GORZKA PRAWDA O:

GENEZIE SOLIDARNOŚCI,
STANIE WOJENNYM, KRK I

KONSEKWENCJACH PRZEJĘCIA
WŁADZY

Z okazji kolejnej rocznicy „Sierpnia 1980” przypominamy kompleksowy artykuł

o tych wydarzeniach i ich skutkach jak w tytule. (red. kip)

Prezentujemy znakomity tekst dr Leszka Skonki, jednego z nielicznych działaczy

Solidarności z: wiedzą, wyobraźnią przewidywania konsekwencji, odwagą

mówienia i podejmowania czynów zapobiegania skutkom, które odczuwają

Polacy obecnie.

Drugim elementem całego opracowania są uzupełniające fakty, wydarzenia,

dokumenty i analiza, do relacji dr Leszka Skonki, obrazujące okoliczności

wprowadzenia stanu wojennego, możliwe scenariusze rozwoju wydarzeń i

możliwe skutki tych scenariuszy oraz na co NATO dało przyzwolenie –

autorstwa Redakcji KIP.

Trzecim elementem jest przypomnienie nie mniej znakomitej i skondensowanej

analizy skutków zmiany ustroju spowodowanej przez Solidarność autorstwa

Zbigniewa Dąbrowskiego pt. „Transformacja ustrojowa w demokrację

kolonialną”.

Czwartym elementem jest syntetyczne zestawienie: długu Polski w 1989 r.,

zobowiązania Balcerowicza i aktualnego długu, którego wysokość jest

publicznie znana.

Polecamy ten najbardziej kompetentny i treściwy

3 częściowy zestaw opracowań, jaki w Polsce się ukazał, do

upowszechniania, a w szczególności podsyłania: ludziom z

Solidarności,także będącym od 1989 r. u władzduchowieństwu,

a zwłaszcza hierarchom Kościoła Katolickiego, zaangażowanym

w ten ruch i udzielającym następnie poparcia wywodzących się

z Solidarności Rządów,także świeckim związanym z Kościołem

Katolickim i udzielającym takiegoż poparcia pod dyktando

duchowieństwa,

Z ZAPYTANIEM:

czy publicznie przeproszą, wyrażą skruchę, żal za

grzechy i przedsięwezmą zadośćuczynienie naprawy

tego, do czego swoim działaniem doprowadzili ?

Redakcja KIP

Dr Leszek Skonka

Były nauczyciel akademicki, działacz

przedsierpniowej

opozycji

demokratycznej,

uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i

Obywatela, założyciel i organizator (w 1979)

Wolnych Związków Zawodowych na Dolnym Śląsku,

współorganizator i współkierujący strajkiem w

sierpniu 1980 roku we Wrocławiu.

Sprzeciwiał się wprowadzaniu KOR-u do NSZZ, agentów SB i aktywistów

PZPR oraz upolitycznieniu Związku, zrywaniu Umowy Gdańskiej, awanturnictwu

politycznemu. Chciał by Związek „Solidarność” nie wychodził poza statut

związku pracowniczego. Za tę postawę oskarżony został publicznie, bez

jakichkolwiek podstaw, o sprzyjanie PZPR, działanie na szkodę Związku,

współpracę z SB następnie usunięty ze wszystkich funkcji, również ze Związku

”Solidarność”, spotwarzony publicznie, bez prawa do obrony, skazany na karę

śmierci cywilnej 19 października 1980 r. przy biernej, milczącej postawie

Kościoła.

Założyciel i przewodniczący istniejącego od 1988 roku Komitetu Pamięci Ofiar

Stalinizmu w Polsce oraz Instytutu Badań Stalinizmu i Patologii Władzy,

zbudował w 1989 roku pierwszy w Polsce i na świecie Pomnik Ofiar Stalinizmu

we Wrocławiu. Założyciel w 1990 r. Stronnictwa Sprawiedliwości Społecznej i

zarejestrował listy wyborcze do sejmu i senatu ( lista nr 50).

36 rocznica sprowokowania przez

Solidarność wprowadzenia stanu

wojennego w Polsce

Proszę o upowszechnienie tej Informacji w swoim otoczeniu!

36 lat temu partia polityczna pod nazwą Solidarność używając bezpodstawnie

szyldu związku pracowniczego pn. „NSZZ” zerwała Umowy sierpniowe z

Rządem PRL i postanowiła 17 grudnia 1981 roku przejąć władzę w kraju.

Rząd PRL czuł się coraz bardziej zagrożony utratą władzy na rzecz – jak ich

nazwał abp Józef Życiński – pętaków. Organizowane był nieustanie, niczym nie

uzasadnione, wymuszane strajki i manifestacje przeciw rządzącym wówczas

władzom PRL. Przewodniczący Krajowej Komisji Koordynacyjnej Niezależnych

samorządnych Związków Zawodowych Lech Wałęsa żalił się, że jeździ po kraju i

gasi ogniska strajkowe, a jakaś niewidzialna siła nieustannie je

wznieca. Wprowadz

enie stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku, z punktu widzenia interesów

rządzących władz PRL, a także zmęczonego społeczeństwa było zrozumiałe,

uzasadnione i logiczne.

Ludzie domagali się tego. Władza była zmuszona do obrony, była w ciągłej

defensywie, atakowali ją gównie żądne władzy politycznej politycy, nie zawsze

polskiego pochodzenia: np. Szlajfer, Blumsztajn, Michnik, Edelman, Wildsztajn,

Dojczgewand, Modzelewski, Kuroń, Flajszman , S. Hartmann, Turko, Geremek,

Wujec, bracia Smolarowie.

Rządzący w PRL nie mieli żadnego wyboru. Zdesperowani próbowali co prawda

podzielić się częścią władzy z kierowaną wówczas przez KOR Solidarnością, ale

oferowały zbyt mało, a Korowcy żądali oddania im całkowicie rządów pod

hasłem „Cała władza w ręce „KOR-o – Solidarności” i dalej żądali ; Jeden wódz

(Lech Wałęsa), jedna partia (Solidarność) kierowana przez tzw. 3 K: „KOR,

Kościół, Kapitalizm”.

Domagali się tego, rzekomo w imieniu robotników, pełni władzy pod hasłem:

„dajcie nam władzę, a my was urządzimy”, a jak zamierzali urządzić

społeczeństwo polskie widzimy dziś na każdym kroku. Nie były to tylko czcze

słowa.

4 grudnia 1981 roku, na tydzień przed wprowadzeniem stanu wojennego, do

Radomia zjechała KKK (Krajowa Komisja Koordynacyjna) i całe kierownictwo

Solidarności. Zjazd ten podjął decyzje, że 17 grudnia ogłosi strajk powszechny

w kraju i przejmie władze w Państwie, eliminując z niej PZPR i inne siły

rządzące.

Prasa, media, jak zawsze przeinaczają, fakty i kłamią. Również byli członkowie,

działacze i kierujący wówczas obozem politycznym pod nazwą „Solidarności”

wspominając tamte wydarzenia ograniczają się jedynie do wymieniania

skutków (tzn. internowania), jakie spowodował dla wielu obywateli stan

wojenny, a świadomie pomijają jego przyczyny. Zwykła, ludzka i obywatelska

uczciwość, przyzwoitość, szacunek dla prawdy, dla społeczeństwa, wymagają

jednak przypomnienia faktycznych przyczyn tamtych wydarzeń.

Przemilczanie ich nadal, ukrywanie prawdy przed Narodem pod pretekstem nie

rozdrapywania jeszcze niezabliźnionych ran, jest błędem i

nieuczciwością. Taka postawa toruje bowiem drogę do utrwalania czasowo w

świadomości społeczeństwa niebezpiecznych kłamstw, które wcześniej lub

później zostaną zdemaskowane.

Zdumiewające, że zarówno obóz postsolidarnościowy, jak i postpezetperowski,

oraz Kościół, zgodnie dążą do przemilczania i przeinaczania faktycznych

przyczyn poprzedzających wprowadzenie stanu wojennego.

Dzieje się tak dlatego, że ludzie tych obozów pragną ukryć, przemilczeć lub

przeinaczyć fakty dowodzące, że po sierpniu 1980 roku toczyła się zażarta

walka o władzę w Państwie. Tylko o władzę, o korzyści płynące z jej

sprawowania, o przywileje jakie może ona zapewnić sprawującym; a nie o

żadne wartości ideowe, moralne, społeczne, religijne, cele narodowe.

