Grzegorz Wiśniewski

Manipulatrice

Z "Nowa Fantastyka" 11/94


Nadesłane na konkurs "NF" i "Kalejdoskopu"

Like a wolf in sheep's clothing
You try to hide your deepest sins
Of all the things that you've done wrong
And I know where you belong

Ta symulacja wydawała się zupełnie inna niż wszystkie, które Rioux dotąd rozgrywał. Była lepiej
dopracowana i bardziej nastrojowa od podobnych produktów dostępnych na rynku. Była bardziej realna?

Pierwszy budził się wiatr. Silny, świeży, tropikalny wicher, nanoszący w pole widzenia fale
nieprzeniknionego Mroku. Zaraz też dołączał doń deszcz atakujący twarz ciężkimi kroplami. Rioux pochylił
się i ruszył przed siebie. Po kilku krokach zabłysły nad nim jasne Gwiazdy. Wiązki ich tęczowego światła bez
wysiłku przeszywały gromadzące się poniżej chmury Mroku. Gwiazdy były małe i wyglądały na bardzo
kruche. Poszybował ku najbliższej, pytając sam siebie, gdzie podziały się obiecane w tytule Huragany.
Odpowiedzi udzielił Rioux nagły ryk, w który przeszedł cichy szum deszczu. Otoczyły go nagłe erupcje
Mroku, rozrzucane rosnącym w siłę wichrem. Duża chmura uderzyła Rioux w twarz i odepchnęła go w
kierunku jednej z Gwiazd. Bez wahania zasłonił się tym okruchem światła. Światło i Ciemność zetknęły się
przemieniając w bryłę zmrożonej przestrzeni. Gdy jej dotknął, rozpękła się z chrzęstem na miliardy
podłużnych, drobnych kryształów i opadła w leżący na dole Mrok.
W stronę Rioux przy akompaniamencie crescendo smyczków uniosła się następna ciemna chmura.
Niespodziewanie obraz utonął w napływającej zewsząd bieli. Zapadła cisza.
- Eksploracja przerwana i anulowana - powiedział miękki baryton, a pole widzenia poczerniało. -
Rozłączenie.
Błysnęła pożegnalna reklamówka producenta symulacji. Koniec transmisji z systemu. Rioux otworzył oczy,
machinalnie przecierając skronie i zerknął na panel kontroli symulacji. Spoczywała na nim dłoń mężczyzny,
siedzącego po drugiej stronie stolika. Równocześnie przypomniał sobie, gdzie się znajduje. Lokal nazywał
się " Dritte Sunde " i był najbardziej awangardowym lokalem w Breslau. W każdym razie wystarczająco
awangardowym, by większość plebsów i Wysokich trzymała się od niego z daleka. W kłopoty wpadało się tu
równie łatwo, jak łapało AIDS w rosyjskich burdelach.
Rioux zmierzył wzrokiem mężczyznę z przeciwka. Był wysoki i barczysty, a włosy nosił spięte w grubą
kitę, spływającą po kołnierzu doskonale skrojonego, ciemnego płaszcza. Teraz wyprostował się wolno i
rozparł na krześle. Uśmiech zakwitł na jego szczupłej, znajomej twarzy.
Istvan Nagy. Paser i lider lokalnej filii yakuzy Równość. To drugie można było stwierdzić na pierwszy rzut
oka; w prawy policzek Istvana wszczepiono trójkątne płatki skóry Murzyna i Chińczyka. Wyglądało to trochę
jak źle ułożone puzzle. Nagy był legendą na terenach Europas Mittelbezirk: świetny dyplomata i zręczny
biznesmen, lubiący w dodatku grywać na przemian dobre i złe postacie. Rioux znał go jeszcze z czasów
marsylskiej Dżihad i naddunajskiej wojny błyskawicznej. Oddali sobie wiele przysług od tamtej pory.
- To znowu ty - odezwał się Nagy.
Rioux zmierzył go wzrokiem i podniósł lewy nadgarstek uwalniając z gniazda Netu wtyk I\O swojego
wewnętrznego hardware'u.
- Ostatnim razem jak byłeś w Europie, Judaszu - kontynuował Istvan spokojnie - Intellig i wszystkie służby
pionu Programme Logique de Defense czesały przez tydzień cały Net. Wszerz i wzdłuż. Napuścili agentów
chyba na wszystkie meliny w mieście. A to bardzo przeszkadza w interesach. Wiesz, że tego nie lubię.

Na twarzy Rioux pojawił się grymas.
- Casse-toi, monsieur Nagy - mruknął. - Zrobili kocioł w Istambule, przez przypadek pociągnąłem ich za
sobą. Nie zabawiłem tu wtedy dość długo, aby ci to wyjaśnić. Po węźle Netu w Breslau plątało się mnóstwo
tych przeklętych, szpiegowskich taupes. Nie mogłem nawet zostawić żadnej informacji.
- Owszem, to była grubsza sprawa - zgodził się Nagy z lekkim uśmiechem. - Podobno chcieli schwytać
kogoś, kto sprzedał na azjatycki rynek kilkustopniowe programy przenikające, zdolne do penetracji
software'owych kurtyn banków koncernu Mitsui Mato.
- Deverrouilleur? Nigdy nie pisałem programów przenikających. Nie na zlecenie.
- Widziałem próbki kodu strukturalnego, Judaszu. Wydawał mi się jakby znajomy. - Rioux sięgnął po swoje
niedopite piwo.
- Sprzedałem kilka pakietów programowych outiles. Może ktoś z klientów chciał mnie pogrążyć - spojrzał
łagodnie na Nagy'ego. - Nie jest to chyba powód, aby przerywać mi w połowie symulacji?
- Wiem, że tego nie lubisz - oświadczył Istvan wciskając połowę eku w dłoń kelnera, który przyniósł mu
piwo. - Ale nie zrobiłem tego bez przyczyny - upił łyk z kufla - Co byś powiedział na to, że mam dla ciebie
zajęcie?
- Va te faire enculer, powiedziałbym - skrzywił się Rioux. - Istvan, chyba za każdym razem jak pojawiam
się w tym mieście, masz jakieś pilne zlecenie. Merde ! Mam wystarczająco dużo własnych kłopotów.
Nagy zachował wymowne milczenie.
- Dobra, pamiętam - mruknął Rioux z rezygnacją. - Tylko nie opowiadaj mi znów, jak ciężko było
wyciągnąć mnie wtedy z Lyonu. Przez tych cholernych Arabów będę twoim dłużnikiem do końca życia.
- Nikt cię nie prosił, żebyś pchał się pod bomby połowy flot lotniczych Dżihad. - Nagy łatwo wpadał w
mentorski ton. - Nie powinieneś był w ogóle pracować dla tych chrześcijańskich fanatyków z południa. Poza
tym robię ci przysługę.
- Bardzo to ciekawe, ale słyszałem to już z tuzin razy - Rioux wydobył z kieszeni małą kapsułkę
wypełnioną błękitnym płynem. - Co to ma być?
Nagy z wyraźną dezaprobatą śledził jak kapsułka zostaje wymieniona na pustą, tkwiącą dotąd we
wszczepionym nad mostkiem Rioux gnieździe dozownika.
- Nadal ćpasz to świństwo? - odezwał się z naganą w głosie. - Drak-stymulanty rozwalają wątrobę w mniej
niż rok. Robiłeś już dializę ? Ile razy ?
- Moje zmartwienie - powiedział Rioux wrzucając pustą kapsułkę do popielniczki. - Dokończ ofertę.
- Valerian, to przecież przytępia reakcje - dodał Nagy. - Nie mam pojęcia, w jaki sposób po zażyciu tego
potrafisz poruszać się w Necie. Poruszać się i działać.
- Degage, Istvan. Zaczynasz mnie irytować.
Nagy wyprostował się w fotelu i omiótł wzrokiem całą salę "Dritte Sunde", skąpaną w przydymionym
ś

wietle i pełną holograficznych, tęczowych animacji.

- Mam klientkę - zaczął jakby z wahaniem - która chce się wskrzesić. Ona ...
- La resurrection? - przerwał mu Rioux ze zdziwieniem. - Wiesz, że nie zajmuję się takimi rzeczami.
Wskrzesicieli jest wszędzie pełno. Nawet plebs z bezbuforowym, powolnym interfejsem Grundiga twierdzi,
ż

e jest resurrecteur fantastique.

- Daj mi dokończyć - powiedział Istvan - To nie jest zwyczajne zlecenie. To ma być wskrzeszenie z ramion
yakuzy Jedność, a ona jest tam projektantką symulacji.
- Jak się nazywa ?
- Marta Chojnacka.
Rioux skwitował to lekkim skinięciem głowy. Słyszał o niej.
- Faktycznie niezły numer, ale nie dla mnie. Nie interesują mnie pieniądze.
- Zaraz, zaraz... - dodał Nagy. - Kto tu mówi o pieniądzach? - rozejrzał się ponownie i ściszył głos. - Ona
twierdzi, że zna położenie Cytadeli. Zapłaci kodami dostępu.
Rioux spojrzał na niego z zastanowieniem.
Cytadela.
Magiczne słowo, na którego dźwięk wyobraźnię większości użytkowników Netu, ogólnoświatowej,
zintegrowanej sieci informacyjnej, wypełniały marzenia o bogactwie, sławie i władzy.
Cytadela.
Ukryty gdzieś w przepastnych, software'owych trzewiach Netu bank danych, biblioteka procedur i
algorytmów, składnica informatycznych skarbów. Tajemnica Maxa Vielke.
Rioux słyszał co najmniej pięć różnych wersji opowieści o tym, jak to bliżej nie znany casseur odnalazł to
miejsce, ale musiał stamtąd wiać ścigany przez taupes yakuzy. Ostatnio rzadziej wracano do tematu Cytadeli,
bo minęły ponad trzy lata od momentu śmierci szalonego Maxa Vielke. Te trzy lata wypełnione były
poszukiwaniami, setkami powierzchownych penetracji i grzebania w słabiej chronionych bankach danych

yakuzy Wielkość, która przez pewien czas patronowała pracom tego nawiedzonego geniusza. Według
szeroko rozpowszechnianych plotek ta żywa legenda środowiska projektantów bojowych programów ukryła
w Cytadeli cały swój projektancki dorobek. Poszukiwania tego miejsca spełzały jednak na niczym. Po roku
zaczęto wątpić w pogłoski, wkrótce potem nieodwołalnie Cytadelę uznano za bajkę. Oczywiście nadal byli
tacy, którzy w nią wierzyli. Rioux sam w nią wierzył. Wystarczająco dobrze znał Vielkego. Ale też nie mógł
jej znaleźć.
I tym właśnie, kodami dostępu, niezawodnym drogowskazem przez plątaninę kanałów Netu pewna kobieta
chciała zapłacić za swoje wskrzeszenie.
- Interesujące - oznajmił Rioux.
- Interesujące? - wycedził Nagy. - Drak musiał wyżreć ci mózg do końca! Mam powtórzyć? To Cytadela!
- Interesujące, dlaczego chce zapłacić czymś tak wartościowym za zwykłe wskrzeszenie.
- Wygląda na zdesperowaną, a wskrzeszenie z szeregów yakuzy Jedność to nie jest zwyczajny numer.
- Rozumiem, że nikt nie zrobi tego na piękne oczy. Ale coś tu nie gra, Istvan. Coś tu nie gra - spojrzał
podejrzliwie na Nagy'ego. - Jeżeli te kody są prawdziwe, mogła wynająć tuzin świetnych najemnych
wskrzesicieli. Zijna, Assada Yussufa, Broensena. Samych najlepszych europejskich casseurs. Dlaczego ja,
który jestem tu dwa dni i będę może jeszcze z dwa?
- Broensen zniknął jakieś trzy miesiące temu, Zijn dopala się w brukselskiej klinice, a Yussuf nie pracuje z
niewiernymi - stwierdził spokojnie Istvan. - Ale masz rację co do oczu. Dla takich jak te jej można naprawdę
wiele zrobić ...
- Broensen zniknął? - zapytał Rioux marszcząc brwi.
- Jak sformatowany. Prawdopodobnie załatwił go Intellig - odparł machinalnie. - Znałeś go?
- Może.
- Dobra. Rozumiem. Mam nie pytać - Nagy uniósł dłonie. - Jeśli jesteś nadal zainteresowany, to ją
zawołam.
- Jestem.
Istvan wstał i zanurzając się w mrok klubu podszedł do ledwo widocznej postaci, siedzącej przy barze. Po
chwili oboje pojawili się w łagodnym świetle loży zajmowanej przez Rioux.
- Dobry wieczór, panie Rioux - dobiegł go miękki, kobiecy głos. - Nazywam się Marta Chojnacka.
Była wysoka i szczupła, co podkreślał krój długiego płaszcza. Miała ciemne włosy ścięte na wysokości
karku i lekko pocieniowane, a zgrabna grzywka zjeżdżała jej na czoło. Niemal dotykała pary ogromnych,
niebieskich oczu. Nagy miał rację co do oczu, pomyślał Rioux z uznaniem. Przy nich zgrabny, mały nos i
drobne usta wydawały się czymś po prostu oczywistym.
Skinęła lekko głową na powitanie i ten ruch zaakcentował błysk chromu na jej prawym policzku. Błysk
ś

