Dla Sophii
Przekroczyły granicę nocą, gnane przez głód, nie zastanawiając się, czy gdzie indziej może
być lepiej niż w znanej im okolicy. Minęły niski, pstrokaty jak ich sierść las brzozowy,
przeprawiały się przez kanały i rzeki, ledwo wystawiając łby z wody, może też, pogodzone
z biegiem wydarzeń, przemieszczały się na lodowych krach; nikt nie był w stanie
powiedzieć niczego konkretnego. Pewne było tylko to, że znowu się tu osiedliły. Ich ślady
widziano na piaskach kopalni odkrywkowej i wokół pobliskich samotnych jezior, we
wsiach znajdowano odchody zawierające kości i sierść. Słychać było ich żałosne wycie,
wznoszące się i cichnące jak śpiew – szukały towarzystwa, choćby psów. Za śladami
poszły wkrótce pogłoski: podobno na terenach rekreacyjnych odkryto szczątki dzikiej
zwierzyny, a na obrzeżach ogródków działkowych – głowę pudla, nie mówiąc już o
przerzedzonych stadach owiec. Te nieprzyjemne, ale sporadyczne wypadki, jak mówili ich
obrońcy, pozwoliły przeciwnikom wstąpić na drogę sądową i wywalczyć pozwolenie na
odstrzał oraz uaktywniły powiększającą się liczbę ciekawskich.
Turysta, który wytrzymał cały dzień w gęstwinie, mógł co najwyżej zobaczyć z daleka
szarobrązowe zwierzę na cienkich nogach – fantom biegnący truchtem w sobie tylko
znanym kierunku. Nagle zwierzę nieruchomiało, zaczynało węszyć, nadstawiało uszu i w
okamgnieniu znikało w zaroślach. W lesie zjawiali się jednak nie tylko turyści, szukający
tak naprawdę bicia własnego serca, zjawiali się też inni ludzie.
*
W środku długiej zeszłorocznej zimy do tej okolicy przyjechała ekipa filmowa, bardziej
niż ciekawość sprowadził ją tu podobny do wilczego instynkt – instynkt polowania, w tym
wypadku na zdjęcia. Filmowcy zjawili się w szczycie zimowego sezonu, rozbili obóz nad
ustronnym leśnym jeziorem, najustronniejszym, jak sądziła kierująca wszystkim
producentka. Rozstawili się wokół ogromnej przyczepy, z której podobno korzystał Tom
Cruise po scenie walki w Mission Impossible 2, wtedy miał ją tylko dla siebie, teraz przez
kilka godzin musiała służyć większej liczbie osób. Gwiazda miała zająć najwygodniejsze
pomieszczenie, z łóżkiem i prysznicem, dla dwójki drugoplanowych aktorów przeznaczony
był rodzaj salonu, w którym czekali na zdjęcia, oglądając telewizję. Poza tym w przyczepie
znalazło się jeszcze miejsce na biuro producentki.
Stała w płaszczu przy oknie i patrzyła na zamarznięte jezioro z reflektorem przy brzegu,
udzielając przez telefon trzeciego już dzisiaj wywiadu. Mówiła, że tytuły filmowe powinny
być krótkie, k r ó t k i e, k r ó t k i e , k r ó t k i e, po czym przeszła na temat aktualnej
produkcji: mystery drama, Pocałunek anioła, to jej pomysł, dziewięćdziesiąt minut,
w programie na niedzielny wieczór, z Małą – tak nazywała swoją gwiazdę – w obsadzie.
Potem jeszcze trochę ględzenia i wywiad został zakończony. Wyszła z biura. Ściemniało
się, chociaż nie było jeszcze czwartej, w swoim naprawdę miękkim płaszczu z każdym
krokiem czuła przejmujące zimno. Na szczęście nowe opady śniegu zapowiadano dopiero
na wieczór, więc Mała, dopiero jadąca na plan, zdąży na czas. Producentka była
niespokojna, jak zawsze przed nocnymi zdjęciami; wiedziała, co ją czeka – chyba nawet
wolałaby mieć przed sobą jakiś lekki poród.
*
To był ostatni dom na ulicy i w zimowe popołudnia wyróżniał się spośród pokrytych
śniegiem pól leżących na końcu osady, miejsca znajdującego się niedaleko lasów, w
których, co udowodniono, znów pokazały się wilki. Jeszcze do niedawna w tym domu
znajdowała się wypożyczalnia kaset wideo, ale tego rodzaju usługi wyszły przecież z
mody. Teraz jest tutaj jedyna w okolicy filia banku, ale i tak czasami przychodzi ktoś, kto
chciałby wypożyczyć film, a swoją pomyłkę dostrzega dopiero wówczas, gdy w środku
spotyka tylko matki z dziećmi i stare kobiety z książeczkami oszczędnościowymi.
Także tego popołudnia, na krótko przed zamknięciem oddziału, ktoś wszedł do sali
obsługi klientów. Nie wpłacał pieniędzy ani nie wypłacał, chciał się ogrzać i od razu
podszedł do kaloryfera obok gabloty ze złotymi monetami. Nosił skórzaną kurtkę z
rzemieniami i poduszkami na ramionach, taką, jakie kiedyś można było zobaczyć jedynie
u motocyklistów (kiedyś, kiedy jeszcze wszystkiemu towarzyszyły poważniejsze
okoliczności, zwłaszcza skórzanym kurtkom), w dłoniach trzymał wełnianą czapkę, którą
zdjął, wchodząc do banku. Jego głowa wyglądała jak czaszka powleczona skórą, miał gęste
włosy opadające na uszy, czerwonobrązowe oczy, czerwony od zimna, ostro zakończony,
ale spory nos, a na szerokim czole zmarszczki wyglądające jak pięciolinia, zmarszczki,
które nagle stały się głębsze, gdy jego palce jakby same z siebie wywierciły w wełnianej
czapce dwie dziury.
Ciąg dalszy (zarejestrowany przez wiszącą przy suficie kamerę) trwał niewiele ponad
minutę. Mężczyzna naciągnął na głowę wełnianą czapkę z otworami i jednocześnie drugą
ręką sięgnął do kurtki, wyciągnął pistolet i krzyknął:
– To jest napad!
Następnie wycelował broń w jedną z kobiet z dziećmi, co prawda tylko w jej kozaki, i
rozkazał kasjerowi przynieść z kasy wszystkie pieniądze. Kasjer chciał powiedzieć, że ten
napad w ogóle się nie opłaca, ale wtedy człowiek w masce dla ostrzeżenia strzelił w
bankomat; kula odbiła się jednak od kantu i trafiła w oko staruszkę. Kobieta zatoczyła się,
wyrzuciła jeszcze z siebie jakieś niezrozumiałe słowo i runęła martwa na ziemię. Krzyczeli
wszyscy, sprawca napadu również. Po chwili zagłuszył resztę, krzycząc: „Na ziemię!”,
kasjer wyjął wszystkie pieniądze ze schowka i podał je przez otwór w szklanym okienku.
W tym samym czasie jego koleżanka nacisnęła stopą przycisk alarmowy. Człowiek w
wełnianej masce zabrał pieniądze, upchnął je pod kurtką z rzemieniami i wycofując się
tyłem, opuścił pomieszczenie. Zaczął biec dopiero na dworze. Podbiegł do motoroweru i
wskoczył na siedzenie; uciekając przez zaśnieżone pola, wyglądał jak chwiejący się cień.
*
Mała jak zwykle siedziała z tyłu, tego wymagał jej skomplikowany kontrakt. Przed sobą
miała pusty fotel pasażera z ekranem i łączem telewizyjnym w tylnej ściance oparcia, obok
niej siedział pies, który przypominał jamnika szorstkowłosego, ale bardziej rzucał się w
oczy: miał szarą kudłatą sierść i ogon jak miotełka do zamiatania kurzu, który zaczynał się
kręcić przy byle wesołej okazji, wystarczył chociażby dźwięk budzika w komórce,
wyrywający właśnie Małą z półsnu. W pewnym sensie od tego dźwięku człowiek i zwierzę
zaczynali dzień. Dziewczynka natychmiast oprzytomniała i zabrała się do pracy. Z torby na
ubrania wyciągnęła kostium do filmu i zaczęła go wkładać, oglądając przy tym na
BBC
World aktualne wiadomości – jedno i drugie zgodnie z radą jej agenta: na planie zawsze
wyglądaj świetnie, fotografowie nie znają litości, i zawsze bądź dobrze poinformowana,
dziennikarze lubią zadawać podchwytliwe pytania.
W to późne popołudnie przebieranie się nie było jednak takie proste, gdyż dziewczynka
nie grała zwyczajnej roli typu przyszła ofiara morderstwa, w jaką niestety czasami musiała
się wcielać, lecz rolę naprawdę niezwykłą, i kiedy w końcu włożyła kostium, usiadła na
brzegu podgrzewanego siedzenia, tak by nie pognieść skrzydeł. Miała już za sobą sześć dni
zdjęciowych, wszystkie ujęcia kręcono we wnętrzach, teraz czekały ją nocne zdjęcia w
plenerze nad leśnym jeziorem. Trzymana przez dźwig ma z naturalnym uśmiechem lecieć
nad zamarzniętą taflą, ale na razie nie zawracała sobie tym głowy. Skoncentrowała się na
wiadomościach, za kierownicą siedział pan Weiss, jej kierowca, czy też ochroniarz, jak z
uporem nazywały ich magazyny poświęcone życiu gwiazd, wzorując się na najgłupszej z
gazet – dzienniku „Hurra”.
Pan Weiss był samotnikiem, mężczyzną żyjącym wczorajszą muzyką i dzisiejszą techniką.
Uchodził za wykształconego, chociaż źródła swojej edukacji utrzymywał w tajemnicy,
przypuszczalnie maturę zrobił w latach sześćdziesiątych. W każdym razie na twarzy i na
rękach miał już dosyć dużo starczych plam i z tego powodu w niewielkim stopniu
przypominał ochroniarza; swojej młodej pasażerce w ogóle wydawał się starawy, jak
niektórzy krewni widywani tylko na pogrzebach, nawet jeśli nie był jeszcze aż tak stary, jak
mówił. W rzeczywistości czuł się młodziej niż sześćdziesięciolatek i nieprzerwanie
gromadził przeboje swojej młodości oraz wszystko, co go wzruszało, włącznie z ariami; i
tę muzyczną energię zapisywał na twardym dysku w multimedialnym systemie pojazdu.
Tyle że każdy utwór z osobna mógł uderzyć w czułą strunę kierowcy i to był pewien
problem, który nieco się zmniejszał, gdy miłość do muzyki zastępowało uwielbienie dla
Małej. Bo „dobry pan Weiss”, jak go nazywano, uwielbiał Małą najbardziej ze wszystkich
wożonych przez siebie gwiazd telewizji i dlatego zawsze wiedział, co ona aktualnie gra. W
najnowszym filmie grała anioła i tak długo miała chronić przed miłosnymi zasadzkami parę
albo parkę w ogóle niepasujących do siebie ludzi, aż historia potoczy się dalej sama.
Dowcip polegał na tym, że tylko widzowie oglądali anioła przy pracy, natomiast
niedobrana para – nie, mężczyzna z pieniędzmi i niezłomnymi zasadami oraz dziewczyna
bez pieniędzy i z chwiejnymi zasadami, jak w filmie Pretty Woman. Według Weissa ten
dowcip nie był najwyższych lotów, a i historyjka nie mogła mieć pretensji do
oryginalności, toteż Mała musiała tym bardziej się postarać.
– Jeszcze się uczysz tekstu? – rzucił do tyłu. – A może posłuchamy muzyki?
– Wolę muzykę – powiedziała jego młoda pasażerka.
– Tę z podróży do Pragi, okej?
Piosenka z podróży do Pragi była przebojem, który wstrząsnął nim już wtedy, gdy nie
miał jeszcze żadnych plam na skórze. Utwór zaliczał się do pereł jego kolekcji Early
Sixties, był to mianowicie Piękny nieznajomy mężczyzna śpiewany przez Conny Francis.
Dopiero kilka miesięcy wcześniej, nocą na autostradzie Weiss zaczął zaznajamiać Małą z
muzyką swojej młodości i był to strzał w dziesiątkę. Woził ją już od ponad dwóch lat, od
czasu jej nieoczekiwanego sukcesu w tryptyku historycznym Dziecko pustyni. Zagrała tam
dziewczynkę, która wymyka się z rąk siepaczy Heroda, samotnie błądzi po Galilei i
spotyka młodego Jezusa – na samo wspomnienie tego filmu Weiss kręcił głową, tyle że
jego głowa nie odgrywała żadnej roli. Potem zagrała główną rolę w czterech innych
filmach telewizyjnych, pojawiała się w każdym talk show, a ostatnio reklamowała nawet
karmę dla psów i telefony komórkowe; ten, kto jej nie znał i nie lubił, sam był sobie
winien.
– A nie byłoby lepiej, gdybyś się jeszcze trochę przespała? – zaproponował, ale wtedy
ze wszystkich głośników pięknego samochodu – z ośmioma cylindrami i kompresorem –
popłynął stary przebój i Mała, jak zawsze przy muzyce, oparła czoło o szybę i zanim
zamknęła oczy, patrzyła jeszcze na przesuwające się zaśnieżone pola. Jej szofer, kierowany
łagodnym głosem komputerowego nawigatora z dotykowym ekranem, wybrał bowiem skrót
między autostradą i lasami otaczającymi oddalony od cywilizacji plan zdjęciowy.
*
Mężczyzna w skórzanej kurtce jechał po polnej drodze dochodzącej do szosy. Było
zimno, więc z początku miał jeszcze na głowie czapkę z dziurami, ale potem, żeby lepiej
widzieć, zdjął ją i upchnął obok pieniędzy i pistoletu, beretty brigadier, kaliber
czterdzieści, o którym wiedział tylko najważniejsze rzeczy – jak zmienić magazynek,
odciągnąć zamek i jak nacisnąć spust. Pistolet pochodził od pewnego polskiego dentysty,
który wyrywając mu niedrogo dwa zęby trzonowe, opowiadał o równie niedrogiej
kolekcji. Uwolniony od bólu, zakupił wspaniały okaz tego zbioru – broń może się przydać,
gdy życie bierze w łeb, nie ma lepszego narzędzia uwalniającego od bólu. W magazynku na
dziesięć kul, według jego rachuby, było jeszcze osiem pocisków. O ile dobrze zrozumiał,
po strzale jedna z kul utkwiła w głowie klientki banku, druga przesunęła się do komory
nabojowej. Gorzej już być nie mogło, zwłaszcza że niedawno odeszła od niego żona,
katastrofa numer dwa. Katastrofa numer jeden wydarzyła się nieco wcześniej (nie licząc
innych katastrof, które w pewnym sensie się przedawniły), mianowicie wyrzucono go z
serwisu limuzynowego po tym, jak prywatna rozmowa pasażerów wyszła na jaw w gazecie
„Hurra”. Kiedy sprzedawał te informacje, był w błędzie, myśląc, że tego typu ludzie sami
sprzedają swoje życie rozmaitym gazetom, ale błędne myślenie to dla niego nie nowość,
wszystko dlatego, że w ogóle za dużo myślał. Kilka godzin temu opuszczał stolicę z berettą
w kurtce i tylko jedną myślą, czy raczej życzeniem. Życzeniem, by podczas jazdy
motorowerem rozjaśniło mu się w głowie na tyle, żeby mógł sobie odpowiedzieć na
pytanie, czy życie jeszcze się opłaca. Nie przewidział tylko zimna; dokuczało mu coraz
bardziej i w końcu, chcąc się ogrzać w jakiejś knajpie, zajechał do pierwszej lepszej
miejscowości. Knajpy jednak nie było, były tylko małe szare domy, w których już świeciły
telewizory, a na końcu tej miejscowości – bank. I tam się ogrzał, aż jego ręce z wełnianej
czapki zrobiły maskę, z czym nie tyle związany był pomysł napadu na bank (albo lepszego
życia w nowym miejscu), co raczej myśl, że zdobyłby pieniądze w bardzo krótkim czasie i
w związku z tym w bardzo krótkim czasie odzyskałby żonę; od lat suszyła mu głowę o rejs
na pięknym, wielkim statku wycieczkowym. A teraz katastrofa numer trzy, martwa kobieta,
mimo że nie celował nawet dobrze w bankomat.
Lodowate podmuchy wiatru chłostały go po twarzy, gdy dojeżdżał polną drogą do szosy,
i dopiero tuż przed nią nacisnął hamulec starej maszyny, żeby wykonać nagły zwrot
kierownicą, jakby mógł jeszcze wykonać zwrot w swoim życiu. Motorower zacharczał,
runął na ziemię niczym ranny ptak i sunął dalej już bez niego, po czym uderzył w łyse
drzewko owocowe – złowrogi trzask i huk, a chwilę później równie złowroga cisza.
Pośrodku tej ciszy leżał mężczyzna, któremu nic się nie udawało i który widział nad sobą
samotną gwiazdę, swoją pechową gwiazdę, o ile taka istniała.
Bolała go kość piszczelowa, poza tym przy ustach poczuł gorąco, a na szyi ciepło – z
jakiejś rany płynęła krew. Uniósł się nieco i sięgnął do skórzanej kurtki – pieniądze ciągle
tam tkwiły, na drodze leżał pistolet i kilka zwitków banknotów. Najwidoczniej spadł z
pojazdu i koziołkował, a jednak z niezwykłą żywością zaczął zbierać pieniądze.
Motorower wyglądał jak wygięty spinacz biurowy. Klnąc po cichu, liczył pieniądze. W
najgrubszym zwitku były nieposortowane dwudziestki, potem pięćdziesiątki i setki z
banderolami, natomiast fioletowe pięćsetki zmieściły się w dłoni. Nie było sześciu tysięcy,
nie wystarczy nawet na posezonowy rejs statkiem, Morze Śródziemne i kabinę wewnętrzną;
upolował śmieci; to był jakiś kiepski dowcip. Uderzył dłonią w czoło i jakość dowcipu
jeszcze spadła, bo na setki pociekła krew, i teraz zaczął już wykrzykiwać przekleństwa:
przeklinał pola i drzewko owocowe, na którym wisiał motorower. Dotknął rany.
Znajdowała się przy brodzie, mieścił się w niej koniec palca – dobrze, że nikt go nie widzi
w tym stanie, nawet on siebie samego, chociaż chciałby się jeszcze raz zobaczyć,
nienaruszony, ale z obu lusterek zostały tylko odłamki, za małe, żeby się w nich rozpoznać.
Podniósł pistolet, który zawdzięczał dwóm usuniętym trzonowcom, i wciągnął
powietrze, jakby nie chciał umrzeć, tylko zanurkować. Otworzył usta i włożył lufę tak
daleko, że dotknęła świeżej dziury w dziąśle. Pistolet uderzał o zęby, ręka drżała bardziej
ze strachu przed bólem niż przed śmiercią, choć początek i koniec bólu nastąpiłyby
przecież w tym samym momencie – ale jednak nie była to wspierająca myśl, liczył się
jedynie ruch palca; zaczynał się lekko zginać, kiedy na drodze pojawiły się światła
jakiegoś niewątpliwie drogiego samochodu i zatrzymane życie po prostu popłynęło dalej.
*
Pies, przybłęda znaleziony na jakiejś plaży La Palmy, był przy Małej od jej dziesiątych
urodzin. Uratowała go od pewnej śmierci, od usypiającego zastrzyku w hiszpańskim
schronisku. W jego dokumentach widniało imię Lorca, co niby miało świadczyć o uporze
hycla. Podobno dzieci na plaży, to znaczy w schronisku, nie rozpoznając w tej wiecznie
pędzącej istocie osobnika płci męskiej, wołały na nią Loca, błaźnica albo wariatka, a on
zrobił z tego Lorca, może na cześć wielkiego zamordowanego pisarza, chociaż nie
oczekiwalibyśmy po hyclu aż takiej subtelności. Mała przez wzgląd na trudne dzieciństwo
Lorki zostawiła to imię, choć myślała raczej o czymś wytworniejszym; wkrótce Lorca stał
się dla niej najlepszym psem na świecie, miał wszystkie dobre cechy przybłędy. Kiedy
goniły go duże psy, gnał przed siebie bez strachu o własne życie, pragnąc jedynie uwolnić
się od prześladowców, w nowej okolicy sam odnajdywał drogę do domu, no i był
doskonale obojętny na szum wokół jej osoby.
Niczego się nie bał, Mała natomiast zdążyła już poznać ludzi, którzy do osoby
występującej w telewizji lecieli jak ćmy do światła, i dowiedziała się, do jakiej podłości
jest zdolna śmierć. W ostatnim roku najpierw przy użyciu furgonetki zabrała jej kota, a
wkrótce potem, za pomocą udaru mózgu, dziadka. Była kimś, kogo nie powstrzyma
urządzenie alarmowe w mieszkaniu i kto przychodzi nawet w piękny letni dzień, kiedy
śpiewają ptaki. Kot właśnie się do nich wybierał, a kierowca ciężarówki nie zatrzymał się,
słysząc krzyk Małej. Kiedy było już po wszystkim, ptaki, jak gdyby nigdy nic, śpiewały
dalej, a wnętrzności kota błyszczały w słońcu jak zroszone deszczem czerwone i białe
kwiaty magnolii.
Mieszkanie rodziców znajdowało się w pobliżu starego parku, gdzie mogła spacerować
z Lorcą nawet po zmroku, o ile ludzie od razu jej nie rozpoznali. Za drzewami widać było
rzekę, dalej rozświetlone miasto z najwyższymi budynkami w kraju. Mała lubiła wieżowce,
były częścią jej ojczyzny, a tutaj, na wschodzie, wszystko wydawało się obce. Miejsce, w
którym nagle zatrzymał się kierowca, przypominało Syberię, właśnie uczyli się o niej na
geografii.
Wypadek, powiedział pan Weiss, musi pomóc, ona ma zostać w samochodzie.
– I lepiej zamknij oczy! – krzyknął jeszcze i wysiadł, ubrany tylko w wykrochmaloną
koszulę. Po długiej jeździe zaczynała już wystawać ze spodni.
Mała nie zamknęła oczu, patrzyła, jak kierowca podchodzi do mężczyzny siedzącego na
środku drogi, który dłonią zasłaniał twarz przed światłem reflektorów. Pochylił się nad
mężczyzną i coś do niego mówił, a na jego czarnych spodniach, jak zwykle zresztą,
utworzyły się zwisające nad butami fałdy. Nigdy nie nosił paska, ale dorośli nie potrafią
się ubierać – jej mama chodzi na zakupy w szpilkach i w płaszczu przeciwdeszczowym.
Mimo zamkniętych okien słyszała ich rozmowę, nie rozróżniała słów, ale rozmawiali
głośno, jakby obaj mieli problemy ze słuchem, a przecież pan Weiss ich nie miał – słyszał
nawet jej najcichsze beknięcia po coli i na chwilę unosił wtedy brwi.
Mała bardzo go lubiła. Przejechali razem tysiące kilometrów, pan Weiss nigdy nie
ryzykował, jak na przykład jej ojciec, wyprzedzając z prawej strony, a mimo to po nocnej
podróży zawsze punktualnie zjawiała się na lekcjach, zresztą dzisiaj będzie tak samo: pan
Weiss odebrał ją z lotniska i na czas dotrą na plan zdjęciowy. Nie bez powodu nazywano
go dobrym panem Weissem, toteż Mała przyjęła, że podniesione głosy mężczyzn muszą
mieć związek z wypadkiem. Pan Weiss po prostu zawsze zachowywał się jak należy, nawet
jeśli nie do końca radził sobie z używaniem jej podwójnego imienia. Raz nazywał ją
jednym, raz drugim imieniem i tylko czasami, późno w nocy, zwracał się do niej, używając
skrótu, do którego wszyscy poza nim już się przyzwyczaili. Mówił, że unika imienia Malu z
troski o nią, bo kojarzyło mu się z papierosami i cieniami do powiek, tymczasem Małej
przysparzało troski właśnie to, co widniało w paszporcie. Nosiła bardzo klasyczne imiona,
Marie-Luise, po babci, ale kto by chciał nosić klasykę po osobie, której nawet na oczy nie
widział. Na nazwisko miała März, co w połączeniu z tymi imionami też nie brzmiało
dobrze. Imię powinna cechować klasa, a nie klasyka. W jakimś talk show powiedziała
zatem, że jej pies właściwie miał się nazywać Malu, ale Lorca nazywał się już Lorca, poza
tym był samcem, więc imię Malu wciąż było do wzięcia. Wkrótce w „Hurra” ktoś właśnie
tak ją nazwał, a cała reszta podchwyciła ten pomysł.
Pan Weiss schylił się po coś, ale nie zdążył tego podnieść, bo między nim a mężczyzną
wywiązała się szarpanina – mężczyzna wstał tak szybko, jakby nic mu nie dolegało. Na
brodzie miał krew, w dłoni jakiś przedmiot. Mała zobaczyła jeszcze, jak pan Weiss
zachodzi mu drogę i wyciąga po ten przedmiot rękę, a potem rozległ się trzask, głośny jak
podczas kręcenia filmu, Lorca zaczął szczekać, a ona odgryzła sobie kawałek paznokcia.
*
To nie był strzał z filmu, to był strzał z ostrej amunicji, kaliber czterdzieści, oddany
podczas szamotaniny – u mężczyzny poszkodowanego w wypadku, który najwyraźniej
chciał zabrać samochód, a tym samym Małą, kierowca zobaczył najpierw zwitki
banknotów, a po chwili pistolet. Podczas walki o broń w nieszczęśliwym momencie czyjś
palec nacisnął spust, ucierpiał kierowca, natomiast odpowiednie korzyści odniósł
posiadacz pistoletu.
Kula przeszła ukosem przez pierś pana Weissa, przebiła kość, musnęła serce i wyszła
łopatką, wyrywając dziurę wielkości pięści. Wszystko nastąpiło w ułamku sekundy. Serce
jeszcze biło, ale krew nie płynęła już do mózgu i nóg, zaczęła wsiąkać w wykrochmaloną
koszulę, pan Weiss chwytał powietrze, jakby mógł się tam czegoś przytrzymać. Wyglądało
na to, że zaraz upadnie, ale tak się nie stało – mężczyzna, który chciał tylko zastrzelić
samego siebie, przytulił go do siebie jak brata i zaciągnął do samochodu. Otworzył drzwi i
posadził na obitym jasną skórą przednim siedzeniu dla pasażera. Pan Weiss przez chwilę
milczał, potem z jego ust zaczęły wydobywać się dźwięki jak z odpływu w wannie.
Odwrócił się i zaczął coś mówić, jakby chciał się usprawiedliwić, ale już przy pierwszym
słowie z jego ust trysnęła krew i poleciała na zagłówek, a Mała jeszcze bardziej się
skuliła. Zatykała Lorce pysk, wciąż miała otwarte oczy, a przed nimi podłogę wyłożoną
jagnięcą skórą, która właśnie zmieniała kolor.
Klęczała tuż za siedzeniem kierowcy, żeby nie pognieść skrzydeł, i gryzła kciuk. Był to
trik, który sama wypracowała na pierwsze castingi, gdzie zawsze każą udawać trupa,
a przychodzi przecież tuzin dziewczynek, które to potrafią. Po ugryzieniu w pewnym sensie
zmniejszała się do rozmiarów bolącego kciuka i w ten sposób przy udawaniu trupa nie
miała sobie równych. Za każdym razem ktoś w końcu krzyczał: „Przestań, ożyj już!” –
trening okazał się teraz bardzo pomocny. Nawet się nie poruszyła, tylko serce jej waliło.
Pies też siedział cicho. „Wszystko w porządku” – zdążyła mu jeszcze wyszeptać do ucha,
zanim do samochodu wsiadł człowiek, który strzelił do pana Weissa. Nic nie było w
porządku.
Zamknął drzwi, nie musiał się długo zastanawiać nad obsługą jaguara daimlera z pełnym
wyposażeniem, już po chwili szumiały silniczki, które ustawiają siedzenie, a oparcie się
rozłożyło, jeszcze bardziej ją przyciskając. Mężczyzna uruchomił pojazd, wyregulował
podmuch na zaparowane szyby, ustawił boczne lusterka. Zaklął pod nosem, kiedy z ust pana
Weissa wydobył się dźwięk, jaki wydają chyba tylko jelenie. Samochód łagodnie ruszył,
jakby w ogóle nic się nie stało, i może dlatego człowiek za kierownicą nie słyszał, że tuż za
nim dwa serca biją jak oszalałe.
*
Reżyser, który kręcił film o aniele stróżu i niedobranej parze, miał na imię Benjamin (to
był rocznik Oliverów, Lukasów i Kevinów), ale chciał, żeby mówiono do niego Ben. Po
pierwsze, brzmiało to energiczniej, ale w dalszym ciągu miło, a po drugie, pozwalało w
innym świetle zobaczyć jego nazwisko, Meier, co dobrze wyglądało w telewizji. Ben
Meier wprawdzie nie miał żydowskich korzeni, ale ochoczo przystawał na
nieporozumienia. Napomykał o obrzędach i zwyczajach, których nigdy nie celebrował,
wyrywały mu się słowa typu „szabas” albo „koszerny”, a kiedy słuchał wiadomości z
Bliskiego Wschodu, z reguły marszczył czoło.
Ze scenopisem w dłoni stał nad brzegiem samotnego jeziora, które teraz nie było już tym
samym ciemnym jeziorem w lesie, bo jaskrawo oświetlały je dwa reflektory. Jego anioł
będzie potrzebował mnóstwo światła, w telewizji nie ma nic gorszego niż blade kolory,
może z wyjątkiem szybkiego gadania w amerykańskich filmach; żywe kolory i rozsądne
dialogi – na tym mu zależało. Spojrzał na zegarek. Samochód z Małą powinien niedługo
przyjechać, jej kierowca zgłaszał każde spóźnienie i zawsze był dostępny, tylko nie teraz,
ale pewnie nie ma zasięgu, to cena za odosobnienie. Pozostaje czekanie, które wiązało się
z zawodem reżysera tak samo jak wiecznie zimne stopy. Poszedł do ogromnej przyczepy
z pokojem dla gwiazdy i salą telewizyjną dla dwóch innych aktorów – oglądali właśnie
wiadomości, przysiadł się.
Prywatnie nie byli parą, dlatego też jakoś się znosili, tyle że jedno z nich było bardziej
znane i w związku z tym więcej zarabiało. Była to aktorka, ale w wypadku filmu z aniołem
nie miało to większego znaczenia, bo i tak Mała była bardziej znana niż oni oboje razem
wzięci. To, że za dzień zdjęciowy Malu dostawała więcej niż aktorka, było zasługą jej
agenta, pana Brausena, osoby znanej w branży, ba! – legendarnej. Brausen miał oko na
wszystko, co dotyczyło jego podopiecznej. Pilnował scenariuszy, które mogły być co
najwyżej trochę głupie, ale nie bezbrzeżnie głupie, toteż jego naturalnym przeciwnikiem
stała się kobieta w miękkim płaszczu, utrzymująca, że tytuły filmowe mają być krótkie,
krótkie, krótkie, krótkie.
Nazywała się Hain, na imię miała Hanne (rocznik Sandr i Sar) i była producentem
zatrudnionym przez stację telewizyjną, która wyprodukuje, wyemituje i rozpowszechni film
o aniele. To ona odkryła Małą, albo raczej tak właśnie uważała, bo pracowały razem przy
tryptyku o dziecku na pustyni. Sukces uderzył jej do głowy bardziej niż Małej. Wierzyła, że
jej filmy poruszają cały naród i że miałyby pewne szanse nawet w Hollywood – urojenie,
które ułatwiało jej kontakty z politykami, też przecież wierzącymi w to, że są dla
wszystkich, a nie tylko dla siebie samych. Razem z Benem Meierem, reżyserem, tak długo
zmieniała scenariusz filmu, aż niedobrani kochankowie wypowiadali tylko takie kwestie,
jakie chciałaby usłyszeć publiczność przed telewizorami. Jedyną nowością w filmie były
wilki, realny motyw o – można by nawet powiedzieć – społecznym podtekście, nawet jeśli
zdjęcia miały być kręcone w zoo. Hain uważała się za autorkę filmu i uwielbiała moment,
kiedy jej nazwisko pojawiało się w czołówce, lubiła też prowadzić konferencje prasowe,
nic na tym nie traciła; jeśli nie praca w telewizji, to może w polityce. Dobrze było znać
polityków i być przez nich znaną, nie przepuszczała więc żadnej okazji, by nawiązać nowe
znajomości. Kiedy w to późne popołudnie, czy może już wczesny wieczór, do jej biura
wszedł Ben Meier, prowadziła właśnie rozmowę telefoniczną z sekretarzem stanu.
Meier od razu włączył telewizor panoramiczny, część wyposażenia biura, i na kanale
Live obejrzał pierwszą relację z napadu na bank, tak jakby ekipa dziennikarzy już czekała
przed filią. Pokazywali krew zastrzelonej klientki na płytkach i mówili, że sprawca uciekł
na motorowerze. Można było zobaczyć mapę okolicy i dowiedzieć się o możliwych trasach
ucieczki na tym lesistym obszarze z nielicznymi drogami – jedna z nich wiodła właśnie na
plan zdjęciowy.
– Chyba pozamykali te wszystkie drogi, dlatego Mała się spóźnia – powiedział reżyser,
a Hain rozmowę z sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych już kierowała
z zagadnień przemysłu filmowego, w których urzędnik był kompetentny, na sprawy
bezpieczeństwa, w których czuł się kompetentny. Mówiła stłumionym głosem, jak zawsze,
gdy czegoś chciała. Prosiła o informacje o aktualnym rozkładzie sił policyjnych w okolicy,
a tymczasem Ben Meier, z pooranym troską czołem, śledził najnowsze doniesienia o akcji
odwetowej w Strefie Gazy.
Człowiek, który chciał tylko zastrzelić samego siebie, a niechcący zabił dwie inne osoby,
przy czym tę ostatnią dlatego, że w pechowym momencie pojawił się jakiś samochód i po
raz drugi pistolet wystrzelił pod niewłaściwym kątem, potrafił zliczyć na palcach jednej
ręki, mimo braku doświadczenia w życiu przestępczym, kroki, jakie podejmie policja. Żeby
go nie zlokalizowali, musi unikać uczęszczanych dróg, nie włączać nawigacji satelitarnej. I
najlepiej uciekać w pojedynkę, co znaczy, że posiadacz samochodu, czy kim tam był ten
zalany krwią człowiek obok, powinien jak najszybciej umrzeć, żeby nie trzeba było
wzywać pomocy albo wieźć go do najbliższego szpitala, co i tak nie miałoby sensu przy tak
dużej utracie krwi.
Dotknął szyi mężczyzny, kierował teraz jedną ręką; może tętno jeszcze było, może już
nie. Na pewno z ust wydobywało się powietrze, tworząc czerwone bańki – chyba trudniej
było odwrócić wzrok niż na to patrzeć. Nie mógł jednak patrzeć w nieskończoność, musiał
kierować, musiał jechać dalej. Ciągle poruszał się po wiejskiej, niemal zupełnie prostej
drodze, przy której z rzadka tylko widział cień jakiejś brzozy; odludna okolica, a stałaby
się jeszcze odludniejsza. Ostatnio był tutaj jesienią, pod koniec października, kiedy to od
zżętych pól, na których jak nieżywe leżały tysiące zmęczonych lotem na południe żurawi,
biło światło, które sprawiało ból. Ptaki z pewnością są już na miejscu, podczas gdy on
udaje się na wschód. Auto powoli sunęło, wyobraził sobie, że przed kolejną brzozą nagle
gwałtownie skręca, otaczały go jednak poduszki powietrzne, nie chciał skończyć w kupie
białych balonów. Potem drzew przy drodze było tak dużo, że utworzyły aleję, wjechał w
brzozowy tunel i zwolnił, ale zobaczył drewniane krzyże, zawstydził go widok rozłupanych
pni i zwiędłych kwiatów. Są lepsze miejsca na umieranie – choćby las, do którego właśnie
zmierzał. Kierownicę znowu trzymał obiema rękami, obok już nic się nie poruszało, tylko
wciąż lała się krew i wydzielała zapach, który przypominał mu psy. Właśnie zaczął się las.
Opuścił szybę i wdychał zimne powietrze, jechał prostą drogą pomiędzy ośnieżonymi
brzozami i sosnami. Lekko dodał gazu, co wystarczyło, żeby samochód jak pocisk pomknął
aż do zakrętu. Na szczęście dokładnie na zakręcie znajdowało się rozwidlenie, tylko
dlatego udało mu się go nie przeoczyć.
To była leśna droga wiodąca wśród pochylonych drzew, najwidoczniej rzadko
uczęszczana, bo samochód ledwo się mieścił pomiędzy zasypanymi śniegiem krzakami;
nisko wiszące gałęzie dotykały dachu i co chwila któraś z nich wdzierała się przez okno.
Dopiero kiedy miał ośnieżony lewy rękaw, zasunął szybę i pozwolił pojazdowi swobodnie
się toczyć. Wyłączył silnik i światła, ale cisza i ciemność były tak potężne, że zaraz je
włączył. Droga wydawała się ginąć gdzieś w lesie, światło gubiło się w plątaninie gałęzi,
po prostu znikało tak jak życie posiadacza samochodu, który przestał już wydawać
jakiekolwiek dźwięki. Chwycił dłoń wystającą z białego mankietu czerwonej koszuli,
jeszcze ciepłą dłoń bez pulsu, pokrytą starczymi plamami, katastrofa numer cztery.
Po raz drugi włożył sobie pistolet do ust, serce biło mu jak szalone, miał nadzieję, że po
prostu zatłucze go na śmierć. Ale nie umarł, wręcz przeciwnie – to dzięki sercu poczuł, że
żyje. Mimo zimna w samochodzie po twarzy spływał mu pot. Wpatrywał się w palec, od
którego wszystko teraz zależało, i był gotów go zgiąć, ale zabrzmiała melodia, jakby
pobrana ze środka jego mózgu po to, by w dowolnej chwili rzucić go na kolana. To był
zagrany na skrzypcach w wysokich tonach utwór, przypomniał mu dziewczynę, z którą
dawno temu tańczył przy piosence My Little Runaway, tuż przed pierwszym pocałunkiem.
Miała na imię Karin, raz z nim chodziła, raz nie, i tą piosenką czy tańcem chciał jej
powiedzieć, że wprawdzie jest uciekinierką, ale jego małą uciekinierką.
Bardzo wolno, jakby dawał jeszcze palcowi szansę, wyciągnął pistolet z ust, bo
odwrócił się i zobaczył anioła z psem i komórką. Gdyby nie to zgrabne urządzenie, z
którego ciągle leciała, pobrzękując, piękna stara piosenka, pomyślałby, że jest już martwy i
ten anioł się z niego natrząsa. Po chwili wyrwał mu aparat z dłoni i wyłączył melodię.
*
Mała myślała, że to już jej ostatnia chwila i zaraz znajdzie się tam, gdzie pan Weiss,
czyli, według jej mniemania, gdzieś między niebem a ziemią, ale mężczyzna siedzący teraz
na jego miejscu tylko przewrócił oczami. Łapiąc powietrze (bo i jego serce biło jak
szalone), zapytał ją, skąd ma ten dzwonek, więc spojrzała na swojego kierowcę, który
często słuchał tej piosenki i jeśli chodzi o transplantacje dzwonków, był znakomitym
chirurgiem. Jak się nazywa, pytał dalej, na wszelki wypadek powiedziała prawdę, Marie-
Luise.
– Marie-Luise? – Mężczyzna przeczesał palcami włosy, normalnie były siwe, ale od
krwi na dłoniach zrobiły się na nich czerwone pasemka. – Tak się kiedyś nazywały tylko
jakieś straszne ciotki. Nie opowiadaj bzdur.
– Ale tak mam na imię.
Szczękała zębami jak w gorączce, włożyła kciuk do ust. Mężczyzna dalej na nią patrzył i
chyba jeszcze jej nie poznawał. Ci bowiem, którzy ją rozpoznawali, czy to na ulicy, czy w
samolocie, głupkowato się uśmiechali, natomiast jego twarz pozostała nieruchoma, tylko
nierównymi strużkami spływał po niej pot. Ale jeśli jej nie poznał, możliwe nawet, że jej
wcale nie znał, to albo jest z daleka, albo nie prowadzi normalnego życia, to znaczy
takiego, w którym wieczory spędza się przed telewizorem. Wyciągnęła palec z buzi, zęby
jeszcze cichutko dzwoniły, za to drżał jej brzuch, jakby trzepotały w nim ptaki. Prawie nie
mogła mówić.
– A jak pan się nazywa?
Mężczyzna otworzył schowek i wyjął z niego pierwszą rzecz, jaka mu wpadła w ręce –
instrukcję obsługi sprzętu muzycznego. Wyrwał kilka kartek i próbował wytrzeć nimi
zakrwawiony zagłówek.
– Po kolei – powiedział, a trzepotanie w brzuchu Małej rozprzestrzeniło się na klatkę
piersiową i nogi. Miała wrażenie, że rozpada się całe jej ciało, ale nie płakała; dużo
trudniej było nie płakać na zawołanie niż rozszlochać się na zawołanie w jakiejś scenie.
Nie udałoby się to bez Lorki, któremu wciąż zatykała wilgotny, ciepły pysk.
– Jak pan sobie życzy – powiedziała, trzymając się kolejnej rady swojego agenta: do
dorosłych zwracaj się pan i pani, aż sami będą błagać, żebyś przeszła z nimi na ty. Wciąż
miała suche oczy, zabroniła sobie wypaść z roli, ale nie może też przesadzać, bo to
przeszkadza uzbrojonym mężczyznom, nawet w filmie, kiedy strzelają ślepymi nabojami.
Zagra bez łez i bez rozmachu, jeszcze nigdy nie dostała podobnego zadania aktorskiego, w
dodatku musi jej się udać już za pierwszym razem, jak na castingu, kiedy ktoś znowu mówi:
wyobraź sobie, że właśnie umarła twoja mama.
– Nazywam się Hoederer – powiedział mężczyzna (zresztą zgodnie z prawdą). – Nie
chciałem strzelić. To był wypadek, rozumiesz?
Mała, ciągle wciśnięta w róg siedzenia, spojrzała na niego, a potem powoli się
podniosła z anielskimi skrzydłami na plecach. Miała poczucie, że zaraz zostanie
zdemaskowana, że jest oszustką.
– Pan Weiss chciał tylko panu pomóc! – krzyknęła, a mężczyzna położył palec na ustach,
tak jakby ktoś mógł ich usłyszeć.
– Tak się nazywał? – zapytał.
– Tak, jest moim kierowcą.
– Był twoim kierowcą – powiedział ze spokojem – był twoim kierowcą – podkreślając
słowo „był”.
Mała włożyła palce w sierść Lorki, oboje drżeli, ona bała się o swoje życie, a pies
poczuł krew pana Weissa, który już zapadł się w sobie, zmniejszył się jak przedziurawiony
nadmuchiwany delfin. Mężczyzna dotknął jego szyi, jakby był lekarzem albo sanitariuszem.
– Nic już się nie da zrobić – powiedział – koniec.
Opuścił rękę. Mała pochyliła się, chciała sama poczuć koniec pana Weissa, ale wtedy
jego głowa i tułów poleciały na obłożoną skórą półkę nad schowkiem. Dopiero teraz
zaczęła krzyczeć tak głośno, jakby składała się z samych tylko ust, Lorca szczekał, a
mężczyzna siedzący na miejscu pana
Weissa gwałtownie się odwrócił, tak jak jej ojciec, kiedy miał już wszystkiego dosyć. Nie
wrzeszczał, wskazał tylko na psa i zrobił palcem ruch jak przy naciskaniu spustu.
– Ty też się zamknij – powiedział. – Jeśli pies mnie ugryzie, zabiję go, kapujesz?
Brzmiało to jak jakieś zaklęcie, Mała pokiwała tylko głową, tak jak w szkole, kiedy
właściwie niczego nie kapowała, a mężczyzna, który ponosił winę za wszystko – ranny w
brodę, co zauważyła dopiero teraz – odwrócił się, włączył bieg i dodał gazu, ledwo
zdążyła czegoś się przytrzymać.
Samochód o mocy trzystu dziewięćdziesięciu koni mechanicznych mknął po leśnej
drodze, pan Weiss wrócił do poprzedniej pozycji, jego głowa uderzała o boczną szybę.
Mała pochyliła się. Przestrzeń między siedzeniami wykorzystała, by spojrzeć swojemu
kierowcy – dla niej ciągle nim był – w twarz, niełatwe zadanie, nawet jeśli wcześniej, w
filmach, miało się do czynienia z mocno ucharakteryzowanymi zwłokami. Ostrożnie, ale nie
nazbyt ostrożnie, dotknęła palcami jego szyi, gest, jaki widziała kiedyś u aktora grającego
komisarza. Nic nie wyczuła, zupełnie nic, za to na ramieniu poczuła jakąś dłoń.
– On jest martwy – powiedział mężczyzna, który teraz prowadził auto. – Martwy, nie
żyje, koniec.
– Bo go pan zastrzelił.
– Nieprawda – broń sama wystrzeliła. Kula mogła trafić również mnie.
– Ale nie trafiła.
– Tak, zabrakło mi trochę szczęścia.
Mężczyzna ominął jakiś konar na drodze i zatrzymał samochód. Przekręcił kluczyk w
stacyjce i powiedział, że muszą oszczędzać benzynę, bo noc będzie mroźna.
– Chyba że chcesz marznąć?
– Nie – Mała wróciła na miejsce, widziała, że kiedy mężczyzna mówi, szyba pokrywa
się parą. Mówił, że ma już dosyć mrozu, i Małej zaczęło być zimno w nogi. Potem dała
o sobie znać wypita cola, napój nie rozpuścił się nagle w powietrzu, a szanse na wyjście
do toalety były bardzo małe.
– Co tu robimy? – zapytała, sięgając po pikowaną kurtkę. Leżał pod nią plecak, w
którym znajdowało się wszystko, co może się przydać w podróży, na przykład chusteczki
higieniczne. Muszą leżeć gdzieś między suchą karmą, czekoladą, opaską na oczy,
pieniędzmi i iPodem. Jednak się rozpłakała, tak jakby cola szukała jakiegokolwiek ujścia.
Grzebała w plecaku, ale udało jej się znaleźć tylko jedną, zmiętą i brudną chusteczkę.
– Nic nie robimy – odparł mężczyzna.
– Więc możemy jechać dalej – wytarła łzy resztkami chusteczki na tyle, na ile się dało, i
spróbowała spokojnie oddychać. Na planie już się niepokoją, cały rozkład dnia bierze
w łeb. Pan Weiss nie żyje, jest prawdziwym trupem, a ona koniecznie musi stąd wyjść. Nic
już nie było jak dawniej, świat był inny, nieszczęśliwy jak wtedy, gdy zginął jej kot. Już
miała pozwolić łzom, by płynęły, gdy nagle rozległ się dzwonek, jakiego nie było w żadnej
innej komórce. Od razu wiedziała, kto dzwoni.
– To mój reżyser – powiedziała, bo mężczyzna na miejscu pana Weissa podniósł telefon
do ucha, jakby dzwoniono do niego.
– Ach, anioł jest do filmu?
– Do telewizji – nie zna mnie pan?
– Nie oglądam telewizji.
– Jak to możliwe?
Nie mogła w to uwierzyć, tymczasem mężczyzna za kierownicą obserwował ją w
lusterku i położył sobie dłoń na karku, tak jak ona, kiedy podczas tańca pokazywała
przyjaciółkom, jak odegrać pocałunek. Nie przestawał jej obserwować, wyciągnęła więc z
plecaka opaskę na oczy.
– To jest możliwe, nie mam nawet odbiornika, nigdy nie miałem – powiedział jakby od
niechcenia i podał jej telefon, z którego ciągle dochodziły dźwięki skrzypiec. – Jeśli to ma
funkcję głośnego mówienia, włącz ją.
Miało. Ledwie nacisnęła guzik, rozległ się głos Bena Meiera. Gdzie ona jest, gdzie się
podziewa, co sobie ten Weiss myśli, krzyczał, a jej porywacz, czy jak tam można by
nazwać mężczyznę siedzącego na miejscu pana Weissa, powiedział szybko cichym głosem:
– Uspokój się. Uspokój się – co zabrzmiało jak groźba i po drugiej stronie natychmiast
zaległa cisza. – Co do Weissa: Weiss już nic sobie nie myśli, nie żyje, wypadek. Teraz ja
kieruję samochodem i mam waszego anioła, kapujesz?
Po drugiej stronie słychać było dobrze znane Małej nerwowe sapnięcie, tak sapał Meier,
kiedy nie był zadowolony ze światła na planie, po czym padło krótkie pytanie: „Ile?".
Reżyser potrafił konkretnie formułować myśli: za kogoś takiego jak ona żąda się
pieniędzy. Jednak mężczyźnie bez telewizora i tak opadła szczęka, przymknął oczy jak ktoś,
kto natychmiast musi się nad czymś zastanowić.
–Ba-bamm ba-bamm – mruczał, wykonując jakieś kalkulacje – trzy miliony jeszcze
dzisiaj w nocy i anioł będzie żył!
Ben Meier chciał coś odpowiedzieć, ale jej porywacz zakończył rozmowę. Odłożył
komórkę i ruszył, znowu obserwował Małą w lusterku.
– Może powinienem zażądać więcej? Jesteś bardzo znana?
*
Czy była bardzo znana? Zadawała sobie to pytanie, od kiedy po raz pierwszy zagrała
główną rolę. Nie zastanawiała się nad tym w obecności ludzi, na przykład na ulicy, gdy
uśmiechali się głupio na jej widok, tylko wieczorami, po zamknięciu drzwi w łazience,
żeby nagle nie wszedł starszy brat. I tak ciągle miała poczucie, że nie jest sama, zawsze
były we dwie: ta, którą wszyscy znali i nazywali Malu, i dziewczynka, która nosiła imiona
po babci, codziennie myła przetłuszczające się włosy i często zaciskała dłonie w pięść, bo
nie mogła się odzwyczaić od obgryzania paznokci. Tak czy inaczej, nie była w łazience
sama, w gruncie rzeczy były ich nawet trzy, jeśli do tych dwóch dziewczynek w lustrze
doliczyć jeszcze ją samą, czy też tę osobę, która podobno w niej siedziała. Bo czyż mama
nie powtarzała przy lada okazji, że w każdym ukrywa się prawdziwe Ja?
– Dosyć znana – odparła i wtedy człowiek za kierownicą odwrócił się i chwilę na nią
patrzył, jakby na twarzy miała oznaki sławy czy popularności, podobnie jak niektórzy mają
oznaki pewnych chorób. Mężczyzna prowadził jedną ręką, drugą odgarnął błyszczące już
od tłuszczu albo potu włosy i potrząsnął głową tak jak jej agent, kiedy nie rozumiał świata
tylko dlatego, że jej zdjęcie w jakiejś gazecie było zbyt małe.
– Tutaj nie jesteś gwiazdą, zapamiętaj sobie – powiedział i pochylił się, żeby otworzyć
drzwi od strony pana Weissa. Dodał gazu i krzyknął coś do tyłu, coś jak „Nie ma innego
wyjścia”. Potem wypchnął jej wcześniejszego kierowcę z samochodu, pan Weiss
przekoziołkował, wpadł do rowu, znowu przekoziołkował i zatrzymał się na plecach, z
lekko uniesioną, jak do pożegnania, ręką. Mała włożyła opaskę na oczy, jakby zamykała za
sobą drzwi.
A zatem została porwana, musi siedzieć na swoim miejscu, nie ma innego wyjścia. Nie
mogła wysiąść i pozbyć się coli, nie mogła zadzwonić, nie mogła nawet krzyczeć, bo pies
znowu by oszalał. Mogła tylko płakać za jedwabną opaską, tylko tyle.
*
Wystraszył się, zerkając w lusterko. Zobaczył ją w opasce na oczy, takiej, jakie rozdają
nocą w samolotach, nie po to, żeby uniknąć światła, wystarczyłoby przecież zamknąć oczy,
ale po to, żeby uniknąć ludzi. Poza tym nocami w samolotach wcale nie było jasno, mniej
więcej tak jak teraz w lesie. Miał za sobą zaledwie trzy takie loty, nie w sezonie, odbył je
tylko ze względu na żonę i za każdym razem dosłownie chował się za tą opaską. Taką
nazwę nosiła ta rzecz, ale w rzeczywistości była kryjówką, w której można było spokojnie
pomarzyć. Mała ze skrzydłami ignorowała go, tak jak on ignorował kiedyś
współpasażerów w samolocie, jakby chciała wykluczyć wspólne przebywanie w
samochodzie. Ciągle zerkał w tył, jechał teraz bardzo wolno.
Widział szerokie i pełne usta, duże dziurki w nosie, ale nieodbiegające od normy, jak
przystało na gwiazdę, wyżej, nieubłaganie, opaskę na oczy i ukoronowanie twarzy – czoło
bez zmarszczek. Trzymała przed nim tę twarz bez oczu jak obraz, nawet jeśli nie wiedziała,
że on patrzy. A jednak zdawała się wiedzieć, pytanie tylko, które z nich było w lepszej
sytuacji. Powinien kazać jej włożyć tę opaskę, żeby wybiła sobie z głowy swoją
popularność. Widział kiedyś wystawę fotograficzną, portrety prominentów, których fotograf
za pomocą takiej właśnie opaski pozbawił słynnych oczu. Nie przypominali braci i sióstr
Audrey Hepburn ze Śniadania u Tiffany’ego, kiedy to światowa dama nosiła na oczach coś
w rodzaju kołdry, wyglądali jak ludzie przed egzekucją. Zdawało się, że nie czekają na
zdjęcie, ale na kulę. Większość sfotografowanych sprawiała wrażenie martwych, tylko
niektórzy się uśmiechali. To był pasjonujący eksperyment, chciał go powtórzyć z żoną w
kabinie do robienia zdjęć w domu handlowym. Kiedy jeszcze wilgotne zdjęcia wysuwały
się ze szczeliny, zrozumiał, że z zaplanowanej wesołej zabawy zrobił się gorzki żart. Żona
w ostatniej chwili zdjęła swoją opaskę i teraz oglądała jego śmiesznie ślepą twarz. To był
początek końca.
Jego mała sława – o ile można jej wierzyć – odwróciła się do okna, zamiast oczu
pokazywała ucho, policzek i kawałek szyi; wiedziała, że on patrzy.
– Co to ma być – zapytał – po co ci ta rzecz, chcesz spać czy tylko udajesz?
Nie odpowiedziała, jakby wyłączyła i oczy, i uszy. Opaska była więc tylko środkiem,
którego użyła przeciwko niemu, ukryła oczy, żeby uwydatnić wszystko inne, zwłaszcza usta,
sztuczka Holly Golightly-Hepburn. Na dodatek miała piękne uszy, całe szczęście, bo to, co
rosło na jej głowie, mogło wiele rzeczy udaremnić, nawet nadmierne ukrwienie. On też
miał ładne uszy, miejsce numer dwa do całowania, zaraz po ustach. Może u niej chciałoby
się całować oczy, nawet jeśli oczy można całować tylko wzrokiem, ale na to była za
młoda. Była dziewczyną w fazie przejściowej, pod opaską ukrywała również własną
słabość, odwrotnie niż on kiedyś, przy automacie do robienia zdjęć. Postarał się wtedy o
taką opaskę, jakby wybierali się w podróż, a przecież nie mieli pieniędzy i ledwie usiedli
w kabinie – zamiast na pokładzie statku rejsowego – a już się ośmieszył, za kawałkiem
materiału z resztką światła, które wciskało się szparą między nosem a policzkiem.
Zrozumiał to dopiero wtedy, gdy wyschły zdjęcia i na niczym niezasłoniętej twarzy żony
zobaczył pogardliwe spojrzenie.
– Natychmiast zdejmij to gówno! – krzyknął do tyłu i Mała ze skrzydłami ściągnęła
opaskę z twarzy, i wyrzuciła ją przez okno. Tego się nie spodziewał. Jeszcze mniej się
spodziewał widoku oczu, które wpatrywały się w niego w lusterku. Jechał przez ciemność
wśród zarośli, a te oczy lśniły czerwonawym blaskiem – na pewno płakała w swojej
kryjówce.
*
– Ej, chcesz zamarznąć tam z tyłu? Zamknij okno.
– Dokąd w ogóle jedziemy?
– Co powiesz na morze?
– Chcę do domu.
– Każdy chce. Coś jeszcze?