Dlatego wywodzący się z ówczesnego obozu rządzącego PRL, a następnie z III

RP, są dziś tak samo przeciwni powracaniu pamięcią do niewygodnych,

sierpniowych wydarzeń, a zwłaszcza do ujawniania treści Umowy z Rządem z

sierpnia 1980 roku , do wynegocjowanych 21 postulatów, do uzgodnionych i

podpisanych Protokołów, przypominania przyczyn wprowadzenia stanu

wojennego; bo to kompromituje wszystkie strony i Kościół. Obóz PRL bronił

wówczas posiadanej władzy, a kierownictwo Związku walczące pod szyldem

partii politycznej Solidarność, chciało mu ją odebrać lub bardzo ograniczyć

oraz dążyło do osiągnięcia takiego stanu, jaki jest obecnie w kraju takiego

stanu państwa jaki jest dzisiaj; jest to ich dzieło. Stan wojenny nie był

spowodowany zagrożeniem z zewnątrz interwencją Związku Radzieckiego i

państw Bloku Sowieckiego. Zagrożenie było i jest nadal wewnętrzne – utrata

władzy w państwie lub poważne jej ograniczenie rządzących.

Po 36 latach od sierpniowych buntów pracowniczych i wprowadzenia stanu

wojennego elementarna uczciwość obywatelska i zwykła ludzka przyzwoitość

nakazują mówienia ludziom prawdy o tamtych wydarzeniach, choć może ona

być niewygodna, wstydliwa i bolesna dla wielu dawnych i obecnych działaczy

„Solidarności, oraz ówczesnego kierownictwa PZPR.

Nawet faktycznie doznane krzywdy i cierpienia rozczarowanych i oszukanych

działaczy Solidarności, nie usprawiedliwiają przemilczanie i fałszowanie prawdy,

w imię rzekomo wyższych celów. Nie ma wyższych celów, niż mówienie

Narodowi, nawet najgorszej prawdy, ale prawdy; bo oni ją tworzyli.

Prawdy, nawet gorzkiej domagają się dziś szczerze i autentycznie ludzie

zatroskani o dalsze losy kraju, o jego przyszłość , a przede wszystkim oczekują

tego młode

i nowe postsolidarnościowe i postpezetperowskie

pokolenia. Ponieważ upłynęło już 36 lat od tamtych wydarzeń i wiele faktów

zatarło się w ludzkiej pamięci dlatego przypomnijmy niektóre ważniejsze,

skrzętnie zamazywane lub przeinaczane fakty.

W zasadzie w tamtych latach (1980 – 1981) SB nadzorowała cały czas i

wpływała na kształtowanie postaw odradzającego się obywatelskiego

społeczeństwa i rodzącego się nowego ruchu związkowego, a jeszcze silniej

stało się to po zakończeniu strajków sierpniowych w 1980 r. Od samego

początku, SB , centralne kierownictwo PZPR, Kościół nasyłały do kierownictwa

NSZZ swoich agentów, różne gangi przestępcze, wszelkiej maści szumowinę,

karierowiczów, zwykłych bandytów i łobuzów. Sprzyjała temu naiwność,

łatwowierność, nieświadomość, niewiedza, lenistwo myślowe otumanionych

przez KOR , Kościół i inne wrogie siły antynarodowe, które wykorzystały

instrumentalnie ludzi pracy, pchnęli ich do walki o obalenie istniejących

rządów i zagarnięcia dla siebie władzy i wpływów. W tym celu opanowali

kierownictwo Związku „Solidarność i przekształcili je w partię polityczną, na

modłę bolszewicka ,nazwaną – enigmatycznie „ruchem społecznym”. Usunęli z

Solidarności” aktywnych i zaangażowanych działaczy związkowych, a na ich

miejsce wprowadzili karierowiczów, serwilistów, ludzi bezideowych, oszustów,

działaczy sprzedajnych, nijakich, obiecując im uczestnictwo w przyszłości w

sprawowaniu władzy i korzyściach z niej wypływających. Zaczęli też

systematycznie dezorganizować życie kraju, a szczególnie jego gospodarkę,

administrację, stosunki społeczne i nie pozwalali na poprawę sytuacji

gospodarczej, w tym żywnościowej. Ówczesny premier gen. Wojciech Jaruzelski

prosił tylko o 90 spokojnych, bez strajkowych dni, by można było doraźnie

poprawić sytuację gospodarczą i żywnościową w kraju.

Przez 16 miesięcy istnienia „Solidarności” nie było ani jednego

bez strajkowego dnia.

Ówczesne kierownictwo „Solidarności nakazywało zakładom strajkować z byle

jakiej przyczyny, a nawet bez powodu. Wreszcie zmęczona walką narzuconą

przez Solidarność ekipa PZPR zgodziła się na podzielenie władzą, ale

ludzie faktycznie kierujący „Solidarnością” żądali wówczas zbyt wiele, zaś

PZPR dawała zbyt mało. Toteż 4 grudnia 1981 r. w Radomiu, Krajowa

Komisja Koordynacyjna ”Koro-Solidarności” postanowiła, że przejmie rządy w

Polsce 17 grudnia 1981 roku ogłaszając strajk generalny, powszechny, który

sparaliżuje totalnie działanie państwa, wszystkie sfery życie kraju.

To właśnie w Radomiu zapadła ostateczna decyzja w kierownictwie

Solidarności do podjęcia walki rozstrzygającej o władzę w Polsce. Jak wyraził

się wówczas Wałęsa nadchodzi czas „targaniu się z władzą po szczękach”. Tam

też Karol Modzelewski (szara eminencja) Solidarności zapowiedział ostateczne

zwycięstwo Solidarności i klęskę PRL – mówiąc, że „ bój to ich będzie ostatni”.

Generał Jaruzelski wyprzedził „Koro-Solidaność” wprowadzając stan wojenny

trzy dni wcześniej 13 grudnia 1981 roku, a ludzie pracy i związkowcy, niestety

na swoje życzenie ponieśli klęskę ideałów Sierpnia. Natomiast korzyści odnieśli

tylko różnego autoramentu męty bezideowe, społeczno-polityczne , które

doprowadziły Polskę do obecnego stanu beznadziejności i sprawują do tej pory,

pod różnymi szyldami władzę w Polsce.

Także za obecny, tragiczny stan kraju podziękować trzeba dziś tym , którzy

przed laty i wcześniej uspakajali Polaków : „nie lękajcie się, bo Duch święty

zstąpi na ziemię i odnowi oblicze Ziemi, tej Ziemi”.

I rzeczywiście odmienił ale nie wszystkim, zwłaszcza nie odmienił ludziom

pracy , działaczom ideowym , ludziom biednym , natomiast z korzyścią

odmienił życie łajdakom, złodziejom, oszustom i bandytom.

CO ZOSTAŁO Z NADZIEI SIERPNIOWYCH ?

Najbardziej dobitnie świadczą osiągnięcia strajkowe wyrażone w protokołach

podpisanych przez obie strony negocjujące 31 sierpnia 1980 rok. Choć owe

osiągnięcia były iluzoryczne i trwały zaledwie kilka godzin. Obecni i pseudo i

działacze Solidarności ostentacyjnie przemilczają treść tych Protokołów

A oto teksty niektórych ważniejszych punktów uzgodnionej Umowy podpisanej

31 sierpniu 1980 r. między strajkującymi i Rządem PRL.

Protokół porozumienia

Komisja Rządowa i Międzyzakładowy Komitet Strajkowy po rozważeniu 21

żądań strajkujących załóg Wybrzeża doszły do następujących ustaleń:

1/ Działalność związków zawodowych w PRL nie spełniała nadziei i oczekiwań

pracowników. Uznaje się za celowe powołanie nowych samorządowych

związków, które byłyby autentycznym reprezentantem klasy pracującej.

2. Tworząc nowe, niezależne , samorządne związki zawodowe, MKS

(Międzyzakładowy Komitet Strajkowy , przyp. LS) stwierdza ,że będą one
przestrzegać zasad określonych w Konstytucji PRL . stanowiącej Nowe
związki zawodowe będą bronić społecznych i materialnych interesów

pracowników

inie zamierzają pełnić roli partii politycznej i

istniejącego w

Polsce Stają

one na gruncie zasady społecznej ustroju

socjalistycznego. Uznając, iż PZPR sprawuje kierowniczą rolę w państwie ,
ani nie podważając ustalonego systemu sojuszów międzynarodowych, dążą
one do zapewnienia ludziom pracy odpowiednich środków kontroli ,
wyrażania opinii i obrony swych interesów. Komisja Rządowa stwierdza, że
Rząd zagwarantuje i zapewni pełne poszanowanie niezależności i
samorządności nowych związków zawodowych , zarówno co do ich
struktury organizacyjnej, jak i funkcjonowania na wszystkich szczeblach ich
działania . Rząd zapewni nowym związkom zawodowym pełną możliwość
wypełniania podstawowych funkcji w zakresie obrony interesów
pracowniczych, realizacji potrzeb materialnych, społecznych i kulturalnych.
Jednocześnie gwarantuje , że nowe związki zawodowe nie będą
przedmiotem żadnej dyskryminacji.