wiatła odbitego od wszczepionej pajęczyny kilku srebrzystych drzazg, gustownego świadectwa, że moda

ciało-i-metal nadal cieszyła się powodzeniem.
- Mówi pani po polsku - stwierdził Rioux gestem wskazując fotel obok Istvana. - Ale ma pani dziwny
akcent.
- Jestem Austriaczką. Moja rodzina zdążyła wyjechać z Wiednia na początku wojny, zanim jeszcze
węgierskie korpusy otoczyły miasto. Wychowałam się w Nord Mittelbezirk, w Wielkopolsce.
- Więc to nie jest pani prawdziwe nazwisko ?
- Panie Rioux, skoro mnie nie przeszkadza pańska reputacja, to dlaczego panu miałoby przeszkadzać moje
nazwisko?
Zmierzył ją wzrokiem.
- Niech pani się nie denerwuje.
- Staram się.
Zamilkł tylko na chwilę.
- Jeśli dobrze zrozumiałem, chce pani się wskrzesić i zapłacić za tę usługę kodami dostępu do Cytadeli?
Skinęła głową.
- Kim pani była w yakuzie Jedność?
- Projektantką. Tworzyłam symulacje.
- To dziedziczny tytuł?
- Nie. Awansowałam dwa lata temu.
Zastanowił się chwilę.
- To pani stworzyła "Supernową" i "Huragany Mroku"?
- Tak, ale ...- zawahała się - sądziłam, że promocja "Huraganów" nie została jeszcze rozpoczęta.
Rioux wykonał nie wyrażający niczego ruch dłonią.
- Zgadza się. Nie została. Musiałem włamać się do banków danych yakuzy Jedność, żeby ją zdobyć.
Spojrzała na niego z zaskoczeniem, ale nic nie powiedziała.

- Dlaczego chce pani zapłacić czymś tak cennym, jak kody dostępu do Cytadeli za swoje wskrzeszenie?
- Software diagnostyczny, który mi sprzedano, twierdził, że to tylko kody dostępu - zmarszczyła brwi. -
Nie było mowy o tym, że to klucze do kurtyny blokującej czy coś takiego.
- Większość ludzi sporo zapłaciłaby za same kody. Sam bym sporo zapłacił.
- Więc jak pan już skończy wskrzeszenie, to dogadamy się, ile mi pan dopłaci - zażartowała bez uśmiechu.
Podniosła na niego wzrok. - Teraz poważnie: pomoże mi pan?
- A chce pani tego?
- Ja ... - zawahała się lekko. - Tak. Oczywiście.
- A co ty będziesz z tego miał, Istvan? - zapytał Rioux zerkając na Nagy'ego.
- To, co tak bardzo lubię - usłyszał w odpowiedzi. - Pieniądze. Dwadzieścia tysięcy eku. Nie chcę udziału w
twoich zyskach, Judaszu. Wiedza, którą zamierzasz posiąść jest bardziej niebezpieczna niż użyteczna dla
ludzi mojego pokroju.
- Dwadzieścia tysięcy eku? - powtórzył z zaskoczeniem Rioux. - To spora suma. Łagodnie mówiąc.
- Raz już próbowałam wskrzeszenia - wtrąciła Marta. - Znaleźli mnie i sprowadzili z powrotem do
Melbourne. Z powrotem w łapy tego ... tej świni, Vaelitha - jej głos się załamał. - Tym razem chcę tego
uniknąć.
- Już próbowała pani wskrzeszenia? - Rioux nienawidził dowiadywania się rzeczy zdumiewających. - I
zostawili panią przy życiu?!
- Ja... - przerwała opuszczając głowę, ale podniosła ją ponownie po chwili i rozejrzała się. - Nie jestem
pewna, czy to najlepsze miejsce do rozmów na ten temat. Wydaje mi się, że jestem śledzona przez ludzi
mojej yakuzy. Jeśli nas podsłuchali...
- Nie podsłuchali - odezwali się jednocześnie obaj, Rioux i Nagy, i spojrzeli na siebie.
- Mamy zakłócacze - wyjaśnił Istvan rozglądając się nieznacznie. - Poza tym obserwują nas moi ludzie.
- Kiedy może mnie pan wskrzesić?
Rioux zmierzył ją wzrokiem.
- Potrzebuję minimum dwudziestu czterech godzin na załatwienie moich bieżących interesów. Spotkajmy
się jutro o trzynastej. Gdzie pani mieszka?
- Nie może pan tego przyspieszyć?
- Nie.
Zagryzła nerwowo wargę. Ten gest pełen był bezsilności i obaw.
- Dobrze. Dwadzieścia cztery godziny. Mieszkam w Konigadlershotel, na Sudstrasse. Pod nazwiskiem
Agatha Carassin.
- Niech pani tam na mnie czeka. Zapukam punktualnie o pierwszej.
Westchnęła.
- A co się stanie potem?
- Kiedy potem?
- Kiedy pan po mnie przyjdzie.
Rioux bez wysiłku przywołał na swoją twarz wyraz zniecierpliwienia.
- Potem powinienem chyba zabrać panią w bezpieczne miejsce, n'est-ce pas? - powiedział. - Więc to zrobię.

Sudstrasse, die alte polnische Krakaustrasse, wiodła wzdłuż wyschniętego i dokładnie wyczyszczonego
Olawakanal wprost ku południowo-wschodnim granicom miasta. Jej kilkupasmową, polibetonową
nawierzchnię czyściła codziennie przed świtem brygada porządkowa, a o wysokie topole rosnące gęsto po
obu stronach dbała grupa ogrodników. I nic dziwnego. Przy zrujnowanym, na wpół opuszczonym
ś

ródmieściu i południowych dzielnicach poobstawianych ekranami Geigera-Mullera, Sudstrasse pełniła

funkcję reprezentacyjnej ulicy miasta. Tutaj mieściły się przedstawicielstwa większości legalnych korporacji,
mieszkania Wysokich, luksusowe kluby i kilka hoteli, teraz, gdy Wiedeń był radioaktywną ruiną, najlepszych
w dystrykcie.
Konigadlershotel stał po południowej stronie rzeki, w nocy jego szklany stożek był wyraźnie widoczny w
ś

wietle reklamowych halogenów. Tę gładką, nieforemną bryłę architekci uatrakcyjnili pozornymi błędami

perspektywy, akcentowanymi gdzieniegdzie holograficznymi projekcjami fragmentów konstrukcji budynku.
Rioux nie był tu nigdy przedtem. Wolał spokojniejsze, mniej publiczne, chociaż z pewnością nie tak
komfortowe miejsca.
Wysoki, młody portier, nad którego ramieniem unosił się holograficzny srebrny orzeł, omiótł Rioux
badawczym wzrokiem i wykonał drobny gest dłonią. Przeszklone drzwi hotelu natychmiast się rozsunęły.
Judasz zmierzył portiera spojrzeniem z domieszką podziękowania, tak jak robiła to większość Wysokich i
wszedł.

Oczywiście, nie mógł wejść tak sobie. Ten młody cerber przy wejściu był na stałe podłączony do Netu.
Potrafił w ciągu kilku sekund poprzez analizę mimiki twarzy, wyglądu zewnętrznego i charakterystyki
ruchów zidentyfikować osobę oraz podjąć decyzję, czy może ona wejść do hotelu. Podejmował ją na
podstawie informacji zaczerpniętych z lokalnych banków danych, tych samych, które Rioux rankiem
odpowiednio poprawił.
Zadziałało jak zwykle i Judasz wszedł do holu Konigadlershotel, długiego i niezwykle szerokiego korytarza
o ścianach i suficie pokrytych mackami pracowicie hodowanej dżungli. Z lewej, od strony półprojekcyjnych
okien, świeciło nieśmiało poranne słońce. Symulowane oczywiście. W tej części świata jeszcze długo nikt
nie będzie oglądał normalnego wschodu słońca. Przeszkadzały chmury syntheozonu wypuszczanego do
atmosfery przez generatory IG Farben z Schutzenstein.
Judasz podszedł do nieco staromodnego, hotelowego kontuaru, za którym siedziała subtelna blondynka o
naturalnym typie urody.
- Je voudrais savoir dans quelle chambre habite Madame Agatha Carassin - powiedział z typową dla
Wysokich, odmierzoną dawką nonszalancji.
Blondynka zawahała się.
- Je suis desolee mais je ne peux vous renseigner! - powiedziała kręcąc przecząco głową.
Milcząc wbił w nią wzrok, starając się wywrzeć ten niewidoczny nacisk, z którego słynęli Wysocy.
- Je peux vraiment pas! - opierała się jeszcze, zerkając w prawo na wysokiego mężczyznę rozmawiającego
z kimś w holu.
Rioux obrócił się w tamtą stronę. To musiał być jej przełożony.
Natychmiast zrozumiała.
- L'appartement 118, prenez l'ascenseur 3 - powiedziała szybko, a w jej oczach zapaliła się obawa.
- Merci - rzucił sucho Rioux i zawrócił ku windom.
Wymiana zdań przez komunikator w drzwiach pokoju Marty trwała chwilę, dopóki dziewczyna nie
upewniła się, że rozmawia naprawdę z nim. W jej głosie brzmiało zmęczenie i niepewność. Wchodząc
zapytał o to.
- Jest pan zdziwiony? - uśmiechnęła się niewesoło. - Nie wie pan co to znaczy wyrwać się na wolność z rąk
yakuzy.
- Nie jestem zdziwiony - ogarnął wzrokiem wnętrze pokoju. - Mam tylko nadzieję, że da pani radę szybko
się stąd wynieść.
Spojrzała na niego z zastanowieniem.
- Dlaczego?
Podszedł do okna.
- Przeglądałem lokalne pliki yakuzy Jedność. Mają tutaj sporo rezydentów plus jakiś kontrakt kontrolny
podpisany z Intelligiem. Bardzo prawdopodobne, że obserwują w tej chwili hotel. Musimy jak najszybciej
wyjść.
- Jestem gotowa - wskazała niewielką walizkę stojącą obok łóżka z wodnym materacem.
- Świetnie. Nie ma czasu do stracenia - podniósł walizkę i skinął dłonią ku drzwiom. - Chodźmy.
Narzuciła na siebie jasny, pastelowy płaszcz, omiotła Rioux spojrzeniem pełnym zaufania i wyszła.
Trzymał się dwa kroki za nią.
W holu jednak przystanął.
- O co chodzi? - zapytała Marta także stając.
Rioux przyglądał się dwóm mężczyznom, zagadującym po drugiej stronie holu blond recepcjonistkę. Z tej
odległości nie widział dokładnie, ale...
- Z powrotem - rzucił zimno i pociągnął dziewczynę za sobą. Ruszyli wzdłuż korytarza, aż dotarli do
zabezpieczonego kodzamkiem wyjścia ewakuacyjnego. Marta obejrzała się.
- Kto to był?
- Les Croyants - odparł Rioux tłumiąc niepokój. - Ludzie yakuzy Jedność. - Wpakował w gniazdo obok
drzwi podłużnego dongla. Odpowiedziało mu buczenie i droga stanęła otworem. Oboje pokonali kilka
niskich, pogrążonych w mroku korytarzy, aby ujrzeć przed sobą następne drzwi.
- Jeżeli to oni - zaczęła Marta z obawą - to obstawili z pewnością wszystkie wyjścia.
Nie odpowiedział. Kopnął z rozmachem w okolice zamka i drzwi przepuściły ich do podziemnego garażu
Konigadlershotel. W momencie, w którym przez nie przeszli, zza pleców dobiegł Rioux szelest i do potylicy
przystawiono mu coś chłodnego.
- Rioux! - krzyknęła Marta. W następnej sekundzie silne ręce szarpnęły ją wstecz. Judasz zareagował w tej
samej chwili. Piętą wykrocznej nogi kopnął ostro z dołu tam, gdzie sądząc po dotyku i z odgłosów musiał
znajdować się przeciwnik, a jednocześnie pochylił mocno w przód głowę i tułów. Usłyszał ryk bólu i trzask
elektrycznego wyładowania tuż nad uchem. Zimny wcześniej przedmiot oparzył go w kark.