– Pies musi wyjść – Mała zamknęła okno i zerknęła w lusterko. Pomysł z psem wpadł jej
przed chwilą do głowy, temu nie będzie się sprzeciwiał, ona wyjdzie razem z Lorcą
i poszuka sobie jakiegoś krzaka.
– Pies może już tam zostać – powiedział mężczyzna, który żądał za nią okupu, w
odpowiedzi nabrała powietrza i sięgnęła po ulubione obce słówko swojej mamy.
– Albo pies zostaje przy mnie, albo nie będę kooperować.
Porywacz uniósł wysoko brwi, widziała je w lusterku; chyba się zastanawiał, a ona
otarła łzę i żałowała, że wyrzuciła opaskę. Powiedzmy, że właśnie kręcą jakiś film, a ona,
choć z trudem mogła to sobie wyobrazić, gra w nim główną rolę. Mężczyzna za kierownicą
jest jej partnerem, mimo że zabił pana Weissa, i ten partner odchyla teraz głowę do tyłu,
żeby być z nią w kadrze.
– Niech będzie – wymamrotał – chociaż nie lubię psów. W ogóle co to za jeden?
– Pochodzi z Hiszpanii, nazywa się Lorca. Mieli go zabić, ale go uratowałam.
– Uratowałaś? – Człowiek na siedzeniu kierowcy – w jego nazwisku było coś z ö –
popukał się w czoło. – Co za bzdura, Lorca był hiszpańskim poetą, największym w
ubiegłym stuleciu, i naprawdę został zabity przez zwolenników Franco. Nikt go nie
uratował. Wiesz, kim był Franco?
Wiedziała, w każdym razie mniej więcej, ale to już coś, bo jej koleżanki nie wiedziały.
Niektóre nie wiedziały nawet, gdzie leży Hiszpania, chyba gdzieś koło Majorki.
– Tak, ktoś w rodzaju Hitlera – powiedziała, i zaczęło się. A czy wie, że była tam wojna
domowa, też pytanie, tak jakby nigdy nie miała dziadka, który kiedyś był księgarzem
i przed każdą czekającą ją podróżą czytał jej pasjonujące historie. Wspominała go tak,
jakby jeszcze żył i zaraz miał wyjść z lasu, zatrzymać samochód i ją uwolnić.
– Miałaś szczęście – powiedział człowiek bez telewizora. – To pewnie wiesz również,
że poeta Lorca został zamordowany z powodów politycznych, a ten twój pies Lorca
najwyżej zostałby usunięty.
– A co to za różnica?
– Różnica w intencjach.
– Skutek jest taki sam, jak w wypadku pana Weissa.
– Twój pan Weiss nie powinien wybierać bocznej drogi. Wtedy ja byłbym martwy, tak
byłoby lepiej.
Mogła się z tym zgodzić tylko w duchu, chociaż o mały włos nie przyznała mu głośno
racji. Przesunęła się nieco, aż w lusterku pojawiły się oczy, lekko skośne, jak u kota.
– Co tak patrzysz? – zapytał, a ona na to, że zapomniała jego nazwiska.
– Hoederer, z oe. Możesz też mówić martwy człowiek.
– Wolę Hoederer.
– Bo nie rozumiesz, o co chodzi z tym martwym człowiekiem.
Spojrzał na nią w lusterku i zdawał się czekać na jakieś pytanie, jak jej reżyser, kiedy
szpanował jakimiś bzdurami z internetu, żeby uzasadnić zmiany w tekście, wyciągał
historie o aniołach, nazywał je mitami, a im głupsze było zdanie, które wymyślił, tym
bardziej skomplikowany mit.
– To niech mi pan wyjaśni – powiedziała i usiadła wygodnie, żeby okazać
zainteresowanie; oparła się, o ile można się oprzeć ze skrzydłami na plecach, na wszelki
wypadek ich nie zdejmowała. Jej porywacz, który ciągle jechał w żółwim tempie, lekko
odwrócił głowę.
– No dobrze, posłuchaj. W starych filmach gangsterskich, tych prawdziwych, jeszcze
czarno-białych, z Lee Marvinem albo Edwardem Robinsonem, zawsze była scena, w której
ktoś mówił: „Już jesteś martwy, Jack!” Albo John czy Mister White, wszystko jedno. Co
nie znaczyło, że gość w następnej sekundzie umierał. Mógł sobie jeszcze trochę pobiegać,
ale i tak był już właściwie pod ziemią. I właśnie ja jestem takim martwym człowiekiem,
rozumiesz?
– Tak. Ale pies musi już wyjść!
Odważnie podjęła ten temat, chociaż ze strachu żołądek znowu podchodził jej do gardła.
Mężczyzna, który sam się nazwał martwym, chyba jednak nie miał nic przeciwko psom i
nie był głupi, wiedział przecież tyle o zamordowanym poecie. Był kimś, z kim można było
porozmawiać, chociaż z drugiej strony kulturalni sprawcy często są znakomitymi kłamcami,
przynajmniej w scenariuszach.
– Lorca po prostu musi wyjść – powiedziała – takie rzeczy rozumie nawet mój ojciec.
Pan zna mojego ojca?
– Kogo? Nawet swojego dobrze nie znam – doleciało z przodu. – Ale jeśli ty znasz
swojego, to gratuluję!
Nie rozumiała tego „gratuluję”, uznała, że lepiej będzie zakończyć temat. Jej ojciec był
tak zwanym doradcą kariery, co dla martwego człowieka chyba było bez znaczenia, zresztą
żeby go znać, trzeba by przynajmniej mieć telewizor. Wtedy raz w miesiącu można by go
oglądać w programie „Naprzód z Märzem!”, o ile wiedziała, oglądalność miał nieco
powyżej średniej. W każdym razie ona była dużo bardziej znana, jej ojciec dla
prowadzących różne talk shows był gościem rezerwowym, osobistością klasy
C
.
– Zatrzymajmy się w końcu – powiedziała.
– Wiesz, jak zimno jest na zewnątrz? – Mężczyzna na miejscu pana Weissa łagodnie
zatrzymał daimlera i nacisnął przycisk otwierający drzwi; znał się na poetach i na
samochodach, rzadki przypadek. – Tylko nie próbuj zwiać i żadnych sztuczek z kundlem –
zastrzegł.
Otworzyła drzwi, do środka wleciało lodowate powietrze.
– Lorca nie jest kundlem!
– No, to psem.
– I to jakim! – krzyknęła i już po chwili, z obskakującym ją Lorcą, weszła między
zwisające gałęzie brzóz, które wyglądały jak zesztywniałe włosy. Na nogach miała baletki,
ocieplane kozaki zostały w aucie, szła na palcach, ale i tak śnieg dostał się do środka.
Leżał wszędzie, głęboki po kostki. Kiedy Mała schowała się za krzakiem, zobaczyła, że
pies obwąchuje jakieś ślady.
– Dalej, rób – wyszeptała – później już nie będziesz mógł.
Pies posłuchał, a ona mogła tylko próbować posłuchać siebie samej i zrobić to, co
należało, w zimnie, które w końcu nie było aż takie okropne. Okropna była tylko myśl, że
ktoś mógłby ją zobaczyć. Ale nic się nie poruszało, wszędzie panowała cisza, poza
szmerem, który pochodził od niej. Była tu sama albo prawie sama, bo te ślady skądś
przecież prowadziły, i przez chwilę pomyślała o ucieczce przez las, ze skrzydłami na
plecach, ale poczuła, że stopy ma tak zimne, jakby je zanurzyła w lodowatej wodzie. Może
raczej spróbuje wytłumaczyć temu człowiekowi, czy też martwemu człowiekowi, że jest
bardzo potrzebna na planie zdjęciowym i co to znaczy, kiedy film, zresztą z jego winy, nie
może być ukończony. I co będzie, jak się media dowiedzą o jej uprowadzeniu i podadzą to
w wiadomościach. Tylko jak objaśnić świat komuś, kto nie ogląda telewizji?
Uszczypnęła się. Zabolało, czyli to wszystko działo się naprawdę. A ponieważ było, jak
było, nikt nie mógł jej powiedzieć, co będzie dalej – jakby to był film, ale taki, o którym
nie piszą w programie telewizyjnym, więc czeka się na niego z zainteresowaniem; ona z
coraz większym. Kiedy jak baletnica biegła przez śnieg do samochodu, ogarnęła ją niemal
ciekawość. Była zaskoczona, bo mężczyzna, który zastrzelił pana Weissa, w ten sam
swobodny sposób co jej kierowca otworzył przed nią drzwi.
Ben Meier, reżyser Pocałunku anioła, od razu podejrzewał, że napad na bank, o którym
właśnie mówili w głównym programie informacyjnym, i spóźnienie Małej mają ze sobą
coś wspólnego. Za dużo filmów kryminalnych nakręcił. No, a teraz wszystko już jest jasne.
– Co za nieszczęście – powiedział do producentki, która znowu rozmawiała przez
telefon z sekretarzem stanu.
– To nieszczęście może się nawet przydać – rzuciła – o ile oczywiście Małej nic się nie
stanie.
Meier przyznał jej rację, chociaż przepadły nocne zdjęcia; poza tym nieprzyznanie jej
racji byłoby niemądre, skoro powierzyła mu reżyserowanie pierwszego w życiu dramatu
miłosnego, to była próba, żadne tam ryzyko, bo przecież chodziło o to, żeby film kręcić pod
jej dyktando i nie certolić się ze scenariuszem, i on tak właśnie zrobił.
Hain była więc bardzo zadowolona, trzeba było tylko uważać, żeby autor tymczasem w
niczym się nie zorientował, ale producentka umiała się obchodzić z wrażliwymi ludźmi.
Trzeba im się przymilać i mówić w wiarygodny sposób, postępowała w ten sposób przy
każdej okazji, na przykład teraz, ze znajomym sekretarzem stanu z Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych, który właściwie zamierzał jechać już do domu. Uświadomiła mu jednak, że
jedna z niewielu prawdziwych gwiazd w tym kraju, za który on jest odpowiedzialny,
wpadła w ręce przestępcy, który późnym popołudniem napadł na bank i zastrzelił jakąś
kobietę, zginął też kierowca, a jedyne, o co ona prosi, to szybka pomoc władz. Wspomniała
jeszcze o agencie Małej, panu Brausenie, osobie mającej kontakty u Boga i w kancelarii
premiera, nie zapomniała wymienić go z imienia i nazwiska, Arie Brausen. Mówiła też o
właścicielu stacji, w której pracowała, jego nie musiała nawet wymieniać z nazwiska,
żeby nakłonić urzędnika do pracy. Obiecał, że wszystkim się zajmie, i Hain znowu mogła
spojrzeć w przyszłość. Zobaczyła dyptyk filmowy o uprowadzeniu, złotą statuetkę
w konkursie telewizyjnym, jeśli zdjęcia będą kręcone w dzień, i szanse na nagrodę na
festiwalu, jeśli w filmie od czasu do czasu pojawią się sceny kręcone z ręki.
Włożyła miękki płaszcz i wyszła z przyczepy. Zimne powietrze miało jej pomóc zebrać
myśli, oddychała głęboko, ale i tak wciąż dochodziła do tego samego wniosku: że szykuje
się coś wielkiego, i to dzięki jej pomysłowi, a przynajmniej według jej pomysłu. Na ziemię
sprowadził ją dopiero dźwięk telefonu. Dzwonił sekretarz stanu, skontaktował się
z tutejszymi jednostkami policji. Znaleziono motorower przestępcy, a przy nim ślady krwi i
opon oraz łuskę po naboju, taką samą jak w banku. Wszystko przemawia za tym, że to było
porwanie, on przyleci na plan jeszcze tego samego wieczoru, żeby wszystkiego
dopilnować, w zastępstwie ministra spraw wewnętrznych, który przebywa w Chinach i
wkrótce zostanie powiadomiony o wypadku.
– Moja droga – powiedział – jadą już do was szef Krajowego Urzędu Kryminalnego z
oddziałem specjalnym i prokurator, który prowadzi śledztwo w sprawie napadu na bank. W
tym momencie to wszystko, co mogłem zrobić.
Hain podziękowała znajomemu i jeszcze tylko poprosiła go, by zabrał helikopterem
rzecznika jej stacji, to rozgarnięty facet. Potem zadzwoniła do rozgarniętego faceta, złożyła
mu sprawozdanie z wydarzeń i powiedziała, żeby zabrał swoją przyjaciółkę – ona pracuje
dla „Hurra”, ofiara jest płci żeńskiej, więc będzie dobrze wyglądało, jeśli artykuł też
napisze kobieta. Zrobiła już wszystko, co w jej mocy, teraz mogła zawiadomić rodziców.
Dodzwoniła się do ojca – właśnie korzystał z domowego solarium, bo wkrótce miał
nagranie – i zwięźle zakomunikowała mu, nie wspominając nawet o martwym panu
Weissie, że Mała została uprowadzona przez sprawcę napadu na bank, jakiegoś typa, który
myśli tylko o ucieczce i nawet nie zdaje sobie dokładnie sprawy, z kim siedzi w
samochodzie. Oczywiście zaangażowała już najlepszych ludzi, służy nazwiskami, ale
wtedy gdzieś w tle usłyszała filmowy okrzyk matki: „O Boże”. Jeszcze tylko krzyknęła, że
wszystkiego dopilnuje, zresztą nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Bo na
dobrą sprawę, czyż życie innych ludzi nie jest tylko rodzajem scenariusza, w którym można
co nieco zmienić?
*
Z tylnego siedzenia dochodził zapach mokrej sierści, mokrych rajstop oraz cytrynowych
cukierków pudrowych – niebezpieczna usypiająca mieszanka. Mężczyzna ziewnął już po
raz drugi, za każdym razem zasłaniając usta; jego stan nie obchodził tej Małej ze
skrzydłami. Zresztą to nie snu mu brakowało, raczej spokoju, albo nawet pokoju, pokoju,
od którego był bardzo daleko. Dlaczego nie spędził tego dnia w łóżku, jak wielu
poprzednich dni od zwolnienia? Albo przynajmniej w domu, żeby wyjść z niego dopiero
wtedy, gdy inni wracają z pracy i na krótko stają się tacy sami jak on, kiedy siedzą w
metrze, nie czekając na nic, albo kiedy włóczą się po centrach handlowych. Dlaczego
zamiast zostać w tym mroźnym dniu w łóżku, koło południa wsiadł na motorower,
chowając pistolet pod kurtką? Wydawało mu się, że wyruszył nie godziny, ale dni temu, z
początku jechał bez celu, byle dalej od miasta, potem przyszło mu do głowy, by pojechać
nad morze i tam się zastrzelić. Jeśli w ogóle istniało szczęście, to w jego wypadku
szczęściem byłoby skończyć z pechem. Jego żona zniknęła, nie miał pracy, tak, nawet praca
już mu się nie należała, tylko jakaś zapomoga od państwa, jałmużna, która wystarczyłaby
najwyżej na jedzenie, ale na bilety do kina już nie. Mógł się przecież zastrzelić w domu na
oczach kota, kobieta z banku i pan Weiss by nie zginęli, a on nie miałby na sumieniu
porwania, w dodatku porwania dziewczynki, którą znali wszyscy oprócz niego. W końcu
zemścił się brak telewizora, tak jak się zemścił brak doświadczenia w obchodzeniu się z
bronią. Jak na człowieka, którego niedługo wszyscy będą ścigać, był absolutnym
nowicjuszem.
Otworzył drzwi i spojrzał w górę. Na zachmurzonym niebie błyszczało kilka gwiazd.
Przy odrobinie szczęścia, której mu brakowało, znowu zacznie padać. Czyli raczej nie
zacznie – nawet anioł z psem w luksusowym samochodzie okazał się pechem, który
podszepnął mu, żeby zażądał okupu. Trzy miliony, tego mu jeszcze bardziej nie wybaczą niż
dwóch zabitych. Bez Małej nie uszedłby z pieniędzmi nawet paru metrów, tak naprawdę jej
porwanie dopiero się rozpoczęło. Nawet gdyby teraz kazał jej odejść, to i tak ją
uprowadził, a przedtem zabił klientkę banku i kierowcę. Tak czy inaczej, był wściekłym
lisem do odstrzału. Za sobą usłyszał trzask naelektryzowanych włosów, zamknął drzwi i
spojrzał w lusterko. Z brody kapała mu krew. Właściwie nie był już człowiekiem, tyle że
zwierzęta nie robią się sentymentalne, gdy czują zapachy.
– Został jeszcze jakiś cytrynowy cukierek? – zapytał.
*
Mężczyzna, który ciągle żył, mimo że nazywał siebie martwym człowiekiem, wydał jej
się nagle postacią z filmu, takiego, w którym charakteryzatorzy są ważniejsi od aktorów.
Sterczały mu włosy, w bruzdy na czole można by wcisnąć papier, do tego krew na kurtce i
rana przy brodzie. Na pewno odczuwał ból, nie zapytał jednak o tabletki, tylko o cukierek,
ale już się skończyły, przedostatniego wziął pan Weiss.
– Przykro mi – powiedziała, on wtedy znowu zaczął mówić o Lorce, tym pisarzu, jakby
to był jakiś zastępczy cukierek.
– Lorca – powiedział lekko odwrócony – przyjaźnił się z Dalim, ze słynnym malarzem,
wiedziałaś o tym?
Nie wiedziała i właściwie było jej to obojętne, chociaż widziała już jeden obraz
Dalego, na którym fajczyły się jakieś żyrafy, ale mężczyźnie na siedzeniu pana Weissa
chyba nie było to obojętne. Całkiem się odwrócił, jedną dłoń wciąż trzymając na ranie, i
krzyknął, żeby uważnie posłuchała.
– Dali – powiedział – był jeszcze młody i nieznany, gdy zakochał się w nim Lorca, który
zdobył już pewną sławę jako poeta. Tyle że piękny malarz nie był taki, najwyżej na takiego
wyglądał. Może jednak znajdzie się gdzieś jeszcze jeden cukierek?
Mała przeszukała plecak, znalazła tylko monety i klucze od mieszkania.
– Nie – powiedziała – więcej nie ma. Mój pies nie jest ciotą, jak tamten Lorca.
Jej porywacz, człowiek bez telewizora, podniósł palec i pokiwał nim, co chyba miało
znaczyć, że nie powinno się tak mówić, na co ona wydęła policzki – wszyscy mówią ciota,
a nie gej, mówi się też przecież lump i bambus, a nie innowierca.
– W bagażniku leży apteczka – powiedziała. – Jest tam nawet ciśnieniomierz.
Wymyśliła jeszcze kilka rzeczy, które miały się znajdować w apteczce – o
ciśnieniomierzu wspominał kiedyś pan Weiss – i w końcu morderca pana Weissa wysiadł z
auta. Sięgnęła po komórkę, mężczyzna otworzył bagażnik szybciej, niż myślała. Nie zdąży
napisać wiadomości, wiedziała o tym, a mimo to drżały jej palce, zdążyła jednak krzyknąć,
by przyniósł jej kozaki.
Wsiadł do samochodu, trzymając w jednej ręce opatrunki, plaster i zasypkę do ran, w
drugiej parę kozaków. Rzucił buty na tylne siedzenie, a resztę położył przed jej oczami,
jakby miała mu pomóc, na szczęście sam sobie pomógł.
– Lepiej nie patrz – powiedział, więc oczywiście patrzyła, zerkając zza lekko
rozcapierzonych palców.
Zapalił lampkę przy lusterku i wyciągnął z rany jakiś odłamek, potem porządnie zasypał
ją pudrem, jak jej ojciec, kiedy nadchodził czas przyprawiania potraw, to był jego udział w
gotowaniu, posypać mięso albo rybę. Skupiła się na tym obrazie, aż w końcu dziura w
brodzie była przykryta opatrunkiem, zaklejona plastrem, a serce znowu biło tam, gdzie
powinno.
– Naprawdę nazywa się pan Hoederer? – zapytała, żeby w ogóle coś powiedzieć. – W
filmach, gdzie gram, nigdy nie pojawia się takie nazwisko.
– Dlaczego?
– Źle brzmi.
– W takim razie to jakieś słabe filmy. Poza tym mówi się: w filmach, w których gram.
– Mówi pan jak pan Zöllke.
– Twój nauczyciel niemieckiego, co? – Mężczyzna, który żył, mimo że nazywał siebie
martwym, wyciągnął kluczyk ze stacyjki i znowu wysiadł. – Prawie zostałem kiedyś kimś
takim! – krzyknął.
*
Hoederer zapiął kurtkę. Wolnym krokiem, odwrócony tyłem szedł w stronę lasu, nie
spuszczając Małej z oczu; nie ufał jej – gdyby miała kluczyki, mogłaby zamknąć mu drzwi
przed nosem i dokądś zadzwonić. Ten, kto przywykł do stania w świetle reflektorów,
potrafi trzymać nerwy na wodzy, podczas gdy jemu puściły już podczas wizyty lekarki z
rejonu. Wyciągnął spod kurtki berettę i wyjął magazynek. Policzył naboje: ciągle siedem, z
tą w komorze osiem. Polski dentysta miał tylko jeden pełny magazynek, ale osiem strzałów
to osiem możliwości, jeśli coś pójdzie nie tak, ostatnią musi zarezerwować dla siebie.
Wsunął magazynek z powrotem i zatknął broń za pasek. A jeśli porwanie się uda? Chyba
jakaś wyższa siła postawiła mu na drodze tę małą gwiazdę razem z psem nazywającym się
jak poeta i luksusowym autem – może to ta sama siła, która odbija pocisk od bankomatu
i kieruje go w głowę starej kobiety albo kobietę taką, jak jego żona, nie starą, tylko
niezadowoloną, pcha w łapy jakiegoś terapeuty.
Kto by pomyślał, że ona zrobi coś takiego – w każdym razie nie on. A Ingrid? Wymówił
jej imię, nacierając sobie śniegiem bolącą nogę. Byli razem dwadzieścia lat – dziesięć
dobrych, pięć znośnych, pięć nieznośnych. Co kilka tygodni Ingrid przynosiła prospekty
biur podróży albo znikała w jakimś solarium, strzaskana na brąz wydawała się jaskrawym
przeciwieństwem męża, ale tak naprawdę jej świat był mroczniejszy niż jego. Nie pomogło
jasne pomieszczenie, w którym prowadziła kursy językowe, zaczęła więc terapię, opłacaną
przez państwo, ale trafiła na niewłaściwego człowieka i państwo zaoszczędziło resztę
pieniędzy, bo dalsze leczenie przebiegało w łóżku. A niedługo potem ta historia z kabiną
fotograficzną, jej spojrzenie na jego śmieszność. Tragiczny brak tragizmu, do tego nie
można się przyzwyczaić. Ale kto się przyzwyczaił do samego siebie? Najtrudniej było
dzielić własne Ja z samym sobą, a teraz groził mu pobyt w prawdziwej celi. Nie spoczną,
dopóki go nie złapią, nigdy nie wyszedłby na wolność, ten filmowy anioł był jego jedyną
szansą. Z Małą w samochodzie mogą go ścigać i nakłaniać do poddania się, ale nie mogą
go tknąć palcem. I sam będzie mógł decydować o własnym końcu, tragicznym albo nie.
Wszedł za krzak, za którym kucnęła wcześniej Mała, i pospiesznie załatwił, co trzeba.
*
Policyjny helikopter z dwoma wysoko postawionymi urzędnikami, o których wspominał
sekretarz stanu, najpierw wylądował przy motorowerze, potem przyleciał nad jezioro.
Mężczyźni stanęli na planie zdjęciowym w świetle reflektorów i nabrali przekonania, że
oto znaleźli się w centrum wydarzeń. Z namiotu kateringu dochodziły zapachy włoskiej
kuchni. Prokurator obszedł ogromną przyczepę mieszkalną, tak jakby w ten sposób mógł
posunąć śledztwo do przodu.
Był jeszcze młody, przed trzydziestką, przybył w zastępstwie prokuratora generalnego,
który właśnie się rozchorował. Sprawy układały się po jego myśli, dostał kapitalne
przestępstwo. W dodatku będzie można pobiegać przy porządnie oświetlonym jeziorze, no
i to jedzenie. Sportowe buty miał już na nogach, wieczorami trenował triatlon. Natomiast
szef Krajowego Urzędu Kryminalnego, człowiek koło pięćdziesiątki, chciał tylko wyjść
cało z tej awantury. Miał do dyspozycji oddział specjalny, w wypadku porwań używany
również, jeśli trzeba, do brudnej roboty. I chociaż przy tego rodzaju decyzjach prokuratura
nie miała nic do gadania, to wysportowany prawnik podzielał jego wątpliwości.
– Najpierw chyba powinno się wyjaśnić, czy sprawca celowo uprowadził tę
dziewczynkę – powiedział, kiedy nadeszła Hain.
– Ale jako jedną z możliwości trzeba rozważyć interwencję komandosów – odparł
policjant, na co producentka jako argument podała agenta Małej: jeśli jego sławnej
podopiecznej coś się stanie, to nie będzie zadowolony. Wyciągnęła najlepszą z możliwych
kart, bo Arie Brausen nie był byle kim. W telewizji przeprowadzał zbiórki pieniędzy,
mówił, że kraj i on to jedno, popierał mniejszości i był obecny na uroczystościach ku czci;
to, co było fałszywe w Benie Meierze, u niego było szczere. Szef Urzędu Kryminalnego
dobył z kieszeni zabezpieczoną przed podsłuchem komórkę i wybrał numer Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych, któremu podlegało jego biuro. Kazał się połączyć z sekretarzem
stanu, na czas podróży ministra upoważnionym do podejmowania wszelkich decyzji.
Zgodzili się, że ze względu na dobro ofiary należy spełnić żądania porywacza.
Hain zawołała Bena Meiera, zaprowadziła go do swojego mobilnego biura i natychmiast
przedstawiła mu pomysł, żeby porwanie uczynić nieco bardziej dramatycznym, bo przecież
scenariusz właściwie mieli już gotowy. Wszystko musi się tylko zakończyć happy endem,
oczywiście za dnia i w nieco nieoczekiwany sposób, tak jak lubią widzowie. Sprawcę
będzie na razie nazywała Robertem, to imię nie kojarzy się od razu źle i nie jest tak modne
jak David czy Olli. Robert będzie mógł się zdecydować na takie czy inne miejsce i jego
imię mogłoby harmonizować z imieniem psa, ale żeby nie nazywał się Lorca, to się nadaje
najwyżej do programu kulturalnego. Zanotowała sobie „Ben”, na to Meier by się zgodził,
ale w nawiasie dopisała „Lorca” – może nie byłoby to takie złe, film miałby szanse
również na zagranicznych festiwalach. I jak zwykle w czołówce pojawiłby się jej ulubiony
napis: „Według pomysłu Hanne Hain”.
*
Ledwie drzwi się otworzyły, pies o kulturalnie brzmiącym imieniu warknął i wskoczył
na przednie, zakrwawione siedzenie, żeby obwąchać nowego za kierownicą.
– Tylko spokojnie – powiedział Hoederer. W gruncie rzeczy nie miał nic przeciwko
psom, ba, czuł nawet, że są mu bliskie, kiedy tak bezpańsko się wałęsają, w zakłopotanie
wprawiało go tylko ich zaufanie. A ten pies, Lorca, najwyraźniej był bardzo ufny, zdaje się,
iż warczał tylko dlatego, że tak wypadało; już machał ogonem i tak patrzył spod brwi, że
człowiekowi robiło się słabo. Tak patrzyli mali chłopcy na swoich ojców przed buziakiem
na dobranoc w filmach, które oglądał w dzieciństwie, kiedy to za jedną markę kupowało
się bilet do kina. Niespodziewanie i on dostał namiastkę rodzinnego szczęścia, samochód,
pies, dziecko, brakowało tylko odpowiedniej kobiety. Ale czyje życie jest doskonałe,
zawsze czegoś brakuje. Tyle że jemu brakowało prawie wszystkiego. Nieskomplikowana
myśl, a jednak miał ochotę znowu wysiąść, pobiec do lasu i skończyć z sobą, gdy usłyszał z
tyłu chrząknięcie, jedno z tych, które poprzedzają jakieś życzenie. Mała prosiła o telefon do
domu.
– Chyba mogę, prawda?
– Nie, namierzą nas – odparł bez namysłu i już zamierzał dodać parę słów wyjaśnienia,
bo sam nie bardzo to rozumiał, a Mała na to, że wystarczy minuta, żeby powiedzieć
rodzicom, że żyje i że mają zapłacić trzy miliony.
– A może cztery?! – krzyknął, ale z tyłu dobiegł go cichy głos:
– Kto przytaszczy tyle pieniędzy? Ile ważą cztery miliony?
Nie wiedział, nie umiał nawet zgadnąć, mógł tylko zmienić pytanie: a ile ona waży?
Trzydzieści jeden, trzydzieści dwa, zgadywał w duchu.
– Trzydzieści trzy – powiedziała, dodając sobie cztery kilogramy, i szybko policzyła, czy
to aby nie za dużo przy jej wzroście metr pięćdziesiąt; uczyła się, że wzrost minus sto
dziesięć równa się idealna waga, to znaczy, że został jeszcze pewien zapas. Nie powinien
myśleć, że wprawdzie jest sławna, ale waży tyle, co pół sławy. Ledwo podała liczbę,
mężczyzna wychylił się i spojrzał na nią tak, jak często patrzył Arie Brausen, jej agent,
kiedy chodziło o jakiś głupi, ale nie bezbrzeżnie głupi scenariusz, wzrokiem pełnym
smutnego uśmiechu.
– Jesteś dosyć ładna, jeśli wolno mi zauważyć.
Znała to, żadna nowość określać jej urodę słowem „ładna”, musiała od razu zaprzeczyć.
– A mój podwójny podbródek?
– Lepszy taki niż żaden – doleciało z przodu, więc sięgnęła po argument numer dwa,
którego używała, kiedy ktoś wyjeżdżał z „ładna”: ma za duże dziurki w nosie. Człowiek
bez telewizora odwrócił się i wykonał taki gest, jakby z jej albo z jego rozumem było coś
nie tak.
– Pomyśl o Garbo – powiedział – ale nie, nie będziesz jej znała. Albo o Hepburn, w
Śniadaniu u Tiffany’ego. Jeśli i jej nie znasz, pomyśl po prostu o Julii Roberts, która ma
dziurki w nosie wielkości drzwi od obory. I gdzieś piszą, że są za duże? Ani słowa na ten
temat. Bo i tak ładnie wyglądają. Julię Roberts chyba znasz, co?
– Tak.
Mała posadziła sobie psa na kolanach, wtuliła twarz w jego sierść i pogłaskała go – był
naprawdę ładny, bez dużych dziurek w nosie, ona była tylko jakoś tam ładna. Jej nos był
nawet lekko krzywy i nie miała filmowych ust, śmiała się tak, że miękli nawet zobojętniali
redaktorzy gazetek z programem, mrużyła przy tym oczy, które były duże, ale ani sarnie, ani
krowie. No i na zawołanie podnosiła lewą brew, co, jak jej tłumaczył agent, jest czarujące,
tylko że większość ludzi zapomniała już, co to jest czar, i dlatego mu nie ulegała.
Człowiek o nazwisku Hoederer odwrócił się w stronę kierownicy. Julię Roberts zna
każde dziecko, prawda? Ale on ją widział z bliska! Powiedział to, patrząc na Małą w
lusterku, ale nawet nie zmarszczyła uprzejmie czoła ani nie zapytała o tę bliskość.
Zmarkotniał.
– Opowiedzieć ci? – zapytał.
– Jak chcesz.
– Wiozłem Roberts z festiwalu filmowego do ratusza, gdzie miała się wpisać do Złotej
Księgi. Przez dziesięć minut tylko się wygłupiała ze swoim ochroniarzem. I narzekała.
Apartament hotelowy za mały, samochód za mały, miasto za małe, wszystko było dla niej za
małe. – Widział w lusterku jej ogromne dziurki w nosie. – Tylko uważaj, żebyś się nie stała
taka sama.
Mężczyzna, który wiózł Julię Roberts, wskazał głową na Małą. Oparła czoło o zimną
szybę, żeby zebrać myśli. Nie za bardzo wierzyła w tę historię, ale właściwie po co miałby
ją wymyślać? Temu, kto zabił człowieka, żadne kłamstwa już nie pomogą – Roberts była
trochę szurnięta i trochę ładna. Można nawet powiedzieć, że wyglądała jak koń, co znowu
nie jest aż tak złe, chociaż na pewno nie umiała rżeć. Mała potrafiła zarżeć tak, że konie w
stajni robiły się niespokojne. A kto według niego jest najlepszą aktorką? – zapytała.
– Nie mówiłem? Garbo.
– To ta z Titanica?
– Nie, nie ta. Wtedy już od dawna nie żyła.
– Przez narkotyki? – To była pierwsza rzecz, jaka przyszła jej do głowy, porywacz
skrzywił się, jedną dłoń trzymał na już zakrwawionym opatrunku.
– Bzdura – powiedział – zmarła normalnie, w wieku osiemdziesięciu pięciu lat. Po
pięćdziesiątce wycofała się, zniknęła, ludzie nie rozpoznawali jej na ulicy.
– Zrobiła sobie operację.
– Operację? – Mężczyzna na miejscu pana Weissa przewrócił oczami. – Nie. I mimo
dosyć dużych dziurek w nosie miała klasę. Jeśli w ogóle wiesz, o czym mówię.
Wiedziała, dziadek ciągle to powtarzał: „Klasa, drogie dziecko”. Chuchnęła na szybę i
jednym ciągiem napisała swoje imię, Malu, podkreśliła je i postawiła kropkę. To była
klasa, w każdym razie dobrze to wyglądało, nawet jej porywacz gwizdnął. Wytarła napis
wierzchem dłoni.
– Tak samo zetrą mnie – doleciało z przodu – najpóźniej podczas przekazywania
pieniędzy, a może wcześniej. Zastrzelą mnie przy pierwszej lepszej okazji.
– Nie zastrzelą. Nie zrobią nic, co narazi mnie na niebezpieczeństwo – nigdy.
– Mówi się „naraziłoby”, tryb przypuszczający. A dlaczego nie? Bo jesteś pięknym
aniołem z anielskim życiem w nieanielskim świecie? Może byś w końcu zdjęła te przeklęte
skrzydła. Z nimi na plecach nie polecisz szybciej do nieba.
– Chce mnie pan zastrzelić? – zapytała jakby mimochodem, znowu zaczęła się trząść,
drżenie szło od nóg w górę, bo niby dlaczego miałby ją zostawić przy życiu? Tylko dlatego,
że znał się na trybie przypuszczającym? Panu Weissowi jakoś to nie pomogło. Drżenie
doszło już do brody, Mała chciałaby być teraz kimś innym, nie tym, kim była, dziewczyną,
której nazwisko tysiące razy dziennie wpisywano do wyszukiwarki i która tygodniowo
dostawała setki mejli. Jej brat opracował specjalny program, reagujący na określone słowa
i wysyłający osobiste odpowiedzi. Za każdą odpowiedź dostawał pięć centów i nie
zazdrościł siostrze sukcesu. Jednakże to o niej, nie o nim, internauci chcieli się czegoś
dowiedzieć, chociaż w internecie nic nie było, same brednie, jak to określił pan Brausen,
co robiła podczas wakacji, jak się nazywają jej ulubione gwiazdy, a w rzeczywistości
płynęły jej niefilmowe łzy, płynęły tak szybko, że nie nadążała z ich wycieraniem.
Porywacz odwrócił się.
– Zastrzelić chcę tylko siebie. Możesz zadzwonić do domu. Masz minutę!
W minucie upchnęła wszystko, co może zaszkodzić sercu matki (a także mózgowi
podsłuchującego szefa policji). Od razu powiedziała, że pan Weiss jest martwy, zupełnie
martwy, i dopiero po chwili dodała, że nic jej nie jest, może nie czuje się całkiem dobrze,
ale nie najgorzej, i że stoją w lesie, i czekają na okup.
– Trzy miliony, tak? –zapytała porywacza, który przez cały czas patrzył na zegarek.
– Cztery – krzyknął – i ani centa mniej! – na co z maleńkiego głośnika rozległ się szloch
matki i rozmowę przejął
ojciec.
– To ja – powiedział – głowa do góry – tymi słowami zawsze kończył swój program,
zanim zaciskał usta, tak jak amerykańscy prezydenci, którzy chcą dodać wszystkim odwagi,
a potem zażądał rozmowy z „tym mężczyzną”. – Tutaj März, ten z „Naprzód z Märzem”, zna
mnie pan – doleciało z aparatu, jakby siedział w nim Tomcio Paluch, a mężczyzna na to:
– Nie oglądam telewizji, jestem kinomanem!
– Kinomanem? Co pan chce zrobić mojej córce? – Ojciec krzyczał, mężczyzna też
krzyczał.
– Nic! Chcę tylko cztery miliony!
Po drugiej stronie zaległa cisza, ustał też płacz.
– Teraz się zastanawia – szepnęła Mała. Znała swojego ojca, chociaż niewiele o nim
wiedziała i właściwie nie chciała więcej wiedzieć, wystarczyło, że był, a poza tym kto by
chciał znać swojego ojca, tylko te dzieciaki w westernach albo w filmach o świętach.
– Czy ma pan jakieś doświadczenie w przekazywaniu pieniędzy? – zapytał pan März, a
mężczyzna na miejscu pana Weissa przypomniał mu, że zabił dwoje ludzi, nie mając
doświadczenia. W jego wypadku pewne rzeczy po prostu się dzieją, więc oczekuje
pieniędzy jeszcze tej nocy. Ma je przekazać kobieta.
– Pańska córka – krzyczał – musi znać tę kobietę, nie chcę, żeby przysłali mi policjantkę,
koniec! – Przerwał rozmowę, odłożył telefon, a drugą ręką już sięgał po kluczyki.
Rozmowa trwała wprawdzie dłużej niż minutę, ale do dokładnego zlokalizowania
dzwoniącego potrzebne są trzy minuty. Specjalista podał jedynie, że porywacz i ofiara
znajdują się w odległości około osiemdziesięciu kilometrów od planu zdjęciowego, który
stał się centrum sytuacyjnym, osiemdziesiąt kilometrów na północny wschód, więcej nie
chciał powiedzieć. Natomiast specjalistka w sprawach filmu, Hain, na bieżąco
informowana o rozwoju wydarzeń, kategorycznie stwierdziła, że tylko ona może być
kobietą, która przekaże okup.
Czuła się pewnie dzięki poparciu właściciela stacji, Libańczyka, mężczyzny chętnie
pozostającego w cieniu, ale też chętnie otaczającego się gwiazdami; dla jednej z nich,
Małej, stracił głowę. Monsieur albo Mister Tafik miał dwa paszporty i dwie dewizy:
piękno i pieniądze. Interesami kierował z biurowca w Londoner City, ale wolał przebywać
poza Londynem.
Hain dorwała go w wiejskiej posiadłości i tak umiejętnie apelowała do jego ambicji, że
jeszcze tego wieczora gotów był osobiście dostarczyć jej cztery miliony – z finansowego
punktu widzenia drobnostka. Oprócz stacji telewizyjnej miał jeszcze sieć angielskich
supermarketów, połowę udziałów w firmie telekomunikacyjnej oraz największą na Bliskim
Wschodzie wypożyczalnię filmów, ale i tak jego ukochanym dzieckiem pozostało
TVM
1,
czyli
TVM
ovie One, z Hain, producentką nadzorującą, która lubiła filmy telewizyjne.
Libańczyk jej ufał. Wyciągnął ją z jakiegoś przygnębiającego biura w starej publicznej
stacji telewizyjnej, gdzie spomiędzy blaszanych regałów pełnych nieudanych projektów
mogła spoglądać na pobliską ciepłownię, i zatrudnił, by oprócz zysków przysparzała jego
stacji również laurów. Hain wykorzystała szansę. Już po roku jej wizje stały się jego
wizjami: osiem milionów widzów, starych i młodych, którzy zmienią kanał dopiero po
dwóch godzinach. I to jeszcze nie wszystko. Ludzie przyznający nagrody dla telewizji – to
Libańczyk rozumiał pod słowem „laury” – mieli być tak długo tumanieni, aż będą głosować
na film typu Pocałunek anioła. A jej najnowszy projekt, materiał o uprowadzeniu, miał
wszystko, co potrzebne do sukcesu w Hollywood: ładną dziewczynkę zmieniającą się w
bohaterkę i towarzyszącego jej zabawnego pieska. Innych wizji nie miała.
Leśna droga wydawała się prowadzić donikąd, zwężała się, to znowu rozszerzała,
momentami ledwo ją było widać zza zwisających gałęzi, ale mężczyzna na miejscu pana
Weissa umiejętnie prowadził samochód tuż przy brzozach i sosnach, często skręcał w
ostatniej chwili, a jechali przy włączonych światłach postojowych. Nawet z nosem
przyciśniętym do szyby można było zobaczyć jedynie pierwsze rzędy drzew przy drodze,
ich ośnieżone gałęzie pojawiające się przed twarzą jak pazury. Nikt nie zdołałby uciec
przez ten las, a już na pewno nie z szerokimi skrzydłami, od razu by gdzieś zawisł, w jej
położeniu nie chciała jednak całkiem pozbywać się anielskości. Poluzowała tylko pasy i
wygięła wypełnione watą skrzydła ku górze, tak jak mają anioły nagrobne – od razu zrobiło
się wygodniej, ale też od razu poczuła chłód na ramionach, bo pikowaną kurtką owinęła
sobie wcześniej stopy. Została tylko derka, całe szczęście, że pan Weiss nalegał, by ją
zabrać, chciał nią przykryć siedzenia. Normalnie była to końska derka, lecz teraz stała się
psią derką, bo owinęła w nią Lorcę. Jej porywacz otworzył okno, jakby było mu za gorąco,
i do środka wpadło kilka płatków śniegu. Nic nie było dobrze, wszystko było źle – niech to
się już skończy.
– Dokąd jedziemy? – zapytała znowu. – Co pan chce
zrobić?
– To się jeszcze okaże – usłyszała – źle się czujesz? No, to czujemy się podobnie, tak się
czują normalni ludzie. Ci bez skrzydeł.
– Moje skrzydła nie są prawdziwe.
– To bez znaczenia przy takiej ilości prawdziwego szczęścia, tak prawdziwego jak mój
pech – rzucił, opierając głowę o zagłówek.
Odważyła się powiedzieć, że pecha można samemu ściągnąć, tak samo jak zimne
powietrze, kiedy otwiera się okno. A on, podnosząc szybę:
– Co ty w ogóle wiesz o pechu – byłaś jeszcze w brzuchu matki i już miałaś szczęście, że
dostałaś takie geny! – krzyknął. – I nawet nie mówmy o roku urodzenia, bo mój był
najgorszy.
– Więc wszyscy starsi ludzie mają pecha, tak? – W ostatniej chwili zdążyła zrobić z tego
pytanie, żeby było uprzejmiej, ale człowiek ze źle brzmiącym nazwiskiem usłyszał tylko jej
argument i zaśmiał się. Jego żona, powiedział, śmiejąc się, co zabrzmiało jak nagły napad
kaszlu, jego żona wyszukała sobie w internecie kilku terapeutów, zadzwoniła pod sześć
numerów, dwa pierwsze były zajęte i należały do terapeutek, przy trzech kolejnych
usłyszała automatyczną sekretarkę. A ostatni numer, wrzeszczał, należał do faceta, z którym
ona teraz jest.
– I co ty na to?
Nic nie odpowiedziała, milcząc, patrzyła w kierunku jazdy, choć za szybą widać było
tylko gałęzie i kawałek drogi, niewiele szerszej od ścieżki, ale jakoś się przesuwali, metr
po metrze, ze złożonymi lusterkami bocznymi. Mężczyzna bez szczęścia, czy też czego mu
tam brakowało, naprawdę potrafił jeździć. Przemogła się i pochwaliła jego sposób jazdy,
co było raczej zagraniem niż uprzejmością, zresztą jak prawie wszystkie komplementy.
Nauczyła się tego podczas pracy przy filmach, ale nie zrobiło to wrażenia na porywaczu.
– Do tego potrzebne są tylko dwie ręce – odparł, zerkając na nią w lusterku. – Głodna?
Nie spodziewała się takiego pytania. Co miała odpowiedzieć, była już trochę głodna,
przed zdjęciami zawsze serwowano w przyczepie tortellini alla panna albo jajecznicę
z boczkiem, dlatego wzięła ze sobą tylko tabliczkę czekolady, a dla Lorki suchą karmę.
– Nie – powiedziała na wszelki wypadek, na co mężczyzna na miejscu pana Weissa się
odwrócił. Jeśli nie jest głodna, to dobrze, on trochę zgłodniał. Pies na pewno też.
– Mam brekkies.
– To przecież jest dla kotów.
– Tak – powiedziała – zgadza się. Ale Lorca to uwielbia.
– Uwielbia? Skąd wiesz? – doleciało z przodu, odpowiedziała, że to widać, poza tym
skąd on wie, co to jest brekkies. Z reklamy?
– Z jakiej reklamy? Po prostu mam kota – powiedział ni z tego, ni z owego, od razu
zapytała, gdzie ten kot teraz jest, kto się nim zajmuje, a on zaczął mówić, że w mieszkaniu
jest ciepło, kot nie umrze z głodu, poza tym jest bardzo stary. Już nie widzi, chodzi tylko w
kółko i cały się trzęsie, kiedy o coś zaczepi pazurami. Ma zmierzwione futro i sączące się
narośla. Codziennie rano w kawałku wątrobianki dostaje tabletkę, dzięki której jeszcze
żyje.
– Kto to robi?
– Nie twoja sprawa – właściciel kota siedzący na miejscu pana Weissa zatrzymał
samochód i założył ręce za głowę – zrozumiano?
– Nie, nie zrozumiano. Jak on się nazywa?
Nie spodziewał się tego pytania.
– Ma na imię Frieda i ma osiemnaście lat! – krzyknął jak ci ludzie, którzy wrzeszczą
„Spokój!”. – Kiedy ją przynieśliśmy, była wielkości mojej pięści! – Pokazał pięść, która
była raczej szczupła niż wielka.
– My, czyli kto? – zapytała. I wtedy ruszył dalej tak gwałtownie, że słychać było jakiś
trzask, mimo że właściwie nie było już żadnego dalej, i wrócił do tematu jedzenia. Czy ma
coś dla siebie, ciastka, owoce?
– Czekoladę.
– Jaką czekoladę?
– Nugatową. – Wyjęła tabliczkę z kurtki i wyciągnęła w jego stronę, ale machnął ręką.
– Lepiej podzielmy zapasy, noc jest długa.
– Jakie zapasy? Mam tylko czekoladę. Ale jeśli wrócimy po kota, to możemy zrobić
zakupy.
Jej nowy kierowca nacisnął hamulec. Poleciała do przodu i uderzyła nosem w ekran
zamontowany w zagłówku kierowcy. Po chwili złapała oddech i chciała rzucić jakieś
przekleństwo, ale ją ubiegł:
– Zapnij się, do cholery, i przestań się wymądrzać! – krzyknął. – To jest cień kota,
ruszający się kawałek sierści. Frieda je już tylko tabletki.
– Bo pan coś robi źle.
– Źle – wskazał jej nos, chyba po to, żeby jej uprzytomnić, że krwawi – taki
rozpieszczony dzieciak jak ty chce mi mówić, jak mam żyć?
– Mówię tylko, jak trzeba postępować z kotem.
Naprawdę nie chciała nic więcej powiedzieć, chociaż zahamował zbyt gwałtownie, a
może powinna mu uświadomić, w pewnym sensie w odwecie, że w tym kraju każdy, kto ma
telewizor – dzieci, kobiety i mężczyźni – i kto się dowie o porwaniu, będzie po jej stronie,
a po jego stronie nie będzie nikogo? Ale on chyba o tym wie albo to przeczuwa, na wszelki
wypadek nic nie powiedziała. Wstrzymała oddech do chwili, aż się bez słowa odwrócił.
Obmacała nos, mężczyzna zdjął nogę z hamulca i łagodnie ruszył – droga już od dawna
była zbyt wąska, by zawrócić, wystarczyło spojrzeć. Przysunęła nos do zimnej szyby, ale to
mogło uśmierzyć najwyżej ból, nie złość; starannie rozprowadzony puder spływał słonymi
łzami.
*
Z tyłu zrobiło się cicho, za cicho, ona chyba coś knuje, ponieważ był za ostry, albo po
prostu potrafi dobrze zagrać martwą, tak jak on potrafił udawać żywego, nie zawsze, ale od
biedy tak. Kiedy jego żona znalazła w szkole językowej o nazwie Studio Języków nowy
dom, musiał poznawać jej tak zwanych najlepszych przyjaciół na imprezach
organizowanych wieczorami w pomieszczeniach szkoły. Był najstarszy w towarzystwie,
udawał, że ciągle żyje. Czuł się zbędny w kręgu najlepszych przyjaciół żony, wśród
kopcących zachrypniętych Hiszpanek, które prowadziły zajęcia albo same na jakieś
uczęszczały, żwawych czarnych i Nowozelandczyków, którzy nie wiedzieli, co to jest ból
albo zimno, i ubrani w
T
-shirty mogli zimą przy otwartym oknie godzinami siedzieć na
brzegu skrzynki po piwie. Przynajmniej delikatne Wietnamki z intensywnego kursu marzły i
przysuwały się do niego, żeby skubnąć trochę nowych słów, tak jak wróble skubią okruchy
ciasta; gdy pewnego razu powiedział, że za ich kraj kiedyś wyszedł na ulicę,
odpowiedziały uprzejmym chichotem. Był wtedy żywy aż po czubek głowy, starzy
przyjaciele nie utrzymywali z nim kontaktów, ci najlepsi już nie żyli z powodu AIDS albo
nikotyny, przedwcześni starcy, natomiast przyjaciele Ingrid młodnieli z roku na rok. Szkoła
językowa była źródłem młodości, ten, kto siedział przy tablicy, wierzył, że zdobył świat,
tak jak kiedyś on, ostrzeliwany przez armatkę wodną przy szturmie na budynek „Hurra”. To
były najszczęśliwsze chwile w jego życiu, chociaż pech już wtedy wyciągał swoje macki
w postaci policyjnych kamer rejestrujących szczęście – czyli tak naprawdę duchowe
zwycięstwo; długo myślał, że było jednorazowe. W Studiu Języków też panowało to
uczucie osobistego triumfu, wydawało się, że jedynym warunkiem przynależności do grupy
jest wiek sprzed biologicznej stagnacji, coś koło trzydziestego piątego roku życia, a tę
granicę Ingrid przekroczyła jakieś dziesięć lat wcześniej. Jego teoria brzmiała: dla szkoły
językowej żona stała się kłopotem, ale coraz bardziej jego obwiniała za to, że nie robi się
coraz młodsza. Aż w końcu na jednej z imprez – niespełna pół roku temu –
niespodziewanie chciała z nim zatańczyć, ale on był tak martwy, jak się czuł, i to uczucie
przeniosło się na nią. Już następnego dnia szukała w internecie terapeutki albo terapeuty,
osoby, która z powrotem uczyni ją zdatną do pracy w zespole Studia Języków. Kiedy
wybierała jeden numer po drugim, stał obok i w końcu, z szansą jeden do sześciu,
słuchawkę podniosła właśnie ta niewłaściwa osoba. I nawet jeszcze wtedy ważyły się ich
losy, bo właściwie u terapeuty nie było już wolnych terminów, ale jakiś pacjent miał dzień
wcześniej wypadek na rowerze i, jak się okazało, dłuższy czas spędzi w szpitalu, no i
Ingrid wskoczyła w tę lukę, we wtorek o siedemnastej, i poznała niedawno rozwiedzionego
mężczyznę, który zawsze chciał spotkać kobietę taką jak ona. Ktoś pociągał za sznurki, na
jednym z nich wisiał on, na innym nieuważny rowerzysta; kto wie, może się zagapił, bo
wiatr pędził jakiś papier? Wystarczyłby tylko ten jeden sznurek mniej i nie miałby na
sumieniu dwojga ludzi, a znana wszystkim dziewczynka nie znalazłaby się w jego władzy,
czy też pod jego opieką; przynajmniej przestała już udawać martwą. Usłyszał odgłos jakby
bardzo delikatnego zamiatania, zatrzymał samochód, bo drogę zasłaniała ściana gałęzi,
niektóre pod ciężarem lodu zwisały aż do ziemi, i zerknął na licznik: benzyny wystarczy
jeszcze na dwieście kilometrów, a więc z trudem dojechaliby nad morze, pod warunkiem,
że przez całą noc nie ogrzewaliby auta. Wyłączył silnik i nasłuchiwał.
– Co robisz?
– Nic – odpowiedziała.
Odwrócił się, jego zakładniczka wyglądała jak kobieta przyzwyczajona do widoku
swojej twarzy w lustrze, lekko pochylona nakładała pędzlem na okolice nosa bardzo jasny
puder – stąd ten szmer – tak jakby chciała mu pokazać, jaki to rozpieszczony, malujący się
dzieciak dawał mu rady. Pod jej podłokietnikiem był ukryty schowek na rzeczy osobiste,
papierosy, notatnik czy książkę, ale ona trzymała tam szminki, szczotki, grzebienie, kremy,
pojemniczki ze srebrnym i złotym brokatem. I na tym nie koniec: z oparcia jego fotela
wyciągnęła coś w rodzaju stolika, blat z wgłębieniami na szminki i pędzle, nad nim
umocowano oświetlone lustro, przy którym wisiało zdjęcie z polaroida. Czy to ona jest na
zdjęciu? – zapytał. Mała zwlekała z odpowiedzią, bo właśnie pudrowała sobie twarz.
– Tak, byłam już umalowana i uczesana do sceny końcowej. W ten sposób oszczędza się
czas, gdyby zdarzyło się coś niespodziewanego, na przykład korek albo stłuczka. Albo
porwanie.
Powiedziała to cichym, ale pewnym głosem, nawet na niego nie patrząc, zajęta
malowaniem ust. Nagle zaczął mieć wątpliwości co do jej wieku. Chyba miała skończone
czternaście lat, ale wydawała się młodsza. Miał ochotę zapytać, o czym teraz myśli, bo
mimo najlepszych chęci nie umiał sobie tego wyobrazić. Nie miał przecież dzieci, nie
mówiąc już o córce, stracił ją jakieś pół życia temu w porozumieniu z żoną, za zabieg
zapłaciło państwo, tak jakby ciąża była jakimś guzem. Lekko rozchylone usta malowała
bladopomarańczową szminką – niewyobrażalne, żeby ją teraz pogłaskać po włosach, już
bardziej realne wydawało się zastrzelić ją albo siebie.
– Słuchaj – powiedział – ja nie znam ciebie, a ty nie znasz mnie, może to zmienimy?
Podniosła wzrok, zerknęła na niego jak znad okularów i malowała się dalej. Zmienimy,
po co? Poza tym nie może teraz rozmawiać, musi się skupić.
On też, bez obaw! Hoederer odwrócił się i włączył silnik. Musi się przedrzeć przez tę
białą plątaninę, użyć całej siły, jaka tkwi w samochodzie, bo inaczej nastąpi koniec.
Sięgnął po pistolet, zajrzał w czarną, okrągłą lufę, podobnie wyglądały źrenice jego żony,
kiedy napiła się alkoholu, widział w nich wtedy wściekłość, że życie potoczyło się inaczej,
niż myślała, spędzała je z nim i z jakimś kotem, a on dziwił się za każdym razem, że potem
wszystko jednak idzie dalej siłami tylko dwojga ludzi.
Tym lepiej, że on też się musi skupić, odparła malująca się i dająca rady Mała. Poczuł
coś w krzyżu, złożyła stolik, bardzo delikatnie, żeby nie zauważył, ale on, od kiedy został
sam, czuł wszystko – skończyła makijaż.
– I dla kogo tak się starałaś – zapytał – dla mnie?
Odpowiedziała mu cisza, zerknął w lusterko – nie zdjęła skrzydeł, miała bladą twarz, na
policzkach namalowała sobie srebrnym brokatem coś w rodzaju Drogi Mlecznej, na ustach
błyszczała szminka. Poradził, żeby się zapięła i mocno trzymała, włączył bieg i nacisnął
pedał gazu, aż samochód z głośnym trzaskiem przejechał przez plątaninę lodu i gałęzi i
wylądował na prostej drodze.
– Czyli nie dla mnie – powiedział. – Ale chyba podczas malowania się coś sobie
człowiek wyobraża, prawda?
– A co sobie wyobrażała ta aktorka, ta, która po pięćdziesiątce przestała się pokazywać?
– usłyszał.
– Garbo? Myślała tylko o tym, żeby dobrze wyglądać podczas grania. I nie malowała się
sama. Nie było takiej konieczności.
