamachu stanu – przyznała

ostrożnie. – Paru jego dawnych zwolenników skontaktowało się zeszłego lata. Uważali, że coś

wisi w powietrzu.

Trebilcock parsknął.

– Coś wisi w powietrzu? Bzdury. Wywalili Ko Fenga na zbity pysk. Odebrali mu tytuły,

zaszczyty i nieśmiertelność. Posunęli się nawet do oskarżenia o zdradę stanu, ponieważ nie

pozwolił ruszyć swojej armii, zamiast starać się wykończyć nas pod Palmisano. Zastąpił go

dowódca korpusu o nazwisku Kuo Wen-chin. Każdy, kto miał cokolwiek wspólnego z Pracchią,

popłynął razem z Fengiem. Wszyscy dostali nowe przydziały do Armii Północnej i Wschodniej.

Co praktycznie oznacza banicję. Ko Feng całkowicie zniknął z pola widzenia. Nikt z nowej kliki

nie brał udziału w Wielkich Wojnach Wschodnich. – Spojrzenie Trebilcocka przesunęło się od

Arala Dantice’a do Mgły, jak gdyby domagając się sprzeciwu.

Michael jest dziwny, pomyślała Nepanthe. Dantice i Gjerdrum są jej najlepszymi

przyjaciółmi i oni mówią, że jest dziwny. Tylko Varthlokkur wydaje się go rozumieć.

Nie była pewna, co jej mąż widzi w tym młodym mężczyźnie. Wiedziała, że lubi Michaela

i uważa go za intrygującego.

Król ponownie zwrócił się do Mgły.

– Kontakty Michaela są lepsze od moich.

Bragi wykonał nieznaczny gest. Nepanthe zauważyła go. Widziała, że Michael odpowiedział

ledwie zauważalnym wzruszeniem ramion. Król zapytał:

– Varthlokkurze, nie chciałbyś się z nami czymś podzielić?

– Nie obserwowałem Shinsanu. Byłem zajęty. Nepanthe, która wpatrywała się w blat stołu,

zarumieniła się. Miała mieszane uczucia związane ze swoją ciążą. Podniecenie i pragnienie,

a także stanowczo za dużo niepokoju. Była zbyt stara... Musiała jednak spróbować zastąpić syna,

którego straciła w czasie wojny...

– Ale... – zaczęła, po czym zamilkła. Jeśli jej mąż nie chciał puścić pary z ust o swoich

obserwacjach wschodu, to była wyłącznie jego sprawa. Niemniej dlaczego miałby kłamać?

– Mogę oczywiście posłać Nienarodzonego – powiedział Varthlokkur.

– Nie. To by ich tylko sprowokowało. – Bragi przyglądał się zgromadzonym. – Najlepsi

z przyjaciół. Moi doradcy i serdeczni druhowie. Dlaczego jesteście dzisiaj w tak posępnym

nastroju? Nikt nie chce mówić? W porządku. Niech tak będzie. A zatem – to wszystko.

Przepytajcie swoich informatorów. Chcę wiedzieć, co tam na wschodzie się dzieje. Tamci ludzie

nie zrobią nam znowu krzywdy. Przynajmniej dopóki ja mam coś do powiedzenia.

Jego ton zaskoczył Nepanthe. Spojrzała na niego uważniej. Tak. Miał łzy w oczach. Darzył

Kavelin niemal fanatyczną miłością.

Przez chwilę mu zazdrościła. Chciałaby, żeby i dla niej coś miało takie znaczenie.

Ambicje wschodnich książąt były kosztowne dla nich obojga. Jemu zabrały brata. Kilkoro

dzieci. Pierwszą żonę, która była jej najlepszą przyjaciółką. Najlepszego przyjaciela, Szydercę,

który był jej pierwszym mężem i którego musiał zabić własnymi rękami, ponieważ biedny,

wprowadzony w błąd Szyderca był przekonany, że musi dokonać wyboru między Bragim

a swoim synem...

– Cholera! – zaklęła i uderzyła pięścią w stół.

Wszyscy popatrzyli na nią. Skrzywiła się. Cichym głosem przeprosiła. Nic nie wyjaśniła.

Nie tylko przeszłość wywierała na nią teraz presję. Coś w tym spotkaniu, które nie wypaliło,

stanowiło zapowiedź, krzyczało o zbliżaniu się złych czasów. Budziły się niespokojne armie

nocy. Zły los zbierał nowe siły. Ciemne chmury zawisły na horyzoncie. Powietrze zaczynało

trzeszczeć od złych przeczuć.

Król Bragi przemierzał dziedziniec, kierując się ku stajniom, gdy wypatrzył Varthlokkura

kroczącego ku wschodnim murom. Czarodziej był pogrążony w myślach. Król zmienił kierunek.

Podszedł do czarodzieja od tyłu, stając między dwiema blankami.

– Chcesz o tym porozmawiać?

Varthlokkur odwrócił się gwałtownie. Jego reakcja tak zaskoczyła króla, że niemal spadł

z muru. Varthlokkur chwycił go za jedną z młócących powietrze rąk.

– Nie skradaj się tak.

– Jak? Kto się skrada? Podszedłem i usiadłem. Co się z tobą, do diabła, dzieje?

– Nic konkretnego – odparł czarodziej. – Jeszcze nie. Coś jest na wschodzie. I nie cuchnie

Shinsanem. Ale mogę się mylić.

– Czy to ma jakiś związek z nagłym przypływem miłości Hsunga?

– Świat składa się z prawidłowości. Większość z nich odczytujemy błędnie. Ale Hsung

naprawdę chce pokoju. Pytanie brzmi: dlaczego?

– Nie wspomniałeś o tym wcześniej.

– Nepanthe.

– Mam wrażenie, że coś mi umknęło.

– Minione lata zabrały jej zbyt wiele. Braci. Szydercę i Ethriana. Nawet Elanę. Nie chcę

dawać jej złudnych nadziei.

– Niewiele jest sensu w tym, co mówisz.

– Chodzi o Ethriana. Być może on żyje.

– Co? Gdzie? – Ta zdumiewająca wiadomość zaskoczyła Bragiego. Jego syn chrzestny żyje?

Miał wobec tego chłopca wyjątkowy dług.

– Spokojnie – powiedział czarodziej. – Nie wiem nic na pewno. To tylko muśnięcia

przeczucia, które ostatnio miewam. Coś cholernie daleko w tamtych stronach ma jego aurę. To

tak, jakbyś idąc ulicą, poczuł przez chwilę zapach świeżego chleba, a potem próbował znaleźć

piekarnię. Jedynym środkiem, którego nie zastosowałem, jest Niezrodzony. Ale i tak nie zrobię

tego, dopóki nie pojawi się jeszcze jeden ważki powód, żeby wysłać go w drogę.

Król wyczuł jego obrzydzenie. Istota zwana Niezrodzonym była potworem, który nigdy nie

powinien zostać stworzony.

– A więc jest na wschodzie.

– Jeśli to on. Daleko na wschodzie.

– Więzień Shinsanu?

– Pojmał go lord Chin.

– Chin nie żyje.

– Tak sobie tylko głośno myślę. Lord Chin i Fadema pojmali go. Założyliśmy, że przekazali

go Pracchii, która wykorzystała go, aby złamać Szydercę. Ale może w końcu oni wcale go nie

mieli.

– Mieli go. Nie można oszukać Szydercy. Tyle powinieneś wiedzieć. Musieli mieć coś

bardzo przekonującego, by zmusić go do tego, żeby mnie zaatakował.

Czarodziej wpatrywał się w mgłę na wschodzie. Nie odpowiedział, chociaż mógł skarcić

króla za idealizowanie swojego byłego przyjaciela czy zbyt uważne wsłuchiwanie się w poczucie

winy, które w sobie nosił.

– Nigdy nie znaleźliśmy dowodu, że Ethrian nie żyje – zadumał się król.

Czarodziej był dumny z siebie, że nie ma klapek na oczach, ale też miał swoje słabe punkty.

Mężczyzna, którego Bragi zabił i którego żonę czarodziej później poślubił, był jego synem.

Czasami fakt ten stawał mu na przeszkodzie.

Bragi zmienił temat.

– Czy było coś jeszcze?

– Coś jeszcze?

– Twoje oświadczenie, że jesteś zajęty, było nieprzekonujące.

Varthlokkur przestał patrzeć w dal i skupił uwagę na swoim rozmówcy. Zmrużył swoje

bazyliszkowe oczy.

– Z wiekiem stajesz się coraz śmielszy. Pamiętam młodszego Bragiego, który na sam dźwięk

mojego imienia cały się trząsł.

– Wówczas nie zdawał sobie sprawy, że nawet ludzie potężni nie są niezniszczalni. Nie

widział tych budzących grozę ludzi w chwilach ich słabości.

Varthlokkur zachichotał.

– Dobrze powiedziane. Ale nie bierz sobie tej koncepcji za bardzo do serca. Tervola nie

dadzą ci dziesięciolecia, żebyś mógł znaleźć szczeliny w swoich zbrojach.

Bragi wstał.

– Spróbuję porozmawiać z tobą na te tematy, gdy będziesz wyrażał się jaśniej. Może

udzielisz mi paru sensownych odpowiedzi.

Varthlokkur zwrócił się ku wschodowi. Wzrok mu się zamglił.

– Zatem porozmawiamy później – powiedział.

Bragi zmarszczył brwi, bo nic nie zrozumiał. Czarodziej mówił w innym języku.

Wzruszywszy ramionami, pozostawił go z jego tajemnicami.

Aleje zwane Lieneke swą nazwę zawdzięczały wojnie domowej, która sprowadziła kapitana

najemników Bragiego Ragnarsona do Kavelinu. Ragnarson rozgromił wrogów królowej Fiany.

Walne zwycięstwo odniósł w pobliżu miasta Lieneke.

Droga wiła się pośród domów należących do zamożnych ludzi. Samotny, przemoczony

deszczem jeździec podążał nią w kierunku zachodnim. Po jego prawej stronie ukazał się park. Po

lewej domy stawały się coraz większe i bogatsze. Spojrzał na jeden. Żyli w nim – cicho

i spokojnie, ani w ubóstwie, ani opływając w dostatki – ci, którzy ocaleli z rodziny z pierwszego

małżeństwa króla. Jeździec odwrócił głowę. Opuścił drogę kilka domów za domostwem króla.

Jakiś piechur, nie zważając na mżawkę, przyszedł po jego wierzchowca.

– Pani właśnie przybyła, panie Dantice. Powiedziała, żeby zaczekał pan w bibliotece. Bette

tam pana obsłuży.

– Dziękuję. – Aral truchtem wbiegł na ganek. Zrzucił z ramion płaszcz przeciwdeszczowy

i zostawił go odźwiernemu. Idąc wolnym krokiem do biblioteki, szukał wzrokiem dzieci Mgły.

Zwykle dawały aż nadto dowodów swojego istnienia i przepełniającej je ciekawości. Ale dzisiaj

ich nie widział i zastanawiał się, czy Mgła ich gdzieś nie wysłała. Pomimo najlepszego szkolenia

małe języczki mogłyby się wygadać.

– Dzień dobry, sir – powiedziała pokojówka.

– Dzień dobry, Bette. Czy mogłabyś przynieść mi coś lekkiego do jedzenia? Masło, chleb

i dżem, powiedzmy? Jeszcze nie jadłem.

– Kucharz ma ładną kuropatwę, sir.

– Chyba nie. Raczej nie zabawię tutaj tak długo.

– Dobrze, sir. Herbatę?

– Coś gorącego. Przez ten deszcz wszyscy nabawimy się reumatyzmu.

Po wyjściu kobiety Dantice nerwowo chodził tam i z powrotem. Tyle książek! Oznaczały

takie bogactwo i tak ogromną wiedzę, że go onieśmielały. Nie miał żadnego formalnego

wykształcenia. Swoją ograniczoną umiejętność czytania i pisania posiadł dzięki ojcu, który

zawracał sobie głowę nauką tylko dlatego, że był zbyt chciwy, by zatrudniać urzędników.

Aral był czuły na punkcie swojej ignorancji. Kontakty z dworem ukazały mu wartość

umiejętności czytania i pisania. Jego związek z Mgłą ją podkreślał. Otworzyła mu oczy na

niezliczone nowe koncepcje...

Aral Dantice uważał się za realistę. Nie wierzył w darmowe posiłki. Jego szczególny

romantyzm był odmienny od romantyzmu jego znajomych. Związek z Mgłą był związkiem

z wyrachowania. Mogli sobie nawzajem pomóc... tak sobie mówił, gdy się martwił.

Skąd zatem brało się to jej nienasycone zainteresowanie sprawami, które nie miały związku

ani z handlem, ani z polityką? Dlaczego poświęcała czas, żeby go uczyć, chociaż lekcje te były

na tak podstawowym poziomie, że musiały być dla niej koszmarnie nudne? Kiedy jego

długoterminowa użyteczność została określona i ustalona? Dlaczego on...? To wszystko zaszło

go z nieoczekiwanej strony. Zaskoczyło go i poturbowało, a potem zostawiło z uczuciami

i wizjami, które były dla niego czymś nowym. Poczuł strach. To nie był odpowiedni czas.

A Mgła nie była odpowiednią kobietą.

Była stara. Była stara, gdy jego pradziad był niemowlęciem. Być może była stara już wtedy,

gdy Varthlokkur był jeszcze szczeniakiem, a przecież ten czarodziej szwendał się po tym świecie

już od czterech długich stuleci. Ona zaś była księżniczką Imperium Grozy. Żadna kosmetyka nie

ukryje tego faktu, nie wiadomo jak długie wygnanie tego nie zmieni. W jej żyłach krążyła krew

okrutnych tyranów. Nawet teraz odpowiedziała na zew.

Ale Mgła była zarazem najbardziej godną pożądania z żyjących kobiet. Gdy jej oczy strzeliły

ogniem w mężczyznę, mógł jedynie zostać jej niewolnikiem. Tylko jakaś bezpłciowa istota

z diabelskiej dżungli, która ją zrodziła, potrafiłaby ją ignorować.

Zastanawiał się, chyba już po raz setny, co się działo pod tą maską urodziwej twarzy.

Mężczyźni taumaturgowie z Imperium Grozy ukrywali się za maskami przedstawiającymi

szkaradne bestie. Ona skryła się za pięknem.

Przejrzał wszystkie tytuły i ostatecznie wybrał książkę, po którą sięgał zawsze, gdy tu

przychodził. Bette przyniosła chleb, masło i herbatę. Popijał drobnymi łykami i pogryzał,

studiując pieczołowicie przygotowane, ręcznie odciskane drzeworyty przedstawiające cuda

architektury epoki.

W czasie wojny widział te budowle na własne oczy. Ryciny miały się nijak do

rzeczywistości.

– Cholera! – zaklął cicho. – Musi być jakiś lepszy sposób.

Michael twierdził, że w Hellin Daimiel byli malarze, którzy potrafili doskonale sportretować

ludzi. Dlaczego nie próbowali portretować miejsc?

– Aral? – Mgła miała łagodny głos. Pobrzmiewały w nim maleńkie srebrne dzwoneczki. Jej

piękno karało brzydotę za istnienie. Wstał, głośno przełykając ślinę. – Siądź, Aral. – Zajęła

stojące obok niego krzesło. Wydawało mu się, że przez dzielącą ich przestrzeń czuje bijące od

niej gorąco. – Znowu ta książka. Dlaczego? Przełknął ślinę.

– Wyzwanie techniczne. Musi istnieć jakiś lepszy sposób przedstawiania miejsc. – Czy jego

głos brzmiał jak skrzypienie starych zawiasów? Jak ona mogła mu to robić? Nie był już

dzieckiem.

– Rozmawiałeś z Michaelem?

– Wybraliśmy się na konną przejażdżkę. Niewiele mówił. Był nawet bardziej skryty niż

zwykle. Odniosłem wrażenie, że chce mnie trzymać na dystans.

– Dlaczego? Myślisz, że on wie?

– Nie mam pojęcia. Musi coś podejrzewać. Ale pewności nie ma. Jeszcze nie. Stale zmieniał

temat, mówiąc o krajobrazie i jakichś zakładach. – Aral pomyślał, że mówi za szybko

i prawdopodobnie za dużo.

Wiedział, że jest zakochany. Nie tak naprawdę. To była wyłącznie sprawa hormonów. Ale

nie potrafił tego przezwyciężyć. Ta kobieta pozbawiła go rozsądku, rozpalając jego żądze.

– Aral, on wie więcej, niż powiedział królowi. To oczywiste. Zbyt wiele wiedział o lordzie

Ko Fengu i lordzie Kuo, żeby nie móc powiedzieć czegoś więcej. Ma dobre kontakty na wschód

od gór. Możliwe, że z kimś, kto o nas słyszał. Lepiej niech ci twoi przemytnicy dowiedzą się,

kim jest ten człowiek.

– Czy musimy robić to w ten sposób? Mikę mógłby być bardzo pomocny, gdybyśmy go

wtajemniczyli.

– Mógłby też nas zabić. Nie ufam mu, Aral. Jest za bardzo niezależny. On nie dochowuje

wierności, tylko zawiera chwilowe sojusze. Należy do tego rodzaju ludzi, którzy potrafią bez

skrupułów zmienić sojuszników. Myślę, że nie będzie trzeba długo czekać, a król będzie żałował,

ż

e nie trzymał Michaela na krótszej smyczy.

– Tak. Bunty w Throyes. Przyznał się, że maczał w tym palce. A ma rozkaz nie drażnić lorda

Hsunga. Król bardzo chce, żeby handel ruszył na nowo.

– A co z Chamem Mundwillerem? Czy nadal jest niezdecydowany? Poparcie Sedlmayr nie

jest konieczne, ale czułabym się pewniej, gdybyśmy je mieli. Mogliby sfinansować następny

batalion, a to bardzo uspokoiłoby moich przyjaciół.

– Bardzo chytrze to rozgrywa. Chce być kryty z obydwu stron. Ma te same opory co

Michael. Nigdy wcześniej nie wystąpił przeciwko królowi.

Mgła ogryzała paznokieć.

– Mów dalej.

– Ten przeklęty Michael! Jest jak duch. Nigdy nie wiadomo, gdzie jest i co robi, a nawet czy

stojący obok ciebie facet przypadkiem dla niego nie pracuje. Połowę czasu pilnuję swoich

pleców. Do diabła, z Michaelem ciężko się robi interesy. A teraz wrócił ten przeklęty czarodziej,

a przecież on i Michael zawsze trzymali się razem. Czego Michael nie może dowiedzieć się sam,

Varthlokkur wydobędzie mu to spod ziemi. Wystarczy, że go poprosi. Mogę ci powiedzieć, że na

ich widok przechodzą mnie dreszcze.

– Czy Cham prosił o coś?

– Nie.

– Niczego mu nie proponuj. Niech idzie swoją drogą. Nie chcę robić interesów z ludźmi,

których trzeba przekupywać. Inni też mogą to zrobić. Będzie musiał zadowolić się bezpiecznym

handlem.

Dantice skinął głową.

– Jeśli o mnie chodzi, handel stanowi sedno tej operacji. – Gdy w Shinsanie powstanie mniej

wojowniczy, bardziej sprzyjający wymianie handlowej rząd, bogactwo popłynie rzeką. Cały

Kavelin może się nurzać w tym strumieniu – tak jak przed Wielkimi Wojnami Wschodnimi.

Aral wierzył w to, co robi. Był patriotą. Miał spokojne sumienie. Przeżył ciężkie chwile, gdy

się dowiedział, że rozmowy Prataxisa z lordem Hsungiem posuwają się do przodu, ale Mgła

uspokoiła go i zapewniła, że Hsung prowadził grę dyplomatyczną, że nie miał najmniejszego

zamiaru osłabiać ciasnej obręczy, w której trzymał szlaki handlowe.

– Co się dzieje w Shinsanie? – zapytał. – Czarodziejowi chodzi coś po głowie.

– Naprawdę nie wiem. Restrukturyzują dowództwo armii i przerzucają legiony. Ludzie lorda

Kuo wydają rozkazy. Nie tłumaczą się. Moi przyjaciele niewiele mogą mi powiedzieć.

– A może nie chcą?

– Też przyszło mi to do głowy. Zawsze istnieje możliwość, że pracują dla drugiej strony albo

dla obu. Zastanawiam się nad odstawieniem ich na boczny tor. Mam inne środki.

Aral wzdrygnął się. Widział niektóre z tych środków w czasie wojny. Ona była jedną

z wielkich władczyń Mocy, który to fakt jego uczucie próbowało mu przesłonić.

– Lepiej będzie, jeśli już pójdę. Gdy zbyt długo mnie nie ma, cały interes schodzi na psy.

Delikatnie musnęła jego dłoń. Oczy jej się zamgliły.

– Aral, jesteś słodki. Nie jesteś do końca rzeczywisty. Valther też taki był. – W jej głosie

zabrzmiał smutek.

Gdybyż tylko był odrobinę śmielszy! Od Palmisano i śmierci jej męża minęły cztery lata.

Powinna być gotowa.

Aral wyszedł. Próbował skierować myśli na inne tory, zastanawiając się, jak obstawić

dzisiejsze zakłady.

4

Rok 1011 OUI

Wspomnienie wojny

Był to jeden z wiosennych poranków, podczas których wiosna stała się pozornie niewinną

chorobą szerzącą niezadowolenie i niepokój. Obwieszczała nie ukierunkowane pragnienie

działania, ruchu, zrobienia wszystkiego, tylko nie zadania, które było najpilniejsze. Poranny wiatr

od Kapenrungów był chłodny, o sosnowym aromacie i ożywczy, niósł ziarno niepokoju. Teraz

powietrze było nieruchome i ciepłe, dojrzewały w nim nierozważne działania.

Nepanthe stała przy oknie swojej znajdującej się na drugim piętrze sypialni w domu swego

brata w alejach Lieneke. Patrzyła na widoczne między wierzchołkami drzew wieże Vorgrebergu.

– Muszę się stąd wyrwać – szepnęła. – Jeśli nie wyjadę, zwariuję. – Jej spojrzenie spoczęło

na pałacu. Może Bragi mógłby umożliwić jej przeprowadzkę.

Jej myśli zwróciły się ku byłemu mężowi, Szydercy, który nie żył od roku. Przed oczami

stanęła jej erotyczna scena. Odsunęła ją, czując do siebie obrzydzenie. Nie była kobietą tego

rodzaju. Prymitywne fizyczne pożądanie cechowało uliczne dziewki.

Uderzyła pięścią w parapet.

– Naprawdę popadam w obłęd – wyszeptała. I dodała: – Bragi, dlaczego nie zostawisz nas

w spokoju? – Nieszczęsny Szyderca tracił całkowicie rozum, gdy chodziło o pracę dla Bragiego

lub Harouna. Namawiali go do najgłupszych rzeczy... Wtedy była to jakaś szpiegowska robota

dla Bragiego. I nie wrócił.

Nie było żadnego dowodu, że nie żyje. Nawet pogłoski, jak twierdził Bragi. Ale... gdyby

Szyderca żył, już dawno wróciłby do domu.

Zaskrzypiały otwierane drzwi. Stał w nich jej syn, przyglądając się matce z niepokojem

malującym się na twarzy. W wieku dwunastu lat wykazywał już wiele cech świadczących o tym,

jakim będzie mężczyzną.

Niewiele było w nim z ojca. Szyderca był niski, otyły i miał brązową karnację. Ethrian

będzie o łokieć wyższy, będzie miał szerokie ramiona i twarde mięśnie odziedziczone po męskiej

linii rodu swojej matki.

Fala wzruszenia ogarnęła Nepanthe. Chciała go objąć i nigdy już nie puścić, chronić przed

nienawiścią świata.

– Ethrian? Co się stało?

Chłopiec ze zdziwieniem w głosie powiedział:

– Na dole jest jakiś mężczyzna. Mówi, że ma wiadomość od ojca.

Coś mocno chwyciło ją za serce. Podniecona wyrzucała z siebie pytania.

– Nie wiem, matko. Kazał mi tylko powiedzieć, że ojciec przysyła go z wiadomością.

– Gdzie on jest?

– Na dole, przed gankiem.

– Wpuść go do środka. Do biblioteki. Tylko tak, żeby nikt go nie widział. – Intuicja

podpowiadała jej ostrożność. Szyderca nie wysłałby posłańca, gdyby nie było potrzeby

zachowania ostrożności. – Zaraz schodzę.

Popędziła do toaletki, mając mętlik w głowie i nakazując sobie zachować spokój. Zupełnie

nie udało jej się zastosować do własnej rady.

Posłaniec był dziwnym człowiekiem – twardym, milczącym, z długą blizną biegnącą przez

ś

niady policzek. Wiało od niego takim chłodem, że Nepanthe aż się wzdrygnęła. Nie przejęła się

swoją reakcją. Wszyscy przyjaciele Szydercy byli nieco osobliwi.

Gdy tylko mężczyzna ku swemu zadowoleniu ustalił jej tożsamość, powiedział w trudnym do

zrozumienia języku wessońskim:

– Z rozkazu męża pani przybywam, by przekazać wiadomość ważną. Najpierw dwa dowody

wierności, żeby było wiadomo, iż przyjacielem jestem, nie zaś kłamcą. On mówi, że odczytasz

prawdziwe znaczenie, które niosą. – Wręczył jej pierścień z czystego złota i mały sztylet

z niewielką, trzyramienną swastyką inkrustowaną na rękojeści.

Nepanthe opadła na krzesło, trzymając w rękach te przedmioty. Tak. Rozumiała. Posłaniec

musiał być prawdziwy. Któż oprócz Szydercy mógłby wiedzieć, ile te rzeczy dla niej znaczyły?

Pierścień dała mu w dowód miłości wkrótce po ślubie. Po wewnętrznej stronie obrączki

wygrawerowane było niewidzialnymi literami zaklęcie miłosne. Sztylet był prezentem na

dziesiątą rocznicę ślubu. Należał do jej ojca, a przedtem do dziadka; był dowodem mocy potężnej

niegdyś rodziny. Pewnego dnia stanie się własnością Ethriana. Tak, przedmioty te dowodziły, że

nadawcą wiadomości mógł być tylko Szyderca.

– Uważam, że jesteś tym, za kogo się podajesz. Mów. Jaka jest treść wiadomości?

Ethrian się niecierpliwił:

– Gdzie jest mój ojciec?

– Bądź cicho, Ethrianie. Idź i stań za drzwiami. Ostrzeż nas, gdyby ktoś nadchodził. –

Posłaniec zjawił się w najlepszym czasie. Niemal wszyscy byli poza domem.

Kurier wyjął opieczętowaną paczuszkę.

– Mam przekazać te listy. Czytaj. Potem będziemy rozmawiać.

Nepanthe rozerwała paczuszkę trzęsącymi się ze zdenerwowania rękami. W końcu wyjęła

pierwszy list.

Nie został napisany ręką Szydercy. Nie zdziwiło jej to. Jej mąż umiał pisać, ale jeśli nie robił

tego z nietypową dla siebie cierpliwością, jego odręczne pismo było nie do odczytania nawet dla

niego samego. Jeśli chciał być zrozumiany, kazał pisać komuś innemu.

Listy były zwariowane. Dziwaczne, paranoidalne, niewiarygodne. Rozwlekłe, zawiłe i tylko

częściowo zrozumiałe.

Szyderca oskarżał Bragiego i Harouna o spisek i zamach na jego życie. Ukrywał się na

ś

rodkowym wschodzie, gdzie miał przyjaciół. Chciał, żeby się wymknęła i dołączyła do niego,

zanim Bragi wykona następny krok i uwięzi ją i Ethriana.

To nie miało sensu. Nigdy nie wspominał, że ma przyjaciół na wschodzie. A jaki powód

mogli mieć Bragi czy Haroun, by próbować go zabić?

– Czy skończyłaś pani? – zapytał posłaniec. Zaskoczona, spojrzała na posłańca o twarzy

wyrachowanego zabójcy.

– Tak. O co w tym wszystkim chodzi?

– Przykro mi, pani. Nie powiedziano mi. Posłano mnie, żeby zawieźć cię do niego. Mam do

towarzystwa dwóch przyjaciół. Mamy cię strzec podczas drogi do Throyes. Mamy starać się nie

zwracać uwagi miejscowych władz. Tyle mi powiedziano.

– Ale...

– Przykro mi. Czy pojedziesz?

– Tak. Oczywiście. – Wstała, zaskoczona pośpiechem, z jakim podjęła tę decyzję. Było to tak

szalone jak listy Szydercy.

– Szybko spakuj niewiele rzeczy. Będziemy podróżować konno, w pośpiechu, bo inaczej nasi

wrogowie odkryją nas i wyślą pościg.

– Tak. Oczywiście. – Oczywiście. Taki był styl życia Szydercy. Podróż w ukryciu, praca

w ukryciu, stale w drodze – szybko i bez zbędnego bagażu. Życie i śmierć w ukryciu. Nie patrzeć

za siebie, bo coś może za tobą gonić.

Wypadła z biblioteki.

– Ethrian, spakuj parę rzeczy. Jedziemy do ojca. Żadnych pytań. Rób, co ci mówię.

I pospiesz się. – Zostawiła go skonsternowanego.

Wrzucała rzeczy do podróżnego worka, niewiele myśląc o czekającej ją podróży. Jej umysł

był całkowicie zajęty wysiłkiem zrozumienia, co się dzieje.

– Nie zostawaj z tyłu, chłopcze! – warknął Blizna. – Przez wszystkie tygodnie podróży

Nepanthe nie poznała imienia posłańca Szydercy. Był dzisiaj w paskudnym nastroju.

Nie winiła go za to. Jego rany musiały sprawiać mu okropny ból.

Dwa dni temu mieli potyczkę z bandytami, właśnie w chwili, gdy Blizna zaczynał się

uspokajać, ponieważ zbliżali się już do Throyes. Obydwaj jego towarzysze zginęli.

– Jeszcze tylko troszkę, Ethrianie – obiecała. – Jesteśmy niemal na miejscu. – Znajdowali się

pośród gospodarstw rolnych, które zaopatrywały Throyes w żywność. Przed nimi rozciągał się

zamazany horyzont. – Lada chwila ujrzymy mury miejskie.

– Throyes brak murów – powiedział Blizna. Był to jeden z nielicznych przypadków, gdy

odezwał się, mimo że nie wymagała tego sytuacja. – Trzy godziny i być tam.

Niewiele się pomylił. Trzy godziny i ledwie kilka minut później zsiadali z koni przed domem

tak okazałym jak wszystkie, które Nepanthe znała z alej Lieneke. Strasznie gruby mężczyzna

wyszedł im na spotkanie. Nie wydawał się zadowolony z tego, że ich widzi. Kłócił się z Blizną,

po czym Blizna zakończył wymianę zdań, wsiadając na konia i odjeżdżając. Grubas, wściekając

się i mrucząc pod nosem, odwrócił się do nich plecami.

– Czy możemy się z nim zobaczyć? Jest tutaj? – zapytała Nepanthe.

Grubas zmarszczył brwi. Chwilę pomyślał. Potem wessońskim jeszcze gorszym niż Blizny

powiedział:

– Nie tutaj. Nie być go teraz. Do Argon. Ty jechać tam też. Tak?

Nepanthe załamała się.

– Och, nie. Naprawdę? Nie dam rady zrobić kroku.

– Ty odpocząć. Tak? Jeden dzień, dwa dzień może. Załatwiać trzeba. Godny zaufania

strażnicy. – Grubas splunął na ślady Blizny. – Nie umieć wykonać prosta robota. Dwa trupy.

– Masz szczęście, że ktokolwiek z nas uszedł cało. Ci bandyci ścigali nas przez wiele dni.

Grubas znowu splunął.

– W środek. Nie pokazywać się. Wróg mieć teraz oczy wszędzie.

Chociaż bardzo pragnęła ujrzeć Szydercę, Nepanthe poczuła się rozczarowana, gdy

zorganizowanie nowej eskorty zajęło jedynie dwa dni.

Dobry boże – powiedział Ethrian. – Mamo, jest ogromne. – Przemierzali mosty pontonowe

i płaskie wyspy delty, powoli zbliżając się do miasta Argon, usytuowanego na wyspie niedaleko

ujścia rzeki Roe. Wysokie mury miejskie były widoczne z daleka, a im byli bliżej, tym wydymał

się bardziej masywne.

Nepanthe przestała zwracać uwagę na zmęczenie, upał i wilgoć w powietrzu na tyle

wcześniej żeby ten widok zrobił na niej właściwe wrażenie. Starała się rozproszyć swoje obawy,

opowiadając Ethrianowi, co wiedziała o Argonie. Ale to nie pomagało.

Przebyli ostatni most i stanęli u bram miasta. Mur miał tu sześćdziesiąt stóp wysokości.

Ethrian był tym tak przytłoczony, że wcale nie myślał o ojcu. Nepanthe była zbyt obolała, żeby

odczuć coś więcej niż drobny dreszcz podniecenia.

Eskorta przeprowadziła ich zatłoczonymi ulicami do ogromnej warowni w obrębie miasta.

Nepanthe domyśliła się, że musi to być Fadem, cytadela, z której tym wspaniałym miastem-

państwem rządziła królowa sama siebie nazywającą Fademą. Wydaje się, że Szyderca znalazł

potężnych sprzymierzeńców.

Oczekiwano ich. Na spotkanie im wyszedł pluton w liberiach. Dowodzący nim mężczyzna

mówił bezbłędnie w języku dajmieliańskim, lingua franca wykształconych ludzi zachodu.

– Witamy w Argonie i w Fademie. Mam nadzieję, że nasza gościnność okaże się bardziej

szczodra od tej, którą oferuje szlak.

– Wystarczy, że wskażesz mi łazienkę i łóżko.

– Czy możemy zobaczyć się teraz z moim ojcem? – dopytywał się Ethrian.

Mężczyzna wyglądał na zaskoczonego.

– Wiem tylko tyle, że jesteście gośćmi Jej Wysokości, młody panie, nic zaś nie wiadomo mi

o sprawach, jakie was tu sprowadziły. Zajmie się tym ktoś, kto znajduje się bliżej tronu. Pani,

bądź łaskawa pójść za mną. Przygotowano apartamenty. Polecono mi przekazać ci, że gdy tylko

weźmiesz kąpiel, posilisz się i wypoczniesz, zostaną przysłane krawcowe, które pomogą wam

sprawić sobie nową garderobę.

Rozmawiając, cały czas szli. Wkrótce Nepanthe pogubiła się w zakamarkach warowni.

Ethrian zadał następne niecierpliwe pytanie. Uciszyła go: – Uspokój się! Zrozumiano?

Jesteśmy tutaj gośćmi, a to nie jest Dzielnica. – Dzielnica to slumsy, w których żyli, zanim Bragi

zmusił Szydercę do podjęcia się tej idiotycznej misji.

Apartamenty znajdowały się wysoko w kwadratowej wieży. Przypomniała ona Nepanthe jej

dzieciństwo. Wtedy miała własną wieżę. Te apartamenty miały jednak pięć osób służby, jedną

z nich był kucharz, i ani jedna z nich nie mówiła żadnym znanym Nepanthe językiem.

Mężczyzna dowodzący eskortą ukłonił się na pożegnanie. Służący zbliżyli się, gestami dając do

zrozumienia, że kąpiel jest gotowa. Nepanthe kazała najpierw wykąpać się Ethrianowi.

Stała przy jedynym oknie i patrzyła na rozciągające się w dole miasto, skąpane teraz

w pomarańczach, czerwieniach i w cieniach rzucanych przez zachodzące słońce. Znajdowała się

osiemdziesiąt, może sto stóp nad poziomem ulicy. W apartamentach ze służącymi, z których

ż

aden nie mówił znanym jej językiem. Czuła się niemal jak więzień.

Spała zaledwie kilka godzin. Trudno uchwytne, nieokreślone wrażenie, że coś jest nie

w porządku, zmuszało ją do nerwowego przemierzania pokoju.

Ktoś otworzył drzwi i po chwili wszedł. Nepanthe usiadła na brzegu łóżka. Gdy gość

wyszedł z cienia, okazało się, że jest to kobieta.

– Dobry wieczór, madame. Przepraszam, że musiała pani czekać tak długo. – Mówiła po

wessońsku z okropnym akcentem.

Nepanthe wstała. Wyrwały się jej słowa:

– Gdzie on jest? Kiedy będę mogła go zobaczyć?

– Kogo?

– Mojego męża.

– Nie rozumiem.

– Ci ludzie, którzy zabrali mnie do Throyes, powiedzieli, że zabierają mnie do męża. Że po

mnie posłał. Mieli list.

– A więc tak to zrobili. Kłamali. – Kobieta uśmiechnęła się kpiąco. – Pozwól, że się

przedstawię. Jestem Fadema, królowa Argonu.

– Dlaczego się tu znalazłam?

– Musieliśmy zabrać cię z Vorgrebergu. Będąc tam, mogłaś nas postawić w trudnej sytuacji.

– Co to za „my”?

– Madame – wszedł kolejny gość.

– Shinsan! – wykrztusiła. Widziała dosyć łupów po bitwie pod Baxendalą, żeby rozpoznać

tervola. – Znowu.

– Znowu przychodzimy, madame. – Tervola złożył ukłon.

– Gdzie jest mój mąż?

– Ma się dobrze.

– Lepiej odeślijcie mnie do domu. Okłamaliście mnie... Wiecie, że chroni mnie Varthlokkur.

– Rzeczywiście, wiem o tym. Dobrze wiem, ile dla niego znaczysz. To jest właśnie główny

powód, dla którego cię tu sprowadziliśmy.

Nepanthe wybuchnęła gniewem.

– Madame, proponuję, żebyś jak najlepiej wykorzystała swój pobyt tutaj. Nie sprawiaj

kłopotów.

– Co się stało z moim mężem? Powiedzieli mi, że zabierają mnie do niego.

– Nie mam najmniejszego pojęcia – powiedziała Fadema.

Nepanthe wyciągnęła sztylet zza stanika i rzuciła się na tervola. Rozbroił ją z łatwością.

– Fadema, przenieś chłopca gdzieś indziej. Żeby zachowywała się w sposób cywilizowany.

Porozmawiamy z tobą później, madame.

Nepanthe wrzeszczała. Kopała. Próbowała gryźć. Uciekała się do próśb i gróźb.

Milczący jak śmierć tervola przytrzymał ją. Fadema wyprowadziła Ethriana. Gdy wyszła,

powiedział:

– Twój honor i twój syn są naszymi zakładnikami. Rozumiesz?

Rozumiała. Aż za dobrze.

– Rozumiem. Varthlokkur i mój mąż...

– Nie zrobią nic. Dlatego jesteś moją zakładniczką.

Nepanthe nie mogła powstrzymać nikłego uśmiechu. Mylił się. Nie znał ludzi, którymi chciał

dyrygować. Szyderca wpadnie w szał. Varthlokkur nie da się szantażować. Jeśli będzie trzeba,

pogodzi się ze stratami i zmiecie z powierzchni ziemi tych, którzy do tego doprowadzili.

Była przerażona. Miała do tego powody.

– Jestem twoim więźniem, ale czyż nie jest to jej miasto?

– Tak jej się wydaje. Zabawne, prawda? Rok. Zachowuj się właściwie i będziesz wolna.

W przeciwnym razie... znasz naszą reputację. W naszym języku nie ma słowa „litość”. –

Odwrócił się energicznie i wymaszerował.

Nepanthe opadła na łóżko i pozwoliła powoli płynąć łzom, które powstrzymywała w czasie

rozmowy.

– Ależ byłam głupia – mruknęła. – Powinnam była się domyślić, gdy przeczytałam, że Bragi

próbuje go zabić. – Czy Szyderca żył jeszcze?

– Pssst!

Tervola powiedział, że jej mąż ma się dobrze. Co to znaczy? Tak naprawdę nic. Byli

nałogowymi kłamcami.

– Pssst!

Tym razem wyraźnie usłyszała dźwięk. Dochodził od strony okna. Okna? Przecież

znajdowało się na wysokości osiemdziesięciu stóp. Wstała i bojaźliwie podeszła.

Na zewnątrz był mężczyzna, który badawczo się w nią wpatrywał. I wyglądał znajomo.

– Kim jesteś? Ja... ja cię znam.

– Z Vorgrebergu. Nazywam się Michael Trebilcock. Z przyjacielem śledziliśmy cię aż do

tego miejsca.

Zaskoczyło ją to. Śledzili ją aż tutaj? Przez całą drogę z Kavelinu?

– Dlaczego?

– Żeby się dowiedzieć, co zamierzasz. To byli tacy sami ludzie jak ci, którzy zabili żonę

marszałka. I twojego brata.

Boże mój, pomyślała. Co się ze mną dzieje? On ma rację. Na sto procent. Blizna doskonale

pasował do opisu. Jak mogła być tak zaślepiona? Była na siebie wściekła jak diabli. Przez całe

ż

ycie miała talent do oszukiwania samej siebie.

Mężczyzna, który powiedział, że nazywa się Trebilcock, miał trudności z uspokojeniem jej.

Wreszcie powiedział:

– Dopóki myślą, że mogą użyć cię do szantażowania czarodzieja i twojego męża, nie zagraża

ci żadne prawdziwe niebezpieczeństwo.

– Co zamierzasz zrobić?

– Myślałem, żeby zabrać cię ze sobą przez okno, ale mają twojego syna. Pewnie byś nie

poszła...

– Masz rację. – Nawet sami bogowie nie wyciągnęliby jej z tego miejsca, dopóki Ethrian był

tu więziony.

– A zatem nic nie mogę dla ciebie uczynić. Mogę jedynie wrócić do domu i powiedzieć, co

się stało. Może marszałek będzie mógł coś zrobić.

Mało prawdopodobne, pomyślała. Bragi mógłby spróbować w imię przyjaźni, ale Kavelin

miał bardzo niewielkie wpływy dyplomatyczne na wschód od gór M’Hand. A jeszcze mniejsze

w Shinsanie. Jeśli jest bystry, powinien o niej zapomnieć i pilnować interesów Kavelinu.

Wychyliła się przez okno.

– Deszcz przestał padać. Robi się jasno.

– Będziemy musieli spędzić cały dzień na tym występie – jęknął Trebilcock.

Zanim wyruszył w drogę, porozmawiali ponownie. Obiecał, że pojedzie prosto do celu.

Ucałowała Michaela i jego przyjaciela. Nieszczęśni, biedni głupcy. Jakież mieli szanse?

– Powodzenia.

– Wrócimy. Obiecuję. – W oczach Trebilcocka błysnęła iskierka wesołości.

Nie potrafiła ukryć uśmiechu.

– Jesteś zuchwały. Pamiętaj, że jestem mężatką.

Chociaż w głębi serca wiedziała, że nic z tego nie wyjdzie, nie potrafiła wyrzec się nadziei.

Później miesiącami jej poczynaniom towarzyszyła arogancja, która zastanawiała, a nawet

martwiła jej porywaczy.

Machnęła już ręką na Michaela Trebilcocka. Na pewno razem z przyjacielem wpadł, usiłując

dostać się z powrotem do Kavelinu. To cud, że udało im się przedrzeć aż tutaj. A gdyby nawet

dotarli do domu, co można byłoby zrobić? Zupełnie nic.

Jej noce były długie i często bezsenne. Bezsenność dokuczała jej przez większość życia.

Teraz jeszcze się pogłębiła z powodu troski o syna. Tak rzadko pozwalano jej się z nim

widywać... Ilekroć się z nim spotykała, był zdrowy, chociaż nieco przestraszony

i zdezorientowany sytuacją.

Chodziła tam i z powrotem, wyglądała w noc, i znowu chodziła. Jesteś skończoną idiotką –

mówiła sobie tysięczny raz.

Coś na zewnątrz stuknęło i szczęknęło. Wychyliła się przez okno, ale nie zobaczyła nic poza

deszczowymi chmurami... Zaraz, zaraz. To wyglądało na wielki pożar na północnym skraju

wyspy. Cofnęła się gwałtownie do środka, porażona deja vu.

Wiele lat temu bracia osadzili ją jako panującą księżniczkę na tronie Iwa Skołowdy. Pewnej

zimowej nocy wyjrzała na zewnątrz i zobaczyła, jak jej miasto płonie...

Gruby cień wpakował się przez okno. Metal zadźwięczał, gdy miecz wysuwał się z pochwy.

Nepanthe chwycił jakiś mężczyzna.

Wpadła w panikę, zaczęła krzyczeć. Czyjaś ręka zakryła jej usta.

– Au! Ugryzła mnie!

– Nepanthe! Uspokój się! Kilka głosów przemówiło naraz.

– Znajdź lampę.

– Cholera!

– Marszałku, chyba jej przyłożę.

– Spokojnie, synu. Nepanthe, to ja, Bragi. Zachowuj się jak należy.

Wraz z trzymającym ją mężczyzną opadła na podłogę, plując i kopiąc. Ktoś zapalił światło.

Ktoś inny złapał ją za włosy i szarpnął głowę do tyłu. Bragi? Tutaj?

– Czy teraz się uspokoisz?

Panika zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Wiedziała, że to, co mówi, nie ma

najmniejszego sensu, ale nie mogła przestać.

– Odczekaj chwilę – powiedział Bragi. – Pozbieraj się.

Wzięła się w garść i opowiedziała, co jej się przydarzyło.

Nie oszczędzała siebie.

– A w ogóle, co tutaj robicie?

– Jesteśmy tu z twojego powodu.

Tak po prostu. A ona była skłonna uwierzyć, że Bragi stanowi zagrożenie dla jej męża.

– Ale... jesteś sam. To znaczy jest was trzech. – Do Michaela Trebilcocka powiedziała zaś: –

Dziękuję ci. I tobie. Przepraszam, że cię ugryzłam. Byłam przerażona.

Aral Dantice ssał zranioną rękę.

– Nic się nie stało, madame.

Bragi powiedział:

– Nie przyjechałem sam. Ten harmider na zewnątrz to siejąca spustoszenie armia Kavelinu.

– Bragi, popełniasz błąd. Argon to za duży kąsek dla ciebie. – Ale... tak, uwielbiała go za to,

ż

e przybył. Tak samo mocno, jak nienawidziła za to, że takie rzeczy robił też dla innych

przyjaciół.

Marszałek Kavelinu Ragnarson udowodnił, że się myliła. Nie przybył z niewystarczającymi

siłami. Armia Necremnos, wielkiego rywala Argonu, również przypuściła atak. Argończycy nie

byli w stanie wytrzymać podwójnego uderzenia.

Trzymała się na uboczu, ale nie mogła wytrzymać, nie wiedząc, co się dzieje. Odszukała

Bragiego. Jego oddziały kontrolowały wtedy już większą część Fademy. Nie wzięto jeszcze tylko

jednej cytadeli, właśnie miał przypuścić na nią szturm.

– Wiesz już coś? – zapytała. – Cokolwiek?

– O Ethrianie? Jest tam. – Wskazał wieżę będącą celem ataku. – Z Fademą i tervola.

Powinniśmy wydostać go w ciągu kilku godzin.

– A jeśli oni... – Nie chciało jej to przejść przez gardło. Nie mogła nawet o tym myśleć.

– Dlaczego mieliby go skrzywdzić, jeśli nic na tym nie zyskają?

Nie uspokoiło jej to.

– Z zemsty.

– Hmm. Fadema mogłaby być do tego zdolna. Ale nie ona rządzi. Tervola jest rozsądniejszy.

Dlaczego nie poszukasz sobie jakiegoś ustronnego miejsca i nie poczekasz? Ruszamy za kilka

minut.

Oczekiwanie było niemal nie do wytrzymania. Przyszedł czarodziej Varthlokkur

i dotrzymywał jej przez chwilę towarzystwa, dopóki nie wezwano go do bitwy. Jego obecność

była pocieszająca. Chociaż nie zawsze dobrze się między nimi układało, od dzieciństwa stanowił

część jej życia. Stanowił jeden z niewielu stałych elementów jej egzystencji.

Walki toczyły się bardzo długo. O wiele dłużej, niż spodziewał się Bragi. Zdrzemnęła się

wbrew sobie.

Obudził ją wiwat. Stanęła na równe nogi, popędziła do miejsca, przez które zwycięzcy

ż

ołnierze opuszczali zdobytą wieżę. Zaczepiała każdego człowieka, którego rozpoznawała.

– Widziałeś mojego syna? – Niektórzy tylko spoglądali na nią zmęczonymi oczami. Inni

kręcili przecząco głowami i wlekli się noga za nogą dalej.

Wtem wyszedł na zewnątrz Varthlokkur, który wyglądał na najbardziej zmęczonego ze

wszystkich. Pochylał się nad jakimś człowiekiem na noszach.

– Bragi! – sapnęła Nepanthe. – Varth, co się stało? Gdzie jest Ethrian?

Głosem niewiele głośniejszym od szeptu, wypranym z emocji, czarodziej odpowiedział:

– Nie ma go. Uciekli w ostatniej sekundzie. Przez portal teleportacyjny. Dokładnie w chwili,

gdy myśleliśmy, że już ich mamy. Zabrali ze sobą Ethriana.

– Ale... nie mogłeś ich zatrzymać? Dlaczego ich nie zatrzymałeś? – Słyszała, że do jej głosu

wkrada się narastająca histeria, ale nie potrafiła jej uciszyć.

– Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy. Możliwe, że Bragi stracił przy tym wzrok. Nie udało

się nam. To wszystko.

Gdy spojrzała na Bragiego, histeria zaczęła ustępować. Stracił wzrok? Starając się ratować

Ethriana? Zaczęła płakać.

Jej świat składał się wyłącznie z odcieni szarości. Najpierw odszedł Szyderca, potem Ethrian.

Jej bracia zginęli dużo wcześniej. Nie zostało nic. Żadnego powodu, by ciągnąć to dalej. Po co

w ogóle żyć w świecie tak okrutnym?

Varthlokkur robił, co mógł, żeby złagodzić jej rozpacz, i taktownie ją adorował, jak to robił

przez lata. Nie była na to gotowa, ale nie miała serca, żeby go odepchnąć. A fakt, że zawsze

mogła znaleźć w nim oparcie, przynosił jej pociechę.

Nie była sama. Nigdy nie była sama. Varthlokkur nie był tym, kogo pragnęła, ale jak długo

tutaj mieszkał, zawsze ktoś przy niej był. W jej świecie było chociaż tyle bezpieczeństwa.

Ktoś zapukał do drzwi. Do pokoju wkroczyła jej „gwarancja bezpieczeństwa”.

– Wyruszamy dzisiaj. Bragi udaje się w odwiedziny do króla Necremnos, ale to tylko zasłona

dymna. Ubiliśmy interes z Argończykami – zachichotał.

Zamierzali opuścić Necremnens z torbą w ręku? To dobrze. Ostanie raporty wywiadowcze

wskazywały, że Necremneńczycy planowali złupić ludzi Bragiego, gdy tylko wezmą swoją

działkę od Argończyków. Zajmując Fademę, ludzie Bragiego zdołali wejść w posiadanie

największych bogactw Argonu.

– Jak szybko? – zapytała.

– Gdy tylko będziesz gotowa. Przy bramie wodnej czeka barka. Potrzebujesz jakiejś

pomocy?

– Pomocy? W czym? Niewiele mam ponad to, co na grzbiecie.

– W takim razie zaczekam i odprowadzę cię. Jeśli nie masz nic przeciwko temu.

Nie miała. W tym czasie mało co ją obchodziło.

Barka była wielką, wspaniałą łodzią, obsadzoną necremneńskimi wioślarzami. Na pokładzie

byli Michael Trebilcock i Aral Dantice, a także większość zauszników marszałka. Dwaj

młodzieńcy przez cały ranek starali się nadskakiwaniem wprowadzić ją w lepszy nastrój. Do

czasu, gdy barka przybiła do brzegu w pobliżu necremneńskiej kwatery głównej, zaczęła

odczuwać niewielkie ożywienie.

Czuła się wobec Ethriana niemal jak zdrajczyni, ponieważ sama dobrze się bawiła.

Gdy Bragi i Varthlokkur składali wizytę Necremneńczykom, została na pokładzie. Michael

i Aral podążyli za nimi – dwóch młodych mężczyzn wykorzystujących chwilę, gdy znaleźli się

blisko ośrodka władzy. Brat Bragiego, Haaken, przyłączył się do niej na chwilę, usiłując złożyć

jej wyrazy współczucia, ale nie należał do ludzi elokwentnych. Był żołnierzem do szpiku kości,

człowiekiem, który walczył niemal bez przerwy od piętnastego roku życia. Nigdy nie nauczył się

wyrażać swoich uczuć. Łagodnie dotknęła jego ręki i podziękowała mu za troskę. Bardzo było jej

go żal. W jego życiu było jeszcze mniej radości niż w jej.

Na brzegu nagle rozległ się szczęk oręża. Ludzie pokrzykiwali. Haaken rzucił się w tamtym

kierunku. Walka to było coś, w czym był dobry. Nepanthe ruszyła za nim.

Natknęła się na pojedynek i prawie zemdlała. Michael wdał się w bójkę z... jej zaginionym

mężem!

– Co się stało? – zapytała Arala.

– Ukrywał się w krzakach i obserwował nas. Gdy podeszliśmy do niego, rzucił się na nas.

Co on tutaj robił? Skąd przyszedł? Dlaczego się nie pokazał? Z pewnością musiał ją

zauważyć na barce. Ragnarson przepychał się przez gapiów.

– Dosyć! Michael! Odsuń się.

Trebilcock cofnął się i rozluźnił. Jego przeciwnik zakręcił się z malującym się na twarzy

strachem, jak człowiek, który wpadł w pułapkę bez wyjścia.

Nepanthe podbiegła do niego, objęła i przytuliła się.

– Kochany. Co ty wyprawiasz? Gdzie się podziewałeś? – I tak dalej. Wiedziała, że bełkocze,

ż

e on nawet gdyby chciał, nie mógłby jej odpowiedzieć na wszystkie te pytania, ale nie mogła

zmusić się do milczenia.

– Wracajcie na barkę – powiedział Bragi. – Czas ruszać. Nepanthe, trzymaj go.

Tak uczyniła. Nie puściła go nawet wtedy, gdy stało się jasne, że jej radość ze spotkania

znacznie przerasta jego.

