Michael J. Sullivan

Tom 3 Odkryć Riyrii

Nowe Imperium

Tłumaczył: Edward Szmigiel

Tytuł oryginalny: Nyphron Rising

Książkę dedykuję Robin: za ożywienie Amilii, pocieszenie Modiny i uratowanie dwóch innych od
śmierci, członkom społeczności goodreads.com i the good blogging community, którzy zachęcili mnie
do kontynuowania cyklu i zaprosili innych do współuczestniczenia w przygodzie, oraz członkom
Arlington Writers Group za wspaniałomyślne wsparcie, pomoc i rady.

Rozdział 1. Imperatorka.

Amilia popełniła błąd, spoglądając w oczy Edith Mon. Nie chciała tego robić - nie zamierzała
odrywać wzroku od podłogi - ale Edith stanęła jej niespodziewanie na drodze i dziewczyna
bezwiednie podniosła głowę. Ochmistrzyni uzna to za brak pokory, oznakę buntu w szeregach
pracowników kuchni.

Amilia nigdy wcześniej nie spojrzała w oczy Edith, a teraz zastanawiała się, czy w ogóle kryje się za
nimi dusza. Jeżeli tak, to musi być skulona lub martwa, zgniła jak późnojesienne jabłko. To by
wyjaśniało zapach ochmistrzyni. Od Edith bił kwaśny, zjełczały odór, jakby od czegoś zepsutego.

- Odliczę ci za to kolejnego tenenta - oznajmiła otyła kobieta. - Pogrążasz się.

Edith była duża i szeroka. Wydawało się, że nie ma karku i jej toporna głowa spoczywa bezpośrednio
na ramionach. Amilia była jej przeciwieństwem. Miała drobną figurę w kształcie gruszki, pospolite
rysy i długie matowe włosy. Nie wyróżniała się w tłumie, jej twarz nie przyciągała wzroku, nie była
ani ładna, ani dość szpetna, by ktoś chciał na nią spojrzeć dwa razy. Niestety, niepozorny wygląd nie
wystarczał, by uniknąć uwagi ochmistrzyni pałacu Edith Mon.

- Nie stłukłam go.

To mój drugi błąd, pomyślała dziewczyna. Gdy Edith uderzyła ją mięsistą dłonią w twarz, Amilii
zadzwoniło w uszach, a do oczu napłynęły jej łzy.

- No, dalej - zachęcała ją ochmistrzyni słodkim tonem, a potem szepnęła: - Okłam mnie jeszcze raz.

Amilia chwyciła się umywalki, żeby nie stracić równowagi. Poczuła gorąco na policzku. Cofnęła się,
widząc, jak Edith ponownie unosi rękę. Parskając śmiechem, gruba kobieta przeczesała pulchnymi
palcami włosy dziewczyny.

- Nie masz kołtunów - zauważyła. - Już rozumiem, co robisz zamiast wykonywać swoje obowiązki.

Liczysz na zainteresowanie rzeźnika? A może tego pyskatego kurdupla, który przywozi drewno?
Widziałam, jak z nim rozmawiasz. Wiesz, co widzą, kiedy na ciebie patrzą? Brzydką pomoc
kuchenną, ot co. Żałosną, niechlujną ulicznicę, od której cuchnie ługiem i łojem. Woleliby zapłacić za
nierządnicę, niż mieć cię za darmo. Lepiej by było, gdybyś bardziej się zajmowała swoją pracą, bo
wtedy nie musiałabym tak często cię bić.

Amilia poczuła, jak Edith okręca jej włosy wokół swojej dłoni.

- Nie chodzi o to, że lubię zadawać ci ból - stwierdziła kobieta i pociągnęła dziewczynę za włosy, aż
ta się skrzywiła. - Ale musisz się nauczyć.

Nie popuszczała, aż Amilia odchyliła głowę do tyłu i widziała już tylko sufit.

- Jesteś ślamazarna, głupia i brzydka. Dlatego wciąż pracujesz w kuchni. Nie mogę cię zrobić
praczką, a już na pewno nie pokojówką. Przyniosłabyś mi wstyd, rozumiesz?

Amilia nie odpowiedziała.

- Zapytałam, czy rozumiesz.

- Tak.

- Przeproś za wyszczerbienie talerza.

- Przepraszam za wyszczerbienie talerza.

- I przepraszasz, że skłamałaś?

- Tak.

Edith poklepała mocno Amilię po szczypiącym policzku.

- Grzeczna dziewczyna. Doliczę to do twojego rachunku. A twoja kara... - Puściła włosy dziewczyny
i wyrwała jej szczotkę, ważąc ją w ręku.

Zwykle używała pasa, ale uderzenie szczotką bardziej zaboli. Edith zawlecze ją do pralni, gdzie
wielki kucharz ich nie zobaczy. Bo kuchmistrz polubił Amilię, i choć Edith miała wszelkie prawo
dyscyplinować podwładne, Ibis nie pozwoliłby, aby coś takiego odbywało się u jego boku. Amilia
czekała, aż Edith chwyci ją tłustą dłonią za nadgarstek, ale zamiast tego gruba ochmistrzyni
pogłaskała ją po głowie.

- Takie długie włosy - powiedziała przeciągle. - Zapewne przeszkadzają, prawda? To przez nie za
dużo myślisz o sobie. Wiem, jak załatwić obie sprawy. Będziesz wyglądać naprawdę ładnie, gdy ja...

W kuchni zapadła cisza. Cora nagle przestała ubijać masło, a kucharze siekać mięso. Znieruchomiał
nawet Nipper, który układał drewno przy piecach. Amilia podążyła wzrokiem za ich spojrzeniem w
kierunku schodów.

Szlachcianka w stroju z białego aksamitu i satyny zeszła płynnym krokiem po stopniach, zanurzając
się w cuchnących oparach kuchni. W jej upudrowanej twarzy dominowały przenikliwe oczy i cienkie
jak brzytwa usta. Kobieta była wysoka i w przeciwieństwie do przygarbionej Amilii stała dumnie
wyprostowana. Podeszła do stolika przy ścianie, przy którym piekarz przygotowywał chleb.

- Uprzątnąć to - rozkazała, machając ręką.

Piekarz natychmiast zgarnął przybory i ciasto do zakasanego fartucha i oddalił się w pośpiechu.

- Wyszorować blat - wydała kolejne polecenie.

Amilia poczuła, jak wciśnięto jej szczotkę do ręki, i potknęła się, gdy pchnięto ją do przodu. Ze
spuszczonym wzrokiem zaczęła przecierać stół, pozostawiając na blacie duże kręgi poznaczone
mąką. Natychmiast zjawili się przy niej Nipper z wiadrem i Vella z ręcznikiem. Gdy razem sprzątali
bałagan, szlachcianka obserwowała ich z pogardą.

- Dwa krzesła - warknęła i Nipper po nie pobiegł.

Nie wiedząc, co robić dalej, Amilia stała w miejscu i obserwowała damę, trzymając ociekającą
szczotkę przy boku. Gdy szlachcianka zorientowała się, że dziewczyna się na nią gapi, Amilia szybko
spuściła wzrok. Dostrzegła szarą myszkę pod stolikiem, która usiłowała się skryć w cieniu.
Wykorzystując okazję, porwała kawałek chleba i zniknęła w niewielkiej szparze.

- Aż żal patrzeć.

Amilia myślała, że uwaga damy dotyczy myszy dopóty, dopóki nie usłyszała kolejnych słów:

- Robisz brudną kałużę na podłodze. Odejdź.

Dziewczyna nieporadnie dygnęła, a kobieta głosem o nienagannej dykcji wydała serię kolejnych
rozkazów. Vella, Cora, a nawet Edith zabrały się do zastawiania stołu jak na królewski bankiet. Vella
położyła biały obrus, a Edith zaczęła rozkładać srebrną zastawę, lecz dama poleciła jej się odsunąć i
sama starannie ułożyła wszystkie sztućce. Nie zapomniała także o różnych kieliszkach i płóciennych
serwetkach. Niebawem stół był elegancko przygotowany dla dwóch osób.

Amilia nie potrafiła sobie wyobrazić, kto mógłby tutaj jeść. Nikt nie szykowałby stołu dla służących,
ale dlaczego arystokrata miałby przychodzić na posiłek do kuchni?

- Co tu się dzieje? - usłyszała znajomy głęboki glos Ibisa Thinly’ego.

Stary kucharz okrętowy był dużym mężczyzną o beczkowatej klatce piersiowej. Miał niebieskie oczy
i rzadką brodę okalającą szczękę. Poranek spędził na spotkaniach z gospodarzami, ale wciąż miał na
sobie nieodłączny, poplamiony tłuszczem fartuch, który po części był jego mundurem, oznaką urzędu.
Wlazł do kuchni jak niedźwiedź, który po powrocie do gawry stwierdza, że dzieje się tam coś
niedobrego. Dostrzegłszy damę, przystanął.

- Jestem lady Constance - poinformowała go szlachcianka. - Za chwilę przyprowadzę tu imperatorkę

Modinę. Jeżeli jesteś kucharzem, przyszykuj jedzenie.

Popatrzyła krytycznie na stół. Przesunęła kilka elementów zastawy, po czym odwróciła się i wyszła.

- Leif, pokrój pieczone jagnię! - krzyknął Ibis. - Cora, idź po ser. Vella, przynieś chleb. Nipper, ustaw
prosto ten stos drewna!

- Imperatorka! - wykrzyknęła Cora, biegnąc do spiżarni.

- Po co ona tu przychodzi? - spytał Leif, a w jego głosie pobrzmiewał gniew, jakby zamierzał
odwiedzić go nieproszony, niewiele znaczący krewny, a on był narażonym na kłopot właścicielem
majątku dworskiego.

Amilia słyszała o imperatorce, ale nigdy jej nie widziała, nawet z daleka. Niewielu miało tę okazję.
Koronacja, która odbyła się ponad pół roku wcześniej podczas zimonaliów, była kameralną
uroczystością, a po przyjeździe imperatorki do Aquesty wszystko się zmieniło.

Król Ethelred już nie nosił korony i zwracano się do niego, używając tytułu regent, a nie Wasza
Królewska Mość. Wciąż rządził zamkiem, teraz nazywanym pałacem imperialnym. Wszystkie zmiany
wprowadził drugi regent, Saldur. Dotychczasowy biskup Melengaru zamieszkał na stałe w siedzibie
Ethelreda i zaprzągł budowniczych do pracy bez przerwy przez całą dobę przy wielkiej sali i sali
tronowej. Saldur ogłosił także nowe zasady, których musieli przestrzegać wszyscy służący.

Służba mogła opuszczać tereny pałacowe tylko pod eskortą jednego z nowych strażników, a
wszystkie wychodzące listy były czytane i na ich wysłanie należało otrzymać zgodę. Gdy to drugie
zarządzenie nie było uciążliwe, gdyż niewielu służących potrafiło pisać, to ograniczenie dotyczące
poruszania się utrudniało życie wszystkim. Wiele osób, które mieszkały w mieście lub w sąsiednich
gospodarstwach, rezygnowało z pracy, ponieważ nie mogły już wracać na noc do domu. Ci, którzy
pozostali w zamku, więcej o nich nie słyszeli. Regent Saldur z powodzeniem odizolował pałac od
świata zewnętrznego, ale w obrębie jego murów plotkowano bez umiaru. W ustronnych korytarzach
czyniono przypuszczenia, że rezygnacja z posady miała równie negatywne skutki dla ich zdrowia jak
próba potajemnej ucieczki.

To, że nikt nigdy nie widział imperatorki, skłaniało ludzi do snucia kolejnych domysłów. Wszyscy
wiedzieli, że była spadkobierczynią pierwszego legendarnego imperatora Novrona, a tym samym
dzieckiem boga Maribora. Dowodził tego fakt, że tylko ona potrafiła zabić bestię, która
zdziesiątkowała szeregi największych rycerzy Elanu. Pochodziła z małej wioski i to potwierdzało, że
w oczach Maribora wszyscy są równi. Wysnuto wniosek, że osiągnęła stan istoty duchowej i w jej
boskiej obecności mogli przebywać jedynie regenci oraz jej sekretarz.

To musi być właśnie sekretarz, pomyślała Amilia. Dama z kwaśną miną i nienagannym sposobem
wysławiania się była asystentką imperatorki.

Niebawem na stole stało najlepsze jedzenie, jakie zdołano zebrać w tak krótkim czasie. Piekarz Knob
i rzeźnik Leif spierali się o usytuowanie potraw - każdy chciał umieścić swoje wyroby w centralnym
miejscu.

- Cora - powiedział Ibis. - Połóż swój ładny ser na środku.

Mleczarka uśmiechnęła się i zarumieniła, a Leif i Knob się nachmurzyli.

Amilia jako pomywaczka nie miała już nic więcej do zrobienia i wróciła do naczyń. Edith,
podekscytowana, rozmawiała w narożniku, przy stosie dębowych beczułek z kredencerzem i
cześnikiem. Wszyscy wygładzali ubranie i przeczesywali palcami włosy. Nipper jeszcze zamiatał,
gdy dama wróciła. Znów wszyscy znieruchomieli i obserwowali, jak lady Constance prowadzi za
rękę chudą dziewczynę.

- Usiądź - poleciła energicznie.

Wszyscy usiłowali dostrzec królową boginię, ale widzieli tylko plecy dwóch kobiet. Po chwili
weszło dwóch dobrze uzbrojonych strażników, którzy stanęli po obu stronach stolika. Nikt więcej się
nie zjawił. Gdzie jest imperatorka?

- Modina, powiedziałam, żebyś usiadła - powtórzyła lady Constance.

Amilia doznała szoku. Modina? To biedne dziecko to imperatorka?

Wydawało się, że ta delikatna i chuda niczym kościotrup dziewczyna nie usłyszała lady Constance.
Stała apatycznie z miną bez wyrazu. Kiedyś mogła być nawet ładna, ale teraz wyglądała
przerażająco. Miała białą jak kreda twarz oraz naciągniętą skórę, pod którą odznaczał się wyraźnie
zarys czaszki. Jej oblicze przesłaniały nierówno przycięte jasne włosy, a cienka, biała, długa koszula
tylko potęgowała jej upiorną prezencję.

Lady Constance westchnęła i posadziła ją na siłę przy stoliku piekarza. Dziewczyna dała sobą
manipulować niczym lalka. Nie odezwała się, patrzyła tylko przed siebie pustym wzrokiem.

- Połóż sobie serwetkę na kolanach w ten sposób.

Lady Constance powoli i starannie rozwinęła kawałek płótna. Czekała, piorunując imperatorkę
spojrzeniem, ale ta siedziała i sprawiała wrażenie nieobecnej.

- Jako imperatorka nie będziesz nigdy obsługiwać się sama - ciągnęła lady Constance. - Będziesz
czekała, aż służący nałożą ci jedzenie na talerz. - Rozejrzała się poirytowana, napotykając wzrokiem
Amilię. - Ty... podejdź tu - rozkazała. - Obsłuż Jej Imperialną Mość.

Amilia upuściła szczotkę do miski i wycierając ręce w fartuch, ruszyła naprzód. Nie miała
doświadczenia w podawaniu do stołu, ale nic nie powiedziała. Usiłowała sobie przypomnieć, jak
Leif kroi mięso. Wzięła do ręki szczypce i nóż i próbowała jak najwierniej go naśladować. W
wykonaniu rzeźnika wyglądało to na czynność niewymagającą wysiłku, ale Amilia nie miała wprawy
i z trudem zdołała uciąć kilka poszarpanych kawałków jagnięciny, które położyła na talerzu
dziewczyny.

- Chleb - warknęła lady Constance i Amilia zaczęła odkrawać pajdę z długiego zakręconego
bochenka, nieomal rozcinając sobie palec.

- Jedz.

Przez chwilę Amilia myślała, że to kolejne polecenie dla niej, i wyciągnęła rękę, ale zreflektowała
się i znieruchomiała, niepewna czy wolno jej wrócić do naczyń.

- Powiedziałam „jedz”.

Sekretarz patrzyła groźnie na dziewczynę, która wciąż gapiła się niewidzącym wzrokiem na
przeciwległą ścianę.

- Jedz, do diabła! - ryknęła lady Constance i wszyscy w kuchni, włącznie z Edith Mon i Ibisem
Thinlym, podskoczyli. Gdy uderzyła pięścią w stolik, kieliszki się przewróciły, a noże stuknęły o
talerze. - Jedz! - powtórzyła szlachcianka i spoliczkowała imperatorkę tak mocno, że głowa
dziewczyny się zakołysała, ale na twarzy Modiny nie pojawił się grymas bólu. Nadal patrzyła na
ścianę, ale tym razem inną.

W przypływie złości sekretarz wstała gwałtownie, przewracając krzesło. Wzięła do ręki kawałek
mięsa i usiłowała go wepchnąć dziewczynie do ust.

- Co tu się dzieje?

Lady Constance zamarła na dźwięk tego głosu. Po schodach zszedł stary człowiek o białych włosach.
Jego elegancka fioletowa szata i czarny mucet nie pasowały do parnej kuchni, w której panował
bałagan. Amilia od razu rozpoznała regenta Saldura.

- Cóż, u licha... - zaczął Saldur, podchodząc do stolika. Spojrzał na dziewczynę, potem na personel, a
na koniec na lady Constance, która upuściła kawałek mięsa. - Po co... ją tu przyprowadziłaś?

- Ja... myślałam...

Saldur ją uciszył, unosząc rękę, którą następnie powoli zwinął w pięść. Zacisnął zęby i wciągnął
powietrze przez nos. Znów popatrzył na dziewczynę.

- Spójrz na nią - powiedział. - Miałaś ją kształcić i szkolić, a wygląda jak półtora nieszczęścia.

- Ja... próbowałam, ale...

- Milcz! - warknął regent wciąż z pięścią w górze.

Nikt w kuchni nawet nie drgnął. Słychać było jedynie cichy trzask ognia w piecach i bulgotanie
rosołu w garnku.

- Jeżeli takie są wyniki doświadczonej osoby, to równie dobrze możemy wypróbować amatorkę. Na
pewno nie spisze się gorzej. - Regent wskazał Amilię. - Ty! Gratuluję, właśnie zostałaś asystentką
imperatorki - oznajmił, po czym odwrócił się do lady Constance i rzekł: - Jeżeli chodzi o ciebie...
Twoje usługi są już niepotrzebne. Straże, zabrać ją!

Lady Constance zachwiała się i po jej idealnej postawie nie było śladu. Skulona zrobiła krok do tyłu,
potykając się o przewrócone krzesło i prawie upadając.

- Nie! Proszę! Nie! - zawołała, gdy strażnik pałacowy chwycił ją za ramię i pociągnął w kierunku
tylnych drzwi.

Inny mężczyzna złapał ją za drugą rękę i kiedy obaj wlekli ją do wyjścia, lady Constance jak oszalała
błagała o litość i usiłowała się wyrwać.

Amilia znieruchomiała ze szczypcami do mięsa i nożem w rękach. Usiłowała przypomnieć sobie, jak
się oddycha. Gdy ucichły błagania lady Constance, regent Saldur zwrócił się do niej. Był czerwony
na twarzy, a między jego rozchylonymi, napiętymi ustami widać było zęby.

- Nie zawiedź mnie - wycedził.

Gdy wchodził po stopniach, mucetRIGHT SQUARE BRACKET'7b1RIGHT SQUARE
BRACKET'7d falował mu na plecach.

Amilia spojrzała na dziewczynę, która wciąż miała wzrok wlepiony w ścianę.

* * *

Zagadka trudności z ujrzeniem imperatorki wyjaśniła się, gdy żołnierz odprowadził dziewczyny do
kwatery Modiny.

Amilia spodziewała się, że pójdą do wschodniego skrzydła, mieszczącego biura regentów i
królewskie komnaty, ale ku jej zdziwieniu strażnik skierował się do spiralnych schodów naprzeciw
pralni, z których korzystały pokojówki, aby dotrzeć do pomieszczeń dla służby na górnych piętrach.
Tam jednak żołnierz ruszył w dół.

Amilia nie pytała o nic. Jej myśli zaprzątał miecz u jego boku. Mężczyzna miał ciemne oczy i twarz o
kamiennym wyrazie. Wzrostem przewyższał Amilię o głowę, a rękę miał dwa razy większą od jej
dłoni. To nie on pierwszy chwycił lady Constance, ale dziewczyna wiedziała, że się nie zawaha, gdy
na nią też przyjdzie czas.

Powietrze zrobiło się chłodne i wilgotne, gdy zagłębili się w ciemności rozpraszane jedynie
światłem z zaledwie trzech latarni zawieszonych na ścianie. W ostatniej drzwi były otwarte i wosk
skapywał na posadzkę.

U dołu schodów znajdowały się drewniane drzwi prowadzące do małego korytarza z kolejnymi
drzwiami po obu stronach. W jednym z pomieszczeń Amilia dostrzegła kilka beczułek i stojak z
butelkami owiniętymi słomą. Dwoje drzwi było zamkniętych na duże kłódki, a trzecie stały otwarte,
ukazując niewielką kamienną celę ze stertą słomy i drewnianym kubłem. Gdy do niej doszli, żołnierz
stanął z boku, opierając się plecami o ścianę.

- Przepraszam... - odezwała się Amilia zdezorientowana. - Nie pojmuję. Myślałam, że idziemy do
komnaty sypialnej imperatorki.

Strażnik skinął głową.

- To tutaj sypia Jej Imperialna Mość?

Mężczyzna znów przytaknął.

Amilia patrzyła zdumiona, jak Modina wchodzi do celi i zwija się w kłębek na stercie siana. Strażnik
zamknął za nią ciężkie drzwi i założył dużą kłódkę na skobel.

- Zaczekaj - powstrzymała go Amilia. - Nie możesz jej tu zostawić. Nie widzisz, że jest chora?

Mężczyzna przekręcił klucz w kłódce.

Amilia patrzyła na dębowe drzwi. Jak to możliwe? Przecież jest imperatorką. Córką boga i
najwyższą kapłanką Kościoła.

- Trzymacie imperatorkę w starej piwnicy?

- Tu ma lepiej niż w poprzednim miejscu - odezwał się po raz pierwszy żołnierz.

Amilia nie spodziewała się głosu niewiele głośniejszego od szeptu i łagodnego tonu pełnego
współczucia. Trochę się uspokoiła.

- A gdzie wcześniej przebywała?

- I tak już za dużo powiedziałem.

- Nie mogę jej tam zostawić. Nie ma nawet świeczki.

- Mam rozkaz jej nie wypuszczać.

Amilia spojrzała na strażnika. Nie widziała jego oczu. Cień rzucany przez przyłbicę skrywał górną
połowę jego twarzy

- Dobrze - powiedziała wreszcie i wyszła z piwnicy Wróciła po chwili z latarnią zdjętą ze ściany
przy schodach. - Mogę chociaż dotrzymać jej towarzystwa?

- Jesteś pewna? - Żołnierz wydawał się zaskoczony.

Amilia nie była pewna, ale i tak skinęła głową.

Strażnik otworzył drzwi.

Imperatorka leżała skulona na posłaniu ze słomy. Miała otwarte oczy ale patrzyła niewidzącym
wzrokiem. Amilia dostrzegła zrolowany koc w narożniku. Postawiła latarnię na podłodze,
wytrząsnęła wełniany pled i okryła nim dziewczynę.

- Nie traktują cię zbyt dobrze, prawda? - zagadnęła, delikatnie odgarniając włosy z twarzy Modiny.

Kosmyki wydawały się sztywne i kruche jak źdźbła słomy, które się w nie zaplątały. - Ile masz lat?

Imperatorka nie odpowiedziała ani się nie poruszyła, gdy Amilia jej dotknęła. Leżała na boku,
obejmowała przyciągnięte do piersi kolana i przyciskała policzek do słomy. Jedynie co pewien czas
mrugała, a jej pierś unosiła się i opadała przy każdym oddechu.

- Coś się stało, prawda?

Amilia przesunęła lekko palcami po nagim ramieniu Modiny. Mogłaby kciukiem i palcem
wskazującym objąć nadgarstek dziewczyny i jeszcze zostałoby wolne miejsce.

- Posłuchaj, nie wiem, jak długo tu pozostanę. Ale spodziewam się, że krótko. Nie jestem
szlachcianką, tylko zwykłą pomywaczką. Regent mówi, że mam cię kształcić i szkolić, lecz popełnił
błąd. Nie umiem robić ani jednego, ani drugiego. - Pogłaskała Modinę po głowie i przesunęła
delikatnie palce po jej zapadniętym policzku, który wciąż był zaczerwieniony po uderzeniu lady
Constance. - Ale obiecuję, że nigdy nie zrobię ci krzywdy.

Amilia siedziała przez kilka minut i próbowała wymyślić, jak dotrzeć do Modiny.

- Mogę ci zdradzić tajemnicę? Tylko się nie śmiej... Boję się ciemności. Wiem, że to głupie, ale nic
na to nie poradzę. Zawsze tak było. Moi bracia ciągle się ze mnie naśmiewają. Gdybyś mogła ze mną
trochę porozmawiać, może poczułabym się lepiej. Co ty na to?

Dziewczyna nie zareagowała.

Amilia westchnęła.

- Jutro przyniosę kilka świeczek ze swojego pokoju. Zrobiłam sobie całkiem spory zapas. Dzięki nim
będzie tu trochę przytulniej. Spróbuj teraz odpocząć.

Amilia nie kłamała co do swojego strachu przed ciemnością. Tamtej nocy jednak ta fobia musiała
ustąpić miejsca wielu nowym obawom, gdy usiłowała zasnąć skulona obok imperatorki.

* * *

Żołnierze nie przyszli po Amilię tamtej nocy i obudziła się, gdy przyniesiono śniadanie, a raczej
pchnięto ku nim po podłodze drewniany talerz, który wirując, zatrzymał się na środku celi. Były na
nim kawałek mięsa wielkości pięści, trójkątny kawałek sera i chleb z grubą skórką. Jedzenie
wyglądało wspaniale i przypominało posiłki, które Amilia dostawała dzięki uprzejmości Ibisa. Przed
przybyciem do pałacu bowiem nie jadła nigdy wołowiny ani dziczyzny, natomiast teraz zdarzało się
to regularnie. Przyjaźń z kuchmistrzem miała też inne zalety. Ludzie nie chcieli obrazić człowieka
odpowiadającego za ich dietę, toteż Amilię na ogół dobrze traktowano, choć wyjątkiem od tej reguły
była Edith Mon.

- Ale pyszne! Chciałabyś kawałek? - Amilia ugryzła kilka kęsów i głośno wyraziła swoje uznanie.

Imperatorka nie odpowiedziała. Amilia westchnęła.

- Chyba nie. Co byś chciała? Mogę ci przynieść wszystko.

Amilia wstała, podniosła talerz i czekała, ale nie otrzymała odpowiedzi. Po kilku minutach zapukała
w drzwi, które otworzył ten sam strażnik.

- Przepraszam, ale muszę się rozejrzeć za odpowiednim posiłkiem dla Jej Imperialnej Mości.

Strażnik spojrzał na talerz skonfundowany, ale odsunął się na bok i Amilia zaczęła pospiesznie
wchodzić po stopniach.

W kuchni wciąż rozprawiano o wydarzeniach z poprzedniego dnia, ale gdy weszła Amilia, wszyscy
umilkli.

- Odesłali cię, co? - Edith wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Nic się nie martw, zostawiłam ci stos
naczyń do mycia. I nie zapomniałam o twoich włosach.

- Ucisz się, Edith - zganił ją Ibis z groźną miną, po czym zwrócił się do Amilii: - Wszystko dobrze?
Odesłali cię?

- Nic mi nie jest, dziękuję, Ibis. I chyba wciąż jestem asystentką imperatorki, cokolwiek to znaczy.

- To dobrze, dziewczyno - ucieszył się Ibis i zwrócił się do Edith: - Licz się teraz ze słowami.
Wygląda na to, że sama pozmywasz tę stertę naczyń.

Ochmistrzyni odwróciła się i wymaszerowała z kuchni, mrucząc coś pod nosem.

- A więc co cię tu sprowadza, moja droga?

- Chodzi o jedzenie, które przygotowałeś dla imperatorki.

Ibis wyglądał na urażonego.

- Coś z nim nie w porządku?

- Nie, jest cudowne. Sama się poczęstowałam.

- To nie rozumiem...

- Jej Imperialna Mość jest chora. Nie może tego jeść. Gdy ja się źle czułam, mama gotowała mi zupę,
rzadki rosół, który był łatwy do przełykania. Zastanawiałam się, czy mógłbyś przyszykować coś
takiego.

- Pewnie - odparł Ibis. - Zupa to nic trudnego. Ktoś powinien mi powiedzieć, że imperatorka kiepsko
się czuje. Wiem dokładnie, co ugotować. Nazywam ją zupą na chorobę morską. Nowicjusze tylko jej
nie zwracali przez kilka pierwszych dni. Leif, przynieś kocioł.

Przez resztę poranka Amilia kursowała między kuchnią a klitką Modiny. Wzięła z sali sypialnej cały

swój dobytek: suknię na zmianę, kilka sztuk bielizny, koszulę nocną, szczotkę i cenny zapas prawie
tuzina świeczek. Poza tym przyniosła poduszki, prześcieradła i koce. Podwędziła nawet dzban, trochę
łagodnego mydła i miednicę z wolnego pokoju gościnnego. Za każdym razem strażnik uśmiechał się
do niej nieznacznie i kręcił głową ze zdumieniem.

Po usunięciu starej słomy i przyniesieniu świeżych wiązek ze stajni poszła sprawdzić, czy Ibis
ugotował już zupę.

- Następnym razem, gdy będę miał więcej czasu, zrobię lepszą, ale na razie ta powinna ją trochę
pokrzepić - wyjaśnił.

Amilia wróciła do celi, postawiła parujący garnek na podłodze i pomogła imperatorce usiąść.
Spróbowała, czy zupa nie jest za gorąca, po czym przyłożyła łyżkę do ust Modiny. Większa część
rosołu ściekła imperatorce po brodzie i skapnęła na przód jej koszuli.

- To moja wina. Następnym razem przyniosę jedną z tych serwetek, na które dama zwracała taką
uwagę.

Przy drugiej łyżce Amilia pochwyciła nadmiar rosołu złożoną dłonią.

- Aha! - zawołała. - Trochę złapałam. Smaczny, prawda?

Przy kolejnej łyżce zobaczyła, że Modina przełyka.

Po opróżnieniu półmiska Amilia oceniła, że większa część zupy wylądowała na podłodze lub
wsiąkła w ubranie Modiny, ale była pewna, że przynajmniej trochę imperatorka zdołała przełknąć.

- To powinno cię nieco wzmocnić, nie sądzisz? - powiedziała. - Ale widzę, że strasznie się przeze
mnie poplamiłaś. Może się tym zajmiemy?

Umyła Modinę i przebrała we własną suknię na zmianę. Były podobnego wzrostu, ale Modina topiła
się w nowym stroju, więc Amilia zrobiła dla niej pasek z kawałka szpagatu.

- Chętnie przyniosłabym materace - szczebiotała, szykując dwa prowizoryczne posłania ze słomy i
skradzionych koców, prześcieradeł oraz poduszek - ale były za ciężkie. Poza tym nie chciałam za
bardzo zwracać czyjejś uwagi. Już i tak ludzie dziwnie na mnie patrzyli. Myślę, że na takich
posłaniach będzie wygodnie, nie sądzisz?

Spojrzenie Modiny wciąż było puste. Amilia posadziła ją więc na świeżym posłaniu w ciepłym
blasku świeczek i zaczęła delikatnie czesać jej włosy.

- Jak się zostaje imperatorką? - spytała. - Mówią, że uśmierciłaś bestię, która zabiła kilkuset rycerzy.
Wiesz, nie obraź się, ale wcale nie wyglądasz na pogromczynię potworów. - Przerwała i przechyliła
głowę. - Nadal nie interesuje cię rozmowa? Nic nie szkodzi. Rozumiem, nie chcesz zdradzać
szczegółów swojej przeszłości. W końcu dopiero co się poznałyśmy. A co ja mogę ci opowiedzieć o
sobie? Cóż, pochodzę z Doliny Tarinu. Wiesz, gdzie to jest? Prawdopodobnie nie. To maleńka
wioska między Aquestą a Colnorą. Mieścina, przez którą ludzie czasami przejeżdżają w drodze do

bardziej ekscytujących miejsc. Niewiele się dzieje w Tarinie. Mój ojciec wyrabia powozy. Mimo że
jest w tym bardzo dobry, niewiele zarabia.

Przerwała i przyjrzała się twarzy dziewczyny, usiłując dociec, czy Modina usłyszała cokolwiek z jej
opowieści.

- Czym się zajmuje twój ojciec? Słyszałam, że jest gospodarzem. To prawda?

Nie było odpowiedzi.

- Mój tato zarabia niewiele - ciągnęła Amilia. - Według mojej mamy to dlatego, że za bardzo zwraca
uwagę na szczegóły. Ale on jest dumny ze swojej pracy, więc nie szczędzi na nią czasu. Potrafi robić
jeden powóz przez cały rok. I na tym polega problem, bo dostaje zapłatę dopiero po wykonaniu
zlecenia. A ponieważ musi kupić materiały i tak dalej, czasami brakuje nam pieniędzy. Moja mama
jest prządką, a brat rąbie drewno, ale to nigdy nie wystarcza. Dlatego tu jestem. Nie umiem zbyt
dobrze prząść, lecz potrafię czytać i pisać.

Skończyła rozplątywać kołtuny z jednej strony i zajęła się drugą.

- Widzę, że zrobiło to na tobie wrażenie - ciągnęła. - Mnie jednak niewiele dało. Jedynie chyba
otworzyło, że tak powiem, większe możliwości. Słucham? Ciekawi cię, gdzie się nauczyłam czytać i
pisać? Miło, że pytasz. Nauczył mnie Devon. To mnich, który przybył do Doliny Tarinu przed kilkoma
laty. - Zniżyła konspiracyjnie głos. - Bardzo go polubiłam. Był miły i mądry, bardzo mądry. Znał
wiele książek i opowiedział mi o dalekich miejscach i dawnych wydarzeniach. Devon uważał, że
albo mój tata, albo przełożony zakonu spróbują nas rozdzielić, więc nauczał mnie, żebyśmy mogli do
siebie pisać. No i miał oczywiście rację. Gdy mój tata się o nas dowiedział, powiedział: „Z mnichem
nie ma przyszłości”. I Devona odwołano, a ja płakałam przez wiele dni.

Amilia przerwała, żeby rozplątać wyjątkowo nieprzyjemny supeł. Starała się zrobić to jak
najdelikatniej, ale była pewna, że dziewczyna czuje ból, choć tego nie okazywała.

- Co za kołtun - stwierdziła. - Przez chwilę myślałam, że zagnieździł się tu wróbel. W każdym razie,
gdy tata się dowiedział, że umiem czytać i pisać, rozpierała go duma. Chwalił się mną przed
wszystkimi klientami. Jeden z nich, szlachcic Jenkins Talbert, był pod wrażeniem i zaoferował się, że
poleci mnie tu, w Aqueście. Wszyscy byli bardzo podnieceni, gdy mnie przyjęto. Ale kiedy się
dowiedziałam, że praca polega na zmywaniu naczyń, nie powiedziałam tego rodzinie, nie miałam
serca tego mówić, więc od tamtej pory nie byłam w domu. W obecnej sytuacji oczywiście już mi nie
pozwolą tam pojechać. - Westchnęła, lecz po chwili uśmiechnęła się pogodnie. - Ale nic nie szkodzi,
bo teraz jestem tu z tobą.

Rozległo się ciche pukanie i do celi wszedł strażnik. Przez chwilę lustrował zmiany, po czym kiwnął
z aprobatą głową, a następnie spojrzał na Amilię ze smutkiem w oczach.

- Przykro mi, panienko, ale przysłał mnie po ciebie regent Saldur.

Amilia najpierw zamarła, potem odłożyła powoli szczotkę i drżącą ręką osłoniła ramiona

dziewczyny kocem. Wstała, pocałowała Modinę w policzek i wyszeptała rwącym się głosem:

- Żegnaj.

Rozdział 2. Posłaniec.

Zawsze się bał, że umrze w ten sposób: sam, na pustej drodze, z dala od domu.

Po obu stronach miał las na wyciągnięcie ręki, a jego wytrenowane oczy rozpoznały, że zapora na
ścieżce to nie niewinne szczątki spróchniałego drzewa, które się przewróciło. Ściągnął wodze,
zmuszając wierzchowca do opuszczenia łba. Koń prychnął sfrustrowany, szarpiąc wędzidło - tak jak
on wyczuwał niebezpieczeństwo.

Spojrzał najpierw za siebie, a następnie na boki, omiatając wzrokiem drzewa przystrojone letnim
listowiem w kolorze głębokiej zieleni. Ciszę wczesnego poranka wzmagał bezruch. Do tej spokojnej
okolicy nie pasował tylko stos na ścieżce. Rumowisko zwalonych drzew nie mogło powstać w
naturalny sposób. Nawet z daleka widać było jasną miazgę świeżo ściętych pni. Był pewny, że to
barykada.

Złodzieje? Bez wątpienia w lesie kryła się banda rozbójników, którzy obserwowali ścieżkę i czekali,
aż się zbliży. Usiłował skupić myśli, podczas gdy koń pod nim sapał. To był najkrótszy szlak na
północ do rzeki Galewyr, a on już nie miał czasu. Breckton szykował się do najazdu na królestwo
Melengaru, dlatego musiał dostarczyć przesyłkę, zanim rycerz ruszy do ataku. Dowódca i regenci
osobiście poinformowali go o wadze tej misji. Liczyli na niego. Ona na niego liczyła. Jak tysiące
innych stał w dniu koronacji na placu, na którym panował lodowaty chłód, by ujrzeć imperatorkę
Modinę. Ale ku ogromnemu niezadowoleniu tłumu nie wyszła do ludzi. Po wielu godzinach wydano
oświadczenie, że Modina jest zajęta sprawami nowego imperium. Nowa władczyni, która
awansowała niedawno z warstwy chłopskiej do roli imperatorki, nie miała czasu na błahostki.

Zdjął płaszcz, na którym widniała złota korona, i przywiązał go za siodłem. Może go przepuszczą. Na
pewno wiedzieli, że w pobliżu znajduje się imperialne wojsko, a sir Breckton nie będzie tolerował
napaści na imperialnego posłańca. Być może rozbójnicy nie bali się tego głupca hrabiego
Ballentyne’a, ale nawet desperaci zastanowiliby się dwa razy przed zrobieniem afrontu jego
rycerzowi. Inni dowódcy mogliby machnąć ręką na zakrwawionego lub zamordowanego posłańca,
lecz sir Breckton potraktowałby to jako osobistą zniewagę, a takowa równoznaczna była z
samobójstwem sprawcy.

Jeździec zamierzał wypełnić swoje zadanie.

Odgarnął włosy z twarzy, chwycił mocniej wodze i ruszył ostrożnie naprzód. Zbliżywszy się do
przeszkody, dostrzegł ruch. Zadrżały liście, trzasnęła gałązka. Odwrócił wierzchowca w przeciwną
stronę, przygotowując się do ucieczki. Był dobrym jeźdźcem - szybkim i zwinnym - a jego rasowy
trzyletni koń po spięciu ostrogami popędzi tak szybko, że nikt ich nie dogoni. Pochylił się w siodle,
szykując się do zrywu, ale powstrzymał go widok imperialnych mundurów.

Spomiędzy drzew wyszło na drogę dwóch żołnierzy, którzy spojrzeli na niego niechętnie, z

charakterystycznym dla piechurów tępym wyrazem twarzy. Mieli na sobie czerwone płaszczyki z
herbem sir Brecktona. Gdy się zbliżyli, większy żuł źdźbło żyta, a mniejszy oblizał palce i wytarł je o
mundur.

- Napędziliście mi stracha - odezwał się jeździec tonem, w którym pobrzmiewała ulga połączona z
irytacją. - Myślałem, że jesteście rozbójnikami.

Mniejszy się uśmiechnął. Nie dbał o swój mundur. Jego odpięte naramienniki odchyliły się na boki,
przez co wyglądały jak skrzydełka na ramionach.

- Słyszałeś, Will? Myślał, że my to złodzieje. Niezły pomysł, co nie? Powinniśmy se sprawić
sakiewki i pobierać myto, że tak powiem. Przynajmniej byśmy zarobili trochę grosza za to
wystawanie tu przez cały dzień. Ale Breckton, oczywista, obdarłby nas żywcem ze skóry, jakby się
dowiedział.

Wyższy żołnierz, najprawdopodobniej niedorozwinięty niemowa, skinął głową na znak
potwierdzenia. Przynajmniej dbał o swój uniform, który lepiej na nim leżał i był starannie zapięty.
Oba mundury były pogniecione i poplamione, ponieważ ich właściciele sypiali pod gołym niebem,
ale tak wyglądało życie piechura - był to jeden z wielu powodów, dla których jeździec wolał być
kurierem.

- Uprzątnijcie ten bałagan - polecił żołnierzom. - Mam pilny meldunek. Muszę niezwłocznie dotrzeć
do dowództwa imperialnej armii.

- My też mamy rozkazy. Kapujesz? - odrzekł mniejszy żołnierz. - Mamy nikogo nie przepuszczać.

- Jestem imperialnym kurierem, ty głupcze!

- Aha - odparł niezbyt rozgarnięty wartownik. Zerknął na wspólnika, na którego twarzy wciąż gościł
tępy wyraz. - Cóż, to inna para kaloszy, co nie? - Poklepał konia po karku. - To by wyjaśniało, czemu
ta klacz jest taka spieniona. Wygląda, jakby chciała się napić. Mamy kubeł, a niedaleko jest strumyk...

- Nie mam na to czasu. Usuńcie zaporę z drogi, i to migiem.

- Jasne, no jasne. Nie musisz się tak pieklić. Po prostu podaj nam hasło, a Will i ja z miejsca ją
usuniemy - powiedział, grzebiąc sobie w zębach.

- Hasło?

Żołnierz skinął głową, wyjął palec z ust i powąchał z obrzydzeniem resztkę jedzenia, po czym ją
strząsnął.

- No wiesz, magiczne słowo. Nie możemy przepuścić żadnego szpiega. Przecież jest wojna.

- Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Nie podano mi hasła.

- Nie? - Mniejszy żołnierz uniósł brew, chwytając konia za uzdę.

- Rozmawiałem z regentami i...

Dryblas ściągnął go z siodła. Posłaniec uderzył mocno plecami i głową o ziemię. Poczuł ostry ból i
zamknął na chwilę oczy, a gdy je otworzył, zobaczył, że żołnierz siedzi na nim okrakiem i trzyma
ostrze przy jego gardle.

- Dla kogo pracujesz? - warknął duży wartownik.

- Co ty wyprawiasz, Will? - spytał go wspólnik, wciąż przytrzymując konia.

- Próbuję zmusić tego szpiega do mówienia, ot co.

- Ja... nie jestem szpiegiem, tylko imperialnym kurierem. Puśćcie mnie!

- Will, nie mamy rozkazu, żeby ich przesłuchiwać. Jak nie znają hasła, to podcinamy im gardło i
wrzucamy ich do rzeki. Sir Breckton nie ma czasu zajmować się każdym głupkiem, na którego
natrafiamy na tej drodze. Poza tym, jak myślisz, dla kogo pracuje? Walczymy tylko z Melengarem,
więc pracuje dla Melengaru. Poderżnij mu gardło, a ja ci pomogę go zawlec do rzeki, gdy tylko
spętam tego konia.

- Ale ja jestem kurierem! - krzyknął jeździec.

- No pewnie.

- Mogę to udowodnić. Mam w sakwie meldunki dla sir Brecktona.

Żołnierze wymienili wątpiące spojrzenia. Mniejszy wzruszył ramionami. Włożył rękę do torby przy
siodle i zaczął ją przeszukiwać. Wyjął skórzaną teczkę, w której był zalakowany pergamin. Złamał
pieczęć i przeczytał treść dokumentu.

- Coś podobnego! Chyba mówi prawdę, Will. To wygląda na prawdziwy meldunek dla jego
lordowskiej mości.

- Tak? - upewniał się zaniepokojony wspólnik.

- Na to wygląda. Lepiej go podnieś.

Z przygnębieniem na twarzy Will schował broń i podał rękę kurierowi, żeby pomóc mu wstać.

- Przykro mi. Tylko wypełnialiśmy rozkazy, rozumiesz?

- Gdy sir Breckton zobaczy złamaną pieczęć, zażąda waszych głów! - powiedział posłaniec,
przechodząc obok dużego wartownika i wyrywając dokument drugiemu z ręki.

- Naszych? - Mniejszy wybuchnął śmiechem. - Jak to Will powiedział, tylko wypełnialiśmy rozkazy.
To ty nie zapytałeś o hasło, zanim tu przyjechałeś. Sir Breckton ściśle przestrzega zasad. Nie lubi,
gdy jego rozkazy nie są wypełniane. To jasne, że za swój błąd stracisz pewnie rękę lub może ucho.

Na twoim miejscu sprawdziłbym, czy nie można podgrzać wosku i skleić pieczęci.

- Byłoby widać, że była naprawiana.

- Mógłbyś powiedzieć, że było gorąco, słońce świeciło przez cały dzień na torbę i wosk się roztopił.
Wedle mnie to lepsze niż stracić rękę czy ucho. Poza tym taki zajęty szlachcic jak sir Breckton nie
będzie dokładnie oglądał pieczęci przed otwarciem pilnego meldunku, ale zauważy, jeżeli będzie
złamana. To na pewno.

Kurier spojrzał na pergamin powiewający na wietrze i poczuł ucisk w dołku. Nie miał wyboru, ale
nie zrobi tego w obecności tych idiotów. Wsiadł na wierzchowca.

- Usuńcie przeszkodę! - warknął.

Żołnierze odciągnęli gałęzie na bok. Posłaniec spiął konia ostrogami i pognał drogą naprzód.

* * *

Royce obserwował, jak kurier znika pośród drzew. Po chwili zdjął imperialny mundur, odwrócił się
do Hadriana i powiedział:

- To nie było wcale takie trudne.

- Will? - spytał wspólnik, gdy wślizgnęli się do lasu.

Royce skinął głową.

- Pamiętasz, jak wczoraj biadoliłeś, że wolałbyś być aktorem? Dałem ci rolę Willa, imperialnego
wartownika na posterunku kontrolnym. Uważam, że poradziłeś z nią sobie.

- Wiesz, nie wszystkie moje pomysły musisz wyszydzać. - Hadrian zmarszczył czoło, zdejmując
płaszczyk przez głowę. - Zresztą wciąż sądzę, że powinniśmy to rozważyć. Moglibyśmy jeździć od
miasta do miasta i grać w dramatach, a nawet kilku komediach. - Zlustrował swojego mniejszego
wspólnika od stóp do głów. - Choć powinieneś pozostać przy dramatach, może tragediach.

Royce spiorunował go wzrokiem.

- Co takiego? Byłbym świetnym aktorem. Widzę się w brawurowych rolach pierwszoplanowych. Na
pewno moglibyśmy zagrać w Spisku przeciw Koronie. Ja będę przystojnym szermierzem walczącym
z czarnym charakterem, a ty... Cóż, ty możesz być tym drugim.

Omijali gałęzie, zdejmując po drodze czepki i rękawice, które zawinęli w płaszczyki. Zeszli ze
wzgórza do jednego z wielu małych dopływów wielkiego Galewyru. Odszukali konie, które tam
wcześniej przywiązali. Zwierzęta skubały ze smakiem trawę nad rzeką i leniwie odganiały ogonami
muchy.

- Czasami mnie martwisz, Hadrian. Serio.

- Czemu nie aktorstwo? To bezpieczny zawód. Może być nawet zabawnie.

- Nie byłoby ani bezpiecznie, ani zabawnie. Poza tym aktorzy muszą podróżować, a mnie odpowiada
obecny stan. Jestem blisko Gwen - dodał Royce.

- To kolejny powód. Czemu nie znaleźć sobie innego zajęcia? Z ręką na sercu, na twoim miejscu nie
przyjąłbym już ani jednego zlecenia.

Royce wyjął z sakwy parę butów.

- Robimy to, w czym jesteśmy dobrzy, a w trakcie wojny Alric jest skory do płacenia najwyższych
stawek za informacje.

Hadrian parsknął sarkastycznie.

- Jasne, dla nas najwyższe honoraria, ale co z innymi kosztami? Breckton może pracuje dla tego
idioty Ballentyne’a, ale sam głupi nie jest. Na pewno obejrzy pieczęć i nie da się nabrać, że wosk
zmiękł w sakwie.

- Wiem. - Royce usiadł na kłodzie i zaczął zmieniać imperialne buty na własne. - Ale po jednym
kłamstwie jego druga historyjka o wartownikach łamiących pieczęć zabrzmi jeszcze bardziej
cudacznie, więc nie uwierzą w ani jedno jego słowo.

Hadrian spojrzał chmurnie na wspólnika.

- Masz świadomość, że prawdopodobnie stracą go za zdradę?

Royce skinął głową.

- Pozbędą się jedynego świadka.

- Właśnie o to mi chodzi.

Hadrian westchnął i pokręcił głową. Royce dostrzegł, że jego wspólnika ogarnia melancholia.
Ostatnio zdarzało się to nader często. Nie potrafił wyjaśnić przyczyny humorów przyjaciela. Dziwne
napady depresji zwykle następowały po pomyślnie zrealizowanych zleceniach i często kończyły się
suto zakrapianą kolacją. Zastanawiał się, czy Hadrianowi zależało jeszcze na pieniądzach. Brał
bowiem tylko tyle, aby wystarczyło na alkohol i jedzenie, a resztę odkładał. Royce rozumiałby
reakcję przyjaciela, gdyby zarabiali na życie jako kieszonkowcy lub rabowaniem domów, ale teraz
pracowali dla króla. A na jego gust zlecenia były prawie niewinne. Hadrian nie miał właściwie
pojęcia, co oznacza brudna robota. W przeciwieństwie do Royce’a nie dorastał na zabłoconych
ulicach Ratiboru. Royce postanowił więc przekonać go argumentami:

- Wolałbyś, żeby się o nas dowiedzieli i wysłali za nami oddział?

- Nie, po prostu nie lubię być przyczyną śmierci niewinnego człowieka.

- Nie ma niewinnych ludzi, przyjacielu. I nie jesteś przyczyną... a raczej... - Royce usiłował znaleźć
odpowiednie słowa -... smarem pod płozami.

- Dzięki. To mi znacznie poprawiło nastrój.

Royce złożył mundur i upchnął go razem z butami w swojej sakwie. Hadrian wciąż usiłował zdjąć
czarne buty, które były na niego za małe. Mocnym szarpnięciem udało mu się wydostać nogę z
drugiego i rzucił go sfrustrowany na ziemię. Po chwili zebrał oba i wcisnął je wraz z mundurem do
torby. Wcisnął wszystko na dno, a następnie opuścił klapę sakwy, pociągnął ją z całej siły w dół i
zapiął. Spojrzał gniewnie na pakunek i znów westchnął.

- Gdybyś lepiej wszystko poukładał, sakwa byłaby mniejsza - powiedział Royce.

Hadrian spojrzał na niego zaskoczony.

- Co? Nie, nie chodzi o nią.

- A o co? - Royce włożył czarny płaszcz i poprawił kołnierz. Hadrian pogłaskał konia po karku.

- Sam nie wiem - odparł posępnie. - Po prostu... myślałem, że do tej pory osiągnę coś więcej... to
znaczy w życiu.

- Oszalałeś? Większość ludzi zaharowuje się na śmierć na skrawku ziemi, która nawet do nich nie
należy, a ty możesz robić, co chcesz, i chodzić, gdzie ci się żywnie podoba.

- Wiem, ale w młodości myślałem, że jestem... wyjątkowy. Wyobrażałem sobie, że dokonam czegoś
wielkiego, zdobędę dziewczynę i uratuję królestwo, ale chyba każdy chłopiec ma takie marzenia.

- Ja nie miałem.

Hadrian spojrzał na niego chmurnie.

- Obmyśliłem sobie, kim zostanę, i w tym planie nie było miejsca na bezwartościowego szpiega.

- Nie jesteśmy bezwartościowi - poprawił go Royce. - Dobrze zarabiamy, zwłaszcza ostatnio.

- Nie o to chodzi. Jak byłem najemnikiem, też mi się dobrze wiodło. A teraz jestem jak... jak pijawka.

- Czemu nagle zacząłeś tak myśleć? Po raz pierwszy od lat sporo zarabiamy i dostajemy szacowne
zlecenia jedno po drugim. Zatrudnia nas król, na litość Maribora. Możemy spać dwie noce z rzędu w
tym samym łóżku i nie obawiać się, że nas aresztują. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu mijałem
kapitana gwardii miasta i skinął mi głową.

- Nie chodzi o to, ile pracujemy, tylko co robimy. O to, że zawsze kłamiemy. Jeśli ten kurier zginie, to
będzie nasza wina. Poza tym to się nie stało nagle. Już od lat mi to przeszkadza. Myślisz, że dlaczego
zawsze proponuję, żebyśmy zajęli się czymś innym? Wiesz, dlaczego naruszyłem zasady i przyjąłem
zlecenie na kradzież miecza Pickeringa?

- Z powodu niezwykle wysokiej zapłaty - odrzekł Royce.

- Nie, to był twój powód. Ja się zgodziłem, bo wydawało mi się to słuszne. I nie miało znaczenia, że
prawie nas przez to stracono. Choć raz miałem okazję pomóc komuś, kto naprawdę na to zasługiwał,
a przynajmniej tak wtedy myślałem.

- I aktorstwo jest rozwiązaniem?

Hadrian odwiązał konia.

- Nie, ale jako aktor mógłbym przynajmniej udawać, że jestem prawy. Pewnie powinienem się
cieszyć, że żyję, tak?

Nie odpowiedział. Znów opanowało go to nieprzyjemne doznanie: utrzymywanie tajemnic przed
Hadrianem ciążyło mu na sumieniu, co było dla niego zdumiewające, bo wcześniej nie sądził, że w
ogóle sumienie posiada. Royce uznawał coś za dobre lub złe w zależności od potrzeby chwili.
Dobrem było to, co dla niego najlepsze, a złem - wszystko inne. Kradł, kłamał, a w razie
konieczności nawet zabijał. Taki miał fach i był w nim świetny. Nie miał powodu przepraszać; nie
musiał się zastanawiać. Świat toczył z nim wojnę i nie istniały żadne świętości.

Ale zdradzenie Hadrianowi, czego się dowiedział, było zbyt ryzykowne. Wolał świat, w którym
wszystkie zmienne mają wytłumaczenie. Z dnia na dzień linie na mapach się przesuwały i władza
przechodziła z rąk do rąk. Czas płynął szybko, a wydarzenia były zbyt niespodziewane. Czuł się,
jakby przechodził późną wiosną przez zamarznięte jezioro. Usiłował wybrać bezpieczny szlak, ale
tafla pękała mu pod stopami. Mimo to niektóre zmiany mógł wciąż kontrolować. Wsiadając na
Myszkę, przypomniał sobie, że niektórych rzeczy nie mówił Hadrianowi dla dobra przyjaciela.

- Dość ciężko ostatnio pracowaliśmy - stwierdził. - Może powinniśmy zrobić sobie przerwę?

- Nie widzę takiej możliwości - odparł Hadrian. - Imperialna armia szykuje się do najazdu na
Melengar, więc Alric będzie nas teraz potrzebował bardziej niż kiedykolwiek.

- Tak ci się wydaje, prawda? Ale nie czytałeś meldunku.

Rozdział 3. Cud.

Księżniczka Arista Essendon siedziała zgarbiona, podskakując wraz z powozem na każdej dziurze i
koleinie napotkanej na drodze. Kark zesztywniał jej od spania z głową opartą na podłokietniku, a w
skroniach czuła pulsowanie krwi od nieustannych wstrząsów. Podnosząc się z ziewnięciem, przetarła
oczy i twarz. Gdy spróbowała rozprostować włosy, palce uwięzły jej w masie kasztanowych supłów.

Powóz ambasadorski był tak wysłużony jak jego pasażerka zmęczona po pokonaniu niezliczonych mil
w ostatnim roku. Dach przeciekał, resory się zużyły, a obicie ławki było miejscami poprzecierane.
Stangretowi kazano pędzić, by zdążył wrócić do południa do Medfordu. Miał dobry czas, ale kosztem
najeżdżania na każdy wybój i kamień na drodze. Gdy Arista odsunęła zasłonkę, ujrzała promienie
porannego słońca, które przedostawały się przez gęste listowie drzew rosnących wzdłuż drogi. Była

blisko domu.

W migoczącym świetle widać było wnętrze karety. Wszystko pokrywała warstewka kurzu
wdzierającego się przez okna. Na stosie rozsypanych pergaminów na przeciwległej ławce leżało
kilka ogryzków po jabłkach i zużyta gaza. Brudne odciski stóp znaczyły podłogę w pobliżu miejsca
zajmowanego przez koc, gorset i dwie suknie oraz trzy trzewiki. Nie wiedziała, gdzie jest czwarty.
Miała tylko nadzieję, że znajduje się w powozie, a nie został w Lanksteerze. Przez ostatnie pół roku
czuła się tak, jakby zostawiała cząstki siebie w całym Avrynie.

Hilfred by wiedział, gdzie jest jej trzewik.

Podniosła szczotkę z perłową rączką i obróciła ją w rękach. Hilfred musiał jej szukać w gruzach
przez wiele dni. Ta pochodziła z Tur Del Furu. Ojciec przywoził je jej z każdego miasta, jakie
odwiedził. Był powściągliwym mężczyzną i niełatwo mu przychodziło wypowiedzenie słów
„kocham cię” nawet do własnej córki. To te prezenty pełniły funkcję niewypowiedzianych wyznań.
Kiedyś miała ich kilkadziesiąt - teraz została jej tylko ta. Pozostałe przepadły w wyniku zawalenia
się wieży, w której mieszkała, i poczuła się wtedy tak, jakby ponownie straciła ojca. Trzy tygodnie
później znalazła się ta jedna. Musiał ją odszukać Hilfred, ale słowem się do tego nie przyznał.

Hilfred był jej strażnikiem przybocznym przez wiele lat, a teraz, gdy go nie było, uświadomiła sobie,
jak bardzo uznawała jego obecność za oczywistą. Zastąpił go nowy, osobiście wybrany przez Alrica
spośród strażników zamkowych. Jego imię zaczynało się na T - Tom, Tim, Travis, jakoś tak. Stawał
przy niej z niewłaściwej strony, za dużo mówił, śmiał się z własnych dowcipów i zawsze coś
podjadał. Prawdopodobnie był dzielnym i wytrawnym żołnierzem, ale nie był Hilfredem.

Po raz ostatni widziała Hilfreda ponad rok temu w Dahlgrenie, gdy omal nie zginął podczas ataku
gilarabrywna. Wtedy to ponownie odniósł oparzenia podczas próby jej ratowania. Pierwszy raz
zdarzyło się to, gdy miała zaledwie dwanaście lat, a w nocy w zamku wybuchł pożar. Zginęły w nim
jej matka i kilka innych osób, ale piętnastoletni syn funkcjonariusza porządkowego odważył się
wskoczyć do ognia, żeby wynieść ją z sypialni. Arista nalegała, żeby wrócił po jej matkę. Nie znalazł
jej i sam przy tym prawie zginął. Cierpiał z powodu ran przez kilka miesięcy, a ojciec Aristy
wynagrodził mu to poświęcenie, mianując go jej strażnikiem przybocznym.

Ale jego obrażenia po tamtym pożarze były niczym w porównaniu z tym, co wycierpiał w Dahlgrenie.
Medycy opatrzyli go od stóp do głów. Leżał nieprzytomny przez wiele dni i była zaskoczona, że nie
chciał się z nią zobaczyć po odzyskaniu przytomności, tylko wyjechał bez pożegnania, ułożony na tyle
wozu. Na jego prośbę nikt nie zdradził jej, dokąd się udał. Mogła użyć siły. Mogła rozkazać
medykom mówić. Ale tylko miesiącami spoglądała przez ramię, licząc na to, że go zobaczy, czekając,
że usłyszy znajome stukanie miecza o jego udo. Często zastanawiała się, czy dobrze zrobiła,
puszczając go. Westchnęła, dodając kolejny żal do poprzednich, które się nawarstwiły w minionym
roku.

Gdy ogarnęła spojrzeniem otaczający ją bałagan, przepełniła ją jeszcze większa melancholia. Oto
rezultat niezabrania z sobą służącej. Nie potrafiła jednak wyobrazić sobie przebywania w jednym
powozie z kimkolwiek przez tak długi czas.

Pozbierała suknie i położyła je na siedzeniu naprzeciwko. Dostrzegłszy zgnieciony w kulkę
dokument, który wplątał się w bujną materię zasłonki w przeciwległym oknie, poczuła ukłucie winy.
Marszcząc brwi, sięgnęła po pomięty pergamin i wygładziła go na kolanach.

Dokument zawierał listę przekreślonych królestw i prowincji, opatrzonych z boku dopiskiem IMP.
Nie dziwił fakt, że pierwsi w kolejce do pocałowania pierścienia imperatorki ustawili się hrabia
Chadwick i król Ethelred. Pokręciła jednak głową z niedowierzaniem, gdy zobaczyła, jak długi jest
ten wykaz. Władza przeszła z rąk do rąk dosłownie z dnia na dzień. Jednego dnia wszystko po
staremu, następnego - trach! Powstało nowe imperium i dołączyły do niego królestwa Avrynu:
Warric, Ghent, Alburn, Maranon, Galeannon i Rhenydd. Wywarły one nacisk na małe prowincje,
które stawiały opór, takie jak Glouston, a następnie najechały na nie i je wchłonęły. Przesunęła palec
po linii wskazującej granice Dunmore’u. Król Roswort łaskawie zdecydował, że w interesie jego
królestwa będzie przyjęcie oferty poszerzenia jego włości w zamian za przyłączenie się do nowego
imperium. Arista nie zdziwiłaby się, gdyby w ramach zapłaty Roswortowi obiecano Melengar. Ze
wszystkich królestw Avrynu tylko Melengar nie chciał należeć do imperium. To wszystko stało się tak
szybko.

Rok wcześniej nowe imperium było tylko pomysłem. Przez wiele miesięcy Arista jako ambasadorka
usiłowała zawrzeć sojusze. Bez wsparcia bowiem Melengar nie mógł myśleć o przeciwstawieniu się
znacznie większemu i stale rosnącemu w siłę kolosowi. Ile zostało nam jeszcze czasu, nim imperium
ruszy na północ? Nim...

Powóz nagle się zatrzymał. Arista poleciała do przodu, zasłonki się zatrzęsły, a wysłużone resory
zaskrzypiały. Księżniczka wyjrzała zaskoczona przez okno. Wciąż byli na starym gościńcu
Namiestnika. Ściana drzew została zastąpiona przez otwarte pole pełne kwiatów. Arista zorientowała
się, że są na wyżynnej łące zaledwie kilka mil od Medfordu.

- Co się dzieje?! - zawołała.

Nie było odpowiedzi.

Gdzież, u licha, podziewa się Tim czy Ted? Czy jak on się tam nazywa.

Pociągnęła zasuwkę, podkasała suknię i pchnęła drzwiczki. Natychmiast stanęła w ciepłych
promieniach słońca, zmrużyła więc oczy. Nogi jej zesztywniały i bolały ją plecy. W wieku zaledwie
dwudziestu sześciu lat czuła się już bardzo stara. Zatrzasnęła drzwiczki i osłaniając oczy dłonią,
spojrzała groźnie na sylwetki stangreta i stajennego. Zerknęli na nią przelotnie, po czym znów
popatrzyli wzdłuż drogi biegnącej w dół zbocza.

- Danielu! Dlaczego... - urwała, zobaczywszy to samo, co oni.

Z wyżynnych łąk na północ od Medfordu roztaczał się rozległy widok na kilkumilowy obszar na
południu. Teren łagodnie opadał, ukazując stolicę Melengaru - Medford. Arista dostrzegła strzeliste
wieżyce zamku Essendonów i katedry Mares, a dalej rzekę Galewyr, wyznaczającą granicę
królestwa. Gdy żyli jej rodzice, urządzali tam letnie pikniki, rozkoszując się chłodnymi powiewami
wietrzyku i panoramą. Tylko, że tego dnia widok był zgoła odmienny.

W przejrzystym świetle poranka Arista zobaczyła na przeciwległym brzegu rzeki setki ustawionych
rzędami namiotów z powiewającymi na nich czerwono-białymi flagami nyphrońskiego imperium.

- Tam jest wojsko, Wasza Wysokość - odezwał się w końcu Daniel. - Niedaleko Medfordu stacjonuje
armia.

- Zawieź mnie do domu, Danielu. Jak będziesz musiał, to nie żałuj koniom bata. Chcę dotrzeć na
miejsce jak najszybciej!

* * *

Powóz jeszcze dobrze się nie zatrzymał, a Arista już otworzyła gwałtownie drzwiczki, nieomal
uderzając Tommy’ego - czy Terence’a, czy jak mu tam - w twarz, gdy nierozważnie sam próbował jej
w tym pomóc. Służący na dziedzińcu przerwali poranne prace, by się ukłonić z uszanowaniem. Do
powozu podbiegła Melissa. W przeciwieństwie do Tuckera - czy Tillmana - drobna rudowłosa
dziewczyna służyła Ariście od lat i wiedziała, że można się spodziewać nawałnicy.

- Jak długo tam stoi ta armia? - warknęła do niej Arista, wbiegając po kamiennych schodach.

- Prawie tydzień - odparła Melissa, goniąc za księżniczką i chwytając w biegu płaszcz podróżny,
który Arista z siebie zrzuciła.

- Tydzień? Czy doszło do walki?

- Tak, kilka dni temu Jego Królewska Mość zaatakował wojsko na drugim brzegu rzeki.

- Alric ich zaatakował? Na drugim brzegu rzeki?

- Nie poszło dobrze - odpowiedziała Melissa zniżonym głosem.

- Wyobrażam sobie! Czy on był pijany?

Ledwie strażnicy zamkowi zdążyli otworzyć duże dębowe drzwi, księżniczka przemknęła przez nie
jak burza.

- Gdzie oni są?

- W sali wojennej.

Arista przystanęła. Znajdowały się w północnym foyer. W szerokiej galerii wspartej na kolumnach z
polerowanego kamienia stały zbroje, a korytarze prowadziły do rozłożystych schodów.

- Missy, idź po moją niebieską suknię wizytową i odpowiednie trzewiki i przygotuj mi kąpiel. I niech
ktoś przyniesie mi coś do jedzenia. Nieważne co.

- Tak, Wasza Wysokość.

Melissa wykonała zdawkowy ukłon i wbiegła po schodach.

- Wasza wysokość! - zawołał strażnik przyboczny Aristy, podbiegając do księżniczki. - Prawie mnie
zgubiłaś.

- Coś podobnego. Następnym razem muszę się bardziej postarać.

* * *

Arista patrzyła, jak jej brat król Alric wstaje od wielkiego stołu. Normalnie wszyscy obecni też
musieliby to uczynić, ale Alric odstąpił od tej tradycji w komnacie wojennej, gdyż miał w zwyczaju
często przechadzać się w trakcie narad.

- Nie pojmuję - powiedział, odwracając się do wszystkich plecami, aby rozpocząć swój powolny,
dobrze znany spacer między stołem a oknem.

Gdy chodził, gładził się nerwowo po krótkiej bródce. Zapuścił ją tuż przed wyjazdem Aristy i była
jeszcze rzadka. Księżniczka domyślała się, że brat chciał się upodobnić z wyglądu do ojca - król
Amrath bowiem nosił ciemną, gęstą brodę - ale jasnobrązowe pasemka Alrica tylko podkreślały jego
młody wiek. Pogarszał jeszcze sprawę, zwracając na nie uwagę innych poprzez ciągłe ich głaskanie.
Arista przypomniała sobie, jak ojciec zwykł bębnić palcami po stole podczas oficjalnych spotkań.
Pod ciężarem korony narastało poczucie odpowiedzialności i sposoby rozładowania napięcia
pojawiały się samoistnie.

Brat był o dwa lata od niej młodszy i wiedziała, że nie spodziewał się, iż tak szybko będzie musiał
zasiąść na tronie. Przez wiele lat słyszała o jego planach przemierzania dzikich ostępów wraz z
przyjacielem Mauvinem Pickeringiem. Obaj chcieli zobaczyć świat i przeżyć wielkie przygody,
których nieodłącznymi elementami byłyby miłość rozlicznych kobiet, duża ilość wina i krótki sen.
Mieli nawet nadzieję, że odnajdą i zbadają starożytne ruiny Percepliquisu. Przypuszczała, że gdy
zmęczą go wędrówki, z radością wróci do domu, poślubi młodą dziewczynę i spłodzi kilku silnych
synów. Dopiero wtedy z posiwiałymi skrońmi i poczuciem zaspokojenia wszystkich swoich
życiowych ambicji będzie oczekiwał na przejęcie władzy. Ale wszystkie te plany zmieniły się tej
nocy, kiedy wuj Percy zaaranżował zabójstwo ich ojca i Alric został królem.

- To może być podstęp, Wasza Królewska Mość - zasugerował lord Valin. - Plan zakładający element
zaskoczenia.

Lord Valin, starszawy rycerz z krzaczastą białą brodą, słynął z odwagi, ale nie z umiejętności
strategicznych.

- Lordzie Valin - zwrócił się do niego z szacunkiem sir Ecton. - Po naszej porażce na brzegu
Galewyru imperialna armia może bez trudu najechać Medford czy będziemy na to przygotowani, czy
nie. Wie to równie dobrze jak my. Mogą sobie wziąć Medford w każdej chwili, gdy tylko się
zdecydują zamoczyć sobie nogi.

Alric podszedł do wysokiego okna balkonowego, przez które popołudniem wpadało słońce do

królewskiej sali bankietowej, zamienionej teraz z konieczności na salę wojenną, gdyż do
prowadzenia obrony królestwa potrzebna była duża przestrzeń. Miejsca na ścianach, gdzie kiedyś
wisiały zdobne gobeliny, zajmowały obecnie wielkie mapy poznaczone czerwonymi liniami,
ilustrującymi dramatyczny odwrót wojsk Melengaru.

- Po prostu nie pojmuję - powtórzył Alric. - To bardzo dziwne. Imperialna armia jest
dziesięciokrotnie liczniejsza od naszej. Mają mnóstwo ciężkiej kawalerii, wieże oblężnicze i
łuczników, wszystko, czego potrzeba. Dlaczego zatem tkwią po drugiej stronie rzeki? Czemu się
zatrzymali?

- Z wojskowego punktu widzenia to nie ma sensu, panie - orzekł sir Ecton, potężny mężczyzna o
porywczym usposobieniu. Był naczelnym generałem i dowódcą polowym Alrica, a także
najznakomitszym wasalem hrabiego Pickeringa, przez wielu uważanym za najlepszego rycerza w
Melengarze. - Zaryzykowałbym twierdzenie, że chodzi o politykę - ciągnął. - Z mojego
doświadczenia wynika, że najgłupsze decyzje w walce są wynikiem wyborów politycznych,
dokonywanych przez ludzi z niewielkim lub wręcz żadnym doświadczeniem bojowym.

Lord Kendell, brzuchaty, kapryśny mężczyzna, który zawsze chodził w jaskrawozielonej tunice, rzucił
Ectonowi piorunujące spojrzenie.

- Miarkuj się ze słowami i zważ, przy kim je wypowiadasz!

Ecton wstał.

- Hamowałem się i co to dało?

- Sir Ectonie! - krzyknął Alric. - Dobrze wiem, jakie jest twoje zdanie na temat mojej decyzji o
zaatakowaniu imperialnego obozu.

- Próba przeprowadzenia ataku na drugim brzegu rzeki bez możliwości wykonania manewru
oskrzydlającego była szaleństwem - odpalił Ecton.

- Ale taką podjąłem decyzję. - Alric zacisnął dłonie w pięści. - Uważałem to... za konieczność.

- Konieczność? Konieczność! - Ecton powtórzył to słowo, jakby wypluwał jakieś plugastwo z ust.
Wydawało się, że chce mówić dalej, ale wstał hrabia Pickering i rycerz usiadł.

Nie po raz pierwszy Arista była świadkiem takiej sytuacji. Zbyt często Ecton przed wykonaniem
rozkazu Alrica patrzył na reakcję hrabiego Pickeringa. I nie tylko on. Było jasne, że pomimo godności
królewskiej Alric nie zaskarbił sobie szacunku swoich szlachciców, wojska czy ludu.

- Może Ecton ma rację - odezwał się młody markiz Wymar. - Może rzeczywiście chodzi tu o politykę.
- Po czym dodał pośpiesznie: - Wszyscy wiemy, jakim pompatycznym głupcem jest hrabia Chadwick.
Czy nie jest możliwe, że Ballentyne rozkazał Brecktonowi wstrzymać ostateczny atak do czasu, aż
sam nie przyjedzie? Twierdzenie, że osobiście poprowadził natarcie, w którego wyniku Melengar
uległ i zgodził się przyłączyć do nowego imperium, z pewnością umocniłoby jego pozycję na

imperialnym dworze.

- To by wyjaśniało opóźnienie natarcia - odparł Pickering po ojcowsku.

Arista wiedziała, że ten ton wzbudza u Alrica wściekłość.

- Ale nasi wywiadowcy donoszą, że wiele oddziałów się wycofuje i z wszystkich meldunków
wynika, że kierują się na południe.

- Może chcą nas zmylić? - spytał Alric.

Pickering pokręcił głową.

- Jak już zauważył sir Ecton, nie byłoby takiej potrzeby.

Kilku doradców skinęło głowami w zamyśleniu.

- Takie odwołanie wojsk przez imperatorkę świadczy, że coś się dzieje - orzekł Pickering.

- Ale co? - Pytanie Alrica nie było skierowane do konkretnej osoby. - Szkoda, że jej nie poznałem.
Nie sposób odgadnąć zamiarów kogoś obcego. - Odwrócił się do siostry. - Aristo, poznałaś Modinę,
spędziłaś z nią trochę czasu w Dahlgrenie. Jaka jest? Domyślasz się, co mogłoby ją skłonić do
wycofania wojsk?

Arista przypomniała sobie, jak wraz z młodą dziewczyną była uwięziona na szczycie wieży. Arista
truchlała, natomiast Thrace przetrząsnęła stos śmieci i ludzkich kończyn w poszukiwaniu broni
nadającej się do walki z niepokonaną bestią. Czy dziewczyna była odważna, czy zbyt naiwna, by
pojąć daremność swoich działań?

- Dziewczyna, którą znałam jako Thrace - odparła księżniczka - była uroczym, niewinnym dzieckiem
pragnącym tylko miłości swojego ojca. Kościół może zmienił jej imię na Modinę, ale nie wyobrażam
sobie, żeby udało mu się zmienić jej charakter. To nie ona wydała rozkaz do najazdu. Nie chciałaby
rządzić własną wioską, a co dopiero podbijać świat. - Pokręciła głową Arista. - Nie jest naszym
wrogiem.

- Korona może zmienić człowieka - zasugerował sir Ecton, piorunując Alrica wzrokiem.

Arista wstała.

- Bardziej prawdopodobne, że mamy do czynienia z Kościołem i radą konserwatywnych
imperialistów. Bardzo wątpię, czy wiejskie dziecko z Dunmore’u mogłoby wpłynąć na archaiczne
postawy i nieugięte opinie tak wielu upartych umysłów. One raczej usiłowałyby się jej
przeciwstawić, niż współpracować z nową władczynią. - Wypowiadając te słowa, patrzyła groźnie
na Ectona. Dostrzegła nad ramieniem rycerza, że Alric aż się skulił.

Otwarły się drzwi i do sali wszedł Julian, starszawy lord szambelan. Ukłonił się głęboko i stuknął
urzędową laską dwa razy w pokrytą płytkami podłogę.

- Królewski obrońca Royce Melborn, Wasza Królewska Mość.

- Natychmiast wprowadzić.

- Nie miej zbyt wielkich nadziei - powiedział Pickering do króla. - To szpiedzy, a nie cudotwórcy.

- Aż nadto im płacę za cuda. Nie uważam, by otrzymanie tego, za co płacę, było niedorzeczne.

Alric zatrudniał wielu informatorów i wywiadowców, ale żadni nie dorównywali skutecznością
Riyrii. Z początku Arista wynajęła Royce’a i Hadriana do uprowadzenia jej brata w noc zabójstwa
ojca królewskich dzieci. Od tamtej pory ich usługi były nieocenione.

Royce wszedł do sali bankietowej sam. Był niski, miał ciemne włosy i oczy. Zawsze ubierał się na
czarno. Nosił tunikę do kolan i długi zwiewny płaszcz. Jak zwykle nie było widać, czy miał przy
sobie broń. Noszenie jej w obecności króla było niezgodne z prawem, ale zważywszy na to, że on i
Hadrian dwa razy uratowali życie Alricowi, Arista przypuszczała, iż strażnicy królewscy nie
przeszukali go dokładnie. Była pewna, że Royce ma przy sobie swój sztylet o białym ostrzu i
niewiele sobie robi z prawa.

Royce ukłonił się przed zgromadzonymi.

- Z czym przychodzisz? - zapytał Alric trochę zbyt głośno, ze zbytnią desperacją w głosie. - Odkryłeś
coś?

- Tak, Wasza Królewska Mość - odrzekł Royce, ale z twarzą tak obojętną, że nie można było się
zorientować, czy wieści są dobre, czy złe.

- No to mów. Czego się dowiedziałeś? Naprawdę się wycofują?

- Sir Breckton otrzymał rozkaz wycofania wszystkich żołnierzy z wyjątkiem niewielkiego oddziału i
niezwłocznego pomaszerowania z armią na południe.

- A więc to prawda? - upewniał się markiz Wymar. - Ale dlaczego?

- Właśnie, dlaczego? - dodał Alric.

- Bo na Rhenydd najechali nacjonaliści z Delgosu.

Na twarzach zebranych pojawił się wyraz zaskoczenia.

- Motłoch Degana Gaunta dokonuje najazdu na Rhenydd? - zapytał lord Kendell z niedowierzaniem.

- I z meldunku, który przeczytałem, wynika, że całkiem dobrze im idzie - poinformował Royce. -
Gaunt poprowadził swoich ludzi wzdłuż wybrzeża, zajmując po drodze wszystkie wioski i miasta.
Udało mu się splądrować Kilnar i Vernes.

- Splądrował Vernes? - spytał zszokowany Ecton.

- To miasto sporej wielkości - nadmienił Wymar.

- Na dodatek położone zaledwie kilka mil od Ratiboru - zauważył Pickering. - Stamtąd to już tylko
dzień marszu do samej stolicy imperialnej.

- Nic dziwnego, że imperium odwołało Brecktona. - Alric spojrzał na hrabiego. - Co mówiłeś o
cudach?

* * *

- Nie mogę uwierzyć, że nie udało ci się znaleźć sojusznika - zbeształ Aristę Alric, siadając ciężko
na tronie.

Byli sami w sali recepcyjnej, najbardziej ozdobnej komnacie w zamku. Większość ludzi na ogół
widziała tylko właśnie ją, wielką salę balową i bankietową oraz foyer. Tolin Wielki kazał zbudować
to pomieszczenie tak, aby wywoływało u patrzącego wrażenie onieśmielenia. Wysoki na trzy piętra
sufit wyglądał imponująco, a balkon dookoła ścian dawał wspaniały widok na parkiet inkrustowany
podobizną sokoła z królewskiego herbu. Dwa rzędy dwunastu marmurowych kolumn tworzyły długą
galerię podobną do kościelnej, ale zamiast ołtarza znajdował się na niej podest. Na szczycie siedmiu
schodów, tworzących kształt piramidy, stał tron Melengaru - jedyne siedzenie w olbrzymiej
komnacie. Gdy byli dziećmi, tron zawsze robił na nich imponujące wrażenie, ale teraz, kiedy Alric
siedział na nim przygarbiony, Arista uświadomiła sobie, że było to tylko przesadnie zdobione
krzesło.

- Próbowałam - wyjaśniła, siadając na schodach przed tronem, tak jak to czyniła kiedyś, gdy żył jej
ojciec. - Wszyscy już poprzysięgli wierność nowemu imperium - dodała, składając bratu
przygnębiające sprawozdanie z niepowodzeń, jakich doznała w ostatnim półroczu.

- Tworzymy niezłą parę. Ty niewiele osiągnęłaś jako ambasadorka, a ja prawie doprowadziłem do
naszego unicestwienia, atakując wroga na drugim brzegu rzeki. Wielu szlachciców wyraża to jeszcze
dosadniej. Niebawem Pickering nie zdoła zapanować nad takimi jak Ecton.

- Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie wiadomość o twoim natarciu. Co cię opętało? - spytała.

- Royce i Hadrian przechwycili plany nakreślone przez samego Brecktona. Zamierzał napaść na nas z
kilku stron. Musiałem wykonać zapobiegawcze kontruderzenie. Miałem nadzieję, że zaskoczę
imperialistów.

- Twój manewr w końcu się opłacił, bo odwlekł ich atak.

- Fakt, ale co to da, jeśli nie zdołamy znaleźć pomocy? Co z Trentem?

- Nie powiedzieli ani tak, ani nie. Wpływ Kościoła na dalekiej północy nigdy nie byt zbyt duży, ale
nie czują też żadnych więzi z nami. Chcą jedynie stać po stronie zwycięzcy. Przynajmniej są skorzy
poczekać i zobaczyć, co będzie dalej. Nie przyłączą się do nas, bo uważają, że nie mamy szans.
Jeżeli jednak pokażemy im jakiś sukces, może ich przekonamy, żeby stanęli po naszej stronie.

- Nie zdają sobie sprawy z tego, że imperium dobierze się do nich w następnej kolejności?

- Tak im powiedziałam, ale...

- Ale co?

- Nie chcieli mnie za bardzo słuchać. Mieszkańcy Lanksteeru to ludzie nieokrzesani i zacofani. Czują
respekt jedynie przed siłą. Osiągnęłabym więcej, gdybym sprała ich króla na kwaśne jabłko. -
Zawahała się. - Chyba nie wiedzieli, co o mnie myśleć.

- Nie powinienem cię w ogóle tam wysyłać - doszedł do wniosku Alric, przecierając twarz dłonią. -
Czemu mianowałem kobietę ambasadorką?

Jego słowa były dla niej jak policzek.

- Zgoda. Byłam w niekorzystnym położeniu w Trencie, ale w pozostałych królestwach nie wydaje mi
się, żeby moja płeć...

- A zatem czarownica - wypalił Alric brutalnie. - To jeszcze gorzej. Szlachcice z Warric i Alburnu są
tacy religijni. A ja? Co robię? Posyłam do nich osobę sądzoną przez Kościół o czary.

- Nie jestem czarownicą! - warknęła. - Nie zostałam skazana i każdy, kto ma mózg między uszami,
wie, że proces był sfingowany przez Bragę i Saldura, aby mogli się dobrać do naszego tronu.

- Prawda się nie liczy. Wszyscy wierzą w to, co im mówi Kościół. Uznał cię za czarownicę i dlatego
nią jesteś. Pomyśl o Modinie. Patriarcha ogłosił ją spadkobierczynią Novrona, więc wszyscy w to
wierzą. Nie powinienem zadzierać z Kościołem. Ale wiedząc o zdradzie Saldura i zabójstwie
Fanena przez wartownika Kościoła, po prostu nie mogłem się przed nimi ukorzyć. Gdy wydaliłem
kapłanów i zakazałem diakonowi Tomasowi prawić kazania o wydarzeniach w Dahlgrenie, ludzie się
zbuntowali. Podpalili sklepy na placu Szlacheckim. Na litość Maribora, widziałem z okna płomienie.
Pożoga mogła ogarnąć całe miasto. Żądali mojej głowy. Ludzie przed zamkiem palili moje kukły i
krzyczeli: „Śmierć bezbożnemu królowi!”. Wyobrażasz sobie? A nie dalej jak kilka lat temu
okrzyknęli mnie bohaterem. We wszystkich gospodach wznoszono toasty za moje zdrowie... A teraz...
Cóż, to zdumiewające, jak szybko ludzie mogą się od ciebie odwrócić. Musiałem wysłać wojsko,
żeby opanować chaos.

Alric zdjął z głowy koronę i zaczął obracać złotą obręcz w rękach.

- Usłyszałam o tym, jak byłam na dworze króla Armanda w Alburnie - powiedziała Arista, kręcąc
głową.

Alric położył koronę na poręczy tronu, przymknął oczy i zaczął lekko uderzać głową o oparcie
krzesła.

- Co zrobimy, Aristo? Imperialna armia powróci, jak tylko upora się z tłuszczą Gaunta. - Otworzył
oczy i bezwiednie dotknął ręką gardła. - Chyba mnie powieszą, nie sądzisz? A może królów ścinają?

Jego spokojna akceptacja zrządzeń losu zdziwiła Aristę. Beztroski chłopiec, którego niegdyś znała,
znikał na jej oczach. Nawet gdyby nowe imperium doznało porażki i Melengar się utrzymał, Alric już
nigdy nie będzie taki sam. Ich wuj w pewnym sensie zdołał go jednak uśmiercić.

Alric spojrzał na koronę.

- Ciekaw jestem, co by zrobił ojciec.

- Nigdy nie musiał sobie radzić z podobną sytuacją. Odkąd Tolin pokonał Lothomada przy Polach
Drondila, żaden władca Melengaru nie stanął w obliczu najazdu.

- Mam szczęście.

- Oboje mamy.

Alric skinął głową.

- Przynajmniej zyskaliśmy teraz trochę czasu. To już coś. Co myślisz o pomyśle Pickeringa, żeby
wysłać „Ellis Far” do Tur Del Furu i skontaktować się z przywódcą nacjonalistów, tym Gauntem?

- Szczerze mówiąc, uważam, że zawarcie z nim sojuszu to nasza jedyna nadzieja. W pojedynkę nie
mamy szans przeciw imperium - orzekła Arista.

- Ale nacjonaliści? Są lepsi od imperialistów? Występują przeciw zarówno monarchiom, jak i
imperium. Nie chcą, żeby ktokolwiek nimi rządził.

- Jak człowieka otaczają sami wrogowie, to nie może być wybredny w kwestii przyjaciół.

- Nie jesteśmy zupełnie osamotnieni - poprawił ją Alric. - Przyłączył się do nas markiz Lanaklin.

- Też mi pociecha. Imperium przejęło jego posiadłości. Teraz jest zwykłym uchodźcą. Przybył tu tylko
dlatego, że nie ma gdzie się podziać. Jeśli zgłosi się do nas więcej takich pomocników, to już samo
ich żywienie spowoduje, że pójdziemy z torbami. Nasza jedyna szansa to zawarcie sojuszu z
Deganem Gauntem. Przyłączenie się do nas Delgosu może wystarczyć do przekonania Trentu, aby
stanął po naszej stronie. Wówczas moglibyśmy zadać śmiertelny cios temu nowemu nyphrońskiemu
imperium.

- Myślisz, że Gaunt się zgodzi?

- Czemu nie? - odparła Arista. - To przyniesie korzyść obu stronom. Jestem pewna, że zdołam go do
tego namówić, i przyznaję, że nie mogę się doczekać podróży. Falujący ocean to miła odmiana po
powozie. Podczas mojej nieobecności daj go do naprawy albo - jeszcze lepiej - zamów nowy. I każ
dodatkowo obić...

- Nigdzie nie pojedziesz - przerwał jej Alric, wkładając koronę.

- Słucham?

- Na spotkanie z Gauntem wysyłam Linroya.

- Ale to ja jestem ambasadorką i należę do królewskiej rodziny. On nie może negocjować traktatu lub
sojuszu z...

- Oczywiście, że może. Linroy jest doświadczonym mężem stanu.

- To królewski finansista.

- Zajmował się wieloma umowami handlowymi - przerwał jej Alric.

- To księgowy! - krzyknęła, zrywając się na nogi.

- Może cię to zdziwi, ale inni ludzie też potrafią być kompetentni.

- Ale dlaczego?

- Sama powiedziałaś, że należysz do królewskiej rodziny. - Alric spojrzał w drugą stronę i zaczął
gładzić brodę palcami. - Masz pojęcie, w jakiej sytuacji bym się znalazł, gdyby cię schwytano?
Jesteśmy w stanie wojny. Nie mogę ryzykować, że będą cię przetrzymywać dla okupu.

Wlepiła w niego wzrok.

- Kłamiesz. Nie chodzi o okup. Uważasz, że nie udźwignę tej odpowiedzialności.

- Aristo, to moja wina. Nie powinienem...

- Czego nie powinieneś? Mianować swojej siostry czarownicy ambasadorką?

- Nie zachowuj się w ten sposób.

- Przepraszam, Wasza Królewska Mość. Jak sobie życzysz, abym się zachowywała? Jak powinnam
zareagować na słowa, że jestem bezwartościowa, przynoszę wstyd, powinnam siedzieć w swojej
komnacie i...

- Nic takiego nie powiedziałem. Przestań wkładać swoje słowa w moje usta!

- Tak właśnie uważasz. Wszyscy tak myślicie.

- Stałaś się też jasnowidząca?

- Zaprzeczasz?

- Do diabła, Aristo, nie było cię pół roku! - Uderzył pięścią w poręcz tronu i głuchy odgłos odbił się
echem od ścian niczym uderzenie w bęben basowy. - Sześć miesięcy bez zawarcia choćby jednego
sojuszu. Wyłącznie dwuznaczne odpowiedzi. Nie masz czym się pochwalić. Spotkanie z Gauntem jest
zbyt ważne. To może być nasza ostatnia szansa.

Księżniczka wstała.

- Wybacz mi, Wasza Królewska Mość. Przepraszam za nieudolność. Czy wolno mi, za królewskim
przyzwoleniem, odejść?

- Aristo, przestań.

- Proszę, Wasza Królewska Mość, moja krucha kobieca konstytucja nie potrafi podołać takiej
ożywionej debacie. Słabo mi. Być może, jeśli się udam do swojej komnaty, zdołam uwarzyć sobie
eliksir, który poprawi mój stan. Skoro już o tym mowa, to może powinnam zaczarować miotłę, żeby
polatać sobie wokół zamku i zaczerpnąć świeżego powietrza.

Odwróciła się na pięcie i wyszła. Gdy z hukiem zatrzasnęła za sobą wielkie drzwi, oparła się o nie
plecami, zastanawiając się, czy Alric za nią pobiegnie. Może przeprosi? Odwoła swoje słowa i
pozwoli jej pojechać?

Nasłuchiwała odgłosu kroków.

Cisza.

Żałowała, że nie zna magii, bo wtedy nikt nie mógłby jej powstrzymać przed spotkaniem się z
Gauntem. Alric miał rację: to była ich ostatnia szansa. I nie zamierzała zostawiać losu Melengaru w
rękach Dillnarda Linroya, męża stanu. Poza tym zawiodła, miała więc obowiązek naprawić sytuację.

Podniosła głowę i zobaczyła Tima - czy Tommy’ego - który opierał się o ścianę i obgryzał paznokcie.
Spojrzał na nią i się uśmiechnął.

- Mam nadzieję, że Wasza Wysokość zamierza udać się do kuchni. Z głodu obgryzłem sobie prawie
całe paznokcie - powiedział i zachichotał.

Odsunęła się od drzwi i ruszyła szybko korytarzem. O mało co nie dostrzegłaby Mauvina Pickeringa,
który jak kot wygrzewający się w słońcu kucał na szerokim parapecie okna wychodzącego na
dziedziniec. Wciąż chodził w żałobie.

- Kłopoty z Jego Królewską Mością? - spytał.

- Zachowuje się jak osioł.

- Co zmalował tym razem?

- Zastąpił mnie tym biadolącym, nędznym Linroyem. Wysyła go na pokładzie „Ellis Far” na spotkanie
z Gauntem.

- Dillnard Linroy nie jest zły. To...

- Nie mam ochoty teraz wysłuchiwać, jaki to wspaniały jest Linroy. W tej chwili go nienawidzę.

- Przepraszam.

Gdy spojrzała na jego bok, od razu odwrócił się z powrotem do okna.

- Wciąż go nie nosisz? - spytała.

- Nie pasuje mi do stroju. Srebrna rękojeść kłóci się z czernią.

- Od śmierci Fanena minął już ponad rok.

Odwrócił się gwałtownie.

- Chcesz powiedzieć: od chwili, kiedy zabił go Luis Guy.

Arista głęboko westchnęła. Nie przywykła do Mauvina zachowującego się w taki sposób.

- Czy nie jesteś teraz strażnikiem przybocznym Alrica? Możesz nim być bez miecza?

- Do tej pory nie stanowiło to problemu. Widzisz, mam taki plan. Siedzę tu i obserwuję kaczki na
podwórzu. Właściwie to nie plan, tylko strategia lub może wybieg. W każdym razie to jedyne
miejsce, do którego nie zagląda mój ojciec, więc siedzę tu przez cały dzień i obserwuję, jak kaczki
chodzą tam i z powrotem. W zeszłym roku było ich sześć. Wiedziałaś? Teraz zostało tylko pięć. Nie
mam bladego pojęcia, co się stało z szóstą. Wciąż jej wypatruję, ale chyba nie wróci.

