睽

诲

瞁 瞃 瞃

 Ί  Ί  Ί  ″

Dwaj uczniowie identyfikują swego gościa z tym, który został ukrzyżowany i którego

ciało nie znajduje się już więcej w grobie. Nie chodzi o rozpoznanie na podstawie
specjalnego sposobu, w jaki Jezus łamał chleb, ale na podstawie samego znaczenia
łamania chleba: w Eucharystii chrześcijanie rozpoznają obecność Jezusa pośród nich nie
przez zmysłowy kontakt, ale przez wiarę, poprzez znak łamanego Chleba. Dla Łukasza,
Emaus to pierwsza wspólnota eucharystyczna Kościoła. Utworzył ją w środowisku i
kontekście wspólnot chrześcijańskich, wyróżniając dwa momenty: liturgię Słowa i
liturgię Chleba.

Obudziwszy wiarę, Jezus może zniknąć. Będzie widzialnie obecny pod znakiem chleba.

32

I mówili nawzajem do siebie: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał

z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?»

Jezus przyszedł aby rzucić ogień (12,49). Podczas oczekiwania języków z ognia (Dz

2,3), jego płomień i jego ciepło już wypełniły serca uczniów. "Pożar" Dobrej Nowiny
rozniesie się dalej.

33

W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali

zebranych Jedenastu i innych z nimi,

Droga powrotna to droga radości z odzyskanej nadziei. Kleofas i jego przyjaciel nie

chcą zatrzymać dla siebie Dobrej Nowiny. Pan jednak ich wyprzedził: ukazał się
Szymonowi. Grupa, która się rozwiązała, zawiązuje się ponownie w wierze i przez wiarę
w Jezusa zmartwychwstałego.

34

którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się

Szymonowi».

35

Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy

łamaniu chleba.

Nerses Sznorhali (†1173): Tegoż samego dnia, na drodze do Emaus, wdałeś się

już w rozmowę z Kleofasem i z jego towarzyszem podróży, i w gospodzie dałeś
się im poznać, gdy łamałeś Chleb poświęcony, a skoro zniknąłeś z ich oczu, ich
płonące serca pozostały pogrążone w niepewności.

I mnie także daj poznać Niewypowiedzianego - Twój wzrok ukryty, a jakże

upragniony - aby moje serce spłonęło we mnie na wspomnienie Twojej miłości
niebiańskiej. Włóż w me serce stopnie, po których mógłbym wstępować z tego
padołu smutku do nieba, gdzie obiecałeś nam, o Synu Jedyny, Twe królestwo na
wysokościach.

3 NIEDZIELA WIELKANOCNA ŁK 24,13-35

I: Dz 2,14.22-28; II: 1P 1,17-21

13

Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus,

oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy.

14

Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło.

15

Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z

nimi.

16

Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali.

17

On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?»

Zatrzymali się smutni.

18

A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba

jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w
tych dniach stało».

19

Zapytał ich: «Cóż takiego?» Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem

Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec
Boga i całego ludu;

20

jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali.

21

A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po

tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało.

22

Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu,

23

a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie

aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje.

24

Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety

opowiadały, ale Jego nie widzieli».

25

Na to On rzekł do nich: «O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do

wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!

26

Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?»

27

I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we

wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.

28

Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść

dalej.

29

Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i

dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać z nimi.

30

Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo,

połamał go i dawał im.

31

Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu.

32

I mówili nawzajem do siebie: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał

z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?»

[s. 2]

33

W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali

zebranych Jedenastu i innych z nimi,

34

którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się

Szymonowi».

35

Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy

łamaniu chleba.

S A M U E L D O R A S T A Ł , A P A N B Y Ł Z N I M . N I E P O Z W O L I Ł U P A Ś Ć Ż A D N E M U J E G O S Ł O W U N A Z I E M I Ę ( 1 S m 3 : 1 9 )

13

Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus,

oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy.

Mk 16:12 Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli do

wsi. 13 Oni powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli.

14

Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło.

Łk 9:22 I dodał: «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez

starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia
zmartwychwstanie».

15

Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z

nimi.

16

Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali.

J 21:4 A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie

wiedzieli, że to był Jezus.