W drodze do domu spędzili razem długie dni, nadrabiając zaległości, wspominając, dzieląc

gorycz z powodu tego, jak tervola o imieniu Chin zrobił z nich obojga głupców. Szyderca

niewiele mówił o tym, co się z nim działo w czasie ich rozłąki. Wywnioskowała, że musiały to

być ponure przeżycia. Miał nowe blizny. A dawna, szalona, nieprzewidywalna żywiołowość

opuściła go. Skłonienie go do śmiechu było niemożliwością.

Ona ze swojej strony unikała tematu Ethriana. Wydawał się zadowolony, że nie poruszano tej

sprawy.

Myślała, że uda się jej doprowadzić go do dawnego stanu, wywabić dawnego Szydercę na

ś

wiatło dzienne, ale wtedy armia zatrzymała się na przedmieściach Throyes, aby zabrać prowiant.

Szyderca poszedł do miasta.

Haaken Czarny Kieł dostarczył go z powrotem – na noszach. Haaken niewiele mówił na

temat okoliczności, w jakich go znaleźli, ale Nepanthe szybko zauważyła, że stosunek Czarnego

Kła, Bragiego i Varthlokkura do Szydercy ochłodził się. Gdy uznała, że stan zdrowia męża

wystarczająco się poprawił, zaczęła zadawać pytania.

Nie chciał o tym rozmawiać. Próbowała wszystkiego. Pozostał nieugięty. Stracił nawet

wszelkie zainteresowanie seksem, a temu problemowi nigdy nie musiała stawiać czoła,

niezależnie od tego, jak ciężkie były czasy.

Armia znajdowała się w górach M’Hand, przekroczyła przełęcz Savernake i zbliżała się do

warowni Maisak, najdalej na wschód wysuniętej placówki Kavelinu. Poczynając od swego

marszałka po ostatniego piechura, armia aż wrzała z niecierpliwości. Szyderca był wyjątkiem.

Z każdym krokiem na zachód stawał się coraz bardziej posępny. Potem powiedział jej, że

chciałby, żeby się wymknęła i została w Maisak.

– Dlaczego? – domagała się wyjaśnienia, niemal tak podejrzliwa jak Bragi i Varthlokkur. –

Powiesz mi w końcu, co się dzieje?

– Nie.

– W takim razie nie idę.

Cierpienie wykrzywiło mu twarz. Ustąpił nieco.

– Jeśli o mnie chodzi, mam problem. Muszę podjąć decyzję. Może wykonać pewne zadanie.

Wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby żona się usunęła, była bezpieczna.

– Co to za decyzja? Czy ma ona coś wspólnego z tym, co się wydarzyło w Throyes? Czy

dlatego nie nadajesz się do życia?

– Od Throyes – przyznał.

– Co się tam stało?

Próbował podzielić się swoim bólem.

– Agent Pracchii skontaktował się ze mną. Powiedział, że mają Ethriana. Muszę coś dla nich

zrobić, inaczej zginie.

– Pracchia? Co to jest?

– Najwyższa Dziewiątka. Władcy Ukrytego Królestwa, tajnego stowarzyszenia usiłującego

zawładnąć światem. Wszędzie ma członków. Fadema z Argonu. Lord Chin z Shinsanu. Inni,

mający taką samą władzę, z Gildii Najemników, w Itaskii, wszędzie. Nie mają litości dla takich

jak ja. – Mówił jak człowiek, który wie o tym z pierwszej ręki.

Poczuła strach.

– Co chcą, żebyś dla nich zrobił?

Zamknął się w sobie. Nie powiedziałby ani słowa więcej, nieważne, czego by próbowała. Jej

strach nasilał się z każdą chwilą.

– Odmów im – nalegała. – Wiesz, że nie zrobią tego, czym grożą. Zrobią? Porywacze dzieci

nigdy nie spełniają swoich gróźb.

On jednak już postanowił. Miał nadzieję ocalić ich syna, choć szanse były znikome. Za to go

kochała.

Tylko z tego względu dała mu się przekonać i została z tyłu, w Maisak. Uciszyła obawy,

wyłączyła sumienie i modliła się, żeby ten uczynek nie był czymś tak haniebnym, że wstyd

nękałby ich przez resztę życia. Siedziała w przypominającym celę pomieszczeniu, które

przydzielił jej dowódca garnizonu, w otępieniu oczekując wieści.

Pewnego popołudnia przyszedł żołnierz. Sierżant. Zamknął drzwi na klucz i odszedł. Teraz

pokój faktycznie stał się celą. Nie powiedziano jej dlaczego. Przez długi czas nic nie wiedziała.

Nikt się do niej nie odzywał. Ludzie, którzy przynosili jej jedzenie i wynosili nocnik, patrzyli na

nią w sposób, który ją przerażał. Jak gdyby budowali dla niej zaprojektowaną na zamówienie

szubienicę.

Wówczas pojawił się Varthlokkur. Miał wymizerowaną i zmęczoną twarz. Uwolnił ją za

poręczeniem królewskim, a gdy znaleźli się na zewnątrz warowni, na drodze do Vorgrebergu,

powiedział jej, co się stało.

Szyderca usiłował zamordować Bragiego. Usiłował, ale nie udało mu się. W efekcie zginął.

Jej świat, który dopiero co ożył na nowo, zawalił się.

5

Lata 1014-1016 OUI

Nadciągająca burza

Ethrian spał i śnił. W marzeniach sennych odwiedził wspaniałe miejsce, jakim było Nawami

przed konfliktem z Nahaman. Było dużym i uprzemysłowionym imperium, całkiem

niepodobnym do tych z jego czasów.

W jego sen wdarły się kłócące się szeptem głosy.

– To nie jest warte ryzyka, Wielki.

– On musi się opowiedzieć. Musi skończyć to, co zaczął.

– Ale Moc, którą byśmy zużyli... Mamy jej tak mało. Jeśli nam się nie uda...

– Jeśli nam się nie uda, jesteśmy zgubieni. A jeśli nie spróbujemy, nic się nie zmieni. A to

tak, jakbyśmy byli zgubieni.

Kamienna bestia i kobieta w bieli? – zastanawiał się Ethrian. To musieli być oni. Ale jak

„podłączył się” do ich wymiany zdań?

Spał, a mimo to miał wrażenie, że czuwa, że znajduje się poza sobą. Unosił się i patrzył

z góry na swoje skulone ciało, leżące między łapami bestii. Był zdumiony. Chłopiec się zmienił.

Dojrzał.

Podobnie sadzawka. Była większa, głębsza, ciemniejsza i bardziej błotnista. Przy jednym

z brzegów rosło teraz trochę przywiędłych trzcin. Spomiędzy nich wyglądała żaba. Latały roje

owadów. Rodzina pardw o ziemistym upierzeniu patrolowała taflę wody. Jaskółki zbudowały

kilka gniazd z błota w szczelinach jednej z przednich łap bestii. Na pokręconej, starej akacji

znajdowało się gniazdo z gałązek, które było już tam, gdy Ethrian tu przybył.

Z sadzawki wyszedł żółw i zatrzymał się, by wygrzewać się w słońcu.

– Dojrzewamy. On otworzył drzwi...

– To szczelina zbyt wąska, żeby wsunąć w nią choćby ostrze brzytwy. Tyle czasu. Co

zyskaliśmy? Większą sadzawkę? W takim tempie nawet dziesięć tysięcy lat nie przywróci

ś

wietności Nawami. Drzwi muszą zostać otwarte na całą szerokość. Potrzebujemy oceanu mocy.

Zabierz go tam, Sahmanan. Pokaż mu.

– Zaangażowanie jest zbyt wielkie. Staniemy się ślepi. Nie będziemy mogli obserwować

K’Mar Khevitan.

– Wiem, co ryzykujemy. Mimo to idź. Słowo zostało wypowiedziane.

– Jako rzekłeś, tak niech się stanie, Wielki.

Rozmowa toczyła się dalej, ale Ethrian zgubił wątek. Jego nowa świadomość osunęła się

w lata minione, w czasy, gdy kamienną bestię świeżo wyciosano z serca góry. Rzemieślnicy

chodzili po niej, polerując ostatnie ślady młota i dłuta. Ta postać dominowała nad okolicą jak

jakiś ponadczasowy strażnik, jednak w tamtej chwili była jedynie ociosanym kamieniem.

Nahaman i Sahmanan odprawiały obrzędy między przednimi łapami potwora. One i tysiące

mniej znaczących kapłanek zaciągały zwierzęta ofiarne na ołtarz, wyrywały im serca, napełniały

kubełki krwią, a powietrze przesycone było odorem palących się ciał. Skąpały posąg we krwi.

Wypowiedziały błagania.

Zostały wysłuchane i zstąpił do nich nowo narodzony bóg, kłębek ciemnej energii tak mały,

ż

e kobiety włożyły go do koszyka. Wniosły go po grzbiecie kamiennej bestii i zniosły klatką

schodową, która prowadziła do serca potwora. Tam, odprawiając kolejne obrzędy, osadziły swoje

nowe narodowe bóstwo i zmusiły je do służenia sobie.

Bóg w kamiennej bestii rósł. Przybywało mu mocy. Był coraz przebieglejszy. Stawał się

wyrafinowany. Dopiero gdy było już za późno, siostry zrozumiały, że doszło do zamiany ról pana

i sługi.

Sahmanan uległa Wielkiemu. Nahaman zbuntowała się i uciekła. Została panią innej krainy.

Powróciła z flotą i śniadymi jeźdźcami dosiadającymi smoków.

Wojny były zaciekłe i bezcelowe. To, co utracono, odeszło na zawsze. Panem była teraz

kamienna bestia. Ona się nie podda.

Któż mógłby zabić boga?

– Wybawicielu. Powstań.

Półprzytomny Ethrian wyrwał się z objęć snu. Noc otulała pustynie Nawami. Niewyraźna

postać kobiety w bieli stała nad nim. Podniósł się z wysiłkiem.

Coś było nie tak. Wydawało mu się, że patrzy na ziemię z wysoka... Urósł. Musiał być

o wiele lat starszy... Jak to możliwe? Rozejrzał się dokoła. Sadzawka była dokładnie taka, jaką

widział w swoim śnie.

– Tak. Zaszły zmiany. Zanim uciekłeś w sen, uchyliłeś odrobinę drzwi. Musisz otworzyć je

na całą szerokość.

Ethrian nie odpowiedział. Powtórzył sobie argumenty, które wymyślił wcześniej. Dodał to,

czego się dowiedział, podsłuchując. I ciągle nie potrafił podjąć decyzji. Coś głęboko w jego

jestestwie mówiło mu, że nie czas na to.

– Nie pokazałaś mi, co trzeba zrobić. – Jak długo będą znosić moją grę na zwłokę? –

zastanawiał się.

– Wiesz to, Wybawicielu. Moc jest w tobie. Daj nam Nawami. W nagrodę dostaniesz swoich

wrogów.

Moi wrogowie są potężniejsi, niż się wam wydaje, pomyślał Ethrian. Nie byli w stanie

wyobrazić sobie potęgi Shin-sanu. On sam nie mógł, a przecież ją widział. Uważali swoją

Nawami za szczyt rozwoju imperiów.

Podejrzewał, że lordowie Imperium Grozy sami nie byli w stanie ogarnąć rozmiaru i potęgi

tego, co stworzyli.

– Wybawicielu!

Ethrian spojrzał na kobietę. Doprowadzał ją do rozpaczy.

– Czy nas wyzwolisz?

Wzruszył ramionami.

Rozzłoszczona kobieta zwróciła się ku mrokowi między łapami kamiennej bestii. Całą sobą

krzyczała: Przecież ci mówiłam!

– Pokaż mu, Sahmanan.

– Co chcecie mi pokazać?

– Dzień miniony. Dzień tak ci drogi – odparła kobieta. Rzuciła zatrwożone spojrzenie na

kamienną bestię. – Dzień, w którym zginął twój ojciec.

– Czas jest odpowiedni, Sahmanan. Będziesz musiała stawić czoło mojemu gniewowi. A mój

gniew może być wieczny.

– Wielki – powiedziała Sahmanan do Ethriana – chce, żebym zabrała cię z powrotem do dnia

ś

mierci twojego ojca, żebyś wiedział, że zemsta leży w zasięgu twojej ręki.

– Ja...

– Zamknij oczy. Skup się na tym, żeby stać przy moim boku.

– Wolałbym raczej zobaczyć moją matkę. Czy ona żyje?

Kobieta zaczęła śpiewać. Coś jakby pociągnęło za duszę Hthriana, delikatnie go uwalniając.

Wracał do stanu poza ciałem. Usadowił się na swoim posłaniu i dał przyzwolenie.

Zmusił Sahmanan do pracy. Podjął pewną decyzję. Niezależnie od tego, co otrzymają,

zapracują sobie na to. Wstrzyma się. Sprawi, że ocenią go poniżej jego wartości.

Był wolny. Sahmanan ujęła go za rękę. Wypłynęli na nocne niebo, nad tę straszną pustynię.

Wola i moc kamiennej bestii unosiła ich coraz wyżej i wyżej, coraz dalej i dalej od samotnej

góry.

W dole przesunęło się jałowe pasmo górskie. Łańcuch ten był marnym cieniem tego, czym

był kiedyś. Nawet jeden porost nie zakłócał odcieni szarości.

Pięćdziesiąt, sto mil dalej dotarli do krainy, w której życie nadal bujnie się pieniło. Zdawało

się łapać i łaskotać duszę swoimi radosnymi chlorofilowymi palcami. Ethriana zalała fala

szczęścia. Pustynia nie była całym światem.

– To także stanowiło część Nawami – mruknęła Sahmanan. Przesłała wizję. Przez chwilę

widział tętniące życiem miasta, nieskończone przestrzenie pól uprawnych i starannie

zagospodarowane ziemie. Teraz panowała tu dzicz. Potomkowie Nawami byli dzikusami

używającymi kamiennych narzędzi, polującymi i pożerającymi się nawzajem.

Przemieszczali się coraz szybciej. Przemknęli nad tysiącem mil Imperium Grozy, zanim

Ethrian je rozpoznał, i kolejny tysiąc, nim wyjaśnił Sahmanan, że minęli kraj jego wrogów.

Przelecieli kolejny tysiąc mil, i następny, i jeszcze następny, zanim dotarli do Słupów

Niebios i Słupów Kości Słoniowej – wielkich, bliźniaczych łańcuchów górskich, stanowiących

tradycyjną zachodnią granicę Shinsanu.

– Zaczynasz rozumieć? – zawołał Ethrian.

Twarz kobiety pociemniała. Nawami nie stanowiła nawet dziesiątej części tego imperium.

Lecieli nad ogromem kotliny Ro, szybko wyprzedzając słońce. Przekroczyli potężne góry

M’Hand, obniżyli lot nad niewielkim, zielonym królestwem Kavelinu. Polecieli w dół do jego

stolicy, Vorgrebergu, która kiedyś młodszemu Ethrianowi wydawała się ogromnym miastem.

Zauważył, że się nie zmieniła.

– Bądź cicho. Nie rozpraszaj mnie. Muszę sięgnąć wstecz i znaleźć właściwy moment. – Na

twarzy Sahmanan widać było skupienie.

Łagodnie opadali w dół, aż znaleźli się między wieżami zamku Krief. Obrazy zaczęły

migotać. Ethrian pomyślał o nagłym błysku odległej błyskawicy.

– Teraz – powiedziała Sahmanan. Patrzyła z zamkniętymi oczami. – Za mną. – Podpłynęła

pod mur.

I przeniknęła przez niego, znikając z pola widzenia.

– Jak to...? – wymamrotał Ethrian. A po chwili powiedział do siebie: – Dlaczego nie?

Przecież nie mam ciała, które by mnie powstrzymywało. – Zmusił się, by podążyć za nią.

Po drugiej stronie ściany, w jednym z pomieszczeń, walczyło dwóch mężczyzn. Jeden był

wielki, drugi niski i gruby. Upadli na łóżko. Większy był nieuzbrojony. Mniejszy miał nóż. Plecy

większego przecinała rana.

– Ojcze! – krzyknął Ethrian do grubego mężczyzny. A do drugiego: – Wujku Bragi!

Nie słyszeli go. Sahmanan ujęła Ethriana i łagodnie odciągnęła go w kąt.

Ragnarson uderzył ręką swojego przeciwnika, w której trzymał on nóż, o kolumnę

podtrzymującą baldachim. Sztylet poleciał pod szafę.

Szyderca, ojciec Ethriana, gryzł i szarpał. Podobnie Ragnarson. Ten drugi wrzeszczał

wniebogłosy, ale Ethrian nie słyszał, co wykrzykuje. Jedyny słyszalny głos w jego martwej

strefie należał do Sahmanan.

Ragnarson zdawał się słabnąć. Z rany lała mu się krew. Przestał blokować ciosy Szydercy

i starał się zamknąć go w uchwycie, z którego nie mógłby się wyrwać. Znalazł się za plecami

ojca Ethriana i otoczył ramieniem jego szyję. Założył jego rękę za swoją głowę. Wygiął się

i mocno pociągnął.

To był straszny chwyt. Ethrian wiedział, że można w ten sposób skręcić człowiekowi kark.

Ojciec nauczył go tego, gdy miał pięć lat.

Szyderca wierzgnął dziko. Wił się jak wąż. Młócił i bił wolną ręką, starając się dosięgnąć

leżący pod szafą sztylet. Bragi nic puszczał. Szyderca wyciągnął jeszcze jeden nóż i raz za razem

rozorywał bok Ragnarsona.

– Dlaczego oni to robią? – jęknął Ethrian. – Ich przyjaźń trwa dłużej niż moje życie.

Sahmanan nie odpowiedziała. Słabo, nieznacznie się uśmiechnęła.

– Ojcze!

Próby Szydercy były coraz słabsze. Ragnarson powoli przeginał go do tyłu, ciągnąc jego

głowę w dół, aż do swoich stóp...

Mniejszy mężczyzna zaryczał groźnie, ale nie był w stanie nic zrobić.

Ethrian przewidział nieuniknione. Rzucił się naprzód, krzycząc i okładając pięściami obydwu

mężczyzn. Równie dobrze mógłby bić duchy. Nie czuł żadnego oporu.

Ragnarson pochylał się do przodu, aż Szyderca niemal mógł go zrzucić. Ethrian błagał go,

ż

eby przestał. Bragi z całą siłą i naciskiem, do jakiego był zdolny, ciągnął do tyłu.

– Nie! – wrzasnął chłopiec.

Niemal słyszał, jak jego ojcu pękają kręgi szyjne. Sahmanan złapała go za rękę.

– Chodź! Walczył z nią.

– Nie! Nie pójdę! Mój ojciec... Łzy napłynęły jej do oczu.

– Musimy natychmiast odejść! – Pociągnęła go w stronę ściany.

Drzwi alkierza otworzyły się. Wpadli brat Bragiego, Haaken, czarodziej Varthlokkur i kilku

ż

ołnierzy. Światło zalało komnatę sypialną. Ragnarson pozwolił, by jego stary przyjaciel osunął

się na podłogę.

Ethrian wyrywał się, ale nie udało mu się uwolnić z uchwytu kobiety. Przeciągnęła go przez

ś

cianę. Chłopiec szarpał się, chcąc wrócić do tego pokoju, ale uniosła go w nadchodzący świt

i poniosła z powrotem na wschód. Po chwili przestał się opierać.

– Widziałeś więc zabójstwo swojego ojca – powiedziała. – Widziałeś swojego wroga. Czy

teraz nas wybawisz?

– Dlaczego oni się bili? – Miał atak wściekłości.

– Wykorzystaliśmy resztkę mocy, żeby ci to pokazać. Czy nadal będziesz nam odmawiał?

Czy z twojego powodu unicestwiliśmy się sami? Ostrzegałam go...

Ethrian odpowiedział wściekłością na wściekłość.

– Dosyć. Może jestem trochę bliżej podjęcia decyzji. Niech pomyślę.

Widział, że ojca zamordował jego najlepszy przyjaciel, to prawda, ale coś było nie tak. Coś,

co być może Sahmanan starała się ukryć, przynaglając go do odejścia, zanim rozegrał się ostatni

akt dramatu.

Ponownie przeżywał tę chwilę... Błysnęła w nim nienawiść. Skierowała się ku Bragiemu

Ragnarsonowi, a potem zwróciła się ku tym, którzy rządzili wyspą na wschodzie. Oni

wyreżyserowali tę tragiczną scenę. Starzec robił do tego aluzje... Te narzędzia Imperium Grozy...

– Dobrze. Uwolnię was. Trochę.

Był pewny, że ta kobieta i kamienna bestia byli kimś więcej, niż twierdzili, że są. Ukrywali

się przed nim. Obawiał się, że mogą stanowić śmiertelną pułapkę. Słyszał wiele opowieści

o paktach z diabłem.

Nienawiść pozostała w nim, wypaczając jego myśli, każąc mu przyjąć to, co proponowali.

Kamienna bestia wiedziała o tym i posłała go tam, gdzie mroczne emocje zostaną uwolnione.

Dobrze obstawiła. Nienawiść była zbyt silna, by ją przezwyciężyć.

Ethrian postanowił jednak wyzwalać ich powoli, kształtując ich zgodnie ze swoją wolą.

Wymuszając ich współpracę.

Sahmanan przeniosła go przez długi dzień w zmierzch nad pustynią, w dół do jego miejsca

między łapami kamiennej bestii. Wyglądała teraz jak duch tego ducha, którym była wcześniej.

Głos potwora, gdy ją przepytywał, brzmiał jak szept rozdrażnionego dziecka. Nie miał siły na

gniew.

Ethrian postanowił wyzwolić ich nieco bardziej ze względu na siebie. Zajrzał w głąb siebie

i znalazł klucz, starał się ich wzmocnić.

Wola kamiennej bestii uderzyła w niego. Zachwiał się i oddał cios. Oszukała go. Nie była tak

słaba, jak chciała mu wmówić.

Zapanował nad sobą, użył siły woli. Stopniowo zalewająca go fala, płynąca od tego

potężnego stwora, słabła.

Całkowite jej zatrzymanie było równie trudne jak zatrzaśnięcie drzwi wahadłowych. Ale

dokonał tego i było to ostateczne. Próbował jeszcze zaryglować gniewem, ale nie zostało w nim

już nic, co mógłby wykorzystać. Był wyczerpany.

Padł na posłanie.

Potwór na przemian przeklinał swoje niepowodzenie i piał z zachwytu nad swoim sukcesem.

Ukradł dziesięć razy więcej mocy, niż Ethrian dostarczyłby mu dobrowolnie.

Chłopiec spał. Czas płynął. Kobieta przyszła do niego w snach, znowu nakłaniając go, by ich

wybawił. Zignorował ją i pielęgnował swoją nienawiść.

Zniszczy wyspę na wschodzie. Ogniem i mieczem spustoszy Imperium Grozy. Jego armie

będą się karmić poległymi wrogami i będą coraz tłustsze. Staną się niezwyciężone. Poprowadzi

je przez świat do swojej byłej ojczyzny i pomści ojca...

To nie są moje myśli, powiedział sobie. Coś kształtuje moje sny.

To coś opuściło go. Sny znowu stały się jego własnością. Jego dziwni towarzysze

najwyraźniej byli zajęci gdzieś indziej.

Początkowo zachwycili się swoją nową siłą. Jednak z czasem ich zachwyt zmienił się

w konsternację, która mogła przerodzić się w strach.

– Wybawicielu! Obudź się!

Jakaś ręka mocno potrząsnęła go za ramię. Zignorował to. Trwał w swoim półśnie i wyszedł

poza siebie, badając otoczenie.

Sadzawka znowu się powiększyła. Teraz woda się z niej wylewała. Wilgoć płynęła na

pustynię, gdzie szybko znikała. Rośliny i zwierzęta tłoczyły się przy krótkim strumieniu, tworząc

gęstą, intensywną plamę życia, które rozpoczęło kontratak wymierzony przeciwko pustkowiu.

To była sprawka Sahmanan. Ona pragnęła odrodzenia swojej ojczyzny. Jej pan chciał tylko

zwiększyć zakres swojej władzy, znaleźć nowych wyznawców.

Potrząsanie stało się łagodniejsze. Ethrian spojrzał na swoje ciało leżące między łapami

bestii.

Urosło. Stawało się ciałem mężczyzny. Mężczyzny, który będzie wysoki, mocno zbudowany

i śniady jak bracia jego matki. Twarz śpiącego przypominała oblicze wujka Valthera, tego, który

ożenił się z shinsańską czarodziejką. Ethrian i jego matka mieszkali w domu Valthera, gdy

porwali ich agenci lorda China.

Przyglądał się kobiecie, która próbowała go obudzić. Teraz miała ciało. Wyglądała na

nastolatkę i miała obiecującą urodę.

Tylko oczy, co oczywiste, zdradzały jej przeszłość, jej wiekowość. Oczy były starsze

i bardziej martwe niż pustynia.

Ethrian pozwolił się przebudzić.

– Wybawicielu! Musisz nas wyzwolić, bo inaczej jesteśmy skazani na zagładę!

Co tym razem wymyślili?

– Pokaż mi to.

Kobieta próbowała zaciągnąć go za sadzawkę.

– Dałem ci moc. Sięgnij wstecz. Pokaż mi wszystko od początku.

Wykręcała się. To wymagałoby pośrednictwa Wielkiego. A on był zajęty.

– Więc niech przestanie być zajęty. Powiedz mu, żeby znalazł czas. – Jak mogłem postarzeć

się we śnie? – zastanawiał się.

Postarzał się, czerpiąc z umysłów, których nie uświadamiał sobie tak do końca. Nie był tym

chłopcem, który przepłynął cieśninę i wędrował plażami Nawami. Nie był już młodzieńcem,

który poleciał, by być świadkiem śmierci swego ojca. Stał się kimś innym. Kimś bardziej

pewnym siebie i bardziej zdecydowanym pozostać sobą. Jego twarz nabrała wyrazu arogancji.

Teraz miał oczy jak wąż.

– Proszę! – błagała kobieta.

– Pokaż mi. Od początku.

Dziki wrzask rozległ się w jego umyśle, gdy kamienna bestia odpowiedziała. Rzucała na

niego obrazy jak deszcz włóczni.

Nadchodzili. Shinsan był na pustyni. Kamienna bestia ożywiła garstkę swoich oczekujących

ż

ołnierzy. Byli tam teraz, wycinając w pień oddziały zwiadowcze Shinsanu.

Ethrian przyjrzał się temu, każdej chwili, i zastanawiał się, czy cokolwiek mogłoby

powstrzymać Imperium Grozy. Co je tak napędzało? Czy czuło się zmuszone zdobywać nawet

pozbawione życia krainy?

Nie dostarczał już więcej mocy. Bestia próbowała wpędzić go w panikę.

Jej żołnierze starli na proch pół tuzina patroli. Zwiadowcy przestali przybywać.

– Wybaw nas! – błagała kobieta, jej łagodne oczy były pełne łez. – Przyjdą znowu i zniszczą

nas.

– Możliwe. Taka ich natura. Kto jest tu panem?

– Wielki.

– A zatem ode mnie nie otrzymacie żadnej pomocy. Nie będę przed nim klękał. – Ethrian

odwrócił się, zrzucił ubranie i wszedł w chłód sadzawki. Ryby ocierały się o jego nogi. Ptactwo

wodne przeganiało swoje młode w trzciny. Sahmanan szła za nim brzegiem sadzawki, błagając

zza ściany roślinności.

– Zrobiłaś z tego dzieło sztuki – powiedział jej. – Dlaczego na tym nie poprzestaniesz?

Patrole wroga zniknęły.

Czy oni zrezygnują? Oczywiście, że nie. Shinsan nie akceptował porażek. Jego żołnierze

spróbują innego podejścia. Zaangażują większe siły.

Co oni by zrobili, gdyby go złapali?

Na usta powoli wypełzł mu uśmiech. Shinsan mógłby umożliwić pokonanie kamiennej bestii.

Ethrian mógłby odegrać rolę skrzywdzonego więźnia witającego ochoczo wyzwolicieli. Skąd

mieliby wiedzieć, kim jest...? Jeśli im nie pomoże, tervola zlikwidują tego pośledniego bożka,

zanim dostrzegą zwykłego chłopca.

Tak czy owak, żył w podarowanym czasie. Mógł zaryzykować, mając niewiele do stracenia.

Bestia albo zaakceptuje jego żądania, albo przepadnie.

Być może pojęła, w jakim kierunku biegną jego myśli. Warknęła. Groziła mu. Błagała go.

Ignorował ją, powiedział tylko:

– Gdy będziesz gotowa uznać się za mojego niewolnika. Piekielny śmiech przetoczył się

przez pustynię. Najwspanialszy żart w całym życiu bożka.

Pytanie, powiedział Ethrian do siebie, jak zmusić boga, żeby dotrzymał słowa, gdy już pod

przymusem je da?

Wyszedł z sadzawki i wrócił na miejsce, gdzie wypoczywał. Pustynne powietrze szybko go

wysuszyło.

– Sahmanan, chodź tutaj. Siadaj. Opowiedz mi o sobie.

Zaczęła mówić, rzucając trwożliwe spojrzenia w górę.

– Nie. Opowiedz mi o dziecku. O małej dziewczynce, która dorasta, by stać się kapłanką.

O jej matce i ojcu, o siostrach i braciach. Opowiedz mi, jakie lubiła zabawy i jakie piosenki

ś

piewali jej przyjaciele podczas zabaw.

Czarna, złowieszcza dezaprobata spłynęła z góry. Bestia wiedziała, jakie ziarno sieje Ethrian.

– Opowiedz mi o swoim życiu. Ja opowiem ci o swoim.

– Po co?

– Ponieważ wszyscy, zanim staliśmy się tym, kim się staliśmy, byliśmy dziećmi. W dziecku

jest zrozumienie.

– Skąd taki pomysł?

– Od wroga. Lorda China, tervola. Człowieka o czarnym sercu, ale błyskotliwym umyśle.

Jednym z mistrzów nauczycieli mojego dziadka.

– Dziadka?

– Varthlokkura. Nazywali go Niszczycielem Imperium. Najbardziej przerażający czarodziej,

jaki kiedykolwiek stąpał po tej ziemi.

– Nie znam tego imienia – wydawała się zaskoczona.

– Jest jednym z największych starych nikczemników na świecie. Zobaczyłabyś go, gdybyś

tam, na zachodzie, poczekała jeszcze chwilę. Pokazał się, gdy ty przechodziłaś przez ścianę. –

Ethrian roześmiał się z łagodną złośliwością. – Mógł cię zobaczyć. Jestem pewny, że mnie

widział.

Oczy jej się rozszerzyły. Posłała spojrzenie w górę, zmartwiona.

Kamienna bestia zignorowała ją. Była zbyt zajęta patrolami.

Ethrian rozmawiał z Sahmanan tygodniami, szukając przebłysków człowieczeństwa. Ono

w niej było. Wiedział o tym z absolutną pewnością. Właśnie ono skłaniało ją do „marnowania”

sił na swoje hobby przywracania do życia.

Odniósł kilka sukcesów. Jej człowieczeństwo było ukryte głęboko, jak złoże diamentów.

Przykrywało je wiele warstw. Potulna, niewinna, naiwna istota o pustych oczach. Starsza od

samej kamiennej bestii, która stworzyła dla siebie serce ze stali. Kapłanka...

Ethrian powrócił do normalnego cyklu snu i czuwania, śpiąc w czasie dnia.

Pewnego popołudnia przebudził się nagle. Instynkt kazał mu zerwać się na nogi. Przerażenie

przeniknęło aż do najgłębszych pokładów jego jaźni. Kamienna bestia cisnęła potężny grom

mocy. Fala pozostawiła za sobą wyblakłą, głodną próżnię. Ethrian chodził w jedną stronę, potem

w drugą, poruszając się bezcelowo, starając się pozbierać myśli.

– Wrócili – jęknęła Sahmanan. – Zabiją nas!

Wyczuł strach kamiennej bestii. Walczyła, przegrała i z rozpaczy rzuciła wszystko w jednym

wielkim uderzeniu czarnego młota. Jeśli to uderzenie nie sięgnie celu, Nawami przepadła.

Ethrian popędził po łapie bestii. Wspiął się na jej grzbiet. Sahmanan za nim. U podstawy szyi

stwora wysapała:

– Padnij! Chybiła!

Ethrian rzucił się na skruszały kamień. Coś torturowało powietrze. Słyszał dźwięk

przypominający skwierczenie bekonu, tyle że tysiąckroć głośniejszy. Pałeczka tytana wybijała

jeden potężny rytm. Ethrian ostrożnie wychylił głowę. Zobaczył chmurę opalizującego kurzu,

wznoszącą się na setki jardów, a potem osiadającą na ziemi. Tysiąc diabolicznych twarzy łypało

oczami, śmiało się, zanikało, w miarę jak nietypowy dla tej pory roku wiatr rozwiewał kurz.

Kamienna bestia zawyła. Sahmanan błagała o pomoc. Ethrian nie zwracał na nich uwagi.

Wdrapał się na czubek głowy potwora i usiadł po turecku, zwrócony twarzą ku zachodowi.

Pozwolił swojemu jestestwu zrzucić wszelkie więzy i udać się ku szarym górom.

Zatrzymał się, gdy wyśledził coś na szczycie długiej, piaszczystej wydmy zwróconej ku

kamiennej bestii. Jeszcze jedna postać dołączyła, potem następna. Ich kształty zdawały się

zmieniać.

Ethrian podpłynął bliżej. To nie upał sprawiał, że zarysy były rozmyte. Urzędowe okrycia

postaci marszczyły się na wietrze. Było ich teraz sześć. Nie – siedem. Ten pośrodku był niższy

i grubszy. Nosili groteskowe maski. Wysadzane szlachetnymi kamieniami oczy błyszczały

w pustynnym słońcu.

Tervola, pomyślał. Przestali się bawić. Przyszli zobaczyć to na własne oczy.

Ż

ołnierze Imperium Grozy dołączyli do swoich kapitanów. Tuzin. Dwa tuziny. Setka.

Patrzyli na kamienną bestię.

Niski przemówił. Uczynił nieznaczny gest, po czym zszedł po tylnym zboczu wydmy.

Pozostali rozsiedli się, jakby przygotowując się na długie oczekiwanie.

Ethrian popędził ku swemu ciału.

6

Rok 1016 OUI

Pustynia

Shih-ka’i wspiął się na szczyt szarej wydmy. Bolały go nogi. Był zlany potem. Pod polowym

mundurem czuł wilgotną skórę. Był zmęczony i kończyła mu się cierpliwość. Co ja tutaj robię? –

zastanawiał się. Moje miejsce jest w czwartym legionie szkoleniowym.

Zatrzymał się. Podmuchy wiatru przynosiły ulgę, chociaż musiały przedzierać się przez jego

mundur polowy. Zlustrował wzrokiem wieżę pyłu ciągle opadającą w oddali. Inny pył gromadził

się, niesiony łagodnym wiatrem, koło jego butów.

– Bardzo widowiskowe, lordzie.

– Dziękuję, Pan ku. Pomyślałem, że to może dać do myślenia naszym przyjaciołom. – Utkwił

wzrok w samotnej górze. Dołączyli do niego inni tervola.

– Czy ja mam zwidy – zapytał – czy też jest tam jakieś stworzenie wykute w kamieniu?

– Tak mi się wydaje, lordzie – powiedział tervola o imieniu Meng Chiao. – Wygląda na stare.

– Być może. Ale jest żywe. To źródło naszych kłopotów. Ustawcie portal za wydmą.

Wracam do fortecy. Zaraz będę z powrotem.

– Jak sobie życzysz, lordzie.

Shih-ka’i, ślizgając się i potykając, zszedł po zachodnim zboczu wydmy i zaczął z mozołem

iść ku najbliższemu czynnemu portalowi.

– Jestem już na to za stary – utyskiwał.

– Panie?

– Mówię do siebie, Pan ku. Nie zwracaj na mnie uwagi.

Zastanawiał się, dlaczego był potrzebny tu, na froncie. Nie był oficerem z pola walki. Nigdy

nie służył w legionie bojowym. Zatrzymał się.

– Pan ku, nie ma żadnej potrzeby, żebyś nie odstępował mnie na krok. Ja wracam. Dlaczego

nie zaczekasz tutaj?

– Jeżeli taki wydasz rozkaz, lordzie. W przeciwnym razie nie czułbym się w porządku.

– Dobrze. Jeżeli nie przeszkadza ci wysiłek i słońce. – Oddanie tego człowieka dawało Shih-

ka’emu trochę miłego poczucia wartości. Tervola, który wzbudza ciepłe uczucia w swoich

ludziach, jest rzadkością.

– Nie przeszkadza mi, lordzie.

Shih-ka’i przeniósł się do kwatery głównej legionu siedemnastego. Czyżby stał się zbytnio

uzależniony od tego rodzaju czarów? Miały swoje wady i nie ośmieliłby się o nich zapomnieć,

patrząc z szerszej perspektywy. Jego towarzysze doświadczyli ich na własnej skórze podczas

ostatniej wojny. Duża siła nie może opierać się wyłącznie na portalach. Były zbyt powolne.

Miały zbyt małą przepustowość. Czas ich funkcjonowania był ograniczony. Jedynie kilka mogło

działać na małym obszarze. Większa ich liczba zaczynała zakłócać się nawzajem. Mimo to

stanowiły najlepsze wsparcie dla małych operacji taktycznych. Do przemieszczenia

i zaopatrywania legionów nadal jednak najlepiej nadawały się stare skórzane kamasze i koła

wozów.

Z portalami wiązały się też pewne niebezpieczeństwa. Czasami ludzie znikali. Zbyt często

zdarzało się to w czasie wojen na zachodzie. Czarodziej Varthlokkur nauczył się majstrować przy

strumieniu teleportacyjnym.

Shih-ka’i wzdrygnął się.

Spokojnie, powiedział sobie. To tylko znużenie sprawia, że puszczają mi nerwy.

Nerwy to nie był jego główny problem. Obawiał się tego kamiennego stwora. Ostrożność

była wskazana. Stanowił on niewiadomą.

Tasi-feng przywitał go.

– Co się tam dzieje, lordzie?

– Znaleźliśmy ośrodek wrogiej mocy. Ogromna rzeźba zwierzęcia. Wygląda, jakby została

wyrzeźbiony w górze. Wysłałem Hsu Shena, żeby się temu bliżej przyjrzał. Czy balisty są

gotowe?

– Czekają, lordzie. Osobiście dokonałem ich przeglądu. Kandydaci wykonali dobrą robotę.

Każde drzewce zostało odpowiednio umieszczone i ustawione. Potrzebny jest tylko ktoś do

naprowadzania.

– Ja to zrobię. Ile mamy drzewc?

– Mieliśmy w sumie dwanaście, lordzie. Sześć w łożyskach, sześć w pogotowiu.

– Powinno wystarczyć. Zanim skończymy, ten przeklęty stwór będzie wyglądał jakby opadły

go ćmy.

Bateria balist czekała na polu na zewnątrz fortecy. Na pierwszy rzut oka machiny wyglądały

jak zwykłe urządzenia oblężnicze. Ramy, łożyska i wykorbienia były wykonane według

typowego wzoru imperialnego. Wyspecjalizowanymi elementami były łuki i cięciwy. Te zostały

przygotowane w taumaturgicznym arsenale ukrytym głęboko w centrum Shinsanu. Nawet lord

Ssu-ma nie wiedział, gdzie on się znajduje.

Drzewce także wyszły z tego arsenału. Wykonano je z bardzo ciemnego, twardego

i ciężkiego materiału. Były inkrustowane maswerkiem ze srebra, złota i matowego, szarawego

metalu. Głowice zrobiono z kryształu w kształcie grotu włóczni. Jaśniały straszliwym

wewnętrznym ogniem.

Shih-ka’i wskazał jedną kciukiem i powiedział:

– Zawsze się zastanawiałem, ile taka kosztuje?

– Małą fortunę – wyraził przypuszczenie Tasi-feng.

– To na pewno. Uruchom jedną. I ustaw mi tu portal, żebym mógł szybko się przenosić tam

i z powrotem.

– Zadbałem o portal już wcześniej, lordzie. Jest tam. Pomyślałem, że będziesz chciał

naprowadzać je osobiście.

Na twarzy Shih-ka’iego pojawił się grymas niezadowolenia. Lord Lunyu był okropnie

sprawny. Albo on sam był zbyt przewidywalny.

– Pierwsze trzy w odstępach dwuminutowych. Jeśli będę chciał więcej, wrócę. – Zlustrował

obsady. Sami kandydaci. Zwykłym żołnierzom nie wolno było obsługiwać specjalistycznego

sprzętu. W rękach nieprzygotowanych ludzi stawał się niebezpieczny.

– Hej, wy. Proszę bardzo, strzelamy.

Ś

mignęła cięciwa balisty. Rozległ się potężny trzask. Drzewce mknęło w powietrzu, drzazga

ż

ywego srebra pożerająca przestrzeń. Nie leciało zwyczajnym, wyznaczonym przez grawitację

łukiem. Ciągle się wznosiło, aż w końcu zdawało się niknąć w słońcu.

– Odstępy dwuminutowe – przypomniał Shih-ka’i. Wszedł do gotowego portalu. Pan ku

podążył za nim, gdy tylko portal to umożliwił.

Minutę później Shih-ka’i wdrapywał się na szczyt piaszczystej wydmy na odległej pustyni.

Patrzył na zachód, czekając, aż srebrzysta iskra pojawi się nad górami.

– Hsu Shen natknął się już na coś? – zapytał.

– Nie, lordzie. Jest w połowie drogi.

– Zasygnalizuj mu, żeby zajął pozycję, którą będziemy mogli widzieć, i czekał. Nie chcę,

ż

eby znalazł się zbyt blisko celu. Ach, oto i drzewce.

Zacisnął powieki, sięgnął wyćwiczonymi zmysłami tervola i dotknął mknącego drzewca.

Inną częścią swego umysłu zlokalizował kamiennego stwora. Wyrył w umyśle linię od pocisku

do celu.

– Schodzi w dół, ludzie. Osłonić oczy.

Drzewce pomknęło ku ziemi. Zderzenie! W punkcie zderzenia zaroiło się od kul światła,

które przypominały sto błyskających świateł wybuchających szybko po sobie.

Shih-ka’i otworzył oczy.

– Niech to cholera! – wymamrotał. Dwieście jardów od celu.

Rycząca, unosząca się gorąca fala uderzeniowa wysysała piasek setki stóp wokół punktu

zderzenia. Sadzawka o średnicy pięćdziesięciu stóp bulgotała i występowała z brzegów jak

nadmiernie podgrzana woda.

– Ogrzejcie sobie przy tym ręce – powiedział Shih-ka’i. Ale opuściła go pewność siebie.

Spudłował. To nie mógł być przypadek. Znowu zwrócił się w kierunku zachodnim, czekając

na kolejny błysk srebra.

Tym razem bardziej się skupił. Utrzymywał kontrolę aż do chwili zderzenia. Wyczuł wolę,

która przeciwstawiała się jego woli.

Otworzył oczy.

– Znowu pudło! – Ale tym razem pierwsza fala stopionej ziemi opryskała bok kamiennego

stwora. Niemal trafił w cel.

– Więcej mocy w zderzeniu? – zapytał pozostałych tervola.

Jeden z najstarszych, wygnany przez lorda Kuo, odparł:

– Nie, lordzie. Zasięg i zderzenie są doskonałe. Chodzi o naprowadzanie. Coś w nim

przeszkadza.

– A więc nie wydawało mi się.

– Nie, lordzie. Proponuję, abyśmy wspólnie naprowadzili następne drzewce.

– Oczywiście – powiedział Shih-ka’i. – Chcę zobaczyć, co się stanie, gdy trafimy prosto

w cel.

– Nadlatuje, lordzie.

Shih-ka’i szukał drzewca i wyczuł je. Narysował linię celowniczą. Jego towarzysze

przyłączyli się. Zrobili z linii tubę, z której pocisk nie mógł uciec.

Pocisk pomknął w dół. Wola, która próbowała odchylić tor jego lotu, przegrała. Uderzył.

Shih-ka’i otworzył oczy.

Z tylnej części kamiennego stwora trysnęły strumienie stopionej skały.

– Trafiony! – zapiał z zachwytu. – Trafiony! Teraz poczekamy.

Nie czekali długo.

– Czy coś stoi na jego głowie? – zapytał Shih-ka’i. Zmrużył oczy, nie był pewny. Nie miał

już takiego wzroku jak kiedyś.

– Wygląda to na dwie postaci, lordzie.

– Dziwne. Czy widzisz, co one robią?

– Nie, panie.

Potężny, wściekły ryk targnął pustynią. Wypełnił wszechświat, aż zadzwoniły zęby Shih-

ka’iego. Piaskowe diabły pędziły po pustkowiu, miotając się w panice. Shih-ka’i wyobraził sobie,

ż

e jest to ucieczka przestraszonych duchów. Uśmiechnął się do swoich wyobrażeń.

– Przygotujcie się do obrony – rozkazał.

Coś się zmieniło. Odnosiło się jakieś inne wrażenie. Jeden z tervola powiedział:

– Coś się dzieje między przednimi łapami stwora, lordzie.

Shih-ka’i znowu przymknął oczy.

– Każ Hsu Shenowi natychmiast się wycofać! – warknął. Pustynię zalewali żołnierze!

Znikąd. Jazda. Piechota. Batalion za batalionem...

– Panowie, utworzyć front. Meng Chiao, przygotuj portale do awaryjnej ewakuacji. Panowie,

wracam do warowni. Poczynię tam przygotowania i zaraz wracam.

Zszedł po tylnym zboczu wydmy, potykając się i ślizgając w pośpiechu. Pan ku był o krok za

nim. Dowódca miał nadzieję, że pozostali nie będą uważali, że ucieka. Mogliby utracić ducha

bojowego.

Jeżeli system wojskowy Shinsanu miał jakąś wadę, to było nią to, że tervola nie spełniali

wysokich wymagań, które ustanowili dla swoich ludzi. Sami niekiedy ulegali emocjom na polu

bitwy.

Tasi-feng był zaskoczony, gdy zobaczył, że Shih-ka’i wraca tak szybko.

– Lordzie Ssu-ma. Czy coś poszło źle?

– Nie tutaj. Być może tam podjąłem złą decyzję. Obudziliśmy coś bardzo starego i bardzo

paskudnego. Zostało dziewięć drzewc? Pierwsze sześć w odstępach trzydziestosekundowych.

Ustawić portale, żeby grupa czołowa mogła się szybko ewakuować, jeśli okaże się to konieczne.

Poinformuj wszystkich dowódców legionów, że siedemnasty prowadzi działania wojenne. Mają

być gotowi do wymarszu w każdej chwili. Skontaktuj się z Armią Północną. Powiedz im, że być

może skorzystam z mojego prawa do domagania się posiłków.

– Lordzie, stawiamy zbyt wiele portali na zbyt małym obszarze.

– Zdaję sobie sprawę z ryzyka, lordzie Lun-yu. Jestem również pewny, że chwyciliśmy

potwora za ogon. Może nie zechcieć nas wypuścić. – Shih-ka’i zwrócił się do kandydatów

obsługujących katapulty. – Odstępy trzydziestosekundowe. Wypuścić pierwsze drzewce.

Popatrzył jak pierwsza srebrna iskierka zamigotała i pomknęła na wschód, po czym przeszedł

przez portal.

Podczas jego nieobecności sytuacja uległa pogorszeniu. Kamiennego stwora otaczało mrowie

wojowników. Rzeka żołnierzy toczyła się ku wydmie. Ludzie Hsu Shena wzbijali chmury pyłu,

starając się dołączyć do swoich towarzyszy.

W powietrzu nad samotną górą coś się roiło, zbijając się w koszmarne chmury.

– Co to jest? – zapytał Shih-ka’i.

– Smoki z jeźdźcami, lordzie Ssu-ma. Małe smoki, być może ze specjalnej hodowli. Z tej

odległości nie można mieć pewności, ale wydaje się, że jeźdźcy nie są ludźmi. Ouyan usiłuje

przyjrzeć się im lepiej, ale coś wprowadza zakłócenia.

Shih-ka’i podszedł do tervola, który siedział po turecku nad szeroką srebrną misą osadzoną

głęboko w piasku. Mężczyzna cały czas monotonnie śpiewał te same zaklęcia. W wodzie

znajdującej się w misie tworzyły się niewyraźne obrazy. Nagle coś je zakłóciło i rozmyły się.

– Zbliża się drzewce – powiedział Pan ku.

Shih-ka’i odwrócił się, pochwycił je, narysował linię łączącą je z szeregami armii

zalewającymi Hsu Shena. Uderzył perfekcyjnie. Wyparowały całe plutony. Kompanie zostały

zdziesiątkowane strumieniami stopionego kamienia.

– Drzewce, lordzie.

Shih-ka’i cisnął to i następne w gwałtownie rosnącą hordę wokół kamiennego stwora. Pośród

czerni pojawiły się ogromne, parujące dziury.

Znowu dał się słyszeć wstrząsający pustynią ryk.

– Myślę, że ktoś tu się wściekł, lordzie – powiedział Pan ku.

Shih-ka’i spojrzał na swojego ordynansa. Pan ku nawet nie mrugnął.

– Tak, też odnoszę takie wrażenie.

– Jeźdźcy na smokach, lordzie. Chmary mknęły w kierunku wydmy.

– Przygotować się! – rozkazał Shih-ka’i. – Mogą być niebezpieczne.

– Drzewce, lordzie.

Shih-ka’i narysował linię między drzewcem i jeźdźcem pojawiającym się i znikającym

w środku chmary. Gdy błysk zniknął, ujrzał spadających w płomieniach kilka obiektów. Dwa się

podzieliły, gdy jeźdźcy zeskoczyli ze swoich wierzchowców.

Nadlecieli pozostali. Byli zbyt ruchliwi, żeby dokładnie ich policzyć, ale Shih-ka’i uznał, że

musi ich być co najmniej pięćdziesięciu. Kolejni gromadzili się nad kamiennym stworem.

Naprowadził na cel kolejne drzewce. Było bardziej skuteczne. Co najmniej sześciu jeźdźców

poszło w dół. Następne drzewce usunęło kolejnych czterech.

Ich lawirowanie i manewrowanie ustało. Odrywali się dwójkami i trójkami i mknęli ku

wydmie.

– Zaklęcie maskujące! – krzyknął Shih-ka’i! – Zaklęcie dyslokacji wizualnej.

Czerń opadła na wydmę. Wydawało się, że nikt nie jest tam, gdzie znajdował się chwilę

wcześniej. Pierwsi jeźdźcy przemknęli tak nisko, że na trasie ich przelotu unosił się pył. Jeźdźcy

uderzyli włóczniami światła.

– Straty? – zażądał raportu Shih-ka’i.

– Żadnych, lordzie.

– Jeśli ktoś zostanie ranny, natychmiast wyślijcie go przez portal. Nie zostawimy tu nikogo,

kogo mogliby użyć przeciwko nam. To samo zrobić ze wszystkimi ich ludźmi, których

schwytamy. Wysłać ich Przez portal. Czy ktoś ma dostęp do powietrznego demona? Meng

Chiao? Na co czekasz? Sprowadź go tutaj.

Pioruny mocy biły w wydmę. Tervola większość z nich odchylali. Odpowiadali wszelkimi

mocami magicznymi, jakie były w ich posiadaniu. Kilka nie dawało żadnego rezultatu.

– Hsu Shenowi się nie uda, lordzie.

Shih-ka’i też to wiedział. Już zastanawiał się nad tym problemem. Miał w warowni jeszcze

trzy drzewce. Chciał je wykorzystać przeciwko kamiennemu stworowi. Czy powinien poświęcić

Hsu Shena? Nie.

– Pan ku. Chodź ze mną. Zaraz będę z powrotem, panowie.

Nie wrócił tak szybko, jak planował. Zatrzymał się, żeby rzucić okiem na wielką mapę

i zostawić Tasi-fengowi nowe rozkazy.

– Przestaliśmy tam panować nad sytuacją – powiedział. – Oni mają zbyt dużo, a my zbyt

mało. Będziemy ich powstrzymywać tak długo, jak się da. Patrz – wskazał pozycję na mapie. –

Najbardziej prawdopodobne miejsce, w którym będą chcieli przedrzeć się na zachód. Rzuć tam

teraz brygadę. Marsz bez zbędnego ekwipunku. Panuje tam morderczy upał. Będziemy używać

portali tak często jak to możliwe.

– Lordzie, nie mamy ich wystarczająco dużo.

– Zabierzcie je pozostałym patrolom. Każcie im maszerować do tej przełęczy i zacząć się

okopywać. Rozkaz dla wszystkich legionów. Natychmiast rozpocząć marsz tutaj. Rozpocząć

wzmacnianie gotowymi już jednostkami. Podejmować wszelkie działania, które uważacie za

konieczne. Gdy tylko obsadzisz to miejsce ludźmi, wyślij następną brygadę. Muszę wracać. Hsu

Shen ma kłopoty. Te trzy ostatnie drzewce w odstępach jednominutowych.

– Według rozkazu, lordzie.

Shih-ka’i pobiegł truchtem do portalu teleportacyjnego.

– Pan ku – sapnął – mam wrażenie, że nie jestem już młody.

– Jeśli pozwolisz mi na śmiałość, panie – dlaczego sam nie zostaniesz w kwaterze głównej,

a biegania nie zostawisz swoim oficerom?

– Masz absolutną rację. Sam nie wiem dlaczego. Po prostu chcę być na polu walki. Może

dlatego, że nigdy tam nie byłem.

Przeszli przez portal i wspięli się na wydmę.

Hsu Shen był w poważnych tarapatach. Był już blisko swoich, ale jeźdźcy właśnie mieli go

otoczyć i odciąć. Shih-ka’i sprawdził niebo. Jeźdźcy na smokach byli zajęci skomplikowanymi

akrobacjami, usiłując pokonać demona Meng Chiao. Demon zrobił swoje. Liczba wrogów uległa

zmniejszeniu.

– Oni są bardzo niezdarnie kontrolowani, lordzie – zauważył pan demona.

– Czy są tacy jak ludzie, których spotkaliśmy w górach?

– Martwi? Tak, lordzie. Chociaż jeźdźcy nie są ludźmi. Zdobyliśmy jednego i posłaliśmy do

badania.

