1

KELLY KEATON

Z CIEMNOŚCIĄ JEJ DO TWARZY

PRZEŁOŻYŁA

ANNA GRALAK

ZNAK emotikon

2011

2

Rozdział pierwszy

SIEDZIAŁAM PRZY STOLE W STOŁÓWCE, a moje prawe kolano podskakiwało pod blatem jak jakaś opętana wiertarka udarowa.
Czułam buzowanie adrenaliny nakłaniającej mnie, żebym czym prędzej stąd uciekła, nie oglądając się za siebie. Oddychaj głęboko.

Jeśli natychmiast nie wezmę się w garść i nie zapanuję nad nerwami, dostanę spazmów i wyjdę na wariatkę. To kiepski po-

mysł, zwłaszcza kiedy się składa wizytę w Rocąuemore House w domu wariatów, w którym czekają wolne pokoje.

- Na pewno chce pani to zrobić?

- Mam na imię Ari. Tak, panie doktorze, na pewno. - Kiwnęłam potakująco głową, patrząc na siedzącego naprzeciwko

mężczyznę. - Nie po to jechałam taki szmat drogi, żeby się teraz wycofać. Chcę wiedzieć.

Najbardziej chciałam, żeby ta rozmowa już się skończyła i żebym mogła zrobić coś, cokolwiek, z rękami. Zamiast tego

położyłam je na stole. Zupełnie nieruchome. Zupełnie spokojne.

Wąskie spierzchnięte usta lekarza z wahaniem wypuściły powietrze, a jego oczy spojrzały na mnie, jakby chciały powiedzieć:

„Przykro mi, skarbie, sama tego chciałaś". Otworzył teczkę, którą trzymał w ręku, i odchrząknął.

- Wtedy jeszcze tu nie pracowałem, ale spójrzmy... - Przerzucił kilka kartek. - Po tym, jak matka oddała panią do domu dziecka,

resztę życia spędziła tutaj, w Rocquemore. - Jego palce nerwowo skubały teczkę. - Została przyjęta na własne życzenie - ciągnął. -
Była u nas sześć miesięcy i osiemnaście dni. Popełniła samobójstwo w przeddzień swoich dwudziestych pierwszych urodzin.

Zatkało mnie.

Do diabla. Czegoś takiego się nie spodziewałam.

Ta wiadomość wprawiła mój umysł w odrętwienie. I rozniosła w pył listę domysłów, które dotychczas snułam i z którymi

zdążyłam się oswoić. Przez lata roztrząsałam wszystkie możliwe powody, dla których matka mogła mnie zostawić. Jasne,
przyszło mi do głowy, że w ciągu ostatnich trzynastu lat mogła umrzeć. Ale samobójstwo? Tak, frajerko, o tym nie pomyślałaś.
Przez umysł przebiegła mi długa wiązanka przekleństw. Miałam ochotę walnąć głową w stół - może to pomogłoby mi stawić
czoło tej nowinie.

Matka oddała mnie pod opiekę stanowi Luizjana tuż po moich czwartych urodzinach, a pół roku później już nie żyła. Przez te

wszystkie lata myślałam o niej, zastanawiałam się, jak wygląda, co robi, czy wspomina małą dziewczynkę, którą kiedyś porzuciła,
a tymczasem ona nie mogła nic robić ani myśleć, bo leżała dwa pieprzone metry pod ziemią.

Moja pierś wypełniła się krzykiem, którego nie potrafiłam z siebie wydobyć. Wpatrywałam się w swoje dłonie, w krótko

obcięte, pomalowane na czarno paznokcie przypominające lśniące żuki na tle białej kompozytowej powierzchni stołu. Oparłam
się pokusie, żeby zgiąć palce i wbić paznokcie w laminat, by poczuć, jak odrywają się od skóry, poczuć coś innego niż smutek
ściskający i spalający wnętrzności.

- Dobra - powiedziałam, biorąc się w garść. - A co dokładnie było z nią nie tak?

To pytanie sparzyło mi język jak gorąca smoła i sprawiło, że moja twarz oblała się rumieńcem. Włożyłam ręce pod stół,

oparłam na udach i wytarłam spocone dłonie o dżinsy.

- Schizofrenia. Urojenia... a raczej urojenie.
- Tylko jedno?

Otworzył teczkę i udawał, że czyta. Facet cholernie się denerwował i trudno było mu się dziwić. Kto by chciał opowiadać

nastolatce o jej mamie, która była tak porąbana, że w końcu się zabiła?

Na jego policzkach wykwitły różowe plamki.

- Tutaj jest napisane - głośno przełknął ślinę - że chodziło o węże... Twierdziła, że węże próbują wychodzić z jej głowy, że

czuje, jak rosną i poruszają się pod jej czaszką. Kilkakrotnie podrapała głowę do krwi. Próbowała je wyciągnąć nożem do masła
ukradzionym ze stołówki. Lekarze robili wszystko, ale nie zdołali jej przekonać, że to tylko wytwór jej umysłu.

Ten obraz popełznął wzdłuż mojego kręgosłupa i poczułam dreszcz biegnący aż do karku. Nienawidziłam węży.

Doktor Giroux zamknął teczkę i pospiesznie zaczął mnie pocieszać:
- Należy pamiętać, że w tamtym okresie mnóstwo osób zmagało się ze stresem pourazowym... Była pani za mała, żeby pa-

miętać, ale...

- Trochę pamiętam.

3

Jak mogłabym zapomnieć? Uciekaliśmy razem z setkami tysięcy ludzi, a dwa huragany czwartej kategorii, jeden po drugim,

niszczyły Nowy Orlean i południową część stanu. Nikt nie był na to przygotowany. I nikt tam nie wrócił. Nawet teraz, trzynaście
lat później, nikt przy zdrowych zmysłach nie zapuszczał się dalej niż na skraj Obręczy.

Doktor Giroux uśmiechnął się smutno.

- W takim razie nie muszę tłumaczyć, dlaczego pani matka do nas trafiła.

- Nie.

- Było ich tak wielu - ciągnął posępnie, patrząc w przestrzeń. Zastanawiałam się, czy w ogóle mówi do mnie. - Psychozy,

strach przed utonięciem, wspomnienia śmierci najbliższych. A do tego węże, węże, które woda wypłukała z bagien i mokradeł...
Pani matka najprawdopodobniej przeżyła coś strasznego, a to w końcu doprowadziło do urojeń.

Obrazy huraganów i tego, co zostało po ich przejściu, migały w mojej głowie jak slajdy. Bardzo rzadko o nich myślałam.

Zerwałam się z miejsca, pragnąć zaczerpnąć świeżego powietrza, chcąc się wydostać z tego upiornego bajzlu otoczonego
mokradłami, mchem i sękatymi wilgotnymi drzewami. Miałam ochotę trząść się jak opętana, zrzucić z siebie obrazy pełzające po
mojej skórze. Zmusiłam się jednak do zachowania spokoju, odetchnęłam głęboko, a potem obciągnęłam czarną podkoszulkę i
odchrząknęłam.

- Dziękuję, że zechciał pan ze mną porozmawiać mimo późnej pory, panie doktorze. Chyba powinnam już iść.

Powoli się odwróciłam i ruszyłam w stronę drzwi, nie mając pojęcia, dokąd idę ani co teraz zrobię. Wiedziałam tylko, że aby

stamtąd wyjść, muszę poruszać nogami.

- Nie chce pani zabrać jej rzeczy? - zapytał doktor Giroux. Moja stopa zastygła w powietrzu.
- Właściwie należą teraz do pani.

Spojrzałam na lekarza i mój żołądek wykonał obrót przyprawiający o mdłości.
- Zdaje się, że pudełko jest w magazynie. Pójdę po nie. Proszę tu zaczekać - skinął w stronę ławki - to zajmie tylko chwilę.
Ławka. Usiądź na ławce. Dobry pomysł. Opadłam na skraj ławki, oparłam łokcie na kolanach i gapiłam się na literę V, którą

utworzyły moje stopy, póki doktor Giroux nie wrócił z wypłowiałym brązowym pudełkiem po butach.

Myślałam, że będzie cięższe, więc jego waga mnie zaskoczyła i trochę rozczarowała.

- Dziękuję. Aha, jeszcze jedno... Czy moja matka została tu gdzieś pochowana?

- Nie. Pochowano ją w Grecji. Myślałam, że się przesłyszałam.
- W jakimś małym miasteczku w Stanach czy...?

Doktor Giroux się uśmiechnął, włożył ręce do kieszeni i za-kołysał się na piętach.

- Nie. W prawdziwej Grecji. Zjawił się tu ktoś z rodziny i odebrał ciało. Jak już mówiłem, wtedy jeszcze tu nie pracowałem, ale

może uda się pani zdobyć więcej informacji w biurze ko-ronera. Dowie się pani, kto pokwitował odbiór ciała i tak dalej.

Rodzina.

To słowo brzmiało tak obco, tak nierealnie, że nawet nie byłam pewna, czy dobrze usłyszałam. Rodzina. Głęboko w mojej

piersi drgnęła nadzieja - mała, ulotna, gotowa się przeobrazić w piosenkę z filmu Disneya z chórami uroczych drozdów i roz-
śpiewanych wiewiórek.

Nie. Jeszcze na to za wcześnie. Powoli.

Zerknęłam na pudełko, zdusiłam nadzieję - zawodziła mnie tak wiele razy, że nie miałam zamiaru natychmiast jej ulegać -i

zaczęłam się zastanawiać, co jeszcze okropnego usłyszę dziś wieczorem.

- Niech pani na siebie uważa.

Postałam jeszcze chwilę, patrząc, jak lekarz idzie w stronę grupy pacjentów siedzących obok wykuszowego okna, a potem

wyszłam wysokimi dwuskrzydłowymi drzwiami. Każdy krok, który oddalał mnie od podupadłej rezydencji zamienionej na
szpital psychiatryczny i przybliżał do zaparkowanego przed nią samochodu, przenosił mnie w przeszłość. Okropne męczarnie
mojej matki. Życie w domu dziecka. Byłam córką niezamężnej nastolatki, która popełniła samobójstwo.

Zajebiście. Normalnie zajebiście.

Żwir chrzęścił pod podeszwami moich butów i ten chrzęst niósł się echem pośród nieustannego cykania świerszczy, spora-

dycznych plusków wody i kumkania żab. W reszcie kraju panowała zima, ale styczeń na południu był ciepły i parny. Mocniej
przycisnęłam do siebie pudełko, próbując dojrzeć najgłębsze, najmroczniejsze cienie błotnistego jeziora za porośniętymi oplą-
twą dębami i cyprysami. Zasłoniła je jednak ściana czerni, która - zamrugałam - jakoś dziwnie drżała.

Ale to były tylko łzy, które wreszcie wypłynęły na powierzchnię.

Ledwie mogłam oddychać. Nie spodziewałam się takiego... bólu. Nigdy nie przypuszczałam, że naprawdę odkryję, co się stało

z matką. Szybko wytarłam mokre kąciki oczu, a potem położyłam pudełko na siedzeniu pasażera i ruszyłam pustą krętą drogą
do Covington w Luizjanie, by wrócić do czegoś, co przypomina cywilizację.

Covington majaczyło na skraju Obręczy, granicy między ziemią zapomnianą a resztą stanu. Przygraniczne miasteczko z

Holiday Inn Express.

4

Pudełko leżało na hotelowym łóżku. Zdjęłam buty, zrzuciłam stare dżinsy i ściągnęłam koszulkę przez głowę. Rano wzięłam

prysznic, ale po wizycie w szpitalu musiałam z siebie zmyć przygnębienie i gęstą warstwę południowej wilgoci, która przywarła
do mojej skóry.

W łazience puściłam wodę i zaczęłam odwiązywać cienką czarną wstążkę, którą miałam na szyi, uważając, żeby mój ulubiony

amulet - platynowy sierp księżyca - nie ześlizgnął się z jej końca. Zawsze uwielbiałam patrzeć na sierp księżyca, zwłaszcza w
bezchmurną noc, kiedy otaczały go migoczące gwiazdy. Uwielbiam ten widok tak bardzo, że wytatuowałam go sobie tuż pod
kącikiem prawego oka, w najwyższym punkcie kości policzkowej - zrobiłam sobie taki prezent z okazji zbliżającego się
ukończenia liceum. Tatuaż przypominał mi o tym, skąd pochodzę, gdzie się urodziłam. W Crescent City, Mieście Półksiężyca. W
Nowym Orleanie.

Te nazwy wyszły już z użycia. Nowy Orlean stał się Nowym 2 - ogromnym, niszczejącym, zagubionym miastem, które nie

chciało dać się porwać fali. Było własnością prywatną, a zarazem światłem przewodnim i schronieniem dla odmieńców i rzeczy,
które czają się nocą. Przynajmniej tak wszyscy mówili.

Stojąc w czarnym staniku i majtkach przed podłużnym hotelowym lustrem, pochyliłam się w stronę swojego odbicia i do-

tknęłam małego czarnego księżyca, myśląc o matce, której nigdy nie znałam, o matce, która mogła mieć takie same jasnozielone
oczy jak te spoglądające na mnie z lustra albo takie same włosy...

Westchnęłam, wyprostowałam się i uniosłam rękę, żeby rozplatać ciasny kok nad karkiem.

Nienaturalne. Dziwaczne. Popieprzone.

Między innymi takich słów używałam na określenie gęstych włosów, które opadły mi na ramiona, muskając końcówkami dół

pleców. Rozdzieliły się, tworząc przedziałek pośrodku głowy. Wszystkie tej samej długości. Tak jasne, że w świetle księżyca
wydawały się srebrne. Moje włosy. Zmora mojego życia. Gęste. Lśniące. I tak proste, jakby armia fryzjerów prasowała je
rozgrzanymi prostownicami. Ale były całkowicie naturalne.

Me. Nienaturalne.

Z moich ust wyrwało się kolejne westchnienie zmęczenia. Już dawno przestałam z tym walczyć.

Kiedy po raz pierwszy - miałam wtedy mniej więcej siedem lat - zdałam sobie sprawę, że moje włosy budzą niewłaściwe

zainteresowanie mężczyzn i chłopaków z przybranych rodzin, próbowałam wszystkiego, żeby się ich pozbyć. Obcinałam je.
Farbowałam. Goliłam. W siódmej klasie zwędziłam nawet z laboratorium chemicznego kwas solny, wypełniłam nim umywalkę i
zanurzyłam włosy w roztworze. Kwas spalił włosy, ale kilka dni później miały już taką samą długość, taki sam kolor, takie samo
wszystko. Jak zwykle.

Dlatego ukrywałam je, najlepiej jak umiałam: w kokach, warkoczach, pod czapkami. Poza tym nosiłam czarne ciuchy i w

okresie dojrzewania nabrałam pewności siebie, więc kiedy mówiłam „nie", większość facetów dawała sobie spokój. A nawet
jeśli nie, to też umiałam sobie poradzić. Moi obecni przybrani rodzice, Bruce i Casey Sandersonowie, byli poręczycielami, to
znaczy wpłacali kaucję, żeby oskarżony mógł uniknąć odsiadki przed rozprawą. Jeżeli ten oskarżony nie zjawił się w sądzie,
ścigaliśmy go i doprowadzaliśmy przed oblicze prawa, żeby uniknąć płacenia rachunku. Dzięki Bruce'owi i Casey posługiwałam
się sześcioma rodzajami broni palnej, umiałam w trzy sekundy powalić stukilogramowego dupka na glebę oraz jedną ręką
zakuć przestępcę w kajdanki.

A oni nazywali to „czasem spędzanym w rodzinnym gronie".

Moje odbicie w zamglonym lustrze posłało mi uśmiech. Sandersonowie byli dość porządnymi ludźmi, wystarczająco porząd-

nymi, żeby pożyczyć siedemnastolatce samochód i pozwolić jej tropić przeszłość. Casey też wychowała się w rodzinie zastępczej,
więc rozumiała, dlaczego to robię. Wiedziała, że muszę to załatwić sama. Szkoda, że nie traftłam do nich na początku.
Prychnęłam. Jasne, gdyby życzenia były dolarami, już dawno dorównałabym Billowi Gatesowi.

Łazienka wypełniła się parą. Dokładnie wiedziałam, co robię. Wiedziałam, że to unik. Klasyczna taktyka Ari. Póki nie wezmę

prysznica, nie będę mogła wyjść z łazienki, nie włożę piżamy i nie otworzę tego przeklętego pudełka. Weź się w garść, idiotko.
Zrzuciłam z siebie bieliznę.

Pół godziny później, kiedy skóra na opuszkach palców zaczęła mi się marszczyć, a powietrze tak bardzo nasyciło się parą, że
trudno było oddychać, wytarłam się ręcznikiem i włożyłam ulubione stare bokserki w kratkę i cienką bawełnianą koszulkę na
ramiączkach. Ponownie związałam mokre włosy w węzeł, włożyłam skarpetki na wiecznie zimne stopy, a potem usiadłam po
turecku na środku podwójnego łóżka.

Pudełko zwyczajnie sobie leżało. Dokładnie naprzeciwko mnie.

Zmrużyłam oczy. Moje ręce i uda pokryła gęsia skórka. Podskoczyło mi ciśnienie - czułam to, bo w klatce piersiowej zacisnął

się bolesny supeł niepokoju.

Przestań się mazać!

Przecież to tylko głupie pudełko. Tylko moja przeszłość.

Usadowiłam się wygodnie i uniosłam pokrywkę, a potem przysunęłam pudełko i zajrzałam do środka. Zobaczyłam kilka

listów i dwa małe pudełeczka z biżuterią.

5

Niewiele jak na pudełko skrywające historię całego życia. Bez wątpienia wyniknie z tego więcej pytań niż odpowiedzi - za-

zwyczaj moje poszukiwania kończyły się właśnie tak. Niechętnie sięgnęłam do środka i wzięłam do ręki zwykłą białą kopertę,
która leżała na wierzchu. Gdy ją odwróciłam, zobaczyłam moje imię napisane niebieskim atramentem.

Aristanae.

Zatkało mnie. A niech to! Matka napisała do mnie list.

Musiała upłynąć chwila, zanim to do mnie dotarło. Przesunęłam kciukiem po zamaszystych pochyłych literach, a potem

drżącymi rękami otworzyłam kopertę i wyjęłam z niej kartkę wyrwaną z notesu.

Moja najdroższa, piękna Ań,
jeśli czytasz ten list, to znaczy, że mnie znalazłaś. Miałam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Przepraszam, że cię porzuciłam. Wiem, że
„przepraszam" to za mało, ałe naprawdę nie miałam innego wyjścia. Wkrótce zrozumiesz dlaczego i za to też cię przepraszam.
Zakładam, że dostałaś to pudełko w Rocąuemo-re, więc teraz musisz uciekać. Trzymaj się z dała od Nowego
Orłeanu i od tych, którzy mogą cię rozpoznać. Tak bym chciała móc cię uratować. Serce mi pęka na myśł, że staniesz w obli-czu tego,
co sama przeżyłam. Bardzo cię kocham, Ań. I przepraszam. Przepraszam cię za wszystko. Nie jestem stuknięta. Zaufaj mi. Proszę,
córeczko, UCIEKAJ.

Mama

Wystraszona zeskoczyłam z łóżka i odrzuciłam list, jakby parzył.

O co tu chodzi, do cholery?

Serce waliło mi jak młotem, a cieniutkie włoski na skórze podniosły się, jakby były naelektryzowane. Podeszłam do okna i

wyjrzałam zza rolet, zerkając w dół na zaparkowany z tyłu samochód. Wszystko w porządku. Roztarłam ręce, a potem zaczęłam
krążyć po pokoju, obgryzając paznokieć małego palca u lewej ręki.

Znowu zaczęłam się gapić na porzucony łist napisany drobnym pochyłym pismem.

Me jestem stuknięta. Zaufaj mi. Proszę, córeczko. Córeczko. Córeczko.

Pozostała mi tylko garstka niewyraźnych wspomnień, ale te słowa... Prawie słyszałam, jak mama je wypowiada. Miękko. Czule.

Radosnym głosem. Zdałam sobie sprawę, że to prawdziwe wspomnienie, a nie jedna z tysięcy fantazji, które snułam w ciągu tych
wszystkich lat. Poczułam ukłucie w sercu i tępy ból za lewym okiem zapowiadający nadciągającą migrenę.

Tyle lat... To niesprawiedliwe!

Na moje żebra naparła fala adrenaliny, która po chwili popędziła wzdłuż ręki. Zamiast krzyczeć i walić pięściami w ścianę,

tak jak miałam ochotę zrobić, mocno przygryzłam dolną wargę i zacisnęłam dłoń. Me. Odpuść sobie.

Nie było sensu znowu skręcać w drogę prowadzącą do wniosku, że życie jest niesprawiedliwe. Już tamtędy chodziłam. Do-

stałam nauczkę. Taki ból niczemu nie służył.

Z jękiem wrzuciłam list z powrotem do pudełka, gwałtownie je zamknęłam, a potem się ubrałam. Kiedy moje rzeczy leżały już

w plecaku, złapałam pudełko. Matka, której nie widziałam od trzynastu lat, kazała mi uciekać, uciekać w bezpieczne miejsce. Nie
wiedziałam, o co chodzi, ale bardzo wyraźnie czułam, że coś jest nie tak. Może po prostu byłam wystraszona i dostałam paranoi
po tym, co usłyszałam od doktora Giroux.

A może, pomyślałam, kiedy mój podejrzliwy umysł zaczął pracować na wysokich obrotach, może moja matka wcale nie

popełniła samobójstwa?

Rozdział drugi

ZBIEGŁAM DO RECEPCJI, oddałam klucz, a potem wypadłam tylnymi drzwiami i popędziłam do samochodu. Latarnia na ulicy
bzyczala i od czasu do czasu mrugała, a jej światło podkreślało mgłę, która wisiała nisko nad ziemią. Żaby i świerszcze ha-
łasowały za drucianym płotem, który oddzielał hotelowy parking od zarośniętego, wypełnionego wodą rowu ciągnącego się
wzdłuż placu.

Z każdym krokiem coraz bardziej się uspokajałam i robiło mi się coraz bardziej głupio. Co ja wyprawiam, do cholery?!

Uciekam, bo przeczytałam jakiś list? Jakie niebezpieczeństwo mogło czyhać w Nowym 2? Odpowiedzi na pytania dotyczące mojej
przeszłości? Wyjaśnienie, dlaczego jestem wybrykiem natury? Więcej informacji o życiu mojej matki?

6

Matka mnie ostrzegła, ale pewnie nie przypuszczała, że jej jedyna córka zostanie poręczyciełką na pół etatu. Potrafiłam stawić

czoło Nowemu 2 i wszystkim innym problemom.

Znowu położyłam pudełko na siedzeniu pasażera, a pękaty plecak na podłodze. Zacisnęłam palce na kierownicy i siedziałam

tak przez dłuższy czas, wściekając się na swój brak zdecydowania.

O Rocąuemore i o tym, że urodziłam się w Nowym Orleanie, dowiedziałam się przed wyjazdem z Memphis. Bruce i Casey od

razu pożyczyli mi jeden ze swoich samochodów. Czuli, że jestem dojrzalsza i bardziej odpowiedzialna niż większość dorosłych.
Miałam siedemnaście lat, zaliczyłam półrocze przed terminem, a moje wyniki w pracy dowiodły, że jestem godna zaufania. Poza
tym za pół roku miałam zostać obywatelką, która na legalu nosi spluwę jako etatowa pracowniczka firmy San-derson Kaucje i
Poręczenia.

Tyle tylko że - nachyliłam się i lekko uderzyłam głową o kierownicę - obiecałam Bruce'owi i Casey poprzestać na Covington i

przyrzekłam, że jeśli poszukiwania zawiodą mnie do Nowego 2, nie wybiorę się tam sama, lecz zaczekam na nich.

Teraz, po tym liście od mamy, chciałam jednak od razu ruszyć w drogę. Czekałam tyle lat. Byłam już tak blisko...

Cały ten wieczór totalnie namieszał mi w głowie. Ari Sel-kirk nie miała trudności z podejmowaniem decyzji. Przez większość

życia musiałam dbać o siebie sama i zdarzały mi się gorsze chwile niż ta. Kurczę, w porównaniu z niektórymi z nich ta sprawa
była naprawdę łajtowa.

Doszedłszy do tego wniosku, wyprostowałam się i wsunęłam kluczyk do stacyjki, ale zanim zdążyłam go przekręcić, w plecaku

rozbrzmiał dzwonek komórki.

- Słucham?

- Jak poszło, mała? - To był Bruce.
- W porządku. Chyba znalazłam to, po co przyjechałam. Ale muszę jeszcze coś sprawdzić. Hej, podziękuj bratu za pomoc,

dobra? - Mimo że dupek sporo mi policzył za te swoje usługi detektywistyczne.

- Jasne. Wrócisz jutro? Mamy dwie nowe sprawy. Pomogłabyś nam.

Pomogłabym, pomyślałam. A jeszcze bardziej pomogłabym sobie, gdybym się w końcu dowiedziała, kim jestem i dlaczego

różnię się od wszystkich innych dziewczyn na świecie.

- Hej, słyszysz mnie?
- Tak. - Urwałam. - Zanim wrócę, muszę jeszcze sprawdzić kilka nowych tropów. Może przyjadę jutro wieczorem.

Zacisnęłam powieki i poczułam się jak świnia: nie umiałam po prostu być szczera i powiedzieć, że zamierzam pojechać do

Nowego 2. Ale za bardzo się bałam, że jeśli Bruce się dowie, natychmiast mi tego zabroni. Z początku planowałam wyjechać z
Covington rano i wrócić do Memphis. Teraz nie wiedziałam, co zrobić ani dlaczego, u diabła, wymeldowałam się z hotelu.

Jasne, że wiesz. Zamierzasz wjechać za Obręcz. Zamierzasz odwiedzić Nowy 2.

Rozłączyłam się, przekręciłam kluczyk w stacyjce i pozwoliłam silnikowi popracować na luzie. Potrzebowałam jednego dnia.

Jednego dnia, żeby pojechać do Nowego 2, zajrzeć do Szpitala Miłosierdzia, zdobyć dostęp do aktu urodzenia i - jeśli się uda -
poznać nazwisko ojca. Chociaż podróż samochodem nie była chyba najlepszym rozwiązaniem, bo Nowy 2 słynął z kradzieży
pojazdów. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, zwłaszcza po złamaniu obietnicy, był powrót do Memphis bez samochodu.

Może recepcjonistka wskaże mi jakiś przystanek autobusowy. Jeśli się okaże, że przystanek jest w pobliżu, uznam, że to

przeznaczenie. Jeśli nie, będę musiała poczekać. Ale nie zaszkodzi zapytać, prawda?

Przechyliłam się na bok, żeby sięgnąć po plecak, i zastygłam w tej pozycji na widok jakiegoś ruchu we wstecznym lusterku.

Za samochodem stała ciemna postać, która też znieruchomiała. Strach przeszył moje ciało jak błyskawica i nabrałam wy-

raźnego poczucia, że właśnie wpadłam prosto na plan horroru.

Cholera.

Postać stała za samochodem, majacząc we wstecznym lusterku.

Moja dłoń powoli ominęła plecak i skierowała się do schowka na rękawiczki. Otworzyłam go i próbowałam wymacać dziewię-

ciomilimetrówkę, którą trzymał tam Bruce. Siedziałam w samochodzie służbowym. W każdym z nich zawsze była jakaś broń na
wszelki wypadek. Nie miałam prawa jej używać, ale coś mi podpowiadało, że niepełnoletność jest teraz najmniejszym z moich
problemów. Jeśli uda mi się wystraszyć tego typka, nic złego się nie stanie.
Poczułam ulgę, kiedy moja dłoń zacisnęła się na kolbie pistoletu. Wyprostowałam się, wzięłam głęboki oddech i siłą woli
przestawiłam umysł na tryb treningowy. Miliony razy ćwiczyłam takie sytuacje - uniki, samoobrona, obezwładnianie...
Otworzyłam drzwi i wysiadłam z samochodu. Był wysoki. Miał krótko obcięte włosy koloru ciemnoblond. Czarną podkoszulkę.
Skórzany pas, przecinający w poprzek pierś, podtrzymywał okrągłą tarczę na plecach. Ale tym, co zwróciło moją uwagę i
sprawiło, że serce podskoczyło mi do gardła, był bardzo błyszczący i bardzo przerażający nóż w jego dłoni, coś pomiędzy
sztyletem a krótkim mieczem.

Facet był dobrze zbudowany, a kiedy zmierzył mnie wzrokiem i spojrzał mi w oczy, w moim umyśle odbiły się echem słowa

matki. UCIEKAJ!

7

Nieznajomy typ wyszedł zza samochodu, zamykając mnie w przestrzeni ograniczonej dwoma pojazdami i ścianą hotelu.

Zacisnęłam dłoń na pistolecie przy udzie. Cofnęłam się i wślizgnęłam między maskę samochodu a zarośla, a potem ruszyłam na
drugą stronę. On zrobił to samo.

- Słuchaj, koleś, nie wiem, o co ci chodzi, ale może lepiej odłóż ten nóż, dobra?
Byliśmy na parkingu za hotelem, właściwie odcięci od świata. Wiedziałam, że dopóki drogą biegnącą obok placu nie będzie

przejeżdżał jakiś samochód, jestem zdana wyłącznie na siebie.

Ruszył naprzód, pochylając szerokie ramiona. Nie chciałam go zastrzelić, ale coś mi mówiło, że facet wcale się nie przejmuje

moim pistoletem. Odezwał się. W jakimś obcym języku. Mówił niskim głosem i rozkazującym tonem, a przy tym z takim
przekonaniem, że na pewno chodziło mu o coś okropnego. Na przykład o ostatnie namaszczenie.

- Daj spokój, nie bądź głupi - cofnęłam się i potknęłam o krawężnik. - Nie chcę cię zastrzelić.

Coraz bardziej zbliżał się do mnie, a kiedy stanął mniej więcej w odległości metra, przemówił z twardym akcentem

1uniósł nóż.

- Z woli Athana potnija, uwalniam cię od tego życia. Niech to szlag, zmusi mnie, żebym to zrobiła. Ostrze opadło w dół.
Strzeliłam.

Huk rozdarł nocne powietrze jak bomba i moje ciało lekko zadrżało od odrzutu. Kula głucho wbiła mu się w udo.

Skrzywił się, na chwilę przystanął, a potem znowu ruszył w moją stronę.

Wytrzeszczyłam oczy i zaschło mi w gardle. No tak, jasne, był napruty, czegoś się na wciągał. Na pewno.

Znowu uniósł długi nóż. W uszach czułam głośne i powolne łomotanie serca. Miałam wrażenie, że minęła cała wieczność,

zanim w końcu opuścił rękę z taką siłą, że aż stęknął. Prawie nie czułam dłoni, kiedy uniosłam pistolet i jeszcze raz pociągnęłam
za spust. Kula trafiła go w prawe ramię. Rana nie była śmiertelna, po prostu chciałam, żeby wypuścił ten przeklęty minimiecz.

Jego ręka zastygła w powietrzu i popatrzył na krew wyciekającą z rany. Potem wbił we mnie spojrzenie szalonych oczu.

Uśmiechnął się.

O cholera.

Zrobił dwa kroki i zamachnął się. Złapałam go za rękę, mając nadzieję, że rana postrzałowa i moja siła zdołają go jakoś

powstrzymać. Jego twarz znalazła się o kilka centymetrów od mojej, wystarczająco blisko, żebym zobaczyła morderczy błysk w
jego oczach. Po lewej skroni pociekł mu pot. Zacisnął zęby i chyba zaklął w tym dziwnym języku. Zamachnął się drugą ręką, ale
zablokowałam ją łokciem, szykując się na ból. Od razu kopnęłam go kolanem w pachwinę z siłą mogącą wgiąć maskę samochodu.
Odskoczył do tyłu i zgiął się wpół.

Nóż z brzękiem upadł na ziemię.
W samą porę.

Obudziły się moje zmysły. Rzuciłam się naprzód, płynnym ruchem złapałam nóż, a mój kok się rozsypał i włosy opadły mi na

oczy. Ruszyłam w stronę bocznej uliczki prowadzącej do wejścia do hotelu, ale zaraz za rogiem mnie dogonił. Wyciągnął dłoń i
złapał mnie za kostkę. Pisnęłam zaskoczona. Zatrzepotałam rękami. O nie. Przygotowałam się na upadek.

Najpierw o ziemię uderzyły moje łokcie, a ułamek sekundy później czoło mocno wyrżnęło w asfalt przy akompaniamencie

brzęku pistoletu i noża.

Ból trysnął na wszystkie strony, biegnąc wzdłuż każdego centymetra mojej czaszki i przy okazji mnie oślepiając.

Jezu Chryste! Zewsząd otaczało mnie jaskrawe białe światło.

Zdrętwiały mi kończyny, puls dudnił w uszach, galopując zbyt szybko, zbyt chaotycznie. Byłam na krawędzi paniki - takiej,

która całkowicie zniszczy moją zdolność walki, jeśli natychmiast się nie pozbieram. Jeśli leżysz na ziemi, celuj w cokolwiek! Rób
wszystko, żeby wstać! - krzyknął głos Bruce'a w mojej głowie.

Zdusiłam panikę, przewróciłam się na plecy i kopnęłam na oślep. Trafiłam w coś. Moja dłoń otarła się o rękojeść noża leżącego

za głową. Chwyciłam go, usiadłam i pchnęłam z całej siły, mając cholerną nadzieję, że w coś wceluję.

Ostrze napotkało opór. Pchnęłam mocniej.

Serce tak głośno waliło mi w uszach, że prawie nic nie słyszałam. Powoli odzyskiwałam wzrok.
Mężczyzna klęczał między moimi nogami, trzymając oburącz skrawek ostrza przy rękojeści. Reszta tkwiła głęboko w jego

piersi. Miał wytrzeszczone, zdziwione oczy, jakby myśl o porażce nigdy nie przyszła mu do głowy.

Czas mijał. Nie odrywaliśmy od siebie wzroku. W pewnej chwili jego twarz drgnęła i odmalował się na niej żal. Wyciągnął

jedną rękę i uniósł kosmyk moich włosów.

- Taka piękna - szepnął.

Pogładził kosmyk, trzymając go między zakrwawionym palcem wskazującym a kciukiem. Potem wymamrotał coś w tym

swoim dziwnym języku i dostał ataku kaszlu. Skrzywił się, mocno zacisnął powieki. Moje włosy wysunęły się spomiędzy jego
palców i mężczyzna runął w tył, a jego ciało zsunęło się z ostrza.

Żaby i świerszcze nadal śpiewały wieczorną pieśń. Znowu rozległy się odgłosy ruchu na drodze. Ale te wszystkie dźwięki

8

nie miały pojęcia, co się właśnie stało, i zostały stłumione przez mój głośny urywany oddech.

Czułam ucisk w wyschniętym gardle. Łzy szczypały mnie w oczy, kiedy gapiłam się na leżącego przede mną człowieka. Miał

najwyżej dwadzieścia pięć lat. Był zdrowy. Przystojny. Mógł wieść przyzwoite życie. Poznać miłą dziewczynę. Wziąć ślub. Mieć
dzieci.

O Boże. Właśnie zabiłam człowieka - moje palce zacisnęły się na rękojeści noża - zabiłam człowieka jakimś cholernym,

pieprzonym, miniaturowym mieczem.

Czas spędzony w rodzinnym gronie z Sandersonami niczego takiego nie uwzględniał.
Otarłam mokre oczy grzbietem drżącej dłoni. W drugiej nadal trzymałam nóż, mimo że zbielały mi knykcie i zdrętwiały palce.

Nie byłam w stanie się ruszyć, nie potrafiłam się otrząsnąć. Otrząsnąć się z szoku po tym, jak zaatakował mnie obcy człowiek. Jak
walczyłam o życie. Jak go zabiłam... Wyjmij komórkę. Zadzwoń pod 911. Rusz tylek, przecież wiesz, co robić. Tak. Wiedziałam, co
robić. Wzięłam kilka głębokich oddechów, chcąc uspokoić galopujące serce, i przewróciłam się na bok, żeby wstać. Ale ciało
mężczyzny nagle drgnęło.

Zamarłam. Rozdziawiłam usta, patrząc, jak zwłoki unoszą się nad ziemią, kilka sekund wiszą w powietrzu, powoli zamieniają

się w dym, a potem znikają uniesione niewidocznym podmuchem powietrza.

Oniemiałam, usiadłam z powrotem na ziemi i zamrugałam. Palce zaciśnięte na rękojeści powoli się rozluźniły, a w ostrzu noża

odbiło się światło ulicznej lampy i zalśniła na nim krew.

Z moich ust wydobył się piskliwy śmiech.

- Serio? - W głuchej nocy mój głos zabrzmiał cicho i słabo. Odchyliłam głowę i krzyknęłam do mglistego czarnego nieba: -

Serio!

Czyżby to była jakaś pokrętna gra umysłowa? Może spadlam ze schodów w Rocąuemore? Za mocno wyrżnęłam głową w

chodnik? Niech to szlag! Łzy rozmazywały mi obraz, kiedy gapiłam się na nóż leżący na ziemi między moimi stopami.

Krew. Nóż.

Cokolwiek się stało, jednego byłam pewna. To się zdarzyło naprawdę. Miałam przed sobą dowód w postaci zakrwawionego

noża. List mojej mamy wydawał się kompletnie popieprzony, ale ona miała rację.

Rozdział trzeci

NAGLE DO MOICH PORAŻONYCH ZMYSŁÓW DOTARŁ NISKI WARKOT i dudnienie muzyki. Oślepiły mnie jaskrawe światła. Pisk
hamulców. Zapach gumy topiącej się na asfalcie... To wszystko zauważyłam jednak zbyt późno.

Zasłoniłam twarz ręką i poturlałam się na bok, bo zdałam sobie sprawę, że siedzę w bocznej uliczce, na wprost nadjeż-

dżającego auta. Samochód mnie zaskoczył, byłam wstrząśnięta tym, co właśnie zrobiłam i zobaczyłam. Krew pędziła mi w żyłach,
moje kończyny zdrętwiały i byłam zamroczona.

Ciężarówką zarzuciło na bok, a potem pojazd ostro zahamował i stanął rozkołysany ze zderzakiem tak blisko mnie, że mogłam

wyciągnąć rękę i go dotknąć. Obok przemknęła chmura spalin z rury wydechowej. Ich woń przyprawiła mnie o mdłości. Zza
uchylonych drzwi od strony kierowcy wychyliła się mała postać. Opuściłam rękę zasłaniającą twarz. Głośny warkot silnika
wibrował we mnie jak powolny nieprzerwany strumień prądu.

- Hej, nic ci nie jest? - zapytała dziewczyna w ogrodniczkach i tweedowym kaszkiecie.

Próbowałam odpowiedzieć, ale nie mogłam wydobyć głosu.

- Upiłaś się czy co?

- Nie - wychrypiałam, przewracając się na kolana, a potem podparłam się dłońmi, żeby podźwignąć słabe ciało. Kiedy wstałam,

wytarłam ręce w dżinsy.

- Dobra. Mogłabyś się odsunąć? Muszę dostarczyć przesyłki.
Przyjrzałam się dziewczynie, jej poplamionym olejem ogrodniczkom, wyzierającej spod nich białej prążkowanej koszulce na

ramiączkach, koszuli flanelowej i chudym, żylastym rękom. Jej brązowe włosy zostały zaplecione w dwa warkocze, miała
błyszczące zielone oczy, piegi rozsypane na grzbiecie nosa i plamę oleju na twarzy. Spod cienkiej warstwy czarnego sprayu z
boku ciężarówki przebijało stare logo UPS.

- Jesteś z Nowego 2. Pracujesz jako kurier.
- No i?

Przełknęłam ślinę, wiedząc, że jestem w szoku i prawdopodobnie w nie najlepszej formie, żeby podejmować decyzje pod

wpływem chwili, ale czułam, że jeśli nie skorzystam z okazji, to później wybiję sobie tę podróż z głowy. Jeden dzień. Potrze-
bowałam tylko jednego dnia.

9

- Szukam transportu do miasta.
Dziewczyna zmrużyła lewe oko i zmierzyła mnie wzrokiem, zupełnie się z tym nie kryjąc.
- Jesteś papugą?
- Papugą?

- No tak, wiesz... paranormalną turystką.

Zgięła ręce w łokciach i zaczęła nimi trzepotać jak skrzydłami, naśladując dźwięki wydawane przez papugę.

- Ile masz lat?
- Prawie trzynaście.

Uniosłam brew.

- Pozwalają dwunastolatce rozwozić pocztę? Dziewczyna przewróciła oczami i oparła łokcie na wielkiej

kierownicy.

- Nigdy nie byłaś w Nowym 2, prawda? Wzruszyłam ramionami.

- Tutaj życie biegnie inaczej niż poza Obręczą. - Zmrużyła oczy, zastanawiając się nad czymś. - Mogę cię zabrać, ale to będzie

kosztowało.

- Ile?
- Dwadzieścia dolców.
- Załatwione. Ale poczekaj chwilę.
Szybko podniosłam z ziemi pistolet i nóż, a potem pobiegłam do samochodu po pudełko mamy. Schowałam miecz do plecaka,

wkładając go pod kątem, bo inaczej by się nie zmieścił, wsunęłam pistolet za pasek spodni, a potem zamknęłam samochód.

- Muszę tylko zrzucić paczki na poczcie i będę wolna - powiedziała dziewczyna, kiedy wsiadłam do samochodu.

Jej wzrok na chwilę powędrował w stronę plecaka, ale nie wspomniała o pistolecie ani o nożu. Zamiast tego wyciągnęła

usmarowaną olejem rękę.

- Jestem Crank. Uścisnęłam małą dłoń.
- Ari.

Crank przesunęła ciężki drążek skrzyni biegów i puściła sprzęgło. Ciężarówka zakołysala się w przód i w tył, zmuszając mnie

do złapania zimnej metalowej klamki, i w końcu powoli ruszyła.

Nikt nie wyszedł z hotelu, kiedy rozległy się strzały. Czyżby ich nie słyszeli? Widząc, jak hotel i parking znikają w tyle,

poczułam dreszczyk niepokoju biegnący w dół kręgosłupa. Albo obsługa hotelu i goście postanowili nie dzwonić po gliny, albo
strzały w środku nocy były w okolicy Obręczy normą. To drugie wyjaśniałoby także, dlaczego Crank w ogóle się nie speszyła,
kiedy wniosłam broń do samochodu. Niestety, żadna z tych myśli nie podnosiła mnie na duchu.

Gdy dotarłyśmy do budynku poczty, Crank wjechała od tyłu i wycofała w stronę strefy załadunkowej, a potem wdrapała się na
pakę, otworzyła drzwi i wyjęła przesyłki, które po chwili wylądowały w trzech wielkich pojemnikach. Dwie paczki zaadresowane
do Nowego 2 wrzuciła do środka, a potem ruszyłyśmy w stronę drogi numer 190.

Zjazd na południe był częściowo zabarykadowany, ale trzy wypłowiałe pomarańczowe beczki odsunięto, żeby umożliwić ruch

pojazdów.

Dopiero po jakichś piętnastu kilometrach oficjalnie przekroczyłyśmy granicę Obręczy. Nie świadczyło o tym nic oprócz starej

przydrożnej tablicy, na której widniał napis: GRANICA STANÓW ZJEDNOCZONYCH. STREFA KLĘSKI ŻYWIOŁOWEJ. WJAZD NA
WŁASNE RYZYKO. Parę metrów dalej stała druga tablica: WŁASNOŚĆ NOVEM. PROSIMY SZANOWAĆ NASZĄ ZIEMIĘ. WITAMY W
NOWYM ORLEANIE.

Nie licząc odgłosów towarzyszących jechaniu po wybojach i warkotu silnika, długa podróż upływała nam w ciszy - takiej,

którą się widzi, a nie słyszy. Ciszy, która dominowała w płaskim krajobrazie sięgającym aż do czarnych zarysów zrujnowanych
miasteczek na horyzoncie, porzuconych barów fast food, stacji benzynowych i pojazdów. Im dalej jechałyśmy, tym gorzej
wyglądała droga: popękany asfalt upstrzony był dziurami i wielkimi nieregularnymi kępami chwastów.

- Niewiele tutaj zostało - powiedziała Crank, podążając za moim spojrzeniem. - Większość ludzi mieszka w Nowym 2 albo

gdzieś w pobliżu.

- Dlaczego w ogóle tam zostali? - zapytałam cicho.

Po kataklizmie rząd umył ręce, zapominając o tym mieście i o całej okolicy. Ogłosił ją obszarem klęski żywiołowej i zabrał

stamtąd wszystkich, którzy chcieli się wyprowadzić. Cala infrastruktura miejska, stanowa i federalna upadła razem z gos-
podarką. Jeśli ktoś został, zrobił to ze świadomością, że Ameryki już tam nie ma.

Dziewięć najstarszych rodzin w Nowym Orleanie zawarło sojusz zwany Novem i wykupiło zrujnowane miasto wraz z oko-

licznymi gminami, przeprowadzając bezprecedensową transakcję, z której najwyraźniej wszyscy byli zadowoleni. Rząd nie
musiał się dłużej przejmować Nowym Orleanem. Mniej więcej osiem miliardów dwieście tysięcy dolarów, jakie zarobiły na
sprzedaży Stany Zjednoczone, traflło do wysiedlonych i poszkodowanych mieszkańców. A Novem dostało to, na czym
najwyraźniej mu zależało: miasto, które mogło uznać za swoją własność.

10

Przez jakiś czas media trąbiły o Novem, wabione licznymi spekulacjami na temat zagadkowego zakupu nieużytków oraz

zafascynowane bogactwem rodzin i władzą związaną z posiadaniem całego miasta i rządzeniem nim. Napisano nawet książkę o
rodzinach i ich długiej historii w Nowym Orleanie. Zdobyły one coś w rodzaju statusu celebrytów, który przerodził się w swoistą
legendę. Dziwne postacie ubarwiające ich drzewa genealogiczne - wiedźmy, wampiry i królowe wudu - tylko dodawały im
tajemniczości.

Novem nigdy nie potwierdziło tych pogłosek ani im nie zaprzeczyło. Jego członkowie nie udzielali wywiadów i nie licząc

pamiętnego zakupu, unikali zwracania na siebie uwagi. A po transakcji wycofali się do swojego zrujnowanego miasta, skazując
resztę kraju na domysły. Wkrótce dołączyli do Strefy 51, Roswell i potwora z Loch Ness oraz innych teorii spiskowych i zjawisk
paranormalnych znanych na świecie. Reporterzy pracujący pod przykrywką i poszukiwacze prawdy, którzy wracali z miasta z
niewyraźnymi zdjęciami oraz opowieściami o potworach i morderstwach, jeszcze bardziej podsycali te spekulacje. Teraz,
trzynaście lat później, ogromna część kraju uważała Nowy 2 za schronienie odmieńców i siedlisko zjawisk nadprzyrodzonych.

Crank wzruszyła ramionami, a jej policzki zadrżały, kiedy koła ciężarówki wjechały w serię dziur.

- Nowy 2 to nasz dom - odpowiedziała na moje ciche pytanie. Podskakiwała na fotelu na sprężynach, co zwracało uwagę na jej

stopy spoczywające na drewnianych klockach przytwierdzonych do pedałów tak, żeby mogła do nich dosięgnąć. - Niektórzy nie
mieli gdzie się podziać, a inni byli zbyt uparci, żeby się wynieść.

- Do której grupy należysz? Crank zachichotała.

- Chyba do obu. Mój tata zginął w powodzi. Wujek ukrył brata i mamę. Wielu tak zrobiło, kiedy przyszło wojsko i zarządziło

ewakuację. Ale mnie nie było jeszcze wtedy na świecie. Po co tu przyjechałaś?

Trochę mocniej ścisnęłam pudełko.

- Próbuję się czegoś dowiedzieć o moich rodzicach. Urodziłam się w Szpitalu Miłosierdzia kilka lat przed huraganami.

- Bez kitu, serio?

W gardle zagulgotał mi cichy śmiech. Crank przypominała dorosłego człowieka uwięzionego w ciele dziewczynki.

- Serio.

- Mój brat chyba będzie mógł ci pomóc. Całkiem nieźle mu idzie znajdowanie różnych rzeczy. Zaklepałaś sobie jakiś nocleg?

No tak... Kiedy postanowiłam wskoczyć do ciężarówki z pocztą, nie wybiegałam myślą tak daleko w przyszłość.
- Nie, jeszcze nie.
Potrzebowałam tylko jednego dnia. Jednego dnia, żeby znaleźć szpital i dostęp do mojej kartoteki. Nie zamierzałam się teraz

poddawać.

- To dobrze. Możesz się zatrzymać u nas. Hotele dla turystów w Dzielnicy Francuskiej kosztują majątek.

Ta propozycja była ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałam. Ale z drugiej strony nie spodziewałam się też tego, że do Nowego

2 dowiezie mnie dwunastolatka.

- Sama nie wiem...

- Zaufaj mi, mamy mnóstwo pokojów. Odstąpimy ci jeden za czterdzieści dolców.

Ociągałam się z odpowiedzią, więc zapytała:

- Wchodzisz w to?

- Jasne - powiedziałam z westchnieniem, a potem rozparłam się w fotelu i przewróciłam oczami. - Czemu nie.

Ciężarówka pędziła przez ruiny Mandeville, a potem minęła coś, co kiedyś było punktem pobierania opłat na moście nad je-

ziorem Pontchartrain. W jednej z budek paliło się słabe światło i w środku zauważyłam ciemną postać. Crank zwolniła. Męż-
czyzna - tak przynajmniej uznałam na podstawie wielkości jego sylwetki - machnął, pozwalając nam jechać dalej.

Kiedy ciężarówka potoczyła się jedną stroną dwupasmowego mostu, mocno ścisnęłam uchwyt nad drzwiami. Druga strona

była nieprzejezdna, brakowało w niej wielkich kawałów asfaltu i pozostały jedynie masywne filary z betonu. Na większości z
nich widać było ptasie gniazda.

Crank spojrzała na mnie z ukosa i na jej ustach pojawił się znaczący uśmiech. Dodała gazu.
- Jeszcze tylko niecałe czterdzieści kilometrów - zanuciła pod nosem, trochę za bardzo uradowana moim niepokojem.
Pochyliła się i wyciągnęła rękę w stronę radia, prawie zapominając o drodze. Ciężarówkę zniosło niebezpiecznie blisko

barierki.

Jedną dłoń zacisnęłam na klamce, a drugą ręką mocno chwyciłam pudełko.

- Eee, Crank?

Radio z rykiem obudziło się do życia. Crank wyprostowała się, kręcąc przy okazji kierownicą, przez co zarzuciło nas w lewą

stronę, po której brakowało kawałka barierki. Nie gubiąc rytmu, Crank usadowiła się z powrotem w fotelu kierowcy i powoli
skierowała pojazd na środek drogi.

Prawie czterdzieści kilometrów mostu (minus kilka już pokonanych z narażeniem życia), który rozciągał się nisko nad

spokojną taflą jeziora. Czterdzieści kilometrów kreolskiej muzyki, bólu w żołądku i drętwienia palców na klamce. Kiedy dotar-
łyśmy do lądu, czułam się tak, jakbym zrobiła sto przysiadów, i byłam całkowicie pewna, że taka dawka kreolskiej muzyki
starczy mi co najmniej do końca życia.

11

Crank jechała przez przedmieścia Metairie, na których o tak późnej porze było ciemno i cicho. Tu i tam paliły się samotne

światełka, których powinny być tysiące. Potem wjechałyśmy na drogę numer 61 prowadzącą do Washington Avenue. Ulica kilka
razy zmieniała nazwę, aż w końcu przecięła St. Charles Avenue w Dzielnicy Ogrodowej. Crank nie zwolniła, żeby spojrzeć na
drogę, tylko wjechała na skrzyżowanie i skręciła w lewo. Tak czy siak nie miało to żadnego znaczenia: oprócz nas na drodze nie
było nikogo. Świeciło się kilka latarni, a na St. Charles Avenue zauważyłam podwójne tory tramwajowe biegnące wzdłuż drogi.

Dzielnica Ogrodowa przemieniła się w coś w rodzaju miasteczka duchów: w piękne, zagubione miejsce, gdzie rośliny z

wypielęgnowanych niegdyś ogrodów wyrastały nad ogrodzenia z kutego żelaza i wylewały się na ulice plątaniną pnączy,
chwastów i mchu.

Crank skręciła w First Street i poczułam się tak, jakbyśmy cofnęły się w czasie o sto lat. Mimo obłażącej farby, zbutwiałych

desek, połamanych ogrodzeń i popękanych, powybijanych albo zabitych deskami okien, domy stały jak pełni godności
wartownicy strzegący ulicy, otoczeni starymi dębami w szarych postrzępionych szalach z oplątwy.

Ciężarówka skręciła w Coliseum Street, a potem nagle zahamowała z piskiem opon. Runęłam do przodu i leciałam, póki nie

zadziałał pas bezpieczeństwa, który uchronił mnie przed wypadnięciem przez przednią szybę. Z łomoczącym sercem opadłam z
powrotem na fotel, a Crank wrzuciła luz, zaciągnęła ręczny hamulec i zgasiła silnik.

Nadal czułam resztki wibracji rozdygotanej ciężarówki, a dźwięki docierające do moich uszu były stłumione, jakbym włożyła

słuchawki.

- Nie ma to jak w domu - głośno powiedziała Crank. - Chodź.

Wyskoczyłam z samochodu z pudełkiem w ręku i zarzuciłam plecak na ramię. Moje stopy dotknęły twardego podłoża.

Miałam ochotę paść na kolana i podziękować Bogu, że wyszłam z tego cało, ale mimo to stałam bez ruchu i spokojnie odzyski-
wałam równowagę.

- Tędy - głos Crank odbił się echem w ciemności.

Weszłam na zniszczony chodnik i odchyliłam głowę, żeby spojrzeć na majaczący nad nami wysoki, mroczny budynek. O rany.

Dom na rogu First i Coliseum tkwił w dżungli drzew i wybujałej trawy, otoczony czarnym ogrodzeniem z żelaza. Byl wysoki i

prostokątny, piętrowy, pokryty wyblakłą fioletowo-różową farbą, z koronkowymi balustradami z kutego żelaza, ze spiralnym
ornamentem biegnącym wzdłuż piętrowej werandy i z czarnymi okiennicami na ogromnych oknach. Gdzieniegdzie przez szyby
przebijało słabe światło przytłumione ciemnymi, brudnymi zasłonami.

Dom od razu mnie zachwycił: piękno przyprószone czasem i zniszczeniem, ale nadal dumne. Tak, to było miejsce w moim

stylu.