– A jaka była jej najlepsza rola?
– Według mnie? Dwulicowej kobiety. Zagrała też w filmie pod takim tytułem.
Dwulicowa kobieta.
– Zamówię go jutro przez internet.
Hoederer ponownie nacisnął hamulec, tym razem łagodniej.
– Lepiej nie licz na jutro – powiedział, a wtedy jego zakładniczka, trzymając pod pachą
psa, pochyliła się między dwoma przednimi siedzeniami.
– Bo mnie pan zastrzeli, tak jak pana Weissa?
– To był wypadek.
– To nie był wypadek! – Nagle zaczęła krzyczeć, tak jak nagle pęka balon. – Zrobił pan
to specjalnie – rzuciła.
Chciał jej zamknąć usta, ale pies zerwał się i złapał go za rękę. Wyrwał dłoń z pyska i
kiedy właścicielka psa wkroczyła do akcji, uderzył Lorcę.
– To był wypadek! – wrzasnął, a ona, teraz już prawie szeptem, bez tchu, zapytała: po co
on w ogóle ma przy sobie broń?
– Po co? – Hoederer zdjął nogę z hamulca, prowadził teraz lewą ręką, kiwnął tą drugą,
pogryzioną. – Żeby się zastrzelić. Nikt nie ma prawa przeszkadzać człowiekowi
w ostatnich chwilach.
– Dlaczego chce się pan zastrzelić?
– To jest historia serii nieszczęść, z których ostatnie wydarzyło się dzisiaj po południu.
Napadłem na bank, ale się nie udało.
– Co się nie udało?
– Strzał ostrzegawczy. Pocisk się odbił i trafił jakąś kobietę w oko. Zmarła na miejscu.
– A więc dzisiaj zabił pan już dwie osoby.
– Tak. Ale przedtem ani jednej.
– A dlaczego napadł pan na bank? – zapytała z powagą w głosie.
– Bo tam są pieniądze. Pieniądze na rejs statkiem, to było największe marzenie mojej
żony, dopóki nie zniknęła pewnej nocy. Pomysł był taki: jeśli będę miał pieniądze na rejs,
to ona szybko do mnie wróci. Ludzie mają podobne pomysły. Czasami wpadają na nie w
banku. Rozumiesz, prawda?
*
Mała umilkła, ale poruszała głową, jakby zarazem potakiwała i zaprzeczała. Mężczyzna,
który zastrzelił dwoje ludzi i żądał za nią czterech milionów, chyba nie był naprawdę zły,
ale naprawdę był niemal martwy, bo nigdy nie wyjdzie z więzienia. Zrobi więc wszystko,
żeby go nie złapali, a do tego jest mu potrzebna ona. To logiczne, jak by powiedział jej
brat. Mogła w końcu zdjąć skrzydła – były sztuczne.
– Dlaczego żona pana zostawiła?
– A czy ja mówiłem, że mnie zostawiła? I właściwie mogłabyś mi mówić ty, prawda?
To „prawda” z cichym znakiem zapytania zostało doklejone do zdania, Mała znowu
zamilkła i naciągnęła derkę aż pod brodę. Jest jej zimno, tak? To też powiedział cicho,
chyba sam marzł, między zębami świszczało mu powietrze, jakby nie mógł zdecydować, co
z nim zrobić, wpuścić je czy wypuścić.
– Nie, wszystko jest w porządku – odpowiedziała.
– Wszystko w porządku? – Porywacz odwrócił się, pogryzioną dłoń wsunął we włosy. –
Nic nie jest w porządku, kłamiesz. Marzniesz, oszukujesz mnie!
W dalszym ciągu patrzyła na niego, samochód jechał ku czemuś dużemu i drgającemu.
– Tam coś leży! – krzyknęła tak przenikliwie, że zahamował jeszcze gwałtowniej niż
przedtem. Zdążyła tylko przytrzymać Lorcę, wszystko inne poleciało do przodu, plecak,
skrzydła, karma dla psa, scenariusz filmu o aniele, jej kozaki. Samochód przejechał jeszcze
kawałek i zatrzymał się pod skosem, reflektory bardziej oświetlały las niż drogę.
Wystarczyło jednak, by zobaczyć tylne nogi kopiące czerwony śnieg. Mężczyzna na miejscu
pana Weissa otworzył drzwi i chwycił broń.
– Idę się rozejrzeć, zostań tutaj – powiedział, ale dzisiaj już słyszała od kogoś podobne
słowa i ten ktoś wrócił zalany krwią.
Włożyła kozaki, wzięła psa na smycz i wyszła; Lorca piszczał i wyrywał się, musiała
pójść za nim. Przed samochodem, częściowo na drodze leżała sarna. Miała szeroko
otwarte oczy, przebierała nogami, z ran na grzbiecie i szyi leciała krew.
– Czy tu są wilki? – usłyszała gdzieś nad głową. Z rany na szyi zwierzęcia buchnęła
ciemna krew, dużo ciemniejsza niż krew pana Weissa. Mała nie mogła złapać tchu, jakby
ktoś ją ścisnął za gardło. Mężczyzna, do którego miała mówić ty, zaklął cicho i podniósł
rękę z pistoletem, potem naprawdę zjawiła się jakaś dłoń i zakryła jej ucho, a jedno
uderzenie serca później padł strzał podobny do grzmotu. W czole sarny zobaczyła dziurę.
– Nie było innego wyjścia – powiedział po raz drugi tego wieczoru. – I jeszcze coś: na
imię mam Giacomo.
– Wszystko będzie dobrze – uspokajającym tonem mówiła producentka Pocałunku anioła
– wszystko! – Z namiotu kateringu prowadziła rozmowę z ojcem ofiary. Zażądał
helikoptera, żeby wraz z żoną mogli niezwłocznie przybyć do „tej nędznej dziury”, jak
określił miejsce kręcenia zdjęć. I zażądał, by spełnić wszystkie życzenia porywacza, a
policja ma się do sprawy jak najmniej wtrącać. Hain obiecała, że zrobi, co w jej mocy,
helikopter jest już praktycznie w drodze, pieniądze też. – Wszystko będzie dobrze! –
krzyknęła raz jeszcze, po czym kiwnęła ręką swojemu reżyserowi. Stał przy bufecie
sałatkowym, gdzie tymczasowo rozłożyła się policja.
Zwiadowcy z oddziału specjalnego wyjmowali mapy i laptopy, noktowizory i
słuchawki, broń i maskujące ubrania; uwijali się pod okiem dyrektora Krajowego Urzędu
Kryminalnego i młodego prokuratora, któremu przekazano również sprawę morderstwa
Weissa.
– Tyle że właściwie nie ma sprawy – powiedział – dwa morderstwa, jeden sprawca i
tyle.
I nagle padło rzucone półgłosem nazwisko, podobno przy motorowerze znaleziono
dowód rejestracyjny pojazdu. Facet był kiedyś komunistą, poza tym żadnych wykroczeń.
Producentka
TVM
1 dobrze usłyszała nazwisko, ale zaraz potem doleciało do niej słowo
„terrorysta” i momentalnie zbladła. Pociągnęła Bena Meiera w kąt namiotu, ledwo mogła
mówić, tak wspaniale rysowała jej się wizja filmu i główna rola męska, postać o imieniu
dziesięć razy dobitniejszym niż Robert i o wiele bardziej wyrafinowanym niż Carlos czy
jakie tam się jeszcze zdarzają na rynku prawdziwych historii.
*
Giacomo Hoederer marzł. Wszedł do lasu, idąc po śladach prowadzących do sarny,
odchodziły w bok, widocznie zwierzęta na widok samochodu uciekły. Muszą więc być
w pobliżu. Dwa wilki pozostawiły głębokie, duże ślady, cztery pazury i poduszka; przez
moment im zazdrościł – po prostu zniknęły w lesie, zdobyczy poszukają gdzie indziej, nie
będą mieć wyrzutów sumienia, nie będą marznąć.
On marzł już od jakiegoś czasu, mimo że w samochodzie było jeszcze ciepło, marzł i nie
miało to nic wspólnego z zimnem, chodziło raczej o wewnętrzne rozdygotanie, które
zaczęło się od dnia, kiedy nagle został sam w pustym mieszkaniu, towarzyszył mu tylko kot.
Nie było mu naprawdę zimno, ale nie było mu też naprawdę ciepło i już to wystarczyło,
żeby marznąć. Naprawdę ciepło było tylko w łóżku, przy ukochanym człowieku, wszystkie
inne stany wiązały się z zimnem.
– Były dwa, zgadza się? – Podeszła do niego Mała bez skrzydeł, w samej tylko bluzie,
na której widniało jej imię, Malu, z zawijasem pod spodem.
– Tak, chyba tak – powiedział. – Chcesz się przeziębić? – Wziął ją pod ramię i
zaprowadził do auta, otworzył drzwi z przodu – jeśli siądą obok siebie i pies na dokładkę,
to będzie im trochę cieplej. Podał ten argument, nie patrząc na nią, wytarł śniegiem
zakrwawione miejsca i osuszył skórzane siedzenie derką. – Dosyć duża – stwierdził – jak
na psa. – Powiedział coś takiego, zamiast po prostu zapytać, czy nie mogliby się podzielić
tą dosyć dużą derką, ale tego rodzaju prośbę czy pytanie pewnie źle by zrozumiała.
Wskazał osuszony fotel i jego zakładniczka usiadła.
– Bo to jest dla konia – powiedziała.
– Masz konia?
– Tak, coś w tym rodzaju.
– Lepsze to niż nic – Hoederer nie dopytywał, to była jej sprawa, nie jego. Wsiadł i
włączył silnik, nawet jeśli miałoby się okazać, że zobaczy ich kamera termowizyjna albo
cokolwiek, czym tam go szukali. Powoli ominął sarnę i wjechał z powrotem na drogę,
która zdawała się prowadzić gdzieś dalej, tak jakby las nie miał końca. – Zaraz zrobi się
ciepło – powiedział. – Ale tego koca wystarczy chyba dla dwóch osób?
Żadnej odpowiedzi, ani nawet spojrzenia. Mała zasnęła albo udawała, że śpi, zamknęła
oczy, lekko rozchyliła usta, oddychała płytko, tylko dziurki w nosie nieco jej się
powiększyły, jak u osoby, która śmiało o czymś rozmyśla albo przegranym sprawom
próbuje w wyobraźni dodać lepsze zakończenie. Sam tak robił, kiedy jeszcze zamierzał
zostać nauczycielem: niemieckiego, historii, filozofii, jeśli trzeba, to nawet matematyki.
Nie chcieli go w żadnej szkole z powodu tych policyjnych zdjęć z najszczęśliwszych chwil
w życiu, a później, kiedy już się przekwalifikował, stracił pracę redaktora w lokalnej
gazecie, bo zespół się odmładzał, a on nie. I na koniec wyrzucono go z serwisu
limuzynowego po małym, niezbyt czystym zagraniu w świecie wielkich brudnych
interesów.
– Dlaczego zostawiła pana żona? – usłyszał nagle z prawej strony, czyli udawała.
– Dlaczego? Bo się zakochała w swoim terapeucie. Wiesz, kto to jest terapeuta?
– Moja mama jest terapeutą.
– Terapeutką – poprawił Hoederer. – I czym się zajmuje?
– Wszystkim. Terapia grupowa, indywidualna, coaching, pełen zakres. Ale nam daje
spokój.
– Masz rodzeństwo?
Mała przeciągnęła się, przymknęła oczy i ziewnęła. Cztery litery jej imienia również się
rozciągnęły, pod
M
i
U
już nie było śladu dziecka.
– Brata – odparła i ponownie ziewnęła. – Ma na imię Malte i ma piętnaście lat.
– A ty? Masz już trzynaście lat, prawda?
– Może. Wiek jest sprawą względną – tak mówi pani Struwe-Görz. Na biologii.
– O czym się teraz uczycie?
– Dlaczego zastrzelił pan tę sarnę?
– Boby się wykrwawiła. A jaka jest ta nauczycielka?
Hoederer ustawił światła, zaczął padać śnieg i zanosiło się na to, że będzie padał, w
powietrzu krążyły pojedyncze płatki niczym straż przednia zamieci. Mała otuliła siebie i
psa derką.
– Struwe? Ma pięćdziesiątkę, a chodzi w dżinsach i farbuje włosy na czerwono. Co
robimy na biologii? Ona zawsze na początku lekcji puszcza muzykę, Robbie’ego Williamsa
albo Mariah Carey, a potem wyjeżdża z jakimiś gruczołami czy hormonami i mówi, że wiek
jest sprawą względną.
– Bo to też się zdarza.
– Nie wiadomo – Mała opuściła szybę i łapała wirujące płatki. – Może pana żona
odeszła tylko dlatego, że ten drugi miał sto kanałów w telewizorze.
– Wątpię – odparł Hoederer. Zwolnił, zaczęło mocniej sypać, światło reflektorów
ledwo przebijało przez śnieżycę. Zakładniczka bez skrzydeł spojrzała na niego.
– Właściwie dlaczego nie ogląda pan telewizji?
– Bo dla kogoś takiego jak ja nic tam nie ma.
– A kim jest ktoś taki jak pan?
– Ktoś, kto jako dwudziestolatek był komunistą, to ci ludzie od sprawiedliwości
społecznej, którzy wychodzą na ulicę. Na ulicy były kamery, jak w twoich filmach, tyle że
wtedy reżyserował kontrwywiad. Nagrali mnie, kiedy niosłem flagę, dlatego później nie
mogłem zostać nauczycielem i dlatego teraz tu siedzę.
– Nie, siedzi pan tutaj, bo zastrzelił pan mojego kierowcę, a jeszcze wcześniej, w banku,
jakąś kobietę. Zna się pan na matmie?
– Nawet na fizyce. Pociski mogą zachowywać się jak światło, kąt padania jest równy
kątowi odbicia. Ponadto przy wystrzale z broni kaliber czterdzieści następuje odrzut –
Hoederer wyjął pistolet spod kurtki i położył go na półce – celujesz w miejsce, w którym
nikogo nie ma, pocisk trafia w bankomat, zgodnie z prawami fizyki odbija się i trafia
w głowę kobiety, która znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. To
była fizykalna ruletka. Nikogo nie zabiłem.
– A jednak dwie osoby nie żyją. Umie pan ułamki?
– Tym się teraz zajmujecie?
Mała odrzuciła koc i powiedziała „tak”. Sięgnęła po pistolet i wystawiła go przez okno.
– Jutro mam sprawdzian z mnożenia i dzielenia ułamków! – krzyknęła, bo Hoederer
nacisnął na hamulec i też coś krzyczał, jakieś przekleństwa, ale ani ona, ani on już tego nie
słyszeli, bo rozległ się huk, ręka Małej poleciała do góry i uderzyła o kant okna, strzał
wyrwał jej pistolet z dłoni, pies zaczął przeraźliwie ujadać, a ona zesztywniała ze strachu.
Nie mogła się poruszyć i niemal ogłuchła. Właściciel broni wysiadł z auta.
Podniósł berettę ze śniegu, wytarł ją o spodnie, a kiedy znalazł się z powrotem w
samochodzie, podsunął ją pod świeżo upudrowany biały nos Małej.
– Tak to właśnie jest – krzyczał, ale prawie go nie słyszała, tuliła do siebie
przestraszony kłębek. – Ta broń po prostu nagle wypala!
Wyjął magazynek, policzył naboje, potem wsunął go w uchwyt i schował broń pod
kurtkę. Z trudem oddychał. Teraz już wie. Szkoda tylko, że jej wiedza kosztowała jeden
nabój, zostało ich sześć.
– Pięć do obrony, a ostatni dla mnie – wymamrotał. To usłyszała bardzo dobrze.
*
Straszne rzeczy wydarzają się niespodziewanie, wszędzie, każdego dnia, przez
nieuwagę, jak w wypadku kota i furgonetki (i rowerzysty, który wjechał pod samochód, a
tym samym zwolnił miejsce u terapeuty), przez prawa fizyki, kiedy odbita kula trafia
klientkę banku prosto w oko, i oczywiście przez lekkomyślność, kiedy ktoś bawi się
bronią. I oczywiście wszyscy wiedzą, że tak jest, i codziennie oglądają różne straszne
rzeczy w wiadomościach, ale budząc się rano, nie wyobrażają sobie, że oto nadszedł dzień,
w którym nagle runie ich świat. Przy śniadaniu Mała nie uwierzyłaby, gdyby ktoś jej
powiedział, że nie będzie jadła kolacji, bo drżąc od stóp do głów, wieczór spędzi w
uprowadzonym samochodzie, w jakimś lesie, trzymając na kolanach trzęsącego się ze
strachu psa, bo wcześniej wystrzeli z broni, z której zginął jej kierowca, w dodatku obok
będzie siedział człowiek, który za to wszystko odpowiada.
Jechał dalej, mimo zamieci już nieco szybciej, i teraz dopiero mogła go porządnie
obejrzeć, to, co straszne, otrzymało wreszcie twarz i może stanie się przez to mniej
straszne. Miał wąskie, ciemne oczy albo tak jej się wydawało, bo przecież były niebieskie
z zielonkawymi przebłyskami. Poza tym spory nos, na końcu nieco zadarty, a na ustach
uśmiech, który według niej nie miał nic wspólnego z prawdziwym uśmiechem, tak samo jak
zmarszczki na czole jej ojca nie pojawiły się z powodu trosk, co najwyżej z powodu troski
o to, że mu włosy wypadają. Akurat o to Giacomo Hoederer – nagle przypomniała sobie
jego nazwisko – mógł być spokojny: włosy opadały mu na czoło i uszy. Kiedy je odgarniał
gestem, który za każdym razem wlewał w jej serce nadzieję, widać było duże i kształtne
uszy, bez wystających włosków czy zwisających płatków.
– Włącz swój telefon – powiedział ni stąd, ni zowąd. – Narobimy trochę dymu.
Miała wpisać PIN, najłatwiejszy na świecie rząd cyfr, jak data urodzenia, ale coś w jej
głowie odmawiało współpracy, numer zniknął z pamięci. Przypomniała sobie jakieś cyfry:
osiem, cztery, sześć, trzy, wydawało jej się, że to prawidłowy kod, wpisała, ale to nie było
to. Pozostały dwie próby.
– Co jest? – zapytał jej porywacz.
Ugryzła się w kciuk, ale ta sztuczka pomagała tylko przy udawaniu trupa. Powiedziała,
co jest, że nie może sobie przypomnieć, ale nie wierzył w ani jedno słowo.
– Nie chcesz, żebym zadzwonił. Chcesz, żeby myśleli, że coś ci się stało, bo wtedy
będzie mnie ścigał cały kraj – może zaprzeczysz?!
Mała potrząsnęła tylko głową i wpatrywała się w wyświetlacz, na którym zamiast cyfr
pojawiły się gwiazdki. Przecież próbuje, coś z ósemką i trójką, powiedziała, ale Hoederer
wrzeszczał coraz głośniej:
– Dalej, pisz!
Znów wpisała numer, a kiedy na ekranie pojawił się napis „Nieprawidłowy
PIN
”, złapał
ją za rękę.
– Jeśli teraz się nie uda, zrobię z twoim psem to samo, co z sarną, chcę ten numer –
krzyczał – natychmiast mi go
podaj!
Zaczęła wyrzucać z siebie cyfry, najpierw ósemka, potem trójka, a potem, między
dwoma uderzeniami serca, albo też jeśli dodać serca do siebie, to nawet między czterema,
w każdym razie w ułamku sekundy plunęła mu w twarz i jeszcze w tej samej sekundzie dłoń
Hoederera wylądowała na jej policzku. Ból trwał krótko, zabrał z piersi powietrze, ale i
cały strach.
– Nie było innego wyjścia – powiedział po raz trzeci.
Otworzyła szeroko oczy, żeby się nie rozpłakać, zobaczyła, jak po jego brodzie powoli
spływa ślina i zatrzymuje się na zaroście, i jednym tchem wyrzuciła z siebie cyfry kodu.
Hoederer wpisał
PIN
i pojawił się napis
OK
, reszta należała już do aparatu. Niemal
równocześnie spojrzeli na wyświetlacz, on w tym czasie wycierał ślinę, ona obmacywała
dwoma palcami policzek i wpatrywała się w jego twarz wciąż szeroko otwartymi oczami.
I gdyby w tym momencie miał zdecydować, czy na resztę swoich dni wybiera spojrzenie
takie jak to, czy czyjeś dobre dłonie, zdecydowałby się na spojrzenie, które z powrotem
powędrowało w stronę miniaturowego ekranu.
– Nie ma zasięgu – powiedziała, a on powiedział, że jej oczy są piękne, oszałamiająco
piękne.
– Pan Weiss też tak mówił. A potem zawsze zapalał papierosa.
– Ale tutaj nie czuć papierosami.
– Bo zatrzymywał się i palił na zewnątrz.
– A gdzie trzymał papierosy?
– W schowku.
Prokurator prowadzący w zastępstwie śledztwo w sprawie podwójnego zabójstwa
pochodził z południowego zachodu, ale dobrowolnie przeniósł się na północny wschód,
żeby szybciej awansować. Wyglądał na człowieka, którego daleko bardziej niż zawodowe
ambicje pochłaniają treningi triatlonowe, wspominał o nich przy każdej okazji, taką okazją
była nawet kolejka przy bufecie.
Kobieta w miękkim płaszczu, zwana też producentką, skierowała go do namiotu
kateringu. Kiedy stali przy tacach z kanapkami, zagaił o kwestii odżywiania i gładko
przeszedł do sportu, tyle że producentka po krótkiej wymianie uprzejmości zaczęła mówić
o interesach. Powiedziała, że tylko ona, ale z jego pomocą, może uwolnić zakładniczkę i że
obędzie się bez policji, wystarczy ekipa filmowa. Hain mówiła cicho i szybko, ten sposób
zawsze się sprawdzał, tymczasem prokurator, patrząc na kanapki, zapytał: po co ekipa
filmowa? Wziął sobie trochę odtłuszczonego sera, Hain odpowiedziała, że po to, by
udokumentować całą akcję. Takie typy tylko marzą, żeby się znaleźć w telewizji! Prawnik
powąchał ser, potem zapytał o swoją rolę w tym wszystkim. Hain nachyliła się. Jego rola?
Pomóc jej dźwigać pieniądze. I ewentualnie można by go wymienić na zakładniczkę. Ale
do tego na pewno nie dojdzie.
– Bo wkroczą nasi komandosi – szepnął prokurator zza kanapki i nagle uderzył go jakiś
zapach. Perfum? Lakieru do włosów? Pudru?
– Nie! Bo przed kamerami nakłonię Hoederera do poddania się.
– A jeśli on nie da się nakłonić?
Hain rozejrzała się. Przy bufecie, pochylając się nad mapą okolicy, siedzieli przybyły
niedawno dowódca grupy specjalnej i szef Urzędu Kryminalnego, tak jakby już coś
planowali, jakąś akcję pozbawioną dramaturgii, podczas gdy ona chciała jak najlepiej dla
TVM
1, dla Małej i oczywiście dla widzów (i to już wszystko, co można o niej powiedzieć
dobrego). Przy jego pomocy wszystko się uda, szepnęła, a jej głos zabrzmiał tak, jakby
siedzieli razem w kinie. Prokuratorowi udzielił się ten sposób mówienia i cicho zapytał,
czy ma już jakiś plan. Hain odciągnęła go od bufetu:
– Mam nawet plan filmu. Trzeba przytrzymać Hoederera, aż Mała go zmiękczy – a jak ją
znam, już nad nim pracuje.
– W uszach prawnika to nie brzmi dobrze – odparł prokurator. Zdjął marynarkę, a Hain
zaczęła mu opowiadać o ostatniej roli Małej: o dziewczynce, która na pozór dogadała się z
nowym przyjacielem swojej filmowej matki.
– Jest w tym znakomita, wie, co robić – powiedziała – bez obaw, najpóźniej o północy
facet będzie nasz. A najpóźniej rano – zrobiła pauzę i spojrzała na umięśnioną klatkę
piersiową rysującą się pod białą koszulą – oboje będziemy w głównym wydaniu
wiadomości!
*
To były roth-händle, kiedyś je palił, a pan Weiss o podobnym, czy nawet takim samym
guście powoli zaczynał go przejmować grozą. Po rocznej przerwie dym papierosowy
w płucach też miał w sobie coś niesamowitego, myśli natychmiast zaczynały wędrować,
jakby człowiek marzył, tymczasem dłoń z papierosem w zwykłym miejscu, między palcem
wskazującym a środkowym, służyła tylko sprawie, nigdy nie wykonywała ani zbyt
wolnych, ani zbyt szybkich ruchów, zawsze trzymała się blisko ust. Palił przy odpadkach z
drzew i zgniecionych krzakach, blisko czegoś, co wyglądało na rozwidlenie, chociaż nie
mógł dojrzeć, dokąd prowadzi i czy w ogóle jest rozwidleniem. Światło było tak słabe, że
widział tylko samochód, miał Małą na oku. Siedziała oparta o szybę, wydawało się, że
znowu śpi, jej talent numer jeden: udawać martwą albo śpiącą, i talent numer dwa: nie
płakać, chwilę przedtem zastygnąć z niemal roześmianymi oczami. Ten uśmiech zabrał ze
sobą na wędrówkę myśli, daleko wstecz, choć tak naprawdę chciał do przodu, byle dalej
od tego lasu czy od tego życia, ale palenie papierosów zawsze było lepsze od patrzenia w
przód. Od przyszłości nie należy się spodziewać dobrych rzeczy, wszystko, co dobre,
zostało w tyle i tylko żarzący się papieros był w stanie go tam zaprowadzić. Kiedyś pewna
osoba przekonała go, że jeśli nie przestanie palić, to ona zniknie, a wraz z nią wszystko, co
dobre, i dla tej osoby przestał palić. Mimo to Ingrid zniknęła, a on był martwy, stał się
cieniem jak ich kotka, z tą różnicą, że nie dostawał nawet tabletek przedłużających życie.
Hoederer palił, aż papieros zaczął mu parzyć palce, rzucił niedopałek na ziemię i z
przyzwyczajenia przydepnął. Zobaczył ślady opon, były tak głębokie, że nie wypełnił ich
ciągle padający śnieg. A więc to jest rozwidlenie, pobiegł do samochodu, włączył silnik i
światła, wybrał tryb sportowy i ruszył. Daimler niemal wskoczył na nową drogę, czy
jakkolwiek można by nazwać to coś pomiędzy krzakami a niskimi brzozami, w każdym
razie jakaś koleina, co poczuł, siedząc za kierownicą. Dookoła trzaskały gałęzie, pies
ocknął się z drzemki, a jego zakładniczce głowa poleciała do tyłu – to wszystko, spała
dalej, o ile naprawdę spała; to byłby jej talent numer trzy, jeszcze bardziej imponujący niż
dwa pierwsze. Tak śpią tylko dzieci, zanim poznają, czym jest rozczarowanie, i zanim po
raz pierwszy samotnie wypalą papierosa, tak jak on, sam na sam z dymem w toalecie w
pociągu pod koniec wakacji, w drodze do internatu. Wtedy wszystko się zaczęło, na wsi,
gdzie słowa były szorstkie jak ochrypły śpiew, a moszcz był słodki, półpłynny narkotyk.
Potem unikał wojska i znalazł się w podzielonej stolicy, w kawałku Zachodu na
Wschodzie, już od dawna tego nie ma, tak jak niewinności. Samochód posuwał się
niewielkimi skokami, wypadał z drogi, to znowu na nią wjeżdżał. Naciągnął pas Małej,
w końcu była jeszcze dzieckiem, chociaż napluła mu w twarz i została spoliczkowana, była
kimś, kto załatwił swoje porachunki ze światem i zasnął, albo – talent numer jeden –
potworem skrywającym wściekłość. Wściekłość na człowieka, który po raz pierwszy w
życiu podniósł rękę na dziecko czy kim tam ona była.
Usłyszał dwa krótkie sygnały, zatrzymał samochód i z bezwładnych palców Małej wyjął
komórkę, cieńszą niż pudełko papierosów. Nagle pojawił się słaby zasięg, pośrodku
labiryntu białych gałęzi i cienkich brzóz, w lesie, który przeraża dzieci, dzieci bez zasięgu
w komórce. W komórce Małej był już zasięg, mogłaby wezwać pomoc i las z powrotem
stałby się tylko zbiorem drzew. Odłożył telefon na jej kolana, wyciągnął broń i po raz
trzeci tego wieczoru włożył sobie lufę do ust. Zerknął na prawo. Jeszcze śpi, w każdym
razie ma zamknięte oczy, on zamknął swoje. W ten sposób więcej zobaczy, miejsce, w
którym dorastał, górzystą okolicę nad jeziorem przechodzącym w rzekę, lekko wznoszący
się brzeg porośnięty jabłoniami, jesienią na ziemi leżały owoce, prażąc się w ostatnich
promieniach słońca. Czuł ich zapach, kiedy zginał palec, tak to się powinno zakończyć, ale
wtedy jakaś dłoń wyjęła lufę z jego ust. Schował pistolet, jakby nic się nie stało, a Mała z
trzema talentami wpatrywała się w komórkę.
– A więc nie spałaś – powiedział.
– Nie wiadomo.
– Wiadomo – Hoederer wrzucił pierwszy bieg, a jego pasażerka wyciągnęła rękę z
telefonem, przypominając mu, że chciał narobić dymu na planie filmowym.
– Telefon już działa – dorzuciła, a on powoli jechał dalej. – A na planie mogą jeszcze
trochę poczekać albo się tam udusić pomimo zimna.
Jest na niego zła, tak? Zaczął od tego, że przy tej ilości śliny jeszcze nie są kwita, ona
spojrzała z ukosa i przymknęła powieki na tyle, żeby w spojrzeniu pozostawić tajemnicę,
tajemnicę gry aktorskiej i dorastania, i wtedy się zamknął, choć na końcu języka miał już
przeprosiny.
– Papieros był dobry? – zapytała.
– Dosyć dobry.
– Dlaczego rodzice dali panu na imię Giacomo?
Nie spodziewał się takiego pytania, padło nagle, jak na przesłuchaniu, i odpowiedział,
że musiałby chyba zacząć od swojej matki – a to nigdy nie jest łatwe, mówić o kobiecie,
która wydała cię na świat, nie pytając o zdanie. Ceniła Pucciniego, miał na imię Giacomo.
To był taki wąsaty pan w kapeluszu, dużo palił i miał dużo kochanek. Komponował opery,
na przykład Madame Butterfly.
– Wiem – usłyszał z boku.
– W twoim wieku znałem tylko Chucka Berry’ego – powiedział.
– Jego też znam – What’d I say.
– Znasz What’d I say? Skąd?
– Od pana Weissa, którego pan zastrzelił. Na dysku są jego płyty, na długich trasach
słuchaliśmy muzyki. What’d I say też tam jest, ale w wykonaniu Jerry’ego Lee Lewisa.
– Znasz ten stary numer? – Hoederer nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał, i już miał
przejrzeć pliki, gdy na maskę samochodu z brzóz i sosen posypał się deszcz lodowych
igieł. Dodał gazu, choć prawie nie było widać drogi. Wokół nich w bezładnym gąszczu
rosły drzewa i krzaki, pozostawione samym sobie, tak jak on w dzieciństwie, w długie
popołudnia, kiedy z adapteru w pokoju gościnnym dobiegała muzyka La Boheme, bo w
telewizji był tylko obraz kontrolny, i rosło w nim, niekontrolowane jak ten las, pragnienie
miłości, do której prawa nie gwarantuje konstytucja, mimo że bez miłości człowiek jest
stracony. – W każdym razie dała mi na imię Giacomo – powiedział. – I z miejsca straciłem
możliwość zostania gwiazdą rocka, to się udaje tylko ludziom o imieniu Chuck albo Lee.
– Chciał pan zostać gwiazdą rocka?
– A kto nie chciał. Czy tu są też opery?
– Tu jest wszystko. Przy jednej z oper pan Weiss zawsze płakał, zatrzymywał się i
zapalał papierosa na dworze. A teraz nie żyje.
Hoederer nacisnął pedał gazu, ośmiocylindrowa limuzyna dosłownie pomknęła przez
las. Czy musi to ciągle powtarzać?! – krzyknął, na co odparła, że jeśli on zwolni, to ona
przestanie. A jeśli pozwoli jej odsłuchać pocztę, podzieli się z nim czekoladą, zgoda? To
„zgoda” dodała w ostatniej chwili, zresztą można było się z tym tylko zgodzić, i już
wybierała numer poczty głosowej. Zatrzymał samochód, właściwie w ostatniej chwili, bo
przed nimi wzdłuż i wszerz, jak rozsypane bierki, leżały połamane cienkie brzozy.
– Czekoladę i tak byśmy podzielili – powiedział. – A jeżeli chcesz coś odsłuchiwać, to
chcę słuchać razem z tobą.
Mała włączyła tryb głośnego mówienia, odwróciła się w lewo i trzymała przed sobą
komórkę jak świecę. Miała dwie nowe wiadomości, pierwszą od producentki. Chodziło o
okup, ona dostarczy go osobiście, ale to potrwa jeszcze parę godzin, w końcu cztery
miliony nie leżą ot, tak, na ulicy. Policja będzie się trzymała z daleka, tylko pewien
prokurator pomoże jej przynieść walizkę. Potem jeszcze prośba o jakiś znak życia dla
rodziców, którzy już są w drodze, i to, co zwykle: „To na tyle, ciao, ciao!”
Druga wiadomość była od rodziców, z helikoptera, ale słuchało się tego jak
nowoczesnej opery, gdzie wszyscy się przekrzykują. Rodzice mówili oboje naraz, matka
histerycznie, jakby przelała się woda w wannie, ojciec zdyszany, jak po treningu fitness,
można było zrozumieć tylko fragmenty. Modlimy się, dostaniesz konia, nie zadzieraj z tym
panem, porządnie okryj się kurtką, oboje bardzo kochamy, Malte też cię pozdrawia,
czekoladę zjedz sama, zaproponuj najwyżej kawałek, Laleczko, nawiąż rozmowę, cały czas
szukaj kontaktu, może lubi piłkę nożną, może lubi skoki narciarskie, znowu będziesz z nami,
zrobimy hoppelpoppel i pojedziemy do Nowego Jorku, Malu, buziakimamusitatusia, okej?
*
Mała, czyli Laleczka Malu, tak mocno zacisnęła dłoń na telefonie, aż zatrzeszczało.
Oddychała szybko, litery na bluzie z jej imieniem poruszały się w górę i dół. Było jej
gorąco, chociaż było zimno, goręcej niż podczas świąt Bożego Narodzenia na Karaibach,
gdzie też powiedziano za dużo przykrych rzeczy przy rumie, piwie i dymiącym barbecue
zamiast orzechowych ciasteczek. Ściskała aparat jak pysk jazgoczącego Lorki, tak jakby
można było w ten sposób zamknąć matce i ojcu usta albo wepchnąć ich słowa tam, skąd
wyszły. Trudno powiedzieć, które z rodziców było bardziej żenujące albo co: rozmowa,
którą miała nawiązywać, czy jej ulubiona potrawa. A przecież mimo wszystko kleiła się do
matki, kiedy ta wchodziła nieraz do kuchni, by w drodze wyjątku obrać ziemniaki, zdarzało
się, że spały w jednym łóżku, bo ojciec już na kilka dni przed programem musiał się
regenerować podczas snu w pokoju gościnnym. Z ojcem była tylko spokrewniona, a przy
mamie czuła się jak ukochana córeczka. A w tym samochodzie? Na miejscu pana Weissa
siedzi mężczyzna, jej porywacz, człowiek, który nie ogląda telewizji, który zabił dwie
osoby i sarnę, ale chyba zna się trochę na muzyce i nosi imię po kompozytorze. Giacomo
Hoederer skrzywił się, co miało znaczyć, że się uśmiecha.
– A więc – powiedział – piłka nożna i skoki narciarskie mnie nie interesują. A co to jest
hoppelpoppel?
– Smażone ziemniaki i makaron, wymieszane z roztrzepanymi jajkami i kawałkami
wędliny, w wersji dla dorosłych z cebulą, dla dzieci bez cebuli, jasne?
Mała wyglądała przez okno, czoło chłodziła o szybę – na głupie pytania odpowiadaj
rzeczowo, to też rada jej agenta.
– Brzmi dobrze, Laleczko.
– Tak do mnie mówili, kiedy byłam mała.
– Już niedługo zobaczysz Nowy Jork, a potem dostaniesz konia. Muszą cię diabelnie
kochać.
– Nie wiadomo.
– Wiadomo.
Jej porywacz ominął zwisającą aż do ziemi gałąź, samochód jechał teraz bardzo wolno,
właściwie wlókł się. Częściej spoglądał na pasażerkę niż na drogę, jakby czekał na jakąś
odpowiedź, tak jak jej ojciec po zadaniu głupiego pytania. Postanowiła więc się uczesać:
wszystkie włosy zebrała z tyłu, opaskę trzymała w ustach. Upłynęło trochę czasu i w końcu
jedną ręką trzymała włosy w górze, drugą włożyła opaskę. A potem jeszcze potrząsnęła
głową z nową fryzurą i wygłosiła zdanie ze swojego ostatniego filmu:
– A może i pan powinien wiązać włosy w koński ogon? Jak na pański wiek ma ich pan
dużo, wspaniale.
– Moja żona jest teraz z kimś, kto w ogóle nie ma włosów – Hoederer zdjął nogę z gazu,
droga zrobiła się bardzo wyboista mimo warstwy śniegu. Pasażerka zerknęła na niego.
– Może już od niego odeszła i zostawiła panu wiadomość w poczcie głosowej.
– W jakiej poczcie głosowej?
Mała złapała się za głowę.
– Ani komórki, ani telewizora – co pan w ogóle ma,
DVD
, internet?
– Adapter, i to nie najgorszy. Poza tym mam telefon z automatyczną sekretarką, żona go
kupiła, żeby jej nowi przyjaciele mogli nagrywać swoją paplaninę, Wietnamczycy,
Kongijczycy – Hoederer zaczął wyliczać narodowości, które trafiały się w Studiu Języków,
ale mu przerwano: wiadomości z sekretarki można odsłuchać przez komórkę, nie ma
problemu. To brzmiało przekonująco, miał wprawdzie zamiar zgłosić jeszcze jakieś uwagi,
ale ona już trzymała aparat w gotowości i pytała o numer telefonu i dodatkową cyfrę. Podał
je, kciuk Małej zaczął się ruszać, tańczył po klawiaturze, a na koniec wcisnął funkcję
głośnego mówienia.
Najnormalniejsza rzecz na świecie wydała im się czymś w rodzaju lotu kosmicznego –
usłyszeli sygnał wolnej linii, potem pięć dźwięków i trzask, i nagle pośród szumu fal – głos
Ingrid. Jest na statku, powinien o tym wiedzieć, na horyzoncie widać wulkany na wyspie
St. Lucia, dwa zielone szczyty, i wspomniała jeszcze o temperaturze: trzydzieści stopni.
Taki rejs jest boski, zwłaszcza u boku właściwego mężczyzny, więc może mu tylko
poradzić: poszukaj tej właściwej, Jacko! Potem znowu trzask, koniec wiadomości, a z boku
cichy komentarz:
– A zatem sprawa jest jasna.
– Czy ktoś nie czeka na znak życia od ciebie?
– Moja producentka – kciuk Małej znowu zaczął tańczyć po przyciskach, ale zasięg już
się skończył. – Nigdy nie kochał pan innej kobiety?
– Tak – odparł Hoederer – kiedyś tak. Miała na imię Karin.
– Dlaczego nie ożenił się pan z nią?
– Nie udało się.
– Co się nie udało?
– Miała szesnaście lat, kiedy zaszła w ciążę. Dla niej chodziłem nawet na lekcje śpiewu.
– Umie pan śpiewać?
– Tak, spokojnie – umiem śpiewać.
– I co? Jaka jest pana ulubiona piosenka?
– You Really Got Me, wersja The Kinks. To najbardziej buntowniczy numer, jaki znam.
– Znajdzie go pan w odtwarzaczu pod hasłem Sixties – powiedziała, a Hoederer tak
mocno nacisnął pedał gazu, aż głowa poleciała mu do tyłu – do pecha można przywyknąć,
jest częścią życia albo samym życiem, ale szczęście przychodzi znienacka, jest nieziemskie,
tak jak jego pasażerka, nawet bez skrzydeł. Czy on naprawdę dobrze śpiewa? – zapytała.
– Dosyć dobrze.
To chyba był kiedyś dosyć znany, tak czy nie? Powrócił zasięg, nacisnęła zielony
klawisz. Jak się zaczęło to śpiewanie?
– Od utworów Schütza w chórze kościelnym – powiedział Hoederer. – Kiedy zapadał
zmierzch, śpiewałem Cantate domino i Ego dormio, staliśmy w rzędach obok fisharmonii,
to było jeszcze przed mutacją. A później na wiejskiej zabawie stałem obok skrzynek z
piwem i śpiewałem What’d I say i jeszcze tego samego wieczoru podczas tańca za
skrzynkami po piwie My Little Runaway. Moje najwspanialsze chwile.
Mała zamknęła oczy, tak jakby mogła sobie te chwile wyobrazić, choć raczej nie
wiedziała, co to jest wiejska zabawa, i wtedy odezwała się producentka, i słychać było
chrapliwe „Nareszcie”, Mała nie zdążyła nawet otworzyć ust, bo człowiek, który zabijał
ludzi i potrafił śpiewać, już trzymał telefon przy uchu.
Trzy godziny – krzyczał – trzy! Potem chce ją widzieć z pieniędzmi, w odpowiednim
czasie poda swoje namiary. A ich gwiazda, Laleczka, ma teraz pół minuty, ani chwili dłużej
i żadnych sztuczek! Sapnął i oddał telefon Małej. Las przechodził nagle w młodnik czy
plantację o powierzchni boiska piłkarskiego, rosły tu tylko krzaki i karłowate sosny,
a środkiem biegły, jak wycięte, wąskie przesieki. Poza tym widać było pokryte śniegiem
pagórki o wysokości człowieka, całość otaczał pas brzóz.
– Jeden głupi numer, a to piękne auto utopi się we krwi! – krzyknął jeszcze, po czym
zatrzymał piękne auto i wyłączył światła.
Miał przed sobą otwartą, choć pełną różnych zakątków połać młodego lasu, podobną do
wrzosowiska, jasna przestrzeń pod ciemnym niebem. Przestało padać, w powietrzu wolno
wirowały pojedyncze płatki, tak wolno, że przyszły mu na myśl słowa „zupełnie cicho”.
Otworzył okno. Wraz z pierwszym podmuchem powietrza wpadł na niego skowyczący
pies, chciał się wydostać na zewnątrz, Mała ledwo mogła go utrzymać, telefon upadł na
podłogę.
– Tam coś jest – powiedziała.
*
Co tam jest? Hain zakryła dłonią jedno ucho i przycisnęła aparat do drugiego. Była sama
w biurze, ale nie na linii, tam towarzyszył jej oddział specjalny. Nagle po drugiej stronie
odezwała się Mała, mówiła, że czuje się dobrze, tylko trochę jej zimno, ale przecież ma na
sobie kostium. Od kostiumu przeszła do zaplanowanych zdjęć, przeprosiła za zamieszanie i
akurat minęło pół minuty. Połączenie się skończyło. Mimo niedawno sprowadzonego
sprzętu elektronicznego i tym razem nie udało się Małej zlokalizować, a tym bardziej z nią
pogawędzić.
Kiedy Hain weszła do namiotu kateringu, omawiano tam tylko jeden temat: skąpany we
krwi samochód w razie jakichś sztuczek, o których oczywiście myśleli wszyscy. Ani ona,
ani młody prokurator, ani nawet policja nie wierzyli, że po przekazaniu pieniędzy
porywacz wypuści zakładniczkę. Ale producentka nadzorująca
TVM
1 miała przecież własny
plan, czy może plan filmu, i tak umiejętnie go przedstawiała, że wszyscy decydenci
nadstawili uszu, w szczególności lądujący właśnie sekretarz stanu. Rozmawiała z nim
bardzo głośno przez telefon, dobrze ją słyszeli również ciągle pochylony nad mapami szef
Urzędu Kryminalnego i dowódca oddziału specjalnego, który musiał rozważyć, jakich
środków użyć w akcji, bardzo zainteresowała też policyjną psycholożkę, pracującą z ekipą
za pośrednictwem łącza konferencyjnego. Oficjalny plan, czy raczej fragment planu,
przewidywał, że zgodnie z żądaniem porywacza Hain, jako osoba dobrze znana
zakładniczce, nakłoni Hoederera, by w zamian za prokuratora plus okup uwolnił Małą;
potem mógłby nastąpić atak. Plan nieoficjalny zakładał jednak coś zupełnie innego: zanim
do akcji wkroczy policja, triatlonowy prokurator weźmie sprawy w swoje ręce, ekipa
filmowa pod kierownictwem Bena Meiera oświetli scenę i zaraz potem przed kamerami
zjawi się troje bohaterów: ona, Mała i przedstawiciel państwa, a może nawet czworo, jeśli
doliczyć psa.
To jeszcze nie koniec: żeby tajna część planu nie doprowadziła do krwawej łaźni w
samochodzie, tym staranniej opracowała część oficjalną. Giacomo Hoederer – w filmie też
będzie nosił takie imię, to się da uregulować prawnie – powinien ją widzieć, kiedy będzie
go informowała o planie, dlatego Hain musi wystąpić live w wieczornych wiadomościach.
Ludzie odpowiedzialni za podejmowanie decyzji w sprawie porwania jeszcze rozważali
wszystkie za i przeciw, a ona już dzwoniła do swojego pracodawcy, pozostającego
w cieniu wydarzeń Libańczyka, który, jak powszechnie wiadomo, grywał w golfa z szefem
stacji emitującej najchętniej oglądane wiadomości, punkt dwudziesta, od zarania dziejów
człowieka telewizyjnego.
Przesieki biegły zygzakiem, zwężały się, rozszerzały, tworzyły system poplątanych dróg w
młodniku, który pośrodku lekko się wznosił. Od czasu do czasu i z wnętrza samochodu
widać było większe kawałki przestrzeni, w miejscach tak zaśnieżonych, aż trzeszczały
opony; zatrzymali się na jednej z takich półpolan, otoczonej z trzech stron lasem.
– Co teraz? – Mała spojrzała na zegar, jedną ręką wciąż przytrzymywała Lorcę. Pies
drapał w szybę, skowyt przeszedł się w pisk.
– Czekamy – powiedział porywacz siedzący na miejscu pana Weissa. – Chyba że masz
jakieś plany, wychodzisz gdzieś? – Wyłączył silnik i światła. – Czy ten pies zwariował?
– On coś czuje.
– Ludzi? – Hoederer sięgnął po broń.
– Nie. Może jakąś sukę.
– Skąd by się tu wzięła?
Mała wzruszyła ramionami, znów zerknęła na zegar. Normalnie o tej porze miała pewne
plany, niedługo zaczyna się w telewizji jej ulubiony program „Zakochani zakochani”.
Oglądała go co wieczór, najchętniej z przyjaciółkami, w dzisiejszych czasach, mawiał jej
ojciec, telewizja łączy ludzi, tak jak kiedyś wojny, a jeszcze wcześniej zarazy. Wszyscy
byli wtedy równi. W każdym razie jej agent, pan Brausen, otrzymywał mejle z prośbami o
autograf od dzieci i od starców, od milionerów i od biedaków, nawet z więzień
i z zagranicy. Bez telewizji znałoby ją trzysta osób, tyle, ile mieści się w auli szkolnej,
gdzie co roku grała w przedstawieniu, a tak znały ją miliony. Pan Brausen mówi, że trzeba
być wdzięcznym za każdy nowy kanał w telewizji (zresztą, jak wszyscy agenci,
wyspecjalizował się w podziękowaniach i uprzejmościach).
– Mogę pooglądać telewizję? – zapytała.
– Ale tylko wiadomości – Hoederer przełączył nawigację na odbiór telewizji, a Mała
podała nazwę kanału. Na ekranie od razu pojawili się jej rodzice na tle helikoptera, a pod
spodem informacja: „Emisja «Zakochani zakochani» odwołana”.
– Ej, to coś o mnie – powiedział Hoederer.
Mała, jak zawsze kiedy w telewizji występował ojciec, zasłoniła sobie oczy dłonią.
Zerkała przez palce, jak filmowany przez kilka kamer, to znaczy, że nagrywali go
wcześniej, ze spojrzeniem moderatora zwrócił się do porywacza, czyli do mężczyzny
siedzącego obok niej, który wyciągnął z kieszeni okulary do czytania i szybko je włożył.
„Ma pan naszą córkę – powiedział – jeśli mnie pan teraz słyszy, powinien pan wiedzieć
jedno: jeżeli coś jej się stanie, nie spocznę, dopóki sprawiedliwości nie stanie się zadość.
A do ciebie, skarbie, apeluję: bądź rozsądna, bądź dzielna, jesteśmy z tobą!” Potem zniknął
w helikopterze, obraz się zmienił i ktoś zakomunikował, że przenoszą się na plan
zdjęciowy, na którym dziś wieczorem miała się zjawić Mała, żeby zagrać anioła. Ale
połączenie z planem zdjęciowym się nie udało i jej porywacz zdjął okulary.
– Tyle wiesz – powiedział. – A wiesz, co to jest patos?
– Coś z tłuszczem?
– Coś z twoim ojcem. Nie spocznie, jeśli stanie ci się krzywda.
Połączenie tym razem się udało, na ekranie zobaczyli namiot kateringu. Jej ojciec po
prostu taki jest, i co z tego – powiedziała z kropką na końcu, a nie ze znakiem zapytania, bo
właściwie był naprawdę żenujący, gdy prowadził program w telewizji w tej swojej
dżinsowej koszuli z żółtą muchą, ale przecież w jakiś sposób był jej częścią, chciałaby,
żeby był młodszy i stał trochę dalej od śmierci, do której, według niej, mężczyzna na
miejscu pana Weissa miał już naprawdę blisko. Z namiotu wyszła Hain z narzuconym na
ramiona płaszczem, z włosami w kontrolowanym nieładzie i znowu kilka kamer, tym razem
program leciał na żywo: prosi porywacza o kontakt telefoniczny, jak najszybciej, chce mu
wyjaśnić, w jaki sposób odbędzie się przekazanie pieniędzy, bez sztuczek.
– Można jej zaufać?
– Jeśli chodzi o pieniądze, to tak – odparła Mała.
– Ale chodzi o ten kontakt telefoniczny – oni chcą nas namierzyć! – Jej nowy kierowca
zaklął, wyciągnął pistolet spod kurtki i końcem lufy wyłączył telewizor – Hain zniknęła.
Hoederer otworzył drzwi, Mała przycisnęła do siebie dyszący kłębek.
– Czy to już koniec podróży? – zapytała, a on tylko głucho się zaśmiał, wyciągając
kluczyk ze stacyjki. Patrzył na jej palce, może na obgryzione paznokcie, tymczasem Lorca
rzucał się po samochodzie, ledwo mogła go utrzymać.
– Rozejrzę się – powiedział, zabierając telefon. Schował go razem z kluczykami i
wyskoczył z samochodu. – Jeśli pies chce wyjść, to teraz. Tylko nie zwiej!
Niby dokąd? Wzięła Lorcę na smycz i sięgnęła po pikowaną kurtkę. Biała, ozdobiona
haftem kurtka była droższa od płaszcza, dostała ją w prezencie od monsieur Tafika,
właściciela stacji, z którą podpisała kontrakt.
– Wszędzie są ślady – usłyszała głos porywacza, chciała tam pójść, ale skomlący Lorca
ciągnął ją w przeciwnym kierunku, więc poszła za nim, zawsze tak robiła, kiedy pies chciał
gdzieś iść, czy chodziło o spacer po starym parku, czy o rundę wokół domu. Ale teraz nie
byli w parku, nawet jeśli mogłoby się wydawać, że są tu jakieś drogi, w połowie
schowane między poplątanymi drzewkami; drogi albo ścieżki, które po dwóch, trzech
metrach zakręcały; nie było widać jakiegokolwiek końca, Mała już nawet nie widziała lasu
– drzewa i zarośla przerastały ją o jakieś dwadzieścia centymetrów.
– Gdzie jesteś, do cholery? – zabrzmiało zwielokrotnione echem pytanie, odkrzyknęła
„Tutaj!” i prawie się potknęła o wystającą spod śniegu głowę dzika, jeszcze młodego, ale
już nie warchlaka. Leżała pod gęstymi gałęziami, Mała pochyliła się i zobaczyła, że poza
głową z na wpół otwartymi oczami z dzika zostały jeszcze tylko kawałki tułowia, rozpruty
żołądek, trochę sierści i pręty żeber. Na czerwonawym śniegu, ale tylko pod drzewem, bo
dalej śnieg był czysty i gładki, widać było pełno śladów, dwa razy większych niż ślady
Lorki.
Mała wyprostowała się, zaczęła nasłuchiwać. Nie skrzypnął śnieg, nie trzasnęła żadna
gałąź, słyszała tylko, mimo kurtki, własne serce, jego szybkie, podchodzące aż do gardła
bicie i skowyt szarpiącego się na smyczy psa. Chwilę później usłyszała też gdzieś z tyłu
głos Giacomo Hoederera, człowieka, który zastrzelił dwie osoby i popsuł plany zdjęciowe.
Już skończyła? A może chce tutaj zamarznąć?
Odwróciła się i zobaczyła, że Hoederer opiera się jedną ręką o sosnę, podobnie jak
kiedyś jej ojciec, kiedy w przeddzień Wigilii decydował się w końcu na swoje drzewko
i ledwo zdążyli je ubrać, ale to już przeszłość – teraz latają na Karaiby, bombki i łańcuchy
zabierają w walizkach.
– Jeszcze minutę – powiedziała i stanęła przed głową dzika – to było wyłącznie jej
odkrycie.
– Jeszcze minutę, miałaś już pięć minut! – Hoederer nabrał w dłonie śniegu i nacierał
sobie twarz, nie omijając plastra na brodzie. – A może chcesz mnie wystawić do wiatru? –
zapytał przez palce.
Potrząsnęła głową. Poza tym to była minuta dla psa, żeby się uspokoił! – krzyknęła. Jej
porywacz, który podobno umiał śpiewać i liczyć, nabrał jeszcze więcej śniegu.
– To spuść go ze smyczy, bez smyczy nawet największe chojraki czasem łagodnieją!
Natarł sobie śniegiem oczy i czoło i powoli się zbliżał, zapytała go, czy miał kiedyś psa,
widać, że się na nich zna – Lorca na smyczy obszczekuje nawet rottweilery, a kiedy biega
wolno, słucha głosu rozsądku, jak mawia jej ojciec. Odpięła smycz, tymczasem Hoederer z
oblepionymi śniegiem oczami był coraz bliżej.
– Nie – odparł – nie miałem psa, ale miałem czas. Czas na przesiadywanie w parku.
Dlatego też znam się na psach oraz na dziewczynkach, które te psy wyprowadzały.
Większość z nich to jeszcze dzieci, chociaż sięgały mi do ramion – starł śnieg z twarzy – ty
sięgasz mi najwyżej do piersi, ale już nie jesteś dzieckiem.
Miała wrażenie, że te słowa dobiegają z daleka, a przecież widziała krople na jego
rzęsach i nagle poczuła, jak mocno bije jej serce. Po dwóch głębszych oddechach udało jej
się powiedzieć, że jeśli coś jej zrobi, nie dostanie nawet centa. W odpowiedzi usłyszała
tylko chrząknięcie, potem Hoederer wyciągnął rękę, pokazując coś za jej plecami; już
wiedziała, co się stało. – Lorca! – zawołała przenikliwym głosem, odwróciła się i
zobaczyła, jak pies w tumanie śniegu biegnie w stronę lasu, pędzi, jakby chodziło o jego
życie. Sama zaczęła biec, za sobą pozostawiła ciszę, tylko gdzieś wysoko warczał
helikopter – za cicho, głośniej biło jej serce.
*
Helikopter leciał na zwykłej przy niskich chmurach wysokości, to znaczy nad chmurami.
W części pasażerskiej obok rodziców siedział brat Małej – uczeń dziesiątej klasy czy
obertertii, jak by powiedział ich dziadek, i ze wszystkich sił starał się ukryć zadowolenie.
