ANNE MATHER 

Ukryte 

motywy 

ROZDZIAŁ PIERWSZY 

- Nasza staruszka musiała kompletnie zidiocieć! 

- rozsierdził się Robert Seton. 

- Skąd! - sprzeciwił się jego bratanek. - Vinnie 

dopilnowała, byś nie mógł jej postawić takiego zarzutu. 

Gdy sporządzała testament, była całkowicie przy 

zdrowych zmysłach, co poświadczają trzy orzeczenia 

lekarskie. 

- Nie musisz mi o tym przypominać - zirytował 

się Robert. - Po prostu wyrażam swoje zdanie, które 

na pewno podzieli większość akcjonariuszy. Na miłość 

boską, Alex, zapisać swoje udziały Isabel Ashley! Czy 

tak zachowuje się osoba rozsądna? 

- Bez wątpienia Vinnie tak uważała - wtrącił Alex. 

- Zawsze miała słabość do Isabel. Sądzę, że w ten 

sposób chciała wyrównać rachunki. 

- Jakie znowu rachunki?! Isabel opuściła naszą 

rodzinę dokładnie z tym, z czym przyszła. 

- Może Vinnie uważała, że to niezbyt uczciwe 

rozwiązanie - wzruszył ramionami Alex. 

- Co ty mi usiłujesz wmówić? - Robert popatrzył 

na niego z niedowierzaniem. - Pochwalasz jej filan­

tropię? Nigdy bym nie pomyślał, że... 

- Ktoś powinien odegrać rolę adwokata diabła 

6 

UKRYTE MOTYWY 

- zbył go Alex. Zaraz jednak wstał, jakby mu się 

udzieliło zdenerwowanie wuja. - Jeżeli zamierzasz się 

sprzeciwić wejściu Isabel do rady... 

- Sprzeciwiam się! 

- ...musisz rozważyć wszelkie aspekty tej sprawy. 

- Czasami twoja prawnicza logika doprowadza 

mnie do pasji - prychnął Robert. - Ta dziewucha to 

oportunistka, co widać gołym okiem - walnął pięścią 

w otwartą dłoń. - Powinienem był zakazać Vinnie 

widywania się z nią. Nigdy sobie nie wybaczę, że 

dopuściłem do takiej sytuacji. 

Alex uniósł brew, wyrażając wątpliwość, czy wuj 

byłby w stanie zakazać Vinnie czegokolwiek, potem 

niespiesznie podszedł do wysokiego okna. Obrócony 

plecami do pokoju, czerpał ukojenie z widoku roz­

ciągającego za witrażowymi szybami. Babka umarła, 

a on nie życzył sobie, by humory wuja mąciły wciąż 

żywy ból po jej stracie. 

Na rozkwitającym wczesnym latem ogrodzie kładły 

się długie cienie. Dalej widać było żywopłot i park 

majątku Denby, ciągnący się ku Zatoce Peale i ujściu 

rzeki Naze, która tworzyła wschodnią granicę posiad­

łości rodziny Denby. 

Teraz już chyba Setonów, pomyślał ironicznie Alex. 

Wraz ze śmiercią babki odszedł ostatni członek rodziny 

jego matki. Virginia Denby przeżyła obie córki o ponad 

dwie dekady, z tym światem zaś rozstała się w wieku 

siedemdziesięciu siedmiu lat. Będzie mu jej ogromnie 

brakować. Babcia była nieustraszoną starszą damą. 

Kochał ją bardzo. Starała się zapełnić mu pustkę po 

śmierci rodziców, gdy zaś dorastał i wkraczał w wiek 

męski, stała się jego jedynym powiernikiem. 

Pagórkowaty teren odsłaniał zaledwie trójkątny 

skrawek morza, ale za to widok wypełniała panorama 

pól i pastwisk. To tu Alex urodził się, tu jako dzieci 

bawili się z Christopherem. Nawet teraz, choć przeniósł 

UKRYTE MOTYWY 

7 

się do Londynu, wciąż traktował Nazeby jako swoje 

gniazdo rodzinne. 

- Musisz się z nią spotkać - usłyszał za plecami 

głos wuja. Odwrócił się i spojrzał na niego z niedo­

wierzaniem. 

- Ja? Chyba żartujesz? Jak chcesz z nią rozmawiać, 

to zrób to osobiście. 

- Nie mogę. - W głosie Roberta zabrzmiała irytacja. 

Potem, zmieniając taktykę, dodał przymilnie: - Pa­

miętasz, że zawsze mnie obwiniała za rozpad ich 

małżeństwa. Gdybym ja do niej poszedł, pewnie 

roześmiałaby mi się w nos. Sam wiesz, jaka to kobieta. 

Jeżeli wymyśliła sobie, że zachowując te akcje, zniszczy 

Koncern Denby, i mnie przy okazji, nigdy nie zgodzi 

się na sprzedaż. 

Alex musiał przyznać, że w słowach wuja kryło się 

nieco prawdy. Isabel z całej duszy nienawidziła Roberta 

Setona i oskarżała go o zwrócenie Chrisa przeciwko 

niej. Nie zamierzał jednak włączać się w jakąkolwiek 

akcję przeciwko tej kobiecie. Miał własne powody, by 

gardzić Isabel Ashley i żadna perswazja wuja nie 

mogłaby go nakłonić do odegrania roli emisariusza. 

Niech zajmą się tym prawnicy koncernu, których 

i tak jest aż nadto. 

- Dlaczego nie poślesz do niej Chrisa? - spytał. Na 

jego szczupłej, inteligentnej twarzy pojawił się szyderczy 

grymas. Wuj zaklął. 

- Oszalałeś?! - Starszy pan zacisnął pięści. - Nie 

wiesz, że on wciąż coś do niej czuje? Na miłość boską, 

Alex, jeszcze tylko tego brakowało, aby ta baba 

znowu dorwała go w swoje łapy. Raz zdołał się 

wymknąć z tej pułapki, ale za drugim razem może mu 

się nie udać. 

Alex poczuł, jak sztywnieje mu kark, pochylił więc 

głowę. 

- Wuju, nie możesz spodziewać się, że wykonam 

8 

UKRYTE MOTYWY 

za ciebie brudną robotę - oświadczył kategorycznie. 

- Jeżeli nie chcesz zajmować się tą sprawą osobiście, 

oddaj ją w ręce Johna Frazera albo Malcolma 

Stansfielda. Za to biorą pieniądze. 

- Też mógłbyś je brać. - Robert Seton aż podskoczył 

na tę myśl. - Dobrze wiesz, że najgorętszym życzeniem 

babki było, abyś zaczął pracować dla koncernu. 

Sądzisz, że zapisałaby akcje Isabel, gdyby myślała, że 

uda się nakłonić cię do zainteresowania się sprawami 

firmy? Ubijmy interes. Namówisz Isabel do sprzedaży 

udziałów, a będą twoje. Z największą przyjemnością 

ujrzę cię na miejscu Vinnie w radzie nadzorczej. 

- Niestety, nie. 

Alex odmówił grzecznie, ale stanowczo. Wuj spojrzał 

zawiedziony. Już od pięciu lat, od kiedy Alex ukończył 

prawo, a później założył w Londynie własną agencję 

konsultingową, na próżno usiłował przekonać go do 

związania się z Denby. Alex bowiem za naturalnego 

sukcesora wuja uważał jego syna Christophera, więc 

mimo bliskich więzi rodzinnych wolał zachować 

niezależność. 

- Nie przyszło ci do głowy, że tego życzyłaby sobie 

twoja matka? - nalegał wuj. - Wiem, że była młodszą 

córką twojej babki i że twojego ojca nie interesowało 

zbijanie majątku, ale, do diabła... Alex, on był moim 

bratem i kiedy rozwalił samochód zabijając wszystkich 

troje, w tym moją żonę, sytuacja się nieco zmieniła, 

prawda? 

- Doskonale pamiętam, jaki mam dług wobec ciebie 

i Vinnie. Więc jeśli apelujesz do mojej lojalności 

rodzinnej... - Alex mocniej zacisnął zęby. 

- Ależ nie! - wtrącił pospiesznie Robert czując, że 

nieco się zagalopował. - Wiesz, że zawsze pragnąłem 

mieć syna takiego jak ty. Nie... nie przerywaj. To 

prawda. Jesteś do mnie podobny, tak samo myślimy. 

Sądzę, że masz więcej ze mnie niż Chris! To syn 

UKRYTE MOTYWY 9 

swojej matki! Wykapany Denby. Rodzina ta podupa­

dła, gdyż płodziła całe pokolenia kluchowatych 

mięczaków! 

- Vinnie też nosiła nazwisko Denby! - wtrącił 

Alex, ale wuj już się rozpędził. 

- Tylko przez małżeństwo! A ponieważ moja żona 

i twoja matka zginęły, nigdy się nie dowiemy, ile 

zdziałałyby dla firmy! My jednak żyjemy, Alex! Ty 

i ja wspólnie moglibyśmy przekształcić Denby w kon­

cern o zasięgu ogólnoświatowym. Już mamy udziały 

w przemyśle górniczym w Brazylii i pewne perspektywy 

w Kanadzie i w Stanach. Gdybyś przejął ode mnie 

sprawy krajowe, mógłbym pojeździć po świecie 

w poszukiwaniu kontraktów. Tekstylia Denby przestały 

być podstawą naszego istnienia. Wiele lat temu 

zdystansowały je Zakłady Mechaniczne i Elektroniczne. 

Alex, wiesz, jak pragnę, byś ze mną pracował. Boję 

się wręcz pomyśleć, co stałoby się z naszym koncernem, 

gdyby przejął go Chris. A to nieuniknione, jeśli nie 

będziesz miał dość rozumu, by mu odebrać firmę. 

Alex skrzywił się. 

- Chris jest twoim synem, wuju Robercie - za­

protestował. 

Starszy pan nie stracił jednak rezonu. 

- I co z tego? - spytał lekceważąco. - Nie twierdzę 

wcale, że go nie kocham. Jest jedynakiem i bardzo mi 

na nim zależy. Co nie znaczy, że nie dostrzegam jego 

wad i nie zamartwiam się nimi. Chris nie nadaje się 

na następnego prezesa Denby, Alex. A ty owszem. 

I dobrze o tym wiesz! 

Alex wracał do Londynu późnym wieczorem. Gdy 

smukły, szary Ferrari połykał kilometry dzielące dom 

przy Eaton Mews od Nazeby, Alex miał mnóstwo 

czasu na przemyślenie słów wuja. Nieco zirytowany 

doszedł do wniosku, że Robert Seton nie zawaha się 

10 

UKRYTE MOTYWY 

przed niczym, aby osiągnąć swój cel. Do pewnego 

stopnia musiał się z nim zgodzić. Gdy nadejdzie pora, 

Chris nie zdoła się nagiąć do ciężkiej pracy. Od ośmiu 

lat trwonił pokaźne sumy zarabiane przez ojcowską 

firmę, a chociaż figurował na liście płac, zajmował się 

głównie hazardem. Nawet jednak w tej sytuacji Alex 

nie sądził, iż on sam ma prawo rościć jakiekolwiek 

pretensje do Koncernu Denby. Kiedy Robert Seton 

brał ślub z siostrą jego matki, zakłady tekstylne 

chyliły się ku upadkowi, gdyby nie Robert zapewne 

zlicytowano by Nazeby. Dzięki jego mistrzostwu 

ledwie wegetujące przedsiębiorstwo przekształciło 

się w kwitnący koncern. Na domiar Alex zawsze 

chciał stanąć na własnych nogach. Nie zadowoliłby 

się czerpaniem z kieszeni wuja. Toteż gdy Chris 

wyleciał z Oksfordu i obijał się po klubach i wy­

ścigach, Alex uzyskał magisterium z prawa. Pro­

ponowano mu wtedy liczne posady, on jednak 

wybrał dalsze studia. Potem zaś, zamiast stać się 

dobrze płatnym adwokatem, podjął pracę w firmie 

konsultingowej i następne trzy lata uczył się zawiłości 

funkcjonowania spółek i brytyjskiego systemu po­

datkowego. 

W rezultacie, w wieku dwudziestu sześciu lat, mógł 

założyć własną firmę, a teraz, jako dwudziesto-

dziewięciolatek, był właścicielem dobrze prosperującej 

firmy. Dlatego też stosunkowo łatwo przychodziło 

mu odrzucenie propozycji wuja. Nic go nie pchało do 

Denby, a na dodatek za wszelką cenę chciał uniknąć 

ponownego spotkania z Isabel Ashley. Tak mu się 

przynajmniej wydawało. 

Dziesięć dni później musiał zrewidować to przeko­

nanie. Gdy wrócił do biura z późnego lunchu, zastał 

teleks z Nowego Jorku. Przeczytał go i natychmiast 

chwycił za słuchawkę. 

- O co chodzi? - spytał sekretarkę, która towarzy-

UKRYTE MOTYWY 

11 

szyła wujowi w podróży. - Dostałem następującą 

wiadomość: „Niezwłocznie spotkaj się z Ashley. 

Odsprzedaje akcje Denby". Wuj wie, że odmówiłem 

pośredniczenia w tej sprawie. Jest w biurze? Proszę 

mnie z nim połączyć. 

- Pan Seton bierze udział w posiedzeniu, nie mogę 

mu więc przeszkadzać. 

Alex, słysząc ową starą jak świat wymówkę, zacisnął 

zęby. 

- Przypuszczał, że pan zadzwoni, toteż polecił, 

bym przekazała, iż sytuacja się zmieniła. Panna Ashley 

widocznie zdecydowała się na odstąpienie udziałów. 

A ponieważ pański wuj chwilowo przebywa poza 

krajem, ma nadzieję, iż wystąpi pan w roli pośrednika. 

- A dlaczego nie złożył tego w ręce prawników? 

- spytał nieufnie Alex. 

- Pan Seton nie wątpił, iż pan zrozumie, że w tak 

delikatnej sprawie musi wystąpić członek rodziny... 

- Byle nie Chris - przerwał. - W porządku, nie 

omieszkam zamienić słówka z twoim szefem po jego 

powrocie. Teraz mu przekaż, że nie pochwalam jego 

metod. 

- Ale spełni pan jego prośbę? 

- A mam inny wybór? - westchnął niechętnie. 

- Dobrze, zajmę się tym. Tylko niech się wuj nie 

zdziwi, jeśli coś spaprzę. Jestem w złym humorze 

i być może nie będę zbyt taktowny. 

Dopiero późnym wieczorem, po powrocie do domu 

z kolacji z klientem, Alex mógł spokojnie rozważyć 

żądanie wuja. 

Niechętnie o tym myślał. Okazało się, że eks-

-małżonka kuzyna wciąż jeszcze potrafi zakłócić spokój 

jego duszy. Poza tym irytowało go, że wuj na siłę 

pcha go w taką kabałę. Gdyby był mniej przywiązany 

do Roberta, umyłby ręce i złożył robotę na barki 

kogoś innego. Ale słowo się rzekło, nie mógł się 

12 

UKRYTE MOTYWY 

wycofać, zwłaszcza że chodziło o odzyskanie przez 

rodzinę akcji babki. 

Alex wziął prysznic, owinął ręcznikiem biodra 

i wszedł do sypialni. Drugim ręcznikiem wytarł włosy, 

odrzucił oba na dywan. Kiedy zawiązywał pasek 

szlafroka, usłyszał pukanie do drzwi. Do pokoju 

wsunął głowę siwiejący, starszawy mężczyzna. 

Uśmiechnął się widząc pytający wzrok Alexa. 

- Chciałem się upewnić, czy niczego panu nie 

trzeba przed snem? - W uchylonych drzwiach pojawiła 

się żylasta postać odziana w ciemny wełniany szlafrok 

i piżamę w niebiesko-białe paski. - Wybierałem się 

już do łóżka, ale pomyślałem, że jeśli jadł pan wczesną 

kolację, to może pan zgłodniał. 

- Dziękuję, ale nie, Kerry. - Alex spojrzał z sympatią 

na pogodnego Irlandczyka. Od sześciu lat, od kiedy 

Alex osiadł na swoim, Kerry O'Flynn opiekował się 

nim na prośbę Roberta Setona. - Niczego mi nie 

trzeba. I żeby uprzedzić twoje pytanie, nie zostawię 

na dywanie wilgotnych ręczników. 

- Nie mogę pozwolić, by pan po sobie sprzątał 

- oświadczył dotknięty do żywego Kerry. Wkroczył 

do sypialni, wepchnął ręczniki pod pachę. - Upiorę 

je zaraz z rana, nim jeszcze pan wstanie. Chyba że 

jest pan umówiony. 

- Dziękuję. - Alex zdobył się na blady uśmiech. 

- Ależ nie ma za co. Na pewno niczego pan nie 

potrzebuje? 

- Absolutnie. 

- Świetnie. Wobec tego życzę dobrej nocy. Proszę 

dobrze wypocząć. Wygląda pan na zmęczonego. 

- Doprawdy? 

Po wyjściu Irlandczyka poszedł do garderoby 

i badawczo przyjrzał się w lustrze swojej twarzy. 

Kerry miał rację. Nieprzespane, spędzone nad doku­

mentami noce nie pozostały bez śladu. Poza tym, po 

UKRYTE MOTYWY 13 

ogłoszeniu woli babki w ogóle miał kłopoty z za­

śnięciem. 

Przeciągnął dłońmi po brodzie. Trzeba by się ogolić, 

ale co, do diabła. To może poczekać. Penny wróci 

z Kuwejtu dopiero pod koniec przyszłego tygodnia, 

a do tego czasu nieunikniona i irytująca rozmowa 

z Isabel stanie się przeszłością. 

Polecił dziś sekretarce, by skontaktowała się naza­

jutrz z Isabel. Im szybciej załatwi tę sprawę, tym lepiej. 

Miał zbyt wiele pilnych bieżących prac, by odkładać to 

w nieskończoność. 

Akurat gdy wszedł, sekretarka wykręcała numer 

Isabel. Dziwne, że jeszcze teraz potrafił podać z pamięci 

jej telefon. Przez chwilę przerzucał pocztę, wreszcie 

nacisnął intercom. 

- Przykro mi, Alex - odezwała się Diana Laurence. 

- Ale numer panny Ashley nie odpowiada. Chcesz, 

bym, poszukała jej gdzie indziej? 

- Och... - zaklął. Opanowując się błyskawicznie, 

dodał: - Przepraszam. Nie wiem, jak można by się 

inaczej z nią skontaktować. Później do tego wrócimy. 

- Zgoda. 

Diana pracowała z nim zbyt długo, aby poczuć się 

dotknięta takim zachowaniem. Kiedy się rozłączyła, 

Alex zirytowany opadł na skórzany fotel za biurkiem. 

Bez trudu mógł podać drugi numer. Wiedział już od 

półtora roku, że Isabel pracuje w agencji Jasona 

Ferry'ego. Jednak nie chciał nikogo wtajemniczać 

w swoje plany. Wolał zachować misję w sekrecie. 

„Misja Straceńca", pomyślał ponuro. Oby tylko 

Isabel nie wyjechała na jakiś zagraniczny kontrakt. 

Diana zaanonsowała pierwszego w tym dniu klienta. 

Alex polecił zaprosić go do gabinetu. Wieczorem 

jeszcze raz zatelefonuje do Isabel, a jeśli jej wtedy nie 

zastanie, z czystym sumieniem powiadomi Roberta, 

iż nie był w stanie jej odszukać. 

14 

UKRYTE MOTYWY 

Zjadł lunch z przyjacielem z Oksfordu, po południu 

w całkiem dobrym nastroju ruszył na inspekcję spółki 

ze wschodniego Londynu. 

Po powrocie do biura humor zdecydowanie mu się 

pogorszył. 

- Diana, spróbuj się jeszcze raz połączyć- polecił 

przechodząc przez sekretariat. 

Kiedy spytała: 

- Z kim? - zgrzytnął niecierpliwie zębami. 

- Jasne, że z Isabel Ashley - warknął. Potem 

westchnął. - Przepraszam, miałem ciężki dzień. 

Zapiszesz ten numer? 

- Już go zanotowałam. Aha, zostawiłam ci na 

biurku wiadomość. Twój kuzyn, Chris, dobijał się do 

ciebie całe popołudnie. 

- Chris? - Alex jęknął w duchu. Tylko tego 

brakowało. Chris usiłujący wywąchać, czy rozmawiał 

już z Isabel. Mimo całej niechęci, Alex musiał przyznać 

w duchu rację wujowi Robertowi, że ponowne 

spotkanie tych dwojga byłoby wielce niepożądane. 

- I co mu powiedziałaś? 

- Oczywiście, że jesteś w Walthamstow - odparła, 

łącząc się z Isabel. - Mam sygnał. Podniesiesz 

słuchawkę? 

Alex zastanawiał się, potem pokręcił głową. 

- Zaczekam. - Jakoś był przekonany, że Isabel nie 

ma w domu. Czuł, że krótka rozmowa między nimi 

nie załatwi sprawy. 

Zdziwił się, gdy po paru sekundach ktoś odebrał 

telefon. Diana spojrzała pytająco. 

- Łącz w gabinecie. 

Zamykając drzwi, słyszał głos sekretarki: 

- Panna Ashley? Proszę poczekać chwileczkę, już 

przełączam. 

- Isabel? - Porwał słuchawkę. Puls zaczął mu bić 

szybciej. Pewnie brak mi kondycji, bo skąd wzięłaby 

UKRYTE MOTYWY 

15 

się ta zadyszka, pomyślał rozeźlony. Przysiadając na 

biurku wziął głęboki oddech. - Isabel? Tu Alex 

Seton. Wuj prosił, bym się z tobą skontaktował. 

ROZDZIAŁ DRUGI 

Telefon zabrzęczał akurat wtedy, gdy Isabel pako­

wała walizkę. To pewno Jason, gdyż nikt inny nie 

dzwoniłby dzisiaj za kwadrans piąta i nie odrywałby 

jej od tej czynności. Może chce odwołać wyjazd, 

pomyślała z nadzieją, podnosząc słuchawkę. Teraz 

właśnie, na tym zakręcie życia, z przyjemnością 

obeszłaby się bez długiego weekendu w Szkocji. 

Kobiecy głos wydawał się nieznajomy. 

- Panna Ashley? - Nikt z agencji Jasona nie 

zwracałby się do niej per „panno Ashley". - Proszę 

poczekać chwileczkę, już przełączam. 

Isabel oblizała wargi. Przez chwilę powróciła 

myślami do onieśmielającej swoim przepychem kan­

celarii radcy prawnego Virginii Denby. Usłyszała, jak 

adwokat rzeczowym tonem informuje ją, iż odzie­

dziczyła po starszej pani udziały w Koncernie Denby. 

Instynktownie wyczuła, że ten telefon ma coś wspól­

nego z testamentem. Któż, poza Robertem Setonem, 

mówiłby do niej „panno" Ashley, dając tym samym 

do zrozumienia, że za jego właśnie przyczyną nie 

łączą jej już żadne związki z rodziną Setonów? 

Kusiło ją, by odłożyć bez słowa słuchawkę. Prawnicy 

z koncernu zwrócili się już do jej adwokatów z pro-

UKRYTE MOTYWY 17 

pozycją odkupienia akcji po nieco zawyżonej cenie. 

Odmowa najwyraźniej nie zadowoliła Roberta. Isabel 

wiedziała doskonale, że Seton nie zawaha się przed 

niczym, by tylko uniemożliwić jej spotkanie z Chrisem. 

Gdybyż on wiedział... 

- Isabel? 

Na sam dźwięk tego aż nazbyt znajomego głosu 

zadrżała jej ręka. Nie musiał wcale dodawać: „Tu 

Alex Seton", gdyż natychmiast rozpoznała, kto mówi. 

Teraz naprawdę była skłonna cisnąć słuchawkę. 

Powstrzymała ją tylko myśl, że Vinnie spodziewała 

się po niej większego hartu ducha. 

- Alex - powitała go oschle. - Cóż za niespodzianka! 

- Czyżby? Hm... wuj Robert przebywa za granicą, 

więc prosił, bym wystąpił w jego imieniu. 

- Któż się lepiej od ciebie do tego nadaje? - za­

drwiła. W słuchawce zaległa cisza. Zorientowała się, 

że trafiła w newralgiczny punkt. 

- Nieistotne. - Czuła, że Alex z trudem panuje nad 

sobą. - Chciałbym spytać, czy mogłabyś jutro wpaść 

do mnie do biura, powiedzmy o... - Usłyszała szelest 

kartek. - Koło dwunastej trzydzieści? 

- Obawiam się, że to niemożliwe. - Nagłe perspek­

tywa podróży do Szkocji wydała się ze wszech miar 

pociągająca. - Wyjeżdżam na parę dni. Najwcześniej 

więc dopiero... w środę. 

- W przyszłą środę - wycedził Alex przez za­

ciśnięte zęby. Jego irytacja była prawie namacalna. 

- Jasne. 

- Mówię prawdę. - Z jakiegoś powodu Isabel 

zależało, by jej wierzył. Nie powinien sądzić, że 

obawia się stanąć z nim znowu twarzą w twarz. 

Czeka ją to prędzej czy później. Jest przecież spad­

kobierczynią Vinnie. - Z samego rana ruszam do 

Perth. Pracuję teraz w agencji Jasona Ferry'ego, 

który wynajął na weekend zamek nad Loch Tay. 

18 UKRYTE MOTYWY 

- Skrzyżowawszy przesądnie palce skłamała. - Zapo­

wiada się wspaniała impreza. Wprost nie potrafię się 

doczekać. 

- W maju? - zauważył sceptycznie Alex. - Mam 

nadzieję, że się nie będziesz rozbierać. 

Przygryzła wargi. 

- Nigdy tego nie robię! - wybuchnęła. - I ty 

powinieneś najlepiej o tym wiedzieć! 

- Ludzie się zmieniają - odparł niedbale. Isabel 

z przyjemnością spoliczkowałaby go. - Mogłem 

przewidzieć, że niespodziewany uśmiech fortuny nie 

skłoni cię do porzucenia profesji, którą rzekomo tak 

nienawidziłaś. 

- Cóż, to było jeszcze przed poznaniem familii 

Setonów - przyznała złośliwie. - W porównaniu 

z życiem wśród was zawód modelki to fraszka! 

A kiedy poślubiłam Chrisa, nie pracowałam jeszcze 

dla Jasona! 

Alex pominął jej wybuch milczeniem, przestraszyła 

się więc, czy nie przeciągnęła struny. Powinna już 

nauczyć się rozmawiać z nim bez osobistych wycieczek. 

Gdy dowiedziała się o hojności Virginii Denby, 

postanowiła z godnością i kamienną twarzą stawić 

czoło pozostałym spadkobiercom. A teraz niemal 

z pazurami rzuciła się na Alexa. Jak gdyby rzeczywiście 

była ambitną dziwką, za którą ją zawsze uważał. 

- Tak czy inaczej - odezwała się rzeczowym tonem 

- nie rozumiem, w jakim celu mielibyśmy się spotykać. 

Mój prawnik znakomicie poradzi sobie ze wszystkimi 

sprawami koncernu, a ty przecież nawet nie należysz 

do rady... 

- Tłumaczyłem ci już - przerwał jej Alex - że wuj 

prosił, bym zajął się tą kwestią podczas jego nieobec­

ności, ponieważ zaś, choć nominalnie, jesteś członkiem 

rodziny, wydaje się właściwsze załatwienie całej sprawy 

mniej formalnie. 

UKRYTE MOTYWY 

19 

- Hm... a o jakiej to transakcji mówisz? - Isabel 

osłupiała uniosła brwi. 

Usłyszała westchnienie. 

- Co? Nie wiesz? 

- Nie. - Zmarszczyła czoło. - Czyżbym przeoczyła 

coś w dokumentach? 

- W dokumentach? - parsknął Alex. - Przestań 

mnie łapać za słówka. Chodzi mi oczywiście o akcje 

lady Denby. Chyba o nich nie zapomniałaś? 

Isabel kurczowo przytrzymała się oparcia fotela. 

Zawirowało jej w głowie. 

- Jesteś tam? 

Z trudem pozbierała myśli. 

- Wydawało mi się, że jasno określiłam swoje 

stanowisko. Babcia zapisała mi akcje. Ja zaś... zastosuję 

się do jej ostatniej woli. 

Alex odezwał się szorstko: 

- Więc o czym właściwie mówimy? 

Isabel przełknęła ślinę. Sama mogłaby zadać iden­

tyczne pytanie. Rzeczywiście, jeśli wuj poprosił go 

o skontaktowanie się z nią, trudno byłoby znaleźć mu 

zadowalającą odpowiedź. A może zadzwonił z własnej 

woli? Tylko po co? Chyba nie wyobrażał sobie, że 

nakłoni ją do odsprzedaży udziałów? Poczerwieniała 

na samą myśl, że Alex mógł sądzić, iż przekonałby ją 

łatwiej niż wuj. 

- Powinieneś sam siebie o to spytać! - odpaliła. 

Nie chciała dopuścić do tego, by zachowanie Alexa 

wyprowadzało ją z równowagi, lecz mimo woli tak 

właśnie reagowała na jego wrogość. 

- Co to ma znaczyć? - odezwał się kąśliwie. Isabel 

nie bacząc na nic zadrwiła: 

- Nigdy nie potrafiłeś się ode mnie odczepić, co? 

I to doprowadzało cię do pasji. Że poślubiłam Chrisa, 

a nie ciebie! 

Rzuciła słuchawkę nie czekając na odpowiedź. 

20 

UKRYTE MOTYWY 

Cokolwiek by powiedział, nie chciała tego słyszeć. 

Może do chwili powrotu ze Szkocji cała sprawa 

przycichnie. Najwyraźniej Alex próbował nakłonić ją 

do pozbycia się akcji. Dziwne, przecież zarzekał się, 

iż nie będzie się angażował w interesy Denbych. 

Pewnie w końcu pogodził się ze swoim dziedzictwem. 

Jego matka była z domu Denby, a sam Alex miał 

zbyt wiele wspólnego z wujem, by ignorować więzy 

krwi. 

Potrząsnęła głową, chcąc pozbyć się niejasnego 

uczucia niepokoju, potem poszła dokończyć pakowa­

nia. Na łóżku leżała otwarta walizka, a dziewczyna 

nie potrafiła sobie przypomnieć, co już do niej włożyła. 

Rozmowa z Alexem wzburzyła ją. Isabel nie mogła 

skoncentrować się na tej prozaicznej czynności, 

ponieważ w głowie aż jej huczało od słów Alexa. 

Choć ten telefon na nowo rozbudził wątpliwości na 

temat spadku, powinna, dla swego dobra, odrzucić je 

bez pardonu. 

W spakowanej walizce zostało wciąż sporo miejsca. 

Znaczną część pięciodniowej sesji modelki spędzą 

w strojach zapewnionych przez agencję, nawet maki­

jażem zajmie się fachowiec. 

Isabel podeszła do toaletki, zastanowiła się przelotnie 

nad doborem perfum. Oczywiście, ulubiona Nina 

Ricci, ale na wieczór coś o intensywniejszym zapachu. 

Po chwili uniosła głowę i popatrzyła na swoje odbicie 

w lustrze. 

Kiedy to po raz ostatni widziała któregoś z Setonów? 

Trzy, cztery lata temu? A może później? Tak, przed 

czterema laty zerwała wszelkie kontakty z tą rodziną. 

Tylko cztery! A zdawałoby się, że minął cały wiek. 

Tyle się wtedy zdarzyło, o tylu sprawach pragnęłaby 

z całej duszy zapomnieć. 

Z lustra spojrzały na nią ciemnoszare oczy, w ich 

głębi ujrzała jakiś cień. Natychmiast jednak zniknął 

UKRYTE MOTYWY 

21 

pod wpływem determinacji. Nawet przed samą sobą 

pragnęła ukryć wszelkie uczucia. Oczy o długich 

rzęsach zawsze były jej największym atutem. Isabel 

miała długi, lecz kształtny nos, i wystające kości 

policzkowe, które były jej zmorą, szczególnie kiedy 

za bardzo chudła. Po rozwodzie twarz dziewczyny 

stała się niemal koścista, musiało upłynąć wiele 

miesięcy, nim policzki się znowu wypełniły. Odrobinę 

za szerokie usta, górna warga za wąska, dolna za 

obfita. Ale zęby równe i białe, Jason zaś utrzymywał, 

że zarys warg Isabel jest wielce zmysłowy. 

Uśmiechnęła się smutno. Jason powiedziałby wszyst­

ko, żeby osiągnąć cel, a ostatnio zaczął w stosunku do 

niej wykazywać zbyt wielką zaborczość. Żeby tylko nie 

wynikły z tego jakieś kłopoty. Lubiła Jasona. Była mu 

wdzięczna, że po rozwodzie dał jej szansę powrotu do 

zawodu. Nie kochała go jednak. Zresztą, nikogo nie 

darzyła tym uczuciem. Na miłość nie mogła sobie 

pozwolić. Raz spróbowała i sparzyła się boleśnie. 

Dochodziła szósta. Isabel pomyślała, że zasłużyła 

na filiżankę kawy, przeszła więc przez salon do kuchni. 

Mieszkanko nie było duże i nienajlepiej rozplanowane. 

Mieszkała jednak sama, miała swoje miejsce, toteż 

rzadko myślała o tych niedogodnościach. Był to jej 

pierwszy prawdziwy dom. 

Wychowała się bowiem w domu dziecka. Matka 

porzuciła ją, gdy była zaledwie kilkudniowym niemow­

lęciem, zaś brzydka dziewczynka nie znalazła uznania 

w oczach potencjalnych rodziców. Zbyt wysoka jak 

na swój wiek, chuda, źle wypadała na tle niższych 

i okrąglejszych maluchów. Gości sierocińca zrażały 

także jej rude włosy, które podkreślały tylko bladą 

cerę. Nie wydawała się też silna, a to, że była zdrowa 

jak rydz, nikogo nie przekonywało. Dopiero w wieku 

czternastu lat zaczęła nabierać ciała. Marchewkowe 

włosy zyskały soczysty, kasztanowaty odcień, pociągłe 

22 

UKRYTE MOTYWY 

rysy wyszlachetniały, a chude nogi wyzgrabniały. 

Brzydkie kaczątko przeistoczyło się w łabędzia, zaś 

przełożeni ochronki nie wiedzieli, co z nim począć. 

Naturalną koleją rzeczy została modelką. Tutaj 

dopisało jej szczęście, gdyż któryś z opiekunów miał 

koneksje w jednej z największych agencji. Nim Isabel 

dobiegła dwudziestki, zdobyła już mocną pozycję 

w reklamie. A potem poznała Chrisa, wyszła za niego 

za mąż i w swojej naiwności wyobrażała sobie, że będą 

żyli długo i szczęśliwie. Jakże okrutnie się pomyliła... 

Z rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi. Nie był 

to domofon, którego zwykle używali goście, a dzwonek 

do drzwi wejściowych. Isabel z rozmysłem nie spou-

falała się z sąsiadami. Nie była wcale wyniosła, po 

prostu zależało jej na zachowaniu prywatności. Dlatego 

też, gdy dzwonek odezwał się powtórnie, w jej oczach 

pojawił się wyraz zakłopotania. 

Boże, nie jestem przygotowana na odwiedziny! 

Szybko obrzuciła wzrokiem powyciągany dres, którego 

nie zdjęła po gimnastyce. Bose stopy, twarz nie 

muśnięta makijażem, rozwichrzone, potargane włosy. 

Miała zamiar zaaplikować sobie maseczkę, poleniu-

chować w gorącej kąpieli, a potem przekąsić coś 

oglądając w telewizji nocne kino. Któż to pragnie 

zakłócić jej plany? Chyba tylko Jason. Zaciskając 

z irytacją wargi pomaszerowała do drzwi. 

Założyła łańcuch i nim otworzyła, spytała: 

- Kto tam? 

Cisza. Może gość zrezygnował i odszedł. Tylko 

jeśli to Jason? 

- Isabel? - odezwał się wreszcie czyjś głęboki, 

męski głos, z całą pewnością nie należący do Jasona. 

Isabel zatrzęsła się z oburzenia. - Otwórz! Nie 

dokończyliśmy rozmowy! 

Przełknęła ślinę, oparła plecami o drzwi. Alex! 

Chyba się przesłyszała. 

UKRYTE MOTYWY 23 

- Isabel! - zawołał z nieskrywanym rozdrażnieniem. 

Oto cały Seton, pomyślała, jakże przekonany, że 

wszyscy powinni mu się podporządkować. Czyżby 

Alex naprawdę sądził, że może nieproszony wedrzeć 

się w jej progi? Cóż za arogancja i buta! 

- Isabel! Wiem, że tam jesteś. Nie masz odwagi 

otworzyć? A może stosujesz się do czyjegoś polecenia? 

Zacisnęła zęby. To absurd! Stoi tutaj dygocąc ze 

strachu i pozwala, by z drugiej strony drzwi groził jej 

najbardziej znienawidzony w świecie mężczyzna. Mylił 

się. Isabel nie brak odwagi. I to wcale nie ze strachu 

nie spieszno jej do tej rozmowy. 

Odwróciła się, zwolniła zatrzask, mocując się z nim 

zirytowana. Nie chciała, by Alex pomyślał, że wy­

prowadził ją z równowagi. Jednak dalej nie zdejmowała 

łańcucha. 

Drzwi uchyliły się. Isabel po raz pierwszy od czasu 

rozwodu stanęła twarzą w twarz z kuzynem jej eks-

męża. 

- Proszę, Alex! Jak miło! - powitała go drwiąco. 

- Nie wiedziałam, że stałeś się włamywaczem. Cóż, jeśli 

chodzi o Setonów, nic już mnie nie powinno zadziwić. 

Alex wsparł się ramieniem o drzwi. 

- Nie zamierzam tu sterczeć całą noc, Isabel 

- odezwał się przyjaźnie. - Albo mnie wpuścisz, albo 

zerwę łańcuch. Wolna wola, decyduj. 

- Nie odważysz się. 

- Czyżby? Spróbuj. Zaryzykuję twierdzenie, że masz 

więcej ode mnie do stracenia. Pomyśl o sąsiadach. 

Mogą nawet wezwać policję. Jaki to wstyd w tak 

szacownym domu. 

- Ty draniu! 

- No, teraz bardziej przypominasz dawną Isabel. 

- Wyprostował się. - Otwieraj. 

Zatrzasnęła drzwi po to tylko, by zdjąć łańcuch 

i wyłączyć alarm. 

24 UKRYTE MOTYWY 

- Droga wolna - mruknęła. Odwróciła się do 

salonu, potem zerknęła na Alexa przestępującego 

próg jej mieszkania. 

Nic się nie zmienił, pomyślała gorzko. Ona może 

doznała wstrząsu, natomiast Alex Seton był jak zawsze 

nieprzenikniony. Dobrze pamiętała te ciemne, niemal 

czarne oczy okolone gęstymi rzęsami i osadzone 

w twarzy zbyt surowej, by można ją nazwać przystojną. 

