MUZEALNICTWO

19

Digitalizacja

igitalizacja nie ma w polskim, wewnętrznym
systemie prawnym odrębnej regulacji, porząd-
kującej kompleksowo ten techniczny proces
oraz jego praktyczne zastosowania. Brak także

w przepisach prawa polskiego ustawowej definicji digi-
talizacji, która powinna być pojmowana zgodnie z jej
istotą jako tworzenie cyfrowego zapisu zawartości róż-
nego rodzaju dokumentów (materiałów), istniejących
w bardziej tradycyjnych, niecyfrowych postaciach,
takich jak w szczególności dokumenty drukowane,
i przy użyciu odpowiednich technik, takich jak np.
skanowanie.

W związku z tym digitalizacja zbiorów, realizowana

przez muzea, powinna być rozpatrywana z wzięciem
pod uwagę ogólnych uwarunkowań, wynikających
z istotnych dla tego zagadnienia regulacji prawnych,
w tym zwłaszcza dotyczących ochrony praw autorskich
do digitalizowanych utworów.

O tym, że digitalizacja jest zagadnieniem istotnym

społecznie, świadczy najwymowniej Zalecenie Komi-
sji Wspólnot Europejskich z dnia 24 sierpnia 2006 r.
w sprawie digitalizacji i udostępniania w Interne-
cie dorobku kulturowego oraz w sprawie ochrony
zasobów cyfrowych (2006/585/WE, Dz. U. UE. L.
06.236.28 z dnia 31 sierpnia 2006 r.), skierowane do
państw członkowskich, a więc także do Rzeczypospo-
litej Polskiej. Komisja wydała to zalecenie, mając na
uwadze m.in. to, że digitalizacja jest ważnym sposobem
zapewnienia szerszego dostępu do zasobów kulturowych,
z powołaniem się na wspólną pamięć europejską, obej-
mującą materiały drukowane (książki, czasopisma,
gazety), zdjęcia, obiekty muzealne, materiały archiwal-
ne oraz materiały audiowizualne.

Rafał Golat

PRAWNE ASPEKTY
DIGITALIZACJI ZBIORÓW MUZEÓW

Informatyczny nośnik danych

i dokument elektroniczny

W tym digitalizacyjnym kontekście na uwagę zasłu-

gują definicje informatycznego nośnika danych oraz
dokumentu elektronicznego, określone w art. 3 pkt
1 i pkt 2 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informa-
tyzacji działalności podmiotów realizujących zada-
nia publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565 z późn. zm.).
Informatyczny nośnik danych w myśl ustawy o infor-
matyzacji działalności podmiotów realizujących zada-
nia publiczne to materiał lub urządzenie służące do
zapisywania, przechowywania i odczytywania danych
w postaci cyfrowej. Nośnikiem takim będzie zatem
np. płyta CD, ale także komputer, wyposażony w okre-
śloną pamięć. Natomiast dokument elektroniczny to
stanowiący odrębną całość znaczeniową zbiór danych
uporządkowanych w określonej strukturze wewnętrz-
nej i zapisany na informatycznym nośniku danych.
W tym ujęciu dokument elektroniczny nie może zatem
istnieć bez istnienia informatycznego nośnika danych,
który jest niezbędny w celu wytworzenia tego rodzaju
dokumentu, także gdy powstaje on w efekcie procesu
digitalizacji.

Niematerialny aspekt digitalizacji zbiorów

Niezależnie od materialnych uwarunkowań digitali-

zacji nie ulega wątpliwości, że digitalizacja ma przede
wszystkim niematerialny charakter, gdyż właściwym jej
przedmiotem nie jest materialny przedmiot, w ramach
którego digitalizowany materiał jest utrwalony, ale
właśnie ten materiał, stanowiący określone dobro

MUZEALNICTWO

20

Digitalizacja

niematerialne. Przedmiotem digitalizacji jest wszak
nie sam dokument jako taki, w jego materialnym, rze-
czowym wymiarze, ale zawartość dokumentu, w celu
dokonania jej cyfrowego, nieistniejącego przed digita-
lizacją, zapisu. W przypadku digitalizacji nie chodzi
wszak o to, aby „skopiować” np. dzieło sztuki, czyli
doprowadzić do powstania jego nowego, identycznego
z istniejącym egzemplarza.