Powinien zostać w domu, żeby się przygotować do sprawdzianu z Kafki, ale wstawiła się
za nim lecąca tym samym helikopterem ekipa reporterów. I w ten sposób po raz pierwszy
znalazł się w prywatnym helikopterze, ze szklanką soku pomidorowego w dłoni, którą
wręczyła mu obsługa – jeżeli siostra kiedykolwiek coś dla niego zrobiła, to właśnie teraz,
jej sytuacja nie wydawała mu się niebezpieczna, raczej niewygodna. Ale cóż, życie
gwiazdy samo w sobie jest trochę niewygodne, trzeba stale dbać o rozgłos, bo w gruncie
rzeczy polega on na częstym pojawianiu się w telewizji. Tylko ktoś, kto pozostawał na
drugim planie, przede wszystkim Libańczyk, odnosił same korzyści w postaci wpływów, a
pieniądze przeznaczone na okup będzie mógł zaksięgować w rubryce „Koszty reklamy”.
Malte uważał się za najrozsądniejszą i najbardziej dalekowzroczną osobę w rodzinie;
nawet przy drobnych sprawach, na przykład wyrzucaniu śmieci, robił bilans zysków i strat
i nie angażował się w to, co przynosiło straty. A przy porwaniu, biorąc pod uwagę jego
wpływ na karierę siostry, przeważały korzyści, o ile porywacz jej nie zastrzeli, ale
właściwie po co miałby to robić? Przysporzyłby sobie tylko kłopotów. Malte nie mógł
sobie wyobrazić najgorszego, jedynie w chwilach, kiedy helikopterem rzucało, jakby pilot
wymijał pociski rakietowe, jakie on sam odpalał w stronę wrogich obiektów niezliczoną
ilość razy w grach, stawał mu przed oczami następujący obraz: siostra w chłodni
prosektorium, jak ofiara obcych z Archiwum
X
. Nawet lubił siostrę, ale się z tym nie
obnosił. Ona nie tylko zwracała na siebie uwagę wszystkich, ale też zupełnie odwracała ją
od niego – mógł robić w domu to, co chciał, miał tylko niczego nie psuć i nie zażywać
narkotyków. Przy narkotykach też stosował zasadę zysków i strat, dużo kosztują i szkodzą
zdrowiu, więc trzymał się od nich z daleka i wieczorami nadal pił mleko. Jego jedynym
nałogiem były bitwy rozgrywane na ekranie, w wersji z odpadającymi kończynami i
fontannami krwi – można je było zacząć jednym kliknięciem, więc wyciągnął palmtopa, na
którym z trudem dało się rozgrywać bitwy na terenach zurbanizowanych, i od razu podniósł
się raban. Powinien pomyśleć o siostrze, a nie bawić się w wojnę – powiedział ojciec tak
głośno, że zainteresowali się nimi ludzie z telewizji. W jaką wojnę? – zapytali, a pan März
wskazał tylko swojego syna i już Malte niczym gwiazda stał przed kamerą.
– Czy ciężko się żyje z tak sławną siostrą? – zapytał reporter. Krótka odpowiedź „tak”,
pociągnęła za sobą następne pytanie: – Ale teraz, kiedy została porwana, na pewno ciągle
o niej myślisz, prawda?
To było oczywiście pytanie retoryczne, zawierało już odpowiedź, dlatego tym dłużej
trzeba było z nią zwlekać. Ciągle myśli o siostrze, krzyknął w końcu do mikrofonu,
zastanawia się też, co może się za tym wszystkim kryć. Napad na bank może być tylko
manewrem dywersyjnym. W sprawę może być zamieszanych kilku sprawców,
przypuszczalnie terrorystów, a samo porwanie jest, być może, tylko wstępem do większej
akcji.
– Uprowadzili moją siostrę, żeby szantażować cały kraj. A my co? Nie mamy nawet
rakiet ziemia-powietrze!
Wykrzykiwał to wszystko do kamery, matka miała ochotę odciągnąć go za włosy, a
ojciec nawet już się zbierał, żeby mu dać w łeb, gdy nagle przypomniał sobie, że jest
moderatorem i powinien rozumieć wszystko, również swojego syna, który uwielbiał teorie
spiskowe. Opuścił więc rękę w tym samym momencie co żona, dla niej, dla psychologa,
nawet ciągnięcie za włosy było tematem tabu. Skutek był taki, że na chwilę ich ręce
wymknęły się spod kontroli i zderzyły pod szklanką soku pomidorowego. Reszta była tylko
kwestią fizyki. Sok wyskoczył ze szklanki i wylał się na spodnie Maltego; tym razem stanął
mu przed oczami taki obraz: zakrwawiona Malu i jej pies, którego nie znosił z całego
serca, leżą martwi na śniegu. Na szczęście trochę soku prysnęło mu na policzek, więc nikt
nie widział, jak razem z kroplami szybko otarł łzę i jeszcze zdążył zerknąć na zegarek.
Malte poczuł się skrępowany własnymi uczuciami – a jak wiadomo, w szkole nie ma
zajęć z uczuć – o dziewiętnastej trzydzieści, czyli w środku wieczoru (tylko w telewizji
wieczór dopiero się zaczynał), ale tysiąc metrów nad ziemią panowała już noc. Tym
bardziej na ziemi, w lasach, przez które znowu ciągnęły wilki.
*
Brnęła w śniegu po kolana, biała postać w białej kurtce, kształt składający się z
nawoływań i jęków. Co chwila pochylała się nad migoczącym puchem między drzewami,
sprawdzała, czy nie widać śladów, i ponownie wołała Lorcę. Właśnie znalazła jakiś ślad,
drzew było w tym miejscu więcej, poza tym musiała odgarnąć zarośla i połamane gałęzie.
Miała mokre czoło, skutek wysiłku, i mokre policzki, skutek wszystkiego innego. Dalej
szukała śladów psa, ale już z trudem dostrzegała własne, w lesie panował półmrok. Bez
psa nie da rady wrócić, bez komórki zamarznie. – Lorca! – krzyknęła raz jeszcze,
odpowiedział jej tylko własny zdyszany oddech, dowód na to, że w tej ciszy jest zupełnie
sama. Nie powinna spuszczać psa ze smyczy, on czuł nie tylko zapach krwi dzika, to było
coś dużo silniejszego.
Zmarzła jej twarz. Brnęła dalej, pod podeszwami skrzypiało i trzaskało, dźwięki
przyjemne tylko dla tych, którzy spędzają urlop na nartach. Kiedy roztrącała gałęzie, skóra
na głowie i uszach paliła lodowatym płomieniem. W końcu zatrzymała się, wzięła głęboki
oddech i wykrzyknęła nazwisko swojego porywacza. – Panie Hoederer! – odbiło się
echem po lesie, Mała przestraszyła się, jakby usłyszała obcy głos. Znowu zapanowała
cisza, tym razem nie było w niej słychać zdyszanego oddechu, bo Mała przestała oddychać
– słychać było coś innego. Z półmroku, spomiędzy brzóz czy zza nich dochodził skowyt,
przenikliwy głos, taki jak wtedy, kiedy przekręcała klucz w zamku, a Lorca już
podskakiwał pod drzwiami; zaraz potem usłyszała krótkie, głuche parsknięcie, takie samo
wydawał koń, który należał do niej tylko w połowie. Parskał, kiedy wchodziła do boksu,
kładł jej na ramieniu łeb z podłużną plamą na czole. Coś się jednak nie zgadzało: gdyby
Lorca ją słyszał, już dawno by przybiegł. Czyli skowyczał z innego powodu.
Szła dalej, zatykając sobie dłońmi usta, nie chciała krzyczeć ani psiego imienia, ani
niczego innego, szła raczej wolno niż szybko, ale prosto w stronę głosu. Mijała gałęzie i
zarośla, w końcu niespodziewanie znalazła się na jakiejś drodze i równie niespodziewanie
pojawiło się przed nią zamarznięte i pokryte śniegiem jezioro w kształcie kropli, mniejsze
i jeszcze bardziej ustronne niż to, nad którym miała się huśtać. Las podchodził prawie pod
brzeg, z tafli lodu przy brzegu wystawały sztywne źdźbła trzciny. Wszystko było ciche i
nieruchome – tylko ten skowyt gdzieś w dali – tak ciche, jak w tej pieśni, którą zawsze
śpiewali w Wigilię, nawet na hotelowym balkonie na Karaibach, wtedy, inaczej niż
w domu, nie zwracało się aż tak bardzo uwagi na to, że nikt nie zna tekstu. Nauczy się tego
na pamięć, wszystkich zwrotek, byle tylko Lorce nic się nie stało.
Podeszła do brzegu, rozgarnęła kępę trzcin, źdźbła łamały się, wydając głuchy trzask, i
torowała sobie przejście, aż dotarła do jakiejś zatoki, niewiele większej od basenu
hotelowego. Po drugiej stronie zobaczyła pagórek, na którym rósł krzak podobny do pęku
zmierzwionych włosów, gdzieś za tym krzakiem znów coś zaskowyczało. Biegła po
śladach przez zaśnieżony lód, prowadziły za pagórek z pniakiem, z którego wystawały
korzenie, na górze rósł krzak, czy może pędy drzewa, bezładna plątanina. Pod korzeniami
znajdowało się wgłębienie, chyba jakaś nora. Za tym wszystkim widać było małą polanę
albo kolejną, szeroką tylko na kilka metrów zatoczkę, pośrodku której w zabarwionym na
żółto i czerwono śniegu tarzał się jej pies.
Wyglądało to jak taniec na plecach, jak coś, do czego nie należy się wtrącać; pies nie
czuł zapachu Małej, nie słyszał, jak nadchodzi, mimo że szła z wiatrem. Co chwila wkładał
nos w żółte i czerwone smugi albo w większe połyskujące plamy, jak z jakiejś rany, tyle że
nigdzie nie było widać upolowanej zwierzyny, ani śladu rozerwanej zdobyczy czy
czegokolwiek innego, tylko ta krew barwiąca psi pysk, na którą Lorca rzucał się, to
skomląc, to rzężąc. Tak, nawet wydawał dźwięki przypominające krótkie okrzyki, takie jak
wtedy, gdy pod koniec sierpnia, w czasie spadania gwiazd, pod płot ich domku
letniskowego podchodzi przybłęda, wolny pies, jak mówi Malte, i Lorca rzuca się na siatkę
albo chce się przedrzeć przez szczelinę przy podmurówce. Nie przeszkadzają mu ostre
druty, o które się kaleczy, zmienia się w drapieżnika i każdemu, kto chce go odciągnąć,
pokazuje zęby. Suka zostawia na płocie krew i wykorzystuje każdą dziurę, by zaoferować
kawałek siebie. Lorca kaleczy się o druty i przestaje być psem Małej. Dzieje się to
wczesnym rankiem, w półmroku, przy pianiu kogutów, kiedy w domu jeszcze wszyscy śpią,
oprócz niej. Stoi na trawniku ubrana w T-shirt, boso, może tylko wołać, klaskać, zrywać
przejrzałe figi i rzucać nimi w płot, aż w końcu nagi ojciec przychodzi ze szlauchem
i kończy przedstawienie.
Powoli, małymi krokami zbliżała się do psa, wypowiadała jego imię, nie wołała go,
raczej próbowała przemówić mu do rozsądku: – Lorca, proszę – ale nie słuchał, skomlał.
Skomlał i lizał smugi, które już głęboko wgryzły się w śnieg, żółte bardziej, czerwone
mniej, w końcu znalazła się tuż przy nim, sama po kostki w śniegu, ze złożonymi przy
ustach dłońmi. Stała spokojnie, drżały jej tylko nogi i po raz pierwszy zapragnęła, żeby
przyszedł ojciec, byle nie nagi, chodziło również o zimno, ostatecznie to nie sierpień,
chociaż coś przemknęło nagle po niebie, niemal nad jej głową, tak naprawdę nie widziała
tego, ale kto tak naprawdę widział spadające gwiazdy.
Za to dobrze usłyszała strzał. Padł gdzieś daleko, w lesie albo w samochodzie, chwilę
później rozległ się zwielokrotniony echem huk, Lorca przestał się tarzać, znieruchomiał
z wyciągniętym w górę czerwonym pyskiem; wystarczyło go tylko złapać.
*
Zostało jeszcze pięć kul, cztery do obrony przed wilkami albo przed fałszywymi
dostarczycielami pieniędzy, jedna dla niego. Stał oparty o samochód, berettę ciągle trzymał
w górze, oddał strzał w kierunku księżyca, który znowu zasłoniły chmury. Po chwili ręka
po prostu opadła i bezwładnie zawisła wzdłuż ciała, pistolet wyjął z niej drugą ręką,
rozbroił się sam. Schował go pod kurtkę, wyciągnął papierosy i zapalniczkę, zapalił. Mała
musiała usłyszeć strzał, na pewno słyszała, była nie dalej niż trzysta, czterysta metrów.
Mógł za nią pobiec, ale kto wie, w jakiej była kondycji, a w jego płucach często
świszczało już po przejściu kilku stopni. To się zaczęło dwa lata temu, poza tym miał
poczucie, że korzysta z wypożyczonych stóp, że chodzi w za dużych butach i nie może
pewnie stawiać kroków. A potem jeszcze rzucił palenie. I na koniec rzuciła go żona.
Hoederer trzymał papierosa nieco dalej od ust, dalej niż zwykle, jakby dzięki temu w
każdej chwili mógł go wyrzucić. Próbował palić w ten sposób, tak jak się próbuje różnych
gestów, ale to nie było jego palenie – w tym wypadku nieco dalej znaczyło całkiem daleko.
To już nie był on i papieros, coś, co nie potrzebuje nikogo innego. Po prostu uwielbiał to
wewnętrzne palenie, a Ingrid, zamiast mówić o tym, że czuje się zraniona, straszyła go
rakiem. Mimo to tęsknił za nią, codziennie. Gdyby to wszystko się skończyło, chętnie
opowiedziałby jej o Małej i o psie, tyle że wtedy nastąpiłby prawdziwy koniec. Mówić o
niewinności – to wydawało mu się prawie niemożliwe, każde słowo byłoby nadużyciem.
Na koniec opowiedzieliby o sobie samych i przeszczepiliby dziecku, o które ciągle
przecież chodziło, jego zepsute serce. Wypuścił papierosa z palców i przydepnął –
wykonał tę czynność już dobre pół miliona razy, jako trzydziestolatek wypalał czterdzieści
do pięćdziesięciu papierosów dziennie, i za każdym razem, kiedy z niedopałka uchodził
żar, on miał nadzieję, tlącą się od pierwszego wdechu, że oprócz dymu, który prostymi
smugami wylatywał z nosa, pozostanie coś jeszcze, coś jakby sens. Rozejrzał się jeszcze
raz, nasłuchiwał ze wszystkich stron, potem wsiadł do samochodu; drzwi zostawił otwarte.
Mała powinna była już dawno przyjść, ostatecznie samochód to najcieplejsze miejsce w
całej okolicy. Może po prostu, nie zważając na strzał, pobiegła dalej, co nie wróżyłoby jej
dobrze, jest bez komórki, bez psa. Ale psa na pewno już znalazła, nie zgubi się. Zresztą nie
przewidywał, że o tej porze będzie snuć podobne rozmyślania – właściwie powinien już
być martwy od dwóch godzin. A to by znaczyło brak rozmyślań na temat samopoczucia
Małej albo na temat własnej winy, a także na temat samopoczucia starej kotki albo
przyszłości żony po zakończeniu rejsu u boku właściwego mężczyzny. I o tym, co
właściwie zrobi z pieniędzmi – zacznie nowe życie, ale jakie? Zależało mu tylko na
małżeństwie oraz na jakiejś normalnej pracy i to się nie udało. Lewą, sprawniejszą ręką
sięgnął do sprzętu grającego – znał się na tym, w jego limuzynie Audi było podobne
urządzenie, tyle że tam na twardym dysku nie było pliku o nazwie Sixties, gdzie każdy
utwór oznaczony jest liczbą, jak w szafie grającej. Piosenka You Really Got Me miała
numer sześćdziesiąty szósty. Wybrał właśnie to i nacisnął Play. Między jego palcami
znowu tkwiło czerwone pudełko, potrzasnął nim, ze szczeliny lekko wysunął się papieros.
Zostały jeszcze cztery, wiedział bez zaglądania do środka, wsunął tego jednego z
powrotem, tymczasem we wszystkich głośnikach rozległ się akord, za pomocą którego
anulował rodzinny dom.
Siedział z twarzą zakrytą dłońmi, z odchyloną głową i słuchał pięciokrotnego buntu w
technice staccato, potem wraz z pierwszym słowem, girl, bunt ustępował, jakby to była
zapowiedź lepszego życia, czy raczej życia w ogóle. Jego życia, jak to się zaczęło. Brodę
miał wtedy jeszcze wysmarowaną maścią pokrywającą rany, które ze środka wydostawały
się na zewnątrz, rany dużo gorsze niż rozcięcie po wypadku, nie była ich w stanie zamknąć
substancja z żadnej tubki. W zamian miał tę piosenkę, z początkową negacją i późniejszą
afirmacją, z perkusją pulsującą w rytmie serca i w gruncie rzeczy z dwoma tylko słowami:
„dziewczyna” i „teraz” – z podobnym żarem afirmują Boga duchowni, kiedy rzucają się na
ziemię. Wszystko było w rozsypce, nic się nie kleiło, nawet maść, starł ją z twarzy. Rany
się zabliźniły, włosy urosły mu do ramion i sam zaczął śpiewać, niezbyt ładnie, ale
prawdziwie, tak jak prawdziwie pomagał mu czas, również tą piosenką, która gwałtownie
się kończyła, pozostawiając przyspieszone tętno – niemą, bezsensowną radość. Nagle ktoś
przerwał ciszę: czy ona może wejść.
Przy otwartych drzwiach dla pasażera stała Mała z trzema talentami i psem schowanym
pod pikowaną kurtką. Głowę wsunęła do środka, kolano oparła na siedzeniu.
*
– Gdzie byłaś? – padło pytanie, bez pretensji, ale jednak padło, ledwie usiadła i
zamknęła za sobą drzwi. Nie wiadomo. Zdjęła kurtkę, a jej porywacz uruchomił silnik. –
Masz mokre skarpetki? – Nastawił klimatyzację na ogrzewanie. – Czymś tu czuć.
– To pies. – Rzuciła kurtkę do tyłu i zaczęła wycierać psa derką, był mokry i trząsł się. –
Pan Weiss – powiedziała – też lubił numer sześćdziesiąty szósty. Podśpiewywał sobie
nawet i zaciskał dłoń w pięść.
– Podśpiewywał i zaciskał dłoń w pięść – coś poza tym?
Opowiedziała mu o ukrytym w lesie zamarzniętym i ośnieżonym jeziorze i o jamie w
pagórku, i o tym, że przez las prowadzi jakaś droga. Hoederer zapytał, dokąd pobiegł pies i
dlaczego tak mu odbiło, więc opowiedziała resztę, tak rzeczowo, jak się dało.
– To przez wilczycę, na pewno ma tu swój rewir – dodała na zakończenie.
– Ale twój pies jest przecież psem. I to mizernych rozmiarów albo, inaczej mówiąc,
niewilczego wzrostu.
Powiedziała, że jej nie słucha – zdjęła kozaki, w środku były mokre, zdjęła też rajstopy i
podsunęła je pod dmuchawę. Albo nic nie rozumie! – stwierdziła cichym, ale ostrym
głosem.
– To po prostu wytłumacz mi jeszcze raz.
– Jeśli mnie pan poprosi.
– Proszę.
I zaczęła ponownie opowiadać całą historię, jak stała, patrząc na tarzającego się Lorcę,
wspomniała też o suce pod domkiem letniskowym i o tym, że pies dostał wtedy totalnego
bzika. Jej porywacz uważnie słuchał, głowę oparł na rękach, nie ruszał się, czasami tylko
prawie niezauważalnie potakiwał. Było to zupełnie coś innego niż aha-potakiwanie jej
matki, kiedy słuchała o tym, co było w szkole, przygotowując obiad, paluszki rybne, purée
ziemniaczane albo przysmażone kluski, coś szybkiego, bo zawsze miała napięty kalendarz, i
coś zupełnie innego niż tak-tak-potakiwanie ojca, kiedy wyjątkowo opowiadała mu o
jeździe konnej.
– I to wszystko – zakończyła. – Moglibyśmy tam podjechać i obejrzeć tę jamę. Norę
wilczycy.
– To najwyżej była jej nora. Używa jej tylko wtedy, gdy wychowuje potomstwo.
– Tego pan nie może wiedzieć!
– Ale wiem. Będziesz mi mówiła ty?
To pytanie padło nagle, jak strzał albo kometa. Hoederer spojrzał w prawo, ale Mała
właśnie udawała trupa.
– Dobrze, w takim razie nie będziemy siedzieć obok siebie – krzyknął – zmiataj do tyłu!
Namiot kateringu był zamknięty dla ekipy filmowej, przejęły go policja i media. Po tym,
jak w głównym wydaniu wiadomości na pierwszym miejscu pojawiło się porwanie (przed
najnowszymi danymi o stopie bezrobocia i walkach w Strefie Gazy), wszystkie większe
stacje podały tę samą informację, ubierając ją w inne słowa. Pod koniec jednego z takich
wydań specjalnych pokazano wywiad z bratem zakładniczki, co miało wpływ na plan
przekazania okupu. Szef Urzędu Kryminalnego odbył zaraz rozmowę telefoniczną z
nadlatującym sekretarzem stanu i obaj doszli do wniosku, że przeszłość Hoederera w dużej
mierze uzasadniałaby teorię Maltego o terrorystach i ich manewrach odwracających uwagę
i że na wszelki wypadek trzeba poinformować Amerykanów.
Ze względu na sytuację na świecie ten pomysł nie był niczym niezwykłym, ale dla
producentki Hain – ustawionej w odpowiedniej odległości od ważnych ludzi – był
kluczowym pomysłem, jej pomysłem, który pozwoliłby planowanemu filmowi nadać
wymiar interesujący Hollywood. Zapisała to sobie w komórce, chciała od razu dzwonić do
Małej. Jej pracodawca, Libańczyk, przemieszczający się właśnie swoim learjetem z jednej
stolicy do drugiej, przysłał wiadomość: pieniądze są już w drodze i porywacz oczywiście
powinien się o tym dowiedzieć. Ale porywacz ją uprzedził, sam zadzwonił, Hain jeszcze
tylko szybko poprawiła fryzurę i weszła przed kamerę swojej dawnej stacji.
Ledwo wymówiła nazwisko porywacza i zapytała o Małą, otoczyły ją inne ekipy, nic ich
nie mogło powstrzymać. Niech włączy telewizor w samochodzie, będzie mogła mu lepiej
przedstawić plan, powiedziała, co było nielogiczne, ale brzmiało logicznie. Potem
poprosiła o ciszę i z każdej strony rozległy się syki, aż w końcu zapadła taka cisza, że
słychać było głos Hoederera z miniaturowego głośnika telefonu. Wystarczy głos, obraz jest
mu niepotrzebny.
– A teraz niech już pani mówi! – krzyknął i Hain przedstawiła oficjalną wersję swojego
planu. Mówiła krótkimi zdaniami, żeby publiczność nadążała, Hoederer przerwał jej
dopiero przy omawianiu kwestii bezpieczeństwa. Punkt
A
: musi przyjechać dwuosobowym
samochodem. Punkt
B
: oboje, ona i jej towarzysz, ostatnich sto metrów mają przebyć w
bieliźnie, mimo zimna. To zmniejszy prawdopodobieństwo wykręcenia jakiegoś numeru.
Czeka na nich, i to zanim jeszcze się skończy ten przeklęty dzień!
– Za mało czasu – odparła producentka; przecież planowała przekazywanie okupu w
wersji live, północ byłaby najgorszą porą. Po drugiej stronie telefonu zapadła cisza,
w namiocie również wszyscy wstrzymali dech. Potem rozległy się jakieś jęki, nikt poza
Hain nie przypuszczał, że to pies, wszyscy powiązali te odgłosy z zakładniczką, i w końcu
znowu rozległ się, jak to dobitnie określił jedyny w namiocie dziennikarz radiowy, „głos
Hoederera”. Jego ostatnia propozycja: koło drugiej nad ranem poda swoje położenie,
czeka na nich i na pieniądze najpóźniej do trzeciej. W przeciwnym razie zastrzeli najpierw
pieska, potem małą właścicielkę pieska, a na końcu siebie! Połączenie zostało przerwane,
Hain, pewna, że skupiła na sobie powszechną uwagę, wyszła z namiotu, za nią prokurator.
Z tyłu zaczęły się gorączkowe rozmowy telefoniczne i tylko ona jedna zachowała trzeźwy
umysł.
Trzecia nad ranem, żadna rewelacja, ona potrzebuje wschodu słońca, także ze względu
na planowany film: najważniejsze sceny muszą być kręcone przy świetle dziennym i nie
mogą się rozgrywać w samochodzie. Ludzie nie chcą oglądać więcej niż trzech nocnych
ujęć i jedynie w Hollywood udaje się uzyskać dramaturgię w ciasnym pomieszczeniu.
Prokurator dołączył do niej, wykonywał po drodze zestaw ćwiczeń rozciągających.
Rodzice porwanej niedługo wylądują, mieli krótki postój. Przed chwilą usłyszał coś
jeszcze: samochód już prawie zlokalizowano, jest godzinę do dwóch godzin drogi stąd.
Teraz brakuje już tylko pieniędzy.
*
Cztery miliony, niewiarygodnie dużo, taka suma nie zmieściłaby się chyba na jej łóżku, a
łóżko miała dosyć duże. Nigdy nie tęskniła za nim tak jak teraz. Znowu siedziała z tyłu, z
Lorcą przykrytym derką, jej porywacz rozmawiał przez telefon, potem zaczął przeglądać
pliki pana Weissa, jakby to miało pomóc na zimno – silnik nie pracował od jakiegoś
kwadransa albo dłużej, powoli traciła poczucie czasu, rozmyślała o pieniądzach. I tylko to
było w stanie trochę ją rozgrzać, w każdym razie odwracało uwagę od innych rzeczy,
również od dźwięków na siedzeniu obok. Po raz pierwszy uderzyła Lorcę smyczą i nawet
nie było jej przykro. Kiedy odciągnęła go od plam, zaczął przeraźliwie skowyczeć, nie
dało się tego słuchać. Przyłożyła mu. Potem zaprowadził ją do samochodu, tak jak powinno
być, na koniec wytarła go śniegiem i schowała pod kurtkę. Usłyszała muzykę i humor jej
się poprawił. W samochodzie był telefon, czekolada, brekkies i jedyny w okolicy
człowiek. A przede wszystkim sądziła, że jest tam ciepło – pomyłka, prawie mogła
zobaczyć własny oddech. Najlepszym wyjściem było zatem zamknąć oczy i wyobrazić
sobie szczęście.
Cztery miliony, tylko dla niej. Albo większość dla niej – trochę można by przecież dać
biednym, kolejna rozgrzewająca myśl. Tak robiła jej matka, najczęściej po jakimś
trzęsieniu ziemi dzwoniła na specjalną linię albo przed Bożym Narodzeniem wypełniała
szybko parę druczków na spakowanej walizce przed podróżą na Karaiby, to na Amnesty, to
na wioski dziecięce, to na staruszków samotnie spędzających Wigilię, a to na schronisko
dla zwierząt. Biedni zatem też coś dostaną, nie wszyscy, ponieważ nic by nie zostało, tylko
niektórzy, jak ten ociemniały, siedzący z kotem na składanym krzesełku przed
H&M
, musi
przecież tego kota czymś żywić, albo ta staruszka przy Douglasie, opatulona i strasznie
pomarszczona, choć tak naprawdę strasznie robiło się wtedy, kiedy dziękowała za tych
kilka monet: „Bardzo dziękuję, młoda damo!”, jasno i wyraźnie. Po prostu rzuci jej
pieniądze, stówę, i pójdzie dalej w dół, do stacji metra, gdzie jest jeszcze więcej biednych.
Na ogół zbierają się przy jakiejś kałuży, po piwie czy czymś takim. Pięćdziesiąt dla
każdego, będą się mogli zabawić, nawet jeśli ojciec mówi, że to Rumuni i że naprawdę
biedni to są Afrykanie. Ale Afrykanie siedzą na dworcu głównym, w podłej okolicy i jest
ich tak dużo, że musiałaby im rozdawać po dziesięć euro, w rękawiczkach, żeby się nie
zarazić. Na tym by skończyła, potem byłaby jej kolej. Najpierw kupiłaby sobie konia, bo
dotąd mogła na nim tylko jeździć. Żeby nie był sam, dokupi kilka kucy, haflingery i
wszystkie źrebaki z jakimiś skazami na urodzie, bo w przeciwnym razie trafią do rzeźni, i
całą szkółkę jeździecką kupi, i zaprosi przyjaciółki na prywatny koncert Anastacii. A na
święta Bożego Narodzenia, i tu nie będzie żadnych dyskusji, pojadą nie na Karaiby, tylko
w góry, dziesięć dni w Engadinie, w tej leśniczówce, w której ojciec już pierwszego
wieczoru narzekał na ceny wina. Tym razem będzie mógł pić, ile zechce, nawet tignanello,
a mama będzie mogła od rana do wieczora brać masaże, a potem kupować w butikach
wszystko, co jej się spodoba. Ta leśniczówka ma jednak pewną wadę: większość
przyjeżdżających jest już jedną nogą w grobie albo spotyka się tam ludzi, których i tak na
okrągło ogląda się we wszystkich serwisach informacyjnych i którzy są bardzo napaleni na
robienie sobie z nią wspólnych zdjęć. A potem, po paru kieliszkach w pięknej sali z
widokiem na śnieg, zaczynają gadać tak jak jej ojciec, kiedy miał przy sobie tylko rodzinę,
że wszystko idzie źle, nic nie idzie dobrze, bo nie jesteśmy tacy sprytni jak Chińczycy albo
tacy tough jak Anglicy, i że państwo ma długi, jakieś katastrofalne dziesięć zer, poza tym
nie ma już bohaterów, tak lubił mówić jej ojciec, kiedy nie stał przed kamerą. Nauczył ją
nawet przy tej okazji jednego łacińskiego słowa: „Postheroicznie, Laleczko!” Potrafił być
naprawdę żenujący, gorszy niż Lorca, i to bez piany na ustach i suki przy płocie, a ona
mogła najwyżej odwrócić wzrok i przestać go słuchać, ale niby jak, skoro nawet w
lokalach ojciec kiwał głową do obcych ludzi, jakby go rozpoznawali, i rozmawiał po
włosku z kelnerem, chociaż znał tylko kilka włoskich słów.
– Śpisz czy udajesz?
Pytanie padło nagle, a może tak jej się tylko zdawało, jak dźwięk budzika rano, kiedy
naprawdę śpi. Usiadła prosto, a kiedy zapaliła się lampka do czytania i oświetliła oparcie
przedniego fotela, zamrugała oczami. Hoederer odwrócił głowę na bok, dłoń trzymał na
zagłówku – miał paznokcie w kształcie litery
U
, z jasną obwódką przy opuszkach, o wiele
ładniejsze od jej własnych.
– Śpisz czy udajesz? – powtórzył, a ona w odpowiedzi wyłączyła lampkę.
– Dobrze, więc możemy porozmawiać.
– Wszystko mi jedno – z oparcia siedzenia kierowcy wyciągnęła stolik z podświetlanym
lustrem. Dziś już chyba nie wystąpi przed kamerami, może więc zmyć makijaż i nałożyć
krem na noc. – Co pan najpierw zrobi z pieniędzmi z okupu?
Jej porywacz spojrzał przez ramię.
– Kino – odparł – najpierw kupię sobie kino. Jakieś stare we Włoszech, pełne
postrzępionych plakatów. Cine Globo, Cine Rex.
– A potem?
– Będę oglądał filmy. Z Anną Magnani. Albo z Garbo. Filmy tylko dla mnie.
– Zna pan włoski? – Szukała chusteczek higienicznych, ale została tylko ta pognieciona;
nici z demakijażu. Wystarczająco, usłyszała. Uczesała się tylko i poprawiła opaskę. Jej
ojciec też tak mówi, kiedy przyjeżdżają latem do Gardy nad jeziorem.
– Garda – mężczyzna, który miał dostać cztery miliony, odwrócił się – jest niedaleko
Wenecji, tam mógłbym mieć swoje kino. Ale gdzieś na uboczu, żeby było spokojniej. Cine
Arsenale. Cinema Giudecca. Znasz Wenecję?
– Jeździmy tam co roku, czasami na początku lata, czasami pod koniec. Ojciec zawsze
najpierw dzwoni i zamawia stolik. Po włosku.
– Jaka troska.
– Jaka żenada – Mała pochyliła się i przyjrzała się sobie w lusterku, podstawiła czoło
pod lampkę. Zobaczyła coś przy włosach, jakąś czerwoną kropkę wielkości ziarna, a więc
było to coś więcej niż kropka. Wydawało jej się, że to mały pryszcz, najprawdopodobniej
tak było, jej pierwszy pryszcz – czas iść do łóżka i skończyć zabawę. Zakryła włosami
zaczerwienione miejsce, widać było tylko oczy z już lekko opadającymi powiekami,
chociaż nie chciała tak wyglądać. Ojciec opowiadał jej, że ludzie w telewizji stosują tę
metodę, patrzenie spod na wpół przymkniętych powiek, żeby się odróżnić od innych. Tyle
że później niektórym tak zostaje, wyglądają tak, jakby się czegoś śmiertelnie wystraszyli.
– Dlaczego żenada? – zapytał jej porywacz.
Złożyła stolik z lusterkiem.
– Zna pan hotel Gritti?
– Tak. Widziałem go.
– Mój ojciec zawsze rezerwuje tam stolik na tarasie. Po pierwszym łyku prosecco
rodzice automatycznie się całują.
– W Wenecji takie rzeczy są możliwe. Tak było nawet między mną i moją żoną. Bez
Gritti. Macie tam swój stolik?
– Zawsze ten sam. Come sempre sulla terrazza. I zawsze zamawiamy to samo. Come
sempre quattro branzini. Zamówienie składa dzień wcześniej.
– Twój ojciec.
– Mój ojciec – powtórzyła, a mężczyzna, który zabił dwie osoby, patrzył na nią, jakby
nie mógł w to wszystko uwierzyć, a przecież wszystko było prawdą, każde zdanie, nie
przestawał patrzeć w ten sposób, albo też udawać niedowiarka, więc przyłożyła dłoń do
ucha, zrobiła minę pod tytułem „rozmowa telefoniczna” i wzięła głęboki oddech, jak
wtedy, gdy na kamerze zaczyna migać czerwona lampka. Oh, buona sera, oh, scusa, buon
giorno, Hotel Gritti Venezia, ristorante? Parlo con Fabricio? – No? Vittorio? – No? –
Giovanni! Oh, va bene! – voglio riservare un tavolo per domani sera, mezzo sette or
eight, I mean circa otto, okay? Un tavolo per quattro sulla terrazza, come sempre – vista
canale, va bene? Between sette mezzo and eight. And voglio ordinare adesso: quattro
pesce branzini per famiglia März – nome é März, come marzo – no mezzo – marzo, si! É
molto importante, Fabricio, oh, scusa, Giovanni: vista Canale Grande, come sempre –
Grazie, grazie, arrivederci!
Mała westchnęła, jej porywacz też westchnął, potem już nic nie mówił, patrzył tylko
przed siebie, ona wyjrzała przez okno.
*
Znowu zaczęło prószyć, z nieba spadały, jakby zawstydzone, leciutkie płatki, osiadały
warstwami na niewielkich sosnach wokół samochodu, na ich już zlodowaciałych czapach,
pokrywając je śnieżnym futrem, a przede wszystkim na samym samochodzie, na chłodnicy i
na przedniej szybie, nawet na bocznych szybach i z tyłu. Od dawna panował zmrok, ale
wydawało się, że ściemnia się po raz drugi. W lusterku wewnętrznym już nie było widać,
co się dzieje na tylnym siedzeniu albo, z punktu widzenia Małej, jakiego rodzaju spojrzenie
wędruje do tyłu – widziała tylko oczy, nieprzerwanie skierowane na lusterko, czyli na nią,
Hoederer natomiast widział tylko iPod, który obracała w palcach.
– Czego słuchasz?
– Niczego – odpowiedziała.
– Nie kłam, czegoś słuchasz.
Wyjęła słuchawkę z ucha i puknęła w okno, żeby opadł śnieg. Słuchała Destiny’s Child,
ale to nie jego sprawa.
– Pies musi wyjść jeszcze raz, zanim nas zasypie – powiedziała prosto w szybę, która od
razu pokryła się parą. Znowu napisała palcem swoje imię, Malu, jak na karcie z
autografem, podpisywała ich pięćset w tygodniu; trzeba było to robić szybko, ale podpis
musiał być czytelny, pytanie tylko, co można z tego wyczytać i od kiedy ten podpis
przestaje mieć cokolwiek wspólnego z podpisującym?
Jej porywacz włączył silnik.
– Jeśli chcesz wyjść z psem – powiedział – proszę. Dopóki nie wrócicie, będę tu grzał.
Starła swoje imię i po chwili Lorca skoczył do szyby, jakby coś zobaczył; włożyła
jeszcze wilgotne skarpety i wsunęła nogi w kozaki.
– Nie musi pan oszczędzać benzyny?
– Przy takiej ilości pieniędzy? Kupię nową. I spadaj już.
– Dokąd? – Zawiązała sznurówki. – Do Wenecji?
– Niech będzie na początek.
– A potem? – Zapięła psu smycz i otworzyła drzwi.
– Coraz dalej – doleciało z przodu. – A na koniec Sycylia. Castellamere, na plecach
pomiędzy drzewami mastiks. Twoja głowa znika, ciało drży w obawie, że zjawią się
demony, all’oscuro.
– Dobrze zna pan włoski, prawda?
– Dosyć dobrze.
– To dlaczego nie zrobił pan z tego dobrego użytku?
Wysiadła i zamknęła drzwi; śnieg padał tak jak przedtem, przejmująco lodowaty wiatr
wzniecał białe tumany. Lorca znowu ciągnął smycz, z trudem można go było utrzymać,
skowycząc, biegł w stronę martwego dzika, czy raczej tego, co z niego zostało. Na miejscu
przykucnął, cały się trząsł, miał już biały grzbiet, to była kwestia kilku sekund. Teraz ona
go ciągnęła, dosłownie wlokła do samochodu. Śnieżyca osłabła, jakby opróżniła się tylko
jedna chmura, i Mała przez chwilę zobaczyła księżyc, a za samochodem – swojego
porywacza, człowieka, który potrafił śpiewać i znał włoski, a teraz palił. Dłoń z
papierosem trzymał przy ustach, krzyknął coś, czego nie mogła zrozumieć, coś jak „Mała”.
Zatrzymała się, Lorca natychmiast zaczął się wyrywać w stronę lasu, wrzeszczała
„Leżeć!”, aż osłupiałe zwierzę powoli się położyło, wyglądało jak kłębek w śniegu.
– Jesteś zbyt surowa – ciągle przytrzymując dłonią papieros przy ustach, nadchodził jej
nowy kierowca, czy też kim tam naprawdę był ten mężczyzna, który wszystko wiedział i
któremu nic się nie udawało. – Pies tak po prostu ma! – krzyknął. – Nie każ mu dłużej
leżeć!
W taki sposób jeszcze nikt do niej nie mówił, pod bluzą zrobiło się gorąco i zaswędziała
kropka u nasady włosów. Wzięła Lorcę na ręce i ruszyła w stronę samochodu. Hoederer, o
ile tak się nazywał, otworzył przed nią przednie drzwi, prego. Zrobił to tak naturalnie, jak
kelnerzy w Gritti, a kiedy znalazła się w środku, obiema rękami łagodnie zamknął drzwi.
Ostatni raz zaciągnął się papierosem, wyrzucił niedopałek i mimo śniegu zadeptał żar, po
czym również wsiadł do wozu.
– A jeśli chodzi o mój włoski – powiedział – przeżyłem z nim wiele dobrych dni. Rano
w kawiarniach w Guidecce, kiedy fala powodziowa uderza w worki z piaskiem i nawet di
giorno zawsze włączają światło. W powietrzu unosi się zapach wilgotnego zniszczonego
aksamitu, z zasłon, które pamiętają inne czasy, stoi za nimi łóżko gospodyni. Zapach
espresso z nieustannie pracującej maszyny. I wieczorem, w jednym z tych lokali, gdzie
wilgoć nigdy nie znika ze ścian, gdzie stoją plastikowe krzesła i krzywe stoły, wiszą obrazy
wywołujące dreszcz grozy, z samochodami i latającymi końmi. Jesz coś panierowanego,
popijasz wino ze szklanek, obok siedzą Afrykanie i stare kobiety. Ale jeśli masz szczęście,
czasami gotują tam dla siebie, risotto albo moleche, kraby kieszeńce, wrzuca się je żywe na
wrzący olej. Jeżeli cię znają, pozwolą ci jeść razem z nimi w kuchni, starzy opowiadają o
dawno już zamkniętym kinie. Gdybym miał pieniądze, kupiłbym je i wyremontował. Pod
warunkiem, że wszystko by się udało. Nic się nie uda – ale nie muszę przy tym być! –
Roześmiał się, wyrzucał z siebie powietrze, z jego gardła i krtani wydobywały się
gwiżdżące sapnięcia, potem wyciągnął pistolet i przycisnął lufę do skroni, wydając taki
dźwięk, jak jej ojciec, kiedy demonstruje, że jest wykończony: puch. Po chwili broń była
już pod kurtką, teraz zamiast pistoletu trzymał w dłoni jej telefon. – Inni nie będą wiedzieć
– krzyczał – że się nie udało, to zostanie między nami!
Gdyby rozsądnie o tym pomyśleć, to komuś, kto się zastrzeli, już nigdy nic się nie uda.
Zdjęła kozaki i skarpetki, na stopy narzuciła pikowaną kurtkę i posadziła na tym tłumoczku
psa. W tym czasie jej porywacz, Giacomo Hoederer, najwyraźniej wiedzący dużo również
o Wenecji, wyłączył silnik.
– Jak myślisz, kto z nas ma więcej rozsądku? – zapytał na wpół zwrócony w jej stronę,
zaskoczył ją tym pytaniem, pokazała tylko swoje imię, które wznosiło się i opadało. –
Czyli ty – powiedział. – A kto więcej przeżył?
– Pan. Jest pan starszy.
– Nieprawda. Mogłabyś mieć sto lat i przeżyć mniej, capisci? Zrozumiałaś? – krzyczał
do niej, jakby znajdowała się gdzieś daleko. Odpowiedziała:
– Co to znaczy przeżyć? Ktoś tak nierozsądny tylko buja w obłokach!
I znowu śmiech niebędący śmiechem, to gwiżdżące łapanie powietrza.
– Bujać w obłokach – krzyknął między sapnięciami – bujać w obłokach! Gdyby tak było,
nie oszczędzałbym benzyny.
– Ma pan dzieci?
Gwiżdżące posapywanie albo nieudany śmiech skończyły się tak nagle, jakby ktoś
włożył Hoedererowi kij w gardło. Chrząknął i wręczył jej telefon.
– Może przyszła jakaś wiadomość, od rodziców, sprawdź – powiedział, więc nacisnęła
odpowiedni guzik.
– A zatem nie ma pan dzieci, dlaczego?
– Dlaczego? Bo kiedyś nie mieliśmy lekcji uświadamiających. Jak wy z panią Struwe-
Görz – tak się przecież nazywa.
– Tak. – Wpisała
PIN
, po lewej stronie, przy uchu zrobiło jej się ciepło – jej porywacz
bez dzieci znowu się nachylił i patrzył na malutki ekran.
– A czy pani mówiła wam, dlaczego powinno się robić dzieci? Czy tylko jak się robi?
– Tylko jak się robi.
– To zabrakło podstawowej sprawy.
Komórka krótko zapiszczała, znaleziono sieć, zasięg słaby, w poczcie głosowej nic, ale
przyszedł nowy
SMS
.
– Jakiej sprawy?
– Jak to jakiej – wyciągnął z kurtki okulary do czytania, włożył je, też chciał przeczytać
wiadomość. – Sensu – powiedział, kiedy pojawił się tekst: „Mamy pieniądze, za parę
godzin wszystko będzie okej, Arie”.
– Kto to jest Arie?
– Mój agent.
– A kto to jest my? – Zdjął okulary i schował je. – Chyba że „mamy pieniądze” to nie
jest liczba mnoga?
*
Arie Brausen, który naprawdę miał na imię Ariel, ale nikt nigdy nie zwracał się do niego
w ten sposób, wysłał
SMS
z autostrady, z opancerzonej limuzyny monsieur albo Mister
Tafika – obaj panowie dobrze się znali. Brausen robił z Libańczykiem interesy już w
czasach, kiedy telewizja dopiero zapowiadała się na świetny interes; był dzieckiem lat
sześćdziesiątych, lata siedemdziesiąte w mniejszym lub większym stopniu przespał, budzić
się w siódmej dekadzie nie bardzo się zresztą opłacało. Ale następne dziesięciolecie, era
wideo, należało już do niego. Kupił w Ameryce spory zapas uszkodzonych lub używanych
kaset, głównie z filmami karate, romansidłami i sensacją klasy
C
, a Libańczyk kazał te filmy
opatrzyć podtytułami, zapakować w kolorowe pudełka i zaatakował nimi ze znakomitym
rezultatem Bliski Wschód. Zysk został podzielony, Tafik założył imperium towarów
różnych, a Brausen – małe, ale dochodowe królestwo: agencję prostar.
Dopiero niedawno zaczął pięćdziesiątkę, ale już osiągnął fałszywy spokój
sześćdziesięciolatka, Tafik wręcz przeciwnie – na pozór niespokojny duch, ale miał jeszcze
wszystkie włosy, w dodatku, jak pewien polityk, dbał o to, żeby były ciemne. Łączyła ich
dziecięca radość z grzebania w przemyśle filmowym i, po drugie, podziw dla wszystkiego,
co ma jakiś związek z wojskiem, szczególnie dla armii, której Izrael zawdzięczał swoje
granice.
– Operacja z pewnością zostanie sfinalizowana – powiedział Brausen na powitanie, a i
teraz, na autostradzie, wciąż mówił o militarnym wymiarze sprawy: – Porywacza uda się
wyeliminować, jeśli przy pomocy grup wywiadowczych poznamy każdy jego ruch – i tak
dalej, a jego starszy partner przyznał mu rację, ale zaproponował jeszcze użycie
sprawdzonej metody służb specjalnych, mianowicie specjalnej walizki z pieniędzmi.
– Po otwarciu wydobywa się z niej gaz – powiedział po angielsku, na co Brausen, na
wszelki wypadek odpowiadając w tym samym języku:
– To mogłoby zaszkodzić Małej – jego troska miała nieco bardziej ojcowski wymiar niż
troska Libańczyka – dla właściciela
TVM
1 Mała była przecież przede wszystkim przyszłą
gwiazdą, dla jej agenta pozostawała zaginionym dzieckiem.
– I właśnie dlatego trzeba być sprytnym – powiedział Tafik – podczas przekazywania
pieniędzy producentka powinna tak się zachowywać, żeby facet nabrał przekonania, że jest
mu przychylna. Wtedy zrobi się nieostrożny, wiadomo, i snajper będzie mógł zakończyć
sprawę.
– Wystrzeli prosto w głowę pełnopłaszczowy pocisk z winchestera siedem przecinek
sześćdziesiąt dwa milimetry?! – krzyknął Arie Brausen. – Ale w tym kraju zyskałoby się
większy rozgłos, gdyby już nie było kolejnych trupów, prawda?
To nie było proste pytanie, Libańczyk wyjął notebook i połączył się z internetem, lepiej
było mu nie przeszkadzać. Brausen więc też się zasłonił milczeniem, wyjrzał przez okno i
zobaczył płatki śniegu, swobodnie wirujące przed niemal niekończącą się ścianą
brzozowego lasu, a jego myśli powędrowały ku jedynemu człowiekowi, którego cenił
jeszcze bardziej od jednookiego pułkownika Mosche Dayana, ku Billy’emu Wilderowi –
on z pewnością dążyłby do zakończenia tej historii bez rozlewu krwi.
Niebo nad zagajnikiem co rusz nieoczekiwanie się otwierało, na czarnej przestrzeni widać
było kropki, a od czasu do czasu jakby znieruchomiałe światła samolotu – dwie kolejne
kropki – razem z pozostałymi tworzyły ulotny gwiazdozbiór. Hoederer siedział
przechylony, czoło oparł o przednią szybę, dłonie przy skroniach przypominały klapki na
oczy. Prószył lekki śnieg. Nawet kiedy się przejaśniało, z nieba leciały ostatnie, czy może
znowu pierwsze płatki śniegu, trudno powiedzieć; opadały tak spokojnie, jakby ktoś po
kolei wypuszczał je z dłoni, może to ta sama dłoń, która pociąga za sznurki: odbiła kulę,
żeby ktoś umarł, sprawiła, że nagle, zanim skończył ze sobą, pojawił się samochód,
podesłała mu dziecko.
Ile ma lat, usłyszał, bardziej niż pytanie przestraszył go koniec ciszy; opadł na fotel i
spojrzał w bok. Mała nakryła się końską czy psią derką aż po samą brodę, stopy ciągle
miała przykryte kurtką.
– Trzy razy tyle, co mój kot, plus pięć – powiedział. – A teraz policz.
Na co ona: – Czy ta kotka naprawdę ma osiemnaście lat? Bo gdyby była człowiekiem,
miałaby ponad setkę.
– Ona jest jednak zwierzęciem – chciał naciągnąć sobie kawałek derki na prawą nogę,
ale właścicielka derki wcześnie dostrzegła jego zamiary i trzymała ją mocno.
– Pięćdziesiąt dziewięć – powiedziała.
– Niestety zgadza się – odparł. A skoro nie podzielili się derką, czy nie mogliby się
podzielić czekoladą?
Mała nie odezwała się, Hoederer rozcierał sobie zimne kolana. W środku było jeszcze
osiem stopni, na zewnątrz minus czternaście; bez ogrzewania samochód szybko się
wychłodził. Usłyszał jakiś szelest z boku, potem poczuł słodki zapach. Nie padło ani jedno
słowo, jeszcze raz coś krótko zaszeleściło i znowu zapadła cisza. Słyszał powietrze
wylatujące z własnego nosa, a kiedy wstrzymał oddech, Mała westchnęła tak głośno, jakby
chciała wyrazić tym samym swoje prawo do życia.
– Dlaczego „niestety zgadza się”? – Pytanie dotarło do niego jednocześnie z ręką, która
podawała czekoladę. Skoro i tak chce umrzeć, jego wiek powinien mu być obojętny.
– Bo jest mi obojętny.
– Ale powiedział pan „niestety”. „Niestety zgadza się”.
Hoederer ułamał kawałek czekolady i włożył go sobie do ust.
– Niestety jesteś tylko sprytna i nie wiesz, o co chodzi – powiedział. – Więc się zamknij.
– Nie mówi się z pełnymi ustami – szepnęła w stronę psa.
Hoederer zaczął ją przedrzeźniać i wyszeptał do swojego kolana:
– Najpierw pogryź, potem mów, capisci? – Przełknął czekoladę i spojrzał na zegarek. –
Za cztery godziny będzie po wszystkim.
– Nie chce pan do Wenecji? – Teraz ona wzięła sobie trochę czekolady, podłużny kawał,
resztę położyła na konsoli. – Co znaczy „po wszystkim”? – zapytała, a on ułamał jeszcze
kawałek.
– To znaczy, że nie dojdę nawet do następnej ulicy. Chyba że będziesz mi towarzyszyć.
– Do Wenecji?
– Diabli wiedzą – powiedział. – Śpij już.
*
Spać, ale jak to zrobić? Owinęła się w derkę, pocierając przy tym o oparcie fotela
swędzące od jakiegoś czasu plecy. Swędziały w miejscu, do którego mógłby sięgnąć chyba
tylko fakir. Czerwony punkt u nasady włosów też szczypał, najchętniej by się go pozbyła,
ale miała za krótkie paznokcie. Potarła więc tylko czoło, plecy nadal swędziały.
Zazdrościła swojemu śpiącemu psu; zazdrościła każdemu, kto gdzieś spał, nie siedział w
zimnie i nie rozmyślał, czy nazajutrz rano nie będzie już martwy, o ile w ogóle można być
martwym. Po prostu przestaje się istnieć, czy też przestaje istnieć następny poranek,
istnieje jedynie dla tych, którzy jeszcze żyją, a martwi nie mają z tym nic wspólnego. Ale
nawet i to się nie zgadza – martwi są przecież martwi tylko z punktu widzenia żywych i
tyle. Po prostu wszystko się wtedy kończy, może jeśli on ją też zastrzeli, skończy się już za
cztery godziny. Jak tu więc zasnąć, już nawet by nie potrafiła. Co pozostało? Nic, nawet z
rozmowy nici – mężczyzna na miejscu pana Weissa, jej porywacz, który zastrzelił dwoje
ludzi i właściwie był nauczycielem, i mówił po włosku, i podobno potrafił śpiewać, chyba
spał. Broda opadła mu na piersi, jedna ręka tkwiła pod kurtką, na broni, gdzież by indziej.
A zatem nie będzie rozmowy, iPod leżał w kieszeni kurtki, ale na kurtce spał Lorca.
Czasem wszystko wali się człowiekowi na głowę i nuda zabija, jak wtedy, kiedy przez
sześć tygodni byli w domku letniskowym i codziennie wydarzało się to samo, to znaczy nic.
I kiedy do tego jeszcze się rozpadało, jezioro zniknęło, rodzice zajmowali się tylko
czytaniem gazet, przewracanie kartek już wydawało się hałasem, a brat cały dzień spędzał
w pokoju telewizyjnym na oglądaniu Tour de France, marzyła o tym, żeby umrzeć,
przynajmniej na resztę wakacji. Giacomo Hoederer natomiast chciał umrzeć na zawsze,
a to oczywiście coś zupełnie innego. To było najgorsze ze wszystkiego: zniknąć ze świata,
jak pan Weiss, i nawet nie wiedzieć, że się już zniknęło. Znowu potarła plecy o fotel,
potem próbowała się podrapać, włożyła rękę pod bluzę. Wyciągała palce, ale zabrakło
mniej więcej centymetra, więc plecy dalej uparcie swędziały.
– Ej – usłyszała nagle od strony kierowcy – nie możesz zasnąć? W takim razie
posłuchajmy muzyki, tu przecież jest wszystko. A może wolisz coś innego? Powiedz, co
chcesz.
– Nic. – Dalej próbowała się podrapać, na próżno. W żadnym wypadku nie będzie teraz
słuchać tych starych rzeczy pana Weissa, choć przecież lubiła ich słuchać nocami na
autostradach. Ale teraz to byłoby tak, jakby okradali zwłoki.
– A więc nic – powiedział jej porywacz – szkoda. No, to może chociaż sobie zapalę – i
już wyciągał papierosy, też ukradzione – czy próbowałaś już kiedyś palić?
– Nie.
– Nie? – Potrząsnął paczką, z otworu wysunął się centymetr papierosa, resztę wyciągnął
ustami. – Będzie ci bardzo przeszkadzało, jeśli zapalę, muszę wyjść? – Powiedział to już z
papierosem w ustach, odpowiedziała tylko „tak”, na co on cicho „nie”. – Jeśli tu już nawet
muzyki nie można słuchać – otworzył wieczko zapalniczki – wiesz, kiedyś chciałem zostać
piosenkarzem, kimś w rodzaju Jerry’ego Lewisa. Mało brakowało.
– A czego brakowało?
– Zaledwie szczęścia – przymknął oczy i zaśmiał się tym swoim zduszonym śmiechem,
wykorzystała te chwile, żeby znowu potrzeć plecy o fotel. Swędzenie stało się nie do
zniesienia, w domu wystarczyło tylko jedno słowo, „drapać”, i już, nawet przy jedzeniu,
nadciągała z pomocą ręka ojca, najlepsze, co miał, i po dwóch, trzech poleceniach: niżej,
na lewo, trochę wyżej, jego dłoń znajdowała właściwe miejsce i drapała diabelnie dobrze
– tak to nazywali. Czy ona dobrze się czuje, czy mógłby jej jakoś pomóc – zapytał między
kolejnymi sapnięciami, w jego oczach nie było nawet śladu śmiechu, wprost przeciwnie –
patrzył tak, jakby była chora. Papierosa trzymał w palcach, ale tuż przy ustach, odwróciła
się w stronę okna, oparła czoło o szybę. Leciały jeszcze pojedyncze płatki, wszystko
spowijał błyszczący półmrok.