Trochę bardziej zadowolona z podjęcia spontanicznej decyzji o przyjeździe do Nowego 2, ruszyłam za Crank, weszłam przez

bramę, która podtrzymywała gęstą plątaninę pachnących pnączy obsypanych kwiatuszkami - takimi samymi jak te, które rosły z
boku domu i oplatały balustradę na piętrze. Nad nami z dachu werandy zwisała czarna latarnia.

- Fajnie, no nie? - rzuciła przez ramię Crank, otwierając drzwi wejściowe.
- Mieszkasz tutaj?
- Tak. W zasadzie dom nie jest naszą własnością, ale nikt się o niego nie upomniał, więc teraz jest nasz. W DO jest mnóstwo

pustych domów. DO to w skrócie Dzielnica Ogrodowa. Najlepsze zajęli dzicy lokatorzy, chociaż ten też jest niczego sobie.
Niektóre pokoje wyglądają nieciekawie, ale poza tym mieszka się tu całkiem znośnie. - Wyciągnęła rękę. - Dwie dychy za
podwiezienie i cztery za pokój.

- A tak, racja.

Postawiłam plecak na werandzie i pogmeralam w środku w poszukiwaniu portfela. Wyjęłam z niego trzy dwudziestki, które

położyłam na otwartej dłoni Crank.

Weszlyśmy do ogromnego holu z drewnianą podłogą i szerokimi schodami biegnącymi wzdłuż całej długości ściany. Dół

schodów lekko skręcał w stronę drzwi wejściowych. Ich podstawa rozlewała się jak miód wylany ze słoika. Na długim łańcuchu
przymocowanym do sufitu wisiał ogromny żyrandol z kutego żelaza, tak delikatny i misternie wykonany, że wyglądał jak
czarodziejskie dzieło pająka metaloplastyka. W ścianach po obu stronach holu były szerokie przejścia prowadzące do innych
pomieszczeń.

Po prawej mieściła się ogromna jadalnia z długim, okazałym stołem i dziesięcioma krzesłami z wysokimi oparciami. Na suficie

widniało wyblakłe malowidło, a na ścianach zauważyłam bordowo-złotą tapetę, również wyblakłą i gdzieniegdzie odkle-joną.
Świeciły się czarne kinkiety rozmieszczone w równych odstępach wokół pomieszczenia - tylko dwa nie działały - a nad parą
wysokich okien wisiały karnisze z ciężkimi, starymi, bordowymi zasłonami.

- Ładnie, no nie? - Crank stanęła obok. - Nazywamy go kryptą, bo pokój wygląda jak z filmu o wampirach.

- Ładny - mruknęłam.

Część desek w podłodze zbutwiała. Omijałam je, podchodząc do schodów. Tapeta w holu też była miejscami zdarta albo

odklejona, ale jak powiedziała Crank, dalej było całkiem znośnie. W zasadzie wnętrze wydało mi się równie piękne jak fasada.

- Najpierw pokażę ci twój pokój.

Po drugiej stronie holu, naprzeciwko jadalni, był salon. Zajmował całą lewą część domu. Wysoki sufit. Dwa zakurzone

żyrandole. W głębi dwa kominki, a nad gzymsami dwa lustra w pozłacanych ramach. Tak jak jadalnia i pewnie każde inne

12

pomieszczenie w tym domu, salon został ozdobiony sztukateriami. Jedno z okien zabito nierównymi deskami i gwoździami
różnej wielkości.

- Możesz zająć pokój naprzeciwko mojego - powiedziała Crank, idąc po schodach. - Aha, i uważaj na szesnasty stopień.

Liczyłam, żeby ominąć obluzowany stopień, a potem poszłam za Crank szerokim korytarzem. Zatrzymała się przy pierwszych

drzwiach po lewej stronie i odsunęła się na bok, żebym mogła wejść do środka.

- Zapraszam.

Wewnątrz było ciemno i pachniało mokrym drewnem. Crank uderzyła we włącznik światła i mały żyrandol zwisający z gip-

sowego medalionu na suficie rozbłysnął światłem. W pokoju była podłoga z szerokich desek oraz dwa wysokie okna. Ostrożnie
weszłam do środka. Podłoga skrzypnęła, ale wytrzymała.

- Będziesz miała widok na ogród. Materac spleśniał, więc wyrzuciliśmy go dawno temu. Mogę ci przynieść mój stary śpiwór.

Mamy bieżącą wodę, ale na twoim miejscu bym jej nie piła. Używaj jej tylko do kąpieli i w toalecie, a wszystko będzie w
porządku. Łazienka jest za tamtymi drzwiami. Każdy pokój ma własną. Na razie Novem ładuje wszystkie pieniądze w remont
Dzielnicy Francuskiej, ale w końcu i tutaj zaprowadzimy porządek. Powiem bratu, że przyjechałaś.

Crank zniknęła, zanim zdążyłam się odwrócić i jej podziękować. Stałam pośrodku starego pokoju, patrzyłam na żelazną ramę

łóżka bez materaca, na stary, wypłowiały, owalny dywan na podłodze oraz na marmurowy kominek i gzyms, na którym
ustawiono mnóstwo świec o różnym stopniu zużycia.

Nad łóżkiem wisiał stary obraz olejny przedstawiający matkę z dwojgiem dzieci, a po obu jego stronach zainstalowano

kinkiety, które najwidoczniej nie działały.

W rogu stało wysokie biurko, a obok kominka ustawiono długą toaletkę z lustrem z tego samego kompletu. Podeszłam bliżej,

zaciekawiona leżącą na niej ludzką czaszką przysypaną kolorowymi koralikami i ozdobioną czarnym cylindrem. Przełknęłam
ślinę. Czaszka wyglądała na prawdziwą. Ktoś wsunął jej w zęby stare cygaro. Na toaletce leżały też inne rzeczy: srebrne ręczne
lusterko i szczotka do włosów, małe pudełko na biżuterię i pusta butelka po winie z wciśniętą w szyjkę świeczką.

Lustro nad toaletką było zamglone i pęknięte w prawym rogu. Spojrzała na mnie z niego milcząca, zagubiona twarz. Trudno

się dziwić. Nigdy w życiu nie przyszłoby mi do głowy, że przedostanę się za Obręcz. Jasne, ludzie tu przyjeżdżali - imprezo-wicze
ciągnący na święto Mardi Gras, turyści albo naukowcy chcący zbadać doniesienia o zjawiskach paranormalnych - ale przeważnie
omijano to miasto z daleka.

Podeszłam do okna i zerknęłam na zarośnięty ogród. W rogu po lewej stronie rósł stary dąb, ale reszta ogrodu była pogrze-

bana pod pnączami i długimi szarymi wąsami oplątwy. Trawnikiem zawładnęły małe fioletowe kwiatki i dywan z suchych liści.
Posąg anioła ze złamanym skrzydłem oraz z twarzą i rękami uniesionymi do nieba przysłaniały zielone porosty. Po kręgosłupie
przebiegł mi dreszcz. Pod dywanem z liści coś się ruszało.

- Przyniosłem frykasy! - zawołał jakiś glos na dole. Tupot stóp i wołanie odbiły się echem w moim pokoju. W otwartych
drzwiach ukazała się głowa Crank.
- Wrócił Henri.

Postawiłam plecak i pudełko na podłodze obok toaletki, a potem zeszłam za Crank po schodach. W połowie drogi zatrzy-

małam się, oparłam rękę na żelaznej balustradzie i utkwiłam spojrzenie w grupce stojącej w przedpokoju.

Chłopak - domyśliłam się, że to on ma na imię Henri - trzymał nad głową siatkę pomarańczy. Crank i dwoje innych dzieci

otoczyły go ze wszystkich stron. Henri musiał być w moim wieku albo trochę starszy, bo jego szczękę i brodę porastała ruda
szczecina. Miał ciemnorude, długie włosy związane z tyłu. Ale na widok jego oczu wydałam z siebie zduszony okrzyk. Podobnie
jak moje nie były normalne. Tęczówki wydawały się prawie orzechowe, ale były zbyt jasne, zbyt żółte, by mogły uchodzić za
normalne. A może mi się przywidziało?

Ktoś przeciął siatkę nożem i kilka pomarańczy wypadło, uderzając o podłogę. Rozległa się salwa śmiechu. Wszyscy, oprócz

Henriego, upadli na kolana, żeby pozbierać rozsypane owoce.

Najmniejsze z dzieci przykucnęło, złapało pomarańczę, a potem odwróciło się i spojrzało mi w oczy. Dziewczynka była mała i

drobna, trochę wychudzona, miała ogromne czarne oczy otoczone szarymi obwódkami. Jej twarz była malutka, owalna i biała,
nie licząc lekko zaróżowionych ust. Rozczochrane czarne włosy ścięte na pazia sięgały do brody. Na jej piersi spoczywała złota
maska ze święta Mardi Gras zawieszona na cienkim sznureczku.

Dziewczynka powoli się uśmiechnęła, odsłaniając rząd białych ząbków i dwa bardzo małe, ale bardzo wyraźne... kły.

Moje serce zamarło. Czym prędzej odwróciłam wzrok od dziewczynki.
Weź się w garść, Ań.

Grupka na dole ucichła. Wszyscy się gapili. Na mnie. Serce waliło mi w piersi. Moja ręka powoli puściła balustradę. Od-

wróciłam się, a potem sztywno weszłam z powrotem na górę.

Co ja tutaj robię, do diabla?

Nowy 2 był totalnie odjechanym miejscem. Już wcześniej o tym wiedziałam, ale...
Dopiero kiedy wróciłam do pokoju i ruszyłam w stronę plecaka, na parterze rozległy się szepty. Po chwili usłyszałam kroki na

schodach.

13

- Crank powiedziała, że szukasz informacji - zagadnął mnie Henri, opierając się plecami o framugę z rękami splecionymi na

piersi.

Podniosłam plecak.
- Już nie.

Wszedł do pokoju, kręcąc głową.
- Czego się spodziewałaś, pięciogwiazdkowego hotelu? Zgrai nastolatków z komórkami, iPodami i najnowszymi ciuchami od

Abercrombie & Fitch?

Ugryzłam się w język i nie powiedziałam mu, że iPody to już zamierzchła przeszłość, a Abercrombie & Fitch zniknęli z rynku

wiele lat temu. Pochyliłam się i sięgnęłam po pudełko.

- Po co ci pistolet?

Cholera. Uświadomiłam sobie, że zza paska spodni wystaje mi dziewięciomilimetrówka. Gwałtownie się wyprostowałam.

- Mam pozwolenie. Oczywiście nie miałam.
- Nie o to pytałem.

Naprawdę nie byłam w nastroju, żeby opowiadać o tym, po co tu przyjechałam i dlaczego noszę przy sobie broń. W sumie

zaczynałam dochodzić do wniosku, że zapuszczając się do Nowego 2, popełniłam wielki błąd.

Henri zagrodził mi drogę. Za jego plecami stała Crank i reszta. Przysłuchiwali się naszej rozmowie z wytrzeszczonymi oczami.

Odsunęłam się i zmroziłam Henriego spojrzeniem.

- Mógłbyś mnie przepuścić?

Po krótkiej i pełnej napięcia ciszy podniósł ręce i odsunął się na bok.
- Dobrze, proszę bardzo. Nie wiem, jak zamierzasz się dostać do Obręczy bez samochodu. Jeśli chcesz zawołać taksówkę albo

wskoczyć do autobusu Greyhound, życzę powodzenia.

Pozostali zarechotali.

Wykrzywiłam się w cierpkim uśmiechu.

- Dzięki.

Potem minęłam go z furią. Dzieci odskoczyły na bok. Wiem, dramatyzowałam i zachowywałam się jak idiotka, ale zęby tej

dziewczynki... oczy Henriego... To wszystko wydawało się zbyt znajome, za bardzo mi przypominało o własnej dziwności i spra-
wiało, że jak zawsze miałam ochotę uciec.

Moje buty głośno stukały, kiedy zbiegałam po schodach. Uważałam, żeby nie stanąć na szesnastym stopniu, i zastanawiałam

się, co, do diabła, strzeliło mi do głowy. Chciałam jedynie zdobyć jakieś informacje o matce, przyjechać do Nowego 2 i zajrzeć do
szpitalnych akt, być może poznać nazwisko ojca. Nic więcej, tylko nazwisko. Jasne, super byłoby odkryć całą historię rodziny, ale
wiedziałam, że to niewykonalne.

Poza tym powinnam była wiedzieć, że lepiej omijać Nowy 2 z daleka i zaczekać na Bruce'a i Casey, tak jak obiecałam. Nie

przypuszczałam jednak, że w moje ręce wpadnie ten zakręcony list od matki ani że zostanę zaatakowana przez znikającego
czubka z jakiegoś obcego kraju.

Byłam już w połowie holu, kiedy otworzyły się drzwi i do środka wszedł następny chłopak.

Miał spuszczoną głowę i kruczoczarne włosy zasłaniały mu twarz. Jedną ręką ściskał pasek starego plecaka, a drugą zamykał

drzwi. Był wysoki. Jakieś metr osiemdziesiąt trzy. Miał na sobie wytarte dżinsy, czarne buty i stary T-shirt z Iron Maiden
wypłowiały do jasnej szarości. Na lewym nadgarstku nosił bransoletkę z ciemnej skóry nabijaną srebrnymi ćwiekami.

Zamarłam. Jak totalna kretynka.

Podniósł głowę i spojrzał na mnie najbardziej olśniewającymi szarymi oczami, jakie kiedykolwiek widziałam. Kątem oka

zobaczyłam, że plecak powoli wysuwa mu się z dłoni i uderza o podłogę.

Tak bardzo zaschło mi w gardle, że nie mogłam przełknąć śliny. Po mojej twarzy i po kręgosłupie rozlała się fala ciepła. Czarne

zmarszczone brwi nadawały mu nieco złowrogi wygląd, ale ostro kontrastowały ze smutnymi oczami otoczonymi gęstymi
czarnymi jak atrament rzęsami. Miał fajną twarz, która w zależności od jego nastroju mogła się kojarzyć z poetą albo z
twardzielem. Jego usta były ciemniejsze niż usta większości ludzi. Kiedy zmrużył oczy, lekko się zacisnęły. Potem znów się
rozluźniły. Zrobiłam krok do tyłu. Czułam się dziwnie, jakby zajrzał w głąb mnie, jakby wiedział, kim jestem.

- Już cię szukają.

Rozdział czwarty

POCZUŁAM NARASTAJĄCY UCISK W GARDLE i od razu przypomniał mi się tamten świr z nożem. Tak mocno przygryzłam
wewnętrzną stronę policzka, że pękła skóra, oblewając język ciepłą, bogatą w żelazo krwią.

14

- Kto mnie szuka?
- Novem.
- Tak - powiedziałam, wiążąc z sobą fakty - już raz próbowali mnie zabić. Nie dam im drugiej szansy.

Zdziwiony zmarszczył brwi.

- Novem nie chce cię zabić.

Crank ominęła mnie i wskoczyła na długi stół pod ścianą, usiadła, a potem zaczęła machać nogami.

- On ma rację.

Pokręciłam głową. Nic z tego nie rozumiałam.

- Skąd wiesz?
- Bo Sebastian to mój brat i wie o wszystkim, co się dzieje w Nowym 2. Na tym polega jego praca.

Uniosłam brew i spojrzałam na niego, czekając na jakieś potwierdzenie, ale Sebastian milczał.

- Bas pracuje dla Novem. Płacą mu za przekazywanie wiadomości, zdobywanie informacji, tego typu rzeczy. - Crank odwróciła

kaszkiet daszkiem do tyłu. - No więc komu się naraziłaś, Ari? Czy to ma coś wspólnego z zakrwawionym nożem w twoim
plecaku?

Powoli zamknęłam oczy i policzyłam do pięciu. Zabiłam człowieka. Widziałam, jak znika. Była tu upiorna dziewczynka z kłami.

A teraz ścigało mnie Novem - a może i nie ścigało. Bez względu na to, co mówiła Crank, wolałam założyć, że jednak ścigało.

Cholera, jak udało mi się wpakować w ten cały bajzel? Na dodatek ten bajzel nie był mój, lecz mojej matki. Poza tym nie

miałam już pewności, czy chcę poznać prawdę. Wysunęłam komórkę z pokrowca na nadgarstku. Bruce mnie stąd zabierze.
Wścieknie się, ale po mnie przyjedzie.

- Komórki nie działają w Nowym 2 - rozległ się głos Henriego za moimi plecami.

Zerknęłam na wyświetlacz. Brak zasięgu.

- Dobra. Jest tu jakiś telefon albo budka telefoniczna, z której mogłabym zadzwonić?
- Ech, nowicjusze - mruknął chłopiec w wieku Crank i usiadł na schodach, żeby obrać pomarańczę ze skórki.

Wyglądał tak dziwnie, że na chwilę odwrócił moją uwagę. Jasnobrązowa skóra. Zielone oczy. I krótkie afro w kolorze

ciemnoblond.

- Jeśli nie masz forsy albo znajomości, nie znajdziesz tu ani telefonu, ani internetu. Nic oprócz bieżącej wody, prądu i gońców

- wyjaśnił Henri. - Witamy w Nowym 2.

- Ari urodziła się w Szpitalu Miłosierdzia. Chce znaleźć swoją kartotekę. Możesz jej w tym pomóc, Bas? - zapytała Crank.

Sebastian podniósł plecak, unikając jej spojrzenia.

- Nie. Powinna wracać do domu. Ruszył na górę.

Crank próbowała coś powiedzieć, ale nikt inny nie odezwał się słowem. Słychać było tylko niespieszne kroki Sebastiana.

Stojąc przy drzwiach, zerknęłam na schody, a potem jęknęłam, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę mam zamiar pobiec za panem
Miłym i Gościnnym.

Dogoniłam Sebastiana na piętrze.

- Hej, zaczekaj chwilę! Zatrzymał się i lekko się odwrócił.

- Słuchaj, jeśli coś wiesz... jeśli wiesz, dlaczego ci ludzie mnie ścigają...

Miałam metr siedemdziesiąt, więc byłam niewiele niższa od Sebastiana, ale pod wpływem jego chmurnego spojrzenia po-

czułam się malutka. Nie potrafiłam rozszyfrować wyrazu jego twarzy. Zerknął na pozostałych, którzy zebrali się w połowie
schodów. Zacisnął zęby i przeszył mnie przenikliwym spojrzeniem. Potem się pochylił i cicho powiedział:

- Kilka godzin temu ktoś zadzwonił do Novem, podając twój rysopis i nazwisko... Zawiadomiono wszystkich gońców i łudzi

pracujących dla Novem. Czyli praktycznie wszystkich mieszkańców miasta. Mają cię szukać.

Doktor Giroux. Pewnie to on zadzwonił. Ale dlaczego?

- Ty też dla nich pracujesz.

- Chcą cię tylko zobaczyć. Nikt nie wspomniał o robieniu ci krzywdy, więc nic mi nie wiadomo o żadnym pieprzonym nożu, o

którym mówi Crank. Tak, pracuję dla nich. Co nie znaczy, że zawsze ich słucham.

Pomaszerował przed siebie i zniknął w pokoju na samym końcu korytarza.

Ogarnęła mnie fala zmęczenia. Opadły mi ręce. Czułam na sobie wzrok pozostałych. Bardziej niż czegokolwiek innego chcia-

łam teraz zostać sama, żebym mogła się pozbierać, pomyśleć logicznie, przetrawić wszystko, co zdarzyło się do tej pory. Jeszcze
przed chwilą chciałam uciec, ale ta pochopna decyzja albo odruch - jak zwał, tak zwał - nie przyniosłyby nic dobrego. Było
ciemno. Musiałam gdzieś przenocować. Już zapłaciłam. Chyba nie miałam innego wyjścia. Westchnęłam.

Wróciłam do pokoju, wzięłam pudełko i usiadłam na dywanie przed kominkiem. Ale szuranie na korytarzu szybko mi

uzmysłowiło, że w najbliższym czasie nie mam co liczyć na odrobinę prywatności.

Crank, dziwny chłopak i dziewczynka z kłami - która tymczasem włożyła maskę Mardi Gras - weszli do mojego pokoju. Usiedli

w kręgu na dywanie. Chłopak przechylił się w stronę kominka i pstryknął palcami nad stertą drewna. Buchnęły płomienie.

Potrzymał dłonie nad ogniem, a kiedy już je ogrzał, wrócił do kręgu.

- To nic wielkiego. Taka sztuczka - powiedział, widząc moje rozdziawione ze zdumienia usta. - Co jest w tym pudełku?

15

Jasne, taka odjechana sztuczka. Lepsze to niż inne wyjaśnienie, które nasuwało mi się na myśl.

- Rzeczy mojej matki.
Gdzieś w głębi korytarza rozległo się bębnienie na perkusji. Potem jeszcze raz i znowu, aż w końcu muzyk złapał rytm. Ściany

i podłoga zaczęły wibrować. Tempo rosło, szybkie, wściekłe i naprawdę niezłe, przenikało do mojej skóry i kości, odnalazło
drogę do mojego serca i pulsowało w jego rytmie.

- To Sebastian - wyjaśniła Crank. - Gra, kiedy ma zły humor.

Nie musiałam pytać dlaczego. Też bywałam w złym humorze, jak każdy. W tle usłyszałam bardzo cichą muzykę i wokal.

Domyśliłam się, że Sebastian gra do utworu z radia albo z płyty kompaktowej. Cokolwiek to było, mogłabym przy tym tańczyć
albo położyć się na podłodze, zamknąć oczy i płakać.

Płomienie w kominku sięgały coraz wyżej, cienie tańczyły na ścianach i na czaszce, która zdawała się do mnie uśmiechać,

jakby wiedziała coś, o czym ja nie miałam pojęcia. Światło z kominka połyskiwało w kolorowych paciorkach i na czarnej satynie
cylindra. Trzeba wymyślić jej imię, pomyślałam, zastanawiając się, co jest bardziej przerażające: czaszka czy dziewczynka, która
gapiła się na mnie zza złotej maski czarnymi błyszczącymi oczami.

- To jest Dub - Crank skinęła w stronę chłopca. - A to yiolet. Violet rzadko się odzywa.

Dziewczynka nadal tuliła w dłoniach pomarańczę, od czasu do czasu zbliżała ją do nosa, żeby powąchać, ale jej okrągłe oczy

skupiały się na mnie. Wyglądała jak jakaś dziwna gotycka lalka z Mardi Gras. I nie wiem dlaczego, ale poczułam do tego dziwnego
dziecka sympatię. Mogło mieć najwyżej dziesięć łat.

- Chyba podoba jej się twój tatuaż - powiedział Dub, bębniąc palcami w kolana w spodniach khaki. - Ty też jesteś doue?

- Czym?

- Doue. Tym miłym słowem Novem określa świrów. Dziwaków. No wiesz... nas - wyjaśnił jednym tchem.

Dub kipiał nerwową energią. Jego ciało było w ciągłym ruchu.

- Violet ma odjechane zęby. Henri dziwne oczy. Ja znam różne sztuczki. Crank...
- Ja niczego nie mam - wtrąciła zawiedziona. - Jestem normalna.

- Tak, ale tylko ty potrafisz wszystko naprawić - powiedział Dub. - A jak ci wiadomo - położył jedną dłoń na sercu, a drugą

wyciągnął przed siebie, jakby zamierzał zaśpiewać serenadę -w nagrodę za naprawienie lodówki rządzisz tym domem świrów.

Crank pochyliła głowę i przewróciła oczami, ale zauważyłam, że komplement ją ucieszył.

- A twój brat Sebastian - zapytałam - on też jest normalny? Poza tym, że jest palantem i odjazdowo gra na perkusji.

- Sebastian nie lubi o tym rozmawiać. Ale potrafi czytać ludziom w myślach, wiesz? Czuje to, co oni. Czasami aż za bardzo.

Nadal słychać było dudnienie perkusji, ale już nie tak wściekłe jak przed chwilą, nie tak szybkie. Teraz rytm był spokojny, pe-

łen emocji. Nie umiałam tego opisać inaczej. Nie był to jedynie rytm odbijający się echem w korytarzu, miał w sobie coś więcej.

- A ty? - zapytał Dub ściszonym głosem. - Też dziwnie wyglądasz.

- Dzięki.

- No wiesz, masz tatuaż na twarzy, białe włosy i trochę odjechane oczy. - Wzruszył ramionami. - Po prostu mówię, że ty też

mogłabyś być doue.

- Może i ona nie lubi o tym rozmawiać - powiedziała Crank, posyłając mi słaby uśmiech.

Odpowiedziałam jej uśmiechem, a potem spuściłam wzrok na dłonie. To prawda. Nie chciałam o tym rozmawiać. Nigdy nie

czułam takiej potrzeby. Nagle zdałam sobie sprawę, że naprawdę nie lubię się nikomu zwierzać.

- A niech mnie - powiedział Dub.
Podniosłam głowę i zobaczyłam, że wyciąga nóż z mojego plecaka.
- Jest cały ubabrany krwią!
- Oddawaj to! - zerwałam się z kolan, wyrwałam mu nóż, .1 potem plecak.
- Jeeeju. Sorry.
Usiadł z powrotem, zachowując się tak, jakbym robiła z igły widły. Ale to wcale nie była drobnostka. Nie miał prawa szperać

w moich rzeczach. Nie miał żadnego prawa.

Wrzuciłam nóż do plecaka, mając nadzieję, że krew już zakrzepła i nie pobrudzi mi ubrań. Brawo, Ari. Powinnam była o tym

pomyśleć, zanim go tam włożyłam.

- Po prostu trzymaj się z dala od moich rzeczy, dobra? Jutro już mnie tu nie będzie.
- Mogę spróbować jeszcze raz pogadać z Basem - powiedziała Crank. - Jestem pewna, że pomoże ci w szpitalu, a...
- Bez urazy, Crank, ale nie chcę jego pomocy.
Crank trąciła Duba łokciem i wstali. Violet nie ruszyła się z miejsca, więc Crank pochyliła się i pociągnęła ją za rękę.

- Chodź, Vi.

Mroczna dziewczynka syknęła na Crank, ale wstała i wyszła razem z nimi.

16

Crank przyniosła mi śpiwór, a potem czekałam, dopóki za drzwiami mojego pokoju nie zapadła cisza przerywana jedynie
naturalnym skrzypieniem i szmerami domu.

Wzięłam dwie świeczki z gzymsu i zapaliłam je rozgrzanymi do czerwoności węgielkami z kominka, a następnie postawiłam

przed sobą na podłodze. Wreszcie zostałam sama. Nic mi nie przeszkadzało. Żadne dzieci. Żadne perkusje. Nic nie rozpraszało
mojej uwagi. Chociaż szczerze mówiąc, potrzebowałam czasu, żeby zebrać się na odwagę i zobaczyć, co jeszcze jest w pudełku.

Wzięłam głęboki oddech i na początek otworzyłam dwa małe pudełeczka na biżuterię. W jednym leżał srebrny pierścionek z

wygrawerowanym greckim napisem. Pierścionek był wypolerowany, piękny i prosty. Wsunęłam go na serdeczny palec prawej
ręki. Pasował idealnie. W drugim pudełeczku znajdował się medalion. Był tak zniszczony, że trudno było rozpoznać widniejący
na nim obrazek i odczytać słowa biegnące wzdłuż krawędzi. Możliwe, że przedstawiał słońce, ale nie byłam tego pewna.
Odłożyłam medalion z powrotem do pudełeczka, a potem wyjęłam wycinek z gazety. Artykuł dotyczył kobiety, której ścięto
głowę w Chicago. Pozostawiła małą córeczkę Eleni i nie miała żadnych innych krewnych. Serce zabiło mi mocniej. O cholera. Moja
matka miała na imię Eleni, więc ta kobieta mogła być moją babką.
Potem znalazłam wyblakły list napisany do mojej matki.

Kochana Eleni,
jeśli czytasz te słowa, to znaczy, że mi się nie udało, podobnie jak wiełu innym przede mną. Zawiodłam cię. Gdy zaczniesz dojrzewać i
zmieniać się w kobietę, zrozumiesz, że jesteś inna. Wszystkie przez to przechodziłyśmy. Z tego, czego zdołałam się dowiedzieć, żadna
kobieta w naszej rodzinie nie dożyła dwudziestych pierwszych urodzin. Każda z nas zostawia córkę. Wygląda na to, że taki już nasz
los. Z tobą będzie podobnie. Chyba że znajdziesz sposób, b y zdjąć tę klątwę. Moja matka popełniła samobójstwo, kiedy byłam dziec-
kiem. Niczego mi nie zostawiła, ale dowiedziałam się, że jej matka i babka zginęły w identyczny sposób. Wkrótce ja również odejdę.
Czuję to w kościach, pod skórą. Zbłiża się mój czas. Próbowałam, byłam u wiełu okułtystów, szarlatanów
i księży, ale ta klątwa nadal nade mną wisi i będzie wisiała także nad tobą. Nie poddam się jednak szaleństwu. Nie poddam się. Nie
ulegnę pragnieniu, żeby to wszystko zakończyć. Może dzięki temu uda mi się zdjąć klątwę.
Znajdź lekarstwo, Eleni. Powstrzymaj ten obłęd, który nas nęka. Szkoda, że nie mogłyśmy pobyć razem trochę dłużej...

Zawsze będę przy tobie Mama

Łzy zaszczypały mnie w oczy i coraz bardziej ściskało mnie w gardle. Ostrożnie złożyłam list i wsunęłam go z powrotem do

koperty. Nie chciałam w to uwierzyć, ale w głębi serca wiedziałam. Te słowa były prawdziwe. Wszystkie kobiety z mojej rodziny
spotykał taki sam los, a teraz nadeszła moja kolej. Ciepła kropla spadła mi na policzek. Wytarłam ją.

Pieprzyć to.

Nie miałam zamiaru ani umrzeć, ani zajść w ciążę w ciągu najbliższych trzech i pół roku. To coś, ta klątwa czy cokolwiek to

było, skończy się w moim pokoleniu. Ścięcie głowy babce oznaczało, że ktoś po nią przyszedł i ją zabił, bo nie chciała się poddać
szaleństwu i popełnić samobójstwa. Po mnie też coś przyszło na parking za hotelem - do moich dwudziestych pierwszych
urodzin pozostało wprawdzie jeszcze trochę czasu, ale facet z pewnością chciał mnie wykończyć.

Potarłam twarz dłońmi.

Miałam za mało informacji. Pewna byłam jedynie tego, że jestem inna - czułam to przez całe życie - że coś próbowało mnie

zabić oraz że kobiety w mojej rodzinie są przeklęte i żadna z nich nie dożywa dwudziestych pierwszych urodzin.

Dwudziestych pierwszych. Dwudziestych pierwszych!

Oparłam brodę na splecionych palcach, próbując znaleźć odrobinę spokoju i jakąś drogę pośród chaosu, który w ciągu jednej

nocy stał się moim życiem. Zabiłam to coś, co przyszło mnie zabić. Może w ten sposób zdjęłam z siebie klątwę.

Słaba teoria.

Ale... przecież byłam tutaj. W Nowym 2. Jedyne sensowne wyjście to dowiedzieć się czegoś więcej o mojej matce, ojcu i o tym,

dlaczego Novem chce się ze mną zobaczyć. Albo zrobić mi krzywdę.

Jeden dzień. Poświęcę na to tylko jeden dzień.

Obudziłam się z posiniaczonymi łokciami, obolałą głową i sztywnymi plecami. Jeśli czerwień pod powiekami mogła o czymś
świadczyć, oznaczała, że przez okno wlewały się promienie słońca. Zacisnęłam powieki jeszcze mocniej, a wtedy coś odgrodziło
mnie od światła. Podłoga skrzypnęła. Otworzyłam oczy.

Wszystkie mięśnie mojego ciała gwałtownie stężały. Patrzyłam prosto w niebieskie oczy małego białego aligatora.

- Pascal, to jest Ari - szepnął dziewczęcy głosik.

Violet klęczała, pochylona nad moim śpiworem. Bordową, wysadzaną drogimi kamieniami maskę przesunęła na czubek

głowy i trzymała małego białego aligatora tuż nad moją twarzą. Wystarczyło, żeby kłapnął paszczą, a pożegnałabym się z nosem.

Wstrzymałam oddech, żeby nie chuchać na jego mleczną skórę.

W końcu Violet usiadła na piętach i odwróciła aligatora, żeby pocałować go w pysk.

17

- Grzeczny Pascal - szepnęła, a potem postawiła go na podłodze i opuściła maskę na twarz. W rogach zdobiły ją dwa piórka.

Pascal podreptał na korytarz, kołysząc się jak kaczka.
Znowu zaczęłam oddychać i usiadłam, nie wiedząc, co powiedzieć do tej dziwnej dziewczynki, która ponownie utkwiła we

mnie wzrok. Jej malutkie białe rączki leżały płasko na kolanach, a czarna suknia, którą miała na sobie, wyglądała jak kreacja
wieczorowa. Pod spodem zauważyłam rajstopy, które równie dobrze mogły być podkolanówkami przeznaczonymi dla dorosłej
osoby - tak czy siak znikały pod suknią. Na nogach miała trochę za duże chłopięce mokasyny.

- To twój aligator? - zerknęłam w stronę drzwi, żeby się upewnić, czy Pascal nie postanowił wrócić.
- On do nikogo nie należy. - Violet przechyliła głowę. - Podobają mu się twoje włosy. Są takie jak jego skóra.
Odruchowo uniosłam rękę i założyłam luźny kosmyk za ucho. Zapomniałam, że przed snem rozpuściłam włosy. Chciałam ze-

brać je wszystkie i odsunąć na plecy, ale z jakiegoś powodu wolałam, żeby Violet nie przypisywała im większego znaczenia, więc
pozwoliłam im swobodnie zwisać po bokach twarzy i opadać aż na kolana.

- Podobają mu się moje zęby. Są takie same jak jego zęby -powiedziała Violet, mrugając oczami w otworach maski.

Siedziałam nieruchomo, prawie zupełnie zastygłam.

- Dlaczego masz takie zęby, Violet? - Miałam nadzieję, że to pytanie jej nie zdenerwuje i dziewczynka nie rzuci mi się do szyi.

-

Żeby jeść, oczywiście. - Przechyliła głowę. - Jesteś inna. Potem wstała i wyszła cicho mimo ciężkich czarnych butów na

nogach.

Patrzyłam, jak znika z mojego pola widzenia. Byłam trochę zmieszana i czułam zakłopotanie, bo Yiolet budziła we mnie

jakąś dziwną fascynację. Ale chodziło o coś więcej niż maski i ostre zęby. W jej obecności miękło mi serce, jakby budził się we
mnie instynkt starszej siostry albo matki. Coś podobnego poczuli chyba Casey i Bruce, kiedy po raz pierwszy mnie zobaczyli:
niewyjaśnioną więź i potrzebę otoczenia mnie opieką. Pokręciłam głową. To i tak bez znaczenia. Dziś wieczorem już mnie tu nie
będzie.

Kątem oka spostrzegłam, że korytarzem idzie Sebastian. Odwrócił się w moją stronę. Na chwilę zwolnił, co wyraźnie świad-

czyło o tym, że nie spodziewał się napotkać mojego spojrzenia.

Mój żołądek zrobił fikołka. Zaszczypały mnie gorące policzki. Jego szare oczy przyciągały mnie jak dwie fascynujące kałuże

płynnej rtęci. No jasne, a rtęć jest trująca, kretynko.

Zdałam sobie jednak sprawę, że Sebastian wcale nie patrzy na mnie. Przyglądał się moim włosom. Tak jak inni.
Miałam wrażenie, że to trwa wiecznie, ale w rzeczywistości już sekundę później odwrócił wzrok i poszedł dalej.

Zamrugałam, żeby ocknąć się z oszołomienia, szybko zebrałam włosy i zaczęłam je zwijać z tyłu. Jednocześnie wstałam i

pobiegłam za nim.

- Sebastian!

Zatrzymał się w połowie schodów. Z wyraźną niechęcią patrzył, jak idę i zawiązuję włosy w węzeł. Próbowałam nie zwracać

uwagi na totalne onieśmielenie, które budził we mnie ten facet.

Stanęłam dwa stopnie nad nim i rozłożyłam ręce.
- Słuchaj, wiem, że mnie tutaj nie chcesz, ale... Naprawdę uważasz, że Novem nie zamierza mnie skrzywdzić?

Jeden kącik jego ust leciutko się uniósł, tak jakby Sebastian się uśmiechnął. Albo po prostu się skrzywił.

- Tak, naprawdę - odpowiedział.

Przygryzłam wargi i podjęłam szybką decyzję.
- Jeśli mi pomożesz znaleźć informacje, których szukam, dobrowolnie pójdę z tobą na spotkanie z Nov...

Drzwi wejściowe gwałtownie się otworzyły i huknęły w ścianę, wbijając gałkę w tynk.
Zwabiona hałasem, na progu salonu stanęła Violet z Pascalem pod pachą. Do domu weszli trzej młodzi mężczyźni.

Byli mniej więcej w tym samym wieku: koło dwudziestki. Ten w środku spojrzał na Violet i pokręcił głową.
- Witamy w domu odmieńców - powiedział.
Jego koledzy parsknęli śmiechem, a on spojrzał na schody.

- Werbujecie następną członkinię? - oderwał wzrok od Sebastiana i spojrzał na mnie. - Lepiej ci będzie na bagnach niż z tymi

frajerami, skarbie.

- Czego chcesz, Ray? - Sebastian tak mocno ścisnął balustradę, że pobielały mu knykcie.
Zeszłam o jeden stopień w dół. Z jadalni wynurzył się Dub z pomarańczą w ręku. Kiedy zaczął ją obierać, Ray wyrwał mu owoc

z dłoni.

- Hej!

Ray rzucił pomarańczę na ziemię.

- Co, Dub? Ty mały zasrany mieszańcu.
- Wal się, Raymond.

Ray ruszył w stronę Duba.

W ciągu kilku następnych sekund zdarzenia rozegrały się jakby w zwolnionym tempie.
Violet postawiła Pascala na podłodze, zsunęła maskę na twarz, jakby szykowała się do bitwy, a potem rzuciła się całym swoim

małym ciałkiem na Raya. Dopadła go jak ośmiornica, owinęła się wokół jego brzucha nogami i rękami. Jej ostre zęby zatopiły się

18

w jego bicepsie. Wrzasnął, próbując ją z siebie ściągnąć. Udało mu się trochę ją odsunąć, ale nogi i ręce Violet wyciągnęły się i
znów kurczowo go złapały. Chłopak zaklął po francusku i jeszcze raz ją szarpnął - tym razem cisnął jej małym ciałkiem przez cały
hol. Dziewczynka uderzyła o podłogę i pojechała po gładkiej drewnianej powierzchni. Straciłam panowanie nad sobą.

Minęłam Sebastiana i zbiegłam po schodach, a Dub i Crank popędzili pomóc Violet. Dziewczynka wstała o własnych siłach,

otarła krew z ust i brody, a potem uciekła tylnymi drzwiami do ogrodu. Kątem oka dostrzegłam, jak nurkuje pod warstwą su-
chych liści. Potem odwróciłam się do Raya.

W moich żyłach buzowała adrenalina, podsycając wściekłość. Nic mnie tak nie rozjusza, jak widok krzywdzonego dziecka -

wiem z autopsji, jak ono się wtedy czuje.

- Może zmierzysz się ze mną? - zapytałam i na dokładkę rąbnęłam go w szczękę.
Dłoń przeszył mi przyjemny ból, który pobiegł w górę ręki. Raymonda otoczyli koledzy. Byłam gotowa do walki.

No, dalej, dupki.

Kiedy pierwszy z nich ruszył w moją stronę, obróciłam się na pięcie, chwyciłam go za rękę, przeciągnęłam ją nad swoim

ramieniem i rzuciłam gościa na ziemię. Ledwie wylądował na podłodze, poczułam na karku oddech jego kumpli. Mój wzrok
napotkał spojrzenie Sebastiana. Jego oczy śmiały się do mnie, zachęcały mnie, wiedziały, do czego jestem zdolna. Uśmiechnęłam
się. Trzeci chłopak złapał mnie w pasie. Odrzuciłam głowę do tyłu, szykując się na trzask przy zderzeniu z jego twarzą. Stęknął.
Zabolało go o wiele bardziej niż mnie. Obróciłam się i kopnęłam go w brzuch. Padł na ziemię obok kolegi.

Zrobiłam krok do tyłu i z walącym sercem obejrzałam swoje dzieło.
Dub zagwizdał gdzieś za moimi plecami. Ale ja skupiłam się na Rayu. Tylko on nie leżał jeszcze na ziemi i nadal mógł stanowić

zagrożenie.

- Pieprzona suka! - warknął, trzymając się za krwawiące ramię.
Drugą ręką masował szczękę. Jego twarz była teraz o ton bledsza, niż kiedy wszedł do domu.
Prychnęłam i gwizdnęłam z pogardą. Jego twarz zrobiła się czerwona, a usta lekko drgnęły, jakby chciał obnażyć zęby.

Sebastian stanął obok mnie.

- Ona jest moja - powiedział spokojnym tonem. - Pierwszy ją znalazłem.
- Jasne, jak zwykle musisz być najlepszy, co, Lamarliere? -Chłopak splunął, a jego kumple wreszcie pozbierali się z podłogi. -

Lepiej szybko ją do nich zaprowadź. Inaczej Grandmere zacznie się zastanawiać.

Kiedy zniknęli, Dub wyrwał gałkę ze ściany, żeby można było zamknąć drzwi, a ja gwałtownie odwróciłam się do Sebastiana.

- Jestem twoja? Co to miało znaczyć, do cholery?

- Ray też pracuje dla Novem. Szukał cię. Ktoś musiał widzieć, jak wchodziłaś tu z Jenną.

- Z Jenną?
- Z Crank. - Urwał. Minęły cztery sekundy. - Pomogę ci znaleźć te dokumenty.

A potem ruszył w stronę tylnych drzwi. No to super.

Wzięłam głęboki oddech - czułam, że współpraca z panem Humorzastym nie będzie najłatwiejsza - i wyszłam za nim przez

wielkie balkonowe drzwi do ogrodu za domem. Dub i Crank stali na porośniętej oplątwą kamiennej werandzie i gapili się na
wybrzuszenie pod warstwą liści. Mimo zimy w mieście było wilgotno, przez co ogród przypominał dżunglę: pachniał ziemią,
gnijącymi liśćmi i przenikała go intensywna woń białych kwiatków okalających mury domu.

- Już sobie poszli, Vi. Poza tym ominęło cię odjazdowe lanie, które sprawiła im Ari. - Dub podkreślił swoje słowa, markując

kilka ciosów w powietrzu i naśladując odgłos ciała uderzającego o podłogę. - Daj spokój, Vivi. Broniłaś mnie. Wyjdź, żebym mógł
ci podziękować.

Pod liśćmi zamrugało dwoje czarnych oczu. Kiedy Crank mówiła do Violet, przysunęłam się do Sebastiana.
- A tak w ogóle, co jej jest? Skąd ma te małe wampirze kły?
- Vi nie jest wampirem - odpowiedział ze stłumionym śmiechem. - W ubiegłym roku Dub znalazł ją na bagnach. Mieszkała

sama na traperskiej barce. Karmił ją trzy miesiące, zanim tu z nim przyszła. Pojawia się i znika, kiedy ma na to ochotę, lubi
dziwne rzeczy, na przykład maski. Albo owoce, których dotyka, ale nigdy ich nie je.

Uniosłam brew i zakołysałam się na piętach.
- Więc jednak umiesz powiedzieć więcej niż jedno zdanie na raz?
Spojrzał na mnie i zmarszczył brwi.
- Lepiej już chodźmy. Violet wyjdzie, kiedy będzie gotowa.

Rozdział piąty

19

- ŁADNIE TU - POWIEDZIAŁAM, podziwiając Dzielnicę Ogrodową, kiedy szliśmy z Sebastianem w stronę St. Charles Avenue.

Mruknął coś niewyraźnie w odpowiedzi. Nie miałam zamiaru dzielić się z nim moimi przemyśleniami. Od razu było widać, że

nie jest zainteresowany rozmową. Zresztą wcale mi to nie przeszkadzało. Sama też nie słynęłam z umiejętności in-
terpersonalnych.

Dotrzymywałam kroku przewodnikowi i zachowywałam myśli dla siebie, omijając pęknięcia w chodniku i gałęzie drzew,

które wisiały nisko nad ogrodzeniami, przytłoczone mchem albo ciężkimi pnączami.

Gdyby komuś udało się wniknąć w moją duszę, a potem stworzyć miasto, w którym czułabym się najlepiej, wyglądałoby ono

właśnie tak jak Dzielnica Ogrodowa. Nigdy wcześniej nie miałam takiego poczucia przynależności. Może dlatego że się tu
urodziłam i wiedziałam, że tu mieszkała moja matka. Czułam jednak, że chodzi o coś więcej. O emocje związane z tym miejscem,
o atmosferę opuszczenia i lekkiego rozkładu, o dzikość drzew i innych roślin, o niesamowitą aurę otaczającą
wielkie stare rezydencje i o mroczne zakątki, do których nigdy nie docierało światło - w głębi zagubionych ogrodów, pustych
parceli i po drugiej stronie zabitych deskami okien. Nawet o od-mieńców, którzy się tam zadomowili. O Violet, Duba, Henriego i
Crank. Oraz - zerknęłam w bok - o Sebastiana z jego czarnymi włosami, smutkiem w oczach i ciemnoczerwonymi ustami. Urzekła
mnie wolność związana z przebywaniem w miejscu, w którym nie liczy się to, kim jesteś, bo ono też jest inne.

Nowy 2 był jednak całkowicie zaniedbany. Minęliśmy dom, przed którym siedziała grupka dwudziestoparolatków o wyglądzie

artystów. Facet na werandzie grał na dwunastostrunowej gitarze. Jego palce muskały struny, wydobywając romantyczną
hiszpańską melodię, a obok niego kobieta w turbanie malowała obraz na płótnie. Z otwartych okien dobiegały czyjeś rozmowy i
odgłosy młotków uderzających w drewno. Ktoś leżał w starym hamaku rozwieszonym między kolumnami, a z jego rozluź-
nionych palców, rozchylonych na kształt litery V, zwisał skręt.

Facet z gitarą podniósł głowę i skinieniem powitał Sebastiana.

Minęliśmy jeszcze kilka domów i przeszliśmy na drugą stronę St. Charles Avenue, żeby zaczekać na tramwaj.

- Szpital Miłosierdzia, tak?

- Tak. Myślisz, że będą jakieś problemy ze zdobyciem tej kartoteki?
Sebastian wzruszył ramionami i przeczesał włosy palcami, lecz tylko jeszcze bardziej je potargał.

- Raczej nie.

- Znasz jakichś Selkirków mieszkających w Nowym 2? Tramwaj toczył się w naszą stronę. Sebastian pokręcił głową,

a potem sięgnął do kieszeni po pieniądze.

- Bilet kosztuje dolara dwadzieścia pięć.
- Aha... cholera. - Położyłam plecak na ziemi i odpięłam przednią kieszeń, żeby wyjąć dwa dolary.

Tramwaj się zatrzymał. Sebastian był już w połowie schodków. Popędziłam za nim, zapłaciłam za przejazd, a potem usiadłam

na drewnianej ławce naprzeciw miejsca, które zajął mój przewodnik.

Jechaliśmy w milczeniu. Oprócz nas w tramwaju nie było nikogo. W końcu, ku mojemu zaskoczeniu, Sebastian prześlizgnął się

na miejsce obok mnie. Przysunęłam się do okna.

- No i? - zaczął ściszonym głosem, nie spuszczając wzroku z motorniczego. - Chcesz mi opowiedzieć o kolesiu, który próbował

cię zabić?

Zetknęliśmy się ramionami. Starałam się nie oddychać zbyt głęboko, bo pachniał naprawdę nieziemsko.

- Niekoniecznie. - Spojrzałam przez okno.

- Myślisz, że był z Nowego 2? Zmarszczyłam brwi.

- Nie wiem, co myśleć. Facet zachowywał się tak, jakby był z innej planety. - Znowu odwróciłam się do okna i mruknęłam: -A

przynajmniej z innego kraju. Strzeliłam do niego dwa razy, a on nawet się nie skrzywił. - Wróciły do mnie obrazy z poprzedniej
nocy. - Co dziwne... moja matka to przewidziała. Umarła dawno temu, ale wiedziała, że ktoś będzie mnie ścigał. Przeczytałam list,
który mi zostawiła, i czary-mary: zjawił się ten facet.

- A ty go zabiłaś - powiedział ponuro Sebastian.

W jego oczach dostrzegłam smutek, smutek z powodu tego, co musiałam zrobić.

- Tak, zabiłam go, jego nożem. Przynajmniej tak mi się wydaje. Przypomniało mi się, jak napastnik zniknął. Nie byłam pewna,

co tak naprawdę się z nim stało. Może umarł, a może ulotnił się, żeby lizać rany. Ale nie zamierzałam opowiadać Sebastianowi tej
części historii. Do diabła, nie byłam nawet pewna, dlaczego w ogóle aż tyle mu powiedziałam.

Tramwaj lekko się zakołysał, popychając mnie w stronę Sebastiana. Mój nos znalazł się o kilka centymetrów od jego nosa. Za-

schło mi w ustach. Poczułam ciepło w brzuchu. Wypełniło mnie poczucie bezpieczeństwa, ale wcale nie było to uspokajające do-
znanie. Raczej pełne napięcia, choć zarazem podniecające. Wzrok Sebastiana błądził po mojej twarzy i w końcu zatrzymał się na
ustach. Drgnął mięsień w jego brodzie. Wstrzymałam oddech.

Wtedy tramwaj się zatrzymał i w porę się ocknęłam, zanim mój tyłek zjechał z gładkiej drewnianej ławki.

20

- Canal Street! - zawołał motorniczy. Sebastian poderwał się i już wysiadał z tramwaju. Szybko wstałam i porządnie
objechałam się w myślach. Byłam tu z ważnego powodu, a nie po to, żeby robić maślane oczy do jakiegoś kolesia, tylko
dlatego że otaczała go naprawdę mroczna aura i przypadkiem okazał się zabójczo przystojny, a do tego umiał grać na
bębnach jak mało kto. Jeśli posiadał równie pokręcone zdolności jak ja, byłam w poważnych tarapatach.

- Musimy złapać jeszcze jeden tramwaj. Ten, który odjeżdża z Canal Street. Dowiezie nas w pobliże szpitala. Dalej pójdziemy

pieszo. Stamtąd jest już niedaleko - powiedział, kiedy zeskoczyłam ze schodków.

Wsiedliśmy do tramwaju przy Canal Street i przez całą drogę milczeliśmy, co wcale mi nie przeszkadzało. Skupiłam wzrok

na ruinach dzielnicy handlowej po lewej i na rozciągającym się przed nami śródmieściu. Wieżowce i budynki były w ruinie albo
świeciły pustkami - miasto wyglądało jak sceneria apokalipsy. Od razu było widać, że Novem nawet nie tknęło tych miejsc.

Wysiedliśmy z tramwaju i pokonaliśmy pieszo mniej więcej lizy przecznice dzielące nas od Szpitala Miłosierdzia. Sebastian

od razu przebiegł na drugą stronę ulicy, a ja stałam nieruchomo, podziwiając ogromny budynek. To w nim moja matka wydała
innie na świat. Mój puls przyspieszył. Czy ojciec uczestniczył w porodzie? Czy wszedł tymi drzwiami z bukietem kwiatów? Z
balonami? Z wielkim białym misiem?

- Ari! - Sebastian stał na chodniku z rękami rozłożonymi w geście mówiącym: „Co się dzieje?".

Weź się w garść. Zrobiłam identyczny gest, wkładając w to chyba więcej sarkazmu, niż powinnam, a potem podbiegłam do

Sebastiana i ignorując jego pytające spojrzenie, ruszyłam w stronę głównego wejścia.

Dogonił mnie w drzwiach.

- Powinnaś tu zaczekać.

Kiedy drzwi się rozsunęły, z moich ust wymknął się cichy śmiech.

- Za słabo mnie znasz. Ja nie czekam pod drzwiami. Weszłam do środka. Już słyszałam jego odpowiedź. „Wcale

nie chcę cię poznawać. Wolałbym siedzieć w kącie i marszczyć brwi na każdego, kto ośmieliłby się podejść".

Minęliśmy recepcję i ruszyliśmy głównym korytarzem.

- Dokumenty będą w komputerze.
- Myślałam, że nie macie...

- Mamy komputery. Papier nie przetrwa zbyt długo w takim klimacie. Kiedy Novem kupiło Nowy 2, kazało wprowadzić do

komputerów wszystkie dane z dokumentów, jakie ocalały.

Zatrzymaliśmy się przy windzie. Sebastian wcisnął przycisk i drzwi od razu się otworzyły. Weszliśmy do środka.

- Jaki jest plan? Wparujemy do archiwum i weźmiemy to, po co przyszliśmy?

- Tak.
- No, no. Jestem pod wrażeniem - przewróciłam oczami. Winda zjechała piętro w dół i rozległ się charakterystyczny

gong. Wyszłam na korytarz, zanim drzwi zdążyły się do końca otworzyć.

Powitała mnie chłodna cisza. Odgłos naszych kroków niósł się echem w pustej przestrzeni. Próbowałam nie myśleć o tym, co

znajduje się w piwnicy większości szpitali, ale i tak poczułam ciarki na plecach.

Sebastian skręcił w lewo i otworzył drzwi z napisem: ARCHIWUM. Potem po prostu wszedł do środa, jakby był właścicielem

tego miejsca. Zaczęłam nabierać podejrzeń. Szło nam zdecydowanie zbyt gładko.

W środku stały cztery biurka. Przy dwóch było pusto, a przy dwóch następnych siedziały kobiety, które spojrzały na nas znad

monitorów.

Minęły co najmniej trzy sekundy, zanim zdały sobie sprawę, że nie jesteśmy pracownikami szpitala, lecz parą nastolatków. W

dodatku dziwnych, ubranych w dżinsy i czerń i bez wątpienia mających jakieś złe zamiary.

Bo w zasadzie mieliśmy złe zamiary. Na tę myśl szeroko się uśmiechnęłam.

Starsza kobieta wstała i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć.

Nagle Sebastian znalazł się obok niej - tak szybko, że nawet nie zauważyłam, kiedy to zrobił. Wyciągnął rękę i dotknął jej

policzka. Zamknęła usta jak urzeczona, zahipnotyzowana jego spojrzeniem. Pochylił się i szepcząc coś, musnął jej ucho ustami.
Kobieta zamrugała.

Druga kobieta siedziała przy biurku, najwyraźniej nie mogąc się poruszyć. Była porażona widokiem Sebastiana i swojej

współpracowniczki zamkniętych w intymnym uścisku i nie zważających na to, co się dzieje wokół. Ręka Sebastiana odsunęła się
od policzka pierwszej kobiety, a wtedy ta opadła z powrotem na krzesło z szeroko otwartymi, niewidzącymi oczami, zagubiona
w jakiejś fantazji swojego umysłu. Sebastian odwrócił się do drugiej kobiety. Moje serce biło jak szalone, jakbym była świadkiem
jakiejś intymnej sceny. Czegoś, czego nie powinnam oglądać. Zastygłam jednak w miejscu. Nie mogłam się poruszyć, wyjść ani
odwrócić wzroku, chociaż bardzo chciałam to zrobić.