- To nie była twoja wina - powiedziała łagodnie.

Mauvin wyciągnął rękę i przesunął koniuszki palców po ołowianych krawędziach okna.

- Była.

Położyła mu rękę na ramieniu i zacisnęła lekko palce. Nie wiedziała, co innego może zrobić.
Najpierw jej matka, potem ojciec i Fanen, a na koniec Hilfred - wszyscy odeszli. Mauvin też się
oddalał. Chłopak, który kochał swój miecz bardziej od zimonaliowych prezentów, czekoladowego
tortu czy pływania w upalnym dniu, nie chciał go już więcej dotknąć. Najstarszy syn hrabiego
Pickeringa, który kiedyś wyzwał na pojedynek słońce, bo w dniu polowania padał nieprzerwanie
deszcz, całymi dniami obserwował teraz kaczki.

- Nieważne - dodał po chwili. - Świat i tak zbliża się do swojego kresu. - Spojrzał na Aristę. -
Powiedziałaś, że Alric wysyła tego drania Linroya na pokładzie „Ellis Far”. Sprowadzi na nas
wszystkich śmierć.

Choć księżniczka bardzo się starała, nie potrafiła opanować śmiechu. Uderzyła go pięścią w ramię, a
potem pocałowała przelotnie w policzek.

- O to właśnie chodzi, Mauvin. Myśl optymistycznie.

Zostawiła go i ruszyła dalej korytarzem. Gdy mijała biuro lorda szambelana, staruszek wybiegł.

- Wasza Wysokość?! - zawołał z wyrazem ulgi na twarzy. - Królewski obrońca Royce Melborn wciąż
czeka, nie wiedząc, czy jest jeszcze do czegoś potrzebny. Najwidoczniej on i jego wspólnik chcą
sobie zrobić przerwę, chyba że król ma do nich jakąś pilną sprawę. Mogę mu powiedzieć, że jest
wolny?

- Tak, oczywiście... Nie, zaczekaj. - Spojrzała na strażnika przybocznego. - Tommy, masz rację.
Jestem głodna. Bądź tak dobry i przynieś dla nas obojga pieczonego kurczaka albo jakiś inny
smakołyk z kuchni, dobrze? Ja tu zaczekam.

- Naturalnie, ale ja mam na imię...

- Pośpiesz się, zanim się rozmyślę.

Zaczekała, aż zniknie w korytarzu, po czym odwróciła się do szambelana.

- Gdzie czeka Royce?

Rozdział 4. Natura racji.

W gospodzie „Róża i Cierń” było prawie pusto. Wielu jej klientów opuściło Medford w obawie
przed rychłym najazdem. Pozostały jedynie osoby na umowie terminatorskiej lub takie, które były
zbyt biedne, słabe albo niezłomne, by wyjechać. Royce znalazł wspólnika w Sali Rombowej.
Hadrian siedział sam, z nogami wspartymi na pustym krześle. Oprócz jednego pełnego kufla piwa
Royce dostrzegł przed nim jeszcze dwa puste. Jeden z nich leżał na boku, a Hadrian wpatrywał się w
niego z melancholijnym wyrazem twarzy.

- Czemu nie przyszedłeś do zamku? - spytał Royce.

- Wiedziałem, że dasz sobie radę - odparł wspólnik, wciąż gapiąc się z lekko przechyloną głową na
kufel.

- Chyba będziemy musieli przełożyć naszą przerwę na późniejszy termin - powiedział Royce,
przysuwając sobie krzesło i siadając. - Alric ma dla nas kolejne zadanie. Chce, żebyśmy nawiązali
kontakt z Gauntem i nacjonalistami. Nadal dopracowują szczegóły. Księżniczka przyśle tu posłańca.

- Jej Wysokość wróciła?

- Dziś rano.

Royce wyjął spod kamizelki sakiewkę i położył ją przed Hadrianem.

- Twoja dola. Zamówiłeś już obiad?

- Nie jadę - oświadczył Hadrian, kulając kciukiem przewrócony kufel.

- Nie jedziesz?

- Nie mogę tego dłużej robić.

Royce przewrócił oczami.

- Nie zaczynaj znowu. Jeżeli nie zauważyłeś, to wyjaśniam ci, że toczy się wojna. To najlepszy czas
dla takich jak my. Wszyscy potrzebują informacji. Wiesz, ile pieniędzy...

- Dość, Royce. Toczy się wojna, a ja co robię? Zamiast walczyć, ciągnę z niej zyski. - Hadrian wziął
łyk piwa i odstawił kufel na stolik tak gwałtownie, że zabrzęczały pozostałe naczynia. - Mam już
dość zarabiania niegodziwymi uczynkami. To nie leży w mojej naturze.

Royce się rozejrzał. Trzej mężczyźni zerknęli na nich przelotnie, po czym wrócili do posiłku.

- Nie wszystko robiliśmy dla pieniędzy - zauważył. - Przypomnij sobie zlecenie Thrace.

Hadrian uśmiechnął się gorzko.

- I jak to się skończyło? Wynajęła nas, żebyśmy uratowali jej ojca. Widziałeś go ostatnio?

- Mieliśmy zdobyć miecz do uśmiercenia potwora. Dostała go. Bestia została zabita. Wykonaliśmy
zadanie.

- Jej ojciec nie żyje.

- A Thrace, która była biedną wieśniaczką, została imperatorką. Gdyby tylko wszystkie nasze
zlecenia kończyły się równie pomyślnie dla naszych klientów...

- Tak uważasz, Royce? Naprawdę myślisz, że Thrace jest szczęśliwa? Ja sądzę, że wolałaby ojca od
imperialnego tronu, ale to tylko moje zdanie.

Hadrian wziął kolejny łyk i wytarł usta rękawem.

Siedzieli przez chwilę w milczeniu. Royce obserwował przyjaciela patrzącego niewidzącym
wzrokiem w dal.

- A więc chciałbyś walczyć w tej wojnie?

- To by było lepsze od trzymania się z boku jak pijawka, która wysysa krew z rannego.

- No to powiedz mi, dla kogo będziesz walczył.

- Alric to dobry król.

- Alric? To chłopiec, który wciąż walczy z duchem swojego ojca. Po klęsce nad Galewyrem jego
szlachcice liczą się z Pickeringiem, a nie z nim. Hrabia zażegnuje awantury wynikające z błędów
Alrica, na przykład rozruchy w Medfordzie. Ile jeszcze potrwa, nim stwierdzi, że ma już dość
nieudolności Alrica, i zdecyduje, że Mauvin bardziej się nadaje na tron?

- Pickering nie zwróciłby się nigdy przeciw Alricowi - powiedział Hadrian.

- Wielokrotnie widziałeś podobne sytuacje.

Hadrian milczał.

- Do diabła, zapomnijmy o Pickeringu i Alricu. Melengar już jest w stanie wojny z imperium.
Zapomniałeś, kto jest imperatorką? Gdybyś walczył po stronie Alrica i król by zwyciężył, jak byś się
czuł w dniu, w którym by wieszano biedną Thrace na placu Królewskim w Aqueście? To by
zaspokoiło twoją potrzebę walki o szlachetną sprawę?

Hadrian przybrał srogą minę i zacisnął mocno szczęki.

- Nie ma szlachetnych spraw. Nie ma dobra ani zła. Złymi nazywamy jedynie tych, którzy występują
przeciwko nam.

Royce wyjął sztylet i wbił go w stół.

- Spójrz na ostrze. Jest jasne czy ciemne?

Hadrian zwęził podejrzliwie oczy. Klinga Alverstone’a błyszczała oślepiająco w świetle świec.

- Jasne.

Royce skinął głową.

- A teraz spójrz na nie z mojej perspektywy.

Hadrian przesunął głowę. W cieniu klinga była czarna jak sadza z komina.

- To ten sam sztylet - wyjaśnił Royce - ale z twojego miejsca wygląda na jasny, natomiast z mojego
na czarny. Kto zatem ma rację?

- Żaden z nas - odparł Hadrian.

- Nie - zaprzeczył Royce. - Ludzie zawsze popełniają ten błąd, ponieważ nie potrafią pojąć prawdy.

- To znaczy?

- Obaj mamy rację. Jedna prawda nie wyklucza drugiej. Prawda nie leży w przedmiocie, lecz w
sposobie jego postrzegania.

Hadrian jeszcze raz spojrzał na sztylet, a następnie na Royce’a.

- Czasami jesteś genialny, Royce, a innym razem nie mam zielonego pojęcia, o czym bredzisz.

Na twarzy Royce’a pojawił się wyraz frustracji, gdy wyjął sztylet ze stołu i usiadł.

- W ciągu naszej dwunastoletniej znajomości nie prosiłem cię ani razu o nic, czego bym sam nie
zrobił lub nie zrobiłem z tobą. Nigdy cię nie okłamałem ani nie zawiodłem. Nigdy nie opuściłem ani
nie zdradziłem. Wymień choćby jednego szlachcica, o którym wedle swoich najostrożniejszych
przewidywań mógłbyś powiedzieć to samo za dwanaście lat.

- Można jeszcze jedną kolejkę?! - zawołał Hadrian.

Royce westchnął.

- A więc będziesz tu siedział i pił?

- To mój obecny plan. Układam go na bieżąco.

Royce popatrzył na przyjaciela przez dłuższą chwilę, po czym w końcu wstał.

- Idę do Gwen.

- Słuchaj. - Hadrian go zatrzymał. - Przykro mi. Nie umiem tego wyjaśnić. Nie potrafię wyrazić
swoich uczuć za pomocą przenośni ze sztyletami. Wiem tylko, że nie mogę już dłużej robić tego, co
dotychczas. Próbowałem znaleźć w tym sens. Usiłowałem udawać, że osiągnęliśmy większe dobro,
ale w końcu muszę być wobec siebie szczery. Nie jestem złodziejem i nie jestem szpiegiem. Wiem to.
Chciałbym tylko wiedzieć, kim jestem. To prawdopodobnie nie ma dla ciebie sensu, prawda?

- Zrób chociaż coś dla mnie. - Royce celowo zignorował pytanie, dostrzegając srebrny łańcuszek na
szyi Hadriana. - Skoro i tak tu zostaniesz, patrz, czy nie zjawi się posłaniec z zamku, kiedy będę u
Gwen. Wrócę mniej więcej za godzinę.

Hadrian skinął głową.

- Pozdrów ode mnie Gwen.

- Pewnie - odparł Royce, ruszając do drzwi.

Znów miał nieprzyjemne wrażenie, jakby przygniatał go wielki ciężar. Przystanął i spojrzał przez
ramię. Jeśli mu powiem, to nic nie da, tylko pogorszy sprawę, pomyślał.

* * *

Minęło zaledwie półtora dnia, lecz Royce już pragnął rozpaczliwie zobaczyć się z Gwen. Choć
„Dom Medford” był zawsze otwarty, ruch zaczynał się w nim dopiero po zmroku. Gwen zachęcała
dziewczyny, aby za dnia wykorzystywały wolny czas na naukę szycia lub tkania - umiejętności, które
mogłyby im pomóc w zarobieniu trochę grosza w starszym wieku.

Wszystkie mieszkanki lupanaru znały i lubiły Royce’a. Gdy wszedł, uśmiechnęły się lub pokiwały do
niego ręką, ale żadna się nie odezwała. Wiedziały, że lubi zaskakiwać Gwen. Owego wieczoru
wskazały na salonik, gdzie siedziała skupiona przy stosie pergaminów i z piórem w ręku nad otwartą
księgą rachunkową. Po wejściu Royce’a od razu o wszystkim zapomniała. Zerwała się z krzesła i

podbiegła do niego z szerokim uśmiechem. Objęła go tak mocno, że prawie stracił oddech.

- O co chodzi? - szepnęła, cofając się i spoglądając mu w oczy.

Royce’a zdumiewała zdolność Gwen do odgadywania jego nastrojów. Nie odpowiedział, zamiast
tego wolał na nią patrzeć, sycić się jej widokiem. Miała śliczną twarz, a jej ciemna cera i
szmaragdowe oczy były dla niego bardzo znajome i jednocześnie tajemnicze. W całym życiu i w
trakcie wszystkich swoich podróży nie spotkał nigdy kogoś podobnego.

Gwen użyczała mu niegdyś ustronnego pokoiku w gospodzie „Róża i Cierń”, w którym razem z
Hadrianem prowadził interesy. Nie zważała na ryzyko. Ale wspólnicy przestali korzystać z tego
lokum, bo Royce za bardzo się martwił, że wartownik Luis Guy może ich tam wyśledzić. Mimo to
Gwen wciąż przechowywała im pieniądze i martwiła się o ich bezpieczeństwo, tak jak to czyniła od
samego początku.

Poznali się dwanaście lat temu, tej nocy, gdy ulice zapełniły się żołnierzami i dwóch zakrwawionych
cudzoziemców weszło chwiejnym krokiem do Dzielnicy Dolnej. Royce pamiętał, jak zamglonym
wzrokiem zobaczył niewyraźną postać Gwen. „Trzymam cię, nic ci nie będzie” - usłyszał jeszcze jej
słowa, zanim zemdlał.

Nigdy nie zrozumiał, dlaczego ich przyjęła. Pozostali ludzie mieli tyle zdrowego rozsądku, że
pozamykali drzwi swoich domostw. Po odzyskaniu przytomności zobaczył ją rozkazującą
dziewczynom niczym dowódca żołnierzom. Ukryła ich przed zaintrygowanymi władzami i
pielęgnowała dopóty, dopóki nie wrócili do zdrowia. Użyła wpływów i zawarła umowy, żeby
zapewnić im bezpieczeństwo. Gdy tylko odzyskali siły, odeszli, ale Royce zawsze do niej wracał.

Był zdruzgotany, gdy raz nie chciała się z nim zobaczyć. Bardzo szybko odkrył powód. Klienci często
źle traktowali prostytutki, a kobiety z „Domu Medford” nie należały do wyjątku. W przypadku Gwen
napastnik był wpływowym szlachcicem. Pobił ją tak mocno, że nie chciała, aby ktokolwiek zobaczył
ją z obrażeniami. Dwa dni później mężczyznę znaleziono martwego. Wisiał na placu Szlacheckim.

Władze miasta kazały zamknąć „Dom Medford” i aresztować prostytutki, którym postawiono
ultimatum: albo wskażą zabójcę, albo same zostaną stracone. Ku powszechnemu zdziwieniu kobiety
spędziły w więzieniu tylko jedną noc. Nazajutrz lunapar został ponownie otwarty, a szeryf publicznie
przeprosił za aresztowanie kobiet, dodając, że wszelkie przyszłe nadużycia dokonywane wobec nich
będą niezwłocznie karane, niezależnie od pozycji społecznej sprawcy. Od tamtej chwili „Dom
Medford” cieszył się bezprecedensową ochroną. Royce nigdy nie wspominał o tym incydencie, a
Gwen nigdy o to nie pytała, ale był pewny, że o wszystkim wiedziała - tak jak rozpoznała jego
pochodzenie, zanim jej o nim powiedział.

Po powrocie z Avemparthy poprzedniego lata postanowił, że zdradzi jej swój sekret. Chciał być
całkowicie szczery i uczciwy. Royce nigdy nikomu nie wyjawił, że jest elfem, nawet Hadrianowi.
Spodziewał się, że Gwen go znienawidzi: albo za to, że jest żałosnym mirem, albo za to, że ją
oszukał. Zabrał ją na spacer wzdłuż brzegu Galewyru, z dala od ludzi, żeby nie czuć takiego
zażenowania, gdy Gwen się na niego oburzy. Zebrał się w sobie, powiedział swoje i czekał na
gwałtowną reakcję. Nastawił się nawet na to, że go uderzy. Przynajmniej tyle był jej winny.

„Naturalnie, że jesteś elfem” - powiedziała, dotykając lekko jego ręki. „To miała być tajemnica?”
Nie wyjaśniła, skąd to wie, a on był zbyt uradowany, żeby spytać. Gwen po prostu zawsze potrafiła
go rozszyfrować.

- O co chodzi? - spytała ponownie.

- Czemu się nie spakowałaś?

Nie odpowiedziała, tylko się uśmiechnęła, dając mu do zrozumienia, że nie wykręci się sianem.

- Bo nie ma takiej potrzeby. Nie atakuje nas imperialna armia.

Royce uniósł brew.

- Nawet król spakował swoje rzeczy i trzyma konia w pogotowiu, w razie natychmiastowej
ewakuacji miasta. A ty uważasz, że jesteś mądrzejsza?

Skinęła głową.

- Jak to?

- Gdyby istniało choć minimalne zagrożenie dla Medfordu, nie pytałbyś mnie, dlaczego nie jestem
spakowana. Siedziałabym już na Myszce i trzymała się ciebie kurczowo, podczas gdy ty byś ją
popędzał do cwału.

- Mimo to - powiedział - byłbym spokojniejszy, gdybyś się przeniosła do klasztoru.

- Nie mogę zostawić dziewczyn.

- Zabierz je z sobą. Myron ma mnóstwo miejsca.

- Chcesz, żeby moje prostytutki zamieszkały z mnichami w klasztorze?

- Chcę, żebyś była bezpieczna. Poza tym są tam również Magnus i Albert, a mogę ci zagwarantować,
że oni nie są mnichami.

- Zastanowię się nad tym. - Uśmiechnęła się do niego. - Wyjeżdżasz, bo masz następne zadanie, więc
możemy z tym poczekać do twojego powrotu.

- Skąd wiesz o tym wszystkim? - spytał zdumiony. - To ciebie, a nie nas powinien wynająć Alric.

- Pochodzę z Calisu. Mamy to we krwi - powiedziała i mrugnęła do niego. - Kiedy wyjeżdżasz?

- Wkrótce... Być może dziś wieczorem. Zostawiłem Hadriana w „Róży i Cierniu”, żeby wypatrywał
posłańca.

- Postanowiłeś już mu powiedzieć?

Royce odwrócił wzrok.

- A więc o to chodzi. Nie sądzisz, że powinieneś?

- Nie. Tylko dlatego, że obłąkany czarnoksiężnik... - przerwał. - Słuchaj, jeśli mu powiem, co
widziałem, straci motywację. Gdyby Hadrian był ćmą, poleciałby w każdy płomień. W razie
konieczności poświęci swoje życie. I to dla jakiej sprawy? Nawet jeśli to prawda, historia ze
spadkobiercą wydarzyła się przed wiekami i nie ma z nim nic wspólnego. Nie mamy powodu myśleć,
że Esrahaddon nie był po prostu... Czarnoksiężnicy bawią się ludźmi, prawda? Tak właśnie
postępują. A on każe mi milczeć, wymaga, abym zabrał tę tajemnicę do grobu. Wiesz jednak dobrze,
że spodziewa się, iż powiem Hadrianowi. Nie lubię być wykorzystywany i nie pozwolę, żeby
Hadrian dal się zabić z powodu kaprysu jakiegoś czarnoksiężnika.

Gwen nic nie powiedziała, ale uśmiechnęła się do niego porozumiewawczo.

- O co chodzi?

- Próbujesz przekonać samego siebie, ale kiepsko ci to wychodzi. Dobrze by było, gdybyś zaczął
uważać siebie i Hadriana za dwie różne osoby. Próbujesz się o niego troszczyć, lecz stosujesz oczy
kota.

- Co takiego?

Gwen spojrzała na Royce’a, po czym cicho zachichotała.

- Pewnie to powiedzenie jest znane tylko w Calisie. No dobrze, powiedzmy, że jesteś kotem, a
Hadrian psem, i chcesz go uszczęśliwić. Dajesz mu martwą mysz i jesteś zaskoczony, że to go nie
cieszy. Problem polega na tym, że nie patrzysz na świat oczami psa, żeby zrozumieć, co jest dla niego
najlepsze. Gdyby ci się to udało, zobaczyłbyś, że ładna soczysta kość bardziej by mu odpowiadała,
choć kotu nie wydaje się zbyt smaczna.

- Uważasz więc, że powinienem pozwolić, aby Hadrian sobie poszedł i dał się zabić?

- Twierdzę, że dla Hadriana walka, a nawet śmierć, za coś lub kogoś to to samo, co kość dla psa.
Zresztą musisz zadać sobie pytanie: czy zachowywanie milczenia służy jemu, czy tobie?

- Najpierw sztylety, teraz psy i koty - wymamrotał Royce.

- Co takiego?

- Nic. - Przeczesał rękami włosy. - Jakim cudem zrobiłaś się taka mądra?

- Mądra? - Spojrzała na niego i wybuchnęła śmiechem. - Jestem trzydziestoczteroletnią prostytutką
zakochaną w zawodowym przestępcy. To takie mądre?

- Jeśli nie wiesz, to może powinnaś spróbować spojrzeć na to moimi oczami.

Pocałował ją gorąco i mocno przytulił. Przypomniał sobie słowa Hadriana i zastanawiał się, czy nie
jest głupi, bo jeszcze się nie ustatkował z Gwen. Od pewnego czasu przy każdym pożegnaniu z nią
czuł coraz większy ból, a po każdym wyjeździe popadał w przygnębienie. Nigdy nie chciał do czegoś
takiego dopuścić. Zawsze próbował trzymać ją na dystans zarówno dla jej, jak i własnego dobra.
Wiódł niebezpieczne życie, a możliwe to było tylko bez emocjonalnej bliskości, którą ktoś mógłby
wykorzystać przeciwko niemu.

Zimą jednak zawsze coś w nim pękało. Z powodu głębokich śniegów i dojmującego zimna Riyria
zawieszała działalność i przebywała wiele miesięcy w Medfordzie. I podczas długich czarnych nocy
spędzonych przed ciepłym kominkiem Royce i Gwen zbliżyli się do siebie. Pogawędki przerodziły
się w intymne rozmowy, a te z kolei zaowocowały objęciami i wyznaniami. Royce nie potrafił się
oprzeć szczerej życzliwości i wielkoduszności Gwen. Tak bardzo się różniła od innych. Była
zagadką, która przeczyła wszystkiemu, czego Royce spodziewał się po świecie. Nie stawiała żądań i
pragnęła tylko jego szczęścia.

Ale jego uczucie do Gwen stało się przyczyną najdłuższego uwięzienia Royce’a i Hadriana przed
sześciu laty. Wiosną przyjęli zlecenie, które wiązało się z wyjazdem do Alburnu. Myśl o opuszczeniu
Gwen ciążyła Royce’owi, zwłaszcza, że dziewczyna nie czuła się wtedy najlepiej. Zachorowała na
grypę i wyglądała kiepsko. Twierdziła, że nic jej nie jest, ale była blada i nie miała apetytu. Royce
chciał zrezygnować z wyjazdu, lecz nalegała, żeby tego nie robił. Wciąż pamiętał zachęcający
uśmiech drżący w kącikach jej ust, gdy odjeżdżał.

Zadanie poszło źle. Royce nie był dostatecznie skupiony, popełnili błędy i wylądowali w lochach
zamku Blythinów. Royce mógł jedynie siedzieć i myśleć o Gwen, i zastanawiać się, czy wszystko u
niej w porządku. Po kilku miesiącach doszedł do wniosku, że jeżeli przeżyje, to będzie musiał
zakończyć ten związek. Postanowił, że już nigdy się z nią nie zobaczy - dla dobra ich obojga. Gdy
jednak wrócił i znów ją ujrzał, gdy poczuł dotyk jej rąk i zapach włosów, uświadomił sobie, że nie
zdoła od niej odejść. Od tamtej pory temperatura jego uczuć tylko wzrastała. Nawet teraz myśl o
opuszczeniu jej choćby na tydzień była dla niego męką.

Hadrian miał rację. Royce powinien się wycofać i dokądś z nią wyjechać, być może kupić kawałek
ziemi założyć rodzinę. W jakimś spokojnym miejscu, gdzie nikt by nie znał przeszłości jej ani jego.
Mogliby nawet pojechać do Avemparthy, pradawnej cytadeli jego ludu. Wieża stała pusta, poza
zasięgiem wszystkich, którzy nie znali jej tajemnic, i wydawało się prawdopodobne, że taka
pozostanie jeszcze bardzo długo. Pomysł ten był kuszący i Royce obiecał sobie, że niebawem do
niego wróci. Na razie jednak czekali na niego ludzie, co sprawiło, że zaczął znów myśleć o
Hadrianie.

- Przypuszczam, że mógłbym sprawdzić opowieść Esrahaddona. Hadrian byłby głupi, poświęcając
życie cudzemu marzeniu, ale ja przynajmniej bym wiedział, że to jego autentyczna potrzeba, a nie
sztuczka czarnoksiężnika.

- Jak możesz to sprawdzić?

- Hadrian dorastał w Hintindarze. Jeżeli jego ojciec był rycerzem Teshlor, to może zostawił jakąś
wskazówkę. Przynajmniej wtedy ktoś jeszcze potwierdziłby słowa Esrahaddona. W związku ze

zleceniem jedziemy na południe. Mógłbym zrobić postój w Hintindarze i przekonać się, czy uda mi
się czegoś dowiedzieć. Nawiasem mówiąc - powiedział łagodnie - nie będzie mnie znacznie dłużej
niż poprzednio. Mówię ci, żebyś się niepotrzebnie nie martwiła.

- Nigdy się o ciebie nie martwię - odparła.

Na twarzy Royce’a odmalował się wyraz bólu. Gwen się uśmiechnęła.

- Po prostu wiem, że wrócisz bezpiecznie.

- A skąd to wiesz?

- Widziałam twoje ręce.

Royce spojrzał na nią skonfundowany.

- Odczytałam linie na twoich dłoniach, Royce - wyjaśniła poważnym tonem. - A może zapomniałeś,
że zarabiam także wróżeniem?

Royce nie zapomniał o tym, ale zakładał, że to tylko sposób na wyłudzanie pieniędzy od przesądnych
ludzi. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jak oszukiwanie innych kłóciło się z naturą Gwen.

- Czeka cię długie życie - ciągnęła. - Zbyt długie... To była jedna ze wskazówek, że nie jesteś
zwykłym człowiekiem.

- A więc nie muszę się o nic martwić?

Gwen nagle przestała się uśmiechać.

- O co chodzi?

- O nic.

- Powiedz - nalegał, unosząc delikatnie jej podbródek, aż jej oczy napotkały jego.

- Po prostu... musisz uważać na Hadriana.

- Jego dłonie też obejrzałaś?

- Nie - odparła - ale na twojej linii życia jest rozwidlenie, miejsce podjęcia decyzji. Skierujesz się
albo w stronę ciemności i rozpaczy, albo prawości i światła. Podjęcie tej decyzji przyspieszy
traumatyczne wydarzenie.

- Jakie?

- Śmierć najbardziej ukochanej osoby.

- Nie powinnaś się zatem martwić o siebie?

Uśmiechnęła się ciepło do niego.

- W takim wypadku umarłabym jako szczęśliwa kobieta. Royce, ja mówię poważnie o Hadrianie.
Proszę cię, uważaj na niego. Sądzę, że teraz potrzebuje cię bardziej niż kiedykolwiek. I boję się o
ciebie, jeśli jemu miałoby się coś przytrafić.

* * *

Royce po powrocie do „Róży i Ciernia” zastał Hadriana przy tym samym stoliku, tylko że teraz
towarzyszyła mu drobna postać w ciemnym płaszczu, z nasuniętym na głowę kapturem. Hadrian
siedział wygodnie. Albo nie obawiał się tej osoby albo był zbyt pijany, by coś sobie z tego robić.

- Pogadaj z Royce’em, gdy wróci - powiedział i podniósłszy głowę, dodał: - W samą porę!

- Czy jesteś... - urwał Royce, gdy usiadł i zobaczył twarz skrytą pod kapturem.

- Chyba pierwszy raz udało mi się cię zaskoczyć, Royce - odezwała się księżniczka Arista.

- To nieprawda - zaprzeczył Hadrian, chichocząc. - Pierwszy raz udało ci się wtedy, gdy staliśmy
przykuci do ściany w twoim lochu, i poprosiłaś nas, żebyśmy uprowadzili twojego brata. Wierz mi,
to było znacznie bardziej nieprzewidywalne.

Royce nie był zadowolony ze spotkania z księżniczką w głównej sali gospody, poza tym Hadrian
mówił zbyt głośno. Na szczęście większość ostatnich klientów wolała zebrać się wokół baru, gdzie
przez otwarte drzwi wpadało chłodne letnie powietrze.

- Wydaje się, jakby to było wieki temu - odparła Arista w zamyśleniu.

- Ma dla ciebie zlecenie, Royce - oznajmił Hadrian.

- Chcesz powiedzieć: dla nas.

- Już ci powiedziałem. - Hadrian spojrzał na wspólnika, ale zerknął również na księżniczkę. -
Wycofałem się.

Royce nie zwrócił uwagi na jego słowa.

- Co postanowiono?

- Alric chce skontaktować się z Gauntem i jego nacjonalistami - zaczęła Arista. - Uważa, podobnie
jak inni, że jeśli zdołamy skoordynować wysiłki, możemy zorganizować potężną ofensywę. Sojusz
ten mógłby też dać nam przewagę potrzebną do przekonania Trentu, aby stanął w wojnie po naszej
stronie.

- Świetnie - powiedział Royce. - Spodziewałem się tego. Ale czy musiałaś osobiście przekazać nam
tę informację? Nie ufasz swoim posłańcom?

- Ostrożności nigdy za wiele. Poza tym idę z wami.

- Co takiego? - spytał Royce zaskoczony.

Hadrian wybuchnął śmiechem.

- Wiedziałem, że to ci się spodoba - powiedział z szerokim uśmiechem, zadowolony, że sprawa go
nie dotyczy.

- Jestem ambasadorką Melengaru, a to jest misja dyplomatyczna. Szybkie zmiany sytuacji mogą
wymagać modyfikacji strategii negocjacyjnej. Muszę jechać, bo żaden z was nie może występować w
imieniu królestwa. W takiej ważnej misji nie mogę ufać nikomu, nawet wam. Spotkanie z Gauntem
prawdopodobnie rozstrzygnie, czy Melengar przetrwa kolejny rok, czy nie. Mam nadzieję, że
rozumiecie konieczność mojej obecności.

Royce rozważał propozycję przez kilka minut.

- A ty i twój brat rozumiecie, że nie mogę ci zagwarantować bezpieczeństwa?

Skinęła głową.

- A także że od teraz do chwili spotkania się z Gauntem będziesz musiała słuchać mnie i Hadriana i
nie możesz liczyć na specjalne traktowanie z racji swojej pozycji?

- Nie oczekuję takowego. Musicie jednak pamiętać, że jako przedstawicielka Alrica mówię jego
głosem. W kwestii bezpieczeństwa i metod decyzje należą do was i będę stosować się do waszych
poleceń. Ale jeżeli chodzi o ogólne cele misji, zastrzegam sobie prawo do zmiany lub poszerzenia
ich zakresu w razie konieczności.

- Czy jesteś również upoważniona do zagwarantowania dodatkowej zapłaty za dodatkowe usługi?

- Tak.

- Niniejszym ogłaszam cię klientką i uczestniczką misji - powiedział Hadrian z szerokim uśmiechem.

- A ty - zwrócił się do niego Royce - lepiej napij się kawy.

- Nie jadę, Royce.

- Co to ma znaczyć? - spytała Arista.

Royce się nachmurzył i spojrzał na nią, kręcąc głową.

- Nie uciszaj jej - powiedział Hadrian. Odwrócił się do księżniczki i dodał: - Oficjalnie wycofałem
się z Riyrii. Rozstaliśmy się. Royce działa teraz w pojedynkę.

- Naprawdę? - upewniała się Arista. - Co będziesz robił?

- Wytrzeźwieje i pójdzie po swój ekwipunek.

- Słuchaj, Royce, ja mówię poważnie. Nie jadę. Nie przekonasz mnie.

- A jednak.

- Wymyśliłeś kolejny filozoficzny argument? Nic z tego. Już ci powiedziałem, to koniec. Nie żartuję.
Mam dość.

Hadrian obserwował podejrzliwie wspólnika. Royce tylko odwzajemniał spojrzenie z wyrazem
samozadowolenia na twarzy.

- W porządku, powiedz, o co chodzi - odezwał się w końcu najemnik. - Jestem ciekawy. Czym chcesz
mnie przekonać?

Royce wahał się przez chwilę, spoglądając ze skrępowaniem na Aristę, po czym westchnął.

- Proszę cię o przysługę. Po tej misji, jeśli nie zmienisz zdania, nie będę cię zmuszał i rozstaniemy
się w przyjaźni. Teraz jednak proszę cię jako mojego przyjaciela, żebyś pojechał ze mną ten ostatni
raz.

W tym momencie do stolika podeszła barmanka.

- Jeszcze jedną kolejkę?

Hadrian nie spojrzał na nią, tylko dalej wpatrywał się w Royce’a, a następnie westchnął.

- Nie. Poproszę mocną czarną kawę.

Rozdział 5. Sheridan.

Arista grzała się niemiłosiernie od samego rana w długiej sukni i płaszczu podróżnym. Co gorsza,
Royce nalegał, żeby jechała z włożonym kapturem. Zastanawiała się, jaki to ma sens, gdyż
przypuszczała, że taka opatulona rzuca się w oczy nie mniej, niż gdyby jechała nago. Ubranie
przykleiło jej się do skóry i miała trudności z oddychaniem, ale nic nie powiedziała.

Royce jechał nieco z przodu na swojej siwce, na którą - ku zdziwieniu Aristy - wołali Myszka. Ładne
imię, wcale takiego się nie spodziewała. Jak zawsze był ubrany w czernie i szarości i wydawał się
nieświadomy skwaru. Lustrował wzrokiem horyzont i linię lasu. Być może dzięki elfiej krwi był
mniej wrażliwy na uciążliwą pogodę. Choć minął już rok od momentu, gdy się o tym dowiedziała,
wciąż zdumiewało ją mieszane pochodzenie Royce’a. Dlaczego nigdy tego nie zauważyła?

Hadrian jechał pół długości konia w tyle po jej prawej stronie - dokładnie tam, gdzie zwykle
ustawiał się Hilfred. Dawało jej to znajome poczucie bezpieczeństwa. Zerknęła na niego przez ramię
i uśmiechnęła się pod kapturem. Nie był odporny na upał. Na czole miał pot, a koszula przywarła mu
do piersi. Rozpiął kołnierzyk i podwinął rękawy, odsłaniając silne ramiona.

Jechali w milczeniu. Być może upał odbierał im ochotę do rozmowy lub nie chcieli, by ktoś ich
podsłuchał, ale przez to Arista nie miała okazji do zadania pytania o drogę. Wymknąwszy się z
Medfordu przed świtem, zdążali na północ. Przemierzyli pola i przecięli ścieżki płowej zwierzyny,
aż dotarli do pogórza, a następnie skręcili na wschód i natrafili na trakt. Arista rozumiała potrzebę
zachowania dyskrecji, a okrężna droga pomogłaby w zmyleniu domniemanych szpiegów, ale Royce
zamiast na południe prowadził ich na północ, co nie miało zupełnie sensu. Nie odzywała się przez
wiele godzin, gdy po opuszczeniu Melengaru zapuszczali się w głąb Ghentu. Była pewna, że Royce
wybrał tę drogę nie bez powodu, a skoro zgodziła się, aby to oni przewodzili wyprawie,
kwestionowanie jego decyzji na tak wczesnym etapie podróży byłoby nierozsądne.

Arista znów znalazła się na wyżynnych łąkach, z których zaledwie dzień wcześniej zobaczyła po raz
pierwszy imperialne wojska zebrane przeciw Melengarowi. Po drugiej stronie Galewyru armia się
pakowała i panowało spore zamieszanie. Zwijano namioty, podprowadzano wozy, ustawiano
żołnierzy w kolumny. Patrzyła jak urzeczona na masy wojska, oceniając, że może tam być więcej
imperialnych żołnierzy niż obywateli, którzy pozostali w Medfordzie.

Łąki ustąpiły miejsca puszczy i obóz zniknął za drzewami. Cień przynosił niewielką ulgę od upału.
Gdyby tylko spadł deszcz... Niebo zakryły chmury, ale opady nie były pewne. Arista jednak
wiedziała, że istnieje możliwość wywołania deszczu. Przypomniała sobie co najmniej dwa sposoby.
Pierwsza metoda polegała na starannym uwarzeniu składników i spaleniu mieszaniny na wolnym
powietrzu. Opady powinny nastąpić w ciągu dnia. Ale nie była ona całkowicie niezawodna i jej
stosowanie kończyło się częściej fiaskiem niż sukcesem. Druga metoda była bardziej zaawansowana
i dawała szybsze rezultaty, lecz wymagała wielkich umiejętności i wiedzy. Pomyślny skutek mogły
zapewnić wyłącznie ruchy rąk, skupiony umysł i słowa. Pierwszej techniki Arista uczyła się podczas
studiów na uniwersytecie w Sheridanie, gdzie ani jednemu uczniowi na zajęciach nie udało się
wywołać choćby jednej kropli opadu. Drugiej próbował nauczyć ją Esrahaddon, ale ponieważ nie
miał rąk, które Kościół kazał mu kiedyś obciąć, nie potrafił zademonstrować skomplikowanych
ruchów palców. Zresztą to zawsze stanowiło główną przeszkodę, gdy chciała się czegoś od niego
nauczyć.

Arista już zamierzała zrezygnować, gdy pewnego dnia, prawie przypadkowo, udało jej się wywołać
u strażnika kichnięcie. Po raz pierwszy poczuła moc sztuki i było to dziwne doznanie, jakby
przesunęła dźwigienkę we właściwe miejsce. Odniosła sukces nie dzięki wskazówkom Esrahaddona,
lecz raczej dlatego że miała go już dość. Dla zabicia nudy podczas oficjalnego obiadu powtarzała w
pamięci jego instrukcje. Celowo pominęła część wskazówek, chcąc spróbować czegoś na własną
rękę. Wydawało się to łatwiejsze. Odkrycie prawidłowej kombinacji ruchów i dźwięków
przypominało zagranie perfekcyjnego dźwięku w idealnym momencie.

Kichnięcie strażnika i krótkotrwała klątwa rzucona na hrabinę Amril zaliczały się do jedynych
magicznych sukcesów Aristy w trakcie pobierania nauk u Esrahaddona. Zaklęcie z deszczem nie
wyszło jej setki razy. Zresztą po tym, jak zamordowano jej ojca, zarzuciła magię. Za bardzo
pochłaniało ją pomaganie Alricowi w prowadzeniu królestwa, by marnowała czas na takie dziecięce
igraszki.

Spojrzała na niebo. Co jeszcze muszę zrobić? - pomyślała. Przypomniała sobie instrukcje, położyła
wodze luźno na karku konia i zaczęła ćwiczyć wyrafinowane gesty w powietrzu. Słowa zaklęcia

przypomniała sobie z łatwością, ale ruchy wykonywała źle. Czuła, że jej palce poruszają się
niezgrabnie. Gest musiał być uporządkowany - musiał mieć rytm i tempo. Spróbowała różnych
wariantów i odkryła, że czuje, które ruchy są właściwe, a które złe. Przypominało to dopasowywanie
fragmentów układanki z zawiązanymi oczami lub budowanie melodii. Odgadywała po kolei każdą
nutę, aż przez czysty przypadek trafiała na właściwą. Następnie dodawała ją do poprzednich i
przechodziła do kolejnej. Była to żmudna praca, ale pozwalała jej oderwać myśli od nieznośnej
pogody. Dostrzegła zaciekawione spojrzenie Hadriana, ale nie wyjaśniła mu, co robi, a on nie
zapytał.

Arista dalej ćwiczyła zaklęcie, gdy w końcu deszcz zaczął padać bez jej pomocy. Podniosła głowę,
aby poczuć chłodne krople na twarzy, i zastanawiała się, czy przypomniała sobie o magii z nudów,
czy dlatego że zjechali z gościńca Namiestnika i znaleźli się na drodze prowadzącej do uniwersytetu.

Uczelnia działała z myślą o synach kupców i skrybów, którzy musieli znać matematykę i umieć pisać.
Szlachcice rzadko do niej uczęszczali, a już na pewno nie przyszli władcy. Królowie nie
potrzebowali wiedzy ścisłej. Od tego mieli doradców. Monarcha musiał znać tylko sztukę
posługiwania się mieczem, taktykę wojskową i charaktery ludzkie. Szkoła nie mogła tego nauczyć. A
skoro rzadko kiedy studiował na uniwersytecie książę lub syn diuka, to pomysł, by księżniczka
uczęszczała na uczelnię, wręcz nie mieścił się w głowie.

Ale Arista spędziła kilka swoich najszczęśliwszych lat w ustronnej dolinie Sheridanu. Tutaj otworzył
się przed nią świat, tutaj uciekła od przytłaczającej pustki dworskiego życia. W Melengarze pełniła
taką samą funkcję jak posągi - była ozdobą sal zamkowych. W Sheridanie mogła zapomnieć, że jej
ostatecznym przeznaczeniem będzie rola towaru - małżonki wydanej za mąż z korzyścią dla
królestwa.

Ojciec Aristy nie był zadowolony z jej nienormalnego zainteresowania książkami, ale nigdy nie
zabronił jej czytać. Kryła się jednak ze swoją pasją, co sprawiało, że coraz więcej czasu spędzała w
samotności. Pożyczała książki ze zbioru skryby i zwoje od duchownych. Ale najczęściej korzystała z
ksiąg biskupa Saldura, który zostawiał ich stosy po wizytach u jej ojca. Godzinami czytała je w
zaciszu swojej wieży, przenosząc się do odległych krain, gdzie przez krótki czas czuła się szczęśliwa.
Pod wpływem tych lektur przychodziły jej do głowy pomysły, myśli o większym świecie i
przygodach poza salami zamkowymi, marzenia o życiu pełnym odważnych i bohaterskich czynów.
Dzięki tym skarbom dowiedziała się o Sheridanie, a później o więzieniu Gutaria.

Przypomniała sobie dzień, w którym poprosiła ojca o zgodę na wstąpienie na uniwersytet.
Kategorycznie odmówił i tylko się roześmiał, klepiąc ją po głowie. Przed snem wypłakiwała się w
poduszkę. Czuła się złapana w pułapkę. Wszystkie jej pomysły i ambicje zostały szczelnie zamknięte
w wiecznym więzieniu. Gdy ojciec nazajutrz zmienił zdanie, nawet nie przemknęło jej przez myśl,
żeby zapytać o powód.

Co my tu robimy? Niewiedza ją drażniła. Cierpliwość była cnotą, o którą Arista wciąż musiała
walczyć. Gdy zjechali do doliny, w której znajdował się uniwersytet, pomyślała, że nie zaszkodzi
zadać skromne pytanie. Otworzyła usta, ale ubiegł ją Hadrian.

- Po co jedziemy do Sheridanu? - spytał, podjeżdżając do Royce’a.

- Po informacje - odparł ten zwykłym szorstkim tonem, z którego trudno było cokolwiek więcej
wywnioskować.

- Ty tu rządzisz. Ja tylko uczestniczę w przejażdżce.

Nie, nie, nie, pomyślała Arista. Pytaj dalej.

Czekała. Hadrian przytrzymał konia i pozostał w tyle. To była okazja dla niej. Musiała coś
powiedzieć.

- Wiesz, że uczęszczałam na tę uczelnię? Powinieneś porozmawiać z magistrem wiedzy Arcadiusem.
Kanclerz to pionek Kościoła, ale Arcadiusowi można ufać. To czarnoksiężnik, który kiedyś był moim
profesorem. Będzie wiedział lub umiał się dowiedzieć tego, co cię interesuje.

To był świetny manewr. Wyprostowała się w siodle, zadowolona z siebie. Zwykła grzeczność
wymagałaby, aby Royce wyjawił teraz swoje zamiary, skoro Arista okazała zainteresowanie i
zaoferowała swoją pomoc. Czekała. Ale znów panowała cisza. Powinnam zadać pytanie, żeby
zmusić go do odpowiedzi. Do diabła! Zazgrzytała zębami i pochyliła się sfrustrowana do przodu.
Rozważała, czy nie naciskać Royce’a dalej, ale dogodna chwila minęła i teraz każda następna uwaga
zabrzmiałaby jak krytyka. Jako ambasadorka poznała znaczenie wyboru odpowiedniej chwili oraz
zważania na godność i pozycję społeczną innych ludzi. Dla niej - jako księżniczki z urodzenia - nie
była to łatwa lekcja. Zdecydowała się więc milczeć i słuchała, jak krople deszczu uderzają w jej
kaptur, a konie człapią w błocie podczas schodzenia do doliny.

* * *

Na środku uniwersyteckiego dziedzińca stał kamienny posąg Glenmorgana, który w jednej ręce
trzymał książkę, a w drugiej miecz. Ze wszystkich stron otaczały go chodniki, ławki, drzewa i kwiaty,
jak również liczne budynki szkolne. Ze względu na coraz większą liczbę studentów dobudowano
kilka sal wykładowych i dormitoriów i wszystkie one odzwierciedlały architektoniczny styl swojej
epoki. Za szarą zasłoną deszczu uniwersytet wyglądał jak fatamorgana, romantyczny sen powstały w
umyśle człowieka, który całe życie spędził na wojnie. Obecność jednak tej siedziby czystej nauki w
świecie prymitywnej ciemnoty dowodziła, że to nie sen, lecz cud, świadectwo mądrości
Glenmorgana.

W jego zamyśle szkoła miała nauczać ludzi świeckich w czasach, w których czytać umieli prawie
wyłącznie duchowni. I sukces uczelni był bezprecedensowy. Zyskała sławę większą niż wszystkie
pozostałe szkoły, zdobywając pochwały patriarchów, królów i mędrców. Już na początku stała się
ośrodkiem żywych religijnych i politycznych dysput. Handel z Roe, magister w Sheridanie, prowadził
kampanię na rzecz uznania przez Ghent nowo ustanowionej republiki Delgosu, sprzeciwiając się
życzeniom Kościoła Nyphrona. Szkoła stanęła także zdecydowanie po stronie rojalistów podczas
wojen domowych, które wybuchły po śmierci namiestnika. Hierarchowie Kościoła, który zachował
kontrolę nad Ghentem, poczuli się nieswojo. To upokorzenie doprowadziło do procesu trzech
magistrów o herezję. Cranstona, Landonera i Widleya spalono na stosie na błoniach Sheridanu. Po
tym wydarzeniu debaty polityczne ucichły na uczelni na ponad sto lat, aż Edmund Hall, profesor
geometrii i wiedzy, oświadczył, że dzięki wskazówkom zamieszczonym w starożytnych tekstach

odnalazł ruiny Percepliquisu. Potem zniknął na rok, po czym wrócił z książkami i tablicami
ukazującymi dawno utracone sztuki i nauki. Wzbudził zainteresowanie ludzi wszystkim, co było
związane z imperium. Wtedy w Kościele pojawił się bardziej ortodoksyjny odłam, którego
zwolennicy zakazali posiadania lub nabywania świętych relikwii, gdyż wszystkie artefakty ze starego
imperium były potępione. Hall został aresztowany i osadzony wraz ze swoimi notatkami i mapami w
Wieży Koronnej w Ervanonie. Kościół zaś oświadczył, że nigdy nie odnalazł miasta, a jego książki
były falsyfikatami. Nikt już później nie miał od niego żadnych wiadomości.

Spadkobiercą tradycji Cranstona, Landonera, Widleya i Halla był obecny magister wiedzy Arcadius
Vintarus Latimer. Wydawało się, że stary nauczyciel magii Aristy nie widzi granic dobrego smaku, a
jeszcze mniej dostrzega ograniczenia o politycznym lub religijnym znaczeniu. Dyrektorem szkoły był
kanclerz Lambert, ponieważ Kościół akceptował jego sympatie polityczne, ale niekwestionowanym
sercem i duszą Sheridanu był Arcadius.

- Zaprowadzić was do mistrza Arcadiusa? - spytała księżniczka, gdy zostawili konie pod opieką
stajennego. - Jest naprawdę bardzo mądry i godny zaufania.

Royce skinął głową i Arista powiodła ich szybko w mocno zacinającym deszczu do domu Glena - jak
większość studentów z szacunku dla Glenmorgana nazywała pierwotny budynek Wielkiej Uczelni
Imperialnej. Misterna, podobna do katedry budowla uosabiała majestatyczność panowania
namiestnika, której niestety nie było widać po innych gmachach uniwersyteckich. Ani Royce, ani
Hadrian nie odezwali się słowem, gdy wchodzili za Aristą po schodach na drugie piętro, strząsając
wodę z płaszczy i włosów. Wewnątrz panowała cisza, a powietrze było duszne i gorące. Ponieważ
niektórzy mogliby z łatwością rozpoznać księżniczkę, Arista nie zdjęła kaptura.

- Jak widzicie - usłyszała znajomy donośny głos, gdy zbliżyli się do sali wykładowej - możliwa jest
zmiana ołowiu w złoto, ale koszt utrzymania tego efektu przewyższałby wartość uzyskanego kruszcu.
Tym samym nie ma sensu tego robić, przynajmniej przy użyciu tej metody. Niektórzy oczywiście
wykorzystują tymczasową przemianę do oszukania naiwnych. Wytwarzają realistycznie wyglądające
złoto, które po kilku godzinach okazuje się zwykłym ołowiem.

Rzędy siedzeń w sali wykładowej zajęli studenci ubrani w identyczne stroje. Przy podium stał
magister wiedzy: chudy starszawy mężczyzna w niebieskiej todze. Miał białą brodę i okulary, które
zsunęły mu się na czubek nosa.

- Niebezpieczeństwo polega na tym, że ofiara po odkryciu szwindlu jest często bardzo
niezadowolona.

Ta uwaga wzbudziła śmiech wśród studentów.

- Zanim zaczniecie rozważać dorobienie się fortuny na fałszywym złocie, powinniście wiedzieć, że
już próbowano tej metody. Skutek tego przestępstwa, a to przestępstwo, jest zwykle taki, że ofiara
wyładowuje swoją złość na sprawcy, doprowadzając do jego bezceremonialnej egzekucji. Dlatego
nie widzicie swojego magistra wiedzy odzianego w najdelikatniejsze jedwabie z Vandonu,
podróżującego ośmiokonną karetą w otoczeniu świty.

Studenci znów się roześmiali.

Arista nie była pewna, czy wykład dobiegł końca, czy może Arcadius dostrzegł przybyszów i go
skrócił. W każdym razie magister wiedzy zakończył prelekcję, przypominając alumnom o pracy
domowej i terminach egzaminów. Po wyjściu większości kilkoro z nich zebrało się wokół profesora,
zadając mu pytania, na które cierpliwie odpowiadał.

- Pozwólcie, że was przedstawię - powiedziała Arista, gdy schodzili ku podium. - Wiem, że
Arcadius wygląda trochę... dziwnie, ale jest naprawdę bardzo inteligentny.

- I żaba wybuchła, tak? - zapytał czarnoksiężnik młodzieńca o poważnym wyrazie twarzy.

- Narobiła też niezłego bałaganu - dodał jego kolega.

- To normalne - przyznał Arcadius ze współczuciem w głosie.

Chłopak westchnął.

- Nie rozumiem. Zmieszałem kwas azotowy z siarkowym i gliceryną i podałem jej miksturę.
Wydawało się, że nic jej nie jest. Żołądek żaby czarnobłotnej przyjął mieszaninę, ale gdy
podskoczyła... - Chłopak przygarbił się, a jego przyjaciel pokazał rękami wybuch.

Magister wiedzy zachichotał.

- Następnym razem najpierw rozetnijcie żabę i usuńcie jej żołądek. Wtedy raczej nie podskoczy. A
teraz biegnijcie posprzątać bibliotekę, zanim wróci magister Falquin.

Młodzieńcy oddalili się szybko. Royce zamknął za nimi drzwi sali wykładowej i księżniczka uznała,
że może już zdjąć płaszcz.

- Księżniczka Arista! - wykrzyknął uradowany Arcadius, podchodząc do niej z szeroko otwartymi
ramionami. Wymienili serdeczny uścisk. - Wasza wysokość, cóż za cudowna niespodzianka! Niech ci
się przyjrzę. - Zrobił krok do tyłu, nie puszczając jej rąk. - Wyglądasz trochę nieporządnie, jesteś
przemoczona i wniosłaś błoto do mojej klasy. Jak miło. Jakbyś znów była studentką.

- Mistrzu Arcadiusie - zaczęła formalnie księżniczka - pozwól, że ci przedstawię Royce’a Melborna i
Hadriana Blackwatera. Mają do ciebie kilka pytań.

- Tak? - Przyjrzał się im z zaciekawieniem. - Zabrzmiało to poważnie.

- Bo tak jest - potwierdził Hadrian.

Rozejrzał się, czy w sali nie pozostali jacyś studenci, a Royce w tym czasie zamknął drzwi na klucz.
Arista zauważyła wyraz zaskoczenia na twarzy nauczyciela i wyjaśniła:

- Musisz zrozumieć, że ci ludzie są ostrożni z racji swojego zawodu.

- Widzę. A więc będę przesłuchany, tak? - zapytał Arcadius oskarżającym tonem.

- Nie - zaprzeczyła. - Chyba chcą po prostu zadać kilka pytań.

- A jeśli nie odpowiem? Będą mnie bili?

- Oczywiście, że nie!

- Skąd ta pewność? Powiedziałaś, że chyba chcą zadać kilka pytań. Mnie się jednak wydaje, że
przyszli mnie zabić.

- Chodzi o to, że wiesz zbyt wiele - powiedział Royce do czarnoksiężnika, a jego ton zrobił się nagle
nieprzyjemny. Ruszył w stronę starego nauczyciela, wyjmując spod płaszcza sztylet. - Czas, żebyśmy
cię uciszyli na zawsze.

- Royce! - krzyknęła zszokowana Arista. Odwróciła się do Hadriana, który siedział odprężony w
pierwszym rzędzie sali i spokojnie jadł zabrane ze stołu jabłko. - Hadrian, zrób coś - błagała.

Stary wykładowca zrobił krok do tyłu, próbując oddalić się od Royce’a. Ale Hadrian nie
zareagował, tylko gryzł jabłko jak człowiek, który nie ma żadnych zmartwień.

- Royce! Hadrian! - wrzasnęła do nich Arista. Nie wierzyła własnym oczom.

- Przykro mi, księżniczko - odrzekł w końcu Hadrian - ale ten staruszek przysporzył nam sporo
kłopotów w przeszłości, a Royce nie jest skory do zapominania długów. Lepiej zamknij oczy.

- Powinna stąd wyjść - powiedział Royce. - Nawet jeśli nie będzie patrzeć, usłyszy krzyki.

- A więc nie zrobicie tego szybko? - wyszeptał staruszek.

Hadrian westchnął.

- Tym razem nie zamierzam sprzątać.

- Ale nie możecie! Ja... ja... - Arista stała przerażona.

Royce zbliżył się szybko do Arcadiusa.

- Zaczekaj. - Głos zadrżał czarnoksiężnikowi, gdy uniósł rękę, żeby powstrzymać napastnika. - Mam
prawo zadać przynajmniej jedno pytanie, zanim mnie zaszlachtujesz.

- Mów - powiedział groźnie Royce, unosząc sztylet.

- Jak się miewa twoja urocza Gwen?

- Świetnie - odparł Royce, opuszczając błyszczące ostrze. - Kazała mi cię pozdrowić.

Arista spiorunowała ich obu spojrzeniem.

- Ale co... ja... wy się znacie?

Arcadius zachichotał, natomiast Hadrian i Royce zaśmiali się zakłopotani.

- Przykro mi, moja droga. - Profesor podniósł ręce i lekko się skulił. - Nie mogłem się powstrzymać.
Stary człowiek ma niewiele okazji do żartów. Tak, od lat znam tych dwóch gburów. Znałem ojca
Hadriana, jeszcze zanim Hadrian się urodził, a Royce’a poznałem, gdy był... - magister przerwał na
chwilę. - Cóż, młodszy niż dzisiaj.

Hadrian po raz kolejny ugryzł jabłko i spojrzał na księżniczkę.

- Arcadius przedstawił mnie Royce’owi i dał nam kilka pierwszych wspólnych zleceń.

- I od tej pory jesteście nierozłączni. - Czarnoksiężnik się uśmiechnął. - Tworzycie zgraną parę.
Dobrze na siebie wpływacie. W pojedynkę zmarnowalibyście życie.

Royce i Hadrian wymienili między sobą znaczące spojrzenia.

- Mówisz tak tylko dlatego, że nie znasz naszych dotychczasowych poczynań - powiedział Hadrian.

- Nie zakładaj zbyt wiele. - Arcadius pogroził mu palcem. - Mam was na oku. A więc co was tu
sprowadza?

- Jest kilka spraw, na które mógłbyś rzucić trochę światła - odparł Royce. - Przejdźmy do twojego
gabinetu, a w tym czasie niech Hadrian i Arista się przebiorą. Możemy tu przenocować?

- Naturalnie. Każę podać kolację, choć trafiliście na kiepski dzień. Kuchnia serwuje paszteciki z
mięsem - wyjaśnił i się skrzywił.

Arista wstała gwałtownie, wciąż poruszona. Zmrużyła oczy i rzuciła im groźne spojrzenie.

- Nienawidzę was.

* * *

Baryłki, butelki, kolby, egzotyczne przyrządy, słoiki z organami zwierząt pływającymi w cuchnących
płynach oraz różne inne dziwactwa zaśmiecały niewielki gabinet i wylewały się na korytarz. Na
półkach wiszących na ścianach stały pokryte pajęczyną książki. W akwariach poruszały się gady i
ryby. W wiszących do sufitu klatkach gołębie, myszy, krety, szopy i króliki wydawały najróżniejsze
odgłosy, wypełniając ciasne pomieszczenie ćwierknięciami, szczebiotem i piskami. Tej kakofonii
dźwięków towarzyszył piżmowy zapach papieru, pszczelego wosku, przypraw korzennych i
zwierzęcych odchodów.

- Posprzątałeś - zauważył Royce z udawanym zdziwieniem, wchodząc ostrożnie do gabinetu i
omijając rozrzucone na podłodze książki i pudła.

- Zamilcz - zbeształ go czarnoksiężnik, spoglądając na niego znad okularów, które spoczywały na
czubku jego nosa. - Rzadko mnie odwiedzasz, więc nie zachowuj się bezczelnie.

Royce zamknął drzwi i przesunął zasuwę, co zdziwiło Arcadiusa. Następnie wyjął spod płaszcza
srebrny amulet zawieszony na łańcuszku.

- Co możesz mi o nim powiedzieć?

Arcadius wziął do rąk wisiorek i podszedł do biurka, by przyjrzeć mu się w blasku świecy. Rzucił na
niego okiem, po czym podniósł okulary.

- To medalion Hadriana. Ten, który dostał od ojca po ukończeniu trzynastego roku życia.
Sprawdzacie, czy nie mam starczej sklerozy?

- Wiesz, że zrobił go Esrahaddon?

- Naprawdę?

- Przypominasz sobie, jak rozmawiałem z nim zeszłego lata w Dahlgrenie? Nie mówiłem o tym
wcześniej, ale według niego Kościół urządził zamach na imperatora dziewięćset lat temu. Upiera się,
że pozostał lojalny i zrobił dwa amulety. Jeden dał synowi imperatora, a drugi strażnikowi
przybocznemu chłopca. Twierdzi, że kazał im się ukryć. Te amulety są zaczarowane, tak aby tylko on
mógł je odnaleźć. Gdy razem z Aristą byłem z nim w Avemparcie, wyczarował obrazy ludzi
noszących jego naszyjniki.

- I zobaczyłeś Hadriana?

Royce skinął głową.

- Jako opiekuna czy spadkobiercę?

- Opiekuna.

- A spadkobierca?

- Jest blondynem i ma niebieskie oczy. Nie znam go.

- Rozumiem - powiedział Arcadius. - Ale nie powiedziałeś Hadrianowi, co zobaczyłeś.

- Czemu to mówisz?

Czarnoksiężnik upuścił amulet z łańcuszkiem na swoją otwartą dłoń.

- Jesteś tu sam - zauważył.

Royce skinął głową.

- Hadrian ma ostatnio humory. Jeśli mu powiem, będzie chciał wypełnić swoje przeznaczenie, to
znaczy odnaleźć zaginionego spadkobiercę i być jego chłopcem do bicia. Nawet tego nie sprawdzi,
bo będzie chciał, aby była to prawda. Ale według mnie nie jest. Sądzę, że Esrahaddon coś knuje.
Dąży do posadzenia na tronie wybranej przez siebie osoby. A ja nie chcę, abyśmy byli pionkami w
jego grze.

- Myślisz, że Esrahaddon kłamie? Że wyczarował fałszywe obrazy, aby cię zmanipulować?

- Właśnie o to chciałem cię zapytać. Czy można stworzyć zaczarowane amulety? A jeśli tak, to czy
można odnaleźć za pomocą magii osoby, które je noszą? Znałeś ojca Hadriana. Czy kiedykolwiek ci
wspominał, że jest strażnikiem spadkobiercy Novrona?

Arcadius obrócił amulet w ręce.

- Nie umiem zaczarować przedmiotów tak, aby oparły się magii, ani odszukać ludzi za pomocą
zaklęć. Duża część wiedzy przepadła wraz z upadkiem starego imperium. Esrahaddon zaś niemal po
tysiącu latach spędzonych w więzieniu nadal ją posiada, więc nie umiem na pewno stwierdzić, co
potrafi, a czego nie. Jeżeli chodzi o Danbury’ego Blackwatera, to nie przypominam sobie, aby mi
mówił, że jest strażnikiem spadkobiercy. Takiego czegoś na pewno bym nie zapomniał.

- A więc mam rację. To wszystko kłamstwo.

- Niekoniecznie. Możliwe, a nawet prawdopodobne, że Danbury posiadał amulet, choć nie był nikim
szczególnym. Dziewięćset lat to szmat czasu i trudno się spodziewać, aby klejnot nadal pozostawał w
posiadaniu jednej rodziny. Prawdopodobieństwo tego jest raczej znikome. Ludzie codziennie gubią
rzeczy. Ten naszyjnik jest ze srebra, więc jakiś biedak w trudnej sytuacji, przekonany, że
opowiedziana mu historia to mit, mógłby chcieć go sprzedać za jedzenie. A co, jeżeli właściciel
zmarł zabity przez przypadek, a ktoś zabrał mu medalion i go sprzedał? Ten amulet musiał przejść
przez setki rąk, zanim dotarł do Danbury’ego. A zaklęcie Esrahaddona mogło ujawnić tylko osobę go
noszącą, a nie tożsamość potomków pierwszego właściciela. Możliwe zatem, że Esrahaddon mówi
prawdę i mimo to się myli. Nawet jeśli Danbury był potomkiem ostatniego Teshlora, mógł wiedzieć
niewiele więcej niż Hadrian. Jego ojciec lub jeszcze wcześniej dziadek mogli o tym nie wspomnieć,
bo to już nie miało znaczenia. Na przykład ród spadkobiercy mógł wymrzeć lub się rozdzielić z
opiekunami wieki temu.

- Tak uważasz?

Arcadius zdjął okulary i je przetarł.

- Przez stulecia ludzie szukali potomków imperatora Nareiona i nikt ich nigdy nie odnalazł. Samo
imperium szukało jego syna Nevrika, wykorzystując do tego całą potęgę wielkich czarnoksiężników i
rycerzy w czasach, kiedy można go było jeszcze rozpoznać z wyglądu. Nie udało się im. Chyba że
ktoś wierzy w ich ostatnie zapewnienie, że spadkobiercą jest ta młoda wieśniaczka z Dahlgrenu.

- Thrace nie jest spadkobierczynią - powiedział Royce. - Kościół zaaranżował tę całą szopkę, żeby
namaścić na władcę wybraną przez siebie osobę. Spaprali robotę i dziewczyna przez przypadek

zgarnęła nagrodę.

Czarnoksiężnik skinął głową.

- Zdrowy rozsądek nakazuje myśleć, że spadkobiercy już nie ma... Jeśli w ogóle kiedykolwiek był.
Chyba że... - urwał.

- Co takiego?

- Nic. - Arcadius pokręcił głową.

Royce wpatrywał się w niego intensywnie, aż czarnoksiężnik uległ.

- To tylko przypuszczenie, ale... Wydaje się mało prawdopodobne, by spadkobierca i strażnik
przyboczny mogli uciekać w pojedynkę przez tak długi czas, pozostając w ukryciu, podczas gdy
wszyscy ich tropili.

- Co sugerujesz? - spytał Royce.

- Czy gdy po śmierci imperatora Nevrik uciekł ze strażnikiem przybocznym Teshlorem Jerishem, to
nie mieli już żadnych przyjaciół? Czy setki ludzi wiernych synowi imperatora nie chciałyby pomóc
mu się ukryć? Wesprzeć go? Podjąć próbę przywrócenia na tron? Oczywiście taka organizacja
musiałaby działać potajemnie, zważywszy na to, że przeważającą część umierającego imperium
kontrolował Kościół.

- Chcesz powiedzieć, że taka grupa istnieje? - spytał Royce.

Arcadius wzruszył ramionami.

- To tylko moje domysły.

- To coś więcej. Co wiesz?

- Cóż, natrafiłem w różnych tekstach na kilka wzmianek o grupie znanej pod nazwą Prastare To
Miraże. Pierwszy raz w tekście historycznym z roku dwa tysiące czterysta sześćdziesiątego piątego,
powstałym za panowania namiestnika Glenmorgana II. Jakiś kapłan zrobił notatkę na temat sekty o
takiej nazwie. Oczywiście wtedy każdego przeciwnika Kościoła uważano za heretyka, więc niewiele
się nad tym zastanawiałem. Później zauważyłem inną informację dotyczącą tej samej grupy w bardzo
starym liście lorda Dariusa Sereta do patriarchy Venlina, przesłanym nie wiadomo dokładnie kiedy,
ale na pewno w ciągu dwudziestu lat po śmierci imperatora Nareiona.

- Lorda Sereta? - upewnił się Royce. - Tego od rycerzy Sereta?

- W rzeczy samej - potwierdził Arcadius. - Patriarcha rozkazał mu odnaleźć miejsce pobytu Nevrika,
zaginionego syna imperatora Nareiona. Lord utworzył więc elitarny oddział rycerzy, którzy złożyli
przysięgę, że spełnią tę misję. Sto lat po śmierci Dariusa przyjęli oni oficjalną nazwę Zakonu
Rycerzy Sereta, którą później dla wygody skrócono, co zakrawało na ironię, bo zakres ich

obowiązków i wpływów znacznie się poszerzył. Niewiele o tym wiadomo, bo sereci działają
przeważnie potajemnie, z ukrycia. Ale wciąż składają raporty bezpośrednio patriarsze. Prawdę
mówiąc, to kwestia logiki. Czy przy założeniu, że istnieje półtajny zakon rycerzy usiłujących
wytropić spadkobiercę, nie wydaje ci się rozsądnym wniosek, że musi istnieć inna tajna grupa, która
go ochrania?

Arcadius wstał i bez trudu omijając przedmioty zagracające podłogę, dotarł do przeciwległej ściany,
na której wisiała tabliczka. Napisał na niej kredą:

PRASTARE TO MIRAŻE

Następnie skreślał po kolei litery i zapisywał je poniżej:

STRAŻE IMPERATORA

Wrócił do biurka i usiadł.

- Jeśli postanowisz odszukać spadkobiercę - powiedział do Royce’a poważnym tonem - to bądź
bardzo ostrożny. Tu nie chodzi o odnalezienie zwykłej biżuterii. Jego mogą ochraniać i ścigać ludzie
gotowi tej sprawie poświęcić życie. I użyć przeciw tobie wszelkich środków. Jeśli tkwi w tym
choćby źdźbło prawdy, obawiam się, że wkroczysz w świat cieni i kłamstw, w którym od niemal
tysiąca lat toczy się cicha, sekretna wojna. Nie będzie tam honoru ani litości. Ludzie w tym świecie
znikają bez śladu i mnożą się męczennicy. Żadna cena nie będzie zbyt wysoka, żadna ofiara zbyt
straszna. A stawką w tej walce, przynajmniej w ich przekonaniu, jest przyszłość Elanu.

* * *

Latem w Sheridanie zawsze przebywało mniej studentów, toteż Arcadius załatwił im nocleg na
pustym ostatnim piętrze, znanym jako strych Glena. Czteropiętrowe dormitorium w domu Glena nie
miało okien, przez co w lecie było tam gorąco jak w piecu. Sufit podłużnej sali zbudowano pod takim
skosem, że nawet Arista musiała uważać, żeby nie uderzyć głową o krokiew. Przy ścianie stały łóżka,
które składały się ze słomianego materaca położonego na prostym drewnianym stelażu. Nie było na
nich rzeczy osobistych, ale na każdym centymetrze ramy widniała mozaika wyrytych nazwisk, zdań i
rysunków - siedem wieków studenckich wspomnień.

Arista i Hadrian zabrali się do suszenia swojego ekwipunku. Wszystkie rzeczy z tkaniny rozłożyli na
podłodze. Po chwili na bardzo starych deskach pojawiły się plamy wilgoci.

- Rozwieszę linkę do suszenia - zaproponował Hadrian. - Jednocześnie możemy odgrodzić kocami
prywatny kącik dla ciebie. - Spojrzał na nią znacząco.

- O co chodzi?

Pokręcił głową.

- Po prostu nigdy nie widziałem księżniczki przemoczonej do suchej nitki. Na pewno chcesz to
kontynuować? Jeszcze nie jest za późno. Możemy zawrócić do Medfordu i...

- Nic mi nie będzie. - Skierowała się do schodów.

- Dokąd idziesz?

- Po resztę bagaży.

- Pewnie jeszcze pada, a ja mogę je przynieść, gdy tylko...

- Musisz przywiązać sznurki - przerwała mu Arista - i jak sam powiedziałeś, już jestem
przemoczona.

Zeszła po schodach. Trzewiki jej skrzypiały, a nasiąknięta wodą suknia ciążyła na ramionach. Nikt
nie wierzy, że da sobie radę, pomyślała, chociaż wiedziała, że do tej pory wiodła dość wygodne
życie. Nie była głupia, ale nie była też z porcelany. Ile potrzeba hartu, żeby żyć jak wieśniak?

Była księżniczką Melengaru i córką króla Amratha Essendona - mogła stawić czoło każdemu
wyzwaniu. Wszyscy ją zaszufladkowali, ale ona była inna niż Lenare Pickering. Nie zastanawiała się
przez cały dzień, która suknia najlepiej pasuje jej do złotych loków. Przesunęła dłonią po mokrej
głowie i poczuła przyklapnięte, splątane włosy. Lenare już by zemdlała.

Deszcz przestał padać i w powietrzu unosił się zapach trawy, błota i glist. Wszystko lśniło, a
podmuchy wiatru strząsały deszcze kropli z liści drzew. Arista zapomniała o płaszczu. Nie chciała
jednak wracać po niego na czwarte piętro. Miała krótki odcinek do pokonania i zamierzała się
pospieszyć, ale gdy dotarła do powozowni, pożałowała swojej decyzji. W cieniu stali trzej studenci
w togach i rozmawiali o nowo przybyłych koniach.

- Są z Melengaru - orzekł najwyższy młodzieniec tonem pełnym wyższości szlachcica zwracającego
się do ludzi z niższego stanu. - To widać po znaku Medfordu na tamtym.

- A więc myślisz, Lane, że Melengar już padł? - zapytał najniższy z uczniów.

- Oczywiście. Założę się, że Breckton zajął go zeszłej nocy lub dziś z samego rana. Dlatego ci tu
przybyli. To prawdopodobnie uchodźcy, tchórze uciekający jak szczury z tonącego statku.

- Dezerterzy?

- Możliwe - odparł Lane.

- Jeśli Melengar rzeczywiście uległ zeszłej nocy, to może uciekł stamtąd sam król? - snuł domysły
niski.

- Z byka spadłeś?! - skarcił go trzeci student. - Król nigdy by nie wsiadł na takie szkapy.

- Nie bądź taki pewny - Lane stanął w obronie niskiego. - Alric to żaden tam prawdziwy król.
Mówią, że on i jego siostra czarownica zabili ojca i przywłaszczyli sobie tron, gdy Amrath miał
ogłosić Percy’ego Bragę swoim następcą. Słyszałem nawet, że Alric wziął siostrę na kochankę, i
krążą pogłoski, że Arista zostanie królową.

- To ohydne!

- Kościół nigdy by do tego nie dopuścił - odrzekł niski.

- Kilka miesięcy temu Alric wyrzucił Kościół z Melengaru, bo wiedział, że hierarchowie spróbują go
powstrzymać - wyjaśnił Lane. - Musicie zrozumieć, że Melengarianie nie są cywilizowanymi ludźmi.
To wciąż w większości barbarzyńcy, którzy z każdym rokiem coraz bardziej się uwsteczniają. Bez
kontroli Kościoła najwyżej za rok będą pili krew dziewic i modlili się do Uberlina. Na litość
Maribora, pozwalają elfom biegać samopas w miastach. Wiedzieliście?

Arista nie widziała ich twarzy, gdyż stała w ukryciu za drzwiami.

- Więc może właśnie na tej szkapie uciekł król Melengaru. Może w tej chwili Alric jest w
dormitorium i obmyśla swoje następne posunięcie.

- Myślisz, że kanclerz Lambert o tym wie?

- Wątpię - odparł Lane. - Nie sądzę, żeby pozwolił przebywać tu komuś tak groźnemu jak Alric.

- Powinniśmy go powiadomić?

- Idź mu powiedzieć, Hinkle - Lane zwrócił się do niskiego chłopaka.

- Czemu ja? To ty powinieneś. Przecież to ty ich zauważyłeś.

- Ja? Nie mam czasu. Lady Chastelin przysłała mi dziś kolejny list i muszę jej odpisać, bo jeszcze z
obawy, że o niej zapomniałem, wbije sobie nóż w pierś.

- Nie patrzcie na mnie - powiedział trzeci student. - Przyznaję, Lambert mnie przeraża...

Pozostali wybuchnęli śmiechem.

- Mówię poważnie. Na jego widok truchleję. W zeszłym semestrze wylądowałem u niego w
gabinecie z powodu parszywego kawału, który zrobił Jason. Już bym wolał, żeby mnie zwyczajnie
wychłostał.

Odeszli razem, kontynuując rozmowę, która zeszła na lady Chastelin i wątpliwości co do jej oddania
Lane’owi.

Arista odczekała chwilę, aż zyskała pewność, że się oddalili, po czym odpięła torby od siodeł. Jedną
włożyła sobie pod pachę, pozostałe dwie chwyciła w dłonie i szybko, lecz ostrożnie przeszła przez
błonia, a następnie wspięła się po schodach na ostatnie piętro domu Glena.

Hadriana nie było na strychu, ale rozwiesił linki, a na nich koce, żeby przegrodzić salę. Wślizgnęła
się za prowizoryczną zasłonę i zaczęła rozwieszać mokre rzeczy. Potem przebrała się w koszulę
nocną i szlafrok, które były tylko lekko wilgotne, gdyż przed deszczem ochroniły je inne rzeczy
upakowane w torbie. Teraz zaczęła zarzucać na linki swoje pozostałe stroje. Gdy Hadrian wrócił z

kubłem wody, przystanął, widząc, jak dzielnie rozwiesza halki i gorset. Arista zarumieniła się,
wyobrażając sobie, co najemnik sobie myśli. Nie tylko podróżowała bez eskorty z dwoma
mężczyznami, ale też spała z nimi w jednym pomieszczeniu - aczkolwiek dużym i przedzielonym - a
do tego rozwieszała swoją bieliznę na ich widoku.

Dziwiła się, że jeszcze nie wypytali jej bardziej szczegółowo o okoliczności jej podróży, ale
wiedziała, że w końcu poruszą tę kwestię. Royce nie należał do ludzi ignorujących tak podejrzane
zdarzenia jak samotna podróż niezamężnej księżniczki w towarzystwie dwóch andrusów, nieważne,
jak bardzo szanowanych przez rodzinę królewską. Jeżeli zaś chodziło o rzeczy, to nie było innego
sposobu ani miejsca, żeby je wysuszyć. Musiała więc na to przystać albo włożyć je mokre nazajutrz
rano. Pruderia nie miała w tym przypadku sensu.

Zakapturzony Royce wszedł do dormitorium, gdy Arista kończyła rozwieszanie ubrań. Momentalnie
na podłodze wokół niego zrobiła się kałuża.

- Wyruszymy sporo przed świtem - oznajmił.

- Coś się stało? - spytał Hadrian.

- Jak robiłem obchód, natrafiłem na kilku studentów węszących przy powozowni.

- Taki ma zwyczaj - Hadrian zwrócił się do Aristy.

- To jego obsesja. Jak nie zrobi obchodu, to nie zaśnie.

- Byłeś tam?

Royce skinął głową.

- Już nie będą nas niepokoić.

Arista poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy.

- Czy... ich zabiłeś? - spytała szeptem i jednocześnie zrobiło jej się słabo.

Gdy przed kilkoma minutami słuchała tej przykrej rozmowy młodzieńców, źle im życzyła, ale tak
naprawdę wcale nie chciała, by spotkało ich jakieś nieszczęście. W zasadzie byli jeszcze dziećmi.
Wiedziała jednak, że Royce może to postrzegać inaczej. Uświadomiła sobie, że dla niego zagrożenie
to zagrożenie, bez względu na okoliczności.

- Bralem to pod uwagę - powiedział bez odrobiny sarkazmu, który złagodziłby wydźwięk tych słów
gdyby skręcili w lewo, do rezydencji kanclerza, a nie w prawo, do dormitoriów... Ale tak się nie
stało. Poszli prosto do swoich sal. Nie będziemy jednak czekali do rana. Wyjedziemy za kilka godzin.
Nawet jeśli zaczną rozpowiadać o koniach z Melengaru, to zanim pogłoski dotrą do właściwych
uszu, nas już dawno nie będzie. Imperialni szpiedzy przyjmą, że zmierzamy do Trentu po pomoc. Ale
przed podróżą do Colnory będziemy musieli załatwić ci nowego wierzchowca.

- Skoro wyruszamy tak szybko, to powinienem zapytać Arcadiusa o obiecany posiłek - powiedział
Hadrian.

- Nie! - sprzeciwiła się szybko Arista.

Spojrzeli na nią ze zdziwieniem. Uśmiechnęła się, zażenowana swoją gwałtowną reakcją.

- Ja pójdę. W tym czasie będziecie mogli się przebrać w suche rzeczy.

Zanim zdążyli coś powiedzieć, ruszyła korytarzem w kierunku schodów.

Minął prawie rok od poranka na brzegu rzeki Nidwalden, gdy po rozmowie z Esrahaddonem zaczęło
ją nurtować pewne pytanie. Czarnoksiężnik przyznał się, że wykorzystał ją do zaaranżowania
morderstwa jej ojca, aby sam mógł łatwiej uciec. Zasugerował jednak, że kryło się za tym coś
więcej. Być może więc trafiła się jej jedyna szansa na rozmowę o tej sprawie z Arcadiusem.

Po zejściu ze schodów skręciła w prawo i ruszyła szybko do jego gabinetu.

Arcadius siedział na taborecie przy małym biurku i studiował stronę w opasłym tomie. Obok niego
stał mosiężnik z gorącymi węglami i dziwne urządzenie, którego nigdy wcześniej nie widziała. Nad
rozgrzanym mosiężnikiem wisiała szklana fiolka z bulgoczącym brązowym płynem, a z zanurzonego
w nim kamyka unosiły się pęcherzyki. Opary sunęły w górę przez ciąg szklanych rurek i przechodziły
przez kolejny szklany pojemnik z kryształkami soli. Z końca rurki skapywał powoli do buteleczki
przezroczysty płyn. Nad buteleczką wisiało jeszcze jedno naczynie z zaworkiem, który dozował jedną
kroplę żółtej cieczy na jedną przezroczystą, w wyniku czego ze szklanego pojemnika unosił się biały
dym. Co jakiś czas czarnoksiężnik regulował zaworek, dodawał soli lub naciskał miech,
rozgrzewając węgle do czerwoności. Po wejściu Aristy podniósł głowę, zdjął okulary, wytarł je
szmatką i włożył z powrotem. Spojrzał na księżniczkę przymrużonymi oczami.

- Wejdź, moja droga - zaprosił ją, a potem, jakby przypomniał sobie coś ważnego, pośpiesznie
obrócił jeden z zaworków.

Gdy buchnął duży kłąb dymu, rozległy się odgłosy kilku zwierząt. Kamyk opadł na dno fiolki i
znieruchomiał. Stworzenia uspokoiły się, a magister wiedzy obrócił się i uśmiechnął do dziewczyny,
kiwając ręką, by podeszła.

Zadanie nie było łatwe. Księżniczka rozejrzała się za wolnym miejscem na podłodze, po czym
uniosła skraj sukni i postanowiła stawiać nogi na najsolidniej wyglądających przedmiotach leżących
na najkrótszej linii do biurka.

Czarnoksiężnik czekał cierpliwie z uśmiechem. Wysokie kości policzkowe sprawiały, że w kącikach
oczu pojawiły się kurze łapki.

- Wiesz - zaczął, kiedy Arista jeszcze wędrowała - zawsze mnie ciekawi, jaką drogę wybiorą
studenci, żeby do mnie dotrzeć. Niektórzy decydują się na najkrótszą, inni na okrężną. Jedni gubią się
w bałaganie, drudzy poddają się, zanim dotrą na miejsce, bo podróż jest dla nich zbyt kłopotliwa.

Arista była pewna, że za jego słowami kryje się coś więcej, ale nie miała ani czasu, ani ochoty, by to
zgłębiać.

- Być może - odparła - gdybyś trochę tu posprzątał, nie traciłbyś ich.

Czarnoksiężnik przechylił głowę.

- Chyba masz rację, ale nie miałbym wtedy frajdy.

Arista przeszła nad klatką z królikiem, okrążyła duży tłuczek i moździerz, po czym stanęła przed
biurkiem na zamkniętej księdze o wymiarach metr na pół metra. Magister wiedzy spojrzał na jej
stopy, zacisnął usta i skinął z aprobatą.

- To biografia Glenmorgana II, ma co najmniej siedemset lat.

Arista spojrzała z trwogą.

- Nie ma powodów do zmartwień - uspokoił ją, chichocząc. - To okropna księga napisana przez
propagandystów Kościoła. Doskonały podnóżek, nie uważasz?

Arista otworzyła usta. Zastanawiała się przez chwilę, co powiedzieć, po czym zrezygnowała.
Czarnoksiężnik znów zachichotał.

- Ach tak, zrobili z ciebie ambasadorkę, prawda? Nauczyłaś się pomyśleć, zanim coś powiesz. To
dobrze. A teraz wyjaśnij mi, co cię sprowadza do mojego biura o takiej porze? Jeżeli chodzi o
kolację, to przepraszam za opóźnienie, ale piece były wygaszone i musiałem posłać po chłopaka,
żeby je rozpalił. Musiałem też odciągnąć kucharza od gry w karty, co go wcale nie ucieszyło. Posiłek
jest właśnie szykowany i każę go wam zanieść, gdy tylko będzie gotowy.

- Nie o to chodzi, mistrzu...

Uniósł rękę, przerywając jej.

- Nie jesteś już studentką, lecz księżniczką i ambasadorką Melengaru. Jeśli będziesz do mnie mówić
„Arcadius”, ja nie będę się zwracał do ciebie „Wasza Wysokość”. Zgoda?

Trudno było się oprzeć jego szerokiemu uśmiechowi.

- Arcadiusie, coś mnie od pewnego czasu nurtuje. Już dawno zamierzałam cię odwiedzić, ale wiele
się działo. Najpierw pogrzeb Fanena, potem oczywiście przyjazd Tomasa.

- Wędrujący diakon z Dahlgrenu. Tutaj też zawitał, głosząc, że młoda dziewczyna o imieniu Thrace
jest spadkobierczynią Novrona. Mówił z przekonaniem. Nawet ja byłem skłonny mu uwierzyć.

- Wielu uwierzyło i po części dlatego los Melengaru jest teraz bardzo niepewny.

Arista przerwała, gdyż ujrzała w drzwiach dziecko w wieku mniej więcej sześciu lat. Dziewczynka

była ładna. Miała długie ciemne włosy, które opadały jej na ramiona. W splecionych palcach
trzymała kawałek cienkiego sznurka.

- Ach, jesteś. To dobrze - powiedział czarnoksiężnik do dziewczynki, która spojrzała bojaźliwie na
Aristę. - Liczyłem, że się wkrótce zjawisz. Zaczyna kaprysić. Jakby wiedziała, która godzina. -
Arcadius spojrzał na Aristę. - Wybacz, zapomniałem cię przedstawić. Aristo, to jest Mercy.

- Jak się masz - przywitała się księżniczka.

Dziewczynka się nie odezwała.

- Musisz jej wybaczyć. Jest trochę nieśmiała w obecności nieznajomych.

- Nieco za młoda jak na Sheridan, nieprawdaż?

Arcadius się uśmiechnął.

- Mercy jest pod moją opieką dopóty, dopóki nie poprawi się sytuacja w jej domu. Jej matka mnie o
to poprosiła. Staram się więc edukować dziewczynkę, ale tak jak już przy tobie się nauczyłem, młode
damy potrafią być bardzo uparte. - Odwrócił się do dziewczynki. - Śmiało, moja droga, wyprowadź
pana Prążka na dwór, zanim znów rozwali klatkę.

Mercy przeszła między rupieciami zwinnie jak kot i wyjęła z klatki chudego szopa. Wyglądał na
młodego osobnika. Przechodząc przez drzwi, zachichotała, gdy pan Prążek obwąchał jej ucho.

- Urocza - powiedziała Arista.

- Rzeczywiście. Mówiłaś, że coś cię nurtuje...

Arista skinęła głową, zastanawiając się, co ma powiedzieć. Przedstawiła swojemu staremu
nauczycielowi pytanie, które usłyszała z ust Esrahaddona:

- Arcadiusie, kto wyraził zgodę na to, żebym wstąpiła na uniwersytet w Sheridanie?

Magister wiedzy uniósł nastroszoną brew.

- Wiesz - odparł - zawsze się zastanawiałem, dlaczego nigdy wcześniej o to nie pytałaś. Jesteś
prawdopodobnie jedyną kobietą, która tu się uczyła w ciągu siedmiuset lat historii tej uczelni, a na
pewno jedyną, która studiowała sztuki tajemne. Ale ani razu o to nie zapytałaś.

Arista przyjęła sztywną postawę.

- Teraz pytam.

- W istocie, w istocie - odrzekł czarnoksiężnik. Odchylił się na taborecie, zdjął okulary i potarł się
po nosie. - Kanclerz Ignatius Lambert przyszedł do mnie - zapytał, czy byłbym skłonny przyjąć zdolną
młodą damę na zajęcia z teorii sztuk tajemnych. Byłem zaskoczony. Widzisz, nie prowadziłem tych

zajęć. Chciałem - przy wielu okazjach prosiłem o włączenie tej teorii do programu szkoły, ale
mecenasi zawsze mi odmawiali. Wydawało się, że nie uważają nauczania magii za zajęcie godne
szacunku. W magii bowiem wykorzystuje się moc niezwiązaną z duchowym oddaniem Mariborowi i
Novronowi. W najlepszym razie w ich mniemaniu była to działalność wywrotowa, a być może zło w
czystej postaci. Praktykowanie przeze mnie sztuk tajemnych zawsze wprawiało ich w zakłopotanie.

- Dlaczego cię nie zastąpili?

- Może moja opinia najbardziej uczonego czarnoksiężnika w Avrynie podnosi prestiż szkoły tak
bardzo, że pozwalają mi na oddawanie się moim pasjom? A może wszyscy, którzy próbowali
doprowadzić do zwolnienia mnie, przemienili się w ropuchy, wiewiórki i króliki, które widzisz w
moim gabinecie?

Wydawał się taki poważny, że Arista rozejrzała się po klatkach i akwariach w pokoju. W tym
momencie czarnoksiężnik zaczął chichotać. Popatrzyła na niego chmurnie, co tylko spowodowało, że
wybuchnął śmiechem.

- Jak mówiłem - ciągnął Arcadius, gdy już się opanował - Ignatius zaoferował mi możliwość
nauczania magii w zamian za przyjęcie cię jako studentki. Może myślał, że odmówię. Nie miał
pojęcia, że w odróżnieniu od nich wszystkich ja nie czuję żadnych uprzedzeń do kobiet. Wiedza to
wiedza, a okazja kształcenia księżniczki, potencjalnej przywódczyni, połączona z możliwością
pomocy w kształtowaniu otaczającego nas świata nie była żadną przeszkodą. Wręcz przeciwnie,
uznałem to za premię.

- Chcesz powiedzieć, że pozwolono mi tu wstąpić, bo plan dyrektora szkoły wziął w łeb?

- Wcale nie. Ja tylko mówię, jak to się odbyło, a nie dlaczego. Powód jest znacznie ważniejszą
kwestią. Widzisz, tamtego ranka kanclerz szkoły Ignatius Lambert nie przyszedł do mojego biura sam.
Był z nim jeszcze jeden człowiek. Milczał i stał tam, gdzie teraz jest klatka na ptaki, tuż za tobą, z
lewej strony. Wtedy leżał tam stary płaszcz i sztylet. Jak już wspomniałem, zawsze mnie ciekawi,
którą drogę wybiorą ludzie po wejściu do mojego gabinetu i gdzie staną.

- Kto to był?

- Percy Braga, arcyksiążę Melengaru.

- A więc to był wuj Percy.

- Na pewno był w to zaangażowany. Ale nawet arcyksiążę Melengaru nie mógł mieć wpływu na
zarządzających uniwersytetem, zwłaszcza w tak delikatnej sprawie jak nauczanie młodych
szlachcianek magii. Sheridan podlega królestwu Ghentu, gdzie świeccy panowie nie mają władzy.
Był jednak z nimi jeszcze jeden człowiek. Nie wszedł do biura, tylko stał w progu, w cieniu.

- Mógłbyś mi powiedzieć, kto to był?

- O tak. - Arcadius się uśmiechnął. - To są okulary do czytania, moja droga. Z oddali widzę bardzo

dobrze. Ale ludzie często popełniają w tym względzie błąd.

- Kto to był?

- Jak sądzę, bliski przyjaciel twojej rodziny. Biskup Maurice Saldur z katedry Mares w Medfordzie,
ale prawdopodobnie już to wiedziałaś, prawda?

* * *

Zgodnie z obietnicą Arcadius przysłał im paszteciki z mięsem i czerwone wino. Arista przypomniała
sobie paszteciki z czasów, gdy studiowała. Nigdy nie smakowały zbyt dobrze, nawet gdy były
świeże. Zwykle robiono je z najgorszych kawałków wieprzowiny, ponieważ szkoła zachowywała
jagnięcinę na święta. W farszu było dużo cebuli i marchwi, a niewiele mięsa i sosu. Studenci
zakładali się, ile lichych skrawków wieprzowiny znajdą w swoim paszteciku - pięć stanowiło
rekord. Pomimo narzekań uczniowie dosłownie pochłaniali swoje posiłki, Arista zaś nigdy ich nie
jadła. Domyślała się, że oburzenie większości to była zwykła poza, prawdopodobnie w domu nie
jadali lepiej. Arista jednak przywykła do trzech lub czterech mięs pieczonych w kawałku, kilku
rodzajów sera, świeżego pieczywa i sezonowych owoców. W celu przetrwania tygodnia kazała
służącym przynosić sobie jedzenie, które przechowywała w swojej komnacie w zamku.

- Mogliście wspomnieć, że znacie Arcadiusa - powiedziała do nich, gdy usiedli przy wspólnym stole,
starym meblu podniszczonym jak wszystko wokół. Był chybotliwy i Arista ucieszyła się, że wino
podano w dzbanie, a nie w butelce, a zamiast kieliszków na nóżce przyniesiono czarki.

- I zepsuć sobie zabawę? - odrzekł Hadrian z szerokim uśmiechem. - A więc Arcadius był twoim
profesorem?

- Jednym z kilku. Zgodnie z programem trzeba wybrać kilka zajęć u różnych nauczycieli. Mistrz
Arcadius był moim ulubionym. Tylko on wykładał magię.

- A więc uczyłaś się magii od Arcadiusa i Esrahaddona? - zapytał Royce, nagryzając pasztecik.

Arista skinęła głową i przekłuła swój nożem, upuszczając z niego parę.

- To musiało być ciekawe. Domyślam się, że ich style pracy były różne.

- Jak dzień i noc. - Wzięła mały łyk wina. - Arcadius nauczał w sposób formalny. Przedstawiał
usystematyzowaną wiedzę, korzystając z książek i robiąc akademickie wykłady, tak jak widzieliście
dziś wieczorem. Jego lekcje wydawały się poprawne i właściwe pomimo piętna, które im nadano.
Esrahaddon zaś nauczał chaotycznie i wydawało się, że przekazuje to, co akurat przyszło mu do
głowy. Często miał trudności z wyjaśnieniem różnych rzeczy. Arcadius jest oczywiście lepszym
nauczycielem, ale... - urwała.