17

On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?»

Zatrzymali się smutni.

18

A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba

jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych
dniach stało».

J 19:25 A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria,

żona Kleofasa [?], i Maria Magdalena.

19

Zapytał ich: «Cóż takiego?» Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem

Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec
Boga i całego ludu;

Mt 2:23 Przybył do miasta, zwanego Nazaret, i tam osiadł. Tak miało się spełnić

słowo Proroków: Nazwany będzie Nazarejczykiem.

Mt 16:14 A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze

inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków».

Dz 7:22 Mojżesza wykształcono we wszystkich naukach egipskich, i potężny był w

słowie i czynie.

20

jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali.

1P 1:17 Jeżeli bowiem Ojcem nazywacie Tego, który bez względu na osoby sądzi

według uczynków każdego, to w bojaźni spędzajcie czas swojego pobytu na

[s.7] wiarygodna. Co więcej one cytują w słowa aniołów czyli słowa niesprawdzalne.

Pozostaje jednak, jako punkt zapytania, pusty gub.

24

Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety

opowiadały, ale Jego nie widzieli».

25

Na to On rzekł do nich: «O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do

wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!

26

Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?»

27

I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we

wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.

Słowa Jezusa, o których kobiety sobie przypomniały (zapowiedź śmierci i

zmartwychwstania zob. 24,7), a o których uczniowie zapomnieli odsyłają do słów
Bożych zawartych w Pismach. Czytając i medytując je Jezus odkrywał im drogę swojej
misji. Dlatego trzeba odnieść się do Pisma, by rozpoznać Mesjasza. Wszystkie argumenty
z mów Piotra i Pawła są na tym oparte (Dz 2,25; 3,18 itp.).

Pisma mówią o Jezusie. On i Pisma to jedno. Jezusa nie ma w grobie, znaku

zakończonej przeszłości. Jezus jest w Pismach niosących przyszłość. Różne fragmenty
Pisma Świętego przekazują różne obrazy Mesjasza. Scalając je, Jezus objawia się jako
Mesjasz.

Słuchając Jezusa, uczniowie widzą Go jakby powstawał z Pism i zmartwychwstawał z

Księgi gdzie On, Słowo Boga, ukrył się. Ani czas ani śmierć nie anulowały głębokiego
sensu Bożych tekstów. Zmartwychwstając, Jezus je odnawia, odmładza i wypełnia.

28

Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść

dalej.

29

Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i

dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać z nimi.

Po gościnności okazanej przez ich rozmowę z "nieznajomym" spotkanym w drodze,

teraz okazują gościnność zapraszając do swojego domu. Ujęci słowem Jezusa, chcą Go
zatrzymać. Noc która się przybliżyła jest dobrym argumentem. Jezus zgadza się. Nie
kieruje już więcej słów do uczniów. Tekst milczy jakby chciał przygotować ostateczne
objawienie.

30

Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo,

połamał go i dawał im.

Posiłek Jezusa jest kolejnym jakie przytacza ewangelia (5,29; 7,36; 11,37; 14,1;

22,14). Jezus zmartwychwstały ponownie stanowi wspólnotę jedności ze swoimi
uczniami.

Tak jak przewodniczył w wymianie słów podczas drogi, tak teraz przewodniczy w

posiłku. Powtarza te same gesty, które uczynił podczas Ostatniej Wieczerzy (22,19) i
podczas rozmnożenia chleba (9,16). To podobieństwo gestów, zwłaszcza łamanie
chleba, odsyłają do Eucharystii. Ten posiłek Jezusa zmartwychwstałego jest posiłkiem
przejścia między posiłkami codziennymi z Jego życia, które osiągają swój szczyt w
Ostatniej wieczerzy i "ucztami eucharystycznymi", które nastąpią po Pięćdziesiątnicy.

31

Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu.

[s.4] Dz 3:24 Zapowiadali te dni także pozostali prorocy, którzy przemawiali od

czasów Samuela i jego następców.

Łk 18:31 Potem wziął Dwunastu i powiedział do nich: «Oto idziemy do

Jerozolimy i spełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym.

Łk 9:22 I dodał: «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez

starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia
zmartwychwstanie».

