CARLA CASSIDY

Powrót

do Prosperino

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Do cholery z tobą, stary - rzekł z goryczą Chance

Reilly, patrząc na grób swojego ojca.

Tom pozbawił go szczęśliwego dzieciństwa i normal­

nej młodości. Nikt tak jak on nie potrafił go sterroryzo­

wać i stłamsić. Teraz okazało się, że potrafi uderzyć na­

wet zza grobu. Chance stwierdził, że nigdy nie wybaczy

mu tego, iż pozbawił go jego prawowitego dziedzictwa.

Spojrzał za siebie, na stojący nieco dalej dom. Nawet

wieczorny mrok nie był w stanie ukryć wieloletnich za­

niedbań. Trzeba by go koniecznie wyremontować i po­

malować. A poza tym powyrywać chwasty, które miej­

scami sięgały kolan. Ale to oczywiście nie wszystko. Po­

zostawała obora, której drzwi wisiały smętnie na jednym

zawiasie, a także zagroda z brakującymi żerdziami i za­

rastające zielskiem pastwisko.

Chance popatrzył dalej. Stojące na podjeździe samo­

chody przypomniały mu, że w domu wciąż są goście,

którzy brali udział w pogrzebie, głównie znajomi i cie­

kawscy sąsiedzi. Powinien wrócić do środka, by odgry­

wać rolę pogrążonego w smutku syna. Ale w tej sytuacji

było to bardzo trudne.

Pokręcił głową i spojrzał jeszcze na płytę matki, znaj­

dującą się tuż obok świeżo wykopanego grobu. Niewiele

mu pomogła, umierając, kiedy on miał zaledwie osiem

lat. Zostawiła go z „Bossem". Ojciec uwielbiał to prze-

6 CARLA CASSIDY

zwisko i rzeczywiście traktował rodzinę tak, jakby skła­

dała się z samych podwładnych. Niejednokrotnie też uży­

wał pięści lub, co gorsza, ostrych słów, by osiągnąć to,

o co mu chodziło.

Chance wciągnął głęboko powietrze, chcąc przezwy­

ciężyć skurcz, jaki poczuł w piersi. Kiedy tylko dowie­

dział się, że stan ojca się pogorszył, złapał pierwszy sa­

molot z Wichity w stanie Kansas do Prosperino w stanie

Kalifornia.

Jednak ojciec okazał się nieprzejednany aż do końca.

Zmarł zaledwie parę godzin przed przyjazdem syna, grze­

biąc na zawsze nadzieje na jakiekolwiek pojednanie.

A potem czekało go kolejne rozczarowanie. Prawnik

ojca, Walter Bishop, wyjaśnił mu, jaka jest ostatnia wola

zmarłego.

- Żebyś zgnił do reszty - mruknął Chance, patrząc

z niechęcią na świeżą ziemię. - Prześladowałeś mnie

przez całe życie.

- Chance?

Obrócił się na dźwięk niskiego, kobiecego głosu, roz­

gniewany, że ktoś mu śmiał przeszkodzić.

Trochę się rozluźnił, widząc, że to tylko Lana Ramirez.

Kobieta zbliżyła się do niego, nie zwracając uwagi na

jesienny wiatr, który szarpał jej długą spódnicę.

- Nic ci nie jest? - spytała, stając obok niego.

Widzieli się już wcześniej, ale tylko przez chwilę. Le­

dwie zdążyli się przywitać, a Chance już musiał zająć

się przygotowaniami do pochówku i późniejszej stypy.

- Nie, skądże - odparł, starając się poskromić nerwy.

Nie miał zamiaru dać po sobie poznać, co naprawdę czuje.

Lana przysunęła się bliżej. Na tyle blisko, że poczuł

jej kwiatowy zapach, który obudził dawne wspomnienia.

POWRÓT DO PROSPERINO

7

Używała tych perfum już wcześniej, kiedy po raz pierw­

szy znalazł się na ranczu Coltonów. Miał wtedy szesna­

ście łat, a ona trzynaście.

Musiał przyznać, że wyrosła na piękną kobietę.

Odziedziczyła ognistą urodę swoich meksykańskich

przodków: kruczoczarne włosy opadały jej na ramiona,

a ciemne oczy w ogóle nie wymagały makijażu.

Chance ponownie przeniósł wzrok na mogiłę.

- Jak ty z nim w ogóle zdołałaś wytrzymać? - spytał

i zerknął ciekawie na Lanę.

Na jej pełnych wargach pojawił się lekki uśmiech.

- Przecież jestem pielęgniarką. Muszę sobie radzić

z trudnymi pacjentami.

- Jak znam ojca, to należał do najtrudniejszych.

Skinęła głową.

- Zdarzały mu się różne zagrania, ale był na tyle cho­

ry, że nie mógł nikomu naprawdę dokuczać - wyznała,

kładąc dłoń na jego ramieniu. - Słyszałam już o testa­

mencie. Bardzo mi przykro.

Chance spojrzał na nią ze zdziwieniem. On sam do­

wiedział się wszystkiego niedawno. Właśnie dlatego

wciąż kipiał złością.

- Walter Bishop jest świetnym prawnikiem, tyle że

lubi dużo gadać - dodała Lana. - Ale nie przejmuj się.

Powiedział mi o tym tylko dlatego, że był pewny, że

wiem już o wszystkim od twojego ojca.

- I tak nie chciałbym tu wrócić. - Urwał na chwilę,

dziwiąc się, że coś nagle zakłuło go w piersi. - Tylko

rozejrzyj się dookoła. Wszystko trzeba remontować, na­

prawiać...

Już wcześniej postanowił, że nie wróci na ranczo. Zbyt

wiele bolesnych wspomnień wiązało się z tym miejscem.

Założył jednak, że trochę je odnowi, a potem sprzeda
i w ten sposób zdobędzie pieniądze, by otworzyć firmę.

Lana puściła jego ramię.

Ale przecież możesz odziedziczyć cały majątek...

- zaczęła.

- Pod warunkiem, że się ożenię - wpadł jej w słowo.

- Jeśli nie wiesz, to mogę ci powiedzieć, że nie mam

najmniejszego zamiaru popełnić tego głupstwa. Co zna­

czy, że majątek przejdzie do fundacji dobroczynnej.

Chance przeciągnął dłonią po twarzy i głęboko ode­

tchnął.

- A co z tobą? Jakie masz teraz plany?

Kobieta wzruszyła ramionami.

- Przeniosę się do mojego mieszkania w mieście i bę­

dę czekała na kolejne wezwanie - odparła.

Lana mieszkała na ranczu Reillych od pół roku. Właś­

nie wtedy Tom miał pierwszy poważny wylew, po którym

przyszły następne.

- Zgłoś się do mnie, gdybyś potrzebowała referencji.

Skinęła głową. Kosmyk ciemnych włosów przesu­

nął się na jej smagły policzek. Wyglądał niczym pasem­

ko jedwabiu, ale kobieta odsunęła go niecierpliwym

gestem.

- A ty, co teraz zrobisz?

Chance spojrzał w stronę ciemniejącego horyzontu.

- To, co do tej pory - odparł, po raz pierwszy myśląc

z niechęcią o swojej pracy.

Zajmował się sprzedażą sprzętu rolniczego. Jeździł od

farmy do farmy, zachwalając swój towar i rozdając ma­

teriały reklamowe. Po latach nauczył się, jak znaleźć naj­

lepsze jedzenie i spanie w mieście, a także parę chętnych

ramion, gotowych przygarnąć go na jedną noc.

POWRÓT DO PROSPERINO 9

Teraz jednak poczuł się zmęczony. Być może miał

już dosyć podróżowania i ciągłych zmian.

- A co słychać u was? - spytał, chcąc zmienić temat.

- To bardzo miło ze strony twoich rodziców, że przyje­

chali na pogrzeb. Czy ciągle pracują u Coltonów?

Lana skinęła głową.

- Tak. Chyba nie potrafiliby robić niczego innego.

Uwielbiają Coltonów... - Na jej czole pojawiły się dwie

poprzeczne zmarszczki.

- Ale?

Potrząsnęła głową, jakby chciała się pozbyć złych myśli.

- Poza tym Maya wyszła za mąż. Za Drake'a Coltona.

- Naprawdę? - zdziwił się Chance.

- Mhm. Mają już śliczną, sześciomiesięczną córeczkę.

- To znaczy, że jesteś ciotką. - Zaśmiał się, rozba­

wiony tą myślą. Lana zupełnie nie odpowiadała jego wy­

obrażeniom na temat ciotek. Ona zaś aż się rozpromieniła.

- Tak, jasne.

Wzmianka o małżeństwie jej siostry rozgniewała go

jeszcze bardziej. Chance zwrócił się w stronę domu.

- Powinienem już wracać do gości...

Chciał odejść, ale Lana raz jeszcze położyła dłoń na

jego ramieniu.

- Zaczekaj... - rzekła niepewnie, a on ze zdziwie­

niem zauważył, że się zaczerwieniła. - Przecież... prze­

cież ten testament nie mówi, że musisz trwać w związku

małżeńskim. Wystarczy, że się ożenisz.

- Tak, to znaczy, że potrzebuję żony na miesiąc albo

dwa. Znasz kobietę, która by się na to zdecydowała? -

spytał z sarkazmem.

Jej rumieniec jeszcze się pogłębił.

- Jestem do dyspozycji.

10 CARLA CASSIDY

Ta odpowiedź tak go zaskoczyła, że aż otworzył ze

zdziwienia usta. Po chwili jednak tylko machnął ręką.

- Nie wygłupiaj się.

Chciał ruszyć do domu, ale Lana pokręciła głową.

- Nie mów tak, Chance. To ranczo powinno być two­

je. Wyjdę za ciebie, żebyś mógł je odziedziczyć.

Przyjrzał jej się uważnie.

- Ale dlaczego? Co będziesz z tego miała?

Być może zależy jej na tym, by dostać połowę ma­

jątku. Przecież gdyby odziedziczył je po ślubie, stałaby

się jego współwłaścicielką. Dlaczego inaczej proponowa­

łaby mu taki układ? Lana wciągnęła powietrze.

- Dziecko.

- Dziecko? - powtórzył z niesmakiem. - A więc jed­

nak chcesz założyć rodzinę i mieć dzieci...

Kobieta pokręciła głową.

- Nie, Chance. Zależy mi tylko na dziecku - wyjaś­

niła. - Mam już trzydzieści jeden lat i z nikim się nie

spotykam. Nie myślałam o małżeństwie, ale chcę mieć

dziecko.

Uniosła do góry głowę i zacisnęła usta. Nie użalała

się nad sobą. Emanowała od niej siła, którą zawsze po­

dziwiał.

- Ależ...

- Zastanów się nad tym, Chance - ciągnęła z niezmą­

conym spokojem. - To byłby doskonały układ. Ty miałbyś

swoje ranczo, a ja nie musiałabym szukać na oślep kan­

dydata. Kiedy bym zaszła w ciążę, moglibyśmy się rozejść.

Bez łez, bez histerii. Ot, przyjacielskie rozstanie...

Chance potrząsnął głową, zastanawiając się, co się sta­

ło z tą nieśmiałą, łagodną dziewczyną, która pomogła mu

w najtrudniejszych latach młodości.

POWRÓT DO PROSPERINO 11

- Cóż, ee, jestem ci wdzięczny, ale obawiam się, że

opieka nad moim ojcem mogła osłabić, ee... twoje wła­

dze umysłowe - wyjąkał w końcu. - Musisz wrócić do

rzeczywistości i do normalnych ludzi.

Wcale nie miał zamiaru się żenić. Na takich czy in­

nych warunkach... Aż zacisnął palce ze złości na myśl

o ojcu, który nawet zza grobu starał się zniszczyć jego

życie.

- Ale... - Lana próbowała protestować.

- Żadne ale! To wariacki pomysł i tyle! - Obrócił się

na pięcie i ruszył w stronę domu.

Chyba oszalała! Musi być szalona, skoro zapropono­

wała mu coś takiego. Lana czuła, jak bardzo płoną jej

policzki. Była zdruzgotana i upokorzona. Po chwili wes­

tchnęła i ruszyła za Chance'em w stronę domu.

Widziała jeszcze, jak wchodzi do środka, ale kiedy

sama dotarła do budynku, zatrzymała się na werandzie.

Nie miała ochoty na spotkanie z rodziną i znajomymi.

Bała się, że wszyscy od razu się domyślą, co się stało.

A w każdym razie dostrzegą jej zażenowanie.

Zmęczona opadła na jeden z bujanych foteli. Dosko­

nale wiedziała, dlaczego złożyła Chance'owi taką pro­

pozycję. Miała wtedy przed oczami swą siostrzenicę,

słodki uśmiech jej bezzębnych warg, a w nozdrzach nie­

mowlęcy zapach. Już w momencie, gdy Marissa się uro­

dziła, Lana poczuła, że musi mieć dziecko. Przekroczyła

przecież trzydziestkę. Poza tym nawet nie ma chłopaka,

a biologiczny zegar tyka bezlitośnie, odmierzając pozo­

stały jej czas.

Zanim dowiedziała się o testamencie Toma Reilly'e­

go, myślała o znalezieniu kogoś odpowiedniego, a potem

12

CARLA CASSIDY

o zapłodnieniu in vitro. Samotne macierzyństwo w ogóle

jej nie przerażało. Oczywiście chciałaby wyjść za mąż

i poczuć się kochaną, ale skoro to nie nastąpiło, pragnęła

i tak zakosztować miłości macierzyńskiej.

Gdy tylko Walter powiedział jej o dziwnym życzeniu

umierającego, powzięła przekonanie, że jest to jej życio­

wa szansa. Po pierwsze, znała Chance'a i wiedziała, że

jest dobrym człowiekiem. Po drugie, przy jego pracy

i ciągłych wędrówkach niemal po całym kraju istnieje

małe prawdopodobieństwo, że sam zechciałby zająć się

potomkiem. A po trzecie...

Cóż, ten punkt wydawał się chyba najbardziej kon­

trowersyjny. Lana usilnie starała się zapomnieć, ile nocy

marzyła o tym, że Chance się w końcu nią zainteresuje.

Jak bardzo chciała być blisko niego...

Oczywiście były to młodzieńcze fantazje, ale to chyba

przyjemniej mieć dziecko z kimś, kogo się kiedyś lubiło,

i to nawet bardzo, niż z zupełnym nieznajomym.

Pokiwała głową, jakby chciała samej sobie pokazać,

że nie zmieniła zdania. Wstała szybko i skierowała się

do wnętrza domu. Powinna wrócić do swoich obowiąz­

ków, ponieważ pełniła tu rolę nieoficjalnej gospodyni.

Oczywiście jej matka, Inez Ramirez, zajęła się kuch­

nią w czasie jej nieobecności, ale trzeba też zadbać

o gości.

Kiedy znalazła się w salonie, zauważyła, że Chance

stoi przy oknie i rozmawia z paroma okolicznymi far­

merami. Musiała przyznać, że czas obszedł się z nim bar­

dzo łagodnie. Chance stał się teraz jeszcze bardziej męski

i pociągający. Jego kasztanowe włosy nabrały słomiane­

go odcienia od słońca, a zielone oczy stały się jeszcze

bardziej wyraziste. Jego twarz, którą może trudno by uz-

POWRÓT DO PROSPERINO

13

nać za piękną, stanowiła kwintesencję męskości, a sze­

rokie ramiona jeszcze to podkreślały.

W końcu zdołała oderwać od niego oczy. Rozejrzała

się po pokoju, chcąc sprawdzić, czy gościom niczego nie

brakuje, a następnie pospieszyła do kuchni.

- Przecież nie musisz tego robić, mamo - rzuciła od

drzwi.

Inez uśmiechnęła się do niej ciepło.

- Co za różnica, ty czy ja? Przecież Chance sobie

z tym nie poradzi.

Lana wzięła ścierkę i przejęła od matki mokry talerz.

Przez chwilę pracowały w ciszy. Córka zastanawiała się,

czy nie powiedzieć Inez o swej ofercie, ale wiedziała,

że starsza kobieta by jej nie zrozumiała. Sama wyszła

za mąż z miłości i wiele wskazywało na to, że to uczucie

wcale nie osłabło w ciągu lat. To dawało jej zupełnie

inną życiową perspektywę.

- No to jesteś już wolna - powiedziała matka, poda­

jąc jej ostatnie naczynie.

Lana skinęła głową.

- Muszę się jeszcze spakować. Wieczorem przepro­

wadzę się do swojego mieszkania.

Im szybciej, tym lepiej, pomyślała. Nie miała specjal­

nej ochoty na kolejne spotkanie z Chance'em. Chociaż

z drugiej strony nie spieszyło jej się też do pustego mie­

szkania w mieście...

Przyjęcie powoli dobiegało końca. Jej rodzice zdecy­

dowali się wracać do domu po wyjściu pierwszych gości.

Lana pożegnała się z nimi i pospieszyła na górę, by spa­

kować swoje rzeczy.

Przez ostatnich sześć miesięcy mieszkała w niewiel­

kim pokoiku, przylegającym do sypialni Toma Reilly'e-

14

CARLA CASSIDY

go. Zatrudniono ją na wyraźne życzenie Jima Hastingsa,

który opiekował się chorym. Mimo rozległego wylewu,

Tom nie chciał pójść do szpitala. Odmawiał też wezwania

syna, który mógłby się nim zająć.

Pakując się, zupełnie straciła poczucie czasu. Nieza­

leżnie od tego, z jak rozkapryszonym pacjentem miała

do czynienia, zawsze czuła smutek po jego śmierci. Jed­

nocześnie wracały do niej pytania o sens jej pracy i życia

w ogóle.

Kiedy w końcu wszystkie jej ubrania znalazły się

w walizce, przypomniała sobie, że w pokoju zmarłego

zostawiła książkę. Nie wiedziała, czy będzie miała ochotę

ją skończyć, ale mimo to postanowiła ją zabrać. Wyszła

na korytarz i w tym momencie zdała sobie sprawę z tego,

że w budynku zapanowała kompletna cisza. Czyżby

wszyscy goście pojechali już do domu?

Przy łóżku zmarłego paliła się mała lampka. Poza tym

panował tu zupełny spokój - żaden duch nie nawiedzał

tego starego pomieszczenia. Na dzień przed śmiercią po­

gotowie zabrało jej pacjenta do szpitala. Ona została, li­

cząc na to, że jeszcze tu wróci.

Zanim wzięła książkę, odmówiła jeszcze krótką mod­

litwę za duszę zmarłego. Czuła, że Tom Reilly może tego

potrzebować i że niewielu będzie się za niego modlić.

- Założę się, że nawet w piekle się go boją.

Lana aż podskoczyła, słysząc ten głos. Dopiero teraz

zauważyła Chance'a, który siedział w fotelu przy oknie.

- Przestraszyłeś mnie - powiedziała, przyciskając

książkę do piersi.

- Przepraszam.

- Jestem już spakowana. Przyszłam tylko po książkę

- wyjaśniła. - No to na razie. A właściwie, żegnaj.

POWRÓT DO PROSPERINO 15

Była już w drzwiach, kiedy Chance ją zawołał.

- Lano, napij się jeszcze ze mną kawy - poprosił.

Wstał i podszedł do niej. W mroku widziała tylko

oświetloną od tyłu sylwetkę, ale czuła, że Chance jest

znużony i spięty.

- Wszyscy już poszli - dodał. - Ten dom jest taki...

pusty. I tak mało przyjazny.

- Chętnie zostanę na kawę - rzekła ciepło.

Wiedziała, że Chance nienawidził ojca, ale pamiętała

też czasy, kiedy bardzo pragnął jego wsparcia. Dałby

wszystko za słowa zachęty i mocny uścisk dłoni.

Być może było mu trochę żal tego, co się stało. Dla­

tego, mimo zażenowania z powodu wcześniejszej rozmo­

wy, postanowiła z nim jeszcze trochę zostać.

Wyszła na korytarz, a on podążył za nią. Zeszli po scho­

dach do holu, a potem Lana skierowała się do kuchni.

Musiała przyznać Chance'owi rację. Od razu kiedy

się tu przeprowadziła, odniosła wrażenie, że dom nie na­

leży do najmilszych. W pokojach znajdowały się tylko

niezbędne sprzęty. Ściany były gołe. Brakowało tu róż­

nego rodzaju bibelotów i ozdób, które czyniłyby wnętrza

bardziej przyjaznymi. Czy choćby bukietów z polnych

kwiatów, o które wcale nie było trudno.

Usiadła przy stole kuchennym, a Chance zabrał się

do robienia kawy. Wcześniej zdjął marynarkę i zakasał

rękawy białej koszuli, ukazując opalone i muskularne ra­

miona.

Przez chwilę myślała, jak zagaić rozmowę, ale znowu

opanowała ją zwykła nieśmiałość. Siedziała więc tylko

i patrzyła. W końcu Chance postawił przed nią filiżankę

smolistego płynu.

- Chcesz cukru albo śmietanki? - spytał.

16 CARLA CASSIDY

Potrząsnęła głową.

- Nie, dziękuję.

Chance nalał sobie kawy i usiadł przy stole.

- Nie miałem okazji podziękować ci za to wszystko,

co zrobiłaś dla ojca - bąknął.

Wzruszyła ramionami.

- Przecież to moja praca. - Urwała, a potem od­

chrząknęła, myśląc o czymś, co mogłoby wypełnić ciszę.

- Zdaje się, że dużo podróżujesz z powodu swojej pracy,

prawda?

Skinął głową; światło lampy zalśniło na jego spalo­

nych słońcem włosach.

- Zwykle jeżdżę przez sześć dni w tygodniu.

- Tak dużo?

Oparł się o tył krzesła. Po raz pierwszy od powrotu

do domu wyglądał na rozluźnionego.

- Bardzo to lubię. Nie mam żadnych zobowiązań. Je­

stem wolny jak ptak. Przez dwadzieścia lat próbowałem

sprostać wymaganiom ojca, a teraz wreszcie mogę o nic

nie dbać...

Pomyślała, że tylko tak mówi, a w głębi duszy wciąż

jest zły na Toma.

- Więc pewnie nie zależy ci na ranczu?

Jego oczy aż zapłonęły z gniewu.

- A właśnie, że zależy!

Wstał i podszedł do okna. Przeciągnął dłonią po twa­

rzy, jakby chciał się uspokoić.

- Chociaż z tym miejscem wiążą się dla mnie wy­

łącznie złe wspomnienia i wydawało mi się, że nie mam

najmniejszej ochoty na farmerskie życie, to jednak chcia­

łem odziedziczyć to ranczo - mówił cicho, pragnąc za­

panować nad emocjami. - Miałem zamiar je sprzedać

POWRÓT DO PROSPERINO

17-

i założyć własną firmę. Przynajmniej to mi się należało.

To tak niewiele...

Jeśli nie mogłem dostać ojcowskiej miłości, dokoń­

czyła za niego w duchu. Czuła ból i złość, które ema­

nowały z tych słów.

- Więc weź to, co do ciebie należy - rzekła z nie­

zwykłą dla siebie odwagą. - Ożeń się ze mną, a wtedy

ranczo będzie twoje. Mnie wystarczy tylko dziecko, a ty

będziesz mógł wyjechać, nie czekając nawet na jego uro­

dzenie.

Chance usiadł i popatrzył na nią z niedowierzaniem.

- Mówisz poważnie?

- Nigdy w życiu nie byłam aż tak poważna - odparła

zgodnie z prawdą. Miała tę sprawę gruntownie przemy­

ślaną. Odkąd dowiedziała się o testamencie, właściwie

nie zastanawiała się nad niczym innym.

Chance wypił trochę kawy.

- Ale, hm, wiesz, że jeśli chcesz mieć dzieci, to mu­

sisz... musielibyśmy... - nie dokończył.

- Doskonale wiem, skąd biorą się dzieci - odparła,

czerwieniąc się jednocześnie.

- I nie przeszkadza ci to, że musiałabyś, hm, spać

ze mną?

- Jasne, że nie - odparła, nie patrząc mu w oczy.

- Lana, bardzo szanuję twoich rodziców. Nie mógł­

bym im zrobić czegoś takiego!

Na jej ustach pojawił się nikły uśmiech.

- Przecież nie będziesz sypiał z nimi, tylko ze mną.

- Spojrzała mu prosto w oczy. - Rodzice uszanują moją

decyzję.

Chance zmarszczył brwi i pochylił się nad swoją

kawą.

18

CARLA CASSIDY

- Mógłbym ci zapłacić. Gdybyś... gdybyś rzeczywi­

ście zgodziła się na fikcyjne małżeństwo, mógłbym ci

zostawić jakąś część majątku.

Pokręciła głową.

- Nie chcę pieniędzy. - Zebrała się na odwagę i spoj­

rzała mu w oczy. - Nie potrzebuję pieniędzy. Chodzi mi

tylko o dziecko. Rachunek jest prosty...

Chance westchnął głęboko.

- Jak dla kogo - mruknął i wypił jeszcze trochę ka­

wy. - Chociaż... miałbym sporo czasu, zanim udałoby

mi się doprowadzić to miejsce do przyzwoitego stanu.

Chodzi o to, żeby dostać najlepszą cenę. - Znowu się

zamyślił. - Walt Bishop mówił, że zostało mi pięć dni,

żeby wypełnić warunki zawarte w testamencie. To mu­

siałby być szybki ślub.

Lana poczuła mrowienie na plecach, kiedy w końcu

dotarło do niej, że Chance poważnie zastanawia się nad

jej propozycją.

- Potrzebujemy tylko urzędnika, który wypisze nam

akt małżeński.

- Dobrze - zgodził się po chwili namysłu. - Ty po­

trzebujesz dziecka, a ja żony. Może pobierzemy się po­

jutrze?

Dreszcz znowu przebiegł jej po plecach. Czy napra­

wdę tego chce? Przypomniała sobie gaworzenie Marissy

i jej niewielkie rączki wyciągnięte w górę. Nie, nie może

już dłużej czekać. Jeszcze parę lat, a ryzyko związane

z urodzeniem dziecka będzie znacznie większe.

- Doskonały termin - powiedziała, odpychając od

siebie wszystkie wątpliwości.

Postanowili, że już następnego dnia wybiorą się do

magistratu, by załatwić formalności, a następnie Lana ru-

POWRÓT DO PROSPERINO 19

szyła w drogę powrotną. Na szczęście szosa była pusta,

bo chociaż nie wypiła ani kropli alkoholu, czuła się jak

po ładnych paru drinkach. Za dwa dni będę panią Reilly!

„I nie przeszkadza ci to, że będziesz musiała ze mną

spać?" - słowa Chance'a dudniły jej w głowie. Zacisnęła

dłonie na kierownicy i spojrzała w górę, na wrześniowe

niebo.

Gwiazdy, pomyślała.

Omal nie zjechała na pobocze. Czy jej to nie prze­

szkadza? Owszem, i to bardzo. Na myśl o tym wprost

zapiera jej dech w piersiach, a serce zaczyna bić coraz

szybciej. Czy to możliwe, by miały spełnić się jej na­

stoletnie marzenia?

Tylko czy rzeczywiście o to jej teraz chodzi? Przecież

myślała wtedy, że będą w sobie zakochani i że będzie

to początek czegoś wielkiego. Ale to, na co się zgodziła,

nie ma nic wspólnego z miłością. Jest to partnerski układ,

w którym brakuje choćby odrobiny romantyzmu.

ROZDZIAŁ DRUGI

Dzień ślubu.

Lana stała obok Chance'a, ściskając w dłoniach bu­

kiecik, który o dziwo sprezentował jej sam „narzeczony".

Czuła, że jest jej jednocześnie gorąco i zimno. Wiedziała

oczywiście, że to tylko nerwy i że to z ich powodu czuje

się tak słabo.

Czy wybrała najlepsze wyjście? Sama jeszcze nie wie­

działa, czy związek bez miłości wart jest tego, co zamierza

osiągnąć. Wystarczyło jednak, że pomyślała o dziecku sio­

stry, a natychmiast robiło jej się raźniej na duchu.

Z trudem przełknęła ślinę, kiedy sędzia pokoju od­

chrząknął, by zacząć ceremonię. Już za chwilę mieli stać

się mężem i żoną. Bez tradycyjnej sukni ślubnej i smo­

kingu. Bez wesela. Lana miała na sobie jasnoróżową gar­

sonkę, a Chance włożył brązowy garnitur, który dosko­

nale współgrał z kolorem jego włosów i oczu.

Na uroczystość zaślubin nie zaprosili nikogo z rodzi­

ny ani znajomych. Uważali ten ślub za rodzaj transakcji,

i tak też go chcieli potraktować.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? - spytał ją szeptem

Chance, kiedy sędzia pokoju zaczął mówić o więzach mi­

łości i oddania, które mają łączyć przyszłych małżonków.

Wahanie Lany trwało zaledwie parę sekund, ale

w końcu skinęła głową. Chance uśmiechnął się lekko,

a w jego oczach pojawiły się wesołe iskierki.

POWRÓT DO PROSPERINO 21

- I obiecujesz, że twój ojciec nie będzie ścigał mnie

ze strzelbą, kiedy to się skończy?

Lana miała ochotę parsknąć śmiechem. Jednocześnie

poczuła, że jest już trochę mniej spięta.

- Obiecuję - szepnęła.

Przeżyła wczoraj najgorsze chwile w swoim życiu,

wyjaśniając rodzicom, że wychodzi za Chance'a tylko

po to, żeby mógł odziedziczyć spadek. Nie powiedziała

im jednak, jak ma zamiar to wykorzystać. Teraz czuła

się trochę winna, ponieważ rodzice uważali, że chodzi

jej tylko o to, by pomóc dawnemu przyjacielowi. I cho­

ciaż wiedziała, że ta uroczystość jest tylko na niby, nie

mogła powstrzymać wzruszenia, kiedy sędzia pokoju ob­

wieścił, że są mężem i żoną. Choćby nawet miało to

trwać najwyżej parę tygodni...

Ceremonia zaślubin skończyła się bardzo szybko

i Chance otrzymał pozwolenie, by pocałować pannę mło­

dą. Rozejrzał się najpierw dookoła, jakby szukając po­

mocy, a potem pochylił się i dotknął lekko ustami jej

warg. Trwało to zaledwie moment, ale Lana poczuła cie­

pło, przepływające całe jej ciało.

- Chodźmy już stąd - mruknął Chance.

Zdusiła w sobie ślady rozczarowania. A czego się

spodziewała? Gwałtownych wzruszeń? Wyznań miłości?

Doskonale wiedziała, co ją czeka, kiedy decydowała się

na to rozwiązanie.

- Co teraz? - spytała.

- Musimy pojechać do Waltera i przekazać mu kopię

aktu małżeństwa - odparł tylko.

Wsiedli do jego sportowego wozu i pomknęli w stro­

nę biura prawniczego Bishopa. Lana chciała nawet zacząć

rozmowę, ale kamienny wyraz twarzy Chance'a bynaj-

22

CARLA CASSIDY

mniej jej do tego nie zachęcił. Nie pytała go, czy miał

przed nią jakieś kobiety. Nie wiedziała nawet, czy nie

ma jakiejś sympatii w Wichicie. Co prawda Chance

twierdził, że nie ma zamiaru się żenić, ale nie wykluczało

to przecież jakiegoś poważniejszego związku.

Nagle zdała sobie sprawę, jak mało wie o mężczyźnie,

który został przed chwilą jej mężem.

Pamiętała go jeszcze jako zbuntowanego i niezwykle

wrażliwego szesnastolatka, którego przysłano na rok do

Coltonów, by się nim zajęli jako rodzina zastępcza. Miało

to osłabić napięcie, które powstało między nim a ojcem.

Jednak nie miała pojęcia, jak się rozwijał i kim stał się

po tych wszystkich latach.

- To zajmie parę minut - powiedział, zatrzymując się

przed budynkiem, w którym mieściła się kancelaria Bi­

shopa. - Pójdziesz ze mną czy zaczekasz?

- Zaczekam - odparła, a potem pospiesznie dodała:

- Chyba że wolisz, żebym poszła.

Chance zmarszczył brwi.

- Zaraz wracam - rzucił i zatrzasnął drzwi. Wszedł

do środka, nawet się za sobą nie oglądając.

Lana spojrzała na bukiecik, który trzymała na kola­

nach. Próbowała się uspokoić. Wypełniła już swoje zo­

bowiązania i spodziewała się, że dziś wieczorem Chance

zabierze się do wywiązywania ze swojego. To właśnie

dziś mają się kochać. Ona po raz pierwszy w życiu...

Znowu zrobiło jej się jednocześnie zimno i gorąco.

Nigdy wcześniej nie była aż tak zdenerwowana. Pomyśl

o dziecku, mówiła sobie w duchu. Nie emocjonuj się tak

bardzo. Już za dziewięć, dziesięć miesięcy będziesz mog­

ła cieszyć się tym, co najważniejsze...

Serce jej rosło na tę myśl. Zawsze pragnęła mieć dzie-

POWRÓT DO PROSPERINO 23

ci, ale od czasu narodzin siostrzenicy stało się to wręcz

jej obsesją. Czuła, że będzie dobrą matką i że potrafi

zająć się niemowlakiem.

Aż podskoczyła, kiedy Chance otworzył drzwi i za­

siadł za kierownicą.

- Wszystko w porządku? - spytała.

- Tak. Walter mówi, że dokumenty będą gotowe za

parę tygodni, ale już teraz mogę zabrać się do pracy na

ranczu.

Do domu dotarli dopiero około drugiej. Chance na­

tychmiast zniknął w swoim pokoju na dole, a Lana sta­

nęła w kuchni, nie bardzo wiedząc, co dalej.

Czy to możliwe, by „mąż" chciał się z nią kochać

właśnie teraz? W biały dzień? Spłonęła rumieńcem na

tę myśl. Wolałaby, żeby to się stało wieczorem, kiedy

z całą pewnością będzie miała więcej odwagi.

Po jakimś czasie Chance pojawił się w kuchni. Prze­

brał się w wytarte dżinsy i czarny T-shirt.

- Idę trochę popracować do obory - powiedział, nie

patrząc jej w oczy. - Wrócę za jakiś czas.

Zniknął, zanim te słowa zdążyły wybrzmieć w powie­

trzu. Lana aż zamrugała oczami, wciąż stojąc na środku

kuchni i nie bardzo wiedząc, co począć. Mówiła sobie, że

nie ma prawa czuć się niechciana i odrzucona. Przecież do­

skonale wiedziała, że Chance jej nie kocha. Nie powinno

więc jej dziwić, że pobiegł do pracy w dniu ich ślubu.

Westchnęła ciężko i ruszyła na górę do dobrze znanej

sypialni, która miała się teraz stać ich małżeńskim po­

kojem. Już wczoraj przywiozła tutaj część rzeczy, dziwiąc

się, że zabrała je ze sobą dzień wcześniej do miasta.

To właśnie tutaj mają spędzić noc poślubną.

Kiedy weszła do środka, zaskoczył ją widok koloro-

24

CARLA CASSIDY

wej narzuty na łóżko i świeżej pościeli. Znaczyło to, że

Chance postanowił się zadomowić w tym niezbyt przy­

jemnym, szarym pokoju. Rozejrzała się uważnie wokół.

Na solidnej komodzie stały kosmetyki Chance'a, a także

leżało pudełko zapałek z Topeki w stanie Kansas, na któ­

rym widniał zapisany ołówkiem numer telefonu.

Od razu rozpoznała kobiecy charakter pisma. Chance

ma zapewne kochanki w całym kraju. Czemuż by nie?

Jest na tyle seksowny i męski, że z pewnością przypra­

wia o bicie serca niejedną przedstawicielkę płci pięknej.

Poza tym otacza go aura tajemniczości, związanej z jego

przeszłością.

Zdjęła garsonkę i włożyła dżinsy oraz czerwoną bluz­

kę z długim rękawem. Jednocześnie zastanawiała się, jak

długo jej „mąż" będzie zajmował się oborą. Czy wróci

wieczorem, czy może po godzinie lub dwóch?

Zaniosła swój bukiecik do kuchni i wstawiła go do

wody. Co dalej? Skoro już wyszła za mąż, może przy­

najmniej przygotować dobrą kolację. Chciała zająć się

czymś, by nie zastanawiać się nad swoją sytuacją. Nad­

chodząca noc miała albo potwierdzić jej najśmielsze ma­

rzenia, albo też pokazać, że popełniła niewybaczalny

błąd.

Chance wbił kolejny gwóźdź w drzwi obory. Ten nie­

mal zatonął w lekko przegniłym drewnie. Raz jeszcze

powiedział sobie, że musi używać mniej siły, doskonale

zdając sobie sprawę z tego, że to bez sensu.

Musiał jakoś rozładować złość. Zawsze, kiedy czuł

gniew, zabierał się do pracy fizycznej. Trochę pomagało.

Walnął jeszcze raz i drzwi niemal się rozleciały.

- Cholera!

POWRÓT DO PROSPERINO 25

Przerwał pracę i usiadł na beli zleżałego siana. Obora

i szopa prawie nie nadawały się do użytku. Pełno tu było

przerdzewiałego sprzętu i niezdatnej do niczego paszy. Za­

groda niemal się rozpada. Trzeba naprawić prawie całe ogro­

dzenie i bramę. Ojciec nie zajmował się tym chyba od lat.

A teraz to wszystko należy do mnie, pomyślał i poczuł

gwałtowną dumę. Udało mu się pokonać Bossa. Mimo wy­

siłków ojca odziedziczył farmę, której nienawidził. Pomy­

ślał o kobiecie, która mu w tym pomogła. To niemożliwe,

by zgodziła się na takie szaleństwo! Wciąż jest piękna i za­

sługuje na coś więcej niż męża na parę miesięcy.

Skubnął trochę siana i roztarł je w palcach, po czym

przypomniał sobie czasy, kiedy trzynastoletnia Lana przy­

garnęła zbuntowanego i nieszczęśliwego szesnastolatka.

Już wtedy miała w sobie siłę i spokój, których mógł jej

tylko zazdrościć. Poza tym była miła i łagodna i mimo

młodego wieku doskonale wiedziała, jak sobie z nim po­

radzić. W czasie, gdy się przyjaźnili, Chance stał się spo­

kojniejszy. To, co przeżył, mniej go bolało.

Kiedy myślał o niej później, czuł głęboką wdzięcz­

ność. Kto wie, jak potoczyłyby się jego losy, gdyby nie

jej rady i wsparcie. A teraz czym jej odpłacił? Z chęci

zysku przystał na jej szaleńczy pomysł. Lana wywiązała

się już ze swojej części umowy. Teraz pora na niego...

Uderzył pięścią w belę, aż się zakurzyło, i znowu

wstał. Sięgnął po gwoździe i młotek i wrócił do prze­

rwanej pracy. Jednak wciąż myślał o nadchodzącej nocy.

Wreszcie będzie mógł zapomnieć o bezpiecznym se­

ksie. Przecież chodzi o to, by „żona" jak najszybciej za­

szła w ciążę. Przez całe swoje dorosłe życie był bardzo

ostrożny. Zawsze dbał o to, żeby pozostawić po sobie

dobre wrażenie. I nic więcej.

26

CARLA CASSIDY

Za nic nie chciał zostać ojcem. Aż ściskał mu się żo­

łądek, gdy myślał o tym, że tak właśnie mogło się stać.

Nie chciał przekazywać dalej tego, czego nauczył się

w swoim rodzinnym domu. Ale Lana nie chce, by jej

dziecko miało ojca. Mógł więc traktować siebie jako ano­

nimowego dawcę. Kogoś na parę nocy. To dziwne, ale

przy całym swoim doświadczeniu był wyraźnie tą myślą

zdeprymowany.

A jeśli Lana jednak nie zajdzie w ciążę? Albo jeśli

on będzie miał problemy ze wzwodem? Nie zdarzyło mu

się to nigdy wcześniej, ale teraz sytuacja była zupełnie

wyjątkowa.

Chance wbił kolejny gwóźdź. Będzie co ma być. Nie

ma sensu w tej chwili się nad tym zastanawiać.

Skończył o zmierzchu, gdy już nie bardzo widział,

co robi. Obora miała elektryczne oświetlenie, ale bał się,

że jest zepsute i mogłoby wywołać pożar. Kiedy otworzył

drzwi do domu, poczuł wspaniały zapach pieczonej wo­

łowiny.

Nawet nie przypuszczał, że Lana przygotuje posiłek!

Nagle przypomniał sobie matkę i jej posiłki. Kiedy

umarła, z domu zniknęła wszelka delikatność. Wciąż pa­

miętał, jak robiła bukiety, które stawiała w kuchni i sa­

lonie. A także jej śmiech, który wibrował w powietrzu

niczym dźwięk dzwonka.

Ten prosty gest jego „żony" obudził uśpione w nim

pragnienia. Kierując się węchem, ruszył do kuchni.

- O, już jesteś - ucieszyła się na jego widok.

Skinął głową i natychmiast poczuł się winny. Uciekł

od niej, gdy tylko dotarli do domu. Nie tego mogła się

spodziewać panna młoda...

Z przepraszającym uśmiechem wskazał stół.

POWRÓT DO PROSPERINO

27

- Wygląda na to, że nie zasypiałaś gruszek w popiele.

Zrobiła zafrasowaną minę.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu -

rzekła niepewnie. - Znalazłam ten obrus w komodzie

i pomyślałam, że świetnie tutaj pasuje.

- Jest bardzo ładny - zapewnił ją, a ona aż poczer­

wieniała z dumy.

- Zrobiłam kolację. Podam ją, jak tylko będziesz gotów.

Widział, że jest zdenerwowana. Po pierwsze unikała

jego wzroku, poza tym drżał jej trochę głos.

- Chciałbym najpierw wziąć prysznic. - Uśmiechnął

się, chcąc ją trochę ośmielić. - To mi zajmie niecały kwa­

drans.

Zostawił ją w kuchni i przeszedł do łazienki. Starał

się skoncentrować na samej kąpieli i nie myśleć o nad­

chodzącej nocy, ale było to bardzo trudne. Zaczął więc

robić plany remontowe na najbliższe dni. Miał świado­

mość, że to ciężkie zadanie, ale nagroda też nie była mała.

Wiedział, że zarówno ziemia, jak i dom, mają czystą hi­

potekę. Może więc liczyć na spory zysk. Może sobie też

pozwolić na to, by wynająć paru ludzi do pomocy. Po­

stanowił, że jutro rano pojedzie do miasta i rozejrzy się

za jakąś siłą roboczą. W ten sposób skróci okres czekania

na sprzedaż.

Zakręcił w końcu kurki i wytarł się do sucha. Włożył

czyste dżinsy i sportową koszulę. Kiedy ponownie zna­

lazł się w kuchni, jeszcze bardziej zdziwiła go domowa

atmosfera, jaką tam zastał.

Lana nie zauważyła jego obecności. Stała przy kuchni

i sprawdzała pieczeń. Chance przez chwilę podziwiał jej

kształtną figurę. Nadal była bardzo szczupła, ale teraz

mocniej zaokrąglona i bardziej kobieca. Włosy upięła

28

CARLA CASSIDY

w kok i Chance pomyślał, że woli ją z rozpuszczonymi.

Zastanawiał się nawet, jakie są w dotyku. Zapewne mięk­

kie i jedwabiste...

Lana wrzuciła ziemniaki do miski i obróciła się

w stronę stołu. Aż podskoczyła na jego widok. Na szczę­

ście miała refleks i nie upuściła salaterki.

- Wystraszyłeś mnie - powiedziała, stawiając ją na

stole.

- Bardzo mi przykro, zwłaszcza że nie po raz pierw­

szy - westchnął. - Czy mogę ci jakoś pomóc?

- Tak, wyjmij sałatę z lodówki, a ja zajmę się sosem.

Po paru minutach zasiedli naprzeciwko siebie i roz­

poczęli najlepszy posiłek, jaki Chance jadł w życiu. Mi­

mo to atmosfera między nimi gęstniała, a ciemność za

oknem przypominała o zbliżającej się nocy.

Pomyślał, że mogli pójść do łóżka zaraz po ślubie.

Może gdyby mieli to już za sobą, nie byliby oboje tak

spięci. I czuliby się teraz swobodniej przy stole.

W czasie posiłku rozmawiali tylko o głupstwach.

Chance ucieszył się, kiedy to się wreszcie skończyło. La­

na zabrała się do zmywania, on wytarł naczynia, a potem

wyszedł, by sprawdzić, czy wszystko jest pozamykane.

Kiedy wrócił, „żona" siedziała na brzeżku sofy w salonie

i wyglądała tak, jakby chciała stąd czmychnąć, gdzie

pieprz rośnie.

No, wystarczy już tego, pomyślał.

- Idę do łóżka - oświadczył, widząc, jak jej oczy na­

gle zrobiły się większe. - Możesz do mnie dołączyć, kie­

dy będziesz miała ochotę. - Zawahał się. - Chyba że

masz raczej ochotę się z tego wycofać.

Lana natychmiast podniosła się ze swego miejsca, a jej

oczy aż zaiskrzyły.

POWRÓT DO PROSPERINO

29

- Nic z tego - rzekła pewnie. - Ja zrobiłam swoje,

teraz kolej na ciebie.

Minęła go i poszła prosto do łazienki. Chance patrzył

za nią jeszcze przez chwilę, a potem westchnął i z re­

zygnacją powlókł się do ich „małżeńskiej" sypialni. Jed­

nak kiedy znalazł się już w środku i spojrzał na łóżko,

poczuł dreszczyk podniecenia. Cóż, przynajmniej czeka

go przygoda.

Zgasił górne światło, zostawiając jedynie lampkę na

szafce nocnej, i się rozebrał. Próbował nie myśleć o tym,

co kiedyś łączyło go z Laną. Teraz jest ona po prostu

atrakcyjną kobietą i tylko to powinno się dla niego liczyć.

Położył się nagi i zaczął nasłuchiwać. „Żona" wciąż się

zapewne kąpie. Poświęcił się więc rozmyślaniom o tym, co

zrobi z pieniędzmi ze sprzedaży rancza. Przede wszystkim

chciałby założyć własną firmę. Nie wiedział jeszcze jaką,

ale najważniejsze, że sam sobie będzie szefem.

Poza tym chciał kupić segment w szeregowcu. Coś nie­

drogiego i o niskich kosztach utrzymania, a jednak miłego

i dosyć reprezentacyjnego. No i jeszcze harley. Od lat ma­

rzył o takiej wielkiej, lśniącej chromem maszynie...

Kiedy jednak dobiegł do niego odgłos otwieranych

drzwi, zapomniał o mieszkaniach i motocyklach. Lana

stała w drzwiach. Miała na sobie jedynie białą koszulę

nocną, która przylegała do jej piersi i opadała kaskadą

w dół. Patrząc na nią, miał wrażenie, że śni, ale był to

bardzo przyjemny sen.

Wreszcie rozpuściła włosy i Chance poczuł, że chętnie

by je pogłaskał. Podeszła do niego w milczeniu i położyła

się na brzegu łóżka. Prawie nie zajmowała na nim miejsca.

„Mąż" uniósł się na łokciu i uśmiechnął do niej.

- To bardzo dziwne, prawda?

30 CARLA CASSIDY

Rozluźniła się trochę, słysząc jego słowa.

- Bardzo - zgodziła się.

- Wcale nie musimy się spieszyć - rzekł, dotykając

jej policzka. Był gładszy, niż się spodziewał. Natychmiast

poczuł gwałtowne pożądanie.

- Tak, wolałabym wolno - szepnęła.

Chance przesunął palce niżej, czując jej miękką, jędrną

skórę. Jeśli wcześniej bał się, że w tak niezwykłej sytuacji

nie sprosta wymaganiom Lany, to teraz odrzucił wszelkie

obawy. Już w tej chwili był gotowy się z nią kochać.

Westchnęła. Pochylił się, by ją pocałować i stwierdził,

że drży. Przywarła jednak do niego, gdy tylko poczuła

jego usta. Nie, wcale nie była nieśmiała, jak się tego spo­

dziewał. Otworzyła usta, chcąc poczuć jego język, i za­

rzuciła mu ramiona na szyję. Przysunął się do niej, odu­

rzony zapachem jej perfum. Niby znał je dobrze, a prze­

cież do tej pory nie kojarzyły mu się z seksem. Ciepło

emanujące z jej ciała było wprost zniewalające. Zaczął

całować szyję Lany, a potem przesunął wargi niżej, czu­

jąc gwałtowne bicie jej serca.

Cofnął się jednak, kiedy poczuł troczki, którymi zwią­

zała u góry koszulę. Wiedział, że jest jeszcze za wcześ­

nie. Pocałował ją jeszcze raz, ciesząc się smakiem jej

ust i tym, że tak mocno przyciska go do siebie.

Nagle poczuł, że pocałunek to za mało. Przyciągnął

ją do siebie, a ona zaczęła oddychać jeszcze gwałtowniej.

Chciał mieć ją tuż obok. Nagą, dyszącą pożądaniem.

- Lana, muszę zdjąć twoją koszulę - szepnął, ciągnąc

delikatnie za tasiemkę.

- Zgaś światło - poprosiła.

Zawahał się. Wcale nie miał na to ochoty. Wolałby

widzieć jej piękne, smagłe ciało.

POWRÓT DO PROSPERINO

31

- Proszę, Chance - szepnęła. - Następnym razem bę­

dzie ze światłem.

Uśmiechnął się i sięgnął do wyłącznika lampki. Po

chwili spowiły ich ciemności. Teraz szybko rozwiązał ta­

siemki przy jej koszuli i ściągnął ją. Oboje byli nadzy

i rozpaleni pożądaniem. Gdy dotknął jej piersi, zapo­

mniał o bożym świecie. Lana wygięła ciało w łuk, re­

agując nawet na najmniejszą pieszczotę. Ich wargi znowu

się spotkały, a ręce wykonywały własny taniec, rozpo­

znając nieznane terytorium. Lana jęczała, kiedy dotykał

jej czułych miejsc. Wszystko to jednak działo się zbyt

szybko. Chance czuł, że długo nie wytrzyma tej tęsknoty,

która ogarnęła całe jego ciało. Kiedy wsunął się między

jej uda, Lana była gotowa. Krzyknęła, kiedy poczuła jego

męskość, i przyciągnęła go do siebie.

Nagle natrafił na niespodziewany opór. Trochę go to

zdziwiło, ale był już zbyt rozpalony, by się wycofać. Do­

piero gdy się połączyli, zrozumiał, co się stało.

- Lana - westchnął, czując potworne wyrzuty sumie­

nia. Nie miał pojęcia, że do tej pory była dziewicą! Chciał

się wycofać, lecz ona go nie puszczała.

- Nie, Chance. Nie przerywaj. Wszystko w porządku.

Przyciągnęła go jeszcze mocniej nogami. Wcale nie

miał ochoty przerywać, a oddech, który czuł na szyi,

działał na niego pobudzająco. Znowu poruszył biodrami,

delikatnie, by nie spowodować bólu. Był jej wdzięczny

za ten dar, chociaż jednocześnie nieco zły, że mu o tym

nie powiedziała.

Gdyby wiedział o jej dziewictwie, na pewno nie przy­

stałby na ten szaleńczy pomysł. Teraz jednak jest za

późno. Wszystko się zmieniło w ciągu jednej chwili

i wiedział, że Lana już nigdy nie będzie taka sama.

32

CARLA CASSIDY

A jeśli nawet by się zgodził z nią kochać, wszystko

przebiegałoby wolniej. Nie spieszyłby się, wprowadzając

ją w świat nowych doznań. Chciałby, żeby zapamiętała

tę noc do końca życia.

Ale nic z tego! Nie mógł powstrzymać pożądania,

które w nim narastało. Delikatne ruchy przybrały na sile,

a Lana jęczała z rozkoszy. Wiedział, że jest to rozkosz,

a nie ból. Nie mógł się mylić. Zgodnie dążyli do szczytu,

a kiedy go osiągnęli, ich krzyk wypełnił całą sypialnię.

Chance opadł na łóżko tuż obok niej, oddychając cięż­

ko. Lana też dyszała, ściskając go mocno za rękę. Sam

nie wiedział, jak to się stało, że kobieta, która nigdy

przedtem się nie kochała, mogła doprowadzić go do stanu

takiego uniesienia. Dopiero chwilę potem, gdy puściła

jego rękę i zobaczył przed oczami białą plamę, zrozu­

miał, że znowu się ubiera.

- Lano, dlaczego mi nie powiedziałaś? - spytał, pa­

trząc na jej nocną koszulę. - Przecież nigdy bym się na

coś takiego nie zgodził.

- Właśnie dlatego - szepnęła, kładąc się obok. - Je­

stem zmęczona, Chance. Porozmawiamy o tym jutro.

Obróciła się na bok, tyłem do niego. Miał ochotę do­

tknąć jej, przytulić... Przesunął się nawet w jej stronę,

ale zaraz się cofnął. Nie chciał robić niczego wbrew jej

woli. Lana widocznie uważa, że to już koniec całej spra­

wy, przynajmniej na razie, i że niczego więcej nie po­

trzebuje.

Patrząc w sufit powtarzał sobie, że ta kobieta jest dla

niego jedynie środkiem do celu. Podobnie jak on dla

niej... To całkowicie mu odpowiada. Nie chce przecież

wiązać się z kimkolwiek. Za parę miesięcy będzie już

zupełnie wolny. Sprzeda ranczo i spali za sobą wszystkie

mosty. Nawet się nie obejrzy za siebie, kiedy będzie stąd

wyjeżdżał.

Jakiś dziwny sen obudził Emily Blair Colton. Usiadła

z bijącym sercem na łóżku i przez chwilę wsłuchiwała

się w swój niespokojny oddech. Nie, to nie był zwykły

sen, tylko koszmar.

Rozejrzała się dookoła, szukając czegoś znajomego,

co dałoby jej poczucie bezpieczeństwa. Jasny księżyc po­

srebrzył wnętrze jej sypialni. W jego świetle nawet zwyk­

łe przedmioty nabierały dziwnego wyglądu.