Kończąc obrót poczuł jak krańce pola widzenia czernieją i pojawia się znajome naprężenie mięśni, jak
zawsze przy adrenalinowym szoku. Jego ręce same złożyły się do ataku. Prawa dłoń zahaczyła zgiętymi
palcami szczękę wysokiego, ciemnowłosego faceta, nadal miotającego się po ciosie w genitalia. Druga zaś,
zwinięta w pięść, precyzyjnie wyrżnęła go prosto w splot słoneczny, wyłączając gościarównie skutecznie, co
cios taranem.
Judasz sięgnął uwolnioną prawą dłonią pod płaszcz i podniósł wzrok na drugiego napastnika. Ten podobny
do pierwszego, jak bliźniak, więził Martę w ciasnym uchwycie, wymachując jednocześnie pistoletem
elektrycznym. Rioux opadł na kolano mierząc doń ze swojego Calico z grubym tłumikiem, ale croyant był
szybszy. Błękitna iskra ognia liznęła lewe ramię Rioux, wysyłając do mózgu falę bólu. Uwarunkowanie
stłumiło ją jednak wystarczająco szybko, aby Judasz nie stracił koncentracji przy naciskaniu spustu. Pięć
pocisków ze zubożonego uranu dosięgło głowy napastnika, trzy przeszyły gardło, a cztery bark.
- Idziemy! - krzyknął wyciągając dłoń. Marta byław szoku. - Szybko.
Przemknęli obok szpaleru luksusowych limuzyn wprost do wyjścia na ulicę. O tej porze nie było na
szczęście dużo przechodniów. Śnieg nadal padał, a Rioux zaczął odczuwać symptomy osłabienia.
Roztrzęsioną dłonią sięgnął do kieszeni chowając jednocześnie broń. Zatoczył się.
- Wezwij autotaksówkę - nakazał Marcie, wciskając nową kapsułkę draku w gniazdo nad mostkiem. Biel
ś

niegu wokół raniła go w oczy.

Uspokoił się kilka minut później, gdy jechali już w kierunku północnym, do mieszkania, które wynajął w
Breslau. Marta milczała przez całą drogę, wyglądała na bardzo wstrząśniętą wydarzeniami w hotelowym
garażu.
Dom był stary i odrapany, nieremontowany od kilkunastu lat. Tak jak większość budynków z przedmieść.
Kiedy pokonali wysoką, betonową klatkę schodową o ścianach upstrzonych graffiti i stanęli pod brudnymi
drzwiami, oboje byli już bardzo zmęczeni.
- Panie Rioux. - Gdy weszli do mieszkania Marta rozejrzała się niespokojnie. - Nie chodzi o to, żebym była
specjalnie przywiązana do luksusu, ale to miejsce jest... no cóż, ordynarne.
- Bardzo mi przykro - odparł Rioux blokując drzwi i wchodząc do dusznego, mrocznego pokoju. - Ale tylko
w ten sposób możemy zabezpieczyć się przed wykryciem przez Jedność. Obawiam się, że będzie pani
musiała zostać tu przez kilka dni. Dopóki nie skończymy.
Postawił walizkę Marty obok dużego łóżka, po prawej od drzwi, po czym zabrał się do ostrożnego ściągania
płaszcza. Nagle syknął.
- Proszę zaczekać, pomogę panu - powiedziała Marta zrzucając swój płaszcz na wypłowiały fotel. -
Wygląda paskudnie - dodała zerkając na jego rękę. - Przydałaby się apteczka.
Skinął ku szufladzie biurka. Znalazła tam żel opatrunkowy i zaczęła delikatnie wcierać go drobnymi
dłońmi w oparzenie na przedramieniu Rioux.
- Lepiej? Nie boli?
- Boli, ale już nie tak bardzo - uśmiechnął się lekko. - Dziękuję. Zna się pani na tym.
- To żadna sztuka - wzruszyła ramionami.
Wstał, podszedł do biurka i ściągnął z blatu płachtę antystatycznego materiału. Pod nią leżały znajome
kształty Net-terminala, kilku podłączonych do niego cartridge'ów, modemu i pęku światłowodów. W
futerałach spiętrzonych na podłodze spoczywały jeszcze dwa MO-drive'y i trochę sprzętu bezpośredniego
I/O. Nacisnął klawisz zasilania. Płaski LCD błysnął obrazem.
- A gdzie będziemy sypiać? - zapytała rozglądając się po pomieszczeniu.
- Łóżko jest do pani dyspozycji, ja zadowolę się tą starą kanapą - wskazał przeciwległy kąt pokoju. Marta
spojrzała na niego jakby ze skrępowaniem. - Czy to będzie pani przeszkadzać?
- Miejmy nadzieję, że nie - odparła sięgając po pilota. Wielki całościenny ekran, wiszący naprzeciw łóżka,
rozjarzył się godłem Netu, a z niewidocznych głośników dobiegł szum. Pokazał najpierw jakiś widoczek,
moment później obraz zapadł się, a na środku zabłysł zajmujący kilka linijek napis po arabsku.
- Wszystko zawirusowane - odezwał się Rioux siadając na biurku - Węzeł Netu w Breslau pełen jest takich
muzułmańskich śmieci, po wojnie nigdy go dokładnie nie przeczyszczono. Kogo stać, kupuje sobie
programowe filtry.
Wyłączyła ekran i opadła na łóżko.
- W takim razie wezmę prysznic - oświadczyła widząc jak Riouxzaczyna grzebać przy terminalu na biurku.
- Jakieś sprzeciwy?
- Żadnych - podniósł na nią wzrok. - Ale obawiam się, że łazienka jest równie obskurna jak cała reszta.
Zzuła buty i przeszła po kosmatej wykładzinie do przedpokoju. Rioux odprowadził spojrzeniem jej gibką,
długonogą sylwetkę, a następnie z zamyśleniem wyjrzał przez okno.

- Teraz możemy porozmawiać - powiedział przecierając oczy i odjeżdżając fotelem od terminala. - Nawet
powinniśmy.
Przerwała rozczesywanie włosów i spojrzała na niego marszcząclekko brwi.
- Proszę, niech pan pyta - wyłączyła pilotem ekran, który Rioux zdążył już odwirusować. - Będzie chyba
wygodniej, jeżeli zaczniemy zwracać się do siebie po imieniu.
- Jak sobie życzysz - skinął głową. - Marta. Hm, to dziwne imię. Polskie?
- Tak, mój ojciec był Polakiem - zsunęła bose stopy na podłogę poprawiając jednocześnie połę szlafroka. -
Kiedyś mieszkaliśmy w Poznaniu, ale to było tak dawno, że niewiele z tego pamiętam.
- Byłem tam kiedyś, ładne miasto - dodał pokazując sprzęt na biurku. - Wracając do tematu, skasowałem z
pamięci autotaksówki i systemów nadzorczych obszaru Sudstrasse wszelkie informacje na nasz temat. Nie
sądzę, aby ktoś mógł nas odnaleźć. Częściowo kryją nas też ludzie Istvana. Jesteśmy dość bezpieczni.
Zawahał się na moment.
- Kiedy się kąpałaś, wziąłem twoje dokumenty do przeglądu - powiedział wskazując leżącą na blacie
kodkartę ID. - Złapałem trochę kluczowych punktów i wiem, gdzie zacząć.Niepokoi mnie tylko sprawa tego
Vaelitha. To główny szef yakuzy Jedność, tak?
Skinęła głową z pochmurną miną.
- Czy sądzisz, że będzie cię bardzo szukał?
Przymknęła oczy.
- Sądzę, że będzie - powiedziała wolno. - Przez pewien czas wyglądało, że mnie kocha. Byłam naiwna. Tak
naiwna - głos ugrzązł jej w gardle. - Chciał... chciał zrobić ze mnie lalkę. Wszczepić pieprzone
mikroprocesory Actormaticu i używać w myśl swoich najskrytszych fantazji. Jak jakiegoś odmóżdżonego
klona, jak... jak... - zająknęła się.
- Okay, okay. Nie chcesz mówić, to nie mów - podniósł dłoń w uspokajającym geście. - Chodzi mi o to, że
prawdopodobnie śledzi dane na twój temat w swoim autonomicznym, prywatnym systemie. Ten system też
będę musiał odnaleźć i skasować. Muszę przelecieć wzdłuż i wszerz cały Net i wykasować każdą informację
na temat Marty Chojnackiej, a potem stworzyć wiarygodną, fałszywą osobowość i odpowiednio
udokumentować ją zapisami w różnych bankach danych.
- Czy to jest wykonalne? - zapytała już spokojniej. - To olbrzymie zadanie.
- Wskrzeszenie to niemały kawał roboty - uśmiechnął się Rioux. - Ale większość tego załatwią specjalne
programy przeszukujące i generatory tożsamości, które udało mi się zdobyć z pewnego źródła. Główny
problem to podmiana danych w sekretnych bankach yakuzy i w autonomicznych systemach jej członków. Ale
i z tym powinienem dać sobie radę.
Mięśnie jej twarzy odprężyły się.
- Teraz opowiedz mi z grubsza swój życiorys - powiedział podnosząc gniazdo modemu Netu i wciskając do
niego wtyk wszczepu. - Zanotuję wszystko, co powiesz i postaram się to później sprawdzić. Możemy
zaczynać?
Skinęła głową i zaczęła mówić. Rioux słuchał jej starając się sprawiać wrażenie zainteresowanego tym
wyłącznie zawodowo. Od czasu do czasu zapisywał fragment jej wypowiedzi albo w ułamku sekundy
analizował samą treść. Lista obiektów do przeszukania rosła, ale na szczęście nie znalazło się tam nic
trudnego do przeniknięcia. Raz tylko Marta zahaczyła o wojskowe systemy Unii Południowej Ameryki,
Rioux uznał jednak, że wydobycie stamtąd jakiejkolwiek informacji jest wystarczająco mało prawdopodobne,
aby się tym nie martwić. Skończyli przed siódmą, kiedy oboje ogarnął głód.
- Tyle powinno wystarczyć - powiedział odłączając się od modemu. - Resztę, która nie wbiła ci się w
pamięć, programy przeszukujące znajdą bez kłopotów w publicznej części Netu.
- Wyspowiadałam ci się z całego życia - odezwała się Marta podciągając znów kołnierz szlafroka. - Czy to
zmieniło twój stosunek do mnie?
- Dlaczego? - uśmiechnął się lekko. - Ja cię tylko wysłuchałem. Może ty będziesz mogła zrobić to kiedyś
dla mnie?
Potrząsnęła głową z powątpiewaniem.
- Widzę w tobie niezły materiał na filozofa - wstała. - Może byśmy coś zjedli?
- Zapasy są w lodówce. Jak gotujesz?
- Okropnie, a ty?
- Z pewnością jeszcze gorzej. Padło więc na ciebie.
- Pożałujesz, zobaczysz! Niech się tylko przebiorę...
Gotowała wspaniale. Potrafiła wyczarować z tego, co Rioux zgarnął na ślepo z kilku półek w
NatuMarkecie, smaczną i apetyczną kolację. Na oko lepszą niż sporo dań oferowanych w najlepszych
restauracjach Breslau.
- Uwielbiam gotować - usłyszał później, kiedy wskoczyła już pod kołdrę i próbowała zasnąć.