Jaśniejsze wydawały się Małej tylko pagórki pomiędzy karłowatymi drzewami, kule z
waty, na jednej z takich kul, niedaleko lasu, poruszyło się coś szarego i wysokiego i zaraz
zniknęło. Serce jej zabiło, jak podczas jazdy konno, kiedy szykowała się do skoku, każdy
dźwięk docierał wtedy do uszu z podwójną siłą, podobnie jak wtedy, gdy leżała w
gorączce przy zasuniętych zasłonach, zasypana zmiętymi chusteczkami higienicznymi.
Zapalniczka pstryknęła, tym razem dwukrotnie, potem usłyszała dźwięk włączanej komórki
– powitalny dzwonek niemal sprawiał jej ból. Wpisał numer
PIN
, zapamiętał.
– Masz szczęście, że masz szczęście – wymamrotał; i znowu pstryknięcie, czekała tylko
na dym, palec trzymała na przycisku opuszczającym szybę. Tak, oczywiście, miała
szczęście, tylko na moment coś je przerwało. Ma szczęście z takimi oczami, każdy je lubi,
no i ten nos, ogólnie się podoba, i zęby też, rok noszenia aparatu i gotowe, i nawet z
rodzicami ma szczęście, chociaż są już starzy, ale za to nie palą i chodzą na badania
kontrolne.
– Czy pan ma raka?
– Raka, dlaczego pytasz?
– Tak sobie – opuściła szybę, pies natychmiast się obudził – bo nie ma pan szczęścia.
Albo człowiek ma szczęście, albo raka, zgadza się? – W ostatniej chwili postawiła nad
kropką zawijas, pytanie jest lepsze niż stwierdzenie, jak mówi jej matka, ale odpowiedzi
nie było. Usłyszała tylko popiskiwanie komórki i nagraną również przez pana Weissa
melodyjkę z poczty głosowej. Odwróciła się.
– Return To Sender, tak? – Hoederer zapalił papierosa, z nosa prostymi smugami
wypuszczał dym. – Każdy ma swojego raka – wyszeptał.
– Ale nie ja, ja przecież mam szczęście – wskazała na kulę waty, pagórek przed
brzozami, których długie oblodzone gałęzie wyglądały jak potargane siwe włosy staruchy.
– Przed chwilą stał tam wilk. Ale już uciekł.
– Uciekł pod warunkiem, że w ogóle tam był.
– To niech pan sprawdzi, potem sobie pan zapali!
– Podnosisz głos? – Jeszcze raz zaciągnął się dymem, dłoń trzymał tuż przy ustach.
Chciała krzyknąć, ale z gardła wydobył się tylko jakiś dźwięk, zduszony jak jego śmiech,
towarzyszył mu skowyt dobijającego się do okna Lorki, ledwo go utrzymała. Dalej
wszystko potoczyło się samo, ręka jej nie słuchała, pięść uderzyła w żarzący się papieros i
złamała go na pół.
– Teraz mam tylko trzy – powiedział jej palący porywacz z papierosami pana Weissa. –
Trzy papierosy i pięć kul.
Znowu szeptał albo bawił się w tłumik i dalej palił tę żarzącą się część, tymczasem
Mała wsadziła sobie w usta poparzoną dłoń i po raz pierwszy w życiu chciała być martwa,
po prostu martwa. Aż do chwili, kiedy podał jej telefon.
– Posłuchajmy tych wiadomości, to pozwoli zmienić temat.
Była tylko jedna wiadomość, od Hain. Pieniądze na okup już są, cztery miliony. Jej
rodzice i brat dotarli na plan zdjęciowy. Jest też to dwuosobowe auto do przewozu
pieniędzy, stare porsche reżysera. Na chwilę przerwała – to był Ben Meier, zatroskany o
swój samochód – po czym znowu zaczęła mówić o rodzicach: razem z nimi zadba o to,
żeby policja trzymała się z daleka, a kiedy to załatwią, razem z prokuratorem przywiozą
okup.
– A teraz – powiedziała na koniec władczym tonem – jeszcze krótki komunikat dla pana
Hoederera, człowieka, który chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, że porwał boską istotę! –
krzyknęła i wtedy człowiek Hoederer wyłączył telefon.
– Cały czas te przeklęte sztuczki: my słuchamy długiej wiadomości, a oni nas
namierzają. Boli cię jeszcze?
Bolało, i to jak. Podniósł jej dłoń i podmuchał poparzone miejsce.
– Ból, który przychodzi z zewnątrz, mija – powiedział między kolejnymi dmuchnięciami.
– Ale to, co w środku, nie goi się tak łatwo.
– Chodzi o pana?
– Ogólnie.
– Dlatego chce pan umrzeć?
– Tak. – Oddał jej telefon i otworzył drzwi. – Idę jeszcze zapalić.
*
Zimno przenikało już wszystko – w okamgnieniu skórzaną kurtkę, stary sweter,
wypróbowany już w starciu z gazem łzawiącym, flanelową koszulę w kratkę, ostatni
prezent od żony, rzucony w urodziny: „Masz”.
Hoederer nie mógł zapalić papierosa, tak drżały i jego ręce, i płomień. Dopiero kiedy
pojawił się żar, oddalił się od samochodu. Dłoń trzymał przy ustach, brnął przez śnieg,
błyszcząca biel co chwila zapadała się pod jego ciężarem. Doczłapał do pierwszych
niskich sosen, usiadł na śniegu i osłonięty od wiatru, zaciągnął się dymem. Wpatrywał się
w żar, rozbłyskujący, to znów przygasający, zachowujący siły aż do kolejnego wdechu, dym
w tym czasie leciał znaną sobie drogą, mijał język, podniebienie i gardło, docierał do płuc
i wracał nieco zmienioną trasą przez zatoki przynosowe, nos i inne drobniejsze
odgałęzienia w głowie. Drżenie ustało, zamknął oczy, palił i pozwalał dymowi rozpływać
się w sobie, tak jak się pozwala na to zmęczeniu, aż żar dosięgnął palców i nadeszła
chwila rozstania, także z tym papierosem, tyle że on raczej wolałby się oparzyć. Zaciągnął
się jeszcze raz, to nie wystarczyło, zaciągnął się po raz ostatni, już z żarem, jakby wypalał
własne palce albo samego siebie. W tej samej chwili usłyszał swoje nazwisko, „Panie
Hoederer!” – wołanie przy tej temperaturze było śmiałym wyczynem. Mała szła w jego
stronę, bez kurtki, bez psa.
– Co się stało? – Wyrzucił niedopałek i potarł palce śniegiem. Wstał, podszedł bliżej.
Myślałaś, że zwiałem? Dokąd?
– Na przykład nad jezioro. Do nory.
– To może od razu do wilczycy? – Wpadł w śnieg po kolana, nabrał trochę białego
puchu i nałożył go sobie na twarz. – Nie myl mnie ze swoim psem – powiedział przez
palce. – Ale później, już z pieniędzmi, moglibyśmy pójść tam razem.
– A potem?
Hoederer opuścił ręce, zobaczył wzrok pełen nadziei na „potem”, które tak jak ten las
spowijała ciemność, i w drodze do samochodu po prostu zaczął opowiadać, że mogliby się
ślizgać po zamarzniętym jeziorze, mogliby się schować w norze i policzyć tam pieniądze,
mogliby poszukać wilczycy albo pouczyć się matmy.
Opowiadał, dopóki nie usiedli obok siebie w samochodzie, oglądając swoje małe
poparzenia. Tak jakby to, co nastąpi, miało jakiś porządek, tego chcą dzieci, uczył się o
tym, studiując swoje fakultety: dzieci chcą powtarzalności, ale jednocześnie chcą, żeby
przydarzało im się coś nowego, to coś jednak nie może być obce. Dla dzieci trzeba być
poważnym klaunem i może dlatego był bezdzietny. Trzy razy miał szansę, trzy razy
powiedział nie, najpierw Karin, z konieczności, potem dwukrotnie Ingrid, kiedy już takiej
konieczności nie było. Lekarz załatwił sprawę, on w tym czasie siedział w dworcowym
kinie, kiedyś takie były.
– Pan tylko tak mówi – powiedziała nagle Mała. – Przecież pan nie wie, jak to się
wszystko dalej potoczy!
– A kto tu mówi o wiedzy? – Hoederer włączył silnik. – Najpierw zrobimy tu trochę
cieplej, tak to się na razie toczy. Jeszcze boli? – Wskazał dłoń Małej, schowała ją.
– A pana? – Pochyliła się w jego stronę razem z psią czy końską derką, poruszył
poparzonymi palcami.
– A więc zauważyłaś – powiedział, na co ona, wydając z siebie znużone sapnięcie:
– No pewnie, przecież nie jest pan aktorem.
– Dzięki Bogu – odpowiedział, wyciągając rękę w stronę derki, żeby jej kawałkiem
przykryć sobie nogę. – A ty kogo teraz grasz, zainteresowaną, zatroskaną? Kim ty w ogóle
jesteś?
– Ja to ja – dwukrotnie uderzyła zdrową dłonią swoje imię wydrukowane powyżej
piersi. – A pan? Pan jest kimś, kto mnie porwał! – krzyknęła. – Komu pozostało już tylko
więzienie. Albo ten przeklęty pistolet!
– A co z moimi dobrymi dniami?
Mała spojrzała na niego, bolącą dłoń trzymała przy ustach. To nie było spojrzenie, to
nawet nie była ciekawość, to było po prostu funkcjonowanie niezwykle pięknych oczu, jak
u jakiegoś stworzenia w zoo, które nie wie, na kogo patrzy, bo zna tylko inne zwierzęta, ale
nie zna ludzi, mimo że ciągle się pojawiają.
– Możemy się podzielić derką – powiedziała i naciągnęła swoją część na głowę.
Porsche Bena Meiera było klasycznym modelem 911
S
Targa, z prychającym 2,4-litrowym
silnikiem i pięciobiegową skrzynią. Meier zgodził się pożyczyć samochód pod warunkiem,
że to on będzie reżyserował film o porwaniu, na co Hain przystała – właściwie mógłby
zacząć już tej nocy i nakręcić jej wejście.
Siedziała więc w leciwej tardze i walczyła ze sprzęgłem, a prokurator w tym czasie
wpatrywał się w odbiornik
GPS
, udostępniony im przez policję, po tym jak telefon Małej
został zlokalizowany na obszarze wielkości zaledwie trzydziestu metrów kwadratowych.
Aparat zawierał mapy wszystkich lasów i jezior między stolicą a sąsiednim krajem i od
razu pokazywał leśne drogi wiodące do wybranego miejsca (zawierał też nadajnik, dzięki
któremu mógł za nimi podążać oddział komandosów w specjalnym pojeździe z napędem na
cztery koła i wspomaganiem kierownicy, podczas gdy stare porsche na zaśnieżonych
drogach potrzebowało całego kierowcy). Ale dla Hain walka z wczorajszą techniką
stanowiła przyjemność; w planowanym filmie to będzie zresztą idealny element
przyciągający mężczyzn. Już niemal widziała tę nocną scenę z autem, brakowało tylko
dialogu, toteż zapytała pasażera, czym się zajmuje po pracy; prokurator, zajęty
GPS
-em i
telefonem, od razu zaczął mówić o triatlonie.
Trenuje pięć razy w tygodniu – pływa, jeździ na rowerze i biega.
– A w dwa pozostałe wieczory?
– W soboty gram w doppelkopf, w niedziele oglądam telewizję.
Na co Hain przy zgrzycie ze skrzyni biegów: co to jest telewizja, to ona wie, ale
doppelkopf, to też jakiś sport? I od tego ukrytego, samego w sobie nieszkodliwego pytania
zaczął się dialog, nastąpiło niezwykle dobre objaśnienie bardzo skomplikowanej gry w
karty, co z kolei wywołało niezwykłą prośbę: czy on mógłby to wszystko spisać na
potrzeby scenariusza, ta historia będzie przecież kręcona w przyszłą zimę,
prawdopodobnie ukażą się dwie części. Prokurator natychmiast się tym zainteresował, ale
ze swej strony miałby prośbę, właściwie propozycję: czy ewentualnie mógłby w tym filmie
zagrać, najlepiej samego siebie. Producentka zahamowała tak gwałtownie, że z tyłu dwie
walizki z pieniędzmi poleciały na siedzenia; porsche wykonało półobrót, uderzyło w jakiś
konar i stanęło.
Dlaczego nie? Ale musiałby tego faceta rozłożyć na łopatki, to była druga część jej planu
– oznajmiła prokuratorowi już z jedną nogą w śniegu. Potem wysiadła i obejrzała szkody.
Wybite światło wsteczne i rysy na błotniku, czyli Meier będzie reżyserem. Wsiadła do
auta, szukała biegu wstecznego, tymczasem prokurator wpatrywał się w ekran swojego
telefonu.
Otrzymał wiadomość z pojazdu jadącego za nimi, w którym chyba rozważano inne
rozwiązania: „Przekazanie pieniędzy tylko po okej, proszę o potwierdzenie”. Zacisnął dłoń
na komórce i zwrócił się do Hain, właśnie kierującej porsche na właściwy tor. Jako
przedstawiciel trzeciej niezawisłej władzy on nie ma prawa do bezpośrednich interwencji,
klauzula ogólna odnosi się do egzekutywy.
Tylko bez tego prawniczego gadania – Hain nacisnęła sprzęgło i wrzuciła drugi bieg –
nie po pięćdziesięciu piątkowych kryminałach. Tu chodzi o stan wyższej konieczności,
kiedy występuje dostatecznie duże prawdopodobieństwo odniesienia szkody przez niego
samego albo przez zakładniczkę.
– A jeśli nie będzie dostatecznie duże?
– Będzie, spokojna głowa – puściła sprzęgło i nacisnęła pedał gazu, prokurator wysłał
potwierdzenie, a stare 911
S
pomknęło przez noc.
*
W dalszym ciągu chce się zastrzelić, tak? Ciche, wyraźnie skierowane ku kierowcy
pytanie wydostało się nagle spod derki, czy też osobistego namiotu. Hoederer naciągnął
kawałek przytulności na prawą nogę, nogę, która ostatnio ciągle była zimna i coraz częściej
odmawiała współpracy przy wchodzeniu po schodach. A dlaczego miałby nie chcieć?
Lepsza śmierć niż więzienie – poprawił derkę, mówił do ciepłego powietrza, wylatującego
gdzieś z dołu. Poza tym należy pamiętać, że każde życie źle się kończy.
– U mojego dziadka było okej.
– On ci to powiedział?
– Nie, pastor. Na pogrzebie.
Hoederer znowu przykrył nogę.
– No, dalej, co jeszcze chcesz?
– Co chcę? Tortellini alla panna! – Jego zakładniczka wysunęła głowę, chwilę później
pokazała się głowa psa – idylla, której lepiej się dokładnie nie przyglądać.
– Co za pech – powiedział – tego właśnie nie mamy. Ale możesz to sobie wyobrazić. I
mów mi w końcu po imieniu. Byłoby łatwiej.
– Tak, ale tylko panu! – Mała zrzuciła derkę, opuściła osłonę przeciwsłoneczną i
spojrzała w podświetlane lusterko. Nie tak dawno powiedziała tak w jakiejś komedii,
grała tam córkę rozwiedzionej kobiety, za którą lata nowy facet. Proponuje on córce
przejście na ty – że niby wtedy będzie łatwiej. „Tak, ale tylko panu!” Miała potargane
włosy, które uczesała palcami, lekko przekrzywioną głowę i koniuszek języka między
zębami.
– Śmiejesz się ze mnie?
Patrzyła na niego z taką uwagą, że nie mógł zamknąć oczu. Z idylli, dziecka i psa zrobiła
się dziewczyna przed lustrem. Uśmiechała się do siebie, rozbawiły ją własne włosy albo
jego dziwne pomysły, żeby mówić mu po imieniu i wyobrażać sobie tortellini. Na myśl o
tym mogła tylko nienaturalnie zmarszczyć czoło – zrobiła to wyłącznie dla siebie – i nagle
poczuł zazdrość o to życie rozgrywające się na jego oczach, życie, które wydawało się tak
blisko, na wyciągnięcie ręki, kiedy wdychała i wydychała powietrze, a jednak było
nieosiągalne.
– Co to ma być, dla kogo się czeszesz?
– Nie wiadomo
– Czyli dla siebie.
– Dla kogoś, kto się niedługo zastrzeli, raczej nie – powiedziała z opaską do włosów w
ustach. Przysunęła twarz blisko lusterka, dwa palce z krótkimi paznokciami znalazły się
przy małym czerwonym wzniesieniu na czole. – A kiedy dokładnie? – zapytała.
– Kiedy zjawi się tu policja. – Hoederer popukał palcem w czoło: – Lepiej skończ to
drapanie.
– Przeszkadza mi, poza tym takie rzeczy widać w telewizji, kiedy kamera najeżdża na
twarz – roztarła na czole trochę śliny, potem odwróciła się w stronę okna, nachuchała na
szybę i napisała na niej swoje imię.
– Może z telewizją też skończysz.
– A potem? – Wyjęła opaskę z ust i założyła ją na włosy.
– Przeżyjesz dobre dni – odparł Hoederer.
Dobre dni, tak jak on? Opadła na siedzenie.
– A na koniec też się zastrzelę.
– Tylko jeśli miałabyś takie życie jak ja. Ale tak się nie stanie. Ty masz szczęście.
– Jakie szczęście?
– Że nie siedzisz w mojej skórze.
– Jak? – Znowu przykryła głowę swoją częścią derki. – To niemożliwe.
– Ależ możliwe – powiedział Hoederer. Można by sobie tylko zadać pytanie, dlaczego
ona nie urodziła się jako dziecko jego rodziców, a on jako dziecko jej rodziców. Cóż stoi
na przeszkodzie – nic.
*
Już sobie zadawała podobne pytanie, ostatni raz podczas świąt na Karaibach, w drodze z
lotniska do hotelu, kiedy rozklekotana taksówka zatrzymała się na skrzyżowaniu i ze
wszystkich stron nadbiegły dzieci w łachmanach, wyciągały ręce, a jej brat, nie zważając
na temperaturę w aucie, z obawy przed bakteriami od razu zamknął okno. Ale i parę dni
wcześniej, podczas przedświątecznych zakupów w mieście, kiedy pojawiła się w centrum
handlowym w czapeczce z daszkiem i okularach przeciwsłonecznych, żeby nikt jej nie
rozpoznał. Przed wejściem dziewczynki w ludowych strojach odstawiały jakieś jarmarczne
tańce i robiły to samo, kiedy wsiadała do taksówki z torbami z Esprit i Douglasa. W
głowie dźwięczało jej pytanie, dlaczego nie jest jedną z tych dziewczyn, które jak
marionetki podskakują przed sklepem, żeby dostać parę monet, albo w drugą stronę:
dlaczego któraś z nich nie prowadzi jej życia i za godzinę dawania autografów w centrum
handlowym nie dostaje trzech tysięcy euro plus
VAT
.
– Śpisz? – usłyszała z boku cichy głos, wyrzuciła z siebie dźwięk, też cichy, który miał
znaczyć „nie”. – Plecy jeszcze swędzą?
– Plecy, jak to? – powiedziała spod derki, tam łatwiej plotło się głupstwa niż nad derką,
nawet jeśli swędzenie już niemal ustało. – Wszystko w porządku, bez problemu! –
krzyknęła, patrząc już znad brzegu derki; paliła się lampka do czytania, jej porywacz miał
na nosie okulary, w dłoni trzymał kartkę. – Co to jest?
– Pierwszy list od mojej żony, wyjąłem go dzisiaj rano z pudełka i schowałem. Żeby
mnie znaleziono z dziurą w głowie i z tym listem, bez dziury. Chcesz posłuchać? Nie jest
długi.
Wysunęła całą głowę spod derki, co najwidoczniej znaczyło „tak”, bo zaczął czytać,
szybko i bez intonacji, jak ludzie w tych filmach wyświetlanych tylko na festiwalach.
Chodziło o jakąś pierwszą noc, o pragnienie, żeby było więcej takich nocy, tak dużo, jak to
tylko możliwe, kiedyś, tak po prostu, pojawią się dzieci, tylko nie wolno w to wątpić,
ciche wątpliwości są najskuteczniejszą formą antykoncepcji, również w miłości, Ingrid. I
jeszcze
PS
, okulary nie były potrzebne, znał to na pamięć. „Jesteś słodki, ale ogól się!”
– Tak napisała! – krzyknął. – Miałem dwadzieścia osiem lat, a wtedy goliły się tylko
świnie.
– Jakie świnie?
– Gliniarze, dorobkiewicze, prominenci, coś w tym rodzaju – złożył list i schował go
pod kurtką, potem się pochylił, żeby obejrzeć podpis na szybie. On też kiedyś stale ćwiczył
podpisywanie się. – Ale z Giacomo kiepsko szło – powiedział. – Malu jest dużo lepsze.
Albo Garbo, spróbuj.
– Dlaczego?
– A dlaczego nie? – Jej porywacz nieco się odwrócił i oparł kolano o konsolę, kolano,
które trzymał w cieple, następnie przeliterował nazwisko, a Mała napisała je jednym
pociągnięciem, z ogromnym G i otwartym O, i zaraz chciała oba podpisy zetrzeć, ale on
przytrzymał jej rękę: – Nie trzeba od razu wymazywać wszystkiego, co jest napisane.
Chyba że ci to przeszkadza? – Wyłączył światło. – Ten list ma trzydzieści lat.
– Pana pech.
– Nie, moje szczęście. Byłem wtedy zakochany i wszystko, co musiałem przewieźć z
jednej części miasta do drugiej, to były pudła z książkami i kilka nic nieznaczących ubrań –
rozpiął kurtkę – takich jak ten sweter.
– Jest dwa razy starszy ode mnie?
– Ponad dwa razy.
– I tak właśnie wygląda.
– Tylko dla ciebie. Poza tym nie ma na nim mojego imienia, to byłoby śmieszne, zresztą
Giacomo jest za długie, a ja przecież nie mam biustu, przy podpisywaniu się stawiam
najwyżej G. Żeby umieć podpisywać się tak jak ty, trzeba wierzyć w siebie i w życie. Tak
naprawdę, nawet jeśli piszę G kropka Hoederer, to i tak stawiam trzy krzyżyki. Wiesz,
gdzie? Na tych formularzach, które każe mi wypełniać państwo, chcąc się dowiedzieć, czy
przypadkiem nie wiedzie mi się za dobrze, to są trzy krzyżyki przegranego. Ale mimo tych
wszystkich podpisanych formularzy zostało mi jeszcze parę marek – wybacz, że mówię
marki – na filmy, w których tacy jak ja wygrywają. Jeśli masz szczęście, puszczają te filmy
w niektóre niedzielne popołudnia i ludzie mojego pokroju siedzą sami w rzędzie przed
Komediantami, przed tańczącym Zorbą, przed Miss Kubelik w nowojorskiej windzie,
uśmiechającą się do C. C. Baxtera, albo przed fałszywym Hitlerem w warszawskiej
garderobie teatralnej z prawdziwym obozem koncentracyjnym – Ehrhardem. W tych
filmach zawsze ktoś umiera, ale i tak dają taką energię, że za każdym razem chce mi się
krzyczeć – nie przesłyszałaś się – ze szczęścia albo z radości, nie wiem, więc jestem
bardzo zadowolony z samotnego siedzenia w rzędzie. Nawiasem mówiąc, z tą energią to
jest tak, jak z twoim podpisywaniem się na szybie – mówisz: halo, ja żyję, aż włączają
światło i wszystko się kończy, człowiek wychodzi bocznymi drzwiami na ulicę i z początku
ledwo ją rozpoznaje. Widzi tylko jasność i ma poczucie, że nie należy do tego jasnego
świata. Wychodzisz z ciemnej, ale dobrej jaskini, dlaczego więc nie zostać w niej na
zawsze? – Wyjął broń spod kurtki i oczyścił lufę z paprochów.
– Teraz się pan zastrzeli?
– Tak. Jeśli w końcu nie zaczniesz mi mówić ty.
To zabrzmiało bardzo poważnie, nie wyglądało na żart, w ogóle w jej porywaczu nie
było nic śmiesznego, nawet sposób, w jaki czyścił broń, pomiędzy oczami tworzyły mu się
wtedy dwie bruzdy. Znowu naciągnęła derkę na głowę, też znalazła się w jaskini, na
stopach czuła zwierzęce ciepło Lorki, jego spokojny, obojętny oddech, a jej serce zaczęło
mocno bić. W każdej chwili oczekiwała strzału, mając jednocześnie nadzieję, że padnie
jakieś słowo, przy tym hałasie pod bluzą wystarczyłoby tylko jedno. Ale mocne bicie serca
słyszy się, przykładając ucho do czyjejś piersi – kiedy nieco uniesie się głowę, przestaje
się słyszeć ten najbardziej niezwykły ze wszystkich ludzkich odgłosów, jak nazwał to bicie
jej dziadek, kiedy przy jego piersi już prawie nic nie było słychać.
*
– Gdybym miała naprawdę się podpisać – powiedziała nagle spod derki – też nie byłoby
tak łatwo, musiałabym napisać Marie-Luise, a nie Malu. Imieniem Malu podpisuję się
tylko, dając autografy, potrafię to robić nawet po ciemku. Dużo osób mówi przecież, że tak
właśnie wyglądam, malupodobnie, wprawdzie jestem nieduża, ale nie tylko, wręcz
przeciwnie, mam w sobie to coś. Jedyną osobą, która mnie ostrzegała przed tym imieniem,
był pan Weiss, ale on ostrzegał mnie przed wieloma rzeczami. Mówił też: jedz więcej i nie
graj w komediach. Komedie to gówno, wszyscy tylko się obijają na planie, a reżyser
objaśnia dowcipy. Poza tym do komedii trzeba przytyć, ale nie za dużo; gdybym ważyła
ponad czterdzieści kilo, byłoby po mnie, chyba że urosłabym dziesięć centymetrów. Tyle że
wtedy nie byłabym już Mała, ale nie byłabym też Duża. Myślę, że byłabym trochę za gruba
i za niska, żeby zostać modelką czy kimś takim. Pan Weiss często mówił: śpiewaj, ucz się
śpiewu. Ale pan Carlé, z którym mamy muzykę, uważa, że powinnam dać sobie spokój. Nie
lubi mnie, bo jestem sławna, a on sam chciałby być sławny. Większość ludzi w szkole
zachowuje się tak, jakby mnie lubiła, pani Struwe-Görz mówi do mnie nawet Malu. I to na
lekcji. A pan Zöllke zawsze każe mi czytać na głos, nawet zdania z gramatyki: „Będę
uczona przez Gerda Zöllke, czas przyszły, strona bierna”, i robi mi przy tym zdjęcia swoją
komórką. Ale i tak wszyscy gadają za moimi plecami. Pan Carlé mówi, że jestem szurnięta
i mam za krótkie nogi. Tak naprawdę to ładne mam tylko rzęsy, no i potrafię podnosić lewą
brew. Tak powiedziała za moimi plecami Clea przy klasie, wtedy jeszcze się
przyjaźniłyśmy – umiem zrezygnować z kogoś takiego, są jeszcze inni ludzie. Znam ich
przecież teraz mnóstwo, na przykład Robbie’ego Williamsa, występowaliśmy razem w
pewnym show, albo prezydenta, poznałam go w zamku. Podczas swoich ostatnich urodzin
byłam chora, to znaczy byłam zdrowa, ale leżałam dwa dni w łóżku. Nie chciałam
świętować, bo wszyscy gadają same bzdury; poza tym może mam sto przyjaciółek, a może
nie mam żadnej. No więc, byłam chora, miałam gorączkę, nie mogłam nic jeść i schudłam
dwa kilo. I zaraz potem przytyłam. Ale w „Kalejdoskopie” – to taki program telewizyjny,
„Kalejdoskop” – od razu pojawiłam się jako Malu, elf z podbródkiem. I następnego dnia
rano pan Zöllke przyszedł do szkoły ze zdjęciem elfa, wprawdzie nie powiedział o
podbródku, ale wszyscy o tym pomyśleli. Myślą, że jestem głupia i zarozumiała. Na
zewnątrz ładna, w środku głupia, takiego
SMS
-a przysłała mi Clea. A David, który przedtem
codziennie rano po mnie przychodził, napisał: „Gwiazda”. I jeszcze coś, coś gorszego, co
się rymuje z „gwiazda”. I wcale nie jestem ładna, tylko na zdjęciach. Przez trzy godziny
biegają koło mnie fryzjer, wizażysta, oświetleniowiec i fotograf w kombinezonie i potem
wyglądam tak, jak nikt nie wygląda, a już na pewno nie ja. Strasznie ładnie. Potem idę
gdzieś i przez godzinę rozdaję autografy, i słyszę, jak ludzie mówią: tak, ona ma tyle pracy.
Granie w filmach też nie jest przyjemne, przyjemne były tylko podróże z panem Weissem na
plan i z powrotem. Cieszą co najwyżej pieniądze z filmów, samo granie – nie. Ciągle tylko
czekasz, każdy włosek musi być na swoim miejscu, a potem te same rzeczy po dziesięć
razy. A kiedy pewnego razu opowiadałam o tym w klasie, bo wszyscy chcieli, to pan
Zöllke powiedział: mówi się takie same rzeczy. A ja na to: nie, to są zawsze te same
rzeczy, wszędzie na podłodze ponaklejane taśmy, żeby nie zrobić fałszywego kroku. Przy
każdym klapsie trzeba mieć tę samą fryzurę i ciągle się powtarza te same rzeczy. Tylko
reżyser widzi jakąś różnicę i mówi: dziękuję, dublet. Potem makijaż, wszystko od nowa i
do domu. Najgorzej jest wtedy, gdy pół roku później puszczają ten film i od razu telefony:
wspaniale, Malu, świetnie, odlotowo, super, cudownie, zachwycająco – zależy, kto
dzwoni. A następnego dnia w szkole mówią: teraz podbije Amerykę, wow! Ja pytam, co
mamy zadane, a ktoś mi robi zdjęcie komórką i znowu zaczynam się źle czuć, jak w
urodziny, kiedy myślałam, że będę udawać chorą, a naprawdę byłam chora. Chora aktorka
nie może udawać, że jest chora, wcześniej też potrafiłam naśladować wszystkich, tylko nie
siebie, i od tego wszystko się zaczęło. Mam talent, tak uważał ojciec, i zawiózł mnie na
casting, byłam najlepsza w udawaniu trupa. Potem obejrzałam ten film ze sobą w roli trupa
i odezwały się pierwsze telefony, świetnie, super, odlotowo, a ja poczułam, że muszę się
rozchorować, i dostałam gorączki, moja prawdziwa niby-gorączka, trzydzieści osiem i
dwie kreski, wtedy nikt mi nie powie: poczytaj coś, ale mogę oglądać telewizję w swoim
pokoju, przy szczelnie zasuniętych zasłonach. Leżę w łóżku, kino mam w nogach, wokół
porozrzucane chusteczki, skórki od pomarańczy, tabletki do ssania, cała się pocę, obrabiam
sobie paznokcie bez nożyczek i po raz piąty oglądam Czarnego rumaka albo Zaklinacza
koni, a wieczorami Comedy Club, gdzie ludzie mają prawo być grubi i niscy, normalnie.
Potem jeszcze coś, czego właściwie nie powinnam oglądać, film z prawdziwym
Hannibalem Lecterem, o ile wie pan, o kim mówię, nie z jakimś fałszywym Hitlerem, i tak
przez trzy dni. Potem udaję zdrową i wcześnie rano idę do łazienki, mycie włosów,
suszenie, kręcenie, zęby, rzęsy i brwi, aż wyglądam tak, jak przedtem, to się nazywa
continuity, i mogę iść do szkoły. Naprawdę umie pan matmę? Halo – chyba zadałam panu
pytanie. Żyje pan, jesteś tam jeszcze? Mówię do pana ty tylko ze względu na jutro.
Znad lasu zniknęły już ostatnie chmury – co przy takiej zimie niewiele znaczyło – dla
kogoś, kto stał między drzewami i patrzył w górę, niebo było ciemnosrebrne, jeśli można
potraktować Drogę Mleczną jak kolor. Wokół brzóz i sosen leżał śnieg, podchodząc aż pod
pnie, pokrywał każdy konar i każdą gałązkę. Wszystko dookoła spowijał migotliwy blask,
co nie ułatwiało bycia tutaj samemu ze sobą, problem polegał bowiem na tym, że taki
nocny ośnieżony las idealnie odpowiadał temu, o czym opowiadają baśnie i stare pieśni
lub co pokazują zwiastuny programów gwiazdkowych. W taką mroźną noc przydaje się nie
tylko ciepła bielizna, ale też chłodny rozsądek, bo kiedy z gałęzi bezgłośnie osypuje się
śnieg, to wydaje się, że skądś dochodzi cichy głos puzonu wygrywającego Mach hoch die
Tür, wszystko jest jak odmienione, skrada się słowo „czary”. W rzeczywistości panuje
przecież, również w tej okolicy, aura typowa dla tej pory roku.
Wełniana bielizna była częścią standardowego wyposażenia komandosów ze
specjalnego pojazdu podążającego w pewnej odległości za starym porsche. Na wełnianą
bieliznę mężczyźni nałożyli tak zwane maskałaty, odzież kamuflującą, która ma uczynić
człowieka niewidocznym w zimowych warunkach. Natomiast na lodowate powietrze
pomagała raczej maska w plamy podobne do tych na korze brzóz oraz broń, która
wprawdzie nie jest ciepła, przeciwnie, chłodnej stali lepiej nie dotykać gołą dłonią, a tym
bardziej ustami, ale ma w sobie potencjalną siłę, jak ogień, moc ogniową. Broń, nawet gdy
jest zimna, pomaga. Pomaga z zasady. Szczególnie pomocna okazała się tej nocy dla
jednego z mężczyzn z sześcioosobowego oddziału komandosów.
Siedział z tyłu pojazdu, jako jedyny nałożył już wełnianą maskę, tak jakby nie chciał, by
nawet towarzysze oglądali jego twarz. Był zamyślony, tak jak powinno być przed
prawdziwą akcją, na ramieniu broń,
PSG
-1 firmy Heckler & Koch. Rozmyślał o tym, co
potrafi, a był najlepszy w oddziale, i o tym, co go czeka: miał wycelować karabin w
odległy cel. Jako strzelec w masce na twarzy, siłą rzeczy odgrywał w swoich
wyobrażeniach główną rolę, oprócz karabinu, nawet jeśli nie myślał przy tym o sobie –
takich myśli go oduczono. Uważał się jedynie za przedłużone ramię ważącego niespełna
dziewięć
kilogramów
PSG
-1,
sześćdziesięciocentymetrowa
lufa
potrzebowała
przedłużonego ramienia mimo trójnogu, własnych trzech nóg. Magazynek zawierał pięć kul,
ale musiała wystarczyć jedna, ta pierwsza, winchester trzysta osiem, kaliber siedem
sześćdziesiąt dwa – porządnie rąbie, ale nie odstrzeli głowy jak kaliber pięćdziesiąt z
trzynastokilogramowego potwora amerykańskich kolegów. Ręczył za swoje lekkie
maleństwo, odpowiadał mu chwyt pistoletowy i stopka amortyzacyjna kolby. Ręczył za
jego precyzję i za półautomatykę, za całość w cenie dziesięciu tysięcy euro, tyle samo
kosztował go używany
TDI
, antracyt z alufelgami; przez moment pomyślał jednak o sobie.
Ręczył także za celownik optyczny Hensoldt 6
×
42, zwiększający zasięg efektywnego
strzału do pięciuset metrów, chociaż przy korzystnym ukształtowaniu terenu wolałby
podejść bliżej porwanego samochodu. Na wyjście celu nie można było liczyć, a to
oznaczało strzał przez szybę, to również trenowali: strzelali w ciemnościach przez szybę
samochodu. Tyle że w takim wypadku głowa musi być blisko okna, a zakładnik nie może
się znajdować na linii strzału. Trzeba stale obserwować obie osoby, aż do przedostatniej
sekundy, dopiero ostatnią sekundę poświęca się wyłącznie celowi, miejscu między uchem
a czołem, palec spoczywa na spuście, siła spustu wynosi tutaj zaledwie jeden przecinek
pięć kilograma, to mniej niż się powszechnie spotyka. Ale też wyćwiczony palec nie
potrzebuje dużego oporu, a jego taki był, tak wyćwiczony, jak palec Wesleya Snipesa w
Blade
II
albo palce chłopaków w Counter-Strike Source, trudno było ich wyrzucić z
potoku myśli, z mózgu, który nie pochodził z fabryki Heckler & Koch.
*
– Jasne, jeszcze żyję! – Hoederer oczyścił pistolet z paprochów i z wszelkich innych
zanieczyszczeń i wycelował w stronę lasu, drugą ręką podniósł derkę. – Liczyć też umiem
– powiedział. – Od lasu dzieli nas ponad sto metrów, pocisk wystrzelony z krótkiej lufy
wykonuje lekki łuk, więc przy strzale pistolet trzeba trzymać trochę wyżej. Jeśli chcesz
trafić.
– W co trafić? – Mała wysunęła się nieco spod przykrycia, zaszeleściły włosy.
– W każdego, kto chce mnie dopaść – odpowiedział. – Ale trudno jest kogoś trafić. A
całkiem łatwo siebie. W usta.
– To niech pan to w końcu zrobi.
– Wiesz, co wtedy człowiekowi odpada? Pół głowy.
– Pana pech.
Krótka i cicha odpowiedź, „Pana pech”, Hoederer wsunął broń pod siedzenie.
– Twoje życie też nie wydaje się za wesołe, jest w nim dużo zazdrości, dużo bzdur, a do
tego jeszcze dieta. – Spojrzał na nią z boku. – I raczej nie zanosi się na to, że jutro rano
pójdziesz na klasówkę z matmy – powiedział.
Od razu podniosła palec, prawie słychać było pstryknięcie, tak jakby była bardzo pewna
swego.
– Pójdę, chcę! – krzyknęła.
– Czyli lepszy poranek z matmą niż brak poranka, tak? – Opuścił osłonę
przeciwsłoneczną z lusterkiem. – Spójrz na swoje włosy. Jak u Bette Davis w Co się
zdarzyło Baby Jane.
– Nie znam – Mała udała, że ziewa, złożyła osłonę. Potem otworzyła okno, pies od razu
się ocknął, złapała go więc za kark. Wolną ręką zgarnęła z dachu trochę śniegu i włożyła
sobie do ust.
– To nie pomaga – powiedział Hoederer. – Mnie też okropnie chce się pić. Dlaczego nic
nie wzięłaś?
– Wzięłam, ale już nie ma. Pana pech.
– Nasz wspólny. Nie przejdziemy na ty?
– Chciał się pan zastrzelić, jeśli nadal będę mówiła „pan”. I nadal tak mówię, niech pan
posłucha!
– „Jesteś tam jeszcze?” Niedawno tak zapytałaś spod derki. „Jesteś tam jeszcze”.
– Jeśli tak mówisz – usłyszał nagle mamrotanie z buzi pełnej śniegu, jakby te wszystkie
kryształy wprawiły usta w ruch. Potem znowu schowała się pod derkę, Hoederer zamknął
okno, imiona na szybie zniknęły. W dłoni wystającej spod derki ciągle było trochę śniegu,
Hoederer wyjął go i włożył sobie do ust, co jednak pomogło na suche gardło, czy może na
pecha, o ile ten jeszcze mu towarzyszył.
– Która godzina? – zapytała Mała spod przykrycia.
Spojrzał na zegar na kokpicie. Zaczął się nowy dzień, czas uciekał, benzyny też było
coraz mniej.
– Jeśli chcesz wiedzieć, to nie potrwa dłużej niż trzy godziny.
Hoederer wyłączył silnik i odwrócił się w stronę pasażerki. Zastanawiał się, o czym
opowiedzieć, co byłoby dla niej może bardziej interesujące od starych filmów z Bette
Davis. Ona nie może zasnąć, nagle wystraszył się, że zostałby sam na sam z jej
prawdziwym snem i tą nieprawdziwą ciszą w samochodzie, z własnym oddechem i
wzburzonym sercem, jak wtedy, kiedy usłyszał melodię z jej telefonu. I zaczął opowiadać o
wiejskiej sali, na każdym stole paliła się świeczka, na scenie występował zespół,
dziewczyny w długich sukienkach i chłopcy w ciemnych garniturach, tylko on w dżinsach
i koszuli w czarno-czerwone pasy.
– Za sceną – mówił – stały skrzynki po piwie, tworzyły mur, tańczyliśmy za nim w takt
piosenki, tej, którą lubił też pan Weiss, Runaway, i przy to end this misery śpiewaliśmy
i całowaliśmy się.
– Jednocześnie? To niemożliwe – usłyszał spod derki. Pochylił się nad miejscem, gdzie,
jak przypuszczał, znajdowała się głowa jego słuchaczki. I zaraz dodał:
– Chciałem tylko powiedzieć, że całowanie się i intensywne życie nie są dzisiejszym
wynalazkiem. Twój dziadek, kiedy był młody, całował twoją babcię i tak samo było z ich
rodzicami, którzy nie mieli samochodu, tylko konie. Całowali się – to end this misery.
– Żeby skończyć z jakim gównem? Z wiecznym pechem?
Pytania zadała wręcz uprzejmym tonem, pod derką widać było zarys nosa, tak że
Hoederer mógł teraz mówić prosto w jej twarz.
– Po pierwsze: nigdy nie mówiłem o wiecznym pechu, bo właśnie wtedy zaczął się mój
czas. Po drugie: misery znaczy nieszczęście.
– Nieszczęście, niedola, nędza, bieda. Wiem.
– Czyli angielski okej. A z czym jest problem?
– Z matmą – doleciało spod derki – cały czas z matmą, a jutro mam sprawdzian. Co to
znaczy „mój czas”? Szczęście? To, że w ubiegłym wieku tańczył pan i pił piwo?
– W sześćdziesiątym szóstym – powiedział Hoederer – to było w sześćdziesiątym
szóstym, krzyczeliśmy z radości. Mogłabyś stamtąd wyjść? – Wyciągnął z kurtki pudełko i
policzył, jakby mogło tam być więcej niż dwa papierosy, ale stanęło na dwóch. – Nie lubię
rozmawiać z derką, przynajmniej wystaw głowę! – Wyjął przedostatniego papierosa, na
razie tylko trzymał go przy ustach.
– Odpowiedź brzmi „nie”. Dlaczego krzyczeliście z radości?
– Nie rozmawiam z psimi derkami.
– To nie jest psia derka, tylko końska. Czaprak.
– Z czaprakami też nie.
– Bo nie ma pan o czym opowiadać – spod derki czy czapraka wysunęły się palce i
mocno przytrzymały brzeg – krzyczy się z bólu albo ze strachu. Ja krzyczałam, kiedy ten
facet, który uciekł z zakładu, ściągnął mnie z roweru.
– Jaki facet?
– Ten ze sznurem. W Nocnym patrolu. Leci właśnie w telewizji, powtarzają wszystkie
odcinki.
– Nie znam – powiedział Hoederer. – Zagrałaś kogoś, kto krzyczy, świetnie. Wtedy, w
ubiegłym wieku, jak to określiłaś, kiedy krzyczeliśmy, to krzyczeliśmy. Na przykład w
szkole, kiedy dostawało się lanie od starszych. To się zdarzało częściej niż dzisiaj, tyle że
nikt o tym nie mówił – gówniane czasy. I wszystko się wtedy zmieniało, razem z muzyką.
– Z jaką muzyką? Z tym czymś, co pan Carlé puszcza nam na lekcjach, przykłady
początków popu, The Hippy Hippy Shake czy coś w tym rodzaju? – Podniosła nieco derkę,
na tyle, żeby Hoederer mógł wyszeptać w szczelinę:
– Tak, coś w tym rodzaju. Była wtedy taka piosenka, śpiewaliśmy ją, dzisiaj żadna
świnia już jej nie zna, Hang On Sloopy. I wtedy krzyczałem, rozumiesz, krzyczałem,
krzyczałem, krzyczałem ze szczęścia, w tej wiejskiej sali za skrzynkami po piwie, z
przyjacielem, który zmarł w zeszłym roku – a ty? Krzyczałaś kiedykolwiek ze szczęścia,
nie w filmie, tylko w życiu?
Podniósł derkę wyżej i zobaczył wpatrzone w niego wielkie oczy.
– Nie – odparła – ale moje przyjaciółki jeszcze żyją. I jeszcze nigdy nie myślałam o tym,
żeby się zastrzelić. Wszystko jasne?
Hoederer opadł na siedzenie, zapalił papierosa i dwukrotnie się zaciągnął.
– Tak – powiedział. – A ten sprawdzian jutro z czego ma być?
– Jutro? – Jego słuchaczka wyszła spod derki, zakrywając nos. – Z ułamków.
*
Jedną czwartą pieniędzy przeznaczonych na okup podobno stanowiły angielskie funty,
najwięcej miało być euro, przebąkiwano też o dolarach. Ale dziennikarze w namiocie
kateringu w gruncie rzeczy zadawali sobie tylko jedno pytanie: jak ktoś mógł w tak krótkim
czasie, w kilka godzin, zgromadzić w dwóch walizkach taką ilość pieniędzy? To była
wspólna zagadka, padały nawet nazwiska pewnych polityków. Pierwsza dotarła z
odpowiedzią reporterka „Hurra”, przyleciała na plan helikopterem będącego ciągle w
rozjazdach sekretarza stanu, i ta odpowiedź właściwie była zgodna z prawdą, zresztą
nietrudno było o podobny wniosek komuś, kto tak jak ona przejrzał dotyczące Tafika
materiały w archiwum. Libańczyk był właścicielem sieci supermarketów, które codziennie
miały taki obrót, że można by spełnić żądania dziesięciu porywaczy – taką teorię wyznawał
również brat Małej, wytypowany przez reporterkę do wywiadu.
– Te pieniądze Tafik po prostu wieczorem wyjął z kas – powiedział pod nosem Malte,
patrząc przy tym na ekran swojego palmtopa, jakby pokazywał, że ma ważniejsze sprawy
na głowie – jeśli dziennikarze chcą wywiadu, to niech czekają, tego już dawno nauczyła go
siostra. – No dobrze – powiedział w końcu – ale zadaje pani pojedyncze pytania i za każdą
odpowiedź dostaję sto euro.
Reporterka była nieco zaskoczona, zgodziła się jednak i od razu zadała pierwsze
pytanie: czy on też chciałby być gwiazdą?
– Nie – odparł Malte i dotarło do niego, że właśnie w sekundę zarobił sto euro, co
oznacza trzysta sześćdziesiąt tysięcy za godzinę, a tyle to chyba nie dostaje nawet prezes
Deutsche Banku.
– Pytanie drugie – powiedziała reporterka – martwisz się o siostrę?
W wyciągniętej ręce trzymała telefon z dyktafonem, Malte szybko się zastanowił, czy nie
powinien zaprotestować przeciw temu ty, ale za protest mu nie płacą, to byłyby
bezwartościowe słowa.
– Nie, ona da sobie radę – powiedział.
– Ale ten mężczyzna niedawno zabił ludzi.
– Czy to jest kolejne pytanie? – Malte był ostrożny. „Hurra” nie miało najlepszej opinii,
chociaż często wymyślało dowcipne tytuły.
– Niezupełnie – powiedziała reporterka, ciągle podsuwając mu mikrofon.
Niezupełnie? To w takim razie prosi o kolejne pytanie, inni też chcą z nim porozmawiać.
Wprawdzie nie widział tych innych, którzy chcieli rozmawiać, ale dostrzegł dwóch
zamaskowanych mężczyzn z oddziału specjalnego. Pojawili się przy wejściu do namiotu i
rozmawiali z jakimś wysokiej rangi policjantem i z kimś w ciemnym garniturze – coś się
kroiło.
– A zatem trzecie i ostatnie pytanie: chciałbyś być teraz na miejscu siostry?
Tego się nie spodziewał, pytanie wymagało taktycznego myślenia. Zaczął myśleć,
podchodząc do zamaskowanych mężczyzn, reporterka posłusznie kroczyła obok.
– Nie – odpowiedział. – Kobiety lepiej sobie radzą w takich sytuacjach.
Właśnie takiej odpowiedzi udzieliłby jego ojciec, takiej, która by się wszystkim
podobała, i faktycznie kobieta z „Hurra” od razu go pochwaliła. O wiele bardziej
interesujące wydało mu się jednak to, co jeden zamaskowany mężczyzna szepnął drugiemu
do ucha przez wełnianą maskę, coś z go i okay, o ile dobrze usłyszał.
– Powodzenia – reporterka wyciągnęła rękę na pożegnanie, dokądś się spieszyła.
– A co z honorarium? – zapytał Malte. – Najlepiej, gdybym je dostał jutro. – Podał
karteczkę z numerem konta i jeszcze raz wymienił sumę, trzysta euro, gdy za jego plecami
zamaskowani mężczyźni użyli słowa, które dobrze znał z Battlefield 2 i które, o ile
powiedziano je serio, nie zapowiadało nic dobrego, ale przynajmniej nie będzie nudno, w
tej chwili trochę mniej myślał o siostrze. – I nie zapomnijcie o podatku
VAT
! – krzyknął
jeszcze za odchodzącą reporterką i od razu rysikiem wybrał na ekranie palmtopa numer
elektronicznego przyjaciela wojennego, kryptonim Blade, zawsze dostępny.
Wycofując się tyłem, niezauważony przez nikogo Malte powoli opuścił namiot i usłyszał
jeszcze coś o fifty-fifty, na zewnątrz mógł się już połączyć z Blade’em, który przez cały
wieczór oglądał wszystko w telewizji.
– Oni planują storm the front – powiedział Malte – finałową rozgrywkę, właśnie
rozważają, jakie są szanse, wady i zalety różnych opcji, cały program, ostatni level. –
Mówił, zasłaniając dłonią usta, stale obserwując mężczyzn w maskach.
Po drugiej stronie padła propozycja, żeby to wszystko najpierw przetestować w grze,
tam gdzie są ludzie od filmów, chyba nie brakuje komputerów. Mogliby dołączyć ci dwaj
z Seulu, przed chwilą walczył z jednym z nich. Zaczął opowiadać o rundzie z
Koreańczykiem, przegrał ją, bo źle wybrał broń i źle się ukył, aż niespodziewanie zagadnął
o coś zupełnie innego: czy Malte przeczytał już to coś na jutro, to o potworze.
– O tym gościu, który się zmienił? Właśnie czytam – Malte wyciągnął z kieszeni żółtą
broszurę, zmiętą jak banknot. – Wziąłem to ze sobą, zaczyna się nieźle: facet budzi się rano
w swoim pokoju jako żuk. Ale myślałem, że potem pożre całą family. Koniec.
– Źle! – wrzasnął Hoedere. – Kreska ułamkowa zastępuje tylko znak dzielenia: na górze
licznik, na dole mianownik. Jeśli mianownik jest większy, to automatycznie cały ułamek się
zmniejsza. Na przykład trzy ósme to mniej niż trzy czwarte. Pięć dziewiątych jest mniejsze
od pięciu trzecich. Pytanie tylko, czy nie powinno się mówić, że x ósmych są mniejsze od x
czwartych. Trochę logiczniej.
– Trochę głupio – powiedziała Mała. – Inne rzeczy rozumiem. Możemy znowu włączyć
ogrzewanie?
Owinęła się w derkę aż po uszy, podrabiana mumia, podczas gdy jej porywacz mógł
walczyć z zimnem tylko za pomocą rąk skrzyżowanych na piersiach. – Włączyć silnik?
– Nie.
Wietrzyło się na jej życzenie, nie jego.
– Mam wdychać jedną czwartą dymu? Dzięki.
– Przy trzech zaciągnięciach? Potem zgasiłem. To nawet nie był jeden cały wdech –
przeżyjesz. A derkę znowu masz tylko dla siebie.
Mała odwinęła trochę bandaża mumii, a nawet przesunęła go w stronę kierowcy, który
oparł już swoją zimną nogę o konsolę.
– A co z zasadami wykonywania działań na ułamkach? – Starannie przykrył nogę, jego
uczennica przewróciła oczami. – Aby dodać lub odjąć dwa ułamki o jednakowych
mianownikach, dodajemy lub odejmujemy ich liczniki, a mianowniki pozostawiamy bez
zmiany. A te o różnych mianownikach… – chciał kontynuować, ale Mała przerwała mu.
– Tych o różnych mianownikach jeszcze nie mieliśmy. Róbmy to, co będzie jutro. A
umiesz sprowadzać ułamki do wspólnego mianownika?
*
Tym razem poszło gładko z „umiesz”, jakby czytała zdanie ze scenariusza, przymknęła
tylko oczy i powieki prawie przecięły jej spojrzenie na pół, dolna część była dla nowego
nauczyciela, czy też kim on tam teraz był, a górna, większa, dla wszystkich myśli, jakie się
nasuwały w tej sytuacji: mówiła ty komuś, kto zastrzelił dwie osoby, udzielał jej
korepetycji w nocy, w zasypanym śniegiem samochodzie pośrodku lasu.
– Dlaczego miałbym nie umieć – odpowiedział. – Najpierw trzeba pomnożyć
mianowniki ułamków.
– No, to pomnóż! – krzyknęła i Giacomo Hoederer, człowiek bez telewizora, który
nazywał samego siebie martwym, ale rozpromieniał się, kiedy ktoś mówił mu ty, nachylił
się do okna po jej stronie. Chuchnął w szybę i napisał na niej palcem dwa ułamki,
pomnożył mianowniki i mrucząc, szukał ich wspólnej wielokrotności.
– Ba-bam, ba-bam, ba-bam – zanucił i zapisał liczby. – Prosta sprawa, zrozumiałaś? Tak
się to robi, capisci, bella? Macie w tym tygodniu jeszcze jakiś sprawdzian?
– Tak. – Mała przymknęła oczy. – To jest zasada tej szkoły – jeszcze jeden sprawdzian.
– Zasada – tak mówi dyrektor?
– Nie, mój brat. Zawsze ma takie słówka w pogotowiu. Zasada, dystans, procenty, mówi,
że w ten sposób unika się kłopotów, to też taki zwrot. Chłopaki tak gadają. Aż robi się
jakaś afera z powodu głupiego
SMS
-a i wtedy przychodzą do nas, a my robimy porządek,
używając zwykłych słów. W tym tygodniu mamy też klasówkę z biologii, coś z komórkami,
i mamy znać pełne nazwy, analiza chromoczegośtam.
Pies podniósł się ze swojego legowiska, z pikowanej kurtki. Szukał kontaktu z
człowiekiem, Hoederer opuścił rękę, najpierw poczuł zimny, wilgotny pysk, potem ciepłą
sierść.
– Pełne nazwy? Czyli nic się nie zmieniło. Analiza struktury chromosomów na
przykładzie muszki owocowej – człowiek uczy się w szkole niewłaściwych rzeczy.
– A jakie byłyby właściwe?
– Jak powinno być na świecie.
– Z zasady czy jak?
– Nie, jak być szczęśliwym, o tym mówię.
– Jeść czekoladę – powiedziała Mała. Wysunęła rękę spod derki i schyliła się do kurtki.
Wyjęła napoczętą czekoladę, ostatni kawałek, a Lorca od razu wsadził nos w papier. – I co
teraz?
Hoederer wyciągnął dłoń, jego nowa czy w ogóle pierwsza uczennica podzieliła
czekoladę, połowę oddała jemu, drugą część psu, który swój kawałek przyjął jak hostię,
lekko przekrzywił głowę i zaczął powoli przeżuwać, po prostu rozkoszował się smakiem
czekolady, leniwie kreślił puszystym ogonem małe kółka. Hoederer też oddał mu swój
kawałek, na wszelki wypadek trzymał kostkę w końcówkach palców, gdzie od razu
wylądował miękki pysk.
– Czyli z czekoladowego szczęścia nici – powiedział – pozostają wobec tego
rozmyślania o sobie, o świecie i o szczęściu. Co znaczy siedzieć tutaj i czekać na okup? I
co w ogóle znaczy być na świecie, o ile to coś znaczy? I skąd wiesz, że jesteś na świecie?
Albo że masz szczęście?
– Nudy – powiedziała Mała. – Jak na religii u pastora Zitta. Dlaczego żyjemy, co to
znaczy być człowiekiem? Same religiowe pytania.
– To nie są religiowe pytania. Poza tym mówi się religijne. I co mówi ten pastor?
– Pastor Zitt? Ciągle tylko powtarza: „Cisza. Uciszcie się, kochani”. A w nagrodę
puszcza nam
DVD
z pogrzebu papieża i jak potem wybierali nowego.