- Ale? - dopytywał się Royce.

- Cóż, nie mówcie Arcadiusowi - odparła konspiracyjnym tonem - ale Esrahaddon wydaje się
bardziej wprawny i obeznany. Arcadius jest specjalistą w dziedzinie historii magii, Esrahaddon zaś

to chodząca historia, jeśli wiecie, o co mi chodzi. - Ugryzła kawałek pasztecika i poczuła w ustach
cebulę i przypaloną skórkę.

- Czy po pobraniu nauk od obu nie stałaś się trzecim najbardziej doświadczonym magiem w Avrynie?

Arista uśmiechnęła się gorzko i popiła jedzenie winem. Być może Royce miał rację, ale od chwili
opuszczenia uniwersytetu rzuciła zaledwie dwa zaklęcia.

- Arcadius nauczył mnie wielu ważnych rzeczy. Na jego lekcjach jednak wiedza była środkiem do
poszerzenia rozumienia świata przez studentów. W ten sposób skłaniał nas, abyśmy kierowali nasze
myślenie na nowe tory, postrzegali otaczającą nas rzeczywistość praktyczniej. To oczywiście nie
zadowalało jego studentów. Wszyscy pragnęliśmy poznać tajemnice dające władzę, narzędzia
pozwalające przekształcać świat według naszego upodobania. Arcadius jednak nie daje odpowiedzi.
Zmusza raczej studentów do zadawania pytań. Na przykład kiedyś zapytał nas, co odróżnia krew
szlachcica od krwi człowieka z ludu. Nakłuliśmy sobie palce i przeprowadziliśmy badania. Okazało
się, że nie ma między nimi dostrzegalnej różnicy. W rezultacie doszło do bójki na błoniach między
synami zamożnego kupca i pomniejszego barona. Mistrzowi Arcadiusowi udzielono nagany, a syna
kupca wychłostano.

Arista zaryzykowała i jeszcze raz ugryzła pasztecik, natrafiając na papkowatą marchew, kolejne
kawałki cebuli i rozmoczoną skórkę. Przełknęła jedzenie z kwaśną miną.

- Nie jesteś miłośniczką pasztecików? - spytał Hadrian, który już skończył jedzenie.

Pokręciła głową.

- Jak chcesz, to możesz wziąć - odparła i przesunęła swoją porcję w jego stronę.

- Jak wyglądała nauka z Esrahaddonem?

- To zupełnie inna historia - odrzekła po kolejnym łyku wina. - Szłam do niego, gdy nie mogłam
uzyskać od Arcadiusa tego, czego chciałam. Bo wszystkie jego nauki wiązały się ze
skomplikowanymi przygotowaniami, alchemicznymi przepisami służącymi do uwolnienia mocy
natury i zaklęciami do ich skupienia. Arcadius podkreślał także rolę obserwacji i eksperymentów w
wykorzystaniu potęgi naturalnego świata. Uzyskiwanie mocy z żywiołów opierał na fizycznych
czynnościach, natomiast Esrahaddon wyjaśniał, jak tę samą energię można skupić subtelniej przy
użyciu tylko ruchu, harmonijnego dźwięku i potęgi umysłu. Problem polegał na tym, że istotą techniki
Esrahaddona były ruchy rąk, co tłumaczy, dlaczego Kościół kazał mu je obciąć. Próbował objaśnić
mi je słowami, ale niemożność ich zademonstrowania wywoływała u niego tylko frustrację. Sukces
mogą dzielić od porażki minimalne różnice, toteż uczenie się od niego było beznadziejne. Jedynym
moim osiągnięciem było wywołanie u pewnego człowieka kichnięcia. Aha, i kiedyś hrabina AmriI
dostała czyraków po tym, jak rzuciłam na nią klątwę.

Hadrian rozlał resztę wina do czarki Aristy i swojej. Royce pokazał ręką, że nie chce.

- Gdy Arcadius dowiedział się o klątwie - ciągnęła Arista - wpadł w złość i palnął mi mowę.

Zawsze sprzeciwiał się stosowaniu magii w imię korzyści osobistych lub naprowadzenia na dobrą
drogę pojedynczych osób. Często powtarzał: „Nie marnujcie energii na leczenie jednej ofiary zarazy.
Zamiast tego starajcie się usunąć chorobę i w ten sposób uratować tysiące”. Tak więc masz rację.
Prawdopodobnie jestem najlepiej wyszkolonym magiem w całym Avrynie, ale niewiele z tego
wynika. Trudno by mi było osiągnąć coś więcej poza wywołaniem łaskotania w czyimś nosie.

- I potrafisz tego dokonać wyłącznie za pomocą ruchów rąk? - spytał sceptycznie Royce.

- Mam pokazać?

- Pewnie, na Hadrianie.

- Lepiej nie - zaprotestował najemnik. - Nie chcę przez przypadek zamienić się w ropuchę, królika
czy cokolwiek. Nie nauczyłaś się niczego innego?

- Cóż, próbował mnie nauczyć zagotowania wody, ale nigdy mi się to nie udało. Byłam blisko, lecz
zawsze czegoś brakowało. Zwykł... - urwała w pół zdania.

- Co takiego? - dopytywał się Hadrian.

Wzruszyła ramionami.

- Sama nie wiem. Ćwiczyłam, kiedy tu jechaliśmy, i...

Przymrużyła w skupieniu oczy, powtarzając w myśli kolejne ruchy. Powinny być podobne. Przy
zaklęciu dotyczącym zarówno deszczu, jak i gotowania występował ten sam żywioł - woda. W
każdym powinien więc pojawić się ten sam ruch. Już na samą myśl o tym serce zabiło jej szybciej. O
to chodzi, prawda? To brakujący element. Jeśli resztę zaklęcia wykonuję poprawnie, to muszę
jedynie...

Rozejrzała się za przyniesionym przez Hadriana kubłem. Przymknęła oczy i kilka razy zaczerpnęła
głęboko powietrza. Zagotowanie wody - choć trudniejsze od wywołania u kogoś kichnięcia -
wymagało krótkiego, prostego zaklęcia, wypróbowywanego przez nią bez powodzenia setki razy.
Wyrzuciła z umysłu wszelkie myśli i odprężyła się, po czym wyciągnęła ręce, wyczuwając
pomieszczenie - światło i ciepło emanujące ze świec, siłę wiatru wiejącego nad dachem, krople
ściekające z ich mokrych rzeczy... Otworzyła oczy i skupiła się na kuble i jego zawartości. Letnia
woda była spokojna, jakby spała. Arista poczuła jej miejsce w świecie, zobaczyła ją jako element
całości czekający na zmianę, pragnący sprawić przyjemność.

Księżniczka zaczęła nucić, pozwalając, by dźwięki podążały za rytmem przemawiającym do cieczy.
Wyczuła jej uwagę. Podniosła ton, wymawiając śpiewnie kilka krótkich słów. Jedną ręką wykonała
odpowiednie ruchy, dodając tym razem do nich proste przesunięcie kciuka. Poczuła, że trafiła w
dziesiątkę - właśnie tego jej zawsze brakowało. Zacisnęła dłoń w pięść i w tym momencie poczuła
ciepło, a z kubła uniosła się para.

Hadrian wstał, zrobił dwa kroki, po czym przystanął.

- Bulgocze - oznajmił ze zdumieniem.

- Tak jak nasze ubranie. - Royce wskazał na mokre rzeczy rozwieszone na lince, które zaczęły syczeć.

- Ups! - powiedziała Arista i otworzyła gwałtownie dłoń.

Woda w kuble przestała wrzeć, a rzeczy przestały parować.

- Na Mara, to nie do wiary. - Hadrian wstał, szczerząc zęby w uśmiechu. - Naprawdę ci się udało.

- Wiem. Kto by uwierzył? - spytała.

- Co jeszcze potrafisz?

- Lepiej nie sprawdzajmy - wtrącił się Royce. - Robi się późno, a wyruszamy za kilka godzin, więc
powinniśmy iść spać.

- Co za psuj - powiedział Hadrian. - Ale ma rację. Chodźmy spać.

Arista skinęła głową, przeszła za zasłonkę z koców i dopiero wtedy pozwoliła sobie na uśmiech.
Zadziałało! To naprawdę wyszło. Leżąc na łóżku, patrzyła w sufit i słuchała odgłosów
wywoływanych przez poruszających się złodziei.

- Musisz przyznać, że to było niesamowite - usłyszała głos Hadriana.

Jeśli Royce mu odpowiedział, jego słowa nie dotarły do niej. Ale wyraz jego twarzy był
wymowniejszy od wszelkich słów. Przeraziła go. Patrząc na krokwie, uświadomiła sobie, że już
widziała to spojrzenie - w dniu, w którym Arcadius ją zganił. Wychodziła właśnie z jego biura, gdy
ją jeszcze zatrzymał. „Na tych zajęciach nigdy nie uczyłem rzucania klątw, wywoływania czyraków
czy podobnych rzeczy. Dostała je po wypiciu napoju, który sporządziłaś?” - zapytał. „Nie” -
przypomniała sobie swoją odpowiedź. - „To była klątwa słowna”. Otworzył szeroko oczy i usta i już
nic nie powiedział. Wtedy myślała, że jego spojrzenie wyrażało zdumienie i dumę ze studentki, której
postępy przekraczały jego oczekiwania. Ale teraz uświadomiła sobie, że widziała tylko to, co chciała
widzieć.

Rozdział 6. Słowo.

Amilia dostrzegła, że wesoło migoczący płomień świecy przyciągnął uwagę imperatorki i wzrok
Modiny przez chwilę przestał być apatyczny. Czy to znak?

Amilia również często wpatrywała się w ten płomień, próbując poprawić sobie nastrój. Minął już
miesiąc, odkąd Saldur wezwał ją do swojego biura, aby wyjaśnić, na czym polegają jej obowiązki.
Wiedziała, że nigdy nie zdoła dokonać choćby połowy z tego, czego żądał, ale jego głównym
zmartwieniem było zdrowie imperatorki, a w tym względzie Amilia dobrze sobie radziła. Nawet przy
słabym świetle widziała zmianę. Policzki Modiny już nie były zapadnięte, a skóra nadmiernie
naciągnięta. Imperatorka zjadała teraz nieco warzyw, a nawet kawałki mięsa ukryte w zupie. Mimo to
dziewczyna się obawiała, że postępy nie będą wystarczające.

Modina wciąż nie wypowiedziała ani jednego słowa, przynajmniej świadomie. Za to we śnie często
mamrotała, jęczała i przewracała się niespokojnie. Gdy się budziła, po policzkach spływały jej łzy.
Amilia ją przytulała, głaskała po włosach i próbowała ogrzać ciepłem własnego ciała, ale wydawało
się, że imperatorka nie dostrzega jej obecności.

Amilia nadal opowiadała Modinie różne historie, mając nadzieję, że to ją skłoni do mówienia, być
może zadania pytania. Po przedstawieniu całej swojej rodziny przeszła do bajek z dzieciństwa. Jedna
była o Gronbachu, złym krasnoludzie, który porwał dojarkę i uwięził ją w swojej podziemnej norze.
Dziewczyna rozwiązała zagadkę trzech skrzyń, odcięła mu brodę i uciekła. Amilia opowiedziała jej
nawet przerażające historie usłyszane od braci w ciemnym warsztacie, w którym ojciec budował
powozy, choć wiedziała, że celowo próbowali ją w ten sposób nastraszyć. I chociaż jeszcze teraz
ciarki chodziły jej po plecach na ich wspomnienie, uznała, że warto zrobić wszystko, by przywrócić
Modinę żywym. Najstraszniejsze były historie o elfach, które przed zjedzeniem swoich ofiar usypiały
je muzyką.

Gdy skończyły jej się bajki, przypomniała sobie opowieści kościelne, na przykład o tym, jak w
godzinie największej potrzeby Maribor przysłał boskiego Novrona, aby uratował ludzkość. Dzierżąc
w ręku cudownego Rhelacana, Novron pokonał elfy. A potem, myśląc, że Modinie spodobają się
podobieństwa do własnego życia, opowiedziała romantyczną historię o córce gospodarza Persefonie,
którą Novron uczynił swoją królową. Gdy Persefona odmówiła opuszczenia swojej wioski,
zbudował tam wielką stolicę imperialną i nazwał miasto Percepliquis od jej imienia.

- Jakiej opowieści wysłuchamy dziś wieczorem? - spytała Amilia, gdy obie leżały naprzeciwko
siebie, skąpane w blasku świec. - Może o Kile’u i białym piórze? Nasz monsinior przytaczał ją od
czasu do czasu, gdy chciał wyjaśnić pojęcia pokuty i zbawienia. Znasz ją? Podoba ci się? Mnie tak.
A więc widzisz, ojciec bogów Erebus miał trzech synów: Ferrola, Drome’a i Maribora, którzy byli
bogami elfów, krasnoludów i ludzi. Miał również córkę Muriel, która była prześliczna i panowała
nad wszystkimi roślinami i zwierzętami. Pewnej nocy Erebus się upił i zgwałcił swoją córkę. W
gniewie jej bracia napadli na ojca i próbowali go zabić, ale oczywiście bogowie nie mogą umrzeć.

Amilia zobaczyła, jak płomienie migoczą pod wpływem przeciągu. W nocy było zawsze chłodniej.
Wstała i przyniosła po dodatkowym kocu dla siebie i imperatorki.

- Na czym skończyłam?

Modina tylko mrugnęła.

- Już pamiętam. Erebus zdruzgotany poczuciem winy i żalu przyszedł do Muriel i błagał ją o
wybaczenie. Poruszyła ją skrucha ojca, ale wciąż nie mogła na niego patrzeć. Poprosił, żeby
wyznaczyła mu karę. A ponieważ Muriel potrzebowała czasu, aby zapomnieć o strachu i bólu,
powiedziała mu: „Zamieszkaj w Elanie. Żyj nie jak bóg, ale człowiek, abyś nauczył się pokory”. W
celu odkupienia złych uczynków kazała mu czynić dobro. Erebus postąpił zgodnie z jej życzeniem i
przyjął imię Kile. Podobno po dziś dzień wędruje po świecie ludzi i czyni cuda. Za każdy uczynek
miły jej sercu Muriel obdarowuje go białym piórem ze swojej wspaniałej szaty, a on je chowa w
torbie, którą zawsze nosi przy boku. W dniu, w którym otrzyma ostatnie pióro, Muriel obiecała
przyjąć go do domu i mu wybaczyć. Legenda mówi, że gdy bogowie się powtórnie połączą, wszelkie
zło zostanie naprawione i świat przemieni się w raj.

To była jedna z ulubionych historii Amilii i dziewczyna opowiedziała ją w nadziei, że stanie się cud.
Być może ojciec bogów ją wysłucha i przyjdzie im z pomocą. Czekała, ale nic się nie wydarzyło.
Ściany wciąż były z tego samego zimnego kamienia, a jedyne światło dawały migoczące płomienie.
Westchnęła.

- Może same będziemy musiały sprawiać cuda - rzekła do Modiny.

Zdmuchnęła wszystkie świeczki oprócz jednej, po czym przymknęła oczy.

* * *

Amilia obudziła się z nowym pomysłem. Postanowiła uwolnić Modinę z jej klitki, choćby na chwilę.
W celi cuchnęło moczem i pleśnią i ten nieprzyjemny zapach utrzymywał się nawet po wyszorowaniu

podłogi oraz wymianie słomy na świeżą. Chciała zabrać Modinę na dwór, ale wiedziała, że byłoby to
wygórowane żądanie. I choć nie udało jej się przekonać siebie, że lady Constance odesłano z
powodu złego stanu zdrowia Modiny, a nie ich wyprawy do kuchni, bez względu na konsekwencje
musiała podjąć próbę.

Przebrawszy siebie i Modinę w dzienne stroje, chwyciła imperatorkę delikatnie za rękę, podeszła z
nią do drzwi i zapukała. Gdy drzwi się otworzyły, zobaczyła przed sobą wyprostowanego wysokiego
strażnika.

- Zabieram imperatorkę na posiłek do kuchni - oświadczyła. - Sam regent Saldur mianował mnie
imperialną asystentką i odpowiadam za dobre samopoczucie władczyni. Nie może zostać w tej
brudnej celi. To ją wykańcza.

Czekała. Spodziewała się, że strażnik odmówi i będzie musiała się dodatkowo tłumaczyć.
Przygotowała sobie nawet argumenty: szkodliwe opary, uzdrawiająca moc świeżego powietrza i to -
choć nie miała pojęcia, dlaczego akurat ten powód miałby kogoś przekonać - że sama zginie, jeśli
stan imperatorki się nie poprawi. Właśnie ta myśl nurtowała ją ostatnio szczególnie. Strażnik zaś
przeniósł wzrok z Amilii na Modinę i z powrotem na Amilię i ku jej zaskoczeniu skinął głową,
robiąc im miejsce w przejściu. Amilia się zawahała. Nie brała pod uwagę możliwości, że strażnik
tak łatwo ustąpi. Poprowadziła jednak imperatorkę schodami na górę, podczas gdy żołnierz podążał
za nimi z tyłu.

Nie obwieściła przybycia imperatorki, tak jak to zrobiła lady Constance. Zwyczajnie weszła do
kuchni, a za nią Modina. Wszyscy zamarli i wybałuszyli oczy. Nikt się nie odezwał.

- Imperatorka chciałaby zjeść posiłek - powiedziała Amilia do Ibisa, który skinął głową. - Czy
mógłbyś dołożyć chleba do półmiska i jakieś owoce?

- Tak jest - odparł wielki kucharz. - Leif, zajmij się tym. Nipper, przynieś ze spiżarni trochę jagód.
Reszta wracać do pracy. Tu nie ma nic do oglądania.

Nipper wybiegł, pozostawiając drzwi otwarte, i do kuchni wszedł Red, jeden ze starych psów
myśliwego. Modina puściła rękę Amilii.

- Leif, wyprowadź stąd tego psa - rozkazał Ibis.

- Zaczekaj - powstrzymała go Amilia.

Wszyscy obserwowali, jak imperatorka klęka przy elkhundzie, a pies trąca ją nosem.

Red był stary i pysk mu posiwiał, a oczy zaszły mgłą od zaćmy. Wszyscy zachodzili w głowę,
dlaczego myśliwy go trzyma, bo Red tylko spał na dziedzińcu i żebrał o jedzenie z kuchni. Ale
imperatorka zwróciła na niego uwagę. Podrapała go za uchem i pogłaskała po sierści.

- Red chyba zostanie - zachichotał Ibis. - Ma ważnych przyjaciół.

Do kuchni weszła Edith Mon. Na widok Amilii i imperatorki gwałtownie stanęła. Zacisnęła usta i

przymrużyła oczy, po czym bez słowa obróciła się na pięcie i wyszła.

* * *

Przy akompaniamencie uderzeń młotków regent Maurice Saldur przechodził przez pałacową salę
recepcyjną, w której pracowali rzemieślnicy. Rok wcześniej był to zamek króla Ethelreda, mocna
kamienna forteca najpotężniejszego monarchy w Avrynie. Po koronacji stał się imperialnym pałacem
państwa Nyphrona i domem córki Maribora. Saldur nalegał na przeprowadzenie kilku renowacji,
które obejmowały zbudowanie wielkiego nowego foyer, łącznie z wyryciem pieczęci koronnej w
białej marmurowej posadzce, wstawienie kilku ogromnych żyrandoli w celu rozświetlenia wnętrza,
poszerzenie zdobnego balkonu, z którego Jej Imperialna Mość mogłaby machać ręką do swoich
pełnych uwielbienia poddanych, i oczywiście całkowitą przeróbkę sali tronowej.

Ethelred i kanclerz wzdragali się przed poniesieniem wydatków. Nowy tron kosztował prawie tyle,
ile okręt wojenny, ale oni w przeciwieństwie do Saldura nie rozumieli, jak ważne jest wywarcie
dużego wrażenia. Imperatorką było niepiśmienne, niemal pogrążone w śpiączce dziecko i katastrofie
zapobiegał jedynie fakt, że nikt o tym nie wiedział. Celem wydanego przez Saldura rozporządzenia co
do opuszczania zamku przez służących było ukrócenie plotek.

Ile potrzeba jedwabiu, złota i marmuru, żeby omamić świat? Saldur był pewny, że więcej niż miał do
dyspozycji, ale zamierzał zrobić wszystko, co było w jego mocy.

W ostatnim czasie czuł się tak, jakby utrzymywał na głowie filiżanki, stojąc na stołku przywiązanym
do grzbietu cwałującego konia. Nowe imperium istniało dopiero od kilku tygodni, wielowiekowe
plany w końcu doczekały się realizacji, ale jak zawsze nie obyło się bez błędów i okoliczności,
których nie sposób było przewidzieć. Fiasko w Dahlgrenie było jedynie początkiem. W chwili, gdy
ogłosili ustanowienie imperium, Glouston otwarcie się zbuntowało, a Alburn postanowiło targować
się o warunki. No i oczywiście był jeszcze Melengar. Takiego upokorzenia nie dało się wyrazić
słowami. Wszystkie królestwa Avrynu podporządkowały się zgodnie z planem, wszystkie oprócz
jego. Był biskupem Melengaru i osobistym doradcą króla oraz królewskiego syna, ale Melengar
zachował suwerenność. Od popadnięcia w zapomnienie uratowało go jedynie sprytne rozwiązanie
problemu w Dahlgrenie. Za wyłuskanie z popiołów zwycięstwa patriarcha mianował go
przedstawicielem Kościoła, dzięki czemu stał się współregentem na równi z Ethelredem.

Stary król Warric utrzymał dotychczasowe systemy, ale Saldur był architektem nowego porządku
świata. Jego wizja określi życie tysięcy w przyszłych stuleciach. Choć była to nadzwyczajna okazja,
Saldur miał wrażenie, że toczy ogromny głaz na wzgórze. Gdyby się potknął lub przewrócił, skała,
sunąc w dół zbocza, zmiażdżyłaby go na miejscu.

Po dotarciu do swojego biura Saldur zastał w nim Luisa Guy’a. Wartownik Kościoła dopiero co
przyjechał i regent miał nadzieję, że przywiózł dobre wieści. Rycerz Nyphrona czekał przy oknie -
wyprostowany, z rękami splecionymi za plecami - i patrzył w jakiś punkt w oddali. Jak zwykle miał
na sobie schludne szaty w czarnym i szkarłatnym kolorze swojego zakonu, a jego bródka była
starannie przycięta.

- Zakładam, że już słyszałeś - odezwał się Saldur, zamykając za sobą drzwi i nie zawracając sobie

głowy oficjalnym powitaniem.

Guy nie należał do ludzi przejmujących się grzecznościowymi formułkami i Saldur cenił to u niego.
W ostatnich miesiącach rzadko widywał wartownika, gdyż patriarcha zlecił mu poszukiwanie
prawdziwego spadkobiercy Novrona i czarnoksiężnika Esrahaddona. To także mu odpowiadało, gdyż
Guy jako jeden z dwóch ludzi na świecie mających bezpośredni dostęp do patriarchy mógł być
straszliwym rywalem. Ku zdziwieniu Saldura jednak wydawało się, że mężczyzny nie interesuje
zajęcie wysokiego stanowiska w nowym imperium, za co regent też był mu wdzięczny.

- O nacjonalistach oczywiście - odparł Guy, odwracając się od okna.

- No i?

- No i co?

- No i chciałbym się dowiedzieć, co... - Saldur urwał, dostrzegłszy obcego człowieka w gabinecie.

Pomieszczenie było przestronne. Mieściły się w nim biurko, półki na książki i stolik z szachownicą,
przy którym stały dwa wyściełane krzesła. Jedno z nich zajął nieznajomy.

- No tak. - Guy wskazał mężczyznę. - To Merrick Marius. Merrick, poznaj biskupa... przepraszam...
regenta Saldura.

- A więc to on - wymamrotał Saldur poirytowany, że przybysz nie wstał.

Merrick siedział na krześle wygodnie rozparty, niedbale odchylony do tyłu, i spoglądał na Saldura
wyzywająco, bezczelnie. Nosił zamszową ciemnoczerwoną kurtę, której odcień Saldur uznał za
okropny - przypominał mu zaschniętą krew. Miał krótkie włosy i bladą twarz. Poza wierzchnim
okryciem jego strój był prosty i pozbawiony ozdób.

- Nie starasz się zrobić wielkiego wrażenia, prawda? - zauważył Saldur.

Merrick się uśmiechnął.

- Czy grywasz w szachy, wasza ekscelencjo?

Saldur uniósł brwi i spojrzał na Guy’a. W końcu to był jego człowiek. To Guy wyszukał go w jakimś
rynsztoku i wychwalał jego zdolności. Wartownik jednak nie odezwał się i nie okazał ani oburzenia,
ani niezadowolenia ze swojego pupila.

- Kieruję imperium, młody człowieku - odparł Saldur lekceważąco. - Nie mam czasu na zabawy.

- Dziwne - zwątpił Merrick. - Nigdy nie myślałem o szachach w ten sposób. Bardziej przypominają
mi religię. Każdy aspekt życia uosobiony w szesnastu bierkach na sześćdziesięciu czterech czarno-
białych polach, które z oddali wyglądają na szare. Oczywiście pól jest więcej. Mniejsze,
przedstawione w parzystych liczbach, tworzą większe, co daje w sumie dwieście cztery. Większość
ludzi tego nie dostrzega. Widzą tylko to, co oczywiste. Niewielu jest na tyle inteligentnych, by zajrzeć

głębiej i zobaczyć wzory ukryte we wzorach. To jeden z elementów, które stanowią o pięknie
szachów, kryją w sobie znacznie więcej, niż to się w pierwszej chwili wydaje. Są bardziej
skomplikowane, bardziej złożone. Świat w zasięgu ręki, taki posłuszny, taki sprecyzowany. Ma
bardzo proste zasady, prawie nieskończoną liczbę możliwych wariantów, ale tylko trzy rozwiązania.
Słyszałem, że niektórzy duchowni wykorzystują szachy w kazaniach i przyrównują hierarchię bierek
do klas społecznych. Odnoszą reguły wykonywania ruchów do obowiązków, które każdy człowiek
wypełnia wobec Maribora. Czy ty też kiedyś wykorzystałeś takie porównanie, wasza ekscelencjo? -
spytał Merrick, nie czekając na odpowiedź. - Zdumiewający pomysł, prawda? - Pochylił się nad
szachownicą, omiatając wzrokiem białe i czarne pola. - Ciekawą figurą jest goniec. - Wziął jednego
do ręki i zaczął kulać wypolerowaną kamienną figurkę na otwartej dłoni. - Nie jest zbyt dobrze
zaprojektowany, nie tak ładny jak, powiedzmy, skoczek. Często bywa niezauważony, ukrywa się w
narożnikach, wydaje się nieszkodliwy, rozbrajający. Ale może przemierzać całą szachownicę pod
ostrym, niespodziewanym kątem, siejąc przy tym niemałe spustoszenie. Zawsze uważałem, że gońce
są niedoceniane. Przypuszczam jednak, że jestem wyjątkiem w tym względzie.

- Uważasz się za bardzo sprytnego, prawda? - spytał Saldur prowokująco.

- Nie, wasza ekscelencjo - odparł Merrick. - Sprytny to jest człowiek, który dorabia się fortuny na
sprzedaży niemlekodajnych krów, wyjaśniając, że to zaoszczędzi gospodarzom kłopotu z codziennym
wstawaniem o brzasku, żeby je wydoić. Ja nie jestem sprytny, ja jestem geniuszem.

- Regencie - wtrącił się Guy. - Podczas naszego ostatniego spotkania wspomniałem o rozwiązaniu
problemu z nacjonalistami. Pan Marius ma starannie dopracowany plan. Potrzebuje jedynie zgody
regentów.

- I pewnych gwarancji zapłaty - dodał Merrick.

- Nie mówisz poważnie. - Saldur odwrócił się w stronę Guy’a. - Nacjonaliści idą na północ, siejąc
zniszczenie. Zajęli Kilnar. Do Ratiboru mają niewiele mil. Przed zimonaliami pomaszerują na ten
pałac. Potrzebuję pomysłów, wariantów, rozwiązań, a nie jakiegoś zuchwałego gogusia!

- Masz kilka ciekawych pomysłów, wasza ekscelencjo - powiedział Merrick swobodnym tonem,
jakby nie słyszał słów regenta. - Podobają mi się twoje poglądy na centralny rząd. Ujednolicenie
przepisów dotyczących handlu, prawa, rolnictwa, a nawet szerokości dróg przynosi bardzo duże
korzyści. Pomysł ten świadczy o jasności myślenia, której nie spodziewałbym się po biskupie w
starszym wieku.

- Skąd znasz moje...

Merrick uniósł rękę, żeby przerwać regentowi.

- Od razu powinienem wyjaśnić, że sposób zdobywania przeze mnie informacji jest sprawą poufną i
nie podlega dyskusji. Po prostu je znam. Co więcej, przypadły mi do gustu. Dostrzegam potencjał w
tym nowym imperium, które usiłujesz zbudować. Właśnie tego może potrzebować świat, aby
skończyć z małostkowymi wojnami osłabiającymi nasze narody i spychającymi zwykłego człowieka
w beznadziejną nędzę. Ale to wciąż jedynie marzenie. I tu się zaczyna moja rola. Żałuję tylko, że nie

zwróciliście się do mnie wcześniej. Mógłbym wam oszczędzić tego wstydliwego i teraz uciążliwego
kłopotu z Jej Imperialną Mością.

- To był wynik niefortunnego błędu mojego poprzednika arcybiskupa. Przypłacił to życiem. To ja
uratowałem sytuację.

- Tak, wiem. Jakiś idiota o imieniu Rufus miał zabić mityczną bestię i w ten sposób dowieść, że jest
legendarnym spadkobiercą Novrona, potomkiem samego boga Maribora. Tyle że potwór pożarł
Rufusa i spustoszył całą okolicę. Przeżyła młoda dziewczyna, która jakoś uśmierciła bestię i to na
oczach ni mniej, ni więcej tylko kościelnego diakona. Ups! Ale masz rację. To nie była twoja wina.
Ty wpadłeś na genialny pomysł, żeby wykorzystać dziewczynę jako marionetkę, dziewczynę, która
postradała zmysły po stracie rodziny i dobytku. Twoje rozwiązanie polega na ukryciu jej w
najgłębszych zakamarkach pałacu z nadzieją, że nikt tego nie zauważy. Tymczasem ty i Ethelred
prowadzicie kampanię wojenną w celu zagarnięcia całego Avrynu, wysyłając najlepsze wojska na
północ, żeby najechały Melengar tak, jak nacjonaliści dokonują najazdu od południa. To genialne.
Muszę przyznać, że w takiej sytuacji to aż dziw, iż w ogóle się do mnie zwrócono.

- Mnie to nie bawi - odrzekł Saldur.

- I słusznie, bo w tej chwili król Alric z Melengaru wprowadza w życie plany zawarcia sojuszu z
nacjonalistami, co uwikła was w wojnę na dwóch frontach, i przeciągnięcia Trentu na swoją stronę.

- To pewna wiadomość?

- Ja bym tak zrobił. I z bogactwem Delgosu oraz potęgą Trentu wasze raczkujące imperium wraz z
jego obłąkaną imperatorką runie tak szybko, jak powstało.

- Czy teraz zrobił na tobie większe wrażenie? - spytał Guy.

- Co według ciebie powinniśmy zrobić, żeby zapobiec tej katastrofie?

- Zapłacić mi. - Merrick się uśmiechnął.

* * *

Wielka szlachetna imperatorka Modina Novrońska, władczyni Avrynu i najwyższa kapłanka Kościoła
Nyphrona, półleżąc na podłodze karmiła Reda zupą ze swojego półmiska. Pies wyraził wdzięczność,
obśliniając jej suknię. Położył łeb na jej kolanach i uderzał ogonem o kamienną posadzkę, leniwie
wysuwając i chowając język. Imperatorka zwinęła się w kłębek obok niego i położyła głowę na jego
boku. Amilia się uśmiechnęła. Reakcja Modiny dodała jej otuchy.

- Wyrzucić stąd to obrzydliwe zwierzę i podnieść ją z podłogi!

Dziewczyna podskoczyła i podniosła z przerażeniem głowę. Do kuchni weszli regent Saldur z Edith
Mon, która uśmiechała się złowieszczo. Amilia nie była w stanie się poruszyć. Kilka pomywaczek
podbiegło do imperatorki i pomogło jej wstać.

- Też coś! - krzyczał dalej, podczas gdy pomywaczki wygładzały suknię Modiny. - Ty! - warknął,
wskazując na Amilię. - To twoja sprawka. Powinienem być mądrzejszy. Czego się spodziewałem,
powierzając zwykłej dziewce zadanie... - urwał, spoglądając z rozdrażnieniem na Modinę. - Twoje
poprzedniczki przynajmniej nie kazały jej turlać się ze zwierzętami!

- Wasza Ekscelencjo, Amilia była... - zaczął Ibis Thinly.

- Milcz, przygłupie! - warknął Saldur do krępego kucharza, po czym zwrócił się do Amilii: - Twoja
służba u imperatorki, jak również praca w tym pałacu dobiegły końca. - Skinął na strażnika i
rozkazał: - Zabierz ją z moich oczu.

Strażnik podszedł do Amilii, niezdolny spojrzeć jej w oczy. Dziewczyna oddychała szybko, z
trudnością, i uświadomiła sobie, że drży na całym ciele. Choć zwykle rzadko płakała, teraz nie mogła
się opanować i po policzkach zaczęły jej spływać łzy.

- Nie - odezwała się Modina.

To jedno słowo wypowiedziane spokojnym głosem, niewiele głośniejszym od szeptu, podziałało jak
zaklęcie. Jeden z kucharzy upuścił metalowy garnek, który z brzękiem uderzył o kamienną podłogę.
Wszyscy wybałuszyli oczy. Regent odwrócił się zaskoczony i zaczął okrążać imperatorkę,
przyglądając się jej z zainteresowaniem. Wzrok dziewczyny był skupiony i wyzywający, gdy patrzyła
groźnie na niego. Saldur przechylał głowę z boku na bok, jakby próbował rozwikłać zagadkę.
Strażnik stał, nie wiedząc, co ma zrobić. W końcu słowa Saldura zwolniły go z obowiązku
wykonania rozkazu.

- Jak imperatorka rozkaże - powiedział regent, nie spuszczając wzroku z Modiny. - Może trochę za
bardzo się pośpieszyłem z oceną... - Spojrzał poirytowany na Amilię. - Jak masz na imię?

- Amilia.

Skinął głową, jakby zatwierdzał prawidłową odpowiedź.

- Twoje metody są niezwykłe, ale na pewno nie można kwestionować rezultatów.

Spojrzał na Modinę stojącą w otoczeniu pomywaczek, które się rozstąpiły, gdy podszedł.

- Wygląda lepiej, prawda? Już nie jest taka blada, a jej policzki - wskazał na twarz dziewczyny - nie
są zapadnięte. - Skrzyżował ramiona, po raz ostatni skinął głową z aprobatą i powiedział: - No
dobrze, zostajesz na stanowisku, bo to się chyba podoba Jej Imperialnej Mości.

Odwrócił się i ruszył do wyjścia z pomywalni. Ale przy drzwiach jeszcze przystanął, spojrzał przez
ramię i rzekł:

- Naprawdę już zaczynałem wierzyć, że ona jest niemową.

Rozdział 7. Klejnot.

Arista zawsze uważała, że dobrze jeździ konno. Większość dam nigdy nie siedziała w siodle, ona
natomiast kłusowała od dzieciństwa. Szlachcice pokpiwali sobie z niej, a ojciec ją ganił, ale nic nie
mogło jej od tego odwieść. Uwielbiała wiatr swobodnie rozwiewający jej włosy i bicie serca w takt
uderzeń kopyt. Przed wyruszeniem w drogę nie mogła się doczekać, kiedy zrobi wielkie wrażenie na
złodziejach. Wiedziała, że jej umiejętności wzbudzą ich podziw. Myliła się.

W Sheridanie Royce znalazł dla niej ognistą gniadą klacz, która zastąpiła jej wybornego
wierzchowca, a potem poprowadził ich przez trudny teren. Przechodzili w bród strumienie,
przeskakiwali przez kłody i często jadąc kłusem, omijali nisko zwisające gałęzie. Arista ściskała
siodło, aż pobielały jej knykcie, i wykorzystywała wszystkie swoje umiejętności i całą siłę, aby
pozostać na grzbiecie konia. Straciła złudzenia, że zostanie pochwalona. Pozostała jej tylko nadzieja,
że dotrwa do końca dnia bez upokorzenia.

Jechali na południe, zdążając szlakami, które tylko Royce potrafił odnaleźć. Przed świtem
przekroczyli wąskie górne dopływy Galewyru i dostali się na skarpę po jego drugiej stronie.
Smagały ich dzikie róże i zarośla. Niewidoczne zagłębienia terenu zaskakiwały konie i raz Arista
krzyknęła, gdy jej wierzchowiec wykonał niespodziewany skok przez rozpadlinę powstałą po
wypłukaniu ziemi przez wodę. Milczenie towarzyszy sprawiło, że poczuła zażenowanie. Gdyby była
mężczyzną, zrobiliby jakąś uwagę.

Stale się wspinali, aż dotarli do takiej stromizny, że konie sapały i głośno parskały, próbując złapać
powietrze, a czasami wydawały niskie chrapnięcia, usiłując wdrapać się na zroszone zbocze.
Wreszcie wjechali na wzgórze i Arista powitała chłodny świt na szczycie smaganej wiatrem wyżyny
Senon.

Był to wysoki, skalisty płaskowyż porośnięty zaroślami, z którego roztaczał się rozległy widok na
wszystkie strony świata. Kopyta koni głośno stukały o granitowe podłoże, aż Royce zarządził postój.
Od wschodu spoglądało na nich słońce wstające ponad zamglonymi puszczami Dunmore’u. Z tej
wysokości olbrzymi bór wyglądał jak rozmazane niebieskie jezioro, które rozciągało się pod nimi aż
do oślepiającej tarczy słonecznej. Arista wiedziała, że za nim były rzeka Nidwalden, wodospady
Parthaloren i wieża Avempartha. Royce patrzył na wschód przez kilka minut i księżniczka
zastanawiała się, czy oczy elfa widzą w oddali wieżyczkę jego ludu.

Przed nimi na południowy zachód leżała prowincja Chadwick królestwa Warric. Tak jak wszystko
inne na zachód od grzbietu pozostawała pogrążona w ciemności. W głębokiej, pofałdowanej dolinie
niebo dopiero zaczynało się oddzielać od ciemnego horyzontu. Świat wyglądałby jak pogrążony w
spokojnym śnie, gdyby nie setki świateł migoczących niczym robaczki świętojańskie.

- Obóz Brecktona - powiedział Hadrian. - Północna armia imperialna chyba nie posuwa się zbyt
szybko.

- Zjedziemy przed Bursztynowymi Wzgórzami i wrócimy na drogę daleko za Brecktonem - wyjaśnił
Royce. - Jak myślisz, kiedy dotrą do Colnory?

Hadrian potarł się po szczecinie na brodzie.

- Za jakieś trzy, może cztery dni. Taka duża armia przemieszcza się w żółwim tempie. Ponadto
domyślam się, że Breckton nie jest zadowolony z rozkazów. Prawdopodobnie ociąga się, mając
nadzieję, że zostaną odwołane.

- Sprawiasz wrażenie, jakbyś go znał - powiedziała Arista.

- Nigdy go nie poznałem, ale walczyłem pod chorągwią jego ojca. Walczyłem też przeciw niemu, gdy
służyłem w szeregach armii króla Armanda w Alburnie.

- W ilu armiach służyłeś?

Hadrian wzruszył ramionami.

- Zbyt wielu.

Jechali teraz wzdłuż grzbietu. Wiatr silnie wiejący z przodu szarpał ubranie Aristy i wyciskał jej z
oczu łzy. Pochyliła głowę i patrzyła, jak jej koń stawia kopyta w szczelinach powstałych wskutek
pęknięć skały. Owinęła szczelnie płaszcz wokół szyi, broniąc się przed dreszczami, które chciała u
niej wywołać wilgoć po deszczu z poprzedniego dnia wespół z potem i podmuchami wiatru.
Zagłębiwszy się ponownie między drzewami, zaczęli powoli zjeżdżać po zboczu. Zwierzęta znów
miały trudną przeprawę. Tym razem Arista odchyliła się do tyłu, prawie dotykając boków konia, żeby
utrzymać równowagę.

Choć na szczęście było chłodniej niż poprzedniego dnia, poruszali się w szybszym, bardziej
męczącym tempie. Wreszcie kilka godzin po południu zatrzymali się na brzegu strumyka, gdzie konie
napiły się chłodnej wody i najadły trawy. Royce i Hadrian zdjęli pakunki i poszli nazbierać drewna.
Wycieńczona Arista ciężko usiadła. Bolały ją nogi i plecy. Miała owady i gałązki we włosach, a jej
suknię pokrywała warstwa kurzu. Zapatrzyła się przed siebie niewidzącym wzrokiem, a jej umysł się
wyłączył, otępiały ze zmęczenia. W co ja się wpakowałam? Czy podołam?

Znajdowali się poniżej Galewyru na imperialnym terytorium. Być może postąpiła nierozsądnie,
angażując się w tę wyprawę, jakby rzuciła się w ogień. Alric się wścieknie, gdy zobaczy, że jej nie
ma, i potrafiła sobie wyobrazić, co powie Ecton. Gdyby ją złapali... Nie mogła o tym myśleć. To nic
nie daje. Skierowała uwagę na towarzyszy podróży.

Tak jak podczas wielogodzinnej jazdy również teraz Royce i Hadrian zachowywali milczenie.
Hadrian rozkulbaczył konie i pobieżnie je wyszczotkował, podczas gdy Royce zaczął rozpalać
ognisko. Bawiło ją obserwowanie ich obu. Bez słowa rzucali sobie narzędzia i torby. Hadrian cisnął
na oślep toporek przez ramię i Royce go złapał, po czym zaczął rąbać gałęzie do ogniska. Gdy
złodziej zakończył jego rozpalanie, Hadrian już miał garnek z wodą gotowy do postawienia na ogniu.
Dla Aristy, która często przebywała wśród sprzedających się szlachciców i trajkoczącej służby
zamkowej, taka cisza była czymś dziwnym. Hadrian posiekał marchew i wrzucił ją do
powgniatanego, poczerniałego garnka ustawionego na węglach.

- Gotowa na najlepszy posiłek w swoim życiu, Wasza Wysokość?

Chciała się roześmiać, ale nie miała siły.

- W zamku Essendonów jest trzech szefów kuchni i osiemnastu kucharzy, którzy by się z tym nie
zgodzili. Całe życie spędzają na doskonaleniu wykwintnych potraw. Zdumiałyby was uczty, na jakich
bywałam. Było na nich wszystko, począwszy od egzotycznych przypraw, a na lodowych rzeźbach
skończywszy. Bardzo wątpię, czy stać cię na coś lepszego.

Hadrian uśmiechnął się z wyższością.

- Możliwe - odparł, krojąc duże kawałki suszonej peklowanej wieprzowiny na kostki wielkości
jednego kęsa. - Ale gwarantuję, że ten posiłek ich wszystkich ośmieszy.

Arista wyjęła szczotkę z perłową rączką z torby, która wisiała u jej boku, i usiłowała rozplątać
włosy. W końcu dała za wygraną. Siedziała i patrzyła, jak Hadrian wrzuca marnie wyglądające mięso
do bulgoczącego garnka. W wywarze wylądowały także popiół i kawałeczki gałązek wyrzucane w
powietrze przez trzaskający ogień.

- Mistrzu kuchni, śmieci wpadają ci do garnka.

Hadrian wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Jak zawsze. Nie ma na to rady. Po prostu nie rozgryzaj niczego zbyt mocno, żebyś nie połamała
sobie zębów.

- Cudownie - powiedziała, po czym zwróciła się do Royce’a, który oglądał kopyta koni: -
Przejechaliśmy dziś szmat drogi, prawda? Nigdy nie pokonałam tak długiej trasy tak szybko.
Narzucasz mordercze tempo.

- Pierwszy etap wiódł przez nierówny teren - odrzekł Royce. - Po jedzeniu przemierzymy znacznie
większy dystans.

- Po jedzeniu? - Arista zmarkotniała. - Nie robimy postoju do jutra?

Royce spojrzał na niebo.

- Do zmroku pozostało jeszcze sporo godzin.

Chcą, żebym znów wsiadła na konia? Nie wiedziała, czy zdoła ustać, nie mówiąc już o jeździe. Bolał
ją każdy mięsień. Mogli sobie myśleć, co chcieli, ale ona już dzisiaj dalej nie pojedzie. Nie było
powodu, żeby tak się śpieszyć. Nie rozumiała też, dlaczego Royce wybrał taką trudną drogę.

Patrzyła, jak Hadrian nalewa swój obrzydliwy wywar do cynowego kubka i podaje go jej. Na
powierzchni utworzył się oleisty kożuch, przez który przebijały się zielone kawałki mięsa, a
wszystko było doprawione grudkami ziemi i kawałkami kory. Z pewnością była to najgorsza
potrawa, jaką kiedykolwiek jej podano. Trzymała gorący kubek w dłoniach, krzywiąc się i żałując, że
nie zjadła więcej pasztecików w Sheridanie.

- Czy to jest... gulasz? - spytała.

Royce zaśmiał się cicho.

- Z upodobaniem tak to nazywa.

- To potrawa, którą nauczyłem się przyrządzać od Thrace - wyjaśnił Hadrian z miną świadczącą o
tym, że sięgnął pamięcią wstecz. - Dziewczyna gotuje znacznie lepiej ode mnie. Zrobiła takie danie
na mięsie, które... W każdym razie to nie jest gulasz, tylko solona wieprzowina gotowana z
warzywami. Nie ma tu rosołu, ale zniknął nieprzyjemny smak soli, a mięso zmiękło. No i wywar jest
gorący. Wierz mi, będziesz zachwycona.

Arista przymknęła oczy i podniosła kubek do ust. Parująca zupa pachniała cudownie. Zanim się
obejrzała, pochłonęła wszystko do ostatniej kropli tak szybko, że poparzyła sobie język. W następnej
chwili wycierała dno naczynia kawałkiem twardego chleba i rozglądała się za dokładką. Z
rozczarowaniem stwierdziła, że Hadrian już myje garnek. Leżąc na trawie, westchnęła, czując ciepło
rozchodzące się w jej ciele.

- To tyle, jeżeli chodzi o lodowe rzeźby - zachichotał Hadrian.

Pomimo wcześniejszego oporu po jedzeniu znalazła w sobie nowe siły. Następny etap podróży wiódł
po płaskim obszarze i podążali względnie łatwym szlakiem jeleni. Royce prowadził ich tak szybko,
jak pozwalało na to ukształtowanie terenu. Nie przystawał ani nie spoglądał na mapę.

Po wielu godzinach Arista nie miała pojęcia, gdzie się znajdują, ani nie dbała o to. Wspomnienie
posiłku zatarło się w jej pamięci i znów czuła, że jest bliska omdlenia. Jechała pochylona, opierając
się o kark konia i chwilami przysypiając. Nie umiała odróżnić snu od rzeczywistości i budziła się
przerażona, pewna że spada na ziemię. W końcu się zatrzymali.

Wokół było ciemno i panował chłód. Ziemia była mokra i Arista stała, drżąc. Jej przewodnicy znów
wykonywali swoje rutynowe czynności w milczeniu. Tym razem ku jej ogromnemu rozczarowaniu nie
rozpalili ogniska i zamiast gorącego posiłku wręczyli jej paski wędzonego mięsa, surową marchew,
ćwiartkę cebuli i trójkątny kawałek twardego suchego chleba. Usiadła na mokrej trawie, a wilgoć
natychmiast przesiąknęła jej przez suknię. Bez namysłu szybko zjadła posiłek.

- Nie powinniśmy postawić szałasu? - zapytała z nadzieją w głosie.

Royce spojrzał na gwiazdy.

- Niebo jest czyste.

- Ale...

Była zaskoczona, gdy rozłożył płachtę na trawie. Będą spać na ziemi!

Arista miała trzy panny służebne, które codziennie pomagały jej ubrać się i rozebrać. Kąpały ją i
czesały. Przetrzepywały poduszki i przynosiły ciepłe mleko przed snem. Pilnowały na zmianę ognia

w kominku, dokładając bezszelestnie polana w nocy. Spanie w powozie było niewygodne, na
okropnym łóżku w dormitorium - męczące. To jednak zakrawało na szaleństwo. Nawet wieśniacy
mieli chałupy.

Opatuliła się płaszczem, chroniąc się przed nocnym chłodem. Czy dostanie choćby koc?

Zmęczona stanęła na czworakach i zgarnęła trochę suchych liści, robiąc z nich posłanie. Położywszy
się, poczuła, jak chrzęszczą i się marszczą.

- Czekaj - powiedział Hadrian, niosąc tobołek. Rozwinął brezentową płachtę. - Naprawdę muszę w
końcu zrobić ich więcej. Warstwa smoły zapobiegnie przenikaniu wilgoci. - Podał jej także koc. - Za
tamtymi drzewami jest wygodna polanka, w razie gdybyś potrzebowała ustronnego miejsca.

Czemu, u licha, miałaby potrzebować...

- Aha. - Skinęła głową. Na pewno niebawem natrafią na jakieś miasteczko. Mogła zaczekać.

- Dobranoc, Wasza Wysokość.

Nie odpowiedziała.

Hadrian odszedł kilka kroków i umościł sobie posłanie z sosnowych gałęzi. Bez namiotu nie miała
wyboru. Musiała spać w sukni, przez co nie mogła uwolnić się od ciasnego gorsetu. Rozłożyła
brezent, zdjęła trzewiki i położyła się, podciągając cienką derkę pod samą brodę. Choć czuła się
koszmarnie, uparła się, żeby tego nie okazywać. Przecież kobiety z ludu na co dzień żyły w
podobnych warunkach, więc ona też mogła. Argument był szlachetny, ale niezbyt pocieszający.

Chwilę po przymknięciu oczu usłyszała ciche brzęczenie. Nic nie widziała w ciemności, ale odgłos
był łatwy do rozpoznania - zleciała się chmara komarów. Zatłukła jednego na policzku, po czym
nasunęła koc na głowę, odsłaniając stopy. Zwinęła się w kłębek i cała schowała pod cienką wełnianą
osłoną. Ciasny gorset utrudniał jej oddychanie, a stęchły zapach derki, od dawna przesiąkniętej
końskim potem, wywoływał mdłości. Frustracja wzięła górę i z mocno zaciśniętych oczu księżniczki
popłynęły łzy. Co ja sobie wyobrażałam, wybierając się w tę podróż? Nie daję rady. Dobry
Mariborze, ale jestem głupia. Zawsze mi się wydaje, że mogę wszystko. Myślałam, że umiem jeździć
konno. Wolne żarty. Myślałam, że jestem odważna. Wystarczy na mnie spojrzeć. Wydaje mi się, że
wiem więcej od innych. A jestem idiotką!

Strasznie zawiodła tych, którzy ją kochali. Powinna posłuchać ojca i służyć królestwu poprzez ślub z
wpływowym księciem. A teraz, gdy nosiła piętno czarownicy, nikt jej nie zechce. Alric nadstawił za
nią karku i mianował ją ambasadorką. Jej porażka zaś przypieczętowała los królestwa. A teraz ta
wyprawa jej kolejny kolosalny błąd. Jutro wrócę do domu. Poproszę Royce’a, żeby mnie odwiózł do
Medfordu, i złożę oficjalną rezygnację ze stanowiska ambasadorki. Zamknę się w wieży i będę
próchnieć, aż imperium wyśle mnie na szubienicę.

Łzy spływały jej po policzkach, gdy leżała tak pod śmierdzącą derką, aż usnęła w zimnej, bezlitosnej
nocy.

Obudził ją ptasi śpiew.

Arista otworzyła oczy i zobaczyła promienie słoneczne wpadające przez zielony baldachim liści. W
jaskrawozłotych smugach tańczyły motyle. Po chwili dostrzegła staw, którego powierzchnia była tak
spokojna, jakby ktoś położył na niej wycinek nieba. Nad lustrzaną taflą jak w baśniach unosiła się
biała mgiełka. Był to najpiękniejszy widok, jaki Arista dotychczas widziała. Skąd się tu wziął? -
pomyślała.

Royce i Hadrian wciąż spali pod pomiętymi kocami, zostawiając jej możliwość samotnego
obcowania z tą baśniową scenerią. Wstała po cichu, bojąc się, że gwałtowny ruch mógłby zniweczyć
to kruche piękno. Poszła boso nad brzeg sadzawki, czując, jak ciepło słońca pokonuje chłód nocy.
Przeciągnęła się, nieoczekiwanie dumna z bólu mięśni po solidnej zaprawie z poprzedniego dnia.
Przykucnęła, nabrała dłonią wody i delikatnie zmyła z twarzy zaschnięte łzy. Na środku stawu spod
powierzchni wody wyskoczyła ryba. Arista zobaczyła jedynie srebrny błysk, a następnie usłyszała
chlupnięcie. Po chwili wyskoczyła kolejna. Urzeczona tym spektaklem księżniczka czekała na
następną, uśmiechając się od ucha do ucha jak dziecko na przedstawieniu kukiełkowym.

Dopiero gdy mgiełka się rozproszyła, Arista zwróciła uwagę na odgłosy dochodzące z obozu. Poszła
poszukać wspomnianej przez Hadriana polanki. Wróciła do towarzyszy, wyszczotkowała włosy i
zjadła zimną wieprzowinę na śniadanie. Potem złożyła koce i zrolowała brezentowe płachty, po czym
schowała żywność napełniła bukłaki wodą. Wsiadając na swoją klacz, postanowiła nadać jej imię
Mistyczka. Dopiero gdy Royce wyprowadził ich z przesieki, uświadomiła sobie, że przez cały
poranek nikt nie powiedział ani słowa.

Prawie od razu dotarli do drogi, co tłumaczyło brak ogniska poprzedniej nocy i niezwykłe stroje
Royce’a i Hadriana - mieli na sobie dublety i obcisłe spodnie. Z widoku zniknęły także miecze
Hadriana. Nie miała pojęcia, skąd Royce wiedział, że w pobliżu jest trakt. Grzejące słońce i
śpiewające na drzewach ptaki sprawiły, że Arista nie potrafiła zrozumieć, czemu tak się trapiła
poprzedniego dnia. Wciąż była obolała, lecz teraz czuła zadowolenie z powodu bólu, który nie miał
nic wspólnego z godnością księżniczki.

Nie ujechali daleko, gdy Royce zatrzymał Myszkę. Z naprzeciwka podążał oddział imperialnych
żołnierzy eskortujący cztery duże zabudowane wozy. Wzbudzający strach oficer w jasnej zbroi nie
podał swojego nazwiska, lecz zażądał, żeby podali swoje, jak również cel i powód podróży. Jego
podwładni okrążyli ich od tyłu, trzymając lance w pogotowiu. Ich konie sapały i prychały.

- To pan Everton z wioski Windham i jego żona, a ja jestem ich służącym - wyjaśnił szybko Royce,
zsiadając grzecznie z konia i składając ukłon.

Jego ton i wymowa były oficjalne aż do przesady, a głos nosowy i wysoki. Aristę zdumiało
podobieństwo Royce’a do jej kapryśnego rządcy.

- Pan Everton był... to znaczy jest... szanowanym kupcem. Zdążamy do Colnory, gdzie mieszka brat
pani Everton, któremu państwo Everton mają nadzieję zapewnić tymczasowo... to znaczy... złożyć
wizytę.

Przed opuszczeniem „Róży i Ciernia” Royce nauczył Aristę tej historii i roli, którą w razie potrzeby
miała odegrać. W bezpiecznym otoczeniu gospody w Medfordzie opowieść wydawała się
wiarygodna, teraz jednak, gdy okrążyli ich żołnierze, Arista wątpiła, czy ktoś w nią uwierzy. Dłonie
zaczęły jej się pocić i poczuła ucisk w dołku. Royce dalej odgrywał swoją rolę po mistrzowsku,
udzielając konkretnych, choć pozbawionych szczegółów odpowiedzi niewinnym, zniewieściałym
głosem.

- To twój brat mieszka w Colnorze? - zapytał oficer szorstko.

Nikt nigdy nie zwrócił się do niej takim tonem. Nawet Braga, gdy groził jej śmiercią, zachowywał
się grzeczniej. Usiłowała ukryć wzburzenie.

- Tak - odparła lakonicznie.

Pamiętała wskazówkę Royce’a, żeby odpowiadać jak najkrócej z obojętnym wyrazem twarzy. Była
jednak pewna, że żołnierz słyszy walenie jej serca.

- Jak się nazywa?

- Vincent Stapleton - odparła szybko i pewnie, wiedząc, że oficer będzie czyhał na chwilę zawahania
w jej głosie.

- Gdzie mieszka?

- Na ulicy Mostowej, niedaleko Dzielnicy Wzgórz - odpowiedziała starannie przećwiczoną kwestię.
Nikogo nie mogło dziwić, że żona znanego kupca będzie się przechwalać, jak blisko zamożnej części
miasta mieszka jej rodzina.

- Słuchajcie - teraz do odegrania swej roli przystąpił Hadrian. - Mam już dość was i waszej
imperialnej armii. Moją posiadłość zarekwirowano na potrzeby zakwaterowania podobnych do was
opryszków, którzy na pewno zdewastują moje meble i zapaskudzą dywany. Ja też mam kilka pytań.
Na przykład kiedy odzyskam dom?! - ryknął rozgniewany. - Czy kupiec ma oczekiwać od imperatorki
właśnie takiego traktowania? Król Ethelred nigdy nas tak nie traktował! Kto zapłaci za szkody?

Ku wielkiej uldze Aristy oficer zmienił zachowanie. Zgodnie z ich przewidywaniami nie chciał
zajmować się skargami eksmitowanych właścicieli i machnął ręką, żeby jechali dalej.

Gdy fury ich minęły, Aristę zbulwersowało to, co zobaczyła przez kraty w tylnych drzwiach. Wozami
nie przewożono pojmanych żołnierzy, lecz elfy. Oblepieni brudem i stłoczeni tak ciasno, że musieli
stać, obijali się o siebie, gdy wóz podskakiwał na pobrużdżonej drodze. Wśród więźniów były też
kobiety i dzieci. Wszyscy lepili się od potu z powodu upału. Arista słyszała przytłumione krzyki, gdy
wozy posuwały się naprzód w żółwim tempie. Niektórzy wyciągali ręce przez kraty, błagając o litość
i wodę. Księżniczkę tak przejął ten widok, że zapomniała o własnym strachu, który zżerał ją zaledwie
przed chwilą. Nagle coś sobie uświadomiła, rozejrzała się za Royce’em.

Stał kilka metrów dalej na poboczu drogi, trzymając Myszkę za uzdę. Obok niego dostrzegła

Hadriana, który mocno ściskał ramię przyjaciela i szeptał mu coś do ucha. Arista nie słyszała słów,
ale domyśliła się, co mówi. Minęło kilka pełnych napięcia chwil, lecz potem odwrócili się i ruszyli
w dalszą drogę do Colnory.

* * *

Nadchodziła noc i ulica w dole pogrążała się w mroku. Powozy zdążały pośpiesznie do swych
miejsc przeznaczenia, podskakując hałaśliwie na kocich łbach.

Latarnicy zapalali lampy. W oknach pobliskich budynków pojawiły się światła i sylwetki przesuwały
się za zasłonkami niczym duchy. Sklepikarze pozamykali drzwi i okiennice, natomiast właściciele
straganów na kółkach pozakrywali swoje towary i zaprzęgli do wozów konie, gdyż dobiegł końca
kolejny dzień pracy.

- Jak sądzisz, ile to jeszcze potrwa? - spytał Hadrian.

Razem z Royce’em przebrali się w zwykłe ubrania i Hadrian znów nosił przy sobie miecze. Choć
Arista przywykła do takiego ich wyglądu, zmiana stroju i nieprzerwane czuwanie Royce’a przy oknie
budziły w niej niepokój.

- Już niedługo - odparł Royce, nie odrywając wzroku od ulicy.

Czekali razem w niewielkim pokoju w zajeździe „Królewski Lis”, najtańszym z pięciu hoteli w
zamożnej Dzielnicy Wzgórz. Royce nadal udawał ich służącego, wynajmując dwa pokoje:
standardowy i mały. Unikał pytań o bagaż i kolację, a oberżysta nie był natarczywy.

Na górze Royce nalegał, aby pozostali we trójkę w większym pomieszczeniu. Arista zauważyła, że
po tych słowach zrobił przerwę, jakby oczekiwał sprzeciwu. To ją rozbawiło, ponieważ dzielenie
wygodnego pokoju było o niebo lepsze od wszystkich ich dotychczasowych warunków
zakwaterowania. Ale musiała przyznać, choć tylko przed sobą, że tydzień wcześniej taki pomysł na
pewno by ją przeraził.

A standardowy pokój zaliczał się do luksusowych w porównaniu ze standardami obowiązującymi w
większości pensjonatów. Materace były wypchane pierzem i przykryte gładkimi, czystymi
prześcieradłami, poduszki puszyste, a kołdry ciężkie. Znajdowały się w nim olbrzymie lustro, duża
komoda, garderoba, mały sekretarzyk i krzesło. W sąsiednim pomieszczeniu stały miednica i nocnik.
Mieli też kominek i lampy, ale Royce ich nie zapalił, siedzieli więc w ciemności. Do pokoju
wpadało jedynie światło latarni ulicznych, które wespół z jego cieniem utworzyło na podłodze wzór
przypominający wydłużoną szachownicę.

Teraz, gdy znaleźli się w środowisku bardziej bliskim księżniczce, Arista w końcu uległa
ciekawości:

- Nie pojmuję, co my tu robimy.

- Czekamy - odparł Royce.

- Na co?

- Nie możemy, ot tak, wjechać do obozu nacjonalistów. Potrzebujemy pośrednika. Kogoś, kto umówi
spotkanie - wyjaśnił Hadrian, który siedział przy sekretarzyku po drugiej stronie pokoju. W
narastającej ciemności przemieniał się w niewyraźną upiorną sylwetkę.

- Nie widziałam, żebyście wysłali jakąś wiadomość. Czy coś przeoczyłam?

- Nie, ale wiadomość i tak została dostarczona - odrzekł Royce.

- Royce jest tu znaną osobistością - objaśnił jej Hadrian. - Gdy przybywa do miasta...

Royce celowo zakaszlał.

- W porządku, może nie osobistością, ale na pewno jest znany. Jestem pewny, że zaczęto plotkować
zaraz po jego przyjeździe.

- A więc chcemy, żeby nas zauważono?

- Tak - odparł Royce. - Niestety nie tylko członek Diamentu pilnował bramy. Ktoś obserwuje nasze
okno.

- I nie jest z Czarnego Diamentu? - spytał Hadrian.

- Jest za bardzo niezdarny. Nadaje się do delikatnej roboty mniej więcej tak jak koń pociągowy do
cyrkowych sztuczek. Gdyby się zgłosił do Diamentu, pękliby ze śmiechu.

- Czarny Diament to gildia złodziei? - spytała.

Obaj skinęli głową.

Choć Diament rzekomo uchodził za tajną organizację, był dobrze znany. Arista słyszała o nim od
czasu do czasu na dworze i na zebraniach rady. Wyniośli szlachcice zawsze wyrażali się o nim z
pogardą, choć często korzystali z jego usług. Czarny rynek był właściwie kontrolowany przez
Diament, który dostarczał prawie każdy towar dla każdego, kto był skłonny zapłacić za niego
odpowiednią cenę.

- Widzi cię?

- Tylko jeżeli jest elfem.

Hadrian i Arista wymienili spojrzenia, zastanawiając się, czy miał to być żart. Hadrian podszedł do
okna i wyjrzał na zewnątrz.

- Ten przy latarni z dłonią na rękojeści? Ten, który przestępuje z nogi na nogę? To imperialny
żołnierz, weteran oddziału wywiadowców - powiedział Hadrian.

Royce spojrzał na niego z zaskoczeniem. Światło z ulicy rozlało się na twarzy przyjaciela, gdy ten
wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Żołnierzy uczy się takiego przenoszenia ciężaru ciała, żeby nie bolały ich nogi. Krótki miecz jest
charakterystyczny dla lekko uzbrojonego wywiadowcy, a rękawica to pomysł króla Ethelreda, który
upiera się, żeby nosili ją wszyscy jego żołnierze.

- Nie żartowałeś, że służyłeś w wielu armiach, prawda? - spytała Arista.

Hadrian wzruszył ramionami.

- Bytem najemnikiem. Tym się zajmowałem. Służyłem temu, kto dobrze płacił. - Usiadł z powrotem
przy sekretarzyku. - Nawet dowodziłem kilkoma pułkami. Raz dostałem medal. Ale walczyłem dla
jakiejś armii, by po kilku latach walczyć przeciwko niej. Zabijanie starych przyjaciół to nic
przyjemnego. Brałem więc zlecenia w coraz dalszych rejonach. W końcu wylądowałem w Calisie,
gdzie walczyłem dla tenkińskich dygnitarzy wojskowych. - Pokręcił głową. - Można powiedzieć, że
tam sięgnąłem dna. Człowiek naprawdę nie wie, że...

Przerwało mu pukanie do drzwi.

Royce bez słowa przeszedł przez pokój, stając obok drzwi, natomiast Hadrian ostrożnie je otworzył.
Na korytarzu stał chłopak ubrany w łachmany typowe dla bezdomnego dziecka.

- Dobry wieczór, państwu. Jesteście proszeni do pokoju dwadzieścia trzy - oznajmił wesoło, po czym
dotknął kciukiem brew i odszedł.

- Zostawimy ją tu? - zapytał Hadrian Royce’a.

Wspólnik pokręcił głową.

- Idzie z nami.

- Musicie o mnie mówić, jakby mnie tu nie było? - spytała Arista z udawaną irytacją, ale spojrzawszy
na twarz Royce’a, zdała sobie sprawę z powagi sytuacji i postanowiła zamilknąć. Była za linią
wroga i gdyby ją schwytano, nie wiadomo co by się stało. Powoływanie się na status dyplomatyczny
nie zachęciłoby nowego imperium do uznania jej nietykalności, raczej zażądałoby ono od Alrica
ustępstwa w zamian za życie Aristy, a także publicznej egzekucji.

- Ot tak po prostu wejdziemy? - zapytał Hadrian sceptycznie.

- Tak, potrzebujemy ich pomocy. A gdy człowiek idzie po prośbie, to powinien pukać do frontowych
drzwi.

Zajmowali lokum z numerem dziewiętnastym, więc mieli niedaleko - musieli przejść kawałek
korytarzem i skręcić za rogiem. Pokój numer dwadzieścia trzy znajdował się na uboczu. Nie było tu
więcej drzwi, tylko schody, które prawdopodobnie prowadziły na ulicę. Royce zapukał dwukrotnie,
zaczekał i zapukał jeszcze trzy razy. Drzwi się otworzyły.

- Wejdź, Zmiatacz.

Znaleźli się w luksusowym apartamencie z żyrandolem, który jasno oświetlał wnętrze. W salonie nie
było łóżek. Naprzeciwko wejścia znajdowało się dwoje drzwi, które bez wątpienia prowadziły do
sypialni. Ściany upiększono zielonym adamaszkiem, a całą podłogę z wyjątkiem fragmentu wokół
marmurowego kominka zakrywał dywan. Zewnętrzną ścianę przyozdabiały cztery wysokie okna z
grubymi zasłonami z aksamitu. Przy ścianach ustawiono kilka stylowych mebli. Na środku
pomieszczenia zobaczyli wymizerowanego mężczyznę z zapadniętymi policzkami i oskarżającym
spojrzeniem. Tuż za nim znajdowało się dwóch osobników, a przy drzwiach czekali dwaj następni.

- Usiądźcie, proszę - odezwał się chudzielec. Stał dopóty, dopóki wszyscy nie usiedli. - Zmiatacz,
pozwól, że od razu przejdę do rzeczy. Podczas twojej ostatniej wizyty dałem ci wyraźnie do
zrozumienia, że nie jesteś tu mile widziany, prawda?

Royce milczał.

- Byłem wtedy nadzwyczaj cierpliwy, ale skoro wróciłeś, być może grzeczność nie jest wskazana w
twoim przypadku? Osobiście bardzo cię szanuję, lecz nie mogę pozwolić, żebyś po otrzymaniu
ostrzeżenia wchodził sobie tak zuchwale do tego miasta - przerwał, ale nie doczekawszy się reakcji
ze strony Royce’a, ciągnął: - Hadrian i księżniczka mogą odejść. Prawdę mówiąc, muszę nawet
nalegać, aby dama nas opuściła, bo śmierć arystokratki skomplikowałaby sytuację. Czy mam przyjąć,
że Hadrian odmówi?

Hadrian zerknął na Royce’a, ale gdy ten nie odwzajemnił spojrzenia, wzruszył ramionami.

- Za nic nie chciałbym przegapić przedstawienia, które zaraz się zacznie - powiedział.

- W takim razie, Wasza Wysokość... - Mężczyzna wykonał zamaszysty ruch w stronę drzwi. - Gdybyś
zechciała wrócić do swojego pokoju.

- Zostaję - odparła Arista. Było to tylko jedno słowo, ale wypowiedziane z niezachwianą pewnością
siebie księżniczki przyzwyczajonej do stawiania na swoim.

Chudzielec spojrzał na nią przymrużonymi oczami.

- Mam ją odprowadzić, sir? - zapytał groźnym tonem jeden z mężczyzn przy drzwiach.

- Tylko ją tknij, a finał tego spotkania będzie smutny - rzucił Royce tonem niewiele głośniejszym od
szeptu.

- Spotkania? - Chudzielec się roześmiał. - To nie jest żadne spotkanie. To kara, której finał z
pewnością będzie bardzo smutny. - Spojrzał na Aristę. - Słyszałem o tobie. Cieszę się, że plotki
okazują się prawdą.

Arista nie miała pojęcia, o co mu chodzi, ale nie spodobało jej się, że zbir coś o niej wie. Jeszcze
bardziej zaniepokoiła ją jego aprobata.

- Moi ludzie jednak cię odprowadzą.

Klasnął w ręce i otworzyły się drzwi do sąsiednich pokoi, a także za ich plecami wychodzące na
korytarz.

Do pokoju weszło wielu dobrze uzbrojonych mężczyzn.

- Przyszliśmy zobaczyć się z Klejnotem - powiedział Royce cicho.

Wyraz twarzy chudzielca natychmiast się zmienił. Arista widziała, jak w jednej chwili pewność
siebie zastąpiło zmieszanie, następnie podejrzenie, a na koniec ciekawość. Mężczyzna przeczesał
kościstą ręką rzadkie blond włosy.

- Dlaczego myślisz, że Klejnot zechce się z tobą spotkać?

- Bo może na tym skorzystać.

- Już jest bardzo bogaty.

- Nie o taką korzyść tu chodzi. Powiedz, Koszt, od kiedy bramy pilnują nowi strażnicy? Ci w
imperialnych mundurach? A skoro już o tym mowa, odkąd to w Colnorze jest brama? Ilu takich jak
oni włóczy się po mieście? - Royce odchylił się na krześle i położył ręce na kolanach. - Powinienem
zostać zatrzymany zaraz po wejściu do miasta, a właściwie przed polem gospodarza Oslowa. Skąd ta
zwłoka? Czemu nie ma czujek przy Łuku lub moście Bernum? Naprawdę tak gnuśniejesz, Koszt? A
może teraz rządzą imperialni?

Teraz z kolei milczał chudzielec.

- Diamentowi nie może się podobać takie napinanie mięśni przez nowe imperium. Przedtem mieliście
pełną kontrolę, a Klejnot własne lenno. Ale to już historia. Teraz musi się dzielić z innymi. Diament
zepchnięto do cienia, natomiast nowy gospodarz grzeje sobie nogi przy kominku w cudzym domu.
Powiedz Cosmosowi, że przyjechałem mu pomóc.

Koszt gapił się na Royce’a, po czym przeniósł wzrok na Aristę. Skinął głową i wstał.

- Oczywiście pozostaniecie tu do mojego powrotu.

- Czemu nie? - odezwał się Hadrian, najwidoczniej niewzruszony panującym w pokoju napięciem. -
Tu jest znacznie lepiej niż w naszym pokoju. Czy to są orzechy?

W trakcie rozmowy i po wyjściu Koszta Royce ani drgnął. Czterej najgroźniejsi mężczyźni bacznie
go obserwowali. Wydawało się, że w pokoju toczy się wojna nerwów i każdy czeka, żeby zobaczyć,
kto pierwszy ulegnie. Hadrian spacerował rozluźniony, przyglądając się meblom i obrazom. Wybrał
krzesło, przy którym stał wyściełany podnóżek. Położył na stołku nogi i zaczął jeść owoce i orzechy z
półmiska.

- Świetna przekąska - wpadł w zachwyt. - W naszym pokoju nie ma takiej. Ktoś ma ochotę?

Nie zwrócili na niego uwagi.

- Jak chcecie. - Włożył sobie następną garść orzechów do ust.

W końcu wrócił Koszt. Nie było go przez chwilę lub może Ariście tylko tak się wydawało, gdy w
milczeniu na niego czekała. Klejnot zgodził się na spotkanie.

Przed „Królewskim Lisem” czekał na nich powóz. Arista zdziwiła się, gdy Royce i Hadrian oddali
broń przed wejściem do pojazdu. Koszt zajął miejsce obok nich w środku, natomiast dwóch
członków gildii usiadło na koźle obok woźnicy. Pojechali dwa kwartały na południe, po czym
skręcili na zachód i zaczęli się wspinać na wzgórze, mijając Łuk Sklepikarzy i zdążając w kierunku
mostu Langdon. Arista słyszała przez otwarte okno szczęk metalowych obręczy powozu i stukot
końskich kopyt na kocich łbach. Naprzeciwko widziała twarz Koszta, po której przesuwał się blask
świateł zajazdów. Mężczyzna przyglądał się jej z nieżyczliwym uśmiechem. Był bardzo chudy, miał
zbyt długie palce i zbyt zapadnięte oczy.

- Pomyślałby kto, że teraz wiedzie ci się lepiej, Zmiatacz - powiedział, trzymając ręce niezgrabnie na
kolanach. Przypominał szakala udającego udomowionego pieska. - Teraz przynajmniej masz lepszą
klientelę. - Pierwszy oficer gildii wyszczerzył zęby w uśmiechu i ukłonił się przed Aristą. - Choć
krążą pogłoski, że Melengar może dziś nie być najlepszą inwestycją. Bez obrazy, Wasza Wysokość.
Diament jako instytucja i ja osobiście popieramy cię, ale jako człowiek interesu muszę liczyć się z
faktami.

Arista posłała mu przyjemny uśmiech.

- Słońce jutro wstanie, panie Koszt. To fakt. Cuchnie panu z ust końskim łajnem. To też fakt. Kto
jednak wygra tę wojnę, pozostaje kwestią opinii, a ja za pańską nie dałabym złamanego grosza.

Koszt uniósł brwi.

- To ambasadorka i kobieta - zwrócił się do niego Hadrian. - Odniósłbyś lżejsze rany, fechtując się z
którymś z Pickeringów, i miałbyś większe szanse na zwycięstwo.

Koszt uśmiechnął się i skinął głową. Arista nie miała pewności, czy była to oznaka zgody, czy urazy -
jak wszyscy złodzieje Koszt umiał się maskować.

- Z kim się spotkamy, jeżeli to nie tajemnica?

- Z Cosmosem Sebastianem DeLurem, najzamożniejszym kupcem w Avrynie - odrzekł Royce. - To
syn Corneliusa DeLura, prawdopodobnie najbogatszego żyjącego człowieka. Rodzina ta kontroluje
większość transakcji handlowych i pożycza pieniądze zarówno królom, jak i prostym ludziom.
Cosmos kieruje Czarnym Diamentem i nosi przydomek Klejnot.

Ręce Koszta lekko zadrżały.

Na wzniesieniu powóz skręcił w długą prywatną ceglaną drogę prowadzącą w górę na wzgórza
Bernum, urwisty cypel, z którego roztaczał się widok na rzekę w dole. Dostępu do okazałej

posiadłości DeLura broniła ogromna, szersza od trzech miejskich ulic brama, która się otworzyła,
gdy podjechali. Elegancko ubrani strażnicy stali sztywno wyprostowani, natomiast staroświecki
administrator w białych rękawiczkach i pudrowanej peruce odnotował na pergaminie ich wjazd.
Teraz powóz wspinał się po serpentynowej alei, wzdłuż której rosły żywopłoty i stały latarnie. W
niektórych miejscach przez szczeliny w listowiu mogli dostrzec ładny ogród z misternie rzeźbionymi
fontannami. Na szczycie cypla stał wspaniały trzypiętrowy pałac z białego marmuru. Złożona z
osiemnastu filarów kolumnada tworzyła wejście w kształcie półksiężyca, które oświetlał zawieszony
na środku pokaźny żyrandol. Budowla z założenia miała robić imponujące wrażenie, ale uwagę
Aristy przykuła olbrzymia fontanna z brązu, przedstawiająca trzy nagie kobiety nalewające z
dzbanów wodę do basenu.

Złote drzwi otworzyli kolejni dwaj nieskazitelnie odziani służący. Człowiek w ciemnym surducie
wprowadził ich do westybulu. Arista jeszcze nigdy nie widziała tylu gobelinów i rzeźb
zgromadzonych w jednym miejscu. Wyszli przez sklepiony hol na przestronne patio, które okalał
opleciony bluszczem płot z krat. Niezadaszony taras przyozdobiono rozmaitymi niepospolitymi
roślinami i dwiema kolejnymi fontannami, które też przedstawiały nagie kobiety, tylko że mniejsze i
wykonane z polerowanego marmuru.

- Dobry wieczór, Wasza Wysokość, panowie. Witam w moich skromnych progach - powitał ich duży
mężczyzna siedzący na luksusowej sofie.

Nie był wysoki, za to zdumiewająco gruby. Wyglądał na pięćdziesiąt kilka lat i łysiał. Włosy, które
mu pozostały, związał czarną jedwabną wstążką w koński ogon. Jego pucułowata twarz pozostawała
młodzieńcza, a zmarszczki zdradzające wiek pokazywały się tylko w kącikach oczu, gdy się
uśmiechał, tak jak teraz. Miał na sobie jedwabną szatę i trzymał kieliszek wina, którego omal nie
wylał, kiedy skinął ręką, żeby podeszli.

- Zmiatacz, ile to już minęło czasu, stary przyjacielu? Teraz widzę, że powinienem cię mianować
pierwszym oficerem, kiedy miałem po temu okazję. To by nam obu zaoszczędziło masy kłopotów.
Niestety, wtedy tego nie wiedziałem. Mam nadzieję, że możemy zapomnieć o tamtych wszystkich
nieprzyjemnościach.

- Moja sprawa została załatwiona w dniu śmierci Hoyte’a - odparł Royce. - Sądząc po naszym
przyjęciu, rzekłbym, że to Diament miał kłopoty z zapomnieniem o przeszłości.

- Co prawda, to prawda. - Cosmos zachichotał.

Arista doszła do wniosku, że u niego śmiech pełnił taką funkcję, jaką u innych drżenie rąk, jąkanie
czy obgryzanie paznokci.

- Niczego mi nie puścisz płazem, prawda? To dobrze. Dzięki temu jestem szczery... Cóż, na tyle, na
ile pozwala mi moja profesja. - Znów zachichotał. - To przez tę nieznośną legendę w gildii panują
niespokojne nastroje. Jesteś postrachem. Pan Koszt nie widzi tego w ten sposób, ale odpowiada za
utrzymanie porządku w organizacji. Zgoda na to, abyś chodził sobie swobodnie po mieście,
przypomina wpuszczenie krwiożerczego tygrysa do zatłoczonej gospody. Ode mnie jako właściciela
tej gospody oczekuje się, abym pilnował ładu i spokoju. - Cosmos wskazał ręką, w której trzymał

kieliszek, na Koszta. - Zdaje mi się, że znałeś pana Koszta bardzo krótko. Szkoda. Polubiłbyś go,
gdybyście się poznali w innych okolicznościach.

- Kto powiedział, że go nie lubię?

Cosmos wybuchnął śmiechem.

- Ty nikogo nie lubisz, Zmiatacz, z wyjątkiem Hadriana i panny DeLancy oczywiście. Ludzie dla
ciebie dzielą się na tych, których tolerujesz, i całą resztę. Z faktu, że tu jestem, mogę przynajmniej
domniemywać, iż nie ma mnie na twojej krótkiej liście.

- Jakiej liście?

- Trudno sobie wyobrazić, aby twoja lista celów pozostawała pełna przez dłuższy czas.

- Obaj taką mamy. Przez cały czas dopisujemy i wykreślamy na nich nazwiska. Zdaje się, że Koszt
dopisał moje do twojej.

- Uważaj je za wykreślone, przyjacielu. A teraz powiedz mi, co mogę ci podać do picia?
Montemorcey? Zawsze miałeś upodobanie do najlepszych win. Mam w piwnicy zapas z dobrego
rocznika. Każę przynieść kilka butelek.

- Chętnie - odrzekł Royce.

Cosmos zerknął na służącego, który szybko się ukłonił i wyszedł.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam spotkanie w moim ogródku. Uwielbiam nocne powietrze. -
Przymknął oczy, odchylił głowę do tyłu i głęboko odetchnął. - Nie udaje mi się wychodzić tak często,
jak bym sobie tego życzył. Usiądźcie, proszę, i przedstawcie mi ofertę, z którą przychodzicie.

Zajęli miejsca naprzeciwko Cosmosa na kunsztownych wyściełanych ławkach stojących po bokach
zdobnego stolika z nogami w kształcie węży, których głowy były skierowane na zewnątrz, a pyski
otwarte w sposób prezentujący ostre zęby. Arista słyszała za plecami chlupot wody w fontannach i
szelest liści poruszanych przez nocny wietrzyk. Na tle tych odgłosów wybijał się głębszy, groźny huk
rzeki Bernum, którą zasłaniał balkon.

- To raczej propozycja - wyjaśnił Royce. - Księżniczka ma problem, w którym mógłbyś jej pomóc, a
ty masz problem, który ona mogłaby rozwiązać.

- Cudownie. Zaczyna się obiecująco. Gdybyś powiedział, że oferujecie mi życiową szansę, miałbym
wątpliwości, ale układ korzystny dla obu stron świadczy o tym, że jesteś szczery. To mi się podoba.
Ale ty zawsze mówiłeś bez ogródek, prawda, Zmiatacz? Mogłeś sobie pozwalać na wykładanie kart
na stół, bo zawsze miałeś wyśmienite.

Służący w takich samych białych rękawiczkach, jakie nosił odźwierny przy bramie, podszedł i bez
słowa nalał im wina, po czym wycofał się na stosowną odległość. Cosmos czekał uprzejmie, aż
wszyscy goście posmakują trunku.

- Montemorcey należy do najprzedniejszych winnic, a ja mam w piwnicy kilka najlepszych win
stamtąd.

Royce skinął głową z uznaniem. Hadrian powąchał bez przekonania ciemnoczerwony płyn, a
następnie wypił wszystko duszkiem.

- Niezłe jak na stary sok z winogron - skomentował.

Cosmos znów się roześmiał.

- Nie gustujesz w winie. Powinienem się domyślić. To nie trunek dla wojownika. Gibbons, przynieś
Hadrianowi piwo z „Dębowej Beczki” i dopilnuj, żeby było z pianką. To powinno ci bardziej
odpowiadać. A teraz, Zmiatacz, opowiedz mi o naszych wspólnych problemach.

- Twój jest oczywisty. Nie podoba ci się nowe imperium, które wchodzi ci w paradę.

- Istotnie. Imperialni panoszą się wszędzie i jest ich coraz więcej. Można się spodziewać, że na
każdego mundurowego, którego widać, przypada jeszcze trzech, których nie można zobaczyć.
Karczmarze i kowale potajemnie pracują dla nich jako donosiciele. W tych uciążliwych warunkach
nie można kierować taką dużą gildią jak Czarny Diament. Istnieją nawet dowody, że mają szpiegów
w samym Diamencie, co jest wysoce niepokojące.

- Wiem również, że Degan Gaunt to twój człowiek.

- Cóż, niezupełnie mój.

- A więc twojego ojca. Gaunta wspiera Delgos. Tur Del Fur jest stolicą Delgosu, a twój ojciec rządzi
Tur Del Furem.

Cosmos po raz kolejny wybuchnął śmiechem.

- Nie rządzi. Nie zapominaj, że Delgos to republika, a on wchodzi w skład triumwiratu złożonego z
ludzi interesu wybranych do kierowania jej sprawami.

- Aha.

- Nie wydajesz się przekonany.

- To bez znaczenia. DeLurowie popierają Gaunta w nadziei na obalenie imperium, więc coś, co
mogłoby pomóc Gauntowi, wam też by pomogło.

- To prawda. Co mi proponujesz?

- Sojusz z Melengarem. Księżniczka jest upoważniona do prowadzenia negocjacji w imieniu swojego
brata.

- Krążą pogłoski, że Melengar jest bezradny i niedługo ulegnie północnej armii imperialnej

Ballentyne’a.

- To tylko pogłoski, Imperatorka odwołała północną armię, żeby zająć się nacjonalistami. Minęliśmy
ją niedaleko Fallon Mire. Pozostał jedynie symboliczny oddział do obserwowania Galewyru. Wojsko
przemieszcza się wolno, ale dotrze do Aquesty przed Gauntem. To przechyli szalę zwycięstwa na
korzyść imperium.

- Co proponujecie?

Royce spojrzał na Aristę, wskazując, że to ona powinna teraz mówić. Księżniczka odstawiła
kieliszek i zebrała myśli. Wciąż była otumaniona po całodziennej podróży, a teraz jeszcze wypiła
wino na pusty żołądek, co wywołało u niej lekki szum w głowie. Zaczerpnęła płytko powietrza i się
skupiła.

- Melengar wciąż ma oddział obronny - zaczęła. - Jeśli wyślemy go do przeprowadzenia ataku po
drugiej stronie rzeki i wdarcia się do Chadwick, nic nie mogłoby nas powstrzymać przed podbojem
Glouston. A wtedy markiz Lanaklin mógłby tam zebrać armię złożoną z lojalnych mu poddanych i
moglibyśmy pomaszerować razem na Colnorę, gdzie wzięlibyśmy imperium w żelazny uścisk:
Melengar napierałby od północy, a nacjonaliści od południa. Imperium musiałoby albo przywołać z
powrotem północną armię, pozostawiając stolicę Gauntowi, albo pozwolić nam przemaszerować bez
przeszkód przez północne Warric.

Cosmos nic nie powiedział, ale na jego twarzy zagościł uśmiech. Wziął łyk wina i odchylił się na
sofie, żeby rozważyć ich słowa.

- Musisz jedynie - podjął Royce - zorganizować spotkanie między Gauntem a księżniczką.

- Po zawarciu formalnej umowy między nacjonalistami a Melengarem - wyjaśniła Arista - będę
mogła poinformować o niej Trent. Gdy nacjonaliści staną u wrót Aquesty, a mój brat będzie pustoszył
północne Warric, Trent przyłączy się do nas z wielką ochotą. A z jego pomocą nowe imperium
zostanie odesłane z powrotem do historii, tam gdzie jego miejsce.

- Malujesz piękny obraz, Wasza Wysokość - powiedział Cosmos. - Ale czy oddział Melengaru zdoła
się wydostać z Medfordu? Czy Lanaklin zdoła zebrać wojsko dość szybko, by odeprzeć kontratak
imperium? Przypuszczam, że odpowiesz twierdząco na oba pytania, ale bez pewności, jaką daje
wiedza. Na szczęście to zmartwienia bardziej twoje niż moje. Skontaktuję się z ludźmi Gaunta i
zaaranżuję spotkanie. To jednak potrwa kilka dni, a tymczasem nie jesteście bezpieczni w Colnorze.

- Jak to? - spytał Royce.

- Jak powiedziałem, obawiam się, że w gildii mogą być krety. Pan Koszt powiedział mi, że gdy
przejeżdżaliście przez bramę, w pobliżu kręcili się imperialni wywiadowcy. Tak więc
przypuszczenie, że nie zauważono waszego przyjazdu, jest pobożnym życzeniem. W tej sytuacji nie
trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, co się stanie. Następnym logicznym krokiem będzie
wyeliminowanie zagrożenia. Na dodatek, Zmiatacz, nie jesteś jedynym wychowankiem gildii, który
przejeżdża przez Warric.

Royce zmrużył oczy, przyglądając się dokładnie tłuściochowi. Cosmos nie dodał nic więcej i, o
dziwo, Royce dalej nie pytał.

- Wyjedziemy od razu - oświadczył nagle. - Skierujemy się na południe do Rhenyddu, dzięki czemu
przybliżymy się do Gaunta. Oczekuję, że podasz nam czas i miejsce spotkania za trzy dni. Jeżeli
rankiem czwartego dnia nie otrzymamy od ciebie wiadomości, sami znajdziemy do niego drogę.

- Jeśli do tego czasu nie otrzymacie ode mnie wieści, sytuacja będzie naprawdę bardzo kiepska -
powiedział Cosmos. - Gibbons, dopilnuj, aby dostali wszystko, czego im trzeba na drogę. Koszt,
mają wymknąć się z miasta niezauważeni. I przekaż informację ludziom Gaunta. Czy musisz przesłać
wiadomość do Medfordu? - zapytał księżniczkę.

Zawahała się na chwilę.

- Dopiero po dojściu do porozumienia z Gauntem. Alric zna orientacyjny plan i już zaczął szykować
najazd.

- Doskonale - ucieszył się Cosmos, wstając i osuszając do dna kieliszek. - To wielka przyjemność
pracować z zawodowcami. Życzę wam wszystkim powodzenia i oby fortuna się do nas uśmiechnęła.
Pamiętaj tylko, żebyś na siebie uważał, Zmiatacz. Niektóre demony nigdy nie umierają.

* * *

- Wasze konie i ekwipunek będą jutro rano w wiatraku Finlina - powiedział Koszt, prowadząc ich
szybko na tyły patia. Miał tyczkowate nogi, przez co przypominał stracha na wróble uciekającego
przez pole. Zauważywszy że Arista ledwie nadąża, przystanął, żeby złapała oddech. - Wy troje
jednak wsiądziecie dziś do łódki i popłyniecie rzeką Bernum.

- Na mostach Langdon i Południowym będą strażnicy - przypomniał mu Royce.

- Z kuszami i gorącą smołą, jak sądzę - potwierdził Koszt, szczerząc zęby w uśmiechu. W ciemności
jego głowa jeszcze bardziej przypominała trupią czaszkę. - Ale nie ma czym się martwić, wszystko
jest załatwione.

Początek Bernumowi dawały maleńkie strumyki spływające kaskadą z Bursztynowych Wzgórz i
wyżyny Senon. Zbiegały się, tworząc wartko płynącą rzekę, żłobiącą w wapieniu głęboki parów. W
końcu spadały z Bursztynowych Wodospadów, tracąc impet i płynąc już spokojnie przez pozostałą
część wąwozu przedzielającego miasto. Dzięki temu Colnora leżała przy żeglownym górnym
dopływie Bernumu, stanowiąc ostatni przystanek dla towarów przewożonych w jego górę i bramę dla
wszystkich wędrowców zdążających do Zatoki Dagastańskiej.

Gdy Arista odzyskała oddech, Koszt poprowadził ich dalej w szaleńczym tempie. Minęli wąskie,
porośnięte bluszczem sklepione przejście i drewnianą bramę, docierając na tyły posiadłości. Przed
upadkiem do wąwozu rzecznego chronił ich jedynie kamienny mur sięgający niewiele powyżej pasa.
Spoglądając w dół, Arista widziała tylko ciemność, ale po drugiej stronie szerokiej rzeki dostrzegła
punkciki światła i sylwetki budynków. Koszt zaprowadził ich do długiego ciągu drewnianych

schodów.

- Nasz sąsiad, Bocant, który jest potentatem na rynku wieprzowiny, ma wciągarkę, do której zaprzęga
sześć wołów - powiedział Koszt, wskazując na sąsiednią posiadłość.

Arista dostrzegła szereg lin i krążków połączonych z dużą metalową skrzynią. Jedna latarnia
zawieszona na górze, a druga na dole urwiska pokazywały jego wysokość, która wynosiła trzydzieści
kilka metrów.

- My jednak musimy skorzystać z naszej tradycyjnej, choć bardziej niebezpiecznej drogi. Postarajcie
się nie spaść. Stopnie są strome, a droga na dół daleka.

Zejście było rzeczywiście przerażające - ustawione w zygzak prawie pionowe schody z desek i
podniszczonych belek przyśrubowanych do skały. Całość wyglądała jak diaboliczna konstrukcja z
drewna i rdzewiejącego metalu, która zaczęła popiskiwać i pojękiwać, gdy tylko na nią weszli.
Arista była pewna, że poczuła, jak schody się zakołysały. Zaczerpnęła głęboko powietrza, chwyciła
się spoconą dłonią poręczy i zaczęła schodzić, mając po jednej stronie Royce’a, a po drugiej
Hadriana.

