1 

 

Informacja prasowa, 

 styczeń 2010 

OBLICZA DEPRESJI 

  

 

„Świat depresji zmienia w życiu wszystko, 

 nic już nie jest tak, jak było…” 

Artur Marino „Widziałem ciemne słońce. Doświadczenie depresji.”  

 

Depresja  to  poważna  choroba,  która  dotyka  coraz  większej  liczby  osób.  Zachorować  może 

każdy niezależnie od wieku, płci, wykształcenia czy pozycji społecznej. Depresja nie wybiera. 

Choroba  może  zaatakować  każdego.  Cierpią  na  nią  osoby,  które  doświadczyły  nieszczęścia, 

ale  także  osoby  spełnione  zawodowo,  zamożne,  określane  mianem  „człowieka  sukcesu”. 

Każda  osoba  cierpiąca  na  tę  chorobę  może  także  doświadczać  jej  inaczej,    możemy  mówić  

o  depresji  sezonowej,  poporodowej,  depresji  w  okresie  klimakterium,  depresji  

w wieku podeszłym czy też depresji młodzieżowej a nawet dziecięcej.  

Pacjent  chorujący  na  depresję  nie  poradzi  sobie  sam.  Potrzebuje  kontaktu  

z  lekarzem  i  wsparcia  bliskich.  Kluczowym  jest  rozpoznanie  przez  specjalistę  prawdziwego 

oblicza choroby i zastosowanie indywidualnej, skutecznej i systematycznej terapii.  

 

DEPRESJA – PRZYCZYNY 

Depresja  rzadko  ma  tylko  jedną  przyczynę.  Chorobę  najczęściej  wywołują  różne,  złożone 

czynniki  takie  jak  negatywne  doświadczenia,  ciężkie  choroby  trwające  długi  czas,  czynniki 

dziedziczne,  cechy  osobowości,  warunki  życiowe,  układy  rodzinne  i  zawodowe.  Wszystkie 

dotyczą  zaburzeń  w  podstawowych  procesach  biochemicznych,  psychicznych  i  społecznych  

w  rozwoju  człowieka.  Mówi  się  o  tak  zwanym  zespole  depresyjnym,  na  który  składają  

się  objawy  psychiczne  i  fizyczne  oraz  ich  konsekwencje.  Najnowsze  badania  kliniczne, 

 

wykazują,  że  jedną  z  kluczowych  przyczyn  depresji  stanowią  zaburzenia  rytmów 

okołodobowych. 

 

 

Rozregulowanie  rytmów  może  prowadzić  do  zaburzenia  cyklów  zmiany  nastroju  oraz  snu 

 i  aktywności,  wpływając  na  sposób  funkcjonowania  człowieka  w  ciągu  doby.  U  chorych  

 

2 

na  depresję  objawy  rozregulowania  zegara  biologicznego  występują  tak  często,  że  uważa  

się  je  wręcz  za  jedną  z  najbardziej  charakterystycznych  cech  tej  choroby.  Przy  czym  wpływ 

zaburzeń  rytmów  okołodobowych  jest  tym  większy,  im  depresja  jest  głębsza.  Zdarzają  

się jednak zupełnie nietypowe postaci depresji, których nie powoduje żadna z wymienionych 

przyczyn i które nie dają żadnych typowych objawów.  

 

DEPRESJA – OBJAWY: 

 

•  ogólne pogorszenie nastroju, 

•   ciągły smutek, 

•  obojętność na to, co dzieje się dookoła, 

•  stany lękowe pojawiające się bez żadnych przyczyn i nasilające w obliczu 

trudniejszych wyzwań i zadań, 

•  poczucie winy i niska samoocena, 

•  myśli samobójcze, 

•  utrata apetytu i szybkie chudnięcie (rzadziej obżarstwo i nadwaga), 

•   kłopoty ze snem, 

•   niemożność koncentracji, 

•  spowolnienie, szybkie męczenie się, utrata sił fizycznych i psychicznych. 

 

Od zwykłych zmian nastroju depresję odróżnia nasilenie i czas trwania tych objawów. Mogą 

one  nawracać  lub  trwać  przez  dłuższy  czas,  prowadząc  do  trudności  w  radzeniu  sobie  

z  codziennymi  obowiązkami.  W  najgorszym  przypadku  depresja  może  prowadzić  

do samobójstwa. 