Kiedy Sebastian podszedł bliżej, młodsza kobieta wstała. Był od niej wyższy o głowę i zupełnie spokojny, bardzo skupiony.

Kiedy wyciągnął rękę i przesunął palcem po jej policzku, jęknęła, jakby przez całe życie marzyła, żeby ktoś dotknął jej twarzy w
ten sposób. Jej też szepnął coś do ucha i już po chwili kobieta bujała w obłokach tak jak jej współpracowniczka.

Sebastian spojrzał na mnie. Otworzyłam usta. Żar zalewał mi brzuch powolną zdecydowaną falą. Klaustrofobiczne, dławiące

uczucie. Odchrząknęłam.

- Fajna sztuczka. Jesteś jakimś hipnotyzerem czy co? Patrzył mi w oczy sekundę dłużej, niż to było konieczne,

21

i znowu zaczęło we mnie wzbierać ciepło. Po chwili jednak odsunął młodszą z kobiet od biurka, spojrzał na monitor i zaczął
stukać w klawiaturę.

- Nazwisko matki? Podeszłam do komputera.
- Eleni Selkirk.
- Twoja data urodzenia?
- Dwudziesty pierwszy czerwca dwa tysiące dziewiątego roku.
- Jakieś wady wrodzone, znaki szczególne? Cesarskie cięcie czy poród naturalny?

O tak, jedna, wielka wada wrodzona, chciałam powiedzieć. Ale ostatecznie zmieniłam zdanie.

- Żadnych wad. A o porodzie nic nie wiem. Znowu coś napisał. Potem odsunął się na bok.

- Jest. Dziecko o nazwisku Selkirk. Płeć żeńska. Ojciec nieznany.

Przebiegłam wzrokiem po ekranie. Nie mogłam w to uwierzyć. To niemożliwe. Nazwisko ojca musiało gdzieś tu być. Okazało

się jednak, że w akcie urodzenia nie ma nic, o czym bym już nie wiedziała.

- Nic tu nie ma.

Sebastian pochylił się i kliknął na zakładkę „płatności".

- Spójrzmy, kto zapłacił rachunek. Znajdziemy tam dane ubezpieczyciela i ewentualnie innych osób objętych polisą.

Jasne, powinnam była na to wpaść. Gdybym mogła sekundę pomyśleć, pewnie bym wpadła. Na ekranie wyświetliły się

informacje o płatności. Dane osoby ubezpieczonej. Polisa obejmowała tylko Eleni. Ale część rachunku pokrył ktoś inny.

- Josephine Arnaud. Kto to jest, do cholery?

Sebastian gwałtownie się wyprostował. Zacisnął zęby i spo-chmurniał. Powoli przeczesał włosy palcami, a potem wbił we

mnie wzrok i naprawdę wkurzony powiedział:

- Josephine Arnaud to moja babcia.

Kobiety przy biurkach zaczęły się poruszać, wychodząc z tego dziwnego transu, w który wprowadził je Sebastian. Mój prze-

wodnik wcisnął klawisz, wracając do głównego menu, chwycił mnie za ramię i popchnął w stronę drzwi.

- Chodź, porozmawiamy po drodze.

Nie otrząsnęłam się jeszcze z szoku po tym, co powiedział, ale zanim zdążyłam dojść do siebie, wyprowadził mnie za drzwi.

- Zaraz, chwilę, po drodze dokąd? - Byliśmy już na korytarzu. Wyrwałam rękę z jego uścisku. - Do cholery, Sebastian! Co się

tutaj dzieje?

Wiedziałam, że zachowuję się zbyt głośno, ale w tamtej chwili miałam głęboko gdzieś, czy ktoś mnie usłyszy. Sebastian

wepchnął mnie do najbliższego pomieszczenia. Traf chciał, że to była kostnica.

Odsunęłam się od drzwi.
- No i?
- Novem składa się z dziewięciu rodzin...
- Słuchaj, nie potrzebuję żadnej pieprzonej lekcji historii. Słyszałam o tych dziewięciu rodzinach. Jak każdy.

Sebastian pokręcił głową i w jego szarych oczach pojawił się błysk rozdrażnienia.

- Ludziom z zewnątrz tylko się wydaje, że wszystko wiedzą. Josephine, moja babcia, jest głową rodziny Arnaudów. Arnau-

dowie to jedna z dziewięciu rodzin, które trzynaście lat temu kupiły Nowy Orlean.

Z moich ust wyrwał się krótki śmiech. Ale Sebastian się nie śmiał. Był śmiertelnie poważny.

- Część Nowego 2 należy do twojej rodziny. - Zaczęłam chodzić w kółko i jeszcze raz z niedowierzaniem parsknęłam

śmiechem. - A w dodatku twoja babunia znała moją matkę i pokrywała jej wydatki na lekarza. Niech to szlag!

Odwróciłam się do niego plecami i oparłam dłonie na biodrach. W moich żyłach płynęła złość, a spojrzenie powoli przesuwało

się po sterylnym pomieszczeniu: po stole sekcyjnym oraz dwóch stołach z ciałami pod niebieskimi prześcieradłami, ustawionych
pod ścianą składającą się z małych prostokątnych drzwiczek, za którymi prawdopodobnie leżały następne ciała...

Niewiarygodne. Odwróciłam się gwałtownie, powstrzymując chęć natychmiastowej ucieczki z trupiarni. Stanie plecami do

dwóch martwych ciał zdecydowanie nie należało do pokrzepiających doznań.

Pokręciłam głową i cicho zaklęłam. Nic z tego nie rozumiałam. Ostrzeżenie mojej matki, napaść, znikający martwy facet.

Klątwa, która najwidoczniej dosięgła także mnie, a teraz jeszcze to: szefowa Novem płacąca rachunek za pobyt mojej matki w
szpitalu. Czy w takim razie Novem wiedziało o moim istnieniu? Dlaczego jego członkowie chcieli się ze mną zobaczyć? Może
szukali mnie przez te wszystkie lata?

- I co teraz? Mam pójść pogadać z kochaną babcią? Zapytać ją, dlaczego próbowała mnie zabić?
Potarłam dłońmi twarz i pokręciłam głową. Nadal nie mogłam uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.
- Tak, taki był plan. Chyba powinniśmy z nią porozmawiać.
- Jasne. Przecież właśnie na tym polega twoja praca, no nie? Robisz, co ci każą. - Cofnęłam się. Przypływ paranoi podsycał mój

strach, który buzował jak płyn do zapalniczki na rozgrzanych węglach. - Dzięki, nie skorzystam. Chyba pora się rozstać.

Wycofałam się za stół sekcyjny, zwiększając dystans, który dzielił mnie od Sebastiana. Moje dłonie zacisnęły się na zimnej

krawędzi. Byłam gotowa rzucić w niego stołem, gdyby odważył się drgnąć w podejrzany sposób.

Jeden kącik jego ust uniósł się lekko, nadając twarzy wyraz, który mógł być uśmiechem.

22

- Gdybym chciał ci zrobić krzywdę, raczej by mnie to nie powstrzymało.
Szybko zerknęłam przez ramię, szukając innego wyjścia z kostnicy. Ale było tylko jedno. Sebastian zagradzał mi jedyne

drzwi.
Patrzył na mnie cierpliwie, jak rodzic czekający, aż dziecku minie napad złości. Miałam ochotę uderzyć go w twarz, żeby przestał.

- Ari - powiedział wreszcie. - Josephine Arnaud to jędza

i manipulatorka, ale nie jest morderczynią. Novem nie zatrudnia obcokrajowców uzbrojonych w noże, ręczę ci za to własnym
życiem. Skoro znała twoją matkę, to pewnie zna wszystkie odpowiedzi, których szukasz. Nie pozwolę, żeby ani ona, ani
ktokolwiek inny cię skrzywdził.

- Nawet mnie nie znasz! Nawet nie chcesz mnie poznać, więc dlaczego, do cholery, miałbyś mnie chronić?

Przez chwilę milczał i nie potrafiłam zgadnąć, o czym myśli. Jego oczy pociemniały i stały się stalowoszare. Kilka razy drgnął

mu mięsień w brodzie. W końcu powiedział:

- Jesteśmy tacy sami. Wiem, jak...

- Och, litości. Nie wiesz, jasne? Nic nie wiesz. Nie masz pojęcia, jak to jest...
- ... być innym? Świrem wśród świrów? Zdziwiłabyś się. Ari, jesteś w Nowym 2. Połowa tutejszych dzieciaków nawet nie cho-

dzi do szkoły. Chodzą do pracy. Do pracy! Druga połowa to No-vem, a oni są bardziej popieprzeni, niż możesz sobie wyobrazić.

Bardzo duża część mnie chciała podjąć to wyzwanie, powiedzieć mu, jakie ze mnie dziwadło, ale ostatecznie ugryzłam się w

język. Nie było warto. Zresztą on też nie zamierzał mi opowiedzieć o swoich odjechanych hipnotyzerskich zdolnościach. Po co
miałabym zdradzać swoje tajemnice?

- Mniejsza o to - powiedział w końcu i otworzył drzwi. -Rób, jak chcesz.

Pieprzyć go. Niech sobie idzie, jeśli taka jego wola. Poradzę sobie sama. Zawsze lepiej radziłam sobie sama. To był Nowy 2,

królestwo zjawisk paranormalnych. Jeśli istniała jakaś szansa, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o wiszącej nade mną klątwie, to
musiała być gdzieś tutaj. Nie potrzebowałam Sebastiana. Jasne, twoja matka tutaj mieszkała, a jednak nie udało jej się uniknąć
kłątwy. Lekko przygryzłam wewnętrzną stronę policzka. Nadal była zraniona.

Kiedy zdałam sobie sprawę ze swojego położenia, westchnęłam z rezygnacją.

- Co wiesz o klątwach?

Sebastian zastygł. Wiedziałam, o czym myśli: że powinien po prostu wyjść, pozbyć się mnie i mojego niewyparzonego języka, i

że tak byłoby dla niego najlepiej.

Cofnął się i zamknął drzwi, a potem odwrócił się do mnie. Nie trzeba było być geniuszem, żeby zauważyć, że jest piekielnie

wkurzony. Mniej więcej tak wkurzony jak ja.

- Coś tam wiem - odpowiedział. - Dlaczego pytasz?

Przypomniały mi się listy. Moje przodkinie - wszystkie przeklęte i martwe przed ukończeniem dwudziestego pierwszego roku

życia. I chociaż bardzo chciałam, nie mogłam temu zaprzeczyć. Wiedziałam, że to się dzieje naprawdę. Czułam to. Martwy facet,
moje włosy, listy. To wszystko było prawdziwe.

- Bo moja rodzina jest przeklęta. Ja jestem przeklęta. I nie chodzi o to, że mam gówniane życie i jestem inna niż wszyscy. - Tak,

tak wyglądała prawda, ale kiedy mówiłam o niej głośno, brzmiała jak stek bzdur. - Słuchaj, ktoś musi mi tylko wskazać właściwy
kierunek. Chcę, żeby to „coś" się ode mnie odczepiło. Zrobię wszystko, żeby tak się stało.

Złość, którą przed chwilą czułam, ustąpiła miejsca rezygnacji i poczuciu porażki. Opadły mi ręce i ogarnął mnie chłód, jeszcze

większy niż ten otaczający zwłoki w kostnicy.

- Słuchaj - powiedział Sebastian - znam kogoś, kto umie zdejmować klątwy... Zaprowadzę cię do najpotężniejszego kapłana

wudu w Nowym 2. Potem pozwolisz, żebym ci pokazał Vieux Carre. Na koniec razem pójdziemy porozmawiać z Josephine o
twojej matce.

Musiałam wyglądać jak zając w świetle przednich reflektorów samochodu. Nie spodziewałam się usłyszeć takich słów, zwłasz-

cza po tym, jak mu zarzuciłam, że też ma nieczyste sumienie.

- Eee... - Jak miałam na to odpowiedzieć, do cholery? - No dobra.

Na twarzy Sebastiana pojawił się uśmiech, tworzący dwa dołeczki w policzkach.
Święta Mario, Matko Boża. Na chwilę dosłownie zaparło mi dech w piersiach.

- W porządku - powiedział, nadal się uśmiechając. - A teraz się stąd wynośmy. Strasznie tu zimno.

Rozdział szósty

23

CRANK MIAŁA RACJĘ. Większość działań i pieniędzy Novem - jeśli nie wszystkie - skupiało się na odbudowie Dzielnicy Francuskiej
albo, jak nazywał ją Sebastian, Vieux Carre. Kiedy wolnym krokiem szliśmy wzdłuż Bourbon Street, widziałam, że budynki
zostały wyremontowane, każda szyba w oknie, każda okiennica i każde żelazne ogrodzenie były odnowione. Naprawiono nawet
chodniki, które, jak powiedział Sebastian, nazywano tu banąuettes. Niczego nie pominięto, wszystko wyglądało dokładnie tak, jak
na dawnych pocztówkach przedstawiających Dzielnicę Francuską. Ta część miasta tętniła życiem. To tutaj zarabiało się pieniądze.
Tu przychodzili turyści. Karnawał nadal przyciągał ogromne tłumy. A Mardi Gras właśnie trwał w najlepsze. Rozpoczął się szó-
stego stycznia. Za kilka tygodni, w lutowy wieczór poprzedzający Tłusty Czwartek, miały go zakończyć największe parady i bale.
Tymczasem organizowano bale co weekend, odbywały się lokalne parady, a sprzedawcy handlowali maskami i kostiumami,
które rozchodziły się jak świeże bułeczki.

W dzielnicy panował gwar. Było to wypełnione energią miejsce z otwartymi szeroko drzwiami barów, antykwariatów, re-

stauracji, klubów i pensjonatów. Ulicami człapały muły ciągnące wózki. Na ruchliwych skrzyżowaniach grali muzycy. Przejeż-
dżały tędy jedynie nieliczne samochody dostawcze - w dzielnicy obowiązywał zakaz ruchu pojazdów osobowych, „żeby chronić
atmosferę i historię", jak wyjaśnił Sebastian.

- To aleja Wudu - powiedział, kiedy skręciliśmy w Dumaine Street.

Ulica była barwną mieszanką domów i sklepów sprzedających głównie akcesoria wudu.

- Takie miejsca jak to - wskazał mieszczący się na parterze sklep zapełniony małymi woreczkami, zwojami z zaklęciami,

relikwiami, figurkami, trójkątnymi szalami i ręcznie robionymi laleczkami - to pułapka na turystów.

Kiedy przechodziliśmy obok, ze sklepu wyszła wycieczka z przewodniczką przebraną za królową wudu Marie Laveau.

- Gdzie są prawdziwe sklepy? - Zeszłam z chodnika na ulicę, żeby ominąć wycieczkę.

Sebastian włożył ręce do kieszeni.

- Na zapleczach, w podwórzach, w prywatnych domach, na bagnach...

Weszliśmy z powrotem na chodnik i ruszyliśmy wzdłuż długiego szeregu domów po obu stronach ulicy. Zrobiło się trochę

ciszej, ale wcale nie mniej kolorowo - domy pomalowano jaskrawymi farbami charakterystycznymi dla stylu karaibskiego. Długie
drewniane okiennice były ozdobą otwartych okien, które wpuszczały do środka bryzę znad rzeki.

Ale nawet tutaj, w części mieszkaniowej, królowało wudu. Każde drzwi, każdą balustradę i bramę zdobiły koraliki, kwiaty,

świece wotywne, afrykańskie woreczki, ręcznie robione lalki, piękne chusty, świecidełka i podobizny świętych.

Sebastian zatrzymał się przed jedną z takich bram. Furtka z kutego żelaza zaskrzypiała, kiedy ją popchnął. Weszliśmy do

zimnego tunelu, w którym odgłosy naszych kroków odbijały się od sklepionego sufitu przejścia łączącego wzniesione po obu
stronach domy w stylu Indii Zachodnich.

Kiedy z ciemności wyszliśmy na zalane jaskrawym słońcem wielkie, otoczone murem podwórze, do oczu napłynęły mi łzy. Z

fontanny pośrodku tryskała woda i wszędzie były ptaki -ćwierkały, trzepotały skrzydłami i skakały po drzewach. 2 wielkiego
bananowca rosnącego w lewym rogu, w głębi podwórza, zwisały chusty i koraliki.

- Tędy - cicho powiedział Sebastian.

Ruszyłam za nim ceglaną ścieżką ku kamiennej werandzie zrośniętej z parterem domu. Na całej długości parterowej ściany

powstawiano drzwi balkonowe. Te pośrodku były otwarte, podparte roślinami w doniczkach i prostą drewnianą rzeźbą
przedstawiającą Dziewicę Maryję naturalnej wielkości, Z koralikami na szyi.

Pomieszczenie wypełniał dym kadzidełek. Drobne cząsteczki kurzu i smużki dymu unosiły się w rozproszonych snopach sło-

necznego światła. W pokoju pełno było różnych rzeczy. Dziwnych. Starych. Tandetnych. Było ich tak dużo, że nie mogłam się
skupić.

- Sebastian Lamarliere - powiedział głęboki, śpiewny głos z silnym francuskim akcentem.

Zza rogu wyszła postać w zwiewnej szacie z szerokimi rękawami, która muskała jej bose stopy. Ciemna skóra i oczy. Krótko

przystrzyżone, siwe kręcone włosy. Dwa wielkie koła w uszach. Jedną dłoń zdobiły pierścionki, a w drugiej tkwił bukiet
stokrotek. Zamurowało mnie.

Po raz pierwszy w życiu nie byłam w stanie rozpoznać czyjejś płci. Moje spojrzenie ześlizgnęło się na szyję w poszukiwaniu

jabłka Adama, ale zakrywała ją kolorowa chusta, której końce spływały na plecy.

- Jean Solomon - powiedział z szacunkiem Sebastian. Wymówił to po francusku. We Francji „Jean" jest imieniem

męskim. W takim razie to facet.

Jean wszedł za długą ladę i wyjął wazon na kwiaty.

- To dla Legby - powiedział, wąchając stokrotki, które następnie wstawił do wazonu.

Skinął na nas, żebyśmy podeszli bliżej. Jego życzliwe, mądre spojrzenie i łagodny ton trochę mnie uspokoiły. Lekko się

uśmiechnęłam, nie wiedząc, co powiedzieć. Upłynęło kilka niezręcznych minut, zanim w końcu odsunął wazon i oparł łokcie na
ladzie.

- Z jakąż to ciekawą sprawą przychodzisz do mojego sklepu, Bastianie? - Spojrzał na mnie z ukosa, rozbawiony, lecz jedno-

cześnie poważny, czujny i tajemniczy.

- Sebastian przyprowadził mnie tu, żeby zapytać, czy umiałby pan zdjąć ze mnie klątwę... starą klątwę.

Uniósł brew zdziwiony moimi słowami albo tym, że odpowiedziałam zamiast Sebastiana - trudno było zgadnąć.

24

- Starą, tak? - Oparł brodę na jednej dłoni. - Uroczy tatuaż. Jak się nazywasz, cherel
- Ari.
- A co ofiarujesz loa w zamian za zdjęcie klątwy, Mademoiselle Ar-iii?

Wiedziałam, że loa to duchy, które przyzywa na pomoc kapłan wudu, a Legba pośredniczy między kapłanem a światem

duchów. Przynajmniej tak mi się wydawało. Nie wzięłam jednak pod uwagę zapłaty. A pieniądze powoli mi się kończyły.

- Wiesz co - zaproponował Jean - zobaczymy, co to za klątwa, i loa ci powiedzą, czego chcą za jej zdjęcie, c'esr boni
Odetchnęłam z ulgą.

- Dzięki.

Puścił do mnie oko, co wywołało uśmiech na mojej twarzy i sprawiło, że trochę się odprężyłam. Jesteśmy na dobrej drodze.
Jean wyszedł zza lady, zapraszając mnie i Sebastiana do wielkiego kwadratowego pokoju zapełnionego różnymi przedmiotami

i krzesłami, ale pustego pośrodku. Na przeciwległej ścianie był szeroki ołtarz upaćkany zakrzepłym woskiem świec i krwią,
zastawiony małymi bożkami wudu i podobiznami świętych, jedzeniem i świecidełkami. Zauważyłam też zdjęcie kobiety w
turbanie i wielki krucyfiks. U jego podstawy leżał zwinięty żółty wąż. Był mały, ale ja bałam się nawet małych węży.

Krew odpłynęła mi z twarzy i poczułam elektryczne mrowienie strachu. Moje ręce i nogi zdrętwiały, a serce zaczęło walić jak

jeden z bębnów Sebastiana. Zamarłam i nie byłam w stanie się ruszać. Dystans. Tak, trzymaj się od niego z daleka.

- Wszystko w porządku - powiedział Sebastian, wyczuwając moje przerażenie. - Węże pomagają kapłanowi się skupić i

połączyć z duchami.

- Chodźcie, chodźcie - zachęcał nas Jean.

Zamknął drzwi balkonowe, a potem podszedł do ołtarza, uniósł węża i ułożył go sobie na ramionach. Kiedy zapalał świece,

końcówka gadziego ogona oplotła mu szyję.

Wszystkie wioski na moim karku stanęły dęba. Jean odwrócił się i zrobił dwa kroki w naszą stronę. Wiedziałam, że po trzecim

ucieknę. Nie byłam w stanie tego kontrolować. Wąż gapił się prosto na mnie.

Jean zatrzymał się jednak, wziął głęboki oddech i zamknął oczy.

- Legba - szepnął w nabożnym skupieniu, unosząc dłonie, żeby pogłaskać węża. - Papa Legba, otwórz przede mną bramę,

abym mógł wejść. Kiedy wrócę, oddam cześć loa. Papa Legba ouvri baye-a pou mwen, pou mwen pase. Le ma tounen, ma salyie lwa
yo. Papa Legba ouvri baye-a pou mwen, pou mwen pase. Le ma tounen, ma salyie lwa yo.

Jean w kółko powtarzał zaklęcie, aż zaczęło przypominać piosenkę. Mówił coraz szybciej. Kołysał się, nucąc, i wprowadzał się

w stan przypominający głęboki trans. Wąż poruszał się w przód i w tył razem z Jeanem, balansując na swój przerażający gadzi
sposób, ale nawet na chwilę nie spuszczał mnie z oka. Ja i Sebastian też zaczęliśmy się kołysać.

Nagle Jean zastygł i stanął jak wryty.
Omal nie wyskoczyłam ze skóry.

Minęło sześć sekund. Liczyłam je, próbując uspokoić rozpędzony puls, ale nic to nie dało. Jean powoli otworzył oczy, które

wyglądały jednak inaczej niż przed chwilą. Były zamglone. Uśmiechnął się i powiedział kilka niezrozumiałych słów, patrząc na
nas albo na wskroś nas - nie byłam pewna.

- Czego szukasz?

Głośno przełknęłam ślinę, zerkając na Sebastiana. Wyglądał na równie przestraszonego jak ja i był trochę bledszy niż zwykle.

Powoli zaczerpnęłam tchu, żeby się uspokoić. Zauważyłam, że Jean odchylił głowę do tyłu i utkwił wzrok w wentylatorze pod
sufitem.

- Eee... - Odchrząknęłam. - Szukam sposobu, który pozwoli zdjąć ze mnie klątwę.

Poruszył się tak szybko, że nawet nie zauważyłam, kiedy wyprostował głowę i przeniósł wzrok. Za szybko jak na człowieka.

Jeszcze przed chwilą jego oczy wpatrywały się w sufit, a teraz patrzyły prosto na mnie. Zamarłam. Wąż uniósł łeb i odsunął się od
ramienia Jeana. Gapił się na mnie.

A potem rozpętało się piekło.

Jean albo Papa Legba - kimkolwiek teraz był - wrzasnął i zaczął podskakiwać, jakby ktoś podłożył pod nim ogień. Wąż upadł

na podłogę i wpełzł pod ołtarz, odwracając łeb, żeby na mnie syknąć. Wybuchła zaciekła kłótnia między Papą Legbą a Jeanem
Solomonem. Ta sama osoba, dwa różne głosy.

Powoli zaczęłam się wycofywać, chwytając kawałki zdań wypowiadanych łamaną angielszczyzną, po francusku i w innych

językach.

Sebastian złapał mnie za rękę, a Jean mruknął pod nosem:

- Ona nie może skrzywdzić... - I nagle wrzasnął: - Uaa! Legba się nie boi! - Rozejrzał się i podbiegł do mnie, wyciągnął szyję i

zbliżył twarz do mojej.

Nie byłam w stanie się poruszyć.
- MNIE NIE PRZESTRASZYSZ!

Żyły na głowie Jeana Solomona nabrzmiały. Jego twarz trzęsła się z gniewu. Potem się wyprostował i pomaszerował z po-

wrotem do ołtarza, dziko gestykulując.

25

- Hańba, hańba, hańba!
Po chwili spokojny głos Jeana:

- Ciii. Ciii. Ciii...

I niezrozumiałe, kojące mamrotanie, kiedy Jean próbował ugłaskać rozzłoszczonego ducha. Kolejne słowa pełne złości.

A potem Jean Solomon zgiął się wpół i zapadła cisza przerywana jedynie dudnieniem krwi w moich uszach i śpiewem ptaków

na zewnątrz, które na nowo rozpoczęły swoje trele. Moje ciało pokryła gęsia skórka. Brutalnie ściskałam rękę Sebastiana, ale nie
cofał dłoni. Prawdę mówiąc, ściskał mnie równie mocno, jak ja jego.

Jean się wyprostował. Kiedy do nas podszedł, wyglądał na zmieszanego, zakłopotanego i trochę przestraszonego.

- Musicie już iść - powiedział.

Jego głos stał się bardziej kobiecy i zmęczony.

- Ale...
- Przykro mi, panno Ari, ale loa pani nie pomogą. Poczułam rozpaczliwy skurcz żołądka.

- Niech pan posłucha, mogę zapłacić. Zdobędę pieniądze. Proszę, muszę się czegoś dowiedzieć. Czegokolwiek. Co on

powiedział?

Jean popchnął nas w stronę drzwi balkonowych i nacisnął klamkę, żeby się otworzyły. Wykonał gest w stronę podwórza.

- Proszę, idźcie już.

Zawahałam się, ale Sebastian pociągnął mnie za sobą. Jean stal ze spuszczoną głową, lecz gdy tylko znaleźliśmy się na po-

dwórzu, ze zdziwieniem zobaczyłam, że wyszedł za nami i cicho zamknął za sobą drzwi.

Mówił ściszonym głosem. Najwidoczniej nie chciał, żeby ktoś usłyszał.
- Zhańbiłem moje loa twoją obecnością przed ołtarzem. To moja wina, bo nie dostrzegłem, kim naprawdę jesteś, póki nie

połączyłem się z Legbą. Nie wolno ci tutaj przychodzić.

- Dlaczego? O czym pan mówi? - Zacisnęłam dłonie w pięści. Miałam ochotę krzyczeć z wściekłości. - Co jest ze mną nie tak, do

cholery?

W jego oczach błysnął smutek.

- Mam nadzieję, że nigdy się tego nie dowiesz. A potem się odwrócił i pokręcił głową.

- Proszę, Jean - powiedziałam błagalnym tonem. Ten człowiek widział moją klątwę. Wiedział, czym jest, był jedyną osobą,

która to wiedziała. - Potrzebuję pomocy.

Jezu Chryste, nienawidziłam błagać. Nienawidziłam tak bardzo, że poczułam ucisk i gorycz w piersi.
Jean westchnął, a potem znowu pokręcił głową, jakby zamierzał zrobić coś, czego nie powinien. Odwrócił się od drzwi.

- Chcesz poznać przeszłość, chcesz się dowiedzieć, jaka klątwa na tobie ciąży? Zetrzyj kość Alice Cromley na proch, na pył

lekki jak kurz, a wtedy się dowiesz. Te kości opowiedzą ci całą historię. Bastian wie, prawda?

Sebastian pokiwał głową, co chyba ucieszyło Jeana.

- Powodzenia, chere.

Wszedł do środka i zamknął drzwi. Odwróciłam się do Sebastiana.

- Proszę, powiedz, że on żartował.

Sebastian wziął mnie za ramię i z powrotem poprowadził przejściem.

- Niestety, Jean mówił śmiertelnie poważnie. Pieprzone dziwolągi.

Wyrwałam ramię z jego uścisku i pomaszerowałam tunelem z powrotem na Dumaine Street. Nie oglądając się na Sebastiana,

wypadłam na ulicę, trzasnęłam furtką i ruszyłam na południe.

Chciałam jedynie odrobiny normalności w swoim życiu. Tylko tyle! Dlaczego tak cholernie trudno było ją znaleźć? Dlaczego?

Łzy szczypały mnie w oczy - głupie, palące łzy, które otarłam grzbietem dłoni. W mojej piersi wzbierał krzyk, napierał na serce

i żebra, sprawiał mi piekielny ból. Wzięłam głęboki wdech i...

Oślepił mnie jaskrawy błysk.

Grot potwornego bólu przeszył mi mózg, wywołując krzyk. Złapałam się za głowę i padłam na kolana na środku ulicy. Zgięłam

się wpół, wbijając łokcie w bruk, i zaczęłam ciągnąć się za włosy, bo ból zalał każdy zakątek mojej czaszki, a potem wrócił, żeby
dalej siać zniszczenie. Krzyknęłam jeszcze raz, czując, jak fale cierpienia przelewają mi się przez głowę.

Nie mogłam tego wytrzymać... nie mogłam wytrzymać.

Czyjeś dłonie zacisnęły się na moich ramionach i podniosły mnie z ziemi.
Otworzyłam oczy, ale nic nie widziałam, ból mnie oślepił. Mój mokry policzek ocierał się o jakiś materiał. O koszulę Se-

bastiana. Ten zapach. Ten głos. Mówił coś, ale nie rozumiałam słów. Jego usta i ciepły oddech były tuż przy mojej skroni. Szeptał.
Przytuliłam się do niego, szukając otuchy, pocieszenia, ucieczki od bólu, który nie ustawał. Każdy krok Sebastiana wibrował w
mojej głowie.

I wtedy, dzięki Bogu, ból ustał. Sebastian mocno mnie trzymał, leżałam na jego rękach z odchyloną do tyłu głową. Przywarłam

do niego, zaciskając powieki, odgradzając się od świata. Ale nie sama. Tym razem na szczęście nie sama.

26

Rozdział siódmy

ŁAGODNA JAZZOWA MELODIA wtórowała spokojnemu biciu serca Sebastiana, dźwięki fortepianu unosiły się w moim budzącym się
umyśle jak spokojna bryza. Resztki tępego bólu oblepiały mi czaszkę, przypominając o załamaniu na środku Dumaine Street i o
ramionach, które mnie trzymały - które wciąż mnie trzymały.

Mój prawy policzek wtulał się w miękką bawełnę koszulki Sebastiana, a ucho przylgnęło do jego serca. Jedną ręką pod-

trzymywał mi głowę, zatapiając palce w moich rozpuszczonych włosach. Drugą wsunął mi pod plecy i dotykał nagiej skóry w
miejscu, gdzie koszula podwinęła się do góry. Otaczało mnie ciepło. Jego ciepło. Jego zapach. Jego ramiona. Siedziałam między
jego nogami, przywierając biodrem do krocza.

Im bardziej dochodziłam do siebie, tym bardziej mój przyspieszający puls tłumił bicie serca Sebastiana. W żołądku poczułam

falę chłodu. Wszystkie zakończenia nerwowe obudziły się do życia, czując, że jestem tak blisko... i cholernie zawstydzone tym, że
tak długo się do niego przytulam.

Pora się odsunąć.

Cicho odetchnęłam. Przygryzając wargi, podniosłam głowę i otworzyłam oczy. Obiema rękami - jedna leżała na piersi Se-

bastiana, a druga obok jego ramienia - delikatnie odepchnęłam się do pozycji siedzącej między jego nogami i włosy opadły mi na
twarz. Nigdy nie dotykałam w ten sposób żadnego faceta. Nigdy nie czułam ciepła, mięśni ani skóry uginającej się lekko pod
moimi palcami.

Kiedy usiadłam, mój wzrok zatrzymał się na Sebastianie. Tym razem się cieszyłam, że włosy zasłaniają mi twarz. Przynajmniej

mogłam się ukryć.

Głowa Sebastiana spoczywała na ciemnozielonym oparciu w rogu boksu w kształcie litery V. Barman wycierał bar, jakiś

człowiek grał na fortepianie, a kelnerka podawała drinki parze, która razem z nami tworzyła całą klientelę ciemnej knajpki.
Drzwi wejściowe były otwarte na ulicę.

Kiedy znowu spojrzałam na Sebastiana, jego zmrużone oczy skupiały się na mnie w jakiś spokojny, zagadkowy sposób. Ich

kolor przypominał skłębiony dym, mgłę z szarości i srebra. Sebastian był odprężony i jego usta miały odcień głębokiej czerwieni.
Nadal siedział z odchyloną do tyłu głową, a kiedy cicho przełknął ślinę, na jego bladym gardle przesunęła się mała wypukłość.
Nie poruszyłam się. Nie byłam w stanie.

O dziwo wcale się nie przejmowałam rozpuszczonymi włosami. Mój umysł był spokojny, całkowicie odprężony - w prze-

ciwieństwie do ciała. Krew pędziła mi w żyłach z prędkością światła. Z żołądka co jakiś czas wystrzelały wąskie pasma mro-
wiącej energii.

Sebastian podniósł rękę i delikatnie przeczesał mi włosy palcami. Serce zabiło mi jeszcze mocniej, kiedy tę samą dłoń zbliżył

do mojego policzka, zatopił palce we włosach, ujął głowę od tyłu i lekko ją uniósł.

Miałam wrażenie, że nadal śnię, że ciągle jestem w krainie marzeń.

Z nim było chyba podobnie, bo wydawał się zupełnie rozluźniony. Nie było żadnej przerwy, żadnego wahania, tylko powolna,

niepowstrzymana podróż do jego ust.

Mój żołądek wykonał obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni, kiedy na krótką chwilę moje usta zawisły tuż pod ustami Sebastiana,

tak blisko, że poczułam jego oddech. Potem nasze wargi się spotkały.

W moim wnętrzu eksplodowała chłodna adrenalina. Nasze usta coraz mocniej do siebie przywierały. Rozchylił wargi. Moje

zrobiły to samo. Kiedy jego język otarł się o mój, poczułam motyle w brzuchu.

Motyle w brzuchu. Wreszcie zrozumiałam, co to znaczy.
Przytulił mnie bardziej, mocniej, całując jeszcze głębiej, jakby umierał z głodu, ale mimo to niespiesznie delektował się każdą

sekundą. Umiałam się całować, znałam technikę, ale po raz pierwszy w życiu naprawdę się zatraciłam, pragnęłam tego
pocałunku bardziej niż powietrza i chciałam się całować, póki czas nie stanie w miejscu, a ziemia nie zniknie.

Żyłam. Nie tylko istniałam, ale naprawdę żyłam.
- A niech mnie! - rozległ się czyjś wstrząśnięty głos po drugiej stronie stolika.

Oderwałam się od Sebastiana, wydając zduszony okrzyk, w samą porę, by zobaczyć szeroki uśmiech kelnerki.

- Przepraszam, nie chciałam przeszkadzać. Mogę wrócić za chwilę...

27

Sebastian się wyprostował, otarł twarz dłonią, a potem przeczesał włosy palcami. Odchrząknęłam i w końcu poczułam to

zakłopotanie, którego przed chwilą tak mi brakowało, a które jednak ani trochę nie przygasiło żaru naszego pocałunku - żaru,
który wydawał się obłędnie przyjemny, lecz zarazem nieco stresujący i zniewalający.

- Nic nie szkodzi - wydusiłam mimo urywanego oddechu. -Poproszę wodę, jeśli jest.

Jasne, że mają wodę. Co za głupi tekst.

- A co dla ciebie, Sebastianie?
- Dla mnie to samo, Pam. Dzięki.

Pam odeszła od stolika i dłonie Sebastiana spoczęły na moich biodrach.

- Lepiej? - Jego policzki zaróżowiły się tylko na chwilę. Roześmiał się. - Mam na myśli twoją głowę. Nadal boli?
- Nie. Już jest w porządku. Ale dzięki... za pomoc. Co to za miejsce?
- To Gabonna's. Jedna przecznica od miejsca, gdzie upadłaś. Stale tutaj przychodzę... Często ci się to zdarza?

- Co?

Kącik jego ust lekko drgnął.

- Krzyki na ulicy. Padanie na kolana. Płacz...

Szczerze mówiąc, nie byłam pewna, co odpowiedzieć. Ostatnio migreny zdarzały mi się częściej, ale jeszcze nigdy nie były aż

tak silne. Kelnerka przyniosła wodę. Od razu wypiłam pół szklanki. Zimny płyn obudził mnie i oczyścił mój umysł. Odstawiłam
szklankę, a potem zaczęłam związywać włosy.

- Powinnaś nosić rozpuszczone.

Moje policzki znowu zrobiły się ciepłe. Uśmiechnęłam się.

- To komplement?
- Tak. Podobają mi się. Są takie...

- Dziwne? Dziwaczne? Inne? Pewnie, bez przerwy to słyszę -przewróciłam oczami, kończąc układanie fryzury.

- Chciałem powiedzieć: ładne. Aha.

Super. Brawo, kretynko. Od razu było widać, że w kontaktach z facetami radzę sobie fatalnie. W zasadzie nie miałam zbyt

wielkiego doświadczenia w tym całym flirtowaniu i romansowaniu z chłopakami. Najczęściej ich unikałam albo biłam się z tymi,
którzy nie chcieli pozwolić się unikać.

- Sorry - powiedziałam, decydując się na szczerość. - Słuchaj, tak naprawdę nie znam się na flirtach. Ani na całowaniu...

- Nie czekają na ciebie żadni wielbiciele?

Nie byłam pewna, czy to go bawi, czy może naprawdę chce wiedzieć. Wyglądało na to, że i jedno, i drugie.

- Nie.
- Dlaczego?

- Chyba nie spotkałam zbyt wielu takich, którzy potrafią myśleć o czymś więcej niż sport, hormony i imprezy.

- Ciebie te rzeczy nie interesują? Wzruszyłam ramionami.

- Może w innym życiu by mnie interesowały. Sprawy, które są ważne dla ludzi w moim wieku, przestały mnie obchodzić już

dawno temu albo nigdy nie obchodziły. - Lekko się ukłoniłam. - Oto ja, produkt niedofinansowanego i olewanego przez
wszystkich systemu opieki społecznej.

Roześmiał się.

- Już prawie pora lunchu. I chociaż podają tu dobre jedzenie, wpadłem na trochę inny pomysł. Co powiesz na zmianę lokalu?
- A jaki to pomysł?

- Francuskie pączki.

Na samą myśl zaburczało mi w brzuchu.

- Jestem za.

Sebastian odpowiedział uśmiechem na mój uśmiech. I wtedy do mnie dotarło, że siedzimy i uśmiechamy się do siebie jak para

kretynów. Odwróciłam wzrok, ześlizgnęłam się z ławki i chwyciłam plecak, a Sebastian sięgnął do kieszeni po kilka dolarów,
które zostawił na stoliku dla Pam.

Na niebie zebrały się chmury, ale nic nie zapowiadało burzy. Cień był dla mnie błogosławieństwem, bo czułam, że po tej

piekielnej migrenie moja głowa nie będzie w stanie znieść w najbliższym czasie jaskrawego światła.

Kiedy wyszliśmy z Gabonna's, Sebastian gwizdnął na jedną z dorożek toczących się wolno w dół St. Ann Street. Woźnica

pomachał do niego, zawrócił i zatrzymał się obok nas.

- Bonjour, mes amis. Dokąd ja i panna Pralinka możemy was zawieźć w ten piękny dzień?

Miał zaraźliwy uśmiech, więc ja też się do niego uśmiechnęłam, wsiadając do trzeszczącej dorożki. Nie przypuszczałam, że mój

wypad do Nowego 2 obejmie turystyczną przejażdżkę po Dzielnicy Francuskiej, ale cieszyłam się z takiego urozmaicenia... i z
towarzystwa.

- Na Jackson Sąuare - powiedział Sebastian, siadając obok mnie.
- Słyszałaś, panno Pralinko? Jackson Sąuare. - Woźnica lekko uderzył lejcami w wielki zad mulicy i panna Pralinka ruszyła

przed siebie.

28

Nie zanosiło się na to, że dotrzemy do celu w rekordowym czasie, ale chyba właśnie o to chodziło: żeby jechać powoli,

delektując się widokami i dźwiękami Dzielnicy Francuskiej.
Sebastian przechylił się lekko w moją stronę, więc poszłam za jego przykładem i też swobodnie się o niego oparłam. Dziwne, ale
było miło.

Potrzebowałam takiej przerwy, chciałam na chwilę zapomnieć o wszystkich mrocznych sprawach, więc słuchałam opowieści

woźnicy, który pokazywał ciekawe miejsca, i podążałam wzrokiem za palcem Sebastiana, kiedy zwracał moją uwagę na coś, co
jego zdaniem mogło mi się spodobać.

- A tu - powiedział woźnica, kiedy wolno przejeżdżaliśmy obok budynku na rogu z piętrową werandą i balustradami z kutego

żelaza - podobno mieszkała kiedyś Alice Cromley.

Na dźwięk nazwiska tej kobiety - tego samego, które wymienił Jean Solomon - przeszły mnie ciarki. Wymieniłam szybkie

spojrzenie z Sebastianem, a potem pochyliłam się i zapytałam woźnicę:

- Kim była Alice Cromley?

Woźnica obrócił się na swoim czerwonym wyściełanym koźle i z błyskiem w oku zaczął opowiadać:

- Kim była Alice Cromley? Dobre pytanie. Alice Cromley była Mulatką z jedną czwartą krwi murzyńskiej, najpiękniejszą

Kreolką, jaką kiedykolwiek widziała Vieux Carre. Miała rzesze wielbicieli i sporo o nich wiedziała. Wiedziała o rzeczach, o któ-
rych kochanka nie powinna wiedzieć, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi - zachichotał. - Widzisz, Alice Cromley posiadała dar zwany
jasnowidzeniem. Zbiła fortunę, mówiąc ludziom to, co chcieli usłyszeć. I nigdy się nie myliła, chyba że tego chciała. Pewnego dnia
po prostu zniknęła. Ot, tak - pstryknął palcami. -Dwa tygodnie później znaleziono dwa ciała dryfujące w Missisipi. Trudno było
ustalić przyczynę śmierci, bo znajdowały się w wodzie już od jakiegoś czasu. Ale niektórzy mówią, że jeden
z nieszczęsnych topielców mial na sobie najładniejszą suknię Alice Cromley. - Roześmiał się i cmoknął na powolną mulicę. -
Kochanek zbudował dla Alice grobowiec na pobliskim cmentarzu. Nikt nie wie, gdzie dokładnie. Podobno złożył w nim oba ciała,
uznając, że jedno z nich musi należeć do jego ukochanej Alice. - Woźnica wzruszył ramionami. - Chyba chciał mieć całkowitą
pewność.

A według Jeana Solomona kości tej kobiety mogły odkryć przede mną przeszłość. Jasne. Marne szanse.

Dorożka przetoczyła się obok katedry Świętego Ludwika i wjechaliśmy na Jackson Sąuare.

Na chwilę zapomniałam o Alice Cromley i podziwiałam wysoką iglicę katedry, a panna Pralinka ciągnęła dorożkę przez całą

długość Pontalba Apartments. Były to najstarsze kamienice w Stanach Zjednoczonych. Zbudowano je z czerwonej cegły, miały
długie balkony z kutego żelaza i sklepy na parterze. Na środku placu stał pomnik Andrew Jacksona na koniu. Było tam mnóstwo
energii. Przenikała do mojej duszy i dodawała mi sil, których tak bardzo teraz potrzebowałam. Kolory. Wibracje. Piękno. Wróżki,
jubilerzy, rzemieślnicy, muzycy... eklektyczny miks wszystkiego.

Potem pojechaliśmy w stronę Riverwalk i Decatur Street, na której znajdował się postój dorożek.
Sebastian zapłacił woźnicy, pomógł mi wysiąść, a kiedy przechodziliśmy przez ulicę, kierując się w stronę Cafe Du Monde,

dalej trzymał mnie za rękę. Nie cofnęłam dłoni, było mi dobrze. Jeśli on nie zamierzał puścić mojej ręki, to ja tym bardziej.

Kiedy znaleźliśmy miejsce na zewnątrz, pod markizą w zie-lono-białe paski, zapach świeżego pieczywa i kawy sprawił, że

znowu zaburczało mi w brzuchu.

Sebastian zamówił talerz francuskich pączków i dwie kawy. Ja z zaciekawieniem patrzyłam na ludzi i na plac. Było na nim

zaskakująco dużo zieleni.

- Założę się, że przyprowadzała cię tu mama - Sebastian przerwał moje wzrokowe zwiedzanie.

- Dlaczego tak myślisz?

Wzruszył ramionami i w kącikach jego czerwonych ust zadrgał lekki uśmiech.

- Jeśli mieszkała w Nowym Orleanie, na pewno tu przychodziła. To element tutejszego życia.

Pewnie mial rację. Ja byłam z zewnątrz, ale mimo to wiedziałam, że w Nowym 2 wszyscy chodzą do Cafe Du Monde.

- Masz rację - odpowiedziałam cicho, rozglądając się wokół. - Pewnie mnie tu przyprowadzała.

Szkoda tylko, że tego nie pamiętałam. Jak by to było? Przychodzić tu z mamą, siedzieć przy jednym z tych stolików...

- Więc chcesz odnaleźć Alice Cromley? - zapytał Sebastian, zmieniając temat. Próbował ukryć rozbawienie, ale dość szybko dał

za wygraną.

- Jasne. Nie, dzięki. - Wstrząsnął mną lekki dreszcz. - Zamiast okradać grób jakiejś kobiety i ścierać jej kość na proszek, chyba

raczej spróbuję porozmawiać z twoją babcią.

Kelner przyniósł nasze zamówienie.

- Boisz się? - Sebastian wlał śmietankę do kawy. - Jeśli nigdy nie okradałaś grobów, nie wiesz, co to prawdziwe życie.

Już miałam dotknąć ustami filiżanki, ale wyrwał się z nich śmiech.

- Skoro tak twierdzisz.

Gorąca kawa idealnie pasowała do chłodnego styczniowego dnia w Dzielnicy Francuskiej. Upiłam kilka łyków, odstawiłam

filiżankę i sięgnęłam po francuskiego pączka. Kiedy go rozerwałam, ze środka wydobyła się para.

- Rób, jak uważasz - ciągnął Sebastian. - Dub jest jednym z najlepszych cmentarnych złodziei w okolicy. Szkoda, że nie

widziałaś, co potrafi znaleźć.

29

- Dub? Dub okrada groby? Robisz sobie ze mnie jaja? Pączek rozpłynął mi się w ustach. Jęknęłam z rozkoszy.

A niech to, smakował naprawdę dobrze.

- Mnóstwo dzieciaków okrada groby. Musimy jakoś zarabiać. Crunk rozwozi pocztę. Ja pracuję dla Novem. Henri usuwa z

budynków szczury i węże. A Dub okrada groby i sprzedaje łupy turystom albo antykwariatom.

- To trochę chore. Przytaknął uniesieniem brwi.

- No tak, podobnie jak ty nie interesujemy się sportem, hormonami i imprezowaniem. - Lekko się ukłonił, tak jak wcześniej ja.

- Oto produkt Nowego 2 - roześmiał się.

Jego śmiech był głęboki i zaraźliwy. Poza tym znowu ukazały się te niesamowite dołeczki...

- Opowiedz mi o sojuszu dziewięciu rodzin, o Novem. - Odgryzłam następny kęs, chcąc odejść od tematu zwłok i cmentarzy, a

już zwłaszcza od mojego rosnącego zauroczenia przewodnikiem. - Dlaczego ciągle się tak izolują?

- Nie izolują się. Po prostu świat zewnętrzny nie obchodzi ich tak bardzo jak innych ludzi.

- W takim razie co ich obchodzi?
- Ocalenie miasta - mówił między kolejnymi kęsami - historii naszych rodzin i ludzi nam podobnych, zapewnianie schro-

nienia jednostkom o zbliżonym podejściu do życia, ratowanie miejsca, gdzie nikt nikogo nie ocenia i na nikim nie robi się
eksperymentów laboratoryjnych.

- Eksperymentów laboratoryjnych? Oparł łokcie o stolik.

- W Nowym 2 mieszka wielu ludzi, których Novem nazywa „uzdolnionymi". Jak myślisz, co by się stało, gdyby Violet albo

Dub znaleźli się poza Obręczą? Albo ja?

Łatwizna.
- Gdybyście nie potrafili ukryć swoich umiejętności, wasze życie nie byłoby zbyt przyjemne - odpowiedziałam cicho, myśląc o

własnych doświadczeniach.

- Właśnie. Nowy 2 to miejsce, w którym nie trzeba się ukrywać, chociaż jeśli chcesz się ukrywać, nikt ci nie zabrania. Nikt cię

nie ocenia tylko dlatego, że jesteś inna. Właśnie do tego dążyło Novem.

Moje serce na chwilę zamarło.

- Bo oni też są inni.

A więc nie byli jedynie rodzinami posiadającymi stare fortuny, byli inni.

- Są doue, jak mówi Dub? Sebastian pokiwał głową.

- A reszta twojej rodziny, Arnaudowie, są tacy jak ty? Umieją hipnotyzować ludzi?
Zastanawiając się nad odpowiedzią, coraz wolniej przeżuwał pączka.

- Tak, potrafią to robić.

Chciałam mu wierzyć, chciałam wierzyć, że to nie Novem wysłało mężczyznę, który zaatakował mnie w Covington, że stało po

mojej stronie i tak naprawdę tworzyła je grupa przyzwoitych ludzi. Ale zdążyłam się już nauczyć, że zawsze lepiej oczekiwać
najgorszego. To znacznie bezpieczniejsze niż uwierzenie komuś, zaufanie mu, a potem otrzymanie ciosu w serce.

Dopiliśmy kawę i zjedliśmy cały talerz francuskich pączków. Sebastian zapłacił.

- Jesteś gotowa na spotkanie z Josephine? Wstałam i zarzuciłam plecak na ramię.
- Czemu nie? To równie dobry moment jak każdy inny.

Rozdział ósmy

KIEDY SZLIŚMY PRZEZ PLAC, Sebastian wszystko mi objaśniał. Po obu stronach katedry Świętego Ludwika stały dwa ogromne
zabytkowe budynki. Presbytere, po prawej, zostało przekształcone w szpanerską prywatną szkołę należącą do Novem. Sebastian
też powinien byl do niej chodzić, ale regularnie wagarował. Budynek po lewej nosił nazwę Cabiłdo. Pozostał muzeum, którym był
jeszcze przed epoką Nowego 2, ale pierwsze i drugie piętro trafiły w ręce Novem, które urządziło tam swoją siedzibę. Zwoływano
tam posiedzenia Rady Dziewięciorga, w których mogły uczestniczyć wyłącznie głowy poszczególnych rodzin.

Wszystkie rodziny miały apartamenty w kamienicach Pont-alba tworzących dwie pierzeje placu.

Wyglądało na to, że Jackson Sąuare to centrum życia i działalności Novem.
Z każdym krokiem w stronę budynku rosło napięcie w moich mięśniach. Wyciągnęłam szyję, żeby jeszcze raz spojrzeć na

wysoką iglicę katedry Świętego Ludwika.
- Jak daleko sięga historia twojej rodziny?

- Pierwszy Arnaud przybył do Nowego Orleanu w tysiąc siedemset siedemdziesiątym siódmym roku. Był trzecim synem

arystokratycznej rodziny z Narbonne we Francji.

30

Trzech muzyków grało niedaleko ławek przed katedrą. Nasilił się wiatr, a nisko wiszące chmury zasłoniły słońce. Powietrze

zrobiło się wilgotne i zimne, grożąc deszczem. Zaczęło kropić dokładnie w chwili, w której weszliśmy pod jedno ze sklepionych
przejść budynku Cabildo.

W muzeum panowała głucha cisza. Było tam kilka stałych wystaw, ale nie miałam czasu, żeby na nie spojrzeć, bo Sebastian

popchnął mnie w stronę schodów.

Hol na pierwszym piętrze został urządzony na wzór eleganckiego biurowca i wyposażony w ustawioną pośrodku recepcję.

Sebastian wypuścił moją rękę. Facet za kontuarem podniósł wzrok, poznał młodego Lamarliere'a i lekko skinął głową, a potem
wrócił do pracy.

Odgłosy naszych kroków odbijały się głośnym echem od wypolerowanych drewnianych podłóg, kiedy szliśmy długą frontową

galerią. Burzowe światło z zewnątrz wlewało się przez łukowate okna, oświetlając przestrzeń upiornym blaskiem. W połowie
drogi z galerii wychodził korytarz.

Sebastian skręcił. Poszłam za nim. Nie było tam okien. Ani sztucznego oświetlenia. Tylko korytarz, w którym robiło się coraz

ciemniej.

Zatrzymaliśmy się przed ostatnimi drzwiami po prawej stronie. W uszach czułam miarowe dudnienie pulsu. Josephine Arnaud

zapłaciła rachunek za pobyt mojej matki w szpitalu. Musiały się znać. Może babcia Sebastiana wiedziała nawet, kto jest moim
ojcem. Przełknęłam ślinę, czując ucisk w gardle. Starałam się nie robić sobie zbyt wielkich nadziei. Ale byłam tak blisko.

Poczekalnia, do której weszliśmy, była równie stara jak reszta budynku i w niej także panowała głucha cisza. Meble wydawały

się stanowczo za drogie, bym odważyła się na nich usiąść, a obrazy na ścianach musiały być warte kilka milionów. Marzyłam o
jakiejś muzyce w tle, o czymś innym niż ta złowroga cisza.

Kiedy podeszliśmy bliżej, mężczyzna za biurkiem podniósł głowę. Byl przystojny, miał ze trzydzieści parę lat i zupełnie nie

odpowiadał mojemu wyobrażeniu sekretarza. Miał ciemnobrązowe włosy związane w kucyk. Zakola. Klasyczne rysy.

Zacisnął usta i zmrużył oczy, patrząc na Sebastiana.

- Wrócił ci rozum, Bastianie? Sebastian zesztywniał.
- Mój rozum jest tam, gdzie jego miejsce, Danielu.
- Trudno nazwać wagarowanie i mieszkanie w jakimś zbutwiałym starym domu w Dzielnicy Ogro...
- Po prostu powiedz Josephine, że przyszliśmy.