5/ Nowe związki zawodowe winny mieć realną możliwość publicznego

opiniowania kluczowych decyzji determinujących warunki życia ludzi

pracy:

zasad podziału dochodu narodowego na konsumpcję i akumulację,

podziału funduszu konsumpcji społecznej na różne cele /zdrowia, oświaty,

kultury/, podstawowych zasad wynagradzania i kierunku polityki płac, a

szczególnie zasady automatycznej korektury płac w warunkach inflacji,

wieloletnich planów gospodarczych , kierunków inwestycji

oraz zmiany cen.

Rząd zobowiązuje się do pełnienia tych funkcji.

7/ Rząd (…)zagwarantuje robotnikom i pracownikom prawo do dobrowolnego

zrzeszania się w związki zawodowe.

Rząd (…) Zagwarantuje prawa do strajku

4. Prasa , podobnie jak obywatele i ich organizacje, powinna korzystać z

dostępu do dokumentów (aktów publicznych), zwłaszcza
administracyjnych, planów społeczno-gospodarczych itp. wydawanych
przez Rząd i podległe mu organy administracyjne. Wyjątki od zasady
jawności działania administracji określone zostaną w ustawie zgodnie z
art. 1.

(…) Niezwłocznie zbadanie zasadności zwolnień z pracy po strajkach 1970 i

1976 r. We wszystkich zgłoszonych przypadkach i w razie stwierdzenia

nieprawidłowości natychmiast przywrócenie do pracy; jeżeli zainteresowani

będą sobie tego życzyć, z uwzględnieniem nabytych w międzyczasie

kwalifikacji. Będzie to miało odpowiednie zastosowanie w sprawach skreślonych

studentów.

d/ pełne przestrzeganie swobody wyrażania przekonań w życiu publicznym i

zawodowym.

b/ umożliwienie wszystkim środowiskom i warstwom społecznym

uczestniczenia w dyskusji nad programem reform” ustalonoL…)

Uważamy za konieczne wydatne przyśpieszenie prac nad reformą

gospodarczą (…) Należy umożliwić szerokie uczestnictwo w publicznej dyskusji

nad reformą. Związki zawodowe powinny uczestniczyć szczególnie w pracach

nad ustawami w socjalistycznych organizacjach gospodarczych .

Reforma

gospodarcza powinna opierać się na zasadniczo zwiększonej samodzielności

przedsiębiorstw i rzeczywistym uczestniczeniu samorządu robotniczego w

zarządzaniu. Odpowiednie postanowienia powinny gwarantować pełnienie

funkcji przez związki zawodowe określone w punkcie pierwszym porozumienia .

Jedynie świadome spraw i mające dobre rozpoznanie w rzeczywistości

społeczeństwo może być inicjatorem i realizatorem programu porządkowania

naszej gospodarki. Rząd rozszerzy w sposób zasadniczy zakres informacji

społeczno-ekonomicznej dostępnej społeczeństwu , związkom zawodowym oraz

organizacjom gospodarczym i społecznym .

MKS postuluje ponadto:

–

stwierdzenie trwałych perspektyw dla rozwoju chłopskiego gospodarstwa

rodzinnego – podstawy polskiego rolnictwa ,

–

zrównanie sektorów rolnictwa w dostępie do wszystkich środków produkcji,

włącznie z ziemią

–

stworzenie warunków dla odrodzenia samorządu wiejskiego.

MKS zwraca się do zrzeszonych w nim załóg , aby po zakończeniu strajku ,

współdziałając z dyrekcjami przedsiębiorstw , zakładów pracy i

instytucji podjęły działania dla zwiększenia wydajności pracy , oszczędności

materiałów i energii oraz obowiązkowości na każdym stanowisku pracy.

8/ Podnieść wynagrodzenie zasadnicze każdego pracownika o 2.000 złotych na

miesiąc jako rekompensaty dotychczasowego wzrostu cen.

9/ Zagwarantować automatyczny wzrost płac równolegle do wzrostu cen i

spadku wartości pieniądza.

12/

Wprowadzić zasady doboru kadry kierowniczej na zasadach kwalifikacji a

nie przynależności partyjnej (…)

Przyjmuje się postulat konsekwentnego stosowania doboru kadr kierowniczych

na zasadach kwalifikacji i kompetencji,

zarówno członków partii, stronnictw, jak

i bezpartyjnych .

14/ Obniżyć wiek emerytalny dla kobiet do 50 lat a dla mężczyzn do lat 55 lub

przepracowanie w PRL 30 lat dla kobiet i 35 dla mężczyzn bez względu na

wiek .

16/ Poprawić warunki Służby Zdrowia ,co zapewni pełną opiekę medyczną

osobom pracującym”

Uznano za niezbędne natychmiastowe zwiększenie mocy wykonawczych na

inwestycje Służby Zdrowia , poprawy zaopatrzenia w leki drogą dodatkowego

importu surowców,

podwyżki płac wszystkich pracowników służby Zdrowia

(zmiana siatki płac pielęgniarek) oraz pilne przygotowanie programów

rządowego i resortowego dla poprawienia stanu zdrowia społeczeństwa . Inne

kierunki działania

w tym zakresie zawarte są w załączniku:

Po dokonaniu powyższych ustaleń uzgodniono co następuje:

Rząd zobowiązuje się do :- zapewnienia osobistego bezpieczeństwa oraz

utrzymania dotychczasowych warunków pracy uczestnikom obecnego

strajku ,jak również osobom wspomagającym strajk , rozpatrzenia w układzie

resortowym specyficznych spraw branżowych zgłoszonych przez załogi i

wszystkich zrzeszonych w MKS strajkujących zakładów , niezwłocznego

opublikowania w środkach masowego przekazu o zasięgu krajowym (prasa,

radio, telewizja) pełnego tekstu protokołu niniejszego porozumienia .

Międzyzakładowy Komitet Strajkowy zobowiązuje się do zakończenia strajku z

dniem 31 sierpnia 1980 o godz. 17,00

Porozumienie podpisali :

Prezydium MKS: Przewodniczący – Lech Wałęsa, vice przewodniczący, Andrzej

Kołodziej, vice przewodniczący -Bogdan Lis,

Członkowie : Lech Będkowski ,Wojciech Gruszewski, Andrzej Gwiazda, Stefan

Izdebski, Jerzy Kmiecik, Zdzisław Kobyliński, Henryka Krzywonos, Stefan

Lewandowski, Alina Pieńkowska, Józef Przybylski, Anna Walentynowicz, Florian

Wiśniewski ,Tadeusz Stanny .

31 sierpnia 1980 r. Komentarz i opracowanie redakcyjne tekstu- Leszek

Skonka

CZY MOŻNA BYŁO UNIKNĄĆ KONFRONTACJI?

Otóż tak. Trzeba było jednak od początku członkom Związku i społeczeństwu

uświadomić, że „Solidarność została powołana jako związek zawodowy i

powinna być Związkiem Zawodowym , tylko Związkiem i niczym innym.

Realizować tylko cele związkowe i spełniać oczekiwania pracownicze. Nie

powinna zajmować się polityką temu celowi służą partie i organizacje

polityczne. Jeśli było mało partii lub były niewłaściwe, to należało zorganizować

nowe. Jeśli ludzie pracy, strajkujący w sierpniu 1980 roku, chcieli uwolnić ruch

związkowy od kurateli i wpływów politycznych PZPR, to nie wolno było nowemu

Związkowi narzucać celów politycznych i oddawać jego kierownictwo politykom

typu KOR i Kościołowi.

Od początku istniały w Związku dwie główne tendencje:

Jedna słabsza,

związkowa, pro-pracownicza, pro-społeczna, pro-narodowa, pro-

polska, występująca m.in. pod hasłem – „socjalizm tak, wypaczenia – nie;

więcej socjalizmu, mniej wypaczeń”, która chciała realizować „Porozumienie

Gdańskie”.

I druga silniejsza, wspierana przez Zachód, siły prokapitalistyczne,

antyrobotnicze, przez wywiady: amerykański, rosyjski , izraelski, agentury

Kościelne, „polski dewocyjny ciemnogród”.

Pierwsza chciała rozszerzyć i umacniać socjalne, społeczne, obywatelskie

zdobycze ludzi pracy i budować niezależny ruch zawodowy. Przewodzili jej

m.in. Anna Walentynowicz, Jan Zapolnik, Andrzej Gwiazda w Gdańsku,

Kazimierz Świtoń w Katowicach, Jerzy Piórkowski i Leszek Skonka na Dolnym

Śląsku, Marian Jurczyk w Szczecinie, Bolesław Ćwikła w Lublinie…

Druga tendencja po zakończeniu sierpniowych strajków zmierzała do zerwania

Umowy Gdańskiej i pchnięcia związkowców do walki politycznej, o zdobycie

władzy w państwie. Tej drugiej orientacji przewodził w walce o władzę głównie

obóz KOR-u i tacy ludzie, jak Lech Wałęsa, Adam Michnik, Jacek Kuroń,

Bronisław Geremek, Tadeusz Mazowiecki, Karol Modzelewski, Jan Lityński,

Janusz Onyszkiewicz, Henryk Wujec, Jan Józef Lipski, Bogdan Borusewicz,

Władysław Frasyniuk, Mirosław Chojecki, Antoni Macierewicz, Zbigniew

Romaszewski, Piotr Naimski i im podobni.