Na ten niematerialny aspekt digitalizacji wskazuje

przywołana wcześniej definicja dokumentu elektro-
nicznego w rozumieniu ustawy o informatyzacji dzia-
łalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
który to dokument utożsamiony został z uporządko-
wanym zbiorem danych. Zbiór ten może zostać zapi-
sy w różny sposób, celem digitalizacji jest zapisanie
go w wersji cyfrowej przy wykorzystaniu istniejącej,
tradycyjnej postaci utrwalenia, w ramach której jest
on aktualnie dostępny. Digitalizacja, co do zasady, nie
prowadzi wobec tego do zmiany treści (zawartości)
przetwarzanego materiału, wręcz przeciwnie, ma ona
na celu jak najbardziej wierne przetransponowanie
go jako nośnika treści na zapis cyfrowy, niezależnie
od tego, że zapis ten daje znacznie większe, niż zapis
tradycyjny, możliwości korzystania z poddanego digi-
talizacji materiału.

Digitalizacja a ochrona

z tytułu praw autorskich

Niewątpliwie z punktu widzenia digitalizacji, jeże-

li chodzi o konieczność przestrzegania cudzych praw
na dobrach niematerialnych, podstawowe znaczenie
ma ochrona z tytułu praw autorskich, odnoszona do
utrwalonych w digitalizowanych materiałach (doku-
mentach) utworów w rozumieniu ustawy z dnia 4 lute-
go 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Uzyskując od podmiotu uprawnionego zgodę na

skorzystanie z utworu w celu jego digitalizacji, nie
wystarczy ograniczyć się do postanowienia w umowie
o nabyciu majątkowych praw autorskich albo o udzie-
leniu licencji, ale należy także określić, jakie pola eks-
ploatacji, czyli zakresy korzystania z digitalizowanego
utworu, umowa obejmuje (por. art. 41 ust. 2 ustawy
o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Pola te
wyszczególnia art. 50 powyższej ustawy.

Podstawowe znaczenie dla digitalizacji ma obszar

utrwalania i zwielokrotniania utworu, w ramach któ-
rego mieści się wytwarzanie egzemplarzy utworu m.in.
techniką cyfrową (por. art. 50 pkt 1 powyższej usta-
wy). Nie oznacza to, że inne zakresy pól eksploatacji
w kontekście digitalizacji są nieistotne, skoro celem

digitalizacji jest nie tylko powstanie cyfrowego zapisu
danego utworu, ale także udostępnienie tego zapisu
zainteresowanym osobom. Stąd też z reguły podmiot
dokonujący digitalizacji powinien być zainteresowany
uzyskaniem zgody podmiotu uprawnionego na korzy-
stanie z jego utworu również w zakresie innych pól eks-
ploatacji, związanych z rozpowszechnianiem utworu,
w szczególności takich, jak wprowadzanie do obrotu
nośników, na których cyfrowy zapis digitalizowanego
utworu został zapisany, oraz publiczne udostępnianie
utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego
dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym, co
jest równoznaczne z wprowadzeniem zdigitalizowane-
go utworu do sieci Internetu.

Ułatwienia związane z wygasaniem

majątkowych praw autorskich

Uzyskiwanie zgody na digitalizację utworu w dro-

dze zawierania odpowiedniej umowy licencyjnej albo
umowy o przeniesienie majątkowych praw autorskich
nie jest konieczne, gdy doszło już do wygaśnięcia
majątkowych praw autorskich do poddawanego digi-
talizacji utworu.

Podstawową zasadą jest, że autorskie prawa mająt-

kowe gasną z upływem siedemdziesięciu lat od śmierci
twórcy, a do utworów współautorskich – od śmierci
współtwórcy, który przeżył pozostałych, przy czym ten
siedemdziesięcioletni okres liczony jest od końca roku,
w którym zmarł twórca, względnie ostatni ze współ-
twórców (por. art. 36 pkt 1 i art. 39 ustawy o prawie
autorskim i prawach pokrewnych; wyjątki od tej zasa-
dy określone zostały w art. 36 pkt 2–4 tejże ustawy).
W celu stwierdzenia, czy majątkowe prawa autorskie
do branego pod uwagę utworu już wygasły, należy
zatem w pierwszej kolejności ustalić, czy twórca nadal
żyje, w przypadku zaś, gdy okaże się, że twórca zmarł
– w którym roku nastąpiła śmierć twórcy, w celu roz-
strzygnięcia, czy od końca roku, w którym zgon twórcy
nastąpił, upłynęło już siedemdziesiąt lat.