Ciemne oczy Daniela wpatrywały się w Sebastiana przez długą, pełną napięcia chwilę, a potem skupiły się na mnie.

- Więc ją znalazłeś - powiedział, mierząc mnie wzrokiem i prawdopodobnie zastanawiając się, do czego właściwie jestem

potrzebna jego szefowej. - Madame się ucieszy. Możecie wejść.

Sięgnął po słuchawkę i zaczął coś do niej szeptać, a my przecięliśmy poczekalnię i ruszyliśmy w stronę dwuskrzydłowych

drzwi.

Sebastian spojrzał na mnie i przewrócił oczami, jakby chciał powiedzieć: „Szykuje się niezła zabawa", a potem popchnął drzwi.

Wciągnęłam powietrze w płuca i przygotowałam się na spotkanie z osobą, która być może potrafi odpowiedzieć na dręczące
mnie pytania.
Kobieta o kruczoczarnych włosach odłożyła słuchawkę i powoli wstała, obciągając różowy żakiet na spódnicę od kompletu. Spod
żakietu wyzierała śnieżnobiała bluzka. Ciemne włosy miała upięte w kok, a do tego perłowe kolczyki i naszyjnik z kameą. Bardzo
stara fortuna. Bardzo stary świat. Ale za to bardzo niestara babcia.
- Bonjour, Grandmere. - Sebastian pochylił się, żeby ucałować ją w oba policzki. Zamknęłam na chwilę oczy, a potem pokręciłam
głową. Miałam ochotę się roześmiać. Nie mogłam sobie wyobrazić bardziej popieprzonego scenariusza. Przecież ta kobieta miała
najwyżej dwadzieścia parę lat. Nie mogła być jego babcią. Każdy głupek z połową mózgu od razu by to zauważył.

Sebastian się odsunął. Wzrok Josephine skupił się na mnie. Skłamał. Wcisnął mi stek bzdur, a ja mu uwierzyłam. Boże, czasami
potrafiłam być taka głupia. Czułam się jak kretynka, kretynka, która zaufała jakiemuś palantowi. A dlaczego? Bo był

ładny, bo okazał mi odrobinę zainteresowania?

- Nic tu po mnie - mruknęłam, a potem obróciłam się na, pięcie i pomaszerowałam do drzwi, starając się nie czuć bólu.

Nie wiedziałam, w co ze mną pogrywa, ale miałam tego dość.

- Ari.

Szłam dalej. Dłoń Sebastiana zamknęła się na moim ramieniu. Gwałtownie się odwróciłam, zacisnęłam pięść i chciałam

się na niego zamierzyć.

- To dla ciebie jakaś zabawa, Sebastianie? Miałeś akurat wolny dzień i nie było co robić, więc postanowiłeś zbajerować nową

laskę? Zabawić się? Zobaczyć, jak bardzo da się nabrać? Zostaw mnie. - Wyrwałam rękę, nie patrząc w te fałszywe szare oczy. -
Zapomnijmy o tym. - Ruszyłam w stronę drzwi.

Nagle stanął przede mną i zagrodził mi drogę.

Wydałam zduszony okrzyk i stanęłam w pół kroku. Krew odpłynęła mi z twarzy. Poruszał się stanowczo zbyt szybko.

Gdzieś w głowie usłyszałam głos, który kazał mi uciekać, uderzyć go i zbiec po schodach, ale nie byłam w stanie się poruszyć.

W jego oczach widać było smutek i żal, może nawet lekkie błaganie. Otworzył usta i westchnął zrezygnowany.

31

- Przepraszam, Ari - szepnął. - Myślałem... - potarł twarz dłonią - myślałem, że to zrozumiesz. Przypomnij sobie, co widziałaś

do tej pory. Pamiętasz, co ci powiedziałem w kawiarni? O doue, o byciu innym? Nie kłamałem. Jesteśmy inni. -Jego wzrok
powędrował ku sufitowi. Sebastian zacisnął dłonie na moich bicepsach. - Próbuję ci pomóc. Przysięgam, ona jest moją babcią.

Cofnęłam się o krok i szybko zamrugałam, żeby otrząsnąć się z zamroczenia, które ogarniało mój umysł. Racja, jak dotąd dość

dobrze znosiłam wszystkie dziwactwa. Moja wina. Ale to spadło na mnie jak jakiś pieprzony potop i nie umiałam uciec, nie
potrafiłam tego włożyć do zgrabnego pudełeczka, a potem o nim zapomnieć.

- Kim ty właściwie jesteś?

Kosmyk czarnych włosów opadł mu na oko i Sebastian odsunął go dmuchnięciem. Otworzył usta, ale nie padło z nich żadne

słowo. Zacisnął zęby. Miałam wrażenie, że naprawdę nie wie, jak odpowiedzieć na moje pytanie.

- To Arnaud - odezwał się zmysłowy głos z francuskim akcentem.

Usta Sebastiana zacisnęły się ponuro, tworząc prostą linię, jakby wolał być wszystkim, byle nie Arnaudem.

- Usiądźcie, proszę - powiedziała kobieta.

Rzuciłam Sebastianowi wściekłe spojrzenie, odwróciłam się i podeszłam do jednego z krzeseł przed biurkiem Josephine.

Dobra. Cokolwiek tu się działo... tak naprawdę nie miało znaczenia. Liczyło się uzyskanie informacji o mojej matce. Potem się
stąd wyniosę.

- No cóż - zaczęła, mierząc mnie spojrzeniem - nie licząc tego pieprzyka na policzku, wyglądasz dokładnie tak jak twoja matka.

Wytrzeszczyłam oczy. Jedną ręką złapałam oparcie krzesła, a drugą przycisnęłam do brzucha. Te słowa zafundowały mi

prawdziwy wstrząs. Jasne, miałam kilka niewyraźnych wspomnień, ale nigdy nie byłam pewna, czy są prawdziwe. Zawsze się
zastanawiałam.

Wreszcie zdobyłam jakąś odpowiedź, która dała mi dziwne poczucie szczęścia zmieszanego z bólem.

- Proszę, usiądź. - Josephine rozparła się w swoim fotelu i uważnie mi się przyglądała.
Oddychaj. Kątem oka zobaczyłam, że Sebastian też siada. Mój puls za bardzo przyspieszył, a kończyny osłabły. Może

skorzystanie z krzesła było dobrym pomysłem.

- Kiedy zadzwonili do mnie z Rocquemore, nie mogłam w to uwierzyć. Ale proszę. - Josephine rozłożyła ręce i uśmiechnęła

się, czego najwidoczniej nie robiła zbyt często, bo o mało nie popękała jej skóra wokół ust. - To naprawdę ty.

- Więc wiedziałaś o Rocquemore. Wiedziałaś, że moja matka tam była.
- Twoja matka uciekła z Nowego Orleanu, mimo że jej to odradzałam. Szukaliśmy jej kilka miesięcy, ale w końcu ją zna-

leźliśmy...

- A wtedy po prostu ją tam zostawiłaś.
- Czy miałam inne wyjście? Traciła panowanie nad umysłem. Wymagała ciągłej opieki. Szpital był dla niej najlepszym

miejscem. Niestety, zanim ją znaleźliśmy, ty zaginęłaś gdzieś w systemie. W przeciwnym razie zamieszkałabyś tutaj, razem z
nami.

Sebastian cicho prychnął.

- Jak poznałaś moją matkę?
- Eleni przyszła do mnie po pomoc kilka miesięcy przed uderzeniem huraganów. Twoja matka była wyjątkową kobietą.

Pewnie już o tym wiesz, oui?

- Jeśli „wyjątkowa" znaczy „przeklęta", to tak, wiem. Josephine wzruszyła ramionami, jakby to było to samo.
- A mój ojciec?
- Twój ojciec to tajemnica, którą Eleni zachowała dla siebie. Ta jędza kłamała. I wcale tego nie kryla. Splotłam ręce na

piersi.

- A ty? Kim właściwie jesteś?
- Nazywam się Josephine Isabella Arnaud. Jestem córką Ja-cques'a Arnauda, założyciela tej rodziny, pierwszego Arnauda,

który przybył do Nowego Orleanu.

Roześmiałam się piskliwie i głośno, jak człowiek na skraju załamania nerwowego.

- Więc jesteś córką człowieka, który przyjechał tu w tysiąc siedemset siedemdziesiątym siódmym roku? To ile masz lat?

Trzysta z hakiem? Jesteś pewna, że sama nie powinnaś być teraz w Rocąuemore?

Josephine parsknęła gardłowym śmiechem.

- Masz większy tupet niż ona. Masz więcej... charakteru.

Z każdą mijającą sekundą ogarniała mnie coraz większa złość.

- Dlaczego pomogłaś mojej matce?

- Bała się. Była sama. Powiedziała, że na świecie nie ma więcej takich jak ona. Czułam, że jest inna, ale dopiero później

naprawdę zrozumiałam, jak wielką posiada moc.

- No więc jak wielką?

- Ari, chcę ci pomóc. Pewni ludzie wiedzą, co w sobie nosisz, i pragną twojej śmierci. Twoja matka powinna była zostać w

Nowym Orleanie, tak jak jej radziłam, ale kiedy zaczęły się burze, wpadła w panikę. Nie wierzyła, że potrafię ją obronić, że my
wszyscy, nasze połączone siły, jesteśmy w stanie ochronić to miasto. Ale udało nam się. I teraz ono należy do nas. Gdyby tu

32

została, być może nadal by żyła. - Przez chwilę obracała w palcach pióro. - Chciałam się z tobą zobaczyć, żeby zaproponować ci
ochronę podczas pobytu w naszym mieście. Razem poznamy twoją przeszłość i odkryjemy dar, który posiadasz. Ale w zamian
musisz mi obiecać posłuszeństwo, złożyć przysięgę krwi rodzinie Arnaudów i nikomu innemu.

- Czy to samo zaproponowałaś mojej matce? Nie pomagałaś jej z dobrego serca?

Josephine się roześmiała.

- Ja nie mam serca, skarbie. Zapytaj mojego wnuka. Sebastian tylko cierpko się uśmiechnął.
- Umowa stoi?
- Dasz słowo, że zdejmiesz ze mnie klątwę?
- Moc dziewięciu rodzin może wszystko. Oui, daję słowo. Nie zamierzałam zbyt długo zabawić w Nowym 2 po tym,

jak to coś, ta klątwa, przez którą zginęła moja matka, na dobre zniknie z mojego życia. Wcale nie planowałam odkrywać swojej
przeszłości razem z Josephine, ale przecież ona nie musiała o tym wiedzieć. Nie ufałam ani jednemu słowu, które wychodziło z
tych idealnie wykrojonych ust. Nie mogłam jednak zaprzeczyć, że jej nazwisko widniało w dokumentach szpitalnych. Ona na-
prawdę znała moją matkę. A ja naprawdę widziałam znikającego martwego gościa, który próbował mnie zabić. Czy Josephine
faktycznie była w stanie zdjąć ze mnie klątwę? Wątpię. Ale nadeszła pora decyzji. Nikt oprócz mnie nie mógł podjąć tej próby, a
ja nie miałam żadnych oporów przed kłamaniem po to, by zdobyć sojuszniczkę.

- W porządku. Ty zdejmiesz ze mnie klątwę, a ja złożę przysięgę.
- Daj mi dwa dni na przygotowanie rytuału. Tymczasem będziesz pod opieką rodziny Arnaudów. Etienne będzie cię chronił. I

możesz zamieszkać w...

Sebastian zerwał się z miejsca.
- Niby dlaczego miałaby zostać u ciebie?
- Twoje myśli i pragnienia mają dla mnie bardzo niewielkie znaczenie, Sebastianie.
- Etienne to dupek.

Josephine zignorowała ten wybuch, oparła łokcie o biurko i z namysłem spojrzała na wnuka.

- Bądź łaskaw wyjaśnić, czego ode mnie oczekujesz.
- Przynajmniej nie zwalaj jej na głowę Etienne'a.

W końcu wstałam. Miałam to gdzieś. Mogli sobie tu siedzieć i kłócić się cały dzień.

- Dzięki za propozycję, ale potrafię o siebie zadbać. Muszę zadzwonić do przybranych rodziców i dać im znać, że zostanę tu

trochę dłużej.

Zapadła cisza, słychać było jedynie stłumiony huk grzmotu zapowiadającego burzę.

- Dobrze - powiedziała w końcu Josephine. - Idź. Mam trochę pracy. Zaopiekuje się tobą Sebastian. Daniel powie ci,

z którego aparatu możesz zadzwonić. - Wróciła do lektury leżących na biurku dokumentów, ale po chwili podniosła głowę. -
Spodziewam się ciebie za dwa dni.

Drżałam, kiedy Daniel wystukiwał numer do Memphis. Novem miało dostęp do linii telefonicznych. Do internetu pewnie też.

Daniel podał mi słuchawkę. Po czwartym sygnale odezwała się Casey.

- Sanderson Kaucje i Poręczenia. Mówi Casey. Przesunęłam się w stronę ściany. Sebastian czekał przy

drzwiach, oparty o nie plecami. Splótł ręce na piersi i wyglądał tak, jakby marzył, żeby się stąd jak najprędzej wynieść.

- Casey. To ja.
- Jezu Chryste, Ari. Gdzie jesteś? Bruce ciągle dzwoni do ciebie na komórkę, ale odpowiada mu poczta głosowa. Miałaś już

dawno wrócić do domu - urwała.

Wyobraziłam ją sobie: dwie zmarszczki między brwiami pogłębiły się ze zmartwienia, rude włosy sięgające do ramion za-

łożyła za ucho.

- Wszystko w porządku? - zapytała.

- Wszystko gra. Znalazłam kobietę, która znała moją matkę. Chce, żebym tu została kilka dni. Ja chcę zostać kilka dni...

- Aha. No cóż...

Długie milczenie uzmysłowiło mi, że całkowicie ją zaskoczyłam.

- Ari, wiesz, że życzę ci, żeby ci się udało. I jeśli naprawdę tego chcesz, nie będę ci stała na drodze. Ale jestem za ciebie

odpowiedzialna. Czy ona tam jest? Mogę z nią porozmawiać?

Skrzywiłam się.

- Jasne. Ale powinnam cię uprzedzić... - Oddychaj głęboko. -Jestem w Nowym 2. I przepraszam. Wiem, że nie chcieliście, żebym

zapuszczała się tu sama, ale znalazłam trop, byłam blisko, a potem poznałam Josephine i... - zamilkłam, żeby zaczerpnąć tchu, lecz
nie miałam pojęcia, co jeszcze powiedzieć. Czułam tylko, że zawiodłam, że okłamałam pierwszych przybranych rodziców, którym
naprawdę na mnie zależało.

Na drugim końcu linii panowała cisza.

Wreszcie w słuchawce rozległo się westchnienie Casey.

33

- Chyba przeczuwałam, że kiedy dowiesz się o szpitalu, będziesz chciała pojechać dalej. Słuchaj, rozumiem to, naprawdę. Ale

nie możesz wyjeżdżać, nie zawiadamiając nas, dokąd się wybierasz. Nie skończyłaś jeszcze osiemnastu lat. Ja i Bruce naprawdę
się o ciebie martwimy. Wiem, że czasami pewnie trudno w to uwierzyć, ale...

- Nie - przerwałam jej. - Wiem, że się martwicie. To ja dałam ciała. Przepraszam.
- No to wszystko gra, chociaż kiedy już wrócisz, Bruce każe ci pewnie wyszorować łazienkę w biurze i zrobić kilka sparingów.

Wiesz, że jego zdaniem ciężka praca wspomaga myślenie. Ale... nie odcinaj się od nas, dobra? To nie rozwiąże żadnych
problemów, w niczym ci nie pomoże.

- Jasne.

Przepraszam. Tak bardzo mi przykro. Wiedziałam, że bez względu na to, ile razy powtarzałabym to jej albo sobie, nigdy nie

będę w stanie wyrazić, jak paskudnie się czuję.

- Za pięć minut mam spotkanie. Pozwól mi porozmawiać z tą całą Josephine.

Sebastian pędził za mną po schodach, krzycząc, żebym zaczekała, ale ja nie czekałam. Do diabła z nim.

Złość i upokorzenie płynęły w moich żyłach. Złość na niego, na Josephine i na samą siebie - za to, że skłamałam. Zachowałam

się jak świnia. Paskudna świnia. Bruce dostanie szału, kiedy się dowie. A Casey... jej rozczarowanie... Boże, to bolało. Wolałabym,
żeby na mnie nawrzeszczała, niż po prostu pogodziła się z tym, co zrobiłam, zrozumiała i próbowała o tym zapomnieć. Nie
zasługiwałam na taką wyrozumiałość. A najgorsze było to, że zawiodłam ich zaufanie.

Wybiegając z budynku, byłam już tak wściekła, że miałam ochotę krzyczeć.

Znów zaczęło mżyć. Muzycy zniknęli i na ulicy było pusto. Światła sklepów na parterze Pontalby ciepło jaśniały w szarej mgle,

nadając okolicy opustoszały wygląd.

Wyszłam na środek ulicy, wdzięczna za chłód. Zastanawiałam się, czy unosząca się nade mną mgła bierze się z ciepła mojego

ciała, czy może z czystej dzikiej wściekłości, którą wyładowałam na Sebastianie.

- Czym ty, do diabła, jesteś? I nie zmieniaj pieprzonego tematu ani nie wciskaj mi tu żadnej ciemnoty. Sebastian, pytam

poważnie. Nie wiem, ile jeszcze dam radę znieść.

Czekałam z dłońmi opartymi na biodrach i patrzyłam, jak z jego ciała powoli znika napięcie.

- Moja matka pochodziła z rodziny Arnaudów - powiedział. -Ale bez względu na to, co im się wydaje, bardziej przypominam

ojca. - Drgnął mięsień w jego brodzie. - Dziewięć rodzin dzieli się na trzy grupy. Cromleyowie, Hawthorne'owie i La-
marliere'owie to czarownice posiadające wielką moc.

Skrzywił się przy słowie „czarownice". Wyglądał tak, jakby wolał, żeby wyrwano mu wszystkie zęby bez najmniejszego

znieczulenia. Wystawił twarz na deszcz i jeszcze raz głęboko westchnął.

- Ramseyowie, Deschanelowie i Sinclairowie są kimś w rodzaju półbogów umiejących przybierać różne postacie. A Arnaudów,

Mandeville'ów i Baptiste'ów można nazwać... wampirami.

Moją jedyną reakcją było powolne mrugnięcie.

Reszta rozegrała się w środku: ucisk w żołądku, lodowate zimno w żyłach i świadomość, że wszystko, co powiedział, jest

prawdą.

Rzeczywiście. Poszczególne elementy idealnie do siebie pasowały. Ludzie spoza Obręczy śmiali się i kręcili głowami, słuchając

doniesień o zjawiskach paranormalnych, szalonych relacji o wampirach, duchach i innych dziwnych rzeczach widywanych w
Nowym 2. Do tego ja i moja klątwa. Dzieciaki z First Street. Sebastian, który zmienił dwie kobiety w szpitalu w roboty...

- Jesteś wampirem - roześmiałam się.

A t y widziałaś gościa, który rozpłynął się w powietrzu, Ari.

- W połowie - odpowiedział, jakby to robiło wielką różnicę. - Mój ojciec nie był wampirem. Nazywał się Lamarliere. Nie jestem

żadnym trzystuletnim zboczeńcem, który całuje nastolatki, jasne? Jestem w twoim wieku. Urodziłem się tak jak ty.

Wyrzucił ręce w górę, spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć: „Wiem, myślisz, że mi odbiło", a potem się odwrócił i po-

maszerował środkiem ulicy. Po mojej twarzy płynęły łaskoczące kropelki deszczu. Rozciągającą się przed Sebastianem Dzielnicę
Francuską spowijały chmury i mgła. Nagle się odwrócił, zrobił kilka kroków w moją stronę, szeroko rozłożył ręce i krzyknął
zrozpaczonym głosem:

-Witaj w Nowym 2!

Cierpiał, a ja nie wiedziałam dlaczego. Znowu się odwrócił i przygarbił, żeby osłonić twarz przed mżawką. Moje serce pra-

cowało ponad siły. Ciało przeszywały niekontrolowane dreszcze wywołane zimnem i słowami Sebastiana.

Nie powinnam być zaskoczona. Nie powinnam. Zwłaszcza że sama byłam inna. Słyszałam te wszystkie teorie na temat Novem.

A do tego klątwa. Dzieciaki w Dzielnicy Ogrodowej.

Co zamierzasz zrobić, Ari? Uciekniesz? Będziesz udawała, że jesteś normalna i nie potrafisz znieść takich dziwactw? A może zo-

staniesz, wytrzymasz i dowiesz się czegoś o sobie?

Chodziłam po ulicy jak lew w klatce, tam i z powrotem, z oczami utkwionymi w rozpływających się we mgle plecach

Sebastiana. Przygryzłam wewnętrzną stronę policzka, aż na język wypłynęła krew, która dodała mi odrobinę człowieczeństwa,

34

realności. Ci ludzie też krwawili. Umierali. Kochali, cierpieli i pragnęli przeżyć. Zarówno doue, „uzdolnieni", jak i członkowie
Novem.

- Sebastian! Pobiegłam ulicą.

Zrobił jeszcze kilka kroków, a potem się odwrócił. Mżawka przemieniła się już w deszcz. Nie miałam pojęcia, co właściwie

wyprawiam ani dlaczego. Ale podbiegłam do niego, objęłam go i mocno przytuliłam.

Na początku stał sztywno, zaskoczony albo wkurzony, nie byłam pewna, ale po chwili też mnie przytulił, jeszcze mocniej,

wtulając nos w moją szyję.

W końcu, kiedy już zupełnie przemokliśmy, podniósł głowę i spojrzał na mnie. Wziął moją twarz w dłonie.
Myślałem, że każesz mi spadać i wyjedziesz. Myślałem, że już nigdy więcej cię nie zobaczę.

- Daj spokój. Jakoś sobie z tym poradzę. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo jestem popieprzona.
Krzywy uśmiech od razu odmienił jego twarz.
- Chyba potrafię sobie wyobrazić.

W moim brzuchu znowu zrobiło się ciepło. Sebastian mnie pocałował. Miał usta mokre od deszczu.

Rozdział dziewiąty

- TO MIASTO JEST NASZYM DOMEM OD SAMEGO POCZĄTKU. Kiedy zaczęły się huragany, rodziny zapomniały o dzielących je
różnicach, połączyły siły i starały się ocalić jak największą część Nowego Orleanu. Vieux Carre. Dzielnicę Ogrodową. Dzielnica
handlowa ucierpiała dość mocno i dlatego większa jej część nadal jest w ruinie. Gdy kataklizm się skończył, przywódcy dziewię-
ciu rodzin utworzyli radę, zapomnieli o dawnych animozjach i zaczęli z sobą rozmawiać. A kiedy stało się jasne, że rząd nie jest w
stanie odbudować Nowego Orleanu, rodziny połączyły siły i wykupiły ziemię. Od tamtej pory miasto należy do nich. Kontrolują
wszystko: bankowość, rynek nieruchomości, turystykę, handel... wszystko.

Słuchałam, sącząc gorącą herbatę z papierowego kubka. Kiedy deszcz się nasilił, wbiegliśmy na chodnik i znaleźliśmy małą

księgarnię połączoną z kawiarnią.

Sebastian mówił ściszonym głosem, miał bladą twarz, a szare oczy mocno i srebrzyście kontrastowały z mokrymi czarnymi

włosami i ciemnoczerwonymi ustami. Mogłabym na niego patrzeć w nieskończoność. Ale nigdy, przenigdy bym mu tego nie
powiedziała.

- W mieście i wokół niego mieszkają też inni ludzie - ciągnął. - Novem oferuje schronienie każdemu, pod warunkiem że będzie

przestrzegał panujących tu zasad i unikał zwracania na siebie uwagi. Nie wszyscy tutaj są odmieńcami. Mieszkają tu także zwykli
ludzie.

Moje palce oplotły gorący kubek i poczułam ucisk w żołądku.

- Więc twoja mama była...
- Wampirem? - dokończył ze śmiechem, jakby sam w to nie wierzył. - Tak. I jedyną córką Josephine.
- Zawsze myślałam, że wampiry są stwarzane, że nie rodzą się jak ludzie. Że nie mogą mieć dzieci.
- Większość ludzi tak uważa - uśmiechnął się i lekko wzruszył ramionami. - W zasadzie nie widzimy potrzeby, by ich

oświecać. To dość proste. Nie jesteśmy odrębnym gatunkiem ani niczym w tym rodzaju. Po prostu na wczesnym etapie ewolucji
człowieka oddaliliśmy się od niego i rozwinęliśmy się inaczej. Zdziwiłabyś się, jak wiele jest takich odgałęzień. Wampiry dzielą
się na stworzone i zrodzone. Te stworzone nazywamy odwróconymi. Najkrócej mówiąc, są to ludzie przemienieni w wampiry.

- A dzieci?
- Rodzą się dość rzadko. W wypadku wampirów jest to skomplikowana sprawa i tylko nieliczne mają potomstwo. Dzieci

dorastają tak jak ludzie, ale kiedy osiągną dojrzałość, ich ciała przestają się starzeć. To dlatego większość zrodzonych wampirów
wygląda na dwudziestoparolatków. - Chciał powiedzieć coś więcej, ale zawahał się i pokręcił głową. - Jesteś pewna, że chcesz się
tego wszystkiego dowiedzieć?

- Jasne. To ciekawe - roześmiałam się cicho. - Na swój pokręcony sposób.
- Ciesz się, że nie musiałaś chodzić na biologię molekularną do pana Fry, który wszystko, co ludzkie i doue, wyjaśniał na po-

ziomie genomu.

- Totalne nudy, no nie?
- Pewnie. - Zamilkł.

Przygryzłam wargi, myśląc o tym, co przed chwilą powiedział.

- Ale ty jesteś tylko półwampirem? Oparł łokcie o stolik i pochylił się.

- Opowiem ci to w skrócie. Potomków pełnej krwi nazywa się „zrodzonymi z krwi". Są uważani za arystokrację, mają naj-

większą moc i najbardziej wszystkim działają na nerwy. Mam na myśli ich ego, wielkości Mount Everestu. Dzieci ludzi i wampi-

35

rów to „zrodzeni z dnia". Mają różne cechy, różne moce i słabości. W przeciwieństwie do „zrodzonych z krwi" nie potrzebują krwi
do tego, żeby przetrwać. Ale kiedy stają się dorosłe, dopada je pragnienie. Jeśli wypiją krew - dodał, wzruszając ramionami -
potrzebują jej potem już tak samo, jak ci „zrodzeni z krwi".

- A zazwyczaj wypijają?

Sebastian pokiwał głową. Spochmurniał i ściszył głos.

- Wampirowi trudno jest się oprzeć pragnieniu krwi, bez względu na to, w jaki sposób stał się wampirem.

Ciężar tych słów zawisł między nami na dłuższą chwilę. Odchrząknęłam.

- A ty? W takim razie jesteś „zrodzonym z dnia"? Odwrócił wzrok. Jego jabłko Adama poruszyło się, kiedy

głośno przełknął ślinę.

- Nie. Mój ojciec był Lamarliere'em, więc nie do końca człowiekiem. DNA wiedźminów jest trochę inne niż ludzkie,

podobnie jak DNA wampirów i zmiennokształtnych, ale zazwyczaj przekazują swą moc z matki na córki, w linii żeńskiej.

- Więc... kim właściwie jesteś?
- Zawsze myślałem, że wybrykiem natury.
- Ha! - uśmiechnęłam się. - Ten tytuł jest już zajęty. Pochylił głowę, zwracając mi go.

- A tak poważnie... Kiedy byłem mały, tata zakradł się ze mną do tajnej biblioteki w Presbytere. Uczniowie nie mają prawa tam

wchodzić. Są w niej naprawdę stare teksty. Tata wyjął jakąś kamienną tabliczkę i powiedział, że zapisano na niej historię takiego
dziecka jak ja. Nazwał tamtą dziewczynę „zrodzoną z mgły".

- „Zrodzona z mgły" - powtórzyłam.
- Tak. Bo mgła ukrywa to, co jest w środku. I mniej więcej taki właśnie jestem. Widzisz? Wielki znak zapytania. Nikt nie jest w

stanie powiedzieć, jakie mam cechy i potrzeby ani jakie ciążą na mnie klątwy, dopóki same się nie ujawnią. Część z nas
potrzebowała krwi, żeby przetrwać. Inni nie. A jeszcze inni potrafią zapanować nad tym pragnieniem.

- Aha. - Poczułam zalewającą mi szyję falę ciepła i poruszyłam się na krześle. - A do której grupy ty należysz?

Pokręcił głową i z nieodgadnionym wyrazem twarzy spojrzał gdzieś nad moim ramieniem.

- Nie wiem. Nie da się przewidzieć, czy, a jeśli tak, to kiedy dopadnie mnie pragnienie krwi.

Pocieszające, nie ma co. Mocniej ścisnęłam kubek.

- Ilu was jest?
Uniósł dłonie i odsunął się.
- Właśnie na nas patrzysz.
- Jeden? Jesteś jedyny?

- W Ameryce Północnej tak. Na świecie żyje jeszcze chyba dwoje „zrodzonych z mgły". Jak już wspomniałem, nie rodzimy się

zbyt często.

- A co z Crank? Przecież to twoja siostra.
- Jenna nie jest moją siostrą. Nie łączą nas więzy krwi.

- Ale... - nie wiedziałam, jak to rozumieć. Zamilkł, próbując znaleźć właściwe słowa.

- To miejsce sprawia, że ludzie łączą się w grupy. Spotykasz podobnych do siebie, kogoś, komu możesz całkowicie zaufać, i

stajecie się rodziną. Violet właśnie się tego uczy. To dlatego znika teraz rzadziej niż kiedyś. - Wzruszył ramionami. Najwidoczniej
krępowały go takie zwierzenia i udowadnianie, że ma dobre serce. - Jenna straciła rodziców, a potem brata. Załamała się. Kiedy ją
znalazłem, nadal siedziała przy jego ciele. Myślała, że jestem jej bratem i poszła ze mną. Nigdy nie próbowałem jej wyprowadzać
z błędu. Nie widziałem potrzeby, żeby jeszcze bardziej ją ranić. To jej sposób radzenia sobie z rzeczywistością. Wymyśla różne
rzeczy.

Słysząc to wszystko, poczułam ucisk w piersi.

- Jak on zginął?

- Nie jestem pewien. Znalazłem ich w śródmieściu, w dzielnicy handlowej. W ruinach. Nigdy nie chodź tam sama, bez względu

na porę dnia. To raj drapieżników. Chyba właśnie dlatego Novem zostawiło tę dzielnicę w spokoju. Wolą oddać ruiny siłom zła,
niż ryzykować, że przeniosą się one do Dzielnicy Ogrodowej. - Spojrzał przez okno, po którym spływały ostatnie krople deszczu. -
Wygląda na to, że przestało padać.

Nie drążyłam tematu, po części dlatego, że nie chciałam odpowiadać na jego pytania. Może gdy przyjdzie na nie pora, odwdzię-

czy mi się tym samym.

- Chcesz pójść na rynek? - zapytał. - Obiecałem dzieciakom, że przyniosę coś na obiad.

- Jasne.

Od Francuskiego Rynku nad rzeką dzielił nas krótki spacer przez plac. Kiedy dotarliśmy na miejsce, wyszło słońce. Turyści i

mieszkańcy miasta schronili się tam przed deszczem, więc pod dachem kłębił się tłum klientów. Przestrzeń wypełniały jaskrawe
kolory warzyw i owoców, mięs i serów, roślin i ozdób ogrodowych. Sebastian szedł zdecydowanym krokiem, a ja spokojnie się

36

rozglądałam, szperałam, przyglądałam się klientom i zastanawiałam się, kto jest człowiekiem, a kto nie, i czy jako donś jestem w
stanie odróżnić jednych od drugich.

Ale nikt się nie wyróżniał. Nowy 2 był także rajem dla pogan, wiccan i alternatywnej młodzieży, więc wokół roiło się od

oryginalnych strojów i licznych kolczyków w ciele.

Porzuciłam detektywistyczne ambicje i zaczęłam myszkować na straganach, wdychając zapach kawy i chleba, świeżo ściętych

kwiatów, a nawet rzeczną woń, która od czasu do czasu docierała na rynek, przynoszona lekkim wietrzykiem.

Na straganach ustawionych z okazji Mardi Gras sprzedawano koraliki, maski i kostiumy. Już po chwili zatraciłam się w tęczy

barw i labiryncie wąskich przejść, zostawiając Sebastiana, który targował się o siatkę ziemniaków. Koraliki Mardi Gras były
zimne w dotyku i spływały po dłoni jak woda. Maski wyglądały pięknie, choć zarazem niepokojąco i uwodzicielsko.

Wpadła mi w oko maska z czarnego aksamitu ze złotą podszewką i puszystymi czarnymi piórkami. Od razu pomyślałam o

Violet. Wiedziałam, że będzie nią zachwycona. Wyobraziłam sobie tę maskę odsuniętą na czubek jej małej głowy. Postawiłam
plecak na ziemi i wyjęłam trochę pieniędzy.

Na drugim straganie kupiłam francuskie pączki dla Duba i Henriego oraz metalową łamigłówkę dla Crank. Potem zaczęłam

się zastanawiać, co mogłoby się spodobać Sebastianowi oraz, przede wszystkim, czy te prezenty nie wydadzą im się dziwne.

Na skraju długiej zadaszonej konstrukcji zaczęłam oglądać powiewające na wietrze apaszki. Kiedy odwróciłam się w poszu-

kiwaniu Sebastiana, mocny podmuch owinął nimi moją twarz i szyję. Wyswobodziłam się z ich satynowych pieszczot i wpadłam
prosto na czyjeś twarde ciało.

- Ojej, przepraszam...

Żadnej odpowiedzi. Zero ruchu - ten człowiek nawet nie drgnął. Ścisnęło mnie w żołądku i serce mi zamarło zmrożone złym

przeczuciem. Podniosłam głowę.

Znowu czarna podkoszulka. Następny jasnowłosy olbrzym. Następne odjechane ostrze i następna tarcza.
Korciło mnie, żeby wyjąć pistolet zza paska spodni, ale w pobliżu byli ludzie. Zawahałam się, zaskoczona.

Nie powinnam była się wahać.

Olbrzym chwycił mnie za rękę, obrócił się i wywlókł mnie z rynku.

- Hej! - Szamotałam się, czując nagły przypływ adrenaliny. - Sebastian! - Zaparłam się nogami i mocno szarpnęłam, próbując

odkleić palce zaciśnięte wokół mojej ręki. - Puszczaj!

Nie puścił. O mało nie upadłam, bo pociągnął mnie jeszcze mocniej. Zamknął w mocnym uścisku obydwa moje nadgarstki i

ciągnął mnie w stronę rzeki.

Mój wzrok padł na sprzedawcę chust. Widząc, że spuścił głowę i wycofał się w ciemny kąt stoiska, zaczęłam się zastanawiać,

czy takie rzeczy to tutaj codzienność. Niemożliwe. Krzyknęłam jeszcze raz, z nadzieją, że zwrócę na siebie uwagę
turystów, ale od rynku dzieliło mnie już kilka metrów, a łódki kołyszące się na wodzie i hałas panujący wśród straganów musiały
zagłuszyć moje wołanie.

Na widok wody przyszła mi do głowy nagła, przerażająca myśl: on zamierzał mnie utopić. Zaczęłam się wyrywać, pochyliłam

się i ugryzłam go w dłoń. Uścisk zelżał na tyle, że mogłam uwolnić jedną rękę, więc mocno rąbnęłam drania w lewy policzek.

Wyciągnęłam pistolet zza paska, ale kiedy go uniosłam, chwycił mnie za nadgarstek i odsunął moją rękę w bok, oddalając lufę

od celu. Wałczyłam, lecz nie miałam szans wygrać z kimś o takiej posturze i sile. Nadeszła pora, żeby ponownie przemyśleć
strategię. Nasze spojrzenia się spotkały. Uśmiechnęłam się, co na ułamek sekundy zbiło go z tropu. Jednocześnie uniosłam kolano
i kopnęłam go w pachwinę. Jeszcze bardziej zacisnął dłoń na moich nadgarstkach, ale jęknął i zgiął się wpół. Doskonała okazja,
żeby kopnąć go w twarz. Więc kopnęłam.

Krzyknął i zaklął w tym samym dziwnym języku, którego używał jego poprzednik. Potem się wyprostował. Był czerwony na

twarzy, z nosa kapała mu krew, żyły na skroniach nabrzmiały. Zobaczyłam nadciągający cios głową, ale nie miałam szans go
powstrzymać.

Świat przed moimi oczami zawirował, a potem zapadła ciemność.

Usłyszałam cichy warkot silnika. Rytmiczne kołysanie i plusk wody o burtę z włókna szklanego powoli mnie budziły. Wracałam
do rzeczywistości.

Chropowata powierzchnia niebieskiej maty na dnie łódki podrapała mi policzek do krwi. Spadły na mnie delikatne kropelki

wody, zimne i odświeżające, zapewniając dodatkowy bodziec, którego potrzebowałam, żeby zacząć trzeźwo myśleć. Rozejrzałam
się i zobaczyłam czyjeś nogi stojące przy sterze. Łódka kołysała się na falach. Wyglądało na to, że płyniemy po Missisipi.

Mój pistolet zniknął. Nie musiałam się poruszać, żeby poczuć brak metalu przy skórze. Przynajmniej miałam przy sobie plecak.

Leżał na ławce obok steru. W środku był sztylet. A skoro nie miałam pistoletu, najlepszą rzeczą, jaka mi pozostała, był właśnie
ten nóż.

Gdy tylko usiadłam i oparłam się dłońmi o matę, żeby złapać równowagę, głowę przeszył mi ból. Oddychaj. Oddychaj głęboko.

Przyprawiające o mdłości kołysanie łódki nie zwiększało moich szans na ustanie na nogach. Cholera. Spojrzałam na plecak i

37

doszłam do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem będzie zapomnieć o sztylecie i wypchnąć porywacza z łódki, zdając się na
element zaskoczenia i siłę rąk.

Ale próba ustania na płynącej łódce po ciosie głową zadanym przez stukilowego dupka o czaszce z ołowiu przypominała jazdę

rowerem po błocie, i to z zawiązanymi oczami.

Łódka wpłynęła na spokojniejszą wodę i zwolniła, zbliżając się do brzegu. Wiedziałam, że mam zaledwie sekundę, bo za chwilę

uwaga olbrzyma znowu skupi się na mnie. Podźwignę-łam się na nogi i rzuciłam się na porywacza akurat w chwili, kiedy się
odwrócił.

Łódka zaryła dziobem w piach. Gwałtownie się zatrzymała, a ja wpadłam prosto w jego otwarte ramiona, które owinęły się

wokół mojego tułowia. Łódka stała przy małym nabrzeżu. Za ramieniem mężczyzny dostrzegłam zachodzące słońce, które na
chwilę mnie oślepiło, a potem wsiąkło w czarny horyzont połyskującej rzeki i bagien po obydwu jej stronach.

Ominie mnie obiad z Sebastianem i dzieciakami. Zabawne, jakie dziwaczne myśli przelatują przez głowę w chwilach kryzysu.

Jeśli nie liczyć nieudanego rytuału wudu, migreny i spotkania z Josephine, miałam za sobą jeden z najlepszych dni w życiu -
dzięki Sebastianowi. Dopóki nie zjawił się ten idiota na sterydach, który wszystko zepsuł.

Porywacz gwałtownie mnie odepchnął, jakby przeraziła go myśl o przedłużaniu tego bliskiego kontaktu cielesnego. Upadłam

na niebieską matę, która podrapała mi łokcie, i uderzyłam głową o krawędź łódki.

- Dupek - mruknęłam przez zaciśnięte zęby, masując potylicę.

Zmarszczył brwi i powiedział coś, co pewnie było równie miłe, a potem wyrzucił mój plecak na nabrzeże, przywiązał łódkę i

sięgnął po mnie.

Kiedy stanęliśmy na brzegu, zmówiłam modlitwę dziękczynną, nie pragnąc niczego innego, jak tylko chwili spokoju, żeby moje

ciało mogło się przyzwyczaić do stałego lądu. Ołowiany Łeb już jednak ciągnął mnie wzdłuż nabrzeża, za którym po raz pierwszy
zobaczyłam cel naszej wycieczki.

Potknęłam się.

W pewnej odległości od rzeki, wśród starych dębów porośniętych oplątwą przypominającą postrzępione ubrania duchów

dawno zmarłych ludzi, stała ogromna rezydencja. Tkwiła samotnie pośrodku bagna, otoczona wypielęgnowanym trawnikiem
niczym jakaś uparta wyspa, która nie chce utonąć w błocie. Wokół unosił się intensywny zapach rzeki i przybrzeżnych
mokradeł, łagodzony jednak bryzą i chłodem, który towarzyszył zachodowi słońca. Kumkały już żaby i przygrywały koniki
polne.

Dom miał długi balkon na pierwszym piętrze i grube białe kolumny, które wydawały się równie mocne jak rosnące wokół

dęby. Wysokie okna rozświetlało słabe światło.

Kiedy weszliśmy na trawnik, moje stopy zapadły się w miękkiej trawie jak w piasku. W umyśle kłębiły mi się plany ucieczki i

pytania, ale nie było sensu zadawać ich porywaczowi, który najwidoczniej nie mówił po angielsku. Zresztą gdy zbliżyliśmy się do
domu, nie byłam już pewna, czy w ogóle byłabym w stanie coś z siebie wydusić. Dom zapierał dech w piersiach. Jasne, był
ogromny i ładny, ale zdawał się ociekać emocjami. Smutkiem. Samotnością. Jak piękna dama pozostawiona na morzu szarości,
zieleni i czerni, chroniona jedynie przez dębowe ma-trony w trupich szalach.

Weszliśmy na werandę na parterze i zbliżyliśmy się do drzwi. Wnętrze oświetlał ogromny żyrandol wiszący w holu.
Opuszczony dom, słabe światło. Marzenie dekoratora wnętrz. Głuche odgłosy naszych mokrych, ubłoconych butów niosły się

po drewnianej podłodze. Przeszliśmy obok ogromnych schodów zakręcających na tył domu. Mężczyzna popchnął mnie w prawo,
w stronę drzwi pod schodami.

Wypowiedział szeptem kilka słów i popchnął mnie na cuchnące schody oświetlone starymi latarniami z żelaza. Coś tu było nie

tak - i to bardzo. Schodziliśmy w dół. To niemożliwe na tak bagnistym terenie. Dom mógł oczywiście zostać wybudowany na
skrawku twardej ziemi, ale nawet wtedy zostałby zalany, jak wszystko wokół Nowego 2.

Mój puls gwałtownie przyspieszył, kiedy zobaczyłam ściany zbudowane z ciasno ułożonych kamiennych bloków. Z niektórych

szczelin wypływały czarne smugi mułu, przez co kamienie wyglądały tak, jakby płakały czarnymi łzami. Miałam wrażenie,
że w każdej chwili kamienne ściany mogą ustąpić pod naporem mułu, a wtedy czarna woda i bagienne istoty przybędą tu, by
odzyskać to, co do nich należy.

Kiedy weszliśmy do długiego korytarza, głośno przełknęłam ślinę. Musieliśmy być ze dwa piętra pod ziemią i wiszący nad

nami ciężar oraz myśl, że wszystko wokół opiera się na miękkim błocie i bagnach, podniosły mi ciśnienie i sprawiły, że zaczęły
mi się pocić dłonie. Musiałam się stąd wydostać. Natychmiast. Zanim dopadnie mnie klaustrofobia, nim zacznę panikować i
zrobię coś głupiego.

Porywacz prowadził mnie korytarzem. Kiedy szliśmy, wokół zapalały się latarnie, jakby za sprawą czarów. Po chwili z prze-

rażeniem zdałam sobie sprawę, że mijamy cele. Cele. Ciemne cele za grubymi żelaznymi kratami pokrytymi brudem i paję-
czynami. Od panującego tu smrodu zaczynałam się dusić. Był znacznie gorszy niż odór odpadków i brudnych ludzi.

Ścisnęło mnie w żołądku. Porywacz popchnął mnie do przodu i znowu się potknęłam. Upadłam na kolana i zwymiotowałam.

Po chwili szarpnął mnie i postawił z powrotem na nogi. Moją skórę pokrywała cieniutka warstwa zimnego potu, a w gardle
szczypało mnie od żółci.

Kiedy minęliśmy cztery cele, mężczyzna zatrzymał się i otworzył kratę.

38

- Nie - powiedziałam cichym głosem, zapierając się nogami. Odwróciłam się i przylgnęłam do niego jak dziecko. - Proszę, nie.

Zaczął odrywać od siebie moje palce. Łzy płynęły mi po twarzy, kiedy tak walczyliśmy, spleceni w uścisku, ja trzymająca się

kurczowo ukochanego życia, a on robiący wszystko, żeby mnie od siebie odepchnąć. Czułam coś znacznie silniejszego niż panika.
Pospiesznie mamrotałam drżące, rozpaczliwe słowa.

Nie miałam zamiaru wejść do tej pieprzonej celi. O nie. Proszę, Boże, nie!

W końcu opadłam z sil i mężczyzna zwyciężył. Wepchnął mnie do środka. Wylądowałam na tyłku. Krata zatrzasnęła się z

hukiem. Na rękach miałam błoto, a kiedy pełzłam do kraty, żeby chwycić się prętów i krzyczeć, moje kolano poślizgnęło się na
jakimś paskudztwie.

- Nie zostawiaj mnie! Proszę!

Kiedy olbrzym wyszedł, zgasły wszystkie latarnie.
Coraz trudniej było mi oddychać przez nos. Gorące łzy szybko płynęły po twarzy, którą przycisnęłam do kraty, ogarnięta roz-

paczliwym pragnieniem zatrzymania światła, zobaczenia światła.

- Proszę.

A potem była już tylko aksamitna ciemność i cisza.
Długo płakałam, aż w końcu zabrakło mi łez. Mój uścisk na kracie zelżał i osunęłam się obok niej, ale nadal trzymałam żelazne

pręty, nadal starałam się być jak najbliżej wyjścia, bojąc się tego, co czaiło się - teraz albo dawniej - w głębi celi.

W końcu stałam się równie cicha jak przestrzeń wokół mnie. Mój umysł uspokoił się i znów zaczęłam trzeźwo myśleć. Facet,

który mnie tu zamknął, wyglądał identycznie jak tamten, którego uśmierciłam w Covington. Więc zabicie tamtego nie zdjęło ze
mnie klątwy. Przez moje trzewia przetoczyła się lekka fala mdłości. Czy przyprowadził mnie tu po to, żeby ściąć mi głowę tak jak
mojej babci? Nie. Nie, nie ma takiej opcji. Mocno zamknęłam oczy, skupiając się na cichym kapaniu wody i na miarowym
oddechu, który mógł dochodzić z sąsiedniej celi. Albo z tej naprzeciwko.

Rozległo się ciche szuranie. Stęknięcie. Wyprostowałam się. Po moim kręgosłupie przebiegł dreszcz, od którego uniosły mi

się wioski na rękach i nogach. W tych celach ktoś był. Nie siedziałam tu sama. Poczułam ulgę, ale jednocześnie dostrzegłam
następny powód do zmartwień. Przyjaciel czy wróg? Porwany tak jak ja, czy może niebezpieczny dla mnie? Siedziałam przy
kracie, mając wrażenie, że trwa to godzinami. Myślałam o Sebastianie i o dzieciach w domu przy First Street. Szukali mnie?
Zrezygnowali? Kładli się spać?

W celi po przekątnej pojawiło się małe światełko. Przetarłam suche oczy wierzchem dłoni. Światełko osiągnęło pełną moc, ale

i tak tworzyło tylko maleńką poświatę, niewiele jaśniejszą niż dogasająca świeczka.

Na ścianie w celi ukazał się cień, wskazujący, że rzucająca go postać siedzi pod ścianą poza zasięgiem mojego wzroku.

- Halo? - Głos, który wydobył się z moich ust był ochrypły od krzyku i ledwie słyszalny. Spróbowałam jeszcze raz: - Halo?
- Mówi „halo" - zaskrzeczał piskliwy głos z głębi korytarza, przedrzeźniając mnie ze śmiechem. - Biedne dziecko. Biedne,

biedniutkie dziecko.

Rozległ się radosny śmiech, który zaskrzypiał na moim kręgosłupie jak paznokcie po tablicy. Brzmiał jak głos ptaka ob-

darzonego zdolnością mowy. Podłego ptaka.

- Przyzwyczaj się, maleńka. Przyzwyczaj się. Mówi „halo". Halo, halo, halo... - Znowu parsknął śmiechem, ale w końcu umilkł,

bo inny głos, również z głębi korytarza, kazał mu „zamknąć ryj".

W kilku następnych celach rozbłysły płomyczki. Najwidoczniej ich lokatorzy mieli jakieś źródło światła, którego tak mi

brakowało.

Cień w celi po przekątnej poruszył się i czarny kształt, oświetlony od tyłu słabym blaskiem, zbliżył się do kraty.
- Czym zawiniłaś? - zapytał szorstki męski głos. Bardzo niski, ale jednocześnie bardzo cichy.
- Niczym. Nic nie zrobiłam.

Wokół rozległ się śmiech. Łzy znowu zaszczypały mnie w oczy, ale zamrugałam, żeby je zdusić.

- Tobie może się wydawać, że nic, ale ona wie lepiej.

- Ona?

Mężczyzna cicho się roześmiał. Pomruk odbił się echem na korytarzu.

- W takim razie musisz być ślicznotką.

- Kim?

- Tylko ślicznotki nie mają pojęcia, dlaczego się tu znalazły. Te, które wzbudziły niewłaściwe zainteresowanie i odciągnęły

uwagę od niej. - Westchnął. - Ślicznotki tak szybko umierają...

- Nie jestem żadną ślicznotką. - Nigdy się za taką nie uważałam. Czasami widywałam w lustrze jedynie możliwość piękna,

którą jednak przekreślały dziwaczne włosy i zbyt jasne zielone oczy. Zbyt dziwne, by mogły być piękne. - I na pewno nie mam
zamiaru tu umierać.

Mężczyzna poruszył się i usiadł przy kracie.

- W takim razie dlaczego się tu znalazłaś?

39

- Sama chciałabym wiedzieć. W jednej chwili spaceruję sobie po Francuskim Rynku, a w następnej atakuje mnie jakiś

psychiczny cudzoziemiec, który lubi sztylety i tarcze.

Rozległo się syknięcie.
- Po Francuskim Rynku? W mieście? W Nowym 2?
- Tak - potwierdziłam powoli. - Co ma do tego Nowy 2?

- To jeden z synów Perseusza - wyjaśnił głos. - Łowca rśpac. Nie wolno im wchodzić do miasta. Niech to szlag! - zaklął pod

nosem. - Zerwała pakt.

- Wybacz mi, jeśli trochę się w tym wszystkim pogubiłam, ale kim jest ten łowca -repac? I co to za pakt?
- Pakt jest, a właściwie był, porozumieniem między nią a No-vem, które zawarli po uderzeniu huraganów. My wydaliśmy jej

łowcę TŚpac, który ją zdradził, a w zamian ona obiecała, że już nigdy nie wkroczy do miasta, iśpac to po grecku potwór. Każda
istota, która nie jest człowiekiem. Synowie Perseusza je ścigają. Ścigają biedne, nieszczęsne stworzenia, które ta suka sama
powołała do życia.

Ptasi głos wybuchnął śmiechem. Dostrzegłam zarys podskakującej postaci.

- Suka! Suka,suka, suka!

- Zamkniesz... w końcu... ten ryj? - odezwał się ten sam głos co wcześniej.
- Skoro zerwała pakt, musisz być kimś bardzo ważnym. Jak się nazywasz? - zapytał koleś z celi po przekątnej, jakby w ogóle

nie słyszał zamieszania w głębi korytarza.

- Ty pierwszy. Kim ona jest?

W całym korytarzu odezwały się smutne słabe szepty. W końcu wyłoniło się z nich jedno słowo. Atena.

Włoski na moim karku stanęły dęba. Ptasi głos zmieszał się z innymi w szepcie przesyconym trwogą.

- To Atena.

Rozdział dziesiąty

ROZEŚMIAŁAM SIĘ Z NIEDOWIERZANIEM i ten piskliwy dźwięk poniósł się korytarzem. W końcu echo ustąpiło miejsca głuchemu,
monotonnemu kapaniu wody na kamień. Najpierw wampiry, wiedźmy i istoty o wielu postaciach. A teraz to.

Coś takiego musiała czuć Alicja, kiedy wpadła do króliczej nory.

Nikt się nie poruszył ani nie odezwał. Miałam wrażenie, że moja reakcja nowicjuszki wzbudziła w podziemnym więzieniu

smutek, jakby wszyscy wrócili pamięcią do swojej pierwszej nocy, do swojego przerażenia i niedowierzania.

- Jak długo tu siedzisz? - zapytałam mężczyznę w celi po przekątnej.
- Nic nie wywołuje szaleństwa szybciej niż myślenie o czasie - powiedział cicho. - Lepiej nie zadawać tego pytania. Nikt nie

lubi się nad tym zastanawiać.

Aha. Jasne.

- A Atena... Macie na myśli tę Atenę, grecką boginię mieszkającą na Olimpie?

- Na nasze nieszczęście ona istnieje naprawdę.

Opadły mi ręce i powieki, a w gardle zabulgotał rechot zdumienia, który jednak nie wydostał się na zewnątrz. Co się działo, do

diabla? Dlaczego, do cholery, nie mogłam się obudzić z tego popieprzonego koszmaru? Bogowie istnieli naprawdę. Nie miałam
pojęcia, jak na to zareagować, więc po prostu usiadłam oszołomiona i najmocniej, jak mogłam, ścisnęłam kratę. Jeszcze bardziej
dziwaczne było to, że w jakiś sposób udało mi się wkurzyć boginię.

Przynajmniej na to wygląda.

Podciągnęłam kolana i objęłam je rękami. Oparłam głowę na przedramieniu i zaczęłam nucić:

- Nie mogę w to uwierzyć.

Mężczyzna po drugiej stronie cicho się roześmiał. Musiał mieć doskonały słuch. Podniosłam głowę i zapytałam:

- Mówisz, że bogowie są prawdziwi?

40

- Niektórzy tak. Część mitów, które wszyscy znamy, i część bogów, o których uczysz się w szkole, to tylko fikcja, ale wiele z

tych postaci istnieje lub istniało naprawdę. Niektóre nadal krążą po ziemi, mimo że nie wspominają o nich żadne kroniki ludzko-
ści. Panteony nie wyglądają już tak jak kiedyś. Era bogów dawno dobiegła końca i teraz bogowie walczą o przetrwanie tak samo
jak reszta z nas. Znikają całe ich rody, przywódcy są obalani, więzieni... Pozostały tylko dwa panteony złożone z tych, którzy
przetrwali wojny i rywalizację. A największym marzeniem Ateny jest zetrzeć wrogów z powierzchni planety. Tymczasem
zabawia się knuciem intryg i czerpie przyjemność z zemsty.