- No to byłby z nas niezły duet - stwierdził Rioux siadając do terminalu i szykując C-Dyski z
oprogramowaniem pomocniczym. - Mogę z całą powagą stwierdzić, że uwielbiam jadać to, co ugotujesz.
- Jasne - w jej głosie zabrzmiał powstrzymany śmiech. Gdy sięgnął po opakowanie draku, spoważniała
jednak;wyczuł to. - Valerian - zawahała się. - To drak, prawda?
- Nie pytaj.
- Dlaczego to robisz? Drak jest przecież bardzo toksyczny...- zawahała się. - Jesteś uzależniony?
Dłoń z kapsułką zamarła.
- Tak. W pewnym sensie.
- Co to znaczy w pewnym sensie?
- Nie pytaj.
- Przepraszam, jeśli cię uraziłam.
- Nic się nie stało - dokończył ruch. - Teraz muszę wejść w Net, żeby przypilnować procedur
poszukiwawczych. Bodźce zewnętrzne nie będą do mnie docierać, więc nie próbuj mnie wołać.
- Rozumiem - stwierdziła spokojnie. - Przy projektach symulacji posługiwałam się wprawdzie klasycznym
sprzętem do wirtualnej rzeczywistości, ale wiem jak działa wewnętrzny hardware.
Rioux uśmiechnął się do swoich myśli i przełączył terminal na tryb Direct Net Access.
W sumie nie miało nawet znaczenia czy oczy trzymało się podczas przejścia zamknięte czy otwarte. Ból
dostrajania był za każdym razem tak samo dotkliwy. Wzbierał jak fala w lewym nadgarstku i błyskawicznie
oblatywał całe ciało, kończąc się koncentracją w oczodołach. Właśnie nerwy wzrokowe były najbardziej
obciążone podczas dostrajania. Rioux znał mnóstwo casseurs, którzy oślepli przez pracę na niesprawdzonym
sprzęcie albo lekceważąc testy kazali sobie przeszczepić całościowy hardware do wnętrza ciała. A to już był
problem, bo padały przy tym sekcje mózgu odpowiedzialne za sortowanie bodźców i taki niewydarzony
casseur musiał wegetować z trwałą synestezją do końca życia.
Słabnący w uszach szum wreszcie ucichł. Bodźce dźwiękowe zwykle zakłócały interakcję z Netem,
blokowano je więc od razu przy logowaniu do systemu. Działanie w całkowitej ciszy kompensowały jednak
sygnały niskiego poziomu stymulujące podświadomość. W Necie przeczucia należało interpretować jak
sprawdzone dane.
Ból minął, pozostał gdzieś z tyłu, a przed nim z mroku wynurzył się standardowy mentalny obraz zatoki
programowej terminalu. Bezkresna, łagodnie zielona przestrzeń, wypełniona łagodnym światłem o widmie
zbliżonym do słonecznego i pusta jeśli nie liczyć czterech pulsujących ciemnymi kolorami prostokątnych
wylotów kanałów I\O oraz grupy kilkunastu smukłych kształtów autonomicznych, bojowych wirusów. Z
portów wychylał się gąszcz jaskrawych linii. Rioux przywołał jedną z nich i podłączył się do niej.
Transmitowała dane z programów przeszukujących węzły Netu Norwegii i Szwecji. Następna prowadziła do
północnej Afryki. Rioux zwolnił blokadę tranzytową i wniknął w ślad za linią w płaszczyznę portu.
Dostrzegł przy tym jak dwa z wirusów posłusznie podążają jego śladem.
Podróż magistralą systemową Netu, spowolniona prawie tuzinem lokalnych kurtyn zabezpieczających i
kilkoma punktami kontroli hasło-dostęp zabrała około sekundy. Oszukanie blokad satelitarnego łącza było
fraszką dla Rioux, więc bez problemów wynurzył się w węźle Netu w Trypolisie i przekazał wirusom rozkaz
osłonięcia go z boków. Tutaj przestrzeń była jasnobłękitna i w przeciwieństwie do pustki jego prywatnego
terminalu zapchana setkami różnych programów, nakładek i procedur. W większości ich kształty stanowiły
różnego typu wariacje na temat prostopadłościennej bryły o nierównych powierzchniach i rozmaitych
kolorach. Rioux użył przygotowanego wcześniej filtru i dostrzegł pod sobą smukłe, ale jakby rozmazane
kształty wojskowych programów strażniczych i przyczajonych wirusów uderzeniowych. Arabowie nawet po
tych wszystkich latach gotowi byli za pomocą bojowych modułów błyskawicznie rozpocząć wojnę.
Rioux uśmiechnął się z pobłażaniem i podążył w ślad za linią transmisji w kierunku bryły aktualnie
przeszukiwanego banku danych. W wartość muzułmańskiego oprogramowania bojowego przestał wierzyć
zaraz po ofensywie Indii podczas Wojny Mantry. A jego poziom raczej nie podniósł się od tamtego czasu.
Kolor linii zmienił się na czerwony, znalazła jakieś dane pasujące do poszukiwanego wzorca. Rioux
dołączył do swojego wirusa i rozkazał zagłębić mu się w kurtynę, za którą znikała linia. Wirus zmienił kolor,
dostosowując powierzchniowy kod do zeskanowanych zdalnie sekwencji kurtyny. To była bryła banku
TripoliThar, popularnego wśród wielu yakuz i często wykorzystywanego do anonimowego transferu
informacji oraz pieniędzy. Kurtyna była niezbyt spoista i słabo zaprojektowana, wirus wchodził w nią jak
nóż w masło. Kiedy ją pokonał, Rioux dostrzegł dane analizowane przez program poszukiwawczy. Zapisy
transferów, relacje handlowe z dystrybucji oprogramowania i tajne raportynaukowe. Kilka bloków dotyczyło
Marty i te zostały precyzyjnie wykasowane. Cały proces postępował sprawnie i bezbłędnie. Po zakończeniu
zadania program zaczął skanować resztę węzła.

Sądząc z raportów przesyłanych przez pozostałe programy akcja postępowała równie efektywnie w innych
węzłach. Rioux skontrolował jeszcze wyrywkowo węzły w Moskwie, Meksyku i Hongkongu, po czym
skierował wirusa z powrotem do Breslau i wylogował się. Tym razem ból był mniej dotkliwy, stężał w
mięśniach karku i lewej ręki, zapulsował w potylicy. W mniej niż sekundę rozwiał się jednak i zniknął , a
Valerian otworzył oczy. Wyprostował ścierpnięty grzbiet zerkając jednocześnie na LCD terminalu. Był w
Necie prawie trzy godziny. Marta zasnęła głęboko z twarzą śmiesznie wciśniętą w poduszkę. Chrom na jej
policzku błyskał w świetle ekranu. Mruczała do siebie i marszczyła przez sen czoło.
Rioux uśmiechnął się. Lubił ją. W jakiś sposób polubił tę niewielką, drobną istotkę ciśnięta przez los w
tarapaty. Niespodziewanie poczuł się zadowolony, że może jej pomóc. To było coś innego od realizacji
zlecanych anonimowo projektów. Spróbował przypomnieć sobie kiedy ostatni raz czuł coś podobnego, ale
pamięć przykrywała mu gruba warstwa cynizmu.
Wszedł znów w Net i zabrał się do pracy. Potrzebował sporo specjalistycznego oprogramowania, którego
nie mógł, niestety, ukraść tak, jak tych prostych programów poszukiwawczych. Być może tylko mu się
wydawało, ale programowanie szło mu lepiej niż zwykle.
Marta wstała zanim Rioux skończył składać ostatnie moduły. Każdy z nich miał oddzielny cel, przypisany
mu z listy sporządzonej w trakcie rozmowy z dziewczyną. Niektóre z tych modułów musiały być dość
skomplikowane, aby dotrzeć do miejsc przeznaczenia i podmienić lub skasować dane. Rioux uruchomił
jeszcze generator tożsamości, skradziony wraz z poszukiwawczym software'em, który podczepił pod
biblioteki urzędu statystycznego w Breslau, po czym powtórnie się wylogował.
W momencie otwierania oczu dotarł do niego przyjemny zapach gotowanego mięsa. Na małym, okrągłym
stoliku stały już dwa nakrycia, surówki, pełny półmisek i inne dodatki, a Marta uwijała się w kuchni przy
kawie.
Od razu zauważyła, że skończył pracę.
- Czy zawsze tak długo pracujesz? - zapytała wracając do stołu z dwiema filiżankami. Miała na sobie
krótkie, sportowe szorty podkreślające smukłość nóg, oraz długiego T-shirta. Nadal poruszała się boso.
- Jeżeli już coś robię, to nie przerywam, póki tego nie skończę - wzruszył ramionami i wstał przysuwając
fotel do stołu. - To wygląda bardzo apetycznie, ale wolałbym jednak najpierw wziąć prysznic.
- Jak sobie chcesz, ale ja nie zamierzam na ciebie czekać - wzruszyła ramionami. - Jestem głodna jak lew.
To znaczy jak lwica.
- To chociaż zwolnij na moment - zaproponował. - Prysznic zajmie mi najwyżej kwadrans.
- Nie ma mowy - pokręciła głową, po czym uśmiechnęła się do niego ciepło.
Kiedy dziesięć minut później wynurzył się z łazienki, jedzenie na stole nadal nie było ruszone. Najwyżej
trochę wystygło, nie pogorszyło to jego smaku.
- Jak poszło? - zapytała, gdy skończyli jeść i oboje obracali w dłoniach kieliszki czerwonego wina.
- Doskonale. Wszystko idzie zgodnie z planem. Najdalej do jutra skończę z przeszukiwaniem publicznej
części Netu i wyślę wirusy, które skasują wszelkie dane na twój temat w pewnych autonomicznych
systemach, gdzie mogłaś być odnotowana. Wiesz, takie przeróżne ubezpieczenia, banki, urzędy finansowe.
Potem pozostanie najtrudniejsze zadanie, skasować informacje z banku yakuzy Jedność.
- Wypijmy za powodzenie - zaproponowała. Przechylili kieliszki. Rioux zauważył, że z jej oczu zniknęły
gdzieś iskierki wcześniejszego rozbawienia, ale nie pytał.
- Dlaczego nazywają cię Judasz? - zapytała nagle.
- To stara ksywa. Jeszcze z czasów Wojny Mantry - odpowiedział odjeżdżając wzrokiem w okno. -
Pracowałem - zawahał się czując dziwny przypływ szczerości. - Pracowałem wtedy dla indyjskiej sekcji
walki software'owej, pisałem dla nich programy bojowe. Jeden z typów wirusa, który świetnie sprawdził się
wtedy w Pakistanie nazwano Judasz. Potem to przezwisko wędrowało za mną po świecie, aż zostało.
- Byłeś najemnikiem?
- Przez rok - skinął głową spoglądając jej w oczy. - Wyniosłem się, gdy Arabowie naznaczyli mnie fatwą.
- A co robiłeś potem?
- Ja...
Wyciągnęła z niego całkiem sporo jak na trzygodzinną rozmowę. Coś sprawiało, że przy niej był spokojny i
odprężony. Nie czuł żadnych wewnętrznych ostrzeżeń. Uświadomił sobie, że jest mu z nią dobrze. Po prostu.
Później, kiedy znów wchodził w Net, aby odpalić autonomiczne wirusy, prześlizgnął się po niej wzrokiem.
Zauważyła to i zabawnie zmarszczyła brwi.