 

 

Nie  wszyscy  chorujący  na  depresję  cierpią  z  powodu  tych  samych  objawów.  

Nie  zawsze  jest  tak,  że  osoba  chora  ma  depresyjny  nastój  czy  też  odczuwa  wewnętrzną 

pustkę.  W  niektórych  przypadkach  przeważają  zaburzenia  snu,  w  innych  brak  inicjatywy,  

w  jeszcze  innych  dolegliwości  fizyczne.  Również,  jeśli  chodzi  o  natężenie  choroby  to  bywa 

ono  różne.  Niektórzy  chorzy  nie  są  w  stanie  poradzić  sobie  z  codziennością,  inni  mobilizują 

 

3 

swoje  siły  i  próbują  w  miarę  normalnie  funkcjonować.  U  różnych  osób  depresja  przybiera 

różne oblicza.  

 

DEPRESJA - LICZBY: 

 

•  pod względem liczby zachorowań depresja stanowi obecnie czwarty najpoważniejszy 

problem zdrowotny na świecie – cierpi na nią około 121 milionów osób, 

•  Światowa  Organizacja  Zdrowia  (WHO)  szacuje,  że  do  roku  2020  depresja  stanie  się  

w skali świata drugą najczęstszą przyczyną niepełnosprawności wynikającej ze stanu 

zdrowia (za niewydolnością serca), 

•  szacuje  się,  że  5-10%  populacji  cierpi  na  depresję  i  wymaga  interwencji 

psychiatrycznej lub psychologicznej, 

•  na  depresję  cierpi  aż  10%  Polaków  (wg  danych  Zespołu  ds.  Walki  

z Depresją, działającego przy Ministrze Zdrowia), 

•   przeciętnie  ryzyko  rozwoju  depresji  wynosi  10-20%  i  jest  nieco  wyższe  

u kobiet niż u mężczyzn, 

•  u  osób  przed  45  rokiem  życia  istnieje  większe  prawdopodobieństwo  zachorowania 

niż u osób starszych (średni wiek wystąpienia pierwszego epizodu depresji to 20-40 

lat). 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

4 

DEPRESJA - OBLICZA 

Depresja typowa 

W  depresji  typowej  występują  wszystkie  główne  objawy:  przewlekły  smutek,  zniechęcenie 

do życia, znaczące obniżenie witalności, brak apetytu i związana z tym utrata wagi. 

Depresja z cechami melancholicznymi 

Osoby  z  tym  typem  depresji  często  mają  poczucie  winy  a  ich  nastrój  nie  zmienia  

się bez względu na wydarzenia dziejące się wokół. 

Depresja lękowa 

Przejawia  się  wyjątkowo  silnym  uczuciem  niepokoju,  wśród  objawów  dominuje  znaczące 

obniżenie  poczucia  własnej  wartości,  a  przyszłość  jawi  się  wyłącznie  w  czarnych  barwach.  

U osób z tym typem depresji istnieje wysokie ryzyko samobójstwa. 

Depresja urojeniowa 

W  tym  typie  depresji  nasilenie  objawów  związanych  z  obniżeniem  własnej  wartości  

i negatywnymi myślami o przyszłości osiąga poziom urojeń. Chorzy odnoszą wtedy obojętne 

sygnały z otoczenia do siebie, zadręczają się.  

Depresja z zahamowaniem 

Zwana  też  osłupieniem  depresyjnym.  Chorzy  nie  podejmują  żadnej  aktywności,  

nie  można  z  nimi  nawiązać  kontaktu  słownego.  Mają  zastygły,  cierpiący  wyraz  twarzy. 

Przestają jeść. Taka depresja wymaga intensywnego leczenia szpitalnego. 

 

 

 

 

 

5 

Depresja hipochondryczna 

Polega  na  zaburzeniu  przekonania  o  własnym  stanie  zdrowia.  Osoby  te  są  przekonane  

o  poważnej,  przewlekłej  chorobie,  na  jaką  zapadły.  Jako  objawy  wymieniają  wiele 

dolegliwości, które nie znajdują potwierdzenia w dalszej diagnozie.  