– Dobrze. Straty?

– Jak dotąd tylko dwóch ludzi, lordzie.

– Doskonale.

– Drzewce, lordzie – powiedział Pan ku.

– Dziękuję. – Shih-ka’i jeszcze raz rzucił okiem na położenie Hsu Shena. Będzie musiał

poświęcić co najmniej jedno drzewce na uratowanie wysuniętego oddziału. Pochwycił broń,

wyobraził sobie linię. Pocisk runął w dół. Zniszczył ścigających jeźdźców.

– Rozpocznij ewakuację żołnierzy – wydał rozkaz Shih-ka’i. – Nie mamy wiele czasu.

– Być może za mało, żeby wydostać stąd nas wszystkich, lordzie.

Shih-ka’i szacował liczebność nadciągającej hordy.

– Zajmiemy pozycje wokół portalu. Najpierw wyślij przez niego ludzi.

Meng Chiao zadrżał.

– Według rozkazu.

– Drzewce, lordzie.

– Dziękuję, Pan ku. – Shih-ka’i w dalszym ciągu prowadził rozpoznanie wroga. Hsu Shen

przez chwilę był bezpieczny. Czy powinien skierować broń w tłum otaczający tego kamiennego

stwora? Te dwie postaci na czubku jego głowy...

Wycelował, łącząc drzewce z kamienną głową. Linia natychmiast się wykrzywiła.

– Potrzebna mi pomoc, panowie. Celujemy w głowę tego posągu.

Powoli, bardzo powoli koniec linii zbliżał się do głowy wielkiej bestii...

Drzewce przyleciało za szybko. Shih-ka’i nie zdołał skierować go tam, gdzie chciał.

Uderzyło w bark bestii. Odpadły tony stopionego kamienia, obsypując chmary żołnierzy

znajdujących się niżej.

– Myślę, że dokonałeś w ten sposób większych zniszczeń, niż gdybyś trafił w sam cel –

zauważył Meng Chiao. – Spójrz na to żniwo.

Shih-ka’i nie odpowiedział. Obserwował dwie drobne kropki zsuwające się z grzbietu

potwora. Za późno, żeby je teraz dostać.

– Meng Chiao, przekaż wiadomość. Po zrzuceniu następnego drzewca, każdy, kto może,

powinien przywołać demona i posłać go do walki.

– To, co kontroluje wrogie oddziały, jest potwornie wściekłe, lordzie – zauważył Meng

Chiao. – Wcale dobrze się nie spisuje. Przywodzi mi na myśl rozkapryszone dziecko niszczące

swoje zabawki.

– Hmm. Wkurzajcie je dalej.

– Drzewce, lordzie.

– Widzę. – Shih-ka’i zerknął na Hsu Shena. Udałoby mu się przy mniej spektakularnej

pomocy. – Pomóżcie mi, panowie. Mam zamiar uderzyć nim prosto w pysk kamiennego stwora.

Wyobraził sobie twardy, żelazny łuk. Jego towarzysze połączyli się z jego wolą. Tym razem

napotkali słabszy opór. Umysł wroga był rozproszony gniewem.

Chwilę później uderzyło ostatnie drzewce, a pustynia raz jeszcze rozbrzmiała wściekłym

rykiem.

– Tym razem trafiliśmy w nerw – zauważył Pan ku.

– Na to wygląda. Rzućcie demony w powietrze, panowie. Centurion! Czy nie możecie

szybciej przerzucać ludzi przez portal?

– Nie, lordzie.

– W porządku. Nie zwalniać tempa. – Shih-ka’i odwrócił się, żeby zobaczyć, jak Hsu Shen

pokonuje ostatnie sto jardów.

Ludzie Hsu Shena biegli lekko i szybko, w porządnym szyku, jak przystało na żołnierzy

Shinsanu. Nie rzucali przerażonych spojrzeń za siebie. Jedyny ekwipunek, jaki porzucili, to ten,

który kazał im zostawić dowódca. Zachowali tarcze i broń.

– Odważni ludzie – zauważył Shih-ka’i. Meng Chiao odparł:

– To jest siedemnasty, lordzie. To był legion lorda Wu. Shih-ka’i uśmiechnął się pod maską.

– Rozumiem. – Ten człowiek powiedział to tak, jakby słowa te mówiły wszystko, co trzeba,

na temat tego legionu.

Lord Wu był w swoim czasie jednym z wielkich tervola, ale należał do tych nieszczęśników,

których skusiła polityka.

Zginął w tajemniczych okolicznościach w Lioantungu, gdy miasto to było bazą Armii

Wschodniej.

Pojawił się demon. Wył groteskowo. Miał czternaście stóp wysokości i sześć rąk.

Podskakiwał, klnąc w żywy kamień człowieka, który go wezwał. Po otrzymaniu rozkazów

obrócił się, oszacował siłę wroga i zmienił postać.

Shih-ka’i przyglądał się, jak przeobraził się w olbrzymiego miedzianego nosorożca

i popędził w stronę wroga. Westchnął z dezaprobatą.

– Ktoś nie traktuje tego poważnie.

Błyszczący nosorożec przetoczył się koło Hsu Shena. Ryknął z całych sił i przypuścił szarżę

na najbliższych jeźdźców. Zataczał z łoskotem kręgi, szaleńczo rozdzielając razy na lewo i prawo

rogami. Już samą swoją masą przytłaczał przeciwników.

– Śmieszna rzecz cechująca się jednak pewną skutecznością – przyznał niechętnie Shih-ka’i.

Nie sądził, by demon o takim temperamencie pasował do godności tervola.

Demon jeszcze raz zmienił kształt – stał się ośmiornicą. Sześć macek uzbroił mieczami

zdobytymi na swoich ofiarach.

Na tle słońca pojawił się jeździec na smoku. Przeszył demona włócznią-piorunem. Temu się

to nie spodobało. Zaskomlał jak raniony szczeniak i stopniowo gasł.

Kolejnych dwanaście potworów z Tamtej Strony włączyło się do walki. Na krótko

powstrzymali jeźdźców. Hsu Shen i jego ludzie, ciężko dysząc wspięli się na wydmę.

– Centurionie, puść tych ludzi jako pierwszych. Są wykończeni.

– Tak jest, lordzie.

Shih-ka’i ocenił postępy ewakuacji. Przebiegała za wolno. O wiele za wolno.

Jeźdźcy parli naprzód pomimo ciężkich strat. Otoczyli wydmę Shih-ka’iego, a potem czekali

w świadczącej o respekcie odległości. Lord Ssu-ma roześmiał się.

– Macie nas, co? Nie mamy szansy uciec, hę? Wystarczy ściągnąć piechotę i wyrżnąć nas,

co? – Skierował swoich tervola, by skupili się na najbliższych żołnierzach wrogiej piechoty.

Patrzył na kamiennego stwora. Czy był głupi? Jeśli będzie dalej tak postępował, cała jego

armia zostanie zniszczona, zanim wyrwie się z tej pustyni. Niewielu poległych nadawało się do

ponownego ożywienia.

Shih-ka’i był z tego zadowolony.

Był tego tak pewny, jak żyje, że pan zmarłych zamierzał zająć cały świat. A gdy jego armie

już wyrwą się z tego pustkowia, zaczną rosnąć. To wyjaśniało, dlaczego ten stwór teraz trwonił

ludzi. Przewidywał, że nie będzie miał żadnych trudności z uzupełnieniem ich stanu.

Piechota wroga przybyła w takiej liczbie, że demony, ciągle atakowane z góry, zostały wręcz

oblepione piechurami.

Shih-ka’i rzucił okiem na portal. Ewakuacja przebiegała sprawnie. Co dziesięć sekund jeden

człowiek. Sześciu na minutę. Co dziesięć minut sześćdziesięciu. Trzy czwarte sił już nie było.

Pozostali zajęli pozycje wokół portalu. Manewr ten już sam w sobie był sukcesem taktycznym.

Potrzebuję łutu szczęścia, pomyślał. Oby portale działały jeszcze przez kilka minut. Niech

ten kamienny stwór oddaje się tej swojej głupiej rozrzutności.

Przygnębiał go fakt, że jego mała wyprawa zwiadowcza stała się odwrotem w okrążeniu

przez wroga, co groziło uwikłaniem całej Armii Wschodniej w nieoczekiwaną wojnę. Wielką

wojnę. W krytycznym momencie historii Shinsanu. Przypuszczał, że po pustyni było

rozrzuconych pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy wroga. Wydawało się, że teraz przestali wychodzić

z miejsca, w którym się ukrywali.

Wyświadczyli mu tę przysługę – wroga piechota zapewniła mu łut szczęścia. Piechurzy

poszli za przykładem swojej kawalerii. Postanowili przed przypuszczeniem ataku otoczyć

wydmę. Shih-ka’i wszedł do portalu tuż przed rozpoczęciem przez nich szturmu. Za nim

znajdował się tylko jeden człowiek – jego wierny Pan ku. Wrogowie przetrząsnęli wydmy

i znaleźli wielkie nic. Tervola zamknęli za sobą portale.

– Na co oni czekają, lordzie? – zapytał Tasi-feng. Minęły cztery dni. Nieprzyjaciel nie

posunął się na zachód. Raporty zwiadowcze kreśliły obraz chaosu na niesłychaną skalę.

– Nie wiem. Może ich przestraszyliśmy. Może wcale nie przyjdą.

– Tak uważasz, lordzie?

– Raczej nie. Ale można sobie pomarzyć, to nie boli, jeśli nie bierze się wyobrażeń za

rzeczywistość. W każdym razie nie bądźmy niewdzięczni za podarowany czas. – Shih-ka’i nie

spodziewał się, że będzie miał czas na przeniesienie ludzi w góry i okopanie się. On nie dałby

przeciwnikowi takiej przewagi.

Otrzymał to, czego potrzebował, a nawet więcej. Dwie brygady bojowe siedemnastego zajęły

pozycje i czekały. Pozostałe oddziały Armii Wschodniej gromadziły się w warowni. Jeżeli dadzą

nam jeszcze tydzień, pomyślał, to portale przeniosą dość ludzi i sprzętu taumaturgicznego, aby

zniszczyć trzykroć więcej tych zombi, których widziałem w pobliżu samotnej góry.

Pozbawił armię niemal wszystkich tervola. Oddziały nadciągały lądem pod dowództwem

swoich podoficerów, a część jednostek przenoszono portalami, gdy pojawiała się taka

sposobność. Tervola i wyposażenie ściągał też z Armii Północnej, maksymalnie wykorzystując

upoważnienie lorda Kuo. Ignorował łatwą do przewidzenia wściekłość dowódcy Armii

Północnej.

Ta ostatnia także była w marszu, ale nie było żadnego sposobu, żeby mogła przemieścić tu

oddziały. Shih-ka’i skierował swoje trzy legiony, by zajęły pozycje obronne wzdłuż zachodniego

brzegu Tusghusu, szerokiej rzeki położonej mniej więcej w połowie drogi między dawną kwaterą

główną siedemnastego w Lioantungu a warownią na skraju pustyni.

Strumienie teleportacyjne na obszarach Armii Wschodniej pracowały na najwyższych

obrotach. Zbyt wiele mil dzieliło warownię i nawet najbliższe z głównych sił legionistów.

– Hsu Shen! – zawołał Shih-ka’i. – Raport ewakuacyjny.

Tervola podbiegł pospiesznie. Od swego ocalenia stał się dość służalczy.

– W końcu doczekaliśmy się jakiejś współpracy, lordzie Ssu-ma. Bardziej przekonują ich

nasze działania niż słowa. – Mówił o miejscowych plemionach. Shih-ka’i kazał ich ewakuować

poza trzecią linię obronną, za Tusghus. Nie otrzymał bowiem innych rozkazów. Chciał zmusić

wroga do zapłacenia za każdą milę zdobytego terenu i uniemożliwić mu jakąkolwiek szansę

wzmocnienia się ciałami tubylców.

Jego dowódcy legionów byli przekonani, że przesadza. Argumentował, że tylko jego

skłonność do przesady uratowała ich poprzednio na pustyni.

– Lordzie Chang, znalazłeś lorda Kuo? – Shih-ka’i pilnie chciał naradzić się ze swoim

przełożonym. Brał pod uwagę zwrócenie się z prośbą o odkomenderowanie dodatkowych tervola

na wypadek, gdyby warownia została utracona.

Prywatnie nawet Pan ku złajał go za przewidywanie takich skrajnych sytuacji.

Chang Sheng dowodził dwudziestym trzecim legionem stacjonującym bezpośrednio na

południe od siedemnastego. Był jeszcze jednym z dziesiątek tervola wygnanych do Armii

Wschodniej. Przed tą degradacją zajmował fotel w Radzie Tervola. Nienawidził lorda Kuo,

nienawidził swego upadku i nienawidził służby pod synem świniopasa. Nie był więc

szczęśliwym człowiekiem.

Przede wszystkim był jednak żołnierzem Imperium Grozy. Jego armia uczestniczyła

w działaniach wojennych.

– Nie, lordzie. Zniknął na dobre. Nie ma po nim śladu. Mam wrażenie, że nie chce, żeby go

znaleźć.

– Zostawmy to. Prześpij się. – Chang Sheng szukał lorda Kuo od ponad trzydziestu godzin. –

Będzie wiedział, że za nim gonimy. Będzie miał powód, by nie dawać znaku życia. Traktuję to

jako milczącą zgodę na moją prośbę o pozwolenie na działanie stosowne do naszej sytuacji.

– Lordzie, powiedziałbym, że napięcie w Matayandze lada chwila doprowadzi do wybuchu.

– Prawdopodobnie tak. Tym gorzej.

Meng Chiao wszedł energicznie. Miał być w górach. Zasalutował lordowi Lun-yu.

– Wróg posuwa się do przodu, lordzie.

– Będę tam za kilka minut. Jaka siła?

– Powyżej trzydziestu tysięcy. Sama piechota.

Tasi-feng spojrzał na lorda Ssu-mę. Shih-ka’i nie odezwał się ani słowem. Zlecił operację

w górach Tasi-fengowi i siedemnastemu. Na swoje barki wziął poważniejsze zadanie kierowania

poczynaniami armii. Nie mógł ganiać i sprawdzać gotowości każdej centurii. Skinął Tasi-

fengowi. Lord Lun-yu zapytał:

– Czy ludzie mają jasność co do zasad? Rannych teleportować natychmiast. Poległych

przeciwników przenosić, jeśli portale mają wolne moce. W przeciwnym razie poćwiartować.

Mamy dziesięć do piętnastu minut, aby unieszkodliwić ciało, zanim minie szok i będą mogły być

ponownie ożywione.

– Zapoznano ich z nimi, lordzie.

– Dobrze. Przypomnij im, żeby nie odwracali się tyłem do wrogów, którzy leżą na ziemi.

Mogą znowu stanąć na nogach.

Shih-ka’i uśmiechnął się pod maską. Nie był jedyną kwoką.

– Według rozkazu, lordzie. – Meng Chao odmeldował się.

– Czy możemy się spodziewać twojej wizyty, lordzie? – Tasi-feng zapytał Shih-ka’iego.

– Może później. Tylko na chwilę, żeby zorientować się w ich sile i taktyce. Będę zbyt zajęty

tutaj, żeby za bardzo się wtrącać.

Tasi-feng skłonił się nieznacznie.

– Będzie lepiej, jeśli sprawdzę sygnalizację z bateriami, zanim odejdę.

– Jeśli możesz, to ostrożnie z drzewcami. – Shih-ka’i zdołał zebrać tylko czterdzieści

dziewięć. Tasi-feng wyjaśnił, że większość arsenału taumaturgicznego przeniesiono do Armii

Południowej.

– Taki mam zamiar, lordzie.

– I uważaj na jeźdźców na smokach. Powietrze to nasza słaba strona.

– Tak jest, lordzie. – Tasi-feng skłonił się lekko i odszedł, nie pozwalając Shih-ka’iemu na

dalsze pouczenia.

Jestem podenerwowany jak stara służąca, pomyślał Shih-ka’i. Spokojnie, Ssu-ma. To dobrzy

ludzie. Mają za sobą tysiąclecia doświadczenia bojowego. Ich żołnierze są najlepsi. Jeżeli oni nie

zdołają powstrzymać tej armii trupów, to znaczy, że nie można jej powstrzymać.

Dlaczego tak strasznie się denerwował?

Z powodu tych jeźdźców na smokach? Sekcje nie powiedziały nic dobrego. Mieli dziewięć

stóp wzrostu. Byli niezwykle silni. Częściowo odporni na atak z wykorzystaniem Mocy. Według

wszelkiego prawdopodobieństwa za życia byli inteligentni, szybcy i nieśli śmierć oraz sami

posługiwali się Mocą. Zapytanie skierowane do bibliotek Shinsanu nie przyniosło żadnych

informacji na temat istnienia takich istot w czasach, które obejmują wiarygodne zapiski

historyczne.

Shih-ka’i nie zdołał dowiedzieć się, jaka była przyczyna powstania pustyni ani kto zbudował

obrócone w ruinę miasta w lasach położonych naprzeciwko niej. Najstarsze legendy i podania

nadmieniają tylko coś o wielkim kamiennym bogu wschodu, o strażniku zwróconym twarzą ku

bezmiernemu morzu. Ostrożne rekonesanse potwierdziły, że kontynent kończył się niedaleko na

wschód od samotnej góry. Dalej nie było nic poza wyspą i oceanem.

Opis tej wyspy rozbudził ciekawość Shih-ka’iego. W raportach Ko Fenga o spisku Pracchii

wspominano o wyspie na wschodzie. Znajdowały się na niej laboratoria spiskowców i kwatera

główna mózgu całej operacji. Ta wyspa pasowała do opisu Ko Fenga. Zastanawiał się, czy te

armie ożywionych trupów były kolejnym etapem rozgrywek Pracchii... Jak to możliwe? Cała

Najwyższa Dziewiątka z wyjątkiem Ko Fenga poległa w bitwie pod Palmisano lub wcześniej.

Zarówno zachód, jak i Shinsan dołożyli po wojnie wszelkich starań, aby usunąć stojące niżej

w hierarchii dziewiątki.

Lord Ssu-ma pomyślał, że bardzo chciałby posłać na tę wyspę armię i zobaczyć, co tam

pozostało. Spiskowcy Pracchii kontrolowali pewne interesujące moce magiczne. Lord Ko nie

zdołał żadnej ocalić. Większość pozostawała pod egidą niejakiego Magdena Noratha, renegata

eskalońskiego, który dobrze strzegł swych tajemnic.

Shih-ka’i przeprowadził szybką inspekcję warowni. Przygotowania przebiegały zgodnie

z planem, choć może zbyt wolno, żeby ukoić jego nerwy. Wziął głęboki oddech.

– Pan ku, zobaczmy, co się dzieje w górach.

7

Rok 1016 OUI

Spiski

Mgła miała właśnie udać się na spoczynek, gdy podenerwowana służąca przekazała jej

wiadomość, że król chce ją widzieć.

– Jest tutaj? – zapytała zdumiona.

– Prosiliśmy, żeby poczekał w bibliotece, pani. – Ton kobiety zdradzał prośbę o zrozumienie.

Monarsze nie można powiedzieć, żeby przyszedł o bardziej stosownej porze. Już samo to, że ot

tak po prostu zajrzał z ulicy było wystarczająco zaskakujące, choć ten król miał wyjątkowo

prostackie zwyczaje.

– Czego chce?

– Nie powiedział, pani.

Mgle zrobiło się niedobrze. To jakaś śmierdząca sprawa.

– Powiedz mu, że już schodzę. Dopilnuj, żeby napił się brandy.

– Oczywiście, pani. Czy mam obudzić Martę?

– Sama się ubiorę. – Nie spieszyła się, starała się opanować, recytując wersy Rytuału

Ż

ołnierza, odprawianego przez wojowników w jej ojczyźnie. Nie opuściła swego alkierza,

dopóki nie nabrała przekonania, że całkowicie nad sobą panuje.

– Ciężko pracujesz – zauważyła, wchodząc do biblioteki. W jej oku pojawił się błysk

rozdrażnienia. Ta troska nawet w jej uszach zabrzmiała fałszywie.

Król obrzucił ją szybkim, obojętnym spojrzeniem. Jej uroda nie robiła na nim wrażenia.

W jego obecności Mgła zawsze czuła się niedoskonała: jakby miała na czubku nosa wielki

włochaty pieprzyk albo siną bliznę biegnącą przez cały policzek. On oraz Michael Trebilcock

i Varthlokkur byli zupełnie nieczuli na jej starannie wyrzeźbione rysy twarzy. Wydawało się

dziwne i przerażające to, że otacza ją tak wielu mężczyzn odpornych na jej wdzięki. Sprawiało

to, że grunt, po którym przyzwyczaiła się stąpać, stawał się grząski, a to powodowało, że czuła

się niepewnie i wykazywała skłonność do tracenia głowy...

– Byłem w swoim domu. Chciałem się z tobą zobaczyć. Pomyślałem, że zaoszczędzę sobie

powtórnej podróży i odwiedzę cię teraz.

– Wyglądasz na wykończonego.

– Miałem ciężki dzień. Wybacz moje maniery. Być może nie są takie, jak powinny być.

Jej przygotowania były niewystarczające. Już teraz była coraz bardziej podenerwowana.

– O co chodzi? – spytała i natychmiast ogarnęło ją przerażenie. Nie chciała być taka

bezpośrednia.

– Powiedzmy, że ciekawi mnie, co knujecie z Aralem. Cholera, pomyślała. Zdołała ukryć

zaskoczenie.

– Knujemy? Co masz na myśli?

– Powiedzmy, że dostrzegłem elementy, które zdają się układać w pewną całość. Zawsze

staram się kierować rozsądkiem. Pomyślałem, że dam ci szansę to wyjaśnić, zanim mnie

poniesie.

– Co masz na myśli? – Mgła znowu poczuła mdłości. Nagle zrozumiała, dlaczego

Varthlokkur był w mieście. Jeśli Bragi stwierdził, że potrzebne mu jest osłanianie tyłów, miał

pewność...

– Oto te elementy: jedna wygnana księżniczka Shinsanu, pozbawiona studzącego jej zapały

wpływu prawego człowieka, który poległ pod Palmisano. Jeden młody kupiec, zamożny

i wpływowy, być może zaślepiony. A z Armii Zachodniej lorda Hsunga tervola, którzy pozostają

sekretnymi zwolennikami księżniczki na wygnaniu.

Mgła wstrzymała oddech. Skąd on mógł się o tym dowiedzieć? Ten przeklęty Trebilcock!

Naprawdę miał kogoś w kwaterze głównej lorda Hsunga. Miała jednak nadzieję, że w tej kwestii

się myliła.

– Interesujące, że elementy te połączyły się właśnie wtedy, gdy moi szpiedzy donoszą mi, że

Shinsan stoi w obliczu poważnego kryzysu na granicy matayangariskiej.

Bogowie! Czy on wie wszystko? Czy Trebilcock ma agenta u niej w domu?

– Bardzo korzystny zbieg okoliczności – kontynuował król. – Gdybyś była na moim miejscu,

czy to wszystko nie skłoniłoby cię do zastanowienia?

Mówił dziwnie oficjalnie. Jak urzędnik miejski, pomyślała. W jego głosie słychać było

napięcie. Błądził wzrokiem nerwowo, ale była zbyt rozproszona, by uchwycić i wykorzystać jego

zakłopotanie. Zamyśliła się głęboko, starając się sformułować odpowiedź, która nie narazi jej

planów. W końcu powiedziała:

– Masz rację. Skontaktowali się ze mną ludzie z Shinsanu. Z frakcji tradycjonalistycznej,

sprzeciwiającej się zamiłowaniu lorda Kuo do zmian i zaniepokojonej coraz większą

niestabilnością imperium. Jestem ostatnim żyjącym potomkiem założyciela, Tuana Hua. Moja

osobowość ukształtowała się w czasach Podwójnego Księstwa Książąt Taumaturgów. Myślą, że

mogę przywrócić dawną stabilność i wartości, jeśli da mi się szansę. Do tej pory były to tylko

słowa. Nie sądzę, żeby coś z tego wyszło.

– Dlaczego nie?

– Kontaktowano się ze mną wcześniej. Te grupy nigdy nie mają dość siły czy wpływów.

A tak naprawdę, wbrew temu, co mówią, chcą figurantki. Prawowitego pretendenta, który

weźmie na siebie ich grzechy po dojściu do władzy. W rzeczywistości chcą kozła ofiarnego. –

Czy on jej słuchał? Czy przyjął to wyjaśnienie? Jego twarz pozostawała niewzruszona jak twarz

pokerzysty.

– A ty nie zgodzisz się na to?

– Nie. Na tyle mnie znasz.

Król przytknął palce do ust. Przez chwilę można było odnieść wrażenie, że się modli.

– A gdzie tu miejsce dla Arala?

– Jest kupcem. Klimat dla handlu poprawiłby się, gdyby Shinsanem rządził przyjaciel

Kavelinu. Stara się zorganizować wsparcie finansowe dla przewrotu. Nie miałam serca

rozwiewać jego nadziei.

Król przyglądał się grzbietom książek. Miała nadzieję, że zabrzmiała przekonująco.

Niezliczoną liczbę razy przepowiadała sobie tę rozmowę, wiedząc, że jest nieunikniona, ale

doszło do niej wcześniej, niż się spodziewała. Wszystkie jej plany wzięły w łeb. Nie potrafiła

przypomnieć sobie przygotowanych odpowiedzi. Mogła jedynie powiedzieć większą część

prawdy i żywić nadzieję, że to wystarczy.

Król odetchnął głęboko i postanowił nie mówić tego, co przyszło mu do głowy. Była pewna,

ż

e miał zamiar poruszyć temat poselstwa swego sekretarza do lorda Hsunga. Gdyby okazało się

takim sukcesem, na jaki się zanosiło, pozbawiłoby ją to wszelkiej nadziei na pozyskanie poparcia

społeczności kupieckiej Kavelinu. Jedynym wyjściem byłoby sabotowanie działań Prataxisa. Do

tego jeszcze się nie posunęła. A teraz wiedziała już, że się na to nie odważy. Z pewnością Bragi

dostrzegł taką możliwość. Gdyby teraz coś się stało, to ona zostałaby obarczona winą.

Bawił się w swoją starą, bardzo starą grę, polegającą na tym, by dać złoczyńcy tyle liny, ile

ten potrzebuje.

– Brzmi to logicznie – powiedział w końcu. – Kavelin na tym skorzysta. Zakładając, że da się

przezwyciężyć historyczny bezwład Shinsanu. W przeciwnym razie, jaka to, do cholery, różnica,

kto jest tam u władzy?

Co? Nie zamierzał zrobić piekielnej awantury? Zamierzał zgodzić się z nią? Pomimo

Prataxisa? Pozwoliła mu siedzieć dłuższą chwilę w milczeniu, starając się odzyskać panowanie

nad sobą. Wydawało się, że nie zauważył jej zmieszania.

– Co mówisz? – zapytała.

– Że nie będę sprzeciwiał się temu planowi. Ale nie jestem zachwycony, że wplątujesz w to

moich ludzi, nie uzgodniwszy tego wcześniej ze mną. Poza tym teraz ty również jesteś jednym

z moich ludzi. Jesteś kasztelanką Maisaku. Mojej pierwszej linii obrony przed Shinsanem. Mamy

tutaj to, co Darel nazwałby konfliktem interesów. Nie chciałbym być zmuszony do zamartwiania

się moim panowaniem nad przełęczą Savernake.

Serce biło jej mocno. Jak to możliwe, że wiedział aż tyle?

Czy wiedział? Czy strzelał na oślep? Czy dawał jej dłuższą linę, wykorzystując swoją

powszechnie znaną obsesję na punkcie zagrożenia ze wschodu?

– Rozumiem. Chcesz gwarancji. Co masz na myśli?

Król uśmiechnął się nieznacznie.

Popełniła błąd taktyczny. Tym razem zastawił sieci. I złapał ją. Cholera! Dlaczego musi być

tak przebiegły?

– Nie teraz. Nie tutaj – powiedział. – Obydwoje potrzebujemy czasu, żeby to przemyśleć.

A ja będę chciał mieć świadków. Varthlokkur i Niezrodzony powinni wystarczyć.

Udała rozbawienie.

– Nikomu nie ufamy, co?

– Nie teraz. Już nie. Dlaczego miałbym ufać komukolwiek? Twój plan jest tylko jednym

z moich problemów. Mam zamiar stąpać lekko i ostrożnie, dopóki to wszystko nie znajdzie się

pod kontrolą.

Roześmiała się szczerze. Zaczęła wracać jej pewność siebie. Uśmiechnęła się.

– Powinieneś urodzić się jako człowiek wschodu. Byłbyś wspaniałym tervola – powiedziała.

– Być może. Moja matka była czarodziejką.

Słyszała o tym wcześniej, oczywiście, niemniej była jednak zaskoczona. Czy o to chodziło?

Czy przeprowadzał jakieś małe magiczne rozpoznanie? Przy pomocy Varthlokkura, który

wskazuje mu kierunek? Chciała o coś zapytać, ale przerwała jej służąca, która powiedziała:

– Pani, przyszedł jakiś pan, który szuka Jego Wysokości. Mgła spojrzała na Bragiego.

Wzruszył ramionami.

– Wpuść go – powiedziała. Adiutant króla wpadł jak burza.

– Najjaśniejszy Panie, wszędzie cię szukam. Jesteś potrzebny w pałacu. – Miał ponurą minę.

– O co chodzi, Dahl?

– Sytuacja wyjątkowa, Najjaśniejszy Panie. Proszę. – Młody oficer rzucił Mgle spojrzenie

tak melodramatyczne, że miała ochotę się roześmiać.

– Porozmawiamy później – zwrócił się do niej król. Jego spojrzenie mówiło jej tyle samo co

cała ta rozmowa.

Przez jakiś czas będzie musiała postępować bardzo ostrożnie. Sprawy wkroczyły w fazę zbyt

delikatną, żeby podejmować ryzyko. Oczywiście wszystko to wyłącznie z jej winy. Stała się zbyt

niecierpliwa, zaczęła wybiegać zbyt daleko w przyszłość, żeby móc poświęcić należytą uwagę

drobiazgom, które pojawiają się tu i teraz.

– Zbytnia pewność siebie, oby to się już więcej nie powtórzyło – mruknęła.

Pora była późna. Król i Varthlokkur siedzieli na stopniach ciemnego i opustoszałego

dziedzińca. Mężczyźni nie byli całkowicie rozbudzeni ani czujni. Wyszli rzekomo po to, żeby

obejrzeć widowiskowy deszcz meteorów.

– O, tam leci wielka sztuka – powiedział czarodziej. – W dół, za murami.

– Kiedyś widziałem takiego, który rozpadł się na jakieś dwadzieścia kawałków. To było coś.

O, następny. – Po kilku chwilach król powiedział: – Widziałem się z Mgłą. Stanowczo za bardzo

kluczyła. Co jeszcze bardziej zwiększyło moje podejrzenia.

– No i?

– No i bierze udział w jakimś spisku, w wyniku którego ma wrócić na tron Shinsanu. Jest

wplątana w to o wiele bardziej, niż przyznaje.

– I?

– Cholera, nie masz nic do powiedzenia?

– Co chcesz usłyszeć?

– Daj mi jakąś wskazówkę? Czy się mylę? Czy ona naprawdę jest w coś zamieszana?

– Do diabła, znasz odpowiedź. Po co pytać? Oczywiście, że jest. Gdy raz zasiądzie się na

tronie, nie oddaje się go bez walki. Weź pod uwagę jej punkt widzenia. Odkąd zginął Valther,

niewiele ją tu trzyma. Dzieci, to oczywiste, ale ona nie należy do kobiet, które najwyżej cenią

macierzyństwo. Kiedyś w Shinsanie była naprawdę kimś. Teraz chce to odzyskać.

– Mimo to jest narażona na niebezpieczeństwo. Z powodu dzieci.

– Przecież wszyscy jesteśmy. – Gorycz ogarnęła czarodzieja. – Są zakładnikami naszego

losu.

– Czy jest w stanie wrócić na scenę?

– Nie wiem. Nie mam pojęcia, co się dzieje w polityce Shinsanu. I nie chcę wiedzieć. Chcę

ich ignorować i chcę, żeby oni ignorowali mnie.

– Ale nie będą.

– Nie. Nie będą. Nie zawsze.

Przez chwilę przyglądali się spadającym gwiazdom. Wtem Varthlokkur powiedział:

– Wiesz, to nie ma znaczenia, czy ona wygra. Shinsan to Shinsan.

– Myślisz, że ona nie wprowadzi żadnych zmian?

– Nawet gdyby chciała, nie będzie mogła. Nie pozwolą jej. Ty, ja i Kavelin zwróciliśmy ich

szczególną uwagę. Któregoś dnia pojawią się tu znowu.

– Popatrz na tego! Przez chwilę wyglądał jak kometa.

– Yhm. – Zamyślony czarodziej mówił dalej. – Zajmie im to trochę czasu. Mają za sobą kilka

kiepskich lat i czekają ich kłopoty z Matayangą. Nie opanowali całkowicie terytoriów, które

zajęli podczas wojny. Teraz miotają się jak jednonoga dziwka w dniu zawinięcia floty do portu.

Bragi zachichotał i spojrzał na czarodzieja spod oka. To nie był typowy dla Varthlokkura

sposób wyrażania się.

– Jeżeli dadzą mi dziesięć lat, a nawet choćby rok, będę wdzięczny. Przyjmę go i będę

szczęśliwy, nie sądzę bowiem, żebyśmy byli w stanie jeszcze raz zmusić ich do odwrotu. Wydaje

mi się, że gdyby rządziła tam Mgła, mogłoby to nieco opóźnić dzień ataku i osłabić cios, gdy już

spadnie.

– Twój wybór. Nie zapominaj tylko o O Shingu.

– O O Shingu? – Był to książę, który obalił Mgłę i wypędził ją z imperium, po czym sam

został usunięty z tronu.

– Nie chciał iść na zachód. Walczył z tym cały czas. I dlatego nie ma go już wśród nas.

– Wiem. Ale ludzi, którzy odsunęli go od władzy, też już nie ma. O cholera! Widziałeś, jaki

był wielki? W porządku. Poszperam tu i ówdzie przez parę dni i pomyślę o tym. A potem

zawołam Gjerdruma, ciebie i paru innych i postanowimy, czy powinniśmy jej pomóc. A jeśli

uznamy, że tak, to zdecydujemy, jak widoczna powinna być nasza pomoc.

– Jak już powiedziałem, to twój wybór, ale jeśli to zrobisz, będziesz żałował. Masz dość

problemów u siebie. Problemów, które bardziej zasługują na twoją uwagę. Bacz też, kogo

zaliczasz do „my”. Nie mam najmniejszego zamiaru znowu wplątywać się w sprawy Imperium

Grozy. Chyba że to oni pierwsi zaczną mnie szukać.

– Wybacz mi, że wyciągam pochopne wnioski. Myślałem, że dzięki temu mógłbyś nawiązać

kontakty, które pozwoliłyby ci sprawdzić, jak wyglądają sprawy z Ethrianem.

Czarodziej zesztywniał. Powoli odwrócił się do króla i popatrzył na niego. Po chwili skinął

głową i powiedział:

– Może i tak.

W bibliotece Mgły zebrało się trzech mężczyzn. Dwaj pochylali się nad jej srebrną misą

wróżebną. Nie zawierała zwykłej wody. Mgła była bogata. Mogła pozwolić sobie na o wiele

droższą i bardziej wiarygodną rtęć, tak pożądaną przez wszystkich wróżbitów.

Aral Dantice kręcił się bez przerwy, podenerwowany jak chłopak, który za chwilę ma stracić

cnotę. Mgła obserwowała go równie uważnie jak swoją misę. Popełniła błąd, mówiąc mu, jak

wielu spraw król się domyślał. Trząsł się jak Michael Trebilcock. Gdyby coś poszło źle, może

pęknąć... Nie chciała o tym myśleć. Być może potrzebne będą nadzwyczajne środki.

Kłęby dymu z fajki Chama Mundwillera zasnuły pokój. Trzeci mężczyzna zajmował krzesło

pod ścianą. Miał półprzymknięte powieki. Ani jego postawa, ani wyraz twarzy nie zdradzały

ż

adnych emocji. Był cierpliwy jak wąż.

Miał podobną do Mgły karnację i rysy twarzy. Ubrany był w stylu zachodnim. Wydawało

się, że jest mu w tym stroju niewygodnie. Chociaż był bardziej śniady od Dantice’a czy

Mundwillera, jego twarz wyglądała blado. Był przyzwyczajony do noszenia maski.

Mgła wstrzymała oddech, po czym westchnęła cicho. Powieki człowieka ze wschodu

drgnęły.

– Aral – powiedziała Mgła. – Podejdź tutaj.

Dantice zajrzał do misy i popatrzył na cztery malutkie postacie ludzkie siedzące wokół

okrągłego stołu. Od dłuższego czasu ta czwórka się kłóciła, waliła pięściami w stół, podsuwając

sobie nawzajem jakieś dokumenty. Wydawało się, że nic się nie zmieniło.

– O co chodzi? – zapytał.

– Wszystko idzie po naszej myśli. – Mgła uśmiechnęła się do siebie. W jej głosie dał się

słyszeć wysoki, melodyjny ton ekscytacji.

– Skąd możesz to wiedzieć, przecież nie słyszymy ani słowa z tego, co mówią?

– Cicho. Siedź cicho i patrz.

Obserwowali kłócących się ludzi. Nagle Mgła odskoczyła od stołu. Krzyknęła z radości

i zarzuciła Dantice’owi ręce na szyję.

– To wiadomość oficjalna. Król przeforsował swój punkt widzenia. Nie musimy się już

ukrywać i przemykać. – Pocałowała go.

Jego męskość zasalutowała w odpowiedzi. Mgła cofnęła się o krok. Z przechyloną głową,

niezdolna opanować krzywego uśmieszku, powiedziała:

– To też byłoby miłe, Aral.

Na twarz wystąpił mu rumieniec. Chciał coś powiedzieć, ale zająknął się.

Mundwiller wypuścił błękitną chmurę dymu i uśmiechnął się porozumiewawczo. Aral

zaczerwienił się jeszcze bardziej.

Ocalił go trzeci mężczyzna. Wstał, spojrzał do misy. Jego twarz w dalszym ciągu wyglądała

jak skuta arktycznym lodem. Skinął głową, wrócił na swoje krzesło.

– To dobrze.

Dantice zadrżał na dźwięk jego głosu. Mgła uśmiechała się, nieco rozbawiona. Lord Ch’ien

Kao E zawsze tak mówił. Dawno temu zraniono mu gardło. Zachował jedynie resztkę głosu,

suchą łuskę, która drażniła jak sól w otwartej ranie.

– Co cię trapi, lordzie Ch’ien? – zapytała Mgła.

Mężczyzna splótł szczupłe palce.

– To posunięcie sugeruje, że pogodzono się z tym, co nieuniknione. Mówi, że twój król

ś

wietnie zdaje sobie sprawę z tego, co robimy, a nasze tajemnice nie są ani trochę tak bezpieczne,

jak powinny być. – Spojrzenie jego obsydianowych oczu przesunęło się po wszystkich obecnych.

Tracę kontrolę, pomyślała Mgła. Jeśli znowu jej nie przejmę, wkrótce będę w tej grze tylko

widzem.

– Po naszej stronie nie było żadnych przecieków – oświadczył Aral. Bez wahania wytrzymał

wężowe spojrzenie lorda. Onieśmielał go nie Ch’ien Kao E jako człowiek, lecz to, co

reprezentował. Spotkał tervola w czasie Wielkich Wojen Wschodnich. Aral Dantice, syn

dostawcy towarów dla karawan, ciągle był pośród żywych.

– Jesteś pewny?

– Całkowicie. Chwileczkę. Faktycznie przychodzi mi do głowy jedna okrężna droga, na

której mogło dojść do przecieku. Przez mojego przyjaciela Michaela Trebilcocka. Raczej

przypadkiem niż celowo. Mamy paru wspólnych kurierów.

– Przemytników.

Aral skłonił się lekko.

– Czasami mówią mi, co – jak im się wydaje – robi Michael. Sądzę, że jemu mówią, co –

w ich przekonaniu – ja zamierzam. Ostatnio napomykali, że być może zdobył agenta w kwaterze

głównej lorda Hsunga. Wygląda na to, że rzeczywiście tak jest. Działania króla skłaniają mnie do

myślenia, że ten agent może o nas wiedzieć.

Niech cię diabli, Aral, pomyślała Mgła. Dlaczego musiałeś mu to powiedzieć?

– Rozumiem. – Kao E zwrócił się w jej kierunku. Jego gadzie oczy zwęziły się. –

Księżniczko?

– Domyślasz się, kto to mógłby być?

– Tak mi się wydaje.

– Czy słabe ogniwo ma jakieś znaczenie na tym etapie?

– Trebilcock zdobył środki nacisku. Narzędziem tym może posłużyć się każda ręka.

Skinęła głową.

– Jak najbardziej. Porozmawiaj z nim. Dowiedz się, na czym ten środek nacisku polega i jaki

jest zakres kompromisu. A potem dokonaj własnej oceny.

– Jak sobie życzysz, księżniczko.

Dantice zbladł. Rozglądał się po półkach z książkami, drżał.

Cham Mundwiller ssał swoją fajkę i nie powiedział nic. Jego twarz pozostała kamienną

maską.

Mgła rzuciła Aralowi gniewne spojrzenie i próbowała zmusić go do myślenia. To nie jest

zabawa, Aral. Gramy o imperium.

– Gdzie jest ten Trebilcock? – zapytał Kao E. – Jego oświadczenie mogłoby znacznie

rozjaśnić sytuację.

– Nikt nie ma pojęcia – odparł Aral. – Zniknął jakiś czas temu. Pewnej nocy ktoś zaatakował

generała Liakopulosa. Paskudnie go zranił. Następnego dnia po Michaelu nie było śladu. Nikt nie

wie, czy te wydarzenia mają jakiś związek.

To było tej nocy, której król złożył mi wizytę, przypomniała sobie Mgła. Tej nocy, której

Haas wyciągnął go ode mnie, zachowując się, jakbym była osobą podejrzaną.

– Szukałam go – powiedziała. – Wolę mieć go na oku. To niebezpieczny człowiek. Na razie

jednak ani śladu. – Marszcząc brwi, spojrzała na Arala, który nie potrafił ukryć niepokoju.

Zastanawiała się, jak udało mu się osiągnąć takie sukcesy zawodowe przy tak małych

zdolnościach spiskowania.

Aral zapytał:

– Myślisz, że nie żyje? Że coś odkrył i to go przerosło? Żaden z niego spiskowiec. Pozwolił,

ż

eby troska o przyjaciela całkowicie go rozproszyła.

– Nie wiem. Lordzie Ch’ien, nie zajmuj się Trebilcockiem. Król i Varthlokkur za bardzo go

lubią.

Kao E wstał i skinął głową.

– Jak sobie życzysz. No, będę wracał. Mam swoje obowiązki. I muszę przekazać wieści

naszym przyjaciołom.

– Oczywiście – powiedziała Mgła, skrywając zadowolenie, że wychodzi.

Kao E podszedł ku jednemu z kątów pokoju. Zniknął, gdy miał właśnie uderzyć w półki

z książkami. Momentalnie rozjarzył się słup powietrza.

– Co za paskudna postać – powiedział Aral. – Nie lubię go.

– Nie zniechęcaj się do niego – odparła Mgła. – Trwa przy mnie od bardzo dawna. Jest

jednym z nielicznych tervola, którym ufam.

– Znasz swoich ziomków – powiedział Aral. I dodał: – To, kim jesteś dla niego ty, i to, kim

dla niego jestem ja, to niekoniecznie to samo. Prawdopodobnie uważa mnie za przydatnego

wytresowanego psa.

Mgła odwróciła się szybko, mając nadzieję, że nie dostrzegł jej zaskoczenia. Właśnie tak lord

Ch’ien postrzega współpracownika z zachodu.

– Mistrzu Mundwillerze, odkąd tu przyszedłeś, nie odezwałeś się ani słowem.

Mundwiller zajrzał do srebrnej misy. Scena nie uległa zmianie, aktorzy wielkości myszy

dyskutowali bezgłośnie. Odchrząknął głośno i uroczyście.

– W takim razie pożegnam się. Nie jestem tu potrzebny. – W jego oczach pojawił się błysk.

Aral chciał coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Mgle także zabrakło słów.

Mundwiller zatrzymał się przy drzwiach biblioteki.

– Na odchodne chciałbym podać wam coś pod rozwagę. Moi przyjaciele i ja będziemy się

czuli lepiej, wiedząc, że działacie w porozumieniu z królem.

– Co on chciał przez to powiedzieć? – zapytał Aral, gdy tylko zamknęły się drzwi.

Mgła uśmiechnęła się. Przesunęła czubkiem języka po krawędzi swych doskonałych zębów.

– Nie wiem. Nie jestem pewna, czy mnie to obchodzi. – Ale, oczywiście, obchodziło ją.

Znowu poczuła mdłości. Oczywiste, że Mundwiller dał się wciągnąć tylko dlatego, żeby mógł

informować króla o przebiegu jej spisku. Wzdrygnęła się i skupiła na Aralu.

Mężczyzna zrobił krok do tyłu, po czym przeszedł za stół. Nagle na twarz wystąpił mu pot.

Wyglądał jak ktoś uciekający przed swoim snem. Nie uciekł.

Mgła uśmiechnęła się szelmowsko. Z tego snu nigdy się nie otrząśnie. Ani nie będzie chciał.

Już ona o to zadba.

Varthlokkur podniósł wzrok na króla wchodzącego do małego pokoju, w którym odbywali

swe najtajniejsze narady. Bragi zdawał się być zadowolony z siebie. Powiedział:

– Mgła będzie tutaj za kilka minut.

Przybyła dziesięć minut później, wprowadzona przez Dahla Haasa. Aral Dantice szedł za nią

krok w krok jak wierny psiak. Czarodziej obserwował ich spod przymkniętych powiek. Coś się

zmieniło. Pojawiła się między nimi nowa nieśmiałość. Spojrzał na króla, który też zachowywał

się w taki sposób. I to z powodu cizi na tyle młodej, że mogłaby być jego córką. Coś tu wisi

w powietrzu, pomyślał.

– Siadajcie – zaproponował król. – Do rzeczy. Cały dzień byłem uwiązany w zamku, więc

nie mam ochoty na kłótnie. Podjęliśmy decyzję. Wiecie już, co to za decyzja. Teraz musimy

wprowadzić ją w życie, Mgło. Ale najpierw chcę wiedzieć, kim był ten tervola i co robił

w Kavelinie bez mojej zgody.

Nawet Varthlokkur był zaskoczony. I trochę zniesmaczony. Na początku ten młody

mężczyzna zapowiadał się tak wspaniale. Teraz miał wszędzie szpiegów, jak najgorszy tyran.

Tak jak on był zaskoczony, tak Dantice wręcz zszokowany. Wydał z siebie jakiś dźwięk,

półbeknięcie, półpiśnięcie. Otworzył szybko oczy. A Mgła była – to jeden z nielicznych

przypadków, jakie Varthlokkur pamiętał – całkowicie zaskoczona.

To go rozbawiło. Fakt, że koleżankę po fachu przyparto do muru, sprawiał mu radość.

– Ja też mam swoje źródła informacji – powiedział król. – Tervola jest dla mnie ważny.

Nazwij to gestem dobrej woli.

Mgła doszła do siebie. Mówiła szczerze i – jak zauważył Varthlokkur – powiedziała kilka

rzeczy, które zaskoczyły Dantice’a.

Król spojrzał na czarodzieja z prośbą o opinię. Varthlokkur nic wyczuł żadnego

zdecydowanego fałszu. Skinął głową. Bragi powiedział:

– Wygląda to nieźle. Zakładając, że Kuo nie pracuje dla kogoś z drugiej strony. Jak to

wygląda czasowo?

– To nadal nie jest ustalone. Wkroczymy, gdy lord Ch’ien uzna, że atak na Matayangę

wszedł w fazę szczytową. Zajmiemy kluczowe punkty imperium. Nie musimy zawracać sobie

głowy Armią Południową, póki będzie trwał atak na Matayangę. Dopiero wtedy zdejmiemy lorda

Kuo.

– Słusznie. Jeśli ci pozwoli. A co będzie, jeśli uda mu się dzięki negocjacjom uniknąć

problemów z Matayangą? Jeżeli nie zaatakuje?

– Plan nie jest doskonały. Przegram.

– Nie starałabyś się wymusić tej wojny?

– Nie! Nie bardziej niż lord Kuo. Shinsan nie wytrzyma kolejnych działań wojennych.

Król ponownie spojrzał na Varthlokkura. Czarodziej ponownie okazał, że jest przekonany, iż

ona mówi prawdę. Król skinął głową.

– W porządku, Mgło. W czym mogę pomóc?

– Właśnie to robisz. Dajesz nam bezpieczną bazę. Poza tym mógłbyś nam jeszcze pożyczyć

parę oddziałów szturmowych już do samego ataku.

Varthlokkur przyglądał się badawczo Dantice’owi i na podstawie nieznacznych tików

domyślił się, jaki miał być jego udział w spisku – zanim postanowił włączyć się do niego król.

Miał zgromadzić pieniądze dla najemników, którzy mieli wykonać zadanie spoczywające teraz

na siłach królewskich. Chłopak jest głupcem, pomyślał czarodziej. Ale ta kobieta potrafi zrobić

głupców z mężczyzn o wiele mądrzejszych.

– Sir Gjerdrum, zbierz siły, których Mgła potrzebuje. I niech siedzą cicho – powiedział król.

Varthlokkur spojrzał na młodego księcia. Nieszczęsny Gjerdrum. Był zdecydowanym

przeciwnikiem tego przedsięwzięcia. Żaden z argumentów króla nie zachwiał w najmniejszym

stopniu jego stanowiska. Mimo to brał w tym udział, ponieważ taka była wola króla.

On ma prawdopodobnie rację, zadumał się Varthlokkur. Gdy zastanowić się nad istotą tej

sprawy, wszyscy bierzemy w tym udział, ponieważ jest to łatwiejsze niż sprzeczanie się.

A istnieje spore prawdopodobieństwo, że Bragi jest skończonym głupcem. Nie potrafi oddzielić

swoich osobistych uczuć od zagadnień politycznych. Jeżeli szybko się tego nie nauczy, Kavelin

czekają ciężkie czasy.

Nepanthe miotała się po swoich apartamentach jak zwierzę w klatce. Dręczyła ją niejasna,

nieprzezwyciężona pewność, że świat wokół niej zmienił się, że nagle stała się kimś obcym we

własnych czasach. Nic nie wydawało się już rzeczywiste.

Wiedziała dlaczego. Wszystkie te utracone ostoje, wszyscy dawni przyjaciele i miłości. Nie

miała już rodziny i kilku przyjaciół – nie zostało jej nic i nikt. Poza jej mężem, Varthlokkurem,

a z jej strony było to małżeństwo z rozsądku. Potrzebowała opiekuna. Przyjęła opiekę od

mężczyzny, który jej pragnął. Miłość istniała tylko w wyobraźni Varthlokkura.

W tych dniach wszystko po prostu przepływało obok niej. Doskwierał jej brak punktów

zaczepienia. Niekiedy zastanawiała się, czy jest przy zdrowych zmysłach.

Jej życie było jednym długim łańcuchem niezadowolenia i nieszczęśliwych chwil. Były

dobre czasy, ale musiała starać się, by nie uleciały z pamięci. Bez trudu przypominała sobie

jedynie nieszczęścia. Tak naprawdę, to je rozpamiętywała.

Przystanęła, żeby wyjrzeć przez okno. Niebo miało barwę ciemnej szarości. Nadal paskudna

pogoda. Wydawało się, że słońce zniknęło wraz z jej przybyciem. Czy przygnębienie idzie za nią

jak smętny pies gończy?

Dziecko kopnęło. Położyła dłonie na brzuchu, starając się zgadnąć, czy wyczuwa rękę czy

nogę.

– Myślę, że będziesz chłopcem. Mówią, że chłopcy są bardziej ruchliwi.

Dziecko ponownie kopnęło. Stęknęła. Było silne.

– Varth? – Ale nie było go tutaj. Prawdopodobnie znowu jest z królem. A tak w ogóle, co oni

zamyślają? W dalszym ciągu nie wiedziała, dlaczego król chciał, żeby Varth był tutaj. Nie tak

naprawdę. Oczywiście przedstawił jakąś bajeczkę, ale był cwany. Nigdy nie wiadomo. Nawet

Varth mógł nie wiedzieć.

Niezbyt często wychodziła z apartamentów, ale mimo to wyczuwała, że coś ważnego dzieje

się na zamku Krief. Służba plotkowała i snuła domysły. Były jakieś trudności z sukcesją.

Bragiego wybrano na króla, ale jego rodziny nie uczyniono dziedzicznymi monarchami

Kavelinu. Gdyby zmarł, rozpoczęłyby się walki o koronę. Kilka frakcji chciało kontrolować

sukcesję.

No i sytuacja na wschodzie oraz sporadyczne wojny domowe w sąsiednim Hammad al

Nakirze, które mogły wywierać spory wpływ na sytuację tutaj.

I oczywiście tradycyjne spięcia na tle narodowościowym w samym Kavelinie, spięcia, które

trzech oświeconych monarchów zdołało jedynie odrobinę złagodzić.

Patrzyła przez okno i rozmyślała o swoim dalekim domu w górach. Na Fangdred nie była

wcale szczęśliwsza. Każdy dzień był świadkiem jej modlitwy o to, żeby wezwał ją świat

zewnętrzny. Teraz byli wyzwoleni z tej izolacji, a ona pragnęła jedynie schronić się w swojej

bezpiecznej górskiej twierdzy.

– Muszę być szalona. Nie jestem zadowolona nawet wtedy, gdy moje modlitwy zostają

wysłuchane. – Dziecko znowu się poruszyło. – Co ty tam robisz? Huśtasz się na linie? –

Próbowała się rozluźnić. Czasami maleństwo zasypiało na jakiś czas.

