Opatrzność

Boża

Inna wizja śmierci

Świadectwo Cataliny

na temat

sakramentów pojednania

i

namaszczenia chorych

II

Copyright © 2004 Great Crusade of Love and Mercy (Wielka Krucjata Miłości I
Miłosierdzia), towarzystwo poświęcone rozpowszechnianiu książek Cataliny (Katji)
Rivas w wielu językach, we współpracy z międzynarodowym Apostolatem Nowej
Ewangelizacji. Wszystkie Prawa Zastrzeżone. Towarzystwo jest wspierane przez
inne organizacje oraz osoby, które drukują/kopiują oraz rozprowadzają kopie
książek Cataliny. Jeżeli Państwo i/lub Państwa organizacja jesteście tym
zainteresowani, proszę napisać na adres:

w języku angielskim: [e-mail]

w języku hiszpańskim: [e-mail]

Zezwala się na powielanie tej broszury, przy zachowaniu integralności tekstu, bez
jakichkolwiek zmian i dodatków oraz pod warunkiem, że powielanie i dystrybucja
odbywa się wyłącznie dla celów niekomercyjnych.


Broszura ta dostępna jest bezpłatnie na poniższych stronach Wielkiej Krucjaty
Miłości i Miłosierdzia, może być z nich ściągnięta i wydrukowana :

w języku angielskim: www.greatcrusade.org

w języku hiszpańskim: www.grancruzada.org

Wraz z pojawianiem się tłumaczeń książek i broszur Cataliny na inne języki, będą
one udostępniane bezpłatnie na powyższych stronach internetowych. Będą tam
umieszczane informacje na temat adresów niezależnych, niekomercyjnych
organizacji, gdzie dostępne będą wydane drukiem kopie tej broszury, jak również
innych broszur i książek Cataliny.


W Stanach Zjednoczonych książki i broszury nabyć można, pisząc do poniższego
niezależnego, niekomercyjnego, religijnego towarzystwa wydawniczego lub
odwiedzając jego stronę internetową:

Love and Mercy Publications

P.O.Box 857, Lithonia, Georgia 30058 USA

www.loveandmercy.org

Podzielcie się tym darem z innymi!

Jeżeli Jezus przemawia do Waszych serc podczas czytania tej broszury, podzielcie się
tym słowem z innymi poprzez kopiowanie i rozpowszechnianie jej między ludźmi,
którzy chcą otworzyć swoje serca na Nowa Ewangelizację. Przywołajcie Ducha
Świętego, aby Was prowadził i obdarzył Was darami potrzebnymi do całkowitego
nawrócenia.

III

S

PIS TREŚCI

Rekomendacja wydana przez arcybiskupa

i

seniora

Cochabamby

Wstęp

1

C

ZĘŚĆ PIERWSZA –

Ś

MIERĆ, SMUTEK I NADZIEJA

Rozdział I

Miłość puka do moich drzwi

3

Pan mnie pociesza

4

Rozdział II

Nawrócenie - słodki podarunek od Boga

5

Nigdy nie jesteś sama

6

Pomoc Maryi, naszej Matki

7

Rozdział III

Choroba, cierpienie i ulga

8

Przygotowanie duszy

9

Jezus i Jego zawsze żywa obecność 9
Przede wszystkim wola Boża 10

Rozdział IV

Uroczystość Najświętszego Serca

12

Pana Jezusa, czas pożegnania
Muszę iść; pozwólcie mi odejść 14

Rozdział V

Jej spuścizna: miłosierdzie, pokora,

16

odwaga

Duch ulatuje ku Bogu

16

Ból i miłosierdzie 17

Rozdział VI

Spowiedź, śmierć i przemiana

18

Czułe objęcia Matki

20

IV

Rozdział VII

Pilne zadanie: Pomoc umierającym 21

C

ZĘŚĆ

D

RUGA

– S

AKRAMENT POJEDNANIA

Rozdział VIII

Który gładzisz grzechy świata 23

Rozdział IX

Delikatna chwila pojednania

26

Dar ofiarowany księżom 27

Krótka refleksja na zakończenie 28

i

Poniższy tekst jest polskim tłumaczeniem rekomendacji tej broszury przez

arcybiskupa seniora Cochabamby:

Mons. René Fernández

Tel: [phone] Fax: [phone]

C. P. 129 Avenida Ballivián 737

E-mail: [e-mail]

Cochabamba, Bolivia


Zapoznałem się z treścią tej broszury, w której Catalina opisuje swoje duchowe
doświadczenia w obliczu smutku wywołanego przez śmierć jej brata i matki.
Znalazłem w nich szereg pożytecznych nauk o Nieskończonym Miłosierdziu Boga w
tej niezwykłej chwili życia. Broszura ta prowadzi nas po części ku medytacji nad
znaczeniem śmierci, według boskiego Objawienia będącej w ludzkim życiu
ostatecznym przejściem do innego, nadprzyrodzonego życia, ustanowionego przez
samego Boga. Śmierć jest końcem i przeznaczeniem każdego z nas, ponieważ
wszyscy bez wyjątku umieramy i otrzymujemy nowe życie. W książeczce tej
podkreślone jest przede wszystkim przebaczenie, którego Bóg udziela każdemu
człowiekowi o skruszonym sercu, nawet jeśli zwróci się on do Boga dopiero w chwili
swego ostatniego tchnienia. Dzieje się to tak samo, jak wtedy, kiedy łotr wiszący
obok Krzyża konającego Chrystusa, otrzymuje życie wieczne w raju, jedynie w
nagrodę za uznanie swoich grzechów i błaganie o Boże Miłosierdzie.

Śmierć naszych najbliższych napełnia nas ogromnym cierpieniem, jednak nasza
wiara i pewność zmartwychwstania pomagają nam pokonać smutek, zamieniając go
w duchową radość i głęboki spokój ducha. Niniejsza relacja Cataliny prowokuje nas
do rozważania tych kwestii, co bez wątpienia będzie miało znaczny wpływ na naszą
drogę ku ostatecznemu momentowi naszego życia. Bóg oczekuje nas wszystkich,
jednak nie wszyscy będą godni Bożych dobrodziejstw. Agonia matki Cataliny, choć
wzbudza smutek, jest cudownym momentem, uświęconym przez obecność Pana,
który jest gotowy powitać ją w Królestwie Niebieskim wraz z chórem aniołów
otaczających ją w tej niezwykłej chwili. Jeśli przemijające, ludzkie zwycięstwo
napełnia tych, którzy je osiągnęli, ogromnym zadowoleniem i wielką radością, o ile
bardziej nasza dusza byłaby napełniona nieskończoną radością, jeśli byśmy
wiedzieli, że właśnie w śmierci znajdziemy zwycięstwo nad nią samą. To jest scena,
którą przeżywamy w relacji Cataliny. W obliczu smutku i cierpienia wywołanych
przez śmierć ukochanej matki, odczuwa ona głęboką przyjemność na myśl, że
kobieta, która wydała ją na świat, przechodzi z tego świata do wieczności w
towarzystwie Chrystusa, Maryi Dziewicy - naszej Matki oraz aniołów Bożych, aby
odebrać koronę zwycięstwa.

Niech Bóg w Jego Nieskończonym Miłosierdziu da nam łaskę żalu za grzechy i
udzieli nam swego przebaczenia, aby nasza śmierć była święta. Treści wyrażone
przez Catalinę dodadzą otuchy osobom, które je czytają z uwagą i bez uprzedzeń
oraz napełnią je całkowitą ufnością w Miłosierdzie Boże. Jednocześnie pokazują one,
że sprawą najwyższej wagi jest potrzeba pojednania się z Bogiem przez sakrament
odpuszczenia grzechów.

ii

Powyższe względy skłaniają mnie do rekomendacji tej małej książeczki, której
lektura przyniesie cenne owoce duchowe.

-

Podpisano –

+ René Fernández A.

arcybiskup senior Cochabamby

iii

Umacniajcie się modlitwą, ponieważ

w czasie zdania sprawy przede Mną

będziecie sami i nadzy...

z waszymi rękami pełnymi lub pustymi

[słowa Jezusa do Cataliny – czerwiec 2003]

Pamięci mojej mamy...

+ 27 czerwca 2003

(Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz

Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy)

Pamięci mojego brata Carlosa...

+ 7 czerwca 2003

(wigilia Zesłania Ducha Świętego i

Pierwsza Sobota miesiąca...)

...Zostawili nam przykład miłości i pokoju,

ofiarując swoje bóle i cierpienia

za zbawienie dusz

iv

Poniższe książki, podyktowane przez Jezusa i Maryję Dziewicę Catalinie (Katji)
Rivas po hiszpańsku, zostały przetłumaczone na angielski i wydane w tym języku do
maja 2004 r.:

• „The Passion” („Pasja”)

• „ Words of Jesus and Mary” („Słowa Jezusa i Maryi”) zawierająca: „The Holy

Mass” („Msza Święta”), „The Holy Hour” („Świętą Godzinę”) – modlitwę
przed Najświętszym Sakramentem, „Divine Providence” („Opatrzność Bożą”)
dotyczącą śmierci oraz sakramentu łaski i pojednania (niniejszy tekst), jak
również „The Stations of the Cross” („Droga Krzyżowa”) – rozważania stacji
drogi krzyżowej

• „The Great Crusade of Love” („Wielka krucjata miłości”)

• „The Door to Heaven” („Drzwi do nieba”)

Ponadto we wrześniu 2004 r. Dostępna będzie poniższa książka:

• „From Sinai to Cavalry” („Z Synaju na Kalwarię”), gdzie Jezus wyjaśnia

głębokie znaczenie swoich siedmiu ostatnich słów wypowiedzianych na
krzyżu

Wszystkie wydane książki dostępne są na stronie

www.greatcrusade.org

, gdzie

można je bezpłatnie przeczytać i wydrukować. Aby zamówić wydane drukiem
wersje książek, proszę odwiedzić tę stronę lub napisać na adres:

Love and Mercy Publications

P.O.Box 857

Lithonia, Georgia 30058

1

WSTĘP

Drodzy Bracia i Siostry – Czytelnicy!

Macie w swoich rękach zapis doświadczenia tej, która jest Waszą siostrą, która z
polecenia Boga dzieli się z Wami głębokimi życiowymi doświadczeniami, ważnymi
dla duszy każdego człowieka.

My, którzy śledziliśmy jej doświadczenia przez lata, składamy wam szczere
świadectwo o autentyczności i wiarygodności tych słów. Wierzymy, że ten Boski
podarunek jest odpowiedzią na potrzebę informowania kobiet i mężczyzn o
sprawach, które myśl współczesna traktuje zbyt powierzchownie.

Śmierć nie oznacza aktu zniszczenia życia. Jest ona raczej „narodzinami do życia
wiecznego”, jednak człowiek buntuje się przeciwko niej, przeciwstawia się jej i , w
wielu wypadkach, ją odrzuca. Demonstruje w ten sposób niewystarczające
przygotowanie do stawienia czoła jej następstwom, które kierują los jego duszy do
wieczności z Bogiem lub z dala od Niego.

Rozliczenie to wpisane jest w egzystencję każdego człowieka od poczęcia,
niezależnie od tego, czy jest on wierzący, czy nie. Wszyscy będziemy musieli stawić
czoła śmierci i proces kształtowania naszego losu dobiegnie wtedy końca.