U dołu znajdowała się wąska przystań, o którą monotonnie obijała się łódź wiosłowa o małym
zanurzeniu. Zamontowana na dziobie latarnia rzucała wokół żółty blask.

- Zgaście to przeklęte światło, głupcy! - warknął Koszt do dwóch ludzi szykujących łódkę do
wypłynięcia.

Czyjaś ręka szybko stłumiła płomień latarni i oczy Aristy przyzwyczaiły się do światła księżyca. Z
poprzednich podróży do Colnory wiedziała, że za dnia na rzece panował nie mniejszy tłok niż na
głównej ulicy miasta, ale po zmroku było na niej pusto, a najróżniejsze jednostki kołysały się
przycumowane przy rozmaitych przystaniach.

Po załadowaniu ostatnich zapasów na pokład Koszt zwrócił im broń. Hadrian poprzypinał miecze, a
Royce schował sztylet o białym ostrzu pod płaszczem.

- Wsiadajcie - powiedział Koszt, stawiając nogę na burcie, żeby łódź się nie kołysała.

Stojący na środku skifu krępy przewoźnik bez koszuli pokazywał im, gdzie mają usiąść.

- Kto z was mógłby się zająć rumplem? - spytał.

- Rytownik - powiedział Koszt - usiądź przy sterze.

- Łódź to dla mnie czarna magia - odparł żylasty młodzieniec z rzadkim wąsem i kozią bródką,
rozkładając ekwipunek.

- Ja siądę za sterem - zaproponował Hadrian.

- I wdzięczny ci jestem za to, sir - powitał go wesoło przewoźnik. - Jestem Wally... Nie będziesz

musiał zbyt często go używać. Potrafię kierować samymi wiosłami, ale przy silnym prądzie czasami
lepiej w ogóle nie wiosłować. Musisz jedynie utrzymywać łódź na środku rzeki.

Hadrian skinął głową.

- Potrafię to zrobić.

- Oczywiście, że tak, sir.

Royce przytrzymał Aristę za rękę, gdy wchodziła do łodzi i siadała przy Hadrianie na podniszczonej
ławce. Następnie zajął pozycję obok Rytownika na dziobie.

- Kiedy kazałeś tu przynieść zapasy? - zapytał Koszta, który wciąż stał z nogą wspartą na okrężnicy.

- Zanim wróciłem po was do Królewskiego Lisa. Lubię działać z wyprzedzeniem. - Mrugnął. -
Zmiatacz, może pamiętasz Rytownika z mostu Langdon, gdy byłeś ostatnim razem w Colnorze. Nie
miej mu tego za złe. Rytownik zgłosił się na ochotnika, żeby doprowadzić was bezpiecznie do
wiatraka, podczas gdy inni nie mieli na to najmniejszej ochoty. A teraz już ruszajcie.

Koszt odwiązał cumę i wypchnął ich na czarną wodę.

- Schować liny, panie Rytownik - powiedział Wally, czekając, aż oddalą się od przystani, by włożyć
dwa długie wiosła w dulki.

Przy każdym jego ruchu wiosła cicho skrzypiały, a skif sunął coraz szybciej z prądem.

Przewoźnik siedział plecami do dziobu. Nie musiał się wysilać, ponieważ prąd sam pchał ich w dół
rzeki. Wally korygował tylko kurs, zanurzając to jedno, to drugie wiosło. Od czasu do czasu używał
ich obu, żeby płynęli trochę szybciej niż nurt wody.

- Psiakość - zaklął cicho.

- O co chodzi? - spytał Hadrian.

- Zgasła latarnia na przystani Bocanta. To ona zawsze pomaga mi sterować. Co za pech! Zazwyczaj
jej nie gaszą. Używają wciągarki do rozładowywania łodzi. Czasami barki okrążają cypel dopiero po
zmroku i wtedy drogę wskazuje im ta latarnia. Nigdy nie wiedzą, kiedy przypłyną barki, więc zwykle
zostawiają ją zapaloną na noc. Chwileczkę, znów się pali. Musiał ją zgasić wiatr.

- Cisza - szepnął Rytownik z dziobu. - To nie rejs wycieczkowy. Dostajesz zapłatę za wiosłowanie, a
nie snucie opowieści o rzece.

Royce spojrzał na ciemny kilwater.

- Czy to normalne, żeby małe łódki pływały po rzece w nocy?

- Tylko jeśli coś przemycasz - odparł nieśmiało Wally i Arista zastanawiała się, czy sam tego nie

robił.

- Jeśli się nie zamkniecie, to ktoś nas zauważy - warknął Rytownik.

- Za późno - odrzekł Royce.

- Jak to?

- Płynie za nami co najmniej jedna łódź.

Arista się obejrzała, ale zobaczyła jedynie srebrną wstęgę księżyca na czarnej powierzchni wody.

- Masz bystry wzrok - powiedział Wally.

- To ty ich zobaczyłeś - odparł Royce. - Światło na doku nie zgasło. Przesłoniła je inna łódź, gdy ją
opuszczali.

- Ilu ich jest? - spytał Hadrian.

- Sześciu, i płyną czółnem.

- Dogonią nas, prawda? - spytała Arista.

Hadrian skinął głową.

- Widziałem wyścigi czółen na Galewyrze i Bernumie. Nikt nie ściga się skifami.

Mimo to Wally wiosłował wyraźnie mocniej, co w połączeniu z prądem nadawało im takie tempo, że
aż poczuli powiew wiatru na twarzach.

- Przed nami most Langdon - oznajmił Rytownik.

Arista zobaczyła, jak budowla rośnie nad nimi, gdy szybko do niej podpływali. Ogromne filary z
kamiennych bloków tworzyły łuki podpierające konstrukcję, która łączyła brzegi rzeki na wysokości
ósmego piętra. Księżniczka ledwie dostrzegała kabłąkowate głowice ozdobnych latarni w kształcie
łabędzi, tworzących linię świateł na tle rozgwieżdżonego nieba.

- Tam są ludzie - powiedział Royce - i Koszt nie żartował, mówiąc, że mają kusze.

Wally zerknął przez ramię w górę, po czym spojrzał z zaciekawieniem na Royce’a.

- A ty co, sowa?

- Przestań wiosłować i się przymknij! - rozkazał Rytownik i Wally wyjął wiosła z wody.

Płynęli w ciszy popychani przez prąd rzeki. Niebawem w świetle latarni ukazali się mężczyźni na
moście, nawet Arista ich zobaczyła. Ciemną łódź trudno było dostrzec na czarnej rzece, ale nie było
to niemożliwe. Pod wpływem naporu wody na płetwę sterową skif zaczął sunąć bokiem. Wally skinął

głową i Hadrian przesunął rumpel, prostując kurs.

Na nocnym niebie eksplodowało światło. Z lewego brzegu padł na most pomarańczowożółty blask.
To płonął magazyn. Ogień wyrzucał w niebo snopy iskier podobne do chmar świetlików. Ciemne
postacie ruszyły w tę stronę i nocną ciszę rozdarły ostre krzyki.

- Wiosłuj! - rozkazał Rytownik i Wally zaczął energicznie zagarniać wodę.

Arista spojrzała przez ramię i w blasku ognia ujrzała czółno. Zbliżająca się jednostka miała ponad
pięć metrów długości i niecałe półtora szerokości. Czterej mężczyźni siedzieli parami i wiosłowali,
piąty był na rufie, a szósty na dziobie z bosakiem w rękach.

- Chyba chcą wejść na naszą łódź - szepnęła.

- Nie - odrzekł Royce. - Czekają.

- Na co?

- Nie jestem pewien, ale nie zamierzam tego sprawdzać. Spróbuj się od nich oddalić, Wally.

- Przesuń się, kolego. Pomogę ci - powiedział Hadrian do przewoźnika, zajmując obok niego
miejsce. - Aristo, usiądź za sterem.

Księżniczka zastąpiła Hadriana i chwyciła drewnianą rękojeść. Nie miała pojęcia, co z nią robić,
więc postanowiła trzymać rumpel na środku. Hadrian podwinął rękawy, zaparł się nogami o pokład i
wziął do rąk wiosło. Royce zdjął płaszcz i buty i położył je na dnie łodzi.

- Nie rób nic głupiego - powiedział do niego Rytownik. - Musimy minąć jeszcze jeden most.

- Tylko przewieź ich pod Południowym, a wszystko będzie w porządku - odparł Royce. - A teraz,
panowie, oddalcie się trochę od czółna.

- Na trzy - rzucił Wally i razem zaczęli wiosłować tak mocno, że dziób wyraźnie się uniósł, a woda z
tylu spieniła.

Zaskoczony Rytownik potknął się i niemal przewrócił.

- Cóż ty, do licha... - zaczął, gdy Royce wskoczył do wody i zniknął. - Przeklęty głupiec. Czego się
spodziewa? Że poczekamy na niego?

- Nie martw się o Royce’a - powiedział Hadrian, wiosłując wspólnie z Wallym.

Ariście wydawało się, że czółno pozostało w tyle, ale może były to tylko jej pobożne życzenia.

- Most Południowy - szepnął Rytownik.

Gdy podpłynęli bliżej, księżniczka dostrzegła kolejny pożar. Tym razem przystań dla łodzi płonęła jak

dobrze wysuszona podpałka. Stary most Południowy, który wyznaczał granicę miasta, był znacznie
niższy od Langdonu i Arista bez trudu dostrzegła strażników.

- Tym razem nie dadzą się nabrać - orzekł Hadrian. - Pozostali na swoich stanowiskach.

- Cisza. Może się prześliźniemy - szepnął Rytownik.

Hadrian i Wally unieśli wiosła na wodę. Wszyscy siedzieli nieruchomo jak posągi. Arista sterowała
niesionym przez prąd skifem. Szybko się zorientowała w zasadzie działania rumpla: gdy odsuwała go
w prawo, dziób obracał się w lewo. Obawiając się jednak popełnienia błędu, skupiła się na tym, by
utrzymać ster w pozycji środkowej. Z mostu opuszczano coś dziwnego, co wyglądało jak pajęczyny
lub gałęzie drzew. Już chciała to opłynąć, gdy zobaczyła, że pajęczyna przesłoniła cały prześwit pod
mostem.

- Spuścili sieć! - stwierdził Rytownik trochę zbyt głośno.

Wally i Hadrian zaczęli wiosłować wstecz, ale prąd rzeki zwyciężył i skif wpłynął bezradnie w
siatkę. Łódź obróciła się bokiem i niebezpiecznie przechyliła, pieniąc wodę wzdłuż burty.

- Podpłyńcie do brzegu i zostańcie na wodzie! - krzyknął ktoś z góry.

W świetle opuszczonej z mostu latarni widać było, jak usiłują uwolnić się z sieci. Rytownik, Wally i
Hadrian rozcinali ją nożami, ale zanim zdążyli zrobić dostatecznie dużą dziurę, dwaj imperialni
żołnierze z kuszami zajęli pozycje na brzegu.

- Przestańcie albo zabijemy was na miejscu - powiedział bliżej stojący ostrym, zniecierpliwionym
tonem.

Hadrian skinął głową i opuścili noże.

Arista nie mogła oderwać wzroku od kusz. Znała tę broń. Widziała, jak żołnierze Essendonów
ćwiczyli strzelanie z niej na dziedzińcu, celując do starych hełmów włożonych na kukły. Bełty
pozostawiały duże dziury w ciężkim metalu.

Imperialni stali w niedużej odległości i Arista widziała ostre groty strzał przytrzymywane przez
niewielki spust i wycelowane prosto w nich.

Wally i Hadrian skierowali łódź do brzegu i wszyscy po kolei zeszli na ląd. Hadrian podał
księżniczce rękę przy wysiadaniu. Stanęli obok siebie, a Wally i Rytownik za nimi.

- Odłóż broń - rozkazał Hadrianowi żołnierz.

Przed zdjęciem mieczy Hadrian przeniósł wzrok kilka razy z jednego kusznika na drugiego. Jeden z
nich zbliżył się do nich, podczas gdy drugi pozostał z tyłu, nie spuszczając wzroku z pojmanych.

- Jak się nazywacie? - spytał ten, który do nich podszedł.

Nikt nie odpowiedział. Strażnik zrobił jeszcze jeden krok do przodu i przyjrzał się bacznie Ariście.

- No, no, no - powiedział. - Patrz, kogo tu mamy, Jus. Złowiliśmy wspaniałą rybkę.

- Kto to jest? - spytał Jus.

- Księżniczka z Melengaru, ta, o której mówią „wiedźma”.

- Skąd wiesz?

- Poznaję ją. Byłem w Medfordzie, kiedy ją sądzono za zamordowanie ojca.

- Jak myślisz, co ona tu robi?

- Nie wiem... Co tu robisz?

Arista nie odpowiedziała, tylko wpatrywała się w duże groty bełtów. Ich czubki wyglądały na ostre.
Sir Ecton nazywał kuszników zabójcami rycerzy.

- Kapitan się tego dowie - powiedział żołnierz. - Tych dwóch też poznaję. - Wskazał na Wally’ego i
Rytownika. - Już ich kiedyś widziałem w mieście.

- No pewnie - odezwał się przewoźnik. - Od lat jestem pilotem na tej rzece. Nie robiliśmy nic złego.

- Jeśli już tutaj pływałeś, to wiesz, że przewozy nocą są zabronione.

Wally nie odpowiedział.

- Ale tego nie znam. Jak się nazywasz?

- Hadrian - odparł wspólnik Royce’a, wykorzystując okazję, żeby zrobić krok naprzód, jakby chciał
wymienić uścisk dłoni.

- Z powrotem! Do tyłu! - krzyknął strażnik, celując z kuszy w pierś Hadriana, który od razu się
zatrzymał. - Jeszcze krok, a zrobię ci dziurę na wylot!

- Co zamierzacie? - spytał Hadrian.

- Wy pozostaniecie na miejscu, a my wezwiemy patrol. Zaprowadzimy was do kapitana. On będzie
wiedział, co zrobić z takimi jak wy.

- Mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać - powiedział Hadrian. - To wilgotne nocne
powietrze jest niezdrowe. Można się przeziębić. Wy już chyba jesteście chorzy. Jak sądzisz, Aristo?

- Ja nie jestem przeziębiony - zaprzeczył żołnierz.

- Na pewno? Masz zaczerwienione oczy i nos. Aristo, zgadzasz się ze mną, prawda?

- Co takiego? - spytała księżniczka, wciąż wpatrując się jak urzeczona w kusze. Jej serce waliło i
ledwo słyszała słowa Hadriana.

- Założę się, że przez całą noc kasłaliście i kichaliście - ciągnął Hadrian. - Nie ma nic gorszego od
przeziębienia latem. Mam rację, Aristo?

Bezsensowna paplanina Hadriana i jego obsesyjne zatroskanie o zdrowie żołnierzy wprawiły
księżniczkę w osłupienie. Czuła się zobowiązana coś odpowiedzieć.

- Ja... tak sądzę.

- Najgorsze jest kichanie. Nie cierpię kichania.

Arista głośno westchnęła.

- Zamknij się - rozkazał żołnierz i nie spuszczając oczu z Hadriana, zawołał do stojącego z tyłu Jusa:
- Widzisz, żeby ktoś już tu szedł?

- Jeszcze nie - odrzekł Jus. - Podejrzewam, że wszyscy gaszą pożar.

Arista nigdy wcześniej tego nie próbowała pod przymusem. Przymknęła oczy i usiłowała
przypomnieć sobie technikę koncentracji, której nauczył ją Esrahaddon. Zaczerpnęła kilka razy
głęboko powietrza, oczyściła umysł i starała się uspokoić. Skupiła uwagę na dźwiękach otoczenia -
chlupocie wody uderzającej o burty łodzi, szumie wiatru przeczesującego gałęzie, kumkaniu żab i
cykaniu świerszczy. A potem po kolei odgrodziła umysł od każdego z nich. Otworzyła oczy i
spojrzała na żołnierzy. Teraz widziała ich dokładnie: trzydniowy zarost na policzkach, pomięte
płaszczyki, a nawet pordzewiałe kółka w kolczugach. Widziała w ich oczach nerwowe podniecenie i
zdawało jej się, że nawet czuje piżmowy odór ich ciał. Oddychając rytmicznie, skupiła uwagę na ich
nosach i zaczęła nucić, a potem mamrotać. Podnosiła powoli głos, jakby śpiewała pieśń.

- Powiedziałem, że nie... - żołnierz nagle urwał, marszcząc nos. Oczy zaczęły mu łzawić i pokręcił
głową z rozdrażnieniem. - Powiedziałem, że nie... - znów zaczął i jeszcze raz przerwał, łapiąc ustami
powietrze.

Jus miał te same problemy i im bardziej Arista podnosiła głos, tym trudniej im było się opanować.
Księżniczka poruszyła palcami, jakby coś pisała w powietrzu.

- Ja... po-wie-dzia-łem... ja... ja...

Teraz Arista wykonała ręką przypominający cięcie gest z góry na dół i nagle obaj żołnierze kichnęli.

Hadrian natychmiast skoczył naprzód i kopniakiem w kolano złamał bliżej stojącemu nogę. Zasłonił
się nim, krzyczącym z bólu, gdy drugi kusznik wystrzelił. Bełt trafił mężczyznę prosto w pierś,
przebijając metalową kolczugę i odrzucając go z Hadrianem do tyłu. Hadrian puścił martwego
żołnierza, podniósł jego kuszę i strzelił do drugiego strażnika, który próbował uciec. Strzała wbiła
się jednak w jego plecy z głębokim, rezonującym odgłosem i powaliła go trupem.

Hadrian upuścił kuszę.

- Szybko! - krzyknął.

Kiedy wskakiwali do skifu, zobaczyli przybliżające się do nich czółno. Łódka wyłoniła się z
ciemności, ale już nie pruła wody szpiczastym dziobem, lecz dryfowała bez celu, bezradna wobec
kaprysów prądu rzeki. Gdy do nich podpłynęła, zrozumieli dlaczego. W czółnie nikogo nie było.
Zniknęły nawet wiosła. Ale z wody wynurzyła się ciemna postać.

- Dlaczego się zatrzymaliście? - skarcił ich Royce, odgarniając z twarzy mokre włosy. - Dogoniłbym
was.

Widok leżących ciał sprawił, że nie potrzebował więcej wyjaśnień.

Hadrian zepchnął łódź do wody i wskoczył do niej w ostatniej chwili. Słyszeli głosy ludzi na górze,
gdy kończyli rozcinanie sieci. Wyswobodziwszy się z niej, oddalili się od mostu. Dzięki prądowi i
energicznemu wiosłowaniu Wally’ego i Hadriana płynęli szybko w dół rzeki, zanurzając się w
ciemnościach nocy i pozostawiając za sobą Colnorę.

Rozdział 8. Hintindar.

Arista obudziła się zdezorientowana i skonfundowana. Śniła, że jedzie powozem. Siedziała
naprzeciw Sauly’ego i Esrahaddona, tylko że w jej śnie Esrahaddon miał ręce, a Sauly nosił biskupie
szaty. Próbowali nalać koniaku z butelki do filiżanki i o czymś dyskutowali zacięcie, ale Arista nie
mogła sobie przypomnieć, o co chodziło.

Jaskrawe światło raziło ją w oczy, a plecy bolały od spania na czymś twardym. Zamrugała, zmrużyła
oczy i rozejrzała się. Pamięć jej wróciła, gdy uświadomiła sobie, że wciąż jest na skifie płynącym w
dół rzeki Bernum. Wysunęła lewą stopę spod jakiejś torby i poczuła w niej mrowienie. Poranne
słońce jasno świeciło. Zniknęły wapienne klify, a zastąpiły je pochyłe tereny uprawne. Po obu
stronach rzeki urocze zielone pola łagodnie falowały na lekkim wietrze. Wysokie ościste kłosy mogły
być pszeniczne, choć równie dobrze jęczmienne. W tym miejscu rzeka była szersza i płynęła wolniej.
Prawie nie było prądu i Wally wrócił do wiosłowania.

- Dzień dobry, milady - przywitał księżniczkę.

- Dzień dobry - odezwał się Hadrian ze swojego miejsca przy rumplu.

- Chyba przysnęłam - odparła, siadając i poprawiając suknię. - Czy ktoś jeszcze spał?

- Ja się prześpię, jak dotrę na miejsce - odpowiedział Wally, przyciągając do siebie wiosła i
jednocześnie odchylając się do tyłu, a następnie wracając do wyprostowanej pozycji. Z wynurzonych
piór kapały krople wody. - Po dowiezieniu jaśnie państwa do celu popłynę do Evlinu, utnę sobie
drzemkę i coś przekąszę, a potem spróbuję znaleźć podróżnych albo ładunek do przewiezienia z
powrotem. Nie warto zmagać się z tym prądem za darmo.

Arista spojrzała pytająco na Hadriana.

- Trochę - powiedział. - Royce i ja zmienialiśmy się przy sterze.

Rozpuszczone włosy Aristy opadały jej na twarz. Zgubiła gdzieś niebieską atlasową wstążkę w
trakcie nocnej jazdy z Sheridanu. Od tamtej pory używała kawałka rzemienia, który dał jej Hadrian,
ale teraz nawet tego nie miała. Zanurzyła rękę we włosach i znalazła zaplątany rzemyk. Próbując go
oswobodzić, powiedziała:

- Powinniście mnie obudzić. Siadłabym za sterem na zmianę z wami.

- Zastanawialiśmy się, czy tak nie zrobić, gdy zaczęłaś chrapać.

- Ja nie chrapię!

- Jestem innego zdania - nie ustępował Hadrian, żując coś w ustach.

Rozejrzała się po skifie. Wszyscy, nawet Rytownik skinęli głową. Oblała się rumieńcem. Hadrian
zachichotał.

- Nie przejmuj się. Nie możesz odpowiadać za to, co robisz we śnie.

- Ale damie to nie przystoi - odparła.

- Nie zadręczaj się takimi błahostkami - powiedział Hadrian z szelmowskim uśmiechem. - W
Sheridanie straciliśmy wszelkie złudzenia co do tego, że sztywno przestrzegasz zasad.

Było o wiele lepiej, gdy nic nie mówili, pomyślała.

- To komplement - dodał pośpiesznie.

- Kiepsko ci idzie z damami, prawda, sir? - spytał Wally, zatrzymując na chwilę wiosła w powietrzu,
przez co wyglądały jak rozłożone skrzydła. Kapiąca z nich woda zostawiała maleńki szlak kółek na
gładkiej powierzchni rzeki. - Mówię o komplementach i tak dalej.

Hadrian spojrzał na niego ze zmarszczonym czołem, po czym odwrócił się do Aristy z zatroskanym
wyrazem twarzy.

- Naprawdę chodziło mi o komplement. Nigdy nie spotkałem damy, która... cóż, nie narzekałaś... -
przerwał sfrustrowany, po czym dodał: - Tamta sztuczka była naprawdę świetna.

Arista wiedziała, że Hadrian poruszył temat zaklęcia tylko po to, by z twarzą wyjść z niezręcznej
sytuacji, ale musiała przyznać, że poczuła dumę, iż w końcu zrobiła coś pożytecznego podczas tej
podróży.

- Pierwszy raz w życiu zastosowałam w praktyce magię ręczną.

- Naprawdę nie byłem pewien, czy potrafisz - powiedział Hadrian.

- Kto by pomyślał, że takie głupstwo się przyda?

- Pojeździj z nami jeszcze trochę, a zobaczysz, że nam prawie wszystko się przydaje. - Hadrian
wyciągnął rękę. - Sera? - spytał. - Bardzo smaczny.

Arista wzięła ser i uśmiechnęła się do niego, ale była rozczarowana, ponieważ tego nie zobaczył,
przeniósł wzrok na brzeg rzeki. Uśmiech znikł jej z twarzy i zaczęła jeść ze skrępowaniem.

Wally wiosłował miarowo i płynęli powoli dalej. Kilkakrotnie skręcili, omijając przewrócone
drzewo, a potem piaszczysty cypel. Arista prawie przez godzinę rozczesywała splątane włosy, po
czym zebrała je z tyłu w węzeł i przewiązała rzemykiem. W końcu dopłynęli do luki w trzcinach,
gdzie zobaczyli kawałek piaszczystego brzegu. Widać było, że już wcześniej przybijały tam łodzie.

- Do brzegu - rozkazał Rytownik.

Wally zręcznie obrócił łódź, żeby wylądować w cieniu dużej wierzby. Młodzieniec wyskoczył na
piach przywiązał dziobową cumę.

- Tu się zatrzymujemy. Wyładujmy ekwipunek.

- Nie tak szybko - sprzeciwił się Royce. - Nie chcesz najpierw sprawdzić skrzydeł wiatraka?

- No tak. - Rytownik skinął głową. Wyglądał na lekko speszonego i odrobinę poirytowanego. -
Zaczekajcie tu - powiedział, a potem wbiegł truchtem na trawiaste zbocze.

- Skrzydła? - spytał Hadrian.

- Za tym wzniesieniem jest wiatrak budowniczego młynów Ethana Finlina - wyjaśnił Royce. - Finlin
należy do Czarnego Diamentu, a jego wiatrak jest wykorzystywany do przechowywania
przemycanych towarów, a także przekazywania informacji, gdyż jest widoczny z odległych wzgórz.
Jeśli jego skrzydła się obracają, wszystko jest w porządku. Jeśli są nieruchome, to coś nie gra. Ich
pozycja oznacza wtedy różne rzeczy. Gdy dwa są w pionie, tak jak maszt statku, Finlin potrzebuje
pomocy. Jeśli są przekrzywione, lepiej nie podchodzić. Są też inne sygnały, ale na pewno się
zmieniły po moim odejściu z gildii.

- Droga wolna - poinformował ich Rytownik, schodząc ze wzgórza.

Wszyscy wzięli po pakunku, pokiwali Wally’emu na pożegnanie i zaczęli wspinać się po zboczu.

Wiatrak przypominał wyblakłą wieżę stojącą na grzbiecie trawiastego pagórka. Obrotowa czapa
ustawiła się do wiatru wiejącego jednostajnie z północnego wschodu. Olbrzymie skrzydła z
drewnianych ram powleczonych płótnem kręciły się powoli, popiskując przy obracaniu wału
wielkiego młyna. Wokół budowli stało kilka mniejszych zabudowań, szopy magazynowe i wozy. Nie
było klientów i panowała cisza.

Znaleźli swoje konie, a także jednego dodatkowego dla Rytownika. W pobliskiej stodole czekał na
nich ekwipunek. Finlin wyjrzał z młyna i pomachał do nich ręką, a oni mu odkiwnęli. Royce odbył

krótką rozmowę z Rytownikiem, a Hadrian osiodłał konie i załadował bagaże. Arista sama zarzuciła
siodło na swojego wierzchowca, co wywołało uśmiech na twarzy Hadriana.

- Często siodłasz własnego konia? - zapytał, gdy sięgała ręką do popręgu pod jego brzuchem.

Metalowe kółko na końcu szerokiego pasa kiwało się do przodu i do tyłu, przez co złapanie go bez
wchodzenia pod zwierzę było nie lada sztuką.

- Jestem księżniczką, nie inwalidką.

Chwyciła popręg, przełożyła przez pierścień skórzany pasek i zrobiła węzeł - taki sam jak na
rzemieniu we własnych włosach.

- Mogę dać ci jedną małą radę?

Podniosła głowę.

- Oczywiście.

- Musisz użyć węzła płaskiego i zawiązać go ciaśniej.

- To już dwie rady. Dziękuję, ale myślę, że tak będzie dobrze.

Wyciągnął rękę do góry i chwycił siodło za kulę. Z łatwością się zsunęło i zatrzymało między nogami
konia.

- Ale przecież zawiązałam go mocno.

- Na pewno. - Hadrian poprawił siodło i rozwiązał węzeł. - Ludzie myślą, że konie są durne.
Nazywają je głupimi zwierzętami. Ale to nieprawda. Przykładowo ten przechytrzył księżniczkę
Melengaru. - Zdjął siodło, złożył koc podwójnie na grzbiecie zwierzęcia i położył siodło z
powrotem. - Widzisz, konie nie lubią być obwiązane tak, jak podejrzewam, że tobie nie odpowiada
chodzenie w ciasnym gorsecie. Myślą, że im luźniej, tym lepiej, bo nie dbają o to, czy się
ześlizgniesz. - Przełożył skórzany pasek przez pierścień w popręgu i mocno go zacisnął. - Tak więc
teraz klacz wstrzymuje oddech, rozszerzając klatkę piersiową i czekając, aż przywiążę siodło. Gdy
wypuści powietrze, siodło się poluźni. Tyle, że ja o tym wiem, a także o tym, że nie może
wstrzymywać oddechu bez końca. - Czekał, trzymając obie ręce na pasku. Gdy tylko klacz wypuściła
powietrze, zaciągnął go, zyskując aż dziesięć centymetrów. - Widzisz?

Patrzyła, jak przekłada pasek przez pierścień i robi płaski węzeł, który oparł się wygodnie o bok
konia.

- W porządku, przyznaję - powiedziała. - Po raz pierwszy siodłam konia.

- I świetnie ci idzie - odrzekł kpiącym tonem.

- Wiesz, że mogę cię za to kazać uwięzić do końca życia, prawda?

Royce i Rytownik weszli do stodoły. Młodszy złodziej wziął swojego konia i odjechał bez słowa.

- Mili goście ci z Diamentu - zauważył Hadrian.

- Cosmos wydawał się gościnny - dodała Arista.

- Można sobie wyobrazić, że tak rozmawia pająk z muchą, zawijając ją w pajęczynę.

- Cóż za ciekawa przenośnia - stwierdziła Arista. - Mógłbyś zrobić karierę w polityce, Hadrianie.

Spojrzał na Royce’a.

- Tego jeszcze nie rozważaliśmy.

- Nie wiem, czym to się różni od aktorstwa.

- Moje pomysły nigdy mu się nie podobają - powiedział Hadrian do księżniczki, po czym zwrócił się
do Royce’a: - A teraz dokąd?

- Do Hintindaru - odrzekł Royce.

- Mówisz poważnie?

- To miejsce na uboczu, gdzie można zniknąć na pewien czas. Jakiś problem?

Hadrian zmrużył oczy.

- Piekielnie dobrze wiesz jaki.

- O co chodzi? - spytała Arista.

- Urodziłem się w Hintindarze.

- Już powiedziałem Rytownikowi, że tam będziemy na niego czekać - wyjaśnił Royce. - Nie da się
nic zrobić.

- Ale Hintindar to dworski przysiółek: kilka gospodarstw i sklepików. Nie ma się gdzie zatrzymać.

- Tym lepiej. Po pobycie w Colnorze wynajęcie pokoju w pensjonacie nie byłoby zbyt rozsądne. Z
pewnością w wiosce jest kilku ludzi, którzy cię jeszcze pamiętają. Na pewno ktoś pomoże i
przygarnie nas na pewien czas. Musimy zejść z utartego szlaku.

- Chyba nie myślisz poważnie, że ktoś nas jeszcze śledzi. Wiem, że imperium chciałoby zapobiec
spotkaniu Aristy z Gauntem, ale wątpię, czy ktoś ją rozpoznał w Colnorze. Przynajmniej nikt, kto by
jeszcze żył.

Royce nie odpowiedział.

- Royce?

- Po prostu jestem ostrożny - warknął.

- Royce? O co chodziło Cosmosowi, kiedy powiedział, że nie jesteś jedynym byłym członkiem
Diamentu w Warric? O co chodziło z tymi duchami?

Royce milczał. Hadrian spiorunował go wzrokiem.

- Przyłączyłem się do ciebie w ramach przysługi, ale jeśli zamierzasz coś przede mną ukrywać...

Royce ustąpił.

- To prawdopodobnie nic takiego, ale... być może ściga nas Merrick.

Wyraz irytacji zniknął z twarzy Hadriana i najemnik powiedział tylko:

- Aha.

- Ktoś mi powie, co to za jeden ten Merrick? - zapytała Arista. - Albo dlaczego Hadrian nie chce
wrócić w rodzinne strony?

- Wyjechałem stąd w niezbyt przyjemnych okolicznościach - odpowiedział najemnik - i nie było mnie
tu sporo czasu.

- A Merrick?

- Merrick Marius, znany także jako Przecinacz, był kiedyś przyjacielem Royce’a. Obaj należeli do
Diamentu, ale... - Hadrian zerknął na Royce’a. - Cóż, powiedzmy, że się poprztykali.

- No i?

Hadrian czekał, aż Royce się odezwie, a gdy tego nie zrobił, odpowiedział za niego:

- To długa historia, ale w skrócie chodzi o to, że Merrick i Royce naprawdę się nie zgadzają -
przerwał, po czym dodał: - Merrick jest bardzo podobny do Royce’a.

Arista wciąż patrzyła na Hadriana, dopóki nie domyśliła się, o co chodzi.

- Mimo wszystko nie znaczy to, że Merrick nas ściga - ciągnął Hadrian. - Minęło sporo czasu,
prawda? Czemu miałby zawracać sobie tobą głowę?

- Pracuje dla imperium - odrzekł Royce. - O to chodziło Cosmosowi. I jeśli w Diamencie jest
imperialny kret, Merrick już wszystko o nas wie. A nawet jeśli nie ma tam szpiega, mógł się o nas
dowiedzieć od Diamentu. Wielu uważa go za bohatera z powodu tego, że wysłał mnie do Manzantu.
W ich oczach jestem zły.

- Byłeś w Manzancie? - zapytała Arista ze zdumieniem.

- Nie lubi o tym mówić - odpowiedział ponownie za niego Hadrian. - Jeśli zatem ściga nas Merrick,
to co robimy?

- To, co zawsze - odparł Royce. - Tylko lepiej.

* * *

Wioska Hintindar była usadowiona w niewielkiej dolinie rzecznej otoczonej wzgórzami o łagodnych
stokach. Krajobraz ozdabiała mozaika sześciu pól uprawnych oddzielonych od siebie żywopłotami i
grupami majestatycznych dębów oraz jesionów. Na trzech polach obsiane pasy poprzedzielane były
bruzdami przeznaczonymi do zbierania wody deszczowej niewchłoniętej przez glebę, na czwartym
pasły się zwierzęta, a na piątym suszono trawę na siano. Ostatnie pole leżało odłogiem. Młode
kobiety ścinały len i upychały go w zarzuconych na ramiona workach, podczas gdy mężczyźni
wyrywali chwasty i zbierali siano.

Centrum wioski skupiło się przy głównej drodze niedaleko rzeczki będącej dopływem Bernumu.
Wzdłuż traktu stały drewniane, kamienne i szachulcowe budynki kryte gontem lub strzechą. Zaczynały
się tuż za drewnianym mostem, a kończyły w połowie wzgórza, na którym wzniesiono dwór.
Pomiędzy nimi mieściły się różne sklepy. Z kilku kominów unosił się dym, a najczarniejszy dobywał
się z kuźni. Konie ogłosiły ich przybycie głuchym stukotem kopyt, gdy przejeżdżali przez most. Ludzie
oglądali się za nimi, szturchając się łokciami. Wskazywali ich sobie palcami. Ci, których mijali,
przerywali pracę, by ruszyć za nimi w bezpiecznej odległości.

- Dzień dobry - odezwał się Hadrian, ale nikt nie odpowiedział. Nikt się nawet nie uśmiechnął.

Niektórzy szeptali, kryjąc się w wejściach do domów. Matki zaciągały dzieci do środka, a mężczyźni
brali do rąk widły lub siekiery.

- To ty tutaj dorastałeś? - szepnęła Arista do Hadriana. - Tak wyobrażałabym sobie raczej rodzinną
wioskę Royce’a.

Usłyszawszy tę uwagę, Royce spojrzał na księżniczkę.

- Nie odwiedza ich zbyt wielu podróżników - wyjaśnił Hadrian.

- Rozumiem dlaczego.

Minęli wodny młyn z dużym drewnianym kołem napędzanym przez rzekę. W wiosce był także zakład
rymarski, świecarz, tkacz, a nawet szewc. W połowie drogi natrafili na zakład piwowarski. Przy
wrzącej kadzi obok stosu dużych drewnianych beczek pracowała tęgawa siwa matrona.
Obserwowała, jak powoli się zbliżają, po czym wyszła na środek drogi, wycierając ręce w brudną
szmatę.

- Ani kroku dalej - powiedziała z mocnym akcentem z południowej prowincji.

Nosiła poplamiony fartuch zawiązany wokół bezkształtnej sukni i chustę na głowie. Chodziła boso, a
twarz miała ubrudzoną i spoconą.

- Coście za jedni i jaką tu macie sprawę? I mówcie szybko, zanim podniesie się wrzawa i zostaniecie
odprowadzeni do wójta. Nie lubimy tu wichrzycieli.

- Wrzawa? - spytała Arista cicho.

Hadrian spojrzał na nią i wyjaśnił:

- To sygnał alarmowy, na który odpowiadają wszyscy mieszkańcy wioski. Nic przyjemnego. -
Zmrużył oczy, przyglądając się kobiecie, po czym zsiadł z konia.

Kobieta zrobiła krok do tyłu i chwyciła wbijak do szpuntowania beczek.

- Powiedziałam, że podniosę wrzawę, i nie żartuję!

Hadrian podał wodze Royce’owi i podszedł do kobiety.

- Jeśli dobrze pamiętam, to ty byłaś największą wichrzycielką w wiosce, Armigil, i prawie po
dwudziestu latach chyba niewiele się zmieniło.

Kobieta wydawała się zaskoczona, a potem spojrzała na niego podejrzliwie.

- Haddy? - spytała z niedowierzaniem. - To niemożliwe, prawda?

Hadrian zachichotał.

- Już od lat nikt mnie tak nie nazywał.

- Dobry Mariborze, aleś wyrósł, chłopcze! - Gdy ochłonęła z szoku, odłożyła wbijak i odwróciła się
do gapiów, którzy stali przy drodze. - To Haddy Blackwater, syn Danbury’ego, kowala.

- Jak się masz, Armigil? - powiedział Hadrian z szerokim uśmiechem, robiąc krok do przodu, żeby
się z nią przywitać.

W odpowiedzi kobieta uderzyła go mocno pięścią w szczękę. Włożyła w cios całą siłę i skrzywiła
się, potrząsając z bólu ręką.

- Au! Ale masz piekielnie twardą szczękę!

- Za co mnie uderzyłaś? - Hadrian chwycił się za podbródek, oszołomiony.

- Za to, że uciekłeś i zostawiłeś ojca, żeby umarł sam jak palec. Czekałam na to prawie dwadzieścia
lat.

Hadrian zlizał krew z wargi i się nachmurzył.

- Przebolej to, skarbie! I lepiej uważaj, bo jeszcze nieraz tu dostaniesz. Danbury był porządnym
człowiekiem, a ty złamałeś mu serce w dniu, w którym wyjechałeś.

Hadrian wciąż masował podbródek. Armigil przewróciła oczami.

- Chodź tu - rozkazała i chwyciła go za twarz.

Hadrian wzdrygnął się, kiedy go oglądała.

- Delikatnyś, na litość Maribora. Serio, myślałam, że ojciec bardziej cię zahartował. Gdybym miała
w ręku miecz, ulżyłabym twoim ramionom, a dzieciaki miałyby nową piłkę do kopania, co? Przyniosę
ci kufel piwa, które dojrzało dziś rano. Na pewno złagodzi szorstkie powitanie.

Podeszła do dużej beczki, napełniła drewniany kubek ciemnym bursztynowym napojem i podała go
Hadrianowi, który spojrzał nań z powątpiewaniem.

- Ile razy je filtrowałaś?

- Trzy - odparła bez przekonania.

- Zatwierdził je kiper jego lordowskiej mości?

- Oczywiście, że nie, ty przeklęty głupcze. Przed chwilą ci powiedziałam, że skończyło fermentować
dziś rano. Warzyłam je przedwczoraj, calutkie dwa dni leżakowało w beczce. Większość osadu
powinna opaść, a ono powinno już mieć niezłą moc.

- Nie chcę, żebyś miała kłopoty.

- Przecież ci go nie sprzedaję. Pij i się przymknij albo jeszcze raz cię zdzielę za kretyńskie
zachowanie.

- Haddy? To naprawdę ty?

Do Hadriana podszedł chudy mężczyzna, który wyglądał na jego rówieśnika. Miał blond włosy do
ramion i ciastowatą twarz. Nosił podniszczoną szarą tunikę i wypłowiały zielony kaptur, a nogi miał
owinięte do kolan płótnem. Powlekała go warstewka jasnobrązowego kurzu, jakby przekopał się
przez piaszczyste wzgórze.

- Dunstan?

Mężczyzna skinął głową i obaj się objęli. Gdy poklepali się po ramionach, spowił ich pył unoszący
się z tuniki Dunstana.

- Czy kiedyś tu mieszkałeś? - zapytała dziewczynka z tłumu, który z każdą chwilą gęstniał.

Hadrian skinął głową. To dało początek rozmowom gromadzących się na ulicy ludzi i otaczających
go ciasnym kręgiem. W końcu udało mu się coś powiedzieć i wskazał ręką na Royce’a i Aristę.

- Słuchajcie, to mój przyjaciel pan Everton i jego żona Erma.

Arista i Royce wymienili spojrzenia.

- Vince, Ermo, to piwowarka Armigil, a Dunstan jest synem piekarza.

- Piekarzem, Haddy. Tata nie żyje od pięciu lat.

- Przykro mi to słyszeć, Dun. Miło wspominam podkradanie chleba z jego pieców.

Dunstan spojrzał na Royce’a.

- Haddy i ja byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, kiedy tu mieszkał... Dopóki nie zniknął - dodał z nutą
goryczy.

- Ty też mi przyłożysz? - Hadrian udawał, że się boi.

- Powinienem, ale aż za dobrze pamiętam skutki naszej ostatniej walki.

Hadrian uśmiechnął się złośliwie, a Dunstan odwzajemnił mu się groźnym spojrzeniem.

- Gdybym się nie poślizgnął... - zaczął Dunstan, po czym obaj roześmiali się z żartu, którego nikt inny
nie rozumiał. - Dobrze, że wróciłeś, Haddy - powiedział Dunstan szczerze. Patrzył, jak Hadrian
bierze łyk piwa, po czym zwrócił się do Armigil: - To niesprawiedliwe, że Haddy dostał kufel za
darmo, a ja nie.

- Zamaluję cię w papę i też dostaniesz. - Uśmiechnęła się do niego.

- Rozejść się! Rozejść się! - ryknął duży muskularny mężczyzna, przedzierając się przez tłum. Miał
gruby kark, pełną ciemną brodę i łysinę. - Wszyscy wracać do pracy!

Ludzie jęknęli z niezadowoleniem, ale szybko się uspokoili, gdy pojawili się dwaj jeźdźcy. Zjeżdżali
kłusem ze wzgórza, od strony majątku dworskiego.

- Co tu się dzieje? - zapytał jeździec na przodzie.

Był w średnim wieku, miał zmęczone oczy i silny podbródek. Nosił lekkie płócienne rzeczy,
powszechnie spotykane u faworyzowanych służących, a na jego piersi widniał haftowany herb
przedstawiający skrzyżowane sztylety przetykane złotą nitką.

- Zjawili się obcy, sir - odpowiedział hałaśliwy mężczyzna o byczym karku.

- Nie są obcy, sir - odezwała się Armigil. - To Haddy Blackwater, syn starego kowala. Przyjechał w
odwiedziny.

- Dziękuję, Armigil - powiedział jeździec - ale nie mówiłem do ciebie, tylko do sołtysa. - Spojrzał
na brodacza. - No, dalej, Osgar, mów.

Krzepki wielkolud wzruszył ramionami i pogładził brodę. Wyglądał na skrępowanego.

- Ona może mieć rację, sir. Nie miałem okazji zapytać, bo próbowałem przywrócić porządek.

- No dobrze, Osgar. Dopilnuj, żeby ludzie wrócili do pracy, bo przed zmrokiem każę cię zakuć w
dyby.

- Tak jest, sir. Natychmiast, sir.

Odwrócił się, krzycząc na mieszkańców wioski, aż się rozeszli. Pozostali tylko Armigil i Dunstan.

- Jesteś synem starego kowala? - spytał jeździec.

- Tak - odparł Hadrian. - A kim ty jesteś?

- Wójtem jego lordowskiej mości. Moim obowiązkiem jest utrzymanie porządku w tej wiosce i nie
podoba mi się, że przeszkadzasz chłopom w pracy.

- Przepraszam, sir. - Hadrian skłonił głowę z szacunkiem. - Nie chciałem...

- Jeśli jesteś synem kowala, to gdzie się podziewałeś? - zapytał drugi jeździec. Wyglądał na znacznie
młodszego i był lepiej ubrany od wójta. Nosił tunikę z aksamitu i płótna, kryjące rajtuzy i skórzane
buty z mosiężnymi sprzączkami. - Wiesz, że za opuszczenie wioski bez pozwolenia grozi kara?

- Jestem synem wolnego człowieka, a nie chłopa pańszczyźnianego - oświadczył Hadrian. - A ty kim
jesteś?

Jeździec uśmiechnął się szyderczo do Hadriana.

- Jestem imperialnym posłem przysłanym do tej wioski, a ty byś mądrzej postąpił, gdybyś zważał na
swój ton. Wolni ludzie mogą z łatwością utracić ten przywilej.

- Jeszcze raz przepraszam - powiedział Hadrian. - Przyjechałem tylko odwiedzić grób ojca. Zmarł,
kiedy mnie tu nie było.

Wysłannik rzucił pobieżne spojrzenie na Royce’a i Aristę, po czym przyjrzał się badawczo
Hadrianowi.

- Trzy miecze? - zwrócił się do wójta. - W czasie wojny taki sprawny fizycznie mężczyzna powinien
być w wojsku i walczyć za imperatorkę. To prawdopodobnie dezerter albo zbir. Aresztuj go, Siward,
i zabierz jego kompanów na przesłuchanie. Jeśli nie popełnił przestępstwa, zostanie wcielony do
imperialnej armii.

Wójt spojrzał na posła z poirytowaniem.

- Nie słucham twoich rozkazów, Luret. Za często o tym zapominasz. Jeśli masz jakiś problem, to
zwróć się z nim do rządcy. Jestem pewien, że porozmawia z jego lordowską mością, gdy tylko wróci

ze służby, którą wiernie pełni wobec imperium. Tymczasem ja będę zarządzał tą wioską najlepiej, jak
umiem, dla mojego pana, nie dla ciebie.

Oburzony Luret gwałtownie wyprostował się w siodle.

- Jako do imperialnego posła należy się do mnie zwracać „Wasza Ekscelencjo”. A ty powinieneś
rozumieć, że moja władza pochodzi bezpośrednio od imperatorki.

- Guzik mnie to obchodzi. Może nawet pochodzić od samego łaskawego Maribora. Jeżeli jego
lordowską mość lub rządca pod jego nieobecność nie rozkaże mi inaczej, muszę cię jedynie
tolerować. Nie muszę słuchać twoich rozkazów.

- Jeszcze zobaczymy.

Poseł odwrócił konia i ruszył w stronę dworu, wzbijając chmurę pyłu. Wójt pokręcił głową z
rozdrażnieniem, czekając, aż kurz opadnie.

- Nie przejmujcie się - rzekł do nich. - Rządca nie będzie go słuchał. Danbury Blackwater był zacnym
człowiekiem. Jeśli jesteś choć trochę do niego podobny, znajdziesz we mnie przyjaciela. W
przeciwnym razie lepiej uchodź stąd jak najszybciej. Unikaj kłopotów. Nie przeszkadzaj
mieszkańcom w pracy i trzymaj się z dala od Lureta.

- Dziękuję, sir - powiedział Hadrian.

Wójt rozejrzał się z poirytowaniem po wiosce.

- Armigil, gdzie się podział sołtys?

- Chyba poszedł na wschodnie pole. Ma tam grupę ludzi, którzy odwadniają teren.

Wójt westchnął.

- Musi wysłać więcej ludzi do zebrania siana. Nadchodzi deszcz, który może wszystko zniszczyć.

- Powiem mu, jeśli się tu pojawi.

- Dziękuję, Armigil.

- Sir? - Nalała kufel piwa i podała go wójtowi. - Może pan skosztuje?

Wziął łyk, wylał resztę i odrzucił do niej naczynie.

- Trochę słabe - orzekł. - Bierz dwa miedziane tenenty za kufel.

- Ależ sir! Ma dobry smak. Pozwól, że policzę za nie trzy.

Westchnął.

- Czemu musisz się zawsze tak upierać? Niech będą trzy, ale kufle mają być napełnione po brzegi.
Pamiętaj, jeśli usłyszę choćby jedną skargę, zapłacisz jednego srebrnego grzywny i będziesz mogła
się odwołać do sądu rządcy.

- Dziękuję, sir - odparła z uśmiechem.

- Do widzenia wszystkim. - Skinął głową i odjechał w kierunku wschodnim.

Patrzyli za nim, po czym Dunstan zaczął chichotać.

- Świetnie cię witają w domu: ciosem w zęby i groźbą aresztu.

- Poza tym, że wszystko wygląda na znacznie mniejsze, niewiele się zmieniło - zauważył Hadrian.

- Pojawiło się parę nowych osób, kilka budynków i oczywiście poseł.

- Jest tu dopiero od tygodnia - wyjaśnił Dunstan - i na pewno wójt i rządca się ucieszą, gdy wyjedzie.
Objeżdża kilka okolicznych wiosek, pojawiając się u nas co kilka miesięcy, odkąd nowe imperium
zawładnęło Rhenyddem. Nikt go nie lubi z oczywistych powodów. Jeszcze się nie spotkał osobiście z
lordem Baldwinem. Większość z nas uważa, że Baldwin celowo stąd wyjeżdża, gdy zjawia się poseł.
Tak więc lista zażaleń Lureta coraz bardziej się wydłuża, a rządca tylko wciąż je spisuje. Naprawdę
przyjechałeś na grób ojca? Myślałem, że wróciłeś na stałe.

- Przykro mi, Dun, ale jesteśmy tylko przejazdem.

- W takim razie lepiej w pełni to wykorzystajmy. Co ty na to, Armigil? Przykulaj beczkę do mojej
kuchni, a ja załatwię chleb i stołki, żebyśmy mogli wznieść toast za Danbury’ego i urządzić
odpowiednie przywitanie Haddy’emu.

- Nie zasługuje na to. Ale chyba mam tu beczkę, która się zepsuje, jeśli się jej nie pozbędę.

- Hobbie! - zawołał Dunstan do młodzieńca przy stajni. - Znajdziesz miejsce dla tych koni?

Dunstan i Hadrian pomogli Armigil przyturlać beczkę do piekarni. W tym czasie Royce i Arista
odprowadzili zwierzęta do stajni. Chłopak uprzątnął trzy boksy, a następnie pobiegł z kubłem po
wodę.

- Jak sądzisz, będą kłopoty z posłem? - spytała Arista Royce’a po wyjściu Hobbiego.

- Nie wiem - odparł, odwiązując pakunek od siodła. - Miejmy nadzieję, że już nas tu nie będzie,
zanim się o tym przekonamy.

- Jak długo tu zostaniemy?

- Cosmos nie będzie się ociągał. Przypuszczam, że jedną albo dwie noce. - Zarzucił torbę na ramię i
podszedł do konia Hadriana. - Czy już wiesz, co powiesz Gauntowi, gdy się spotkacie? Słyszałem, że
nie cierpi arystokracji, więc nie zaczynałbym od prośby, żeby pocałował twój pierścień.

Zdjęła własny bagaż z Mistyczki.

- Pomyślałam, że poproszę go, żeby uprowadził mojego brata. - Uśmiechnęła się. - W waszym
przypadku to zadziałało. A skoro potrafię zdobyć zaufanie kogoś takiego jak Royce Melborn, to z
łatwością zjednam sobie Degana Gaunta.

Zanieśli ekwipunek do niewielkiego bielonego budynku po drugiej stronie ulicy, nad którym wisiała
tablica z namalowanym bochenkiem chleba. W środku dominował olbrzymi piec z cegieł i duży
drewniany stół. W powietrzu unosił się przyjemny zapach pieczywa i dymu drzewnego i Arista
zdziwiła się, że piec stał pusty. Szachulcowe ściany i sporej wielkości okna sprawiały, że
pomieszczenie wydawało się wygodne. Gdy Arista i Royce tam weszli, zostali przedstawieni żonie
Dunstana, Arbor, a także wielu innym osobom, których imion Arista nie zdołała zapamiętać.

Gdy rozniosła się wieść o gościach, zjawili się wolni ludzie, gospodarze i kupcy. Chwycili po kuflu
piwa i pajdzie ciemnego chleba. Byli wśród nich stolarz Algar, krawiec Harbert i jego żona Hester.
Hadrian przedstawił Wilfreda, woźnicę, i wyjaśnił, jak to kiedyś wypożyczał cztery razy w roku jego
mały wóz, żeby pojechać do Ratiboru po żelazne sztaby do kuźni swojego ojca. Krążyło wiele
opowieści o chudym, piegowatym chłopcu, który machał młotem obok ojca. Większość miło
wspominała Danbury’ego i wzniesiono wiele toastów za jego dobre imię.

Zgodnie z przewidywaniami wójta zaczął padać deszcz i niebawem chłopi, zwolnieni z pracy z
powodu pogody, przyłączyli się do zgromadzonych w piekarni. Weszli po cichu i strząsnęli wodę z
ubrań. Każdy dostał kawałek chleba, kufel piwa i miejsce do siedzenia na podłodze. Niektórzy
przynieśli parujące garnki z zupą warzywną, ser i kapustę. Nawet sołtys Osgar wcisnął się do środka
i otrzymał posiłek. Niebo pociemniało, wzmógł się wiatr i Dunstan w końcu pozamykał okiennice,
gdy zerwała się ulewa.

Wszyscy chcieli się dowiedzieć, co się przytrafiło Hadrianowi - dokąd wyjechał i co robił.
Większość mieszkańców spędziła całe życie w Hintindarze, rzadko bywając choćby na drugim brzegu
rzeki. Chłopi pańszczyźniani byli formalnie przywiązani do ziemi i z mocy prawa nie mogli nigdzie
jeździć. Od wielu pokoleń nie przekraczali granicy doliny.

Hadrian zabawiał ich opowieściami o swoich podróżach. Aristę ciekawiły przygody, jakie on i
Royce przeżyli w ciągu wielu lat, ale Hadrian nie zająknął się na ten temat. Zamiast tego snuł
niewinne historie o dalekich krajach. Wszystkich urzekły opowieści o dalekim wschodzie, gdzie
Caliańczycy przypuszczalnie skrzyżowali się z Ba Ran Ghazelami, w wyniku czego powstali
półgoblini Tenkini. Dzieci chwyciły się mocno spódnic matek, gdy opowiadał o oberdazach -
Tenkinach, którzy czcili mrocznego boga Uberlina i połączyli caliskie tradycje z magią Ghazelów.
Nawet Aristę zafascynowały historie o odległym Dagastanie.

Gdy Hadrian był w centrum zainteresowania, niewielu zwracało uwagę na księżniczkę i to jej
odpowiadało. Cieszyła się, że nie siedzi w siodle i znajduje się w bezpiecznym miejscu. Stopniowo
opuszczało ją napięcie.

Gorący chleb i świeżo uwarzone piwo smakowały wybornie. Po raz pierwszy od wielu dni Arista
czuła się dobrze i cieszyła się panującą w piekarni swojską atmosferą. Piła kufel za kuflem, aż

straciła rachubę. Na zewnątrz zapadła noc i wciąż padał deszcz. Zapalili świeczki, dzięki czemu w
piekarni zrobiło się jeszcze przytulniej. Towarzystwo rozweseliło się pod wpływem trunku i
niebawem zaczęły się głośne śpiewy. Arista nie znała słów, ale kołysała się do rytmu, przyłączając
się do chórków i klaszcząc w dłonie. Ktoś opowiedział sprośny żart i ludzie wybuchli śmiechem.

- Skąd jesteś?

Choć pytanie zostało zadane po raz trzeci, Arista dopiero teraz uświadomiła sobie, że było
skierowane do niej. Odwróciwszy się, zobaczyła siedzącą obok Arbor, żonę piekarza. Kobieta była
drobna, miała pospolitą twarz i krótko ścięte włosy.

- Przepraszam - powiedziała Arista. - Nie jestem przyzwyczajona do piwa. Wójt powiedział, że jest
słabe, ale ja bym się z tym nie zgodziła.

- Szkoda, że tego nie słyszy, kochanie! - rzuciła głośno Armigil z drugiego końca pomieszczenia.

Arista zastanawiała się, jak to usłyszała z takiej odległości, zwłaszcza że wydawało jej się, iż
mówiła po cichu. Po chwili jednak przypomniała sobie, że Arbor zadała jej pytanie.

- Ach tak... jestem z Colnory - odpowiedziała w końcu. - Mój mąż i ja mieszkamy w Colnorze.
Obecnie przebywamy u mojego brata, bo dowództwo północnej armii imperialnej eksmitowało nas z
domu w wiosce Windham, która jest w Warric... To znaczy wioska, a nie armia. Oczywiście mogłaby
być armia... to znaczy tym razem... a nie wioska... bo mogą już tam być. Czy odpowiedziałam na
twoje pytanie?

Arista miała wrażenie, jakby pomieszczenie zaczęło wirować, a ona spadała, choć wiedziała, że
wciąż siedzi. Miała trudności ze skupieniem uwagi.

- Eksmitowano was? To straszne. - Arbor wyglądała na zmartwiałą.

- Tak, ale to właściwie nie jest aż taki problem. Mój brat ma bardzo ładny dom w Dzielnicy Wzgórz
w Colnorze. Jest zamożny. - Ostatnie zdanie szepnęła Arbor do ucha. Tak przynajmniej myślała, ale
Arbor gwałtownie się cofnęła.

- Naprawdę? Pochodzisz z bogatej rodziny? - spytała, rozcierając sobie ucho. - Tak myślałam.
Podziwiam twoją suknię. Jest bardzo piękna.

- Ta? Ha! - Pociągnęła ręką za materiał. - Dostałam tę starą szmatę od jednej z moich służących, która
zamierzała ją wyrzucić. Powinnaś zobaczyć moje suknie wieczorowe. One to dopiero wyglądają. Ale
tak, jesteśmy bardzo zamożni. Mój brat ma dosłownie armię służących - powiedziała i wybuchnęła
śmiechem.

- Ermo? - odezwał się ktoś za jej plecami.

- Czym się zajmuje twój brat? - spytała Arbor.

- Hm? Zajmuje? Niczym.

- Nie pracuje?

- Ermo, kochanie?

- Mój brat? Nazywa to pracą, ale nie da się jej porównać z tym, co wy robicie. Wiedziałaś, że dwa
dni temu spałam na ziemi? I to nie pod dachem, ale w lesie. Mój brat nigdy tego nie robił, zapewniam
cię. Tobie prawdopodobnie się to przytrafiło, prawda? Ale jemu nie. Dostaje pieniądze z podatków.
Wszyscy królowie tak je zdobywają. Cóż, niektórzy mogą je mieć po podbojach. Glenmorgan zdobył
w ten sposób mnóstwo pieniędzy, ale nie Alric. Nie był nigdy na wojnie, do tej pory oczywiście.
Teraz wojuje i kiepsko sobie radzi, zapewniam cię.

- Ermo!

Arista podniosła głowę i zobaczyła Royce’a, który stał nad nią z surową miną.

- Dlaczego mnie tak nazywasz?

- Moja żona chyba trochę za dużo wypiła - powiedział do pozostałych.

Arista rozejrzała się i zobaczyła, że kilka osób usiłuje powstrzymać się od śmiechu.

- Czy mogłaby tu gdzieś się przespać?

Niezwłocznie kilku ludzi zaoferowało swoje domy, a nawet własne łóżka, proponując, że sami
położą się na podłodze.

- Zostańcie na noc tutaj - zaproponował Dunstan. - - Na dworze wciąż leje. Chcecie błąkać się w
ciemności? Można zrobić wygodne posłanie z worków na mąkę w magazynie.

- Skąd o tym wiesz, Dun? - spytał Hadrian, chichocząc. - Żona cię wywaliła kilka razy z sypialni?

Wszyscy ryknęli śmiechem.

- Haddy, ty, przyjacielu, możesz spać w deszczu.

- Chodź, żono. - Royce postawił Aristę na nogi.

Arista spojrzała na niego i mrugnęła.

- Racja, przepraszam. Zapomniałam, kim jestem.

- Nie przepraszaj, skarbie - powiedziała do niej Armigil. - To głównie dlatego pijemy. Po prostu
dotarłaś do tego stanu szybciej od nas.

* * *

Nazajutrz rano Arista obudziła się sama i nie mogła się zdecydować, co bardziej ją boli: głowa od

alkoholu czy plecy od leżenia na workach ze zgrzebnego płótna. Czuła suchość w ustach, a na języku
miała jakiś obrzydliwy nalot. Ucieszyła się, dostrzegłszy sakwy obok siebie. Otworzyła je i się
skrzywiła. Od wszystkiego w środku bił zapach końskiego potu i pleśni. Miała z sobą tylko trzy
suknie: tę, którą nosiła w deszczu i która była pognieciona, oszałamiającą srebrną suknię
wieczorową, którą zamierzała włożyć na spotkanie z Deganem Gauntem, i tę, którą miała na sobie. O
dziwo, srebrna suknia była w nadzwyczaj dobrym stanie i nawet się nie pogniotła. Arista wzięła ją z
sobą w nadziei, że zaimponuje Gauntowi, ale przypomniawszy sobie rozmowę z Royce’em o opinii
przywódcy nacjonalistów o królewskości, uświadomiła sobie, że dokonała kiepskiego wyboru.
Znacznie lepszym rozwiązaniem byłoby coś prostszego. Przynajmniej miałaby przyzwoitą rzecz, w
którą mogłaby się teraz przebrać. Zdjęła pobrudzoną suknię i gorset, po czym włożyła strój, który
miała na sobie w Sheridanie.

Wyszła z magazynu i zobaczyła Arbor przy pracy. Żona piekarza ugniatała ciasto otoczona
kilkudziesięcioma koszami przykrytymi płótnem. Mieszkańcy wioski wchodzili i stawiali na ladzie
albo worek mąki, albo ciasto zawinięte w płótno, a obok tego kładli kilka miedziaków. Arbor
podawała im przybliżony czas odbioru towaru: południe albo wczesny poranek następnego dnia.

- Robisz to codziennie? - spytała Arista.

Arbor skinęła głową. Na jej czole błyszczał pot, gdy na dużej drewnianej łopacie wsuwała kolejny
bochenek do rozżarzonego pieca.

- Zwykle Dun bardziej mi pomaga, ale dziś rano wyjechał z twoim mężem i Haddym. Rzadko się to
zdarza, więc chętnie mu pozwoliłam. Są w kuźni, jeśli cię to interesuje. A może chciałabyś coś
przegryźć?

Arista poczuła, że żołądek jej się skręca.

- Nie, dziękuję. Jeszcze trochę poczekam.

Arbor wykonywała swoją pracę z wprawą wynikającą z setek, a może nawet tysięcy powtórzeń. Jak
ona to robi? Arista wiedziała, że żona piekarza wstaje codziennie rano i powtarza te same czynności,
które wykonywała poprzedniego dnia. Gdzie tu wyzwanie? Była pewna, że kobieta nie potrafi czytać
i prawdopodobnie niewiele posiada, ale wydawała się szczęśliwa. Ona i Dunstan mieli przyjemny
dom i w porównaniu z harówką ludzi na polach jej praca była względnie łatwa. Dunstan wydawał się
życzliwym i przyzwoitym człowiekiem, a ich sąsiedzi byli porządnymi, przyjaznymi ludźmi. Choć ich
życie nie obfitowało w ekscytujące wydarzenia, było bezpieczne i wygodne i Arista poczuła ukłucie
zazdrości.

- Jak to jest być zamożnym?

- Hm? Och... No cóż, życie jest łatwiejsze, ale nie daje aż takiej satysfakcji.

- Ale podróżujesz i możesz zobaczyć kawałek świata. Masz piękne ubrania i jeździsz konno! Założę
się, że jechałaś powozem, prawda?

Arista się żachnęła.

- Tak, nie mogę zaprzeczyć.

- I bywałaś na balach w zamkach, gdzie grali muzycy, a damy miały na sobie haftowane suknie z
aksamitu?

- Z jedwabiu.

- Jedwabiu? Słyszałam o tym materiale, ale nigdy go nie widziałam. Jak wygląda?

- Mogę ci pokazać.

Arista poszła do magazynu i wróciła ze srebrną suknią. Na widok tego stroju Arbor głośno
westchnęła i otworzyła szeroko oczy.

- Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. Jest jak... jest jak...

Arista czekała, ale Arbor nie umiała znaleźć słów i w końcu spytała:

- Mogę jej dotknąć?

Arista się zawahała, spoglądając najpierw na Arbor, a potem na suknię.

- Nic nie szkodzi - powiedziała szybko Arbor z uśmiechem zrozumienia. Popatrzyła na swoje ręce. -
Tylko bym ją zniszczyła.

- Ależ skąd - zaprzeczyła Arista. - Wcale o tym nie myślałam. - Jeszcze raz spojrzała na suknię, którą
trzymała w rękach. - Pomyślałam, że głupio zrobiłam, zabierając ją z sobą. Nie będę miała okazji jej
włożyć, a zajmuje tyle miejsca w torbie. Tak się zastanawiam... Chciałabyś ją mieć?

Arbor sprawiała wrażenie, jakby za chwilę miała zemdleć. Pokręciła zdecydowanie głową,
otwierając szeroko oczy, jakby coś ją przeraziło.

- Nie... nie mogłabym.

- Czemu nie? Jesteśmy podobnej postury. Uważam, że wyglądałabyś w niej pięknie.

Arbor zaśmiała się cicho i przyłożyła ręce do twarzy, zostawiając ślad mąki na czubku nosa.

- Ale byłby ze mnie widok, gdybym w niej chodziła po Hintindarze. To strasznie miło z twojej strony,
ale ja nie chodzę na wspaniałe bale ani nie jeżdżę powozami.

- Może kiedyś tak się stanie, a wtedy będziesz zadowolona z tego, że ją masz. Tymczasem, gdy
będziesz miała kiepski dzień, możesz ją włożyć i być może dzięki niej poczujesz się lepiej.

Arbor znów się roześmiała, tylko że teraz w jej oczach pojawiły się łzy.

- Weź ją... naprawdę... Wyświadczysz mi przysługę. Muszę mieć więcej miejsca w torbie.

Arista podała suknię kobiecie, która wyciągnęła ręce i głośno westchnęła, zobaczywszy swoje
poplamione mąką dłonie. Pobiegła do zlewu i porządnie je wyszorowała, zanim chwyciła strój
drżącymi rękami i przytuliła go jak dziecko.

- Obiecuję, że przechowam ją dla ciebie w bezpiecznym miejscu. Możesz w każdej chwili po nią
wrócić, dobrze?

- Oczywiście - odparta Arista z uśmiechem. - Aha, jeszcze jedno. - Arista podała jej gorset. - Gdybyś
była tak miła, nie chcę już więcej tego oglądać.

Arbor starannie złożyła suknię, objęła Aristę i szepnęła do niej:

- Dziękuję.

* * *

Po wyjściu z piekarni na senną ulicę Arista poczuła w głowie pulsowanie, którego efekt wzmagało
jaskrawe światło słoneczne. Osłoniła dłonią oczy i dostrzegła Armigil, która przed browarem
dorzucała kłód do paleniska pod swoim wielkim piecem.

- Dzień dobry, Ermo! - zawołała do niej Armigil. - Jesteś odrobinę blada, dziewczyno.

- To twoja wina - warknęła Arista.

Kobieta zachichotała.

- Staram się, jak mogę. Naprawdę.

Arista podeszła do niej, powłócząc nogami.

- Możesz mi wskazać drogę do studni?

- Cztery domy dalej. Przed kuźnią.

- Dziękuję.

Skierowawszy się w stronę, z której dochodził wyraźny brzęk młota, Arista znalazła Royce’a i
Hadriana. Stojąc pod zadaszeniem kuźni, obserwowali, jak kowal kształtuje uderzeniami kawałek
metalu. Mężczyzna był umięśniony i całkowicie łysy, za to na twarzy miał krzaczasty brązowy wąs.
Jeśli był w piekarni poprzedniego wieczoru, Arista go nie pamiętała. Obok niego stała beczka z
wodą. Nieco dalej księżniczka dostrzegła studnię z pełnym kubłem na krawędzi cembrowiny.

Łysy mężczyzna włożył kawałek gorącego metalu do beczki i rozległ się syk.

- Twój ojciec mnie tego nauczył - powiedział. - Był świetnym kowalem... Najlepszym.

Hadrian skinął głową i zacytował:

- „Przy obuchu nie trzymaj młota, bo nie wyjdzie ci robota”.

Kowal się roześmiał.

- Tego też się nauczyłem. Pan Blackwater zawsze tworzył rymowanki.

- A więc to tu się urodziłeś? - spytała Arista, zanurzając kubek w wiadrze z wodą i siadając na ławce
przy studni.

- Niezupełnie - odparł Hadrian. - Tutaj mieszkałem i pracowałem. Urodziłem się po drugiej stronie
ulicy, w domu Gerty i Abelarda. - Wskazał ręką na szachulcową chatę, w której nie było nawet
komina. - Gerta była wtedy akuszerką. Mój ojciec tak jej wiercił dziurę w brzuchu, że wzięła mamę
do domu i tata musiał czekać na dworze w deszczu podczas straszliwej nawałnicy. Przynajmniej tak
mi opowiadano. - Hadrian wskazał na kowala. - To Grimbald. Terminował u ojca po moim
wyjeździe. Jest świetnym fachowcem.

- Odziedziczyłeś kuźnię po Danburym? - spytał Royce.

- Nie, kuźnia należy do lorda Baldwina. Danbury wynajmował ją od niego tak jak ja. Płacę dziesięć
sztuk srebra rocznie, a w zamian za węgiel drzewny wykonuję prace dla dworu za darmo.

Royce skinął głową.

- A co z rzeczami osobistymi? Co się stało z dobytkiem Danbury’ego?

Grimbald uniósł podejrzliwie brew.

- Zostawił mi narzędzia. Jeśli to po nie tu przyszedłeś, pójdziemy się sądzić przed rządcą.

Hadrian uniósł ręce i pokręcił głową, uspokajając krzepkiego kowala.

- Nie, po nic tu nie przyszedłem. Narzędzia są w dobrych rękach.

Grimbald trochę się odprężył.

- A więc w porządku. Ale mam coś dla ciebie. Danbury przed śmiercią zrobił spis wszystkich
swoich rzeczy i wskazał, do kogo mają trafić. Prawie wszyscy mieszkańcy wioski dostali jakiś
drobiazg. Nawet nie wiedziałem, że umie pisać, dopóki tego nie zobaczyłem. Zostawił list i
instrukcje dla syna, gdybyś kiedyś wrócił. Przeczytałem go. Nie miał sensu, ale go zachowałem.

Grimbald odstawił młot i wszedł do kuźni. Wrócił po kilku minutach.

Hadrian wziął złożony pergamin do ręki, ale go nie otworzył, tylko wsunął do kieszeni koszuli i
odszedł.

- Co się dzieje? - spytała Arista Royce’a. - Nawet go nie przeczytał.

- Znowu wpadł w gorszy nastrój - wyjaśnił Royce. - Przez jakiś czas będzie chodził przygnębiony.
Może się upije. Ale do jutra mu przejdzie.

- Dlaczego?

Royce wzruszył ramionami.

- Tak się ostatnio zachowuje. To nic takiego.

Arista patrzyła, jak Hadrian znika za warsztatem świecarza. Podniosła skraj sukni i ruszyła szybko za
nim. Skręciwszy za róg, znalazła go siedzącego na płocie z głową wspartą na dłoniach. Spojrzał na
nią. Patrzy z irytacją czy zakłopotaniem? - zawahała się, przygryzając dolną wargę, po czym podeszła
i usiadła przy nim.

- Dobrze się czujesz? - spytała.

Skinął głową, ale nic nie powiedział. Siedzieli przez chwilę w milczeniu.

- Dawniej nie cierpiałem tej wioski - powiedział w końcu nieobecnym głosem, błądząc wzrokiem po
ścianie warsztatu. - To był zawsze taki zaścianek. - Znów zwiesił głowę.

Arista czekała. Powinna coś powiedzieć? Od strony ulicy usłyszała metaliczny łoskot - to Grimbald
wrócił do pracy. Rytmiczne stukanie wyznaczało upływ czasu. Udawała, że wygładza suknię,
zastanawiając się, czy nie byłoby lepiej, gdyby odeszła.

- Gdy po raz ostatni widziałem ojca, strasznie się pokłóciliśmy - powiedział Hadrian, nie podnosząc
głowy.

- O co? - zapytała łagodnym tonem.

- Chciałem dołączyć do zbrojnych lorda Baldwina. Chciałem zostać żołnierzem, a on chciał, żebym
był kowalem. - Hadrian zgarnął butem ziemię. - Chciałem zobaczyć świat, przeżyć przygody... być
bohaterem. A on chciał mnie przykuć do kowadła. Nie mogłem tego zrozumieć. Dobrze władałem
mieczem. Dopilnował tego, szkolił mnie codziennie. Gdy nie mogłem już go podnieść, kazał mi go
wziąć do drugiej ręki. Czemu tak postępował, skoro chciał, żebym był kowalem?

Wróciła do niej wizja dwóch twarzy, które widziała w Avemparcie. Spadkobiercy nie rozpoznała,
ale wizerunek Hadriana jako opiekuna nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Royce mu nie
powiedział. Może ona powinna?

- Jak mu oznajmiłem, że zamierzam wyjechać, wpadł we wściekłość. Powiedział, że nie po to mnie
trenował, żebym zdobywał sławę czy pieniądze. Że moje umiejętności mają służyć „wyższym
celom”, ale nie wyjaśnił jakim. Tej nocy, kiedy wyjechałem, padło między nami wiele słów i żadne
nie były miłe. Nazwałem go głupcem, a może nawet tchórzem. Nie pamiętam. Miałem piętnaście lat.
Uciekłem i zrobiłem dokładnie to, od czego chciał mnie odwieść. Zamierzałem mu pokazać...

udowodnić, że staruszek się myli. Tylko że się nie mylił. Aż tyle czasu mi zabrało, zanim do tego
doszedłem. A teraz jest już za późno.

- Nigdy nie wróciłeś?

Hadrian pokręcił głową.

- Po powrocie z Calisu dowiedziałem się, że zmarł. Nie widziałem sensu, żeby wracać. - Wyjął z
kieszeni list. - A teraz to. - Potrząsnął pergaminem trzymanym między palcami.

- Nie chcesz wiedzieć, co napisał?

- Boję się tego.

Wpatrywał się w list, jakby to było żywe stworzenie. Arista położyła mu rękę na ramieniu i lekko je
ścisnęła. Nie wiedziała, co innego może zrobić. Czuła się bezużyteczna. Rolą kobiet było
podnoszenie na duchu, pocieszanie, utulanie, ale ona tego nie umiała. Współczuła mu, a niemożność
zrobienia czegoś, co by mu pomogło, tylko pogarszała jej samopoczucie.

Hadrian wstał. Westchnął głęboko, otworzył list i zaczął czytać. Arista czekała. Powoli opuścił rękę,
trzymając pergamin przy boku.

- Co w nim jest?

Hadrian wyciągnął go w stronę księżniczki, wypuszczając spomiędzy palców. Arista nie zdążyła go
chwycić i kartka upadła przy jej nogach. Gdy się schyliła po nią, Hadrian odszedł.

* * *

Arista wróciła do Royce’a.

- Co tam było napisane? - spytał.

Podała mu list i przyjaciel Hadriana go przeczytał.

- Jak zareagował?

- Nie najlepiej. Odszedł. Chyba chce pobyć w samotności. Nie powiedziałeś mu, prawda?

Royce dalej studiował list.

- Nie mogę uwierzyć, że mu nie powiedziałeś. Wiem, że Esrahaddon nam nie kazał, ale chyba się
spodziewałam, że i tak to zrobisz.

- Nie ufam temu czarnoksiężnikowi. Nie chcę, żeby wplątywał mnie lub Hadriana w swoje intrygi.
Guzik mnie obchodzi, kim jest opiekun czy spadkobierca. Może przyjazd tutaj był jednak błędem.

- Przyjechałeś tu celowo? To nie miało nic wspólnego z... Przyjechałeś tu po dowód, prawda?

- Chciałem znaleźć coś na potwierdzenie stów Esrahaddona. Ale właściwie nie spodziewałem się
niczego.

- Hadrian powiedział mi, że ojciec trenował go na okrągło w szermierce i twierdził, że jego
umiejętności mają służyć „wyższym celom”. To mi wygląda na dowód. Sam byś to odkrył, gdybyś z
nim porozmawiał. Zasługuje na prawdę i gdy wróci, ktoś z nas będzie musiał mu ją powiedzieć.

Royce skinął głową, składając starannie list.

- Porozmawiam z nim - przyrzekł.

Rozdział 9. Opiekun.

Dąb ściskał ziemię olbrzymią dłonią z sękatych korzeni, których nie nadgryzł ząb czasu. Wioskę
strawił pożar i choć wybudowano tu nowe domy dla coraz liczniejszych rodzin i postawiono stodoły
na niegdyś pustej ziemi, na tym wzgórzu czas się zatrzymał jak w lochach więzienia Gutarią. Hadrian,
stojąc pod zielonymi gałęziami, czuł się znów młodo.

Przy tym drzewie po raz pierwszy pocałował Arbor, córkę szewca. On i Dunstan przez lata
rywalizowali o jej względy, ale Haddy pocałował ją pierwszy. To była przyczyna ich bójki. Dun
widział kiedyś, jak Haddy ćwiczył z ojcem, i był świadkiem, jak jego przyjaciel pobił starego sołtysa
za wychłostanie Willi'ego, ich przyjaciela, który był synem chłopa pańszczyźnianego. Sołtys nie
zgłosił tego wójtowi, ponieważ za bardzo się wstydził, że pokonał go czternastolatek. Ale choć
Dunstan zdawał sobie sprawę z umiejętności Haddy’ego, nie mógł opanować wściekłości. Gdy
dowiedział się o Arbor, ruszył na Haddy’ego, który instynktownie odskoczył na bok i przewrócił go
na ziemię. Dun pechowo uderzył głową o kamień polny. Stracił przytomność, a z nosa i uszu
popłynęła mu krew. Przerażony Haddy zaniósł go do wioski przekonany, że właśnie zabił swojego
najlepszego przyjaciela. Dun wyzdrowiał, ale Haddy nie doszedł do siebie. Już nie rozmawiał
więcej z Arbor. Trzy dni później chłopak znany jako Haddy odszedł na dobre.

Usiadł ciężko na ziemi w cieniu starego dębu, opierając się plecami o jego pień. W dzieciństwie to tu
zawsze przychodził, żeby zebrać myśli. Stąd widział całą wioskę w dole i wzgórza za nią - wzgórza,
które go wołały, i horyzont, który mu szeptał o przygodach i chwale.

Teraz pewnie Royce i Arista zastanawiają się, dokąd poszedł. Zlecenie! Nieświadomie pokręcił
głową. To było zlecenie Royce’a, a nie jego. Wywiązał się ze swoich zobowiązań i pozostało mu
jedynie dopilnować, aby Arista dotarła na spotkanie. To będzie koniec zadania i jego kariery w
świecie intrygi. Dziwne, jak koniec doprowadził go z powrotem do początku. Zatoczenie pełnego
koła mogło być znakiem, aby zaczął wszystko od nowa.

Mniej więcej w środku wioski widział kuźnię, którą łatwo było zauważyć z powodu czarnego dymu
unoszącego się z jej komina. W młodości naciskał tamten miech codziennie godzinami. Przypomniał
sobie dźwięk uderzeń w kowadło i ból w ramionach. Wtedy jego wiedza o świecie kończyła się na
tym drzewie i nie potrafił oprzeć się refleksji, że jego życie wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby

został. Jedno było pewne: miałby więcej odcisków i mniej krwi na rękach.

Czy poślubiłbym Arbor? Miałbym dzieci? Dzielnego, silnego syna, który zrzędziłby na deptanie
miecha i przyszedł pod to drzewo, żeby pocałować swoją pierwszą dziewczynę? Czy dawałoby mi
satysfakcję wyrabianie lemieszy i patrzenie, jak tata się uśmiecha, ucząc wnuka szermierki tak, jak
szkolono synów ze szlacheckich domów? Czy gdybym został, to w tej chwili siedziałbym tu i myślał
o swojej szczęśliwej rodzinie? Czy tata odszedłby z tego świata w pokoju?

Westchnął ciężko. Na przekleństwo o nazwie „żal” było tylko jedno lekarstwo: zapomnienie.
Zamknął oczy. Nie chciał się zastanawiać. Zasnął przy ptasich śpiewach, a obudził go tętent końskich
kopyt.

* * *

Po nadejściu zmroku Royce zaczął się martwić.

Nadal korzystali z gościnności piekarza. Arbor szykowała na kolację polewkę, a Dunstan zawiózł
pieczywo do dworu. Arista zaofiarowała się z pomocą, ale wydawało się, że bardziej przeszkadza,
niż pomaga. Arbor nie miała nic przeciwko temu. Gawędziły i się śmiały, podczas gdy Royce stał na
dworze i obserwował z niepokojem drogę.

Odnosił wrażenie, że wioska się jakoś zmieniła. Wydawało mu się, że panuje nerwowa atmosfera,
wyczuwał w wieczornym powietrzu jakieś napięcie. W oddali zaszczekał pies. Royce czuł
rozedrganą energię drzew i zaniepokojenie bijące od ziemi. Przed wyprawą do Avemparthy uważał
takie przeczucia za intuicję, lecz teraz zaczął się głębiej zastanawiać. Elfy czerpały moc z natury.
Rozumiały głos rzeki i szept liści. Czy ja to odziedziczyłem?

Stał nieruchomo, omiatając wzrokiem drogę, sklepy, domy i ciemne zakamarki między nimi. Miał
nadzieję, że dostrzeże wracającego Hadriana, ale poczuł coś innego.

- Kapustę wkłada się na końcu - wyjaśniła Ariście Arbor przytłumionym przez ściany głosem. - I
potnij ją na mniejsze kawałki. Pokażę ci.

- Przepraszam - powiedziała Arista. - Nie jestem biegła w kuchni.

- Posiadanie służących musi być cudowne. Dun nigdy nie zdołałby tu tyle zarobić. Za mało sprzedaje
chleba, bo jest za mało mieszkańców.

Royce skupił uwagę na ulicy. Słońce zaszło i wioskę zaczęła przesłaniać nocna mgiełka. Spoglądał
na warsztat świecarza, gdy dostrzegł ruch przy stajni. Wytężył wzrok, ale nic więcej nie zobaczył.
Być może Hobbie chciał zajrzeć do zwierząt, ale przelotność zauważonego ruchu wzbudziła w nim
podejrzenia.

Wślizgnął się w mrok za browarem Armigil i podkradł do stajni. Wszedł tylnym wejściem. Świeża
wyściółka z siana tłumiła jego kroki. W ciemności dostrzegł wyraźnie plecy stojącej przy drzwiach
postaci, która wyglądała na ulicę.

- Tylko się rusz, a zginiesz - szepnął Royce do ucha intruza, który zamarł.

- Zmiatacz?

Royce odwrócił mężczyznę przodem do siebie.

- Rytownik. Co ty tu robisz?

- Spotkanie jest już umówione. Przysłano mnie po was.

- Szybko poszło.

- Dziś rano dostaliśmy odpowiedź i pędziłem tu co koń wyskoczy. Spotkanie ma się odbyć jeszcze
dziś w ruinach Amberton Lee. Musimy ruszać, jeśli chcemy zdążyć.

- Nie możemy. Nie ma Hadriana.

- Ludzie Gaunta są podejrzliwi. Mogą pomyśleć, że to imperialna pułapka. Wycofają się, jeśli nie
będziemy trzymać się planu. Musimy jechać natychmiast, bo okazja przepadnie.

Royce zaklął po cichu. To była jego wina, że po południu nie poszedł za Hadrianem. Teraz nie
wiedział, gdzie jest jego wspólnik. Ale Rytownik miał rację - najważniejsza była misja. Zostawi
więc wiadomość dla Hadriana u piekarza i zawiezie księżniczkę na spotkanie z Gauntem.

Piekarnię wypełniał wilgotny, intensywny zapach gotującej się kapusty i aromat drewna. Gdy Royce
otworzył drzwi, zamigotały płomienie zapalonych przez Aristę świeczek. Arbor mieszała w garnku, a
Arista zastawiała stół. Obie podniosły głowę zaskoczone.

- Hadrian się nie pokazał?

- Nie - odparła Arista.

- Musimy ruszać w drogę - powiedział jej Royce.

- Teraz? A co z Hadrianem?

- Będzie musiał nas dogonić. Weź swoje rzeczy.

Arista wahała się tylko przez chwilę, po czym poszła do magazynu mąki po swoje torby.

- Nie możecie zostać choćby na kolację? - spytała Arbor. - Już prawie gotowa.

- Musimy jechać. Mamy... - urwał, słysząc hałas pędzącej furmanki zaprzęgniętej w konia.

Pojazd zatrzymał się przed samym wejściem, tak blisko, że usłyszeli odgłos zaciąganego hamulca. Po
chwili do środka wszedł Dunstan.

- Aresztowano Hadriana! - oznajmił szybko, po czym wskazał ręką na Royce’a i Aristę. - Rządca

rozkazał was też aresztować.

- Aresztować? - powtórzyła Arbor zaskoczona. - Ale dlaczego?

- Wójt się pomylił. Wygląda na to, że Luret ma większe wpływy, niż myślał - wymamrotał Royce. -
Chodźmy po konie.

- Gdy zjeżdżałem ze wzgórza, miałem żołnierzy jego lordowskiej mości tuż za plecami. Zjawią się tu
nie dalej niż za kilka minut - relacjonował Dunstan.

- Mój koń jest przy rzece? - oznajmił Rytownik. - Uniesie dwie osoby.

Royce gorączkowo myślał, kalkulując ryzyko.

- Zawieź ją na spotkanie - powiedział do Rytownika. - Ja zobaczę, jak mogę pomóc Hadrianowi.
Przy odrobinie szczęścia dołączymy do was później. Jeśli nie, to i tak nie powinno to mieć znaczenia.
- Spojrzał na Aristę. - Z tego, co słyszałem o Gauncie, zadba o twoje bezpieczeństwo, nawet jeśli
odrzuci twoją propozycję.

- Nie martw się o mnie. - Księżniczka ruszyła pośpiesznie z torbami do drzwi. - Nic mi nie będzie.
Dopilnuj tylko, żeby Hadrianowi nic się nie stało.

Rytownik wziął torbę i chwycił księżniczkę za rękę, po czym wyprowadził ją z piekarni w mrok
nocy.

Royce wyszedł za nimi. Chwycił się rękami okapu i podciągnął na kryty gontem dach domu, gdzie
przycupnął w rzucanym przez komin cieniu i zaczął nasłuchiwać. Obserwował kilku ludzi z
pochodniami, którzy szybko nadjeżdżali główną drogą od strony dworu. Zatrzymali się najpierw przy
stajni, a następnie ruszyli do piekarni.

- Gdzie są obcy, którzy przyjechali z synem starego kowala? - zapytał ktoś donośnym głosem, którego
Royce wcześniej nie słyszał.

- Wyjechali wiele godzin temu - odparł Dunstan.

Royce usłyszał chrząknięcie i łomot, po którym rozległ się krzyk Arbor i odgłos przewracających się
mebli.

- Ich konie są wciąż w stajni. Widzieliśmy, jak pędziłeś z dworu, żeby ich ostrzec! Gdzie się
podziali?

- Zostawcie go w spokoju! - krzyknęła Arbor. - Uciekli, gdy tylko usłyszeli, jak nadjeżdżacie. Nie
wiemy dokąd. Nic nam nie powiedzieli.

- Jeśli kłamiesz, zostaniecie aresztowani i powieszeni za zdradę, rozumiesz?

Nastała krótka cisza.

- Rozproszyć się parami. Wy dwaj przypilnujcie mostu. Wy sprawdźcie na polach, a wy zacznijcie
przeszukiwać po kolei domy. Do wydania następnego rozporządzenia wszyscy obywatele Hintindaru
mają pozostać w chatach. Aresztować wszystkich, którzy będą na dworze. Wykonać!

Żołnierze, których dzięki płonącym pochodniom łatwo było zobaczyć, opuścili piekarnię i rozeszli
się we wszystkich kierunkach. Royce obserwował, jak się uwijają. Spojrzał na ciemne pola.

Rytownik nie będzie miał kłopotu z ominięciem pieszego patrolu. Po dotarciu do konia szybko
odjadą. Zadanie Royce’a było zakończone - Arista bezpiecznie dotrze na spotkanie. Teraz musiał
jedynie zadbać o Hadriana.

* * *

Więzienie majątku dworskiego nie mieściło się w lochach, ale w starej studni. Hadrian, zmuszony do
zejścia po linie, tkwił uwięziony na dole. Czekał w milczeniu, spoglądając na gwiazdy. Wschodzący
księżyc rzucał snop bladego światła, które pełzło w dół po ścianie, poświadczając powolne
przemijanie nocy.

Ze szpar między kamiennymi blokami sączyła się zimna woda, która sprawiała, że ściany studni były
wilgotne, a na dnie powstała płytka kałuża. Hadrian, z nogami obolałymi od stania, w końcu w niej
usiadł. Skryte pod taflą wody poszarpane skały dodatkowo pogarszały jego nieprzyjemną sytuację.
Po pewnym czasie musiał znów wstać, żeby walczyć z chłodem.

Światło księżyca dotarło do połowy ściany, gdy usłyszał głosy i ruch na górze. Pojawiły się ciemne
sylwetki i zaskrzypiała żelazna krata, gdy odsuwano ją na bok. Zobaczył opadającą linę i zaświtała
mu nadzieja, że jeszcze raz przemyśleli sobie sprawę. Już chciał chwycić za sznur, ale się
powstrzymał, dostrzegając schodzącą po nim postać.

- Złaź - rozkazał ktoś na górze i wybuchnął śmiechem, który odbił się echem od ścian studni. -
Trzymamy tam wszystkie szczury!

Zwinna postać schodziła szybko po linie.

- Royce? - spytał Hadrian. - Pojmali cię?

Wciągnięto linę do góry i zasunięto kratę.

- Mniej więcej - odparł, rozglądając się dokoła. - Nie przywiązują wagi do zakwaterowania.

- Nie mogę uwierzyć, że cię złapali.

- Nie było to takie łatwe, jak ci się wydaje. Nie grzeszą rozumem. - Royce wyciągnął rękę i
przesunął palcami po lśniących ścianach. - To stara studnia?

- W Hintindarze nie potrzebują dużego więzienia. - Hadrian pokręcił głową. - A więc pozwoliłeś,
żeby cię schwycili?

- Pomysłowe, nie sądzisz?

- Genialne.

- Doszedłem do wniosku, że to najprostszy sposób, żeby cię znaleźć. - Royce poruszył nogami w
wodzie, krzywiąc się. - Jaką masz wymówkę? Przyszła po ciebie armia w sile dwudziestu
ciężkozbrojnych żołnierzy?

- Pojmali mnie, jak spałem.

Royce rzucił mu sceptyczne spojrzenie.

- Powiedzmy, że musiałbym zabić ludzi, i postanowiłem, że tego nie zrobię. Nie zapominaj, że jestem
w rodzinnych stronach. Nie chcę, żeby mnie tu znali jako zabójcę.

- A więc to dobrze, że nie poderżnąłem nikomu gardła. Jestem bystrzejszy, niż myślałem.

- O tak, twój plan jest rzeczywiście genialny. - Hadrian podniósł głowę. - Jaki masz pomysł na
wydostanie się stąd?

- W końcu Luret każe nas stąd wyciągnąć i wcielić do wojska, tak jak groził. Posłużymy w
imperialnej armii przez kilka dni, dowiemy się jak najwięcej, a potem uciekniemy. Będziemy mogli
poinformować Alrica o naszych odkryciach w zamian za premię.

- A co z Aristą?

- Jedzie bezpiecznie na spotkanie z Gauntem. Tuż przed zmrokiem przyjechał Rytownik i wysłałem ją
z nim. Prawdopodobnie zostanie z Deganem i będzie wysyłać gońców z meldunkami do Melengaru,
aż siły Alrica połączą się z nacjonalistami.

- A jeśli Gaunt odrzuci jej propozycję?

- Zapewnienie jej bezpieczeństwa leży w jego najlepiej pojętym interesie. Nie odda jej w ręce
imperium. Księżniczka prawdopodobnie wróci do Melengaru drogą morską. Właściwie to lepiej, że
się rozdzieliliśmy. Jeśli zatrudniono Merricka, to na pewno będzie bardziej zainteresowany mną niż
nią. Zatem to zlecenie można uznać za zrealizowane.

- Przypuszczam, że chociaż z tego trzeba się cieszyć.