Spośród wszystkich mężczyzn jeden Alex przerastał 

ją o dobre dziesięć centymetrów, zaś smukłą sylwetkę 

zawdzięczał raczej świetnej przemianie materii niż 

ciężkim ćwiczeniom fizycznym. Unikał czynnego 

uprawiania sportów, choć pływał regularnie w jednym 

z londyńskich klubów. Był bogaty, osiągnął sukces, 

kobiety lgnęły do niego jak pszczoły do miodu. Isabel 

przekonała się na własnej skórze o tym, że był 

pozbawiony skrupułów. 

Wszedł do salonu z rękami niedbale wepchniętymi 

w kieszenie marynarki. Uważnie rozejrzał się wokół. 

Ciekawe, co sądzi o jej skromnym dobytku. Przywykł 

do pomieszczeń o innym standardzie. W porównaniu 

z przestronną elegancją Nazeby, mieszkanie to musi 

wydawać się obskurną klitką. Cóż, większość mebli 

pochodziła z wyprzedaży, ponieważ kupno mieszkania 

wyczerpało jej zasoby finansowe. 

- Czego chcesz? - spytała ostro, uznawszy, że 

najlepszą obroną będzie atak. Alex otaksował ją 

wzrokiem. 

- Nie zmieniłaś się, co Isabel? - zauważył. Do­

słyszała w jego głosie nutę gniewnego zawodu. - Nie 

podejrzewałem cię nigdy o jakieś głębsze uczucia. 

Dlatego też wydaje się nieprawdopodobne, abyś aż 

tak omotała Vinnie. 

Wzięła głęboki oddech. 

- Ach, więc temu zawdzięczam wizytę? Chcesz 

porozmawiać o babci? - Wzruszyła ramionami. - To 

UKRYTE MOTYWY 25 

była wspaniała starsza dama, a ja ją ogromnie kocha­

łam. Cóż tu dodać? 

- Kochałaś ją? - Alex wydął wargi. - Oszczędź mi 

tego, proszę! Ty potrafisz kochać wyłącznie siebie! 

Ani Chrisa, ani wuja! 

- Mylisz się. Kochałam Vinnie - przerwała mu 

rozwścieczona. Dopiero gdy zdała sobie sprawę, że 

Alex ją zepchnął do defensywy, zdobyła się na ironiczny 

uśmiech. - A o co ci chodzi? Jesteś zazdrosny? 

Przelotny rumieniec na jego twarzy wynagrodził 

ten wysiłek: No tak, pomyślała ponuro, tylko tak 

trzeba z nim postępować. Nie jest to łatwe, ale jakąż 

daje satysfakcję! 

- Miałem rację, nic się nie zmieniłaś - prychnął, 

przygważdżając ją wzrokiem. -Niemoralna piękność. 

I egoistka do szpiku kości. Dzięki Bogu, Chris miał 

dość oleju w głowie, by cię rzucić. Chociaż do tej 

pory nie związał się z nikim innym, ostatecznie jest 

szczęśliwy. 

Isabel zesztywniała. Nie okazała jednak, jak głęboko 

zraniły ją słowa Alexa. Cóż, słyszała to już przedtem. 

Miała okazję przywyknąć do takich oskarżeń. Minęło 

jednak sporo czasu, więc nie potrafiła natychmiast 

przystąpić do obrony. 

- Nie przyszedłem tutaj, aby kontynuować dawne 

spory. 

Isabel wzruszyła ramionami. 

- Chcesz w ich miejsce wzniecać nowe? - spytała 

prowokująco, odczuwając przelotną satysfakcję z kolej­

nego, drobnego zwycięstwa. 

- Chcę porozmawiać o zmianie powziętych przez 

ciebie w głębi duszy postanowień - poprawił ją 

z krzywym uśmieszkiem. - Chociaż wątpię, czy ją 

w ogóle posiadasz. No to może... o zmianie twojej 

decyzji? O tym, dlaczego po porozumieniu się z wujem, 

demonstrujesz teraz całkiem odmienną postawę. 

26 UKRYTE MOTYWY 

- Słucham? - zamrugała powiekami. 

Alex spojrzał na nią znużony. 

- Skończmy ten cyrk, zgoda? Postaw warunki, 

a spróbuję ich dotrzymać. Wuj Robert zapłaci każdą 

cenę, by tylko odzyskać akcje. Wymień sumę. Twój 

ruch. 

- Wierz albo nie, ale nie mam zielonego pojęcia, 

o czym ty właściwie mówisz. 

- Nie wierzę. - Alex zakołysał się na piętach. 

- Isabel, to jedyny temat, na jaki jeszcze możemy 

rozmawiać. Doskonale wiesz, o czym mówię. 

Potrząsnęła przecząco głową. 

- Dobra, potrafię zrozumieć, że przyszedłeś tu, by 

nakłonić mnie do odsprzedania udziałów, ale nie 

pojmuję, co wspólnego ma z tym twój wuj. Kontak­

towałam się z nim jedynie za pośrednictwem praw­

ników. 

- Tak? - zrobił wymowną pauzę. Potem wyciągnął 

rękę z kieszeni i przesunął po gęstych, ciemnych 

włosach na karku. - Hm, tego mi wuj nie powiedział, 

ale to bez znaczenia. Najwyraźniej twoi prawnicy 

zasugerowali, że jesteś skłonna omówić tę sprawę. No 

więc, określ swoje warunki. Porozmawiam z wujem 

i wpadnę do ciebie jutro... albo w przyszłym tygodniu, 

jeżeli wybierasz się gdzieś na weekend. 

- Jeżeli...? - Isabel z wysiłkiem pohamowała 

oburzenie. - Alex, przykro mi, ale ja dalej nie wiem, 

o co ci chodzi. 

- Kłamiesz! 

- Nie! - Jego upór doprowadził ją do furii. - Wracaj 

lepiej do wuja i przekonaj się, jaką on prowadzi grę. 

Ja się z nim nie porozumiewałam. Ani moi radcy 

prawni. Co więcej, wierzę ci w tym samym stopniu, 

co ty mnie. 

- Twierdzisz, że nigdy nie chciałaś odsprzedać 

udziałów? - zmierzył ją złym wzrokiem. 

UKRYTE MOTYWY 

27 

Kiwnęła głową. 

- Zgadza się. 

- Wobec tego, skąd wuj...? 

Przez mgnienie błysk zrozumienia zagościł na jego 

twarzy. Jednak natychmiast opadła maska. 

Isabel nie potrafiła odgadnąć jego myśli. 

- Lepiej już pójdę - oznajmił krótko, wyciągając 

drugą rękę z kieszeni i zapinając marynarkę. - Chyba 

wprowadzono mnie w błąd. Widocznie opatrznie 

odczytałem wiadomość od wuja. Pewnie miał tylko 

nadzieję, że się opamiętałaś. Vinnie zapisała ci akcje, 

ale nigdy nie przypuszczała, iż je zachowasz. 

- Zapewne wuj sądził, że tobie powiedzie się 

lepiej! - krzyknęła pogardliwie, oburzona tym, że 

Alex, nie bacząc na okoliczności, wciąż trzyma stronę 

Roberta. Przez ułamek sekundy wydawało się jej, że 

przejrzał na oczy i zaczęła mu szczerze współczuć. 

Okazało się, że jednak szybko zapanował nad emoc­

jami, identyfikując się z postawą człowieka po­

zbawionego sumienia. 

- Nie zamierzam dyskutować z tobą o intencjach 

wuja - oświadczył Alex idąc do drzwi. Isabel patrzyła 

za nim i zastanawiała się, czy rzeczywiście jest taki 

niewzruszony. Na jego miejscu wściekałaby się, on 

natomiast był jak z kamienia. 

- No to fatygowałeś się na próżno - stwierdziła 

cicho. - Wuj Robert musi śmiać się z nas w kułak. 

Przecież nie mógł wierzyć w powodzenie twojej misji. 

Czyżby nie podejrzewał, że mnie nienawidzisz? 

Na twarzy Alexa pojawił się zacięty grymas. 

- Przesadzasz, Isabel - odpalił, otwierając drzwi, 

i - Żeby kogoś nienawidzić, trzeba najpierw żywić dla 

niego jakieś uczucia. Dzięki Bogu, mnie to nie dotyczy. 

Podziwiałem twoją urodę, ale nie pragnąłem cię i na 

tym polegał twój błąd. 

- To kłamstwo. - Isabel wstrzymała oddech. 

28 

UKRYTE MOTYWY 

- Obawiam się, że nie. Zatrzymaj swoje akcje. 

Wepchnij je sobie pod poduszkę. Powinno ci to 

dodać pewności siebie, ponieważ oceniasz ludzi wedle 

stanu ich konta. 

Zatrzasnął drzwi. Isabel powstrzymała się, by nie 

rzucić się za nim i nie rozorać mu paznokciami 

twarzy. Ale tylko zamknęła zatrzask, założyła łańcuch, 

jak gdyby te czynności mogły odgrodzić ją od myślenia. 

Co, oczywiście, było niemożliwe. W mieszkaniu unosił 

się wciąż ledwie uchwytny zapach jego płynu po 

goleniu lub mydła. Mimo otwartych okien czuła go 

jeszcze kładąc się do łóżka. 

ROZDZIAŁ TRZECI 

- Twój kuzyn chce się z tobą zobaczyć, Alex. 

Mam go wpuścić? 

Z intercomu dobiegał głos Diany Laurence. Alex 

westchnął zniecierpliwiony. 

- Po co? 

- Po co tu przyszedł, czy po co mam go wpuścić? 

- spytała rzeczowo, słysząc rozdrażnienie w głosie 

szefa. - Tego nie wiem. Mam go wybadać? 

- O której jest następne spotkanie? 

- Nie ma żadnego. 

- Wiem dobrze - uciął. - Daj nam... powiedzmy... 

kwadrans, potem mnie odwołaj, zgoda? 

- Wedle życzenia - potaknęła niechętnie. - No 

więc? Mam go wpuścić? Orientujesz się chyba, że 

mógł słyszeć naszą rozmowę? 

- Tylko ciebie - sprecyzował Alex. - W porządku, 

Diana. Skoro musisz... Ale nie zapominaj, tylko 

piętnaście minut. 

Kiedy Christopher wszedł do gabinetu, Alex odłożył 

akta, które właśnie studiował. Wsunął do szuflady 

kalkulator i wstał na powitanie byłego męża Isabel 

Ashley. Irytowało go, że wciąż w ten sposób myśli 

o Chrisie. 

30 UKRYTE MOTYWY 

- Siadaj - poprosił. - Czemu zawdzięczam tę 

przyjemność? A może to wizyta towarzyska? 

Christopher Seton roześmiał się i opadł na fotel. 

Założył nogę na nogę, oparł niedbale dłonie na 

kolanach. Podobnie jak jego kuzyn, miał na sobie 

trzyczęściowy garnitur, tyle że o wiele bardziej 

ekstrawagancki. Barwne ubranie Chrisa nie dziwiłoby 

na wyścigach. W biurze było niestosowne. 

Ostatnio rzadko się widywali. Nie unikał kuzyna, 

gdy spotykali się w Nazeby, zachowywali się wobec 

siebie uprzejmie. Mieli jednak świadomość, że niewiele 

mają ze sobą wspólnego, a historia z Isabel jeszcze 

pogłębiła tę przepaść. 

- Jak się masz? - spytał Chris. 

Alex zdołał zamaskować niechęć. 

- Znakomicie. A ty? 

- Jak najlepiej. - Chris skrzywił się. - Częściej 

przegrywam niż wygrywam, ale to żadna nowość. Po 

prostu, zabijam czas. Sam powinieneś spróbować. 

- To nie w moim stylu, Chris. Wiesz, że wolę 

pewniejsze sposoby zarabiania na życie. 

- A, tak. - Lekko obrzękła twarz Chrisa przybrała 

znajomy wyraz. - Poczciwy, stary Alex! Wzór dla 

wszystkich. Chłopie, musisz włączyć trochę luzu, inaczej 

tato przerobi cię na swój obraz i podobieństwo. Jesteś 

jego pupilkiem. Nie mam przy tobie żadnych szans. 

Alex westchnął. 

- To nieprawda, Chris. 

- Czyżby? - spojrzał na niego chytrze. - Nie 

mówiłbyś tak, gdybyś widział ojca. Ta przepychanka 

z Isabel zwaliła go z nóg. 

- Ach, więc o to chodzi! - stwierdził z niechęcią 

Alex. - Ojciec cię tu przysłał, abyś usprawiedliwił 

jego postępek. W rzeczywistości wcale nie uważasz, 

że jestem pupilem Roberta. To tylko podstęp, aby 

zaskarbić sobie moje współczucie. 

UKRYTE MOTYWY 

31 

- Czyżbym był zdolny do czegoś takiego? - wes­

tchnął teatralnie Chris. 

Alex znał na wylot kuzyna. 

- Za godziwą zapłatę, owszem. 

- To nie fair! 

Alex przez chwilę przyglądał mu się z rezygnacją, 

potem potrząsnął głową. 

- No i cóż on mówi! 

- Kto? Tato? 

- A któżby? 

Chris strzepnął niewidzialny pyłek z mankietu, 

potem wyrecytował starannie: 

- Ojciec jest ogromnie zmartwiony, Alex. Zraniłeś 

jego uczucia. Nie przywykł do takiego traktowania. 

- Przeżyje. 

- A w dodatku to wszystko przez Isabel! - spojrzał 

z niedowierzaniem. - Przecież wolno nam chyba 

uciec się do każdego podstępu, aby tylko odzyskać 

akcje. Nie pojmuję, jak Vinnie mogła nam wyciąć 

taki kawał. Ja powinienem po niej dziedziczyć, ja 

jeden. Dlaczego babka sporządziła taki testament? 

Alex zacisnął wargi. 

- Może w ramach zadośćuczynienia? - zadrwił. 

Chris dopiero po chwili uniósł głowę. 

- Też mi dowcip - wymamrotał, zrozumiawszy, że 

Alex kpi. - Cóż, mimo wszystko uważam, że zachowujesz 

się nagannie. Wiesz, że tacie chodzi o dobro koncernu. 

Ty zaś, tak samo jak ja, odziedziczysz w nim udział. 

- Nie dbam o to - odpalił kategorycznie Alex. 

- Koncern Denby w całości należy do ciebie. A teraz, 

jeśli już skończyłeś, pozwolisz, że wrócę do pracy. 

- Jaka ona teraz jest? 

Niespodziewana zmiana tematu wytrąciła Alexa 

z równowagi. Poczuł, jak oblewa go rumieniec. 

- Kto taki? - spytał, choć doskonale wiedział, 

o kogo tamtemu chodzi. 

32 

UKRYTE MOTYWY 

Chris oblizał wargi. 

- Isabel. Czy bardzo się zmieniła? 

- Hm... niespecjalnie - przyznał niechętnie. - Przy­

było jej kilka lat, jak i nam wszystkim. 

- A... a dalej jest taka piękna? - Chris nachylił się 

w przód. 

- Jeżeli gustujesz w tym typie urody. - Wziął 

głęboki oddech. - Po co ci to, Chris? Co cię obchodzi 

jej wygląd? 

- Nie obchodzi. A przynajmniej nie bardzo. 

- Znowu rozparł się w fotelu. Alexa świerzbiły 

ręce, żeby go po prostu wyrzucić z gabinetu. - Musisz 

jednak przyznać, że nieźle wybrałem. Kiedy się 

gdzieś z nią pokazywałem, ludzie się oglądali. Szcze­

gólnie faceci. Zazdrościli mi. - Potrząsnął głową. 

- Szkoda! 

Alex z trudem zachował spokój. 

- Chris - powiedział groźnie i uczynił wymowny 

gest. Gość szybko poderwał się na nogi. 

- Dobra, dobra, już idę. Nie mogę od czasu do 

czasu pozwolić sobie na wspólne wspominki? Przecież 

trudno mi było przewidzieć, że Isabel okaże się 

superdziwką. Chwała Bogu, że i ciebie nie opętała. 

Wystarczy, że ze mnie zrobiła jelenia. Wyobraź sobie, 

jak byś się czuł na moim miejscu. 

Alex zacisnął wargi w linijkę. 

- Nie jest w moim typie. 

- Piękne dzięki. Rozumiem, że to wyrazy współ­

czucia - prychnął Chris. 

- Dobrze wiesz, co mam na myśli. 

Chris wstał. Był niższy od kuzyna. 

- Chyba tak - przyznał. - A co mam przekazać 

ojcu? Zamierzasz pozwolić, by was ta krowa skłóciła? 

- Chris... - jęknął Alex. 

- Cóż, przeczucie cię nie myliło. To był powód 

mojej wizyty. Staruszek ostatnio zachowuje się jak 

UKRYTE MOTYWY 

33 

zraniony niedźwiedź. Prawnicy Isabel w ogóle nie 

chcą z nim rozmawiać i traktują niczym zapo­

wietrzonego! Nie dociera do ciebie, że kierowały 

nim szlachetne pobudki? Odwiedź ojca, Alex. Zanieś 

gałązkę oliwną! 

Po południu prośbę Chrisa wsparła Penny Hollister. 

Penny, stewardesa w Middle European Airlines, 

już poprzedniego dnia wróciła z Kuwejtu. Dopiero 

teraz mogli się jednak spotkać, ponieważ Alex miał 

wcześniej umówioną kolację z klientem. Gdy znaleźli 

się w przytulnej włoskiej knajpce niedaleko mieszkania 

Alexa na Knightsbridge, powiadomił dziewczynę, że 

wspólny wyjazd na weekend do Nazeby nie dojdzie 

do skutku. Nie wdawał się w szczegóły spotkania 

z byłą żoną kuzyna, jednak musiał wyjaśnić Penny, 

po co w ogóle tam poszedł. 

- Cóż, podejrzewam, że wbrew opinii lekarzy twoja 

babka musiała mieć jakiegoś bzika - stwierdziła 

rozczarowana Penny. - Co chciała tym udowodnić? 

Przecież kuzyn rozwiódł się z tą kobietą, tak? Więc 

dlaczego sporządzać testament na korzyść kogoś, kto 

nie należy już do rodziny? 

Alex niechętnie słuchał Penny. Nie podobało mu 

się, że określiła babkę jako osobę dotkniętą starczą 

demencją. Toteż z ulgą powitał kelnera z zamówionym 

daniem. 

- A przy okazji, jak ona jest? - spytała Penny, 

owijając wokół widelca spaghetti. 

- To kobieta - odparł po chwili wymijająco. 

- Wiem. - Penny skrzywiła się z żartobliwą na­

ganą. - Ale jak wygląda? Ładna, przystojna? Musi 

mieć w sobie coś, skoro wpadła w oko twojemu 

kuzynowi. 

Alex wolałby nie poruszać tego tematu. Nie chciał 

jednak wzbudzać podejrzeń, że jest do Isabel uprze-

34 UKRYTE MOTYWY 

dzony. Akurat Penny nie powinna myśleć, iż jest 

w tę sprawę osobiście zaangażowany. 

- Hm... Trochę jesteście podobne - zauważył, choć 

w głębi ducha musiał przyznać, że Penny jest zaledwie 

bladą kopią tamtej. Isabel miała kasztanowate włosy, 

Penny bursztynowe, oczy Penny były orzechowe, 

Isabel szarozielone, usta Isabel - szerokie i zmysłowe, 

Penny przeciętne... 

- Podobne? - spojrzała zalotnie. - To ciekawe! 

Opowiedz mi coś więcej. 

- Nie ma niczego do dodania. - Może prócz tego, 

że Isabel była wyższa, szczuplejsza. 

- Nie lubisz jej, prawda? - zagadywała Penny, 

głaszcząc ponad stołem jego dłoń. Wyczuła irytację 

Alexa i chciała poprawić mu humor. - Jeżeli cię to 

denerwuje, to nie pisnę już słówka. Tylko czy warto 

było dla niej poróżnić się z wujem? 

- Jedno z drugim nie ma nic wspólnego. Moja 

opinia o Isabel nie miała wpływu na spór z wujem. 

Pewnie w końcu dojdziemy z Robertem do porozu­

mienia. 

- Ale nie przed najbliższym weekendem - jęknęła 

Penny żałośnie. - Niech piekło pochłonie Isabel Ashley. 

Razem z twoją babką! 

Alex pominął jej wybuch milczeniem. Wdzięczny 

był za zmianę tematu. Przez jakiś czas gawędzili 

o czymś obojętnym, jednak gdy czekali na podanie 

koniaku, Penny niespodziewanie spytała: 

- A co ona robi? 

- Kto? - upewnił się, choć doskonale wiedział. 

Mimo widocznej irytacji Alexa Penny nie potrafiła 

powściągnąć ciekawości. 

- Isabel Ashley. Nie wściekaj się. Po prostu mnie 

to intryguje. A może ona wcale nie musi zarabiać na 

życie? 

- Jest modelką - wyjaśnił sucho. - Dla pism 

UKRYTE MOTYWY 35 

ilustrowanych, katalogów, czasem pokazuje się w re­

klamach telewizyjnych. Wystarczy? 

- Rozpoznałabym jej twarz? - Penny szerzej ot­

worzyła oczy. 

- Wątpię. To żadna gwiazda. Takich jak ona 

jest na pęczki. I tylko nieliczne robią karierę. 

- Racja - zamyśliła się Penny. - Mimo wszystko 

jednak... Trafiła na twojego kuzyna. 

- Owszem - potaknął Alex drwiąco. Jednym 

haustem dopił brandy. - Jedziemy? Nim zacznę 

podejrzewać, że to z powodu Chrisa tak bardzo 

pragniesz spędzić weekend w Nazeby. 

- Gdybyż to o to chodziło! - wykrzyknęła później, 

kiedy uwieszona ramienia Alexa szła do samochodu. 

- Wiesz, że go poznałam - wykrzywiła się. - On nie 

jest w moim typie. Ma taki mdły wyraz twarzy, 

prawda? 

Alex otwierając Ferrari spojrzał na nią pobłażliwie. 

- Hm, do tej pory obraziłaś moją babkę i kuzyna? 

Kto następny? 

- Przepraszam - zaczerwieniła się Penny. - Nie 

chciałam, byś pomyślał, że interesuję się Chrisem. 

Intryguje mnie jego eks-żona. Nie opowiedziałeś mi 

jeszcze, dlaczego rozpadło się ich małżeństwo. 

- Kiedy indziej - zbył ją. - Odwiozę cię do domu, 

potem muszę wziąć się do pracy. 

Penny wydłużyła się mina. 

- Nie wpadniesz do mnie? 

- Nie dziś. Muszę przygotować sprawozdanie na 

jutro, a jestem dopiero w połowie. 

- Mogłeś powiedzieć wcześniej. Zamówiłabym 

jedzenie do domu i umyła włosy - nadąsała się 

dziewczyna. 

- Ja chyba mam większe powody do narzekania. 

- Właśnie że nie. Przede wszystkim, diabli wzięli 

weekend, bo posprzeczałeś się z wujem, a teraz jeszcze 

36 UKRYTE MOTYWY 

nie masz czasu iść ze mną do łóżka, bo musisz pisać 

jakieś głupie sprawozdanie! Mam więc chyba prawo 

narzekać! 

- Już dobrze, dobrze! Wobec tego chodźmy do 

łóżka - zgodził się Alex obojętnie. - Ale zaraz potem 

muszę wracać... 

- Nie musisz! 

- Sprawozdanie nie napisze się samo. 

- Nie o to mi chodzi - prychnęła. - Jeżeli myślisz, 

że pozwolę ci się wykorzystywać... 

- Wykorzystujemy się nawzajem - zgasił ją. 

- Uzgodniliśmy, że zawsze na pierwszym miejscu 

stawiamy pracę. Ja nie zgłaszam pretensji, kiedy 

nagle lecisz do Kairu, Bahrajnu lub do Europy. 

Dlaczego więc się złościsz, gdy mówię, że mam 

obowiązki? 

- Bo dopiero co wróciłam ze Środkowego Wschodu 

- rozogniła się. - I nie byliśmy ze sobą od ponad 

tygodnia! Potrzebuję cię, Alex! 

- Przykro mi. 

- Akurat! - Odsunęła się od niego gwałtownie. 

- Ciekawe, dlaczego ty tego samego nie czujesz? Skąd 

mogę wiedzieć, co robisz, kiedy wyjeżdżam za granicę? 

Możesz mieć jakąś inną babę. Nigdy nic nie wiadomo. 

Alex westchnął ciężko. 

- Nie bądź śmieszna. 

- Ach, tak! Chciałabym ci wierzyć! 

- Co to ma za znaczenie? - spytał znużony. - Ja 

nie stawiam ci żadnych warunków. 

- Rzeczywiście, nie stawiasz - odpaliła gorzko. 

- Więc jakie mam z tego wyciągnąć wnioski? Że jest 

ktoś inny? 

Alex odpowiedział z kamienną miną: 

- Nie wydaje mi się, by wchodziło to w zakres 

naszej umowy. 

- Więc jest! - krzyknęła łzawo. 

UKRYTE MOTYWY 

37 

- Tego nie twierdzę. - Wjechał na dziedziniec domu, 

w którym mieszkała Penny, i zaparkował. - Czy mi 

uwierzysz, jeśli zaprzeczę? 

- Jeżeli mamy sobie ufać... - przełknęła ślinę. 

- Ufność zostaw dzieciakom. I tym szczęśliwcom, 

którzy znajdują partnera na całe życie. To nie dla 

nas. Oboje zdecydowaliśmy się zachować swoją 

niezależność. 

- A gdybym zmieniła zdanie? - Penny zadrżały 

wargi. 

- Ale ja nie zmieniłem - uciął brutalnie. Wysiadł, 

obszedł samochód i otworzył jej drzwiczki. - Do 

widzenia, Penny. Dobranoc. 

Zasiadał już za kierownicą, kiedy dziewczyna 

zreflektowała się. 

- Kiedy się znowu zobaczymy? 

- Zadzwonię - przyrzekł wymijająco, a potem czym 

prędzej odjechał. 

Gdy wrócił na Eton Mews, Kerry był jeszcze na 

nogach. Na widok swojego pryncypała uniósł krzaczas­

te brwi. 

- Ranny z pana ptaszek, nie ma co - zdziwił się. 

Wyłączył telewizor i podążył za Alexem do kuchni. 

- Co mogę podać? Kawę? Herbatę? A może coś 

mocniejszego? Mamy butelkę wody ognistej przywie­

zionej przez pańskiego wuja z Brazylii. 

- Wystarczy cola. - Alex wyjął puszkę z lodówki. 

- Nie jestem też głodny. Jadłem kolację. Muszę 

jeszcze popracować. 

- Aha. - Kerry kiwnął głową. 

Alex wypił połowę coli, otarł usta i spojrzał srogo 

na małego człowieczka. 

- Aha co? 

Kerry wyprostował się nieco zakłopotany. 

- No, że wrócił pan tak wcześnie - wycofał się. 

- Bo ma pan pracę. Przypuszczałem, że spędzi pan... 

38 UKRYTE MOTYWY 

- To przestań przypuszczać, Kerry. - Alex minął 

go w drodze do gabinetu. - Nie chcę, by mi prze­

szkadzano, rozumiesz? Zobaczymy się rano. 

- Tak, proszę pana. 

Wykrzywiwszy wargi Kerry patrzył za znikającym 

w drzwiach swojego sanktuarium chlebodawcą. Na 

jego rozum, to nie praca dręczyła Alexa tego wieczoru. 

Albo panu Setonowi zupełnie coś innego zaprzątało 

głowę, albo Kerry jest głąbem kapuścianym. 

W głębi duszy Alex skłaniał się ku podobnym 

wnioskom. Zasiadał przy biurku ze świadomością, że 

praca była tylko pretekstem. Owszem, miał sporządzić 

sprawozdanie, ale wcale nie pilne. Uprzedził klienta, 

że może mu to zająć kilka dni. Dlaczego właśnie dziś 

nie chciał iść do Penny? Przecież od pół roku ich 

związek całkowicie go zadowalał. 

Myśl, że niedawne spotkanie z Isabel Ashley 

zaważyło na tej decyzji, wydawała się śmieszna. Był 

może wytrącony z równowagi, z pewnością zły, jednak 

daleko mu było do śmiechu. 

Rozluźnił krawat, cisnął go zniecierpliwiony na 

biurko. Nagle elegancko urządzony gabinet przestał 

go cieszyć swoim widokiem, zaś światło lampy, 

odbijające się od lśniącego mahoniu jeszcze tylko 

podkreślało jego niepokój. 

Nie miał nastroju do pracy. Właściwie to na nic nie 

miał ochoty. Dobrze jednak wiedział, że nie może 

pozwolić sobie na wspomnienia. Zacisnął zęby i sięgnął 

po schludnie ułożony plik dokumentów. W pracy 

zawsze znajdował ukojenie. Kiedy więc później Kerry 

ośmielił się wsunąć do gabinetu głowę, zobaczył 

chlebodawcę pochłoniętego skomplikowaną analizą 

budżetu. 

Nazajutrz rano do Alexa zadzwonił Robert Seton. 

- Mam łączyć? - spytała Diana, pamiętając wczoraj-

UKRYTE MOTYWY 39 

szy zły humor szefa wywołany wizytą kuzyna. - O je­

denastej masz spotkanie. 

Alex zastanowił się. 

- Niech będzie - zdecydował po chwili. - W po­

rządku, łącz. 

Wuj najwyraźniej był zachwycony tym drobnym 

triumfem. 

- Czyżby to znak, że mi wybaczyłeś?! - wykrzyknął. 

Alex poczuł wstręt do samego siebie. - Chris mówił, 

że był u ciebie. Wiesz, zwykle nie pochwalam, jak 

wtyka nos w nie swoje sprawy, ale w tym wypadku 

muszę zrewidować opinię. 

Alex przygryzł wargę. Wiedział doskonale, iż na 

decyzję rozmowy z wujem w większej mierze wpłynęła 

nieprzespana noc niż interwencja kuzyna. Ale przecież 

nie wyzna Robertowi, iż Isabel Ashley spędziła mu 

sen z powiek. 

- Czego sobie wuj życzy? Za cztery minuty mam 

umówione spotkanie. Nie chcę być nieuprzejmy, ale 

czas mnie nagli. 

- Wiem, jaki jesteś zapracowany. - Robert był 

w ugodowym nastroju. - Nie zajmę ci więcej niż parę 

chwil. Mówiąc krótko, oczekuję cię w ten weekend 

w Nazeby. Oczywiście, razem z twoją uroczą przyjaciół­

ką. Chris nie może doczekać się jej wizyty. Mówi, że 

to cudowna dziewczyna. 

- Obawiam się, że to niemożliwe. Coś... coś mi 

wypadło. Przepraszam. 

- Więc mi nie wybaczyłeś - westchnął Robert. 

- To nie ma nic wspólnego ze sprawą Isabel - uciął 

Alex. - Jedynie... 

- Czyż mogę ci wierzyć? - w głos wuja wkradły się 

rozpaczliwe nuty. - Alex, kiedy się widzieliśmy po raz 

ostatni, ostro wygarnąłeś, co sądzisz o mnie i moim 

postępowaniu. Zgoda. Może postąpiłem nieelegancko. 

Może wysłałem cię do tej kobiety w nadziei, że osiągniesz 

40 UKRYTE MOTYWY 

sukces tam, gdzie ja poniosłem klęskę. Isabel zawsze miała 

do ciebie słabość. Naprawdę, czy to aż tak niegodziwe? 

- Owszem - stwierdził Alex nieprzejednanie. 

- Cóż... skoro tak sądzisz. Ale tworzymy rodzinę. 

Nie możemy pozwolić, by ta kobieta nas poróżniła. 

Proszę zatem, powiedz, że mi wybaczyłeś. Z całego 

serca pragnę cię zobaczyć. 

- W jakim celu? 

Robert odetchnął ciężko. 

- Ó co ci chodzi? 

Alex ważył słowa. 

- Być może o posiedzenie rady nadzorczej w przy­

szłym tygodniu. 

Na chwilę zapadła wymowna cisza. 

Zbiera myśli, stwierdził Alex-ironicznie. Wuj musi 

być bardziej zdesperowany, niż mu się wydaje. 

Wyraźnie przeoczył fakt, że jego bratanek, jako 

doradca finansowy koncernu, regularnie otrzymywał 

biuletyny dotyczące spraw firmy. Stąd wiedział 

o wtorkowym posiedzeniu. 

- Cóż - odezwał się bezbarwnym tonem Robert. 

- Mogę zaprosić cię, by zasięgnąć twojej opinii. 

- W ramach godzin urzędowania - podkreślił Alex. 

- Och, daj spokój - powiedział łamiącym się głosem 

wuj. - Niektóre twoje sprawy wykraczają poza godziny 

pracy. Nie możesz poświęcić mi tego jednego week­

endu? Naprawdę muszę się ciebie poradzić. 

Alex odezwał się dopiero po chwili. 

- No to, o co chodzi? 

- Mówiłeś chyba, że oczekujesz klienta? 

- Owszem. 

- Cóż, nasza rozmowa może zabrać nam więcej niż 

parę minut. - Robert odchrząknął. - Zjedzmy wspólnie 

dziś wieczór kolację. Wtedy spokojnie pogadamy. 

- Przykro mi, ale jestem już umówiony - zbył go 

kategorycznie Alex. - Jeżeli mógłbyś przyjechać jutro... 

UKRYTE MOTYWY 

41 

- Wobec tego spotkajmy się na lunchu - za­

proponował wuj. - A może lunch też masz zajęty? 

Alex, co ty próbujesz mi zasugerować? Nie uważasz, 

że jesteś mi winien tych kilka chwil? 

Alex chętnie odparłby, że nie, zwyciężyło jednak 

przywiązanie do wuja. Toteż o wpół do pierwszej 

przekroczył próg ekskluzywnej restauracji na Soho 

i przy barze dołączył do czekającego już Roberta. 

- Gin z tonikiem? - zaproponował starszy pan, 

podnosząc swoją szklaneczkę. 

Alex jednak pokręcił przecząco głową. 

- Woda mineralna Perriera - poprosił, zajmując 

sąsiedni stołek. - Mam przed sobą ciężkie popołudnie. 

Robert skrzywił się, ale złożył zamówienie, potem 

spojrzał na bratanka z niekłamaną ulgą. 

- Aż trudno wyrazić, jak bardzo się cieszę, że cię 

widzę. I że położymy kres wszelkim nieporozumieniom, 

prawda? - zaryzykował. 

Alex zmarszczył drwiąco brwi, po chwili nachylił 

głowę. 

- Chyba tak - przyznał sucho. - Jeżeli nie zamie­

rzasz znowu ubabrać mnie w brudnej robocie. 

- To wcale nie było tak. Wiesz dobrze, co mną 

kierowało. Jeżeli Isabel kogokolwiek posłucha, to 

tylko ciebie. 

- Z góry odmawiałem wejścia w tę grę - przypom­

niał mu ostro Alex. Wciąż ściskało go w dołku na 

myśl o zastawionej przez wuja pułapce. - Słuchaj, 

jeśli chodzi o Isabel Ashley, to musisz się z tym po 

prostu pogodzić. 

- Nie mogę. - Robert uderzył pięścią w blat 

w milczącym proteście. - Nie masz pojęcia, co ta 

kobieta usiłuje, mi zrobić. 

Alex siłą woli opanował zniecierpliwienie. Odwrócił 

wzrok ku dyskretnie oświetlonej restauracji. Powinien 

zawczasu przewidzieć, że Robert będzie starał się 

42 

UKRYTE MOTYWY 

wykorzystać okazję. Ta historia najwyraźniej nie 

dawała mu spokoju. Nerwowo kręcił szklaneczką. 

Z całej postaci emanowało napięcie, na które wpływ 

miała nie tylko rozmowa z bratankiem. Owszem, 

potrzebował Alexa, ale jeszcze bardziej kogoś, komu 

mógłby się zwierzyć. 

- A zatem? - ruszyło go sumienie. - Powiedz mi. 

Co Isabel zrobiła? 

- Naprawdę chcesz wiedzieć? Nie kpisz? 

- Przecież pytam - westchnął zrezygnowany. 

- W porządku. - Robert wziął głęboki oddech. 

- Dobrze, powiem. Blokuje fuzję Zakładów Far­

maceutycznych Mattleya z Koncernem Denby. 

Alex zmarszczył brwi. - Blokuje? Jakim cudem? 

- Nie wierzysz mi? - zdenerwował się Robert. 

Alex, zrozumiawszy, że przeholował, poprosił, by 

wuj mówił dalej. 

- To proste. Postawi przeciw mnie swoje udziały, 

o czym uprzedzili jej prawnicy jeszcze przed wtor­

kowym posiedzeniem. 

- Przecież Vinnie miała zaledwie... piętnaście procent 

akcji, zgadza się? - zdziwił się Alex. 

Robert jęknął. 

- Po śmierci twojej ciotki Ellen oddałem babce jej 

akcje - wyznał gorzko. - Vinnie straciła obie córki, 

więc choć w ten sposób chciałem ją pocieszyć. 

Zakładałem, że gdy i Vinnie odejdzie, udziały wrócą 

na łono rodziny. - Potrząsnął głową. - A ona tak mi 

się odwdzięczyła! 

- To dlatego... 

- ... dlatego tak się zdenerwowałem przy odczytaniu 

testamentu? Owszem. To był dla mnie cios. 

- Do przepchnięcia sprawy z Mattleyem potrzeba 

ci siedemdziesiąt pięć procent. 

- Co do joty. 

- Ile akcji posiada Isabel? 

UKRYTE MOTYWY 43 

- Trzydzieści. 

- Trzydzieści? - osłupiał Alex. 

- Właśnie - wzdrygnął się Robert. - Sam jestem 

sobie winny. Gdybym nie był tak głupio sentymentalny, 

nie doszłoby do tej sytuacji. Dlatego potrzebuję twojej 

pomocy. Nie żądam, byś angażował się osobiście, ale 

przecież możesz mi służyć radą! 

ROZDZIAŁ CZWARTY 

Minęła pierwsza, gdy Isabel pospiesznie wpadła do 

restauracji. Całe przedpołudnie spędziła w salonie 

piękności. Zmieniła fryzurę. Włosy zebrane w luźny 

węzeł spływały rudymi, jedwabistymi pasmami na 

kołnierz granatowego żakietu, pod którym miała 

fioletową, obcisłą sukienkę. Nawet bez pantofli na 

wysokich obcasach zwracała powszechną uwagę. 

Isabel nie dbała o powodzenie. W ogóle nie 

zauważyła, że swoim wejściem wywołała jakiekolwiek 

poruszenie. Lata przepracowane w zawodzie modelki 

nauczyły ją obojętności dla natarczywych spojrzeń. 

Teraz zaprzątała ją tylko myśl, że Jason czeka na nią 

już pół godziny. 

- Wiem - mruknęła żałośnie w odpowiedzi na jego 

wyrzuty. - Spóźniłam się. Ale nie ze swojej winy. 

Jason Ferry popatrzył na nią surowo. 

- Wobec tego z czyjej? - spytał zimno. - Nie 

wmawiaj mi, że dopiero co wyszłaś od fryzjera. 