Jednak rzeczywistość wcale nie okazała się dla niej

najmilsza. Z głębokim smutkiem pomyślała, że to nie jest

jej dom. Była daleko od rancza Prosperino w stanie Ka­

lifornia. Daleko od kochających rodziców, którzy ją

adoptowali - Meredith i Joego Coltonów.

Znajdowała się w niewielkim miasteczku Red River

w stanie Montana, gdzie ukryła się przed mordercą.

Wciąż rozpamiętując fragmenty koszmaru, wstała, narzu­

ciła na siebie szlafrok i wyszła z sypialni.

Kiedy znalazła się w pokoju dziennym, zapaliła lampę

i opadła na kanapę. Różne myśli przebiegały jej przez

głowę. Minął już ponad rok, kiedy opuściła dom, starając

się ratować własne życie. Przesunęła drżącą dłonią po

włosach i jeszcze raz powróciła myślami do swego snu.

Te obrazy nawiedzały ją od jakiegoś czasu, ale ostatnio

jakby coraz częściej.

Koszmar zawsze zaczynał się w ten sam sposób. Je­

chała ze swoją matką, Meredith, samochodem. Nie miała

jednak dwudziestu lat, tylko jedenaście i czuła się cał­

kowicie bezpieczna. Czuła miłość i oddanie kobiety

obok.

34

CARLA CASSIDY

A potem wszystko się skończyło. Pisk hamulców. Po­

tworny hałas. Pryskające szkło...

Ale to nie sam wypadek był najstraszniejszy, a raczej

to, co następowało po nim. Emily krwawiła. Bolała ją

zraniona głowa. A kiedy otwierała oczy, widziała dwie

identyczne matki. Obie miały takie same włosy i oczy,

ale jedna była jak zwykle miła i kochająca, a druga pa­

trzyła na nią twardo i uśmiechała się złowrogo. Jednak

po chwili dobra matka niknęła i zostawała tylko ta zła...

Dopiero jakiś czas temu Emily zrozumiała, że ten sen

jest tak naprawdę projekcją jej wspomnień. Niewiele pa­

miętała z wypadku, ale po latach poznała prawdę. Zła

matka była bliźniaczą siostrą Meredith imieniem Patsy

i próbowała przejąć nie tylko tożsamość siostry, ale też

jej dom i męża.

Myślała z żalem o całym złu, które zaczęło toczyć

rodzinę Coltonów. O tym, jaka degrengolada nastąpiła po

tajemniczych zmianach w „Meredith". Jednak teraz Emi­

ly wiedziała już wszystko. Prawdziwa Meredith straciła

w wypadku pamięć i przebywała teraz w Jackson, w sta­

nie Missisipi.

I próbowała odzyskać pamięć. Jeśli doktor Wilkes jej

pomoże, na pewno odzyska też swoje dawne życie.

Emily wstała i podeszła do okna. Spojrzała w ciem­

ność i pomyślała, że nigdy nie czuła się tak samotna.

Patsy wiedziała, że „córka" poznała prawdę i dlatego

wynajęła płatnego mordercę. Już dwa razy niemal udało

mu się ją zabić, ale Emily zdołała się wyrwać z jego

uścisku.

Aż zadrżała, kiedy przyszło jej do głowy, że gdzieś

tam w ciemnościach może się czaić zabójca. Wiedziała,

że kuleje i ma wąsy oraz bródkę. I że jest bezwzględny.

POWRÓT DO PROSPERINO

35

Odsunęła się od okna i zgasiła światło. Następnie sku­

liła się na kanapie, czując, że ma kompletny mętlik w gło­

wie. Będzie musiała coś zrobić z Tobym... Poznała go,

gdy ukrywała się w Keyhole w stanie Wyoming. Toby

nie tylko się z nią zaprzyjaźnił, ale w końcu się w niej

zakochał. Bardzo pragnęła odwzajemnić to uczucie, ale...

nie mogła.

Niestety, musiała uciekać. Parę dni wcześniej rozma­

wiała przez telefon ze znajomymi z Keyhole. Najpierw

dowiedziała się, co słychać u Annie, a potem Wyatt bez

żadnych wstępów powiedział jej, że Toby bardzo się o nią

martwi i że wciąż dopytuje się, gdzie jest. Oczywiście

uszanował jej wolę i nie powiedział mu tego, ale było

mu naprawdę przykro.

Wyjechała z miasteczka, z nikim się nie żegnając. Nie

wyjaśniła też Toby'emu, w jakiej jest sytuacji. Ale cóż

mogła na to poradzić? Musiała uciekać...

Przymknęła oczy i pomodliła się krótko. Miała tylko

nadzieję, że Meredith szybko odzyska pamięć, a Patsy

znajdzie się za kratkami. Szybko. Jak najszybciej. Zanim

płatny morderca odnajdzie w końcu swą ofiarę.

ROZDZIAŁ TRZECI

Lana zrozumiała, że jest sama w łóżku, zanim jeszcze

otworzyła oczy. Nieobecność Chance'a była wręcz wy­

czuwalna. Tak jakby wychodząc, zabrał ze sobą część

swej energii.

Otworzyła oczy i położyła dłoń w miejscu, gdzie jesz­

cze jakiś czas temu znajdowała się jego głowa. Wyczuła

wgłębienie, a nawet, jak jej się wydawało, ciepło jego ciała.

Chance.

Znowu zamknęła oczy, wspominając to, co się zda­

rzyło minionej nocy. Kiedy Chance ją pieścił, a jej ciało

tak wspaniale odpowiadało na jego dotknięcia, odniosła

wrażenie, że znowu mogłaby się w nim zakochać. A na­

wet, że może już jest w nim troszeczkę zakochana...

To była oczywiście tylko jej fantazja. Gra, którą roz­

poczęła z własnym sumieniem, aby je uspokoić. Jednak

światło, które rozproszyło cienie nocy, kazało jej wrócić

do rzeczywistości. To oczywiste, że akt płciowy, który

ich połączył, nie miał nic wspólnego z miłością.

Nagle przyszło jej do głowy, że Chance może być na

nią zły. Czyżby dlatego wstał tak wcześnie? Lana ziew­

nęła i zwlokła się z łóżka. Nie chciała tracić czasu na

jałowe dywagacje. Natychmiast też przeszła do łazienki.

Już pod prysznicem zaczęła zastanawiać się, co dalej.

Jasne, że Chance'a zaskoczyło to, że jest dziewicą. Miał

też do niej pretensje, że go o tym nie uprzedziła.

POWRÓT DO PROSPERINO

37

Zaskoczył ją ból, który później czuła. Nie w trakcie

samego aktu, ale potem, kiedy leżała odwrócona do niego

tyłem. Jeszcze teraz dawał o sobie znać, chociaż wie­

działa, że następnym razem będzie lepiej. Następnym ra­

zem...

Mimo gorącej wody poczuła mrowienie na karku.

Znowu pragnęła Chance'a... Skończyła prędko kąpiel

i wytarła się szorstkim, włochatym ręcznikiem.

Ubrała się i przeszła do kuchni. Czekała tu na nią

kawa w ekspresie, ale nigdzie nie dostrzegła ani śladu

„męża".

Chyba rzeczywiście jest na nią wściekły! Może wręcz

uznał cały ich układ za obrzydliwy... Chance jest pewnie

przyzwyczajony do tego, że kobiety, z którymi się kocha,

wiedzą, jak to się robi. Ona nie miała o tym zielonego

pojęcia. Wszystko robiła instynktownie, chociaż skądinąd

była świadoma, że sztuka erotyki nie polega wyłącznie

na akcie płciowym. Musi się wszystkiego nauczyć. Do­

wiedzieć się, gdzie go dotykać i jak całować.

Lana westchnęła i nalała sobie trochę kawy. Z fili­

żanką w ręku podeszła do okna. Natychmiast zauważyła

„męża" niedaleko obory. Zajmował się zepsutym płotem

zagrody. Mimo wczesnej pory i chłodu, który zapewne

panował na zewnątrz, miał na sobie tylko dżinsy.

Z przyjemnością patrzyła na jego szeroką Matkę pier­

siową i ładne mięśnie. Skóra Chance'a lśniła potem

w blasku słońca. W tej chwili wyglądał bardziej na sur-

fera niż kogoś, kto zajmuje się pracą fizyczną. Miał przy

tym bardzo zadowoloną minę, o ile mogła to stwierdzić

z tej odległości. Pewnie lubi tego rodzaju zajęcia.

Kiedy po raz pierwszy pojawił się na farmie Coltonów,

co nastąpiło po jakiejś szczególnie gwałtownej utarczce

38 CARLA CASSIDY

z ojcem, matka ostrzegała ją, by trzymała się od niego

z daleka.

- Ten chłopiec to łobuz - tłumaczyła Inez swej trzy­

nastoletniej córce. - Widać to po oczach. Do wszystkich

ma pretensje i zaatakuje każdego, kto się do niego zbliży. -

Niezależnie od intencji...

Początkowo słuchała matki i omijała Chance'a sze­

rokim łukiem. Ale potem wszyscy zobaczyli, że sytuacja

zaczyna się zmieniać. Meredith i Joe mieli na niego dobry

wpływ. Ich nie narzucająca się troska i miłość, którą da­

rzyli to zbuntowane dziecko, zrobiły swoje.

Właśnie wtedy Lana zdecydowała się na pierwszy

kontakt z Chance'em. Po paru spotkaniach stali się nie­

rozłącznymi przyjaciółmi. Odkryła, że jest on wrażliwym

i delikatnym chłopcem, który postanowił chronić się

przed światem pod maską brutalności i chamstwa. To

dzięki Coltonom mógł znowu stać się sobą...

Ale kim jest teraz? Widziała tylko ciało, które w nocy

dało jej tyle rozkoszy. Gładką skórę i mięśnie. Jednak

kim tak naprawdę stał się Chance Reilly?

Odwróciła się od okna, starając się o tym nie myśleć.

Usiadła przy stole i zmarszczyła brwi. Raz jeszcze wró­

ciły do niej wspomnienia z przeszłości.

W czasie tego roku, który spędził u Coltonów, bardzo

często rozmawiali. A właściwie to Chance gadał, o życiu,

ojcu, dziewczynach, a ona słuchała go uważnie. Już wte­

dy się w nim zadurzyła, ale było to niemądre uczucie

nastoletniej dziewczynki. Jednak nie zniknęło ono wraz

z upływem lat, ale zamieniło się w coś innego. Tylko

w co?

Jako młoda dziewczyna uważała, że jest w nim nie­

przytomnie zakochana. Później używała raczej słowa

POWRÓT DO PROSPERINO

39

„przyjaźń", chociaż coś jej mówiło, że to nie wszystko.

Często o nim myślała, ale spotykała się z nim bardzo

rzadko.

A teraz została jego „żoną".

I chociaż kochała się z nim tej nocy, w istocie nie

miała pojęcia, kim się stał. Mówiła sobie jednak, że nie

ma to żadnego znaczenia. Ich związek i tak miał się już

niedługo skończyć. W zasadzie mogłaby się stąd wypro­

wadzić zaraz po zajściu w ciążę. Obiecała przecież, że

nie będzie starała się go zatrzymać i że w ogóle żadne

uczucia nie wchodzą w grę.

Chance pracował na dworze przez ładnych parę go­

dzin. W końcu Lana zaniosła mu koło południa kilka

kanapek oraz szklankę mrożonej herbaty. Przyjął to

wszystko z wdzięcznością, a potem zjadł, niewiele się

odzywając.

Lana wróciła do domu i zajęła się sprzątaniem. Prze­

niosła też resztę swoich rzeczy do wspólnej sypialni.

Lubiła porządki, a także gotowanie. Dzięki temu, że

była zajęta, czas szybciej mijał i nie zaprzątała sobie gło­

wy błahymi myślami. Chance skończył pracę koło szó­

stej. W kuchni czekała na niego wołowina, a także świe­

żo upieczony chleb.

- Ależ, Lano, to zupełnie niepotrzebne - oznajmił,

myjąc ręce przy zlewie. - Nie ożeniłem się z tobą, żeby

mieć kucharkę i sprzątaczkę.

- Po prostu z przyjemnością się tym zajmuję - wyjaś­

niła. - Zwłaszcza że nie muszę gotować tylko dla siebie.

Wskazała mu miejsce przy stole, a następnie zajęła

się krojeniem ciepłego chleba. Jednocześnie czuła na so­

bie oczy Chance'a. Miała wrażenie, że widzi ją nagą mi­

mo ubrania i nagle zrobiło jej się gorąco.

40

CARLA CASSIDY

Podała chleb do wołowiny i usiadła przy stole, spu­

szczając wzrok. Wiedziała, że nadszedł czas, by poroz­

mawiać o tym, co między nimi zaszło.

- Chance, jeśli chodzi o wczorajszą noc...

Odłożył kromkę, którą już trzymał w dłoni. Jego zie­

lone oczy nagle pociemniały.

- Powinnaś mi była powiedzieć - rzekł z nutą pre­

tensji. - Powinienem był znać prawdę. Nigdy bym się

nie zgodził na takie szaleństwo...

- Właśnie dlatego ci nie powiedziałem - przerwała

mu. - Gdyby nie ty, to byłby ktoś inny, przypadkowy.

- Wysunęła dumnie podbródek. - Byłam już na to zde­

cydowana.

- Ale dlaczego dopiero teraz to się stało? - spytał

z taką miną, jakby ta kwestia bardzo go nurtowała.

- Chodzi ci o dziecko? - Nie bardzo zrozumiała.

Chance pokręcił głową.

- Nie, dlaczego nie miałaś nikogo wcześniej? - Od­

chrząknął zakłopotany. - Jesteś przecież bardzo atrakcyj­

na. Założę się, że miałaś mnóstwo adoratorów.

Lana zaczerwieniła się nieco i wzięła sobie kawałek

mięsa. Następnie sięgnęła po chleb.

- Jedz, bo ci wystygnie - zachęciła go. - Widzisz,

nie bardzo miałam czas na randki. Chciałam skończyć

szkołę, a rodzice nie mieli pieniędzy na jej opłacenie.

Dlatego zawsze dużo się uczyłam, żeby dostać stypen­

dium.

- Nauka zamiast seksu - zaśmiał się. - A potem?

Lana wzruszyła ramionami.

- Skończyłam szkołę pielęgniarską z samymi piątka­

mi. Miałam dużo propozycji pracy. Z kim miałam się

umawiać? Z pacjentami?

POWRÓT DO PROSPERINO 41

Nie chciała zdradzić, że w grę wchodziło coś jeszcze.

Zawsze była nieśmiała, zwłaszcza jeśli idzie o obcych.

Lubiła ludzi i chętnie im pomagała, ale z wielkim trudem

nawiązywała bliższe znajomości. Nie miała też pojęcia,

jak należy flirtować i zjednywać sobie sympatię chłop­

ców. I chociaż w szkole miała parę przyjaciółek, to ani

jednego przyjaciela...

Łatwiej jej było zająć się wyłącznie pracą. To wypeł­

niło jej życie. Do pewnego momentu czuła się nawet

szczęśliwa, ale narodziny Marissy wywróciły wszystko

do góry nogami.

- Ale co się stało, to się nie odstanie - dodała po

chwili. - Mamy za sobą pierwszą noc, a ja niczego nie

żałuję.

Chance skinął głową. Przez jakiś czas jedli w ciszy,

ale tym razem nie czuli już wczorajszego napięcia. Po­

woli zaczynali się do siebie przyzwyczajać.

- Wiesz co, samotne rodzicielstwo nie jest najlep­

szym wyjściem. Mój stary zupełnie nie sprawdził się w tej

roli - mruknął Chance.

- Ale ja sobie poradzę - rzekła z niezachwianą pew­

nością. - Twój ojciec nie zmieniłby się, nawet gdyby żyła

twoja mama.

Przez chwilę zastanawiał się nad tym, a potem skinął

głową. Kiedy wspominał wczesne dzieciństwo, odnosił

wrażenie, że Boss lubił tłamsić wszystkich, w tym własną

żonę. Zwłaszcza później, gdy ludzie się od niego odsu­

nęli, wyżywał się na niej.

- Masz rację, chociaż mama pewnie nie pozwoliłaby

mnie bić i traktować jak śmiecia. Miałem do niej pre­

tensję za to, że umarła, ale teraz wiem, że była w bardzo

trudnej sytuacji.

42

CARLA CASSIDY

- Tak było łatwiej. - Lana uśmiechnęła się do niego

smutno. - Zresztą miałeś żal do całego świata. To natu­

ralne, skoro wyniosłeś go z rodzinnego domu.

Chance pokręcił głową.

- Jesteś nie tylko świetną sprzątaczką i kucharką, ale

też psychologiem - zaśmiał się. - Ciekawe, jakie jeszcze

talenty skrywasz?

Spuściła wzrok, czując, że się zagalopowała.

- Przepraszam, nie mam prawa wtrącać się w twoje

sprawy.

Jednak on spojrzał jej prosto w oczy i zrozumiała, że

nie ma do niej pretensji.

- Jasne, że masz - rzekł z powagą. - Tyle nasłucha­

łaś się głupot, które ci opowiadałem, kiedy byliśmy dzieć­

mi, że masz do tego całkowite prawo.

Lana rozluźniła się. Do tej chwili nie zdawała sobie

sprawy, że znów jest spięta.

- Potrzebowałeś kogoś, kto by cię słuchał. Poza tym

to wcale nie były głupoty.

- Jesteś dla mnie bardzo wyrozumiała - zaśmiał się

ponownie. - Ale... przyjemnie się gadało.

Milczała, chociaż mogłaby mu powiedzieć prawdę.

Wierzyła w swoją miłość do niego tak bardzo, że chło­

nęła każde jego słowo. Cieszyło ją każde jego wyznanie.

I właśnie dlatego była tak znakomitą towarzyszką roz­

mów.

Ale Chance traktował ją wówczas jak dziecko. I pewnie

z tego powodu uznał, że może jej o wszystkim mówić.

Znowu się do niej uśmiechnął.

- Tak, mogłem ci wszystko powiedzieć i zawsze ci

ufałem - dodał w zamyśleniu. - Zwykle też stosowałem

się do twoich rad. Aż do Susan Cahill.

POWRÓT DO PROSPERINO

43

Lana zakryła usta dłonią, żeby nie wybuchnąć śmie­

chem. Doskonale pamiętała Susan Cahill. Ta osiemna­

stoletnia dziewczyna przyjechała do Coltonów zaledwie

na parę tygodni. Mieli w tym czasie sprawować nad nią

opiekę rodzicielską. Była śliczną, długonogą blondynką

i Chance natychmiast zadurzył się w „starszej" kobiecie.

- Dobrze ci radziłam - powiedziała, próbując zacho­

wać powagę. - Skąd mogłam wiedzieć, że ona boi się

bakterii?

Nie mówiła prawdy. W czasie jedynej rozmowy, jaką

z nią odbyła, wyznała, że chce zostać pielęgniarką,

a wtedy Susan zatrzepotała rzęsami i oznajmiła, że „to

fatalne", ponieważ pielęgniarki są narażone na kontakt

z bakteriami.

- Susan w ogóle nie zwracała na mnie uwagi, a ty

powiedziałaś, żebym udawał chorego - żalił się. - Że

jak powiem, że źle się czuję, to ona położy mi dłoń na

czole i będzie bardzo opiekuńcza.

- Sama bym tak zrobiła - wtrąciła Lana.

Chance aż wzdrygnął się, a potem parsknął śmiechem.

- Szkoda, że nie widziałaś jej miny, jak jej to po­

wiedziałem. Popatrzyła na mnie jak na najgorszego ro­

baka. A potem odskoczyła na dobrych parę metrów

i krzyknęła, żebym się do niej nie zbliżał. Powinienem

był pomyśleć o tym, że to ty chciałaś zostać pielęgniarką,

a nie ona.

Lana pokręciła głową.

- I tak się dla ciebie nie nadawała.

Chance przestał się śmiać i popatrzył na nią poważnie,

niemal gniewnie.

- Nie ma takiej kobiety, która by się dla mnie nada­

wała - rzekł dobitnie. - Musisz to sobie zapamiętać.

44

CARLA CASSIDY

Ożeniłem się tylko po to, żeby wygrać z ojcem, chociaż

zupełnie mi to nie odpowiada. Wolę być wolny i nie­

skrępowany. Już niedługo sprzedam to ranczo i fruu, od­

lecę stąd jak najszybciej!

Lana wbiła wzrok w talerz. Ukroiła kawałek woło­

winy i zaczęła jeść. Jednocześnie zastanawiała się, co

spowodowało ten gwałtowny wybuch. Przecież w żaden

sposób nie zagrażała swobodzie Chance'a. Czyżby sądził,

że jednak zechce go zatrzymać? Niemożliwe, przecież

zna ją tak dobrze.

A jednak uznała jego słowa za swoiste ostrzeżenie.

Chance chciał jej wyraźnie przypomnieć, że nie powinna

traktować poważnie tego małżeństwa. Nie musi się jej

obawiać. Chociaż wciąż żywiła dla niego ciepłe uczucia,

to wiedziała, że nie może go zatrzymać na siłę. Nie miała

zamiaru nawet próbować. Skoro zawarła układ, postano­

wiła dotrzymać słowa.

- Zrobisz co zechcesz, Chance. Mamy umowę...

Spojrzał jej w oczy, a następnie powrócił do posiłku.

Jedli w milczeniu, siedząc sztywno przy stole. Nagle mi­

nął im cały dobry humor i zaczęli myśleć z niepokojem

o nadchodzących godzinach.

Chance skręcił na główną drogę i pomknął w kierun­

ku Prosperino. Czuł się potwornie winny, a- była to jedna

z rzeczy, których organicznie nie znosił. Kojarzyło mu

się to z dzieciństwem i ciągłym poczuciem, że nie do­

rasta do wymagań ojca. Tyle że teraz chodziło o jego

własne wymagania.

Odnosił wrażenie, że od momentu ślubu zachowuje

się gorzej, niż powinien. Przecież doskonale wiedział, że

Lana jest człowiekiem honoru i z pewnością dotrzyma

POWRÓT DO PROSPERINO

45

słowa. Nie ma potrzeby przypominać jej, dlaczego się

z nią ożenił.

Ale z drugiej strony, nie chodzi tu tylko o Lanę. On

sam odkrył nagle, że brakuje mu prawdziwego domu.

Zwłaszcza po tym, kiedy wchodził do kuchni, którą jego

„żona" urządziła we własnym stylu. Pragnienie ciepła

i rodzinnej atmosfery były tak silne, że musiał z nim

walczyć...

Kiedy zgodził się na szaleńczy pomysł Lany, nie prze­

myślał dokładnie całej sprawy. Cieszyło go to, że „da

nauczkę" Bossowi i w końcu odziedziczy ranczo. Nie są­

dził, że wspólne mieszkanie z kobietą, a konkretnie z tą

kobietą, może się okazać tak trudne.

Śliczna, smagła Lana, która z niezmąconym spokojem

przyjmowała zarówno dobro, jak i zło. Lana, która witała

go uśmiechem, niezależnie od tego, kiedy się pojawił...

Nie mógł się pozbyć wrażenia, że właśnie ona zasługuje

na coś lepszego.

Jako dziewczynka bardzo mu pomogła. Starała się go

słuchać i rozumieć. Nigdy go nie potępiała. Tak jak teraz.

Już wtedy była ładna, chociaż bardzo szczupła, żeby

nie powiedzieć chuda. Miała jednak wielkie, ciemne oczy

i wspaniałą grzywę włosów. Za każdym razem, kiedy

później ją widział, miał wrażenie, że robi się coraz pięk­

niejsza.

Miło zaskoczyło go też to, że przyjęła go tak chętnie

i namiętnie. Zwłaszcza jeśli były to jej pierwsze erotyczne

przeżycia. Cóż, niepotrzebnie założył, że jest doświadczona,

ale i tak ta noc mogła mieć znacznie gorszy finał.

Zacisnął mocniej dłonie na kierownicy. Przypomniał

sobie szok, jakiego doznał, kiedy okazało się, że jest dzie­

wicą.

46 CARLA CASSIDY

Nie, nie będzie się z nią dzisiaj kochał. Mimo że się

nie skarżyła, doskonale zdawał sobie sprawę, że musi je­

szcze czuć ból. Przecież nie obszedł się z nią wczoraj zbyt

delikatnie... Zmarszczył brwi i zaklął pod nosem. Nie bę­

dzie się kochał. Czy może raczej nie odbędzie z nią sto­

sunku, bo przecież nie chodzi im o miłość, tylko prokreację.

Najbardziej martwiło go to, że Lana zaczęła się czuć

na ranczu jak u siebie w domu. Że powoli, zapewne nie

zdając sobie z tego sprawy, tworzyła tam rodzinne gniaz­

do. Być może jest to zupełnie naturalne, zważywszy, że

chciała mieć dziecko, ale on wolał nie mieć z tym nic

wspólnego.

On nigdy nie pragnął zostać ojcem. Chyba lepiej niż

ktokolwiek wiedział o potrzebach małego człowieka

i wątpił, by zdołał je kiedykolwiek zaspokoić. Między

innymi dlatego, że kiedy sam był dzieckiem, nikt nie

dbał o jego potrzeby.

Właśnie wjechał do miasteczka. Potrząsnął głową, chcąc

odpędzić od siebie myśli na temat ojcostwa i zatrzymał się

na parkingu przed Prosperino Cafe. Już dawno zorientował

się, że to w kawiarni można poznać najświeższe plotki i do­

wiedzieć się, czy ktoś w okolicy nie potrzebuje jakichś rol­

niczych sprzętów. A ta w Prosperino spełniała w jego życiu

szczególną rolę. To właśnie tutaj uciekał przed ojcem,

a właściciele nie mieli mu za złe, że siedzi godzinami nad

szklanką wody czy filiżanką czekolady.

Wchodząc pomyślał, że powinien był jednak przyje­

chać rano, kiedy miejscowi robotnicy przychodzą tu na

śniadanie. Teraz trafił na mniejszy ruch przed wieczor­

nym szczytem. W kawiarni znajdowało się tylko trzech

klientów, siedzących w tej samej loży. Chance klapnął

na wysoki stołek przy barze i spojrzał na ładną kelnerkę,

POWRÓT DO PROSPERINO

47

której jeszcze nie znał. W innych okolicznościach zapew­

ne wszystkiego by się o niej dowiedział, ale teraz nie

miał na to ochoty.

- Czym mogę służyć? - spytała z uśmiechem.
- Poproszę tylko kawę - odparł. - Czy jest może An­

gie?

- Tak, oczywiście. Na zapleczu.

- Mogłaby jej pani powiedzieć, że Chance chciałby

się z nią widzieć?

Kelnerka skinęła głową.

- Jasne, zaraz wrócę - odrzekła uprzejmie i zniknęła

za drzwiami, które prowadziły do kuchni.

Po chwili pojawiła się w nich pełna energii kobieta

z siwymi włosami. Wycierała ręce w fartuch i patrzyła

na Chance'a z szerokim uśmiechem.

- Chance Reilly! Co u ciebie słychać, stary diable?

- Podeszła do kontuaru i uścisnęła serdecznie jego dło­

nie. - Niech ci się dobrze przyjrzę.

Chance pokiwał z uśmiechem głową.

- Miło cię znowu widzieć, Angie.

- Ciebie też. Zwłaszcza że dalej jesteś przystojny jak

jasna cholera. - Starsza pani słynęła z niewyparzonego

języka.

- Lepiej, żeby Harmon tego nie słyszał, bo zaraz załatwi

mnie swoim prawym sierpowym - zaczął się z nią drażnić.

- Ten stary zgred? Obawiam się, że najlepsze lata na

ringu ma już za sobą. - Kobieta spoważniała nagle i spoj­

rzała mu w oczy. - Jak się miewasz? Przykro mi z po­

wodu twojego ojca.

- Wobec tego jesteś chyba jedyną osobą w mia­

steczku, której jest przykro - rzekł cierpko. - Mam wra­

żenie, że wszyscy pozostali odetchnęli z ulgą.

48

CARLA CASSIDY

Angie i Harmon doskonale znali Bossa. I zawsze sta­

rali się chronić Chance'a przed nim, jak tylko mogli.

Starsza kobieta machnęła ręką.

- To prawda, że był dosyć upierdliwy, ale było, mi­

nęło... - Spojrzała na niego uważniej. - Mówią, że się

ożeniłeś z Laną Ramirez?

- Mhm - potwierdził niepewnie.

- To chyba najszybszy ślub, o jakim słyszałam.

Chance rozłożył ręce.

- Przecież mnie znasz, Angie, zawsze byłem szybki.

- Oboje z „żoną" ustalili, że nie będą rozgłaszać, o co

tak naprawdę chodzi. Wystarczyło wspomnieć o tym ko­

mukolwiek, a plotka na pewno rozniosłaby się po całym

Prosperino. - Lana po prostu tak na mnie podziałała.

Angie z namysłem skinęła głową.

- Cieszę się, że się w końcu ustatkowałeś i w dodatku

wybrałeś właściwą kobietę. - Raz jeszcze spojrzała mu

w oczy. - Tylko nie złam tej małej serca. Wiesz, że za­

sługuje na wszystko, co najlepsze.

Chance poprawił się na stołku, niezbyt niezadowolony

z obrotu, jaki przyjęła rozmowa. Zaraz też spróbował ją

zwekslować na inne tory.

- Angie, słyszałaś może o kimś, kto szukałby pracy

na ranczu?

Kelnerka przysunęła mu filiżankę kawy, a on podzię­

kował jej skinieniem głowy.

- Może mleczka lub cukru? - zaproponowała.

- Nie, dziękuję.

Angie zamyśliła się na chwilę.

- Hm, Kirk Brighton rozglądał się ostatnio za jakąś

robotą - rzekła po namyśle. - Chcesz doprowadzić tę ku­

pę desek i gruzu do przyzwoitego stanu?

POWRÓT DO PROSPERINO 49

- Właśnie.

Angie uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

- To świetnie. Twój stary nigdy nie miał serca do tego

rancza. A jak zachorował, to już wszystko sobie odpuścił.

- To widać...

- Szkoda, że nie przyjechałeś wcześniej, bo rano było

tu paru ludzi, ale...

Zanim wyszedł z kawiarni, miał już całą listę przy­

datnych nazwisk. Nie zdradził Angie, że chce sprzedać

posiadłość, ponieważ wyglądała na ucieszoną tym, że ma

zamiar tutaj zamieszkać. Obiecał też, że wpadną z Laną

któregoś dnia na kolację. Przecież Angie i Harmon byli

dla niego prawie jak rodzina. Starsza kobieta wcisnęła

mu jeszcze na drogę kawałek strucli owocowej, jak to

robiła kiedyś, gdy był chłopcem.

Postanowił zająć się sprawą robotników później i ru­

szył w drogę powrotną do domu. Zapadający zmierzch

przypomniał mu o słodkim zapachu perfum Lany i jej

jedwabistej skórze. Wydawało mu się, że w mroku słyszy

jej namiętne westchnienia.

Nie, nie dziś, powtarzał w duchu.

Niestety, wraz z upływem czasu i kilometrów rozpalał

się coraz bardziej. Starał się nie myśleć o pożądaniu, a ra­

czej o tym, że musi po prostu dotrzymać warunków umo­

wy. Słowa „obowiązek małżeński" nabierały w tej sytu­

acji zupełnie nowego sensu. Musiał jednak przyznać, że

zrobiło mu się przyjemnie, gdy zobaczył zapalone światło

na werandzie. Lana pomyślała nawet o tym. Jednocześnie

stało się jasne, że na niego czeka.

Siedziała na kanapie w salonie i oglądała telewizję.

Natychmiast zrobiło mu się przykro, że nie zabrał jej ze

sobą. Spędzała tu przecież całe dnie. Mógł przynajmniej

1

50 CARLA CASSIDY

raz zaprosić ją na kolację... Zapomniał już, dlaczego po­

czuł, że musi przed nią uciec.

Obróciła się w jego stronę, kiedy do niej podszedł.

- Myślałam, że już w ogóle nie wrócisz na noc. Prze­

praszam - zreflektowała się po sekundzie - zaczynam

mówić tak, jakbym rzeczywiście była twoją żoną.

Chance położył struclę na stoliku i wziął ją za ręce.

- Nie, to ja przepraszam. Zachowałem się jak idiota.

Puścił jej dłonie. Wydały mu się bowiem zbyt miękkie

i za bardzo kuszące.

- Wszystko w porządku. Doskonale cię rozumiem.

Przecież znalazłeś się w sytuacji, której wcale nie chciałeś.

- Nie, nie. Wiem, że zachowałem się jak... - Urwał,

zrozumiawszy, że właśnie tak zachowałby się jego ojciec.

Niszczył ją swoją wrogością. Nie okazywał jej sza­

cunku. To wszystko było takie znajome...

- Jak kto? - Spojrzała na niego niepewnie.

- Nieważne. W każdym razie chcę, żebyś wiedziała,

że jest mi przykro z tego powodu. Przepraszam jeszcze

raz.

Promienny uśmiech rozjaśnił całą jej twarz.

- Nie ma sprawy.

Od razu wiedział, że nie ma do niego pretensji. Wciąż

mógł liczyć na jej dobroć i nieskomplikowany charakter.

- Dostałem spory kawałek strucli od Angie - oznaj­

mił. - Może zjemy go na kolację?

- Świetnie. A ja zrobię kawę.

Wyłączyła telewizor i przeszli razem do kuchni. Kie­

dy ona zajęła się ekspresem, Chance pokroił ciasto i po­

stawił na stole dwa talerzyki.

- Będę musiał poszukać w książce telefonicznej nu­

merów ludzi, którzy mogliby tu pracować - zauważył,

POWRÓT DO PROSPERINO

51

siadając przy stole. - Jest tyle roboty, że sam sobie z tym

nie poradzę.

- Ja też mogłabym ci pomóc - oświadczyła.

Niewielki okruszek strucli przylgnął do jej wargi,

a Chance poczuł, że chętnie zlizałby go językiem.

- Nie trzeba - rzucił bardziej szorstko, niż miał za­

miar. Natychmiast się więc do niej uśmiechnął. - Wy­

starczy już to, co robisz. Dzięki twoim staraniom ten dom

nabiera wreszcie normalnego, ludzkiego wyglądu. Ła­

twiej będzie go sprzedać.

Na szczęście sama oblizała wargi i okruszek zniknął

w jej ustach.

- Nigdy nie myślałeś o tym, żeby tu zostać? To zna­

czy, sam, bez żadnej żony - dodała szybko. - Pamiętam,

że kiedyś chciałeś zostać farmerem.

- To było dawno. - Spojrzał na leżący przed nim ka­

wałek ciasta. - Jeszcze na ranczu Coltonów. Wszystko

szło mi wtedy tak dobrze, że wbiłem sobie do głowy,

że mógłbym robić to co oni. - Machnął ręką i sięgnął

po struclę. - Głupie dziecięce marzenia.

- Wcale nie głupie. - Wyciągnęła dłoń w jego stronę.

- To, że nienawidziłeś ojca, wcale nie znaczy, że musisz

przenosić to uczucie na ranczo. Ono będzie takie, jakim

go uczynisz.

Odsunął się trochę od stołu i pokręcił przecząco głową.

- Zbyt wiele złych wspomnień wiąże się z tym do­

mem - mruknął. - Poza tym wolę wędrowne życie. -

Dojadł ciasto w milczeniu, wypił kawę i zaniósł naczynia

do zlewu. - Pójdę już spać.

Lana skinęła głową.

- Posprzątam tutaj i zaraz do ciebie przyjdę.

Wyszedł, dziwnie poruszony tą rozmową. Tak, rze-

52 CARLA CASSIDY

czywiście marzył kiedyś o farmerskim życiu. Nawet

później zdarzało mu się, że pragnął spać codziennie

w tym samym łóżku i mieć wokół te same cztery ściany.

Bywało, że czuł się zmęczony wciąż nowymi hotelami,

ale wtedy mówił sobie, że taki już jego los i że nigdy

nie znajdzie niczego lepszego.

Ale ten dom wiązał się z koszmarem jego dzieciństwa.

Nadal znajdowały się tu ślady furii ojca. Ścianka działowa

w jego pokoju była uszkodzona po tym, jak ojciec go

na nią rzucił. Zamek w drzwiach łazienki był wyłamany

po tym, jak ojciec dopadł go tam, żeby dać mu za coś

lanie.

Boss wierzył, że bijąc syna za każdy drobiazg, wy­

chowa go na twardziela. Najgorsze jednak dla chłopca

było to, że robił to z takim zamiłowaniem, jakby znaj­

dował w tym jakąś perwersyjną przyjemność...

Nie, nigdy nie mógłby tu naprawdę zamieszkać. Bę­

dzie musiał sprzedać ten dom, jak tylko doprowadzi go

do porządku i nadarzy mu się pierwszy rozsądny kupiec.

A potem wróci do swego dawnego życia.

Otworzył drzwi do sypialni, a potem się zawahał. Miał

wrażenie, że Lana już tu jest. W powietrzu unosił się

zapach jej perfum, a na komodzie i szafce nocnej stały

jej rzeczy.

Uporządkowała również to miejsce i od razu stało

się ono jaśniejsze i bardziej przyjazne. Zmieniła za­

słonki na kolorowe, na stoliku ustawiła bukiet polnych

kwiatów.

Po chwili zauważył grubą, pachnącą wanilią świecę,

która stała na szafce po jej stronie łóżka. Nagle wyobraził

sobie jej nagie ciało w przytłumionym świetle i znowu

poczuł przypływ pożądania. Lana wyglądałaby naprawdę

POWRÓT DO PROSPERINO

53

wspaniale. Światło świecy lśniłoby na jej ciemnych

włosach...

Wreszcie mruknął coś pod nosem i zaczął się rozbie­

rać. Wziął chłodny prysznic, by ostudzić nieco rozpalone

zmysły, i wskoczył do łóżka. Nie miał pojęcia, jak wy­

trzyma dzisiejszą noc, wiedząc, że nie powinien kochać

się z Laną i wciąż czując tuż obok jej zapach.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Chance?

- Tak?

Obróciła się i spojrzała na jego pogrążoną w mroku

twarz. Leżeli już obok siebie jakieś pół godziny, ale do­

skonale wiedziała, że Chance nie śpi. Oddychał nieregu­

larnie, a poza tym co rusz zmieniał pozycję. Zresztą ona

też nie mogła zasnąć. Czekała, aż jej dotknie lub ją po­

całuje. Sama nie wiedziała, co się dzieje, i bardzo ją to

niepokoiło.

- Czy będziemy dzisiaj...? - Nie dokończyła, wie­

dząc, że zrozumie, o co jej chodzi.

Milczał przez dłuższą chwilę, a potem zobaczyła, że

unosi się na ramieniu. Poczuła na sobie jego wzrok.

- Myślałem, że może nie masz dziś na to ochoty -

bąknął w końcu. - Wiesz, pewnie cię jeszcze boli.

Czuła, że jest zażenowany i z ulgą stwierdziła, że nie

może w ciemności zobaczyć jej rumieńca.

- No, rzeczywiście czasami mam takie wrażenie...

- A widzisz. Spróbuj zasnąć, Lano. Mamy dużo czasu.

Położył się na boku, tyłem do niej i po paru minutach

chyba zapadł w sen. Lana poczuła jednocześnie ulgę

i rozczarowanie. Bała się, że niewielki ból, który czasami

jej doskwierał, mógłby się stać mocniejszy, gdyby Chance

się z nią kochał, chociaż bardzo tego pragnęła. Żałowała

też tego, że jej nie pocałuje ani nie przytuli...

POWRÓT DO PROSPERINO

55

Kiedy zasnęła, natychmiast przed jej oczami pojawiło

się nagie ciało Chance'a. Czuła jego ciepło i mogła je

do woli pieścić. Spała płytko i niespokojnie, a gdy rano

się obudziła, ze zdziwieniem stwierdziła, że spoczywa

w objęciach „męża". Chance otoczył ją ramionami

i przygarnął do siebie jedną nogą. Znalazła się w pułap­

ce, ale... wcale jej to nie przeszkadzało. Bała się tylko

poruszyć, by go nie zbudzić. Wiedziała, że kiedy się to

stanie, on natychmiast się od niej odsunie. Być może bę­

dzie nawet niezadowolony, że tak spali...

Na szyi czuła jego ciepły oddech. Tak właśnie sypiają

małżeństwa, pomyślała. Nie tylko sam akt miłosny jest

ważny, ale także to, co dzieje się potem. Te miłe poranne

chwile wzajemnej bliskości. Zamknęła oczy z nadzieją,

że jeszcze przez jakiś czas będą tak trwali. Mogłaby tak

leżeć godzinami, czując tuż obok jego ciepłe ciało.

Musiała znowu zapaść w drzemkę, ponieważ kiedy

otworzyła oczy, była już sama. Nie chcąc zbyt długo roz­

myślać o tym, co się stało, wstała szybko i narzuciła szla­

frok. W łazience wzięła prysznic, rozczesała włosy

i upięła je w kok. Kiedy się ubrała, zeszła na dół.

Zastała go w kuchni. Chance siedział przy stole, pił

kawę i przeglądał gazetę. Podniósł głowę, kiedy weszła,

a na jego ustach pojawił się pełen zadowolenia uśmiech.

- Dzień dobry - przywitał ją.

Uśmiechnęła się i skinęła głową, zastanawiając się, czy

wie, jak wspaniale i męsko w tej chwili wygląda. Na nikim

zwykłe dżinsy i T-shirt nie leżały tak dobrze jak na nim.

- Cześć. Zrobić ci śniadanie?

„Mąż" pokręcił głową.

- Na razie wystarczy kawa. Nie jadam dużych śniadań.

Nalała sobie również smolistego płynu i usiadła przy

56

CARLA CASSIDY

stole. Chance miał nadal wilgotne włosy po porannej ką­

pieli. Poczuła też przyjemny zapach jego wody po go­

leniu. To był prawdziwie męski zapach, który spowodo­

wał, że opanowała ją nagła tęsknota. Wypiła parę łyków

czarnej kawy.

- Dobrze spałaś? - Złożył gazetę i odsunął ją na bok.

- Tak, świetnie - skłamała i natychmiast się zaczer­

wieniła.

Mogła mieć tylko nadzieję, że tego nie zauważył.

- Dlaczego to robisz? - spytał, wskazując jej włosy.

Dopiero po paru sekundach go zrozumiała.

- Dlaczego upinam włosy? - powtórzyła. - To za­

wodowy nawyk. Pielęgniarki powinny chować włosy pod

czepkiem. Ze względów higienicznych - dodała, widząc

jego zdziwioną minę.

- Nigdy nie widziałem cię w czepku - zaśmiał się.

- Bo normalnie go nie noszę. Tylko w pracy.

Chance pokręcił głową.

- Wolę, jak je rozpuszczasz. - Dopił kawę i wstał od

stołu. - Powinienem wziąć się do pracy.

- To może przyniosę ci później coś do zjedzenia?

- Nie, dzięki. Przyjdę do domu koło południa. I tak

muszę podzwonić, żeby dowiedzieć się, kto mógłby mi

tu pomóc.

Chance wyszedł. Została sama. Przez moment zasta­

nawiała się, co dalej. W końcu poszła na górę i usiadła

przed lustrem. Powoli wyjęła spinki z włosów. „Mąż"

woli rozpuszczone... To znaczy, że mu się podobają.

Kiedy wyszła z sypialni, włosy opadały jej na ramiona

i plecy. Chodziła tak bardzo rzadko. Ostatnio chyba na

pogrzebie ojca Chance'a, kiedy była tak poruszona, że

zupełnie się nimi nie przejmowała.

POWRÓT DO PROSPERINO

57

Rozejrzała się po holu, planując kolejne porządki. Ich

sypialnia i kuchnia wyglądały w tej chwili zupełnie ina­

czej, mogła się więc zająć pozostałymi pomieszczeniami.

Teraz powinna zając się salonem, gdzie też spędzali tro­

chę czasu, a potem pozostałymi pokojami.

Czas mijał jej szybko. Ani się obejrzała, a już była

jedenasta. Jeszcze godzina, a Chance przyjdzie do domu.

Jednak wcześniej, tak mniej więcej po kwadransie, usły­

szała, że ktoś puka do drzwi.

- Proszę! - krzyknęła z salonu i wyjrzała zacieka­

wiona do holu. Aż pisnęła z radości na widok młodszej

siostry z Marissą. - Maya! Chodź szybko.

Wytarła ręce w fartuch i uściskała siostrę, a potem

rozpromieniona spojrzała na maleńką Marissę. Dziecko

aż zagulgotało z radości. Lana wzięła je na ręce i obró­

ciła się dookoła.

- Chodźmy do kuchni - zwróciła się do Mai. - Na­

pijesz się czegoś zimnego?

- Właściwie nie powinnam nawet z tobą rozmawiać.

- W oczach siostry pojawiły się przekorne błyski. Poszła

jednak za nią do kuchni.

- Co takiego zrobiłam? - Lana usiadła przy stole,

trzymając Marissę na kolanach.

- Raczej czego nie zrobiłaś! Nie pisnęłaś nikomu na­

wet słówkiem o tym, że wychodzisz za mąż. - Maya wy­

ciągnęła oskarżycielsko palec w jej stronę. - Dowiedzia­

łam się o tym dopiero dziś od mamy! Po prostu nie mo­

głam w to uwierzyć.

Lana skurczyła się, przygnieciona ciężarem winy. Sama

prosiła matkę, by nie mówiła o niczym Mai ani nikomu

z rodziny. Chciała utrzymać całą sprawę w sekrecie aż do

szybkiego rozwodu i... późniejszego rozwiązania.

58 CARLA CASSIDY

Maya, którą łączyły z Drakiem silne więzy miłości,

nigdy by nie zrozumiała jej motywów. Małżeństwo bez

uczucia musiałoby wydać jej się czymś okropnym.

- To wszystko zdarzyło się tak szybko - zaczęła

z wahaniem. Ucałowała główkę siostrzenicy, ciesząc się

niemowlęcym zapachem. - Poza tym ja też mogłabym

mieć do ciebie pretensje z tego samego powodu. Nie by­

łam na twoim ślubie, i to wcale nie z własnej winy. Nie

powiadomiłaś mnie nawet o urodzeniu Marissy... Może

wypijemy po szklaneczce lemoniady na zgodę, co?

Maya przykucnęła obok i wzięła ją za rękę.

- Przecież wiesz, że nie mogłabym się na ciebie gnie­

wać. Żałuję tylko, że mi o tym nie powiedziałaś. Z przy­

jemnością pomogłabym ci wybrać suknię ślubną i kupi­

łabym jakiś drogi i nieprzydatny prezent. - Puściła jej

dłoń i wstała. - Sama naleję lemoniady, a ty może zaj­

miesz się Marissą. Jest w lodówce?

- Tak, na drzwiach - odparła Lana, gładząc główkę

siostrzenicy. - Bardzo ostatnio urosła.

- Dzieci szybko rosną - westchnęła Maya. - Dlatego

chcemy się postarać o braciszka lub siostrzyczkę dla Ma­

rissy.

- A co byś powiedziała na brata ciotecznego? - spy­

tała Lana, czując, że serce jej rośnie na samą myśl o tym.

Maya aż klasnęła w ręce.

- To by było wspaniale! Twój mąż też ma takie plany?

Akurat w drzwiach pojawił się Chance. Maya postawiła

butelkę z lemoniadą na stole i pocałowała go w policzek.

- O wilku mowa - zaśmiała się. - Witamy w rodzi­

nie. Jesteś teraz moim tym, ee, szwagrem.

- Dzięki. - Chance przeniósł wzrok na Lanę. - A to

chyba maleńka Marissa, co?

POWRÓT DO PROSPERINO 59

- Właśnie - odparta Lana i uniosła dziecko do góry.

Roześmiała się, kiedy maleńka zaczęła wierzgać nóżkami

i wydawać nieartykułowane dźwięki. - Czyż to nie jest

najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widziałeś?

Chance mrugnął do Mai.

- Znam jedną co najmniej równie ładną...

Lana aż się zaczerwieniła. Bąknęła, że mu się wydaje

i przytuliła siostrzenicę. Oczywiście wiedziała, że Chance

tylko stara się być uprzejmy i robi to wyłącznie ze względu

na Mayę, ale mimo to zrobiło jej się przyjemnie. Pochyliła

się nad dzieckiem i zaczęła zabawę w „Sroczka kaszkę wa­

rzyła...", którą mała uwielbiała.

- Właśnie miałam nalać lemoniady - rzuciła Maya

w stronę Chance'a. - Napijesz się z nami, szwagrze?

- Z przyjemnością, szwagierko.

Usiadł obok, a Marissa, która zaśmiewała się jeszcze

z „frr, poleciała", spoważniała nagle, jakby zastanawiała się,

czy do tego potężnego pana też można się uśmiechnąć.

W końcu zdecydowała, że tak, i pokazała mu swoje bez­

zębne dziąsła. Zamrugała przy tym rozkosznie powiekami.

- Wie, jak postępować z mężczyznami - mruknął

Chance, a w jego głosie pojawiły się ciepłe, pełne tęsk­

noty nuty.

Lana spojrzała na niego ze zdziwieniem. Maya rozlała

płyn do szklanek, które postawiła przed nimi i sobą.

- A dla małej? - zdziwił się Chance.

- Mam dla niej coś lepszego - zaśmiała się Maya.

Popatrzyła z przyjemnością na szwagra i siostrę. - Wca­

le się nie dziwię, że w końcu zdecydowaliście się na mał­

żeństwo. Lana zawsze za tobą szalała, Chance.

- Ależ... - Lana chciała zaprotestować, ale siostra

tylko machnęła ręką.

60 CARLA CASSIDY

- Nie wypieraj się! Nie wmówisz mi, że Chance nie

wiedział, że durzyłaś się w nim jako nastolatka.

- Prawdę mówiąc, nie miałem o tym zielonego po­

jęcia - wtrącił Chance i spojrzał ze zdziwieniem na swo­

ją „żonę".

- To byłeś chyba jedyny na ranczu - stwierdziła Ma­

ya, starannie unikając wzroku siostry. - Przez cały ten

rok chodziła jak zaczarowana. Nawet Meredith zaczęła

tracić cierpliwość i pytała, czy można z nią rozmawiać

o czymś innym niż Chance.

- To nieprawda! Wcale tak nie mówiła! - broniła się

Lana. - Przyznaj, że to zmyśliłaś.

- Może i zmyśliłam - westchnęła Maya. - W każ­

dym razie Meredith często traci teraz cierpliwość! Zna­

cznie częściej niż kiedyś - dodała smutno.

- Co się z nią dzieje? - zainteresował się Chance.

Mimo że Lana była wdzięczna za zmianę tematu, myśl

o pani Colton ją również napełniła głębokim smutkiem.

- Bardzo się zmieniła, Chance! - westchnęła.

- W jaki sposób?

Wiedziała, że pamięta piękną i miłą kobietę z ujmu­

jącym uśmiechem i wesołymi iskierkami w orzechowych

oczach. To ona sprawiła, że w końcu zadomowił się na

ranczu Coltonów.

- Stała się nieprzyjemna i zazdrosna. Wszystkim do­

gaduje i bez przerwy się wtrąca - rzekła Maya. - Gdyby

rodzice tak bardzo nie lubili Joego, na pewno już dawno

poszukaliby sobie nowej pracy.

Chance oparł się o tył krzesła, wyraźnie poruszony

tymi informacjami.

- Co takiego się stało? Przecież wygląda na to, że

jest teraz kimś zupełnie innym.

POWRÓT DO PROSPERINO

61

- Największa zmiana nastąpiła zaraz po tym okrop­

nym wypadku - zauważyła cicho Lana. - To zdarzyło

się jakieś dziesięć lat temu, niedługo po twoim wyjeździe.

Meredith wiozła gdzieś Emily. Na szczęście nic im się

nie stało, ale podobno Emily dręczą od tego czasu jakieś

koszmary, a Meredith zmieniła się nie do poznania.

- A co z Joem? Jak sobie z tym radzi? - spytał Chance.

Mina Lany jeszcze bardziej zrzedła.

- Mam mówiła, że zupełnie sobie z tym nie radzi.

Jest strasznie zagubiony.

Marissa znowu wydała jakiś dźwięk i zaczęła machać

rączkami, jakby chciała przerwać ten smutny nastrój.

Maya dopiła lemoniadę i spojrzała na zegarek.

- Muszę już jechać. Powinnam jeszcze zrobić zakupy,

a potem przygotować lunch mężowi...

- Może jeszcze chwilę zostaniesz - rzekła prosząco

Lana, nie chcąc rozstawać się z siostrzenicą.

- Następnym razem - zapewniła siostra. - Skoro już

obie jesteśmy mężatkami, będziemy musiały trochę po­

plotkować i wymienić przepisy.

Lana pocałowała Marissę i przekazała ją Mai.

- Dobrze, następnym razem.

Kiedy się odwróciła, by ukryć niechcianą łzę, zauwa­

żyła, że Chance patrzy na nią jakoś dziwnie. Jakby chciał

ją pocieszyć, a nie bardzo wiedział, jak to zrobić.

- Nie musicie mnie odprowadzać - rzuciła Maya od

drzwi i poprawiła sobie Marissę na biodrze. - No, trzy­

majcie się.

Pomachała im jeszcze na pożegnanie i zaraz wyszła.

Po chwili usłyszeli trzaśnięcie drzwi frontowych.

Zostali sami.

- Zjesz lunch? - spytała Lana, spuszczając wzrok.

62

CARLA CASSIDY

- Nie, dzięki.

- Nie masz apetytu? - zdziwiła się.

- Prawdę mówiąc mam, ale... - zawiesił głos - na

coś zupełnie innego.

Na szczęście wciąż siedziała przy stole, bo poczuła,

że nagle zmiękły jej kolana. Zielony płomień, który po­

jawił się w oczach Chance'a, wyraźnie wskazywał, na

co ma ochotę. Jeszcze nikt nigdy nie patrzył na nią w ten

sposób, a w każdym razie ona tego nie odnotowała.