Royce zachichotał.

- O co chodzi?

- Myślę o Merricku. Nie będzie miał pojęcia, gdzie zniknąłem. Wpadnie w szał.

Hadrian usiadł.

- Czy ta woda nie jest zimna? - spytał Royce, obserwując wspólnika i robiąc nieprzyjemną minę.

Hadrian skinął głową.

- A na dnie są ostre skały pokryte obrzydliwym szlamem.

Royce ponownie spojrzał na wylot studni, po czym zazgrzytał zębami i powoli usiadł naprzeciwko
Hadriana.

- Pełen komfort.

Spędzili tak kilka minut w milczeniu, słuchając wiatru przelatującego po kracie. Gdy powiewał pod
odpowiednim kątem, rozlegał się melodyjny świst. Od czasu do czasu kropla wody spadała do kałuży
z zaskakująco głośnym chlupnięciem, którego siłę wzmagało echo odbijające się od ścian.

- Masz świadomość, że po zakończeniu tego zadania oficjalnie się wycofuję?

- Domyśliłem się - odrzekł Royce, wyjmując spod siebie kamień i odrzucając go na bok.

- Zastanawiam się nad powrotem do tej wioski. Może Grimbald potrzebowałby pomocnika. Albo
Armigil. Starzeje się i prawdopodobnie chętnie by przyjęła wspólnika. Niektóre beczki są bardzo
ciężkie, a warzenie piwa ma dodatkowe plusy.

Światło księżyca padło na twarz Royce’a. Wyglądał na spiętego.

- Wiem, że to cię wcale nie cieszy, ale naprawdę potrzebuję odmiany. Nie mówię, że tu zostanę.
Prawdopodobnie nie, ale to dobre na początek. Uważam to za przygotowanie do spokojnego życia.

- Tego właśnie chcesz, spokojnego życia? Koniec z marzeniami o chwale?

- To były tylko marzenia, Royce. Czas, żebym spojrzał prawdzie w oczy i zajął się swoim życiem.

Royce westchnął.

- Muszę ci o czymś powiedzieć. Powinienem to zrobić już dawno temu, ale... chyba się obawiałem,
że zdecydujesz się na coś głupiego. - Przerwał na chwilę. - Nie, to nieprawda. Trochę trwało, zanim
zrozumiałem, że masz prawo wiedzieć.

- O czym?

Royce rozejrzał się dokoła.

- Nie myślałem, że powiem ci o tym w takim miejscu, ale dobrze chociaż, że ci zabrali broń.

Wyjął list Danbury’ego.

- Skąd go masz? - spytał Hadrian.

- Od Aristy.

- Czemu ci nie zabrali po pojmaniu?

- Żartujesz? Prawie musiałem im przypomnieć, żeby zabrali mi sztylet. Nie są przyzwyczajeni do
obcowania ze złodziejami, a już na pewni nie takimi, którzy sami się poddają. - Royce podał list
Hadrianowi. - Co pomyślałeś po jego przeczytaniu?

- Że mój ojciec zmarł, przepełniony żalem i bólem. Uwierzył w słowa piętnastoletniego egoisty, że
jest tchórzem i zmarnował swoje życie. Niedobrze, że go zostawiłem, ale przed odejściem jeszcze go
tak napiętnowałem...

- Hadrian, nie sądzę, żeby ten list miał coś z tym wspólnego. Myślę, że jest związany z twoim
dziedzictwem. Uważam, że twój ojciec próbował ci coś powiedzieć o twojej przeszłości.

- Skąd miałbyś to wiedzieć? Nie znałeś mojego ojca. Mówisz bez sensu.

Royce westchnął.

- W zeszłym roku w Avemparcie Esrahaddon użył zaklęcia do odnalezienia spadkobiercy.

- Pamiętam. Już mi to mówiłeś.

- Ale nie powiedziałem ci wszystkiego. Nie odnalazł spadkobiercy, ale odszukał magiczne amulety
noszone przez niego i jego opiekuna. Esrahaddon zrobił naszyjniki w ten sposób, aby mógł odnaleźć
osoby, które je mają, ale jednocześnie chronić je przed rozpoznaniem przez innych czarnoksiężników.
Jak już ci mówiłem, nie rozpoznałem twarzy spadkobiercy. To był jakiś mężczyzna o jasnych włosach
i niebieskich oczach, którego nigdy wcześniej nie widziałem.

- Dlaczego to takie ważne?

- Wtedy nie wiedziałem, nie byłem pewny. Zawsze myślałem, że Esra nas wykorzystuje. To głównie
dlatego ci nie powiedziałem. Chciałem zyskać pewność, że to prawda, i dlatego poprosiłem cię,
żebyś mi towarzyszył. Dlatego też nas tu przywiodłem. - Royce przerwał na chwilę, po czym zapytał:
- Skąd masz ten naszyjnik, amulet, który nosisz pod koszulą?

- Już ci mówiłem, mój ojciec...

Hadrian przerwał w pół zdania, patrząc na Royce’a i sięgając ręką do szyi, żeby dotknąć naszyjnika.

- Nie rozpoznałem spadkobiercy... ale opiekuna tak. Twój ojciec skrywał tajemnicę, Hadrianie...
Wielką tajemnicę.

Hadrian wciąż patrzył na przyjaciela. Wrócił pamięcią do młodości, do posiwiałego ojca, który
dzień za dniem harował bez słowa skargi w kuźni, wytwarzając brony i lemiesze. Przypomniał sobie,
jak Danbury opryskliwym tonem kazał mu posprzątać w warsztacie.

- Nie - powiedział Hadrian. - Mój ojciec był kowalem.

- Ilu kowali uczy swoich synów pradawnych umiejętności sztuki walki teshlor? Przecież większość z
nich już przed wiekami poszła w zapomnienie. Skąd masz ten wielki miecz bastardowy, który nosisz
na plecach, odkąd się poznaliśmy? Też należał do twojego ojca?

Hadrian powoli skinął głową i poczuł, jak włoski mu się jeżą na przedramionach. Nigdy o tym nie
mówił Royce’owi. Nikomu nie mówił. Zabrał miecz tej nocy, kiedy odszedł. Potrzebował własnego.
Tata miał kilka sztuk broni w warsztacie, ale gdyby Hadrian je wziął, ojciec musiałby za nie
zapłacić. Zamiast tego wybrał jedyną broń, której w mniemaniu Hadriana ojcu by nie brakowało.
Tata ukrywał miecz bastardowy w płytkiej wnęce pod piątą deską podłogi w kuźni. Danbury wyjął go
tylko raz, dawno temu, gdy jeszcze żyła matka Hadriana. Hadrian był wtedy bardzo młody i teraz nie
potrafił sobie wszystkiego dokładnie przypomnieć. Matka spała i on też powinien, ale coś go
obudziło. Wstał z łóżka i znalazł ojca w warsztacie. Pił piwo i siedział na podłodze, widoczny w
padającym z pieca blasku ognia. Trzymał w rękach olbrzymi dwuręczny miecz i mówił do niego,
jakby rozmawiał z człowiekiem. Płakał. W ciągu piętnastu lat, które Hadrian przeżył u jego boku,
tylko ten jeden raz widział ojca płaczącego.

- Zrób mi przysługę. Jeszcze raz przeczytaj ten list, ale teraz udawaj, że nie uciekłeś. Przeczytaj go,
jakbyście ty i twój ojciec żyli w zgodzie i on byłby z ciebie dumny.

Hadrian chwycił pergamin tak, żeby padało na niego światło księżyca, i zaczął czytać:

Haddy!

Mam nadzieję, że ten list dotrze do ciebie. To ważne, abyś wiedział, że nie bez powodu nie
powinieneś używać swoich umiejętności do zdobycia pieniędzy lub sławy. Powinienem ci
powiedzieć prawdę, ale mój ból był zbyt wielki. Mogę ci teraz wyznać, że wstydzę się swojego
życia i swoich zaniedbań. Przypuszczam, że miałeś rację. Jestem tchórzem. Przyniosłem wszystkim
zawód. Mam nadzieję, że zdołasz mi wybaczyć, choć sam sobie tego nigdy nie wybaczę.

Pozdrawiam cię, ojciec

Zanim świat ujrzałeś w dziewiątej dekadzie,

Wszystko cenne, nowe uległo zagładzie.

Nim mrugnęło oko, nim serce zabiło,

Płomień zgasł i wiele winy mej w tym było.

Król i jego rycerz w świecie krat i borów

Mieli paść ofiarą ludzi bez honoru.

Mężnie i zaciekle walczył każdy jeden,

Został jeno rycerz, król nie przeżył żaden.

Tajemnica wielu zagadkowych pytań

W wiedzy i legendach zmyślnie jest ukryta.

Przy szukaniu klucza czeka cię nauka,

Czym jest żal, a także trudna życia sztuka.

- Wiesz, że miecz bastardowy to broń rycerza? - spytał Royce.

Hadrian skinął głową.

- A twój jest bardzo stary, prawda?

Hadrian znów potwierdził.

- Zaryzykowałbym twierdzenie, że ma około dziewięciuset lat. Sądzę, że jesteś potomkiem Jerisha,
opiekuna spadkobiercy - powiedział Royce. - Choć może nie dosłownie. Słyszałem, że spadkobierca
jest bezpośrednim potomkiem, ale opiekun musiał jedynie przekazywać kolejnemu swoje
umiejętności. Następca nie musiał być jego synem, choć przypuszczam, że to możliwe.

Hadrian patrzył na Royce’a. Nie wiedział, co o tym myśleć. Po części był podniecony,
podekscytowany, usprawiedliwiony, a po części pewny, że Royce postradał zmysły.

- I nic mi nie powiedziałeś? - spytał zdumiony.

- Nie chciałem dopóty, dopóki się nie upewnię. Pomyślałem, że Esrahaddon może nas
wykorzystywać.

- Nie sądzisz, że ja też bym tak pomyślał? Za kogo ty mnie bierzesz? Pracujesz ze mną od dwunastu
lat dlatego, że uważasz mnie za głupka? Twoja zarozumiałość nie zna granic. Nie wierzysz, że
podejmę właściwe decyzje, więc robisz to za mnie?

- Przecież ci teraz mówię, prawda?

- Minął cały cholerny rok, Royce! - krzyknął do niego Hadrian. - Nie pomyślałeś, że to będzie dla
mnie ważne? Gdy ci powiedziałem, że marnie się czuję, bo uważam, że moje życie nie ma sensu, że
potrzebuję sprawy, za którą warto walczyć, nie pomyślałeś, że mógłbym znaleźć sens w ochronie
spadkobiercy? - Pokręcił głową z niedowierzaniem. - Ty zarozumiały, pokrętny, kłamliwy...

- Nigdy cię nie okłamałem!

- Tak, po prostu ukryłeś prawdę. Dla mnie to kłamstwo, ale w twoim pokręconym umyśle to cnota!

- Wiedziałem, że tak to przyjmiesz - powiedział Royce z wyższością.

- A jak twoim zdaniem powinienem to przyjąć? Rany, chłopie, dzięki, że nie powiedziałeś mi prawdy
o moim życiu, bo do niej nie dorastam.

- To nie dlatego ci nie powiedziałem - warknął Royce.

- Przecież tak przed chwilą powiedziałeś!

- Wiem!

- A więc znowu mnie okłamujesz?

- Nazwij mnie jeszcze raz kłamcą, a...

- A co? Rzucisz się na mnie?

- Tu jest ciemno.

- Ale nie masz gdzie się schować. Jesteś niebezpieczny tylko do chwili, gdy cię złapię. Muszę
jedynie chwycić cię za twój chudy kark. Jesteś szybki, ale gdy tylko cię dorwę, będzie po sprawie.

Bez ostrzeżenia spadł na nich strumień zimnej wody. Hadrian podniósł głowę i zobaczył ciemne

sylwetki.

- Chłopaki, uciszcie się tam! - krzyknął ktoś na górze. - Jego Ekscelencja chce z wami zamienić
słówko.

Jedna głowa zniknęła z widoku i zastąpiła ją inna.

- Jestem Luret, imperialny poseł Jej Imperialnej Mości Wielkiej Imperatorki Modiny Novrońskiej. Z
powodu pomagania przedstawicielce królewskiego dworu Melengaru w dotarciu do wroga Jej
Imperialnej Mości, nacjonalistów, zostajecie oskarżeni o szpiegostwo i skazani na śmierć przez
powieszenie za trzy dni. Gdybyście jednak chcieli zamienić ten wyrok na dożywotnie więzienie,
chętnie na to przystanę, pod warunkiem że wyjawicie mi miejsce pobytu księżniczki Aristy Essendon
z Melengaru.

Żaden się nie odezwał.

- Powiedzcie, gdzie jest, albo zawiśniecie, gdy tylko miejscowy cieśla zbuduje odpowiednią
szubienicę.

Wciąż milczeli.

- No dobrze, może zmienicie zdanie po jednym lub dwóch dniach gnicia w tej studni. - Odwrócił się i
powiedział do dozorcy: - Nie dawać im ani jedzenia, ani wody. Może rozwiążą im się języki. Zresztą
szkoda marnować zapasów.

Czekali w milczeniu, patrząc, jak sylwetki na górze znikają.

- Skąd wie? - szepnął Hadrian.

Na twarzy Royce’a pojawił się wyraz przerażenia.

- O co chodzi?

- Rytownik. To on jest kretem w Diamencie. - Royce kopnął w ścianę, rozchlapując wodę. - Jak
mogłem być taki ślepy? To on zapalił lampę nad rzeką, ostrzegając załogę czółna za nami. Nie
pomyślał o sprawdzeniu skrzydeł wiatraka tylko dlatego, że to nie miało znaczenia. Założę się, że
nawet nie powiedział Kosztowi, gdzie jesteśmy, żeby Diament nie mógł nas znaleźć. Przy Amberton
Lee albo gdzieś po drodze musi być zasadzka.

- Ale po co ją tam ciągać? Czemu nie oddać Aristy w ręce Lureta?

- Założyłbym się, że to gierka Merricka, który nie chce, żeby taki imperialny błazen jak Luret dostał
nagrodę. Księżniczka jest towarem, który można sprzedać imperium albo za który można żądać okupu
od Melengaru. Jeśli Arista wpadnie w ręce Lureta, Merrick dostanie figę z makiem.

- Po co więc w ogóle mówić o nas Luretowi?

- To zabezpieczenie. Mając na karku dworskich urzędników, bylibyśmy pod presją czasu i nie
kwestionowalibyśmy historii Rytownika. Jestem pewny, że to miało nas zaskoczyć i przyśpieszyć
nasz wyjazd, ale wyszło jeszcze lepiej, bo ciebie złapali, a ja postanowiłem zostać, żeby ci pomóc.

- I wysłałeś Aristę samą z Rytownikiem.

- Jedzie do Merricka albo Guy’a, albo obu. Może ją zatrzymają i zażądają, żeby Alric poddał
Medford. Oczywiście tego nie zrobi. Nie pozwoli mu Pickering.

- Nie mieści mi się w głowie, że Alric ją wysłał. Co za idiota! Czemu nie wybrał przedstawiciela
spoza królewskiego dworu? Czemu musiał wysłać właśnie ją?

- Nie wysłał jej - odrzekł Royce. - Wątpię, czy ktoś w Medfordzie wie, gdzie ona jest. Zrobiła to na
własną rękę.

- Co takiego?

- Przyjechała do „Róży i Ciernia” bez eskorty. Czy kiedykolwiek widziałeś, żeby chodziła gdzieś bez
strażnika przybocznego?

- A więc dlaczego ty...

- Bo potrzebowałem wymówki, żeby cię tu ściągnąć, żeby się dowiedzieć, czy to, co pokazał mi
Esrahaddon, jest prawdą.

- Więc to moja wina? - spytał Hadrian.

- Nie, wszyscy są po części winni: ty, bo się uparłeś, żeby się wycofać, ja, bo nie powiedziałem ci
prawdy, Arista, bo zachowała się nierozważnie, a nawet twój ojciec, bo nie powiedział ci, kim
naprawdę jesteś.

Siedzieli przez chwilę w milczeniu.

- Co teraz zrobimy? - spytał w końcu Hadrian. - Twój pierwotny plan nie wypali.

- Czemu muszę zawsze wymyślać plan, panie „Nie jestem taki głupi”?

- Bo w kwestii decydowania o własnym życiu głos powinien należeć do mnie, ale jeśli chodzi o
ucieczkę z więzienia, nawet takiego żałosnego jak ta studnia, to ty jesteś ekspertem.

Royce westchnął i zaczął oglądać ściany.

- Ŕ propos - zaczął Hadrian. - Jaki był prawdziwy powód tego, że mi nie powiedziałeś?

- Hę?

- Przed chwilą powiedziałeś...

- Aha. - Royce dalej przyglądał się ścianom, trochę za bardzo nimi zaaferowany. Gdy Hadrian już
myślał, że nie usłyszy odpowiedzi, wyznał: - Nie chciałem, żebyś odszedł.

Hadrian omal się nie roześmiał, uważając to za żart, a potem prawie ugryzł się w język. Trudno było
nie myśleć o Royce jako o człowieku pozbawionym uczuć. Ale zaraz uświadomił sobie, że Royce nie
miał nigdy rodziny, a przyjaciół niewielu. Dorastał jako sierota na ulicach Ratiboru, kradnąc jedzenie
i ubrania, i prawdopodobnie dostając niejednokrotnie lanie. Przyłączył się do Diamentu zapewne
tyleż z pragnienia przynależenia do grupy, co dla zysku. Po zaledwie kilku latach w gildii został
zdradzony. Hadrian w końcu zrozumiał, że Royce nie widział w nim jedynie wspólnika, lecz rodzinę.
Gwen, być może Arcadius i Hadrian byli jedynymi jego krewnymi, jakich miał.

- Gotowy? - spytał Royce.

- Na co?

- Odwróć się. Oprzyjmy się o siebie plecami i chwyćmy się pod łokcie.

- Żartujesz. Chyba nie będziemy tego znów robić? - powiedział Hadrian niepocieszony. - Siedziałem
przez wiele godzin w zimnej wodzie. Złapie mnie skurcz.

- Znasz inną drogę wyjścia? - spytał Royce i gdy Hadrian pokręcił głową, spojrzał do góry. - Nawet
nie jest tak wysoko jak ostatnio i węziej, więc będzie łatwiej. Wstań i porozciągaj trochę mięśnie.
Poradzisz sobie.

- A jeśli na górze czeka strażnik z pałką?

- Chcesz stąd wyjść czy nie?

Hadrian zaczerpnął głęboko powietrza.

- Wciąż jestem na ciebie wściekły - oznajmił, ale oparł się plecami o plecy Royce’a i chwycił go
pod łokcie.

- W tej chwili też nie jestem z siebie zadowolony.

Przywarli do siebie, postawili stopy na ścianie studni i zaczęli wchodzić. Nogi Hadriana od razu
zaprotestowały przeciwko wysiłkowi, ale trochę je odciążyło sztywne oparcie, które zapewniał
mocny chwyt pod łokcie.

- Oprzyj się o mnie mocniej - polecił mu Royce.

- Nie chcę cię zmiażdżyć.

- Nic mi nie będzie. Po prostu bardziej napieraj na moje plecy.

Początkowo poruszali się niezdarnie i bardzo męczyli, ale niebawem złapali rytm.

- Krok - szepnął Royce.

Ich plecy przylegały do siebie tak szczelnie, jakby byli zrośnięci.

- Krok.

Przesunęli stopy po kamieniu.

Spływająca po ścianie woda zostawiła po sobie warstwę śliskiego szlamu i Hadrian uważał, by
ustawiać stopy w miejscach mniej wilgotnych. Wykorzystywał też pęknięcia w cegle, aby zyskać
lepszą przyczepność. Royce radził sobie w takich sytuacjach o niebo lepiej i prawdopodobnie był
zniecierpliwiony wolnym tempem wspinaczki. Hadrian zaś często napierał plecami zbyt mocno. Miał
dłuższe i silniejsze nogi i musiał pamiętać, żeby nie napinać za bardzo mięśni.

W końcu znaleźli się powyżej warstwy szlamu i od tej chwili posuwali się już pewniej. Znajdowali
się tak wysoko, że upadek oznaczał połamanie kości. Hadrian zaczął się pocić z wysiłku i niebawem
był cały mokry. Kropla potu spłynęła mu po twarzy i zawisła na czubku nosa. Widział, jak krata na
górze się powiększa, ale wciąż była irytująco daleko. A co, jeśli nie damy rady? Jak zdołamy wrócić
bezpiecznie na dół?

Musiał przestać o tym myśleć i się skupić. Zakładanie z góry niepowodzenia nie mogło przynieść nic
dobrego. Zmusił się do myślenia o Ariście, której groziła śmierć lub niewola.

Wspinaczka musiała się jak najszybciej skończyć, bo nogi zaczęły odmawiać mu posłuszeństwa.
Trzęsły ze zmęczenia i słabły.

Gdy zbliżyli się do wylotu studni, Royce przestał podawać głośno tempo. Hadrian patrzył na wprost
na swoje stopy oparte o ścianę, ale poczuł, że Royce odchyla głowę i spogląda do góry.

- Stop - szepnął elf.

Zdyszani, rozplątali ręce i chwycili się kraty. Opuścili potwornie zmęczone nogi i przez minutę
swobodnie wisieli. Rozluźnienie mięśni było cudownym doznaniem. Hadrian z przyjemnością
przymknął oczy, lekko się kołysząc.

- Dobra i zła wiadomość - powiedział Royce. - Nie ma strażników, ale krata jest zamknięta na
kłódkę.

- Poradzisz sobie, prawda?

- Daj mi chwilę.

Poczuł, jak Royce się porusza za jego plecami.

- Zrobione.

Nastąpiła kolejna krótka przerwa. Hadriana zaczynały boleć palce.

- Przepchniemy ją na twoją lewą stronę. Gotowy? Stopy na ścianę.

Krata była lżejsza, niż Hadrian się spodziewał, i z łatwością ją przesunęli. Wydostali się ze studni i
położyli na wilgotnej trawie. Leżeli przez chwilę, łapiąc oddech. Byli sami w ciemnym narożniku
dziedzińca dworu.

- Broń? - spytał Hadrian.

- Sprawdzę w środku. Ty idź po konie.

- Nie zabijaj nikogo - powiedział mimochodem Hadrian.

- Postaram się. Ale jeśli spotkam Lureta...

- Tak, jego możesz zabić.

Hadrian ruszył ostrożnie w stronę stajni. Gdy był już blisko, konie się zaniepokoiły. Zaczęły prychać
i uderzać w przegrody między boksami. Chwycił pierwsze siodło i uzdę, jakie znalazł, i stwierdził,
że wyglądają znajomo. W stajni oprócz innych koni były też gniada klacz Aristy, wierzchowiec
Hadriana i Myszka.

- Spokojnie, dziewczyno - szepnął Hadrian, zarzucając koce po kolei na dwa wierzchowce.

Wkładał uzdę na głowę Myszki, gdy wszedł Royce z pękiem mieczy.

- Twoja broń, panie rycerzu.

- Luret? - spytał Hadrian, przypinając miecze.

Royce mruknął z niezadowoleniem.

- Nie widziałem go. Właściwie nikogo nie widziałem. Ci wieśniacy chodzą wcześnie spać.

- Jesteśmy prostymi ludźmi.

- Myszka? - wymamrotał Royce. - Jakoś nie mogę się pozbyć tego konia, prawda?

* * *

Arista stwierdziła, że jazda na oklep jest znacznie mniej wygodna od jazdy w siodle. Sprawę
pogarszał fakt, że Rytownik wciąż kłusował. Od podskakiwania na grzbiecie zwierzęcia rozbolała ją
głowa. Poprosiła młodzieńca, żeby zwolnił tempo, ale ją zignorował. Niebawem koń z własnej
inicjatywy przeszedł w stępa. Był spieniony i Arista czuła, jak jej suknia nasiąka jego potem.
Rytownik spiął wierzchowca, zmuszając go ponownie do kłusowania. Po kolejnym przejściu
zwierzęcia do stępa mężczyzna zaczął je smagać końcówkami wodzy. Przy którymś razie trafił w udo
księżniczki. Głośno jęknęła, ale to też zignorował. W końcu dał za wygraną i pozwolił koniowi
odpocząć. Arista zapytała, dokąd jadą i po co ten pośpiech. Nie odpowiedział, nawet nie odwrócił

głowy. Po kilku milach znów pogonił konia do kłusa. Zachowywał się tak, jakby jej z nim w ogóle
nie było.

Po każdym bolesnym podskoku Arista coraz bardziej uświadamiała sobie swoją bezbronność. Była
sama z nieznajomym mężczyzną gdzieś w ostępach Rhenyddu, gdzie prawo nakazywało aresztować
raczej ją, a nie jego, niezależnie od tego, co zrobił. Wiedziała o nim jedynie to, że zasady moralne
niewiele dla niego znaczą. Zaufanie Royce’owi i Hadrianowi to jedna sprawa, ale zgoła czymś innym
było wskoczenie na grzbiet konia nieznajomego, który wywiózł ją w dziką puszczę. Gdyby to
przemyślała, gdyby miała czas na zastanowienie się, być może nie zgodziłaby się na tę podróż, ale
teraz było już za późno. Jechała, licząc na łaskę niebezpiecznego człowieka we wrogiej krainie.

Jego milczenie nie łagodziło jej strachu. W tej kwestii Royce nie miał z nim szans. Rytownik w ogóle
się nie odzywał. Co prawda do złodziejskiego fachu nie garnęły się gaduły, ale młodzieniec wydawał
się skrajnym przypadkiem. Nawet nie chciał na nią spojrzeć. Chociaż może tak było lepiej. Ktoś taki
jak on prawdopodobnie znał tylko opalone, łatwe do zbałamucenia kobiety w brudnych sukniach.
Jakież to musiało być dla niego miłe, że w puszczy przytulała się do jego pleców młoda szlachcianka,
na dodatek księżniczka z królewskiego rodu.

Jeśli mnie zaatakuje, jak się obronię? W zamku Essendonów donośny krzyk ściągnąłby kilkunastu
uzbrojonych, ale od chwili opuszczenia Hintindaru nie widziała żadnego domu czy światła. Nawet
gdyby ktoś ją usłyszał, po odkryciu jej tożsamości prawdopodobnie sprawiłby, że spędziłaby resztę
życia w imperialnym więzieniu. Rytownik mógł z nią zrobić wszystko, co tylko chciał. Imperialne
władze bez wątpienia sowicie by mu za nią zapłaciły. Nikt by nie dbał o to, czy jest posiniaczona i
zakrwawiona. Żałowała, że uciekła w pośpiechu, nie dając sobie chwili na refleksję. Nie miała się
czym bronić. W małej torbie przy boku miała jedynie otrzymaną od ojca szczotkę do włosów i trochę
monet. Sztylet tkwił gdzieś w dużej torbie. Ile czasu zajmie odnalezienie go w ciemności?
Westchnęła. Czemu zawsze muszę myśleć o najgorszym? Przecież on nic nie zrobił. Nic nie mówi, ale
co z tego? Ryzykuje życie, wioząc mnie na to spotkanie. Jest niespokojny, czujny. Może też
przestraszony. Czy to dziwne, że nie ma ochoty na pogawędki? Po prostu jestem przerażona, i to
wszystko. W takim stanie człowiek myśli negatywnie. A może kobiety go onieśmielają? Może
zachowuje się ostrożnie w obecności szlachcianek? Nie chce, aby coś, co powie lub zrobi, zostało
opacznie zrozumiane i nie doprowadziło do niebezpiecznych oskarżeń? Ma podstawy do takich
obaw. Już omal go nie skazałam za liczne przestępstwa, których nie popełnił! Royce i Hadrian to
prawi złodzieje. Czemu Rytownik nie miałby też taki być?

Szlak całkowicie zniknął i jechali przez dzikie łąki targanej przez wiatr trawy. Wydawało się, że
kierują się do majaczącego w oddali wzgórza. Na tle bladego nieba Arista dostrzegła zarys jakichś
budowli. Wjechali do kolejnego boru, tym razem przez wąski przesmyk w gęstym listowiu. Rytownik
z zadowoleniem pozwolił koniowi przejść do stępa. Wiatr tu nie docierał i panowała cisza. Wokół
nich mrugały świetliki i Arista wsłuchiwała się w przytłumiony odgłos kopyt wierzchowca.

Jedziemy drogą? Gdzie my jesteśmy? Choć było zbyt ciemno, by cokolwiek dostrzec, Arista
rozpoznała stukot końskich kopyt na bruku.

Gdy w końcu wyjechali spomiędzy drzew, zobaczyła nagie wzgórze, na którym stały resztki budowli.
Gigantyczne kamienie rozproszone bezładnie na trawie tworzyły ciemną kupę ruin sklepionych wejść

i skalnych słupów, które niczym nagrobki sterczały skierowane pod różnymi kątami w niebo -
niezniszczalne zwłoki i wypłowiałe kości zapomnianych wspomnień.

- Co to za miejsce? - spytała Arista.

Usłyszała rżenie konia i dostrzegła blask ognia na zboczu. Rytownik bez słowa spiął wierzchowca,
zmuszając go jeszcze raz do kłusowania. Arista pocieszała się, że za chwilę skończy się jej gehenna.

Pośród ruin niedaleko szczytu siedzieli dwaj mężczyźni. Migotał płomień ich ogniska osłoniętego
przed wiatrem przez narożnik, który tworzyły zwietrzałe skały i gruz. Jeden mężczyzna miał
naciągnięty kaptur, drugi był z gołą głową. Arista pomyślała o Royce i Hadrianie. Udało im się
przyjechać przed nami?

Ale gdy się zbliżyli, księżniczka stwierdziła, że jest w błędzie. Mężczyźni byli młodsi i obaj co
najmniej tacy duzi jak Hadrian. Na widok konia wstali i Arista dostrzegła ciemne koszule, skórzane
tuniki i pałasze przypięte do szerokich pasów.

- Spóźniłeś się - odezwał się człowiek w kapturze. - Myślałem, że nie dasz rady.

- Jesteście nacjonalistami? - spytała.

Mężczyźni się zawahali.

- Oczywiście - odparł drugi.

Podeszli i zakapturzony pomógł jej zsiąść z konia. Jego ręce były duże i silne. Ciężar ciała Aristy nie
sprawiał mu żadnego kłopotu. Miał dwudniowy zarost i czuć było od niego kwaśne mleko.

- Czy któryś z was to Degan Gaunt?

- Nie - rzekł zakapturzony. - Wysłał nas przodem, żebyśmy sprawdzili, czy jesteś tą, za którą się
podajesz. Jesteś księżniczką Aristą Essendon z Melengaru?

Przeniosła wzrok z jednego na drugiego, dostrzegając ostry wyraz ich twarzy. Nawet Rytownik
patrzył na nią groźnie.

- Jesteś czy nie? - naciskał ją, podchodząc bliżej.

- Oczywiście, że tak! - powiedział Rytownik szybko. - Czeka mnie długa droga powrotna, więc
zapłaćcie mi i nie próbujcie mnie oszukać.

- Zapłaćcie? - spytała Arista.

Rytownik ponownie ją zignorował.

- Nie sądzę, żebyśmy mogli ci zapłacić za dostawę dopóty, dopóki się nie upewnimy, że to ona, bo
tobie na pewno nie uwierzymy na słowo. To może być ulicznica z rynsztoków Colnory, którą umyłeś i

wystroiłeś. i na dodatek kiepsko się spisałeś.

- Ona udaje, że pochodzi z ludu, a ubrudziła się, kiedy tu jechaliśmy.

Zakapturzony mężczyzna zbliżył się do Aristy, żeby się jej przyjrzeć. Instynktownie cofnęła się, ale
zbyt wolno. Mężczyzna chwycił ją brutalnie za podbródek i obrócił jej głowę z boku na bok.
Rozwścieczona kopnęła go w goleń. Jęknął, a w oczach zapłonął mu gniew.

- Ty przeklęta zdziro!

Uderzył ją otwartą dłonią w twarz. Poczuła nagły dotkliwy ból. Upadła na ręce i kolana, po czym się
przewróciła, wyrywając pięściami garście trawy. Twarz ją bolała, a do oczu napłynęły jej łzy.
Mężczyźni wybuchli śmiechem. Upokorzenie było zbyt wielkie.

- Jak śmiesz mnie bić! - wrzasnęła.

- Widzicie? - powiedział Rytownik, wskazując na nią palcem.

Zakapturzony mężczyzna skinął głową.

- W porządku, zapłacimy ci. Danny, daj mu dwadzieścia złotych tenentów.

- Dwadzieścia? Wartownik zgodził się na pięćdziesiąt! - zaprotestował Rytownik.

- Zamknij się, bo dostaniesz tylko dziesięć.

Arista dyszała na ziemi. Ogarniał ją szybko paniczny strach. Musiała się uspokoić, pomyśleć.
Załzawionymi oczami spojrzała na Rytownika i jego konia. Nie było szansy, aby doskoczyła do
zwierzęcia i odjechała. Rytownik trzymał stopy w strzemionach i Arista nie miała dość siły, aby
zrzucić go z siodła.

- Guy’owi się nie spodoba, że przywłaszczyliście sobie trzydzieści złotych tenentów z tych, które
wam dał.

Wybuchli śmiechem.

- Jak myślisz, komu uwierzy? Tobie czy nam?

Arista spojrzała na ognisko. Mogłaby spróbować do niego dobiec i chwycić jakiś kij. Doszła jednak
do wniosku, że nie zdołałaby pokonać tej odległości. Nawet gdyby jej się udało, kij na nic by się nie
zdał w konfrontacji z mieczami, a oni mieliby tylko z niej ubaw.

- Bierz dwadzieścia i trzymaj mordę na kłódkę, bo wyjedziesz bez niczego.

Zastanawiała się nad ucieczką na piechotę. W ciemności mogłabym zbiec... Nie, nie jestem
dostatecznie szybka, a na wzgórzu nie ma gdzie się ukryć. Musiałaby dotrzeć do lasu, a wcześniej
Rytownik na pewno by ją dogonił konno i zawlókł z powrotem. Potem by ją zbili i związali, i

przepadłaby wszelka nadzieja.

- Nawet o tym nie myśl, smarkaty gnojku - powiedział zakapturzony do Rytownika.

- Dajcie mi dwadzieścia - fuknął gniewnie młodzieniec.

Mężczyzna rzucił mu pobrzękującą sakiewkę, którą ten złapał z rozgoryczoną miną.

Arista się rozpłakała. Czas uciekał. Była bezradna i nie mogła nic zrobić. Pomimo królewskiego
pochodzenia nie potrafiła się bronić. Wykształcenie w zakresie sztuki magii też niewiele jej dawało.
Mogła jedynie sprawić, żeby kichnęli, ale tym razem to by jej nie uratowało.

Gdzie Royce i Hadrian? Gdzie Hilfred? Jak mogłam być taka głupia, taka lekkomyślna? Czy nikt mnie
nie oswobodzi?

Jak można się było spodziewać, Rytownik odjechał, nie odzywając się do niej słowem.

- A więc tak wygląda księżniczka? - zapytał mężczyzna w kapturze. - Niczym szczególnym się nie
wyróżniasz, prawda? Wyglądasz tak samo niechlujnie jak wszystkie dziewki, które miałem.

- Sam nie wiem - odezwał się jego kompan. - Jeszcze takiej ładnej nie widziałem. Rzuć mi sznur.
Chcę się zabawić, ale uniknąć zadrapań.

Poczuła, jak krew marznie jej w żyłach. Zaczęła drżeć na ciele. Łzy spływały jej po policzkach, gdy
obserwowała, jak mężczyzna idzie po sznur.

Nikt nigdy wcześniej jej nie dotykał. Nikt nie śmiał myśleć takimi kategoriami. Taki uczynek
oznaczałby w Melengarze śmierć. Arista nie chodziła na randki o północy, nie miała przelotnych
miłostek ani romansów w zamku. Żaden chłopak nie odważył się nawet na pocałunek, lecz teraz...
Patrzyła, jak mężczyzna ze szczeciną idzie do niej z kawałkiem szpagatu.

Gdybym tylko nauczyła się czegoś bardziej pożytecznego od wywoływania łaskotania w nosie i
zagotowywania wody, mogłabym...

Przestała płakać. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ale przestała także oddychać.

Czy to zadziała? Nie mogła spróbować niczego innego.

Mężczyzna uśmiechnął się niecierpliwie, podczas gdy Arista przymknęła oczy i zaczęła cicho nucić.

- Tylko popatrz. To jej się chyba podoba. Śpiewa nam serenadę.

- Może to jakiś szlachecki rytuał?

Arista prawie ich nie słyszała. Jeszcze raz zastosowała technikę koncentracji, której nauczył ją
Esrahaddon. Skupiła myśli na wietrze kołyszącym trawą, brzęczeniu świetlików, bzyczeniu komarów
i cykaniu świerszczy. Wyczuwała gwiazdy i ziemię pod stopami. Była tam moc. Zaczęła ją wdychać,

wsysać w swoje ciało, przyciągać umysłem.

- Jak chcesz ją wziąć?

- Dla mnie wystarczy, jak będzie miała ręce związane za plecami. Ale może powinniśmy ją zapytać,
jak ona to lubi?

Znów wybuchnęli śmiechem.

- Nigdy nie wiadomo, jakie mogą być królewskie zachcianki.

Arista mamrotała słowa, czerpiąc moc i nadając jej kształt. Skupiła żywioły, nadając im cel i
kierunek. Zbudowała zaklęcie tak jak wcześniej, lecz teraz je urozmaiciła. Zmieniła ton, żeby
odpowiednio przesunąć punkt ciężkości.

Świerszcze przerwały swą pieśń, świetliki zaprzestały godowego pobłyskiwania. Nawet łagodny
wietrzyk ucichł. Słychać było jedynie głos Aristy, który stawał się coraz głośniejszy.

Księżniczka poczuła, jak mężczyzna ją podnosi, obraca i ściąga jej ręce za plecy. Nie zwróciła na
niego uwagi, skupiając się na ruchach palców, jakby grała na niewidocznym instrumencie.

W chwili gdy poczuła na nadgarstkach dotyk szorstkiego sznura, mężczyźni zaczęli wrzeszczeć.

* * *

Na szczycie wzgórza były ruiny Amberton Lee. Słupy, marmurowe schody i ściany z płyt leżały
potrzaskane i poprzewracane. Tylko trzy drzewa stały blisko czubka jałowego wzniesienia -
wszystkie martwe, pozbawione liści, podobne do reszty ruin, trwające, mimo że ich czas już minął.

- Jest ognisko, ale widzę tylko Aristę - powiedział Royce.

- Przynęta?

- Prawdopodobnie. Pojadę przodem. Może zdołam ją uwolnić, zanim się zorientują, że coś się dzieje.
Przynajmniej ujawnię pułapkę, jeśli jakąś zastawiono, i wtedy, miejmy nadzieję, będziesz mógł
wkroczyć i uratować sytuację.

Royce’a zaniepokoił panujący na wzgórzu spokój. Słyszał prychanie koni w oddali i trzask ognia, ale
nic więcej. Pędzili tak szybko, na ile pozwalały im wierzchowce, mimo to Royce się obawiał, że
przyjadą za późno. Teraz miał mętlik w głowie. Nie było wątpliwości, że kobieta przy ognisku to
Arista. Więc gdzie jest Rytownik? Gdzie są ci, z którymi mieli się spotkać?

Skradał się ostrożnie, omijając zwinnie ostrokrzew i wchodząc na zbocze. Pod trawą i cierniami
leżały na wpół zagrzebane kamienie i przekrzywione skały, które utrudniały wspinaczkę. Zrobił jedno
okrążenie przed szczytem. Nie zobaczył ani wartowników, ani żadnego ruchu.

Wspinał się dalej, aż natrafił na dwa ciała. Mężczyźni nie żyli, ale ich ciała były jeszcze ciepłe -

właściwie bardziej niż ciepłe, niemal... gorące. Nie mieli obrażeń, nie krwawili.

Royce pokonał ostatni odcinek wzgórza i zbliżył się do migoczącego ognia. Siedziała przy nim
skulona księżniczka, która w milczeniu wpatrywała się w płomienie. Była sama i nie miała nawet
swoich toreb podróżnych.

- Arista? - szepnął.

Podniosła wzrok powoli, w otępieniu, jakby jej głowa zbyt dużo ważyła. Blask ognia padł na jej
twarz. Wydawało się, że ma zaczerwienione i podpuchnięte oczy. Na jednym policzku widać było
wyraźnie pręgę.

- To ja, Royce. Nic ci nie jest?

- Nie - odparła nieobecnym głosem.

- Jesteś sama?

Skinęła głową.

Wszedł w krąg światła i czekał. Nic się nie wydarzyło. Letni wietrzyk przeczesywał trawę na
wzgórzu i podsycał płomienie. W górze błyszczały gwiazdy przyćmione jedynie przez białe
promienie księżyca. Arista siedziała nieruchomo niczym posąg, tylko szczotkę do włosów nieustannie
obracała w rękach. Choć okolica wydawała się spokojna, zmysły Royce’a były wyostrzone. Czuł
jakieś napięcie. Dziwne bloki z marmuru wystawały z ziemi jak zęby. Ponownie pomyślał, że znowu
sięga do dziedzictwa elfów, wyczuwając więcej, niż można było dostrzec, przywołując zaginione w
czasie wspomnienie.

Dostrzegł ruch na zboczu i zobaczył wspinającego się do nich Hadriana. Wspólnik zatrzymał się na
chwilę przy ciałach.

- Gdzie Rytownik? - zapytał Royce księżniczkę.

- Odjechał. Luis Guy zapłacił mu, żeby mnie tu przywiózł i oddał w ręce jakichś ludzi.

- Tak. Domyśliliśmy się tego, ale trochę za późno. Przepraszamy.

Księżniczka nie wyglądała dobrze. Zachowywała się zbyt spokojnie. Spodziewał się gniewu lub ulgi.
Jej apatia była dość dziwna. Coś się wydarzyło, coś niedobrego. Ale poza pręgą Royce nie dostrzegł
żadnych oznak przemocy. Ubranie Aristy nie nosiło śladów rozdarć. We włosach miała tylko kilka
źdźbeł uschniętej trawy i brązowy liść.

- Nic ci nie jest? - spytał Hadrian, gdy dotarł na szczyt. - Jesteś ranna?

Pokręciła głową i jedno źdźbło trawy wypadło jej z włosów. Hadrian przykucnął przy niej.

- Na pewno? Co się stało?

Arista nie odpowiedziała. Wpatrywała się w ogień i zaczęła się kołysać.

- Co się stało ludziom na zboczu? - drążył Hadrian.

- To nie moja sprawka - zastrzegł się Royce. - Nie żyli, kiedy ich znalazłem. Nie mieli też ran.

- Ale jak...

- Ja ich zabiłam - oznajmiła Arista.

Obaj odwrócili się i wlepili w nią wzrok.

- Zabiłaś dwóch rycerzy Sereta? - spytał Royce.

- To byli sereci? - wymamrotała Arista.

- Mają pierścienie z pękniętą koroną - wyjaśnił Royce. - Jak to zrobiłaś?

Zaczęła drżeć, a jej oddech zrobił się chrapliwy. Dotknęła ręką policzka i potarła go lekko
opuszkami palców.

- Napadli na mnie. Nie mogłam wymyślić... nie wiedziałam, co zrobić. Byłam przerażona.
Zamierzali... a ja byłam sama. Nie miałam wyboru. Nie mogłam uciec. Nie mogłam walczyć. Nie
mogłam się ukryć. Mogłam jedynie sprawić, żeby kichnęli, i mogłam zagotować wodę. Nie miałam
wyboru. Tylko to mogłam zrobić. - Zaczęła szlochać.

Hadrian niepewnie wyciągnął do niej ręce. Upuściła szczotkę i mocno ścisnęła jego dłonie.
Przyciągnęła go do siebie i Hadrian wziął ją w ramiona. Wtuliła twarz w jego koszulę, a on
pogłaskał ją delikatnie po włosach. Spojrzał na Royce’a z zaskoczeniem i szepnął:

- Sprawiła, że zakichali się na śmierć?

- Nie - zaprzeczył Royce, spoglądając przez ramię na zwłoki. - Zagotowała wodę.

- Nie wiedziałam... nie wiedziałam, czy to zadziała - wyszeptała urywanym głosem. - Ja... musiałam
to zmienić, przesunąć punkt ciężkości, sama wypełnić puste miejsca... wynaleźć całkiem nowe
zaklęcie. Tylko zgadywałam, ale... ale czułam, że jestem na dobrej drodze. Elementy pasowały do
siebie. Czułam, że pasują... Sprawiłam, że pasowały do siebie. - Uniosła głowę, przetarła oczy i
spojrzała w dół zbocza. - Bardzo długo krzyczeli. Wili się na ziemi. Próbowałam to przerwać, ale
nie wiedziałam jak, a oni bez przerwy wrzeszczeli i ich twarze zrobiły się bardzo czerwone. Turlali
się po trawie i ją drapali, a ich wrzaski... były coraz cichsze, po czym przestali wydawać
jakiekolwiek dźwięki i zaczęli syczeć... I zobaczyłam, jak z ich skóry unosi się para. - Po jej
policzkach wciąż spływały łzy, gdy na nich spojrzała.

Hadrian otarł jej twarz.

- Nigdy nikogo nie zabiłam.

- Już dobrze - uspokajał, głaszcząc ją po głowie i wyjmując z jej włosów resztki trawy i liści. - Nie
chciałaś tego zrobić.

- Wiem. Po prostu... ja nigdy nikogo nie zabiłam, a wy nie słyszeliście ich krzyków. To było straszne,
jakby cząstka mnie umierała razem z nimi. Nie wiem, jak ty to robisz, Royce. Po prostu nie wiem.

- Mam świadomość, że gdyby sytuacja była odwrotna i im by się udało, nie uroniliby łzy.

Hadrian uniósł jej podbródek, odgarnął włosy z policzków i starł kciukami ostatnie łzy.

- Już dobrze. To nie była twoja wina. Zrobiłaś to, co musiałaś. Żałuję tylko, że nie było mnie przy
tobie.

Arista przez chwilę patrzyła mu w oczy, a następnie skinęła głową, głęboko westchnęła i otarła oczy.

- Nie dbam o swoją cześć, prawda? Upijam się, jem jak żarłok, nic sobie nie robię ze spania z wami
w jednym pokoju, a teraz...

- Nie masz się czego wstydzić - powiedział Hadrian. - Szkoda tylko, że więcej księżniczek nie jest
tak wartych swojego tytułu jak ty.

Royce jeszcze raz obszedł wzgórze i sprawdził dokładnie seretów, ich konie i ekwipunek. Znalazł
tuniki ozdobione herbem potwierdzającym ich przynależność do stanu rycerskiego i sporej wielkości
torbę ze złotem, ale żadnych dokumentów. Zdjął siodło i uzdę z jednego konia i puścił go wolno.

- Jest tylko tych dwóch? - spytał Hadrian po powrocie wspólnika. - Spodziewałem się, że będzie ich
więcej.

Przegarnął kijem węgle w ognisku i na wzgórzu zrobiło się jaśniej. Arista wyglądała już lepiej.
Umyła twarz i uczesała włosy, a teraz jadła kawałek sera. Okazała się odporniejsza, niż Hadrian się
spodziewał.

- Czapki z głów przed Rytownikiem - orzekł Royce.

- Jak to?

- Nie zamierzał sprowadzać tu nas wszystkich, lecz tylko ją. Jest znacznie bystrzejszy, niż myślałem.

- Nie był aż taki sprytny - powiedziała Arista. - Sereci oszukali go na trzydzieści złotych tenentów.
Luis Guy obiecał mu ponoć pięćdziesiąt.

- A więc to była operacja Guy’a, a nie Merricka - stwierdził Hadrian.

- Nie jestem pewien - odrzekł Royce. - Wydaje się zbyt wyrafinowana. Ale plany Merricka nigdy nie
biorą w łeb. - Spojrzał na księżniczkę. - Oczywiście nawet Merrick nie mógł przewidzieć tego, co
zrobiła.

Hadrian wstał i odrzucił kij, po czym zagadnął Aristę:

- Dasz sobie radę? Możesz jechać?

Skinęła szybko głową i pociągnęła nosem.

- Byłam przerażona... Naprawdę mi was brakowało. Nie macie pojęcia... jak się cieszę na wasz
widok.

- Wiele kobiet mi to mówi - odparł Hadrian z szerokim uśmiechem. - Ale przyznaję, że po raz
pierwszy księżniczka.

Zdołała się lekko uśmiechnąć.

- Co teraz zrobimy? Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy, i jestem prawie pewna, że nikt nie umówił
spotkania z Gauntem.

- Może jednak - zaoponował Royce. - Ale Cosmos nie może nam nic powiedzieć, bo nie wie, gdzie
jesteśmy. Rytownik na pewno nie zawiózł do Colnory żadnej wiadomości o Hintindarze. Powinienem
poinformować o nim Koszta przed wyjazdem, ale nie chciałem ryzykować. Postąpiłem naprawdę
głupio. Byłem przesadnie ostrożny.

Arista spojrzała pytająco na Royce’a.

- Powiedziałem mu - potwierdził.

- I nie masz siniaków? - spytała. - Choćby podbitego oka?

- Jeszcze do tego nie doszliśmy, ale co się odwlecze... - odrzekł Hadrian. - Musieliśmy się śpieszyć,
żeby uratować kobietę, która nie potrzebowała ratunku.

- Naprawdę się cieszę, że przyjechaliście.

- Powinniśmy skierować się do Ratiboru - orzekł Royce. - Jesteśmy całkiem blisko. Tam ponownie
skontaktujemy się z Diamentem.

- Do Ratiboru? - powtórzył nagle Hadrian.

- Tak, no wiesz, tej brudnej, plugawej szczurzej nory, która jest stolicą Rhenyddu. Zobaczyliśmy,
gdzie ty dorastałeś, więc możemy także odwiedzić moje rodzinne miasto.

Hadrian zaczął przeszukiwać kieszenie.

- „W świecie krat i borów!” - wykrzyknął, wyjmując list od ojca. Podbiegł do ogniska. - „Król i jego
rycerz w świecie krat i borów mieli paść ofiarą ludzi bez honoru”. No tak, krat i borów. Ratibor!
Król i jego rycerz to mój ojciec i spadkobierca, którzy na pewno przyjechali do Ratiboru i zostali
napadnięci przez ludzi bez honoru. - Hadrian wskazał kciukiem przez ramię na martwych rycerzy. -

Seretów.

- Jak brzmi reszta wiersza? - spytał Royce zaintrygowany.

- „Mężnie i zaciekle walczył każdy jeden, został jeno rycerz, król nie przeżył żaden”.

- A więc walczyli, ale bitwę przeżył tylko twój ojciec, a spadkobiercę zabito.

- „Król nie przeżył żaden” - powtórzył Hadrian. - Dziwnie sformułowane, prawda? Czemu nie
powiedzieć: „Król na miejscu zginął?”.

- Bo się nie rymuje? - zasugerował Royce.

- Racja.

- Co jest dalej? - spytała Arista.

- „Tajemnica wielu zagadkowych pytań w wiedzy i legendach zmyślnie jest ukryta”.

- W tej historii kryje się najwidoczniej coś więcej - stwierdziła - i odpowiedzi można znaleźć w
pradawnej wiedzy? Może powinieneś zapytać Arcadiusa.

- Nie sądzę - odparł Royce. - W Ratiborze jest ulica Wiedzy i aleja Legend.

- Przecinają się?

Royce skinął głową.

- Na południe od placu Głównego.

- Co tam jest?

- Chyba kościół.

- Royce ma rację. Musimy jechać do Ratiboru - oznajmił Hadrian.

Arista wstała.

- Wierzcie mi, nie mam zamiaru tu siedzieć. Gdy... - przerwała na chwilę. - Gdy użyłam sztuki,
wyczułam coś nieprzyjemnego. Jakby to wzgórze było...

- ... nawiedzone - dopowiedział Royce i księżniczka skinęła głową.

- Co to za miejsce? - zapytał Hadriana.

- Nie wiem.

- Znajduje się zaledwie kilka mil od twojej rodzinnej wioski.

Hadrian wzruszył ramionami.

- Mieszkańcy Hintindaru nigdy wiele o nim nie mówili. Krąży tylko kilka opowieści o duchach i
plotek o goblinach i gulach, które wałęsają się po lesie.

- Nic na temat przeszłości tego miejsca?

- Przypominam sobie tylko dziecięcy wierszyk:

Pradawne na wzgórzu kamienie,

minione widzimy wspomnienie.

Gdy ongiś stąd lud wprowadzono,

lecz przepadł, a mur przewrócono.

- Co to oznacza?

Hadrian znów wzruszył ramionami.

- Śpiewaliśmy to podczas gry w przewracanie muru. To taka zabawa.

- Rozumiem - skłamał Royce.

- Czymkolwiek to miejsce było, nie podoba mi się - oświadczyła Arista.

Royce skinął głową.

- Prawie nie mogę się doczekać przyjazdu do Ratiboru. Prawie.

Rozdział 10. Nagrody.

Rozległ się południowy dzwon i Amilia przystanęła, nie mając pewności, którą drogą iść. Jako
pomoc kuchenna nie znała obszarów zastrzeżonych dla arystokratów. Jedynie przy rzadkich okazjach
zdarzało jej się zastępować chore pokojówki i sprzątać w sypialniach na trzecim piętrze. Starała się
jednak wtedy jak najszybciej skończyć przed powrotem gości. Praca w obecności szlachetnie
urodzonej osoby była dla niej koszmarem. Zwykle ją ignorowano, ale panicznie się bała zwrócenia
na siebie uwagi. Niewidzialność była jej najlepszą obroną. Opary unoszące się w kuchni i panujący
tam zgiełk zwyczajnie jej sprzyjały. Lecz na pustych korytarzach każdy mógł ją zauważyć.

Tym razem jednak nie miała wyboru. Saldur wezwał ją do swojego biura. W drodze na śniadanie
odnalazł ją żołnierz, który kazał jej zgłosić się do Jego Ekscelencji, gdy wybije południowy dzwon.
Natychmiast straciła apetyt i przez resztę poranka zastanawiała się nad okrutnym losem, jaki ją
czekał.

Dzwon odezwał się po raz drugi i Amilia zaczęła wpadać w panikę. Była w biurze regenta tylko raz,

a z powodu towarzystwa uzbrojonej eskorty nie myślała wtedy o zapamiętaniu drogi. Na pewno
pokonywała schody, ale nie przypominała sobie, ile ich odcinków. Czemu nie wyszłam wcześniej?

Minęła wielką salę z długimi stołami zastawionymi talerzami i lśniącymi pucharkami, które
codziennie zmywała. Wszystkie te naczynia były jej starymi dobrymi znajomymi, przyjaciółmi z mniej
skomplikowanych czasów, kiedy świat miał sens. W tamtym okresie budziła się rano, wiedząc, że
nowy dzień będzie taki sam jak poprzedni. Teraz każdego dnia przepełniał ją strach, że zostanie
odkryta jej nieudolność.

Po drugiej stronie sali pojawili się mężczyźni odziani w kolorowe haftowane szaty. Arystokraci.
Zająwszy miejsca, rozmawiali głośno, śmiali się, kołysali na krzesłach i krzyczeli do służących, żeby
przynieśli wino. Przytrzymała drzwi Bastionowi, który niósł tacę z parującym jedzeniem. Uśmiechnął
się do niej z wdzięcznością, mijając ją w pośpiechu i ocierając czoło rękawem.

- Jak trafić do biura regenta? - zapytała szeptem.

- Obejdź salę recepcyjną i przejdź przez tronową - odpowiedział Bastion, nie zatrzymując się.

- A potem?

- Zapytaj oficjalistę.

Ruszyła korytarzem i minęła zakrzywioną ścianę wielkich schodów, kierując się do wejścia do
pałacu. Robotnicy zablokowali frontowe drzwi w otwartej pozycji, dzięki czemu do środka wpadał
wysoki na trzy piętra słup światła dziennego, w którym widać było wzniecany przez nich obłok kurzu.
Spoceni wnosili drewno, zaprawę i kamień. Ich koledzy obrabiali drewno i marmur. Wspinali się i
schodzili po smukłych drabinach, a nawet za pomocą krążków wciągali wiadra do murarzy na
rusztowaniach. Wszyscy ciężko pracowali, aby pierwszym wrażeniem przyszłych gości był szczery
podziw. Amilia ze zdumieniem stwierdziła, że przesunięto ścianę i podwyższono sufit, dzięki czemu
sala recepcyjna robiła teraz wrażenie przestronniejszej i bardziej imponującej od ciemnej komnaty,
jaką kiedyś była.

- Przepraszam - odezwał się chudy mężczyzna stojący w drzwiach wyjściowych. Zawahał się,
ustępując z drogi przechodzącym robotnikom. - Czy mogę wejść? - Zakaszlał, machając chusteczką
przed twarzą.

Amilia spojrzała na niego i wzruszyła ramionami.

- Czemu nie? Wszyscy inni wchodzą.

Zrobił kilka niepewnych kroków, spoglądając z przestrachem do góry i unosząc do połowy ręce,
jakby chciał odparować cios. Był wątły i wyższy od Amilii. Nosił pudrowaną perukę, jaskrawożółtą
tunikę i pomarańczowe pumpy w paski.

- Dzień dobry, milady - przywitał ją z ukłonem. - Jestem Nimbus z Vernesu i przyszedłem zaoferować
swoje usługi.

- Och - powiedziała z głupią miną. - Nie sądzę...

- Proszę, błagam, wysłuchaj mnie. Byłem dworzaninem króla Fredricka i królowej Josephine z
Galeannonu. Jestem obeznany z etykietą dworską, zasadami postępowania w różnych sytuacjach i
korespondencją. Wcześniej byłem szambelanem diuka Ibsena z Vernesu, więc umiem zarządzać... -
przerwał. - Nic ci nie jest?

Amilia przełknęła ślinę.

- Śpieszę się. Idę na bardzo ważne spotkanie z regentem.

- Zatem wybacz mi. Po prostu... cóż, ja... - Przygarbił ramiona i westchnął. - Z zażenowaniem
przyznaję, że uciekłem przed nacjonalistami i mam jedynie to ubranie na sobie i niewielki dobytek w
tej torbie. Przyszedłem tu na piechotę i jestem trochę głodny. Liczyłem, że może znajdę pracę na
tutejszym dworze. Do niczego innego się nie nadaję - wyjaśnił, strzepując z ramion śnieżnobiały pył,
który opadł z rusztowań.

- Przykro mi to słyszeć, ale nie jestem... - przerwała, widząc jego drżącą wargę. - Kiedy ostatnio
jadłeś?

- Niestety dość dawno temu. Straciłem rachubę czasu.

- Posłuchaj - zaproponowała. - Mogę ci przynieść coś do jedzenia, ale musisz poczekać, aż wrócę ze
spotkania.

Myślała, że nieznajomy się rozpłacze, lecz przygryzł wargę i skinął głową.

- Ogromnie dziękuję, pani - powiedział.

- Zaczekaj tu. Niedługo wrócę... Mam taką nadzieję.

Odeszła, mijając spoconych mężczyzn w skórzanych fartuchach i prześlizgując się obok trzech ludzi
w długich szatach, którzy trzymali w ręku niczym pałki łaty miernicze i spierali się o linie na
olbrzymich pergaminach rozłożonych na stole.

Sala tronowa, która także nosiła ślady remontu, była prawie ukończona i stało tam tylko kilka
rusztowań. Marmurowa posadzka lśniła tak samo jak gigantyczne filary podtrzymujące sufit. W
pobliżu wewnętrznej ściany wzniesiono podium, na którym stał złoty imperialny tron w kształcie
ogromnego drapieżnego ptaka. Zwierzę skrzydła miało rozpostarte, a jego rozłożone pióra tworzyły
półkoliste oparcie dla imperialnego siedzenia.

Amilia przeszła przez arkadę za podwyższeniem i dotarła do biur administracji.

- Czego chcesz? - zapytał ją oficjalista.

Nigdy go nie lubiła. Miał twarz gryzonia: małe oczy, duże przednie zęby i kępkę czarnych włosów na
bladej, łysiejącej czaszce. Siedział za ogromnym biurkiem, a jego palce były czarne od plam z

atramentu.

- Przyszłam do regenta Saldura - odrzekła. - Posłał po mnie.

- Na górze, czwarte piętro - odpowiedział i znowu spojrzał w stronę swoich pergaminów.

Na drugim piętrze ściany były otynkowane, na trzecim - wyłożone boazerią, a na czwartym - boazerię
wykonano z misternie rzeźbionego ciemnego drewna czereśniowego. Latarnie zastąpiły eleganckie
żyrandole. Korytarz wyłożono długim czerwonym dywanem, a światło wpadało z zewnątrz przez
szklane okna. Amilia przypomniała sobie swoje wrażenie, iż Saldur nie pasował do kuchennej
scenerii. Spojrzała na swój brudny ubiór i pomyślała z ironią, że teraz to ona nie pasuje do miejsca.

Drzwi były otwarte, a regent czytał pergamin, stojąc przed oknem zwieńczonym łukiem i
zbudowanym z trzech największych kawałków szkła, jakie w życiu widziała. Z zewnątrz dobiegały
ptasie śpiewy.

- Spóźniłaś się - powiedział, nie podnosząc głowy.

- Przepraszam. Nie wiedziałam, jak tu dojść.

- Powinnaś coś zrozumieć: nie interesują mnie wymówki ani tłumaczenia, jedynie wyniki. Gdy każę
ci coś zrobić, oczekuję, że zostanie to zrobione zgodnie z moimi poleceniami. Nie wcześniej, nie
później, nie inaczej, lecz dokładnie tak, jak powiedziałem. Rozumiesz?

- Tak, Wasza Ekscelencjo. - Poczuła, że jest jej znacznie cieplej niż chwilę wcześniej.

Regent podszedł do biurka i położył na nim pergamin. Potem jedną dłoń zbliżył do drugiej i zaczął
stukać koniuszkami palców o siebie, przyglądając się dziewczynie.

- Przypomnij mi, jak się nazywasz.

- Amilia z Doliny Tarinu.

- Amilia... Ładne imię. Amilio, zaimponowałaś mi, a nie jest to łatwe. Mianowałem pięć kobiet na
twoje stanowisko, wśród nich były damy i szlachcianki, ale tobie pierwszej udało się poprawić stan
Jej Imperialnej Mości. Postawiłaś mnie również w obliczu nietypowego problemu. Zwykła
pomywaczka nie może pełnić funkcji osobistej asystentki władczyni. Jak będzie to wyglądało? -
Usiadł za biurkiem, rozprostowując fałdy swojej długiej szaty. - Nie można wykluczyć, że bez twoich
magicznych działań imperatorka pewnie by już nie żyła. Za to zasługujesz na nagrodę. Nadaję ci
dyplomatyczną rangę równą baronowej. Od tej chwili będziesz znana jako lady Amilia. - Zanurzył
pióro w atramencie i napisał jej imię. - Pokaż to oficjaliście na dole, a on dopilnuje, żebyś otrzymała
niezbędny materiał na lepszą... Cóż, na suknię.

Amilia gapiła się na niego, niezdolna się poruszyć. Oddychała płytko, nie chcąc niczego zepsuć.
Unosiła się na fali szczęścia i bała się, że po wykonaniu najlżejszego ruchu może spaść w otchłań
bezlitosnego morza. Regent nie wymierzał jej kary. O reszcie mogła pomyśleć później.

- Nie masz nic do powiedzenia?

Amilia się zawahała.

- Czy imperatorka też mogłaby dostać nową suknię?

- Jesteś teraz lady Amilią, imperialną asystentką imperatorki Modiny Novrońskiej. Możesz
podejmować wszelkie działania, jakie uznasz za konieczne w celu zapewnienia dobrego
samopoczucia imperatorki.

- Czy mogę ją zabierać na spacery na dworze?

- Nie - odrzekł szorstko, po czym dodał łagodniejszym tonem: - Oboje wiemy, że Modina nie czuje
się dobrze. Osobiście uważam, że może nigdy nie dojść do siebie. Ale poddani muszą wierzyć, że
władczyni jest silna. W jej imieniu Ethelred i ja dokonujemy wielkich rzeczy dla ludu. - Wskazał na
okno. - Nie możemy jednak liczyć na sukces, jeśli ludzie odkryją, że ich ukochana imperatorka nie
jest w pełni zdrowa. Novron postawił przed nami trudne zadanie: zbudowanie lepszego świata przy
jednoczesnym ukrywaniu jej ułomności. To z kolei przywodzi mnie do twojego pierwszego zadania.

Amilia zamrugała.

- Pomimo wszystkich moich wysiłków powstają plotki, że imperatorka nie jest w najlepszym stanie.
Większość ludzi jej nie widziała, więc krążą pogłoski, że władczyni nie istnieje. Musimy rozproszyć
obawy ludzi. W tym celu przygotujesz Modinę do wygłoszenia przemowy za trzy dni na wielkim
balkonie.

- Co takiego?

- Nie martw się, to tylko trzy zdania. - Podniósł pergamin, który wcześniej czytał, i podał go Amilii. -
To nie powinno być trudne. Udało ci się nakłonić ją do wypowiedzenia jednego słowa. Teraz
postaraj się, żeby powiedziała jeszcze kilka. Naucz ją przemowy na pamięć i wyćwicz, żeby
potrafiła ją wygłosić jak imperatorka.

- Ale ja...

- Przypomnij sobie, co mówiłem o wymówkach. Należysz teraz do stanu szlacheckiego, jesteś osobą
posiadającą przywileje i wpływy. Dałem ci środki, a z nimi wiąże się odpowiedzialność. A teraz już
idź. Mam pracę.

Amilia wzięła pergaminy, odwróciła się i ruszyła do drzwi.

- I jeszcze jedno, lady Amilio. Nie zapominaj, że przed tobą było pięć imperialnych asystentek i
wszystkie też były szlachciankami.

* * *

- To wielkie wyróżnienie - stwierdził Ibis, spoglądając na dowód szlachectwa, który Amilia mu

pokazała.

Większość pracowników kuchni zebrała się wokół szefa, który trzymał pergamin w górze i uśmiechał
się szeroko.

- Strasznie ładny - zauważyła Cora. - Podoba mi się wymyślne pismo.

- Nigdy wcześniej nie miałem ochoty czytać - powiedział Ibis. - Ale teraz żałuję, że nie umiem.

- Mogę? - spytał Nimbus. Starannie wytarł ręce chusteczkę wziął w nie delikatnie pergamin. - Tu jest
napisane: „Ja, Modina, prawowita imperatorka wyznaczona do tego zadania z łaski naszego pana
Maribora za pośrednictwem moich imperialnych regentów Maurice’a Saldura i Lanisa Ethelreda
ogłaszam, że w uznaniu wiernej służby i zadowalającego spełniania obowiązków Amilia z Doliny
Tarinu, córka Bartolomeusza, wytwórcy powozów, zostaje wyniesiona ze swojego obecnego stanu do
godności niekwestionowanych szlachciców imperium novrońskiego i od tej pory będzie znana jako
lady Amilia z Doliny Tarinu”. - Nimbus podniósł głowę. - Jest tu jeszcze dużo o ograniczeniach
dotyczących rodzinnego dziedziczenia i praw szlacheckich, ale taka jest główna myśl dokumentu.

Wszyscy gapili się na tyczkowatego mężczyznę.

- To Nimbus - przedstawiła go Amilia. - Umiera z głodu i miałam nadzieję, że może dacie mu coś do
jedzenia.

Ibis wyszczerzył zęby w uśmiechu i ukłonił się pokornie.

- Jesteś teraz damą, Amilio. Nikt w tym pomieszczeniu nie może ci niczego odmówić. Słyszysz,
Edith?! - krzyknął do ochmistrzyni, kiedy weszła. - Nasza mała Amilia jest teraz szlachcianką.

Edith stanęła w miejscu.

- Kto tak twierdzi?

- Imperatorka i regent Saldur. Tak jest napisane na tym pergaminie. Chcesz przeczytać?

Edith się nachmurzyła.

- No pewnie. Umiesz czytać nie lepiej ode mnie. Chciałabyś, żeby lady Amilia ci to przeczytała? A
może jej osobisty służący? Ma bardzo ładny głos.

Edith wzięła stos bielizny stołowej z kosza i skierowała się do pralni. Szef kuchni wybuchnął
śmiechem.

- Nigdy nie przestała paplać, jak to wrócisz do szorowania naczyń... albo czegoś jeszcze gorszego -
zdradził i klaszcząc w wielkie dłonie, zwrócił się do Nimbusa: - Co chciałbyś zjeść?

- Cokolwiek - odparł mężczyzna. Ręce, w których wciąż trzymał pergamin, drżały. - Po kilku dniach
nawet skóra z butów wygląda apetycznie.

- Zaraz coś przyszykuję.

- Możemy zrobić miejsce dla Nimbusa? - spytała Amilia i Cora oraz Nipper niezwłocznie sprzątnęli
ze stolika, a potem zastawili go tak jak poprzednio. - Dziękuję - powiedziała Amilia. - Nie musicie
się aż tak fatygować... Ale dziękuję wszystkim.

- Wybacz, pani - zwrócił się do niej Nimbus. - Jeśli wolno mi się ośmielić, to szlachciance nie
wypada wyrażać uznania za czynności wykonywane przez podwładnych.

Amilia usiadła obok niego i westchnęła. Oparła brodę na dłoniach i się skrzywiła.

- Nie umiem zachowywać się jak szlachcianka. Nie znam się na niczym, a mam nauczyć Modinę, jak
być imperatorką? - Zdumiewała ją cienka granica między powodzeniem a grożącą jej katastrofą. -
Jego Ekscelencja może już teraz kazać mnie stracić. - Wzięła pergamin z rąk Nimbusa i potrząsnęła
nim. - Jako szlachcianka mogę przynajmniej liczyć na szybkie ścięcie.

Leif przyniósł porcję gulaszu. Nimbus spojrzał na półmisek i bezładnie rozłożone sztućce.

- Obsługa kuchni nie ma doświadczenia w zastawianiu stołu, prawda? - Podniósł mały widelec z
dwoma zębami i pokręcił głową. - To jest widelczyk do skorupiaków. Powinien leżeć po lewej
stronie mojego talerza... gdybym miał jeść skorupiaki. Brakuje mi łyżki.

Amilia poczuła się głupio.

- Chyba nikt tu nie wie, co to jest widelczyk. - Spojrzała z niedowierzaniem na spiralnie skręcony
trzonek sztućca. - Nawet arystokraci ich nie używają. Przynajmniej ja nigdy takiego nie myłam.

- To zależy od regionu. Są popularne na południu.

- Przyniosę ci łyżkę. - Gdy zaczęła wstawać, poczuła jego dłoń na swojej ręce.

- Jeszcze raz wybacz mi śmiałość - powiedział - ale dama nie chodzi do kredensu po sztućce. A teraz
należysz do stanu szlacheckiego. Hej, ty tam! - zawołał do Nippera, kiedy chłopak szedł pośpiesznie
z kubłem. - Przynieś łyżkę dla jaśnie pani.

- W tej chwili - odparł chłopak, odstawiając kubeł i biegnąc do kredensu.

- Widzisz? - rzucił Nimbus. - To nie jest trudne i wymaga tylko trochę pewności siebie i
odpowiedniego tonu głosu.

Nipper wrócił z łyżką. Nimbus od razu wziął mu ją z ręki i zabrał się do jedzenia. Chociaż był
wygłodniały, jadł powoli, od czasu do czasu ocierając kąciki ust jedną z serwetek, które rozłożył
sobie starannie na kolanach. Siedział wyprostowany, bardzo podobnie do lady Constance: z
uniesionym podbródkiem, cofniętymi ramionami, palcami odpowiednio ułożonymi na łyżce. Amilia
nie widziała nigdy, aby ktoś jadł w taki... perfekcyjny sposób.

- Nie musisz tu zostawać - zwrócił się do niej. - Doceniam twoje towarzystwo, ale na pewno masz na

głowie ważniejsze sprawy. Po jedzeniu sam znajdę drogę do wyjścia, lecz chcę ci podziękować za
ten posiłek. Uratowałaś mi życie.

- Chcę, żebyś dla mnie pracował - wypaliła nagle. - Żebyś pomógł mi nauczyć Modinę zachowania
godnego imperatorki.

Nimbus zatrzymał łyżkę w połowie drogi do ust.

- Wiesz wszystko na temat zachowania się arystokratów. Nawet mówiłeś, że byłeś dworzaninem.
Znasz wszystkie zasady i tak dalej.

- Protokół i etykietę.

- To także. Nie wiem, czy uda mi się załatwić dla ciebie zapłatę, ale nie jest to wykluczone. Regent
powiedział, że mogę podejmować wszelkie niezbędne działania. W najgorszym razie mogę ci
załatwić miejsce do spania i wyżywienie.

- W tej chwili, pani, to się szczęśliwie dla mnie składa. Uważałbym za zaszczyt, gdybym mógł w
jakikolwiek sposób pomóc Jej Imperialnej Mości.

- A więc załatwione. Zostajesz oficjalnie mianowany...

- ... imperialnym nauczycielem Jej Imperialnej Mości imperatorki Modiny? - podsunął Nimbus.

- Właśnie. I naszym pierwszym zadaniem jest przygotowanie jej do wygłoszenia przemowy na
wielkim balkonie za trzy dni.

- To chyba nie będzie zbyt trudne. Czy wiele razy już przemawiała do ludzi?

Amilia zmusiła się do uśmiechu.

- Tydzień temu powiedziała słowo „nie”.

Rozdział 11. Ratibor.

Wjeżdżając w nocy do Ratiboru, Arista uznała go za najpaskudniejsze i najnędzniejsze miejsce, jakie
mogła sobie wyobrazić. Bezładnie poprowadzone ulice przecinały się pod różnymi kątami, myląc
przyjezdnych. Przy każdym budynku zalegały stosy śmieci, a wąskie drogi przypominały raczej
grzęzawiska z błota i nawozu. Deski tworzyły sieć przypadkowo ułożonych ścieżek i przerzuconych
nad mazią mostów, które zmuszały ludzi do paradowania gęsiego niczym linoskoczkowie. Domy i
sklepy wyglądały równie kiepsko jak drogi. Na narożnikach ulic zbiegających się pod kątami ostrymi
wzniesiono budynki w kształcie klinów, przez co miasto wyglądało jak połatane. Okna były szczelnie
pozamykane, aby do środka nie docierał odór, i matowe od grubej powłoki szlamu, który co chwila
spłukiwała mętna woda rozchlapywana na boki przez przejeżdżające wozy.

Ratibor pławił się w swoim brudzie tak, jak biedak szczyci się odciskami na swoich dłoniach. Arista
znała reputację tego miasta, ale zrozumiała ją w pełni dopiero wtedy, gdy na własne oczy zobaczyła
rozmiar panującej w nim nędzy. Nikt tu nie liczył na litość i nikomu jej nie okazywano. Wręcz
przeciwnie, bieda i nieszczęście były tu oznakami honoru i ludzie zyskiwali wątpliwy prestiż w
rozgrywanych nad kuflami piwa potyczkach o to, czyja niedola jest większa.

Ścieżkami z desek przechodzili próżniacy i włóczędzy, domokrążcy i złodzieje, którzy pojawiali się i
znów znikali w mroku. Na ulicy kręciły się dzieci, które wyglądały na sieroty: obszarpane i żałosne
przybłędy oblepione warstwą brudu i kucające pod werandami. W tłumie spotykało się także
niewielkie rodziny. Handlarze z żonami i dziećmi nieśli tobołki lub ciągnęli przeładowane wózki z
całym swoim doczesnym dobytkiem. Wszyscy wyglądali na wycieńczonych i pozbawionych środków
do życia, gdy z trudem przedzierali się przez miejski labirynt.

Deszcz zaczął padać niedługo po ich wyjeździe z Amberton Lee i lał przez całą drogę. Arista
przemokła więc do suchej nitki. Włosy przykleiły jej się do twarzy, skóra na opuszkach palców się
pomarszczyła, a kaptur przylgnął do głowy. Jechała za Royce’em, który prowadził ich przez labirynt
grząskich ulic. Chłodne nocne powietrze i strugi deszczu sprawiły, że cała się trzęsła. Nie mogła się
doczekać widoku granic miasta. I choć okazało się, że nie spełnia ono jej oczekiwań, z radością
powitałaby jakiekolwiek schronienie zapewniające dach nad głową.

- Może deszczowiec, paniusiu? - spytał domokrążca, pokazując Ariście nieprzemakalny płaszcz. -
Tylko pięć srebrnych! - ciągnął, widząc, że jadąca konno księżniczka nie zwalnia. - A może nowy
kapelusz?

- Któryś z panów szuka towarzystwa na noc? - spytała obszarpana kobieta stojąca na desce pod
markizą zamkniętej pasmanterii. Odrzuciła włosy do tyłu i uśmiechnęła się zalotnie, ukazując braki w
uzębieniu.

- A może dorodny kawałek drobiu na kolację? - zapytał kolejny sprzedawca, podnosząc martwego
ptaka, który był tak wychudzony, że ledwie przypominał kurczaka.

Arista pokręciła głową, wypowiadając jedynie słowa popędzające konia do szybszej jazdy.

Wszędzie widziała tablice reklamowe - przybite do belek na werandach lub wysokich palików
wkopanych w ziemię: „Piwo, jabłecznik, miód, wino, nie sprzedajemy na kredyt!” i „Trzydniowa
wieprzowina - tanio!”. Niektóre jednak brzmiały bardziej złowieszczo: „Żebracy pójdą do
więzienia!” i „Wszystkie przyjeżdżające do miasta elfy muszą się zgłosić w Biurze Szeryfa”. Farba
na ostatnim obwieszczeniu jeszcze nie zdążyła wyblaknąć.

Royce zatrzymał się przy karczmie z szyldem, na którym widniały groteskowo wykrzywiona twarz i
napis: „Roześmiany Gnom”. Gospoda miała trzy piętra, co czyniło ją wysoką nawet według
standardów Colnory, ale przy wejściu i tak wciąż tłoczyło się wielu klientów. W środku unosił się
zapach wilgotnych ubrań i dymu drzewnego. Główna sala była tak przepełniona, że Hadrian musiał
się przepychać.

- Szukamy właściciela - powiedział Royce do młodzieńca niosącego tacę.

- Pan Ayers, siwy gość za barem.

- To prawda, zapewniam was! - powiedział głośno ognistorudy młodzieniec, który stał na środku
głównej sali. Do kogo się zwracał, Arista nie była pewna. Wydawało się, że mówi do ogółu. - Mój
ojciec był strażnikiem Praleona. Służył w osobistej gwardii Jego Królewskiej Mości przez
dwadzieścia lat.

- Czego to dowodzi? Urith i pozostali zginęli w pożarze. Nikt nie wie, jak do tego doszło.

- Ogień podłożył Androus! - krzyknął rudzielec z niezachwianym przekonaniem.

Nagle w sali zapadła cisza. Ale młodego człowieka to nie zadowoliło i wykorzystał przerwę, by
dobitniej wyrazić swój pogląd:

- Zdradził króla, zgładził królewską rodzinę i zagarnął koronę, aby móc przekazać królestwo
imperium. Zacny król Urith nigdy by się nie zgodził na aneksję i ci, którzy pozostają wierni jego
imieniu, też nie powinni.

W tłumie rozległy się gniewne krzyki, a trójka przyjaciół zdołała dotrzeć do baru, przy którym kilku
mężczyzn stało z pustymi kuflami w ręku i obserwowało rozgorączkowanych ludzi.

- Pan Ayers? - zwrócił się Royce do mężczyzny i chłopaka, którzy z trudem dźwigali nową beczkę,
żeby ustawić ją na tylnym barze.

- A kto pyta? - odrzekł mężczyzna w poplamionym fartuchu. Z czubka czerwonego nosa zwisała mu
kropla potu, a twarz miał nabiegłą krwią od wysiłku.

- Chcemy wynająć dwa pokoje.

- Kiepska sprawa. Mamy komplet gości - odparł Ayers, nie przerywając pracy. - Jimmy, wskakuj i
wsuń podkładkę.

Zgrzany i brudny chłopak wskoczył na bar i wepchnął drewniany klin pod beczkę, przechylając ją
trochę do przodu.

- A wie pan o wolnych miejscach gdzie indziej? - spytał Hadrian.

- Wszędzie będzie tak samo, przyjacielu. Wszystkie pensjonaty mają komplet gości. Od tygodni
zewsząd napływają uciekinierzy.

- Uciekinierzy?

- Tak, nacjonaliści maszerują od wybrzeża i plądrują po drodze miasta. Ludzie uciekają przed nimi i
większość przybywa tutaj. Ja się nie skarżę, bo interes świetnie się kręci.

Ayers wyjął kranik ze starej beczki i wbił go drewnianym młotkiem w nową. Obrócił kurek i spuścił
dwie kwarty piwa, żeby usunąć osad. Wytarł ręce w fartuch i zaczął realizować zamówienia

klientów.

- Nie ma nigdzie miejsca?

- Tego nie mówię, ale ja o żadnym nie wiem - odparł Ayers i w końcu zrobił sobie chwilę przerwy,
żeby wytrzeć twarz rękawem. - Może niektórzy wynajmą pokój w swoim domu, ale karczmy i
gospody są pełne. Zacząłem nawet sprzedawać miejsca na podłodze.

- Zostało jeszcze jakieś? - zapytał z nadzieją Hadrian.

- Jakieś co?

- Miejsce na podłodze. Na dworze leje jak z cebra.

Ayers podniósł głowę i rozejrzał się po gospodzie.

- Mam jeszcze kawałek wolnej podłogi pod schodami. Jeśli nie będzie wam przeszkadzał odgłos
kroków nad głową.

- Lepiej tu niż w rynsztoku - mruknął Hadrian do Royce’a i Aristy, wzruszając ramionami. - Może
jutro coś się zwolni.

Na twarzy Ayersa odmalował się wyraz powątpiewania.

- Jeśli się decydujecie, to cena wynosi czterdzieści pięć srebrnych.

- Ile?! - wykrzyknął z niedowierzaniem Hadrian. - Za miejsce pod schodami? Nic dziwnego, że nikt
go nie wziął. Nawet pokój w „Królewskim Lisie” w Colnorze kosztuje zaledwie dwadzieścia!

- To idźcie tam. Ale jeśli chcecie zostać tutaj, to musicie zapłacić czterdzieści pięć srebrnych. W
tenentach. Nie biorę tych imperialnych banknotów, które teraz wprowadzają. Wybór należy do was.

Hadrian spojrzał chmurnie na Ayersa, ale odliczył pieniądze.

- Mam nadzieję, że to pokrywa też koszty kolacji.

- Nie. - Ayers pokręcił głową.

- Mamy do tego trzy konie.

- Szczęściarze.

- W stajni też nie ma wolnych miejsc? Możemy je zostawić przed wejściem?

- Pewnie... za kolejnych... pięć srebrnych od konia.

Zaczęli przeciskać się z torbami przez tłum, aż dotarli do schodów, pod którymi kilku klientów
powiesiło na gwoździach mokre płaszcze lub położyło je na pustych beczkach i skrzynkach. Royce i

Hadrian ułożyli w kącie baryłki jedną na drugiej i rzucili na nie cudze okrycia. Niektórzy posłali im
ostre spojrzenia - bez wątpienia właściciele płaszczy - ale nikt się nie odezwał, bo większość
rozumiała sytuację.

Arista rozejrzała się i zobaczyła inne osoby siedzące w kucki pod ścianami wielkiej sali. Były wśród
nich rodziny z dziećmi usiłującymi spać z główkami opartymi o mokre rzeczy. Matki rozcierały im
plecy i śpiewały kołysanki, przekrzykując gwar głosów, skrzypienie krzeseł i brzęk cynowych kufli.
Ci mieli szczęście. Arista pomyślała o tych, których nie było stać nawet na wynajęcie podłogi. Ilu ich
koczuje w pobliżu głównej ulicy albo na jakiejś bagnistej dróżce w deszczu?

Gdy się rozlokowali, Arista zwróciła uwagę na hałas panujący w gospodzie i stwierdziła, że nie
słyszy pomieszanych dźwięków oddzielnych rozmów, lecz raczej jedną dyskusję prowadzoną przez
kilka osób o odmiennych zdaniach. Co pewien czas jakiś głos wybijał się ponad gwar pozostałych,
po czym zagłuszała go odpowiedź tłumu. Najgłośniej perorował rudowłosy młodzieniec.

- Nie, nie jest! - krzyknął jeszcze raz. - Nie jest krewnym Uritha, tylko bratem jego drugiej żony.

- I pewnie myślisz, że jego pierwszą żonę zamordowano, żeby mógł poślubić Amiter, a Androus miał
szansę zostać diukiem?

- Tak właśnie twierdzę! - oświadczył młodzieniec. - Nie rozumiecie? Planowali to od lat i nie tylko
tutaj. Dokonali tego w Alburnie, Warric... Nawet próbowali w Melengarze, ale ponieśli porażkę. Czy
ktoś widział tę sztukę w zeszłym roku? No wiecie, Spisek przeciw Koronie. Oparto ją na
prawdziwych wydarzeniach. Dzieci Amratha przechytrzyły spiskowców. Dlatego Melengar nie uległ
nowemu imperium. Nie rozumiecie? Wszyscy jesteśmy ofiarami spisku. Słyszałem nawet, że
imperatorka może w ogóle nie istnieje. Cała historia o spadkobiercy Novrona to bujda wymyślona w
celu uspokojenia mas. Naprawdę myślicie, że wieśniaczka zdołałaby zabić wielką bestię? Sterują
nami właśnie tacy ludzie jak Androus, źli, zepsuci zbrodniarze bez kropli królewskiej krwi w żyłach
i krzty honoru w sercach!

- I co z tego? - zapytał buntowniczo tłuścioch w kraciastej kamizelce. - Co nas obchodzi, kto nami
steruje? Nasz los i tak jest zawsze taki sam. Mówisz o sprawach dotyczących arystokratów. To nie
nasza rzecz.

- Mylisz się! Ilu mężczyzn w tym mieście wcielono na silę do wojska? Ilu poszło umrzeć za
imperatorkę? Ilu synów pojechało walczyć z Melengarem, który nigdy nie był naszym wrogiem?
Teraz nadchodzą nacjonaliści. Są zaledwie o kilka mil stąd na południe. Splądrują nasze miasto, tak
jak złupili Vernes. I to z jakiego powodu? Dlatego że przyłączyliśmy się do imperium. Sądzicie, że
wasi synowie, bracia i ojcowie musieliby iść na śmierć, gdyby żył Urith? Chcecie zniszczenia
Ratiboru?

- Nie zniszczą Ratiboru! - krzyknął tłuścioch. - Powtarzasz plotki, próbując nastraszyć porządnych
ludzi i wywołać zamieszki. Wojska będą walczyć i być może miasto przejdzie w inne ręce, ale dla
nas to nic nie zmieni. Wciąż będziemy biedakami, tak jak zawsze usiłującymi związać koniec z
końcem. Król Urith miał swoje wojny, a wicekról Androus będzie prowadził własne. My pracujemy,
walczymy i giniemy bez względu na to, kto rządzi. Taki jest nasz los, a twoje zdradzieckie gadanie

tylko sprowadzi śmierć na ludzi.

- Spalą miasto - odezwała się nagle starsza kobieta w niebieskiej chuście. - Tak jak puścili z dymem
Kilnar. Ja to wiem. Byłam tam. Widziałam ich.

Wszyscy skierowali na nią wzrok.

- To nieprawda! Niemożliwe - zaprotestował tłuścioch. - To nie ma sensu. Nacjonaliści nie mają
powodu palić miast. Woleliby je w nienaruszonym stanie.

- To nie oni je spalili - wyjaśniła - ale imperium.

Po tych słowach wszyscy umilkli osłupiali.

- Gdy członkowie imperialnego rządu zorientowali się, że Kilnar polegnie, rozkazali go podpalić,
żeby nacjonalistom pozostały jedynie zgliszcza.

- To prawda - potwierdził mężczyzna siedzący z rodziną w pobliżu kuchni. - Mieszkaliśmy w
Vernesie. Ja też widziałem, jak strażnicy podpalali domy i sklepy.

- To samo stanie się tutaj - młodzieniec znów przykuł uwagę tłumu. - Chyba że jakoś temu zaradzimy.

- Co możemy zrobić? - spytała młoda matka.

- Przyłączyć się do nacjonalistów. Oddać im miasto, zanim wicekról zdąży je spalić.

- To zdrada - orzekł tłuścioch. - Sprowadzisz na nas wszystkich śmierć!

- Imperium zagarnęło Rhenydd za pomocą podstępu, mordu i oszustwa. Moje słowa nie świadczą o
zdradzie, lecz lojalności wobec monarchii. Zdradą jest bezczynne siedzenie i patrzenie, jak imperium
dokonuje gwałtu na naszym królestwie i pali to miasto. Na dodatek to lekkomyślne tchórzostwo!

- Nazywasz mnie tchórzem?

- Nie, sir. Nie tylko tchórzem, ale i głupcem.

Tłuścioch z oburzeniem zerwał się na nogi i dobył sztyletu zza pasa.

- Żądam satysfakcji.

Młodzieniec wstał i wyjął z pochwy długi miecz.

- Jak sobie życzysz.

- Walczyłbyś ze mną mieczem przeciwko sztyletowi i śmiesz mnie nazywać tchórzem?

- Nazywam cię także głupcem, bo głupi jest ten, kto ma sztylet i wyzywa na pojedynek człowieka z
mieczem.

Kilku ludzi wybuchło śmiechem, co tylko rozsierdziło tłuściocha jeszcze bardziej.

- Nie masz honoru?

- Jestem synem biednego żołnierza z biednego miasteczka. Nie stać mnie na honor.

Ludzie znów się roześmiali.

- Jestem również praktycznym człowiekiem, który wie, że ważniejsze jest zwycięstwo od śmierci, bo
honor dotyczy tylko żywych. Ale zrozum jedno: jeśli postanowisz ze mną walczyć, zabiję cię
wszelkimi dostępnymi metodami tak samo, jak będę ratował nasze miasto i jego mieszkańców
wszelkimi dostępnymi środkami. Do diabla z honorem i wiernością!

Ku rozgoryczeniu tłuściocha ludzie zaczęli klaskać. Mężczyzna przez chwilę stał poczerwieniały na
twarzy, po czym wsunął sztylet za pas i szybko wyszedł z gospody na deszcz.

- Ale w jaki sposób możemy przekazać miasto nacjonalistom? - spytała stara kobieta.

Młodzieniec odwrócił się do niej.

- Możemy powołać gwardię, napaść na zbrojownię i ruszyć na garnizon. Potem aresztujemy
wicekróla. W ten sposób zdobędziemy miasto. Imperialna armia obozuje w odległości mili na
południe. Gdy zaatakują nacjonaliści, żołnierze będą chcieli się wycofać do bezpiecznego
schronienia za murami Ratiboru. Ale zastaną zaryglowane bramy. W zamieszaniu i nieładzie
rozpierzchną się i zostaną rozgromieni przez nacjonalistów. Następnie wpuścimy i powitamy
nacjonalistów jako sojuszników. W zamian za pomoc w przejęciu przez nich miasta możemy się
spodziewać sprawiedliwego potraktowania i być może nawet autonomii, bo takie jest ich kredo.
Wyobraźcie sobie - ciągnął z rozmarzeniem - Ratibor, całe miasto, całe królestwo Rhenyddu
rządzone przez radę ludową, tak jak Tur Del Fur!

Taka wizja przemówiła wielu obecnym do wyobraźni.

- Rzemieślnicy mogliby posiadać warsztaty na własność, a nie je wynajmować. Gospodarze byliby
właścicielami ziemi i mogliby ją przekazywać synom bez płacenia podatku. Handlarze mogliby
ustalać własne stawki, a podatków nie przeznaczano by na opłacanie wojen za granicą, lecz
doprowadzenie naszego miasta do porządku. Moglibyśmy wybrukować drogi, zburzyć pustostany i
dać przy tym pracę wszystkim mieszkańcom. Wybralibyśmy własnych szeryfów i komorników, ale
mieliby niewiele do roboty, bo jakie zbrodnie mogłyby być popełniane w wolnym mieście? Wolni
ludzie z posiadanym na własność majątkiem nie mają powodu, by naruszać prawo.

- Za coś takiego chętnie bym stanął do walki - oświadczył mężczyzna siedzący z rodziną przy oknie.

- Za wybrukowane drogi ja też - dołączyła się starsza kobieta.

- Chciałbym mieć kawałek ziemi na własność - dodał ktoś inny.

Kolejne osoby wyrażały swoje życzenia i niebawem zaczęły się poważne rozmowy. Ludzie ściszyli
głosy i podzielili się na grupki.

- Nie pochodzisz z Rhenyddu, prawda? - zapytał ktoś Aristę.

Księżniczka omal nie podskoczyła, gdy odkryła, że obok niej siedzi jakaś kobieta. Choć w pierwszej
chwili nie była pewna płci sąsiada, gdyż zobaczyła dziwny strój: ciemne pumpy i luźną męską
koszulę. Pomyślała więc, że to kilkunastoletni chłopak, na co wskazywały jeszcze krótkie włosy i
piegi. Ale kobietę zdradziły oczy, których spojrzenie było ciężkie i głębokie, jakby skradła je o wiele
starszej osobie.