1P 1:11 Badali oni, kiedy i na jaką chwilę wskazywał Duch Chrystusa, który w

nich był i przepowiadał cierpienia przeznaczone dla Chrystusa i mające potem
nastąpić uwielbienia.

Łk 16:29 Lecz Abraham odparł: "Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich

słuchają!"... Odpowiedział mu: "Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to
choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą"».

27

I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we

wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.

Dz 2:14 Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym

głosem: «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do
wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów! 22 Mężowie izraelscy,
słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo
Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez
Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, 23 tego Męża, który z woli
postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami
bezbożnych do krzyża i zabiliście. 24 Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy
śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim, bo Dawid mówił o
Nim: 25 Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy, abym
się nie zachwiał. 26 Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój
język, także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, 27 że nie zostawisz
duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu. 28 Dałeś
mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim.

(I

czytanie)

28

Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść

dalej.

29

Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i

dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać z nimi.

Dz 16:15 [Lidia] Kiedy została ochrzczona razem ze swym domem, poprosiła nas:

«Jeżeli uważacie mnie za wierną Panu - powiedziała - to przyjdźcie do mego
domu i zamieszkajcie w nim!». I wymogła to na nas.

Sdz 19:9 I wstał ów mąż, aby udać się w drogę wraz ze swą żoną i sługą, gdy

teść, ojciec młodej kobiety, rzekł do niego: «Oto dzień się nachylił już ku
wieczorowi, pozostań więc na noc tutaj, a niech serce twoje się raduje. Jutro
wczesnym rankiem wyprawicie się w drogę i udasz się do swego domu».

[s.5]

30

Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił

błogosławieństwo, połamał go i dawał im.

Łk 22:19 Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał

mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją
pamiątkę!»

Łk 9:16 A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy

błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi.

J 21:13 A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im - podobnie i rybę.

31

Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu.

2Krl 6:17 Potem Elizeusz modlił się tymi słowami: «Panie! Racz otworzyć oczy

jego, aby widział». Pan otworzył oczy sługi, a on zobaczył: oto góra pełna była
ognistych rumaków i rydwanów otaczających Elizeusza.

32

I mówili nawzajem do siebie: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał

z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?»

Ps 39:4 Serce w mym wnętrzu rozgorzało; gdy rozważałem, zapłonął w nim

ogień: język mój przemówił.

Dz 17:2 Paweł według swego zwyczaju wszedł do nich i przez trzy szabaty

rozprawiał z nimi. 3 Na podstawie Pisma wyjaśniał i nauczał: «Mesjasz musiał
cierpieć i zmartwychwstać. Jezus, którego wam głoszę, jest tym Mesjaszem».

33

W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali

zebranych Jedenastu i innych z nimi,

34

którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się

Szymonowi».

1Kor 15:3 Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł -

zgodnie z Pismem - za nasze grzechy..., że ukazał się Kefasowi, a potem
Dwunastu...

35

Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy

łamaniu chleba.

S A M U E L D O R A S T A Ł , A P A N B Y Ł Z N I M . N I E P O Z W O L I Ł U P A Ś Ć Ż A D N E M U J E G O S Ł O W U N A Z I E M I Ę ( 1 S m 3 : 1 9 )

13

Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus,

oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy.

Stanowią oni grupę uczniów, którzy widzieli w słowach kobiet "czczą gadaninę" i nie

dali im wiary. Grupa się rozwiązała. Piotr wrócił do swojego domu, dwaj uczniowie
wracają do swojej miejscowości gdzie wcześniej mieszkali. Bez Mistrza grupa straciła
rację swojego bytu i swoją jedność. Kobiety pozostają niewzruszone przy Słowie, lecz
uczniowie, zawiedzeni, rozpraszają się.

14

Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło.

15

Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z

nimi.

[s.6] Jak Samarytanin (10,34). To pierwszy gest paschalny Jezusa. Zmartwychwstały,

idzie z uczniami po drogach ich życia. Jest blisko nich, oni jednak widzieli w nim kogoś
obcego. Brak wiary uniemożliwia im prawdziwe widzenie. Nie poznają Go. Jezus jest z
nimi, podczas gdy oni mówią o Nim, ale dopiero, gdy On do nich mówi odkrywa im
prawdziwy sens Pisma i tego co wydarzyło się w Jerozolimie. Bez wiary widzenie jest
zamglone. Dzięki wierze słuchanie Słowa przenika serce i pozwala zobaczyć
Zmartwychwstałego.