- Więc... hm - odchrząknęła - czego chcesz?

Usta miała suche. Serce biło jej mocno.

Chance pochylił się w stronę „żony" i sięgnął do jej

włosów. Oplótł sobie kosmyk wokół palca i przyciągnął

ją delikatnie ku sobie.

- Chcę spróbować, jak smakują twoje usta i skóra -

szepnął.

Poczuła, jak opanowuje ją fala podniecenia. Począt­

kowo usiłowała się jej przeciwstawiać, ale to uczucie było

zbyt silne. Jego oczy przypominały fale oceanu. Miała

ochotę rzucić się w ich toń.

- Czy czujesz się dziś lepiej? - spytał.

Zarumieniła się, kiedy dotarło do niej, o co mu chodzi.

- Znacznie lepiej - zapewniła go. - Ale... ale prze-

cież jest środek dnia.

- Zasłonimy okna - powiedział, wstając.

Pociągnął ją do góry i wziął w ramiona. Po chwili

poczuła jego wargi na ustach. Rozchyliła je, serce biło

jej coraz mocniej, niemal szaleńczo. Przestało się nawet

liczyć to, że stoją niedaleko okna, które wychodziło na

podwórko.

Chance w końcu oderwał się od jej ust. Przez jakiś

czas oboje próbowali złapać oddech, a potem pociągnął

POWRÓT DO PROSPERINO 63

ją do drzwi. Wbiegli na górę, jakby ich coś goniło. Kiedy

znaleźli się w sypialni, Chance zasłonił okna, a potem

zapalił stojącą na jej szafce świecę. Po pokoju rozszedł

się zapach wanilii.

Spojrzał na nią błyszczącymi oczami. Lana poczuła,

że znowu ma suche usta. Stała, pragnąc, by znowu ją

pocałował.

Chance stanął naprzeciwko i ściągnął przez głowę ko­

szulkę. Płomień świecy zatańczył z powodu ruchu po­

wietrza. Tajemnicze cienie słały się na jego szerokiej klat­

ce piersiowej i na mięśniach. Lana patrzyła na niego zafa­

scynowana.

Jednak on wciąż stał i patrzył na nią ponaglająco. Do­

piero po jakimś czasie zrozumiała, o co mu chodzi. Tro­

chę się zmieszała i drżącymi rękami zaczęła rozpinać gu­

ziki bluzki. Nigdy wcześniej nie czuła tak wielkiego ero­

tycznego napięcia. Doznanie było niezwykle silne i tro­

chę porażające.Zeskanowała Anula, przerobiła pona.

Obnażała się coraz bardziej. Ale Chance patrzył na

nią tak, jakby chciał wciąż więcej i więcej. Wreszcie roz­

pięła całą bluzkę. Zsunęła biały materiał z ramion,

a okrycie samo opadło na podłogę. Chance wyglądał tak,

jakby toczył z sobą wewnętrzną walkę. W końcu jednak

podszedł i przytulił Lanę mocno. Zanurzył dłonie w jej

jedwabistych włosach, a potem pieścił jej ramiona. Lana

nigdy nie czuła się tak cudownie. Nagle rozpiął jej ko­

ronkowy biustonosz...

Wstrzymała oddech. Jej nagie piersi przywarły do jego

gorącej skóry. Omal nie krzyknęła, kiedy poczuła dłonie

na ich krągłościach. Sutki jej stwardniały.

- Jesteś taka piękna - szepnął, odsuwając się trochę.

Nie chciała, by się oddalał. Pragnęła trwać przy nim

64 CARLA CASSIDY

choćby i całą wieczność. Zamierzała powiedzieć, że to

nieprawda, że to on jest nieprawdopodobnie przystojny,

ale nie mogła z siebie wydusić ani słowa. Wciąż czuła

suchość w ustach. W głowie jej się kręciło, jakby wypiła

za dużo szampana.

Ale to nie alkohol tak na nią podziałał. To było cu­

downe uczucie, którego wcześniej nie znała. Nie wsty­

dziła się już swej nagości. Pragnęła stać się jeszcze bar­

dziej naga.

Chance sięgnął do zamka jej dżinsów. Wystarczył je­

den ruch, a suwak znalazł się na dole. Następnie rozpiął

guzik i zsunął spodnie. Lana kopnęła je w kąt sypialni.

Przez chwilę znowu stali, wpatrując się w siebie. Obo­

je byli potwornie podnieceni. Lana wiedziała już teraz,

czego od niej chce, i zaczęła niezgrabnie rozpinać jego

dżinsy. Ręce jej drżały, ale w końcu sobie jakoś poradziła.

Chance zdjął je sam i rzucił obok łóżka. Patrząc sobie

w oczy, zdjęli resztę bielizny, po czym wręcz rzucili się

na siebie, nie mogąc dłużej znieść pożądania, które ich

rozpierało.

Lana poczuła na sobie jego ciało.

- Jeszcze nie - szepnął, zsuwając się z niej.

Zaczął ją delikatnie pieścić, a ona wygięła ciało w łuk

i jęczała cicho. Krzyknęła dopiero, kiedy dotknął jej na­

brzmiałej piersi.

- Teraz! - jęknęła.

Kiedy zaczął całować jej pierś, jęczała z rozkoszy. On

też jej pragnął, doskonale to czuła.

- Chodź do mnie - szepnęła, kiedy przerwał na chwi­

lę pieszczoty i mogła złapać oddech.

- Jeszcze nie, kochanie - odpowiedział.

Przesunął palce w dół, a ona, jakby pod wpływem ja-

POWRÓT DO PROSPERINO

65

kiejś magnetycznej siły, rozsunęła ściśnięte uda. Dotykał

jej bardzo delikatnie, a mimo to uczucie było niezwykle

intensywne. Zaczęła drżeć, poruszać ciałem, a potem wy­

rzuciła do góry biodra, czując, że dłużej tego nie zniesie.

Zaczęła krzyczeć z rozkoszy, i właśnie wtedy Chance się

z nią połączył. Poczuła kolejną falę rozkoszy, która opa­

nowała całe jej ciało. Krzyczała, tuliła go do siebie i po­

ruszała się z nim równym rytmem. A potem wpadła

w trans i zupełnie zapomniała o bożym świecie.

Nie czuła najmniejszego bólu. To, co się stało, skła­

dało się jedynie z następujących po sobie, coraz silniej­

szych orgazmów. A kiedy w końcu oderwali się od sie­

bie, leżała na łóżku, dysząc i nie bardzo wiedząc, co się

dokoła dzieje.

- Och, Chance - szepnęła.

Kiedy otworzyła oczy, dostrzegła nad sobą dwa zie­

lone oceany. To były jego źrenice.

- Nic ci nie jest? - spytał, całując ją delikatnie.

Uśmiechnęła się i pokręciła głową. Objął ją, a jej ser­

ce zaczęło powoli wracać do normalnego rytmu.

Dopiero teraz zrozumiała, czym powinien być akt mi­

łosny. W najśmielszych marzeniach nie przypuszczała, że

może to być tak cudowne. Wciąż czuła falę ciepła, która

obejmowała jej ciało. Uczucie rozkoszy docierało do jego

najdalszych krańców. Ciągle w niej było, chociaż stopnio­

wo traciło na intensywności. Ale przede wszystkim cieszyło

ją to, że leży przytulona do Chance'a. Że są razem. Ich

związek nagle nabrał zupełnie nowego wymiaru, który nie

miał już wyłącznie fizycznego charakteru.

Ale czy na pewno zyskał wymiar duchowy?

Wolała o tym nie myśleć. Nie teraz, kiedy było jej

tak przyjemnie. Chance spojrzał na nią jeszcze raz. W je-

66

CARLA CASSIDY

go oczach nie było już pożądania, ale pozostała w nich

czułość.

- I jak teraz? - spytał.

- Cudownie - zapewniła go. - O Boże, nie sądziłam,

że to jest takie niesamowite!

Uśmiechnął się do niej łobuzersko.

- Nawet w młodości, kiedy tak się we mnie durzyłaś?

- spytał i zrobił do niej oko. - Nie powiesz, że nie ma­

rzyłaś wtedy o wspólnej nocy.

Lana zaśmiała się.

- To były bardzo niewinne marzenia - westchnęła.

- Myślałam, że będziemy po prostu leżeć przytuleni.

- Nago?

- Nago - potwierdziła.

- Potworna perwersja - zażartował, a potem spojrzał

na nią poważniej. - Byłaś wspaniałą dziewczyną, ale wy-

rosłaś na jeszcze wspanialsza kobietę - stwierdził, kładąc

się na plecach. Przez moment patrzył w sufit. - Ten rok

u Coltonów to był najlepszy czas w moim życiu.

Z kolei ona oparta się na łokciu i spojrzała na niego.

Przy blasku świecy wydawał jej się tajemniczy, a jednak

bardzo bliski. Mogłaby tak patrzeć na niego godzinami.

- Dawno nie widziałeś Meredith i Joego, prawda?

- Tak - odparł. - Zwykle kiedy tu przyjeżdżałem,

uciekałem zaraz po spotkaniu z ojcem. Może bałem się

porównania, czy ja wiem - westchnął. - Wpadałem do

Prosperino tylko na jeden dzień.

- Więc może zajrzałbyś teraz do Coltonów?

Chance zmarszczył brwi.

- Byłoby mi przykro, gdyby okazało się, że Meredith

rzeczywiście tak bardzo się zmieniła. Wolę pamiętać ją

taką, jaką była kiedyś...

POWRÓT DO PROSPERINO

67

Skrzywił się gorzko i usiadł, opierając się o wezgło­

wie.

- Widzisz, to tylko potwierdza moją teorię dotyczącą

małżeństwa - mruknął.

- To znaczy? - zaciekawiła się.

Zaśmiał się szorstko, a w oczach pojawiły się zimne

błyski.

- Ludzie pobierają się, wierząc w miłość, a potem

okazuje się, że niczego takiego nie ma - rzekł z goryczą.

- Najgorzej jest, kiedy stwierdzają, że bardzo się zmienili

i nie są już w stanie ze sobą wytrzymać. A mimo to trwa­

ją w małżeństwie, bo boją się rodziny, sąsiadów, nowego

życia...

- Chyba sam w to nie wierzysz - zaprotestowała. -

Pamiętasz moich rodziców? Zawsze bardzo się kochali

i to się nie zmieniło z upływem lat.

- Wyjątki potwierdzają regułę.

- Niby dlaczego? Jeśli jest ich co najmniej kilka, mo­

że się okazać, że nie ma żadnej reguły.

Chciał zaprotestować, ale w końcu tylko machnął ręką.

- Nawet jeśli masz rację, to i tak zawsze wiedziałem,

że małżeństwo nie jest dla mnie. To coś, w czym zupełnie

nie potrafiłbym się odnaleźć. Byłbym zagubiony jak Joe

Colton.

- Daj mu spokój. Pamiętasz, jak bardzo kochał Me­

redith?

Chance zeskoczył z łóżka i wciągnął slipy, a potem

dżinsy.

- Muszę wracać do pracy - mruknął.

Lana naciągnęła na siebie kołdrę, gdyż poczuła się

naga i zmarznięta. Aż zadrżała, gdy chłodna pościel do­

tknęła jej skóry.

68 CARLA CASSIDY

- Zaczekaj chwilę, zaraz przygotuję lunch.

- Nie jestem głodny. - Schylił się po swoją koszulkę

i podszedł do drzwi.

Lana owinęła się szczelniej kołdrą. Dziwiło ją, że ta

czułość, która zagnieździła się gdzieś między nimi, znik­

nęła tak nagle. Nie przypuszczała, że jest to możliwe.

Chance zaczął się zachowywać jak jakiś obcy, niesym­

patyczny mężczyzna. Chciał jej w ten sposób przypo­

mnieć o ich układzie. I ostrzec, by nawet nie myślała

o jakichś głębszych uczuciach.

Oczywiście sama wiedziała, że nie powinna tego ro­

bić, a jednak wciąż czuła w sobie odrobinę ciepła. I cią­

gle, gdzieś w głębi serca, żywiła nadzieję, że może jest

przed nimi jakaś wspólna przyszłość. Jak kiedyś, jak

przed laty, nie śmiała się do tego przyznać. Ale nie mogła

też o tym nie myśleć.

Nie, nie może się zatracić w swoich uczuciach. Po­

winna pomyśleć o dziecku i zapomnieć o Chansie. Tylko

w ten sposób zdoła zachować zdrowie psychiczne i jakoś

przetrwać krótki okres swojego „małżeństwa".

W miasteczku Jackson, w stanie Missisipi, Meredith

Colton patrzyła przez okno na znajome ulice i domy, sta­

rając się przypomnieć sobie wszystkie te wydarzenia, któ­

re spowodowały, że się tutaj znalazła. Jeszcze do tej pory

nie mogła w to uwierzyć.

Niektóre wspomnienia wciąż były zamazane na kli­

szach jej pamięci. Inne zupełnie z nich zniknęły. Wie­

działa jednak to, co najważniejsze - przez ostatnie lata

żyła cudzym, pożyczonym życiem, borykając się w do­

datku z atakiem amnezji.

Odsunęła się od okna i zrobiła krok w stronę biurka.

POWRÓT DO PROSPERINO

69

Wzięła z niego tabliczkę z napisem DR MARTHA WIL­

KES i przejechała palcem po złoconych literach.

Gdyby nie jej psycholog, Meredith wciąż nie miałaby

świadomości, kim jest. Być może w dalszym ciągu uwa­

żałaby siebie za swoją siostrę bliźniaczkę, Patsy Portman.

Teraz już wiedziała, że to właśnie Patsy spowodowała

ten piekielny wypadek, a potem zabrała jej tożsamość,

jak kiedyś zabierała jej zabawki. Potrzebowała na to aż

dziesięciu lat. To był długi, bardzo długi okres.

- Przepraszam, że musiałaś na mnie czekać - powie­

działa doktor Wilkes, wchodząc pospiesznie do gabinetu.

Uśmiechnęła się przy tym przepraszająco.

- Żaden problem. - Meredith odstawiła tabliczkę

i zajęła miejsce w fotelu naprzeciwko biurka.

Martha nie zasiadła za biurkiem, tylko usadowiła się

obok. Jakby obie przyszły tu z wizytą.

- Jak się teraz czujesz? - spytała, patrząc z niepoko­

jem na swoją pacjentkę.

- Bardzo dziwnie - odparła Meredith. - Jestem jed­

nocześnie podniecona i przerażona. Sama nie wiem, co

stało się z moim życiem, kiedy mnie w nim nie było.

Mam nadzieję, że wiesz, o co mi chodzi.

Doktor Wilkes skinęła głową.

- Bardzo dużo dowiedziałaś się o sobie w ciągu

ostatnich paru tygodni - rzekła z westchnieniem. -

Zwłaszcza wizyty Randa i Emily bardzo ci pomogły. To

było tak, jakby nagle otworzyła się jakaś śluza.

- Ja też odniosłam takie wrażenie. - Meredith u-

śmiechnęła się na myśl o swoim najstarszym synu

i adoptowanej Emily, która nigdy do końca nie uwierzyła

w jej transformację.

Na początku ich nie poznała, ale kiedy zaczęli opo-

70 CARLA CASSIDY

wiadać o domu i o przeszłości, skojarzyła nagłe miejsca

i zdarzenia ze swoich snów. Powoli poskładała fragmenty

pierwszej układanki, i w pewnym momencie wróciła jej

pamięć. To było zupełnie nieprawdopodobne zjawisko.

Jakby była ślepa i nagle zaczęła widzieć. Dopiero wtedy

dotarło do niej, że Patsy stała się nią, a ona Patsy.

Wspomnienia związane z siostrą miały charakter ko­

szmarów. Ukrywały się też niczym dzikie zwierzęta w za­

kamarkach jej podświadomości. Martha musiała je stam­

tąd wyciągać wbrew ich woli. Ale... udało się.

Przypomniała sobie też rudowłosą dziewczynkę, która

krzyczała, płacząc: „Mamo, gdzie jesteś?! Mamo, proszę,

pomóż mi..." To wspomnienie nawiedzało ją w snach,

a wtedy budziła się z krzykiem, przekonana, że stało się

coś złego. Nie pamiętała jednak, kim jest to przerażone

dziecko. Żałowała go, nie wiedząc, jak mu pomóc.

Teraz wiedziała, że była to Emily. Bezbronna, mała

Emily, jej adoptowana córka.

- Jest mi też smutno - dodała po chwili, ze świado­

mością, że to słowo jest zbyt słabe, by wyrazić to, co

czuje. - Straciłam tyle lat. Moja mała Emily stała się

już kobietą... Nawet włosy ma teraz ciemniejsze. I nieco

inne rysy, chociaż poznałabym ją teraz na końcu świata.

- To już dziesięć lat. - Martha pokiwała głową.

Dziesięć lat. Całe pokolenie, pomyślała Meredith.

- Ciekawa jestem, co Patsy zdołała zniszczyć w tym

czasie? - mruknęła, a oczy jej pociemniały.

- Chodzi ci o Joego? - spytała pani psycholog.

- O całą moją rodzinę - odpowiedziała. - Ale przede

wszystkim o męża.

Musiała oswoić się z myślą, że Joe Colton wciąż jest

jej mężem. Do wizyty Randa i Emily nawet nie znała

POWRÓT DO PROSPERINO 71

jego imienia, chociaż czasami widywała w snach jego

sylwetkę. Teraz przypomniała sobie przede wszystkim

uczucie, które ich łączyło. A także to, że zawsze był przy

niej, kiedy go potrzebowała. Joe nie miał jeszcze twarzy,

pamiętała jedynie zarys jego postaci, ale na dźwięk jego

imienia robiło jej się cieplej.

Doktor Wilkes pochyliła się w stronę swojej pacjentki

i ścisnęła jej dłoń.

- Wiesz, że sama musisz poradzić sobie ze strachem

- rzekła cicho. - Kiedy uznasz, że już czas wracać do

domu, musisz mi o tym powiedzieć. To może nastąpić

dopiero po okresie dostosowawczym zarówno dla ciebie,

jak i rodziny. W grę wchodzi olbrzymie wzruszenie

i szok. Musicie być na to przygotowani.

Martha ścisnęła mocniej jej dłoń.

- Tak, rozumiem. Ale jest coś jeszcze... - powiedzia­

ła niepewnie Meredith.

- Co takiego?

- Nie wiem, czy powinnam o tym mówić, ale ufam

swoim przeczuciom. A teraz odnoszę wrażenie, że coś

mi grozi. Że może stać się coś złego...

- Kiedy ostatnio czułaś coś takiego?

Meredith zaczerpnęła powietrza.

- W dniu wypadku - odparła. - Wiedziałam, że nie

powinnam była wsiadać wtedy do samochodu, ale uzna­

łam to uczucie za wyjątkowo niemądre.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Chance stał przy zagrodzie i spoglądał na drewno,

które kierowca ciężarówki zrzucił nieopodal. W powie­

trzu unosił się jeszcze tuman kurzu. Przewoźnik pomachał

mu na pożegnanie i pojechał w swoją drogę.

- Chyba czas wracać do roboty - stwierdził Kirk

Brighton, wstając z beli starego siana.

Pozostali trzej ludzie, których Chance wynajął przed

tygodniem, również wzięli się do swoich zajęć. Prace

w oborze i stajni zajęły im cały tydzień, ale udało im

się wymienić zniszczone elementy, a także pomalować

to, co wymagało ochrony. Wyrzucili też na zewnątrz

zwietrzałe siano i przeterminowane pasze.

Dzień wcześniej rozebrali płot zagrody i mieli zacząć

wznosić nowy. Okazało się, że stary do niczego się nie

nadawał. Wystarczyłoby silniejsze uderzenie i sam by się

rozwalił. Co prawda na ranczu nie było zwierząt, ale

Chance zdawał sobie sprawę, że przyszły właściciel bę­

dzie potrzebował zagrody dla swoich krów lub koni.

Chance pracował z prawdziwą przyjemnością. Za­

wsze lubił wysiłek fizyczny, ale teraz sprawiał mu on

szczególną satysfakcję. Zwłaszcza że jako akwizytor nie

miał zbyt wielu okazji do korzystania z mięśni. Czasami

tylko przepłynął tam i z powrotem motelowy basen albo

poszedł na siłownię.

POWRÓT DO PROSPERINO 73

Najprzyjemniejsze chwile przeżywał jednak po pożeg­

naniu z robotnikami, a jeszcze przed kolacją. Mógł wte­

dy przejść się w zachodzącym słońcu i zrobić gospodars­

ki przegląd rancza. Praca była dosyć męcząca i brudna,

chociaż znacznie gorzej by się pracowało podczas lipco­

wych czy sierpniowych upałów. Ochłodę przynosił do­

piero wieczorny wietrzyk, którym mógł się do woli cie­

szyć. Ale największą radość sprawiały mu postępy prac.

No, prawie największą... Przyjemniejsze od wieczo­

rów były tylko noce, kiedy mógł trzymać Lanę w ramio­

nach. W ciągu dnia starali się zachować dystans, ale ich

noce były wypełnione prawdziwą pasją. Czasami Chance

patrzył na nią rano, nie mogąc uwierzyć, że ma do czy­

nienia z tą samą kobietą... Dawała mu radość i zaspo­

kojenie, o jakim wcześniej nawet nie marzył. Czuł, że

trudno mu będzie się z nią rozstać.

- Hej, Chance!

Obejrzał się za siebie i dostrzegł Charliego Trainora,

który zmierzał w jego stronę. Był on najstarszy i jedno­

cześnie najbardziej doświadczony z całej czwórki. Prze­

pracował na faunach praktycznie całe swoje życie.

- Tak?

- Daj mi znać, jak będziesz chciał kupić stado bydła

- rzekł starszy mężczyzna, odgarniając siwe włosy z czo­

ła. - Zdaje się, że właśnie nadarza się świetna okazja.

Chance postanowił nikomu nie mówić, że ma zamiar

sprzedać ranczo. Wolał, by pozostało to tajemnicą. Ina­

czej wszyscy zaczęliby go wypytywać, gdzie mają się

zamiar przeprowadzić z Laną i co będą robić. A on je­

szcze tego nie wiedział. Chciał najpierw skończyć z prze­

szłością, a dopiero potem pomyśleć o przyszłości. Jedno

było pewne: on pójdzie swoją drogą, a Lana swoją. Miał

74 CARLA CASSIDY

nadzieję, że dziecko, które urodzi, zdoła jej wynagrodzić

to rozstanie.

- Dzięki, Charlie. Będę o tym pamiętał, ale to jeszcze

za jakiś czas...

- Jasne. Nie ma pośpiechu.

- Mówiłeś Chance'owi o stadzie Stantona? - wtrącił

się Kirk Brighton.

- Tak - odparł Charlie. - Ma świetne byki, więc ca­

łość wygląda naprawdę wspaniale. To najzdrowsze kro­

wy, jakie widziałem.

Kirk skinął głową.

- Prawda, ale byki Rosewellów też nie są najgorsze...

- Ba! - Charlie cmoknął ustami. - Podejrzewam, że

najlepsze w całym stanie. A słyszałeś, żeby chcieli je

sprzedać?

Mężczyźni wrócili do pracy przy zagrodzie, a jedno­

cześnie cały czas rozmawiali o gospodarzeniu na ranczu.

Chance przysłuchiwał się temu, mimowolnie zapamiętu­

jąc, kto ma najlepsze konie i gdzie można kupić najbar­

dziej pożywne pasze. Jednak wkrótce rozmowa zeszła

na inne tematy. Robotnicy zaczęli się umawiać na wie­

czór, dyskutując zajadle, w którym barze podają najlep­

sze drinki, potem rozważali kwestię, czy miejscowa dru­

żyna bejsbolowa wygra jakieś lokalne zawody, a na ko­

niec gadali o Dirku, który podobno ma złote ręce i potrafi

nawet przerobić starego Chevroleta na sportowe auto.

Chance ze zdziwieniem stwierdził, że bardzo go to

wszystko interesuje. Ponieważ wciąż był w drodze, nigdy

nie miał przyjaciół, więc nie mógł też się cieszyć pra­

wdziwie męską rozmową. A w młodości raczej unikał ró­

wieśników. Jeśli się miało kolegów, trzeba ich było za­

praszać do siebie, a on nie miał na to najmniejszej ochoty.

POWRÓT DO PROSPERINO

75

Aura męskiej przyjaźni, która go teraz otaczała, przy­

pomniała mu dni spędzone u Coltonów. Po raz pierwszy

poczuł wówczas, że należy do jakiejś większej grupy i że

ma rodzinę. Trwało to tylko rok, ale to doświadczenie

odcisnęło piętno na całym jego życiu.

Chance zmarszczył brwi, przypomniawszy sobie, co

Maya i Lana mówiły o Meredith Colton. To wcale nie

powinno go dziwić. Zgodnie z jego teorią, wszelkie do­

bro było nietrwałe, a po przyjemności zawsze przycho­

dziła zgryzota.

Szczęście jest ulotne, powtarzał sobie, jeżdżąc z miej­

sca na miejsce. Życie człowieka jest ucieczką przed nie­

szczęściem. A jednak potrafił był szczęśliwy w różnych

okresach swojego życia. Najpierw kiedy żyła jeszcze jego

matka. Miała ona w sobie coś, co hamowało gniew ojca.

Pamiętał te lata jako nie najgorsze.

Potem okres pobytu na ranczu. Otaczała go tam at­

mosfera akceptacji, a poza tym cieszył się przyjaźnią La­

ny. Kto by pomyślał, że wtedy się w nim kochała...

I teraz, te dni po ślubie też wydawały mu się prze­

sycone szczęściem. Nareszcie nie musiał nigdzie jeździć

i miał kogoś, kto o niego dbał i o nim myślał.

Meredith Colton stała się złą kobietą, przypomniał so­

bie. Lana też nie będzie zawsze tak miła i słodka.

Szczęście przemija...

Z nową pasją zabrał się do pracy. Nie chciał już myśleć

o tym wszystkim. Jego ludzie kończyli właśnie sortowa­

nie drewna. Dwóch zajęło się kopaniem dołków na pale,

a pozostała dwójka nosiła tyczki, które miały stać się czę­

ścią nowego ogrodzenia. Chance sięgnął po młot do wbi­

jania pali w ziemię, a jego ludzie spojrzeli na niego z uz­

naniem.

76

CARLA CASSIDY

- Ciężka robota - mruknął Charlie.

Ale Chance miał na nią ochotę.

Po dwóch godzinach odstawił wielki młot i otarł pot

z czoła. Właśnie wtedy dostrzegł Lanę. Miała na sobie

różową sukienkę, ciemne włosy spływały na jej plecy

i ramiona. W jednej ręce trzymała duży dzban, a w dru­

giej kilka plastikowych kubków.

Chance nigdy wcześniej nie zwrócił uwagi na to, jak

zmysłowo porusza biodrami i jak taneczne są jej ruchy.

Ale patrząc na nią wraz z innymi mężczyznami, zobaczył

ją jakby na nowo. Dostrzegł kuszącą wypukłość piersi

i pomyślał, że najchętniej wziąłby ją teraz na ręce i za­

niósł do sypialni.

Wiedział, że obudził w niej namiętność, którą mógł

cieszyć się każdej nocy. Dziwiła go ta mieszanina odwagi

i nieśmiałości. Nigdy wcześniej się z czymś takim nie

spotkał, ale było to bardzo podniecające.

Kątem oka zauważył, że jego robotnicy patrzą na Lanę

z wyraźnym podziwem. Ten i ów pewnie by nawet za­

gwizdał, gdyby nie wiedzieli, że jest jego żoną. Chance

poczuł się dumny. Nareszcie ma coś, czym może się po­

chwalić.

- Pomyślałam, że może napijecie się czegoś zimnego

- powiedziała swoim niskim głosem i uśmiechnęła się

nieśmiało.

Po czym spojrzała „mężowi" w oczy, szukając w nich

aprobaty. On skinął głową.

- Bardzo chętnie, psze pani - odezwał się Clayton

Croft, najmłodszy z całej grupy, i szybko zdjął kapelusz.

Chance odniósł wrażenie, że nawet gdyby podała im

ocet, byliby zadowoleni.

- Och, mówcie do mnie po prostu Lana - rzekła, roz-

POWRÓT DO PROSPERINO 77

dając mężczyznom kubki. Następnie nalała do nich zi­

mnej lemoniady.

- Dziękuje, psze... znaczy Lano - wyjąkał młody

Clayton, wodząc za nią oczami.

Patrzył na nią jak sroka w gnat i Chance poczuł, że

chce mu się śmiać. Jednocześnie obudziła się w nim za­

zdrość, chociaż nie było przecież ku temu żadnych po­

wodów.

Lana rozlała całą lemoniadę i odwróciła się w stronę

domu. Chance podążył za nią.

- Dzięki. To był naprawdę miły gest. I bardzo po­

trzebny.

Wzruszyła ramionami.

- Jasne. Przecież jest gorąco.

Zatrzymali się przy werandzie.

- Zdaje się, że spodobałaś się temu chłopakowi. -

Spojrzał w stronę Claytona.

- Nie wygłupiaj się. Po prostu ucieszył się z picia.

Chance zerknął na nią, zastanawiając się, czy jest

szczera. Nic nie wskazywało na to, by zauważyła, jak

patrzył na nią ten młody mężczyzna. Jednocześnie stwier­

dził, że jest w niej coś, czego nie dostrzegł przed ślubem.

Tak jakby nagle obudziła się w niej kobiecość.

Czy to możliwe, by chciała darować ją tylko jemu?

- Miałabyś dziś ochotę na kolację w mieście? - spy­

tał, czując, że chętnie pokaże swoją żonę całemu Pro­

sperino.

- Naprawdę chcesz mnie zabrać? - ucieszyła się. -

Ale już zrobiłam na dzisiaj pieczeń i ciasto.

Chance uśmiechnął się do niej szeroko.

- Nie zmarnują się. To co, jedziemy?

Złote iskierki zalśniły jej w oczach.

78 CARLA CASSIDY

- Och, Chance. Dziękuję.

- Dochodzi czwarta. Powiedzmy, że skończymy dzi­

siaj wcześniej, o piątej - powiedział, patrząc na zegarek.

- To by znaczyło, że będziemy mogli wyjechać o szóstej.

- Będę gotowa! - Pocałowała go szybko w policzek

i wbiegła po schodach na werandę. Po chwili zniknęła

w domu, Chance natomiast wrócił do swoich ludzi.

- Szczęściarz z ciebie - mruknął Charlie. - Masz

piękną i gospodarną żonę. W okolicy nie znajdziesz lep­

szych ludzi od Ramirezów.

Chance skinął głową i wszyscy zabrali się do roboty.

Jednak słowa Charliego wciąż rozbrzmiewały mu

w uszach. Czy naprawdę ma szczęście? Pospiesznie za­

brał się do wbijania gwoździ w ogrodzenie, ale nawet

hałas nie zdołał zagłuszyć tego pytania.

Tak, miał trochę szczęścia. Bez najmniejszego wysiłku

zdobył żonę, która mu sprzątała i gotowała, a także stano­

wiła prawdziwy klejnot ich sypialni. A w dodatku nie mu­

siał udawać przed nią uczucia i zapewniać, że będzie ją

zawsze kochał. Był pewny, że Lana w odpowiednim mo­

mencie sama dostrzeże tabliczkę z napisem WYJŚCIE.

Jednak na razie chciał utrzymać ten związek. Czuł

się w nim dobrze. Lana w niczym mu nie przeszkadzała.

Nie była zaborcza, czego się bardzo bał. Ale wciąż po­

wracało do niego pytanie: „jak długo?". Nie miał pojęcia,

ile to potrwa.

Czy jest szczęściarzem? Chance skurczył się i nagle

poczuł, że zrobiło mu się potwornie głupio.

„Miałabyś dziś ochotę na kolację w mieście?"

Lana wciąż przypominała sobie słowa Chance'a. To

prawda, że mogły się wydawać dosyć suche, lecz w isto-

POWRÓT DO PROSPERINO

79

cie skrywały całe morze znaczeń. „Mąż" nigdy dotąd nie

proponował jej wspólnego wyjazdu. W ogóle nie poka­

zywał się z nią publicznie. To tłumaczyło nerwowość,

z jaką szykowała garderobę na dzisiejszy wieczór.

Jednocześnie starała się pamiętać, że nie powinna przy­

wiązywać do tego wielkiej wagi. Ich małżeństwo wydawało

jej się teraz bardziej rzeczywiste, ale przecież wiedziała, że

Chance nie traktuje go w ten sposób. Dla niego w dalszym

ciągu było ono rodzajem interesu, który tylko starał się sobie

jakoś umilać. Lana wiedziała, że lubi się z nią kochać, ale

nie znaczyło to wcale, że ją kocha. To prawda, że nie miała

doświadczeń erotycznych, ale jej przyjaciółki często mówi­

ły, że mężczyźni potrafią oddzielić seks od miłości. Teraz

sama ma okazję się o tym przekonać.

Kiedy była już gotowa, usiadła raz jeszcze przed lu­

strem. Czy jej makijaż nie wygląda zbyt wyzywająco?

W ogóle rzadko się malowała, ale właśnie dzisiaj chciała

wyglądać ładniej.

- Ale nie aż tak - westchnęła.

Wyjęła chusteczkę z pudełka i zaczęła szybko wycie­

rać róż z policzków. Spojrzała jeszcze raz krytycznie do

lustra, ale na zmycie tuszu nie miała już czasu. Mogła

tylko poprawić swą najlepszą sukienkę. Była ona czer­

wona i opinała ciasno górę ciała, a następnie opadała

luźno z bioder. Kończyła się przed kolanami, tak że je­

szcze mogła pokazać swoje zgrabne nogi.

Lana podkręciła też końce swych gęstych włosów i uz­

nała, że był to udany eksperyment. Kupiła lokówkę już daw­

no, ale jakoś nie miała okazji dotąd jej użyć. Teraz wyglą­

dała bardziej tajemniczo i dystyngowanie. Na koniec spry­

skała się jeszcze perfumami i wyszła na korytarz.

Przez drzwi usłyszała podśpiewywanie Chance'a

80 CARLA CASSIDY

w łazience. Zapewne się przebiera. To zabawne, kochali

się przecież każdej nocy, i to przy świetle świecy, więc

mogli obejrzeć swoje ciała. Jednak by się przebrać, cho­

dzili do łazienki. Lana nie zmieniała przy nim nawet bluz­

ki, nie chcąc, by zobaczył jej biustonosz.

Zeszła do salonu i usiadła na kanapie. Pragnęła się

trochę uspokoić przed wyjazdem. To przecież śmieszne,

że tak się denerwuje z powodu zwykłej wizyty w restau­

racji. Po prostu zjedzą posiłek, być może spotkają kogoś*

znajomego i będą udawać, że są szczęśliwym małżeń­

stwem. A potem wrócą do domu i do dawnego życia...

Potarła swój brzuch. Nie po raz pierwszy zaczęła się

zastanawiać, czy TO już się stało. Czy może udało jej

się zajść w ciążę? Serce jej zabiło na myśl, że może nosić

w sobie nowe życie. Jednocześnie miała nadzieję, że nie

nastąpi to zbyt szybko. Wiedziała, że oznaczałoby to ko­

niec ich układu. Mogłaby nawet przeprowadzić się do

innego pokoju albo w ogóle wyjechać z rancza. Myślała

nawet o kupnie testów ciążowych, ale uznała, że na razie

ich nie potrzebuje. I tak dowie się o wszystkim w od­

powiednim czasie.

- Ojej!

Kiedy uniosła głowę, dostrzegła Chance'a, który in­

tensywnie się w nią wpatrywał. Sam włożył szare, luźne

spodnie i prążkowaną koszulę bez krawata. Lana prze­

straszyła się, że za bardzo się wystroiła. Być może cho­

dziło mu tylko o posiłek w jakimś barze, a nie eleganc­

kim lokalu. Zaprosił ją wprawdzie na kolację, ale nie

powiedział przecież, gdzie pojadą. Wstała i obciągnęła

sukienkę.

- Jeśli chcesz, mogę się przebrać - zadeklarowała.

- Nie, nie - zaprotestował. - Tak jest doskonale.

POWRÓT DO PROSPERINO

81

Zbliżył się i przyjrzał się jej uważnie. Lana poczuła,

że nogi zrobiły się pod nią miękkie.

- Wyglądasz... naprawdę pięknie - dodał ze szcze­

rym podziwem.

Zaczerwieniła się, zadowolona, że puder przynajmniej

częściowo zdoła to ukryć. Było jej naprawdę przyjemnie.

- Jesteś już gotowy? - spytała.

Chance dotknął jej policzka, a potem przesunął palce

niżej, w kierunku rowka między piersiami.

- leszcze jak!

Odsunęła się od niego trochę. Jej policzki płonęły.

- Chodziło mi o kolację.

- Dobrze, ale zaraz potem zapraszam cię do sypialni.

- A mogę nie przyjąć zaproszenia? - zażartowała,

próbując ukryć to, jak bardzo go w tej chwili pragnie.

Wyszli z domu i wsiedli do jego samochodu. Lana

zastanawiała się, jak to się dzieje, że wystarczy sam jego

dotyk albo delikatna aluzja, a już ma głowę lekką jak

po szampanie, a z jej ciałem dzieją się tak niezwykłe

rzeczy.

Czy reagowałaby tak również na innych mężczyzn?

Miała spore wątpliwości. Na przykład dzisiaj, przy za­

grodzie, w ogóle nie zwróciła uwagi na tego młodzieńca.

Dopiero gdy Chance jej o tym powiedział, przypomniała

sobie, że rzeczywiście patrzył na nią tak jakoś dziwnie.

To, co czuła do Chance'a, było zupełnie wyjątkowe,

ale miało wyłącznie fizyczny charakter. Nie może mylić

tego z miłością, która jest czymś więcej. Tak jej się przy­

najmniej wydawało. Jednak w drodze do miasteczka cie­

szyła się po prostu obecnością Chance'a. Jednocześnie

czuła, że jest dzisiaj jakiś inny. Widziała, jak ciężko pra­

cuje, ale przecież nie wyglądał na wyczerpanego pracą.

82 CARLA CASSIDY

Teraz włączył radio i bębnił palcami po kierownicy

w rytm melodii.

Być może cieszył się z tego, że roboty na ranczu do­

biegają końca i że wreszcie będzie mógł je sprzedać.

A może tak działały na niego kontakty z innymi ludźmi?

Już wcześniej zauważyła, że wyraża się z uznaniem

o swoich pracownikach, a parę dni temu zaczął jej nawet

o nich opowiadać.

- Sporo udało wam się zrobić w ciągu tak krótkiego

czasu - rzuciła, żeby przerwać milczenie.

Przyciszył nieco radio.

- Mam świetnych ludzi. Angie wiedziała, co robi.

W tym tygodniu skończymy zagrodę i może jeszcze uda

nam się wziąć do ogrodzenia na pastwisku.

- Zrobiłam listę rzeczy, które trzeba by naprawić

w domu - poinformowała. Chance spojrzał na nią ze

zdziwieniem. - Pamiętaj, że będziesz sprzedawał ranczo

nie tylko jakiemuś farmerowi, ale również jego żonie.

Jakoś wcześniej nie przyszło mu to do głowy.

- Myślisz, że remont w domu może pomóc?

- Jasne. Specjalnie wyobraziłam sobie, że jestem

przyszłym kupcem i usiłowałam sprawdzić, co chciała­

bym zmienić. Tak, żebym mogła mieszkać w tym domu

przez, powiedzmy, pięćdziesiąt lat.

Nie chciała mu tylko zdradzić, że było to zdecydo­

wanie zbyt łatwe. Przechodząc przez kolejne pokoje, po­

czuła się jak właścicielka całej posiadłości, a przecież

wiedziała, że nie ma do niej żadnego prawa.

- No i co masz na tej liście?

- Przede wszystkim trzeba wymienić cieknący kran

w kuchni - zaczęła wyliczać. - Ktoś też wyłamał zamek

w drzwiach do łazienki. Jeden palnik w kuchence nie

POWRÓT DO PROSPERINO 83

działa, ale trzeba go pewnie tylko oczyścić. No i jeszcze

ta dziura w ściance działowej w wolnym pokoju...

Nagle poczuła w nim jakieś dziwne napięcie. Chance

zacisnął mocno pałce na kierownicy samochodu.

- Czy... czy powiedziałam coś złego? - spytała za­

niepokojona.

Zerknął na nią, jakby nie bardzo wiedząc, jak zare­

agować. Starał się zrobić obojętną minę, ale zupełnie mu

to nie wychodziło.

- Skąd takie przypuszczenie?

Wzruszyła ramionami.

- Przecież to czuję. Poza tym widzę, że za chwilę

wyrwiesz kierownicę z deski rozdzielczej.

Chance odetchnął głęboko parę razy.

- Dobrze, naprawię ten kran i sprawdzę palnik. Ale

nawet nie wejdę do tamtego pokoju.

Teraz ona zareagowała zdziwieniem.

- Ale dlaczego?

Zmarszczył brwi i zacisnął zęby. Jego rysy stały się

nagle ostrzejsze, co dostrzegła mimo półmroku panują­

cego w samochodzie.

- Nie będę naprawiał tego, co zniszczył mój ojciec

- odparł po dłuższym milczeniu. - Rozwalił tę ściankę,

kiedy mną o nią rzucił, a zamek wyłamał dlatego, że się

schowałem w łazience.

W jego głosie był nie tylko gniew, ale też ból. Lana

wyciągnęła rękę i dotknęła jego uda.

- Tak mi przykro - szepnęła. - Nie pomyślałam

o tym. Mój ojciec nigdy mnie nie bił. Nie pamiętam na­

wet, żeby kiedyś podniósł głos.

Chance przykrył jej dłoń swoją.

- Zawsze zazdrościłem ci rodziców - mruknął. -

84 CARLA CASSIDY

W ciągu tego roku, który spędziłem u was, starałem się

udawać, że wcale nie nazywam się Reilly, tylko Colton.

- Po prostu miałam szczęście - westchnęła. - Zresztą

dopiero po latach zrozumiałam, jak wielkie. Rodzice za­

wsze bardzo mi pomagali w życiu. A ty musisz sam do­

konywać wyboru i podejmować decyzje. To bardzo cięż­

kie zadanie.

- Nawet nie wiesz, ile masz racji.

Lana obróciła dłoń, by mogli spleść palce.

- Ale może, kiedy naprawisz tę ścianę, zagoi się jakaś

stara rana - podsunęła mu. - Wiesz, że twój ojciec już

tego nie zrobi...

Wyrwał jej dłoń i poprawił się na swoim miejscu.

- Wszystkie już się zagoiły! Została tylko złość, która

zniknie, kiedy pozbędę się całej posiadłości.

Lana uśmiechnęła się smutno. Mógł sobie mówić, co

chciał, ale ona wiedziała swoje. Jeszcze z dzieciństwa

pamiętała, jak bardzo zależało mu na miłości i akceptacji

ojca i to pragnienie wcale nie minęło. Chance powinien

raczej pogodzić się z przeszłością, niż walczyć z cieniem

ojca.

- Dobrze, nie mówmy już o tym - powiedziała, sta­

rając się go udobruchać. - Przecież to nasz pierwszy

wspólny wyjazd do restauracji.

- Racja - odrzekł Chance i uśmiechnął się. - Ale

mam prośbę.

- Tak?

- Jeśli nie zdejmiesz ręki z mojego uda, możemy tam

nigdy nie dojechać. Po prostu zatrzymam się przy naj­

bliższej stodole i zrobię coś, na co od dawna mam ochotę.

Cofnęła dłoń, nagle zawstydzona. Ale to uczucie je­

szcze się pogłębiło, kiedy usłyszała własne słowa:

POWRÓT DO PROSPERINO

85

- To wcale nie byłoby najgorsze rozwiązanie.

Chance zerknął na nią, a potem znowu skierował

wzrok na drogę.

- Pomyśl o swojej kreacji.

Lana tak się zmieszała, że chciała otworzyć drzwi

i wyskoczyć z samochodu w biegu.

- Przepraszam, wcale nie chciałam tego powiedzieć

- bąknęła. - Przy tobie robię się taka... bezwstydna.

- Wcale mi to nie przeszkadza.

- Ale czy nie sądzisz, że jest to jednak... nienormalne?

- spytała z lękiem. - Przecież wcześniej wcale nie myśla­

łam o seksie, a teraz wszystko mi się z nim kojarzy!

Roześmiał się serdecznie, czując, jak ulatują z niego

resztki napięcia. Nawet nie przypuszczał, że ktoś może

myśleć w ten sposób.

- Zapewniam cię, że to zupełnie normalne. Po prostu

jest nam wspaniale w łóżku. Poza tym możesz być jak

najbardziej bezwstydna, pod warunkiem, że zawsze bę­

dzie ci chodziło o mnie.

Aż się zdziwił, z jaką łatwością słowo „zawsze" prze­

szło mu przez usta. Zwykle starał się go unikać. Wyda­

wało mu się ono pompatyczne i nieprawdziwe. Oczywi­

ście tylko żartował, ale były to bardzo niebezpieczne

żarty.

Zatrzymali się przed włoską restauracją o nazwie Me-

dicino. Chance dawno tu nie był, gdyż pamiętał, że by­

wają tutaj głownie zakochane pary.

- Lubisz włoską kuchnię?

- Mhm. To będzie miła odmiana.

Weszli do przestronnego wnętrza. Przy większości sto­

lików stały tylko dwa krzesła. Poza tym ustawiono je na

tyle daleko od siebie, że można tu było swobodnie roz-

86

CARLA CASSIDY

mawiać. Na ich blatach stały świece i maleńkie bukieciki

kwiatów. .

- Ja tu miło - ucieszyła się Lana.

Kelner poprowadził ich do wolnego stolika i podał

karty. Złożyli zamówienie. Najpierw dostali butelkę wina

i Chance napełnił kieliszki.

- Czy mówiłem ci, że pięknie wyglądasz?

- Wspominałeś już coś wcześniej.

- Wobec tego pozwól, że to powtórzę. Wyglądasz na­

prawdę cudownie.

Wyraz jego twarzy wskazywał, że rzeczywiście tak

myśli. Było to dla niej miłe i nowe doświadczenie. Do

tej pory nie wiedziała nawet, czy w ogóle się podoba

Chance'owi.

- Dziękuję. Ale założę się, że nie jestem pierwszą,

której to mówisz. Pewnie żadna nie może ci się oprzeć

- dodała pół żartem, pół serio.

O dziwo, zaczęło jej to nagle przeszkadzać. Może

sprawiła to atmosfera wieczoru, a może wynikało to z te­

go, że Chance zaczął ją traktować jak... prawdziwą żonę.

Przypomniała sobie uczucie zazdrości z dzieciństwa.

Czyżby teraz powróciło?

Chance chciał jej coś odpowiedzieć, ale w tym mo­

mencie zauważyli, że ktoś podszedł do ich stolika.

- No, nareszcie mamy okazję zobaczyć nowożeńców

- dobiegł do nich tubalny głos.

To byli Angie i Harmon Gravesowie. Oczywiście głos

należał do drugiego z nich.

- Tak się cieszę, kochanie - dodała Angie, całując

Lanę w policzek. - To dobrze, że udało ci się usidlić tego

hultaja. Myślę, że jemu też to dobrze zrobi. Przyjmij naj­

szczersze gratulacje.

POWRÓT DO PROSPERINO

87

- Dziękuję - odparła Lana, czując się jak oszustka.

- Możemy się dosiąść? - Harmon już trzymał dwa

dodatkowe krzesła w swoich potężnych łapskach.

- Co tutaj robicie? - spytał Chance.

Harmon wskazał żonę.

- Angie twierdzi, że ma dość gotowania. Więc kiedy

ma wolny wieczór, zwykle wychodzimy gdzieś na kolację.

- Nie wyłażę z tych pieprzonych garów przez wię­

kszą część tygodnia, więc czasami lubię wybrać się do

jakiejś cholernej knajpy.

Harmon spojrzał z wyrzutem na Angie.

- Mówiłem ci już, kochanie, żebyś się nie wyrażała

- rzekł z wyrzutem. - W każdym razie, nie przy mło­

dzieży. - Wskazał oczami Lanę i Chance'a.

Oboje wybuchnęli śmiechem.

- Nie uwierzycie, ale jesteśmy już oboje po trzydzie­

stce - stwierdził Chance.

- Niemożliwe! - wykrzyknęła Angie. - Przecież pa­

miętam, że zupełnie niedawno byliście dziećmi. Jak ten

czas leci.

Cała czwórka spoważniała.

- Angie, chciałam ci podziękować za wspaniałą struc­

lę - odezwała się Lana. - Przepraszam, że nie zrobiłam

tego wcześniej. Moim zdaniem pieczesz najlepsze ciasta

w całej Kalifornii.

- Moim też - wtrącił Chance. - Napijecie się wina?

Poproszę kelnera, żeby przyniósł dodatkowe kieliszki.

- Nie, nie, przecież macie jeszcze miesiąc miodowy!

- zaprotestowała Angie. - Harmon, odstaw te cholerne

krzesła. Zresztą piliśmy już wino do kolacji. Idziemy.

Zniknęli tak nagle, jak się pojawili. Lana jeszcze przez

moment patrzyła w stronę drzwi.

88

CARLA CASSIDY

- Angle jest bardzo miła. Jak byłam mała, powiedziała

mi przy jakiejś okazji, żebym przestała beczeć, bo się zes-

markam. - Lana parsknęła śmiechem. - I miała rację!

- Tak, jest na pozór szorstka, ale ma wielkie, kocha­

jące serce - stwierdził Chance. - Oboje z Harmonem

bardzo mi pomagali w dzieciństwie.

- W jaki sposób?

- Kiedy sytuacja w domu stawała się nie do zniesie­

nia, to właśnie do nich uciekałem - wyznał Chance po

namyśle. - Przesiadywałem w kawiarni godzinami. Har­

mon to taki wielki misio, ale czułem się przy nim bez­

piecznie. A Angie dużo ze mną rozmawiała.

Lana wypiła trochę wina i skinęła głową.

- Rozumiem. Opowiedz mi trochę o swojej pracy

i podróżach po kraju.

To była dziwna prośba. Przecież spali ze sobą od pół­

tora tygodnia, a ona wciąż niewiele o nim wiedziała. Jej

wyobrażenia dotyczące pracy akwizytora sprzętu rolni­

czego były dosyć mgliste. Tacy ludzie pojawiali się co

prawda u Coltonów, ale zaraz znikali.

- Prawdę mówiąc, niewiele mam do opowiadania -

zaczął. - Zajmowałem się terenem obejmującym pięć sta­

nów i miałem stałych klientów, chociaż szukałem też

wciąż nowych. Było to przyjemniejsze niż bezpośrednia

sprzedaż. Nie woziłem ze sobą tych wszystkich agrega­

tów i kombajnów, jak się zapewne domyślasz. Większość

czasu spędzałem w samochodzie. Nie zrezygnowałem je­

szcze z pracy, ale wziąłem urlop.

Chance wypił parę łyków wina.

- Lubisz prowadzić?

Zastanawiał się przez moment, a potem skrzywił się

zabawnie.

POWRÓT DO PROSPERINO 89

- Nie za bardzo. Wolę pracę fizyczną - dodał, przy­

pomniawszy sobie robotę przy zagrodzie.

- Ale lubisz zmieniać miejsca?

- Jasne. - Jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu. -

Lubię spotykać nowych ludzi i poznawać nowe miejsca.

Odpowiada mi też to, że mogę pracować własnym ryt­

mem. Jem, kiedy jestem głodny, śpię, kiedy robię się sen­

ny. Nikomu nie muszę się tłumaczyć, dlaczego robię to

czy coś innego. Mojemu szefowi zależy tylko na tym,

żebym wrócił do firmy z jak największą liczbą zamó­

wień. A ponieważ sprzedaję rzeczy, które są naprawdę

przydatne, nie mam wyrzutów sumienia, że naciągam lu­

dzi na niepotrzebne wydatki...

- A nie czujesz się czasami samotny? - Wyobraziła

sobie takie życie i stwierdziła, że wcale by jej nie od­

powiadało. Lubiła podróże, ale chciała też mieć miejsce,

które uważała za swój dom. - Przecież w takiej sytuacji

trudno się z kimś naprawdę zaprzyjaźnić.

Chance spojrzał na nią twardo.

- Utrzymuję takie... znajomości, na jakich mi zależy.

Podobne do naszej. Intensywne i krótkie.

To było kolejne ostrzeżenie. Tyle że teraz towarzy­

szyła mu niezbyt przyjemna informacja. Lana zrozumiała,

że znalazła się w poważnym niebezpieczeństwie. Wiele

lat temu udało jej się odkochać, ale teraz znowu zakochała

się w Chansie...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Ta rozmowa na temat jego życia bardzo go zaniepo­

koiła. Do tej pory uważał, że lubi swą pracę i związane

z nią podróże. Jednak Lana skłoniła go, by przemyślał

to sobie ponownie.

Wnioski nie były zachęcające. Spędzał wiele czasu

w samochodzie, przemieszczając się z miejsca na miej­

sce, a za tym szczególnie nie przepadał. W obcych mia­

stach czekały nań często niezbyt przyjemne motele i ho­

tele. Wszystko to tworzyło atmosferę samotności i wy­

obcowania.

Nagła świadomość tego stanu sprawiła, że odezwał

się niezbyt miło do swojej towarzyszki, chcąc przypo­

mnieć jej, że ma zamiar wrócić do dawnego życia. Ale

teraz, prawdę mówiąc, sam nie miał na to szczególnej

ochoty.

Co gorsza, od tego momentu Lana zamilkła i odpo­

wiadała tylko krótko na jego pytania. Pamiętając, jak za­

chowywała się wcześniej, zapragnął, by znowu zaczęła

się śmiać i żeby w jej oczach pojawiły się wesołe iskier­

ki. Na próżno.