Wyjątkowo, gdy nie doszło jeszcze do wygaśnięcia

majątkowych praw autorskich w stosunku do danego
utworu, czyli brany pod uwagę utwór jest nadal chro-
niony w zakresie tych praw, uzyskiwanie zgody pod-
miotu uprawnionego na jego digitalizację także nie jest
konieczne w sytuacji, gdy w grę wchodzi jeden z przy-
padków dozwolonego użytku chronionych utworów,
określonego w art. 23–35 ustawy o prawie autorskim
i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 34 tej ustawy
można korzystać z utworów w granicach dozwolonego
użytku pod warunkiem wymienienia imienia i nazwi-
ska twórcy oraz źródła, przy czym podanie twórcy

MUZEALNICTWO

21

Digitalizacja

i źródła powinno uwzględniać istniejące możliwości,
a twórcy nie przysługuje prawo do wynagrodzenia,
chyba że ustawa stanowi inaczej.

Digitalizacja a dobra osobiste (wizerunek)

Dokonując digitalizacji wziąć należy pod uwagę, czy

digitalizowany materiał nie obejmuje korzystających
z ochrony prawa cywilnego dóbr osobistych konkret-
nych osób (por. art. 23 i art. 24 k.c.). Dobrem oso-
bistym, które z punktu widzenia digitalizacji wydaje
się szczególnie istotne, są wizerunki osób, czyli ich
przedstawienia pozwalające na powiązanie wizerunku
z określonym człowiekiem, znanym z imienia i nazwi-
ska, a więc w praktyce przedstawienia obejmujące
prezentacje twarzy konkretnych osób, np. na archiwal-
nych fotografiach.

Szczególną zasadą jest wymóg uzyskiwania zgody

osoby na rozpowszechnianie jej wizerunku (por. art. 81
ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Co
prawda sama digitalizacja jako taka nie musi prowadzić
do rozpowszechniania digitaliozwanego materiału, ale
jeśli zamiarem podmiotu, dokonującego digitalizacji
wizerunków konkretnych osób, które dotychczas nie
były legalnie rozpowszechniane, jest ich rozpowszech-
nienie, np. z wykorzystaniem Internetu, zgoda na takie
rozpowszechnienie powinna być uzyskana. Wyjąt-
kowo zezwolenie na rozpowszechnianie wizerunków
osób nie jest wymagane zgodnie z powyższym przepi-
sem w dwóch przypadkach: 1) gdy chodzi o wizerunek
osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano
w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych,
w szczególności politycznych, społecznych, zawodo-
wych, co dotyczy np. wizerunków polityków wykona-
nych podczas pełnienia ich publicznych obowiązków
oraz 2) odnośnie do wizerunków osób stanowiących
jedynie szczegół większej całości, takiej jak zgromadze-
nie, krajobraz, impreza publiczna.

Nawet jednak gdy digitalizacja wizerunku nie łączy

się z jego rozpowszechnianiem, co w praktyce jest
sytuacją wyjątkową, przyjąć należałoby, że osoba, któ-
rej wizerunek ma być digitalizowany, ma prawo w tym
zakresie się wypowiedzieć. Wniosek taki płynie z ogól-
nej regulacji kodeksowej (art. 23 i art. 24 k.c.), w której
mowa jest ogólnie o ochronie wizerunku jako dobra
osobistego, bez ograniczenia prawa wyłącznego do
tego dobra do aspektu jego rozpowszechniania. Skoro
każda osoba może decydować o tym, aby jej wizeru-
nek został sporządzony, np. poprzez wykonanie foto-
grafii jej twarzy, to wolą osoby uprawnionej należałoby
objąć także jej zgodę na digitalizację tego wizerunku,
tym bardziej, że digitalizacja zwiększa ryzyko rozpo-

wszechnienia wizerunku, np. poprzez wprowadzenie
jego cyfrowego utrwalenia do sieci Internetu.