By osiągnąć wyznaczony cel opanowali oni kierownictwo „Solidarności, usunęli

rękoma naiwnych związkowców, niewygodnych działaczy związkowych, którzy

sprzeciwiali się upolitycznieniu Związku, przekształceniu go w partię, czy ruch

polityczny, przywrócenie kapitalizmu, nie nazywając jednak tych zmian

kapitalizmem ale kierunek zmian gospodarką rynkową.”

JAK MÓGŁ I POWINIEN POSTĄPIĆ OBÓZ RZĄDZĄCY W

GRUDNIU 1981 R.?

Na ten temat od 36 lat panuje zmowa milczenia. Solidarność unika tego pytania

i odpowiedzi na nie. Czy powinien 17 grudnia 1981 roku oddać bez oporu

władzę w ręce „Solidarności”? Recte KOR-u, Kościoła?

Ale konkretnie, komu? Organizacji politycznej pn. „Solidarność”, ludziom z nią

związanym; ale personalnie, komu? Kuroniowi, Geremkowi, Rulewskiemu,

Frasyniukowi, Modzelewskiemu, Mazowieckiemu, Wałęsie?

Chodziło także o procedurę techniczno-organizacyjno-prawną przekazania

władzy. Czy ludzie z tego obozu pretendujący do władzy byli gotowi do jej

przejęcia i rządzenia krajem, państwem, także w terenie, i czy rządziliby lepiej,

bardziej sprawnie, uczciwiej, niż obóz PZPR?

Dzisiejsza rzeczywistość świadczy, że kierowaliby państwem jeszcze gorzej,

jeszcze bardziej nieudolnie, jeszcze bardziej niesprawiedliwie. Czy gdyby się

wówczas tak rzeczywiście stało, nie oznaczałoby to, że sytuacja, jaką dziś

mamy w kraju nastąpiłaby już wcześniej, czyli wszystko byłoby sprzedawane,

rozkradane, rozgrabiane, zniszczone 8 lat wcześniej?

Wreszcie pytanie logiczne, pragmatyczne – czy PZPR mając do dyspozycji takie

potencjalne siły, jak wojsko, milicja, SB, sądy, prokuratury, środki masowego

przekazu, banki, aparat administracyjny, gospodarkę, poparcie państw

ościennych itp. Mogła i powinna oddać bez walki, bez oporu sprawowaną przez

ponad 36 lat władzę, i to w niewiadome, bardzo niepewne ręce, zwykłym

„pętakom”, jak ich w przyszłości nazwie abp Józef Życiński, i ”popaprańcom”,

jak ich określi Lech Wałęsa?

Trzeba pamiętać, że w owym czasie Chrystus nie był jeszcze intronizowany na

króla Polsk. Jeśli rzeczywiście tak by się stało i rządzący w PRL oddali by

władze gówniarzom czy nie wysunięto by dziś zarzutu rządzącym wówczas w

PRL, że oddali lekkomyślnie władzę gówniarzom, hochsztaplerom, oszustom,

karierowiczom, złodziejom, miernotom i dlatego ponoszą odpowiedzialność za

obecny stan kraju: masową emigrację, nędzę społeczeństwa, ruinę

gospodarczą, tułaniem się u obcych za chlebem ?

Wprowadzając stan wojenny, choć nieudolnie, ówczesna ekipa rządząca ma

dziś pewne moralne alibi, choćby we własnym mniemaniu, że nie chciała

dopuścić do sytuacji, jaka panuje dziś w Polsce.

SPÓŹNIONA REAKCJA JANA PAWŁA II NA BŁĘDY SOLIDARNOŚCI

Papież był od początku mocno i bezpośrednio zaangażowany w tworzenie

„Solidarności” i jej późniejszą deformację i jest odpowiedzialny za skutki jej

działania, za powrót zwierzęcego, dziewiętnastowiecznego kapitalizmu,

pauperyzację społeczeństwa, za nędzę i poniżenie robotników, ludzi pracy.

To nie Papież i nie Kościół, lecz M. Ghandi uważał, że „nie ma większej zbrodni,

niż doprowadzić ludzi do życia w nędzy”.

Dlatego w jednym z artykułów zamieszczonym w Internecie wyraziłem się , że

Papież powinien przeprosić ludzi pracy w Polsce za „Solidarność”, a właściwie

za jej deformację.

Jeden z czytelników, pan Opolski, replikował na moją wypowiedź,,

pisząc: „Odpowiedź na artykuł dra Leszka Skonki – Czy Ojciec Święty

przeprosi? Myślę że można też zadać takie pytanie, kto przeprosi Ojca Świętego

naciski

jakie

były

skierowane

Jego

Osobę.

O ile sobie przypominam, to Ojciec Święty kilka razy oficjalnie krytykował to, co

się dzieje za czasów rządów tzw. prawicy. Raz doszło do tego, że wołał podczas

audiencji – co zrobiliście z Polską, to jest też i moja Ojczyzna.

Nawet doszło do tego, że w pewnym momencie zrezygnował z odwiedzenia

Polski; to było wtedy, gdy przyjechał na Mszę pod granicę Polski, o ile wiem, to

już wszystko było przygotowane na to, aby Ojciec Święty miał spotkania też w

województwach przy granicy z Czechami i Słowacją, po naszej stronie granicy.

Jednak Ojciec Święty nie zgodził się. Tak samo raz doszło do sytuacji, że Prymas

nie miał zamiaru pofatygować się na powitanie i spotkanie z Ojcem Świętym. A

takim wyraźnym sygnałem, że coś nie jest w porządku była nagła rezygnacja z

transmisji na żywo z Watykanu, nawet i Radio Maryja nie transmitowało.

Dopiero zaczęli transmitować, gdy swoje już przeprowadzili, lub Ojciec Święty

złagodniał.

Z tym się nie mylę, zresztą sam brałem udział w jednej z Akcji zainicjowanej

przez

Ojca

Świętego.

No cóż później okazało się, że silniejsza od nas jest późniejsze AWS.

Mogę dodać, że dla jednej z gazet katolickich, skończyło się tym, że musieli

zawiesić działalność, byli zbyt dobrzy… IAR/PAP, MFi / 2003-11-11 16:15:00 )

“

SOLIDARNOŚĆ”

POPEŁNIŁA

BŁĄD

Jan Paweł II wielokrotnie, choć nie od razu, wytykał błędy

“Solidarności”. „Solidarność” popełniła błąd zajmując się polityką – powiedział

Jan Paweł II do dwóch tysięcy działaczy Związku, którzy złożyli mu wizytę w

Watykanie w dniu Święta Narodowego. (11 listopada 2003 r. przyp.

L.S). Dopiero po latach Papież wezwał związek do powrotu do korzeni i obrony

ludzi pracy. Jan Paweł II zapewnił, „że jak zawsze los ludzi pracy w Polsce jest

stale

bliski”.

(…)

Stwierdził jednak, że nie wystarczająco troszczy się ona (Solidarność, przyp.

L.S) o “losy pracowników małych prywatnych przedsiębiorstw, supermarketów,

szkół, szpitali i innych podmiotów gospodarki rynkowej, które nie mają tej siły,

jak kopalnie i huty”. Niesprawiedliwością “wołającą o pomstę do nieba” nazwał

papież

niewypłacanie

ludziom

zarobków.

Zdaniem Jana Pawła II “Solidarność” zawiodła nadzieje świata pracy, gdy

nastąpiło “upolitycznienie związku”, co “doprowadziło do jego osłabienia”.

“Niech mi wolno będzie powiedzieć – stwierdził na zakończenie – że dziś

»Solidarność«, jeśli prawdziwie pragnie służyć narodowi, winna wrócić do swych

korzeni, do ideałów, jakie przyświecały jej jako związkowi zawodowemu”. Czyli

do przestrzegania 2-go punktu Umowy Sierpniowej z Rządem, który

brzmiał: „Nowe związki zawodowe będą bronić społecznych i materialnych

interesów pracowników

i nie zamierzają pełnić roli partii politycznej. Stają one

na gruncie zasady społecznej własności środków produkcji stanowiącej

podstawę istniejącego w Polsce ustroju socjalistycznego”

Oczywiście, cenzura rzekomo wolnych mediów, zablokowała tę i podobne

wypowiedzi Papieża. Szkoda, że dopiero po 24 latach Papież nawoływał do

odpolitycznienia Związku i powrotu do jego związkowych korzeni. Pomijając

fakt, że powrót taki jest już dziś niemożliwy, choćby dlatego, że w

etatyzowanej „Solidarności” nie ma prawdziwych, ideowych działaczy

związkowych i ludzi, którzy chcieliby i potrafili pozyskać zaufanie i poparcie

społeczeństwa.