Sen przychodził powoli. Bolały ją plecy. Dokuczały nogi i stopy. Umysł nie chciał porzucić

swych neurotycznych rozważań, mimo że próbowała go uciszyć. A dziecko nie było spokojne.

W końcu przyszedł jednak sen z marzeniami równie niepokojącymi jak wszystko, co

podsuwał jej umysł, gdy nie spała.

Należały do snów tego rodzaju, który zaczynała dobrze poznawać. Śniła o Ethrianie, pustyni

i ogromnym, przerażającym cieniu. Jej syn wołał o pomoc. Jego głos był odległy i słaby.

Cień był rozbawiony. Rzucił się na jej dziecko, powodując męczarnie nie do zniesienia.

Sięgała po Ethriana, ale on nie mógł wiedzieć, że tam była.

Ostatnio bardzo dużo śniła o Ethrianie, zwłaszcza wtedy, gdy nie była pogrążona w zbyt

głębokim śnie. Marzenia senne różniły się, ale zawsze ukazywały jej syna żywego, próbującego

uniknąć jakiegoś mrocznego niebezpieczeństwa.

Varth twierdził, że to tylko ciąża wyczynia z nią takie rzeczy, że jej sny nie mają żadnego

związku z rzeczywistością. Ale doświadczyła tego już wcześniej, kilka lat temu. Wtedy nie była

w ciąży.

Wierzyła, że powtarzające się podobne sny stanowią odzwierciedlenie rzeczywistości.

W snach kryła się wielka magia, chociaż Nepanthe nie miała wiedzy niezbędnej do ich

interpretacji. Jej znajomość magii była bardzo ograniczona, odkąd nie miała już braci. W ich

przypadku opanowanie Mocy zawsze wymagało zebrania całej rodziny...

Z Vartha też nie był żaden ekspert, ale powinien wiedzieć wystarczająco dużo, żeby

wiedzieć, że jej sny mają znaczenie... a może nie mają? Załóżmy, że on ma rację. Załóżmy, że

były one przejawami jej obaw i trosk?

Wychodziła z półsnu, w który zapadła. Nie goniła za każdą mrzonką. Starała się myśleć

linearnie i logicznie... I była rozczarowana. Przez ułamek sekundy czuła, że dotarła do na wpół

uchylonych drzwi, że już, już chwytała nieoczekiwany przebłysk prawdy.

Usłyszała miękkie, ciche skradające się kroki. Rozpoznała pokojówkę.

– Nie śpię, Margo.

– Och, pani. Nie chciałam przerywać pani drzemki. Pani mąż prosił, żebym zajrzała.

– Powiedz mu, żeby wszedł.

Varthlokkur usiadł na brzegu łóżka i ujął jej dłonie.

– Jak się czujesz?

– Całkiem dobrze. Co słychać w świecie?

– To, co zwykle. Ludzie rodzą się, umierają, a pomiędzy jednym a drugim robią, ogólnie

rzecz biorąc, same głupstwa.

Przyglądam się im od czterystu lat i nie dostrzegam żadnej zmiany. Ciągle popełniają te same

błędy.

Rozczarowanie przepełniło Nepanthe. Nie może rozmawiać z nim o swoim śnie, gdy jest

w takim stanie.

– Znowu opadł cię ten nastrój?

– Jaki nastrój?

– „Wszystko to próżność i uganianie się za mrzonkami”.

– Hmm! Niekiedy to jedyna sensowna filozofia. Znowu popadł w melancholię. Nie będzie

się nadawał do wspólnego życia, jeśli ten nastrój się pogłębi. Ale teraz można było go jeszcze

uratować, jeżeli nie pozwoli mu zagłębić się w sobie.

– O co chodzi? – Niech się wygada. Niech się temu przyjrzy i wścieknie. To rozerwie

łańcuch.

– To Bragi. Zmienia się. Kilka lat temu miał oczy szeroko otwarte. Nic nie umykało jego

uwagi. Nikt nie był w stanie go oszukać. I nigdy nie oszukiwał sam siebie.

– O czym ty mówisz?

– On już taki nie jest. Tu, w Kavelinie, snuje się intrygi. Spiski gotowe wybuchnąć. A on nie

będzie wiedział, co się dzieje. Przysypia i uprawia jakieś gry albo spiskuje przeciwko

Shinsanowi. A rzeczywiste niebezpieczeństwo rośnie jak rak, tuż koło niego. – Zwycięstwo!

Zdenerwował się: Dlaczego to mnie obchodzi? Kavelin nie jest moim domem. No i przeżyję jego

problemy. – Nie wiem. Od upadku Ilkazaru nie przywiązałem się do żadnego konkretnego

miejsca. Ale może podoba mi się to, co stary król, królowa Fiana i Bragi chcieli tutaj zrobić.

Może podoba mi się obietnica, jaką niesie ich marzenie, o ile się spełni. Może jestem zirytowany,

ponieważ Bragi oderwał się od prawdziwych problemów. Może zmienia się w kogoś, kogo nie

lubię.

– A może błędnie go oceniasz, Varth. Jest sprytny. Nigdy nie wiadomo, co robi. Może

trzyma rękę na pulsie tego, co tak cię martwi, cokolwiek to jest. Nie wolno ci nigdy zapominać,

ż

e ma Michaela Trebilcocka. Z tego, co ludzie mówią, Michael jest wszędzie i nigdzie, a słyszy

nawet najcichszą intrygę. Moje służące mówią, że szlachta śmiertelnie się go boi.

– Yhm. Bragi faktycznie ma solidne wsparcie. Ale co będzie, gdy stanie się tak zdziwaczały,

ż

e przestaną się zgadzać z tym, co robi? Mniejsza z tym. Nie mam na niego wpływu. Nie

powinienem się martwić. Jak minął ci dzień?

Jego nastrój się zmienił, czarodziej stał się bardziej uległy. Nie jest to nastrój dobry, ale

najlepszy, w jakim żona go widuje.

– Miałam następny sen. Ethrian znowu wołał o pomoc.

Twarz Varthlokkura wykrzywił straszny grymas niezadowolenia, stała się podobna do

chmury gradowej. Nepanthe trochę się spodziewała, że między brwiami przebiegnie mu

błyskawica.

Starannie dobierała słowa.

– Nie wydaje mi się, że to tylko kwestia ciąży i pobożnych życzeń, Varth. Coś wywiera na

mnie wpływ. Nie mówię, że to Ethrian. Prawdopodobnie to nie on. Ale myślę, że mógłbyś

potraktować mnie poważnie i postarać się rozgryźć tę sprawę. To może być ważne w jakiś

sposób, którego ani ty, ani ja teraz nie rozumiemy.

– Dobrze. Zajmę się tym. – Jego głos był zimny, nieszczęśliwy. – Dam ci znać, jeżeli coś

w tym jest. – Wstał. – Muszę iść. Niedługo wrócę.

Patrzyła, jak wychodzi. Uciekaj, krzyknęła bezgłośnie do jego pleców. Odejdź. Dlaczego tak

się denerwujesz, gdy mówię o Ethrianie?

Minęło kilka dni. Varthlokkur spotkał króla w korytarzu. Zatrzymali się pośród tańczących

cieni rzucanych przez olejowe lampy.

– Jakieś wieści od Michaela? – zapytał Varthlokkur.

– Aral znalazł jakiś trop. Jego przyjaciel widział Michaela w Delhagen kilka dni po ataku na

Liakopulosa.

– Dziwne.

– W tych czasach wszystko jest dziwne. Ile jeszcze do rozwiązania Nepanthe?

– Dwa, trzy tygodnie.

– Zdenerwowany?

– Bardzo. – Czarodziej uśmiechnął się słabo. Zaczynał się martwić. Był tu coraz bardziej

uwiązany, a obiecał Nepanthe, że przed porodem zabierze ją do domu.

– Nie ma czym się martwić. Nie miała kłopotów z Ethrianem.

– Wyświadczysz mi przysługę? Nie wspominaj tego imienia. Ma ostatnio bzika na jego

punkcie. Jest przekonana, że on ciągle żyje. Myśli, że powinniśmy spróbować go odnaleźć.

– A żyje?

– Nie wiem.

– Kilka tygodni temu powiedziałeś...

– Wiem, co powiedziałem! To nie jest odpowiednia pora, żeby sobie tym zaprzątać głowę.

Wkrótce urodzi się dziecko. – Varthlokkur był zaskoczony sobą samym. Prawie krzyczał. Czy

przypuszczalne ocalenie chłopca aż tak mu zagrażało?

– Sprawdzę później, na wypadek, gdyby coś się pojawiło.

– Nie pojawi się. – Czarodziej patrzył, jak król odchodzi. Miał sztywne ramiona jak

człowiek, na którego barkach spoczywa ciężar całego świata. Mój przyjacielu, będziesz musiał

nauczyć się pilnować własnego nosa przynajmniej przez jakiś czas. – Varthlokkura zawrócił

i poszedł w kierunku swoich apartamentów.

8

Rok 1016 OUI

„Przywódca zmarłych

– Leci prosto na nas! – krzyknął Ethrian. – Wynośmy się stąd! – Sahmanan zbiegła po szyi

kamiennej bestii. Ethrian za nią.

Błysk srebra wyłonił się z błękitu. Bestia nieco go odchyliła. Trafił w jej bok. Odpowiedziała

potężnym rykiem wściekłości.

– Co to jest? – zapytała Sahmanan, prostując się na grzbiecie bestii.

– Nie wiem. – Ethrian oceniał straty wśród żołnierzy, które jakie spowodował wybuch. – Ale

są skuteczni. Zejdźmy stąd, zanim któryś z nich nas zabije. – Popchnął ją delikatnie.

Popatrzył daleko na pustynię. Tervola nadal stali na swojej wydmie. Nie wydawali się

przerażeni posuwającymi się naprzód armiami zmarłych.

Gdy nadleciało następne drzewce, Ethrian i Sahmanan znajdowali się już prawie na ziemi.

Zanurkowało niemal pionowo i uderzyło prosto w pysk bestii. Swoją energię uwolniło do

sadzawki Sahmanan.

W niebo unosiły się ogromne obłoki pary. Od przednich łap bestii odpadły bryły kamienia.

Płyty leżące między nimi pękały i wylatywały w powietrze. Wyjście z jaskiń zostało

zablokowane.

Sahmanan zapłakała nad swoim obróconym w perzynę przedsięwzięciem.

– Ten twój Wielki nie jest w najlepszej formie – zauważył Ethrian. – Rozerwą nas na strzępy.

Może popełniłem błąd, dając mu moc, by nas bronił. On po prostu marnuje te armie.

– Może mieć ich więcej.

– Naprawdę? Myślisz, że tervola wypuszczą nas z pustyni? To tylko grupa zwiadowcza. Co

będzie, gdy się wściekną? Oni już wiedzą, co się dzieje. Wiedzą, jakie działania muszą podjąć.

Jeżeli twój Wielki nadal będzie postępował tak samo, nim tydzień dobiegnie końca, będziemy

trupami. Z nim włącznie. Sahmanan podniosła głowę.

– Te srebrne przedmioty. Przestały nadlatywać.

Miała rację. Bombardowanie dobiegło końca. Ethrian sprawdził szkody, jakie spowodowało

ostatnie drzewce.

– Żeby to uprzątnąć, trzeba będzie się strasznie napracować. – Okrężną drogą poszedł do

miejsca, z którego mógł zobaczyć, co się dzieje na wydmie.

Nie działo się nic. Żołnierze kamiennej bestii stali wokół niej.

– I co teraz? – dopytywał się Ethrian.

– Nie ma ich. On nie może tego zrozumieć. Zeszli po tylnym zboczu wydmy i zniknęli.

Ethrian splunął z obrzydzeniem.

– Portal teleportacyjny. Przysięgam, że poradziłbym sobie lepiej od tego tak zwanego boga,

gdybym...

– Nie mów tak!

– Będę mówił tak, jak mi się podoba. Niekompetencja to niekompetencja. Chcę nas wyrwać

z tego miejsca. Nie uda mi się to, jeśli to będzie dalej tak wyglądać.

Kamienna bestia coś tam ryknęła, że nie posiadała pełni mocy. Ethrian odgryzł się, że źle

wykorzystała to, co miała do dyspozycji. Kłótnia ciągnęła się przez cztery dni, tyle czasu zajęło

oczyszczenie wejścia do jaskiń. Ethrian upierał się, żeby bestia została jego niewolnikiem, a ta

odmawiała.

Zwykle Sahmanan opowiadała się za bóstwem. Teraz była cicha i zamyślona. Krzątała się

przy swojej sadzawce jak dziecko, które próbuje znaleźć wszystkie kawałki rozbitej

porcelanowej lalki.

– Czekają w górach – powiedział do niej Ethrian. – Cały legion, gotowy do boju.

Przypuszczam, że ten twój Wielki straci tam resztę swoich ludzi.

– Ethrianie, on nie lekceważy porażek.

Spojrzał na nią. Po raz pierwszy użyła jego imienia.

– Oni też nie, moja przyjaciółko. Oni też nie. W rzeczywistości zostali pokonani tylko raz.

Przez mojego dziadka, moich wujów, ciocię i człowieka, który zabił mojego ojca. Pojmali mnie,

bo chcieli się za to zemścić.

Jak gdyby miała nadzieję, że kamienna bestia jej nie usłyszy, Sahmanan wyszeptała:

– Wierzę ci. Boję się ich. Ale jak mamy skłonić Jego, by nas usłuchał? Teraz nie jest tak jak

kiedyś. On już nie pozwala mi w niczym brać udziału. W wojnach z Nahaman głównie ja

walczyłam.

– Może wini cię za przegraną.

– Ale ja...

– Nieważne, czyja to była wina. Nawet jeśli jego, nie przyznałby się. Podobno jest bogiem.

A bogowie są podobno wszechmocni i nieomylni.

– Co powinniśmy zrobić?

– Iść za armią. Bądź gotowa do pomocy. Podzielimy jej los, czy za nią pójdziemy, czy nie.

Tervola nie znają litości.

Sahmanan skinęła głową.

– Zaczekaj tutaj.

Zeszła między łapami kamiennej bestii, przepychając się przez szeregi wylewające się

z jaskiń. Od dawna Ethrian obserwował, jak wymaszerowują z nich żołnierze, formują oddziały

i kierują się ku górom. Wydawało się, że ta ukryta horda jest niezliczona.

Może bestia nie potrzebowała żadnej finezji. Może była w stanie w nieskończoność

akceptować te niepotrzebne straty.

Sahmanan wróciła o zachodzie słońca. Prowadziła dwa małe smoki.

– Straciły swoich jeźdźców. Wielki nie ma jak ich wykorzystać.

Myśl o lataniu sprawiła, że Ethrian poczuł strach.

– No nie wiem...

– Nie ma się czego bać. To jak jazda konno. Wystarczy powiedzieć im, co mają robić. Gdy

były żywe, dorównywały nam inteligencją.

– Teraz nie są żywe. – Chodziło mu o to, że musiały być ożywiane przez kamienną bestię.

Lecąc na nich, zdawali się na jej łaskę.

Nagle uśmiechnął się. Nie miał się czego obawiać. Bóstwo zachowa go, dopóki nie

zdobędzie wszystkiego, co on może mu dać.

– Po prostu rób to co ja – powiedziała Sahmanan. – Wskakujemy! – Jej wierzchowiec

błyskawicznie wzbił się w powietrze. Jego skrzydła grzmiały jak mosiężne dzwony. Sahmanan

krążyła na wysokości stu stóp.

Ethrian wziął głęboki oddech.

– W górę, ty diable!

Grzbiet smoka uderzył go w siedzenie. Zachwiał się, ale utrzymał. Ziemia oddalała się. Serce

mu waliło. Zamknął oczy.

Gdy je otworzył, jego wierzchowiec krążył za smokiem Sahmanan. Znajdowali się kilka

jardów nad głową kamiennej bestii. Zmiana punktu obserwacyjnego sprawiła, że pustynia

wydawała się dziesięć razy bardziej rozległa.

– Nie sądzę, żebym był do tego stworzony – krzyknął.

Kobieta spojrzała przez ramię, powiedziała coś do swojego wierzchowca, który pomknął na

zachód.

– Lecę za tobą – wychrypiał Ethrian.

Wkrótce pojął, na czym polega latanie, i wiedział, że nigdy nie będzie mu to sprawiało

radości. Upadek trwałby zbyt długo. Jednak Sahmanan zdawała się stworzona do skrzydeł. Gdy

on wlókł się z trudem, trzymając się kurczowo grzbietu smoka, ona przemykała górą i dołem, nie

posiadając się z radości z wykonywanych akrobacji. Od samego patrzenia zbierało mu się na

wymioty.

W końcu szybowała na tyle blisko, na ile pozwalała rozpiętość skrzydeł potworów.

– Jesteśmy niemal na miejscu. – Góry majaczyły na horyzoncie. Jałowe podgórze rozciągało

się w dole. Kobieta wskazała ręką na prawo. Ethrian dostrzegł jakby nacięcie w ziemi ozdobione

wzorzystymi liniami. Linie te puchły w umocnienia obronne.

Sahmanan spadła w dół jak kamień. To szaleńcze nurkowanie skończyło się zaledwie kilka

jardów od pozbawionego życia zbocza góry. Jej smok przechylił się i zsunął w boczny kanion,

który rozszerzał się w coś, co w dawniejszych czasach mogło być rozległym pastwiskiem.

Ethrian leciał za nią na większej wysokości, a obniżył lot dopiero wtedy, gdy zniknęły już

napierające na niego góry.

Na dawnym pastwisku stały szeregi powstałych z martwych żołnierzy, ustawionych tak

samo, jak wtedy, gdy byli pod ziemią. Liczył i liczył, a kolumna ciągnęła się dalej na pustyni.

Nie był w stanie oszacować ich liczby.

– Ilu żołnierzy? – zapytał, gdy stanął na ziemi. Natychmiast usiadł. Miał skołatane nerwy.

– Mamy sto pięćdziesiąt tysięcy. Tyle Wielki jest w stanie kontrolować, plus pewien

margines na zastępstwo.

– Co to znaczy: tyle jest w stanie kontrolować?

– Tylko tyle jest w stanie ożywiać. Około stu tysięcy tuż za górą. Tutaj... No cóż...

– Hmm. – To wymagało bliższego zbadania. – Lepiej mi to wytłumacz. Jeśli oprócz głupoty

cechuje go jeszcze słabość...

– Im dalej od góry, tym mniej ciał może kontrolować. W promieniu pięciu mil może

kontrolować sto tysięcy. Nie różnią się od żywych żołnierzy, tyle że stale na nowo podnoszą się

na nogi. Tutaj może kontrolować nie więcej jak pięćdziesiąt tysięcy, a i to niezbyt sprawnie.

Właśnie dlatego ci tutaj tylko stoją. Ma jeszcze trzydzieści tysięcy na przełęczy.

– A jeśli znajdziemy się na skraju pustyni?

– Dziesięć do piętnastu tysięcy. A w odległości tysiąca mil nie potrafi ożywić więcej niż

czterech lub pięciu.

Ethrian zlustrował oddziały.

– Jak on planował ruszyć się gdziekolwiek? Ma tylko ambitne plany. W takiej sytuacji

stworzy imperium, które będzie można w jeden dzień objechać rowerem. Nigdy nie sięgnie poza

pustynię.

– Dlatego jesteśmy ważni.

– Jak to?

– Później. – Nie chciała odpowiadać już na żadne pytania. Upierała się, że jeszcze nie

nadszedł czas. Najpierw bestia musiała zemścić się na ludziach na przełęczy.

Ethrian znalazł trochę cienia. Po jakimś czasie uznał, że rozgryzł całą sprawę.

Bestia chciała, żeby całkowicie się jej poddał. Myślała, że uda się jej podstępem go

zniewolić. Wtedy przeniosłaby na niego swoją zdolność manipulowania zmarłymi. Mogąc się

przemieszczać, stworzyłaby nowe imperium.

Przedstawił swoje domysły Sahmanan. Kiwnęła tylko głową.

Gdy wrócił do swojej plamy cienia, uśmiechał się. Miał silniejszą pozycję, niż sobie

wyobrażał. Zadowolony z siebie, zdrzemnął się.

Nie zapadł w głęboki sen, a tylko pogrążył się w półśnie. Panował nad swoimi myślami.

Chwila była zbyt sprzyjająca, by ją zmarnować.

Łagodnie, bardzo łagodnie, pociągając lekko zaciągnięte więzy, uwolnił się od swojego ciała.

Unosił się nad armią zmarłych, nie obawiając się upadku. Radowała go ta wolność. Nie było tu

miejsca na ból.

Dostrzegł ciemność przylegającą do gór w miejscu, gdzie znajdował się legion. Pozwolił

sobie tam sięgnąć, wyczuł moc kamiennej bestii. Pędziła swoje hordy przeciwko umocnieniom

ziemnym Shinsanu.

Ethrian siłą woli skierował się na zachód i nie był zadowolony z tego, co tam zobaczył.

Bestia rzuciła na linie obronne trzydzieści tysięcy ludzi. Srebrne pociski wyrywały ogromne

dziury w ich szeregach. Martwi żołnierze, którzy przedarli się na tyle blisko, by walczyć, byli

natychmiast zabijani. Owa ciemność to był dym z ognisk, w których palono poległych wrogów.

Armia bestii wyrządzała za to niewielkie szkody. Nieliczne ofiary po stronie Shinsanu

usuwano przez portale, zanim bestia zdołała je przejąć.

Ethrian czuł odrazę. Przeniósł się na zachód. Poruszał się szybko, ogarniając duży obszar.

Umysł kierujący legionami wzbudził podziw Ethriana.

Tervola wyprzedzali go o trzy lub cztery kroki. Nie widział żadnej nadziei na ucieczkę

z pustyni. Kamienna bestia roztrwoni jego siłę na tej przełęczy, pośle jakąś resztkę armii

przeciwko warowni wroga i to będzie koniec. A po roku tervola będą śmiać się z wielkiej wojny

na pustyni i dziwić głupocie wroga, którego pokonali.

Pomknął z powrotem do swego ciała.

– Dobrze ci się spało? – zapytała Sahmanan.

– Nie. – Opowiedział jej, co zrobił, co widział i jak niewiele pozostało z sił szturmowych

w chwili jego powrotu.

– Czy on nie zamierza nic zmienić? Tam jest tylko pięć tysięcy ludzi. A oni mają do pomocy

dziesięć razy tyle. I stoi za nimi potęga Shinsanu. Sahmanan, on jest uparty i głupi, ale musisz

sprawić, żeby zrozumiał, co robi.

– Nie sądzę, żeby mnie wysłuchał. Jest zły. Może gdy się uspokoi.

– To uspokój go. Zrób coś. On nas zabija.

Przez chwilę Sahmanan wyglądała zarazem bezbronnie i czarująco. Skinęła energicznie

głową i dosiadła swego smoka, który uniósł się w powietrze i pomknął na wschód.

Ethrian rzucił okiem na słońce. Do zachodu została jeszcze godzina. Powinien odpocząć.

Misja Sahmanan może się powieść. Wrócił na swoją ocienioną skałę.

Gdy Sahmanan go obudziła, pozostały jeszcze resztki światła.

– Już z powrotem?

– On chce ciebie.

– Jest skłonny porozmawiać?

Przytaknęła.

– Widział, co się dzisiaj działo... Jest bardzo spokojny, bardzo rozsądny i bardzo zmartwiony.

Ich kontrnatarcie wstrząsnęło nim.

– Kontrnatarcie?

– Pozwolili, żeby zużył niemal całą swoją siłę, a potem otoczyli to, co pozostało. Nie udało

mu się ocalić nawet jednego żołnierza. Oni nie stracili nawet pięciuset ludzi. Dostał nauczkę.

– Jest skłonny posłuchać! – Ethrian roześmiał się głośno. – W drogę!

Polecieli. Sahmanan narzuciła szaleńcze tempo. Wiatr smagał Ethriana. Przez połowę drogi

miał zamknięte oczy. W pół godziny dotarli do kamiennej bestii.

Młodzieniec od razu wyczuł zmianę. Wściekłość i arogancja opuściły potwora. Najwyraźniej

czuł się jak dziecko, które chciało się popisać i upadło na twarz.

Ethrian stanął na zgliszczach i krzyknął:

– Sahmanan mówi, że jesteś gotów porozmawiać. – Ojciec nauczył go, żeby być śmiałym,

zauważając, że bogowie po coś w końcu dali ludziom tupet.

Bestia była załamana, ale nie złamana. Zareagowała łagodnym rozbawieniem. Ethrian

zawołał:

– Znam twoje ograniczenia. Znam twoje słabe punkty. Wiem, czego potrzebujesz. A tutaj nie

ma nikogo innego.

Rozbawiło to bestię jeszcze bardziej:

– Teraz mam siłę, by znaleźć kogoś innego. Ethrian spojrzał na Sahmanan. Skinęła głową.

– Ale nie ma czasu – powiedziała.

– Pojąłeś już, przeciwko czemu występujesz? – krzyknął Ethrian.

– Jeśli masz na myśli naszych przeciwników, to tak. Nie doceniłem ich. Świat się zmienił.

Potęga człowieka się zwiększyła, bogów zaś – zmniejszyła. Wybawicielu, proponuję zawarcie

sojuszu. My troje jako partnerzy sprzymierzeni przeciwko światu. Ty nas wyzwolisz

i poprowadzisz nasze armie. Sahmanan będzie władać naszą magiczną bronią. Przekażę ci swoją

moc.

Ethrian zwrócił się do kobiety.

– Nie mam pewności, czy za nim nadążam.

– To transakcja wiązana. Ty nas wybawisz, on daje ci armie, a mnie moc, byśmy pokonali

tervola. Działamy wspólnie, by stworzyć imperium.

– Co on z tego będzie miał?

– Musiałbyś być bogiem, żeby to zrozumieć.

– Spróbuj mi wytłumaczyć. W przeciwnym razie będę musiał go ocenić według norm czysto

ludzkich.

– On chce być bogiem naszego imperium. Chce, żebyśmy stworzyli nowe Nawami. Gdy to

zrobimy, możemy go przenieść do jego stolicy jako bóstwo opiekuńcze.

– Tylko tyle?

– Tylko? To wszystko, Ethrian. Przebudził się. Nie przetrwa bez wyznawców. Ty patrzysz na

zachód i widzisz zemstę.

On też patrzy i widzi ocalenie. Dzisiejsza porażka uzmysłowiła mu, jak niewielkie mamy

szanse.

– Ile jeszcze zostało czasu, aż zaniknie czy co tam się z nim stanie?

– Być może stulecia. Bogowie nie umierają szybko. Ale decyzję trzeba podjąć teraz. Musimy

pokonać tamtych ludzi. Jeśli tego nie zrobimy, jesteśmy skazani na zagładę. Miałeś rację. Oni nie

zaakceptują porażki.

Młodzieniec spojrzał w górę. Jego nienawiść w dalszym ciągu płonęła.

– Jeśli zawrzemy ten układ, jakie mamy gwarancje? Jak skłonisz swego boga, by dotrzymał

słowa?

– Wybawicielu, ogranicza mnie czas. Nie mogę przebywać tu wiele dłużej. Jeśli cię zawiodę,

możesz mnie tu zostawić, bym umarł.

– Twoje słowo jest coś warte, dopóki masz kogoś, kto cię czci.

– Przynajmniej do tego czasu. Nie ma żadnego powodu, żebyśmy nie mieli i później trzymać

się razem. Zapytaj Sahmanan, czy dobrze ją traktowałem. Nawet jeśli nie leżało to bezpośrednio

w moim interesie.

Sahmanan potwierdziła:

– Jest lojalny wobec tych, którzy są lojalni wobec niego. Nie stałabym tutaj, gdyby taki nie

był.

– Dobrze. Jesteśmy na dobrej drodze. Zróbmy małą próbę. Bożku, najpierw daj mi to, co

obiecałeś.

Bestia milczała. Ethrian wyczuwał jej niezadowolenie i niepewność.

– Co masz na myśli? – zapytała Sahmanan.

– To, co powiedziałem. Jeśli przekaże mi kontrolę nad zmarłymi, uwierzę mu. Dam mu to,

czego chce. – Uważnie przyglądał się kobiecie, nie dostrzegł jednak na jej twarzy chytrego

uśmieszku zwycięstwa.

– Połóż się – poleciła mu bestia. – Gdy się obudzisz, będziesz mógł się sprawdzić w walce

z naszymi wrogami. Moimi potrzebami możemy zająć się później.

– Nastąpiła jakaś zmiana – powiedział Ethrian do Sahmanan.

– Mówiłam ci. Nie wyobrażaj sobie, że jemu to się podoba. Ale pod tą arogancją

i fanfaronadą kryje się realista.

– Będziesz się przyglądać?

– Oczywiście.

Ethrian położył się. Nie mógł zasnąć. Jego umysł nieustannie wytwarzał wizje tego, czego

będzie mógł dokonać, gdy moc będzie już do jego dyspozycji.

Przebudził się nagle, niepewny, gdzie jest i co się stało. Kobieta w bieli stała nad nim.

Zerwał się gwałtownie, szukając wzrokiem krabów.

– Wszystko w porządku. Wszystko w porządku. Już po wszystkim, Ethrian.

– Po wszystkim? Po czym...? Wcale nie czuję się inaczej. Nie udało się?

– Poszło świetnie.

Wydawało się, że nie minęła nawet chwila.

– Jak długo byłem nieprzytomny?

– Całą noc i cały dzień. Znowu mamy noc.

– Tak długo? Naprawdę? Lepiej weźmy się do roboty. Tervola...

– Ciągle tam są. Wielki mówi, że są zaniepokojeni. Są gotowi przyjść tutaj i zobaczyć, co

robimy.

Ethriana przepełniały myśli o tym wszystkim, co należało zrobić.

– Gdzie są nasze smoki? – Dwie bestie spadły z nieba. – Czy ja to zrobiłem?

– Nie. Wielki je sprowadził. Od tej chwili jednak to ja będę nimi kierowała. Ty skupisz się na

ż

ołnierzach.

Ethrian zmarszczył brwi. Bestia nie była tak do końca głupia.

– W porządku. – Wspiął się na skrzydlaty grzbiet. Po chwili on i Sahmanan byli już

w powietrzu.

Gdy pędzili na zachód, zastanawiał się, co zrobi. Naprawdę nie odczuwał żadnej zmiany.

Poczuł ją, gdy lotem ślizgowym dotarli do czekającej armii. Była to próżnia, na którą

składało się dziesiątki tysięcy próżni, czekających, żeby je wypełnić. Przez głowę przelatywały

mu wizje. Góry widziane niezliczonymi parami martwych oczu.

Przez chwilę był zdezorientowany. Wtem zaczął widzieć wszystkimi tymi oczami naraz.

Wyczuwał nić mocy sięgającą kamiennej bestii. Jego mocy. Mocy, którą mógł wykorzystać tak,

jak mu się podobało.

Smoki przysiadły na ziemi. Ethrian wyjrzał zza swego wierzchowca. Jego milcząca armia

obróciła się, żeby spojrzeć mu w twarz.

– Niech mnie diabli! – powiedział. – Nie muszę wiele robić, prawda?

– Musisz decydować, kto co robi, kiedy i gdzie. Reszta jest podświadoma.

– Mam takim rzeszom powiedzieć, żeby atakowali, i oni to zrobią?

– Tak. Musisz im powiedzieć jak i gdzie.

Opuścił swoje ciało. Niecierpliwie omiótł wzrokiem góry. Ocenił pozycję wroga i wrócił.

– Jestem gotów – oświadczył i usłyszał zdumienie w swoim głosie.

– Co mam robić?

– W tej chwili po prostu czekaj. Muszę znaleźć odpowiednich ludzi.

W środku nocy, gdy życie zamiera, armia zmarłych ruszyła do ataku. Szli w milczeniu. Nie

poruszali się w zwartych formacjach jak wcześniej – byli rozrzuceni po wszystkich zboczach.

Broń wroga zaszkodzi tylko nielicznym.

Pierwszych dziesięć tysięcy niosło łuki lub kusze. Nie starali się podejść blisko żołnierzy

Imperium Grozy. Trzymali się z daleka i strzelali.

– Nieźle to wygląda – powiedział Ethrian. – Sahmanan, przeleć się na swoim smoku. Odwróć

uwagę tervola.

Kilka chwil później pędziła ku przełęczy, poprzedzana włócznią światła.

Teraz włócznicy i oszczepnicy, pomyślał Ethrian, i ruszyło kolejnych dziesięć tysięcy ludzi.

Góry migotały od wymiany wściekłych ciosów między Sahmanan i tervola. Ogniste lance

ognia wypalały podszewkę nieba. Ethrian dosiadł smoka. Wzbijał się w górę, dopóki nie ogarnął

wzrokiem całego pola bitwy.

Włócznicy szli naprzód tak, jak powinni – szeroko rozproszeni. Minęli strzelców i zwarli się

z oddziałami, które wysłał wróg, by rozgromiły łuczników. W pojedynkach jeden na jeden nie

szło im najlepiej, ale ich skuteczność była większa niż w przypadku zmasowanego ataku pod

kierunkiem kamiennej bestii. Pod bezpośrednią kontrolą Ethriana byli zwrotniejsi i szybsi.

Pierwsza linia żołnierzy Shinsanu cofnęła się. Włócznicy dotarli do okopów. Strzelcy nieustannie

posyłali strzały na wroga.

Ethrian rzucił do walki dziesięć tysięcy szermierzy, także rozproszonych, a za nimi kolejne

oddziały gotowej do boju hordy.

A raczej połowy hordy. Kamienna bestia zmarnowała sześćdziesiąt tysięcy, nim przekazała

mu kontrolę.

Ethrianowi trudno było uwierzyć, że wszystkie te ciała poruszają się po prostu dlatego, że on

tego chce. Wystarczyło, że wyobraził sobie ruch i ludzie, którzy mieli go wykonać, po prostu to

robili: setka ludzi szturmujących pagórek, na którym maszyna łucznicza powstrzymywała główne

natarcie z flanki. Już tam byli, gramoląc się na wzgórze, padając, leżąc bez ruchu dziesięć czy

piętnaście minut, po czym wstawali i ponownie ruszali do ataku. Przypominało to sen na jawie,

sen, który się ziszcza.

Całkowicie związał walką siedemnasty legion. Sahmanan nie pozwalała tervola na chwilę

wytchnienia. Tylko kilka demonów włóczyło się po zdobywanych zboczach, ale nie czyniło

większej szkody.

Ethrian miał jeszcze wolną przestrzeń myślową na inne manewry. Dziesięć tysięcy

niezmordowanych żołnierzy maszerowało na południe, aby ominąć bokiem legion, sformować

mniejsze jednostki i ruszyć na zachód. Gdy opuszczą pustynię, zaczną „rekrutację”. Doskonale,

pomyślał Ethrian. Po prostu doskonale.

Przechylił swojego smoka i zszedł niżej, przelatując nad polem bitwy na wysokości stu stóp.

– Przerażające – pomyślał głośno.

Bitwa była niesamowicie cicha! Tak jakby tam, na dole, walczyły maszyny. Słyszał tylko

kroki i szczęk broni. Martwi nie mieli nic do powiedzenia. Żołnierze Shinsanu byli szkoleni do

walki w milczeniu. Tylko nieliczni krzyczeli, nawet wtedy gdy byli śmiertelnie ranni. Jedynym

stałym niewymuszonym dźwiękiem było dudnienie bębnów sygnalizacyjnych.

Rozległ się huk drzewca z balisty. Zrobił dziurę w skrzydle jego wierzchowca.

– Hej! – krzyknął Ethrian, bardziej zaskoczony niż przestraszony. – Stanowczo za blisko.

Mogli nie strzelać swymi magicznymi drzewcami w jego rozproszonych ludzi, ale wzięliby

go na celownik, gdyby zdali sobie sprawę, że to on kontroluje atakujące ich oddziały. Gdyby on

zginął, armia zmarłych by padła. Nie zostałoby nic, co kamienna bestia mogłaby ożywić.

Ż

ałował, że nie kontroluje jeźdźców na smokach. Teraz byłby dobry czas, żeby ich

wprowadzić do walki. Ściągnąć ich i posłać lotem nurkowym w dół, ostrzelać ogniem i zmieść

tervola, zanim będą w stanie się obronić.

Pomyślał o swoich strzelcach, każąc im przesunąć się wyżej na zboczu i skupić się na

dowódcach wroga. Nie byli już potrzebni, by wspierać atak.

Tracił ludzi, ale sytuacja wyglądała dobrze. Kilkuset żołnierzy wroga było już martwych.

Linia obrony została wciągnięta do walki. Padło kilka ważnych pozycji. Jego polegli ponownie

stawali na nogi.

Każdy z nich był wart dziesięciu żywych żołnierzy. Mogli ożywać i ożywać... Ogarnęło go

poczucie wszechmocy. Przez chwilę czuł, jak to jest być bogiem.

Chciał odnaleźć poległych wroga, spróbować ich ożywić, by wprowadzić w szeregi

legionistów zamieszanie, gdy niektórzy z nich zwrócą się przeciwko swoim. Nikogo nie znalazł.

Co prawda byli martwi ludzie, ale żaden nie był jeszcze gotów na jego rozkazy. Zanim zaś

ostygli, przerzucano ich portalami.

Przez ułamek sekundy zapomniał, że walczy z Imperium Grozy. Po ich stronie frontu nie

było żadnego zamieszania.

Oni nie stracą z oczu celu swojej misji. Nie wpadną w panikę. Byli, jak zawsze, najlepsi.

Mogło skończyć się tak, że wzmocni swoje siły jednym tylko ciałem – ciałem ostatniego

człowieka strzegącego ostatniego portalu podczas przesyłania ostatniego ciała.

Ethrian sięgnął do warowni siedemnastego, starając się znaleźć tam martwych ludzi. Wyczuł

ciała, ale żadnego nie mógł tknąć. Musiałby najpierw umieścić w środku własnych żołnierzy.

Teraz wróg zbyt nad tym panował.

Nie był jednak rozczarowany. Jego strategia się sprawdzała. Przełęcz będzie jego. Zaśmiał

się. Większość jego żołnierzy poległa co najmniej raz, ale tylko kilku zostało poważnie

pokiereszowanych. Ciągle stawali na nogi.

Jego śmiech rozbrzmiał na pustyni. Sahmanan usłyszała go. Odkrzyknęła, w jej głosie

słychać było radość z bliskiego zwycięstwa. Tervola też to usłyszeli. Odpowiedzieli wyzywająco.

Zagrzmiały bębny wojenne siedemnastego.

Bębny. Te piekielne bębny. Słyszał opowieści ojca o ich niekończącym się, przerażającym

dudnieniu, ale nigdy ich nie słyszał. Przeszły go ciarki. Ogarnął go strach. Zaczynał wątpić.

To były bębny Imperium Grozy, bębny obietnicy, bębny, które głosiły: „Nasz legion nie jest

samotny. Nasz legion nie zna strachu. Za nami stoi sto legionów. Przyjdź, wrogu, a dopełni się

twoje przeznaczenie”.

Chociaż z radości zwycięstwa krew krążyła w nim szybko, Ethrian nie mógł nic poradzić na

te bębny.

Zwyciężał. Góry będą jego. Pójdzie dalej i znowu dotrze do Shinsanu, wokół warowni

położonej za granicą tej pustki...

Były inne legiony i inne armie. Sto legionów to może przesada, ale z pewnością dla Shinsanu

ta porażka będzie niewielka. Drobny wypadek przy pracy. Wielkie bitwy ciągle przed nami.

Słyszał, jak jego wuj Valther opisywał walki w Escalonie, gdy Mgła i O Shing przenieśli

działania wojenne do tego niegdyś potężnego królestwa. W porównaniu z nimi ta walka była

ledwie potyczką. Do bitew na tamtą skalę będzie potrzebował całej potęgi kamiennego bóstwa,

a nawet więcej.

Tej nocy księżyc miał kształt sierpa i pokazał się zaledwie godzinę przed świtem. W jego

bladosrebrnym świetle skąpane były decydujące działania w bitwie zaciętej i ponurej,

najwyraźniej już dla jednej strony przegranej, ale ciągle tak samo bezwzględnej jak wtedy, gdy

się rozpoczynała.

Imperium Grozy nie ustąpiło. Nawet o krok. Zanim padł ostatni z jego obrońców, Ethrian

stracił na zawsze swojego dwudziestotysięcznego człowieka.

Mimo to rozpierała go radość. Zostało mu ich siedemdziesiąt tysięcy i pukał do drzwi krain,

gdzie będzie mógł pozyskać nowych, by walczyli o jego sprawę.

Przemówiło kilka ostatnich bębnów, nie zgadzając się z nim. Sięgnął myślą do swoich

martwych batalionów. Trupy wydały chórem wojenny okrzyk.

– Wybawiciel! – wychrypieli. Wszyscy razem, jak piekielny chór. – Wybawiciel!

Uśmiechał się, gdy oni kończyli rozbijać legendarny siedemnasty legion Shinsanu.

9

Rok 1016 OUI

Warownia i pogranicze

Lord Lun-yu wysłał wiadomość przez Menga Chiao. – Lordzie Ssu-ma, znowu atakują. Tym

razem kieruje nimi inny umysł.

– Naprawdę? – Shih-ka’i poczuł chłód. – Dlaczego tak myślisz?

– Ich skuteczność. Taktyka. Może powinieneś sam zobaczyć, co mam na myśli, lordzie.

Shih-ka’i zastanowił się nad tym tervola. Chiao był niespokojny. Jego postawa i nieznaczne

nerwowe ruchy zdradzały wewnętrzne wzburzenie.

– W porządku. Pan ku, idziemy w góry. – Rzucił okiem na dużą mapę. Wszystko dobrze się

układało. Armia Wschodnia łączyła się. Nawet gdyby martwi przedarli się przez przełęcz, to

drogę zablokuje im mocna grupa.

Przydałoby się jeszcze kilka dni. Tak. Przydałaby się każda minuta.

Shih-ka’i przeszedł przez portal po Mengu Chiao. Natychmiast wyczuł nieznany umysł.

– Mamy kłopoty – powiedział.

– Tak, lordzie – zgodził się Tasi-feng. – Nie uda nam się ich powstrzymać.

– Wcale tego nie oczekiwałem. To była tylko taktyka opóźniająca. Opóźniajcie ich tak długo,

jak się da. – Spojrzał na niebo, gdzie jakaś kobieta w bieli kołowała na małym smoku. – Dobra

jest?

– Najlepsza, lordzie. Niemal tak potężna jak księżniczka Mgła. Nie dała nam żadnej szansy,

ż

ebyśmy mogli wesprzeć ludzi, więc nie mają za dużo szczęścia, próbując zbierać poległych

wroga.

Shih-ka’i dostrzegł drugiego smoka.

– A to kto?

– Nie wiemy, lordzie. Być może nowe dowództwo.

Na szczycie tamtego kamiennego stwora rzeczywiście było dwoje ludzi.

– Nie chcę marnować pocisków, lordzie Lun-yu, ale jeśli będzie szansa na celny strzał,

strzelaj.

– Według rozkazu, lordzie.

– Wrócę do warowni. Pilnie strzeżcie portali.

– Właśnie je przenosimy, lordzie. Wpadniemy na nie, gdy nas odeprą z linii obrony.

– Bardzo dobrze. – Shih-ka’i podszedł do najbliższego portalu. – Ten nowy umysł jest

groźny. Wyczuwam zupełnie inne podejście – powiedział do Pan ku.

– Ja również to wyczułem, lordzie.

– Myślę, że możemy spodziewać się oblężenia.

Siedemnasty grzebał się dłużej, niż spodziewał się Shihka’i. Minął dzień i nadeszła kolejna

noc, zanim wycofał się ostatni żołnierz.

– Ilu straciliśmy? – dopytywał się lord Ssu-ma.

– Niespełna stu – odparł Tasi-feng. – To znaczy, na zawsze. Domyślam się, że o to chodziło.

Sześciuset poległych przerzuciliśmy.

– Dobrze. Doskonale. Chcę, żebyście znowu przerzucili swoich rannych, gdy już zostaną

ustawione nowe portale. Do Lioantungu. Nie będziemy musieli się o nich martwić, chyba że

wróg przebije się zarówno przez nas, jak i Armię Północną.

Tasi-feng nie uważał już, że jego dowódca przesadza w obliczu tak nieznacznego zagrożenia.

Próbował podnieść się na duchu, mówiąc:

– Oceniamy, że kolejne dwadzieścia tysięcy ciał zostało trwale zniszczonych, lordzie.

– Orientujemy się, ile im zostało?

– Nie są to wiarygodne szacunki. Co najmniej pięćdziesiąt tysięcy. No i jeźdźcy na smokach.

– Rzeczywiście. Może to się skończyć tak, że będziemy żałować, iż nie mamy własnych

lotników. Chang Sheng! Udało się zwerbować jakieś smoki?

– Ani jednego, lordzie. Nie chcą nic wyjaśnić, ale ich starsi utrzymują, że znają to zło

z dawnych czasów. Nie chcą się z nim znowu mierzyć.

– To wszystko?

– Tyle mówią.

– Dziwne – powiedział Shih-ka’i. – To do nich niepodobne. One nigdy niczego się nie bały.

– Tym są przerażone, lordzie. Wyglądało na to, że są gotowe porzucić swoje pieczary

rozrodcze.

– Tak? Dokąd mogłyby pójść?

– Tego nie wiem, lordzie.

Shih-ka’i podszedł do mapy.

– Panowie, wzdłuż tego łuku rozmieściłem oddziały zwiadowcze. Wkrótce powinniśmy

poznać zamiary wroga.

Tasi-feng wskazał na czerwoną strzałkę. Biegła przez obszar starcia i wskazywała wschodnie

wybrzeże.

– Co to jest, lordzie?

– Tym się nie martw. To tylko zadanie, które przydzieliłem Hsu Shenowi.

Czy Hsu Shen złożył już swoje łodzie? Jego ostatni raport mówił, że znajduje się na

wybrzeżu i przygotowuje się do przepłynięcia na wyspę. Shih-ka’i nie mógł się doczekać, kiedy

ustawi tam portal. Chciał wiedzieć, czy rzeczywiście znajduje się tam była kwatera główna

Pracchii, chciał zobaczyć, czy nie zostało tam coś interesującego.

Tervola o nazwisku Yen Teh, z jednego z południowych legionów, podbiegł do grupy Shih-

ka’iego. Nie miał maski. Jego twarz była blada.

– Lordzie – wysapał. – Lordzie, właśnie usłyszałem... Matayanga... Zaatakowali. Dwa

miliony ludzi.

– Dwa miliony? – wymamrotał Shih-ka’i. Nie potrafił wyobrazić sobie takiej liczby.

Utrzymanie takiej armii było po prostu niemożliwe. Strategia matayangańska musi opierać się na

założeniu, że ciężkie straty szybko zmniejszą ich siły do rozmiarów, którymi da się operować.

Popatrzył na swoją mapę. – Dwa miliony? Panowie, jesteśmy zdani na własne siły. Nie będziemy

mieli nikogo do pomocy.

W sali zapadła cisza. Nikt nie wierzył, że sytuacja na południu może pogorszyć się do tego

stopnia, że Matayanganie ośmielą się zaatakować. Przez stulecia żaden naród nie był tak głupi.

Ale dwa miliony ludzi? Niewyobrażalne. Matayanganie stawiają wszystko na jedną kartę. Straty

sparaliżują ich na całe pokolenia, biorąc pod uwagę, co się stanie, gdy Armia Południowa

przejdzie do ofensywy.

– Próbują zatopić nas pierwszą falą – zauważył Shih-ka’i. – I może się to im udać. Ale to nie

nasz problem. Nasz znajduje się tam. Lordzie Lun-yu, obejmij dowództwo nad patrolami

zwiadowczymi. Chcę wiedzieć, kiedy dokładnie nieprzyjaciel zaatakuje.

– Według rozkazu, lordzie.

Wróg znowu zbił z tropu Shih-ka’iego. Nie przyjął racjonalnej strategii i nie zaatakował

natychmiast warowni. Przyszedł z pustyni, ale bez pośpiechu. Dał Shih-ka’iemu cztery

dodatkowe dni na przygotowania. Shih-ka’i zgromadził większość Armii Wschodniej. Reszta,

w trakcie marszu na inne pozycje, przybędzie w ciągu kilku dni. Miał pod ręką tylu ludzi, że

większość musiała pozostawać w umocnionych obozach na zewnątrz warowni. Armia

Południowa da pokaz piekielnej walki. Armia Północna będzie miała dosyć czasu, żeby

przygotować pozycje wzdłuż Tusghusu, na wypadek porażki tutaj.

W okresie wytchnienia Shih-ka’i odwiedził wyspę na wschodzie. Wraz z Hsu Shenem

przechadzali się po od dawna opuszczonych salach. Nie pozostawiono nic wartościowego,

chociaż było dość dowodów potwierdzających, że była to wyspa ze wspomnień lorda Ko.

– Ktoś ogołocił to miejsce – powiedział Shih-ka’i.

– Tak to wygląda, lordzie.

– Dziwne. Bardzo dziwne.

– Lordzie?

– Ko Feng mówi, że wyjeżdżali w pośpiechu i że planowali później wrócić. Gdy to później

nadeszło, pozostał tylko jeden ze spiskowców. Nigdy nie wrócił. Kto więc ogołocił to miejsce?

Czy przychodzi ci do głowy jakiś sprawca?

– Myślę, że to był lord Ko, lordzie. Po tym, jak skazano go na wygnanie.

– Nie sądzę. Spróbowałbym wróżby, gdyby nie było tu obok naszego kamiennego

przyjaciela. – Można było go zobaczyć z szańców, gdy miało się wzrok Hsu Shena. Shih-ka’i nie

widział nic poza rdzawym krajobrazem.

Pan ku wpadł jak bomba.

– Lordzie, dowódcy legionów proszą o przybycie – wysapał.

– Dobrze. Hsu Shen, zostań tutaj. Dam ci centurię. Być może trzeba będzie stąd zaatakować

tego kamiennego stwora.

Hsu Shen wyglądał na strapionego.

– Według rozkazu, lordzie. Shih-ka’i zachichotał.

– Jasne. Pan ku, sprawdźmy, czego chcą.

Po kilku chwilach już wchodził do pokoju sztabowego. Spojrzał na dużą mapę. Łuk

znaczków oznaczających wroga na pustyni aż bił w oczy.

– Jest ich tam teraz od cholery, co?

– Pięćdziesiąt tysięcy, lordzie – odparł Tasi-feng.

– Nadal żadnych oznak ataku?

– Żadnych, lordzie.

– To osobliwe.

– Lordzie, chcielibyśmy zwrócić ci uwagę na kilka spraw – powiedział Chang Sheng.

Shih-ka’i odwrócił się. Miał przed sobą swoich dowódców legionów, stojących ramię

w ramię. Ich podwładni przestali pracować.

– Tak?

– Eee... – zająknął się Tasi-feng. – Mamy raport od piątej kohorty z dwudziestego siódmego.

– Tasi-feng podszedł do mapy, wskazał pozycję czterysta mil na południe. – Natknęli się tam na

siły wroga krótko po świcie, o tutaj. – Punkt znajdował się sporo za skrajem pustyni. – Tysiąc

martwych żołnierzy, którym towarzyszyło kilkuset tubylców, zarówno żywych, jak i martwych.

– Rekruci?

– Najwyraźniej. Dowodzący centurion Pai Mo-Jo natychmiast starł się z nimi i zniszczył

wszystkich z wyjątkiem małej garstki. Uciekinierami byli wszyscy żywi tubylcy.

Shih-ka’i słuchał cierpliwie, jak Tasi-feng dołączał dane z raportu o ofiarach i stratach

w sprzęcie. Następnie powiedział:

– Wyjątkowy sukces, biorąc pod uwagę, że wróg miał przewagę liczebną, a on nie miał do

dyspozycji żadnej magii. Wyślijcie moją osobistą pochwałę. Przedstawcie go do odznaczenia.

Popieram oddolne inicjatywy, lordzie Yuanie.

Dowódca dwudziestego siódmego ukłonił się lekko.

– Mo-Jo to jeden z moich najlepszych ludzi, lordzie. Shih-ka’i przyjął teraz sztywną postawę,

którą wykorzystywał do zastraszania czwartego legionu szkoleniowego.

– O czym naprawdę chcecie porozmawiać?

Tasi-feng wymienił spojrzenia ze swoimi kolegami. Pozostali nie wyrywali się. Powiedział:

– Chociaż jest to być może przedwczesne, lordzie, uznaliśmy, że powinniśmy cię o czymś

poinformować.

– Poinformować? Zatem proszę to zrobić, lordzie Lun-yu.

– Niedługo lord Kuo zostanie wysadzony z siodła. My, dowódcy legionów i nasi starsi

zastępcy, zamierzamy poprzeć jego następcę. Podobnie nasi towarzysze z Armii Północnej.

– Rozumiem. – Shih-ka’i poczuł ucisk w żołądku. Polityka w końcu go dopadła. Uważano go

za dłużnika lorda Kuo. Nadal stał sztywno wyprostowany. – Co to ma wspólnego z tym, co

mamy tu do zrobienia? Jesteśmy armią prowadzącą działania wojenne. Przyjrzycie się mapie

operacyjnej. Jesteśmy niemal okrążeni. Sytuacja Armii Południowej jest jeszcze gorsza.

Imperium znalazło się w strasznym niebezpieczeństwie. Do jasnej cholery, jak wam się wydaje,

co wy robicie? Milczeć! Dla mnie kwestia, kto siedzi na cesarskim tronie, jest absolutnie

pozbawiona znaczenia. Jestem tervola! Jestem oficerem armii imperium. Moje jedyne zadanie to

bronić, strzec i zdobywać. Waszym zadaniem jest mi pomóc. Ani ja, ani wy nie mamy prawa

koronować czy obalać cesarzy. Nie ma żadnego znaczenia to, kto siedzi na tym przeklętym tronie

cztery tysiące mil stąd. Mimo to gry, w które się bawicie w wolnym czasie, to wasza sprawa.

Koronujcie królów, jeśli macie na to ochotę. Ale gdy jesteście na służbie, macie prowadzić

wojnę. A gdy lord Ssu-ma prowadzi wojnę, robi to w każdej sekundzie każdego dnia. Wracać na

pozycje.