- Czy opowiadałem ci o tym, jak kiedyś próbowałem

pracy w cyrku? - spytał. - To było dawno temu, w cza­

sie wakacji.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Nie.

POWRÓT DO PROSPERINO

91

- Miałem wtedy dwanaście lat, a ten cyrk przyjechał

właśnie do Prosperino. - Chance dopił resztkę wina i do­

dał: - Już wtedy wiedziałem, że nie będzie mi lekko z oj­

cem, więc pomyślałem, że to by było coś dla mnie. Byłem

jednak świadomy, że muszę się jakoś wykazać, jeśli chcę,

żeby mnie przyjęli.

- I co? - zaciekawiła się Lana, chyba po raz pierwszy

od jego niezbyt fortunnej uwagi.

- Jeszcze zanim cyrk przyjechał, zacząłem ćwiczenia.

Prędko przekonałem się, że brakuje mi refleksu, żeby

żonglować albo robić inne tego rodzaju sztuczki, więc

w końcu zdecydowałem się na akrobacje na trapezie.

Lana przymknęła na chwilę oczy i zasłoniła usta, jak­

by się chciała roześmiać. W jej oczach pojawiły się we­

sołe błyski. Chance szybko podjął opowieść, chcąc je tam

zatrzymać:

- Zacząłem od tego, że zamocowałem liny z desecz­

kami na tym wielkim drzewie niedaleko pastwiska.

Skinęła głową. Wiedziała, o które drzewo mu chodzi.

- Ale chyba też ci nie wyszło najlepiej, skoro nie

zostałeś cyrkowcem - zauważyła. Jej brązowe oczy po­

ciemniały nieco i wyglądały teraz jak dwie okrągłe cze­

koladki.

Chance pokiwał smutno głową.

- Już za pierwszym razem urwała się lina. Wylądo­

wałem kilkanaście metrów od drzewa. Leżałem na ple­

cach i przez moment, który wydawał mi się potwornie

długi, nie mogłem oddychać. Myślałem, że umarłem. Na

szczęście po chwili złapałem oddech, ale później nie pró­

bowałem już cyrkowych sztuczek.

Przy stoliku pojawiła się kelnerka i zaczęła zbierać

talerze. Oboje zamówili jeszcze kawę i zamilkli na jakiś

92

CARLA CASSIDY

czas. Jednak kiedy na stoliku pojawiły się dwie filiżanki,

znowu pogrążyli się w miłej rozmowie. Wspominali stare

czasy i wszystkie zabawne zdarzenia z farmy Coltonów.

Dopiero po jakimś czasie zaczęli rozważania o tym, co

się stało z Meredith, która dawniej była pełna miłości

dla wszystkich swoich dzieci, zarówno tych naturalnych,

jak i adoptowanych.

Lana poinformowała go, co się zmieniło w okolicy.

Dowiedział się, kto zmarł, a kto wyszedł za mąż albo

się ożenił. Okazało się też, że rozwody, tak niegdyś rzad­

kie, stały się również codziennością Prosperino.

Chance patrzył na nią z przyjemnością, kiedy mówiła.

Wyraz twarzy jego towarzyszki zdradzał zawsze, co myśli

o jakiejś sprawie, nawet jeśli nie chciała wygłosić swej

opinii.

Paru znajomych pozdrowiło Lanę z wyraźnym sza­

cunkiem. Ktoś nawet podszedł do ich stolika, by podzię­

kować jej za opiekę nad matką. Chance z przyjemnością

zauważył, że cieszy się tu sympatią i poważaniem. Szko­

da, że nie mógł tego samego powiedzieć o sobie. Ci, któ­

rzy go nawet kojarzyli, reagowali na niego raczej obo­

jętnie. Ot, syn starego Reilly'ego. Jeden z tych, którzy

wyjechali z miasteczka...

Patrząc na Lanę, myślał o dzisiejszym wieczorze

i o chwili, kiedy wreszcie będzie ją mógł wziąć w ra­

miona. Wprost nie mógł się tego doczekać. Wydawało

mu się to trochę dziwne, ponieważ dotąd uważał, że naj­

bardziej podniecający jest seks z kimś, kogo się jeszcze

nie zna. Spali ze sobą już od jakiegoś czasu, a jednak

wcale mu się to nie nudziło, tak jak z innymi kobietami.

Wciąż potrafił odnaleźć w Lanie wiele ciepła i świeżości.

Płomień świecy igrał na jej twarzy. Wyglądała napra-

POWRÓT DO PROSPERINO

93

wdę pięknie i tajemniczo. Jak jakieś nieziemskie zjawi­

sko, które ma zniknąć z jego życia.

Zerknął w dół, na złocistą skórę jej ramion. Gdy tylko

zobaczył ją w tej czerwonej sukni, wiedział, że nie może

czuć się bezpiecznie. Wyglądała w niej wyjątkowo ku­

sząco. Zwłaszcza teraz, kiedy widział cienkie ramiączka,

które tak łatwo mógł z niej zsunąć...

W czasie jedzenia zauważył, że inni mężczyźni zer­

kają ciekawie na jego partnerkę. Wielu z nich pewnie

by się z nią chciało umówić, gdyby nie on. Mogą sobie

patrzeć! I tak Lana należy do niego!

Chance wciągnął głęboko powietrze, dziwiąc się gwał­

towności swych uczuć. Odkąd to zaczął uważać ją za

swoją własność? O ile dobrze pamiętał, umawiali się, że

nie będą siebie traktować w ten sposób...

Mimowolnym ruchem ręki przywołał kelnera i popro­

sił o rachunek. Kiedy zapłacił, spojrzał na swą towarzy­

szkę.

- Możemy już iść? - spytał.

Otarła usta serwetką i skinęła głową.

- Naturalnie.

Kiedy znaleźli się na ulicy, spojrzał na zegarek. Do­

chodziło wpół do dziewiątej.

- Chcesz się trochę przejść? - zapytał. - Zdaje się,

że za dużo zjadłem, jak na tak późną porę.

Rzeczywiście czuł się trochę ociężale. I chociaż wie­

dział, że przesuwa w ten sposób porę powrotu do domu

i pójścia do łóżka, to wydawało mu się, że powinni się

trochę przewietrzyć.

- Świetny pomysł - odparła. - Ja też nie czuję

się zbyt lekko. Kuchnia włoska jest zapewne dosyć treś­

ciwa.

94 CARLA CASSIDY

- Ale za to smaczna. - Chance aż się uśmiechnął,

wspomniawszy spożyte dania.

Ruszyli wolno przed siebie. To, że wziął ją za rękę,

wydawało się całkowicie naturalne, chociaż nigdy wcześ­

niej tego nie. robił. Musiał przyznać, że dłonie Lany są

bardzo delikatne i niezwykle kobiece. Miała długie palce

i obcięte na okrągło paznokcie. Wyglądały bardzo nie­

winnie, ale Chance wiedział, że jej dłonie mogą go roz­

palić do czerwoności.

- To moja ulubiona pora dnia - dodał, patrząc na

słońce, które dotknęło już horyzontu. Wszystko dookoła

zrobiło się złote i czerwone w jego świetle.

- Dlaczego? - spytała.

- Sam nie wiem. Właśnie o tej porze kończę pracę

i robię obchód rancza - odparł. - To przyjemnie widzieć

wciąż nowe postępy, może dlatego. Chociaż tak naprawdę

zawsze lubiłem zmierzch. Mogę wtedy nareszcie spokoj­

nie pomyśleć.

- Ja zawsze zastanawiałam się nad tym, co wydarzyło

się w ciągu dnia na chwilę przed zaśnięciem - powie­

działa. - To dla mnie taki magiczny moment.

Chance uśmiechnął się krzywo.

- Ale zdaje się, że ostatnio nie zostawiam ci zbyt

dużo czasu na refleksję... Nie czujesz się wyczerpana

po całym dniu pracy? Przecież albo gotujesz, albo zaj­

mujesz się praniem i prasowaniem czy sprzątaniem.

- Nie na tyle, żeby nie mieć ochoty na coś innego...

- zauważyła nieśmiało.

Chance uwielbiał takie chwile, kiedy była zarazem od­

ważna i nieśmiała.

- Stworzyłem erotyczne monstrum - zażartował. -

Nie przypuszczałem, że to tak będzie wyglądało.

POWRÓT DO PROSPERINO

95

Zaśmiała się i spuściła wzrok.

- Prawdę mówiąc, ja też nie... - Urwała, szukając

słów. - To znaczy nie... nie wiedziałam, że będzie mi

tak miło. Że... że tak mi się to spodoba.

- To tylko dlatego, że jestem tak wspaniałym kochan­

kiem - zaczął się z nią drażnić. - W przypadku innych

to zaczyna się nudzić po paru pierwszych razach.

- Możliwe, że masz rację - bąknęła.

Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Nagle zrobiło

mu się bardzo przyjemnie, a jednocześnie poczuł się stra­

sznie podniecony. Najchętniej wskoczyłby do auta i po­

mknął na ranczo. Oczywiście nie sam, tylko z Laną. Jed­

nak sam zaproponował ten spacer i byłoby mu głupio

tak nagle go przerywać. Weszli na główną ulicę Pros­

perino.

- Co dalej? - spytał.

Lana wyciągnęła przed siebie rękę.

- O popatrz, otworzyli w końcu ten sklep! - rzekła

z radością. - Myślałam, że nigdy tego nie zrobią...

- No to może tam pójdziemy - zaproponował.

Lana aż podskoczyła z radości. Wcale nie przypomi­

nała w tej chwili statecznej mężatki.

- Naprawdę możemy to zrobić?! Wiesz, mogę tu jutro

przyjechać sama. Wcale nie musisz...

- Nie, nie - przerwał jej. - Przecież i tak jesteśmy

na spacerze. Prowadź.

Pociągnęła go za rękę do najbliższego przejścia dla

pieszych. Spieszyła się, tak jakby bała się, że nagle zmie­

ni zdanie. Sklep, do którego się skierowali, wyglądał na

modny butik z drogimi ciuchami albo coś w tym rodzaju.

W każdym razie na wystawie wisiały jakieś fatałaszki...

Dopiero gdy przekroczyli próg, Chance zrozumiał, jak

96 CARLA CASSIDY

bardzo się pomylił. To był sklep z rzeczami dla dzieci

i niemowląt! To prawda, że na wystawie znajdowało się

trochę „ciuchów", czyli niemowlęcych śpiochów, różo­

wych i niebieskich ubranek i fartuszków, ale w środku

można też było kupić wózki, nocniki, pampersy, a także

różnego rodzaju środki pielęgnacyjne. Wisiały tu również

sukienki ciążowe, które wzbudziły entuzjazm Lany.

Chance miał ochotę wiać stąd gdzie pieprz rośnie. Ner­

wowo oglądał się w stronę wyjścia, bojąc się, że ktoś je

podstępnie zaniknie i nie będą mogli się stąd wydostać.

Wnętrze było dosyć miłe i bardzo kolorowe, wypełniała je

cicha muzyka. Ale wszystko tutaj było nastawione na dzieci.

- Och! - Lana jęknęła z zachwytem na widok dębo­

wej kołyski. - Jaka śliczna! Podoba ci się, Chance?

Popatrzyła na niego lśniącymi oczami, a on niechętnie

skinął głową.

- Masz świetny gust - mruknął.

- Całkowicie się z panem zgadzam - rzekła sprze­

dawczyni, zbliżając się do nich posuwistym krokiem. -

Takie kołyski są bardzo mocne. I proszę zwrócić uwagę

na specjalne zabezpieczenia, które uniemożliwiają malu­

chowi wypadnięcie. A potem, kiedy dziecko podrośnie,

można ją przerobić na zwykłe łóżeczko. Taki wydatek

naprawdę się opłaca.

Lana uśmiechnęła się smutno.

- Też tak uważam, ale... na razie nie potrzebujemy

kołyski - wyjaśniła.

- Mimo to proszę się rozejrzeć. I polecamy się na

przyszłość... Ib jedyny tego typu sklep w Prosperino.

Lana skinęła głową.

- Tak, wiem. Bardzo długo czekałam na jego otwarcie.

Chance myślał, że spali się ze wstydu. Nigdy w życiu

POWRÓT DO PROSPERINO

97

nie był w sklepie z tego rodzaju artykułami i miał wra­

żenie, że wszyscy go tu traktują jak przyszłego ojca.

- Wobec tego proszę wypełnić nasz kwestionariusz

- zachęcała sprzedawczyni. - Dostaniecie państwo nie­

wielki prezent i będziecie otrzymywać pocztą informacje

na temat promocji. Kto wie, może trafi się obniżka na

te kołyski...

- Dziękuję, na pewno to zrobimy - zapewniła Lana.

Chance nie miał zamiaru niczego wypełniać. Pragnął

jak najszybciej uciec z tego miejsca.

Kobieta skinęła im przyjaźnie głową i odpłynęła

w kierunku następnej pary, która weszła do sklepu. Tym

razem powinna mieć więcej szczęścia, ponieważ psze­

niczna blondynka była chyba w zaawansowanej ciąży.

Lana spojrzała na nią z zazdrością, a potem podążyła

w głąb sklepu. Chance powlókł się niechętnie za nią.

Przeszli tak przez dział pościeli dziecięcej, dział z wóz­

kami i ubrankami. Chance uśmiechnął się nawet na wi­

dok najmniejszych kowbojskich butów, jakie w życiu wi­

dział, ale zaraz odstawił je na miejsce. Nie, zupełnie nie

wyobrażał sobie, że mógłby mieć dziecko. Co innego

Lana. Wystarczyło spojrzeć, z jaką czułością dotykała ko­

cyków i poszewek, by uzmysłowić sobie, że jest wprost

stworzona do wychowywania dzieci.

Z całą pewnością będzie wspaniałą matką. Cierpliwą

i pełną miłości. Jej dziecko będzie najszczęśliwszym ma­

luchem na świecie. Na pewno niczego mu nie zabraknie.

A w każdym razie nie czułości i zrozumienia... I to nie­

zależnie od tego, czy Lana urodzi chłopca, czy dziew­

czynkę.

Jej dziecko...

Dopiero po chwili dotarło do niego, że będzie to rów-

98 CARLA CASSIDY

nież jego syn lub córka. Na pewno będzie w jakimś sto­

pniu do niego podobne. Kto wie, może nawet w dużym...

Dlaczego by nie?

Poczuł nagle gwałtowne ukłucie w sercu. Jeśli nawet

tak się stanie, to on w ogóle tego nie zobaczy. Już dawno

obiecał sobie, że wyjedzie zaraz po tym, jak Lana zajdzie

w ciążę. A później nie będzie starał się z nią skontakto­

wać. Zresztą ona też się na to zgodziła.

Ale nic nie zmieni faktu, że będzie to jego dziecko.

Prawdę mówiąc, wcale się nad tym wcześniej nie zasta­

nawiał. Nie myślał też o tym, co Lana powie dziecku

na temat jego ojca. Że zależało mu tylko na tym, by

dostać swoje ranczo? Że nie chciał mieć z nim nic wspól­

nego? Nagle stwierdził, że chce wiedzieć, jak Lana ma

zamiar poradzić sobie z tym problemem.

- Lano?

- Co? A, słucham? - spytała roztargnionym głosem,

wciąż przyglądając się nocnej lampce z pozytywką.

- Co masz zamiar powiedzieć o mnie dziecku?

Dopiero teraz spojrzała na niego poważnie.

- Sama nie wiem - przyznała. - Jeszcze się nad tym

nie zastanawiałam.

- Przecież wiesz, że dzieci szybko dorastają, a wtedy

zaczynają zadawać kłopotliwe pytania - westchnął, po­

cierając brodę. - Czy chcesz mu powiedzieć o naszym

układzie?

Lana skrzywiła się, jakby ta myśl sprawiła jej przy­

krość.

- Nie, na pewno nie - odparła szybko. - Powiem po

prostu, że się pobraliśmy, ale nam nie wyszło. Takie rze­

czy się zdarzają. Ostatnio nawet często.

- A co będzie, jeśli zechce mnie poznać?

POWRÓT DO PROSPERINO

99

Popatrzyła na niego z głębokim namysłem.

- Nie mam pojęcia, Chance. Trudno mi w tej chwili

nawet wyobrazić sobie swoją odpowiedź. Wiem tylko,

że będzie mi chodziło przede wszystkim o dobro dziecka,

więc pewnie wiele też będzie zależało od jego wrażli­

wości, czy ja wiem, może też wieku, w którym zacznie

zadawać te trudne pytania.

Skinął głową na znak, że rozumie. Taka odpowiedź

na razie zupełnie mu wystarczyła. Z ulgą stwierdził, że

Lana straciła ochotę na dalsze oglądanie. Zatrzymała się

tylko przy ladzie, by wypełnić kartę, o której mówiła

sprzedawczyni. Zerknął jej przez ramię i z przykrością

stwierdził, że wpisała adres swojego mieszkania w mie­

ście, a nie rancza.

- Mogłaś wpisać mój adres - zauważył, kiedy

znaleźli się na ulicy.

Wzruszyła ramionami.

- I co? Odbierałbyś informacje na temat dziecięcej

bielizny? Czy może chciałbyś zostawić to przyszłemu

właścicielowi? - zakpiła. - I tak muszę co jakiś czas

sprawdzać swoją korespondencję.

Stracili już ochotę na spacer i skierowali się do sa­

mochodu. Chance wiedział, że Lana ma rację. Sam jej

przecież co jakiś czas przypomina, że tak naprawdę nie

są małżeństwem. A mimo to poczuł się dotknięty...

- No i jak się czujesz w miesiąc po ślubie? - Maya

spytała siostrę, przyglądając się jej uważnie. - Czy pla­

nujecie dziś może coś szczególnego?

- Nie, nic. - Lana nabiła kawałek pomidora na wi­

delec, ale nawet go nie tknęła. W ogóle straciła apetyt.

- Wiesz, chyba powinnam ci coś wyznać...

100 CARLA CASSIDY

Siedziały obie w kuchni i wyglądały na dwór, gdzie

szalała burza. To właśnie z jej powodu Chance odwołał

dzisiejsze prace i pojechał do miasteczka, by kupić trochę

rzeczy i zjeść lunch ze starą znajomą ze szkoły. Powie­

dział, że przyjedzie dopiero na kolację.

Lana nie miała zbyt dużo pracy, skorzystała więc

z okazji, by zaprosić siostrę. Już wcześniej chciała jej

wyjaśnić, dlaczego wyszła za mąż, a teraz nadarzyła się

ku temu doskonała sposobność.

- Wyznać? - powtórzyła Maya i spojrzała na śpiącą

w leżaczku córkę. - To ciekawe. Co takiego chciałaś mi

wyznać?

Lana wciągnęła głęboko powietrze. Bała się powie­

dzieć siostrze prawdę, ale dlatego chciała to mieć jak

najszybciej za sobą.

- Moje małżeństwo to fikcja - wypaliła.

Maya spojrzała na nią ze zdziwieniem.

- Co chcesz przez to powiedzieć? Że nie było żadnej

ceremonii? - Uśmiechnęła się łobuzersko i mrugnęła do

niej porozumiewawczo. - Czyżby moja pobożna siostra

zdecydowała się żyć z facetem na kocią łapę?

Lana pokręciła głową.

- Nie, nie o to mi chodzi. To prawda, pobraliśmy się,

ale tylko po to, żeby za jakiś czas się rozwieść.

Oczy Mai stały się nagle wielkie, a uśmiech zupełnie

zniknął z jej ust.

- Co takiego?!

Lana patrzyła na swoją sałatkę, wiedząc, że siostra

nie przyjmie dobrze tego, co jej miała do powiedzenia.

- Zawarliśmy układ - zaczęła. - Chance musiał być

żonaty, żeby odziedziczyć ranczo. To był warunek jego

ojca.

POWRÓT DO PROSPERINO 101

Uniosła nieco głowę i dostrzegła szok w oczach sio­

stry.

- No dobrze - podjęła po chwili milczenia Maya. -

A co ty z tego będziesz miała?

-' Dziecko.

Siostra aż jęknęła.

- Och, Lano! Co ty najlepszego zrobiłaś?! - Sięgnęła

przez stół, żeby chwycić jej rękę.

Lana uniosła dumnie brodę.

- Zrobiłam to, co chciałam. Doskonale wiesz, że bar­

dzo pragnęłam mieć dziecko, a nikt się mną jakoś nie

interesował. W każdym razie nikt ciekawy... A okazja

sama pchała się w ręce. Chance praktycznie nie miał wyj­

ścia... Kiedy już zajdę w ciążę, sprzeda tę posiadłość

i wyjedzie stąd, a ja wrócę do swojego mieszkania

w Prosperino.

Maya puściła jej dłoń, ale wyraz niepokoju nie zniknął

z jej ciemnych oczu.

- Trudno mi w to uwierzyć - westchnęła. - Przecież

widziałam, jak na niego patrzyłaś. Obawiam się, że to

rozstanie złamie ci serce.

- Nie wygłupiaj się. Nie jestem taka sentymentalna

- rzuciła Lana, siląc się na lekki ton.

- Ale kochałaś się w nim, kiedy był u Coltonów!

- Posłuchaj, przecież miałam wtedy kilkanaście lat.

Tego nawet nie można nazwać miłością, tylko zwykłym

zadurzeniem - tłumaczyła. - Zawarłam ten układ z pełną

świadomością jego konsekwencji. Chance nic mi nie obie­

cywał, a ja niczego od niego nie chcę, oprócz dziecka.

Lana wzięła widelec i zjadła kawałek pomidora, wie­

dząc, że Maya bacznie się jej przygląda. Wcale nie miała

zamiaru wyznać siostrze, że znowu beznadziejnie zako-

102 CARLA CASSIDY

chała się w Chansie. Przez jakiś czas starała się nawet

ukryć to przed samą sobą...

Duma nie pozwalała jej przyznać się do tego, że sio­

stra ma rację. Niestety, było już zbyt późno. Poza tym

Lana liczyła na to, że ciąża obudzi w niej też inne uczu­

cia, które pozwolą jej jakoś przeżyć spodziewane rozsta­

nie. Nareszcie będzie miała dla kogo żyć. Uniosła oczy

i zauważyła, że Maya wciąż na nią patrzy, a na jej czole

pojawiły się zmarszczki.

- Tylko proszę, bez żadnych kazań. Rodzice już mi

powiedzieli, co o tym myślą. - Urwała na chwilę. - Ale

wiedzą tylko o ranczu. Nie mówiłam nic o dziecku...

Maya skinęła głową na znak, że jej nie zdradzi. Je­

szcze przez chwilę wpatrywała się w nią intensywnie,

a potem na jej wargach znowu pojawił się lekki uśmiech.

- Będziesz wspaniałą matką.

Lana spojrzała na nią z wdzięcznością. Z większym

apetytem zabrała się do jedzenia. Reszta posiłku minęła

w miłej atmosferze i kiedy burza trochę zelżała, siostra

przeniosła małą do samochodu. Dochodziła druga, gdy

Lana została sama.

Nie czuła się jednak źle. W ciągu miesiąca bardzo

się tu zadomowiła. Nawet bardziej niż w swoim miesz­

kaniu, które służyło jej głównie jako baza wypadowa do

kolejnych pacjentów. Jednak wiedziała, że nie powinna

się zanadto przyzwyczajać do posiadłości Chance'a. Pew­

nie za jakiś miesiąc lub dwa oboje się stąd wyprowadzą,

a dom zajmą jacyś obcy ludzie. A wtedy zostaną jej tylko

wspomnienia...

No i dziecko! Na myśl o tej kruszynie na jej ustach

pojawił się radosny uśmiech. Tak, jakby już się go spo­

dziewała. A może tak jest w istocie? Przecież mogła

POWRÓT DO PROSPERINO

103

zajść w ciążę, nawet o tym nie wiedząc. Zwłaszcza że

Chance bardzo sumiennie wypełniał swoją część zobo­

wiązań...

Pozmywała naczynia, a potem zapaliła światło, ponie­

waż w kuchni zrobiło się szaro. Wiatr przestał szaleć,

ale deszcz wciąż zacinał w okna. Spojrzała na zegarek

i wstawiła pieczeń do kuchenki. Następnie usiadła w sa­

lonie z książką.

Czekała zaledwie godzinę. Najpierw usłyszała warkot

silnika, a następnie do domu wpadł Chance, trzymając

nad głową płaszcz przeciwdeszczowy.

- Uff! Leje jak z cebra - rzucił, strząsając krople,

które przywarły do płaszcza. - Istny potop.

Lana odłożyła książkę na stolik z telefonem.

- Lubię deszcz - powiedziała. - W domu od razu ro­

bi się przytulniej.

- I brudniej - dodał, wskazując swoje mokre ślady.

- Nie przejmuj się. Zaraz to wytrę.

Pokręcił głową, wieszając płaszcz tak, żeby obsechł.

- Nie, ja to zrobię. I tak nie mam dzisiaj żadnej ro­

boty - westchnął. - Na szczęście jutro ma się już roz­

pogodzić.

- Więc może sobie ze mną poczytasz? - zachęcała

go. - Deszczowe dni doskonale się do tego nadają.

- Nie mam na to ochoty.

Mokre włosy przylgnęły mu do czaszki, co jeszcze

bardziej podkreślało kształt jego głowy. Również jego

T-shirt był wilgotny i przezierały przezeń mięśnie klatki

piersiowej.

- Więc może znajdziesz coś ciekawego w telewizji

- zaproponowała, widząc złote iskierki w jego oczach.

- Nie lubię telewizji. - Przysunął się bliżej. - Prze-

104

CARLA CASSIDY

cież doskonale wiesz, na co mam ochotę. - Pogładził

delikatnie rozpuszczone włosy Lany.

Jego dotyk sprawił, że przez jej ciało przebiegł

dreszcz. Poczuła, że bardzo pragnie Chance'a.

- Mogę poczytać później - szepnęła.

Wziął ją za rękę i pociągnął w stronę schodów.

- To dobrze, bo dłużej nie mógłbym czekać.

- Może napiję się jeszcze trochę kawy, a potem pójdę

do domu - rzekł Samuel Wallson, jeden z najstarszych

mieszkańców Red River.

- Proszę bardzo. Zaraz ci naleję - powiedziała

Emily.

Bardzo lubiła staruszka, który już w czasie pierwsze­

go spotkania przeszedł z nią na ty. Znał różne ciekawe

historie z życia nie tylko miasta, ale i kraju, i potrafił je

świetnie opowiadać.

Zanim sięgnęła po dzbanek, spojrzała jeszcze na ze­

garek. Mimo że dopiero dochodziła trzecia, czuła się zmę­

czona. Poprzedniej nocy śniły jej się jakieś koszmary

i niewiele spała. Wstała bardzo wcześnie, by jak najszyb­

ciej o wszystkim zapomnieć. Częściowo jej się to udało,

ale z tego powodu czuła się teraz wyczerpana. Miała

ochotę zdrzemnąć się choćby pół godziny. Koszmary

zwykle nie powracały w czasie krótkiego snu.

- Emmo?

To imię zabrzmiało obco. Emily dopiero po chwili

przypomniała sobie, że chodzi właśnie o nią.

Nazywała się teraz Emma Logan. Ukrywając się przed .

zabójcą, musiała korzystać z przybranych nazwisk.

- Tak, słucham? - Odwróciła się, by zobaczyć, kto

ją woła.

POWRÓT DO PROSPERINO 105

- Telefon do ciebie - rzekł jeden z chłopców do po­

mocy.

Podeszła w stronę kuchni, gdzie znajdował się aparat.

Telefon? Kto, do licha, mógł do niej dzwonić?

Zmarszczyła brwi i wzięła słuchawkę do ręki.

- Tak, słucham?

Cisza. Ale nie ta, która następuje po przerwaniu roz­

mowy. Ktoś tam był i wsłuchiwał się w jej głos.

- Halo, kto mówi? - spytała zdenerwowana.

Znowu milczenie.

- Proszę się odezwać - niemal błagała.

Nieznajomy milczał. Z jakichś powodów uważała, że

jest to mężczyzna, a nie kobieta.

- Toby, to ty?

Usłyszała lekki trzask odłożonej słuchawki. A potem

sygnał zajętości. Czyżby Toby dowiedział się w końcu

od Wyatta, gdzie jej szukać? Czyżby nie dał za wygraną

i postanowił ją odnaleźć?

- Och, Toby - westchnęła, wiedząc, że musi wrócić

do Keyhole i przekonać go, by pozwolił jej odejść.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Zastanawiał się, kiedy nareszcie poczuje się zaspoko­

jony. Do tej pory, im więcej się kochali, tym większą

miał na Lanę ochotę. To niepokoiło go coraz bardziej...

Nie rozważał jednak, czy to się w ogóle stanie, ale

myślał jedynie o tym, kiedy to nastąpi. Jednego był bo­

wiem pewny - to, co dobre, nie trwa wiecznie. Tyle że

w tej chwili wcale się tym nie przejmował. Myślał je­

dynie o swej żonie.

Lana oddała mu pocałunek z co najmniej równym ża­

rem, a potem spojrzała na niego lekko zażenowana. Je­

szcze do tej pory wstydziła się swego pożądania i uwa­

żała je za coś dziwnego, czy może nawet nienaturalnego.

Usta miała słodkie i nabrzmiałe od pocałunków. Chance

wprost nie mógł się nimi nacieszyć. Całowali się jeszcze

przez jakiś czas, a potem znowu wziął ją za rękę i po­

ciągnął w stronę sypialni.

- Zaczekaj - szepnął, gdy znaleźli się przed drzwiami.

Jeden ruch i już miał ją na rękach. Symboliczny gest,

którego nie wykonał zaraz po ślubie. Nie zastanawiał się

jednak, co to może znaczyć, tylko wniósł ją do ich sypialni.

- Puszczaj - śmiała się.

- Jeszcze nie - wymamrotał, odgarniając wolną ręką

narzutę. Dopiero po chwili ułożył ją delikatnie na łóżku.

Ciemne włosy Lany dotknęły białej pościeli. Miał ochotę

ją pogłaskać, jak grzeczną dziewczynkę.

POWRÓT DO PROSPERINO

107

Jednak Lana z całą pewnością nie była dziewczynką,

chociaż miała w sobie wiele młodzieńczej świeżości.

Rozchyliła lekko usta, jakby oczekując kolejnego poca­

łunku, i patrzyła na niego lśniącymi oczami. Krew ude­

rzyła mu do głowy. Nie mógł już dłużej czekać. Drżącymi

palcami zaczął rozpinać jej bluzkę. Westchnął lekko, kie­

dy dotarł do ostatniego guzika.

Tuż za nią pojawił się czarny biustonosz. Chance po­

trzebował chwili, by go rozpiąć i następnej, by się go

pozbyć. Teraz miał przed sobą delikatne, ale i pełne piersi

Lany. Pochylił się, żeby je pocałować.

Aż westchnęła, czując jego bliskość. Wtedy poczuł,

że jego ubranie robi się za ciasne. A przynajmniej jego

część. Wstał, by móc je szybciej zdjąć. Lana patrzyła na

niego w tym czasie spod półprzymkniętych powiek. Pew­

nie nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak seksownie

wygląda, półnaga i dysząca pożądaniem.

Kiedy przyklęknął i zaczął ją pieścić, przeciągnęła się

niczym kotka.

- Och, Chance - westchnęła.

Dotknął jej piersi, a ona krzyknęła i wyciągnęła do

niego ręce. On jednak przedłużał pieszczoty. Zdjął jej

bluzkę, a następnie powoli rozpinał boczne guziczki jej

spódnicy.

- Szybciej, szybciej - popędzała go.

Kiedy jej pożądanie stało się oczywiste, poczuł się rze­

czywiście podniecony. Ale wtedy zaczęły drżeć mu ręce

i z trudem rozpiął ostatnie dwa guziczki i niezdarnie ściąg­

nął jej spódnicę. Lana leżała już przed nim niemal całkiem

naga. Zdjęcie majteczek było już tylko kwestią chwili.

Chance chciał przedłużyć moment wspólnego oczekiwania,

ale mu się to nie udało. Oboje za bardzo siebie pragnęli.

108 CARLA CASSIDY

Zwykle odsuwali się od siebie po akcie miłosnym,

co miało służyć podkreśleniu ich niezależności. Chance

bardzo o to dbał, ale tym razem nie chciał wypuścić Lany

z objęć. Przytulił ją do siebie i skłonił, by położyła mu

głowę na ramieniu. Oboje leżeli w ciszy, wsłuchując się

w swoje krótkie, gwałtowne oddechy. Czuli leniwą roz­

kosz, która wypełniała ich ciała. Chance gładził Lanę de­

likatnie po ramieniu, a ona tuliła się do niego, myśląc

o tym, że nigdy w życiu nie było jej tak dobrze.

Cieszył się, że nic nie mówi. Był jej za to wdzięczny.

Chciał po prostu leżeć w milczeniu, by móc na zawsze

zapamiętać te cudowne chwile. O ile zawsze potrafili się

wspaniale kochać, to jednak dopiero teraz czuł bliskość

żony. I chyba po raz pierwszy był całkowicie usatysfak­

cjonowany.

Po jakimś czasie ich serca uspokoiły się, a oddechy

wyrównały. Leżeli razem, wciąż przytuleni. Chance ze

zdziwieniem stwierdził, że w przypadku Lany nie chodzi

mu wyłącznie o seks. Dawniej bałby się do tego przy­

znać. Choćby dlatego, że było to dla niego czymś zu­

pełnie nowym. Oczywiście wcześniej uprawiał seks

z różnymi kobietami, ale z Laną to doświadczenie na­

bierało innego wymiaru.

Stawało się czymś wyjątkowym...

Tylko dlaczego? Przecież wcale tego nie chciał. Za­

leżało mu na tym, by zapomnieć o tym związku, gdy

tylko się skończy. Muszę uważać, pomyślał i przytulił ją

mocniej do siebie. Lana zaczęła mruczeć niczym kotka,

a on pocałował ją w czoło. Dopiero wtedy zauważył, że

zasnęła. Zaczął gładzić lekko jej włosy, ale po chwili

ręka opadła mu na poduszkę.

On też potrzebował odrobiny snu.

POWRÓT DO PROSPERINO 109

Jednak wraz z nim pojawił się dziwny obraz. Chance

nagle spostrzegł ojca, siedzącego w swoim ulubionym fo­

telu na werandzie. Było to dziwne uczucie, ponieważ do­

skonale wiedział, że Boss nie żyje już od ponad miesiąca.

Ale w tym śnie wyglądał całkiem czerstwo i dosyć młodo.

- Co robisz, chłopcze? Bawisz się w dom? - zaśmiał

się Tom Reilly, chociaż jego zielone oczy lśniły złośliwie.

Chance poczuł dziwny ucisk w żołądku. Zaraz też po­

prawił sobie szelki od spodni, dziwiąc się jednocześnie,

skąd je ma. Nienawidził szelek. Ojciec zawsze go zmu­

szał, by je wkładał, a inni chłopcy śmiali się z niego

w szkole.

- Nie, tato.

- Chcesz udowodnić, że masz odwagę założyć rodzi­

nę i zostać farmerem? - dopytywał się złośliwie stary

Reilly.

- Wcale nie chcę zostać farmerem, tato - odparł

Chance, rozglądając się nerwowo. - Nie chcę mieć nic

wspólnego z tym domem. Poza tym nie muszę cię już

słuchać. Ty umarłeś, słyszysz, umarłeś! Sam byłem na

twoim pogrzebie.

Boss wybuchnął śmiechem.

- Patrz na mnie, jak do mnie mówisz - upomniał syna.

- To, że umarłem, wcale nie znaczy, że nie żyję. Przecież

ciągle o mnie myślisz. Ciągle mnie przywołujesz, tak że

trudno mi się wyspać... - Tom poprawił się w fotelu. -

Wcale mnie nie dziwi, że nie chcesz zostać farmerem.

- Dlaczego, tato? - Chance znowu poprawił szelki.

Boss przeciągnął palcami przez włosy.

- Praca na ranczu wymaga ciężkiej pracy, ot co! -

wypalił. - A ty wolisz unikać pracy i odpowiedzialności.

Jeździsz sobie tam i siam. Nie dbasz o to, co się dzieje...

110

CARLA CASSIDY

- Ależ ja też pracuję!

- Niby jak? Jeżdżąc w kółko i sprzedając coś, co każdy

może kupić w okolicznych sklepach? - kpił ojciec. - Byle

baba może to robić!

- Nie jestem babą, tato.

- Ale nie jesteś też na tyle silny, żeby zająć się ran­

czem - mruknął stary Reilly. - Gdybym mógł, to dałbym

ci dobry wycisk, ale popatrz. - Chciał uderzyć dłonią

w belkę, ale jego ciało przeszło przez nią jak przez masło.

- Dobrze, że mój stary fotel mnie trzyma. To pewnie

z przyzwyczajenia.

Chance nie słuchał tego i wcale go nie dziwiło, że

ciało ojca przechodzi przez przedmioty. Przecież dosko­

nale zdawał sobie sprawę z tego, że jest duchem, było

więc logiczne, że nie miał normalnej konsystencji.

- Nie boję się ciężkiej pracy.

Boss zaśmiał się sarkastycznie. Chance doskonale pa­

miętał ten śmiech ze swojego dzieciństwa.

- To pewnie dlatego, że zdołałeś jej uniknąć - kpił

ojciec. - Na to, żeby coś mieć, trzeba zapracować.

A ty nigdy nic nie będziesz miał, bo jesteś nicpoń i la­

daco.

Te słowa bolały bardziej niż uderzenie. Chance wo­

lałby, by ojciec dał mu lanie, a nie szydził z niego w ten

sposób.

- To nieprawda! - protestował. Jednocześnie przypo­

mniał sobie, że powtarzał te słowa aż nazbyt często.

Stary Reilly znowu się zaśmiał.

- Jasne, że prawda. Przecież nawet ożeniłeś się z ko­

bietą, która wcale ciebie nie chce. Zależy jej jedynie na

twoim nasieniu, to wszystko! Jak tylko wywiążesz się

z tego zadania, natychmiast od ciebie ucieknie. To dla-

POWRÓT DO PROSPERINO

111

lego, chłopcze, że wie, co o tobie myśleć. No, stój prosto,

nie garb się.

- To nieprawda, tato! Nieprawda! Nieprawda! -

Chance jeszcze raz nerwowo poprawił szelki. Ojciec

aż zanosił się diabelskim śmiechem. Nawet kiedy za­

­kał uszy, ten dźwięk wciąż do niego dobiegał. - Nie!

Nie!

- Chance! Chance!

Otworzył oczy i rozejrzał się wokół zdezorientowany.

Dopiero po chwili zrozumiał, że to Lana obudziła go,

przerywając koszmarny sen. Mógł jej być za to tylko

wdzięczny. Wciągnął głęboko powietrze do płuc i wy­

puścił je ze świstem. Czuł ból w piersiach, który minął

dopiero po paru następnych oddechach.

- Nic ci nie jest? - spytała z niepokojem.

- Nie, wszystko w porządku - odparł, chociaż wcale

nie miał takiego wrażenia.

Pochyliła się nad nim i odgarnęła kosmyk włosów

z jego pokrytego potem czoła.

- To dobrze. Krzyczałeś przez sen. To pewnie był ja­

kiś koszmar?

Miał ochotę przytulić się do niej i opowiedzieć

o wszystkim, ale wiedział, że nie może tego zrobić.

- Tak... koszmar. - Jak inaczej mógł nazwać ponow­

ne spotkanie z ojcem?

Lana zapaliła lampkę i cieple światło rozświetliło pa­

nujący w sypialni mrok. Na dworze wciąż padał deszcz,

a jego szum wpływał na niego kojąco. Jednak sen wciąż

dawał o sobie znać. Chance zrozumiał, że nie otrząśnie

się z tego zbyt szybko. Nawet ze świadomością, że roz­

mowa z Bossem była całkowicie nierzeczywista. Znaczy­

ło to tyle, że ojciec zupełnie opanował jego myśli. Że

112

CARLA CASSIDY

nawet po śmierci nie mógł go usunąć ze swego życia.

A dałby wiele, by to zrobić.

Lana wciąż patrzyła na niego wielkimi, ciemnymi

oczami. Dostrzegł, że jest zaniepokojona.

- Chcesz o tym porozmawiać? - spytała.

Czy miał na to ochotę? Nie, raczej nie... Bał się, że

w wyniku tej rozmowy ojciec stałby się bardziej rzeczy­

wisty.

- Nie, to po prostu głupi sen.

Usiadł i przeciągnął ręką po włosach. Pragnął jak naj­

szybciej zapomnieć bolesne słowa i śmiech, który wżynał

się w jego pamięć niczym nóż mordercy. Niestety, było

to bardzo trudne. Sam nie wiedział, dlaczego to wszystko

tak bolało. Przecież znał ojca i wiedział, czego może się

po nim spodziewać. Czyżby przeraziło go to, że spotkanie

nastąpiło tak niespodziewanie, jeśli ten sen w ogóle moż­

na nazwać spotkaniem? A może przestraszył się trafności

zarzutów?

Chance przetarł oczy.

- Która godzina? - spytał.

Lana odrzuciła kołdrę, zupełnie nie przejmując się na­

gością, i sięgnęła po stojący na szafce zegarek.

- Dopiero po szóstej. Jeszcze wcześnie.

- O tej porze zwykle pracowałem - szepnął, wyglą­

dając za okno.

Na dworze było ciemno, ale to z powodu chmur i de­

szczu. W okolicach szóstej można było jeszcze coś robić

na dworze.

- Jesteś pewnie głodny? - bardziej stwierdziła niż za­

pytała.

Natychmiast poczuł skurcz żołądka.

- Coś by się zjadło - przyznał.

POWRÓT DO PROSPERINO

113

- Dobrze, zaraz przygotuję. Możesz zejść na dół za

jakieś piętnaście minut?

Chance skinął głową, patrząc, jak Lana wstaje i pod­

chodzi do swoich ubrań. Niedawno przestała się go wsty­

dzić i zaczęła się przy nim ubierać. Teraz obserwował

z przyjemnością ten proces, myśląc o tym, jak bardzo

się do siebie przyzwyczaili. Chyba należy uznać, że prze­

kroczyli jakąś barierę.

Kiedy Lana wyszła, leżał sam, starając się wyobrazić

sobie, jak będzie wyglądała w ciąży. Jej piersi z pewno­

ścią staną się większe, a brodawki ciemniejsze. Po jakimś

czasie przestanie już być tak szczupła w talii. Jednak wie­

dział, że nie przestanie być piękna. I nagle zapragnął to

zobaczyć.

Słowa ojca powróciły do niego z nową siłą. „Nicpoń!

Ladaco!" Nawet gdyby Lana chciała, by z nią został, to

i tak byłoby jej lepiej bez niego. Zresztą nie wspomniała

ani słowem o tym, że pragnęłaby wycofać się z układu,

jaki zawarli. To prawda, że kochała się w nim, kiedy mie­

szkał u Coltonów, ale przecież nie mógł traktować po­

ważnie takiej młodzieńczej miłości. Już pewnie dziesięć

razy zdążyła się odkochać.

Pokręcił głową i stwierdził, że najlepiej będzie, jeśli

weźmie prysznic. Może to spowoduje, że zapomni o mę­

czącym koszmarze. Wstał więc szybko i pozbierał swe

ubrania. Następnie przeszedł do łazienki i z przyjemno­

ścią wskoczył pod strumień ciepłej wody. Kiedy się ubrał,

odświeżony zbiegł na dół, czując, że jest coraz bardziej

głodny.

Lana kończyła właśnie nakrywanie do stołu.

- Przyszedłeś w najlepszym możliwym momencie -

zaśmiała się.

114

CARLA CASSIDY

Chance zajął miejsce za stołem.

- Jak zwykle wszystko świetnie wygląda - powiedział,

z przyjemnością przebiegając wzrokiem po potrawach. -

Wystarczy spojrzeć i już człowiekowi ślinka cieknie.

Nie przesadzał. Lana zawsze bardzo dbała o estety­

czną stronę posiłku. Tym razem udekorowała tłuczone

ziemniaki odrobiną pietruszki, a w sałacie pojawiły się

kawałki ananasa i papryki, dodając jej nie tylko smaku,

ale też sprawiając, że wyglądała naprawdę apetycznie.

Lana usiadła po drugiej stronie stołu.

- Mam to po mamie. Zawsze mi powtarzała, że to,

co ładne, bardziej smakuje.

- Nie wiem, czy to zawsze jest prawdą, ale w tym

przypadku na pewno - orzekł, przypominając sobie po­

siłki, które jadał w różnych barach i restauracjach. Cza­

sami wyglądały naprawdę świetnie, ale nie dało się ich

jeść.

Lana troszczyła się nie tylko o wygląd jedzenia. Rów­

nież stary dom, który pamiętał jako zimny i nieprzyjazny,

zmienił się dzięki różnym drobiazgom, które w nim

umieściła. Nagle okazało się, że kilka bukiecików, nowe

zasłony i kolorowe obrusy mogą całkowicie zmienić cha­

rakter miejsca. Nigdy nie przyszłoby mu to do głowy.

Musiał przyznać, że dzięki temu ranczo bardzo zyskało

na wyglądzie, a jednocześnie zaczęło w nim budzić ciep­

lejsze uczucia.

Lana podsunęła mu ziemniaki. Nałożył sobie sporą

porcję i sięgnął po mięso. Po chwili już mógł się rozko­

szować prawdziwie domowym posiłkiem. Zupełnie za­

pomniał o tym, jak jadał w drodze, ale kiedy się nad tym

zastanowił, musiał przyznać, że byłoby mu trudno wrócić

do dawnych przyzwyczajeń.

POWRÓT DO PROSPERINO

115

Kiedy zjedli, Chance pomógł jej pozmywać. Następ­

nie Lana wyjrzała na dwór i wróciła z radosną wieścią,

że wreszcie przestało padać, chociaż po niebie wciąż

przesuwały się ciemne chmury.

- Może wypijemy kawę na werandzie? - zapropono­

wała.

Wzdrygnął się, przypomniawszy sobie swój sen, ale

szybko się z tego otrząsnął.

- Dobrze - zgodził się.

Gdy usiedli przy stoliku, Lana odetchnęła.

- Uwielbiam zapach powietrza zaraz po deszczu -

powiedziała.

Chance skinął głową. On też lubił tę mieszaninę woni

wilgotnej ziemi, kwitnących kwiatów i przejrzałych owo­

ców. Teraz dołączył do tego jeszcze delikatny zapach per­

fum Lany. ,

- Tak, ja też. I tę atmosferę spokoju po burzy - dodał.

- Wszystko się wtedy uspokaja. Wokół jest jakiś bezruch.

Skinęła głową i wypiła parę łyków kawy. Chance po­

szedł w jej ślady i stwierdził, że nawet ten płyn jest teraz

smaczniejszy. Czy to dlatego, że Lana znalazła gdzieś

serwis w różyczki, który należał do jego matki, i kon­

sekwentnie z niego korzystała? Pamiętał, że razem z oj­

cem zawsze pili wszystko z prostych, jednokolorowych

kubków, czy to było mleko, woda, czy później kawa.

Spojrzał na Lanę. Wyglądała naprawdę ślicznie z wło­

sami odgarniętymi do tyłu. Sprawiała wrażenie całko­

wicie spokojnej, jakby zajmowała się w tej chwili kon­

templacją wieczności. A może jej nastrój szedł w parze

z tą wieczorną ciszą, która otoczyła ich swoim miękkim

płaszczem?

Pomyślał, że wygląda tak, jakby siadywała w tym

116

CARLA CASSIDY

miejscu od wielu, wielu lat. Jakby właśnie tutaj powinna

zostać...

Odwróciła głowę, jakby wyczula na sobie jego spoj­

rzenie. Chance po raz pierwszy poczuł, że bardzo ob­

chodzi go jej przyszłość. Przedtem wcale nie przejmował

się tym, jak sobie poradzi z małym dzieckiem, ale teraz

poczuł wyrzuty sumienia na myśl o tym, że ją w końcu

opuści.

- Czy chcesz pracować po tym, jak zajdziesz w cią­

żę? - spytał z niepokojem.

- Tak, do siódmego albo ósmego miesiąca - odparła.

- Ale potem chciałabym zostać z dzieckiem przez jakiś

rok.

- I jak masz zamiar to zrobić? Przecież wiem, że nie

masz dużego majątku.

- Nawet małego - zaśmiała się. - Ale trochę udało

mi się odłożyć. A poza tym potrafię żyć oszczędnie. - Jej

oczy zalśniły ciepło. - To dla mnie bardzo ważne, żeby

mieć od początku kontakt z dzieckiem.

Chance przypomniał sobie wyraz jej twarzy po tym,

jak go obudziła, i zrozumiał, że wiele jest w niej czu­

łości. A potem, nie wiedzieć czemu, przypomniał sobie

kołyskę ze sklepu dziecięcego, którą razem oglądali. Lana

na pewno może sobie na nią teraz pozwolić, ale myślała

zapewne o przyszłości. Tak, z całą pewnością wzięła

wszystko pod uwagę.

- Będziesz świetną matką - stwierdził.

Aż pokraśniała z dumy. Rozumiała, że nie jest to tylko

tani komplement i że Chance rzeczywiście tak myśli.

- Dzięki - powiedziała. - Sama mam taką nadzieję.

Chciałabym przynajmniej w części być taka, jak moja

mama dla nas wszystkich. - Wypiła znowu parę łyków

POWRÓT DO PROSPERINO

117

kawy i spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Opo­

wiedz mi o swojej matce. Tak rzadko ją wspominasz...

Chance chciał odruchowo odmówić. Niewiele pamię­

tał ze swego dzieciństwa i rzeczywiście rzadko o tym

mówił. Nawet u Coltonów nie opowiadał o matce nasto­

letniej Lanie, która była wówczas jego najlepszą przyja­

ciółką.

Jednak patrząc na podwórko i pole przed sobą, przy­

pomniał sobie więcej. Nagle powróciły do niego wspo­

mnienia tego, jak przybiegał z pola, a mama wołała go

do kuchni na szklankę kakao. Właśnie szklankę, a nie

kubek...

- Pamiętam, że bardzo lubiła śpiewać. Kiedy budzi­

łem się rano, najpierw słyszałem jej głos, a potem czułem

zapach smażonego boczku.

- Miała ładny głos?

Chance uśmiechnął się do siebie.

- Nie, tak naprawdę trochę fałszowała. Ale bardzo lu­

biłem jej słuchać. Czułem się wtedy bezpieczny. -

Uśmiech zamarł nagle na jego wargach. - Ale przede

wszystkim pamiętam to, że zawsze broniła mnie przed

ojcem.

- To znaczy? - Lana pochyliła się w jego stronę.

Właśnie to w niej lubił najbardziej. Jeśli słuchała, to

bardzo uważnie. Nie starała się skierować rozmowy na

inne tory. A przecież większość ludzi jest zainteresowana

głównie autoprezentacją. Ci, których spotykał, woleli mó­

wić o sobie, niż go słuchać. Czasami wydawało mu się,

że jest to choroba obecnych czasów. Westchnął głęboko.

- Dam ci przykład. Miałem wtedy niecałe siedem lat

i ojciec uznał, że zabierze mnie na polowanie. Wcale nie

chciałem iść, ale ojciec się uparł. Ciągle mi powtarzał,

118

CARLA CASSIDY

żebym wziął się w garść. A wtedy przyszła mama i po­

wiedziała, żeby dał mi spokój. Początkowo nie chciał się

zgodzić, ale szepnęła mu coś na ucho i się odczepił. Prze­

stał nawet nazywać mnie beksą.

- Wiesz, co mu powiedziała? - zaciekawiła się.

- Po łatach doszedłem do tego, że pewnie kazała mu

zabić kurę - zaśmiał się ponuro Chance. - Ojciec tego

nie znosił. Bał się, a może brzydził... Mama doskonale

znała jego słabości i podejrzewam, że w ten sposób dała

mu do zrozumienia, co znaczy dla małego chłopca za­

bijanie. Prawdę mówiąc, do tej pory nie znoszę polować.

Lana aż się otrząsnęła.

- Ja też.

Chance uśmiechnął się do wspomnień i poczuł ciepło

gdzieś w okolicach serca.

- Widzisz, taka była moja mama. - Zagryzł wargi.

- Nigdy jej nie mogłem darować tego, że umarła tak

wcześnie.

Lana pochyliła się w jego stronę i ujęła jego rękę.

Kiedy na nią spojrzał, dostrzegł łzy w jej oczach.

- Bardzo mi przykro, Chance. Wiem, że było ci bez

niej ciężko.

Skinął głową, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. Tak,

do tej pory tęsknił za matką. Brakowało mu jej fałszo­

wania i ciepłego uśmiechu. Brakowało spokoju, z jakim

traktowała wszystkie wybryki ojca. Tylko ona umiała so­

bie z nim radzić. Gdyby żyła dłużej, Chance wyrósłby

pewnie na zupełnie innego człowieka. Być może mógłby

przejąć ranczo i założyć rodzinę. Byłby dobrym farme­

rem i mężem. A potem ojcem...

Nagle poczuł gwałtowną pustkę, która zaczęła go

ogarniać. Takie było całe jego życie - puste. A zaczęło

POWRÓT DO PROSPERINO

119

się to właśnie od śmierci matki. Od czasu, kiedy ojciec

postanowił, że wychowa go na prawdziwego mężczyznę.

Obejrzał się jeszcze i spojrzał na dom, a potem prze­

niósł wzrok na ciemniejącą przed nim oborę i stodołę.

Dalej rozciągały się pola. Na niebie pokazały się pierwsze

gwiazdy.

- Rozjaśnia się - zauważył, myśląc o tym, że będzie

mu bardzo brakować rancza, tej werandy i wieczorów

z Laną.