- Tak - odparła Arista bojaźliwie.

Kobieta przyglądała się jej uważnie, powoli przesuwając po jej ciele zimne spojrzenie, jakby
zapamiętywała każdy zarys jej figury i każdą zmarszczkę na jej sukni.

- Dziwnie się zachowujesz. Twój sposób chodzenia, siedzenia... Wszystko jest bardzo... dokładne.
Bardzo... poprawne.

Zaskoczenie Aristy zastąpiło zwyczajne rozdrażnienie.

- Nie wydajesz mi się odpowiednią osobą do oskarżania innych o dziwactwo - odparowała.

- No właśnie! - powiedziała kobieta z podnieceniem. - Rozumiesz? Wszyscy inni nazwaliby mnie
cudaczną zdzirą. Ale ty masz maniery. Twoje słowa to subtelna insynuacja. Mówisz jak... księżniczka.

- Coś ty za jedna? - wtrącił się nagle Hadrian, a Royce wyłonił się z mroku za plecami kobiety.

- A ty? - odpowiedziała zuchwale pytaniem.

Wtem rozwarły się drzwi do „Roześmianego Gnoma” i do środka wpadli imperialni strażnicy w
mundurach. Poprzewracali stoliki, zrzucając kufle na podłogę. Stojący najbliżej drzwi klienci cofnęli
się przestraszeni, chowając się po kątach, lub zostali odepchnięci na bok.

- Aresztować wszystkich! - rozkazał gromkim głosem wielki żołnierz z kałdunem, ciemnymi brwiami
i obwisłymi policzkami. Patrzył groźnie na tłum, opierając ciężar ciała na piętach i trzymając kciuki
zatknięte za pas.

- O co chodzi, Trenchon?! - krzyknął Ayers zza baru.

- Lepiej się nie odzywaj, Ayers, bo jeszcze dziś zamknę tę budę, a rano będziesz już zakuty w dyby
albo spotka cię jeszcze gorszy los. Za dawanie schronienia zdrajcom i użyczanie miejsca na
spotkania spiskowcom staniesz pod pręgierzem i zostaniesz zachłostany na śmierć!

- Nic nie zrobiłem! - wykrzyknął Ayers. - To ten szczeniak. To przez niego ludzie zaczęli gadać, przez
niego i przez tę kobietę z Kilnaru. To oni są winni. Ja tylko podawałem piwo jak zwykle wieczorem.
Nie odpowiadam za to, co mówią klienci. Nie mam z tym nic wspólnego. To oni i jeszcze kilku

innych debatowali.

- Zabrać wszystkich na przesłuchanie - rozkazał Trenchon. - Dotrzemy do samego źródła zła. Chcę
prowodyrów!

- Tędy - szepnęła chłopczyca i chwyciła Aristę za ramię, odciągając ją w kierunku kuchni.

Arista się opierała. Kobieta westchnęła i powiedziała:

- Jeśli nie chcesz mieć długiej rozmowy z wicekrólem na temat swojej tożsamości i powodu
obecności tutaj, chodź ze mną.

Arista spojrzała na Royce’a, który skinął głową, ale na jego twarzy malował się wyraz niepokoju.
Wzięli swoje torby i ruszyli za nimi.

Imperialni żołnierze zaczęli wywlekać ludzi na błotnistą ulicę i deszcz. Kobiety krzyczały, a dzieci
płakały. Oporni byli bici i wyrzucani bez pardonu. Niektórzy ze znajdujących się przy tylnym wyjściu
próbowali uciekać, ale na zewnątrz czekali już na nich kolejni żołnierze.

Kobieta w męskim stroju przedarła się przez tłum do kuchni, gdzie kucharka spojrzała na nią ze
zdziwieniem.

- Lepiej uważajcie - przestrzegła ją przewodniczka Aristy. - Trenchon chce wszystkich aresztować.

Zaskoczona kucharka upuściła chochlę, kiedy przeciskali się obok niej, zmierzając do spiżarni. Gdy
znaleźli się w środku, kobieta zamknęła drzwi i uniosła zapadnię w podłodze. Zeszli po krótkich
drewnianych schodach do piwnicy na wino. Pod ścianami stało kilka zakurzonych butelek, jak
również beczki sera i faski masła. Przewodniczka wzięła zwisającą z sufitu latarnię i zamknąwszy
drzwi zapadowe, poprowadziła ich za regałami na wino do przeciwległej ściany piwnicy. Zobaczyli
metalową kratę w podłodze. Kawałek starego drewna wsunięty między pręty posłużył do jej
podważenia.

- Wszyscy do środka - rozkazała kobieta.

Nadal słyszeli nad głową wrzaski i krzyki, a potem odgłos ciężkich kroków na podłodze kuchni.

- Szybko! - szepnęła.

Royce ruszył pierwszy po metalowych szczeblach, które tworzyły drabinę. Gdy zniknął w ciemności,
Hadrian dał znak księżniczce. Zaczerpnęła głęboko powietrza, jakby się miała zanurzyć w wodzie, i
zaczęła schodzić.

Drabina była znacznie dłuższa, niż się wydawało z góry, i księżniczka znalazła się nie w wąskim
tunelu, czego się spodziewała, lecz w przestronnym korytarzu. Poza kręgiem rzucanego przez latarnię
światła wszędzie wokół panowała całkowita ciemność. Zapach nie pozostawiał żadnych
wątpliwości. Bez zbędnych przestojów i objaśnień co do kierunku kobieta ruszyła przed siebie. Nie
mieli wyboru, jak tylko podążać za jej światłem.

Znajdowali się w kanale ściekowym znacznie większym, niż można by przypuszczać po zabudowie
miasta. Wysokie na cztery metry ściany z cegły i kamienia zwieńczało mozaikowe sklepienie z płytek.
Z rozstawionych co metr krat w suficie tryskał deszcz z ogłuszającym rykiem. Woda burzowa pieniła
się na środku, kotłując się wokół narożników i rozbijając na przegrodach. Opryskiwała ściany,
zabarwiając je na ciemny kolor.

Pędzili za kobietą, która z latarnią w ręce szła szybko po ceglanym krawężniku przy ścianie. W
regularnych odstępach blokowały im drogę kamienne łuki podobne do żeber, wspierające sufit. Dla
przewodniczki nie stanowiły żadnego problemu, ale Arista w długiej sukni miała duże trudności z
obchodzeniem tych przypór i utrzymaniem równowagi na śliskim krawężniku. Niewchłonięty przez
podłoże deszcz tworzył wartko płynącą rzekę brudnej wody pełnej odłamków, której szum odbijał się
echem od ścian tunelu.

Korytarz doprowadził ich do skrzyżowania rozchodzącego się na cztery strony. W górnych rogach
wyryto w kamieniu małe napisy. W jednym kierunku biegła Droga Honoru, a w drugim - Ulica
Herolda. Kobieta z latarnią bez wahania skręciła w Drogę Honoru, prowadząc ich nią w szaleńczym
tempie. Nagle się zatrzymała.

Stali na krawężniku przy ściekowej rzece, która wyglądała tak jak w każdej innej części korytarza,
tylko że tutaj była trochę szersza i spokojniejsza.

- Przed dalszą drogą muszę się upewnić - zaczęła. - Dama to księżniczka Arista Essendon z
Melengaru, ty jesteś Hadrian Blackwater, a ty Zmiatacz, słynny Demon z Colnory. Mam rację?

- A więc jesteś z Diamentu - domyślił się Royce.

- Do usług.

Gdy się uśmiechnęła, Ariście jej twarz wydawała się jednocześnie przyjazna i groźna.

- Możecie mi mówić Kwarc.

- W takim razie możesz przyjąć, że się nie mylisz.

- Dzięki za wyprowadzenie nas stamtąd - dodał Hadrian.

- Nie musicie mi dziękować. To moja praca, a w tym konkretnym przypadku prawdziwa przyjemność.
Nie wiedzieliśmy, gdzie jesteście po wyjeździe z Colnory, ale liczyłam, że się pojawicie w tej
okolicy. A teraz chodźcie ze mną.

Ruszyła żwawo i Arista znów miała trudności, by za nią nadążyć.

- Skąd tutaj taki tunel? - zapytał idący za księżniczką Hadrian. - Jest niesamowicie nowoczesny, a w
mieście są tylko drogi ziemne.

- Ratibor nie zawsze tak wyglądał! - odkrzyknęła Kwarc. - Kiedyś był większy. Wszystko poszło w
niepamięć, zostało pogrzebane jak ten ściek przez narosłe przez wieki warstwy brudu i gnoju.

Przez jakiś czas szli korytarzem, aż dotarli do niewielkiej wnęki okolonej cegłą. Kwarc oparła się o
drewnianą płytę i mocno ją nacisnęła. Gdy panel trochę się cofnął, włożyła palce w szczelinę i
odsunęła go na bok, odsłaniając ukryty tunel. Weszli i wspięli się po krótkich schodach do
drewnianych drzwi. Przez szczeliny sączyło się światło, a ze środka dobiegały głosy. Kwarc
zapukała i otworzyła drzwi, ukazując dużą podziemną komorę pełną ludzi.

W pomieszczeniu stały stoły, krzesła, biurka i czteropiętrowe łóżka, a oświetlały je liczne świeczki, z
których spływało mnóstwo woskowych strużek w kształcie łez. W poczerniałym kominku płonął
ogień, nad którym wisiał olbrzymi żelazny gar przyczepiony do obrotowej dźwigni. Na ziemi stało
kilka otwartych skrzyń zawierających posortowane wyroby ze srebra, świeczniki, ubrania, kapelusze,
płaszcze, a nawet suknie. W innych znajdowały się sakiewki, trzewiki i sznur. Przynajmniej jeden
kufer był częściowo wypełniony monetami, przeważnie miedzianymi, ale Arista dostrzegła też kilka
srebrnych i gdzieniegdzie złote tenenty, które lśniły w świetle kominka. Tę ostatnią skrzynię
zamknięto w chwili, gdy otworzyły się drzwi.

Wszystkie osoby wypełniające pomieszczenie były młode, chude, o drapieżnym i dziwacznym - z
powodu różnorakich strojów - wyglądzie.

- Witajcie w Gnieździe Szczura - powiedziała Kwarc. - Szczury, przedstawiam wam troje
podróżnych z Colnory.

Kompani Kwarc rozluźnili się i zdjęli ręce z broni. Arista usłyszała, jak niektórzy odetchnęli.

- Starszy jegomość z tyłu to Połysk.

Kwarc wskazała ponad głowami na wysokiego mężczyznę z zaniedbaną brodą i opadniętymi
powiekami. Nosił czarny cylinder i okazały płaszcz, jakiego nie powstydziłby się biskup.

- To nasz nieustraszony przywódca.

Ta uwaga wzbudziła ogólny śmiech.

- Niech cię szlag, Kwarc! - zaklął chłopak, który miał nie więcej niż dziewięć lat.

- Przepraszam, Karat - powiedziała do niego. - Po prostu weszli do „Roześmianego Gnoma”, kiedy
tam byłam.

- Słyszeliśmy, że imperialni zrobili nalot na gospodę - odezwał się Połysk.

- To prawda.

Wszyscy przenieśli nagle wzrok na Kwarc, która zrobiła pełną napięcia przerwę, siadając na
miękkim sfatygowanym krześle i przerzucając nogi przez poręcz. Najwyraźniej czerpała przyjemność
z uwagi, jaką jej poświęcali członkowie grupy.

- Znów przemawiał Emery - zaczęła jak wytrawna gawędziarka zwracająca się do zainteresowanej
publiczności. - Tym razem ludzie naprawdę słuchali. Może udałoby mu się coś wskórać, ale zalazł za

skórę Lavenowi. Laven wyzwał go na pojedynek, ale Emery powiedział, że będzie walczył mieczem
przeciwko sztyletowi. Laven porządnie się wkurzył i wyleciał z „Roześmianego Gnoma” jak burza.
Emery powinien wtedy zwiać, ale sporem z Lavenem zyskał sobie szacunek w oczach tłumu, więc
mówił dalej.

Arista zauważyła, że złodzieje łowili uchem każde jej słowo. Byli oczarowani, gdy Kwarc wzmagała
dramatyzm opowieści zamaszystymi gestami.

- Ten drań Laven poszedł do Trenchona i sprowadził garnizon. Żołnierze wparowali do gospody i
zaczęli aresztować wszystkich za zdradę.

- Co zrobił Ayers? - zapytał z podnieceniem Połysk.

- A co mógł zrobić? Powiedział: „O co chodzi?”, a oni kazali mu się przymknąć, więc tak zrobił.

- Ktoś zginął? - spytał Karat.

- Nie na moich oczach, ale musiałam zwiewać stamtąd w te pędy, żeby uratować naszych gości.

- Zabrali Emery’ego?

- Tak sądzę, ale nie widziałam.

Połysk przeszedł przez pomieszczenie, żeby przyjrzeć się przybyszom z bliska. Skinął głową jakby na
znak aprobaty i pociągnął w roztargnieniu swoją rzadką brodę.

- Księżniczka Arista - powiedział oficjalnie i dotknął palcem ronda kapelusza, wykonując
niezgrabnie ukłon. - Proszę wybaczyć, że spotykamy się w takim miejscu. Nieczęsto miewamy tu
takich dostojnych gości i szczerze mówiąc, nie wiedzieliśmy, kiedy i czy w ogóle przyjdziecie.

- Jakbyśmy wiedzieli, to przynajmniej umylibyśmy szczury! - krzyknął ktoś z tylu, wzbudzając kolejną
salwę śmiechu.

- Cicho, ty nikczemniku. Musisz im wybaczyć, milady. To najgorsi degeneraci, a taki styl życia tylko
psuje ich jeszcze bardziej. Próbuję sprowadzić ich na dobrą drogę, ale - jak widzisz - z miernym
skutkiem.

- Bo sam jesteś największym łajdakiem, Połysk - wypaliła do niego Kwarc.

Połysk zignorował jej uwagę i odwrócił się do Royce’a.

- Zmiatacz? - powiedział, unosząc brew.

Na dźwięk tego imienia wszyscy obecni umilkli i zaczęli się przepychać do przodu, żeby lepiej
widzieć.

- Myślałem, że jest większy - oznajmił ktoś.

- To nie Zmiatacz - oświadczył Karat, występując śmiało naprzód. - To jakiś starzec.

- Karat - zagadnęła do niego lekceważącym tonem Kwarc. - W porównaniu z tobą to nawet nowy
szczeniak szewca jest staruszkiem.

To wzbudziło ogólny śmiech i Karat kopnął Kwarc w stopy, strącając jej nogi z poręczy krzesła.

- Przymknij się, piegusko.

- Chłopak ma rację - powiedział Połysk.

- Nie jestem aż taka piegowata - zaoponowała Kwarc.

Połysk przewrócił oczami.

- Nie o to mi chodziło. Skąd mamy wiedzieć, że to naprawdę Zmiatacz i księżniczka? Imperialni
mogli wiedzieć, że ich szukamy, i podstawili nam fałszywe osoby. Możecie udowodnić swoją
tożsamość?

Arista dostrzegła, że Połysk przesunął od niechcenia rękę do długiego czarnego sztyletu przy pasie.
Pozostali złodzieje zaczęli się rozchodzić, wykonując powolne, lecz groźne ruchy. Tylko Kwarc dalej
siedziała spokojnie na krześle.

Hadrian wyglądał na trochę zaniepokojonego, gdy Royce zrzucił z ramion płaszcz na ziemię.
Złodzieje zmrużyli oczy, wpatrując się w jego zatknięty za pas sztylet o białym ostrzu. Wszyscy
czekali niespokojnie na jego następny ruch. Ale Royce ich zaskoczył, rozpinając powoli koszulę i
odsłaniając lewe ramię, na którym widniała blizna w kształcie litery M. Połysk pochylił się do
przodu i obejrzał dokładnie znak.

- Piętno Manzantu - rzekł, a na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia. - Zmiatacz uchodzi za
jedynego żyjącego człowieka, który uciekł z tego więzienia.

Wszyscy skinęli głowami i zaczęli mruczeć z podziwem, podczas gdy Royce wkładał z powrotem
płaszcz.

- I tak nie wygląda mi na potwora - orzekł pogardliwie Karat.

- Bo nie widziałeś go nigdy z samego rana - wyjaśnił mu Hadrian. - Jest skończoną bestią, zanim nie
zje śniadania.

Członkowie Diamentu zachichotali, a Karat niechętnie się uśmiechnął.

- Możemy przejść do rzeczy? - spytał Royce. - Musicie zawiadomić Klejnota, że Rytownik jest
zdrajcą, i dowiedzieć się, czy umówione zostało spotkanie z Gauntem.

- Wszystko w swoim czasie - odrzekł Połysk. - Najpierw mamy bardzo ważną sprawę do
załatwienia.

- Racja. - Kwarc ożywiła się, zeskoczyła z krzesła i usiadła przy głównym stole. - Forsa na stół,
ludziska!

Złodzieje pomrukiwali poirytowani, niechętnie wyjmując sakiewki i odliczając monety. Każdy
położył stosik srebrnych przed Kwarc. Połysk usiadł obok niej i zaczęli razem liczyć.

- Ty też, Set - powiedziała Kwarc. - O włos przegrałeś.

Gdy wszyscy już zapłacili, Połysk i Kwarc podzielili łup na dwie części.

- A za to, że ich znalazłam? - przypomniała mu z uśmiechem.

Połysk nachmurzył się i podał jej stos srebrnych monet. Kwarc wrzuciła je do własnej sakiewki,
która była już tak wypchana i ciężka, że musiała ją trzymać obiema rękami.

- Założyliście się, że nie uda nam się tu dotrzeć? - spytała Arista.

- Prawie wszyscy na to postawili - odparł z uśmiechem Połysk.

- Tylko nie Połysk i ja - oznajmiła Kwarc uszczęśliwiona. - Ja też nie sądziłam, że dacie radę. Po
prostu spodobała mi się różnica między stawkami i szansa na dużą wypłatę w razie wygranej.

- Tęgie umysły myślą podobnie, moja droga - powiedział do niej Połysk, chowając swoją dolę.

Zamknąwszy swój skarb bezpiecznie w skrzyni, Połysk przybrał poważny wyraz twarzy.

- Kwarc, idź z Setem do obozu nacjonalistów. Zobacz, czy uda ci się załatwić spotkanie. Idźcie ulicą
Degana. Będzie najbezpieczniejsza.

- I ma trafną nazwę - dodała z uśmiechem Kwarc, zadowolona z własnej bystrości. Skinęła na Seta,
który wziął swój płaszcz. - Dokładnie wiem, ile jest w moim kufrze - zwróciła się do wszystkich,
wrzucając sakiewkę do skrzyni. - Lepiej, żeby tyle było, jak wrócę, bo dopilnuję, żeby każdy
zapłacił.

Nikt nie zadrwił ani się nie roześmiał. Najwyraźniej w kwestii pieniędzy złodzieje nie zwykli
żartować.

- Tak, tak, idźcie już. - Połysk wygonił ich do kanału, po czym zwrócił się do gości: - Hm, co z wami
zrobić? Nie możemy wychodzić po zmroku do miasta, bo za wielu kręci się tam strażników. Poza tym
pogoda jest paskudna. Może rano znajdziemy wam bezpieczny dom, ale dziś niestety musicie
przenocować w naszym skromnym przybytku. Jak widzicie, nie mamy wyszukanej komnaty dla
księżniczki.

- Nic nie szkodzi - powiedziała Arista.

Połysk spojrzał na nią z zaskoczeniem.

- Na pewno jesteś księżniczką?

- Z każdym dniem staje się coraz równiejszą babką - odrzekł Hadrian, uśmiechając się do niej.

- Możecie spać tutaj - zaproponował Karat, wskakując na jedno z piętrowych łóżek. - To posłanie
Kwarc, a pod nim Seta. Nie wrócą na noc.

- Dziękuję - odparła Arista, siadając na dolnym łóżku. - Jesteś dżentelmenem.

Usłyszawszy tę pochwałę, Karat wyprostował się i wypiął pierś, uśmiechając się przyjaźnie do
księżniczki.

- To żałosny złodziej z długami - sprostował strofująco Połysk, wyciągając palec w kierunku
chłopaka. - Wciąż jesteś mi winien, pamiętasz?

Karatowi zrzedła mina.

- Dziwię się, że tak szybko nazwali ulicę imieniem Degana Gaunta - napomknęła Arista, zmieniając
temat. - Nie miałam pojęcia, że jest tak popularny.

Kilku ludzi parsknęło.

- Jest odwrotnie - odezwał się starszy mężczyzna o wyrazistych rysach twarzy.

- To nie ulicę nazwano jego imieniem - wyjaśnił Połysk. - Jego matka nadała mu imię od nazwy ulicy.

- Gaunt pochodzi z Ratiboru? - spytał Hadrian.

Połysk spojrzał na niego, jakby ten dopiero co zakwestionował istnienie słońca.

- Urodził się na ulicy Degana. Powiadają, że schwytali go piraci i wtedy zmieniło się jego życie. Tak
powstała legenda.

Hadrian zwrócił się do Royce’a.

- Widzisz? Ratiborskie pochodzenie nie zawsze jest takie złe.

- Zmiatacz pochodzi z Ratiboru? Gdzie się wychowałeś?

Royce patrzył na swoją torbę i nie podniósł wzroku.

- Nie sądzisz, że powinieneś kogoś wysłać do Colnory z wiadomością o Rytowniku? Klejnot
powinien od razu o tym wiedzieć, a każda zwłoka może przyczynić się do czyjejś śmierci.

Połysk pokiwał palcem w stronę Royce’a.

- Wiesz, pamiętam cię. Nigdy się nie poznaliśmy, ale byłem w Diamencie, kiedy należałeś do gildii.
Byłeś szychą, mówiłeś każdemu, co ma robić. - Parsknął śmiechem. - Chyba trudno się pozbyć tego

nawyku, co? Ale praktyka czyni mistrza - podsumował i się odwrócił. - Tu są suche koce, z których
możecie skorzystać. Rano rozejrzymy się za lepszym lokum.

Royce i Hadrian poszperali w swoich sakwach. Arista obserwowała ich z zazdrością. Rytownik
zabrał jej bagaż z sobą. Może potrzebował go w charakterze dowodu lub uznał, że znajdzie w środku
coś wartościowego. W każdym razie wiedział, że Arista nie będzie go potrzebowała. Strata nie była
duża: pomięta i pobrudzona suknia, koszula nocna i szlafrok, kris i koc. Jedyną drogą jej rzecz miała
przy sobie - szczotkę, którą dostała kiedyś od ojca. Wyjęła ją i spróbowała rozczesać splątane włosy.

- Ty to umiesz postępować z ludźmi, Royce - skomentował Hadrian, otwierając kolejną torbę.

Royce mruknął coś niewyraźnie pod nosem. Wydawał się całkowicie skupiony na swoim ekwipunku.

- Gdzie mieszkałeś, Royce - spytała Arista - gdy tu przebywałeś?

Cisza była naprawdę długa.

- Nie po raz pierwszy będę spał w tych kanałach - odparł Royce w końcu.

* * *

Słońce ledwie wychynęło zza horyzontu, a powietrze już było gorące i ciężkie od duszącej wilgoci.
Deszcz przestał padać, ale niebo wciąż zasnuwała mleczna mgiełka chmur. Na ulicach stało mnóstwo
dużych brunatnych kałuż przypominających gładkie tafle szkła. Jakiś wychudzony i wyliniały kundel
wałęsał się po targu, węsząc w śmieciach. Spłoszywszy szczura, ruszył za nim pędem. Gdy ten skrył
się w rynsztoku, pies zaczął chłeptać wodę z kałuży, po czym, zdyszany, położył się na boku. Nad
duże kałuże nadciągnęły chmary komarów, a kąśliwe muchy okrążyły spętane konie, które odpędzały
je, potrząsając łbem, stukając kopytami i machając ogonem. Niebawem zjawili się ludzie. W
większości były to kobiety odziane w zwykłe suknie. Nieliczni mężczyźni byli do połowy nadzy.
Wszyscy chodzili boso i mieli nogi oblepione do kolan przez błoto. Otworzyli sklepy i stoiska z
ubogim wyborem owoców, jajek, warzyw i mięs, które ku uciesze much leżały odkryte.

Royce niewiele spał. Zbyt czujny, by przymknąć oczy na dłużej niż kilka minut, wstał przed świtem i
wyszedł na powierzchnię. Wspiął się na pakę pozostawionego w błocie wozu i patrzył, jak plac
Wschodni budzi się do życia. Już kiedyś to widział, tylko że twarze się zmieniły. Nienawidził tego
miasta. Gdyby to był mężczyzna, już wiele lat wcześniej poderżnąłby mu gardło. Spodobała mu się ta
myśl. Niektóre problemy można było łatwo załatwić jednym ruchem noża, ale inne...

Nie był sam. O świcie Royce dostrzegł pod wozem chłopca leżącego w błocie. Tylko głowa
wystawała mu znad kolein. Obaj byli świadomi swojej obecności, ale żaden nie dał tego po sobie
poznać. Gdy zaczęto otwierać sklepy, chłopak wychynął ze swojej kryjówki, podczołgał się do
jednej z większych kałuż i zmył z siebie część błota. Włosy jednak miał wciąż pokryte warstwą
szarej gliny. Gdy ruszył drogą, Royce zauważył, że jest prawie nagi, a na szyi ma woreczek
zawieszony na sznurku. Złodziej wiedział, że andrus przechowywał w nim cały swój dobytek.
Wyobraził sobie kawałek szkła do cięcia, sznurek, gładki kamyk do rozbijania i być może nawet kilka
miedziaków - królewski okup, za który w razie potrzeby oddałby życie.

Chłopak zbliżył się do kałuży na uboczu i zaczął łapczywie pić. Nienaruszona woda deszczowa była
najlepsza. Czystsza i świeższa od wody ze studni oraz znacznie łatwiejsza do zdobycia.

Urwis pilnował Royce’a. Co rusz na niego zerkał. Obszedł zamknięty jeszcze warsztat bednarski i
skrył się za dwoma spętanymi końmi, ocierając się o ich ubłocone nogi. Jeszcze raz zerknął z
poirytowaniem na Royce’a, po czym rzucił kamyk w stronę właścicielki sklepu spożywczego. Nic się
nie wydarzyło. Poszukał następnego i po chwili znów rzucił. Tym razem trafił w dzbanek, który się
przewrócił. Właścicielka krzyknęła zmartwiona i podbiegła do naczynia, żeby ratować resztę mleka.
W tym czasie urwis doskoczył do lady i ukradł małe niedojrzałe jabłko i jajko. Wrócił za stodołę
bednarza, zanim sprzedawczyni zdążyła się odwrócić

Głęboko oddychał, obserwując Royce’a. Po chwili rozbił skorupkę jajka i wlał sobie do ust jego
maziowatą zawartość, połykając ją z rozkoszą. Ponad jego ramieniem Royce dostrzegł dwóch
zbliżających się wyrostków. Byli oni starsi i więksi od chłopaka. Jeden nosił męskie pumpy, które
sięgały mu do kostek, a drugi brudną tunikę związaną w pasie kawałkiem szpagatu i naszyjnik z
rozdartego paska ze skóry. Chłopak dostrzegł ich zbyt późno. Chwycili go za włosy i wywlekli na
ulicę, wciskając jego twarz w błoto, potem wyrwali mu z ręki jabłko i zabrali z szyi woreczek, po
czym go puścili.

Chłopak, plując i sapiąc, usiłował złapać oddech. Przez błoto na twarzy niczego nie widział.
Zamachnął się ręką, ale trafił tylko w powietrze. Chuligan w zbyt obszernych pumpach kopnął go w
brzuch i urwis zgiął się wpół, upadając na kolana. W tym momencie wyrostek w tunice wymierzył mu
kopniaka w bok, przewracając go na plecy. Napastnicy roześmiali się i poszli dalej ulicą Herolda.
Jeden trzymał w ręku jabłko, a drugi kołysał woreczkiem.

Royce patrzył na chłopaka. Nikt nie podszedł, żeby mu pomóc. Młody ulicznik powoli poczłapał na
czworakach do swojej kryjówki pod wozem i słychać było, jak płacze i przeklina, uderzając pięścią
w błoto.

Royce poczuł na policzku wilgoć i starł ręką łzę. Wstał, zdziwiony, że oddycha tak płytko. Stąpając
po desce, podszedł do sprzedawczyni, która obdarzyła go promiennym uśmiechem.

- Strasznie dziś gorąco, prawda, sir?

Zignorował jej uwagę. Wybrał największe, najdojrzalsze jabłko, jakie zdołał znaleźć.

- Poproszę pięć miedziaków, sir.

Bez słowa zapłacił kobiecie, po czym wyjął złotego tenenta z sakiewki i wcisnął go z boku w owoc.
Poszedł z powrotem przez plac. Tym razem wybrał inną drogę. Gdy mijał wóz, pod którym leżał
chłopak, jabłko wyślizgnęło mu się z ręki i spadło w błoto. Royce wymamrotał przekleństwo z
powodu swojej niezdarności i poszedł dalej ulicą.

* * *

Blisko południa upał był już trudny do zniesienia. Arista miała na sobie chłopięce rzeczy pożyczone z

zapasów Diamentu. Bezkształtny czepek skrywał prawie całe jej włosy, a sfatygowana i zbyt duża
tunika oraz podarte spodnie nadawały jej wygląd nieszczęśliwego ulicznika. Ale w Ratiborze
gwarantowało to jej anonimowość. Poza tym Hadrian domyślał się, że było jej w tym stroju
wygodniej niż w ciężkiej sukni i płaszczu.

Dotarli we troje do skrzyżowania Legend i Wiedzy. Wcześniej odbyli krótką dyskusję na temat
pozostawienia Aristy w Gnieździe Szczura, ale po Hintindarze Hadrian nie chciał spuszczać
księżniczki z oka.

Obie ulice tworzyły tak popularny tutaj kąt ostry W miejscu, gdzie się stykały, wzniesiono kościół w
kształcie klina. Kamienna budowla wyróżniała się na tle sąsiednich budynków z drewna. Ciężka,
rozbudowana konstrukcja przypominała bardziej fortecę niż miejsce oddawania czci.

- Czemu akurat kościół Nyphrona? - spytał Hadrian, gdy dotarli do wejścia. - Może doszliśmy do
błędnego wniosku. Nawet nie wiem, czego szukam.

Royce trącił łokciem wspólnika i wskazał na kamień narożny, na którym wyryto napis:

ROK ZAŁOŻENIA: 2992

- „Zanim świat ujrzałeś w dziewiątej dekadzie” - szepnął. - Wątpię, żeby to był zbieg okoliczności.

- W kościołach przechowuje się księgi narodzin, ślubów i zgonów parafian - zauważyła Arista. -
Jeżeli odbyła się jakaś walka, w której zginęli ludzie, mogą istnieć zapiski.

Hadrian próbował otworzyć dębowe wrota. Były zamknięte na klucz. Zapukał, a nie doczekawszy się
odpowiedzi, walnął w nie pięścią. Gdy Royce zaczął się już rozglądać za innym wejściem, drzwi się
uchyliły.

- Przykro mi, ale msze będą odprawiane dopiero jutro - oznajmił kapłan w starszym wieku i
zwykłych szatach kościelnych. W szczelinie lekko uchylonych drzwi widać było łysiejącą głowę i
pomarszczoną twarz.

- Nic nie szkodzi. Nie przyszedłem na mszę - odrzekł Hadrian. - Miałem nadzieję, że będę mógł
rzucić okiem na księgi kościelne.

- Księgi?

Hadrian zerknął na Aristę.

- Słyszałem, że w kościołach przechowuje się zapiski dotyczące narodzin i śmierci parafian.

- To prawda, ale dlaczego chcesz je zobaczyć?

- Próbuję się dowiedzieć, co się stało z pewną osobą.

Kapłan spojrzał na niego wątpiąco.

- Chodzi o mojego ojca - dodał Hadrian.

Na twarzy duchownego odmalował się wyraz zrozumienia i mężczyzna skinieniem ręki zaprosił ich
do środka.

Zgodnie z oczekiwaniami Hadriana wewnątrz panował przytłaczający półmrok. Po obu stronach
ołtarza i w różnych miejscach paliły się świece, które bardziej uwypuklały ciemność, niż dostarczały
światła.

- Mamy bardzo rzetelne księgi - napomknął kapłan, zamykając za nimi drzwi. - Ŕ propos, jestem
monsinior Bartolomeusz. Pilnuję kościoła w trakcie pielgrzymki Jego Wielebności biskupa Talberta
do Ervanonu. A kim ty jesteś?

- Hadrian Blackwater. A to moi przyjaciele. - Wskazał na Royce’a i Aristę.

- Rozumiem. Chodźcie za mną... - powiedział Bartolomeusz.

Hadrian nigdy nie spędzał wiele czasu w kościołach. Zniechęcały go ciemność, przepych i
przenikliwe spojrzenia rzeźb. Czuł się swobodnie w lesie i na polu, w szałasie lub fortecy, ale
kościoły zawsze budziły w nim niepokój. W tym były marmurowe kolumny wspierające sklepiony
sufit, kamieniarskie ozdoby w kształcie pięciolistnej rozety i ślepe maswerki tak popularne w
świątyniach Nyphrona. Sam ołtarz był rzeźbioną drewnianą szafą z trojgiem szerokich drzwi i
podstawą z niebieskozielonego marmuru. Hadrian przypomniał sobie zamek Essendonów i podobny
ołtarz, w którym ukrył się krasnolud Magnus, by następnie oskarżyć jego i Royce’a o zabójstwo
Amratha. To właśnie to zdarzenie zapoczątkowało współpracę Hadriana i Royce’a z rodziną
królewską z Medfordu.

Na ołtarzu paliło się więcej świec i leżały zamknięte trzy duże złocone księgi. W powietrzu unosił
się silny, mdląco słodki zapach salifanu. Stał tu też obowiązkowy alabastrowy posąg Novrona, jak
zwykle klęczącego z mieczem w ręce, podczas gdy stojący nad nim bóg Maribor wkładał mu koronę
na głowę, namaszczając syna na władcę świata. Taka rzeźba znajdowała się w każdym kościele, do
którego zdarzyło się Hadrianowi trafić, i każda była kopią oryginału przechowywanego w Wieży
Koronnej w Ervanonie. Posągi różniły się tylko wielkością i materiałem, z jakiego je wykonano.

Kapłan wziął do ręki świecę i poprowadził ich w dół wąskimi, krętymi schodami. Na końcu
zatrzymali się przed drzwiami, obok których wisiał na kołku żelazny klucz. Duchowny zdjął go,
włożył do dużego kwadratowego zamka i przekręcił, aż rozległ się metaliczny brzęk. Drzwi
otworzyły się ze skrzypnięciem, po czym kapłan odłożył klucz na miejsce.

- Trzymanie tu klucza chyba nie ma sensu? - zauważył Royce.

Duchowny spojrzał na niego obojętnym wzrokiem.

- Jest ciężki i nie lubię go nosić.

- To po co zamykać nim drzwi?

- To jedyny sposób, żeby były zamknięte. W przeciwnym razie szczury pożarłyby pergaminy.

Wnętrze piwnicy było o połowę mniejsze od hali kościoła i przedzielone regałami sięgającymi sufitu
z grubymi oprawnymi w skórę księgami. Kapłan przez dłuższą chwilę zapalał latarnię wiszącą przy
drzwiach.

- Są ułożone w porządku chronologicznym - wyjaśnił. - Jaki okres cię interesuje? Kiedy zmarł twój
ojciec?

- W roku dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiątym drugim.

Duchowny się zawahał.

- Dziewięćdziesiątym drugim? To było czterdzieści dwa lata temu. Nie widać po tobie oznak
starości. Ile miałeś wtedy lat?

- Byłem bardzo młody.

Kapłan spojrzał z powątpiewaniem.

- Cóż, przykro mi. Nie mamy zapisków z tamtego roku.

- Na kamieniu narożnym jest informacja, że w tamtym roku zbudowano ten kościół - odezwał się
Royce.

- Ale nie mamy zapisków, o które prosicie.

- Dlaczego? - naciskał Hadrian.

Kapłan wzruszył ramionami.

- Może był pożar.

- Może? Nie wiesz, czy był pożar?

- Nasze księgi wam nie pomogą. Odprowadzę was do wyjścia.

Duchowny zrobił krok w stronę drzwi, ale Royce zagrodził mu drogę.

- Coś ukrywasz.

- Nic podobnego. Chcieliście zobaczyć księgi z dziewięćdziesiątego drugiego roku. Nie ma takich.

- Pytanie brzmi: dlaczego?

- Powodów może być wiele. Skąd mam wiedzieć?

- Ale bez sprawdzenia wiedziałeś, że nie ma tu tych zapisków - odparł Royce niskim głosem. -

Okłamujesz nas, a to znów rodzi pytanie: dlaczego?

- Jestem monsiniorem. Nie podoba mi się, że zarzuca mi się kłamstwo w moim kościele.

- A ja nie lubię, jak się mnie okłamuje. - Royce zrobił krok do przodu.

- Ja też nie - odparł Bartolomeusz. - Nie szukacie żadnego ojca. Macie mnie za głupca? Po co
wróciliście? Ta sprawa skończyła się kilkadziesiąt lat temu. Czemu nadal się nią zajmujecie?

Royce spojrzał na Hadriana.

- Nigdy wcześniej tu nie byliśmy.

Duchowny przewrócił oczami.

- Wiecie, o co mi chodzi. Dlaczego sereci wciąż drążą ten temat? Jesteś wartownik Thranic, prawda?
- Wskazał na Royce’a. - Talbert opowiedział mi, jak go przesłuchiwałeś. Biskupa Kościoła! Gdyby
tylko patriarcha się dowiedział, co wyczyniają jego pupile, wszyscy poszlibyście na zieloną trawkę.
Nawiasem mówiąc, dlaczego jeszcze istnieje wasz zakon? Spadkobierczyni Novrona zasiada na
tronie, prawda? Przecież wszyscy mamy w to wierzyć. Nareszcie odnaleźliście potomka Novrona i w
końcu wszystko ze światem jest w porządku. Nie potraficie uznać, że wasz mandat wygasł, że już was
nie potrzebujemy? Jeżeli w ogóle kiedyś potrzebowaliśmy.

- Nie jesteśmy seretami - zaprzeczył Hadrian - a mój przyjaciel to nie wartownik.

- Nie? Talbert opisał mi go dokładnie: mały, żylasty, przerażający jak śmierć we własnej osobie. Ale
musiałeś zgolić brodę.

- Nie jestem wartownikiem - potwierdził Royce.

- Próbujemy się dowiedzieć, co tu się stało czterdzieści dwa lata temu - wyjaśnił Hadrian. - I masz
rację. Nie szukam zapisków na temat śmierci mojego ojca, bo wiem, że nie zmarł tutaj. Ale tu był.

Monsinior się zawahał, spoglądając to na Hadriana, to na Royce’a.

- Jak się nazywał twój ojciec? - zapytał w końcu.

- Danbury Blackwater.

Kapłan pokręcił głową.

- Nigdy o nim nie słyszałem.

- Ale wiesz, co się wydarzyło - powiedział Royce. - Po prostu nam powiedz.

- Po prostu wyjdźcie z mojego kościoła. Nie znam was i nie chcę poznać. Co się stało, to się nie
odstanie. Sprawa zamknięta. Nic nie może tego zmienić. Zostawcie mnie w spokoju.

- Byłeś tam - domyśliła się Arista. - Czterdzieści dwa lata temu... Byłeś tam, prawda?

Monsinior spojrzał na nią groźnie, zaciskając zęby.

- Jeśli chcecie, to przejrzyjcie zbiory - rzekł zrezygnowany. - Co mnie to obchodzi? Tylko zamknijcie
drzwi po wyjściu. I nie zapomnijcie zgasić świec.

- Czekaj - zatrzymał go Hadrian, wyjmując medalion spod koszuli i przysuwając go do światła.

Bartolomeusz zmrużył oczy i podszedł bliżej, żeby dokładnie obejrzeć naszyjnik.

- Skąd go masz?

- Ojciec mi go zostawił. Napisał też wiersz, chyba w formie zagadki. Może zdołasz go objaśnić. -
Podał duchownemu pergamin.

Przeczytawszy list, kapłan zakrył dłonią usta. Hadrian zauważył, że palce mu drżą. Duchowny
wyciągnął drugą rękę i oparł się ciężko o ścianę.

- Jesteś do niego podobny - powiedział. - W pierwszej chwili tego nie zauważyłem. Ale minęło
czterdzieści lat, a ja znałem go tylko przelotnie. Lecz nosisz na plecach jego miecz. Już choćby ten
oręż powinienem rozpoznać. Wciąż widzę go często w koszmarach.

- A więc znałeś mojego ojca. Znałeś Danbury’ego Blackwatera.

- Nazywał się Tramus Dan. Tak się przynajmniej przedstawił.

- Powiesz nam, co się wydarzyło?

Bartolomeusz skinął głową.

- Nie ma powodu, żebym to ukrywał. Chyba że miałbym jedynie chronić samego siebie. Ale może
nadeszła pora, bym stawił czoło własnym grzechom. - Spojrzał na otwarte drzwi wychodzące na
schody. - Zamknijmy je. - Wyszedł na zewnątrz, po czym wrócił zdezorientowany. - Zniknął klucz.

- Ja go mam - oznajmił Royce, a następnie włożył go do zamka od środka i przekręcił. - Nigdy nie
lubiłem pomieszczeń, w których można człowieka uwięzić.

Bartolomeusz wziął stołek zza jednego regału i usiadł. Położył głowę na kolanach, jakby zrobiło mu
się niedobrze. Czekali, a kapłan w tym czasie kilka razy zaczerpnął głęboko powietrza.

- W przyszłym tygodniu miną dokładnie czterdzieści dwa lata - zaczął cichym głosem, nie podnosząc
głowy. - Oczekiwałem ich od wielu dni i byłem zmartwiony. Myślałem, że zostali zdemaskowani, ale
chodziło o coś innego. Wolno jechali, bo była w ciąży.

- Kto? - spytał Hadrian.

Monsinior podniósł głowę skonfundowany.

- Wiesz, co oznacza amulet, który nosisz?

- Kiedyś należał do opiekuna spadkobiercy Novrona.

- Tak - odparł zdawkowo stary człowiek. - Twój ojciec był przywódcą naszego zakonu, tajemnej
organizacji chroniącej potomków imperatora Nareiona.

- Prastare To Miraże - wtrącił się Royce.

Bartolomeusz spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Tak. Sklepikarze, sprzedawcy, gospodarze... Ludzie, którzy pielęgnowali przekazane im marzenie.

- Ale ty jesteś kapłanem Kościoła Nyphrona.

- Wielu z nas zachęcano do złożenia ślubów. Niektórzy nawet próbowali się przyłączyć do seretów.
Musieliśmy wiedzieć, jakie są poczynania Kościoła, jakie są jego dążenia. Byłem jedyną osobą w
Ratiborze, która przyjęła domniemanego imperatora i jego opiekuna. Szeregi Miraży kurczyły się z
każdym stuleciem. Niewielu już w to wierzyło. Moi rodzice wpoili mi wiarę w powrót spadkobiercy
Nareiona na imperialny tron, ale nigdy na to nie liczyłem. Często nawet kwestionowałem istnienie
spadkobiercy, twierdziłem, że opowieści o nim to zwykły mit. Widzicie, organizacja kontaktowała
się ze swoimi członkami tylko w razie potrzeby. Człowiek wziął udział w kilku spotkaniach, a potem
mogły minąć lata bez żadnej informacji. A nawet gdy się jakąś dostało, były to tylko słowa zachęty,
przypominające nam o tym, żebyśmy pozostawali silni. Nigdy nie usłyszeliśmy niczego o
spadkobiercy. Nie było planów powstania, wiadomości o osobistym kontakcie, zwycięstwach lub
porażkach. Byłem chłopcem, młodym diakonem, który niedawno przybył do Ratiboru, przydzielony
do starego Kościoła na placu Południowym, gdy ojciec przysłał mi krótki list: „Przyjeżdża. Poczyń
przygotowania”. Nie wiedziałem, co myśleć. Dopiero po kilkakrotnym przeczytaniu wiadomości
zrozumiałem, o co mu chodziło. Gdy to do mnie dotarło, osłupiałem. Do Ratiboru przyjeżdżał
spadkobierca Novrona. Nie wiedziałem dokładnie, co powinienem zrobić, więc wynająłem pokój w
pensjonacie Bradfordów i czekałem. Powinienem... - przerwał i opuścił głowę, spoglądając na
podłogę, a następnie głęboko odetchnął.

- Co się wydarzyło? - spytał Hadrian. Starał się zachować spokój, żeby duchowny nie zrezygnował z
dokończenia opowieści.

- Przyjechali późno, około północy, bo jego żona miała lada chwila rodzić i musieli jechać powoli.
Nazywał się Naron i podróżował z opiekunem Tramusem Danem i jego młodym uczniem, którego
imienia niestety nie pamiętam. Odprowadziłem ich do pensjonatu i twój ojciec wysłał mnie po
akuszerkę. Znalazłem młodą dziewczynę, którą do nich skierowałem, a sam zająłem się szukaniem
potrzebnych rzeczy. Gdy wracałem z pełnymi rękami, zobaczyłem oddział rycerzy Sereta, którzy
zbliżali się, przeszukując po kolei każdy dom. Przeraziłem się, bo nigdy wcześniej nie widziałem
seretów w Ratiborze. Dotarli przede mną do pensjonatu. Drzwi były zamknięte na klucz, więc zaczęli
w nie walić pięściami. Nikt nie otwierał. Gdy próbowali się włamać, twój ojciec zagrodził im drogę

i rozpoczęła się walka. Patrzyłem na to, stojąc po drugiej stronie ulicy. To było niesamowite. Twój
ojciec i jego uczeń wyszli i walczyli oparci plecami o siebie, broniąc wejścia. Rycerze ginęli jeden
po drugim. Gdy na ulicy leżało dziesięciu martwych lub rannych, z wnętrza dobiegł krzyk. Część z
nich musiała dostać się do środka od tyłu. Uczeń pobiegł w ich stronę, zostawiając twojego ojca
samego przy drzwiach. Na ulicy było jeszcze kilkunastu rycerzy. Tramus nie dopuszczał ich do
wejścia, walcząc dwoma mieczami. Wydawało się, że trwa to bardzo długo, aż w progu zjawił się
Naron. Był wściekły i zakrwawiony. Przecisnął się obok Dana i wyszedł na ulicę. Twój ojciec
próbował go powstrzymać, ale Naron krzyczał bez końca: „Zabili ją! Zabili!” - i rzucił się między
rycerzy, machając mieczem jak opętany. Dan próbował dojść do niego, żeby go chronić, ale sereci
otoczyli spadkobiercę i zobaczyłem, jak ginie od ich mieczy. Twój ojciec krzyknął i upuścił broń.
Myślałem, że jego też ugodzili i zaraz się przewróci, ale on zdjął z pleców miecz bastardowy. Jatka,
jaką wcześniej widziałem, była niczym w porównaniu z tym, co nastąpiło teraz. Tramus Dan z tym
niewiarygodnie długim mieczem w rękach zaczął ciąć seretów na kawałki. Z miejsc po odrąbanych
nogach, rękach i głowach tryskała na wszystkie strony krew. Nawet po drugiej stronie ulicy czułem na
twarzy deszcz jej kropelek. Gdy padł ostatni seret, Dan wbiegł do środka. Po krótkim czasie
wynurzył się ze łzami spływającymi mu po policzkach. Podszedł do Narona, wziął go w ramiona i
zaczął kołysać jak dziecko. Przyznaję, że byłem zbyt przerażony, by tam podejść czy choćby się
odezwać. Dan wyglądał jak Uberlin we własnej osobie, od stóp do głów skąpany we krwi. Wciąż
trzymał przy boku ten wielki miecz i trząsł się, jakby miał za chwilę eksplodować. Po pewnym czasie
ułożył delikatnie Narona na ganku. Kilku rycerzy jeszcze żyło. Jęczeli i mieli drgawki. Dan podniósł
miecz i pociął ich, jakby rąbał drewno. Następnie pozbierał swoje pozostałe miecze i odszedł. Za
bardzo się bałem, żeby za nim iść czy choćby wstać, i nie śmiałem zbliżyć się do domu. Po pewnym
czasie przyszli inni ludzie i razem zebraliśmy się na odwagę, żeby tam wejść. Znaleźliśmy młodszego
szermierza - ucznia twojego ojca - martwego w sypialni na piętrze. Wokół niego leżały zwłoki kilku
seretów. Na łóżku zobaczyliśmy zadźganą kobietę z zabitym noworodkiem na rękach. Nigdy więcej
nie widziałem twojego ojca ani o nim nie słyszałem.

Siedzieli przez kilka minut w milczeniu.

- To wyjaśnia wiele spraw, których wcześniej nie rozumiałem - odezwał się w końcu Hadrian. - Po
tym wydarzeniu zaszedł do Hintindaru i zmienił nazwisko. Danbury. Nawet ono było zagadką. A więc
ród Novrona wymarł?

Z początku kapłan nie odpowiedział. Siedział nieruchomo i jedynie usta zaczęły mu drżeć.

- To wszystko moja wina. Przepadło ziarno Maribora. Drzewo tak pieczołowicie podlewane przez
stulecia uschło i obumarło. To była moja wina. Gdybym tylko znalazł bezpieczniejsze schronienie lub
był czujniejszy. - Podniósł głowę. W świetle latarni lśniły jego łzy. - Nazajutrz przyjechali kolejni
sereci i doszczętnie spalili pensjonat. Złożyłem wniosek o budowę kościoła w tym miejscu. Biskupi
nie domyślili się, że w moim zamierzeniu miał to być pomnik ku pamięci kobiety i dziecka. Myśleli,
że oddaję cześć poległym seretom. Tak więc pozostałem tutaj, na ich grobie, i wciąż ich strzegę.
Tylko że teraz nie chronię nadziei, lecz pamięć, marzenie, które z mojego powodu nigdy się nie ziści.

* * *

W południe bicie miejskiego dzwonu wezwało mieszkańców na plac Główny. W drodze powrotnej z

kościoła Arista, Hadrian i Royce też tam wstąpili, ale niewiele widzieli z powodu zgromadzonego
tłumu. Dostrzegli tylko dwunastu zakutych w dyby ludzi, którzy stali w błocie sięgającym im powyżej
kostek. Nad każdym wisiała tabliczka z pośpiesznie nagryzmolonym słowem „Spiskowiec”. Z kolei
młody rudowłosy Emery stał pod pręgierzem, z nadgarstkami zakutymi nad głową w kuny. Na jego
obnażonym do pasa ciele widać było wiele ciemnych sińców i zadrapań. Lewe oko miał zamknięte z
powodu fioletowej opuchlizny, a dolną wargę rozciętą i pociemniałą od zaschniętej krwi.

Obok niego stała zakuta w kuny starsza kobieta z „Roześmianego Gnoma”, która wspomniała, że
imperialni spalili Kilnar. Nad nimi zawieszono tabliczki z napisem „Zdrajcy”. Wokół więźniów
ustawiono deski, po których przechadzał się szeryf Ratiboru, machając groźnie krótkim biczem z
kilkoma rzemieniami opatrzonymi na końcu w supełki. Sprowadzono cały garnizon, żeby utrzymać
rozgniewany tłum w ryzach. Na dachach siedzieli łucznicy, a żołnierze z tarczami i obnażonymi
mieczami grozili każdemu, kto podszedł zbyt blisko.

Arista rozpoznała wiele twarzy uwięzionych osób. Była przerażona, widząc matki, które
poprzedniego wieczoru śpiewały swoim dzieciom do snu na podłodze w gospodzie, a teraz szlochały
zakute w dyby obok swoich mężów. Stojące w tłumie dzieci wyciągały rączki do rodziców.
Najbardziej jednak wzburzył ją sposób potraktowania kobiety z Kilnaru. Tylko za to, że powiedziała
prawdę, stała teraz pod pręgierzem na oczach całego miasta, czekając na karę chłosty. Widok ten tym
bardziej przerażał Aristę, że gdyby nie interwencja Kwarc, ona sama mogłaby znaleźć się na miejscu
tej kobiety.

Do dyb podeszło dwóch ludzi: mężczyzna w okazalej sędziowskiej todze i skryba. Gdy stanęli na
środku placu, skryba podał sędziemu pergamin. Szeryf krzyknął, żeby ludzie się uciszyli, po czym
sędzia podniósł dokument i zaczął czytać:

- „Za spiskowanie przeciw Jej Królewskiej Eminencji Imperatorce Modinie Novrońskiej, nowemu
imperium, Mariborowi i całej ludzkości oraz za oczernianie Jego Ekscelencji Imperialnego
Wicekróla Imperatorki i za podburzanie ludzi niższych stanów do wystąpienia przeciw
przedstawicielom wyższych klas niniejszym ogłasza się niezwłoczne wymierzenie kary tym oto
zbrodniarzom. Winnym spisku zasądza się dwadzieścia uderzeń biczem i jeden dzień pozostawania w
dybach, przy czym nie wolno ich wypuścić przed zachodem słońca. Winni zdrady otrzymają sto
uderzeń i jeśli przeżyją, pozostaną pod pręgierzem, aż umrą z braku jedzenia i picia. Każdy, kto
spróbuje pomóc lub ulżyć w cierpieniu któremuś z tych przestępców, zostanie uznany za winnego
podobnych czynów i poniesie podobną karę”. - Gdy skończył, zrolował pergamin. - Szeryfie Vigan,
proszę czynić swoją powinność.

Po tych słowach wepchnął zwój w ręce skryby i oddalił się szybko tą samą drogą, którą przyszedł.
Szeryf skinął głową i żołnierz podszedł do pierwszych dyb, po czym rozdarł suknię na plecach
młodej matki. Gdzieś z tłumu dobiegł wrzask dziecka, ale szeryf bez wahania machnął biczem, nie
zważając na błagania biednej kobiety o litość. Supełki wbiły się w bladą skórę jej pleców. Kobieta
zawyła i skręciła się z bólu. Stojący obok skryba skrzętnie odliczał otrzymywane przez nią razy. Po
ostatnim uderzeniu jej plecy były czerwone i śliskie od krwi. Szeryf zrobił przerwę i podał bicz
żołnierzowi. Ten wymierzył podobną karę mężowi kobiety, podczas gdy szeryf siedział w pobliżu i
bez pośpiechu popijał coś z filiżanki.

W już i tak przygaszonym tłumie zapadła grobowa cisza, gdy żołnierze podeszli do kobiety z Kilnaru,
która w tym momencie zaczęła wrzeszczeć. Szeryf i jego zastępcy biczowali ją na zmianę, ponieważ
z powodu skwaru było to wyczerpujące zajęcie. O zmęczeniu ich rąk świadczyło to, że czasami
trafiali kobietę w ramiona, jak również poniżej pleców, a czasami nawet w uda. Po pierwszych
trzydziestu uderzeniach kobieta przestała krzyczeć i tylko cicho skomlała. Chłostę kontynuowano.
Gdy skryba doliczył do sześćdziesięciu, więźniarka bezwładnie zwisła na linach. Do słupa podszedł
medyk. Podniósł jej głowę, chwytając ją za włosy, i orzekł, że nie żyje. Skryba to zanotował. Jej
ciało pozostawiono na miejscu.

Szeryf w końcu ruszył do Emery’ego. Młodzieniec nie uląkł się na widok kary wymierzonej
pozostałym i dał największy pokaz odwagi, przyjmując niepokorną pozę.

- Nawet jeśli mnie zabijecie, nie zmieni to faktu, że prawdziwym zdrajcą, który odpowiada także za
zamordowanie króla Uritha i królewskiej rodziny, jest wicekról Androus! - zdołał oświadczyć, nim
uciszyły go pierwsze uderzenia bicza.

Nie krzyczał, tylko zacisnął zęby i cicho pojękiwał, kiedy węzełki zmieniały mu plecy w krwawą,
mięsistą miazgę. Po ostatnim uderzeniu również wisiał cicho i bezwładnie, ale wszyscy widzieli, że
oddycha. Medyk podał taką informację skrybie, który skrzętnie ją zapisał.

- Ci ludzie nic nie zrobili - powiedziała Arista, gdy tłum zaczął się rozchodzić. - Są niewinni.

- Kto jak kto, ale ty powinnaś wiedzieć, że nie o to chodzi - odrzekł Royce.

Arista obróciła się na pięcie, otworzyła usta, ale zawahała się, po czym je zamknęła.

- Alric kazał wychłostać publicznie dwunastu ludzi za wzniecanie buntu, gdy Kościół został
wypędzony z Melengaru - przypomniał jej. - Ilu z nich było czemukolwiek winnych?

- Jestem pewna, że to było konieczne, żeby utrzymać porządek.

- Wicekról powie ci to samo.

- Tu jest inaczej. Tam matki nie były chłostane na oczach dzieci, kobiety nie były katowane na śmierć
na oczach tłumu.

- To prawda - przyznał Royce. - Tylko ojcowie, mężowie i synowie byli chłostani do krwi i
okaleczani do końca życia. Przyznaję się do błędu. Współczucie Melengaru jest zdumiewające.

Arista spojrzała na niego groźnie, ale nie mogła nic powiedzieć. Choć bardzo jej to nie pasowało,
choć miała mu za złe, że powiedział to głośno, wiedziała, że ma rację.

- Nie rób sobie z tego powodu wyrzutów - pocieszył ją elf. - Ci, którzy mają władzę, sterują słabymi.
Bogaci wykorzystują biednych. Zawsze tak było i będzie. Po prostu dziękuj Mariborowi, że urodziłaś
się w grupie zarówno bogatych, jak i rządzących.

- Ale to nie jest słuszne. - Pokręciła głową.

- A co słuszność ma z tym wspólnego? Albo z czymkolwiek innym? Czy to słuszne, że wieje wiatr
albo zmieniają się pory roku? Tak jest urządzony świat. Gdyby Alric nie kazał wychłostać tych ludzi,
może udałoby im się dokonać przewrotu. A wówczas ciebie i twego brata mógłby zatłuc na śmierć
wiwatujący tłum, bo władza byłaby w jego ręku, a wy bylibyście słabi.

- Naprawdę jesteś aż taki nieczuły? - spytała.

- To praktyczne podejście, a życie w Ratiborze, bez względu na to, jak długo się tu mieszka, sprawia,
że człowiek staje się bardzo praktyczny. - Spojrzał współczująco na Hadriana, który nie odzywał się
od chwili opuszczenia kościoła. - Współczucie omija szerokim łukiem ulice tego miasta tak samo
teraz, jak i czterdzieści lat temu.

- Royce... - zaczął Hadrian, po czym westchnął. - Przejdę się. Spotkamy się w Gnieździe.

- Nic ci nie jest? - spytała Arista.

- Nie - odparł bez przekonania i wmieszał się w tłum.

- Współczuję mu - powiedziała.

- To najlepsze, co mogło się stać. Hadrian musi zrozumieć, jak działa świat, i zapomnieć o
dziecięcym przywiązaniu do ideałów. Widzisz Emery’ego? Tak kończą idealiści, zwłaszcza pechowi,
którzy urodzili się w Ratiborze.

- Ale przez chwilę mógł zmienić los tego miasta - napomniała go Arista.

- Nie, zmieniliby się tylko ludzie u władzy. Los pozostałby ten sam. Władza zawsze
podporządkowuje sobie słabych i robi to w okrutny sposób, zachowując pozory. A jej ofiary często
dają się zwieść życzliwości. W przypadku ludzi nie ma innej możliwości. To naturalne zjawisko, jak
pogoda. Nie można sterować ani jednym, ani drugim.

Arista zastanawiała się przez chwilę i zerknęła na niebo, po czym powiedziała przekornie:

- Nie byłabym taka pewna.

Rozdział 12. Wywoływanie deszczu.

Gdy Hadrian wrócił do Gniazda Szczura, zastał w nim Kwarc i zauważył lekkie zamieszanie. Na
środku pomieszczenia stała Arista z ramionami skrzyżowanymi w geście uporu i wyrazem
determinacji na twarzy. Reszta obserwowała ją z rozbawieniem, podczas gdy Royce przechadzał się
z poirytowaną miną.

- Mariborowi dzięki, że wróciłeś! - wykrzyknął. - Ona doprowadza mnie do szału.

- Co się dzieje?

- Przejmiemy kontrolę nad miastem - oświadczyła Arista.

Hadrian uniósł brew.

- A co ze spotkaniem z Gauntem?

- Nic z tego - odpowiedziała Kwarc. - Gaunta nie ma.

- Nie ma?

- Według oficjalnej wersji zniknął - wyjaśnił Royce. - Prawdopodobnie nie żyje albo został pojmany.
Jestem pewien, że stoi za tym Merrick. To do niego podobne. Przeszkodził nam w skontaktowaniu się
z Gauntem i wykorzystał każdą stronę w charakterze przynęty dla drugiej. Genialne posunięcie,
naprawdę. Degan pojechał na spotkanie z Aristą, a ona na spotkanie z nim i oboje wpadli w pułapkę.
Ariście udało się wykaraskać, ale Gaunt miał chyba mniej szczęścia. Nacjonaliści obwiniają Jej
Wysokość i Melengar przekonani, że ona jest za to odpowiedzialna. Choć plan schwytania
księżniczki spalił na panewce, szanse na sojusz są przekreślone. To bez wątpienia sprawka Merricka.

- I właśnie dlatego musimy pokazać nacjonalistom, że jesteśmy godni zaufania - wyjaśniła Arista,
podczas gdy Royce kręcił głową. Odwróciła się do Hadriana. - Jeśli przejmiemy miasto i
przekażemy je nacjonalistom, nabiorą do nas zaufania i zdołamy ich nakłonić do zawarcia sojuszu.
Gdy przyjmowaliście to zlecenie, zastrzegłam sobie prawo do zmiany celów i niniejszym to czynię.

- A niby jak mamy przejąć miasto? - spytał Hadrian ostrożnie.

Zwykle brał stronę Royce’a i choć na pierwszy rzut oka pomysł Aristy wydawał się bardziej niż
trochę szalony, wiedział, że księżniczka nie jest głupia, a przyjaciel często dokonywał wyborów,
kierując się wyłącznie własną korzyścią. Poza tym nie potrafił ukryć podziwu dla Aristy stojącej w
pomieszczeniu pełnym złodziei i oportunistów i głoszącej taką szlachetną ideę.

- Tak jak Emery przedstawił to w „Roześmianym Gnomie” - zaczęła księżniczka. - Zdobędziemy
szturmem arsenał, weźmiemy broń i co tam przydatnego znajdziemy. Następnie zaatakujemy garnizon
i gdy pokonamy żołnierzy, zamkniemy bramy miasta na klucz.

- Garnizon w Ratiborze składa się z ilu doświadczonych żołnierzy: pięćdziesięciu, sześćdziesięciu? -
spytał Hadrian.

- Co najmniej - wymamrotał Royce pogardliwie.

- A przeciw nim mieliby wystąpić prowizorycznie uzbrojeni krawcy, piekarze i sklepikarze?
Potrzebne by było wsparcie połowy miasta - zauważył.

- Nawet gdyby udało się zebrać tłum, zginą dziesiątki ludzi, a reszta ucieknie w popłochu - dodał
Royce.

- Nie uciekną - zaoponowała Arista. - Nie mają dokąd. Jesteśmy uwięzieni w mieście otoczonym
murami. Nie ma mowy o odwrocie. Wszyscy będą musieli walczyć do śmierci. Po dzisiejszym
pokazie okrucieństwa imperium nie sądzę, aby ktoś zaryzykował kapitulację.

Hadrian skinął głową.

- Ale jak nakłonisz ludzi, aby walczyli dla ciebie? Nawet cię nie znają. Nie jesteś Emerym, nie masz
wiernych przyjaciół gotowych oddać za ciebie życie. Wątpię, czy nawet Połysk, bez obrazy, cieszy
się poważaniem mogącym zapewnić mu takie oddanie ludzi.

Złodziej uśmiechnął się do niego.

- Masz rację. Ludzie rzadko mnie widują, a przy tych nielicznych okazjach patrzą na mnie jak na
nikczemnego zbója. Kto by pomyślał?

- Dlatego potrzebujemy Emery’ego - orzekła Arista.

- Tego dzieciaka, który umiera na placu?

- Widzieliście, jak ludzie go słuchali - powiedziała z przejęciem. - Wierzą w niego.

- Wierzyli dopóty, dopóki nie zostali wychłostani przy jego boku - wtrącił Royce.

Arista się wyprostowała.

- A nawet wtedy - rzuciła głośniej - czy widzieliście twarze tych ludzi? Już w „Roześmianym
Gnomie” dostrzegli w nim kogoś w rodzaju bohatera, który staje w ich obronie przed imperialistami.
Gdy go wychłostano, gdy otarł się o śmierć, ale nie sprzeniewierzył się swoim przekonaniom, ich
wiara w niego i jego ideały się wzmogła. Imperialiści zostawili dziś Emery’ego na śmierć. Tym
samym zrobili z niego męczennika. Tylko wyobraźcie sobie, co ludzie poczują, jeśli przeżyje! Jego
ucieczka z rąk imperialistów, podczas gdy wszyscy uznali go już za martwego, mogłaby być iskrą,
która rozpaliłaby ich nadzieje.

- Prawdopodobnie on już nie żyje - powiedziała Kwarc obojętnym tonem, czyszcząc paznokcie
czubkiem sztyletu.

Arista nie zwróciła na nią uwagi.

- Wykradniemy Emery’ego spod pręgierza, ogłosimy, że żyje i prosi wszystkich o przyłączenie się do
niego w walce o wolność, którą im obiecał.

Royce mruknął coś drwiącym tonem, lecz Hadrian zaczął rozważać pomysł Aristy. Chciał uwierzyć.
Chciał dać się ponieść jej pasji, ale praktyczny zmysł, którym kierował się w bitwach, podpowiadał
mu, że szanse na sukces są znikome.

- To się nie uda - oznajmił w końcu. - Nawet gdybyś zdołała opanować miasto, imperialna armia
zwyczajnie je odbije. Kilkuset cywilów mogłoby pokonać garnizon, ale nie powstrzyma armii.

- Dlatego musimy zgrać nasz atak z ofensywą nacjonalistów. Przypominasz sobie plan Emery’ego?
Pozamykamy bramy na klucz i pozostawimy ich poza murami miasta. Wtedy nacjonaliści będą mogli
ich zmiażdżyć.

- A jeśli nie zdążycie zamknąć bram? Jeśli bitwa z garnizonem nie przebiegnie zgodnie z planem? -
spytał Royce.

- To i tak nie będzie miało znaczenia - odparła Arista. - Jeśli nacjonaliści zaatakują imperialną armię
w tym samym czasie, kiedy my wzniecimy bunt w mieście, nie będą mogli zawracać sobie nami
głowy.

- Tyle że nacjonale nie zaatakują bez Gaunta - zauważył Połysk. - Z tego powodu wciąż trzymają się z
dala. No i jeszcze z powodu trzystu ciężkich kawalerzystów, którymi lord Dermont dowodzi wraz z
resztą armii. Nacjonale nigdy nie walczyli z zorganizowanymi siłami. Bez Gaunta nie ma kto ich
poprowadzić. Nie są zdyscyplinowanym wojskiem. To zwykli ludzie, których Gaunt zabrał po drodze
z sobą. Uciekną, gdy tylko zobaczą uzbrojonych rycerzy.

- Kto dowodzi armią Gaunta? - spytał Hadrian.

Musiał przyznać, że plany Aristy były przynajmniej przemyślane.

- Jakiś grubas o nazwisku Parker. Według plotek dawny księgowy w sklepie tekstylnym. Zanim Gaunt
go awansował, był kwatermistrzem nacjonałów - wyjaśniła Kwarc. - Nie najbardziej lśniąca moneta
w sakiewce, jeśli mnie rozumiecie. Bez planu i Gaunta nacjonale nie mają szans.

- Ty mógłbyś to zrobić - powiedziała Arista, spoglądając wprost na Hadriana. - Już dowodziłeś
ludźmi w walce. Dostałeś medal.

Hadrian przewrócił oczami.

- To nie były aż takie wielkie wyczyny, jakby się wydawało. Dowodziłem tylko małymi pułkami.
Armia Grendela była, krótko mówiąc, żałosna. Nie chcieli nawet włożyć hełmów, bo nie podobało
im się, że własny głos tak im dźwięczy w głowie.

- Ale poprowadziłeś ich w walce?

- Tak, lecz...

- Zwyciężyliście czy przegraliście?

- Zwyciężyliśmy, lecz...

- Walczyliście z bardziej czy mniej liczebnym oddziałem?

Hadrian zamilkł z miną pokonanego.

- Tylko nie mów, że zastanawiasz się poważnie nad tym nonsensem - zwrócił się Royce do niego.

A może jednak? Ale trzystu ciężkich kawalerzystów!

- Maszeruje tu północna imperialna armia Brecktona - rzuciła Arista z nutą desperacji w głosie. -

Jeżeli nacjonaliści teraz nie zaatakują, połączone imperialne siły ich zdziesiątkują. Na to czeka lord
Dermont, taki ma plan. Jeśli poczeka, zwycięży. Ale gdyby nacjonaliści ruszyli do ataku pierwsi, lord
nie uzyska wsparcia i straci drogę ucieczki... To może być nasza jedyna szansa. Teraz albo wszystko
przepadnie. Jeśli nacjonaliści zostaną rozgromieni, nic nie powstrzyma imperium. Odbije i ukarze za
nieposłuszeństwo cały Rhenydd, włącznie z Hintindarem - przerwała, by Hadrian to przemyślał. - W
następnej kolejności zagarnie Melengar. I potem nic ich nie powstrzyma przed podbiciem Delgosu,
Trentu i Calisu. Imperium znów zawładnie światem, tylko że teraz nie będzie tak jak dawniej.
Zamiast oświeconych rządów jednoczących ludzi nastąpi okrutna dyktatura, na której czele nie stanie
szlachetny, łaskawy imperator, lecz garstka chciwych, żądnych władzy ludzi pociągających za sznurki
zza pleców niewinnej dziewczyny. A ty co, Royce? - zwróciła się do przyjaciela Hadriana. -
Zapomniałeś o wozach? Jak myślisz, co się stanie z tamtymi i innymi elfami, kiedy nastaną rządy
nowego imperium? Nie rozumiecie? - zwróciła się do wszystkich zebranych wokół. - Albo
podejmiemy tu walkę i zwyciężymy, albo lepiej zgińmy, bo jeśli poniesiemy porażkę, nic tu dla nas
nie pozostanie. To jest ta chwila. To jest kluczowy moment, w którym o przyszłości jeszcze
nienarodzonych pokoleń zadecyduje nasza aktywność lub bezczynność. W przyszłych stuleciach będą
wspominać ten okres, radując się z naszej odwagi albo przeklinając naszą słabość. - Spojrzała
wprost na Royce’a. - Bo mamy władzę. Tutaj. Teraz. W tym miejscu. Mamy władzę, żeby zmienić
bieg historii. I jeśli przynajmniej nie spróbujemy z niej skorzystać, będziemy przeklęci po wsze
czasy! - Przestała mówić, wyczerpana i zdyszana.

W pomieszczeniu panowała cisza. Ku zdziwieniu Hadriana pierwszy odezwał się Royce:

- Zniknięcie Emerv’ego nie stanowi problemu. Kłopot będzie z jego ukryciem.

- Na pewno wywrócą miasto do góry nogami, żeby go znaleźć - dodał Połysk.

- Możemy go przyprowadzić tutaj? - spytała Arista.

Połysk pokręcił głową.

- Imperiale wiedzą o nas. Zostawiają nas w spokoju dlatego, że nie sprawiamy kłopotu i podobają im
się dostarczane przez nas nielegalne towary. Nie, na pewno zrobią tu rewizję. Poza tym bez rozkazu
Klejnota lub pierwszego oficera nie mógłbym narazić naszej operacji na takie ryzyko.

- Potrzebujemy bezpiecznego domu, do którego imperiale nie ośmielą się zajrzeć - orzekł Royce. -
Jakiegoś miejsca, którego się boją. Miejski medyk opowiada się po stronie imperialistów czy
rojalistów?

- Jest przyjacielem Emery’ego, jeśli to może być jakąś wskazówką - wyjaśniła Kwarc.

- Doskonale. Ŕ propos, księżniczko, nasz kontrakt nie uwzględniał zdobywania Ratiboru. To z
pewnością będzie cię dodatkowo kosztowało - oświadczył Royce.

- Po prostu pilnuj rachunków - odparła, nie mogąc stłumić uśmiechu.

- Jeśli tak dalej pójdzie, to zostaniemy właścicielami Melengaru - napomknął Hadrian.

- Jak to „my”? - zdziwił się Royce. - Zapomniałeś, że się wycofałeś?

- Tak? A więc to ty pokierujesz atakiem nacjonalistów?

- Sześćdziesiąt do czterdziestu? - zaproponował Royce.

* * *

Mimo że niedawno padał deszcz, tuż po zmroku wybuchł pożar w publicznej stajni przy alei Lordów.
Na ulice wybiegło kilkadziesiąt koni. Mieszkańcy miasta utworzyli łańcuch i jeden drugiemu
podawali kubły z wodą. Ci, dla których nie było miejsca w szeregu, stali obok i patrzyli z
przerażeniem, jak ogromny drewniany budynek ogarniają płomienie strzelające wysoko w nocne
niebo. Ponieważ nie było szans na uratowanie stajni, ludzie usiłowali nie dopuścić do przeniesienia
się ognia na sąsiedni sklep rzeźnika. Mężczyźni wspięli się na mały budynek i nie zważając na deszcz
iskier, wylewali wiadro wody za wiadrem na dach z gontów, podczas gdy żona rzeźnika patrzyła na
to przerażona z ulicy. Jej twarz jarzyła się w upiornym świetle.

Mieszkańcy i nawet kilku imperialnych strażników walczyli z ogniem przez wiele godzin, aż w końcu
sam dogasł, pozbawiony strawy w postaci sąsiedniego budynku. Po stajni pozostały jedynie
zwęglone i dymiące szczątki, ale sklep rzeźnika przetrwał z jedną poczerniałą ścianą świadczącą o
tym, że omal nie spłonął.

Ludzie ubrudzeni sadzą i popiołem gratulowali sobie dobrze wykonanej pracy. Do „Roześmianego
Gnoma” przyszło mnóstwo klientów, którzy wznosili toasty za swój sukces, poklepywali się po
plecach i opowiadali żarty oraz historie o tym, jak otarli się o śmierć. Nikt nie zauważył zniknięcia
Emery’ego Dorna.

Nazajutrz rano ogłosił tę wiadomość dźwięk miejskiego dzwonu. W miejscu kaźni młodzieńca
wisiała wypchana kukła. Strażnicy zaklinali się, że nie zeszli z posterunku, ale nie potrafili wyjaśnić
zdarzenia. Szeryf Vigan, sędzia i różni urzędnicy miejscy wpadli we wściekłość. Stali na placu
Głównym, krzycząc i wskazując palcami najpierw strażników, a potem nawzajem siebie. Nawet
wicekról Androus oderwał się od swoich pilnych zajęć i wyszedł z ratusza, żeby zobaczyć wszystko
na własne oczy.

Przed południem „Roześmianego Gnoma” zapełnili plotkarze i szczęśliwi klienci, jakby w mieście
ogłoszono święto. Ayers z radością urabiał sobie ręce po łokcie, napełniając kufle.

- O zachodzie słońca jeszcze oddychał! - oświadczył bednarz.

- Na pewno żyje. Po co mieliby go uwalniać, gdyby był martwy? - wysunął teorię właściciel sklepu
spożywczego.

- Czyja to sprawka?

- Czemu sądzisz, że ktoś to zrobił? Chłopak prawdopodobnie sam uciekł. Emery jest szczwany jak
lis. Powinniśmy wiedzieć, że imperiale nie umieją zabić takich jak on.

- Pewnie jest w kanałach.

- Nie, wyjechał z miasta. Nie ma już tu czego szukać.

- Znając Emery’ego, zapewne jest teraz w domu wicekróla i popija sobie koniak starego!

Ludzie wybuchnęli śmiechem, a Ayers doniósł następną kolejkę piwa. Karczmarz mial własny pogląd
na tę sprawę. Zakładał, że chłopaka uwolnili strażnicy. Emery był świetnym mówcą, a on słyszał
wielokrotnie, jak młodzieniec przemawiał w „Roześmianym Gnomie” i za każdym razem zjednywał
sobie tłum. Właściciel gospody z łatwością mógł sobie wyobrazić, jak to chłopak przez całą noc
rozmawiał z pilnującymi go strażnikami i przekonał ich, żeby go puścili. Chciał się podzielić swoimi
przemyśleniami, ale beczka była prawie pusta i kończyły mu się kufle. Osobiście imperiale niewiele
go obchodziły, ale dzięki nim interes kręcił się doskonale.

Gdy od strony drzwi dobiegł łomot, śmiech ucichł i ludzie gwałtownie obrócili głowy. Ayers omal
nie upuścił kufla pewny, że to szeryf robi kolejny nalot, ale okazało się, że był to tylko doktor Gerand.

Stał w otwartym wejściu i walił butem w futrynę, żeby zwrócić na siebie uwagę. Wszyscy odetchnęli
z ulgą.

- Niech pan wejdzie, doktorze! - zawołał Ayers. - Każę donieść jeszcze jeden kufel.

- Nie mogę - odparł lekarz. - Przez pewien czas nie mogę się do nikogo zbliżać. Przyszedłem tylko
powiedzieć, żebyście trzymali się z dala od domu Dunlapów. Mają tam ospę.

- Poważna sprawa? - spytał właściciel sklepu spożywczego.

- Trzeba się mieć na baczności - odparł lekarz.

- To ci imigranci z południa przywożą tu z sobą najróżniejsze choróbska - narzekał Ayers.

- Tak, to prawdopodobnie ich wina - odrzekł doktor Gerand. - Kilka dni temu pani Dunlap przyjęła
stołownika, uciekiniera z Vernesu. To najpierw u niego pojawiły się objawy. Nie kręćcie się zatem
koło domu Dunlapów, dopóki wam nie powiem, że zagrożenie minęło. Prawdę mówiąc, trzymałbym
się z daleka od całej ulicy Benninga. Powiem szeryfowi, żeby kazał ustawić znaki i może płot, aby
ludzie niepotrzebnie nie ryzykowali. W każdym razie powiadamiam wszystkich i byłbym wdzięczny,
gdybyście przekazali wiadomość dalej, zanim wybuchnie epidemia.

W południe strażnicy zaczęli wyrzucać ludzi z domów i sklepów, szukając zbiegłego zdrajcy, i w
pierwszej kolejności skierowali się do domu Dunlapów. Pięciu będących na służbie tej nocy, kiedy
zniknął Emery, zmuszono do ciągnięcia losów i przegrany wszedł do środka. Ale znalazł tam jedynie
kilka chorych osób, z których żadna nie była Emerym. Złożywszy meldunek z bezpiecznej odległości,
wrócił do domu Dunlapów, żeby odbyć kwarantannę.

Następnie żołnierze przetrząsnęli „Roześmianego Gnoma”, plac targowy, stary kościół, a nawet biuro
skryby. I wszędzie pozostawili po sobie bałagan. Do kanałów zeszło kilka oddziałów, które zmokły
tam do suchej nitki. Nie znalazły zbiega, ale za to kilka skrzyń. Niektórzy twierdzili, że były

wypełnione skradzionym srebrem.

Po Emerym Dornie nie było śladu.

O zmroku na ulicy Benninga stał już prowizoryczny płot, a na dużej bielonej tablicy napisano:

ZAKAZ WSTĘPU!

Z ROZKAZU WICEKRÓLA ULICA OBJĘTA KWARANTANNĄ!

Dwa dni później zmarł żołnierz, który przeszukiwał dom Dunlapów. Gdy doktor kopał dół na
podwórku, ludzie przyglądali się z daleka ciału pokrytemu ropnymi strupami. Potem już nikt nie
zbliżał się do ulicy Benninga.

Urzędnicy miejscy i klienci „Roześmianego Gnoma” doszli do wniosku, że Emery wyjechał z miasta
albo zmarł i został gdzieś potajemnie pochowany.

* * *

Arista, Hadrian i Royce czekali w milczeniu przed wejściem do sypialni, dopóki lekarz nie skończył.

- Zdjąłem z niego bandaże - oznajmił.

Był starszym mężczyzną o siwych włosach, haczykowatym nosie i krzaczastych brwiach nadających
mu smutny wygląd nawet wtedy, gdy się uśmiechał.

- Dziś jest już w znacznie lepszym stanie. Po takiej chłoście... - przerwał, nie wiedząc, jak ma to
wyjaśnić. - Widzieliście, co się stało z tą biedną kobietą, która wisiała obok niego. Powinien umrzeć.
Ale jest młody. Wróci do zdrowia, gdy tylko się ocknie i zacznie jeść. Choć oczywiście blizny na
plecach pozostaną mu na zawsze i już nigdy nie odzyska pełni sił, za bardzo został pobity. Martwią
mnie jedynie szkodliwe humory zakłócające równowagę w jego ciele, ale szczerze mówiąc, nie
powinno to stanowić problemu. Jak powiedziałem, jest młody i silny. Niech odpoczywa, a dojdzie do
siebie.

Zeszli za doktorem po schodach i odprowadzili go do drzwi domu Dunlapów, gdzie życzył im dobrej
nocy. Zatrzymał się jeszcze na chwilę przed wyjściem i spojrzał na nich przez ramię.

- Emery to dobry chłopak. Był najlepszym przyjacielem mojego syna. James został wcielony do
imperialnej armii i zginął w jakiejś bitwie na północy. - Spuścił wzrok na podłogę. - Kiedy
patrzyłem na Emery’ego pod pręgierzem, miałem wrażenie, że po raz drugi tracę syna. Cokolwiek się
teraz wydarzy, chciałem wam podziękować - dodał i po tych słowach zniknął za drzwiami.

W ostatnim tygodniu Arista widziała więcej domostw prostych ludzi niż w całym swoim
dotychczasowym życiu. Po pobycie u rodziny piekarza w Hintindarze zakładała, że wszyscy żyją w
identycznych warunkach, ale dom Dunlapów był zupełnie inny niż Dunstana i Arbor. Miał dwa piętra
i na każdym podłogę z solidnego drewna. Sufit dolnego piętra zrobiono z grubych belek. Mimo że
wnętrze było skromne i trochę zagracone, rzucały się w oczy drobne akcenty świadczące o zadbaniu i

dostatku, których brakowało w Hintindarze. Ściany pomalowano i upiększono wzorkami z gwiazd i
kwiatów, a drewniane powierzchnie wypolerowano i pobejcowano. Na półkach nad kominkiem stały
ceramiczne ozdoby i drewniane rzeźby. W porównaniu ze skromnie urządzonym lokum Dunstana i
Arbor można było powiedzieć, że dom Dunlapów był bogato umeblowany. Wokół stołu stały
drewniane krzesła ze słomianymi siedzeniami, a kolejne dwa po obu stronach kołowrotka otoczonego
przez kilka wiklinowych koszy. Na stolikach pyszniły się wazony z kwiatami, a na ścianie wisiała
szafka z drzwiczkami i gałeczkami. Był to schludny, zadbany przez kobietę dom. Kobietę, która
kochała to robić i której mąż dobrze zarabiał, ale rzadko bywał na miejscu.

- Na pewno już nic nie chcecie? - spytała pani Dunlap, sprzątając talerze ze stołu.

Była stara i pulchna, i zawsze nosiła fartuszek oraz dopasowaną do niego białą chustkę, a także miała
w zwyczaju załamywać swoje pomarszczone ręce.

- Najedliśmy się - odparła Arista. - I jeszcze raz dziękujemy, że mogliśmy skorzystać z gościny.

Staruszka się uśmiechnęła.

- To wcale nie aż takie duże ryzyko, jak mogłoby się wam wydawać. Mój mąż nie żyje od sześciu lat.
Z dumą służył jako stangret Jego Królewskiej Mości Urithowi. Wiedzieliście o tym? - Oczy jej się
zaiskrzyły, gdy spojrzała przed siebie, jakby znów go widziała. - Wyglądał elegancko w surducie i
kapeluszu z czerwonym piórem i złotą broszką. Tak, był bardzo przystojnym mężczyzną i z dumą
służył królowi przez trzydzieści lat.

- Czy zginął wraz z królem?

- Nie. - Pokręciła głową. - Ale zmarł niedługo potem. Przypuszczam, że ze strapienia. Był bardzo
zżyty z rodziną królewską. Wszędzie ich zawoził. Dawali mu podarunki i zwracali się do niego po
imieniu. Raz nawet, w czasie burzy, przywiózł tu książęta na noc. Chłopcy wspominali to wydarzenie
przez wiele tygodni. Nie mieliśmy dzieci i sądzę, że Paul, mój mąż, traktował królewskich synów jak
własnych. To był dla niego cios, kiedy zginęli w pożarze... W tamtym okropnym pożarze.
Wiedzieliście, że ojciec Emery’ego też wtedy zginął? Należał do straży przybocznej króla. Tamtej
strasznej nocy wielu ludzi poniosło śmierć.

- Urith był dobrym władcą? - spytał Hadrian.

Wzruszyła ramionami.

- Jestem tylko starą kobietą. Skąd mam wiedzieć? Gdy żył, ludzie ciągle na niego narzekali. Skarżyli
się na wysokie podatki i niektóre prawa, i na to, że mieszkał w zamku z sześćdziesięcioma służącymi
i kazał sobie podawać do stołu mięso dzika, jeleninę i wołowinę jednocześnie, podczas gdy
mieszkańcy miasta przymierali głodem. Nic nie wiem o dobrych królach. Może istnieją jedynie tacy,
którzy są dość dobrzy. - Spojrzała na Aristę i mrugnęła do niej porozumiewawczo. - Może
potrzebujemy mniej królów, a więcej kobiet u sterów władzy?

Pani Dunlap wróciła do robienia porządku.

- Cóż - zaczął Royce, spoglądając na Aristę. Nadal siedzieli przy okrągłym stole jadalnym. -
Pierwszy etap twojej rebelii zakończony. Co teraz?

- Musimy rozgłosić - odrzekła po chwili namysłu - że Emery poprowadzi ludzi do ataku. Trzeba
zrobić z niego bohatera, przedstawić jako ducha, którego imperium nie może zabić.

- Już słyszałem takie opowieści w mieście - powiedział Royce. - Przynajmniej co do tego miałaś
rację.

Arista się uśmiechnęła. Taki komplement z ust Royce’a był dla niej dużą pochwałą.

- Musimy przekazywać wieści ustnie - ciągnęła - żeby rozpędzić machinę rewolty. Chcę, żeby
wszyscy o tym usłyszeli. Chcę, żeby myśleli, że to nieuniknione jak nadejście świtu. Chcę, żeby
uwierzyli w sukces. Będę też potrzebowała przywódców. Hadrianie, rozejrzyj się za solidnymi
ludźmi, którzy mogą pomóc w poprowadzeniu bitwy. Takimi, których inni słuchają i szanują.
Będziesz musiał także opracować strategię zdobycia zbrojowni i pokonania garnizonu. W
przeciwieństwie do mojego brata nigdy nie studiowałam zasad prowadzenia wojny. Zamiast tego
kazali mi się uczyć haftowania. Wiesz, ile razy miałam w ręku igłę?

Hadrian zachichotał.

- Musimy również koniecznie powiadomić Alrica, żeby rozpoczął inwazję od północy. Nawet jeśli
zdobędziemy miasto, Breckton może zagrać z nami na zwłokę, jeżeli Melengar nie wywrze nacisku.
Proponowałabym, aby Diament wysłał wiadomość. Ale gdy wezmę pod uwagę ich niesolidność
ostatnim razem i wagę sprawy... Royce, muszę cię prosić, żebyś był moim posłańcem. Jeśli ktoś może
się przedrzeć i sprowadzić pomoc, to tylko ty.

Royce zacisnął usta i po namyśle skinął głową.

- I tak porozmawiam z Połyskiem, czy wypożyczy mi kilku swoich ludzi. Powinnaś napisać do Alrica
trzy wiadomości. Każdy z nas weźmie po jednej i w razie kłopotów się rozdzielimy. Trzech
posłańców zwiększy szanse, że przynajmniej jednemu się uda. I nie zapomnij o dodatkowym liście z
wyjaśnieniem, że ta wyprawa na południe to był twój pomysł. Nie chcę brać na siebie całego impetu
jego gniewu, gdy się dowie, dokąd pojechałaś. Aha, no i oczywiście podaj informacje o należnych
honorariach - dodał, mrugając wesoło.

Arista westchnęła.

- Będzie chciał mnie zabić.

- Wcale nie, jeśli uda ci się zdobyć miasto - pokrzepił ją Hadrian.

- Ŕ propos, jak już opracujesz strategię pokonania garnizonu, będziesz musiał pomyśleć, jak dotrzeć
do wojska Gaunta i objąć nad nim dowództwo. Nie wiem, jak to zrobisz, ale napiszę rozporządzenie
i mianuję cię generałem ambasadorem z pełnomocnictwem do występowania w moim imieniu.
Nadam ci też stopień wicemarszałka i tytuł lorda. Może to zrobi na nich wrażenie, a przynajmniej

uprawni cię do prowadzenia negocjacji i objęcia dowództwa.

- Wątpię, czy królewskie tytuły zrobią wrażenie na nacjonalistach - zauważył Hadrian.

- Może nie, ale groźba ze strony północnej imperialnej armii powinna zapewnić ci znaczącą pozycję.
Nie mając innych możliwości, desperaci mogą uczepić się choćby imponującego tytułu.

Hadrian znów zachichotał.

- Co się stało? - spytała.

- Nic takiego - odparł. - Przyszło mi do głowy, że jak na ambasadorkę to jesteś całkiem zdolnym
generałem.

- Wcale tak nie pomyślałeś - zaprzeczyła bez ogródek. - Uważasz, że jestem zdolna jak na kobietę.

- To też.

Arista się uśmiechnęła.

- Cóż, całe szczęście, że tak jest, bo na razie rola kobiety marnie mi wychodzi. Naprawdę nie cierpię
haftowania.

- Powinienem zapewne wyruszyć do Melengaru wieczorem - stwierdził Royce. - Chyba że
potrzebujesz jeszcze czegoś przed moim wyjazdem.

Arista pokręciła głową.

- A ty? - spytał Hadriana. - Przy założeniu, że przeżyjesz, co zamierzasz zrobić, wiedząc, że
spadkobierca nie żyje?

- Chwileczkę. Jesteś pewny, że nie żyje? - wtrąciła się Arista.

- Przecież słyszałaś, co powiedział Bartolomeusz - odparł Hadrian. - Nie sądzę, żeby kłamał.

- Tego nie twierdzę... Po prostu... Cóż, Esrahaddon, opuszczając Avemparthę, wydawał się
przekonany, że spadkobierca żyje. No i jest jeszcze Kościół. Ścigają Esrę, licząc na to, że
doprowadzi ich do niego. Tak wywnioskowałam z ich słów, gdy rok temu byłam w Ervanonie. Jeśli
spadkobierca nie żyje, to czemu wszyscy go szukają?

- Nie wiadomo, co knuje Esrahaddon. Jeśli chodzi o Kościół, to tak udawał, że szuka spadkobiercy,
jak teraz udaje, że go znalazł - orzekł Royce.

- Być może, ale pozostaje kwestia tego, co zobaczyliśmy w wieży. Wydawał mi się żyjącą osobą.

Royce skinął głową.

- Racja.

Hadrian pokręcił głową.

- Nie mogło być innego dziecka. Mój ojciec by o nim wiedział i szukał jego lub jej. Nie, Danbury
wiedział, że to koniec rodu, bo inaczej nie pozostałby w Hintindarze. - Zerknął na Royce’a, po czym
spuścił wzrok. - Jeśli przeżyję, to nie wrócę do Riyrii.

Royce skinął głową.

- I tak pewnie zginiesz. Ale przypuszczam, że to ci nie przeszkadza. Cieszysz się jak pies, który dostał
kość.

- Co to ma znaczyć?

- Nic.

Zapadła cisza, którą przerwał Hadrian:

- Sprawa nie jest całkowicie beznadziejna. Chodzi tylko o tę przeklętą kawalerię. Rozgromią
nacjonalistów w trymiga. Gdyby tylko znów zaczął padać deszcz.

- Deszcz? - zainteresowała się Arista.

- Ciężkozbrojni rycerze szarżujący na koniach potrzebują twardego podłoża. A przez tych kilka dni
ziemia już wyschła. Gdybym mógł się z nimi zewrzeć w walce na zaoranym, nasiąkniętym deszczem
polu, ich konie ugrzęzłyby w błocie i Dermont straciłby swoją największą przewagę. Ale pogoda nie
wydaje się skłonna do współpracy.

- A więc chciałbyś, aby od teraz do chwili walki padał bezustannie deszcz? - spytała Arista.