Niniejsza relacja uczula nas na wagę życia w łasce Boga, oddania się bez lęku w
kochające objęcia Jezusa Chrystusa poprzez środki ustanowione przez Niego
samego: spowiedź, Eucharystię, namaszczenie chorych – sakramenty, które nas
uzdrawiają, uświęcają i przywracają do stanu łaski.

Podsumowując, wzywamy wszystkich braci i siostry, którzy chcą słuchać, aby nie
czekali zbyt długo z powrotem do Pana... Kto może Wam zagwarantować, że jutro
będziecie mieli na to czas? Biegnijcie do źródeł łaski! Znowu zacznijcie
kontemplować krzyż i oddajcie pokłon Jezusowi, Bogu Miłości, który trwa w
oczekiwaniu na szczęśliwy powrót swoich dzieci.

Wydawcy

2

A to powiedziawszy,

pokazał im ręce i bok.

Uradowali się zatem uczniowie

ujrzawszy Pana. A Jezus

znowu rzekł do nich:

«Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał,

tak i Ja was posyłam».

Po tych słowach tchnął na nich

i powiedział im:

«Weźmijcie Ducha Świętego!

Którym odpuścicie grzechy,

są im odpuszczone,

a którym zatrzymacie,

są im zatrzymane».

(J 20, 20-23)

3

C

ZĘŚĆ

P

IERWSZA

Ś

MIERĆ, SMUTEK

I NADZIEJA

Lecz Bóg rzekł do niego: "Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają
twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś

przygotował?" Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi
dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem». (Łk 12, 20–21)

R

OZDZIAŁ

I

M

IŁOŚĆ PUKA DO MOICH DRZWI

końcu maja pojechałam w towarzystwie mojego kierownika duchowego i
pary naszych drogich przyjaciół do Orange County (Kalifornia) w Stanach
Zjednoczonych, aby wypełnić pewne zobowiązanie. W tym czasie moja

matka była bardzo chora i Pan poprosił, abym zajęła się zakupem czarnych ubrań na
czas żałoby w mojej rodzinie.

Zadzwoniłam do domu, żeby zapytać o stan zdrowia mojej matki i dowiedziałam
się, że jest stabilny. Poinformowano mnie również, że mój brat Carlos przyjedzie,
aby towarzyszyć nam w tych trudnych chwilach.

Choć wiedziałam, że szukanie czarnych ubrań żałobnych dla mojej rodziny nie jest
najważniejsze, było to dla mnie wyjątkowym doświadczeniem, ponieważ miało
związek ze śmiercią kogoś, kogo kochałam, w tym wypadku myślałam o swojej
matce. Przez sposób, w jaki Pan mnie prowadził, zrozumiałam, że powinnam
przygotować swoją duszę, swoje nastawienie oraz nastawienie całej mojej rodziny.

Kilka dni wcześniej Pan poprosił mojego kierownika duchowego i mnie, abyśmy
przez okres jednego miesiąca odprawiali godzinę nocnej adoracji jako
wynagrodzenie za grzechy nasze, naszych rodzin oraz całego świata.

6 czerwca, dwa dni przed Zesłaniem Ducha Świętego, Pan tak jak zazwyczaj
podyktował mi parę cytatów z Biblii do medytacji. Później dodał:

„Poproś o dodatkową pomoc w pracach domowych na sobotę; chcę, abyś była w
komunii ze Mną prawie w odosobnieniu.”

4

Zrozumiałam, że Pan nie chciał, aby rozpraszały mnie inne sprawy, ponieważ
musiałam poświęcić Mu swój czas, modląc się i czekając na Jego słowa. Powiedziano
mi, że mój brat Carlos może jeszcze nie przyjechać z powodu problemów z nerką.

W sobotę rano, 7 czerwca, w wigilię Zesłania Ducha Świętego, po tym jak
odśpiewałam godzinki, Pan powiedział do mnie:

„Chcę, żebyś poświęciła Mi swój czas; nie myśl o innych sprawach. Liczę na was
oboje. Niech inni robią, cokolwiek zaplanowali. Wy musicie wiedzieć, jak

zachować się w sposób pewny i opanowany. Ważne jest, aby we wszystkim, co

robicie, była miłość.”

Podczas naszych porannych modlitw pewna osoba odwiedziła mojego kierownika
duchowego i mnie, aby dołączyć do nas w modlitwie. Później przyszedł mój syn,
który przyniósł straszną i niespodziewaną wiadomość, że w Boliwii – mojej
ojczyźnie – zmarł mój brat Carlos.

Pobiegłam przed Najświętszy Sakrament i rozpłakałam się, pytając Pana, dlaczego
zabrał mojego brata w czasie, kiedy ten nie był na to przygotowany, ponieważ tak
właśnie myślałam. Martwiłam się z powodu mojego brata, który był rozwiedziony,
a teraz ożenił się ponownie i nie mógł przyjmować Komunii świętej. Bardzo przez to
cierpiał, tym bardziej że przystąpił do naszego Apostolatu i zaczął się intensywnie
modlić.

Nie mogliśmy podzielić się tą wiadomością z moją matką, jako że była ona już w
końcowym stadium choroby. Postanowiliśmy, że następnego dnia odjadę do Boliwii
razem z moim synem. Wróciłam do swojego pokoju, aby modlić się za duszę mojego
brata. Prosiłam o łaskę zbawienia dla niego i o to, aby moje modlitwy zdążyły
uratować go od zatracenia.

P

AN MNIE POCIESZA

niewytłumaczalny sposób, odczułam głęboki spokój i tak ogromną radość
wewnętrzną, że zachciało mi się śmiać i śpiewać. Wystraszyłam się swoją
reakcją i poprosiłam Pana, aby pokierował mną w tym, co się ze mną

działo.

Wtedy Bóg powiedział: „Spójrz na Mnie!”

Utkwiłam wzrok w krucyfiksie przy moim łóżku, który zaczął się wtedy świecić, a
Pan mówił dalej:

„Powtarzam Ci znowu: czy nie widzisz jak stoję przed tobą z otwartymi

ramionami?... Twój ojciec i brat już są przy Mnie. .. ze Mną, ponieważ otoczyło ich
Moje Miłosierdzie. Oto twoja radość; on już jest zbawiony.” [Uwaga: Catalina

5

używa w tej książce znaku „...”, żeby zaznaczyć przerwę w dyktowaniu lub
potrzebę zatrzymania się w refleksji nad słowami Boga.]

Później, podczas wieczornego posiłku, rozmawialiśmy o śmierci mojego brata, a Pan
podyktował nam fragment z Pisma Świętego - Dz 7, 55-56, gdzie jest napisane: „A
on pełen Ducha Świętego patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po
prawicy Boga. I rzekł: «Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po
prawicy Boga».”

Po przeczytaniu tych wersetów poczułam, jak ogarnia mnie jeszcze większa otucha.
Mój kierownik duchowy sprawował tej nocy mszę świętą w intencji mego brata.
Wcześniej poprosiłam Pana, aby dał mi poznać stan duszy mojego brata, abym coś
poczuła. Bóg, w swym Nieskończonym Miłosierdziu, pozwolił mi usłyszeć
wewnętrznie głos mojego brata mówiącego, że jest bardzo szczęśliwy, a brzmiał on
przy tym niezwykle radośnie i entuzjastycznie.

Następnego dnia, w niedzielę 8 czerwca, kiedy przygotowywałam się do wyjazdu
na pogrzeb i szykowałam swój bagaż, zaczęły mnie boleć lewa ręka i klatka
piersiowa. Rozmawiałam ze swoja rodziną w Boliwii, a oni doradzili mi, żebym nie
jechała, ponieważ w tych okolicznościach bali się, że moje zdrowie się pogorszy. Ja
jednak wciąż głęboko pragnęłam być przy moim bracie. On był dla mnie jak syn –
był sześć lat młodszy i mówił do mnie „mamusiu”.

Jak zawsze, postanowiłam złożyć wszystko w rękach Pana, prosząc o Jego
przewodnictwo. Weszłam do pokoju mojej matki, ponieważ chciałam, żeby mnie
pobłogosławiła przed podróżą. Powiedziałam jej, że muszę wyjechać za granicę.
Jednak moja matka rozpłakała się tak mocno, jak nigdy wcześniej i poprosiła mnie,
żebym została, mówiąc, że mnie bardzo kocha i potrzebuje. Wtedy zrozumiałam, że
taka jest wola Boża. Zamiast mnie pojechał mój syn. Moja córka już załatwiała
wszystkie sprawy, a mąż przygotowywał miejsce na stypę. Ta decyzja była dla mnie
bardzo bolesna, ale musiałam dokonać tego wyboru i zostać z moją matką, żeby
spędzić z nią dni, które miały okazać się jej ostatnimi.

R

OZDZIAŁ

II

N

AWRÓCENIE - SŁODKI PODARUNEK OD

B

OGA

óźniej dowiedzieliśmy się, że po swojej styczniowej wizycie u nas, podczas
podróży powrotnej do kraju, Carlos poprosił księdza o spowiedź. Sam mu

powiedział, że rozumie, że nie może na razie uzyskać rozgrzeszenia, jednak już
odpokutowuje za swoje grzechy, których bardzo żałuje. Powiedział też, że wie, że
poprzez księdza wyznaje swoje grzechy Bogu oraz że odwołuje się do Jego
nieskończonego Miłosierdzia.

6

Poprosił księdza o modlitwę w intencji szybkiego rozpatrzenia jego wniosku o
stwierdzenie nieważności małżeństwa. Z niecierpliwością czekał na czas, kiedy
będzie mógł w pełni skorzystać ze spowiedzi i otrzymać upragnione rozgrzeszenie.
Chciał przyjąć Komunie świętą, żeby zjednoczyć się z nami w duchowym
doświadczeniu, którym wszyscy żyliśmy. Poprzez swoje czyny i nawrócenie
rozpoczął już zadośćuczynienie za błędy swojej przeszłości.

Następnie dowiedziałam się, że Carlos codziennie wraz z rodziną modlił się na
różańcu. Ćwiczył fizycznie z powodu swoich problemów z sercem i podczas
spacerów często zmawiał wszystkie piętnaście tajemnic różańca świętego. Co
niedziela razem z całą rodziną odwiedzali kaplicę maryjną, gdzie uczestniczyli we
mszy świętej, a po jej zakończeniu zostawali jeszcze pół godziny, aby adorować
Najświętszy Sakrament.

Niestety, jego śmierć przyszła nagle, po krótkiej, ale bardzo niespodziewanej i
wyniszczającej chorobie – jego życie zakończył atak serca. Nikt nie podejrzewał, że
stan mojego brata jest aż tak poważny. W rezultacie, większą uwagę skupiono na
jego medycznych potrzebach. Nie wystarczyło czasu na szukanie pomocy duchowej.
W ich ostatnich wspólnych chwilach żona poprosiła go, aby się modlił i wtedy mój
brat, uroniwszy łzę, umarł.