Już teraz za nią tęsknił, chociaż jeszcze wcale się nie

rozstali. Tęsknił za Laną i za życiem, które mógłby pro­

wadzić, gdyby nie ciągły imperatyw, by jechać dalej i da­

lej. Żeby uciekać od ojca i tego, co sobą reprezentował.

Nie, nie może o tym myśleć. Musi skoncentrować się

na pracach, które go czekają. Tyle udało mu się przecież

osiągnąć. Ranczo piękniało z dnia na dzień, z tygodnia

na tydzień. Powinien dostać za nie dobrą cenę...

O dziwo, ta myśl wcale go nie ucieszyła. Wręcz jakby

się jej przestraszył i odruchowo ścisnął dłoń Lany.

Leżała w łóżku, czekając, aż miną poranne mdłości.

W ciągu ostatnich trzech dni budziła się ze świadomością,

że coś złego dzieje się z jej żołądkiem i że jeśli zacznie

się ruszać zbyt szybko, to na pewno skończy nad sedesem

w łazience. Po prostu nie czuła się zbyt dobrze.

Kiedy zdarzyło się to po raz pierwszy, stwierdziła, że

musiała złapać jakieś wstrętne choróbsko. Zresztą w mia­

steczku słyszało się o coraz większej liczbie zachoro­

wań na grypę. Było to co prawda dosyć dziwne, ponie­

waż wcześniej w ogóle nie chorowała, ale jednak zro­

zumiałe. Dlatego zaaplikowała sobie herbatę z cytryną

i zmierzyła temperaturę. Miała trzydzieści sześć stopni

120 CARLA CASSIDY

i sześć kresek, co wskazywało, że choroba nie jest zbyt

poważna.

Następnego dnia zaczęła wręcz od termometru, a kie­

dy rezultat okazał się taki sam, jak poprzedniego ranka,

uznała, że musi jej szkodzić coś z jedzenia. To prawda,

że ze względu na pracę Chance'a, starała się, by posiłki

były jeszcze bardziej treściwe niż kiedyś. Powiedziała

więc sobie w duchu, że musi zrezygnować z zawiesis­

tych sosów.

Ale to również nie przyniosło spodziewanych rezul­

tatów. Czy to znaczy...? Serce zaczęło jej bić jak szalone.

Prawdę mówiąc, od ceremonii ślubnej nie zaprzątała

sobie zbytnio głowy kwestią ciąży. Wiedziała, że to kie­

dyś musi nastąpić, ale objawy ciąży zaskoczyły ją na ty­

le, że myślała o czymś zupełnie innym. Grypa, sosy...

Chciało jej się śmiać.

Dotknęła brzucha, chcąc sprawdzić, czy się choć tro­

chę powiększył. Kiedy stwierdziła, że tak, natychmiast

odczuła gwałtowne podniecenie. Dopiero po chwili sko­

jarzyła, że to nie ma sensu i że na tym etapie jej sylwetka

z całą pewnością nie mogła się zmienić. Nagle poczuła

bolesne ukłucie w sercu. To prawda, że myśl o tym, iż

zostanie matką, wydała się jej radosna. Ale oznaczało to

jednocześnie rozstanie z Chance'em. Koniec ich „mał­

żeństwa"...

Pomyślała z bólem o spędzonych razem chwilach.

Została „żoną" Chance'a dwa miesiące temu. Minął już

wrzesień i nastąpił październik. Chance przychodził teraz

wcześniej do domu. Mieli więcej czasu na wspólne po­

siłki i rozmowy, co tylko pogłębiło jej uczucia.

Z chwilą, gdy powie mu, że jest w ciąży, przestaną

spać razem. Ba, będzie się stąd mogła nawet wyprowa-

POWRÓT DO PROSPERINO

121

dzić. Przecież wcale nie musi czekać, aż Chance sprzeda

ranczo. Zresztą prace na zewnątrz powoli dobiegają koń­

ca. Jeszcze trzeba zrobić parę drobiazgów na polach, a po­

tem kilka rzeczy w domu, i koniec. To nie powinno zająć

więcej niż tydzień.

Jeszcze tydzień... To tak niewiele, ale przecież zawsze

coś. Zresztą Lana nie miała przecież pewności, że jest

w ciąży. Musi poczekać aż do wykonania testów, ale na­

wet one nie dawały pełnej gwarancji, że stało się to, czego

pragnęła.

Przede wszystkim powinna odbyć pierwszą wizytę

u ginekologa. Dopiero potem poinformuje o wszystkim

Chance'a i... będą się mogli rozstać.

Wstała i wykąpała się, a potem ruszyła powoli do ku­

chni. Cały czas towarzyszyło jej poczucie końca. Zastana­

wiała się, ile jeszcze razy będzie spać w tej sypialni i scho­

dzić po tych schodach. A przede wszystkim, jak długo je­

szcze będzie mogła cieszyć się obecnością „męża".

Nie, nie była jeszcze gotowa, by zakończyć to „mał­

żeństwo". W końcu trwało ono tak krótko, że nie zdążyła

się do niego przyzwyczaić. Miała okazję doświadczyć

wszystkiego, co dobre... W duchu modliła się o cud, lecz

wiedziała, że ten nie nastąpi. Od samego początku była

świadoma, na co się decyduje i... to się właśnie miało

zdarzyć.

Znowu poczuła mdłości i zatrzymała się na półpiętrze.

Prawą ręką dotknęła brzucha. To tylko chwila, pomyślała.

Nudności zwykle nie trwały długo i mijały, kiedy coś

zjadła. Problem polegał na tym, że jednocześnie towa­

rzyszyła jej nadwrażliwość na różnego rodzaju zapachy.

Zwłaszcza te kuchenne. Pomyślała jednak, że było warto.

Jeszcze niecały rok i będzie mogła urodzić dziecko. Cie-

122 CARLA CASSIDY

kawe, czy będzie miało jej oczy, czy też Chance'a? I czy

zachowa rysy Ramirezów czy Reillych? Możliwe, że bę­

dzie bardzo podobne do Chance'a. Jaka szkoda, że ten

nie chce mieć z nim nic wspólnego.

W końcu dotarła do kuchni. Ku swemu zaskoczeniu

dostrzegła tam Chance'a, a właściwe tylko jego tylną

część, gdyż przednia zniknęła w szafce pod zlewem.

- Cześć - powiedziała do obu części.

Poruszył się gwałtownie i wyrżnął głową w metalową

rurę.

- Au! - jęknął. - Cześć - dodał, rozcierając guza.

Lana zachichotała i przykucnęła tuż przy nim.

- Przepraszam, że cię przestraszyłam.

Oparł się na łokciu i uśmiechnął.

- Nic się nie stało - rzekł. - Tylko co tutaj robią te

gwiazdy? Myślałem, że noc już się skończyła.

Lana pokręciła głową na te żarty.

- A właściwie, co robisz? - spytała.

- Zacząłem od kranu, ale potem okazało się, że syfon

też przecieka, więc stwierdziłem, że go naprawię. Nie

sądziłem jednak, że ciągle jest tam ta żeliwna konstrukcja.

Wszyscy mają teraz plastikowe.

- Będziesz ją wymieniał? - spytała, zastanawiając

się, jak długo mogłaby funkcjonować w kuchni bez zle­

wu.

- Coś ty, wszystko jest w porządku, trzeba tylko po-

dokręcać rury. Muszę wziąć trochę pakuł i smaru. -

Uśmiechnął się. - W życiu nie widziałem solidniejszej

konstrukcji.

- Mogę ci jakoś pomóc?

- Gdybyś mogła mnie stąd wyciągnąć, to napiłbym

się kawy i zabrałbym się znowu do roboty.

POWRÓT DO PROSPERINO

123

Lana złapała go za rękę i zaśmiała się, kiedy jeszcze

raz rąbnął głową w spód zlewozmywaka. Po chwili wy­

gramolił się jednak z szafki. Włosy miał zmierzwione

i Lana nie mogła się powstrzymać, by go nie pogłaskać.

- Wygląda pan, jakby pan ciężko pracował, panie

Reilly.

- Za to pani, jakby przed chwilą pani wstała, pani

Reilly - drażnił się z nią.

Lana uniosła ręce do góry.

- Dobrze, przyznaję się do winy. - Jej serce zabiło

mocniej, kiedy zobaczyła błyski w jego oczach. - Jakiej

mogę spodziewać się kary?

- O karze pomówimy wieczorem - mruknął i spoj­

rzał na nią wymownie. - Napijesz się kawy?

- Nie, dziękuję. - Na samą myśl o kawie znowu zro­

biło jej się niedobrze. - Ale usiądę z tobą przy stole.

Odsunęła się jednak na tyle daleko, by nie docierał

do niej zapach smolistego płynu. Chance spojrzał na nią

ze zdziwieniem, ale bez słowa napełnił filiżankę. Wy­

glądał jak zwykle świetnie, chociaż miał na sobie tylko

T-shirt i dopasowane dżinsy. Ale to w zupełności wystar­

czyło. Lana zauważyła, że kiedy bywali z tych czy in­

nych powodów w Prosperino, kobiety rzucały w jego

stronę tęskne spojrzenia. Niektóre nawet się oglądały...

Na szczęście Chance nie zwracał na nie uwagi. Musiała

przyznać, że dobrze grał rolę męża.

Nie po raz pierwszy zaczęła się zastanawiać, czy ma

może gdzieś jakąś sympatię. Być może nawet kilka kobiet

czeka niecierpliwie na jego powrót „na trasę". Nic dziw­

nego, że chce jak najszybciej zakończyć sprawę swojego

małżeństwa i sprzedaży domu. Pragnie zapewne znowu

stać się wolny.

124

CARLA CASSIDY

Ciekawość doskwierała jej coraz bardziej. W końcu

stwierdziła, że nie ma innego sposobu, by ją zaspokoić,

jak tylko zapytać o to samego zainteresowanego. Znali

się na tyle dobrze, że nie powinien mieć o to do niej

pretensji.

- Czy... czy masz może gdzieś sympatię? Chociażby

w Kansas, gdzie pracowałeś, albo jeszcze gdzie indziej...?

- Sympatię? - powtórzył tak, jakby to słowo było dla

niego czymś zupełnie nowym. - Nie, nie mam. Dlaczego

pytasz?

Chciała odpowiedzieć, że to z powodu miłości. Tego

uczucia, które już od jakiegoś czasu nie dawało jej spo­

koju. A także dlatego, że przeczuwała rychły koniec ich

związku i pragnęła wiedzieć, czy porzuci ją dla innej ko­

biety. Jeśli nie, gotowa była jeździć razem z nim, gdzieś

tam, po środkowym zachodzie.

- Tak sobie - bąknęła.

Przynajmniej teraz wie, że nikt na niego nie czeka.

Że jest wolny i... chce taki pozostać. Ta informacja nie

ucieszyła jej, jak mogłaby się tego spodziewać, ale też

nie zmartwiła. Pomyślała, że może go nadal kochać bez

większych przeszkód.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Emily otworzyła drzwi do małego domku i wymacała

kontakt na ścianie. Odetchnęła z ulgą, kiedy w końcu za­

paliła światło. Czuła się nieswojo, idąc przez zalesiony

teren od motelowego parkingu do swego lokum.

Motel „Hollow Tree" znajdował się na obrzeżach Key­

hole i składał z niewielkich, turystycznych domków, roz­

rzuconych po lesie. Łączyły je wąskie ścieżki, ale z jed­

nego trudno było dostrzec drugi. Reklama, którą zoba­

czyła przy drodze, mówiła o czystym, miłym i niedrogim

miejscu.

Jeszcze przed skrętem zadzwoniła z automatu do To-

by'ego i poprosiła, by następnego ranka przyjechał do

niej do „Hollow Tree". Nie znała numeru domku, więc

powiedziała, że zostawi mu wiadomość w recepcji. Tak

też zrobiła.

Wiedziała, że musi z nim porozmawiać i wytłuma­

czyć mu swą sytuację. Bardzo ceniła sobie jego przyjaźń

i pomoc, ale o jakimś głębszym uczuciu nie mogło być

w tej chwili mowy. Przecież musi uciekać...

Tylko tyle mogła zrobić dla człowieka, który okazał

jej tak wiele życzliwości i serca. Nie było to zbyt wiele,

ale i tak ryzykowała, przyjeżdżając w te okolice.

Postawiła torbę podróżną na podłodze i rozejrzała się

dokoła, chcąc się przyzwyczaić do wnętrza domku. Urzą­

dzony był skromnie, ale schludnie. Duży pokój był po-

126 CARLA CASSIDY

łączony z kuchnią, a obok znajdowała się łazienka z to­

aletą i prysznicem oraz miniaturowa sypialnia. Coś ta­

kiego wystarczy na jedną noc, a Emily nie miała zamiaru

zatrzymywać się tu na dłużej.

Uspokojona, ściągnęła buty i opadła na miękką ka­

napę. Była wyczerpana. Wzięła dwa dyżury pod rząd,

a potem od razu wskoczyła do samochodu, by dojechać

do Keyhole o jakiejś sensownej porze. Podróż i tak zajęła

jej więcej czasu, niż myślała. Ale to z powodu burzy,

która rozpętała się po drodze. Inaczej byłaby tu dobrą

godzinę wcześniej.

W myślach zaczęła planować jutrzejszą rozmowę, co

wcale nie poprawiło jej nastroju. Wiedziała, co musi po­

wiedzieć, chodziło tylko o to, by zrobić to jak najdeli­

katniej. Nigdy by sobie nie darowała, gdyby Toby przez

nią cierpiał. Całym sercem pragnęła go pokochać, ale

wiedziała, że nie może sobie na to pozwolić. Może kie­

dyś, w przyszłości, kiedy uwolni się już od tego potwor­

nego zagrożenia...

Skuliła się. Jej myśli zwróciły się ku matce, Meredith.

To straszne, że Patsy udało się zaplanować wypadek,

a potem wśliznąć się na miejsce Meredith! Życie wszyst­

kich na ranczu stało się przez to koszmarem. I kto by

przypuszczał, że może to aż tak długo trwać... Patsy do­

kładnie sobie wszystko zaplanowała i zapewne przygo­

towała się do roli żony Joego.

- Żmija - westchnęła Emily.

Pomyślała, że Meredith musiało być bardzo trudno.

Znalazła się nagle w nieznanym miejscu, wśród zupełnie

obcych ludzi, nie wiedząc, kim jest ani skąd pochodzi.

Musiała zaczynać życie od początku, nieświadoma tego,

że ktoś ukradł jej tożsamość. A jednak nie załamała się.

POWRÓT DO PROSPERINO

127

Była na tyle silna, że zdołała przekuć tę tragedię na suk­

ces. Emily wiedziała, że pracuje jako urzędniczka na Uni­

versity of Missisipi i ma ogród, a w nim najpiękniejsze

kwiaty w mieście.

Tak, Meredith znajdowała się niewątpliwie w gorszej

sytuacji. Emily pomyślała, że co prawda ona też straciła

dom, ale mogła mieć nadzieję, że tylko na jakiś czas.

A poza tym pozostały jej wszystkie wspomnienia. Całe

dobro, które wiązało się z jej rodziną. Pomijając Patsy,

ale ją trudno było nawet uznać za bliską osobę...

Emily zagryzła wargi, ale trwało to tylko chwilę. Po­

tem na jej ustach pojawił się uśmiech. Przypomniała sobie

bowiem duży ogród matki na ranczu. Meredith wprost

go uwielbiała. Poświęcała każdą wolną chwilę, by w nim

pracować. Okazuje się więc, że nie wszystko można za­

pomnieć. Że gdzieś tam w podświadomości tkwią nasze

najważniejsze przyzwyczajenia, a także to, jakimi jeste­

śmy ludźmi. Nasza osobowość.

Emily nagłe zobaczyła matkę w jej ogrodzie. Tuż

obok stał Marco Ramirez, rodzinny ogrodnik. Meredith

miała na sobie stare dżinsy i flanelową koszulę męża.

Na głowę włożyła słomkowy kapelusz, by ochronić się

przed prażącym słońcem.

Oboje z ogrodnikiem przeszli do dużej fontanny przed

domem. Meredith coś pokazywała smagłemu mężczyź­

nie, a ten kiwał ze zrozumieniem głową. Nagle Emily

poczuła, że głowa jej leci w dół i wyprostowała się gwał­

townie. Rozejrzała się niepewnie po wnętrzu i dopiero

po chwili zrozumiała, gdzie jest.

Dom, najpiękniejsze miejsce na ziemi. Tak dawno

w nim nie była. Ale Meredith nawet na niego nie spoj­

rzała od dziesięciu lat. Kto wie, może wszystko by sobie

128 CARLA CASSIDY

przypomniała, gdyby go zobaczyła. Już niedługo mama

wróci na swoje miejsce, pomyślała Emily. Już niedługo

skończy się ten koszmar.

Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Serce zabiło jej

gwałtownie. Spojrzała na zegarek. Dochodzi jedenasta.

Na pewno nie może to być nikt z obsługi motelu.

A więc... Toby!

Pewnie już nie mógł się doczekać i przyjechał tu do

niej, a pani z recepcji podała mu numer jej domku. Miała

to zrobić, gdyby pytał o nią jakiś mężczyzna.

Wyjrzała przez okno znajdujące się tuż obok drzwi.

Mimo mroku rozpoznała jego sylwetkę i szybko otwo­

rzyła drzwi.

- Och, Emmo. Tak dawno cię nie widziałem - po­

wiedział wchodząc. Zdjął kapelusz i położył go na stoliku

obok drzwi. - Przepraszam, że nie czekałem do rana. Wy­

jechałem zaraz po twoim telefonie.

- Toby... - szepnęła. Miała ochotę rzucić się mu

w ramiona, ale tego nie zrobiła. Patrzyła tylko z czuło­

ścią na jego po chłopięcemu przystojną twarz.

- Bardzo się o ciebie niepokoiłem - ciągnął Toby. -

Chciałem sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Ja...

ja mogę już sobie pójść i wrócić rano, tak jak chciałaś.

- Jak widzisz, nic mi nie jest - rzekła z bladym

uśmiechem.

- Wyjechałaś tak nagle...

Zrozumiała, że najlepsze, co może zrobić, to poroz­

mawiać z nim od razu. Bez żadnych przygotowań i dłu­

gich przemów. Zaoszczędzi w ten sposób jemu i sobie

masę nerwów. Musi jak najszybciej wytłumaczyć mu, że

nie może dzielić z nim życia i że w ogóle będzie lepiej,

jeśli przestaną się kontaktować.

POWRÓT DO PROSPERINO

129

Nie wiedziała tylko, czy te słowa przejdą jej przez

gardło. Nie czuła się do tego w tej chwili zdolna. Wie­

działa, że zrani w ten sposób Toby'ego i... siebie. Nagle

zrozumiała, że brakuje jej sił.

- Posłuchaj, czuję się zbyt zmęczona, żeby z tobą roz­

mawiać - rzekła po chwili namysłu, wciąż zastanawiając

się, co jest lepsze. - Spotkajmy się jutro o dziesiątej, tak

jak się umawialiśmy.

Mina mu zrzedła, ale natychmiast skinął głową.

- Tak, oczywiście. Może przywiozę coś do jedzenia?

Bez wahania skinęła głową.

- To bardzo miło z twojej strony. Na razie.

- Śpij dobrze, Emmo - powiedział na koniec, uśmie­

chając się ciepło. - Bardzo się cieszę, że do mnie za­

dzwoniłaś.

- Po prostu czułam, że nie mogę tego tak zostawić.

- Dobranoc.

- Dobranoc, Toby.

Zamknęła za nim drzwi i z ciężkim sercem osunęła

się na sofę. Więc jednak jutro... Tak bardzo jej na nim

zależało, że nie była w stanie pożegnać się z nim na za­

wsze.

Myślami powróciła do chwil spędzonych w Keyhole.

Jej związek z Tobym od początku oparty był na niepo­

rozumieniach. Początkowo myślał, że Emily należy do

siatki złodziei samochodów. Kiedy jednak uwierzył, że

tak nie jest, powiedziała mu, że nazywa się Emma Logan

i że przyjechała do Keyhole po tragicznej śmierci narze­

czonego. Chciała tu ochłonąć po tym, co się stało, i za­

pomnieć o rodzinie i znajomych.

Oczywiście były to kłamstwa. Najbardziej na świecie

pragnęła wrócić do rodziny.

130 CARLA CASSIDY

Po jakimś czasie zrozumiała, że zaczęła darzyć To-

by'ego większym uczuciem. Był on najsympatyczniej­

szym mężczyzną, jakiego znała. W dodatku dobrze się

z nim rozmawiało. Opowiedział jej o swej pracy, a także

o starszym bracie, Joshu, który brał udział w rodeach.

Podobały jej się zwłaszcza historie z czasów, kiedy obaj

chodzili do szkoły.

Westchnęła ciężko i wstała, Zajrzała jeszcze do sy­

pialni i stwierdziła, że świeża pościel wygląda zachęca­

jąco. Powinna jak najszybciej się położyć i odpocząć

przed jutrzejszą rozmową. Jednak w tym momencie zno­

wu usłyszała pukanie do drzwi. Zajrzała do dużego po­

koju i zauważyła kapelusz Toby'ego na stoliku.

No tak, zapewne sobie o nim przypomniał.

Podeszła z westchnieniem do drzwi i otworzyła za­

suwę. W tym momencie ktoś nacisnął klamkę i pchnął

mocno drzwi. Emily krzyknęła z przerażenia i z trudem

zachowała równowagę. Gdyby nie zachowała resztek re­

fleksu, leżałaby już pewnie nieprzytomna.

Aż otworzyła usta, patrząc na stojącego w progu czło­

wieka. Chciała wrzeszczeć, wzywać pomocy, ale nie

mogła z siebie wydusić słowa. Długie, jasne włosy zwią­

zane w kucyk. Na środku głowy łysina. Mężczyzna miał

szczupłą budowę, ale lekko wystawał mu brzuch. Jego

zwisające wąsy i kozia bródka podkreślały cienkość

warg, które teraz wykrzywiły się w obleśnym uśmiechu.

W ręce trzymał pistolet.

Emily nie znała jego nazwiska, ale doskonale wie­

działa, kim jest. Widziała go do tej pory dwukrotnie i za

każdym razem otarta się o śmierć. To był płatny zabójca

wynajęty przez Patsy.

- Proszę, proszę, oto Emily Blair we własnej osobie

POWRÓT DO PROSPERINO 131

- zarechotał. - A może wolisz, żebym cię nazywał Emma

Logan?

Jego oczy zalśniły. Zabójca zrobił dwa kroki w jej

stronę i zamknął drzwi. Bardzo wyraźnie utykał i Emily

pomyślała, że gdyby udało jej się wydostać z domku, na

pewno by uciekła.

To pierwsze nastręczało jednak sporo trudności. Męż­

czyzna wpatrywał się w nią i wszystko wskazywało na

to, że jest gotów w każdej chwili strzelić.

- Kim jesteś? Czego chcesz? - spytała w końcu, czu­

jąc nieprzyjemną suchość w ustach.

Chciała przedłużyć ten moment. W duchu modliła się

o cud, choć wiedziała, że praktycznie nie ma szans, by

przeżyć.

- Nazywam się Silas Pike, ale przyjaciele mówią na

mnie Grzechotnik. - Znowu się uśmiechnął, chcąc po­

kazać, jak bardzo lubi tę ksywkę.

Grzechotnik. Emily doskonale rozumiała, dlaczego go

tak nazywano. Ten człowiek miał w sobie coś z węża,

a jego oczy dosłownie hipnotyzowały ofiarę. Były małe

i paciorkowate, a także całkowicie pozbawione wyrazu,

jakby nie należały do człowieka. Emily nie chciała w nie

patrzeć. Zaczęła rozglądać się dookoła, szukając czegoś,

czym mogłaby się bronić. W pokoju nie było jednak nic

takiego. Zresztą cóż mogła przeciwstawić sile szybko­

strzelnej broni?

- Czego chcesz? - spytała nieco drżącym głosem. -

Mogę ci dać pieniądze, ale nie mam ich za dużo. To

wszystko. Możesz je wziąć. Jeśli mnie zostawisz, nie po­

wiem o tym policji.

Zaśmiał się nieprzyjemnie, a Emily poczuła dreszcz,

który przebiegł jej wzdłuż kręgosłupa. Poczuła, że robi

132

CARLA CASSIDY

jej się słabo, ale wiedziała, że nie może tego po sobie

pokazać.

- Jasne, że wezmę twoje pieniądze. Ale najpierw mu­

szę wykonać swoją robotę. Po to mnie wynajęto.

Nie wyglądało na to, żeby mu się spieszyło. Wręcz

przeciwnie, zaczął wędrować po pokoju, rozglądając się

dookoła. Tak jak drapieżnik, który rozpoznaje teren ło­

wów.

- To Patsy cię wynajęła, prawda? Patsy Portman?

- Nie znam żadnej Patsy - mruknął. - Ta, która na­

dała mi tę robotę, nazywa się Meredith. Nazwiska ci nie

podam. Mnie też nie chciała go zdradzić, ale sam się

dowiedziałem. - Znowu zarechotał radośnie. - Chciała

to przede mną ukryć! Przede mną!

Nie wiedziała, co począć. Była zupełnie bezradna.

Oczywiście podejrzewała Patsy już wcześniej, ale świa­

domość, że ciotka zrobiła coś takiego, wydała jej się po­

tworna.

- Długo cię szukałem - ciągnął Grzechotnik. - Gdy­

byś była brzydka, może nigdy bym cię nie znalazł. Ale

ludzie długo pamiętają młode i ładne dziewczyny.

- Więc... więc ktoś mnie zdradził?

Mężczyzna pokręcił głową.

- Sama się zdradziłaś. Od razu dowiedziałem się, że

spodobał ci się ten chłopaczek. Ten zastępca szeryfa. Je­

szcze jeden romantyczny związek z tragicznym fina­

łem. ..

Podszedł do niej. Stał tak blisko, że czuła odór jego

potu i kwaśny oddech. Nigdy nie spotkała kogoś aż tak

obrzydliwego. Kogoś, od kogo aż w takim stopniu ema­

nowałoby zło. Nawet Patsy potrafiła to lepiej ukryć.

- Byłaś bardzo niegrzeczna - powiedział, wbijając

POWRÓT DO PROSPERINO 133

w nią wzrok. - Straciłem przez ciebie mnóstwo czasu.

Już dawno powinienem był cię zabić.

- Proszę... Niezależnie od tego, ile panu zapłaciła,

ja dam więcej... Dwa razy więcej.

Wiedziała, że nie ma sensu krzyczeć. Zauważyła już

wcześniej, że pozostałe domki są puste. A nawet gdyby

ktoś w nich mieszkał, i tak mógłby jej nie usłyszeć. Nikt

nawet nie usłyszy strzału i ten Pike będzie mógł stąd

odjechać jak gdyby nigdy nic.

- To ciekawa oferta - rzekł, udając namysł. -. Ale

obawiam się, że sprawy zaszły już za daleko. To bardziej

kwestia honoru niż forsy. Wynajęto mnie, więc muszę

zrobić to, co do mnie należy, rozumiesz?

Chciało jej się śmiać. Kryminalista z zasadami. Nie

sądziła, by Grzechotnik za bardzo przejmował się jaki­

mikolwiek regułami. Raczej wątpił, czy zdoła uzyskać

od niej pieniądze.

A więc musi umrzeć. Tu, w tym przypadkowym mo­

telu. Ale przynajmniej prawdziwa Meredith zajmie na­

leżne jej miejsce.

- Łzy też mnie nie wzruszą - powiedział szorstko.

- Załatwmy to już, żebym mógł wyjechać z tej cholernej

dziury - dodał zmęczonym tonem.

- N i e !

- Odwróć się - polecił jej.

Emily wciągnęła głęboko powietrze.

- Nie - powtórzyła.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Nie możesz się ruszyć? - spytał szyderczo.

- Nie, po prostu nie chcę się odwrócić. Musisz patrzeć

mi w oczy. Chcę, żebyś zobaczył w nich własną śmierć.

- Modliła się w duchu o jakiś cud, ale ten nie następował.

134

CARLA CASSIDY

Pike skrzywił się. Wyraźnie nie spodobały mu się te

słowa i nie tego od niej oczekiwał. A potem wzruszył

ramionami.

- Dla mnie to wszystko jedno - powiedział, znowu

unosząc broń.

Nie chciała ginąć tak głupio. Wiedziała, że ma nikłe

szanse, ale mimo to skoczyła za kanapę. Mężczyzna tylko

się zaśmiał i ruszył tam, skąd mógłby do niej strzelić.

- Wszystko na nic, Emily Colton - mruknął. - No,

zmów jeszcze ostatni paciorek. A teraz uważaj, raz,

dwa...

Wstrzymała oddech, czekając na ostateczny wyrok.

Ale zanim Pike zdążył powiedzieć „trzy", drzwi otwo­

rzyły się z trzaskiem.

- Emily! - dobiegł do niej głos Toby'ego.

Wrzasnęła z całej siły. A potem nastąpiły dwa strzały.

jeden i drugi. Ona jednak wciąż żyła, skulona za kanapą

niczym mysz. Przez moment nic nie widziała i nic nie

słyszała. Dopiero po jakimś czasie udało jej się oprzy­

tomnieć. Zrozumiała, co się stało i jęknęła z przerażenia.

Właśnie wtedy dobiegł do niej cichy, mokry dźwięk.

Jakby ktoś chciał coś powiedzieć, chociaż dławił się

wodą.

Wychyliła się zza kanapy i zamarła z przerażenia. To­

by spoczywał na podłodze przy drzwiach. Grzechotnika

nie było widać. Emily na czworakach dotarła do chło­

paka. Dopiero teraz zauważyła, jak mocno krwawi. Jego

koszula dosłownie zabarwiła się na purpurowo.

- Toby! - Z bijącym sercem usiadła tuż obok niego.

Chciała coś zrobić, ale nie wiedziała, co. W myślach

powtarzała tylko: „O Boże, Boże, Boże...".

- Boże, Toby, co on ci zrobił?

POWRÓT DO PROSPERINO

135

,. Chłopak uśmiechnął się do niej blado.

- Za...apomniałem. - Jego wzrok powędrował w stro­

nę kapelusza.

Skinęła głową i wytarła łzy, które płynęły jej po po­

liczkach. Toby wciąż wpatrywał się w nią swoimi błę­

kitnymi oczami, chociaż widziała, czuła, że gaśnie w nich

ten radosny płomień, który zawsze ją tak cieszył.

- Ni...nic ci nie jest? - wyszeptał.

- Nie, nic mi nie zrobił. - Usiadła, prostując się. -

Muszę iść, sprowadzić pomoc...

- Za póź...no. - Jego oczy stały się jeszcze bardziej

blade. Toby z trudem wydobywał z siebie głos. -

U...uciekaj. Nie... nie wiem, czy go tra...afiłem.

Pochyliła się nad nim.

- Nie chcę nigdzie uciekać.

Toby dotknął delikatnie jej policzka, a potem jego

dłoń opadła.

- O Boże! - krzyknęła.

Znowu otworzył oczy, ale płomyk życia ledwie się

w nich tlił. Chciał coś powiedzieć, ale nie mógł. Emily

z płaczem chwyciła go za nadgarstek. Jego puls był bar­

dzo nikły i po chwili odniosła wrażenie, że zupełnie ustał.

Z otwartych oczu zniknęły wszelkie ślady życia. Chło­

pak patrzył w sufit i nie poruszał głową. Emily jęknęła

przeraźliwie. Wzięła jego rękę i zaczęła ją całować. Boże,

Boże, nie pozwól mu umrzeć, modliła się w duchu. Daj

mu żyć. Przecież nie zrobił nic złego. Nikogo nie skrzyw­

dził. Niech żyje jak najdłużej, żeby pomagać innym lu­

dziom...

Spojrzała na niego. Nawet nie drgnął.

To koniec, pomyślała.

Grzechotnik zabił go z jej powodu.

136

CARLA CASSIDY

Sama nie wiedziała, jak długo tak siedziała płacząc.

W końcu jednak dotarło do niej, że nie jest bezpieczna

w tym miejscu i że musi uciekać. Toby miał rację. Grze­

chotnik może wrócić, jeśli tylko otrząśnie się z pierwsze­

go szoku.

Teraz wiedziała już, jak się nazywa. Potrafiła go do­

kładnie opisać.

Wstała i zachwiała się. Nie mogła już pomóc To­

by'emu. Chwyciła więc swą torbę i skierowała się do

drzwi.

- Tak mi przykro, Toby. - Spojrzała na chłopaka. -

Zawsze będziesz dla mnie bohaterem.

Wyszła, uginając się pod ciężarem winy. Zatrzymała

się w najbliższych krzakach i opadła na ziemię. Siedziała

tak chwilę, próbując się uspokoić. A potem przypomniała

sobie skierowaną w swoją stronę lufę i stwierdziła, że

musi być silna. Ten Pike myśli pewnie, że jest kompletnie

załamana. Że nie może sobie poradzić. Kto wie, może

już czai się gdzieś w pobliżu.

Zadrżała i przyklękła, by się rozejrzeć. Wszystko wo­

kół wydawało się ciche i spokojne. Domyślała się, że To­

by zdołała postrzelić zabójcę, ale nie wiedziała, na ile

poważnie. Być może Grzechotnik leży gdzieś niedaleko

bez życia. Jednak jakoś nie chciało jej się w to wierzyć.

Poza tym nie wiedziała, czy nie miał wspólnika. Kogoś,

kto wolał się nie ujawniać. Patsy mogła przecież wynająć

paru ludzi. Nie, nie, poznała ją dobrze i wiedziała, że

jest chciwa. Na pewno nie płaciłaby dwóm ludziom za

to, co mógł zrobić jeden wprawny zabójca.

Musi myśleć logicznie. Pike nie wie, że Toby nie żyje.

To daje jej pewną przewagę. Musi teraz jak najszybciej

opuścić to miejsce. Zaczęła się ostrożnie posuwać w stro-

POWRÓT DO PROSPERINO

137

nę parkingu, uważając na suche gałązki. Skoncentrowała

się na tej czynności, starając się zapomnieć o Tobym. Nie

było to łatwe, ale przecież walczyła o życie.

Co jakiś czas przystawała i nasłuchiwała. Nic nie mą­

ciło nocnej ciszy. Nawet światełko w domku recepcji

zgasło, wskazując na to, że nikt nie spodziewa się tu ko­

lejnych gości.

W końcu w światłach parkingu zamajaczyła sylwetka

jej samochodu. Przystanęła. Nie, to nie ma sensu. Na

miejscu Grzechotnika właśnie tutaj urządziłaby zasadzkę.

Być może morderca czai się gdzieś w pobliżu. Tym razem

nie musiałby jej się nawet pokazywać. Po prostu strzeliłby

z ukrycia i załatwił sprawę. Nie wątpiła, że zechce to

zrobić jak najszybciej.

Wolno skierowała się w stronę drogi. Autostop nocą

jest niebezpieczny, ale nie tak jak spotkanie z mordercą.

Musi dotrzeć do drogi i złapać jakiś samochód jadący

w stronę miasteczka.

Sama nie wiedziała, jak długo przedzierała się przez las.

Serce jej biło jak szalone, twarz i ręce miała podrapane

przez gałęzie. W końcu odetchnęła z ulgą na widok asfaltu.

Już chciała wyjść z krzaków, gdy uderzyła ją kolejna myśl.

Grzechotnik mógł równie dobrze czaić się gdzieś w pobliżu.

Być może jeździ tą drogą tam i z powrotem, czekając na

łatwy łup. Doskonale wiedziała, że przede wszystkim chciał

dotrzeć do swego samochodu. Ta myśl napełniła ją grozą

i Emily cofnęła się w głąb lasu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Postanowiłem ci zrobić małą niespodziankę i przy­

gotowałem śniadanie - poinformował ją Chance, kiedy

weszła do kuchni.

Lana zrobiła wielkie oczy, a on z dumą wskazał dwa

talerze, na których znajdowała się jajecznica na kiełbasie

oraz grzanki. Wziął jedną i podsunął jej aż pod sam nos.

Zapach smażeniny i tłuszczu uderzył ją w nozdrza.

Lana cofnęła się, zakryła usta, a następnie wielkimi su­

sami pobiegła do toalety. Zanim pochyliła się nad sede­

sem, upewniła się jeszcze, czy starannie zamknęła za sobą

drzwi.

Do tej pory udawało jej się ukrywać przed Chance'em

poranne mdłości, ponieważ bardzo pilnowała tego, by

wstawać, kiedy jego już nie było w domu. Potem czuła

się trochę lepiej i około dwunastej bez przeszkód mogła

przygotować dla niego lunch. Nie przeszkadzały jej nawet

zapachy pieczystego, chociaż jadła je bez przyjemności.

Znacznie chętniej spożywała kiszone ogórki, kwaśną ka­

pustę i inne tego rodzaju smakołyki.

W końcu wstała i wypłukała usta. Następnie prze­

mknęła się do górnej łazienki, by umyć zęby. Patrząc

w lustro myślała, że w końcu się zdradziła. Już dłużej

nie może ukrywać prawdy.

- Szkoda - bąknęła pod nosem, schodząc do kuchni.

Chance powitał ją w holu.

POWRÓT DO PROSPERINO

139

- Bardzo różnie reagowano na moje gotowanie, ale

chyba nigdy w ten sposób - przyznał, przyglądając się

jej uważnie.

- Och, przepraszam, Chance.

Z uśmiechem pokręcił głową.

- Nie ma sprawy. Ale czy nic ci nie jest? Może cię

bierze grypa - dodał po namyśle. - Chłopcy mówili mi

wczoraj, że wszyscy na nią ostatnio chorują.

Spojrzała z niepokojem w stronę kuchni. Jeszcze te­

raz na myśl o jajkach na bekonie robiło jej się niedobrze.

- Nie, Chance, to nie grypa.

Zdziwił się jeszcze bardziej.

- No to co?

- Nie domyślasz się? - Spojrzała mu prosto w oczy.

Dopiero teraz zrozumiał. Zauważyła emocje, które za­

częły nim targać. Były to jednocześnie radość i strach.

I coś jeszcze... Przyjrzała mu się lepiej. Czyżby duma?

- A możesz mi to powiedzieć?

Lana skinęła głową.

- Zwykłe poranne mdłości.

Teraz wszystko było już jasne. Stała, czekając na wy­

rok. Jednocześnie poczuła, że budzi się w niej zupełnie

nowe doznanie. W tym momencie chyba po raz pierwszy

poczuła się matką. Zrobiło jej się jednak przykro, że

Chance nie będzie się z nią już więcej kochał.

- Poranne mdłości? - powtórzył. - Może kupimy test

ciążowy. Powinniśmy to sprawdzić, zanim umówimy cię

na wizytę u ginekologa...

Zerknęła na niego, wyraźnie zaskoczona liczbą mno­

gą. My kupimy. My musimy sprawdzić. Nie tego się spo­

dziewała. Chance wcale nie chce wycofać się z tego

związku! Przynajmniej na razie...

140

CARLA CASSIDY

- Dobrze - zgodziła się.

Być może chodzi mu tylko o to, by sprawdzić, czy

dobrze wywiązał się ze swego zadania.

- Chodźmy do kuchni - zaproponował.

- Wolałabym...

- Nie przejmuj się - przerwał jej. - Zaraz wyrzucę

jajecznicę. Może zjesz grzankę z dżemem albo coś ta­

kiego.

Skinęła głową na znak zgody. Chance wszedł do ku­

chni, a potem zawołał ją do środka. Jajecznica zniknęła.

Talerze stały w zlewie, a na stole znajdowały się jedynie

grzanki.

- Dziękuję za dżem - powiedziała.

- Kawy?

- Wolałabym wodę mineralną.

Pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Słyszałem o mdłościach porannych, ale nie sądzi­

łem, że właśnie tak wyglądają - mruknął. - To chyba

bardzo męczące.

Lana machnęła ręką.

- Później ustępują. Jak zresztą sama nazwa wskazuje...

Zaśmiali się oboje i usiedli do stołu. Chance odsunął

się od niej z kawą, a ona skubała swoją grzankę.

- Po południu wszystko już będzie w porządku - do­

dała. - Wtedy będę mogła coś zjeść.

Chance wypił trochę kawy i spojrzał na nią z niepo­

kojem.

- A czy poza tym nic się nie dzieje? - spytał, mar­

szcząc brwi. - Nic cię nie boli? Nie czujesz się gorzej?

- Nie, naprawdę nic mi nie jest - zapewniła.

Zainteresowanie Chance'a było czymś bardzo miłym.

Zwłaszcza że zupełnie się go nie spodziewała.

POWRÓT DO PROSPERINO 141

- Wiesz co, może od razu pojedziemy do miasta i ku­

pimy te testy - zaproponował. - Żeby już wiedzieć na

pewno.

Lana pokręciła głową.

- Nie chciałabym ci przeszkadzać w pracy...

- I tak pewnie nie mógłbym pracować. Chcę najpierw

wiedzieć, czy naprawdę jesteś w ciąży.

Po chwili namysłu skinęła głową.

- No dobrze. - Bez entuzjazmu przystała na tę pro­

pozycję. Wiedziała przecież, że będzie to ostatni gwóźdź

do trumny, w której spocznie jej małżeństwo. - Tylko

może za jakiś czas, aż się lepiej poczuję.

- Tak, tak. Oczywiście - zgodził się bez wahania.

Jednak prawdę mówiąc, już w tej chwili czuła się nie­

co lepiej. Mdłości powoli mijały, zostawiając uczucie

czczości w żołądku. Dojadła więc grzankę, a potem ru­

szyła na górę, by przygotować się do drogi. Wzięła to­

rebkę i spojrzała na łóżko, na którym spędzili z Chan­

ce'em tyle wspaniałych chwil. Ich małżeńskie łoże...

Cóż, najwyższy czas pożegnać się z tym wszystkim.

Wiedziała, że będzie jej brakować Chance'a. Nie cho­

dziło tylko o seks, ale o wszystko, co się wiązało z ich

krótkim pożyciem. O uśmiech. Spokojną obecność.

O chwile spędzone razem na werandzie...

Zrobiło jej się strasznie żal tego wszystkiego i przy­

stanęła w drzwiach. Jeszcze raz obrzuciła wzrokiem sy­

pialnię. Od jakiegoś czasu zdawała sobie sprawę z tego,

że rozstanie będzie trudne, ale nie przypuszczała, że tak

bardzo...

Klamka już zapadła. Chance musi tylko zdecydować,

czy chce, żeby wyprowadziła się jak najszybciej, czy też

pozwoli jej jeszcze trochę tu zostać. No i kiedy rozwód.

142 CARLA CASSIDY

A potem będzie budziła się sama i myślała o tym, co

straciła.

Dotknęła ręką brzucha. Ale coś też zyskała. Samotne

życie nie potrwa długo. Już wkrótce będzie cieszyć się

nowym życiem. Jednak Chance...

Westchnęła ciężko i zamknęła za sobą drzwi. Nie po­

winna teraz myśleć o przyszłości. Musi skoncentrować się

na teraźniejszości, by jak najlepiej przejść przez okres ciąży.

Chance czekał na nią przy drzwiach wyjściowych, po­

brzękując kluczykami od samochodu. Czyżby tak bardzo

spieszyło mu się, by kupić te testy, a potem usunąć ją ze

swego życia? Na tę myśl poczuła ponowne ukłucie w piersi.

- Jesteś gotowa? - spytał.

- Tak - odparła.

- A... mdłości?

- Prawie już ich nie czuję. - Uśmiechnęła się do nie­

go blado. - Możemy jechać.

Skinął głową i otworzył jej drzwi. Wyszła z budynku,

który do niedawna uważała za swój dom. Zrobiło jej się

bardzo smutno. Wiedziała, że tu wróci, ale możliwe, że

tylko po to, by spakować rzeczy.

Wsiedli do samochodu.

- Wiesz o tym, że jak tylko kupię test ciążowy,

wszyscy w Prosperino będą wiedzieć, co się stało - po­

wiedziała.

Chance uruchomił silnik.

- Tak, trudno zachować coś w sekrecie w naszym

miasteczku - mruknął. - Ale pewnie to samo byłoby,

gdybyś poszła do ginekologa, prawda?

- Oczywiście.

Doskonale wiedziała, jak funkcjonują plotki w Pro­

sperino. Niemal widziała, jak przebiegają przez miasto,

POWRÓT DO PROSPERINO

143

zataczając coraz szersze kręgi. Ponieważ miasteczko było

małe, wszyscy interesowali się wszystkim. Jeszcze do nie­

dawna ze szczegółami omawiano tu dramatyczne zmiany,

jakie zaszły w Meredith Colton, a potem zajmowano się

próbą zabójstwa Joego Coltona i aresztowaniem jego

przyjaciela Emmetta Fallona.

Sama była ciekawa, co mówiono o niej i tak szybkim

ślubie z „chłopakiem Bossa", jak nazywano Chance'a

w miasteczku. Czy ktoś może dowiedział się o testamen­

cie starego Reilly'ego? Czy domyślano się powodów jej

decyzji? Jeśli nawet nie, to wiedziała, że inwencja miej­

scowych plotkarzy nie zna granic... Zwłaszcza że Chance

nigdy nie cieszył się szczególnym szacunkiem w tych

stronach. Częściowo za sprawą ojca, a częściowo dlate­

go, że sam zapracował sobie na opinię zbuntowanego na­

stolatka. Poza tym mieszkańcy Prosperino nie lubili tych,

którzy stąd wyjeżdżali. Zwłaszcza jeśli wydawali im się

aroganccy i nieprzyjemni.

Tylko Lana znała prawdę. Tylko ona wiedziała, że

Chance jest w istocie miłym i wrażliwym człowiekiem,

który kryje się przed światem za maską. Zmusiło go do

tego okrucieństwo ojca. Teraz Chance musi zrozumieć,

że może zrzucić tę maskę i nic się mu nie stanie albo...

uciekać do końca życia przed cieniami przeszłości.

Chance spojrzał na nią z niepokojem i uchylił szybę.

- Tak lepiej? - spytał.

- W ogóle czuję się lepiej - zapewniła go z uśmie­

chem. - Nie przejmuj się. Mogę ci obiecać, że nie zwy­

miotuję w samochodzie.

Machnął ręką, słysząc te słowa.

- Wcale o tym nie myślałem. Po prostu chciałem, że­

byś się już lepiej poczuła - rzekł z westchnieniem.

144

CARLA CASSIDY

O, do licha! Nie powinien mówić jej miłych rzeczy.

Nie teraz, kiedy czuła, że już niedługo będą się musieli

rozstać. To tylko powiększa ból i czyni całą sprawę je­

szcze bardziej smutną. Lana nie miała pojęcia, czy gdyby

wiedziała o tym wszystkim, to ponownie zdecydowałaby

się na taki związek. Być może jej życie nie obfitowało

w wielkie uniesienia, ale też nie było w nim bólu czy

nawet większego smutku. A tu nagle poczuła się potwor­

nie przybita i sponiewierana. Sama tego chciałam, po­

wtarzała w duchu. Ale to nie pomagało.

Zerknęła w bok i zobaczyła jego profil na tle prze­

suwającego się krajobrazu. Chance wyglądał naprawdę

wspaniale. Wcale nie chciała się z nim rozstawać.

Świadoma tego, że czas upływa, starała się zapamiętać

wszystkie szczegóły. Krótkie, zaczesane do góry włosy, zie­

lone oczy, mocny podbródek... Tak, Chance jest najprzy­

stojniejszym mężczyzną, jakiego zna. I najsilniejszym, do­

dała w myślach, spoglądając na jego szerokie ramiona.

Wciąż wydawało jej się, że czuje na sobie jego ciało.

Pamiętała wszystkie intymne szczegóły z tym związane,

jak również to, że Chance ma niewielką myszkę tuż koło

pępka, a jego pierś i nogi pokryte są złotymi włoskami,

bardzo miłymi w dotyku. Myśl o tym spowodowała, że

zrobiło jej się gorąco. Och, te wspaniałe pieszczoty, bę­

dące wstępem do czegoś większego albo celem samym

w sobie. Te przedłużające się chwile, kiedy mogła czuć

go w sobie i późniejsze minuty, kiedy leżeli obok siebie,

starając się złapać oddech.

- Znowu źle się czujesz? - zaniepokoił się Chance.

- Nie, nie. To nie to - odrzekła z roztargnieniem.

Wiedziała, że będzie jej brakować Chance'a i chwil,

które mogli spędzić na pieszczotach. Mogła się domyślać,

POWRÓT DO PROSPERINO 145

że ból zostanie w niej na długo, może na zawsze. Ale

postara się jak najlepiej wychować jego syna lub córkę.

Ciekawiło ją, czy dziecko będzie podobne do ojca i...

czy będzie mogła patrzeć na nie bez bólu?

Znowu zaczęła odpychać od siebie te niepokojące my­

śli. Nie chciała zamartwiać się na zapas. Postanowiła po

prostu czekać, co jej przyniesie los, chociaż było to bar­

dzo trudne. Zawsze jednak miała w sobie sporo cierpli­

wości i liczyła, że tym razem będzie mogła się na tym

oprzeć.

Teraz musi zaczekać, aż kupią test i przekonają się,

czy rzeczywiście zaszła w ciążę.

Kiedy dojechali do miasteczka, oboje ruszyli w stronę

apteki. Po drodze Chance przypomniał sobie o różnych

sprawunkach, z którymi zwlekał, ale zdecydował, że zaj­

mie się nimi przy najbliższej okazji. Teraz ma ważniejsze

sprawy na głowie.

Kiedy powiedział o tym Lanie, nalegała, by jednak

załatwili najważniejsze sprawy.

- Przecież nic się nie dzieje - przekonywała go. -

Prawdę mówiąc, krótki spacer dobrze mi zrobi.

Po chwili namysłu skinął głową.

- Dobrze, wobec tego chodźmy do sklepu żelaznego.

Nawet ucieszył się z takiego rozwiązania, ponieważ

mógł poprosić Lanę o pomoc. Chciał kupić nowe uchwy­

ty do szafek, a także nowe zawiasy, ponieważ część sta­

rych była już mocno zabrudzona lub przeżarta rdzą. Lana

pomogła mu też wybrać najlepsze środki czyszczące do

podłogi i mebli.

Ale cały czas myślał o stanie, w jakim znajduje się

jego żona. Bardzo źle odebrał to, co wydarzyło się w ku-

146 CARLA CASSIDY

chni. Już wcześniej słyszał o porannych mdłościach, ale

nie miał pojęcia, że właśnie tak to wygląda. Było mu

przykro, kiedy Lana, blada i wymęczona, pojawiła się

znów na dole. Widział, jak wielkim łukiem omijała dzba­

nek z kawą. Jak starała się nie wdychać kuchennych za­

pachów...

Dlaczego, na miłość boską, kobiety chcą zachodzić

w ciążę? Przecież to zupełnie nie ma sensu!

Co prawda Lana zachowywała się zupełnie normalnie,

ale wiedział, że po jakimś czasie zaczną ją trapić inne przy­

padłości. Przede wszystkim stanie się ociężała. Być może

nawet sporo przytyje, a potem będzie miała problemy z od­

zyskaniem dawnej figury. Poza tym mogą ją nękać na przy­

kład żylaki, a już z całą pewnością opuchlizna nóg. Zwła­

szcza jeśli rozwiązanie nastąpi pod koniec czerwca, a więc

w czasie pierwszej fali upałów. Tak, to szaleństwo, powta­

rzał w duchu. Prawdziwe szaleństwo. Dlaczego w ogóle

zgodził się na ten bezsensowny układ?

Kiedy wyszli z drugiego z kolei sklepu, spojrzał na

zegarek. Dochodziła dwunasta.

- Może coś zjesz? - zaproponował Lanie. - Przecież

rano prawie nie tknęłaś jedzenia.

Z uśmiechem skinęła głową.

- Teraz zjem z przyjemnością - odparła.

Poszli do kawiarni, gdzie można było też dostać ze­

stawy śniadaniowe, i zajęli lożę w kącie sali. Po chwili

pojawiła się przy nich sama Angie.

- Cześć, jak się macie - przywitała się. - Już dawno

chciałam do was wpaść, ale ciągle coś mi przeszkadzało.

Proszę, to dla ciebie. - Angie wyjęła kilka kartek z kie­

szeni fartucha i podała je Lanie.

- Co to takiego?

POWRÓT DO PROSPERINO

147

Starsza kobieta puściła do niej oko.

- Przepisy na ulubione potrawy Chance'a - wyjaśniła

i zaraz dodała: - Nie zrozum mnie źle. Pewnie doskonale

gotujesz, ale zawsze przyda się jakaś pomóc, nie?

Lana potwierdziła, czując, że znowu robi jej się nie­

dobrze. Po co jej teraz te przepisy? Przecież i tak nie­

długo się rozwiodą! Schowała jednak kartki do torebki.

- Dziękuję.

- Nie ma za co - zapewniła ją Angie. - Doskonale

pamiętam, że Chance uwielbiał ciasto z truskawkami

i kurczaka z posmarowaną miodem skórką i ziemniaka­

mi polanymi tłuszczem... Zjecie coś?

Lana zerwała się gwałtownie od stolika i pobiegła

w stronę łazienki. Starsza kobieta popatrzyła za nią z nie­

pokojem.

- Mój Boże, czy to przeze mnie? Coś powiedziałam?

- Nie, nic takiego - zapewnił ją Chance. - Lana od

jakiegoś czasu walczy z grypą.

Skłamał bez większych wyrzutów sumienia. Nie miał

zamiaru rozgłaszać, że jest w ciąży, zanim sami nie zy­

skają pewności.

- Mam nadzieję, że była u lekarza. Ostatnio kiepsko

to wygląda. Podobno Wilmę Nitters musieli zabrać do

szpitala po tym, jak się odwodniła w czasie grypy... -

Angie kręciła z dezaprobatą głową, a potem jakby sobie

o czymś przypomniała i klepnęła go po ramieniu. -

Wiesz co, dwa dni temu przejeżdżaliśmy z Harmonem

koło waszego rancza i muszę powiedzieć, że dawno nie

wyglądało tak dobrze. Twoja matka byłaby z ciebie na­

prawdę dumna - dodała Angie. - Uwielbiała to ranczo.