Digitalizacja a „wizerunki” przedmiotów

W przeciwieństwie do objętych wyłączną ochro-

ną dóbr osobistych, takich jak wizerunki osób, tzw.
wizerunki przedmiotów, czyli przedstawienia różnych
rzeczy, z reguły w postaci ich fotografii, nie korzystają
z odrębnej ochrony, gdyż szczególne prawa wyłączne
w ich przypadku, przynajmniej na razie, nie zostały
przewidziane. Ochrona takich „wizerunków” nie mie-
ści się również w zakresie prawa własności, gdyż jest to
prawo dotyczące przedmiotów materialnych (rzeczy),
a nie ich „wizerunków”, stanowiących szczególnego
rodzaju dobra niematerialne.

Co do zasady digitalizacja „wizerunków” (fotogra-

fii) przedmiotów nie wymaga zatem jej uzgadniania
z innymi uprawnionymi podmiotami. Wyjątek dotyczy
sytuacji, w której utrwalony na fotografii przedmiot jest
nośnikiem chronionego prawami autorskimi utworu,
np. obrazu olejnego. Korzystanie z „wizerunku” przed-
miotu pokrywa się bowiem wówczas z korzystaniem
z utworu, podlegającego ochronie praw wyłącznych,
jakimi są prawa autorskie (por. wcześniejsze uwagi).
Odrębną kwestię stanowi poddawanie digitalizacji
utrwalających „wizerunki” przedmiotów fotografii,
które postrzegane być powinny nie tylko jako material-
ne nośniki, ale także jako odrębne utwory, czyli także
chronione prawami autorskimi dobra niematerialne.
W przypadku zatem digitalizacji „wizerunku” przed-
miotu, z uwagi na fotograficzny najczęściej wymiar
tego „wizerunku”, podstawowy problem stanowi
konieczność przestrzegania cudzych praw autorskich
– do utrwalającej „wizerunek” fotografii oraz ewentu-
alnie do utrwalonego w fotografowanym przedmiocie
utworu, np. plastycznego.

W tym kontekście warte uwagi jest ułatwienie,

wynikające z art. 33 pkt 1 ustawy o prawie autorskim
i prawach pokrewnych, zgodnie z którym wolno roz-
powszechniać utwory wystawione na stałe na ogólnie
dostępnych drogach, ulicach, placach lub w ogro-
dach, jednakże nie do tego samego użytku. Dotyczy
to np. umieszczonych w publicznie dostępnych par-
kach rzeźb, których zdigitalizowany „wizerunek” może
zostać umieszczony w Internecie bez obawy o zarzut
naruszenia praw autorskich podmiotu uprawnionego
z tytułu rozpowszechnienia w ten sposób danej rzeźby.

Mniej korzystnie w kontekście digitalizacji przedsta-

wia się upoważnienie z art. 33 pkt 2 omawianej usta-
wy, dotyczące zbiorów publicznych. Przepis ten sta-
nowi mianowicie, że wolno rozpowszechniać utwory

MUZEALNICTWO

22

Digitalizacja

wystawione w publicznie dostępnych zbiorach, takich
jak muzea, galerie, sale wystawowe, lecz tylko w kata-
logach i wydawnictwach publikowanych dla promocji
tych utworów, a także w sprawozdaniach o aktualnych
wydarzeniach w prasie i telewizji, jednakże w granicach
uzasadnionych celem informacji. Bez wyraźnej zgody
podmiotu uprawnionego z tytułu praw autorskich,
np. do prezentowanego w muzeum dzieła sztuki, nie
można wobec tego legalnie umieścić w Internecie jego
zdigitalizowanego „wizerunku”, jeśli nie doszło jeszcze
do wygaśnięcia majątkowych praw autorskich do tego
utworu.

Digitalizacja a ustawa o muzeach

Jednym z podstawowych zakresów digitalizacji są

niewątpliwie zbiory gromadzone w takich instytucjach
jak biblioteki, muzea i archiwa. Instytucje te mają swe
odrębne unormowania ustawowe, w których jednak
aspekt digitalizacji ich zbiorów nie jest wyraźnie regu-
lowany, wobec czego do digitalizacji tych zbiorów sto-
sować należy ogólne zasady, omówione wcześniej.