- Czym ją wkurzyłeś? Roześmiał się.
- Zostałem zrodzony do władzy.

W głębi korytarza odezwał się następny szept.

- Ja też zostałem zrodzony.

- Ja też.
- I Ja. - I ja.

Moje serce zabiło mocniej. Jedynym przestępstwem tych ludzi było to, że się urodzili. Może moim też? Odezwał się ptasi głos:

- Zrodzeni albo stworzeni. Zrodzeni albo stworzeni. Wszyscy jesteśmy zrodzeni albo stworzeni...
- A reszta z was? - zapytałam, przyciskając twarz do kraty, żeby mój głos mógł dotrzeć na koniec korytarza.
- Stworzony. Stworzony. Stworzyła mnie - zaskrzeczał ptasi głos, aż po ręce przebiegł mi dreszcz.
W ciemności odezwała się jakaś kobieta:

- Stworzona.
Naliczyłam siedem głosów. W lochach siedziało siedem osób. A ja byłam ósma. Rozumiałam, co znaczy „urodzony do władzy",

ale „stworzony"...

- Co to właściwie znaczy, że ktoś został stworzony?

- To znaczy, że człowiek stał się czymś... innym. Że został Tipac. Za karę. Żeby walczyć dla niej. Czasami przez zwykły kaprys.

Atena jest surowa, krytyczna i nie lubi być przyćmiewana. Wystarczy, że kobieta jest piękna - wyjaśnił mężczyzna z celi po
przekątnej.

Zapanowało lekkie poruszenie i znowu odezwał się ptasi głos:

- Nie wszyscy z nas siedzą tu dlatego, że zostali zrodzeni albo stworzeni. Jeden trafił do lochu z innego powodu...

-

Odwal się - odezwał się zdenerwowany niski głos. Męski głos. Z takim samym akcentem, z jakim mówili dwaj łowcy, którzy

po mnie przyszli. Już wiedziałam, że to grecki akcent.
Ptak wściekle zaskrzeczał w odpowiedzi. Kiedy ten przenikliwy dźwięk odbił się od kamiennych ścian, musiałam zatkać uszy.
Później wszyscy zamilkli.

Znowu oparłam głowę o przedramię i zamknęłam oczy, pozwalając ciału odpocząć. Ale mój umysł pędził, analizował zda-

rzenia z dwóch ostatnich dni, które doprowadziły mnie do tego lochu. Nie mogłam być daleko od Nowego 2. To pewnie jedna z
plantacji, które ciągnęły się kiedyś wzdłuż River Road. Musiałam tylko wydostać się z celi i wrócić na nabrzeże. Albo znaleźć inną
drogę. Nie mogłam tu zostać, nie w tych ciemnościach otoczonych bagnami i mułem, który mógł sforsować mury i utopić mnie w
błocie - w dławiącym błocie, od którego nie było ucieczki.

Na tę myśl podskoczyło mi ciśnienie. Palce zacisnęły się w pięść, pragnąc zrobić jakąś krzywdę. Sobie. Celi. Nieważne. Moja

stopa szybko uderzała o nogę. Jeden ze sposobów znalezienia ujścia dla adrenaliny gromadzącej się w ciele. Kopać własną nogę
albo walić pięścią w tę pieprzoną kratę aż do złamania ręki. Pierwszy wariant wydawał się lepszy, chociaż w tej sytuacji ból
mógłby się okazać całkiem przyjemny.

Oddychaj, Ari. Bywałaś w gorszych miejscach. W wieku siedmiu lat przez trzy dni siedziałam zamknięta w brudnej budzie dla

psa i żywiłam się psim żarciem wrzucanym przez otwór z przodu. To była moja kara. Przyszywana mama numer dwa podała na
kolację pierś kurczaka, zupełnie surową w środku. Celowo. Nie chciałam jeść, więc rzuciła mnie na podłogę i wepchnęła mi
kurczaka siłą. Natychmiast obrzygałam nim dłoń mamy numer dwa, zanim zdążyła zakleić mi usta taśmą. Reszta stworzyła na-
stępny rozdział mojej historii. Nieważne. Poradziłam sobie z tamtą małą przestrzenią. Tym razem też nie pęknę.

Mocno pociągnęłam nosem i wytarłam go dłonią, wpatrując się w słabe światełko w głębi korytarza. Powróciły inne wyda-

rzenia z przeszłości...

Me myśl o tym.
Dla odmiany pomyślałam o Brusie i Casey, o ich sympatycznym usposobieniu i częstych uśmiechach. Obydwoje byli rzeczowi i

twardzi, ale na swój sposób mili i kochający. Pomyślałam o Crank i Violet oraz o prezentach, które nadal leżały w moim plecaku,
gdziekolwiek teraz był. I o Sebastianie. O tym, jaką lekkość czułam w żołądku na wspomnienie jego twarzy. O tym, jak miło było
trzymać go za rękę w drodze do Cafe Du Monde. Jak całowanie go wymazywało z mojej głowy wszystkie myśli, pozwalając mi żyć
chwilą i zapomnieć o całym świecie.

W ciemności rozległ się kaszel.

Odsunęłam głowę od kraty, moja noga w końcu znieruchomiała. Wiedziałam, że doświadczam tego, co przeżywał każdy

więzień tych lochów. Paniki. Niedowierzania. Strachu.

41

Moje zęby lekko przygryzły wargę. Oni pewnie także myśleli o ucieczce.
Pomacałam kratę w poszukiwaniu zamka. Był kwadratowy z ogromną dziurą w środku, w której mieścił się mój mały palec.

Wchodził do pierwszego knykcia, ale dalej już nie. Pogmerałam w środku, próbując wyczuć nieregularne krawędzie.

- Nie otworzy się - powiedział koleś po przekątnej. - Nasze moce tutaj nie działają.

Moja ręka znieruchomiała.

- Moce?

Zanim zdążył odpowiedzieć, otworzyły się drzwi u góry schodów, wpuszczając do lochów snop upragnionego światła. Nie

było ono zbyt silne, ale po kilku godzinach siedzenia w ciemności miało się wrażenie, że wzeszło słońce. Zasłoniłam oczy,
słuchając odgłosu kroków.

- Powodzenia, mała - powiedział ptasi głos.

Moje ciało napięło się, wstałam, złapałam kratę i wbiłam wzrok w gościa obok, szukając u niego pocieszenia, pomocy,

czegokolwiek.

- Zabierze cię do Ateny - wyjaśnił szybko. - Ona tu nie przychodzi. Ani się obejrzysz, jak będzie po wszystkim.

Latarnie wzdłuż korytarza zapalały się jedna po drugiej, a odgłos kroków coraz bardziej się zbliżał. Przed moją celą zatrzy-

mała się wielka czarna postać. Ten sam mężczyzna, który mnie tu zamknął. Łowca iśpac. Łowca potworów. Na jego ramieniu
wisiał mój plecak. Porywacz wsunął klucz do zamka, otworzył drzwi i sięgnął po mnie.

Zareagowałam bez namysłu, wiedziona instynktem i bardzo silną potrzebą wydostania się stamtąd. Chwyciłam drania za

nadgarstek i z całej siły pociągnęłam go do środka, wiedząc, że się tego nie spodziewa. Mógłby najwyżej przeczuwać, że spróbuję
uciec, ale nie, że postanowię go wciągnąć do celi.

Zbiłam go z tropu. Warknął zaskoczony, wpadł do środka, poślizgnął się na brudnej podłodze i runął w mrok, a tymczasem ja

zerwałam mu plecak z ramienia.

Odezwał się ptasi pisk. Usłyszałam szuranie. Łowca głośno zaklął.
Szybko rozpięłam plecak, wymacałam sztylet, wyjęłam go za ostrze, a potem obróciłam i ścisnęłam za rękojeść. Czekałam z

walącym sercem. Czułam w kończynach mrowienie adrenaliny.

Moje oczy były trochę bardziej oswojone z ciemnością niż jego, więc miałam pewną przewagę. Zacisnęłam palce na rękojeści

sztyletu. Dostrzegłam ruch. Kiedy łowca wyskoczył z ciemności, widziałam go tylko przez sekundę. Upadłam na kolana i
usiadłam na piętach, a jego ręce złapały powietrze, tam gdzie jeszcze przed chwilą była moja głowa. Stopy łowcy natrafiły na
moje kolana i facet runął do przodu. Wtedy ja odchyliłam się do tyłu tak bardzo, że dotknęłam głową brudnej podłogi, i
jednocześnie pchnęłam go sztyletem. Jego dłonie uderzyły o kratę. Jęknął.

Na twarz spadły mi ciepłe krople. Silny zapach żelaza przyprawiał o mdłości.
Krew łowcy spłynęła po rękojeści na moje dłonie, a potem na przedramiona. Spokojnie czekałam, ciężko oddychając. Nie

ruszałam się. W celach zapadła cisza. Mięśnie moich pleców i brzucha napięły się, kiedy cały ciężar przebitego ciała osunął się na
sztylet. W rękach czułam palący ból, ale mimo to się nie ruszałam. I nagle łowca drgnął. Trzy sekundy później jego ciało
przemieniło się w dym, który rozpłynął się w nagłym podmuchu powietrza. Ciężar przytłaczający moje ciało zniknął. Wy-
czerpana opadłam na podłogę.

Przewróciłam się na bok, ogarnięta niedowierzaniem. Szybko wytarłam zakrwawione ręce w dżinsy, a potem mocno potrząs-

nęłam dłońmi, próbując powstrzymać drżenie. Nie pomogło. Włożyłam sztylet z powrotem do plecaka, wyjęłam klucz z zamka, a
potem wyszłam z celi.

Droga do wolności biegnąca z celi ku schodom była oświetlona, ale odwróciłam się w stronę mrocznej części korytarza. Pło-

nęły wszystkie zakończenia nerwowe w moim ciele, ponaglając, żebym uciekała, ale ja stałam bez ruchu z łomoczącym sercem.

- Wydostałam się - powiedziałam wystarczająco głośno, żeby wszyscy usłyszeli.

W celach znowu rozbłysły światełka, lekko rozświetlając korytarz. Podeszłam do celi naprzeciwko mojej, ale była pusta. Obok

siedział facet, z którym rozmawiałam. Stał przy kracie, j czekał, a jego szare oczy jaśniały nadzieją. :

Na widok jego twarzy wydałam zduszony okrzyk.

- O mój Boże!

Zmarszczył brwi.

- Co? ;

- Nic - powiedziałam i drżącymi dłońmi zaczęłam otwierać kratę. - Po prostu kogoś mi przypominasz. !

Drzwi gwałtownie się otworzyły. Wyszedł z celi. Był równie wysoki jak Sebastian, wpatrywał się we mnie takimi samymi

szarymi oczami. Twarz miał przysłoniętą kosmatą czarną brodą, a włosy urosły mu i splątały się, ale nie miałam żadnych
wątpliwości. Czułam się tak, jakbym patrzyła na Sebastiana, tyle że o trzydzieści lat starszego. Ruszyliśmy korytarzem.

Szłam od celi do celi i otwierałam kraty, nie przyglądając się więźniom zbyt uważnie. Wszyscy wyglądali podobnie. Byli

brudni, mieli długie potargane włosy i wisiały na nich łachmany. Ale płonęły im oczy. Strachem. Przerażeniem. Smakiem
wolności, na którą ten strach nie dawał jeszcze jednak nadziei.

Podeszłam do następnej celi i tym razem cofnęłam się o krok. Serce podeszło mi do gardła.

- Szybko! - syknął głos.

42

Przełknęłam ślinę i znowu podeszłam do zamka. Ręce trzęsły mi się jeszcze bardziej niż przed chwilą. Kiedy włożyłam

klucz do dziurki, szpony więźnia zacisnęły się na kratach, a jego ostry zakrzywiony dziób znalazł się tuż obok mojej
twarzy. Przekręciłam klucz w zamku. Podniosłam głowę i spojrzałam w czarne okrągłe oczy otoczone żółtą obwódką.
Dostrzegłam w nich odrobinę człowieczeństwa. Smutek. Zamrugały.

- Stworzony - powiedział cicho więzień, jakby zawstydzony.

Pociągnęłam kratę i odsunęłam się, a ze środka wyszła prawie dwumetrowa harpia. Nie znam innego słowa, które mogłoby

opisać tę istotę. Człekopodobny ptak. Przerażający jak diabli.

Zostały jeszcze dwie cele.
Otworzyłam jedną z nich. W środku panowała zupełna ciemność. Ze środka wybiegła kobieta, która od pasa w dół miała ciało

czarnego pająka. Cała krew odpłynęła mi z twarzy.

- Dziękuję - powiedziała. Jej lekki ukłon starczał za tysiąc słów. Cholera jasna.

Ostatnia cela. Skupiłam się na działaniu. Musiałam. Tylko dzięki temu nie wpadłam jeszcze w histerię. Działaj. Później będziesz

się zastanawiała. Trzęsłam się już tak bardzo, że prawie upuściłam klucze. Ale sobowtór Sebastiana położył swoją ogromną dłoń
na mojej ręce.

- Nie. On zostaje. Myślałam, że się przesłyszałam.
- Co?!

Więzień nawet nie podszedł do kraty. Zobaczyłam zarys jego sylwetki. Siedział oparty o ścianę z jedną nogą zgiętą w kolanie.

- Nie możemy go tutaj zostawić.

- To łowca iśpac. Taki jak ten, którego przed chwilą zabiłaś. Niektórzy z nas siedzieli tutaj przez niego. On zostaje.

Poczułam w żołądku narastający lodowaty chłód. Przeniosłam wzrok z więźnia na brodatego faceta i ogarnęło mnie niewy-

tłumaczalne przerażenie zmieszane z czymś bardzo zbliżonym do smutku. To byl łowca i&pac. Jeden z trepów Ateny. Kto wie,
czym ją rozzłościł. Ale pozostawianie go w lochach wydawało się złe. Złe, złe, złe. Pokręciłam głową.

- Szybciej! - ponaglała nas harpia, która była już na schodach. Starsza wersja Sebastiana zabrała mi klucze i odeszła. Stałam

jak wryta. Nie byłam w stanie się ruszyć. Spojrzałam na spowitą W cieniem postać w celi. Miałam wrażenie, że kurczy mi się
serce.

- Ale...

- Po prostu uciekaj - odezwał się szorstki głos. Ten sam, który mówił harpii, żeby „zamknęła ryj". - Moje miejsce jest tutaj.

- Pospiesz się, dziewczyno! - zawołał starszy Sebastian. Przełknęłam ślinę i po mojej brudnej twarzy popłynęły gorące łzy.
- Nikt nie zasługuje na to, żeby tu zostać - powiedziałam.

- Mordercy tak. Uciekaj. Wybierz szlak biegnący za dawnymi barakami niewolników. Zaprowadzi cię do drogi, którą dotrzesz

do Nowego 2. Chyba zdążysz się ukryć. Ale to jej nie powstrzyma. Już złamała pakt z Novem, posyłając do miasta łowcę. I wyśle
następnych. Nie rozstawaj się ze sztyletem. To dzięki niemu odzyskałaś wolność. Tylko jego ostrze może zabić łowcę. Trzymaj go
w bezpiecznym miejscu i nikomu o nim nie mów.

Uderzyłam w kratę. Miałam ochotę krzyknąć, żeby starszy Sebastian oddał mi klucz.

- Pospiesz się. Zostało ci mało czasu.

- Dziękuję - powiedziałam łamiącym się głosem, chociaż zabrzmiało to kompletnie niestosownie.

1

Łowca nie zareagował.

Uciekłam z poczuciem, że właśnie zrobiłam coś złego, coś, czego zawsze będę żałowała. Minęłam starszego Sebastiana

i wbiegłam po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz.
W domu nie było nikogo. Wybiegliśmy frontowymi drzwiami.

Pędziłam przodem, przez ogromne podwórze, a potem pod baldachimem z dębów, ku barakom niewolników za domem.

Sierp księżyca oświetlał nam drogę.

Trochę dalej przystanęłam. Bolały mnie płuca, a pierś gwałtownie unosiła się i opadała. Rozejrzałam się w poszukiwaniu

szlaku i w gąszczu pnączy, palm i cyprysów zauważyłam wąską ścieżkę prowadzącą na bagna.

Przeciągły krzyk bólu sprawił, że z powrotem skupiłam się na swoich towarzyszach.
Kobieta pająk klęczała. Przeobraziła się w człowieka i była całkiem naga. Odrzuciła głowę do tyłu, wystawiając twarz na

światło księżyca. Jej ręce bezwładnie zwisały po bokach. Łzy ulgi i radości płynęły jej po twarzy. Któryś z więźniów pomógł jej
wstać.

- Nie przemieniałam się od dwustu łat. Dziękuję. Spojrzałam w jej ciemne oczy. Była piękna jak Królowa Nocy.

Miała długie ciemne włosy i wyraźnie zarysowane uwodzicielskie rysy twarzy.

- Nie ma za co - powiedziałam. Chciałam, żeby to zabrzmiało zwyczajnie, ale mówiłam drżącym, piskliwym głosem.

Zmrużyła powieki, patrząc na moje białe włosy i jasnozielone oczy.

- Jesteś tepac? - zapytała.

Otworzyłam usta, żeby zaprzeczyć, ale zawahałam się. Nie byłam pewna, co odpowiedzieć co właściwie robię na tym zadupiu

pośród bagien.

43

- Nie wiem, kim jestem - powiedziałam w końcu. Starszy Sebastian położył miękką dłoń na moim ramieniu.

- Wiedziałabyś, gdybyś była stworzona. Ci, którzy są stworzeni, tak jak Arachne, mają moc powracania do ludzkiej postaci.

- Tutaj was opuszczę. Jeśli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebowała - zwróciła się do mnie Arachne - po prostu zawołaj.

Usłyszę.

Pożegnała się z resztą kiwnięciem głowy, a potem uciekła na mroczne bagna.

- Ja też was tutaj zostawię - powiedziała harpia.

Jej wielka głowa zbliżyła się do mnie, oczy spojrzały w skupieniu, a dziób prawie dotknął mojego nosa. Czubkiem pazura

dotknęła małego sierpa księżyca wytatuowanego na policzku, a potem musnęła moje włosy. Roześmiała się.

- Zostałam uwolniona przez ślicznotkę. Kto by pomyślał? Kiedyś byłam taka jak ty. Nie pozwól, żeby Atena cię dopadła, mała.

Ja spróbuję szczęścia na bagnach.

Zbliżyła się jeszcze bardziej i pogładziła mnie dziobem po policzku, aż po kręgosłupie przebiegł mi zimny dreszcz.

- Kiedy wypowiesz moje imię, usłyszę je, bez względu na to, jak daleko będę - szepnęła cicho, tak bym tylko ja słyszała.

I zdradziła mi swoje imię.

Magia tego słowa sprawiła, że moje ciało pokryło się gęsią skórką.

Harpia rozwinęła ciężkie szorstkie skrzydła i odfrunęła. Siła podmuchu zmiotła liście wokół moich stóp i zmierzwiła mi włosy.
Harpia zniknęła.

- Chodźmy - powiedział starszy sobowtór Sebastiana, ruszając szybkim krokiem w stronę szlaku.

Trzymaliśmy się razem i szybko uciekaliśmy przez bagna. Nikt się nie odzywał, ale nasze sapanie i uderzanie stóp o poszycie
wydawały mi się nienaturalnie głośne.

Miałam wrażenie, że uciekaliśmy godzinami, zanim w końcu dotarliśmy do pylistej drogi. Wreszcie zniknęły liście smagające

mi twarz, przestałam się potykać o korzenie oraz brnąć po kolana w błocie i wodzie. Pobiegliśmy środkiem drogi, uważając, żeby
nie wpaść w koleiny po bokach.

Pozostali nie męczyli się tak jak ja, biegli coraz szybciej, jakby złapali drugi oddech. Przypomniałam sobie, że ich moce nie

działały w lochach, i zaczęłam się zastanawiać, czy już do nich wróciły, czy to właśnie one dodają im sił, gdy ja mam ochotę
usiąść na piachu, dać za wygraną i położyć się bez tchu.

Mimo wszystko biegłam dalej, skupiając się na podnoszeniu nóg, aż w końcu całe moje ciało zdrętwiało i zgrzało się, a w nosie

czułam suchość graniczącą z bólem.

Zanim słońce zdążyło się wznieść nad horyzontem, ujrzeliśmy pierwsze światła na północy miasta, wskazujące nam drogę

biegnącą w dół Leake Avenue, do St. Charles i obok zoo Audubon.

Kilku byłych więźniów przystanęło. Dzięki Bogu! Nie zadawałam pytań, po prostu się pochyliłam, oparłam dłonie na kolanach

i próbowałam złapać oddech. Ból w płucach, suchy płomień w gardle. Nigdy wcześniej nie czułam niczego podobnego. Potem
położyłam ręce na biodrach i zaczęłam chodzić w kółko, próbując się uspokoić i dać odpocząć spracowanemu sercu.

Jeden z więźniów wziął głęboki oddech, a potem potrząsnął ciałem jak pies po wyjściu z wody. Odpadło z niego trochę brudu,

ale niewiele. Chwycił mnie za rękę i pocałował ją.

- Jestem łowca Deschanel. Zawdzięczam ci życie. Jeśli zajdzie potrzeba, wezwij mnie, a spłacę ten dług.
Łowca się odsunął. Dwie kobiety i następny facet podeszli, żeby mi podziękować. Mogłam jedynie skinąć głową. Wcale nie

uważałam, że są mi coś winni. Udało mi się uciec z celi tylko czystym fuksem i dobrze o tym wiedziałam. Gdybym nie miała noża
w plecaku, nadal siedzielibyśmy pod ziemią.

Łowca i reszta grupy, oprócz starszej wersji Sebastiana, umknęli w słabym świetle poranka. Zniknęli w oddali. Każde z nich

ruszyło w swoją stronę.

Odwróciłam się do sobowtóra Sebastiana, odprowadzającego wzrokiem jeden z oddalających się cieni. Zostaliśmy tylko my

dwoje. Na ciemnej pustej ulicy.

Odchylił głowę i powoli zamknął oczy. Jego pierś się uniosła, gdy głęboko odetchnął. Powietrze zawirowało wokół niego i

oplotło jego ciało, poruszając ubraniem i włosami - delikatne tornado, przez które na chwilę straciłam go z oczu. Zdmuchnęło
brud i zastąpiło łachmany dżinsami, śnieżnobiałą koszulą i cienkim czarnym płaszczem sięgającym do bioder. Czarne włosy
mężczyzny były teraz związane z tyłu, odsłaniając gładko ogoloną twarz, na której pozostał jedynie delikatny ślad zarostu. Znad
kołnierzyka koszuli po lewej stronie szyi wyłonił się

czarny tatuaż biegnący w górę, obok szczęki, wijący się wokół ucha i skroni.

Krew w moich żyłach zawrzała. Przełknęłam ślinę i stłumiłam chęć ucieczki. Kiedy odwrócił się w moją stronę, stałam

nieruchomo. Szok odebrał mi mowę. Moje ciało przeszył dreszcz. W końcu doszłam do siebie i skupiłam się na zapisaniu
tej sceny w katalogu wszystkich cudów, jakie widziałam w ciągu ostatnich dwóch dni. Naprawdę nie powinnam czuć
zaskoczenia, nie po tym, co widziałam w więzieniu Ateny i po ucieczce z niego.

- Domyślam się, że już poznałaś mojego syna.

44

Rozdział jedenasty

- SEBASTIAN JEST TWOIM SYNEM.

W zasadzie nie było to pytanie, lecz stwierdzenie. Podobieństwo wydawało się oczywiste. Wyglądali niemal identycznie. Te

same czarne włosy, te same szare oczy, te same rysy twarzy... choć usta Sebastiana były trochę pełniejsze i ciemniejsze. Może po
prostu musiałam to powiedzieć głośno, żeby dotarła do mnie prawda.

- Nazywam się Michel Lamarliere. - Wyciągnął rękę.

W jego oczach było widać jedynie uprzejmość i zdecydowanie oraz głęboką, bardzo głęboką wiedzę. Szybko uścisnęłam mu

dłoń, zbita z tropu jego spojrzeniem i lekkim drżeniem lęku, który jeszcze mnie nie opuścił. Jego ogromna dłoń sprawiła, że
poczułam się mała i nieważna. Słabsza. Młodsza. Oczywiście taka właśnie byłam, ale nie musiałam przecież lubić tego uczucia.

- Jeśli mógłbyś mi wskazać drogę do Dzielnicy Ogrodowej... -zaczęłam. Czułam się trochę niezręcznie.

Michel wypuścił moją dłoń, zmrużył oczy i spojrzał nad moim ramieniem, oceniając nasze położenie.

- Tędy.

Cicho westchnęłam i ruszyłam za nim ulicą, po której obu stronach stały małe drewniane domki.

- Co słychać u mojego syna?

Prawie nie znałam Sebastiana. Znasz go wystarczająco, żeby się z nim obściskiwać. Przewróciłam oczami na tak głupią myśl.

Odchrząknęłam, złapałam za szelki plecaka, odsunęłam je od pach i skupiłam się na popękanym asfalcie.

- Chyba wszystko w porządku. W zasadzie nie znam go zbyt dobrze. Pomaga mi przy czymś. Jego babcia też. Pomoże nam. To

znaczy mnie.

- Josephine?
- Tak. To twoja matka? - Gdy tylko zadałam to pytanie, przypomniało mi się, że Josephine jest babcią Sebastiana ze strony

mamy.

- Bogowie, nigdy nie chciałbym takiej klątwy. Nie, Josephine to moja teściowa. W czym ci pomagają?
- Chodzi o klątwę - zaufałam mu bez zastanowienia. - O klątwę, która na mnie ciąży.

W zamyśleniu pokiwał głową i splótł dłonie za plecami. Szliśmy dalej opustoszałą ulicą. Wszystkie stare domy, drzewa i sa-

mochody spowijał cień. Słabe pomarańczowe światła, które migały w oknach zza brudnych szyb, jeszcze bardziej podkreślały tę
ciemność.

Teraz, kiedy moje ciało ochłonęło po maratonie, skóra zrobiła się wilgotna i zimna. Poczułam lekki dreszcz na karku, ale nie

był on spowodowany chłodem.

- Za co trafiłeś... - zawahałam się, nie wiedząc, jak zadać to pytanie.

- Jedynym przestępstwem, jakie popełniłem przeciwko Atenie, było to, że urodziłem się z pewnym dziedzictwem i stawiłem

opór jej szaleństwu. Jak masz na imię, dziecko?

- Ari. - Przypomniałam sobie słowa Sebastiana o trzech rodzajach rodzin tworzących Novem. Lamarliere'owie byli wiedź-

mami. Moc dziedziczyli w linii żeńskiej. - Myślałam, że tylko kobiety potrafią...

- Czarować?

Wzruszyłam ramionami. Jak inaczej miałam opisać to, co przed chwilą zrobił?

- Od czasu do czasu moc otrzymują także mężczyźni - wyjaśnił.
- Czyli Sebastian to...
- W połowie czarnoksiężnik, a w połowie wampir. I to bardzo wyjątkowy.

No tak, następny drobiazg, o którym Sebastian zapomniał mnie poinformować.

- Nie widziałem syna od blisko dziesięciu lat - smutno wyznał Michel. - Pewnie myśli, że go porzuciłem, opuściłem. Jestem

przekonany, że podczas mojej nieobecności Josephine wzmocniła swoje wpływy. Boję się, że przy niej się zmienił.

- Raczej nie masz się o co martwić. Sebastian żyje według własnych zasad.

Michel szeroko się uśmiechnął, a w jego oczach błysnęła duma i łzy.

- To dobrze.

45

Pokiwałam głową, pozwalając, żeby temat Sebastiana się wyczerpał. Dziesięć lat to długa rozłąka. Mogłam sobie tylko

wyobrażać, jak trudne myśli kłębią się teraz w głowie Michela.

- Dlaczego harpia nie wróciła do ludzkiej postaci tak jak Arachne? Bo to naprawdę była harpia, prawda?

Michel cicho się roześmiał.

- Tak. I tylko tobie zdradziła swoje prawdziwe imię. Przez cały czas, który spędziłem w tamtej dziurze, nikt inny go nie poznał.

Strzeż tego daru. Harpia nie może wrócić do ludzkiej postaci, bo stwarzając ją, Atena nie obdarzyła jej tą zdolnością. Arachne
została stworzona inaczej, tak aby mogła wabić wrogów Ateny urodą, a potem przeobrażać się i ich zabijać.

Michel zatrzymał się i spojrzał na mnie.

- Uwolniłaś nas i zabiłaś syna Perseusza. Atena zemści się na tobie po dziesięciokroć.
- W zasadzie zabiłam dwóch - skrzywiłam się - dwóch synów Perseusza.

Zamrugał zaskoczony.

- W takim razie dokonałaś czegoś, co jeszcze nikomu się nie udało. - Znowu ruszył ulicą i dodał: - Musisz zostać w mieście, pod

ochroną Lamarliere'ów. Jesteśmy jedną z dziewięciu rodzin i z mocą Novem możemy ci zapewnić bezpieczeństwo.

- Dzięki, ale tak naprawdę chcę tylko pozbyć się klątwy, a Josephine wie, jak to zrobić. Później uciekam z tego koszmaru. Bez

urazy.

Podrapał się po brodzie.

- Musisz uważać na Josephine.

- Wiem. Już mnie ostrzeżono. Ale ona znała moją matkę i wie, jak mi pomóc.

Zastygł w bezruchu i zaczął się we mnie wpatrywać. Jego umysł intensywnie pracował, chłonąc informacje o mnie, analizując

je i coraz bardziej mnie przerażając, bo wnioski, do jakich mógł dojść, nie wyglądały najlepiej. Zaklął pod nosem.

- Córka Eleni.

Przez mój żołądek przetoczyła się fala zimna.

- Nic dziwnego, że cię szuka.
Nie pytałam kto. Josephine. Atena. Poczułam, że wcale nie chcę tego wiedzieć. Chciałam tylko, żeby ktoś mnie odmienił. Może

kiedy uwolnię się od klątwy, przestaną się mną tak przejmować.

Wyciągnął rękę i położył mi dłoń na ramieniu.

- Nie bój się - powiedział. - To dla twojego dobra. Poczułam napięcie. A po chwili ziemia osunęła mi się spod

nóg i nastała ciemność.

Mój umysł wypełniały obrazy - oderwane, przypadkowe. Więzienie. Violet w masce. Mlecznobiały nos Pascala, jego otwarta
paszcza ukazująca zęby oraz oczy przypatrujące się z bliskiej odległości. Mama przed lustrem, łzy płynące jej po twarzy, drżące
ręce, którymi próbowała wyrwać z głowy niewidzialne węże. Harpia ćwierkająca z chórem innych ptaków i jej ogromne
trzepoczące skrzydła. Słońce. Czysta pościel. Czysta pościel?

Gwałtownie otworzyłam oczy. Ptaki fruwały, trzepotały skrzydłami i ćwierkały w pnączach okalających ramę jednego z okien.

Przetarłam oczy, wycierając łzy, które wypłynęły podczas ziewania. Moja twarz wydawała mi się stara i ciężka, ciało miałam
zdrętwiałe i zmęczone, ale kiedy się poruszyłam, przeciągnęłam i wtuliłam w miękki materac, znowu poczułam się tak jak
dawniej. Ramiona wiatraka pod sufitem wolno się obracały, pieszcząc mnie delikatnym wietrzykiem.

Nietrudno było się zorientować, że jestem w sypialni na parterze, z której rozciąga się widok na ogród podobny do tego

przed domem Jeana Solomona przy Dumaine Street. Ktoś ubrał mnie w białą koszulkę na ramiączkach i parę białych wiązanych
w pasie spodni od piżamy. Byłam bosa. Wstałam z łóżka i po drewnianej podłodze podeszłam do drzwi balkonowych, żeby
otworzyć je na piękny zimowy zachód słońca w Dzielnicy Francuskiej. Powietrze było chłodne, ale w ciągu dnia słońce rozgrzało
bruk, który teraz oddawał ciepło.

Spałam cały dzień, aż do wieczora. Nie było w tym nic dziwnego - uciekłam z więzienia bogini, a potem przedzierałam się

przez bagna, by wrócić do cywilizacji.

Tutaj nie było zamków w drzwiach. Nie byłam w więzieniu. Po prostu Michel ułożył mnie w miękkim łóżku. Michel, który

wiedział o mojej matce. Który prawdopodobnie wiedział też o mojej klątwie.

Moją uwagę przykuł stukot kopyt na ulicy i skrzypienie kół dorożek, dobiegające zza wysokiego ceglanego muru. W tunelu na

podwórzu unosiły się stłumione głosy. Zacisnęłam dłoń na ramie okna. Boże, szkoda, że nie było przy mnie mamy, że nie
mogłyśmy spędzić z sobą więcej czasu. Że nie mogła mnie teraz zobaczyć.

Zaczynałam rozumieć, dlaczego zamieszkała w tym mieście. Było wypełnione pięknem, nie tylko widzialnym, ale też takim,

które się czuło, słyszało i smakowało. Jeszcze raz odetchnęłam oczyszczającym powietrzem, próbując pozbyć się ucisku w piersi
przed powrotem do sypialni.

Na komodzie czekał stosik starannie złożonych ubrań. Nie moich. Moje nie nadawały się pewnie nawet do prania. Para

dżinsów. Elastyczna czarna koszulka. Moje buty zostały wyczyszczone. Zauważyłam też nowe skarpetki i bieliznę. Plecak leżał
na podłodze obok komody. Szybko zajrzałam do środka i z ulgą stwierdziłam, że nikt go nie otwierał. Pistolet oczywiście

46

zniknął. Zabrał go łowca re&ac, ale nóż tkwił na swoim miejscu, a to było najważniejsze. Okazał się bronią znacznie lepszą niż
pistolet.

W przylegającej do sypialni łazience wzięłam szybki prysznic i dwukrotnie myjąc włosy, zastanawiałam się, jak tu trafiłam, co

teraz zrobię i w jaki sposób mam skłonić Michela, żeby powiedział mi wszystko, co wie. Wycisnęłam wodę z włosów, próbując
zgadnąć, dlaczego Atena chciała mnie uwięzić i czy to ona rzuciła klątwę na moją rodzinę. Ale dlaczego zależało jej na tym,
żebyśmy umierały przed ukończeniem dwudziestu jeden lat? Po co nam te dziwne włosy i oczy koloru morza? Jeśli już, takie
cechy tylko przyciągały uwagę, a przecież Michel powiedział, że Atena tego nie znosi. Więc dlaczego?

Wytarłam się ręcznikiem, skorzystałam z kosmetyków czekających na toaletce, a potem włożyłam nowe ubranie. Pod umy-

walką znalazłam suszarkę do włosów.

Moje włosy ciągle były wilgotne, więc w końcu się poddałam i zaczęłam zaplatać tę gęstwinę w coś bardziej praktycznego i

mniej rzucającego się w oczy. Potem odświeżona wyszłam z pokoju, zarzuciłam plecak na ramię i rozejrzałam się w po-
szukiwaniu czegoś do jedzenia. Nie pamiętałam, kiedy po raz ostatni miałam coś w ustach.

A tak, przypomniałam sobie. Jadłam francuskie pączki z Sebastianem.

Dom był olbrzymi, pełen dziwnych przedmiotów i antyków. Kryjówka czarnoksiężnika, bez dwóch zdań. Na piętrze przeszłam

przez podłużny salon. Zza wysokich drewnianych drzwi w korytarzu dobiegały czyjeś głosy. Na widok służącej, która wyniosła
stamtąd tacę i wypuściła głosy niosące moje imię, schowałam się za wielką urną. Kiedy przeszła obok, wyjrzałam i przez szparę
zobaczyłam ogromną bibliotekę. Rozglądając się, czy nikt mnie nie widzi, wyprostowałam się, wysunęłam stopę i dotknęłam
drzwi, pozostawiając je lekko uchylone.

-

Trzymanie jej tutaj jest zbyt niebezpieczne, Michel. Wiesz o tym. Atena skieruje przeciwko nam wszystkie swoje siły.

- Rowen ma rację. Widziałeś, jaką cenę zapłaciliśmy za ukrywanie Eleni. My i całe miasto. Te huragany zniszczyły prawie

wszystko.

- Ale razem mamy moc, żeby się obronić. Razem jesteśmy silni - przekonywał Michel. - I razem możemy ochronić to dziecko.
- Nie wtedy, gdy na dziewczynie ciąży klątwa. Nawet bez Ateny stanowi zagrożenie dla nas i dla tego miasta. Kiedy osiągnie

dojrzałość, żadna siła jej nie powstrzyma.

- Ale jeszcze jej nie osiągnęła. Na razie nie może nam zaszkodzić - tłumaczył Michel. - Jeśli pomożemy jej pozbyć się klątwy,

przestanie być potrzebna Atenie i nie zrobi nam krzywdy.

- Mamy jej pomóc pozbyć się klątwy? - To byl głos Josephine. -Zdajesz sobie sprawę, jakim atutem byłaby dla nas ta dziewczy-

na? Pomyśl o mocy, którą dzięki niej zyskamy. O mocy większej niż moc bogów. Moglibyśmy się ich pozbyć raz na zawsze.

Rozległ się huk, kiedy coś uderzyło o drewno. Michel przemówił srogim tonem:

- Co ty wygadujesz, Josephine?! Właśnie dlatego wpadliśmy wtedy w tarapaty. Gdybyś nie próbowała wykorzystać Eleni,

pewnie nie bylibyśmy teraz w tak trudnej sytuacji. A ty chcesz wykorzystać jej córkę? I to dla władzy?

- Dla bezpieczeństwa - warknęła. - Atena jest naszym wrogiem od czasów inkwizycji, kiedy próbowała zetrzeć nas

wszystkich z powierzchni ziemi. Boi się, że zdobędziemy zbyt dużą moc, że to, co stworzyła, powróci, aby ją pokonać. Zatrzy-
mamy dziecko i pozwolimy, żeby stało się tym, kim ma być. Wtedy ani Atena, ani żaden inny bóg nie odważą się nam zagrozić.

- Co sugerujesz? Mamy ją uwięzić? Nie. Zabraniam. Josephine parsknęła śmiechem.
- Nie możesz niczego zabronić, Michel. To rada. Podejmujemy decyzje większością głosów.
- Wolałbym nie wykorzystywać w ten sposób dziecka, ale nie możemy dopuścić, żeby miasto nawiedził taki kataklizm, jak

trzynaście lat temu - odezwał się inny głos. - W Nowym 2 zapanował pokój, o który zabiegaliśmy od wieków. Ukrywanie tego
dziecka albo pomaganie mu doprowadzi do wojny z Ateną. Moim zdaniem dziewczyna powinna wyjechać i spróbować szczęścia
poza Obręczą.

- Nie, ona nie może wyjechać - powiedział Michel. - Zastanów się, Nickolai. Córka Eleni nie zdoła się ukryć przed Ateną. Ta

dziewczyna nawet nie wie, do czego jest zdolna. Kiedy bogini ją dopadnie, będzie mogła ją wykorzystać przeciwko nam i zrobi to.
Ari musi tu zostać, ale nie jako broń. Jako dziecko potrzebujące ochrony.

Zaschło mi w gardle. Serce waliło mi jak szalone. Oparłam się o ścianę. Krew tak szybko pulsowała w moich uszach, że nawet

gdybym chciała, nie byłabym w stanie usłyszeć dalszej części rozmowy.

Nie wiedziałam, co zrobić, więc uciekłam.

Wybiegłam na ulicę, prosto przed kłusującego konia, który ciągnął dorożkę pełną turystów. Znalazłam się tak blisko, że zanim

zdążyłam odskoczyć na drugą stronę ulicy, jego ciepły oddech musnął mi policzek.

Zatrzymałam się na rogu i chwyciłam się słupa latarni, żeby odzyskać równowagę i złapać oddech. Łzy szczypały mnie w oczy,

ale nie wypływały na twarz. Miałam ochotę wrócić, wpaść do tej biblioteki i powiedzieć im, że się mylą. Nie byłam żadną bronią.
Nie miałam takich mocy, jak Novem czy doue.

Podejmę za nich tę pieprzoną decyzję. Wyjadę z Nowego 2. Jeśli Atena naprawdę wywołała huragany tylko dlatego, że No-vem

ukryło przed nią moją matkę, trudno było przewidzieć, co zrobi tym razem, po tym jak zabiłam łowców i uwolniłam jej
więźniów.

47

Odrętwiała i pusta w środku szłam ulicami Dzielnicy Francuskiej. Słońce zachodziło, latarnie rozbłyskiwały światłem, a ja

próbowałam zebrać myśli i zaplanować następny ruch. Mogłam znaleźć gdzieś telefon i zadzwonić do Bruce'a i Casey, ale
ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było wciąganie ich do tego paranormalnego cyrku, w którym występowałam w roli gwiazdy.

Za ostatnie pięć dolarów kupiłam kanapkę z krewetkami w małej budce na Jackson Sąuare, a potem usiadłam na ławce. Obok

katedry grali trzej muzycy. Występował połykacz ognia. Światło połyskiwało na obszytych cekinami kostiumach, maskach i
koralikach. Nad placem unosiły się głosy, muzyka i śmiech. Dobry czas, żeby wtopić się w tłum - zwłaszcza teraz, kiedy wschodził
księżyc i miasto budziło się do życia.

Ciężarówka z logo UPS, którą jeździła Crank, tkwiła przy krawężniku przy First Street 1331, w tym samym miejscu, w którym
zaparkowałyśmy po moim przyjeździe do Dzielnicy Ogrodowej. Na podjeździe zauważyłam starą toyotę camry bez tablic
rejestracyjnych, ze zderzakami obklejonymi nalepkami. Zatrzymałam się pod osłoną dębu, ukryta w cieniu oplątwy zwisającej z
jego konarów. Moje spojrzenie powędrowało ciemną ulicą nad żelazną bramę, w stronę okien na pierwszym piętrze.

Novem pewnie już zauważyło, że uciekłam. Ale nie miałam zamiaru wyjeżdżać bez pudełka mamy.
Ukrywałam się w czarnych cieniach wiszących nad ulicami Dzielnicy Ogrodowej. Nie licząc kilku działających latarń przy St.

Charles Avenue, jedynym źródłem światła były tu niektóre domy. Z mojego punktu obserwacyjnego przyjrzałam się wysokiemu
budynkowi i najbliższej okolicy, delikatnie przygryzając wewnętrzną stronę policzka.

Zimna wilgoć powlekała mi skórę. Powietrze stało w miejscu. Nic się nie poruszało. Pora wkroczyć do akcji. Przebiegłam przez

ulicę, starając się nie robić hałasu. Skierowałam się ku końcowi ogrodzenia z kutego żelaza. Tę jego część zarosły pnącza i łatwo
było się przedostać do środka.

Kiedy moje stopy wylądowały na miękkim dywanie gnijących liści, pobiegłam na tyły domu. Cały czas byłam pochylona i

trzymałam się cienia. Po krótkim przystanku za magnolią popędziłam werandą i otworzyłam drzwi balkonowe, a następnie
wślizgnęłam się do środka i cicho je za sobą zamknęłam.

Wewnątrz paliło się światło, ale było cicho i spokojnie. W salonie nikogo nie zastałam, podobnie jak w „krypcie" - jadalni i w

kuchni. Z nadzieją przystanęłam obok schodów i zaczęłam nasłuchiwać. Cisza. Wbiegłam na górę, a potem ruszyłam w stronę
mojego pokoju. Gdyby udało mi się wejść i wyjść, nie zwracając niczyjej uwagi, gdybym nie musiała niczego wyjaśniać ani się z
nikim żegnać... Nie było to najgrzeczniejsze zachowanie, ale ułatwiłoby życie wszystkim zainteresowanym.

Drzwi do pokoju były uchylone. Wystarczyło je popchnąć i wślizgnąć się do środka. Kiedy jednak to zrobiłam, stanęłam jak

wryta.

Violet leżała skulona na śpiworze, który pożyczyła mi Crank. Była do mnie odwrócona tyłem, a obok niej rozciągnął się Pascal

wtulony w zagłębienie jej pleców.

Przeniosłam ciężar na drugą nogę. Deski w podłodze zaskrzypiały. Pascal podniósł głowę i powoli odwrócił się w moją stronę.

Zamrugał. Obudzona Violet spojrzała przez ramię. Podniosła się, odsuwając Pascala, żeby go nie przygnieść, a potem postawiła
aligatora obok siebie na podłodze. Na jej szyi wisiała królewska błękitna maska. Odsunęła ją na czubek głowy. Wpatrywała się
we mnie z powagą. Miała ogromne czarne oczy, dokładnie takie, jakie zapamiętałam. W mojej piersi na chwilę rozlało się ciepło.
Zapragnęłam usiąść obok niej, poznać ją, dowiedzieć się...

Nie, przecież właśnie wyjeżdżałam.
- Cześć, Violet.

Czując na sobie spojrzenie jej okrągłych oczu, podeszłam do pudełka. Otoczyłam je dłońmi. Po prostu je weź i wyjdź. Yiolet

poradzi sobie i bez ciebie. Co za głupia myśl. Violet od początku doskonale radziła sobie beze mnie i na pewno nie przejmie się
nagłym wyjazdem kogoś, kogo zna zaledwie od paru dni.

Przytuliłam pudełko do piersi i poczułam ucisk w gardle. Zdałam sobie sprawę, że ja i Viołet jesteśmy takie same. Inne niż

wszyscy. Samotne. Tylko że ona miała coś, czego jej zazdrościłam, co podziwiałam. Akceptowała siebie taką, jaka była. Nie
próbowała niczego ukryć ani udawać kogoś innego. Za to ja marzyłam o normalności, wolałam być kimkolwiek, byle nie sobą.

- Sebastian cię szuka. Wszyscy cię szukają - powiedziała Yiolet cichym, spokojnym głosem.

Odwróciłam się, a ona pogładziła Pascala po chropowatym grzbiecie. Co ci się stało, Ari?
Nic. - Mocniej ścisnęłam pudełko. - Trzymaj się, Violet. Nigdy się nie zmieniaj.

Byłam już prawie na korytarzu, kiedy powiedziała:

- Wiesz, ty też nie powinnaś się zmieniać. Szłam dalej.

Rozdział dwunasty

48

BYŁAM JUŻ W SALONIE, kiedy przypomniałam sobie o prezentach, które kupiłam, zanim łowca xepac porwał mnie z rynku.
Szybko położyłam pudełko na stole w holu, wyjęłam z plecaka łamigłówkę dla Crank i francuskie pączki dla chłopców, które
zdążyły już pewnie sczerstwieć. Wyciągnęłam też maskę dla Violet. Pogładziłam kciukiem jej miękką powierzchnię i pomyślałam,
że chętnie włożyłabym podobną, żeby jak zwykle się ukryć. W moich trzewiach zacisnął się mały węzeł poczucia winy. Nie
należałam do osób, które postępują zgodnie ze swoimi przekonaniami, prawda?

Tyle tylko, że Violet nie miała na karku greckiej bogini ani spragnionej władzy wampirzycy, która zamierzała ją wykorzystać w

charakterze broni.

Nagle włoski na moim karku stanęły dęba i pod skórę wślizgnął się zimny strach.

Ktoś za mną stał.

Powoli zamknęłam oczy i cicho wzięłam głęboki oddech, zaciskając dłonie w pięści. Tak. Bez wątpienia ktoś za mną stał.

Ktoś wyższy, większy i milczący jak grób. Napięłam mięśnie, przygotowałam się do ataku.

Raz. Dwa. Trzy.
Teraz!

Kucnęłam i wykonałam obrót, wysuwając jedną nogę, która trafiła w czyjąś łydkę, a potem skosiła obie, aż ciało intruza runęło

do tyłu.

Zabawne - mimo to nie dotknęło ziemi.

Podparłam się palcami i cofnęłam nogę, gotowa ruszyć do ataku, ale jego ciało obróciło się w powietrzu i zawisło twarzą w

dół. Koniuszkami palców i butów odbiło się od podłogi z lekkością piłki, a potem wróciło do pozycji stojącej.

Zupełnie nienaturalne zagranie. Nie miałam do czynienia z człowiekiem.
Skoczyłam na nogi i wzięłam zamach, ale przeciwnik szybko złapał mnie za przedramię. Zamachnęłam się drugą ręką. Ją

również zablokował. Jego poważną kanciastą twarz rozświetlił arogancki uśmieszek zwycięzcy. Palant. Zawsze się na to
nabierali. Teraz nie miał czym zasłonić krocza, kolan ani piszczeli.

Nagle mój umysł zaskoczył.

- Daniel? - Kolano zastygło w połowie drogi, gdy w jednej chwili przypomniałam sobie i twarz, i imię. Sekretarz Josephine. - Co

ty tutaj robisz, do diabła?

Trudno było nie zauważyć, że wolałby być gdzieś indziej. Gniewnie zmarszczył brwi i ignorując pytanie, puścił moje ręce,

żeby wyjąć białą kopertę z wewnętrznej kieszeni eleganckiej czarnej marynarki. Nic dziwnego, że był wkurzony. Czekał tu na
mnie, zamiast bawić się na balu albo innej imprezie z okazji Mardi Gras, na którą tak się wystroił.

Pomachał mi kopertą przed nosem. Wyrwałam mu ją z ręki, wyjęłam ze środka kartkę i spojrzałam na zaproszenie na bal.

Nadal waliło mi serce. Zaskoczona uniosłam brwi. Na dole zobaczyłam krótką, starannie napisaną wiadomość.

Rodzina Arnaudów oczekuje cię dziś wieczorem o północy przy Dauphine 716, gdzie milo spędzisz czas w towarzystwie przyjaciół:
Sebastiana, Jenny, Duba i Henriego.

- Dorwała ich - szepnęłam.

Moja dłoń zacisnęła się na zaproszeniu. Daniel przygładził marynarkę, skinął głową i wymaszerował frontowymi drzwiami.

Dupek.

Josephine Arnaud dopadła moich przyjaciół. Novem nie musiało przetrząsać całego miasta, żeby mnie znaleźć. Wystarczyło

schwytać Crank i pozostałych. Zastanawiałam się, czy podjęto tę decyzję jednomyślnie i czy reszta rady wie, że chcąc mnie
dopaść, Josephine uwięziła moich przyjaciół.

- Co tam jest napisane? - zapytała Violet, stając na ostatnim stopniu schodów z Pascalem pod pachą.
Byłam zbyt wściekła, żeby odpowiedzieć, więc tylko podałam jej pogniecioną kartkę grubego papieru. Violet gapiła się na nią,

jakbym właśnie podała jej piłeczkę do tenisa. Oddała mi kartkę.

- Nie umiem czytać.

Na chwilę zamarłam ze zdziwienia. Violet nie umiała czytać? W moim żołądku wezbrała litość. To dziecko nie miało szansy się

nauczyć. Dub znalazł ją mieszkającą samotnie na traperskiej barce, a na bagnach raczej nie było szkół ani nauczycieli.
Powiedziałam Yiolet, co przeczytałam w zaproszeniu. Starałam się zapanować nad głosem, żeby nie zdradzić swojego strachu.
-Co powinnyśmy zrobić?

- Chyba pójdziemy na bal maskowy - powiedziałam.

Na twarzy Violet wolno zakwitł lisi uśmiech, ukazując na chwilę koniuszki kłów, na widok których przeszły mnie ciarki.

- Wspaniale. - Ruszyła na górę, ale zatrzymała się w połowie schodów i odwróciła do mnie. - Chodź. Wybierzesz sobie kostium

i maskę. Mam ich mnóstwo.

Wbiegłam po schodach i poszłam za Violet do pokoju na końcu korytarza, naprzeciwko drzwi Sebastiana. Dziewczynka wyjęła

klucz, który nosiła na czarnej sznurówce na szyi, i otworzyła drzwi. Obok szerokiego łoża paliła się lampka przykryta czerwoną
apaszką. Z jego czterech kolumn zwisały koraliki, chusty i maski. Czułam się, jakbym wkroczyła do świata Mardi Gras. Maski
zasłaniały każdy centymetr ściany, pod którą piętrzyły się sterty sukien i kostiumów.

49

Światło odbijało się w cekinach, koralikach i kryształach, rzucając na sufit kolorową tęczę. Efekt był magiczny.

- To wszystko jest twoje? Violet położyła Pascala na łóżku.
- Teraz tak. Zbieram takie rzeczy.
- Dlaczego?

Spojrzała na mnie, jakby nie rozumiała pytania albo jakby odpowiedź była oczywista. Potem zaczęła przerzucać sterty

fantastycznych kreacji i kostiumów.

- Bal u Arnaudów to bardzo oficjalna impreza. Każda rodzina organizuje własne przyjęcie, a potem, w ostatnią noc Mardi

Gras, odbywa się bal całej rady. Potrzebujesz czegoś, żeby wtopić się w tłum... nie, nie tej... o! Ta będzie dobra.

Violet stała pośród ubrań jak malutka mroczna wróżka w kręgu klejnotów i trzymała w ręku suknię z czarnego atłasu

obszytą białą lamówką. Gorset bez ramiączek ozdobiono setkami pereł i kryształów górskich, które wyglądały jak gwiazdy na
atramentowym niebie.

- Pasuje do twojego tatuażu i będzie ładnie wyglądała w zestawieniu z twoimi włosami. Jak czarno-białe domino.
Podeszła, depcząc odrzucone suknie, podała mi tę wybraną, a potem stanęła naprzeciw ściany, szukając odpowiedniej maski.

Naprawdę mnie nie obchodziło, na którą się zdecyduje. Chciałam jedynie dostać się do domu Josephine i zabrać przyjaciół w
bezpieczne miejsce. Moje dłonie gładziły jednak miękką tkaninę, a serce wypełniło się... wyczekiwaniem. Chyba ostatecznie
miałam w sobie coś z dziewczyny, bo suknia wydawała mi się olśniewająca.

- Włożysz tę - oznajmiła Violet.

Podążyłam wzrokiem za jej paluszkiem wycelowanym w białą, połyskliwą, atłasową maskę o zadartych w górę końcach. Zo-

stała obszyta puszystymi czarnymi piórkami i ozdobiona kryształami górskimi. Zakrywała jedynie oczy, brwi i grzbiet nosa.

Byłam wystarczająco wysoka, żeby do niej dosięgnąć, więc zdjęłam maskę ze ściany, a Violet poszła poszukać kostiumu dla

siebie. Z początku chciałam jej powiedzieć, żeby została w domu, ale kim właściwie byłam, żeby jej rozkazywać? Nie miałam do
tego prawa. Ta dziewczynka była niezależna. Bóg jeden wie, jak długo samotnie żyła na bagnach. Robiła to, co chciała, i gdybym
spróbowała jej czegoś zabronić, poczułaby się pewnie urażona.