Chance spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Jesteś pewna?

148

CARLA CASSIDY

Starsza kobieta zerknęła na opuszczone przez Lanę

miejsce, a potem zajęła je, wypełniając całą przestrzeń

między stolikiem a ścianką loży.

- Oczywiście. Kochała je prawie tak jak ciebie.

I bardzo lubiła tam pracować... Wieczorami siadywała

sobie na werandzie i słuchała śpiewu ptaków i grania

świerszczy. Daleko widać było pasące się bydło. Mó­

wiła mi, że nigdzie nie czuje się tak dobrze i bezpie­

cznie. Bardzo się cieszę, że tak jak ona pokochałeś wre­

szcie tę ziemię...

Chance z niedowierzaniem kiwał głową.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wcześniej?

Starsza kobieta wzruszyła pulchnymi ramionami.

- Kiedy byłeś młodszy, koniecznie chciałeś stąd

uciec. Rozumiałam cię i nie chciałam przeszkadzać. -

Uśmiechnęła się do niego promiennie. - Ale teraz jednak

wszystko się zmieniło.

Tak, rzeczywiście, pomyślał z dużą dozą goryczy, ale

też ironii. Angie spojrzała na niego ostro, jakby chciała

zobaczyć jego ukryte myśli.

- Widzę, że bardzo się zmieniłeś. Dojrzałeś. To oczy­

wiście wpływ Lany. - Westchnęła ciężko. - Szkoda, że

twoja matka tego nie doczekała.

Zmarszczył brwi. To, co mówiła Angie, pozbawione

było sensu, ale nie miał odwagi się do tego przyznać.

- Nigdy nie przypuszczałem, że mama lubiła ranczo

- powtórzył tylko.

- Twój ojciec kupił je tylko ze względu na nią -

stwierdziła Angie, nawet nie przypuszczając, że jest to

dla niego kolejna rewelacja.

- Naprawdę?

- Tom chyba wolałby zostać w wojsku. Miał tam

POWRÓT DO PROSPERINO

149

swoich ludzi i dryl, który tak lubił. Ale w końcu zgodził

się tutaj przenieść...

Oboje spojrzeli w stronę toalety, z której właśnie wy­

szła Lana. Znowu była blada i wyglądała na wymizero­

waną, zapewne dlatego, że nic do tej pory nie zjadła.

Angie wysunęła się z jej miejsca.

- Już lepiej? - spytała, poklepawszy Lanę po ramie­

niu. - Chance mówił mi, że walczysz z grypą.

- Tak, znacznie lepiej - odparła Lana i usiadła.

Chance przyjrzał się jej uważnie. Odniósł wrażenie,

że ma lekko Zapuchnięte oczy, tak jakby płakała.

- No, muszę już wracać do kuchni - westchnęła star­

sza kobieta i zerknęła z niepokojem w stronę zaplecza.

- Jeszcze mi tam pomylą zamówienia. Dajcie znać, jak­

byście czegoś chcieli.

Lana uśmiechnęła się do niej blado.

- Dzięki, Angie. Będę pamiętała o tych przepisach,

które mi dałaś.

Kobieta machnęła ręką.

- Och, to nic wielkiego... - Po chwili zniknęła w kuchni.

-- Widzisz, działasz na nią tonizująco. Przy tobie na- .

wet nie przeklinała - zauważył Chance. - Powiedz, jak

się teraz czujesz. Nie sądziłem, że to może wrócić.

- Ja też nie. To pewnie podróż samochodem tak na

mnie wpłynęła...

- Jeśli nie chcesz, nie musimy nic jeść - dodał. -

Możemy zaczekać jeszcze godzinkę.

Lana pokręciła głową.

- Ale właśnie zgłodniałam. Myślę, że niewielkie śnia­

danie dobrze mi zrobi. Zresztą wcale nie zwymiotowa­

łam, tylko trochę popłakałam - wyznała. - Sama nie

wiem, co we mnie wstąpiło. To pewnie hormony...

150 CARLA CASSIDY

Chance słyszał także o tym.

- A więc może jednak nie jesteś w ciąży, tylko masz

jakieś zaburzenia hormonalne... - rzekł z namysłem.

- Naprawdę nie wiem, Chance.

- Tak czy inaczej powinnaś z tym pójść do lekarza.

Ale najpierw kupimy te... - Urwał, ponieważ do stolika

podeszła kelnerka. Złożyli zamówienie, a następnie w ci­

szy czekali na śniadanie. Chance co jakiś czas popatrywał

w stronę Lany, starając się ocenić uczucia, jakie wzbu­

dzała w nim myśl o jej ciąży.

Z jednej strony powinien się cieszyć, że wywiązał się ze

zobowiązań. Im szybciej, tym lepiej. Oboje kierowali się taką

zasadą. Ale z drugiej było mu żal wspólnych nocy. Doskonale

wiedział, że Lana nie będzie chciała się z nim teraz kochać.

W zasadzie nie powinno go to niepokoić. Przecież chodziło

mu właśnie o to, by dała mu spokój. Przynajmniej kiedyś...

Teraz nie miał już takiej pewności. Czuł, że będzie mu bra­

kować spokoju i radości, jakimi wypełniła jego dom.

W końcu dostali swoje jedzenie. Zauważył, że Lana

przeżuwa bardzo wolno każdy kawałek i że z jakiegoś

powodu jest smutna. Może wydaje jej się, że jednak nie

będzie miała tego dziecka. Nie powinna się tym przej­

mować. Chance był gotów dać jej wszystko. Mógł pró­

bować aż do skutku. Nie wiedział tylko, czy Lana się

ucieszy, kiedy jej to powie.

- Angie powiedziała mi coś ciekawego, kiedy byłaś

w toalecie - rzucił, odkładając chleb i sięgając po kawę.

- Naprawdę? Co?

- Dowiedziałem się, że to moja mama chciała pra­

cować na ranczu. Ojciec tylko z jej powodu zrezygnował

z pracy w wojsku i kupił jej tę ziemię... Nigdy bym nie

przypuszczał, że tak właśnie było.

POWRÓT DO PROSPERINO 151

Nawet teraz nie do końca w to wierzył.

Lana popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

- A ty sam tego nie pamiętałeś?

Zmarszczył brwi. Prawdę mówiąc, zapomniał wiele

rzeczy, które dotyczyły matki. Pewnie dlatego, że był na

nią zły. Miał pretensję, że opuściła go, gdy był jeszcze

dzieckiem i zostawiła na pastwę Bossa. Przymknął oczy,

starając się otworzyć szkatułkę pamięci. Zobaczył kobietę

o miłej powierzchowności, a potem usłyszał jej głos.

- Mówiłem ci już, że dużo śpiewała - przypomniał

jej. - To chyba znaczy, że była szczęśliwa w tym domu.

W ogóle pamiętam, że zawsze była uśmiechnięta i że po­

trafiła jakoś ugłaskać ojca. - Otworzył oczy. - Ależ tak!

Pamiętam też, że miała swój ogródek warzywny za do­

mem, a od frontu wypielęgnowany klomb z kwiatami.

- To pewnie tam, gdzie jest ta piaszczysta łacha -

zauważyła. - Zawsze mi się wydawało, że tam właśnie

mogły rosnąć kwiaty. To doskonałe miejsce.

Chance uśmiechnął się do swoich wspomnień.

- Nawet mój ojciec lubił te kwiaty, ale po jej śmierci

przestał o nie dbać. Kiedy klomb zarósł zielskiem, kazał

go skosić, a potem parkował tam samochód.

- Może nie był naprawdę taki zły - podsunęła mu

Lana. - Może to śmierć żony spowodowała, że zrobił

się zgorzkniały. Może miał nawet dobre chęci i... starał

się cię wychować, jak swoich ludzi w oddziale.

Chance pokręcił głową.

- To go nie usprawiedliwia. Musiał przecież widzieć,

że nie jestem twardym żołnierzem, tylko dzieckiem.

- Tak, masz rację - zgodziła się szybko. - To go nie

usprawiedliwia. Ale może warto zrozumieć jego motywy...

Chance milczał dosyć długo.

152 CARLA CASSIDY

- Może - mruknął w końcu bez przekonania.

Skończyli posiłek i po wyjściu z kafejki ruszyli prosto

do apteki. Najpierw zdziwiła ich mnogość przeróżnych

testów ciążowych. Chance brał je do ręki i ważył pudeł­

ka, chcąc wybrać jak najlepszy.

- Czy wiesz coś na temat tych testów? - spytał Lanę.

Uśmiechnęła się do niego ironicznie.

- Wiesz, jakoś nie miałam wcześniej potrzeby, żeby

to sprawdzać. Z przyczyn, że tak powiem, technicz­

nych...

- Ee?

- No, nigdy wcześniej się nie kochałam - szepnęła,

spoglądając w stronę farmaceuty.

- Aa!

Nagle poczuł, że ma na nią straszną ochotę. Ta nie­

winna uwaga obudziła w nim prawdziwą burzę zmysłów.

Po raz pierwszy tego dnia zauważył, że Lanie doskonale

jest w żółtym i że cienka bluzeczka przywarła mocno

do jej piersi. Sięgnął po pierwsze z brzegu pudełko.

- Weźmiemy ten - zwrócił się do aptekarza.

Zapłacił szybko i wyciągnął ją na zewnątrz. Chłodne

powietrze trochę ostudziło jego zapał. Uśmiechnął się do

Lany, chcąc jej pokazać, że wszystko będzie w porządku.

Dopiero teraz wyczuła jego napięcie, ale chyba nie do­

myśliła się, skąd pochodzi. Jechali w milczeniu. Chance

co jakiś czas spoglądał na leżący na półeczce pakunek.

Test ciążowy.

Kiedy zaczęły się jego ziemie, nie mógł powstrzymać

uśmiechu. Patrzył na nie nowymi oczami. Oczami swojej

matki.

Specjalnie zatrzymał auto, by nacieszyć się tym wido­

kiem. Dom jak zwykle wyglądał solidnie, ale i obora wraz

POWRÓT DO PROSPERINO 153

ze stodołą prezentowały się zupełnie nieźle. A zagroda

jakby czekała na bydło, które mógłby do niej zagnać...

Trawy na polach zazieleniły się po deszczu. Zrobiło mu

się szkoda, że nikt nie korzysta z tak dobrej paszy.

- Czy wiesz, jak się robi dżemy?

- Nie, ale mogłabym zapytać mamę. Dlaczego pytasz?

- Pamiętam, że w tamtych krzakach zbieraliśmy

z mamą jeżyny. - Wskazał zarośla rosnące przy ogro­

dzeniu. - Robiła z nich świetny dżem.

Chance uśmiechnął się do swoich wspomnień.

- Ja też zbierałam jeżyny, ale nie lubiłam kolców -

powiedziała.

On jednak pokręcił głową.

- Mama nauczyła mnie, że trzeba się bardzo wolno

poruszać i unikać kłujących gałęzi - oznajmił. - Zbie­

raliśmy najpierw jeżyny do kubełka, a potem zjadaliśmy

je prosto z krzaka. Żartowała wtedy, że po co nam pie­

niądze, skoro mamy tyle jeżyn. I że moglibyśmy zbić

majątek na naszych konfiturach.

Lana dotknęła jego ramienia.

- Cieszę się, że wracają do ciebie dobre wspomnienia

- szepnęła. - Musisz tylko o nie bardzo dbać.

Skinął głową i chyba po raz pierwszy przyszło mu do

głowy, że zrobi błąd, jeśli sprzeda farmę. Nagle zrozumiał,

że nie nadaje się już do wędrownego życia. Nie po tym,

co przeżył z Laną w czasie ostatnich dwóch miesięcy.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Jak to się mogło zdarzyć? I dlaczego to, co powinno

wzbudzić w niej radość, stało się nagle powodem do

smutku?

Lana wpatrywała się uważnie w test i z bijącym ser­

cem czekała, czy pokaże się na nim plus czy minus. Plus

oznaczałby, że traci ukochanego. Minus, że dziecko, któ­

rego tak bardzo pragnęła.

Nagle przyszło jej do głowy, że nie jest to wcale takie

proste. Nie mogła stracić Chance'a, ponieważ tak napra­

wdę nigdy nie zdobyła jego serca. Ich związek był jedynie

wynikiem chłodnej kalkulacji, a nie miłości. Oczywiście

w czasie ostatnich tygodni mogła udawać, że jest inaczej,

ale było to tylko oszukiwanie siebie.

Niestety, zakochała się w nim fatalnie. Co więcej, po­

zwoliła wykiełkować nadziei, że Chance być może od­

wzajemni jej uczucie.

Na próżno. Wszystko na próżno, myślała, starając się

powstrzymać łzy. Byłam strasznie głupia i teraz muszę

ponosić tego konsekwencje. Maya uprzedzała, że nie bę­

dzie to łatwe.

Z trudem przełknęła ślinę i znowu spojrzała na test.

Odniosła wrażenie, że coś pojawiło się na celuloidzie.

Ależ tak, ma przed sobą błękitny znak plus.

Serce podskoczyło jej z radości.

POWRÓT DO PROSPERINO 155

- Moje dziecko - szepnęła. - Moje śliczne maleń­

stwo.

Za niecałe dziewięć miesięcy zostanie matką. Z bożą

pomocą urodzi zdrowe, radosne niemowlę. Będzie mu

mogła poświęcić całe swoje życie. W jej oczach pojawiły

się łzy. Otarła je wierzchem dłoni, nie bardzo wie­

dząc, czy wynikają z radości, czy też ze smutku. Musiała

się jak najszybciej pozbierać. Doskonale wiedziała, że

Chance czeka w napięciu, aż wyjdzie z łazienki i zdradzi

mu wynik testu. Wcześniej myślał nawet o tym, by pójść

do pracy, ale w końcu tego nie zrobił. Czekał, podobnie

jak ona, na rezultat.

Wrzuciła pasek do kosza i obmyła twarz zimną wodą.

Nie może mu pokazać, co naprawdę czuje. Musi się do

niego uśmiechać i oznajmić, że znowu jest wolny. Szcze­

góły rozwodu mogą omówić później. Teraz nie czuła się

na siłach, by podjąć ten temat. Jeszcze raz pociągnęła

nosem i wyszła z łazienki. Myślała, że jest w kuchni, ale

Chance czekał na nią na korytarzu. Wyciągnęła kciuk

w górę.

- Misja zakończona - powiedziała.

Zeszli na dół. Chance nie wyglądał na zachwyconego.

- To świetnie - bąknął, gdy usiedli przy stole. - Gra­

tulacje.

Uścisnął niezgrabnie jej rękę, ale zaraz ją puścił. Na­

gle oboje poczuli się obco w swoim towarzystwie. Jakby

to, co ich łączyło do tej pory, gdzieś zniknęło. No tak,

przecież nie mają już wspólnego celu.

- Chyba zdążę się spakować, żeby przeprowadzić się

przed zmrokiem - westchnęła.

- Nie musisz się spieszyć, Lano - zapewnił ją gorąco.

- Właściwie powinnaś tu zostać do wizyty u ginekologa.

156

CARLA CASSIDY

Wtedy porozmawiamy o tym, co dalej. Zdaje się, że te

testy dają tylko jakiś procent pewności, prawda?

- Dziewięćdziesiąt.

Aż się skurczył pod ciężarem tego słowa. Wstał i za­

czął przechadzać się po kuchni.

Kolejna zwłoka, pomyślała Lana. Miała na nią wielką

ochotę, chociaż tak naprawdę wiedziała, że to nie ma

sensu. I tak musi się rozstać z Chance'em, a im później

to nastąpi, tym bardziej będzie bolesne.

- Dobrze, jutro rano pojadę do lekarza - powiedziała.

Skinął głową i wbił dłonie w kieszenie dżinsów. Zno­

wu milczeli, minuty ciągnęły się w nieskończoność.

W końcu Chance spojrzał w stronę pakunków, które

przyniósł do kuchni.

- Hm, może wezmę się do tych szafek - mruknął.

- Jeśli pozwolisz, ja pojadę do mamy - odezwała się

Lana. - Chciałabym z nią porozmawiać.

Lana nie widziała się z rodziną od pewnego czasu

i nagle zapragnęła pogadać z matką. Nie wiedziała jesz­

cze, czy wyzna jej wszystko. Czuła po prostu chęć spot­

kania się z bliskimi.

- Jasne. I wcale nie musisz się spieszyć - dodał. -

Odgrzejemy sobie coś na kolację.

Parę chwil później Lana wsiadła do swojego auta i ru­

szyła w stronę posiadłości Coltonów. Nie musi się spie­

szyć! Słowa Chance'a jeszcze dzwoniły jej w uszach.

Jasne, że nie musi się spieszyć. Najlepiej by było, gdyby

w ogóle tam została. Okres separacji już się praktycznie

rozpoczął...

Trudno, musi się z tym pogodzić. Jeśli jej się uda

umówić z lekarzem jutro rano, już po południu będzie

mogła opuścić ranczo. Przecież nie muszą już teraz oma-

POWRÓT DO PROSPERINO

157

wiać wszystkich szczegółów związanych z rozwodem.

Mogą się przecież spotkać na neutralnym gruncie.

Po jakimś czasie zobaczyła pierwsze zabudowania Ha-

ciendy de Alegria. Olbrzymi dom wznosił się nad Pacy­

fikiem. Im była bliżej, tym lepiej widziała jego czerwony

dach i wznoszące się od frontu kolumny. Wszystko to

świadczyło o bogactwie i władzy, którą miała ta rodzina.

Minęła zabudowania gospodarskie i wjechała na pod­

jazd. Przejechała kawałek i zaparkowała nieco dalej od

wejścia, a następnie wysiadła z auta. Jakiś czas temu

wszyscy korzystali z drzwi frontowych, witani ciepłym

uśmiechem Meredith, jednak należało to już do przeszło­

ści. Lana znała swoje miejsce i podeszła do bocznych

drzwi, z których korzystała większość dostawców, i na­

cisnęła przycisk dzwonka.

Otworzyła jej sama matka. Jej ciemne oczy zalśniły

radością na widok córki.

- Och, Lano! - wykrzyknęła i natychmiast wzięła ją

w ramiona. - Chodź szybko do środka. Zrobię sobie przerwę.

Kuchnia Coltonów była duża, ale Lana czuła się tutaj

jak w domu. Lubiła siadać przy długim stole, przy któ­

rym jadali posiłki wszyscy pracownicy. Czasami dołą­

czały do nich też dzieci, chociaż to też było dawno temu.

- Napijesz się kawy? - spytała Inez, kiedy córka usa­

dowiła się już wygodnie.

- Nie, dziękuję, mamo. Niczego nie chcę - powie­

działa i ku swojemu przerażeniu wybuchnęła płaczem.

Inez pochyliła się w jej stronę i przyciągnęła ją do

piersi. Lana zaczęła płakać jeszcze rzewniej.

- Co się stało, dziecko? - spytała matka z niepoko­

jem w głosie. - Zachorowałaś czy wydarzyło się jakieś

nieszczęście?

158

CARLA CASSIDY

. Lana próbowała się pozbierać, nie chcąc wystraszyć

matki. Odsunęła się od niej i zaczęła rękami wycierać

łzy. Z wdzięcznością przyjęła chusteczkę, która mama

podsunęła jej pod nos.

- Nie, nie, nic się nie stało - zapewniła ją. - Po pro­

stu zaszłam w ciążę.

Te słowa wywołały nowe potoki łez i chusteczka była

po chwili zupełnie mokra. Inez oparła się o tył krzesła

i założyła ręce na piersi. Patrzyła na córkę ze smutnym

namysłem.

- Ale przecież mówiłaś, że to małżeństwo jest na ni­

by. Że wyszłaś za Chance'a, żeby mógł odziedziczyć

ranczo...

Lana stwierdziła, że nadszedł czas, by wyjawić matce

prawdę. Trochę się tego bała. A to dlatego, że nie wie­

działa, jak to zostanie przyjęte.

- Nie tylko. - Pokręciła głową. - Chciałam z nim

mieć dziee...cko... - Znowu zaczęła płakać.

Łamiącym się głosem wyjaśniła Inez, na czym polegał

ich układ. Słuchając tego, matka coraz bardziej marsz­

czyła brwi.

- Och, Lano! Jak to się stało, że wpadłaś na tak nie­

szczęsny pomysł? - spytała tylko.

- Chciałam być maa...tką - jęknęła. - Naprawdę ca­

łym sercem pragnęłam tego dziee...cka.

- Więc dlaczego jesteś teraz smutna? Przecież speł­

niło się twoje marzenie. - Matka spojrzała jej głęboko

w oczy, a potem markotnie pokiwała głową. - No tak.

Och, Lano, zaczęłaś niebezpieczną grę z samą sobą. A te­

raz przegrałaś.

Lana potwierdziła. Jej też przyszło to do głowy. Zro­

zumiała, że byłoby jej zdecydowanie łatwiej, gdyby jed-

POWRÓT DO PROSPERINO 159

nak zdecydowała się na sztuczne zapłodnienie. Nie mo­

głaby się przecież zakochać w sterylnej igle.

- Dobrze, więc masz już dziecko, a Chance ranczo.

I co dalej?

Sama chciałaby to wiedzieć.

- Chance powiedział, że mogę jeszcze jakiś czas zo­

stać. Ale po wizycie u lekarza chcę się przeprowadzić

do miasta.

Znowu zaczęła płakać. Teraz jednak cicho i żałośnie.

Inez pokręciła z dezaprobatą głową.

- Powinnaś była od razu powiedzieć prawdę. Być mo­

że udałoby mi się wybić ci to z głowy.

- Myślałam, że sobie poradzę - szepnęła Lana.

- Kochanie, pamiętam, jak patrzyłaś na Chance'a,

kiedy byłaś jeszcze dzieckiem. Świata za nim nie wi­

działaś. Takie uczucia nie mijają... Oboje z ojcem bardzo

się o ciebie martwiliśmy. Potem było nieco lepiej, ale

przecież widziałam, co się dzieje. Odrzucałaś jednego po

drugim chłopców, którzy się do ciebie zalecali.

- Nikt się do mnie nie zalecał.

Matka uśmiechnęła się lekko.

- Naprawdę tak uważasz? Stałaś się potwornie nie­

przystępna, ponieważ ciągle myślałaś o Chansie. Udawa­

łaś, że interesuje cię tylko nauka, a tak naprawdę...

- Tak naprawdę wciąż bardzo go kocham - westchnę­

ła Lana. - Jego i nikogo więcej. Ale on mnie nie chcee...

- Znowu zaniosła się płaczem.

- A co na to wszystko Chance?

Lana wzruszyła ramionami.

- Sama nie wiem - wyznała przez łzy. - Tak trudno

mi go zrozumieć. Czasami mi się wydaje, że mnie lubi,

ale zaraz potem gdzieś przede mną ucieka.

160 CARLA CASSIDY

Matka skinęła głową.

- Ten chłopiec zawsze uciekał - westchnęła. - Starał

się nie pokazywać, co czuje. To wina jego ojca. Znałam

go i wiem, że nie był złym człowiekiem. Nie potrafił

tylko zrozumieć innych ludzi. Powinien był wrócić do

wojska i zostawić syna u Coltonów...

- Myślę, że w głębi duszy liczyłam na to, że Chance

się przede mną otworzy. Tak jak kiedyś, w dzieciństwie...

- Nie, kochanie, nawet wtedy nie udało ci się mu

pomóc. Chance musi sam pogodzić się z przeszłością.

Lana wiedziała, że matka ma rację. Miała nadzieję,

że jej miłość mu w tym pomoże, ale to zadanie okazało

się ponad jej siły. Znaczyło to, że jeszcze raz straci Chan­

ce'a, tym razem już na zawsze. Przecież w czasie ostat­

nich tygodni nawet nie wspomniał o tym, że chciałby

jakoś zmienić ich układ.

Lana wciągnęła powietrze do płuc i uśmiechnęła się.

- Tak, wiem. Jakoś sobie poradzę.

- Jasne, że tak. Ramirezowie zawsze byli silni. - Inez

ścisnęła jej ramię.

- Dziecko mi w tym pomoże.

- Pamiętaj tylko, że masz rodzinę, która też to może

zrobić. - Matka pogładziła ją po policzku. - Wezmę ur­

lop, kiedy będziesz spodziewała się rozwiązania.

Słowa Inez nie ukoiły bólu, ale dały siłę, by stawić

czoło kolejnym przeciwnościom. Lana wiedziała, że ro­

dzice nie zostawią jej samej. A poza tym jej dziecko bę­

dzie miało prawdziwą rodzinę. Nie pomyślała o tym

wcześniej, ale teraz wydało jej się to bardzo ważne.

Nagle usłyszały jakiś hałas na zewnątrz. Obie spoj­

rzały w stronę drzwi, w których po chwili pojawiła się

Meredith Colton. Miała sobie zimnobłękitne spodnium

POWRÓT DO PROSPERINO

161

od Versacego i tak wyniosłą minę, że matka i córka aż

się skurczyły.

Jednak Lana musiała przyznać, że Meredith wygląda

naprawdę świetnie. Jej figurze nie można było niczego

zarzucić, a twarz uchodziłaby nawet za ładną, gdyby nie

zaciśnięte ze złością wargi i zimne błyski w oczach.

- Inez, muszę ci powiedzieć, że wczorajsza kolacja

była zupełnie nie do przyjęcia.

Nawet nie raczyła przywitać się z Laną. Po prostu pa­

trzyła z naganą na swoją gospodynię.

Inez wstała i spojrzała na nią z godnością.

- Czy mogłaby pani powiedzieć, o co konkretnie

chodzi, pani Colton?

Meredith zmrużyła oczy, a jej nozdrza nagle się roz­

szerzyły, jakby starała się opanować gniew.

- Kurczak był za bardzo spieczony, a ziemniaki nie

dogotowane. Sałata chrzęściła w zębach. Pewnie jej nie

domyłaś. A poza tym na obrusie była plama. Czy to wy­

starczy?

- Tak, proszę pani. - Inez skinęła głową. - Zadbam

o to, żeby to się nie powtórzyło.

Lana czuła gniew matki.

- To dobrze. Nie mam zamiaru tolerować takich nie­

dociągnięć. - Meredith obróciła się na pięcie i wyszła z ku­

chni. Jeszcze przez chwilę słyszały stukot jej obcasów.

- Mogłaby zamknąć drzwi - powiedziała Inez, prze­

chodząc przez pomieszczenie.

- Co za wiedźma! -jęknęła Lana. - Mamo, dlaczego

jeszcze tu jesteś? Dlaczego z nią wytrzymujesz?

Inez zamknęła drzwi i odwróciła się do córki.

- Tylko dlatego, że pamiętam, jak bardzo była dla

nas dobra. Poza tym żal mi Joego i reszty rodziny.

162 CARLA CASSIDY

Lana kręciła z niedowierzaniem głową.

- Ale dlaczego tak się zmieniła? Przecież pamiętam

ją jako wspaniałą osobę. Naprawdę miłą i uprzejmą. Na­

wet gdyby miała zastrzeżenia do twojej pracy, powie­

działaby to w inny sposób.

Inez machnęła ręką.

- Kolacja oczywiście była w porządku - stwierdziła

pogodnie. - Po prostu coś ją musiało rozzłościć. Ostatnio

wpada w gniew, kiedy przynoszą jej pocztę...

Lana nie słuchała matki. Powróciła myślami do lat

dzieciństwa i tego, jak im wszystkim było tutaj dobrze.

W drodze do domu odsunęła od siebie swoje problemy

i zastanawiała się nad przypadkiem Meredith Colton. Na

studiach mówiono jej, że ludzie nie mogą się gwałtownie

zmienić. Że najwyżej ujawniają się głęboko ukryte cechy.

Czyżby Meredith zawsze była taką jędzą? Jakoś trud­

no było jej w to uwierzyć.

Myśl o zmianach przypomniała jej Chance'a, który

stanowił całkowite zaprzeczenie pani Colton. Nie, on się

w ogóle nie zmienił, chociaż Lana bardzo pragnęła, by

się tak stało.

Chodziło jej przecież o jedną niewielką zmianę. O to,

by ją w końcu pokochał. Wiedziała, że nie może go jed­

nak zatrzymywać na siłę. Wolała, by wyjechał, niż stał

się kimś takim jak Meredith.

Czy to właśnie stało się z jego ojcem? Nawet jej mat­

ka uważała, że stary Reilly powinien był wrócić do woj­

ska. Wbił sobie jednak do głowy, że musi wychować sy­

na, a znał tylko jeden sposób... Obaj byli nieszczęśliwi.

Obaj zamknięci w swoich światach, bez możliwości po­

rozumienia.

I tak zostało. Chance stworzył sobie samotny świat,

POWRÓT DO PROSPERINO 163

którego nie chciał opuścić. Gdyby pragnął z nią zostać,

na pewno by jej to jakoś zakomunikował. On jednak trwał

przy dawnych ustaleniach, więc nie zostawało jej nic in­

nego, jak tylko podporządkować się jego woli.

Na widok domu obudziły się w niej cieplejsze uczu­

cia. Przeżyła tu zaledwie dwa miesiące, a już czuła się

wrośnięta w to miejsce. Będzie jej bardzo trudno wrócić

do swojego ciasnego mieszkania.

- Tak, szkoda - westchnęła, wjeżdżając na podjazd.

Zatrzymała się i zacisnęła usta. Wiedziała, że musi

przełamać falę żalu, jaka w niej wezbrała. Powinna jak

najszybciej pożegnać się z Chance'em i wrócić tam,

gdzie jest jej miejsce.

Patsy Portman przechadzała się po sypialni, czując

pod stopami miękkość dywanu. Nie zwracała na to jednak

uwagi. W ręce trzymała telefon komórkowy i zastana­

wiała się, co dalej.

Jej numer znał tylko jeden człowiek, a ona czekała

na telefon od niego przez cały tydzień. Aparat jednak

milczał, co znaczyło, że Silas nie zabił jeszcze Emily.

Patsy denerwowała się coraz bardziej. Grzechotnik

dzwonił ostatnio przed tygodniem. Poinformował ją, że od­

nalazł ślad Emily i że jedzie właśnie do niewielkiego mia­

steczka w Montanie. Powiedziała mu wtedy, by zadzwonił,

kiedy już wykona swoje zadanie. A potem nic. Cisza.

Dlaczego zajmuje mu to tyle czasu? Zawsze wydawało

jej się, że płatni mordercy działają szybko. Od tego przecież

zależą ich zarobki. Jednak Silas wyraźnie się ociągał.

A przecież nie miał trudnego zadania. Zabicie dziew­

czyny, która nie umie obchodzić się z broną, powinno

być dla niego kaszką z mlekiem.

164

CARLA CASSIDY

W ciągu ostatnich dziesięciu lat Patsy Portman zrobiła

wszystko, co możliwe, by zatrzeć ślady swojej przeszło­

ści. Nikt w żaden sposób nie mógł jej dowieść, że nie

jest Meredith. Pozostała tylko Emily. Ta wścibska Emily,

która wreszcie powinna zniknąć z jej życia. Którą nie

chciała się dalej przejmować.

Na początku, zaraz po wypadku, który tak zręcznie

udało jej się zaaranżować, Emily miała senne koszmary

i mówiła o dwóch „mamusiach". Jednak była na tyle ma­

ła, że nikt nie zwracał na to uwagi. Wszyscy dorośli trak­

towali ją pobłażliwie, nie wyłączając Joego.

Lecz z upływem czasu te koszmary nie ustąpiły. Co

więcej, dziewczynka zaczęła sobie przypominać różne

rzeczy. Stała się podejrzliwa i Patsy nie mogła dłużej tego

tolerować.

Emily mogła zniszczyć całe jej życie. To wszystko, co

z takim wysiłkiem sobie zbudowała. Mogła jej zabrać bo­

gactwo i wystawność, do których się przyzwyczaiła...

I właśnie wtedy przyszedł czas na działanie. Patsy za bardzo

polubiła rolę Meredith, by tak łatwo z niej rezygnować.

Wcale jej nie obchodziło to, że jej „kochający" mąż,

Joe, coraz częściej jej unikał. Że w ogóle nie mógł na

nią patrzeć. Nie potrzebowała go. Zależało jej tylko na

jego pieniądzach i nazwisku.

W ciągu tych dziesięciu lat wypracowali sobie model

pokojowego współistnienia. Joe dał jej spokój i zajmował

się głównie dziećmi, a ona mogła prowadzić własne ży­

cie. To jej nawet odpowiadało, chociaż czasami miała

ochotę rzygać, kiedy patrzyła na tę rodzinną sielankę.

Dlatego starała się wszystkim po trochu uprzykrzać życie.

Ale nie za bardzo, żeby nie zaczęli przeciwko niej knuć.

Jeśli nawet kiedyś nie słuchali historii Emily, to teraz

POWRÓT DO PROSPERINO

165

z pewnością bardzo by się nią zainteresowali. Dlatego

musiała zadbać o to, żeby nigdy nie dotarła do ich uszu.

Poza tym miała jeszcze trochę własnych spraw. Na przy­

kład musi odnaleźć swą córkę, Jewel, którą zabrano jej

zaraz po urodzeniu.

Podeszła do okna i spojrzała na poszarpane skały, za

którymi znajdował się ocean. Jej ręce same zacisnęły się

w pięści. Wywalczyła sobie to miejsce. Poświeciła wiele

czasu, by zaplanować tę akcję i teraz nie ma zamiaru się

poddać. Zawsze ceniła w sobie przede wszystkim energię

i bezwzględność w dążeniu do celu.

Już dawno temu powinna była zepchnąć Emily na ska­

ły wprost z balkonu. Wszyscy uznaliby to za nieszczę­

śliwy wypadek. Niestety, zagapiła się. Zbyt wcześnie uz­

nała, że jest bezpieczna, i z uśmiechem słuchała opowie­

ści tej małej. Nie doceniła potęgi pamięci. Teraz postą­

piłaby inaczej.

Pomyślała jeszcze o Grzechotniku. Spotkała go w ja­

kimś barze w Los Angeles, gdzie zatrzymała się w drodze

do uzdrowiska w południowej Kalifornii. Wcześniej

sprawdzała, kto mógłby się nadawać do tej roboty i wska­

zano jej ten bar.

Postanowiła wynająć Silasa, bo miał w sobie wiele

zaciętości. Od razu opowiedział jej też o swoim ojcu,

który bił jego indiańską matkę i o tym, jak oddano go

do rodziny zastępczej. Już wtedy nauczył się kraść.

Wkrótce też zrozumiał, że musi zabijać, by przeżyć.

Silas opowiadał jej też o więzieniu, do którego trafił

za napad z bronią w ręku. Chwalił się również, że zabijał

ludzi i jest mu wszystko jedno, kogo trzyma na muszce.

Patsy uwierzyła mu z nadzieją, że nie ulegnie urokowi

ładnej dziewczyny. Teraz zaczęła jednak wątpić, czy rze-

166

CARLA CASSIDY

czywiście nadaje się do tej roboty. Wciąż czekała na te­

lefon, zastanawiając się, co też się mogło stać.

Niepotrzebnie dała mu wtedy w barze połowę umó­

wionej sumy. Powinien dostać mniej, wtedy bardziej by

się starał. A tak może po prostu zabawia się za jej pie­

niądze, zapomniawszy o zleceniu. Dzwoni tylko co jakiś

czas dla świętego spokoju.

Uderzyła pięścią w stojący obok stolik. Dobrze, da

mu jeszcze tydzień, a potem sama pojedzie do Montany,

by załatwić sprawę. I pewnie zrobi to lepiej niż jakiś tam

płatny morderca.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Pani Reilly? Proszę do gabinetu.

Chance wstał, kiedy tylko pielęgniarka pojawiła się

w drzwiach. Nie miał pojęcia, co ma mówić i robić. Czy

powinien wejść z Laną do środka, czy raczej zostać na

korytarzu?

Lana sama podjęła decyzję. Podeszła do drzwi i oglą­

dając się przez ramię, powiedziała, że wróci za parę mi­

nut. Chance usiadł na swoim miejscu, starając się uspo­

koić skołatane nerwy. Sam nie wiedział, dlaczego czuje

się tak dziwnie.

W zasadzie nie miał wątpliwości, że Lana jest w cią­

ży. Wystąpiły u niej wszystkie znane mu symptomy,

a test potwierdził te domysły. Ale to wszystko wydawało

się tak mało realne... Teraz czekali na werdykt lekarza.

Chance zdołał przekonać Lanę, by się nie spieszyła. Na

szczęście nie zdołała się umówić z ginekologiem następne­

go dnia po teście i musieli czekać aż trzy dni. Trzy dni

i noce, w czasie których dzielili małżeńskie łoże, ale unikali

najmniejszego dotknięcia. Chance miał wrażenie, że spłonie

z tęsknoty i pożądania. Wiedział jednak, że zrobił, co do

niego należało i nie może się już z nią kochać.

Ich stosunki stały się bardzo napięte, chociaż starali

się być dla siebie bardzo uprzejmi. Tak uprzejmi jak nie­

znajomi, których los zetknął tylko na jakiś czas... Bali

się wzajemnych kontaktów. Chance zaczął nawet żało-

168 CARLA CASSIDY

wać, że kupili ten piekielny test, ale nie mógł już cofnąć

czasu. Wolałby jednak, by wszystko było po staremu.

Wstał i zaczął się przechadzać po korytarzu, wciąż

myśląc o Lanie. Nie chciał małżeństwa z nią, ale w koń­

cu bardzo mu się ono spodobało. Pragnął sprzedać ranczo,

choć jednocześnie najchętniej by je zatrzymał, by móc

na nim pracować. Dawno już nie czuł się tak dobrze fi­

zycznie, a do niedawna również psychicznie... Myślał

nawet o tym, by skontaktować się z agencją nierucho­

mości, ale ciągle odwlekał tę chwilę.

Co się z nim dzieje? Dlaczego ma wrażenie, że stał

się kłębkiem sprzeczności? Do tej pory wcale siebie tak

nie postrzegał. Jego życie było jasne i proste, a cele same

się praktycznie narzucały. Do niedawna...

- Przepraszam, czy mogę pana prosić do środka, pa­

nie Reilly? - usłyszał głos pielęgniarki.

Nawet nie zauważył, kiedy wyszła z gabinetu.

- Tak, już, oczywiście - odparł drżącym głosem.

Nagle zaczął się bać. Czyżby z Laną działo się coś

złego? Dlaczego pielęgniarka go prosi?

Wszedł pośpiesznie do środka. Lana siedziała na stole

do badań i miała na sobie biały szpitalny kitel, ale mimo

to wyglądała naprawdę ślicznie.

- Czy coś się stało? - spytał, rozglądając się dookoła.

Lekarza nie było w pomieszczeniu. Znajdował się za­

pewne w pokoju obok, do którego teraz weszła pielęg­

niarka.

- Nie sądzę - odparła Lana. - Doktor Hastings zba­

dał mnie i powiedział, że wszystko jest w porządku.

- A więc potwierdził, że jesteś w ciąży.

Skinęła głową.

- Mogę się spodziewać rozwiązania na początku

POWRÓT DO PROSPERINO 169

czerwca - rzekła rozmarzonym głosem. - To doskonały

moment na urodzenie dziecka.

Na początku czerwca? Znaczyło to tyle, że Lana za­

szła w ciążę w czasie jednej z pierwszych małżeńskich

nocy. Wszystko, co nastąpiło później, wcale nie było po­

trzebne. Mogli się rozstać niemal natychmiast po ślubie.

Chance zamarł, porażony świadomością takiego stanu

rzeczy.

Lana chyba w ogóle o tym nie myślała. Dotykała

swojego brzucha, uśmiechając się w rozmarzeniu.

W drzwiach gabinetu pojawił się stary lekarz.

- Chance, witaj, chłopcze. - Wyciągnął dłoń w jego

stronę. - Przyjmij gratulacje. Wygląda na to, że niedługo

zostaniesz ojcem.

Chance pozwolił potrząsnąć swoją ręką, ale jego oczy

skierowane były na twarz lekarza.

- A więc wszystko w porządku, panie doktorze?

- Ho, ho, jeszcze jak! - zaśmiał się lekarz. - Nie mo­

że być bardziej w porządku.

Chance odetchnął z ulgą. Przynajmniej Lanie nic nie

grozi.

- Bardzo się cieszę...

Doktor Hastings sięgnął po instrument, a następnie

polecił Lanie, żeby się położyła.

- Pomyślałem, że zechcesz posłuchać bicia serca dzie­

cka - rzekł do Chance'a. - Zaraz, zaraz... O, to tutaj...

Pokój wypełnił się rytmicznym odgłosem pracy serca.

Lana zamknęła oczy, a na jej ustach pojawił się błogi

uśmiech. Chance poczuł, jak unoszą mu się włosy na

szyi. Nie przypuszczał, że tak mały płód ma serce.

W ogóle nie zastanawiał się nad tym, że dziecko żyje

przecież w brzuchu matki. To był prawdziwy cud.

170 CARLA CASSIDY

Doktor Hastings przesunął czujnik KTG i ze zdziwie­

niem pokręcił głową.

- Hm, hm, to coś dziwnego...

Chance zamarł. Lana spojrzała na niego z niepokojem.

- Tak?

Lekarz uspokoił ją gestem lewej ręki, a prawą prze­

sunął dalej.

- Nie ma się czym niepokoić. Ale posłuchajcie. -

Znowu usłyszeli wyraźne bicie serca. - Słyszę trzy od­

dzielne rytmy.

- Trzy? - zdziwiła się Lana.

- Trzy? - powtórzył zmieszany Chance.

Doktor Hastings odłożył instrument i uśmiechnął się.

- Oczywiście ten najsłabszy pochodzi z serca Lany.

Nawet tam go słychać. Dwa pozostałe to bicie serc dzieci.

- Dwa! - Lana nie posiadała się ze szczęścia.

- Dwa? - Chance opadł na pobliskie krzesło. Powoli

zaczęło do niego docierać, co to znaczy. - Czy to

bliźnięta?

- Tak, oczywiście. Należą ci się chyba podwójne gra­

tulacje, chłopcze.

Chance po prostu zaniemówił. Po głowie krążyły mu

różne myśli. Starał się skupić na słowach lekarza, który

zabrał się do wypisywania witamin dla Lany i chciał

z nim omówić kwestie związane z odżywianiem i pracą,

ale nie doszedł jeszcze do siebie po tym, co usłyszał.

- Współżycie jest dozwolone pod warunkiem, że nie

potraktujecie tego wyczynowo. Odradzam wszystkie sza­

lone pomysły typu wieszanie się na żyrandolu - zakoń­

czył lekarz.

- Nawet by mi to nie przyszło do głowy - powie­

działa Lana, czerwieniąc się i spuszczając oczy.

POWRÓT DO PROSPERINO

171

- Nie, oczywiście, że nie - zaśmiał się doktor, a na­

stępnie zwrócił się do Chance'a: - No, chłopcze, możesz

ją zabrać do domu. Tylko staraj się nią teraz opiekować,

bo bardzo tego potrzebuje. Przed wstaniem możesz po­

dawać jej parę krakersów albo coś w tym rodzaju. To

powinno pomóc na mdłości. No i cieszcie się tym, co

macie. Ciąża to naprawdę niezwykły okres.

Po chwili doktor Hastings wyszedł z gabinetu. Lana

wstała ze stołu i spojrzała na Chance'a.

- Masz jakieś bliźnięta w rodzinie? - spytała.

- O ile wiem, to nie. A ty?

- Nie, chyba nie. - Sięgnęła po ubrania, a Chance

powiedział, że zaczeka na nią na zewnątrz. Od kiedy test

wykazał, że jest w ciąży, znowu ubierali się osobno.

Gdy znalazł się na korytarzu, parę osób złożyło mu

gratulacje. A więc wieści rozchodzą się szybko. Za parę

godzin już wszyscy w Prosperino będą wiedzieć, że się

spodziewa bliźniąt.

Nie miał pojęcia, dlaczego ludzie uważają, że dwoje

dzieci to lepiej niż jedno. Jemu wydawało się, że jest to

prawdziwa katastrofa. Jak Lana ma zamiar poradzić sobie

z dwójką szkrabów? To przecież ponad jej siły. Słyszał,

że nawet jedno dziecko może być absorbujące. Że nie­

mowlęta lubią płakać po nocach i nie dają rodzicom się

wyspać. Poza tym to chyba oczywiste, że dwoje dzieci

to dwa razy tyle pracy: więcej wysiłku przy karmieniu,

więcej prania i zmieniania pieluch...

Zacisnął pięści. To nie tak przecież miało być. Uma­

wiali się na jedno dziecko, a nie dwoje, powtarzał sobie

w duchu. Chociaż oczywiście wiedział, że jest to myśle­

nie całkowicie bezsensowne. Jak mógł zagwarantować

Lanie, że poczną tylko jedno dziecko, a nie, dajmy na

172 CARLA CASSIDY

to, pięcioraczki? I tak nie jest jeszcze najgorzej. Dwoje

dzieci to tylko o jedno więcej niż jedno. A gdyby tak

spodziewała się trojga? Albo czworga? Czytał takie hi­

storie w gazetach i zawsze zastanawiał się, jak też ro­

dzice wytrzymują z taką ilością drobiazgu.

Mimo to nie przestawał martwić się o Lanę. Jedno­

cześnie nie mógł się pozbyć ciężaru winy. Jak może teraz

się z nią rozwieść? Oczywiście tak się właśnie umawiali,

ale wtedy w grę wchodziło tylko jedno dziecko.

Lana wyszła na korytarz i nie patrząc na niego, skie­

rowała się do rejestracji, by umówić się na następną wi­

zytę. Wyszli razem, ale tak, by nawet ich ręce się przy­

padkowo nie zetknęły.

- Czyż to nie cudowne? - westchnęła Lana, kiedy

ruszyli w stronę jego samochodu.

- Ja bym tak nie powiedział - mruknął.

Zatrzymała się i spojrzała na niego ze zdziwieniem.

Szczęście rozświetlało jej twarz. Wyglądała piękniej niż

kiedykolwiek i Chance zaczął znowu marzyć o wspól­

nych chwilach.

- To jest jak cud - stwierdziła. - Bałam się, że w ogóle

nie będę miała dzieci, a teraz okazuje się, że aż dwoje. To

niesamowite. - Dotknęła delikatnie swego brzucha.

Chance odchrząknął.

- Obawiam się, że nie myślisz racjonalnie - zaczął.

Nie chciał jej martwić, ale uważał, że musi jednak zro­

zumieć, co się stało. - Przecież dwoje dzieci to znacznie

więcej pracy. Jak, na miłość boską, chcesz sobie z nimi

poradzić?

Patrzyła na niego bez strachu. Wyczuwał w niej

pewność i siłę, które uzupełniały jej delikatną, kobiecą

naturę.

POWRÓT DO PROSPERINO

173

- Nie przejmuj się. Na pewno sobie poradzę - po­

wiedziała tylko i ruszyła w dalszą drogę.

Pospieszył za nią. To dobrze, że jest tak pewna siebie,

ale chyba doznała szoku i nie jest w stanie myśleć ra­

cjonalnie. Będzie musiał z nią jeszcze o tym pogadać.

- Masz te recepty na witaminy? - Przypomniał sobie

o nich, kiedy znaleźli się już w samochodzie.

- Tak, ale mogę je wykupić innego dnia - rzuciła lek­

ko. - Możemy teraz wracać na ranczo.

- Nie wygłupiaj się. To zajmie najwyżej parę minut.

Wyjechał z parkingu przed ośrodkiem zdrowia i ru­

szył na główną ulicę Prosperino. Po chwili stanęli przed

apteką.

- Jesteś pewna, że nie miałaś w rodzime żadnych

bliźniąt? - spytał po raz drugi. Wcale tego nie chciał,

ale jego słowa zabrzmiały jak oskarżenie.

Lana zastygła na swoim miejscu.

- Mam wrażenie, że chcesz się ze mną pokłócić...

- Skąd takie przypuszczenia? - Zrobił obrażoną

minę.

- Wystarczy na ciebie spojrzeć, żeby to zauważyć -

rzekła, patrząc mu w oczy. - Przyznaj się, jesteś zły z po­

wodu tych bliźniąt, co?

- To nie byłoby zbyt racjonalne z mojej strony - od­

parł wykrętnie.

Owszem, nie było to racjonalne, ale tak właśnie się

czuł. Ma pretensję do Lany o to, że spodziewa się dwojga

dzieci!

- Przecież wiesz, że tego nie zaplanowałam - powie­

działa tak, jakby doskonale wiedziała, o czym myśli. -

Mimo to uważam bliźnięta za prawdziwe szczęście. Dar

od Boga. - Spojrzała na niego, chcąc sprawdzić, czy nie

174 CARLA CASSIDY

zaprotestuje. - Nie przejmuj się, Chance. Nic się nie

zmieniło. Nasz układ wciąż obowiązuje.

Chociaż te słowa nie zabrzmiały miło, to jednak cieszył

się, że Lana nie traci pewności siebie. Byłoby mu głupio,

gdyby musiał ją zostawić słabą i załamaną. Problem polegał

na tym, że wcale nie chciał jej zostawić. W każdym razie

nie teraz, kiedy wiedział, ile wyrzeczeń ją czeka.

Poczuł, że złość mu nagle przechodzi. Wcale nie

chciał się kłócić. Bał się tylko o Lanę i pragnął ją uspo­

koić. Najchętniej wziąłby ją w ramiona i gładził delikat­

nie po twarzy. A potem mogliby się kochać. Po paru no­

cach celibatu czuł dziwne napięcie w całym ciele. Tak

jakby działo się z nim coś niedobrego. A przecież wcześ­

niej zdarzały mu się znacznie dłuższe okresy seksualnej

wstrzemięźliwości i jakoś nie odbierał tego negatywnie.

Czyżby Lana rzuciła na niego jakiś czar?

Poprosił ją o recepty, a ona zaczęła ich szukać w to­

rebce. Była naprawdę piękna w świetle słońca wpadają­

cego przez przednią szybę. Za parę miesięcy zrobi się

bardziej okrągła, ale to nie zniszczy jej urody. Być może

będzie wtedy nawet bardziej pociągająca. Tylko on już

tego nie zobaczy.

Zapragnął być przy niej przez cały okres ciąży. Wcześ­

niej wydawało mu się, że wcale nie będzie miał na to ochoty,

ale teraz uznał to za całkowicie naturalne. Przecież mężowie

zwykle towarzyszą żonom w tym okresie. Sęk w tym, że

on nigdy nie był takim zwyczajnym mężem...

- Proszę.

- Co? - Spojrzał na świstki, które wyciągnęła w jego

stronę. - A tak, dzięki.

Wziął je do ręki, ale nie wysiadł. Jeszcze przez chwilę

myślał o tym, że mogliby siadywać na werandzie i za-

POWRÓT DO PROSPERINO 175

stanawiać się nad imionami dla dzieci. Albo pić kawę

i myśleć o ich przyszłości.

Lana odpięła swój pas.

- Wiesz co, lepiej sama pójdę.

Chciała mu zabrać recepty, ale ich nie puścił.

- Nie, nie, już biegnę - rzucił z roztargnieniem. -

Zaraz wracam.

Wyskoczył, jakby coś go goniło. Wiedział, że zacho­

wuje się dziwnie, ale nie mógł się jeszcze otrząsnąć z szo­

ku, jakim była dla niego wiadomość o bliźniętach. Wy­

kupił szybko receptę i wrócił do samochodu. Lana wy­

ciągnęła rękę w jego stronę, ale włożył lekarstwa do

schowka w samochodzie.

- Posłuchaj, Lano. Przecież wcale nie musisz wyjeż­

dżać z rancza - rzekł po namyśle. - Możemy zaczekać,

aż je sprzedamy.

- Ale też nie ma powodu, żebym tam zostawała -

powiedziała wypranym z emocji głosem.

- Nie chcę, żebyś mieszkała sama, kiedy się źle czu­

jesz - argumentował. - Przynajmniej przez jakiś czas bę­

dziesz miała opiekę.

- Naprawdę tak uważasz? - spytała zdziwiona.

- Oczywiście. - Skinął głową.

Przez chwilę milczała, ważąc w myślach decyzję.

- Dobrze, zostanę - powiedziała w końcu.

Chance zapalił silnik i wyjechał z parkingu. W dro­

dze powrotnej milczeli. Cieszył się, że zgodziła się zostać,

ale w uszach wciąż dzwoniły mu jej słowa: „Nic się nie

zmieniło. Nasz układ wciąż obowiązuje".

Czy to możliwe, by tak bardzo cieszyła się z tych

bliźniąt? Najwyraźniej nie wątpiła, że sobie z nimi po­

radzi. Ale czy na pewno? Czy wzięła pod uwagę wszy-

176 CARLA CASSIDY

stkie możliwości? I jak ma zamiar pracować, opiekując

się dwójką dzieci? Nawet wynajęcie niani będzie pewnie

dwa razy droższe...

Jednocześnie po raz pierwszy przyszło mu do głowy,

że żaden mężczyzna nie zainteresuje się rozwódką

z dwojgiem dzieci. Zrozumiał, że skazał Lanę w ten spo­

sób na samotność przez resztę życia i zrobiło mu się z te­

go powodu głupio.

To prawda, że on zupełnie nie nadaje się na męża,

ale ona jest wprost stworzona na żonę. Widział, że z przy­

jemnością zajmuje się domem, że nie narzeka, że dba

o wszystkie jego potrzeby... Tę litanię można by ciągnąć

w nieskończoność. Bez głębszego namysłu zrujnował ży­

cie tej wspaniałej kobiecie, a teraz chciał się z tego

wszystkiego wycofać.

Wagabunda. Łazik. Taki, co to nigdzie dłużej nie za­

grzeje miejsca. Włóczęga. Człowiek bez stałego kąta... Te

wszystkie określenia doskonale do niego pasowały. Ale

Chance po raz pierwszy w życiu nie był z tego dumny.