N

IGDY NIE JESTEŚ SAMA

czerwca był bardzo smutnym dniem, przede wszystkim dlatego, że
musiałam tłumić swoje łzy, musiałam powstrzymywać się od płaczu, żeby

niczego nie zauważyła moja matka. Bardzo trudno było mi zaakceptować śmierć
mojego brata i czułam się opuszczona. Widziałam, jak bardzo cierpi mój drugi brat,
musiałam być silna.

Coś się wydarzyło, musiałam ukryć swój ból, jak gdybym odsuwała to na bok, żeby
móc zaakceptować nieuchronną śmierć mojej matki, ponieważ wiedziałam, że są to
ostatnie dni jej życia. Dwa miesiące wcześniej, podczas innej podróży, sama siebie
zaskoczyłam, zapewniając swoich bliskich znajomych, że Pan zabierze moja matkę w
uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Miałam to przekonanie, przeczucie tak
silne, jak gdyby było to zapisane gdzieś wewnątrz mnie.

Tamtej nocy, 11 czerwca, po tym, jak skończyłam się modlić, Pan podyktował mi
słowa:

„Córko moja, nigdy cię nie opuściłem. Chcę, abyś poświęciła wiele swych rozważań
tym nocom, podczas których pozwoliłem Ci doświadczyć cząstki niebiańskiego

raju.

7

„ Myśl o obcowaniu świętych, a w ten sposób odkryjesz, że pozorne pożegnanie z

drogim bratem musi się w twojej rodzinie przemienić w radość, radość, która ich
pocieszy.

„Pamiętaj, że święci zsyłają na was wszystkich swoje światło i bądź pewna, że z
powodu komunii istniejącej w Kościele, ci, którzy byli przed wami i odeszli

napełnieni miłością, wspierają was swoimi modlitwami. Są blisko Was wszystkich,

aby Was pocieszać w smutkach, umacniać w chwilach próby, niszczyć przeszkody,

które napotykacie na swojej drodze i pomagać Wam ominąć pułapki sprytnie
zastawione na Was przez naszego stałego nieprzyjaciela .

„Przygotowałem cię i pokierowałem tobą, abyś poprowadziła swoją rodzinę w
żałobie. Czy zaakceptowałabyś to z taką samą uległością, jeśli powiedziałbym ci,

że będzie to żałoba po twoim młodszym bracie? I postawiona wobec Bożej woli, co

byś wtedy zrobiła, biedne stworzenie?”

P

OMOC

M

ARYI, NASZEJ

M

ATKI

ezus mówił dalej:

„To Moja Matka przygotowała tę duszę, aby była gotowa przyjąć Moje

Miłosierdzie. Niech to odejście, przedwczesne według ludzkich kryteriów, nauczy

was wszystkich żyć z zapalonymi lampami, dążąc do świętości w życiu
codziennym, a nie do takiej, która byłaby na pokaz, ponieważ nie ma ona wartości

w moich oczach, a raczej tylko mnie zasmuca.

„Zasmuca mnie, kiedy widzę, jak wiele moich dzieci dalekich od życia wiarą,
okazuje na zewnątrz swoją religijność, co ma służyć jedynie osiągnięciu ich

własnych celów. Oszukują oni ludzi po to, żeby zdobyć władzę i, poprzez

manipulację prowadzoną według ich zachcianek, wykorzystać ją do wybicia się

ponad innych.

„A co myśli Jezus? Takie pytanie powinni sobie zadawać, kiedy ich duszę ogarnia

pycha i duch obłudnego krytycyzmu.

„Moja mała nic, ofiaruj mi całe to brzemię, które wydaje się, że może złamać twoje

siły. Jest tyle dusz do ocalenia! Przez ten cały tydzień, ty i ksiądz będziecie

sprawowali Godzinę nocnej adoracji, zaczynając od czwartku, kiedy uczczone
będzie Moje odwieczne Kapłaństwo, a kończąc w następny czwartek. W tym czasie

będziecie się modlić na różańcu, a swoją modlitwą wynagradzającą pocieszycie

mnie za wszystkich, którzy odrzucają Moje Eucharystyczne Serce.

„(...) Umacniajcie się modlitwą, ponieważ w godzinie zdania sprawy przede Mną

będziecie sami i nadzy... ze swoimi rękami pełnymi lub pustymi, (...) Bądźcie hojni w

waszym osobistym poddaństwie, bądźcie poza samolubstwem, chęcią zemsty,
nieczystością i niewdzięcznością. Decyzją każdego z was jest, czy będzie on należał

8

do grupy, która się na to zgadza, czy też będzie rozmyślał nad zawodem, jaki Mi

sprawił w sprawach dla Mnie bardzo ważnych.

„To bardzo smutne, kiedy w każdym momencie widzę, jak przykazanie miłości

bliźniego jest na ziemi niszczone przez egoizm, zazdrość, nienawiść i podziały oraz
jak w ten sposób kowadło wewnętrznego zniewolenia czyni ze stworzeń Bożych

ofiary nieuporządkowanych pragnień i miażdży przez to ich godność (...) Uchwyć

mocno rękę Mojej Matki i przyjmuj trudy każdego dnia, będąc pewną, że Mój Duch

umacnia, zachęca i prowadzi twego ducha.

„Czy nie wierzysz, że Moja Miłość jest nieskończona i że może wypełnić wszystko?

Uśmiechnij się i odpocznij w Moim Sercu.”

R

OZDZIAŁ

III

C

HOROBA,

CIERPIENIE I

ULGA

nocy z 21 na 22 czerwca moją mamę zaczęły męczyć bardzo silne bóle. Noc
spędziłyśmy, czuwając z pielęgniarką, bez żadnego odpoczynku. Patrzenie
na cierpienie mojej matki sprawiało, że byłam niezwykle zmartwiona. Ciągle

prosiłam Pana, żeby pozwolił mi przeżywać jej bóle, aby mogła zaznać choć trochę
ulgi. Rozumiałam jednak, że dla swojego oczyszczenia musiała przejść przez to
sama. Jedynym, co, jęcząc z bólu, ciągle powtarzała, było: „Matko moja, Matko
moja!”

W niedzielę 22 czerwca moja matka bardzo cierpiała i nieustannie jęczała. Kiedy
byłam w kościele, modliłam się przed krucyfiksem do Pana i mówiłam do Niego
mniej więcej te słowa: „Panie, Ty, wisząc na krzyżu, ulitowałeś się nad męką swojej
Matki. Jednak myślę, że nie widziałeś jej w takim stanie, w jakim ja cały czas widzę
swoją matkę – cierpiącą i nieustannie jęczącą. Błagam Cię, Jezu,... niech ona żyje tyle
czasu, ile chcesz, według Twojej woli, ale nie pozwól jej tak cierpieć. Ulituj się nad jej
bólem, bo każde cierpienie, które ją dotyka, przeszywa moje serce jak miecz.”
(Prosiłam Go o to, płacząc).

Lekarz przepisał jej środek przeciwbólowy w kroplach. Kiedy przyjechałam do
domu, podałam go jej, jednak wiem, że to nie ten środek, ale Pan odebrał jej
cierpienie. Dał mi to, o co Go prosiłam w mojej modlitwie. Bóle ustały niemal
natychmiastowo i całkowicie. Aż do swojej śmierci mama już więcej na nie nie
narzekała.

Sam lekarz był zaskoczony tym, co się stało, ponieważ wiedział, że lekarstwo nie
przyniosłoby tak natychmiastowego, silnego i trwałego efektu.

9

P

RZYGOTOWANIE DUSZY

koło dziesięciu dni przed śmiercią mojej matki zaproponowałam podczas
naszej rozmowy, abyśmy, dla jej odpoczynku, pojechały na parę dni nad
wodę. Wtedy jednak ona zaczęła mi mówić, że może „zobaczyć” różne osoby

(z których wiele już umarło). Jako że bywały chwile, kiedy z powodu złego stanu
wątroby traciła przytomność umysłu, nie przykładaliśmy wagi do tych zwierzeń, aż
do momentu, kiedy powiedziała, że widziała mojego brata Carlosa, który jej wyjawił,
że w niebie ocean jest dużo większy i piękniejszy niż na ziemi.

Właśnie wtedy zrozumiałam, że moja mama widzi ludzi, których już nie ma na tym
świecie (ponieważ nikt jej nie powiedział, że mój brat umarł) i pomyślałam, że to
dobrze, że te dusze przychodziły, aby ją przygotować.

Jednak, w ciągu swoich ostatnich dni mówiła też, że widzi ludzi, którzy przychodzą,
aby ją dręczyć, ubliżać jej i się nad nią znęcać.

Mój brat, Eduardo, powiedział jej, że te osoby nie chcą, aby dobrze przyjęła
Komunię świętą i poradził jej, żeby ich przepędziła, mówiąc, że należy do Jezusa.
Zauważyliśmy, że mama bardzo mało spała, tak jakby z kimś walczyła. Budziła się
przez dręczące ją koszmary i mówiła nam, żebyśmy odegnali męczących ją ludzi.

Ze względu na tę sytuację postanowiliśmy, że w ciągu dnia cały czas włączona
będzie Matka Angelica [katolicka stacja telewizyjna EWTN], aby pomóc mojej matce
w skupieniu się na Bogu oraz w trwaniu na modlitwie. W nocy zmienialiśmy się z
bratem i bratową, aby modlić się przy mamie na różańcu.

Kiedy próbowałam zrozumieć, dlaczego mama jest „atakowana”, przypomniałam
sobie, jak mi kiedyś opowiadała, że znajoma zabrała ją ze sobą do wróżki...
Podejrzewałam, że mogła nie wyznać tego podczas spowiedzi, dlatego poprosiłam
swojego kierownika duchowego, aby jako kapłan udzielił jej pomocy. Przypuszczam,
że musiała się wyspowiadać z tego wydarzenia, gdyż od tamtej pory wszelkie ataki
ustały. Nawet jej twarz się zmieniła, przyjmując zauważalny wyraz łagodności i
słodyczy. Znajomi, którzy ją odwiedzali, mówili, że wydawała się inną osobą.

Muszę w tym miejscu uczynić dygresję. Ludzi, którzy to czytają i którzy
kiedykolwiek byli zaangażowani w sprawy związane z wróżbiarstwem,
przepowiadaniem przyszłości, magią, czarami czy kartami tarota, zachęcam do
odbycia dobrej spowiedzi, ponieważ nigdy nie jesteśmy świadomi tego, z czym
igraliśmy ani możliwych konsekwencji tych działań w naszym życiu.

J

EZUS I

J

EGO ZAWSZE ŻYWA OBECNOŚĆ

czerwca, podczas modlitwy, Pan, wiedząc, że czuję się bardzo samotna,
przemówił do mnie tymi słowami:

10

„Moja ukochana, jestem tutaj w odpowiedzi na twoje wezwanie. Ani na chwilę cię
jednak nie opuściłem... Pozornie jesteś sama, ale ja jestem z tobą.

„Pomyśl o Mojej męce w Ogrodzie Oliwnym; czułem się samotny.

„Czy się boisz? Ja też się bałem.

„Potrzebujesz rozmowy? Porozmawiaj ze Mną.

„Potrzebujesz czyjejś czułej dłoni? Oto Moje dłonie.

„Potrzebujesz ramienia, na którym mogłabyś się wypłakać? Wypłacz się na Moim, a
Ja osuszę twoje łzy swoimi pocałunkami... Twoje łzy zmieszają się z Moimi. Nie

jestem obojętny na Twoje cierpienia.