Kłopoty zaczęły się wieczorem następnego dnia, punktualnie o ósmej. Rioux nadzorował przebieg zmian
wprowadzanych w bankach Netu poprzez ekran terminala, korzystając przy tym jedynie ze standardowego
interfejsu dłoń-głos. Błysk czerwieni, który przemknął po ekranie zmusił go do przerwania pogawędki z

Martą. Zareagował jednak zbyt późno, kontakt z grupą autonomicznych programów przeszukujących
biblioteki yakuzy Jedność urwał się. Jak pokazała analiza ostatnich komunikatów, spowodowały to
nowe programy strażnicze. Nigdy dotąd nie spotykane w tamtych podsystemach.
- To komplikuje sprawę. - Rioux przymknął oczy opierając dłoń na klawiaturze. - Teraz są już ostrzeżeni.
Zaczną porównywać ogólnodostępne dane z backupem, ich kopią bezpieczeństwa, trzymaną w dobrze
chronionym, prywatnym mainframie yakuzy. A tam nie zdążyłem jeszcze dotrzeć.
- Jeśli zauważą co podmieniłeś, to zorientują się... - umilkła.
- Zorientują się, że ktoś próbuje cię wskrzesić - skinął głową i spojrzał na jej pobladłą twarz. - A ja nie
mogę stąd wdzierać się do ich systemu, bo namierzą mnie w minutę i naślą chmarę swoich croyantes.
Na moment zapadła przesycona niepokojem cisza.
- Musimy działać szybko - wstał, zarzucił na siebie płaszcz i zaczął upychać po kieszeniach C-Dyski. -
Chodź ze mną.
Nie można było uniknąć namierzenia przy otwartym wtargnięciu w system równie złożony i dobrze
chroniony jak prywatne archiwa yakuzy Jedność, zgoda. Ale można było opóźnić nieco nieprzyjemne
następstwa tego wydarzenia.
- Włączysz się w publiczny sektor systemu - tłumaczył Rioux dziewczynie, gdy jechali autotaksówką w
kierunku gmachu OberMarktu, stojącego na północnych krańcach Sudstrasse. - Jako projektantka powinnaś
mieć uprawnienia. Potem natychmiast pojedziesz z powrotem do mojego mieszkania, ja zajmę się resztą.
OberMarkt zawsze jest pełen ludzi, zanim przeszukają ten tłum, zdążę się urwać.
- Nie sądzę, aby namierzenie cię zajęło im więcej jak pięć minut - powiedziała z niepokojem.
- Dokładnie tyle potrzebuję, skarbie.
OberMarkt faktycznie był zapchany mrowiem ludzi. Część tłoczyła się w wysokim okrągłym holu, część
zwiedzała położone na piętrach stoiska lub przesiadywała na kilkupiętrowych tarasach, sącząc wolno to, co
serwowano w kawiarenkach. Reklamy wyświetlane przez wielkie ekrany zachęcały do oglądania
wieczornego bloku symulacji.
Najbliższe budki z gniazdami Netu znajdowały się tuż obok wind, w zatłoczonym pasażu handlowym.
Rioux pomyślał, że to dobry znak.
Włączenie się do odległego systemu yakuzy Jedność zabrało Marcie tylko chwilę. Rioux nakazał jej gestem,
aby odeszła.
- Powodzenia, Valerian - stanęła na palcach i pocałowała go w policzek. Odprowadzał ją spojrzeniem,
czując ciepło w sercu. To, co zrobiła, było wprawdzie bardzo melodramatyczne i w ogóle, ale... Strząsnął z
siebie te myśli, jeszcze jej nie uratował. Odsunął wystającą ze ściany rękawicę interfejsu i wcisnął C-Dyski w
gardła dwóch czytników. Wziął głębszy oddech i wsunął swój wszczepiony wtyk w gniazdo DNA.
Publiczny węzeł jak zwykle o tej godzinie pełen był zamieszania. Zapychały go setki aplikacji
kalkulacyjnych i programów ekstrapolujących, usiłując zakończyć analizy maklerskie przed zamknięciem
ogólnoświatowej giełdy. Rioux od razu zrezygnował z prób wydostania się przez Bonn lub Moskwę. Przy tak
dużej liczbie transmisji dostępu do portów I/O udzielano sekwencyjnie, a on nie miał czasu na oczekiwanie.
Być może liczyły się sekundy.
Przeniósł się do bliskiego, prowincjonalnego Net-systemu w Dreźnie, a stąd za pomocą fałszywych
priorytetów i któregoś z kilkudziesięciu niskoorbitalnych Eutelsatów na wschodnie wybrzeże Federacji
Ameryki Północnej. Węzeł Netu z Bostonu był jednym z największych na świecie, jednocześnie realizowano
w nim miliard operacji. Rioux bywał tu dostatecznie często, aby bez problemu namierzyć cel. Wykorzystał
hasła, ukradzione kiedyś z rządowych banków danych. Bez przeszkód minął sieć czyhających programów
strażniczych oplatającą dwie antywirusowe blokady. Sekundę i dwadzieścia siedem setnych po zalogowaniu
znalazł się w wirtualnym wnętrzu korporacji Collone, sercu yakuzy Jedność.
Przywołał z C-Dysków wzorce wielofunkcyjnych wirusów i rozwinął je w ochronne półsfery. Kontrakcja
programów zabezpieczających była nieuchronna, lepiej być na nią przygotowanym. Szybki skan dostarczył
Rioux wstępnych informacji o strukturze systemu. Przed nim otwierał się szeroki blok prywatnego
oprogramowania korporacji. Aplikacje, z których aktualnie korzystano, błyskały w nim sekwencjami
różnorodnych kolorów. Było ich mnóstwo, dzień najwyraźniej należał do pracowitych.
Rioux z desperacją pchnął kilka wirusów wprost przed siebie i rozciągnął pozostałe w płaski torus.
Skręcając ku wirtualnemu wnętrzu systemu przygotował się na kłopoty. Nie cierpiał improwizacji, Net źle na
nie reagował. Łatwiej było popełnić błąd. A jeden błąd mógł oznaczać tutaj utratę wszystkiego. Reputacji,
pracy lub cennego oprogramowania. Albo i życia, jeśli zostało się rozpoznanym i namierzonym przez taupes
przeciwnika.
Jedyną szansą Rioux było odcięcie systemu od głównych magistrali Netu. Żadne dane nie miały prawa
wydostać się stąd, dopóki nie uda mu się skasować zapisów na temat Marty. Najprostszym sposobem
wydawało się wzniecenie alarmu antywirusowego. Najprostrzym przynajmniej w pierwszych

momentach, bo zaraz dopadła go sfora hunterów jakiejś świeżej generacji. Strefa chroniących Rioux wirusów
zasymilowała część napastników. Po przekompilowaniu ich struktur zostały odrzucone odciągając uwagę
drugiej fali oprogramowania ochronnego. Rioux skorzystał z tego i niepostrzeżenie ruszył dalej, ku sektorom
systemu zapełnionym danymi personalnymi. Sprawdził roboczy status danych Marty, jej nazwisko nie było
jeszcze kontrolowane. Za pomocą dwóch aplikacji D-Processing Rioux spróbował skończyć to, co zaczęły
wysłane wcześniej autonomiczne moduły.
System korporacji nie przerywał jednak diagnostyki. Garstka porzuconych dla przyciągnięcia uwagi
wirusów i własne przekompilowane huntery nie wystarczyły, by zaprzątnąć jego uwagę. Rioux dokończył
już właściwie to, co zamierzał, nim jednak odłączył i rozmył oba D-Procesory, zaatakowały go znów
programy ochronne. Zasłaniając się wirusami na tyle, na ile mógł, skręcił w dół, ku ciemnej bryle
systemowego kernela. Jeżeli gdzieś przechowywano backup wszystkich danych yakuzy to na pewno tam.
Niespodziewanie cały system przeszedł w stan pełnego alertu. Coś, co Rioux widział może z dwa razy w
ż

yciu. Pełny alert inicjowano wyłącznie w razie wojny i zmasowanego ataku wirusów przeciwnika.

Wszystkie porty I/O były w takim wypadku blokowane, a specjalny program obsługi wzywał przez
bezpośrednią magistralę kontynentalną bojowe programy Pentagonu.
To było niebezpieczne, groziło rozpętaniem globalnego konfliktu, gdyby korporacja akurat sondowała
któryś z muzułmańskich systemów i wpuściła tam programy Pentagonu. Jedność wolała jednak
zaryzykować. W bankach danych Collone musiało być schowane coś naprawdę wartościowego, skoro dla
ochrony tego nie wahano się skorzystać z kosztownych usług armii. Kosztownych i diabelsko skutecznych.
Rioux nie miał złudzeń co do wyniku starcia z programami FAP. Arabskie taupes były przy nich fraszką,
nawet gdy atakowały w większej liczbie.
Czas. Teraz liczył się tylko czas. Rioux dzieliło najwyżej półtorej minuty od momentu, gdy zostanie
odnaleziony, zidentyfikowany i zmuszony do ucieczki. Lub zniszczony. Wchodząc w kontury kernela
odrzucił wszystkie pozostałe mu jeszcze wirusy, aby zmylić skanujące system programy wojskowe. Zaczął
analizować zawartości plików, z których częściowo składał się kernel. Nie wyglądało to dobrze. Jedność
najwyraźniej korzystała z dobrych programów szyfrujących, i to serii MasterCrypt lub nowszej. Rioux miał
wokół siebie prawdziwe morze, nawet ocean danych. Tyle że zaszyfrowanych. Znał wprawdzie kilka
niezawodnych algorytmów i mógłby to odkodować. Ale nie w półtorej minuty. Więc jak odnaleźć
informacje, których szukał?
Poczuł nagle gorycz porażki, a przed oczami stanął mu obraz Marty ze ściągniętą smutkiem twarzą.
Smutkiem czy strachem.
Zauważył jak wszystko w polu widzenia zwalnia, a jednocześnie w głowie pojawia się znajome uczucie
lekkości i mocy. Adrenalina, błysnęła mu myśl, dawka przyprogowa. Powinien się teraz wylogować, póki
jeszcze potrafi panować nad sobą. Ale przecież nie mógł. Marta.
Zanurkował w głąb kernela defragmentując mijane bloki danych i blokując wszystkie napotkane procedury
robocze. Przestał się wahać. Zniszczył kilkanaście nakładek komunikacyjnych praktycznie wstrzymując
wymianę informacji z resztą systemu oraz grupkę lokalnych cywilnych programów obronnych. Skasował
biblioteki tranzytu współstrumieniowego, jądro obsługi interfejsów i terminali. System korporacji ogłuchł i
oślepł, a gdy Rioux wydał polecenie disrupt - praktycznie oszalał. Jednocześnie uruchomiły się setki
operacji, pozbawione kontroli aplikacje zarządzające mieszały, kasowały i zmieniały dziesiątki losowo
wybranych plików.
Rioux wolał nie zastanawiać się teraz nad konsekwencjami tego, co zrobił. Wystarczyła mu świadomość,
ż

e właśnie dopisał do listy swoich śmiertelnych wrogów najpotężniejszą yakuzę Pasa Atlantyckiego. W

zamieszaniu spróbował wymknąć się z banków Collone do strefy bostońskiego terminalu. Kiedy był na
granicy, dopadły go wreszcie programy wojskowe, którym rozpad systemu, tylko w niewielkim stopniu
utrudniłpracę. Zaatakowały zgrabnie i jeden zdołał przeniknąć przez wygenerowaną na prędce kurtynę
Judasza. Kiedy zaczął przejmować kontrolę nad hardwarem Rioux, ten konwulsyjnym ruchem wyrwał
wszczep z gniazda Netu.
Ból był straszny. Zupełnie nieporównywalny z bólem dostrojenia. Rioux zaskomlał i zatoczył się wpadając
na kogoś tyłem. Ruszył do przodu opierając się dłońmi o ścianę i powoli otworzył oczy. Miał wrażenie jakby
ogromne imadło miażdżyło mu głowę, a w spojówki wbijano mu igły. Odetchnął ciężko. Opuścił jedną dłoń
w poszukiwaniu draku jednocześnie zerkając na ekran przed sobą. Na zegar. Od momentu wejścia w Net
minęło pięć minut i osiem sekund. Drugą dłonią sięgnął automatycznie ku czytnikom gniazda Netu i wydobył
z nich swoje C-Dyski. Musi się stąd wynosić i to natychmiast. Zataczając się ruszył ku wyjściu z
OberMarktu, w drzwiach minęła go grupa biegnących mężczyzn. Wszyscy byli wysocy, jasnowłosi i mieli
ten sam, chirurgicznie wymuszony układ oczu i nosa. Croyantes.
Gdy dotarł do mieszkania, czuł się nieco lepiej, ale drak ledwie utrzymywał w ryzach jego równowagę
psychosomatyczną. Napięcie opadło dopiero kiedy Marta rzuciła mu się w ramiona.