Dystymia  

Określana  jest  jako  przewlekłe  obniżenie  nastroju  trwające,  co  najmniej  dwa  lata.  Osoby  

z dystymią są przez większą część dnia smutne, zmęczone, mają poczucie nieradzenia sobie. 

Objawy nie spełniają kryteriów epizodu depresyjnego, ale powodują cierpienie chorych.

 

Depresje maskowane  

To  zespoły  depresyjne,  w  których  zdecydowanie  dominuje  jeden  lub  dwa  objawy  spoza 

wymienianych  w  przebiegu  typowej  depresji.  „Maski”  to  najczęściej  różnego  typu 

dolegliwości bólowe, zaburzenia snu, jadłowstręt lub okresowe nadużywanie alkoholu.  

Depresja nietypowa (atypowa)  

To  taki  stan  depresyjny,  w  którym  kluczową  rolę  odgrywa  specyficzne  „odwrócenie”  cech 

depresji  typowej.  Najczęstsza  różnica  to  zwiększony  apetyt,  czyli  objadanie  się  oraz 

nadmierna  senność.  Bardzo  charakterystyczne  jest  złagodzenie  lub  nawet  ustąpienie 

objawów po południu lub wieczorem oraz zaburzenia snu w drugiej połowy nocy.

 

Depresja zimowa  

Sezonowe  zaburzenie  nastroju  spowodowane  jest  przede  wszystkim  niedoborem  światła  

w  okresie  jesienno-zimowym.  Do  dość  typowych  cech  tej  depresji  należą:  nadmierna 

senność,  znaczne  obniżenie  energii  życiowej,  wzmożony  apetyt  na  węglowodany  i  przyrost 

masy ciała.  

 

 

                

 

 

6 

Depresja poporodowa (baby blues) 

To  stan  depresyjny,  którego  przyczyną  są  zmiany  hormonalne  towarzyszące  ciąży  

i  ogromna  odpowiedzialność  po  porodzie  związana  z  opieką  nad  niemowlęciem.  

Do  najczęstszych  objawów  należy  poczucie  bycia  niedobrą  matką  połączone  

z obsesyjnym zamartwianiem się o zdrowie dziecka.  

Depresja u dzieci i młodzieży 

Poza  charakterystycznymi  dla  typowej  depresji  objawami,  takimi  jak  apatia,  trudności  

z koncentracją czy próby samobójcze, o depresji dziecięcej lub młodzieżowej może świadczyć 

lenistwo  lub  agresja.  U  dzieci  w  wieku  6-12  lat  depresja  objawia  się  przede  wszystkim 

skargami  na  rozmaite  dolegliwości  fizyczne.  Często  u  dzieci  w  wieku  szkolnym  w  obrazie 

depresji  dominuje  niepokój,  objawiający  się  rozdrażnieniem  i  nadmierną  aktywnością,  

co prowadzi często do błędnego rozpoznania ADHD zamiast depresji. 

www.forumprzeciwdepresji.pl

 

Źródła:  

1.

  Ayuso-Mateos JL et al. Depressive disorders in Europe: prevalence figures from the 

ODIN study. Brit J Psychiatry 2001; 179: 308-316 

2. ECNP Congress (Turkey, September 2009). Satellite Symposium: Agomelatine – 

Innovation for the benefit of depressed patients

 

3. Hesse A, Drogi wyjścia z depresji i lęku 

4. Jarema M. Depresja w praktyce lekarza rodzinnego 

5. Sabate E., 2004 Depression In Young People and Elderly. Dokument WHO: Priority 

Medicines for Europe and the Word; Chapter 6 

6. Well Connected Report. 

http://www.well-connected.com/report.cgi/pdf/000008.pdf

 

 

7. World Health Organisation. Mental Health Home – Depression. Available at: 

http://www.who.int/mental_health/management/depression/definition/en/ 

 

 

 

7 

Więcej informacji: 

 

Dr Katarzyna Urbańska 

 

 

 

 

        

Servier Polska,  
tel. 22 594 90 73 

 

 

 

                                        

katarzyna.urbanska@pl.netgrs.com   

 

Sylwia Olczak                                                                                                    
PRIMUM PR 
tel. 608 501 207 
s.olczak@primum.pl                                         
 
 
Hanna Kryj  
PRIMUM PR 
Tel. 0 501 696 605 
h.kryj@primum.pl