„Potrzebujesz towarzystwa w modlitwie? Oto są Moi święci i aniołowie... Ofiaruj
Mi swoją cierpliwość w tym życiu na wygnaniu, a dzięki temu, za każdym razem

kiedy przyjdę szukając ciebie, nie będziesz miała w sobie żalu, a będziesz mogła się

cieszyć wielkim wewnętrznym pokojem.

„Powierzaj wszystko, co Twoje, wyłącznie Mojej Boskiej woli. Pozwól, aby Mój

Święty Duch cię uniósł i bądź wdzięczna za Jego hojne dary...”

Później zapytałam Pana, jak to często czynię, czy On jest we mnie, a ja w Nim.
Odpowiedział mi:

„Tak, ty we Mnie, a Ja w tobie, i zawsze, w każdej chwili, o tym pamiętaj. Teraz

módl się Psalmem 121...”

P

RZEDE WSZYSTKIM WOLA

B

OŻA

czerwca, z powodu cierpienia wewnętrznego, czułam się bardzo zmęczona.
Obawiałam się też dalszych cierpień. Usłyszałam wtedy głos Najświętszej

Dziewicy:

„Dzieci, nie powinnyście bać się cierpienia, bo strach uniemożliwia wam pełnienie

woli Bożej.

„Czy stajecie naprzeciw szczęśliwych czy też niechcianych i nieprzyjemnych

wydarzeń, musicie przyjąć wolę Boga ponad wszystko.

„Wszyscy musicie prosić o ducha nieustannej modlitwy, abyście byli zdolni do

istnienia i kierowania swoim życiem z odwagą, z miłości do Pana, nawet wtedy,

gdy życie wydaje się gorzkie i pełne cierpienia.

„Niestety, wiele moich dzieci szuka tego czy tamtego, a kiedy to zdobywają,

uświadamiają sobie, że nie przyniosło im to szczęścia, na które mieli nadzieję...

11

„Jakże smutne jest moje matczyne serce, kiedy narzekają na ludzi wokół nich i
miejsce, w którym w tym czasie żyją. Dzieci te, niezależnie od okoliczności i osób, z

którymi przebywają, zawsze będą się czuły tak samo, ponieważ zmiana musi

przyjść z wnętrza ich samych.

„[Moje dzieci,] pomyślcie, że tylko pokonując swoje słabości i odwracając się od

własnego „ja”, dosięgniecie ścieżki świętości. Nie zawierajcie paktów z waszymi

słabościami; zamiast tego atakujcie je, całym sercem kierując się cnotami do nich
przeciwnymi. Okazujcie więcej troski o innych i zapomnijcie trochę o sobie.

Pogardzajcie grzechem za to, czym jest naprawdę: zniewagą Boga oraz waszą

własną porażką.

„Ukochana moja, schronienia przed cierpieniami szukaj na kolanach swojej

Niebieskiej Matki. Ja cię nigdy nie opuszczam i modlę się o twoją siłę. Pomyśl o św.

Janie Chrzcicielu i, tak jak on, błogosław matczyne łono, na które spłynęło pełne
miłości spojrzenie Najwyższego.

„Pokój, pokój, pokój... Proś Pana, aby obdarzył cię łaską pokoju w każdym

momencie.”

I stało się tak, że z ogromną miłością podeszłam do mojej ukochanej mamusi i,
kładąc rękę na jej łonie, powiedziałam: „Mamusiu, niech błogosławione będzie twoje
łono, ponieważ spłynęło na nie pełne miłości spojrzenie Pana, abyś obdarzyła nas
życiem.”

Całując mnie, mama odpowiedziała: „Bądź błogosławiona, moja miłości nad
miłościami, ponieważ byłaś matką dla swego ojca, a teraz jesteś matką dla swojej
matki...” Myślę, że najpiękniejszą spuścizną, jaką otrzymałam od obojga moich
rodziców były te słowa, wypowiedziane przez nich przed śmiercią.

Tej nocy po modlitwie, kiedy żegnałam się z Jezusem, powiedziałam do Niego:
„Panie, zawrę z Tobą umowę: na trochę zamienię swoje serce na Twoje... Bez
wątpienia stracisz, ale czy wiesz, dlaczego Cię o to proszę? Ponieważ, jeżeli dasz mi
swoje Serce, Ono mnie uświęci, tak jak Ty uświęcisz moje ohydne, małe i niegodne
serce, kiedy je otrzymasz i ono stanie się częścią Ciebie...”

12

R

OZDZIAŁ

IV

U

ROCZYSTOŚĆ

N

AJŚWIĘTSZEGO

S

ERCA

P

ANA

J

EZUSA, CZAS

POŻEGNANIA

pierwszych minutach Uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa, 27
czerwca, około 10 minut po północy, przystąpiłam do modlitwy, w czasie
której wywiązał się następujący dialog. Jezus powiedział do mnie:

„Kochaj Mnie!”

„W kim mam Cię dziś kochać, Panie?”

„W tych, którzy cię ranią.”

„W takim razie będę musiała kochać wielu.”

„Nie tak wielu, jak wielu jest tych, którzy Mnie ranią, a Ja ich kocham.”

Poczułam ogromną słodycz. Myślałam o wszystkich ludziach, którzy mnie zranili
lub skrzywdzili. Czułam jedynie miłość. Miałam ogromne pragnienie, aby ją wyrazić
i powiedzieć to im wszystkim. Bez wątpienia ta wielka miłość, to miłość, którą czuje
do nas Jezus. Powiedziałam do Pana:

„Chciałam pierwsza ucałować dziś Twoje Najświętsze Serce.”

Jezus odpowiedział: „Kiedy zegar wybijał północ, Moje Serce całowało Twoje.

„Przez cały dzisiejszy dzień pamiętaj, że cię wspieram.”

Rano, podczas modlitwy, powiedziałam Panu, że jeśli miałabym wybrać dzień, w
którym chciałabym, aby zabrał do siebie moją matkę, byłaby to Uroczystość
Najświętszego Serca Pana Jezusa, czyli ten dzień. Powiedziałam wtedy Panu słowa
podobne do tych: „Jeżeli Ty byłbyś na moim miejscu, na pewno również wybrałbyś
ten dzień na odejście Twojej Matki do nieba. Dziś, z całą swoją miłością, przekazuję
ją Tobie.”

Mniej więcej o 14:45 stan mojej matki uległ pogorszeniu. W jej przełyku pękła żyła,
agonia się rozpoczęła. Inaczej niż w dniach poprzednich, tego dnia mama obudziła
się z jasnością umysłu, jak gdyby po to, aby powiedzieć wszystko, co miała do
powiedzenia. Podbiegliśmy, żeby jej pomóc, a ona nas uspokoiła. Poprosiła, abyśmy
się pomodlili koronką do Miłosierdzia Bożego. Słowa modlitwy powtarzała między
atakami silnych skurczów, w których traciła mnóstwo krwi, była jednak całkowicie
przytomna... W ten sposób ból zaczął się mieszać z radością, strach z zaufaniem,
bezsilność z nadzieją i miłością... w atmosferze nabożnych modlitw i pieśni.

13

Mój kierownik duchowy musiał odprawić mszę świętą w parafii, więc, zanim
wyszedł, poprosiłam go, aby jeszcze raz udzielił mamie [sakramentu] namaszczenia
chorych. Codziennie przyjmowała ona Komunię świętą, przygotowując się na tę
ważną chwilę. Mama poprosiła księdza o błogosławieństwo i powiedziała do niego:
„Niech ksiądz mnie zawsze pamięta i nie zapomina o mnie w swoich modlitwach.”

To, co wydarzyło się w domu, będzie niezapomnianym przeżyciem dla wszystkich,
którzy byli przy mojej matce. Mogliśmy doświadczyć miłości Boga żywego i
obecnego w tak słabej i kruchej kobiecie.

Dla lekarza, który opiekował się moją matką podczas jej choroby, ofiarować mogę
jedynie słowa wdzięczności. Nie tylko dlatego, że jest on jednym z najlepszych
specjalistów, jakich spotkaliśmy, ale również dlatego, że żyje on wiarą katolicką i
wykonując swój zawód, daje cenne świadectwo. Lekarz ten musiał jechać na
konferencję, skutkiem czego byliśmy zmuszeni wezwać innego lekarza, aby go
zastąpił, niestety, nie miał on już takiej samej postawy. Z tego powodu cały czas
musiałam zwracać się do Pana z prośbą o Jego kierownictwo.

Czuję, że w tym momencie bardzo ważna jest sugestia, aby w trudnych chwilach
znaleźć lekarza, który jest praktykującym katolikiem, lekarza wrażliwego na
cierpienie rodziny zebranej wokół śmiertelnie chorej osoby. Lekarze muszą
zrozumieć, że pacjenci to istoty ludzkie i potrzebują one nie tylko recepty, ale
również bliskości, poczucia bezpieczeństwa, szacunku i zaufania oraz miłości, jakiej
wymaga zawód tego typu.

Kiedy zrozumiałam, że nadszedł koniec, pomyślałam, że powinniśmy się pożegnać z
mamą w sposób godny tych, którzy żyją i umierają w łasce Bożej. Zaczęliśmy się
znowu modlić, a w tle grała muzyka uwielbieniowa. Mama mogła słuchać psalmów,
pieśni religijnych i [odmawianego przez nas] różańca. Pośród swoich cierpień,
wydawała się zachwycona tym, co słyszała.

Widziałam ból mojego brata Eduarda, a jego cierpienie raniło mnie jeszcze bardziej,
ponieważ jest on bardzo wrażliwą osobą. W pewnym momencie poprosiłam moją
matkę o błogosławieństwo, a ona dała je każdemu z nas.

W pewnej chwili, około 18:30, powiedziała, że musi z „nimi” iść i zrobiła gest, jakby
chciała wstać. Powiedziałam jej, żeby trochę poczekała i uspokoiła się. Ona
popatrzyła na mnie rozszerzonymi źrenicami i powiedziała „Teraz, teraz!...” Na
początku nie wiedziałam, o co jej chodzi, ale kiedy zobaczyłam, jak wykonuje tę
samą czynność dwa albo trzy razy, zrozumiałam, że chce, abyśmy zmówili modlitwę
kończącą koronkę do Miłosierdzia Bożego, ponieważ mówiła: „Święty Boże, Matko
moja, Matko moja.” Wtedy poprosiliśmy, aby powtarzała za nami: „Święty Boże,
Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny... zmiłuj się nad nami”, „Jezu, Maryjo, Józefie,
ratujcie dusze i uratujcie moją duszę”, „Panie, w Twoje ręce powierzam ducha
mojego”, a mama powtórzyła modlitwy parę razy.

14

Sprawiała wrażenie, jakby jej dusza chciała opuścić ciało, mama chciała jednak iść
równocześnie ciałem i duszą, z takim entuzjazmem, że naprawdę nas to zdziwiło.

Znowu zaczęła krwawić z nosa i ust. Położyliśmy ją.

W pewnym momencie mama zawołała młodą kobietę, która pomagała w domu i
opiekowała się mamą przez blisko cztery lata, i powiedziała do niej: „Doris, dbaj o
moją córkę i moich synów.” Następnie powiedziała do mnie: „Teraz będziesz matką
swoich braci, tak jak byłaś moją matką”... Na koniec, skierowała parę słów
pożegnania do każdego z nas.