- Właśnie tak - zaprotestowała. - Sam wiesz, jak 

trudno o tej porze złapać taksówkę. Kiedy mi się 

wreszcie udało, to utknęliśmy w korku na Charing 

Cross. 

- Mogłaś zadzwonić - upierał się nierozsądnie 

UKRYTE MOTYWY 

45 

Jason. Skinął na kelnera. - Claud, dwie lampki 

białego wina. Jedna z lodem. 

Podczas gdy Jason składał zamówienie, Isabel 

zdjąwszy żakiet usiadła wygodnie. Przywykła do tego, 

że fotograf nie miał zwyczaju pytać, na co by miała 

ochotę. Przyzwyczaiła się też do jego despotyzmu, 

a teraz z ulgą przyjęła fakt, że nie urządził sceny. Pod 

wieloma względami był to dziwny człowiek. Niekiedy 

wybuchowy jak dziecko, innym razem ogromnie 

uprzejmy i uważający. Zapamiętywał się w pracy, bez 

wytchnienia dążył do zapewnienia sukcesu swoim 

modelkom. Jednocześnie potrafił być uparty i niecier­

pliwy, obrażający się o byle co i wyładowujący humory 

na tym, kto mu akurat wpadł pod rękę. 

Był przystojny, choć Isabel nigdy nie przepadała za 

zwalistymi blondynami. Pomijając fakt, że mężczyźni 

przestali ją w ogóle interesować, Jason zbyt przypo­

minał jej byłego męża. Obawiała się, żeby za zabor­

czością, którą zaczął wobec niej okazywać, nie kryły 

się inne motywy. 

- Cóż, przynajmniej sesja w salonie była udana 

- zauważył, ujmując dłoń dziewczyny pod pretekstem 

obejrzenia paznokci. Kciukiem musnął fiołkoworóżowy 

lakier, potem uniósł jej palce do swoich ust. - Przep­

raszam za opryskliwość. Po prostu niepokoiłem się 

o ciebie. 

Isabel uśmiechnęła się i cofnęła rękę. 

- Nic się nie stało. - Wzięła szklaneczkę i aby 

uniknąć natarczywego wzroku Jasona, spojrzała na 

salę - prosto w oczy Alexa Setona. 

Słowo „zdziwienie" byłoby nieodpowiednie dla 

określenia jej stanu ducha. Doznała wstrząsu, ska­

mieniała, wściekła, że Alex się tutaj znalazł. Do tej 

pory nigdy tu nie zaglądał. Nasuwało się więc oczywiste 

przypuszczenie, że ta obecność wcale nie jest przypad­

kowa. Ale dlaczego? Co chciał zyskać? Po ich 

46 

UKRYTE MOTYWY 

niedawnym spotkaniu zupełnie się tego nie spodziewała. 

Gdy jednak zobaczyła, w czyim jest towarzystwie, nie 

mogło być żadnych wątpliwości. 

Z twarzy dziewczyny odpłynęła krew i choć błys­

kawicznie odwróciła wzrok, Jason zauważył jej 

konsternację. Ściągnął brwi. 

- Co się stało? - zaniepokoił się. - Coś złego? Źle 

się czujesz? Mów. 

- Nic, nic. - Nie chciała zwracać jego uwagi na 

Setonów. - Trochę... mi słabo. Pewnie z głodu. Co 

zamówimy? 

- Nie oszukujesz? - Jason zmarszczył czoło. 

Zmierzyła go chłodnym spojrzeniem. 

- Nie mam zwyczaju kłamać - oświadczyła, unosząc 

szklaneczkę do ust. Przekonała Jasona, ale czuła na 

sobie czyjś inny wzrok - wrogi, taksujący. 

- W porządku. - Jason musiał jej uwierzyć. Wziął 

kartę dań, przebiegł ją oczami. - A na co miałabyś 

apetyt? 

- Witaj, Isabel. 

Dziewczyna usłyszała tak znienawidzony, a je­

dnocześnie pociągający głos. Na twarzy Jasona 

odbiła się wyraźna niechęć, Isabel musiała jednak 

przywitać mężczyznę, który przystanął przy ich 

stoliku. 

- Alex - odezwała się zimno, nie kryjąc niezado­

wolenia. Ku jej irytacji uśmiechnął się. 

- To przecież Ferry, nie mylę się? - zwrócił się do 

Jasona. - Pan mnie pewnie nie pamięta, ale poznaliśmy 

się na imprezie dobroczynnej. Był pan z Yvonne 

Hemmingway, a ja z jej kuzynką, Meryl French. Nazywam 

się Alex Seton. Isabel była żoną mojego kuzyna. 

Jason musiał wstać, by uścisnąć wyciągniętą ku 

sobie dłoń. Isabel aż zdrętwiała. Alex nie był na ogół 

tak uprzejmy. W grę wchodziły więc jakieś podejrzane 

motywy. 

UKRYTE MOTYWY 

47 

Ledwo słyszała odpowiedź Jasona. Alex po chwili 

odezwał się do niej: 

- Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. Ale właśnie 

rozmawialiśmy o tobie z wujem. Chcielibyśmy zaprosić 

cię... was oboje... na drinka. 

- Chyba żartujesz! - wlepiła w niego pełen niedo­

wierzania wzrok. 

- Dlaczego? - Miał ciemne, nieprzeniknione oczy. 

- Przecież fakt, że odeszłaś z naszej rodziny, nie 

wyklucza przyjacielskich kontaktów. Wiem, że były 

między nami nieporozumienia, ale należy to już 

do przeszłości. My... to znaczy wuj Robert i ja... 

chcielibyśmy wybudować między nami most. Nie 

wyszłabyś nam naprzeciw? 

- Nie wierzę. Setonowie burzą mosty, a nie budują! 

Alex zaniemówił, a wtedy, ku zdziwieniu dziewczyny, 

z pomocą ruszył mu Jason. 

- Isabel - skarcił ją łagodnie. - Przecież ten 

pan chce ci tylko okazać przyjaźń. - Usiadł, ujął 

ją za rękę. Obdarzył Alexa przepraszającym uśmie­

chem. - Obawiam się, że ona się nie najlepiej 

czuje. Kilka minut temu bałem się nawet, że ze­

mdleje... 

- Przestań mówić o mnie, jakby mnie tu nie było, 

dobra? - przerwała rozzłoszczona, wyrywając dłoń. 

Wziąwszy głęboki oddech zmusiła się do spojrzenia 

na Alexa. - Dziękuję bardzo, ale nie zamierzam mieć 

nic wspólnego ani z tobą, ani z twoim wujem! Nie 

czuję się źle, po prostu mnie mdli, jeżeli rozumiesz, co 

mam na myśli. 

Alex nie zmienił wyrazu twarzy, jedynie w jego 

oczach mignął jakby cień gniewu. Odszedł do swojego 

stolika wzruszywszy z rezygnacją ramionami. Isabel 

będzie musiała zaś wytłumaczyć się Ferry'emu ze 

swojego zachowania. 

- Cóż - odezwał się Jason, jak tylko Alex oddalił 

48 UKRYTE MOTYWY 

się poza zasięg głosu. - Nie było to rozsądne, zgodzisz 

się? Dlaczego nie powiedziałaś, że twój eks-mąż jest 

z rodziny Setonów? Mój Boże, a ja sądziłem, że to 

jakiś drobny kupiec. 

Isabel nagle poczuła się znużona. 

- Cóż to ma za znaczenie? - odcięła się pragnąc, 

by Jason po prostu o wszystkim zapomniał. Zdecy­

dowanym ruchem sięgnęła po menu. - Mieliśmy coś 

wybrać. 

Ale Jason nie słuchał. 

- Tekstylia Denby - ciągnął z niedowierzaniem. 

- Wiesz, że wydają własny katalog. Bardzo wytworna 

konfekcja, przeznaczona specjalnie na rynek amerykań­

ski. Agencja Ferry powinna podpisać z nimi kontrakt. 

- Nie, Jason - zaprzeczyła kategorycznie. 

Zrobił kwaśną minę. 

- Nie? 

- Właśnie nie. 

- Dla ciebie to wciąż bolesna sprawa? - spytał 

patrząc czujnie. Isabel westchnęła. 

- Raczej... przykra - poprawiła go zwięźle. - Może 

zmienimy temat? Zajmijmy się jedzeniem, dobrze? 

Na siłę zdołała przełknąć mus z łososia i sałatkę. 

Zachowywała się tak, żeby przekonać Jasona, iż 

tamte przeżycia nic już dla niej nie znaczą. 

Alex i Robert Setonowie wyszli dużo wcześniej. 

Odczuła ulgę, gdy zniknęły wrogie spojrzenia. Od 

tamtej chwili o wiele łatwiej przyszło udawać pewność 

siebie. Miała nadzieję, że Jason nie będzie miał nic 

przeciwko temu, jeżeli nie będzie chciała więcej tu jadać. 

Dzięki Bogu, Ferry miał zajęte popołudnie, nie 

musiała więc szukać wymówki, żeby umknąć do 

domu. Propozycja, by się spotkali później i omówili 

planowany wyjazd do Paryża, była trudniejsza do 

zbycia. Jednak Isabel do ostatniej chwili zwlekała 

z odpowiedzią, a Jasona gonił już czas. 

UKRYTE MOTYWY 

49 

- Dobrze. W takim razie zobaczymy się jutro 

w studiu - poddał się. Przystojne rysy twarzy wykrzywił 

mu grymas wściekłości. - A nie spóźnij się znowu. Bo 

zerwę z tobą kontrakt. 

Już miała odpalić: „Wolna droga", ale zreflektowała 

się. Nie ma powodu, by napięcie wywołane spotkaniem 

Alexa Setona i jego wuja wpłynęło na jej profesjonalne 

układy. A tak właśnie się stało. Och, Jason potrafił 

być nieznośny, a jego zaborczość stawała się kłopot­

liwa. Isabel przekonała się jednak, że znajdowała 

z nim wspólny język. Nie warto byłoby poświęcać 

dobrze płatnego zajęcia tylko po to, aby zademonst­

rować swoją niezależność. 

Wyszła na Oxford Street, wezwała taksówkę, 

podała swój adres na Dorset Place. Cóż za ulga, 

że można się nareszcie odprężyć. Miała wątpliwości, 

czy akcje Vinnie naprawdę warte są aż takiego 

zachodu. To za ich przyczyną Alex ją prześladował. 

Przyjacielska i uprzejma postawa była tylko pozą, 

za którą kryły się rzeczywiste motywy. Szantażowali 

ją, grozili jej. Alex nawet wtargnął do jej mieszkania, 

by nakłonić ją do odstąpienia spadku. Na próżno. 

Prawnicy Isabel grzecznie, ale stanowczo ucięli wszel­

kie próby przejęcia akcji. Toteż Setonowie uciekli 

się do innej taktyki - zaczęli udawać, że przychodzą 

z gałązką oliwną. 

Isabel potrząsnęła głową. Dlaczego Vinnie tak 

postąpiła? Dlaczego delikatnie, niemniej stanowczo 

związała ją znowu z rodziną byłego męża? Podczas 

okropnych, bolesnych dni po zerwaniu małżeństwa 

Vinnie była jedyną jej powierniczką i jedyną osobą, 

do której mogła się zwrócić o pomoc. Babcia musiała 

więc rozumieć, co będzie czuła Isabel, gdy przyjdzie 

jej na nowo wejść w kontakt z Robertem. Jeżeli zaś 

pragnęła w ten sposób dać jej okazję do zemsty, 

powinna była się wcześniej zapytać. 

50 

UKRYTE MOTYWY 

Dorset Place przecinało aleję wiodącą naokoło 

Regent's Park. Okna zmodernizowanego wiktoriań­

skiego domu, na którego górnym piętrze mieszkała 

Isabel, wychodziły na pola krykietowe, a otwarta 

przestrzeń stanowiła jedną z zalet apartamentu. Była 

to stosunkowo cicha okolica a ponieważ Isabel zdarzało 

się pracować do późna w nocy, mogła się spokojnie 

przespać w dzień. Sąsiedzi, jak zauważył ironicznie 

Alex, tworzyli konserwatywną społeczność. Choć Isabel 

znała ich wszystkich z widzenia, sama wciąż stanowiła 

dla nich zagadkę. 

Tuż po trzeciej weszła do mieszkania, zdjęła pantofle 

i na bosaka podreptała do salonu. Rzuciwszy żakiet 

na sofę, powędrowała do sypialni, by przebrać się 

w coś wygodniejszego. 

Sypialnia była jedynym pomieszczeniem w całym 

mieszkaniu, które Isabel urządziła dając upust fantazji. 

Dzisiaj jednak nawet ten przytulny pokój nie mógł 

poprawić nastroju dziewczyny. Wciąż targały nią 

wątpliwości, czy dobrze robi, niepokoiło niejasne 

przeczucie, że dąży do zemsty, a przecież nie należała 

do osób mściwych. Dopiero za sprawą testamentu 

Vinnie postanowiła odpłacić się Robertowi Setonowi 

za cały ból i upokorzenie, których od niego zaznała. 

Dotąd nie chciała wspominać Chrisa ani Alexa, 

a w miarę upływu czasu zaczynała wierzyć, że tamten 

rozdział życia został na zawsze zamknięty. Wmówiła 

sobie nawet, że nie nadaje się do małżeństwa. Przyjaźń 

z Jasonem tylko utwierdziła ją w tym mniemaniu. 

Wyjęła z szafy dres, wciągnęła powypychane żółte 

spodnie. Potem przez głowę wsunęła bluzę i poszukała 

tenisówek. Przy tej czynności potargała włosy, co 

skwitowała bezradnym skrzywieniem warg. Przy­

trzymała je elastyczną opaską, odetchnęła głęboko, 

zabrała klucze i wyszła z mieszkania. 

Był chłodny maj. Niewielu spacerowiczów po-

UKRYTE MOTYWY 

51 

dziwiało kwitnące w parku tulipany. Isabel okrążała 

staw. W znajomym otoczeniu zaczęła się nieco 

odprężać. Kiedy pokonywała biegiem główną alejkę, 

odzyskała niemal spokój ducha. Wtem wzrok jej padł 

na szare Ferrari zaparkowane tuż przed jej domem. 

Stanęła jak wryta. 

Alex! - pomyślała niespokojnie. A może Chris? 

Gwałtownie chwyciła powietrze. Pewnie to ktoś 

zupełnie inny. Czy jednak lokatorzy tych skromnych 

przecież apartamentów mogli pozwolić sobie na taki 

samochód? Prawdopodobnie nie znali nawet nikogo, 

kto mógłby być właścicielem ferrari. 

Westchnęła. Dlaczego zachowuje się tak głupio? 

Jakieś auto zaparkowane na Dorset Place nie musi 

czegokolwiek oznaczać. Fakt, że Alex jeździł podob­

nym samochodem, o niczym nie świadczy. 

Mimo wszystko, podchodząc bliżej, zwolniła kroku. 

Dopiero gdy przekonała się, że w środku nie ma nikogo, 

uspokoiła się trochę. Idąc po schodach nie mogła pozbyć 

się lęku, że przed jej drzwiami czeka jakiś nieproszony gość. 

Ponieważ na piętrze było pusto, skarciła się za 

swoją zarozumiałość. Nie była aż tak ważna. 

Rozejrzała się, wyjęła klucze i otworzyła drzwi. 

Wemknęła się szybko do środka, zabezpieczyła zatrzask 

i założyła łańcuch. Zupełnie jak Fort Knox, zadumała 

się ponuro i pewnym krokiem weszła do salonu. 

Mężczyzna, stojący niedbale w niszy okiennej 

i wyglądający na park, odwrócił się słysząc jej kroki. 

Początkowe przerażenie Isabel szybko ustąpiło miejsca 

palącej niechęci. 

- Jak... jak się tutaj odstałeś? 

Przycisnęła klucze do piersi, Alex zaś drwiąco 

wykrzywił wargi. Potem sięgnął do kieszeni spodni 

i zademonstrował klucz, kołysząc go w palcach. 

- Z dziecinną łatwością. Powinnaś już wiedzieć, że 

zwykle dostaję to, czego chcę. 

52 UKRYTE MOTYWY 

Isabel skuliła się pod jego taksującym spojrzeniem. 

- Powinnam była zaufać swojemu przeczuciu - po­

wiedziała gorzko. - Gdy zobaczyłam na dole samo­

chód, powinnam wiedzieć, że w pobliżu czai się wróg! 

Alex zacisnął usta. Nic nie powiedział. Podszedł do 

sofy i usiadł. 

- Dziękuję, usiądę sobie - oświadczył gładko, 

zajmując miejsce pośrodku i rozpościerając ramiona 

po obu stronach oparcia. - Owszem, chętnie się 

czegoś napiję. 

- Wynoś się! 

Tyle tylko zdołała z siebie wykrztusić. Alex, jak 

zresztą się spodziewała, ani drgnął. Opanowany, 

rozluźniony, chłodnym, pobłażliwym wzrokiem przy­

glądał się zdenerwowanej dziewczynie. 

Myśl! - nakazała sobie gwałtownie, gdyż lada 

moment mogło ją obezwładnić uczucie niemocy. Alex 

zachowa wszelkie atuty w ręku tak długo jak ona 

będzie napastliwa. Potrafił ją zdystansować w każdej 

potyczce słownej. Jedyna szansa leżała więc w tym, 

by obrócić jego gniew przeciw niemu samemu, a nie 

da się tego dokonać tupiąc nogami. 

- Chyba się zgrzałaś - zauważył ironicznie. 

Zachowaj spokój, przestrzegła się ostro. I nie 

przejmuj się, że próbuje złowić cię na haczyk. 

Mimo wszystko nie potrafiła zlekceważyć ani jego 

obecności, ani własnych, sprzecznych uczuć. Alex 

siedział w rozpiętej marynarce. Jedwabna koszula 

rozpięta w jednym miejscu odsłaniała opalone, mus­

kularne ciało. Ten widok wbrew jej woli przywoływał 

wspomnienia. Isabel błyskawicznie odwróciła oczy, 

nim Seton zdążył zauważyć jej zmieszanie. 

- Może... kawy? - spytała ostrym tonem. Gdy 

dopiero po chwili usłyszała odpowiedź, poczuła 

przelotną sastysfakcję. 

- Zgoda - potaknął wreszcie, już odrobinę mniej 

UKRYTE MOTYWY 

53 

pewnym tonem. Isabel, idąc do kuchni, odetchnęła 

z triumfem. 

Był to jednak triumf przedwczesny. Kiedy na­

stawiła wodę i wsypała kawę do filtra, w drzwiach 

stanął Alex, wsparł się o futrynę i patrzył na nią 

nieruchomym spojrzeniem. Isabel niemal rozsypała 

kawę na blat. 

- Dlaczego moja babcia zapisała ci te akcje? - spytał 

niespodziewanie. Dziewczyna spłonęła rumieńcem. 

- Dobrze znała wuja Roberta. Była niezwykle przenik­

liwą kobietą. Dlaczego nie zostawiła ci po prostu 

pieniędzy? 

Pytanie było na pozór rozsądne. Jeżeli weźmie je za 

dobrą monetę, zdoła zachować się z godnością. 

Dlaczego Vinnie zapisała jej akcje? Ba, sama chciałyby 

to wiedzieć. 

- Nie mam pojęcia - stwierdziła, ustawiając fajan­

sowe filiżanki i spodeczki. - Śmietanka, cukier? Bo 

nie pamiętani. 

- Czyżby? - Ależ się wyprostował. - Cukier, bez 

śmietanki - poinformował ją sztywno. - Musisz 

wiedzieć więcej, niż chcesz ujawnić. Czy zagrabienie 

części fortuny Denbych to był twój pomysł? 

- Mój pomysł? - Isabel podniosła głos, opanowała 

się jednak w porę. - Oczywiście nie - zaprzeczyła 

mniej porywczo, ustawiając zastawę na małej srebrnej 

tacy. - Ciasto? Zdaje się, mam jeszcze kawałek. 

Alex w odpowiedzi wciągnął tylko powietrze i od­

wrócił się. Isabel zajęła się czajnikiem. Drżały jej ręce 

i musiała powycierać rozchlapaną wodę. Miała jednak 

poczucie sukcesu. Jeżeli zdoła tak dalej postępować 

z Setonami, nie musi się już obawiać żadnego z nich. 

Zaniosła tacę do salonu. Alex zajął poprzednie 

miejsce na sofie. Gdyby usiadła obok, znalazłaby się 

niebezpiecznie blisko jego smukłego ciała. Dla niej 

pozostał więc fotel naprzeciwko. 

54 

UKRYTE MOTYWY 

Przez kilka minut Isabel skupiła się na podawaniu 

kawy. Potem jednak musiała już spojrzeć mu w oczy. 

- Znasz... Jasona? - spytała z udawanym zacieka­

wieniem. Alex pochylił głowę. 

- Przelotnie - przyznał. 

Isabel dotknęła językiem górnej wargi, 

- To znakomity fotografik. 

- Oczywiście. 

- Pracuję dla niego od półtora roku. 

- Doprawdy? 

- Tak. — Rozluźniła się odrobinę. To łatwiejsze niż 

myślała. Jeżeli tylko uda się jej podtrzymać tę rozmowę 

do momentu, kiedy Alex dopije kawę, będzie się 

musiał pożegnać. - Kilka tygodni temu mieliśmy 

plener w Szkocji. Och... ale ty wiesz. Było bardzo 

zabawnie. Oczywiście, nie najlepsza pogoda, ale 

weekend spędziliśmy w starym zamku... 

- Dlaczego, Isabel? 

Pytanie Alexa natychmiast ją uciszyło, ale potem 

odezwała się niewinnym tonem: 

- Co dlaczego? 

- Dlaczego ta cała gra? - uściślił, nie zwracając 

uwagi na kawę. Usiadł na krawędzi sofy, zwiesił ręce 

między nogami. - Kogo usiłujesz zranić? Roberta? 

Chrisa?... Mnie? 

- Pochlebiasz sobie. 

- Naprawdę? - spojrzał na nią uważnie. - Cóż to 

się mawia o wzgardzonej kobiecie? 

- Wzgardzonej? - Jego bezczelność doprowadzała ją 

do pasji. Isabel zawrzała krew w żyłach, z trudem 

oparła się chęci wyrzucenia go za drzwi. I chociaż nie 

potrafiła usiedzieć spokojnie, to wstała z godną podzi­

wu samokontrolą. - Wzgardzona kobieta - powtórzyła. 

- Och, Alex! Ty rzeczywiście siebie przeceniasz! 

Alex też się podniósł, twarz pociemniała mu 

z gniewu. 

UKRYTE MOTYWY 

55 

- Igrasz z ogniem, co, Isabel? - warknął. - Cóż, 

w takim razie miej się na baczności. Możesz się 

jeszcze sparzyć! 

- Aż się trzęsę ze strachu! - I tak naprawdę było, 

tyle że on się nigdy o tym nie dowie. - Już nigdy mnie 

więcej nie przestraszysz, Alex. 

Przez jego twarz przemknął jakiś nieodgadniony 

skurcz. 

- Nie próbuję ci grozić. Przyszedłem tutaj w nadziei 

uporządkowania bałaganu, jaki pozostawiła po sobie 

Vinnie. 

- Czyżby? - Isabel nie potrafiła pohamować ironii. 

- I, jak sądzę, ma tego dowieść twoje wtargnięcie do 

mojego mieszkania. 

- Wcale się tu nie włamywałem! - syknął. 

- A ja nie dawałam ci kluczy. 

- Nie. Wiedziałem, że nie wpuściłabyś mnie dob­

rowolnie. 

- Co powinno ci dać do myślenia. Uzmysłowić, 

jakie uczucia żywię wobec Setonów - odcięła się 

pogardliwie. 

- Isabel, ja nie chcę z tobą wojny. - Alex przeciągnął 

smukłymi palcami po zaczesanych w tył, jedwabistych, 

ciemnych włosach. 

- Więc odejdź. 

- Naprawdę takie jest twoje życzenie? 

- Naprawdę? - roześmiała się ironicznie. - A wąt­

pisz? 

- Nie uważasz, że warto by się zachowywać 

rozsądnie? 

- A ileż rozsądku okazał twój wuj? - prychnęła. 

- A Chris? 

- Więc to vendetta - stwierdził Alex. - Jasne. 

Powinienem był od początku wiedzieć. 

- Co ty tam wiesz! 

Drżała, nie mogąc dłużej wytrzymać jego spojrzenia. 

56 

UKRYTE MOTYWY 

Odwróciła się. Podeszła do okna, spojrzała na park, 

tak przyjazny zaledwie parę minut temu. Boże, 

pomyślała z bólem. Więc znowu muszę z nim walczyć. 

Za wszelką cenę usiłowała do tego nie dopuścić, lecz 

Alex, jak zwykle, wyprowadził ją z równowagi. Teraz 

nie uwierzy, iż nie kierują nią osobiste pobudki. On 

trwał w przekonaniu, że Isabel pragnie zemsty za 

rozwód z Chrisem. 

- Mam więc powiadomić wuja, że nie ma żadnych 

szans na odzyskanie akcji? 

Isabel zesztywniała. A potem usłyszała jego głos 

tuż za plecami. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, iż 

przeszedł przez salon. 

- Idiotka! - stwierdził chrapliwie, choć w jego 

głosie nie dało się słyszeć nagany. - Te udziały znaczą 

dla ciebie tyle, co nic. Robert zaś słono zapłaci za ich 

odkupienie. Za taką sumę mogłabyś przez resztę 

życia pławić się w luksusie! 

Przywoławszy cały swój hart ducha odpaliła: 

- Tak, jak ty? 

Stali tuż obok siebie. Isabel czuła, że ta bliskość 

jest równie denerwująca dla niego, jak i dla niej. 

- Owszem... chyba. - Spostrzegła żyłę pulsującą 

na jego skroni. Przełknął ślinę. - Mogłabyś przynaj­

mniej się nad tym poważnie zastanowić. Byłabyś 

w stanie założyć nawet własną agencję, zamiast 

pracować dla tego pomyleńca, Ferry'ego. 

Wsparła się dłońmi o drewniany parapet. 

- Ty prawie go nie znasz. 

- Moje kontakty z Jasonem nie mają tutaj nic do 

rzeczy. Słuchaj, może zapomnielibyśmy o przeszłości 

i skoncentrowali się na dniu dzisiejszym. Zarabiasz 

na utrzymanie, ale przecież ci się nie przelewa, prawda? 

Hm... twoje mieszkanie jest całkiem miłe, ale mogłabyś 

sprawić sobie coś lepszego. 

Isabel dopiekły jego słowa, była jednak gotowa 

UKRYTE MOTYWY 57 

puścić je mimo uszu. Pojęła bowiem, że karta się 

znowu odwróciła, że Alex, mimo całej szorstkości, 

odczuwał równie silnie jak ona ich bliskość. 

- Wciąż mieszkasz w tamtym apartamencie? - spy­

tała cicho, świadoma, że jej nabrzmiewające piersi są 

doskonale widoczne pod bawełnianym dresem. Alex 

na pewno zwrócił na to uwagę, choć starał się nie 

spuszczać wzroku z jej twarzy. 

- To absolutnie nieistotne - odparł ostro. Rozchyliła 

usta na tę kolejną oznakę jego zmieszania. - Isabel, 

nie próbuję ciebie zwieść. Po prostu chcę, byś 

zastanowiła się, co i dlaczego tracisz. Chcesz po­

krzyżować plany wuja? Do tej pory znakomicie radził 

sobie z Denby. Kiedy przejmował firmę, znajdowała 

się na granicy bankructwa. Gdyby nie on, babcia nie 

mogłaby ci zapisać żadnych akcji. A może chcesz się 

przyczynić do upadku Denby? Skoro tak, to pomyśl 

o wszystkich niewinnych ludziach, którzy w razie 

twojego triumfu znajdą się na bruku. 

Drgnęła niespokojnie. 

- Wiesz, rzeczywiście powinieneś wykorzystać swój 

dyplom prawnika - orzekła, z trudem siląc się na 

drwinę. - Byłbyś cennym nabytkiem dla palestry. 

Masz argumenty nie do zbicia. 

Przygwoździł ją wzrokiem. 

- A ciebie przekonałem? 

- Do czego? - spytała prowokująco. 

- Do sprzedaży akcji. Wiesz dobrze, o co mi 

chodzi. No więc? Jaka będzie twoja odpowiedź? 

Uniosła ramiona. 

- Hm... pomyślę. - A potem, jakby spostrzegłszy 

pyłek na jego kołnierzu, wyciągnęła rękę i musnęła 

świetny materiał. 

- Cóż ty, do diabła, wyprawiasz? - warknął Alex, 

chwytając ją za rękę i odpychając. Spojrzała urażona. 

- To boli! 

58 UKRYTE MOTYWY 

- Powinno! - stwierdził bezlitośnie. - Nie kuś mnie! 

- A robię to? - odcięła się, pocierając bolący 

nadgarstek. Alex zaklął. 

- Co robisz? 

- Kuszę - palnęła, ciesząc się z jego zmieszania. 

Odwrócił się w milczeniu. 

- Proponuję, abyś zawiadomiła wuja o swojej decyzji 

- stwierdził, ruszając ku drzwiom. Isabel bez za­

stanowienia podążyła za nim. 

Przecisnąwszy się obok, doskoczyła do drzwi 

wcześniej. Wsparła się o nie plecami i popatrzyła 

prosto w twarz Alexa, jak gdyby miała nadzieję, że 

zatrzyma go siłą. 

- O co chodzi, Alex? - zadrwiła. - Boisz się 

odpowiedzieć na moje pytanie? 

- Nie rób z siebie idiotki - przystanął w pewnej 

odległości. - Zejdź mi z drogi! 

- To zmuś mnie! - Dopiero kiedy wypowiedziała 

te słowa, pojęła, jakie były głupie. 

Wcześniej opanowało ją przemożne pragnienie, by 

upokorzyć go równie boleśnie, jak on upokorzył ją 

w przeszłości. Zamiast pozwolić mu odejść, natarła 

na niego, musiał ją więc pochwycić. 

- Isabel! - wymówił z rozpaczą jej imię. Korzystając 

z chwilowej słabości Alexa, wyrwała się, wspięła na 

palce i musnęła językiem jego podbródek. 

Zesztywniał, złapał ją za ramiona, odepchnął. Nie 

opierała się, zadowolona z postępów, jakie dotąd 

zrobiła, by udowodnić, że nie jest mu tak obojętna, 

jak usiłował to okazać. Słyszała jego przyspieszony 

oddech, czuła piżmowy zapach męskiego ciała. Wciąg­

nęła go głęboko, upajając się zwycięstwem. 

Jednak przedwcześnie gratulowała sobie sukcesu. 

Przeoczyła groźny błysk w oczach Alexa. Przed 

sekundą to ona była napastnikiem, po chwili toczyła 

już zupełnie inną walkę. 

UKRYTE MOTYWY 

59 

- Jeśli tego chcesz - wychrypiał Alex, przygar­

niając ją ku sobie. - Cóż... nie mam nic przeciw. - Nim 

zdołała zaprotestować, zamknął jej usta pocałunkiem. 

Trwało to tylko moment. Odchyliła się i zrobiła 

krok w tył. Nie było to zbyt rozsądne, gdyż za 

plecami poczuła drzwi. Znalazła się w potrzasku, 

a Alex, z wyraźną satysfakcją, znowu przygwoździł ją 

pocałunkiem. 

Zacisnęła zęby, usiłowała wepchnąć kolano między 

jego uda, na próżno jednak. Przycisnął ją do drzwi, 

ujął szyję w dłonie. 

Chciała go ugryźć, ale gdy rozchyliła zęby, Alex 

natychmiast wsunął język między jej wargi, smakując 

wilgotne ciepło jej ust. Dłonie, które przedtem zadawały 

ból, zaczęły zmysłowo pieścić jej szyję. 

Isabel oddychała z trudem pod naporem pocałun­

ków. Czuła tylko smak i zapach Alexa. Namiętność, 

którą w niej wyzwolił, uświadomiła jej, jak niewiele 

brakuje, by całkowicie się poddała. Chciała z nim 

walczyć, chciała uciec przed tym zamachem na jej 

niezależność. Jednak im dłużej Alex trzymał ją 

w ramionach, tym bardziej słabł jej opór, a przewaga 

fizyczna wykluczała wyrwanie się siłą. 

Dłonie Alexa zsunęły się z jej szyi po drżących 

ramionach, zaciskając się powyżej łokci. Przygarnął 

ją bliżej, oplótł jej ramionami swoje biodra. Nie 

przestawał przy tym całować. Na próżno usiłowała 

przywołać całą niechęć do niego, Alex zwyciężał, 

zmuszając ją do równie gorącej pieszczoty. 

Parzyło ją jego rozpalone ciało. Alex wargami 

muskał jej policzki. Dłońmi przesunął po nabrzmiałych 

piersiach, potarł sutki, objął w pasie. Gdy między jej 

nogi wdarło się jego udo, oparła się bezsilnie o drzwi. 

Przycisnął ją jeszcze mocniej i objął jej krągłe pośladki. 

- Boże - mruknął, przygarniając ją do siebie. - Już 

zapomniałem, jaka jesteś dobra! 

60 

UKRYTE MOTYWY 

Ten pełen udręki, a zarazem drwiny ton był jak 

policzek. Zabolały nie tyle same słowa, choć i te były 

obrzydliwe. Miała przecież panować nad sytuacją, 

a tymczasem pozwoliła, by on przejął inicjatywę. 

Wyrwała się z ramion Alexa. 

- Wynoś się! - wykrzyczała. Alex nie stracił głowy. 

- Chyba trochę na to za późno, co? - Zmierzył ją 

ironicznym spojrzeniem. Nawet nie usiłował ukryć 

swojego pożądania. Isabel zadrżała. 

- Spadaj! - powtórzyła, nie bacząc, jak on to może 

zinterpretować. Wciąż nie potrafiła się mu oprzeć. 

Musiała przywołać więc cały hart ducha, by odzyskać 

nad sobą panowanie. 

- Świetnie. - Wziął głęboki oddech, wyprostował 

się. Potem, ubiegając wszelkie jej próby, by go poniżyć, 

dodał: - Zdecydowałaś już, co zrobisz z akcjami? 

- Ty... ty draniu! 

- Tak czy nie? 

- Boże, Alex, jak ja cię nienawidzę! 

- Hm, rozumiem, że to oznacza „nie" - stwierdził, 

kierując się niespiesznie do wyjścia. - Przekażę twoją 

odmowę. 

Na próżno usiłowała znaleźć jakąś ciętą ripostę, 

gdy otwierał zatrzask i zdejmował łańcuch. Kiedy 

drzwi zamknęły się z hukiem, Isabel zrozumiała, że 

Alexowi znowu udało się zrobić z niej idiotkę. 

ROZDZIAŁ PIĄTY 

Isabel wciągnęła obcisłą granatową spódnicę, usi­

łowała zasunąć suwak. Gdy się zaciął, zaklęła cicho. 

Akurat wtedy do garderoby weszła Laureen Bishop. 

- Spokojnie, spokojnie - skarciła ją, zrzucając 

pantofle na wysokich obcasach i masując kostki nóg. 

- Powiedziałaś mu i on się zgodził. Myśl pozytywnie, 

Isabel. Helen z rozkoszą pojedzie zamiast ciebie do 

Madrytu. Jason pogodzi się z tym. Jak zawsze, zresztą. 

Isabel westchnęła. 

- Przecież mówiłam mu już w zeszłym tygodniu, że 

w czwartek wypada posiedzenie rady nadzorczej. 

Powinien pamiętać. Jason na ogół nie zapomina 

o takich rzeczach. 

- Może miał nadzieję, że zmienisz zdanie - wtrąciła 

lekko Laureen i nachyliła się do lustra, by podziwiać 

swoją cerę. - Sądzisz, że to dobry makijaż? Maxine 

mówiła, że tak, ale ja nie jestem pewna. 

- Maxine powie wszystko, czego chce Jason - ucięła 

Isabel. Nie miała nastroju na takie pogawędki. - Jak 

mogłabym opuścić to posiedzenie? Muszę przecież 

tam pójść, by trzymać rękę na pulsie. 

Laureen westchnęła, przysiadła na toaletce. Po­

trząsnęła głową. 

62 UKRYTE MOTYWY 

- A cóż to ma za znaczenie? Zdaje się, że sporzą­

dzają z takich narad protokoły. 

- Owszem. 

- No właśnie. 

- Tylko, że ja chcę tam być. To... ważne, bym tam 

poszła. Tego właśnie spodziewałaby się lady Denby. 

- Lady Denby - powtórzyła Laureen, kiwając 

głową. - Czy to ta starsza pani, która zapisała ci akcje? 

- Zgadza się. - Isabel przygryzła wargę, potem 

dodała niechętnie. - To babka mojego eks-męża. 

- Aha. Jakież to niesamowite. 

- Niesamowite? 

- No tak. - Laureen spojrzała chytrze. - Rodzina 

męża na ogół nie zapisuje majątku byłym żonom. 

- Och! - Isabel zaczerwieniła się. - Cóż... przyjaź­

niłyśmy się z Vinnie. 

- Vinnie? 

- Lady Denby. 

- Rozumiem. - Laureen wzruszyła jednak ramio­

nami, jakby niczego nie pojmowała. - Więc w czwartek 

spotkasz się z byłym mężem. 

- Chyba tak - przyznała Isabel po chwili. Akurat 

tej ewentualności nie brała pod uwagę. 

- Dlatego Jason jest taki rozdrażniony - zauważyła 

przebiegle Laureen, a spostrzegłszy zdumione spoj­

rzenie koleżanki dodała: - Wszyscy wiemy, co do 

ciebie czuje. Zresztą, nie robi z tego zbyt wielkiej 

tajemnicy. 

- Och! - Isabel potrząsnęła głową. - Nie wiedziałam. 

Mam nadzieję, że jest inaczej. Lubię Jasona, ale... 

- ...ale to nie eks-małżonek? 

- Nie! - odparła porywczo. - Nie o to chodzi. 

Chris nie ma tu nic do rzeczy. Nasze małżeństwo to... 

to była pomyłka. Byłam młoda, imponował mi. 

- Schyliła się po pantofle. - Wtedy wydawało mi się 

to niezłym pomysłem. 

UKRYTE MOTYWY 

63 

Laureen zmarszczyła brwi. 

- Jak długo byliście razem? 

- Dwa lata. - Wiedziała, że tamta nie potrafi 

pohamować ciekawości. 

- I co się stało? Trafił się ktoś trzeci? 

Isabel wyprostowała się. Dlatego właśnie utrzymy­

wała dystans wobec pewnych ludzi. Nie chciała narażać 

się na podobne pytania. 

- Kto trzeci? - spytała oschle. Laureen westchnęła. 

- Rozwiedliście się - przypomniała jej. - No dobrze. 

Nie mówmy już o tym. - Odwróciła się. - Muszę się 

przebrać. 