Dziś, żeby odzyskać odrobinę społecznego zaufania, zarówno Kościół, jak i owe

resztki „Solidarności” musiałyby zacząć od przyznania się do błędów i

naprawienie krzywd wyrządzonych w imieniu Związku i Kościoła, milionom

Polaków. W tym hipotetycznym procesie ekspiacji musiałby uczestniczyć przede

wszystkim Kościół, jako współwinny nagromadzonego zła.

Od 36 lat byli i obecni działacze Solidarności manifestują i pikietują w rocznice

wprowadzenia stanu wojennego 13 grudnia przed domem, gen. Jaruzelskiego

Kiszczaka, Siwickiego. Natomiast nie protestują przed domami, willami tych

którzy sprowokowali PZPR i Rząd PRL, czy wręcz zmusili do obrony, także ich

życia. Trzeba więc przypomnieć nazwiska i antyspołeczne, czy wręcz

antypolskie działania tych, którzy zagarnęli władzę lub uczestniczyli w jej

przejęciu pod hasłem: „TKM”, to hasło zdeformowanej Solidarności gdy

przejmowała władzę – „teraz kurwa my”). I przed ich domami pikietujmy i

manifestujmy swoją niechęć, gniew i nienawiść w czasie różnych

patriotycznych i obywatelskich rocznic. I to nie tylko w Warszawie ale ustalmy

nazwiska lokalnych kacyków, złodziei, łobuzów, szubrawców w całym kraju; np.

we Wrocławiu Bogdan Zdrojewski, Władysław Frasyniuk, Józef Pinior, Ryszard

Czarnecki, Aleksander i Barbara Labudowie, Krzysztof Turkowski …

–

Dr Leszek Skonka

Adres kontaktowy: Leszek Skonka 50-O46 Wrocław , Sądowa 10/7,

tel. 691 830350, E-mail:

stalinism@wp.pl

, konto: Deutsche Bank, Leszek

Skonka 97 1910 1048 2944 2803 6405 0001

Od redakcji KIP: Uzupełnienie do relacji dr Leszka

Skonki

„

Po wielu

latach Kuroń przedstawił tamten okres jako rodzaj gry ze społeczeństwem

wzorowanej na metodzie łapania dzikich koni przez Indian, a raczej na

wyobrażeniach Kuronia na temat tej metody. Otóż trzeba wskoczyć na ogiera

będącego przywódcą stada i pozwolić mu się spokojnie unosić w wybranym

przez konia kierunku, a potem niespostrzeżenie dla tego konia skierować go

stopniowo do corralu. Za ogierem do corralu trafi cale stado. Jest to typowa

opowieść mityczna ale dobrze oddaje intencje Kuronia. Jawne intencje zwykłego

oszukiwania społeczeństwa”. Za:

http://radio.radiopomost.com/z-polski/4396-

wraca-pies-do-wymiocin-swoich

@nikander 07:31:32

Kościół „kumał” się z chazarożydami przez cały okres socjalizmu w latach 1956

– 1989, (nie mylić z okresem Komunizmu Wojennego 1945-1956 kiedy rządzili

chazarożydzi) kiedy większościowy udział w rządzeniu mieli Polacy. Więc

Jaruzelski poszedł w ślad za KK na układ z chazarami zamiast z Polakami. Ale …

uratował kraj przed wojną domową, którą chcieli sprowokować chazarożydzi,

tak jak powstanie warszawskie m.in. odezwą do narodów Wschodniej Europy i…

zabójstwem

Papieża.

W dokumentacji złożonej na wytoczonym mu procesie za wprowadzenie stanu

wojennego, poważni eksperci m.in. prof. Jan Szczepański dokumentowali nawet

do 200-300 tysięcy zabitych, w wojnie domowej, na którą to górną granicę

wyraził zgodę Zachód. Natomiast w przypadku szykowanego strajku w

kopalniach i zablokowaniu wydobycia oraz dostaw węgla od ogrzania miast,

gdzie nie było zapasów ( przy kopalniach zresztą też), to z zimna nie ogrzanych

mieszkań i braku prądu ( a zima była mroźna), liczba byłaby co najmniej

kilkakrotnie

większa.

No cóż, historia musi być napisana od nowa, także ta najnowsza !!!

Votan9

14.12.2016 18:56:54

W uzupełnieniu do powyższego tekstu dr Skonki i komentarza Votana9 należy

dodać:

Z chronologii zdarzeń wynikają wnioski, że „ Solidarność” wywołując
konflikt po konflikcie i eskalację żądań, dążyła świadomie, czy też
nieświadomie do doprowadzenia do upadku gospodarczego i politycznego
PRL. Upadek państwa siłą rzeczy musiał wywołać interwencję militarną
zewnętrznych sojuszników, tym bardziej gdy było na to pełne przyzwolenie
państw NATO. Potwierdzeniem tego było przyjęcie apelu do narodów
Wschodniej Europy, czyli krajów bloku socjalistycznego przez I Zjazd
Solidarności, który odbywał się w Hali Oliwii w Gdańsku we wrześniu 1981
roku .

Wkroczenie Armii ZSRR i państw sojuszniczych siłą rzeczy spowodowałyby
opór społeczny, jak i opór zbrojny jednostek Wojska Polskiego, który mógł
doprowadzić do wywołania konfliktu zbrojnego, z realną możliwością
przekształcenia go w III wojnę światową. To właśnie taka ewentualność
spowodowała wyprowadzenie wszystkich jednostek liniowych z koszar do
rejonów rozśrodkowania, gdzie zdecydowanie trudniej było by je
wyeliminować z działań przeciwko obcym siłom zbrojnym. Wywiad
wojskowy ZSRR musiał o tym wiedzieć, a dowództwo Armii ZSRR zdawało

sobie sprawę z konsekwencji rozpoczęcia działań siłowych. Polska to nie
Czechosłowacja.

Niezależnie od powyższego, wykorzystano Związek „Solidarność” do
spowodowania załamania zaopatrzenia ludności w opał, poprzez
wstrzymanie wydobycia, bądź ograniczenia wydobycia przez działania
strajkowe w okresie III i IV kwartału 1981 roku. To spowodowało załamanie
się dostaw i uniemożliwiając zgromadzenia niezbędnych zapasów opału w
elektrowniach, elektrociepłowniach oraz kotłowniach komunalnych,
obiektach zbiorowego zaopatrzenia w energię cieplną. Powstała realna
groźba braku możliwości zapewnienia ogrzewania mieszkań w tysiącach
osiedli na terenie niemal całego kraju. Jakie miałoby to konsekwencje w
warunkach ostrej zimy, jakiej doświadczyliśmy nie trudno sobie wyobrazić.
Stan dostaw opału i prognozy temperatur zimowych były znane członkom
Krajowej Komisji Solidarności w okresie podejmowania określonych decyzji.
Musieli zdawać sobie sprawę z konsekwencji takich decyzji. Mówiąc bez
ogródek przygotowywano oręż, którego skutki stanowiły zagrożenie dla
zdrowia i życia setek tysięcy, jeśli nie milionów mieszkańców aglomeracji
miejskich, w tym pacjentów zdecydowanej większości szpitali
pozbawionych energii elektrycznej i cieplnej. Czyż nie był to zamiar
spowodowania w Polsce realnej katastrofy humanitarnej ?

Przewidywane siłowe próby przejmowania władzy przez Solidarność, siłą
rzeczy pogłębiłyby tą sytuację i spowodowałyby konieczność siłowego
rozwiązania tej sytuacji przez władze PRL. Tego wymuszała by konieczność
ratowania zdrowia i życia obywateli w warunkach bardzo mroźnej zimy.
Brak powodzenia siłowych rozwiązań prowadzonych przez władze PRL niósł
zagrożenie zbrojnej interwencji Sojuszników. Mieli na to przyzwolenie
NATO.

Gdyby rząd nie wprowadził stanu wojennego, to czy nie byłoby to
podstawą do postawienia kierownictwu państwa zarzutów przed
Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości w Hadze z oskarżeniem za
dopuszczenia zbrodni ludobójstwa?

Powyższy komentarz odnoszący się do artykułu dr Skonki i sam jego tekst
potwierdzają przekazane informacje.

Dokumentacja skali zagrożeń i przygotowań do zapobieżenia najgorszego ze

scenariuszy, którego skutki mogłyby być porównywalne ze skutkami

ludobójstwa II wojny światowej oraz dokumentacja stanu faktycznego i

przewidywanych scenariuszy minimalizacji skutków tej sytuacji, której

zapobiegło wprowadzenie Stanu Wojennego, znajdują się w aktach procesu

gen Jaruzelskiego w sprawie wprowadzenia stanu wojennego.