M

USZĘ IŚĆ; POZWÓLCIE MI ODEJŚĆ!

ama dosyć szeroko otworzyła oczy, jak gdyby szukając czegoś, i powtarzała:
„Ojcze, ducha mojego...” i znowu: „teraz, teraz!...” Zrozumieliśmy, że
chciała powiedzieć: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego.”

Pomogliśmy jej i powtórzyła modlitwę cztery razy... Potem powiedziała: „Nie
zatrzymujcie mnie, muszę iść, pozwólcie mi odejść.”

Jej dłonie, włożone w moje, były bardzo zimne. Powiedziałam jej, aby bez strachu
poszła w ramiona Jezusa, że jest wspaniały dzień, Uroczystość Najświętszego Serca
Pana Jezusa, że wszyscy odprowadzamy ją z radością... Zaczęłam śpiewać: ”Po
drugiej stronie słońca, mam swój dom...”, a ona dołączyła do mnie. Potem
zaśpiewałam jej kołysankę, a mama również mi towarzyszyła. Inni tymczasem
pozostawali wokół niej i czuwali, modląc się na różańcu świętym.

Po chwili mama powiedziała: „Nie mogę odejść! Muszę najpierw zobaczyć Pannę
Maryję...” Podaliśmy jej obrazek Najświętszej Maryi Panny, Wspomożycielki
Wiernych i powiedzieliśmy: „Już tu jest”.

Ale mama spojrzała w innym kierunku i odpowiedziała: „Tak, Ona już tu jest; jak ją
nazywamy?” Moja bratowa, Anita, zapytała: „Czy to Maryja, Wspomożycielka
Wiernych?” Mama odpowiedziała: „Nie”. Wtedy Anita zapytała, czy to Matka Boża
z Guadalupe. Mama odpowiedziała: „Tak, to Ona, to tak Ją nazywamy... Zróbcie
miejsce Mateńce, rozsuńcie się... Święty Boże...! Matko moja...! Ojcze, w Twoje
ręce...!” I, podniósłszy rękę, jak gdyby chciała złapać dłoń kogoś, kogo nie
widzieliśmy, straciła przytomność. W tym stanie trwała jeszcze mniej niż minutę, a
potem odeszła...

Tak wiele cierpień, szczególnie tych doświadczonych w ostatnich miesiącach,
wyczerpało jej siły. Myślę, że nie mogliśmy jej życzyć świętszej i łagodniejszej
śmierci.

Stypa po niej była tak samo skromna jak ona. Nie chcieliśmy umieszczać jej w
trumnie. Położyliśmy ją na łóżku wypożyczonym ze szpitala. Skłoniło mnie to do

15

ponownej refleksji nad tym, jak próżne jest przywiązanie do rzeczy materialnych,
ponieważ do czasu, kiedy opuszczamy [ten świat], nie mamy tak naprawdę nic.

Ubraliśmy ją w białą sukienkę. Parę dni wcześniej nalegała, abyśmy ją dla niej
przyszykowali. Przyjechali ludzie z domu pogrzebowego, aby przygotować ciało
mamy. Poprosiłam jedynie o krucyfiks z dwoma światełkami, bez żadnych
sznurków ani ozdób, gdyż ich krzykliwość nie pasowałaby do uczuć i żałoby
rodziny.

W stypie [w jej domu] uczestniczyli jedynie członkowie mojej rodziny mieszkający w
tym mieście, główna grupa z naszego Apostolatu, nasz drogi przyjaciel – Analupe,
który przyjechał do mojego brata ze stolicy Meksyku, aby towarzyszyć nam w
drodze do krematorium, jak również ja sama.

Pośród bólu dziękowaliśmy Panu za wszystkich ludzi, których moja matka bardzo
kochała, m.in. za Davida Lagę, który zajął się wszystkim jak rodzony syn, doktora
Williama Rosadę, który odłożył na bok obowiązki rodzinne i pomógł nam przejść
przez wszystkie konieczne dokumenty medyczne, za Miguela, Cecilię, Pepego... i
resztę tych ludzi, z których każdy solidaryzował się z nami i okazywał nam swoją
życzliwość.

Ksiądz, który przewodniczy naszej grupie, odprawił mszę świętą za zmarłą w jej
sypialni, przy łóżku, na którym leżała, jak gdyby tylko pogrążona we śnie.

Nasz wspaniały Pan chciał jednak ofiarować nam coś więcej dla niej, jak przesłaną z
nieba kartkę z kondolencjami. Siostry dominikanki, nasze kochane, bardzo nam
drogie przyjaciółki, przyszły do naszego domu, aby zaśpiewać na mszy świętej.
Naprawdę, można było odnieść wrażenie, jak gdybyśmy byli w jakimś odległym
miejscu, daleko od bólu i świata. W pewnym momencie wydawało się nam, że
słyszeliśmy chór samych aniołów.

Czuwaliśmy przy niej całą noc, jej twarz nie była osłonięta. Na parę godzin przyszedł
do nas ksiądz – przyjaciel, którego darzę wyjątkowym szacunkiem i który, w bardzo
hojnym geście, zaofiarował swój kościół na miejsce odprawienia mszy świętej oraz
złożenia prochów mojej matki.

Ileż miłości od bliskich nam ludzi! Szczególnie od młodej kobiety, którą kocham jak
własną córkę i która trwała przy moim boku przez kolejne 24 godziny: Martho, niech
Bóg Ci odpłaci za Twoją życzliwość i dotrzymywanie mi towarzystwa.

Tak, były łzy, ale nie rozpaczliwy płacz. Całą noc pozostawaliśmy na modlitwie.
Następnego dnia o 13 mamę zabrano do krematorium. Zadzwoniłam wcześniej do
arcybiskupa z prośbą, aby mnie w tym względzie pouczył, ponieważ w moim kraju
[ojczystym] nie mamy takiego zwyczaju, ale jego odpowiedź mnie uspokoiła.

16

Kiedy mama opuszczała dom, ja poszłam do kaplicy, aby pomodlić się na różańcu
razem z moim kierownikiem duchowym (błogosławionym człowiekiem, który został
zesłany przez Pana, aby umocnić i ocalić moją ukochaną mamę). Wiedziałam, że
tylko dzięki modlitwie zaznam pokoju, jakiego z nadzieją oczekiwałam. Członkowie
naszego Apostolatu odprowadzali ciało mamy, śpiewając do Najświętszej Dziewicy:
„Idź z nami, Święta Maryjo, idź...”

Później, w Kaplicy Bożego Miłosierdzia, w atmosferze głębokiej duchowej radości
oraz wewnętrznego pokoju, odprawiona została msza święta. Tam, w krypcie
spoczywały teraz prochy kobiety, która tak bardzo ufała Miłosierdziu Boga.

R

OZDZIAŁ

V

J

EJ SPUŚCIZNA: MIŁOSIERDZIE, POKORA, ODWAGA

dziedziczyliśmy po mamie tylko miłość, jaką nam zostawiła, jej ogromne
miłosierdzie względem innych, godną podziwu pokorę, którą widzieli w

mamie ci, którzy ją znali, wyjątkową odwagę i pragnienie odpokutowania za swoje
winy, aby być bardziej oczyszczoną, kiedy trafi w ramiona naszego Pana…

Z uśmiechem myślę, jak musiała być zdumiona, widząc dwoje swoich dzieci
żegnających ją tutaj i spotykając tam czekające na nią swoje najmłodsze dziecko! Nie
przestaję dziękować Panu za Jego kontrolę nad każdym szczegółem oraz
cudownemu sercu naszej Mamy w niebie, która od momentu rozpoczęcia agonii
mojej matki napełniała cały dom intensywną kwiatową wonią.

D

UCH ULATUJE KU

B

OGU

koło 21 modliłam się przed wizerunkiem Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Nagle obraz zaczął wypełniać się światłem. Serce zaczęło rosnąć do takiego
rozmiaru, że przede mną było już tylko złote światło i nic więcej; wszystko

inne zniknęło.

Pośród tego światła zobaczyłam kobietę. Była do mnie odwrócona plecami, ubrana w
długą białą suknię, wykonaną jak gdyby z gazy. Odniosłam wrażenie, że kobieta leci,
ale pionowo, jakby biegła, nie ruszając stopami. Długie włosy sięgały jej do połowy
pleców, były koloru kasztanowego, trochę faliste, upstrzone pięknymi, naturalnymi,
białymi kwiatkami podobnymi do bratków.

Razem z nią do przodu posuwały się dwa rzędy ludzi znajdujących się po jej obu
stronach. Byli oni ubrani w tuniki o pastelowych kolorach – jasnoniebieskie, różowe,
zielone... Ledwo je dostrzegałam.

17

Nagle pomyślałam, że to może być moja mama, jednak kobieta była młoda, a ja
pamiętałam, że nigdy nie widziałam swojej matki z tak długimi włosami... Na
ułamek sekundy kobieta obróciła się i spojrzała na mnie, a ja rozpoznałam moją
mamę! Niezwykle pięknie się uśmiechała, ale młodzieńczo, bardzo młodzieńczo.
Przez cały czas leciała ku potężnemu światłu, które prawie na pewno płynęło z
miejsca, gdzie znajduje się tron Boży.

Wizja złagodziła mój ból i poczułam głęboki pokój. Otaczała mnie taka cisza, jak ta,
którą czasami odczuwam, kiedy ksiądz, kładąc na mnie swoje dłonie, pomaga mi
doświadczyć tego wyjątkowego stanu nazywanego „odpoczywaniem w Duchu”.

Muszę wyznać, że podczas mszy świętej za zmarłą, odprawianej przy ciele mojej
mamy [w jej sypialni], kiedy ksiądz wypowiadał słowa: „Niech aniołowie zawiodą
cię do raju, a gdy tam przybędziesz, niech przyjmą cię męczennicy i wprowadzą cię
do krainy życia wiecznego...”, Jezus przemówił do mnie:

„To jest to, co widziałaś..” – powiedział.

Krzyknęłam ze szczęścia, będąc wdzięczną Panu za każde z Jego delikatnych
dotknięć w tych chwilach jakże wielkiego bólu. Dziękuję Ci, Panie, ponieważ
zadbałeś o każdy szczegół, aby okazać Twoją nieskończoną miłość do mnie!

B

ÓL I MIŁOSIERDZIE

czerwca Pan powiedział do mnie:

„Złoto próbuje się w rozpalonym tyglu. Wszystko, co teraz przeżywacie,

potrzebne jest do wzrostu... Bardzo cię kocham. Uwierz mi i mocniej Mnie kochaj.

Nawet jeśli myślisz, że niezdolna jesteś kochać jeszcze bardziej, nie przestawaj
wytężać swoich sił w tym celu, ponieważ miłość jest jak gumowy pojemnik, który

zwiększa swoją objętość, z tą jedynie różnicą, że ten pojemnik nigdy nie pęka, a jest

udoskonalany, aż stanie się materiałem szlachetnym.”