- Violet? - zagadnęłam, zdejmując koszulę i dżinsy, żeby

włożyć suknię.

- Hmm?
- Czy w Nowym 2 są szkoły?

Wzruszyła szczupłymi ramionkami. Była do mnie odwrócona tyłem i nadal grzebała w stercie ubrań.

- Novem mają szkolę, ale jest tyłko dla ich dzieci albo dla tych, które mają mnóstwo pieniędzy. Nie dla nas. Raz w tygodniu do

Dzielnicy Ogrodowej przychodzi kobieta, która uczy wszystkich chętnych.

Violet wynurzyła się ze sterty kostiumów ubrana w fioletową suknię sięgającą jej do połowy łydki, odsłaniającą czarne, za

duże buty i skarpetki w biało-czarne paski. Zdjęła maskę, którą miała na czubku głowy i zastąpiła ją inną, wybraną spośród wielu
leżących na kredensie. Maska była fioletowo-biała i pasowała do sukienki. W zestawieniu z czarnymi włosami obciętymi na pazia
kostium wyglądał trochę punkowo. Punkowa wróżka.

Widząc, że szamoczę się z zamkiem z tyłu sukni balowej, Violet obróciła mnie do siebie plecami i pomogła mi go zapiąć. Suknia

była obcisła i uniosła moje piersi, tworząc przedziałek w miejscu, w którym zazwyczaj go nie miałam. Z nagimi ramionami i szyją
czułam się trochę bezbronna, ale uznałam, że jakoś sobie poradzę. Rąbek sukni zakrywał koniuszki czarnych butów, więc
postanowiłam ich nie zmieniać. Wsunęłam tylko maskę na twarz.

Kamuflaż od razu mi się spodobał. Nikt nie będzie wiedział, kim jestem ani co jest ze mną nie tak. Zdradzały mnie jedynie

włosy. Związałam je w ciasny kok na karku. Violet podała mi parę wiszących klipsów z czarnych kamieni i kwadratowych
cyrkonii. Zrezygnowałam z naszyjnika. Kolczyki i maska były wystarczającą ozdobą.

Znalazłam skórzany pasek i przywiązałam sztylet łowcy tepac do zewnętrznej strony uda. Obijał się o nogę, ale dół sukni był

szeroki i powłóczysty, więc nóż nie krępował ruchów.

- Doskonale.
Kiedy schodziłyśmy na dół, nagle poczułam się tak, jakbym żyła we śnie. We śnie, w którym zbiegam ze schodów wielkiego

starego domu, by zostać królową balu i tańczyć całą noc.

Gdy wypłynęłyśmy na pustą ulicę strumieniem kolorów i dźwięków, zimne nocne powietrze jeszcze bardziej podsyciło moją

euforię. Szelest sukien. Radosny chichot Violet. Dźwięki niosły się echem wokół nas.

Nie powinnam się tak zachwycać tkaniną wirującą wokół moich nóg ani zapierającym dech podnieceniem, które towarzyszyło

pędzeniu mroczną, dziwną ulicą pełną starych niszczejących rezydencji. W masce stałam się jednak inną osobą, pewną siebie
wersją dawnej Ari. Poczułam się piękna, tajemnicza i silna, jakbym należała do nocy i do panującej tu magii bardziej niż do
jakiegokolwiek innego miejsca na ziemi. I jakby one należały do mnie.

Gdy w ostatniej chwili wskoczyłyśmy do pełnego poprzebieranych turystów tramwaju przy St. Charles Avenue, z trudem

łapałam oddech. Violet zapłaciła za bilety. Ja nawet o tym nie pomyślałam - skupiłam się na fatałaszkach i ratowaniu przyjaciół.
Przynajmniej jedna z nas była przygotowana.

50

Rozweseleni pasażerowie głośno rozmawiali, kiedy tramwaj toczył się w stronę Dzielnicy Francuskiej, gdzie wysiadłyśmy.

Szybkim krokiem mijałyśmy tłumy ludzi w kostiumach oraz zwykłych mieszkańców zmierzających ku Royal Street na jedną z
nocnych parad. W całej dzielnicy rozbrzmiewała muzyka, która mieszała się z odgłosami imprezowania i gdzieniegdzie zderzała
się z dźwiękami dobiegającymi z klubów i barów.

Dom Arnaudów zajmował róg Dauphine i Orleans. Był to trzykondygnacyjny budynek z dwoma balkonami i koronkowymi

balustradami z żelaza. Ze spiralnego ornamentu zwisały paprocie, a wysokie otwarte okna były rozświetlone od wewnątrz.
Przesuwały się w nich cienie łudzi i płynęła z nich muzyka klasyczna.

Zatrzymałyśmy się na chodniku naprzeciwko domu i patrzyłyśmy na wchodzącą do środka grupkę kobiet i mężczyzn w

maskach. W drzwiach stali dwaj lokaje w oficjalnych strojach. Moja dłoń zacisnęła się na złożonym na pół zaproszeniu.
Przyszlyśmy za wcześnie i w przebraniu. Wyglądało na to, że na tym kończy się nasza przewaga. Prawdziwe wyzwanie czekało w
środku.

- Jesteś gotowa?

Violet wsunęła rączkę w moją dłoń i mocno ją ścisnęła. Odchyliła głowę, spojrzała w górę i jej ogromne oczy zalśniły w

otworkach maski.

- Jasssne.

Rozdział trzynasty

NA PIERWSZYM PIĘTRZE REZYDENCJI tłoczyli się goście w maskach. Chodzili po pokojach, rozpraszając moją uwagę kolorowymi
połyskliwymi strojami. Wietrzyk, który od czasu do czasu wpadał przez otwarte okna, unosił śmiech i urywki rozmów, mieszają-
ce się z cichą muzyką kwartetu smyczkowego grającego w sali balowej na pierwszym piętrze. Ruszyłam po schodach w stronę tej
melodii. Bal był oszałamiający i surrealistyczny, jakbym nagle znalazła się w obcym kraju setki lat temu.

Lawirowałam w tłumie gości, kierując się w stronę tylnej części domu, gdzie z balkonu roztaczał się widok na ogromne

podwórze zastawione okrągłymi stołami ozdobionymi świeżymi kwiatami i ustawionymi pośrodku świecznikami. Kelnerzy
chodzili pod błyszczącymi sznurami światełek zwisających z konarów drzew.

Zacisnęłam dłonie na balustradzie z kutego żelaza i wodziłam wzrokiem po tłumie w dole, szukając Josephine albo Michela.

Trudno było jednak kogokolwiek rozpoznać pośród tylu masek. Chciałam podzielić się rozczarowaniem z Violet, ale już jej przy
mnie nie było.

-

Violet! - szepnęłam, odwracając się szybko, żeby poszukać jej w domu.

Zeszłam na dół. Nigdzie jej jednak nie znalazłam.

Lokaje zamknęli drzwi wejściowe i usiedli po ich obu stronach. Violet musiała być więc gdzieś w środku. Podobnie jak reszta.

Skup się. Przecież Josephine nie zrobi im krzywdy, prawda? W końcu Sebastian to jej wnuk, a pozostali są jego przyjaciółmi.
Szkoda tylko, że Josephine sama przyznała, że nie ma serca.

Bardzo dyskretnie rozejrzałam się na parterze, a potem uniosłam suknię i wbiegłam na pierwsze piętro, żeby poszukać rów-

nież tam.

W sali balowej rozpoczęły się tańce. Zebrał się tłum, by podziwiać tancerzy wirujących w gmatwaninie połyskliwych barw.

Powoli ruszyłam wzdłuż ściany, okrążając salę.

- Ach, piękna wśród pięknych - odezwał się głos z francuskim akcentem i czyjaś dłoń lekko opadła mi na ramię, sterując mną

w tłumie gapiów. - Masz ochotę zatańczyć walca?

Otworzyłam usta, lekko się cofając. Wyszliśmy z tłumu i znaleźliśmy się na parkiecie. Jego ciepła dłoń zsunęła się z mojego

ramienia i objęła mnie w talii, a potem zmusiła do przysunięcia się i wykonania obrotu.

Zesztywniałam z przerażenia. Odsunęłam się. Dłoń spoczywająca na dole moich pleców lekko ustąpiła. Ale mężczyzna nie

wypuszczał mnie z objęcia.

- Marna ze mnie tancerka - wymamrotałam, bardzo zakłopotana. Nie wiedziałam, jak się zachować. Otoczona tymi

wszystkimi ludźmi, czułam się nie na miejscu. - Naprawdę powinnam już...

- Jeden taniec. Proszę.

51

Przyspieszył kroku, żeby nadążyć za innymi parami na parkiecie, i zaczęliśmy wirować w jedną stronę, zataczając szybkie i

zapierające dech w piersiach koło. Poczułam pot na plecach. Szukałam wzrokiem miejsca, w którym mogłabym się wycofać i...

- Odpręż się, ma chere. Pozwól mi prowadzić.

Mój umysł próbował nadążyć za tym mężczyzną, który wirował i unosił mnie z prądem.

- Oddychaj. Oddychanie zazwyczaj się przydaje - powiedział ze śmiechem.

Natychmiast wypuściłam powietrze. Nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymuję oddech. Moje palce zacisnęły się na jego

ramieniu, a stopy opanowały prosty krok. Przemknęliśmy obok schodów. Spojrzałam w górę, ale maska zasłoniła mi część wi-
doku i byłam zmuszona skupić się na partnerze. Chciałam stamtąd uciec, lecz jednocześnie jakaś część mnie pragnęła zostać.

Mężczyzna był wysoki i młody, jego oczy, policzki i nos zasłaniała prosta złota maska. Lekko się uśmiechnął i jego oczy

zablyszczały jak dwa szmaragdy uniesione pod światło. Miał jasnobrązowe falujące włosy muśnięte słońcem i wystarczająco
długie, by wiły się lekko obok uszu i na białym kołnierzyku. Zaskakująco ładnie pachniał.

Ukrywanie się za maską miało w sobie coś, dzięki czemu odprężyłam się na ten jeden taniec, stając się kimś innym: młodą

kobietą, która uwielbia się bawić, tańczyć z mężczyzną, flirtować i czuć się wyjątkowo.

Wirowałam i wirowałam, zupełnie tracąc poczucie czasu.

Wiele razy zmieniałam partnerów, a każdy następny facet w masce wydawał mi się bardziej tajemniczy i przystojniejszy niż

poprzedni. Skrzypce kwiliły, a ja upijałam się ich muzyką, upijałam się pięknem, śmiechem i ciepłem w moim ciele.

Nagle partner wypuścił mnie z objęć, a ja ze śmiechem wirowałam dalej, dopóki następny nie złapał mnie w talii. Siłą

rozpędu uderzyłam piersią w jego tors.

- Ojej, przepraszam! - zamilkłam na chwilę. Oddychałam coraz szybciej. - To znowu ty.
Powrócił mój pierwszy partner. Mocno mnie przytulił, a jego ciepła dłoń spoczęła na moich plecach. Pochylił się i musnął moje

ucho ustami. Poczułam w żołądku lekki podmuch powietrza.

- Nie przejmuj się. Ja się nie przejmuję.

Pocałował mnie w ucho, a potem jeszcze raz porwał do tańca.

-

Jak masz na imię? - zapytał. - Nimfa? Syrena? Wróżka? Flirtowanie miało w sobie coś zabawnego, dawało mi poczucie

władzy.

- Nie zgadłeś - odpowiedziałam z uśmiechem.

- Ach tak, ty jesteś kimś więcej, kimś znacznie więcej. Przyciągnął mnie bliżej, nasze piersi się zetknęły, a jego

policzek przytulił się do mojej skroni.

- Będę cię nazywał Księżycową Królową. Roześmiałam się.
- A kim będziesz ty?
- Dobre pytanie.

Pochylił się, żeby na mnie spojrzeć. Powoli się uśmiechnął.

- Bycie królem byłoby dość nudne. Zdecydowanie bardziej wolałbym zostać... małżonkiem królowej.

Poczułam na twarzy gorący rumieniec, zaczęłam ciężko oddychać. Jego usta musnęły moją skroń, a potem powoli, leniwie,

przesunęły się na dół, ku policzkowi, uchu i w końcu w stronę szyi. Wzdłuż kręgosłupa przebiegł mi gorący dreszcz. Pragnęłam
więcej, chciałam wpaść w nierozważną spiralę doznań. Do diabła z konsekwencjami. Przytulił mnie jeszcze mocniej, jakby
wyczuwał tę potrzebę. Pozwoliłam mu na to i wirując wokół sali, jeszcze bardziej odsłoniłam szyję.

Przełknęłam ślinę. Gdzieś w głębi serca wiedziałam, że to wszystko dzieje się zbyt szybko i jest dość dziwnie, ale malowidło na

suficie i światła zlewające się w połyskliwe kolory odwracały moją uwagę. Kiedy całował mnie po szyi, jego ramiona objęły mnie
jeszcze mocniej. Drobne, lekkie jak piórko pocałunki i gorący oddech, od którego uginały się pode mną nogi. Błędnym wzrokiem
spojrzałam na pozostałych tancerzy. Muzyka w tle ucichła, a razem z nią głosy i śmiech.

Kiedy wirowaliśmy na parkiecie, przed oczami migały mi różne obrazy. Rozwiązłe obrazy. Inni mężczyźni i kobiety w maskach

zbliżali usta do szyj partnerów. Niektórzy przypierali kobiety do ściany. Całowali się. Wzdychali z rozkoszy. Zauważyłam
ciemnowłosą parę. On zbliżał usta do jej szyi, ona odchyliła głowę i zamknęła oczy.

Jeszcze jedno okrążenie. Szybki puls zagłuszał muzykę. Moje reakcje stały się powolne i leniwe, ale w środku szalał ogień.

Kiedy znów zbliżyliśmy się do miejsca, gdzie całowała się ciemnowłosa para, nie potrafiłam się powstrzymać i spojrzałam jesz-
cze raz.

O mój Boże - facet na chwilę odsunął usta od odsłoniętej szyi dziewczyny, a potem zatopił w niej długie zęby. W tym samym

momencie mój partner wysunął język i musnął nim moją skórę. Wbiłam mu w ramię krótkie, pomalowane na czarno paznokcie i
patrzyłam, jak usta dziewczyny obok lustra rozchylają się z rozkoszy. Nie byłam pewna, czy słyszę jęk, czy tylko go sobie
wyobrażam. Ale zabrzmiał w moich uszach.

Mocno waliło mi serce, czułam łaskotanie w żołądku, nie mogłam oddychać. Pociemniało mi przed oczami, sala zawirowała.
Nagle poczułam ścianę za plecami, partner przyszpilił mnie do niej i zaczął muskać zębami skórę na mojej szyi. Byłam oszo-

łomiona, lecz wcale mi to nie przeszkadzało. Stałam się kimś innym, nieznajomą w masce, kobietą pożądaną.

Tak.
I nagle zniknął.

52

Na rozgrzanej skórze poczułam chłodny podmuch powietrza. Zamrugałam, zamroczona i rozkojarzona, stęskniona za tamtym

dotykiem.

- Zostaw ją, Gabrielu - powiedział znajomy głos.
Zamroczenie nie chciało mnie opuścić, ale z całych sił próbowałam się skupić, czując, że coś tu nie gra. Nie reagowałam tak, jak

powinnam.

- Ona nie chce, żebym ją zostawił - powiedział mój partner. - Zapytaj ją.

Sala nadal wirowała, ale muzyka znowu stawała się głośniejsza, a otaczające mnie głosy nabierały wyrazistości. Stojąca

przede mną postać w prostej czarnej masce odsłoniła twarz.

Jej widok podziałał na mnie jak wiadro zimnej wody.

- Sebastian?

Rozdział czternasty

GWAŁTOWNIE ZAMRUGAŁAM i wyraźnie zobaczyłam przed sobą dwóch facetów. Kiedy zdałam sobie sprawę, jak się
zachowywałam i czego omal nie zrobiłam, moja twarz rozgrzała się bardziej niż powierzchnia słońca. Idiotka! Gdybym mogła
wtedy wypowiedzieć jedno życzenie, chciałabym zniknąć. Po prostu zniknąć w chmurze zażenowania.

Otaczali mnie amatorzy krwi, wampiry. Skwapliwie wykorzystywali ofiary, które udostępniały im lśniące białe szyje, im-

prezowiczów zatraconych w dziwnym hipnotycznym transie, skupionych wyłącznie na doznaniach i pożądaniu. Gdyby nie
Sebastian, zostałabym jedną z nich.

Czy naprawdę byłam aż tak słaba, czy aż tak bardzo chciałam zaspokoić „pragnienie" Gabriela?

- Ari, nic ci nie jest? - zapytał Sebastian Odsunęłam się od ściany.
- Wszystko w porządku.

Byłam jednak wściekła na siebie za naiwność i uległość, za ciepło, które nadal promieniowało pod moją skórą i pod obcisłą

suknią. Dzięki Bogu miałam na twarzy maskę. Zakrywała przynajmniej część czerwonej twarzy. Próbowałam nie patrzeć na to, co
dzieje się wokół. Tancerze dalej wirowali na parkiecie, goście nadal gawędzili, ale inni obejmowali się pod ścianami, w ciemnych
kątach...

- Jesteś taki jak oni? Zacisnął usta.

Gabriel się roześmiał, mrużąc oczy za złotą maską.

- Sebastian zaprzecza swej naturze. Ale jest taki sam jak ja. Oczy Sebastiana pociemniały i błysnął w nich gniew. Drgnął

mięsień w jego brodzie.

-Odwal się, Baptiste. Nigdy nie będę taki jak ty, jak wy wszyscy. - Zdecydowany ton jego głosu był równie szorstki jak ręka,

która chwyciła mnie za ramię. - Chodź, Ari.

-Takie traktowanie damy nie przystoi nawet tobie, Lamar-liere. Może chociaż zapytaj, czy ma ochotę z tobą iść?

Odchrząknęłam. Rozpaczliwie chciałam stamtąd wyjść, rozdzielić tych dwóch, zanim dojdzie do czegoś naprawdę okropnego.

- Dzięki za taniec - powiedziałam do nieznajomego, sygnalizując koniec naszej rozmowy.

Gabriel spoważniał i zaczął się zachowywać bardzo oficjalnie. Lekko się ukłonił.

- Cała przyjemność po mojej stronie, Księżycowa Damo -powiedział, a potem odszedł.

Sebastian pociągnął mnie w drugą stronę, lawirując między gośćmi, aż w końcu znaleźliśmy puste miejsce obok frontowego

balkonu. Świeże powietrze, które wpadało przez otwarte drzwi, trochę rozjaśniło mi w głowie.

- Co tu się, do cholery, dzieje? Gdzie są pozostali? I gdzie wsiąkła Yiolet?Pytasz, co się dzieje? Szukamy cię od wczoraj, odkąd

zniknęłaś. To się dzieje. - Spojrzał na mnie z wściekłością, zaciskając zęby. Gwałtownym gestem wsunął maskę z powrotem na
twarz, a potem wyszedł na balkon.

Jedną ręką złapał za żelazną balustradę, a drugą z głębokim westchnieniem przeczesał włosy. Jego wzrok podążył w dół, w

stronę ulicy, skupiając się na przechodzących tamtędy impre-zowiczach świętujących Mardi Gras. Widziałam jego twarz z profilu.
Była ponura. Sebastian wyglądał jak drapieżny ptak. Krucze włosy opadły mu na czarną atłasową maskę. Miał na sobie białą
koszulę i czarne spodnie, a dzięki ciemnej masce kontrastującej z bladością twarzy jego usta wydawały się jeszcze bardziej czer-
wone niż zwykle. Oczywiście mogły też poczerwienieć ze złości.

53

Przenikliwy dźwięk rogu na ulicy sprawił, że nagle otrząsnęłam się z podziwu. Ten dom, ten bal czy cokolwiek to było, zdołały

mnie omamić. Przemieniły mnie w uległą zabawkę jakiegoś pieprzonego krwiopijcy. Zacisnęłam obie dłonie na balustradzie, aż
pobielały mi knykcie.

- Nie widziałem tu Violet - powiedział. - Co się z tobą działo, do cholery?
- To długa historia. Twoja babcia przysłała mi zaproszenie, sugerując, że dorwała Duba, Crank i Henriego.
Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
- Szukaliśmy cię bez przerwy aż do dzisiejszego wieczora, kiedy dowiedziałem się od babci, że będziesz na balu. Odesłałem

pozostałych do domu, żeby odpoczęli.

- Nie widziałeś się jeszcze z ojcem?

Gwałtownie odsunął maskę na czoło, patrząc na mnie, jakbym zupełnie zwariowała.

- Z moim ojcem? Mój ojciec odszedł, kiedy byłem mały.

A niech to. Złość od razu mi przeszła.

- Nie, Sebastianie, on nie odszedł. Uwięziła go Atena. Twój tata jest tutaj, w Dzielnicy Francuskiej. Widziałam się z nim

wcześniej.

Sebastian otworzył usta i zbladł. Zachwiał się.

Chwyciłam go za ramię i pomogłam mu dojść do długiej ławki pod ścianą. Usiadł mechanicznie, jak nakręcana zabawka. Zaczął

pocierać twarz dłonią, ale tak bardzo się trząsł, że w końcu ją opuścił i po prostu siedział. Był w szoku.

Marnie sobie radziłam w takich sytuacjach, nie potrafiłam pomagać ludziom w rozwiązywaniu problemów z przeszłości. Nie

potrafiłam nawet rozwiązać własnych. Sebastian się pochylił, oparł łokcie na kolanach i spuścił głowę. Stałam obok niego, nie
wiedząc, co zrobić albo powiedzieć. Zdjęłam maskę.

Spojrzał na mnie ze łzami w oczach. Z nadzieją, ale i z niepewnością.

- Skąd wiesz, że to był on?
- Jesteście podobni jak dwie krople wody. - Przez chwilę nerwowo skubałam maskę. Chciałam mu pomóc, ale nie miałam

pojęcia jak. - On wcale cię nie opuścił. Widziałam to więzienie na własne oczy...

- Ale schiza - mruknął z niedowierzaniem. - Gdzie on teraz jest?
- Jakiś czas temu był w domu, w tej dzielnicy. Uciekłam stamtąd, kiedy usłyszałam, że...
- Że co?

Przełknęłam ślinę.

- Że twoja babcia nie chce, żebym wyjechała z Nowego 2. Uważa mnie za coś w rodzaju broni i zamierza mnie wykorzystać

przeciwko Atenie. Ale ja nie jestem taka jak wy. Nie mam żadnych mocy ani zdolności, żeby postawić się bogini.

- Już po raz drugi wymieniasz to imię. Mówisz o tej Atenie? O bogini?
- Tak. Ale to wszystko popieprzone, no nie? - powiedziałam z lekkim uśmiechem. - Twoja babka ukryła moją mamę przed

Ateną. Atena się wkurzyła i trzynaście lat temu wywołała huragany. Teraz już wie, że tu jestem, i szuka mnie. Z tego, co sły-
szałam, ona też chce mnie wykorzystać, zupełnie jak Novem.

Pokręcił głową i głęboko westchnął.

- Jezu. I naprawdę nie wiesz dlaczego?
- Nie mam zielonego pojęcia. - Na chwilę zamilkłam, a potem postanowiłam zadać pytanie, które nie dawało mi spokoju: - Pa-

miętam, co mi wczoraj powiedziałeś... - Tyle że mógł wtedy kłamać. Może bał się wyznać prawdę. Nieśmiało spojrzałam w jego
szare oczy. - Czy Gabriel mówił serio? Jesteś taki sam jak on?

- Gabriel Baptiste powinien się ode mnie odpieprzyć. Pociesza się myślą, że w końcu stanę się taki jak on. - Z gardła Se-

bastiana wydobył się głęboki jęk pełen rezygnacji. - Szczerze mówiąc, mogę albo żyć bez krwi, albo pewnego dnia zapragnąć jej
tak samo jak oni. Nikt nie jest w stanie tego przewidzieć.

W mojej głowie błysnęły wspomnienia tego, co widziałam i czułam w sali balowej. Nabrały jeszcze większej intensywności pod

wpływem myśli, że pewnego dnia Sebastian też może się znaleźć wśród spragnionych krwi uczestników balu. Jak bym się czuła,
gdyby trzymał mnie w ramionach tak jak Gabriel?

Głupia, głupia myśl, Ari.

- Nie powinien był tak cię wykorzystywać. Wyprostowałam się.

- Wcale mnie nie wykorzystał. - Me musiał, bo sama podałaś mu się na srebrnej tacy. - Chodźmy stąd. Jestem pewna, że kiedy

twoja babcia mnie zobaczy, nie wypuści mnie tak łatwo.

- Przyszłaś tu ze względu na nas?

- Tak, ale wygląda na to, że Josephine skłamała, żeby mnie tu ściągnąć. Powinnam była się domyślić. - Rozejrzałam się z

nadzieją, że zobaczę gdzieś Violet.

Sebastian wstał i chwycił mnie za rękę.
- Chodź.

54

Pozwoliłam prowadzić się przez tłum. Patrzyłam prosto przed siebie, opierając się pokusie ponownego wzięcia udziału w balu

wampirów. Okazało się to łatwiejsze niż oparcie się urokowi dłoni, która mocno ściskała moją. Dzięki niej czułam się dobrze i
bezpiecznie, mimo że wiedziałam, kim jest Sebastian i do czego jest zdolny.

Sebastian poprowadził mnie schodami na dół, a później przez podwórze. Na zewnątrz tłum nie był tak gęsty jak w środku, ale

i tak musieliśmy lawirować między grupkami ludzi, stołami i kelnerami, żeby w końcu dotrzeć do małego piętrowego domku
gościnnego za rezydencją.

Dokładnie mówiąc, do pracowni malarskiej połączonej z mieszkaniem.

Kiedy wchodziliśmy, do pomieszczenia wlało się światło z podwórza, ukazując sztalugi, płótna, pędzle oraz długi stół i umy-

walkę. Za pracownią był mały salonik, sypialnia i kuchnia.

- Tutaj będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Zatrzymałam się tuż przy drzwiach i zdjęłam maskę.
- Od kiedy chłopaki chcą rozmawiać?

Zatrzymał się, kiedy zauważył, że za nim nie idę. Zawrócił, chwycił mnie za rękę i zaprowadził na kanapę.

- Słuchaj, skoro moja babcia chce cię zatrzymać w Nowym 2, a do tego ściga cię jakaś bogini, to zdecydowanie musimy po-

rozmawiać. Zacznij od początku.

Kiedy usiadłam, dół sukni wydął się i rozkloszował. Trzymałam maskę na kolanach. Mrugnęła do mnie, gdy jeden z krysz-

tałów górskich odbił światło z zewnątrz. Wzięłam głęboki oddech i usadowiłam się tak, żeby móc przyciągnąć do piersi nogę
zgiętą w kolanie i usiąść twarzą do Sebastiana. A potem powiedziałam mu wszystko, co wiedziałam. Zaczęłam od wizyty w
Rocąuemore, wspomniałam o listach w pudełku, o klątwie, o facetach, których zabiłam, o wielkim domu przy River Road i o
wszystkim, czego się dowiedziałam, podsłuchując pod drzwiami biblioteki w domu Michela. Z początku obawiałam się, że ta
historia wyda się naciągana i śmieszna, lecz wcale tak się nie stało. To było moje życie. Słowa w jakiś sposób je zestaliły. Koniec
niedowierzania. Koniec myślenia, że to wszystko jest chore. Koniec ukrywania się. Byłam inna, podobnie jak Violet. Tutaj, w
Nowym 2, przed Sebastianem, nie musiałam dłużej udawać.

- To bez sensu - powiedział, kiedy skończyłam. - Dlaczego Atena, rzucając klątwę na kobiety z twojej rodziny, dala im takie

piękne oczy i włosy jak... światło księżyca? - Wyciągnął rękę, żeby rozpuścić moje włosy, ale złapałam go za dłoń.

- Nie. Proszę.

On jednak nadal rozplątywał mój kok. Wstrzymałam oddech. W gardle urosła mi sucha gruda, a serce zaczęło łomotać głośniej

i szybciej.

- Dlaczego - ciągnął ściszonym głosem - dała wam takie piękno i skazała na śmierć przed dwudziestymi pierwszymi

urodzinami?

- Nie wiem - spuściłam wzrok na ręce spoczywające na kolanach i przypomniawszy sobie harpię, zadrżałam w chłodnym

powietrzu. - Nie jestem pewna, czy chcę się dowiedzieć.

Rozpuścił moje włosy, a potem wziął moje dłonie i ogrzał je w swoich.

- Musimy na jakiś czas się ukryć i dowiedzieć się wszystkiego o twojej przeszłości.
- Szkoda, że nie możemy po prostu zapytać Novem. Wygląda na to, że jego członkowie doskonale ją znają.
Zamilkłam i wsłuchałam się w gwar przyjęcia: w wybuchy śmiechu, brzęk sztućców, dźwięki orkiestry. Dla większości ba-

wiących się tam ludzi były to pewnie odgłosy wesołej zabawy, ale nie dla mnie. W moich uszach brzmiały zwodniczo i jeszcze
bardziej uwydatniały czające się tam zagrożenie.

- Jak myślisz, gdzie się podziała reszta dzieciaków? - zapytałam. - Bo w domu ich nie było. Zastałam tylko Violet.
- Nie wiem. Kiedy posłaniec mojej babci znalazł nas nad rzeką, Henri powiedział, że wrócą do Dzielnicy Ogrodowej. Ja

przyszedłem tutaj, żeby się rozejrzeć i zaczekać na ciebie.

- A co z twoim tatą?

- Jeśli wrócił, na pewno pokaże się na balu. Ale najpierw musimy się upewnić, że Josephine nie wysłała nikogo po pozostałych.

Jeśli myśli, że może cię tu trzymać wbrew twojej woli albo używać moich przyjaciół jako przynęty, to chyba jej odbiło. - Zerknął
na zegarek i wstał. - Mamy wystarczająco dużo czasu.

Wstaliśmy z kanapy. Poprawiłam pasek podtrzymujący nóż łowcy TŚpac pod suknią.

- Na co?

Szybko odwrócił wzrok. Jego ciało natychmiast stało się sztywne i napięte.

- Około północy na balu dzieją się dziwne rzeczy. Serce na chwilę zamarło mi w piersi.

- Jak to „dziwne"? - zapytałam, chociaż domyślałam się, o co mu chodzi.
-Jest sezon - wyjaśnił. - Czas... dogadzania sobie. Kiedy kończy się Mardi Gras i zaczyna Wielki Post, my też zaczynamy pościć.

To tradycja. Więc podczas Mardi Gras...

Opijają się krwią, nurzają w seksie i pewnie w wielu innych dekadenckich przyjemnościach. Zrozumiałam. Nie musiał kończyć

zdania. Nagle, stojąc przed Sebastianem, poczułam się bardzo mała.

- I naprawdę nigdy nie czułeś pragnienia? Ani razu?

55

- Wcale nie powiedziałem, że nigdy go nie czułem. Nie chcę, żeby krew rządziła moim życiem. Kiedy raz jej skosztujesz, działa

jak narkotyk. - Patrzył przez okno na zamaskowanych imprezowiczów na podwórzu. - Jest ciepła, pyszna i nigdy nie masz jej
dość.

Pokiwałam głową, obracając maskę w dłoniach. Zupełnie jak czekolada. - Próbowałam powstrzymać uśmiech.

Casey zawsze powtarza, że mam dziwaczne poczucie humoru, które ujawnia się w najmniej oczekiwanych chwilach.
Sebastian zamrugał, a potem wybuchnął śmiechem. Miał najfajniejszy śmiech i najcudowniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek

widziałam. Rozświetlał jego szare oczy i żłobił w policzkach malutkie dołeczki.

- Tak, chyba masz rację. Zupełnie jak czekolada. Napięcie w pracowni trochę opadło.

Wziął mnie za rękę i otworzył drzwi. Włożyłam maskę.

- Trzymaj się mnie, a wszystko będzie w porządku. Znajdziemy Violet, upewnimy się, że nie ma tu pozostałych, a potem się

stąd wyniesiemy.

Rozdział piętnasty

KIEDY SEBASTIAN PROWADZIŁ MNIE WŚRÓD TŁUMU, nie byłam w stanie skupić wzroku na jego plecach. Nie potrafiłam się oprzeć
czarowi cekinów i atłasu, masek i tajemniczości. Szmer głosów, muzyka, kolory i odbijające się wszędzie światło sprawiały, że
cały dom pulsował.

Sebastian poruszał się szybko, lawirował wśród gości. Przed oczami przemykały mi obrazy, których starałam się nie zauwa-

żać, ale nie mogłam się im oprzeć. Moją uwagę łatwo przyciągały mroczne, zaciszne zakątki i pary zajmujące się czymś więcej niż
jedynie tańcem i rozmową. Serce na chwilę zamarło mi w piersi na widok małych białych kłów i kropelki krwi połyskującej w
kąciku uśmiechniętych ust. Błyszczała jak rubinowa łza, a po chwili wysunął się język i szybko ją zlizał.

Sebastian pociągnął mnie za rękę i znowu skupiłam się na nim. Zatrzymaliśmy się niedaleko balkonu na pierwszym piętrze.

Zrobiło się trochę chłodniej, więc łatwiej mi się oddychało i mogłam logicznie myśleć.

Głośne dźwięki czyneli i bębnów z ulicy coraz bardziej narastały, zagłuszając orkiestrę. Goście wylegli na balkon. Sebastian

zaklął i mocniej ścisnął mnie za rękę. Unoszeni tłumem wylądowaliśmy przy balustradzie. Zza rogu ulicy właśnie wychodziła
parada Mardi Gras.

Goście wokół nas krzyczeli i wiwatowali, drinki wylewały im się z kieliszków, oczy błyszczały od alkoholu, a policzki

czerwieniły się od krwi, podniecenia i zmysłowych rozkoszy parady.

Ulicą zaczęły sunąć platformy, jedna za drugą, bardzo powoli. Każda przedstawiała życie na morzu.

- To parada Posejdona - wyjaśnił Sebastian.

Mężczyźni stali na pokładzie czegoś, co wyglądało jak stary okręt wojenny. Zwrócili twarze ku balkonowi. Zza prostych

złotych masek z haczykowatymi nosami patrzyły przygaszone oczy. Mieli napoleońskie czapki, długie ozdobne płaszcze i białe
pończochy. Od czasu do czasu ktoś z tłumu coś do nich krzyczał, ale żaden z mężczyzn nawet nie drgnął. Tylko dalej się na nas
gapili. Niepokojący widok.

Na następnej platformie jechały syreny. Obsypywały koralikami tłum zgromadzony na ulicy i na balkonie. Ludzie stojący za

nami jeszcze bardziej napierali na balustradę. Sebastian objął mnie w talii. Wiedziałam, że zrobił to instynktownie, a nie dlatego,
że miał ochotę mnie przytulić.

Pochylił się i zbliżył usta do mojego ucha.

- Powinniśmy rozejrzeć się w środku, póki wszyscy są zajęci.

Kiedy to mówił, pojawiła się następna platforma. Przedstawiała nadmorski klif, na którym wylegiwały się półnagie syreny,

czekając na niczego niepodejrzewających żeglarzy. Muzyka płynąca z tej platformy przypominała kuszący syreni śpiew.

Nagle przez tłum gapiów na ulicy przemknęły błyszczące brązowe ciała. Rozległy się piski zachwytu. Mężczyźni w przepas-

kach na biodrach i w brązowych maskach na twarzach wskoczyli na platformę z syrenami. Przycupnęli, czekając. Po chwili
syreny skinęły w ich stronę ze zmysłowymi tajemniczymi uśmiechami. Mężczyźni w maskach podpełzli do nich i zakryli syrenie
ciała własnymi. Tłum wiwatował.

Moja twarz płonęła. Zmysły totalnie sfiksowały, nie byłam w stanie dłużej na to patrzeć. Zupełnie jakby ten hałas na dole miał

hipnotyzujące właściwości. Ale to przecież niemożliwe... prawda? Cała ta impreza działała na mnie jak jeden wielki odlot. Upiłam
się tymi widokami i dźwiękami jak jakiś mięczak, a teraz robiło mi się niedobrze. Mocno zacisnęłam powieki, zmuszając umysł do
odcięcia się od natłoku bodźców. Musiałam się stąd wydostać. Rozejrzeć się w domu. Znaleźć Violet i resztę, a potem uciec.

Sebastian się poruszył, jego udo przylgnęło do mojego i przesunęło nóż przy skórze. Metal ogrzał się do temperatury ciała, a

pasek ciasno oplatał nogę. Może nawet zbyt ciasno. To jednak wystarczyło, żebym znowu zaczęła trzeźwo myśleć.

56

Sznury koralików i cukierki latały nad naszymi głowami. Odsunęliśmy się od balustrady, ustępując miejsca innym. Wycofa-

liśmy się wciągani jak fala, która wraca do morza. Z powrotem do domu Josephine.

Boże, muszę się pozbyć tej sukni! Było mi w niej stanowczo zbyt gorąco, zbyt ciasno. Zdjęłam maskę i wsunęłam palce pod

gorset, ciągnąc go w górę i odklejając od ciała, żeby wpuścić do środka trochę chłodnego powietrza. Nie pomogło.
- Chodź - powiedział Sebastian, idąc przez opustoszałą salę.

Ruszyliśmy biegiem.

Nagle drzwi balkonowe zamknęły się z hukiem. Potem drugie. I następne.

Zatrzymałam się na opustoszałym parkiecie, a gdy się odwróciłam, zobaczyłam, że drzwi zamykają się i ryglują bez niczyjej

pomocy. Orkiestra przestała grać. Zauważyłam, że niektórzy goście próbują się dostać do środka, ale nie mogą. Wszystkie drzwi
zatrzaskiwały się przy akompaniamencie szczęku zamków.

A potem zapadła cisza.

Tylko jedne drzwi nadal były otwarte.

Patrzyliśmy na nie, czekając, aż się zamkną, ale coś mi podpowiadało, że one też czekają. Poczułam na plecach ostrzegawczy

dreszcz.

Śnieżnobiałe zasłony po obu stronach drzwi wydęły się od podmuchu wiatru, powietrze zadrgało i zalśniło.

A potem nie wiadomo skąd wyłoniła się wysoka postać.

Krew zamarzła mi w żyłach.

Nie miałam wątpliwości, kto wszedł do sali. Jak mogłabym je mieć?

Drzwi zatrzasnęły się za nią, wywołując grymas na mojej twarzy.

Metr osiemdziesiąt. Idealne ciało. Owinięte od szyi po nadgarstki i kostki cieniutką, obcisłą skórą w ciemnym, przygaszonym,

oliwkowym kolorze. Na skórze były zmarszczki przywodzące na myśl gada - gada, który kiedyś żył.

Atena.

Miała alabastrową skórę, świetliste szmaragdowe oczy i długie, falujące, czarne włosy, które muskały dół pleców. Każdy

kosmyk tworzył cienki warkoczyk przeplatany wąziutkimi paseczkami skóry, ścięgnami i koralikami z kości. Warkoczyki
wyglądały, jakby nosiła je od setek lat. Skórę wzdłuż skroni, tuż przy linii włosów, pokrywały maleńkie symbole.

Pełne krwistoczerwone usta wykrzywiły się w uśmiechu.
- Chyba nie zamierzałaś opuścić balu? - odezwał się gardłowy kobiecy głos, w którym wibrowała niezaprzeczalna władza.

Wodziłam po niej wzrokiem. Byłam wstrząśnięta. Nie potrafiłam wydusić z siebie słowa.

- Od lat się zastanawiałam, czy istniejesz, dziecko. Zmusiłam wyschnięte gardło do przełknięcia śliny. Stałam jak

wmurowana, a bogini podeszła bliżej z uśmiechem przytwierdzonym do twarzy. Z podłym zwycięskim uśmiechem. Mocno
ścisnęłam rękę Sebastiana. O Boże.

Kiedy wyraźniej zobaczyłam kostium Ateny, przewróciło mi się w żołądku. On się ruszał. Jak żywa istota owinięta wokół jej

ciała, z bardzo słabo zarysowaną ogromną twarzą rozgniecioną na płasko, jakby wyjęto z niej kości, rozprasowano i zszyto, żeby
zrobić to... coś.

- Podoba ci się? - zapytała z radosnym błyskiem w oku. -Uszyłam go ze skóry Tyfona. Naprawdę, wystarczył malutki ka-

wałeczek. W końcu Tyfon był tytanem.

Od razu zrozumiałam, dlaczego postanowiła włożyć taki kostium. Tworzyła atmosferę zagrożenia. Chciała mnie zastraszyć.
Obejrzała mnie od stóp do głów. W jej beztroskiej minie dostrzegłam jednak pewne napięcie, jakby za bardzo próbowała

pokazać, że mało ją obchodzę.

- Nie jesteś taka ładna jak pierwsza z was, ale widzę, że masz te same włosy i oczy.
- Wcale ich nie chcę - wychrypiałam z wysiłkiem. - Możesz je sobie wziąć.

W kącikach jej oczu ukazały się zmarszczki i Atena się roześmiała.

- Uważaj, co mówisz, dziecko, bo mogę to potraktować dosłownie. Tych włosów i oczu nie dostałaś ode mnie. To dar natury.

- Ale... - W takim razie co dostałam od niej, do diabła?

- Ateno, nie masz prawa tu wchodzić! - warknęła wściekła Josephine.

O mało nie wyskoczyłam ze skóry. Drzwi, którymi weszła, huknęły o ścianę. Matka rodu Arnaudów ubrana w suknię wie-

czorową przemaszerowała po parkiecie jak królowa Anglii.

- Zerwałaś pakt.
- Och, pieprzę ten twój głupi pakcik, wampirzyco.

- Obiecałaś, że już nigdy nie zbliżysz się do Nowego Orleanu. Tylko dlatego wydaliśmy ci łowcę repac, który się u nas ukrywał.

Taka była umowa.

- To dziecko wszystko zmienia, Josephine. Dobrze o tym wiesz. Wiesz, że nie mogę jej zostawić w twoich rękach. Co

zamierzasz zrobić, hmm? Chronić ją tak jak jej rodziców? Zdradzić ją tak samo jak ich?

Gwałtownie odwróciłam się w stronę Josephine.

57

- Mówiłaś, że pomogłaś mojej matce. Josephine rzuciła mi zniecierpliwione spojrzenie.
- Twoja matka była młoda i głupia. Nie wiedziała, co jest dla niej najlepsze.
Do pokoju weszli pozostali członkowie rady i stanęli wokół nas. Drzwi same się za nimi zamknęły i zaryglowały. Zerknęłam

przez ramię i zauważyłam, że goście na balkonie nadal byli pochłonięci paradą, chociaż kilka osób szarpało za klamki, próbując
dostać się do środka. Najwidoczniej Novem również chciało rozwiązać ten problem w wąskim gronie.

Michel powitał mnie ponurym kiwnięciem głową. Jego oczy mówiły, że stoi po mojej stronie, ale nie mogłam mu ufać. Jak

miałabym komukolwiek ufać po tym, co usłyszałam?

Widząc ojca po raz pierwszy od prawie dziesięciu lat, Sebastian zesztywniał i mocniej ścisnął moją rękę. Ja też go ścisnęłam,

ale po chwili rozluźniłam palce, sygnalizując mu, żeby poszedł do ojca. Nie ruszył się jednak z miejsca.

- Dość tego, to dziecko należy do mnie. - Zniecierpliwiona Atena wyciągnęła rękę i chwyciła mnie za ramię.

Strach wpadł przez moje otwarte usta wraz ze zduszonym okrzykiem, a potem przemknął gardłem i dotarł aż do płuc. Dotyk

Ateny był zimny, a jej lodowate palce zaciskały się na nagiej skórze mojego przedramienia.

Sebastian nie wypuszczał mojej dłoni. Atena spojrzała mu w oczy. Członkowie rady otoczyli nas i unieśli ręce po bokach.

Powietrze w sali balowej naelektryzowało się, gdy połyskliwa błękitna linia energii połączyła koniuszki ich palców, zamykając
krąg.

- Już raz cię wypędziliśmy, Ateno - powiedziała Josephine. Mówiła mocnym głosem, w którym nie było śladu wahania. -I

możemy to powtórzyć.

Grube paznokcie Ateny wbiły się w moje ramię, paląc skórę oraz sygnalizując, że za chwilę skóra pęknie i popłynie krew.

Bogini powoli przeniosła wzrok na Josephine. Jej ciało zastygło, a potem przemówiła głosem niższym i bardziej władczym niż
przed chwilą.

- No, dalej. Połączcie swoje moce. Skierujcie je na mnie, a wasz bal spłynie morzem krwi.

Patrzyłam przerażona, jak Josephine analizuje te słowa. Widziałam, że nawet nie mrugnęłaby okiem, gdyby wszyscy wokół

zginęli, pod warunkiem że mogłaby dostać to, czego chciała.

Skórzany kostium znowu poruszył się na ręce i nadgarstku Ateny, tak blisko mnie, że drgnęłam mimo żelaznego uścisku

bogini. Wpadłam w panikę.

- Do czego ci jestem potrzebna? - wrzasnęłam, wyrywając się. Atena zastygła, odwróciła wzrok od Josephine i pochyliła

się tak, że jej twarz znalazła się kilka centymetrów od mojej. Pokazała mi, z czego naprawdę jest stworzona bogini wojny.

Jej idealne oblicze nagle straciło piękno i zmieniło się w najmroczniejsze i najbardziej przerażające piekło, jakie kiedykolwiek

widziałam. Śmierć. Wojna. Kości. Jej twarz przeobraziła się w królową tego wszystkiego. Po części była jedynie czaszką. Jedno
oko zniknęło, a drugie, nietknięte, nadal wibrowało szmaragdową zielenią. Między oczodołem a gałką oczną pełzły robaki.
Ścięgna rozciągnęły jej usta w uśmiechu. A w czaszce, pośród skłębionych włosów, kości i gnijącego mięsa, dostrzegłam jakiś
ruch. Wewnątrz bogini, w całym jej ciele, pod żebrami, tkwiły dusze wojowników i piekło, jakie tam znalazły.

Atena, powróciwszy do swojej pięknej postaci, wyprostowała się i uśmiechnęła z wyższością.

- Niech zdecyduje dziecko.

Ujrzałam serce wojny i śmierci. Wiedziałam, że bogini ma moc pozwalającą zetrzeć całe miasto z powierzchni ziemi. Jasne, być

może istniały układy, pakty i prawa, których przestrzegała nawet ona, ale wiedziałam, że w tym wypadku jest gotowa spustoszyć
cały świat, by zdobyć upragnioną nagrodę. Mnie.

- Nie - powiedział Sebastian, domyślając się, w którą stronę się skłaniam.

Mocniej ścisnął mnie za rękę, ale wysunęłam dłoń.

- Ateno - powiedział Michel, patrząc na boginię - pewnego dnia istoty, które stworzyłaś, zwrócą się przeciwko tobie. A wtedy

niech bogowie mają cię w swojej opiece.

Gwałtownie odwróciła głowę.
- Zawsze, kiedy próbują, ponoszą klęskę - warknęła. - Możesz wylądować tam, gdzie niedawno byłeś, Lamarliere, więc lepiej

zamknij mordę.

Michel trafił w czuły punkt.

Moje myśli pędziły jak szalone. Ciało pokryło się gęsią skórką. Pomyślałam o harpii i o Arachne, ale bałam się je wezwać -

bałam się tego, co mogłaby wtedy zrobić Atena.

- Trzynaście lat temu prawie ci się udało nas zniszczyć - odpowiedział Michel spokojnym głosem, choć jego oczy błyszczały z

wściekłości. - Powiedz, Ateno, żałujesz, że wezwałaś wtedy wiatr i morze? Żałujesz swojej żądzy władzy?

- Ja niczego nie żałuję - syknęła.
- Och, z pewnością żałujesz. Twoje huragany wymknęły się spod kontroli. Może gdybyś nie popadła w tę przesadę, mogłabyś

zatrzymać egidę i nie musiałabyś jej strącać do morza.

Gwałtowny wdech Ateny podpowiedział mi, że Michel ujawnił coś, o czym nie powinien był wiedzieć. Ale on tylko się

uśmiechnął.

58

- W więzieniu jest mnóstwo czasu na rozmowy... Gdyby twój ojciec, wielki Zeus, nadal żył i dowiedział się, że straciłaś jego

egidę, jedną z najpotężniejszych broni, tę, dla której go zabiłaś, ironia losu z pewnością by go ubawiła, prawda? Bez egidy nie
jesteś już niezwyciężona.

Atena zesztywniała i wpatrzyła się w Michela, mrużąc oczy. Potem mocno szarpnęła mnie za rękę.

-

Z egidą czy bez, nadal jestem znacznie silniejsza niż wy. A ta gówniara - trąciła moje włosy - zostanie moją nową egidą.

Oddzielę jej głowę od ciała, skórę od kości i zrobię sobie nową tarczę, lepszą egidę niż tamta. A może zdecyduję się na napierśnik
albo pelerynę. - Przesunęła palcem wzdłuż mojego policzka. - Skóra ma wiele zastosowań.

Josephine się roześmiała.

- Chyba o czymś zapominasz, Ateno. Zabiłaś jedynego boga, który mógłby ci zrobić nową egidę. Zdaje się, że tracisz rozum.
O cholera. Zamrugałam oczami. Nie tylko Michel igrał z losem. Josephine też. Jej słowa sprawiły, że Atena jeszcze mocniej

wbiła paznokcie w moją skórę i ciało. Ukłucie mnie zaskoczyło, ale tylko na chwilę. Krew spłynęła po moim przedramieniu
powolną wąską strużką.

Gniew Ateny gwałtownie rósł. Otoczyła nas dławiąca ciężka energia.
- Nie muszę czekać, mogę ją wykorzystać już teraz. I chyba umrzesz jako pierwsza, Josephine.
- Nie możesz jej wykorzystać - odparowała Josephine. - Nie osiągnęła jeszcze dojrzałości.

Usta Ateny okrutnie się wykrzywiły.

- W takim razie przyspieszę ten proces! - Szybko zbliżyła dłoń do mojej piersi.

- Nie!!! - Josephine rzuciła się do przodu, przerywając krąg. Atena wyprostowała drugą rękę, odpychając Josephine na

ścianę. Za Ateną pojawił się Sebastian.

- Sebastianie, nie! - zawołał Michel.

Ręka Sebastiana owinęła się wokół szyi Ateny. Ścisnął mocno, ale jej ciało na chwilę zniknęło i przedramię Sebastiana trafiło

w pustkę. Stracił punkt oparcia i upadł na plecy.

Pod dłonią bogini rozlał się żar, który przeniknął do mojej piersi, ogarnął całe ciało i dotarł do głowy. Dopadł mnie ten sam

zdumiewający ból, który poczułam na ulicy. Spalał mi mózg, rozszerzał naczynia krwionośne biegnące pod czaszką, wywołując
tępy ból. Gdzieś głęboko w moim ciele eksplodował wrzask. Rósł, aż w końcu wypadł ustami. Nie przypominał ludzkiego głosu.

Spod opadających powiek zobaczyłam Michela, który odciągał Sebastiana szykującego się do następnego ataku na Atenę, oraz

Josephine, która ponownie stawała w kręgu. Członkowie rady zaczęli coś nucić, a łącząca ich linia mocy robiła się coraz grubsza.
Ale to wszystko było bez znaczenia. Umierałam. Czułam, że moja głowa zaraz eksploduje, imploduje albo się stopi...

Nigdy nie przypuszczałam, że potrafię tak przeraźliwie krzyczeć - tak długo i głośno, jakby dźwięk wydobywał się z głębi

mojej duszy.

Wtedy w umyśle mignęły mi obrazy. Zobaczyłam piękną kobietę podobną do mnie. Czułą. Kochającą. Oddaną. W jakiejś

świątyni nad brzegiem morza. A potem rozległ się płacz dziecka. Tyle śmierci. Przez te wszystkie wieki. Rozpacz.

To musiało się skończyć. Musiało się skończyć. Boże! Nie chciałam umierać!

Prawą ręką chwyciłam Atenę za nadgarstek i mocno ścisnęłam, próbując odsunąć jej dłoń i zakończyć tę agonię.
Nagle na powierzchnię wypłynęła złość, która na chwilę stłumiła ból w mojej głowie. A potem wypełniła pierś. Winę za te

wszystkie obrazy, za śmierć i krzywdy mojej rodziny ponosiła Atena. Ja nic złego nie zrobiłam, podobnie jak moje przodkinie.

Otworzyłam rozpalone oczy.

Mocno zacisnęłam rękę, wkładając w to całą siłę, jaką byłam w stanie wykrzesać. Spojrzałam Atenie w oczy.

- Jak... ja... cię... nienawidzę - syknęłam, chcąc wydobyć z siebie te słowa, zanim umrę. - Za to, co im zrobiłaś... Za to, że jesteś...

złą... pieprzoną... suką!

Atena się skrzywiła, na ułamek sekundy wytrzeszczyła oczy. Zauważyłam tylko malutką iskierkę bólu i poczułam, że szarpnęła

ręką. Zacisnęłam zęby. Mocniej naparła dłonią na moją pierś, ale mimo to jakimś cudem odsuwałam od siebie jej rękę.

Spojrzałam w dół, na swoją dłoń zaciśniętą wokół nadgarstka bogini. Biała skóra Ateny robiła się twarda i szara.

Co się dzieje, do diabla?

Zaskoczone, jednocześnie odskoczyłyśmy od siebie.

Ale ja lepiej wykorzystałam sytuację. Umiałam odsuwać pewne sprawy na bok i zostawiać je na później. Teraz liczyła się tylko

walka. Zacisnęłam dłoń i wzięłam zamach, z którego Bruce byłby dumny. Moja pięść uderzyła Atenę w szczękę, aż jej głowa
odskoczyła na bok.

Serce waliło mi w piersi. Ból sprawiał, że świat kołysał mi się przed oczami. Nie czułam kolan i nie byłam do końca pewna,

jakim cudem nadal trzymam się na nogach, ale uniosłam pięści, szykując się na powtórkę.

Atena powoli dotknęła szczęki. W jej szmaragdowych oczach pojawiło się zdumienie i przysięgam,,że poza tym dostrzegłam w

nich jeszcze odrobinę bezbronności i zakłopotania. Domyśliłam się, że jestem pierwszą osobą, która odważyła się dać w zęby
bogini wojny.

I nagle zniknęła.

Tak po prostu. W jednej sekundzie tu była, a w następnej już nie.

59

Nogi odmówiły mi posłuszeństwa i klapnęłam tyłkiem na parkiet. Suknia rozkloszowała się wokół mnie i poczułam się

bardzo mała - jak dziecko, którym czasami mnie nazywano. Dziecko udające dużą dziewczynkę w balowej sukni z falbankami.
Dziecko niemające pojęcia o świecie, w którym się znalazło. Dziecko w porównaniu ze starożytnymi istotami, które tu
poznawałam.