Myślał, że to wystarczy. Dał upust targającym nim emocjom, a oni drżeli przed nim.

Odpowiedzi udzielił lord Chang.

– Pięknie powiedziane, lordzie Ssu-ma. Słyszymy głos dawniejszych czasów. Mówi nam to,

co chcieliśmy wiedzieć.

Miecz stojącego za Shih-ka’im Pan ku wysunął się z cichym szczękiem z pochwy. Shih-ka’i

spiorunował wzrokiem lorda Changa. Sheng patrzył mu prosto w oczy. Shih-ka’i pomyślał, że

powinien się domyślić, że nie ustąpią. To nie są rekruci. To doświadczeni intryganci.

Sheng powiedział:

– Proponuję, żebyśmy wykonali polecenia lorda Ssu-my. Wybawiciela też nic a nic nie

obchodzą nasze aspiracje.

Dowódcy legionów odwrócili się. Ich podwładni podjęli na nowo pracę. Shih-ka’i pozwolił

sobie na chwilę rozluźnienia. Po czym powiedział:

– Lordzie Chang. Sheng odwrócił się.

– Tak?

– Powiedziałeś „wybawiciel”. Co miałeś na myśli?

– Człowiek lorda Yuana, Mo-Jo, wziął żywych jeńców. Nazywali dowódcę zmarłych

Wybawicielem. Twierdzili, że to dlatego, iż przybył z krainy, w której mieszkali bogowie

w epoce przed powstaniem pustyni. Myślą, że on przywróci raj utracony.

– Czy to popularna koncepcja wśród tubylców?

– Nie, lordzie. Większość ucieka przez Tusghus. Wykazują typowy dla dzikusów strach

przed zmarłymi.

– Dobrze. Będę w swojej kwaterze. – A do Pan ku szepnął: Schowaj ten śmieszny scyzoryk

do zarzynania żab. – Nie czekał, żeby się przekonać, czy rozkaz został wykonany. Znał Pan ku.

Spał kilka godzin, po czym nagle się obudził. Coś nie dawało mu spokoju. Przez chwilę

myślał, że to niepokój związany z jego oficerami. Ale nie, to było załatwione. Powiedzieli, co

mieli do powiedzenia. Podjęto decyzję. On dowodził Armią Wschodnią. Jego władza pochodziła

od imperium, nie od jego władcy. Będą mu posłuszni, póki pozostanie wierny temu ideałowi.

Zatem nie wyrwał go ze snu żaden problem polityczny. Czy był to jakiś proroczy przebłysk?

Czy powstali z martwych mieli właśnie zacząć burzyć następną przeszkodę stojącą im na drodze

na zachód? Wpatrywał się w sufit, pozwalając błądzić swoim zmysłom tervola.

Jednak nic nie mógł wyczuć.

Wpadł Pan ku. Nie przeprosił za tę bezczelność.

– Jeźdźcy na smokach, lordzie! – Chwycił maskę Shih-ka’iego i stanął przy jego zbroi.

– Atakują?

– Tak, lordzie.

Po chwili Shih-ka’i stał na balkonie, z którego rozciągał się widok na jeden z placów

musztry.

W ciemności roiło się od smoków; oceniał, że jest ich co najmniej pięćset. Niewielki księżyc

doskonale je oświetlał. Opadły na ziemię, by zostawić jeźdźców. Na każdym siedziało dwóch,

trupia czaszka i drugi z tyłu. Większość trupich czaszek pozostała na wierzchowcach, ponaglając

swoje bestie, by wzbiły się z powrotem w powietrze, jednocześnie ciskali gromy mocy

w warownię. Nie celowali w nic konkretnego.

Wskrzeszeni wojownicy pędzili w różne strony bez żadnego widocznego celu. Gdy natknęli

się na obsadę garnizonu, walczyli.

Zapanował chaos. Shih-ka’i zauważył kilka pożarów.

Smoki popędziły z powrotem na pustynię, żeby zabrać kolejną falę napastników.

– Idziemy do pokoju operacyjnego – powiedział Shih-ka’i. – Stamtąd będziemy organizować

obronę. – Spojrzał na wschodnią ścianę. Ludzie utrzymywali swoje pozycje. Dobrze. Gdy

Wybawiciel uzna, że panuje wystarczające zamieszanie, przypuści atak.

Musieli przejść przez dziedziniec, żeby dostać się do pokoju, w którym leżała mapa. I tam

dopadli ich jeźdźcy.

Wyłonili się z ciemności, w całkowitej ciszy. Shih-ka’i nie miał pewności, ilu ich było. Na

pewno jedna trupia czaszka, i co najmniej sześciu z tych pulchnych wojowników. Rzucili się

naprzód, jak gdyby go rozpoznali. Powalił dwóch drobnym zaklęciem. Kolejnego Pan ku

pozbawił głowy. Wtem przy twarzy Shih-ka’iego błysnęły ostrza i po raz pierwszy w swoim

długim życiu musiał dobyć miecza w obronie własnej.

Ć

wiczył tysiące razy, tak jak tego wymagało szkolenie, i robił to dobrze, ale zawsze się

zastanawiał, jak by się spisał w walce na śmierć i życie. Nie był pewny, czy potrafi zabić

człowieka.

Wyszkolenie wzięło górę. Nie myślał, działał. Jego ostrze stało się pająkiem tkającym sieć

ochronną. Krótki miecz, który trzymał w lewej ręce, gwałtownie wyskakiwał do przodu jak język

węża, zadając śmiertelne ciosy. Pan ku strzegł jego pleców przez kilka sekund koniecznych do

wyrównania szans.

Wtem Shih-ka’i miał naprzeciw siebie już tylko trupią czaszkę. Wokół nich leżały

rozrzucone ciała. Czy będzie miał dość ikry, żeby je poćwiartować? Nie mógł ich tak zostawić...

Jeździec miał miecz proporcjonalny do swojego wzrostu. Mierzył dobre sześć stóp długości.

Wywijał nim z zadziwiającą sprawnością. Shih-ka’i zataczał się po każdym sparowanym ciosie.

Ś

ciskało go w żołądku.

Słychać było zdumiewająco głośny szczęk broni. Trupia czaszka zachwiał się i przyklęknął

na jedno kolano. Shih-ka’i trafił go krótkim mieczem w oko, po czym poprawił paskudnym

cięciem długiego miecza znad głowy. Pan ku zadał jeszcze cios oburącz.

A ten przeklęty potwór próbował stanąć na nogi!

Cięli go bez opamiętania, dopóki nie oddał swego nienaturalnego życia.

Dysząc ciężko, Shih-ka’i i Pan ku przyglądali się sobie, stając nad zwłokami. Pan ku

wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Był z niego niezły twardziel, lordzie.

– To prawda. Poćwiartujmy ich. I tak straciliśmy już za dużo czasu.

Shih-ka’i widział niezliczone mrowie poćwiartowanych ciał, ale jest różnica między

oglądaniem a ćwiartowaniem. Ogarniały go mdłości. Zastanawiał się, czy to się zdarzało jego

ludziom. Świat uważał ich za bataliony pozbawionych serc oprawców... Oni zaś byli ludźmi.

Normalnymi ludźmi, doskonale wyszkolonymi i doskonale nad sobą panującymi. Mieli dumę...

Muszę być równie silny jak ten centurion Mo-Jo, powiedział sobie. Ja jestem dowódcą. Muszę

być najtwardszy i najlepszy.

– Skończone, lordzie – powiedział Pan ku.

– Chodźmy.

– Paskudna robota, co?

– Faktycznie. Zniosłem to gorzej, niż przypuszczałem.

– To będzie makabryczna kampania, prawda, lordzie?

– Nigdy nie było podobnej, Pan ku.

Gdy wchodzili do pokoju operacyjnego jednymi drzwiami, eksplodowały drugie. Deski

fruwały w powietrzu jak jesienne liście na wietrze. Do środka wdarł się tuzin martwych

wojowników, prowadzonych przez trzy trupie czaszki.

Tasi-feng powitał ich wybuchem mocy, który zakręcił mniejszymi z nich jak szmacianymi

lalkami w szczękach buldoga. Na trupich czaszkach nie zrobiło to wrażenia. Pozostali tervola

uderzyli w nich tyloma śmiercionośnymi zaklęciami, ilu było rzucających. Nad padającymi

ciałami unosiły się cuchnące chmury. Przez chwilę trudno było oddychać.

Shih-ka’i dołączył do Chang Shenga pochylonego nad mapą warowni i okolic.

– Atakują tutaj i tutaj, połączenia między obozami i warownią – powiedział Sheng.

Palisady i okopy otaczające obozy w porównaniu z murami obronnymi samej warowni były

mizerne. Sheng mówił dalej:

– Szturm nie rozwinął się w stopniu wystarczającym, żeby zdradzić ich zamiary. Z ich

punktu widzenia logiczne byłoby otoczenie i rozbicie obozów. Oni jednak koncentrują smoki

i magię na nas.

– Usiłują nas tu przytrzymać.

Zbliżył się jakiś tervola. Shih-ka’i pamiętał go z wyprawy w głąb w pustyni.

– Tak, Ouyan?

Wiadomość od lorda Shih-mihna, lordzie. Rozpoczęli Kinusowany atak. Przebili się w trzech

miejscach. Uważam, że Chcą doprowadzić do walki wręcz.

– To twoje główne zadanie, lordzie Chang. Obóz północny. Walka wręcz. Nie możemy na to

pozwolić.

To byłaby porażka. Gdyby wróg przełamał formacje Shih-ka’iego i zmusił jego ludzi do

walki jeden na jednego, niewielu miałoby czas na wynoszenie poległych legionistów czy

niszczenie trupów wroga. A oni ciągle wracaliby do walki. Ich liczba raczej by rosła, niż malała.

– Lordzie Chang?

– Kiepsko to wygląda, lordzie. Proponuję jednak poczekać, zanim skoczymy. Ludzie się nie

ugną.

Sheng miał rację. Obrona pod naporem wroga jakby się umocniła. Shih-ka’i wspiął się na

wieżę obserwacyjną, żeby przyjrzeć się obozowi północnemu.

Płonęły tam ogromne, cuchnące ogniska. Jego żołnierze wrzucali do nich coraz więcej ciał.

Smoki nadal przerzucały wojowników do warowni. Zajmował się nimi teraz garnizon.

Jeźdźców zabijano, gdy tylko ich stopy dotknęły ziemi.

Shih-ka’i był zadowolony.

– Lordzie – zwrócił jego uwagę Pan ku. Mrużąc oczy, Shih-ka’i dostrzegł dwa smoki krążące

wysoko nad ich głowami.

– Ta kobieta w bieli jest ich czarodziejką. Lord Lun-yu mówi, że ten drugi dowodzi

zmarłymi.

Nagle kobieta rozbłysła jaskrawym błękitem. Między jej rozpostartymi rękami utworzyło się

błękitne jajo. Popędziło ku ziemi. Gdy wbijało się w dach baraków, miało jard obwodu.

Dach zajął się ogniem, chociaż był z glinianej dachówki.

Spadły następne jaja. Wkrótce gorzało już z dziesięć pożarów wznieconych ręką czarownicy.

Jak długo czary będą podtrzymywać płomienie?

To nie miało znaczenia. Kobieta mogła zrzucić więcej ognistych jaj.

Na północny obóz zrzuciła ich dwadzieścia, tam wyrządziły większe szkody.

Jego tervola musieli ją powstrzymać. Popędził do pokoju operacyjnego... W pomieszczeniu

panował zamęt. W jednym z kątów nadal trwała walka, para trupich czaszek przerzucała się tam

drobniejszymi czarami z podwładnymi Tasi-fenga.

– Co się stało? – zażądał wyjaśnienia Shih-ka’i. – Mniejsza z tym. Widzę. Przyprowadź tu

kilku ludzi, żeby posprzątali te ciała, zanim ożyją.

– Lordzie – powiedział Tasi-feng – część naszych poległych nie została odpowiednio

potraktowana. Wałęsają się po warowni. Ludzie nie potrafią odróżnić swojego od obcego.

– Ty potrafisz, prawda?

– Tak, lordzie.

– Wszyscy potrafimy. – Shih-ka’i wydał szybko serię rozkazów. – Wynośmy się stąd. I tak

nie ma tu teraz z nas żadnego pożytku. Poświęć tej czarownicy tyle uwagi, ile tylko możesz.

Wystrzel salwę drzewc. Ten atak na południu wygląda mi na manewr mylący.

Minęły dwie godziny, które wprawiły Shih-ka’iego w zdumienie. Czarownicę przegnano

z nieba, a mimo to sytuacja się pogorszyła. Strumień błękitnych kul nadpływał znad pustyni nad

północny obóz. Linie obronne zostały przerwane w dziesięciu miejscach. Groziła im przeklęta

walka wręcz.

Przynajmniej jeźdźców i trupie czaszki wyparto z warowni.

Shih-ka’i zwołał swoich oficerów.

– Stracimy obóz północny – powiedział. – Ożywiają zbyt wielu swoich ludzi, a my nie mamy

odpowiedniej obrony przeciwko czarom tej kobiety. Przeanalizujmy ich rozmieszczenie.

Był przekonany, że wróg koncentrował się na tym jednym obozie, stawiając na to, że obrona

nagle padnie, dając mu sposobność zrekompensowania sobie strat. Skierowałby wtedy swoich

niezmordowanych, ożywionych wojowników na obóz południowy, a później na warownię.

– Zrobimy im niespodziankę – powiedział Shih-ka’i. – Powiedz lordowi Shih-minhowi, że

ma się utrzymać do świtu.

O krwawym, zadymionym świcie oddziały z obozu południowego przebiły się przez

otaczającą ich ścianę przeciwnika i zaatakowały armię wroga. Tervola przeganiali czarodziejkę z

jednej kryjówki do drugiej. Wskrzeszeni wojownicy walczyli z uporem. Dopiero w południe

obóz północny został w końcu odbity. Shih-ka’i natychmiast rozkazał oddziałom pozostającym

na zewnątrz wycofać się do rzeki Tusghus.

– Tym razem ich zaskoczyliśmy – powiedział. – Drugi raz to się nie uda. – I dodał: –

Warownia da sobie radę sama. – Zlustrował liny i siatki w miejscach, gdzie mogli wylądować

jeźdźcy.

– A co, jeśli będą nas ścigać, lordzie?

– Chciałbym, żeby to zrobili. Ściągnąłbym Armię Północną i umieścił ich między młotem

a kowadłem.

Wybawiciel rozczarował Shih-ka’iego. Przez trzy dni atakował warownię, odnosząc jedynie

drobne sukcesy. Uparty Shih-ka’i zawsze był górą. Niegasnące stosy płonęły na placach musztry

dzień i noc bez przerwy.

Trzeciego dnia lord Shih-minh wysłał wiadomość, że został okrążony przez hordę tubylców.

Młodych, starych, kobiety, dzieci, uzbrojonych i nieuzbrojonych, martwych i żywych. Wyroili

się z lasów, wrzeszcząc: „Wybawiciel!” Legioniści niszczyli ich masowo, ale dopóki trwała

bitwa, nie mogli kontynuować odwrotu.

Shih-ka’i wpatrywał się w tysiące obdartych ludzi otaczających warownię.

– Ten Wybawiciel nie może być wszędzie naraz. – Wróg stał bez ruchu, szeregi

nieruchomych, powoli rozkładających się ciał. Najwyraźniej coś zakłóciło przepływ mocy.

Zastępy Wybawiciela powoli gniły. Do odoru palonych ciał doszedł smród rozkładu. Niedługo

Wybawiciel będzie potrzebował zupełnie nowej armii. Nie zdoła zmusić do marszu szkieletów. –

Lordzie Lun-yu. Weź brygadę i zrób wypad. Oni nie za bardzo są w stanie walczyć.

Tasi-feng zdążył już zgładzić tysiące otępiałych oblegających, zanim powietrze nagle

przepełnił gniew i reszta wróciła do życia. Wycofał się. Shih-mihn doniósł, że atakująca go horda

też zamarła w bezruchu.

– Panowie – powiedział Shih-ka’i do swoich tervola – jeżeli ten Wybawiciel popełni jeszcze

jeden błąd, zniszczymy go.

Nikt nie zapytał, co ma na myśli. Wyjaśnił im jednak.

– Po pierwsze, może się odsłonić i odnieść obrażenia. Po drugie, może pozwolić nam dostać

czarodziejkę. Po trzecie, może go ponieść i przestanie rekrutować dzikusów. Albo pozwoli,

byśmy go od tego powstrzymali.

W dalszym ciągu nie było żadnej reakcji.

– Ktoś chce zostać bohaterem?

Dotarła następna wiadomość od Shih-minha. Atakujący go ludzie uciekli do lasu. Znowu

posuwał się w kierunku Tusg-husu.

– Mam zrobić jeszcze jeden wypad, lordzie? – zapytał Tasi-feng.

– Nie. Przyprowadzi teraz tych biedaków tutaj, żeby nas wykończyć. Damy mu dzisiaj

nauczkę. Wie już teraz, że nas nie ominie.

Szturm zaczął się w nocy, na czele oddziałów stały kobiety i dzieci. Trwał nieprzerwanie.

Z pustkowia nadchodzili kolejni tubylcy, niektórzy z nich przeszli tysiąc mil. Shih-ka’i przeklinał

ich, że nie mieli dość rozumu, żeby pozostać pod opieką imperium. I gratulował sobie, że był na

tyle przewidujący, żeby wysiedlić większość ludzi.

Shih-ka’i zabijał ich dziesiątkami tysięcy, a ciągle pojawiali się nowi. Portale cały czas

przesyłały ofiary do Liaontungu. Niektóre części warowni padły. Dziedzińce, piwnice i baraki

wypełniły się poćwiartowanymi zwłokami czekającymi na unicestwienie. Smród był tak trudny

do zniesienia jak niekończący się atak.

– Lordzie Lun-yu, cóż za potwór z tego Wybawiciela. Jaki szaleniec wyludnia pół miliona

mil kwadratowych, żeby zająć jedną warownię? Czy jest jakimś demonem, który zerwał się ze

smyczy swego pana?

– To tylko chłopiec, lordzie. Ma siedemnaście lub osiemnaście lat. W zasadzie normalny.

Z ogromną urazą do imperium.

– Urazą!

– Żywi jeńcy mówią, że złożył przysięgę, że nas unicestwi.

– Myślisz, że mu się uda?

– Nie, lordzie.

Zaczął w wielkim stylu, prawda? Jak długo możemy wytrzymać?

– Dwa dni na pewno. Brakuje mu rekrutów.

– Zostawiam to na twojej głowie. W dalszym ciągu zyskuj na czasie. Zyskaliśmy go dość dla

Armii Północnej. Obawiam się, że teraz zyskujemy go dla Lioantungu.

Tasi-feng westchnął, wlepił wzrok w podłogę.

– Według rozkazu, lordzie. Lordzie... może uda się teraz panu skontaktować z lordem Kuo.

– Z lordem Kuo? Myślałem, że został odsunięty od władzy.

Tasi-feng wzruszył, ramionami.

– Nie wiem. Może został. Nie mieliśmy z nim kontaktu.

Shih-ka’i dokonał ostatniej inspekcji warowni. Była w okropnym stanie. Czarodziejka nadal

od czasu do czasu zrzucała błękitne jaja. Przypuszczał, że Tasi-feng jest zbytnim optymistą,

twierdząc, że utrzymają się jeszcze dwa dni.

Wraz z Pan ku zszedł do głębokiej piwnicy, gdzie skoncentrowano portale. Przez cały czas

odsyłano ofiary.

– Przynajmniej oni się stąd wydostaną – zauważył. – To ostatnie miejsce, do którego

dostanie się Wybawiciel. Opór naszych ludzie nie będzie bezcelowy.

– Mam nadzieję, że nie – odparł Pan ku. – Czułbym się fatalnie, gdybyśmy ich stracili.

Siedemnasty to dobry legion.

10

Rok 1016 OUI

Pożoga na wschodzie

Nepanthe siedziała przy oknie i patrzyła, nie widząc. Koniec ciąży nasilił wszystkie jej

skłonności do odsuwania się od świata, zamykania się w sobie i rozpamiętywania wszystkiego.

Bez żadnego powodu warczała na ludzi. Pomyślała o swoim ogromnie powiększonym brzuchu

i nie znosiła siebie za brzydotę, nienawidziła się za to, że wyda na ten okrutny świat jeszcze

jedno dziecko. Zdarzały jej się chwile zupełnie irracjonalnej nienawiści do tego małego pasożyta,

który się w niej rozwijał. Wiele czasu spędzała, użalając się nad sobą lub stopniowo coraz

bardziej pogłębiając swoją obsesję na punkcie utraconego syna.

Brakowało jej siły ducha i woli. Robiła to, co kazał jej mąż, o co prosiła służąca. Gdy zaczęła

jakąś rozmowę, było to już wielkie osiągnięcie.

Przez większość czasu od śmierci pierwszego męża, niedługo po utracie ich syna, była

apatyczna. Zawsze łatwo ulegała zmiennym nastrojom, popadała w stan apatii i wychodziła

z niego. Od śmierci Szydercy te okresy depresji z każdym rokiem stawały się dłuższe. Usiłowała

udawać świetny nastrój, ale nie udawało jej się to. Teraz po prostu trzymała się na uboczu

i starała się nie komplikować życia swemu drugiemu mężowi.

Czegóż to Varthlokkur nie próbował, żeby ją ożywić. Zdawała sobie sprawę z jego starań, ale

chciała tylko, żeby nie zawracał sobie głowy. Nie sądziła, żeby była warta zachodu.

Najpotężniejsze mikstury i czary działały tylko przez krótki czas. Varthlokkur doszedł do

wniosku, że tylko najlepsze lekarstwo – czas – może ją wyleczyć. Zostawił ją samą sobie, żeby

mogła, gdy tylko się jej spodoba, nawiedzać krainy swojej wyobraźni.

Wyczuła, że podszedł i stanął za nią. Odwróciła się.

– Wyglądasz na zmęczonego, kochanie.

– Nie spałem całą noc. Michael Trebilcock wyruszył z pewnym zadaniem i wpadł w tarapaty.

Musiałem posłać Radeachara, żeby go z tego wyciągnąć. Wrócił już bezpiecznie do domu.

– Michael? Czy to nie ten, który zajął miejsce Valthera? – Tym razem pamiętała. Czasami

bowiem nie mogła sobie czegoś przypomnieć.

– Tak.

Znowu zaczęła wyglądać przez okno. Straciła sześciu braci, a także męża i syna. No, pięciu.

Luxos żył, mieszkał w górach Kracznodiańskich jak jakiś zwariowany stary pustelnik.

Zwariowany jak ja, pomyślała. Obydwoje równie dobrze moglibyśmy być martwi.

Ś

wiat zabrał jej wszystko. Wszystko z wyjątkiem Varthlokkura i tego jeszcze nie

narodzonego dziecka.

Nie mogła pozwolić sobie na to, żeby jej na nich zależało. Nie śmiała tego zrobić. Los

ukarałby ją, gdyby tak się stało. Ich także by jej zabrano.

– Varth?

– Tak, kochanie?

– Ja naprawdę wyczuwam czasami Ethriana. Ciągle nie wiem, co to znaczy. Mógłbyś

dowiedzieć się tego na pewno?

Varthlokkur westchnął.

– Próbowałem, kochanie. Tam po prostu nic nie ma. Przykro mi. Naprawdę chciałbym, żeby

było. To tylko twoje serce usiłuje odwrócić bieg zdarzeń.

Pewnie ma rację, pomyślała. Tak rzadko się myli. Ale... pozostawały pewne wątpliwości...

– To nie jest moja wyobraźnia, Varth. To niemożliwe. On tam jest. Wiem o tym.

– No to dlaczego nie mogę go znaleźć? Dlaczego nie mogę znaleźć nawet strzępu dowodu,

ż

e przeżył? Dlaczego znajduję tyle świadectw, że nie żyje? Przestań się dręczyć. Proszę. To ci

nie służy.

W jego słowach było słychać szczerą troskę. Wyczuła to i spłoszyła się.

– To nie jest płonna nadzieja! – W jej głosie pobrzmiewały emocje, które stały się silniejsze,

gdy zaczęła krzyczeć. – On żyje i ja to wiem! Dlaczego mnie okłamujesz?

– Nie okłamuję cię – powiedział łagodnie, jak do zranionego, opóźnionego w rozwoju

dziecka. – Ty okłamujesz samą siebie. Nie rób tego. To ci nie służy.

– Nie służy! Nie służy! Przestań! – Zerwała się z krzesła. – To dlatego, że jest synem

Szydercy, prawda? Dlatego chcesz, żebym o nim zapomniała? – Tok jej rozumowania był

szalony i zdawała sobie z tego sprawę, ale nie mogła powstrzymać tych słów. Chciała kogoś

zranić, chciała wyrzucić z siebie choć część bólu.

Twarz zastygła mu w wyrazie udręki. Zanim odpowiedział, zdołał się uspokoić.

– Wcale tak nie jest. I ty o tym wiesz. Był moim wnukiem. Jedynym wnukiem. Ja też go

kochałem. Zrobiłbym dla niego wszystko. Ale jego już nie ma, Nepanthe. Najwyższy czas się

z tym pogodzić. Proszę. To zaczyna nas od siebie oddalać. – Wziął ją w objęcia.

Biła pięściami w jego pierś, wyrzucając z siebie bezzasadne zarzuty.

– Kłamiesz! On żyje. Wiem, że żyje. Ma kłopoty, a ty mu nie pomożesz.

– Kochanie, to nie służy dziecku.

Płacząc, nadal okładała go pięściami. W końcu opadła z sił i oparła się o niego.

– Przepraszam. Nie wiem... Och!

– Co? Co się stało?

– Myślę, że wody odeszły. To za wcześnie... Och! Tak. Odeszły. Czuję to. – Jej umysł stał

się bardzo jasny. Nie tutaj! Nie teraz! Proszę... Wszystko inne zeszło na dalszy plan. –

Przyprowadź lekarza. Wachtela, jeśli nadal jest Królewskim Medykiem. Pomóż mi podejść do

łóżka.

Ton jej głosu gwałtownie się zmienił – stał się bardzo rzeczowy.

Varthlokkur poprowadził ją przez pokój, delikatnie odwrócił, żeby pomóc jej się położyć.

– Nie. Najpierw mnie rozbierz. To bardzo droga suknia.

Nic wolno mi jej zniszczyć. Potem znajdź Mary i Margo. Powiedz im, żeby wszystko

przygotowały.

Czy nie powinienem najpierw sprowadzić lekarza?

– W tej chwili go nie potrzebuję. Ethrian rodził się dwanaście godzin. Elana powiedziała, że

to był łatwy poród. Mamy czas. Uprzedź go tylko, że się zaczął.

– Ale to chyba za wcześnie.

– Być może. Ale mogłam źle obliczyć. Nic na to teraz nie poradzimy. – Była na wpół

rozebrana. Widziała, jak bardzo on się denerwuje. – Sama skończę się rozbierać. Ty sprowadź

służące, powiadom Wachtela, a potem wróć i prześpij się.

– Mam się przespać? Jak mógłbym teraz spać?

– Byłoby lepiej, gdybyś się przespał. Inaczej nie będzie z ciebie żadnego pożytku. Już teraz

jesteś zbyt zmęczony, żeby jasno myśleć. – Sama siebie zadziwiała. Wydawało się, że zmieniła

osobowości, tak jak zmienia się buty. Jęczenie skończyło się juk nożem uciął, gdy tylko okazało

się, że musi stawić czoło sytuacji, nad którą do pewnego stopnia panuje.

– Dobrze. Jesteś pewna, że nic ci się nie stanie, gdy wyjdę?

Czułe pogładziła go po policzku.

– Oczywiście, głuptasie. Jesteś stary jak świat. Jesteś niszczycielem imperiów. Stwórcą

potworów takich jak Radeachar. I jesteś równie podenerwowany jak osiemnastolatek czekający

na narodziny swego pierworodnego. Kocham cię za to. Kocham cię za tę troskę.

– Martwię się o ciebie.

– To przestań. Miliony kobiet przeżywają to samo. Po prostu zrób to, o co cię poprosiłam.

Weź to. Poczekaj. Pomóż mi się położyć.

Popatrzył na jej wydęty brzuch i rozstępy na nim, na jej piersi, które stały się dwukrotnie

większe. Nepanthe wzdrygnęła się. Wiedziała, że nie wygląda teraz atrakcyjnie.

– Jesteś piękna – powiedział. Łzy napłynęły jej do oczu.

– Przykryj mnie prześcieradłem i idź. Proszę.

– O co chodzi?

– Po prostu zrób to. Proszę.

Spełnił jej prośbę.

Gdy zamknęły się drzwi, Nepanthe zalała się łzami. Nie wiedziała, czy są to łzy radości czy

rozczarowania.

Czarodziej przemierzał pałacowe pomieszczenia szybkim, nerwowym krokiem jak

marionetka poruszana przez pijanego lalkarza. Towarzyszyły mu zdziwione spojrzenia. Nie

zauważał ich. Szedł prosto do apartamentów Królewskiego Medyka.

O tym, że doktora Wachtela darzono wielkim szacunkiem, świadczył fakt, że jego

apartamenty ustępowały świetnością jedynie komnatom królowej. Sam król Bragi zajmował

tylko dwa małe pokoje. Doktor miał ich pięć.

Wachtel i czarodziej byli starymi adwersarzami w filozoficznych dysputach. Doktor przyjął

go ze źle skrywaną złośliwą satysfakcją, jednak nie rozwodził się nad tym, że Varthlokkur

przyszedł prosić go o pomoc. Zadał kilka pytań o stan Nepanthe i powtórzył jej radę.

– Złap tyle snu, ile zdołasz. To jeszcze dużo czasu. Będę zaglądał, dopóki bóle nie staną się

częstsze.

Czarodziej gderał, mruczał, zadawał głupie pytania, doktor zaś cierpliwie mu wszystko

tłumaczył. Trochę tylko uspokojony, Varthlokkur wrócił do swoich apartamentów. Usiadł przy

Nepanthe i trzymał ją za ręce, dopóki służące nie przegoniły go z pokoju. Próbował odpocząć, ale

bez powodzenia.

Varthlokkur chodził po pokoju, nieświadom obecności innych ludzi. Król wstąpił do salonu

czarodzieja i poobserwowawszy go dłuższą chwilę, śmiejąc się, powiedział:

– Masz klasyczny, nerwowy chód. Spałeś?

– Trochę. – Jak gdyby dopiero teraz zdawszy sobie sprawę z tego, gdzie się znajduje i co się

dzieje, zapytał: – Czy ja nie powinienem być z nią?

– A ona tego chce?

– Nie wiem. Wachtel nie chce.

– Rozumiem jego punkt widzenia. Przy kilku porodach sam się naprzykrzałem. Ojcowie

mogą pozytywnie wpływać na morale matek, ale dla lekarzy i położnych to koszmar.

Przynajmniej do chwili, gdy tatusiowie mają tyle dzieci, żeby wiedzieć, kiedy się nie odzywać.

– Mógłbym pomóc. Potrafię...

– Wydaje mi się, że najważniejszą pomocą, jakiej chce Wachtel, jest twoją gęba zamknięta

na kłódkę. Jeśli będzie cię potrzebował, to ci powie.

– Dobrze wiem, jaką ma na mój temat opinię.

– Jak ona się czuje?

– Mówią, że dobrze.

Jak na zawołanie z sypialni wyszedł doktor. Wycierał ręce.

– No i? – dopytywał się Varthlokkur. – Już jest?

– Spokojnie. Nie. Czeka ją jeszcze długa droga. Przypuszczam, że dziecko urodzi się koło

północy.

– Przypuszczam? Co to ma znaczyć „przypuszczam”?

Stary doktor zmarszczył brwi.

– To, co powiedziałem. W przeciwieństwie do ciebie nie potrafię przewidywać przyszłości.

Wszystko, co mogę zrobić, to opierać się na doświadczeniu.

– Przyszłości? Wielkie nieba. Zapomniałem postawić horoskopy dla dziecka. – Czarodziej

w jednej chwili stał się bardzo zajęty. Rzucał na stół wykresy i książki, pióra i kałamarze. –

Wydaje mi się, że lepiej będzie, jak zrobię je i na dziś, i na jutro – mruknął. – Północ. Cholera

jasna.

Król uśmiechnął się szeroko do doktora.

– Masz go z głowy. Zobaczymy się później. Obowiązki wzywają.

Niebo nad zamkiem Krief zaróżowiło się. Pojawiły się na nim wielkie litery: TO JEST

DZIEWCZYNKA. Rozbawiło to ludzi. Słyszano, jak król powiedział:

– Czarodzieju, wiemy, że jesteś dumnym ojcem, ale chyba trochę cię poniosło.

Uśmiechając się szeroko, Varthlokkur przyjmował gratulacje. Sypał srebrem. Zamkowe sale

wypełnił drobnymi magicznymi przyjemnościami. Chochliki śmigały wokół, śpiewając

srebrzystymi głosikami hosanny. Radość czarodzieja była zaraźliwa. Ściskał dłonie ludziom,

którzy nigdy dotąd nie ośmielili się do niego podejść. Zarażali się jego radością i nieśli ją dalej.

Rozprzestrzeniła się poza zamek i ogarniała miasto. Wytoczono beczki wina. Otwierano antałki

piwa. Przez chwilę można było odnieść wrażenie, że jedne narodziny i radość z nich jednego

człowieka zapiszą się jako koniec pewnej epoki, odwdzięczą się za długą, ponurą, trzeźwą walkę

o przetrwanie, w której od końca wojny pogrążony był naród.

– Jedzcie! Pijcie! – nalegał Varthlokkur, popychając ludzi ku uginającym się stołom, które

ustawił. – Chodźcie wszyscy.

– Zróbcie przejście dla króla.

Harmider odrobinę przycichł. Król Bragi przecisnął się przez tłum i wyciągnął mięsistą rękę.

– Długo to trwało, prawda? Jak się czuje Nepanthe?

– Doskonale. Świetnie dała sobie radę. Szczęśliwa jak nigdy.

– To dobrze. To dobrze. Mogę zobaczyć się teraz z moją żoną? – Wysłał królową Inger, żeby

podczas porodu trzymała Nepanthe za rękę; był to jedyny sensowny gest, który przyszedł mu do

głowy.

– Jeśli uda ci sieją znaleźć. – Kłębiący się tłum rozdzielił ich. Gdy czarodziej znowu

wypatrzył króla, ten stał tuż obok Dania Haasa, usiłując usłyszeć coś w powszechnej wesołości.

Haas mówił, a Bragi bladł coraz bardziej.

Radosny nastrój opuścił Varthlokkura. Teraz to czuł. Wschód wrzał, ryczał, wściekał się.

Uwolniono tam potężny tajfun magicznej energii... Powinien był wyczuć to wcześniej. Starzał

się, bo pozwolił, by jedna sfera życia tak bardzo oddzieliła go od innej. Przeciskał się przez tłum,

z każdą chwilą odczuwając większe przygnębienie. Ignorował spojrzenia ludzi zaskoczonych

jego nieuprzejmością. Złapał króla za ramię, szarpnął go i nie puścił, dopóki nie zaciągnął go na

wschodnie mury zamku.

Potworne błyski oświetliły góry M’Hand. Ich szczyty wrzynały się w niebo jak zepsute,

postrzępione zębiska. Nigdy nie widział czegoś podobnego. Ciągle zapalały się kolejne błyski,

jeden po drugim, jak niekończąca się letnia błyskawica srożąca się za horyzontem.

– Co to jest? – wyszeptał król.

Varthlokkur nie odpowiedział. Mocno zacisnął powieki i pozwolił, by ta moc pośrednio go

dotknęła. Odchrząknął. Nawet lulaj, tak daleko, uderzenie mocy przypominało cios stalowej

pięści.

Na niebie nie było choćby jednej chmurki. Miliard gwiazd przyglądał się z chłodną

obojętnością dwom maleńkim postaciom z twarzami skąpanymi w złowieszczym świetle,

stojącym na kamiennym murze.

– Co to, do diabła, jest? – dopytywał się król ledwo słyszalnym głosem. Ze wschodu nie

dobiegał żaden dźwięk, a mimo to wydawało się, że mury drżą do samych fundamentów.

Varthlokkur wpatrywał się, ignorując swojego towarzysza. Płonęły ognie sygnalizacyjne,

które przekazywały wiadomości z warowni Maisak i przełęczy Savernake. Ledwo usłyszał króla,

który zapytał:

– Czy Hsung atakuje Maisak?

– Zaczęło się. Matayanga atakuje Shinsan. Lord Kuo czekał. Bogowie nie odważyliby się

pojawić teraz na polach bitew.

Błyski i furia nie ustawały.

– Jestem ciekaw – powiedział Bragi – czy na taki widok, z takiej jak ta odległości,

mieszkańcom Baxendali i Palmisano równie mocno jeżyły się włosy?

– Być może. Chociaż lord Kuo zgromadził więcej mocy, niż widzieliśmy w czasie Wielkich

Wojen Wschodnich. Co może na niego rzucić Matayanga? Poza ogromną liczbą ludzi?

W taumaturgii nie są mocni.

Coraz więcej ludzi przychodziło obejrzeć to widowisko. Cała radość się ulotniła. Varthlokkur

ledwo na nich spojrzał. Nie chciał ich widzieć. Wyglądali jak uchodźcy, zbici w gromadę

i milczący.

– Przypuszczam, że pewnego dnia tervola i nam pozwolą tego posmakować.

– Shinsan jest imperium nie przyzwyczajonym do porażek – odparł Varthlokkur. – Znowu

ich zobaczymy. Jeżeli to przeżyją.

– Jeżeli?

– Czy Matayanga zaatakowałaby, gdyby jej królowie byli przekonani, że ich klęska jest

nieuchronna?

Na zewnątrz zamku zabrzmiały rogi.

– To Mgła – powiedział Varthlokkur. – Wcześniej odebrała ostrzeżenie.

Kobieta wkrótce do nich dołączyła.

– Zaczęło się. Pierwsze raporty napłynęły ostatniej nocy. Armia Południowa odkryła, że

Matayanganie ruszyli naprzód. Z dwoma milionami ludzi. Tylko w pierwszym ataku. Wcielili

wszystkich powyżej piętnastego roku życia.

– Morze ludzi – powiedział Varthlokkur. – Przedrą się?

– Mają dwudziestokrotną przewagę liczebną nad Armią Południową. Potem pójdą następni.

Lord Kuo stara się stworzyć rezerwy, ale być może nie zaczął wystarczająco wcześnie.

– Kiedy wykonasz swoje posunięcie? – zapytał król.

– Jest zbyt wcześnie, żeby się tym martwić. – Mgła zmarszczyła w strapieniu swoje

doskonałe brwi. – Najpierw musimy dowiedzieć się, co się dzieje. Jeśli sytuacja będzie tam zbyt

kiepska, damy sobie spokój.

– Ale, do cholery, dlaczego? – dopytywał się król.

– Zapominasz, że ona nie jest zainteresowana zniszczeniem Imperium Grozy – powiedział

Varthlokkur. Wpatrywał się w przyjaciela, który ostatnio stał się nieco monotematyczny. –

Jedynie zdobyciem panowania.

– Tak. No dobrze. Zbierzmy się w pokoju narad. Wygląda na to, że będziemy przez chwilę

zajęci.

– Lepiej spotkajmy się u mnie – powiedziała Mgła. – Nawiązałam już kontakt z moimi

ludźmi stamtąd.

Król spojrzał na Varthlokkura. Czarodziej skinął głową. Bragi powiedział:

– W takim razie za dwie godziny.

Varthlokkur odwrócił się i jeszcze raz popatrzył na skażone ogniem niebo. Skręcało mu

wnętrzności. Jakimiż śmiałymi głupcami jesteśmy, rzucając wyzwanie człowiekowi, który ma na

zawołanie taką potęgę.

Gdy Mgła znalazła się na tyle daleko, że nie mogła go usłyszeć, król powiedział szeptem:

– Czy my obstawiamy złego konia?

– My? To był twój pomysł.

– Hmm. Rzeczywiście. – Bragi zrobił kwaśną minę.

Lord Ch’ien wykonał nieznaczny gest. Mgła szybko się obejrzała. Król, podekscytowany,

stał w drzwiach. Minęły lata, odkąd ostatnio przebywał na najwyższym piętrze jej domu.

Zmieniło się tu.

Podszedł.

– A może tak zamieniłbym twoich strażników na moich ludzi? Zwracamy uwagę i bez tych

egzotycznych postaci stojących na widoku.

– Racja. – Skinęła na kandydata z grupy gońców i powtórzyła mu polecenia. Biorąc króla

pod rękę, wskazała na rząd siedzeń, które ustawiono wzdłuż ścian pokoju. Całe trzecie piętro

pozbawione było ścianek działowych. Okna zasłonięto ciężkimi kotarami. Jedna ściana była

pusta i zacieniona. Ogromny stół zajmował środek pomieszczenia.

– Powiedz swoim ludziom, żeby usiedli i nie kręcili się – powiedziała. – I każ im trzymać się

z daleka od południowej ściany. Mogliby nas uśmiercić, gdyby wypadli przez portal.

Nie wiadomo skąd, zjawił się jakiś mężczyzna. Złożył raport człowiekowi

odpowiedzialnemu za mapę. Mgła słuchała jednym uchem. Rutynowe sprawozdanie.

– Oddałbym lewą rękę, żeby mieć taką mapę w swoim pokoju narad – mruknął król. Mapa

na stole miała trzydzieści stóp długości i piętnaście szerokości. Przedstawiała Shinsan i kraje od

niego zależne. Zaznaczono każde większe miasto, podobnie jak wszystkie ważniejsze formy

ukształtowania terenu. Miejsca stacjonowania i ruchy licznych legionów imperium oznaczono

jaskrawymi kolorami.

Kolejny posłaniec wpadł do pokoju. Człowiek odpowiedzialny za mapę, wysłuchawszy go,

zaczął sypać na nią czerwony piasek.

– Siadaj – powiedziała Mgła do Bragiego. – Moi ludzie spisują się lepiej, niż oczekiwałam.

Otrzymuję bardzo dobre wieści. Prawdopodobnie dlatego, że lord Kuo się nie wychyla.

Lord Kuo przyczaił się gdzieś, czekając, aż sytuacja się rozwinie, pomyślała. Wstała, wzięła

wskaźnik i postukała w mapę.

– Gdzieś na tym pustym, nie oznaczonym obszarze ukrył rezerwową armię. W ciągu kilku

dni spuści wielki młot na Matayangę.

– Jak idzie Armii Południowej?

Zachowała swoją opinię dla siebie.

– Widzicie mapę. Utrzymuje ciągłość swoich linii. W tak niekorzystnej sytuacji to wszystko,

czego można wymagać od jakiejkolwiek armii. Chwileczkę.

Pojawił się posłaniec. Przeszła do miejsca, w którym mogła uchwycić strzępy jego raportu.

– Psiakrew! – powiedziała, ale jej głos brzmiał łagodnie.

Odpowiedzialny za mapę skupił małe, ponumerowane, czarne znaczki na najbardziej

wysuniętych na wschód obrzeżach imperium. Inne przesunął nad brzeg rzeki dwieście mil za

tamtym skupiskiem.

– O co w tym wszystkim chodzi? – zapytał król.

– Nie mamy pewności. Kłopoty z łącznością. Armia Wschodnia została zaatakowana –

odparła zgodnie z prawdą.

– Matayanganie zaskoczyli ich wraz z niespodziewanym sprzymierzeńcem?

– To zaczęło się wcześniej niż ta sprawa na południu. Trwa już ponad tydzień.

– Czy tam toczy się regularna druga wojna?

– Dzieje się coś okropnego... – Opanowała się. Bragi może i jest starym przyjacielem

i towarzyszem broni, ale nie jest członkiem rodziny. Nie ujawnia się osobom postronnym swoich

obaw. – Lord Kuo, zanim zniknął, przydzielił Wschodniej Armii nowego dowódcę. Lorda Ssu-

mę Shih-ka’iego. To wieśniak, któremu niełatwo było piąć się w górę. Przeszedł długą drogę.

Bardzo zdolny i uparty jak diabli.

– Hmm.

Westchnęła. Dobrze. Król nie interesował się wschodem.

– Wiesz już, kiedy chcesz wkroczyć?

– Nie przed wyjściem z ukrycia lorda Kuo. Nie chcę iść w ciemno.

– Jeżeli to trochę potrwa, to lepiej zajmę się swoimi ludźmi. – Król wstał i odchrząknął, jak

to miał w zwyczaju.

Mgła patrzyła, jak wychodzi. Czuł się bardzo zmęczony, bardzo stary. Pomiędzy nimi

pojawiła się na chwilę nić głębokiego zrozumienia. Ona też czuła się zmęczona i stara. I to się

jeszcze nasili, zanim będzie po sprawie. Niebezpieczeństwo będzie z każdą chwilą większe,

a każda chwila zmniejsza szanse utrzymania próby przewrotu w tajemnicy.

– Wen Chin – mruknęła – nie marnuj ani chwili.

Niekończące się oczekiwanie było jak czuwanie przy zmarłych. Atak matayangański trwał,

trwał i trwał, a sytuacja ciągle nie dojrzała. Atmosfera zaczęła się robić gorąca.

– Lord Kuo musi mieć nerwy ze stali – Mgła przekazała swoją opinię lordowi Ch’ienowi. –

Nie sądzę, abym ja zdołała tyle wytrzymać.

Lord Ch’ien postukał w mapę końcówką wskaźnika, kreśląc zarys krwawej plamy postępu

Matayangi. Ręka mu zadrżała. Czerwony piasek wrzynał się głęboko w Shinsan. Informatorzy

Mgły powiedzieli, że Armia Południowa właściwie już przestała istnieć. Niektóre mocno

osłabione legiony rozwiązano, a tych, którzy przeżyli, rozrzucono jako uzupełnienia. W linii

frontu ziała ogromna dziura. Przelewali się przez nią Matayanganie.

– Granica została przekroczona. Może dlatego, że dowodzi lord Kuo.

Mgła cmoknęła z niezadowoleniem.

– Żadnych zgadywanek na tym etapie operacji.

Zjawił się król. Przyjrzał się mapie.

– To dwa dni – powiedział. – Cały ten ruch kurierów musi pozostawiać ślady. Ile mamy

czasu, zanim ktoś zacznie kojarzyć fakty?

– Wiem! Wiem! – burknęła Mgła. – Bardzo szybko będziemy musieli założyć, że już wiedzą.

Niech szlag trafi tego człowieka! Mam na myśli lorda Kuo. Dlaczego nie rusza?

– Matayanganie nie dotarli jeszcze tam, gdzie chce ich mieć – stwierdził lakonicznie Bragi.

Jeszcze raz przeanalizował mapę. – Ale jeśli będzie długo zwlekał, nie będziesz miała czego

przejąć.

– Porównaj wielkość tej czerwonej plamy na mapie z całością – warknęła. Po czym zwróciła

się do lorda Ch’iena: – Czas. Jeżeli nie ruszy w ciągu pięćdziesięciu godzin, zrobię to ja.

– W ciemno? – zapytał król.

– Jeśli będę musiała. Nie będę mogła ufać swoim ludziom o wiele dłużej. Do tego czasu, jeśli

jeden ucieknie, wszyscy za nim popędzą. – Po chwili, znużona, dodała: – Zanim poskładam to na

nowo, minie dziesięć lat.

Gdy mówiła, miejsce obok niej zajął Aral. Powiedział coś, co miało ją pocieszyć. Usiłował

wziąć ją za rękę. W obecności lorda Ch’iena. Odsunęła się.

Był już najwyższy czas, żeby skończyć z tą bzdurą. Nie powinna była tego zaczynać. Głupia.

Szaleje na punkcie mężczyzn. Kiedyś już straciła tervola z powodu Valthera. Nie popełni drugi

raz tego samego błędu.

Zignorowała ból malujący się na twarzy Arala.

Zauważyła, że lord Ch’ien niczego nie dostrzegł, ale Bragi tak. Pokiwał głową w zamyśleniu.

Czuła, że się czerwieni. Mimo to nie skomentował tego.

– Jest późno. Muszę się trochę przespać – powiedział.

Przyglądała mu się, gdy rozmawiał przed wyjściem ze swoimi kapitanami. Ich obecność

drażniła ją. Mieli oczy jak jastrzębie. W każdej chwili musiała o nich pamiętać. Tak to jest, gdy

trzeba polegać na tych przeklętych obcych!

Wraz z upływem czasu jej rozdrażnienie rosło. Jej ludzie też byli podenerwowani. Nie

potrafili rozmawiać, nie warcząc na siebie nawzajem. Spisek mógł za chwilę się rozpaść.

A oczekiwanie ciągle podkręcało napięcie.

Mijały kolejne godziny nocy. Czerwona plama inwazji matayangańskiej rozlewała się po

rozłożonej na stole mapie. Z dalekiego wschodu przybyli skonfundowani posłańcy, a ich raporty

jedynie jeszcze bardziej zaciemniły obraz sytuacji.

– Lordzie Ch’ien.

– Tak, księżniczko?

Postukała wskaźnikiem w mapę.

– Czy ośmielimy się ruszyć, gdy dzieje się coś takiego?

Lord Ch’ien przyjrzał się wschodnim terenom.

– Myślę, że w tej chwili możemy tego nie brać pod uwagę. Nasi ludzie tam na miejscu

dopilnują, żeby te siły się nie zaangażowały. – Znużenie, które dało się słyszeć w jego głosie,

sprawiło, że brzmiał on bardziej chropowato niż zwykle. Mgła wzdrygnęła się.

Lord Ch’ien pospieszył z wyjaśnieniem:

– Prawdziwym problemem będzie Armia Zachodnia. Słyszałem, że lord Hsung ma tam

agenta w pałacu. Teraz już każdy z tej wiochy wie, że coś się dzieje. Najgłupszy szpieg wysłałby

na ten temat wiadomość.

– Czas. Niezwyciężony wróg. Poradzimy sobie z tym, stary przyjacielu? Czy też on nas

wykończy?

– Nie potrafię powiedzieć, księżniczko. Ale mam przeczucie, że jesteśmy bliscy podjęcia

decyzji. Na tych nie oznaczonych obszarach pojawiły się nowe napięcia.

Mgła wpatrywała się w pustą część mapy, pomijając wszystko inne. I rzeczywiście, lord

Chi’ien miał rację. Wyczuwała, że coś wielkiego pręży tam swoje muskuły, spręża się jak wąż

gotujący się do ataku. No tak. To nie potrwa już długo.

– Księżniczko...

– Lordzie?

– Ta chwila się zbliża. A my nadal nie podjęliśmy decyzji, co zrobić z tymi ludźmi, gdy już

spełnią swoje zadanie.

Była to rozmowa, której miała nadzieję uniknąć, a jednak wiedziała, że jest ona

nieunikniona.

– Nie nadążam za tobą.

– Wiesz, kim są i co zrobili. Ten nic nie znaczący król. Ten czarodziej Varthlokkur. Ci

padlinożercy, którzy ich otaczają – wskazał kilku ludzi króla. – Musimy postanowić, co z nimi

zrobić, jeśli nam się uda.

Mgła westchnęła.

– Postępowali z nami honorowo, lordzie Ch’ien. – Nie mogła mu powiedzieć, że są jej

przyjaciółmi. Księżniczka Imperium Grozy nie ma przyjaciół. Nie ma przyjaciół w obcych

krajach.

– Dla swoich własnych celów. Mają nadzieję osłabić imperium, opóźnić nieuchronny dzień

sądu ostatecznego. Król... Unicestwiłby nas, gdyby tylko mógł.

Nie mogła temu zaprzeczyć. Nie próbowała.

– Kto wie, jakie knują zdrady na chwilę naszego tryumfu.

Czuła, jakby w jej wnętrznościach zmagały się węże. Zbyt długo była na zachodzie. Zaraziła

się jego łagodnością. Niech będzie przeklęty ten łotr Valther! Gdyby nie przedarł się przez mury

otaczające jej duszę...

– Ty jesteś za to odpowiedzialny, lordzie Ch’ien. Rób to, co uważasz za stosowne. – Utkwiła

wzrok w mapie i starała się nie myśleć o tym, co właśnie zrobiła. Grzech zaniechania był takim

samym grzechem jak inne. Po chwili opuściła swoje miejsce i zeszła na dół, mając nadzieję, że

posiłek złagodzi napięcie i osłabi uczucie obrzydzenia do siebie.

Jeden z ludzi króla wyciągnął Mgłę z kuchni. Bełkotał niezrozumiale i coś pokazywał.

Zdumiona, pozwoliła się podprowadzić do okna.

Wschód znowu stał w ogniu. Lord Kuo ruszył. A ona była taka zmęczona, taka zniechęcona,

taka skupiona na sobie, że nie wyczuła, kiedy to się zaczęło.

– Dziękuję. – Pospieszyła na górę.

Atmosfera uległa zmianie. Odór strachu i napięcia zniknął. Teraz pojawiło się napięcie

innego rodzaju, takie, które rodzi się tuż przed bitwą. Niecierpliwe, czujne napięcie żołnierzy tuż

przed uderzeniem na wroga. Wszyscy poruszali się teraz szybciej, bardziej stanowczym

i sprężystym krokiem. Zapomnieli o swoim znużeniu. Zatrzymali się, gdy Mgła weszła do

pomieszczenia. Machnięciem ręki kazała im wracać do swoich zajęć.

– Już zaczęły napływać raporty – powiedział lord Ch’ien. – Informacje wskazują, że sytuacja

jest korzystna.

– Dobrze. – Zwróciła się do jednego z ludzi Bragiego. – Mógłbyś pójść po króla? –

Odwróciła się. – Co wiemy?

Trochę później, w czasie toczącej się narady, podniosła wzrok i zobaczyła, że przyszedł

Varthlokkur. Siedząc na wysokim krześle pod północną ścianą, czarodziej uważnie oglądał

pokój. Wyglądał na wypoczętego i czujnego. Nic nie umknie jego uwagi.