Musi biec. Biec wciąż przed siebie. Uciekać jak naj­

prędzej, a wtedy Grzechotnik jej nie dogoni. Wciąż jed­

nak czuła na sobie jego paciorkowate oczy. Miała wra­

żenie, że dociera do niej jego nieświeży oddech. Morderca

jest tuż-tuż!

Ale przecież on kuleje. Jak może ją dogonić? Próbo­

wała myśleć logicznie, co było jednak bardzo trudne w jej

sytuacji. Krzaki i gałęzie drzew smagały jej ciało. Czuła,

że jest cała podrapana, ale nie mogła się zatrzymać.

Będzie bezpieczna, kiedy dobiegnie do małej szopy.

Tam czeka na nią Toby. Poczuła na twarzy zimny wiatr.

Zadrżała, chociaż jednocześnie czuła się rozgrzana. Od-

POWRÓT DO PROSPERINO

177

dychała coraz szybciej, uciekając przed niebezpieczeń­

stwem. W końcu dotarła na skraj polanki i puściła się

przez nią pędem, wiedząc, że jest na odsłoniętym terenie.

Aż krzyknęła z radości, kiedy w końcu dotarła do

szopy. Szarpnęła za drzwi i otworzyła je na oścież.

- Toby!

Tylko on może ją obronić. Wiedziała, że jest silny

i umie strzelać. I że bardzo mu na niej zależy.

A potem go zobaczyła. Toby leżał bez życia na pod­

łodze. Dookoła zaschła już kałuża krwi, a on patrzył na

nią pytająco. Aż się skurczyła z poczucia winy.

- To wszystko moja wina - powiedziała.

Obudziła się w tym samym momencie i usiadła ze

strachu na łóżku. Przez chwilę rozglądała się dookoła,

chcąc sprawdzić, czy nigdzie w pobliżu nie dostrzeże Si­

lasa Pike'a, a potem zrozumiała, że był to tylko sen. Ko­

lejny koszmar po tym wszystkim, co przeszła w ciągu

ostatnich lat...

Nie była już w lesie. Nawet nie w stanie Wyoming.

Ale wiedziała, że Toby naprawdę nie żyje i nic już tego

nie zmieni. Zaczęła cicho płakać i wycierać łzy wierz­

chem dłoni. Czuła się winna i miała już tego wszystkiego

dość.

Kto wie, czy gdyby zebrała się na odwagę i poinfor­

mowała Toby'ego o wszystkim, ten młody człowiek je­

szcze by żył. Być może przygotowałby się jakoś na spot­

kanie z płatnym mordercą... Emily miała już dosyć ucie­

kania i ciągłego strachu. Znowu zaczęła płakać, aż

w końcu poczuła, że zabrakło jej łez.

A potem zaczęła przypominać sobie to, co zdarzyło

się w ciągu ostatnich trzech dni. Po śmierci Toby'ego

uciekła z domku i skierowała się do szosy, ale w obawie

178 CARLA CASSIDY

przed Grzechotnikiem przesiedziała tam aż do rana. Może

i lepiej się stało, bo rano zauważyła, że ma krew na rę­

kach. Obmyła ją więc w pobliskim strumieniu i dopiero

wtedy zdecydowała się podjechać autostopem. I to nie

zwykłym samochodem, którym mógł podróżować Silas,

ale wielką ciężarówką. Już wiedziała, że nie może tu zo­

stać czy też wracać do Montany. Kierowca, wyraźnie za­

niepokojony jej wyglądem, podwiózł ją do najbliższego

lotniska. Pierwszy samolot odlatywał do Waszyngtonu.

Był to bardzo pomyślny zbieg okoliczności.

Emily przespała cały lot. A kiedy znalazła się na lot­

nisku w Waszyngtonie, zadzwoniła do Randa i wypła­

kała się w słuchawkę. Brat powiedział, że zaraz po nią

przyjedzie.

Zjawił się po niecałej godzinie i bez słowa wziął w ra­

miona. Potem zaprowadził do swego auta i zawiózł do

domu. Poznała jego nową żonę, Lucy, i pięcioletniego

pasierba Maksa. Dopiero wieczorem mieli okazję poroz­

mawiać. Lucy położyła syna spać, a wtedy Emily opo­

wiedziała im o wszystkim, co się wydarzyło. Oczywiście

rozpłakała się raz jeszcze, mówiąc o Tobym. Usiłowali

ją pocieszać, ale bezskutecznie. Emily czuła się winna.

Po tej historii w pokoju zapanowała cisza. Rand

w końcu westchnął i powiedział, że zrobi najlepiej, jak

się teraz prześpi. Będą mieli jeszcze dużo czasu, by za­

stanowić się, co dalej. Jednak kolejny dzień nie przyniósł

rozwiązania. Po prostu ukrywała się u brata, bawiąc się

z Maksem i opowiadając mu różne historie. Tak mijał

jej czas. Spała dobrze i dopiero tej nocy nawiedził ją

pierwszy koszmar.

Wyjrzała za okno. Jeszcze nie zaczęło świtać. Czuła

się psychicznie wyczerpana, a mimo to wiedziała, że nie

POWRÓT DO PROSPERINO 179

będzie mogła zasnąć. Cichutko, by nie zbudzić rodziny

Randa, przeszła do łazienki. Zapaliła światło i spojrzała

do lustra.

Jak to możliwe, że wygląda tak jak przed tragedią?

W istocie czuła się znacznie starzej niż patrząca na nią

dziewczyna z grzywą kasztanowych włosów. Spodziewa­

ła się przynajmniej, że posiwiała w ciągu feralnej nocy,

ale włosy miała tak samo lśniące jak dawniej.

Zniknęły jej nawet cienie, które miała pod oczami,

kiedy tu dotarła. Tak niewiele potrzebowała, by odpocząć.

Żyła w biegu. Powoli przyzwyczajała się do tego, że jest

ścigana.

Poczuła, że ma ochotę płakać.

- Tylko nie to - jęknęła i przemyła twarz zimną

wodą.

Jednak łzy same polały jej się z oczu. Czuła, że znaj­

duje się w beznadziejnej sytuacji. Co prawda brat obiecał,

że zajmie się tą sprawą, ale trwa to tak długo...

Kiedy się umyła i wróciła do swego pokoju, by się

ubrać, stwierdziła, że jest już siódma. Szybko narzuciła

na siebie dżinsy i sweter i pospieszyła do kuchni. Bardzo

lubiła przygotowywać śniadania dla całej rodziny. Miała

wtedy wrażenie, że znowu jest częścią czegoś większego,

tak jak dawniej w Prosperino.

Dzień mijał wolno, ponieważ Rand zabronił jej wy­

chodzić. Trochę czytała, a trochę wyglądała na dwór. Po­

nieważ mało spała, zdrzemnęła się trochę i na szczęście

tym razem nie męczyły jej koszmarne sny. Gdy się ock­

nęła, przetarła oczy i nadstawiła uszu. Wydało jej się,

że słyszy odgłosy rozmowy dobiegającej z kuchni. Czyż­

by wrócili? Spojrzała na zegarek. No tak, już po szóstej.

Szybko przeszła do kuchni, by się z nimi przywitać.

180 CARLA CASSIDY

- Och, Emily! - ucieszyła się Lucy. - Chodź, zjesz

z nami kolację. Nie wiedzieliśmy, czy cię budzić.

Emily uśmiechnęła się do bratowej. Znała ją krótko,

ale już zdążyła polubić.

- Dzięki, chętnie coś zjem.

- Usiądź, usiądź. - Rand wskazał krzesło koło Maksa.

- Byłem cicho, jak spałaś - zauważył chłopczyk.

Emily uśmiechnęła się do niego. Wyglądał bardzo za­

bawnie z grzywą włosów i niebieskimi oczkami za szkła­

mi okularów. Był jeszcze dzieckiem, ale czasami usiłował

się zachowywać jak dorosły.

- Dziękuję - rzekła z namaszczeniem. - Doceniam to.

Chłopczyk skinął poważnie głową. Naprawdę sprawiał

wrażenie znacznie starszego dziecka. I bardzo lubił, gdy

czytała mu poważniejsze książki, a nie tylko te dla ma­

luchów.

- Jak się miewasz? - spytał ją z niepokojem brat.

- W porządku - powiedziała i odwróciła wzrok.

Nie chciała, by przyłapał ją na kłamstwie. Rand wziął

jej dłoń i ścisnął ją mocno.

- Nie przejmuj się - rzekł uspokajająco. - Wszystko

jest na najlepszej drodze...

- Jakiej drodze? - spytał Maks. - Tej do przedszkola?

Wszyscy się roześmiali.

W czasie kolacji Emily próbowała nie myśleć o To­

bym. Starała się skoncentrować na jedzeniu, chociaż przy­

chodziło jej to z niemałym trudem. Nagle przypomniała

sobie wszystkie opowieści Toby'ego o jego bracie, Joshu.

To, co się wydarzyło, musiało być prawdziwym ciosem.

Powinna spotkać się z nim i powiedzieć, jak jest jej

przykro.

Wiedziała, że ich matka zmarła, kiedy obaj byli bardzo

POWRÓT DO PROSPERINO 181

mali. Ojciec przeżywał kolejne nawroty choroby alkoholo­

wej, z którą od lat walczył. Nie mógł zająć się chłopcami.

To starszy Josh tak naprawdę wychował Toby'ego. Dlatego

Toby tak uwielbiał brata. Szkoda, wielka szkoda...

Rand chyba zauważył minę Emily i domyślił się, co

jej chodzi po głowie.

- Mam już pierwsze informacje z policji w Keyhole

- rzekł cicho. - Nie musisz już przejmować się Silasem

Pikiem. Trafił do więziennego szpitala z raną postrzałową

nogi.

Lucy odchrząknęła, chcąc im przypomnieć o towa­

rzystwie Maksa. Emily wiedziała, że brat chciał ją po­

cieszyć i pokazać, że zajmuje się sprawą, ale ona pomy­

ślała, że to bardzo niesprawiedliwe, iż potworny Grze­

chotnik będzie żyć, a Toby nie.

- Przyznał się do czegoś? - Chodziło jej głównie o to,

czy wydał Patsy. Przecież nie mógł zaprzeczyć temu, że

zabił Toby'ego.

Rand pokręcił głową.

- Na razie milczy jak zaklęty. Ale kiedy przedstawią

mu zarzut zamordowania przedstawiciela prawa, myślę,

że zacznie śpiewać.

Emily odsunęła od siebie talerz. Straciła apetyt.

- Kiedy się tego wszystkiego dowiedziałeś? - spytała.

- Dopiero dzisiaj rano dotarły do mnie pierwsze in­

formacje - wyjaśnił. - Starałem się działać ostrożnie na

wypadek, gdyby Pike był na wolności i domyślił się,

gdzie pojechałaś.

Skinęła głową. Więc wreszcie może czuć się bezpie­

cznie... Jakie to smutne, że nie potrafi się z tego cieszyć.

Po kolacji powkładała naczynia do zmywarki i rozej­

rzała dokoła, zastanawiając się, czym jeszcze mogłaby

182 CARLA CASSIDY

się zająć. W tym momencie zadzwonił telefon. Wyjrzała

do przedpokoju, chociaż wiedziała, że to nie do niej.

Brat podniósł słuchawkę.

- Tak, słucham. Rand Colton.

Przez chwilę wsłuchiwał się w głos po drugiej stronie.

Jego uśmiech stawał się coraz szerszy.

- Tak, mamo. Tak, oczywiście. Bardzo się cieszę, że

wszystko sobie przypomniałaś. Jest tutaj Emily... - Zno­

wu przerwa, po której brat przekazał jej słuchawkę. -

Chce z tobą rozmawiać - powiedział.

Emily przycisnęła słuchawkę do ucha.

- Mama?

- To ty, kochanie? - dobiegł do niej ciepły, znajomy

głos.

- Och, mamo! - westchnęła, pragnąc, by Meredith

mogła ją teraz przytulić do piersi.

- Rand mówił mi o tym o... o tym okropnym zda­

rzeniu. Tak się cieszę, że wyszłaś z tego cało.

- Ale Toby... -jęknęła Emily.

- Zobaczysz, wszystko będzie dobrze - pocieszała ją

Meredith. - Jutro przylecę do was do Waszyngtonu, a po­

tem wrócimy wszyscy do domu. Tam, gdzie nasze miejsce.

Emily ścisnęła jeszcze mocniej słuchawkę. Bardzo

chciała wrócić do Prosperino, ale nie wiedziała, czy uda

jej się zapomnieć o tym, co się stało. Czy kiedykolwiek

będzie mogła żyć normalnie?

- Trzymaj się, kochanie. - Matka odłożyła słuchawkę.

Emily stała jeszcze przez chwile przy aparacie, a łzy

płynęły jej po policzkach i skapywały na podłogę.

Meredith westchnęła jeszcze, patrząc na telefon, a po­

tem obróciła się w stronę doktor Wilkes. Ta uśmiechnęła

POWRÓT DO PROSPERINO

183

się, chcąc dodać jej odwagi. Białe zęby kontrastowały

z ciemną skórą.

- Słyszałaś? Postanowione. Jutro rano zacznie się

wielki powrót.

Martha pokiwała głową.

- Myślisz, że jesteś już gotowa? - spytała.

Jej pacjentka wzruszyła ramionami.

- Prawdę mówiąc, strasznie się boję, ale nie mogę

tego odwlekać w nieskończoność - odparła. - To mo­

głoby równie dobrze trwać następne pół roku.

Meredith bała się nie tylko konfrontacji z podłą sio­

strą, ale również tego, jak przyjmie ją reszta rodziny,

a zwłaszcza Joe.

- Poza tym jest jeszcze jedna sprawa... - dodała.

- Tak, wiem. - Doktor Wilkes skinęła głową. - Cho­

dzi co o to, co stało się z Emily. Z tego wynika, że Patsy

posunęła się już za daleko...

- Poza tym Emily mnie potrzebuje. Straciłam ją, kie­

dy była taka malutka, ale teraz też jestem jej potrzebna.

Mogę przynajmniej spróbować naprawić to, co zniszczyła

Patsy. Nie mogę dłużej czekać.

Czarnoskóra przyjaciółka doskonale ją rozumiała.

Podeszła do niej i położyła dłoń na jej ramieniu.

- Zobaczysz, wszystko będzie dobrze, Meredith. -

Martha Wilkes posłużyła się tymi samymi słowami, co

ona w rozmowie z Emily. - Muszę ci powiedzieć, że pra­

ca z tobą była prawdziwą przyjemnością. Jesteś jedną

z najsilniejszych kobiet, jakie znam. Należy ci się uzna­

nie za to, co zrobiłaś.

Meredith uścisnęła dłoń Marthy, czując, że ma łzy

w oczach.

- Dziękuję. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

184

CARLA CASSIDY

Martha uśmiechnęła się do niej.

- Na pewno byś sobie poradziła. Mogło to tylko zająć

trochę więcej czasu. Wracaj do rodziny, którą cały czas

nosisz w sercu. Będę niecierpliwie czekała na wieści od

ciebie.

- Zadzwonię, jak tylko wszystko się wyjaśni - obie­

cała Meredith i wypuściła dłoń doktor Wilkes. Chciała

już odejść, ale na koniec wzięła przyjaciółkę w ramiona.

- Dziękuję, Martho. Dziękuję za wszystko.

Zaraz też wyszła, starannie skrywając łzy. Próbowała

nie oglądać się za siebie i skoncentrować na zadaniu, któ­

re musiała wykonać.

Skłamała, mówiąc Randowi, że pamięta już wszystko.

Ta uwaga dotyczyła wydarzeń, a jest też coś poza nimi.

Powoli zaczęła też przypominać sobie uczucia, jakie łą­

czyły ją z całą rodziną. Tutaj pamięć była bardziej za­

wodna, ponieważ część z nich nigdy nie została nazwana,

chociaż były one nie mniej ważne niż fakty.

Na początku wróciły do niej emocje najsilniejsze. Na

przykład radość, jaką czuła przy narodzinach kolejnych

swych dzieci, a zwłaszcza Randa. To był ten pierwszy

raz i najbardziej intensywne emocje.

Przypominała sobie też rzeczy straszne. Na przykład

śmierć Michaela, którego zabił pijany kierowca. Jeszcze

raz przeżyła śmierć ośmioletniego chłopca i płakała tak,

jak w czasie jego pogrzebu.

Jednak o dziwo nie pamiętała dokładnie tego, co łą­

czyło ją z mężem. A w każdym razie nie wszystko...

Czuła ogrom łączącej ich miłości, ale kiedy chciała sobie

przypomnieć jego oczy albo wyraz twarzy, w pamięci

miała czarną dziurę.

Nie wiedziała dokładnie, co to może znaczyć. Być

POWRÓT DO PROSPERINO

185

może wynikało to z obawy przed kolejnym spotkaniem.

Zdecydowała, że nie chce tego wiedzieć, zanim nie zo­

baczy Joego. Dzieci nie przestaną przecież być jej dzieć­

mi, ale mąż...

Przecież zdawała sobie sprawę z tego, że przeżył dzie­

sięć lat z Patsy. To jej wcale nie zachwycało. Ciekawe,

czy jest przywiązany do jej siostry? Czy w tej sprawie

nie stanie po stronie Patsy?

Żałowała, że nigdy wcześniej nie poinformowała męża

o siostrze bliźniaczce. Ale Patsy zawsze stanowiła zmorę

rodziny. Meredith musiała nawet obiecać matce, że ni­

komu nie powie o Patsy i jej wyroku...

Parę razy miała nawet ochotę złamać dane słowo. Prze-

cież Joe był jej mężem. Dzielili ze sobą wszystkie sekrety.

Dlaczego miała to jedno utrzymywać w tajemnicy?

Cóż, nie powinna przejmować się tym, co już się stało.

Powinna teraz skupić się na przyszłości.

Zatrzymała samochód przed budynkiem, który przez

ostatnie lata uważała za swój dom. Dzisiaj ma tu spać

po raz ostatni. Jutro spotka się z Randem w Waszyng­

tonie, a potem z resztą rodziny.

Nareszcie znajdzie się w swoim prawdziwym domu.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Lana obserwowała z okna Chance'a, który oprowa­

dzał po ranczu Lestera Pierce'a, przedstawiciela agencji

nieruchomości w Prosperino. Zauważyła, że Lester co ja­

kiś czas kręcił z niedowierzaniem głową. Zapewne pod

wrażeniem zmian, jakie zaszły tu w ostatnim czasie. Bo

też było co podziwiać. Wszystko nie tylko było odno­

wione, ale Chance zadbał o to, by wymienić słabe ele­

menty i wzmocnić te, które tego wymagały. Reakcja

agenta oznaczała zapewne, że ranczo będzie można sprze­

dać łatwo i szybko.

Odwróciła się od okna. Czuła żal, jakby Chance sprze­

dawał coś, co właśnie ona powinna dostać. Jakby ozna­

czało to ostateczne zerwanie...

Usiadła przy stole, próbując się skupić na swoich obo­

wiązkach. Starała się nie myśleć o tym, jak bardzo

Chance denerwował się przed tą wizytą. Pewnie chodziło

mu o to, żeby dostać jak najlepszą cenę.

Jednak dziś rano był dla niej bardzo miły. Przyniósł jej

do łóżka krakersy i pouczył, że ma zjeść kilka, zanim spró­

buje wstać. Posłuchała go, pamiętając, że właśnie to zalecał

lekarz, i ku jej zdziwieniu poranne mdłości minęły szybciej

i były znacznie mniej dokuczliwe niż poprzednio.

Gdy tylko wstała, Chance nalegał, by odpoczęła - przed

telewizorem albo z książką. A kiedy odmówiła, odczekał

godzinę i powiedział jej, że może się zdrzemnąć. Jak ona

POWRÓT DO PROSPERINO 187

może spać, kiedy on w tym czasie sprzedaje ranczo?!

Ich ranczo! To, które już dawno sobie wymarzyła.

W końcu, by zrobić mu przyjemność, położyła się na

jakiś kwadrans. Potem wstała i zaczęła zbierać rzeczy do

prania. Jednak Chance wyrwał jej kosz z rąk i popatrzył

jak na zbrodniarkę.

- Masz się nie wysilać.

- I się nie wysilam - zapewniła go. - To bielizna,

a nie cegły.

- Powinnaś się oszczędzać...

- Chance, ja tylko jestem w ciąży, a nie obłożnie

chora - tłumaczyła mu.

- Tak, ale spodziewasz się bliźniaków. To podwójny

wysiłek dla organizmu...

Wzruszyła ramionami.

- Wcale mi się tak nie wydaje.

- Daj spokój. Masz odpoczywać i się nie stresować.

Ale jak mogła się nie stresować, kiedy on chce sprze­

dać ranczo! Ze ściśniętym sercem czekała na kogoś

z agencji, licząc na to, że nie przyjedzie. A kiedy się

w końcu pojawił, miała nadzieję, że nie będzie chciał

zająć się posiadłością Chance'a.

Miała też dość traktowania jej tak, jakby była niepeł­

nosprawna. Doskonale wiedziała, na co może sobie po­

zwolić, a na co nie. Pamiętała jeszcze okres ciąży swojej

siostry. Maya nie przesadzała z nadmiarem pracy, ale też

nawet w ósmym i dziewiątym miesiącu zachowywała się

w miarę normalnie.

Cóż, kobiety z rodziny Ramirezów są naprawdę silne.

Tak silne, że doskonale radzą sobie w trudnych sytua­

cjach.

Na myśl o tym Lana pociągnęła nosem. Było jej stra-

188 CARLA CASSIDY

sznie przykro. Czuła się ostatnio bardzo osamotniona.

Chciała, by Chance ją przytulił, by mogli się znowu ko­

chać, ale nie śmiała o tym mówić. Bała się odmowy. Bała

się, że jej serce eksploduje z bólu.

Nalała sobie trochę soku pomarańczowego i znowu

wyjrzała przez okno. Chance prowadził Lestera dalej, na

pole, Wiedziała, że popełniła błąd, godząc się tutaj zostać

aż do sprzedaży rancza. W ten sposób jej ból stawał się

jeszcze większy. Wiedziała, że równie dobrze może to

nastąpić w przyszłym tygodniu, jak i za parę miesięcy.

A ona nie lubiła niepewności. Wolała mieć jasną i czystą

informację.

Nie miała jednak dosyć siły, by opuścić Chance'a.

Wciąż palił się w niej maleńki płomień. Wciąż miała

nadzieję, że może jednak Chance zmieni zdanie i pozwoli

jej ze sobą zostać. Mogłaby z nim jeździć z jednego sta­

nu do drugiego, musiałaby tylko zrobić przerwę na uro­

dzenie dzieci...

Chance i Lester weszli do domu tylnymi drzwiami, od

strony pola. Po chwili usłyszała, że kierują się do kuchni.

- Mówiłem ci, żebyś nie zmywała. Sam bym się tym

zajął.

- Ależ Chance, to tylko szklanka po soku, - Próbo­

wała uśmiechnąć się do Lestera. Kiedyś nawet go lubiła,

ale teraz trudno jej było darzyć przyjaźnią kogoś, kto

brał udział w sprzedaży rancza. - Cześć, Les. Dawno cię

nie widziałam. Co słychać?

- Nic nowego - odparł. - Ale podobno u was szy­

kują się wielkie zmiany. Słyszałem, że powiększy się wam

rodzina. Gratulacje.

Trochę powiększy, a trochę zmniejszy, pomyślała.

- Dzięki. Napijesz się czegoś?

POWRÓT DO PROSPERINO 189

- Nie, nie. Chciałem tylko zobaczyć dom.

- Pozwól, że cię oprowadzę. - Chance niemal siłą

wyciągnął go z kuchni. Lester zdążył tylko skinąć jej gło­

wą na pożegnanie.

Już na korytarzu zaczął mu wyjaśniać, że w domu

trzeba naprawić parę rzeczy, ale on nie ma zamiaru tego

robić. Wiedziała, że chodzi mu o ściankę działową i wy­

łamany zamek w łazience, z której starał się nie korzy­

stać. Lana wiedziała, że te miejsca wiążą się z bolesnymi

dla niego wspomnieniami i nawet o nich nie napomyka­

ła. Czasami miała wrażenie, że Chance nie może jej po­

kochać właśnie z tego powodu. Za bardzo jest zajęty

swoją złością, by myśleć o miłości...

A może ona po prostu nie jest odpowiednią kobietą?

Pomyślała z żalem, że będzie jej brakować wspólnych

poranków i zielonych oczu Chance'a. I jego pocałunków.

Żałowała też, że nie będą siadywać na werandzie, by so­

bie porozmawiać albo wspólnie pomilczeć. Często od­

nosiła wrażenie, że Chance ją lubi. Ze stała się dla niego

ważna...

Nie, z pewnością tylko się oszukuje. To prawda, że

dobrze ją traktował, ale nie ma to nic wspólnego z uczu­

ciami. Jak ma odnosić się do kobiety, z którą sypiał?

A poza tym łączy ich stara przyjaźń. Tyle że w żaden

sposób nie może zamienić się w miłość. Przynajmniej

z jego strony...

Usiadła przy stole, ale wstała ponownie, kiedy Chance

zszedł z Lesterem na dół.

- Wspaniały dom - zachwycał się Lester. - Już jutro

umieszczę go w naszej ofercie. Poza tym mam przy sobie

tablicę z napisem NA SPRZEDAŻ. Możesz ją umieścić

w widocznym miejscu?

190

CARLA CASSIDY

Chance skinął głową. Minę miał nieprzeniknioną.

- Dobrze.

- Ale już jutro rano mogę przyjechać z pierwszymi

klientami - ciągnął Lester. - Niektórzy czekają na takie

okazje.

- Może raczej po południu - wtrącił Chance.

Spojrzała na niego z wdzięcznością. To pewnie ze

względu na nią. Wiedział, że rano trudno jej się szybko

zebrać.

- Jasne. Jak sobie życzysz.

Chance odprowadził agenta do samochodu. Lana

wstawiła kawę, wiedząc, że Chance lubi wypić sobie fi­

liżankę, siedząc na werandzie. To oznaczało prawdziwe

zakończenie pracy.

Kawa po chwili była już gotowa, Lana włożyła więc

sweter i wyniosła ją na zewnątrz. Od razu zauważyła du­

żą tablicę, odwróconą do niej tyłem. Poczuła się tak, jak­

by ktoś ją uderzył w policzek.

Chance podszedł do niej i sięgnął po filiżankę, jakby

chciał ją odebrać.

- Siadaj - zakomenderowała. - Jestem w stanie je­

szcze podać filiżankę kawy... - Chciała powiedzieć:

„swojemu mężowi", ale te słowa uwięzły jej w krtani.

Chance przestał już praktycznie być jej mężem. Nie­

długo się rozstaną. I to na zawsze.

- Jesteś niczym, chłopcze. Zerem. Zawsze taki byłeś.

- Tom Reilly spojrzał z pogardą na syna.

Chance jak zwykle wiedział, że jest to tylko sen, ale

jednocześnie nie mógł się obudzić. A te słowa bolały,

tak jakby ojciec żył naprawdę. To było gorsze niż lanie.

Po laniu mógł zagryzać wargi, sprawdzając swoją wy-

POWRÓT DO PROSPERINO

191

trzymałość na ból. Czuł jednak, że nawet gdyby zatkał

sobie uszy, te słowa i tak by do niego dotarły. To dlatego,

że pochodzą z wnętrza mojej głowy, pomyślał.

- Dobrze, uciekaj - ciągnął ojciec. - Sprzedaj ranczo

i wiej, gdzie pieprz rośnie. Tej kobiecie będzie lepiej bez

ciebie. Co mógłbyś jej dać? Nic, zupełnie nic...

Chance zasłonił się rękami. Rzeczywiście chciał ucie­

kać, ale kiedy się odwrócił, zobaczył przed sobą Lanę.

Otworzyła ramiona, a on poczuł, że tylko ona może

wybawić go od tego koszmaru. Chciał do niej podbiec,

ale ojciec złapał go za szelki. Z jakiegoś powodu w ogóle

się nie rozciągały i nie mógł się do niej zbliżyć.

- Lana!

- Chance? Chance, co ci jest?

Dopiero teraz się obudził. Przetarł oczy i zobaczył

światło księżyca, sączące się do ich małżeńskiej sypialni.

Lana siedziała na łóżku, patrząc na niego z niepokojem.

- Co się stało? - spytała.

Nagle poczuł, jak bardzo jej potrzebuje. Coś w rodzaju

prądu przebiegło po całym jego ciele. Nawet jej nie dotknął

od czasu, kiedy test potwierdził ich przypuszczenia, ale teraz

nie mógł się oprzeć pożądaniu. Bez słowa objął ją i wpił

się w jej usta. Spodziewał się, że będzie protestować, ale

ona tylko przycisnęła go do siebie.

Upadli na łóżko, całując się niczym dwójka szaleńców.

Czuł jej drżące ciało. Niemal słyszał szybkie bicie jej

serca. Wiedział, że ona też chce się z nim kochać, a prze­

cież nie ma już żadnego układu. Nie muszą tego robić.

Wynika to jedynie z pragnienia wzajemnej bliskości.

- Lano - szepnął, oderwawszy się od jej ust.

Gdyby teraz się wycofała, spróbowałby powściągnąć

pożądanie. Ale ona przywarła do niego jeszcze mocniej.

192 CARLA CASSIDY

Chance czuł, że nie chodzi tu tylko o zaspokojenie fi­

zycznych potrzeb, bo oboje pragną swojej bliskości. Ta

potrzeba wcale nie znikła po tym, jak Lana zaszła w cią­

żę. Wręcz przeciwnie, stała się jeszcze większa.

Nie chciał się w tej chwili zastanawiać, jak to możli­

we. Ściągnął z niej szybko koszulę nocną, czując ciepłe,

nagie ciało. Nagłe zrozumiał, że nie muszą się spieszyć.

Że mają przed sobą całą noc. A może... wiele nocy.

Położył dłoń na jej brzuchu i poczuł, że jest jakby

pełniejszy. Już się rozpychają, pomyślał. Dzieci.

Jego dzieci.

Poczuł nagły dreszcz. Jednocześnie przypomniał sobie

bicie ich serc, które słyszał w gabinecie lekarskim. Żyją.

Są coraz większe. Jego dzieci.

Przesunął rękę niżej. Lana rozsunęła zapraszająco uda.

Poczuł jej wilgoć i znowu stwierdził, że jest podniecony

jak nigdy dotąd. Znowu zaczął ją całować, a potem wsu­

nął się w nią delikatnie. Kochali się powoli, smakując

rozkosz, która przepływała przez ich ciała. Znowu poczuł

się wspaniale. Znowu miał Lanę. A potem leżeli obok

siebie ze splecionymi dłońmi i wsłuchiwali się w bicie

swoich serc. Nie wiedział, ile to trwało, ale ich oddechy

się wyrównały i w końcu stwierdził, że Lana zasnęła. Jed­

nak wciąż trzymała go za rękę.

Spojrzał na nią. Księżyc osrebrzył jej sylwetkę. Po­

myślał, że może jej być zimno i przykrył ją delikatnie

kołdrą. Niech śpi. Już niedługo będzie jej tego brakować.

Będzie musiała budzić się w nocy, żeby karmić dwoje

niemowląt.

Po raz pierwszy pomyślał o tym bez przerażenia,

wręcz z czułością. Kiedy stwierdził, że sam zaczyna

przysypiać, uwolnił rękę i chwycił dżinsy. Włożył koszul-

POWRÓT DO PROSPERINO 193

kę i sweter i zszedł na dół. Wyszedł na werandę. Księżyc

oświetlał jasno tabliczkę z napisem NA SPRZEDAŻ.

Chance opadł na swój fotel. Starł się nie patrzeć na

znak z agencji. Sam nie wiedział, czego chce w życiu.

Przypomniał sobie ojca ze snu. Boss miał rację. Lana

nie potrzebuje takiego zera jak on. Przez całe życie starał

się udowodnić, że ojciec nie ma racji, a teraz, na koniec,

okazało się, że doskonale znał swego syna.

Jego decyzja, by sprzedać ranczo i opuścić rodzinę,

jest tego najlepszym dowodem.

Chance pomyślał ze smutkiem, że przez całe życie ucie­

kał przed tym, co stałe i określone. Znalazł taką pracę, która

mu to umożliwiała, i takie kobiety, które były zadowolone,

że mógł dać im jedynie ochłap życia. Nawet zdołał siebie

przekonać, że to lubi, chociaż prawda była zupełnie inna.

Znowu przypomniał sobie pierwsze dni na ranczu

z Laną. To ona zamieniła ten smutny budynek w pra­

wdziwy dom. Powinien okazać jej za to wdzięczność,

a on tylko odwrócił się do niej plecami. Chciał sprzedać

to, w co włożyła tyle serca.

I nawet nie zapytał jej o zdanie.

Zrobiło mu się głupio. Nagle dostrzegł cały wysiłek

Lany nakierowany na to, by zapewnić mu szczęśliwe ży­

cie. To ona śmiała się z jego głupich dowcipów i zawsze

czekała, gdy jej potrzebował. To ona dała mu ciepło i siłę.

Ona budziła się w nocy, kiedy dręczyły go koszmary. Do­

skonale wyczuwała, w jakim jest nastroju. A on?

Zaśmiał się gorzko. On postanowił ją odtrącić w chwi­

li, gdy najbardziej go potrzebowała. Wiedział, że nie mia­

ła się na kim oprzeć. Ale wkrótce urodzą się dzieci i bę­

dzie musiała samotnie stawić czoło przeróżnym pro­

blemom.

194

CARLA CASSIDY

Powinien stworzyć prawdziwy dom. Dla niej i dla

dzieci. Jeżeli się teraz wycofa, będzie winny tego wszyst­

kiego, o co zawsze oskarżał go ojciec. Nie będzie mógł

sobie spojrzeć w oczy przy goleniu.

Kiedy godził się na układ, który mu proponowała,

sprawa wydawała się prosta. On potrzebował jej pomocy,

a ona jego... Ale z czasem wszystko bardzo się skom­

plikowało. Tak bardzo, że poczuł się zagubiony i... za­

pragnął uciec.Zeskanowała Anula, przerobiła pona.

Siedział tak przez chwilę, wpatrując się w zabudowa­

nia, które miał przed sobą. To jest jego posiadłość, jego

ziemia.

W końcu podjął decyzję. Wstał i zbiegł po schodkach.

Przez chwilę mocował się z tablicą, którą wbił w ziemię

styliskiem siekiery, ale wreszcie wyrwał ją z gruntu.

Chciał ją rzucić na ziemię, ale tylko zaniósł ją do szopy.

Dopiero wtedy wrócił na werandę. Rozejrzał się je­

szcze raz dokoła i stwierdził, że wszystko wygląda teraz

znacznie lepiej. Poczuł, jak spływa na niego spokój. To

ranczo było świadkiem jego klęsk i upokorzeń. Musi

więc zrobić wszystko, żeby stało się rajem na ziemi dla

jego dzieci i żony.

Jutro pojedzie do miasta, by odwołać sprzedaż. I za­

mówi nie jedną, ale dwie kołyski z tych, które widzieli

w sklepie. Potem zabierze się do naprawiania ścianki

działowej w swym dawnym pokoju. Przecież nie może

pozwolić, by jego dzieci patrzyły na ślady dawnej prze­

mocy.

Wrócił cicho na górę, rozebrał się i położył koło Lany.

Wciąż spała. Zamknął bez strachu oczy, wiedząc, że już

więcej nie zobaczy ojca. Będzie musiał jeszcze zanieść

kwiaty na jego grób na znak ostatecznego pożegnania.

POWRÓT DO PROSPERINO

195

Czuł, że podjął właściwą decyzję. Zakończył jeden

etap swojego życia i był gotów zacząć drugi.

- Późno - westchnął jeszcze.

Jednak coś mu mówiło, że nigdy nie jest za późno,

by naprawić wszystkie błędy.

Meredith stała przy oknie gościnnego pokoju Randa

i patrzyła na światła miasta. Jutro, pomyślała. Ten dzień

mógł jej przynieść zarówno prawdziwą radość, jak i smu­

tek. Zdawała sobie jednak sprawę z tego, że musi jak

najszybciej wrócić do Prosperino.

Patsy nieźle zamieszała w życiu jej rodziny. Z opo­

wieści Randa i Emily wynikało, że zraziła do siebie

wszystkich, łącznie z Joem, ale Meredith nie wiedziała,

czy może liczyć na obiektywizm swoich dzieci. Miała

jednak nadzieję, że siostra nie zniszczyła tego, co było

w rodzinie najcenniejsze. Wzajemnej miłości, która za­

wsze ich łączyła.

Od strony łóżka dobiegł do niej cichy jęk i Meredith

spojrzała w tamtą stronę. Biedna Emily, trudno się dziwić,

że dręczą ją nocne koszmary. Mogły co prawda zająć dwa

oddzielne pokoje, ale Meredith wolała spędzić tę noc z cór­

ką. Po latach rozłąki chciała być przy niej blisko.

Popatrzyła ze smutkiem na leżącą na łóżku piękną

kobietę. Nie mogła uwierzyć, że tyle straciła. Pamiętała

Emily jako małą dziewczynkę, a teraz miała przed sobą

dojrzałą osobę. To dziwne, że w ciągu krótkiej wieczor­

nej rozmowy udało im się odbudować więź, która je łą­

czyła. Takie przynajmniej miała wrażenie...

- Mój Boże, ile to dziecko musiało przejść - wes­

tchnęła, przypominając sobie historię Toby'ego i Silasa

Pike'a.

196 CARLA CASSIDY

Aż trudno jej było uwierzyć, że Patsy zdolna była do

takiej podłości. I to w stosunku do Emily, którą przecież

znała od lat. Którą powinna się była opiekować po tym,

jak zajęła jej miejsce.

Meredith zacisnęła dłonie. Tak, najwyższy czas z tym

skończyć, pomyślała. Nie wątpiła, że podjęła właściwą

decyzję, co nie zmieniało faktu, że wciąż się bała ju­

trzejszej konfrontacji.

Oparła czoło o chłodną szybę. Październik powoli się

kończył, ale wiedziała, że w Kalifornii wciąż jest ciepło.

Czy przypomni sobie jutro wszystko, co wiązało się

z Prosperino i... Joem? Nie chciała mieć żadnych luk

w pamięci. Wolała wiedzieć wszystko, nawet te nie naj­

lepsze rzeczy...

Przypomniała sobie swoje dawne sny. Joe pojawiał się

w nich jeszcze wtedy, kiedy prawie nic nie pamiętała. Za­

wsze wiązały się z nim jakieś pozytywne uczucia. Być może

to jego obraz pomógł jej przetrwać najgorsze chwile.

Miała nadzieję, że tak też stanie się jutro. To było

ważne nie tylko dla niej, ale i dla niego. I w ogóle dla

całej rodziny.

Od tego zależy ich przyszłość.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

- Musimy porozmawiać - rzekł Chance, gdy następ­

nego dnia Lana pojawiła się w kuchni.

Usiadła przy stole, a jej policzki zaróżowiły się na

wspomnienie nocnych wydarzeń. Czy chciał nawiązać do

tego, co się stało? Czyżby pragnął ją przeprosić? A może

wyjaśnić, że to zbliżenie nie miało nic wspólnego z mi­

łością czy innym, głębszym uczuciem. Lana pomyślała,

że jeśli zacznie mówić coś w tym rodzaju, to ona chyba

tego nie wytrzyma.

- O czym konkretnie? - spytała, siląc się na spokój.

Miała nadzieję, że Chance nie zauważy jej wewnętrznego

rozedrgania.

- Wczoraj w nocy usunąłem tabliczkę z napisem NA

SPRZEDAŻ - odparł, trąc w zamyśleniu brodę. - Leży

teraz w szopie.

Zerknęła na niego ze zdziwieniem.

- N...nie rozumiem.

- Nie mam zamiaru sprzedawać rancza.

Serce zabiło jej mocniej. Czyżby nie wszystko było

stracone? Poczuła, że znowu odżyła w niej nadzieja na

jakiś cud. Nie chciała jednak dać tego po sobie poznać,

bo bała się kolejnego rozczarowania.

- Więc co chcesz zrobić? - szepnęła.

Chance westchnął i usiadł po drugiej strome stołu.

Spojrzał na nią łagodnie swoimi zielonymi oczami.

198

CARLA CASSIDY

- Chciałabym renegocjować warunki naszej umowy.

Zabrzmiało to bardzo oficjalnie.

- Renegocjować? - powtórzyła, nie bardzo wiedząc,

co o tym sądzić. Czy ta rozmowa zakończy się wielkim

szczęściem, czy kolejnym rozczarowaniem?

- Ponieważ nie chcę sprzedać posiadłości, nie mogę

opuścić ciebie i dzieci.

Nadzieja zatrzepotała w niej wątłymi skrzydłami, jak

ptak, który musiał za długo siedzieć w klatce.

- A co z twoją pracą? Przecież to było całe twoje

życie!

Chance pokręcił głową. A potem wstał i podszedł do

okna, za którym roztaczał się widok na dużą część po­

siadłości.

- Wolę żyć tutaj. Czeka mnie dużo pracy. - Obejrzał

się przez ramię. - Musimy zbudować jak najlepszy dom

dla naszych dzieci.

Znowu podszedł do stołu, usiadł i wziął do ręki jej

dłoń. Lana wiedziała, że jest szczery.

- Kiedy zawarliśmy nasz układ, nie wiedzieliśmy, że

to będą bliźnięta - zaczął. - Ale skoro tak się stało, to

nie mogę cię zostawić. Więc może zaczniemy wspólne

życie? Wiem, Lano, że mnie potrzebujesz, a to samo bę­

dzie dotyczyć naszych dzieci...

Powinna się cieszyć z tych słów. To jest bardzo ko­

rzystna zmiana warunków umowy, na której traci tylko

jedna strona. Właśnie na to liczyła, decydując się na ten

układ. Tyle że nie sądziła, że ta zmiana zostanie wyrażona

w takich słowach.

Nagle poczuła się bardzo rozczarowana. Opuściła

wzrok i wpatrywała się w stół, próbując się uspokoić.

- Sama nie wiem, Chance. Muszę to przemyśleć.

POWRÓT DO PROSPERINO

199

Twoja oferta ma oczywiście wiele pozytywnych aspektów

- dodała z sarkazmem.

- Ale... - rzucił.

- Słucham?

- Po takich słowach zwykle następuje jakieś „ale".

- A, tak. Ale trochę potrzebuję czasu, żeby ją

przemyśleć.

Skinął głową i puścił jej rękę. Nie takiej reakcji się

spodziewał.

- Wiem, że cię zaskoczyłem. Sam jestem trochę za­

skoczony... - Przeciągnął dłonią przez włosy. - Ale wy­

daje mi się, że doskonale do siebie pasujemy. Byłoby

nam razem dobrze.

- Tak, pasujemy - przyznała z bólem.

Chance wstał i zaczął chodzić po pomieszczeniu. Nie

sądził, że ta rozmowa przyjmie taki obrót. Spodziewał

się raczej, że Lana wycałuje go z radości.

- Muszę pojechać do agencji i zrobić zakupy w mie­

ście - oznajmił. - Może porozmawiamy o tym, kiedy

wrócę. Będziesz miała trochę czasu do namysłu.

Skinęła głową i wstała, by odprowadzić go do drzwi.

- Mógłbyś kupić trochę cukierków dla dzieci na Hal­

loween? - poprosiła.

- Ach, czyżby to już jutro?

Lana przytaknęła.

- Nie wiem, ile dzieciaków jest w sąsiedztwie, ale

lepiej być przygotowanym - dodała jeszcze.

- Dobrze, kupię - obiecał, a następnie dotknął lekko

palcem jej policzka. - Naprawdę mnie potrzebujesz. Po­

zwól sobie pomóc. - Z tymi słowami obrócił się i wy­

szedł do holu.

Została w kuchni. Czekała jeszcze, aż jego sportowy

200 CARLA CASSIDY

samochód wyjedzie z obejścia, a następnie znowu opadła

na krzesło.

Chance chce zostać. Zaproponował nawet, że zajmie się

nią i dziećmi. To bardzo miłe z jego strony. Bardzo rycer­

skie... No i w końcu tego właśnie chciała. W głębi duszy

wiedziała jednak, że chodzi jej o coś innego. Chance mówił

tak, jakby załatwiał interesy. Proponował jej nowy układ,

co natychmiast podchwyciła. Być może miała nadzieję, że

to zauważy i zmieni słownictwo, ale on na końcu i tak nie

omieszkał jej przypomnieć, że go potrzebuje. Poza tym pod­

kreślił jeszcze, że zdecydował się na to, ponieważ spodziewa

się dwójki dzieci, a nie jednego.

I ani słowem nie wspomniał o miłości.

W jej piersi narastał ból. Wiedziała, że poczucie obo­

wiązku i troska o dzieci to za mało, by oprzeć na tym mał­

żeństwo. Poza tym zawsze czułaby się jak oszustka. Kto

wie, może Chance zacząłby w końcu jej wypominać, że

się z nią ożenił, chociaż wcale nie miał takiego zamiaru.

Nie, nie może przyjąć tej jakże korzystnej oferty...

Nagle opanowała ją gwałtowna chęć ucieczki. Jeśli

nie opuści tego domu przed powrotem Chance'a, zostanie

tu już na zawsze. I być może unieszczęśliwi w ten sposób

ukochanego mężczyznę.

Wstała od stołu i rozejrzała się dookoła. Niepotrzeb­

nie została tu tak długo. Łudziła się tylko, że Chance

zdoła ją pokochać. Z bijącym sercem pobiegła na górę,

do ich wspólnej sypialni. Przez dłuższą chwilę patrzyła

na wszystko w milczeniu, a potem zabrała się do pako­

wania swoich rzeczy. Działała mechanicznie, wiedząc, że

jeśli to przerwie, to na pewno się rozpłacze.

Okazało się, że w czasie tego krótkiego pobytu na

ranczu, zgromadziła tu sporo rzeczy. Pakowała je teraz

POWRÓT DO PROSPERINO

201

wszystkie, nie zastanawiając się nad kolejnością. W koń­

cu torba była już pełna. Chętnie by teraz chwilę odpo­

częła, ale nie miała pojęcia, jak długo Chance będzie

w mieście. Musi wyjechać przed jego powrotem.

Wzięła torbę do ręki i stwierdziła, że jest dosyć cięż­

ka. Dlatego niosła ją powoli, co jakiś czas robiąc odpo­

czynek. W sypialni i w całym domu zostało jeszcze spo­

ro jej rzeczy, ale zdecydowała, że przyśle po nie kogoś

z rodziny, jeszcze zanim Chance sprzeda posiadłość. Była

pewna, że ją sprzeda, kiedy odkryje, co się stało. Przecież

chciał zostać tutaj jedynie z jej powodu. Jej i dzieci.

Łzy nabiegły jej do oczu. Być może na początku bę­

dzie na nią zły z powodu tego, co zrobiła, ale w końcu

na pewno ucieszy się, że jest wolny. Chance jest w grun­

cie rzeczy dobrym człowiekiem. Lana rozumiała, że

wszystko sobie przemyślał, zanim zwrócił się do niej

z nową propozycją. Rzeczywiście chciał być dobrym mę­

żem i ojcem. Bała się tylko, że mu to nie wyjdzie. Że

w końcu poczuje się wykorzystany i oszukany.

- O nie, tylko nie to - jęknęła pod nosem i pociąg­

nęła torbę do samochodu. Za bardzo go kochała, by móc

na to pozwolić.

Kiedy wwindowała torbę na tylne siedzenie auta, przy­

szło jej do głowy, że nie może wyjeżdżać bez pożegnania.

Chance zacznie się niepokoić, dzwonić na policję i do

szpitala. Dlatego wróciła do kuchni i napisała krótki list

z wyjaśnieniem.

Kiedy położyła go na stole, zrobiło jej się strasznie

smutno. Tak, najwyższy czas się pożegnać. Powinna to

była zrobić już dawno temu. Może wtedy Chance nie

poczułby się zmuszony do takich poświęceń.

. Znalazłszy się na podjeździe, coś sobie przypomniała.

202

CARLA CASSIDY

Bała się, że zostało jej mało czasu, ale mimo wszystko

postanowiła to zrobić. Pobiegła do szopy i wyciągnęła

z niej tablicę z napisem NA SPRZEDAŻ. Płacząc, za­

niosła ją na dawne miejsce. Wiedziała, że nie zdoła jej

wbić w ziemię, ale na szczęście znalazła poprzedni

otwór, w który mogła ją włożyć.

Patrzyła na nią przez jakiś czas, ocierając policzki

wierzchem dłoni. A potem wsiadła do samochodu i uru­

chomiła silnik. Przed wyjazdem wytarła jeszcze nos,

a potem nacisnęła pedał gazu.

To koniec, pomyślała. Nie będzie: „I żyli długo i szczę­

śliwie". Przynajmniej nie w tej historii. Paradoksalnie jej

modlitwy zostały wysłuchane. Chance chciał się z nią oże­

nić. Gdyby znała siebie lepiej wiedziałaby, że powinna mod­

lić się o jego miłość, a nie jakieś głupie małżeństwo.

Jechała płacząc. Nie oglądała się za siebie. Nie za­

trzymywała się, by popatrzeć na dobrze znany krajobraz.

Te miejsca nierozerwalnie wiązały jej się z Chance'em,

a ona nie chciała o nim myśleć. Ta rana była jeszcze

zbyt świeża.

Liczyła na to, że z czasem się zabliźni. Że znajdzie

spokój, którym będzie mogła obdarować swoje dzieci.

Pomyślała raz jeszcze o układzie i stwierdziła, że teraz

z pewnością nie zaproponowałaby nikomu czegoś równie

nonsensownego. To było też coś warte. Czegoś się na­

uczyła... Szkoda tylko, że było to aż tak bolesne.

Raz jeszcze wytarła łzy, ciesząc się, że Chance nie

może widzieć jej w tej chwili. Obiecała mu, że w grę

nie będą wchodzić żadne uczucia i zamierzała dotrzymać

słowa. Nigdy nie pozna głębi jej rozpaczy i miłości. Nig­

dy nie dowie się, na co tak naprawdę liczyła. Teraz musi

wrócić do siebie i trochę się uspokoić. To będzie począ-

POWRÓT DO PROSPERINO 203

tek. A potem zacznie powoli budować dom dla siebie

i dzieci. Wiedziała, że do tego nie trzeba wielkiego bu­

dynku. Jej małe mieszkanko zupełnie wystarczy...

A swoją przeszłość musi okryć całunem zapomnienia.

Niech nic nie przypomina jej o mężczyźnie, który ukradł

jej serce.

Chance nigdy nie śpiewał, kiedy czuł się lekki i we­

soły. W przeciwieństwie do matki znał swoje wokalne

możliwości i nie chciał ranić uszu bliźnich. Zamiast tego

po prostu gwizdał.

Wygwizdywana przez niego melodia wypełniła cały

samochód, kiedy wracał na ranczo. W ciągu dwóch go­

dzin spędzonych w Prosperino udało mu się załatwić

mnóstwo spraw. Przede wszystkim spotkał się z Lesterem

Pierce'em i wycofał swą ofertę, nie zwracając uwagi na

markotną minę agenta. Następnie zajrzał do sklepu z rze­

czami dla dzieci i zamówił dwie kołyski, z tych, które

tak bardzo spodobały się Lanie.

W końcu wybrał się do supermarketu, gdzie kupił trzy

wielkie torby z cukierkami. Jednocześnie obserwował

dzieci, które wybierały stroje na Halloween. Dziewczynki

wyciągały ze sterty wściekłorude peruki i kapelusze cza­

rownic, a chłopcy wampirze zęby i płaszcze Drakuli.

Nagle przyszło mu do głowy, że za parę lat Lana bę­

dzie wybierać kostiumy dla ich dzieci. Ciekawe, czy będą

mieli dwie dziewczynki, czy może dwóch chłopców.

A może parę mieszaną, co też byłoby wspaniałe. Obie­

cywał sobie, że nie będzie takim ojcem jak Boss. Zresztą

nic takiego nie mogłoby się zdarzyć, wziąwszy pod uwa­

gę, co czuł, kiedy o nich myślał. Serce przepełniała mu

miłość do tych niewinnych istotek.

204

CARLA CASSIDY

Latami zamartwiał się, że będzie podobny do ojca.

Wydawało mu się, że zupełnie nie nadaje się na czułego

rodzica. Ale rzeczywistość okazała się dużo bardziej

skomplikowana.

To prawda, że miał w sobie wiele z ojca. Choćby jego

upór i potrzebę ciężkiej pracy. Jednak nosił w sobie też

wiele cech matki. A cale zło, które nagromadziło się

w nim z powodu Bossa, znikło nagle za sprawą jednej

trafnej decyzji.

Nareszcie jest wolnym człowiekiem. Wiedział, że oj­

ciec nie przyjdzie do niego we śnie. Teraz wiedział, że

będzie świetnym mężem i ojcem i ta świadomość prze­

pełniała go radością. Zagwizdał raz jeszcze popularny

przebój i z przyjemnością popatrzył na widniejące w od­

dali zarysy zabudowań. To śmieszne, że wmówił sobie,

iż nienawidzi tego rancza. To miejsce zawsze było jego

domem. Lubił tu wracać. Tyle że wolał nie spotykać się

z ojcem.

Być może tak jak matka uwielbiał pracę na roli. I tak

jak ona lubił siadywać na werandzie. Zwłaszcza kiedy

Lana była obok i mogli w milczeniu pić kawę albo roz­

mawiać o mniej lub bardziej istotnych sprawach. Uwiel­

biał też widok zachodzącego słońca, które wyznaczało

rytm życia. Był on nie tylko zgodny z naturą, ale i jego

własnymi potrzebami. Tak, to wspaniałe miejsce, by

osiedlić się tu z rodziną. Chance dopiero teraz zrozumiał,

że zawsze tego pragnął, ale jednocześnie się tego bał.