Michel puścił Sebastiana, a ten podbiegł do mnie i upadł na kolana.

- Ari! Wszystko w porządku?

Czułam odrętwienie. Mogłam jedynie pokiwać głową. Josephine ruszyła naprzód, stukając obcasami o podłogę, i szarpnięciem
postawiła mnie na nogi.

- Wstawaj. Mamy coś do zrobienia.

- Josephine - zagrzmiał głos Michela. - Nie powinnaś tak traktować osoby, która właśnie uchroniła ten dom przed uni-

cestwieniem.

Otworzyła usta, żeby coś odpowiedzieć, ale pozostali członkowie rady też do nas podeszli, wyraźnie niezadowoleni ze spo-

sobu, w jaki mnie traktowała. Wypuściła moją rękę.

- Dobrze. - Odwróciła się do członków rady. - Atena wycofała się, żeby lizać rany, ale to dopiero początek. Rozpęta wojnę z

powodu tego dziecka.

Uniosła suknię i szeleszcząc nią, wyszła z sali balowej. Po drodze krzyknęła na służące, żeby otworzyły drzwi, i dała oszo-

łomionym muzykom znak, by znowu zaczęli grać.

- Josephine ma rację. - Michel podał Sebastianowi rękę, pomagając mu wstać z podłogi.

Przygładziłam suknię, a Sebastian stanął naprzeciw ojca, którego nie widział od lat. Przeniósł wzrok z jego twarzy na ich

złączone dłonie. Jego szare oczy wypełniły się wzruszeniem i nagle on także upodobnił się do dziecka. Michel zamknął go w
niedźwiedzim uścisku.

Zostawiłam ich samych, patrząc na gości, którzy wracali na parkiet. Orkiestra zaczęła grać, zjawili się kelnerzy niosący tace z

przekąskami i kieliszkami szampana.

Przede wszystkim zauważyłam jednak Violet, która szeleszcząc fioletową suknią, sunęła przez parkiet sprężystym krokiem, z

opuszczoną maską. Podeszła do mnie, włożyła maskę na twarz i zapytała:

- Co straciłam?

W końcu dotarła do mnie absurdalność tego, co się przed chwilą stało. Roześmiałam się. A kiedy już zaczęłam się śmiać, nie

mogłam przestać. Violet jak zwykle wpatrywała się we mnie swoimi spokojnymi oczami.

- Jestem zmęczona - oznajmiła wreszcie. - Wracajmy do domu.

Zamrugałam i zamilkłam. Dom.

W wyczerpanym umyśle poczułam szczypanie łez. Otworzyłam dłoń. Violet wsunęła w nią swoją małą rączkę.

- Tak. Wracajmy do domu. Pieprzyć radę. Opuszczałyśmy ten bal. Wymaszerowałyśmy z sali, ignorując wołania Josephine.
Atena nie będzie lizała ran w nieskończoność. Wiedziałam

o tym. Ale teraz musiałam wrócić do starego domu w Dzielnicy Ogrodowej i chociaż przez chwilę spróbować żyć normalnie,
nawet jeśli miało to potrwać tylko jedną noc.

- Hej! Zaczekajcie! - Tuż za bramą dogonił nas Sebastian. Zatrzymałam się na środku ulicy. Parada już się skończyła,

ale wokół nadal snuły się grupki ludzi, niegotowe jeszcze do pożegnania się z imprezą.

Po raz pierwszy od chwili, w której go poznałam, Sebastian wyglądał na szczęśliwego, jakby ciemna chmura, która nieustan-

nie nad nim wisiała, nagle zniknęła.

- Nie idziesz do taty?

- Nie chcę, żebyś wracała do Dzielnicy Ogrodowej sama. -Lekko się zarumienił i włożył ręce do kieszeni spodni. - Gdyby nie to,

że ściga cię bogini pragnąca zniszczyć Novem, pewnie rzeczywiście poszedłbym do taty nadrobić zaległości.

- Ari nie jest sama, Bastianie - obruszyła się Violet. Sebastian się uśmiechnął.

- Wiem, Violet. Ale im więcej ma obrońców, tym lepiej. -Spojrzał mi w oczy. - Tata zaprasza cię do swojego domu. U niego jest

bezpieczniej.

Wiedziałam, gdzie chcę być.

- Zastanowię się nad tym. Ale teraz chcę się pozbyć tej sukni i coś zjeść. Umieram z głodu. Poza tym Atena zacznie mnie szukać

właśnie w domach Novem, a nie w jakiejś zapuszczonej ruderze w Dzielnicy Ogrodowej.

Sebastian pokiwał głową. Wykonał szarmancki gest dłonią.

- Zatem w drogę, miłe panie.

Przez moją pierś przetoczyło się zabawne uczucie. Wybrał mnie. Zależało mu. Tak, świat, który dotąd znałam, obracał się w

gruzy i na szali leżało moje życie, lecz szczęście, które czułam w tamtej chwili, przekreślało wszystkie problemy. Szliśmy
chodnikiem w stronę tramwaju, który miał nas zawieźć do domu.

60

Rozdział szesnasty

ZNALEŹLIŚMY DUBA, HENRIEGO I CRANK W SALONIE. Siedzieli na podłodze wokół stolika do kawy i grali w pokera o garnek monet,
złotych zębów, kamei i starej biżuterii. Na stole stało naczynie z zupą z ketmii i brudne miseczki. Pachniało cudownie.

- Gdzie się podziewaliście, do cholery? - zapytał Sebastian zmęczonym głosem, opadając na kanapę, żeby rozprostować nogi.
- Poszłaś na bal! - Crank rzuciła karty na stół, pożerając wzrokiem moją wspaniałą czarno-białą suknię.

Zaparkowałam tyłek na oparciu kanapy i skrzywiłam się, kiedy pasek oplatający udo boleśnie otarł się o skórę. Dub rzucił

Crank zdziwione spojrzenie i dziewczyna od razu zmieniła ton.

- Pewnie cię gryzie.
- O tak.

Marzyłam o tym, żeby od razu zrzucić z siebie suknię, ale byłam zbyt zmęczona, by dowlec się na piętro. Mogłam jednak

uwolnić się od noża. Wstałam, odwróciłam się w drugą stronę, wysunęłam nogę, uniosłam suknię i odczepiłam nóż. Położyłam go
na stoliku obok kanapy razem z wnerwiającym paskiem.

Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam, że wszyscy się we mnie wpatrują.

- Co?
Blade oczy Duba przesunęły się z noża na mnie.
- Ona naprawdę mi się podoba. Crank szeroko się uśmiechnęła.
- Głosuję za tym, żebyśmy ją zatrzymali. Henri rzucił kartę na stół.
- Tak - westchnął. - Faktycznie do was pasuje, dziwadła.

- Ha, ha - powiedziała z przekąsem Crank, dając mu kartę. -Więc na którym balu byłaś?
- U Arnaudów - odpowiedziała Violet śpiewnym głosem, wymykając się z pokoju. Odgłos jej kroków poniósł się echem po

schodach.

Sebastian wolno wypuścił powietrze i przeczesał włosy palcami.

- Co się z wami działo? Myślałem, że pójdziecie prosto do domu.
- Postanowiliśmy zrobić po drodze małe plądrowanko - Dub skinął w stronę skarbu na stoliku. - Ten, kto wygra garnek, pój-

dzie to sprzedać Spitsowi.

Zdjęłam buty.
- Kto to jest Spits?

-

Dzielnicowy handlarz antyków - odpowiedział Sebastian. Violet wróciła z Pascalem i przeszła przez salon, żeby wypuścić

aligatora tylnymi drzwiami.

- Chcecie się przyłączyć? - zapytał Dub mnie i Sebastiana.
- Nie - powiedziałam. - Ale zjadłabym trochę tej zupy.
- Częstuj się. - Henri wykonał gest w stronę naczynia. - Przyniosła ją pani Morgan i te petits bebes o mało nie posikały się z

radości.

Crank wymierzyła mu kopniaka.

- Aua, to bolało.

- Przestań nas nazywać dziećmi. Poza tym ty też cieszyłeś się jak głupek. Jak zwykle.
- Nie - poprawił ją Dub. - Henri cieszył się na widok pani Morgan. Zakooochał się w niej.

Henri zrobił się czerwony jak burak, sięgnął po ząb trzonowy ze złotą plombą i rzucił nim w Duba, trafiając w czoło.

- Wcale się nie zakochałem, kretynie. Dub i Crank wybuchnęli śmiechem.

Sebastian nalał zupy do dwóch miseczek. Ześlizgnęłam się na poduszkę i lekko uniosłam suknię, żeby usiąść po turecku.

- Pani Morgan - wyjaśnił Sebastian, podając mi miseczkę -jest kimś w rodzaju objazdowej nauczycielki. Przychodzi do

Dzielnicy Ogrodowej raz w tygodniu i przynosi jedzenie.

- Wiem, Violet mi o niej wspomniała.

Byłam tak głodna, że jadłam o wiele za szybko. Ale co tam, zupa była pyszna. I sycąca. Gra w pokera trwała dalej. Już wkrótce

Crank wygrała garnek skarbów i triumfowała z takim zaangażowaniem, że wzbudziłaby uznanie nawet u zawodowego siłacza na
gali wrestlingu.

Po tym, czego się dowiedziałam od Sebastiana - że Crank tak naprawdę nie jest jego siostrą - przyglądałam jej się uważniej i

czułam żal z powodu tego, przez co przeszła. Biedne dziecko.

Myślałam, że sporo wiem o Nowym 2, ale po przyjeździe tutaj i spędzeniu w mieście dwóch nocy zdałam sobie sprawę, że nie

miałam pojęcia, jakie naprawdę jest to miejsce. Pomijając zjawiska nadprzyrodzone, nigdy bym nie pomyślała, że istnieją dzieci
żyjące na własny rachunek, mieszkające w opuszczonych domach i zadowalające się tym, co uda im się zdobyć.

Zresztą te dzieci okazały się cudowne. Byłam dumna, że z nimi jestem.

Jedno po drugim szły na górę spać. W końcu w salonie zostałam tylko ja, Sebastian i Henri.

61

Henri oparł się plecami o krzesło stojące obok kanapy.
- Powiecie mi w końcu, co tak naprawdę się dziś stało? Mrugnęła lampka na stoliku, sprawiając, że długie cienie na ścianie
zakołysały się w przód i w tył. Oczy Henriego zalśniły w tym świetle nienaturalnym blaskiem, który przywiódł mi na myśl
uważne spojrzenie dzikiego drapieżcy. Skinęłam głową i Sebastian opowiedział Henriemu o wszystkim, co zaszło na balu,
pomijając mój taniec z Gabrielem i naszą rozmowę w domku gościnnym.

- Więc to Atena wywołała huragany - powiedział Henri, kręąc głową.
- Kto wie? Może tylko je wzmocniła albo spowodowała ostatni. Mimo to - Sebastian przeniósł wzrok na mnie - nadal nie

wiemy, co miała z tym wspólnego twoja mama.

- Myślę, że Atena chciała ją dopaść tak jak teraz mnie.

- Tak, w dodatku żywą. W przeciwnym razie po prostu zabiłaby cię na balu.
- I nie masz pojęcia, dlaczego ta popaprana bogini wojny i Novem tak się o ciebie kłócą? - zapytał Henri.

Wzruszyłam ramionami.

- Więc co teraz? Ona po ciebie wróci. Przyjdzie tutaj. W końcu się dowie, że nie jesteś z Novem, i zjawi się u nas.
Stwarzałam zagrożenie dla Duba, Crank i Violet. Henri nie musiał mówić tego głośno. Wiedziałam, że moja obecność

w tym domu oznacza dla nich niebezpieczeństwo.

Ścisnęło mnie w gardle.

- Wyjadę.
Sebastian zmarszczył brwi.
- Poza Obręczą Atena posiada pełną moc. Dowie się, że wyjechałaś, w tej samej minucie, w której to zrobisz. Nie będziesz

miała żadnych szans. Miasta strzeże przynajmniej Novem. To za mało, żeby ją unieszkodliwić, ale moc rodzin ją osłabia.

- Dzięki za wotum zaufania.
- Ona się ciebie boi - zignorował mój sarkazm. - Czuję to. To przez tę klątwę... Cokolwiek zrobiła twojej rodzinie, to coś może

zaszkodzić także jej.

Pomyślałam o nadgarstku Ateny, o tym, jak jej skóra stwardniała pod moim uściskiem.

Henri wstał, przeciągnął się i ziewnął.

- Tak, ale na niewiele nam się to przyda, skoro nawet nie wiemy, na czym polega ta klątwa.

Długo przyglądałam się Henriemu. Zegar szafkowy głośno tykał w ciszy.

- Jest jeden sposób, żeby się dowiedzieć - powiedziałam, przenosząc wzrok z Henriego na Sebastiana.

- Alice Cromley - odezwał się Sebastian. Henri zamarł i wytrzeszczył oczy.

- O, do diabła, nie! Nie zamierzam znowu mieć do czynienia z tym wybrykiem natury, Bastianie. Jeden raz mi wystarczy.
- Wiesz, gdzie jest jej grób? - Wyprostowałam się i wbiłam wzrok w Sebastiana. - To o to chodziło Jeanowi Solomonowi? Też

wcześniej korzystałeś z jej kości?

- Wiele lat temu - odpowiedział w końcu ściszonym głosem. - Znaleźliśmy ją na cmentarzu Lafayette.

-Tak, żeby Bastian mógł poznać prawdę o...

-Mniejsza z tym - przerwał mu Sebastian. Z każdym wypowiadanym słowem nabierał większej pewności siebie. - Wiemy,

gdzie jest jej grób. Umiem przeprowadzić rytuał. Ari ujrzy prawdę, a potem może będziemy mieli szansę powalczyć.

Z boginią wojny? O mało nie parsknęłam śmiechem.

-Wyruszymy przed świtem - ciągnął Sebastian, patrząc wyzywająco na Henriego.

Przez chwilę myślałam, że wysoki rudzielec będzie się kłócił, ale ostatecznie pokiwał głową i wyszedł z salonu, mamrocząc, że

musi się wyspać, bo od świtu dzieli nas już tylko kilka godzin.

-Dlaczego akurat przed świtem? - zapytałam, kiedy zniknął.

- Rytuały zawsze udają się lepiej, kiedy dzień przechodzi w noc albo noc w dzień.

- Aha.

Znowu mrugnęło światło. Wolno przesunęłam wzrokiem po zakamarkach ogromnego salonu. Czułam się tak, jakbyśmy byli

na malutkiej wysepce na ciemnym morzu, zupełnie odciętej od reszty świata.

- Powinnaś się trochę przespać - Sebastian przerwał milczenie.

Wróciłam myślami do Gabonna's, gdzie spałam wtulona w jego ciało i obudziłam się w ciepłym, bezpiecznym miejscu.

Poczułam wspinającą się po szyi falę gorąca.

- Wątpię, żeby udało mi się teraz zasnąć.
- Ja też.

Takie milczenie powinno być niezręczne, ale nie było. Wzięłam głęboki oddech i mocniej wtuliłam się w poduszki na kana-

pie, a potem oparłam głowę na ramieniu wyciągniętym wzdłuż oparcia. Nie potrzebowaliśmy słów. Żadne z nas nie chciało iść
na górę, rozdzielić się i próbować zasnąć. Mogliśmy sobie pozwolić jedynie na drzemkę, chociaż wcale nie byłam pewna, czy w
ogóle uda mi się zapaść w sen.

62

Sebastian poruszył się, ułożył wygodniej i uniósł nogi, żeby oprzeć je na stoliku do kawy. Odchylił się do tylu z rękami skrzy-

żowanymi na piersi i zamknął oczy. Patrzyłam na niego przez chwilę, próbowałam się odprężyć i powstrzymać myśli kłębiące się
w mojej głowie, skaczące od zdarzenia do zdarzenia, bez końca wałkujące kilka ostatnich dni - wszystko, co powinnam była
zrobić, i wszystko, co chciałabym, żeby się stało.

Łowca TŚpac, którego zostawiłam w więzieniu, powracał do mnie w myślach z taką wyrazistością, że czułam smród lochów i

dotyk błota. I słyszałam jego głos. Rozgoryczony. Wspominałam ulotną chwilę dobroci, kiedy wskazał mi najkrótszą drogę do
wolności. Tylko dlaczego to zrobił? Dlaczego się mną przejmował? I przede wszystkim dlaczego trafił do tego więzienia -
pomijając oczywiście to, że wkurzył Atenę?

To, że go tam zostawiliśmy, trawiło moje wnętrzności kwaśnym wyrzutem sumienia. Bez względu na to, co myślał Michel i

pozostali, popełniliśmy błąd.

Kości Alice Cromley były kluczem do wszystkiego. Może jeśli zrozumiem, jaką mam władzę nad boginią, oraz poznam powód,

dla którego Atena tak bardzo mnie potrzebuje, zagwarantuję sobie bezpieczeństwo, a ona na dobre odczepi się od Nowego 2.
Może kiedy już będzie po wszystkim, uda mi się wrócić do rezydencji na bagnach i uwolnić łowcę.

Oddech Sebastiana stawał się coraz głębszy.

Zabawne, jak szybko udało mu się zasnąć mimo tak trudnych okoliczności. Bruce był taki sam. Potrafił zasnąć wszędzie, w

każdej pozycji i zazwyczaj w pięć minut.

Czarne włosy Sebastiana lśniły w świetle. Jeden kosmyk opadł mu na czoło, nadając obliczu chłopięcy bezbronny wygląd.

Kiedy patrzyłam na jego profil, w moim żołądku eksplodowało confetti. Miał odprężoną twarz, z której zniknęło prawie
bezustanne zmarszczenie brwi. Kącik jego ust lekko drgał. Boże, uwielbiałam ten ciemnoczerwony kolor jego warg. Byl taki
wyjątkowy, taki zniewalający.

Śmiech odbił się echem w mojej głowie. Oj, Ań, wpadłaś po uszy.

Tutaj chodziło jednak o coś znacznie głębszego. Łączyła nas więź powstała z podobieństw. Nawet w szalonym Nowym 2

Sebastian był inny niż wszyscy, zrodzony z dwóch bardzo odmiennych rodów.

Patrzyłam, jak jego pierś unosi się i opada. Nawet jego oddech jest pociągający. Cicho prychnęłam. Nie była to myśl w stylu

dawnej Ari Selkirk. Dawna Ari wolałaby umrzeć, niż wypowiedzieć ją na glos.

Z uśmiechem zamknęłam oczy. Tak, Nowy 2 oddziaływał na mnie na przeróżne dziwne sposoby.

Obudziłam się w ciemności z głową wtuloną w pierś Sebastiana, otoczona jego ramieniem. Zerknęłam przez okno i zauważyłam,
że jeszcze nie zaczęło świtać. Znowu zamknęłam oczy, ignorując tę część umysłu, która wołała: „Wstawaj!". Było mi zbyt dobrze
w cieple ciała Sebastiana i w zapachu jego skóry przypominającym zapach wody z krystalicznie czystego jeziora w górach
Tennessee.

Jego ręka drgnęła na moim ramieniu. Po skórze przebiegł mi dreszczyk. Budził się. Cholera. Cicho odchrząknął. Podniosłam

głowę i usiadłam, a on przesunął się do bardziej pionowej pozycji. Ziewnęłam i przeciągnęłam się, unikając spojrzenia jego
szarych oczu. Byłam trochę zawstydzona, że przytuliłam się do niego we śnie.

Skrzypienie podłogi na górze oznaczało, że Henri już wstał.

Sebastian długo wpatrywał się w zegarek. Jego oczy jeszcze się nie obudziły. Włosy miał potargane i urocze. Uśmiechnęłam

się.

- Cholera. Musimy ruszać - mruknął.

Odsunął moją spódnicę ze swoich nóg, zdjął je ze stolika, a potem się pochylił, opierając łokcie na kolanach. Czarne włosy

spadły mu na oczy.

Na schodach rozległ się tupot stóp, które z pewnością nie należały do jednej osoby. Do salonu wszedł Henri, a za nim Dub,

Crank i Violet.

- Już im mówiłem, że nie mogą z nami iść. Dub prychnął.

- Nie wiem, co paliłeś, Henri, ani na jakim świecie żyjesz, ale nikt nie będzie nam mówił, co robić, a czego nie.

Violet i Crank potwierdziły kiwnięciem głową. Violet stała z Pascalem pod pachą. Znowu miała na sobie zwyczajną czarną

sukienkę i maskę Mardi Gras odsuniętą na czubek głowy.

Wstałam i przygładziłam suknię.

- Muszę się przebrać.

Zostawiłam ich, żeby rozstrzygnęli sprawę między sobą, i poszłam na górę przebrać się w ubranie, które podarował mi Michel

podczas mojego pobytu w Dzielnicy Francuskiej. Wcześniej oczywiście zabrałam nóż z salonu i schowałam go do plecaka.

Kiedy zbiegłam po schodach, Sebastian właśnie zapinał swoją torbę. Pozostali czekali obok frontowych drzwi z ponurymi,

zdeterminowanymi minami.

- Domyślam się, że idziemy wszyscy? - powiedziałam.

- To wolny kraj. - Sebastian zarzucił torbę na ramię. - Jeśli komuś stanie się krzywda, niedaleko jest Szpital Miłosierdzia...

63

Wyszliśmy z domu i reszta ruszyła wzdłuż Coliseum Street, tylko ja na chwilę przystanęłam. Dom przy First Street 1331 w

mglistej ciemności przed świtem wyglądał niesamowicie. Czarny ogromny cień. Upiorny milczący olbrzym, który strzeże spu-
stoszonych ulic. Pokłoniłam mu się z szacunkiem.

To był mój dom. Kochałam go.

Zawsze będę wdzięczna za to, co zrobili dla mnie Bruce i Casey, ale Memphis nie było moim miejscem na ziemi. Bardziej niż

czegokolwiek innego pragnęłam zostać tutaj, ułożyć sobie życie w Dzielnicy Ogrodowej. Na własnych warunkach. Nie na
warunkach Novem.

Nie wiedziałam jeszcze, czy dostanę taką szansę. Pozostał przecież pewien drobny problem: musiałam się pozbyć Novem i

greckiej bogini wojny. Bułka z masłem.

- Ari! - zawołał Dub.

Po raz ostatni spojrzałam na dom, a potem pobiegłam ulicą. Dogoniłam ich i zrównałam się z Sebastianem.

- Co miałeś na myśli, mówiąc, „jeśli komuś stanie się krzywda"?

- Część cmentarza została zalana podczas burz. Kawałek zatonął. I jeszcze go nie osuszono.
Henri wybuchnął śmiechem.
- Powinni go nazwać bagnistym cmentarzem Lafayette. Miastem umarłych. Krainą pełzających paskudztw.

Silny dreszcz pobiegł w górę mojego kręgosłupa i dotarł aż do karku. Cudownie.

- Jak już wspomniałem, jeśli ktoś zostanie ukąszony, szpital jest niedaleko.
Ciekawe, w której części cmentarza spoczywały szczątki Alice Cromley.

Nie zadałam tego pytania, w zasadzie nie chciałam znać odpowiedzi. Dostać się na cmentarz i wydostać się z niego. Na tym

powinnam była się skupić. Być może grupa osób zdoła przestraszyć te „pełzające paskudztwa", zanim zdążą podpełz-nąć zbyt
blisko.

Coś musnęło moją rękę i spojrzałam w dół. Violet niosła Pascala, a głowa aligatora lekko podskakiwała w takt jej małych

kroczków.

- Mam nadzieję, że grób jest w tej bagnistej części - mruknęła dziewczynka z tęskną miną.
Dobra, Ari. Trzymaj się Violet. Jeśli napotkamy jakieś węże, Violet i Pascal będą mogli się nimi zająć. W zasadzie byl to całkiem

niezły pomysł. Postanowiłam nie odstępować Viołet na krok.

Cmentarz Lafayette znajdował się cztery przecznice od First Street. Zbliżający się świt przemienił atramentowe niebo w przy-

gaszony fiolet, wystarczająco jasny, żeby coś widzieć, ale nadal dość ciemny, by spowijać ciemniejsze miejsca mrokiem i lekko
oświetlać długie srebrzyste pnącza oplątwy zwisające z dębów i cyprysów na cmentarzu i wokół niego. Za wysokim ogrodzeniem
z kutego żelaza zauważyłam groby wystające z miękkiej ziemi jak szare duchy. Brama głośno jęknęła, kiedy Henri ją popchnął.
Ten dźwięk sprawił, że mój puls przyspieszył.

Ciężki zapach mokrych kamieni i błota wisiał w wilgotnym powietrzu, przypominając mi o rezydencji nad Missisipi. Ziemię

wokół głównej bramy pokrywała warstwa liści i odpadków. Żelazny łuk oplatały gęste krzaczaste pnącza. Zanurkowałam pod nie
i weszłam na alejkę, która kiedyś była brukowana, a teraz popękała, porastając mchem i chwastami.
Jedynym dźwiękiem, jaki rozlegał się na cmentarzu, było szuranie naszych stóp, które zakłócało spokój poświęconej ziemi. Po
obu stronach alejki biegły długie rzędy grobów wyrzeźbionych na podobieństwo miniaturowych kościołów z marmuru i granitu.

Upływ czasu i huragany pozostawiły tu ślad w postaci wyblakłych kolorów, pęknięć i porozrzucanych wszędzie kawałków

marmuru. Niektóre nagrobki zostały porwane przez fale i utworzyły wysoką stertę gruzu pod ogrodzeniem. Pośród kamieni,
pnączy i liści walały się ludzkie kości i kawałki trumien.

Wpatrywałam się w plecy Sebastiana, zastanawiając się, z jakiego powodu przyszedł w takie miejsce, by po raz pierwszy

odszukać grób Alice Cromley.

Henri zatrzymał się na końcu długiej alejki. Sebastian minął go i skręcił w następną. Otaczały nas poprzewracane nagrobki.

Było już wystarczająco jasno, by dostrzec drobne przedmioty leżące na ziemi. Potknęłam się, zapatrzona na połamaną czaszkę
wetkniętą pod płytę z marmuru.

Przy stercie gruzu Dub delikatnie mnie popchnął.

- Zapomnij - powiedział, podążając za moim spojrzeniem, lecz błędnie odgadując przyczynę zainteresowania. - Ten cmentarz

został już dokładnie wyczyszczony.

- Jak to?

- No wiesz. Chodzi mi o rzeczy, z którymi ich chowają. Pierścionki. Naszyjniki. Pamiątki... W tamtym grobie znalazłem

olbrzymi rubin.

- Ukradłeś coś z trumny?

Wiedziałam, że Dub okrada groby. Powiedział mi o tym Sebastian, ale i tak nie mogłam uwierzyć.
Wzruszył ramionami i kopnął małą grudkę marmuru.

- Jasne. Przecież oni już tego nie potrzebują. A myślałaś, że skąd wzięliśmy ten garnek skarbów wczoraj wieczorem? Sprze-

damy je Spitsowi, on sprzeda antykwariatom, a antykwariaty turystom.

64

Na myśl o niczego niepodejrzewających turystach, którzy paradują w biżuterii nieboszczyków, poczułam ciarki na plecach.

Przypomniała mi się czaszka w pokoju, w którym spałam.

- Proszę, powiedz, że tamta czaszka na toaletce nie jest prawdziwa.

Crank wybuchnęła śmiechem, oglądając się przez ramię. Jej warkocze wystawały spod kaszkietu.

- To Eugene Hood z Saint Louis.

Saint Louis był cmentarzem w Dzielnicy Francuskiej. Nic dziwnego, że czaszka wytrąciła mnie z równowagi. Pochodziła z

obrabowanego grobu!

Zanurkowałam pod nisko rosnącą gałąź pochyloną nad grobami. Alejka kończyła się wysokim żelaznym ogrodzeniem ota-

czającym cmentarz. Sebastian skręcił za ostatnim grobem i ruszył wzdłuż ogrodzenia po miękkim dywanie z liści i trawy. Ziemia
robiła się błotnista i chlupiąca, coraz wyraźniej wyczuwałam woń bagna.

Przed nami długie rzędy grobów wystawały z czarnej wody.

Sebastian znowu skręcił i od razu mi ulżyło. Przynajmniej nie szliśmy prosto.

Chlupotanie pod naszymi butami stawało się coraz głośniejsze. Poczucie ulgi szybko mnie opuściło, bo na myśl o utopieniu się

w błocie pełnym zwłok ścisnęło mnie w żołądku i moje nerwy napięły się jak postronki.

- To tutaj - cicho powiedział Sebastian, zatrzymując się przed grobowcem.

Dwa stopnie prowadziły do prawie dwumetrowych żelaznych drzwi. Po obu ich stronach stały dwie marmurowe urny pełne

mułu, odpadów i kęp trawy. Grobowiec pokrywała warstwa porostów i glonów. Na drzwiach widniał napis: RZECZNE ANIOŁY
1867.

Im dłużej stałam w miejscu, tym więcej czarnej wody zalewało mi czubki butów. Violet wypuściła Pascala i aligator pobiegł na

bagna, prawdopodobnie w poszukiwaniu jakiegoś kąska na śniadanie.

Zerknęłam za siebie na ciemne, spowite cieniem mokradła. Zobaczyłam słaby błysk oczu, tysięcy oczu. Miałam cholernie

wielką nadzieję, że należą do żab i aligatorów.

Henri pomógł Sebastianowi popchnąć ciężkie żelazne drzwi, tworząc wystarczająco szeroką szparę, żebyśmy mogli przecisnąć

się do środka. Potem odsunął się i wytarł ręce.
-

Tym razem poczekam na zewnątrz. Bawcie się dobrze. Sebastian zsunął torbę z ramienia, otworzył ją i wyjął grubą

jasnożółtą świecę.

- Dub.

Dub pstryknął palcami nad knotem. Płomień liznął powietrze.

- Gotowa? - zapytał mnie Sebastian.

Jeszcze raz zerknęłam przez ramię i zauważyłam, że zjawiło się więcej błyszczących oczu - całe rządy maleńkich punkcików

kołyszących się na wodzie. Obserwowały i czekały. Ruszyłam naprzód, tłumiąc dreszcz i odpychając od siebie dziwaczną myśl, że
wszystkie te lśniące ślepia przybyły ze względu na mnie.

Oddychaj głęboko. Wdech. Wydech.

Weszłam po popękanych marmurowych schodach, a Sebastian zniknął w grobowcu, oświetlając mi drogę małym poma-

rańczowym światełkiem.

Obróciłam się bokiem i z łatwością wślizgnęłam się do środka.
Duszne wilgotne powietrze utrudniało oddychanie. Grubo wiec miał mniej więcej trzy metry głębokości i może ze dwa

wysokości w najwyższym miejscu pod sklepionym sufitem, więc w środku mogły się zmieścić cztery, a może nawet pięć osób.

Po przeciwległych stronach prostokątnego pomieszczenia stały dwie długie półki zastawione urnami i skrzynkami. Kolejne

upchnięto na podłodze poniżej.

- Grobowce były wykorzystywane wielokrotnie. Dlatego tyle tutaj ciał. W dawnych czasach wyjmowano kości z trumny,

wkładano je do skrzynki, a potem wnoszono nową trumnę z nowym nieboszczykiem. Kiedy ciało uległo rozkładowi albo zmarł
następny członek rodziny, powtarzano tę procedurę od początku. To coś jak zabawa w komórki do wynajęcia dla zmarłych.

- Fajnie.

Rozejrzałam się po małej przestrzeni, zauważając, że starsze skrzynki są popękane i zbutwiałe, a ze środka wyzierają kości.

Serce załomotało mi w piersi, bo cholernie zależało mi na tym, żeby nie wdychać w płuca zapachu rozkładających się zwłok.

- Która z nich to Alice?

Sebastian przeszedł na tył grobowca. To, co wzięłam za długą marmurową ławkę, okazało się kamienną trumną ustawioną

pod ścianą. Nad nią, we wgłębieniu wyrzeźbionym w marmurowej ścianie, dostrzegłam wypaloną do polowy starą świecę.

- Przed chwilą powiedziałeś, że przekładali kości do skrzynek.

- Wszystkie, oprócz tych. Pamiętasz legendę, którą opowiedział woźnica... o dwóch topielcach w rzece? To tylko bajeczka. -

Ustawił świeczkę na półce w ścianie, a potem ukląkł przy grobie. - Pomóż mi popchnąć.

Zajął miejsce przy jednym rogu, a ja przykucnęłam przy drugim i położyłam dłonie na szorstkiej pokrywie z marmuru.

- Dobra, więc jak brzmi prawdziwa historia?

65

- Alice Cromley zginęła z ręki kochanka. Zbrodnia namiętności. Nikt nie wie, co dokładnie się stało, ale na pewno nie wylą-

dowała w rzece. Umierając, poinstruowała go, jak spreparować ciało. To był jakiś rytuał wudu. Zrobił, co kazała, bo bał się klątwy
i dlatego, że jak twierdzą niektórzy, naprawdę ją kochał. Gotowa?

Pokiwałam głową, wiedząc, że za chwilę będę musiała zaczerpnąć tchu. Moje serce i płuca już ledwie zipały. Zacisnęłam zęby,

spojrzałam na kamienną płytę i w końcu wzięłam głęboki oddech, dochodząc do wniosku, że lepiej to zrobić teraz, niż kiedy
trumna zostanie otwarta i powietrze wypełni się... Alice Cromley.

Zanim zdołaliśmy przesunąć jeden róg marmurowej pokrywy, byliśmy już porządnie spoceni. Następnie poszliśmy na drugi

koniec i zrobiliśmy to samo, otwierając trumnę prawie do połowy.

Sebastian odsunął się i usiadł. Pot zrosił mu czoło tuż przy linii włosów.

- To powinno wystarczyć.

Otarł twarz przedramieniem, a potem wstał i sięgnął po świecę. Z ponurą miną spuścił wzrok na trumnę.
Uklękłam i moje oczy znalazły się wystarczająco wysoko, żeby spojrzeć nad krawędzią trumny i zerknąć na miejsce spoczynku

niesławnej Alice Cromley.

Wydalam z siebie zduszony okrzyk. Zatrzepotałam obiema rękami, szukając jakiegoś oparcia, które uchroni mnie przed ru-

nięciem do tyłu. Chwyciłam krawędź szorstkiej trumny.

W środku leżała bardzo piękna Kreolka w idealnym stanie.
Alice Cromley.
Jej suknia była w strzępach, ale skóra i włosy wyglądały tak, jakby włożono ją do tej trumny zaledwie parę godzin temu.

- To niemożliwe - szepnęłam.

Słysząc śmiech, odwróciłam się od tej makabrycznej sceny i zobaczyłam szeroko uśmiechniętego Sebastiana z uniesioną

czarną brwią.

- Po tym wszystkim, co widziałaś? Wampiry. Bogini. Harpia.

- Tak. One wszystkie nadal wydają mi się niemożliwe. Podobnie jak to.

Śmiech Sebastiana zupełnie nie pasował do sytuacji.
- Nie w Nowym 2. Tutaj wszystko jest możliwe.

- Nawet pokonanie greckiej bogini? Sebastian otworzył torbę.

- Powinniśmy się pospieszyć. Musimy zdążyć, zanim wzejdzie słońce.

Wyciągnął sekator.

- Jezu. - W żołądku poczułam napięcie, które w mgnieniu oka przeszło w mdłości.

- Domyślam się, że to ja będę czynił honory. Najwidoczniej niczego innego się nie spodziewał, bo od razu

odwrócił się w stronę trumny. Pochylił się i uniósł bosą stopę Alice Cromley. Zauważyłam, że brakuje jej małego palca. Cholera.
Cholera. Cholera.

Odwróciłam wzrok i skrzywiłam się. Trzask kości w sekatorze odbił się echem od marmurowych ścian. Miałam wrażenie, że

lada chwila obudzą się umarli. I będą wściekli, bo zbezcześciliśmy zwłoki jednej z nich. Prawie rzuciłam się do ucieczki.

- Szybko - szepnął Sebastian.

Usiadł, opierając się plecami o sarkofag, a następnie wyjął z torby moździerz i tłuczek, obrał mały palec ze skóry, osuszył

kość i wrzucił ją do moździerza. Zaczął ją ucierać na proch. Zerknął na mnie. Stałam i nie byłam w stanie się poruszyć. - Chcesz
się dowiedzieć czy nie?

Przełknęłam ślinę, zduszając paniczny strach. W mojej krwi pędziło tyle adrenaliny, że nie czułam nóg. Każda komórka ciała

krzyczała: uciekaj! Uciekaj jak najdalej od tej mrocznej, koszmarnej sceny i nie odwracaj się za siebie, zapomnij o niej na zawsze.
Zamiast tego usiadłam jednak sztywno na podłodze i patrzyłam, jak Sebastian uciera malutką kość na proch.

Gdzieś w głębi serca wiedziałam, że zawartość moździerza ma wylądować w moim ciele. Ale nie myślałam o tym. Po prostu

patrzyłam i pozwalałam, żeby głowę wypełniła mi pustka.

Rozdział siedemnasty

KILKA DŁUGICH MINUT PÓŹNIEJ Sebastian postukał tłuczkiem o brzeg moździerza, strzepując do środka drobinki kościanego
pyłu.

66

- Wyciągnij rękę.

Zacisnęłam zęby. Nie poruszyłam się. Nie byłam w stanie. Spojrzałam w szare oczy Sebastiana. Były ciemne i nieodgad-nione.

Drgnął mięsień w jego szczęce. Tylko raz, ale i tak to zauważyłam. Potem Sebastian sięgnął w moją stronę, chwycił mnie za rękę i
wysypał mi na dłoń zawartość moździerza.

- Ja też byłem przerażony - powiedział cicho. - Ale w razie potrzeby zrobiłbym to jeszcze raz. To tylko kość. Pył. Nie ma smaku.

Jakbyś wdychała sproszkowany kamień.

- Sproszkowany kamień - powtórzyłam. Sproszkowany kamień. Z tym sobie poradzę. Jestem silna.

Poradzę sobie ze wszystkim. Tak, ze wszystkim.

Skupiłam się na małej kupce pyłu w przymkniętej dłoni. Sproszkowany kamień. Zbliżyłam ją do nosa, czując, jak serce wali mi

o żebra, pochyliłam się, a potem wciągnęłam.

Pył przemknął przez nos i uderzył w tylną ścianę gardła, ziarnisty i... podobny do sproszkowanego kamienia, tak jak

powiedział Sebastian. Zatkało mnie. Był zbyt suchy jak na i tak już wyschnięte gardło. Nie mogłam przełknąć śliny. Pył zbił się
w grudki. Żołądek niebezpiecznie się zakolysał, dając gardłu sygnał do wymiotów. Dokładnie w tej chwili obraz przed oczami
zakołysał się i po moim ciele przeszły ciarki, które ślizgały się pod skórą jak błyskawica.

Grobowiec przekrzywił się i osunął na bok jak karnawałowa beczka śmiechu.

Uderzyłam policzkiem o podłogę. Nie, nie o podłogę. O rękę Sebastiana, która złagodziła upadek, a potem delikatnie wysu-

nęła się spod mojej twarzy.

Mój wzrok skupił się na blasku świecy stojącej na podłodze, a potem na kolanie Sebastiana w rogu i na pogrążonych w cie-

niu skrzynkach z kośćmi w tle.

Zamarłam, byłam całkowicie sparaliżowana, ale mój umysł ciągle się turlał i powoli zataczał krąg na tej karuzeli. Powieki

stawały się coraz cięższe i opadały coraz bardziej, aż w końcu zamknęły się oślepione białym blaskiem.

Jaskrawe światło.

Migające kołory. Ośłepiające. Połyskliwa biel i intensywne błękity.

Rozedrgane odbicie słońca na powierzchni morza i na gładkim marmurze. Urywane głosy.

Migawki przedstawiające grecką świątynię pośród nadmorskich skał. Piękne miejsce. Przepiękne.

Za doskonałymi kolumnami unoszą się białe włosy falujące jak flaga na lekkim wietrze.

Czuję ucisk w piersi. W moim ciele rozlewa się strach podsycany świadomością tego, co się dzieje. Mam wrażenie, że to przydarza

się mnie. Ogarnia mnie przerażenie, kiedy kobieta o białych włosach wyrywa się z uścisku czyjejś wielkiej dłoni trzymającej ją za
ramię. Traci równowagę i potyka się, uciekając do świątyni. Jest zbyt przerażona, by poczuć ból po upadku na twarde, bezlitosne
płytki mozaiki. Odwraca się i rozpaczliwie pełznie po podłodze, próbując uciec od ogromnej postaci.

Kobieta wie.

On chce ją posiąść i nic mu w tym przeszkodzi.

Jego ręka sięga w stronę rąbka jej szaty i powoli unosi go na wysokość ud. Kobieta nie może nic zrobić, kiedy górujący nad nią

mężczyzna wymawia kojące obce słowa przesycone siłą i władzą, która nakazuje jej spuścić wzrok i nie patrzeć mu w twarz.
Sprzeciw oznaczałby śmierć.

Zaciskam dłonie w pięści, a całe moje ciało robi się sztywne i odrętwiałe.

Powolny strumień wściekłości wzbiera w najgłębszym zakątku mojej duszy, zrodzony z gniewu, niesprawiedliwości i strachu.

Wylewa się z gardła, pobrzmiewając rozpaczą i protestem.

W jakimś małym ciemnym miejscu w mózgu, gdzie zachowałam zdolność trzeźwego myślenia, wiem, co spotyka tę kobietę. Nie

chcę jednak doświadczać tych emocji, więc stawiam im opór, stawiam opór mocy jasnowidzących kości Alice Cromley i zaciekle
walczę, zamykając umysł przed tymi doznaniami, mimo że oczami umysłu widzę przebłyski gwałtu.

I nagle jest już po wszystkim.

Kobieta na podłodze kuli się i płacze. Jej srebrzyste włosy leżą promieniście rozrzucone na kolorowej mozaice, a ciało, w białej

szacie poplamionej krwią na wysokości pośladków, drży.

Gdy mój umysł chłonie cierpienie tej kobiety, czuję wzbierającą złość. Rośnie ucisk w gardle, oczy i policzki są mokre.

Obraz ponownie roztapia się w jaskrawym błysku.

Rozlega się głos. Glos tak znajomy, że po plecach przebiega mi dreszcz.

Atena.

Rozpoznaję jej glos, ale nie rozumiem słów. Brzmią obco, podobnie jak słowa tamtego mężczyzny. Dźwięczy w nich ta sama

sztuczna życzliwość. Obrazy szybko przemykają. Słowa stają się brutalne, potępiają, nie dopuszczają sprzeciwu. Kiedy doświadczam
szoku jasnowłosej kobiety, niedowierzanie zalewa mnie wolno jak miód i wyraźnie czuję, że stanie się coś złego. Bogini obwinia
kobietę za gwałt w świątyni, za zbezczeszczenie świętego miejsca Ateny.

Jasnowłosa z wysiłkiem podnosi się z podłogi. Jest obolała, zdezorientowana i zrozpaczona tym, że odwraca się od niej bogini,

którą czciła i kochała od dziecka.

67

Widzę oczami tej kobiety. Widzę stopy Ateny i rąbek jej szaty. Ale nie twarz. Nie wolno mi patrzeć bogom w twarz. I właśnie

wtedy spada na mnie klątwa. Nadal nie rozumiem słów padających z ust Ateny, ale nie mam żadnych wątpliwości, co się dzieje.
Powietrze zmienia się i uderza z pierwotną silą, wiruje wokół kobiety, szarpie jej szatę i unosi włosy. Te oczy, piękno i włosy
doprowadzają ją do zguby, bo mściwa i niesprawiedliwa bogini w szale małostkowej zazdrości wyładowuje gniew na niewinnej
spokojnej kobiecie.
Najpierw zgwałcona, a teraz obarczona winą. Kobieta krzyczy, kiedy wirujące powietrze wnika do jej ciała ożywione zaklęciem
Ateny. Przenika jej skórę, organy i kości. Zmienia kształty, niosąc z sobą brzydotę i truciznę. Palący ból wyrywa się z ust kobiety
gardłowym pierwotnym krzykiem, który zapiera mi dech. Czuję ten ból. Ale wiem, że jest on niczym w porównaniu z tym, którego
doświadcza ona. Kobieta zgina się wpół, a jej żołądek pozbywa się zawartości na mozaikową podłogę. Ból odbiera kobiecie wzrok.
Już nie widzi, jedynie czuje. Jej głowa płonie, otwierając się pośród drgawek i łez. Kobieta wyciąga rękę, żeby złapać się za rozpalone
czoło, ale coś kąsa jej dłonie. Kąsa boleśnie. A potem jeszcze raz i znowu, aż w końcu pochłania ją litościwa czerń.

Oddychaj, powtarzam sobie. Serce wali mi jak oszalały bęben rytualny, a jego dźwięk niesie się we mnie echem. Uwięziony w ciele.

Następny błysk przenosi mnie z białej świątyni do ciemnej groty. Grotę spowija cień. Na ścianach migoczą płomienie świec, a od

pustych ścian odbijają się krzyki i dyszenie tej samej kobiety.

Tyle cierpienia.

Po chwili słyszę płacz nowo narodzonego dziecka, które matka niesie przez ciemność - kolejna matka udręczona bólem porodu.

Serce pompuje krew. Nogi są słabe, ale wola silna. Kobieta chce ocalić to dziecko. Ukryć je. Ukryć. Plącze gorącymi łzami i z każdym
krokiem, który przybliża ją do porzucenia dziecka, coraz bardziej pęka jej serce.

To jednak jedyne rozwiązanie.

Ukrywała się, ale wkrótce ją znajdą. A kiedy to nastąpi, nie będą mieli litości dla tego dziecka. Dla dziecka zrodzonego z kobiety i

boga.

Jęczę, a mój glos wznosi się ponad tymi obrazami i dociera do uszu. Kobieta kładzie dziecko pod drzwiami wiejskiej chatki z

kamienia.

Potem ucieka. Jej serce gwałtownie bije. Słabe ciało krwawi. Ciepły płyn cieknie po udach równie szybko jak łzy po twarzy.

Kobieta jest zdruzgotana. Porzucenie dziecka sprawia jej więcej bółu niż wszystkie czyny Ateny i okrutnego boga.

Wraca do jaskini, do małego zakątka, w którym jej córka po raz pierwszy złapała powietrze, i ryje rękami w ziemi, żeby zatrzeć

śłady porodu, zniszczyć dowód przyjścia dziecka na świat. A potem kładzie się jak zwierz, by czekać na myśliwego.

Tym razem nie będzie się ukrywała, nie będzie uciekała ani walczyła. Tym razem pozwołi obciąć sobie głowę. Jest zmęczona, zbyt

zniszczona, żeby nadał tak żyć.

Nie pamięta już, iłe nocy i dni przeleżała na zimnej kamiennej podłodze jaskini. Gdy pojawia się łowca, od razu go wyczuwa.

Podnosi głowę i drży. Budzi się w niej potwór. Jej dłonie macają w poszukiwaniu małej świeczki i krzemienia. Zapała knot.

Cienie liżą ściany i wyginają się na nich, ukazują skradającego się mężczyznę w rynsztunku bojowym. Jego dłoń zaciska się na

rękojeści krótkiego miecza. W drugiej ręce trzyma okrągłą tarczę. Intruz zbłiża się do światła świecy.

Cienie na ścianie się spotykają.

Kobieta pochyla się i słyszy syczenie w swojej głowie - dźwięk, którego nienawidzi bardziej niż czegokolwiek innego na świecie.

Dźwięk, który wkrótce zostanie uciszony.

Mężczyzna bierze zamach.
Ostremu ukłuciu na karku kobiety towarzyszy jej zduszony okrzyk, który po chwili wypełnia ciało poczuciem ułgi. W końcu jest

wołna. Wołna od kłątwy, wolna od bycia potworem. Wychodzi na spotkanie śmierci, pocieszając się wspomnieniami o dziecku
spoczywającym w jej ramionach.

- Ari!
Ktoś turla moją głowę w prawo i w lewo po twardej podłodze. Czyjeś ręce mocno trzymają mnie za ramiona. - Ari! Niech to szlag,
oddychaj!

To głos Sebastiana. Jego ręce. Mam oddychać? Dlaczego? Przecież nic mi się nie stało. Jest w porządku. Miło i sennie.

Wycofałam się w obezwładniającą ciepłą czerń, która wydawała mi się bardzo kojąca.

Dopóki czyjaś pięść nie rąbnęła mnie w klatkę piersiową.
Do diabla!

Gwałtownie podniosłam powieki. Usiadłam z rozdziawionymi ustami i wytrzeszczonymi oczami, które jednak niczego nie

widziały. Czułam palący ból w płucach. Okropne kłucie w piersi. Poruszałam ustami jak ryba wyjęta z wody. Dusiłam się. Po
chwili mój wzrok nabrał ostrości, a wraz z nią w końcu do mnie dotarło, że muszę wciągnąć powietrze, muszę oddychać.

Jezu Chryste, przecież muszę oddychać!

Moim ciałem gwałtownie szarpnęło, kiedy mózg w końcu odebrał właściwy sygnał, i udało mi się złapać wielki, rozpaczliwy

haust powietrza. Serce tak mocno tłoczyło krew, że jeden oddech okazał się niewystarczający, zdecydowanie niewystarczający.

Sebastian trochę się odsunął i otarł czoło ręką. Kiedy chwycił mnie za dłoń, w jego oczach odmalowała się ulga.

68

- Przestałaś oddychać - powiedział po dłuższej chwili. - Leżałaś zupełnie nieruchomo i cicho. Przez cały czas. Nawet nie

mrugnęłaś.

Wstrząsały mną dreszcze. Zdusiłam łzy i przełknęłam ślinę.

- Naprawdę? - zapytałam zdławionym głosem.

Bo przecież doskonale pamiętałam krzyki, płacz i jęki.

I doskonale pamiętałam swoją przeszłość. Nie, nie moją. Okrutną rozdzierającą serce przeszłość mojej przodkini. Pierś

wypełniła się resztkami rozpaczy, której doświadczyłam jako tamta kobieta. Ukryłam twarz w dłoniach.

- Zobaczyłaś.
Podniosłam wzrok, a moje ręce bezwładnie opadły na kolana.
- Tak - powiedziałam drżącym i cichym głosem. - Zobaczyłam. Czekał. A ja nie byłam w stanie wydusić słowa.

- Moglibyśmy się już stąd wynieść? - zapytałam w końcu.

Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę. Zauważyłam troskę i strach w jego spojrzeniu, ale szybko skinął głową i zaczął

wkładać rytualne przedmioty z powrotem do torby.

Zasunęliśmy ciężką pokrywę nad nienaturalnie świeżym ciałem Alice Cromley i wyszliśmy z grobowca.

Długie fioletowe i pomarańczowe pasma wyciekały na ciemne niebo od wschodu, ukazując cmentarz w jego upiornej podupa-

dłej chwale. Wysokie ogrodzenie z żelaza wznosiło się niczym włócznie na polu bitwy, otaczając niepokonane groby, ruiny i
omszałe odsłonięte kości.

Ciągłe jeszcze osłabiona i odrętwiała, ostrożnie zeszłam po dwóch popękanych stopniach i mój wzrok spoczął na plecach

Crank, Duba, Henriego i Violet. Dziwne. Myślałam, że zobaczę ich twarze, że będą czekali, ciekawi tego, co się stało.

Czworo w szeregu. Ramię przy ramieniu. Nikt się nie poruszał.
- Hej... - zaczęłam powoli, czując jak włoski na moich rękach stają dęba.
- Cii! - Głowa Henriego lekko się poruszyła i tylko dzięki temu domyśliłam się, że dźwięk wyszedł z jego ust.

Oszołomiona szybko zerknęłam na Sebastiana, a potem podeszłam bliżej, żeby zobaczyć, co tak przykuło ich uwagę.

Zdębiałam.

Nie.
Węże. Co najmniej trzydzieści. Zebrały się na brzegu mokradeł, tam gdzie woda stykała się z ziemią. Unosiły się na

powierzchni. Razem. Zwabione tutaj. Wpatrywały się w grobowiec. We mnie. Wpatrywały się we mnie.

Zatoczyłam się do tyłu i upadłam na schody. Plecy i łokieć uderzyły o marmur i przeszył je ból. Wystarczyło jedno spojrzenie,

jedno krótkie spojrzenie, które zostanie wypalone w moim mózgu do końca życia. Popchnął mnie strach, jakiego jeszcze nie
znałam. Szarpnęłam się do przodu, ciężko upadłam na kolana, podrapałam ręce o poszarpane krawędzie ukruszonego kamienia i
odwróciłam się, żeby uciec.

Uciekaj.

Moje serce i płuca obciążała siła przerażenia, która przepychała krew przez żyły, wywołując mrowienie i niemoc w nogach,

lecz mimo to pędziłam między grobami, przeskakiwałam przez gruzy i zwolniłam dopiero przed bramą prowadzącą ku wolności.

Zatrzymałam się obok wysokiego ogrodzenia. Moja pierś gwałtownie się unosiła, ręce bezwładnie zwisały po bokach, a plecak

wysunął się z dłoni i upadł na ziemię. Łzy płynęły mi po policzkach i szyi, kiedy próbowałam oddychać i ogarnąć to, co przed
chwilą zobaczyłam.

Koszmar. Okropny pieprzony koszmar.
Usłyszałam tupot, więc pospiesznie otarłam łzy.

Crank dobiegła do mnie pierwsza.

- Dobrze się czujesz?
- Tak. Wszystko w porządku.

- Boisz się węży. - Dub dobiegł jako drugi i usiadł na kamieniu.

Sebastian rzucił torbę Dubowi pod nogi i usiadł obok niego. Podciągnął do piersi nogę ugiętą w kolanie i spokojnie powiedział:

- Nigdy przedtem nie widziałem, żeby się tak zachowywały. Cichy ironiczny śmiech uwiązł mi w gardle, przemieniając się w
charkot. Tak. Ja też nie widziałam. Oparłam dłonie na biodrach. Miałam ochotę odrzucić głowę do tyłu i krzyczeć, ale zamiast
tego milczałam, gapiąc się na niebo, na którym noc przechodziła w dzień.

Moim ciałem wstrząsnął gwałtowny dreszcz. Mocno potarłam twarz, próbując zetrzeć obraz tkwiący w mojej głowie i pozbyć

się przerażającej świadomości, że te węże przybyły po to, by zobaczyć mnie. By oddać cześć swojej królowej. Meduzie. Gorgonie.
Tej, która nosi w sobie klątwę ciążącą na jej rodzinie i pewnego dnia zmieni się w potwora. W odrażającą istotę, której jedno
spojrzenie obróci człowieka w kamień. Równie twardy jak ten, na którym siedzieli teraz Dub i Sebastian.

Tak wyglądało moje pieprzone dziedzictwo. Tak wyglądała moja przyszłość.