Isabel chwyciła torbę. Laureen słynęła z długiego 

języka. Isabel nie życzyła sobie, żeby jej prywatne 

życie stało się publiczną tajemnicą. Wyszła tylnym 

wejściem, by uniknąć spotkania z Jasonem. 

Miała dla siebie co najmniej tydzień. W środę 

Jason, Laureen, Helen Rogers i jeszcze dwie dziewczyny 

wylecą do Madrytu. Spędzą tam około pięciu dni. 

Ten wyjazd dawał Helen, najmłodszej z modelek, 

dużą szansę. 

Jason nie zdołał przekonać Isabel nawet groźbą. 

Była gotowa zrezygnować z pozycji głównej modelki 

agencji. Już dwa dni temu uprzedziła Jasona, że 

nieodwołalnie weźmie udział w posiedzeniu rady 

nadzorczej. 

Nie miała zamiaru poróżnić się z nim. Była 

wdzięczna Jasonowi, że pomógł jej po rozwodzie 

wrócić do zawodu modelki. Uznał, że warto w nią 

zainwestować, miała wobec niego zobowiązania. 

Isabel uświadomiła sobie, że zostały jej niecałe dwa 

dni na zapoznanie się z dostępną literaturą dotyczącą 

Koncernu Denby i Zakładów Farmaceutycznych 

Mattleya. Od początku pragnęła pokrzyżować Rober-

towi Setonowi plany wchłonięcia mniejszej firmy. 

Dopiero teraz jednak pojęła, iż podczas posiedzenia 

64 

UKRYTE MOTYWY 

będzie musiała odeprzeć atak oponentów. Alex 

uzmysłowił jej, co może stać się z pracownikami. 

Możliwe więc, że wyświadczy przysługę Zakładom 

Mattleya. Rozważając wszystkie za i przeciw, rzeczy­

wiście miała taką nadzieję. 

Tak czy siak, sama myśl o Alexie jeszcze tylko 

utwierdziła ją w powziętym zamiarze. Czyniła sobie 

gorzkie wymówki, że dopuściła do tamtej sytuacji. 

A taka była pewna, że bez trudu sobie z nim poradzi, 

że zdoła nad sobą zapanować. Może gdyby nie 

doprowadziła Alexa do pasji, nie napastowałby jej 

tak brutalnie. Stracił głowę... 

Rzeczywiście, stracił, przypomniała sobie z pełną 

ironii satysfakcją, jadąc samochodem ze studia na 

Greek Street do domu na Dorset Place. Alex nie 

mógłby temu zaprzeczyć. I to nie pierwszy raz, 

przypomniała sobie niechętnie. Gdyby nie Alex, 

prawdopodobnie nigdy nie poślubiłaby Crisa. Duma 

jest złym doradcą. Isabel zaś uległa jej podszeptom. 

Pochlebiała jej adoracja Chrisa Setona. Poznali się 

na bankiecie dla prasy. Ona reprezentowała agencję, 

dla której wówczas pracowała, on pojawił się z modelką 

zatrudnioną w konkurencyjnej firmie. Poczuła się 

wyróżniona, gdy stała się obiektem jego awansów. 

Nawet wtedy przyszły spadkobierca Koncernu Denby 

był jedną z najlepszych partii. Z natury rzeczy Isabel 

musiało to imponować. 

Tak czy owak, Chris okazał się wspaniałym kom­

panem. Umawiała się z nim, lekceważąc ostrzeżenia 

przyjaciół. Sądziła, że się w nim nie zakocha. Lata 

spędzone w sierocińcu nauczyły ją nie poddawać się 

zbyt łatwo uczuciom. Chociaż lubiła Chrisa, nie 

zamierzała traktować go zbyt poważnie. Dopóki nie 

poznała jego ojca i... kuzyna, Alexa. Od tamtej chwili 

stanęła w szranki z życiem... 

W bibliotece nie znalazła zbyt wielu informacji 

\ 

UKRYTE MOTYWY 65 

o Zakładach Mattleya. Owszem, sporo wiadomości 

dotyczyło Koncernu Denby, lecz mniejszą firmę 

skwitowano zaledwie skąpą charakterystykę. 

Posiedzenie rady miało się odbyć w siedzibie koncer­

nu w Londynie, w strzelistym wieżowcu tuż przy 

Strandzie. Isabel wiedziała, że biura Roberta znajdują 

się na samej górze i łączą się z salą konferencyjną. 

W czwartek rano niemal żałowała, że nie pozbyła 

się akcji. Oszczędziłaby sobie tylu rozterek. Co zyska, 

wystawiając się na tak ciężką próbę? Może Vinnie 

spodziewała się, że Isabel odsprzeda udziały? Może 

w ten właśnie sposób pragnęła dziewczynie zrekom­

pensować ciężkie przejścia? 

Isabel przeczuwała jednak, iż starsza pani oczekiwała 

od niej czegoś więcej. Vinnie z jakichś tajemniczych 

powodów chciała ją związać z koncernem. A jeżeli 

istniały ukryte motywy, niewątpliwie we właściwym 

czasie wyjdą na wierzch. 

Na posiedzenie ubrała się szczególnie starannie. 

Przez chwilę miała zamiar nałożyć na siebie coś tak 

prowokującego, co zaszokowałoby członków rady. 

Jednak szybko porzuciła tę pokusę. Taka demonstracja 

potwierdziłaby opinię, którą rozpowszechniał o niej 

Robert Seton. Stworzyłaby mu idealną okazję do 

poniżenia jej w oczach członków rady. A ona musiała 

przekonać ich o swojej wiarogodności. 

Mając to na uwadze wybrała beżową, dopasowaną 

i elegancką spódnicę, bursztynowego koloru, jedwabną 

koszulową bluzkę i komponujący się z tym wszystkim 

krawat. Prosty krój ubioru podkreślał jej wdzięk. 

Brązowe pantofle na wysokich obcasach dopełniały 

całości. Włosy splotła w ścisły węzeł i uznała swój 

wygląd za zadowalający. Mimo to pudrując policzki 

cała drżała. Miała bowiem stanąć oko w oko z Chrisem 

i jego ojcem i choć dzielnie wmawiała sobie, że jest 

inaczej, bardzo się tego spotkania lękała. 

66 UKRYTE MOTYWY 

Podjechała taksówką, drzwi otworzył portier w liberii 

i tak oto znalazła się w biurowcu Denby. Tylko 

spokojnie, nakazała sobie, wchodząc do pierwszej 

nadjeżdżającej windy. Cóż było do stracenia? Już 

nigdy żaden członek tej rodziny nie zdoła cię zranić. 

Dopiero na dziesiątym piętrze dosiadły się dwie 

młode sekretarki. Nie zwróciły na Isabel najmniejszej 

uwagi, pochłonięte jakimiś plotkami. Gdy jednak 

padło imię Alexa, Isabel poczuła się nieswojo. 

- Wiesz, słyszałam, że on się z nią rozwiódł, bo 

romansowała z jego kuzynem - paplała jedna z dziew­

cząt. Zauważyła Isabel i zniżyła nieco głos. - Wiesz, 

Tracy, o kogo mi chodzi. Widziałaś go. O Alexa Setona! 

- Coś ty! - Oczy drugiej pannicy rozszerzyły się, 

Isabel natomiast zaczęła się przysłuchiwać osłupiała. 

- Myślisz, że to prawda? 

- Nie wiem. - Sekretarka zrobiła wymowną minę. 

- Ale ja nie miałabym nic przeciwko takiemu związ­

kowi. Szkoda, że to nie Alex jest synem starego 

Setona. Wyobraź sobie, taki przystojny i jeszcze 

miałby taki majątek! 

- Cóż... pan Chris też jest niczego sobie - mruknęła 

Tracy. - Zawsze grzecznie się wita. Nie zadziera 

nosa. Jest doprawdy uroczy. 

- Chociaż to nie Mel Gibson, co? - stwierdziła 

ironicznie druga i dodała ledwie słyszalnym szeptem: 

- Poza tym, mówi się... 

Isabel nie dane było jednak tego wysłuchać, gdyż 

drzwi się otworzyły na piętnastym piętrze i obie dziewczyny 

wysiadły. W samą porę, pomyślała widząc w lustrze 

swoją spłonioną twarz. Nietrudno było odgadnąć, o kim 

tamte mówiły i choć plotki były wyssane z palca, 

nieprzyjemnie znowu stać się ich obiektem. 

Chwilę później winda przystanęła na osiemnastym 

piętrze. Isabel musiała wkroczyć prosto na teren biur 

Roberta Setona. 

UKRYTE MOTYWY 67 

Natychmiast ją rozpoznano. Pulchna, niewysoka 

sekretarka bez trudu zidentyfikowała dziewczynę. 

Podniosła się zza biurka z przyjacielskim uśmiechem. 

- Pani Seton! - wykrzyknęła, niepomna, że Isabel 

rozwiodła się z Chrisem już prawie dwa lata temu. 

- Cudownie znowu panią widzieć. Jak się pani miewa? 

Wygląda pani świetnie. 

Isabel wzięła głęboki oddech i ruszyła na jej 

spotkanie. 

- Panna Ashley - poprawiła ją. - Mnie również 

miło cię widzieć, Susan. Wciąż zapracowana po uszy? 

- Jak zawsze - potaknęła Susan Lightfoot, wzru­

szając ramionami. - Nie wszyscy możemy wieść tak 

ekscytujące życie jak pani... pani... panno Ashley. 

Widuję pani zdjęcia w gazetach i magazynach. Jest 

pani sławna. Tylko że chyba to już nie dla mnie. 

Isabel uśmiechnęła się tylko, wiedząc, że pani 

Lightfoot w rzeczywistości nie jest tak dobroduszna, 

na jaką wygląda. Zbyt długo pracowała dla Roberta 

Setona, by żywić jakiekolwiek przyjazne uczucia wobec 

jego byłej synowej. Chociaż zdawała się promieniować 

życzliwością, jej słowa podszyte były nutą dezaprobaty. 

- Napije się pani kawy? - pytała, poprosiwszy 

Isabel, by usiadła i poczekała, aż ona zawiadomi 

szefa o jej przybyciu. Isabel odmówiła. 

- Może lepiej pójdę prosto do sali konferencyjnej. 

- Odruchowo zacisnęła palce na torebce. - Spodziewają 

się mnie. 

- Och, tak, wiem, oczywiście. - Susan Lightfoot 

nie dała się zbić z pantałyku. - Tylko że pozostali 

członkowie rady jeszcze się nie pojawili, a pan Seton 

jest akurat zajęty. 

Isabel westchnęła. 

- Mimo wszystko wolę zaczekać w sali. - A nie 

wysiadywać tutaj jak pierwszy lepszy petent. Ciekawe, 

jak zachowałaby się w podobnej sytuacji lady Denby. 

68 

UKRYTE MOTYWY 

Ach, Vinnie nie należała do osób, którym kazano by 

wyczekiwać. Gdyby się pojawiła, jej zięć co tchu 

wybiegłby na powitanie. 

Susan speszyła się, ale niewiele mogła zrobić. Chyba 

to nic złego, by najświeższy członek rady oswoił się 

z otoczeniem? Przecież nie było tam żadnych poufnych 

dokumentów. 

- Proszę za mną - zgodziła się w końcu. Gestem 

poprosiła, by Isabel podążyła za nią korytarzem 

wyłożonym mięsistym dywanem. Isabel dobrze znała 

drogę, zignorowała jednak tę drobną uszczypliwość. 

Mijając gabinet Roberta mimowolnie zesztywniała. 

Jego głos przenikał nawet solidne mury. Isabel 

gotowała się na mającą nastąpić nieuchronnie kon­

frontację. 

Sala narad była w miarę przestronna. Długi, 

prostokątny stół okolony czternastoma fotelami, przy 

każdym miejscu zupełnie nowy notatnik i wieczne 

pióro. 

- Zawiadomię pana Setona o pani przybyciu 

- oznajmiła lodowatym tonem Susan. Oto sposób, 

w jaki człowiek przysparza sobie wrogów, pomyślała 

kwaśno Isabel. Ale gdyby pozwoliła zastraszyć się 

Susan, to jakie by miała szanse z samym Robertem 

Setonem? 

Kładąc na stole torebkę stłumiła narastające uczucie 

paniki. Nalała sobie kawy i właśnie ją sączyła, gdy 

otworzyły się drzwi. Odwróciwszy się, ujrzała w progu 

eks-męża. Trudno powiedzieć, które z nich było 

bardziej zaskoczone. Najwidoczniej pani Lightfoot 

gdzieś odeszła i nie ostrzegła Chrisa. 

Ku swojemu zdumieniu, Isabel nie była zbyt 

poruszona tym spotkaniem. Nie potępiała Chrisa tak 

ostro, jak jego ojca czy Alexa i raczej nim gardziła niż 

go nienawidziła. 

- Susan nie powiedziała ci, że tu jestem? - spytała, 

UKRYTE MOTYWY 

69 

gdy Chris wahał się, niepewny, jak ma się zachować. 

Pokręcił przecząco głową. 

- Nie było jej w pokoju - wyjaśnił, wkraczając 

z dererminacją na salę. - Hm... pijesz kawę. Może 

bym się dołączył. 

- Mleko? Dwie łyżeczki cukru? - upewniła się 

Isabel, biorąc dzbanek. Chris zamknął drzwi i potaknął. 

- Pamiętasz! - zdumiał się, a jego blada twarz 

lekko poróżowiała. - Hm... cóż... miło cię znowu 

widzieć, Isabel. Często myślałem, jak sobie radzisz. 

Ze słów Vinnie wywnioskowałem, że nie byłabyś 

zachwycona, gdybym cię sam o to zapytał. 

Wzruszyła ramionami. Trudno było żywić do niego 

urazę. 

- Było, minęło, Chris - stwierdziła, słodząc mu 

kawę. - Każde z nas ma już swoje własne życie, jak 

powiadała Vinnie. 

Zaśmiał się smętnie i wziął filiżankę. 

- Rewelacyjnie wyglądasz! Zdjęcia nie oddają nawet 

dziesiątej twej urody. Wybaczysz, oczywiście, że to 

mówię. 

- Ależ tak - uśmiechnęła się ironicznie. - Przytyłeś 

nieco. 

- Wiem, wiem! - skrzywił się. - Nie musisz mi tego 

przypominać. To zmora mojego życia. 

- Już nie cherubin, raczej satyr - zauważyła 

lekko, przypominając ich dawny wspólny żart. Chris 

jęknął. 

- Dla utrzymania formy potrzebna mi, zdaje się, 

dobra partnerka - zażartował. Z twarzy Isabel zniknął 

uśmiech. 

- Czyżby? - docięła mu, patrząc prosto w oczy. 

Szybko odwróciła wzrok, ponieważ dostrzegła w nich 

niepewność. 

- Słuchaj... nie wracajmy do tego wszystkiego 

- zaprotestował, idąc do okna. Stanął obok dziew-

70 

UKRYTE MOTYWY 

czyny, która spoglądała w dół na rozległą panoramę 

miasta. - Do diabła, Isabel, wiesz, że nie jestem 

panem siebie. Nigdy nie byłem. Boże... jakżebym 

chciał znaleźć się na miejscu Alexa! On przynajmniej 

wie, czego chce od życia! 

- Nie mów tak. - Spojrzała na niego niechętnie, 

potem potrząsnęła głową. - Nie porównuj się z Alexem! 

Przecież to nie twoja wina, że jesteś, jaki jesteś. Alex 

wyzuty jest z sumienia. 

- Myślałem, że go podziwiasz. 

- Wiem, co myślałeś, i nie zamierzam wyprowadzać 

cię z błędu - westchnęła. - Ale chciałam wyrwać się 

z tej rodziny, Chris. Musiałam to zrobić, gdyż inaczej 

straciłabym szacunek dla samej siebie. 

- Brawo! 

Pełna drwiny pochwała i wątłe oklaski natychmiast 

ją otrzeźwiły. Pochłonięta własnymi myślami niemal 

zapomniała, gdzie jest. I wtedy właśnie przez drzwi 

prowadzące do gabinetu wkroczył Robert Seton. 

Stanął, przyglądając się im badawczo zmrużonymi 

oczami. 

Ale to nie prezes rady nadzorczej Koncernu Denby 

przykuł uwagę Isabel. Ledwie zdołała zmobilizować 

siły na stawienie czoła lodowatej niechęci, kiedy tuż 

za Robertem na salę wszedł drugi mężczyzna. Wysoki, 

ciemny, w garniturze podkreślającym opaleniznę, stanął 

u boku wuja. Widać było łączące ich podobieństwo. 

- Nie masz chyba nic przeciwko temu, by Alex 

uczestniczył w naradzie, Isabel? - spytał Robert, 

podchodząc ku niej z wyciągniętą ręką. Z satysfakcją 

spostrzegł, że udało mu się speszyć dziewczynę. 

Uścisnął jej zimną dłoń. 

Isabel jednym ruchem wyszarpnęła palce, zacisnęła 

jedną pięść w drugiej, jakby sparzyło ją dotknięcie 

Setona. Temu człowiekowi brak wszelkich skrupułów, 

pomyślała, zła na siebie, że dała się tak podejść. 

UKRYTE MOTYWY 71 

Alex nawet nie pofatygował się, by ją powitać, 

uniósł tylko nieznacznie brwi. Nalał sobie kawy, z nie 

ukrywaną obojętnością popatrując po pozostałych. 

Podobnie jak Robert całkowicie panował nad sobą. 

Isabel chętnie dowiedziałaby się, czy napomknął 

wujowi o ich spotkaniu. Gdyby tylko wierzyła, iż coś 

na tym zyska, sama natychmiast opowiedziałaby mu 

o wszystkim. Ale bała się, że zrobi z siebie idiotkę, 

więc nie zaryzykowała. 

- Czyż to nie miło? - zauważył Robert, dodając 

synowi otuchy poklepywaniem po plecach. - Po tylu 

latach znowu razem. Mam nadzieję, że Vinnie to 

wszystko widzi. Tego przecież pragnęła. 

Isabel wzięła głęboki oddech, potem nie zwracając 

uwagi na zaniepokojoną minę Chrisa, powiedziała: 

- Ciekawe, czy byłaby taka uszczęśliwiona, panie 

Seton, gdyby wiedziała, że usiłuje pan pokrzyżować 

jej wolę. - I, ośmielona, dodała: - Przykro mi, że nie 

skorzystałam z pańskiej oferty odkupienia akcji. Ale 

miałam wrażenie, że winna to jestem lady Denby. 

Twarz Roberta pociemniała. 

- Nie rób ze mnie idioty! - warknął. - Dobrze 

wiemy, jak zdołałaś owinąć sobie babcię wokół palca! 

Masz w nosie Koncern Denby! Myślisz tylko o sobie. 

Bez względu na opinie lekarzy, nikt mnie nie przekona, 

że Vinnie była przy zdrowych zmysłach zapisując ci 

akcje. Boże, musiała upaść na głowę! Ty nawet nie 

jesteś członkiem rodziny! 

Isabel niemal zagotowała się ze złości, ale nim 

zdołała znaleźć właściwą odpowiedź na to oskarżenie, 

wtrącił się Chris. 

- Tato, nie denerwuj się! - zawołał przysuwając się 

do niego. Ostentacyjnie zademostrował swoje poparcie. 

- Jeżeli będziesz z niej szydził, uprze się i za nic nie 

odda udziałów. Powinieneś podejść do niej psycho­

logicznie. Tak jak ja. 

72 

UKRYTE MOTYWY 

- Dlatego właśnie byłeś dla mnie taki miły, Chris? 

- Isabel wydęła wargi, dotknięta tym, że Chris tak 

łatwo zmienił front. - Powinnam się była domyślić, 

co się za tym kryło. Zawsze grałeś na dwie strony. 

- Nie sądzę, byśmy cokolwiek osiągnęli dzięki tej 

jałowej sprzeczce - wtrącił stanowczo Alex, odstawiając 

filiżankę i wpychając dłonie do kieszeni. - Bez względu 

na to, co się wam wydaje, faktem jest, że babcia 

postanowiła zapisać akcje właśnie Isabel. Więc zamiast 

marnować czas, zajmijmy się przekonaniem Isabel, że 

fuzja z Mattleyem przyniesie nam wszystkim korzyść. 

ROZDZIAŁ SZÓSTY 

- No proszę... udało się! - triumfował Robert 

Seton wracając do gabinetu. - Alex, chłopcze, jesteś 

genialny! Zawsze to mówiłem! Nalegam, byś pozwolił 

mi dzisiaj zaprosić się na kolację. 

- Tak, Alex, świetnie sobie poradziłeś - zawtórował 

kuzyn. - Naprawdę, zapędziłeś ją w kozi róg! Gdy 

przyszło do głosowania, nie miała żadnych szans. 

- Wytłumaczyłem tylko, co dla zarządu Mattleya 

znaczy fuzja z nami. - Alexowi nie zależało na 

pochwałach, ale wuj nie dawał za wygraną. 

- Ale jak to jej powiedziałeś. - Robert sięgnął po 

cygaro. - Chris ma rację. Znalazła się w matni. 

Pojęła, że jeśli zgłosi weto, wystąpią przeciw niej 

wszyscy akcjonariusze. 

- Cóż, może gdybyś zawczasu wszystko jej wyjaśnił, 

nie znaleźlibyśmy się w takim impasie - przyciął mu 

Alex, ściągając ze znużeniem ramiona. - Zdaje się, po 

obu stronach zabrakło chęci porozumienia. Kiedy 

doszło do sedna sprawy, Isabel zrozumiała, na czym 

rzecz polega. 

- Myślisz, że by mnie posłuchała? - oburzył się 

Robert. - Cholera, człowieku, wszyscy trzej wiemy 

doskonale, że sukces zawdzięczamy właśnie twojej 

7  UKRYTE MOTYWY 

elokwencji. Nie pomniejszaj swoich zasług, Alex. Jeżeli 

Isabel znalazła się w głupiej sytuacji, tym lepiej. 

- Co dokładnie ma to znaczyć? 

- Tata przypomina tylko, że to Isabel rozpoczęła 

walkę, a nie my - wtrącił Chris w obronie ojca. 

Alex zacisnął wargi. 

- Rozumiem jedno, to my puściliśmy machinę 

w ruch usiłując odkupić akcje - zauważył cierpko. 

- Może gdybyśmy nie zdradzali się tak otwarcie 

w sprawie Mattleya, nie byłoby kwestii. 

- Chyba w to nie wierzysz! - prychnął pogardliwie 

Chris. - Mój Boże, kiedy odczytano testament babci, 

byłeś równie wściekły jak my wszyscy! A po tym, co 

ona usiłowała z tobą zrobić... 

- Ani słowa więcej! - odezwał się cicho Alex. 

- Wydawałeś się bardzo zajęty Isabel, kiedy weszliśmy 

z twoim ojcem na salę. Ciekawe, o czym z nią 

rozmawiałeś? Isabel wyraźnie sądziła, że udzielisz jej 

poparcia. 

- Bzdura! - rozognił się Chris. - Ona... ta cała 

Isabel... usiłowała mnie podkupić. Oczywiście, wyjaś­

niłem jej dobitnie, do czego jestem zobowiązany, że 

siłą rzeczy poprę ojca i tak dalej. Ale to jej nie 

powstrzymało. Mówię wam, gdybyście nie pojawili 

się w porę, kto wie, do czego by... 

- Kłamiesz! - Alex chwycił go za klapy. 

- Zmiłuj się, Alex! - Robert ruszył zza biurka, by 

ich rozdzielić. - Dlaczego to cię tak dotknęło? Cholera, 

odkąd ta kobieta pojawiła się w naszej rodzinie, 

mamy same kłopoty! Nie możesz spodziewać się, że 

Chris będzie taktowny. Nie po tym, jak z nim postąpiła. 

Alex zacisnął zęby. 

- Przepraszam - wymamrotał, przygładził dłonią 

włosy, odwrócił się. - Mam po uszy całej tej sprawy! 

- Jak my wszyscy - parsknął jego kuzyn. Trzęsącymi 

się rękoma usiłował doprowadzić do porządku ubranie. 

74

UKRYTE MOTYWY 

75 

- Nie ma powodu, żebyś na mnie wyładowywał swoje 

humory! Irytujesz się, iż to nie tobie Vinnie zapisała 

swoje udziały! 

Alex odwrócił się, ale wuj stanął mu na drodze. 

- Dosyć - rozzłościł się. - Chris, albo zachowasz 

dla siebie swoje uwagi, albo w przyszłości sam 

będziesz płacił swoje rachunki. Alex, mamy do 

omówienia nie cierpiące zwłoki sprawy. Więc spokój, 

dobrze? Wciąż nie usłyszałem, czy przyjmujesz za­

proszenie na kolację? 

- Obawiam się, że to niemożliwe - odparł z wymu­

szonym żalem Alex. - Hm... umówiłem się na wpół 

do dziewiątej z klientem. Przykro mi, ale musimy 

odłożyć kolację na później. 

- Więc może wpadniesz na weekend do Nazeby? 

- zaproponował skwapliwie Robert. - Nie mogłeś 

tydzień temu, to może teraz? Nie spodziewam się 

gości. Będziemy tylko we własnym gronie. Pogramy 

sobie w golfa. Może nawet popływamy łódką, jeśli 

dopisze pogoda... 

Alex westchnął. 

- Sam nie wiem... 

- A co ze mną? - zirytował się Chris. - Czy mnie 

także zapraszasz? A może planujesz tete-a-tete? 

- Nie bądź osłem - zbył go niecierpliwie ojciec. 

- Przecież Nazeby to twój dom. Czyż trzeba cię 

specjalnie zapraszać? - Westchnął ciężko. - Ale, o ile 

pamiętam, mówiłeś, że wybierasz się na wyścigi do 

Newcastle. Może także zmieniłeś plany? 

- Co ma znaczyć to „także"? - rzucił się Chris. 

- Czy mam rozumieć, że dajesz wiarę Alexowi i nie 

przyjmujesz mojej wersji wydarzeń? 

Robert potrząsnął głową. 

- Tego nie powiedziałem. 

- Akurat! 

- Muszę już iść - przerwał im Alex. - Później 

76 UKRYTE MOTYWY 

skontaktuję się z wujem w sprawie weekendu. Jeżeli 

będę wolny, dam znać. 

Z ulgą opuszczał biurowiec Denby. Była tak piękna 

pogoda, że postanowił wrócić do biura pieszo. 

W połowie drogi zaczął jednak żałować decyzji. 

Spacer skłaniał do rozmyślań. A tak bardzo pragnął 

zapomieć o przedpołudniowej radzie i o tym, co czuł, 

kiedy ujrzał Isabel i Chrisa razem. Nade wszystko 

jednak nie chciał myśleć o pokonanej Isabel. Sama 

niedawno mówiła mu, że powinien być adwokatem. 

Cóż, może to racja. Nie powinien jednak mieć 

wyrzutów sumienia, że wykorzystując swoje umiejęt­

ności zrobił z niej idiotkę. 

Westchnął, rozejrzał się niewesoło, próbując zmie­

nić tok swoich myśli. Ale młode kobiety w letnich 

sukienkach pchające przed sobą wózki przypominały 

mu, co mógł posiadać, a co zaprzepaścił po pie­

rwszym spotkaniu z Isabel. Ileż to lat minęło od 

ich poznania w Nazeby? Pięć, sześć? Wystarczająco 

dużo, by o wszystkim zapomnieć, by otrząsnąć 

się z przeszłości. 

Wciąż dręczyła go myśl, że pierwsze spojrzenie na 

przyszłą żonę kuzyna tak boleśnie go poruszyło. 

Chciał o tym i o niej zapomnieć, ale nie pozwalały na 

to okoliczności. Od momentu rozstania Chrisa z Isabel 

myślał o dziewczynie od czasu do czasu. Wiedział, co 

się z nią działo i co porabiała. Kiedy zaczynał zbyt 

ciepło ją wspominać, przywoływał postać Chrisa. 

Wiedział, że za życia babci Isabel często się z nią 

spotykała. Vinnie nigdy jednak nie poruszała tego 

tematu. 

Śmierć babci wiele zmieniła, choćby status Isabel 

w rodzinie. Vinnie, zapisując jej akcje, z powodzeniem 

wplątała na długo byłą żonę wnuka w sprawy 

Koncernu Denby i Setonów. Zadrwiła z Alexa, który 

postanowił więcej nie widzieć dziewczyny i raz na 

UKRYTE MOTYWY 

77 

zawsze odgrodzić się od myśli o niej. Teraz znowu 

wtargnęła w jego życie. Nie przyszedłby na posiedzenie 

rady, gdyby nie podświadoma chęć zobaczenia Isabel. 

Pragnął ją ujrzeć, by utwierdzić się w przekonaniu, że 

to, co zdarzyło się między nimi, nigdy się nie powtórzy. 

Ale Alexowi wciąż krew uderzyła do głowy, gdy 

wspomniał scenę, na którą się z Robertem natknęli: 

Isabel i Chris tuż obok siebie, zatopieni w rozmowie. 

Przypomniał mu się tamten dzień, gdy wpadł na nich 

w bibliotece... 

Wtedy też było lato. Rano rozpętała się burza. 

Alex wyjeżdżał z Londynu w dobrym nastroju. 

Rozmowa wstępna u Storeya i Heathcliffa przebiegła 

nieźle, więc miał wszelkie powody, by spodziewać 

się, że przyjmą go do swego grona. Nadzieja ta 

okazała się trafna, gdyż Arnold Heathcliffe za­

dzwonił później z wieścią, że Alex został przyjęty 

do pracy. 

Wszedł do domu rozglądając się za wujem lub 

babką, by podzielić się nowiną. W bibliotece jednak 

zastał Chrisa i jego nową przyjaciółkę, przebojową 

młodą dziewczynę. Od kilku tygodni wuj Robert 

mocno na nią narzekał. 

Alex wmawiał sobie, że dlatego właśnie ta scena 

wzbudziła w nim tak silne emocje. Przecież widok 

tych dwojga nie powinien go w ogóle poruszyć. 

Ogarnęło go uczucie silnej niechęci do tej pary, tak 

przemożne, że z trudem zachował się uprzejmie. 

Kiedy teraz o tym myślał, to w ogóle wątpił, czy 

Chris, tak zajęty Isabel, zwrócił uwagę na reakcję 

kuzyna. Zbyt mu się wtedy spieszyło, by zaprezentować 

dziewczynę. 

Alex musiał przyznać w duchu, że Isabel okazała 

się inna niż sądził. Po kąśliwych uwagach wuja na 

temat jej sukcesów jako modelki spodziewał się zastać 

albo pulchną blondynę, albo kościstą brunetkę. Isabel 

78 UKRYTE MOTYWY 

była wysoka, szczupła, o niespotykanym kolorze 

ciemnorudych loków, krótszych niż teraz, niemniej 

wyjątkowo kobiecych. Nieskazitelna, brzoskwinio-

woalabastrowa cera. Szerokie usta, wydatny, lecz 

uroczy nos, ciemnoszare oczy okolone długimi, 

podwiniętymi rzęsami o złotawych końcach. Głos 

miała miękki, melodyjny, odrobinę ochrypły. Nic 

dziwnego, że Chris był nią oczarowany. 

Stosunek Alexa do Isabel nie był jednoznaczny. 

Kiedy okazało się, że Chris postanowił poślubić tę 

dziewczynę, niespodziewanie zaczął popierać Roberta. 

Myśl, że kuzyn weźmie ślub z Isabel, dręczyła go 

bardziej niż się spodziewał i gdyby był w stanie 

zmienić decyzję kuzyna, uczyniłby to bez wahania. 

Chris postawił na swoim. Zakochał się, albo tak 

mu się wydawało. Postanowił ożenić się z Isabel, 

nawet jeśli ojciec zabierze mu pensję. 

Vinnie, babka Alexa, miała mniej zdecydowany 

pogląd na sprawę małżeństwa Chrisa. Polubiła Isabel. 

Nawet bardzo. Nie popierała specjalnie tego związku, 

choć gdy stał się już faktem, udzieliła swojego 

błogosławieństwa. 

Ostatecznie i Robert Seton się poddał. Mimo 

wszystkich wad swojego jedynaka kochał go ogromnie. 

Datę ślubu wyznaczono na jesień. Alex sądził, iż 

wujem powodowała nadzieja zostania dziadkiem. 

Pozostawało mu więc jedynie się z tym pogodzić. 

Potem, pewnego ranka, gdzieś na początku paź­

dziernika, Chris zadzwonił do Alexa. Czy mógłby mu 

wyświadczyć przysługę? Miał po południu jechać po 

Isabel do Londynu, ale coś mu wypadło. Niespodzie­

wanie w Nazeby zjawił się stary szkolny przyjaciel 

i Chris nie chciałby go odprawiać bez obiadu. 

A ponieważ dzisiaj jest piątek, Alex zaś i tak się tutaj 

wybiera na weekend, może mógłby podjechać po 

Isabel do studia i ją zabrać? Chris będzie wdzięczny 

UKRYTE MOTYWY 79 

do grobowej deski, gdyż wybawi go z niezręcznej 

sytuacji. 

Alex musiał się zgodzić. Nie miał żadnej wymówki. 

Przystał na weekend w Nazeby głównie dlatego, że 

miejscowy proboszcz miał przeprowadzić próbę ślubu 

i obecność Alexa była nieodzowna. 

Kiedy podjechał pod studio, Isabel już czekała. 

Najwyraźniej wiedziała o wszystkim, gdyż bez zdzi­

wienia przyjęła pojawienie się czarnego porsche'a. 

Wsiadła nie czekając, aż Alex wysiądzie i otworzy jej 

drzwiczki. Torbę podróżną ustawiła między nogami, 

sięgnęła po pas bezpieczeństwa i uśmiechnęła się 

uprzejmie do Alexa. 

- Dzięki - powiedziała, opierając się o siedzenie. 

- Mam nadzieję, że nie był to dla ciebie kłopot. 

Alexa kusiło, by potaknąć, powstrzymał się jednak. 

Od Nazeby dzieliły ich dobre dwie godziny jazdy, 

więc mimo całej niechęci do dziewczyny, nie chciał 

zaczynać podróży od kłótni. 

Wypowiedział jakąś banalną uwagę o ruchu ulicz­

nym, żeby nadać ich rozmowie obojętny ton. 

Każdym nerwem czuł obecność tej młodej kobiety, 

mimo wyraźnie okazywanego jej braku zaintere­

sowania. Chociaż ledwie rzucił na nią wzrokiem, 

wiedział dobrze, jak wygląda i jak jest ubrana. 

Nie założyła nic specjalnego na podróż. Miała 

na sobie trykotową minisukienkę i fiołkoworóżowe 

rajstopy. Zauważył piękną, perłową cerę bez ma­

kijażu. Jedynie fryzura była ekstrawagancka. Fryzjer 

zaplótł niesforne loki w niezliczone cienkie wa­

rkoczyki, z których każdy ozdabiały paciorki, brzę­

czące przy najmniejszym poruszeniu. Dźwięk był 

tak niezwykły, że Alex z początku odruchowo szukał 

jego źródła. 

- Hm... więc Chris gości szkolnego przyjaciela? 

- spytała, gdy Alex przebił się przez zatłoczone centrum 

80 

UKRYTE MOTYWY 

Londynu. Wyraźnie i ona pragnęła zapomnieć o wzaje­

mnej niechęci, przynajmniej na czas podróży. 

- Chyba tak. - Natychmiast zdał sobie sprawę, iż 

jego głos zabrzmiał mniej serdecznie. - Chris ma 

wielu przyjaciół z Haveringham. 

- Haveringham - Isabel pochwyciła ostatnie słowo. 

- To szkoła publiczna, prawda? 

- W hrabstwie Buckingham - wyjaśnił Alex. - To 

piękny region Anglii. Znasz go? Czy może bardziej 

odpowiada ci Londyn? 

Uświadomił sobie, że mówi tonem protekcjonalnym, 

ale nic nie umiał na to poradzić. Im dłużej rozmawiał 

z Isabel, tym bardziej chciał ją poniżyć. Sam nie 

rozumiał, dlaczego tak go irytowała. 

- Nie, nie znam Buckingham - wyznała. - Ale 

i w Londynie mieszkam niedawno. Urodziłam się 

w hrabstwie Lincoln. Dopiero po podjęciu pracy 

przeniosłam się na dobre do stolicy. 

Alex niechętnie przyjął to do wiadomości. Jakoś 

założył, że dziewczyna od zawsze mieszkała w Lon­

dynie. Wyrobił już sobie zdanie na jej temat, toteż 

zbiła go z tropu informacja, że coś jednak przeoczył. 

- W której części hrabstwa? - spytał, wmawiając 

sobie, iż jego zainteresowanie jest czysto grzecznoś­

ciowe. 

Isabel zerknęła na niego z ukosa. 

- Nie jestem pewna - przyznała gorzko. - Widzisz, 

wychowywałam się w sierocińcu. Nigdy nie poznałam 

rodziców. Matka porzuciła mnie, gdy miałam zaledwie 

kilka dni. 

Alex osłupiał. Nic dziwnego, że Chris ledwie 

napomknął, iż rodzice Isabel nie żyją, więc nie będą 

na ich ślubie. Gdyby Robert wiedział, że dziewczyna 

jest sierotą, mógłby położyć kres zapędom syna. 

-. Jesteś zszokowany? - spytała. 

Alex z trudem zbierał myśli. 

UKRYTE MOTYWY 

81 

- Zdziwiony - stwierdził po chwili. Potem dodał 

z przymusem: - Próbowałaś kiedykolwiek odszukać 

rodziców? 

Potrząsnęła głową. 

- Nigdy. Uznałam, że jeśli matka mogła porzucić 

własną córkę, to nie warto jej odnajdywać. 

- A ojciec? Nie starałaś się nawet wpaść na jego 

ślad? 

Westchnęła. 

- Prawdopodobnie nie miał najmniejszego pojęcia 

o moim istnieniu. Osiemnaście lat temu ludzie byli 

daleko mniej liberalni niż teraz. Matka pewnie urodziła 

mnie potajemnie. Przyszłam na świat przez pomyłkę. 

Czy warto do tego wracać? 

Alex wzruszył ramionami. 

- Filozofujesz. 

- Jestem praktyczna - sprecyzowała cicho. A potem 

roześmiała się niewesoło. - Zupełnie nie wiem, dlaczego 

ci się zwierzam. Jak to mówią na policji, gdy kogoś 

aresztują: „Cokolwiek powiesz, może być wykorzystane 

przeciwko tobie"? Zamierzasz powtórzyć wszystko 

wujowi? Dać mu jeszcze jeden argument przeciwko 

mnie i małżeństwu z Chrisem? 

Zmroził ją spojrzeniem. 

- Jeżeli Chris mu tego nie powiedział, to ja też nie 

mam powodu. 

- Chociaż jesteś jego pupilem? - ciągnęła otwarcie. 

- Ma może innego syna i dziedzica, ale właśnie 

z twoim zdaniem liczy się, prawda? To ty utwierdziłeś 

wuja w jego niechęci do mnie. 

- To znaczy? - zacisnął wargi. 

- Co? - speszyła się na chwilę. 

- Moje zdanie o tobie. Jakie ono jest? 