W młodniku coś trzasnęło, to był krótki, głośny dźwięk, jakby złamała się gałąź albo
kość. Pies natychmiast znalazł się przy oknie, Hoederer sięgnął po broń. Nachylił się do
Małej, palec trzymał na ustach. Starł rękawem ułamki, ale za szybą nic nie było widać, ani
zwierzęcia, ani człowieka. Tylko śnieg, karłowate sosny i blady łańcuszek brzóz.
– To o papieżu – szepnął – oglądałem w domu handlowym, w dziale elektrycznym. I
wiesz, jakiego słowa najczęściej używała pani w telewizji? Atmosfera. A potem pojawił
się kardynał i zawołał: Habemus papam! Prawie się rozbeczałem przy bierniku, a ona
mówiła o atmosferze.
– Dlaczego prawie się rozbeczałeś?
– To cię interesuje? – Hoederer schował pistolet, ale został przy oknie. Dalej
wypatrywał jakiegoś ruchu na zewnątrz i opowiedział o swojej nauczycielce łaciny, w
której kochał się przez pół szkolnego życia, czyli całą wieczność – pani doktor Kramer,
czegoś takiego się nie zapomina, prawda? Mała przytaknęła, jakby sama zakochała się w
jakimś nauczycielu, w jakimś panu Zöllke albo panu Carlé, on tymczasem próbował
uporządkować wspomnienia. – Zaczęło się – powiedział – od tej kobiety, dla niej mogłem
odmieniać rzeczowniki, wtedy było jeszcze dobrze. Potem była Karin, już coś się psuło,
już w szczęściu siedział pech, a potem zaczęło się palenie, ja i papierosy – mój najtrwalszy
związek. Po trzech latach tej miłości zjawiła się pewna Chilijka, emigrantka, studiowała
tutaj, ponieważ była komunistką z krwi i kości, dla niej całymi dniami i nocami czytałem
Marksa i stawałem się jeszcze większym komunistą. Słyszałaś o Karolu Marksie?
– Tak. Jakiś szaleniec. Tak powiedział ojciec.
– Nieprawda – Hoederer przetarł szybę. Im więcej mówił, tym mniej było widać, ale w
tym wypadku trzeba było mówić, a najlepiej od razu to zapisywać, problem w tym, że okno
od strony, z której usłyszeli trzask, powinno zostać czyste. Chuchnął więc na swoją szybę, a
kiedy pokryła się parą, skinął na Małą. Przysunęła się razem z derką. Napisał palcem: teza
– antyteza – synteza. – A teraz uważaj – powiedział – gdy pies zaczął piszczeć. – Synteza,
czyli uzgodnienie realnych przeciwieństw – ale nie idei, te zostały już przezwyciężone – i
już masz marksistowską dialektykę, która znosi przeciwieństwo.
Mała trzymała Lorcę za pysk.
– Tam coś jest – wyszeptała, tymczasem jej porywacz kończył myśl:
– Nie jest to prawdziwa filozofia, raczej sposób myślenia. Ale nie szaleństwo, tak?
Znowu pokiwała głową, jakby grała dziewczynkę z dobrego domu, która zawsze uważa i
pilnie słucha.
– Może wilczyca – powiedziała. – Podjedźmy kawałek, to ucieknie.
To brzmiało rozsądnie i pomogłoby trochę się rozgrzać, Hoederer przekręcił więc
kluczyk w stacyjce.
– Jest jakaś droga do tego jeziora?
Mała pokazała kierunek, z którego niedawno przyszła, Hoederer włączył bieg terenowy i
wjechał w pierwszą z brzegu przerwę między karłowatymi sosnami.
– Włącz telefon! – krzyknął.
Pod kołami chrzęściło i trzaskało, samochód torował sobie drogę przez poszycie i nisko
wiszące gałęzie; jechał zygzakiem, to omijając młode drzewka, to je gniotąc, aż pojawiła
się ściana lasu, chwilę później zobaczyli drogę, szczelinę w plątaninie gałęzi, nic więcej.
Zapiszczał telefon, informując o zasięgu, Hoederer zatrzymał auto.
– Zadzwoń do tej producentki, szybko!
Chciał wprowadzić trochę chaosu, przekonać tamtych, że zmienił miejsce postoju. Mała
szukała jeszcze właściwego numeru, gdy zaćwierkały te przeklęte skrzypce, jakby ktoś po
drugiej stronie tylko czekał, aż znów staną się dostępni dla świata. Hoederer wziął
komórkę, odezwał się i świat okazał się jakimś męskim głosem. Mężczyzna powiedział, że
jest adwokatem i że na polecenie rodziców zakładniczki koordynuje przekazywanie
pieniędzy. Przedstawił się jako Vonbuhn, pisane razem, i wymienił nawet swoje imię:
Klaus.
– A jak mam się do pana zwracać, mogę mówić Giacomo? – I od razu, jakby chciał to
przetestować, powiedział: – Giacomo, co z Małą, dobrze się czuje, można z nią
porozmawiać? Jest pan za nią odpowiedzialny, rozumie to pan, Giacomo?
Hoederer krzyknął, że nie życzy sobie jakichkolwiek poufałości z lipnym adwokatem,
który tak naprawdę jest policyjnym psem! Czeka na pieniądze, mają dwie godziny, jak nie,
to będzie rzeź! Rozłączył się, komórkę schował do kieszeni i nacisnął pedał gazu.
– Nie żartuję – powiedział.
*
– To koniec! Lipny prokurator, ale też nie policyjny pies, tylko dowódca oddziału
specjalnego – zaklął. Naprawdę nazywał się Vonbuhn i szkolił się, jak trzymać nerwy na
wodzy w każdym położeniu, tyle że po tej rozmowie położenie porywacza i zakładniczki
ulegnie zmianie; pozostanie najwyżej własne położenie, ale mimo umiejętności
opanowywania nerwów nie wyglądało najlepiej.
Nawiązanie kontaktu z porywaczem Vonbuhn ustalił tylko z sekretarzem stanu, ani
rodzice Małej, ani tych dwoje z okupem w porsche nic nie wiedzieli o jego wyskoku z
fałszywymi informacjami – należało przyznać, że ta akcja się nie powiodła. Pozostały im
tylko materiały o porywaczu, które pojawiały się na ekranie laptopa, i trzeba by całej
drużyny, żeby je dokładnie przestudiować. Napływały ze wszystkich stron, dossier z
kontrwywiadu i innych zaprzyjaźnionych służb, z opieki społecznej i z urzędu pracy, ale też
od osób prywatnych, zainteresowanych nagrodą. Przychodziły informacje o mieszkaniach,
w których Hoederer przebywał jako student, wynajmowanych wspólnie albo tylko przez
niego, łącznie z obecnym adresem, o powodach, z jakich odmówił służby wojskowej:
„przekonania antyimperialistyczne”, a także o przyczynach, z jakich wyrzucono go z
serwisu limuzynowego: „samowolny, niedyskretny, notowany”. Do tego doszły informacje
o dochodach: „Zasiłek dla bezrobotnych
II
”, oraz o stanie psychicznym, przysłane przez
lekarkę z rejonu, która wielokrotnie go badała: „nerwowy, labilny, zagrożony nałogiem”.
Obecne nastawienie Hoederera do życia określono słowem „zgorzkniały”, a wcześniejsze
– „aspołeczny”, z czym zresztą wiąże się interesujący szczegół: według jego sąsiadów,
pewnej młodej pary, Hoederer nigdy nie ogląda telewizji, nie ma nawet odbiornika, za to
mieszkanie wytapetował plakatami z czarno-białych filmów. I jako uzupełnienie informacje
o zwyczajach: „chodzi do kina, włóczy się po centrach handlowych, jeździ na
motorowerze”, i o jego życiowej partnerce: „chętnie tańczy, szuka kontaktów
z Afrykanami”, na ekranie pojawiło się nawet nazwisko jej terapeuty, emigranta z Iranu, i
nazwa statku, „
MS
Deutschland”, na którym oboje, lekarz i pacjentka „w intymnym
związku”, od tygodnia pływali po Antylach.
Nagle wszystko zaczęło się układać w całość, nie trzeba było nawet psychologa,
wystarczyła zwykła znajomość ludzi. Należało tylko dodać fakty i posłuchać własnej
intuicji: oto mają do czynienia z kimś, kto nie ma już nic do stracenia – samotny wilk z
upolowaną zdobyczą. Zdawało się, że ekran laptopa wypełnia teraz taki właśnie obraz,
dowódca odwrócił się do swoich chłopaków i temu w masce pokazał kciuk skierowany w
dół.
*
Samica przedzierała się przez las między młodnikiem a jeziorem, głowę trzymała lekko
pochyloną, nie rozglądała się na boki, jej wzrok ogarniał tylko najbliższe gałęzie, uparcie
podążała za zapachem samca, musiał być gdzieś blisko. Zamieniła się w węch, nie w słuch,
dopóki nie zaniepokoiły jej jakieś dźwięki, raczej nienaturalne niż naturalne
(ośmiocylindrowy kompresor, łamiące się gałęzie), ale szybko o nich zapomniała. To, co
było, nie miało znaczenia, a przyszłości nie znała; znała tylko tę chwilę, dlatego też nie
była sama. Ta pstrokata wilczyca cicho przemierzająca las stanowiła jedno ze swoją rują.
Natomiast Giacomo Hoederer, sprawca nienaturalnego (dla wrażliwych wilczych uszu)
hałasu, mógł się posłużyć tylko wzrokiem, żeby utrzymać samochód na właściwym kursie,
na drodze tak zarośniętej, jakby nie używano jej od lat. Autem rzucało mimo reflektorów,
opon zimowych i wszystkich koni mechanicznych, ale jakoś posuwali się do przodu. Pies
z każdym metrem coraz mocniej drapał w szybę, porywacz tymczasem niszczył lakier.
Zderzak odginał na boki cienkie drzewka, które po chwili uderzały w drzwi i dach z takim
rozmachem, że można było niemal poczuć zarysowania. Niespodziewanie, jakby rozsunęła
się przed nimi kurtyna, zobaczyli jezioro, lodową scenę otoczoną sitowiem i brzozami.
– Co teraz? – zapytała Mała. – Po co to wszystko?
Hoederer wyłączył światła i silnik. Masował sobie czoło, bo każde szarpnięcie
samochodu poczuł na własnej głowie, tak samo jak czuł nagłe zmiany pogody.
– Poznaliśmy nieco okolicę – odparł. – Na później, jak zrobi się gorąco.
– Dlaczego „my”? – Zapięła psu smycz, jej koniec zawiązała wokół pasa
bezpieczeństwa, a potem zakryła Lorce nos swoimi włosami. – „My” jest tylko wtedy,
kiedy uczymy się ułamków.
– A więc teraz jestem twoim nauczycielem? – Hoederer popchnął drzwi, nabrał trochę
śniegu i potarł sobie nim czoło. Zaklął cicho. Mogą się dalej razem uczyć, bo to chyba była
propozycja, ale najpierw musi mu pokazać tę jamę czy norę. I nie czekając na odpowiedź,
wysiadł, tymczasem Mała napluła psu na nos i wcierała ślinę, dopóki się nie uspokoił.
Przykryła go i szybko wyszła z auta z kurtką pod pachą.
– Najpierw przez trzcinę, potem przez lód i kawałek wokół jeziora! – krzyknęła, a jej
porywacz, któremu mówiła ty, ale też nauczyciel, który wydawał się wiedzieć wszystko,
wybrał drogę przy brzegu. Znowu klął pod nosem, obiema rękami trzymał się za głowę, jak
jej mama, kiedy co miesiąc jest ze wszystkiego niezadowolona i bez przerwy marudzi,
zamiast się cieszyć, że jeszcze ma okres.
– Masowanie nie pomoże! – krzyknęła. – Trzeba się mocno pociągnąć za włosy, to
pomaga!
Włożyła kurtkę i zaczęła biec w stronę niewielkiej polany, na której niedawno tarzał się
Lorca, biegła po śniegu tak szybko, jak tylko się dało, ścieżką między lasem a trzciną,
rozrastającą się dopiero przed pagórkiem z jamą.
– Trzeba ciągnąć tam, gdzie boli! – krzyknęła, kiedy jej porywacz zniknął za pagórkiem.
– Wtedy zapomina się o wszystkim innym!
Była w tym pewna brutalność, ale i troska, troska o jego samopoczucie – Hoederer z
przekrzywioną głową stał przy wejściu do nory, ból zagnieździł mu się pod czaszką jak
kuna na poddaszu.
– Jak to się robi? – rzucił do tyłu i zaraz pojawiła się dłoń, chwyciła pęk jego włosów i
pociągnęła tak mocno, że najpierw poczuł to w żołądku, a dopiero później w głowie,
poczuł ulgę, nie ból, bólu już chyba zresztą nie było. – Lepiej zostaw – powiedział, dłoń
zniknęła i znowu pojawiła się kuna. Hoederer się pochylił. Zobaczył ślady, nie prowadziły
do nory, tylko na polanę, poszedł za nimi, aż natknął się na smugi. – Podejdź tu, szybko –
krzyknął – zobacz to!
Ale Mała nie chciała niczego oglądać, chciała natychmiast wracać do samochodu.
– Albo wracamy, albo uciekam. Jestem szybsza od ciebie.
To też zabrzmiało brutalnie, tym razem nie usłyszał w jej słowach troski, ani o niego, ani
o nią samą, najwyżej o psa samotnie siedzącego w samochodzie. Hoederer złapał swoją
zakładniczkę za ramię, za kawałek kurtki, to wystarczyło, i poszli wzdłuż lasu, w milczeniu
wracali po własnych śladach. Słychać było tylko skrzypiący śnieg, trzask łamanych gałęzi i
szum dochodzący z ciszy pomiędzy zamarzniętą trzciną a brzozami. W tę ciszę nagle coś się
wdarło, ale jej nie zniszczyło, jakaś skarga czy płacz. Dźwięki cichły i wzmagały się jak
śpiew, dochodziły z miejsca, gdzie zostawili samochód. Hoederer znowu poczuł dotyk, tym
razem dłoń Małej nie złapała go za włosy, tylko za rękę. Usłyszał też coś o broni, gdzie ma
broń, wyjął więc pistolet spod kurtki i wycelował w powietrze.
– Twoja decyzja: strzelę, a potem będzie spokój, tak czy nie?
Szukał najjaśniejszej gwiazdy, tymczasem pełen skargi głos łagodniał, to znowu
potężniał jak fale uderzające o brzeg we własnym smutnym rytmie, aż dłoń Małej uścisnęła
jego dłoń i rozległy się dwa, trzy wystrzały naraz, przynajmniej tak to było słychać.
Echo zadudniło ze wszystkich stron, potem zapanowała cisza, obiecany spokój. Mała
wyrwała się, pobiegł za nią, ale wkrótce gonił już tylko cień. Potem zobaczył samochód,
daleko za samochodem znikał już między drzewami inny cień.
– Była tutaj! – krzyknęła Mała.
Hoederer słyszał ujadającego bez opamiętania psa i widział, jak Mała otwiera drzwi,
łapie go za kark i szarpie. Przebiegł ostatnie metry, jęcząc z bólu, i też złapał właścicielkę
psa, która znała się na atakach migreny, za kark.
– Pies nie może inaczej, nie może – powiedział bez tchu. – Więc go zostaw. Albo pomóż
mu tak, jak mnie pomogłaś. A teraz wsiadaj, jedziemy w poprzednie miejsce.
*
Dziesięć minus sześć równa się cztery, zostały mu tylko cztery naboje – trzy na
fałszywych adwokatów i prawdziwe wilki, jeden dla siebie.
– Posłuchaj – zwrócił się do pasażerki, kiedy już prawie przejechali las – jeśli z
dziesięciu kul zostaną cztery, to jest to więcej niż jedna trzecia i mniej niż jedna druga. Bez
wątpienia jest to ułamek, ale nie można tego wyrazić za pomocą ułamka, dlaczego?
– Najważniejsze, że można się zastrzelić, co? – stwierdziła ze spokojem, patrząc z ukosa
na broń na podłodze, po chwili popatrzyła prosto przed siebie – obrażona, chociaż
udawała, że tak nie jest – i pogłaskała psa, jakby nigdy go nie szarpała.
– Dlaczego najważniejsze? – Hoederer przemknął między karłowatymi sosnami i
wjechał na znaną już sobie krętą drogę. Jazda samochodem po trudnym terenie powoli
zaczynała mu sprawiać przyjemność. Po chwili zobaczyli polanę ze swoim miejscem
parkingowym, Hoederer podjechał tam, w razie czego miałby dokąd uciekać.
– Co za różnica – odpowiedziała – martwy człowiek to martwy człowiek, możemy się
dalej uczyć? – Zdjęła kurtkę, przykryła sobie nią nogi i posadziła na tym psa. – Dzielenie i
mnożenie ułamków, okej?
– Nie – Hoederer zgasił silnik, wyłączył światła; tylko diody sygnalizacyjne świeciły na
niebiesko, migotały jak tanie filmy. Nie, on chciałby wrócić do tego zastrzelenia się, do
śmierci, o ile ona nie ma nic przeciwko temu – pociągnął derkę w swoją stronę – do
śmierci, której człowiek możne pragnąć, gdy wszystko jest nie tak. Albo większa część.
– A może jedna trzecia pecha, jedna trzecia własnej winy? – wymruczała pod nosem,
odgryzając sobie przy tym kawałek paznokcia.
– A pozostała jedna trzecia? – Hoederer sam się teraz pociągnął za włosy, a jego
zakładniczka, o ile w ogóle nią była, zerknęła na niego znad zwiniętych palców; powoli
otwierała i zamykała oczy. Przekręcił kluczyk w stacyjce, diody zgasły. Normalne dzieci
nie potrafią robić takich rzeczy z oczami, tylko że ona nie była już dzieckiem i nie była
normalna.
– Szczęście – odpowiedziała.
– A mój ból głowy?
– To twoja wina, nieodpowiedni materac, nieodpowiednie jedzenie, za mało płynów.
Może w jednej czwartej winę ponoszą geny.
– Trzeba zatem pomnożyć tę jedną czwartą z jedną trzecią pecha – popukał w szybę.
– Nie, najwyżej dodać. Ból przechodzi?
– Powoli przechodzi – odparł Hoederer. – Ale to jeszcze nie powód, żeby się zostawić
przy życiu. Życie nieudane w dwóch trzecich – w takim wypadku chyba można jakoś
zareagować?
– Ale człowiek się zabija przy trzech trzecich. Pastor Zitt mówi, że tacy ludzie są
straceni. Rezygnuję z religii.
– Dlaczego?
– Rela nikomu nie jest potrzebna. Po co ona jest? Dla Boga? Nie wydaje mi się. Dla
pastora Zitta. Żeby miał jakieś zajęcie.
– Ale przecież cię nauczył, że ludzie, którzy się zabijają, są straceni – Hoederer
przejechał dłonią po zmierzwionych włosach, chuchnął na szybę i zaczął coś pisać palcem.
– Ludzie, którzy chcą się zabić.
– A jeśli ktoś to zrobi, to co potem?
– Potem to już i tak wszystko jest stracone – Mała wyjęła ręce spod derki i pochyliła się,
żeby zobaczyć, co się pojawia obok „teza – antyteza – synteza”, ale jej nauczyciel czy
porywacz w motocyklowej kurtce z rzemieniami i poduszkami miał pewien problem z
pisaniem.
– Mogę? – zapytała rzeczowo, więc trochę się odsunął – napisał „Bóg”, na dole
postawił kreskę, jakby miał jeszcze zamiar dopisać mianownik, ale tak już zostało, to nie
miało być zabawne działanie matematyczne. Spojrzenie, które Hoederer skierował
najpierw na to słowo, później na nią, też mówiło, że to nie zabawa.
– To tylko taki pomysł – wymruczał z nagłym błyskiem w oczach, takim samym, jaki
pojawiał się w oczach matki raz w miesiącu, często wystarczała drobnostka, na przykład
czyjś komentarz w sprawie jej kapci. – Tylko pomysł, a może ten przedmiot, religia, jest
prowadzony dlatego, że – z kącika oka wyjął kciukiem coś mokrego – człowiek potrafi
płakać. W przeciwnym razie płacz byłby tylko wyższą formą potu. Wierzysz w Boga?
– Tak, trochę.
– Dobrze, ja też trochę. Jeśli to dodamy, może wystarczy.
– Na co?
– Na przeklęty cud. Który przecież jakoś nam towarzyszy tej nocy, mnie, tobie i psu. Jak
w Boże Narodzenie, rozumiesz?
Mała wróciła na swoje miejsce. Otworzyła okno, bo nic tak sobie nie radzi z wyższą
formą potu, jak zimno. Oczywiście, że rozumiała, nawet jeśli od niedawna Boże
Narodzenie oznaczało plażę, co zresztą także miało swoje zalety: nie zjawiali się już
krewni, przedtem jakby wśród nocnej ciszy co roku powstający z grobów. Po
rozpakowaniu prezentów od nich, rzeczy, które do sylwestra trzymała w piwnicy, musiała
całować pomarszczone twarze. Cud wydarzał się tylko w czasie kalendarzy z okienkami.
– Tak – powiedziała. – Ale piękniejszy jest adwent.
– Zgadza się, adwent oczarowuje. Es kommt ein Schiff geladen bis an sein’ höchsten
Bord – Hoederer podniósł dłonie, jakby trzymał niewidzialny flet – używasz wszystkich
palców, tym małym zakrywasz pod spodem dziurkę
B
,
B
jak Bette, potem delikatnie
dmuchasz i po prostu odrywasz palce jeden po drugim. Albo – zmienił ułożenie palców –
Die Nacht ist vorgedrungen, der Tag ist nicht mehr fern. Zaczynasz od w połowie
zakrytego
G
,
G
jak Garbo. Do dzisiaj to umiem.
– Dlaczego zastrzelił pan tych dwoje ludzi?
Mała podniosła psa; znowu się trząsł, okno było otwarte. Pogłaskała go i wyszeptała mu
coś do ucha, przepraszała. Chwilę potem trzęsła się razem z Lorcą, bo jej porywacz, który,
jak się okazało, umiał też grać na flecie, przynajmniej dwie adwentowe pieśni, uderzył w
kierownicę pana Weissa. Czy ona znowu musi zaczynać?! – wrzasnął, w jej oczach
pojawiły się łzy, coś o wiele więcej niż tylko wyższa forma potu, i sama wrzasnęła.
– Dupek!
Stara targa nie powstała z myślą o wyboistych leśnych drogach, ponadto rozregulowało się
ogrzewanie i w środku było gorąco jak w piekle. Za kierownicą siedziała producentka
Pocałunku anioła ubrana w T-shirt, sweter przewiązała w pasie i od czasu do czasu
spoglądała na ręce prokuratora, który podwinął rękawy białej koszuli.
– Daleko jeszcze?! – krzyknęła, zagłuszając hałas silnika, kiedy pokonywali wyboje. Ze
wstrząsami nie radziła sobie nawet specjalna kaszmirowa poduszka pod kręgosłup.
Prokurator zerknął na
GPS
, który na szczęście miał kolorowy wyświetlacz i dzięki temu
przypominał mały telewizor.
– Trzydzieści jeden kilometrów – odpowiedział – z czego na ostatnich dziesięciu czeka
nas jeszcze węższa droga – ale pani dobrze sobie radzi, gdzie się pani tego nauczyła?
Ze strony kierowcy nie usłyszał żadnej odpowiedzi, producentka uśmiechnęła się tylko,
ale prokurator nie uznał tego za odpowiedź. Zwrócił się więc do swojej komórki –
ostatecznie była mu bliższa niż kobieta, która go namówiła na tę misję, ale i jego zaufana
nic nie odpowiedziała. Nie było zasięgu, na ekranie ostatnia kreska walczyła o
przetrwanie, zamigotała, popadła w niebyt i po chwili wróciła cała drżąca. Przykro było
patrzeć na wysiłki małej kreski, na to, jak szaleje za drugą kreską, która pojawiła się nagle
i za moment zniknęła. Prokurator nie mógł znieść tego widoku, na szczęście spojrzał na
drogę i krzyknął:
– Uwaga!
Kierowca w T-shircie zahamował i walizki z pieniędzmi znowu uderzyły w siedzenia;
porsche zatrzymało się przed jakimś leżącym na drodze zwierzęciem.
Hain złapała swój płaszcz i podeszła do jelenia, do ciała bez grzbietu, bez jelit, bez
boków, z nagimi żebrami. Głowa i szyja zwierzęcia leżały w zakrwawionym śniegu.
Producentka najpierw wzięła głęboki oddech, po czym sięgnęła po telefon – do akcji
wkroczyli jej aktorzy drugoplanowi, wilki, uderzyły mocniej, niż się spodziewała, i jej
reżyser powinien to sfilmować. Chciała po niego zadzwonić, ale nie udało się nawiązać
połączenia, nie było zasięgu, nie można było nic zrobić. Przydałaby się jakakolwiek
krótkofalówka – Ben Meier z ekipą kamerzystów, oświetleniowców i dźwiękowców jechał
przecież za nimi w samochodzie wyposażonym w
GPS
, o ile szyków nie pomieszał im
oddział specjalny; producentka nie ufała swojemu pasażerowi i przedstawicielowi
państwa, wierzyła mu tylko w sprawie tytułu Ironmana.
– Proszę tu przyjść, niech pan to obejrzy, co pan na to?! – krzyknęła, kiedy już stał za jej
plecami, drżący jak kreska na wyświetlaczu komórki. Trząsł się z zimna, był przecież
w samej koszuli, ale też zawsze reagował w ten sposób na widok śmierci i rozkładu, na to
nie mógł pomóc żaden trening. Leżało przed nim ścierwo prawie wielkości człowieka, z
wybebeszonym tyłem i potwornym przodem, z odrzuconą do tyłu głową, z szeroko
otwartym pyskiem. Przednie nogi wyciągnięte, jak w ostatnim geście obrony przed
śmiercią.
– To nie jest normalny las – powiedział tylko.
*
– Mamy coś jeszcze do jedzenia?
– Tylko brekkies.
Hoederer wyciągnął papierosy z kurtki.
– W takim razie niestety muszę zapalić.
– W takim razie niestety wysiadam.
– A wąchać można? – Wyjął z paczki ostatniego papierosa i powąchał, potem włożył go
sobie do ust i udawał, że pali – skoro ona może różne rzeczy udawać, to on też. Hoederer
oblizał usta i czekał, czy cieniutki papier przyklei się do wargi. Przykleił się. Na co
miałaby teraz ochotę, na sznycel wiedeński? Ostrożnie odkleił papierosa i wsunął z
powrotem do paczki, zerkając na zegarek. – Jeszcze ze dwie godziny – powiedział. – A
może raczej na kiełbaski?
– Na chleb z masłem – Mała nakryła się derką – i na spaghetti z sosem pomidorowym.
Ale z torebki, bez tego czegoś w środku, jak na wakacjach we Włoszech, które spędzałam
bez swojego konia.
– Przecież on jeszcze nie jest twój.
– Ale go dzierżawię.
– To wystarczy? – Hoederer schował paczkę. – Jeśli człowiek kogoś kocha, to nie chce
się nim dzielić, a ty przecież kochasz tego konia, prawda? Czy on ma imię?
Jak z oddali usłyszała pod derką te dwa głupie pytania, mógł je zadać tylko ktoś, kto nie
jeździł konno. Oczywiście, że kocha swojego konia, cały czas, chociaż on ma właściciela,
pana Schlumpa, który o wszystko dba, i jest jeszcze ta jego córka, Jasmin, która o nic nie
dba, ale czuje się właścicielką. Jest to pewien problem, ale wkrótce zostanie rozwiązany.
– Nazywa się Follow Me! – krzyknęła spod derki należącej do Follow Me. – Kocham go
i zawsze będę go
kochać!
Po sześciu, siedmiu uderzeniach serca nadal nie było odpowiedzi z drugiej strony –
wystarczyło, że powiedziała Follow Me i już serce biło szybciej – a potem bardzo blisko
derki usłyszała:
– Ktoś, kto ma dwanaście i pół czy trzynaście lat nie ma pojęcia o kochaniu!
– Wszystko mieliśmy na biologii!
Na co jej porywacz, ciągle bardzo blisko:
– Ale koń to nie człowiek!
Zabrzmiało to jak genialne odkrycie, ale też jak zwycięski okrzyk, jak gdyby ta różnica,
którą kochała, była nie dość wyraźna. Jednym ruchem wydostała się spod derki.
– Uczyliśmy się też na biologii, że człowiek nie jest koniem, to było łatwiejsze niż
matma. Ćwiczymy dalej? Dzielenie ułamków, to też pan umie?
Nagle znów zaczęła się do niego zwracać per pan, Giacomo Hoederer ucieszył się na
widok jej twarzy, jakby się długo nie widzieli, na widok jej oczu pod ciężkimi już
powiekami. Patrzyła na niego, na człowieka, który nie był koniem. Skinął głową i odwrócił
się do okna, w stronę tablicy. Było tak zaparowane, że nie musiał nawet chuchać.
– Aby podzielić jeden ułamek przez drugi – zaczął – należy dzielną pomnożyć przez
odwrotność dzielnika. Czyli: pięć dziewiątych podzielić przez trzy siódme równa się pięć
dziewiątych pomnożyć przez siedem trzecich, a to jest trzydzieści pięć dwudziestych
siódmych, zgadza się?
Zapisał działanie na szybie obok słowa „Bóg” i kawałka Heglowskiego myślenia w
marksistowskim wydaniu i poprosił swoją uczennicę bliżej, żeby mogła sama policzyć.
– Chodź, spróbuj – powiedział, ale obok nic się poruszyło. Było cicho lub prawie cicho;
takiego oddechu nie można udawać, w każdym razie nie o wpół do drugiej w nocy.
Hoederer wiedział, że zasnęła, jeszcze zanim się odwrócił.
Zsunęła się w fotel, policzek oparła o ramię, ręce leżały na derce. Kiedy oddychała
przez lekko otwarte usta, drżały jej wargi, czegoś takiego Hoederer jeszcze nigdy nie
widział i już nigdy by nie zobaczył swoimi śmiertelnymi oczami. Pochylił się i dmuchnął w
jej włosy.
– Tylko spróbuj nie spać – wyszeptał i lekko podniósł jej palec. Palec dał się podnieść
jak łapa odprężonego kota, tyle że nie było schowanych pazurów, ale to przecież nie jest
konieczne – jeśli Mała chce być naprawdę wielka, jak Bette Davis albo Garbo, musi po
prostu przestać obgryzać paznokcie.
*
– Czarno-biały – powiedział Arie Brausen – film o aniele powinien być czarno-biały,
jak te nieśmiertelne rzeczy z Jimmym Stewartem, ta bożonarodzeniowa historia w małym
miasteczku, pamiętasz?
Agent Małej usiłował przypomnieć sobie tytuł filmu, ale jego libański ekspartner, ciągle
jeszcze przyjaciel, właściciel
TVM
1, już rozprawił się z tym pomysłem: czarno-biały, nikt
takiego filmu nie wyłączy, bo wcześniej nikt nie będzie miał ochoty go włączyć! Stali na
brzegu zamarzniętego jeziora, obserwowali dźwig, który w normalnych okolicznościach już
dawno uniósłby Małą ponad lodem.
– Bo brakuje nam gwiazd – powiedział Brausen – nie tylko Stewarta, ale i Swanson.
Tylko pomyśl o Bulwarze Zachodzącego Słońca, o finałowej scenie ze Swanson, kiedy
przymila się do reporterów, jak kamera się oddala, żeby pokazać jej samotność – Billy
Wilder.
Tyle że on musi pracować z takim Benem Meierem – rzucił Tafik – na co Arie Brausen
odparł, że chyba można sobie pomarzyć, nie? Nie usłyszał odpowiedzi, ale Tafik przyłączył
się do przechadzki po lodzie, co już było połową odpowiedzi.
– A twój ulubiony film? – zapytał nagle Libańczyk. – Niech zgadnę – Garsoniera. Z
idiotą w roli głównej!
– Ale kiedy na końcu pojawia się Miss Kubelik, chce się płakać – odpowiedział
Brausen.
Zbliżał się do nich ktoś z żółtą broszurą w dłoni, zaczytany.
– A teraz twój film, mon ami.
– Ucieczka gangstera starego Peckinpaha. No i może jeszcze Pięć łatwych utworów –
przypomnij sobie scenę, w której Nicholsonowi nie udało się zamówić tostu.
– Dlaczego w takim razie nie zrobisz wszystkiego, żeby przynajmniej jeden taki film
powstał za twoje pieniądze? – głos Arie Brausena niósł się nad lodem, ale Libańczyk udał,
że nie słyszy. Postawił futrzany kołnierz, rozpoznał właśnie starszego brata Małej.
– Bon soir – powiedział – co czytasz?
– Przemianę Franza Kafki.
– Przynajmniej nie jest taka gruba – o co tam chodzi?
– Taki jeden budzi się rano jako żuk, leży tak i leży, a pod drzwiami jęczą mu rodzice.
– Niezły pomysł – a co z twoimi rodzicami, są tu jeszcze? Bo muszę z nimi coś omówić.
Malte wsunął broszurę w spodnie.
– Wprawdzie jest już późno, ale jeśli chodzi panu o prawa do tej sprawy z porwaniem,
to proszę za mną, monsieur.
*
Druga nad ranem, dla dziecka musi to być najciemniejszy moment nocy, sny nie mają
wtedy znaczenia, bo i tak po przebudzeniu nic z nich nie zostaje, nic, o czym można by
opowiedzieć. Zawsze, kiedy coś wyrywało go z najgłębszego snu, w ostatnim czasie stara
kotka, która przychodziła do łóżka, śniło mu się coś, co nigdy nie przydarzało się przed
łagodną pobudką, sen o szczęściu i zgryzocie, z której można umrzeć tylko we śnie, ale nie
w życiu.
Hoederer odwrócił się od Małej. Możliwe, że on sam zasnął na kilka minut, potem coś
się stało z jego ręką, była wilgotna – to pies się obudził. Siedział na swoim posłaniu
z kurtki, zadarł głowę i patrzył tak, jakby za chwilę miał przemówić. To nie była myśl, to
był obraz witającego go psa, takie obrazy pojawiają się na krótko przed zaśnięciem, w
sekundach prawdziwego życia. Żeby oprzytomnieć, uniósł się nieco i spojrzał w lusterko
wewnętrzne. Oczy – dwa marynowane owoce, jakby płakał przez sen. Ale nie, wszystko
było suche, suche tak jak gardło. Opuścił szybę i nabrał trochę śniegu, pies był już gotowy
do skoku, Hoederer złapał go pod pachami i zamknął okno – przegapił szansę, by trzymać
w ten sposób dziecko. Żuł kawałki śniegu, podzielił się tym z Lorcą, w ciemności, jeszcze
przed nastaniem dnia, zjedli razem coś w rodzaju śniadania – i to też go ominęło:
nastawianie mleka, smarowanie pieczywa masłem, wyprawianie dziecka do szkoły.
Przynoszenie herbaty do łóżka, picie herbaty, dzielenie łazienki. Golić się, przeobrażać,
wychodzić z domu, dojeżdżać autem do pracy. Stać przed klasą, trzymać się planu lekcji.
Wypalać na przerwie papierosa, po przerwie kontynuować lekcje. Objaśniać nastanie
marksizmu, tłumaczyć jego porażkę, chwalić pracę, swobodnie rozprawiać o Heinem.
Odbierać dziecko, wracać do domu, narzekać na współpracowników. Nudzić się, pójść do
kuchni, zjeść ogórek, odwiedzać dziecko w jego królestwie. Budować rakietę, wycinać
konia, robić zakupy razem z dzieckiem, gotować dla wszystkich spaghetti z sosem, bez
czosnku. Otwierać wino, oglądać telewizję z żoną i dzieckiem, to, co leci. Usypiać
dziecko, wymyślać historie, mówić, co się myśli. Mówić „dobranoc”, ustępować pola
pluszakowi, zapamiętywać ostatnie zdanie historii. Kończyć opowieść następnego dnia,
przechowywać ją w pamięci, aż dziecko przestanie być dzieckiem. Słuchać muzyki z
synem, z córką, na przykład Tell Me Stonesów, przyznać, że muzyka dzieci jest lepsza.
Dostać awans, wyjechać na urlop, budzić się przy swojej żonie, zestarzeć się przy niej.
Trzymać na rękach dziecko swojego dziecka, udawać się na zasłużony odpoczynek.
Pocieszać swoje duże dziecko, być pocieszanym przez swoje duże dziecko. Odwrócić się
do ściany, dać sobie ze wszystkim spokój. Jeszcze trochę słuchać radia, ale ściszonego.
Hoederer oderwał wzrok od lusterka, obudził swoją zakładniczkę.
*
Od kiedy Follow Me umie latać? Unosił się wysoko w powietrzu, nie słychać było
łopotu skrzydeł, tylko szum grzywy, ona unosiła się razem z nim, mocno pochylona, głowę
trzymając tuż przy kłębie, który w dotyku przypominał ludzką dłoń. Czuła się trochę
nieswojo, koń to koń, a nie ptak, chyba że się śni – a ona najwyraźniej śni albo śniła, nawet
jeśli to wszystko wydawało jej się szalenie prawdziwe: wiatr z przodu i to uczucie w
żołądku, jak podczas jazdy windą, i szczęście, że ma latającego konia. Aż przypomniała
sobie o kimś, kto cały czas czuje się posiadaczką Follow Me, tak naprawdę wcale o niego
nie dbając, kto chyba tylko po to chce go zatrzymać, żeby miała się czym martwić. Jej
zmartwienie nagle znów się pojawiło, obudziło ją gwałtownie i sprowadziło z powrotem
na ziemię, na zimny fotel. Chciało jej się pić, ktoś dmuchał jej w twarz. Marzła, kropka na
czole swędziała, tuż przy głowie znajdowała się dłoń jej porywacza, który zajmował
miejsce pana Weissa.
– Nie powinno się spać w takim zimnie – powiedział. – Dobrze spałaś?
– Nawet miałam prawdziwy sen. Że mój koń potrafi latać.
– A ty? Jeśli leciałaś razem z nim, opowiadaj.
I opowiedziała swój sen, pominęła tylko koniec, przerwany obraz, ale o tym nie musiał
wiedzieć – ona nawet w czasie snu ma szczęście, marzyła o swoim latającym koniu!
Pociągnął się za włosy, złapał dwie kępy.
– A co jeszcze dzieje się z tym koniem, kiedy nie śnisz? Zapomniałem jego imienia.
– Follow Me.
Opowiedziała o delikatnych parsknięciach Follow Me, kiedy wchodzi do jego boksu, o
tym, jak spokojnie stoi podczas czyszczenia, najpierw idzie w ruch gumowe zgrzebło,
potem kardacz, na końcu szczotka, i o tym, jak pochyla łeb, żeby mogła mu nałożyć uzdę,
jak drżą mu boki, kiedy cieszy się na przejażdżkę.
– Ale nie umie latać – powiedziała.
Jej porywacz czy nauczyciel – coraz bardziej traciła pewność, kim on jest – odchylił się.
Za to ona jest istotą ze skrzydłami! – krzyknął i zabrał skrzydła z tylnego siedzenia.
– Czy granie anioła się opłaca, można się na tym wzbogacić?
– Wzbogacić? – tylko się roześmiała. – Jasne, trochę się zarobi, ale prawdziwe
pieniądze dostaje się za reklamy. Reklamuję z Lorcą karmę dla psów. I telefony
komórkowe, już bez Lorki. W telewizji.
– Czyli nie mogę tego znać.
– Ale poznać możesz.
Mała zapaliła lampkę, poprosiła o swój telefon. Kiedy go dostała, podniosła palec na
znak, że zaraz się zacznie, i zagwizdała arię Papagena z Czarodziejskiego fletu – dzwonek
komórki.
– Tu Malu – powiedziała i przekrzywiła głowę, żeby lepiej słyszeć, potem było Hi,
Mister, jej usta powoli się otwierały, a oczy robiły się coraz większe, aż wyszeptała Wow
i w końcu odzyskała równowagę. – Jasne, że chcę tę rolę, Mister Spielberg – thank you for
calling! – Potem jeszcze buziak dla komórki i cut.
– Cut?
– Tak, koniec, pozamiatane. Dokładnie trzydzieści sekund.
Giacomo Hoederer wstrzymał oddech, spojrzał na zegar. Trzydzieści sekund się dłuży,
jeśli ktoś nie jest przyzwyczajony do wstrzymywania oddechu – kiedyś czytał, że strzelcy
wyborowi najpierw robią wydech i przestają oddychać w ostatniej chwili, przy celowaniu
i naciskaniu spustu. Opróżnił płuca, ponownie napełnił je powietrzem i patrzył, jak upływa
kolejnych trzydzieści sekund, które pewnej dwunastolatce przynosiły więcej pieniędzy, niż
on dostawał w ciągu całego roku.
– Jakiś problem? – zapytała Mała.
Zaczął robić wdechy i wydechy, żeby się uspokoić, dłonie trzymał na głowie, wyciągał
nimi ból z głowy, nawet jeśli ten ból siedział głębiej, tam gdzie zżera człowieka zazdrość.
– Nie – odparł. – Śpij dalej.
I znowu mogła się tylko roześmiać z tego „nie”, które zabrzmiało jak milczące, skryte
„tak”, a o śnie i tak już nie było mowy, obok kogoś, kto właśnie bębnił palcami w
kierownicę. Wręcz przeciwnie, nagle poczuła się tak rozbudzona, jakby ktoś zawołał
„Kamera! Akcja!”, i sięgnęła do repertuaru, z którego korzystała zawsze, chcąc rzucić
dorosłych na kolana. Bez słowa wstępu zarżała jak prawdziwy koń – w ciszy, jaka
nastąpiła później, kiedy jej porywacz spoglądał na nią jak na baśniowego stwora, uniosła
wysoko lewą brew i pozostawiła ją tam przez jakiś czas. Tymczasem bębnienie ustało.
– Ej – powiedział – czy teraz ja śnię?
– Nie wiadomo. Która godzina?
Hoederer zerknął na zegar w szlachetnym drewnie. Powoli dochodziło piętnaście po
drugiej, czas się wlókł, jakby jego zazdrość i w jakimś stopniu zasłużony pech, ale
możliwe, że i ziarno szczęścia o dużo większym ciężarze zakrzywiły przestrzeń, by uzyskać
ostatnie odroczenie terminu.
*
Czas jednak biegł normalnie, i w samochodzie, w którym właśnie ktoś zgasił lampkę, i
w pobliżu, wśród ekipy Bena Meiera i mężczyzn w białych kombinezonach z oddziału
specjalnego, rozproszonych już po terenie – ich zsynchronizowane zegarki na pewno nie
wykazywały żadnych odchyleń. Dokładnie o drugiej szesnaście każdy otrzymał meldunek z
pierwszej linii frontu: cel został rozpoznany, niestety tylko jako cień za zaparowaną szybą
(mimo użycia noktowizora, przez który samochód wyglądał jak na dnie akwarium), obok
znajdował się drugi cień, niestety była to głowa zakładniczki.
Mała siedziała wyprostowana w fotelu, wkładała skrzydła, jednocześnie przytrzymując
nogami psa; znowu stał się niespokojnym kłębkiem wydającym chrapliwe dźwięki i znowu
zaczął się wyrywać w stronę okna.
– Co jest – zapytał Hoederer – chcesz polecieć?
– Może.
– A dokąd?
– Nie wiadomo.
– Chyba wiadomo. Tam, gdzie jest jakieś łóżko. I spaghetti z sosem. I gdzie twój pies nie
traci rozumu – z początku myślałem, że mnie nie polubi. Ale chyba zauważył, że jesteśmy
po tej samej stronie, tam gdzie czekają hycle. Co prawda bronił cię, bo jest dobrze
wychowany, ale to był atak od niechcenia, atak na przyjaciela. Zauważyłem to zbyt późno.
Jeśli odlecisz, możesz go u mnie zostawić, dobrze?
– Nie! – Mała chwyciła psa i zatkała mu pysk. – A skrzydła – krzyknęła – włożyłam
tylko z powodu zimna, bo ten przeklęty silnik znowu nie działa.
– Nie, tak naprawdę myślisz, że twój przeklęty porywacz oszczędza benzynę, żeby
później uciec. I puść w końcu tego psa!
Hoederer nachylił się do pasażerki, ale tylko pokręciła głową, wyrwał jej więc po
prostu zaprzyjaźnione zwierzę i szybkim ruchem rzucił na tylne siedzenie. Lorca
natychmiast skoczył do szyby, Mała chciała go uderzyć, ale złapał ją za ręce.
– To, co się teraz dzieje z twoim pieszczochem, powoduje, że on nie zachowuje się
normalnie, pani Struwe-Görz nie mówiła wam o tym?
Powoli, palec po palcu, uwalniał dłonie Małej z uścisku, nie zwracał na nie uwagi,
patrzył na oczy, ciemne jak jego własne pod osłoną rzęs. Po raz pierwszy wydawało mu
się, że są zupełnie otwarte, dwie piękne rany, ale być może udawanie zranionej też miała w
repertuarze.
– Płaczesz? – zapytał jak lekarz. – Boli?
Odpowiedziała jak zwykle, że nie wiadomo, cichym głosem i nie odwracając wzroku,
ale ręce wciąż trzymała w górze, między dwiema twarzami, i Hoederer musiał zaczerpnąć
powietrza, tak jakby jego ciało zapomniało o oddychaniu. Musiał zadać sobie trud, żeby
nie złapać tego dziecka, które już przestało być dzieckiem, nie potrząsnąć nim, nie uderzyć
go, aż nie usłyszy czegoś wiarygodnego, prawdziwego jak dźwięki wydawane przez jej
psa, jak drapanie pazurów o szybę, za którą może stała wilczyca.
– Umiesz rżeć jak koń, wspaniale! – nie wytrzymał. Umiesz się śmiać i podnosić brew w
taki sposób, że człowiek pada na kolana, też wspaniale. I płakać potrafisz tak – krzyczał –
że zapiera dech w piersiach, jeszcze wspanialej! Ale nawet sama nie wiesz, czy płaczesz
szczerze! Może chociaż raz przez minutę bądź sobą, co ty na to?
Spojrzał na zegar, było wpół do trzeciej, czas nadal mijał powoli, ale już nie aż tak
wolno. Z kolejnej minuty uciekło już piętnaście sekund, Mała dalej patrzyła na niego, dłoń
trzymała przy ustach, między zębami znalazły się dwa paznokcie naraz.
– Zimno mi – powiedziała, obgryzając paznokcie, co również było nie lada wyczynem:
obgryzać paznokcie, jednocześnie mówić wyraźnie i komuś się przyglądać. – Poza tym
jestem zmęczona, chcę do domu i nigdy nie chcę stać się taka jak pan.
Minuta minęła.
– A jaki ja jestem?
– Negatywny.
– Tylko negatywny?
– Prawie – Mała wygięła skrzydła ku górze i złożyła je. Opadła na fotel, przykryła się
derką najpierw po szyję, potem cała. Na górze derka lekko się wznosiła.
– A reszta? – Hoederer nachylił się nad namiotem, gdzieś tam musi być jej głowa, ucho.
– Chciałabyś być taka jak ta reszta? – Skubnął wystające w połowie skrzydła, wyrwał dwa
pióra razem z białymi kłaczkami waty.
– Może i tak – doleciało spod derki. – Ale ta reszta też zostanie zastrzelona.
– No, chyba że wszystko się uda. Wtedy zwiejemy z pieniędzmi. Cztery miliony, tylko
pomyśl.
*
Dopiero jakiś czas po północy przeciekła informacja o wysokości okupu. Od tej pory
wszyscy dostarczyciele nowin do jakichś gazet czy magazynów chcieli zrobić wywiad z
człowiekiem, dla którego Mała była warta miliony. Libańczyk okopał się z rodzicami
zakładniczki w przyczepie, tuzin ludzi
TVM
1 – ochrona, pracownicy techniczni, kierowcy –
pilnował, żeby nikt nie podchodził zbyt blisko.
– Jak podczas wizyty prezydenta – wymamrotał Malte, brat ofiary, do swojego palmtopa
– po drugiej stronie siedział Blade, jego wojenny towarzysz, prawie gotowy do akcji.
Malte chciał teraz przećwiczyć uwolnienie ofiary we wszystkich wariantach, bez
Koreańczyków, bo ci zrównaliby wszystko z ziemią. Siedział na łóżku, w którym siostra od
dawna spałaby po zdjęciach, żeby następnego dnia zdążyć na lotnisko i nie zawalić szkoły.
Na wszelki wypadek żółtą broszurę z historią o żuku położył obok. Między jego stopami
stał laptop należący do wyposażenia przyczepy, urządzenie z najnowszymi grami, wśród
nich ulepszona wersja Counter-Strike-Source. Na kolanach trzymał podkładkę pod mysz,
palec już drgnął. Blade werbował jeszcze nowych graczy na miejsce Koreańczyków, więc
Malte przeczytał następny fragment historii Gregora Samsy, który słusznie został nazwany
robakiem, i to nieraz, i który poza tym też miał siostrę, aż na ekranie laptopa pojawił się
jego kryptonim:
– Hi, Spider, gramy z Killer-Snake i
TNT
.
– Tak, pośpiesz się, standard port – powiedział Malte i przywitał się kliknięciem z
dwoma starymi graczami, Żmiją i Dynamitem. Tymczasem Blade zadał strategiczne pytanie,
do kogo Malte chce dołączyć.
– Ja dołączę do terrorystów, którzy zaraz pójdą do nieba, Allah Akbar!
– Nie, do dobrych, przecież musimy uratować zakładniczkę, jasne? – odparł Malte.
Blade chyba nie rozumiał powagi sytuacji, potrzebował dwóch całych sekund na okej.
– Okej, Spider, lock and load. Jak?
– Tak jak zawsze, ja biorę deagle’a, od razu spróbuję sprzątnąć paru terrorystów, ty
przyprowadzisz zakładniczkę. Nie przejmuj się, jeśli zginę, uwolnij ją, musimy wygrać tę
rundę! – Malte patrzył w ekran, ale na chwilę zerknął w broszurę, bo żuk najwyraźniej
będzie atakować, zaraz potem huknęły dwie salwy z jakiegoś wraka pod zakurzonymi
palmami. – Namierzyli mnie – krzyknął – szybciej, Blade!
Z drugiej strony usłyszał:
– Odwróć się, Spider, to mnie zobaczysz!
Malte odwrócił się w stronę ekranu i zobaczył przyjaciela w niebezpieczeństwie.
– Uwaga, za tobą dwie zamaskowane, uzbrojone postacie, rzucę granat błyskowy, a ty
wiej!
Palce Maltego zaczęły tańczyć.
– Lepiej się upewnić – zawołał – dorzucę mu jeszcze heada i przyniosę jego glocka,
żaden pistolet nie strzela lepiej! – W wyobraźni już widział się z glockiem, gdy znowu
huknęło – został trafiony i spadł do trzydziestu health points. – Nie jest dobrze, czerwona
strefa!
Było całkiem źle, Blade zaczął się martwić:
– Dasz radę, Spider?
– Tak, jeśli się dowiem, skąd ten szczur strzela. Wszystko jedno, przyprowadź
zakładniczkę, liczy się tylko misja. Na krótko umrę, a ty w tym czasie załatw sprawę –
gdzie się
chowasz?
Na kilka sekund Malte stracił orientację, gdzie przód, a gdzie tył, oto jest pytanie, ale
podczas walki takie rzeczy się zdarzają.
Nagle odezwał się Blade:
– Wyluzuj, mam zakładniczkę.
– Okej, osłaniaj ją, tamci jeszcze strzelają. Schowajcie się za murem, przyciśnij jej
głowę do ziemi – dobrze, to było to, nowa runda! – Malte kliknął, ale start się nie włączył,
męczył mysz, jeździł nią tam i z powrotem, ale nic z tego, czyli misja nie została
zakończona, czyli gdzieś musi być druga zakładniczka, to logiczne. – Widzisz jeszcze jakąś
zakładniczkę?
– Siedzi w bunkrze! – krzyknął Blade. – Ale ty nie żyjesz!
Malte obejrzał niespodziankę, strzał w brzuch, wszędzie pełno krwi.
– Dopadli mnie, zostało jeszcze tylko osiem sekund, potem wygrają terroryści. Zanim
odbijesz zakładniczkę, czas się skończy, lepiej ją zastrzel!
– Nie, należymy do dobrych.
– Lepiej ona niż ty! – krzyczał Malte.
– Potem przegramy.
– Nie, potem czas się zatrzyma. Uratowałeś jedną zakładniczkę – terroryści załatwiliby
obie. Mamy pięćdziesięcioprocentowy sukces, więc ją zastrzel! – Malte nie widział innego
wyjścia, to rozwiązanie oznaczało mniejsze szkody.
– Jesteś pewien? – zapytał Blade. – Proszę o potwierdzenie!
– Pewny czy niepewny, to zależy, w każdym razie teraz to jest najlepsza z opcji! Tak,
potwierdzam, sprzątnij ją! – wrzasnął Malte.
Nagle otworzyły się drzwi, zdążył jeszcze rzucić Game over i już stał przy nim ojciec z
cygaretką w dłoni.
– Kto kogo ma tu sprzątnąć?
Malte pomachał broszurowym wydaniem lektury.
– Ten typek swoją rodzinę, która go wnerwia. Taki żuk może ich przecież zmiażdżyć i
pożreć, prawda?
Pan März wydmuchiwał kółka z dymu, co miało znaczyć, że jest zrelaksowany, mimo że
miał całą czerwoną twarz. Spojrzał na lekturę i kiwnął głową, po chwili wycofał się,
zostawiając jednak na wpół otwarte drzwi.
Bitwa przegrana, Malte zamknął wieko laptopa i na wszelki wypadek doczytał historię
do końca.
Nie opowiadali już o żuku, zresztą umarł tymczasem, bo sam się udusił, tylko o siostrze
Gregora Samsy, która przejechała się tramwajem i ku radości rodziców pierwsza się
podniosła i przeciągnęła swoje młode ciało. Koniec mu się nawet spodobał: robal był
załatwiony i przynajmniej jedna osoba w tej patologicznej rodzinie była dzięki temu w
świetnej formie, z maksymalną liczbą health points, tak jak on.
W samochodzie zrobiło się cicho, nawet pies się uciszył, hałasowało tylko jego małe
zwierzęce serce, co jednak z trudem można było usłyszeć, nawet z uchem przy psiej piersi.
Podobne wrażenia dawało nakrycie trzmiela dłonią. Hoederer wziął psa na ręce, trzymał
go tak, jak się trzyma dziecko, mimo że nigdy tego nie robił, ale to przecież musi wyglądać
właśnie w ten sposób: przytula się ufną istotę. Tego poczucia nigdy nie dała mu kotka.
Przez osiemnaście lat chciała tylko odmiany i towarzystwa, ale i tak o nią dbali. Dodał do
jej papki tabletki na sen, najpóźniej rano poczuje głód, potem nie przeżyje kolejnej nocy,
tak jak on. Psie serce biło i biło, waliło jak szalone, cisza miała w sobie coś zwodniczego,
podniósł kawałek derki.
– Jeżeli o mnie chodzi, możesz się tam udusić! – rzucił jak po awanturze, której przecież
nie mieli, i po chwili jego zakładniczka ze skrzydłami wyszła spod derki.
– Mam zamarznąć? Dlaczego nie włączamy silnika?
– Żebym słyszał, co się dzieje na zewnątrz.
– Nic się tam nie dzieje, Lorca jest spokojny.
– Jest spokojny, bo ja go trzymam! – Pokazał swój chwyt, przez klatkę piersiową i szyję,
z kciukiem za psim uchem, jakby trzeba było podpierać Lorce głowę, Mała chciała coś
powiedzieć, ale skończyło się na dzwonieniu zębami.
– Jeśli zamarznę, to nie będzie pieniędzy – syknęła.
– Anioły z watowanymi skrzydłami nie zamarzają, bo co to byłby za film, jakaś
komedia? – odparł Hoederer.
Mała podniosła wyskubane pióra i włożyła je na miejsce. To jest dramat! Przycisnęła
skrzydła do ramion, bardziej nie dałyby się już wygiąć. Dramat był od początku wpisany
w scenariusz, chociaż jej reżyser, Ben Meier, wolał mówić o mistery movie, koniec też
zapowiadał się niewesoło, niedobrani kochankowie tylko udawali miłość. Wtedy też miała
zagrać swoją wielką scenę i pojawić się między nimi bez skrzydeł i kostiumu, jako
żebrząca narkomanka. Jej prośba o pomoc zostaje odrzucona i wtedy cały fałsz kochanków
wychodzi na jaw, a na koniec anioł udaremnia jeszcze próbę zabójstwa.