Była wystarczająco popaprana, by przerazić boginię. Przynajmniej tak to wyglądało. Roześmiałam się.
- No i? - zapytał zdyszany Henri, gdy w końcu dotarł pod bramę. - Co zobaczyłaś w grobowcu?
- Nic - w moim głosie pobrzmiewały przerażenie i smutek.

69

Violet przyszła spacerkiem. Znowu trzymała Pascala pod pachą. Nie potrafiłam spojrzeć w jego gadzie oczy, więc odwróciłam

wzrok, stając twarzą w twarz ze zmarszczonymi brwiami Henriego i niedowierzaniem Crank.

- Przyszliśmy tu z tobą, a ty nie zamierzasz nam powiedzieć?
- Wcale nie prosiłam, żebyście ze mną szli, Crank. - Skrzy wiłam się, wiedząc, że mówię jak ostatnia świnia. - Przepraszam,

po prostu... nie mogę...

Jak miałam im powiedzieć? Nie mogłabym patrzeć na szok i obrzydzenie, które odmalowałoby się na ich twarzach.

- Bez naszej pomocy nigdy nie odkryłabyś prawdy - zauważył Henri. - Zasługujemy na to, żeby wiedzieć, z czym walczysz.

Jeśli Atena wejdzie na wojenną ścieżkę, dostanie się nam wszystkim.

- Nie, jeśli stąd zniknę.

Crank z niedowierzaniem wytrzeszczyła oczy i zacisnęła ręce w dwie małe pięści.

- Co ty mówisz? Chcesz nas opuścić?

Podniosłam ręce w górę, wpatrując się w jakiś punkt nad ramieniem Crank. Nie miałam pojęcia, co jeszcze powiedzieć.

Wiedziałam jedynie, że nie mogę im zdradzić, kim jestem, ani kim się stanę. Nie mogłabym patrzeć, jak uciekają, jak odwracają
się do mnie plecami - do największego odmieńca ze wszystkich, odtrąconego nawet przez tych z Nowego 2. Gdzie bym się wtedy
podziała? Kto by mnie zaakceptował?

Nie, jeśli będzie trzeba, zabiorę tę tajemnicę do grobu. Nawet jeśli przyjdzie mi zranić własnych przyjaciół, nawet jeśli

przyjdzie mi opuścić Nowy 2 i nigdy tu nie wrócić.

Moje myśli przerwało krakanie, które rozległo się w rzadkim porannym powietrzu.

Na grobowcu obok wylądował kruk. Zatrzepotał skrzydłami

i złożył je po bokach.

- Ari - odezwał się Sebastian. - Cokolwiek to jest, nam możesz powiedzieć.

Kruk znowu zakrakał i zabrzmiało to jak echo dwóch ostatnich słów Sebastiana: „Możesz powiedzieć! Możesz powiedzieć!".

Prawie jakby ptak się ze mnie śmiał. Boże, zaczynało mi odbijać.

Ale pozostali też jakoś dziwnie patrzyli na tego kruka.

Nie tylko ja to słyszałam.

„Możesz powiedzieć! Możesz powiedzieć!"

Pod moją skórę wślizgnęło się przerażenie. Kruk przemienił się w kobietę w czerni, która przycupnęła na grobowcu, ściskając

krawędź dachu palcami o długich ostrych paznokciach. Na jej twarzy widniał okrutny uśmiech.

- Tak, Ari, powiedz nam. Powiedz, co zobaczyłaś. Atena.

Spomiędzy jej splątanych zaczesanych do góry włosów wyzierały zwiędłe kwiaty i połyskliwe szmaragdy.
Głośno przełknęłam ślinę i poczułam, że napinają się wszystkie mięśnie w moim ciele. Emocje wywołane podczas rytuału

gwałtownie zawrzały, równie świeże i wściekłe jak w grobowcu Alice Cromley.

- Dobrze wiesz co, ty żałosna suko.

Zamrugałam, zaskoczona jadem i słowami, które wyszły z moich ust. Wiedziałam jednak, skąd się wzięły. Z widoku Meduzy i z

horroru, przez który przeszła. I to za co? Za to, że była piękna? Za to, że została zgwałcona przez jakiegoś durnego boga w
doskonałej świątyni Ateny?

Pieprzyć Atenę.

Oczy bogini zmrużyły się i zmieniły w maleńkie punkciki. Przechyliła głowę. Ale gdy gwałtownie wciągnęła powietrze, zro-

zumiałam, że moje słowa boleśnie ją ubodły. Dobrze.

- No cóż - powiedziała, wykrzywiając swoje idealne usta -skoro nie chcesz im wyznać prawdy, sama to zrobię.

Rozdział osiemnasty

- NIE! - KRZYKNĘŁAM.

Atena usiadła okrakiem na dachu grobowca i zaczęła machać nogami jak dziecko. Jej triumfalny uśmiech zmroził mnie aż do

kości.

70

- Proszę - szepnęłam. Nienawidziłam błagać. - Nie rób tego.

- Mam pomysł! - Bogini klasnęła w dłonie. - Może zamiast opowiadać, po prostu im to pokażmy? Mały przedsmak tego, co

nastąpi w przyszłości. Nieszkodliwa wizja nie wyrządzi im krzywdy. Ale tobie, droga Ari, uzmysłowi, że nie ma tu dla ciebie
miejsca.

O Boże.
Upadłam na kolana.
- Nie - błagałam łamiącym się głosem. - Proszę. Nie rób tego. Triumfalnie uniosła kącik ust. Wiedziałam, że jest już za

późno. Zobaczyłam to głęboko w jej oczach - w ich brutalnym błysku i niewiarygodnej arogancji.

Atena gwałtownie uniosła ręce i wystrzeliły z nich dwie skwierczące zielonkawe błyskawice. Nie zdążyłam nawet wstać.

Klęczałam zastygła w bezruchu, a jej moc wirowała wokół mnie, szarpiąc ubrania i unosząc kosmyki włosów. Kok z tyłu głowy
rozplatał się. Włosy poszybowały w górę i rozlały się białymi falami. Ścisnęło mnie w żołądku. Próbowałam zgiąć się wpół, skulić
się i ukryć, ale jakaś niewidzialna siła trzymała mnie w bezruchu, z uniesioną twarzą i wypiętą piersią. Walczyłam, aż poczułam
pot na plecach.

Krzyknęłam, próbując unieść ręce, zebrać włosy i powstrzymać to, co się działo, ale ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Moje

kolana oderwały się od ziemi i obróciłam się, stając z szeroko rozłożonymi ramionami naprzeciw pobladłych, wstrząśniętych
twarzy przyjaciół. Nie miałam szans się ukryć.

Sebastian wysunął jedną nogę i parł do przodu całym ciałem, ale nie mógł się poruszyć, nie mógł mi pomóc. Żadne z nich nie

mogło.

Jedyny ruch, jaki byłam w stanie wykonać, ograniczał się do oczu. Spojrzałam na Sebastiana i poczułam łaskotanie łez.

Ścisnęło mnie w gardle. Serce pompowało krew w gorączkowym bolesnym tempie. Potem moje włosy zaczęły się rozdzielać,
tworząc kilka skręconych i rozkołysanych pasm. Głowa stanęła w ogniu.

Dobry Boże, palę się!

Krzyknęłam i z moich ust wydobył się przerażający dźwięk. Zacisnęłam powieki, pragnąc, żeby to się skończyło. Proszę! Niech

to się skończy!

I wtedy poczułam, jak one ruszają się pod czaszką. Otworzyłam usta, próbując zaczerpnąć powietrza, które nie chciało jednak

wejść do gardła. Wstrząsnęło mną obrzydzenie połączone z elektryzującym strachem. Z oczu ciekły gorące łzy. Nie! Nie! Nie!

Moja czaszka rozłupała się i miałam wrażenie, że gładki dym wyślizgnął się z porów mojej skóry, obracając i skręcając

pasma włosów, które powoli stawały się niewyraźnymi cieniami żywych istot. Przerażających żywych istot. Mglistej wizji przy-
szłego losu. Wijącej się aureoli z przyprawiających o mdłości, mlecznobiałych, żółtych i pomarańczowych widm.

Moje oczy powędrowały w górę i zniknęły pod powiekami. Serce głośno bilo, nie mogąc dłużej sprostać wywołanej paniką

adrenalinie pędzącej w żyłach. Powieki gwałtownie uniosły się wbrew woli. Atena zmuszała mnie do patrzenia. Do patrzenia na
przyjaciół.

Moi przyjaciele.

Cofali się przerażeni, przytrzymując się nawzajem, żeby nie stracić równowagi. Ze strachu zbladły im twarze. Szeroko otwo-

rzyli usta.

Chciałam ich błagać: Me, proszę, nie odchodźcie! Ale nie mogłam mówić.

Sebastian, który jeszcze przed chwilą próbował zrobić krok do przodu, przełamać niewidzialną barierę, żeby mi pomóc, też się

wycofywał.

Wycofywał się.

Z mojej piersi uleciało powietrze. Zapadła się, gdy prawda i okrutna świadomość porwały resztki nadziei i roztrzaskały ją w

drobny mak. Nie powinno mnie to zaskoczyć. Nie rób sobie nadziei, a nikt cię nie zrani. Nie ufaj i nie kochaj, a nikt cię nie zrani.
Złamałam własne zasady. Poza tym która ze zdrowych albo chociaż odrobinę zdrowych na umyśle osób nie uciekłaby, nie
posrałaby się ze strachu i nie przeżyła szoku na taki widok? Trudno było mieć do nich o to pretensje.

Crank trzymała Henriego za ramię i wtulała w nie policzek. Jej wytrzeszczone oczy były okrągłe jak spodki. Wszyscy się wy-

cofywali. Wszyscy oprócz Violet, która stała zauroczona i powoli odsuwała maskę Mardi Gras na czubek głowy, ukazując twarz
zdumionego dziecka.

Henri podbiegł i chwycił Violet, żeby pociągnąć ją za sobą. Gwałtownie się odwróciła i obnażyła maleńkie kły. Wypuścił ją jak

oparzony.

Byli już za bramą, ściskali żelazne pręty i wołali Violet. Ich stłumione głosy tonęły w chaosie, który wirował w moim mózgu,

mieszając się z bólem i cierpieniem złamanego serca.

Na znak oporu Violet usiadła po turecku na ziemi. W końcu dali za wygraną. Henri odciągnął Crank i Duba od ogrodzenia, a

potem uciekli ulicą. Sebastian się zawahał, rzucił mi ostatnie nieodgadnione spojrzenie i pobiegł za resztą, zostawiając mnie
unoszącą się w cmentarnym powietrzu.

Wtedy Atena mnie uwolniła. Całym ciałem runęłam na ziemię, zatapiając się w miękkim podłożu i gwałtownie wypuszczając

powietrze z płuc. Uderzyłam policzkiem o mokrą glebę. Jej chłód sprawił mi przyjemność.

71

Leżałam bez ruchu, zbyt słaba i obolała, żeby się czymkolwiek przejmować.

Stopy Ateny wylądowały kilka kroków dalej. Czubkiem buta trąciła mnie w ramię i przewróciła na plecy.
Spojrzałam w twarz bogini, tej okrutnej jędzy, na którą czekało specjalne miejsce w piekle, o ile piekło w ogóle istniało.

Przykucnęła i czule wytarła samotną strużkę łez z mojego lewego policzka. Następnie oparła łokcie na kolanach.

- Nie ma tu dla ciebie miejsca, dziecko. Oni cię nie chcą. On cię nie chce. Nawet odmieńcy się ciebie wyrzekli. Nie ma dla ciebie

miejsca w Nowym 2. Żadne miejsce na tym świecie nie zaakceptuje cię taką, jaka jesteś. Tylko u mnie znajdziesz dom.

Moje serce ścisnęło się pod ciężarem największej rozpaczy i samotności, jakie znałam. Atena miała rację. Ta suka miał rację.

- Na podjęcie decyzji masz czas do zmroku. Pójdź ze mną, córko Meduzy. Dam ci schronienie, bogactwo i czego tylko za

pragniesz. Musisz jedynie podporządkować się moim rozkazom.

Wyciągnęła rękę, uniosła kosmyk moich włosów i obróciła go w palcach. W jej oczach mignął błysk zazdrości i rozgoryczenia.

- Co zrobisz, kiedy nastąpi przemiana? Gdzie się podziejesz? Może... może po jakimś czasie zdejmę klątwę z twojego ciała i

zwrócę ci normalne życie. Bądź grzeczną dziewczynką, Ari-stanae, dobrym małym pachołkiem, a może w zamian...

Następna strużka łez popłynęła po mokrym śladzie na moim policzku. Atena wstała i zniknęła.

Zamknęłam oczy, przewróciłam się na bok, podkuliłam nogi i przycisnęłam ręce do piersi, a potem cicho zapłakałam na mo-

krej trawie.

Wszystko mnie bolało. Na zewnątrz. W środku. I w końcu zrozumiałam, jak się czuje załamany człowiek. Pozwoliłam, by

cierpienie mnie pochłonęło i zabrało do świata odrętwiałej pustki.

Po dłuższej chwili Violet usiadła obok i przytuliła się do moich pleców. Ten drobny gest zabolał tak mocno, że popłynęły świeże

łzy. Violet. Mała Violet mnie zaakceptowała, okazała litość, dobroć i lojalność.

Obudziło mnie ciepło na plecach i krople deszczu spadające mi na twarz. Powoli, przełamując opór każdego mięśnia, podźwig-
nęłam się do pozycji siedzącej i zerknęłam przez ramię, yiolet leżała skulona na trawie, a obok niej rozciągnął się Pascal.

Rączka dziewczynki lekko spoczywała na liściach obok buzi. Chudziutki odsłonięty nadgarstek i przedramię wydawały się
bardzo kruche.

Potarłam suche, opuchnięte oczy i czekałam, aż w pełni odzyskam wzrok. Zamiast tego zalała mnie fala wspomnień. Prze-

szłość, klątwa i to, co zrobiła Atena, żeby mnie złamać.

Kiedy odgarniałam długie włosy i odrzucałam je na plecy, z moich ust wydobyło się smutne westchnienie. Zrozumiałam,

dlaczego moja matka zakończyła swoje życie i dlaczego tyle kobiet przed nią zrobiło to samo. Wiedziałam, dlaczego harpia
uciekła na bagna, zamiast wrócić do cywilizacji. Samotność była znacznie lepsza niż widok przerażonych twarzy ludzi, na których
ci zależało.

Nad cmentarzem przepłynęły dźwięki muzyki, odległe, ale wyraźne. Orkiestra dęta. Trąbka. Bębny. Czynele.

Violet zmarszczyła nos. Jej czarne rzęsy zadrgały na bladej skórze. Mała rączka oparła się o miękką ziemię i dziewczynka się

podniosła. Założyła czarne włosy za ucho i przechyliła twarzyczkę, patrząc na mgliste niebo.

Lekko się od niej odsunęłam. Wilgoć przenikała przez moje ubranie aż do skóry. Mżawka tworzyła na moim policzku większe

krople, które spływały po twarzy.

- Dlaczego zostałaś, Violet?

Pascal wgramolił się jej na kolana. Smukłe palce dziewczynki pogładziły go po grzbiecie. Oderwała wzrok od nieba. Jej ogrom-

ne czarne oczy spojrzały na mnie przenikliwie i tajemniczo.

- Wyglądałaś pięknie.

Świeży ból chwycił mnie za zgnębione serce. Połknęłam łzy, które znowu chciały wypłynąć na wierzch, i zamiast płakać, cicho

się roześmiałam.

- Dzięki.

Tylko Violet, tylko ta mała gotycka laleczka lubująca się w gadach i cekinach, była gotowa mnie zaakceptować.

Po przyjeździe do Nowego 2 spędziłam z nią niewiele czasu, ale od pierwszego spojrzenia połączyła nas więź. Więź, która

prawdopodobnie zrodziła się z naszej wyjątkowości, z pokrewieństwa dusz. Violet przy mnie została. Zaakceptowała mnie.
Czułam, że zrobiłabym dla niej wszystko.

- Zbliża się parada - powiedziała. - Parada dzieci. Wybieraliśmy się na nią. - Przechyliła głowę w stronę muzyki. - Już prawie

zmierzch.

Moje zimne uda i ręce pokryły się gęsią skórką. Mżawka zepchnęła mgłę do ziemi, przemieniając ją w cienki szary całun nad

trawą. Niebo zgubiło się w morzu oparów i gęstych chmur. Sękate konary pobliskich dębów rozciągały się pod nim jak ciemne
błyskawice.

- Ona niedługo wróci - powiedziała Violet. - Co zamierzasz zrobić?

Zerknęłam na grobowiec, na którym rano ukazała się Atena.
- Nie wiem.

72

- Powinnaś ją zabić.
- Ja? Mam zabić boginię? Jasne.

Violet wzruszyła ramionami i podniosła się z ziemi. Otrzepała czarną sukienkę i włosy z trawy, kamyków i drobinek gruzu, a

potem poprawiła maskę na czubku głowy, decydując się na odsłoniętą twarz/

Muzyka rozbrzmiewała coraz głośniej, ale mgła ciągle zasłaniała uczestników parady. Wstałam, potrząsnęłam długimi wło-

sami i mimowolnie zadrżałam. Wiedząc, kim jestem, kim się stanę... Zastanawiałam się, czy któraś z moich przodkiń żyła po
przemianie jako potwór, nie odebrawszy sobie życia. Ile z nich zginęło od miecza łowców i&pac? Tak czy siak zawsze spotykała
je śmierć. Zatem dlaczego Atena postanowiła mnie oszczędzić?

Przyjęcie propozycji bogini wydawało się jedynym rozwiązaniem. Mogłam też zniknąć, i dokąd byś poszła? Jak mogłabyś z tym

żyć? Z czymś, co budziło we mnie większy strach j niż sama śmierć.

Violet trąciła mnie łokciem. i

- Już przyszła.

Gwałtownie się odwróciłam. Atena siedziała na długiej grubej gałęzi dębu. Zeskoczyła na ziemię i podeszła do mnie.

- Podjęłaś decyzję, gorgono?

To ona, to ta bogini skazała na śmierć i rozpacz moją rodzinę, tysiące kobiet żyjących w ciągu wieków. Wiedziałam, że nie

mogę jej ulec. Wolałam umrzeć tak jak moje poprzedniczki. Ale jeszcze bardziej pragnęłam się zemścić.

- Wal się, Ateno.

Violet złapała mnie za rękę i mocno ścisnęła. Chciałam ją odepchnąć, powiedzieć, żeby uciekała, ale w ten sposób zwróciłabym

tylko uwagę Ateny na moją małą przyjaciółkę.

Bogini uderzyła mnie w twarz tak szybko, że nawet nie zdążyłam się przygotować na cios. Piekący ból i szok sprawiły, że

wydałam z siebie zduszony okrzyk. Dzwoniło mi w uszach i szczypała mnie cała twarz.

Powoli się wyprostowałam, zacisnęłam zęby i pięści, a potem spojrzałam wysokiej bogini prosto w oczy. Atena chwyciła

mnie za brodę, mocno ścisnęła i pochyliła się, by spojrzeć mi w twarz. Jej oczy jaśniały niesamowitym wewnętrznym świat-
łem. Wyglądałaby pięknie, gdyby nie okrutnie wykrzywione usta.

- Uważaj, co mówisz, mała. Bo inaczej nabiję twoją głowę na pal, tak jak to zrobiłam twojej matce.
- Moja matka popełniła samobójstwo - wycedziłam, wściekła, że w ogóle o niej wspomina.
- A ja odebrałam jej ciało z kostnicy. Wyglądała całkiem ładnie przed świątynią.

Pod moimi powiekami mignął biały błysk złości. Zamachnęłam się z całej siły, ale złapała mnie za rękę i pochyliła się, z

łatwością pokonując mój opór.

- Słyszysz ten dźwięk, Aristanae? To twoi przyjaciele, dzieci z Nowego 2, które za chwilę przejdą przed bramą cmentarza i

zginą z rąk moich żołnierzy.

Za ramieniem Almy w szarej mgle dostrzegłam ruch, od którego zawirowało mleczne powietrze, odsłaniając część zgromadzo-

nych tam stworzeń Ateny. Czaiły się na grobach, spacerowały po ziemi i zeskakiwały z gałęzi drzew. Odrażające sękate istoty.
Istoty, które wyglądały jak dzieła samego Frankensteina. Armia Ateny.

- Teraz oni skinęła w ich stronę, odsuwając dłoń od mojej brody - są twoją rodziną. Podobnie jak twoje przodkinie, powstali z

klątw i mocy będą cię czcili jak królową. Twoje miejsce jest wśród nich. I mnie. Chodź, a obiecuję, że nigdy więcej nie pokażę się
w Nowym 2.

Dźwięki parady rozbrzmiewały coraz głośniej. Bliżej. Zerknęłam przez ramie. I zauważyłam pierwszych uczestników pochodu,

który powoli przesuwał się za żelaznym ogrodzeniem. Wkrótce miał przejść przed cmentarną bramą i jeśli Atena nie blefowała,
t y m ludziom groziło wielkie niebezpieczeństwo.

Odwróciłam się do bogini.

- Dlaczego po prostu mnie nie zabijesz, tak jak to zrobiłaś z moimi poprzedniczkami?

- Bo jesteś inna niż one i znalazłam dla ciebie lepszą funkcję. - Jej twarz trochę złagodniała. - Masz serce buntowniczki, Ari.

Dawniej byłam taka sama jak ty, stawałam do walki, chociaż wiedziałam, że nie jestem w stanie wygrać. Najważniejsze było to, że
istniał dobry i słuszny powód. Ale nadzieja, niewinność, optymizm, wiara... One wszystkie są ulotne. Co ci po nich zostanie?
Musisz dorosnąć, zrozumieć, gdzie jest twoje miejsce
i co dla ciebie najlepsze. Przysięgnij mi posłuszeństwo, a będziesz bezpieczna.

Zmrużyłam oczy, czując, że narasta we mnie dziwne poczucie pewności. Atena za bardzo starała się mnie przekonać. Dała mi

czas na podjęcie decyzji, podarowała mi cały dzień życia, nie robiąc żadnej krzywdy. W moim gardle zabulgotał chrapliwy
śmiech.

- Naprawdę się mnie boisz, co?

Atena zamrugała i wyprostowała się. Jej usta lekko drgnęły.

- Jestem boginią wojny, dziecko. Nikogo się nie boję, bo nie mogę umrzeć. Jestem śmiercią, gdyż zabiłam boginię śmierci w jej

własnym łóżku. Lepiej o tym pamiętaj. Twoi przyjaciele już tu są.

Zamiast przejść przed bramą, parada weszła na cmentarz. Co się dzieje, do diabla?

73

Wszyscy uczestnicy byli w maskach. Wszyscy przybyli pieszo. Cholera.

Zamaskowane postacie stanęły za mną i Violet. Muzyka ucichła. Ogarnęło mnie niezdecydowanie i serce szybciej zabiło mi w

piersi. Czy oni oszaleli?

Postać w czerni wyszła z tłumu i uniosła maskę. Sebastian. Nasze spojrzenia się spotkały. Powitał mnie skinieniem głowy i

przez mój brzuch przetoczył się lekki podmuch. Z szeregu wystąpiła następna osoba. Michel. A potem jeszcze osiem. Przy było
całe Novem. Oraz Dub, Henri i Crank. Stali z ponurymi minami. Gotowi do walki. Wrócili.

Na cmentarz przybywały posiłki.

Atena lekko się zarumieniła, mierząc uczestników parady wściekłym spojrzeniem.

- To nie wasze sprawy, Novem - warknęła. - Ja ją stworzyłam. Ona należy do mnie.
- Przestała do ciebie należeć w chwili, kiedy zwróciłaś się przeciwko swojemu stworzeniu i kazałaś zamordować Meduzę.

Gorgony nigdy do ciebie nie należały. Były wolne, mogły wybierać. Mogły żyć - powiedział Michel niskim, pewnym głosem, stając
u mojego boku razem z Sebastianem i resztą.

Szkaradne potwory i człekopodobne istoty ustawione w szeregu za Ateną syknęły i zaczęły się wiercić, gotowe do walki, ataku

i zabijania. Poczułam ciarki na plecach.

- Rozpoczniecie wojnę z jej powodu? - wściekała się Atena. - Dla was jest bezużyteczna. Nie osiągnęła jeszcze dojrzałości. Nie

ma żadnej mocy.

- Nie - przyznała Josephine. - Jeszcze nie, ale wystarczy, że ochronimy ją przed tobą, a kiedy zdobędzie moc, już nigdy więcej

nie zagrozisz Nowemu 2.

Atena głośno syknęła, przybrała oblicze śmierci, a potem znowu wróciła do zwykłej postaci.

- Zatem wojna!

- Uważaj, co robisz, bogini - ostrzegł Michel. - Nasze siły są wyrównane.

Atena zignorowała jego słowa. Gwałtownie uniosła ręce, odrzuciła głowę do tyłu i wydała z siebie przeszywający, nieludzki

okrzyk wojenny.

Zawibrowały mi bębenki w uszach. Sebastian złapał mnie za rękę, odciągając mnie i Viołet z pierwszej linii walki. No-vem i

pozostali członkowie dziewięciu rodzin ruszyli naprzód, nacierając na Atenę i jej sługusów. Poruszali się nienaturalnie szybko.
Między ich pelerynami i nogami zawirowała mgła. Poczwary z wrzaskiem rzuciły się do walki. Kiedy popłynęła krew, mgła
zaiskrzyła się czerwienią.

Próbowałam wyrwać rękę z uścisku Sebastiana. Biegnąc za nim, potykałam się o kawałki marmuru.

- Puść mnie!

Dotarliśmy pod bramę cmentarza.

- Nie możesz tutaj zostać.
- Muszę! To moja walka, Sebastianie. Nie mogę uciec.
- Musisz stąd zniknąć! Oni oddają życie, żeby cię chronić! Zawahałam się. Miałam mętlik w głowie.
- Dlaczego? Przysunął się do mnie.
- Ojciec wszystko mi powiedział, Ari. Jesteś bogobójczynią.
- Kim?

- Kiedy Atena rzuciła klątwę na Meduzę i dała jej moc zamieniania istot w kamień, zapomniała zrobić wyjątek dla bogów.

Pojęła swój błąd i stworzyła łowców xepac, by zniszczyli Meduzę oraz wszystkich jej potomków. Tylko ty jedna posiadasz moc,
która pozwala obrócić ją i każdego innego boga w kamień.

- Więc dlaczego po prostu mnie nie zabiła?
- Bo wcześniej chroniła ją moc egidy. Dzięki tej broni pokonanie Ateny było niemożliwe. Straciła ją jednak, więc teraz cię

potrzebuje. Potrzebuje nowej broni, żeby zniszczyć innych bogów, zabić nas i kto wie, kogo jeszcze. - Pociągnął mnie za rękę. -
Musisz uciekać!

Dwa potwory przerwały linię obrony. Jeden rzucił się na Sebastiana, który zrobił unik. Maszkara przeleciała nad jego plecami i

poturlała się po ziemi. Druga zamachnęła się na mnie groźnie wyglądającym sztyletem. Uchyliłam się od ciosu, kopnęłam ją w
kolano i obracając się, rąbnęłam ją w gębę, a przy okazji wyrwałam jej sztylet. Wykorzystując siłę rozpędu, zrobiłam pełny obrót
i zamaszystym cięciem pozbawiłam potwora głowy.

Łeb upadł na ziemię i potoczył się we mgle.

Jezu! Serce gwałtownie waliło mi w piersi. Nie mogłam uwierzyć, że to zrobiłam. Ale nie było czasu na myślenie. Zjawił się

następny potwór i znowu stanęłam do walki, krzycząc do Sebastiana, żeby zabrał Violet i pozostałe dzieci w bezpieczne miejsce.
Violet wdrapywała się już jednak na drzewo, a reszta walczyła, wykorzystując swą mikrą posturę do zmylenia wroga albo
odwrócenia jego uwagi. Novem i członkowie dziewięciu rodzin zdawali się na magię i umiejętność walki.

Brutalne wampiry atakowały jak w amoku. Na chwilę zamarłam, widząc jak Gabriel - poznałam go nawet bez maski -rozrywa

kłami gardło jakiejś istoty z taką samą zaciekłością, z jaką pracowały szpony i szczęki stworzeń o wielu postaciach. Ktoś

74

przebiegł obok, puścił do mnie oko, skoczył w górę i zanim opadł na ziemię, przemienił się w brązowego wilka. Łowca De-
schanel. Jeden z więźniów, których uwolniłam z lochów Ateny.

Wtedy mój wzrok padł na boginię, która stała uzbrojona w dwa miecze i wymachiwała nimi z nadnaturalną szybkością,

zabijając każdego przeciwnika, który odważył się do niej zbliżyć. Jej oczy lśniły intensywnym zielonym blaskiem.

W mojej czaszce eksplodował ból.

Upadlam, nie zauważywszy nawet nadciągającego z tyłu ciosu. Skoczył na mnie jakiś potwór. Zawołałam Sebastiana, ale on

walczył właśnie z dwoma przeciwnikami. Szorstkie łapy obróciły mnie na plecy, znalazły gardło i mocno je ścisnęły. Zaczęłam
kopać i próbowałam się odwrócić, ale na próżno. Szara chropowata twarz wykrzywiła się w złośliwym uśmiechu. Maszkara była
pozbawiona włosów. Zamiast nosa miała małe otworki. Brakowało jej warg, więc nic nie zasłaniało rzędów małych ostrych
zębów, które się do mnie szczerzyły.

Nagle przypomniałam sobie o Arachne i o harpii.
Musiałam jakoś oderwać te łapska od szyi.

Zebrałam resztki sił, wierzgnęłam obiema nogami, przewróciłam się na bok i złapałam głowę potwora między kolana, a potem

gwałtownie ją odepchnęłam. Gdy tylko jego łapy odsunęły się od mojego gardła, wykrzyczałam imiona sojuszniczek, starając się
wołać jak najgłośniej.

- Mapsaura! Arachne!

Poczułam, jak powietrze zmienia się pod wpływem mocy tych imion, nasyca się energią, elektryzuje i wystrzela pod chmury.
Potwór wyswobodził się z uścisku moich nóg. Odwróciłam się, żeby uciec i jeszcze raz wezwać pomoc, ale maszkara chwyciła

mnie za głowę, ściskając skronie pazurami. Miała mocny chwyt, ciągnęła moją głowę do góry, próbując oderwać czaszkę od
kręgosłupa. Chryste! Nie mogłam dłużej wytrzymać, przeciwnik był zbyt silny. Jego przedramię owinęło się wokół mojej szyi i
znowu próbował mnie udusić.

Moje serce biło coraz wolniej. Coraz bardziej napinała mi się twarz. Płuca odmawiały posłuszeństwa i miałam wrażenie, że

bitwa wokół rozgrywa się w zwolnionym tempie.

Powiał wiatr, skłębiając mgłę, rozrzucając liście i kawałeczki gruzu.

W powietrzu rozległ się głośny przeszywający wrzask.
Usłyszałam łopotanie ogromnych skrzydeł i po chwili duszący mnie potwór uniósł się w powietrze. Pociągnął mnie z sobą i

wypuścił dopiero pół metra nad ziemią. Spadłam na plecy i z przerażeniem patrzyłam na mgliste tornado pozostawione przez
harpię i jej ofiarę.

Trzy sekundy później ciało potwora runęło w dół i roztrzaskało się na grobowcu.

Mapsaura wylądowała u moich stóp.

Przełknęłam ślinę i łapczywie zaczerpnęłam powietrza, nie mogąc uwierzyć, że harpia przybyła na moje wezwanie.

- Dziękuję.

Małe nozdrza na dziobie lekko się poruszyły. Harpia gwałtownie się odwróciła i zastygła wpatrzona w Atenę. Po chwili

ujrzałam Arachne. Odrzucała ciała wrogów na prawo i lewo, próbując dotrzeć do bogini, która tak długo ją więziła.

Mapsaura ugięła umięśnione nogi i odbiła się od ziemi. Skoczyła w górę i zniknęła we mgle, a po chwili spadła jak torpeda,

pędząc prosto na Atenę. W tej samej chwili Arachne pokonała napastników i ruszyła na boginię.

Zaatakowały ją jednocześnie.

Ale Atena nie bez powodu była boginią wojny. Obie napastniczki natrafiły na ostrza mieczy, które wykorzystały ich siłę

rozpędu i odrzuciły je do tyłu. Harpia przekoziołkowała i zatrzymała się kawałek dalej, ryjąc wielkimi pazurami koleiny w ziemi.
Szeroko rozpostarła skrzydła, a z jej gardła wyrwał się mrożący krew w żyłach wrzask, prawie równie głośny jak okrzyk
wojenny Ateny.

Gdy napastniczki odwróciły uwagę Ateny, piorun mocy z połączonych rąk Michela i Sebastiana uderzył ją prosto w pierś.

Zamrugałam, notując w pamięci, że Sebastian posiada taką moc.

Atena zrobiła unik. Harpia znów zerwała się do lotu. Arachne nieruchomo leżała na ziemi. Zauważyłam, że bogini szybko

ocenia sytuację. Jej stworzenia przechodziły na stronę No-vem. Poza tym w Nowym 2 jej moc była ograniczona. Mogła ponieść
klęskę.

- Odwrót! - krzyknęła i w samą porę spojrzała w górę, bo z nieba właśnie nacierała na nią harpia ze złożonymi po bokach

skrzydłami.

Atena zniknęła.

Mapsaura wytrzeszczyła oczy. Rozłożyła skrzydła i złapała w nie trochę powietrza, lecz dwie sekundy później i tak przechyliła

się na bok, ocierając się o ziemię. Jej szpony uderzyły w miękką glebę, zatrzepotała skrzydłami i wzbiła się wystarczająco
wysoko, by wylądować ślizgiem na jednym z grobowców. Spod szponów harpii posypały się dachówki.

Sługusy Ateny, jeden po drugim, znikały we mgle.

Na cmentarzu zapanowała cisza i dominującym dźwiękiem stał się szum padającego deszczu.

75

Ziemia była usłana ciałami. Złowrogą ciszę przerwały jęki i głosy. Ruszyłam w stronę Sebastiana i Michela stojących nie-

daleko grobowca, na którym przycupnęła Mapsaura, ale po drodze zauważyłam rannego. Potknęłam się. Jezu! To był Daniel.
Upadłam obok niego na kolana. W jego rozerwanym gardle bulgotała krew. Gwałtownie zamrugał oczami. Poruszył wargami,
próbując coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden głos.

- O Boże, Danielu - szepnęłam.

Chciałam mu pomóc, ale nie wiedziałam jak. Obok mnie stanęła Josephine.

- Przeżyje, prawda? Przecież jest wampirem. Przeżyje. Dwa inne wampiry podeszły i podniosły Daniela z ziemi.

Jego głowa oderwała się od ciała, gdy pękł spajający je cienki kawałek skóry. Przewróciło mi się w żołądku. Upadlam na tyłek.

- I tak był martwy - powiedziała Josephine bez krztyny smutku, a potem odeszła.

Dwaj mężczyźni wypuścili ciało Daniela i zostawili je na ziemi. Nagle szczątki wampira skurczyły się i przemieniły w popiół.
Zebrało mi się na wymioty. Żółć zaszczypała mnie w gardle. Połknęłam ją, odwróciłam się i chwiejnym krokiem odeszłam od

kupki popiołu. Kątem oka zobaczyłam Violet, która złaziła z drzewa.

Skupiłam się na stawianiu następnych kroków. Sebastian odwrócił się i zobaczył, że się zbliżam. Spojrzeliśmy sobie w oczy.

Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, lecz nagle poczułam na skórze ostrzegawczy dreszcz.

Włoski na moich rękach stanęły dęba.

Atena rzuciła się na mnie od tyłu i mocno mnie złapała. Musnęła ustami koniuszek mojego ucha.

- Wiesz, jak to mówią - jej głos przeszedł w złowrogi szept. -Skoro ja nie mogę cię mieć... nikt cię nie dostanie. - Odsunęła

twarz. - Aha, zanim umrzesz, chciałabym ci podziękować. Kiedy uwalniałaś moich więźniów, zostawiłaś w lochu własnego ojca.

Zaschło mi w gardle. -Co?
Roześmiała się.

- Ironia losu, prawda? Łowca tepac zakochał się w twojej matce, w gorgonie, którą powinien był zabić. Chcę, żebyś w chwili

śmierci myślała właśnie o nim, o tym, jak go ukarałam za zdradę i za to, że nie zabił Eleni, kiedy miał okazję. Oraz o wszystkich
krzywdach, które mu jeszcze wyrządzę. Żegnaj, mały potworze. Atena gwałtownie mnie odepchnęła. Miałam wrażenie, że
wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Potknęłam się i upadłam na kolana. Kątem oka zauważyłam tylko błysk przerażenia
przemykający po twarzy Sebastiana i niewyraźną smugę, która okazała się spadającą z drzewa Violet. Szok. Byłam w szoku.
Atena uniosła miecz łowcy repetę, żeby obciąć mi głowę. Czas zwolnił i nagle ujrzałam przesuwające się obrazy z mojego życia.
Jeden z nich wydawał się bardziej wyrazisty niż pozostałe: był to obraz, na którym ściskałam nadgarstek Ateny w sali balowej
Arnaudów i patrzyłam, jak jej ciało przemienia się w kamień.

Do osiągnięcia dojrzałości gorgony pozostało mi jeszcze trzy i pół roku, ale miałam w sobie moc. Już raz jej użyłam i właśnie

na tym polegała moja wyjątkowość. Byłam inna niż moje poprzedniczki. Czas, ewolucja, geny ojca... bez względu na przyczynę tej
odmienności, co do jednego miałam pewność. Byłam bogobójczynią.

Ostrze śmignęło w powietrzu. Gdzieś w głębi umysłu usłyszałam czyjś krzyk i płacz dziecka. Ale to nie miało znaczenia.

Wszystko działo się zbyt szybko, by ktokolwiek zdołał mi pomóc. Krew zaszumiała mi w uszach. Wzrok skupił się na ostrzu
pędzącym po łuku w stronę mojej szyi.

Pochyliłam głowę i uniosłam mrowiącą rękę. Otworzyłam dłoń, wyzwalając cały gniew, ból mojego życia i życia mojej matki

oraz cierpienie, które czułam jako Meduza.

Ostrze zetknęło się z moją ręką.

I pękło na kamieniu.
Głośny brzęk poniósł się echem, eksplodując kręgiem mocy, która powaliła wszystkich na ziemię. Uniosłam głowę, odłama-na

część ostrza wzbiła się w powietrze. Spojrzałam w zdumione oczy Ateny.

W moich uszach rozlegało się powolne głośne bicie serca.

Nie powinnam była mieć takiej mocy. Na zaskoczonej twarzy Ateny malowała się ta sama myśl. A mimo to ją miałam. Zoba-

czyłam, że moja ręka stała się biała jak marmur, choć powoli wracał jej cielisty kolor. Potrafiłam kontrolować tę moc i nie
musiałam przeobrażać się w potwora, żeby jej użyć.

Atena gwałtownie zamrugała. Czas przyspieszył, osiągając normalne tempo i właśnie w tej chwili Violet spadła jej na plecy.

Otoczyła rękami szyję Ateny, wbiła w nią kły i uniósłszy jedną dłoń, zatopiła w sercu bogini mały sztylet.

W gardle Ateny zabulgotał wrzask.

Zszokowana i przerażona upadłam na ziemię. Nad bagnistym cmentarzem odbił się echem krzyk wielu gardeł wołających imię

Violet.

I nagle obie zniknęły.

Rozpuściły się w powietrzu, pozostawiając po sobie wirującą mgłę. Rękojeść złamanego miecza Ateny upadła na marmurową

płytę, a zakrwawiony sztylet Violet miękko uderzył o ziemię.

- Yiolet! - zawołałam.

Rozdział dziewiętnasty

76

UPŁYNĘŁY TRZY DNI. Trzy dni bezsenności, koszmarów i niepokoju. Violet zniknęła. Nikt nie wiedział, jak ją odzyskać. Nikt nie
widział Ateny ani nie słyszał, co się z nią stało.

Przez trzy dni chodziłam na cmentarz, wołałam Pascala, szukałam go w każdym grobowcu i w każdej szczelinie. Violet na

pewno by tego chciała. Byłam jej to winna. Postanowiłam szukać dopóty, dopóki go nie znajdę.

Sebastian spędził dwa ostatnie dni zamknięty w swoim pokoju i grał na perkusji, wypełniając dom tak wielką wściekłością, że

trudno było tam wytrzymać.

Michel wysłał mały oddział na plantację przy River Road, by uwolnić mojego ojca, ale tak jak się obawialiśmy, więzienie

zniknęło, jakby nigdy go tam nie było. Nawet taki gest był jednak ze strony Michela wielkim poświęceniem. Mój ojciec zabijał w
imię Ateny niewinnych repac i ludzi urodzonych do władzy. Tyle tylko, że miłość do mojej matki go odmieniła, dała mu moc
przeciwstawienia się bogini. Pokutował za swoje grzechy przez wiele lat. Teraz, przeze mnie, musiał pokutować jeszcze dłużej.
W moim umyśle bez końca odtwarzałam tamtą chwilę w więzieniu. Byłam tam, mogłam go uwolnić. Powinnam była zrobić to, co
wydawało mi się słuszne. Miałam szansę. Mogłam zażądać od Michela klucza. Powinnam była się kłócić, oświadczyć, że nie
ucieknę, dopóki nie uwolnię wszystkich więźniów. Żal i poczucie winy tkwiły we mnie jak zatrute kolce. Musiałam odnaleźć ojca.

Opuszczając Nowy 2, poczułam niemal ulgę. Oderwałam się od wspomnień, wskoczyłam do ciężarówki Crank i wróciłyśmy

mostem nad jeziorem Pontchartrain do Covington, przygranicznego miasteczka, w którym czekali na nas Bruce i Casey. Jesteś
pewna, że chcesz to zrobić? - zapytała Casey, mocno mnie przytulając.

Odsunęła się, a ja wykorzystałam tę chwilę, żeby dobrze zapamiętać jej twarz. Okrągłą. Dobrą. Błękitne oczy, w których ma-

lowała się każda emocja. Oczy, do których napływały teraz łzy.

Wiedzieli tylko tyle, że wpadłam na trop ojca i chcę go odszukać, zanim znów zniknie mi z oczu.

- Muszę to zrobić. Muszę go odnaleźć.

Potem przyszła kolej Bruce'a. Zamknął mnie w niedźwiedzim uścisku, w chmurze wody kolońskiej. Czując ten ostry, świeży

zapach, głęboko wciągnęłam powietrze. Ścisnęłam ramię w miękkiej flanelowej koszuli.

- Uważaj na siebie - mruknął. - Pamiętaj o treningu. Oczekujemy regularnych odwiedzin.
Odsunęłam się i pokiwałam głową.
- Załatwianie papierów potrwa ze dwa miesiące, ale Novem najwidoczniej mają dobre układy z urzędami, bo

błyskawicznie zdobyli pozwolenie na przeniesienie praw do opieki - powiedziała Casey. - Damy ci znać, kiedy już będzie
po wszystkim.

- Dzięki.

Wkrótce Michel Lamarliere miał zostać moim prawnym opiekunem. Przynajmniej na najbliższe pół roku, dopóki nie stanę się

pełnoletnia.

Sandersonowie pomogli mi przenieść moje rzeczy z ich SUV-a do ciężarówki Crank. Nie było tego wiele: dwie torby ubrań i

butów oraz dwa pudełka z książkami i innymi rzeczami, które zgromadziłam przez te wszystkie lata.

- Do jednego z tych pudełek włożyłam album ze zdjęciami -powiedziała Casey, próbując powstrzymać łzy.

Bruce zamknął tylne drzwi ciężarówki i oboje jeszcze raz mnie uścisnęli.

- Ja też coś tam dla ciebie wsunąłem - szepnął mi na ucho Bruce. Z tonu jego głosu wywnioskowałam, że ma na myśli jakiś

gadżet do samoobrony.

- Kochamy cię, mała. Poczułam ucisk w gardle.
- Ja was też - wydusiłam.

Pożegnania nigdy nie są przyjemne, ale to było wyjątkowo trudne. Powstrzymałam się od płaczu i kiedy odjeżdżałyśmy,

starałam się być twarda. Dopiero gdy Crank zrzuciła ładunek, odebrała przesyłki zaadresowane do Nowego 2 i ruszyłyśmy
zniszczoną autostradą, uroniłam kilka łez.

Ostatnie promienie słońca rozchodziły się na powierzchni jeziora, przemieniając je w połyskliwe zwierciadło intensywnych

błękitów, fioletów i oranżu. Na horyzoncie zamajaczyły dachy Nowego 2, przypominając mi dzień, w którym Crank po raz
pierwszy wiozła mnie tym mostem do Miasta Półksiężyca. Tyle że tym razem nie zmierzałyśmy ku Dzielnicy Ogrodowej, lecz ku
Dzielnicy Francuskiej.

Ciężarówka wolno sunęła po Royal Street, omijając pieszych i dorożki. Było już prawie ciemno. Zbliżała się pora następnej

parady Mardi Gras i następnego balu. Takie rozrywki mało mnie jednak obchodziły.

Crank zaparkowała przed Cabildo.
- Zaczekam tu na ciebie.

Pokiwałam głową, wzięłam głęboki oddech, zacisnęłam zęby i wyskoczyłam z ciężarówki.

77

Moje czarne buty uderzyły o chodnik. Nóż xepac kołysał się przy udzie, wsunięty w nowiutki pokrowiec. Na wysokości łydki

ukryłam mniejszy pokrowiec z bardzo ostrym i bardzo niebezpiecznym sztyletem Violet. To był mój manifest. Miałam nóż i wcale
tego nie kryłam. Włosy po bokach twarzy zaplotłam w warkoczyki i zwinęłam je razem z pozostałymi w ciasny kok na karku.

Zrobiłam mały balonik z gumy do życia, otworzyłam ciężkie drewniane drzwi i weszłam do środka.

Zebrała się Rada Dziewięciorga.

Na pierwszym piętrze zignorowałam recepcjonistkę i z jedną dłonią na rękojeści noża łowcy -repetę pomaszerowałam starym

korytarzem. Potem weszłam do sali posiedzeń.

Dziewięć twarzy zwróciło się w moją stronę. Siedmiu członków Novem jeszcze nie znałam, ale dzięki opowieściom Henriego,

Sebastiana i innych wiedziałam, że bez trudu odgadnę ich imiona.

Nie wydawali się zaskoczeni moim widokiem. Głęboki oddech.

Wystarczyło, że pomyślałam o Violet - o tym, jak biegłyśmy w dół First Street w maskach i sukniach balowych, o tym, jak

powiedziała, że jestem piękna, i jak skoczyła na Atenę, by ugodzić jędzę prosto w serce - a od razu odnalazłam w sobie siłę.

Złapałam wolne krzesło stojące w rogu sali i pociągnęłam je po drewnianej podłodze, głośno szurając, z nadzieją, że na ten

dźwięk po plecach członków rady przejdą ciarki. Przy wielkim owalnym stole obróciłam krzesło i usiadłam.

Powoli spojrzałam im w oczy, wszystkim po kolei.

Głowom trzech rodzin wiedźm: Lamarierów, Hawthor-ne'ów i Cromleyów. Przywódcom rodów wampirów: Arnaudów,

Mandeville'ów i Baptiste'ów. Oraz półbogom stojącym na czele rodzin istot o wielu postaciach: Deschanelów, Ram-seyów i
Sinclairów.

Jeszcze raz wzięłam głęboki oddech. Znowu wydmuchałam mały balonik.

-

Chciałabym się zapisać do Presbytere - powiedziałam. Josephine, ubrana w drogi kremowy kostium, parsknęła donośnym

śmiechem. Ale nikt oprócz niej się nie śmiał.

Po dłuższej chwili odezwał się Michel.
- Nie widzę problemu.

- Oczywiście, że nie widzisz, Michel. Powiedz nam, Ari, dlaczego tak ci zależy, żeby chodzić do szkoły Novem?
- No cóż, przeprowadzam się tu na stałe. I wszystko wskazuje na to, że jestem wam potrzebna. Potrzebujecie mojej pomocy. W

Nowym 2 rozpęta się wojna.

- Mamy moc - powiedział Soren Mandeville. - Jesteśmy w stanie obronić miasto i jego mieszkańców.
- W przeszłości być może tak. Ale teraz nie macie nic - przeszyłam Josephine surowym spojrzeniem, obiecując zemstę za to, że

zdradziła mojego ojca i wydała go Atenie, kiedy zwrócił się do Novem o ochronę - a raczej nikogo, kogo moglibyście wymienić za
pokój.

- Mamy ciebie - cicho powiedziała Josephine.
- Josephine, proszę - odezwał się Rowen Hawthorne. - Już uzgodniliśmy, że zapewnimy pani Selkirk schronienie. Stanęliśmy

do walki przeciwko Atenie i wyraźnie określiliśmy swoją rolę w tej wojnie. Grożenie tej młodej kobiecie jest... zbyteczne.

- Chcesz walczyć, proponujesz, że weźmiesz udział w bitwie, a w zamian oczekujesz jedynie schronienia i nauki? - zapytał

podejrzliwie Bran Ramsey.

- Chcę wiedzy. - Z łomoczącym sercem pochyliłam się do przodu i oparłam łokcie o stół. - Chcę się dowiedzieć wszystkiego o

Atenie, o bogach, o przeszłości, pragnę poznać każdą informację na temat mojej klątwy. Wiem, że w Presbytere jest tajna
biblioteka, o której uczniowie nie mają pojęcia. Chcę mieć do niej dostęp.

Nikt się nie odezwał, ale w sali dało się słyszeć kilka zduszonych okrzyków niedowierzania.

- Żądasz zbyt wiele - oświadczył Bran.

Następnie głos zabrała Neli Cromley. Zastanawiałam się, czy ta ciemnowłosa i niebieskooka wiedźma jest blisko spokrewnio-

na z Alice Cromley, której kość wciągnęłam niedawno w płuca.

- Ukrywamy tę wiedzę ze słusznego powodu. Oprócz nas dziewięciorga do biblioteki mają wstęp jedynie tłumacze. Nie

wchodzą tam nawet członkowie naszych rodzin. Przykro mi, dziecko, ale jesteś po prostu zbyt młoda i niedoświadczona, by
pojąć to, czego od nas żądasz. Z posiadaniem takiej wiedzy wiąże się wielka odpowiedzialność.

Szkoda, że nie wiedziała, z jakimi rzeczami miewałam już do czynienia. Sugestia, że mogę nie udźwignąć tej wiedzy albo że

brakuje mi poczucia odpowiedzialności doprowadzała mnie do szału. Do szału. Mój spokój ustąpił miejsca zniecierpliwieniu.

- Czy któreś z was potrafi zabić boga? - rozejrzałam się wokół. - Pytam poważnie. Czy umiecie tak po prostu uśmiercić boga? -

Znowu spojrzałam na Neli. - Ja pewnego dnia zdobędę taką moc. Być może już ją mam. Nie potrzebuję do tego waszej książkowej
wiedzy. Widzieliście, co zrobiłam na cmentarzu. Atena się mnie boi.

Usta Michela lekko się uśmiechnęły, a w jego szarych oczach pojawił się błysk zdecydowania.

- Wątpię, by Ari miała zamiar zdradzać nasze sekrety i naszą historię świata. Udzielenie jej dostępu do biblioteki i do naszej

wiedzy może nam przynieść jedynie korzyść, jeśli ostatecznie doprowadzi ona do klęski Ateny. Mój syn chętnie będzie jej
towarzyszyć...

78

- Och, brawo, Michel! - prychnęła Josephine. - Następny dojrzały czytelnik.
- A nasze dzieci? - wtrącił się Soren. - Oczekujesz, że pozwolimy, by twój syn posiadł wiedzę, a nasi potomkowie nie?

- Pewnego dnia Sebastian zostanie głową rodziny - powiedział Michel. - W końcu i tak uzyska dostęp do biblioteki.
- Oui - odparował Soren. - Kiedy zajmie twoje miejsce. Ale nie wcześniej. Ta zasada dotyczy nas wszystkich.

Pozostali członkowie rady pokiwali głowami. Michel usiadł wygodniej i wzruszył ramionami. Miał u mnie plus za to, że

spróbował (oraz za to, że już przed laty przemycił do biblioteki syna, by pokazać mu kamienną tabliczkę z historią istoty „zro-
dzonej z mgły", o czym reszta Novem najwidoczniej nie wiedziała) . Zrozumiałam, po kim Sebastian odziedziczył skłonność do
przeciwstawiania się władzy.

- Byłbym skłonny rozważyć pewien kompromis - powiedział z namysłem Nikołai Deschanel. - Mogłaby przecież wchodzić do

biblioteki sama i niczego stamtąd nie wynosić. Żadnych przedmiotów, zwojów ani książek. Żadnych notatek ani niczego w tym
rodzaju. Jedynie to, co zdoła zapamiętać.

- To by mi odpowiadało - powiedziałam czym prędzej.

W zasadzie nie miałam pamięci fotograficznej, ale gdybym znalazła informacje pozwalające zlokalizować Atenę i Violet, raczej

bym ich nie zapomniała. Przede wszystkim pragnęłam jak najszybciej rozpocząć poszukiwania.

- Więc jak? Zapiszcie mnie do szkoły, dajcie mi dostęp do biblioteki, a ja - uśmiechnęłam się - rozwiążę wasz problem z

boginią.

Kilka osób cicho się roześmiało.

- Ale dlaczego? - zapytał następny członek Novem, Simon Baptiste. - Jesteś bystrą młodą kobietą. Mogłabyś się ukryć, zniknąć

Atenie z oczu. Dlaczego wolisz stanąć jej na drodze i pomóc nam obronić miasto? Czego tak naprawdę chcesz? Bogactwa,
wpływów, władzy...?

Serce na chwilę zamarło mi w piersi i skupiłam wzrok na potężnym wampirze. W moich żyłach przemknął prąd zniecierpli-

wienia i poczułam absolutną pewność. Odpowiedź była prosta.

- Chcę zemsty.

Ostatnie słowo odbiło się echem, jakby miało w sobie moc. Powoli odsunęłam się od stołu i gęsia skórka zniknęła z moich rąk.
Zemsta.

Nie spocznę, póki nie wyrównam rachunków. Nie spocznę, póki Yiolet nie wróci do Nowego 2 cala i zdrowa. Nie spocznę, póki

moje przodkinie nie zaznają spokoju, a ojciec nie odzyska wolności. Nie spocznę. Póki Atena w końcu nie zginie.

Gdzieś pośród mętliku w mojej głowie usłyszałam, że głosu ją. Każdy członek rady powtarzał jak echo: „Tak".
I już wiedziałam, że w taki czy inny sposób, bez względu na to, ile czasu będzie musiało upłynąć, w końcu dokonam zemsty.