Powyższa opinia nie jest oceną przebiegu zdarzeń okresu stanu wojennego

wprowadzonego na terenie kraju 13 grudnia 1991 roku, a jedynie analizą

znanych faktów które mogły mieć wpływ na podjęcie takiej decyzji przez

władze PRL.

Zbigniew Dąbrowski –Transformacja ustrojowa w

demokrację kolonialną

Na wstępie pragnę zauważyć, że nie jestem teoretykiem ekonomii i finansów,

ale posiadam 30 letnie doświadczenie kierownicze z zakresu zarządzania

finansami budżetowymi i gospodarczymi w skrajnych warunkach. Jednak od

czterdziestu kilku lat śledzę z pozycji analizy krytycznej zjawiska zachodzące w

tej dziedzinie w czasie historycznym, jak i rzeczywistym, w powiązaniu z

procesami społeczno-gospodarczymi i prawno-ustrojowymi.

Na tej podstawie mogę stwierdzić, że teoria nauk ekonomicznych zaszła na

poziom rozwoju, który można określić tylko „jako rozwój myśli sam w sobie i

sam dla siebie”. Jest to typowe zjawisko dla każdej doktryny, bez względu na

to, z czego wypływa i czego dotyczy, kiedy odrywa się od rzeczywistości i

otaczającego świata.

Współczesne doktryny ekonomiczno-ideologiczne oparte na liberalizmie,

neoliberalizmie czy syjono – liberalizmie ( nie przypadkowo używam tego

sformułowania), czyli na zasadzie działania: bez żadnych zasad i żadnej

odpowiedzialności za słowa i czyny, bez względu na skutki tych działań.

Oceniając je z poziomu biblijnego Dekalogu ogłoszonego przez Mojżesza,

stanowiącego prawo naturalne dla wyznawców: Chrześcijaństwa, Islamu i

Judaizmu, wypełniają te doktryny następujące grzechy – zasady w stosunku do

zapisów dekalogu:

Przykazanie I – nie będziesz miał innych bogów poza mną,

Przykazanie IV – czcij ojca swego i matkę swoją,

Przykazanie V – nie zabijaj,

Przykazanie VII – nie kradnij,

Przykazania VIII – nie mów fałszywego świadectwa przeciwko bliźniemu swemu,

Przykazanie X – żadnej rzeczy bliźniego, która jego jest.

Jak z powyższego wynika, obecnie modne doktryny ekonomiczno-ideologiczne

łamią 6 z 10 przykazań Dekalogu:

Współczesna myśl ekonomiczno – finansowa opiera się na następujących
zasadach:

• zastąpienia podmiotowości człowieka przedmiotowością,
• braku jakiejkolwiek refleksji o tym, co zostawi się kolejnym pokoleniom,
• realizacji zasady z okresu rządów Wettynów w Polsce z XVIII wieku, zastaw

się, a postaw się,

• odrzucenia świadomości o ograniczoności bogactw naturalnych,
• odrzuceniu całego dorobku intelektualnego i materialnego istnienia ludzkiej

cywilizacji,

• niszczenia nieodnawialnych zasobów naturalnych limitujących przetrwanie

życia na naszej planecie,

• odrzucenie zasady służebnej roli nauki i ideologii wobec obywateli,
• prymatu interesów korporacyjnych nad interesem społeczeństwa.

W konsekwencji realizacji tych zasad nastąpiło:

• zastąpienie podmiotowości człowieka przedmiotowością – jako narzędzia do

produkcji, reprodukcji oraz jako biologicznego robota pozbawionego prawa
do posiadania obiektywnej wiedzy i informacji;

• zastępowania realnych środków płatniczych, wirtualnymi środkami

płatniczymi, (instrumenty pochodne);

• zastępowanie realnego obrotu gospodarczego obrotem spekulacyjnym

(giełdy);

• pozbawiania społeczeństw i członków społeczeństw wypracowanej wartości

dodanej i nieodpłatne przekazywanie tych wartości strukturom
finansowym;

• przerzucanie kosztów funkcjonowania struktur finansowych na barki

pozostałych podatników, a przede wszystkim obywateli;

• zwolnienie struktur finansowych z obciążeń i danin na rzecz państwa i

społeczeństwa,

• tworzenie i przyjmowanie rozwiązań prawnych, ekonomicznych i prawno –

społecznych pozbawiających obywateli wpływu na jakiekolwiek decyzje ich
obejmujące, na poziomie jednostkowym i zbiorowym;

• zastąpienie wolności słowa, głoszenia poglądów – indoktrynacją, cenzurą i

zgiełkiem informacyjnym,

• atomizację społeczeństwa przy pomocy systemu organizacji

pozarządowych,

• zastępowanie form demokracji bezpośredniej, formami pozorowanej

demokracji,

• realizacja faktycznego globalnego ubożenia społeczeństwa,
• realizacja pozbawienia obywateli do prawa ochrony dóbr osobistych,
• zastępowanie środków płatniczych posiadających pokrycie w sferze

materialnej i niematerialnej, środkami wirtualnymi – nie posiadającymi
żadnego pokrycia materialnego, czyli realnej wartości,

• nadawanie wirtualnym środkom płatniczym wartości materialnej, poprzez

systemowe i planowe pozbawianie praw majątkowych ogółu społeczeństwa
i indywidualnych obywateli, pracobiorców i drobnych pracodawców,

• powodowanie ogólnego zubożenia społeczeństw poprzez wciąganie ich w

konsumpcjonizm

( konsumpcję dla samej konsumpcji) oraz

uniemożliwianie dostępu do rzetelnej informacji, co do faktycznej potrzeby
posiadania takich dóbr.

•

(Wojtyła-JP-II

otoczeniu

pobratymców)

•

Upadek każdej cywilizacji poprzedzały i poprzedzają te same procesy:

• relatywizacja norm prawa naturalnego,
• zastąpienie podmiotowości osoby ludzkiej, jej uprzedmiotowieniem,
• oderwanie się elit od rzeczywistości,
• zastąpienie rzeczywistości wiarą w myślokształty,
• monumentalizm,
• upadek autorytetów,
• psucie waluty,
• bizantynizm w stosunkach władza obywatel,
• integracja kościoła z państwem,
• stosowanie dyskryminacji ekonomicznej i majątkowej dla uzyskania efektu

w formie dyskryminacji społecznej we wszystkich możliwych formach,

• nadrzędność zasad patologii prawnych, ekonomicznych, społecznych i

seksualnych, nad zasadami: podmiotowości człowieka, legitymizmu prawno
– społecznego, solidarności społecznej, podmiotowości własności
społecznej, wspólnej i państwowej.

Pozbawiano struktury państwowe samodzielności poprzez stosowanie
ekonomicznych instrumentów w postaci:

•

generalnych zasad funkcjonowania systemów finansów publicznych i
bankowych polegających na:

• przelewaniu z pustego w próżne,
• ideologii posiadania dla samego posiadania, cel sam w sobie i dla siebie,
• przyjęciu zasady że 2+2 to nie 4 a np. 7.

•

wyalienowanie się elit intelektualnych, politycznych, gospodarczych
społecznych i duchownych od świata realnego oraz ich:

•

samo-deprawację ( relatywizm ocen i prawd),

•

samo-dez-intelektualizację – zasklepienie się w ideologii ,

•

samo-ubóstwienie – zamknięcie się intelektualnych oderwanych od
rzeczywistości gettach – tzw świątyniach wiedzy, jako mechanizm
pasożytowania na dorobku ogółu społeczeństwa czyli pariasów ( rasizm
majątkowo-intelektualny).

Doprowadziło to do tego, że budowę III Rzeczpospolitej rozpoczęto o
oparciu o następujące doktryny ekonomiczne w zakresie źródeł tworzenia
Produktu Narodowego:

L.p

Autor wdrożenia doktryny

Realizowane zasady tworzenia dochodu narodowego

Leszek Balcerowicz

Import artykułów konsumpcyjnych, likwidacja produkcji
realizowanej przez polskie kapitałowe struktury
gospodarcze, likwidacja konkurencyjności polskich
struktur gospodarczych, likwidacja źródeł zasilania
podatkowego.

Janusz Lewandowski

Przychód z wyprzedaży za bezcen majątku narodowego i
środków produkcji, likwidacja tajemnic handlowych i
technologicznych.

Krzysztof Bielecki

Prywatyzacja systemu bankowego i wprowadzanie jako
nadrzędnej formy działań gospodarczych – obrotu
papierami wartościowymi (czyli zastąpienie obrotu
gospodarczego hazardową grą na giełdzie-bowiem giełda
w niewielkim stopniu różni się od kasyna ).

Tzw. obrońcy praw człowieka,
wolności słowa i demokracji

Wolność prasy traktowana jako prawo do bezkarnej
dezinformacji, indoktrynacji, szkalowania i oszczerstw.