- Och... - Pochyliła głowę, zabrzęczały warkoczyki. 

- Nie lubisz mnie. Nigdy nie lubiłeś. Cóż... z wzajem­

nością. Nie musisz zaprzeczać. 

82 UKRYTE MOTYWY 

Alex zacisnął dłonie na kierownicy. 

- Nic o mnie nie wiesz. 

- Owszem, sporo. - Odetchnęła, spojrzała na niego. 

- Nawet nie starasz się tego ukryć. Myślisz, że 

wychodzę na Chrisa dla pieniędzy. Gardzisz moim 

zawodem i nie podoba ci się mój wygląd. 

- Ależ ty nie masz zawodu - opanował się z trudem. 

- Rozbieranie się przed obiektywem trudno traktować 

jako poważną pracą. 

- Wcale się nie rozbieram - zaprzeczyła wściekle 

Isabel. 

- Mogłabyś, za odpowiednią stawkę - rzucił 

bezlitośnie Alex. 

Zmierzyła go bezsilnym spojrzeniem. Miała ochotę 

uderzyć go w twarz. Powstrzymała się tylko dlatego, 

że prowadził samochód. 

Zapadła długa chwila milczenia. Isabel odwróciła 

się i kolanami wsparła o drzwi. Alex zaś usiłował 

skupić się na prowadzeniu samochodu, co zwykle 

sprawiało mu sporo satysfakcji. Jednak nie potrafił 

powstrzymać się przed zerkaniem na smukłe palce, 

zaciśnięte w pięści na kolanach, łagodną linię ud. 

Prowokowała go skąpa sukienka, choć nie przypusz­

czał, by Isabel zdawała sobie z tego sprawę. Ubierała 

się z tą samą nie wymuszoną elegancją, z jaką się 

poruszała. Musiał przyznać, że dziewczyna jest ob­

darzona wrodzonym wdziękiem, który oddziaływał 

na jego zmysły. 

Za Winchester skręcili z autostrady w węższą, 

dwupasmową drogę, prowadzącą przez malownicze, 

senne wioski hrabstwa Hamp. 

Alex świetnie znał tę trasę. Mógł wybrać ruchliwszą, 

główną szosę, wolał jednak spokojną drogę, szczególnie 

w piątkowe popołudnie. 

Isabel zauważyła, że zboczyli. Wpatrywała się 

w drogowskazy, zastanawiała się niespokojnie, gdzie 

UKRYTE MOTYWY 83 

Alex ją wiezie. On zaś domyślał się, że z Chrisem 

nigdy tędy nie jechała. Uśmiechnął się krzywo. Może 

Isabel boi się, że ją porywa na rozkaz wuja? 

- Jeszcze niecałe dwadzieścia kilometrów - powia­

domił ją wreszcie, czując, że powinien uspokoić 

dziewczynę. 

Isabel obróciła ku niemu szare oczy. 

- Tak? 

- Naprawdę - zapewnił ją szorstko. - Ta droga 

jest może dłuższa, ale za to mniej zatłoczona. I - dodał 

- o wiele bardziej malownicza. 

Isabel wzruszyła ramionami. 

- A czy ja się skarżę? 

Alexowi krew uderzyła do głowy. 

- Spodziewać się po tobie uprzejmości to doprawdy 

zbyt wielkie wymaganie. 

- Uprzejmości! - wpadła mu w słowo. Utkwiła 

w nim pełen pogardy wzrok. - Po tym, co mi 

powiedziałeś? Ty arogancki draniu! Gdyby nie to, że 

Chris uważa cię za cudownego faceta, nigdy więcej 

nie odezwałabym się do ciebie. 

Alex niemal instynktownie przydusił hamulce. Prawie 

zatkało go ze złości. Bez namysłu zjechał na trawiaste 

pobocze, nie bacząc, że może wpaść w jakąś koleinę. 

Koła porsche'a zabuksowały na śliskiej trawie, samo­

chód jednak stanął po kilku szarpnięciach. 

Alex odwrócił się do Isabel ze wściekłością, z trudem 

opanowując się, by jej nie uderzyć. 

- Skoro tak, proponuję, byś dostała się do Nazeby 

własnym przemysłem! - Zaciskał dłonie na kierownicy. 

- Wysiadaj! Na pewno znajdziesz lepszego kierowcę! 

Isabel zbladła. 

- Chyba nie mówisz poważnie? - rozejrzała się. 

Dostrzegł, że nerwowo przełyka ślinę. - Ja nawet nie 

wiem, gdzie jesteśmy. 

- Mniej więcej dziewiętnaście kilometrów od Nazeby,, 

84 

UKRYTE MOTYWY 

- poinformował ją obcesowo. - Dokładnie kilometr 

od miejsca, w którym mówiłem ci, gdzie się znajdujemy. 

Przeraża cię to? Osobę o takich wątpliwych... talentach? 

- Przecież tego nie zrobisz? - Wstrzymała oddech. 

- Przekonasz się. 

- A co powiesz Chrisowi? - Pociągnęła nosem. 

- Może nic. Być może zrezygnuję ze swojego udziału 

w weselu i zawrócę do Londynu. 

Wlepiła w niego oczy. - Nie odważysz się. 

- Czyżby? 

Wytrzymał jej spojrzenie. Chyba posunął się za 

daleko, bo Isabel poddała się. 

- W porządku - oznajmiła niepokojąco bezbarw­

nym tonem. - Dam sobie radę. - Pokręciła głową. 

- Istnieją przecież autobusy i pociągi. Obejdę się bez 

twojej łaski. 

Otworzyła szarpnięciem drzwiczki, wyrzuciła na 

pobocze torbę i ruszyła w ślad za nią. Alex zrozumiał, 

iż dziewczyna rzeczywiście myśli, że ją tutaj porzuci 

i pojął, iż mimo kipiącej w nim niechęci nie może 

tego zrobić. Co powiedziałby Chris? Ale nie tylko 

reakcja kuzyna kazała mu się zreflektować. Przecież 

nie mógł zostawić dziewczyny na łasce losu. Do 

tego chmurzyło się, zbliżał się wieczór i nadciągała 

burza. 

- Zapomnij o tym - powiedział oschle. Przytrzymał 

ją za ramię. 

Isabel odwróciła się. 

- Zabierz rękę - nakazała lodowatym tonem, choć 

oczy jej ciskały płomienie. - Nie sądź, że skoro wrócił 

ci rozsądek, to możesz mną manipulować. Nie ja 

prosiłam cię, byś mnie podwoził. Chris na to nalegał. 

A ja, głupia, myślałam, że może chcesz się ze mną 

zaprzyjaźnić. Myliłam się. Powinnam rozumieć, że na 

tyle jesteś podobny do wuja, by być wyzutym 

z wszelkiej życzliwości! 

UKRYTE MOTYWY 

85 

Alex zacisnął usta. 

- Powiedziałem: „zapomnij". A teraz daruj sobie 

to przedstawienie i podnieś torbę. Mamy jeszcze 

przed sobą parę kilometrów, a chciałbym wziąć przed 

kolacją prysznic. 

- Ja ci nie zabraniam - odparła niedbale. Nie 

ruszyła się jednak, więc Alex westchnąwszy niecierp­

liwie uznał, iż sam musi się pofatygować. 

Ale jak tylko puścił ramię dziewczyny, ta niczym 

błyskawica wypadła z samochodu. Gdy usiłował ją 

pochwycić, nadział się na drążek skrzyni biegów. 

Nim się pozbierał, Isabel porwała torbę i przedarła 

się przez dziurę w żywopłocie okalającym najbliższe 

pole. 

- Isabel! - Rozwścieczony do ostatnich granic puścił 

się w pościg. - Cholera, co ty wyprawiasz? 

Gdy pokonał żywopłot, Isabel wyprzedziła go już 

o dobre sto metrów. W marynarkę wczepiły mu się 

kolce, mankiety spodni miał wilgotne od rosy. Niech 

no tylko dostanę ją w swoje ręce... - przyrzekł sobie. 

Groźbami jednak jej nie zawróci, więc klnąc wściekle 

ruszył za dziewczyną. 

Chociaż wystartowała pierwsza, on miał buty na 

płaskim obcasie i dawał dłuższe susy. Isabel potknęła 

się i ugrzęzła w lepkiej glinie. Straciła równowagę 

i runęła w błotniste bajoro. 

Alex dopadł ją w chwili, gdy usiłowała się podnieść. 

Mimo całej złości nie mógł opanować śmiechu. Isabel 

wyglądała tak żałośnie, upaćkana błotem. Co zabaw­

niejsze, było to jakby zadośćuczynienie. 

- Nie ruszaj się - powiedział. - Możesz się znowu 

przewrócić. - Wyjął z kieszeni jakieś papiery, pióro 

i portfel i rzucił elegancką marynarkę w gliniankę. 

- Wejdź na nią. Ja stoję na całkiem suchym gruncie. 

- Ale co z marynarką? - Isabel wzięła głęboki 

oddech. 

86 UKRYTE MOTYWY 

- Mam drugą na zmianę. Rób, co mówię. A może 

wolisz zostać w tym błocie? Wolna wola. 

Obrzuciła go zrezygnowanym spojrzeniem. 

- No dobrze - zgodziła się. Potem, nie bez ociąga­

nia, stąpnęła na wykwintny jedwab podszewki. Po 

chwili znalazła się obok Alexa. - Dziękuję. 

- Wyglądasz okropnie - pokręcił głową. 

- Wiem. - Popatrzyła na siebie smętnie. - Co 

począć? Co ja powiem Chrisowi? 

- A co ja mu powiem? - spytał sucho Alex. 

- Musimy coś wymyślić. Ale najpierw trzeba się zająć 

twoimi rękami i nogami. 

- Damy radę? - zwątpiła. 

Alex niespodziewanie dla siebie uśmiechnął się. 

- Chyba tak. Może nie zauważyłaś, ale do tej 

sadzawki wpada strumyk. Jak dopisze nam szczęście, 

to woda okaże się czysta. Zimna, ale czysta. 

I tak było. Isabel bez pruderii ściągnęła rajstopy 

i płukała je w strumyku, podczas gdy Alex starał się 

oczyścić jej pantofle. 

Obmywszy ręce i stopy Isabel wstała i popatrzyła 

na swego wybawcę. 

- Włożę je do torby - wskazała na rajstopy. 

Wzdrygnęła się. - A torba bardzo zabrudzona? 

Usiłowałam trzymać ją jak najdalej od gliny. 

- Już ją oczyściłem, a gdy wyschnie, nie będzie ani 

śladu. - Alex podał jej pantofle i sięgnął po torbę. 

- W porządku? Możemy iść? Czy dalej zamierzasz 

dostać się do Nazeby autostopem? 

- O co ci chodzi? - wykrzywiła wargi. 

Alex poczuł, że traci nad sobą panowanie. 

- Myślę, że powinniśmy wracać do samochodu, 

nim ktoś go ukradnie - powiedział. - Ruszaj. I uważaj, 

gdzie stawiasz nogi. 

Isabel boso, bez obcasów, wydawała się niższa, 

bardziej krucha. Alex musiał przypominać sobie, kim 

UKRYTE MOTYWY 87 

ona jest, gdyż dawniejszą niechęć zastąpiły zgoła inne 

uczucia. Bose nogi Isabel były niepokojąco piękne, 

długie, smukłe. Nie mógł oderwać od niej wzroku. 

Poczuł narastające podniecenie. Od lat widok kobiety 

nie wywołał tak silnej reakcji. Zły na siebie, okrążył 

samochód. 

Tym razem schował jej torbę do bagażnika. Gdyby 

postąpił tak wcześniej, nic by się pewnie nie stało. 

Dziewczyna prawdopodobnie nie rzuciłaby się do 

ucieczki. Nie byłaby tak niezależna, pomyślał z go­

ryczą. 

- Gdzie marynarka? - spytała, siadając obok. 

Alex obejrzał się przez ramię. 

- W bagażniku, razem z torbą - odparł. Pragnął, 

by zamknęła drzwi i by wreszcie ruszyli w drogę. 

Teraz ogromnie spieszyło mu się do Nazeby. Chciał 

bowiem uciec przed tym, do czego od tak dawna nie 

potrafił się przed sobą przyznać. 

- Czysta? - ciągnęła, uważnie oglądając pantofle. 

Uśmiechnęła się smętnie. - Powinieneś wystawić mi 

rachunek. 

- Może tak zrobię - uciął ostro wbrew swojej woli. 

Na miłość boską, dlaczego ona nie zamyka tych 

przeklętych drzwi. Z każdą sekundą sytuacja coraz 

bardziej wymykała mu się spod kontroli. Westchnął. 

- Nie jest ci zimno? 

- Troszeczkę. A bo co? 

- To może wreszcie zamknęłabyś drzwi i ruszymy? 

Isabel zdziwiła się. 

- Och... przepraszam. Włożę najpierw pantofle. 

Potem zdecyduję, co zrobię. 

Później przeklinał własną niecierpliwość. Mógł był 

poczekać, aż dziewczyna schyli się i włoży te piekielne 

buty. Ale on sięgnął ku drzwiczkom, a kiedy Isabel 

wyprostowała się, jego ramię znalazło się za jej plecami. 

Nie wiadomo, które z nich było bardziej zaskoczone. 

88 

UKRYTE MOTYWY 

Czy on, że wpakował się w taką pułapkę, czy ona, gdy 

zobaczyła jego twarz tuż przy swojej. Tak czy siak, 

efekt był podobny, przez ułamek sekundy oboje zastygli 

w bezruchu. Alex zaczął gwałtownie oddychać, przesu­

nął oczy ze spłoszonej, zaczerwienionej buzi Isabel na 

jej raptownie unoszące się piersi, nabrzmiewające pod 

cienką bawełną. Podświadomie rozchylił wargi, ogar­

nięty przemożną ochotą, by ją pocałować. 

Dziewczyna odezwała się pierwsza, głosem dużo 

wyższym niż zwykle. Oderwał oczy od jej piersi. 

~ Nie, Alex - wykrztusiła. 

Z tego, jak wymówiła jego imię, zorientował się, że 

jest równie jak on wzburzona. 

- Dlaczego? - spytał, przygarniając ją bliżej. 

Przesunął dłoń z ramienia ku ciepłej wypukłości. 

- Bo nam nie wolno - wydyszała. 

On jednak nie posłuchał. Miała tak cudowne piersi. 

Kiedy Isabel otworzyła usta w proteście, zamknął je 

swoimi. 

Z początku wyrywała się, usiłowała odchylić twarz, 

odpychała go pięściami. Gdyby nie tablica rozdzielcza, 

także by kopała. Lecz Alex, głuchy i ślepy na jej 

zaklęcia, dążył jedynie do tego, by odczuła równie 

silną namiętność. I udało mu się. A przynajmniej 

takie odniósł wrażenie. Gdy przestała się z nim zmagać, 

zaciskać zęby, Alexa ogarnęła nie znana dotąd rozkosz. 

Kuszące wargi Isabel ofiarowały bezgraniczną słodycz, 

a kiedy zetknęły się ich języki, uczucie to pogłębiło się 

jeszcze. 

Zapomniał, kim była i dlaczego wiezie ją do Nazeby. 

Myśl, że jest narzeczoną kuzyna i jest dla niego 

owocem zakazanym, nie peszyła go. Przeciwnie, 

ośmielała. Isabel nie kochała Chrisa, nie mogła kochać 

Chrisa, jeśli tak całowała. Przestała go odpychać. 

Oplotła dłońmi jego szyję, a gdy objął jej piersi, 

przycisnęła się tak mocno, że aż zabrakło mu tchu. 

UKRYTE MOTYWY 

89 

Pragnął jej. Boże, jak jej pragnął! Pocałunek był 

tylko namiastką rozkoszy, którą mogli przeżyć. 

Bogu dzięki, zaczynało się zmierzchać. Nikt nie 

zobaczy, gdy będą się kochali. 

Opuścił niżej dłoń, pieszcząc drżącą wypukłość 

brzucha dziewczyny, potem wśliznął się pod kuszący 

rąbek spódnicy. Gdy sięgnął między jej nogi, rozchyliła 

je w oczekiwaniu. Pieszczotliwie dotarł aż do samego 

wilgotnego środka jej ciała. Pachniała rozkosznie, 

ciepłą, miękką kobiecością. Siłą woli powstrzymywał 

się, by nie posiąść jej od razu. Kiedy drobne ząbki 

ukąsiły go w ucho, jęknął... 

- Isabel - wychrypiał, zatapiając twarz w zagłębieniu 

jej szyi, słysząc pobrzękiwanie paciorków, czując jej 

gorącą skórę... 

ROZDZIAŁ SIÓDMY 

Aż podskoczyli, gdy ktoś nagle zapukał w okno. 

Alex podniósł głowę i stwierdził z ulgą, że szyby 

zaparowały i z zewnątrz widać tylko dwie niewyraźne 

sylwetki. Zaraz jednak zapalono latarkę, więc szybko 

uchylił okno. 

- Proszę pana, wszystko w porządku? 

Nim zdążył zareagować, do samochodu wsunął 

głowę policjant w hełmie. Z zazdrością popatrzył na 

dwójkę pasażerów. Alex poczuł się niczym piętnasto­

latek, przyłapany na obściskiwaniu dziewczyny na 

tylnym siedzeniu jednego z Land Roverów wuja. 

Za jego plecami Isabel gorączkowo poprawiała 

ubranie. No cóż, dawno już wyrósł z młodzieńczych 

lat, a Isabel nie była łatwą zdobyczą. 

- Hm... w absolutnym - odparł, rozumiejąc, że tak 

będzie najlepiej. Należy tylko się modlić, by policjant 

nie rozpoznał numerów rejestracyjnych. Wszystkie 

auta będące własnością rodziny Setonów miały 

specjalne tablice, toteż bez trudu można by ziden­

tyfikować kierowcę. 

- A u pani, panienko? - Policjant przesunął światło 

latarki na Isabel. Zesztywniała. 

- Też... oczywiście. Zrobiło mi się trochę niedobrze, 

UKRYTE MOTYWY 91 

więc się zatrzymaliśmy. Ale teraz czuję się już lepiej. 

Dziękuję panu. 

- W porządku. - Policjant poklepał dach samo­

chodu i wyprostował się, wyraźnie zadowolony, że ta 

para nie zamierza gorszyć okolicznych parafian. 

- Dobrze, nie będę już państwa dłużej zatrzymywał. 

Miłego wieczoru, ale proszę pamiętać, by nie prowadzić 

po alkoholu. 

- Dziękujemy. 

Alex odpowiedział krótko, z ogromną ulgą, że go 

nie rozpoznano. Przekręcił kluczyk. Interwencja 

policjanta przywróciła mu przytomność. Boże, pomyś­

lał z niedowierzaniem, w porę zebrało mi się na 

amory w samochodzie! Od studenckich czasów nie 

kochał się w aucie. Musiał postradać zmysły. 

A jednak dalej bardzo silnie odczuwał bliskość 

dziewczyny. Niepokoiło go to. Przecież to narzeczona 

Chrisa! Chyba zwariował! 

Co z Isabel? O czym teraz myśli? Cóż, wina leżała po 

obu stronach. Nie opierała się zbyt gwałtownie. Prze­

ciwnie. Protestowała jakby dla zachowania pozorów, 

a potem przyjęła go z wielką ochotą, odpowiadając 

taką namiętnością, jakiej nigdy by się nie spodziewał. 

Zacisnął dłonie na kierownicy. Cholera, dlaczego 

Isabel milczy? Musi zdawać sobie sprawę, co on 

czuje. A może jest bardziej ode mnie doświadczona 

w tych sprawach, pomyślał gorzko. Może dlatego tak 

łatwo zdławił jej opór? Gdyż nie z nim pierwszym 

zabawiała się od chwili swoich zaręczyn? 

- Powiesz Chrisowi? - przemówiła wreszcie. 

Okazując demonstracyjnie zniecierpliwienie, Alex 

wykrzywił wargi. 

- A ty? - odpowiedział pytaniem na pytanie, 

utkwiwszy wzrok w oświetlonej reflektorami drodze, 

- Oczywiście, nie - odparła, wykręcając palce. 

- To... to nie powinno się nigdy zdarzyć. 

92 UKRYTE MOTYWY 

- Zgadza się - potwierdził, choć w głębi duszy 

myślał zupełnie ci innego. - Sądzę, że z różnych 

względów ta cała historia nie powinna wyjść na jaw. 

- Nie prosiłam cię, byś mnie dotykał! 

- Ale też nie opierałaś się specjalnie - zgasił ją, 

czując jednocześnie do siebie wstręt. - Cóż, nie ma 

obaw. Nie zniszczę Christowi jego ideału. Pozwolę, 

byś sama to uczyniła. 

- Będę wdzięczna. 

Wypowiedziała to ledwie słyszalnym szeptem. Alex 

poczuł się podle. Nie powinien obciążać jej całą winą. 

Ale co, do diabła, spierał się z sobą, Isabel na to 

zasługiwała. Była piękna, ale niewierna, ponętna, lecz 

niemoralna, pociągająca i absolutnie wyprana z wy­

rzutów sumienia. 

Weekend w Nazeby okazał się koszmarny. Coś się 

w nim buntowało, gdy patrzył na Isabel i adorującego 

ją Chrisa. Torturą stały się przygotowania do ślubu. 

Podczas bezsennych nocy tłumaczył sobie, że przecież 

jej nie kocha. Jednak jej pragnął. Tak gorąco, że 

niemal był gotów zerwać na zawsze przyjaźń z Chrisem. 

Coś mu mówiło, że gdyby poszedł do jej pokoju 

i chciał dopełnić tego, co zaczęli w samochodzie. 

Isabel nie odtrąciłaby go. Ta świadomość nie pozwalała 

mu zasnąć. Wiedział, że wuj nie wziąłby mu tego za 

złe. Przeciwnie, nie posiadałby się ze szczęścia, gdyby 

dostarczył mu pretekstu do zerwania zaręczyn. Wy­

starczyłby cień podejrzenia, że Isabel kocha innego 

mężczyznę. 

. Alex jednak nie uczynił nic, co pokrzyżowałoby 

przygotowania do wesela. Trzymał się, na ile to było 

możliwe, z dala. Chris sam odwiózł narzeczoną do 

Londynu, Alex zaś został w Nazeby jeszcze jeden 

dzień, aby ukoić nerwy. Spostrzegł niepokój babki, 

ale nie mógł jej przecież wyjawić, co go dręczy. 

Pozwolił, by wyciągnęła własne wnioski, podobnie 

UKRYTE MOTYWY 

93 

bowiem jak wnuk z rezerwą odnosiła się do zbliżającej 

się uroczystości. 

Do Londynu wrócił wreszcie we wtorek po południu, 

następne trzy dni spędził zmagając się z przemożnym 

pragnieniem ponownego ujrzenia Isabel. W piątek 

poprzedzający dzień wesela opuścił go spokój. Wpadł 

do pubu znajdującego się nie opodal jego biura, 

a potem pojechał taksówką na Stanton Street i wspiął 

się po schodach do mieszkania, które Isabel dzieliła 

z dwiema koleżankami. Nie dbał o to, czy go ktoś 

zobaczy. 

Isabel była sama. Prasowała sukienkę na jutro. 

Otworzyła drzwi, najwyraźniej spodziewając się 

kogoś innego. 

- Alex! - wykrzyknęła. 

Przez sekundę wydawało mu się, że w jej szarych 

oczach mignął błysk ulgi. Ale potem zorientowała się, 

że pił i chciała mu zatrzasnąć drzwi pod nosem. 

Alex był pod rauszem, ale zachował refleks. Zdążył 

wsunąć stopę w drzwi. 

- Cóż to... nie przyjmiesz przyszłego szwagra? Nie 

zaprosisz go na drinka? Że... żeby uczcić tę smętną 

uroczystość? 

Trochę plątał mu się język. Zrozumiał, że Isabel 

wszystkiego się domyśliła. Nawet w tak niedbałym 

stroju i z potarganymi włosami, była nieodparcie 

pociągająca. 

- Czego chcesz? 

- A czego mogę chcieć, Isabel? - Zamknął za sobą 

drzwi. - Ciebie, oczywiście. Ty też mnie pragniesz, 

prawda? 

- Ja? Ciebie? Żartujesz chyba. 

Szyderstwo powinno go otrzeźwić, był jednak głuchy 

na wszystko. 

- Czyżby? - Ruszył do mieszkania, przystając przed 

deską do prasowania. - Nie sądzę. Oboje wiemy, o co 

94 UKRYTE MOTYWY 

chodzi, a skoro jesteśmy sami, nie widzę powodu, by 

z tego nie skorzystać. 

Isabel parsknęła niewesołym śmiechem. 

- Oszalałeś! Jesteś pijany! Wracaj do domu i weź 

prysznic. Najlepiej zimny! 

- Nie drwij ze mnie - przestrzegł ją ochryple. 

Potrząsnął niecierpliwie głową, pojmując, że alkohol 

tylko pogłębił jego irytację. 

- Do domu! - powtórzyła, usiłując przesunąć deskę 

i nie zrzucić żelazka. - Nie wiesz, co robisz! Czy Chris 

nie czeka na ciebie? Nie mieliście spędzić razem 

wieczoru? 

Jeśli sądzi, że imię Chrisa wróci mi przytomność, to 

się grubo myli, pomyślał gorzko Alex, chwytając ją za 

ramiona. Sama świadomość, że Chris ma prawo ją tak 

dotykać, rozniecała płomień zazdrości, a kiedy wyobra­

żał sobie, jak się kochają, targało nim obrzydzenie. 

- Zabieraj łapy! - krzyknęła, uchylając się przed 

pieszczotą jego rąk. - Opanuj się! Oszalałeś! 

Boże, jak cudownie ją znowu dotykać, jak dobrze 

czuć jej ciepło. Im gwałtowniej się wyrywała, tym 

bardziej jej pożądał. Zsunął dłonie wzdłuż ramion, 

pleców, przygarnął do siebie. 

Uniósł głowę, ponaglany pragnieniem, by jeszcze 

raz posmakować jej warg. 

Poraził go piekielny ból szyi, niemal pozbawił 

przytomności. Krzyknął. Nie wiedział, kiedy puścił 

Isabel, nie pamiętał, w jaki sposób uderzył się o deskę 

do prasowania. Chwycił dłonią za oparzone miejsce 

i zatoczył się na drzwi. Pierwsze, co zobaczył, to 

przerażony wzrok dziewczyny i łzy płynące po jej 

twarzy. Rzuciła się ku niemu rozpaczliwie, by opatrzyć 

ranę. 

Ale on już oprzytomniał. Zniknęły wszelkie uczucia 

- prócz wściekłości. Jak Isabel śmiała zamachnąć się 

na niego żelazkiem, jak śmiała podnieść na niego rękę. 

UKRYTE MOTYWY 

95 

Zrobiła to jednak. Ona, nikt inny, i wciąż trzymała 

w rękach ten wredny przedmiot. Wreszcie odstawiła 

żelazko i wyciągnęła do Alexa drżące dłonie. Była 

równie jak on przerażona. 

- Alex... wybacz, proszę! 

Alex jednak daleki był od współczucia. 

- Daruj sobie! Dobrze wiedziałaś, co robisz, i po­

winienem być ci za to wdzięczny. Miałaś rację. Upiłem 

się. To się zdarza. Inaczej nie przyszedłbym do ciebie. 

No cóż... - odwrócił się ku drzwiom. - Udało ci się. 

Widać masz w tym wprawę. 

Ślub był dla Alexa bardzo gorzkim przeżyciem. 

Ruszał się niczym automat, pozbawiony wszelkich 

uczuć. Opatrunek na szyi sprowokował uwagi wuja 

i Chrisa, zbył ich jednak mówiąc, że po pijanemu 

zaciął się przy goleniu. 

Ślub, zdaniem Alexa, powinien ostatecznie położyć 

kres jego zainteresowaniu Isabel. Powziął w tej sprawie 

mocne postanowienie. 

Kiedy jednak Isabel i Chris wrócili po miodowym 

miesiącu, dobre chęci Alexa zostały poddane ciężkiej 

próbie. Isabel była blada, zdenerwowana, szczuplejsza 

niż dawniej. Unikała jego wzroku, stała się jakaś 

napięta, nieswoja. 

Chris natomiast był taki jak zawsze. Zabiegał o nią 

bardziej, niż wtedy kiedy była jego narzeczoną. Stało 

się więc jasne, że jeśli ktoś w tym związku jest winny, 

to tylko ona. 

Po kilku miesiącach wuj zwierzył się Alexowi, że 

Isabel chce unieważnienia małżeństwa. 

- Wyobraź sobie, że przyszła z tym do mnie! 

- oburzał się Robert. - Do rodzonego ojca tego 

chłopca! 

Gdy Alex zasugerował, że może separacja byłaby 

dla wszystkich zainteresowanych najlepszym roz-

96 

UKRYTE MOTYWY 

wiązaniem, wuj stwierdził kategorycznie, że to nie 

wchodzi w rachubę. 

- Dziewczyna wróci do Londynu i będzie opowiadać 

na prawo i lewo, że to Chris ponosi winę za rozkład 

małżeństwa. Muszę pomyśleć o innym rozwiązaniu. 

Alex niekiedy zastanawiał się, dlaczego Isabel nie 

odeszła już wtedy. Przecież nie mogli zatrzymać jej 

w Nazeby siłą. 

Potem zaś, z łaski Opatrzności, sytuacja rozwiązała 

się sama. Wspominając to, Alex na nowo poczuł 

przypływ wściekłości, która ogarnęła go wtedy, 

gdy Robert powiedział mu o wyczynach Isabel. 

Początkowo nie chciał wierzyć, Z czasem pogodził 

się z tym. Nigdy nie spotkał tamtego mężczyzny. 

Wiedział tylko, że był to jakiś znajomy Chrisa. 

Ów mężczyzna wyświadczył mu niechcący przysługę. 

Dziewczyna stała się dla niego niemal obcym czło­

wiekiem. 

Ale przeszłość w dziwny sposób odżywała. Dzisiejsze 

spotkanie z Isabel przekonało go, iż nie była mu 

obojętna. Gardził sobą za to. Na posiedzeniu rady 

zapędził Isabel w kozi róg. 

I chociaż uczynił to w słusznej sprawie, czuł się jak 

drań, który wykorzystał słabszego przeciwnika. 

- Chyba nie bardzo ci poszło na radzie - mruknęła 

sekretarka widząc jego minę. 

- Szczerze mówiąc, odnieśliśmy niemały sukces 

- odparł sucho, kierując się prosto do gabinetu. 

- Wychodzisz na lunch, Diana? Możesz iść już teraz, 

nie będziesz mi potrzebna. 

- Dobrze. - Diana nie potrafiła jednak zapanować 

nad swoją ciekawością, więc Alex nie zdziwił się 

specjalnie, gdy dodała: - Mimo wszystko twój wuj 

zdobył kontrolę nad Zakładami Mattleya? 

- Mimo wszystko - zgodził się ironicznie. 

Zamknął za sobą drzwi. Nie mógł jednak odgrodzić 

UKRYTE MOTYWY 

97 

się od życia i od Isabel. Wypił drinka, czego na ogół 

nie robił w porze lunchu. Nie mógł zapomnieć jej 

pożegnalnego spojrzenia. 

Cóż ona o nim myślała? Prawdopodobnie gardziła 

nim za to, że podporządkował się Robertowi. Zawsze 

uważała go za sługusa wuja, a ostatnie wydarzenia 

utwierdziły ją tylko w tym przekonaniu. 

No i co z tego? - rozzłościł się. To wciąż ta sama 

Isabel, która go uwodziła, a potem odepchnęła, 

zdradzała swojego męża, następnie zaś zwróciła się 

do Alexa, by stanął w jej obronie. Nie miała zahamo­

wań. Alex powinien usunąć ją ze swojej pamięci. 

Zabrzęczał telefon. Alex odczekał chwilę, spodzie­

wając się, że odbierze go Diana, potem przypomniał 

sobie, że sam wysłał ją na lunch. 

- Słucham, Seton - warknął, podnosząc słuchawkę. 

Nagle zapragnął gorąco, by był to głos Isabel. 

Ale ten szczebiot z pewnością nie przypominał jej 

głosu. 

- Alex? Alex, kochanie to ty? Miałeś do mnie 

zadzwonić. Chyba jeszcze o mnie nie zapomniałeś? 

Udało mu się zdusić gwałtowne rozczarowanie. 

- Penny - powiedział, usilnie starając się nadać 

swoim słowom ciepłe tony. - Cóż za niespodzianka! 

Myślałem, że jesteś poza krajem. 

- Bo byłam - odparła z naciskiem. - Wczoraj 

wieczorem wróciłam z Kairu i ponieważ nie zastałam 

od ciebie żadnej wiadomości, zaczęłam się niepokoić. 

Zobaczymy się, Alex, prawda? Chyba nie chcesz, 

żebyśmy się naprawdę rozstali? 

Wziął głęboki oddech. Korciło go, by zbyć ją 

zdawkowymi przeprosinami. Nie miał nastroju na 

sprzeczkę z Penny, zaś wiązanie się z nią od nowa nie 

wydawało się najrozsądniejsze. 

Ale potem pomyślał o pustym wieczorze, który 

zapewne spędziłby z inną, jeszcze mniej interesującą 

98 

UKRYTE MOTYWY 

niż Penny kobietą i zmienił zamiar. Może tego mi 

właśnie trzeba, pomyślał. Spędzę noc z Penny i może 

zapomnę o Isabel na jakiś czas. Jedno jest pewne, 

z Penny czy bez niej, i tak by nie zasnął, tej zaś 

zależało na nim, przynajmniej tak twierdziła... 

ROZDZIAŁ ÓSMY 

Był deszczowy sobotni poranek. Isabel stała w oknie 

i popijała kawę. Zastanawiała się, jaka może być 

pogoda w Madrycie. Pewnie ciepła i słoneczna. 

Z pewnością lepsza niż w Londynie. Przypuszczała, 

że Laureen, Helen i pozostałe dziewczęta cudownie 

się bawią. Słońce, piękne stroje i godziwy zarobek. 

Westchnęła. Cóż, nie jest z nimi ze swojej winy. 

Jason był wściekły, gdy uparła się zostać w Anglii. 

Zdawała sobie sprawę, że o mały włos nie wyrzucił jej 

z pracy. Był jednak praktyczny i lubił ją. Wreszcie 

więc, chociaż z wielkimi oporami, zgodził się. 

Rozpamiętywała, czy warto było ryzykować utratę 

pracy i przyjaźni Jasona tylko po to, by Alex raz 

jeszcze miał okazję wystrychnąć ją na dudka. Dla 

Isabel posiedzenie rady zakończyło się fiaskiem. 

Wszystkie przemyślne plany, by zniszczyć Roberta 

Setona, spełzły na niczym. W momencie, kiedy Alex 

zaczął wyliczać korzyści płynące dla Zakładów Mat-

tleya z fuzji z Koncernem Denby, zrozumiała, że stoi 

na straconej pozycji. Mała firma tonęła w długach 

i potrzebowała natychmiastowego finansowego wspar­

cia. W przeciwnym razie ponad pięciuset pracowników 

straciłoby pracę. W dodatku Denby dysponowało 

100 UKRYTE MOTYWY 

laboratoriami i chciało inwestować w przemysł che­

miczny. Isabel nie miała więc żadnych argumentów. 

Kiedy doszło do głosowania, musiała się poddać, 

cierpiąc przy tym na myśl, że niechcący przyczyniła 

się do niewątpliwego sukcesu Roberta Setona. 

To było bardzo bolesne doświadczenie. Dała się 

wymanewrować, choć uczciwie biorąc, nie mogłaby 

powiedzieć, iż triumf sprawił Alexowi satysfakcję. On 

tylko zaprezentował fakty, Isabel zaś, ponaglana przez 

pozostałych członków rady, nie potrafiła wymyślić 

żadnej uzasadnionej wątpliwości. 

Porażka ta całkowicie ją wykończyła. Trzeba było 

wyjechać z Jasonem, pomyślała ponuro. Powinna 

przewidzieć, że traci tylko czas, usiłując rzucić na 

kolana Roberta Setona. Jakie miała szanse przeciwko 

tak zjednoczonym siłom? Żadne. Nie wygrałaby nawet 

wtedy, gdyby racja była po jej stronie 

Przygnębiona odwróciła się od okna, niechętnym 

wzrokiem obrzucając salonik. Czym zapełnić dzisiejszy 

dzień? Oczywiście, w domu jest zawsze coś do zrobie­

nia, ale nie było zbytniego bałaganu. Mogłaby pójść na 

spacer, ale przecież padał deszcz. No więc... co? Fryzjer? 

Zakupy? Skrzywiła się. Musi przecież coś jeść, więc 

prawdopodobnie to najlepsze rozwiązanie. Mogłaby 

pojechać na West End i kupić pasztet u Fortnuma 

i Masonsa. Należy się jej jakaś rekompesata za Madryt. 

Teraz przynajmniej było ją na to stać! Radca prawny 

powiadomił ją, że dywidendy z akcji Koncernu Denby 

są takie, że mogłaby do końca życia nie pracować. Czy 

o to właśnie chodziło Vinnie? 

Myśl o lady Denby przypomniała początek całej 

historii. Isabel odniosła filiżankę do kuchni, poszła 

do sypialni i rzuciła się na nie posłane łóżko. 

- W jakie zagnałaś mnie sieci, Vinnie? - spytała na 

głos. Położyła się na brzuchu, oparła głowę na 

złożonych ramionach. 

UKRYTE MOTYWY 

101 

Do czego zmierzała starsza pani zapisując jej akcje? 

Przecież nie żywiła jakiejkolwiek nadziei, iż w ten 

sposób połączy ją na nowo z Chrisem. Przeciwnie, 

właśnie babcia pomogła jej opuścić Nazeby i wspierała 

ją finansowo do czasu, kiedy dziewczyna znalazła 

sobie pracę. Oczywiście, zwróciła dług co do pensa, 

to nie tłumaczyło jednak późniejszej hojności lady 

Denby. 

Isabel westchnęła. Dwa lata w Nazeby bez przyjaźni 

Vinnie byłyby jeszcze bardziej koszmarne. Babcia 

okazała się jej jedyną stronniczką, choć Isabel odkryła 

to dopiero po pewnym czasie. Robert Seton nigdy jej 

nie polubił. Nigdy nie chciał, by wyszła za Chrisa 

i wcale nie usiłował tego ukryć. Myślała, że sam Chris 

okaże się jej przyjacielem, a nie tylko mężem, on 

jednak nikczemnie ją zdradził. Alex zaś... Alex... 

Przełknęła ślinę. Układy z kuzynem Chrisa nigdy 

nie były najprostsze. Od chwili, w której Alex zaskoczył 

ich w bibliotece, stanowił dla Isabel kompletną 

zagadkę. Nie pojmowała, dlaczego powziął wobec 

niej tak instynktowną niechęć, ale za wszelką cenę 

unikał jej towarzystwa. Niepokoiło ją ogromnie, że 

mimo to stał się dla niej kimś ważnym. Nie chciała 

tak silnie odczuwać jego obecności, gdy tylko znalazł 

się w pobliżu. Przecież wyraźnie okazywał swoją 

wrogość. Ale zawiodły ją zmysły. Od samego początku 

czuła do Alexa niewytłumaczalny pociąg. 