16

Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali.

17

On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?»

Zatrzymali się smutni.

Jezus przejmuje inicjatywę w rozmowie. Pytaniem wchodzi w ich obawy; interesuje

się ich rozmową i ich wersją tego co się stało.

18

A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba

jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych
dniach stało».

Prawdopodobnie ten człowiek był znany pierwszym chrześcijanom. Nazywając go po

imieniu, Łukasz pozostawia historyczne odniesienie możliwe do sprawdzenia. Drugi
uczeń nie jest wspomniany z imienia. Być może jest to dyskretne zaproszenie
skierowane do czytelnika, by postawił się na jego miejscu.

19

Zapytał ich: «Cóż takiego?» Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem

Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec
Boga i całego ludu;

20

jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali.

21

A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po

tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało.

W odróżnieniu od mów z Dziejów Apostolskich, to opowiadanie nosi w sobie zawód.

Nie jest proklamacją Dobrej Nowiny ale żałobną lamentacją, śmiercią nadziei.

Prorocy przedstawiali Mesjasza jako wyzwoliciela Izraela, nowego Mojżesza.

Zachariasz wyśpiewywał wyzwolenie Izraela (1,68) a Jezus ogłaszał bliskość wyzwolenia
(21,28). Utraciwszy swego Mistrza uczniowie utracili swą nadzieję. Byli więc
przekonani, że Jezus był Mesjaszem.

Żydzi uważali człowieka rzeczywiście umarłym dopiero po 3 dniach (por. przypadek

Łazarza od 4 dni w leżącego w grobie J 11,39). Trzeci dzień, w zapowiedziach
zmartwychwstania, był tym w którym Jezus miał zmartwychwstać. To zdaje się tylko
powiększać smutek uczniów, podczas gdy winno ich oświecić.

22

Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu,

23

a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie

aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje.

To właśnie mówią aniołowie i to też jest wielką nowiną w ewangelii św. Łukasza. Na

ustach uczniów jest jednak zbyt dyskusyjna, bo przekazana przez kobiety, czyli mało

[s.3] obczyźnie. 18 Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po

przodkach, złego postępowania zostali wykupieni nie czymś przemijającym,
srebrem lub złotem, 19 ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka
niepokalanego i bez zmazy. 20 On był wprawdzie przewidziany przed
stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił ze
względu na was. 21 Wyście przez Niego uwierzyli w Boga, który wzbudził Go z
martwych i udzielił Mu chwały, tak że wiara wasza i nadzieja są skierowane ku
Bogu.

(II czytanie)

21

A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po

tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało.

Łk 1:54 Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje... Niech

będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go,

Łk 2:38 Przyszedłszy w tej właśnie chwili [prorokini Anna], sławiła Boga i mówiła

o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.

Iz 44:24 Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, Twórca twój jeszcze w łonie matki:

«Jam jest Pan, uczyniłem wszystko, Sam rozpiąłem niebiosa, rozpostarłem
ziemię; a któż był ze Mną?

Dz 1:6 Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo

Izraela?»

22

Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu,

23

a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie

aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje.

Łk 24:9 [niewiasty] wróciły od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i
wszystkim pozostałym. 10 A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka
Jakuba; i inne z nimi opowiadały to Apostołom. 11 Lecz słowa te wydały im
się czczą gadaniną i nie dali im wiary.

24

Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety

opowiadały, ale Jego nie widzieli».

25

Na to On rzekł do nich: «O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do

wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!

Mk 4:13 I mówił im: «Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne

przypowieści?

Łk 9:45 Lecz oni nie rozumieli tego powiedzenia; było ono zakryte przed nimi,

tak że go nie pojęli, a bali się zapytać Go o nie.

Ga 3:1 O, nierozumni Galaci! Któż was urzekł, was, przed których oczami

nakreślono obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego?

26

Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?»

Mt 8:10 Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim:

«Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej
wiary.