- Kiepsko wyglądasz - stwierdziła z troską w głosie. - Jak mogę ci pomóc?
- Zaraz mi przejdzie - objął ją w talii i pociągnął do terminala. - Chcesz coś zobaczyć?
Skinęła głową. Rioux przebiegł palcami po klawiaturze i LCD zabłysnął serią komunikatów. W całym
zamontowanym na biurku sprzęcie zapaliły się niebieskie kontrolki, a na ekranie pojawiło pytanie. Rioux
wpisał komendę, po czym odłączył terminal.
- Proszę - powiedział do dziewczyny podając jej kodkartę ID, wyciągniętą z gniazda interfejsu. - To twoja
nowa osobowość. Jest gotowa. Witam na świecie, pani Sylwio Walter.
Wzięła od niego kartę i uśmiechnęła się wbijając swoje oczy w jego źrenice. Można by się nimi
zachłysnąć, pomyślał Rioux nie odwracając głowy.
- I co teraz? - zapytała.
- Może pani iść, jest pani wolna.
- Tak po prostu? A co z zapłatą?
- Oczywiście, byłbym wdzięczny, gdyby...
- A może nie mam wcale zamiaru odchodzić?

Obudził się świadom ciepła Marty, przytulonej do jego boku. Jej włosy łaskotały go w ramię, a ręka
obejmowała jego klatkę piersiową. Rioux ostrożnie oswobodził jedną dłoń z pościeli i pogłaskał dziewczynę
po nagim ramieniu. Zamruczała jak kotka.
- To coś, czego bardzo nie lubię - powiedziała nie otwierając oczu. - Być budzoną tak wcześnie, po tak
przyjemnej nocy, w tak nieprzyjemnym otoczeniu przez kogoś kogo kocham.
Powiedziała to naturalnym głosem, Rioux zaskoczył dopiero po chwili.
- Jeśli to znów ten twój cynizm, to mam zamiar wywlec cię z łóżka i wyrzucić za drzwi - oznajmił
głaszcząc jej włosy.
- No dalej, zrób to - nadal nie otwierała oczu. - Wyzwól swoją agresję.
Chyba wyczuła, jak zastygł, chociaż nie mogła wiedzieć dlaczego.
- Przepraszam - na wszelki wypadek podniosła głowę i dotknęła wargami jego ust. - Już nie będę cyniczna.
- Nic się nie stało - przytulił do siebie jej rozgrzane ciało. - Teraz możesz już chyba dać kody Cytadeli?
Otworzyła oczy i zmarszczyła brwi.
- Naprawdę jest mi przykro - dodała obserwując jak Rioux wstaje i podchodzi do terminala.
- Wiem - stwierdził spokojnym głosem. - Ale nie rozumiesz mnie. Szukałem Cytadeli od kilku lat i teraz,
kiedy mam ją w zasięgu ręki, nie mogę przepuścić tej okazji.
- Nie rób tego - powiedziała z niepokojem i usiadła na łóżku. Blade światło dnia musnęło jej opaloną skórę.
- To może być niebezpieczne. Vaelith mówił, że Cytadela potrafi zabijać.
- To wyzwanie, Marto - rzucił przymykając oczy. - Zbyt wielkie, abym mógł mu się oprzeć. Rozumiesz?
- Czy musisz robić to koniecznie teraz? Dziś? - podeszła i oparła mu dłonie na ramionach.
- Daj mi kody - poprosił. - Sprawdzę je tylko.
- Nie rób tego, proszę - dotknęła podbródkiem jego ramienia.
- Nie mogę ci obiecać, że zapomnę o Cytadeli.
Podniosła z podłogi torebkę, rzuciła na blat błyszczący C-Dysk, po czym pomaszerowała bez słowa do
łazienki.
Odprowadził ją pełnym zastanowienia wzrokiem i wsunął krążek w szczelinę magnetooptycznego drive'u.

Obraz wirtualnego wnętrza terminalu, który eksplodował mu pod powiekami był nieco zaciemniony, a całą
przestrzeń portu I\O zapychały prostopadłościenne bloki danych, stworzonych przez generatory tożsamości.
Sylwetka głównego menedżera systemu błyskała łagodną czerwienią wciąż meldując o zakończeniu zadania.
Procedury wyjściowe czyściły teraz przestrzeń pamięciową lokalnego systemu. Rioux odłączył pozostałe
jeszcze linie transmisyjne i zamknął trzy z czterech kanałów I\O. Nie chciał, aby ktoś niepowołany próbował
przeskanować jego prywatne dane, zwłaszcza jeśli mieliby to być najemni casseurs yakuzy Jedność, którzy z
pewnością szaleli teraz po Net-systemie Breslau.
Otworzył aplikację sterującą załadowaną z C-Dysku Marty i nadał jej najwyższy priorytet. Przed
prostokątem otwartego portu I\O zmaterializował się półsferyczny kształt drivera, Rioux doczepił się do niego
wraz z tuzinem wieloczynnościowych wirusów i pozwolił pociągnąć w Net. Poruszali się szybko, o wiele
szybciej niż potrafią standardowe sterowniki. VideoRAM Rioux zarejestrował kilkanaście szybkich
przeskoków przez rozmaite węzły miejskie. Pekin, Osaka, Canberra, Kronsztad, znów Pekin. Pełne
najeżonych bojowymi aplikacjami zatoki pakistańskich podsystemów. Kluczyli coraz szybciej, sterownik
wyraźnie kolekcjonował czasy przejść i kody dostępu kolejnych węzłów. Kiedy wreszcie wynurzyli się na
stałe, Rioux zrozumiał. To była część hasła dostępu. Byli w Lizbonie, otoczeni wyłącznie pustką tego niemal
nie używanego, prowincjonalnego systemu. Pustka ta jednak okazała się pozorna, kiedy sterownik błysnął

transmitując w nią zgromadzone podczas tranzytu dane. W ułamku sekundy, nim Rioux zdążył użyć filtrów, z
pustki tej wynurzyły się olbrzymie, zwaliste kształty czegoś, co wyglądało jak baza danych. W tym samym
węźle przebywało jeszcze kilku użytkowników, ale żaden z nich nie potrafił zarejestrować obecności tego
giganta. Cytadela miała najwyraźniej półprzenikalną, zależną od priorytetów strukturę.
Niezależnie od tych priorytetów jednak, wyraźnie widoczne było rozmglenie konturów, powodowane
skomplikowaną kurtyną ochronną. Nie wyglądała groźnie. Tak jak większość oprogramowania napisanego
przez Maxa Vielke. Rioux ścierał się z jego wirusami starszej generacji podczas wojny Mantry. Mimo że
były stare i pobieżnie zaadaptowane do celów bojowych, wykazywały niepokojącą elastyczność. Aplikacje
strażnicze musiały być wielokrotnie groźniejsze.
Zastanowił się moment nad tym, co powiedział Marcie. Wprawdzie miał tylko przetestować sterownik i
przepisać dane dostępu do swojego wewnętrznego cache'u, ale bliskość Cytadeli działała na niego jak magnes
na opiłki. Skasował półsferę sterownika i pchnął jeden z wirusów w kierunku kurtyny. Smukły kształt
systemowego la taupe przemienił się nieco i zwolnił na moment skanując strukturę przeszkody. Kurtyna
ugięła się i rozsunęła, a kiedy wirus wniknął głębiej, zmatowiała wokół niego. Zerwała zewnętrzną kontrolę
nad poczynaniami intruza i Rioux musiał użyć filtru, aby przeniknąć wierzchnie warstwy ochronne. Wirus
dawał sobie nieźle radę, ale kurtyna była zbyt zwarta. Półtorej sekundy po wniknięciu w jej strukturę,
wykasowała część defensywnych sekcji napastnika i rozbiła go na błyskawicznie topniejące strzępy kodu.
Rioux zbliżył się do kurtyny, dopiero teraz obejmując ogrom Cytadeli. Ilość oprogramowania ukrytego
wewnątrz musiała być większa niż ktokolwiek sądził. Nie mógł czekać. Nie teraz, gdy Cytadela trwała obok
odsłonięta i potencjalnie wrażliwa na ciosy. Rozluźnił umysł i skupił wokół siebie pozostałe wirusy,
przełączając je na tryb interaktywny. Potem skierował się prosto w kurtynę.
Pierwsze trzy warstwy oprogramowania nie stawiały silniejszego oporu, otaczające Rioux wirusy nadal
poruszały się swobodnie. Kłopoty zaczęły się głębiej, w pobliżu rdzenia. Kurtyna zmatowiała, dokładnie tak
jak w poprzednim ataku, ale Rioux nie stracił dzięki filtrom orientacji. Zwarł sferę swoich taupes i nakazał
przejście ich zewnętrznym powierzchniom w stan kamuflażu. Nim zdążył docenić efekt, pusta dotąd
przestrzeń kurtyny wypluła rój drobnych, stożkowatych kształtów, które próbowały prześlizgnąć się przez
sferę programów chroniących obecność Rioux. Część napastników została zaabsorbowana i zniszczona,
pozostali rozmyli się samorzutnie. Rioux przeskanował struktury swoich wirusów, nie poniosły żadnych
strat. Zszedł warstwę głębiej i nagle zauważył, że kody dwóch jego wirusów zaczynają się rozpadać.
Odbywało się to bez żadnej widocznej akcji ze strony kurtyny. Programy po prostu przestały reagować na
polecenia, odłączyły od sfery i zaczęły samodezintegrację. W chwili, gdy Rioux przeskoczył na wyższy
poziom percepcji, jeszcze jeden la taupe odłączył się do pozostałych i zaczął rozpadać.
Przez umysł przemknęła mu błyskawica przetwarzanych informacji, zniknęła, gdy wszczepiony interpreter
podsunął rozwiązanie. Kurtyna neuronowa. Zaprojektowana tak, aby przejmować sekwencje kodu
programów intruzyjnych i obracać to przeciwko nim. Nim zareagował, kolejne trzy wirusy odeszły w niebyt.
Dokonał losowych zmian w strukturze rdzenia każdego z pozostałych, wpasował te zmiany w pętlę i
uruchomił jako niezależną, stworzoną na poczekaniu mikroaplikację. Kurtyna zareagowała natychmiast. Przy
następnym przejściu znów pojawiły się stożkowate podprogramy obronne i kilka większych modułów,
dysponujących dużym zapasem żywotności. Rioux był jednak przygotowany i za przedarcie się przez
pozostałą część kurtyny zapłacił utratą tylko jednego z pozostałych mu wirusów.
Zapamiętał dane zgromadzone podczas przejścia i ruszył w kierunku niebotycznej ściany przed sobą,
poświęcając kilkanaście milisekund na sklonowanie swoich nielicznych taupes. Wolał nie robić tego
podczas natarcia wrogich programów bojowych, mogło się to skończyć wylogowaniem z Netu i powrotem do
startowego terminala. Wniknął ostrożnie do wnętrza Cytadeli otaczając się szczelnie ekranem licznych już
teraz wirusów. Był przygotowany na atak aktywnych aplikacji strażniczych.
Wnętrze wydawało się równie bezkresne co przestrzeń samego węzła. Wypełniały je setki różnorakich,
przeważnie niesymetrycznych, zmieniających kolory brył programów o nietypowych charakterystykach. Z
czymś takim Rioux nigdy się dotąd nie spotkał. Jeden z jego wirusów oderwał się od ochronnej sfery i
posłuszny poleceniu zwarł z jedną z tamtych aplikacji. Nastąpił ostry błysk, który pochłonął obie sylwetki.
Rioux dostrzegł ruch, który zaczął wzbierać gdzieś pod nim.
Niespodziewanie uderzyło go światło. Światło i muzyka. Przez chwilę zastygł ze zdumienia, próbując
przyłożyć dłonie do uszu. Przy bezpośrednim podłączeniu do Netu nerwy słuchowe, czuciowe i zmysł
powonienia były blokowane, aby nie rozpraszać umysłu bodźcami z zewnątrz. Zmienić to można było tylko
zmieniając program wewnętrznego hardware'u albo bezpośrednią ingerencją w podświadomość. A to
znaczyło...
Poczuł, jak umysł skacze mu do przodu. Ponowny szok adrenalinowy. Ta myśl pojawiła się wraz z wiedzą
o tym, co się właściwie dzieje. Natychmiast, nie tracąc czasu, rzucił wirusy przed siebie, sformowane w gęsty