Nie oznacza to, że w regulacjach dotyczących biblio-

tek, muzeów i archiwów brak w ogóle unormowań,
istotnych z punktu widzenia digitalizacji, w tym digita-
lizacji ich zbiorów.

Najsilniej, mimo że pośrednio, aspekt digitaliza-

cji występuje w ustawie z dnia 21 listopada 1996 r.
o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.).
Chodzi zwłaszcza o art. 25a tej ustawy, zgodnie z któ-
rym wizerunki muzealiów mogą być utrwalone i prze-
chowywane na informatycznych nośnikach danych
w rozumieniu przepisów ustawy o informatyzacji dzia-
łalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
przy czym muzeum pobiera opłaty za udostępnianie
wizerunków muzealiów, z wykorzystaniem informa-
tycznych nośników danych. Bezpośredni dostęp do
wizerunków muzealiów drogą elektroniczną jest bez-
płatny. Wysokość takich opłat ustala dyrektor muze-
um, może też w uzasadnionych przypadkach ustalić
opłatę ulgową lub zwolnić z opłaty. Muzeum pobiera
opłaty również za przygotowanie i udostępnianie zbio-
rów do celów innych niż zwiedzanie, w tym m.in. za
kopiowanie (por. art. 25 ustawy o muzeach).

W sytuacji zatem, gdy muzeum zainteresowane

jest zdigitalizowaniem wizerunku określonego muze-
alium w celu jego udostępniania zgodnie z art. 25a
ustawy o muzeach, należałoby odpowiedzieć sobie na
dwa pytania. Po pierwsze, czy muzealium jest nośni-
kiem utworu w rozumieniu prawa autorskiego ustawy
o prawie autorskim i prawach pokrewnych, co dotyczy
np. dzieł malarstwa czy rzeźby (wykaz podstawowych

rodzajowych kategorii utworów zawiera art. 1 ust. 2
tejże ustawy, wyliczając m.in. utwory plastyczne, litera-
ckie i fotograficzne). Po drugie, gdy muzealium jest noś-
nikiem utworu, ważne jest ustalenie, czy nadal utwór
ten chroniony jest w zakresie majątkowych praw autor-
skich, czyli czy prawa te już wygasły, czy też jeszcze nie.

Jeśli majątkowe prawa do utworu, utrwalonego

w muzealium, który ma być poddany digitalizacji
i cyfrowemu rozpowszechnieniu, jeszcze nie wygasły,
należałoby zadbać o zgodę na takie korzystanie z utwo-
ru uprawnionych osób, np. spadkobierców zmarłego
twórcy (przy założeniu, że muzeum nie nabyło od nich
w zakresie istotnym dla digitalizacji powyższych praw).
Jeśli natomiast majątkowe prawa autorskie do przed-
miotowego utworu wygasły, czyli jeśli upłynął już sie-
demdziesięcioletni okres ich ochrony, pozostaje jedy-
nie zadbać o przestrzeganie w związku z digitalizacją
osobistych praw autorskich, które nie wygasają.

Digitalizacja a przestrzeganie

osobistych praw autorskich

Jeśli przedmiotem digitalizacji jest utwór, np. pla-

styczny, nawet jeśli nie jest on już chroniony w zakre-
sie majątkowych praw autorskich, które wygasły (por.
uwagi dalej), aktualna pozostaje jego ochrona z tytułu
osobistych praw autorskich, gdyż są to prawa czasowo
nieograniczone (por. art. 16 ustawy o prawie autor-
skim i prawach pokrewnych). Jeśli nie żyje już twórca
digitalizowanego utworu, do wykonywania osobistych
praw autorskich upoważnione są, co do zasady, oso-
by bliskie zmarłego autora, w tym jego zstępni, czyli
dzieci, wnuki, prawnuki itd. (por. art. 78 ust. 2 i ust.
3 ustawy).