Aż wreszcie nadeszło to pamiętne popołudnie 

i wspólna podróż do Nazeby. Dotąd nie podejrzewała, 

że i Alex widzi w niej kogoś więcej niż tylko intruza. 

Och, Chris opowiadał, że kuzyn ma dziewcząt na 

pęczki, że kobiety uganiają się za nim. Isabel jednak, 

choć sama pod wrażeniem, nie podejrzewała go 

o wrażliwość. Uważała go za zimnego faceta, podob­

nego do wuja Roberta, który prawdopodobnie wyko­

rzystuje kobiety dla zaspokojenia swoich potrzeb, nie 

102 UKRYTE MOTYWY 

angażując się uczuciowo. Był sztywny i ironiczny, 

doszła więc do wniosku, że będąc w jej towarzystwie 

trzyma się na baczności. 

W tym przekonaniu utwierdziło ją zachowanie 

Alexa na początku eskapady. Był odpychający i drwią­

cy, chociaż gdy opowiedziała mu o swoich rodzicach, 

okazał cień współczucia. Nie rozumiała, dlaczego mu 

się zwierzyła. Przecież nawet Chrisowi nie pisnęła na 

ten temat ani słówka, a zdradzenie się przed Alexem 

wydawało się szczytem głupoty. Ale stało się, a on 

nigdy nie wydał jej sekretu wujowi. 

Był to jednak drobiazg w porównaniu z tym, co się 

zdarzyło później. Uraził ją swoim grubiaństwem. 

Miałam rację, upewniła się, przypomniawszy sobie 

tamtą kłótnię. Potem, pod wpływem impulsu, rzuciła 

się do ucieczki. 

Gdyby zastanowiła się choć sekundę, zrozumiałaby, 

że postąpiła nierozsądnie. Alex mógł odjechać i aż 

strach pomyśleć, co mogłoby się stać. Spędziła później 

wiele bezsennych nocy rozpamiętując to wydarzenie. 

Wtedy jednak straciła cały rozsądek. Teraz zaś, 

wspominając, jak Alex przedzierał się przez żywopłot, 

musiała się uśmiechnąć. Tak niecodzienny był to 

widok: wymuskany zazwyczaj Alexander Seton z potar­

ganymi włosami, w poszarpanej marynarce. Gdyby 

sama nie była wtedy w opłakanym stanie, pękałaby 

ze śmiechu. Ale przynajmniej za maską dostrzegła 

twarz żywego człowieka. Kiedy się do niej uśmiechnął, 

mocniej zabiło jej serce. 

Był miły, lecz gdy wrócili do samochodu, wszystko 

potoczyło się nie tak, jak trzeba. Gdy ją dotknął, gdy 

poczuła na piersiach smukłe, długie palce, nie znalazła 

dość sił, by go odepchnąć. Na początku słabo 

protestowała, zacisnęła usta. Na próżno. W głębi 

duszy przecież go pragnęła i on to jakoś odgadł. 

Kiedy ją zaczął całować, zareagowała tak namiętnie, 

UKRYTE MOTYWY 103 

aż się sama przeraziła. Przy Chrisie nigdy czegoś 

takiego nie czuła, nigdy nie całował jej w taki sposób. 

Jego pieszczoty wywołały jęk rozkoszy. 

Pocałunki nie wystarczały. Pragnęła czegoś więcej. 

Pragnęła go całego. Wiedziała, że i on chce się z nią 

kochać. Gorączkowe muśnięcia dłonią dawały tego 

zmysłowy przedsmak. Kiedy im przeszkodzono, Isabel 

niemal popłakała się z uczucia zawodu. 

Potem, gdy policjant wreszcie skończył inspekcję, 

poczuła się niby sprzedajna dziewka, gotowa wskoczyć 

na tylne siedzenie każdego samochodu. Alex natomiast 

znowu przeistoczył się w zimnego, zachowującego 

dystans wroga. 

Kiedy ruszyli w dalszą drogę, Isabel z przerażeniem 

zaczęła się zastanawiać, czy cała ta scena nie była 

z góry ukartowana przez Roberta Setona, który 

chciał udowodnić, że Isabel jest mało warta. Jednak 

gdy spytała Alexa, czy zamierza opowiedzieć o wszys-

tkim Chrisowi, zaprzeczył. O ile jej wiadomo, nigdy 

tego nie uczynił. 

Weekend w Nazeby okazał się trudny dla nich 

obojga. Aż do tamtej pory Isabel nie miała żadnych 

wątpliwości co do swojego związku z Chrisem. Ślub 

był za pasem i nie mogła już nic zmienić. Poza tym 

Chris był bardzo czuły. Zdołała sobie wmówić, że 

epizod z Alexem to tylko chwilowe zapomnienie. 

Była przekonana, że Alex pociągał ją jedynie 

fizycznie. Kiedy pojawił się u niej w wieczór poprze­

dzający wesele, bez wahania chciała go wyrzucić. Był 

pijany i arogancki i, dopóki jej nie dotknął, niegroźny. 

Ale potem wziął ją w ramiona. Przeraziła się, że jak 

tylko ją pocałuje, zgasi cały jej opór. Gdyby już była 

mężatką, powtarzała sobie rozpaczliwie, nie lgnęłaby 

tak do Alexa. Gdyby się już kochali z Chrisem, nie 

pragnęłaby tak mężczyzny, który przecież chce jej 

wyłącznie do łóżka. 

104 UKRYTE MOTYWY 

Wstrzemięźliwość Chrisa wydawała się jej rozczulają­

ca i staroświecka. Czuła, że musi to uszanować. 

Pociąg do kuzyna Chrisa tym bardziej zasługiwał 

na naganę. Kiedy Alex zaczął ją napastować, odezwał 

się w niej instynkt samozachowawczy. Musi go od 

siebie odepchnąć, uciec przed nim, nim nad sobą 

straci kontrolę. 

Bez namysłu chwyciła żelazko, nie przypuszczając 

nawet, że sam jego ciężar zrobi swoje. A kiedy Alex 

zawył z bólu i zatoczył się, niemal oszalała z przera­

żenia. Gdyby wtedy pozwolił się jej opatrzyć, sprawy 

mogłyby przybrać całkiem odmienny obrót. 

Oczywiście, nie zrezygnowała ze ślubu. Duma, ten 

zły doradca, zaprowadziła Isabel przed ołtarz. Nie 

miała zamiaru dać satysfakcji Robertowi Setonowi, 

poza tym chciała przytrzeć nosa Alexowi. 

Pokręciła głową. Jakże wtedy była głupia! Ale 

przekonała się o tym dopiero w noc poślubną. A kiedy 

wrócili po miesiącu miodowym, była roztrzęsiona 

i przygnębiona w poczuciu żałosnej świadomości, iż 

poślubiła niewłaściwego człowieka. 

Gdy tylko znalazła się w Anglii, usiłowała zerwać 

nieudane małżeństwo. Nie chciała prosić Chrisa i udała 

się do jego ojca błagając o anulowanie ślubu. On 

jednak wpadł w furię, gdy ośmieliła się wytłumaczyć, 

na czym polega nieszczęście. Zarzucił jej kłamstwo. 

Chris jest absolutnie normalny, to jego syn i żadna 

striptizerka nie wystawi go na pośmiewisko. 

Zagroził także, że jeśli Isabel spróbuje opuścić 

Nazeby, dopilnuje, by już nigdy nie dostała pracy. 

Wierzyła mu. Robert Seton nie rzucał pogróżek na 

wiatr. Jego rywale przekonali się o tym na własnej 

skórze. Chris pokpiwał z ojca, ale ona w najśmielszych 

marzeniach nie spodziewała się, że ta bezwzględność 

obróci się przeciwko niej. Zszokowana, przerażona, 

niedoświadczona, bez pieniędzy, była bezradna. 

UKRYTE MOTYWY 

105 

Rozważała, czy mino wszystko nie zlekceważyć 

pogróżek Roberta i nie uciec, ale jakoś nigdy nie 

nadarzyła się okazja. Przy tym duma, z powodu 

której znalazła się w tej sytuacji, uniemożliwiała jej 

wszelkie próby nadania małżeństwu właściwego ob­

licza. Chris na swój sposób ją kochał. Albo tak się jej 

wydawało. 

Z perspektywy czasu zrozumiała, że była po prostu 

słaba. Pozwoliła Setonowi manipulować sobą, nie 

podjęła prawdziwej walki o odzyskanie niezależności. 

Sprzedała ją za pieniądze, zaś lojalność wobec Chrisa 

wprawiła ją w jakiś stan bezwładu. Dopiero gdy 

widziała Alexa, uzmysłowiała sobie, jakim jest tchó­

rzem. 

Oczywiście, usprawiedliwiała siebie samą. Ktoś, 

kto wzrastał w spartańskich warunkach sierocińca, 

musiał docenić luksus posiadania własnego pokoju 

w jednej z najpiękniejszych wiejskich rezydencji Anglii. 

I jeszcze była Vinnie, która starała się osłodzić jej 

życie. Z jakichś powodów lady Denby roztoczyła nad 

nią opiekuńcze skrzydła. Isabel nigdy się jej nie 

zwierzała. Mimo to starsza pani domyślała się 

powodów konfliktu. 

Teraz lata spędzone w Nazeby wydawały się złym 

snem. Koszmar dopełnił się, gdy nakryła Chrisa 

w łóżku z Jerroldem Palmerem. 

Wzdrygnęła się. To była chyba najwstrętńiejsza 

chwila z całych tych dwóch lat, gorsza nawet od tej; 

w której wstrząśnięta czytała pozew rozwodowy, 

wymieniający Palmera jako  j e j kochanka. 

Zastanawiała się wtedy, jak Robertowi Setonowi 

udało się nakłonić Palmera do uczestnictwa w takim 

szachrajstwie. Szybko jednak uzyskała odpowiedź. 

Najwyraźniej Jerroldowi równie jak Chrisowi zależało, 

by ich skłonności homoseksualne nie wyszły na jaw. Ich 

wspólne świadectwo okazało się dla Isabel miażdżące. 

106 

UKRYTE MOTYWY 

Nie mogła pojąć, że ojciec Chrisa mógł posunąć się 

tak daleko nawet w obronie syna. Powinna jednak 

zrozumieć, że gdy w grę wchodziło rodowe nazwisko, 

Robert Seton nie cofał się przed niczym. 

Oczywiście, błagała Chrisa, by zmienił zeznania, by 

wyznał prawdę i oczyścił ją z zarzutów. Mogą się 

rozwieść, przekonywała. W każdej chwili anulować 

małżeństwo. Niech tylko przemówi. 

Lecz Chris nie chciał jej słuchać. Prawdopodobnie 

działał w myśl instrukcji ojca i tydzień po złożeniu 

pozwu wyjechał na kontynent. Nie zostawił adresu 

i porzucił Isabel na pastwę losu. Nie było nawet 

Vinnie, która bawiła w Australii, w Melbourne, 

u starego przyjaciela. Poza tym wypadki następowały 

tak szybko, że nim zdążyłaby wrócić do Anglii, 

byłoby za późno na jakąkolwiek interwencję. 

Isabel pozostało więc zaapelować do jedynego czło­

wieka - Alexa. Tylko on spośród wszystkich znanych 

jej osób miał dość wpływów... i sposobów, by jej bronić. 

Isabel bowiem nie dysponowała gotówką na adwokata. 

Od chwili, w której wpadła na pomysł, by poroz­

mawiać z Alexem, tylko o tym myślała. Przemierzając 

opustoszałe pokoje Nazeby wmawiała sobie, że jeśli 

on pozna prawdę, okaże jej współczucie. Uwielbiała 

Nazeby, ale podczas tamtych okropnych dni zaczęła 

je nienawidzić. Zrozumiała, że Robert zostawił ją 

tutaj po to, by okazać, jak jest bezsilna wobec potęgi 

Setonów. 

Tak czy inaczej, była zdecydowana skontaktować 

się z Alexem. Pomyślała, że świadectwo lekarskie 

może obrócić wniwecz kłamstwo Chrisa. Z pewnością, 

jeśli wyzna Alexowi prawdę, ten nie odmówi jej 

pomocy. Nawet po tym wszystkim, co się między 

nimi dwojgiem wydarzyło, ufała mu. To prawda, że 

był pupilem wuja, ale zawsze miał własne zdanie. 

Nazajutrz pojechała do Londynu należącym do 

UKRYTE MOTYWY 107 

rezydencji Audi. Nikt nie usiłował jej zatrzymywać. 

Seton dał Isabel sześć tygodni na znalezienie sobie 

lokum, służba więc pewnie uważała, iż wyruszyła na 

poszukiwanie mieszkania. 

Nigdy nie odwiedzała Alexa, wiedziała jednak, że 

mieszkał w wieżowcu opodal Hyde Parku. Na wizytę 

wybrała sobotnie przedpołudnie, w nadziei, że łatwiej 

zastanie go w domu. Pójście do biura wydawało się 

zbyt oficjalne. Poza tym nie chciała, by któryś 

z urzędników powiadomił Roberta Setona. 

Z Nazeby wyjechała wcześnie i jeszcze przed wpół 

do dziesiątej pchnęła przeszklone drzwi Romsey Court. 

Z opowieści Chrisa wiedziała, że apartament Alexa 

znajduje się na piętnastym piętrze. Nie spodziewała 

się jednak, iż budynku pilnują strażnicy. 

Wszystkich wchodzących bacznie lustrował siedzący 

za biurkiem w hallu umundurowany mężczyzna. Isabel 

pod jego podejrzliwym wzrokiem poczuła się niczym 

intruz. 

- Hm... chciałabym odwiedzić pana Setona - wyjaś­

niła. Strażnik uniósł się. - Pana Alexa Setona. 

Apartament numer 1504. 

Mężczyzna przez chwilę przyglądał się jej uważnie. 

- Proszę - wskazał windy. - Powiadomię kamer­

dynera, że za chwilę pan Seton będzie miał gościa. 

- Dziękuję. 

Isabel obawiała się czegoś gorszego. Tamten mógł 

zapytać ją o nazwisko, a nie miała żadnej pewności, 

czy w tych okolicznościach Alex zgodziłby się ją 

przyjąć. Strażnik jednak okazał się niegroźny. Może 

z kamerdynerem będzie musiała się zmierzyć-

Nieduży Irlandczyk, który na jej dzwonek pospieszył 

do drzwi, nie był ani silny, ani przerażający. Widząc 

w jego oczach niekłamane zdumienie, znowu uznała 

za stosowne wyjaśnić cel swojej wizyty. 

- Chciałabym... zobaczyć się z Alexem - powiedziała 

108 UKRYTE MOTYWY 

speszona następną nieprzyjazną twarzą. Gdyby wie­

działa, jakie napotka trudności, w ogóle zrezygnowała­

by z przyjazdu. 

- A czy pan Seton oczekuje panienki? - spytał 

majordomus tonem kogoś, kto z góry potrafi przewi­

dzieć odpowiedź. Isabel westchnęła. 

- Pani. Pani Seton. Nie, nie spodziewa się, ale 

sądzę, że mnie przyjmie. 

Zabawne było widzieć, jak rzednieje mu mina, 

dziewczyna była jednak zbyt spięta. Niecierpliwie 

czekała na jakąkolwiek oznakę rozpoznania. Och, 

cóż by dała, by nie musieć uciekać się do tego sposobu! 

- Żona pana Christophera? - upewnił się po chwili 

Irlandczyk. 

- Wystarczy pani Seton - uściśliła ostro, zerkając 

ponad jego ramieniem w głąb oświetlonego salonu. 

- Mogę wejść? Zdaje się, pan Alex jest w domu. 

Kerry O'Flynn zrobił gwałtownie krok w tył. 

- Owszem, proszę - przyzwolił, najwyraźniej niepew­

ny, czy może trzymać dziewczynę w progu, kiedy 

będzie anonsował wizytę. - Proszę dalej. Dam znać 

panu Setonowi. Chyba już wstał. Śniadanie podawałem 

jakiś czas temu. 

- Wciąż leży w łóżku? - zdumiała się, wkraczając 

na lśniący parkiet. Irlandczyk kiwnął głową, zamykając 

drzwi. 

- Cóż, pracuje do późnej nocy. Jeżeli pani zechce 

tu poczekać, pani Seton, sprawdzę, czy pan Alex jest 

już na nogach. 

Isabel rozglądała się ciekawie po eleganckim salonie, 

kiedy wyczuła czyjąś obecność. Odwróciła się, spo­

dziewając się kamerdynera, gotowego zasypać ją 

tysiącem wymówek. Natknęła się jednak na Alexa, 

wyraźnie niezbyt zachwyconego jej odwiedzinami. 

Nawet w sięgającym kolan granatowym szlafroku na 

gołym ciele prezentował się groźnie i nieprzystępnie, 

UKRYTE MOTYWY 109 

Isabel zaś, która widziała go po raz pierwszy od 

wielu miesięcy, poczuła zdradziecki przypływ uczuć. 

- Och, Alex! - oblizała wargi. - Dziękuję, że 

zgodziłeś się ze mną zobaczyć. 

- Nie miałem wielkiego wyboru! Skoro tu wtarg­

nęłaś! - zauważył z kamienną miną. - Czego chcesz, 

Isabel? Chrisa u mnie nie ma. Nie dysponuję także 

jego adresem, jeśli ci o to chodzi. 

Wzięła głęboki oddech. 

- Wcale nie przyszłam rozpytywać o Chrisa. 

- Przerwała, by zapanować nad drżeniem w głosie. 

- Wierz mi, nie interesuje mnie, gdzie on jest, 

a szczególnie z kim. Przyszłam porozmawiać z tobą. 

Powinnam to zrobić już dawno temu. 

- Doprawdy? - Alex ściągnął brwi. 

- Tak. - Zrobiła w jego stronę krok. - Och, Alex, 

dlaczego dopuściłeś do mojego małżeństwa z Chrisem? 

Dlaczego mnie nie powstrzymałeś, kiedy miałeś okazję? 

- Ja miałem okazję! - Brwi Alexa uniosły się 

w niekłamanym zdumieniu. - Isabel, powody, dla 

których poślubiłaś mojego kuzyna, nie miały ze mną 

nic wspólnego. Nie mogłem i nie chciałem odradzać 

ci małżeństwa. 

- Nieprawda! - przygryzła w rozpaczy wargi. 

- Zapewniam cię... 

- Och, zdobądź się choć raz w życiu na szczerość! 

- krzyknęła. - Mogłeś to zrobić. Wiesz o tym równie 

dobrze jak ja. Oboje zachowaliśmy się niczym głupcy, 

a teraz... teraz ja za to płacę. 

Alex zmierzył ją jadowitym spojrzeniem. 

- Chyba Chris płaci, jeśli chodzi o ścisłość - zau­

ważył lodowatym tonem. - Mam nadzieję, że nie 

usiłujesz mnie winić... za swój romans z Jerroldem 

Palmerem... 

- Nigdy nie miałam żadnego romansu! - przerwała 

mu desperacko. - Alex, to Chris miał! Nie ja! Twój 

1 1 0 UKRYTE MOTYWY 

wuj wykręcił kota ogonem. Aby mnie wrobić, a ochro­

nić swojego cennego synalka! 

Alex patrzył na nią wzgardliwie. 

- Twierdzisz, że Chris to wszystko wymyślił? 

- potrząsnął głową. - Nie wierzę ci! 

- Nie, ja chcę tylko wyjaśnić... 

- Aha, więc nie wymyślił... 

- Nie! Alex, ty nic nie rozumiesz! 

- Cóż, po raz pierwszy, odkąd przyszłaś, nie mijasz 

się z prawdą - zgodził się opryskliwie. - Lepiej 

odejdź. Nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia. 

Isabel pokręciła głową. Nie mogła pojąć, że Alex 

nawet nie chce jej wysłuchać. 

- Proszę - błagała. - Musisz mi uwierzyć. Ja 

niczego złego nie zrobiłam. 

- Tracisz czas! - zacisnął wargi. - Zapomnij, że 

w ogóle się znaliśmy! Dobrze wiem, że jesteś istotą 

pozbawioną wszelkich skrupułów. Każdy, kto za­

chowałby się tak jak ty w wigilię własnego ślubu... 

- To nie była moja wina! 

- Czyja wobec tego? 

- To ty do mnie przyszedłeś, Alex! 

- Gdyż zorientowałem się, jakie z ciebie ziółko, 

a zrobiłbym wszystko, by ochronić Chrisa... 

- Nie! 

- Tak - potwierdził twardo. - Mój Boże! I ty masz 

czelność prosić mnie o wyciągnięcie z tarapatów, 

w jakie się sama wpakowałaś!- Nie brak ci tupetu. 

- Alex... 

- To, iż nie przestrzegłem Chrisa, że jesteś małą 

dziwką, nie znaczy, że miałbym ochotę cię bronić. 

Chryste, nie rozumiem, jak on w ogóle mógł tak długo 

cię tolerować. Ja od razu przejrzałem cię na wylot. 

Jeżeli nie wystarczy ci jeden mężczyzna, powinnaś mieć 

na tyle przyzwoitości, by odejść, zamiast przyprawiać 

Chrisowi rogi z jego własnym przyjacielem. 

UKRYTE MOTYWY  1 1 1 

Isabel skoczyła ku niemu. Przepełniały ją jedno­

cześnie ból, udręka i gorzkie rozczarowanie, musiała 

choć trochę tego z siebie wyrzucić, inaczej postradałaby 

zmysły. 

- Ty... ty bydlaku! - zaszlochała. Wyleciała jej 

z głowy myśl o świadectwie lekarskim, które łatwo 

mogłoby oczyścić jej imię. Teraz myślała tylko o tym, 

że Alex jest jej wrogiem i że on naprawdę uwierzył 

w kłamstwo Chrisa. 

Alex nie był przygotowany na atak. Nim zdołał 

nad nią zapanować, zdążyła rozorać mu paznokciami 

skórę klatki piersiowej a nawet kopnąć. Dysponował 

jednak refleksem, przewyższał ją siłą, więc szybko 

unieruchomił jej ręce. Isabel zostały tylko obelgi. 

- Drań! - mamrotała bezradnie, oczy jej przepełniły 

piekące łzy. Alex stłumił przekleństwo i uwolnił ją. 

- Lepiej stąd odejdź. 

Odwróciła się, ocierając dłonią oczy. Nie mogła 

nawet na niego spojrzeć. Świadomość, że Alex nią 

gardzi, dopełniła czary goryczy. 

Nie pamięta, jak dotarła do Nazeby. Musiała wracać 

samochodem, gdyż nazajutrz Audi stał w garażu. 

Zapakowała do niego swój skromny dobytek, zo­

stawiając wszystkie kosztowne stroje kupione po ślubie 

z Chrisem. 

Uzgodniła z ochmistrzynią, jak zwróci samochód 

i opuściła Nazeby na zawsze. Tydzień później wynajęła 

pokój na Bayswater, i miała nadzieję, że zasiłek dla 

bezrobotnych pozwoli jej przetrwać, dopóki nie 

znajdzie pracy. 

Gdy lady Denby po powrocie z Australii odkryła, 

co zaszło, odwiedziła Isabel. Nakłoniła ją, by pozwoliła 

wynająć sobie skromne mieszkanko. Vinnie wprawdzie 

wolałaby coś większego od dwóch pokoi na Earl's 

Court, ale Isabel była stanowcza, więc lady Denby 

uszanowała życzenie dziewczyny. 

1 1 2 UKRYTE MOTYWY 

Isabel westchnęła. Babka Chrisa nie zadawała 

żadnych pytań. Nie wspominała nawet jego imienia, 

nie dopytywała się o Jerrolda Palmera. Wolała, aby 

Isabel sama o wszystkim opowiedziała. Dopiero po 

wielu miesiącach dziewczyna wyznała, iż to nie jej 

należy przypisać winę. 

Nawet wtedy wystrzegała się, by nie stawiać żadnych 

zarzutów eks-mężowi. Pamiętała reakcje jego ojca 

i kuzyna, obawiała się, że i babka jej nie uwierzy. Ale 

Vinnie powstrzymała się od pochopnej oceny, a kiedy 

poznała już całą prawdę, przytuliła serdecznie dziew­

czynę, by pocieszyć ją chociaż w ten sposób. Dopiero 

po ogłoszeniu ostatniej woli lady Denby, Isabel 

zrozumiała, że starsza pani dała wiarę jej słowom. 

Legat w postaci akcji wydawał się bezapelacyjnym 

uniewinnieniem. Czyżby dlatego pragnęła zachować 

je za wszelką cenę? Gdyż stanowiły dowód, iż jednak 

ktoś jej zaufał? 

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY 

Isabel wsuwała nogawki skórzanych spodni do 

wysokich butów, kiedy zabrzęczał domofon. Zmarsz­

czyła brwi, skończyła naciągać drugi but, potem 

podniosła słuchawkę. Nie miała pojęcia, kto to mógł 

być. Jason, na pewno nie skrócił pobytu w Hiszpanii. 

- Tak? 

- Isabel? 

Aż się skurczyła, słysząc głos Alexa. Alex? Czego 

on chce? Dopiero przed chwilą otrząsnęła się z boles­

nych wspomnień. Był ostatnim, którego chciała 

zobaczyć. 

Przełknęła ślinę i odezwała się możliwie obojętnym 

tonem. 

- Tak? W jakiej sprawie? 

- Mogę wejść? 

Zatkało ją. 

- Nie sądzę, by był to dobry pomysł - ucięła 

chłodno. - Jeżeli chcesz rozmawiać o akcjach, propo­

nuję, żebyś skontaktował się z moim doradcą... 

- Nie chodzi mi wcale o akcje - przerwał ochrypłym 

głosem. - Chcę z tobą porozmawiać. Wolałbym tego 

nie robić, stojąc w deszczu... 

- Jeżeli chodzi o radę nadzorczą... - zawahała się. 

114 

UKRYTE MOTYWY 

- Powtarzam, to nie ma nic wspólnego ze sprawami 

Koncernu Denby! - westchnął. - Proszę. 

Isabel otworzyła usta. Alex mówiący „proszę"! 

Zapisać sadzą w kominie. Swoją drogą, ciekawe, co 

go sprowadziło w sobotnie przedpołudnie. Takie 

postępowanie nie pasowało do niego. 

- Hm... dobrze - zgodziła się wreszcie. Nacisnęła 

guzik. - Pchnij drzwi. Otwieram. 

Gdy pokonywał schody, otworzyła drzwi na oścież, 

i stanęła w niszy okiennej. Mając za plecami światło, 

zyskiwała chwilową przewagę, choć w ten ponury 

dzień była ona niewielka. 

Alex dotarł do drzwi, potem zerknąwszy do środka 

wszedł i zamknął je za sobą. Kiedy zajmował się 

zatrzaskiem, Isabel przyjrzała mu się. Mimo mocnego 

postanowienia, że zachowa dystans, dziewczyna zrozu­

miała, iż w jego obecności traci całą pewność siebie. 

Musiał spacerować na deszczu, gdyż miał wilgotne, 

pozlepiane włosy. Jej wzrok przykuła szczupła twarz, 

z której patrzyły niepokojące, czarne oczy. 

- Isabel - powiedział na powitanie. Rozpiął kurtkę. 

- Co za poranek! 

- Okropny - zgodziła się. - Właśnie wybierałam 

się na zakupy, ale z przyjemnością to odłożę. 

- Na twoim miejscu w ogóle zrezygnowałbym 

- stwierdził, krzywiąc się. - West End jest tak zapchany, 

że nie znajdziesz miejsca do parkowania. 

- Chciałam pojechać taksówką - wzruszyła ramio­

nami. 

- Aha - kiwnął głową. - Czy to konieczne? 

- Zakupy? Przecież muszę coś jeść. 

- Rozumiem - zwiesił głowę. A potem ku jej 

zdumieniu dodał: - Moglibyśmy zjeść coś wspólnie. 

- Z tobą? - wyrwało się dziewczynie, nim zdążyła 

się pohamować. Spostrzegła, że Alex cofnął się słysząc 

niedowierzanie w jej głosie. 

UKRYTE MOTYWY  1 1 5 

- Nawet dranie jadają - zauważył sucho. Isabel ze 

zdziwieniem ujrzała cień rumieńca na jego twarzy. 

- Ja... nie... -zachowanie Alexa speszyło ją. Mogła 

sobie wyobrazić każdy powód jego wizyty, tylko nie 

chęć zaproszenia jej do restauracji. - Sama nie wiem... 

Teraz Alex wzruszył ramionami. Zauważyła, że 

z kołnierza kurtki skapuje woda, przyniosła więc 

z łazienki ręcznik. 

- Proszę. I może zdejmij kurtkę. 

- Dziękuję. - Isabel siłą musiała odrywać wzrok 

od szczupłego muskularnego ciała widocznego pod 

jasnoniebieską koszulą. Gdy wycierał włosy, założyła 

ręce i obróciła twarz do okna. To lepsze niż przypat­

rywanie się Alexowi, pomyślała. Była spięta. Idiotka, 

wmawiała wciąż sobie, że go nienawidzi. Być może, 

było tak kiedyś. Teraz jej napięcie brało się z całkiem 

innego źródła. 

- No i? 

Odwróciła ku niemu twarz, spostrzegła, że na powrót 

włożył kurtkę. Z potarganymi włosami, z kropelkami 

deszczu na rzęsach wydawał się niepokojąco przy­

stępny. Zbyt przystępny, przestrzegła się. Przywykła 

widzieć jego oficjalne oblicze, a prywatna twarz 

okazywała się bardzo ludzka. 

Przełknęła ślinę, zmusiła do uśmiechu. 

- Wprost nie do wiary, że przyszedłeś w sobotę 

rano po to tylko, by zaproponować mi lunch - oświad­

czyła lekko, stwierdzając z ulgą, że w jej głosie 

zabrzmiało więcej pewności siebie, niż jej w istocie 

miała. Gdyby Alex wiedział, że rozbroiła ją sama 

myśl o wspólnym lunchu, nie żywiłby wątpliwości, iż 

prędzej czy później nakłoni ją do sprzedaży akcji. 

- Bo wcale tak nie jest. - Isabel tylko ogromnym 

wysiłkiem woli nie przestała się uśmiechać. Powinnam 

była to wiedzieć, pomyślała gorzko. Dla Alexa Setona 

każdy dzień to dzień pracy. Sposobem dostał się do 

116 

UKRYTE MOTYWY 

jej mieszkania, ale już na miejscu nie miał powodu, by 

dalej udawać. 

Znowu przełknęła ślinę, zdławiła rozczarowanie. 

- Cóż, wobec tego sugeruję... - zaczęła ochryple, 

on jednak jej przerwał. 

- Przyszedłem prosić cię o wybaczenie. - Osłupiała. 

- To, czego dopuściłem się w czwartek, było sprzeczne 

z etyką zawodową. Powinienem przed posiedzeniem 

przesłać ci odpowiednie materiały. Przejąłem metody 

Roberta i zastawiłem na ciebie pułapkę. Nie ma na to 

usprawiedliwienia, ale chciałbym, abyś wiedziała, że 

od tamtej pory podle się czuję. 

Isabel była zadowolona, że stoi pod oknem, gdyż 

mogła się wesprzeć o parapet. Wydawało się jej, że 

Alex niczym jej już nie zadziwi. Te słowa jednak tak 

kłóciły się z charakterem Alexa, że nie potrafiła 

zrozumieć, co zmiękczyło serce pana Setona. 

- Toteż - odezwał się po chwili - mogę chociaż 

zaprosić cię na lunch. Zgodzisz się? 

- Czy to wuj cię przysłał... - uczyniła bezradny gest. 

- Nie. 

- A może to jakiś nowy podstęp, by wkraść się 

w moje zaufanie? 

- Nie - zaprzeczył kategorycznie. - Wierz lub nie, 

ale przyszedłem tu wyłącznie z własnej woli. Zapew­

niam cię, że wuj nie pochwaliłby tego. 

W to akurat bez trudu uwierzyła. Wyobraziła sobie 

wściekłość Roberta Setona na wieść, że jego pupil 

brata się z „wrogiem". 

- Cóż, wdzięczna jestem za szczerość i doceniam 

ten gest, ale naprawdę nie musisz fatygować się 

zaproszeniem mnie na lunch... 

Alex zacisnął wargi. 

- Nie muszę - zgodził się bezbarwnym tonem. 

- Chcę! 

- Dlaczego? - oblizała wargi. 

UKRYTE MOTYWY 

117 

- Mówiłem już. 

- W ramach zadośćuczynienia? 

- Tak. 

- Więc powtarzam, że nie ma potrzeby. - Zebrawszy 

się w sobie, spojrzała mu prosto w oczy. - Wolałabym 

nie przysparzać ci kłopotów. 

- A jeżeli ja tego właśnie chcę? - W ciemnych 

oczach dostrzegła napięcie. 

- Trudno mi uwierzyć. - Isabel wstrzymała oddech. 

- Tak? Cóż nic nie stoi na przeszkodzie, byś się 

zgodziła. 

- Alex... 

- Isabel? 

Zacisnęła wargi. 

- Przecież ty nawet mnie nie lubisz! - zaprostes-

towała. 

- Siebie także - skomentował sucho. - Ale rzeczy­

wiście oboje powinniśmy coś zjeść i nie widzę powodu, 

dlaczego nie moglibyśmy zrobić tego razem. Jak 

myślisz? 

Mogłaby wymienić kilkanaście istotnych powodów. 

Choćby ten, że w jego obecności była spięta i zdener­

wowana. No cóż, chyba jednak bezpieczniej siedzieć 

z Alexem w restauracji niż w jej własnym salonie. 

Wiedziała już, czym może się to skończyć. 

- Zgoda - powiedziała wreszcie, gardząc własną 

słabością. - Zjem z tobą lunch. Ale potem... 

- Może na razie skupmy się na tym jednym, dobrze? 

- zaproponował, ledwie dostrzegalnie marszcząc czoło. 

- No co, idziemy? 

Zawahała się. Boty na płaskich obcasach i skórzane 

spodnie pasowały na włóczęgę po sklepach, nie 

nadawały się jednak do restauracji, którą Alex 

prawdopodobnie wybierze. Podobnie włosy, zaplecione 

w warkocz. Jedynie kremowa jedwabna bluzka była 

do zaakceptowania. 

sip A43

1 1 8 UKRYTE MOTYWY 

- Dla mnie wyglądasz doskonale - stwierdził 

niespodziewanie Alex, jakby czytając w jej myślach. 

- Chodźmy, włóż tylko jakiś płaszcz. Żebyś nie zmokła. 

Isabel musnęła jeszcze tuszem rzęsy, a beżowym 

cieniem powieki. Miała tak wspaniałą karnację, że 

nie potrzebowała mocnego makijażu. Efekt i tak był 

znakomity. 

- Jestem gotowa. - Wyszła z sypialni i zauważyła, 

że Alex nie ruszył się ani o krok. Związała paskiem 

zielony prochowiec. Idąc z Alexem ku drzwiom 

uprzytomniła sobie, że po raz pierwszy ją gdziekolwiek 

zaprosił. Popatrzyła na niego niemal bojaźliwie. 

Ferrari stał zaparkowany kilkanaście metrów dalej, 

Isabel poczekała więc w sieni, Alex zaś puścił się ku 

niemu sprintem. Otworzył drzwiczki, wskoczył do 

środka, natychmiast zapalił silnik i podjechał po 

dziewczynę. 

Gdy uchylił drzwiczki, opuściła schronienie. Kiedy 

zajmowała miejsce, wróciło niemiłe wspomnienie ich 

ostatniej wspólnej podróży. 

- W porządku? - Alex spojrzał na nią miękkim 

i aż niepokojąco czułym wzrokiem. Nigdy dotąd nie 

spotkała się z taką opiekuńczością z jego strony. 

Boże, pomyślała, zaciskając wargi, na pewno znowu 

dam zrobić z siebie idiotkę. 

Alex miał rację, ulice były zatłoczone. Ludzie 

przesiedli się do własnych środków lokomocji chcąc 

zaoszczędzić sobie wyczekiwania na przystankach. 

Jazda do centrum Londynu okazała się koszmarem. 

Alex panował jednak nad sytuacją, więc Isabel 

rozsiadła się wygodnie. Nawet przy takiej pogodzie 

samochód Alexa zwracał uwagę. 

- Angielskie lato - mruknęła ponuro, gdy znowu 

utknęli w korku. - Powinnam jednak wyjechać do 

Hiszpanii. 

Alex zerknął na nią. 

UKRYTE MOTYWY 

119 

- Do Hiszpanii? 

- Do Madrytu - uściśliła. - Miałam brać udział 

w sesji plenerowej zorganizowanej przez Jasona. 

Alex zmarszczył brwi. 

- Więc dlaczego cię tam nie ma? 

Skrzywiła się. 

- Nie uwierzysz... ze względu na posiedzenie rady 

nadzorczej. 

Przez chwilę panowało milczenie, potem Alex zapytał 

z niedowierzaniem: 

- Zrezygnowałaś z Hiszpanii na rzecz rady? 

- Zgadza się - wzruszyła ramionami. - Idiotyczne, 

co? Jason złościł się nie na żarty. 

Alex pokonał następne skrzyżowanie, potem zagad­

nął jakby od niechcenia: 

- Spędzasz z tym Ferrym wiele czasu, co? 

Odwróciła wzrok. 

- Trochę - przyznała ostrożnie. - Jesteśmy przyja­

ciółmi. Okazał mi sporo sympatii i niemało mu 

zawdzięczam. 

- Jak dużo? 

To pytanie miało swój podtekst. Isabel jednak 

potraktowała je jako dobrą monetę. 

- Zaryzykował i dał mi pracę, kiedy nikt inny się 

nie kwapił - wyjaśniła spokojnie. - Agencja, dla 

której pracowałam przed... ślubem, nawet nie chciała 

o mnie słyszeć. Woleli młodsze dziewczyny, a nie 

dwudziestopięcioletnią rozwódkę, która zapomniała, 

jak w ogóle trzeba się ruszać. 

- A zapomniałaś? - zmarszczył brwi. 

- Owszem - odparła poważnie. - Sprawne pozo­

wanie to rezultat ciężkich ćwiczeń. Nie można tak po 

prostu przyjść z ulicy i zostać modelką. 

We wzroku Alexa pojawił się cień kpiny. 

- Więc mimo wszystko to zawód. 

- Tłumaczyłam ci już kiedyś - przypomniała mu 

120 UKRYTE MOTYWY 

ostro, potem uspokoiła się. Dzisiaj Alex nie zarzucał 

na nią sieci. Był wprost niewiarogodnie miły. Podej­

rzanie miły, przestrzegła się surowo. Cóż to się mówi 

o lisim uśmiechu? 