mur, mając nadzieję odskoczyć na zewnątrz i wylogować. W tej samej milisekundzie wnętrze Cytadeli
eksplodowało, fala nieznanych programów ruszyła na niego z impetem. Były ich setki i były wszędzie.
Te żałosne kilkanaście bojowych wirusów, które przywiódł ze sobą, zostało szybko rozrzuconych i rozbitych.
Rioux zdążył ledwie stworzyć kruchą sferę blokującą na dalekim perymetrze, nim został otoczony. Muzyka
zwielokrotniła się, podobnie jak stroboskopowe migotanie wszechobecnego światła. Bodźce podprogowe
atakowały go teraz ze wszystkich stron, musiał bardziej skupić się na wycofywaniu. Przestał odpowiadać
interpreter i oba dynamiczne koprocesory, coraz więcej kosztowało Rioux utrzymanie blokującej bariery.
Tamte programy nadal roiły się wokół czyhając na szansę do ataku, a on miał świadomość, że wylogowanie
się z Netu przy pozostawaniu wewnątrz obcej bazy danych oznacza wypalenie systemu nerwowego. A musiał
się wylogować, zanim podda się jego umysł. Nie chciał podzielić losu Zijna, musiał dotrzeć chociaż do
wewnętrznej warstwy kurtyny.
Nagle został przyblokowany. Z roju drobnych modułów wyłoniła się większa aplikacja i zaczęła forsować
jego blokadę. Robiła to tak sprytnie, że nie mógł dotrzeć do ściany Cytadeli bez pokonania jej. W chwili, gdy
jeszcze dwie podobne wyłoniły się spośród świateł, Rioux zrozumiał, że nie ma już wyjścia. To musiał być
koniec. Normalny mózg mógł znieść atak podprogowy przez parę sekund, jego - może przez parę minut, ale
to wszystko. Erupcja agresji, która pojawiła mu się w umyśle, przeraziła go. Nie zdołał nad nią zapanować,
jak zwykle zresztą, a nie mógł zaaplikować sobie draku. Z rezygnacją poddał się mentalnemu szarpnięciu,
które zwolniło ruch wszystkiego wokół i zwinął barierę atakując równocześnie w kierunku na zewnątrz. Teraz
nie osłabiane już bodźce zaczęły bombardować jego odsłonięty umysł, ale ignorował to anihilując grupami
nacierające na niego aplikacje. Wykonał trzy animowane swoją wewnętrzną nienawiścią skoki ku granicy
Cytadeli. Przy trzecim jego wewnętrzny mainframe zaczął przekłamywać, ale władzę nad Rioux niemal
całkowicie przejął ośrodkowy układ nerwowy. Dokładnie według wpojonego weń przed laty algorytmu. Igły
bólu atakowały teraz ze wszystkich stron tak, że Rioux niemal stracił orientację. Szczęście jednak jeszcze
trochę mu sprzyjało, bo dotarł wreszcie do ściany. Programy nacierały na niego bez przerwy zwielokrotniając
chaos myśli wirujących pod czaszką. Jednak napis SYSTEM SHUTDOWN, który zapalił mu się w polu
widzenia, zmusił go do reakcji. Rioux, pojmując ostatkiem świadomości, że to koniec, z rezygnacją
uruchomił procedurę wylogowania. Ból przestrojenia utonął w jego własnym, nieświadomym wyciu, po czym
Judasz zanurkował w eksplodującą pod powiekami ciemność.

Budził się powoli, świadom dzwonienia w uszach akcentowanego ciężkim łomotem bijącego serca,
przebiegających po ciele dreszczy i potwornego bólu głowy, karku i lewej ręki.
Usiłował jęknąć, ale z wyschniętego gardła dobyło się tylko ciche chrząknięcie. Ktoś jednak na to
zareagował, Rioux wyczuł wokół siebie ruch.
- Jest świadomy - dobiegło go z boku. - Był w środku i jest świadomy. Zdumiewające!
- Ysen, dawaj elektrody i przysuń kroplówkę - głos był kobiecy, znajomy. - Bravi, stymulanty.
- Dlaczego? EEG ma w normie, może tętno trochę za wysokie - odpowiedział baryton pewnym tonem. -
Zrobiłem testy.
- Czrweny też wyglądał okay, a wypłaszczył się, zanim zdążyłam przejrzeć zawartość jego cache'u.
Rioux poczuł na ramieniu chłodny dotyk i ukłucie.
- Oho - odezwał się ten nazwany Ysenem. - Facetowi pieprznął centralny układ nerwowy, cała lewa strona.
Ma problemy z wydolnością serca. I postępujący paraliż dolnej połowy ciała.
- Daj mu środki przeciwszokowe i endosufinę.
- Oszalałaś? Załatwisz mu ośrodkowy układ! Na dobre! Jak przy takim przeciążeniu chcesz przejść jego
wewnętrzną magistralę?
- Nic mu się nie stanie. Ma podkręcony metabolizm. Widziałam, jak brał cyklicznie dawki draku A.
Umysł Rioux z wolna odzyskiwał dawną sprawność. Dotarło do niego, że całe to zamieszanie raczej nie ma
na celu ratowania mu życia. Jedyną rzeczą, którą chciano uratować, była zawartość jego cache'u. Dane
zgromadzone podczas próby przeniknięcia kurtyny Cytadeli. Próby udanej, niestety.
Z wysiłkiem przekręcił głowę na bok i otworzył oczy. Był nadal w swoim wynajętym mieszkaniu, do
którego przez okno wpadało teraz blade światło poranka. Większość podłogi zajmował różnego rodzaju
sprzęt medyczny: tomografy, skanery, aparaty do dializy i stymulacji. W kącie, w świetle jarzeniowej lampy
Rioux dostrzegł dwu mężczyzn, zapewne Ysena i Braviego, pochylonych nad rozłożonym aparatem
biosystemowej sondy. Obok nad ekranem terminala, pochylała się znajoma czarna czupryna.
- Marta - głos, który dobył z siebie był ledwo słyszalny. - Pourquoi?
Odwróciła się do niego z zaskoczeniem, które szybko przemieniło się w pełen uznania uśmiech.
- Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłeś, Judaszu - stwierdziła podchodząc i nachylając się nad nim. - Jesteś
pierwszym, który potrafił nie tylko odzyskać świadomość, ale i mówić. Nawet Broensen nie okazał się dość
dobry. Nie po starciu z tymi piekielnymi programami strażniczymi Vielkego.

- Pourquoi?
- Co dlaczego? - powtórzyła jakby ze zdziwieniem. - Dlaczego to zrobiłam? To proste. Dla forsy, władzy i
sławy. To, co stworzył Vielke, wyprzedzało całą epokę. Kiedy zginął, jego dorobek stał się stokroć
cenniejszy. Te wszystkie nie dokończone projekty, procedury i podprogramy - wiesz ile to jest warte? I żadna
yakuza nie mogła położyć na tym łapy. Większość nie wiedziała nawet gdzie tego szukać, a ci co wiedzieli,
bali się. Cytadela wybijała ich najemnych crackerów jednego po drugim.
- Pourquoi moi?
- Och, nie byłeś pierwszy - odparła sięgając po obręcz interfejsu. - Przed tobą było sporo innych, kilka
znanych sław - zapięła obręcz na jego przegubie i skrętem umieściła wtyk jego wszczepu w gnieździe. -
Czrweny, jak słyszałeś, Broensen, Zijn, Werkeller - dopięła jacki modemu. - Ale oni wszyscy zawiedli.
Większość nie zdołała nawet przedrzeć się przez wierzchnie warstwy kurtyny Cytadeli. Skonali w drgawkach,
bo software Vielkego porozpieprzał im mózgi. Tylko trzem udało się dostać do wnętrza: Czrwenemu,
Broensenowi i takiemu jednemu, jak mu tam było, Avanradtowi. Ale, tam w środku, musieli natknąć się na
coś jeszcze, bo wypłaszczali się trzy sekundy po wejściu i zdychali z pokasowanymi cache'ami i blokadą
wszczepionego hardware'u.
- Tu es manipulatrice, n'est-ce pas? - zapytał spokojnie Rioux. - Manipulatorka?
Na jej twarzy ponownie zagościł uśmiech, gdy obracała się z powrotem do klawiatury.
- Judasz, jesteś prawdziwym geniuszem wnioskowania.
- Skończyliśmy diagnostykę - odezwał się Ysen. - Sonda jest sprawna, możemy zaczynać wejście.
Bravi podłączył do aparatu pęk światłowodów, wychodzących z modemu obręczy i nacisnął coś na pulpicie
przed sobą.
- Gotowe.
Marta zerknęła na swój terminal.
- Poczekajcie, aż zaczną działać enzymy. Dopiero potem zacznijcie ostrożny drenaż - nie czekając na
potakujące skinięcie głowy Braviego pochyliła się nad Rioux, nieomal dotykając swoimi wargami jego
bezwładnych ust. - To prawdziwe skarby, Judasz. Warte miliony. Miliardy eku. Dziękuję ci - pocałowała go
mocno; tak, że nieomal stracił oddech. - Wiesz, tym razem nie było to dla mnie nawet takie nieprzyjemne. To
znaczy, mam na myśli pracę nad tobą - spojrzała mu w oczy, jakby z litością. - Byłeś delikatny, o wiele
bardziej ludzki niż inni crackerzy, których rozpracowywałam. Nie byłeś też taki trudny do przeniknięcia.
Miałam trochę danych na Twój temat i niepełny model psychiczny. Tylko tyle, aby pokierować najlepszym z
najlepszych. No i wzięłam cię na miłość. W tych czasach to coś naprawdę niezwykłego. Musiałeś być za
ż

ycia bardzo uczuciowym facetem. Będę o tym pamiętać. Zawsze.