Parę chwil później zjawił się król. Rozmawiał z kilkoma swoimi ludźmi. Patrzyła, jak słucha

i kiwa głową, pytanie, wysłuchanie odpowiedzi, skinienie głową. Najdłużej zatrzymał się przy

czarodzieju. Potem podszedł do niej i podprowadził ją do wschodniej krawędzi mapy.

– Mgło, wiesz coś więcej o tym, co tu się dzieje?

Niemal poczuła ulgę. O tym mogła powiedzieć całą prawdę, mogła mówić, nie musząc się

zastanawiać nad każdym słowem.

– Nie wiemy. Dziś rano dostaliśmy jedną niejasną wiadomość. Mówiła, że Armie Północna

i Wschodnia nadal nas popierają, ale są zbyt zajęte Wybawicielem, żeby mogły bezpośrednio się

zaangażować.

– Wybawicielem?

Spojrzała zaskoczona. Varthlokkur nadszedł tak nagle jak niespodziewana burza.

– Wódz nieznanego wroga, który zaatakował imperium. Nazywają go Wybawicielem.

Najwyraźniej jakiś wyjątkowy talent. Zdziesiątkował Armię Wschodnią. Armia Północna

i Południowa postanowiły stawić mu opór na rzece Tusghus.

– Hmm. – Bragi przestudiował mapę, po czym spojrzał na Varthlokkura. – Dlaczego to cię

tak interesuje?

– Ethrian. On gdzieś tam jest.

– A zatem on żyje?

Na czoło czarodzieja wystąpił pot. Otarł go. Mgła przyglądała mu się uważnie. Było coś,

z czego wcześniej nie zdawała sobie sprawy, jakieś napięcie między tymi dwoma mężczyznami.

Varthlokkur powiedział:

– Nie jestem pewny. Intuicja mówi mi, że tak.

– Może uda się nam sprowadzić go do domu. To byłoby coś wspaniałego dla Nepanthe.

Dopiero co urodzona córeczka, a teraz odzyskanie utraconego syna.

– Nie sądzę. To nie jest ten syn, którego utraciła. Jeśli to jest Ethrian, nie będzie chciała

przyjąć go z powrotem.

– W takim razie mało ją znasz.

Mgła zaczęła bardzo uważnie słuchać. Ethrian? Nie zginął? Co...? Przyjrzała się

czarodziejowi. Nigdy nie widziała go tak przygnębionego.

– O co chodzi? – dopytywał się król.

– Nigdy jej o tym nie powiem, jeżeli moje podejrzenia się sprawdzą. Zapomnijcie, że

wspomniałem jego imię. Ona dość już wycierpiała.

Mgła zmarszczyła brwi. To, co mówi Varthlokkur, nie ma sensu.

– Ale...

– Ona nie potrzebuje więcej bólu – przerwał królowi Varthlokkur. – Jasne? Nie chcę, żeby

zobaczyła, że jej dziecko wyrosło na potwora. Ostrzegam cię. Jeżeli jej powiesz, nigdy nie licz

już na moją pomoc.

– Człowieku, spokojnie. Nawet nie wiem, o czym ty mówisz. A ty, Mgło? Co ty próbujesz

zrobić, Varthlokkurze?

Mgła podeszła do lorda Ch’iena i opowiedziała mu, co usłyszała.

– Sądzę, że będzie lepiej, jeśli wyślesz tam kogoś, żeby sprawdził, co się dzieje –

powiedziała. – To może być ważne.

Lord Ch’ien skinął głową, gestem wezwał godnego zaufania człowieka z grupy posłańców.

Mgła odwróciła się do czarodzieja, a do pokoju wszedł Michael Trebilcock.

Nigdy

nie

poznała

szczegółów

zniknięcia

i nagłego

powrotu

Trebilcocka.

Najprawdopodobniej udał się do pustynnego królestwa Hammad al Nakir i znalazł dowody na to,

ż

e tamtejszy rząd miał coś wspólnego z atakiem na generała Liakopulosa.

Król przywołał ją gestem. Podeszła.

– Michael mówi, że w Throyes było powstanie. Hsung je stłumił – powiedział Bragi.

– Wiem.

– Mówi, że Hsung ma zamiar poprowadzić armię argońską w kontrataku z flanki na

Matayangańczyków.

Zaskoczyło ją to.

– Czy to wiarygodna informacja, Michael?

– Nie. Plotka z dowództwa throyańskiego. Ale to z pewnością w jego stylu.

– To prawda. Potraktuję to jako fakt. – Odeszła. To nie była dobra wiadomość. Jeżeli lord

Hsung rozlokował Argończyków, to będzie miał własne oddziały, które będą mogły stawić opór

jej uderzeniu.

– Lordzie Ch’ien? – Poinformowała go o tym. Wyglądał na przygnębionego.

Wycofała się na jedno z krzeseł i siedziała, przyglądając się mapie. Długie, czerwone ramię

uderzające w dole imperium zaczęło zaciskać się u jego korzeni. Lord Kuo zamierzał je odciąć

i odizolować ogromną armię na wrogim terytorium. Matayanganie nie wytrzymają długiego

odcięcia od swoich.

– Czy to się uda? – zapytała lorda Ch’iena, wskazując na mapę.

– To zależy od tego, z jak licznym wrogiem lord Kuo musi się uporać – odparł. – Oczywiście

jest to śmiałe uderzenie. Zasługuje na szacunek, nawet jeśli się nie powiedzie. Z raportów

odnosimy wrażenie, że rezerwa była silniejsza od całej Armii Południowej.

– Czy wynikają z tego jakieś kłopoty dla nas?

– Nie dowiemy się, dopóki tam nie wkroczymy. Jego środki bezpieczeństwa są najwyższej

klasy.

Mgła ssała kciuk i studiowała mapę. Ciągle wracała wzrokiem do tej tajemnicy na

wschodzie. Czyżby był tam jej siostrzeniec, Ethrian? Czego był częścią? Jak? Dlaczego...?

Zmusiła się do skupienia na głównym problemie.

Nadeszła chwila podjęcia decyzji. Idę albo rezygnuję. Zaatakować i zaryzykować rozwianie

nadziei na uratowanie imperium przed tymi barbarzyńcami z południa? Poprzestać na tym, co

ma, i pożegnać się na zawsze z wszelką nadzieją odzyskania tronu? Jeżeli teraz po niego nie

sięgnie, nie zdobędzie go nigdy. Jeżeli lord Kuo z tego wyjdzie, będzie nietykalny...

Podjęła decyzję i rozejrzała się.

– Król – powiedziała. – Gdzie jest król?

Ktoś odpowiedział:

– Właśnie wyszedł, proszę pani.

– Przyprowadź go. Jest mi tutaj potrzebny. Teraz.

Kilka minut później Bragi ciężkim krokiem wszedł do pokoju. Mgła poprowadziła go do

mapy, pokazała mu kleszcze chwytające matayangańską rękę.

– Zamierzamy ruszyć, gdy te rarhiona znajdą się w odległości dziesięciu mil od siebie. Lord

Kuo będzie miał wtedy pełne ręce roboty. Lord Ch’ien ocenia, że dojdzie do tego za cztery

godziny. Stawiamy w stan pogotowia moich ludzi. Będę potrzebowała trzech lub czterech grup

szturmowych. Moi ludzie przejmą władzę, gdy twoi będą uderzali na kwaterę główną lorda Kuo,

by go aresztować. – Wskazała swoich ludzi. – Większość moich tervola pójdzie z tobą.

Przygotują dla was teren.

Oczy króla zwęziły się. Przez jego twarz przemknął cień. Nie potrafiła tego określić, dopóki

nie odpowiedział.

– Mgło, jeszcze nie jesteś numerem jeden. Dopóki nie opadnie kurz bitewny, jesteś

kasztelanką Maisaku. – Posłał spojrzenie Varthlokkurowi. Czarodziej nadal siedział,

przyglądając się wszystkiemu beznamiętnie.

Poirytowana tupnęła nogą. Ci przeklęci, drażliwi barbarzyńcy. Musiał jej przypomnieć, kto

tu rządzi... Zmusiła się do przepraszającego uśmiechu, złagodziła wyraz twarzy. Jeszcze tylko

kilka godzin. Wtedy nie będzie uzależniona od nikogo.

– Od razu zacznę ich zbierać. – Król odwrócił się, zwołał swoich kapitanów.

Mgła znowu stanęła przy boku lorda Ch’iena. Raz zerknęła do tyłu i zobaczyła, że czarodziej

Varthlokkur patrzy na nią. Jego twarz była pozbawiona wyrazu, mimo to odniosła wrażenie, że

jest rozbawiony. Zadrżała.

Nie poświęcała mu wystarczająco dużo uwagi. Tutaj, na zachodzie, to on był prawdziwym

zagrożeniem. Bez niego Bragi nie przetrwałby Wielkich Wojen Wschodnich. Bez niego

Podwójne Księstwo nigdy by nie upadło i nie trzeba byłoby przechodzić tego wszystkiego...

Wydawał się tak nieskuteczną osobą, że zapominało się o tym, jak śmiertelnie może być

niebezpieczny... Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, najlepiej będzie, jeśli to zapamięta. On

nienawidzi Imperium Grozy. To mógłby być dla niego najlepszy moment, żeby wbić znienacka

sztylet w plecy i przyspieszyć destabilizację, która rozpoczęła się wraz ze śmiercią jej ojca

i wuja... Wydawało się niemal nieprawdopodobne, że od upadku Książąt Taumaturgów minęło

niespełna dwadzieścia lat. Od tamtej pory imperium miało więcej władców i władczyń niż

w ciągu wszystkich poprzednich stuleci.

Czy imperium umiera? – zastanawiała się. Czy wkracza w epokę dekadencji?

– Trzy i pół godziny – powiedział lord Ch’ien. – Sytuacja nadal jest korzystna.

– Dziękuję. Jakie są doniesienia od naszych ludzi w Armii Zachodniej? Mam wrażenie, że

Hsung będzie stanowił problem.

Nepanthe leżała z noworodkiem przy piersi. Na zewnątrz straszliwe magiczne światło

błąkało się po górskich szczytach jak rozbawione kocięta.

– Maggie – zawołała cicho. – Maggie?

– Tak, pani? – Służąca wstała z miejsca, w którym drzemała nad ręczną robótką.

– Gdzie jest Varthlokkur? Czy przesłał jakąś wiadomość?

– Przykro mi, pani. Ani słowa. Mówią, że nawet królowa jest zasmucona. Od paru dni nie ma

ż

adnych wieści od króla.

Powoli Nepanthe odwracała głowę, aż znowu mogła widzieć magiczny ogień. Ogarnął ją

głęboki smutek.

– Co to jest? Czy ktoś wie?

– Powiadają, że to Imperium Grozy prowadzi wojnę, pani. Ale nie z nami. Nie. Nie tym

razem. Tym razem ciemność ogarnia jedno z tych dalekich królestw, o których słyszy się tylko

w opowieściach.

Nepanthe nie odpowiedziała. Nie słuchała już.

Była sama i ogarniało ją przerażenie. Obecność służącej wcale nie stanowiła pociechy.

Maggie nie była osobą, którą znała, przed którą mogłaby otworzyć serce, która nie śmiałaby się

z jej obaw... Varth obiecał, że dziecko nie urodzi się tutaj... Bądź rozsądna, skarciła się. Dziecko

miało przyjść na świat dopiero za kilka tygodni.

Spojrzała na pozbawioną włosów, pomarszczoną, czerwoną, maleńką główkę. Dziecko, jak

gdyby wyczuwając, że mu się przygląda, poruszyło się i zaczęło ssać pierś. Nepanthe przyglądała

się, jak rytmicznie ruszają się małe policzki, i uśmiechnęła się.

Nagle zdała sobie sprawę, że służąca ciągle mówi. Na swoje pytanie otrzymała odpowiedź

dłuższą, niż chciałaby usłyszeć.

– Maggie? Mogłabyś sprawdzić, czy królowa Inger może przyjść? – Potrzebowała kogoś,

a nie znała nikogo innego... Zawołałaby Mgłę, ale żona jej brata zapewne tkwi po uszy w tym, co

robią mężczyźni. Ta kobieta tylko z pozoru należała do słabej płci. W tym oszałamiającym ciele

tkwił po prostu jeszcze jeden mężczyzna.

Kilka minut później weszła królowa Inger.

– Dziękuję, że przyszłaś – wysapała Nepanthe. – Naprawdę, nie spodziewałam się tego.

Masz swoje własne sprawy.

– Równie rozpaczliwie chcę porozmawiać jak ty, kochana. – Królowa była spokojną, wysoką

i elegancką kobietą o blond włosach. Prawdziwie królewska, pomyślała Nepanthe. Zawsze

panuje nad sobą i swoim otoczeniem. – Nie widziałam Bragiego od wielu dni.

– Vartha nie ma, odkąd urodziło się dziecko. Wiem, że ma sprawy do załatwienia, ale

mógłby chociaż zajrzeć i powiedzieć „cześć”.

– Co oni planują? Wiesz coś?

– Nie wiem nawet, gdzie Varth jest, nie mówiąc już o tym, co robi.

– Są w domu kasztelanki Mgły. Oni i te ich kohorty. Tyle wiem. To, co robią, pozostaje

w sferze domysłów. Nie rozmawiają z nikim. Bragi nawet nie odpowiada na wysyłane mu

wiadomości.

– Idę o zakład, że to ma coś wspólnego z tym.– Nepanthe podniosła się z łóżka, podeszła do

okna i oparła o parapet. Królowa patrzyła ponad jej ramieniem. – To się nigdy nie skończy,

Inger. Wolałabym... Nie obraź się, Inger. Wolałabym, żeby Bragi nigdy nie dotarł do Kavelinu.

Mieliśmy ładne domy w Itaskii. Nie byliśmy kimś, bogaci też nie byliśmy, a życie było ciężkie,

ale nasze rodziny były razem i przez większość czasu byliśmy szczęśliwi. Ten przeklęty Haroun

bin Yousif... Mam nadzieję, że smaży się w piekle. Gdyby nie wplątał w to wszystko Bragiego

i Szydercy...

– Nic nie możesz zmienić. Myślę, że takie było przeznaczenie. Gdyby to nie był Haroun,

wygnałoby cię stamtąd coś innego.

Nepanthe odwróciła się i zmrużyła oczy.

– To prawda. Książę Greyfells był twoim wujem czy coś w tym rodzaju, prawda? – Książę

Szarego Płaskowyżu był śmiertelnym wrogiem jej pierwszego męża oraz króla, gdy Bragi był

zwykłym najemnikiem.

– To inna gałąź rodziny, moja droga. Nasza strona nigdy nie angażowała się w politykę.

Wolałabym, żeby Bragi też tego teraz nie robił.

– Nie lubisz być królową?

– Uwielbiam. Nie cierpię po prostu tych wszystkich kłopotów, bólu, konspirowania

i odpowiedzialności, które się z tym wiążą.

Nepanthe odwróciła się i raz jeszcze zapatrzyła się w dal. Magiczna burza dawała

koszmarny, cytrynowy odcień. Magia. To też prześladowało ją przez całe życie. Zażądała od niej

Ethriana. Pożarła niewinnego.

– Czy Bragi kiedykolwiek wspomniał, co się stało? Z Szydercą?

– Nie. Nie chce pamiętać. Ale nie może też zapomnieć. To go prześladuje. Czasami budzi się

w nocy z płaczem. Albo krzykiem. Nie potrafi przekonać sam siebie, że nie miał innego wyboru.

A nie miał, jak wiesz.

– Wiem. Nie mam mu tego za złe. Oszczędzam swoją nienawiść dla ludzi, którzy zmusili

Szydercę do próby zabójstwa swojego najlepszego przyjaciela. Wolałabym, żeby nie wszyscy

byli martwi. Gdyby żyli, mogłabym marzyć o torturowaniu ich i zabijaniu.

– Bragi zrobiłby wszystko, żeby ci to wynagrodzić, Nepanthe. Nadal fatalnie się czuje.

– Niczego nie chcę, Inger. Mam Vartha i dziecko. Chodzi mi tylko o... Ethriana. Chciałabym

mieć pewność: żyje czy nie.

– Myślałam, że został zabity po tym, jak Szyderca zawiódł. Wszyscy tak mówią.

– Wszyscy myślą, że go zabili. Ale nikt tego nie widział. A ja ciągle mam wrażenie, że on

gdzieś tam jest i potrzebuje pomocy. – Popatrzyła na fioletowe niebo, zaczęła drżeć. Nie

wspomniała o swoich snach. Varth zawsze je wyśmiewał. Inger też mogłaby to zrobić. –

Czasami... czasami myślę, że Bragi i Varth wiedzą, tylko nie chcą mi powiedzieć.

– Bragi nigdy nic mi nie mówił.

– Po prostu chciałabym wiedzieć. Gdybyś o czymś usłyszała... powiedz mi. Dobrze?

Inger poklepała ją po ramieniu.

– Oczywiście. Oczywiście. Od czego są przyjaciele?

Nie wiem, pomyślała Nepanthe. Nigdy nie miałam ich tylu, żeby się dowiedzieć.

Niebo szalało i wirowało.

11

Rok 1016 OUI

Kamienna bestia mówi

Ethrian i Sahmanan stali na szczycie wzgórza. Poniżej toczył swe wody szeroki Tusghus.

Ethrian ścisnął sztylet tak mocno, że aż zbielały mu knykcie.

– Do diabła! – Rzucił broń na ziemię. Wpadła w zarośla. Już jej nie znajdzie.

– O co chodzi?

– Wygrywamy bitwy, ale przegrywamy wojnę – warknął. – Zżerają nas. Jak przekroczymy tę

rzekę? Poza tym jest ich tyle samo co nas. Nie ma już nikogo, kogo mógłbym zaciągnąć.

– Weź żywych. Zrobiłeś tak z częścią tubylców.

– Nie mogę.

– Dlaczego?

– Nie pozwolą mi. Ich zbroje mają zaklęcia, które mnie powstrzymują.

Ziemia się zatrzęsła. Kilkaset jardów za nimi wznosił się słup ognia. Tliły się drzewa.

– Następnych trzystu ludzi poszło z dymem – mruknął Ethrian. – Dlaczego oni zbijają się

w grupy? Nie mogę utrzymać ich w szyku rozciągniętym, chyba że cały czas o tym myślę.

– Oni ciągle mają pamięć. Nie podoba im się to, czym się stali. Gromadzą się, ponieważ daje

im to pociechę. Sięgnij za rzekę. Znajdź ludzi, którzy nie są żołnierzami.

– Próbowałem. Nie ma nikogo. Opróżnili całą tę przeklętą okolicę.

Na południe od wzgórza wybuchły walki. Wrzawa zbliżała się, potem się oddaliła.

Wróg nie potrzebował już portali do przerzucania swoich legionów. Używał ich taktycznie,

przypuszczając z zaskoczenia nieduże ataki. Ethrian nie potrafił zlokalizować portali ukrytych po

tej stronie rzeki.

– Nie możemy tu siedzieć bez końca – zauważyła Sahmanan. – Musimy się stąd wyrwać

i zacząć rekrutację.

Nienawiść Ethriana wybuchła. Od czasu przejęcia mocy bestii rosła w postępie

geometrycznym. Był zdumiony sam sobą. Czasami myślał, że całkiem zwariował.

Może kamienna bestia pokonała mnie, pomyślał. Staję się potworem, głodnym zniszczenia,

ludzkiego strachu, niecierpliwym, gdy tego nie dostaje.

Bestia nie oddała wszystkiego. Nie dała mu nic poza swoją władzą nad zmarłymi. Słowo

sobie zatrzymała. I tego właśnie zapragnął teraz Ethrian.

– Moglibyśmy użyć jeźdźców, żeby przerzucić ludzi do lasów za linią obrony wroga –

zaproponowała Sahmanan. – Wybierz pojedynczo wrogich żołnierzy, uśmierć, ożyw i wyślij

z powrotem do ich oddziałów...

– Potrafią ich odróżnić. Nie możemy też przerzucić wystarczającej liczby ludzi

w odpowiednio krótkim czasie. Musimy spróbować czegoś nowego. Masz coś w swoim worku ze

sztuczkami?

– Nic, czego nie użyłam już wcześniej. I tak nie mogę się wychylać. Namierzyli mnie. Nie

przeżyję jeszcze jednej takiej bitwy jak ta w ich forcie.

– W takim razie idź po Wielkiego.

– Co?

– Sprowadź Wielkiego. Wykurz go z tej sterty gruzu. – Popatrzył na drugi brzeg rzeki. Co

mogłoby zrobić słowo z tymi umocnieniami ziemnymi?

Na jego twarzy zagościł paskudny uśmiech typowy dla każdego szaleńca.

Ciemność nosi tysiąc masek, zło przybiera tysiąc kształtów.

Nie uważał, że się zmienił. Wyglądał jak wielu młodych ludzi w jego wieku. Ale mroczny

rozkład rozprzestrzeniał się w środku. Rak rozrastał się z ziarna zasianego przez Pracchię

i użyźnionego przez kamienną bestię.

Nazywali go Wybawicielem, ci, których po wielokroć doprowadził do śmierci. Był bliski

stania się tym, czym go ogłosili. Wybawiciel Ciemności. Mesjasz Zła. Książę Szlaku Lewej

Ręki.

Ależ nie, zaprotestowałby. Jestem po prostu Ethrianem, odpłacam złem za zło mi

wyrządzone.

Sahmanan wyczuwała tego raka. Rozumiała, jak jest to głębokie. Sama będąc panią

nikczemności, była przerażona jego potencjałem. Znała pochodzenie Ethriana. Jego dziadek był

czarodziejem, który zniszczył Ilkazar. Matką była kobieta Mocy. Ta sama krew płynęła w żyłach

jego ojca. Mógł stać się największym uczniem, jakiego znała ciemność.

– Idź, sprowadź Wielkiego – polecił jej.

Rozejrzała się ukradkiem, jak gdyby się spodziewała, że bestia podgląda ją z zarośli.

– Nie proś mnie, bym na powrót stała się niewolnicą.

Ethrian przyglądał się drugiemu brzegowi rzeki.

– Mam jakiś wybór? Jeśli nie wykonamy żadnego ruchu, będziemy martwi.

– Obierz inną drogę. Posyłaj zmarłych, dopóki nie zostaną zniszczeni. Odejdź ze mną

dokądś. Możemy zacząć od nowa. Niech Wielki zgnije. Niech zstąpi do piekieł, gdzie znalazłam

go z Nahaman. – Jej pasja zaskoczyła ich oboje. Mówiła to, co myślała. Podobnie jak jej siostra,

zbuntowała się.

– No tak. Występujesz przeciwko mnie. – Słowa Ethriana były tak zimne jak otchłanie czasu.

– Myślałem, że to Wielki mnie zdradzi.

– Ethrian...

– Sprowadź go. Albo będziemy ze sobą walczyć.

Sahmanan spojrzała nad jego ramieniem. Martwi żołnierze wychodzili z lasów. Mówił

poważnie.

– Ty głupcze! – Rzuciła się na niego.

Zatoczył się na prehistoryczny granitowy głaz. Kopnął ją...

Zaśpiewała zaklęcie.

Ś

wiat zrobił się biały od upału. Gorąco sprawiło, że skóra Ethriana pokryła się pęcherzami.

W swoim umyśle wyczuwał wielkie puste miejsce. Setki żołnierzy przestały istnieć... Ryknął

z wściekłości. O mało się nie zabił.

Od rozżarzonej przestrzeni chronił ich głaz i zaklęcie Sahmanan. Zaklął i powiedział:

– Przynajmniej jedno z nas myślało. Dziękuję ci. – A po chwili poskarżył się: – Jestem ślepy!

– Odzyskasz wzrok. Ethrianie, nie pozwól, żeby nienawiść tak nad tobą panowała.

– Dobrze – powiedział po chwili. To się nie powtórzy. Sahmanan?

– Tak?

– Przepraszam. Nadal jednak musisz sprowadzić Wielkiego.

– Dobrze – westchnęła. – Gdy ziemia ostygnie i będziemy mogli zrezygnować z ochrony,

jaką daje zaklęcie.

Ethrian stał samotnie na szczycie wzgórza. Sierp księżyca wzeszedł za jego plecami.

Chłopiec opierał się na włóczni, patrząc na ognie na odległym brzegu. Już niedługo, lordzie Ssu-

ma, pomyślał. Złamię twoją wolę, ty uparta świnio. Wyrwę serce twojemu imperium. Ustanowię

własne. Znajdę mordercę mojego ojca...

Ale najpierw musiał użyć kamiennej bestii, nie ulegając jej potędze. A Sahmanan? Co z nią?

Była taka dziwna dziś po południu. O co chodziło z tym wyrwaniem z niewolnictwa?

To się nie zgadzało. Śpiewała zbyt wiele sprzecznych pieśni.

Powietrze za nim zaszeptało, poruszone zbliżającymi się ogromnymi skrzydłami. Szum

narastał. Szybko wypełnił noc. Chmara drzewc przemknęła ponad wodą. Za Ethrianem niebo

płonęło. Jego jakby zwielokrotniony cień sięgnął ku rzece. Uniósł jedną rękę, pomyślał: To ja,

Shinsanie – cień sięgający szponami po twoje serce.

Drzewce strącały smoki i jeźdźców, chociaż nie były takie same, jak te z walk na pustyni.

Nie miały nawet dziesiątej części mocy tamtych. Sprawiały wrażenie wykonanych chałupniczo,

jak gdyby jego wrodzy wyczerpali już zapasy prawdziwej broni i musieli zadowolić się tym, co

sami zdołali sklecić.

Uśmiechnął się.

– To, czego się boisz, ściga cię. To, co cię przeraża, jest tuż obok. Przyszedł na ciebie czas.

Smok klapnął za nim. Sahmanan wykrzyknęła jakieś pytanie. Nie odwrócił się.

Po chwili stała obok niego. Odczuwał potężną obecność Wielkiego.

– Sprowadziłam go, Ethrianie.

– I co on myśli?

Nie musiał pytać. Czuł radość bestii, jej niecierpliwość, żądzę zawstydzenia wroga, którego

nienawidziła, ponieważ nie chciał się złamać czy dać pobić, a nawet się nie bał.

Kamienna bestia chciała być traktowana poważnie. Lordowie Imperium Grozy już jej tak nie

traktowali. Rozumieli sytuację równie dobrze jak Ethrian. Teraz uważali Wybawiciela i jego

bożka za słabnące przeszkody, które usuną w ciągu kilku dni.

Ethrian przeniósł się za rzekę i obserwował panującą tam pewność siebie. Oni wiedzieli, że

tym razem go złamią. Znosili jego atak, spodziewając się, że sam się wykończy.

– Dobrze zrobiłeś, że mnie wezwałeś, Wybawicielu – powiedziała kamienna bestia. – Razem

ich teraz zmiażdżymy. Ale pytam cię, jak zamierzasz przekroczyć rzekę?

Ethrian nie poświęcił temu nawet chwili zastanowienia. Rozmyślał, jak zmieść swoich

wrogów, ale nie jak się do nich dostać. Nie miał nawet jednej łodzi. Jego oddziały nie zbudowały

tratw czy pontonów. Legiony w czasie odwrotu zniszczyły wszystkie miejscowe statki.

Sklął się za swoją głupotę.

– Nie za dobry z ciebie generał, co, Wybawicielu? Sarkazm kamiennej bestii zabolał go.

Musi wypić piwo, którego nawarzył.

– Co byś zaproponowała, kamienna bestio? – Sam spróbował być sarkastyczny. Rzucił

okiem na wschód, gdzie za chwilę miało wyjrzeć słońce.

– Sahmanan, napełnię cię siłą. Zamrozisz rzekę. Ethrian otworzył usta ze zdziwienia.

– Zamrozisz ją?

Bestia roześmiała się. A młodzieniec zadrżał, wiedząc, że musi uważać.

Sahmanan, ukryta w ciemnościach, odprawiła jakiś przydługi obrzęd. Po pewnym czasie

powiedziała:

– Pomóż mi, Wielki.

Ethrian czuł, że robi się coraz zimniej, wbrew jego spalonej skórze. Zimno spłynęło w dół

wzgórza. W lasach zapanował taki mróz, że konary trzeszczały. Chłopiec zamknął oczy i opuścił

ciało.

Na rzece pojawiły się już kawałki lodu. Zimno dotarło do drugiego brzegu. Tamci już zaczęli

reagować, zanim jeszcze rzeczywiście dosięgnął ich chłód. Płomienie ognisk strzeliły wyżej.

Bębny wybijały rytm ostrzeżenia.

Utworzył się szron. Powietrze zrobiło się mgliste. Płatki śniegu opadały leniwie. Żołnierze

Shinsanu spokojnie zajmowali pozycje na swoich umocnieniach.

Gdybym miał takich żołnierzy... To, że są najlepsi, na niewiele im się przyda. Umiejętności

człowieka przestały znaczyć cokolwiek od chwili, gdy usłyszał Słowo kamiennej Bestii. Ethrian

wiedział. Widział wizje Sahmanan z wojny z Nahaman.

Poprawił mu się nastrój. Wkrótce stanie na zachodnim brzegu jako jego pan. Legion

zmarłych powstanie wokół niego, gotów ruszyć naprzód... Pod wpływem chwilowego kaprysu

pomknął na zachód, przez dzikie lasy, szukając kolejnego miejsca, gdzie będą chcieli zatrzymać

go następnym razem.

Ujrzał stare miasto, wydawało się interesujące. Na pewno go zachwyci. Nie mógł się

doczekać jego zajęcia. Uwielbiał miasta.

Wokół kłębili się uchodźcy.

Były tu hordy, które mu wcześniej uciekły. Krzyknął do nich bezgłośnie:

– Idę po was! Nie macie dokąd uciec!

Jego gniew osłabł. Znajdował się zbyt daleko od swojego ciała, żeby to uczucie długo się

utrzymało. Zajrzał w siebie i zaniepokoiło go to, co tam ujrzał. Był zbyt przywiązany do

koncepcji, że jest Wybawicielem.

Popędził z powrotem do rzeki i do bitwy, która będzie łabędzim śpiewem Shinsanu.

Nad Tusghusem świtało. Było dosyć lodu, żeby mogli przejść po nim ludzie. Sahmanan

poszerzała go w górę i w dół rzeki, żeby zapewnić szerszą drogę oddziałom.

Ethrian pokręcił się wśród wrogów i zaczął się denerwować. Oni się nie bali. Ich czarodzieje-

kapitanowie nie odbywali żadnych panicznych narad. Mieli ustawione swoje pierwsze, drugie

i trzecie linie obrony, stosy gotowe do podpalenia, portale przygotowane do ewakuacji poległych.

Ich dowódca jadł śniadanie z dowódcami legionów, obojętny na wydarzenia nad rzeką.

Bójcie się mnie, niech was diabli porwą! – wściekał się młodzieniec. Ale oczywiście nie

mogli go słyszeć. I bardzo dobrze. W swojej arogancji mogliby zacząć z niego drwić.

Zobaczycie, pomyślał. Gdy przemówi kamienna bestia, zobaczycie. Wtedy okażecie

prawdziwy strach.

Wrócił do swego ciała. Zobaczył, że Sahmanan siedzi teraz na ziemi z zamkniętymi oczami,

z malującym się na twarzy skupieniem. Czarne pudełko o wymiarach dziesięć na sześć i na pięć

cali leżało na jej kolanach. To bóg? W jej wizjach wydawał się większy.

Słońce stało niewysoko nad horyzontem, gdy kobieta otworzyła oczy i powiedziała:

– Gotowe.

Ethrian zaczął kierować swoje oddziały ku brzegowi rzeki. Uderzą, gdy bestia przemówi.

– Nie mogę mówić, nie mając ust, Wybawicielu. Użycz mi swoich – szepnęła w jego umyśle.

Ethrian jeszcze raz skarcił się za brak zdolności przewidywania. Wyczuwał jednak pułapkę.

– Wykorzystaj Sahmanan.

– Niemożliwe. Ona jest nie bardziej cielesna ode mnie.

– Mógłbyś mnie wykiwać – powiedział chłopiec i przywołał jakiegoś żołnierza.

– Nie mogę używać zmarłych – powiedziała bestia.

– W takim razie marnujemy czas. – Bestia chyba uważała go za wielkiego głupca. –

Sahmanan, rozpuść lód.

– Zabraniam.

Kobieta zawahała się.

Ethrian czuł, w której chwili wybrała swego starożytnego pana.

– Użycz mi swoich ust, Wybawicielu.

– Nie.

Uderzyła w niego wściekłość bestii. Poradził sobie z nią łatwiej, niż radził sobie z własną.

– Nie walcz – błagała Sahmanan. – Ethrian, zawołaj jakieś zwierzę z lasu. Jakiekolwiek, byle

duże.

Sięgnął tam i od razu znalazł niedźwiedzicę. Ściągnął ją, powłóczącą nogami, na szczyt

wzgórza, a jej śladem podążały zdumione młode.

– Wyślij ją nad rzekę – warknęła bestia. Jej furia nie osłabła.

Ethrian pokierował niedźwiedzicą i sam udał się za nią. Sahmanan przyniosła pudełko.

Głęboko w środku Ethrian wyczuwał, jak Wielki sonduje, próbuje wyciągnąć mackę czy dwie,

usiłuje przejąć kontrolę. To będzie ostateczna rozgrywka. On albo ten mroczny bożek będzie

musiał się ugiąć...

Bestia aż wrzała z gniewu. Gotowała się ze złości, płonęła z nienawiści i coraz bardziej się

wściekała. Ethrian wyczuł, jak dotyka zdumionej niedźwiedzicy, gdy ta ruszyła po lodzie. Jej

młode biegły za nią, skomląc. Nie słyszała ich posapywań i lamentów.

Ethrian uśmiechnął się. Co oni tam, po drugiej stronie, sobie myśleli? Cała ta wielka magia,

rzeka skuta lodem w lecie, żeby mogła przejść niedźwiedzica i jej młode?

Może nie skojarzą tego z nimi. Mogą pomyśleć, że jest jakimś biednym stworzeniem

wędrującym po lodzie...

Nie dali się nabrać. Ethrian wyczuł salwę drzewc z wyciem spadającą z nieba. Wyczuł, że

furia bestii osiąga maksymalny poziom, po czym eksploduje. Pysk niedźwiedzicy otworzył się

i Przemówiła.

Młodzieniec zatoczył się, gdy Wielki zmienił obiekt ataku, usiłując wziąć go przez

zaskoczenie.

Słowo toczyło się po lodzie. Spadło na potęgę Shinsanu.

Ethrianowi pociemniało w oczach.

Obudził się i zobaczył pochyloną nad nim Sahmanan.

– Nic ci się nie stało? – dopytywała się.

Przeszukał swój umysł.

– Nie. – Był zaskoczony. – Jak długo byłem nieprzytomny? Gdzie jest Wielki?

– Dwadzieścia minut. Zabrałam go z powrotem na wzgórze. Jeszcze nie odzyskał

przytomności. Nie spodziewał się, że odpowiesz ciosem na cios.

– Zostawiłaś go?

– Nie potrzebujemy go teraz, prawda? Przyjrzał się jej uważnie. Była poważna.

– Zabierz go więc z powrotem na pustynię.

– Dobrze. – Uśmiechnęła się konspiracyjnie. – Wcale go to nie ucieszy.

– A co mnie to obchodzi? – Ethrian stał zwrócony twarzą w stronę drugiego brzegu rzeki.

Widoczne tam było jakieś poruszenie! Opuścił swoje ciało, poleciał tam i wrócił. Rozproszona

kamienna bestia wykonała tylko połowę roboty. – Marnuję czas – wymamrotał.

Armia martwych maszerowała po lodzie. Była to żałosna gromada ludzi o sztywnych

nogach, ślizgających się, przewracających i wstających, żeby spróbować jeszcze raz. Na lodzie

pojawiła się cienka warstwa wody. Siła bestii opuściła Sahmanan.

Czy lód wytrzyma? – zastanawiał się Ethrian. Szybciej, szybciej.

Uwijali się tam półprzytomni legioniści. Sześciu ludzi co minutę do portalu... Uciekali!

– Szybciej! – wrzasnął.

Pierwszy szczęk broni niósł się po lodzie.

Wróg odpowiedział na atak. Rozpalili na nowo ogniska i ponownie obsadzili pozycje. A lód

topniał.

Była to najkrótsza i najbardziej owocna z jego bitew. Zyskał osiem tysięcy rekrutów.

Legiony wycofywały się niemal w nieładzie.

Jednak jego zdobycz ledwie pokryła straty. Lód pękł zbyt wcześnie. Niektórzy z jego

ż

ołnierzy zostali uwięzieni na krach, które popędziły z nurtem. Powpadali do wody. Jednych

dopadły ryby. Inni zaplątali się w korzenie drzew rosnących wzdłuż brzegów. Lub popłynęli do

odległego morza, wyrywając się spod jego kontroli.

Tervola, wycofując się, prowadzili ostrzał. Uratowali ogromną część swojej armii. Ethrian

próbował ich ścigać, ale z każdą przebytą milą jego kontrola nad własnymi wojownikami słabła.

Dopiero gdy padła ostatnia reduta, poleciał i dołączył do swojej armii.

Sahmanan wróciła z pustyni.

– Znowu jest w świątyni. Nawet stąd wyczuwam jego wściekłość i strach.

– Nie powinien był próbować mnie oszukać. Popatrz. Zwyciężyliśmy. Teraz nie mogą nas

powstrzymać. Nie stanowią już wielkiej przeszkody.

– Co się stanie, gdy ich zniszczysz? Będziesz szedł dalej, aż jedynymi ludźmi, którzy

zostaną, będą martwi, którymi dowodzisz?

Popatrzył na nią i wyczuł cień odrazy, rodzącej się nienawiści.

– Daj mi spokój, kobieto. Mam tylko jeden cel: zmieść Shinsan. Będziemy się martwić, co

robić dalej, gdy tego dokonamy.

– Wiedziałam, że tak powiesz.

– O co ci chodzi? Nieważne. Chodźmy. Mamy umówione spotkanie w mieście na zachód

stąd. Jeśli szybko tam dotrzemy, nie będą mieli czasu się przygotować. I możemy dogonić

uciekinierów.

Sahmanan pokręciła smętnie głową i zaprowadziła go do smoków.

Przez dwa dni Ethrian patrolował odległe flanki w poszukiwaniu rekrutów. Jego wysiłki

ledwo były warte zachodu. Z tyłu pozostali tylko bardzo starzy, kulawi i słabi.

Wcielił ich do swojej armii. Brał wszystko, co mogło chodzić.

Trzeciego ranka po przekroczeniu Tusghusu Ethrian opuścił lasy i nagle stanął naprzeciwko

Armii Północnej na niewielkiej równinie.

– Nie wierzę w to. Czy oni nie mają nerwów? Po tym, co zrobiliśmy nad rzeką?

Sahmanan roześmiała się.

– Powiedziałeś, że są najlepsi i nie znają uczucia strachu. Twierdziłeś, że nie będą mieli

czasu przygotować miasta do obrony. Czego innego mógłbyś się spodziewać?

– Nie wiem.

Tym razem to wróg przyszedł do niego. Wycięli sobie drogę wśród dopiero co „powołanych”

rekrutów. Wdarli się głęboko między jego lepszych żołnierzy, których skuteczność ucierpiała

wskutek postępującego rozkładu. Ruszyli w pościg za legionem zmarłych wcielonym do jego

armii. Przynieśli ze sobą portale umocowane na wozach. Walka toczyła się do chwili, gdy

wydawało się, że obydwie armie muszą zostać unicestwione. I wtedy legiony się wycofały.

Ethrian popłakał się z wściekłości.

Zabrali ze sobą poległych. Pozbawili go zalążka nowej armii. Zostawili go z niespełna

dwudziestoma tysiącami ciał zdolnych tylko do kuśtykania lub czołgania się.

O świcie zrobił ich przegląd. Wszyscy byli wymizerowanymi, cuchnącymi, okropnymi

stworami, odzianymi w łachmany, bez kończyn, z powyrywanymi kawałami ciała, z brakującymi

uszami, nosami, oczami. Oblazło ich robactwo.

– Wygląda to tak, jakby ziemia się otworzyła i pole bitwy oddało swoje starożytne trupy.

– A ty chcesz kontynuować? – dopytywała się Sahmanan.

– Zamierzam unicestwić Shinsan. Znajdę jakiś sposób.

– Zyskali kolejny dzień. Następnego dnia będą gotowi.

– Niech tak będzie. – Maszerował na zachód, prowadząc swoją powłóczącą nogami, wlokącą

się parodię armii. – To nie ma znaczenia – powiedział. – Wiem, że prowadzi mnie przeznaczenie.

Słyszę jego głos. Zostałem wybrany. Zostałem namaszczony. Jestem Wybawicielem.

Sahmanan wpatrywała się w niego z przerażeniem. Był szalony.

– Ja nie chcę umierać – wyszeptała. – Nie dla twojego koszmaru czy też koszmaru

Wielkiego.

Następnego dnia przybyli do miasta Lioantung.

Ethrian wybrał się tam nocą pod postacią ducha. Widział ogarnięte paniką tłumy ciągnące na

zachód, pozostawiające miasto armii. Znalazł pomysł na atak.

To będzie wymagało czasu, ale miał go. Był w umysłach tych legionistów, którzy krótko

u niego służyli. Wiedział teraz, że ta uparta świnia, lord Ssu-ma, nie otrzyma żadnego wsparcia.

Shinsan miał poważniejsze problemy na innej granicy.

W radosnym nastroju lustrował miejskie mury.

12

Rok 1016 OUI

Ten dzień

– Nie podoba mi się to, Bragi – szepnął Varthlokkur. – Nigdy nie lubiłem portali. – Czuł się

tak, jakby w jego trzewiach bawiły się węże wielkości anakondy. Skorzystał z metody wroga

i zaczął bezgłośnie recytować tekst Rytuału Żołnierza.

– O co chodzi? – Król przejechał kciukiem po ostrzu miecza. – Dlaczego? Co jest nie tak?

– One mnie przerażają – przyznał Varthlokkur. – W strumieniu teleportacyjnym jest coś, co

ż

yje... Wykryłem to dawno temu, gdy byłem jeszcze uczniem. Coś ogromnego i mrocznego, co

porywa nieostrożnego podróżnego. – Varthlokkur podrapał się w czoło. Poczuł, że ma wilgotną

i chłodną skórę. Czyżby był też blady?

Bragi popatrzył na niego trochę zdziwiony.

– Jak często się to zdarza? Chyba niezbyt, bo inaczej Shin-san nie używałby ich stale.

– Rzadko – przyznał Varthlokkur. – Raz na dziesięć tysięcy przypadków. I nie słyszałem,

ż

eby ktoś zniknął w ostatnich czterech czy pięciu latach.

– To piekielnie duże szanse. Hej! Ch’ien mówi, że jest sygnał. Gotów?

Varthlokkur skinął niechętnie głową. Nie chciał się teleportować, ale mężczyzna robi to, co

musi. Wziął się w garść.

Bragi wskoczył do portalu. Czarodziej usłyszał echo przekleństwa i metaliczny dźwięk, który

nagle się urwał. Po czym sam znalazł się w środku. Wypowiedział zaklęcie mające oślepić

obrońców portalu z drugiej strony. Król wył.

– Niech cię diabli, przecież mówiłem ci, żebyś zamknął oczy! – ryknął Varthlokkur.

– Drzwi! Złap drzwi! – krzyczał król. Znajdowali się w jakiejś wielkiej sali, jakby na parterze

budynku użyteczności publicznej.

Czarodziej nie miał czasu, żeby się rozglądać. Przyłożył swój miecz na płask do pośladków

ż

ołnierzy wychodzących niepewnym krokiem z portalu.

– Przesunąć go! – krzyknął. – Tutaj. I zablokować to zaklęcie słyszenia.

Szalone zaklęcia śmigały po wschodniej kwaterze głównej wojsk Shinsanu, jakby lojalność

wobec ich twórców w ogóle nie istniała. Bezcenne arrasy szły z dymem. Dzieła sztuki

marszczyły się i ciemniały albo topiły się i zaczynały ściekać jak wosk w słońcu.

Przybył lord Ch’ien i objął dowództwo nad tervola, którzy przyłączyli się do spisku. Po

piętnastu minutach wnętrze kwatery głównej było zabezpieczone. Po kolejnych pięciu lord

Ch’ien zawarł pokój z garnizonem na zewnątrz. Żołnierze Shinsanu unikali angażowania się

w konflikty szlachty. Ludziom wystarczyło tylko zapewnienie, że kwatera główna nie została

zaatakowana przez Matayangańczyków.

– Tutaj wszystko zabezpieczone – stwierdził Varthlokkur.

Lord Ch’ien zgodził się z nim.

– Na razie – powiedział król. – Lepiej sprawdźmy, jak spisały się pozostałe grupy.

Varthlokkurze, wyślij paru posłańców.

Czarodziej zawołał jednego z asystentów lorda Ch’iena i szybko ustawił kilka portali.

Wybrał żołnierzy i teleportował ich. Po paru sekundach byli z powrotem.

– Baron Hardle zajął swój cel – powiedział Varthlokkur królowi. – Ale pułkownik Abaca ma

kłopoty. Wpadł prosto w objęcia lorda Kuo.

– Będzie lepiej, jeśli tam pójdziemy, zanim Kuo zamknie swoje portale.

– Już może być za późno – powiedział lord Ch’ien.

– Im więcej gadamy, tym mniejsze mamy szanse. – Król rzucił się do portalu, który ustawił

Varthlokkur. Czarodziej poszedł za nim tak szybko, jak się odważył, a węże w jego trzewiach

znowu wiły się i skręcały.

Wyszli z portalu w ogromnej jaskini. W drugim jej krańcu panował kompletny chaos. Abaca

został przyparty do muru i toczył bój na śmierć i życie. Varthlokkur rzucił paskudne zaklęcie

rozkładu. Dziesięciu żołnierzy zgniło w miejscu, w którym stali. Później czarodziej był zbyt

zajęty walką, żeby cisnąć czymś więcej niż jakimś sporadycznym zaklęciem o niewielkiej mocy.

Został przyparty do ściany, walcząc z równie nieudolnym szermierzem, gdy lord Ch’ien

ogłosił, że ludzie lorda Kuo postanowili się poddać. Rozluźnił się, westchnął i pokręcił głową.

Jego przeciwnik, zwykły aspirant, uśmiechnął się słabo.

– Skończone, lordzie – powiedział do Varthlokkura.

– Tak jest. Chodź tutaj. Jesteś tak samo pokiereszowany jak ja. – Wspierając się nawzajem

i utykając, podeszli do miejsca, gdzie lord Ch’ien zbierał więźniów.

Baron Hardle, który dowodził trzecim oddziałem szturmowym, słaniając się na nogach,

podszedł do króla.

– Z bożą pomocą, panie, zadanie wykonane.

– Faktycznie – przytaknął rozpromieniony Bragi.

– Lepiej zacznijmy się przygotowywać do odparcia kontruderzenia – powiedział

Varthlokkur. Czuł, jak opada poziom adrenaliny. Był zmęczony, a odniesione rany zaczynały

dawać mu się we znaki. Wkrótce będzie cały odrętwiały. W wirze walki nie zatracił jednak

swego paskudnego charakteru.

– Lordzie Ch’ien, zabezpiecz lepiej te portale. – Ch’ien skinął głową i oddelegował kilku

ludzi.

Tervola wypadli z kilku z nich, zanim skończyli je zamykać. Zaklęcie rywalizowało

z zaklęciem. Ostrze ścierało się z ostrzem. Płynęła krew. Varthlokkur zignorował tę potyczkę.

Lord Ch’ien poradzi sobie. Był z niego większy pożytek niż z rannych.

Jeden z ludzi lorda Ch’iena raportował:

– Ci ludzie są z Armii Zachodniej.

Król zmarszczył brwi i zapytał:

– Z bandy Hsunga? Lordzie Ch’ien, czy Mgła nie miała zająć się Hsungiem?

Lord Ch’ien wzruszył ramionami.

– Najlepiej opracowane plany i tak dalej... – A po kilku chwilach, gdy kontruderzenie

osłabło, dodał: – Niedobrze to wygląda. Lord Hsung odbił dwie inne kwatery główne.

Varthlokkur zauważył spojrzenie króla.

– Ostrożnie – wyszeptał.

Król skinął głową.

– Czy możemy dostać się z powrotem do tamtych miejsc? – zapytał Bragi.

– Tylko maszerując – odparł lord Ch’ien. – Przez tereny matayangańskie. Zamknęli portale.

– I dodał: – Tak czy owak jest zbyt późno. Wygrany czy przegrany, przewrót toczy się swoim

torem. Nie będziemy już marnować ani chwili. Matayanganie znowu przejęliby inicjatywę.

– Cholera! – zaklął Bragi.

Varthlokkur wziął go na bok.

– To cuchnie zasadzką. Wszystko idzie zbyt gładko. Lord Hsung wiedział, że wchodzimy.

Jak inaczej byłby gotowy do stawienia oporu? Najwyraźniej nie zdołał jednak na czas posłać

wiadomości lordowi Kuo, żeby zasadzka się udała.

Król pokiwał w zamyśleniu głową.

– Miałem wrażenie, że to jest trochę dziwne. Sądzisz, że wpadliśmy w tarapaty?

– Myślę, że byłoby lepiej, gdybyś wysłał kogoś, żeby sprawdził, co robi Mgła. Może

Hardle’a.

– A ty?

– Muszę się zająć rannymi. Ty chcesz uratować Abaca, czyż nie?

– Tak. To mój najlepszy żołnierz.

– Postaw ludzi w stan gotowości. Zacznij zbierać rannych w pobliżu portali. Być może

będziemy musieli zniknąć w pośpiechu.

Bragi kiwnął głową i odszedł.

Hardle niedługo wrócił. Gdy się pojawił, Varthlokkur dołączył do króla. Hardle donosił:

– Przewrót udał się wszędzie z wyjątkiem tych miejsc, gdzie interweniował lord Hsung.

Wydaje się, że lord Kuo zginął. Nikt nie może go znaleźć. Rada Tervola zamierza

powstrzymywać się od zajmowania jakiegokolwiek stanowiska, dopóki nie ustabilizuje się

sytuacja wojenna. Lord Hsung negocjuje z Mgłą. Zwyciężyliśmy.

– Czy lord Ch’ien wie już o tym? – zapytał Varthlokkur.

– Nie sądzę.

– Jaka jest sytuacja w Kavelinie?

– Szaleństwo. Całkowity zamęt.

– Nie mów nic lordowi Ch’ienowi. Bragi, nie jesteśmy tu już dłużej potrzebni. Wynośmy się

stąd. I nie odwracaj się do niego plecami, dopóki się stąd nie wyrwiesz.

– Dobrze. – Król odszedł pospiesznie, żeby poinformować swoich oficerów.

Czyja zachowuję się jak paranoik? – zastanawiał się Varthlokkur. Może. Ale nie ma sensu

ryzykować, gdy ma się do czynienia z oficerami Imperium Grozy. Szczególnie takimi jak lord

Ch’ien.

Król zaczął cichcem przenosić swoich rannych przez portale nastawione na teleportację do

Kavelinu. Ludzie lorda Ch’iena nie zwracali na to uwagi. Mieli pełne ręce roboty

z przejmowaniem kontroli nad wojną matayangańską.

Gdy czarodziej kierował do portalu cięższe przypadki, żołnierzy na noszach, podsłuchał, jak

baron Hardle mówi do króla:

– Panie, jesteś zbyt ufny. Twoją przyjaciółką była kasztelanowa Maisaku. Była. Teraz masz

do czynienia z władczynią Shinsanu.

– Bragi, on ma rację – powiedział Varthlokkur. – Ona musi teraz wejść w swoją rolę.

Król zmarszczył brwi i zgodził się niechętnie.

– Baronie, czy Mgła jest jeszcze w swoim domu?

– Była, gdy ruszałem. Wydawała się zajęta jak jednoręki lalkarz, który usiłuje trzymać

wszystkie sznurki.

– A zatem nie wymknęła się nam z rąk? Varthlokkurze, wracamy. Baronie, ty

przyprowadzisz ludzi do domu.

Czarodziej podążył za królem. Podszedł do portalu, zamknął oczy, zacisnął zęby i zrobił krok

naprzód. Podczas teleportacji nie wyczuwał nic. Żadnego głodnego cienia w oddali. Trzykrotnie

przechodził i nie napotkał nawet śladu tego, czego się obawiał. Odeszło?

Wszedł do pokoju narad, którego wystrój bardzo się zmienił. Zniknął ogromny stół z mapą.

Ranni ludzie zaścielali podłogę. Połowa z nich nie była Kavelinianami. Mało brakowało, żeby

zaskakujące kontruderzenie lorda Hsunga się powiodło.

Mgła kłóciła się z kilkoma tervola. Varthlokkur rozpoznał tylko jednego. Przyjrzał mu się,

a potem rozejrzał się, szukając króla.

Bragi rozmawiał z Dahlem Haasem.

– Zejdź na dół i zbierz trochę zaufanych ludzi. Każ im się tu wślizgiwać po kilku.

Varthlokkur?

– Miałem właśnie zamiar to zaproponować. Możemy ich potrzebować. – Uważnie

obserwował Mgłę. Dopiero teraz ich zauważyła. Wydawała się zdumiona ich obecnością. –

Baron Hardle miał rację. Księżniczka Mgła nie jest serdeczną przyjaciółką Kavelinu.

– Też to widzę. Wygląda, jakby ujrzała parę duchów. Domyślam się zatem, że do tej chwili

powinniśmy być już zjawami. – Posłał ludzi, by pilnowali portali. – To, że możemy kontrolować,

gdzie ona się fizycznie znajduje, ma pewne znaczenie, nie sądzisz?

Varthlokkur rozciągnął usta w wąskim, złowróżbnym uśmiechu.

– Oczywiście. Chyba że będziemy zbyt długo zwlekać. Wtedy ktoś inny ogłosi się numerem

jeden. – Zamknął oczy i sięgnął myślą na zewnątrz. Wyczuł to, co chciał. Chodź do mnie,

Radeacharze. Chodź do mnie, Niezrodzony. Poruszyło się w odpowiedzi. Ruszyło w tę stronę...

Otworzył oczy i znowu się uśmiechnął.

Mgła powiedziała coś do swoich towarzyszy i podeszła do czarodzieja i króla.