Dopiero gdy przejeżdżali most Hammersmith, zo­

rientowała się, że wcale nie zmierzają w stronę 

West Endu. Wcześniej uznała, że Alex lepiej zna 

Londyn, a poza tym niewiele mogła dostrzec zza 

zalanych deszczem szyb. 

- Gdzie my jedziemy? - spytała dość łagodnie, 

sądząc, że wiezie ją do jakiejś podmiejskiej gospody. 

- Zdaje się, opuszczamy miasto. 

- Zgadza się. - Rzucił jej pełne otuchy spojrzenie. 

- Opowiedz, co byś robiła w tym całym Madrycie? 

Przygryzła wargę. Kusiło ją, by stanowczo zażądać 

odpowiedzi na swoje pytanie, nie chciała jednak rwać 

świeżo nawiązanej nici porozumienia. 

- Och, pracowała, jak sądzę - stwierdziła, wzru­

szając ramionami. - Prawdopodobnie byłoby gorąco, 

ale mogłabym popływać. To jeden z plusów mieszkania 

w hotelu. Zawsze znajdzie się jakiś basen, więc my... 

to znaczy, ja wraz z resztą dziewcząt... staramy się 

maksymalnie z tego korzystać. 

- A Ferry? - rzucił cicho Alex! - Dołącza do was? 

Isabel zawahała się. 

- Czasami. 

- Często? 

- Niekiedy. - Odwróciła wzrok ku oknu. - Gdzie 

jesteśmy? 

- Czy ty go kochasz? - spytał. Odwróciła się, 

spojrzała mu w oczy. 

- Nie! 

- Na pewno? 

- Oczywiście. - Poczuła, że się rumieni. - Tak czy 

owak, to moja prywatna sprawa. Zgadzasz się? 

Wzruszył ramionami. 

UKRYTE MOTYWY  1 2 1 

- Która godzina? - zaciekawił się, całkowicie 

zmieniając temat. Isabel rozzłościła się. 

- Kwadrans po dwunastej - automatycznie zerknęła 

na swój zegarek, potem ostentacyjnie na zegar 

samochodowy. - Nie tak? 

- Tak. - Uśmiechnął się. - Wobec tego powinniśmy 

zdążyć na późny lunch. 

Zamajaczyło skrzyżowanie z szosą M3. Isabel nagle 

poczuła skurcz w dołku. To droga do Nazeby! Zrobiło 

się jej niedobrze. Boże, Alex musi ją wieźć do wuja! 

A ona uwierzyła, że chce ją przeprosić. 

- Zatrzymaj się - rozkazała, sięgając do pasa 

bezpieczeństwa. Przeklinała w myśli swą łatwowierność. 

Dlaczego wobec Alexa zawsze okazywała się taka 

słaba? Odpowiedź znała aż za dobrze, co przecież 

niczego nie zmieniało. 

Ferrari jednakże nie zwolnił, Isabel miała zaś 

na tyle rozsądku, by nie wyskakiwać przy tej szy­

bkości. Nie była kaskaderką, a modelką. Gdyby 

złamała sobie coś przy skoku, cała jej kariera 

runęłaby w gruzy. 

- Alex, proszę. - Choć gardziła sobą za błagalny 

ton, za nic nie chciała znowu stanąć twarzą w twarz 

z Robertem Setonem. - Nie rób mi tego. - Szarpała 

pasek torebki. Alex, zjeżdżając na boczną drogę, 

potrząsnął niecierpliwie głową. 

- A jak ci się wydaje, gdzie cię wiozę? - spytał, 

naciskając pedał gazu. Isabel zapadła się w fotelu. 

- Do Nazeby - odparła stłumionym głosem, za­

stanawiając się, dlaczego nawet teraz nie potrafi się 

zdobyć na nienawiść. - Zgadza się, prawda? Tam 

właśnie zdążamy. Boże, jak mogłam ci uwierzyć, 

kiedy twierdziłeś, że chcesz mnie jedynie przeprosić! 

Alex uśmiechnął się. 

- O, wy „małej wiary"! - zacytował kpiąco, 

poprawiając się na siedzeniu. - A jak sądzisz, dlaczego 

122 UKRYTE MOTYWY 

wiozę cię właśnie do Nazeby? Żeby ukoronować 

wysiłki wuja Roberta? 

Pociągnęła nosem. 

- Coś w tym rodzaju. A jakie to ma znaczenie. Nie 

zamierzam w ogóle wysiadać z samochodu, będziesz 

więc musiał odwieźć mnie z powrotem. 

Alex parsknął z rozbawieniem. 

- Gdybym ci jednak powiedział, że będziemy sami? 

Że wuj jest w Ameryce Południowej i prócz pani 

Cowie i służby nie ma w Nazeby nikogo? Co wtedy? 

Isabel zatkało. 

- Żartujesz? 

- Dlaczego? 

- Dlatego że... Po co tam właśnie? 

- Może chciałbym zapomnieć o przykrych wspo­

mnieniach - powiedział miękko. - Nazeby wcale nie 

jest takie straszne. I - uśmiechnął się - tam też jest 

basen. O ile mnie pamięć nie zawodzi, to korzystałaś 

z niego częściej niż ktokolwiek z nas. 

Wlepiła w niego oczy. 

- Skąd wiesz? 

- W tych rzadkich chwilach, kiedy bywałem w Naze­

by, obserwowałem cię. Wiesz, że ściana dzieląca basen 

od oranżerii zrobiona jest ze szkła, przez które można 

obserwować kogoś samemu nie będąc widzianym. 

Zamrugała oczami. 

- Ale z jakiego powodu... chciałeś na mnie w ogóle 

patrzeć? 

- Podglądactwo, a cóżby innego? - odpalił obce­

sowo. - Hm, teraz trochę późno pytać, ale pojedziesz 

ze mną? Dzwoniłem do pani Cowie. Oczekuje nas. 

Wciąż padało, kiedy dojechali do bramy wiodącej do 

posiadłości Denby. Gdy ferrari z chrzęstem opon 

zatrzymał się na żwirowanym podjeździe, pani Cowie, 

ochmistrzyni, otworzyła drzwi. Nawet jeśli była zdu-

UKRYTE MOTYWY 123 

miona widząc byłą żonę syna pana tego domu, staranne 

wychowanie nie pozwoliło jej tego okazać. Po uprzej­

mym powitaniu wymówiła się obowiązkami, Alex zaś 

z wyraźną satysfakcją wprowadził Isabel do hallu. 

- Dlaczego to robisz? - spytała dziewczyna ściszo­

nym głosem. Alex uśmiechnął się. 

- Może zdjęłabyś płaszcz i odświeżyła się po 

podróży? - zaproponował, zamiast udzielić wyjaśnień. 

- Znasz dom, więc czuj się jak u siebie. Zmienię 

ubranie, bo jestem cały mokry. 

Isabel przygryzła wargę, wciąż nie wierząc, że są 

tylko sami. Ale gdy Alex ruszył na górę po krętych, 

wysłanych dywanem schodach, a potem stanął patrząc 

na nią z galerii, zdusiła w sobie niepokój i podążyła 

za nim, drżąc pod wpływem narzucających się nieuch­

ronnie wspomnień. 

- Skorzystaj z tego pokoju. - Alex otworzył drzwi 

i Isabel, ociągając się, weszła do środka. Był to jeden 

z eleganckich apartamentów gościnnych, w którym 

mieszkała w tamtych pamiętnych, bolesnych dniach 

przed opuszczeniem Nazeby. Ale teraz znajome 

otoczenie nie wyprowadzało jej z równowagi. 

- To nie potrwa długo - dodał Alex, gdy Isabel 

podeszła do okna. - Zdejmij płaszcz. Tutaj jest 

wystarczająco ciepło. 

Kiedy wrócił, zastał Isabel wciąż w tej samej pozie. 

Podszedł do niej, niepokojąco przystojny, w zielono­

żółtej koszulce i bawełnianych szortach. 

- Nie ma sensu się ubierać, skoro idziemy popływać 

- wyjaśnił widząc zdziwienie w jej oczach. - Nie 

martw się. Znajdziemy ci odpowiedni kostium. W prze­

bieralni wisi ich całe mnóstwo. Wuj Robert pilnuje, 

by gościom niczego nie brakowało. 

- Wiem - odpowiedziała z lekką ironią. 

Alex wykrzywił wargi w uśmiechu. 

- Dobrze, już dobrze, nie wymienię więcej jego 

124 UKRYTE MOTYWY 

imienia. - Sięgnął do paska Isabel, rozwiązał go. 

- Odprężysz się wreszcie czy nie? 

Zaczęła szybciej oddychać w odpowiedzi na tę 

niespodziewaną i zdecydowanie władczą poufałość. 

Nie dotykał jej dawno i dlatego cała zadrżała. 

- Chcę... chcę umyć ręce - powiedziała ostro, 

zdejmując płaszcz i upuszczając go na podłogę. 

- Zobaczymy się za kilka minut na dole. 

- Jak sobie życzysz. - Nachylił się, podniósł płaszcz, 

odłożył na łóżko. - Czekam na ciebie w oranżerii. 

Pomyślałem, że właśnie tam możemy coś przekąsić 

przed basenem. 

Isabel dwukrotnie myła dłonie, ale gdy schodziła 

na dół, wciąż były spocone. Wmawiała sobie, że to 

z powodu okropnych wspomnień. Wiedziała jednak, 

jaka jest prawda. Początkowo czuła się w Nazeby 

stosunkowo dobrze. Nawet odkrycie związku Chrisa 

z Jerroldem Palmerem nie wpłynęło na pogorszenie 

atmosfery. Dopiero pod sam koniec zaczęła nienawi-

dzieć tę posiadłość, gdyż symbolizowała jej bezsilność. 

Teraz rozumiała, że dom nie był niczemu winny. 

Oranżeria sąsiadowała z pokojem śniadaniowym 

i jak zwykle przypominała ogród. Pani Cowie przy­

gotowała zimny bufet na bocznym stoliku. Wędliny 

i sałatki, homar, pucharki z owocami polanymi bitą 

śmietaną. Okrągły stół ze szklanym blatem nakryto 

na dwie osoby, w kubełku z lodem chłodziła się 

butelka reńskiego wina. Isabel, która już zapomniała, 

o tak luksusowym życiu, poczuła się nieswojo. To 

wszystko było takie znajome, a jednocześnie obce. 

Do oranżerii przylegało solarium. Basen otaczały 

ruchome szklane ściany i dzięki temu można było 

pływać bez względu na pogodę. Teraz je zasunięto. 

Gdy niezdecydowana stanęła przy stole, z przebieral­

ni przy basenie wyszedł Alex. Na jej widok uśmiechnął 

się promiennie. 

UKRYTE MOTYWY 

125 

- Szukałem właśnie dla ciebie kostiumu - zawołał 

obchodząc basen i pokonując dwa kamienne schodki 

wiodące do oranżerii. - Chcesz popływać teraz czy 

później? 

Oblizała wargi. 

- Och... później chyba - powiedziała speszona. 

- Zgoda. - Wyjął butelkę wina, napełnił dwa 

kieliszki. - Proszę - wręczył jej jeden. - Za lepsze 

czasy, co? Wypij. Na pewno ci będzie smakować. 

Chłodny płyn smakował wspaniale. 

- Cudowne - odpowiedziała na pytające spojrzenie 

Alexa. - To także - dodała, odwracając siłą wzrok ku 

mieniącemu się kolorami bufetowi. - Pani Cowie 

zadała sobie wiele trudu. Czy... czy ona wiedziała, 

kto z tobą przyjedzie? 

Alex upił kolejny łyk, potem nachylił głowę. 

- Tak, wiedziała. Ale powstrzymała się od wszelkich 

komentarzy. Nie potrzebuję niczyjej zgody, aby cię tu 

przywieźć. To także mój dom i zapraszam, kogo mi 

się podoba. 

Isabel spojrzała na swój kieliszek. 

- A gdyby twój wuj nie wyjechał? 

Alex uśmiechnął się kpiąco. 

- To nie przyjechałabyś - odparł, odstawiając wino. 

- Chyba że taka by była twoja wola. Wtedy, śmiem 

twierdzić, wuj musiałby się z tym pogodzić. 

- Alex... - westchnęła. 

- Może zjedlibyśmy coś? - zaproponował, od­

bierając jej kieliszek i kierując ją w stronę stołu. 

- Bierz, na co masz ochotę. Pani Cowie będzie 

gderać, jeżeli nie docenimy należycie jej wysiłków. 

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY 

Prawdę mówiąc, Isabel nie była specjalnie głodna. 

Wciąż nie mogła się odprężyć. Nerwy miała napięte 

jak postronki. Nawet przypadkowe dotknięcie Alexa 

przyprawiało ją o drżenie. Z trudem trzymała na 

wodzy swoje zmysły. Bliskość Alexa oszałamiała. 

Jednakże po dwóch kieliszkach poczuła się bardziej 

swobodnie. Zjadła płatek włoskiej szynki na plastrze 

melona, i salaterkę truskawek z bitą śmietaną i nawet 

niespeszyła się, gdy Alex otarł jej z warg smużkę 

kremu, a potem oblizał palce. Rozluźniła się i czuła 

się niedorzecznie szczęśliwa. Dopiero gdy weszła jedna 

z pokojówek, by posprzątać, i poznała ją, przypomniała 

sobie, gdzie jest i co robi. 

- Alex - zaczęła cicho, kiedy służąca zabrała brudne 

naczynia. - Dlaczego? Dlaczego tutaj? Wiesz, że twój 

wuj nie pochwaliłby tego. 

- Chyba powinniśmy iść do sauny - odezwał się, 

zmieniając temat. Odsunął krzesło, wstał. - Włączyłem 

zawczasu grzejnik, powinno się już dostatecznie 

nagrzać. 

Isabel popatrzyła na niego, potrząsnęła głową. 

- Sauna! - powtórzyła. - Zaraz po jedzeniu! 

- Nie ma lepszego sposobu na oczyszczenie or-

UKRYTE MOTYWY 127 

ganizmu z alkoholu - uśmiechnął się szeroko. - To 

co, idziemy razem? Miejsca mamy mnóstwo. 

- Chyba nie. 

- Dlaczego? 

- Cóż... - wzruszyła ramionami. - Jest wystarczająco 

parno. 

- Dobrze. Więc popływajmy - zgodził się łatwo. 

- Woda jest dosyć chłodna. Nie, nie mów teraz, że 

musisz strawić lunch. Nie zjadłaś zbyt wiele. 

Przygryzła wargę. 

- W porządku. Jeśli tego właśnie chcesz. 

- Wydawało mi się, że to ty chciałaś - przypomniał 

jej żartobliwie. - Wspominałaś chyba coś o hotelowych 

basenach... 

- Dobrze, już dobrze - westchnęła. Wstała. - Z któ­

rej kabiny mogę skorzystać? 

- Z której chcesz. Kostium zostawiłem ci w pierw­

szej, a ponieważ sam nie potrzebuję się przebierać, 

możesz wybrać każdą. 

Isabel wykrzywiła wargi. 

- Dlaczego miałabym to zrobić? 

- Nie wiem - spojrzał na nią z ukosa. - Może 

podejrzewasz, że kierują mną jakieś ukryte pobudki. 

Że, na przykład, wywierciłem dziurkę w ścianie. 

Musiała się uśmiechnąć. 

- Za chwilę wracam. - Przeszła przez oranżerię, 

w dół po schodach w stronę basenu, który był niemal 

olimpijskich rozmiarów, z trampoliną, słupkami 

i zjeżdżalnią, wyłożony bladozielonymi kafelkami. 

Dlatego woda wydawała się jedwabista, zachwycająco 

przejrzysta. 

Przebieralnie były przestronne i dobrze wyposażone. 

Prysznic, toaletka, boazeria na ścianach. Alex pod 

lustrem zostawił jej cały zestaw kostiumów. Prze­

glądając je Isabel spostrzegła, że są o wiele bardziej 

skąpe od tych, które by sama wybrała. Nie kupowała 

128 UKRYTE MOTYWY 

jednak takiego stroju od ponad roku. Może teraz 

właśnie takie są modne. 

Zdecydowała się wreszcie na jednoczęściowy, czarny 

z błękitnymi i bursztynowymi wstawkami. Był najmniej 

rzucający się w oczy, chociaż głębokie wycięcia 

krępowały Isabel. 

Alex był już w wodzie. Ściągnął koszulkę i teraz 

ćwiczył crawl. Wyczuł obecność dziewczyny, uniósł 

głowę i szybko do niej podpłynął. 

- Coś nie tak? - spytał, obejmując ją. Isabel stłumiła 

wątpliwości. 

- Nie. - Gdy oparł się o brzeg basenu, Isabel 

zrozumiała, że jej wstydliwość tylko przyciąga jego 

uwagę. - Jaka woda? 

- Wskocz i przekonaj się sama. - Wyciągnął rękę. 

Bała się jej dotknąć. 

- Wszystko w swoim czasie - odparła siadając na 

krawędzi i zanurzając stopę. - Boże, jaka lodowata! 

A mówiłeś, że tylko orzeźwiająca! 

- Owszem, kiedy już jesteś w środku - upierał się, 

kładąc na plecach i rozpościerając ramiona. - No, 

wskakuj! Jest cudownie! 

Słońce próbowało przedrzeć się przez nisko wiszące 

chmury, oblewając basen mglistym blaskiem. Rzeczy­

wiście, luksus, pomyślała Isabel smętnie. Nie mogła 

wprost uwierzyć, że się tutaj znalazła. Czy naprawdę 

kiedyś uważała, że to wszystko się jej należy? Być 

może, gdyby poślubiła Alexa, a nie Chrisa nie 

traktowałaby tego jako zadośćuczynienie? 

Ześlizgnęła się do wody. Było głębiej, niż pamiętała. 

Ponad półtora metra w płytszym końcu. Basen pod 

trampoliną i słupkami miał prawie pięć metrów. 

Kiedy Alex podpłynął, wstrzymała oddech, on zaś, 

nie zważając na protesty, chwycił ją za rękę i pociągnął 

na środek basenu. Straciła grunt pod nogami. Sapnęła 

rozzłoszczona. 

UKRYTE MOTYWY 129 

- Chcesz mnie utopić? - krzyknęła, kiedy ją puścił 

i musiała przebierać nogami, by utrzymać się na 

powierzchni. 

- Coś ty... przecież sam widziałem, że umiesz pływać 

- odciął się kpiąco. - No, czyż nie wspaniale? O wiele 

lepiej niż wędzić się całe popołudnie w zadymionej 

restauracji. 

Isabel westchnęła. 

- Czy dlatego... 

- Po prostu ciesz się życiem - przerwał jej stanowczo. 

- W mojej obecności nikt cię tutaj nie skrzywdzi. Jasne? 

Nie pozostało jej nic innego, niż upajać się chwilą. 

Alex robił wszystko, co w jego mocy, aby jej w tym 

pomóc. Był doskonałym pływakiem. Uwielbiał wodę, 

tak jak Isabel. Krótka kąpiel przeciągnęła się ponad 

godzinę. 

Gdy wreszcie poskarżyła się na zmęczenie i wdrapała 

na brzeg, nogi miała jak z waty. Zmęczona, położyła 

się na materacu nie zważając na swój wygląd. 

Wycisnęła warkocz, wsparła się na łokciach, zgięła 

nogę, odchyliła głowę do tyłu. 

- Straciłaś kondycję - zauważył Alex. Jego cień 

zamajaczył w promieniach słońca. Isabel otworzyła 

oczy. Stał obok, patrząc na nią. Mokre kąpielówki 

oblepiały mu biodra. - Zwróciłaś uwagę, że nie 

powiedziałem „formę"? - dodał kpiąco. - Bo to 

mijałoby się z prawdą. Zawsze byłaś piękna, Isabel. 

W tym jednym punkcie całkowicie zgadzaliśmy się 

z Chrisem. 

Isabel wróciła czujność. Alex po raz pierwszy 

wymienił imię Chrisa. Nieważne, czy miał taki zamiar, 

ale natychmiast zepsuł jej humor. 

Usiadła. 

- Lepiej się ubiorę. - Chciała wstać, ale powstrzymał 

ją kładąc rękę na ramieniu. 

- Jeszcze nie czas - powiedział, przyciągając drugi 

130 UKRYTE MOTYWY 

materac. Potem usiadł, spojrzał jej prosto w oczy. 

- Musimy porozmawiać. 

- Tak? - Mimo iż opiła się wody, poczuła nie­

spodziewanie, jak zaschło jej w gardle. - Nie sądzę, 

byśmy mieli o czym mówić, Alex. 

- Wprost przeciwnie - stwierdził miękko. - Chcesz 

przecież wiedzieć, w jakim celu cię tutaj przywiozłem. 

Czy mogę ci to wytłumaczyć? 

Odsunęła ramię. Wolała, by jej nie dotykał. Alex 

natychmiast zabrał dłoń. Siedział po turecku, nie 

zwracając uwagi na krople wody, skapujące mu 

z włosów na pierś. 

- Myślałam... że po to, by wymazać z pamięci 

niemiłe wspomnienia - odparowała szyderczo. Alex 

wykrzywił się w uśmiechu. - Nie powiesz chyba, że 

chcesz doprowadzić do pojednania między mną 

a Chrisem? 

- Dlaczego miałbym tego chcieć? - spytał sarkastycz­

nie. - Nie jestem aż tak szlachetny. Chris miał już swoja 

szansę i ją zaprzepaścił. Ja zaś nie chcę iść w jego ślady. 

Isabel przełknęła ślinę. 

- Nie wiem, do czego pijesz. 

- Mam wrażenie, że wiesz dobrze. - Miał niepoko­

jąco uważne spojrzenie. - Prawdę mówiąc, wydaje mi 

się, że zrozumiałaś to od samego początku. Jak to 

mówią, od nienawiści tylko krok do miłości... 

- Nie! - Serce jej biło jak oszalałe. Oderwała oczy 

od Alexa i chwiejnie stanęła na nogi. - Nie muszę 

tego wysłuchiwać. Idę się ubrać. 

- Wystraszyłaś się? - spytał, gdy zmierzała do 

przebieralni. Zatrzymała się. Świadomość, że z taką 

łatwością przewiduje jej reakcje, dopiekła jej do żywego. 

- Nie... wystraszona - zaprzeczyła ochryple. - Może 

zdumiona. Nigdy nie przypuszczałam, że dożyję dnia, 

w którym niewzruszony Alex Seton będzie prawił 

komunały. 

UKRYTE MOTYWY  1 3 1 

Wargi Alexa zadrgały, odwrócił się, wsparł na 

łokciach i spojrzał na dziewczynę. 

- Nie jestem z kamienia, Isabel - wyznał z wymu­

szonym uśmiechem. - Może niecierpliwy, z całą 

pewnością zawiedziony. Ale nie beznamiętny. A przy­

najmniej nie, jeśli chodzi o ciebie. 

Z trudem złapała oddech. 

- Nie potrafię w to uwierzyć. 

- W co nie potrafisz uwierzyć? 

- Nie wierzę, że naprawdę mówisz szczerze. Wielkie 

nieba, zaledwie przedwczoraj, z całą bezwzględnością 

zrobiłeś ze mnie idiotkę. 

- Nie idiotkę - poprawił ją spokojnie. - Tylko 

ignorantkę. To wszystko. I przeprosiłem cię. 

- Uważasz, że to załatwia sprawę? 

- Nie. - Wyprostował się. - Próbuję tylko wy­

jaśnić ci, w jak... w jak niezręcznej sytuacji się 

znajduję. 

Isabel potrząsnęła głową. 

- W ten właśnie sposób chcesz pozbyć się wyrzutów 

sumienia? - spytała pogardliwie. - Nazywając swoją 

pozycję niezręczną? 

Alex westchnął, wstał zgrabnie. 

- Nie potrafiłbym... uśpić sumienia, nawet gdybym 

chciał - odezwał się gwałtownie. - To nas do niczego 

nie doprowadzi... 

- Nas? - prychnęła. 

- Owszem, nas - potwierdził, podchodząc bliżej. 

- Isabel, świetnie wiesz, o czym mówię. 

Cofnęła się. 

- Nie, wcale nie wiem. 

- Wiesz. - Ostrożnie ważył słowa. - Od chwili, 

w której odwiedziłem cię przed posiedzeniem, nie 

potrafię zbliżyć się do żadnej innej kobiety. 

Isabel wydęła wargi. 

- A cóż to ma oznaczać? 

132 

UKRYTE MOTYWY 

Alex na sekundę przymknął oczy, a kiedy je znowu 

otworzył, Isabel była od niego już o dobre dwa metry. 

- Hm - nerwowo wzruszyła ramionami. - Czego 

się spodziewasz? Współczucia? 

Alex zacisnął usta. 

- W porządku - odwrócił się. - Jeżeli chcesz tak 

postępować, wolna droga. Ubierz się. Wezmę prysznic 

i odwiozę cię do miasta. 

- Poczekaj! - krzyknęła, nim zdążyła pomyśleć. 

Alex zawahał się, ale w końcu znowu się na nią 

spojrzał. 

- Tak? 

Oblizała wargi. 

- Dlaczego... dlaczego zaprosiłeś mnie tutaj na 

lunch? 

Uniósł brwi. 

- Naprawdę chcesz wiedzieć, czy to tylko wstęp do 

kolejnej złośliwości? 

Usiłowała oddychać spokojnie. 

- Rzeczywiście chcę wiedzieć. 

Ruszył ku niej. 

- Gdyż, wbrew wszystkiemu, co mówiłem i robiłem, 

miałaś całkowitą rację. Pragnę cię i chyba zawsze 

pragnąłem. 

- To znaczy? - zadrżała. 

- To znaczy - podszedł blisko - że od chwili, 

w której zobaczyłem was z Chrisem w bibliotece, 

moje uczucia były zawsze wyraźnie określone. 

Potrząsnęła głową, na kafelki spadły krople z mok­

rego warkocza. 

- Ależ ty mnie nienawidzisz! - zaprotestowała. 

- Powiedziałem, że moje uczucia są wyraźnie 

określone - przypomniał miękko, odgarniając jej 

z czoła mokre pasmo włosów. - Znienawidziłem cię, 

bo poślubiłaś Chrisa. Jego zresztą też, ale nad tym 

uczuciem potrafiłem zapanować. 

UKRYTE MOTYWY 133 

Zamrugała powiekami, spojrzała na niego oszoło­

miona. 

- A... tamtego wieczoru, gdy wiozłeś mnie tutaj 

z Londynu... 

- Chyba wiesz, co wtedy czułem - mruknął. Schylił 

głowę, musnął ustami jej nagie ramię. - Gdyby nam 

nie przeszkodził policjant, kochałbym cię bez wahania. 

Przeszył ją dreszcz. 

- Żałuję, że do tego nie doszło - szepnęła żarliwie. 

Alex przygarnął ją do siebie. 

- Ja również - przyznał smakując słodycz jej warg. 

Całował ją mocno, delikatnie, ucząc się pięknego 

zarysu jej warg. Nie było w tym pośpiechu, ponaglenia, 

by zaspokoić zmysły. Była to po prostu namiętna 

zapowiedź rozkoszy, jąka może się stać ich udziałem. 

Nawet dłonie pieszczące kibić dziewczyny nie czyniły 

nic, co by ją wprawiło w zmieszanie. Alex zadowolił 

się poznawaniem jej ust, policzków, rzęs, zagłębienia 

za uchem, a kiedy znowu odszukał wargi, Isabel 

tęskniła już za czymś więcej. 

Pocałowała go gorąco, oplotła ramionami szyję 

Alexa, przyciskając się do niego z całych sił. Tak 

cudownie było czuć jego muskularne ciało. Dopiero 

gdy nagimi piersiami dotknęła jego piersi, zdała sobie 

sprawę, że Alex zsunął w dół ramiączka jej kostiumu. 

- A... a jeśli ktoś wejdzie? - wyjąkała, gdy obej­

mował dłońmi krągłe półkule jej pośladków. Uśmiech­

nął się. 

- Nic mnie to nie obchodzi - wyznał, nachylając 

wargi ku różanemu sutkowi. - Ale nie denerwuj się 

- dodał, gdy się szarpnęła - nikt nie przyjdzie. Nie 

ośmieli się. 

- Jesteś pewny? - zatrzepotała się, przestępując 

z nogi na nogę. Alex, kiwnąwszy głową, znowu 

odnalazł jej wargi. 

- Jestem - potwierdził, ujmując twarz dziewczyny 

134 

UKRYTE MOTYWY 

w dłonie i pocierając czołem o czoło. - Poza tym, nie 

mamy się czego wstydzić. Tym razem nie jesteś już 

mężatką. 

Mimo oszołomienia, w jakie wprawiły ją pocałunki, 

beztroskie słowa Alexa przebiły się do jej świadomości. 

- Tym... tym razem? - powtórzyła, nic nie rozu­

miejąc. - Dlaczego... tym razem? Nie byłam zamężna, 

gdy... 

- Zapomnij o tym... 

Rozmowa była ostatnią rzeczą, jakiej pragnął w tej 

chwili Alex, Isabel jednak z sekundy na sekundę 

myślała coraz precyzyjniej. 

- Kiedy, Alex? - spytała stanowczo. - Czy kiedykol­

wiek przedtem to robiliśmy? Nigdy nie zdradziłam 

Chrisa, przenigdy! Wiesz o tym. A może nie? 

Pozwolił odsunąć się dziewczynie na wyciągnięcie 

ręki. 

- Ze mną rzeczywiście nie - przyznał cicho, pieszcząc 

jej ramię. - Kochanie, to doprawdy nie ma zna... 

- Dla mnie ma znaczenie! - krzyknęła, wyrywając 

się. - Ty... ty wciąż w to wierzysz? W mój romans 

z Jerroldem Palmerem? 

Alex skulił się w sobie. 

- Isabel, nie ma potrzeby o tym mówić... 

- Wręcz przeciwnie! 

- W jakim celu? - westchnął. - Słuchaj, potrafię 

pojąć, że nie pasowaliście do siebie z Chrisem. 

A wiedząc, co sam do ciebie czuję, potrafię nawet 

zrozumieć, że będąc kobietą z krwi i kości po­

trzebowałaś kogoś... 

- Jesteś nadzwyczaj wspaniałomyślny! - Isabel 

zdławiła szloch. Alex wciąż jej nie wierzył. Nigdy jej 

nie uwierzył. Gotowy był uczynić z niej swoją kochankę 

w przekonaniu, że sypiała z Jerroldem Palmerem! 

- Isabel... Isabel... - usiłował jej wszystko wy­

tłumaczyć. - Czy ty nic nie pojmujesz? To dla mnie 

UKRYTE MOTYWY 

135 

nie ma znaczenia. Boże, a dlaczego, twoim zdaniem, 

w czasie twojego małżeństwa trzymałem się z dala od 

Nazeby! Bo wiedziałem, że nie jesteś szczęśliwa 

z Chrisem, a bałem się, że jeśli będę cię widywał, to 

mógłbym zniszczyć nas oboje. 

Isabel gorączkowo próbowała naciągnąć górę 

kostiumu. 

- A może to ja wszystko zniszczyłam? - zachłysnęła 

się. Tak trzęsły się jej dłonie, że nie mogła sobie 

poradzić. Westchnąwszy niecierpliwie, Alex podszedł 

do niej. 

- Daj - powiedział szorstko - ja to zrobię. 

Dziewczyna była bardzo zdenerwowana. 

- Trzymaj się z dala! - Chciała odskoczyć, ale 

pośliznęła się i runęła plecami do basenu. 

W normalnych okolicznościach sam upadek do 

wody nie byłby niczym niebezpiecznym. Ale w tym 

stanie Isabel nie zdążyła odpowiednio ułożyć ciała. 

Zakrztusiła się, poczuła ostry ból w płucach. 

Jak przez mgłę przypominała sobie, że Alex wyciąg­

nął ją na brzeg i przewiesił przez kolano, by wylać 

wodę z płuc. Gdy oprzytomniała, zorientowała się, że 

leży w chłodnej jedwabistej pościeli, na miękkim 

materacu. 

Zamrugała oczami, rozejrzała się i ujrzała Alexa, 

który leżał obok niej. Zaczęła gwałtowniej oddychać. 

- Gdzie... gdzie jestem? - Miodowobrązowe ściany 

i złociste, jedwabne draperie nie były jej znane. 

Alex uśmiechnął się. 

- W łóżku - wyjaśnił. Zauważyła, że zmienił mokre 

kąpielówki na bawełniane spodnie. Tors był nagi 

i w ogóle Alex wyglądał bardzo pociągająco. 

- To wiem - odparła. Gdy przełknęła ślinę, trochę 

zabolało ją gardło. - Ale w czyim? To nie ten pokój, 

w którym wcześniej byłam. 

136 

UKRYTE MOTYWY 

- W moim, jeśli chodzi o ścisłość - poinformował 

ją rzeczowo. - Ale nie wpadaj w panikę. Wydawało 

mi się tylko, że wolałabyś zachować dyskrecję. Więc 

przyniosłem cię tutaj, żebyś wróciła do sił. 

Isabel wstrzymała oddech. 

- Ależ ja jestem mokra. 

- Owszem - wzruszył ramionami. - Nie byłabyś 

chyba zachwycona, gdybym cię rozebrał. 

- To prawda. - Uniosła się na łokciach i rozejrzała 

wokół. - Dlaczego nie położyłeś mnie na ręczniku? 

Kostium przemoczy pościel. 

- Nie chciałem - odparł szczerze, wygładzając dłonią 

satynowe prześcieradło. - Chciałem natomiast zoba­

czyć, jak wyglądasz w mojej pościeli. Ręcznik popsułby 

cały efekt. 

Słowa Alexa nabrały nieoczekiwanie erotycznego 

zabarwienia. Nie potrafiła powstrzymać pytania. 

- I? 

Ciemne oczy Alexa popatrzyły na nią z podziwem. 

- Wolałbym oglądać cię nagą - wyznał z zapierającą 

dech szczerością. Nim się zorientowała, nachylił głowę 

i zakrył jej usta pocałunkiem. 

Był inny niż poprzednie. Gwałtowny, zmysłowy. 

Dawał przedsmak tego, co Alex mógł jej ofiarować. 

Jej opór stopniał. 

Podniosła ręce, by pochwycić wilgotne, gęste włosy, 

zdecydowaną siłą odepchnąć jego głowę. Nie była 

jednak do tego zdolna. Dłonie przesunęły się bezwolnie 

po jego szyi, karku, jedwabistych włosach. Przyciągnęła 

go do siebie. 

- Alex! - zdołała wyjąkać drżącym głosem, gdy 

poczuła, jak ściąga z niej kostium, ale protest był 

daremny. Obsypał ciało dziewczyny obezwładniającymi 

pocałunkami. 

Isabel oddała się zmysłowej rozkoszy kochania. 

Zapomniała o wszystkim. Całe wahanie rozbroiła 

UKRYTE MOTYWY 137 

rozpalona przez Alexa namiętność. Nikt nigdy jej tak 

nie całował, nie pieścił. Nagle wszystko, co do tej 

pory czuła, okazało się właściwe i na miejscu. 

Zdawało się, nie ma zakamarka ciała, do którego 

by nie dotarł. Nie uświadamiała sobie początkowo, 

że on też jest nagi. Przez sekundę speszyła się, czując 

jego nogi tuż przy swoich, ale w głowie tak wirowało 

jej od pocałunków, że pozbyła się wszelkiej pruderii. 

- Jesteś piękna! -jęknął ochryple, zanurzając twarz 

pomiędzy piersi dziewczyny. Potem ujął je w dłonie 

i zaczął ssać tak żarliwie, że Isabel przeczuła cud 

spełnienia. 

Gdy Alex przesunął wargi ku jej talii i płaskiemu 

brzuchowi, zatopiła palce w jego włosach, jak gdyby 

chciała go powstrzymać, ale zmysłowa pieszczota 

przeniosła ją w niebotyczne rejony ekstazy. Alex 

pobudzał każdy rozpłomieniony skrawek jej ciała, 

a kiedy sięgnął ud, zadrżała spazmatycznie. 

- Teraz... chyba... - powiedział gardłowym tonem, 

przykrywając Isabel swoim ciałem. Z nieskończoną 

czułością rozchylił jej nogi, wszedł w nią, a na 

chwilę przed pojawieniem się bólu, poczuła go 

w sobie całego. 

I potem wcale nie chciała się cofnąć, nawet gdy 

Alex ją puścił. Tego właśnie pragnęła. Kochać się 

tylko i wyłącznie z Alexem. 

W sekundzie, w której w nią wszedł, zdała sobie 

sprawę, że powinna była się wcześniej przyznać do 

braku doświadczenia. Miała za sobą odpowiednie 

lektury, ale rzeczywistość okazała się inna. Mimo iż 

usiłowała stłumić krzyk, Alex był zbyt doświadczony, 

by nie zrozumieć, co się stało. 

Kilka sekund później wtulił w nią twarz, leżał 

kompletnie nieruchomo, a gdy ból ucichł, Isabel 

zaczęła świtać nadzieja, że może się jej upiekło, Wtedy 

jednak, jęknąwszy z udręką, Alex odwrócił ku sobie 

138 UKRYTE MOTYWY 

jej twarz. Zobaczyła minę pełną głębokiego zdumienia 

i niepokoju. 

- Powinnaś mi była powiedzieć! - wybuchnął. Isabel 

wiedziała, iż wielokrotnie usiłowała to zrobić, ale 

powstrzymała się od wymówek. Objęła go ramionami 

i przygarnęła do siebie. Rozmyślnie prowokująco 

wsunęła język między jego zęby, przesunęła dłoń na 

jego pośladki. Jęknął, gdyż zmysły brały nad nim górę. 

- Isabel - wymruczał, gdy stopą delikatnie pieściła 

jego łydkę. Wyprężyła się ku niemu. 

- Myślałam, że mnie pragniesz - szepnęła niewinnie, 

drażniąc palcem jego sutek. Alex przymknął oczy. 

- Bo cię pragnę! Pragnę! - wyznał z udręką i, dając 

się ponieść uczuciom, zakrył ustami jej wargi... 

ROZDZIAŁ JEDENASTY 

- Chyba nie mówisz tego poważnie, Isabel! - Jason 

wbił w nią pełen niedowierzania wzrok. Nie zdołał 

ukryć rozczarowania. Jakież to dla niego typowe, 

pomyślała Isabel. Sądził, że wie lepiej, co jest dla niej 

dobre. 

- Owszem - potwierdziła stanowczo, siadając na 

sofie i zakładając nogę na nogę - Jason, męczysz się 

na próżno! Nigdy nie wrócę do zawodu modelki! 

- Nie mów tak! - westchnął, rozkładając ręce. 

- Isabel, kiedy... kiedy już będzie po wszystkim, 

poczujesz się zupełnie inaczej, uwierz mi. Szybko 

znudzi ci się to idylliczne, wiejskie życie. 

- Nie sądzę. 