Przymknął oczy, ból w skroniach stał się silniejszy.
- Manipulatrice - wykrztusił słabym głosem. - Manipulatrice. Nie musiałaś tego robić...
- Nie rozumiesz tego? - zapytała z zaskoczeniem. - To było wyzwanie. Zbyt wielkie, abym mogła o nim
zapomnieć. Pamiętasz?
- Stan stabilny - powiedział Bravi. - Odpalamy.
- Włączcie akcelerację i tło programowe - nakazała natychmiast wracając do swojej klawiatury.
Rioux odprowadził ją wzrokiem.
Z pomocą hardware'owej sondy przeniknięcie do wszystkich wszczepionych w jego ciało memochipów i
wypatroszenie ich zajęło im mniej niż godzinę. Kiedy skończyli, w ciele leżącym przed nimi na stole
pozostały śladowe ilości życia. Paraliż ogarnął praktycznie obie nogi, lewą rękę oraz bok. Rioux tracił siły,
wiarę i chęć do życia.
Kiedy zaczęli się zbierać, ledwie to dosłyszał.
- Dajcie mi coś... - wykrztusił otwierając załzawione, nic niewidzące oczy. - Trytodialinę.
- Co? - to był Ysen.
- Chcę być świadom tego, że... umieram. Trytodialina...
- Ile chcesz?
- Pięć, pięć centymetrów.
- Przed śmiercią przejdziesz parę sekund Czyśćca, człowieku. Dobrze się zastanowiłeś?
Rioux spróbował podciągnąć kąciki zdrętwiałych ust nieco w górę.
- Dużo grzeszyłem, palancie.
- Daj mu to, o co prosi i wynośmy się stąd - usłyszał naglący głos Marty. Ysen mruknął do siebie i
przyłożył mu do szyi zimną końcówkę dozownika. Rozległ się syk.
- Szczęśliwej podróży - rzucił Bravi przechodząc obok w stronę drzwi.
- Dalej, zmywamy się - nakazała ponownie Marta.
Ty głupia dupo, pomyślał jeszcze Rioux, ty głupia...

Poczuł, jak nadciąga spiętrzona fala mroku i ból, ból tak intensywny, że przy nim wszystko co do tej pory
mu zrobiono było niczym. Otworzył szeroko załzawione, niewidzące oczy i zawył próbując przed tym
uskoczyć. Jego na wpół sparaliżowane ciało z impetem przewaliło się na bok i spadło ze stołu tak fortunnie,
ż

e Rioux stracił przytomność uderzywszy głową w podłogę.

Ryk startującego Stratobusa, wyciszony grubymi ścianami ze sprężonych polimerów przemknął
imponująco wielki, chociaż od dawna nie odnawiany, hol portu lotniczego Konig der Luft. Rioux
odprowadził wzrokiem kształt oddalającego się samolotu i wrócił do drinka, który od kilkunastu minut
obracał w palcach. Poprawił pozycję na wysokim stołku i uniósł głowę wbijając spojrzenie przed siebie, w
wyłożoną lustrami tylną ścianę baru.
Twarzy, która na niego stamtąd spojrzała, przybyło ze dwadzieścia lat. Zmarszczki pogłębiły się, we
włosach zakwitły pasma siwizny, cera zbladła, a pod oczami nawet lekko zsiniała. Najgorsze jednak było to,
ż

e czuł się dokładnie tak, jak wyglądał. Potylica i lewa skroń bolały go jak diabli, nadal miał rozchwianą

równowagę i skurcze mięśni lewej strony ciała. Wolnym ruchem odsunął rękaw płaszcza i zastąpił świeżym
przyklejony do nadgarstka, zużyty białobłękitny plaster z narkotykiem. Spróbował przymknąć oczy,
ale natychmiastowa utrata równowagi zmusiła go do przytrzymania się kontuaru. Przez chwilę trwał tak w
bezruchu wsłuchując się w bicie serca.
- Monsieur Rioux?
Było ich dwóch. Wysocy, odziani w długie płaszcze w ciemnych kolorach i z twarzami jak puzzle.
Ludzie Nagy'ego.
- Oui.
Jeden z nich milcząc wręczył Rioux C-Dysk, po czym obaj odwrócili się i odeszli. Nie odprowadził ich
wzrokiem. Odsunął szklankę i rzucił niewielki okrąg nośnika na blat przed sobą.
Zadzwonił do Nagy'ego zaraz po tym, jak wróciła mu przytomność w pustym, wypełnionym medsprzętem
mieszkaniu. Ocknął się po dwudziestu siedmiu godzinach majaczenia i gorączki, wciąż atakowany
dreszczami i niekontrolowanymi skurczami mięśni. Dotarł jakoś do przenośnego terminalu i roztrzęsioną
dłonią wystukał kod mieszkania Nagy'ego. Zdołał wykrztusić "Przyjedź", po czym zemdlał zarywając nosem
w klawiaturę. Przez następne trzy dni miewał tylko przebłyski przytomności, jakby zapamiętane migawki
scen zaobserwowanych we śnie: sufit sali operacyjnej, namiot tlenowy, widziane z boku wnętrze pokoju
stymulacyjnego, zapchane tomografami i sprzętem do dializy. Wspomnienia z koszmaru.
- Nie mam pojęcia jak to przeżyłeś, Judaszu - powiedział mu później Nagy. - Powinieneś być martwy. W
klinice powiedzieli, że większość twojego systemu nerwowego wyglądała na zniszczoną, kiedy cię tu
przywiozłem. Ale potem zaczęli pieprzyć o stochastycznej regeneracji na poziomie komórkowym. Zgaduję,
ż

e nie powinienem o to pytać.

- Dobrze zgadujesz. Wiedziałeś, co robić?
- Tak. Kazałem naszym ludziom skasować wyniki tomografii, skanu warstwowego i badań
mikroskopowych. I, oczywiście, ukraść próbki tkanek. Ale sporo mnie to kosztowało. Oni chcieli wiedzieć.
- Jasne, że chcieli - odpowiedział mu wtedy Rioux.
Teraz, kiedy siedział przy barze w pustawym holu zaniedbanego portu i sięgał pamięcią wstecz, to wszystko
wydawało mu się jeszcze bardziej złożone i odległe niż zwykle.

Na początku było ich sześciu. Rioux, Broensen, Malle, Axman, Gisin i Max Vielke. Sześciu młodych
mężczyzn, których zebrano w Lyonie i którym dla celów eksperymentu wyczyszczono pamięć i wyposażono
w wewnętrzny hardware komunikacyjny. Potem przyspieszono im metabolizm i uwarunkowano strukturę
komórkową na duże ilości środków pobudzających. Dodatkowo wszczepiono w ich podświadomość nakaz
przyspieszenia reakcji w chwilach emocjonalnego niezrównoważenia. Zrobiono wszystko, czego życzyła
sobie armia Europejskiej Południowej Wspólnoty Chrześcijańskiej. Wszystko, co zakładał ambitny projekt
"Outil", którego celem miała być penetracja i zniszczenie programowych systemów obrony Nowej Mekki,
wybudowanej na gruzach Izraela. Arabskie bombowce okazały się jednak szybsze. Bombardowanie Lyonu,
które było wstępem do marsylskiej Dżihad, przemieniło miasto w gruzowisko, po którym hulały wiatry
sarinu, somanu i nieprzezroczystego LSD-25. Gdyby Nagy nie wyciągnął go wtedy z tego piekła, to może
nie siedziałby teraz jak palant przy tym barze.
Później, przy jakiejś okazji próbował odszukać swoich towarzyszy, ale znalazł tylko Broensena. No i
oczywiście Maxa Vielke. Pozostałym najwyraźniej nie udało się wydostać z Lyonu. Przepadli tak samo jak
naukowcy z instytutu, komendant, niemal cały garnizon i ludność cywilna miasta. Większość archiwów
projektu Outil przepadła, nieliczne ocalałe fragmenty utajniono na zawsze. Wydawało się, że wszystko jest
w porządku, ale...

Vielke nie był normalny. Specom wojskowym podobała się jego ukierunkowana agresywność i szybkość
mentalnych kalkulacji, został dopuszczony do projektu z pominięciem psychotestów. Jego marzenia
dotyczyły głównie sztucznej inteligencji, której stworzenie umożliwiłoby mu życie wieczne. Nienawidził
ludzi, jego psychika była całkowicie zwichrowana. Potrafił zabić bez przyczyny. I robił to. Uwielbiał pisać
programy bojowe, ale nie dlatego, że tak nakazali mu zleceniodawcy. Robił to, bo wiedział, że dzięki
temu mogą zginąć ludzie. Rioux spotkał go kilka razy i zawsze odnosił wrażenie, że tamten traktuje innych
jak przedmioty, których usunięcie jest wskazane. Nawet niezbędne.
Od razu zaistniał jako niekwestionowana gwiazda na rynku programów bojowych. Jego sława i honoraria
zaczęły sięgać coraz wyższych pułapów. O jego usługi zaczęli zabiegać nawet Chińczycy i część mniej
ortodoksyjnych muzułmanów. Pod skrzydła wzięła go yakuza Wielkość i zaoferowała mu swoje banki do
przechowywania danych. Wtedy nikt nie przewidywał jeszcze niebezpieczeństwa. Vielke otrzymał dostęp do
kilku instytutów badawczych i wojskowej sekcji yakuzy. Jego programy stały się przez to szybsze i bardziej
efektywne.
Po Wojnie Mantry szeroki strumień tego udoskonalonego software'u, tworzony dotąd taśmowo, zbladł i
urwał się. Rioux zwrócił na to uwagę, ale nie zastanowił się nad tym wtedy. Później pożałował tego, gdy
doszły go słuchy o Cytadeli i tysiącu morderców, którzy wydostaną się na świat. Pachniało to trochę zbyt
religijnie jak na Vielkego, ale Rioux wolał sprawdzić co na ten temat wiedzą banki yakuzy Wielkość.
Okazało się, że Vielke od ponad roku pilnie analizował badania nad wpływającymi na podświadomość
sygnałami audio i video, interesowało go praktyczne zastosowanie sygnałów subliminalnych. Używając
odpowiednio zmodulowanego dźwięku lub sekwencji obrazów, potrafił na przykład korzystając ze
standardowych końcówek wprowadzić mózg w katatonię albo wstrzymać akcję serca. Przy stopniu
zintegrowania i rozpowszechnienia Netu brzmiało to naprawdę niebezpiecznie. Do konfrontacji między nim a
Rioux jednak nie doszło, bo Wielkość też musiała coś zwąchać. Parę dni później znaleziono Vielkego
ukrzyżowanego w jego willi. Ale było już za późno. Wszystkie projekty subliminalnych programów przeniósł
on wcześniej do miejsca, które nazwał Cytadelą.
I teraz, kiedy Rioux poznał wreszcie położenie tego miejsca, ktoś taki jak Marta, przeszkodził mu.
Głupia dupa, pomyślał Rioux. Gniew już przemienił się w nim w rodzaj rezygnacji. Spojrzał na krąg
nośnika leżący przed nim na blacie. Na tym C-Dysku ludzie Nagy'ego podali mu adres i kanał Netu, na
którym mógł ją odnaleźć.
Odnaleźć i ostrzec.
Miała zapisy z jego cache'u, znała hasła i ścieżki dostępu do Cytadeli, które zresztą same w sobie nie były
takie trudne do złamania. Myliła się jednak sądząc, że to programy strażnicze złamały wolę Rioux i nieomal
go wypłaszczyły. Ktokolwiek spróbuje wejść do wnętrza Cytadeli zdziwi się, bo wewnątrz nie ma żadnych
strukturalnych procedur, programów użytkowych czy nakładek systemowych. Nie ma tam ani śladu
wartościowego oprogramowania.
Są tam tylko setki subliminalnych wirusów, programów morderców, zdolnych rozwalić umysł zwykłego
człowieka w kilka sekund.
Za oknami rozległ się grzmot, błysnęło. Wiatr zaczął spiętrzać śnieżne płatki w wysokich, stromych słupach
powietrznych wirów. Rioux zatopił na moment spojrzenie w stropie ciemnogranatowych chmur. Wyglądało
na to, że pogoda nie poprawi się szybko. Fatalny lot to najlepsze, co mogło go czekać w najbliższej
przyszłości.
Opuścił wzrok na blat baru. C-Dysk nadal tam leżał.



Grzegorz Wiśniewski