- To byłby cud, ale nie spodziewam się, żebyśmy mieli aż tyle szczęścia.

- Może to nie szczęścia nam potrzeba - powiedziała Arista, uśmiechając się do niego.

* * *

Ciemność w domu Dunlapów rozpraszało jedynie światło świecy trzymanej w ręku przez Aristę
wchodzącą na drugie piętro. Księżniczka pożegnała się z Royce’em i Hadrianem już wcześniej. Pani
Dunlap poszła spać przed kilkoma godzinami i w domu panowała cisza. Po raz pierwszy od wieków
siostra Alrica była sama.

Jakim cudem ten plan miałby się powieść? Czy ja nie zwariowałam? Wiedziała, co by powiedziała
jej stara służąca Bernice. A potem zaoferowałaby jej na pocieszenie pierniczka.

Co powie Alric, gdy dotrze do niego Royce? Nawet gdyby się jej udało, będzie wściekły, że
postąpiła wbrew jego woli i wyjechała, nie informując o tym nikogo. Ale odepchnęła te myśli od

siebie, postanawiając, że będzie się martwić tym wszystkim później. Jeśli zechcą, to mogą ją
powiesić za zdradę, byle tylko Melengar był bezpieczny.

Według wszelkich szacunków Breckton miał dotrzeć do Ratiboru przed upływem czterech dni. Tyle
miała czasu na opanowanie miasta. Zamierzała podnieść bunt za dwa dni i żywiła nadzieję, że zyska
co najmniej kilka dni na opanowanie sytuacji, ściągnięcie zapasów z okolicznych gospodarstw i
przygotowanie obrony.

Jeśli Royce zdoła szybko przedostać się z meldunkiem do króla Melengaru i jej brat przystąpi
niezwłocznie do działania, będzie mógł już za kilka dni przeprawić się przez Galewyr i zaatakować.
Nie później niż po dwóch lub trzech dniach wieść o tym dotrze do Aquesty, skąd zostaną wysłane
nowe rozkazy dla sir Brecktona. Arista będzie musiała go odpierać przynajmniej przez ten czas. Cała
ta strategia jednak zakładała pomyślne zdobycie miasta i pokonanie rycerzy lorda Dermonta na
południu.

Dwa dni. Ile normalnie trwa przygotowanie udanej rewolucji? Była pewna, że znacznie dłużej.

- Przepraszam?

Arista przystanęła w otwartych drzwiach do sypialni Emery’ego. Ulokowali go w pokoiku na górze
w tym samym łóżku, w którym kiedyś spali książęta Rhenyddu. Emery do tej pory pozostawał
nieprzytomny. I oto teraz odzyskał świadomość. Patrzył na nią. Miał przyklapnięte włosy i
zaskoczoną minę.

- Jak się czujesz? - spytała łagodnie.

- Okropnie - odparł. - Kim jesteś? I co to za miejsce?

- Mam na imię Arista, a ty jesteś w domu Dunlapów na ulicy Benninga.

Postawiła świeczkę na stoliku nocnym i usiadła na skraju łóżka.

- Ale ja powinienem być martwy - powiedział.

- Bardzo mi przykro, ale uznałam, że bardziej się przydasz żywy. - Uśmiechnęła się do niego.

Zmarszczył brwi.

- Do czego się przydam?

- Teraz się tym nie kłopocz. Potrzebujesz snu.

- Nie! Powiedz. Nie stanę po stronie imperialistów, zapewniam cię!

- Ależ naturalnie, że nie. Potrzebujemy twojej pomocy do tego, żeby to właśnie im odebrać miasto.

Emery spojrzał na nią oszołomiony, po czym przeniósł wzrok na jedną stronę, a następnie na drugą.

- Nie rozumiem.

- Słyszałam twoją przemowę w „Roześmianym Gnomie”. To dobry plan i przeprowadzimy go za dwa
dni, więc musisz odpocząć i odzyskać siły.

- Co za my? Kim jesteś? Jak ci się to udało?

Arista się uśmiechnęła.

- Chyba mam w tym wprawę.

- Wprawę?

- Powiedzmy, że nie po raz pierwszy muszę ratować królestwo przed zdradzieckim mordercą, który
zamierza przywłaszczyć sobie tron. Wszystko w porządku. Po prostu się prześpij. To będzie...

- Czekaj! Powiedziałaś, że masz na imię Arista?

Przytaknęła.

- Jesteś księżniczką Melengaru!

Ponownie skinęła głową.

- Tak.

- Ale... ale jak... Dlaczego? - Chciał usiąść na łóżku, ale tylko skrzywił się z bólu.

- Spokojnie - powiedziała stanowczym tonem. - Musisz odpoczywać. Mówię poważnie.

- Nie powinienem leżeć w twojej obecności!

- Zrobisz tak, jeśli ci każę, co niniejszym czynię.

- Ja nie mogę uwierzyć... Dlaczego... po co tu przyjechałaś?

- Żeby pomóc.

- Jesteś niesamowita.

- A ty jesteś obolały po chłoście, po której każdy rozumny człowiek wolałby przenieść się na inny
świat. Musisz się przespać. I to rozkaz. Rozumiesz?

- Tak, Wasza Królewska Mość.

Uśmiechnęła się.

- Nie jestem rządzącą królową, Emery, tylko księżniczką. Mój brat jest królem.

Emery miał zakłopotaną minę.

- A więc Wasza Wysokość.

- Wolałabym, żebyś zwracał się do mnie: Arista.

Emery wyglądał na zszokowanego.

- Śmiało, spróbuj.

- To nie przystoi.

- A czy przystoi odmówić spełnienia życzenia księżniczki? Zwłaszcza tej, która uratowała ci życie?

Pokręcił powoli głową.

- Arista - wyszeptał nieśmiało.

Uśmiechnęła się do niego, spontanicznie pochyliła się i pocałowała go w czoło.

- Dobranoc, Emery - powiedziała i opuściła pokoik.

Zeszła po schodach i przemierzyła ciemny dom, kierując się do frontowych drzwi. Noc była
spokojna. Zgodnie z przewidywaniami Hadriana powietrze było przejrzyste, a przepastne czarne
niebo upstrzone mrowiem gwiazd. Na ulicy Benninga - krótkiej ślepej alejce, na której końcu stała
powozownia Dunlapów - panowała pustka.

Arista nieczęsto przebywała sama na dworze - Hilfred stanowił zawsze jej nieodłączny cień.
Tęskniła za nim, ale dobrze się czuła, stojąc tak na pustej uliczce i rozkoszując się nocnym
powietrzem. Minęło zaledwie kilka dni od jej wyjazdu z Medfordu, ale już wiedziała, że się
zmieniła. Zawsze się obawiała, że będzie wiodła życie uprzywilejowanej kobiety - bezradnej i
zamkniętej w ciasnej przestrzeni. Uciekła od tego losu i wybrała bardziej prestiżową, lecz równie
ograniczoną rolę ambasadorki, czyli ni mniej, ni więcej tylko posłańca z wyższych sfer. Teraz jednak
poczuła po raz pierwszy, że odkryła swoje prawdziwe powołanie.

Zaczęła nucić pod nosem. Zaklęcie, które rzuciła na rycerzy Sereta, podziałało, choć nikt jej nie
uczył, jak ma to zrobić. Sama je stworzyła. Wzorując się na podobnym pomyśle i czerpiąc ze swojej
ogólnej wiedzy o sztuce, zmieniła formułę, żeby skupić się na płynącej w ich ciałach krwi. Dlatego
właśnie magię nazywa się sztuką, pomyślała.

Rzeczywiście miała lukę w wykształceniu, ale to dlatego, że pewnych rzeczy nie można było nikogo
nauczyć. Esrahaddon niczego przed nią nie ukrywał. Brak niektórych elementów stanowił istotę
poznawania tajników magii. Wykładowcy mogli nauczyć podstawowych technik i metod, ale ta
wiedza nie czyniła z człowieka mistrza sztuki. Nikt nie mógł nauczyć drugiej osoby kreatywności czy
inwencji. Iskra musiała pochodzić z wnętrza. To musiało być coś wyjątkowego, coś odkrytego przez
daną osobę, przeskok w procesie rozumienia, przebłysk intuicji, powiązanie zwykłych elementów w
nieoczekiwany sposób.

Arista wiedziała, że to prawda. Wiedziała to od chwili uśmiercenia rycerzy. I ta wiedza zarówno ją
podniecała, jak i przerażała. Okropna śmierć seretów jedynie potwierdziła to straszne
przypuszczenie.

Gdy stała teraz sama na podwórku pod baldachimem gwiazd i w ciszy ciepłej letniej nocy, poczuła
dreszcz emocji. Ale istniało też niebezpieczeństwo, więc usiłowała zapanować nad uczuciami.
Pomogło jej w tym wspomnienie agonalnych krzyków rycerzy i przerażenia na ich twarzach. Nie
chciała pogrążać się w tej mocy. W jej wyobrażeniu sztuka była wielką bestią, smokiem o
nieograniczonych możliwościach, który pragnął się oswobodzić. Ale uwolnienie go miałoby straszne
skutki dla świata. Księżniczka pojęła właśnie mądrość Arcadiusa i potrzebę narzucenia ograniczeń
na pasjonującą magię.

Postawiła świeczkę przed sobą i oczyściła umysł, ażeby skupić mentalne siły. Wyciągnęła przed
siebie ręce i rozcapierzyła palce w powietrzu, jakby delikatnie dotykała powierzchni niewidocznego
przedmiotu. Gdy jej nucenie przeszło w śpiewną recytację, poczuła moc przypominającą drgania
strun harfy. Nie wypowiadała słów, których nauczył ją Esrahaddon, ani zaklęć Arcadiusa, lecz
własną formułę. Dotykała koniuszkami palców tkaniny wszechświata i szarpała struny tej
niewidzialnej harfy, usiłując opanować podniecenie. Mogła wydobywać pojedyncze dźwięki lub
akordy, układać melodie, rytmy i łączyć poszczególne elementy na różne sposoby. Możliwości
tworzenia były zdumiewające, a mnogość wariantów ją oszałamiała. Na zrozumienie potencjału,
który teraz wyczuwała, z pewnością potrzebowałaby całego życia lub jeszcze dłuższego okresu. Tej
nocy jednak jej droga była prosta i wyraźna. W momencie, gdy machnęła nadgarstkiem, jakby
kiwając ręką na pożegnanie, świeczka zgasła i powiał wiatr, który wywołał wir kurzu nad ulicą i
rozrzucił stare liście i kępki trawy na wszystkie strony.

Napłynęły gęste chmury, które przesłoniły gwiazdy. Arista usłyszała, jak dźwięki jej śpiewnej
recytacji odbijają się od metalowego dachu, a potem poczuła krople padające na jej uniesioną i
roześmianą twarz.

Rozdział 13. Modina.

Sklepienie wielkiej sali tronowej - błękitna kopula upstrzona białymi chmurkami - miało
odzwierciedlać widok nieba w pogodny letni dzień. I choć malowidło było ciężkie i toporne, Modina
uważała je za piękne. Nie pamiętała, kiedy ostatnio widziała prawdziwe niebo.

Jej życie po opuszczeniu Dahlgrenu było koszmarem pełnym obcych, niemiłych ludzi i miejsc, których
nie potrafiła i nie chciała zapamiętać. Nie miała pojęcia, ile czasu minęło od śmierci jej ojca. Ale
nie miało to znaczenia. Czas był zmartwieniem żywych, a ona w swoim przekonaniu była martwa -
jak duch, który dryfuje popychany przez niewidoczne ręce i słyszy głosy bezcielesnych istot. Ale coś
się zmieniło.

Zjawiła się Amilia, a wraz z nią zaczęła się rozpraszać mgła, która tak długo spowijała Modinę.
Dziewczyna zyskała świadomość otaczającego ją świata.

- Unieś czoło i nie patrz na ludzi - powiedział do niej Nimbus. - Jesteś imperatorką, a oni zasługują
na pogardę i nie są godni, żebyś nawet na nich spojrzała swoimi imperialnymi oczami. Wyprostuj
plecy. Plecy prosto.

Odziana w odświętną złoto-białą suknię Modina stała przed ogromnym jaskrawym tronem na

podwyższeniu. Przesunąwszy paznokciem po poręczy fotela, odkryła, że złoto to cienki fornir
przykrywający metal. Sam podest miał wysokość półtora metra i pionowe boki. Wchodziło się nań
po schodach w kształcie półksiężyca, które można było odsunąć, niejako wystawiając Modinę na
pokaz - idealny niedostępny symbol nowego imperium.

Nimbus pokręcił nieszczęśnie głową.

- Nic z tego. Ona nie słucha.

- Nie przywykła do zachowywania godzinami wyprostowanej pozycji - wyjaśniła mu Amilia.

- Może pomógłby kawałek tektury wszyty w gorset i mocno zasznurowany? - zaproponował
nieśmiało służący.

- Niezły pomysł - orzekła Amilia i spojrzała na Nimbusa. - Co ty na to?

- Lepiej, żeby tektura była bardzo sztywna - odparł sarkastycznie.

Przywołali skinieniem królewskiego krawca i krawcową i rozpoczęła się nieformalna narada.
Rozprawiali o szwach, gorsecie i węzłach, podczas gdy Modina spoglądała na nich z podwyższenia.
Czy widzą na mojej twarzy ból? - zastanawiała się. Przypuszczała, że nie. W ich oczach nie było
współczucia, tylko nabożna cześć. I podziw. W jej obecności jednocześnie się zachwycali i trzęśli ze
strachu. Słyszała, jak szeptali o bestii, którą zabiła, i o tym, że jest córką boga. Dla tysięcy żołnierzy,
rycerzy i prostych ludzi była obiektem, któremu oddaje się cześć.

Do niedawna nie była świadoma tego wszystkiego. Jej umysł tkwił zamknięty w ciemnej dziurze,
gdzie wszelkie próby aktywności były przyczyną takiej udręki, że wycofywała się z powrotem do
bezpiecznej otchłani. Ale czas przytępił ból i powoli docierał do niej sens rozmów prowadzonych w
jej obecności. Zaczynała pojmować. Wywnioskowała, że ona i jej ojciec byli potomkami jakiegoś
legendarnego zaginionego króla. Dlatego tylko oni mogli zranić bestię. Została namaszczona na
imperatorkę, ale nie wiedziała, co to znaczy. Do tej pory kojarzyło się to jej tylko z bólem i
odosobnieniem.

Modina patrzyła na otaczających ją ludzi bez emocji. Nie była już zdolna do odczuwania
czegokolwiek. Nie znała strachu, gniewu czy nienawiści, jak również miłości i szczęścia. Była
duchem nawiedzającym własne ciało, obserwującym świat z obojętnym zainteresowaniem. Nic, co
się wokół niej działo, nie miało znaczenia. Liczyła się tylko Amilia.

Do tej pory ludzie, którzy kręcili się w jej pobliżu, byli dla niej rozmytymi szarymi twarzami. Mówili
same niedorzeczności. Większości z nich nie potrafiłaby zrozumieć, nawet gdyby chciała. Amilia
była inna. Jej słowa były dla Modiny jasne. Amilia opowiedziała jej o własnej rodzinie i
przypomniała inną dziewczynę, o imieniu Thrace, która teraz była tylko duchem. To było bolesne, ale
Amilii udało się przywołać w niej wspomnienie czasów, gdy jeszcze nie ogarnęła jej ciemność, gdy
jeszcze nie pogrążyła się w bólu, gdy istniała jeszcze na świecie osoba, która ją kochała.

Gdy Saldur zagroził, że odeśle dziewczynę, Modina dostrzegła w jej oczach paniczny strach. Miała

wrażenie, że znów słyszy skrzek bestii, i w tym momencie obudziła się z długiego snu. Jej wzrok
odzyskał ostrość i po raz pierwszy od tamtej nocy widziała wszystko wyraźnie. Nie zamierzała
pozwolić, żeby bestia wygrała.

Gdzieś w komnacie, poza polem widzenia Modiny trzasnęły drzwi. Dźwięk odbił się echem od
marmurowych ścian sali tronowej. Rozległ się odgłos kroków, a potem usłyszała rozmowę.

- Nie pojmuję, dlaczego nie mogę zaatakować Alrica na własną rękę.

- Armia Brecktona szybko się rozprawi z nacjonalistami. Wtedy będzie mógł wrócić do Melengaru, a
ty dostaniesz swoją nagrodę, Archie - odpowiedział starszy mężczyzna. - Melengar nigdzie nie
ucieka, a nie jest wart ryzyka.

Młodszego głosu nie rozpoznała, ale starszy słyszała już wielokrotnie. Jego właścicielem był regent
Ethelred. Dwaj szlachcice wraz ze świtą pojawili się w polu jej widzenia. Ethelred był ubrany jak
zawsze - w czerwony aksamit i złoty jedwab. Siwiejący gęsty wąs i broda zdradzały jego wiek.
Młodszy mężczyzna zaś miał na sobie modną, uszytą ze szkarłatnego jedwabiu tunikę z krezą,
elegancką pelerynę i idealnie pasujący do całego stroju ekstrawagancki kapelusz z piórem. Był
wyższy od regenta, a długie kasztanowe włosy nosił związane w koński ogon. Za nimi ciągnęła się
sześcioosobowa grupa osobistych służących, kamerdynerów i urzędników dworskich. Modina
rozpoznała czterech z nich, ponieważ już wcześniej widziała ten mały pochód.

Pierwszym był skryba, który wszędzie chodził z księgą główną. Był pulchny, z obwisłymi
czerwonymi policzkami i łysiał. Zawsze nosił za uchem gęsie pióro, które upodabniało go do ptaka.
Jego dziwaczny chód przy niezmiennie wyprostowanej postawie nasuwały jej na myśl paradującą po
polu przepiórkę, a ponieważ nie znała nazwiska skryby, nadała mu właśnie taki przydomek.

Był tam również lokaj Ethelreda, którego nazwała Biała Mysz, gdyż był chudy, blady, o
mlecznobiałych włosach, a jego nadskakiwanie regentowi kojarzyło jej się z potulnym gryzoniem
stojącym na tylnych łapkach. Odzywał się tylko po to, żeby powiedzieć: „Oczywiście, panie”.
Nieustannie usuwał kłaczki z ubioru Ethelreda i był zawsze w pobliżu, by odebrać jego płaszcz lub
zmienić mu obuwie.

Kolejną osobą wchodzącą w skład świty był Świeca - wysoki i chudy mężczyzna z czupryną
kręconych rudych włosów i opadającymi kącikami ust, które kojarzyły się jej z łojem spływającym ze
świecy.

Ostatnim członkiem orszaku był wysoki rangą żołnierz. Do munduru miał przyczepionych
kilkadziesiąt wstążek w jaskrawych kolorach.

- Byłbym wdzięczny, gdybyś publicznie używał mojego formalnego tytułu - podkreślił Archie.

Ethelred odwrócił się, jakby zdziwiony, że nie są sami w sali.

- Och - powiedział, ukrywając szybko uśmiech, po czym dodał bardzo sarkastycznym tonem: -
Wybacz mi, hrabio Chadwick. Nie zauważyłem tych ludzi. Traktuję ich bardziej jak meble.

Kontynuując myśl, chodzi mi o to, że tylko się domyślamy, jaki słaby jest Melengar. Atak na nich
mógłby przyprawić nas o większy ból głowy, niż jest to warte. W obecnej sytuacji nie musimy się
obawiać, że Alric nas zaatakuje. To młokos, ale nie aż taki lekkomyślny, żeby doprowadzić swoje
małe królestwo do zagłady.

- Czy to... - Archibald zagapił się na Modinę i przystanął, przez co zniknął na chwilę z oczu
Ethelredowi.

- Imperatorka? Tak - odparł regent wyraźnie poirytowany, że hrabia najwidoczniej nie usłyszał jego
ostatnich słów.

- Ona jest... piękna.

- Hm? Możliwe - odrzekł Ethelred, nie spoglądając na Modinę. Zamiast tego zwrócił się do Amilii,
która tak jak wszyscy inni stała wyprostowana ze wzrokiem spuszczonym na podłogę. - Słyszałem od
Saldura, że jesteś naszą małą cudotwórczynią. Dzięki tobie zaczęła jeść, mówić i w ogóle
współpracować. Miło mi to słyszeć.

Amilia dygnęła bez słowa.

- Będzie gotowa na czas, prawda? Nie możemy sobie pozwolić na kolejne fiasko jak podczas
koronacji. Nie mogła się nawet pokazać. Dopilnujesz tego, prawda?

- Tak, panie. - Amilia znów dygnęła.

Hrabia Chadwick wciąż wpatrywał się w Modinę, którą zdziwił wyraz jego twarzy. Nie dostrzegła
nabożnej czci jak u członków pałacowej służby ani obojętności i nieczułości swoich opiekunów, lecz
szeroki uśmiech.

Do sali wszedł żołnierz, który ruszył żwawym krokiem w ich kierunku. Dygnitarz z ładnymi
wstążkami odłączył się od świty i przez chwilę rozmawiał z nim szeptem na uboczu, po czym wziął
od posłańca kilka pergaminów, otworzył je i przeczytał po cichu.

- O co chodzi? - zainteresował się Ethelred, gdy mężczyzna wrócił do niego.

- Wasza lordowska mość, flocie admirała Gaftona udało się zająć przy brzegu Melengaru niewielki
slup, „Ellis Far”. Na pokładzie znaleziono podpisane przez króla Alrica pergaminy zezwalające
kurierowi na prowadzenie negocjacji w imieniu korony Melengaru. Niestety kurier i kapitan statku
zginęli. Pojmano jednak sternika, z którego wydobyto informację, że jednostka płynęła do Tur Del
Furu.

Ethelred skinął głową ze zrozumieniem.

- Próbują się połączyć z nacjonalistami, ale to było do przewidzenia. A więc slup wypłynął z Roe?

- Tak.

- Na pewno nie prześlizgnął się obok inny statek?

- Z meldunków wynika, że to był jedyny.

Podczas gdy Ethelred rozmawiał z żołnierzem, hrabia Chadwick gapił się na imperatorkę. Modina
nie odwzajemniała spojrzenia. Krępował ją sposób, w jaki Archibald na nią patrzył.

Hrabia wszedł po schodach i uklęknął.

- Wasza Imperialna Mość - powiedział, ujmując ją delikatnie za rękę i całując pierścień na jej palcu.
- Jestem Archibald Ballentyne, dwunasty hrabia Chadwick.

Modina się nie odezwała.

- Archibaldzie? - rozległ się ponownie głos Ethelreda.

- Wybacz mi niegrzeczne zachowanie - ciągnął hrabia - ale nie mogę się powstrzymać. Jakie to
dziwne, że nie spotkaliśmy się wcześniej. Wielokrotnie bywałem w Aqueście, ale nigdy nie miałem
tej przyjemności. Pech, jak sądzę. Na pewno jesteś bardzo zajęta i to samo można powiedzieć o
mnie, który dowodzę liczną armią. Przywiodły mnie tu niedawne wydarzenia i wcale się z tego
powodu nie cieszyłem. Ale tylko do teraz. Widzisz, świetnie mi szło podbijanie nowych krain, które
przyłączysz do swego rozrastającego się imperium, i konieczność oderwania się do tego zadania
uznałem za błąd. Lecz żal zastąpiła autentyczna rozkosz, gdyż otrzymałem łaskę ujrzenia twojego
wspaniałego oblicza.

- Archie! - Ethelred wolał go już od pewnego czasu, ale dopiero teraz odwrócił uwagę tego
wytwornie ubranego mężczyzny od imperatorki. - Skończ już z tymi bzdurami, dobrze? Musimy iść na
spotkanie.

Hrabia zmarszczył czoło z poirytowaniem.

- Wybacz mi, proszę, Wasza Imperialna Mość, ale obowiązki wzywają.

* * *

Po zakończeniu próby przebrano Modinę w jej prostą suknię i odprowadzono do celi. Pomyślała, że
kiedyś wszędzie towarzyszyli jej dwaj pałacowi żołnierze, lecz teraz był tylko jeden. Nazywał się
Gerald. Wyłącznie to o nim wiedziała, co było dziwne, gdyż widywała go codziennie. Stał na straży
przed jej celą i chodził z nią wszędzie. Zakładała, że robi sobie przerwy, najpewniej późno w nocy,
ale każdego ranka, gdy szła z Amilią na śniadanie, był już na posterunku. Nigdy nie słyszała, by coś
powiedział. Stanowili niezłą parę milczków.

Dotarła do otwartych drzwi celi i zobaczyła ciemne wnętrze. Gerald nie popchnął jej do środka.
Nawet jej nie tknął. Zajął tylko pozycję przy wejściu i cierpliwie czekał. Zawahała się przed
progiem. Kiedy spojrzała na niego, zobaczyła, że gapi się w podłogę.

- Chwileczkę. - Podbiegła do nich Amilia. - Jej Imperialna Mość dziś się przeprowadza.

Zarówno Gerald, jak i Modina mieli zaskoczone miny.

- Nie będę na ten temat rozmawiać z szambelanem - oznajmiła dziewczyna szybko i wydawało się, że
zwraca się do nich obojga. - Nimbus ma rację, przecież jestem asystentką imperatorki. - Skupiła
uwagę na Geraldzie. - Odprowadź, proszę, Jej Imperialną Mość do jej nowej sypialni na czwartym
piętrze wschodniego skrzydła - powiedziała cicho, zupełnie nie tak jak szlachcianka. Jej głosowi
brakowało aroganckiej pewności siebie.

Nikt się nie poruszył ani nie odezwał, ale Amilia była zdecydowana. Stała nieco nieporadnie przed
Geraldem i Modina dopiero teraz dostrzegła potężną posturę żołnierza, miecz przy jego boku i
mundur strażnika zamkowego. Gerald dbał o swój wygląd.

W końcu skinął głową i odsunął się na bok.

- Tędy, Wasza Imperialna Mość - powiedziała Amilia i odetchnęła.

Gdy szli we troje do centralnych schodów, Amilia wyjaśniała:

- Dzięki mnie zaczęła mówić i jeść. Chcę, żeby sypiała w lepszych warunkach. Przecież nie mogą się
sprzeciwić. Na czwartym piętrze nawet nikt nie mieszka.

Dotarłszy do głównego holu, minęli kilkoro zdziwionych służących. Jakaś młoda kobieta przystanęła
w oszołomieniu.

- Anno - zwróciła się do niej Amilia. - Tak masz na imię, prawda?

Kobieta skinęła głową, niezdolna do oderwania wzroku od Modiny.

- Imperatorka przeprowadza się do sypialni na czwartym piętrze. Przynieś szybko pościel i poduszki.

- Aaa... ale Edith kazała mi wyszorować...

- Zapomnij o Edith.

- Zbije mnie.

- Wcale nie - zaprzeczyła Amilia, a po chwili namysłu dodała rozkazującym tonem: - Od teraz jesteś
osobistą służącą imperatorki i zgłaszasz się bezpośrednio do mnie. Rozumiesz?

Anna nie mogła wyjść ze zdumienia.

- Co wybierasz - spytała Amilia - sprzeciwienie się Edith Mon czy woli imperatorki? A teraz idź po
pościel i zrób porządek w najlepszej komnacie na czwartym piętrze.

- Tak, Wasza Imperialna Mość - zwróciła się Anna do Modiny. - W tej chwili.

Weszli po schodach, mijając szybko trzecie piętro. We wschodnim skrzydle czwartego znajdował się

długi korytarz z pięciorgiem drzwi. Przez szczelinę na drugim końcu wpadało światło, w którym
widać było kurz na podłodze.

Amilia przyglądała się przez chwilę poszczególnym drzwiom. Wzruszając ramionami, otworzyła
jedne i pokazała pozostałym, żeby zaczekali, podczas i gdy sama weszła do środka. Po powrocie
skrzywiła się i oznajmiła:

- Poczekajmy na Annę.

Wkrótce pokojówka wróciła z naręczem pościeli, a za nią przybiegli dwaj chłopcy ze szmatami,
miotłą, zmywakiem i kubłem. Anna dyszała, a jej czoło błyszczało od potu. Wybrała drzwi na drugim
końcu korytarza i weszła do komnaty, a za nią szybko podążyli chłopcy. Amilia przyłączyła się do
nich. Niebawem chłopcy opuścili pokój i wrócili z poduszkami, kocem, kolejnym kubłem wody i
szczotkami. Modina i Gerald czekali na korytarzu, słuchając chrząknięć, uderzeń i skrobania. Po
krótkim czasie wyszła ubrudzona i okurzona Anna z naręczem brudnych szmat, a potem Amilia, która
skinieniem przywołała Modinę.

Światło słoneczne. Zobaczyła jaskrawą smugę światła biegnącą przez podłogę, po ozdobionej
gobelinem ścianie i nad ogromnym łożem przykrytym satynową pościelą i kilkoma puszystymi
poduszkami. Na podłodze leżał nawet gruby dywan. Na niewielkim stoliku stało lustro i miednica, a
obok kominka małe biurko.

Modina podeszła do otwartego okna i spojrzała na niebo. Wdychając świeże powietrze, opadła na
kolana. Okno było wąskie, ale widziała zarówno dziedziniec, jak i błękitne prawdziwe niebo.
Położyła głowę na parapecie i niczym ofiara suszy polewająca się obficie wodą rozkoszowała się
słońcem. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo brakowało jej świeżego powietrza i światła
dziennego. Wydawało się, że Amilia coś do niej powiedziała, ale do Modiny to nie dotarło, bo była
zbyt zajęta spoglądaniem na niebo.

Dochodzące z dworu zapachy świata sprawiały jej wielką przyjemność. Chłodny wietrzyk przywiał
woń stajni - przyjazny, znajomy zapach, rześki i pokrzepiający. Po niebie przeleciały ptaki. Para
jaskółek śmigała i nurkowała w powietrzu, wykonując w trakcie pogoni za sobą figury akrobatyczne.
Miały gniazdo w szczelinie nad jednym z okien, którymi upstrzona była ściana.

Imperatorka nie wiedziała, jak długo tak klęczała. W pewnej chwili uprzytomniła sobie, że jest sama.
Ktoś osłonił kocem jej ramiona i zamknął drzwi za jej plecami. W końcu usłyszała czyjąś rozmowę.

- Poświęciliśmy temu tematowi aż nadto czasu, Archibaldzie. Sprawa zamknięta.

Głos Ethelreda dochodził z okna tuż pod jej komnatą.

- Wiem, że jesteś rozczarowany. - Rozpoznała ojcowski ton regenta Saldura. - Ale musisz patrzeć na
sprawę z szerszej perspektywy. Tu nie chodzi o zwykłą grabież ziemi. Budujemy imperium.

- Dwa miesiące na czele armii i zachowuje się jak zaprawiony w boju generał! - Ethelred wybuchnął
śmiechem.

Odezwał się kolejny głos, ale jego właściciel albo mówił zbyt cicho, albo stał za daleko od okna, by
mogła go zrozumieć. Następnie znów usłyszała hrabiego:

- Zdobyłem Glouston i dolinę Rilan, dzięki czemu zabezpieczyłem całą północną rubież Warric, więc
chyba dowiodłem, że mam duże zdolności.

- Zdolności? Dopuściłeś do ucieczki markiza Lanaklina do Melengaru i nie zapobiegłeś spaleniu pól
w Rilanie. To żyto zapewniłoby wyżywienie dla całej imperialnej armii przez następny rok, gdyby
nie zostało stracone, bo zajmowałeś się zdobywaniem pustego zamku.

- Nie był pusty...

Padło więcej słów, ale Modina ich nie usłyszała.

- Markiz zniknął, a wraz z nim powód, by zajmować twierdzę - zagrzmiał Ethelred, który znów
musiał stać bardzo blisko okna.

- Panowie - wtrącił się Saldur - to już nieistotne. Co było, minęło. Musimy się zająć teraźniejszością
i przyszłością, a obecnie ich nazwa brzmi „Gaunt”.

Modina znów niewiele słyszała, tylko służących pielących grządki w ogródku warzywnym.

- Zgoda - powiedział nagle Ethelred. - Już dawno powinniśmy zabić tego drania.

- Uspokój się, Lanis - zadudnił głos Saldura. Modina nie była pewna, czy regent zwraca się do
Ethelreda, czy też do kogoś, czyjego głosu nie mogła dosłyszeć. - Wszystko w swoim czasie.
Wszyscy wiedzieliśmy, że nacjonaliści bez walki nie zrezygnują z wolności, choć nie mieliśmy
pojęcia, że Gaunt zostanie ich generałem, i to w dodatku tak zdolnym. Założyliśmy, że to tylko
irytujący i osamotniony anarchista jak nasz diakon Tomas. Przyznaję, że jego przeobrażenie się we
wprawnego generała było trochę niespodziewane. Ale jego sukcesy są pod naszą kontrolą.

- Cóż to znaczy? - spytał ktoś.

- Luis Guy przezornie sprowadził dla nas człowieka, który może skutecznie rozwiązać nasze
problemy z Delgosem i Gauntem. Panowie, przedstawiam wam Merricka Mariusa. - Teraz jego głos
zaczął tracić na sile. - To niezwykły człowiek... pracuje dla nas od... na... - Saldur oddalił się od
okna i Modina nic nie słyszała.

Po długim milczeniu znów odezwał się Ethelred:

- Niech dokończy. Przekonacie się.

Ale imperatorka zaczęła już słuchać szumu wiatru i szelestu liści w oddali. Jaskółki wróciły i znów
się bawiły, wykonując pętle w powietrzu. Z dziedzińca dochodziły ostre krzyki żołnierzy w trakcie
zmiany warty. Modina prawie zapomniała już o rozmowie pod jej oknem, gdy jej uwagę zwróciło
nagłe głośne westchnienie kilku osób naraz:

- Tur Del Fur? Nie mówisz poważnie! - rzekł któryś z mężczyzn w oszołomieniu.

Znów rozległ się szmer dyskusji.

- ... i jak już powiedziałem, oznaczałoby to koniec Degana Gaunta i nacjonalistów po wsze czasy -
powrócił głos Saldura.

- Ale jakim kosztem? - dołączył się do niego ktoś, kto dotychczas był zbyt oddalony, ale teraz brzmiał
głośno i wyraźnie.

- Nie mamy wyboru - zauważył Ethelred. - Nacjonaliści maszerują na północ w kierunku Ratiboru.
Trzeba ich powstrzymać.

- To szaleństwo. Nie mogę uwierzyć, że w ogóle to rozważacie!

- Jesteśmy już na znacznie bardziej zaawansowanym etapie. Prawie wszystko jest na miejscu.
Nieprawdaż? - spytał Saldur.

Modina wytężyła słuch, ale głos odpowiadającego był za cichy.

- Wyślemy to statkiem po otrzymaniu wiadomości, że wszystko gotowe - wyjaśnił Saldur i po krótkiej
przerwie dodał: - Sądzę, że wszyscy to rozumiemy.

- Nie widzę powodu, by dalej zwlekać - oznajmił Ethelred. - A więc wszyscy się zgadzamy?

Kilka osób potwierdziło to słowami.

- Wyśmienicie. Marius, powinieneś niezwłocznie wyjechać...

- Jest jeszcze jedna rzecz... - Nie słyszała tego głosu wcześniej i teraz też ucichł, prawdopodobnie
dlatego, że jego właściciel oddalił się od okna.

- Tak? - zdziwił się Saldur. - Gdzie? Powiedz od razu!

Modina znów straciła wątek.

- Do diaska, człowieku! Zapewniam cię, że dostaniesz zapłatę - powiedział Ethelred.

- Jeśli cię doprowadzi do spadkobiercy, nie będzie już do niczego potrzebny. Mam rację, Sauly?
Ciebie i Guy’a to bardziej interesuje, ale jeśli nie masz obiekcji, to według mnie załatw go przy
najbliższej dogodnej okazji.

Nastąpiła kolejna długa pauza.

- Sądzę, że imperium nyphrońskie się do tego nadaje, prawda? - powiedział Saldur.

- Niezły z ciebie magik, Marius - zachwycał się Ethelred. - Powinniśmy cię wynająć już wcześniej.

Nie jestem zwolennikiem Luisa Guy’a ani wartowników patriarchy, ale decyzja o twoim zatrudnieniu
była na pewno trafna.

Głosy brzmiały coraz słabiej, aż zapadła cisza.

Większość z tych kwestii nie interesowała Modiny - zbyt wiele wiązało się z nimi nieznanych jej
nazwisk i miejsc. Tur Del Fur było słynnym miastem, leżącym gdzieś na południu, ale już nazwisko
Degan Gaunt nic jej nie mówiło. Ucieszyła się, że rozmowa dobiegła końca. Wolała spokojne
odgłosy wiatru, szum liści i śpiew ptaków. Dzięki nim cofała się w czasie, wracała do dawnego,
znanego jej miejsca. Siedząc i spoglądając przez wąskie okno na świat, żałowała, że nie potrafi już
płakać.

Rozdział 14. Przeddzień.

Gill miał trudności, żeby cokolwiek zobaczyć w ulewie, ale był pewny, że jakiś człowiek idzie w
jego kierunku. Sięgnął ręką po trąbkę, którą nosił przy pasie, i pożałował, że tego ranka schował ją
pod płaszczem przeciwdeszczowym. Podczas trzydziestu wart, jakie pełnił, nie była mu potrzebna ani
razu. Usiłował przebić wzrokiem szarą zasłonę - to nie był oddział, tylko jeden mężczyzna. Płaszcz
wisiał na nim jak przemoczona szmata, a kaptur odrzucił do tyłu, przez co włosy przylegały mu
płasko do czaszki. Nie nosił zbroi ani tarczy, lecz do pasa miał przypięte dwa miecze. Ponadto Gill
dostrzegł głowicę wielkiego dwuręcznego miecza przewieszonego przez plecy nieznajomego.

Przybysz szedł równym krokiem przez błotniste pole. Wydawało się, że jest sam i nie mógł stanowić
zagrożenia dla prawie tysięcznej armii obozującej na wzgórzu. Gdyby Gill wszczął alarm bez
powodu, nie byłoby końca docinkom. Postanowił więc, że poradzi sobie z jednym człowiekiem.

- Stój! - rozkazał, przekrzykując hałas bębniącego deszczu. Wyciągnął z pochwy miecz i machnął nim
w stronę nieznajomego. - Ktoś ty i czego chcesz?

- Przychodzę zobaczyć się z dowódcą Parkerem - odparł przybysz, nie zwalniając kroku. -
Zaprowadź mnie do niego w tej chwili.

Gill wybuchnął śmiechem.

- Aleś ty odważny - powiedział, wyciągając miecz do przodu.

Nieznajomy podszedł do samego czubka klingi, jakby chciał się na nią nadziać.

- Stój albo przebiję...

Zanim Gill zdążył dokończyć, mężczyzna uderzył ręką w płaz miecza, wskutek czego żołnierz poluźnił
uchwyt. W następnej chwili już trzymał broń i celował nią w wartownika.

- Wydałem ci rozkaz - warknął nieznajomy. - Nie przywykłem do powtarzania się przy swoich
żołnierzach. Ruszaj się albo każę cię wychłostać.

Następnie przybysz zwrócił Gillowi miecz, co tylko pogorszyło sprawę.

- Jak się nazywasz, wartowniku?

- Gill, aa... sir - odparł mężczyzna, dodając „sir” na wypadek, gdyby nieznajomy był oficerem.

- Gill, w przyszłości, jak będziesz pełnił wartę, weź z sobą kuszę i jeśli ktoś się zbliży do ciebie na
mniej niż trzydzieści metrów, przestrzel go na wylot, rozumiesz?

Przybysz nie czekał na odpowiedź. Przeszedł obok wartownika i wspinał się dalej na wzgórze,
brodząc w mokrej wysokiej trawie.

- Hm, tak, sir, ale ja nie mam kuszy, sir - odrzekł Gill, biegnąc truchtem za nim.

- To najlepiej postaraj się o jakąś, co?! - zawołał mężczyzna przez ramię.

- Tak, sir. - Gill skinął głową, mimo że nieznajomy nie mógł tego widzieć.

Przybysz mijał namioty kierując się do środka obozu. Choć właściwie nie były to namioty, lecz
bezładnie rozstawione płachty materiału podparte kijami i naciągnięte sznurami. Nie było dwóch
takich samych, ponieważ żołnierze - którzy teraz siedzieli pod nimi schowani przed deszczem -
wykonywali je z płócien, jakie udało im się wyżebrać od ludzi po drodze. Większość zrobili z żagli
zawłaszczonych w porcie Vernesu, a potem Kilnaru, pozostałe - ze starych prześcieradeł.

Nieznajomy przystanął na szczycie wzgórza. Gdy dołączył do niego Gill, zapytał:

- Który namiot należy do Parkera?

- Parkera? On nie mieszka w namiocie, sir. Przebywa w tamtej zagrodzie - odparł wartownik,
wskazując palcem.

- Gill, czemu zszedłeś z posterunku? - warknął na niego sierżant Milford, który wyszedł z namiotu,
mrugając powiekami pod wpływem uderzeń kropli deszczu. Był owinięty w płaszcz, spod którego
wystawały blade bose stopy.

- Ja... - zaczął Gill, ale nieznajomy mu przerwał:

- A to kto taki?

Podszedł do Milforda i robiąc groźną minę, oparł ręce na biodrach.

- To sierżant Milford, sir - odparł Gill, a na twarzy sierżanta pojawił się wyraz zaskoczenia.

Nieznajomy zlustrował go i pokręcił głową.

- Sierżancie, gdzież, na litość Maribora, twój miecz?

- W namiocie, ale...

- Nie uważasz za konieczne noszenia miecza, gdy wroga armia znajduje się w odległości mniejszej
niż mila i mogłaby w każdej chwili zaatakować?

- Spałem, sir!

- Podnieś głowę, sierżancie! - rozkazał mężczyzna.

Sierżant uniósł głowę, krzywiąc się, gdy krople deszczu uderzyły go w twarz.

- Jak widzisz, już prawie poranek.

- Ach... tak, sir. Przepraszam.

- Ubierz się i wyślij od razu nowego wartownika w zastępstwie za Gilla, rozumiesz?

- Tak, sir. W tej chwili, sir!

- Gill!

- Tak, sir! - Gill podskoczył.

- Ruszamy. Już i tak jestem spóźniony.

- Tak jest, sir!

Żołnierz znów pobiegł za nieznajomym. Mijając sierżanta, wzruszył tylko speszony ramionami.

Główne siły obozowały w miejscu nazywanym przez wszystkich Wzgórzem Binghama, najwidoczniej
od nazwiska gospodarza, który uprawiał jęczmień i żyto na leżących poniżej polach. Gill słyszał, że
wybuchła niezła draka, gdy dowódca Gaunt poinformował go, że armia skorzysta z jego
gospodarstwa, a sam Gaunt urządzi sobie w jego domu kwaterę główną. Sielankową chatę ze
strzechą otoczyło mrowie przeludnionych obozów, a posadzone wzdłuż ganka kwiaty zostały
zadeptane przez ciężkie buty żołnierzy. W stodole kwaterowali oficerowie, a ze stajni zrobiono
magazyn, jak również skład apteczny i gospodę dla szeregowych. Wszędzie stały namioty, a po
licznych ogniskach pozostały na ziemi wypalone kręgi.

- Powiadom dowódcę Parkera o moim przybyciu - zwrócił się nieznajomy do jednego ze strażników
na werandzie.

- Kogo mam zaanonsować?

- Marszałka lorda Blackwatera.

Wartownik zawahał się tylko przez chwilę, po czym zniknął w środku. Szybko wrócił i przytrzymał
otwarte drzwi.

- Dziękuję, Gill. To wszystko - powiedział nieznajomy, wchodząc do środka.

* * *

- Dowódca Parker? - spytał Hadrian otyłego mężczyznę ubranego niedbale w krótką czarną kamizelkę
i brudne białe pumpy.

Parker miał zadarty nos, ciastowatą twarz i tłustą szyję, drżącą przy każdym ruchu. Siedział za stołem
z surowego drewna, na którym były świeczki, mapy, meldunki i parujący talerz z jajecznicą na
szynce. Wstał i wytarł sobie usta serwetką wyjętą spod brody.

- Tak, a ty to marszałek Blackwater? Nie poinformowano mnie o...

- Marszałek lord Blackwater - poprawił go Hadrian z przyjacielskim uśmiechem, wręczając mu list
polecający.

Mężczyzna bez ceregieli rozłożył pismo i zaczął czytać.

Blade, żółknące ściany były poprzedzielane falistymi drewnianymi belkami, z których zwisały garnki,
worki, przybory kuchenne i miecz oraz płaszcz Parkera. W narożnikach stały kosze, wiadra i dzbany,
a podłoga pomieszczenia opadała delikatnie w stronę kominka.

Przeczytawszy list, Parker wrócił na swoje miejsce i z powrotem zatknął sobie serwetkę za kołnierz.

- Właściwie nie jesteś lordem, prawda?

Hadrian zawahał się przez chwilę.

- Cóż, formalnie jestem, przynajmniej na razie.

- A kiedy nie jesteś lordem, to kim?

- Chyba można mnie nazwać najemnikiem. Robiłem w życiu wiele rzeczy.

- Czemu księżniczka Melengaru miałaby wysyłać do mnie najemnika?

- Bo mogę wygrać tę bitwę za ciebie.

- Dlaczego myślisz, że sam nie dam rady?

- Bo wciąż jesteś tutaj, a nie w mieście. Najprawdopodobniej jesteś dobrym zarządcą i
kwatermistrzem, a na pewno wspaniałym księgowym, ale wojna to coś więcej niż liczby i rachunki.
Pod nieobecność Gaunta możesz nie mieć pewności, co robić dalej. W tym właśnie mogę ci pomóc.
Tak się składa, że mam bogate doświadczenie w walce.

- A więc wiesz o zniknięciu Gaunta.

Hadrianowi nie podobał się ton jego głosu. Wyczuwał w nim bojaźń i groźbę. Agresja wciąż była
jego najlepszym podejściem.

- To wojsko obozuje tu od wielu dni i w tym czasie ani razu nie zaatakowałeś wroga.

- Pada deszcz - odparł Parker. - Pole rozmokło.

- No właśnie - przyznał Hadrian. - Dlatego powinieneś ruszyć na nich. Deszcz da ci przewagę.
Wezwij kapitanów, a ja wyjaśnię, jak możemy obrócić pogodę na naszą korzyść. Musimy jednak
działać szybko...

- Chciałbyś, prawda? - Tym razem ton Parkera był jeszcze bardziej złowieszczy. - Mam lepszy
pomysł. Może wyjaśnisz mi, dlaczego Arista Essendon zdradziła Degana?

- Nie zrobiła tego. Nie rozumiesz. Ona jest...

- Na pewno to zrobiła! - Parker wstał i cisnął serwetkę na podłogę, jakby rzucał rękawicę. - I nie
musisz już więcej kłamać. Znam powód. Chce ratować swoje nędzne małe królestwo. - Zrobił krok
naprzód, potrącając nogą stół. - Ma nadzieję, że sprowadzając zgubę na Degana, ocali Melengar.
Jakie są twoje prawdziwe rozkazy? - Zrobił kolejny krok, wyciągając oskarżająco palec. - Masz
zdobyć nasze zaufanie? Zwabić nasze wojsko w zasadzkę jak Gaunta? Ty to zrobiłeś? Byłeś przy
tym? Należałeś do tych, którzy go uprowadzili? - Parker spojrzał na miecze Hadriana. - A może
chodzi o moją śmierć? - zapytał, cofając się chwiejnie. Uderzył głową o nisko zwisający garnek,
który spadł z takim brzękiem, że dowódca aż podskoczył. - Simms! Fall! - zawołał i wbiegli dwaj
wartownicy.

- Sir! - wykrzyknęli jednocześnie.

- Zabrać mu miecze i przykuć go do pala. Zabrać go...

- Nie rozumiesz. Arista nie jest twoim wrogiem - przerwał mu Hadrian.

- Doskonale rozumiem.

- Padła ofiarą spisku imperium tak jak Gaunt.

- A więc też zniknęła?

- Nie, jest obecnie w Ratiborze i planuje rebelię, która wspomoże twój atak.

Parker wybuchnął głośnym śmiechem.

- Litości, sir! Musisz się podszkolić w kłamaniu. Księżniczka Melengaru organizuje powstanie w
Ratiborze? Wyprowadzić go.

Jeden z żołnierzy dobył miecza.

- Odepnij broń... Natychmiast!

Hadrian zastanawiał się, jakie ma możliwości. Mógł uciec, ale nie miałby już nigdy szansy, żeby ich

przekonać. Lecz pojmanie Parkera wymagałoby zabicia Simmsa i Falla, a wtedy nie mógłby już
liczyć na zdobycie zaufania nacjonalistów. Doszedłszy do wniosku, że nie ma innego wyboru,
westchnął i odpiął pas.

* * *

- Jaką masz pewność, że Hadrianowi uda się przekonać nacjonalistów, żeby zaatakowali jutro rano? -
spytał Połysk Aristę, kiedy siedzieli przy stole u Dunlapów.

Na zewnątrz wciąż lało jak z cebra.

- Ufam w jego sukces tak samo jak w nasze powodzenie - odparła Arista.

Połysk uśmiechnął się z wyższością.

- Ciągle zapominam, że jesteś dyplomatką.

Oprócz nich jeszcze osiem osób patrzyło na stół, z którego zrobili mapę miasta, używając ozdóbek z
półek pani Dunlap do przedstawienia konkretnych obiektów. Wybrali ich Hadrian, doktor Gerand,
Połysk i Emery, który stanął na nogi i zjadał wszystko, co tylko pani Dunlap mu podsuwała.

Pod nieobecność Royce’a i Hadriana Arista spędzała większość czasu na rozmowach z Dornem.
Choć już się nie jąkał przy wymawianiu jej imienia, wciąż było widać podziw w jego oczach i Arista
przyłapała się na tym, że sprawia jej to radość. Emery miał sympatyczną twarz - wesołą i żywą - i
choć był młodszy nawet od Alrica, uważała go za bardziej dojrzałego. Być może przyczyniły się do
tego trudy jego życia.

Odkąd odzyskał przytomność, Arista paplała bez przerwy o trudnych przejściach, w których wyniku
znalazła się w Ratiborze. On zaś opowiedział jej o śmierci matki przy porodzie i dzieciństwie w roli
syna żołnierza, a zrobił to z takim uczuciem, że do oczu napłynęły jej łzy. Umiał dobierać słowa,
wzbudzać emocje i współczucie. Pomyślała, że mógłby zmienić świat, gdyby tylko urodził się
szlachcicem. Słuchając go, widząc, z jaką pasją mówi o sprawiedliwości i litości, uświadomiła
sobie, że właśnie tego mogłaby się spodziewać po Deganie Gauncie, prostym człowieku o sercu
króla.

- Musicie zrozumieć, że to nie całkiem zależy ode mnie - powiedział do nich Połysk. - Nie ja
decyduję o polityce gildii. Po prostu nie jestem upoważniony do zezwalania na otwarty atak,
zwłaszcza gdy nie można nic zyskać. Ale nawet gdyby to było pewne zwycięstwo, a nie grube ryzyko,
i tak miałbym związane ręce.

- Nic zyskać? - powtórzył Emery w oszołomieniu. - Do zyskania jest całe miasto! Ponadto, jeśli
imperialna armia zostanie rozgromiona na polu, cały Rhenydd mógłby stanąć pod sztandarem
Republiki Delgosu.

- Ja bym także dodała - odezwała się Arista - że pokonanie imperialistów tutaj umożliwiłoby
pozostałym nacjonalistom, Melengarowi i może nawet Trentowi - jeśli zdołam zawrzeć z nim sojusz -

najechanie na Aquestę. A jeżeli Aquesta upadnie, Colnora będzie wolnym miastem i pewni
wpływowi kupcy mogliby zająć legalne stanowiska.

- Dobra jesteś. Muszę ci to oddać, milady - stwierdził Połysk. - Ale w tej wizji jest za wiele „jeśli”.
Poza tym rojaliści nie dopuszczą, żeby Colnorą rządził człowiek z ludu. Lanaklin przyjąłby tron
Warric i prawdopodobnie wyznaczył własnego diuka do zarządzania miastem.

- Cóż, jeśli nam nie pomożecie, pozycja Diamentu na pewno będzie dalej słabnąć, a nowe imperium
rosnąć w siłę - odparowała Arista.

Połysk zmarszczył czoło i pokręcił głową.

- To znacznie wykracza poza zakres moich uprawnień. Po prostu nie mogę działać bez rozkazów
Klejnota. Imperiale na ogół dają Diamentowi spokój. Uważają, że nasza obecność jest równie
nieuchronna jak szczurów w kanałach ściekowych. Dopóki nie sprawiamy zbyt wielu kłopotów,
dopóty pozwalają nam działać. Jeśli jednak poważymy się na taki krok, wypowiedzą nam wojnę i
Diament straci neutralność. Staniemy się celem w każdym imperialnym mieście. Setki mogą trafić do
więzienia albo na szafot.

- Moglibyśmy utrzymać wasz udział w tajemnicy - zaproponował Emery.

Połysk wybuchnął śmiechem.

- To zwycięzca decyduje, które tajemnice zostają zostaną zachowane. Więc zanim miałbym wam
pomóc, musielibyście dowieść, że zwyciężycie. A wszyscy wiemy, że to niemożliwe. Gdyby wasze
szanse były takie duże, w ogóle nie potrzebowalibyście mojej pomocy. Nie, przykro mi. Moje szczury
zrobią, co w ich mocy, ale przyłączenie się do napaści nie wchodzi w rachubę.

- Możesz chociaż dopilnować, żeby drzwi do zbrojowni nie były zamknięte na klucz? - spytał Emery.

Połysk po chwili namysłu skinął głową.

- To mogę zrobić.

- Może wobec tego wrócimy do planu? - spytał doktor Gerand.

Przed wyruszeniem w drogę Hadrian nakreślił szczegóły strategii zdobycia miasta. Pomysł
Emery’ego był dobry, ale nie mógł się równać z planem bitwy. Wszyscy więc byli wdzięczni
Hadrianowi za rady. Najemnik wyjaśnił, że ich największą bronią jest zaskoczenie, a najlepszą
taktyką napaść na zbrojownię w niespodziewanym momencie. Potem będzie już trudniej. Ich
największym wrogiem będzie czas, najistotniejszą sprawą zaś zabezpieczenie zbrojowni. Będą więc
musieli działać szybko, aby się przygotować na atak garnizonu.

- Ja poprowadzę ludzi do zbrojowni - oświadczył Emery. - Jeśli przeżyję, zajmę z nimi pozycję na
placu w najsłabszym punkcie linii walki.

Wszyscy ponuro kiwnęli głowami. Plan Hadriana wymagał, aby ludzie ustawili się w dwóch

szeregach - jeden przed drugim - przed zbrojownią i celowo zostawili wolną przestrzeń jako słaby
punkt. Zawodowi żołnierze wyszukują takie miejsca, więc rebelianci będą mogli z góry określić,
gdzie atak będzie najsilniejszy. Hadrian przestrzegł, że w tamtym miejscu będzie najwięcej ofiar, ale
jednocześnie będą mogli zwinąć szereg i wykonać manewr oskrzydlający, który pozwoli im najlepiej
wykorzystać przewagę liczebną.

- Ja pokieruję lewą flanką - oznajmiła Arista i wszyscy spojrzeli na nią zdumieni.

- Pani - zaczął Emery. - Poważam cię w najwyższym stopniu, ale bitwa to nie miejsce dla kobiety i
bardzo bym się martwił, gdyby twoje życie miało być narażone na niebezpieczeństwo.

- Moje życie będzie zagrożone, gdziekolwiek się znajdę, więc równie dobrze mogę się na coś
przydać. Zresztą to mój pomysł. Nie mogę stać z boku, gdy wy wszyscy będziecie ryzykować życie.

- Nie musisz się obawiać wstydu - zabrał głos doktor Gerand. - Już zrobiłaś tyle, że nie zdołamy ci
się odwdzięczyć.

- Mimo wszystko - oznajmiła rezolutnie - stanę do walki.

- Potrafisz też władać mieczem? - zapytał Perin, właściciel sklepu spożywczego, nie z drwiną czy
sarkazmem, lecz zdumieniem, jakby spodziewał się odpowiedzi, że Arista jest słynną mistrzynią
szermierki.

Cudowne ocalenie Emery’ego było tylko jednym z mocnych punktów rebelii. Arista przeoczyła
potęgę własnego imienia. Emery podkreślił, że ona i jej brat są bohaterami dla ludzi pragnących
walczyć z nowym imperium. Ich zwycięstwo nad Percym Bragą, uwiecznione w sztuce wystawianej
przez wędrowne trupy, zainspirowało wielu w całym Apeladornie. Werbownicy będą musieli jedynie
szepnąć, że Arista Essendon przybyła do Ratiboru i uratowała Emery’ego przed śmiercią z rąk
popleczników imperium, a większość ludzi zwyczajnie założy, że zwycięstwo jest zapewnione.

- No cóż - odparła - na pewno mam nie mniej doświadczenia niż większość kupców, gospodarzy i
sklepikarzy, którzy będą walczyć obok mnie.

Nikt się nie odezwał przez chwilę. W końcu wstał Emery.

- Wybacz mi, Wasza Wysokość, ale nie mogę ci na to pozwolić.

Arista popatrzyła na niego ostro i na twarzy Emery’ego pojawił się wyraz świadczący o tym, że
nawet jedno nieprzyjemne spojrzenie księżniczki wystarczało, by go zranić.

- Jak zamierzasz mnie powstrzymać? - warknęła, przypominając sobie wszystkie sytuacje, kiedy jej
ojciec, brat lub choćby hrabia Pickering wypraszali ją z sali rady, upierając się, że bardziej
produktywnie spędzi czas z igłą w ręku.

- Jeśli obstajesz przy swoim udziale w walce, ja się wycofuję - odrzekł bez ogródek.

Doktor Gerand wstał i powiedział:

- Ja też.

- I ja także - dodał Perin.

Arista spojrzała groźnie na Emery’ego. Znów wydawało się, że go tym zraniła, ale nie zmienił
zdania.

- W porządku. Usiądźcie. Wygraliście.

- Dziękuję, pani - powiedział Emery.

- No to chyba ja pokieruję lewą flanką - zgłosił się na ochotnika Perin.

Zaliczał się do większych mężczyzn przy stole. Był krępy i silny.

- Ja wezmę prawą - oznajmił doktor Gerand.

- To bardzo odważnie z pana strony - rzekł Emery - ale poproszę o to Adama, kołodzieja. Ma
doświadczenie w walce.

- I nie jest starcem - dodał z goryczą doktor.

Arista znała bezradność, jaką w tej chwili czuł.

- Doktorze, pana pomocy będą potrzebowali ranni - zauważyła. - Po zajęciu zbrojowni będziemy
musieli razem jak najlepiej o nich zadbać.

Ponownie przeanalizowali plan od początku do końca. Arista i Połysk wskazali kilka potencjalnych
problemów: a jeśli przyjdzie za mało ludzi... A jeśli nie zdołają zabezpieczyć zbrojowni... A jeśli
garnizon nie zaatakuje... Ułożyli plany awaryjne, aż zyskali pewność, że uwzględnili wszelkie
ewentualności. Po wszystkim doktor Gerand wyjął butelkę rumu i poprosił panią Dunlap o kieliszki.

- Jutro rano idziemy walczyć - powiedział. - Niektórzy z siedzących przy tym stole nie dożyją
zachodu słońca. - Uniósł szkło. - Za tych, którzy polegną, i za nasze zwycięstwo.

- I za dobrą damę, dzięki której stało się to możliwe - dodał Emery, gdy wszyscy unieśli kieliszki i
wypili.

Arista wypiła razem z nimi, ale stwierdziła, że trunek ma gorzki smak.

* * *

Księżniczka leżała w pokoiku naprzeciw sypialni pani Dunlap i nie spała.

Pomieszczenie było mniejsze od kwatery jej pokojówki w Medfordzie - z małym oknem i półeczką,
na której stała świeczka. Między ścianami a łóżkiem było tak mało miejsca, że musiała wchodzić od
razu na materac.

Nie mogła zasnąć. Bitwa o miasto miała się zacząć już za kilka godzin i czuła się zarówno
przepełniona energią, jak i podenerwowana. Powtarzała w myśli środki ostrożności, analizując w
kółko listę kontrolną.

Czy przygotowałam się należycie? Wszystko miało się zmienić, na dobre lub na złe.

Czy Alric mi wybaczy, jeśli zginę? Roześmiała się gorzko. Czy mi przebaczy, jeśli przeżyję?
Wpatrzyła się w sufit, zastanawiając się, czy istnieje zaklęcie, które pomogłoby jej zasnąć.

Magia. Rozważała jej użycie w nadchodzącej bitwie. Bawiła się tą myślą, stukając stopami o siebie i
słuchając z niepokojem uderzeń kropli deszczu o dach. Jeśli umiem wywołać deszcz, to co jeszcze
potrafię? Czy umiałabym wyczarować armię duchów? Wywołać deszcz ognia? Rozewrzeć ziemię,
żeby pochłonęła garnizon?

Była pewna tylko jednej rzeczy - umiała zagotować krew. Ta myśl ją otrzeźwiła.

A jeśli stracę nad tym kontrolę? Lub zagotowałabym krew naszych ludzi... lub Emery’ego?

Gdy zagotowała wodę w Sheridanie, wiszące w pobliżu mokre rzeczy też zaskwierczały. Magia nie
była łatwą sztuką. Może z czasem Arista zdoła ją opanować, ale już znała jej ograniczenia. Teraz
stało się dla niej jasne, dlaczego Esrahaddon dał jej zadanie wywołania deszczu. Wcześniej uważała,
że próba dokonania takiego wyczynu to absurdalne wyzwanie. Teraz uświadomiła sobie, że to łatwa
sprawa. Celem było ogromne niebo, a działanie zgodne z naturą, podobnie jak w przypadku Strzelca
rzucającego kamieniem i próbującego trafić w ziemię. Domyślała się, że sposób postępowania jest
taki sam w przypadku wszystkich zaklęć: przyciągnięcie mocy, skupienie uwagi i wywołanie skutku
poprzez zsynchronizowanie ruchu i dźwięku. Ale skierowanie takiej nieokiełznanej siły na określony
punkt budziło lęk. Uprzytomniła sobie ze wzdrygnięciem, że gdyby tamtej nocy na wzgórzu byli
Royce i Hadrian, zginęliby wraz z seretami. Nie ulegało wątpliwości, że zdołałaby pokonać
garnizon, ale mogłaby przy tym zabić wszystkich ludzi w Ratiborze. Mogłaby użyć sztuki do
sprowadzenia na ziemię błyskawicy lub ognia, w którym spłonęliby żołnierze, ale przypominałoby to
próbę skomponowania symfonii i zaaranżowania jej na orkiestrę przez studenta pierwszego roku
muzyki. Nie, nie mogę tak ryzykować.

Skierowała myśli na praktyczniejsze kwestie. Czy przygotowali dość bandaży? Musiała pamiętać o
rozpaleniu ognia, żeby mieć gorące węgle do zasklepiania ran. Czy mogła jeszcze coś zrobić?

Usłyszała ciche pukanie i podciągnęła pościel pod brodę, ponieważ miała na sobie jedynie cienką
koszulę nocną pożyczoną od pani Dunlap.

- Tak?

- To ja - powiedział Emery. - Mam nadzieję, że cię nie obudziłem.

- Wejdź, proszę - odrzekła.

Emery otworzył drzwi i stanął w nogach łóżka. Miał na sobie tylko pumpy i zbyt dużą koszulę.

- Nie mogłem zasnąć - wyjaśnił - i przyszło mi do głowy, że może ty też masz z tym problem.

- Kto by pomyślał, że człowiek, który czeka, żeby się przekonać, czy zginie, czy przeżyje, może mieć
aż takie trudności z zaśnięciem? - Wzruszyła ramionami i się uśmiechnęła.

Emery też się uśmiechnął i rozejrzał, próbując wejść do pokoiku. Arista usiadła i wsunęła sobie
poduszki za plecy.

- Po prostu się wczołgaj - podpowiedziała, podkurczając nogi i przyklepując pościel.

Emery wyglądał na skrępowanego, ale skorzystał z oferty i usiadł na skraju materaca, który ugiął się
pod jego ciężarem.

- Boisz się? - zapytała, uświadamiając sobie poniewczasie, że kobieta nie powinna drążyć tej
kwestii.

- A ty? - odparował, podciągając kolana pod brodę i obejmując je ramionami.

Był boso i jego palce u nóg lśniły blado w świetle księżyca.

- Tak - odparła. - Nie będę nawet w szeregu, a jestem przerażona.

- Uważałabyś mnie za nędznego tchórza, gdybym powiedział, że też się boję?

- Uważałabym cię za głupca, gdybyś powiedział, że nie.

Westchnął i oparł głowę na kolanach.

- O co chodzi?

- Jeśli coś ci powiem, obiecujesz, że dochowasz tajemnicy? - spytał, nie podnosząc głowy.

- Jestem ambasadorką, w ten sposób zarabiam na życie.

- Nigdy nie brałem udziału w bitwie. Nigdy nie zabiłem człowieka.

- Przypuszczam, że to samo dotyczy prawie wszystkich, którzy będą jutro walczyć - odparła, mając
nadzieję, że ją też zaliczy do tej grupy. Nie potrafiłaby wyznać mu prawdy. - Sądzę, że większość z
tych ludzi nie używała nigdy miecza.

- Niektórzy tak. - Podniósł głowę. - Adam, będąc w armii Ethelreda, walczył z Ghazelami, kiedy lord
Rufus zyskał sławę. Renkin Pool i Forrest, syn złotnika, też walczyli. Dlatego wyznaczyłem ich na
przywódców w szeregu. Wszyscy patrzą na mnie jak na wielkiego bohatera wojennego, ale ja nie
wiem, czy stanę do walki, czy ucieknę jak tchórz. Może padnę trupem na widok pierwszej krwi.

Arista wzięła jego rękę między swoje dłonie.

- Jestem pewna - spojrzała mu prosto w oczy - że będziesz dzielnie walczył. Naprawdę nie sądzę,
żebyś mógł postąpić inaczej. Po prostu taki już jesteś. Uważam, że wszyscy widzą twoją wrodzoną
odwagę i dlatego patrzą na ciebie jak na wzór. Ja też.

Emery skłonił głowę.

- Dziękuję, to bardzo miłe.

- Nie jestem miła, tylko szczera. - Nagle poczuła się niezręcznie i puściła jego rękę, po czym spytała:
- Jak twoje plecy?

- Wciąż bolą - odrzekł, unosząc ramię, żeby to sprawdzić. - Ale będę mógł machać mieczem.
Naprawdę powinienem pozwolić ci się przespać. - Zszedł z łóżka.

- Miło, że przyszedłeś - powiedziała całkiem serio.

Przystanął.

- Jutro będę żałował tylko jednej rzeczy.

- Mianowicie?

- Że nie jestem szlachcicem.

Spojrzała na niego z zaciekawieniem.

- Gdybym był choćby skromnym baronem i przeżył bitwę, pojechałbym do Melengaru i poprosił
Alrica o twoją rękę. Naprzykrzałbym mu się tak, że albo by mnie zamknął w lochu, albo oddał mi
ciebie. Wiem, że to nie przystoi. Wiem, że o twoje względy starają się diukowie i książęta, ale i tak
bym próbował. Walczyłbym z nimi o ciebie. Wszystko bym zrobił... gdybym tylko...

Arista zarumieniła się i z trudem powstrzymała, by nie zakryć policzków dłońmi.

- Wiesz, prosty człowiek, którego ojciec zginął w służbie królowi i który miał tyle odwagi, by
zdobyć Ratibor i Aquestę, mógłby otrzymać tytuł szlachecki w zamian za takie bohaterskie czyny.
Jako ambasadorka zwróciłabym uwagę mojemu bratu, że taki akt wpłynąłby korzystnie na nasze
stosunki z Rhenyddem.

Oczy Emery’ego zabłysły. Ich spojrzenie nigdy nie było takie promienne ani głębokie. Zrobił krok w
stronę łóżka, przystanął, po czym powoli się cofnął.

- A zatem - powiedział w końcu. - Jeśli mam zostać szlachcicem, to będę potrzebował snu.

- Istotnie, sir Emery.

- Pani. - Spróbował złożyć niski ukłon, ale zatrzymał się w połowie, krzywiąc się i zgrzytając
zębami. - Dobranoc.

Po jego wyjściu Arista stwierdziła, że serce jej wali, a dłonie ma wilgotne. Co za wstyd. Za kilka
godzin ludzie zginą z jej powodu, w południe może stanie pod pręgierzem, a zarumieniła się z
podniecenia, bo zainteresował się nią mężczyzna. Jakie to strasznie dziecinne, jakie infantylne, jakie
egoistyczne i... jakie cudowne. Nikt do tej pory nie patrzył na nią tak jak on. Przypomniała sobie
dotyk jego ręki i szelest palców u nóg, kiedy przesuwał stopę po pościeli. Cóż za nieodpowiednią
porę wybrała na takie myśli!

Leżała na łóżku i modliła się do Maribora, żeby wszystko poszło dobrze. Potrzebowali cudu. I potem
od razu przypomniała sobie o Hadrianie i Roysie. Czy Alric nie nazywał ich zawsze swoimi
cudotwórcami? Wszystko będzie w porządku.

Rozdział 15. Przemowa.

Amilia siedziała i obgryzała paznokieć u kciuka, a raczej to, co z niego pozostało.

- No i? - zapytała Nimbusa. - Jak myślisz? Wydaje mi się sztywna.

- To dobrze, że jest sztywna - odparł chudy mężczyzna. - Powszechnie wiadomo, że ludzie wysoko
postawieni są powściągliwi i niewzruszeni. To jej dodaje aury siły. Martwi mnie jej podbródek.
Dzięki tekturze w gorsecie stoi prosto, ale broda ciągle jej opada. Musi trzymać głowę do góry.
Powinniśmy wstawić w jej sukni wysoki kołnierz.

- Trochę na to za późno - odparła Amilia z poirytowaniem. - Ceremonia zaczyna się za niecałą
godzinę.

- W tym czasie można wiele zrobić, jaśnie pani - zapewniał ją.

Amilię wciąż krępowało, a nawet zawstydzało, gdy zwracano się do niej „jaśnie pani” lub „pani”.
Nimbus, który zawsze postępował zgodnie z protokołem, nalegał na tę formalność. Jego maniery zaś
udzielały się pozostałym członkom personelu. Pokojówki i paziowie, którzy zaledwie kilka miesięcy
wcześniej śmiali się i stroili sobie żarty z Amilii, zaczęli jej się kłaniać i przed nią dygać. Nawet
Ibis Thinly mówił do niej „jaśnie pani”. Taka atencja była pochlebiająca, ale mogła być również
przelotna. Amilia miała tytuł szlachecki tylko z nadania. Mogła go stracić równie łatwo, jak zyskała -
i to właśnie miało się stać za niecałą godzinę.

- W porządku, zaczekaj na zewnątrz - rozkazała. - Dam ci suknię i zaniesiesz ją do krawcowej. Wasza
Imperialna Mość, czy mogę prosić o suknię?

Modina podniosła ręce, jakby była w transie, i dwie służące przystąpiły niezwłocznie do odpinania
guzików i haftek.

Amilia czuła ucisk w dołku. Zrobiła wszystko, co było możliwe w przydzielonym czasie. Modina
zadziwiająco chętnie współpracowała i bez trudu nauczyła się na pamięć dostarczonej przez Saldura
przemowy, która na szczęście była krótka i łatwa do zapamiętania. Rola imperatorki była nadzwyczaj
prosta. Wejdzie na balkon, wypowie słowa i się wycofa. Całość zajmie ledwie kilka minut. Lecz
Amilia miała pewność, że wydarzy się katastrofa.

Pomimo wszystkich starań Modina po prostu nie była gotowa. Dopiero od niedawna zdradzała oznaki
jasności umysłu i potrafiła postępować zgodnie ze wskazówkami, ale nic poza tym. Pod wieloma
względami przypominała Amilii psa. Nauczone siadania i czekania szczenięta wykonują polecenia w
obecności swojego pana, ale ile z nich potrafi zachować spokój, gdy pozostaną same? Przebiegająca
wiewiórka rozproszy ich uwagę i zapomną o dyscyplinie. Amilia nie mogła wejść na balkon, a jeśli
stanie się coś nieoczekiwanego, nikt nie wiedział, jak zareaguje Modina.

Amilia zaniosła wykwintną suknię do Nimbusa.

- Pośpiesz się. Nie chcę tu stać z imperatorką jedynie w bieliźnie, gdy nadejdzie pora.

- Pognam jak wiatr, pani - odparł z wymuszonym uśmiechem.

- Co ty tu robisz? - spytał regent Saldur.

Nimbus ukłonił się pośpiesznie, po czym ruszył biegiem z suknią imperatorki. Regent był wystrojony,
przez co wzbudzał jeszcze większy strach niż zwykle.

- Dlaczego nie jesteś przy imperatorce? Do ceremonii została niecała godzina.

- Tak, Wasza Ekscelencjo, ale potrzebne są jeszcze ostatnie przygoto...

Saldur chwycił ją ze złością za ramię i zaciągnął do garderoby. Modina była opatulona szlafrokiem, a
dwie służące czesały jej włosy. Obie od razu zamarły i dygnęły. Saldur nie zwrócił na nie uwagi.

- Czy muszę tracić czas na uświadamianie ci, jak ważny jest ten dzień? - powiedział, puszczając
bezceremonialnie jej rękę. - Przed tym pałacem zbierze się cała Aquesta, jak również dygnitarze z
Warric, a nawet ambasadorowie z dalekiego Trentu i Calisu. Jest rzeczą najwyższej wagi, aby
zobaczyli silną, kompetentną imperatorkę. Nauczyła się przemowy?

- Tak, Wasza Ekscelencjo - odrzekła Amilia, skłoniwszy głowę.

Saldur przyjrzał się Modinie w starym szlafroku i z nieuczesanymi włosami. Nachmurzył się i obrócił
na pięcie w stronę Amilii.

- Jeśli to zepsujesz... jeśli się zająknie... ty za to odpowiesz. Wystarczy jedno moje słowo i już nikt
więcej cię nie zobaczy. Zważywszy na twoje pochodzenie, nie będę nawet musiał wymyślać
wymówki. Nikt nie zapyta o twoje zniknięcie. Jeśli mnie zawiedziesz, Amilio, gorzko tego
pożałujesz. - Wyszedł, trzaskając drzwiami.

Amilia z trudem łapała oddech.

- Jaśnie pani? - zwróciła się do niej służąca Anna.

- O co chodzi? - spytała słabym głosem.

- O trzewik, milady. Obcas się poluzował.

Co jeszcze może się zepsuć? W zwykły dzień nic podobnego by się nie wydarzyło, ale dzisiaj, gdy
zależało od tego jej życie, problemy narastały lawinowo.

- Zanieś go natychmiast do szewca i powiedz mu, że jeśli go nie naprawi w dwadzieścia minut, to
ja... ja...

- Każę mu się pośpieszyć, milady.

Anna wybiegła z trzewikiem w ręce.

Amilia zaczęła chodzić po pokoju, który miał zaledwie sześć metrów długości, przez co musiała
często zawracać i kręciło jej się w głowie, ale i tak robiła to dalej. Jej ciało reagowało
podświadomie, podczas gdy ona przebiegała w myśli każdy aspekt ceremonii.

A jeśli zeskoczy z balkonu? Ta myśl uderzyła ją niczym gwałtowny cios. Choć wydawało się to
niedorzeczne, istniała taka możliwość. Imperatorka nie była w pełni zdrowa na umyśle. W hałasie i
zamieszaniu wywołanym przez tysiące podnieconych poddanych mogła poczuć się przytłoczona i
załamać. Ziemia nie była wprawdzie daleko - zaledwie dziesięć metrów poniżej. Przy odrobinie
szczęścia imperatorka nie musiałaby zginąć. Amilia jednak na pewno by tego nie przeżyła.

Gdy przyspieszyła kroku, na czoło wystąpił jej pot. Nie było czasu na wstawienie wyższej barierki.
Może siatka na dole? Nie, to nic nie da. Nie chodziło o uraz, lecz o widowisko. Sznur? Mogłaby
obwiązać Modinę w pasie i trzymać linę za jej plecami. Gdyby imperatorka chciała ruszyć do
przodu, Amilia mogłaby ją powstrzymać.

Wrócił Nimbus, zaglądając nieśmiało do garderoby.

- O co chodzi, pani? - spytał, widząc wyraz jej twarzy.

- Hm? O wszystko. Potrzebuję sznura i trzewika... Ale mniejsza z tym. Co z suknią?

- Krawcowa uwija się jak w ukropie. Niestety, nie będzie czasu na przymiarkę.

- A jeśli nie będzie pasować? Jeśli kołnierz będzie ją tak uciskać, że nie będzie mogła mówić?

- Musimy być dobrej myśli, pani.

- Łatwo ci mówić. To nie twoje życie wisi na włosku.

- Ale z pewnością, jaśnie pani, nie możesz się obawiać takich reperkusji z powodu zwykłej zmiany w
sukni. Przecież jesteśmy cywilizowanymi ludźmi.

- Nie wiem, do jakiej cywilizacji należysz, Nimbusie, ale w tej nie ma litości dla nieudaczników.

Amilia spojrzała na Modinę, która siedziała spokojnie niepomna wagi przemówienia, które miała
wygłosić. Jej nic nie zrobią. Była imperatorką i świat o tym wiedział. Gdyby zniknęła, ludzie
zaczęliby się domagać sprawiedliwości za utratę swojej bogini. Nawet ludzie tak wysoko postawieni

jak Saldur mogliby zawisnąć za taką zbrodnię.

- Czy mam przynieść przybranie głowy? - spytał Nimbus.

- Tak, proszę. Anna odebrała je dziś rano od modystki i prawdopodobnie zostawiła w sypialni
imperatorki.

- Może przyniosę ci coś do jedzenia, pani? Przez cały dzień chodzisz o pustym żołądku.

- Nie mam apetytu.

- Jak sobie życzysz. Postaram się wrócić jak najszybciej.

Amilia podeszła do okna, skąd widziała wschodnią bramę, przez którą wlewały się zastępy ludzi.
Mężczyźni, kobiety i dzieci ze wszystkich stanów przechodzili pod podniesioną kratą. W zbierającym
się tłumie słychać było niski pomruk, jakby w pobliżu warczała jakaś gigantyczna bestia. Rozległo
się pukanie do drzwi i weszła krawcowa z suknią na rękach, jakby niosła nowo narodzone dziecię.

- Uwinęłaś się - powiedziała Amilia.

- Wybacz mi, jaśnie pani, nie jest jeszcze gotowa, ale właśnie zaszedł do mnie królewski nauczyciel i
powiedział, że powinnam dokończyć pracę tutaj, gdzie mogę dopasować kołnierz do szyi Jej
Imperialnej Mości. Tak się nie robi. To niewłaściwe, żeby wielka dama siedziała i służyła mi za
manekin. Ale nauczyciel powiedział, że jeśli tak nie zrobię, to on... - przerwała i zniżyła głos do
szeptu -... to on każe mnie wybatożyć.

Amilia przyłożyła dłoń do ust, żeby ukryć uśmiech.

- Zapewniam cię, że nie mówił poważnie, ale miał rację. Sprawa jest zbyt poważna, żeby martwić
się o wygodę Jej Królewskiej Mości. Bierz się do pracy.

Ponownie włożyły suknię na imperatorkę i krawcowa szybko przyszyła pozostałą część kołnierza.
Amilia znów zaczęła chodzić po pokoju, gdy rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Ze względu na
to, że krawcowa i służące były zajęte, sama je otworzyła i zdziwiła się na widok hrabiego Chadwick.

- Dobry wieczór, lady Amilio - powiedział, wykonując uprzejmy ukłon. - Liczyłem, że zamienię
słówko z Jej Imperialną Mością przed rozpoczęciem ceremonii.

- To nie jest dobra pora, sir - odparła. Nie mogła uwierzyć, że odmawia szlachetnemu lordowi. - W
tej chwili imperatorka jest niedysponowana. Proszę o zrozumienie.

- Ależ oczywiście. Przepraszam. Może zatem mógłbym zamienić słówko z tobą?

- Ze mną? Cóż... sądzę, że tak.

Amilia wyszła z garderoby i zamknęła za sobą drzwi. Spodziewała się, że hrabia od razu powie, o co
mu chodzi, ale zamiast tego ruszył korytarzem i dopiero po chwili uświadomiła sobie, że oczekuje,

aby poszła za nim.

- Tuszę, że imperatorka czuje się dobrze.

- Tak, panie - odparła, zerkając przez ramię na drzwi garderoby, od której coraz bardziej się
oddalali.

- Miło mi to słyszeć - powiedział hrabia, po czym nagle dodał: - Ależ ze mnie gbur. A jak ty się
czujesz, milady?

- Na tyle dobrze, na ile można się spodziewać, sir.

Gdyby Amilii nie pochłaniały tak bardzo myśli o władczyni, zdziwiłoby ją zażenowanie hrabiego z
powodu tego, że nie zapytał od razu o jej zdrowie.

- Piękną mamy dziś pogodę na uroczystość, prawda?

- Tak, sir, rzeczywiście - starała się mówić spokojnym głosem.

Wtem na korytarz wbiegli Nimbus, Anna i szewc. Nimbus przystanął na chwilę i spojrzał zmartwiony
na Amilię, zanim wszedł do garderoby.

- Pozwól, że będę szczery - rzekł hrabia.

- Proszę, sir. - Niepokój Amilii sięgnął zenitu.

- Wszyscy wiedzą, że jesteś najbliżej imperatorki. Zwierza się tylko tobie. Czy możesz... czy
słyszałaś... czy imperatorka o mnie mówi?

Amilia uniosła brwi zdziwiona. W normalnych okolicznościach niezdecydowanie hrabiego
wydawałoby się jej osobliwe, a nawet czarujące, ale w tej chwili modliła się, żeby po prostu
powiedział, o co mu chodzi.

- Proszę, wiem, że zachowuję się strasznie obcesowo, ale jestem z natury bezpośredni. Chciałbym
wiedzieć, czy o mnie pomyślała. A jeśli tak, to czy życzliwie.

- Panie, szczerze zapewniam, że ani razu nie wspomniała mi o tobie.

Hrabia zastanawiał się nad tym przez chwilę.

- Nie wiem, jak mam to rozumieć. Na pewno bywa u niej wielu zalotników. Czy możesz mi
wyświadczyć przysługę, milady?

- Jeśli tylko będzie to w mojej mocy, sir.

- Czy mogłabyś porozmawiać z nią o zaszczyceniu mnie tańcem dziś wieczorem na balu po
bankiecie? Byłbym niezmiernie wdzięczny.

- Jej Imperialnej Mości nie będzie ani na balu, ani na bankiecie, sir. Nigdy nie jada na oficjalnych
uroczystościach i musi zajmować się wieloma sprawami.

- Nigdy?

- Niestety, sir.

- Rozumiem.

Hrabia zamyślił się, podczas gdy Amilia stukała w nerwach koniuszkami palców obu dłoni o siebie.

- Wybacz, sir, ale muszę wracać do imperatorki.

- Oczywiście. Przepraszam, że zabrałem ci cenny czas. Gdybyś jednak wspomniała o mnie Jej
Imperialnej Mości i powiedziała, że bardzo bym pragnął się z nią spotkać...

- Dobrze, wasza lordowska mość. A teraz zechciej mi wybaczyć...

Amilia wróciła pośpiesznie do garderoby i zobaczyła, że krawcowa dokończyła przyszywanie
kołnierza, który rzeczywiście spełniał swoje zadanie. Wyglądał na strasznie niewygodny, ale
Modinie to oczywiście nie przeszkadzało. Szewc wciąż naprawiał trzewik.

- Co tu się dzieje? - spytała.

- Nowy obcas był wyższy od drugiego - wyjaśnił Nimbus. - Próbował go dopasować, ale w
pośpiechu za bardzo go skrócił.

Amilia zwrócił się do Anny:

- Ile mamy czasu?

- Około piętnastu minut - odparła kobieta posępnie.

- A gdzie jest przybranie głowy?

- Nie było go w sypialni ani w sali, pani - odpowiedział Nimbus.

Anna nagle zbladła.

- Dobry Mariborze, wybacz mi. Całkiem o tym zapomniałam!

- Co takiego?! Nimbus!

- Tak, pani?

- Biegnij do modystki po stroik, i to pędem!

- W tej chwili, pani, ale nie wiem, gdzie jest warsztat modystki.

- Weź z sobą któregoś pazia.

- Wszyscy są zajęci ceremonią.

- Nic mnie to nie obchodzi! W razie konieczności postrasz go mieczem. Znajdź takiego, który zna
drogę, i powiedz mu, że to z rozkazu imperatorki. Nie daj się przez nikogo zatrzymać. Ruszaj! Anno! -
krzyknęła Amilia.

- Tak, milady. - Służąca drżała zapłakana. - Bardzo mi przykro, milady, naprawdę.

- Nie mamy czasu na przeprosiny ani łzy. Idź do sypialni imperatorki i przynieś jej codzienne buty.
Włoży je zamiast odświętnych. Szybko!

Amilia zatrzasnęła za nią drzwi i mocno je kopnęła, sfrustrowana, a potem oparła o nie czoło,
usiłując się uspokoić. Suknia zakryje buty. Nikt się nie pozna. Ale z przybraniem głowy sprawa nie
była taka prosta. Dopracowywali je tygodniami i regenci zauważyliby jego brak. Warsztat modystki
znajdował się w mieście i Amilia kazała Annie odebrać stroik. Właściwie mogła winić o to
wyłącznie siebie, a nie wściekać się na jej nieudolność. Powinna wcześniej zapytać służącą, czy
wywiązała się z zadania. Ponownie kopnęła drzwi, po czym odwróciła się i usiadła ciężko na
podłodze, przez co jej suknia wydęła się wokół niej jak balon.

Ceremonia miała się zacząć za kilka minut, ale wciąż był zapas czasu. Mowę Modiny zaplanowano
na koniec uroczystości i Amilia była pewna, że da jej to co najmniej dwadzieścia, może nawet
trzydzieści minut. Imperatorka siedziała naprzeciwko niej, sztywno wyprostowana w królewskiej
biało-złotej sukni, z brodą wysoko uniesioną przez nowy kołnierz. Sprawiała wrażenie odmienionej.
Obserwowała Amilię z zainteresowaniem, a właściwie to przyglądała się jej uważnie.

- Poradzisz sobie? - spytała dziewczyna imperatorkę.

Błysk w oczach Modiny z miejsca zniknął i zastąpiło go spojrzenie bez wyrazu.

Amilia westchnęła.

* * *

Ethelred przemawiał około godziny z przystrojonego balkonu. Amilia prawie nic nie słyszała, ale
wiedziała, że regent wychwala wielkość i potęgę nowego imperium oraz podkreśla to, że Maribor
polecił, aby cała ludzkość znów się zjednoczyła. Opisał militarne sukcesy mocarstwa na północy i
bezkrwawą aneksję Alburnu i Dunmore’u. Następnie ogłosił wiadomość o niespodziewanej
nadwyżce pszenicy i jęczmienia oraz zakończeniu problemu z elfami. Już nie będzie im wolno
chodzić samopas i nie będą przekształcani w nieprzydatnych niewolników, lecz po prostu znikną.
Nowe imperium kazało wyłapać je w całym królestwie. Ale regent nie powiedział, w jaki sposób
zostaną usunięte. Olbrzymi tłum wyraził swoją aprobatę głośnym rykiem.

Amilia siedziała w garderobie, obejmując się rękami w pasie. Już nie była w stanie nawet chodzić.
Natomiast imperatorka wydawała się niewzruszona zbliżającą się przemową i siedziała spokojnie w

lśniącej sukni i ogromnym stroiku na głowie, który przypominał pawia z rozłożonym ogonem.

Nimbus dotarł do modystki błyskawicznie, choć użył przy tym gróźb, którymi przeraził pazia. Mieli
też szczęście, że ceremonia zaczęła się z opóźnieniem z powodu powstałego w ostatniej chwili sporu
co do kolejności wygłaszania mów. Amilia zdołała przypiąć stroik na głowie Modiny zaledwie kilka
minut przed rozpoczęciem uroczystości.

Pierwszy wystąpił kanclerz, następnie Ethelred, a na koniec Saldur. Po każdym słowie Amilia
oddychała z coraz większym trudem. Wreszcie pojawił się Saldur, żeby dokonać oficjalnego
przedstawienia imperatorki. Tłumnie zebrani ludzie umilkli, wiedząc, że nadeszła długo oczekiwana
chwila.

- Minęło niemal tysiąc lat od upadku wielkiego imperium Novrona - zaczął regent. - Dziś stoimy tu
jako świadkowie nieprzemijającej potęgi Maribora i złożonej Novronowi obietnicy, że jego
potomkowie będą władcami po wsze czasy. Ani zdrada, ani czas nie mogą złamać tego świętego
porozumienia. Pozwólcie, że wam to udowodnię. Powitajcie ze mną niegdyś prostą wiejską
dziewczynę i pogromczynię bestii elfów, spadkobierczynię Novrona oraz najwyższą kapłankę
Kościoła Nyphrona, Jej Najjaśniejszą i Najdostojniejszą Imperialną Mość Imperatorkę Modinę
Novrońską!

Tłum zaczął klaskać i wiwatować. Nawet z tej odległości Amilia poczuła drgania wywołane przez
jego ryk. Spojrzała na Modinę błagalnie i z nadzieją. Imperatorka miała spokojną twarz, gdy wstała i
ruszyła z gracją naprzód, ciągnąc za sobą tren sukni.

Gdy stanęła na balkonie i ludzie w końcu zobaczyli jej oblicze, tłum oszalał z radości.
Niewyobrażalnie radosne wiwatowanie było ogłuszające jak nieprzerwane grzmoty wprawiające w
drgania wszystkie mury zamku. Ciągnęło się to bardzo długo i Amilia się zastanawiała, czy w ogóle
kiedyś ustanie.

Takiego tumultu Modina z pewnością nie zniesie. Jak on podziała na jej delikatną psychikę?

Amilia żałowała, że Saldur nie pozwolił jej użyć sznura lub towarzyszyć imperatorce na balkonie.
Pocieszało ją jedynie to, że Modina była prawdopodobnie w stanie odrętwienia, a jej umysł wycofał
się do ciemnego zakamarka, w którym tak długo egzystował, do miejsca, gdzie ukrywała się przed
światem.

Amilia modliła się o to, żeby tłum się uspokoił. Miała nadzieję, że Ethelred lub Saldur jakoś zdoła go
uciszyć, ale żaden z nich się nie ruszył i zgromadzeni ludzie dalej wrzeszczeli, najwidoczniej nie
mając zamiaru przestać. Wtem wydarzyło się coś nieoczekiwanego.

Modina powoli uniosła ręce i wykonała łagodny ruch nakazujący ciszę, która prawie od razu zapadła.
Amilia nie wierzyła własnym oczom.

- Moi umiłowani wierni poddani - zaczęła głośnym, wyraźnym, prawie melodyjnym głosem, którego
Amilia jeszcze nigdy nie słyszała. - To cudowne, że mogę was w końcu zobaczyć.

Tłum znów zaczął krzyczeć jeszcze głośniej niż wcześniej. Modina pozwoliła mu wiwatować przez
dłuższą chwilę, po czym znów uniosła ręce, żeby go uciszyć.

- Może niektórzy z was słyszeli, że nie czułam się dobrze. Bitwa ze Zgubą Rufusa mnie osłabiła, ale
dzięki mojej najbliższej przyjaciółce, wielkiej imperialnej asystentce lady Amilii z Doliny Tarinu
czuję się już znacznie lepiej.

Słysząc swoje imię, Amilia wstrzymała oddech. Tego nie było w mowie.

- Zaciągnęłam u Amilii ogromny dług wdzięczności za wysiłki, które poczyniła z myślą o mnie,
ponieważ nie byłoby mnie tutaj, gdyby nie jej siła, mądrość i życzliwość.

Amilia przymknęła oczy i się skuliła.

- Choć jest mi już lepiej, wciąż szybko się męczę, a muszę oszczędzać siły, aby zapewniać nam
wszystkim obronę przed najeźdźcami, obfite zbiory i powrót do chwały i pomyślności, które ongiś
były udziałem imperium Novrona - zakończyła, wykonując skomplikowany ruch ręką, po czym
odwróciła się i opuściła balkon dostojnym i pewnym krokiem.

Ludzie znów zaczęli wiwatować i czynili tak jeszcze bardzo długo po zniknięciu Modiny.

- Przysięgam, że nie kazałam jej tego mówić - broniła się Amilia przed Saldurem.

- Jako że imperatorka nazwała cię publicznie swoją przyjaciółką i bohaterką królestwa, stałaś się
sławna - odparł regent. - A to prawie uniemożliwi mi wstawienie na twoje miejsce innej osoby.
Prawie. Ale nie martw się - ciągnął w zamyśleniu. - Po takim świetnym przedstawieniu musiałbym
być głupi, żeby cię nie pochwalić. Kolejny raz mi zaimponowałaś. Nie spodziewałem się tego po
tobie. Jesteś bystrzejsza, niż myślałem, i powinienem tego już wcześniej się domyślić. Będę musiał o
tym pamiętać. Dobra robota, moja droga. Naprawdę dobra robota.