W związku z tym, digitalizując utwory, pamiętać

należy w pierwszej kolejności o prawidłowym oznacza-
niu ich autorstwa, poprzez podawanie nazwiska twór-
cy także w jego cyfrowej wersji, z wyjątkiem sytuacji,
gdy w grę wchodzi utwór anonimowy albo sam twór-
ca nie życzy sobie ujawniania jego autorstwa (por. art.
16 pkt 1 i pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach
pokrewnych). Inne osobiste prawo autorskie, które
jest szczególnie istotne z punktu widzenia digitaliza-
cji utworów, to prawo do decydowania o pierwszym
udostępnieniu utworu publiczności (por. art. 16 pkt
4 tejże ustawy), skoro digitalizacja przeprowadzana
jest z myślą o zwiększeniu dostępności przetwarza-
nego cyfrowo dzieła, np. poprzez jego internetowe
rozpowszechnienie. Chodzi w przypadku tego prawa
o pierwsze udostępnienie utworu publiczności, a więc
jest ono istotne w kontekście digitalizacji utworów,
które jeszcze nigdy rozpowszechniane za zgodą twór-

MUZEALNICTWO

23

Digitalizacja

cy lub innych upoważnionych osób nie były. Dotyczy
to głównie dwojakiego rodzaju materiałów (dokumen-
tów), a mianowicie rękopisów oraz maszynopisów, jak
również np. dzieł plastycznych, które nie były wcześ-
niej publicznie udostępniane, np. poprzez prezento-
wanie ich za zgodą autora na publicznych wystawach.

Ze względu na istotę digitalizacji utworu, zakładają-

cą jak najbardziej wierne cyfrowe jego przetworzenie,
bez dokonywania żadnych istotnych zmian w stosunku
do wersji poddawanej digitalizacji, jako mniej istotne
jawi się osobiste prawo autorskie do nienaruszalności
treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzysta-
nia (por. art. 16 pkt 3 ustawy o prawie autorskim i pra-
wach pokrewnych). Nie oznacza to jednak, że prawo to

może być w kontekście digitalizacji pomijane, np. jeśli
cyfrowemu przetworzeniu podlega tylko część utworu,
z pominięciem istotnych fragmentów, bez których tra-
ci on swój sens, tym bardziej jeśli pominięcie to nie
jest wyraźnie ujawnione (kolejnym osobistym prawem
autorskim jest prawo do nadzoru nad sposobem korzy-
stania z utworu – por. art. 16 pkt 5 powyższej ustawy).

Trzeba też pamiętać, że osobiste prawa autorskie nie

podlegają zrzeczeniu się lub zbyciu, nie jest zatem for-
malnie możliwe zrezygnowanie przez twórcę z ochrony
tych praw, np. przy okazji udzielania przez niego zgody
na digitalizację utworu z tytułu przysługujących mu
majątkowych praw autorskich.

Rafał Golat, radca prawny, zatrudniony w Biurze Obsługi

Prawnej MKiDN; arbiter Sądu Polubownego do Spraw Domen
Internetowych przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji;
autor licznych publikacji prasowych i książkowych na tematy
związane z prawem kultury, własności intelektualnej, cywil-
nym, gospodarczym i podatkowym.

The digitalisation of collections, realised by museums,

should be considered by taking into account general conditions
stemming from legal regulations essential for this issue.

Without question, from the viewpoint of digitalisation and

the necessity of observing rights to non-material property, basic
importance is attached to protection resulting from copyright
referring to works available in digitalised material (documents)
according to the statute of 4 February 1994 on copyright and
affiliated rights (Dziennik Ustaw of 2006, no. 90, item 631 with
later alterations).

Crucial rank in digitalisation belongs to the perpetuation

and replication of a work whose range encompasses the pro-
duction of copies of a given work, i.a. by means of digital tech-
niques (cf. article 50 point 1 of the above mentioned statute).
This does not mean that other ranges of exploitation within the
context of digitalisation are unimportant, since the intention of

Rafał Golat

Legal Aspects of the Digitalisation of Museum Collections

digitalisation is not merely the production of a digital record of
a given work but also rendering it available to those interested,
e.g. by using the Internet.

Obtaining consent for digitalisation by signing a suitable

license agreement or an agreement about copyright transference
is not necessary once the copyright had expired. As a rule, this
takes place seventy years from the end of the year of the author’s
death.

The digitalisation aspect occurs indirectly in the statute of

21 November 196 (Dziennik Ustaw of 1997, no. 5, item 24
with later alterations). This holds true in particular for article
25a of the statute in question, according to which depictions of
museum exhibits can be perpetuated and stored in electronic
data carriers as comprehended by the regulations of the statute
on the informatisation of the activity of subjects realising public
tasks.