Później Pan mówił dalej:

„Moim pragnieniem jest, aby każda dusza była święta, aby mogła przyjść do Mnie

w chwili swojej śmierci i pozostać w Królestwie, które przed wiecznością
przygotował na to Ojciec. Pragnę, jednak, oczyszczać tę duszę jeszcze na ziemi tak,

aby, w stopniu w jakim jest to możliwe, dusza nie musiała być obmywana z czegoś,

z czego miała być oczyszczona za życia. To dlatego, kiedy osoba jest nastawiona
przyjaźnie, pragnie Mnie znać, kochać i głosić innym oraz kiedy pragnie być

oczyszczona na ziemi, Ja wykonuję wtedy pracę garncarza i kształtuję tę glinę,

czasem dodając trochę więcej wody, aby udoskonalić masę, czasem ściskając i

uderzając w nią, aby ją wygładzić, a kiedy jest gotowa, piekę ją w rozżarzonym
piecu cnót, aby była gładka w dotyku, lśniąca oraz godna przedstawienia i

ofiarowania Królowi.”

18

Chociaż byłam pewna, że widziałam podróż mojej matki do tronu Pana,
zastanawiałam się, czy jej dusza nie musiała przez jakiś czas odbyć pokuty w
czyśćcu... Wtedy Pan mi powiedział:

„Dlaczego pozwalasz diabłu zasiewać w twoim umyśle zwątpienie? Ufaj i módl

się... Nikt z was nie zrozumie, dopóki nie znajdzie się po tej stronie, ale nawet jeżeli
jesteście prawie pewni (gdyż wyjawiłem to niektórym duszom), że wasi zmarli już

cieszą się rajem, nie ustawajcie w modlitwie za nich, gdyż w ten sposób uzupełnicie

to, czego im brakowało lub powiększycie to, co miały w swoich dłoniach dusze

innych bliskich wam osób, kiedy stanęły przede Mną.

„Kiedy mówiłem << Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni

jesteście...>>, mówiłem to również do ciebie. Wiele rzeczy, które dopuszczam lub
zsyłam, uznajecie często za niemądre lub niesprawiedliwe. Wiara musi nauczyć

wszystkich was, że Ja zawsze planuję tak, aby było dobrze. Pamiętaj, że dusza,

która w obliczu przeciwności zachowuje swój pokój i wiarę, ma prawo oczekiwać

Mojej miłości i korzyści z niej płynących.”

Szczególnym darem od Pana było dla nas to, że odwiedził nas nasz duszpasterz na
świat - wspaniały przyjaciel i niezwykle namaszczony przez Pana ksiądz, który
wraz z moim kierownikiem duchowym odprawił mszę o uzdrowienie i łaskę
przebaczenia. Podczas mszy świętej poczuliśmy żywą obecność Jezusa w miłości i
miłosierdziu dla tej części Jego cierpiącego ludu.

Moja rodzina wraz z parą małżeńską, którą bardzo kochamy i której zawsze
pozostaniemy wdzięczni, uczestniczyła w tej Eucharystii. Jak wiele musi być
uzdrowione w duszy każdego człowieka! Z wdzięcznością mogliśmy doświadczyć
tego sami.

R

OZDZIAŁ

VI

S

POWIEDŹ,

ŚMIERĆ I

PRZEMIANA

ewnego poranka, w

dziesięć dni od śmierci mojej ukochanej mamy, kiedy w

swoim pokoju właśnie kończyłam moje pierwsze modlitwy na ten dzień, Pan

poprosił, abym pozostała tam jeszcze przez parę chwil. Nagle, tak jak w filmie, przed
moimi oczami ukazała się scena śmierci mojej mamy.

Dlatego też muszę powrócić do swojej relacji i powtórzyć niektóre rzeczy, o których
już opowiadałam. Umożliwi to wam lepsze zrozumienie wszystkiego, co wydarzyło
się tego dnia, a co Pan pozwolił mi w pełni zobaczyć, jednak już po śmierci mamy, w
wizji, którą wam właśnie przekażę.

19

Wracam więc do dnia, w którym umierała moja mama; dokładnie tak, jak widziałam
to w swojej wizji.

Była w swoim łóżku. Właśnie położyliśmy ją na prawym boku, a ja wycierałam
krew, która leciała z jej nosa. Mama patrzyła gdzieś ponad mną, w kierunku okna.
Ścisnęła moją dłoń i powiedziała: „Chcę być z tobą.”

„Mamusiu kochana, boisz się?” - zapytałam trochę zmartwiona.

„Nie, nie boje się, ale chcę być z tobą”.

Wtedy zobaczyłam ludzi, którzy podeszli tuż za mnie i za mamę, z jej prawej strony.
Rozpoznałam w nich św. Józefa, św. Antoniego z Padwy, św. Różę z Limy, św.
Dominika Guzmana i św. Sylwestra. Stali za głową mamy, obok „Leopolda” – tak się
nazywał jej Anioł Stróż, bardzo przystojny młodzieniec. Wyglądał, jakby się modlił
na kolanach, swymi dłońmi głaszcząc jednocześnie głowę mamy.

Byli tam również inni mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, około czterdziestu ludzi,
wszyscy pogrążeni w modlitwie. Ubrany w białą albę młody mężczyzna niósł w
swoich dłoniach złotą misę. Czasem wkładał do niej rękę i wydobywał dym, który
unosił się jak z kadzidła.

Wydawało się, jakby w ten sposób zabraniał zbliżyć się ciemnym cieniom, które
widać było w pewnym oddaleniu od sypialni. Bały się podejść bliżej.

Młody mężczyzna ruszał ustami, jakby się modlił. Przełożył małą misę do drugiej
ręki i powtórzył nią tę samą czynność, wyrzucając w powietrze z misy dym. Chodził
wokół ludzi, którzy stojąc za nami, otaczali łóżko mamy. Byłam zadziwiona
widokiem tylu osób. Wtedy Jezus przemówił do mnie tymi słowami:

„To są jej święci patronowie i dusze, którym swymi modlitwami i cierpieniami
pomogła osiągnąć zbawienie. Choć ich nie znała, one przybyły, aby towarzyszyć jej

w tej podróży.”

Kiedy położyliśmy mamę na drugi bok, żeby ją przebrać w inne ubrania, ona,
patrząc w przestrzeń nad moim ramieniem, powiedziała: „Już czas, żebym z nimi
poszła”.

Powiedzieliśmy jej, żeby się uspokoiła. Zaśpiewaliśmy jej psalm, a ona powtarzała za
nami. Otworzyła oczy prawie w zdumieniu, jakby rozmyślała nad czymś, czego nie
mogła wyrazić i powiedziała: „Zapalcie światło!” Zrobiliśmy to, rozumiejąc jednak,
że nie widziała już tego, co działo się na ziemi, lecz to, co było poza tym światem.
Mama ścisnęła wtedy moją rękę i powiedziała: „Święty Boże, teraz!... Święty
Boże...teraz!” Wydawało się, jakby chciała mnie skłonić do modlitwy, do
powtarzania słów krótkiej modlitwy: Święty Boże, Święty Mocny, Święty
Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem.”

20

Mama powtarzała wielokrotnie tekst modlitwy, nalegając jednocześnie:

„Muszę iść.” Poruszyła stopami, jakby chciała na nich odejść i wykrzyknęła: „Nie
zatrzymujcie mnie”... I jeszcze raz powtórzyła: „Święty Boże, Święty Mocny, Święty
Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem!”

Ci z nas, którzy zgromadzili się wokół niej, zaczęli odmawiać koronkę do
Miłosierdzia Bożego. W tym samym czasie mama powtarzała jednak własne
modlitwy, nieustanne wykrzykując: „Ojcze, ducha mojego! Teraz!... Teraz!....” Nie
pamiętała całej modlitwy. Zaczęliśmy mówić: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam
ducha mojego...”, rozumiejąc, że to właśnie chciała powiedzieć... Mama zgodnie
powtarzała nasze słowa.

W wizji, którą otrzymałam, zauważyłam, że po lewej stronie mamy, za miejscem
gdzie byliśmy my, zaczęła pojawiać się następna grupa ludzi, a między nimi
rozpoznałam sylwetkę swego ojca, moją babcię, ciotkę, która za życia mieszkała z
nami i innych ludzi, których twarzy nie widziałam dokładnie. Byłam oczarowana
tym widokiem, jednocześnie starałam się jednak skupić swą uwagę na mamie.

Przed nią znajdowało się światło, a ja zobaczyłam, jak gdyby schodzący z wysokości
sufitu, zbliżający się chór śpiewających aniołów. Tworzyli oni dwa rzędy
niebiańskich postaci, które, kiedy do nas dotarły, rozdzieliły się, aby otoczyć pokój.
Wszystko to było bardzo uroczyste. Wtedy mama, jak gdyby zwracając się do osób,
które, jestem pewna, przyszły, aby towarzyszyć jej w podróży, powiedziała:

„Poczekajcie, muszę najpierw zobaczyć Najświętszą Dziewicę!”

Mój brat powiedział : „Mamusiu, Pan jest tu. Czeka na ciebie...” Powiedział to,
ponieważ wcześniej moja matka wspominała, że widziała Pana. Teraz
odpowiedziała: „Muszę jeszcze zobaczyć Najświętsza Dziewicę...”

Mama wcześniej wiele razy słyszała, że Najświętsza Panna przychodziła po dusze,
które oczekiwały śmierci, modląc się na różańcu.

Daliśmy mojej matce obraz Maryi Wspomożycielki Wiernych, żeby mogła spojrzeć
na Najświętszą Dziewicę, ponieważ myśleliśmy, że to właśnie chciała zobaczyć. Ona
jednak patrzyła ponad obrazem. Wydawało się nam, że widzi już tylko to, co dzieje
się na tamtym, a nie na tym świecie.... Nagle mama powiedziała: „Widzę ją tam; tam
jest... Zróbcie miejsce Mateńce! Musimy prosić Najświętszą Dziewicę o
przebaczenie...”

C

ZUŁE OBJĘCIA

M

ATKI

obaczyłam wtedy schodzącą z nieba Najświętszą Dziewicę. Pozostając
zawieszoną w powietrzu, zatrzymała się przy stopach mojej matki.

21

Widziałam, jak wyciągnęła do niej swoje dłonie. W swej jednej ręce trzymała białą
suknię. Moja matka wyciągnęła dłoń, jak gdyby chciała coś otrzymać lub czegoś
dotknąć. Zauważyłam, że Najświętsza Dziewica ujęła jej dłoń. Mama na mniej niż
minutę straciła wtedy przytomność, a potem odeszła.

Kiedy poczułam, że jej głowa, którą trzymałam w swoich dłoniach, stała się
nieruchoma, pomyślałam, że wizja się skończy, w tym momencie zobaczyłam
jednak, jak dusza mojej matki, oddzielając się od ciała, uniosła się.

Zbliżyła się do Najświętszej Dziewicy, która obiema dłońmi podarowała jej wtedy
białą suknię, przykładając ją do koszuli nocnej mamy, jak gdyby chciała sprawdzić
rozmiar. Mama natychmiast miała suknię na sobie. Sposób zachowania Najświętszej
Dziewicy był pełen delikatności. Z uśmiechem objęła Ona mamę, kładąc dłoń na jej
plecach. Moja matka zrobiła to samo, opierając głowę o ramię Najświętszej Dziewicy
i obie wzniosły się razem, wraz ze świtą osób, które były obecne przy tej scenie.