- Tak, to było świetne! - dodał Ethelred. - Możemy zapomnieć o niepowodzeniu podczas koronacji.
Nie pochwalam przesadnych pochwał, Amilio, ale zobaczywszy, co udało ci się z nią osiągnąć, nie
mogę ci żałować uznania. Właściwie powinniśmy rozważyć wynagrodzenie jej za dobrze wykonane
zadanie, Sauly.

- Zaiste - potwierdził Saldur. - Będziemy musieli się nad tym zastanowić. Chodźmy na bankiet, Lanis.

Wyszli, rozmawiając o szczegółach ceremonii.

Amilia podeszła do imperatorki, chwyciła ją za rękę i odprowadziła do jej komnaty.

- Jeszcze przyniesiesz mi zgubę - powiedziała do Modiny.

Rozdział 16. Bitwa o Ratibor.

Hadrian siedział w deszczu. Kostki i nadgarstki miał przykute ciężkimi łańcuchami do metalowego
słupa wbitego w ziemię. Przez cały dzień i noc czekał w błocie, obserwując ślamazarne ruchy
nacjonalistycznych żołnierzy. Byli tak samo nieskorzy do decydowania o swoim losie, jak też
wyruszania do ataku. Konie chodziły samopas, wydawano regularne posiłki, a ludzie narzekali na
błoto i deszcz. Szare światło dnia zastąpiła nocna ciemność i Hadrian coraz bardziej żałował swojej
decyzji.

Powinien uciec, nawet gdyby to oznaczało przelanie krwi. Może ocaliłby w ten sposób życie Ariście.
Mógłby ją ostrzec, że nacjonaliści nie będą współpracować, i kazałby jej odwołać atak. A tak, nawet
jeśli jej się uda, zwycięstwo będzie krótkotrwałe, a księżniczce będzie groziła szubienica albo
ścięcie.

- Gill! - krzyknął do przechodzącego wartownika.

- Ach tak! - Gill roześmiał się, zbliżając się do Hadriana. - Czyż to nie dostojny marszałek? Już nie
taki dostojny, co?

- Gill, musisz mi pomóc - powiedział najemnik, przekrzykując huk deszczu. - Musisz przekazać
wiadomość...

Gill się pochylił.

- Czemu miałbym pomagać takim jak ty? Przez ciebie wyszedłem na głupca. Sierżant Milford też nie
był zachwycony. Na dowód czego wlepił mi całonocną wartę.

- Mam pieniądze - powiedział Hadrian zachęcająco. - Mógłbym ci zapłacić.

- Poważnie? A gdzież te pieniądze? W skrzyni zakopanej na jakiejś dalekiej górze czy zwyczajnie w
innych spodniach?

- W sakiewce przy moim pasie. Mam co najmniej dziesięć złotych tenentów. Możesz zabrać
wszystko, jeśli obiecasz, że przekażesz wiadomość do Ratiboru.

Gill spojrzał z zaciekawieniem na pas Hadriana.

- Pewnie - odrzekł.

Odpiął sakiewkę od pasa i zważył ją w ręku. Gdy nią potrząsnął, usłyszał brzęk. Poluzował rzemyk i
zajrzał do woreczka, po czym wysypał na dłoń garść monet.

- Kto by pomyślał. Nie żartowałeś. Tu naprawdę jest złoto. Jeden, dwa, trzy... do diaska! Cóż, dzięki
ci, marszałku. - Udał, że salutuje. - To wynagrodzi mi podwójną wartę - rzucił jeszcze i odwrócił się,
by odejść.

- Czekaj! - zawołał Hadrian. - Musisz usłyszeć wiadomość.

Gill się nie zatrzymał.

- Musisz powiedzieć Ariście, żeby odwołała atak! - krzyknął zdesperowany Hadrian, ale Gill szedł
dalej, potrząsając sakiewką, aż w końcu jego sylwetkę pochłonęła zasłona deszczu.

Hadrian zaklął i z frustracji kopnął mocno w słup. Przypomniał sobie wyraz twarzy Aristy, nadzieję
w jej oczach. Nawet do głowy jej nie przyszło, że on może zawieść. Gdy po raz pierwszy spotkał
księżniczkę, uznał ją za arogancką egoistkę podobną do pozostałych szlachciców - dorosłych
bachorów, chciwych i skupionych na sobie. Kiedy to się zmieniło?

W głowie przypłynęły do niego różne obrazy. Przypomniał sobie, jak rozwieszała mokrą bieliznę w
Sheridanie. Jak położyła się spać pod derką, gdy spędzali pierwszą noc pod chmurką, i zasnęła,
płacząc. Razem z Royce’em byli pewni, że nazajutrz odwoła misję, a tu, proszę! Przypomniał sobie,
jak spała w skifie tego ranka, gdy dryfowali na Bernumie, i jak zdradziła swoją tożsamość po
wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu w domu Dunstana. Zawsze była ich klientką i księżniczką, ale w
którymś momencie stała się kimś jeszcze.

Gdy tak siedział w błocie, smagany deszczem i bezradny, dręczyły go wizje jej śmierci. Widział, jak
Arista leży twarzą w dół na brudnej ulicy, z podartą suknią, z plamami krwi na bladej skórze.
Imperialiści na pewno wystawią jej zwłoki na pokaz na placu Głównym albo przywiążą je do konia i
zawloką do Aquesty. Może utną jej głowę i wyślą Alricowi jako ostrzeżenie?

W nagłym przypływie złości i desperacji zaczął kopać w błocie, próbując wyrwać słup. Kopał go z
wściekłością, ciągnął mocno, po czym znów kopał. Szarpał pal do przodu i do tyłu. Gdy zauważył to
strażnik, wbił drugi kij w ziemię, przewrócił Hadriana na plecy i zaczepił o niego łańcuch na
nadgarstkach najemnika, przez co unieruchomił go w pozycji leżącej.

- Wciąż próbujesz uciec i narobić szkody, co? - powiedział. - Nic z tego. Zabiłeś Gaunta. Zapłacisz
za to życiem. Ale do tego czasu nie ruszysz się z miejsca.

Strażnik napluł mu w twarz, lecz deszcz szybko spłukał ślinę. Hadriana przygnębiło to, że oczyściła
go ulewa wywołana przez Aristę. Gdy tak leżał, dostrzegł pierwszy brzask świtu rozjaśniający niebo
i poczuł się jeszcze bardziej przybity.

* * *

Emery zobaczył horyzont, gdy słabe światło poranka oddzieliło niebo od budowli i drzew. Wciąż
padał deszcz i cykanie świerszczy zastąpiły hałasy typowe dla początku dnia. Kupcy zjawili się na
ulicy wcześniej niż zwykle, pchając wózki i wozy w stronę placu Zachodniego. Pozostawili je
niedbale, blokując wjazdy od ulicy Króla i alei Legend. Z domów i sklepów zaczęli wychodzić inni
ludzie. Emery obserwował, jak wyłaniają się z deszczu w ten szary poranek pojedynczo lub
dwójkami, a następnie zbierają w większe grupy, chodząc bez celu po placu, przesuwając się
powoli, prawie niepewnie w kierunku zbrojowni. Byli ubrani w grube rzeczy i mieli przy sobie
motyki, widły, szufle i siekiery. Większość nosiła noże zatknięte za pas.

Dwaj strażnicy na nocnej zmianie - ubrani jedynie w lekkie letnie mundury - właśnie zakończyli
ostatni obchód. Przystanęli i z zaciekawieniem spojrzeli na powiększający się tłum.

- Słuchajcie, co tu się dzieje?!

- Nie wiem - odrzekł ktoś i się oddalił.

- Po co to zgromadzenie?! - zapytał drugi strażnik, ale nikt nie odpowiedział.

Emery, boso i w za dużej białej koszuli oraz pumpach, które nie zakrywały mu goleni, wystąpił,
czując, jak miecz obija mu się o bok.

- Przyszliśmy pomścić naszego zamordowanego pana i władcę króla Rhenyddu Uritha!

- To on, Emery Dorn! - krzyknął strażnik. - Łapać szelmę!

Wartownicy ruszyli pędem, zbyt późno zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa, bo grupa zaczęła
zacieśniać wokół nich krąg jak stado ptaków. Dobyli pospiesznie mieczy i zaczęli nimi wymachiwać.

- Do tyłu! Cofnąć się! Wszyscy! Do tyłu, bo każemy całą waszą zgraję aresztować!

Na twarzach zebranych odmalował się wyraz nienawiści, a w oczach pojawiły się oznaki
podekscytowania. Dźgali w żołnierzy widłami i motykami, a ci z kolei odparowywali ciosy
mieczami. Przez kilka minut tłum dokuczał im pozorowanymi atakami i groźbami. W końcu Emery
wyciągnął miecz, który dostał od pani Dunlap, a który należał kiedyś do jej męża. W ciągu
wszystkich lat służby Paul Dunlap, stangret króla Uritha, nie miał okazji go użyć. Stal zazgrzytała, gdy
Emery dobywał ostrze z metalowej pochwy. Z ponurym wyrazem twarzy i zaciśniętymi zębami
przepchnął się przez krąg ludzi i stanął przed strażnikami.

Żołnierze się pocili. Dorn widział, że bliżej stojący ma wilgotną górną wargę. Strażnik zrobił wypad,
wykonując pchnięcie. Emery odsunął się na bok i odbił jego klingę własną. Usłyszał szczęk i poczuł
siłę uderzenia w ręce. Zrobił krok do przodu i się zamachnął. Manewr był trafnie dobrany i idealnie
wykonany. Emery trafił czubkiem ostrza w coś miękkiego i patrzył, jak rozcina w poprzek pierś
żołnierza. Ten z kolei wrzasnął i upuścił broń. Upadł na kolana, otwierając szeroko oczy wskutek
szoku, i przycisnął ręce do piersi, gdy krew zaczęła przesączać się przez jego ubranie. Drugi strażnik
próbował uciec, ale tłum zagrodził mu drogę.

Emery przeszedł obok rannego i szybkim pchnięciem przebił temu drugiemu nerkę. Kilku ludzi
zaczęło wiwatować i siekać rannych siekierami i szuflami.

- Dość! - krzyknął Emery. - Za mną!

Zabrano strażnikom broń i tłum ruszył szybko za Dornem do kamiennego budynku z żelazną bramą.
Gdy dotarli na miejsce, Karat już otwierał zamek. Zabili żołnierzy na służbie i odkryli, że większość
pozostałych wciąż śpi. Kilku jednak wstało z łóżka przed przybyciem motłochu. Ktoś wbił w pierś
pierwszego widły, które pozostały mu w ciele, gdy upadał. Emery przebił drugiego, a trzeciemu
odrąbano częściowo ramię. Siekiera zakleszczyła się w ranie tak mocno, że jej właściciel musiał
kopnąć ofiarę, aby ją wyrwać. Zbrojowni broniło zaledwie dziesięciu żołnierzy i wszyscy zginęli
szybko, przeważnie jeszcze w łóżkach. Ludzie wiwatowali, uświadomiwszy sobie, że zajęli skład

bez poniesienia ofiar. Śmiali się, wyli i wskakiwali na stoły, tłukąc talerze, filiżanki i wszelkie inne
przedmioty, na których udało im się przetestować swoją nową broń. Miecze i tarcze wisiały na
ścianach i leżały w sosnowych skrzyniach. Stalowe hełmy i kolczugi znajdowały się na półkach.
Powstańcy zabrali rynsztunek, zastępując nimi narzędzia, z którymi przyszli.

Emery widział w oczach wszystkich otaczających go ludzi dzikość i uprzytomnił sobie, że sam też na
pewno wygląda podobnie. Serce mu waliło i oddychał głęboko. Już nie odczuwał bólu w plecach.
Czuł się jednocześnie potężny, upojony szczęściem i lekko zamroczony.

- Emery! Emery!

Odwrócił się i zobaczył Aristę, która przepychała się do niego przez tłum.

- Za bardzo marudzicie! - krzyknęła do niego. - Nadchodzi garnizon. Każ im wziąć broń i sformować
szyki na placu.

Emery, jakby wyrwany ze snu, zdał sobie sprawę z własnego szaleństwa.

- Wszyscy na dwór! - krzyknął. - W tej chwili! Sformować szyki na placu!

* * *

Arista już zaczęła ustawiać ludzi pozostałych na zewnątrz w dwóch szeregach plecami do zbrojowni
i twarzą w stronę placu.

- Potrzebujemy broni! - krzyknął do niej Perin.

- Pozostać w szyku! - warknęła. - Każę ją przynieść. Musicie zachować dwuszereg, żeby
powstrzymać garnizon przed atakiem.

Ludzie uzbrojeni jedynie w narzędzia rolnicze spojrzeli na nią przerażeni, gdy po drugiej stronie
placu żołnierze zaczęli odciągać na bok fury i wózki. Niebawem ci, którym Emery kazał wyjść,
zaczęli zajmować miejsca przed nimi.

- Sformować szyki! - krzyknął Emery. - Dwa proste szeregi.

Arista pobiegła z powrotem do zbrojowni, zaczęła zbierać miecze i je wynosić. Dostrzegła, że Karat
kradnie monety z sakiewki zabitego żołnierza, i odepchnęła go na ścianę.

- Pomóż mi wynieść miecze i tarcze!

- Ale mi nie wolno - odparł.

- Nie wolno ci walczyć, ale możesz przenieść kilka mieczy, do diabła. Tak jak otworzyłeś drzwi.
Dalej!

Wydawało się, że Karat chce coś powiedzieć, lecz się rozmyślił. Zaczął ściągać tarcze ze ściany.

Wszedł doktor Gerand z bandażami, ale szybko je odłożył, żeby pomóc przy wynoszeniu broni. Arista
w bramie zobaczyła kobietę wbiegającą do środka w przemoczonej sukni i z długimi blond włosami
przyklejonymi do twarzy, przez które niewiele widziała. Zatrzymała się nagle na widok zbliżającej
się księżniczki.

- Pomogę - zaproponowała. - Dostaną więcej, gdy ja będę podawać je dalej.

Arista skinęła głową i przekazała nieznajomej broń, po czym wbiegła z powrotem do środka.

Karat podał jej kilka tarcz. Zaniosła je szybko do młodej kobiety, która z kolei wręczyła je osobom
tworzącym ludzki łańcuch. Gdy Arista wyszła na dwór, zobaczyła rząd złożony ze starców i kilku
kobiet, podających sobie broń niczym kubły z wodą podczas gaszenia pożaru. Na końcu tej kolejki
stała młoda blondynka.

- Więcej mieczy! - krzyknęła Arista. - Hełmy i kolczugi na końcu.

Karat składał broń w pęki, które inni mogli schwycić.

- Dość broni! - krzyknął ktoś po niedługim czasie. - Dawajcie tarcze!

Rozległ się dźwięk dzwonu na placu Głównym. Tego ranka brzmiał inaczej niż dotychczas, być może
z powodu rzęsistego deszczu lub pulsowania krwi w uszach Aristy. Większość ludzi w szeregu miała
tylko miecze w rękach. Księżniczka widziała strach malujący się na twarzach. Po każdej dostawie
broni słyszała głos Emery’ego wybijający się ponad szum deszczu:

- Spokojnie! Wyrównać szeregi. Zewrzeć szyki - wydawał szczekliwie rozkazy niczym doświadczony
dowódca. - Odległość między sąsiednimi żołnierzami ma być nie większa niż na szerokość pięści.
Ci, którzy mają włócznie lub piki, do tylnego szeregu. Ci z tarczami do przodu. Czekać! Stać! -
krzyknął. - Cofam rozkaz. Z powrotem do szeregu. Podać włócznie do tyłu, a tarcze do przodu.

Przy następnej dostawie broni Arista przystanęła przy wejściu do zbrojowni i spojrzała na drugą
stronę placu. Żołnierze już odsunęli wozy i kilku weszło na ulicę Króla. Spojrzeli na szeregi
utworzone przez mieszkańców miasta. Każdy miał miecz lub włócznię, ale większość nie potrafiła
nimi władać. Prawie wszyscy w pierwszym szeregu trzymali tarcze, lecz nieporadnie, nierzadko
odwrócone do góry nogami.

- Adam kołodziej do przodu i na środek!

Po zawołaniu Emery’ego z szeregu wystąpił mężczyzna w średnim wieku.

- Zajmij się lewą stroną i dopilnuj, żeby ludzie prawidłowo chwycili tarcze i miecze.

Następnie kazał Renkinowi Poolowi i Forrestowi zająć się ustawieniem ochotników w linii.

- Trzymajcie tarcze wysoko - instruował ich Adam. - Nie machajcie mieczem, tylko wykonujcie nim
pchnięcia. W ten sposób będziecie mogli utrzymać zwarty szyk. Walczący obok towarzysz jest lepszą
osłoną od lichego kawałka drewna w waszych rękach! Stójcie ramię przy ramieniu!

- Nie pozwólcie im obejść flanki! - krzyczał Renkin po drugiej stronie. - Niech stojący na końcach
szeregu odwrócą się i zasłonią tarczą, żeby odeprzeć boczny atak. Wszyscy muszą współpracować!

Teraz przynoszono hełmy i inne elementy zbroi. Kilka osób w przednim rzędzie pospiesznie wkładało
sobie przez głowę kolczugi.

Po drugiej stronie placu już sformowało szyki zaskakująco wielu imperialnych żołnierzy. Wszyscy
wyglądali nienagannie w hełmach i kolczugach, z tarczami i mieczami w rękach. Stali spokojnie,
wyprostowani i pewni siebie. Gdy Arista spojrzała na ludzi Emery’ego, zobaczyła nerwowe ruchy i
przepełnione strachem oczy.

Na plac wjechało czterech rycerzy. Dwóch miało lance z imperialnymi proporczykami pod grotem.
Na przodzie stał szeryf Vigan, a obok niego Trenchon, egzekutor miejski, którego koń rozchlapywał
kałuże. Oprócz miecza Vigan nosił przy pasie bicz. Miał srogą twarz i nie robiły na nim wrażenia w
pośpiechu ustawione, trochę koślawe szeregi wieśniaków. Kłusował groźnie to w jedną, to w drugą
stronę, a spod kopyt jego wierzchowca wylatywały w powietrze grudy błota.

- Wiem, dlaczego tu jesteście! - krzyknął do buntowników. - Przyszliście tu z powodu jednego
człowieka. - Wskazał na Emery’ego. - To on podjudził was do przestępczych czynów. Normalnie
kazałbym każdego z was stracić za zdradę, ale widzę, że winę za tę sytuację ponosi zdrajca Emery
Dorn, a nie wy. Wy padliście ofiarą jego trucizny, więc będę wyrozumiały. Odłóżcie tę skradzioną
broń i wróćcie do domów, a ja każę powiesić tylko przywódców, którzy sprowadzili was na
manowce. Ale jeśli będziecie w to dalej brnęli, zostaniecie wybici do nogi.

- Zachowajcie spokój! - krzyknął Emery do swoich ludzi. - Próbuje was nastraszyć. Proponuje wam
układ, bo się boi. Boi się nas, gdyż stoimy przed nim silni i zjednoczeni. Boi się, gdyż nie lękamy się
jego gróźb, gdyż po raz pierwszy nie widzi owiec, niewolników, ofiar do bicia, lecz mężczyzn.
Mężczyzn! Wysokich i dumnych. Ludzi, którzy pozostają wierni swojemu królowi!

Vigan uniósł i opuścił rękę. Rozległ się trzask, po którym nastąpił odgłos przytłumionego uderzenia.
Emery zatoczył się do tyłu, a stojących przy nim ludzi opryskała krew. W piersi Dorna tkwił bełt. Po
chwili chłopak o ognistorudych włosach upadł w błoto. Na ten widok szereg zaczął się załamywać.

- Nie! - wrzasnęła Arista, przeciskając się między ludźmi, i uklękła obok Emery’ego.

Gorączkowo próbowała odwrócić go na plecy, podnieść mu głowę z błota. Ale gdy ścierała maź z
jego twarzy, z ust popłynęła mu krew. Gałki oczne drgały mu opętańczo, a jego oddech był płytki i
świszczący.

Wszyscy milczeli. Świat się zatrzymał.

Arista tuliła Emery’ego w ramionach. Gdy spotkały się ich spojrzenia, zobaczyła wyraz błagania w
jego oczach. Oddech młodzieńca stawał się coraz krótszy. Przy każdym spazmie jego ciała czuła,
jakby pękało jej serce. To nie może się dziać naprawdę!

Spojrzała mu w oczy. Chciała coś powiedzieć, dać mu cząstkę siebie, którą mógłby zabrać z sobą,

ale mogła jedynie go tulić. Gdy przycisnęła go mocno do siebie, przestał się poruszać, a po chwili
już nie oddychał.

Arista głośno zapłakała pewna, że nie zdoła tego znieść. Przed nią prychał i stąpał koń szeryfa, a za
jej plecami stali niezdecydowani uczestnicy rebelii. Usłyszała, jak upuszczają broń i odrzucają tarcze
na bok.

Zaczerpnęła spazmatycznie powietrza w płuca i zwróciła twarz w stronę nieba. Postawiła na ziemi
jedną stopę, a następnie drugą i zmusiła się, żeby wstać, biorąc jednocześnie broń Emery’ego.
Zacisnęła dłoń na rękojeści miecza, uniosła go nad głowę i spiorunowała szeryfa spojrzeniem, po
czym zawołała:

- Nie ważcie się rozchodzić! Utrzymać szyk!

* * *

Gdy Hadrian leżał na plecach, skuty łańcuchami, na jego twarz padł jakiś cień i przestały go smagać
krople deszczu. Otworzył oczy, a następnie je zmrużył, by zobaczyć niewyraźną postać w porannym
świetle.

- Cóż ty, na litość Maribora, tu robisz?

Głos brzmiał znajomo i Hadrian usiłował rozpoznać twarz pod kapturem. Ale wciąż lało jak z cebra i
spadające krople zmuszały najemnika do zaciskania powiek.

Stojący nad nim człowiek krzyknął:

- Sierżancie! Wyjaśnij, co tu się dzieje. Dlaczego ten człowiek jest zakuty w kajdany?

Hadrian usłyszał odgłos stąpania w błocie.

- To rozkaz dowódcy Parkera, sir. - W jego głosie słychać było nutę podenerwowania.

- Rozumiem. Sierżancie, czy bycie człowiekiem sprawia ci przyjemność?

- O co chodzi, sir?

- Zapytałem, czy podoba ci się ludzka postać. Na przykład czy uważasz, że dobrze jest mieć dwie
ręce i dwie nogi?

- Ja... aa... chyba nie rozumiem, co masz na myśli.

- Ale zrozumiesz, jeśli ten człowiek nie zostanie natychmiast uwolniony.

- Ależ, lordzie Esrahaddonie, nie mogę tego zrobić. Dowódca Parker...

- Parkera pozostaw mnie. Zdejmij temu człowiekowi kajdany, wyciągnij go z błota i bezzwłocznie

odprowadź do domu, bo przysięgam, że za godzinę zaczniesz chodzić na czworakach i tak już
pozostanie do końca twojego żywota.

- Czarnoksiężnicy! - mruknął sierżant po odejściu Esrahaddona, ale wyjął klucz zza pasa i z trudem
otworzył oblepione błotem kłódki. - Wstawaj - rozkazał, po czym zaprowadził Hadriana do domu.

Choć łańcuchy z niego zdjęto, nadgarstki wciąż miał skrępowane żelaznymi kajdankami. Był
zziębnięty i głodny i czuł się prawie jak topielec, ale gdy patrzył na wschodzące słońce, głowę
zaprzątała mu tylko jedna myśl: Czy jest jeszcze czas?

- A co z wozami na Trakcie Południowym? - warknął Esrahaddon, gdy Hadrian akurat wszedł.

Wyglądał tak samo jak w Dahlgrenie, tylko że teraz miał dłuższą brodę, która sięgała mu do piersi,
dzięki czemu wyglądał jeszcze bardziej jak czarnoksiężnik. Jego szara szata była sucha pomimo
ulewy.

Parker siedział za stołem z serwetką zatkniętą za kołnierz, a przed nim stał kolejny talerz z jajecznicą
na szynce. Codziennie rano każe sobie przynosić takie samo śniadanie? - zastanawiał się Hadrian.

- To przez błoto. Nie można ich ruszyć i nie życzę sobie... - przerwał, dostrzegłszy więźnia. - Co się
dzieje? Kazałem tego człowieka przykuć do pala. Czemu go tu przyprowadziłeś? - zwrócił się do
sierżanta.

- Na mój rozkaz - odparł Esrahaddon. - Sierżancie, zdejmij mu kajdanki i przynieś jego broń.

- Twój? - zapytał Parker w oszołomieniu. - Pełnisz tu tylko rolę doradcy. Zapominasz, że to ja
dowodzę.

- Kim? - spytał czarnoksiężnik. - Tysiącem leniwych włóczęgów? Gdy stąd wyjeżdżałem, była tu
armia. Po powrocie zastałem motłoch.

- To przez ten deszcz. Nie przestaje padać.

- Bo tak ma być! - wybuchnął sfrustrowany Hadrian. - Próbowałem ci to powiedzieć. Musimy
niezwłocznie zaatakować Dermonta. Dziś rano Arista wznieciła bunt w Ratiborze. Zamknie bramy
miasta, żeby nie mógł się wycofać. Musimy ruszyć do walki i pokonać go, zanim wesprą go Breckton
i północna armia imperialna. Dotrą tu lada dzień. Jeśli nie zaatakujemy, Dermont wejdzie do miasta i
zmiażdży rebeliantów.

- Co za bzdury. - Parker wyciągnął oskarżająco palec. - Ten człowiek wszedł do obozu, twierdząc, że
jest marszałkiem, który przejmuje dowództwo nad moimi żołnierzami.

- To wszystko prawda - powiedział czarnoksiężnik.

- Nie przejmie dowództwa! On i księżniczka Melengaru odpowiadają za zdradę, która
prawdopodobnie kosztowała Degana życie. I nie dostaliśmy żadnej wiadomości o północnej...

- Degan żyje, ty idioto. Ani Hadrian, ani Arista nie mieli nic wspólnego z jego uprowadzeniem. Rób,
co ten człowiek każe, bo za dwa dni wszyscy zginą albo zostaną pojmani przez wojska imperium. Ty,
oczywiście - czarnoksiężnik spiorunował go wzrokiem - umrzesz znacznie wcześniej.

Parker otworzył szeroko oczy.

- Nawet nie wiem, kto to jest! - wykrzyknął. - Nie mogę przekazać dowództwa nieznajomemu. Skąd
mam wiedzieć, czy się nadaje? Jakie ma kwalifikacje?

- Nikt z żyjących ludzi nie wie o walce więcej niż Hadrian.

- Mam ci uwierzyć na słowo? Słowo czarnoksiężnika?

- To na moje słowo powstała ta armia i to dzięki moim wskazówkom odniosła wiele zwycięstw.

- Ale zniknąłeś. Sytuacja się zmieniła. Degan przekazał mi dowództwo i nie sądzę, abym mógł...

Esrahaddon ruszył w stronę Parkera i w tym samym momencie jego szata zaczęła się jarzyć. Dom
rozjaśnił krwistoczerwony blask, w którym twarz dowódcy upodobniła się do pękatego buraka.

- W porządku, już dobrze! Rób, co mówi! - krzyknął nagle do sierżanta. - Co mnie to obchodzi!

Żołnierz uwolnił ręce Hadriana, po czym wyszedł.

- A teraz, Parker, choć raz zrób coś pożytecznego - zażądał Esrahaddon. - Zwołaj jak najszybciej
pułkowników i powiedz im, że od tej chwili będą wykonywać rozkazy marszałka Blackwatera.

- Marszałka lorda Blackwatera - poprawił go Hadrian z uśmiechem.

Esrahaddon przewrócił oczami.

- Ruszaj.

- Ale...

- Natychmiast!

Parker chwycił swój płaszcz i miecz i wyjął spod stołu buty. Wyszedł, wciąż trzymając je w ręku.

- Będzie sprawiał problemy? - spytał Hadrian.

- Parker? Nie. Po prostu musiałem mu przypomnieć, żeby się mnie bał. - Esrahaddon spojrzał na
Hadriana. - Marszałek lord Blackwater?

- Lord Esrahaddon? - odparł najemnik, rozcierając zdrętwiałe nadgarstki.

Czarnoksiężnik uśmiechnął się i skinął głową.

- Nie powiedziałeś, co tu robisz.

- Wykonuję zlecenie dla Aristy Essendon. Wynajęła nas, żebyśmy pomogli jej skontaktować się z
nacjonalistami.

- A teraz kazała ci przejąć kontrolę nad moją armią.

- Twoją? Myślałem, że należy do Gaunta.

- On też tak myślał. Gdy tylko wyjechałem, Degan postawił na jej czele tego dyletanta, a sam dał się
złapać. Jest z tobą Royce?

- Był. Arista wysłała go, żeby powiadomił Alrica o najeździe na Warric.

Hadrian, jedząc pozostawioną przez Parkera jajecznicę z szynką, podał Esrahaddonowi bliższe
szczegóły o buncie i własnych planach zaatakowania Dermonta. Tuż po skończeniu przez niego
posiłku rozległo się pukanie do drzwi. Do środka weszło pięciu oficerów i znękany sierżant, który
przyniósł miecze Hadriana.

Esrahaddon zwrócił się do zebranych:

- Parker na pewno was powiadomił, że to jest marszałek lord Blackwater, wasz nowy dowódca.
Wykonujcie wszystkie jego rozkazy, jakby był samym Gauntem. Sądzę, że uznacie go za człowieka
godnie zastępującego waszego generała.

Skinęli głowami i stanęli na baczność. Hadrian wstał, obszedł stół i oznajmił:

- Niezwłocznie zaatakujemy imperialne wojska.

- Teraz? - spytał jeden z zaskoczeniem.

- Żałuję, że nie ma więcej czasu, ale byłem nieco zajęty. Pójdziemy do ataku bezpośrednio przez to
błotniste pole, po którym nie przejedzie trzystuosobowa ciężka kawaleria imperialistów i gdzie ich
łucznicy nic nie zobaczą w ulewie. Nasza lekkozbrojna piechota musi szybko się poruszać, żeby
przemóc nieprzyjaciela. Dobiegniemy i wyrżniemy ich w walce jeden na jednego.

- Ale oni... - zaczął wysoki, gburowato wyglądający żołnierz z kilkudniowym zarostem i źle dobraną
zbroją, lecz po chwili umilkł.

- Co oni? - podchwycił Hadrian.

- Zastanawiam się, czy na nasz widok nie schronią się za murami miasta.

- Jak się nazywasz? - spytał Hadrian.

Mężczyzna spojrzał niepewnie.

- Renquist, sir.

- Cóż, Renquist, masz całkowitą rację. To właśnie spróbują zrobić. Tylko że nie wejdą tam, bo
miasto będzie już opanowane przez nasze sprzymierzone siły.

- Sprzymierzone siły?

- Nie mam czasu na wyjaśnienia. Nie zwijajcie obozu i nie używajcie trąbek ani bębnów do
zwoływania żołnierzy. Przy odrobinie szczęścia mamy szansę ich zaskoczyć. Obecnie
prawdopodobnie myślą, że nigdy nie zaatakujemy. Renquist, ile czasu potrzeba na zebranie ludzi i
przygotowanie ich do marszu?

- Dwie godziny - odparł żołnierz z większą pewnością siebie.

- Masz na to jedną. Niech każdy z was ustawi swoich na wschodnim zboczu, poza zasięgiem ich
wzroku. Trzy pułki piechoty w podwójnych szeregach, dowódcy batalionów na środku, na lewej i
prawej flance. I chcę, żeby lekka kawaleria czekała na południu i na sygnał trąbki zaatakowała wroga
z flanki. Jeden oddział kawalerii, najmniejszy, dla mnie. Będę go trzymał w odwodzie na północy,
niedaleko miasta. Gdy zobaczycie niebieską flagę, zacznijcie przechodzić jak najciszej przez pole, a
gdy zieloną, przekażcie sygnał dalej i ruszajcie do ataku. Zaczynamy za godzinę. Rozejść się!

Kapitanowie zasalutowali i wybiegli na deszcz. Sierżant podał Hadrianowi miecze i chciał się
chyłkiem wymknąć.

- Czekaj - zatrzymał go Hadrian. - Jak się nazywasz?

Żołnierz obrócił się na pięcie.

- Gdy cię skuwałem, to tylko wykonywałem rozkazy. Nie wiedziałem...

- Właśnie awansowałeś na adiutanta generała - oznajmił mu Hadrian. - Jak się nazywasz?

Były sierżant zamrugał.

- Bentley... sir.

- Bentley, od tej chwili będziesz mi towarzyszył i pilnował, żeby wykonywano moje rozkazy,
rozumiesz? Będę potrzebował trzech szybkich jeźdźców jako posłańców. Trzech powinno
wystarczyć. I jak największych flag sygnałowych: niebieskiej i zielonej. Przymocuj je do długich
kijów i dopilnuj, żeby wszyscy kapitanowie mieli identyczne. Aha, i potrzebuję konia!

- Przyprowadź dwa - wtrącił czarnoksiężnik.

- Trzy - skorygował Hadrian. - Ty też będziesz jednego potrzebował, Bentley.

Żołnierz otworzył usta, zamknął je, a następnie skinął głową i wyszedł na zewnątrz.

- Godzina - wymamrotał Hadrian, przypinając miecze.

- Sądzisz, że Arista nie utrzyma się tak długo?

- Miałem przejąć kontrolę nad tym wojskiem wczoraj. Gdybym tylko miał więcej czasu... mógłbym...
Mam nadzieję, że nie jest za późno.

- Jeżeli ktoś może uratować Ratibor, to tylko ty - powiedział czarnoksiężnik.

- Dowiedziałem się, że jestem opiekunem spadkobiercy - odparł Hadrian.

- Przeczuwałem, że Royce ci powie.

Hadrian podniósł wielki miecz dwuręczny i przełożył sobie jego pas przez głowę. Chwycił go i
wyciągnął, sprawdzając położenie pochwy.

- Przypominam sobie tę broń. - Czarnoksiężnik wskazał na wielkie ostrze. - To miecz Jerisha. -
Zmarszczył czoło i dodał: - Coś ty z nim zrobił?

- Jak to?

- Jerish go uwielbiał. Nosił w rękawicy specjalną szmatkę, którą go polerował. Miał obsesję na tym
punkcie. Ostrze lśniło jak lustro.

- Używano go przez dziewięćset lat - powiedział Hadrian i odłożył potężną broń.

- Nie jesteś podobny do Jerisha - stwierdził Esrahaddon, po czym umilkł, widząc wyraz twarzy
Hadriana. - O co chodzi?

- Spadkobierca nie żyje. Wiesz o tym, prawda? Zginął w Ratiborze przed czterdziestu laty.

Czarnoksiężnik się uśmiechnął.

- Mimo to trzymasz miecz w taki sam sposób jak on. Pewnie tak się nauczyłeś w trakcie szkolenia. To
niesamowite, jak bardzo ten drobiazg was obu wyróżnia. Ja właściwie nigdy...

- Słyszałeś, co powiedziałem? Ród wygasł. Sereci ich dopadli. Zabili spadkobiercę. Ŕ propos,
nazywał się Naron. A także jego żonę i dziecko. Przeżył jedynie mój ojciec. Przykro mi.

- Mój nauczyciel stary Yolric upierał się, że świat sam się naprawia. Miał obsesję na tym punkcie.
Uważałem go za szaleńca, ale po dziewięciu wiekach życia zmienia się sposób postrzegania.
Człowiek zauważa schematy, których wcześniej nie widział. Spadkobierca żyje, Hadrianie, ale się
ukrywa.

- Wiem, że chciałbyś, aby tak było, ale mój ojciec zawiódł i spadkobierca zginął. Rozmawiałem z
członkiem organizacji Prastare To Miraże, który był tego świadkiem. Widział, jak to się stało.

Esrahaddon pokręcił głową.

- Widziałem spadkobiercę na własne oczy, a potrafię rozpoznać krew Nevrika nawet po tysiącletniej
przerwie. Dla pewności jednak przeprowadziłem próbę, której wyniku nie można sfałszować.
Spadkobierca żyje i ma się dobrze.

- A zatem któż to jest? Przecież jestem jego opiekunem. Lub powinienem nim być. Powinienem go
ochraniać.

- W tej chwili anonimowość to znacznie lepsza ochrona od miecza. Nie mogę ci zdradzić jego
tożsamości, bo zaraz byś do niego popędził, wskazując drogę niepożądanym obserwatorom. -
Czarnoksiężnik westchnął. - A wierz mi, wiem bardzo dobrze, co oznacza bycie stale
obserwowanym. W Gutarii zapisywali wszystko, co mówiłem. Nawet teraz, w tej chwili słyszą
każde moje słowo.

- Mówisz jak Royce. - Hadrian się rozejrzał. - Jesteśmy sami, otoczeni przez armię nacjonalistów.
Myślisz, że podsłuchują nas szpiedzy Saldura lub Ethelreda?

- Saldura? Ethelreda? - Esrahaddon zachichotał. - Nie martwią mnie imperialni regenci. To pionki w
tej grze. Nie zastanawiałeś się, jak gilarabrywn uciekł z Avemparthy? Myślisz, że Saldur lub Ethelred
zdołaliby tego dokonać? Mój adwersarz jest znacznie niebezpieczniejszy i jestem pewny, że spędza
wiele czasu na podsłuchiwaniu mnie bez względu na to, gdzie jestem. Widzisz, ja nie mam takiego
amuletu jak ty.

- Amuletu? - Hadrian dotknął piersi, wyczuwając metalowe kółko pod koszulą. - Według Royce’a
osoba, która go nosi, jest niewidoczna dla takich czarnoksiężników jak ty.

Esrahaddon skinął głową.

- Stworzenie zapory przed jasnowidzami było nadrzędnym celem, ale amulety mają znacznie większą
moc. Ochraniają właścicieli przed wszelkimi skutkami sztuki i zapewniają im uśmiech fortuny. Gdy
rzucisz monetę z nim na szyi, częściej spadnie tak, jak chcesz. Uczestniczyłeś w wielu walkach i na
pewno nieraz byłeś z Royce’em w niebezpiecznej sytuacji. Nie uważałeś się za szczęściarza przy
niejednej okazji? Ten wisiorek ma potężną moc. Sztuka, której użyto przy jego tworzeniu, wykraczała
poza wszelkie moje pojęcie.

- Myślałem, że to ty go stworzyłeś.

- Tak, ale z pomocą. Sam nie dałbym rady. Yolric pokazał mi splot. Był największym
czarnoksiężnikiem wśród nas. Ledwie zrozumiałem jego wskazówki i nie byłem pewny, czy
poprawnie utworzyłem zaklęcie, ale wygląda na to, że mi się udało.

- Ale jesteś jedyną pozostałą na świecie osobą, która naprawdę potrafi czynić magię, prawda? Więc
to niemożliwe, żeby ktoś cię magicznie podsłuchiwał.

- A co z tym deszczem? Ma nie przestać padać? Wydaje się, że nie jestem sam.

- Boisz się Aristy?

- Nie, to tylko argument. Nie jestem jedynym czarnoksiężnikiem na świecie i już byłem zbyt
nieostrożny. W pośpiechu podjąłem niepotrzebne ryzyko, zwracając na siebie zbytnią uwagę i dając
tym samym innym broń do ręki. Zostało tak niewiele czasu, zaledwie kilka miesięcy, że dalsze ryzyko
byłoby nierozwagę. Obawiam się, że tożsamość spadkobiercy wyszła już na jaw, ale istnieje szansa,
że jestem w błędzie, i będę żywił taką nadzieję. Przykro mi, Hadrianie, nie mogę ci jeszcze
powiedzieć, ale wierz mi, że to zrobię.

- Nie obraź się, ale nie wydajesz się godny zaufania.

Czarnoksiężnik się uśmiechnął.

- Może jednak jesteś potomkiem Jerisha. Wkrótce będę potrzebował pomocy Riyrii przy niezwykle
trudnym zadaniu.

- Riyria już nie istnieje. Wycofałem się.

Czarnoksiężnik skinął głową.

- Mimo to będę potrzebował was obu, a jako że sprawa dotyczy spadkobiercy, przypuszczam, że
zrobisz wyjątek.

- Nawet nie wiem, gdzie będę.

- Nie martw się, znajdę was w odpowiednim czasie. Na razie jednak musimy uporać się z małym
problemem, jakiego przysparza nam armia lorda Dermonta.

Rozległo się pukanie do drzwi.

- Konie gotowe - zameldował nowo mianowany adiutant.

Gdy wyszli, Hadrian dostrzegł Gilla idącego w jego kierunku.

- Dzień dobry, Gill - odezwał się, odbierając swoją sakiewkę.

- Dzień dobry, sir. - Wartownik wyglądał na zażenowanego, ale próbował się uśmiechnąć. - Nie
brakuje ani jednej monety.

- Jestem teraz trochę zajęty, Gill, ale na pewno będziemy mieli okazję rozmówić się później.

- Tak, sir.

Hadrian wsiadł na srokatego wałacha, którego Bentley przytrzymywał dla niego. Patrzył, jak
Esrahaddon sadowi się na mniejszej karej klaczy, obejmując kulę u siodła przedramieniem. Będąc
już na grzbiecie zwierzęcia, czarnoksiężnik owinął sobie wodze wokół kikutów rąk.

- Dziwne. Ciągle zapominam, że nie masz dłoni - skomentował Hadrian.

- A ja nie - odparł Esrahaddon chłodnym tonem.

Na niebie kłębiły się ciężkie chmury, gdy żołnierze biegali po obozie, przekazując rozkaz
formowania szyków.

Spod kopyt kłusujących koni wylatywały w powietrze grudy ziemi. Po przejeżdżających wozach
pozostawały głębokie koleiny. Z namiotów wyskakiwali na wpół ubrani ludzie, ślizgając się w
grząskim błocie. Mieli miecze przewieszone przez plecy, za sobą wlekli tarcze i usiłowali włożyć
hełmy.

Hadrian i Esrahaddon przejechali przez tętniący życiem obóz i wspięli się na szczyt grzbietu, skąd
widzieli ogromny teren. Miasto na północy, z drewnianymi wieżami i bezbarwnymi murami,
wyglądało jak upiorny cień, na południu rósł bór, a między nimi ciągnęła się na zachód rozległa
równina. Dawna ziemia uprawna przemieniła się w mazistą zupę. Pole przypominało kształtem
nieckę i w jego najniższym punkcie utworzył się płytki staw, w którym ponure, szare niebo odbijało
się niczym w stalowym lustrze. Po drugiej stronie, za grubą zasłoną deszczu widać było niewyraźnie
obozowisko imperialnej armii. Hadrian wytężał wzrok, ale dostrzegał jedynie rozmyte kształty
podobne do cieni. Nic nie wskazywało na to, że wróg wie, co się święci. Poniżej, na wschodnim
zboczu, którego nie mogli zobaczyć imperialni żołnierze, wojsko nacjonalistów formowało szeregi.

- O co chodzi? - spytał Esrahaddon.

Hadrian uświadomił sobie, że się krzywi.

- To kiepscy żołnierze - odparł, obserwując, jak ludzie chodzą bezładnie i apatycznie ustawiają się w
nierównych szeregach. Stali z przygarbionymi ramionami i spuszczonymi głowami.

Czarnoksiężnik wzruszył ramionami.

- Jest kilku dobrych. Zwerbowaliśmy paru najemników i garstkę dezerterów z imperialnej armii. Ten
Renquist, który tak ci się spodobał, był sierżantem w imperialnych siłach. Przyłączył się do nas, bo
słyszał, że w armii nacjonalistów nie liczy się szlacheckie pochodzenie. Przyszło do nas kilku takich,
ale w większości wzmocnili nasze szeregi gospodarze, kupcy lub ludzie, którzy potracili swoje domy
lub rodziny.

Hadrian spojrzał na pole po drugiej stronie.

- Lord Dermont wyszkolił piechurów, łuczników i rycerzy, ludzi, którzy poświęcili całe swoje życie
wojaczce.

- O to bym się nie martwił.

- Oczywiście, że ty nie. To ja muszę poprowadzić tę zgraję. To ja muszę tam zejść i stawić czoło
lancom i strzałom.

- Idę z tobą - powiedział Esrahaddon. - Dlatego nie musisz się martwić.

Podjechali do nich Bentley i trzech młodzieńcy z kolorowymi flagami.

- Kapitanowie zameldowali gotowość, sir.

- Jedziemy - powiedział do nich Hadrian i ruszył kłusem po zboczu do małego oddziału kawalerii.

Ludzie na koniach wydawali się jeszcze bardziej nieudolni od piechurów. Nie mieli na sobie zbroi i
nosili podarte, nasiąknięte wodą ubrania. Gdyby nie włócznie, które trzymali na kolanach, można by
ich uznać za włóczęgów albo zbiegłych więźniów.

- Lance do góry! - krzyknął. - Trzymajcie się blisko siebie, nie opuszczajcie swojego miejsca i
jedźcie za mną. - Odwrócił się do Bentleya. - Pomachaj niebieską flagą.

Bentley wykonał rozkaz i po chwili sygnał został przekazany dalej, po czym wojsko ruszyło powoli
naprzód.

Armie nigdy nie szły w tempie, które by odpowiadało Hadrianowi. W ataku przesuwały się
koszmarnie wolno, ale przy odwrocie wydawało się, że pędzą z nienaturalną szybkością. Poklepał po
karku konia, który był większy i żwawszy od starej Millie. Hadrian lubił poznać bliżej swojego
wierzchowca przed walką. Musieli działać zespołowo w trakcie potyczki, a nawet nie znał imienia
tego zwierzęcia.

Z czarnoksiężnikiem po prawej stronie i Bentleyem po lewej wjechał na szczyt wzgórza, po czym
rozpoczął długi zjazd na mokre pole. Prowadził swój oddział kawalerii na prawo, zmierzając w
kierunku miasta. Trzymał się obrzeża niecki, unikając grzęzawiska na środku, które pozostawił
piechocie. Zamierzał ustawić się powyżej zagłębienia i obserwować północną flankę armii z miejsca
w pobliżu bramy miasta, skąd mógłby udaremnić rejteradę imperialnych wojsk. Skręciwszy ze swoją
kompanią, patrzył, jak większy oddział szwoleżerów lansjerów oddziela się i zaczyna zataczać koło
w lewą stronę, by stamtąd wspierać południową flankę. Niebawem ściana deszczu przesłoniła
oddalające się konie.

W następnej kolejności zjawiły się rzędy piechurów. Ludzie obijali się o siebie. Niektórzy z nich
wciąż usiłowali włożyć hełmy i odpowiednio ustawić tarcze. Szeregi były koślawe, nieregularne i
zygzakowate, a gdy żołnierze weszli w błoto, zniknęło ich wszelkie podobieństwo do formacji. Szli
kupą, zataczając się i ślizgając. Ale przynajmniej zachowywali się cicho. Hadrian zastanawiał się,
czy może dlatego, że są jeszcze zaspani. Poczuł ucisk w dołku. To nie pójdzie dobrze. Gdyby tylko
miał więcej czasu na przeprowadzenie odpowiedniej musztry, ci ludzie chociaż wyglądaliby jak
żołnierze.

Sukces lub porażka w bitwie często zależały od wrażeń, jakie powstawały w umysłach walczących
jeszcze przed pierwszym starciem. Tak jak w wypadku rzucania inwektyw przez zbirów w gospodzie
chodziło o zastraszenie. Była to tylko gra, ale nacjonaliści jej nie znali. Jakim cudem w ogóle
wygrali bitwę? Jak zdobyli Vernes i Kilnar?

Nie mógł zobaczyć wyraźnie szeregów imperialistów, ale wyobrażał sobie, że stoją w równych,
prostych rzędach i czekają, pozwalając, by jego żołnierze wycieńczyli się w błocie. Spodziewał się,
że zobaczy ścianę lśniących tarcz, nad którymi będą wystawać błyszczące hełmy jeden obok
drugiego, a nad nimi las wzniesionych ukośnie włóczni. Przewidywał, że setki kuszników już
naciągnęły cięciwy. Lord Dermont wstrzyma się z wysłaniem rycerzy. Każdy głupi dostrzegłby
daremność ich ataku w błocie. W ciężkich zbrojach i z proporczykami powiewającymi pod grotami
lanc prawdopodobnie czekali między drzewami lub wokół murów miasta. Pozostaną w ukryciu, aż
nadejdzie właściwa chwila. Tak by postąpił Hadrian. Gdy nacjonaliści spróbują wykonać manewr
oskrzydlający, na przeszkodzie wrogom będzie stał tylko on ze swoim małym oddziałem. Da rozkaz
do ataku, żywiąc nadzieję, że reszta za nim podąży.

Znajdowali się w połowie pola, gdy Hadrian wreszcie dostrzegł obóz imperialistów. Białe namioty
stały w idealnych rzędach, konie znajdowały się w zagrodach, nie było widać żywej duszy.

- Gdzie się podziali?

- Jest jeszcze bardzo wcześnie - odparł czarnoksiężnik - a nikt nie lubi wstawać przy takiej ulewie. O
wiele łatwiej nie ruszać się z łóżka.

- Ale gdzie są wartownicy?

Hadrian patrzył zdumiony, jak piechurzy opuszczają błotnisty teren i zbliżają się do imperialnego
obozu, wyrównując nieco szeregi. Dostrzegł głowy kapitanów. Wróg wciąż nie dawał znaku życia.

- Czy zwróciłeś kiedyś uwagę - odezwał się Esrahaddon - na melodię wygrywaną czasami przez
padający deszcz? Na sposób, w jaki bębni o dach? Zawsze śpi się lepiej w deszczową noc. Płynąca
woda ma w sobie coś magicznego. Potrafi uspokoić, odprężyć.

- Co zrobiłeś?

Czarnoksiężnik się uśmiechnął.

- To było słabe, wątłe zaklęcie. Bez rąk bardzo trudno czynić silną magię, ale...

Usłyszeli krzyk. Zatrzepotała jedna poła namiotu, a po chwili następna. Rozległy się kolejne wrzaski,
po czym rozbrzmiał dzwon.

- Widzisz? - Esrahaddon westchnął. - Mówiłem ci, zaklęcie jest łatwe do przełamania.

- Ale ich dopadliśmy - stwierdził Hadrian w oszołomieniu. - Zaskoczyliśmy ich we śnie! Bentley,
bierz zieloną flagę. Daj znak do ataku. Dawaj znak do ataku!

* * *

Szeryf Vigan spojrzał chmurnie na Aristę. Za jej plecami ludzie podnosili broń i wracali na swoje
pozycje.

- Kazałem wam się rozejść! - krzyknął szeryf. - Nie więcej niż kilku z was zostanie ukaranych
zakuciem w dyby i tylko wasi przywódcy zostaną straceni. Pierwszy już zginął. Będziecie słuchać
kobiety? Poświęcicie dla niej życie?

Nikt się nie poruszył. Słychać było jedynie deszcz, pochrapywanie konia szeryfa i pobrzękiwanie
jego uzdy.

- A więc dobrze - powiedział. - Skoro tak trzeba, to będę po kolei zabijał prowodyrów.

Spojrzał przez ramię i uniósł złowieszczo rękę. Księżniczka nie wykonała żadnego ruchu. Stała
nieruchomo, trzymając miecz Emery’ego nad głową. Suknię miała poplamioną jego krwią, a jej twarz
smagał wiatr i deszcz. Patrzyła buntowniczo na szeryfa.

Rozległ się odgłos strzału z kuszy, a po chwili przytłumionego uderzenia. Arista poczuła rozprysk
kropli krwi na twarzy, ale nic jej nie zabolało. Szeryf Vigan spadł bokiem w błoto. Przed kuźnią stał
Połysk z pustą kuszą w ręku.

Renkin Pool chwycił księżniczkę za ramię i szarpnął ją do tyłu. Straciwszy równowagę, upadła. Pool
stanął nad nią, unosząc tarczę. Po kolejnym świście tarcza rozleciała się na kawałki, a bełt wbił w
pierś Renkina. Na Aristę spadł deszcz krwi i drzazg.

Adam wystrzelił z kuszy i Trenchon wrzasnął, gdy strzała przeszła mu na wylot przez udo, a następnie
wbiła się w jego konia, który upadł, przygniatając nogę żołnierzowi. Posypały się kolejne groty i
księżniczka zobaczyła, że blondynka doniosła kusze ze zbrojowni i rozdaje je ludziom w szeregach.

Kapitan garnizonu przejął dowództwo nad imperialistami. Krzyknął i pozostali łucznicy wystrzelili
na drugą stronę placu. Trafieni ludzie w szeregu upadli.

- Ognia! - krzyknął Adam i padły strzały w kierunku garnizonu.

Kilku żołnierzy przewróciło się w błoto.

- Uzupełnić szereg! - rozkazał Adam. - Zastąpić poległych!

Usłyszeli wrzask po drugiej stronie placu, a następnie ryk, gdy imperialni dobyli mieczy i ruszyli
pędem naprzód. Arista poczuła, jak ziemia drży pod uderzeniami ich stóp. Wrzeszczeli jak zwierzęta
i mieli dziki wyraz twarzy. Uderzyli w środek szeregu. Rebelianci nie zdążyli przygotować słabego
punktu - Emery i Pool nie żyli i taktyka poszła w zapomnienie.

Arista słyszała krzyki, wrzaski, szczęk broni i głuche uderzenia mieczy o drewniane tarcze. Żołnierze
rozerwali szereg rebeliantów. Perin, który miał poprowadzić lewą flankę do manewru
oskrzydlającego, leżał w błocie, a krew ściekała mu po twarzy. Część jego ludzi oddzieliła się od
reszty i szybko rozpierzchła. Główna linia też poszła w rozsypkę. Ochotnicy walczyli w szalonej
kotłowaninie, w której widzieli jedynie miecze, połamane tarcze, krew i części ciał.

Arista nie ruszała się z miejsca. Poczuła, że ktoś ją ciągnie za ramię. Podniósłszy głowę, zobaczyła
blondynkę.

- Wstawaj, bo cię zabiją!

Kobieta szarpnęła księżniczkę za nadgarstek. Wszędzie wokół słychać było wrzaski, krzyki i jęki
ludzi. Bryzgała woda, fruwały grudy błota, pryskała krew. Dłoń ściskająca jej nadgarstek pociągnęła
ją do tyłu. Arista pomyślała o leżącym w błocie Emerym i usiłowała się wyrwać.

- Nie! - warknęła blondynka, szarpiąc ponownie księżniczkę. - Zwariowałaś?

Zawlokła ją do wejścia do zbrojowni, ale Arista nie chciała dalej iść. Stanęła w drzwiach i
obserwowała bitwę.

Umiejętności i doświadczenie pozwoliły żołnierzom garnizonu wziąć górę nad rebeliantami.
Przedarli się przez szeregi mieszkańców Ratiboru i przyparli buntowników do murów budynków.
Każda kałuża była ciemna od krwi, każda twarz i koszula poplamione na czerwono. W wymieszanym
z krwią błocie tkwiły odrąbane kończyny. Gdziekolwiek Arista spojrzała, wszędzie widziała zwłoki.
Na całym placu leżeli bezładnie martwi z oczami o pustym spojrzeniu i ranni, którzy skręcali się z
bólu.

- Przegramy - powiedziała. - To przeze mnie.

Świecarz - wysoki mężczyzna o kręconych włosach - rzucił broń i próbował uciec. Arista patrzyła,
jak z jego brzucha wyszło piętnaście centymetrów ostrza. Nawet nie znała jego nazwiska. Młody
murarz o imieniu Walter miał zmiażdżoną głowę. Inny człowiek stracił ramię.

Arista wciąż ściskała miecz Emery’ego w jednej ręce, a drugą trzymała się framugi, czując zawroty
głowy. Zbierało jej się na wymioty. Nie mogła się ruszyć ani odwrócić od widoku rzezi. Wszyscy
zginą i to była jej wina.

- To przeze mnie wszyscy zginiemy.

- Może nie. - Blondynka wskazała na drugi koniec placu. - Spójrz!

Arista dostrzegła gwałtowny ruch na ulicy Króla i usłyszała tętent kopyt. Wynurzyli się zza mglistej
zasłony deszczu. Jeźdźcy z okrzykiem wpadli trójkami i czwórkami na plac. Jeden trzymał w ręku
lancę z proporczykiem nacjonalistów, ale ten, który ich prowadził, wymachiwał olbrzymim mieczem
i Arista od razu go rozpoznała. Hadrian szarżował, rozbryzgując błoto na wszystkie strony.

Skierował się do największego skupiska walczących i żołnierze, usłyszawszy okrzyk, odwrócili
głowy i zobaczyli grupę nacierających. Jadący na przodzie Hadrian spadł na nich jak demon.
Wymachiwał długim mieczem, wycinając sobie drogę w szeregach imperialnych. Garnizon rozbiegł
się, chcąc uniknąć rzezi. Ci, którzy nie mieli już dokąd uciec, rzucili broń i błagali o litość.

Dostrzegłszy Aristę, Hadrian zeskoczył z konia i podbiegł do niej. Księżniczka oddychała z trudem i
po chwili straciła resztkę sił. Upadła na kolana, drżąc. Hadrian pochylił się nad nią, objął ją i
podniósł.

- Miasto należy do ciebie, Wasza Wysokość - oznajmił.

Upuściła miecz Emery’ego, zarzuciła mu ręce na szyję i się rozpłakała.

Rozdział 17. Degan Gaunt.

Deszcz przestał padać. Na błękitnym niebie pojawiło się od dawna niewidziane słońce w pełnej
krasie. Gdy Hadrian obchodził plac, sprawdzając, czy wśród pokrytych błotem ciał ktoś nie daje
znaku życia, szybko zrobiło się gorąco. Zewsząd słychać było przytłumione zawodzenia i płacz żon,
matek, ojców i synów. Rodziny wyciągały z krwawej mazi ciała ukochanych i zanosiły je do domu w
celu przygotowania do pochówku.

Hadrian zesztywniał, gdy dostrzegł, jak doktor Gerand delikatnie zamyka martwe oczy Karata. Nieco
dalej przygarbiony Adam siedział oparty o ścianę zbrojowni. Wyglądał, jakby zwyczajnie
przechodził w pobliżu i usiadł na chwilę, żeby odpocząć.

- Tutaj!

Dostrzegł kobietę z długimi blond włosami, która kiwała do niego ręką. Szybko podszedł do miejsca,
w którym pochylała się nad ciałem imperialnego żołnierza.

- Żyje - oznajmiła. - Pomóż mi go wyjąć z błota. Nie mogę uwierzyć, że nikt go nie zauważył.

- Myślę, że go zauważyli - odparł Hadrian.

Wsunął ręce pod plecy i kolana żołnierza, zaniósł go na werandę złotnika i delikatnie położył.
Kobieta pobiegła do studni i przyniosła kubeł czystej wody. Hadrian zdjął własną zakrwawioną
koszulę.

- Proszę - powiedział, podając ją blondynce.

- Dziękuję - odrzekła. Wzięła koszulę i zaczęła ją płukać w kuble. - Na pewno nie masz nic
przeciwko temu, żebym jej użyła do opatrzenia imperialnego strażnika?

- Ojciec nauczył mnie, że człowiek jest twoim wrogiem tylko dopóty, dopóki nie padnie.

Skinęła głową.

- Twój ojciec jest mądrym człowiekiem - orzekła i wyżęła koszulę, po czym zaczęła obmywać twarz
i pierś żołnierza, szukając rany.

- Był. Ŕ propos, mam na imię Hadrian.

- Miranda - odparła. - Miło cię poznać. Dziękuję za uratowanie nam życia. Zakładam, że nacjonaliści
pokonali lorda Dermonta.

Hadrian skinął głową.

- Bitwa nie trwała długo. Zaskoczyliśmy ich we śnie.

Kobieta podciągnęła kolczugę i koszulę żołnierza, przetarła jego skórę i znalazła ranę, z której ciekła
krew. Rozdarła na pół odziewek Hadriana. Jednej części użyła jako opatrunku, a drugą obwiązała
mężczyznę ciasno w pasie.

- Oby krwawienie ustało. Przydałoby się kilka szwów, ale wątpię, czy ktoś użyczy dla niego igły.

Hadrian przyjrzał się mężczyźnie.

- Myślę, że dzięki tobie przeżyje.

To wywołało nikły uśmiech na jej ustach. Zanurzyła poplamione krwią ręce w kuble i spryskała sobie
wodą twarz. Spojrzała na plac po drugiej stronie.

- Tylu zginęło - wymamrotała.

Hadrian skinął głową. Spojrzała na Karata, przyłożyła dłoń do ust i zaczęła płakać.

- Bardzo nam pomógł - powiedziała. - Ktoś nazwał go złodziejem, ale dziś dowiódł, że jest
bohaterem. Kto by pomyślał, że złodzieje nadstawią karku? Widziałam, jak ich przywódca Połysk
zastrzelił szeryfa.

Hadrian się uśmiechnął.

- Jeśli go o to spytasz, powie, że jesteś w błędzie.

- Złodzieje o wielkich sercach. Kto by pomyślał? - stwierdziła.

- Nie wysuwałbym aż tak daleko idących wniosków.

- Nie? To gdzie są sępy?

Hadrian spojrzał na niebo, a potem, uświadomiwszy sobie własną głupotę, pokręcił głową.

- Chodzi ci o grabieżców? - Rozejrzał się. - Masz rację. Do tej chwili tego nie dostrzegałem.

Skinęła głową. W medalionie Hadriana odbiło się światło słoneczne, przyciągając jej wzrok.

- Skąd masz ten naszyjnik? - spytała.

- Od ojca.

- Ojca? Naprawdę? Mój starszy brat ma identyczny.

Hadrianowi zabiło szybciej serce.

- Twój brat ma taki naszyjnik?

Przytaknęła. Hadrian rozejrzał się po placu z nagłym zaniepokojeniem.

- Czy on...

Po chwili namysłu odparła:

- Nie sądzę. Przynajmniej serce mi podpowiada, że brat żyje.

Hadrian usiłował opanować pędzące myśli.

- Ile lat ma twój brat?

- Chyba około czterdziestu.

- Chyba?

Skinęła głową.

- Nigdy nie obchodziliśmy jego urodzin, co było dość dziwne. Widzisz, moja mama go adoptowała.
Odbierała jego poród i... - zawahała się. - Nie wszystko poszło dobrze. W każdym razie zachowała
taki amulet jak twój i dała go w spadku mojemu bratu w dniu, w którym odszedł z domu.

- Co to znaczy, że nie wszystko poszło dobrze przy porodzie? - spytał Hadrian.

- Matka dziecka zmarła. Takie rzeczy się zdarzają. Tak się po prostu dzieje. Ale powinniśmy
poszukać pozostałych rannych...

- Kłamiesz - zarzucił jej Hadrian.

Zaczęła wstawać, lecz on chwycił ją za rękę.

- To bardzo ważne. Muszę się dowiedzieć wszystkiego, co wiesz o tej nocy, kiedy się urodził twój
brat.

Wahała się, ale Hadrian trzymał ją mocno.

- To nie była jej wina. Nie mogła nic zrobić. Wszyscy zginęli. Była po prostu przerażona. Kto by nie
był!

- W porządku. O nic nie oskarżam twojej matki. Muszę po prostu wiedzieć, co tam się wydarzyło. -
Uniósł amulet. - Ten naszyjnik należał do mojego ojca. On tam wtedy był.

- Twój ojciec, ale nikt... - Zobaczył w jej oczach, że się domyśliła. - Zakrwawiony szermierz?

- Tak. - Skinął głową. - Czy twoja matka wciąż tu mieszka? Mogę z nią porozmawiać?

- Zmarła przed kilkoma laty.

- Wiesz, co się wydarzyło? Muszę się dowiedzieć. To bardzo ważne.

Rozejrzała się i upewniwszy się, że nikt nie może jej podsłuchać, powiedziała:

- Pewnej nocy przyszedł do mojej mamy kapłan szukający akuszerki i zaprowadził ją do pensjonatu,
w którym jakaś kobieta rodziła. W czasie gdy moja mama odbierała poród, na ulicy rozpoczęła się
walka. Tuż po odebraniu pierwszego dziecka...

- Pierwszego?

Miranda skinęła głową.

- ... zobaczyła, że w drodze jest następne, ale do pokoju wdarli się ludzie w czarnych strojach. Moja
mama ukryła się w garderobie. Mąż walczył, ale napastnicy zabili jego żonę, dziecko i jeszcze
jednego mężczyznę, który przyszedł na pomoc. Ojciec zdjął z szyi medalion - taki jak ten, który nosisz
- i owinął go wokół szyi martwego niemowlaka. Na ulicy trwała walka i mąż wybiegł z pokoju. Moja
mama była przerażona. Powiedziała mi, że wszędzie była krew, a biedna kobieta i jej dziecko... Ale
zebrała się na odwagę i wyszła z szafy. Pamiętała o drugim dziecku i wiedziała, że noworodek
umrze, jeśli ona czegoś nie zrobi. Wzięła nóż i wyjęła dziecko. Z okna zobaczyła śmierć męża i
kilkanaście ciał leżących na ulicy. Zakrwawiony szermierz zabijał wszystkich po kolei. Nie
wiedziała, co się dzieje. Była przerażona i pewna, że ją też zabije. Trzymając drugie dziecko na
rękach, zdjęła naszyjnik z martwego noworodka i uciekła. Udawała, że to jej dziecko, i nigdy nikomu
nie opowiedziała, co się naprawdę wydarzyło. Dopiero w chwili śmierci wyjawiła mi prawdę.

- Czemu zabrała naszyjnik?

- Bo ojciec przeznaczył go dla swojego dziecka. Tak powiedziała.

- Ale ty w to nie wierzysz?

Miranda wzruszyła ramionami.

- Spójrz. - Wskazała na jego amulet. - Jest ze srebra. Moja matka była bardzo biedna, ale go nie
sprzedała. W końcu dała go mojemu bratu.

- Jak ma na imię?

Spojrzała z zaskoczeniem.

- Myślałam, że wiesz. Byłeś z nacjonalistami, prawda?

- Jak miałoby to...

- Mój brat jest przywódcą ich armii.

- Aha. - Hadrian stracił nadzieję. - Jest nim dowódca Parker?

- Ależ skąd, nazywam się Miranda Gaunt. Moim bratem jest Degan.

* * *

Arista nie walczyła i nie odniosła ran, ale czuła się zmaltretowana i skonana. Siedziała w olbrzymiej
jaskrawej komnacie, w której mieściło się biuro wicekróla. W środku zgromadzono wszystko to, co
ocalało po spaleniu starego pałacu królewskiego. Zapadła noc zwiastująca koniec najdłuższego dnia,
jaki Arista mogła sobie przypomnieć. Wspomnienia ranka były już odległe, pochodziły z innego roku,
z innego życia.

Na zewnątrz migotały światła ognisk rozpalonych na placu, na którym wcześniej skazano Emery’ego
na śmierć. Zginął, ale jego marzenie przetrwało, obietnica się spełniła. Usłyszała śpiew obywateli
Ratiboru i zobaczyła taniec ich cieni. Kuflami piwa wznosili toasty za Emery’ego i świętowali
zwycięstwo pieczoną na ogniu jagnięciną. Zgromadzenie wyglądało zdecydowanie inaczej, niż szeryf
sobie zaplanował.

Arista siedziała z kilkunastoma mężczyznami o zatroskanych twarzach.

- Nalegamy, abyś przyjęła koronę Rhenyddu - powtórzył doktor Gerand głośniej niż pozostali.

- Popieram - powiedział Perin.

Po bitwie wielki właściciel sklepu spożywczego, który miał poprowadzić lewą flankę i został
raniony w walce, stał się ogólnie znaną postacią. Doraźnie został członkiem rady miasta,
skompletowanej w pośpiechu z najbardziej szanowanych obywateli, którzy przeżyli.

Kilku innych skinęło głowami. Nie znała ich, ale domyślała się, że byli właścicielami dużych
gospodarstw lub sklepów. Wszyscy pochodzili z ludu. Po imperialnym przewrocie nie pozostał nikt z
dawnej szlachty, a wszyscy imperialiści albo nie żyli, albo siedzieli w więzieniu. Usuniętego z
urzędu wicekróla Androusa zamknięto w więziennej celi wraz ze strażnikami miasta, którzy się
poddali. Garstka pozostałych urzędników i Laven - człowiek, który spierał się z Emerym w
„Roześmianym Gnomie” - czekali na proces o zbrodnie przeciwko obywatelom.

Po zakończeniu bitwy Arista pomogła zorganizować opiekę nad rannymi. Ludzie bez przerwy
przychodzili do niej z pytaniem, co mają robić dalej. Poleciła im, żeby ciała tych, którzy nie mieli
rodzin, pochowano poza miastem. Monsinior Bartolomeusz poprowadził krótką ceremonię.

Jako że ranni i umierający nie mieścili się w zbrojowni, w stodole Dunlapów i zarekwirowanych
pokojach w „Roześmianym Gnomie” urządzono prowizoryczne szpitale. Ludzie oddawali też do
dyspozycji miasta własne domy, zwłaszcza te, w których łóżka niedawno opustoszały. Gdy już się
zajęto martwymi i rannymi, wyłoniła się kwestia wicekróla i pozostałych popleczników imperium
oraz nasunęły się inne pytania. Arista zaproponowała utworzenie rady, która zadecyduje o dalszym
postępowaniu. Tak też się stało i pierwszym oficjalnym jej rozporządzeniem było powołanie
księżniczki na urząd piastowany dotychczas przez wicekróla. Decyzja była jednogłośna. Rada
zagłosowała, żeby mianować Aristę rządzącą królową Rhenyddu.

- Nie ma tu innej osoby o szlacheckim pochodzeniu - powiedział Perin. Miał zakrwawiony bandaż na
głowie. - Nikt inny nawet nie wie, jak rządzić.

- Ale Emery marzył o republice - przypomniała im Arista. - O takim autonomicznym rządzie, jaki jest
w Delgosie. O to walczył, za to zginął.

- Ale my nie wiemy, jak to zrobić - przyznał Gerand. - Potrzebujemy kogoś z doświadczeniem, a ty je
posiadasz.

- Doktor ma rację - odezwał się ponownie Perin. - Może za kilka miesięcy będziemy mogli
przeprowadzić wybory, ale w tej chwili sir Breckton wciąż maszeruje ze swoją armią. Potrzebujemy
działania. Potrzebujemy przywódcy, dzięki któremu zdobyliśmy miasto, bo w przeciwnym razie jutro
znowu je stracimy.

Arista westchnęła i spojrzała na Hadriana, który siedział przy oknie. Jako dowódca armii
nacjonalistów też został zaproszony na obrady.

- Jakie jest twoje zdanie? - spytała.

- Nie jestem politykiem.

- Nie proszę cię, żebyś nim został. Chcę tylko poznać twoje zdanie.

- Royce mi kiedyś powiedział, że dwóch ludzi może się spierać o to samo i obaj mogą mieć rację.
Myślałem, że zbzikował, ale już nie mam takiej pewności, bo sądzę, że wszyscy macie rację. W
chwili gdy zostaniesz królową, przepadną wszelkie szanse na ustanowienie wolnej republiki, o której
mówił Emery, ale jeśli ktoś nie obejmie przywództwa, i to szybko, nadzieja na to i tak pryśnie.
Gdybym miał wybrać kogoś na ten urząd, wskazałbym ciebie. Jako osoba z zewnątrz nie masz
żadnych uprzedzeń, nie będziesz nikogo faworyzować, będziesz sprawiedliwa. I wszyscy już cię
kochają.

- Nie kochają mnie. Nawet mnie nie znają.

- Uważają, że tak. Ludzie ufają ci i będą postępować według twoich wskazówek. A właśnie to jest
potrzebne w tej chwili.

- Nie mogę być królową. Emery pragnął republiki i jego życzenie się spełni. Możecie mnie
mianować tymczasową burmistrzynią Ratiboru i namiestniczką królestwa. Będę kierować miastem
tylko do czasu utworzenia odpowiedniego rządu, kiedy to złożę rezygnację i wrócę do Melengaru. -
Skinęła głową bardziej do siebie niż kogokolwiek z obecnych. - Tak, tym sposobem zdołam sprawić,
aby ziściło się marzenie Emery’ego.

Ludzie w komnacie mruknęli, wyrażając zgodę. Po rozpatrzeniu kilku bardziej naglących spraw
członkowie rady wyszli na plac, pozostawiając Aristę i Hadriana samych. Na zewnątrz tłumnie
zebrani ludzie ucichli, po czym rozległy się gromkie wiwaty.

- Cieszysz się dużą popularnością, Wasza Wysokość - stwierdził Hadrian.

- Zbyt dużą. Chcą zamówić mój posąg u rzeźbiarza.

- Słyszałem. I ustawią go na placu Zachodnim. Masz być przedstawiona, jak trzymasz miecz nad
głową.

- To jeszcze nie koniec. Breckton jest tuż-tuż i nawet nie wiemy, czy Royce się przedarł. A jeśli mu
się nie udało? A jeśli dotarł do Alrica, ale ten go nie posłuchał? Może uważa, że nie jest możliwe
zajęcie Ratiboru, i nie chce narażać królestwa na niebezpieczeństwo. Musimy mieć pewność.

- Mam jechać?

- Nie - zaprzeczyła. - Chcę, żebyś był tutaj. Wręcz jesteś mi tu potrzebny. Jeżeli jednak Breckton
przystąpi do oblężenia, w końcu padniemy i wtedy będzie za późno na twoją ucieczkę. Nasza jedyna
nadzieja w tym, że siły Alrica odwrócą od nas uwagę Brecktona.

Blackwater skinął głową, bawiąc się amuletem na szyi.

- Przypuszczam, że teraz nie ma znaczenia, dokąd się udam.

- To znaczy?

- W obozie Gaunta był Esrahaddon. Pomagał nacjonalistom.

- Powiedziałeś mu o spadkobiercy?

Hadrian przytaknął.

- I miałaś rację. Spadkobierca żyje. Przypuszczam, że to Degan Gaunt.

- Degan Gaunt jest spadkobiercą?

- Dziwne, prawda? Człowiek z ludu jest także spadkobiercą imperialnego tronu. Tamtej nocy
urodziło się jeszcze jedno dziecko. Akuszerka zabrała bliźniaka, który przeżył. Nikt inny o tym nie
wiedział. Nie mam pojęcia, jak czarnoksiężnik do tego doszedł, ale to tłumaczy, dlaczego pomaga
Gauntowi.

- Gdzie jest teraz Esrahaddon?

- Nie wiem. Nie widziałem go od chwili, gdy rozpoczęła się bitwa.

- Nie sądzisz...

- Hm? O nie. Na pewno nic mu nie jest. Trzymał się z tyłu, gdy zwarliśmy się z siłami Dermonta.
Podejrzewam, że poszedł szukać Gaunta i skontaktuje się ze mną i Royce’em, jak go znajdzie. -
Hadrian westchnął. - Szkoda, że mój ojciec nie wie, że ostatecznie nie zawiódł. W każdym razie
dopilnuję dziś wszystkiego przed wyjazdem. Wyznaczę jednego z pułkowników na dowódcę armii.
Niejaki Renquist wydaje się inteligentny. Każę mu zająć się murami, naprawić kamieniarkę,
przygotować obronę bram, wystawić wartowników, strażników i łuczników. Powinien umieć to
zrobić. I sporządzę listę rzeczy, którymi powinnaś się zająć, na przykład zebrać całą armię i

okolicznych gospodarzy wewnątrz murów i zamknąć bramy. Nie powinnaś z tym czekać.

- A więc wyjedziesz rano?

Skinął głową.

- Wątpię, czy się jeszcze zobaczymy, więc już teraz się pożegnam. Dokonałaś rzeczy niemożliwej,
Aristo. Przepraszam. Wasza Wysokość.

- Może być Arista - powiedziała. - Będzie mi ciebie brakowało.

Słowa nie były w stanie wyrazić jej ogromnej wdzięczności.

Hadrian otworzył usta, ale się zawahał. Uśmiechnął się i tylko dodał:

- Uważaj na siebie, Wasza Wysokość.

* * *

We śnie Thrace widziała, jak bestia idzie do jej ojca, który stoi tyłem do potwora i uśmiecha się do
niej serdecznie. Usiłowała krzyknąć, żeby uciekał, ale z jej ust wydobył się jedynie przytłumiony jęk.
Próbowała machać rękami i zwrócić jego uwagę na niebezpieczeństwo, ale jej kończyny wydawały
się ciężkie jak ołów i nie chciały nawet drgnąć. Starała się podbiec do niego, lecz nie mogła
oderwać stóp od ziemi.

Potwór poruszał się bez problemu. Ruszył do ataku, zbiegając ze wzgórza. Biedny ojciec Thrace nie
zauważył tego, choć ziemia aż zadrżała. Bestia pożarła go w całości jednym kłapnięciem paszczy.
Dziewczyna upadła, jakby przebito jej serce. Leżała na trawie, usiłując oddychać. Teraz potwór
ruszył w jej stronę. Chciał dokończyć makabrycznego dzieła, pożerając Thrace. Gdy się zbliżał,
skrzypienie jego stawów stawało się coraz głośniejsze.

Obudziła się zlana zimnym potem.

Spała na brzuchu, z twarzą zagłębioną w puchowej poduszce. Nie cierpiała snu, bo zawsze przynosił
koszmary. Starała się jak najdłużej czuwać, wiele razy w nocy siedziała na podłodze przed małym
oknem, obserwując gwiazdy i nasłuchując odgłosów z zewnątrz. Rozbrzmiewała tam istna symfonia,
na którą składały się rechot żab przy fosie i cykanie świerszczy. Czasami przed jej wąskim
wycinkiem świata przelatywały świetliki. W końcu jednak zasypiała.

Sen był każdej nocy taki sam. Znajdowała się na wzgórzu, jej ojciec nie zdawał sobie sprawy z
bliskiej śmierci i nigdy nie mogła temu zapobiec. Tej nocy jednak sen się zmienił. Zwykle kończył się
tym, że potwór ją pożerał, ale tym razem obudziła się wcześniej i coś jeszcze było inaczej. Bestia
popiskiwała. Nawet jak na sen wydawało się to dziwne.

Po chwili znów usłyszała ten dźwięk. Pisk dochodził z zewnątrz.

Kwik... kwik... kwik!

Słyszała też ludzi. Rozmawiali po cichu, ale ich głosy i tak docierały do niej z dziedzińca. Podeszła
do okna i wyjrzała. Kilkunastu mężczyzn z pochodniami ciągnęło wóz, którego duże drewniane koła
skrzypiały przy każdym obrocie. Wóz był dużą skrzynią z wyciętym z boku zakratowanym okienkiem.
Przypominał cyrkową przyczepę do przewożenia lwa. Mężczyźni mieli na sobie czarno-szkarłatne
zbroje, które kiedyś już widziała. W Dahlgrenie.

Jeden człowiek się wyróżniał. Był wysoki i chudy, miał czarne włosy i krótką, starannie
przystrzyżoną bródkę.

Wóz się zatrzymał i żołnierze podeszli do siebie.

- Jest zakuty w łańcuchy, prawda? - usłyszała któregoś z nich.

- A co? Boisz się?

- Nie jest czarnoksiężnikiem - powiedział karcącym tonem wysoki mężczyzna. - Nie może zamienić
cię w żabę. Jest silny w sferze politycznej, a nie mistycznej.

- Daj spokój, Luis, nawet Saldur przestrzegał, żeby go nie lekceważyć. Legendy krążą o jego
dziwnych zdolnościach. Jest po części bogiem.

- Za bardzo wierzysz w doktrynę kościelną. Jesteśmy obrońcami wiary. Nie musimy hołdować
przesądom jak ciemny lud.

- To bluźnierstwo.

- Prawda nie może być bluźniercza dopóty, dopóki łagodzi ją rozumienie tego, co jest dobre i słuszne.
Prawda to potężny oręż, jak kusza. Przecież nie dałbyś dziecku załadowanej kuszy, mówiąc: „Idź się
pobawić”. W taki sposób giną ludzie, dochodzi do tragedii. Prawdę trzeba trzymać w bezpiecznym
miejscu, dostępną tylko dla tych, którzy potrafią sobie z nią poradzić. Ten świętokradczy skarb w
skrzyni to prawda, którą trzeba jeszcze staranniej ukryć. Nie może ona nigdy więcej ujrzeć światła
dziennego. Pogrzebiemy ją głęboko pod zamkiem. Zapieczętujemy na zawsze i na tym kamieniu
węgielnym zbudujemy nowe i wspaniałe imperium, które przyćmi poprzednie i zmyje grzechy
naszych przodków.

Patrzyła, jak otwierają tylne drzwi wozu i wyciągają mężczyznę z twarzą skrytą pod czarnym
kapturem. Ręce i kostki miał skrępowane łańcuchami, ale obchodzono się z nim ostrożnie, jakby lada
chwila mógł wybuchnąć.

Z każdej strony więźnia ustawiło się czterech ludzi, którzy poprowadzili go przez dziedziniec,
znikając jej z pola widzenia.

Obserwowała, jak wypychają wóz poza bramę, a następnie ją zamykają. Gapiła się na pusty
dziedziniec jeszcze ponad godzinę, aż wreszcie usnęła.

* * *

Powóz podskakiwał przez całą noc na nierównej górzystej drodze, podążając wzdłuż paska
otwartego nieba między ścianami boru. W tym świecie dominowały dzwonienie uprzęży, głuchy tętent
kopyt i zgrzyt kół. W nocnym powietrzu unosił się silny zapach stojącej wody i wydzieliny tchórza.

Arcadius, magister wiedzy na uniwersytecie w Sheridanie, wyjrzał przez otwarte okno i postukał
laską w dach, aż powóz się zatrzymał.

- O co chodzi?! - zawołał woźnica.

- Tu będzie dobrze - odparł magister, chwytając torbę i wkładając ją sobie na ramię.

- Że co?

- Wysiadam.

Arcadius otworzył drzwi i ostrożnie wysiadł na opustoszałą drogę. Tak, tu jest dobrze. Zamknął
drzwi i poklepał lekko powóz z boku, jakby to był koń. Podszedł do siedzącego na koźle woźnicy,
który postawił kołnierz kurty, a na uszy nasunął bezkształtną czapkę. Między nogami trzymał
zakorkowany dzbanek.

- Ale tu nic nie ma, sir - upierał się.

- Nie mów głupstw. Przecież jesteś ty, prawda? I ja. - Arcadius otworzył torbę. - I spójrz, jest kilka
ładnych drzew i ta wspaniała droga, którą przyjechaliśmy.

- Ale jest środek nocy, sir.

Arcadius odchylił głowę.

- Spójrz tylko na to cudowne rozgwieżdżone niebo. Piękne, prawda? Znasz gwiazdozbiory, zacny
człowieku?

- Nie, sir.

- Szkoda. - Odliczył kilka srebrnych monet i wręczył je woźnicy. - Wiesz, tam można wszystko
zobaczyć. Wojny, bohaterów, bestie i nikczemników, przeszłość i przyszłość codziennie rozciągnięte
nad nami w formie niesamowitej mapy. - Wskazał palcem na niebo. - Ten elegancki ciąg czterech
jasnych gwiazd to Persefona, która oczywiście jest zawsze przy boku Novrona. Gdy podążysz
wzrokiem wzdłuż linii przypominającej ramię Novrona, dostrzeżesz dotyk kochanków, którzy pragną
być razem.

Woźnica podniósł głowę.

- To mi przypomina rozrzucone ziarnka piasku.

- Tak jak i wielu innym ludziom. Zbyt wielu.

Mężczyzna opuścił głowę i spojrzał na Arcadiusa, marszcząc brwi.

- Na pewno chcesz, żebym cię tu zostawił? Mogę po ciebie wrócić.

- To nie będzie konieczne, ale dziękuję.

- Jak chcesz. Dobranoc.

Woźnica potrząsnął lejcami i powóz ruszył. Zatoczywszy koło, mężczyzna skierował go na tę samą
drogę, którą przyjechał. Spojrzał dwukrotnie na niebo, kręcąc za każdym razem głową. Stukot
końskich kopyt powoli cichł, zagłuszony przez piskliwe odgłosy nocnych stworzeń.

Arcadius stał sam, obserwując otoczenie. Już dawno nie przebywał w dziewiczym świecie. Nie
pamiętał, jak jest w nim głośno. Cykanie świerszczy przerywał rechot rzekotek drzewnych, regularny
jak bicie ludzkiego serca. Wiatr targał milionem liści, które szumiały niczym morskie fale.

Stary profesor ruszył drogą, przestępując świeże koleiny pozostawione przez koła powozu. Jego
kroki były zadziwiająco głośne. W ciemności uwydatniało się to, co normalnie było niewidoczne,
ciche i ignorowane. Dlatego noce były takie przerażające. Bez obecności światła otwierały się drzwi
do innych zmysłów. Dzieciom mrok kojarzył się z potworem pod łóżkiem, dorosłym - z intruzem, a
starym - ze zwiastunem nadchodzącej śmierci.

- W starości kroczymy długą, twardą i wyboistą drogą - wymamrotał pod nosem, spoglądając na
swoje stopy.

Zatrzymał się, dotarłszy do słupa na rozstaju. Znak wskazywał, że Ratibor jest na prawo, a Aquesta
na lewo. Zszedł z drogi, zagłębiając się w wysokiej trawie, i usiadł na kłodzie. Zdjął torbę przez
głowę i położył ją na ziemi. Wyjął z niej miodową babeczkę, jedną z trzech, które zwędził ze stołu w
karczmie. Był stary, ale ręce miał jeszcze imponująco zręczne. Royce byłby z niego dumny - choć już
nie tak bardzo, gdyby się dowiedział, że Arcadius zapłacił za posiłek, w tym babeczki. Ale gdyby
stary profesor nie zabrał ich pierwszy, zrobiłby to siedzący obok niego śniady dryblas. Teraz
wydawało się, że ciasteczka się przydadzą, ponieważ Arcadius nie miał pojęcia, kiedy...

Usłyszał tętent znacznie wcześniej, niż zobaczył konia. Odgłos dochodził od strony Ratiboru. Choć
wydawało się mało prawdopodobne, by ktoś jeszcze podróżował tą drogą o takiej porze, serce
zabiło magistrowi wiedzy mocniej, aż w końcu spomiędzy drzew wynurzyła się samotna kobieta w
czarnym płaszczu z kapturem. Zatrzymała się przy słupie.

- Spóźniłaś się - zagadnął.

Obróciła się szybko i odprężyła, gdy go rozpoznała.

- Bynajmniej, jestem przed czasem. Po prostu ty przyjechałeś jeszcze wcześniej.

- Czemu jesteś sama? To bardzo niebezpieczne. Te drogi są...

- A komu według ciebie mogłabym zaufać? Dołączyłeś do naszych szeregów?

Zsiadła z konia i przywiązała go do słupa.

- Mogłaś zapłacić jakiemuś młodzikowi. Na pewno jest w mieście kilku uczciwych.

- Ci, którym ufam, na nic by się nie zdali, a tym, którzy byliby pomocni, nie ufam. Zresztą to
niedaleko. Jechałam nie dłużej niż dwie godziny. A pomiędzy Ratiborem a tym miejscem prawie nic
nie ma. - Zanim do niego podeszła, zaczął się podnosić. - Nie musisz wstawać.

- A jak miałbym cię uścisnąć? - Objął ją. - A teraz mi powiedz, co u ciebie. Bardzo się martwiłem.

- Niepotrzebnie. U mnie wszystko w porządku.

Zdjęła kaptur, ukazując długie blond włosy, które nosiła spięte z tyłu głowy.

- Miasto zdobyte? - spytał Arcadius.

- W posiadaniu nacjonalistów. Zaatakowali i pokonali siły lorda Dermonta na polu, a księżniczka
stanęła na czele rewolty przeciw szeryfowi Viganowi w mieście. Sir Breckton przybył z północną
armią imperialną zbyt późno. Zastawszy miasto zamknięte, a Dermonta martwego, zarządził odwrót i
ruszył z wojskiem z powrotem na północ.

- Minąłem po drodze część jego taboru. Chyba zajmuje pozycje obronne wokół Aquesty. A co u
Hadriana i Aristy?

- Nie odnieśli najmniejszych ran - odparła. - Hadrian przekazał dowództwo nad armią nacjonalistów
człowiekowi o nazwisku Renquist i wyjechał nazajutrz rano po bitwie. Nie jestem pewna dokąd.

- Miałaś okazję z nim porozmawiać?

Skinęła głową.

- Tak, powiedziałam mu o moim bracie. Arcadiusie, wiesz, gdzie jest Degan?

- Ja? - Spojrzał zaskoczony. - Nie. Jestem pewny, że pojmali go sereci, ale nie mam bladego pojęcia,
gdzie przebywa. Ostatnio stali się bardzo cwani. Jakby Guy’owi wyrosła druga głowa i to taka z
mózgiem.

- Sądzisz, że go zabili?

- Nie wiem, Mirando. - Czarnoksiężnik umilkł, żałując swoich szorstkich słów. Spojrzał na kobietę
ze współczuciem. - Trudno zrozumieć imperialny umysł. Możemy mieć nadzieję, że chcą go żywego.
Teraz, gdy nakłoniliśmy Hadriana do działania, istnieją spore szanse, że razem z Royce’em go
uratuje. Może nawet Esrahaddon pokojarzy fakty i ich wyśle.

- Esrahaddon już wie - oznajmiła Miranda. - Był z Deganem przez wiele miesięcy.

- A więc się dowiedział. Świetnie. Liczyłem się z taką możliwością. Gdy odwiedził Sheridan, widać

było, że wie więcej, niż mówi.

- Może on i Hadrian szukają wspólnie i umówili się na spotkanie po walce?

Czarnoksiężnik pogłaskał się w zamyśleniu po brodzie.

- To możliwe... a nawet prawdopodobne. A więc we dwójkę pojechali szukać twojego brata. A co z
Aristą? Co porabia?

Miranda się uśmiechnęła.

- Zarządza miastem. Obywatele Ratiboru już chcieli ogłosić ją królową Rhenyddu, ale zgodziła się na
tymczasową burmistrzynię do czasu zorganizowania wyborów. Zamierza uszanować marzenie
Emery’ego o ustanowieniu republiki w Rhenyddzie.

- Księżniczka ustanawiająca pierwszą republikę w Avrynie. - Arcadius zachichotał. - Cóż za obrót
wydarzeń.

- Po walce często płakała. Obserwuję ją. Pracuje bez przerwy, rozstrzygając spory, uczestnicząc w
inspekcjach murów, mianując ministrów. Zasypia przy biurku w ratuszu. Płacze, gdy myśli, że nikt jej
nie widzi.

- Tyle przemocy po życiu w wygodnych warunkach.

- Myślę, że zakochała się w młodym człowieku, który zginął.

- Zakochała? Naprawdę? To dziwne. Nigdy nie okazywała zainteresowania innymi ludźmi. Kto to
był?

- Nikt znany. Syn dawnego strażnika przybocznego króla Uritha.

- Szkoda - stwierdził ze smutkiem czarnoksiężnik. - Mimo wszystkich przywilejów nie miała łatwego
życia.

- Nie zapytałeś o Royce’a - zauważyła.

- Wiem, co się z nim dzieje. Wrócił do Medfordu niedługo przed moim wyjazdem. Nazajutrz armia
Melengaru przekroczyła Galewyr. Alric kazał powołać do wojska wszystkich zdrowych mężczyzn, a
nawet sporo chłopców. Dowództwo oddał hrabiemu Pickeringowi, sir Ectonowi i markizowi
Lanaklinowi. Przedarli się przez niewielki imperialny oddział i według ostatnich meldunków
maszerują na południe, siejąc spore spustoszenie. Kolejna przeszkoda, którą musiałem ominąć.
Przewiduję, że powrót do uniwersytetu zajmie mi miesiąc. - Czarnoksiężnik westchnął i na jego
twarzy zagościł na chwilę wyraz zatroskania. - Wciąż martwią mnie dwie rzeczy. Po pierwsze,
Aqueście zagraża wroga armia stacjonująca w Ratiborze, a oni nie prowadzą negocjacji ani się nie
ewakuują. Po drugie, pojawił się Marius.

- Kto?

- Merrick Marius, znany także jako Przecinacz.

- Czy to nie on posłał Royce’a do Manzantu?

- Tak, a teraz jest na usługach nowego imperium. To dżoker, którego się nie spodziewałem. - Stary
profesor na chwilę umilkł. - Jesteś pewna, że Hadrian uwierzył we wszystko, co powiedziałaś?

- Bez najmniejszych wątpliwości. Oczy prawie wyszły mu na wierzch, gdy powiedziałam, że Degan
jest spadkobiercą. - Westchnęła. - Jesteś pewien, że my...

- Na pewno, Mirando. Nie popełnij błędu. Robimy to, co jest bezwzględnie słuszne i nieodzowne.
Royce i Hadrian nie mogą nigdy poznać prawdy. To konieczność.