– Widzę, że jesteście z powrotem. – Władczym gestem wyciągnęła rękę do króla, jakby

spodziewała się ukłonu i pocałunku.

Bragi potrząsnął głową.

– Nie wszyscy, kasztelanko. Wielu dobrych ludzi tam zginęło. Niektórych pojmano. Hsung

zastawił pułapkę. Wpakowaliśmy się w nią. Niemal mu się udało.

– Moi ludzie też mocno oberwali. Jak widać. Varthlokkur podziwiał jej pewność siebie.

Dopiero co przeżyła niemal szok, gdy ich zobaczyła.

– „Kawalarz”, który jest za to odpowiedzialny, chciałby się z tobą spotkać – dodała.

– Hsung? On jest tutaj?

Czarodziej rozpoznał go od razu, ale nie wspomniał o tym. Bragi był wystarczająco

podminowany, nawet nie wiedząc, że człowiek, którego uważał za swojego wielkiego wroga,

przebywa w tym pokoju.

– Lordzie Hsung. – Ton Mgły brzmiał opryskliwie i zimno.

– Jam nie lord. Nic to dla mnie nie znaczy, kobieto. Po prostu jeszcze jedna maska. Nie

zaczynaj traktować siebie zbyt serio. Nie tutaj, na moim terytorium.

Varthlokkur przyglądał się Mgle spod półprzymkniętych powiek. Nie zdołał powściągnąć

uśmiechu. Ona to zobaczyła i zreflektowała się. Natychmiast stała się pojednawcza.

– Oczywiście. Przepraszam. To był emocjonujący dzień.

Lord Hsung wystąpił naprzód i skłonił się lekko.

– Proszę mi wybaczyć – powiedział do króla – ale nie mówię jeszcze dobrze pańskim

językiem. Chciałem pana poznać, po trzech latach naszych potyczek. Wyobrażałem sobie kogoś

mniej potężnej postury, za to większego krętactwa.

– Uczyłem się od małego krętacza. Zachowujesz stanowisko? Nadal masz zamiar szefować

okupantom?

– Jej Wysokość powierzyła mi nasze zachodnie prowincje.

– Pewnie uznała, że inaczej wykręciłbyś jej rękę. Nie zamierzasz przestać być takim starym

pierdołą, co?

Lord Hsung zesztywniał, rzucił spojrzenie Mgle. Varthlokkur, ostrzegając króla, pokręcił

głową. Nierozsądnie było zbytnio drażnić tervola. Pozwolił swoim zmysłom odpłynąć

i pomyślał: Gdzie jesteś Radeacharze?

Tutaj, padła odpowiedź. I za królem roztrzaskało się okno. W pokoju zrobiło się strasznie

zimno.

Niezrodzony przybył.

Wyglądał jak płód wewnątrz kryształowej kuli, ale żaden ludzki płód nigdy nie był tak

wielki...

Przerażona Mgła zapiszczała.

– Zdajesz sobie sprawę, ile kosztuje dobre szkło, Varthlokkurze? Kiedy znajdziesz mi

dobrego szklarza? Myślałam, że jesteśmy po tej samej stronie.

– Nie ja pierwszy o tym zapomniałem. – Skinął ręką. Niezrodzony podleciał i zawisł nad

jego lewym ramieniem, z szeroko otwartymi oczami noworodka, mądrymi znajomością zła,

przepełnionymi złośliwością. – Oczywiście niczego nie mogę udowodnić, ale jestem absolutnie

pewien, że król i ja nie mieliśmy wrócić z naszego małego wypadu na wschód.

– Przesłucham lorda Ch’iena. Być może przekroczył swoje kompetencje.

– Być może. Chociaż wątpię.

Król powiedział:

– Gdy ludzie ze mną zadzierają, staję się wredny. Mgło, ty i twoi przyjaciele będziecie przez

jakiś czas moimi gośćmi.

Niezrodzony poruszył się nieco, kołysząc się nad Varthlokkurem. Mgła spojrzała na niego

i skrzywiła się.

– Jak długo? Toczę dwie koszmarne wojny.

– Dwie? – zapytał lord Hsung.

– Armia Wschodnia została pobita. Armia Północna może się nie utrzymać. Lord Ssu-ma

spisał się wyśmienicie, ale nawet geniusz ma swoje ograniczenia. Front wschodni zaraz się

załamie.

Bragi uśmiechnął się.

– Chyba nie sądzisz, że mnie to obchodzi. Im większe weźmiesz baty, tym lżejszy ciężar

pozostanie na moich barkach.

Varthlokkur wykonał następny ostrzegawczy gest.

– Nie tak ostro, przyjacielu.

– To, co nam zagraża, ma wielkie plany, Bragi. Nie zadowoli się nami. Ono nienawidzi

ś

wiata.

– Mów dalej.

– Są to armie zmarłych. Nie ma w nich żadnej miłości dla żywych.

Varthlokkur poczuł, że robi mu się niedobrze, czuł, że blednie. Niezrodzony kręcił się,

zaniepokojony jego wzburzeniem. Ten przeklęty bałagan na wschodzie... To nie odejdzie. Czy

sami bogowie uparli się, żeby go w to wciągnąć?

– To też nie ma nic do rzeczy – powiedział Bragi. – Chcę się dowiedzieć, jak skłonić cię do

uczciwego postępowania.

Mgła wzięła go za rękę.

– Zawarłam kilka układów, żeby to przeprowadzić, Bragi. Najgorszym z nich była próba

zastawienia na ciebie pułapki. Nie chcesz zrozumieć, kim jesteś dla tervola. Oni chcą twojej

głowy. Sprawiłam, że ta pułapka była najsłabsza z możliwych, wierząc, że nie opuści cię typowe

dla ciebie szczęście. I wszyscy dostaliśmy to, czego chcieliśmy. Pozostańmy więc przyjaciółmi.

– Dobrze. Na razie.

Varthlokkur uśmiechnął się, widząc wyraźną ulgę Mgły i elastyczność starego Bragiego.

Westchnął.

– Ruszaj w drogę, Radeachar. Po czym rzekł: – Nareszcie w domu. Zdajesz sobie sprawę, że

nie widziałem swojej córki od chwili jej narodzin?

– A ja nie widziałem Inger – powiedział król. – Wynośmy się stąd. – Zanim jednak wyszli,

przypomnieli swoim ludziom, żeby dobrze pilnowali Mgły i jej zwolenników.

– Mało brakowało – mruknęła Mgła do lorda Hsunga. – Dlaczego wy, ludzie, nie możecie

być bardziej elastyczni?

– My, ludzie, pani?

– Tervola. Ani jeden z was niczego się nie nauczył na przykładzie O Shinga. Zmusiliście go,

ż

eby ścigał Ragnarsona z powodu klęski pod Baxendalą. I wielu wspaniałych tervola straciło

ż

ycie. Wycięto w pień całe legiony. A równowaga nie została przywrócona. Straszne

upokorzenie. A teraz ta sama obsesja niemal zniszczyła mnie...

Lord Hsung zachichotał.

– Zapominasz, że ja byłem po drugiej stronie.

– Cechuje cię ten typ rozumowania, który wpędza nas w kłopoty. Nie zapominaj, że

siedziałam w Maisaku trzy lata i obserwowałam cię. Spiskowałeś z obiema stronami w walkach

w Hammad al Nakir. Wprowadzałeś agentów do Kavelinu. Rozpowszechniałeś plotki o wojnie

tylko po to, by trzymać króla w napięciu. Nie wiem, jak długo mogę to tolerować. Mogłoby nam

to zaszkodzić jak złe zaklęcie.

– W swoim czasie będziesz tolerować tyle, ile trzeba, by zniszczyć tego człowieka i jego

kohorty.

– Być może. – Zobaczymy, pomyślała. Zobaczymy. – Lepiej ruszmy się stąd, gdy jest

w nastroju, żeby nas wypuścić. Lordzie Ch’ien! Gdzie jest lord Chi’ien? Jeszcze nie wrócił?

Varthlokkur spotkał króla w komnatach zamku Krief.

– Jak się ma Nepanthe? – zapytał Bragi.

– Świetnie. Naprawdę świetnie. – Jak na kobietę, która cały czas rwie się do bitki. Jak na

kobietę, która ledwo ma kontakt z rzeczywistością.

– A co z dzieckiem? Wybraliście już imię?

– Wszystko dobrze. Nie, jeszcze nie.

– Coś cię trapi? Wyglądasz na nieobecnego duchem.

– Mnóstwo spraw. Ale głównie chodzi o Nepanthe.

– Ciągle suszy ci głowę o Ethriana, co?

– Przeważnie. – Czarodziej oddalił się, zostawiając zdumionego króla.

Tak, Nepanthe ciągle suszyła mu głowę o Ethriana. A jemu coraz trudniej było nie zdradzić

się ze swoimi podejrzeniami dotyczącymi tego, co działo się daleko na wschodzie. Będzie

awantura... Cholera, Bragi jej nie powie. Był politykiem. Potrafił podporządkować swoją

przyjaźń z Nepanthe sprawom wyższej wagi, na przykład potrzebie pomocy, jakiej mógł mu

udzielić tylko czarodziej „uzbrojony” w Niezrodzonego.

A może nie potrafił?

Mgła westchnęła i wyrwała się z półsnu, w którym trwała. Delikatnie wysunęła rękę spod

Arala, usiadła i opuściła stopy na podłogę. Dantice chrząknął i przewrócił się na brzuch.

Popatrzyła na niego czule.

To było miłe, gdy trwało. Teraz musiało się skończyć. Naprawdę. W chwili, gdy wróci do

szacownego Huang Tain, znajdzie się pod baczną, nieustanną obserwacją. Minie dużo czasu,

zanim będzie mogła cokolwiek zrobić, nie uzyskawszy wcześniej zgody Rady Tervola.

Niewiele miała złudzeń na temat tego, ile władzy zdobyła dzięki przewrotowi. Mnóstwo, to

jasne, ale miała się ona nijak do tej, którą dzierżyli jej ojciec i wuj w czasach ich Podwójnego

Księstwa. Będzie rządzić, ale będzie musiała unikać obrażania ludzi. Będzie musiała wykazać się

najwyższą uwagą, a rywali będzie w stanie wyeliminować tylko z najwyższą ostrożnością. Minie

pokolenie, zanim całkowicie umocni swoją pozycję.

O ile przeżyje pierwszy rok. Nie miała wątpliwości, że już zawiązują się spiski.

Co się stało z ich imperium? Cała ta konspiracja, sięganie po władzę – w czasach jej ojca nic

takiego się nie zdarzało. On i jego brat rządzili przez czterysta lat i musieli stawić czoło mniejszej

liczbie spisków, niż zawiązało się w ostatnich dwu dziesiątkach lat od ich odejścia. Czy był to

znak, że imperium umiera? Że chyliło się ku upadkowi nawet wtedy, gdy się rozrastało?

Wstała z łóżka i – nie ubierając się – usiadła przy biurku. Napisała długi list do króla.

Ponownie złożyła przeprosiny, mówiąc mu, że był dobrym przyjacielem w czasie jej

wygnania. W geście dobrej woli zamierzała zostawić w Kavelinie swoje dzieci.

Uśmiechnęła się. Chytra wiedźma. Jak myślisz, kogo usiłujesz nabrać? On cię zna. Zna

Shinsan. Uświadomi sobie, że dla nich będzie lepiej, jeśli zostaną tutaj. Będzie wiedział, że

próbujesz je uchronić przed zmiennymi kolejami shinsańskiej polityki.

– Aral? No, wstawaj. Już czas.

Usiadł, unikając jej wzroku. Miał spojrzenie zbitego psa. Prosił, żeby pozwoliła mu udać się

z nią, i nie rozumiał, kiedy wyjaśniała mu, dlaczego nie może.

– Wstawaj, żołnierzu. Ubieraj się. – Zaczęła wkładać ubranie. Postanowiła najpierw sprawić

sobie nową garderobę. Nie może spacerować po szacownym Huang Tain ubrana jak kasztelanka

Maisaku. Jej pobyt na zachodzie i to, że służyła sprawie zachodu w Wielkich Wojnach

Wschodnich, przysporzy jej wystarczająco dużo kłopotów. – Chciałabym, żebyś zaniósł ten list

królowi. Zrobisz to?

Aral wymamrotał coś, czego nie zrozumiała. Na dosłownie jedną chwilę ugięła się.

Pocałowała go. Próbował zaciągnąć ją do łóżka.

– Nie, nie. Spróbuj zrozumieć, kochanie. – Wyswobodziła się z jego objęć. Przy drzwiach

powiedziała: – Do widzenia, Aral.

Zabrzmiało to smutniej, niż sobie życzyła. To rozstanie nie sprawiło jej radości.

Varthlokkur kołysał swoją córeczkę na prawym przedramieniu. Na jego lewej dłoni zaciskała

palce Nepanthe. Spojrzał przez okno na srebrzyste galeony cumulusów pędzące na wschód jak

w porządnym szyku bojowym.

– Zanosi się na deszcz.

– Coś nie tak? – zapytała Nepanthe. – Jesteś taki odległy, nieobecny.

Skupił uwagę na maleńkiej, czerwonej twarzy dziecka.

– Myślałaś już o imieniu?

– Tak. Nie wiem, czy ci się będzie podobało. A ty wybrałeś jakieś?

– Nie. Byłem rozproszony.

– Rozproszony? Ty zawsze jesteś rozproszony. Ostatnio przebywałeś w jakimś innym

ś

wiecie. Co jest nie tak?

– Kłopoty.

– Tutaj zawsze są kłopoty. W Vorgrebergu pienią się tak jak w innych miastach karaluchy.

– To jest kłopot króla.

– On ma zawsze jakiś kłopot. Może byśmy dali jej imię po twojej matce?

– Mojej matce? Smyrena? – Nie przyszło mu to do głowy. Smyrena. To nie było szczęśliwe

imię. Jego matkę spalono na stosie za uprawianie czarów. – Nie wiem. – Ile król podejrzewał? –

zastanawiał się czarodziej. Nie znajdziesz mężczyzny, którego połowa kłopotów nie byłaby

dziełem jego żony. Bragi mógł go „szturchnąć”. A szturchnięciem, którego Varthlokkur

najbardziej się obawiał, była uwaga na temat Ethriana skierowana do Nepanthe.

No a co z Mgłą? Ona nie może zlekceważyć tej sytuacji na wschodzie...

– No i znowu. Jeśli nie możesz porozmawiać z Bragim, powiedz Derelowi Prataxisowi.

Bragi zniesie wszystko z jego strony.

– Tak, może tak zrobię. – Ale myślał o tym, żeby powiedzieć Michaelowi Trebilcockowi.

Rozumieli się nawzajem. A Michael miał możność zrobienia czegoś...

– No a co z imieniem? – Nepanthe oczy się kleiły. Chciała usłyszeć odpowiedź, zanim

zapadnie w sen.

– Smyrena to świetne imię. Matka byłaby zadowolona. – Przyglądał się przez okno powoli

powstającym zamkom z chmur. – Więc Smyrena. Witaj, maleńka Smyreno.

Niemowlę zdawało się uśmiechać.

13

Rok 1016 OUI

Losy bogów i cesarzy

Shih-ka’i ostatnich kilka stopni wiodących na szczyt murów Lioantungu pokonał, utykając.

Pan ku trzymał się pół kroku za nim, gotów zaproponować pomoc. Nie chciał jednak sugerować,

ż

e jego pan mógłby jej potrzebować.

Lord Ssu-ma uśmiechnął się i oparł o występ muru obronnego. Pan ku nie musiał się

martwić. Shih-ka’i był tylko zmęczony i kuśtykał, bo nastąpił na nieoczekiwanie twarde ziarno

zboża.

Okolica roiła się od uchodźców. Dołączali do nich mieszkańcy miasta. W powietrzu czuć

było panikę. Shih-ka’i miał nadzieję, że nie rozszerzy się ona na legiony, a mimo to sam nie

potrafił uwolnić się od jej cienia. Katastrofa nad Tusghusem była czymś więcej niż tylko utratą

pozycji. Sprawiła, że Shih-ka’i i jego oficerowie naprawdę zaczynali wątpić w swoją zdolność

pokonania Wybawiciela.

– Czy podjąłem mądrą decyzję, Pan ku? – Patrzył na zachód. Gdzieś w tamtych lasach Armia

Północna przeprowadzała atak.

– Nie miałeś wyboru, lordzie. Ludzie mogliby utracić pewność siebie.

– A jeśli to będzie kolejna katastrofa?

– Najlepiej teraz to sprawdzić. Musimy wiedzieć, czy był to odosobniony przypadek.

Shih-ka’i nie rozumiał, co się stało nad Tusghusem. Ten przerażający dźwięk, który wydała

niedźwiedzica, niszczący umysł i wolę jego legionistów... Nigdy nie słyszał czegoś podobnego.

Jego serce przepełniał strach na myśl o tym, że musi znowu stawić mu czoło. Uzbrojony w tę

broń, Wybawiciel był nie do powstrzymania.

To musiał być ten stwór z pustyni. To musiał być on.

– Lordzie – powiedział cicho Pan ku. – Lord Lun-yu.

Shih-ka’i obserwował, jak Tasi-feng z mozołem wspina się po schodach. Lord Lun-yu ma

mniej sił ode mnie.

– Odsapnij.

– Ostatni cywile opuścili miasto, lordzie – poinformował Tasi-feng. – Mogą mieć później

problemy. Część więźniów też uciekła w ogólnym zamieszaniu.

– Tego można było się spodziewać, jak sądzę. To mniejsze ryzyko. Jakieś wiadomości

stamtąd?

– Ciągle jeszcze za wcześnie, lordzie, ale wydaje się, że idzie im dobrze.

– Żadnych oznak tego problemu, który mieliśmy nad Tusg-husem?

– Żadnych, lordzie. – Tasi-feng nie ukrywał ulgi. – Może zachowują to na Lioantung.

– Może. – Shih-ka’i miał parę przemyśleń na ten temat. Zamierzał je kontynuować... No cóż,

to będzie musiało poczekać. Był potrzebny tutaj do chwili, gdy zamierzenia Wybawiciela staną

się jasne.

Nerwowy, niezdolny stać spokojnie Shih-ka’i popatrzył na niebo.

– Ładny dzień – zauważył.

– Całe lato było ładne, lordzie. – Tasi-feng też popatrzył na niebo. Jeźdźcy na smokach będą

stanowili zapowiedź nadejścia Wybawiciela. Pewność siebie tervola została zachwiana. Zaczęli

dopuszczać możliwość katastrofy.

Później zjawił się jeden z oficerów Tasi-fenga.

– Wszystko przebiegło zgodnie z planem, lordzie. Żadnych zjawisk podobnych do tych nad

Tusghusem. Odnieśliśmy wielkie zwycięstwo taktyczne.

Shih-ka’i uśmiechnął się szeroko pod maską, walnął pięścią w występ muru obronnego.

– Cholera! – zaklął niezbyt głośno. – Jasna cholera! Lordzie Lun-yu, jeszcze go

powstrzymamy.

Armia Północna szybkim marszem przekroczyła bramy. Ich radość była zaraźliwa.

– Rozluźniają dyscyplinę – mruknął Shih-ka’i do Pan ku.

– Da się to zrozumieć, nie sądzi pan, lordzie?

– Bez wątpienia. Bez wątpienia. – Samego Shih-ka’iego wprawiło to w euforyczny nastrój.

Bitwa przebiegła doskonale. Powróciła mu dawna pewność siebie. – Zatrzymamy ich tutaj.

Zjawił się posłaniec.

– Lordzie Ssu-ma. Lord Lun-yu prosi, by przyszedł pan do centrum dowodzenia.

– Powiedział po co?

– Nie, lordzie.

– Już tam idę. – Gdy posłaniec się oddalił, Shih-ka’i zapytał: – Masz jakieś przypuszczenia,

Pan ku?

– Obserwowali front matayangański, lordzie. Może tam się coś wydarzyło?

Wydarzyło się. Ukryte armie lorda Kuo przeszły do ofensywy. Ale to nie była nowa

wiadomość. Czy Matayanga przygotowała jakąś niespodziankę?

Shih-ka’i rzucił okiem na garstkę jeźdźców na smokach krążących w górze. Oblężenie miało

się właśnie rozpocząć.

Czekał na nie z niecierpliwością. Lioantung będzie skałą, o którą Wybawiciel się roztrzaska.

Albo ostatnim polem bitwy lorda Ssu-my Shih-ka’iego. Kazał ludziom opracować strategię na

wypadek upadku miasta, ale przygotowywali ją bez przekonania. Na terenach na zachód od

Lioantungu było aż gęsto od uchodźców. Ludność została zbytnio stłoczona, żeby później

skutecznie ją wyrwać z uchwytu Wybawiciela.

Los jego, tervola, Wybawiciela i – co całkiem możliwe – imperium zależał od tego

warownego miasta.

Wyżsi stopniem tervola zgromadzili się w ośrodku dowodzenia. Ich niegłośne rozmowy

całkiem ucichły po wejściu Shih-ka’iego.

– Znowu polityka, lordzie – szepnął Pan ku.

– Tak podejrzewam.

Tervola zrobili mu miejsce przy leżącej na stole mapie imperium. Ostatnio wraz ze swoimi

ludźmi uważnie śledzili rozwój wojny matayangańskiej. Mogło to mieć wpływ na to, co będą

w stanie zdziałać tutaj.

Wydawało się, że sytuacja na polu walki nie uległa zmianie.

– O co chodzi? – zapytał stanowczo.

– Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? – zapytał Tasi-feng.

Shih-ka’i patrzył prosto w wykonane z klejnotów oczy maski Tasi-fenga.

– Zmiana warty, co?

– Tak, lordzie.

– O czym tu dyskutować? Nic się nie zmieniło. Mamy pełne ręce roboty tutaj. Smoki

Wybawiciela krążą nam nad głową.

– Lordzie...

– Wasze gierki to wasza sprawa. Mamy zadanie. Na nim się skupmy, dobra? To, co się tam

dzieje, to nie nasz problem. Jeżeli wasza kandydatka wygra, a mnie nie lubi, może mnie odesłać

z powrotem do czwartego szkoleniowego.

– Lordzie, chcieliśmy tylko, żebyś wiedział, co się dzieje. Najprawdopodobniej nie będzie to

miało wpływu na naszą operację.

– W takim razie omówcie to i wracajcie do roboty. Wybawiciel już tu idzie.

– Według rozkazu, lordzie. – Tasi-feng skinął głową komuś przy stole. Tervola rozeszli się.

– Będę obserwował z muru, jak się zbliża – powiedział Shih-ka’i. – Dopóki jestem tu

dowódcą, nie chcę już słyszeć ani słowa o polityce. Zrozumiano?

Tasi-feng skłonił się lekko.

– Według rozkazu, lordzie. Jesteśmy absolutnie usatysfakcjonowani.

Gdy Shih-ka’i wchodził na mury, patrole Wybawiciela okrążały miasto.

– Co o tym myślisz, Pan ku? Wyślemy jakieś oddziały zaczepne?

Pan ku wzdrygnął się.

– Nie. Oczywiście, że nie. Oni są prawie gotowi. Niech przyjdą do nas. – Patrole wroga

wyglądały teraz jak martwe. – Czas działa na naszą korzyść. Jeszcze tydzień i nic mu nie

zostanie.

Mijały godziny. Słońce zaszło. Na niebo wypłynął księżyc. Shih-ka’i nie ruszał się z miejsca,

obserwując oblegających, którzy nie rozbijali namiotów, nie rozpalali ognisk, po prostu stali

w szeregach, otaczając miasto, i czekali.

– Czego on spróbuje, Pan ku?

– Znowu tego dźwięku, lordzie. Czegoś, co wstrząśnie murami.

– Też bym tak powiedział. Ale możemy mu w tym przeszkodzić.

– Lordzie?

– Hsu Shen...

Pan ku wskazał ręką niewyraźną postać.

– Ktoś nadchodzi, lordzie.

Jakiś cień przemykał się w ich stronę, przeskakując z jednej plamy ciemności w drugą. Pan

ku wyciągnął długi miecz. Shih-ka’i sięgnął swoimi zmysłami i nie wyczuł żadnego

niebezpieczeństwa.

– Spokojnie. Myślę, że to przyjaciel.

Pan ku nie rozluźnił się.

Cień, zbliżając się, poruszał się wolniej. Shih-ka’i chrząknął zaskoczony.

– Odłóż to, Pan ku.

Jego adiutant, choć niechętnie, zrobił to, co mu kazano.

Gość miał na sobie strój tervola, ale był bez maski. W świetle księżyca widać było jego

szczupłą twarz o szlachetnych rysach, na której malowało się zmęczenie i strach.

– Lordzie Ssu-ma.

– Lordzie Kuo.

– Koło fortuny się obróciło.

– Doszły mnie takie słuchy. – Shih-ka’i przeanalizował swoje odczucia. Nie chciał mieć nic

wspólnego z pokrętną polityką Shinsanu. Chciał tylko dalej wykonywać swoją pracę. Mimo to

miał wobec tego człowieka dług wdzięczności. Lord Kuo dał mu szansę dowodzenia armią. –

Staraliśmy się uniknąć zaangażowania.

– A jak wasza sytuacja? Jest zła?

– Dzisiaj wygląda lepiej. – Opowiedział wszystko. Lord Kuo kiwał w zamyśleniu głową. –

Co cię do mnie sprowadza?

– Nie mam dokąd pójść. – Kuo nie poprosił o pomoc wprost.

– Hmm. Moi oficerowie nie zaliczają się do twoich przyjaciół.

– To moja wina.

– W takiej sytuacji niewiele mogę zrobić.

– Rozumiem.

– Jest ta wyspa Hsu Shena, lordzie – powiedział Pan ku.

– Oczywiście. I właśnie mieliśmy tam się udać, prawda? Lordzie, mogę cię ukryć na wyspie

Pracchii, na wschodzie. Pan ku, Hsu Shen nie miał łączności, prawda? Nie miał wiadomości od

spiskowców?

– Myślę, że nie, lordzie.

Shih-ka’i bagatelizował obecność Hsu Shena na wyspie, mając nadzieję, że umknie ona

uwagi Wybawiciela.

– Dobrze. Pójdziemy tam teraz. Pan ku, znajdź maskę lorda. Widziałem ich kilka w muzeum

dawnego siedemnastego.

– Powinienem raczej przebrać się w strój żołnierza z zaciągu – powiedział lord Kuo.

– Dobry pomysł. Pan ku, skompletuj wyposażenie i strój dekuriona. Oznaczenia Armii

Północnej.

Później, w swojej kwaterze, Shih-ka’i oceniał rezultaty przebrania.

– Co o tym sądzisz, Pan ku?

– Mniej wyniosłości, lordzie. Żołnierz nie nosi się tak, jakby się spodziewał, że kandydaci

będą padać mu do stóp.

– Rozumiem, o co chodzi – powiedział Wen-chin. – Przećwiczmy to.

Shih-ka’i bardzo uważnie kontrolował upływ czasu. Nocy ubywało. Świt nastanie najpierw

na wyspie, zanim dotrze tutaj. Chciał się tam dostać przed wschodem słońca.

– Hsu Shen i jego ludzie powinni przyzwyczaić się do ciebie – wyjaśnił – zanim światło

słoneczne zacznie podkreślać twoje drobne potknięcia. – Zlustrował wyposażenie lorda Kuo

wzrokiem mistrza musztry. – Maska i odzież? Dobrze. Pan ku, twój zestaw jest gotowy?

Wszyscy weźmiemy takie same, żeby lord Wen-chin wzbudzał mniej podejrzeń. Pan ku zostanie

z lordem.

Shih-ka’i martwił się. Jak długo mógł udzielać schronienia lordowi Kuo? Miał wobec niego

dług wdzięczności, ale jak wielki? Wrogowie Wen-china nie uznają tego za sprawę prywatną.

Lord Kuo potrzebował też drugiej przykrywki, jeżeli miał długo przebywać z Hsu Shenem.

Tego, że jest tervola, nie można było ukrywać w nieskończoność. Przedstawić go jako

specjalnego oficera śledczego? To mogłoby się udać.

– Myślę, że lepszych efektów w tak krótkim czasie nie uzyskamy, lordzie – powiedział Pan

ku.

– W takim razie teleportujmy się. Lordzie, nie odzywaj się, jeśli nie musisz. Byłoby najlepiej,

gdyby cię tu nie zauważyli. Pan ku, przejdziesz pierwszy. Odwróć ich uwagę.

– Będę niewidzialny – obiecał Kuo, najwyraźniej rozbawiony.

Shih-ka’i pomyślał, że za bardzo się martwi. Kto miałby szukać lorda Kuo? Uważano, że

został zabity w czasie ataku Mgły na jego kwaterę główną.

W Lioantung wszystko poszło wyśmienicie. Nikt nie wydawał się zdziwiony, że Shih-ka’i

dał swojemu człowiekowi pomocnika. Inni tervola wysokiej rangi utrzymywali całe świty.

Shih-ka’i przeszedł ostatni przez portal. Gdy przybył, zobaczył, że Hsu Shen pędzi w jego

stronę, usiłując jako tako uporządkować swój strój.

– Lordzie – wysapał. – Powinieneś był nas uprzedzić. Zgotowalibyśmy ci bardziej

odpowiednie przyjęcie.

– Przyjęcia są tu absolutnie nie na miejscu, Hsu Shen. Niepotrzebnie wstawałeś.

– Ale...

– Mniejsza z tym. Czas spróbować szczęścia z tym kamiennym stworem. Dotarli do

Lioantungu. Nie chcemy, żeby zrobili to samo, co nad Tusghusem.

Hsu Shen kiwnął głową.

– Obserwowaliśmy to z tak bliska, jak tylko się odważyliśmy. W tym stworze jest ogromna

wściekłość. Jego słudzy zdradzili go.

– Hmm. W takim razie może powinniśmy go wcielić do naszej armii? Nie. Nie potrzebujemy

takiego sojusznika. Odkryłeś jakieś jego słabe punkty?

– Lordzie, jadłeś już coś? Czy możemy porozmawiać o tym przy śniadaniu?

– Świetnie. Byliśmy na nogach przez całą noc i nie mieliśmy nic w ustach od wczorajszego

południa.

Przy posiłku Hsu Shen powiedział:

– Obserwowaliśmy to, co działo się zarówno przed, jak i po bitwie nad Tusghusem. –

Poinformował Shih-ka’iego o tym, że kobieta w bieli najpierw wyniosła, a potem na powrót

wniosła bóstwo do jego schronienia.

– Bardzo dobrze – powiedział Shih-ka’i. – Doceniam to, Hsu Shen. Będę o tym pamiętał. Jak

groźny on jest w obecnych okolicznościach? Czy może nas powstrzymać?

– Nie wiem, lordzie. Gdy ta kobieta go wynosiła, wydawał się szczęśliwy. Nie ma sensu

rozmawiać o tym, co się potem zdarzyło. A gdy go odniosła, był nieprzytomny. Odzyskawszy

przytomność, wściekł się.

– A teraz?

– Hmm... jakby to określić – „uśpiona wściekłość”? Tak. Jest w stanie uśpionej wściekłości.

Ale jesteśmy naprawdę zbyt daleko, żeby móc powiedzieć coś na pewno.

– Rozumiem. – Po kilku chwilach Shih-ka’i powiedział: – Ruszamy dzisiaj w nocy. Lepiej

teraz odpocznę.

– Dziś w nocy, lordzie? To świetnie. Będę musiał kogoś posłać, żeby ustawić na czas portal.

– Słusznie. Bądź ostrożny. Nie przebudź potwora. I obudź mnie, jeśli się ocknie.

– Według rozkazu, lordzie.

Shih-ka’i udał się do pospiesznie przygotowanej dla niego kwatery. Towarzyszyli mu Pan ku

i lord Kuo. Lord Kuo sięgnął po krzesło.

– Ten potwór... Czy to właśnie jego wtedy wyczułem? – Shih-ka’i skinął głową. – Co

zamierzasz z nim zrobić, gdy już go wydobędziesz z tego kamiennego stwora?

– Zastanowię się nad tym, gdy przyjdzie czas.

– Czy oni mnie zauważyli? Byłem zbyt zdenerwowany, żeby się zorientować.

– Nie. Złapmy trochę snu. Zbyt długo byłem go pozbawiony.

Hsu Shen obudził Shih-ka’iego osobiście.

– Słońce zaszło, lordzie. Przesunąłem oddział o milę. Straszne warunki dla ludzi. Skwar

w ciągu dnia był nie do wytrzymania.

Ty też jesteś czasami nadopiekuńczy, pomyślał Shih-ka’i.

– Zanim pójdziemy, zjedzmy kolację.

– Jest przygotowana. Kazałem ją podać.

– Daj nam trochę czasu na obrzędy.

– Oczywiście, lordzie. – Hsu Shen wydawał się zaskoczony.

– Tak. Ciągle je odprawiam. One nadal są potrzebne, Hsu Shen.

Pan ku wszedł zamaszystym krokiem, gdy Shih-ka’i zakończył obrzędy.

– Gdzie byłeś?

– Pokręciłem się trochę. Żeby sprawdzić, czy coś się mówi o naszym przyjacielu.

– Jakieś wieści?

– Nic. A zwróciliby się do mnie, gdyby mieli pytania dotyczące mojego pana.

– Dobrze. Jest pan zadowolony, lordzie Kuo?

– Nadzwyczaj.

– Pan ku, być może będziemy musieli ruszać w pośpiechu, jeśli ten wypad pójdzie źle. Bądź

gotów. W każdym razie będziesz ostatnim człowiekiem, który opuści tę wyspę.

– To dobra kryjówka – zauważył Wen-chin.

– Jedna uwaga, lordzie. Nie interesuje mnie polityka. Nie wciągaj mnie w to.

– Już zrobiłeś więcej, niż na to zasługuję. Nie narażę cię na niebezpieczeństwo.

– Dziękuję. Pan ku, kolacja.

Shih-ka’i przeszedł przez portal pierwszy. Ludzie Hsu Shena poszli za nim jeden po drugim

na stygnącą pustynię. Zapowiadała się wzbudzająca dreszcz nocna robota.

Shih-ka’i przygotował zaklęcia ochronne, po czym usiadł na szczycie wydmy. Przed nim

majaczył kamienny potwór. Stwór w środku spał. Teleportacja go nie zaalarmowała.

Hsu Shen usadowił się przy Shih-ka’im.

– Wejdziemy między przednie łapy. Są tam schody prowadzące na grzbiet posągu. Blisko

barku jest klapa, która otwiera się na zewnątrz. Nie jestem pewny, co zastaniemy w środku. Nie

udało mi się wejrzeć tak głęboko.

Shih-ka’i skinął głową.

– Gdy wejdziemy, musimy zachować absolutną ciszę. Nie przypuszczam, żeby widział czy

słyszał na sposób ludzki, ale po co ryzykować? – Popatrzył na ciemną, wielką bryłę. – Szkoda, że

nie wiemy o tym więcej.

Dotarli ostatni ludzie. Hsu Shen rozciągnął ich w szeregu jak do potyczki. Shih-ka’i

zastanawiał się, dlaczego wziął aż tylu ludzi do pomocy. Tej nocy liczebność nic nie znaczyła.

– Chodźmy. – Shih-ka’i poczuł znany, niepokojący ruch we wnętrznościach, gdy skradał się

naprzód. Co ja tutaj robię? Jestem dowódcą armii. Mam ludzi do wykonywania takich zadań.

Lord Kuo trzymał się blisko, trzymając w pogotowiu swoje zaklęcia. Pan ku dzierżył

obnażony długi miecz.

Shih-ka’i zaśmiał się sam z siebie. Arogancki, żałosny śmiertelnik atakujący coś, co może

jest bogiem. Ależ tupet!

Księżyc jeszcze nie wzeszedł. Pustynię oświetlały tylko gwiazdy. Wydawało się, że jest ich

tutaj więcej niż na niebie Shinsanu. Ciemność jednak wydawała się głębsza.

Shih-ka’i wszedł w gęsty mrok między przednimi łapami kamiennego posągu, ostrożnie

wybierając drogę wśród gruzów. Zatrzymał się, klęknął. Woda. Tu i ówdzie rośliny desperacko

trzymały się życia. Dziwne.

Miał trudności ze znalezieniem schodów. Ich podstawa była pokryta gruzem. Czas uciekał.

Serce waliło mu coraz mocniej. Ten stwór musiał wiedzieć, że on tu jest. Na pewno czeka, żeby

go schwytać... Nie wyczuwał jednak niczego poza uśpionym gniewem.

Zaczął wchodzić na górę. Pan ku i lord Kuo podążali tuż za nim. Zza ich pleców Hsu Shen

wyszeptał:

– Lordzie, czy ludzie powinni...

– Cisza! – syknął Shih-ka’i. Nasłuchiwał. Stwór ani drgnął. – Idą z nami. – Podjął

wspinaczkę.

Z grzbietu bestii zdołał rozróżnić postaci wspinających się ludzi. Jeszcze raz zastanowił się,

jaki sens miała jego obecność tutaj. Miał dodać otuchy ich dowódcy?

Za nim Hsu Shen pochylał się i macał poobijane kamienne ramię bestii. Podniósł klapę.

Shih-ka’i wyczuwał, że bóstwo zaczyna odczuwać niepokój. Ostrzegawczo pokiwał palcem

swoim towarzyszom.

Pan ku i Wen-chin nieśli latarnie. Teraz je zapalili. Shih-ka’i wziął jedną z nich i zaczął

schodzić ku sercu kamiennej bestii. Stwór znowu drgnął, ale się nie obudził.

Głęboko w środku znajdowała się jedna nisko położona komnata, mogła mieć z piętnaście na

dziesięć stóp. Pod jedną z jej ścian stał kamienny ołtarz. Na nim leżało małe, czarne pudełko.

Kiedyś komnata ta była bogato zdobiona. Teraz pozostał tylko kurz i jakieś skrawki

materiału, kilka sztuk używanej do obrzędów broni i sam ołtarz. Shih-ka’i zbliżył się ostrożnie,

stanął nad ołtarzem i przyglądał się pudełku. Oddał latarnię Pan ku.

W pudełku nadal nie było nic poza niepokojem. Shih-ka’i sięgnął po nie. Ręce mu drżały.

Hsu Sheng kichnął. I potem jeszcze raz.

Stwór w pudełku poruszył się.

Shih-ka’i wyprostował się i odwrócił, po czym posuwistym krokiem skierował się ku

schodom, trzymając w dłoniach pudełko.

Pan ku kichnął, zaklął cicho. Shih-ka’i skrzywił się pod maską. Ostrożnie, bardzo ostrożnie,

wchodził po schodach.

Teraz kichnął Kuo. To było zaraźliwe. Shih-ka’i też czuł, że kurz kręci go w nosie. Starał się

nie kichnąć... Ale nie mógł się powstrzymać. Popędził na górę, obrócił się, wsadził swój pakunek

w ręce Pan ku. Pan ku doszedł już do ładu ze swoim nosem, dłubiąc w nim palcem wolnej ręki.

Shih-ka’i zdjął maskę i nie włożył jej, dopóki nie przestał kichać.

Wydawało się, że bóg w pudełku ponownie zapadł w sen.

– O mały włos – mruknął Shih-ka’i.

– Co teraz, lordzie? – zapytał Hsu Shen.

– Z powrotem na wyspę. Obciążymy czymś pudełko, zabezpieczymy zaklęciami jedną

z łodzi i poślemy je w morze. Złapie je burza i pójdzie na dno.

Hsu Shen skinął głową. Wziął latarnię od lorda Kuo i dał sygnał swoim żołnierzom. Zaczęli

się wycofywać. Większość z nich teleportowała się, zanim Shih-ka’i dotarł do portalu.

– Pójdę ostatni – powiedział. – Na wszelki wypadek. – Bóstwo nadal się nie obudziło. –

Bądźcie gotowi, gdy przybędę. Hsu Shen, idź teraz. Przygotuj łódź i zacznij wysyłać ludzi do

Lioantungu.

– Według rozkazu, lordzie.

Mijały minuty. W końcu zostali z nim tylko lord Kuo i Pan ku.

– Lordzie – powiedział Shih-ka’i – dam ci kilka minut, zanim sam przejdę. Przygotujcie

solidną pułapkę. Teleportacja może go osłabić.

Wen-chin skinął głową i poszedł.

– Idź, Pan ku.

– Lordzie...

– Będę tam za kilka minut.

– Jak sobie życzysz, lordzie. – Pan ku zniknął.

Shih-ka’i wpatrywał się w czarne pudełko. Co zrobi bóstwo? Z pewnością teleportacja je

osłabi. Czy uda im się panować nad nim na tyle długo, żeby umieścić je w łodzi? Jak bardzo jest

potężne?

Odczekał pięć minut. Przed teleportacją nastawił portal na samozniszczenie po transferze.

Nikt nie zaniesie pudełka z powrotem na pustynię, nawet gdyby bóstwo opanowało jakiegoś

człowieka, tak jak robiło to z martwymi. Wziął głęboki oddech i wszedł do portalu.

Stwór przebudził się, gdy Shih-ka’i dotarł na wyspę. Strumień mocy trafił w jego mózg.

Zachwiał się.

– Ty! – ryknął stwór w środku. Shih-ka’i jęknął. Wściekłość potwora była potężniejsza, niż

się spodziewał. Jego złe, chciwe macki sięgały po niego, przejmując panowanie nad nim...

Ssu-ma Shih-ka’i był jednak uparty. Odwrócił się, rzucił pudełko. Potoczyło się po podłodze.

Lord Kuo uderzył w nie strumieniem mocy, która nie wyrządziła żadnych szkód. Shih-ka’i

rzucił się na pudełko, uderzył w nie pięścią. Potoczyło się dalej, w pulsującą, czarną paszczę

portalu.

Cichnący wrzask niknął z umysłu Shih-ka’iego.

Pan ku dotknął jego boku.

– Jesteś ranny, lordzie.

Shih-ka’i pozwolił się podnieść na nogi.

– Myślę, że przeżyję, Pan ku. Na moje stare kości, obawiam się, że przeżyję. Wsparł się na

swoim adiutancie. – Niemal pożarł mi duszę.

Hsu Shen wpadł do pokoju, wrzeszcząc jak opętany.

– Co się stało?

– Obudził się – wyjaśnił lord Kuo. – Mój lord wrzucił go z powrotem do portalu.

– Och nie! Jest znowu na pustyni? Co zrobimy?

Shih-ka’i złapał oddech.

– Nie. Nie na pustyni. Został pochwycony przez strumień teleportacyjny. Ten świat ma już

z nim spokój. Zapomnij o tej łodzi, Hsu Shen. Pozwólcie, że odpocznę, zanim wrócę do

Lioantungu. Tutaj wszystko załatwione.

Pan ku pomagał mu odejść, gdy powietrze za nimi zatrzeszczało. Z portalu wyszedł jakiś

mężczyzna.

– Lordzie – zwrócił się do Shih-ka’iego. Ten odwrócił się.

– Lord Lun-yu?

– Księżniczka Mgła jest w Lioantungu, lordzie. Pomyślałem, że to pana zainteresuje. – Tasi-

feng zlustrował otoczenie. Wydawał się zdezorientowany. Lord Kuo usiłował stać się

niewidzialny.

Shih-ka’i westchnął.

– Dobrze. Od razu tam się udam. Pan ku, zabierz nasze rzeczy. Hsu Shen, odeślij resztę

swoich ludzi.

Lord Kuo trzymał się z daleka od Shih-ka’iego aż do odejścia Tasi-fenga.

– Pan ku, mam wrażenie, że postarzeliśmy się o sto lat – powiedział Shih-ka’i, gdy zbliżali

się do swoich kwater.

W komnacie portalu czekała delegacja podenerwowanych tervola.

– Lord Shih-mihn zabawia księżniczkę, lordzie – powiedział Tasi-feng.

– O co cała ta wrzawa?

– Zagrożenie zewnętrzne, lordzie.

– Powiedz pani, że przyjdę do niej, gdy tylko zapoznam się z sytuacją.

– Lordzie?

– Słyszałeś, co powiedziałem. Lordzie Lun-yu, proszę ze mną. Przekaż mi wszystko, co

mówiła. – Ruszył przodem do wysokiej galerii w starej warowni w samym sercu Lioantungu.

Z niej widział większą część miasta i przylegających terenów. Pan ku postępował krok w krok za

nim.

– W dawnych czasach był to klasztor – powiedział Tasi-feng.

– Naprawdę? Interesujące. Ale bardziej interesują mnie wydarzenia bieżące. Jaka wygląda

sytuacja matayangańska?

– Księżniczka twierdzi, że została opanowana. Lord Kuo przeprowadził szczególnie dotkliwy

atak przed... przed...

– Rozumiem. Powiedziała, czego chce?

– Sprawdza naszą pozycję. Armia jest mocno rozproszona. Jeśli któryś z frontów zostanie

przerwany, możemy być zmuszeni do porzucenia zachodnich prowincji.

Shih-ka’i wychylił się przez okno i obserwował krążące smoki.

– Najgorsze jest tam. Nie będzie jednak więcej takich klęsk jak ta nad Tusghusem. Co oni

robili?

– Przygotowywali się do szturmu.

– Do szturmu? To szaleństwo. Nie mają ludzi.

– Nad Tusghusem też ich nie mieli, lordzie.

– Święta prawda. Ale teraz nie mają też broni, którą mieli wtedy. – Shih-ka’i wpatrywał się

w ciemność. – Kiedy zaczną?

Tasi-feng wzruszył ramionami.

– Jeżeli postąpi tak jak poprzednio, to nie wcześniej niż za kilka dni.

– Nie licz na to. On się uczy. – Shih-ka’i patrzył w noc. – Psiakrew. Chciałbym go dostać

w swoje ręce.

Coś przemknęło za nimi. Shih-ka’i odwrócił się błyskawicznie.

– Mysz, lordzie – powiedział Pan ku. – Przedziwna sprawa. Siedziała tu sobie i wpatrywała

się w ciebie.

– Zobaczmy teraz, co Mgle chodzi po głowie – powiedział Shih-ka’i.

– Lordzie...

– Nie ma się czym martwić. Będę zachowywał się nienagannie. Jestem równie zadowolony

ze swojego stanowiska jak ty ze swojego.

Wcześniej Shih-ka’i spotkał Mgłę dwukrotnie, za jej pierwszego panowania, i za każdym

razem jej pierwsze spojrzenie było jak cios prosto między oczy. Chociaż przygotował się na to,

tym razem było tak samo. Trudno uwierzyć, że ktoś tak piękny mógł być człowiekiem. Trudno

uwierzyć, że była córką tego szkaradnego, starego szaleńca, Księcia Demona.

Gdy wszedł do małej komnaty, w której przyjmowała, wstała. Jego dowódcy legionów

kłaniali się mu, a ona wyciągnęła rękę. Ponieważ nigdy nie był formalnie przedstawiany

ż

adnemu z władców Shinsanu, Shih-ka’i nie bardzo wiedział, jak zareagować. Lekko się ukłonił,

tak jak wojskowemu zwierzchnikowi. Kobieta wydawała się usatysfakcjonowana.

– Lordzie Ssu-ma.

– To dla mnie zaszczyt, księżniczko.

– Cała przyjemność po mojej stronie, lordzie – Usiadła. Lord Shih-mihn, zgnębiony,

znajdował się po jej prawej stronie. – Analizowałam twoją kampanię.

Shih-ka’i skłonił się ponownie.

– Łaski, pani – powiedział. – Zrobiłem, co mogłem, ale jestem tylko synem świniopasa. –

Ton jego głosu przeczył wypowiedzianym słowom. Starał się zachowywać bardzo formalnie.

– Łaska jest niepotrzebna, lordzie Ssu-ma. Nawet wielcy lordowie Chin czy Wu nie

zdziałaliby więcej.

Zaskoczony Shih-ka’i przyglądał się swoim towarzyszom. Stali wysocy i milczący, z twarzy

pod maskami nic nie można było wyczytać. Co to miało znaczyć? Czyżby wypowiedzieli się na

korzyść syna świniopasa?

Kobieta mówiła dalej:

– Mam do ciebie całkowite zaufanie. Nie zjawiłam się tutaj, żeby się wtrącać, a tylko żeby

zapoznać się z twoją sytuacją. Dla imperium to czas próby.

Shih-ka’i nie odpowiedział od razu. Tasi-feng przejął pałeczkę.

– Lord Lun-yu, pani. Dowódca siedemnastego.

– Legionu, który dobrze pamiętam z czasów, gdy dowodził nim lord Wu.

– To czasy minione, pani. Podobnie jak lord Wu.

– Minione, wybaczone, zapomniane.

– Dziękuję, pani. Istnieje sposób, w jaki mogłabyś pomóc. Wybawiciel ma towarzyszkę

o wielkiej mocy. Nie jesteśmy w stanie jej pokonać. Mówiąc wprost, mogłabyś wystąpić

przeciwko niej.

Shih-ka’i odzyskał równowagę.

– Moi dowódcy mówią, że jest niemal tak potężna jak ty, pani.

– Ta kobieta jest źródłem mocy Wybawiciela?

– Jednym ze źródeł. Ma on drugie – bóstwo z zamierzchłych czasów, które przebywało na

pustyni na wschodzie. Dzisiaj tervola o nazwisku Hsu Shen i ja zniszczyliśmy je. Teraz

Wybawiciel i jego kobieta muszą liczyć tylko na siebie.

– Są teraz na zewnątrz?

– Tak, pani.

– Zatem rzućmy okiem.

Shih-ka’i ukłonił się. Wszyscy jego ludzie podążyli za nimi. Mgła jednak poleciła im:

– Wy, panowie, wracajcie do swoich zajęć. Chwileczkę, lordzie Shih-mihn. Czy twoje

spichlerze są pełne?

– Tak, pani – odparł skonsternowany.

– W tym miejscu aż się roi od myszy. Mógłbyś coś z tym zrobić, jeśli przewidujesz długie

oblężenie.

– Tak, pani.

Shih-ka’i zauważył:

– Nie będzie długie. Ich siły stopniały niemal całkowicie. Ale Wybawiciel planuje kolejną

niespodziankę.

Mgła obejrzała się i spojrzała wymownie na Pan ku. Dekurion nie przestraszył się. Shih-ka’i

poinformował ją:

– Pan ku jest moim cieniem.

– Jak sobie życzysz.

Dziesięć minut później, gdy zbliżali się do północnego muru miasta, Shih-ka’i usłyszał za

sobą odgłos skrobania, a potem głuchy dźwięk, jakby zderzyły się dwa ciała. Odwrócił się na

pięcie i zobaczył, jak Pan ku zrzuca z siebie wielkiego psa. Rękojeść krótkiego sztyletu Pan ku

wystawała z piersi zwierzęcia. Pies zadrżał, zaskomlał i znieruchomiał. Pan ku wyszarpnął swoją

broń, odrąbał zwierzęciu głowę i łapy.

– Pan ku?

– Wszystko ze mną w porządku, lordzie. Nie przegryzł się przez zbroję.

– Co się stało?

– Wypadł z ciemności prosto na ciebie, lordzie. Mgła zapiszczała:

– Padnij!

Błysk na chwilę oślepił Shih-ka’iego. Szybko odzyskał zdolność widzenia. U jego stóp leżał

następny pies. Lewy bark miał spalony do kości.

– Może powinniśmy byli pozwolić pozostałym pójść z nami – powiedziała Mgła.

– Wydaje mi się, że wiem, jak będzie wyglądał następny atak Wybawiciela.

Miał rację. Podobne przypadki zdarzały się w całym mieście.

– Twoi dowódcy mówią, że on żywi ogromną nienawiść do imperium. Wiesz może

dlaczego?

– Nie, pani. Nie wiemy, kim oni są ani skąd się wzięli – powiedział Shih-ka’i ruszyli dalej. –

Pan ku, pilnuj nas dobrze. Może spróbować znowu.

Z miejskiego muru widział kobietę w bieli, stojącą na szczycie pagórka w odległości jednej

trzeciej mili. Jaśniała w ciemności.

– To ona – powiedział do Mgły.

Nie odpowiadała przez jakieś pół minuty. Po czym odezwała się:

– To dziwne. Ona nie jest żywa. Nie w zwykłym sensie. Ona nie ma fizycznego ciała.

A mimo to istnieje.

– Tam! – krzyknął Shih-ka’i, nagle wyczuwając obecność Wybawiciela. – Na lewo od niej.

Mgła skupiła uwagę na tym punkcie i sapnęła.

– To niemożliwe!

– Pani?

Już wracała. Shih-ka’i i Pan ku musieli podbiec, by ją dogonić. Powiedziała im:

– Nie dajcie się. Potrzebuję jeszcze przynajmniej trzech dni. Myślę, że znam lekarstwo na

waszego Wybawiciela.

Shih-ka’i usłyszał ciche stąpanie zwierzęcych łap, ale nic nie zaatakowało ich z ciemności.

– Mam nadzieję, pani. Mam nadzieję.

14

Rok 1016 OUI

Zarzewie zagłady

Minęło kilka dni. Varthlokkur przebywał w domu Mgły, upewniając się, że ani ona, ani jej

nowi poddani nie zostawili w Kavelinie żadnych niepożądanych prezentów. Wszedł król.

Czarodziej był zaskoczony.

– Znalazłeś coś? – zapytał Bragi.

– Kilka nieaktywnych portali. Nic więcej.

– Musiała zostawić jeden działający, żeby mogła wpadać w odwiedziny do dzieci. Czy

możesz ustawić go tak, żeby banda tervola nie zwaliła się nam tu na głowę?

– Zastanawiam się nad postawieniem na straży demona.

Na twarzy króla pojawił się grymas.

– Mam na myśli stwora szczególnego rodzaju. Typ biurokraty. Każdego poza Mgłą

unieruchomi i przekaże sprawę wyżej.

Król zachichotał.

– Daj spokój. Mów poważnie.

– Mówię poważnie. Taka istota istnieje.

– A co z pozostałymi portalami?

– Zamknę je. Radeachar jest na zewnątrz i szuka tych, które mogłyby zostać ukryte z dala od

domu.

– A co z Maisakiem?

– Jest czysty. Zajmowaliśmy się nim wczoraj w nocy. Znaleźliśmy cztery portale.

– Myślisz, że coś planowała?