Sypialnia stała się prawie pusta. Św. Józef spojrzał na nas, dotknął dłoni św.
Sylwestra, a ten udzielił nam wszystkim błogosławieństwa. Następnie odwrócił się i
odszedł, a za nim również św. Józef.

Bardzo uroczyście Jezus powiedział do mnie:

„Opowiedz to światu, żeby wszyscy ludzie cenili łaskę wypływającą z

towarzyszenia zmarłym, którzy odchodzą z pomocą nieba. Jego część jest wtedy
obecna w tym pokoju, dlatego na chwili tej należy skupić całą swoją uwagę. Jest to

chwila, kiedy miejsce to odwiedza Pan.”

Po zakończeniu wizji, uklękłam i płacząc, dziękowałam Panu za to, że obdarował nas
tyloma łaskami i pozwolił mi zobaczyć ten cud. Cud, o którym mogę dziś
opowiedzieć światu, aby ludzie rozumieli znaczenie [tych spraw] oraz obowiązek,
jakim jest pomoc naszym najbliższym umierającym, jak również wszystkim innym
umierającym, aby mogli oni szczęśliwie rozpocząć swoją podróż do wieczności
wypełnionej miłością Boga.

R

OZDZIAŁ

VII

P

ILNE ZADANIE:

P

OMOC UMIERAJĄCYM

iedy parę dni później odmawiałam koronkę do Miłosierdzia Bożego,
usłyszałam głos Pana, który mówił:

„Przyjrzyj się temu, co zaraz zobaczysz. Nie bój się; trzeba, abyś to zobaczyła.”

22

W tym momencie otrzymałam wizję sali szpitalnej. Był w niej mężczyzna w wieku
około 50-65 lat. (Nie mogę lepiej określić jego wieku, ponieważ wyglądał na bardzo
chorego i był zmizerniały).

Blisko niego znajdowało się kilku ludzi, niektórzy płakali, wszyscy oczekiwali jego
śmierci... Słychać było rozpaczliwy płacz; ciało mężczyzny wyginało się z bólu.
Wiedział, że umiera. Widać było, że jest zdenerwowany, bo gwałtownie trzęsąc
ciałem, mówił gniewnie:

„Dlaczego mam umrzeć...! Jak Bóg może pozwolić mi umrzeć...! Zróbcie coś... Nie
chcę umierać!”

Buntował się przeciw nieuchronności śmierci. Jego walka, udręka i brak pokoju
wewnętrznego były widoczne. I patrząc na ludzi, którzy byli przy nim, odnosiłam
wrażenie, że nie robili niczego, aby przywrócić tej duszy pokój. Nikt się nie modlił.

W korytarzu na zewnątrz sali zobaczyłam niewielki dziedziniec, gdzie jacyś ludzie
rozmawiali i śmiali się, niektórzy coś pili i palili. Byli kompletnie nieświadomi
wzniosłego momentu, który przeżywał buntujący się chory człowiek w ich pobliżu.
Cała ta scena mogła mieć miejsce podczas jakiegokolwiek codziennego spotkania
towarzyskiego.

Wtedy zobaczyłam zbliżającą się zakonnicę i Pan powiedział do mnie:

„Przysłała ją Moja Matka.”

Dostrzegłam wtedy Najświętszą Dziewicę, która, zamyślona, obserwowała scenę z
oddali. Jej ręce były złożone do modlitwy, po twarzy ciekły Jej łzy. Przy chorym
człowieku był anioł o bardzo smutnym spojrzeniu. Jedną ręką przykrywał swoją
twarz, drugą dotykał chorego mężczyzny. Anioł wstał i próbował odpędzić dłońmi
wiele cieni, które zbliżały się do mężczyzny. Ich kształty były zdeformowane, jakby
miały głowy jeleni, niedźwiedzi i koni. Nie widziałam ich wyraźniej, ponieważ były
cieniami.

Kiedy zakonnica weszła do pokoju, zbliżyła się do łóżka i wzięła umierającego
mężczyznę za rękę. Mówiąc coś do niego, próbowała dać mu święty obrazek.
Mężczyzna podniósł swoją dłoń na znak odmowy. Zakonnica nalegała, ponownie
ofiarując mu święty obrazek, jednak umierający mężczyzna, z resztką sił, które w
nim zostały, oburzony, zatrząsł w jej kierunku dłońmi na znak sprzeciwu.
Wykrzyknął ze zdenerwowania. Zakonnica opuściła salę bardzo smutna.

Na korytarzu wyjęła swój różaniec i zaczęła się modlić. Ludzie, którzy na nią
patrzyli, uśmiechali się drwiąco. W najmniejszym stopniu nie rozumieli znaczenia,
jakie w tej niezwykle delikatnej chwili miały jej modlitwy. Zakonnica zaprosiła ich
do modlitwy, jednak w ich oczach i wykrzywionych twarzach wyraźnie widać było
odmowę.

23

Parę minut później mężczyzna umarł. Widziałam, że kiedy jego dusza unosiła się,
wszystkie te cienie skoczyły na niego, każde z nich ciągnęło go i szarpało, jak dzikie
zwierzęta, wilki, psy, które rozrywały swoja zdobycz. Nagle anioł stanął przed nimi
i, podnosząc dłoń, rozkazał:

„Koniec! Puśćcie go. Najpierw musi stanąć przed tronem Boga i zostać osądzony!”

Niektórzy ludzie zaczęli płakać nad zmarłym w bardzo rozpaczliwy, wręcz
histeryczny, sposób.

Zrozumiałam wtedy różnicę, jaka jest, kiedy żegnamy się z duszą pełną pokoju,
która odchodzi, pokładając nadzieję w Miłosierdziu Boga.

C

ZĘŚĆ

D

RUGA

S

AKRAMENT POJEDNANIA

„Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie

zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za
zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością

na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i

mówi im: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi
zginęła. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie

radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z

dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie
potrzebują nawrócenia.”

(Łk 15, 4-7)

R

OZDZIAŁ

VIII

K

TÓRY GŁADZISZ GRZECHY ŚWIATA...

e wtorek 8 lipca pojechaliśmy na wyspę Cozumel, ponieważ zostaliśmy
zaproszeni, aby przemawiać na tamtejszej konferencji. Pan podyktował mi
wiadomość dla młodej kobiety. Wiadomość brzmiała:

„Powiedz jej, że długo czekałem na ten moment i oczekuję jej oddania.”

Była to młoda kobieta, która szukała naszego kierownika duchowego, aby odbyć
spowiedź z całego życia. Kiedy przekazałam jej wiadomość, rozpłakała się. Pan
poprosił, żebym jej pomogła.

24

Rozmawiałyśmy do przyjścia księdza. Kiedy opuścili razem pokój i zmierzali w
stronę innego pomieszczenia na spowiedź, niespodziewanie zobaczyłam, że wokół
niej było bardzo dużo ludzi, może nawet dziesięciu lub dwunastu, którzy próbowali
wejść razem z nią do pokoju spowiedzi. Byłam zaskoczona tym widokiem, jednak
wkrótce zrozumiałam, że było to doświadczenie mistyczne i zaczęłam się modlić.

Z jednej strony słychać było jakieś hałaśliwe głosy i muzykę z szokującym rytmem
bębnów. Jednocześnie słychać było też chór ludzi śpiewających pieśń fatimską oraz
inny chór, który śpiewał z daleka „Cześć i chwała Bogu Stwórcy, Synowi
Odkupicielowi i Duchowi Świętemu...!”

Uklękłam i poprosiłam Pana, aby oświecił tę spowiedź. Nagle usłyszałam krzyki
wielu ludzi. Natychmiast spojrzałam w kierunku miejsca, skąd wydobywał się
hałas, a był to balkon pokoju, w którym spowiadała się młoda kobieta.

To, co zobaczyłam, było przerażające: wyjątkowo nieprzyjemne postacie,
zdeformowane istoty, które wybiegały z krzykiem i rzucały się z balkonu w pustą
przestrzeń pod nimi. Kiedy w pierwszym impulsie dotarłam do okna, aby zobaczyć
ich upadek, nikogo już nie dostrzegłam.

Wtedy przyszedł znajomy, który poprosił księdza o wyspowiadanie jej [młodej
kobiety]. Obydwoje wyraźnie słyszeliśmy hałas łańcuchów i trącego metalu.
Wydawało się, że przez te dźwięki zawalą się ściany z dachem. Zaczęliśmy się
modlić, a ja powiedziałam mu, żeby się nie bał, że są to typowe hałasy i ataki diabła,
ponieważ odebrano mu duszę [którą uważał za swoją]. Znajomy jeszcze przez parę
minut towarzyszył mi w modlitwie, a później musiał już odejść.

Kilka minut modliłam się sama, nie wiem ile. Nagle jakieś światło zmusiło mnie do
otwarcia oczu. Uświadomiłam sobie, że ściana, która znajdowała się przede mną i
oddzielała moje pomieszczenie od pomieszczenia, gdzie odbywała się spowiedź,
zniknęła.

Widziałam, jak młoda kobieta siedziała podczas spowiedzi, jednak nie przed
księdzem, a przed samym Jezusem. Nie widziałam księdza; to Jezus zajął Jego
miejsce. Nasz Pan siedział bokiem do mnie, opierając brodę na dłoniach splecionych
jak do modlitwy, i słuchał uważnie.

Za młodą kobietą, blisko drzwi do pokoju, stała grupa ludzi. Między nimi
dostrzegłam ubraną na niebiesko zakonnicę z czarnym welonem. Obok stał
wyróżniający się z grupy anioł z bardzo dużymi skrzydłami - bardzo majestatyczna
postać z bardzo dużą włócznią w prawej dłoni, i czujnie rozglądał się na lewo i na
prawo. Pomyślałam, że to może być św. Michał Archanioł lub jeden z dowódców
zastępów niebieskich.

Z tyłu, po prawej stronie Jezusa i spowiadającej się kobiety, dostrzegłam Dziewicę
Maryję. Stała Ona ubrana jak Najświętsza Maryja Panna Nieustającej Pomocy, w

25

sukni jakby z jedwabiu, koloru perłowego oraz w ciemnożółtym albo karmelowym
płaszczu z symbolami zazwyczaj kojarzonymi z tym wizerunkiem.

Dwa bardzo wysokie anioły stały i każdy trzymając w dłoni włócznię, badawczo
obserwowały otoczenie, dokładnie tak jak anioł przy drzwiach. Były czujne i
uważne, jakby strzegły Najświętszej Panny, która trwała stojąc z dłońmi złożonymi
do modlitwy i patrzyła ku niebu, a anioły tymczasem wydawały się strzec całego
miejsca.

Było tam też wiele małych aniołów, które przychodziły i odchodziły, jakby były
przezroczyste. W pewnym momencie Jezus podniósł rękę, zatrzymując dłoń w
pewnej odległości od głowy młodej kobiety. Jego cała ręka była pełna światła, od
którego odchodziły złote promienie, okrywając kobietę największą wspaniałością i
przemieniając ją. Zobaczyłam, jak stopniowo zmieniała się jej twarz, jak gdyby ktoś
zdejmował z niej maskę… Widziałam, jak wcześniejsza harda twarz zmienia się w
twarz inną, szlachetniejszą, słodszą i spokojniejszą.