Hoederer odwrócił się w stronę okna, obok działania na ułamkach zapisał słowo
„Makbet”.
– To jest dramat, chociaż nie pasuje do ekranu telewizora, nawet do takiego nowego,
dużego. W telewizji możesz grać, co chcesz, i najwyżej będzie poprawnie, widzę to
czasem w domu handlowym, w dziale elektrycznym, wszystko kolorowe, można zrozumieć
każde słowo. Ale dramat oznacza chaos, a gdzie on jest? Wszystko ma swój porządek, a
tam, gdzie mimo wszystko jest jakiś bałagan, wkracza reforma ortografii.
– Ma to pewne zalety – stwierdziła Mała, a Hoederer złapał się za głowę.
– Dla kogo ma to pewne zalety? Dla mnie nie, jeśli rezygnuje się z przecinków,
likwiduje scharfes S albo z dwóch słów robi jedno. To jest stalinizm. Wiesz, co to jest
stalinizm?
– Nie.
– Błąd przez duże B. To tak, jakby ktoś powiedział: od dzisiaj dwa plus dwa równa się
pięć. Francuzom wystarczy jeden mężczyzna na tysiąc kobiet, żeby rzeczownik miał rodzaj
męski – może niezbyt przyjemna zasada, ale myślisz, że komuś przyszłoby do głowy ją
zmienić? Ludzie ciągle chodzą tam do kina, wieczorami kolejki sięgają aż do ulicy,
ponieważ dramat jeszcze jest dramatem, a ludzie kochają aktorów. Czy ciebie kochają?
– Dostaję tysiąc mejli tygodniowo – Mała chciała zapisać liczbę na szybie, ale Hoederer
złapał ją za rękę.
– Tak, bo jesteś miła i znana, a to zawsze przyciąga ludzi. – Puścił jej dłoń. –
Przynajmniej stopy masz ciepłe? Moje są zimne.
– Moje też i nie jestem tylko miła! Chce pan usłyszeć, co mówię pod koniec filmu?
– Może, o ile skończysz z tym „pan” – Hoederer podniósł prawą nogę i wskazał na but. –
Spójrz na niego – powiedział. – To śmieć, chociaż dbam o niego, nawet nakładam
impregnat. Do tego służą takie gąbeczki, wiesz, o czym mówię, kiedyś dostawało się je
przy zakupie butów i służyły tak długo, jak buty. Teraz trzeba je kupować i już po drugim
użyciu zaczynają się kruszyć. Więc kupujesz sobie nową gąbeczkę, ale pielęgnacja takich
butów jest bez sensu. Są nic niewarte, chociaż wyglądają tak, jakby były coś warte. W tych
butach jest zawarty dramat, one w rzeczywistości mamią człowieka. Przy Makbecie ludzie
myślą o nowym zespole formuły jeden, a tobie każą mówić miłe zdania. I żeby to dalej
szło, zapłacą cztery miliony. Moje zimne stopy to katastrofa, twoje – zaledwie
niedogodność! – Chciał przykryć nogę, ale jego kawałek derki był teraz częścią namiotu. –
Chcesz spać?
Hoederer spojrzał na zegar. Powoli zbliżała się godzina przekazania okupu, powinni tu
być za dziesięć minut, jeśli tak się nie stanie, podejmie jakąś decyzję, bo zwłoka będzie
oznaczała słabość. Oczywiście spróbują go sprawdzić, tak im doradzą psycholożki, bo
przecież na tych stanowiskach pracują już tylko kobiety. Nie, usłyszał z dołu, nie chce go
widzieć.
– Nie chcesz mnie widzieć, a co ja zrobiłem?
– Nie wierzy mi pan! – krzyknęła, podkreślając każde słowo, jakby grała na scenie, a nie
siedziała pod derką, nawet pies drgnął.
Hoederer, przez nikogo niewidziany, ponownie przytulił Lorcę, po czym posadził go na
posłaniu z pikowanej kurtki.
– Uwierzyłem w twój sen, to się nie liczy? – Pochylił się nad derką, która wybrzuszyła
się na górze. – Sny o lataniu na koniu są niezbyt oryginalne.
– Tak mógłby powiedzieć pan Weiss.
– A zatem były między wami jakieś spory. Na przykład kiedy?
– Kiedy chodziło o nasze rodzinne niedzielne śniadania.
Hoederer przetarł rękawem szybę pasażerki. Ponad karłowatymi sosnami widać było
drogę aż do lasu, łańcuch brzóz, czarno-białych jak stary film.
– A jak wyglądają wasze rodzinne niedzielne śniadania?
Pociągnął dłonią po wybrzuszeniu pod derką, ledwo dotknął głowy, a Mała złapała za
brzeg nakrycia i podniosła je tak wysoko, że nie było już czego dotykać.
– W niedziele zawsze jemy razem śniadanie. I słuchamy Koncertów brandenburskich.
Każdy opowiada swój sen, a mama go tłumaczy.
– Podobają mi się wasze niedzielne poranki – bułeczki, Bach i Freud – to ten od snów.
– Wiem, ale Bacha zmieniamy na Mozarta. Raz w miesiącu ja mogę wybrać muzykę. I
wtedy leci Anastacia, brzmi znajomo?
– Czy to jest ta carówna, starsza niż mój kot?
– To jest wielka piosenkarka!
– Nie gadaj, wielka to była Callas – Hoederer pociągnął obiema rekami za derkę – moja
ulubiona piosenkarka, żeby wszystko było jasne.
– Jej nagrania też mamy w domu – usłyszał – wszystko mamy. Platinum Collection, na
okładce Callas patrzy w bok ogromnymi oczami, ale tego nie słuchamy przy śniadaniu,
tylko wieczorami. Pan Weiss też był jej fanem. Pięknie, szeptał zawsze, pięknie. A potem
zatrzymywał samochód i szedł zapalić, w drugiej ręce trzymał chusteczkę. Powiedzieć
teraz, co mówię na koniec filmu, już bez skrzydeł? Zrobię, jak pan chce, jak chcesz –
zakończenie jest smutne. Co tak patrzycie, czy ja wyglądam jak jakieś zwierzę? Wy mnie
nie znacie, ale ja was znam. Byłam waszym aniołem, bez mojej pomocy każde z was nadal
byłoby samotne. Ale wy nic nie zrobiliście z tą miłością, byliście tylko w niej zakochani,
jak w samochodzie. Martwię się, patrząc na was. Proszę, oto moje ręce, policzcie ukłucia.
Nie myślcie, że chcę od was pieniędzy na narkotyki, ja chcę z powrotem mieć swoją
wiarę!
Hoederer ściągnął z niej derkę.
– A może popatrzysz na mnie?! – wrzasnął. – I nie mów mi o zmartwieniach!
*
Noktowizor Hensoldt 6
×
42 był nastawiony na sto pięćdziesiąt metrów, tyle wynosiła
odległość od pozycji obserwatora za pniakiem przy pierwszych brzozach do celu na
polanie między karłowatymi sosnami czy czymś, co wystawało spod śniegu. W sumie
niezła pozycja mimo niesprzyjających okoliczności. Jedyne źródło światła w samochodzie
zgasło, ten brak musiał wyrównać wzmacniacz światła szczątkowego. Okno kierowcy
wyglądało jak szyba akwarium, pływała w nim duża ryba, po chwili mniejsza ryba, którą
trzeba było uratować, zniknęła, co było okolicznością sprzyjającą. Ale zadanie utrudniały
jakieś słowa i liczby na szybie, przez nie trudniej było rozpoznać miejsce między okiem a
uchem. Dowódca uważał, że w ten sposób zakładniczka przekazuje im wiadomość, toteż
jego najlepszy człowiek próbował odczytać lustrzane pismo w zielonkawym świetle
noktowizora. O ile dobrze widzi, wymruczał do słuchawki, to tam jest napisane „Makbet”.
Z wykrzyknikiem. Poza tym „teza – antyteza – synteza” i jakieś działanie, pięć dziewiątych
podzielić przez trzy siódme – to ostatnie to może być typ amunicji, a Makbet to jakiś szyfr
sprawcy. Przełożony podzielał ten pogląd; pozostawało jeszcze pytanie, co znaczy teza,
antyteza i synteza.
– Możliwe, że to tylko oznaka nerwowości – powiedział snajper – ktoś, kto pisze takie
rzeczy, może ześwirować w każdej chwili.
Nawiązał tym samym do wcześniejszego „okej”, ale dowódca powiedział, że lecą za
nimi ptaszki z telewizji, które już wszystko wyśpiewały, więc: musi się udać. A zatem
czekać, aż zdrowie i życie Małej nie będą zagrożone. Działać według własnego rozeznania,
ale dopiero wtedy, gdy porywacz wyciągnie broń. Powodzenia.
*
Ptaszki z telewizji sfrunęły w białe zarośla trzcinowe, tam gdzie przesieka przechodzi w
las, gdzie rosną najmniejsze brzozy. Dobrze się ukryli, sprzęt rozłożyli obok. Nad sobą
mieli zachmurzone niebo, czarne chmury zgromadziły się wokół okna pełnego gwiazd.
Ben Meier nie lubił połyskiwania gwiazd – i tak nawet najlepsza kamera nie jest w
stanie oddać tego, co widzi oko. Rozgwieżdżone niebo przewyższało go pod każdym
względem, ale, dzięki Bogu, nawet z najgłębszej nocy da się zrobić dzień, wszyscy ludzie z
branży filmowej radzą sobie z tą gorszą porą za pomocą światła. Jeśli było coś, czego bał
się Ben Meier (oprócz wyjścia na jaw jego chrześcijaństwa z komunią i okresem
ministranckim), to oślepnięcia w wyniku wypadku albo starości. Cała pamięć mieściłaby
się wtedy w opuszkach palców – głowa stałaby się tylko naczyniem na niespełnione
marzenia. Otworzył oczy – na szczęście nic im nie było – i zobaczył parę pierwszych, czy
może ostatnich płatków śniegu, bardziej konkretnych niż wszystkie gwiazdy. Zobaczył
również koniec filmu: promienie porannego słońca oświetlają czerwony od krwi śnieg,
dwa wilki rozszarpały psa zamiast Małej; ta uciekła swojemu porywaczowi i błąkała się
po lesie. Rano porywacz odnalazł swoją zakładniczkę i na jej oczach, bez zbędnych słów, z
zimną krwią odebrał sobie życie. W ten sposób dramat by się zakończył, cut.
– To przecież nie są moje słowa ani moje zmartwienia!
Niespodziewanie cisza w samochodzie i w ogóle to, że nic się nie dzieje, zaczęło jej
przeszkadzać. Poza tym, kiedy się milczało, zimno stawało się bardziej dotkliwe i myślało
się tylko o nim. Odezwała się więc, chociaż zabrzmiało to jak usprawiedliwienie.
– Właśnie o to chodzi – jej porywacz puścił derkę i wrócił za kierownicę – człowiek
powinien mówić tylko o tym, co zna. Od teraz możesz udawać kogoś zmarzniętego.
– Zmarzniętego? Bardzo łatwe zadanie! – Mała szczękała zębami, zawinęła siebie i psa
w derkę, tak że wystawała jej tylko głowa. Lorca chciał skoczyć do okna, ale mu nie
pozwoliła, powinien się w końcu uspokoić. Chuchnęła na szybę i napisała „Malu”. Wytarła
napis, po czym spojrzała na zegar. Niedawno minęła trzecia. Czy on nadal planuje się
zastrzelić? Teraz, kiedy nie przyszły pieniądze.
– Przyjdą. A reszta to nie twoja sprawa.
– Moja. Jeśli chce się pan zastrzelić, to po co oszczędzać benzynę? Możemy uruchomić
silnik i włączyć ogrzewanie.
Jej porywacz, czy może słuchacz, człowiek, który nie bił brawa po końcowych zdaniach
filmu, ponownie nachylił się w jej stronę.
– A może najpierw jeszcze się kawałek przejadę – odparł. – Przy muzyce. I potem się
zastrzelę. Czyli pan Weiss też słuchał Callas – dokładnie czego? Puccini, Tosca, Vissi
d’arte? A może arii Casta Diva Belliniego? Tego bym się po nim spodziewał.
– Pan w ogóle nie znał pana Weissa!
– Bądź co bądź jednak go zabiłem. Bellini, prawda?
– Bellini czy spaghetti, nie mam pojęcia! – Mała uderzyła w szybę, znowu napisała
swoje imię, żeby po chwili je zetrzeć. – Może i tak! – krzyknęła. – Słuchaliśmy wielu
rzeczy, tu przecież jest wszystko. Trzy tysiące sześćset tytułów na twardym dysku, a nie
parę rzeczy na regale – potarła dłonią zaczerwieniony punkt, już prawie wielkości ziarna. –
Co pan kiedyś miał?
– Kiedy byłem w twoim wieku? Trzydzieści singli i dziesięć longplayów. I byłem z nich
bardzo dumny. Wiesz, co to jest duma? Poczucie wolności, którą się samemu zdobyło.
Wiesz, co to są longplaye?
– Nie wiem – wzruszyła ramionami.
Jej korepetytor w to uwierzył, czyli potrafiła zagrać kogoś, kto nie wie, chociaż po domu
walało się pełno takich rzeczy, a jedna z nich, oprawiona w ramkę, wisiała nawet w
łazience: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
– Longplay oznacza płytę długogrającą, z każdej strony mieściło się sześć utworów,
czyli dziesięć takich płyt dawało w sumie sześćdziesiąt utworów – rzucił przez ramię jej
towarzysz, Giacomo Hoederer. Właśnie patrzył przez okno i pokręcił głową, jak ci starsi
ludzie, kiedy nie mogą czegoś zrozumieć: nastały zupełnie nowe czasy, a może to oni tkwią
w starych i dlatego są tak osamotnieni. – Plus trzydzieści singli z jednym utworem na
każdej stronie, czyli kolejnych sześćdziesiąt piosenek – dodał, odwracając się, w dłoni
trzymał okulary. – W sumie sto dwadzieścia tytułów. Mój wczesny iPod.
– A ta piosenkarka też tam była?
– Callas? Byłem za młody.
– A kto był twoim ulubionym piosenkarzem? – Nagle znowu zaczęła mówić mu ty, po
prostu, tak jak swojemu
reżyserowi, chociaż go nie lubiła albo lubiła tak, jak pana Weissa, mimo że jej kierowca
bywał surowy i układał spodnie w fałdy. Ale już podczas trzeciej nocnej podróży zaczęła
używać słówka ty, nigdy nie musiała mówić panie Weiss, a on nie musiał mówić Malu.
– Ulubiony piosenkarz? – Jej słuchacz włożył okulary i włączył sprzęt audio. – Jest tutaj,
nawet kiedyś wymieniłaś jego nazwisko – wszedł w menu i wybrał plik Early Sixties –
Jerry Lee Lewis. Niezbyt przyjemny facet.
– Pan Weiss też tak mówił.
– Ale na pewno ci nie opowiadał, że ten facet miał kiedyś trupa w basenie. W tamtych
czasach trup w basenie to był trup w basenie, a nie zabawa. I musisz wiedzieć coś jeszcze:
najlepsze w nim jest to, że wciąż żyje, tak jak ja. I jego piosenki też.
– Którą lubisz najbardziej?
– Najbardziej lubię dwie: What’d I say, na początku Lewis śpiewa półgłosem, śpiewa
w nim przekora. A potem mówi matce, że może źle go wychowała, chyba czuł się winny za
tę śmierć w basenie. A ta druga piosenka to Save The Last Dance For Me, w której śpiewa
życie. Oba utwory nie są jego, ale on wykonuje je najlepiej. Jeden nawet sam
wykonywałem na wiejskiej zabawie, na inne byłem za młody. Ale mogę teraz spróbować,
mam to zrobić?
Mała, pozornie zajęta tylko sobą i zimnem, podciągnęła derkę jeszcze wyżej – to zawsze
jest żałosne, kiedy dorośli, którzy nie są piosenkarzami, zaczynają śpiewać – tak jakby
powoli spadały im spodnie.
– Ale z podkładem – powiedziała i jej porywacz, a od niedawna piosenkarz solista
przejechał jedną ręką włosy z tyłu głowy, drugą sięgnął do kurtki.
– Potrzebny jest jeszcze mikrofon, żeby było tak, jak należy!
Wyciągnął broń i przystawił lufę do ust, potem, pstrykając palcami, ustalił rytm. Czyli
będzie bez podkładu, tego się właśnie obawiała. Po chwili już śpiewał, You can dance,
niedużo i cicho, to jej się podobało, ever dance with a guy, ciągle nie było tego dużo,
przekręcił lufę w jej stronę, jakby miała śpiewać razem z nim, i zaśmiał się, tyle zdążyła
zobaczyć, zanim rozprysnęło się czy eksplodowało wokół niej szkło, jakby uderzyła
siekiera, rozłupała świat i całą resztę, nawet okulary.
Nic już nie było takie samo, wszystko wymknęło się spod kontroli. Krzyczała, aż
zabrakło jej tchu, zaczerpnęła powietrza, zdziwiona, że jeszcze żyje, chociaż wokół leżało
pełno szkła. Pierwsze, co była w stanie zarejestrować, to trzy, cztery odłamki w brzuchu
tarzającego się psa. Jeden wyjęła. Zerknęła na swojego towarzysza, który jeszcze przed
chwilą śpiewał, spokojnym, skoncentrowanym ruchem dotykał głowy. Po chwili jej uwaga
również skupiła się w tym miejscu, jakby ktoś ją złapał za rękę i krzyczał: „Popatrz na to!”
Jego lewe, zakrwawione ucho wisiało na kawałku skóry, przypominało ogromny,
kołyszący się klips, nad którym ziała dziura. Dłoń nie znalazła ucha na swoim miejscu,
sięgnęła po leżący wśród odłamków pistolet i wystawiła go przez strzaskane okno.
Huknęło, jakby komuś pękła głowa, pistolet był wycelowany w skraj lasu, gdzie na moment
pojawiły się światła reflektorów. Po chwili zgasły, zapadła ciemność, a razem z nią cisza,
tylko pies przeraźliwie piszczał.
– Musisz mu pomóc, wyciągnij odłamki, ale nie zapalaj światła!
Po strzale zapanowała głucha cisza, Mała miała wrażenie, że słowa dochodzą do niej z
oddali. Próbowała wyciągnąć jeden z odłamków, ale palce nie chciały współpracować,
drżały, wpychając kawałki szkła jeszcze głębiej, Lorca się prężył, a jej postrzelony
porywacz włączył silnik.
– Trzymaj się! – krzyknął. – I trzymaj psa! – A potem krzyknął w ciemność, że jeszcze
żyje i jeżeli policja i jej pożałowania godni snajperzy nie znikną, to nikt w tym
samochodzie nie przeżyje. – Odjeżdżamy stąd – wrzeszczał, wiszące ucho gwałtownie się
kołysało – jedziemy nad pobliskie jezioro, tam zostaną przekazane pieniądze, za trzydzieści
minut!
Samochód sprawnie ruszył z miejsca, bez świateł przedzierali się przez zarośniętą
drogę, dobrze im już znaną trasą, łatwą do rozpoznania przy rozgwieżdżonym niebie. Jej
okno też było potrzaskane, siedziała w kucki w fotelu, trzęsąc się razem z psem, i patrzyła
na chaos wśród gwiazd.
– Ile jest tych odłamków? – usłyszała spokojne pytanie, kiedy już wjechali do lasu, tak
spokojne, jakby nic się stało.
– Trzy albo cztery – odpowiedziała i Giacomo Hoederer zatrzymał auto. Dopiero teraz
zauważyła, że po twarzy spływa mu pot, a włosy sterczą na wszystkie strony. Odwrócił się
i kiwnął palcem, co miało znaczyć „Daj go tu”, położyła Lorcę na konsoli, Hoederer
włączył lampkę.
– Trzymaj go – powiedział i w kilka sekund wyciągnął odłamki, podczas gdy ona
zmuszała się do patrzenia na wiszące ucho.
– Chcieli cię zabić, prawda?
– A cóż by innego – twarz miał w połowie kredowobiałą, w połowie purpurową. Oddał
jej psa, wyłączył lampkę i pojechał dalej. Lorca się uciszył, słychać było tylko jego
zziajany oddech. Trzymała go jedną ręką, drugą wyciągnęła w lewą stronę, aż poczuła pod
palcami skórzaną kurtkę. Jej kierowca zdjął nogę z gazu i krótko popatrzył na swoją
pasażerkę. Zapytał, czy ma nożyczki.
*
– Idioci, co za idioci! – Prokurator przez dłuższy czas wysłuchiwał wyzwisk, a w końcu
usłyszał zarzut, że wiedział o zamiarach tych idiotów. – A co będzie, jeśli facet zabije
Małą? Projekt filmu upadnie!
Producentka w za cienkim płaszczu nie mogła się uspokoić; gdyby nie fałszywe
informacje od policji, dotyczące miejsca postoju Hoederera, wymiana pieniędzy na
zakładniczkę odbyłaby się już dawno. No, a potem ten chybiony strzał i odpowiedź
porywacza, pocisk wystrzelony w kierunku ich reflektora, przecież równie dobrze mógł
trafić ją. W coś jednak trafił, obmacała drzwi, które otworzyła na krótko przed strzałem.
– Tak, przyglądajmy się, jak ją zabija – rzucił prokurator – zastrzelił już przecież dwie
osoby. A gdybym postępował według pani planu, miałaby pani teraz wielki problem.
– Teraz są nawet dwa wielkie problemy! – krzyknęła producentka. – Sknocony strzał i
dziura w pożyczonym porsche. Trafił w drzwi!
Chciała je zamknąć, ale się zablokowały. Kiedy się z nimi szarpała, aż coś niepokojąco
trzasnęło w zawiasach, prokurator zadzwonił do dowódcy oddziału. Wyjaśnił mu, że teraz
ich kolej, i usłyszał, co się wydarzyło przed nieudanym strzałem – mianowicie Hoederer
wycelował pistolet w zakładniczkę, szyba była zamazana i dlatego strzelec chybił.
Dowódca mówił coś o sytuacji krytycznej, chciał poważnie porozmawiać z doręczycielką
okupu, ale akurat prowadziła z kimś rozmowę przez telefon.
– Jeśli się przeziębię podczas przekazywania okupu, to przynajmniej niech wyjdą
świetne zdjęcia?! – krzyknęła do swojego reżysera i udzieliła mu rad, jak prowadzić
kamerę, ale Bena Meiera bardziej interesowało jego porsche, pytał, czy wszystko z nim w
porządku.
– W najlepszym porządku! – Producentka zatrzasnęła klapkę telefonu i włączyła silnik, a
prokurator zaczął studiować w
GPS
mapę okolicy.
– Tu jest tylko jedno jezioro – obwieścił – nie ma nazwy. Trzeba jechać najpierw koło
sosnowego młodnika, potem przez las – damy radę?
Kierowca już dodawał gazu, prokuratorowi pozostało tylko zapiąć pas i patrzeć na
tarcze starych zegarów, benzyna, olej, obroty silnika, prędkość, oraz na zegar, który
pokazywał dwanaście po trzeciej.
*
Hoederer podjechał do porośniętego trzciną brzegu. Nie włączył świateł, słuchał
odgłosów wydawanych przez łamiące się źdźbła, mimo że pozostało mu tylko jedno ucho.
Wjechał nawet nieco dalej, aż przednie koła znalazły się na lodzie. Wyłączył silnik, ale
kluczyk przekręcił tylko do połowy, żeby świeciły diody sygnalizacyjne – pozwalały
cokolwiek dostrzec. Pochylił się w stronę lusterka i dopiero wtedy dopadł go spóźniony
ból, miał poczucie, że ktoś wlewa mu do ucha płynny ołów. Wydał jakiś dźwięk, którego
prawie nie usłyszał, potem wyciągnął rękę przez potrzaskaną szybę i zebrał z dachu pełną
dłoń śniegu, żeby schłodzić nim ranę.
– Lepiej to zostaw – powiedziała Mała.
Przez pewien czas w ogóle się nie odzywała, tylko głaskała psa jak szalona, a teraz
wyskoczyła z czymś takim, z dobrą radą. Hoederer nabrał powietrza i zaczął nacierać
śniegiem policzek tuż przy ranie. To, co pozostało, już bardziej czerwone niż białe,
wepchnął sobie w usta i poprosił ją, żeby patrzyła gdzie indziej. A w ogóle to może sobie
iść i zostawić go samego, tak będzie najlepiej.
– Smacznego – powiedziała to zupełnie poważnie, bez cienia ironii, „smacznego”.
Wypluł śnieg i przyłożył go do skroni, mało zgrabne posunięcie, ale innego pomysłu nie
miał.
– Bardzo mi przykro z powodu tego wszystkiego – wymamrotał i dopiero po tych
ogólnych przeprosinach, kiedy spuściła głowę, jakby zawstydziły ją te słowa, zobaczył, że
ona też krwawi. Trafił ją jakiś odłamek, miała zakrwawione włosy. Nachylił się i szepnął:
– Siedź spokojnie, pomyśl o Follow Me.
Siedziała spokojnie, z zaciśniętymi dłońmi, a on wyjął jej ze skóry kawałek szkła.
– A jak się ma nasz pies?
– W porządku. Posłuchamy muzyki?
Spodziewał się wszystkiego, łez, milczenia, uderzenia w twarz, ale nie takiej
propozycji, i zamiast w końcu spojrzeć w lusterko, sprawdził, czy działa jeszcze sprzęt
muzyczny. Działał mimo jazdy po leśnych wykrotach i ujemnej temperatury w środku
samochodu przy dwóch rozbitych oknach. Zabuczało we wszystkich głośnikach, trzeba było
tylko ustawić basy i wybrać coś z menu.
– Save The Last Dance, co ty na to? – Numer zapamiętał już wcześniej, jego poprzednik
nie zadowalał się jednym utworem danego wykonawcy, przechowywał całą dyskografię. –
Załatwimy przy tym sprawę z uchem – powiedział. – Apteczkę możemy przynieść później.
Zrobisz to? – Chciał wybrać numer, ale to nie było takie proste, jego palec trzykrotnie nie
trafił we właściwy przycisk. – Sam uciąłbym nie tam, gdzie trzeba. Są tu chyba jakieś
nożyczki, prawda?
– Są – Mała sięgnęła do schowka, gdzie leżał zestaw do pielęgnacji paznokci, oznaczony
tym samym emblematem co samochód, i wyjęła stamtąd mniejsze nożyczki. Tymczasem
zaczęła płynąć muzyka i jej porywacz najpierw przyciszył jeszcze trochę basy, potem
pochylił głowę, tak że ucho, czy raczej jego reszta, luźno zwisało.
– Dalej – powiedział i Mała otworzyła nożyczki, trzeba to zrobić szybko: uciąć w
najcieńszym miejscu, policzyła do trzech jak przy wyrywaniu zęba, „raz, dwa, trzy”, ale na
trzy nic się nie wydarzyło. Leciała muzyka, utwór, który lubiła, mimo że pochodził z
ubiegłego wieku, i znowu zaczęły ją swędzieć plecy. I nagle jej dłoń wykonała precyzyjny
ruch, nożyczki się zamknęły i na dywanik, dokładnie przed pysk psa, spadło ucho-klips,
chociaż wcześniej nie wydarzyło się nic, co mogłoby koniec tej sprawy uczynić zabawnym.
Na kurtkę poleciała krew. Hoederer głośno zaklął, lekko kopnął ucho i dopiero wtedy jego
pomocnica krzyknęła „Nie!” i przyciągnęła Lorcę do siebie. Zapytała, czy nie powinna
właśnie teraz przynieść apteczki z bagażnika, ale nie chciał się zgodzić na jej wyjście. W
środku chyba jest wata? Wskazał skrzydła i poprosił o narzędzie chirurgiczne – skrzydeł
i tak nie można już było uratować. W ich dolną część wbił ostre jak brzytwa nożyczki,
wyjął trochę waty, wymieszał ją z piórami i przytknął to w miejscu dawnego ucha. Mała
ponownie krzyknęła jakieś słowo, coś, co brzmiało jak „proszę”. Przytrzymując psa,
gwałtownie otworzyła drzwi. Głośno oddychała.
– Jeśli musisz zwymiotować – wymiotuj!
Hoederer nachylił się w stronę pasażerki, ale powiedziała z kredowobiałą twarzą, że nie
jest jej niedobrze.
– Założę się, że musisz! – krzyknął.
Pokręciła tylko głową, uparcie, przekornie, jakby nie istniał żaden powód, by
wymiotować. Rozwścieczyła go ta uparta przekora, opuścił osłonę przeciwsłoneczną,
automatycznie włączyła się lampka podświetlająca lusterko. On sam chyba się zrzyga,
szepnął w ciszy, jaka nastała po zakończeniu piosenki, jednocześnie oglądał własną twarz i
poprzetykaną piórami kulę waty, która powoli zmieniała kolor na czerwony.
– Oddam ci połowę okupu, jeśli nie musisz!
– Czy to jest zakład? – zapytała bez jakiegokolwiek zakłopotania czy zdziwienia, kiwnął
tylko głową i usłyszał kolejne pytania, co to jest i czy ona teraz gra rolę uczestniczki
pewnego programu. Dlaczego uczestniczki, jakiej uczestniczki? Znowu usłyszał coś
dziwnego – jak to jakiej, największego show, nigdy o nim nie słyszał? Nadęła policzki,
wypuściła powietrze kącikiem ust, przewróciła oczami i jej twarz nabrała nieco kolorów.
– Nie! – wrzasnął. – Ile razy mam powtarzać: nie oglądam telewizji.
– Dlatego nie można z tobą porozmawiać.
– Ale za to bardzo dużo ze sobą rozmawiamy – powiedział jej prawie do ucha, zerkając
na zegarek. Mieli jeszcze dziesięć minut, wystarczająco dużo czasu, żeby wypalić
papierosa. Pstryknął zapalniczką, a Mała spojrzała na niego takim wzrokiem, jakby chciał
spalić jej psa.
– I co, zwymiotowałam? Nie. Wygrałam zakład. Pieniądze możesz zatrzymać. O ile nie
zapalisz.
Hoederer cisnął paczkę w trzciny.
– A może myślałaś, że rozegra się teraz numer z ostatnim papierosem? – Wyrzucił też
zapalniczkę. – Jest już wystarczająco dużo kiepskich filmów – powiedział i spojrzał w
bok. – Hej, naprawdę płaczesz?
– Wcale nie płaczę.
– Oczywiście, że płaczesz! – Wychylił się przez okno i rozejrzał za czerwoną paczką,
ale widział tylko gąszcz trzciny. – To z powodu rany? Boli cię? – Odwrócił się i zobaczył
w jej dłoni zmiętą chusteczkę higieniczną. Pokręciła głową i wytarła oczy, w dalszym ciągu
oddychała ciężko, jak po męczącym biegu. Resztki chusteczki upchnęła w rękawie. –
A może płaczesz, bo chcieli mnie załatwić? Próbowali cię ratować. Dużo dla nich
znaczysz.
– Możemy jeszcze posłuchać muzyki?
– Dlaczego?
– Proszę! – krzyknęła.
Wyszukał What’d I Say i arię Casta Diva, potem zapytał, czy cała ta elektronika, łącznie
z podgrzewaniem siedzeń, internetem i resztą, którą człowiek chciałby uruchomić przed
podróżą, działa na pilota. Mała sięgnęła do schowka, gdzie znajdowały się różne potrzebne
rzeczy, i wręczyła mu podłużny instrument pełen guzików. Jak on wytrzymuje z tym uchem –
szepnęła nagle, wyciągając do niego rękę. Jeszcze ciszej zapytała, czy go boli. Zrozumiał
tylko, że wetknięcie w ranę waty z piórami było szaleństwem. Ujął jej dłoń – właściwie to
wszystko było szaleństwem, ale jakie to ma znaczenie dla drugiego człowieka. A jeśli w
dodatku ten drugi człowiek jest tak cholernie ładny, to już w ogóle. Puścił dłoń Małej
i wyciągnął z kurtki telefon.
– Zadzwoń do swojej producentki. Przekazanie okupu załatwimy na lodzie. Przy muzyce.
– A jeżeli znowu zaczną strzelać?
Hoederer zabrał derkę i w zamian podał Małej komórkę.
– Znowu jest twoja. Ale derka odtąd należy do nas obojga – capisci, bella? W mojej
części wytnę dwie dziury.
– Po co?
– Żebym coś widział, ale sam nie był widziany. Tak jak ty i twój pies, zrozumiano?
– Tak – odparła Mała. Musiała się bardzo postarać, żeby Lorca nie uciekł, a tymczasem
Giacomo Hoederer wybrał trzy numery, dwa z pliku Early Sixties, jeden z pliku Klasyka,
podtytuł Opera,
C
jak Callas.
Hain nie mogła sobie wyobrazić świata bez mobilnej telefonii, a przede wszystkim bez
telewizji. Kiedy Mała zadzwoniła, żeby poinformować o nowym planie, producentka
trzymała swoją komórkę jak młodego kota, którego człowiek drapie i jednocześnie słucha
jego mruczenia. Ale i dowódca oddziału specjalnego straciłby resztkę nadziei w takim
zubożonym, niedającym się podsłuchać świecie – a tak, po chybionym strzale, przynajmniej
mógł posłuchać, co się dzieje, zresztą nie tylko on. Dzięki łączu telekonferencyjnemu,
uruchomionemu na polecenie sekretarza stanu, rozmowy mogli też posłuchać rodzice
Małej; oboje zatykali sobie usta, żeby nie wyrwały im się okrzyki rozpaczy. Ich syn, wręcz
przeciwnie, usta miał otwarte ze zdziwienia, nie mógł uwierzyć, że słyszy siostrę, której
jakiś terrorysta przystawia właśnie pistolet do głowy.
– Na pewno obwiesił się ładunkami wybuchowymi – powiedział Malte po zakończonym
połączeniu do płaczącej matki. Przydałoby jej się teraz kilka health points, ale pojawiło
się tylko pocieszenie Arie Brausena. We czwórkę, rodzina Małej i jej agent, stali obok
helikoptera, który w każdej chwili mógł ich przewieźć na miejsce akcji.
– Gdyby sprawą zajmowali się Izraelczycy, facet już dawno byłby trupem – powiedział
Brausen i dopiero ta uwaga sprawiła, że matka Małej, dotąd korzystająca ze swoich
psychologicznych umiejętności, straciła nad sobą panowanie.
– Ale tu nie jest Izrael! – wrzasnęła tak głośno, że spiesznym krokiem podszedł do nich
dyrektor Urzędu Kryminalnego i mogła kontynuować. – Co teraz?! – wrzasnęła i usłyszała,
że trzeba czekać.
– Ale znowu za pomocą specjalnej lornetki obserwujemy porywacza – razem z
zakładniczką opuścił samochód, przykryci jednym kocem idą po zamarzniętym jeziorze.
Zbieramy dane o tym miejscu. Mamy też kontakt akustyczny, z samochodu dochodzi muzyka,
jakaś piosenka, której młodzi koledzy nie znają – powiedział. – Ale jednemu udało się
zanucić przez słuchawki dwa słowa: so darling i potem coś z save.
– The last dance for me – śpiewnie dokończył Arie Brausen. – Ta piosenka źle wróży.
*
Niczym maruderzy albo zwiastuny wolno opadały pojedyncze płatki śniegu i ten, kto w
końcu podniósł głowę, tak jak prokurator, przyzwyczajony do gruntownego badania spraw,
nawet gdy patrzył w niebo, zobaczył, że zniknęły niemal wszystkie gwiazdy, tylko tu i
ówdzie można było dostrzec słabe błyski. Lodowato zimny wiatr kołysał brzozami.
Zgodnie z życzeniem porywacza, przekazanym im przez Małą, on i producentka wysiedli
z porsche i podążyli po śladach skradzionego samochodu, Hain po lewej stronie, jakby
wciąż siedziała za kierownicą, prokurator z walizkami w drugim zagłębieniu, szli przez
las, oświetlając sobie drogę latarką prętową. Byli jeszcze kompletnie ubrani, ale zimno już
chwyciło ich w swoje szpony. W milczeniu dotarli do samochodu z roztrzaskanymi
szybami; świeciły diody sygnalizacyjne, odtwarzacz muzyki był ustawiony na On. Tragarz
walizek postawił je na śniegu.
– Załatwię światło – powiedziała producentka. – Porywacze chcą być w mediach,
musimy mieć dużo światła.
Zaczęła rozmawiać przez telefon ze swoim reżyserem, a prokurator przeciągnął walizki
przez zarośla trzcinowe. Dźwięk łamiących się źdźbeł przypominał dźwięk rozgryzanych
chipsów. Nagle zza trzcin wyłoniła się szklana powierzchnia jeziora, z której wiatr
częściowo już zdmuchnął biały puch usypany wieczorem. Na błyszczącym lodzie wirowały
płatki śniegu, popychane przez wiatr to w jedną, to w drugą stronę, a niedaleko, pośrodku
tego małego, roztańczonego wiru, stała wysoka postać okryta czymś spiczasto
zakończonym.
– Do dzieła! – prawnik sam sobie dodał otuchy, po czym rozebrał się do bielizny,
dołączyła do niego Hain z płaszczem na ramionach, pod którym miała tylko niezbędne
części garderoby. Spojrzała na lód i krzyknęła:
– Widzi pan to samo, co ja?!
Prokurator zdołał tylko kiwnąć głową, jakby zrezygnował z używania swojego
prawniczego rozumu – bo wielki kaptur pośrodku zamarzniętego leśnego jeziora o trzeciej
trzydzieści nad ranem nie mieścił się w żadnych paragrafach.
*
Końska derka wciąż się zsuwała, a wraz z nią wycięta zamiast dziur szczelina, więc
Hoederer zatrzymał się, poprawił nakrycie i zaczął się cofać, nie spuszczając z oczu pary z
walizkami. Bardziej się ślizgał, niż szedł, bo na jego butach stała Mała; jedną ręką trzymał
ją za kurtkę, żeby nie poleciała do przodu, drugą poprawiał derkę. W ten sposób, jako
okryta czymś spiczasto zakończonym postać albo wielki kaptur, z którego wystawały
końcówki skrzydeł, dotarł na środek zatoki. Mała zrobiła szczelinę w derce i zobaczyła
zamieć.
– Na szczęście pada śnieg – powiedziała – nie będą strzelać.
Hoederer wyciągnął przez szczelinę dłoń z pilotem.
– Szczęście to będziemy mieli, gdy się okaże, że działa jeszcze fizyka. – Podał pierwszy
kod cyfrowy i krzyknął, żeby w końcu przynieśli pieniądze. Kiedy ruszyli w jego stronę,
popychając przed sobą walizki, nacisnął Play. – Najpierw posłuchamy mojego ulubionego
wykonawcy w piosence o pragnieniu, a później Callas w utworze o miłości. Zgoda?
– Wszystko mi jedno – odpowiedziała Mała, i już z trzcin, przez roztrzaskane okna
dobiegło głuche dudnienie, wzmocnione trzystoma dwudziestoma watami, jakby we
wszystkich ośmiu głośnikach w samochodzie rozpętała się burza. Potem rozległy się
szybkie dźwięki pianina, przejścia od niskich do najwyższych tonów i Mała poczuła, jak
dwie ręce chwytają ją pod pachy i jak zaczyna się kołysać. Był to jakiś rodzaj tańca, bez
ziemi pod stopami, tymczasem do pianina dołączyła perkusja i przeciągły dźwięk podobny
do tego, jaki wydaje się po dobrym, ale zbyt obfitym posiłku. Hey, mama, don’t you treat
me wrong – śpiewał jej porywacz, a w następnej chwili rozbłysło światło reflektora,
oświetlając środek zatoki, gdzie jeszcze przez kilka taktów tańczyli przy What’d I say.
Koło derki padły dwa strzały, huknęło, zadźwięczało i nagle znowu zrobiło się ciemno.
Mała zatkała Lorce pysk.
– Stać! – Hoederer wymachiwał pistoletem, przekazujący okup zostali na miejscu, a
walizki jeszcze kawałek sunęły po lodzie, zatrzymały się dopiero pod koniec starego
rockowego numeru. – Po co reflektor?
Celował w prokuratora, bardzo muskularnego jak na prawnika, ale mówił do jego
towarzyszki, której z zimna puściły nerwy. Machała latarką i wykrzykiwała coś o łapaniu
przeziębienia i o telewizji, w której on z pewnością chce być: jutro rano, jutro wieczorem i
jutro przez cały dzień. A poza tym: pieniądze dostarczyli, gdzie jest zakładniczka?
– Tutaj – odpowiedziała Mała przez derkę, a Hoederer krzyknął:
– Latarka do mnie! – Pokazał lód i latarka ślizgiem ruszyła w jego stronę. Podniósł ją i
skierował światło na prokuratora. – Najpierw chcą mnie zastrzelić, a potem przysyłają
jakiegoś zabójcę!
On tak wygląda od treningów, usłyszeli drżący z zimna głos i światło przesunęło się na
podzwaniającą zębami postać.
– Znasz tę kobietę? – Hoederer szeptał, Mała odpowiadała mu również szeptem.
– To moja producentka. Chce coś złapać, pozwól jej odejść.
– Możecie odejść!
– A dziecko? – pytanie zadali niemal jednocześnie, światło latarki padło na walizki.
– Jak przeliczę pieniądze. A teraz się wynoście! Chyba że chcecie liczyć razem ze mną i
zamarznąć.
Dostarczyciele okupu zaczęli się naradzać.
– Cztery miliony, to potrwa wieczność – szepnęła Mała, a Hoederer odszepnął w zimne
ucho gdzieś pod swoją brodą:
– Nie będzie żadnego liczenia, oddalimy się z pieniędzmi w bezpieczne miejsce, daj mi
jeszcze godzinę.
– Natychmiast chcemy dziecko – krzyknął prokurator – taka była umowa!
– A czy w umowie było strzelanie do mnie? Potrzebuję jeszcze godziny, potem już
koniec!
Hoederer wysunął głowę spod derki, jedną ręką obejmował Małą, w drugiej trzymał
broń. Prokurator i producentka dygotali z zimna, stali z założonymi rękami i opuszczonymi
głowami, tak jak on kiedyś w dworcowym kinie, gdzie za pierwszym razem, przed
południem, leciał film z Django, za drugim, po południu, z Bruce’em Lee. Świadczenie
wykonano żonie w ramach ubezpieczenia.
– Czy ma pan dziecko?! – krzyknął do prokuratora. – Niech pan odpowie!
Prawnik kręcił głową, dopóki Hoederer nie wycelował broni w producentkę.
– A pani, ma pani dziecko?
W odpowiedzi znowu ruch głowy, który znaczył „nie”.
– Nie? Dlaczego? Ja też nie mam! – wrzasnął Hoederer w śnieżną zamieć. – Ale życie
polega na dawaniu, obojętnie, komu, obojętnie, w jakich okolicznościach, prawie
obojętnie, co – chodzi o dawanie! Gotować mleko, smarować chleb, robić dobrą minę,
odprowadzać do szkoły, zakończyć kolejny dzień, wracać do domu, nie oczekiwać buziaka,
przyglądać się obgryzaniu paznokci, zrezygnować z palenia. Odłożyć gazetę, zapomnieć o
tym, co się wie, nie bać się kiczu, rozmawiać o koniach, wierzyć w gwiazdy, zamknąć gębę
i być dla dziecka powietrzem, którego ono potrzebuje!
– Już wystarczy – powiedziała Mała.
– Spadamy! – krzyknęła producentka.
Po jeziorze nie przewalały się już białe tumany, wiatr zacinał teraz z ukosa, z ciemności
sypało gęstym śniegiem. Niewesoły widok – biały atak, który nie pasuje do żadnej zimowej
piosenki i nie zdarza się co roku, tylko wówczas, gdy nagły front polarny natknie się na
masy chmur. Chmury zrzucają wtedy cały swój ciężar nad jakimś regionem, a zjawisku
temu towarzyszy wiatr, który sprawia, że wszystko jest jeszcze zimniejsze, zwłaszcza metal
w gołej dłoni.
Popychali i ciągnęli walizki niemal na oślep wśród gęstego śniegu, derka okrywała już
tylko ramiona. Pies jako jedyny rozpoznał drogę, nie za pomocą oczu, lecz nosa,
mniejszego niż u wilków, ale wystarczająco wrażliwego, by namierzyć brzeg jeziora,
miejsce z pagórkiem i norą, za którym rozciągała się polana z pachnącymi plamami.
Przysypane śniegiem, już dawno przestały istnieć dla ludzi, natomiast poruszony Lorca,
zwierzę, niezmordowanie szarpał smycz i ochryple szczekał, znajdował się jednak w
żelaznym uścisku – Hoederer owinął sobie końcówkę smyczy wokół dłoni.
Wziął smycz od Małej, bo wystarczyła mu myśl o pewnej śmierci kotki, która umrze
gdzieś za sofą, choć tak czy inaczej, jej czas się skończył. Już dawno przestała krążyć przed
posiłkami wokół miski jak wokół zdobyczy, nie przemierzała, jak kiedyś, własnych dróg,
balansując między podłogą a sufitem, i nie przynosiła po codziennym spacerze milutkiej
martwej myszy, która zanim wylądowała w śmietniku, wyniesiona tam za ogon, dostawała
jeszcze kilka pacnięć łapą, prztyczki w nos, kotka nigdy o nich nie zapominała. Najpierw
skończyły się jej wyjścia na dwór, wkrótce ustały spacery po kocich półpiętrach –
oparciach krzeseł, rurach grzewczych, książkach – a na końcu okrążanie miski; była już
gotowa na przyjście śmierci, wyprzedziła go tylko o kilka dni, ale nadrobił opóźnienie i
tego już nie mógł zmienić żaden fachowy opatrunek. Na początku ostatniej godziny śmierć
wydała mu się czymś prostym, naturalnym, natomiast życie – z wyjątkiem Małej, która
pomagała pchać walizki i która stanowiła nieznany mu dotąd kawałek życia – wydało mu
się jakąś sztuczką.
– Dokąd prowadzi ta droga?! – krzyknęła Mała w jego jedyne ucho, próbował ją
uspokoić, pogwizdywał, machnął ręką w powietrzu i dwa razy zwrócił się do niej po
imieniu, to było jak zakazany dotyk. Zachowywał się tak, jakby byli na zimowym spacerze,
tyle że zamiast sanek mieli walizki i prawie nic nie widzieli oprócz śnieżnej zawieruchy,
która panoszyła się tam, gdzie powinna panować ciemność, tak jakby czarne nagle zrobiło
się białe – jeszcze jedna sztuczka. Nie dało się już pchać walizek, lód się skończył,
znaleźli się na drugim brzegu zatoki. Pies w dalszym ciągu szarpał się na smyczy, wyrywał
się w stronę dużego wzniesienia, w stronę pagórka z ukrytą pod korzeniami norą.
– Zapomnij! – krzyknęła Mała.
– Chcesz, żeby cię zasypało?
Hoederer oddychał z trudem, chwycił walizki i udał się na drugą stronę pagórka, tam,
dokąd ciągnął go pies. Mała się przyłączyła – ale pod warunkiem, że on tam wejdzie
pierwszy! Odebrała mu smycz, wyciągnął z kurtki latarkę.
– Schowaj psa pod derkę. I sama też się uspokój. Udało się!
Chciał ją podtrzymać na duchu, chociaż nie miał żadnego planu na tę ostatnią godzinę,
miał tylko nadzieję, że razem ze swoją zakładniczką jeszcze raz znajdą dla siebie miejsce.
Hoederer rzucił się w śnieg przed ukrytym pod splątanymi korzeniami, sięgającym mu tylko
do kolan wejściem do nory i oświetlił latarką jej wnętrze. Zobaczył liście i gałęzie, a z tyłu
zagłębienie. Powinien jechać do szpitala, krzyknęła Mała, a nie włazić w jakąś norę! Ona
się martwi, usłyszał, przyniesie z samochodu apteczkę.
– Wrócę tutaj – obiecała, ale on już przeciskał się przez otwór. Na kark posypała mu się
ziemia, włosy zaczepiały o korzenie. W pewnym miejscu nora robiła się większa, na tyle
duża, że można się było odwrócić.
– Wszystko w porządku – powiedział – wspaniale, wepchnij tu walizki!
– Po co?
– Nie chcesz zdeponować pieniędzy?
Hoederer oświetlił gałęzie, spomiędzy wilgotnych liści wygrzebał kilka kości i trochę
sierści.
– I po co to wszystko – usłyszał swoją towarzyszkę – po co ta godzina, skoro są już
pieniądze?
– Pieniądze, kogo obchodzą pieniądze? Lepiej tu właź! Wyłożymy podłogę dwoma
milionami, a dwoma się przykryjemy. A derkę narzucimy sobie na plecy! – Giacomo
Hoederer podpełznął do wyjścia, przed którym obok walizek klęczała Mała z Lorcą
zawiniętym w czaprak jak w kaftan bezpieczeństwa. – Co to ma być? – Odebrał od niej
tłumok i wsunął go w głąb nory, tam wypuścił Lorcę i pozwolił mu obwąchać liście. –
Twój pies nie jest szalony, tylko zakochany! – krzyknął. – Tutaj jest tylko trochę kości. Jeśli
wilczyca tu była, to na początku zeszłego roku!
– To dlaczego Lorca tak się wyrywał?
– Może miał nadzieję, że ją tu spotka. Dlaczego pies nie może mieć nadziei? A teraz
walizki.
– Jakiej nadziei? Przyprowadził go tutaj zapach!
W otworze pojawiła się twarz Małej, która zmarszczyła nos, jakby jej samej coś
zagrażało. Po chwili wepchnęła do jamy walizkę numer jeden. Hoederer na brzuchu, z
latarką w zębach zaciągnął ją do wgłębienia. Otworzył zamki, podniósł wieko i całą
zawartość wysypał na ziemię. Następnie pustą walizkę przesunął na koniec nory, tak że
powstała tylna ściana. Wyjął latarkę z ust:
– Następna! I ty też! Nie ma zapachu, nie ma zakochania, zrozumiano?
– Czy tam są pająki? – doleciało z zewnątrz. – Albo nietoperze, albo jakieś nieżywe
bydlaki.
– Jakie bydlaki? – Hoederer przekręcił się na plecy i skierował światło w górę. – Nic tu
nie ma, odepnij skrzydła i wchodź!
Z góry zwisały tylko korzenie, niektóre cienkie jak sznurki, najdłuższy owinął wokół
latarki i zawiązał na nim supeł – w ten sposób zrobił górne światło.
– Gdzie druga walizka?
Odwrócił się z powrotem na brzuch i podczołgał się do wyjścia, mijając po drodze
Lorcę. Przysypany zwitkami banknotów psi pysk od dawna rozgrzebywał głośno
szeleszczące liście. I w końcu w otworze pojawiła się, razem ze skrzydłami, walizka
numer dwa. Hoederer wciągnął ją do środka, opróżnił i dokończył budowę tylnej ściany.
Położył tam skrzydła, obok pistolet; mieli więc regał. Potem rozłożył derkę. Mała wsunęła
głowę.
– Tu jest obrzydliwie! – krzyknęła.
– Wydaje się, że twój pies jest szczęśliwy. Dalej, wchodź, zrób to dla niego.
– A pan też jest szczęśliwy?
– Brakuje mi tylko ucha – co powiedziałaś? Słyszałem „pan”?
– Czy jesteś szczęśliwy?
Mała przecisnęła się kawałek dalej, z trudem przeczołgała się przez górę papieru,
Hoederer podpełzł do niej.
– Tak, szczęśliwy jak nigdy. Podoba ci się tutaj? – postukał palcem w latarkę, pokazał
walizki i pogładził derkę.
– O ile nie ma tutaj jakiegoś obrzydlistwa – odparła.
– Widzisz tu coś obrzydliwego?
– Widzę tylko masę pieniędzy. To z ich powodu jesteś szczęśliwy?
Podpełzła bliżej, bardziej ciągnięta niż o własnych siłach, i zmrużyła oczy, oślepiona
światłem latarki.
– To najpierw rozłóżmy tę masę pieniędzy – Hoederer zaczął dzielić pieniądze,
pomagało mu to zapomnieć o bólu. Wkrótce przy pracy były cztery ręce, oddzielały zwitki
fioletowe od bladożółtych i po jakimś czasie podłoga została równomiernie zasłana
pieniędzmi, łącznie z wgłębieniem, ich legowiskiem, wystarczająco szerokim na dwie
osoby. Mała położyła się obok psa.
– Ale to, co się tutaj dzieje, nie jest zupełnie normalne – uderzyła się w głowę, jakby
chciała oprzytomnieć albo obudzić się ze snu, potem wyjęła z kurtki resztki karmy i
zdeponowała rezerwę na walizce.
– A co jest zupełnie normalne, celowo do kogoś strzelać? – Hoederer zrobił z derki
oparcie pod plecy i ułożył ją przy walizkach. – Przecież budowanie sobie miejsca w życiu,
urządzanie domu jest normalne. Tutaj można się dobrze poczuć – czujesz się dobrze?
W odpowiedzi spojrzała tylko na Lorcę, który otoczony zwitkami pieniędzy coraz
bardziej zagłębiał nos w wilgotnych liściach.
– A więc nie mówisz „nie”, a to już coś znaczy. Przez godzinkę – powiedział – można
się tutaj całkiem dobrze poczuć. Każdy ma materac z miliona, a z drugiego miliona
nakrycie. Możesz też sobie wziąć trochę pieniędzy z depozytu i kupić konia. I jeszcze
stajnię do tego. I drugiego konia.
– Lepiej siadaj! – wycedziła przez zęby jego zakładniczka, jakby „lepiejsiadaj” było
jednym słowem. Tak głośno szczękała zębami, że wystarczyło jedno ucho, żeby to usłyszeć.
Głowa trzęsła jej się z zimna, zaczęła sobie nagarniać pieniądze na nogi, tymczasem on w
dalszym ciągu klęczał na zielonych setkach obok wgłębienia. Czy jedna minuta ma teraz
jakieś znaczenie? Wyciągnął pilota z kurtki i położył obok pistoletu. Obu przedmiotom
zrobił podkładki z pięćsetek.
– Tak wyglądają ładniej – powiedział i sięgnął po berettę. Dwa razy strzelił do
reflektora, czyli w sumie wystrzelił osiem nabojów, zostały mu jeszcze dwa. Odciągnął
zamek, z komory wypadła mu na kolana jedna kula. Wyciągnął magazynek i wyjął ostatni
nabój. Potem podstawił oba pod latarkę i wybrał jeden, z błyszczącym miedzianym
płaszczem i, jak mu się wydawało, ostrzejszym czubkiem, takim, który błyskawicznie
przeleci przez jego głowę. Załadował magazynek, wybrany pocisk był drugi w kolejności, i
wsunął go z powrotem na miejsce. Przeładował broń i odłożył ją na walizkę. Potem usiadł
w wymoszczonym pieniędzmi legowisku i staccato zębów ustało.
Czy on tu nie siedzi w pułapce? – usłyszał nagle rzeczowe pytanie.
– Tak – odpowiedział – ale bez tej dziury byłoby już po wszystkim, tam są gorsze
pułapki.
– A zatem masz szczęście – powiedziała Mała.
Mógł się tylko roześmiać albo udać, że się śmieje.
– Ty odkryłaś tę norę, nie ja, więc się zamknij.
– Nie zamknę się. W takim razie masz szczęście ze mną.
*
A jednak się zamknęła, bo i Hoederer zamilkł. Po prostu siedział i oddychał, tymczasem
Mała aż po piersi przysypała się pięćsetkami, a kozaki wsunęła w dwusetki. Zrobiło się
prawie przytulnie: pod plecami miała miękką derkę, obok siebie psa, a naprzeciwko już w
połowie przysypane wejście, tylko światło było zbyt jaskrawe. Wskazała latarkę, nic
więcej nie było jej potrzebne. Hoederer wyjął z zagłębienia kilka brzozowych liści, zmiął
je razem z dwoma bladożółtymi banknotami, następnie urwał cieniutki korzeń i
przytwierdził nim całość do latarki, tworząc coś w rodzaju abażura, przez który
przeświecało ciepłe światło. Nagle Mała poczuła się jak w bajce: jaskinia pełna
pieniędzy, w której siedzi rozczochrany mężczyzna, strażnik skarbu. Nie pasował tu tylko
kłąb ciemnoczerwonej waty, tkwiący tam, gdzie powinno być ucho.