Varthlokkur wzruszył ramionami.

– Przypuszczam, że wykorzystywała je do łączności, gdy organizowała spisek. Nie mówię,

ż

e nie wykorzystałaby ich później, gdybyśmy je przeoczyli.

– Jak córeczka?

– Świetnie. A Nepanthe już chodzi. Postanowiliśmy dać dziecku na imię Smyrena.

– Dziwne imię.

– W dawnych czasach nie tak bardzo. To imię mojej matki. Nepanthe to wymyśliła.

– A co z Ethrianem? Dowiedziałeś się czegoś nowego?

Varthlokkur czuł, jak wzbiera w nim irracjonalny gniew.

Postanowiwszy bardziej się kontrolować, warknął:

– Nie. Mówiłem ci, że nie chcę o tym rozmawiać. Nie budźmy licha. Wydaje mi się, że

w końcu odciągnąłem Nepanthe od tego przeklętego tematu.

– Mam problem, w którym być może mógłbyś mi pomóc. Dzieci Mgły.

– Nepanthe mówiła o nich dzisiaj rano. To są dzieci jej brata. Uwolnimy cię od

odpowiedzialności za nie, gdy tylko będzie mogła się nimi zająć. – Varthlokkur nie powitał tego

pomysłu z entuzjazmem. Obawiał się, że Nepanthe jest za stara i ma zbyt silne przyzwyczajenia,

ż

eby właściwie opiekować się Smyreną, a co tu mówić o grupie bratanków i bratanic.

– Jakie masz plany? Kryzys mam właściwie już za sobą.

– Ale to nie był kryzys, z powodu którego mnie wezwałeś. Przyjacielu, rozegrałeś małą

gierkę ze swoją „wschodnią obsesją” i wygrałeś. To jest skończone. Teraz musisz ponownie

zająć się swoimi prawdziwymi problemami. A masz wielkie kłopoty. Wykorzystałeś przewrót

Mgły, żeby się od nich oderwać.

– Michael i ja damy sobie radę z Kavelinem. Moim głównym zmartwieniem pozostaje

Shinsan.

W takim razie jesteś głupcem, pomyślał Varthlokkur, ale nie powiedział tego głośno.

– Wątpię. No cóż, ja tu skończyłem. Wracam do Nepanthe. Widząc, że już mnie nie

potrzebujesz, będzie chciała przygotować się do podróży. Zapewne sporządzi długie listy rzeczy,

które koniecznie musimy targać ze sobą. – Czarodziej odszedł, zanim król rozdrażnił go jeszcze

bardziej.

Pomyślał, że będzie lepiej, jeśli skłoni Nepanthe do tygodnia lub dwóch zwłoki. Michael nie

będzie potrzebował dużo czasu, żeby uświadomić królowi, ile tak naprawdę ma kłopotów.

– Je obiad z królową – powiedział Dahl Haas do Mgły. – Nie mogę mu przeszkadzać.

Myślałem, że wróciłaś do Shin-sanu w ubiegłym tygodniu.

– Tak było. Ale teraz znowu tu jestem. A jeśli ty natychmiast nie zaniesiesz tej wiadomości

królowi, to pobłogosławię cię takim zaklęciem, że staniesz się impotentem. Czy wyrażam się

jasno? – Mgła była zmęczona, przestraszona i zła.

– Dobrze. Na twoją głowę spadnie jego wściekłość.

– Pozwól, że tym będę martwić się ja. Po prostu dostarcz tę notkę na górę.

W ciągu pięciu minut Haas był z powrotem.

– W porządku. Mówi, żebyś przyszła.

Mgła odwróciła się od lustra, w którym się przeglądała. Wyglądała o dziesięć lat starzej. Od

tygodnia mało spała. Idąc korytarzami za adiutantem króla, miała wrażenie, że ma nogi jak

z ołowiu.

Haas wprowadził ją do salonu królowej. Król tam się z nią spotkał.

– Tędy. Jest ciężko? – zapytał, prowadząc ją przez apartamenty do jadalni. – Może to nie

najgrzeczniejsze z mojej strony, ale wyglądasz okropnie.

– Witaj, Inger.

– Witaj, Mgło.

Powitanie było bardzo chłodne. Mgła wzruszyła ramionami i powiedziała do Bragiego:

– Czuję się okropnie. Mógłbyś poczęstować obiadem zmęczoną, starą kobietę? Odkąd

wyjechałam, jadłam w biegu. Od wczoraj nie miałam nic w ustach.

– Oczywiście – powiedziała Inger. Chociaż nigdy nie pozostawała z Mgłą w dobrych

stosunkach, nagle stała się niesamowicie troskliwa. Skinęła ręką. Jedna z usługujących kobiet

wyszła.

Mgła opadła na krzesło. Zauważyła tę nagłą zmianę nastawienia królowej, ale była zbyt

zaabsorbowana swoją niedolą, żeby się tym zajmować.

– Jestem wykończona.

Król zmarszczył brwi.

– Jakieś kłopoty? Co ty, do diabła, znowu tutaj robisz? Chyba jeszcze cię nie obalili?

– Nie. Jeszcze nie. Przyszłam błagać o pomoc. Znowu.

– O co? Zdobyłaś to, co chciałaś.

– Chodzi o coś trochę innego. Poza tym mam mnóstwo przeróżnych kłopotów. Tym nie

mogę się zająć sama.

Król usiadł naprzeciwko niej. Na jego twarzy malowało się trochę więcej współczucia.

– Mów dalej.

– Chodzi o nasze kłopoty na wschodzie. Przyjrzałam się temu z bliska. Jest gorzej, niż

przypuszczałam. Lord Ssu-ma myślał, że panuje nad wszystkim, ale... Bragi, on jest przyparty do

muru. Wycofał się setki mil do starego warownego miasta zwanego Lioantung. Dalej już nie

może uciec. Musi stoczyć walkę za pomocą tego, co zostało z Armii Północnej i Wschodniej.

Bragi wyglądał na zaskoczonego.

– No i? Co ja mam z tym wspólnego?

– Jeśli straci Lioantung, to nie tylko przegra bitwę. Padnie nie tylko Shinsan. Ten człowiek

walczy o cały świat. Razem z nim świat przeżyje lub zginie.

– No nie! – powiedziała Inger. – Mgło, w to po prostu nie da się uwierzyć.

Mgła zignorowała ją. Nie lubiła tej kobiety. Zwróciła się teraz bezpośrednio do króla,

chociaż odpowiadała na zarzut królowej.

– Bragi, Lioantung jest ostatnią przeszkodą na drodze Wybawiciela do serca imperium.

Ostatnią linią obrony, gdzie ludzie są stłoczeni do kilkunastu tysięcy na milę kwadratową. Jeżeli

Lioantung padnie, nie będzie niczego, co powstrzymałoby Wybawiciela przed pochłonięciem

ludności całych prowincji.

– No dobrze. Zaciekawiłaś mnie. Zacznij od początku. Naprawdę nie wiem, o czym mówisz.

Zaczęła opowiadanie od przeczucia lorda Kuo związanego ze wschodnią pustynią i wysłania

lorda Ssu-my, by objął tam dowództwo. Miała zamiar okroić opowieść, ale słowa się z niej

wylewały, nie panowała nad tym. Opowiedziała wszystko, co wiedziała, aż do jej niedawnej

wizyty w Lioantungu.

– Armie martwych ludzi? – mruknął Bragi. – Naprawdę? – Wydawało się, że nie potrafi się

zdecydować, czy jest przerażony, czy rozbawiony. – A on może zapanować nad każdym, kogo

zabiją, tak?

– Właśnie. Może nawet kontrolować żywych, jeśli nie są chronieni, chociaż jest to

trudniejsze. Zwierzęta również.

– Zmarli powstający przeciwko żywym. Urzeczywistnia się trolledyngiańska straszna

opowieść draug... Tam, gdzie się wychowywałem, starcy lubili straszyć dzieciaki bajkami

o zmarłych, którzy schodzą z gór lub wychodzą z morza, żeby nas zabrać. Nazywaliśmy ich

draugami. Chodzące trupy. Ale to były tylko zimowe opowieści. – Zamknął oczy i zamyślił się

na dłuższą chwilę. – Mgło?

– Tak?

– Nie powiedziałaś, dlaczego przyszłaś z tym do mnie. Masz najpotężniejszą armię na

ś

wiecie.

– Cała jest zajęta. I dlatego, że Wybawiciel napadnie na ciebie, gdy skończy z Shinsanem.

– Na mnie? Na mnie osobiście czy na zachód w ogóle?

– Na ciebie. Osobiście.

– Dlaczego? Wielu ludzi posłałem do piachu, ale nikogo, kto chciałby wyrównać rachunki

tak bardzo, żeby powstać z martwych.

– Uraza, Bragi. Straszna uraza. Tym mrocznym Wybawicielem, tym przywódcą zmarłych,

kieruje nienawiść. Coś go wypaczyło, przerabiało i przekształcało do czasu, aż zaczął myśleć

tylko o jednym – o zemście. Na Shinsanie. Na tobie. Ponieważ tym Wybawicielem jest Ethrian,

Bragi. Mój bratanek. Twój syn chrzestny. Dziecko Nepanthe i Szydercy.

Spodziewała się, że ta wiadomość zwali go z nóg.

– Ale... ale... – Wpatrywał się w przestrzeń, nie mogąc pogodzić się z tym, co usłyszał.

Królowa patrzyła na niego, miała pobladłą twarz, zasłaniała drżącą dłonią usta. Bragi usiłował

coś wykrztusić, ale najwyraźniej nie był w stanie.

– Bragi, to prawda. Przysięgnę, na co tylko chcesz. Coś na wschodzie ocaliło go przed

Pracchią. Przez cały czas tam był. To coś ocaliło go, uczyniło z niego narzędzie zniszczenia

i nienawiści, dało mu potężną moc, a potem utraciło nad nim kontrolę. Widziałam go

w Lioantungu, Bragi. Fizycznie wygląda tak, jak można się spodziewać po wszystkich tych

latach. Ale wewnątrz to już nie jest Ethrian. Raczej ucieleśnienie oszalałych sił natury.

Inger powiedziała coś chrapliwie. Bragi jęknął.

– Wierzę jej. Przyjrzyj się jej. Ona śmiertelnie się boi. Teraz wiemy już, dlaczego

Varthlokkura ponosiło, ilekroć wymówiono imię Ethriana. On wiedział.

Mgła przyznała, że się boi.

– Masz rację. Jestem tak przerażona, że nie mogę zebrać myśli. Chcę po prostu uciec...

Ciągle żałuję, że nie zostawiłam tego wszystkiego na barkach lorda Kuo. Nie spodziewałam się

czegoś takiego. Zdajesz sobie sprawę, w jakim świetle przedstawi mnie historia, jeśli nie uda mi

się powstrzymać Ethriana? O ile w ogóle będzie jakaś historia.

– Teraz naprawdę rozumiem Varthlokkura. – Bragi zadumał się.

– Dlaczego?

– On wiedział. Wiedział od dawna. Odkąd tu przyjechał, kilkakrotnie wspominał Ethriana.

Sugerował, że ciągle może być wśród żywych. Zachowywał się jak człowiek, który walczy ze

swoim sumieniem. Teraz wiem, co miał na myśli, gdy stwierdził, że nie może o tym powiedzieć

Nepanthe, bo to by ją zabiło. – Król podniósł się z krzesła. – Nawet mi groził, gdy

zasugerowałem, że ona powinna wiedzieć, iż istnieje szansa, że Ethrian żyje.

Mgła spojrzała na niego. Był blady jak śmierć. Równie przestraszony jak ona. Uwierzył jej.

Jakoś ujęło to ogromnego ciężaru z jej barków. Wspólny strach jest łatwiejszy do zniesienia,

pomyślała, przypominając sobie jedną z lekcji udzielanych młodym żołnierzom.

– Chodźmy do niego – zaproponował Bragi.

– Ja też będę potrzebowała jego pomocy – przyznała Mgła. – A niemal na pewno pomocy

Nepanthe.

Król skrzywił się.

– Nie oczekuj, że się na to zgodzi. Postanowił trzymać ją od tego z daleka.

– Zobaczę się z nim. Muszę.

– Uważaj na to, co mówisz. Nigdy nie widziałem, żeby był tak drażliwy. Powiedział, że mnie

wykończy, jeśli chociaż słowem zdradzę się Nepanthe.

Inger spojrzała na niego surowo, zaskoczona. W jej spojrzeniu pojawiło się coś dziwnego.

Co do diabła? – zastanawiała się Mgła. Odchrząknęła. Przy innej okazji wykorzystałaby to

w swoich planach. Jednak nie teraz. Teraz pragnęła tylko znaleźć wyjście ze swoich kłopotów.

Służący królowej wniósł posiłek, o który poprosiła Mgła. Chwyciła talerz z daniem głównym

i jadła rękami, gdy król prowadził ją przez pełne przeciągów korytarze zamku. Pytając służbę

o Varthlokkura, dotarli do małej zamkowej biblioteki.

Gdy weszli, czarodziej podniósł wzrok znad książki. Ujrzawszy Mgłę, uniósł się trochę,

przerażony. Zrobił gest chroniący przed złym okiem.

Zanim zdążył coś powiedzieć, czarodziejka zaczęła opowiadać. Jego przerażenie zamieniło

się w rozpacz. Mogła sobie jedynie wyobrazić siłę targających nim emocji. Był bowiem

człowiekiem nie zdradzającym swoich uczuć.

Rysy jego twarzy stwardniały.

– Wystarczy, kobieto. Odpowiedź brzmi „nie”. Nie tknę tego. Znajdź jakiś inny sposób.

– Ale...

– Nie zamierzam dopuścić do tego, żeby Nepanthe zobaczyła, czym on się stał. Jest zbyt

krucha. Myśli, że on nie żyje. Zostawcie go dla niej w grobie.

– Co zamierzasz jej powiedzieć, gdy jego martwi żołnierze dotrą w te strony? – zapytał król.

– Mgła przesadza. Jego armie się rozpadną.

– Ty za to chowasz głowę w piasek! – wybuchnęła Mgła. – Wystąpili przeciwko najlepszym,

których mogliśmy postawić im na drodze. Na początku popełniał błędy. To jeszcze dziecko. Ale

się uczy. Osiągnął już pewien poziom. Od tej chwili będzie się stawał coraz silniejszy. Chyba że

troje czy czworo ludzi, którzy znaczą dla niego najwięcej, rozkuje emocjonalne kajdany, którymi

jest spętany.

Gniew zaróżowił policzki czarodzieja.

– Mówisz z przekonaniem i zapałem, ale nie wiesz, o co prosisz. Odpowiedź musi być

odmowna.

– To nie idź osobiście. Wyślij Niezrodzonego. Uczyń z kłamstwa prawdę – zaproponował

Bragi.

– Co masz na myśli?

– Każ Radeacharowi go zabić.

– Nie. Posłuchajcie mnie. Nie rozumiecie. Ja nie mogę pomóc. To wasz problem. Mgło, ty

się nim zajmij. Bragi, mówiłem ci wcześniej, że jeśli powiesz o tym Nepanthe...

– Tak, tak. Wiem. Nie powiem. Chociaż myślę, że się mylisz. Mylisz się całkowicie,

straszliwie. Ale nie powiem jej.

– Zachowujesz się irracjonalnie, Varthlokkurze – powiedziała Mgła.

– Postaraj się zrozumieć. Chcę chronić moją żonę.

– Nie doceniasz jej – odparła Mgła. – Sprawia wrażenie neurotyczki, ale jest o wiele

twardsza, niż się wydaje. Musi być.

A król dodał:

– Nie wydaje mi się, żebyś ją w ten sposób chronił. Myślę, że chronisz siebie. Przed

poczuciem zagubienia. Po prostu boisz się zmiany. Zmiana mogłaby przekształcić twój

związek...

– Milcz! – wybuchnął czarodziej. – Przypomnij sobie, co Stwór zrobił ci tamtego dnia,

podczas sukcesji. Pamiętasz, jak przebiegało głosowanie? Rozumiesz, co to znaczy? –

Uśmiechnął się złośliwie.

– Czarodzieju, uważaj, robię się paskudna, gdy ktoś stara się wykręcić mi rękę.

– Lepiej się do tego przyzwyczajaj.

– Wcześniej byliśmy po przeciwnych stronach. Dam sobie radę bez ciebie.

– Ostrzegłem cię. Trzymaj się z daleka od mojej żony. – Varthlokkur przeniósł spojrzenie na

Mgłę. Zachwiała się pod jego siłą. – Wybawiciel to twój problem, kobieto. Ethrian nie żyje...

Podupadła na duchu, pokonana. Król wziął ją za rękę.

– Tracimy tutaj czas. On zdumiał. Może Bractwo pomoże. Masz tam przyjaciół.

– To nie magii potrzebuję – odparła Mgła. – Mamy jej w Shin-sanie mnóstwo. Potrzebuję

ludzi, którzy potrafią dotrzeć do uczuć Ethriana.

– Wymyślimy coś. – Po czym Bragi rzucił przez ramię: – Zapamiętam to sobie, czarodzieju.

Varthlokkura zdumiała pasja tego człowieka, ale tylko na mgnienie oka. Rzucił książkę na

podłogę. Mgła podskoczyła. Miała stargane nerwy. Wyszedłszy z biblioteki, zapytała:

– I co teraz?

Nie podobało jej się to poczucie bezradności, to, że musiała udać się na zachód, by prosić

o pomoc. To sprawiało, że czuła się bezsilna i niekompetentna...

– Weźmiemy to na siebie. Może ciotka i ojciec chrzestny dadzą sobie radę. Chodź. Muszę

powiedzieć Gjerdrumowi i Derelowi, dokąd idę. Stary Crankwort miał w jednej sprawie rację.

Mam pewien kłopot, sądząc po sztuczkach, które robił Stwór, gdy osadzaliśmy cię na tronie.

Muszę się upewnić, że moje tyły są osłaniane, gdy mnie tu nie będzie. W przeciwnym razie mogę

po powrocie do domu stwierdzić, że wyleciałem z roboty.

– Nie ma sensu, żebyśmy poszli we dwójkę. Oboje reprezentujemy wszystko, czego Ethrian

nienawidzi. Nie sądzę, żeby komuś poza jego matką udało się teraz do niego dotrzeć.

– Będziemy musieli spróbować, czyż nie? Czy on jest tak niebezpieczny, jak mówiłaś?

– Tak przypuszczam.

– Jak długo możesz czekać? Może Varthlokkurowi wróci zdrowy rozsądek.

– Niezbyt długo. Lord Ssu-ma to uparty człowiek, ale nie może utrzymywać się tam

w nieskończoność.

– Jeżeli masz jakiegoś ulubionego boga, pomódl się do niego. Może gdy Varthlokkur się

uspokoi, to się zastanowi. Jeżeli sprawy stoją tak źle, jak mówisz. W zasadzie to przyzwoity

gość. Ma sumienie.

– Może. A może jest tylko starym, ślepym głupcem.

Varthlokkur wszedł do swojego apartamentu godzinę po spotkaniu z Mgłą i królem. Ręce

ciągle mu drżały. Był przerażony. Od stuleci nie wpadł w taką wściekłość. Musiał skorzystać ze

starych sztuczek zwalczających strach z czasów, gdy był jeszcze czeladnikiem, żeby trochę się

uspokoić.

Coś było z nim nie tak. Jakieś szaleństwo sączyło mu się w umysł, pokrętne i zagmatwane.

Utrata panowania nad sobą była taka do niego niepodobna. Czy Bragi miał rację? Czy jego

prawdziwym problemem było dziecinne poczucie braku bezpieczeństwa?

Czy Nepanthe potrafiłaby sobie z tym poradzić? Czy była bardziej odporna, niż

przypuszczał?

Czy żywił złudną nadzieję, uznając, że Ethrian w końcu zniszczy sam siebie?

Zapalił świecę, usiadł i próbował czytać stary rękopis, który podobno przedstawiał

prawdziwą historię początku człowieka na tym świecie. Litery co chwilę rozmywały mu się

przed oczami.

Psiakrew! Jego świat się rozpadał. Całe wieki trwało, zanim poukładał sobie przyzwoite

ż

ycie z drugą osobą, i teraz, nagle, wszystko zawisło na włosku. Niech to diabli! Tak, czuł się

niepewnie! A kiedy się walczyło tak długo jak on, to, do cholery, zasługiwało się na coś dobrego

przez resztę życia...

Jakiś cień skoczył mu na kolana. Przestraszony, podskoczył.

– Nepanthe! Dlaczego wyszłaś z łóżka? Już zażyłaś trochę ruchu. Powinnaś odpoczywać... –

Serce mu zamarło, gdy ujrzał wyraz jej twarzy. Strach uderzył go jak obuchem.

Była ubrana na trudne warunki pogodowe. Miała ze sobą opatulone dziecko.

– Chcę swojego syna, Varth.

– Och, nie – powiedział łagodnie. – Dlaczego?

– Ethrian żyje, prawda? Wiedziałeś o tym przez cały czas. Okłamywałeś mnie.

– Nie, kochanie. Mówiłem ci...

– Mówiłeś mi kłamstwa. Kłamstwa, kłamstwa i jeszcze raz kłamstwa. Jest w Shinsanie,

w mieście, które nazywa się Lioantung. A ty nie chciałeś, żebym się dowiedziała.

Znowu poczuł przypływ wściekłości.

– Ostrzegałem go!

Nepanthe też działała pod wpływem gniewu. Zniosła jego wybuch z kamienną twarzą.

– Kogo ostrzegałeś? Co ty mi robisz, Varth? Chcę się zobaczyć z synem. Słyszysz mnie?

Gdzieś tu jest Mgła. Wracam z nią.

Varthlokkur zignorował ją. Wszedł wolnym krokiem do ich sypialni, zajrzał do pustej

kołyski Smyreny. Po chwili podszedł do okna.

– Chodź tu, Radeacharze. Chodź, mój jedyny przyjacielu.

– Dlaczego mnie okłamywałeś? – dopytywała się Nepanthe. – Varth, do jasnej cholery,

mówię do ciebie. Odpowiedz mi!

Odwrócił się gwałtownie.

– Czy oni powiedzieli ci, czym stał się twój syn?

– Jacy oni? O kim ty mówisz? Wyjaśnij mi.

– Ragnarson i ta shinsańska dziwka.

– Nie widziałam żadnego z nich. Co oni mają z tym wspólnego? Nieważne. Opowiedz mi

o Ethrianie. Potem znajdź Mgłę i powiedz jej, że idę z nią.

W obojgu narastał gniew. Ich krzyki stawały się głośniejsze i osiągały wyższe rejestry.

Niezrodzony pojawił się w oknie i zawisł tam, niezauważony.

– Dobrze, do cholery! – wrzasnął niespodziewanie Varthlokkur. – Idziemy. Na twoją

odpowiedzialność, kobieto. – Obrócił się na pięcie, wyszedł szybkim krokiem z pokoju, mrucząc:

– Bragi, zapłacisz za to. Tym razem sam sobie poderżnąłeś gardło. W tej chwili otaczają cię

wilki. A ja zamierzam usiąść sobie wygodnie i patrzeć, jak cię rozrywają na strzępy.

Nepanthe patrzyła, jak jej mąż wychodzi, zdumiona pomimo targającego nią gniewu. O co

w tym wszystkim chodzi? – zastanawiała się. Całe to zamieszanie wokół Bragiego i Mgły. A nie

widziała ich od wieków... Oni też musieli wiedzieć. Musieli to przed nią ukrywać. Nigdy by się

o tym nie dowiedziała, gdyby królowa nie przyszła zobaczyć Smyreny i nie wspomniała o tym

mimochodem.

Biedna Inger. Teraz i na nią będą wrzeszczeć. Niech idą wszyscy do diabła. Wszyscy, co do

jednego. Zobaczy swojego syna. To, co im się podoba, nie ma znaczenia.

15

Rok 1016 OUI

Lioantung

Martwi wojownicy Ethriana przynieśli krzesło zrabowane w jakimś dworze w pobliżu

Lioantungu. Usiadł na nim. Sahmanan zajęła miejsce na ziemi obok niego, opierając się

o krzesło.

– Możesz mi powiedzieć, co dalej?

– Tak sądzę. – Droczenie się z nią sprawiało mu radość. – Użyję przeciwko nim ich zwierząt.

I ciał tych ludzi, których zwierzęta zabiją.

– Czy oni ich nie wyrżną?

– Prawdopodobnie. Psy, koty, konie i te, które uda im się złapać. Ale jak obronisz się przed

szczurami, które zaatakują cię podczas snu?

– To może się udać. Planujesz oblężenie?

– Nie możemy sobie na to pozwolić. Oni nie spodziewają się pomocy. To jest bitwa, która

albo nas wyniesie na szczyt, albo pchnie w przepaść.

– A co z armią? – wskazała ruchem głowy najbliższych wojowników. – Oni wytrzymają

najwyżej kilka dni.

– Nie pozwolimy, by się zmarnowali. Zaczynajmy. Chroń mnie. – Odrzucił więzy łączące go

z ciałem i poleciał nad miasto. Lioantung był labiryntem krętych uliczek i dziwacznych budowli.

Całe dzielnice były opuszczone. Zaciągnie porzucone zwierzęta...

Wróg pilnie przygotowywał się do obrony. Wydawali się spokojni. Bitwa w lesie

przywróciła im pewność siebie. Jedynie tervola byli niepewni.

Debatowali, co zrobić ze zwierzętami...

Wleciał w spowite mrokiem ulice, znalazł stajnię. Opanował przyćmiony umysł konia, który

zarżał, rozwalił swój boks, powalając chłopca stajennego na ziemię.

Ethrian opanował jego ciało, znalazł widły do siana i wymknął się w noc. Skradając się,

stanął za jakimś legionistą...

I tak to szło, godzina za godziną. Wróg zareagował. Do świtu żaden żołnierz nigdzie nie

szedł w pojedynkę. Następnego dnia lord Ssu-ma kazał zniszczyć wszystkie zwierzęta. Ethrian

wrócił do swojego ciała.

– Wyglądasz na zmęczonego – powiedziała Sahmanan.

– Trochę. Mocno atakowali?

Wskazała na ich otoczenie. Ziemia była spalona. Jego krzesło zamieniło się w stos

wykałaczek.

– Raz wydawało mi się, że nas dopadli. Ledwo wytrzymałam.

– Zamierzają zabić zwierzęta. Czas posłać tam martwych.

– Nie chcesz odpocząć?

– Nie mam czasu.

– Ethrianie...

– Bądź cicho. – Sięgnął umysłem, zebrał wszystkie nici. Ciała powlokły się w kierunku

miasta. Smoki wzbiły się w powietrze. Jedne niosły wielu jeźdźców, inne wspierały

szturmujących mury. Legiony porzuciły rzeź zwierząt domowych i pospieszyły na mury.

Ethrian kontynuował atak, póki z jego armii nie zostało niemal nic. Na zewnątrz miasta

ocalał tylko on i Sahmanan. W środku, w opuszczonych dzielnicach, zachomikowal jednak tysiąc

ciał.

Przemierzał miasto w swoim bezcielesnym stanie, od czasu do czasu wślizgując się w jakieś

zwierzę, żeby posłuchać rozmów. Jego wrogowie byli tak samo zmęczeni jak on.

Ociężale rozpoczęli na nowo rzeź. Część sprawdzała dom po domu w poszukiwaniu ciał.

Ethrian wrócił do Sahmanan.

– Ethrianie, odpocznij – nalegała. – Wykończysz się.

– Jeszcze jedno, żeby im się nie nudziło. Potem odpocznę.

Wrócił do Lioantungu, szukając szczurów. I oczywiście znalazł je, ponieważ Lioantung był

starym miastem, w którym nie brakowało gryzoni.

Zaczął od kwatery głównej lorda Ssu-my w cytadeli. W stu miejscach naraz szczury zaczęły

przemykać po pokojach, przewracając lampy. Większość pożarów gaszono natychmiast, jednak

kilka wybuchło tam, gdzie nie było nikogo. Ethrian wrócił do swojego ciała.

– To powinno dać im zajęcie. Obudź mnie, gdyby działo się coś ważnego.

Spał czternaście godzin, a obudził się tylko trochę wypoczęty.

– Co się działo?

– Nic. Byli zbyt zajęci walką z pożarami.

Znowu udał się do miasta. Ostatnie pożary były opanowane. Znużeni legioniści wracali

chwiejnym krokiem do baraków, przeklinając go, modląc się o odpoczynek. Nie dał im

wytchnąć.

W wielu miejscach naraz rzucił szczury do tętnic szyjnych śpiących żołnierzy. Martwych

postawił przeciwko żywym. Przenosił się z baraku do baraku. Tervola rozstawili warty pilnujące

ś

piących. Znowu skupił się na samej kwaterze głównej, potem na murach, posyłając na

wartowników zwierzę za zwierzęciem. Z pomocą martwych ludzi otworzył bramę miasta,

wpuszczając zwierzęta z pól i lasów. Zamieszanie i przerażenie, zamieszanie i przerażenie,

powtarzał sobie.

Gdy nie robił nic innego, przemieszczał swych ukrytych żołnierzy w kierunku centrum

miasta. Powoli, stopniowo zacieśniali krąg wokół kwatery głównej Ssu-my...

W mieście zabrakło już dużych zwierząt. Nie miał czasu na „rekrutację” w lesie. Tervola

skierowali swoje umiejętności na niszczenie myszy, szczurów i wiewiórek.

– Teraz to wyścig – powiedział Ethrian do Sahmanan. – Chociaż udało mi się odwrócić ich

uwagę. Przy odrobinie szczęścia w moim następnym ataku zginie tylu tervola, że będziesz

w stanie zapanować nad resztą.

Jego atak trwał trzy godziny. Potem wrócił do Sahmanan.

– To powinno wystarczyć. Skończymy, gdy odpocznę.

– Ethrianie, coś przydarzyło się Wielkiemu.

– Co?

– Nie wiem. Nie wyczuwam go już tutaj. Martwi mnie to.

– To ma jakieś znaczenie?

– Kto wie? Możemy znowu go potrzebować.

– Czy on coś knuje?

– Nie wiem.

– Sprawdzimy, gdy skończymy tutaj.

– Nie możemy. Nie mamy już jeźdźców na smokach. Ethrian spojrzał na nią ostro. Nie

podobał mu się jej ton.

– Chcesz mi coś powiedzieć?

– Nie... Tak. Ethrianie, jesteś dokładnie taki sam jak Nahaman. Tak samo przepełniony

goryczą, nienawiścią, brakuje ci rozsądku.

– Cicho. Muszę się przespać. Wykończymy ich, gdy się obudzę.

Poranne czerwone słońce wisiało nisko nad horyzontem, gdy Ethrian porzucił swe

nawiedzone sny. Sahmanan potrząsała nim.

– Co? – wymamrotał.

– Obudź się. Coś szykują. Popatrz. – Wskazała miasto. Żołnierze wychodzili. Przysadzisty,

krępy tervola niósł białą flagę. Jego ochroniarz rozłożył się w pobliżu bramy. Jacyś obcy kroczyli

po obu bokach tervola. Z obu jego stron szły kobiety. Obok nich, po zewnętrznej, szedł jeden

mężczyzna.

– O, Panie – powiedział Ethrian zbolałym głosem – O, Panie, nie.

– Co się stało? Ethrianie, co się stało?

Oddech mu się rwał. Coś głęboko w nim się poruszyło. Skulony cień. Wrzasnął. Ciemność

gęstniała. Świat zniknął.

– Ethrian! – Sahmanan rozcierała mu nadgarstki i uderzała w policzki. – Obudź się, proszę! –

Spojrzała w kierunku miasta. – Już prawie tu są. Potrzebuję kogoś, kto powie mi, co mam robić.

Shih-ka’i stał sztywno w pozycji na spocznij, ignorując ból ran. Księżniczka i jej grupa

weszła do ośrodka dowodzenia. Stanął na baczność. Ci z jego oficerów, którzy przeżyli,

zasalutowali. Mgła wpatrywała się w nich przerażona.

– Co się stało, lordzie Ssu-ma?

– Trzymamy się, pani. – Shih-ka’i przyjrzał się jej towarzyszom. Dwóch mężczyzn i kobieta,

w typie zachodnim. Kobieta niosła niemowlę. Młodszy mężczyzna wyglądał na wojownika. Jego

wzrok nie zatrzymywał się na niczym. Usta miał zaciśnięte i blade. Starszy, szczuplejszy

mężczyzna wyglądał na rozzłoszczonego. Shih-ka’i stanął przed swoją księżniczką, spoglądając

na nią pytająco.

– To czarodziej Varthlokkur – powiedziała, wskazując starszego mężczyznę. Shih-ka’im

wstrząsnął dreszcz. – Jego żona, Nepanthe, i ich córka.

Shih-ka’i ukłonił się kobiecie.

– Pani.

– Będę musiała tłumaczyć – powiedziała Mgła. Shih-ka’i kiwnął głową, przyglądał się

trzeciemu mężczyźnie. Ochroniarz czarodzieja?

– Król Kavelinu Bragi – przedstawiła go Mgła.

Shih-ka’i zesztywniał. Jego dowódcy zatrzęśli się z gniewu.

Upomniał ich gestem.

– Ten Ragnarson spod Baxendali i Palmisano?

– We własnej osobie.

Jeden z tervola zrobił krok naprzód...

– Meng Chiao! Uspokój się. Pani, przez tego człowieka stracił trzech braci, czterech synów

i swój legion. – Shih-ka’i stanął naprzeciwko Ragnarsona, który górował nad nim wzrostem.

Zdjął maskę i popatrzył w jego oczy. Nie dostrzegł w nich strachu. Bragi odezwał się.

– Mówi, że wyglądasz na uczciwego żołnierza. Pierwszego, którego zobaczył wśród tervola.

Shih-ka’i uśmiechnął się i odparł:

– Przekonasz się, że jestem bardziej nieustępliwy od lorda Kuo. – Poczekał, aż Mgła

przetłumaczy, i zapytał: – Księżniczko, co to ma znaczyć?

– Ci ludzie byli kiedyś bliscy Wybawicielowi. To jego dziadek, matka, ojciec chrzestny.

Wśród dowódców znowu zawrzało.

– Pani?

– Wybawiciel jest moim bratankiem. Lord Chin porwał go podczas tej sprawy z Pracchią.

Myśleliśmy, że nie żyje. Jakoś udało mu się przeżyć, zawarł sojusz z jakimś bóstwem i zawziął

się na nas, przypuszczając, że to my jesteśmy przyczyną jego nieszczęść.

Shih-ka’i chodził tam i z powrotem. W końcu powiedział:

– Co proponujesz, księżniczko?

– Żebyśmy poszli z nim porozmawiać. Żebyśmy rozwiali jego złudzenia. Żebyśmy zabrali

mu powód, dla którego chce zniszczyć imperium.

Shih-ka’i przyglądał się gościom.

– Ci ludzie nie mają powodu, żeby nam pomagać.

– Mają. Swoje własne.

– W takim razie spróbujmy. Pan ku, ochrona.

– Lordzie! – Pan ku zasalutował i odszedł. Wrócił po kilku chwilach. – Gotowe, lordzie.

– Wybawiciel sprawił, że bez ochrony nie da się poruszać po ulicach – wyjaśnił Shih-ka’i.

Miasto było ruiną trawioną przez ogień, strzaskaną uderzeniami stworów o trupich

czaszkach. Na każdej ulicy leżały stosy kości.

Mgła coś powiedziała. Ragnarson burknął, ujawniając zdumienie rozmiarami zniszczenia.

Czarodziej nie zdradził się żadną reakcją. Nadal trawił go gniew. Wydawało się, że jego żona

przyczynia się do tego. Shih-ka’i cofnął się, nałożył maskę, przyjrzał się dziecku. Wyraził swoją

sympatię uśmiechem. Kobieta w odpowiedzi również się uśmiechnęła.

– Dlaczego jest tak cicho? – zapytała Mgła.

– Cisza przed burzą. Odpoczywa.

– Czy mógłbyś znowu go powstrzymać?

– Wątpię. To ostatni rzut kostką.

Doszli do bramy. Żołnierze otworzyli ją na oścież. Pan ku wręczył swojemu panu kij

z przymocowaną białą tkaniną. Shih-ka’i wyszedł z miasta.

– Pan ku, zatrzymaj tu straże.

– Lordzie?

– Jeśli księżniczka, czarodziej Varthlokkur i ja nie damy tam sobie rady, i tak nie ma żadnej

nadziei.

– Według rozkazu, lordzie. – Pan ku zrobił zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, popędził do

ś

rodka i pospieszył na szaniec, gdzie znalazł lekką balistę. Przygotował ją z równą starannością,

z jaką jego pan przygotowywał zaklęcie. Wybawiciel dostanie wiadomość od Pan ku, jeśli

spróbuje jakiegoś podstępu.

Shih-ka’i zmierzał w stronę pagórka, na którym kobieta właśnie budziła Wybawiciela. Szedł

zdecydowanym krokiem. Nie zdradzi się ze swoim strachem przed tymi ludźmi z zachodu.

Wybawiciel wstał, odgarnął włosy, popatrzył i położył się. Kobieta uklękła nad nim. Znowu

wstał, emanując arogancją. Gestykulował żywo. Zza pagórka wyszła pantera i położyła się,

podwijając łapy pod siebie. Pojawił się też niedźwiedź, który zajął miejsce po jego prawej

stronie. Ogromny leśny bawół o dzikim wzroku zatrzymał się po lewej stronie kobiety.

– Miej na oku tę kobietę – Shih-ka’i powiedział do Mgły. I dodał: – Co z nim jest nie tak?

– Zna tych ludzi. Wyobraża sobie, co oni o nim myślą.

– Rozumiem. – Zatrzymał się pięć kroków przed Wybawicielem. Krótki skok pantery,

pomyślał. Patrzył gniewnie. To płaczliwe dziecko rozbiło dwie armie?

Mgła zatrzymała się przy nim. Ragnarson i Varthlokkur poszli za ich przykładem. Kobieta

z dzieckiem nie zrobiła tego.

– Ethrian? – powiedziała we własnym języku. – Ethrian? Popatrz. To jest twoja siostra. Ma

na imię Smyrena.

W oczach chłopca pojawiła się udręka. Zaczął szlochać.

– Mamusiu. Myślałem, że cię zabili. Myślałem, że cię zabili. Powiedzieli mi...

Nepanthe przełożyła Smyrenę na lewą rękę. Prawą objęła chłopca, przyciągając go do siebie.

– Już dobrze. Już dobrze, Ethrian. Już po wszystkim. Wszystko w porządku.

Powietrze znieruchomiało. Nie było słychać nic, z wyjątkiem płaczu chłopca. Mimo to włosy

i ubranie kobiety w bieli powiewały, jak gdyby targał nimi wiatr. Shih-ka’i spojrzał na Mgłę.

– Księżniczko?

– Nie martw się. Ona jest szczęśliwa z jego powodu. – Kobiety przeprowadziły bezgłośną

wymianę zdań. Mgła skinęła potakująco głową.

Coś opuszczało się z nieba. Zawisło za pagórkiem. Shih-ka’i spojrzał tylko raz.

– Niezrodzony – mruknął. Słyszał o tym stworze. Jego obecność była bardziej obraźliwa, niż

można było sobie to wyobrazić.

Leśny bawół parsknął i odbiegł wielkimi susami. Niedźwiedź poszedł w jego ślady,

powłócząc nogami. Pantera wstała z gracją, oblizała łapę i wolnym krokiem zmierzała

w kierunku lasu. Nepanthe zaczęła iść ze swoim synem w stronę miasta.

Shih-ka’i ponownie spojrzał na Mgłę.

– To już koniec, lordzie Ssu-ma. To naprawdę koniec. Wracaj.

Minęli go matka i syn. Odwrócił się. Czarodziej i król dotrzymywali im kroku. Spojrzał za

siebie i zobaczył podążających za nimi Mgłę i kobietę w bieli, która bardziej się unosiła, niż

stąpała po ziemi.

Napięcie opuściło go. Czuł się słaby. Niemal rozczarowany. Nie zdawał sobie sprawy, jak

był spięty...

Zaczęło się nagle. Ethrian nie wyczuł, że coś jest nie tak, dopóki nie odrzuciło jego matki,

a on sam nie zesztywniał. Otaczała go ciemna aureola.

Powietrze zatrzeszczało. Shih-ka’i wyczuł to samo co tuż przed klęską nad Tusghusem.

– Pani! Księżniczko!

Varthlokkur rzucił się do przodu, złapał swoją żonę, zanim upadła. Ragnarson z niemal

niewyobrażalną szybkością wyjął miecz. Przyczaił się, mrucząc coś w swoim chropawym

zachodnim języku.

– Ethrian! Przestań! – krzyknęła Mgła. Shih-ka’i słyszał w jej głosie echo słów kobiety

w bieli.

Ssu-ma starł się z młodzieńcem, który był całkiem sztywny. Shih-ka’i zacisnął palce wokół

jego usztywnionej szyi. Coś poruszyło się na murach Lioantungu. Ochrona przepychała się. Król

z zachodu ryknął. Jego miecz świsnął w powietrzu nad głową Shih-ka’iego.

Młodzieniec zaczął się gwałtownie opierać. Shih-ka’i skoczył na nogi, gdy król wyrwał

z ziemi złamaną włócznię, drzewce balisty, które zboczyło ze swego śmiercionośnego łuku.

– Mam wobec ciebie dług wdzięczności, człowieku z zachodu. – Shih-ka’i powiedział do

Bragiego, po czym stanął twarzą w twarz z Wybawicielem.

W oczach chłopca płonęło szaleństwo. Jego matka płakała na piersi czarodzieja. Usta

chłopca powoli się otwierały.

Kobieta w bieli minęła Shih-ka’iego. Odległym głosem powiedziała:

– Ethrian...? Och, nie! To On. Mroczny bóg nim zawładnął.

– To niemożliwe – burknął Shih-ka’i. – Zniszczyliśmy go. – On i Hsu Shen, Pan ku i lord

Kuo... A może nie?

Varthlokkur delikatnie przekazał żonę Ragnarsonowi. Pozostało między nimi trochę

zaufania. Wykonał nieznaczny gest. Niezrodzony podleciał bliżej.

– Nie. Nie rób tego – powiedziała kobieta w bieli. – Wezwałam go. Będzie sprawiedliwie,

jeśli to ja go wyrzucę.

Wściekłość potężnej walki wewnętrznej zniekształciła twarz chłopca. Usta miał szeroko

otwarte. Zaczął głęboko oddychać. Próbował zmusić ręce, by zasłoniły usta, ale nie zdołał.

Powietrze trzeszczało tak jak wcześniej przed katastrofą nad Tusghusem. Shih-ka’i chwycił

garść ziemi, rzucił się do przodu i siłą wepchnął ją w usta Wybawiciela. Wolną rękę brutalnie

wbił w klatkę piersiową chłopca. Czuł, jak pod jego palcami pęka kość.

Głos Sahmanan zdawał się dochodzić zewsząd i znikąd, podobnie jak lament matek tysięcy

ludzi, kiedy dowiedziały się, co się stało z ich synami w nieszczęsnej kampanii zachodniej lorda

Kuo. Młodzieniec stał zwrócony do niej twarzą, blady, trzymając się za pierś. Wychrypiał:

– Sahmanan! Nie! Błagam cię... Dam ci wszystko. Całą moc, którą dałem Jemu. Dam ci

Słowo. Będziesz królową świata.

Lament przybrał na sile. Shih-ka’i przycisnął dłonie do uszu swojej maski, ale nie zdołał

uwolnić się od niego.

Usta Wybawiciela otworzyły się szeroko. Zwymiotował. Znowu wziął oddech, żeby

krzyknąć.

Głos Sahmanan załamywał się. Młodzieniec zesztywniał. Zdawał się migotać, niknąć, kręcić,

by wreszcie stać się dwoma odrębnymi Ethrianami, z których jeden był cieniem drugiego, a więc

ponure i mroczne światło cofało się. Wytworzyła się migotliwa mgła, wirująca niczym trąba

powietrzna. Potem widoczny był już tylko ciemny Ethrian, kołyszący się wolno, starał się jeszcze

szerzej otworzyć usta.

Języki ognia lizały ciało chłopca ogarniętego przez ciemne moce. Dymiące płatki skóry

odpadały. Dym ulatywał z wiatrem. Nagle – wiuuuuu! – reszta jego ciała pomknęła w niebo

w jednej ryczącej, powiększającej się czarnej chmurze.

Shih-ka’i wyczuwał ten sam rozpaczliwy krzyk, który się rozległ, gdy cisnął pudełko

w portal na wyspie Hsu Shena. Ziemia drżała i jaśniała w miejscu, gdzie stał chłopiec. Nad

głowami połyskiwało rozjarzone powietrze.

– Odszedł – powiedziała kobieta w bieli. – A gdy on odchodzi, ja muszę iść za nim. Nie

będziemy sprawiać wam więcej kłopotów. – Chociaż wiatr nadal wiał, jej ubranie już się nie

poruszało. Stanęła przed kobietą, która płakała wtulona w pierś Ragnarsona.

– Przepraszam. Powiedz jej, że przepraszam. Nie chciałam nikogo skrzywdzić. Po prostu

nigdy nie znalazłam dość silnej woli, by...

Shih-ka’i nie mógł już jej słuchać. Przenikało ją teraz światło. Krzyknął:

– Wybaczono ci. – Odwrócił się do Mgły. – Księżniczko, czy nic się pani nie stało?

– Nic. Jestem tylko trochę wstrząśnięta. Sądziłam, że pozbyłeś się tego.

– Tak myślałem. Wrzuciliśmy to do portalu, który nie miał drugiej strony. Jak to mogło

uciec?

Czarodziej Varthlokkur odezwał się po raz pierwszy od chwili przybycia. W jego głosie

pobrzmiewała wzgarda.

– Pomyśl, lordzie Ssu-ma. W strumieniu teleportacyjnym czas nie istnieje. Podobnie śmierć.

Teraz w końcu dowiedzieliśmy się, jakiej natury jest to okropieństwo, które skrywało się tam,

odkąd Tuan Hua otworzył pierwszą parę portali. To był właśnie ten stwór.

– Żył po tym, jak wy myśleliście, że się go pozbyliście. Pędził przez stulecia w tę

i z powrotem, polując na podróżnych, którzy mieli pecha. Wyszukał czas, kiedy Ethrian dokonał

teleportacji, przeniknął go i zahibernował się, dopóki jego własna nieobecność w teraźniejszości

go nie przebudziła. Dlaczego zakładacie, że chłopiec chętnie zaakceptował szaleństwo tego

stwora? Gdyby nie miał siły i uporu swego ojca, uległby dużo szybciej i gruntowniej.

Varthlokkur odwrócił się i wyciągnął ramiona do swojej żony przytulonej do Ragnarsona.

– Przykro mi, kochanie. Chciałem ci tego oszczędzić.

– Popełniłeś błąd, Varth. Nie powinieneś był mnie osłaniać. Nie jestem dzieckiem. Mogliśmy

go uratować, gdybyśmy przyszli wcześniej.

W oczach czarodzieja widoczny był ból.

Shih-ka’i przyglądał się mrocznym chmurom, skrzeniu otaczającemu upadłego Wybawiciela.

Szukał w sobie jakiegoś uniesienia. Nie znalazł. Jego wojna była skończona i wygrana, a on czuł

się przegrany. Powlókł się noga za nogą w stronę miasta. Inni poszli za nim, z wyjątkiem obcej

kobiety. Ona została obok swego syna.

Tasi-feng pospieszył na powitanie Shih-ka’iego.

– Lordzie... Twój człowiek, Pan ku.

– Co się stało? – Shih-ka’i ruszył chwiejnym biegiem.

Pan ku leżał w poprzek machiny, która wystrzeliła drzewce, zniszczone przez Ragnarsona.

Miał podcięte gardło. U jego stóp leżały szczątki innego człowieka, którego ciało było niemal

całkowicie rozłożone. Tasi-feng powiedział:

– Zginął, starając się chronić ciebie, lordzie.

Wilgoć pojawiła się na wewnętrznych ściankach maski Shih-ka’iego. Kamienna bestia

zemściła się. Zabiła jego człowieka i użyła jego broni do wystrzelenia pocisku, który miał zabić

Ssu-mę.

– Był dla mnie jak syn, lordzie Lun-yu. Jak syn i jak brat. Pochowamy go z honorami

należnymi bohaterowi.

Z pochylonymi ramionami Shih-ka’i stał, zwrócony twarzą ku wschodzącemu słońcu. Lord

Ssu-ma Shih-ka’i, syn świniopasa, Dowódca Armii i Zwycięzca Wschodu. Prychnął drwiąco.

Nepanthe podeszła do migoczącej plamy ciemności tak blisko, jak tylko się odważyła.

Szukała w sobie jakiegoś głębokiego uczucia dotyczącego znaczenia tego poranka. Nie potrafiła

znaleźć niczego poza pustką. Nie czuła nic poza lekką goryczą z powodu ukrywania przed nią

prawdy. To, czy wiedziała, czy nie wiedziała, nie miało znaczenia. Ethrian został stracony

w chwili, gdy te diabły Pracchii zmusiły go do przejścia przez portal.

Czy mogła winić kogokolwiek poza sobą? To ona wpakowała ich w tę sytuację...

Słońce przebijało się przez słup ciemności. Spojrzała w górę. Mrok zaczynał się rozpraszać.

Kobieta w bieli była teraz niczym więcej jak wirem i wibrowaniem powietrza, jak upał unoszący

się nad nagim kamieniem. Skrzenie, w którym upadł Ethrian, traciło swoją barwę, nabierało

mlecznego koloru i wkrótce mogło stać się przezroczyste.

Spojrzała w stronę miasta. Przysadzisty, niski tervola wyprzedził wszystkich. Był już

u bramy. Bragi i Mgła szli wolnym krokiem, rozmawiając. Gesty Bragiego zdradzały, że był

przygnębiony.

Varthlokkur zatrzymał się. Patrzył w twarz Nepanthe z odległości dwustu jardów i czekał.

Niezrodzony unosił się nad jego głową. Odwzajemniła jego spojrzenie. Tam było nowe życie.

Ostatni ślad dawnego życia zaś leżał u jej stóp. Zapisano koniec epoki...

Skrzenie zgasło. Leżało tam nienaruszone ciało jej syna.

– Ale... – wymamrotała. – Widziałam, jak eksploduje. Widziałam. – Jak szalona gestami

przyzywała Varthlokkura.

Czarodziej niechętnie zaczął się zbliżać. Zbyt wiele padło ostrych słów. Ich związek

poważnie ucierpiał.

Ethrian jęknął.

– Pospiesz się, do jasnej cholery! – wrzasnęła Nepanthe. – Proszę, Varth.

Czarodziej wyczuł procesy życiowe u chłopca. Poderwał się do biegu.

Powieki Ethriana uchyliły się odrobinę.

– Mama? – wyrzęził.

Rozkazy księżniczki były zwięzłe i jednoznaczne. Shih-ka’i raportował, jak mu polecono.

Podobnie jak jego bracia tervola, został w kwaterach, Ragnarson i Varthlokkur zaś przebywali

w Lioantungu. Ci dwaj znaczyli dla niego mniej niż dla pozostałych tervola, ale dostosował się

do swoich w imię morale i solidarności. Miał tutaj dobry zespół. Musiał stać przy nich, tak jak

oni stali przy nim przeciwko Wybawicielowi.

– Pani – zwrócił się do Mgły, stojąc na baczność w ruinie, która kiedyś była jego kwaterą

główną.

– Odjechali. Odwołaj igrzyska.

– Według rozkazu, pani.

– Chcę cię pochwalić, lordzie Ssu-ma. I nagrodzić. Mam dla ciebie nowe zadanie, jeśli

będziesz skłonny się go podjąć.

– Jestem żołnierzem, pani. Jestem do dyspozycji imperium.

Jakie nowe zadanie? Front matayangański? Nie ucieszyłoby mnie wrzucenie w ten krwawy

kocioł. Mgła uśmiechnęła się.

– Nie. Nie Armia Południowa. Dowództwo, którego pragnie każdy tervola: Armia

Zachodnia.

Shih-ka’i zmrużył oczy pod maską. Armia Zachodnia? Gratka, to pewne. Prestiżowe

dowództwo. Postanowił być szczery:

– Dlaczego? Co z lordem Hsungiem?

– Chcę mieć na zachodzie dowódcę, który skupi się na pracy. Nie takiego, który będzie

przeciwko mnie spiskował lub działał na własną rękę. Kogoś, kto nie ślini się na myśl o zemście.

– Łagodnie i z uśmiechem dodała: – Poza tym nie znoszę lorda Hsunga.

Shih-ka’i słabo znał tego człowieka. Skinął tylko głową.

Jedyną pozytywną rzeczą, jaką słyszał na temat lorda Hsunga, było to, że byłby bardzo

dobrym dowódcą, gdyby ktoś zmusił go do skupienia się na wykonywaniu obowiązków.

– Kiedy będę pani potrzebny? – zapytał.

– Odsunięcie Hsunga to delikatna sprawa. Ale nastąpi to przed końcem roku. Do tego czasu

weź sobie wolne. Tutaj dowództwo obejmie mój przyjaciel, lord Ch’ien.

– Wykorzystam ten czas, żeby zaznajomić się z sytuacją na zachodzie. – I zacznę nadaremne

poszukiwania kogoś, kto mógłby zastąpić Pan ku, pomyślał.

– Bardzo dobrze. Nie mogę zmusić cię do wzięcia urlopu, chociaż chciałabym, żebyś to

zrobił – Zbyt długo jestem w jarzmie, pani. Jeszcze jedno pytanie. Czy Ragnarson i czarodziej

pogodzili się? To będzie ważne.

Mgła uśmiechnęła się, wstała, zeszła na dół i wzięła go w objęcia.

– Dziękuję, lordzie Ssu-ma. Za wszystko, co zrobiłeś. – I, już na odchodnym, dodała: – Nie.

Nie pogodzili się, chociaż kobieta próbowała zaprowadzić pokój. Varthlokkur ma stanowczo zbyt

twardy kark.

Pod maską bestii Shih-ka’i się uśmiechnął. Po tym, co przeżyli na wschodzie, wszystko inne

wydawało się łatwe.