Wyjrzała przez okno wiejskiego domku. Wokół 

rozpościerały się pola, przecięte kanałem. Farmer 

orał ziemię, przygotowując ją pod oziminę, monotonny 

warkot traktora był taki swojski. Ten widok pozwolił 

jej opanować zdenerwowanie, które na ogół Jasona 

wnosił w jej życie. A myśl o przemijaniu pór roku 

jeszcze bardziej utwierdziła dziewczynę w postano­

wieniu, aby zostać tu na zawsze. Może to jakiś zew 

krwi, zastanowiła się. Bez wątpienia ów zakątek 

Norfolk graniczący z hrabstwem Lincoln miał dla 

140 UKRYTE MOTYWY 

niej nieodparty urok. A może zadecydował fakt, że 

stać ją było na wynajęcie tego domku... I odległość... 

oraz trudny dojazd z Londynu znakomicie odpowia­

dały jej zamiarom. 

Jason gniewnie rozdął nozdrza. 

- Nie uważasz, że zachowujesz się nieco lekkomyś­

lnie? A jak przytrafi ci się coś złego? Zakopałaś się na 

tym odludziu. Co zrobisz, gdy się na przykład źle 

poczujesz? 

- Jest przecież telefon - ucięła, wskazując aparat 

stojący w rogu parapetu. Jason wypowiedział na głos 

jej własne wątpliwości. Isabel nie lękała się choroby, 

zawsze cieszyła się doskonałym zdrowiem i nie to 

dręczyło ją od kilku tygodni. Bała się samotnych 

nocy. Nawet świadomość, że zaledwie kilka metrów 

dalej stała plebania, nie podnosiła jej na duchu. 

- Tak czy siak - Jason podniósł głos - wcześniej 

czy później, będziesz musiała wrócić do miasta. 

- Uczynił niecierpliwy gest. - Chociażby dostaniesz 

zaproszenie na posiedzenie rady nadzorczej Koncernu 

Denby. 

Isabel zwiesiła głowę. 

- Prawdę powiedziawszy, myślę o pozbyciu się akcji. 

- Pozbyciu się akcji?! - Jason osłupiał. - Po tym 

wszystkim, co mówiłaś? 

- Wiem, wiem - wzruszyła ramionami. - Ale nie 

chcę już mieć do czynienia z żadnym z Setonów. Gdy 

sprzedam udziały, otrzymam na to gwarancję. 

Jason parsknął. 

- Idiotka! 

- Możliwe. 

- Robert Seton z pewnością nie pospieszy z wyra­

zami wdzięczności. 

- Wcale się tego nie spodziewam. 

- Zamierzasz jednak dać mu pierwszeństwo zakupu. 

- Prawdopodobnie. 

UKRYTE MOTYWY  1 4 1 

Potrząsnął z niedowierzaniem głową. 

- Oszalałaś! Wystaw je na licytację. Niech o nie 

walczy jak każdy śmiertelnik. 

- Nie sądzę, aby to spodobało się Vinnie. 

- Vinnie! - pluł jadem Jason. - Przypuszczam, że 

zdajesz sobie sprawę, iż to twoja ukochana Vinnie 

jest odpowiedzialna za wszystko, co ci się przydarzyło. 

Nie spotkałabyś ponownie Alexa Setona, gdyby nie 

jej testament. 

Isabel wstała. Szczupła, gotowa się bronić figurka 

w długiej zamszowej spódnicy i bluzce o szerokich 

rękawach. 

- Wolałabym nie dyskutować na ten temat - oświad­

czyła, przeszła przez pokój i zniknęła w przyległej 

kuchence. - Napijesz się kawy? Niestety, nie mam nic 

mocniejszego. 

Jason bezsilnie zgrzytnął zębami. Isabel powzięła 

decyzję, a on doskonale wiedział, iż żadne jego 

argumenty nie mogłyby wpłynąć na zmianę jej 

postanowienia. 

- Dziękuję - powiedział wpychając dłonie do 

kieszeni sztruksowej marynarki. - Muszę już lecieć. 

Zostawiłem rzeczy w hotelu w Spalding. Chciałbym 

je zabrać przed powrotem do miasta. 

- Aha. - Isabel pojawiła się w drzwiach kuchni, 

wsparła szczupłą dłoń o futrynę. - Cóż... dziękuję, że 

mnie odwiedziłeś. 

- Cała przyjemność po mojej stronie - zadrwił. 

- Uważaj na siebie, Isabel. Pamiętaj, gdybyś zmieniła 

zdanie, jestem do twojej dyspozycji. 

Pocałowała go w policzek. 

- Dzięki - mruknęła, muskając dłonią klapę jego 

marynarki. - Chciałabym... żeby się wszystko potoczyło 

inaczej. 

- Owszem. Ja także - zadrwił, odsuwając ją od 

siebie stanowczo. - Będziemy w kontakcie. Ciao! 

142 UKRYTE MOTYWY 

Patrzyła, jak odjeżdża. Koła mercedesa wzbijały na 

bitej drodze tumany kurzu. Od tygodni już nie padało, 

więc trakt prowadzący ku głównej drodze był spękany 

i zapylony. Lipiec był mokry, natomiast sierpień 

i wrzesień suche; teraz, na początku października, 

farmerzy zaczęli narzekać na suszę. 

Spojrzała na zachmurzone niebo i pomyślała, że 

może ich modlitwy o deszcz wkrótce się spełnią. 

Zanosiło się na burzę, wiszące nisko nad horyzontem 

chmury były żółtawe. 

Isabel wróciła do domu i zamknęła za sobą drzwi. 

Oparłszy się o nie, pomyślała z pewnym żalem, że 

Jason już pewnie nie wróci. 

Od kiedy tu zamieszkała, odwiedzał ją kilkakrotnie. 

Podejrzewała, iż zawsze kierowała nim nadzieja, że 

przywoła ją do opamiętania. Ale dziś, kiedy dowiedział 

się tego, do czego mu się przyznała, chyba wreszcie 

wszystko zrozumiał. Isabel przyjęła to z ulgą, chociaż 

jednocześnie odczuwała żal. Był przecież oddanym 

przyjacielem, lepszym niż na to zasługiwała. Może 

w ciągu najbliższego pół roku raz jeszcze przemyśli 

decyzję. 

Ale teraz powrót do Londynu, gdzie mogłaby 

natknąć się na Alexa, który zorientowałby się, co się 

święci, był niemożliwy. Jeśli sprawy potoczyłyby się 

inaczej, istniałyby rozmaite wyjścia z tej sytuacji. Ale 

nie widywali się. Jason zaś pomógł jej zachować sekret. 

Podeszła do kominka, dołożyła polano do ognia. 

Właściwie nie było zimno, ale domek miał grube 

mury, więc nawet w największe upały paliła w ko­

minku. 

Zgłodniała. Minęło już wpół do piątej, postanowiła 

zatem zjeść podwieczorek. Ostatnio chciało się jej jeść 

o najdziwniejszych porach. Ponieważ mieszkała sama, 

zwykle podporządkowywała się wiejskiemu rytmowi 

życia. 

UKRYTE MOTYWY 143 

Zaopatrywała się głównie w wiosce, do Spalding 

jeździła tylko w razie najwyższej konieczności. Wiedziała, 

że wzbudza ciekawość tutejszych mieszkańców, zdołała 

jednak utrzymać dystans. Jedyną osobą, z którą odbyła 

długą rozmowę, był miejscowy proboszcz. Poinfor­

mowała też lekarza, że ma stałe źródło dochodów. 

Zaraz potem usprawiedliwiała się przed sobą, że uczyniła 

to, by uspokoić sąsiadów, iż nie jest osobą podejrzaną. 

Prawda była jednak taka, że nie życzyła sobie czyj-

egokolwiek współczucia. Bez wątpienia duży wpływ na 

to miały koszmarne wspomnienia z dzieciństwa. 

Po podwieczorku wyszła na spacer. Ostatnio wiele 

spacerowała, zastanawiała się nawet, czyby nie wziąć 

psa. Byłby dobrym towarzyszem, a także pretekstem 

do samotnych przechadzek. Samotne eskapady mogły 

okazać się niebezpieczne. Isabel nie miała jednak 

w Norfolk służby i musiała sama dbać o swoje 

mieszkanie. Bała się, że pies będzie bardzo brudził. 

Może później, kiedy zdecyduje się na kupno dużego 

domu. 

Wróciła, gdy już zmierzchało. Zamknęła drzwi na 

klucz i zaciągnęła kotary. Nie zapalała światła przy 

nie zasłoniętych oknach. Tej superostrożności nauczyło 

ją życie w wielkim mieście. 

Zasłony odgradzały ją od nocy, nad moczarami 

z głuchym łoskotem przetaczała się burza, a w domku 

zrobiło się przytulnie. Isabel rozdmuchała ogień na 

kominku, włączyła radio, potem poszła do kuchni 

przygotować kąpiel. 

Łazienka znajdowała się na parterze. Ktoś, pewnie 

poprzedni lokator, przerobił spiżarnię na łazienkę., 

Choć instalacja była nowoczesna, zostawiono kamien­

ną podłogę. Nie umywało się to do wanny z biczami 

wodnymi w jej londyńskim apartamencie. Odsunęła 

od siebie myśl o tym, co będzie w zimie, i szybko się 

rozebrała. 

144 

UKRYTE MOTYWY 

Siedząc w wannie zapomniała o otoczeniu. Zanurzyła 

się w ciepłej wodzie i odgrodziła od świata. Pomyślała 

z bólem, iż nosi dziecko Alexa. Jakież to dziwne, nie 

chciała już więcej spotkać ojca dziecka, a od razu 

pokochała tę drobinę rozwijającą się w jej łonie. 

Westchnęła. Wizyty Jasona przywodziły takie myśli. 

Czy raczej wydobywały na wierzch wspomnienia, 

które wolałaby wyrzucić na dobre z pamięci. Kiedy 

Jason miał pierwszy raz przyjechać, Isabel spodziewała 

się w głębi duszy, że wraz z nim pojawi się Alex. 

Później jednak zrozumiała, jak płonna to była nadzieja. 

Gdyby tylko znała myśli Alexa wtedy, gdy odlatywał 

do Ameryki Południowej. Czy jedynie z powodu 

zbiegu okoliczności wyjechał nazajutrz po ich wizycie 

w Nazeby? I właściwie dlaczego pojechał? Przecież 

nie miał nic wspólnego z interesami wuja. 

Za wszelką cenę usiłowała znaleźć odpowiedź. Na 

próżno. Alex wyjechał bez pożegnania. Niemal trzy 

tygodnie bez skutku czekała na jakiś znak. 

Potrząsnęła głową. Wydawało się jej... naprawdę 

myślała, iż to, że była niewinna, przekonało Alexa 

o kłamstwie Chrisa. Stanowiło dowód. Toteż począt­

kowo sądziła, że wybrał się do Ameryki Południowej, 

aby rzucić wujowi w twarz prawdę. Ale mijały dni 

i tygodnie, a Alex się nie odzywał. Musiała więc 

zaakceptować bezlitosną rzeczywistość: może i ją 

pożądał, natomiast jej niewinność była dla niego bez 

znaczenia. 

Przecież właściwie sam się do tego przyznał, kiedy 

całował ją nad basenem. Obojętnie przyjął wybuch 

gniewu dziewczyny, kiedy zorientowała się, że uwierzył 

w jej romans z Jerroldem Palmerem. Pragnął jej i był 

gotów, chociaż niezbyt chętnie, zaakceptować fakt, 

że miała kiedyś kochanka. 

Pokręciła głową. Teraz rozumiała, że powinna go 

wcześniej rozszyfrować. Powinna pamiętać, iż za 

UKRYTE MOTYWY 

145 

bardzo był podobny do wuja, by nagle aż tak się 

zmienił. Posiadł ją - uczciwie czy podstępem - a potem 

przestał się nią interesować. 

Gdy uświadomiła sobie, że już nigdy go nie zobaczy, 

coś ścisnęło ją w gardle. Tak bardzo pragnęła 

o wszystkim zapomnieć, ale wspomnienia, zawsze 

jednakowo bolały. Lecz Isabel z dnia na dzień stawała 

się silniejsza. Tym razem nawet powstrzymała się 

przed wypytywaniem Jasona, czy nie spotkał Alexa. 

Tyle razy słyszała odpowiedź odmowną, że wreszcie 

musiała spojrzeć prawdzie w oczy. 

Alex wyjechał, gdyż był to najłatwiejszy sposób 

zerwania między nimi wszelkich kontaktów. Musiał 

bowiem zdawać sobie sprawę, że po pełnym namięt­

ności pierwszym spotkaniu, Isabel mogłaby pragnąć 

stale się z nim widywać. Więc po prostu opuścił kraj, 

by oszczędzić sobie banalnych wymówek. 

Westchnęła. Nawet teraz trudno jej było uwierzyć, 

że Alex nie przeżył równie mocno jak ona tamtego 

popołudnia. Wydawał się tak szczery, kochali się aż 

do późnego wieczora. Prawda, że niewiele mówili. 

Isabel uważała, że potem będą mieli na to dużo 

czasu. Wtedy nie mogła nasycić się miłością Alexa. 

Kochali się wielokrotnie, w przerwach drzemali 

w swoich ramionach. Pierwsze niefortunne doświadcze­

nie przesłoniła późniejsza ekstaza. Alex był taki czuły. 

Jak zawsze na myśl o nim zadrżała. Po doświadcze­

niach z Chrisem żyła w przekonaniu, że jest oziębła, 

przy Alexie jednak wspinała się na niedosiężne szczyty. 

Uczyli się swoich ciał z taką sumiennością, w którą 

teraz trudno było uwierzyć. Alex nie miał żadnych 

zahamowań, pozwolił jej robić, co tylko pragnęła. 

A ona w jego ramionach zapomniała o całym wstydzie. 

Wreszcie przerwała im pani Cowie, pukając do 

drzwi z pytaniem, czy Alex zostanie na kolacji. Isabel 

miała nadzieję, że tak, on jednak odmówił. 

146 

UKRYTE MOTYWY 

- Zjemy coś w Londynie - zawołał, a potem kochał 

Isabel raz jeszcze, w uszach dźwięczały im kroki 

odchodzącej gospodyni. 

Gdy wracali do miasta, oboje byli zdenerwowani. 

Isabel nie wiedziała, co powiedzieć. Wypadki potoczyły 

się tak szybko. Nie potrafiła wyobrazić sobie rozmowy 

o swoim nieudanym małżeństwie, a była ona przecież 

konieczna. 

Potem, kiedy dotarli do jej apartamentu i zbierała 

się w sobie, by zaprosić Alexa na górę i raz na zawsze 

wszystko wyjaśnić, ujrzała czekającego przed drzwiami 

Jasona. Skończył zdjęcia wcześniej niż planował, więc 

przyszedł wyciągnąć ją na kolację. Dodał, że czeka 

już ponad godzinę w przekonaniu, iż prędzej czy 

później Isabel musi wrócić. Nie miała wyboru, 

wypadało zaprosić go do środka. Alex odszedł, rzucając 

zdawkowe słowa pożegnania. 

Nazajutrz automatyczna sekretarka nagrała wia­

domość od Alexa. Była krótka, boleśnie wstrząsająca. 

Rannym samolotem wylatuje do Rio de Janeiro. 

Skontaktuje się z nią po powrocie. 

Oczywiście, nie zrobił tego. Chociaż wiedziała, że 

musiał wrócić do Londynu, nie uczynił nic, by się 

z nią spotkać. Natomiast ona była zbyt dumna, by 

sięgnąć po słuchawkę. Minął tydzień, potem drugi, 

gdy nadszedł trzeci, powzięła pewne podejrzenia. 

Wkrótce się potwierdziły. Szalone godziny miłości 

zaowocowały ciążą: po sześciu rozpaczliwych latach 

pustki wreszcie będzie miała dziecko. 

Wtedy właśnie zdecydowała się na przeprowadzkę. 

Z początku nie wyjawiła Jasonowi powodu, powiedzia­

ła tylko tyle, że przeżyła krótki, nieszczęśliwy romans 

z Alexem i musi się po nim pozbierać w samotności. 

Jason okazał się zadziwiająco zgodny. Podejrzewała, 

że nie aprobował jej związku z kimkolwiek z rodziny 

eks-męża i prawdopodobnie sądził, iż kilkutygodniowe 

UKRYTE MOTYWY 

147 

wakacje położą temu kres. Nie miał najmniejszego 

pojęcia, że mieszkanie w domku na obrzeżach hrabstwa 

Lincoln okaże się dla Isabel tak atrakcyjne. Dopiero 

pod koniec sierpnia zorientował się, że dziewczyna 

zamierza porzucić zawód modelki. Od tamtej chwili 

wyparował z niego cały entuzjazm. 

Do dziecka przyznała mu się dopiero dzisiaj, 

a zrobiła to tylko dlatego, że nie chciał uwierzyć w jej 

decyzję porzucenia kariery. Westchnęła. W zasadzie 

nie pogodził się z tym ostatecznie. Pewnie uważał, że 

po połogu Isabel błyskawicznie wróci rozum. Może 

i tak, wzruszyła ramionami i przesunęła delikatnie 

dłonią po lekko wypukłym brzuchu. Ona jednak była 

innego zdania. Tego dziecka matka nigdy nie porzuci, 

nie ona. 

Wychodziła właśnie z wanny, gdy usłyszała stukot 

skrzynki na listy. Najpierw się wystraszyła, potem 

odetchnęła, przypuszczając, że otrzymała parafialną 

gazetkę albo jakąś inną miejscową ulotkę. Ale gdy 

hałas się powtórzył, zrozumiała, że za drzwiami ktoś 

jest. 

Owinęła się szczelnie ręcznikiem i na bosaka cicho 

przeszła przez salonik, błogosławiąc swój zwyczaj 

zaciągania zasłon przed zapaleniem światła. Ten ktoś 

nie zorientuje się, że jest sama jak palec. Chyba że ją 

zna. Zbyt wiele naczytała się o samotnych kobietach 

zamordowanych w dziwnych okolicznościach. Co 

naprawdę wie o mieszkańcach wioski? Jak dobrze 

zna proboszcza? 

- Isabel? Isabel, jesteś tam? 

Znajomy głos niemal ściął ją z nóg. Osłabła chwyciła 

się oparcia sofy, przekonana, że musi mieć halucynacje. 

Alex! Przecież to nie może być Alex! To złudzenie! 

Tak. Na pewno. Alex nawet nie wiedział, gdzie jej 

szukać. 

- Czy to pan... Baynes? - spytała słabo, przyciskając 

148 UKRYTE MOTYWY 

ręcznik do piersi. Po chwili tajemniczy głos znowu 

przemówił: 

- Nie, to żaden pan Baynes! To Alex! Na miłość 

boską, otwórz te drzwi! Rozpętała się burza! 

Wahała się, rozdarta sprzecznymi uczuciami. 

- Isabel... 

- Dobrze już, dobrze, idę! - zawołała. Podeszła do 

drzwi, podniosła blokadę i przekręciła klucz. Gdy 

Alex wszedł do środka, ukryła się w cieniu. 

Zamknęła za nim, zażenowana swoim skąpym 

strojem. W kąpieli można było wspominać popołudnie 

w Nazeby i ich ówczesną bliskość. Ale od tamtej pory 

minęły już trzy miesiące i żar namiętności dawno 

wygasł. 

Alex zatrzymał się przy kominku, niecierpliwym 

wzrokiem wodził po jej małym królestwie. Najwyraźniej 

nie tego się spodziewał. Ciekawe, może oczekiwał, że 

sprawi sobie dom podobny do rezydencji jego wuja. 

Domek Marsh, z dymiącym od czasu do czasu 

kominem i niskim sufitem, daleki był od luksusu. 

Potem Alex odwrócił się i spojrzał na nią. Zdziwiona 

zauważyła, że wygląda na zmęczonego. Dostrzegła, 

że zeszczuplał. Śmieszne, pomyślała, on chudnie, a ja 

przybieram na wadze. Jest w tym jakiś morał, jeśli 

tylko potrafi się go rozszyfrować. 

- Bawię cię? - spytał, widząc jej uśmiech. - Jeżeli 

to ma być jakiś żart, to podziel się nim ze mną. 

Isabel błyskawicznie oprzytomniała. 

- Co tutaj robisz, Alex? - spytała idąc od drzwi 

z nieoczekiwaną pewnością siebie. - Skąd wiedziałeś, 

gdzie mnie znaleźć? Może wreszcie ci przyszło do 

głowy, by spytać Jasona? 

Po ciemnej twarzy Alexa przemknął skurcz. 

- Wreszcie? - spytał ochryple. - Czy wreszcie 

pomyślałem o spytaniu Ferry'ego? Może cię to 

zainteresuje, ale pytałem twojego przyjaciela co 

UKRYTE MOTYWY 149 

najmniej tuzin razy. I zawsze otrzymywałem tę samą 

odpowiedź, że nie życzysz sobie mnie widzieć. 

- Nie! - Isabel zamrugała powiekami. 

- Co znaczy to „nie"? 

- Jason... on by tego nie zrobił. 

- Nie? - w głosie Alexa zabrzmiała lekka uraza. 

- Nie zataił przede mną twojego adresu? A owszem. 

Ten drań za to zapłaci, wierz mi. 

- Nie, ja... - uczyniła w jego kierunku kilka kroków 

przygryzając wargi. Nic nie rozumiała. Jason za 

każdym razem twierdził, że Alex jej nie szukał. Wierzyła 

mu, bo i czemu nie? - Jason... - nie potrafiła tego 

wyjąkać. - Twierdzisz, że pytałeś o mnie Jasona? 

- Powtarzam: tak. 

- Ale... dlaczego? 

- Dlaczego? - zdumiał się. - Ty nie wiesz? 

Cofnęła się o krok. 

- To musi być jakieś nieporozumienie. 

- Akurat! - Alex oddychał gwałtownie. - Niech no 

tylko dostanę w ręce tego Jasona Ferry... 

- Och, błagam! - Isabel potrząsnęła głową. - Nie 

mów tak. Ja... ty... musiałeś powiedzieć coś, co 

sprawiło, że Jason myślał, iż chcesz mnie skrzy­

wdzić... 

- Skrzywdzić ciebie! - spiorunował ją wzrokiem. 

- Mój Boże! Mnie się wydaje, że to ty jesteś specjalistką 

od wyrządzania krzywdy! Przynajmniej w moim 

wypadku. 

Zadrżała, choć wcale nie było jej zimno. Wprost 

nie do wiary, że tutaj, w tym salonie, stoi Alex, który 

na dodatek twierdzi, że usiłował ją odnaleźć. Nie, nie 

odważy się w to uwierzyć. Już i tak za wiele wycierpiała. 

- Zimno ci? - spytał odwracając zatroskany wzrok 

ku smolnym szczapom. - Co robisz, żeby ogrzać to 

miejsce? Lepiej włóż coś na siebie. 

- Mój... szlafrok jest w łazience - wyjaśniła. - Za 

150 UKRYTE MOTYWY 

tobą - dodała, widząc, że Alex spogląda w górę na 

schody. - Za kuchnią. 

Zawahał się, ale potem, uczyniwszy niecierpliwy 

gest, ruszył w tamtą stronę. 

- Proszę - za chwilę podał Isabel zielony welurowy 

szlafrok. - Zdejmij ręcznik. Przyrzekam, że odwrócę 

wzrok. 

Patrzył jednak. Isabel wiedziała o tym. Nawet 

stojąc tyłem czuła na plecach jego spojrzenie. 

- Dzięki - powiedziała wreszcie, zawiązując pasek 

i stając po drugiej stronie kominka. - Hm... napijesz 

się kawy? Niestety, nie mam alkoholu. 

- Nie? A to szkoda. Wychyliłbym kieliszek. 

- Cóż, wobec tego... 

- Ale nie kawę - zapewnił ją. - Nie fatyguj się. 

Mogę poczekać. 

- Jeżeli Jason nie zdradził ci, gdzie jestem, to 

jak...? - złożyła razem dłonie. 

- Tego nie twierdziłem - przerwał jej Alex. - Mówi­

łem tylko, że pytałem go o to kilkanaście razy, a on nie 

chciał puścić farby. Dzisiaj nie miał wyboru. Dopadłem 

go w Spalding. Zdaje się zrozumiał, że gra skończona. 

- Nie wierzę - potrząsnęła głową. 

- Nie możesz uwierzyć? Czy nie chcesz? 

Westchnęła. 

- Dlaczego miałby postąpić w ten sposób? 

- Jaki? Trzymając mnie z dala od ciebie? - warknął 

Alex. - Sądzę, że z zazdrości. Dobrze znam to uczucie, 

wierz mi. 

Isabel z trudem złapała oddech. 

- Ale... wyjechałeś przecież do Brazylii. 

- Zgadza się. Nazajutrz po naszym wypadzie do 

Nazeby. Nie myślisz chyba, że o tym zapomniałem. 

Oblizała wargi. 

- Obiecałeś po powrocie skontaktować się ze mną. 

- Tak. 

UKRYTE MOTYWY 

151 

- I nie zrobiłeś tego. 

- Czego? Nie wróciłem? Wiem. Mogę to wyjaśnić... 

- Nie... nie zadzwoniłeś do mnie. Trzy tygodnie na 

próżno czekałam na telefon. 

- Więcej niż trzy tygodnie - wyznał ciężko. - Cztery. 

Trudno prowadzić intymne rozmowy na taką odleg­

łość. 

- To... to znaczy, że wciąż byłeś w Brazylii! - wlepiła 

w niego wzrok. 

- Dowiedziałabyś się o tym, gdybyś zechciała 

zadzwonić do mojego biura - wzruszył ramionami. 

- Wiem, że mogłem napisać. Nawet dwa razy 

próbowałem, ale darłem listy. Bałem się, że zbyt wiele 

obiecuję sobie po naszym związku, a nie uśmiechało 

mi się powtórnie robić z siebie głupca. A gdy po 

powrocie zorientowałem się, że zniknęłaś, prawie 

uwierzyłem, że miałem rację. 

- Nie rozumiem. 

- Cóż, wobec tego oboje nic nie rozumiemy 

- stwierdził drwiąco. - Chcesz, żebym ci wszystko 

wyjaśnił, czy może znowu się mylę? 

- Opowiedz mi po prostu, co się stało - szepnęła 

niskim głosem. - Chcę wiedzieć. 

- Może usiądziesz? - zaproponował szorstko, 

widząc, jak dziewczyna drży. Isabel posłusznie osunęła 

się na sofę. Rzeczywiście, nogi miała jak z waty. 

- W porządku. - Alex rozpiął suwak kurtki 

i wepchnął dłonie do kieszeni spodni. - Nie spodoba 

ci się to, ale prawdziwym powodem, dla którego nie 

zadzwoniłem do ciebie, była prośba wuja, bym tego 

nie robił. Wydawało mi się, że mimo wszystko choć 

tyle jestem mu winien. 

W oczy Isabel wkradła się czujność. 

- Zrobiłeś, o co cię prosił wuj? Aha, rozumiem. 

- Niczego nie rozumiesz - wtrącił gwałtownie 

i przykucnął przed kominkiem. - Kiedy leciałem do 

152 UKRYTE MOTYWY 

Rio, chciałem wujowi wszystko wygarnąć. Wydawało 

mi się, że byłbym zdolny go zabić. Na miejscu jednak 

przekonałem się, że Chris nieomal mnie wyręczył. 

- Chris? - Isabel zmarszczyła brwi. 

- Zgadza się. - Ujął jej dłoń w swoje ręce. 

- Pamiętasz ten romans z Palmerem? O który 

ciebie winiłem? Cóż... - urwał. - Chris związał 

się z kimś w Kalifornii, z kimś, kto miał mniej 

skrupułów od Palmera i kto zrobił zdjęcia i wysłał 

je Robertowi. 

- Czy to znaczy... - Isabel zabrakło tchu. 

- Dobrze wiesz. - Alex zwiesił głowę. - Od wuja 

zażądano pół miliona dolarów. Tego wieczoru, gdy 

przyleciałem do Rio, wuj miał poważny wylew. 

- Nie! 

- Owszem! 

- Ale w gazetach nie było żadnej wzmianki... 

- Zgadza się. To moja robota - przyznał ponuro 

Alex. - Nikt nie mógł dowiedzieć się, co się stało, 

a szczególnie Chris. Wuj Robert bał się śmiertelnie, 

że kiedy Chris się zorientuje, to wykorzysta okazję 

i pod jego nieobecność przejmie zarząd koncernu. 

Jakoś udało się nam ukryć chorobę pod pozorem 

udaru cieplnego do czasu, aż mogłem Roberta 

przewieźć do Anglii. 

- A teraz? Jak on się czuje? 

- Jest częściowo sparaliżowany - wyjaśnił bezbar­

wnym głosem Alex. - Mówi, ale niewyraźnie. Lekarz 

utrzymuje, że prawdopodobnie na resztę życia skazany 

jest na wózek inwalidzki. Kłopot polega na tym, że 

zmienił testament. Od... od tamtej historii nawet nie 

chce widzieć Chrisa. Pragnie, abym to ja przejął 

Koncern Denby. Sam nie wiem, co począć. 

Isabel spojrzała na niego bezradnie. 

- Czy Chris wie? 

- O ojcu? Czy o testamencie? 

UKRYTE MOTYWY 

153 

- O tym i o tym. 

- Owszem. Teraz już tak. 

- I? 

- Cóż, najpierw załamał się. Z obu powodów. 

Później... się z tym pogodził. Rozważa, czyby nie 

przenieść się na stałe do Stanów. Mimo przykrego 

doświadczenia podoba mu się w Ameryce. W Ka­

lifornii prócz wrogów ma także przyjaciół. Poradzi 

sobie. 

- A szantażysta? Musiałeś mu zapłacić? - Isabel 

zrobiła okrągłe oczy. 

- Wuj chyba chciał. Ja natomiast dałem znać policji. 

Mają niezłą wprawę w podobnych przypadkach. 

Wszystko załatwiono bezszmerowo. Szantażysta okazał 

się amatorem. 

- Ach... to dlatego nie odezwałeś się do mnie? 

- Właśnie - nie spuszczał z niej wzroku. - Wiem, 

że myślałaś o mnie jak najgorzej, ale cóż mogłem 

uczynić? Stało się to możliwe dopiero po powrocie do 

Anglii. Pocieszałem się tylko, że przed nami jeszcze 

całe życie. Ale gdy wróciłem, ciebie już nie było... 

- Och, Alex... 

- A ten łobuz fotografik nie chciał zdradzić, gdzie 

jesteś. Nawet dzisiaj się wykręcał. 

- Dzisiaj? - zamrugała powiekami. - Nic nie 

pojmuję! Coś ty robił w Spalding? 

- Nie uwierzysz, ale szukałem ciebie. 

- Jak... 

- Słuchaj, setki razy wydzwaniałem do ciebie do 

domu i wiedziałem, że ten drań wciąż się z tobą 

widuje. Mój informator powiadomił mnie, że wczoraj 

stracił trop Jasona gdzieś w Spalding. Przyjechałem 

więc dziś rano i wędrowałem, pokazując twoje zdjęcie. 

Byłem pewny, że ktoś cię musiał zapamiętać. Twoja 

twarz jest znana. 

- Rozumiem. Ale kiedy spotkałeś się z Jasonem? 

154 UKRYTE MOTYWY 

- Mniej więcej dwie godziny temu. Przycisnąłem go 

do muru, plótł coś, że szukał plenerów. Wreszcie chyba 

pojął, że nie żartuję. Tak czy siak, po ostrej wymianie 

zdań zgodziłem się, by zrobił fotosy do jesiennego 

katalogu Tekstyliów Denby i pod tym warunkiem 

podał mi twój adres. 

- Interesował się tym katalogiem od chwili, w której 

dowiedział się, że się znamy! - wykrzyknęła. Alex zaś 

skrzywił się. 

- No i co z tego? To niewielka cena za odnalezienie 

ciebie. Powiedz mi tylko, że chciałaś, bym cię odszukał, 

a uznam, że to umiarkowana cena. 

- Och, Alex! - szepnęła, przytulając się i obejmując 

go ramionami. - Chciałam... tak bardzo. 

Pociągnął ją na sofę, przytulił stęskniony. 

- Ja też - wymruczał szukając wargami jej ust. 

- Czułem się tak, jakbym odsiadywał wyrok, a ty 

zwróciłaś mi wolność... 

Minęło sporo czasu, nim znowu zaczęli rozmawiać. 

Gdy Alex wstał, by dorzucić drew do ognia, Isabel 

uśmiechnęła się. 

- Mam nadzieję, że pan Baynes nie wybierze się 

dzisiaj z wizytą - mruknęła, pieszczotliwie przesuwając 

palcami po plecach Alexa. - Nie jesteś stosownie 

ubrany, by poznawać moich sąsiadów. Odnoszę także 

wrażenie, że nie pochwaliłby tego, co robimy. 

- A kim, u diabła, jest ten cały pan Baynes? 

- To tylko proboszcz. Okazał mi wiele przyjaźni, 

choć, zdaje się, podejrzewa, że się ukrywam. 

- Miał rację - przypomniał jej Alex. - Mój Boże, 

kiedy po powrocie z Ameryki odkryłem, że zniknęłaś, 

myślałem, że oszaleję. 

- Naprawdę? A tamtego wieczoru, gdy wracaliśmy 

z Nazeby, nie mogłeś doczekać się, kiedy się mnie 

pozbędziesz. 

UKRYTE MOTYWY 155 

- Tamtego wieczoru zbyt pochłaniały mnie myśli 

o tym, co się zdarzyło. Nie potrafiłem uwierzyć, że 

tak długo dałem się wodzić za nos. Więc jeśli 

zamknąłem się w sobie, to musisz pamiętać, że 

przewróciłaś do góry nogami cały mój świat. 

- W jaki sposób? - zmarszczyła brwi. 

- Och... - westchnął. - Przez sześć lat walczyłem 

z uczuciem do ciebie. Wreszcie uznałem, iż wyznam 

ci prawdę. Widzisz, jaki byłem szlachetny? Udało mi 

się wmówić sobie, że moją urazę za twój związek 

z Chrisem równoważy romans z Palmerem, a że 

wszystko to odeszło w przeszłość, moglibyśmy zbu­

dować wspólnie przyszłość. Rozumiesz, że potrzebne 

mi było takie samousprawiedliwienie? Bez tego 

dręczyłbym się, że zmarnotrawiłem sześć lat, że jeśli 

od początku wyznałbym ci miłość, może nigdy nie 

wyszłabyś za Chrisa! 

- Och, Alex! 

- Wiem - pogładził ją po policzku. - Byłem 

głupcem. Teraz to widzę. Ale tamtego wieczoru 

dalej potrzebowałem kozła ofiarnego i padło na 

Roberta. 

- On... on o wszystkim wiedział - przymknęła oczy. 

- To także stało się jasne. Wierz mi, nie poddał się 

łatwo. Jak tylko mógł mówić, spytałem go wprost. 

Musiał wtedy przyznać, że błagałaś go o unieważnienie 

małżeństwa. 

- Nienawidził mnie od początku - zadrżała. 

- Teraz pozbył się tego uczucia. Gdybym nawet 

jutro przedstawił cię jako moją żonę, powitałby cię 

z otwartymi ramionami. 

- Wątpię. - Isabel zamrugała nagle i spojrzała na 

niego. - Coś ty powiedział? 

- Powiedziałem, że gdybym przedstawił cię jako 

żonę, powitałby cię z otwartymi ramionami - uśmiech­

nął się. 

156 UKRYTE MOTYWY 

- Ale ja myślałam... Cóż, to się jeszcze zobaczy... 

- To nie jesteś wcale pewna, czy mnie poślubisz? 

- parsknął zduszonym śmiechem. 

- Więc ty... mówisz... 

- Że jeśli zostaniesz moją żoną, wuj nie będzie 

protestował. No i? Mam paść przed tobą na kolana? 

Isabel przygarnęła go bliżej. 

- Nie ma takiej potrzeby - odparła drżącym głosem. 

- Och, jak ja cię kocham! 

- Więc tak czy nie? - mruknął wtulony w jej usta. 

- Tak - szepnęła. - Tylko jest jeszcze jedna sprawa... 

- Wiem. - Alex odsunął się, spojrzał na nią. 

Spłoniła się. 

- Wiesz? 

- Martwisz się, że zostanę prezesem rady nadzorczej 

- powiedział cicho. - To jeszcze nie przesądzone. Nie 

wiem, jaką podejmę decyzję. Chciałbym o tym 

porozmawiać, ale mamy mnóstwo czasu. Jeśli wolisz, 

bym się wycofał... 

- Nie o to chodzi - wpadła mu w słowo. - To 

znaczy... to ważne, ale ja myślę o czymś innym. 

Alex zmarszczył brwi. 

- O czym? Powtarzam, że Chris opuszcza Anglię. 

- Nie chodzi wcale o Chrisa. 

- Wobec tego, o... - zdumiał się. - Chyba że 

o twoje udziały. Możesz je zatrzymać... 

Potrząsnęła przecząco głową. 

- Nie, Alex, to nie akcje. Możesz je wziąć z po­

wrotem. I tak miałam ci je zaoferować. 

- Więc jeśli ani koncern, ani Chris, ani akcje... 

- spojrzał nic nie pojmując. - Nie... nie jesteś chyba 

chora. Zaszyłaś się tu, bo nie chciałaś, bym się 

dowiedział? Kochanie, znajdziemy specjalistów... 

- Nie jestem chora - parsknęła urywanym śmie­

chem. - Daj mi wreszcie powiedzieć! Jestem w ciąży. 

Będziemy mieć dziecko. 

UKRYTE MOTYWY 157 

- Dziecko! - wlepił w nią wzrok, potem przesunął 

oczy na jej pełne piersi i lekko zaokrąglony brzuch. 

- Boże! Dziecko! Dlatego się ukryłaś? 

- Częściowo tak - kiwnęła głową. 

- A jaki był inny powód? - spytał poważnie. 

- Sam wiesz. Kocham cię, więc nie potrafiłam 

znieść myśli, iż będę cię widywać w przekonaniu, że 

nie odwzajemniasz mojego uczucia. 

- Miałaś mi o tym powiedzieć? - Oczy Alexa 

pociemniały. 

- Bałam się, że możesz nie uwierzyć, iż jest twoje. 

- Och, miłość, miłość! - jęknął Alex. Ukrył twarz 

we włosach dziewczyny. - Wierzę. Nie potrafię tylko 

pojąć, że straciłem tyle lat. 

- Cóż, może nie powinniśmy marnować ich więcej 

- zauważyła słodko, pieszcząc jego gładkie ramiona. 

Alex potaknął. 

- Nie sądzisz, że ten cały twój pan Baynes mógłby 

udzielić nam ślubu? - spytał naglącym tonem. - Jako 

przyszły ojciec wolałbym, abyś jak najszybciej uczyniła 

ze mnie porządnego człowieka. 

Uśmiechnęła się. 

- Wiesz, tak sobie myślę, czy nie do tego dążyła 

Vinnie zapisując mi akcje. 

Alex przytulił ją mocniej. 

- Może się nie mylisz. Zawsze uważałem, że nasza 

starsza pani była dużo bardziej spostrzegawcza niż 

ktokolwiek z nas wszystkich. 

KONIEC