Zaraz po powrocie naprawi ściankę działową, a potem

zajmie się zamkiem w łazience. W ten sposób pozbędzie

się na zawsze demonów przeszłości. Już najwyższy czas,

by to zrobić. Uważał, że w ten sposób do końca pogodzi

się ze swoim życiem, zarówno obecnym, jak i przeszłym.

POWRÓT DO PROSPERINO 205

Wjechał na podwórko i zmarszczył brwi, widząc tab­

licę z napisem NA SPRZEDAŻ na swoim dawnym miej­

scu. Co, do licha, to ma znaczyć? Może był tu ktoś

z agencji nieruchomości i znowu ją ustawił? Ktoś, kto

nie wiedział jeszcze o jego decyzji...

Nieważne, później się tym zajmie. Zatrzymał się, zła­

pał plastikową torbę i pospieszył do domu.

- Lana! - zawołał, kiedy otworzył drzwi.

Odpowiedziała mu cisza. Najpierw zdziwił się, a po­

tem zaniepokoił. Może zemdlała...

- Lana, nic ci nie jest? - Rzucił torby na podłogę

i pospieszył na górę. W drodze przypomniał sobie, że

na podwórku nie widział jej samochodu. Wyglądała zu­

pełnie nieźle, gdy wyjeżdżał. Może coś ją zaczęło boleć?

Albo nudności się nasiliły i postanowiła pojechać do le­

karza...?

Kiedy otworzył drzwi do sypialni, zauważył, że bra­

kuje jej rzeczy. Rozejrzał się nieprzytomnie dookoła,

a potem pognał do kuchni. Kiedy jej szukał, zwykle mógł

ją tam znaleźć.

- Lana!

Ale tutaj też jej nie było. Zauważył za to leżącą na

stole kartkę i podniósł ją z wahaniem. Zaczął czytać:

Chance!

Nie mogę zostać. Myślę, że powinniśmy trzymać się

warunków naszej umowy. Przecież, nigdy nie chciałeś być

ojcem i uważam, że masz prawo wrócić do swojego daw­

nego życia.

Dzięki za najlepsze miesiące mojego życia,

Lana

206

CARLA CASSIDY

Przeczytał ten list dwa razy, licząc na to, że coś się

w nim zmieni. Ale słowa pozostały takie same. Odłożył

więc kartkę na stół i znowu poszedł na górę.Tym razem

oględziny zajęły mu więcej czasu. Zniknęły zarówno kos­

metyki, jak i ubrania Lany. Ale zauważył jej książkę na

podłodze koło szafki. Zostawiła też świecę o waniliowym

zapachu, która przypominała mu ich wspólne noce. Przy­

siadł na łóżku, czując, że świat wokół niego wiruje. Lana

zwraca mu wolność. Chce, by powrócił do swego daw­

nego życia. Tyle że on nie ma na to najmniejszej ochoty.

Nie wyobrażał sobie już samotnego życia, w którym

co jakiś czas pojawiały się nieznajome kobiety, poznane

gdzieś w barach lub sklepach. Obrzydzeniem napawała

go myśl, że mógłby mieszkać w surowo urządzonych,

hotelowych pokojach.

Kiedy podjął swą decyzję, nawet do głowy mu nie

przyszło, że Lana może chcieć czegoś innego. Wydawało

mu się, że nie powinna go odrzucić. Było to bardzo aro­

ganckie i egoistyczne myślenie. Dopiero teraz zdał sobie

sprawę, że uznał za oczywiste coś, co wcale nie było

takie pewne. Przecież nie jest kimś, z kim chciałoby się

założyć rodzinę. Nie jest prawdziwym mężczyzną...

Nagle poczuł, że powraca do niego miniony koszmar.

Że odzywają się dawne obawy, chociaż wydawało mu

się, że pozbył się ich raz na zawsze.

- Przestań - powiedział sam do siebie, chcąc po­

wstrzymać strumień natrętnych myśli.

Nie chciał wierzyć w to, co mówił o nim ojciec. I je­

szcze nie przegrał, ale w tej chwili czuł się zupełnie za­

gubiony. Nie miał pojęcia, co dalej. Jak Lana poradzi

sobie z dwójką dzieci? Dlaczego nie chce pozwolić, by

jej pomógł?

POWRÓT DO PROSPERINO 207

Wyszedł z sypialni, nie mogąc dłużej patrzeć na świe­

cę i łóżko, które kiedyś dzielił z Laną. Wrócił do kuchni

i jeszcze raz przeczytał list pożegnalny.

Dziękuje mu za czas, który z nim spędziła. To są ciepłe

i miłe słowa. Nie miał powodów wątpić w ich szczerość...

Jeśli spędziła z nim najlepsze dwa miesiące życia, dla­

czego teraz wyjechała? To jakoś nie chciało mu się po­

mieścić w głowie. Westchnął i odłożył kartkę na stół.

Czuł, że musi porozmawiać z Laną. To wszystko wymaga

wyjaśnień.

Musi coś zrobić! I to natychmiast! Wstał i podszedł

do drzwi, gotowy do działania. Na szczęście w dniu ich

ślubu odbierał Lanę z jej mieszkania, więc wiedział,

gdzie jej szukać. Po chwili pędził z rykiem silnika

w stronę Prosperino. Czuł się tak, jakby miał walczyć

o swoje życie. To było coś nowego. Nigdy wcześniej nie

doświadczał podobnie gwałtownych uczuć.

Odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył samochód Lany, sto­

jący przy jej bloku. Zaparkował obok i szybko pobiegł

na piętro. Dopiero tam zatrzymał się na chwilę, by się

trochę uspokoić. Spojrzał na swoje ręce, które nagle za­

częły mu drżeć. Dopiero kiedy drżenie stało się ledwo

widoczne, zdecydował się zapukać do drzwi.

Był pewny, że Lana zaraz mu otworzy, ale w środku

panowała cisza.

- Lano! - zawołał i zapukał raz jeszcze. - Proszę,

otwórz. Musimy porozmawiać.

Żadnej odpowiedzi. Nacisnął klamkę, ale drzwi nie

ustąpiły.

- Lano, proszę. Nie możemy tak tego zostawić. Nasze

dzieci mnie potrzebują - użył, jak mu się zdawało, osta­

tecznego argumentu.

208

CARLA CASSIDY

Drzwi do sąsiedniego mieszkania uchyliły się i na ko­

rytarz wyjrzała staruszka w papilotach. Chance omal nie

jęknął.

- Przepraszam panią, to sprawy prywatne.

Kobieta wzniosła oczy ku niebu.

- Ale odniosłam wrażenie, że chciał pan je upublicz­

nić. Mógłby pan krzyczeć trochę ciszej? - Posłała mu

pełne nagany spojrzenie i zatrzasnęła drzwi.

Ciekawe, jak wyobraża sobie taki „cichy krzyk".

Chance musiał wołać nieco głośniej, bo bał się, że Lana

go nie usłyszy.

- Lano! - zawołał i zerknął w stronę sąsiednich

drzwi.

A może jednak nie ma jej w domu. Mogła na przykład

wpaść do niej siostra i pojechały gdzieś samochodem

Mai. Jeśli tak, to nie ma pojęcia, gdzie jej szukać. W koń­

cu, po paru minutach wsłuchiwania się w każdy odgłos

dobiegający ze środka, Chance niechętnie wyszedł na par­

king przed blokiem.

Wsiadł do auta, zastanawiając się, co dalej. Gdzie mó­

głby ją znaleźć? Przebiegał myślami przez wszystkie zna­

ne mu miejsca. Wiedział tylko jedno: nie wróci na ranczo

bez Lany.

Meredith usiadła na tylnym siedzeniu policyjnego wo­

zu i wzięła Emily za rękę. Rand siedział z przodu, wraz

ze śledczym Thadem Law. Za nimi jechał jeszcze jeden

policyjny samochód.

Wszyscy milczeli, a Meredith wpatrywała się inten­

sywnie w krajobraz za oknem. To był jej dom. Nareszcie

tu wróciła.

Rand odwrócił się i posłał jej krzepiący uśmiech. Po-

POWRÓT DO PROSPERINO

209

myślała, że to między innymi dzięki niemu zdołała tu

wrócić. Czuła głęboką wdzięczność dla swego syna. Mia­

ła nadzieję, że odzyska w ten sposób całą swoją rodzinę.

Meredith wiedziała, że kiedy skontaktował się z po­

licją w Prosperino i opowiedział historię o bliźniacz­

kach, które zamieniły się miejscami, nikt początkowo nie

chciał wierzyć. Takie historie zdarzały się tylko w książ­

kach albo serialach telewizyjnych...

Na szczęście wszyscy w Prosperino znali i cenili Ran­

da. Poza tym był on człowiekiem spokojnym i upartym.

Tak długo powtarzał swą historię, aż ktoś się nią w końcu

zainteresował. A kiedy dziś rano pojawili się razem na

posterunku, wszyscy, którzy znali Patsy w jej nowej roli,

dosłownie osłupieli.

Meredith starała się skupić uwagę na mijanych miej­

scach. Niektóre z nich budziły w niej pozytywne emocje.

Inne rozpoznawała, przypominając sobie związane z nimi

wydarzenia. Przejażdżki z mężem. Rodzinne pikniki.

Wyprawy do Fort Bragg... Po następnych paru minutach

zobaczyła lśniący w słońcu dach i serce skoczyło jej do

gardła.

Dom! Meredith wprost nie mogła oderwać od niego

oczu. Natychmiast przypomniała sobie wspaniałe kolum­

ny i białe ściany, a także budynki obok. To wszystko by­

ło takie swojskie. Chciało jej się płakać, ale starała się

powstrzymać łzy. Wiedziała, że nie jest to największe ze

wzruszeń, jakie ją dziś czekają.

Emily chciała cofnąć rękę i Meredith zrozumiała, że

za mocno ją ściska.

- Przepraszam - szepnęła i rozluźniła uścisk.

Dziewczyna skinęła głową. Wciąż była bardzo poważ­

na. Również dla niej powrót do domu był ważnym wy-

210 CARLA CASSIDY

darzeniem, chociaż opuściła go przecież tak niedawno.

Jednak przeżyła w tym czasie tyle, co inni w ciągu ca­

łego życia. Ktoś ją pokochał, a ona też obdarzyła go

uczuciem. A potem przyszła śmierć. Zupełnie wystarczy

jak na życie jednej kobiety.

Och, gdyby po prostu się skaleczyła, Meredith opa­

trzyłaby rankę. Gdyby się oparzyła, mogłaby to posma­

rować wyciągiem z aloesu. Jednak lata rozłąki sprawiły,

że nie wiedziała, jak pocieszyć córkę. Potrzebowała cza­

su, by się ponownie z nią zżyć i służyć radą.

Zerknęła raz jeszcze z niepokojem w stronę domu.

Niedługo staną przed głównym wejściem, które tak do­

brze znała, i przeszłość spotka swoją teraźniejszość. Je­

żeli Joe kiedykolwiek ją kochał, to uczucie zapewne

w nim nie wygasło. Liczyła na to, że ją pozna i przy­

garnie do serca. Sama nie wiedziała, co by zrobiła, gdyby

stanął po stronie Patsy.

Samochody wjechały na podjazd, a Meredith poczuła,

że jest potwornie spięta. Emily syknęła i znowu chciała

cofnąć dłoń. Meredith puściła ją, ledwie świadoma tego,

co się dzieje.

Nagle powrócił do niej obraz silnego mężczyzny, któ­

rego widywała w snach. Wiedziała, że Joe Colton jest

dobrym człowiekiem, inaczej by za niego nie wyszła, ale

czy jego uczucia wytrzymały próbę czasu? I czy w ogóle

ją pozna? Czy potrafi odróżnić od Patsy?

Wóz zatrzymał się i Rand obrócił się w jej stronę.

- Wszystko będzie dobrze. Zaczekaj na nas. Pójdę

z policjantami i porozmawiam z Patsy.

Meredith skinęła głową. Patrzyła potem, jak Rand oraz

Thad Law w towarzystwie dwóch innych oficerów po­

licji, znikają w domu. Jej domu.

POWRÓT DO PROSPERINO

211

- Słyszałaś, co mówił Rand. Wszystko będzie dobrze

- zwróciła się do Emily. - Już nikt nie będzie nastawał

na twoje życie.

Dziewczyna skinęła głową, w jej oczach pojawiły się

łzy. Wcale nie wyglądała na szczęśliwą i Meredith do­

skonale wiedziała dlaczego. Część Emily obumarła wraz

ze śmiercią tego chłopca. Niestety, jej córka nigdy już

nie będzie taka sama...

Meredith objęła ją i pocałowała w czoło.

- Postaraj się o wszystkim zapomnieć - szepnęła.

Emily tylko pokręciła głową.

- To nie takie łatwe. Trzy razy stałam twarzą w twarz

z mordercą. A ten w końcu i tak zabił Toby'ego. - Wes­

tchnęła ciężko. - Wolałabym, żeby to mnie dopadł.

Meredith zrobiło się potwornie ciężko na duszy. Pogła­

skała córkę po głowie, a potem spojrzała w stronę domu.

Rand i detektyw Law znowu pojawili się na zewnątrz.

Tuż za nimi zobaczyła Patsy! I chociaż wiedziała, że

ją tutaj zastanie, odebrała to jak policzek.

Siostra miała na sobie beżowy kostium od Chanel

i kolorową apaszkę na szyi. Wyglądała w tej chwili tak,

jakby całe swoje życie spędziła właśnie w tym domu.

Mimo że na pierwszy rzut oka były identyczne, to

jednak można było znaleźć między nimi różnice. Włosy

Patsy były dłuższe i jaśniejsze i ogólnie rzecz biorąc,

bardziej zadbane. Ale to nie wszystko. Patsy miała długie,

pomalowane na czerwono paznokcie, a Meredith przy­

cinała swoje krótko i pociągała jedynie bezbarwnym la­

kierem. Poza tym różniło je coś jeszcze, coś z jednej stro­

ny nieuchwytnego, a z drugiej tak oczywistego, że nikt

z patrzących nie wątpiłby w istnienie tej różnicy. Każdy

jednak nazwałby to inaczej. Policjanci uznaliby, że Me-

212 CARLA CASSIDY

redith jest po prostu ładniejsza. Rand, że ma w sobie wię­

cej ciepła. A Emily w ogóle nie próbowałaby tego na­

zywać, ale wiedziałaby, do kogo się przytulić.

Tysiące myśli pojawiło się w głowie Meredith. Naj­

pierw była zła, wręcz wściekła na siostrę, która ukradła

jej życie, ale potem zrobiło jej się żal, że Patsy nie po­

trafiła sobie zbudować własnego.

Siostra zrobiła wielkie oczy na jej widok. Z jej ust

wyrwał się pisk. Meredith zauważyła, że jest przerażona.

- Och, rozumiem! Znaleźliście ją! Znaleźliście moją

siostrę Patsy! - wykrzyknęła.

Meredith otworzyła drzwi i stanęła przed siostrą.

- Daj spokój, Patsy - rzekła łagodnie. - Wszystko

sobie przypomniałam. Również wypadek, który spowo­

dowałaś, żeby przejąć moją rolę. Jak mogłaś coś takiego

zrobić? Jak mogłaś?

Patsy roześmiała się nerwowo, a potem spojrzała na

Thada i pozostałych policjantów.

- Och, moje biedactwo. Zawsze miała problemy psy­

chiczne. Czy wiecie, panowie, że nawet siedziała w wię­

zieniu? - zakończyła drżącym głosem.

Żaden z oficerów nawet się nie ruszył. Wszyscy pa­

trzyli w oczekiwaniu na Patsy. Meredith usłyszała za so­

bą trzask drzwi i zrozumiała, że to Emily wysiadła z sa­

mochodu.

- Och, moja droga Emily - szczebiotała Patsy. - Tak

się o ciebie niepokoiłam.

- Do tego stopnia, że nasłałaś na mnie płatnego mor­

dercę - rzekła z goryczą Emily i stanęła obok matki. -

Nie udało mu się ze mną, ale zabił mojego przyjaciela.

- Emily, jesteś zmęczona i mówisz od rzeczy. Dla­

czego miałabym cię chcieć zabić? Skąd te niedorzeczne

POWRÓT DO PROSPERINO 213

pomysły? - Patsy próbowała mówić to łagodnie, ale w jej

głosie co chwila pojawiały się twardsze nuty.

- Dlatego, że znam prawdę! - zawołała Emily i wy­

tarła łzy. - Dlatego, że wiem, że nie jesteś moją matką.

- Chwyciła Meredith za ramię. - To jest moja matka!

To jest Meredith!

Patsy spojrzała na Thada i jego ludzi, jakby na nich prze­

de wszystkim jej zależało. Jej twarz zaczęła zdradzać ślady

zdenerwowania, ale mimo to świetnie nad sobą panowała.

- Ależ panowie - rzekła do policjantów - naprawdę

nie wiem, co tu się dzieje. To jakaś ponura farsa. Ta ko­

bieta to moja siostra, Patsy Portman. Sama cierpi na cho­

robę psychiczną i widocznie zdołała jakoś wciągnąć Emi­

ly w swoją grę.

- Daj spokój tym bzdurom - warknął Rand i spojrzał

na Thada. - Aresztujcie tę kobietę.

W tym momencie przed drzwiami pojawił się Joe

i spojrzał ze zdumieniem na policjantów.

- Co tu się dzieje? - spytał.

Nagle jego wzrok padł na Meredith i Joe zaniemówił.

W tym momencie przypomniała sobie wszystko, co ich

łączyło. Każde, nawet najdrobniejsze uczucie, znalazło

swoje miejsce.

- Joe, mój Joe - szepnęła Meredith.

Patsy złapała go za rękę.

- Joe, powiedz im, że to ja jestem Meredith. Powiedz,

że jestem twoją żoną! - wykrzykiwała coraz cieńszym

głosem. - Chcę, żeby sobie poszli. Każ im wszystkim

iść do diabła.

Ale wyglądało na to, że Joe zupełnie jej nie słyszy.

Wciąż wpatrywał się w swą prawdziwą żonę. W pewnym

momencie wyrwał się Patsy i zbiegł ze schodów.

214

CARLA CASSIDY

- Meredith?

Na dźwięk jego głosu cała zadrżała, a on sprawiał ta-.

kie wrażenie, jakby zapomniał o bożym świecie.

- Tak, to ja, Joe.

Zanim się zdołała obejrzeć, już ją trzymał w ramio­

nach. Objął ją mocno i przytulił do siebie.

- Macie stąd zabrać tę kobietę! - wrzasnęła Patsy.

- To ja jestem Meredith Colton! Macie ją natychmiast

aresztować!

Rand znowu spojrzał na policjantów.

- Bierzcie ją - powiedział.

Patsy krzyknęła, kiedy się do niej zbliżyli.

- Robicie błąd! - krzyczała. - Ta pomyłka może was

drogo kosztować. Porozmawiam z waszym szefem. Zo­

baczycie, że polecą głowy. Przecież to ja nazywam się

Colton! Rozumiecie, ja!

Mimo protestów oficerowie zakuli ją w kajdanki. Na­

stępnie poprowadzili ją do samochodu. I taka właśnie po­

została w pamięci zebranych: przerażona i rozhisteryzo­

wana.

Ale nie wszystkich, gdyż Joe i Meredith zupełnie nie

zwracali na nią uwagi. Stali przytuleni i patrzyli sobie

w oczy. Joe trzymał ją mocno, jakby się bał, że znowu

ją straci. Czuł znajomy zapach i ciepło.

- Chodźmy, Emily. - Rand objął siostrę i ruszyli

w stronę wejścia.

Joe dotknął lekko twarzy Meredith.

- To prawda? Czuję, że jesteś moją prawdziwą żoną...

- Och, Joe, tak bardzo mi cię brakowało - szepnęła,

nawet nie próbując walczyć ze łzami. Czuła, że odzyskała

mężczyznę, którego naprawdę kochała. Że nareszcie wró­

ciła do domu.

POWRÓT DO PROSPERINO

215

- Myślałem, że straciłem cię na zawsze. - Joe skrzy­

wił się, a jego błękitne oczy zasnuła mgła. - Nie mogłem

zrozumieć, dlaczego stałaś się taka okropna. Dlaczego się

tak zmieniłaś... Powinienem był się domyślić, że to nie

byłaś ty.

- Cii. - Położyła palec na jego ustach. - Skąd mogłeś

wiedzieć? Nigdy nie mówiłam ci o Patsy. Nie mogłeś

przecież zgadnąć, że mam siostrę bliźniaczkę. To był błąd.

Poważny błąd z mojej strony...

Tym razem to on musiał powstrzymać potok jej wy­

mowy.

- Moja kochana - powiedział tylko.

- Mój kochany.

Ich usta połączyły się w pełnym miłości pocałunku.

A kiedy oderwali się od siebie, Joe wziął ją delikatnie

pod ramię.

- Chodźmy do środka. Musimy porozmawiać. Powin­

naś mi wszystko opowiedzieć.

- Och, to dość długa opowieść - westchnęła. - Ale

chodźmy, chodźmy. Chcę zobaczyć, czy coś się zmieniło

w domu. Nareszcie czuję, że znalazłam się u siebie.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Lana obudziła się następnego ranka wyczerpana. Czu­

ła mdłości. Czekała w łóżku, aż się lepiej poczuje. Pró­

bowała nie myśleć o Chansie. Ale było to bardzo trudne

zadanie.

Przez cały dzień kręcił się koło jej mieszkania, a kiedy

wyjrzała na dwór, zobaczyła przed blokiem jego samo­

chód. Słyszała też, jak się do niej dobijał, a potem jego

rozmowę z sąsiadką. Później przez jakiś czas go nie było,

ale wieczorem wrócił i wszystko zaczęło się od początku.

Co jakiś czas pukał i wołał ją, starając się nie zachowy­

wać zbyt głośno. Ona jednak nie odpowiadała. Starała

się też zachowywać jak najciszej, by myślał, że nie ma

jej w domu.

Poddał się mniej więcej koło północy. Patrzyła ze swe­

go okna, jak idzie do samochodu, a potem odjeżdża, i na­

gle zrobiło jej się strasznie żal. Chciała wybiec, by mu

powiedzieć, że jest gotowa spędzić z nim resztę życia.

Być może jej miłość wystarczyłaby dla nich dwojga...

Wiedziała jednak, że oboje żałowaliby tej decyzji. Po

jakimś czasie Chance zacząłby odbierać swoją sytuację

jako przytłaczającą. Wiedziała, że trzeba dużo miłości,

by móc znieść rodzinę. I że wspólne życie wcale nie jest

usłane różami. Byłoby jej przykro patrzeć, jak Chance

staje się coraz bardziej nieszczęśliwy.

Przewróciła się na bok w swoim małym łóżku i po-

POWRÓT DO PROSPERINO 217

myślała, jak przyjemnie byłoby czuć obok ciepłe, męskie

ciało. Dopiero wczoraj wyjechała, a już tęskniła za Chan­

ce'em. Przed sobą miała długi, samotny dzień.

Leżała w łóżku do południa, a potem, kiedy mdłości

zaczęły ustępować, wstała i wzięła prysznic. Przy

drzwiach leżała torba, której nie zdążyła rozpakować.

Ominęła ją starannie i poszła do kuchni, by zrobić sobie

kawy. Następnie wróciła do pokoju i spojrzała ze stra­

chem na torbę. Czuła, że jeśli ją rozpakuje, to defini­

tywnie zakończy „małżeński" etap swojego życia.

Nie, wcale nie jest na to gotowa.

Zwinęła się więc w kłębek na kanapie i zaczęła my­

śleć, co też może dziać się w tej chwili na ranczu. Wy­

najęci ludzie zakończyli już pracę. Być może przyjeż­

dżają kupcy, a Chance oprowadza ich po gospodarstwie.

Nie wątpiła, że znajdzie kogoś, komu ranczo naprawdę

się spodoba. A wtedy Chance również zakończy ten etap

swojego życia.

Znowu będą wolni. Taki zawarli układ i Lana chciała

dotrzymać jego warunków. Nie, nie chciała. Musiała to

zrobić. Nie mogła pozwolić, by Chance ugiął się pod

ciężarem odpowiedzialności i zdecydował na to niechcia­

ne małżeństwo.

Wypiła trochę kawy. Wydała jej się wstrętna. Zupełnie

zapomniała, że w ciąży prawie jej nie pije.

Zaczęła myśleć o własnym losie. Cóż, zostanie

w Prosperino i właśnie tu urodzi dzieci. Rozejrzała się

po mieszkanku. W końcu będzie musiała się przeprowa­

dzić do czegoś większego. Najpierw jednak powinna wró­

cić do pracy...

Łzy znowu napłynęły jej do oczu. Wytarła je chus­

teczką, zastanawiając się, jak poradzi sobie z uczuciem

218

CARLA CASSIDY

do Chance'a. Te dwa miesiące były wypełnione szczę­

ściem, chociaż wiedziała, że ten okres musi się skończyć.

Teraz nie miała pojęcia, jak sobie bez niego poradzi.

Dopiła kawę i nagle przypomniała sobie o Halloween.

Nie ma w mieszkaniu żadnych słodyczy, a wiedziała, że

dzieci bardzo lubią ją odwiedzać. Natychmiast więc ubra­

ła się i pojechała do sklepu. Pełno w nim było matek,

które w ostatniej chwili przypomniały sobie o kostiu­

mach na Halloween.

- Ale ja chciałem być szkieletem - jęczał mały gru­

basek, w wieku mniej więcej siedmiu lat.

- Popatrz, nie ma już takich kostiumów - przekony­

wała go matka. - Możesz za to zostać Drakulą.

- Nie chcę być Drakulą - protestował chłopczyk. -

Chcę być szkieletem, tak jak Mark.

Kobieta spojrzała na Lanę i przewróciła oczami. Na­

stępnie zwróciła się do syna:

- Popatrz, w prezencie dostaniesz sztuczną krew. Bę­

dziesz mógł nią sobie posmarować twarz...

- Sztuczną krew! - zachwycił się grubasek. - No

dobra.

Lana ruszyła w stronę stoiska ze słodyczami. Cieka­

we, czy ona też tak będzie się sprzeczać ze swoimi dzieć­

mi? Jednak zanim do tego dojdzie, będzie musiała karmić

je w nocy, zmieniać im pieluszki i w ogóle się nimi opie­

kować. Zdawała sobie sprawę z tego, że może to być

wyczerpujące. Na szczęście może polegać na matce i sio­

strze. I chociaż czuła się samotna bez Chance'a, to prze­

cież dobrze wiedziała, że nie jest sama.

Zapłaciła szybko za trzy torby cukierków i wróciła

szybko do siebie. Odetchnęła z ulgą, nie widząc na par­

kingu sportowego auta Chance'a. Droga wolna, pomy-

POWRÓT DO PROSPERINO

219

ślała. W domu sprawdziła jeszcze automatyczną sekre­

tarkę, ale nie było na niej żadnych informacji. Chance

dał za wygraną.

Wiedziała, że to kiedyś nastąpi. W zasadzie powinna

czuć ulgę, ale jakoś tak nie było. Spojrzała na stojącą

w pobliżu torbę i odłożywszy cukierki, zabrała się do

rozpakowywania.

Chance siedział w kuchni, wsłuchując się w panującą

wokół ciszę. Lana już wcześniej wyjeżdżała z domu, ale

nigdy tego nie zauważał. Cisza, która teraz nastąpiła, aż

dźwięczała mu w uszach. Czuł się ogłuszony i zdruzgo­

tany.

Nie miał pojęcia, co ma robić dalej.

Kiedy obudził się dziś rano, sięgnął, by ją przytulić,

ale okazało się, że jej miejsce jest puste. Chciało mu się

płakać, a samotne śniadanie jeszcze pogłębiło ten nastrój.

W ogóle nie miał ochoty na jedzenie.

Praca, pomyślał. Praca powinna mi pomóc zapomnieć.

Dlatego zaraz po śniadaniu zabrał się do naprawiania

ściany. Załatał dziurę, a potem wytapetował całe pomie­

szczenie, żeby wyglądało jak nowe.

Sklep z rzeczami dziecięcymi miał dostarczyć zamó­

wione kołyski koło południa. I rzeczywiście, kolorowy

samochód z charakterystycznym logo zatrzymał się na je­

go podwórku za kwadrans dwunasta. To był doskonały

pretekst do kolejnych prac. Chance usunął część mebli

ze swego starego pokoju i wstawił na ich miejsce nowe.

Gdy skończył, stanął w progu i przyjrzał się wszystkiemu

z zadowoleniem.

Pokój doskonale nadawał się teraz dla niemowląt. Ok­

no od wschodu zapewniało im dostateczną ilość słońca,

220

CARLA CASSIDY

a poza tym, po wyniesieniu mebli, zrobiło się tu dosyć

przestronnie.

Wystarczyło, że zamknął oczy, a natychmiast słyszał

śpiew Lany przy kołyskach. Ich bieguny skrzypiały lek­

ko, a poza tym panował tu całkowity spokój.

Chance znowu otworzył oczy. Nie, nie zostanie tu,

jeśli Lana nie wróci. Nigdy tego nie mówiła, ale miał

wrażenie, że bardzo zależało jej na tym domu. Widział,

ile serca włożyła w to, by stał się milszy i bardziej przy­

jazny. A teraz to wszystko, kolorowe zasłonki, bukiety

suszonych kwiatów, małe dywaniki na podłodze, przy­

pominało mu o niej.

Nie, musi sprawić, żeby tutaj wróciła. Żeby ich dzieci

wychowały się właśnie w tym domu. Ale przecież Lana

nie chce dzielić z nim życia. Powiedziała to zaraz po

tym, jak się spotkali. Potem być może sprawiała inne

wrażenie, ale to się skończyło. Jednak nie mógł pozwolić,

by ich dzieci wychowywały się w małym mieszkanku,

gdzie nie miałyby nawet pokoju do zabaw. Tak, musi

szybko porozmawiać z Laną. To wszystko koniecznie

trzeba wyjaśnić.

Z tą myślą wziął prysznic i po pracy pojechał do Col­

tonów. Przypomniał sobie, że tam właśnie pracuje jej mat­

ka. To było jedyne miejsce, gdzie Lana mogła pojechać.

Być może specjalnie zostawiła swój samochód przed blo­

kiem, żeby odwrócić jego uwagę od reszty rodziny. Zre­

sztą nawet jeśli nie zastanie tam Lany, to Inez na pewno

będzie wiedziała, co dzieje się z jej córką.

- Och, Chance! Więc już wiesz - zawołała Inez, gdy

zapukał do bocznych drzwi.

Jej ciemne oczy aż lśniły. Nigdy nie widział jej tak

przejętej. Złapała go za ramię i wciągnęła do kuchni.

Ill

POWRÓT DO PROSPERINO 221

- O czym? - spytał trochę zdezorientowany.

- To prawdziwy cud! - wykrzyknęła.

Przez moment myślał, że chodzi jej o bliźnięta, ale

matka Lany nie zaczęła mu gratulować, tylko od razu

powiedziała:

- Kto by pomyślał, że Meredith ma siostrę bliźniaczkę.

I że to właśnie ona podstępem zajęła jej miejsce.

Chance potrząsnął głową. To, co usłyszał, brzmiało

jak streszczenie kiepskiego filmu.

- Nie rozumiem.

Inez spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Nie wiedziałeś, że to siostra Meredith, Patsy, do­

prowadziła do tego wypadku dziesięć lat temu tylko po

to, żeby zająć jej miejsce? Nasza Meredith cierpiała na

amnezję i prowadziła samodzielne życie w Missisipi.

Chance kręcił z niedowierzaniem głową, słuchając

szczegółów tej historii. Wprost trudno było mu w to

wszystko uwierzyć. Jeszcze trudniej wyobrazić sobie, jak

rodzina mogła przez tyle lat znosić okrutną uzurpatorkę.

- Joe dawno nie był tak szczęśliwy - szczebiotała

Inez. - Po prostu nie opuszcza żony ani na krok, jakby

się bał, że mu się znowu zgubi - zaśmiała się. - Nare­

szcie cała rodzina jest razem.

Cała rodzina jest razem, powtórzył w myśli. Te słowa

przypomniały mu, po co tutaj przyjechał. On też właśnie

tego pragnął - żeby cała jego rodzina była razem. Dla­

tego wyjaśnił pokrótce, co go tu sprowadziło.

- Czy możesz mi powiedzieć, gdzie jest Lana? - za­

kończył.

Kobieta westchnęła ciężko.

- Chance, nie chcę mieszać się w wasze sprawy. Od

początku nie pochwalałam tego, co się stało.

222

CARLA CASSIDY

- Wcale nie musisz się mieszać. Chcę tylko wiedzieć,

gdzie mogę znaleźć Lanę.

Inez wzruszyła ramionami.

- Dzwoniła do mnie wczoraj ze swojego mieszkania.

Chance zaczął kręcić głową.

- Nie, nie. Spędziłem tam wczoraj cały dzień i nikt

mi nie otwierał. Z mieszkania nie dobiegały żadne od­

głosy.

Nagle Inez zrobiło jej się go żal.

- To znaczy, że nie chce z tobą rozmawiać, Chance.

Za bardzo cię kocha i nie chce przedłużać rozstania. Jeśli

ty jej nie kochasz, to daj jej spokój.

Chance aż otworzył ze zdziwienia usta, słysząc te sło­

wa. Pożegnał się z Inez niezbyt składnie i wrócił do sa­

mochodu. W duchu powtarzał sobie, że matka Lany na

pewno się myli. To prawda, że Lana go kiedyś kochała.

Ale gdyby to uczucie powróciło, na pewno nie zdecydo­

wałaby się odejść.

Pojechał w stronę Prosperino.

Kocha go tak bardzo, że nie chce przedłużać rozstania?

Kocha go do tego stopnia, by powiedzieć mu, że jest wolny?

Jakoś nie chciało mu się to pomieścić w głowie. A jednak

powoli zaczynał rozumieć, o co chodziło Inez.

Do licha, przecież przez cały czas sprawiał takie wra­

żenie, jakby zdecydował się zostać wyłącznie ze względu

na dzieci. Wstydził się swoich uczuć, więc specjalnie

ograniczył się do suchych propozycji. Teraz musi prze­

konać Lanę, że ją naprawdę kocha. I że chce z nią być.

Miał zamiar zrobić to jak najszybciej, o ile wcześniej

policja nie aresztuje go za łamanie wszelkich możliwych

przepisów.

POWRÓT DO PROSPERINO

223

Meredith siedziała obok Joego na ławeczce od frontu

posiadłości. Przegadali wczoraj cały wieczór, a także

część nocy, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej o tyra,

co wydarzyło się w ciągu ostatnich dziesięciu lat. A po­

tem kochali się, przypominając sobie to wszystko, co ich

łączyło.

Meredith rozglądała się dookoła, pogodzona ze swoim

losem. Brakowała jej tylko kwiatów, które kiedyś tu za­

sadziła.

- To miejsce pojawiło się jako pierwsze w moich

wspomnieniach - zauważyła, przerywając ciszę, która za­

gościła między nimi. - Wciąż mi się śniło. Nie wiedzia­

łam, gdzie jest i jak można do niego dotrzeć.

Joe objął ją i przytulił do siebie.

- A czy ja też ci się śniłem? - spytał nieśmiało.

Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Śnił mi się mężczyzna. Nie wiedziałam, kim jest,

ale czułam, że mogę od niego oczekiwać tylko dobra.

To się działo zawsze tutaj, koło fontanny. Bardzo źle prze­

żywałam te sny.

- Źle? - zdziwił się.

- Tak, bo nie mogłam dostrzec twarzy tego mężczy­

zny - wyjaśniła. - Po prostu nie wiedziałam, kim jest,

a to wywoływało potworną frustrację. Bardzo się stara­

łam, ale nie mogłam sobie przypomnieć, jak wyglądasz.

Dostrzegła ból w oczach męża i ścisnęła jego dłoń.

Pamiętała, że w dniu wypadku nie miał śladu siwizny,

która teraz przyprószyła mu skronie.

- Już wiem, dlaczego tak było - dodała po chwili.

- Dlaczego nie mogłam sobie przypomnieć, jak wy­

glądasz.

- Tak? - zaciekawił się.

224 CARLA CASSIDY

Spojrzała mu prosto w oczy.

- Ponieważ byłoby to zbyt bolesne. I nie wiem, czy

bym sobie z tym poradziła. Potrzebowałam dużo czasu,

żeby dojść do siebie.

Joe pochylił się i pocałował ją mocno. Czuła, że chce

wyrazić w ten sposób swoją miłość i oddanie. Przytulili

się do siebie jeszcze mocniej, o ile w ogóle było to mo­

żliwe.

Meredith rozejrzała się dookoła.

- Czeka mnie dużo pracy - zauważyła, przypomnia­

wszy sobie dawny wygląd tego miejsca. - Trzeba będzie

powyrywać te zielska i zasadzić nowe kwiaty.

Joe uśmiechnął się lekko.

- Mamy na to dużo czasu. Dzieci już dorosły, zoba­

czysz, jak ci będą pomagać...

Meredith pomyślała o rodzinie i nagle posmutniała.

- Tak żałuję, że nie byłam z nimi w czasie tych lat

- westchnęła. - Wiem, że potrzebowały pomocy. Zwła­

szcza Emily... Jest strasznie przybita, ale mam nadzieję,

że z czasem odzyska równowagę.

Joe bezwiednie zacisnął pięści.

- To ta twoja siostra.

Jego żona pokiwała ze smutkiem głową.

- Tak, Patsy... Co się z nią teraz stanie?

Joe tylko machnął ręką.

- Niech idzie do diabła. Zdaje się, że chcą jej posta­

wić szereg zarzutów. Z jej powodu zginął niewinny czło­

wiek.

- Tak, rozumiem, ale to mimo wszystko moja siostra.

I wiem, że potrzebuje pomocy.

- Jak możesz się o nią martwić po tym wszystkim,

co ci zrobiła?

POWRÓT DO PROSPERINO 225

- To oczywiście straszne, ale z nią też los nie obszedł

się najlepiej, - Zamilkła na chwilę, przypominając sobie,

co mówiła jej matka. - To chora, nieszczęśliwa kobieta...

- Wcale na taką nie wyglądała, kiedy tu była. No

dobrze - dodał, widząc jej minę - dowiem się, co jej

grozi. Bardzo cię kocham, Meredith.

- Ja ciebie też.

- I będziemy już razem...

- Aż do końca - zapewniła go. A potem rozejrzała

się wokół, zanim znowu zaczęli się całować.

Pomyślała jeszcze, że stanowią nie najlepszy przykład

dla dzieci, których przecież nie brakowało w tym domu.

A potem jej serce wezbrało miłością do Joego i całego

świata i o niczym już nie myślała.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

To był najdłuższy dzień w życiu Lany.

Mijające godziny utwierdzały ją tylko w przekonaniu,

że Chance jej nie kocha. W ogóle nie próbował się z nią

skontaktować. Jej telefon milczał jak zaklęty.

Ponieważ skończyła już wszystkie możliwe prace, któ­

rymi mogła się zająć w domu, postanowiła uciąć sobie

krótką drzemkę. Kiedy się obudziła, poczuła, że jest spo­

kojniejsza.

Wzięła gorący prysznic, a następnie upięła włosy

w ciasny kok. Chance bardzo lubił, kiedy miała rozpu­

szczone włosy, dlatego postanowiła znowu je upinać.

Zaczęło się ściemniać. Lana zjadła lekką kolację

i przesypała kupione cukierki do wielkiej misy, którą po­

stawiła przy drzwiach. Spodziewała się, że już niedłu­

go dzieci zaczną krążyć po domach i mieszkaniach.

Dzięki gromadce przebierańców przynajmniej szybciej

minie jej czas. Może dzięki nim będzie mogła zapomnieć

o Chansie.

Podczas posiłku myślała o rozmowie, którą odbyła

wczoraj z matką. Inez zadzwoniła z wieściami na temat

Meredith Colton. Wyjaśniła pokrótce całą sytuację, a po­

tem powiedziała, że małżonkowie zachowują się jak no­

wożeńcy.

Lana bardzo się ucieszyła z powrotu Meredith. Joe

musiał strasznie tęsknić za kobietą, którą znał, a która,

POWRÓT DO PROSPERINO 227

jak mu się wydawało, tak bardzo się zmieniła. Oboje ko­

chali się tak mocno, że zazdrościła im tego połowa mia­

steczka.

Nie wyłączając jej samej...

Lana odczuwała teraz bardziej niż kiedykolwiek brak

męża. I żałowała, że nie może dzielić swoich radości

i smutków, z przewagą tych pierwszych, z najbliższą

osobą. Chciałaby stać się dla Chance'a kimś takim, jak

Meredith dla Joego.

Nie zdążyła nawet pozmywać, a już zaczął się koro­

wód księżniczek, kowbojów, drapieżnych kocurów, dia­

bełków i duchów. Lana zawsze lubiła Halloween, ale te

święta wydały jej się szczególne, bo myślała o dzieciach,

które miała urodzić.

Tak, właśnie na nich powinna się skupić. To prawda,

że straciła Chance'a, ale przecież będzie miała się kim

zajmować.

- Podarek albo psota - dobiegł z korytarza dziecięcy

głos.

Otworzyła drzwi, w których stanął młodociany pirat

z opaską na oku i hakiem zamiast ręki.

- A tak naprawdę to tylko psota - dodał chłopiec

i przesunął się na bok.

Tuż za nim ukrywał się przykucnięty Chance, który

teraz się wyprostował. Lana aż cofnęła się na jego widok.

Wyglądał świetnie w szarej bluzie i szarych spodniach.

Ten strój miał mu pewnie ułatwić ukrycie się za chłop­

cem, ale jednocześnie sprawiał, że wyglądał bardzo

męsko.

- Idź sobie - powiedziała.

Chance wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.

- Najpierw musimy porozmawiać.

228 CARLA CASSIDY

- Nie mamy o czym. Oboje wypełniliśmy warunki

naszego układu. - Spojrzała w bok, bojąc się, że zajrzy

jej w oczy i dostrzeże w nich smutek oraz tęsknotę.

- Ależ Lano... - zaczął, ale przerwało mu głośne pu­

kanie do drzwi.

- Podarek albo psota! Podarek albo psota! - odezwał

się zgodny chór.

Chance odsunął się od drzwi, a Lana chwyciła miskę

i poczęstowała gromadkę przebierańców cukierkami.

Po chwili znowu zostali sami.

- Proszę, Chance. Przecież możesz sprzedać ranczo.

- Mogę, ale nie chcę... - Znowu przerwało mu pu­

kanie do drzwi. Było subtelniejsze, ale trudno je było

zignorować.

Tym razem za drzwiami czekały dwie wystraszone

dziewczynki przebrane za czarownice. Lana uśmiechnęła

się, chcąc dodać im odwagi i powiedziała, żeby wzięły

sobie po kilka cukierków.

Przez jej ciało przeszedł gwałtowny dreszcz, kiedy po­

czuła na ramieniu dłoń Chance'a.

- Pojedźmy do mnie, Lano - poprosił. - Tam nikt

nam nie będzie przeszkadzał.

Cofnęła się, nie chcąc, by jej dotykał.

- Mówiłam ci już, że nie mamy o czym mówić.

Przeciągnął dłonią po włosach. W jego oczach poja­

wiły się gniewne błyski.

- Pół godziny, Lano. Możesz mi chyba tyle poświę­

cić? Ale chciałbym, żebyśmy pojechali na ranczo - za­

kończył niemal szeptem.

- Dobrze - zgodziła się, nie bardzo wiedząc, co robi.

Po chwili znaleźli się w jego aucie. Oboje milczeli

i starali się na siebie nie patrzeć. Sytuacja wydała jej się

POWRÓT DO PROSPERINO 229

dziwna i Lana złościła się na siebie, że przystała na to

szaleństwo. Czuła, że teraz będzie jej trudniej opuścić

Chance'a.

- Nigdy nie otworzyłabym drzwi, gdybym wiedziała

- odezwała się w pewnym momencie.

- Wiem, dlatego musiałem poprosić tego chłopca

o pomoc. - Zaśmiał się. - Mały spryciarz. Kosztowało

mnie to aż dziesięć dolców. Musiał wyczuć, że bardzo

mi na tym zależy.

Lana zamilkła poruszona. Dlaczego Chance'owi tak

bardzo zależy na tej rozmowie? Co też planuje?

W końcu zatrzymali się przed jego domem.

- Przyjechaliśmy, więc możesz w końcu powiedzieć,

o co ci chodzi - powiedziała z mocnym postanowie­

niem, że nie zajrzy do środka. Chybaby się rozpłakała

na widok kuchni.

- Nie wygłupiaj się - mruknął. - Chodź do środka.

Zrobię kawę i pogadamy.

Nie, nie chciała wracać do miejsca, gdzie była tak

szczęśliwa. Wolałaby zostać w samochodzie, choć wie­

działa, że może się to wydawać nieco dziwne. W końcu

otworzyła drzwi.

- Ale pamiętasz, pół godziny - przypomniała mu. -

A potem mnie odwieziesz.

- Oczywiście - odparł. - Gdzie tylko zechcesz...

Podążyła za nim, myśląc z niepokojem o kuchni. Jed­

nak Chance poszedł dalej, w stronę schodów. Jeśli chce

zabrać ją do ich dawnej sypialni, to się przeliczył! Nie

mogła się na coś takiego zgodzić! Już otworzyła usta,

by zaprotestować, ale Chance obrócił się w jej stronę.

- Chcę ci pokazać coś w moim dawnym pokoju.

W końcu zwyciężyła w niej ciekawość i ruszyła za

230 CARLA CASSIDY

nim. Przypomniała sobie ten pokój z uszkodzoną ścianką

i pomyślała, że Chance pewnie ją zreperował. Jednak kie­

dy otworzył przed nią drzwi, aż oniemiała z wrażenia.

Pokój był świeżo wytapetowany, w oknach wisiały ko­

lorowe zasłonki, a w kącie stały dwie śliczne kołyski.

Takie jak ta, którą oglądali razem w sklepie.

- Doskonale tu pasują - usłyszała za sobą jego głos.

- Tak jak ty, Lano.

Odwróciła się do niego ze łzami w oczach.

- Dlaczego mnie tak męczysz? Czemu nie dasz mi

spokoju?

Uderzyła go pięścią w pierś, a następnie uciekła na

dół, nie chcąc patrzeć na kołyski. Chance dogonił ją

w holu.

- Nie pozwolę ci odejść.

- Musisz! Pamiętasz naszą umowę?

- Więc podaj mnie do sądu za niedotrzymanie jej wa­

runków! - wykrzyknął nabrzmiałym z emocji głosem. -

Posłuchaj, Lano. Dopiero teraz zrozumiałem, jak puste

i jałowe jest moje życie. Ja naprawdę chcę być ojcem

dla moich dzieci. Chcę mieć was wszystkich obok... Zu­

pełnie nie rozumiem, o co ci chodzi.

Lana pokręciła głową. Ona doskonale zdawała sobie

z tego sprawę. Nie chciała dzielić życia z kimś, kto nie

potrafił jej pokochać. Wolała już spędzić życie samotnie,

niż narażać się na tego rodzaju sytuację.

- Chodźmy do salonu - westchnęła.

Kiedy się tam znaleźli, opadła ciężko na kanapę. Czu­

ła, że nogi w każdej chwili mogą jej odmówić posłu­

szeństwa.

- I co dalej? - westchnął Chance.

- Sama nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Kiedy

POWRÓT DO PROSPERINO 231

przyszłam do ciebie z tą propozycją, sprawa wydawała

się prosta. Oboje mieliśmy dostać to, na czym nam za­

leżało, a potem się rozejść...

Chance usiadł obok i westchnął głęboko.

- Chcę, żebyś tu została, Lano. Chcę, żeby moje dzie­

ci mogły się wychowywać na ranczu. Będą tu miały dużo

miejsca do zabawy. Ja mogę wyjechać...

Spojrzała na niego zaszokowana.

- Nie możesz tego zrobić! - zaprotestowała. - Prze­

cież chodziło właśnie o to, żebyś dostał to ranczo. Teraz

powinieneś je sprzedać i założyć firmę. Inaczej wszystko

na nic.

- Dlaczego? Przecież mogę dalej sprzedawać maszy­

ny rolnicze.

- Ale przecież nie o to ci chodziło!

- Lano, zależy mi przede wszystkim na tym, żebyś

mogła tu zamieszkać. - Spojrzał na stolik. - Trudno, sko­

ro mnie nie chcesz, przynajmniej zamieszkaj tu z dzieć­

mi. Bardzo cię potrzebuję, ale przecież nie mogę cię zmu­

sić do wspólnego życia...

Spojrzała na niego, jakby stroił sobie z niej żarty. Ona

go nie chce? Lana czuła, jak serce wali jej w piersi.

- Co... co takiego? - wyjąkała.

Spojrzał na nią, a jego oczy stały się w tym momencie

jeszcze bardziej zielone.

- Przecież wiesz, że cię kocham - zaczął. - Inaczej

nigdy nie zaproponowałbym ci wspólnego życia. To dzię­

ki tobie uświadomiłem sobie, że moja codzienność jest

jedną wielką czarną dziurą... Dzięki tobie mogłem po­

godzić się z przeszłością.

Lana wytarła łzy i pokręciła głową.

- Pewnie chcesz powiedzieć, że zależy ci na dzie-

232 CARLA CASSIDY

ciach - westchnęła. - Nigdy nie zachowywałeś się tak,

jakby zależało ci właśnie na mnie.

Chance wziął ją za rękę. Chciała ją wyszarpnąć, ale

czuła, że jest na to zbyt słaba.

- Być może to wpływ mojego ojca - rzekł ze smutkiem.

- To przy nim nauczyłem się ukrywać uczucia. Ale prawda

jest taka, że byłem potwornie rozczarowany, kiedy okazało

się, że jesteś w ciąży. Nie chciałem się z tobą rozstać. Nie

chciałem i nadal nie chcę... - Urwał na chwilę. - To niby

takie proste, ale tak trudno to powiedzieć.

Lana postanowiła się jeszcze bronić. Pragnęła podzie­

lić się z nim wszystkimi swoimi przemyśleniami z ostat­

nich tygodni.

- Wiesz, nie chcę, żebyś kiedyś żałował swojej de­

cyzji. Nie chcę ci zrujnować życia.

Chance ścisnął mocniej jej dłoń.

- A jednak zrobisz to, jeśli mnie zostawisz. Nie po­

trafię już bez ciebie żyć. Wystarczyło parę godzin rozłąki,

żebym uświadomił to sobie w całej pełni. Zrozumiałem,

że chcę cię mieć zawsze przy sobie. Że pragnę patrzeć,

jak dorastają moje dzieci. A potem dzieci moich dzieci.

Lana poczuła, że nie może już dłużej się bronić.

- Pocałuj mnie - szepnęła. - Pocałuj, żebym zrozu­

miała, że to wszystko prawda.

Chance nie dał się dwa razy prosić. Przytulili się

w najbardziej zmysłowym pocałunku, jaki można sobie

wyobrazić. Było w nim zarówno pożądanie, jak i całe

morze miłości.

- Kocham cię, Lano - rzekł, łapiąc oddech, kiedy

w końcu się od siebie oderwali. - Nie potrafię już żyć

bez ciebie.

- Och, Chance, nawet nie wiesz, jak ja ciebie kocham.

POWRÓT DO PROSPERINO

233

- Pociągnęła nosem. - I to od zawsze. Od chwili, kiedy

cię ujrzałam. Wiadomo, stara miłość nie rdzewieje...

Przyciągnął ją do siebie i zaczął powoli wyjmować

spinki z jej włosów. Po chwili poczuła, że znowu spły­

nęły jej na ramiona.

- Trochę się bałem tej miłości - westchnął. - I tego,

że nie zdołam sprostać wymaganiom małżeńskiego życia.

Mój ojciec...

Lana położyła palec na jego wargach.

- Myślę, że najwyższy czas dać mu spokój - powie­

działa, marszcząc czoło. - To prawda, że miał fatalny

wpływ na twoje życie, ale w końcu się od tego uwolniłeś.

Sądzę, że powinieneś darować mu winy. Pewnie chciał

dobrze...

Chance mimowolnie zacisnął dłonie.

- Ale...

- Wszyscy popełniamy błędy, Chance.

Ucałował ją w skroń.

- Jesteś aniołem - szepnął. - I chyba masz rację. Co

się stało, to się nie odstanie. Myślę, że teraz trzeba po­

myśleć o przyszłości. Naszej przyszłości.

Lana przytuliła się do niego. Zaczęli się znowu cało­

wać, aż w końcu zabrakło im tchu. Kiedy znowu spoj­

rzała na Chance'a, zauważyła, że jego oczy lśnią prze­

kornie.

- Pamiętasz, mamy dziś Halloween - zaczął. - Jeśli

teraz zgodzisz się pójść ze mną do sypialni, to chyba

będę miał dla ciebie podarek.

- Jesteś pewny, że to nie będzie psota? - spytała

z uśmiechem.

- Obawiam się, że jedno i drugie - powiedział, pa­

trząc jej w oczy. - I co ty na to?

234 CARLA CASSIDY

- Nie wiem, czy chcę z tobą pójść - zaczęła się prze­

komarzać.

On jednak wziął ją na ręce. Aż westchnęła, czując

jego mocne ramiona.

- Jak widzisz, wcale mi to nie przeszkadza - mruk­

nął, kierując się do drzwi.

Kiedy tak ją niósł, pomyślała o Meredith i Joem. Zde­

cydowała, że zrobi wszystko, by jej miłość była równie

trwała. Możliwe, że kiedyś była tylko zadurzeniem nie­

zbyt mądrej nastolatki, ale z upływem lat przekształciła

się w coś mocnego i pewnego. Dzięki temu ich uczucie

powinno kwitnąć przez wiele szczęśliwych lat.