W chwili, kiedy Jezus udzielał rozgrzeszenia, Najświętsza Dziewica uklękła i
pochyliła głowę, a wszystkie istoty, które były wokół niej, zrobiły tak samo. Jezus
wstał, zbliżył się do kobiety i dopiero wtedy zobaczyłam księdza siedzącego tam,
gdzie wcześniej był Jezus.

Pan objął młodą kobietę i pocałował ją w policzek. Następnie obrócił się, objął
księdza i jego również pocałował w policzek. W tej chwili wszystko wypełniło się
intensywnym światłem, które, jak gdyby wznosząc się do sufitu, zniknęło w tym
samym czasie, co moja wizja i znowu patrzyłam na znajdującą się przede mną
ścianę.

Po zesłaniu na mnie tak wyjątkowego doświadczenia mistycznego, Pan przemówił
do mnie tymi słowami:

„Gdybyście tylko wiedzieli, jak przemienia się dusza po dobrej spowiedzi, wszyscy
będący w pobliżu witaliby te duszę na kolanach, ponieważ dzięki mocy łaski

uświęcającej dusza ta wypełniona jest Duchem Świętym.”

Kiedy młoda kobieta wyszła ze spowiedzi, poczułam prawdziwie pragnienie, aby
przed nią uklęknąć, jednak zamiast tego objęłam ją z całą swoją miłością, ponieważ
wiedziałam, że wcześniej osobę te obejmował Pan. Wyglądała ona inaczej, dużo
młodziej i bardzo radośnie. Opowiedziałam wszystko mojemu kierownikowi
duchowemu i oboje modliliśmy się, składając Panu dzięki.

Tej nocy Pan poprosił, abym przygotowała się do zapisania wszystkiego, co wtedy
widziałam, w publikacji poświęconej sakramentowi miłosierdzia, pojednania. Tą
publikacją jest niniejszy tekst.

26

R

OZDZIAŁ

IX

D

ELIKATNA CHWILA POJEDNANIA

wa dni później Pan powiedział, że będziemy kontynuować nasza pracę i
nagle znalazłam się w kościele, przed grupą ludzi czekających w kolejce do

spowiedzi.

Moim oczom ukazało się wiele cieni, postaci o ludzkich ciałach i zwierzęcych
głowach. Były one w trakcie łapania na lasso pewnego człowieka idącego do
spowiedzi. Istoty zarzucały i okręcały sznury wokół jego szyi i czoła, jednocześnie
szepcząc mu coś do ucha.

Nagle jeden z cieni dyskretnie oddzielił się od reszty i przyjął postać kobiety,
ubranej i umalowanej w bardzo prowokujący sposób. Przechodziła ona przed
idącym do konfesjonału mężczyzną, który wtedy rozproszył się i zaczął
obserwować kobietę. Potworne stworzenia były zadowolone i głośno się śmiały.
Anioł, walcząc rękoma, próbował odepchnąć te dzikie bestie.

Inna osoba oczekująca spowiedzi, bardzo cicha i skromna młoda kobieta z małym
modlitewnikiem w dłoniach, czytała, a następnie oddawała się medytacji. Cienie
zbliżały się do niej tylko na pewną odległość, jednak nie mogły schwytać jej na lasso.
Wydawało się, jak pomyślałam, jak gdyby anioł będący przy niej był silniejszy od
cieni.

Nadal obserwowałam sytuację, a kiedy młoda kobieta skończyła swoją spowiedź,
nie była już ubrana tak samo jak poprzednio. Miała na sobie długą suknię koloru
perłowego, prawie białą, oraz diadem z kwiatów na głowie. Otoczyły ją cztery
anioły, który szły za nią do ołtarza. Jej twarz była pełna pokoju. Kobieta uklękła, aby
się pomodlić, zapewne odmówić pokutę, a anioły trwały na modlitwie ze złożonymi
dłońmi. Wtedy wizja się zakończyła i znowu zobaczyłam meble w swoim domu.

Pan powiedział do mnie:

„Widziałaś właśnie dwie osoby przystępujące do sakramentu pojednania. Jedna z

nich podeszła do konfesjonału rozproszona i bez wcześniejszego przygotowania. W

takich okolicznościach wszystko, co robią złe duchy, przybiera na sile.

„Z drugiej strony widziałaś młodą kobietę, która się modliła, przygotowywała do

spowiedzi i prosiła niebo o pomoc. To dlatego diabeł nie mógł podejść blisko niej, a

jej anioł stróż mógł jej lepiej bronić, jako że go przywoływała.”

Następnie Pan dodał:

27

„Każdy powinien modlić się za tych, którzy idą do spowiedzi, aby mogli oni odbyć

dobrą spowiedź, ponieważ może ona być ostatnią w ich życiu”.

Pan dał mi zrozumieć, że wszyscy obecni w kościele ludzie również mogą pomóc
swoimi modlitwami, wstawiając się za spowiednika i tych, którzy idą do spowiedzi.
Byłam zaskoczona, że Pan poprosił o modlitwy za księży, ponieważ kilka dni
wcześniej osobiście widziałam, jak to Jezus przebaczał, a nie ksiądz.

Wtedy Jezus powiedział:

„Oczywiście, że oni również potrzebują modlitwy. Oni także narażeni są na

pokusy, rozproszenia, zmęczenie. Pamiętaj, że są ludźmi.”

D

AR OFIAROWANY KSIĘŻOM

nocy Pan pouczył mnie o tym, co się dzieje, kiedy ktoś prosi o spowiedź, a
ksiądz z powodu niedbalstwa lub zlekceważenia, nie udziela jej. Jezus
powiedział:

„Jeżeli dusza pragnąca się wyspowiadać szuka księdza, za wyjątkiem sytuacji,

gdzie występuje wielka przeszkoda, ma on obowiązek wysłuchać spowiedzi
wiernego. Jest tak dlatego, że jeżeli grzesznik umrze, zostanie natychmiast wzięty

do nieba na mocy skruchy i pragnienia, aby się oczyścić. Ja sam go rozgrzeszę.

„Jednak ksiądz, który dla wygody lub z niedbalstwa odmówił spowiedzi
grzesznikowi, bez uzasadnionego powodu przed Panem, będzie musiał odpowiadać

przed Bożą sprawiedliwością. Będzie musiał wyznać bardzo poważne winy, tak

jakby to on był odpowiedzialny za grzechy, których wysłuchania i przebaczenia

odmówił, chyba że wcześniej wyznał i naprawił swoją winę.

„Ksiądz otrzymał dar, który nie został nadany nawet Mojej Matce. Kapłan jest ze

Mną zjednoczony i pracuje we Mnie. Dlatego też zasługuje na szacunek osoby
pragnącej przystąpić do sakramentu pojednania, szacunek wyrażający się w

traktowaniu księdza, w ubiorze oraz w sposobie, w jaki się przyjmuje jego rady

oraz zadaną pokutę.

„To dlatego proszę o modlitwę za księży, aby wierni swemu powołaniu oraz łasce,

która została na nich nałożona przeze Mnie samego (in persona Christi), udzielali

duszom przebaczenia i miłosierdzia.

„Pamiętaj, Moja córko, że na ziemi wszystko ma wartość względną. Niektóre

rzeczy mogą mieć dużą wartość materialną, a jeśli jakaś osoba je straci, popada w

finansową ruinę... ale to jest wszystko. Można próbować odzyskać całą lub część
straty. Jednak, jeśli straci się duszę, nic już nie będzie w stanie uratować jej od

ognia wiecznego”.

28

K

RÓTKA REFLEKSJA NA ZAKOŃCZENIE

Bracia i Siostry, którzy dotarliście do tego miejsca mojego świadectwa, czy
zapytaliście siebie: jak dawno temu odbyłem dobrą i sumienną spowiedź?

Gdyby Pan powołał was do siebie w tej chwili, czy myślicie, że zostalibyście
zbawieni? Czy poświęcaliście się sprawom Bożym z zaangażowaniem? Czy też
byliście tylko wygodnymi, okresowymi Chrześcijanami, uczęszczającym na
niedzielną mszę świętą bardziej z przyzwyczajenia i dla zachowania pozorów niż z
autentycznego zapału? Czy kiedyś zapytaliście siebie, ile dusz pomogłem zbawić?
Czy zawsze uważaliście, aby przyjąć Eucharystię świętą będąc w łasce Boga, czy też
może jesteście jednymi z tych, którzy sądzą, że powinno się spowiadać jedynie
przed Bogiem, a nie przed księdzem?

W czasie, kiedy będziecie czytali te słowa, będzie ktoś, kto ofiaruje za was modlitwę
po to, abyście w momencie swej śmierci, która jest nieunikniona, nie byli
pozbawieni pomocy płynącej z sakramentów. Dzięki temu, wasze odejście z tego
świata zostanie uczczone w niebie i na ziemi, a wy sami nie doświadczycie strachu,
tylko miłość i radość!

Otwórzcie drzwi swego serca na łaskę i przebaczenie, których wszyscy
potrzebujemy! Proście Najświętszą Maryję Pannę o pomoc, abyście od dziś już
zawsze żyli podporządkowani woli Ojca!

W miłosiernej miłości Jezusa, pragnę tego dla Was,

Catalina

Świecka Misjonarka Eucharystycznego Serca Jezusa

18 lipiec 2003

Święto Najdroższej Krwi Chrystusa

O

D WYDAWCÓW

Książka niniejsza jest własnością prywatną, jednakże
zezwala się na jej kopiowanie, pod warunkiem zachowania
formy graficznej, okładki oraz całości niezmienionego tekstu
wraz z zawartymi treściami.

29

mierć nie stanowi kresu życia. Jest ona raczej „narodzinami do życia
wiecznego”. Człowiek jednak przeciwstawia się jej, buntuje, a w niektórych
wypadkach nawet ją odrzuca, ukazując w ten sposób niewystarczające

przygotowanie na to, aby sprostać jej następstwom kierującymi los jego duszy do
życia wiecznego blisko Boga lub też do ostatecznego oddzielenia od Niego.

Perspektywa ta wpisana jest w egzystencję każdego człowieka od jego poczęcia,
niezależnie od tego, czy jest on wierzący, czy też nie... Wszyscy musimy stawić czoła
śmierci, po której naszemu losowi nie będzie już końca.

Poczynając od historii pewnych wydarzeń z życia autorki, książka ta próbuje
przekazać całej ludzkości nową perspektywę postrzegania tej „nieuchronnej
podróży”. Z punktu widzenia wiary, jest to prawdziwa pomoc w odnalezieniu w
Bogu pokoju, który ma moc przywracania nadziei.

Na końcu drogi, nasza bliskość do Boga, lub też oddalenie od Niego, zaznaczy
prawdziwy sukces lub porażkę, nieodwołalność oraz istotne znaczenie naszego
życia.

Apostolat Nowej Ewangelizacji

w języku hiszpańskim: www.a-n-e.net - www.jesucristovlvo.org

[e-mail]

w języku angielskim: www.apostolate.org

Calle 1H No.104 esquina 20

Col. México Norte, C.P. 97128

Tel: (52) [phone] Fax: (52) [phone]

Mérida, Yucatán, México