Świat prawniczy

Legitymizacja zorganizowanych działań świata
przestępczego, przestępczo-politycznego, przestępczo-
gospodarczego.

Świat liberałów

Bezkarność dla oszustw, uchylania się od płacenia
podatków, wyłudzeń środków publicznych i uchylanie się
od łożenia na środki publiczne – w imię nieposkromionej
wolności.

Świat polityczny

Zaciąganie kredytów dla ukrycia niegospodarności i braku
koncepcji sprawowania rządów w interesie ogółu swoich
obywateli i ich zawłaszczania , depolonizacja struktur
państwowych, gospodarczych i finansowych, obniżanie
poziomu edukacji i ochrony zdrowotnej i.t.d.

Świat tzw. antykomunistycznej
opozycji

Przeprowadzenie procesu dekomunizacji i reprywatyzacji –
samego w sobie i dla siebie.
Przekonanie, że bogaci wujkowie ze Stanów
Zjednoczonych rozwiążą polskie problemy z korzyścią dla
Polaków i Polski.
Eliminacja wpływu państwa i społeczeństwa na
funkcjonowania gospodarki i finansów.
Realizacja ideologii posiadania materialnego dla samego
posiadania, jako celu samego w sobie i dla siebie.
Efekt prymatu interesów korporacji gospodarczych nad
interesem obywateli, narodu i państwa.

Skutki prywatyzacji gospodarki w latach dziewięćdziesiątych w dużym

uproszczeniu są następujące:

Udział w całości gospodarki

Udział w tworzeniu dochodów
państwa

sprywatyzowana cześć
gospodarki

50%

5 %

nie sprywatyzowana cześć
gospodarki polskiej

50 %

95 %

Jest to wynik przekonania, że środki materialne biorą z nieba, czy też są

efektem tajemniczej ręki wolnego rynku, która również wbije gwóźdź w ścianę.

Dochód Narodowy Brutto szacowano w 1989 r. na poziomie 35-40 mld $ USA

przy systemie wyliczania obowiązującego w państwach socjalistycznych, co w

przeliczeniu na obecną metodologię obliczania Produktu Krajowego Brutto

dałoby wartość 55-65 mld.

Stan zobowiązań kredytowych państwa był formalnie szacowany na kwotę

około 40 mld $ USA (27 mld.). Jednak faktyczny stan zobowiązań był o wiele

niższy na skutek działań Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego.

Na to nakładają następujące ekonomiczne efekty działań I-go Rządu III
Rzeczpospolitej na dzień 31 grudnia 1992 roku:

Wyszczególnienie

Efekty dla innych – straty dla
Polskiej Gospodarki

Wartościowo

Przeliczona
krotność PKB za
1989 rok

Podpisanie tzw.
„Traktatu
Waszygtonskiego”
przez Premiera
Mazowieckiego o treści
nieujawnionej do dnia
dzisiejszego

przyniosło gospodarce
USAoszczędności finansowe

rząd wielkości
ok. 2 bilionów $
USA

50 krotność PKB

oszczędności czasowe szacowane
na rzędu 20 lat,

Koszty
niekontrolowane
otworzenia się na
„Europę”

wypływ gotówkowy w dewizach
wywiezionych przez Obywateli
do państw Unii

48 mld $ USA

1, 2 krotności PKB

utratę wpływów dewizowych z
zawartych i niezrealizowanych
kontraktów Handlowych
przejętych przez korporacje
gospodarcze państw Unii I USA

165 mld $ USA 4 krotność PKB

dla porównania koszty
Przyjaźni Polsko Radzieckiej z
lat 1945-1989 wyniosły bez
uwzględniania wartości
korzyści ekonomicznych
uzyskanych przez Polskę

aż 25 mld $
USA

Powyższe dane nie obejmują strat z tytułu zaniżonej wartości prywatyzowanych

części składników majątku narodowego, wprowadzenia sztywnego zaniżonego

kursu $ USA, szacowane na kwotę przeszło 100 mld USA i innych operacji

finansowych, których koszty szacuje się na kolejne setki mld USA.

Przewodniczący Bawarskiej CSU w Republice Federalnej Niemiec pan Stoiber na

parteigu członków tej partii w 1991 roku na forum liczącym przeszło 5000

aktywistów tej Partii publicznie wymieniając nazwiska polskich polityków z III RP

stwierdził, że 453 tysiące marek zainwestowanych w tych polityków, w tym i

noszących profesorskie tytuły, było inwestycją tysiąclecia państwa

niemieckiego. Nie można pominąć faktu, że pan Stoiber odmówił przyjęcia

fotela pierwszego „Prezydenta Unii” uważając że swoje talenty obowiązany jest

poświęcić własnemu Państwu.

Powyższe uruchomiło procesy takie, jak między innymi ten opisany poniżej.

Działania istniejącej III RP i zapowiadanej IV RP, obce w formie, bo
tłamszące i ograniczające, opisał w inny sposób, w poemacie „ODA DO
MŁODOŚCI” Adam Mickiewicz słowami:

„

Bez

serc

bez

ducha

szkieletów

ludy,

Młodości

niechaj

nad

martwym

wzlecę

światem

w rajską krainę ułudy………”

Naród polski zareagował między innymi tak, jak prezentują poniższe cytaty {za:

Maciej Zakrzewski „Śmierć Narodu. Testament Jarosza Bejły”, wyd. ARCANA,

Kraków nr 114 (6/2013)}:

•

„

I stało się. Polacy, idąc za swoim pradawnym instynktem wypowiedzieli

posłuszeństwo rządowi. Nie idzie o to, czy rząd własny czy obcy, czy ruski,
pruski, czerwcowy czy nasz – a rząd w ogóle. I o ile bunt nie jest Polakom
obcy, o tyle forma jest całkiem nowatorska i niestety destrukcyjnie
skuteczna. Polacy przestali się rozmnażać…”;

•

”

Tendencje samobójcze są zawsze oznaką chorobową…”

•

”

Z rzędu narodu aspirującego do imperium zejdziemy do poziomu

plemienia…”

•

„

Jednak Narody nie giną w wymiarze politycznym. Zawsze jest niższe

stadium upadku. Potem następuje już tylko proces rozkładu„.

I w tym miejscu jesteśmy. Jest to też wynik teologo-talmudyzcji nauk społeczno

– ekonomicznych oraz praktyki społecznej i politycznej, czyli w tym przypadku

jest to dzielenie na czworo włosa, który nie istnieje – nieistniejącego problemu

w teorii i praktyce – nie należy tego mylić z krytyką wiary w Boga i nauczaniem

o Bogu – ponieważ w Boga się wierzy albo nie wierzy.

A teraz przytoczę trochę historii dla refleksji:

•

Około 1100 Zakon Templariuszy – Rycerzy Boga utworzyli europejski system
bankowy, którego rozwiązania zostały oparte na wzorcach biblijnych.
Templariusze wdrożyli jednolity prosty system pożyczkowy i dokumentacji
pożyczkowej. W tym systemie nie pobierano odsetek, tylko jednorazowa
opłatę ( odpowiednik dzisiejszej prowizji) w wysokości 10%, czyli tak jak
dziesięcinę.

•

W 1306 roku król francuski Filip Piękny rozbił Zakon Templariuszy, a tym
samym cały stworzony przez nich system pożyczkowy. W rezultacie zostało
zwolnione pole dla systemów finansowych wywodzących się od Greków i
Fenicjan prowadzonych przez Genueńczyków, Wenecjan i Żydów.

•

W 1308 powstaje Państwo Zakonu Krzyżackiego w Prusach. Wzorce
gospodarcze i polityczne funkcjonowania tego państwa były zbieżne z
zasadami funkcjonowania PRL po roku 1956. Powstanie Zakonu
przyspieszyło rozwój cywilizacyjny państwa polskiego i jednocześnie
spowodowało:

–

masowy napływ ludności Polskiej na teren Zakonu,

–

podatki dla podbitych Prusów wprowadzono dopiero w 1411 r., czyli po

przeszło 100 latach;

–

likwidację i ograniczanie dużej własności ziemskiej,

–

państwo zakonne samo prowadziło własną działalność gospodarczą, z której

finansowało potrzeby struktur państwowych, jak i dotowało osadników,

–

kolonizacja i osadnictwo prowadzono w sposób planowy, bez naruszania

istniejących praw podbitej ludności,

–

duchowieństwo mogło zajmować się tylko głoszeniem wiary, i edukacją

podstawową, mogło posiadać źródła dochodu tylko na pokrycie podstawowych

potrzeb,

–

przekazywanie nieruchomości na rzecz struktur zakonnych i parafialnych

wymagało zgody zakonu, której z zasady nie udzielano,

–

zakon prowadził akcje pożyczkowe wobec swoich poddanych na zasadach,

które wypracowali Templariusze,

–

równość wobec prawa.