– Czy teraz jest ci już cieplej? – spoglądał na nią Giacomo Hoederer, strażnik skarbu,
który zastrzelił pana Weissa i który właściwie był nauczycielem. – W ostatniej godzinie
powinno być człowiekowi przynajmniej ciepło – powiedział. – Możesz się przykryć
jeszcze moim milionem. Chcesz?
Nie chciała. Pokazał jej wejście – zamieć się skończyła, przed norą leżał jej rezultat:
gruba, błyszcząca warstwa śniegu.
– Nie tak łatwo nas tu znajdą, zasypało nasze ślady. Masz ciepłe dłonie? – usłyszała
wręcz zatroskany głos. Troska była słuszna, dłonie miała lodowato zimne. Zaczęła je
rozcierać, obok rozległo się chrząknięcie i w końcu padło pytanie, czy on też może się na
krótko przyłączyć. Wzruszyła ramionami i już po chwili trzymał jej dłonie w swoich,
zaskakująco ciepłych.
– Która godzina?
– Która godzina? – Jej porywacz spojrzał na zegarek. – Po czwartej. Ale ostatnia
godzina może trwać całymi dniami. Co jeszcze zostało do jedzenia?
– Tylko karma dla psa. A jeżeli zjawi się tu policja?
– Już od dawna tu są. Przestali na mnie polować, teraz mnie szukają. Giacomo Hoederer,
poszukiwany za morderstwo na tle rabunkowym, umyślne zabójstwo i porwanie!
Puścił jej ręce i pokazał trzy palce, po jednym za każde przestępstwo. Miły nastrój się
skończył. Czy on jest mordercą, czy nie? Chciała się teraz tego dowiedzieć, poza tym
znowu skończyło się mówienie na ty.
– Jest pan mordercą, tak czy nie? – dwukrotnie wykrzyczała mu to pytanie prosto w
twarz.
Zamknął oczy.
– Mordercą – nie. Człowiekiem wykończonym, martwym – tak. W tamtym banku, w
ostatnim domu ostatniej wsi, dokładnie dwanaście godzin temu, w jednej sekundzie zginęły
dwa życia!
– Bo pan strzelał.
– Nie, bo zdradziecka kula wróciła. Ciągle jest ci zimno? Mógłbym cię przytulić, mogę?
Dopiero teraz, przy tym pytaniu otworzył oczy. Przez jego twarz przebiegł dreszcz,
zacisnął zęby; jedną ręką dotknął opatrunku z waty, druga była gotowa objąć ramiona
Małej.
– To z przytulaniem zdarzyło się już przedtem, na lodzie – powiedziała, na co odrzekł
cicho:
– Tak, ale teraz chcę to zrobić.
Po chwili objął ją ramieniem, na początku nie czuła żadnego ciężaru, jakby ta ręka była
pusta w środku, jakby jej nie było, ale powoli zaczęła jej ciążyć. Coraz trudniejsze stawało
się powiedzenie czegokolwiek o ręce albo o całym tym idiotycznym siedzeniu w
pieniądzach. Siedzieli obok siebie w tej cholernej ciszy, tylko od czasu do czasu, kiedy
Lorca machał ogonem, szeleściły miliony. W końcu, żeby jakoś poradzić sobie z ciężką
ręką Hoederera, Mała jednak zaczęła mówić. Słowa już znała, była to jej końcowa kwestia
w filmie.
– Co tak patrzycie, jestem zwierzęciem? – zaczęła. – Nie znacie mnie, ale ja was znam. I
mówię: lepiej popatrzcie na siebie samych! Dwa upiory, które sto razy dziennie
przyciskają do siebie swoje upiorne gęby, myśląc, że się całują. Sto razy udają i z każdym
dniem robią się coraz bardziej upiorne. Boi się was nawet anioł. Koniec, cześć, ja spadam!
Chciała zdjąć z siebie rękę, ale ręki już dawno nie było.
– Dalej – powiedział jej słuchacz i wtedy odgryzła sobie kawałek paznokcia. Więcej nic
nie ma, mogłaby tylko krzyczeć. Zamiast tego odgryzła sobie kolejny kawałek, aż strzeliło,
i wtedy znowu zjawiła się ręka, delikatnie odsunęła jej dłoń od ust i wcisnęła w nią
nieduży majątek. – To na dwa konie ze stajnią. Powiedz im po prostu, że część pieniędzy
spaliliśmy, żeby nie zamarznąć. Opowiedz im o zimnie.
– Lepiej sam to zrób – rzuciła niewielki majątek z powrotem na ziemię, tymczasem jej
porywacz skierował światło latarki na swoją twarz, jedna połowa była blada, druga jak
powleczona rdzą. Czarne oczy, białe usta – wyglądał jak zasypany człowiek, którego w
końcu ktoś wyciągnął spod gruzów.
– Od kiedy to martwi coś robią? – zapytał. – Za dwadzieścia minut będzie koniec!
Zdjął dłoń z latarki, ale światło ciągle padało na jego twarz. Widać było każdą
zmarszczkę, każdą kroplę potu, bruzdy na spierzchniętych ustach, żyły na skroniach, coraz
ciemniejszą watę w miejscu ucha i właśnie tego miejsca Mała dotknęła dłonią z
poobgryzanymi paznokciami, tak jakby w ten sposób mogły trochę urosnąć.
Dwadzieścia minut to nawet nie jest połowa połowy meczu piłki nożnej i trochę więcej,
niż trwają wiadomości w telewizji, chyba że pod ciężarem śniegu walą się jakieś hale; to
jest osiem szybkich piosenek Jerry’ego Lee Lewisa albo dwie wolne arie Belliniego; w
tym czasie paznokieć rośnie o jedną dwusetną część milimetra.
Ale też tylko tyle czasu pozostało Benowi Meierowi, żeby dogonić policję i rozstawić
na miejscu końcowego aktu światła i kamery – człowiek, który chce iść naprzód w
morderczym reżyserskim świecie, musi po prostu mieć szczęście, nawet jeśli szczęściem
był świeży śnieg i jednocześnie fakt, że przestał padać. Nawet ślepiec mógłby iść po
śladach wysokich policyjnych butów, najpierw przez młodnik, potem przez las i w końcu,
mijając pozostawiony w trzcinach samochód, dotrzeć do zamarzniętego jeziora. Dopiero
tam pochód się zatrzymał, bo ślady porywacza i zakładniczki zniknęły pod śniegiem. Widać
było tylko zupełnie świeży ślad: odbicie czterech dużych poduszek pod pazurami i
trójkątnej poduszki pod łapą w tak grubej warstwie śniegu, że zaznaczył się nawet odcisk
brzucha – ciągnący się czerwonawy ślad, jakby zwierzę miało jakąś ranę. Przez jezioro
przeleciał wiatr i zdmuchnął nawet i to. Słychać było tylko: „Mamy problem!”
*
Hoederer poczuł delikatny ucisk przy opatrunku z waty, a w następnej chwili cały
zamienił się w ból tak silny, jakby ktoś dopiero teraz powoli odcinał mu ucho i wbijał w
ranę pinezki. Poczuł też inny rodzaj bólu, własne zmęczenie, które odcinało od niego świat.
Miał zamknięte oczy, ale wszystkie nerwy czuwały, zwłaszcza te w nosie. Wąchał jeszcze
mokre od śniegu, obce włosy, miały zapach wilgotnej sierści. Pochylała się nad nim, jej
włosy dotykały jego nosa albo na odwrót. Chciała oderwać kłąb waty, ale było już za
późno – wata stała się częścią rany. Udało jej się tylko powyciągać pióra, to też poczuł i
drgnął.
– Przepraszam – powiedziała cicho – ale nie jestem lekarzem.
– Chyba lekarką. Nie szkodzi. Jedyne, czego potrzebuję, to muzyka.
– Pana ulubiona piosenkarka?
– Tak, właśnie ona – Hoederer otworzył oczy i zobaczył jeszcze końcówki jej włosów i
imię na bluzie pod rozpiętą kurtką, potem usiadła obok i skrzyżowała ramiona. – Ta i żadna
inna – wyszeptał. – W arii o cnotliwości, zapisanej pod numerem trzy jeden dwanaście
przez pana Weissa, którego niestety zastrzeliłem. Mój mózg jeszcze działa, mam nadzieję,
że pilot też. A może lepiej będzie, jak poćwiczymy ułamki?
Wziął pilota z walizki, schował go do kieszeni i po chwili wyciągnął rękę po pistolet.
– Co to ma być? – zapytała Mała.
– Tylko rzucę okiem – powiedział. – Czyli nie chcesz ułamków? Ale jutro piszesz
klasówkę.
– Tak. Na trzeciej lekcji.
– A o której odlatuje twój samolot?
Hoederer podczołgał się do wyjścia. Mała podała godzinę, której on już nie doczeka:
siódma czterdzieści. Wytknął głowę z otworu prosto w śnieżny wał, wysunął się jeszcze
bardziej i nie mógł się nadziwić, że jednym uchem można tyle usłyszeć, nie tylko własny
oddech, ale też odgłosy wydawane przez śnieg: jego zapadanie, osuwanie się, pękanie
kryształków lodu. Potem się podniósł i zobaczył w prostej linii fragment zatoki, a na
drugim brzegu trzcinę i kawałek dachu samochodu.
– Może jednak trochę się jeszcze pouczymy – usłyszał z wnętrza nory i od razu wczołgał
się z powrotem, tym razem nogami do przodu. Odwrócił się dopiero w środku i ujrzał
swoją współlokatorkę, nakryła głowę kurtką i trzęsła się tak, jak jemu zdarzyło się tylko w
kinie, kiedy siedział samotnie w ostatnim rzędzie, a daleko z przodu, na ekranie rozgrywały
się sceny szczęśliwej miłości.
– Pilot będzie działał – powiedział – i muzyka ci się spodoba. Na pewno! – krzyknął i
pogłaskał trzęsącą się postać. – A na lotnisko zawiezie cię policja, więc się nie martw,
jutro wszystko będzie dobrze. Pouczymy się teraz? Trzy czwarte razy cztery piąte równa
się, ba-bamm, ba-bamm, liczę w pamięci.
Pochylił się nad nią i z głębi kurtki usłyszał krótkie „A ty?”, jak u par, które
postanawiają się rozstać.
– Masz na myśli mnie? – zapytał. – Czy dobrze słyszałem swoim jednym uchem? Bo
jeśli tak, to mnie jutro już nie będzie. A właściwie gdzie jest drugie ucho – ponownie
pogładził kurtkę – czyżby dobrał się do niego pies? – pytanie zadał niemal śpiewnym
tonem, chciał, żeby trochę się rozchmurzyła.
Mała zerwała kurtkę z głowy i krzyknęła:
– Jasne, zakopał je!
– Czyli jakaś część mnie już jest pod ziemią.
– Czyli jednak chcesz się zastrzelić – na jej twarzy nie było ani śladu łez, musiała je
błyskawicznie wytrzeć pod kurtką. Rzuciła się w przód i chwyciła jego ramię z
zadziwiającą siłą. – A kto zadba o Friedę, kto jej da tabletki? I w ogóle! – tak gwałtownie
zaatakowała go pytaniem o kota, że jej oddech uderzył go jak fala, nieprzyjemny oddech,
bo za mało zjadła.
Giacomo Hoederer podał swój adres, żeby Mała mogła pójść po kotkę, tyle że jego
zakładniczka nie chciała o tym słyszeć. Chciała, żeby się poddał, żeby zakopał broń i żeby
razem z nią i psem poszedł do lasu i oddał się w ręce policji, więc powiedział jej prosto
w twarz, jak beznadziejne stałoby się na koniec jego życie, gdyby go nie zakończył.
– A więc, do diabła, lepiej będzie się zaraz zastrzelić!
Mała tylko pokręciła głową i jeszcze wzmocniła uścisk, tym razem złapała za przegub
ręki – trudno stwierdzić, co bolało bardziej: rana czy jej uchwyt.
Hoederer wykrztusił z siebie kilka dźwięków, ni to gwizdów, ni to sapnięć, zanucił
melodię z telefonu Małej, która właśnie udawała głuchą i ciągle mocno trzymała go za
rękę, tak mocno, jak kiedyś trzymał go ojciec na klatce schodowej – żegnali się po
świętach, w tle głośne dźwięki dochodzące z telewizora, skoki narciarskie, i już po chwili
ojciec rozpłynął się w padającym śniegu. I nagle ogarnęła go jakaś nieznana siła,
pragnienie, żeby przytrzymać ojca albo przytrzymać siebie samego i zostać przy życiu,
chociaż do noworocznego konkursu na skoczni. Stał z szeroko otwartymi oczami w mętnym
świetle klatki schodowej, podobnie jak teraz Mała w ciepłym świetle latarki. Hoederer
miał wrażenie, że zaraz wpadnie w jej ogromne oczy. W każdym razie pochylił się nieco,
oparł czoło o czoło Małej i przez trzy, cztery sekundy mierzyli siły, jak gotowe do ataku
zwierzęta, aż wolną ręką przygarnął do siebie jej głowę, tak jak bramkarz łapie piłkę, żeby
uratować drużynę lub kraj. On mógł uratować tylko ten jeden obraz: jej głowa w jego
ramionach. Tego obrazu nikt nie zobaczy, nie będzie go w żadnym telewizorze na świecie,
umrze razem z nim, chyba że stanie się także jej obrazem. Mógłby wtedy przetrwać, zostać
opowiedziany jakiemuś dziecku, temu, którego jeszcze nie ma, tak jak wkrótce już nie
będzie jego, a mimo to był z tym dzieckiem związany przez strumień życia, w który w tych
wszystkich latach wmieszał się trzy razy w ostatnich dwunastu godzinach. Pies zerwał się z
miejsca, Hoederer odsunął głowę, Mała puściła jego dłoń, żeby przytrzymać smycz.
Poprosił, żeby już wyszła.
– Chyba wiesz, co się stanie? Kiedy człowiek strzela sobie w usta, odpada mu głowa,
chcesz to oglądać?
Zapytał poważnie, ale w odpowiedzi usłyszał ziewnięcie, niewielki łyk powietrza,
potem chwila bezruchu przy zamkniętych oczach i szeroko otwartych ustach, a na koniec
długi głośny wydech, tak zagrała ziewnięcie.
– Nie musisz się zabijać – powiedziała, ziewając – będę cię odwiedzała w więzieniu.
– W więzieniu? – Hoederer zanurzył rękę w banknotach, grzebał w nich tak, jak
przedtem pies, który teraz chciał się wydostać na zewnątrz. – I tam spiszę naszą historię,
tak? –Wziął kilka zwitków i podsunął Małej, znowu ziewnęła, tym razem nie zamykając
oczu, i wzruszyła ramionami. – Czyli jest ci wszystko jedno – powiedział. – Więc zanim
sobie pójdziesz, przynajmniej weź trochę pieniędzy. W przeciwnym razie twój koń nie
będzie miał towarzystwa.
– Ma przecież mnie.
– I to mu wystarcza?
– Tak. Parska, kiedy wchodzę do jego boksu.
– A może parska, bo mu przeszkadzasz.
– Follow Me parska, bo się cieszy. Bo potem razem jeździmy. Będę cię odwiedzała raz
w miesiącu.
– Dlaczego nie co tydzień?
– Może i co tydzień.
– Dlaczego nie codziennie?
Mała wzięła psa na ręce. Popiskiwał, wiec zatkała mu pysk dłonią.
– A zatem nie codziennie – powiedział. – Dlaczego?
Odgarnął włosy z czoła i podczołgał się do zasypanego śniegiem wyjścia, przekręcił się
na plecy i wysunął głowę na zewnątrz. Niebo było ciemne, ale nie czarne, nawet nie lekko
czarne, jak noce w tych filmach, których nie obejrzałby już nigdy więcej, bo w więzieniu
mają tylko telewizory. Zamknął oczy i poszukał pistoletu pod kurtką, policzył na próbę do
trzech, ale na trzy coś ciepłego dotknęło jego nogi. Pies. Czy mógłby się przesunąć, halo,
jak będzie? Mała przyczołgała się do wyjścia, Hoederer posunął się o tyle, o ile mógł,
i wskazał ręką przestrzeń.
– Sama zobacz – Die Nacht ist vorgedrungen, der Tag ist nicht mehr fern.
Ale nie chciała patrzeć, wzięła tylko trochę śniegu do ust i czekała, aż się rozpuści.
– Mógłbyś znowu zacząć grać na flecie – powiedziała. – Przyniosę ci flet, okej?
Tę uprzyjemniającą czas propozycję złożyła prosto w jego jedyne ucho, Hoederer
odwrócił się z powrotem na brzuch i odważył się dotknąć jej twarzy. Położył dłoń na
czole, jakby miała gorączkę, gdy tymczasem to on płonął, niezauważalnie, jak w kinie;
rozpalone miejsce znajdowało się gdzieś za oczami.
– Jakim prawem – zaczął – jakim prawem, mała Garbo, chcesz, żebym resztę swoich dni
spędził w celi? A teraz bierz skrzydła i leć! – Zdjął dłoń z jej czoła i wsunął do kurtki. –
Twój pies jest mądrzejszy, chce stąd wyjść!
– Nie chce, to tylko nerwy.
– Jakie nerwy?
– Nie wiadomo! – wrzasnęła mu prosto w twarz. Po chwili wytarła sobie czoło, czyściła
je, jakby coś na nim zostało, aż zatrzymała dłoń u nasady włosów, przy czerwonawym
punkcie i usłyszała, żeby tego nie ruszać.
– Lepiej to zostaw – powiedział, kiedy już zaczęła drapać paznokciem. Głośno
wciągnęła powietrze i rozdrapała skórę do krwi.
– Nie posłuchamy tej śpiewaczki? Tego numeru, przy którym pan Weiss zawsze
wysiadał, żeby zapalić.
Hoederer znalazł pilota, po czym postukał się nim w czoło.
– I teraz boli. Bo pryszcz jeszcze nie dojrzał.
– Chyba dojrzał – Mała spojrzała na swoją dłoń i oblizała krew. Z bólu zaczęła szybciej
oddychać, bluza z jej imieniem wznosiła się i opadała. – A ta Garbo – wypaliła –
naprawdę tak po prostu przestała grać w filmach?
– Tak. Naprawdę. Kiedy była piękną kobietą.
– Możemy teraz posłuchać tego utworu?
– O ile to będzie działać – powiedział Hoederer – ale tego też nie wiadomo!
Wysunął się z nory i zatrzymał na czworakach w śniegu; nadal panowała cisza, ciche
wyczerpanie, tyle że już nie słyszał krystalicznego pękania, za mocno biło mu serce. Wyjął
pilota i przesunął się jeszcze kawałek dalej, tak że znowu widział zatokę i trzcinowe
zarośla. Wyciągnął urządzenie w kierunku samochodu, brakowało tylko cyfr, musiał je
podać, jeszcze to musiał zrobić jego lodowaty palec: trójka, dwie jedynki i dwójka. Reszta
nie zależała już od niego, ale i tak, zanim nacisnął Play i wstrzymał oddech, wymruczał
jeszcze „proszę”.
Liczył sekundy, co jakiś czas wypuszczał nosem powietrze, co w tej ciszy dla jego
jedynego, coraz bardziej przeciążonego ucha było niemal hałasem, podobnie jak trzaski
dochodzące od trzcin, przypominające trzeszczenie starej płyty, nawet jeśli płyta była
przegrywana i trzaski wynikają z kombinacji zer i jedynek.
– Słyszysz to? – rzucił do tyłu, wsuwając stopy do jamy. – Słyszysz to, słyszysz, dziecko,
udało się – to właśnie jest dla mnie szczęście!
*
Krótko po wpół do piątej, w ciemności, przy lodowatym zimnie, na brzegu niewielkiego,
zamarzniętego jeziora, którego nazwy nie było nawet na wojskowych mapach, rozbrzmiał
niepojęty głos.
Snajperzy z oddziału specjalnego, od dawna zajmujący pozycje na skraju lasu, opuścili
broń. Ludzie z ekipy filmowej, również gotowi do akcji, odłożyli kamery. Ben Meier
zapomniał o nocy. To, co się stało, było również ponad siły producentki telewizyjnej i
prokuratora. Jeszcze przemarznięci, otuleni w koce, siedzieli w specjalnym pojeździe obok
dowódcy oddziału i żeby nie musieć patrzeć na siebie, we trójkę wpatrywali się w
samochód, z którego dobiegał głos Callas w arii Normy, a zaledwie sto metrów dalej
tajemniczy dyrygent, w połowie ukryty pod ziemią, regulował siłę dźwięku.
*
Giacomo Hoederer znał każdą nutę i słyszał każdą, jedno ucho wystarczało do tego
całkowicie, ba, nawet ucha nie potrzebował, tak głęboko tkwiła w nim ta muzyka na trudne
chwile, słuchał jej po ostatniej wizycie ojca i pierwszego samotnego wieczoru w domu,
kiedy towarzystwa dotrzymywał mu tylko zataczający się kot. Miał wrażenie, że w tym
utworze miłość i cała jej potęga powoli wymawiają każdą sylabę, że to jedyny utwór,
który, jak żaden inny, przenika go na wskroś, z punktem kulminacyjnym, zaśpiewanym tak,
jak nikt nie zaśpiewał nigdy przedtem i nigdy potem, i coraz cichszym śpiewem pod koniec,
który, jak każdy śpiew, umiera wraz z ostatnim dźwiękiem. Wkrótce umilkła skarga, którą
wyrazić mógł tylko jeden głos, jak to się dzieje w wypadku wszystkich pieśni, rzucających
człowieka na ziemię i zarazem wprowadzających go w rajski stan niebytu. Bo jak inaczej
rozumieć to spojrzenie Małej: patrzyła na niego z dołu, spod ciężkich powiek
dźwigających trzynaście lat; spojrzenie, jak każde prawdziwe, wnikające za głęboko.
Hoederer mógł tylko zamknąć oczy i wyciągając rękę z nory, dotknąć białego puchu. Wziął
pełną garść śniegu i przyłożył do czoła, śnieg jeszcze się topił, zanim ostatnie dźwięki
utworu trzy jeden jeden dwanaście ze zbiorów zastrzelonego pana Weissa zdołały
przelecieć przez jezioro. Potem zapadła cisza, która była jak dodatkowy utwór na bis.
Trzeba było jeszcze trochę czasu, by wszyscy odzyskali siły (saperzy wykonywali
ćwiczenia oddechowe, filmowcy palili papierosy, a dowódca oddziału jeszcze szybko
zanotował sobie, co powiedzieć porywaczowi, który z pewnością ukrył się gdzieś blisko,
w odległości umożliwiającej działanie pilota).
Ledwo doszli do siebie, w ciszy zabrzmiała spóźniona odpowiedź na śpiew, następny
bis, który od pierwszego dźwięku miał w sobie coś nieludzkiego, aż w pewnej chwili stało
się jasne, że to głos zwierzęcia. Wydawało się, że wycie niesie się ponad lodem gdzieś z
daleka; na początku trwało krótko, jakby to była próba, zaraz przybrało na sile i znowu
ucichło, a w końcu spotężniało tak, że ludzie dostali gęsiej skórki. Potem wycie ustało,
słychać było, tym razem raczej gdzieś blisko, chrapliwe westchnienie i nastąpiła powtórka.
Wilczy głos zabrzmiał jeszcze żałośniej, jak ostatni apel. Kiedy umilkł, ze skraju lasu, tam
gdzie powinien być pilot, natychmiast nadeszła żarliwa odpowiedź.
*
– Ciii! – Mała zatkała Lorce pysk, próbowała uspokoić psa, przyciskając twarz do jego
drżącego boku.
Hoederer jedną dłoń położył na różowawym psim brzuchu, drugą zacisnął na broni.
– Teraz nas szukają. I wystraszą wilczycę!
Poskramiacze psa leżeli obok siebie przy wyjściu z nory, Lorca między nimi, ciągle w
tej samej pozycji, jakby o czymś marzył. Skamlał coraz ciszej, a kiedy umilkł, Mała
podniosła rękę i popukała w tarczę zegarka.
– Przecież wiem – szepnął Hoederer – godzina minęła piętnaście minut temu. Ale
przecież wiesz, że klasyczny film trwa dziewięćdziesiąt minut, to znaczy, że został jeszcze
kwadrans – jakie są twoje ulubione filmy? Czy może najpierw moje?
Zacisnął dłoń w pięść, żeby policzyć je na palcach, ale już posypały się tytuły filmów, o
których nigdy nie słyszał. Głaskał psa i podczas tej czynności spotkały się jego i jej dłonie,
chociaż do niego należał brzuch, a do niej grzbiet.
– Teraz chyba moja kolej – powiedział. – Nie mam ulubionych filmów. Lubię wszystkie
stare filmy, w których na koniec bohaterowie się całują.
– W nowych filmach też niektórzy się całują.
– Ale nie tak, jakby to robili po raz ostatni.
– A to jest takie ważne?
– Tak – powiedział jak gdyby nigdy nic, lekko i pośpiesznie: „tak”. – Nie ma innego
rodzaju pocałunków, wszystko inne to tylko flirt albo lizanie się, na takich filmach można
sobie poobgryzać paznokcie, jak się jest w twoim wieku, a później siorbać drinki. – Zdjął
dłoń z różowego brzucha, była tam już niepotrzebna, i zatrzymał ją nad głową Małej, która
miała tak bujną fryzurę, że pojedyncze włosy odstawały od skóry. Hoederer poczuł
łaskotanie na linii życia. – Tylko wtedy, gdy pierwszy pocałunek jest jak ostatni, ma to
jakieś znaczenie – powiedział.
– To jakie filmy mam oglądać?
– Zasada jest prosta: te, w których bohaterowie bez przerwy palili papierosy. Bogart,
Cooper, Gable – doświadczeni nałogowi palacze. I umieli też całować.
– A Tom Cruise?
– Boi się własnego cienia – Giacomo Hoederer cofnął rękę i przetarł oczy. Poprosił o
chusteczkę. – Chyba masz coś takiego, prawda?
– Chusteczkę? – zapytała. – Niestety nie.
– Niestety nie? – Złapał ją za ramiona. – Spójrz na mnie! Nie wolno kłamać, kiedy się
słuchało takiej muzyki!
Nie patrząc na niego, wyciągnęła spod rękawa wymiętą, używaną jeszcze za życia pana
Weissa chusteczkę, albo raczej to, co z niej zostało, wilgotne coś, i dopiero teraz spojrzała
na niego.
– Naprawdę płaczesz?
– Nie wiadomo! – To nie były jego słowa, tylko jej, ale on mówił poważnie, nadal jedną
ręką trzymał Małą za ramię, drugą zacisnął na broni i nie zrobił nic, by powstrzymać
płynące w milczeniu łzy. Mała wytarła je wilgotnym czymś, świadkiem tej sceny był tylko
pies, machał ogonem, najwyraźniej pogodzony z sytuacją. Wycierała każdą łzę po kolei,
zatrzymywały się na chwilę w którejś z fałd pod oczami, ale musiała to robić sprawnie, bo
im szybciej wycierała, tym więcej wypływało, jakby zastosowała kompletnie nieskuteczny
środek. Potem łez pod powiekami przybyło, od razu dzieliły się w strużki, bo nikt ich nie
powstrzymywał, trzęsła się cała twarz Hoederera. Mała wyciągnęła drugą rękę i dotknęła
miejsca za pordzewiałym kawałkiem waty, trzymała jego głowę tak, jak trzymano jej głowę
podczas robienia makijażu, nie za mocno i nie za lekko, aż nagle ogon Lorki przestał się
ruszać.
– Jakob Hoederer – zagrzmiało ponad jeziorem, „Akob Oederer” odpowiedziało echo. –
Mówi policja! Wiemy, gdzie pan jest, odnaleźliśmy pańską kryjówkę dzięki nagraniu
operowemu z pilotem. Jeśli dziecko zaraz wyjdzie, poprawi pan swoją sytuację! A jeśli
wyjdzie pan zaraz po nim, nieuzbrojony, sytuacja poprawi się jeszcze bardziej! Proszę
odpowiedzieć!
Potem słychać było trzask i zapadła cisza, jak po wypadku.
Mała gwałtownie uderzyła go pięścią.
– Jak to Jakob?
Hoederer zgasił latarkę.
– Tak jest napisane w paszporcie – i co z tego?
Znów podczołgał się do wyjścia, wystawił głowę przed zasypaną śniegiem norę i tam
przyłożył dłonie do ust.
– Pięć minut – krzyknął w ciemność – potem wyjdzie! I to nie było jakieś tam nagranie!
To była aria Normy, śpiewana przez Marię Callas dwunastego października tysiąc
dziewięćset pięćdziesiątego trzeciego roku w Royal Albert Hall w Londynie!
– Przecież nie możesz tego wiedzieć, po prostu zmyślasz!
– Nieprawda, znam to nagranie. Pan Weiss też je znał. Dlatego wybrał taki numer. Trzy
jeden dwanaście.
– A dlaczego nazwałeś się Giacomo?
– Bo to imię bardziej pasuje do mojego fałszywego życia.
– Nie – zagrzmiało nad jeziorem. – Po co jeszcze pięć minut? Nie ma żadnego powodu,
żeby przetrzymywać dłużej Małą, ma zaraz wyjść, niech pan ją wypuści!
„Puści, puści” – powtórzyło echo, tym razem z dwóch stron, i Hoederer wyciągnął
pistolet z kurtki.
– Jest powód, i to jeszcze jaki! – krzyknął. – Jesteśmy w trakcie rozmowy! Pięć minut
albo nie wyjdzie wcale! – Zerknął do tyłu i wskazał psa. – Zatkaj mu uszy, będzie głośno.
– Wystrzelaj do końca te przeklęte kule!
Zarzuciła na łeb psa pikowaną kurtkę, ale huknęło tylko raz, z podwójnym echem.
– Pięć minut, słowo honoru! – krzyknął Hoederer w ciszę i kiedy nie usłyszał żadnej
odpowiedzi, nawet trzasków w megafonie, wpełzł z powrotem do nory.
– No, chodź – powiedział – mamy stracić tych pięć minut?
Włączył latarkę i zobaczył Małą z zawiniętym w kurtkę, trzęsącym się zwierzęciem.
– Co teraz?
– Opowiedz mi coś.
Ciągle trzymał pistolet w dłoni, odciągnął zamek i zobaczył jeden nabój.
Mała przycisnęła do siebie psa.
– Coś ci opowiedzieć, zanim się zastrzelisz?
– Tak. Ten, kto wkrótce umrze, często ma jeszcze jakieś plany, zamierzenia. A ja
zamierzam posłuchać ciebie. Minęła już jedna minuta, więc zaczynaj!
I opowiedziała mu o panu Weissie, o tym, jak go poznała podczas kręcenia tryptyku o
dziecku na pustyni, wówczas woził jeszcze króla Heroda i dwóch aktorów
drugoplanowych, Józefa i młodego Jezusa.
– Ale niechętnie – powiedziała. – Pewnego razu przyszedł do mojego agenta i
zaproponował, że będzie woził tylko mnie. Już przy pierwszej podróży powiedział mi, że
powinnam też śpiewać, bo jestem muzykalna, chociaż pan Carlé odradził mi zajmowanie
się muzyką, ale to tylko dlatego, że jestem znana, a to on chciał być znany.
Hoederer podniósł palec.
– To już było, powtarzasz się. Jak długo się znamy, jesteś moim dzieckiem? Ktoś, kto ma
córkę, powiedział mi kiedyś, że gdy ma się dziecko, trzeba wytrzymać trzy rzeczy: ciągle to
samo, marzycielstwo i egoizm – w tym marzycielstwie chyba chodzi o uczucia, jak
myślisz?
Wyciągnął latarkę z pętli z korzenia i skierował światło na twarz Małej: towarzyszka
ostatnich, zaledwie trzech minut jego życia klęczała na pieniądzach z okupu, on leżał na
plecach. Jej oczy wyglądały jak oczy nocnego zwierzęcia, a skóra ust przypominała
suszone winogrona.
– Nie mam pojęcia – odparła. – Opowiadać dalej?
– Tak, o panu Weissie. Jak się do ciebie zwracał?
– To zależy. Kiedy wiózł mnie na zdjęcia, a ja z tyłu jeszcze uczyłam się tekstu, bo
przedtem miałam za dużo na głowie – Luise. I na przykład mówiłam: „Ale zobacz mamo,
pozwalasz, by ten mężczyzna codziennie przynosił ci kwiaty, i ciągle kupujesz nowe
wazony, chociaż masz alergię na kwiaty. Co będzie dalej?” On wtedy mówił: „No tak,
Luise, lepiej graj w dramatach”. A kiedy w przerwach w tajemnicy przynosił mi koktajl
mleczny albo chipsy, zawsze Marie. A kiedy nocą jechaliśmy autostradą, a ja nie mogłam
spać i puszczał muzykę, to czasami Malu. Tak jak mówią wszyscy.
– Nie ja. – Hoederer zebrał śnieg z rękawa i podsunął go pod twarz nad sobą. – Musisz
pić – powiedział. – Pić i skończyć z telewizją.
– A potem? – Mała wessała śnieg i pokazała broń – jeśli on będzie martwy, to ona nie
będzie mogła mu nic więcej opowiedzieć. – Odwiedzę cię z kotką! – krzyknęła. – Czy w
twoim domu jest winda? Zabiorę kotkę na lotnisko. I może nawet ktoś załatwi klatkę –
wyjęła komórkę z kurtki. – Chyba że masz jakąś?
– W domu jest winda, ale zepsuta, i mam klatkę, ale kotka w niej zdechnie – wyszeptał
Hoederer, gdy Mała włączała telefon. – Jak ja ją będę niosła, to nie zdechnie – wpisała
numer
PIN
– zrobimy sobie zdjęcie? Masz wystarczająco długą rękę. Na pamiątkę.
– Na co?
– Co za różnica!
Odebrała mu latarkę i dała w zamian swoją zabawkę. Pokazała, gdzie jest wyzwalacz, i
usiadła przy walizkach w odpowiedniej pozie. Hoederer usiadł obok.
– Teraz odsuń aparat i naciśnij przycisk, dasz radę?
Wyciągnął rękę i zrobił zdjęcie.
– Jeszcze dwie minuty! – zadudniło nad jeziorem.
Oddał telefon, wziął latarkę i położył ją na banknotach. W dwie minuty ludzie
ustanawiają światowe rekordy albo się kochają. Przytłumił światło zieloną setką, chłodził
sobie czoło pistoletem, a Mała tymczasem oglądała zdjęcie.
– Lepiej zróbmy jeszcze jedno – powiedziała – to przecież szybko idzie.
Odpowiedział, że nie, żadnych zdjęć, koniec, powinna teraz zostawić go samego.
Zaczęła błagać, podała mu aparat, ale zagroził, że go rozwali na jej oczach, włoży sobie do
ust i strzeli.
– Wiesz, co się wtedy stanie? Twoja przeklęta komórka i mój mózg zmieszają się w
jedną masę! – wrzasnął i zabawka zniknęła w pikowanej kurtce.
– Jeszcze jedna minuta, Jakobie Hoederer, i ani sekundy dłużej! – rozległo się nad
jeziorem.
*
Minuta, przez minutę potrafiła, nie mrugnąwszy nawet okiem, udawać trupa przed
kamerą, przez minutę potrafiła dwadzieścia razy napisać „Malu”, o ile miała dobry
długopis, zawsze podpisywała się pod swoją brodą na zdjęciu, i miała jeszcze minutę, by
sprawić, żeby wszystko dobrze się skończyło.
– Daj mi pistolet – nachyliła się nad Hoedererem, ale odpowiedział jej tylko uśmiech,
taki jak u pana Weissa, kiedy paląc papierosa na jakimś parkingu, korzystał z ostatnich
ciepłych promieni słonecznych, zamykał oczy i wykrzywiał usta. Ten uśmiech przyprawiał
ją o dreszcze, miała wrażenie, że to śmierć wypożyczyła sobie twarz pana Weissa. Bardzo
wolno sięgnęła po broń, tak wolno wyciągała też kiedyś rękę po ptaka leżącego na ulicy.
Nie odlatywał, chociaż mijały go samochody, ale miała nadzieję, że w ostatniej chwili z
połamanym skrzydłem zerwie się do lotu. Chciała już złapać pistolet, ale nagle
skrzyżowały się dwa szybkie ruchy, tworząc nową konfigurację. Jakob Giacomo Hoederer,
człowiek, który zastrzelił pana Weissa, po raz czwarty wsunął lufę do ust, a ona po raz
pierwszy ujęła w dłonie czyjąś obcą twarz.
Czas upływał, tym razem liczony już nie w sekundach, tylko w uderzeniach pulsu, które
utrudniały powiedzenie czegokolwiek; były jak wewnętrzna broń sięgająca aż do ust.
– Dlaczego? – zdołała wykrztusić, chciał coś odpowiedzieć, nie wyciągając lufy z ust, i
też zdołał to zrobić – bo jego czas się skończył, powinna go puścić i uciekać.
– Proszę – westchnął – idź!
Jednakże Mała nie odeszła i nie puściła go.
– Skończę z telewizją – powiedziała. – I będę cię odwiedzać. Za każdym razem
przyniosę nowy film, w więzieniu na pewno jest
DVD
. Przyniosę ci nowości, Triple
X
2,
Hulka albo Marsz pingwinów, wszystko już jest.
Podała jeszcze kilka tytułów i zobaczyła przed sobą zmarszczone czoło.
– Właściwie wolałbym Dwulicową kobietę albo Rzymskie wakacje.
Mała, jakby była w stanie załatwić wszystkie filmy świata, a gdyby któregoś nie było –
sama zagrać, krzyknęła:
– Nie ma sprawy! – Krzyknęła to prosto w trzymaną jeszcze w dłoniach twarz, z ust
trzymanego Hoederera wydostało się jeszcze ciche „nie”, cicha wątpliwość wobec
sielskiego życia w więzieniu. Zdjęła prawą, silniejszą dłoń z twarzy Hoederera, położyła
ją na jego lewej dłoni, ze spoczywającym już na spuście palcem, i powiedziała to, co
akurat przyszło jej do głowy, byle coś powiedzieć: – Nie mówi się z pełnymi ustami.
Jednocześnie ona albo on, albo oboje razem wyjęli lufę z ust i minuta prawie minęła.
Zostało niecałe dziesięć sekund, w takim czasie odbywa się bieg na sto metrów, finał.
Kiedy Jakob Hoederer rzucił pistolet na zwitki banknotów i delikatnie, jakby to była część
jego samego, jakby to był strup na ranie, zdjął z twarzy drugą dłoń, którą w pewnym sensie
oddawał, serce biło mu jak przed strzałem sygnalizującym start w ostatnim biegu.
– No dobrze, stare filmy, nic poza tym – powiedział, czołgając się już do wyjścia –
załatw Młode lisy i jeszcze jedno: za chwilę rzucą się na mnie tak, że zatrzęsą się drzewa –
don’t follow me, capisci?
Ale Mała już była za nim, w każdym razie odprowadziła go razem z psem do wyjścia i
wtedy jego serce palacza dotarło do granic wytrzymałości. Cud, bez którego już dawno by
nie żył, szedł dalej, trzymając go za kurtkę. Obojgu wystarczyło nagle trochę wiary w
niebo, które nie jest Olimpem, żeby bez strachu wyjść w ciemność.
– Wychodzę! – krzyknął, ale zanim to nastąpiło, Mała jeszcze raz wyciągnęła z rękawa
wilgotne coś; tym razem potrzebowali tego oboje, nieważne, jak to wyglądało. On chyba
nawet bardziej, na jego łzy nie pomagało żadne wycieranie.
– Możesz sobie wziąć – powiedziała Mała. Prezent został przyjęty i w tym samym
momencie minuta się skończyła.
I jedno uderzenie serca później (o ile weźmie się pod uwagę, że uszczęśliwione serce od
czasu do czasu pracuje z przerwami) poszukiwany Jakob Giacomo Hoederer wyczołgał się
z nory. Za śnieżnym wałem stanęła wyprostowana postać, pokazując, że się poddaje, a za
nią pod osłoną ciemności uciekały dwie inne. Serce Hoederera uderzyło po raz kolejny
i wtedy rozbłysły wszystkie przenośne reflektory ekipy filmowej, dopadli go komandosi w
białych uniformach maskujących, z pistoletami maszynowymi i pozostałym sprzętem,
a jakiś głos, bardzo przypominający głos Bena Meiera, wrzasnął: Action!
Mała podbiegła przez lód za pagórek, gdzie nie dochodziło światło żadnego reflektora,
jedynie kredowobiała poświata od oświetlonych brzóz. Kiedy oddawała Hoedererowi
strzępki chusteczki, owiniętego kurtką psa odłożyła na bok, a potem, kiedy nagle została
sama i to właśnie jej przydałyby się te strzępy, spostrzegła, że w kurtce nic nie ma. Lorca
pognał za pagórek, więc złapała kurtkę i pobiegła za nim, tak jakby koniec należał tylko do
nich, a nie do tamtych ludzi rozłożonych ze swoimi zabawkami.
Pies biegł w stronę lasu przez zamarznięte jezioro, przy zacierającym wszelkie ślady
wietrze, błyskawicznie przemieszczający się cień, który wkrótce zniknął za tumanami
śniegu. Mała dyszała z wysiłku i nagle usłyszała swoje imię. Ktoś wołał ją przez megafon
trzy, cztery, pięć razy, aż wyciągnęła telefon i zadzwoniła do producentki. Po drugiej
stronie istne piekło, gdzie ona się podziewa, jej rodzice już siedzą w helikopterze!
Odkrzyknęła tylko, że pies chciał się wybiegać, i zapytała, jak długo już leci helikopter.
Pytanie zadała na środku jeziora, usłyszała, że dwadzieścia minut i że ekipa, gotowa
nakręcić materiał do wiadomości, już czeka. Krzyknęła, że za dwadzieścia minut wróci, w
porządku? Ale chyba nie było w porządku, bo głos w słuchawce zajęczał tak donośnie jak
wiatr, i po chwili dowiedziała się o zaproszeniu na przyszłą sobotę, i lepiej niech się
czegoś przytrzyma, tyle że na lodzie nie było się czego przytrzymać – o zaproszeniu do
największego show.
– I co ty na to?
Ale ona już nie chciała nic na to odpowiadać, chciała się tylko znaleźć po drugiej stronie
jeziora, w lesie, do którego wbiegł Lorca, więc to Hain coś powiedziała i znowu zaczęła o
tym znanym wszystkim show. Wszystkim oprócz Giacomo Hoederera.
– Przykro mi, nigdy o nim nie słyszałam! – krzyknęła. Tym razem udawała trupa za
pomocą samych słów, to było coś nowego, a po drugiej stronie najpierw padło „O Boże!”,
a potem przypuszczenie, że musiała przeżyć straszne chwile i potrzebuje odpoczynku,
odpoczynku i przyjemności – Hain zmieniła zakończenie filmu z aniołem.
– To jednak będzie komedia, pojutrze wracamy na plan.
– Pojutrze? – Mała szła dalej, z zimna nie mogła już utrzymać aparatu w dłoni, ale im
bardziej zbliżała się do lasu, tym słabsze stawały się podmuchy wiatru, poza tym znowu
zobaczyła ślady Lorki. – Pojutrze nie dam rady, mam sprawdzian z biologii z panią Struwe-
Görz. Poza tym kończę z tym – dodała i wydawało jej się, że maleńka Hain szaleje w
klapce telefonu:
– Kończysz? Z czym? – Z wnętrza obudowy dochodził już niemal hałas, natomiast Mała,
wręcz przeciwnie, mówiła cicho, idąc po porośniętym trzciną brzegu.
– Nie zagram już w żadnym filmie – powiedziała. – Tak jak Garbo. Ona też po prostu z
tym skończyła, kapujesz?
*
Helikoptery policyjne najwyraźniej nie były tak komfortowe jak te prywatne, nie było w
nich obsługi, nie było nawet soku pomidorowego i żadnej ochrony przed hałasem, tak jakby
policjanci mieli problemy ze słuchem. Arie Brausen i jego dawny partner, który wyłożył
pieniądze na okup, krzycząc, prowadzili jednak rozmowę, stanowiącą dla Maltego pewną
zagadkę. Jego rodzicom co rusz wyrywało się głośne westchnienie ulgi, jakby pilot musiał
słuchać nawet tego.
– Znasz Ucieczkę gangstera w reżyserii starego Sama?! – krzyknął agent.
– Naturellement, mon amie – odpowiedział Libańczyk – Steve McQueen, cwaniaczek,
zajarał się na śmierć przy tej ślicznotce z Love Story!
– W tym filmie – ciągnął dalej Brausen – wszystko idzie nie tak aż do ostatnich minut,
kiedy już nikt nie podejrzewa, że ta historia mogłaby się dobrze skończyć.
– Tak jak nasza – odkrzyknął właściciel
TVM
1 – wszystkie pieniądze odzyskane, nasze
złotko ma się dobrze, świnia siedzi w areszcie. I to wszystko w ostatniej sekundzie, tak
samo jak u starego Peckinpaha, kiedy tych dwoje zwiewa do Meksyku – co za reżyser, mon
ami! Tyle tylko, że gdyby on mnie zrujnował, to nasza Mała pod koniec filmu zostałaby bez
głowy, a okazuje się, że ma ją na swoim miejscu nawet w rzeczywistości!
– I to jaką śliczną! – krzyknął Arie Brausen, a Libańczyk zaraz dodał szczegóły:
– A na tej główce czarna dżokejka, do tego wysokie buty i pejcz, mon dieu! I wyobraź
sobie, że ta świnia mogła z nią uciec!
– Nie do pomyślenia, dobry Boże – przekrzykiwali się rodzice, tymczasem do Maltego
w kieszeni Maltego zawibrował telefon, ktoś dzwonił. A zatem policyjne helikoptery
jednak mają własną usługę: telefonowanie w powietrzu. Wyciągnął ze spodni
wszystkoumiejący aparat, zerknął na ekran i ukradkiem włożył sobie zatyczkę w ucho.
Pierwszych słów prawie nie zrozumiał, coś o wilkach i lesie, potem przytkał sobie
drugie ucho i zaczął lepiej słyszeć. Najwidoczniej szukała swojego psa, wołała „Lorca,
Lorca”, aż w pewnym momencie zasięg nagle się pogorszył i usłyszał swoje imię, „Malte,
Malte”, jakby ktoś wołał o pomoc w jakiejś jaskini, narzucił więc kurtkę na głowę, jakby
chciał się przespać. W rzeczywistości chciał tylko, by go nie niepokojono, żeby w spokoju
mógł pocieszyć siostrę, to była jego premiera. Krzyczał „Hej, halo, to ja!”, w końcu zasięg
się poprawił i wahał między dobry a słaby, z telefonu dochodziło wołanie z jaskini czy z
lasu. Teraz usłyszał coś o kocie, którego trzeba przywieźć.
– Gdzie, jaki kot? – zapytał, ale siostra mówiła już o czymś innym, o odstrzelonym uchu i
o tym, że potrzebna jest karetka.
– Jakie ucho? – zapytał.
Krzyknęła, żeby się uciszył – i czy to słyszy. I Malte jeszcze bardziej schował się pod
kurtką, aż przez zatyczkę doleciało do niego jakieś dalekie wycie, narastało i cichło jak
syrena, więc się uspokoił: najwidoczniej już nadjeżdża policja.
– Słyszę! – krzyknął i chciał się czegoś dowiedzieć o tym odstrzelonym uchu, ale
helikopter wleciał właśnie w strefę bez zasięgu.
Na ekranie wyświetliło się No receive, a brat Małej zdjął z głowy kurtkę i spojrzał w
twarze rodziców – oni też mieli dzisiaj swoją premierę. Po raz pierwszy zachowali się w
stu procentach prawidłowo. Nie zadawali żadnych pytań.
*
Kiedy zamarł ostatni dźwięk, zrobiło się cicho, tak cicho, jak wtedy, gdy godzinami
leżała w łóżku z prawdziwą gorączką, trzydzieści osiem i dwa, i wydawało jej się, że
słyszy ciszę, kurz wędrujący w zwolnionym tempie po promieniu słońca. Nie było wtedy
nikogo, kto mógłby spędzić z nią następną minutę, nie było nawet psa, gdzieś spał.
Zrezygnowała z wołania Lorki, chociaż musiał być gdzieś niedaleko. Jego ślady były
jeszcze widoczne, gubiły się gdzieś wśród połamanych gałęzi, wyżej zaczynała się
plątanina drzew, dużo bardziej gęsta niż w pozostałej części lasu. Lód pokrywał nawet
najcieńsze gałązki. Brzozy wyglądały w tym miejscu jak wielkie białe korale, jak las w
lesie, z którego dochodził pełen skargi głos. Kiedy poruszyła jakąś gałązką, osypywał się
śnieg, poza tym nie działo się nic, tylko że miejsce u nasady włosów swędziało i zatęskniła
za strzępkami swojej chusteczki, czy może za ich nowym właścicielem, który teraz
powiedziałby: „Nie drap”. Pocierała więc czoło śniegiem, aż rozbolały ją palce, potem
jeszcze raz krzyknęła, zachrypniętym już głosem, w stronę koralowego lasu i nagle dostała
odpowiedź.
Przez splątane gałęzie brzóz przedarł się szalony pisk, taki jak na początku, gdy Lorca
zostawał sam w domu i słyszał, że ona wraca. Naciągnęła rękawy na dłonie. Coś go
zatrzymało, w przeciwnym razie już dawno by przybiegł, więc musiała się ruszyć;
przemogła się i z pięściami przed twarzą weszła w gąszcz gałęzi, które po prostu się
łamały, dźwięcząc jak szkło albo sztućce. Szła dalej, ze śniegiem we włosach, ze śniegiem
na karku i z drobinkami lodu, które spadały jej po plecach. Nie miała już odwagi wołać
Lorki, pochylała się przed każdą gałęzią. Przemykała przez las w lesie, licząc własne kroki
– to pomagało uporać się ze strachem i niepewnością. Doszła do osiemdziesięciu,
osiemdziesiąt kroków to cztery piąte setki, i wtedy gąszcz po prostu się skończył.
Zobaczyła polanę porośniętą wysokimi po pas, mocno ośnieżonymi krzakami, które
wyglądały jak dwa, trzy stłoczone stada zwierząt. Między nimi żywy, tarzający się na
plecach Lorca – tyle zdołała zobaczyć, zanim wstrzymała oddech.
Na śniegu stało nieruchomo duże białoszare zwierzę o sterczących uszach. Znajdowało
się w niewielkiej odległości od tarzającego się psa, ale nie zwracało na niego uwagi.
Patrzyło na nią skośnymi oczami, stojąc w doskonałym bezruchu, jego spojrzenie było
równie obojętne, co uważne i wydawało się, że nie tylko przeszywa Małą, ale też wchodzi
do jej wnętrza. Znowu zaczęła liczyć, tym razem sekundy, trzydzieści sześć, na jednym
oddechu, i ledwo zaczerpnęła powietrza, a wilczyca skoczyła do tyłu, aż podniósł się
tuman skrzącego pyłu, i poruszając się truchtem, zniknęła, jakby nigdy jej tu nie było.
Dopiero teraz Mała zawołała psa, żeby go zatrzymać, biegła po miękkim puchu tak
szybko, jak to tylko było możliwe, i wołała jego imię. W końcu znalazła się przy Lorce i
rzuciła w śnieg, który w miejscu, gdzie został zryty, nie był tak biały, jak powinien. Ale
teraz nie chciała się nad tym zastanawiać, co się stało, to się stało, miała inne sprawy na
głowie. Rano musi się zająć kotką, trzeba jej dać tabletki w kawałku pasztetu cielęcego,
kupuje się to na lotnisku. W domu szybki prysznic, a potem na trzeciej lekcji sprawdzian z
matematyki – jeśli go napisze, wszystko się jakoś ułoży. Pięć dziewiątych podzielić przez
trzy siódme, napisała palcem na czerwonawym śniegu, równa się pięć dziewiątych razy
siedem trzecich, ponieważ aby podzielić dwa ułamki, należy dzielną pomnożyć przez
odwrotność dzielnika, teraz to było jasne. I było też jasne, że nie powinna rezygnować z
muzyki, niezależnie od tego, co mówi pan Carlé, i że nikomu nie może opowiadać, kim był
mężczyzna, któremu odcięła ucho. Najpóźniej pojutrze musi też wysłać mejle do
przyjaciółek, o ile jeszcze ma przyjaciółki, i napisać im, że wróciła na ziemię. A przy
okazji będzie mogła zamówić w internecie Małe lisy czy jak to się tam nazywało.
Pozostanie jeszcze tylko przestać obgryzać paznokcie, nawet jeśli wtedy będzie wyglądać
niczego sobie, jak by powiedział jej dziadek. Udawać nieżywą było łatwo, w tym była
najlepsza, ale jak udawać żywą? Drżeć na całym ciele jak Lorca w jej ramionach? A zatem
było się w końcu żywym. Mocno przytuliła się do psa i poczuła łaskotanie na karku –
znowu zaczął padać śnieg, każdy płatek znajdował własną drogę, nie stykając się z innymi
płatkami, niemal cud; dopiero kiedy spadał na ziemię, stawał się częścią śniegu, który
znów odrobinę się powiększył. Ta zima wydawała się trwać wiecznie, podobnie jak ta noc,
która należała do Małej bardziej niż cokolwiek przedtem.
Lorca nadal drżał, więc zrobiła z kurtki namiot dla nich obojga. Jeśli człowiek dobrze
się wsłuchał, to usłyszał szelest padającego śniegu, delikatny, nieporównywalny z niczym
innym, szelest płatków, które spotykały się na dole i w tej samej chwili przestawały być
sobą. Przysłuchiwała się tym chwilom, kiedy zabrzmiała melodia, jakiej nie miał nikt inny
na świecie – trzy pasaże na skrzypcach w najwyżej tonacji, jak za pomocą pęsety wyjęte
przez pana Weissa ze starej piosenki. Podniosła klapkę i zobaczyła, kto dzwoni. To był jej
reżyser, więc pozwoliła melodii wybrzmieć do końca, to end this misery, i znowu zapadła
cisza.
Pozostało tylko bicie jej serca i szelest płatków śniegu. Wyświetliła na ekranie zdjęcie z
nory. Kiedy powiedziała „Lepiej zróbmy jeszcze jedno”, miała na myśli siebie, bo jej
włosy tak głupio zwisały, ale lepszego zdjęcia nie mogła zrobić: ona się śmiała i jej
porywacz się śmiał, tyle że jego śmiech był całkiem inny. Mężczyzna, który zabił pana
Weissa, ale też przywrócił go do życia, śmiał się z samego siebie, bo z czego innego mógł
się śmiać. Pofałdowane czoło, pomarszczone jak akordeon policzki, tak się śmiał Giacomo
Hoederer, z błyskiem w oczach, który sprawiał ból. Pochyliła się więc, nabrała pełną dłoń
skrzącego się puchu i wtarła go w twarz, tak, jak by to zrobił on. Padał coraz gęstszy śnieg
– ostatni taki tej zimy, a ona mówiła do siebie. Ba-bamm, ba-bamm, tego rodzaju pomruki
dochodziły z małego namiotu, jakby liczyła w pamięci, zamiast płakać, może też coś w
rodzaju „Zamknij się i capisci, bella”? Nie wiadomo.
Tytuł oryginału: Die kleine Garbo
Projekt graficzny i typograficzny: bang bang design
Znak serii: bang bang design
Redakcja i korekta: Małgorzata Jaworska
Skład: Aleksandra Brożek-Dąbrowska
© 2006 by Frankfurter Verlagsanstalt GmbH, Frankfurt am Main
© wydawnictwo słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2011
wydawnictwo słowo/obraz terytoria
sp. z o.o. w upadłości układowej
80-246 Gdańsk, ul. Pniewskiego 4/1
tel.: (058) 345 47 07, 341 44 13
fax: (058) 520 80 63
e-mail:
ISBN 978-83-7453-158-0
Document Outline
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Kirchhoff Bodo Mała Garbo
Mała Garbo ebook
Mała chirurgia II Sem IV MOD
MOTORYKA DUŻA i mała
Finanse mala sciaga
Mała Konstytucja (20 02 1919)
Mała szklanka krwii, Pierwsza pomoc
Czekam na twą miłość mała, Teksty
Tekst piosenki mała smutna królewna, Teksty piosenek i wierszy dla dzieci
motoryka mala, studia, różne
ściąga mala
MAŁA KSIĘŻNICZKA PLAN WYDARZEŃ
3 Mala szkola praw czlowieka Nieznany (2)
Mala poligrafia e 1ohy
MAŁA KSIĄŻKA O KUPIE
mala konst
Mała retencja, Inżynieria środowiska, Retencja wodna
Była sobie żabka mała, Dla dzieci, Różne
więcej podobnych podstron