Obecnie ideolodzy nowych przemian w III RP starają się zapomnieć o
podstawowych uniwersalnych prawach i definicjach opisujących
funkcjonowanie rzeczywistości gospodarczej takich m.in., że:

• popyt kształtuje podaż,
• ilość przechodzi w jakość, a jakość w ilość, – myśl W.I Lenina
• zły pieniądz wypiera dobry pieniądz – dotyczy to również nauki, teorii,

ideologii i polityki,- myśl M. Kopernika

• byt kształtuje świadomość, a świadomość kształtuje byt, – myśl W.I Lenina,

• cała władza w ręce Rad – myśl W.I Lenina,
• Europa bez granic i likwidacja struktur państwowych – myśl Róży

Luksemburg i Karola Liebeknechta,

• samostanowienie się narodów – myśl W.I. Lenina i Józefa Stalina,
• podatek od wartości dodanej – myśl Karol Marksa.

10.

Przy obecnej koncentracji pustego pieniądzaniezbędne jest radykalne

ograniczenie kumulacji kapitałów w ręku nielicznych osób indywidualnych i
korporacji. W celu likwidacji anomalii które powstały, niezbędne jest m.in.
jednorazowe opodatkowanie, nacjonalizację, bądź umorzenie tych
aktywów do rozsądnej wielkości, w drodze działań władz państwowych i
przeznaczenie tych środków na likwidację długów publicznych oraz
likwidację zobowiązań kredytobiorców, które powstały w wyniku
nieuzasadnionych opłat i odsetek w nieuzasadnionej wysokości.

Niezależnie od powyższego część tych uzyskanych kapitałów powinna zostać

skierowana na cele zabezpieczenia społecznego ( we wszystkich możliwych

formach), czyli tym samym na cele podwyższenia popytu na dobra podstawowe

niezbędne do życia oraz na nakłady ograniczające tempo wykorzystania

nieodnawialnych dóbr naszej planety.

Niezbędne też jest uspołecznienie własności wszelkiego rodzaju funduszy

celowych i wprowadzenie faktycznego nadzoru i kontroli nad ich

funkcjonowaniem, gromadzeniem i wykorzystywaniem zgromadzonych środków

nadzorowi państwowemu i społecznemu. Konieczne staje się ustalenie

minimalnych i maksymalnych wielkości stopy zysków.

11.

Ponadto niezbędnym jest w istniejącej rzeczywistości:

•

Ustalenie górnych granicy koncentracji kapitału, jak i też zakresu kontroli
kapitałowej działalności gospodarczej prowadzonej przez osoby trzecie:
fizyczne jak i prawne, w skali krajowej i międzynarodowej, po ich
nacjonalizację włącznie.

•

Wdrożenie nowych kryteriów kontroli państwowej i społecznej nad
korporacjami gospodarczymi, wg parytetów progowych obowiązujących w
Wielkie Brytanii, a rozpoczynającymi się od progu 1% posiadanych udziałów
bądź akcji.

•

Wprowadzenie obowiązku gromadzenia środków i dokonywania transakcji
bankowych za pomocą Banku Gospodarstwa Krajowego przez struktury
państwowe, samorządowe, organizacje pozarządowe, instytucje i
organizacje finansowane i dofinansowywane przez budżet, struktury
gospodarcze z udziałem skarbu Państwa, oraz monopolistów naturalnych.

•

Wyłączenie z ochrony danych osobowych i stanów majątkowych obywateli
zatrudnionych na stanowiskach merytorycznych i kierowniczych struktur
ponadpaństwowych, państwowych, samorządowych, w korporacjach
finansowych i gospodarczych wraz historią stanu posiadania ich i ich
przodków. Te zasady powinny też dotyczyć parlamentarzystów, radnych,

osoby sprawujące funkcje kierownicze w strukturach gospodarczych z
udziałem skarbu państwa. Podobne rozwiązania należy zastosować dla
funkcjonariuszy organów ścigania, wymiaru sprawiedliwości, polityków i
tzw. działaczy społecznych itp. Powyższe jest katalogiem otwartym.

•

Opodatkowanie obrotów giełdowych podatkiem obrotowym, zapewnienie
efektywnej kontroli nad tą dziedziną życia i wprowadzenie twardego prawa
antymonopolowego, anty-kartelowego i innych tego typu rozwiązań
prawnych i organizacyjnych.

•

Wprowadzenie bezwzględnego zakazu kapitalizacji odsetek od zobowiązań
podatkowych, kredytowych i cywilno-prawnych.

•

Założenie i prowadzenie ewidencji: udzielanych i udzielonych dotacji,
subwencji, zwolnień i ulg podatkowych, połączonej z ewidencją nabytego i
nabywanego mienia stanowiącego własność organów państwowych,
samorządowych, monopolistów naturalnych i osób fizycznych przez osoby
fizyczne i osoby prawne.

•

Powszechnego nieodpłatnego dostępu do internetu bez pośredników.

•

Wprowadzenie zakazu sprzedaży ziemi cudzoziemcom, tak jak w wielu
krajach Starej Unii, oraz ograniczenie wielkości prywatnych gospodarstw
rolnych.

•

Przywrócenie zasad ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz ich rekultywacji
wprowadzonych w PRL w latach 70 XX wieku.

•

Zakaz zbywania nabytego mienia od Samorządu, Skarbu Państwa przez
okres 30 do 50 lat.

•

Przywrócenie bezwzględnego prawa pierwokupu w stosunku zbywanego
mienia, mienia, które zostało nabyte od Samorządu, Skarbu Państwa, lub
ich jednostek organizacyjnych po upływie wskazanego wyżej okresu.

12.

Niezbędnym i koniecznym staje się ograniczenie jednostkowego czasu

pracy w celu uzyskania nowych miejsc pracy, oraz ograniczenie i likwidacji
zakresu rozwarstwienia dochodowego z tytułu świadczenia pracy poprzez
wprowadzenie następujących regulatorów:

•

określenia wysokości płacy minimalnej i maksymalnej – brutto,(płacy
minimalnej ustalonej urzędowo) bez względu na formę organizacyjną i
rodzaj własności danego pracodawcy,

•

określenie wysokości płacy minimalnej i maksymalnej – netto, określenie
rozpiętości pomiędzy płacą minimalną netto i maksymalną netto np: nie
więcej niż 1:5 – 1:8;

•

podatku progresywnego od wynagrodzeń i wszelkiego dodatków nie
wchodzących w skład wynagrodzenia, poza dodatkami za pracę w
warunkach groźby utraty życia, opartego nie na przedziałach progów
dochodowych, ale na opracowanej jednoznacznej w stosowaniu funkcji
matematycznej, – zamiast dotychczasowych progów podatkowych przy
przyjęciu górnej granicy opodatkowania na poziomie 95% dochodów brutto.

•

podwyższonego podatku dochodowego od wynagrodzeń w drugim i
kolejnym miejscu pracy, w okresach kiedy istnieje bezrobocie do
ograniczenia;

•

zakazu podejmowania dodatkowego zatrudnieniaprzez osoby których
dochody netto przekraczają 1,5 krotność średniego wynagrodzenia netto;

•

likwidacji zwolnień z obowiązkowych opłat świadczeń na rzecz ubezpieczeń
społecznych ( składek zdrowotnych i emerytalnych), dotyczy to również
likwidacji takich przywilejów w służbach publicznych,

•

doliczanie do podstawy opodatkowania wszelkich zakładowych przywilejów
socjalnych, finansowych itp. które nie może dotyczyć osób z ułomnościami
uniemożliwiającymi pełne funkcjonowanie w normalnym życiu.

• pilnie należy wdrożyć jawny centralny rejestr gruntów i budynków zamiast

dotychczasowego zdecentralizowanego (poprzez ich scalenie), który
uniemożliwia jakąkolwiek formę obrotu nieruchomościami (gruntowymi,
budynkowymi i lokalowymi), i jest jednym ze źródeł patologii.

13.

Ideolodzy nowych przemian w III RP w dalszym ciągu zaciekle zwalczają

społeczne, gospodarcze i intelektualne osiągnięcia teoretyków myśli
socjalizmu – pod hasłami: wolności słowa, swobód obywatelskich,
demokracji, wolnego rynku, na bazie których funkcjonuje kapitalizm i
obecny ustrój III Rzeczpospolitej. Tymi „szczytnymi” z pozoru metodami,
realizują systemowo ludobójstwo instrumentami ekonomicznymi, czyli
popełniają czyny klasyfikowane, jako zbrodnia przeciwko ludzkości, przy
równoczesnym pozbawianiu obywateli faktycznych uprawnień publicznych
i obywatelskich.

Zbigniew Dąbrowski

Opublikowano

za:

http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2015/10/zbigniew-

dabrowski-transformacja-ustrojowa-w-demokracje-kolonialna-2/

W uzupełnieniu od Redakcji KIP: