SOPHIE WESTON

Zwodnicza namiętność

Tytuł oryginalny: Deceptive passion

Seria wydawnicza: Harlequin Romance (tom 135)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Z westchnieniem ulgi postawiła walizkę na ziemi. Szósta nad

ranem! Mimo normalnego gwaru, lotnisko w Atenach wydało

się Dianie miejscem ponurym. Wszyscy się z kimś witali,

machali rękami; miała wrażenie, że jest tutaj jedynym

nieproszonym gościem.

Dwa lata temu, pomyślała z gorzkim rozbawieniem, nawet nie

mogłaby wyobrazić sobie podobnej sytuacji. Trzęsłaby się ze

strachu, że nie zdoła wypożyczyć auta, nie mówiąc o samotnej

jeździe. Była tu przecież po raz pierwszy, w obcym kraju. Ale to

było dwa lata temu. Dzisiaj radziła sobie ze wszystkim.

Biuro wypożyczalni samochodów wyglądało na nieczynne, ale

zastukała głośno w kontuar.

- Słucham? - Z zaplecza wynurzył się mężczyzna z wyrazem

znudzenia na twarzy.

- Dzień dobry. - Uśmiechnęła się najżyczliwiej, jak potrafiła.

Życie na własną rękę nauczyło ją i tego: nie warto spieszyć się

z atakiem, na wojnę zawsze przyjdzie pora. - Chodzi oczywiście

o pożyczenie auta.

- Zaczynamy pracę o ósmej.

- Mówię o samochodzie - wyprostowała się i podniosła nieco

głos - który miał być gotowy na szóstą. Przyleciałam z

Hamburga, moje nazwisko Tabard.

- Przykro mi. - Urzędnik odwrócił się na pięcie, nie

mrugnąwszy nawet okiem.

- Rezerwacji dokonał - powiedziała miękko - hrabia Galatas. -

Obserwując Milesa, doszła kiedyś do wniosku, że niektórych

łatwiej wyprowadzić z równowagi spokojem niż złością.

Mężczyzna stanął jak wryty. Zauważyła nie bez satysfakcji, że

ściągnął łopatki, jakby ugodzony strzałą w sam środek pleców.

Obrócił się wolno wokół własnej osi i spotkał z jej szerokim

uśmiechem.

- Ach, tak... Oczywiście, biuro hrabiego zgłosiło taką

rezerwację.

Zniknął na chwilę i wrócił z kluczykami oraz blokiem

formularzy. Poprosił o podpis, paszport, prawo jazdy -sprawa

była załatwiona. Diana wyjęła z torebki kartę kredytową, ale

pokręcił przecząco głową.

- Polecono nam wystawić rachunek na konto hrabiego.

- Z trudem ukrywał zdumienie, jakby dopatrzył się w jej

wyglądzie czegoś szczególnego.

Zapewne zdarzyło się po raz pierwszy, chichotała w duchu, że

gość znakomitej rodziny Galatas przyleciał zwykłym rejsowym

samolotem.

- Uprzejmie proszę, kluczyki do szarego citroena. Hrabianka

zostawiła pani wiadomość w skrytce na rękawiczki.

Diana zesztywniała. Nie spodziewała się żadnych osobistych

powitań. A już najmniej ze strony tej dziwaczki - siostry

hrabiego. Susie Galatas była kobietą pełną temperamentu,

nieobliczalną, ale kiedyś - z godną podziwu konsekwencją -

unikała Diany jak ognia. Nic dziwnego, ponieważ nigdy nie

przestała marzyć o Milesie Tabardzie.

Urzędnik udawał, że nie zauważył nagłej zmiany nastroju na

twarzy klientki. Wręczył jej kluczyki, karteczkę z numerem

rejestracyjnym oraz dokumenty.

- Życzę udanych wakacji, pani Tabard. - Na jego wargach

rozkwitł promienny uśmiech. - Witamy w Grecji!

- Dziękuję! - Zmrużyła radośnie oczy.

Uległa magii jego słów, magii samej nazwy tego kraju. Gdyby

nie doświadczenia ostatnich dwóch lat, nie wiedziałaby, że jest

zdolna do zwykłej radości z byle powodu. Teraz, na przykład,

wykończona po czterech dobach ciężkiej, brudnej pracy w

ruinach osiemnastowiecznego zamku, z euforią myślała o tych

krótkich wakacjach. Witamy w Grecji!

Nie marzyła, co prawda, o wizycie w zamku Galatas, ale

sekretarka hrabiego postawiła sprawę jasno: przez wzgląd na

starą znajomość, pan hrabia byłby wdzięczny, gdyby pani

Tabard zechciała oszacować koszty niezbędnych renowacji w

jego rodowej siedzibie. I przez wzgląd na tę samą starą

znajomość ofiarował pani Tabard gościnę w zamku. Hrabia nie

mógł wyrazić jaśniej swoich oczekiwań: stara znajomość

powinna znaleźć odzwierciedlenie w wystawionym przez Dianę

rachunku. A że hrabia oraz jego siostra żywili do niej urazę za

małżeństwo z Milesem, ich ukochanym przyjacielem z

dzieciństwa? Że nigdy tego nie ukrywali? Hrabia uznał, że

jedno z drugim nie ma nic wspólnego.

Mężczyzna odwzajemnił uśmiech i skinął głową na tragarza.

- No, no... - szepnął do kolegi - przy takiej sztuce to Susanna

Galatas mogłaby uchodzić za pokojówkę.

Dziewczyna, która stała za ich plecami, skrzywiła się z

niesmakiem.

- Chyba żartujesz! Hrabianka jest naprawdę piękna. I bardzo

bogata. Widziałeś, jak się ubiera? Ładna mi pokojówka!

- No i co z tego! Nie mówię o ciuchach. Ta ma coś takiego w

oczach, że człowiek z miejsca głupieje.

Gdyby Diana mogła go słyszeć... Zawsze oceniała swoją urodę

jako pospolitą. Inna rzecz, że po odejściu Milesa dbała o wygląd

jak nigdy przedtem. Nie szczędziła ani czasu, ani pieniędzy,

byle tylko udowodnić całemu światu, a przede wszystkim sobie,

że nie ma to jak wolność. We własnym lustrze widziała jednak

codziennie tę samą zwyczajną twarz, a słowa Greka uznałaby

za kpinę.

Wręczyła bagażowemu napiwek i wśliznęła się za kierownicę.

Auto było nowe i nieskazitelnie czyste. Jakżeby inaczej,

pomyślała z przekąsem. Przez ostatnie dwa lata często jeździła

pożyczanymi samochodami, ciesząc się, ilekroć silnik zapalił od

razu.

W skrytce na rękawiczki, zamiast wiadomości, znalazła

wyrysowaną przez Susie trasę podróży. Męczyła się nada-

remnie z rozszyfrowaniem jej treści, aż doszła do wniosku, że

to godny jaśnie hrabianki sposób na niepożądanego gościa: a

nuż się zgubi gdzieś w południowej Grecji... Diana, jak zwykle,

nie mogła darować sobie złośliwości, kiedy myślała o Susie.

Może dlatego, że przy swoim byłym mężu nie powiedziała o niej

nigdy złego słowa?

Cisnęła w kąt „mapę" i ruszyła w drogę. Pewna, że jedzie w

dobrym kierunku, zaczęła myśleć o Milesie, który przecież

kojarzył jej się z Grecją. A Grecja z nim.

Nie zdążyli odwiedzić zamku razem. Planowali ten wypad w

ostatnim roku małżeństwa, ale kiedy nadeszła jesień, kartka w

kalendarzu nie miała komu przypomnieć, że „Chris i Susie:

Grecja", bo Diana i Miles bawili na różnych kontynentach i

porozumiewali się już tylko poprzez adwokatów.

Słońce wzeszło na dobre i zaczęło razić w oczy. Szukając jedną

ręką okularów, Diana omal nie przegapiła zjazdu z autostrady.

Zahamowała ostro i skręciła w boczną drogę. Pamiętała ją

dobrze z wieczornych wędrówek palcem po mapie. Jeździło

tamtędy więcej ciężarówek i wozów zaprzężonych w muły niż

eleganckich samochodów.

Miles opowiadał jej kiedyś, że do zamku Galatas wiedzie stary

historyczny trakt. Kręty i wąski, trzeba jechać ostrożnie i

uzbroić się w cierpliwość. Nigdy zresztą, odkąd dostał prawo

jazdy, nie zniechęcała go żadna trasa, nie bał się przygód czy

niewygody. A jeżeli Miles sobie z czymś radził - ta zasada

pozwoliła przetrwać Dianie najgorsze chwile - jej też musi się

udać!

Z zaciśniętymi zębami, skupiona, jechała dalej, planując postój

na stacji benzynowej. Wiedziała już, że w nie znanym kraju

trzeba tankować do pełna, gdziekolwiek się da. Miles zawsze

tak robił, ale wtedy nie zwracała na to uwagi. Nigdy nie pytała,

dlaczego postępuje w ten czy inny sposób. Wykonywał swoje

obowiązki sprawnie, w milczeniu, zawsze na czas. Lubił

fachowość. Dopiero w ostatnim roku irytował się bez powodu,

pod byle pretekstem, co z kolei Dianę doprowadzało do białej

gorączki... I tak, w coraz gorętszej atmosferze, czekali na

ostateczny wybuch.

Podjechawszy przed stację, z ulgą wyszła z samochodu, żeby

wyprostować kości. Greckie słońce, parzące w plecy, wydało jej

się czymś bliskim, fizycznie namacalnym przedmiotem. Trudno

sobie nawet wyobrazić podobne uczucie w zamglonym

Hamburgu czy Londynie. Wygrzebując z pamięci kilka

greckich słów, wyjaśniła właścicielowi, o co chodzi, a gdy

autem zajął się kilkunastoletni chłopiec w kombinezonie,

usiadła w cieniu z filiżanką kawy.

Przechyliła się z krzesłem do tyłu, głowę oparła o ścianę i

zamknęła oczy. Miles, oczywiście, mówił po grecku.

Oczywiście płynnie. Nic dziwnego, skoro po rozwodzie rodziców

wychowywał go stary hrabia Galatas, dziadek Chrisa i Susie, a

każde wakacje spędzał w zamku.

Diana zdjęła okulary. Chyba właśnie wtedy, w czasie letnich

szaleństw, Miles poznał smak prawdziwego ryzyka. Cóż, może

po takim dzieciństwie życie bez codziennej porcji dreszczy, bez

niebezpieczeństw, wydaje się człowiekowi bezbarwne?

Przypomniała sobie jedną z opowieści, jak to Miles z Chrisem

prosto z zamkowego muru dali nurka do wody. Stary hrabia

długo przepraszał rybaków, którzy ich wyciągnęli, a chłopcy za

karę narąbali drewna.

- I to miało was zniechęcić do powtórzenia wyczynu? Prace

ręczne? - zapytała wtedy chłodno Diana.

- Powtórzenia? - Miles, jakby nie wierzył własnym uszom. -

Niby po co mielibyśmy to robić? Żeby wpaść w rutynę? Nie ma

nic nudniejszego od przyzwyczajenia.

Również małżeństwo, rzecz jasna, stało się dla Milesa rutyną.

Czymś mało zabawnym. Zwyczajnym.

Zbyt prędko... ale skłamałaby mówiąc, że się nie spodziewała.

Od początku wisiał nad nimi jakiś niepokój. Miles - ze swoją

błyskotliwością, nerwowym sposobem bycia,

przeświadczeniem, że wciąż musi balansować na granicy

bezpieczeństwa - wydawał się Dianie dziwnie obcy,

nieprzystępny. Onieśmielał ją. Nawet tuż po ślubie, kiedy była

zakochana po uszy, drżały jej kolana na jego widok, nigdy nie

czuła się naprawdę swobodnie.

Usłyszała chrząknięcie. Właściciel stacji postawił na stole

szklankę wody, miseczkę oliwek oraz kieliszek przejrzystego

płynu. Ouzo. Znajomy anyżowy zapach. Poczuła wypieki na

policzkach.

Pamięć nie dawała jej spokoju. Miles co wieczór nalewał sobie

kieliszek ouzo. Na przywitanie nocy, mówił ze śmiechem. Nie

przepadała za greckim trunkiem i zwykle odmawiała, ale

potem, kiedy się całowali, wdychała jego aromatyczny ziołowy

zapach. Z tysiącem ukrytych w nim tajemnic, o nie znanym

kraju i nieprzeniknionej naturze swojego kochanka.

Muszę z tym skończyć, powiedziała sobie stanowczo. Piekielne

ouzo... Czuła, że łzy ściskają jej gardło. Wypiła wodę,

podziękowała właścicielowi i zapłaciła rachunek.

Nie miała zamiaru spędzić tych kilku darowanych dni, swojej

pierwszej podróży do Grecji, z duchem Milesa! Prawie słyszała

jego drwiący śmiech. O, nie. Żadnego łkania. Bardzo

przeżywała tamto rozstanie, ale wyrzuciła go z pamięci raz na

zawsze.

Prawie uspokojona, wróciła do samochodu. Przez ostatnie dwa

lata ciężko nad sobą pracowała, żeby poznać luksus cudownego

uczucia: spokojnej pewności siebie. W dniu, w którym została

przedstawiona rodzinie Galatas, zapomniała, co to znaczy.

Wszyscy przecież wiedzieli, że jedyną i wymarzoną partią dla

Milesa jest piękna Susie, zakochana w nim do szaleństwa.

Tak przynajmniej mówiono. Susie oczywiście zaprzeczała, a

Miles nawet po ślubie nie ukrywał, że ją uwielbia. Wyskakiwał

z wanny, kiedy dzwoniła. Zapominał szalika, kiedy wzywała go

na spotkanie. To były pierwsze oznaki, że ich małżeństwo

szwankuje, że coś jest nie tak...

Więc dlaczego wybrał jednak mnie? Diana zagryzła wargi. Czy

nigdy nie przestanie o tym myśleć?

W wieku trzydziestu sześciu lat Miles został najmłodszym

profesorem uniwersytetu. Kochały się w nim wszystkie

studentki, oprócz Diany. Może dlatego, że nie miała z nim

żadnych zajęć? Kiedyś, przy jakiejś towarzyskiej okazji, zostali

sobie przedstawieni, ale zachowała się jak chorobliwie

nieśmiała uczennica. Do głowy jej nie przyszło, że profesor

Tabard może ją zapamiętać!

Nie tylko zapamiętał, ale zaczął na nią polować. Wszyscy to

zauważyli, oprócz Diany. Niczego jeszcze nie rozumiała, kiedy

ni stąd, ni zowąd opiekun jej grupy, starszy pan, uraczył ją

ojcowskim kazaniem na temat niebezpiecznych związków

dojrzałych mężczyzn z niewinnymi dziewczętami. Wiedział, co

mówi, pomyślała Diana. Była wtedy niewinna jak dziecko.

Czy przypadkiem nie jej naiwność tak go pociągała? Pewnie w

głębi duszy śmiał się z dziecięcego zdumienia w jej oczach.

Nie próbowała nawet ukrywać swojego zdziwienia i zachwytu.

Bezmiernego, cielęcego zachwytu, bo Miles był dla Diany

olśnieniem. Bawiło go to, jasna sprawa, ale z drugiej strony on

zawsze wyglądał na rozbawionego. Niezmiennie zadowolony,

pewny siebie, namiętny w sposób, o którym nigdy przedtem nie

śniła. Jeszcze dzisiaj czerwieni się na wspomnienie tamtych

pierwszych miłosnych szaleństw. Równie namiętnie, niestety,

wyrażał swoją wrogość. Później.

Na samo wspomnienie tamtych ostatnich tygodni oblewała się

zimnym potem. Miles zachowywał się jak człowiek okrutnie

zdradzony, ofiara perfidnego spisku. Jak gdyby to ona,

podstępem, złapała go w sidła małżeństwa!

Minęło południe, kiedy dojechała do rozwidlenia dróg i bez

wahania skręciła w lewo. Dzięki opowieściom Milesa znała

trasę na pamięć. Nagle, ze szczytu kolejnego zbocza, na

horyzoncie ukazało się morze. Atramentowoniebieskie, tylko w

pobliżu skał mieniące się odcieniami złota i srebra.

Westchnęła oniemiała. Absolutny spokój. Dokładnie tak, jak

obiecywała sekretarka hrabiego. Nic dziwnego, że Miles

uwielbia to miejsce.

Zagryzła wargi. Znowu Miles! Nie ma żadnego Milesa! Nie

zobaczy go nigdy więcej, bo nie chce. Ma przed sobą całe życie,

ale dopóki nie uwolni się od cienia pana Tabarda... nic z tego.

Przez ostatnie dwa lata harowała jak wół, uciekając od

wspomnień, ale dojrzała wreszcie do własnego, nie urojonego

życia, w którym znajdzie czas nie tylko na pracę.

Za kolejnym zakrętem droga zmieniła się w wyboistą koleinę.

Diana przeklęła cicho, podskoczyła na pierwszym garbie i

nagle, spojrzawszy przed siebie, oniemiała z zachwytu.

Na horyzoncie rysował się zamek w całej swojej okazałości:

groźna wenecka forteca, tak czarna na tle błękitnego morza, że

aż nieprawdziwa. Bajeczny, uśmiechnęła się do własnych

myśli, z bajecznie stromym podjazdem. Dwa lata temu mdlała

na sam widok takiej drogi. Teraz zacisnęła zęby, włączyła

drugi bieg i dodała gazu. Samochód pruł w górę jak pocisk do

wyznaczonego celu. Zatrzymała się pod rozłożystym drzewem

na dziedzińcu.

Skrzyżowała ręce na kierownicy, oparła o nie głowę i czuła, że

za chwilę się rozpłacze. Usłyszała lekkie kroki. Natychmiast

się wyprostowała, przeczesała ręką włosy, ale to nie był nikt

znajomy, tylko niska przysadzista kobieta z krzaczastymi

brwiami i czarnymi siwiejącymi włosami.

- Pani Tabard? - Miała ciężki grecki akcent. - Ja - rozpłynęła

się w szerokim uśmiechu - Maria.

Przez całą drogę nie zamykały jej się usta. Diana domyślała

się, że może chodzić o posiłek, ale nie przełknęłaby teraz ani

kęsa.

- Chcę tylko - zamknęła oczy i złożonymi dłońmi dotknęła

policzka - odpocząć. - Widząc zdumienie na twarzy Marii,

zaczęła chrapać. - Spać! Chcę tylko spać!

- Tak, tak - ucieszyła się Greczynka. - Hypno. - Rozkazującym

gestem kazała iść za sobą.

W mrocznych korytarzach zamku Diana poczuła się nieswojo.

Z niekłamaną ulgą usłyszała, że dotarły na miejsce.

- Łóżko. - Maria otworzyła drzwi wielkiej komnaty.

Weneckie lustra, olbrzymia wiktoriańska toaletka, stylowe

krzesła. Całe wnętrze Diana przebiegła fachowym okiem,

jednak dopiero łazienka zrobiła na niej wyjątkowe wrażenie.

Nie mniejsza od sypialni, z olbrzymią wanną na środku,

mosiężnym prysznicem, wieloma lustrami, stolikami i

krzesłami, wydała jej się bardzo oryginalna, choć niemało

takich domów już obejrzała.

- Kąpiel - powiedziała z dumą Maria.

- Widzę. Dziękuję bardzo.

Ale Greczynka odkręciła jeszcze kran nad wanną, sprawdziła

temperaturę, wlała do wody pachnącego olejku, pokazała, gdzie

są ręczniki i w końcu zniknęła.

Diana wybuchnęła śmiechem. Maria miała rację: po tej

bohaterskiej podróży powinna odbyć kwarantannę w wannie.

Kąpiel zapowiadała się cudownie, a długo odkładany sen mógł

jeszcze dziesięć minut poczekać.

Wskoczyła do wody z radosnym pluskiem, ale wygrzebała się z

wanny ostatkiem sił. Z zamkniętymi oczami, ledwie

przytomna, owinęła się w wielki ręcznik i poczłapała do

sypialni.

W zaciemnionym pokoju panował chłód. Niecierpliwym

ruchem, z półprzymkniętymi powiekami, odsunęła zasłonę

łóżka i zamarła. Uciekł sen, zniknęło cudowne uczucie spokoju.

Pod kocem spał mężczyzna. Na boku, z nagim ramieniem na

poduszce. Muskularny, lekko opalony, wyglądał jak

maratończyk po biegu. Przekręcił się niespokojnie.

Nie musiała przyglądać się jego twarzy: znała na pamięć

arogancki profil, śmieszne loczki nad uchem, z którymi nie

radził sobie żaden fryzjer... Boże, po samych muskułach

poznałaby tego faceta na końcu świata.

Uniósł powieki, ale tylko na chwilę, jakby wciąż spał.

Diana wstrzymała oddech. Bezszelestnie, malutkimi

kroczkami wycofywała się do łazienki, nie odrywając wzroku

od łóżka.

Zapomniała o lustrze. Kiedy kątem oka zauważyła w nim

własne odbicie, mimowolnie zachłysnęła się powietrzem i

głośno westchnęła. Wystarczyło. Miles otworzył oczy. Zawsze

miał lekki sen, pomyślała z goryczą.

Obudził się natychmiast. Diana zdrętwiała, jakby wrosła w

podłogę, za to on, wsparty na łokciach, z odsłoniętym do połowy

torsem i leniwym uśmiechem na ustach, nie zdradzał cienia

niepokoju. Zapanowała przeraźliwa cisza.

- Niespodziewany gość-powiedział zaspanym głosem.

Diana myślała już tylko o tym, żeby nie zemdleć. Najpierw

przeniknął ją zimny dreszcz, potem fala gorącej krwi uderzyła

jej do głowy. Wiedziała, że powinna się odwrócić i uciec, ale nic

z tego. Jakaś piekielna siła zamieniła ją w drżącą osikę! Boże,

żeby nie zauważył... Gdzież ta niezłomna wola, której

gratulowała sobie jeszcze dziś rano?! Do diabła! Dwa

zmarnowane lata... Czuła złość i mimowolnie narastające

podniecenie.

Miles, już zupełnie odkryty, wyciągnął do niej rękę. O, nie!

Cofnęła się przerażona. Nie skorzysta z zaproszenia, choccy

miała spalić się na popiół. Czy on się domyśla? Wszystkiemu

winne zmęczenie, a może ten nieszczęsny kieliszek ouzo? Na

pewno, gdyby jej nie zaskoczył, zachowałaby się normalnie.

- Nie! - wykrztusiła zdławionym głosem.

- Dlaczego? - zaczął łagodnie, z uniesionymi lekko brwiami.

- Przykro mi, to jakieś nieporozumienie. Dopiero przyjechałam.

Rozmawiałam tylko z Marią, która mogła coś pokręcić -

wyrecytowała trzy zdania jednym tchem, ze ściśniętą krtanią.

Mogło być gorzej, pomyślała z ulgą. Dzięki Bogu, nie zaczęła

szlochać albo krzyczeć, na przykład: „Co ty tu, do licha, robisz,

przecież wyjechałeś na drugi koniec świata!" - Przepraszam, że

ci przeszkodziłam - ciągnęła dużo spokojniej - to moja wina.

Byłam okropnie zmęczona i pewnie pomyliłam drzwi.

Miles wyglądał na szczerze rozbawionego.

- Bardzo dobrze zrobiłaś.

Czuła, jak krew napływa jej do twarzy. A więc wszystko jak

dawniej! Spłoniła się jak panienka, bo profesor Tabard raczył

na nią spojrzeć. Bo chciał, żeby się spłoniła!

- Przykro mi - powtórzyła lodowato. - Na pewno znajdzie się

dla mnie jakiś pokój. Pójdę...

- Tylko po co? Tu jest mnóstwo wolnego miejsca. Rzeczywiście,

w całym swoim życiu nie widziała większego łóżka.

- Nie śmiałabym...

- Dlaczego? - zapytał miękko, jakby przemawiał do dziecka. -

Sama powiedziałaś, że jesteś wykończona. Maria o tej porze

zawsze wychodzi; łatwiej by ci było znaleźć igłę w stogu siana.

Daj spokój, Diano. Przyłóż się jak człowiek do poduszki, a

wieczorem pomyślisz, co dalej.

- Nie!

- Dlaczego?

- Bo to twój pokój i poduszka jest zajęta!

- Nie przywiązuję się do poduszek. Zaproponowałem ci spółkę...

w jej używaniu.

- Pomysł dobry, ale kiepski - wycedziła chłodno.

- Boisz się, że nie wypoczniesz? - Jego brązowe oczy iskrzyły się

kpiną. - Znalazłby się i na to sposób.

- Wiesz, co ci powiem? To ty daj spokój. Uważasz mnie za

idiotkę? Musiałabym kompletnie stracić pamięć, żeby wejść do

tego łóżka akurat z tobą!

- Masz na myśli amnezję! - Śmiał się jak z najlepszego

dowcipu. - Hmm, pomysł dobry jak każdy inny...

Przeciąganie pojedynku nie miało sensu. Diana wzruszyła

nieostrożnie ramionami i ledwie zdążyła złapać ręcznik.

Jeszcze bardziej pąsowa, poczuła na sobie jego palący wzrok.

Czy z każdych oczu można wszystko wyczytać? Jej też?

Odwróciła się gwałtownie.

- Więc gdzie zamierzasz spać? W wannie?

- Niewykluczone. Najpierw jednak poszukam Marii.

- Chyba łatwiej byłoby znaleźć Susie - powiedział bez-

namiętnym głosem, ale zbyt dobrze go znała, żeby nie

zrozumieć.

- Susie? Ona jest w zamku?

- To jej dom.

- Ale nigdy tu nie przyjeżdżała... - zamilkła na wspomnienie

pewnego przyjęcia.

Aż do tej pory była wdzięczna Christosowi za to, że zakpił

wtedy z Susie. Uwieszona na ramieniu Milesa wspominała

„cudownie proste życie", jakie wiedli kiedyś na zamku, troje

dozgonnych przyjaciół.

- O ile wiem, ty nie znosisz prostego życia, Susie - odezwał się

wówczas Christos. - Takiego bez nocnych klubów, sklepów i

bankietów. A w zamku po prostu nie bywasz.

Ale Susie nie zwykła się peszyć. Spojrzała z uwielbieniem na

Milesa.

- Tak samo jak Miles... - wyszeptała aksamitnym głosem.

Nie powiedziała wtedy, ze z Milesem zamieszkałaby nawet na

pustyni. Nie musiała. No i teraz byli tu razem. Tyle

chaotycznych myśli kłębiło się w głowie Diany. Skąd mogła

wiedzieć? Chyba że...

- Wiedziałeś, że przyjadę dzisiaj?

- Jasne. Swoją drogą, spodziewałem się ciebie dopiero

wieczorem. Dlaczego nie odpoczęłaś w Atenach? Opowiadałem

ci, że to ciężka podróż.

Diana zlekceważyła pytanie.

- Powiedziałeś Marii...

- Żeby przyprowadziła cię na górę, jak tylko się zjawisz.

Otworzyła usta, żeby krzyczeć, ale nie znalazła wystarczająco

mocnych słów. Żadną zniewagą nie wyraziłaby, co czuje na

widok jego bezczelnej miny.

Milesowi nie drgnęła powieka.

- Dlaczego? - wycedziła zdławionym głosem.

- Wysil swoją wyobraźnię - szepnął.

Nie, to niemożliwe. Śni jakiś koszmarny sen. Za chwilę

odzyska przytomność, usłyszy, że rozbiła samochód... Kiedy

zobaczyła jego trzeźwy rozbawiony wzrok, przestała się łudzić.

To nie sen...

- Jesteś obłąkany. - Wykonała bezradny gest. - Mam nadzieję,

że wiesz przynajmniej, po co to robisz. - Ścisnęła kurczowo

węzeł ręcznika. - Czy pokażesz mi sam właściwy pokój, czy

wolisz, żebym biegała po tym cholernym zamku...

- Owinięta w ręcznik? Hmm, skłamałbym mówiąc, że nie

wyglądasz w nim... ciekawie.

- Ależ nie ma sprawy! Jeśli aż tak doskwiera ci nuda, mogę

zagrać rolę błazna, cała przyjemność po mojej stronie, tylko... -

Ku swojemu przerażeniu, poczuła, że oczy nabiegły jej łzami.

Odwróciła się na pięcie w pół zdania. - Do diabła z tobą, znajdę

Marię.

- Diano... - Po raz pierwszy zaczął poważnie, bez śladu kpiny w

głosie.

Rzuciła się do drzwi. Doskonale znała jego chwyty. Kiedy Miles

łagodniał, wiadomo było, że nie ustąpi, ze będzie parł do celu

jak czołg. Ona też nie przypominała owieczki. Umiała walczyć,

niekoniecznie w białych rękawiczkach, ale teraz czuła się jak

strzęp człowieka: wyczerpana, bliska płaczu, owinięta w cudzy

ręcznik.

Zamknęła się w łazience i błyskawicznie ubrała. Pognieciona

bluzka wyglądała okropnie, ale Diana była dostatecznie

zdenerwowana, żeby nie przejmować się swoim wyglądem.

Także i pod tym względem nigdy nie mogła, ani nie próbowała,

dorównać Susie Galatas.

Znalazła ją przy pomocy Marii. Kiedy usłyszała głośne „proszę

wejść", serce podskoczyło jej do gardła. Miała nadzieję, że już

nigdy w życiu nie usłyszy tego głosu.

- Diana. Nie wiedziałam, że przyjechałaś. Czy podróż się

udała? - spytała beznamiętnie, ledwie poruszając wargami.

Diana drżała jak w febrze i ani myślała prowadzić towarzyskiej

gierki z Susie.

- Susie, wytłumacz mi łaskawie, co Miles Tabard robi w moim

łóżku - wycedziła równie „ciepło".

- Doprawdy, nie wiem, o co ci chodzi, Diano - Susie nie zadrżał

nawet głos.

- Miałam spędzić w zamku pracowity weekend. Sama. Nikt

mnie nie uprzedził, że bawi tu mój były mąż...

- I ja.

- ... który będzie mi przeszkadzał.

- Czy my ci w czymś przeszkadzamy?

„My" zabrzmiało jednoznacznie i choć Diana za grosz nie

wierzyła Susie, cios został wymierzony celnie.

- Chyba nie zrozumiałaś: to nie na ciebie wpadłam, tylko na

Milesa.

Twarz Susie wyrażała teraz niesmak i oburzenie.

- Na miłość boską! O człowieku, z którym żyłaś dwa lata,

mówisz jak o trędowatym.

- Nadal nie rozumiesz. Nie spotkałam go na korytarzu, tylko

we własnym łóżku. Maria wprowadziła mnie do pokoju i... -

Pomyślała nagle, że jeśli Susie nie blefuje, Miles sam jej

opowie zabawne szczegóły: jak żałośnie wyglądała w

kąpielowym ręczniku, jaka była przerażona, wściekła i

upokorzona. Jeśli to prawda...

Susie wzruszyła ramionami.

- Skoro on sam był w tym łóżku, to o co chodzi? Dwa lata temu

zdarzało ci się chyba oglądać Milesa w pościeli - mówiła

nienaturalnie cicho, napiętym jak struna głosem.

- Co było, a nie jest... - bąknęła pod nosem Diana.

Świetnie wszystko pamiętała. Dwa lata temu rzadko ze sobą

rozmawiali. Ale przed czterema laty jedno w drugim było

zakochane do szaleństwa. Kiedy wchodziła do pokoju, Miles

odwracał głowę, uśmiechał się i wlepiał w nią swoje ciepłe

brązowe oczy, a jej ciało przenikały dreszcze.

W łóżku też nie był z nią po to, żeby udowadniać swoją

przewagę, lub udowadniać cokolwiek. Kochali się jak wariaci,

ale tak delikatnie i radośnie... Potrafili śmiać się bez końca.

Łzy ścisnęły jej gardło. Odwróciła głowę, znów pokonana,

bezsilna w złości na samą siebie.

- Posłuchaj, Diano, nie wiem, z czyjej winy wynikło to

zamieszanie z pokojami. Wszystko się wyjaśni. Sama dopiero

przyjechałam, nie miałam jeszcze czasu porozmawiać z Marią.

- Powinnaś mi wyjaśnić tylko jedno: dlaczego mnie nie

uprzedziłaś o swoich planach na weekend. Wiesz, że nie

przyjechałabym.

- Wolałabyś, żeby tylko Miles zakłócał twą samotność? - Susie,

o dziwo, wyglądała na coraz mniej opanowaną.

- Wolałabym pobyć tu sama. Tego się spodziewałam. Dlatego

przyjęłam zaproszenie twojego brata. Kropka.

- Zaczynam ci wierzyć - powiedziała Susie poważnie, jakby do

siebie.

- Z wzajemnością. Wierzę, że mi wierzysz.

- Wyobraź sobie, że nie wiedziałam. Nikt mi nie powiedział, że

wybierasz się do Galatas. Zresztą, ja tu jestem przez

przypadek. Coś się wydarzyło i musiałam uciec z Aten. -

Uśmiechnęła się smutno. - Obydwie zmarnujemy urlop.

- Ja wyjeżdżam. - Diana nie wahała się ani chwili.

- Nie możesz tego zrobić. - Susie zerwała się na równe nogi. -

Chris mi nie daruje! Jak zwykle powie, że to moja wina.

- Przykro mi - odpowiedziała nieszczerze. Wyrozumiałość

Diany wobec Susie Galatas malała wprost proporcjonalnie do

rosnącej uwagi, jaką zaczął poświęcać jej Miles na rok przed

rozwodem.

Z Susie opadła kamienna maska. Była zdenerwowana, mówiła

coraz szybciej, jakby liczyła się każda minuta.

- Słuchaj, przysięgam, że nie wiem, o co tu naprawdę chodzi.

Ale zdaje mi się... intuicja podpowiada mi, że Chris z Milesem

coś uknuli. Tym razem skrócą mnie o głowę, jeśli pokrzyżuję

im plany.

- Uważasz, że twój brat ściągnął mnie do zamku pod

fałszywym pretekstem? - wycedziła Diana słowo po słowie.

- Możliwe - Susie zagryzła wargi - że Miles chciał się z tobą

spotkać. Nic mi nie mówił, ale czy to jest aż tak

nieprawdopodobne?

Diana nie wierzyła. Przez dwa lata nie zadzwonił do niej nawet

w Nowy Rok. Owszem, kilka razy poprosił o spotkanie w biurze

adwokata, ale uznała, że to z inicjatywy jej obrońcy, który

usilnie dążył do ugody. W końcu wytłumaczyła mu, z absolutną

szczerością, że nie zniosłaby następnego spotkania z Milesem...

w takich okolicznościach.

- Gdyby Miles... - na dźwięk jego imienia dostawała gęsiej

skórki - miał do mnie jakąś sprawę...

- Wiem. Napisałby do twojego adwokata. Ja też uważam, że

tak byłoby najdelikatniej. Po co rozdrapywać stare rany? Lecz

Miles... wiesz, jaki on jest. Zawsze musi postawić na swoim.

Słyszałam, jak opowiadał Chrisowi, że trzykrotnie prosił cię o

spotkanie. Nie zgodziłaś się, więc poszukał innego wyjścia.

Tak, teraz zaczyna rozumieć... Uwielbiała kiedyś ten jego upór,

niezłomną wolę w pokonywaniu przeszkód. Miles nigdy nie

przegrywał walkowerem. Znaczenia takich słów, jak pokora czy

uległość po prostu nie rozumiał. Kiedyś... Kiedyś, kiedyś!

Przełknęła łzy wściekłości.

- Nie mamy sobie nic do powiedzenia. Każda rozmowa

skończyłaby się boleśnie.

- Czyli brakuje ci odwagi. Wolisz nie ryzykować i nie cierpieć -

westchnęła ciężko, nie doczekawszy się odpowiedzi. - W

porządku! Tylko że z nim jest odwrotnie i na pewno nie ustąpi.

A ty nie schowasz się do mysiej dziury.

- Nie wiem, naprawdę... Susie, nie chcę już o tym rozmawiać.

Nie teraz. Nie mam siły myśleć, jestem kompletnie

wykończona. Gdybyś znalazła dla mnie jakiś kąt, w którym

mogłabym się przespać...

- Ale Miles...

- Proszę! - Podobnie stanowczy ton, jakim przekonała

urzędnika na lotnisku, zrobił wrażenie na Susie.

- Dobrze, jak sobie życzysz. - Wzruszyła ramionami. - Dam ci

pokój w przeciwległym skrzydle zamku i ręczę za twoje

bezpieczeństwo. Zadowolona?

Diana nie odpowiedziała.

Pokój był wspaniały. W odcieniu kremowym, z lekkimi jasnymi

meblami. Zupełnie inny, pomyślała, niż surowa, pełna antyków

komnata Milesa, czy też pachnąca luksusem sypialnia Susie.

Tamte obie znajdowały się w „rodzinnym" skrzydle zamku.

Ukłuła ją zazdrość. Czy często się odwiedzali?

Intuicja jej mówiła, że wcale. Te gorzkie uśmiechy, smutek w

oczach Susie... Nie tak się zachowuje zwycięska rywalka.

- Boże, czy wszystko musi być aż tak skomplikowane -

powiedziała głośno do samej siebie, potem z zamkniętymi

oczami zdjęła ubranie, wśliznęła się pomiędzy pachnące

rozmarynem prześcieradła i zapadła w kamienny nieprzy-

tomny sen.

Nie poruszyła się, kiedy godzinę później Susie zajrzała do jej

pokoju, nie reagowała na krzątaninę Marii, która wniosła

walizkę.

Obudziła się natychmiast, kiedy w drzwiach stanął Miles.

- Odżyłaś?

Uniosła się na łokciach, podciągając prześcieradło pod samą

brodę. Dobrze, że hrabianka nie ręczyła głową, pomyślała

złośliwie. Jak na spędzone razem dzieciństwo i nie tajone

uczucie do Milesa, to nieźle go poznała! Dobre sobie: „ręczę za

twoje bezpieczeństwo"!

- Niezupełnie, ale jestem na dobrej drodze. Mam do odespania

kilka nocy.

- I dopóki tego nie zrobisz, będziesz mnie spławiać? Z bolesnym

grymasem na twarzy, przykurczyła szyję. Zapomniała przed

spaniem rozpuścić włosy, jak zwykle,

kiedy była zmęczona.

- Wyjmij te szpilki - powiedział miękko.

Wspomnienie jak żywy obraz: Miles siedzi za jej plecami, u

wezgłowia łóżka, wyjmuje z upiętych nad karkiem włosów

szpilki, jedną po drugiej, nie spiesząc się, potem masuje

delikatnie ramiona, całuje szyję...

- O co ci chodzi, Miles?

- Dlaczego, na miłość boską, nie rozpuścisz tych włosów?

Lubisz swoje migreny?

- Dziękuję za radę - powiedziała przez zaciśnięte zęby.

- Powiedz mi jednak, czego naprawdę chcesz?

- Pogadać. Kilka słów. Nic więcej. - Jego twarz, z natury bardzo

mimiczna, przypominała teraz papierową maskę. Nie pytając o

zgodę, przysunął do łóżka krzesło, rozparł się na nim

wygodnie, opierając głowę na skrzyżowanych ramionach.

- Więc mów - powiedziała najwyraźniej i najgłośniej, jak

potrafiła, z oczami utkwionymi w podkurczone kolana.

- Podobno wyjeżdżasz z mojego powodu.

Diana zdrętwiała. W czasie tamtej rozmowy nie czuła się na

siłach, żeby podjąć ostateczną decyzję. Susie wiedziała o tym

równie dobrze. Namawiała ją do zostania! Ciekawe, jaką grę

prowadzi hrabianka Galatas...

- No więc?

- Czy to prawda?

Sama nie znała jeszcze odpowiedzi...

- A czego ty się, do diabła, spodziewałeś? - wybuchnęła

gwałtownie. - Że dam się złapać w pułapkę i powiem: dziękuję

uprzejmie?

- Pułapkę?

- A jak to inaczej nazwać? Genialny plan, żeby ściągnąć mnie

do starego zamku, z którego trudno nawet uciec!

- Sądzisz poważnie, ze uknułem przeciwko tobie spisek? Że

chcę cię porwać? - Jego głos nie tracił aksamitnego tonu. - A po

cóż miałbym to robić?

- Właśnie nie wiem. Mówiłam, że to bez sensu, ale Susie

wymyśliła, że ty i Chris konspirujecie za moimi plecami.

- A ty co robisz z Susie za moimi plecami? - skrzywił się z

niesmakiem, nie podnosząc jednak ani trochę głosu.

Już, już chciała wyrazić skruchę... Miles opanował tę sztukę do

perfekcji. Nigdy nie rezygnował z ataku, zapędzał ją w kozi róg

i odwracając uwagę od sedna sprawy,

wymuszał kapitulację. W ostatniej chwili ugryzła się w język.

- A kto, do licha, miał mi wytłumaczyć, co jest grane? Duch

tego zamku? Czy może Maria, po grecku?

Po raz pierwszy wyprowadziła go z równowagi. Znieruchomiał,

zmrużył groźnie oczy i wybuchnął niespodziewanym śmiechem.

Gwałtowna zmiana nastroju, pomyślała z przekąsem Diana.

Przerabialiśmy to wiele razy.

- Widzę, że wydoroślałaś, Diano. Powiedz jednak, czy miałem

inne wyjście? Twój cholerny adwokat nie dopuszczał do

naszego spotkania.

- Niby po co mielibyśmy...

- Jesteś moją żoną. Powinniśmy spokojnie porozmawiać.

- Po co? Nie czułeś takiej potrzeby, kiedy byliśmy mał-

żeństwem.

- Wciąż jesteśmy małżeństwem-powiedział łagodnie, po długiej

chwili milczenia.

Ogarnęła ją dzika furia. Dwa lata temu wybrał wolność,

zapominając o małżeństwie.

- I ten niewiele znaczący fakt daje ci prawo do zabawy moim

kosztem? Jak śmiesz... - wycedziła przez zaciśnięte zęby.

- To prawda, że sytuacja wbrew naszej woli stała się zabawna.

Szkoda, że nie umiesz tego dostrzec, albo udajesz, że nie

dostrzegasz. Powiedz, Diano, czy na serio chcesz zatrąbić na

odwrót i uciec?

Westchnęła głęboko, jakby razem z powietrzem wypuszczała

całą złość. Pulsujący ból w skroniach przypomniał jej o

włosach. Wyjęła pierwszą szpilkę, potem powoli następne, aż

pozbierała nieco myśli.

- Nie wiem. Od tygodni nie myślałam o niczym innym, tylko o

tym weekendzie. Szczerze mówiąc, jestem zbyt wykończona,

żeby wsiąść dzisiaj z powrotem do samochodu i trąbić na

odwrót. Nie mam nawet siły rozmawiać.

- Chcesz, żebym ja wyjechał? Przypomniała sobie nagle o

wykładach w Australii.

- Właściwie, co ty tu robisz, jeśli wolno spytać?

- Zerwaliśmy kontrakt - odpowiedział po długim wahaniu. -

Steve wrócił do Anglii na wakacje.

Przepracowanie, postawiła jedyną możliwą diagnozę. Ani

Miles, ani Steve Gilman nie zwykli folgować sobie w pracy.

Obaj bardzo obowiązkowi, tym razem przekroczyli granice

wytrzymałości. A więc Miles, tak jak ona, przyjechał

odpocząć... Trudno. W końcu to dom jego dzieciństwa;

- Oczywiście, że nie powinieneś wyjeżdżać. Jesteś u siebie.

- Nie przesadzaj. Nigdy nie mieszkałem tu na stałe, ale to

prawda, że w każdej chwili mogę wrócić. Po prostu odłożę

wakacje na kiedy indziej. Nie ma problemu.

- Nie, Miles, nie zrobisz tego ze względu na mnie. Założę się, że

gonisz resztkami sił i nie masz najmniejszej ochoty stąd

wyjeżdżać. Tak samo jak ja, potrzebujesz odpoczynku.

Uśmiechnął się kącikami ust, ni to pobłażliwie, ni drwiąco.

Bała się tego półuśmiechu, bo nigdy nie wiedziała, co on

naprawdę znaczy.

- Wciąż ta sama poczciwa Diana - powiedział miękko. - Zawsze

wyrozumiała dla bezdomnych włóczęgów. Zastanawiałem się...

niepotrzebnie. - Wstał jak oparzony, jedną ręką odsuwając

krzesło pod ścianę. - Zgadza się, potrzebuję odpoczynku, ale nie

chodzę jeszcze na ostatnich nogach. Mogę jechać na jakąś

wyspę i zabawić się w turystę, jeśli miałoby ci to choć odrobinę

poprawić nastrój.

- Nie - powiedziała zdecydowanie. - To ja wyjadę. No, może nie

dzisiaj... i raczej nie jutro. Kiedy porządnie odsapnę.

- I zbiorę siły do ucieczki?

- Widzisz w tym coś dziwnego?

- Nic ci nie pomoże ciągłe uciekanie. Niczego to nie zmieni. W

końcu i tak trzeba będzie spojrzeć prawdzie w oczy. Im

wcześniej, tym lepiej, Diano.

- Przestań, proszę. - Wykonała mimowolny bezradny gest, na

który Miles tylko czekał.

- Poza tym, nie byłoby to dyskretne wyjście kuchennymi

drzwiami. Oprócz Susie przyjechał tu na kilka dni Chris i... -

zawahał się teatralnie - jakiś stary narzeczony Susie. Będą

mieli o czym plotkować, jeśli ni stąd, ni zowąd spakujesz

manatki i wyjedziesz. Kiedyś nie lubiłaś urządzać cyrku,

tłumaczyłaś, że nieporozumienia powinniśmy załatwiać między

sobą, a nie na oczach ludzi.

To prawda. Diana przez kilka miesięcy, kiedy Miles prawie się

do niej nie odzywał, ratowała pozory małżeńskiego szczęścia:

uśmiechała do niego ponad stołem, udawała, że wszystko w

porządku, kiedy dzwonili znajomi. Zarzucał jej tchórzostwo,

uważał, że powinna stawić czoło faktom. W końcu sam ją

postawił przed faktem dokonanym, wybierając wolność.

Nie zapomni tamtego poczucia bezsilności i niezrozumienia.

Teraz czuła, że to wraca, ze ogarnia ją stary lęk, ale ani

myślała się poddać. Nie była ani słaba, ani bezradna, a intencje

Milesa rozumiała aż nazbyt dobrze.

- Nieporozumienia między nami od dawna są sprawą publiczną

- powiedziała z wyniosłym spokojem.

- Fakt. Ale Susie nie spocznie, póki nie dowie się, o czym tu

rozmawialiśmy, słowo po słowie, jeśli teraz wyjedziesz...

Diana wzdrygnęła się na samą myśl o Susie i plotkach. Do

diabła... Ten facet czytał w jej myślach.

- Więc co byś zrobił na moim miejscu? - mruknęła pod nosem.

Nie drgnął. Nie zakpił z kapitulacji Diany, nie wydał okrzyku

triumfu. Starannie dobierał słowa, byle jej tylko nie urazić i

nie spłoszyć.

- Zgódź się na małe ryzyko. Przez kilka dni możemy być dla

siebie po prostu uprzejmi, prawda?

- Powiedzmy...

- Zresztą stęskniłem się głównie za morzem i łodzią, jak wiesz,

nie jestem domatorem i rzadko, jak sądzę, będziemy na siebie

wpadać.

- W porządku. Obiecuję nie wchodzić ci w drogę.

- A więc... - podniósł się gwałtownie - do zobaczenia przy

obiedzie.

Święcie przekonana, że Miles naprawdę wychodzi, rozluźniła

się i z przymkniętymi oczami opadła na poduszkę. Niemal w

tej samej chwili poczuła na policzku jego oddech, a we włosach

długie natarczywe palce, którymi wyjął ostatnią szpilkę.

Zdumienie odebrało jej głos. Śmiał ją dotykać w ten sposób, jak

gdyby nic się nie stało i nadal byli małżeństwem: nikt nikogo

nie zranił, nikt nikogo nie porzucił. Kiedy pochylił sie i musnął

ustami jej szyję, Diana syknęła złowrogo, odwracając głowę.

Roześmiał się i zniknął za drzwiami.

Blada ze złości i upokorzenia, żałowała swojej pochopnej

decyzji. To jasne, że powinna wyjechać natychmiast, nie

tłumacząc się przed nikim, troskę o zachowanie pozorów

pozostawiając Milesowi. Bezczelny cynik!

Delikatne pukanie do drzwi postawiło ją na równe nogi.

- Diano, przyszłam cię zabrać na obiad! - Susie, przebrana w

prosty bawełniany kaftan w czerwono-purpurowe

geometryczne wzory, z koroną włosów upiętych na czubku

głowy i bijącym od niej blaskiem klejnotów, wyglądała jak

perska księżniczka.

Po raz tysięczny Diana zadała sobie pytanie: dlaczego ja?

Dlaczego nie ona - najlepsza przyjaciółka, towarzyszka

dziecięcych zabaw, fantastycznie bogata i piękna?

- Moje gratulacje, Susie! Wyglądasz niesamowicie! Czy ten...

powiedzmy... królewski Orient jest obowiązującym stylem na

najbliższe lato, czy dopuszcza się wersje skromniejsze?

Susie, osoba nie dotknięta, o dziwo, chorobą próżności,

wybuchnęła śmiechem.

- Nie wygłupiaj się. Spójrz na mnie obiektywnie, nie zwracaj

uwagi na błyskotki.

Diana przełknęła ślinę. Przed ślubem prawdziwą biżuterię

oglądała wyłącznie na wystawach sklepów jubilerskich. Susie

miała rację. Piękne błyskotki wciąż robiły na niej ogromne

wrażenie. Łatwo mówić...

- Cudowne rubiny. Trudno nie zwrócić na nie uwagi.

- Mojej babci - skrzywiła się lekko. - Powiem ci w sekrecie, że

wolimy nie pytać, jak ona je zdobyła. Gotowa?

Diana spojrzała z niesmakiem w lustro. Zwykle nie

przesadzała z makijażem, ale dzisiaj ukryłaby się za jaką-

kolwiek maską. Byle mieć wreszcie święty spokój!

- Dwie minuty. Zrobię sobie ekspresową tapetę; jestem blada

jak ściana.

- Jesteś piękna - powiedziała nagle Susie - i dobrze o tym

wiesz, prawda?

- Jeśli żartujesz, to... - Dianie drgnęła ręka i rozmazała tusz na

powiece.

- Nie żartuję. - Zabrzmiało to dziwnie ponuro. - Masz

charakter, że daj Boże zdrowie, a w oczach wyraz dziecięcej

bezradności. Istna mimoza! Można by pomyśleć, że ilekroć

dotyka cię mężczyzna z krwi i kości, zamieniasz się w

kosmiczny pył, więc jemu się wydaje... tak, teraz rozumiem

dlaczego...

- Susie, opowiadasz jakieś brednie! Jestem zwyczajną

Angielką, czyli blond-wymoczkiem: bez koloru, bez cech

szczególnych, czego nie można powiedzieć o tobie...

- Wykonała znaczący gest.

- Aaa! Moja skromna osoba - odsłoniła zęby w ironicznym

grymasie - to zupełnie inny przypadek. Składam się z

elementów ruchomych i wymiennych. Popatrz, na czas obiadu

skomponowałam, jak to nazwałaś, królewski Orient. Robię, co

mogę, ale tak naprawdę chciałabym wyglądać jak nimfa

morska.

- Jeżeli do mnie pijesz z tą nimfą, Susie, to przedobrzyłaś. Nie

umiem nawet pływać. To jeden z powodów, dla których... -

Diana zagryzła wargi.

- Miles czuł się taki opiekuńczy, co? Odpowiedzialny!

— W jej głosie brzmiało coraz mniej kpiny, a coraz więcej bólu.

- Nie. Jeden z powodów, dla których bywał... niezadowolony. O

Boże, ja naprawdę nie chcę o nim rozmawiać. Odkąd

wysiadłam z tego diabelnego samolotu, wciąż tylko Miles i

Miles! Zmieńmy temat, co? Umieram z głodu, a ty mówiłaś coś

o obiedzie.

Susie roześmiała się przyjaźnie, jakby zapominając o całej

rozmowie.

- Chodźmy. Tylko nie odstępuj mnie ani na krok. Zamek

Galatas składał się z kilku potężnych skrzydeł, każde w innym

stylu, dobudowywanych w ciągu wieków do pierwotnej

weneckiej fortecy. Droga do części „rodzinnej" wiodła przez nie

kończące się spirale wąskich schodów, okrągłe wieżyczki,

podziemne korytarze. Kiedy wreszcie dotarły do celu - na

rozświetlony zachodzącym słońcem taras z widokiem na morze

- Dianie zawirowało w oczach.

Trzej mężczyźni przywitali ją uśmiechem. Ach, więc to tak...

Stary narzeczony Susie... Nigdy przedtem nie słyszała, żeby

Miles nazwał Dimitriego Philippidesa inaczej niż przyjacielem

rodziny. Zerknęła ukradkiem na Susie, ale w wyrazie jej

twarzy nie znalazła rozwiązania zagadki.

Dimitri i Christos sączyli aperitif. Miles zapalał świece i wonne

trociczki.

- Przeciw komarom. - Uśmiechnął się do Diany promiennie, z

kocim przymrużeniem oczu.

Parsknęła śmiechem. Uleciało gdzieś napięcie, po raz pierwszy

od tak dawna spojrzała na niego normalnie, bez żadnych

podejrzeń i bez lęku.

- Właśnie miałam ci pogratulować romantycznego pomysłu, a

ty wyskakujesz z komarami!

- Mam pełno pomysłów. Romantycznych też.

Diana wstrzymała oddech. Uff! Obyło się bez dowcipnych

komentarzy.

- No, no! Tylko nie przed obiadem - poprosił Chris. - Jeżeli

ponosi cię wena, żeby recytować Homera, poczekaj do deseru.

Wypiłem za mało brandy, żeby to docenić. Cześć, Diana, jak

samopoczucie?

- Wyobraź sobie, wczorajszego wieczoru... - Dimitri podsunął jej

krzesło - Miles uraczył nas „Powrotem Odyseusza". Nie

powiem, wzruszający kawałek.

- Bardzo długi kawałek - skrzywił się hrabia Galatas. - Kiedyś

miałem nadzieję, źe z wiekiem mój przyjaciel będzie tracił

pamięć. Nic z tego. On ma coraz lepszą, a ja przeciwnie.

- Bo ja o nią dbam. Gimnastyka, bracie. - Miles popukał się

znacząco w czoło. - A ty zatrudniasz armię panienek, które

muszą pamiętać za ciebie. Cieniutko, Chris!

Z umysłem Chrisa nie mogło być „cieniutko", skoro kierował

prężną międzynarodową firmą. I ani myślał ustępować

Milesowi w słownych przepychankach.

- Jasna sprawa. Cenię sobie wygody i komfort psychiczny. A

więc żadnej poezji epickiej, póki nie urżnę się na tyle, żeby

pokochać Odyseusza. - Uznając temat za wyczerpany, zwrócił

się do Diany: - Mam nadzieję, że dobrze zniosłaś podróż? -

spytał uprzejmym i doskonale obojętnym głosem.

Jeżeli ten facet, pomyślała gniewnie, ściągnął mnie na prośbę

Milesa, zrobił to wbrew sobie. Tylko po co? Zastanawiała się

kiedyś, czy to nie Chris przyspieszył koniec ich małżeństwa.

Musiał mieć spory wpływ na przyjaciela... Hrabia Galatas

znosi męczeńsko już trzecią żonę. Biedaczek. Utwierdził się w

przekonaniu, że kobieta z założenia nie może być inwestycją

trwałą i praktyczną. No, ale z dwojga złego, jeśli Miles musiał

się żenić, to dlaczego nie z Susie, tylko z jakąś biedną nijaką

Angielką?!

Z drugiej strony... Kto jak kto, ale ona wiedziała doskonale, że

Miles nie ulega żadnym wpływom. Robił zawsze to, co chciał i

kiedy chciał. Do diabła z Chrisem.

W kącie tarasu skwierczało mięso.

- Dzisiaj ja jestem szefem kuchni - uroczyście oświadczył Miles.

- Kebab to moja specjalność!

- O, rany, Susie! - jęknął Chris.

- Pozwól mu. - Roześmiała się. - Przynajmniej nie będzie nas

krytykował, jak wczoraj.

- Rzeczywiście - Dimitri wyjaśnił Dianie - wczoraj na kolację

jedliśmy to samo. Lubisz czosnek?

- Nauczyła się lubić. - Miles, który stanął nad rusztem,

mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Taak... - Zapiekły ją policzki. - W Anglii, zanim wstąpiłam na

uniwersytet, nie jadłam czosnku. Nigdy nie byłam we Francji.

Christos, który spędził w Paryżu połowę dorosłego życia, nie

wierzył własnym uszom.

- Jak to? Wydawało mi się, że Anglicy dzielą się na tych, którzy

do Francji jadą i tych, którzy z niej wracają.

- Zabawne spostrzeżenie... - powiedziała lodowatym głosem. -

Ludzie na prowincji, utrzymujący się z pracy rąk, są mniej

ruchliwi. Możesz mi wierzyć na słowo. Wiodą monotonne,

osiadłe życie, bez czosnku.

- A wycieczki szkolne? - Chris zdawał się nie rozumieć. - Nigdy

nie byłaś we Francji ze swoją szkołą? Na kursie językowym?!

Przechwyciła badawcze spojrzenie Milesa. Zawsze uważał, że

jest przewrażliwiona na punkcie swojego pochodzenia, ale

szanował jej wolę bez zastrzeżeń. Nikomu o dzieciństwie Diany

nie wspominał, a po ślubie ani razu nie wrócił do tematu. Ona

tymczasem dojrzała.

Uniosła wysoko podbródek. Ich małżeństwo się rozpadło, a to,

że Miles kiedyś tam popełnił mezalians... Błąd został

naprawiony, młody hrabia dawno przyjacielowi wybaczył.

- Wycieczki odbywały się w wakacje, przynajmniej tak było w

mojej szkole. A ja wtedy pracowałam.

- Pracowałaś? - Zdumienie Chrisa sięgnęło zenitu. - Boże, wy

Anglicy, ze swoją dyscypliną... Czy nauka francuskiego, we

Francji, to nie dość pożyteczne zajęcie?

- Pracowałam, żeby zarobić na chleb. - Uśmiechnęła się

swobodnie. - Mój ojciec był ogrodnikiem w wielkim majątku, a

moja matka prowadziła dom jego właścicieli. Ojciec miał

wypadek, po którym nie wrócił już do pracy. Na szczęście nie

wyrzucono nas z mieszkania, ale matka za swoją jedną pensję

z trudem wiązała koniec z końcem. Właściwie powinnam

skończyć edukację w wieku lat szesnastu, ale dobrze mi szło,

rodzice bardzo chcieli, żebym nie przerywała nauki, i tak...

zawarliśmy umowę. Miałam uczyć się dalej, zdawać egzaminy,

a latem pracować. Upłynęło wiele wody w Tamizie, zanim

skosztowałam czosnkowego masła i pierwszego ślimaka. C'est

la vie!

Zapanowała głucha cisza. Wszyscy oprócz Milesa otworzyli

usta, nie odrywając od niej wzroku. Pierwsza odezwała się

Susie.

- Na ślimaki dzisiaj nie liczmy, ale trucizna, w której „szef

kuchni" marynował kebab, składa się w osiemdziesięciu

procentach z czosnku. Za to mogę ręczyć!

Wszyscy, jak na komendę, wybuchnęli śmiechem. Miles popisał

się znakomitym daniem, co w gruncie rzeczy nikogo nie

zaskoczyło. Atmosfera została rozładowana, robiło się coraz

weselej i głośniej. Dimitri nie odstępował Diany. Dolewał jej

wina, bawił rozmową. Nagle, zmęczona i osowiała, usłyszała

teatralny szept:

- Nie sądzisz, że masz już dosyć?

Podskoczyła i obróciła się na krześle o sto osiemdziesiąt stopni.

Miles klęczał za jej plecami, usiłując zapalić świecę. Zmierzyła

go hardym wzrokiem.

- Nie masz zbyt mocnej głowy, wiesz o tym, Diano - szepnął

czule. - Jeżeli nie zwolnisz tempa, nasz etatowy Don Juan, ten

facet w jedwabnej koszuli, który krąży nad tobą jak sęp, nieźle

się ubawi, kładąc cię do łóżka.

- Nie bądź obleśny.

- Czyż nie marzysz o takim zakończeniu wieczoru, Di?

- Jego zadowolone oczy mówiły co innego: przynęta chwyciła.

- Nie to miałam na myśli... - Ale na odwrót było za późno.

- Oczywiście, wytłumaczyłaś mi tylko, co ja mam na myśli...

- Ja... - Czuła się zapędzona w kozi róg. Gdyby powiedziała

prawdę, że nie wyobraża sobie Dimitriego w roli Don Juana,

sprawiłaby Milesowi nie lada satysfakcję. Zresztą, on jest

zdolny do wielu rzeczy. Wyobraziła sobie, jak odwraca się do

Dimitriego i proponuje mu odprowadzenie jej do łóżka.

Zadrżała. - Jak ja cię nienawidzę, Miles!

- szepnęła.

- Przynajmniej nareszcie wiesz, co czujesz.

- Nie bez powodu.

- To zależy od punktu widzenia. Nie lubię się chwalić, ale,

doprawdy, czy nie sądzisz, że byłem do tej pory idealnym eks-

mężem?

Diana, pogrążona w niemym ataku furii, milczała.

- Hojnym - rozchylił wargi w uśmiechu. - Tolerancyjnym. Nie

naprzykrzałem się...

- Tolerancyjnym? Ty?

- Pomyśl. Ani słowa wymówki za ostatnie dwa lata. Zwiedzanie

rezydencji nadzianych facetów, w końcu praca jak każda inna,

tylko dlaczego nie na własny rachunek? Przyznasz, kotku,

miałbym prawo się zdenerwować, może nawet ukrócić twoje

podróże, gdyby nie moja wrodzona łagodność.

Siedziała osłupiała i zdruzgotana, nie rozumiejąc, o co

naprawdę chodzi. Czuła jedynie, że za tym spokojem, udawaną

obojętnością Milesa, czai się furia. Burza uczuć, o których nie

miała pojęcia.

- Wiesz, dlaczego korzystałam z tych pieniędzy? - zapytała

zduszonym głosem.

- Tak. Twój przywiązany do wózka ojciec.

- Przecież razem zaciągnęliśmy kredyt na ten dom. Nie

mogłam pozwolić, żeby przepadł, kiedy tatuś nareszcie

uwierzył, że będzie normalnie...

- Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, żeby znaleźć pracę?

Pracę? Od dwóch lat nie miała wakacji ani wolnych

weekendów. Chciała krzyczeć, ale zniżyła jeszcze głos.

- Nie rozumiem. O czym ty mówisz, Miles?

- A może sądzisz, że skoro tak zażarcie walczyłaś, żeby

skończyć studia, to już o nic więcej nie musisz walczyć? Że

zdałaś egzamin z dzielności na całe życie? Odfajkowane, co?

Wypiłaś swój kielich goryczy, a teraz świat winny ci jest

zadośćuczynienie, dożywotnią rentę i medal?

Jego napięty głos ranił jak sztylet. Płomień świecy, którą

trzymał w ręku, raził w oczy. Diana odstawiła kieliszek.

- Nie rozumiem - powtórzyła.

- Nie?

- Nie! Co ja ci takiego zrobiłam, że atakujesz jak bestia?

Znienacka...

Zmierzyli się wzrokiem z taką siłą, że musiało zaboleć.

Miles wykrzywił usta, ale nie przyznałby się nigdy, że jego też

zabolało.

- Mamy przed sobą mnóstwo pytań - zakpił. - Po pierwsze, nie

znienacka. Po drugie, nie atakuję bez powodu, tylko ostrzegam.

Znudziło mi się po prostu twoje nicniero-bienie. Rozumiesz?

Nie będę cię utrzymywał, czekając spokojnie, aż znajdziesz

playboya z odpowiednim kontem. Sam się tobą zajmę. Ktoś

musi to w końcu zrobić!

Diana wstała. Małżeństwo z Milesem nauczyło ją udawania, że

nic nie boli, kiedy z chęcią zawyłaby z rozpaczy.

- Zajmij się sobą - powiedziała lodowatym pogardliwym tonem.

- Jutro wyjeżdżam.

- Mylisz się, kochanie. - Uśmiechnął się leniwie. - Zostaniesz. I

wysłuchasz wszystkiego, co mam ci do powiedzenia.

ROZDZIAŁ TRZECI

Dimitri odprowadził Dianę do pokoju. Nieomylność, z jaką

pokonał ciemny labirynt schodów i korytarzy, świadczyła o

tym, że stary przyjaciel rodziny bywał w zamku częstym

gościem. W przeciwieństwie do byłej żony Milesa Tabarda,

pomyślała z goryczą, który, było nie było, uważał Galatas za

swój drugi dom. Grek jakby czytał w jej myślach.

- Susie czuje się prawdziwą panią na zamku. Formalnie należy

on do Milesa, ale...

- Milesa?

Dimitri spojrzał na nią zdumiony i lekko się spłoszył.

- Nie wiedziałaś? Wychował się tutaj razem...

- To wiem - przerwała. - Jego rodzice wciąż podróżowali, a

hrabia Galatas, jako ojciec chrzestny, poczuwał się do opieki

nad chłopcem. Nie miałam jednak pojęcia...

- Ojciec chrzestny... - Dimitri pokręcił głową.

- Co masz na myśli? - Musiała uzbroić się w cierpliwość, bo

Dimitri długo ze sobą walczył. W końcu wzruszył ramionami i

spojrzał jej prosto w oczy.

- No więc... jeśli nie dowiesz się tego ode mnie, znajdzie się

inny życzliwy. Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie powiedzieli ci

do tej pory. Zwłaszcza dzisiaj, kiedy tu jesteś... Stary hrabia,

jak zapewne słyszałaś - Dimitri ważył każde słowo - miał

dwóch synów. Ten lepszy trzymał się domu i robił pieniądze.

No, powiedzmy, że nie zawsze.

To był ojciec Susie i Chrisa. A syn marnotrawny uciekł w siną

dal, dosłownie, bo zaciągnął się na okręt.

- I wszelki słuch po nim zaginął...

- Ależ skąd! Dochodziły o nim wieści z całego świata: z Sydney,

Rio, Nowego Yorku, Valparaiso. Łatwiej byłoby wyliczyć, dokąd

go nie poniosło. Moja matka mówi, że Conrad był wolny jak

ptak. Nie potrafił żyć inaczej.

- Chyba domyślam się reszty. - Diana zaczerpnęła powietrza. -

Według twojej matki, Miles jest owocem... Gdzie?

Dimitri spojrzał na Dianę z szacunkiem.

- Gdzieś w Ameryce Południowej. Z Conrada był prawdziwy

koczownik. Włóczęga, natchniony podróżnik, badacz. Anne

Tabard mieszkała ze swoim leciwym mężem dyplomatą w

jakimś zapomnianym od Boga i ludzi przygranicznym

miasteczku, na skraju dżungli, gdzie powietrze było czarne od

moskitów.

Diana poznała swoją teściową - dystyngowaną damę o

wyrafinowanym guście, ambicjach intelektualnych... Nie, to

nieprawdopodobne.

- Musiała się strasznie nudzić. - Dimitri wyrwał ją z

zamyślenia. Jemu też trudno było uwierzyć w podwójne oblicze

Anne Tabard. - A Conrad miał słabość do kobiet i, podobno,

nigdy bez wzajemności. Pożeracz serc, mawiała moja mama z

błyskiem w oku. Miles to wykapany ojciec!

Dianie nie drgnęła powieka. Jakby zupełnie nie dosłyszała, co

powiedział Dimitri.

- Czy to są tylko domysły, czy ktoś zna naprawdę losy

Conrada? - spytała rzeczowo. - Istnieją jakieś dowody?

- Conrad wędrował wtedy w górę Amazonki, w poszukiwaniu

zaginionych plemion. Los sprawił, że zatrzymał się na pewien

czas u Tabardów. No cóż... z zachowanych

listów wynika, że pozostawił po sobie więcej niż gorące

wspomnienia.

- Dlaczego z nim nie pojechała? - spytała cicho, jakby samej

siebie. - A może zrobiła to?

- Z tego, co słyszałem, pani Tabard chciała wyrwać się z

tamtego piekła, a nie zagłębiać w dżunglę. A Conrad...

Wędrował po swoich oceanach, kołach podbiegunowych, zawsze

w pojedynkę.

Diana pokręciła głową. Po raz pierwszy myślała ze

współczuciem o swojej nieprzystępnej, zimnej jak głaz te-

ściowej.

- Wybuchł skandal?

- W angielskim domu? Moja droga, raczysz żartować. Jej mąż

był cywilizowanym człowiekiem. Conrad oczywiście przepadł.

Za to stary hrabia Galatas pokazał klasę. Dyskretnie, bez

żadnych deklaracji, czy bicia się w piersi, służył im zawsze

wsparciem. A Tabardom się nie przelewało. No i wreszcie

podział spadku mówi sam za siebie. Miles kochał zamek, więc

go dostał. Chris jachty i przedsiębiorstwo, a Susie trochę akcji

oraz biżuterię.

Diana drżała z przejęcia, nie wierząc w ani jedno słowo. Do

diabła! Dlaczego Miles miałby ukrywać swoje pochodzenie?

Przecież wiedział o niej wszystko i kiedyś naprawdę byli sobie

bliscy... Z drugiej strony, jakiś tłumiony głos rozsądku

podpowiadał jej, że cała ta historia, od początku do końca,

brzmi przekonująco.

- Co się z nim stało? Z... - Nie umiała wykrztusić „ojcem

Milesa". - Z Conradem.

- Któż to wie? Może jest wodzem plemienia, które wreszcie

odnalazł? A może od dawna nie żyje? Do rodziny, o ile wiem,

żadne wieści nie dotarły.

Czy rzeczywiście, pomyślała z goryczą. Ile jeszcze tajemnic

Miles ukrywał przed światem i własną żoną? Wiedział o niej

wszystko. Chciał wiedzieć! Zranione wspomnienia: całe dorosłe

życie, z jego naiwnymi złudzeniami, rozsypane na kawałki jak

szkiełka w kalejdoskopie.

Odprawiła Dimitriego przed drzwiami sypialni. Zbyt

zamyślona, by zauważyć w jego oczach ironię, a potem

rozczarowanie.

W pokoju nie zapaliła nawet światła. Stojąc w otwartych

drzwiach na taras, myślała tylko o jednym. Dlaczego jej nie

powiedział? Ze wstydu? Absurd. Miles niczego się nie wstydził.

Umiał patrzeć ludziom prosto w oczy i nie bał się ich krytyki.

Jakże zazdrościła mu tej odwagi!

Może Anne Tabard kazała przysiąc synowi, że nie zdradzi ich

tajemnicy? Ale skoro wiedział Dimitri, wiedzieli i inni... Czy

uważał, że to nie jej sprawa? Bał się, że straci nad Dianą

przewagę? Wzdrygnęła się na tę myśl - i zaczęła od początku.

Może to jednak nieprawda. Dimitri oraz rodzina Galatas

obracali się w zamkniętym środowisku, które, jak każde

towarzystwo wzajemnej adoracji, lubiło plotkować. Może więc

pani Philippides, dziwiąc się zażyłości Milesa z wnukami

hrabiego, puściła wodze wyobraźni, dodała dwa do dwóch... i

wyszło jej pięć.

Może było tak, a może inaczej...

Usłyszała na dole jakiś hałas. Długie marmurowe schody

wiodły z tarasu wprost do ogrodu, a raczej zdziczałego oliwnego

gaju. Zauważyła to już w dzień; teraz ledwie dostrzegała

pojedyncze drzewa. Z duszą na ramieniu podeszła do

balustrady. Pomyślała o jaszczurce, ale czy jaszczurki tak

hałasują? A może...

Między gałęziami mignęła jasna ruchoma plama. Diana

wstrzymała oddech.

- Nie przeszkadzam ci? - zapytał Miles, wynurzając się z

ciemności.

- Przeszkadzasz - wykrztusiła. - O mało nie dostałam zawału.

Wmawiałam sobie ze strachu, że to greckie jeże są tak

hałaśliwe.

- Czyli tracę czucie. - Wbiegł po schodach jak kot, bez

najmniejszego szelestu. - Dawno, dawno temu - szepnął jej do

ucha - wchodziłem z tego tarasu do każdego pokoju, nie budząc

nawet duchów.

- Minąłeś się z powołaniem. Zawód fizyka jest chyba mniej

intratny niż dżentelmena-włamywacza.

- W tamtych czasach do głowy by mi nie przyszła jakaś głupia

przyziemna fizyka. Miałem zostać gwiazdą rocka. Pilotem

odrzutowca. Podróżnikiem.

- Jak to? - Wybuchnęła tłumionym chichotem. - Wszystkim

naraz?

- Słowo honoru - zapewnił uroczyście. - Marzyły mi się jeszcze

operacje mózgu, ale w swoich zainteresowaniach anatanomią

stopniowo zniżałem loty. Coraz niżej od mózgu.

- Coraz niżej...?

- Uhm... Trochę wyobraźni... jeśli nigdy nie byłaś kil-

kunastoletnim chłopcem.

Poczuła, że ma sucho w gardle, ale zebrała wszystkie siły, żeby

odpowiedzieć równie lekkim tonem.

- Dajesz mi do zrozumienia, że w już dzieciństwie postanowiłeś

zostać podłym uwodzicielem?

- Boże broń. Tylko nie podłym!

- Kamień spadł mi serca. Co za ulga!

- Sama powinnaś ocenić, czy podłym, czy dobrym - powiedział z

wyrzutem.

- Cóż... nie znam wszystkich etapów twojej kariery uwodziciela.

Moje początki były łagodniejsze...

- Wiele straciłaś, ale głowa do góry.

Mimo egipskich ciemności, czuła na sobie jego rozpalony

wzrok. Gęsią skórkę tłumaczyła wiatrem od morza i cofała się,

kiedy on robił nieznaczny krok do przodu.

- Nie jestem pewna.

- Miej się na baczności. Bezpieczne przejście z gaju na taras

było pierwszym punktem wielkiego skoku. Ciąg dalszy nastąpi.

- Wyciągnął rękę.

Diana zatrzęsła się jak w febrze. Uleciała gdzieś odwaga i

resztki poczucia humoru.

- No widzisz - powiedział z błogim zadowoleniem. - To wraca.

Zupełnie jak z jazdą na rowerze.

- Trzymaj ręce z daleka... - Kiedy usłyszała drżenie w swoim

głosie, pomyślała, że albo natychmiast się rozpłacze, albo

wpadnie w furię.

- Zniż głos, kochanie. Chyba nie chcesz obudzić całego domu.

- Guzik mnie obchodzi, kogo obudzę - mówiła przez zaciśnięte

zęby. - Zabierz ode mnie te ręce!

- Kłopot z tobą polega na tym, że nie jesteś dociekliwa, coś,

czego po prostu nie pojmuję.

- Ależ ja umieram wprost z ciekawości! Chciałabym dociec

jednego: co się kłębi w twojej głowie? Co ty, do cholery,

wyprawiasz?!

- Ja? - Roześmiał się dobrodusznie. - Nic szczególnego. To

przecież banalne: odwiedziłem swoją żonę, wróciły

wspomnienia...

- Byłą żonę.

- Nie, kotku. Jeszcze nie.

- Tylko dlatego, że ten przeklęty adwokat nie potrafił cię

znaleźć. Skąd wytrzasnąłeś takiego niezgułę! Brakuje tylko

twojego podpisu.

- Kochanie, jesteś jak dziecko. Naprawdę uwierzyłaś w bajki

mojego adwokata? Nie mieszkałem na Księżycu.

Dianie krew uciekła z twarzy. Zaniemówiła na kilka sekund, a

Miles uśmiechał sie coraz promienniej.

- Ja... po prostu nie rozumiem.

- Dostał instrukcję, żeby mnie nie odnaleźć.

- Ale dlaczego? Wytłumacz mi to wreszcie! Odszedłeś. Powinno

ci zależeć na rozwodzie.

- Czy dlatego wniosłaś pozew?

- Czy rozmyślnie odkręcasz kota ogonem?

- Jest w tym coś... prymitywnego. Mężczyźni niełatwo godzą się

ze stratą...

- Własności. To miałeś na myśli? Przyjechałeś tu sprawdzić,

czy jestem naprawdę wyleczona, czy potrafię należeć tylko do

siebie, prawda? Otóż wiedz jedno: nie jestem twoją własnością.

I nigdy nie będę.

Nie powiedziała najważniejszego. Po co? Nie istniały właściwe

słowa. Oboje wiedzieli, że drugie czuje tak samo. Nie mogła z

nim rozmawiać, nie patrząc na jego ciało, nie pamiętając, jak

bez reszty do niego należała. Kiedyś.

- Nie? - zapytał cicho.

- Co, nie? - Czuła, że jest u kresu wytrzymałości. - Miles, nie

rozumiem!

- Zauważyłem - odezwał się po chwili milczenia. - Masz

uczucie, że mnie nie znasz, prawda?

- A pozwoliłeś mi się poznać? Dałeś mi jakąś szansę?

Zlekceważył pytanie.

- Czy naprawdę myślałaś, że mnie to nic nie obchodzi, że

uganiasz się po Europie za bogatymi facetami? Pałace,

rezydencje... cóż za oryginalny gust! Ciekaw jestem... Czy

zdarzyło ci się umówić na randkę z biedakiem, który ma

skromną willę i tylko jeden basen? Teraz posłuchaj: skończyła

się moja cierpliwość. Nie pobłogosławię cię na dalszą drogę

takiego życia!

Gdyby to, co powiedział, nie było aż tak bolesne, śmiałaby się

do rozpuku. Miles i chorobliwa zazdrość... Niewiarygodne. Jej

praca polegała na renowacji starych domów, a nie uganianiu

się za ich właścicielami. Ale tłumaczyć to byłemu mężowi?

Nigdy. Nigdy mu nie powie, że przez całe dwa lata lizała rany.

Że była sama, bo na myśl o kolejnym ryzyku cierpła jej skóra.

- Nie masz prawa mnie krytykować - powiedziała zdławionym

głosem - ani wtrącać się w nie swoje sprawy.

- Chciałaś kiedyś uczyć. Nie mogłaś do tego wrócić?

- Kiedy? - Zaśmiała się drwiąco. - Po twoim wyjeździe? Po tak

długiej przerwie? Odświeżę ci pamięć. To ty nie chciałeś, żebym

została na uniwersytecie. Małżeństwo było ważniejsze, a twoje

słowa święte.

- A więc to moja wina? - W głosie Milesa zabrzmiała po raz

pierwszy nuta rezygnacji. - Mogłem się tego spodziewać...

- Niczyja wina. Stało się i już. A teraz staram się być dobra w

tym, co robię. Koniec, kropka.

- I uważasz, że dobrze robisz?

Diana pomyślała o dniach spędzonych w podróży, o żmudnym

mieszaniu kolorów, łzawiących oczach, mrówczej pracy nad

rekonstrukcją tkanin i tynku.

- Może nie jest to życie jak z bajki, ale nie narzekam.

- Posłuchaj. - Zawiesił głos w przemyślany, aktorski sposób. -

Dajmy sobie jeden tydzień. Przyjechałaś tu na urlop. Spróbuj

spędzić go na luzie, odpręż się, a potem zrób rachunek

sumienia. Taki osobisty remanent. Jeśli dojdziesz do wniosku,

że wszystko w porządku, że nie chcesz niczego zmienić, twoja

sprawa. Ruszysz w dalszą podróż do następnego pałacu, tylko

pamiętaj, nie za moje pieniądze.

Diana zagryzła wargi. Czuła się bezsilna w swoim upo-

korzeniu.

- Mówiłam ci, że alimenty...

- Skończą się.

Pomyślała o rodzicach, nareszcie szczęśliwych w swoim domku

„bez barier", ojcu, który prawie zapomniał o wózku... Ich

niezależność była zagrożona, stała się monetą przetargową w

małżeńskiej grze. Koszmar. To prawda, że zarabiała coraz

lepiej, ale nie mogła liczyć na cuda! Nie spłaci tych rat, choćby

pracowała dzień i noc, bez odpoczynku.

- A jeśli wyjadę jutro?

- Od jutra konto zamknięte. Żadnego wyboru. Wiedzieli o tym

oboje.

Taki był Miles. Nie walczył o drobiazgi. Nie podnosił głosu.

Przewidywał kilka ruchów naprzód i mówił szach-mat.

Uwielbiał wygrywać i zawsze wygrywał.

Zrobił jeszcze jeden krok do przodu, chwycił Dianę za ręce i

musnął jej usta delikatnym lodowato-obojętnym pocałunkiem.

Zesztywniała. Ze ściśniętego gardła wydobyła rozpaczliwy

cichy jęk.

Zaśmiał się cicho i pogłaskał ją po policzku.

- Masz rację - syknął. - Jestem gościem bez przyzwoitego

basenu, nie mówiąc o rezydencji. Będziesz musiała złagodzić

swoje warunki wstępne.

Otoczył ją brutalnie ramionami. Zaczął całować z przerażającą

gwałtownością: włosy, policzki, usta. Nigdy w życiu tak nie

robił. Nawet w czasach największej namiętności, kiedy kochali

się jak szaleńcy, Miles nie sprawiał jej bólu. Teraz wdzierał się

głęboko, zębami i językiem, jakby uwierzył, że gwałtem może ją

odmienić.

Wczoraj, kiedy zobaczyła go w łóżku, wróciło echem dawne

odruchowe pożądanie. Teraz czuła zupełnie inaczej. Bezradna i

przerażona, płonęła żywym ogniem, nie mogąc krzyczeć.

- Nie... - Nie wiedziała, czy mówi do siebie, czy do Milesa.

Zwolnił uścisk tak gwałtownie, że ledwie utrzymała

równowagę. Paliły ją usta, bolało całe ciało. Cofnęła się o kilka

kroków.

- Nie rób tego nigdy więcej. - Nie mogła na niego patrzeć.

Odruchowo wyciągnęła ręce, czując, że pojedynek jeszcze nie

zakończony.

- Di...

- Punkt dla ciebie. Postawiłeś na swoim.

- To znaczy?

- Udowodniłeś, że wciąż masz nade mną przewagę. Trochę

władzy. Zadowolony?

- Di...

- Precz ode mnie! - W jej głosie było więcej strachu niż złości.

- Idź do diabła!

Miles odwrócił się na pięcie, zbiegł bezszelestnie ze schodów i

zniknął w mroku, w tym samym miejscu, w którym się pojawił.

Mimo ogromnego zmęczenia, nie mogła zasnąć. Skąd w głowie

Milesa takie chore myśli? Przecież nie jest głupi! Poczuła

śmiertelny strach, że ofiarami jego podejrzeń padną rodzice,

ich mały raj na ziemi. Oburzało ją, że dopuścił się szantażu.

Czy byłby w stanie spełnić swoją groźbę? Nie... Mściwość nie

leżała w jego charakterze. Z drugiej strony, dwa lata

małżeństwa nauczyły ją, że Miles nigdy nie groził palcem w

bucie, czcze pogróżki też nie leżały w jego charakterze. Musi

zapomnieć o dumie i porozmawiać z nim. A przynajmniej

wytłumaczyć dobroczyńcy i wierzycielowi, na czym polega

praca konserwatora. Może zdobyłby się na przeprosiny, a

wtedy rozstaliby się zwyczajnie, w chłodnej zgodzie.

Miles? Zaprotestowało jej mądrzejsze ,ja". Miles i przeprosiny?

Profesor Miles w życiu prywatnym kierował się nader prostymi

zasadami: nigdy niczego nie tłumaczyć, nigdy nie przepraszać.

Taka filozofia, jak mawiał, cudownie wszystko upraszcza,

eliminuje zbędne komplikacje. Jemu upraszczała, pomyślała z

goryczą. Pamięta, jak przez tamte ostatnie wspólne miesiące

nic tylko zgadywała jego nastroje, próbowała czytać w myślach,

zawsze błędnie. Uproszczone życie stało się piekłem na ziemi.

Tylko w nocy przypominał jej dawnego Milesa, z tamtego

wieczoru, kiedy się poznali. Drażnił się z nią i rozśmieszał.

Dobrze im było na początku i nigdy nie zrozumie, dlaczego

tak...

Uważaj, zwróciła się do swojego odbicia w lustrze. Miej się na

baczności, a jeśli ten facet powie syrenim głosem: „przeżyjmy to

jeszcze raz", uciekaj, gdzie pieprz rośnie!

Nieśmiałe skrobanie do drzwi. Diana poderwała się na równe

nogi. Ku jej zdziwieniu, Susie Galatas we własnej osobie

wniosła do pokoju tacę ze śniadaniem. Koniec świata.

- Maria powiedziała, że jeszcze śpisz, ale małe śniadanko

dobrze by ci zrobiło - zabrzmiało to bardzo szczerze.

- Co za obfitość! - Na tacy dostrzegła stertę bułek, jogurt, miód

w srebrnej miseczce, dzbanek parującej kawy. I dwie filiżanki.

- Niewiele zjadłaś wieczorem. - Susie zmrużyła oczy.

- Bałaś się, że Miles przyprawił kolację trucizną?

Diana puściła złośliwość mimo uszu.

- Normalne zmęczenie. Zbyt długo podróżowałam bez

odpoczynku. Miles miał rację: powinnam była się wyspać w

Atenach.

- Denerwuje cię, że on tu jest, prawda?

- Ma do tego święte prawo.

- Ale nie jesteś zadowolona.

Ostatnią osobą, której chciała się zwierzać, była Susie.

Wzruszyła ramionami, a potem sięgnęła po jogurt i miód

jednocześnie.

- Pycha! No wiesz, na szczęście Miles nie gryzie. No i znamy się

jak łyse konie, więc jakoś to będzie.

- Chcesz powiedzieć - oczy Susie wyglądały jak dwa talerze - że

wrócisz do niego? Po tym wszystkim...? - Nie doczekawszy się

odpowiedzi, zmieniła minę na zatroskaną.

- Boże, to musi być dla ciebie istne piekło, mijanie się z nim

tutaj, jak gdyby... Słuchaj, jeżeli chcesz wyjechać, powiem mu

to i już. Daję słowo, że nie poczujemy się urażeni.

- Wytrzymam jakoś. - Uśmiechnęła się ciepło, patrząc Susie

prosto w oczy. - Mam zamiar wyspać się i wyleniuchować za

wszystkie czasy! Nie martw się. Miles będzie pływał albo

biegał. Grożą nam najwyżej wspólne posiłki.

Susie, kręcąc z niedowierzaniem głową, przygryzła dolną

wargę.

- Teraz, na przykład - Diana dolała sobie kawy - położę się na

tarasie i do południa nie ruszę nawet palcem.

- Mylisz się, kochanie. - Susie wstała z krzesła. Nadal mówiła

zatroskanym tonem, ale jakby mniej poważnie. - Miles zabiera

nas na ryby.

Diana nie protestowała. Przynajmniej nie groziła im samotność

we dwoje. Mina jej zrzedła, kiedy zobaczyła stos bagaży, które

Susie i Chris uznali za niezbędne na krótką wycieczkę.

- O mój Boże! Macie zamiar spać na pokładzie?

- Po prostu rodzeństwo Galatas... - Dimitri, który stał najbliżej,

ujął z nabożeństwem jej rękę i pospieszył z wyjaśnieniem -

zabrało niezbędny zestaw prowiantu na cywilizowaną wyprawę

rybacką.

- Akcent stawiam na „cywilizowaną" - powiedział z godnością

Chris. - To znaczy, że nie podzielam upodobań Milesa.

- Miles musi upolować swój lunch - stwierdziła Susie. -I

własnoręcznie go zabić.

- Lubię świeże ryby - uśmiechnął się Miles. Susie poklepała go

po ramieniu.

- „Ta ryba dalej skacze". Wiemy, wiemy. Pamiętamy. Muszą

pamiętać, pomyślała Diana. Zazdrościła im. Nic tak nie może

łączyć ludzi, jak wspólne dzieciństwo. Natychmiast się

otrząsnęła. Żadnych smutnych min.

- Mogę wam w czymś pomóc?

- Siedź i wyglądaj pięknie - powiedziała Susie. - Ktoś przecież

musi.

- Masz do tej roli znakomite kwalifikacje. - Dimitri skłonił

lekko głowę.

Kątem oka spojrzała na Milesa, a raczej na jego zmarszczone

czoło. Odwdzięczyła się uśmiechem za komplement

- Chcecie powiedzieć, że będę jedynym pasażerem na tym

rejsie? Naprawdę nie znajdzie się dla mnie żadne zajęcie?

- Wymyślimy coś - mruknął Miles, ale nie dosłyszał go nikt

poza Dianą.

Zmierzyła go krótkim beznamiętnym spojrzeniem. Na pozór

sympatyczna mina, gdyby nie ten wyraz oczu... Dostała gęsiej

skórki. Odwróciła się tyłem, lecz natychmiast poczuła jego

wzrok na plecach. Zapowiadał się długi ciężki dzień, a ona

chciała spać. I zapomnieć o Milesie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Czekało ją na łodzi wiele niespodzianek. Po pierwsze, Chris

Galatas zachowywał się w czasie całej wycieczki sympatycznie

i po przyjacielsku. Do rany przyłóż. Niesłychane, pomyślała

złośliwie. Za rozwód z Milesem hrabia gotów zostać moim

dozgonnym wielbicielem.

Nieprzyjemne odkrycie dotyczyło jej samej. Ilekroć Miles

popisywał się swoją zręcznością, na przykład balansując na

rufie rozpędzonej motorówki, drętwiała z przerażenia. Ani razu

nie zachwiał się, nie stracił równowagi, a jednak zamykała

oczy.

Co cię obchodzi Miles, powtarzała niczym zaklęcie, ze

ściśniętym gardłem wracając do rozmowy z Chrisem.

- Słyszałem, że zajęłaś się domem Dietera. Jak ci się tam

pracuje?

Klient z Hamburga. Oczywiście, powinna się była domyślić, że

zna hrabiego Galatasa.

- Jeszcze nic nie wiadomo. Prowadzę wstępne rozmowy z

architektem.

- Wiadomo, wiadomo! - Chris błysnął zębami w szatańskim

uśmiechu.

- Słucham? Czyżbyś miał świeższe ode mnie informacje?

- Nie... nic specjalnego. Trochę się wstawiłem... Po prostu znam

od dawna Dietera Schlegera. To jasne, że jeżeli znalazł

fachowca, który jest piękną kobietą i szczerze

się garnie do naprawiania jego ruiny za odpisy od podatku, to

on się modli, żebyś przypadkiem nie zrezygnowała.

Uśmiechnęła się mimowolnie. Powód, dla którego Schleger

kupił barokowy pałac, ocenił bezbłędnie. Architekt powiedział

dokładnie to samo.

- Pochlebiasz mi. - Uśmiechnęła się z godnością. - Nie zostałam

przedstawiona Herr Schlegerowi. A ty i Miles macie dziwaczne

pojęcie o mojej pracy. Wierz mi, ona nie polega na

biesiadowaniu z milionerami. Kiedy odnawiam zrujnowaną

rezydencję, jestem takim samym robolem jak hydraulik czy

murarz. Zresztą nie narzekam, bo robię to, co lubię, z własnego

wyboru.

- Zwracam honor. Słusznie nam przygadałaś. - Szelmowski

uśmiech nie schodził z jego ust. - Mam jednak nadzieję, że

zechcesz pobiesiadować z właścicielami zrujnowanej rezydencji

Galatas.

- Wy, Grecy, macie tak zakorzenione poczucie demokracji, że...

owszem, dla was zrobię wyjątek.

Chris wybuchnął gromkim niepohamowanym śmiechem, który

ściągnął Milesa. Kroczył w ich kierunku powoli, z opalonym

nagim torsem, jak gladiator. Diana nerwowym ruchem

sięgnęła po okulary.

- Oślepiło cię słońce?

Na pewno zauważył, co ją oślepiło. Zawstydzona, dotknięta do

żywego, nie odpowiedziała ani słowem.

- Nic dziwnego. - Chris przerwał milczenie. - Przez cały rok

pracowała w ciemnych pałacach. Dobrze by jej zrobiło trochę

słońca i świeżego powietrza.

- A tobie, cywilizowany hrabio - zachichotał Miles -dobrze by

zrobił powrót do natury.

- Ja nie lubię się cofać. Uważaj, Diano. Tobie też każe wdrapać

się ma maszt, zjeść trochę wodorostów i popić wodą. Oby

słodką!

- Coś takiego... - Diana doszła już do siebie. - Kiedy obudziła się

w tobie harcerska żyłka?

- Jak to? Chyba w życiu płodowym. Nie mogłaś zauważyć tego

w Anglii, bo nie znoszę parówek i mokrych namiotów.

- Ja z kolei - wtrącił się Chris - nie mogę zrozumieć

angielskiego szkolnictwa.

- Ty nie rozumiesz żadnego szkolnictwa, baranku boży. - Miles

kopnął go żartobliwie bosą stopą. - Jaką, hrabio kołtunie,

czytałeś ostatnio książkę? Czekową, prawda? Znasz się tylko

na pieniądzach. Żadnych refleksji. Do głowy ci nie przyjdzie, że

jesteś cząstką tego świata, co? Ziarenkiem piasku? Pyłem w

kosmosie?

- Oszczędzam energię - odpowiedział z godnością.

- Słusznie! Gdyby zepsuł ci się samochód, jak myślisz, ile

kilometrów przeszedłbyś na piechotę?

Chris nagle spoważniał.

- Nie wiem, czy w ogóle musiałbym iść. Zresztą, zamknij się,

jajogłowy potworze. Nie wymachuj swoimi bicepsami, bo nie

jesteś lepszy ode mnie ani od Diany.

- Diana to zupełnie co innego. Ty jesteś po prostu leniwy. Nie

wstydzisz się, ale i wiesz, że nie ma się czym chwalić. Ona zaś

utrzymuje, że jako istota krucha zasługuje na dożywotniego

opiekuna. Prawda, kochanie? Nie jestem jednak twoją polisą

ubezpieczeniową - powiedział z lodowatym spokojem. - A jeśli

kiedykolwiek żywiłaś nadzieję, że zastąpię ci tatusia, to

powtarzam: wybrałaś niewłaściwego faceta.

Bolało strasznie, ale, o dziwo, nie czuła się bezbronna.

Wyobraziła sobie, że prowadzi walkę na śmierć i życie. Jeśli się

rozpłacze, przegra.

- Myślałam, że prawdziwi mężczyźni lubią się opiekować. .. nie

tylko córkami - powiedziała słodkim głosem.

- Prawdziwi mężczyźni lubią, kiedy prawdziwe kobiety im

dorównują.

- W czym dorównują? W polowaniu na żywy lunch, czy

akrobatycznych popisach w pędzącej motorówce?

- Ona ma rację, stary - wtrącił się Chris. - Nie zniósłbyś

dziewczyny, która odstawiałaby wszystkie twoje numery

równie dobrze.

- I ty, Brutusie? - Miles zrobił żałosną minę. - Powinieneś

trzymać moją stronę.

- Ja? Jestem neutralny z natury.

- Jesteś cykorem z natury. Tchórz całą gębą.

Obaj ledwie powstrzymywali się od śmiechu. Dlaczego, myślała

Diana, potrafi wykrzesać z siebie ten ciepły pobłażliwy ton,

kiedy drwi z Chrisa? Dlaczego na nią wciąż warczy? O co tu

naprawdę chodzi...

- Ja jestem od myślenia, a nie od czarnej roboty! - zawołał

rozanielony Chris. - Tworzę, organizuję, sypię pomysłami. To

moja rola. Ale nie lubię brudzić sobie rąk. Powiedz szczerze -

zwrócił się do Diany - lubisz mieć brudne ręce? Kiedy

nadzorujesz pracę hydraulików czy dekarzy, wyrywasz im z

ręki narzędzia, żeby wysmarować sobie śliczne dłonie?

- Odpowiedz, kochanie. - Miles wpił się w nią zaciętym

ołowianym wzrokiem. - Czy brud cię... jakby to powiedzieć...

fascynuje?

- Częściej dokucza mi kurz, nie brud.-Diana starannie unikała

jego wzroku.

- Myślałem, że jesteś dekoratorką wnętrz, konsultantką.

- Tam, gdzie w grę wchodzi restauracja całego budynku,

bywam wszystkim po trochu. W każdym razie, to bardziej

przyziemne zajęcie niż dobieranie koloru zasłon. Wyczerpujące

i mniej luksusowe.

- Chcesz powiedzieć - wydawał się ubawiony - że umawiasz się

na dniówki i posilasz własnymi kanapkami...

- Oczywiście, nie ma mowy o kanapkach, kiedy oglądam stare

tkaniny, ale sens złapałeś.

- Jesteś zadowolona?

- Na ogół tak. Idzie mi coraz lepiej, a to mile łechcze ambicję.

Jedyne, czego nie cierpię, to oferowanie własnych usług, ale

dużo zamówień pochodzi z rekomendacji. No i... co nie jest bez

znaczenia - dodała z wyrafinowaną złośliwością - poznaję sporo

ciekawych ludzi.

- Kilku ciekawych hydraulików, oto czego się domaga ten

zamek. Czy nie zechciałabyś nam udzielić kilku rekomendacji,

Diano? - spytał Chris.

- Hej, Miles, kto tu miał łowić ryby? - Susie przerwała ich

rozmowę.

Miles, wyraźnie się ociągając, wstał z pokładu, a Dimitri z nie

ukrywaną radością zajął jego miejsce. Zaczął opowiadać o

zatoce, krajobrazach greckich wybrzeży, najbliższej okolicy.

Chris zasnął. Diana, udając, że słucha, mimowolnie zerkała w

stronę wędkarzy.

Dimitri przerwał swoj ą gawędę krajoznawczą w pół słowa.

- Chyba w końcu osiągnie to, czego chce. - Skinął brodą w

kierunku Susie.

Diana ani drgnęła. Nie próbowała udawać, że nie rozumie. W

nadzwyczajnym ożywieniu rywalki dostrzegła jakieś

szaleństwo, coś bardzo niepokojącego. Znając Milesa,

pamiętając, jak gwałtownie potrafi zmienić front, tak sobie, dla

czystego kaprysu, omal nie zaczęła jej współczuć.

- Jeśli tego właśnie chce...

- Diano - Dimitri spytał pobłażliwie - ile ty masz lat?

- Dwadzieścia sześć. Dlaczego pytasz?

- Skończyłaś Bóg wie ile fakultetów i prowadzisz własny

biznes?

- Coś w tym rodzaju... nic wielkiego, ale...

- Mniejsza o szczegóły. - Machnął ręką. - Chodzi mi o to, że

musisz się jeszcze wiele nauczyć. - Wydął lekko wargi, jakby z

zakłopotaniem i zaczął łagodnie przemawiać: - Myślisz, że

jesteś inteligentna. Wykształcona. I do pewnego stopnia masz

rację. Ale nie dorównujesz Susie. Ona robi błędy ortograficzne

w każdym języku, bez pomocy służby nie umiałaby

zorganizować przyjęcia, nie mówiąc o własnym biznesie! Mimo

wszystko, to ona ma cię w garści.

- Nie rozumiem.

- Jasne, że nie. Bo Susie jest sprytną kobietą. W prze-

ciwieństwie do ciebie.

- Serdeczne dzięki...

- Nie przejmuj się. W gruncie rzeczy to komplement. Sprytne

kobiety bywają pokrętne, a mężczyźni tego nie lubią. Jeśli

tylko nie zorientują się za późno - dodał ponuro - idą po rozum

do głowy. Swoją drogą - zamyślił się, patrząc na roześmianą

parę - wygląda na to, że Susie idzie na całość. Miles chyba nie

zauważył...

- Niemożliwe - powiedziała z goryczą. - Miles zauważa

wszystko. Nie mówił ci?

Dimitri uśmiechnął się blado i zapalił papierosa.

- W takim razie nie grozi nam dzisiaj nuda. Święte słowa,

pomyślała Diana kilka godzin później.

W drodze powrotnej z przystani do zamku Miles wrócił do

przerwanej z nią rozmowy. Pozostałe osoby, łącznie z Susie,

ciągnęły się za nimi w dyskretnej odległości.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że z tą pracą to na serio? -

zapytał bez cienia drwiny w głosie.

- Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek rozmawiała z tobą o

pracy.

- Ależ tak.

- Ależ nie. Raczyłeś wyciągnąć wnioski bez konsultacji ze mną.

A teraz śmiesz mieć pretensje! Uwierzyłbyś, gdybym

powiedziała, że interesują mnie domy, a nie ich właściciele?

Czy kiedykolwiek uwierzyłeś mi na słowo? Nikomu, poza tobą,

nie przyszło do głowy, że pod pretekstem pracy poluję na

facetów z wypchanymi portfelami! Dlaczego właśnie ty? Czy

dawałam ci jakieś powody? Nie słyszę, oczywiście, żebyś prosił

o wybaczenie.

- Chcesz, żebym cię przeprosił? - spytał po dłuższej chwili,

szczerze zdziwiony.

- Niczego nie chcę.

- Śmiem wątpić.

- Miles, czego ty właściwie chcesz? Tak naprawdę?

Powiedziałam, że nie będę opóźniała rozwodu. Jeśli taka twoja

wola, nie zobaczysz mnie nigdy więcej. A kiedy tylko stanę na

nogi w interesach, sama zacznę spłacać dom.

- Nie o to chodzi. - Machnął niecierpliwie ręką.

- Czyżby? Myślałam, że właśnie moje wycieczki po Europie, za

ciężko zarobioną przez ciebie gotówkę, sprowokowały tę

żałosną farsę.

- Jeśli rzeczywiście tak myślałaś, musisz się sporo nauczyć. O

wiele więcej, niż sądzi Dimitri.

- Dimitri? - Nie kryła zażenowania. - Podsłuchiwałeś?

Prywatną rozmowę???

- Sama powiedziałaś... - Nie dosłyszała w jego głosie cienia

skruchy.

- Jak śmiałeś...

- Jesteś moją żoną.

- To nie znaczy, że masz prawo mnie szpiegować!

- Może i nie mam. Ale istnieje coś takiego jak wyższa

konieczność.

- Pojęcia nie mam, o czym ty mówisz! - krzyczała.

- Wiem, że nie masz.

- Nienawidzę cię...

- Możliwe.

- Więc posłuchaj - opanowała się przed decydującym starciem. -

Skoro już wiesz, że jestem przyzwoitą obywatelką, która

uczciwą pracą zarabia na chleb - czy pozwolisz mi stąd

wyjechać?

- Nie.

- Nie pozwolisz chyba, żeby moi rodzice wylądowali na bruku.

Nie zrobili ci nic złego.

- Powiedziałem, nie.

- Lubiłeś ich! - Czuła, że wybuchnie histerycznym płaczem. -

Chodzi tylko o kilka lat, tłumaczyłam ci.

- Powiedziałem: wyjedziesz z zamku, koniec ze spłacaniem rat.

Stało się. Zaczęła łkać jak dziecko.

- Skąd w tobie tyle okrucieństwa?

- To, że zmuszam cię do odpoczynku? Widzisz w tym jakieś

okrucieństwo?

- Nie zniosę tego... - powiedziała bezwiednie.

- Zniesiesz, zniesiesz. Z dużym wdziękiem zniosłaś pierwszy

dzień; następne będą łatwiejsze. - Zamilkł nagle, a po chwili

odezwał się zmienionym poważnym głosem: - Zrozum, proszę

cię o jeden jedyny tydzień. Czy to za wiele? Obiecuję, że dam ci

spokój.

- Zdaje się, że nie mam wyboru...

Dotrzymał słowa. Nie chodził za nią, nie męczył rozmowami.

Kiedy następnego ranka odmówiła udziału w wyprawie na

ryby, protestowali wszyscy, oprócz Milesa. Najgłośniej

protestowała Susie.

Miała wymarzone warunki do odpoczynku. W niczym nie

zakłócanej ciszy powinna była się odprężyć, czytać, myśleć o

niebieskich migdałach. Nic z tego: z godziny na godzinę rosło w

niej napięcie. Podskakiwała na każdy szelest za drzwiami,

wyglądała chwili jego powrotu znad zatoki, nie mogła doczekać

się obiadu. Tęskniła jak Penelopa. Trzeciej nocy, nie wiadomo

dlaczego, zamknęła się na klucz. Niepotrzebnie. Nikt nie

zakłócił jej spokoju.

Po śniadaniu zwiedzała pomieszczenia, które wymagały

remontu. Ani Chris, ani Susie nie chcieli jej towarzyszyć, w

gruncie rzeczy nie zdradzali najmniejszego zainteresowania

stanem zamku. Czyżby Dimitri i jego matka mieli rację...

Całe popołudnia spędzała na tarasie, w cieniu winorośli, leżąc i

drzemiąc. Jeśli nie mogła zasnąć, wpatrywała się

niewidzącymi oczami w zatokę, myśląc wciąż o tym samym.

Kiedy zaczęło się między nimi psuć? Dlaczego? Czuła, że

uciekają z niej siły. Stawała się apatyczna i wyglądała na coraz

bardziej przemęczoną.

Pierwszy, o dziwo, zauważył to Chris. Czwartego dnia, w czasie

kolacji na tarasie.

- Czy ty się nie przemęczasz, Diano? Nikniesz w oczach, a

przecież miałaś odpocząć.

- Nie... Lubię swoją pracę.

- A doszłaś do jakichś wniosków? Czy jeszcze za wcześnie o tym

mówić?

- Do jednego... - zawahała się. - Uczciwa renowacja

kosztowałaby majątek.

- Jakżeby inaczej - roześmiał się Miles.

- Słucham? - Diana odwróciła się wolno w jego stronę z

kamienną twarzą.

- Była niezwykle luksusową damą. Też kosztowała majątek.

Mówię o księżniczce. - W oczach Milesa igrały diabelskie

ogniki.

- No wiesz... - Chris stanął w obronie rozrzutnej praprababki. -

Musiała sobie czymś wynagrodzić życie w nieznanej dziurze,

na końcu świata, z facetem, którego nie zdążyła nawet poznać.

Cudzoziemcem.

- Starym cudzoziemcem - przypomniał Miles.

- Nie przesadzaj - obruszyła się Susie. - Jakim starym? Miał

czterdzieści lat. Ty też jesteś przed czterdziestką, śmiem

zauważyć.

- Wystarczająco starym, żeby być jej ojcem...

-Ile lat miała księżniczka? - spytała Diana.

- Dokładnie nie wiadomo. - Susie wzruszyła ramionami. - Nie

zachowała się przecież jej metryka urodzenia. Była najmłodszą

córką tureckiego beja i jego faworyty. Musieli wpaść w szał,

kiedy okazało się, że ich oczko w głowie nie tylko pomogło uciec

wrogom, czyli naszym przodkom, ale uciekło razem z nimi.

- Według legendy rodzinnej miała dwadzieścia lat. Może trochę

mniej albo więcej - powiedział Miles.

Ja miałam zaledwie dwadzieścia dwa, myślała zdenerwowana

Diana, kiedy wyszłam za mąż.

- Ale co za osobowość! - Chris zabrał się do dłuższej opowieści. -

Stworzyła tu prawdziwy salon. Wyczyn graniczący z cudem: w

połowie osiemnastego wieku ściągnąć na grecką pustynię

cywilizowanych ludzi. A jej się to udało. To ona kolekcjonowała

te wszystkie cenne meble... których renowacja będzie

kosztować fortunę.

Wymienił błyskawiczne spojrzenie z Milesem. Diana pomyślała

o rachunku. Który z nich...

- Będzie - zwróciła się do Chrisa - jeżeli zechcesz to robić

właściwie.

- Co znaczy, właściwie?

Zawahała się. Czy aby na pewno mieli ochotę na wykład o

technikach konserwacji mebli?

- Weźmy na przykład obicia. Można je wymienić, zrobić „nowe"

meble. Ale jeśli chcemy, żeby przeżyły następne dwieście lat i

wyglądały tak samo, trzeba cerować, odtwarzać nitka po nitce.

To żmudna praca, rękodzieło wymagające wielkiej zręczności.

Dlatego tak kosztowne.

- Nie będziemy - przerwała Susie, która chwilę wcześniej

również patrzyła na Milesa - robić muzeum z pokoju

księżniczki. Nie wątpię w twoją zręczność, Diano, ale to zwykły

rodzinny dom, ma być wygodny i przytulny. Wydawanie góry

pieniędzy na... artystyczne cerowanie nie wchodzi raczej w

rachubę.

- Nie wydaję żadnych pieniędzy, Susie. I nikogo do tego nie

namawiam. Pytaliście mnie o zdanie, więc pozwoliłam sobie na

konkretną odpowiedź.

- Jasne. Oczywiście, Diano. - Susie udała skruchę. - Swoją

drogą... straszna robota. Dla nieprzytomnych entuzjastów.

Ludzi z taaaką wiedzą, kilkoma dyplomami w kieszeni, lecz

bez zdrowego rozsądku. Mam nadzieję, że cienie uraziłam...

- Nie lubisz entuzjastów, Susie? - Miles postanowił Dianie

pomóc.

- Lubię ludzi praktycznych. - Wybuchnęła nienaturalnym

śmiechem. - Powinieneś o tym wiedzieć, skarbie.

Chris podniósł rękę, jakby prosząc o głos.

- To, co powiedziała Diana, brzmiało wystarczająco

praktycznie.

- Właśnie. - Miles jakby czekał na jego słowa. - Powinieneś

oprowadzić ją jutro po pokojach i zacząć ustalać szczegóły.

Czy ja się nie przesłyszałam, myślała w popłochu. Miles

rozkazuje Chrisowi?

- Nie na wszystkim się znam. Mogłabym cię wprowadzić w

błąd...

- Boże, nie przejmuj się drobiazgami. Jestem bogatym facetem.

- Och, ona zdaje sobie z tego sprawę - zachrypiał Miles. -

Prawda, kochanie? Inaczej nie przyjechałabyś do nas.

Zapadło głuche ciężkie milczenie, które przerwać mogła tylko

Diana.

- Przyjechałam tu na zaproszenie Chrisa. I, wyobraź sobie, nie

muszę natrętnie zabiegać o klientów. Jestem ekspertem, a nie

domokrążcą. Wracając do komnaty księżniczki: jeżeli chcecie,

żeby wyglądała po prostu ładnie, bez renowacji, potrzebujecie

zwykłych malarzy i dekoratorów. Moje usługi są rzeczywiście

drogie.

- To dopiero odkrycie... - parsknął Miles.

- Porozmawiamy o tym jutro. - Chris miał wyraźnie dosyć. -

Roztrząsanie poważnych spraw po zachodzie słońca grozi

niestrawnością.

Chociaż Miles przez resztę wieczoru był nienagannie uprzejmy,

Diana nie mogła się wprost doczekać chwili, kiedy wreszcie

znajdzie się w swojej sypialni.

- Sam powiedziałeś, Chris, że wyglądam na zmęczoną. Pójdę

spać, jeśli pozwolicie... Bawcie się dobrze - przeprosiła, kiedy

Chris z Susie zaczęli parzyć kawę.

- Dobranoc, Diano. Śpij spokojnie.

Wracając do pokoju, jak zwykle pomyliła drogę. Wyplątawszy

się z labiryntu, odetchnęła z ulgą, lecz niemal w tej samej

chwili zamarło w niej serce. Na końcu korytarza, w półmroku,

dostrzegła sylwetkę Milesa. Stał pod drzwiami sypialni z

założonymi rękami.

- Co tu, do diabła, robisz?

- Zajmiesz się tym, prawda? Z radością? - spytał powoli, cedząc

słowa.

- Jak zwykle nie wiem, o czym mówisz.

- O pomyśle Chrisa. Żeby odnawiać buduar jego głupawej

protoplastki.

- Tak samo twoja, jak i jego... - Głos zamarł Dianie na ustach.

Stało się.

Położył jej ręce na ramionach i odwrócił jak lalkę twarzą do

światła.

- A więc spiknęłaś się z tym... Jakżeby inaczej. Zastanawiałem

się tylko, kiedy... Tak, to prawda. Ja też, jako bastard rodziny,

dziedziczę geny księżniczki, którą George Galatas przywiózł z

Turcji. Hodował żmiję na własnym łonie.

- Dlaczego mówisz o niej z nienawiścią?

- Bo to nie żadna romantyczna historia, w którą wierzy Susie.

Była zepsutą do szpiku kości gówniarą. Stąd te francuskie

meble, włoskie obrazy.

- Piękna kolekcja. Z radością zrobię, co w mojej mocy -

powiedziała jednym tchem.

- Wczuwasz się w jej los? Kiedy wchodzisz do tego pokoju,

słyszysz głos biednej pokutującej duszyczki? Głos, który cię

woła po imieniu...

- Nie! Wchodzę do tego pokoju i czuję silny odór zgniłego

końskiego włosia. Jak wszyscy.

- Źle skończyła nasza księżniczka. - Roześmiał się nie-

przyjemnie. - Wyprowadziła George'a z równowagi. O jeden raz

za dużo...

- Usłyszałam o niej dzisiaj po raz pierwszy - szepnęła

przerażona Diana.

- Och, nic straconego. Znajdziesz w bibliotece mnóstwo książek,

nawet w języku angielskim. Biografów fascynował oczywiście

wątek miłosny, potem, kiedy dogrze-bywali sie prawdy, tracili

do niej serce.

- Prawdy?

- Była wyrachowaną jadowitą dziwką. Mogła mieć nie więcej

niż dwadzieścia lat, a zabrała się do biednego George'a jak

profesjonalistka.

Diana nie wierzyła własnym uszom. On oszalał. Albo wcale nie

mówił o ludziach, którzy żyli dwieście lat temu.

- Był spokojnym facetem - ciągnął dalej. - Typ naukowca,

książkowego mola. Diabli wiedzą, skąd się wziął w tamtej

nieszczęsnej wyprawie do Turcji. Nie był nawet żołnierzem.

Zwolnili go za okup, a on przemycił na pokład córkę beja! Omal

nie wywołał następnej wojny.

- Musiała być w nim bardzo zakochana... - Zanim dokończyła

zdanie, usłyszała cichy, przejmująco zimny śmiech Milesa.

- Czyżby? Nie widziała dla siebie przyszłości w domu, nie paliła

się też do życia na własną rękę w Europie. Rozpieszczona,

nawykła do służby i luksusów. George okazał się idealnym

rozwiązaniem. Uwiodła go, zaprowadziła do ołtarza. A potem

urządziła mu piekło na ziemi.

Diana milczała, porażona nienawiścią tych słów. Miles mówił o

sobie. I o niej.

- Ty nigdy nie dałeś się uwieść... podejrzewam.

- Nie - zgodził się uprzejmie. - A więc, jak powiedziałem,

księżniczka bardzo źle skończyła. Legenda głosi, że zabili ją na

drodze bandyci, ale równie dobrze mógł to zrobić kochanek,

albo sam George.

- To okropne. - Diana dygotała na całym ciele.

- Owszem, ale zasłużyła na swój los. Nie tylko ja tak uważam.

- Wierzysz w to, co mówisz? - wyszeptała.

- Wierzę, że bezmyślne młode kobiety kuszą mężczyzn z

premedytacją, lawirują na krawędzi bezpieczeństwa, nie zdając

sobie sprawy, jakie to ryzykowne... Tak więc biedny stary

George, nieważne, czy zabił ją, czy też nie, musiał wycierpieć

swoje, zanim umarła. Był niezłym matematykiem, napisał

potem kilka przyzwoitych prac.

- Tobie też się udało? - zapytała ze ściśniętym sercem, patrząc

mu prosto w oczy.

- Masz rację. - Roześmiał się diabolicznie. - Bardzo wiele łączy

mnie z przodkiem George 'em.

Zrobił krok do przodu. Twarz Diany, z zamkniętymi oczami,

przypominała marmurową rzeźbę. Poczuła na szyi jego dziesięć

gorących rozczapierzonych palców.

- Widzę, że się ze mną zgadzasz - szepnął.

Nagle przyciągnął ją do siebie, przytrzymał kilka sekund, a

kiedy poczuła każdy muskuł napiętego ciała... wypuścił z rąk

jak worek.

- Interesujące - mruknął. Potem ukłonił się jak błazen i odszedł

bez słowa.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Diana zamknęła się w pokoju i, drżąc jak w febrze, oparła

plecami o drzwi. Nigdy, przenigdy nie wyobrażała sobie Milesa

w ataku furii, która była niczym innym jak tłumioną

namiętnością. Wiedziała o tym dobrze. W czasie koszmarnych

miesięcy milczenia, które pogrzebało ostatecznie ich

małżeństwo, nauczyła się rozumieć każdy gest jego ciała.

Wiedziała też i to, że namiętność może być zła. Zdradliwa jak

grząskie dno.

Postanowiła nie zmuszać się do spania. Otworzyła szeroko

okno i zaciągnęła się wilgotnym, ciężkim od woni jaśminu

powietrzem. Identycznie pachniało pierwszej nocy, kiedy Miles

wyłonił się z ciemności, z oliwnego gaju. Co za natarczywość

wspomnień. Może zapach jaśminu do końca życia będzie jej

przypominał to miejsce... i jego silne ramiona.

Naprawdę uwierzyła, że jest wolna. Dwa lata zdobywanej w

pocie czoła niezależności i wszystko na nic. Nie czuła się już

bezpiecznie, drżała na myśl o jutrze.

Nie była w nim zakochana. Niemożliwe. Po tym, co się stało...

Nie, to nie to!

Ona pierwsza zakochała się tak rozpaczliwie, że własne

uczucie ją przerażało. Nawet kiedy Miles, na przekór całemu

światu, zaczął traktować ją poważnie, nie dowierzała jemu ani

swojemu szczęściu.

Westchnęła. Owszem, mówił, że kocha. Ale zarówno to, jak i

dziesiątki innych słów rozumieli zupełnie inaczej. Miles,

naukowiec, pupilek uniwersytetu, znużył się po prostu kolejną,

wpatrzoną w niego jak w obraz studentką. Coraz więcej czasu

spędzał z kolegami z uczelni, coraz rzadziej bywał w domu.

Jedyne, co w tamtych czasach wprawiało go w lepszy nastrój,

to zwariowane, nie kończące się rozmowy telefoniczne z Susie.

Śmiertelnie znudzony żoną, potrafił rzucić wszystko, nawet

przerwać golenie, kiedy dzwoniła ukochana, cudowna i

olśniewająco piękna przyjaciółka z dzieciństwa. Tak właśnie

wspominała ostatni rok małżeństwa Diana. Tak to widziała...

A więc najpierw wydawał się znudzony, potem coraz bardziej

niecierpliwy, a w niej narastał paniczny strach, że go straci.

Coraz ciszej mówiła, zaciskała zęby, aż w końcu jedynym

uczuciem, które umiała wyrazić, które miała wypisane na

twarzy, była wrogość.

Zatrzęsła się na samo wspomnienie. Wybuchy gniewu jak z

gorącego wulkanu. Nie tylko przestała rozumieć Milesa, ale i

siebie. Czego naprawdę chce, co się dzieje w jej głowie, dlaczego

nie panuje nad własnymi reakcjami? Popełniała błąd za

błędem. Całymi dniami nie otwierała ust, a kiedy próbowała z

nim rozmawiać, wpadał w jeszcze większą wściekłość.

- Nie jestem twoją polisą ubezpieczeniową. - Tyle pogardy w

jednym zdaniu...

Uciekała przed jego złością do sypialni, niegdyś wspólnej, która

stała się jej kryjówką, oazą normalności. Do czasu. Kiedy

pewnego wieczoru wtargnął niespodziewanie, po kolejnym

wybuchu furii, Diana nie była przygotowana do walki.

Oniemiała i bezradna, uległa jego dzikiemu pożądaniu.

Nie zapomni tego do końca życia. Namiętność może być zła.

Zdradliwa jak grząskie dno.

Do uratowania miała resztki szacunku dla samej siebie.

Zebrała siły i jednym tchem, o nic już nie pytając, kazała mu

odejść precz. Miles zamienił się w słup soli, potem odwrócił na

pięcie i wyszedł bez słowa. Okazało się, że na długo. Pamięta

tamto uczucie: jakby cały świat się zawalił.

Nigdy więcej!

Nie zdawała sobie sprawy, jak żywe są jej rany. Żadna się nie

zagoiła. Dlatego była taka niespokojna i zła, czując w zamku

obecność Milesa. Upokorzona swoim stanem, gotowa na

wszystko, byle tylko udowodnić, że stał się obcym facetem...

- Żeby to mogła być prawda - jęczała przez zaciśnięte zęby. -

Cholera! Żeby to była prawda...

Dlaczego tak się zachowywał? Czy wszystko miał za-

planowane? Miles, którego znała, zawsze wszystko planował,

układał, wymyślał. Jednak tej pierwszej nocy, kiedy pocałował

ją na tarasie... coś jej mówiło, że stracił nad sobą kontrolę.

Dlatego dzisiaj był jak zwierzę. Mścił się za własną słabość. Nic

go jednak nie usprawiedliwiało. Nawet jeśli go kochasz, mówiła

do siebie, nie wolno ci wybaczyć...

- Do diabła! Co się ze mną dzieje? Przecież nie kocham Milesa

Tabarda! Pamiętam tego faceta, to prawda. W końcu zasłużył

na moją dozgonną pamięć. Ale to nie miłość.

Położyła się do łóżka z postanowieniem, że przestanie używać

wielkich słów. Kiedy się obudziła, z kuchni nie dochodził

jeszcze zapach kawy, ale na tarasie pojawiły się

pierwsze promienie słońca. Może by tak pospać na leżaku...?

Chris wpadł na identyczny pomysł.

- Decydujesz się na ryzyko poparzenia greckim słońcem? -

Zaśmiał się spod kapelusza.

- Ryzyko kontrolowane - pokazała mu krem do opalania. -

Obłaskawia nawet greckie słońce.

- Ostrożna i dobrze zorganizowana. Godne podziwu!

- Podniósł się i rozstawił drugi leżak.

- Chris? Mogę cię o coś zapytać?

- Spróbuj.

- Znasz Milesa lepiej ode mnie...

- Nie powiedziałbym - mruknął oschle.

- Przestałam go rozumieć. Jakbyśmy się wcale nie znali... Jest

taki, sama nie wiem... Wściekły. Może wydarzyło się coś złego?

- I ty mówisz, że go nie znasz? - pokręcił głową.

- Oczywiście, wiem, o co ci chodzi, ale... On sam - zaczął

niechętnie, ważąc każde słowo - tłumaczy się, że jest prze-

pracowany.

- Nie wierzysz mu?

- Ależ wierzę. - Wzruszył ramionami. - Odkąd pamiętam,

zawsze był przepracowany. To kwestia temperamentu.

Książka, która okazała się początkiem wielkiego cyklu,

wykłady na całym świecie, kto by to wytrzymał? Ten drugi już

wylądował w szpitalu. Wyczerpanie nerwowe.

- Boże, nie! - Steve Gilman, zrównoważony flegmatyczny

mówca o błyskotliwym umyśle, ostatni człowiek, którego

podejrzewałaby o depresję. - Może Miles czuje się winny?

- Nie wiem. Po prostu nie wiem.

- Nie powiedział nic Susie?

- Wykluczone. On się nie wywnętrza. Oświadczył, że wrócił do

Grecji, bo chce popracować w polu. Kropka. Dopiero po butelce

armaniaku wykrztusił, że Gilman leży w szpitalu.

- Ale co z cyklem wykładów? Z pracą naukową? Ta praca to

jego życie.

- Już nie - powiedział Chris śmiertelnie poważnie.

- Zdaje się, że zrobi to, o czym marzył w dzieciństwie. Spędzał

je na tych polach. Moje biuro w Atenach zawalone jest

teleksami do Milesa. Ludzie błagają go o kontakt. Nawet ich

nie czyta. Odkąd przyjechał do zamku, nie otworzył książki ani

nie usiadł przy biurku. Susie, jak tylko się dowiedziała, rzuciła

wszystko i jest tutaj, razem z nim.

- Ale... - Diana była wstrząśnięta - on nigdy tak nie reagował...

- Zgadza się. Czy wiesz, że za siedem tygodni ma wystąpić z

poważnym wykładem w Moskwie? Jakaś prestiżowa impreza

pod patronatem ONZ. Spotkanie naukowców ze Wschodu i

Zachodu. O tym też nie chce rozmawiać. Poważni ludzie się

denerwują, a on im nawet nie powie, czy będzie łaskaw

pojechać. Dam głowę, że nie napisał jeszcze ani słowa.

- Coś musiało się zdarzyć. Nigdy nie lekceważył ludzi.

- Wiem. I nie mogę przestać myśleć...

- O czym?

- O pewnej... - zawahał się nagle - słabości naszej rodziny.

Upodobaniu do życia w niebezpieczeństwie. Na granicy

normalności. Jedni coś odkrywają, inni - jak ja

- prowadzą ryzykowne interesy i najczęściej jakoś leci. Ale

kiedy sprawy przybierają zły obrót, kiedy Galatasom coś nie

wychodzi, powiedzmy, że dotknie nas niesprawiedliwość, wtedy

staczamy się po równi pochyłej w otchłań szaleństwa. Zwykły

ryzykant staje się straceńcem. Samobójcą. Czy Miles opowiadał

ci o moim wuju Conradzie?

- Jego ojcu? - Zagryzła wargi. - Tak, wiem o tym, ale Miles

niczego mi nie opowiadał. Wie tylko, że ja wiem.

- Tak czy inaczej - Chris nie ukrywał zdziwienia - on był

najgorszy. Zabił w szale wielu ludzi. Dziadek często powtarzał,

że Miles to wykapany ojciec.

- Miles nie jest straceńcem.

- Tak? A jak byś go nazwała? Jeśli nie pojedzie z wykładem do

Rosji, zaprzepaści lata pracy, czyli swoją zawodową reputację. I

guzik go ona obchodzi. Uważasz, że to w granicach normy? Ty,

Diano? Taka rozsądna?

- Musi istnieć jakiś powód. Miles nie robi niczego bez

przyczyny. A kariera znaczy dla niego tyle, co życie.

- A jednak - spojrzał na nią spod przymrużonych powiek -

myślę, że przynajmniej w tej chwili w życiu Milesa liczy się coś

zupełnie innego.

- Na przykład co?!

- Skąd ja mam wiedzieć? Zastanawiałem się nawet, czy tobie

nie powiedział czegoś więcej.

- Nie. - Odwróciła mimowolnie głowę. - Staramy się być

uprzejmi. Zresztą widziałeś...

Nie odezwał się ani słowem.

- Nie... nie jesteśmy już nawet przyjaciółmi... niestety -

wybąkała z trudem.

- Prawdziwa rewelacja - zakpił bezlitośnie. - Nie zauważyłem,

szczerze mówiąc, żebyście kiedykolwiek byli przyjaciółmi.

Cios w samo serce.

- Masz rację-szepnęła.

- Diano, przyjaciele nie rozszarpują się na kawałki. Nie

pożerają się. Wiem na pewno, że facet kochał cię jak wariat. To

jeszcze jedna słabość Galatasów.

- O której mówisz? - Miles wyrósł przy nich jakby spod ziemi.

Usłyszeli tylko ostatni cichy krok na schodach.

- Kuszeniu młodych niewiast, żeby pozbyły się garderoby -

odpowiedział Christ ze spokojem. - Namawiam Dianę, żeby

założyła bikini i spróbowała złapać trochę koloru.

- Ona łapie na słońcu oparzenia. - Wydął wargi. - Co byście

powiedzieli na małego drinka? - spytał Chrisa, który poderwał

się na równe nogi, jakby tylko czekał na jakiś pretekst.

- Nareszcie głos rozsądku. Sam pomyszkuję w piwnicy. Diano,

na co masz ochotę?

- Za wino dziękuję - powiedziała nienaturalnie wysokim tonem.

- Poproszę szklankę wody z lodem. - Czuła na sobie badawczy

wzrok Milesa. Czy słyszał poprzednie zdanie Chrisa?

- Zaraz wracam. - Chris zniknął, a Miles zajął jego miejsce na

leżaku.

Ułożył się wygodnie, twarzą ku słońcu. Diana nie mogła

oderwać oczu od jego ciemnooliwkowej skóry. Znała na pamięć

każdy skrawek jego ciała. Skrzyżowała ręce za głową.

- Czy poznałaś już autoryzowaną wersję legendy o słodkiej

księżniczce?

- Nie.

- Diano, nie chciałbym, żeby każda nasza rozmowa stawała się

pojedynkiem... delikatnie mówiąc. O czym rozmawialiście?

- O sobie.

- Di... chciałbym bardzo... - przerwał nagle i dokończył po kilku

sekundach. - Chodźmy razem popływać po południu.

To był rozkaz, nie prośba. Nigdy w życiu razem nie pływali.

Nigdy nie wyjechali na prawdziwe wspólne wakacje. Dopiero

teraz zdała sobie z tego sprawę. Milesa bez reszty pochłaniała

praca. Jej brakowało pewności siebie, żeby nalegać. We

wszystkim brakowało jej tej przeklętej odrobiny odwagi.

- Nie pływam dobrze.

- To będziemy siedzieć w łodzi i patrzeć na ryby.

- Żadnego zabijania? Roześmiał się rozweselony.

- Zabijamy, żeby jeść. Nie jesteś chyba wegetarianką.

- Nie po to jadę na wakacje, żeby zabijać - powiedziała z

dziecięcym uporem.

- W porządku. Żadnej wędki, żadnej rzezi niewiniątek. Zgoda?

To był cały Miles. Mimo że czuła się zmieszana, pąsowa na

twarzy, nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Widziała z

bliska jego oczy: ciepłobrązowe i drwiące. Chwila złudzenia, że

jest jak dawniej. Nieprawdziwe szczęście.

- Kochanie, nie patrz tak na mnie - powiedział żałośnie. - Nie

jestem potworem. Chcę tylko...

Nie obchodziło ją, co chciał naprawdę, kiedy patrzył jej w oczy i

uśmiechał się w ten sposób. Odwróciła wzrok.

- W porządku, pójdę pływać.

- Nie pożałujesz. - Sięgnął po jej rękę, nie kryjąc radości.

- Miles, czy ta posiadłość należy do ciebie?

- Dlaczego pytasz? - Uniósł brwi, nie wypuszczając z rąk jej

dłoni. - Czy to ma jakieś znaczenie?

- Tak. Czuję wokół siebie jakąś zmowę milczenia.

Wszyscy coś przede mną ukrywają, a ja o tym wiem... od nich

samych. Jak byś reagował na moim miejscu?

Wstrzymała oddech, a on milczał długo z kamienną twarzą.

Potem wzruszył arogancko ramionami. Ten gest wydał się

Dianie bezbronny.

- Jest twój? - powtórzyła pytanie.

- Zamek? Tak. - Machnął obojętnie ręką.

- Dlaczego?

- Bo taka była wola mojego dziadka. - Uśmiechnął się anielsko.

- Wiesz, że nie o to pytam. Po co te podchody? Idiotyczny

spisek? Dlaczego Chris proponuje mi pracę w nie swoim domu?

- A przyjechałabyś na moje zaproszenie, do mojego domu?

- Oczywiście, że nie.

- Więc masz gotową odpowiedź.

- Jesteś wstrętny. Jak śmiesz mnie tak traktować?

- Musiałem wiedzieć...

- Co?!

- Do jakiego stopnia oczarowały cię pałace. Z ich właścicielami.

- Postawił kropkę nad i. - Moja matka wyszła za faceta, który

miał być czarującym światowcem, a okazał się zwykłym

mężczyzną. Kiedy odkryła ten smutny fakt, rzuciła się w

ramiona prawdziwie światowego cudzoziemca, czyli mojego

ojca. Jemu podobno zawdzięcza najlepsze lata swojego życia.

Leciała z nim do Rio pograć w karty, potańczyć, a rano,

prywatnym samolotem, wracała na małżeńskie śniadanko.

Światowe życie!

- Nie zauważyłam, żeby mieszkańcy moich podupadłych

pałaców często grali w karty.

- No tak... - Zaśmiał się ciepło. - Ale ludzie mówili, że zmieniasz

milionerów jak rękawiczki. Musiałem wiedzieć.

- Ludzie? Jacy ludzie?

- Nie miej do mnie pretensji o to, że się martwię. Nadziani

faceci i zamki. Wierz mi, znam to życie lepiej, niż możesz sobie

wyobrazić. To nie dla ciebie, Diano.

- Nie dla panienki ze spracowanymi rękami? - zapytała słodko.

- Nie dla kobiety, która lubi porządek i ustabilizowane życie.

- Takie jak z tobą, kiedy byliśmy małżeństwem? Właśnie

słyszałam, że jesteś uosobieniem porządku i stabilizacji!

Zwłaszcza ostatnio. Jak śmiesz, ty... ty playboyu, prawić mi

kazania!

Oboje, jednocześnie, podnieśli się z leżaków. Ona kipiała

złością, a Miles zanosił się diabelskim śmiechem. Usłyszała

głos Chrisa i Susie. Nie mogli zobaczyć jej w tym stanie!

Odwróciła się na pięcie i uciekła do pokoju.

Do lunchu zdołała się uspokoić, ale przy stole starannie

unikała wzroku Milesa. W najgorszym nastroju była Susie. Po

spacerze z Dimitrim wyraźnie szukała z nim zaczepki. Kiedy

więc poprosiła, żeby zawiózł ją do miasta, stanowczo odmówił.

- Przykro mi, Susie, wybieram się motorówką z nartami.

Odetchnęła. Jeśli Dimitri zabiera łódź, odwlecze się jej sam na

sam z Milesem. W chwili, kiedy o tym pomyślała, spotkali się

oczami. Uśmiechnął się tak rozbrajająco, że Dianie

natychmiast zrzedła mina.

- Żałuję, stary - powiedział Chris. - Miles zaklepał łódkę na całe

popołudnie.

- Nie ma sprawy, mnie się nie pali. Diana chce potrenować

pływanie, ale przecież mogę ją zabrać na wschodnią plażę. Tam

jest nawet spokojniej. Nikt nam nie będzie przeszkadzał.

Zapadło nieprzyjemne milczenie. Wszyscy, bez wyjątku,

zwrócili uwagę na ton, jakim mówił Miles, i wszyscy widzieli

czerwone policzki Diany. Wściekła i zawstydzona, utkwiła

wzrok w talerzu.

- Ja wam na pewno nie będę przeszkadzać. - Oczy Susie zaszły

mgłą.

Diana opanowała się w mgnieniu oka. Znudzone towarzystwo

tylko czeka na dobrą scenę, pomyślała. Nic z tego, kochani!

Igrzysk nie będzie! Z dostojnym uśmiechem wstała od stołu. W

pokoju znalazła jakiś kostium i bez słowa pomaszerowała za

Milesem.

Schodzili w dół wąską kamienistą ścieżką, trzymając się za

ręce. Rzadkie krzewy, okalające plażę, pachniały grecką

kuchnią. Ciepło i bardzo aromatycznie.

- Ale tu pięknie - powiedziała z tłumionym zachwytem. - Nigdy

dotąd nie widziałam tylu maków.

- Mam pomysł. Okrążymy ten cypel.

- Chcesz przedzierać się ze mną... przez granitowe skały?

- Popłyniemy.

- Nie dam rady - powiedziała zatrwożonym głosem. - Wiesz, jak

pływam. Jeśli nie czuję pod stopami dna, wpadam w panikę.

Przykro mi, Miles, nie mogę.

- Nic ci nie grozi, będziesz ze mną. - Ścisnął mocniej jej rękę. -

No, chodź, proszę.

Nim zdążyła zaprotestować, wbiegli do wody.

- Połóż się na plecy. - Przekręcił ją jednym sprawnym ruchem i

chwycił pod pachy jak topielca. - Zaholuję panią na drugą

stronę cypla. Pływanie poćwiczymy trochę później - szepnął jej

prosto do ucha.

- Nigdy ci tego nie wybaczę.

- Wpisz to na listę niewybaczalnych krzywd, ale, na miłość

boską, w domu. Diano, rozluźnij się, nic ci nie grozi, wierz mi.

- W porządku! - parsknęła. - Mam tysiąc powodów, żeby ci

wierzyć. Z ufnością powierzam ci swoje życie.

- Diano, oszczędzaj siły. Powiesz, co o mnie myślisz, na lądzie.

Z dużo większą frajdą.

Płynął powoli i pewnie, do zamkniętej maleńkiej zatoki,

niewidocznej od strony zamku.

Diana, kiedy tylko dotknęła dna, westchnęła z wdzięcznością,

rozejrzała się wkoło i cała złość wyparowała z niej w jednej

chwili. Ujrzała cudowne, dzikie, najbardziej odosobnione

miejsce na świecie. Równie przerażona jak zachwycona,

odwróciła się gwałtownie do Milesa.

- Dlaczego właśnie tutaj? Co ty wyprawiasz?

- Kochanie, zrób użytek z wyobraźni - szepnął najłagodniej jak

potrafił.

Wpatrywała się w niego jak sparaliżowana. Miał w oczach tyle

dzikiego uporu, że nie próbowała żadnych sztuczek, nie

wykrztusiła ani jednego słowa protestu. Zamknęła oczy i

pogrążyła się w kojącym zapomnieniu. Powietrze było bardzo

wilgotne, a jego ręce cudownie chłodne. Nie spieszył się. Pieścił

ją ostrożnie, jakby w zwolnionym tempie. Choćby chciała, nie

mogła od tego uciec.

Ostatni odruch buntu. Zacisnęła mocno powieki. Z całej siły, aż

do bólu. Zobaczyła płonące gwiazdy, ale wszystko na nic.

Słonymi wargami przywarł do jej głodnych ust płonęła na

przemian z rozkoszy i wstydu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Wracali o zmierzchu. Słońce dogasało za odległymi wzgórzami,

a nad zamkiem pojawił się księżyc.

Diana pięła się pod górę o własnych siłach, nie dotykając

Milesa. Nigdy by się nie przyznała, ile ją to kosztowało. Kiedy

powiedział coś pod nosem, nie zareagowała. Gdy wyciągnął

rękę przed stromym podejściem, udała, że jej nie widzi. Była w

szoku. Trzęsła się cała, nie mogąc tego opanować.

W kuchni i w korytarzach paliło się światło, ale nikt ich nie

witał. Jakże była im za to wdzięczna!

- Idę do swojego pokoju - powiedziała zdławionym głosem, nie

odwróciwszy nawet głowy.

- Nie zabrzmiało to jak zaproszenie.

- Jak zwykle masz rację. - Zatrzymała się gwałtownie,

odgarniając z szyi mokre rozpuszczone włosy.

- Wyglądasz jak uczennica przed maturą.

- No to masz ciekawe upodobania. Może właśnie dlatego... -

próbowała zapanować nad drżącym głosem, nad własnym

upokorzeniem, ale czuła, że zbliża się do kresu wytrzymałości.

Jeżeli nie ucieknę od niego w tej sekundzie, myślała, zacznę

wyć. Zacięła mocniej usta.

- Muszę wziąć prysznic i umyć włosy. Nie pojawię się na kolacji

z fryzurą topielicy.

- Chowamy głowę w piasek, co?

- A niby dlaczego miałabym to robić?

- Z wielu powodów... - pogłaskał ją po policzku - próbujesz

udawać, że nic sie nie stało.

- Planowałeś to od samego początku! - Jej oczy ciskały gromy.

- Jesteś pewna?

- Zaciągnąłeś mnie na bezludną plażę i... dopadłeś jak dzikus.

Rozmyślnie. Zgodnie z planem. Możesz temu zaprzeczyć?

- Myślałem, że dopadliśmy się z rozkoszą, wzajemnie. Diana

zaczerpnęła powietrza.

- Mam rację? - Nie zamierzał ustąpić.

Czuła się zbyt dotknięta, żeby zagrać w otwarte karty.

- Dałeś mi jakiś wybór? Pytałeś o zdanie? - Odwróciła się

gwałtownie, żeby zdławić łzy. Łzy wściekłości, przekonywała

się w duchu. Łzy wściekłości.

- Di...

Był jedynym człowiekiem, który zdrabniał jej imię. Zawsze z

czułością, kiedy się kochali, albo kiedy chcieli się kochać. Teraz

nie mogła tego znieść. Ani chwili dłużej.

- Nie nazywaj mnie tak. Nie mów tak do mnie nigdy więcej!

Żadnej reakcji. Przeszył ją tylko swoim przenikliwym,

badawczym wzrokiem. O Boże, znowu dała się ponieść

nerwom.

Diano, jeżeli w tej chwili nie weźmiesz się w garść... Do diabła!

Musisz uznać dwa lata życia za zmarnowane.

- Nie wiem, co ci się roi w głowie, Miles. W każdym razie, oboje

doszliśmy do wniosku, że nie ma przed nami żadnej

przyszłości.

- Nie przypominam sobie, żebyśmy rozmawiali o przyszłości.

Ale można chyba mieć trochę frajdy, nie myśląc o jutrze. Nie

umiesz cieszyć się chwilą?

- Nie. Nie w ten sposób. Wiesz, że nie jestem taka. - Po raz

pierwszy od owej chwili zapomnienia na plaży spojrzała mu

prosto w oczy. - Przynajmniej o tym powinieneś pamiętać.

Przygoda na jedną noc, to frajda nie dla mnie.

- Nie z własnym mężem?-Miles wyglądał na szczerze

rozbawionego.

- Nasze małżeństwo to fikcja! - parsknęła z nienawiścią w

głosie. Poczuła w sobie ogromną siłę. Nagłe olśnienie uwolniło

ją od lęku i wstydu. Wycedziła przez zaciśnięte zęby: - Zanim

przypomnisz mi po raz kolejny, że spłacasz raty moich

rodziców, ugryź się w język. Od tej chwili nie weźmiemy od

ciebie złamanego grosza!

- Myślałem, że korzystałaś z tych pieniędzy ze względu na

nich, nie mając innego wyjścia. Jak im wytłumaczysz, że znów

stracą dach nad głową?

- Zrozumieją.-Diana dyszała jak po biegu.-Oni mnie kochają.

Jeśli wiesz, co to znaczy.

Zapadła groźna cisza. Wyprostowała się i w napięciu czekała

na następny ruch Milesa.

Nie drgnął. Nie odezwał się ani słowem. Jego twarz nie

wyrażała żadnych emocji. A jednak czuła przez skórę, że syn

Conrada ma ochotę ją zabić. I już zna swoje kolejne posunięcie.

Chce mi zafundować wyrzuty sumienia, myślała. Nic z tego.

Nie czuję się winna. Nie będzie grał, jak dotąd, na moich

uczuciach.

- Można by powiedzieć tani gest, Diano Tabard, gdyby, o ironio,

nie był taki kosztowny. Uniosłaś się honorem, bo uważasz, że

twój honor wart jest każdej ceny, nawet...

- Uspokój się - powiedziała drżącym głosem. - Wysłuchaj mnie

do końca, a potem zacznij trenować swoje tanie chwyty na

kimś innym. Po tym, co się stało... dzisiaj, chcę, żebyś zniknął z

mojego życia. Na dobre. To oczywiste, że nie możemy być

nawet przyjaciółmi...

- Czy rozumiesz przynajmniej, dlaczego? - przerwał jej w pół

zdania z bezczelną miną.

- Nie mam zamiaru - uniosła brodę - widywać cię z

konieczności, z konieczności wysłuchiwać tego, co masz do

powiedzenia, ani myśleć o tobie. Koniec! - Wykonała

rozpaczliwy gest, który zupełnie nie pasował do słabego

zduszonego głosu. Wszystkie uczucia miała wymalowane na

twarzy, ale przestała się tym przejmować.

Zmierzył ją badawczym wzrokiem, od dołu do góry.

- Teatralne - oświadczył z pogardą, wydymając usta. Przez

ułamek sekundy Diana, która nigdy nie podniosła na nikogo

ręki, zastanawiała się poważnie, czy go nie uderzyć. Biała jak

kreda, z lśniącymi chorobliwie oczami, wyglądała na osobę

doprowadzoną do ostateczności. Miles natychmiast zrozumiał.

- Porozmawiamy o tym jutro - szepnął łagodnie. Właśnie tę

nagłą zmianę tonu, tę udawaną delikatność potraktowała jako

ostateczną obrazę. Podjęła decyzję.

- Nie. Jutro wyjeżdżam. Żadna siła mnie tu nie zatrzyma.

Straciłeś swoją władzę, a ja odzyskałam rozum. Masz pojęcie,

jakie to cudowne uczucie?!

- Naprawdę wierzysz, że można tak po prostu uciec?

- Naprawdę brakuje mi doświadczenia - zadrwiła z dzikim

ogniem w oczach. - Z nas dwojga tylko ty jesteś praktykującym

uciekinierem. - Odwróciła się i odeszła.

- Co takiego? - Miles jednym skokiem zagrodził jej drogę.

Potrafił być szybki jak pantera i równie niebezpieczny. Teraz

on przestał dbać o pozory. Spiorunował ją wzrokiem, który nie

wróżył niczego dobrego.

- To ty odszedłeś. Nie ja.

- Bo kazałaś mi odejść. - Drżącą ręką pociągnął Dianę za włosy.

- Puść mnie... I posłuchaj uważnie. Powiedziałeś, że wybrałam

niewłaściwego mężczyznę, że nie masz zamiaru zastępować mi

ojca. Czułam się zdruzgotana. A ty myślałeś, że padnę ci w

ramiona... - Wzdrygnęła się na samo wspomnienie. - Zgadza

się, tamtej nocy byłam wściekła. Chciałam zostać sama.

Tamtej nocy, Miles. Nie chciałam, żebyś odszedł na zawsze.

Wybrałeś - i tak trzymaj! A teraz zejdz mi z drogi.

Cofnął się bez słowa.

Zatrzasnęła drzwi pokoju i natychmiast zaczęła zdzierać z

siebie ubranie. W pośpiechu, ze wstrętem, jakby minuty

decydowały o tym, czy zarazi się jakąś chorobą. Spodnie i

koszulę postanowiła spalić.

Spojrzała z niesmakiem na swoje odbicie w lustrze. Pożyczony

kostium był wyjątkowo skąpy, jaskrawy, wyzywający...

Nagle ujrzała to, co widział na plaży Miles. Na wpół odsłonięte,

lekko uniesione piersi, dwa elastyczne trójkąty opinające

biodra. Skrzywiła się, zaciskając usta.

Może nie tylko Miles był winny... W każdym razie nie powinna

go prowokować.

Weszła do łazienki. Odkręciła kran, a potem, starając się nie

patrzeć w lustrzane ściany, odwiązała jeden sznurek na szyi,

drugi na biodrach i obie szmatki rzuciła na podłogę.

Stała tak kilka minut. Zdrętwiała, z zamkniętymi oczami,

świadoma swojej odmienionej nagości. Czuła się jak w obcym

ciele. I wolała nie oglądać dowodów. Czerwieniła się na myśl o

własnym odbiciu. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek

znormalnieje.

To śmieszne i żałosne, drwiła z samej siebie. To tchórzostwo.

Miles ma rację. Potrafi tylko uciekać. Podeszła do najbliższego

lustra, blisko, na wyciągnięcie ręki, i otworzyła szeroko oczy.

Ślady na udach. Ledwie widoczny siniak na szyi. Piersi miała

nieco obolałe, wrażliwe na dotyk. Słońce! Tak, cały dzień był

upał, na pewno spiekła sobie skórę. Nic jej nie chroniło, tylko

ciało Milesa, kiedy... Zawyła bezgłośnie.

Tak naprawdę zdradzały ją tylko usta. Popękane i spuchnięte.

Drobne siniaki można ukryć, ale wargi mówiły za siebie.

Zamknęła oczy. Czuła się zmieszana jak nastolatka. Ciekawe,

jakie ślady ogląda teraz Miles? Co się właściwie wydarzyło?

Nigdy dotąd, nawet na początku znajomości, nie zachowywali

się w łóżku jak dzicy.

Nagle wszystko wróciło. Wbrew sobie i zdrowemu rozsądkowi,

na który, zwłaszcza przez ostatnie dwa lata, powoływała się w

każdej sytuacji, zaczęła rozpamiętywać scenę na plaży.

Sekunda po sekundzie, w najdrobniejszych szczegółach.

Siedziała na brzegu wanny, ściskając dłońmi skronie.

Jak długo trwał ten pierwszy wariacki pocałunek? Minutę,

dwie? Diana zaczęła tracić oddech. Pozwolił jej nabrać

powietrza, ale wtedy już wiedział na pewno, że ona nie będzie

walczyć. Kiedy Miles uniósł się na łokciach, nie śmiała

otworzyć oczu. Oddychała płytko, coraz szybciej. Opuszkami

palców musnął delikatnie jej ramię, ledwie dotykając skóry.

Zamarła na moment, potem zaczęła drżeć.

Miles ujął w ręce jej dłonie. Zaczął całować palec po palcu,

coraz wolniej i coraz namiętniej. Głos, który z siebie wydobył,

był niski i zdławiony.

- Diano...

Odważyła się spojrzeć mu w oczy. Te dwa żarłoczne ognie

zdolne były spalić ją całą na popiół. Choć zbuntowana i

przerażona, zrobiła pierwszy niebezpieczny krok w otchłań, z

której nie ma odwrotu.

Nie umiała odejść w takiej chwili. Czuła wielkie niespełnienie i

trudne do ukrycia zażenowanie. Każdy dotyk Milesa budził w

niej chorobliwe podniecenie i tym bardziej przypominał o

dwóch straconych latach.

Odgarnął delikatnie kilka jasnych kosmyków włosów, które

ułożyły się na policzku w błyszczącą mozaikę. Błądził palcami

po delikatnej linii nosa, kościach policzkowych i brodzie. Diana

rozchyliła usta. Kiedy dotknął jej wargi, cichutko jęknęła.

Powietrze było bezwietrzne i lepkie od wilgoci. Morze zamarło.

Słyszeli tylko bzyczenie owadów, a gdzieś daleko, w dużej

zatoce, warczała motorówka.

Przyciągnął ją do siebie i objął. Dopiero wtedy, wtulona w jego

ramiona, rozkleiła się na dobre. Drżała cała, zanim jeszcze ją

pocałował. Wsunął palce w jedwabiste włosy, potem muskał je

policzkiem, poszturchiwał delikatnie brodą. Niepewnie uniosła

ręce i przytuliła go mocniej. Następny krok.

Nie potrafiła myśleć, kiedy oplatał rękami jej szyję, nie była

pewna, gdzie się kończy jej własne ciało, a zaczyna jego. Miała

ochotę płakać. Powinna wiedzieć o nim wszystko. Znała na

pamięć każdy muskuł, siłę ramion, ciepło oddechu, zapach i

smak, ale nie wiedziała niczego.

Miles wziął ją na ręce. Ich usta połączyły się w długim,

gwałtownym pocałunku. Kolejny krok.

Bardzo powoli, sennym ruchem, oderwała dłoń od jego

ramienia i dotknęła szorstkiego policzka. Miles złapał wargami

jej palce.

Wtedy przestała liczyć kroki. Zatraciła się w cudownej i

zarazem strasznej świadomości, że tej lawiny nic nie po-

wstrzyma. Była bezsilna wobec jego rosnącej siły i podniecona

własną uległością.

Ułożyli się na piasku, nie przestając całować. Tonęli w swoich

ramionach, zagarniając się nagimi gorącymi udami. Miała

wrażenie, że jakaś nadzwyczajna siła unosi ją w powietrze i że

jest o krok od szaleństwa.

Kiedy spotkały się ich oczy, zapadła cisza jak przed burzą.

Wyprężyła się, rękami oplotła jego szyję i przyciągnęła do

siebie z nie tłumionym jękiem. Z ust Milesa wydarł się dziki

skowyt. Zaczął pędzić na oślep, porywając ją ze sobą. To, na co

czekali, nadeszło. Wspólnie dobili do brzegu-

O Boże... Miał rację... Diana siedząc na brzegu wanny, z

twarzą ukrytą w dłoniach, była bliska omdlenia. Miles, jak

zwykle, miał rację. Zgoda, rzucił się na nią jak głodny wilk, a

ona umierała z rozkoszy... Teraz udaje skrzywdzoną

niewinność. Żałosne. To dlatego z zażenowaniem patrzy w

lustro.

Czuła się kompletnie pokonana. Nagle, mimo całej niechęci do

samej siebie, pogodzona z losem. I zakochana po uszy.

Nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Opuszkiem

środkowego palca dotknęła nabrzmiałych warg. Trudno. Winy

musi szukać w sobie. Te śmieszne deklaracje niezależności,

przysięgi, że nigdy więcej, upór z jakim zohydzała sobie Milesa,

ich małżeństwo... Nadęta odwaga, z jaką wypowiedziała mu

wojnę, rzekoma pewność, że stracił nad nią magiczną władzę...

Cała ta psychologiczna maskarada miała ukryć fakt, że nigdy,

ani przez moment, nie przestała go kochać. Nawet kiedy był

zły, zimny jak głaz, kiedy wychodził do Susie bez słowa

usprawiedliwienia, nawet kiedy patrzył na nią szklanym,

obojętnym wzrokiem.

Cierpiała i tęskniła za jego miłością. Beznadziejnie.

Zakręciła kran i wśliznęła się do wanny. Próbowała rozluźnić

napięte do bólu mięśnie. Musi być jakieś wyjście. Przecież

jeszcze kilka dni temu czuła się wyleczona. Prawie... Wciąż te

same natrętne myśli. Gdyby się tutaj nie spotkali, gdyby ich

nie łączyły żadne sprawy, nawet konto bankowe, z którego

niestety korzystała... Gdyby nie te nieszczęsne raty, wspólni

znajomi, miejsca, w których bywali razem. Gdyby, gdyby,

gdyby! Musi wreszcie spojrzeć prawdzie w oczy. Nigdy nie

przestanie go kochać. Jest na tę miłość skazana do grobowej

deski.

- Boże - szepnęła do siebie - co ja mam robić, żeby się nie

domyślił? - A zresztą, znając Milesa, musi dobrze zdawać sobie

sprawę ze stanu jej uczuć. Jeżeli miał wątpliwości, to tylko do

dzisiaj.

Rachunek sumienia nie pokrzepił Diany, wyszła jednak z

wanny nieco uspokojona. Ubrała się w swoją najlepszą,

srebrzystozieloną suknię, zrobiła staranny makijaż i zado-

wolona z siebie sprawdziła efekt w lustrze.

Kiedy wkroczyła na oświetlony lampami taras, zapadła idealna

cisza. Chris i Dimitri poderwali się na równe nogi, patrząc na

nią jak zaczarowani. Miles stał w cieniu z założonymi rękami i

nawet nie drgnął.

Susie, tym razem w szkarłatnej kreacji, wycedziła ostrożnie, z

figlarnym błyskiem w oku:

- No, no, nie wyglądasz na dziewczynę, którą Miles przez pół

dnia maltretował spacerami albo pławił w morzu.

Miles przestąpił z nogi na nogę, potem sięgnął po butelkę, żeby

nalać Dianie drinka.

- Rzeczywiście, wyglądasz wspaniale - powiedział wolno.

- Czy kazał ci pływać do utraty tchu? - spytała szorstko Susie. -

Czy też miał trochę litości?

- To drugie. Holował mnie w tę i z powrotem.

- Bez litości... - szepnął jej prawie do ucha, ale Diana udała, że

nie słyszy.

- Miles pływa jak delfin - wtrącił Chris. - Od dziecka. Ale do

głowy mu nie przyjdzie, że inni mogą się bać. Nie doprowadził

cię, mam nadzieję, do apopleksji...

- Doprowadziłem? - spytał z szatańskim uśmiechem.

- Nie.

- Tak też myślałem.

- Jutro możesz mnie zabrać na skałki - głos Susie zabrzmiał

dziwnie poważnie, bez nutki ironii - a biednej Dianie pozwól

poleniuchować.

- Biedna Diana jutro wyjeżdża. - Roześmiał się nienaturalnie

wesoło.

Rozległ się lament. Wszyscy, poza Milesem, ubolewali nad jej

decyzją.

- Kochanie, naprawdę musisz? - ożywiła się Susie, zapominając

o skałkach i złym humorze.

- Jeżeli wytrzymasz jeszcze trzy dni - poparł ją Chris - Dimitri

odstawi cię do Londynu własnym samolotem. Zaoszczędzisz co

najmniej jeden dzień na podróży, niewiele się spóźnisz, a trzy

dni odpoczynku to nie w kaszę dmuchał. Masz miejsce dla

jednego pasażera, Dimitri?

- Zawsze do usług. - Dimitri pocałował Dianę w rękę. Miles

zmarszczył brwi i w tym momencie zdecydowała.

Pokaże mu, ile dla niej znaczy niezadowolenie byłego męża.

Nie potrzebuje jego łaskawej zgody. Z największą

przyjemnością zagra mu na nosie.

- Jeżeli jesteś pewny...

- Więcej niż pewny. - Dimitri złożył jeszcze jeden czuły

pocałunek na jej dłoni.

- No to załatwione! - Chris-menedżer był w swoim żywiole. -

Jutro Susie drapie się po skałkach z Milesem, a Diana

leniuchuje, łapiąc opaleniznę. - Zerknął na Milesa, wyraźnie

ubawiony. - A teraz, szable w dłoń! Jemy!

Dopiero następnego ranka Diana poczuła się zmęczona.

Skorzystała ze wszystkich rad Chrisa, szczerze podziwiając

jego rozsądek. Skąd taki skarb wśród zwariowanych

Galatasów? Postawiła wiklinowy fotel na biegunach pod

rozłożystą oliwką i z książką w ręku zapadła w sen.

Kiedy ocknęła się po godzinie albo dwóch, u jej stóp klęczał

Dimitri.

- Miles nieźle cię wczoraj zmęczył - zaczął oschle. Diana,

świadoma, że Grek zarzuca przynętę, skoncentrowała całą

swoją wolę, żeby się nie zarumienić.

- Pływanie nie jest moją mocną stroną - odpowiedziała

spokojnie.

- Czyli... - roześmiał się - nic z tego. Nie ma sensu cię pytać, czy

popływałabyś ze mną łodzią?

- Nie. Jeżeli miałabym wracać wpław, zdecydowanie

odmawiam. Ale z drugiej strony, na wodzie nie jest tak

upiornie gorąco, więc... Gdyby jedynym moim obowiązkiem

okazało się chowanie twarzy przed słońcem i oglądanie, jak ty

pływasz, czemu nie?

- Zgoda. - Klasnął w ręce. - W takim razie zajmujemy łódź,

zanim Susie i reszta towarzystwa wpadną na identyczny

pomysł. - Głos Dimitra, mimo udawanej wesołości, brzmiał

ponuro.

- Pokłóciłeś się z Susie? - spytała nieśmiało, kiedy wynurzył sie

z wody na pokład. - Przepraszam, jeżeli to zbyt osobiste...

- Zauważyłaś? - odpowiedział pytaniem po dłuższej chwili,

leżąc na rufie z zamkniętymi oczami.

- Nic specjalnego, ale...

- Zachowuje się jak kompletna idiotka. - Usiadł nagle, nie

kryjąc wzburzenia. - Próbowałem jej tłumaczyć, ale czy Susie

kiedykolwiek kogoś słuchała?

- Owszem. Milesa.

- Och, niezupełnie. - Roześmiał szorstko. - Normalnie nie

słucha nawet Milesa. W tej chwili chodzi przed nim na

paluszkach, bo myśli, że on... - przerwał gwałtownie, jakby

zawstydzony własnym gadulstwem.

- On co? - Diana nalegała spokojnym aksamitnym głosem. -

Zakocha się w niej? Poprosi o rękę?

- Bóg raczy wiedzieć. - Dimitri był coraz widoczniej zmieszany.

- A on? Ożeniłby się z Susie?

- No wiesz? O zamiarach Milesa to chyba ty powinnaś mieć

dokładniejsze informacje.

- Nie widzieliśmy się przez całe dwa lata. Aż do tego spotkania.

Właściwie wcale go nie rozumiem. Nie wiem, czy kiedykolwiek

się rozumieliśmy. - Ściszyła głos i zaczęła mówić pod nosem,

jakby do samej siebie. - Dopiero wczoraj zdałam sobie sprawę...

Może zawsze, gdzieś tam głęboko, w podświadomości, miałam

nadzieję, że spróbujemy od nowa. Damy sobie ostatnią szansę.

To głupie, ale wszystkie marzenia są takie, prawda?

- Nadzieja bywa okrutna - zgodził się ponuro. - Ale jesteś

pewna, że w waszym przypadku nie ma nadziei? Nie znam

dobrze Milesa, widzę jednak, że... jakoś mu na tobie zależy. To

oczywiste.

- Jakoś? Wiadomo nawet, jak. Ciągnie mnie do łóżka!

Przepraszam za dosłowność.

Dimitri, wcale nie zażenowany, patrzył na nią z lekkim

rozbawieniem.

- Trudno mu się doprawdy dziwić, ale mówiąc poważnie, dla

Milesa jesteś czymś więcej... Wiesz, Diano, on nie wygląda na

szczęśliwego faceta.

- Nawet jeśli go coś gryzie, to przez pracę albo Susie. Jak

zwykle nie mam z tym nic wspólnego.

- Rozumiem. - Pokiwał głową. - Ale ludzie się zmieniają.

- Ludzie tak. Ale nie Miles - powiedziała z absolutnym

przekonaniem. - Chce, żebym robiła wszystko pod jego

dyktando. Wścieka się, kiedy się sprzeciwiam. Ale guzik go

obchodzą moje sprawy, moje zdanie, to, czy jestem szczęśliwa.

Nie kocha mnie i koniec. Zdarza się w najlepszej rodzinie...

- No tak - westchnął. - Więc dlatego wyjeżdżasz?

- Tak. Może to dziecinne, ale chcę go stracić z oczu. Trzymać

się jak najdalej od wspomnień.

- Jeśli to dziecinne, oboje powinniśmy dorosnąć. Czuję zupełnie

to samo. - Nagle otworzył szeroko oczy, spojrzał na nią z takim

błyskiem, jakby doznał cudownego oświecenia, a wszystko, co

powiedział do tej pory, było nieważne.

- Ucieknijmy razem!

- Dokąd? - Diana rozpłynęła się w uśmiechu. - Do Katmandu?

Na koniec świata?

- Żeby naprawdę zapomnieć - wzruszył ramionami - trzeba by

pokonać szmat drogi. Im trudniej, tym lepiej. Ale dzisiaj

moglibyśmy zrobić małą próbę.

- Mówisz poważnie?

- Poważnie nie mam ochoty na lunch w towarzystwie Susie,

która kreci się koło Milesa i szczebiocze jak dzierlatka.

- Boże, na samą myśl robi mi się słabo - westchnęła ciężko.

- W porządku. - Dimitri wstał z pokładu absolutnie

zdecydowany. - Groty Hippolita. Dotrzemy tam po południu.

Wrócimy późnym wieczorem.

Włączył silnik i wysterował łódź w kierunku wyjścia z zatoki.

Diana usiadła obok niego przy sterze.

- Co to są Groty Hippolita?

- Cierpliwości. Sama zobaczysz.

Czekała ich długa podróż. Kiedy wypłynęli na otwarte morze,

niespodziewanie zmieniła się pogoda. Słońce wciąż dokuczało,

ale fale były coraz wyższe. Na odległym horyzoncie gromadziły

się złowieszcze ciemne chmury. Zauważyła, że Dimitri zerka

na nie odruchowo, raz za razem.

Nagle wyłączył silnik i ostrożnie, nic nie mówiąc, wprowadził

łódź między skalne groty.

- Wyglądają jak góry lodowe - powiedziała z zachwytem.

- Nie góry, tylko Groty Hippolita. - Dimitri skierował się do

najwyższej, której sklepienie miało wysokość co najmniej

trzech dorosłych mężczyzn.

- Dlaczego tak się nazywają?

- To z mitu o Fedrze, która zapałała namiętną miłością do

swego pasierba Hippolita. Kiedy młody myśliwy odtrącił

uczucie macochy, Fedra oskarżyła Hippolita przed Te-zeuszem

o próbę uwiedzenia jej. Mąż uwierzył i poprosił Posejdona o

zgładzenie własnego syna. Gdy Hippolit przejeżdżał wozem

nad brzegiem morza, z fal wynurzył się byk Posejdona, konie

poniosły, a Hippolit zginął, wleczony za wozem. Morze porwało

jego ciało i zniosło do tych grot.

- Dimitri skończył opowieść i zaczął nadawać przez radio

komunikat. Kiedy odwrócił się do Diany, na jego wargach igrał

blady uśmiech. - Załatwione. Teraz straż przybrzeżna wie,

gdzie nas znaleźć. Poprosiłem ich, żeby zawiadomili zamek. Na

wszelki wypadek.

Na wypadek, gdyby stęskniła się za nim Susie, pomyślała ze

współczuciem. Biedny Dimitri. Nie może myśleć o niczym

innym. Dopóki Susie ma przy sobie Milesa, nie zajmuje się

nikim innym.

Pomógł jej wysiąść z łodzi na kamienisty brzeg.

- Jest tu cały labirynt grot - wyjaśnił.

- Nie zamieszkanych?

- Nie. W czasie przypływu fale podchodzą za wysoko. Świetne

miejsce dla rybaków. Te jaskinie przypominają plaster miodu,

złożony ze skał i wody. Podziurawione rzeszoto. Pełno jest

takich oczek, do których nie sposób dostać się łodzią i tam

dopiero biorą ryby! - Uśmiechnął się.

- Okoliczni spryciarze zastanawiali się, jakby z nich zrobić

dochodową atrakcję turystyczną. Niestety, są zbyt niebez-

pieczne.

- Niebezpieczne? - Spojrzała ze zdziwieniem na delikatnie

rozkołysaną taflę wody.

- Tylko w czasie przypływu, kiedy jest fatalna pogoda i

człowiek nie wie, co robić - wyrzucił z siebie jednym tchem. - Ze

mną możesz się czuć bezpiecznie.

- Oczywiście - odpowiedziała uprzejmie.

Przez ciemny wąski tunel przecisnęli się do następnej groty.

Dużo większa, z prześwitem na niebo, wydała się Dianie

zaczarowanym miejscem. Chmury pędziły tak szybko, że

patrząc w górę, dostawała zawrotu głowy. Kiedy wrócili do

łodzi, półmetrowe fale uderzały w burtę jedna za drugą.

Dimitri spojrzał na zegarek. Wiedziała, co powie, ale ona nie

miała ochoty wracać do zamku... Jeszcze nie. Usłyszeli jakiś

brzęczyk. Diana podskoczyła.

- To radio. - Dimitri położył jej rękę na ramieniu. - Idę odebrać,

ale wkrótce powinniśmy wracać.

- Pozwól, że się rozejrzę, po raz ostatni.

- W porządku. Dziesięć minut - odpowiedział po chwili

wahania, spoglądając jej prosto w oczy. Musiał zrozumieć.

Weszła do groty, w której jeszcze nie byli. O takiej krótkiej

chwili samotności Diana marzyła od kilku godzin. Lubiła

Dimitriego, ale przez całe popołudnie miała wrażenie, że

patrzy na ducha, a Miles, nieobecny i niewidzialny,

towarzyszył jej naprawdę. Niezbyt przyjemne uczucie.

Wąskim kamiennym chodnikiem powędrowała do kolejnej, tym

razem maleńkiej i ciemnej, skalnej dziupli. Zgięta wpół,

żałowała, że nie ma latarki, usłyszała jednak fale uderzające o

skały. Zrozumiała, że posuwając się do przodu, trafi na

prześwit.

Kiedy ujrzała wreszcie stalowoszare niebo, miała wrażenie, że

to inny dzień. Otwarte morze musi być wzburzone jeszcze

bardziej, pomyślała.

Skały przypominały granitowe szczyty: mokre, strome i groźne.

Ani mowy o wspięciu się wyżej. Czas wracać.

Dopiero kiedy znalazła się przed najdłuższym do pokonania

tunelem, zrozumiała, że droga jest odcięta. Woda podeszła za

wysoko.

Pokonała pierwszy odruch paniki. Dimitri wiedział przecież,

gdzie jej szukać. Nie pomyślała, jak rozległe są groty.

Odnalezienie człowieka w zatopionym częściowo labiryncie

graniczyło z cudem.

W końcu jakoś mnie znajdzie, podpowiedział jej wewnętrzny

głos. Kiedy opadnie woda.

Woda podnosiła się coraz wyżej. Zaczęło kropić. Diana znalazła

najwyższe suche miejsce, w którym mogła już tylko czekać.

Skulona, z kolanami pod brodą, trzęsła się cała, ze strachu i z

zimna.

Usłyszała piorun. Deszcz zmienił się w ulewę. Pomyślała

nagle, że nie ma szansy. Nie wydostanie się żywa z groty.

Co powiedział Miles? Że ucieczka, czyli tchórzostwo, nigdy nie

popłaca. Znów jego na wierzchu, uśmiechnęła się przez łzy.

Przyznałaby mu rację, gdyby tylko nadarzyła się okazja.

Przestań, zacisnęła pięści. To nie filmowy melodramat. Nie

udusisz się z braku powietrza, ani nie utopisz. Ludzie potrafią

unosić się na wodzie. Zmokniesz, zmarzniesz, będziesz

wyglądała żałośnie i dobrze ci tak. Ale nie umrzesz w Grotach

Hippolita.

Nie mogła sobie na to pozwolić. Musiała powiedzieć Milesowi,

że go kocha.

Boże... Wyprostowała się gwałtownie i omal nie spadła ze

swojej półki. Powiedzieć Milesowi? O czym ona myśli? Ale po

chwili, wewnętrznie uspokojona, zgodziła się ze sobą, że jest to

najważniejsza sprawa na świecie.

Ukryła twarz w dłoniach. Gdyby mogła zobaczyć go jeszcze raz,

jeszcze raz dotknąć...

Straciła poczucie czasu. Sztorm zbliżał się do skał, niosąc ze

sobą złudzenie ludzkich głosów. Nagle nabrała pewności: to

były ludzkie głosy! Gdzieś nad jej głową. Spojrzała w górę i

zdrętwiała.

Miała dziwne wrażenie, że ludzie stojący na występie skalnym,

wysoko nad nią, kłócą się. Jeden z nich wyprostował ręce nad

głową... Tak! Szykował się do skoku.

Diana zacisnęła ręce na szyi. Ktokolwiek to był, groziła mu

śmierć.

Przypomniała sobie słowa Chrisa o rodzinnej skłonności do

niebezpieczeństwa.

Mężczyzna skoczył łagodnym płynnyn łukiem. Jego ciało

przebiło taflę wody jak ostry nóż. Dostrzegła czuprynę

miedzianorudych włosów i zawyła rozpaczliwie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Każda sekunda wydawała się jej nieskończonością. Miles nie

wypływał. Z oczami utkwionymi w miejsce, gdzie zniknął pod

wodą, kołysała się w przód i w tył, modląc się bezgłośnie.

Boże, niech mu się nic nie stanie. Zrobię wszystko, co chcesz.

Tylko go uratuj. Błagam.

Usłyszała plusk. Potem kilka następnych. Kiedy zobaczyła

wynurzającą się głowę, zamarła w bezruchu. Wychodził z wody

jakby po omacku, wciąż przecierając oczy.

- Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz. - Oddychał ciężko.

Nie odpowiedziała. Podała mu rękę, ale nawet jej nie dotknął.

Wdrapał się zwinnie po ścianie komina i usiadł koło niej, na

tym samym występie.

- Czasami jesteś naprawdę beznadziejna. - Parsknął wściekły i

przyciągnął ją brutalnie do siebie. Kiedy poczuł, jak się trzęsie,

przeklął siarczyście. - Nie wiedziałaś, że to niebezpieczne?

Masz więcej niż cztery lata...

- Wiem. - Przylgnęła z całej siły ustami do jego mokrego

ramienia. - Wiem. Ale nie pomyślałam.

- A powinnaś. Zawsze trzeba myśleć. Nie próbowałaś wspiąć

się wyżej? To kiepska kryjówka przed sztormem.

Uniosła głowę, żeby jeszcze raz ocenić skalną ścianę nad swoją

głową.

- Moje umiejętności wspinaczki są ograniczone... Do tej

wysokości.

- Wrócą z linami za jakieś pół godziny - powiedział pod nosem,

raczej do siebie. - Bardzo ci zimno?

Pokiwała głową.

- Myśl o pływaniu strasznie cię mierzi?

Zerknęła w dół na wzburzone fale, pomyślała o ciemnym

tunelu i zadrżała. Czubki jej palców miały kolor sinoniebieski.

Miles, mimo że ociekający wodą, wyglądał przy Dianie jak

uosobienie ciepła i energii. Jak wulkan koło lodowca.

- Posłuchaj, Diano, wiem, że to wbrew twojej naturze, ale

musisz mi zaufać. - Westchnął ciężko, widząc jej nieprzytomny

wzrok. - Potrafię cię stąd wydostać, jeśli dasz mi szansę. Na

szczęście w korytarzu jest jeszcze prześwit. Mógłbym cię

poholować, tak jak wczoraj na plażę. Za dziesięć minut

bylibyśmy na zewnątrz. Może szybciej. Ale oboje ryzykujemy

życiem, jeśli wpadniesz w panikę i zaczniesz ze mną walczyć. -

Zaczął rozcierać jej lodowate ręce. - Zaufasz mi?

Diana spojrzała jeszcze raz na wzburzone morze. Wiatr się

wzmagał, a na cyplu, ponad ich głowami, nie było teraz żywej

duszy. De czasu zajmie im sprowadzenie pomocy... Próbowała

zmusić zdrętwiałe z zimna wargi do uśmiechu.

- Nnnic tu chyba po nas. Nie mam wyboru. Muszę ci zaufać.

- Dobra dziewczynka. - Pogłaskał delikatnie jej policzek. -

Chodźmy.

- Ttteraz?

- Na co czekać? Na twoim miejscu zdjąłbym spódnicę. Będzie

wyglądała jak zatopiony żagiel, poza tym może przeszkadzać.

Diana miała na sobie sukienkę, ale wahała się tylko przez

moment.

- Jeżeli jesteś do niej szczególnie przywiązana, wrócimy tu w

czasie przypływu - obiecał Miles i ześliznął się do wody. Jedną

ręką wczepiony w skałę, drugą podał Dianie.

- W drogę.

Woda była lodowata i spieniona. Ledwie dotknęła stopami dna,

natychmiast straciła grunt pod nogami. Zagryzła usta do krwi,

wczepiając się paznokciami w jego ramię.

- Nie myśl - powiedział beznamiętnym głosem. - Odpręż się,

pozwól, żeby niosła cię woda.

Dopiero w ciemnym tunelu jęknęła głośno, nie potrafiąc

opanować przerażenia.

- Spokojnie, leżysz spokojnie, o niczym nie myślisz -

przemawiał do niej cały czas, między jednym oddechem a

drugim, w najtrudniejszych chwilach wzmacniając uchwyt.

Tak jak przypuszczał, cała przeprawa zajęła im dziesięć minut.

W łodzi, oprócz Dimitriego, czekał na nich ponury Chris oraz

kilku okolicznych rybaków. Rzucili się na Dianę z szorstkim

ręcznikiem, kazali wypić brandy, a potem opatulili swetrem z

owczej wełny, który pachniał rybami. Dimitri milczał jak

zaklęty, gdy Chris nadawał przez radio komunikat. Nikt,

zauważyła smętnie, nie zwracał uwagi na Milesa.

Ona sama niewiele potrafiła powiedzieć. Patrzyła, jak Miles

zakłada koszulę, widziała twardy profil i zaciśnięte szczęki.

Musiał być wykończony, zmarznięty i wściekły. Słowa

zamierały jej na ustach.

Na brzegu czekała na nich limuzyna Chrisa. Zawahała się

przez moment. W mokrym rybackim stroju na siedzenia z

cielęcej skóry... Miles chyba czytał w jej myślach. Złapał ją za

ramię i niemal wepchnął do samochodu.

- Właź natychmiast - syknął ostro.

Weszła posłusznie, przytrzymując mu drzwi, ale Milesa już nie

było. Jak spod ziemi wyrósł Dimitri. Oparł brodę na szybie.

- Dobrze się czujesz? Naprawdę? - zapytał konspiracyjnym

szeptem.

Pokiwała głową. Tyle zamieszania. Wszyscy się o nią

zamartwiają.

- Miles mnie zadziwia - szepnął Dimitri zmienionym głosem. -

Nie przypuszczałem, że może być taki... tragiczny.

- Ja też nie. - Wybuchnęła tłumionym śmiechem.

- Oczywiście. - Otworzył drzwi i usiadł obok niej. - Bo i skąd

mogłaś przypuszczać. Zaskoczył nas wszystkich.

Miles, jak się okazało, skończył naradę z Chrisem. Wbiegł

lekko na górę.

- Do zamku - zwrócił się do kierowcy. - Hrabia wróci łodzią. -

Usiadł na przednim siedzeniu, z głową odwróconą do tyłu.

Ruszyli do domu. - Zmarzłaś i jesteś w szoku, ale myślę, że to

wszystko. W zamku obejrzy cię lekarz, ale chyba obejdzie się

bez szpitala, co?

- Oczywiście! Byłam głupia i tyle. To ty... - przypomniała sobie,

że kiedy przepływali przez najwęższe miejsce w tunelu, Miles

zawadził głową o skałę.

- Nic mi nie jest - uciął krótko, najwyraźniej nie mając ochoty

na rozmowę o swoich ranach.

- W życiu nie widziałem takiego skoku - westchnął Dimitri. -

Często to robiłeś?

Zaczęli rozmawiać o pływaniu. Diana ułożyła się wygodnie i

zasnęła kamiennym snem.

Obudziła się dopiero w zamku, kiedy Miles otwierał łokciem

drzwi do sypialni. Pomyślała, że ktoś ją wynosi na rękach z

samochodu.

- Dimitri?

- Nie - odburknął.

Ułożył ją na łóżku i zaczął zdejmować pospiesznie rybacki

sweter. Diana zacisnęła palce na jego dłoniach, ale Miles nie

wydawał się skłonny do ustępstw.

- Pomijając fakt, że jesteśmy małżeństwem, jeżeli sądzisz, że

strój, w którym wyszłaś z wody, okrywał twoją nagość choćby

minimalnie, to żyjesz w bajce.

Znów go nienawidziła.

Zlekceważył jej zmieszanie, grymas na twarzy i czerwone

policzki. Trzema wprawnymi ruchami ściągnął sweter oraz

resztki bielizny.

- Włóż ten płaszcz kąpielowy. Idę przygotować kąpiel. Wszelkie

protesty nie miały sensu. Chris i Dimitri mieli rację. Ludzie się

zmieniają, a już na pewno zmienił się Miles. Owszem, kiedyś

też bywał zły. Podminowany, złośliwy, ale nigdy nie tracił

dystansu do ludzi i wydarzeń. Nie pieklił się. Nigdy nie

błyszczały mu tak oczy. W porównaniu z dzisiejszym Milesem

był chłodny i opanowany. Perspektywa, że przy kolejnej

sprzeczce jej mąż nie utrzyma nerwów na wodzy, wydała się

Dianie przerażająca. Nie. Wcale nie przerażająca.

Podniecająca.

Wyszedł z łazienki w rozpiętej koszuli. Ze ściśniętym gardłem

błądziła oczami po muskularnym torsie, gęstwinie miedzianych

włosów, zmierzwionych na piersi, niżej coraz delikatniejszych.

Wziął ją na ręce, a ona bala się zaprotestować.

Kąpiel była gotowa. Zsunął jej z ramion płaszcz i podał rękę,

kiedy wchodziła do wanny. Wycisnął z gąbki wodę prosto na jej

plecy, potem polewał ręką szyję i ramiona.

Poczuła nagle, że nie może sobie pozwolić nawet na tę odrobinę

intymności. Niewinna zabawa burzyła Dianie spokój i mąciła

myśli nie mniej niż gorący pocałunek. Z zamkniętymi oczami

oparła głowę o krawędź wanny. Zbierała siły, żeby odezwać się

naturalnym głosem.

- Naprawdę nic mi nie jest. Tobie też należy się kąpiel.

Zmarzłeś nie mniej...

- Mam to rozumieć jako zaproszenie? - Omal nie wybuchnął

śmiechem, a Dianie spąsowiały nawet uszy.

- Nie!

- Rozumiem. Mnie się należy słona woda. Słona i zimna. W

porządku. - Oddał jej gąbkę, zaglądając prosto w oczy. - Na

pewno dobrze się czujesz?

- Zupełnie normalnie.

- No to wskakuj jak najszybciej do łóżka. Postaram się o

szklankę ciepłego picia i coś na ząb.

- Nie jestem głodna.

- To wyobraź sobie, że jesteś. I nie zasypiaj w wannie. Zaraz

wracam.

Kiedy zamknął za sobą drzwi, Diana wyskoczyła z wody i w

pięć minut znalazła się w łóżku. Miles dotrzymał słowa.

Wkroczył z pełną tacą, nim zdążyła zasnąć.

- Mówiłam, że nie chcę jeść.

- Rozumiem. Nie bój się, nie będę cię karmił na siłę. Wszyscy

jednak zauważyli moje dobre chęci. Dzięki tej tacy nie grozi

nam nalot usłużnych przyjaciół. Mam dosyć ich towarzystwa.

- Słucham? - Poczuła, że ma sucho w ustach.

- Nie zauważyłaś, żę kręci się tu cholernie dużo ludzi? Kiedy

wychodziłem ze skóry, żeby ściągnąć cię do Grecji, do głowy mi

nie przyszło, że zrobi się tu takie koszmarne rodzinne letnisko.

- O... o co ci właściwie chodzi?

- Rzadko się zdarza, że jesteś sama, a jeżeli już, po trzech

minutach ktoś nam przerywa. Raz się udało... i też nie

umieliśmy rozmawiać. Nie sądzisz, że musimy wreszcie

normalnie pogadać? Że oboje tego potrzebujemy, Diano? -

Patrzył z premedytacją na jej coraz bardziej pąsowe policzki.

- Jeśli mnie pamięć nie myli, normalne rozmowy nie były twoją

mocną stroną.

- Oskarżony przyznaje się do winy - powiedział kwaśno,

wprawiając Dianę w osłupienie. - W tamtych ostatnich

tygodniach skomplikowało się wiele rzeczy. Kładłem nawet

sprawy zawodowe, masz pojęcie...

- Nie tylko w ostatnich tygodniach. I nie tylko sprawy

zawodowe.

- Nie wiedziałem, jak to z nami będzie. Ale co powiedziałaś?

Wiele by dała, żeby odwołać swoje słowa. Niestety. Wygarnie

mu teraz prosto w oczy to wszystko, z czego sam doskonale

zdawał sobie sprawę. Że zawsze stała między nimi Susie. Że

onieśmielały ją też inne olśniewające, mądre kobiety, które

krążyły wokół niego jak ćmy. Raczej piękne motyle...

- Psuło się między nami od kilku miesięcy, a ty mówisz o

tygodniach.

- No i...? - Miles zmrużył oczy.

- Kiedy nie wracałeś do domu na noc... - przełknęła ślinę,

zdając sobie jednak sprawę, że nie ma odwrotu - nie zawsze

spędzałeś je w pracowni.

Milesowi nie drgnęła nawet powieka. Miała wrażenie, że jego

umysł pracuje teraz na przyspieszonych obrotach, a twarz

szulera maskuje nadludzki wysiłek.

- Myślałaś wtedy, że cię zdradzam? - zapytał wreszcie po

długim milczeniu.

- Tak przypuszczałam.

- Ale z kim, na Boga Ojca? Spędzałem upojne bezsenne noce z

komputerem i Steve'em Gilmanem. Nie możesz sobie tego

wyobrazić?

- Nie wszystkie - wycedziła dobitnie, wytrzymując jego wzrok

przez kilka morderczych sekund. Po raz pierwszy w życiu nie

spuściła oczu.

- A coś takiego jak zaufanie? - westchnął ciężko. - Co się z nim

stało?

- Na zaufanie trzeba zasłużyć - odpowiedziała wyniośle.

- Poważnie myślisz, że cię oszukiwałem? Zmyślałem jakieś

bzdury?!

- Niezupełnie. - Dziecięce kłamstwa nie pasowały do Milesa.

On zawsze robił swoje. Nigdy nie tłumaczył, co ani dlaczego,

ale żeby tak po prostu kłamać? Nie, to nie Miles.

- Wiec o czym ty mówisz?

- Jak to o czym? Czy znałam prawdę o twoim życiu, o twoim

ojcu? Kiedy się dowiedziałam, że masz jakiś dom, że Chris i

Susie są twoimi kuzynami?

- Te szczegóły biografii wydają ci się takie ważne?

- Nie, Miles! Nie o to chodzi. Świetnie rozumiesz, o co chodzi

naprawdę. Gdybyś mi powiedział, miałabym w nosie szczegóły

biografii. Ale ty bawiłeś się w sekrety.

I śmiesz teraz mówić o zaufaniu.

- Spokojnie. O tym wszystkim dowiedziałaś się kilka dni temu.

A ja pytam o powody naszego rozstania.

- Rozstaliśmy się... - Diana zamknęła oczy. Wymawiała słowo

po słowie z ogromnym wysiłkiem. - Bo od pewnego czasu nie

byliśmy małżeństwem.

- Ach tak? A jak doszłaś do tego wniosku, jeśli można wiedzieć

?

- Miles, przypomnij sobie - zaczęła mówić szybko. - Ty wciąż

pracowałeś. Prawie ze sobą nie rozmawialiśmy. Całe tygodnie

milczenia. Komunikaty wypowiadane monosylabami. I tak

przez ponad rok. A na telefon Susie rzucałeś wszystko i leciałeś

do Londynu.

- Susie? - Stanął w miejscu jak ugodzony strzałą. - Susie -

powiedział obojętnie, na długim wydechu. - Myślałaś, że ja z

Susie... Dlaczego mnie, do licha, nie spytałaś?

- Wydaje mi się, że spytałam. Odpowiadałeś wściekły. Zresztą

nie robiłeś z tego żadnego sekretu.

- Boże święty. - Ukrył twarz w dłoniach. - Do głowy mi nie

przyszło. Dlaczego akurat Susie, skąd ten pomysł?

- Przyjaźnicie się od dziecka. A ona jest... po prostu piękna.

Wszyscy myśleli, że jeśli w ogóle się ożenisz, to właśnie z nią.

Chwila martwej ciszy wydawała się ciągnąć w nieskończoność.

Miles kręcił rozpaczliwie głową.

- Nie odzywałeś się do mnie całymi dniami. Do niej biegłeś na

każde wezwanie.

- Ja... tak, chyba rzeczywiście biegłem. I pewnie z twojego

punktu widzenia nic się nie zmieniło. Tak sądzisz, Diano?

Nie drgnęła, nadal wpatrzona w ziemię.

- Posłuchaj - wybuchnął namiętnie. - Pozbędę się Susie, Chrisa,

ich wszystkich bez wyjątku! Zostaniemy sami i podarujemy

sobie trochę czasu. Pozwolimy, żeby biegł własnym rytmem.

Nie będziemy się donikąd spieszyć. Proszę cię, Diano, zastanów

się, zanim powiesz nie.

Zamknęła oczy. Wiedziała, czym grożą takie wakacje.

Powinna uciekać, nie zastanawiając się ani minuty. Albo

przepadła.

- Żadnych obietnic. - Miles jakby czytał w jej myślach. -

Żadnych nacisków. Zafundujemy sobie normalne wakacje,

które i mnie, i ciebie postawią na nogi. Di? - Uśmiechnął się

nieznacznie. - Nie dostawałaś nigdy wysypki na mój widok,

prawda? To nie będzie bolało.

Mogłaby mu powiedzieć, jak bardzo bolało. Że jeszcze dzisiaj

dostaje dreszczy na wspomnienie tamtych koszmarnych dni,

nie mówiąc o pustych samotnych nocach. Odwzajemniła się

jednak uśmiechem.

- Nie myślałam o wysypce, kiedy ratowałeś mi...

- Odpowiedz raczej na pytanie. - Przerwał jej niecierpliwym

gestem. - Zostaniesz ze mną?

- Tak.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Wierzchem dłoni pogłaskał ją po policzku. Delikatnie, bez

cienia triumfu w oczach.

- Śpij - szepnął. - Wyglądasz na nieco zmęczoną, malutka.

Porozmawiamy później.

Wyszedł na palcach, nie czekając na odpowiedź. Tym lepiej,

pomyślała z ulgą. Nie miała pojęcia, jak potoczyłaby się ich

rozmowa.

Opadła na poduszki, zaciskając mocno powieki. Czy powinien

odejść w takiej chwili? Naprawdę tego chciała? Obecność

Milesa budziła w niej chorobliwe podniecenie i tym bardziej

przypominała, że jest taki daleki i tajemniczy.

Tęskniła za jego dotykiem. Marzyła o miłości, jego pieszczotach

i śmiertelnie się bała. Gdyby odszedł jeszcze raz „na zawsze", z

takim samym uprzejmym grymasem na twarzy...

- Nie - powiedziała głośno - nie przeżyłabym tego po raz drugi.

Po raz drugi? O czym ona myśli?! Wyrzucić na śmietnik

wolność, jak parę wytartych dżinsów, żeby wrócić do Milesa?

Nakryła głowę poduszką i zasnęła z twardym postanowieniem,

że nie będzie taką idiotką.

Nie pamiętała, jaki koszmar wyrwał ją ze snu. Miała mokre od

łez policzki, ale nie wiedziała, gdzie jest i dlaczego płacze.

- Nie przeszkadzam?

Serce skoczyło jej do gardła. Odwróciła się w stronę okna, skąd

dobiegał tajemniczy głos. Dostrzegła tylko cień jego głowy.

- Miles... - szepnęła niemal bezgłośnie.

- Tak.

Była pewna, że się uśmiecha. W skroniach jej huczało,

przyciskała do kolan drżące ręce, ale odetchnęła z ulgą.

- Co ty tu robisz?

- Zdejmuję koszulę. Spytaj teraz: „A dlaczego masz takie długie

zęby?"

- Nie! - Odrzuciła koc, próbując wyskoczyć z łóżka, ale Miles

był szybszy. Chwycił Dianę za przegub dłoni. Straciła

równowagę i upadła na plecy. Zanim zdążyła pomyśleć, poczuła

gorący oddech na policzku. Z trudem zaczerpnęła powietrza.

Nagim torsem muskał delikatnie jej piersi, mrucząc z

zachwytu.

- Przestań...

Schylił jeszcze niżej głowę, szukając wargami jej ust.

- Dlaczego? Dlaczego nie mogę cię pocałować? - W jego głosie

brzmiała udręka.

Miała ułamek sekundy na odpowiedź, bo kiedy Miles dotknął

jej zachłannymi wargami, czuła tylko podniecenie i strach.

Błądził językiem po drżących ustach, zapraszając do zabawy,

potem całowali się gwałtownie, ale nie tak brutalnie jak na

plaży. Teraz było cudownie, zupełnie jak dawniej... Diana

poddała się całkowicie. Nie było pomiędzy nimi żadnej gry,

strach okazał się niczym wobec pożądania.

Przez całe dwa lata nie szukała innego mężczyzny. Dwa lata

samotnych nocy, a teraz był tutaj, udowadniając, że miała

rację. Miles był najcudowniejszym kochankiem.

Przeczuwała, że są dla siebie stworzeni już pierwszej nocy,

kiedy się poznali, ale na myśl o kolejnym rozstaniu... Drgnęła,

jak po niemiłym przebudzeniu.

Jeżeli zostawi mnie tym razem, umrę.

Po chwili leżeli nadzy w swoich ramionach. Jak dawniej,

porozrzucane na podłodze ubrania, znane gesty, ulubione

pieszczoty. Jakby czas zatrzymał się w miejscu.

Zajrzał jej głęboko w oczy. Dłońmi poznawał jedwabistość

skóry, dotykając wszędzie, aż oboje zanurzyli się w pożądaniu,

od jakiego nie ma odwrotu.

Po następnej drzemce obudziła się z uśmiechem. W błogim

zadowoleniu wyprężyła się jak kotka, przewróciła na bok i

zobaczyła, że jest sama.

Przeszył ją zimny dreszcz. Z otwartej na oścież łazienki nie

dochodził żaden dźwięk. Z dywanu zniknęły męskie ubrania, i

gdyby nie jej piżama, złożona w kostkę na brzegu łóżka,

pomyślałaby, że to we śnie kochała się z Milesem.

Dianę ogarnęła panika. Czy powiedział tej nocy, że ją kocha?

Czy w ogóle coś mówił? Tak, jeden jedyny raz, drżąc z rozkoszy

przed nadchodzącym spełnieniem, wyszeptał jej imię. Żadnych

zwierzeń, pytań, rozmów o przeszłości. Jak zwykle...

Wyskoczyła z łóżka, owinięta w prześcieradło. Ani w pokoju,

ani w korytarzu nie było Milesa. Nikt nie opalał się na tarasie.

Żadnych śladów, kartki z wiadomością, niczego, co mogłoby ją

pocieszyć.

Ubrała się błyskawicznie i wyruszyła na zwiady. Pod murami

dziedzińca spotkała Chrisa.

- Miles wyjechał - wycedził z markotną miną, napiętym jak

struna głosem.

- Wyjechał?

- Chciałem cię zapytać, o co mu poszło, ale ty oczywiście wiesz

tyle samo...

Stało się. Porzucił ją po raz drugi. Bez słowa, bez pocałunku,

bez listu. Mógł przecież napisać, dokąd jedzie, albo:

„Przepraszam, zadzwonię, wszystko ci wytłumaczę". Z jednej

strony, nie mogła w to uwierzyć, a z drugiej - podświadomie -

cały czas się tego obawiała.

Jak mógł... Po takiej nocy? Przysięgłaby, że jest równie

wzruszony jak ona. Nie lubił wyrażać swoich uczuć słowami,

ale przecież drżał, kiedy go dotykała. Takich rzeczy się nie

udaje...

Skąd wiesz, co udaje, a czego nie udaje Miles! Chyba nic w

życiu, pomyślała z rozpaczą, nie mogłoby mnie zranić bardziej

niż ta druga ucieczka.

- Na dodatek - Chris nie taił swojej złości - zabrał ze sobą moją

głupią siostrę.

Zaczerpnęła głęboko powietrza. Następny błąd. Zabolało

jeszcze bardziej. Jaki będzie następny cios? Wybuchnęła

histerycznym śmiechem. Zaledwie kilka godzin temu

powiedziała sobie, że umrze, jeśli Miles porzuci ją po raz drugi.

I proszę! Okazuje się, można żyć z dwiema śmiertelnymi

ranami! Można żyć bez powietrza. I bez miłości...

- Sądzisz, że pojechał napisać referat na konferencję w Rosji? -

Spojrzał na Dianę spod przymrużonych powiek, zaniepokojony

jej śmiechem.

- Nie mam pojęcia, dokąd pojechał i po jakiego diabła -

powiedziała wyniośle. - Nawet kiedy byliśmy małżeństwem,

Miles nie był łaskaw wtajemniczać mnie w swoje sprawy.

- Jemu nadal się wydaje, że jesteście małżeństwem.

- Nie jesteśmy-odrzekła ponuro.-Bez względu na to, co się

wydaje Milesowi. - Ale nie mówmy o nim. Chris, cudownie tu

odpoczęłam - powiedziała ze zjadliwą uprzejmością. - Muszę

jednak wracać do swojego życia. Wyjeżdżam natychmiast.

- Miles mnie zabije. - Chris nie ukrywał zakłopotania. - Nie

chciał słyszeć o twoim powrocie do Aten wynajętym

samochodem. Jesteś zdenerwowana, a o wypadek nietrudno.

- Nie jestem zdenerwowana.

Zawołał jednak szofera i na lotnisko pojechali jego prywatną

limuzyną.

- Powiedz mi, Diano - zapytał Chris, kiedy przedzierali się

przez podmiejskie dzielnice Aten - co będziesz robiła po

powrocie?

- Pracowała. Muszę uporządkować wiele spraw. Doprowadzić

do końca rozwód.

Chris zagryzł wargi i milczał długo, zanim znów się odezwał.

- Dlaczego wyszłaś za Milesa?

Nabrała ostrożnie powietrza. Sama zadawała sobie to pytanie

setki razy. A od kilku godzin nie myślała o niczym innym.

- Byłam zakochana. Po prostu. A Miles wydawał się tak pewny,

że postępujemy słusznie... - Wzruszyła ramionami. - Wtedy

oboje czuliśmy, że pasujemy do siebie...

- Miles też był zakochany.

- Nie. Wcale nie jestem tego pewna.

- W takim razie - westchnął ciężko - bardzo się mylisz. Miles

kochał cię jak wariat. Szczerze mówiąc, zazdrościłem mu. -

Chris, patrząc w szybę, kiwał jeszcze długo głową, ale rozmowę

uznał za skończoną.

W zatłoczonym samolocie, na wpół odrętwiała, pogrążona we

własnych myślach, ledwie zauważyła moment startu i

lądowania. Ocknęła się na lotnisku Heathrow, w londyńskiej

taksówce.

Jej mały dom po raz pierwszy wydał się Dianie taki ciemny i

nieprzytulny. Szczęśliwi Grecy...

Przestań, ostrzegł ją wewnętrzny głos. To dom, który

urządziłaś tylko dla siebie, według własnego gustu, kiedy

odszedł Miles. Czujesz się w nim wygodnie i bezpiecznie. Tego

właśnie chciałaś.

Tak. Tego chciałam. Ale czy będę jeszcze kiedyś szczęśliwa?

Czy już do końca życia przyjdzie mi zadowalać się wygodnym,

rozsądnym do obrzydliwości życiem? Przestań. Użalanie się

nad sobą prowadzi donikąd.

Przejrzała korespondencję. Błyskawicznie odpowiedziała na

wszystkie listy, potem zabrała się do przesłuchiwania rozmów

telefonicznych. Miles oczywiście nie dzwonił. Wszystko już

zrobiła, wszystko było takie łatwe, za łatwe, żeby skupić się na

pracy i przestać myśleć...

Z filiżanką nie dopitej kawy wyszła do ogródka. Drepcząc bez

celu, w tę i z powrotem, robiła plany na przyszłość, które,

ledwie sformułowane, wydawały jej się śmieszne i bez sensu.

Włączyła adapter. Na chybił trafił sięgnęła po płytę. Angielskie

suity Bacha. Miles je uwielbiał. Nastawiła głośno Charlie

Parkera.

Bezład w głowie także do niczego nie prowadził. Pomyślała o

czymś mocniejszym od kawy. Pijąc tak rzadko, nie pamiętała

oczywiście, co jest w barku. Spojrzała na baterię butelek z

niesmakiem: gin za słodki, brandy za wytrawne, do whisky

trzeba lodu i zimnej wody, ouzo...

Zdrętwiała. Skąd się to świństwo tutaj wzięło? Za nic by nie

kupiła greckiej wódki i na pewno nie przywiozła butelki Milesa

z ich wspólnego domu. Na pewno nie!

- Jakiś nowy diabelski spisek - powiedziała głośno, trzęsąc się

ze złości.

Drżącymi palcami wyjęła butelkę z szafki i ostrożnie, jakby

miała do czynienia z niebezpieczną trucizną, zaniosła ją do

kuchni, zdjęła zakrętkę i całą zawartość wylała do zlewu.

Ciepły zapach anyżku uderzył ją w nozdrza. Zacisnęła zęby.

- Wyrzucę go ze swojego życia jak tę pustą butelkę! - zawyła

cicho, wierzchem dłoni ocierając łzy. - Będę wolna. Przysięgam,

że będę!

Niewiele myśląc, sięgnęła po słuchawkę i wykręciła numer

adwokata. Joan była starą przyjaciółką, która pomogła założyć

jej firmę doradczą.

- Joan, jak wiesz, rozwodzę się z Milesem - zaczęła prosto z

mostu, chlipiąc coraz głośniej. - Przepraszam, że dzwonię w

takim stanie, ale muszę wiedzieć natychmiast. Chciałabym

zmienić adwokata. Poprowadzisz moją sprawę?

- Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? - Joan Dryden spytała

ostrożnie, po chwili zastanowienia. - Może wolałabyś ze mną

porozmawiać, zanim...

- Nie - ucięła Diana. - Chcę mieć to jak najszybciej z głowy.

- No więc... - odezwała się przyjaciółka po jeszcze dłuższym

milczeniu - domyślasz się, że to zależy w równym stopniu od

Milesa...

- Widziałam się z Milesem. Nie ma żadnych argumentów, żeby

opóźniać sprawę. Właśnie porzucił mnie po raz drugi -

wydukala ze ściśniętym gardłem.

- Zapewne wyjechał z jakimś wykładem. To jego zawód. Musisz

być rozsądniejsza. - Lodowaty spokój, z jakim ważyła słowa,

doprowadzał Dianę do pasji.

- Wyjechał z Susanną Galatas - powiedziała wyraźnie, w

zwolnionym tempie.

- O, Boże... - Joan zrezygnowała z zawodowego tonu. - Tak mi

przykro, Diano. Co za łobuz...

Nie będę beczeć, powtarzała bezgłośnie. Oddychała głęboko,

jakby w powietrzu brakowało tlenu.

- Od dziecka byli ze sobą zżyci. Podobno mieli się pobrać. Nie

wiem zresztą. Nic mnie to nie obchodzi. Joan, chcę mieć to poza

sobą. Chcę zapomnieć o Milesie raz na zawsze!

- Rozumiem. Od jutra zacznę działać. Diano, dobrze się

czujesz? Może chcesz, żebym do ciebie przyjechała?

- Nie. Jadę do rodziców. Ale dziękuję ci, Joan.

Do rozmowy z rodzicami musiała się starannie przygotować.

Jeżeli Miles naprawdę zamierzał wstrzymać jej pensję, nie

pozostawało im nic innego, jak rozważyć wspólnie, czy będą w

stanie, wszyscy troje, spłacić dług hipoteczny. Nie miała

najmniejszego zamiaru użalać się nad sobą. Ani ojciec, ani

matka nie mogą wiedzieć, że ich jedynaczka znalazła się na

dnie rozpaczy.

Widok córki uszczęśliwił ich oboje. Ojciec gotował coś w kuchni.

Wysłał ją do ogrodu, żeby poplotkowała najpierw z matką.

Uściskały się gorąco, a potem Constance Silk odsunęła Dianę

na odległość wyciągniętych ramion, spoglądając jej w oczy.

- Jak było w Grecji? Niespecjalnie się opaliłaś.

- Mamo, spotkałam tam Milesa.

- Tak? Dzięki Bogu, to dobra wiadomość. - Pani Silk usiadła na

ławce okalającej starą gruszę. Wyznanie córki nie zrobiło na

niej żadnego wrażenia.

- Nienajlepsza.

- Znów się pokłóciliście? - spytała z wesołym błyskiem w

oczach.

Od czasu rozstania z Milesem, matka Diany pozostawała

święcie przekonana, że chwilowe kłopoty małżeńskie to żadna

tragedia. Jej córka miała impulsywny charakter i nie-

potrzebnie traciła cierpliwość wobec męża, który był wspa-

niałym, choć bardzo zajętym człowiekiem...

- Mamo, my się bez przerwy kłóciliśmy.

- Jesteś bardzo przekorną dziewczyną. - Pokiwała brodą. -

Zastanawiałam się nieraz, czy ty i Miles, ludzie z takimi

głowami, nie macie nic lepszego do roboty, niż kłócić się jak

dzieci? Kiedy wy macie na to czas? Nie szkoda wam życia? -

Zerknęła na Dianę poważnym, zatroskanym wzrokiem, ale

natychmiast się rozchmurzyła. - Powiedz mi teraz, co słychać u

Milesa?

- Milesowi znudziło się utrzymywanie mnie. A to oznacza, że

musimy jeszcze raz przejrzeć hipotekę. Nie wiem, mamo, czy

sama podołam tym spłatom... W każdym razie nie wiem, jak

długo. Przykro mi.

- No, no... Tym razem wyprowadziłaś go z równowagi na dobre

- powiedziała z absolutnym spokojem, wprawiając Dianę w

osłupienie.

A ona tak się bała strachu w ich oczach... Musi wyznać im

wszystko. Zimne fakty, bo nad uczuciami sama nie panowała.

- Powiedziałam, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

- Aha... Teraz rozumiem.

- Rozumiesz? Mamo, co ty mówisz?

- Adwokaci z Oxfordu przysłali do nas kogoś w zeszłym

tygodniu. Chyba w środę. A może w czwartek... Nie pamiętam.

Ten człowiek tłumaczył nam w imieniu Milesa,

ze umowa o kupnie domu wygląda niekorzystnie, więc pan

Tabard postanowił spłacić wszystkie raty i oczyścić hipotekę.

Ojciec i ja podpisaliśmy jakieś papiery. Myślałam, że chodzi o

zmianę przepisów podatkowych czy coś w tym rodzaju.

- Spłacić? - Dianę ogarnęło przerażenie. - Chcesz powiedzieć, że

dom zostanie przepisany na jego nazwisko?

- No nie... Nie sądzę, kochanie. - Pani Silk po raz pierwszy

wyglądała na poruszoną. - Musisz zapytać ojca. Adwokat

przyniósł mu akt notarialny, ale złożyliśmy wszystkie

dokumenty w banku.

Diana chciała zapaść się pod ziemię.

- Naprawdę nie rozumiem.

- Może jestem głupia, ale wydaje mi się, tak na zdrowy rozum,

że Miles nie chciał nas wplątywać w wasze sprawy. Żeby ten

dom nie był pretekstem do kłótni. To chyba dobrze o nim

świadczy, prawda?

Z kuchni dobiegł radosny okrzyk triumfu.

- Szatańska babka. Twój ojciec znalazł na nią przepis w jakimś

kolorowym magazynie. Jeżeli powiesz mu, że jesteś na diecie,

przestanę z tobą rozmawiać. Swoją drogą, mogłabyś trochę

przytyć. Skóra i kości. Jakbyś wróciła z ciężkich robót, a nie z

wakacji.

Frank Silk czekał na nie w swoim wózku z wypiekami na

twarzy. Diana spojrzała na blachę z parującym jeszcze

czekoladowym ciastem i omal się nie rozpłakała.

- Kiedy będziemy mogli pożreć to cudo?

- Zrobię herbatę - roześmiała się matka - a w tym czasie babka

zdąży przestygnąć. Zamiast łykać w kuchni ślinę, idźcie do

ogrodu.

Frank zjechał na podwórze po specjalnej rampie i zatrzymał się

pod gruszą. Diana usiadła na trawie.

- A więc udało wam się wreszcie spędzić wspólne wakacje? -

Patrzył na nią z bezgranicznym zachwytem. - Jak się miewa

Miles?

- Jest w dobrej formie. Opalony na czarno.

- Bogu dzięki. Ostatnio wyglądał jak własny cień. On za dużo

pracuje. Pewnie nie śpi po nocach.

- Tak - odpowiedziała jak automat. - Tato, kiedy Miles był u

was po raz ostatni?

- Kilka miesięcy temu. Przed podróżą do Australii. Wpadł, żeby

się pożegnać.

- Często się widywaliście? - Diana przeżywała kolejny szok.

- Mniej więcej raz w miesiącu. Nie mówił ci? - Tym razem on

był zdziwiony.

- Przecież się rozstaliśmy, tato. W ogóle się nie spotykamy.

- Myślałem, że wróciłaś z Grecji. Pojechaliście na wspólne

wakacje...

- Nie. Gdybym wiedziała, że Miles tam będzie, żadna siła nie

zmusiłaby mnie do wyjazdu.

- O, Boże... Nie wiedziałem. Myślałem... Zrozumiałem, że znów

będziecie razem. Więc to nieprawda?

- Nie, tato.

- Przykro mi, dziecko. Dlatego, że nigdy nie będziesz szczęśliwa

bez niego. Wiesz o tym równie dobrze.

- Wiem. Ani szczęśliwa z nim.

- Przeżywacie po prostu ciężkie chwile - powiedział miękko. - W

małżeństwie nie wszystko idzie jak z płatka, ale kiedy Miles

wkładał obrączkę na twój palec, miał nadzieję, że tak już

zostanie. Do końca waszych dni. Możesz wierzyć staremu ojcu.

- Pogłaskał ją po głowie.

Zdjęła obrączkę po powrocie z Grecji. Cisnęła ją na dno

szuflady z chusteczkami, ale dlaczego dopiero teraz? Powinna

to zrobić dwa lata temu. Gdyby naprawdę chciała odzyskać

wolność, nie wahałaby się ani chwili.

Wieczorem zaczęła pracować. Mimo zmęczenia i późnej pory,

bała się kłaść do łóżka. Nie chciała w nim spędzić następnej

bezsennej nocy.

Ślęczała przy biurku nad szkicem jakiegoś wnętrza, kiedy

odezwał się dzwonek. Podskoczyła na krześle, spoglądając na

zegar. Wpół do dziesiątej. Joan Dryden? Bez uprzedzenia?

Odebrała domofon.

- Halo?

- Gdzie ty, do diabła, byłaś? - Mimo trzasków w słuchawce,

rozpoznała groźbę w głosie Milesa.

- Kto tam? - spytała, żeby zyskać na czasie.

- Nie próbuj bawić się ze mną w ciuciubabkę. Albo mnie

natychmiast wpuścisz, albo obudzę sąsiadów.

Wiedziała, że jest do tego zdolny. Nacisnęła guzik. Biegł jak do

pożaru, po dwa schody naraz. Nasłuchiwała jego kroków, stojąc

w otwartych drzwiach. Zawsze tak robiła, kiedy mieszkali

razem, a Miles nigdy nie wchodził wolno po schodach.

Nie zachowam się jak sentymentalna żona, szeptała bez-

głośnie. Do niczego mnie nie namówi, niczym nie zastraszy.

Nie dam się zaciągnąć do łóżka... Boże, wszystko, tylko nie to!

Dopiero kiedy postawił nogę na najwyższym stopniu, Diana

włączyła światło w salonie.

- Siedzisz po ciemku? Pogrążona w czarnych myślach?

- Siedzę przy biurku - powiedziała chłodno. - Pogrążona w

bardzo praktycznych myślach. Nie wiedziałam, że jest tak

późno.

- Czyli nic nie jadłaś. Wkładaj płaszcz.

- Przykro mi, ale nie zrozumiałam.

- Powinno ci być bardzo przykro. Weź płaszcz i idziemy.

- Ani myślę.

- W takim razie nie bierz płaszcza. - Rozchylił usta w

czarującym uśmiechu. - Możesz wyjść w cienkiej bluzce i

zmarznąć na kość. Od tego się nie umiera.

- Nie mam zamiaru z tobą wychodzić.

- Ależ tak. Idziemy na kolację. A potem wrócimy razem do

domu.

- To jest mój dom.

- Od dawna bylibyśmy w naszym domu, gdybym cię nie

przeoczył na lotnisku. Wszystko przez ten tłok. Że też ludzie

muszą tyle podróżować...

- Niepotrzebnie się oszukujesz, Miles. Nigdy, za żadne skarby,

nie wróciłabym do tamtego domu.

- Zupełnie co innego mówiło twoje ciało... dwie noce temu. Di...?

- Wolałabym zmienić temat.

- Domyślam się. - Uśmiech zniknął z jego twarzy. - A jednak

będziemy o tym rozmawiać.

- Proszę bardzo, ze mną jak z dzieckiem: powiedz, co masz do

powiedzenia, a potem wyjdź.

- Wyjdziemy razem.

- Powtarzam po raz ostatni, Miles. Nie.

- W ostatnią noc w zamku....

- Zachowałam się idiotycznie i bardzo tego żałuję. Miles jakby

nie słuchał. Z błyszczącym wzrokiem zbliżył się do Diany na

wyciągnięcie ręki i zanurzył palce w jej włosach.

Oniemiała, z bijącym sercem, chwyciła go za przeguby i

odwróciła głowę.

- Zmieniłam adwokata i kazałam wznowić postępowanie

rozwodowe.

Miles znieruchomiał. Odzyskał słuch, pomyślała z satysfakcją.

- Co kazałaś?

Na wszelki wypadek nie powtórzyła. Jedyne co mogła zrobić, to

stać w miejscu z uniesioną brodą. I nie rozbeczeć się. Oczy

Milesa natychmiast straciły ciepły wyraz. Nie iskrzyły się już

tysiącem żywych ogni. Powleczone mgłą zapowiadały coś

strasznego. On nigdy nie traci zimnej krwi, pocieszała się

Diana. Nigdy nie traci nad sobą panowania... Nie odważy się...

- Nie zabij mnie tym wzrokiem - powiedziała zduszonym

głosem.

- Dwie noce temu umierałaś w moich ramionach z rozkoszy.

Nie udawałaś, prawda?

- Ja... - Zaczerwieniła się po uszy.

- Mówiłaś, że mnie kochasz.

Wbiła oczy w podłogę, kręcąc żałośnie głową.

- Trudno było nie dosłyszeć, Diano. Pamiętam każde twoje

słowo.

Postanowiła pozbierać się za wszelką cenę. Choćby i po to, żeby

ocalić resztki godności.

- Możliwe. Różne rzeczy mówi się w takim stanie... Po prostu

nie pamiętam.

- A ja ci nie wierzę.

Diana wzruszyła ramionami w sposób, jakiego nie po-

wstydziłaby się żadna aktorka.

- Nigdy nie umiałaś kłamać, kochanie. Zwłaszcza w łóżku.

Nie mógł uderzyć celniej. Co za okrucieństwo. Wbiła w niego

oczy jak dwa sztylety.

- To się nazywa seks, kochanie. Fizyczny pociąg. Bardzo

przyjemne, zresztą akurat my oboje nie musimy sobie o tym

opowiadać... Szkoda, że to „umieranie z rozkoszy" jest takie

ulotne. Nikomu nie zastąpi uczucia sympatii ani zaufania. I

nie sposób zbudować na tym małżeństwa.

- Nie pozwolę ci tak po prostu odejść. - Spojrzał na nią

osowiałym zmęczonym wzrokiem.

Diana była u kresu wytrzymałości. Zrozumiała, że jeśli Miles

nie wyjdzie natychmiast, zacznie go błagać na kolanach, żeby

został. A wtedy znów ją porzuci, nie oglądając się za siebie, aż

do następnego razu...

- Nie wytrzymam tego ani chwili dłużej - powiedziała

bezwiednie. - Nie zniosłabym kolejnej niespodzianki, Miles.

Mam ciebie dosyć.

Powiedziała nie to, co chciała, i nie tym tonem. Za wcześnie się

załamała. Stali zbyt blisko siebie, strasznie samotni, w cichym

pustym domu.

- Tym razem na pewno się mylisz - szepnął czule i wziął ją w

swoje ramiona.

Nigdy dotąd nie kochali się w ten sposób: rozpaczliwy, ślepy,

niepohamowany. Oboje zranieni do żywego, każde, na swój

sposób, doprowadzone do ostateczności. Nie cieszyli się tym, co

będzie, nie chcieli smakować rozkoszy krok po kroczku, tylko

pędzili na oślep, w szalonym tempie, w dzikim zespoleniu,

zostawiając za sobą wszystko, co nie było ich jednym

rozpalonym ciałem.

Kiedy opadli z jękiem na plecy, Diana miała uczucie, że ocalała

z pożaru. Miles oddychał ciężko, a potem wyciągnął do niej

rękę i cichutko zachichotał.

- Di...

Może, gdyby nie jego wesołość, zareagowałaby spokojniej. Ale

ten śmiech ją drażnił.

- Wyszło na moje - powiedziała nienaturalnie obojętnym

głosem. - Seks. Łączy nas seks i nic więcej.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Tym razem uciekła Diana. Narzuciła jakieś ubranie, wskoczyła

do samochodu i pojechała do Joan Dryden. Miała szczęście, jak

sama potem przyznała, że działo się to w nocy, kiedy ulice

Londynu bywają puste.

Joan spojrzała na nią jednym okiem i bez słowa, z filiżanką

gorącej herbaty, wysłała do łóżka. Następnego dnia odwiozła

roztrzęsioną przyjaciółkę do domu, ale Milesa już nie było.

Pokój dzienny wyglądał jak pole bitwy: przewrócone krzesło,

na podłodze mnóstwo zmiętych papierów. Joan zmarszczyła

brwi.

- Wystąpię o zakaz molestowania powódki na czas po-

stępowania rozwodowego - powiedziała rzeczowo.

- Nie! Nie rób tego. On tu nie wróci.

- Jesteś pewna?

- Najzupełniej.

- Cóż... - wzruszyła ramionami - twoja sprawa. Mam nadzieję,

że wiesz, czego chcesz. Tak czy inaczej, porozumiem się z jego

adwokatem. O ile wiem, on korzysta z Hendona?

- Tak... Chyba tak.

Diana wyglądała na niezbyt przytomną. Odpowiadała jak

automat, monosylabami. Joan dotknęła jej ramienia.

- Musisz teraz myśleć o przyszłości. Przewidywać fakty. Zacznij

od książki rachunkowej. Sprawdź, czy bedziesz w stanie opłacić

rachunki. Życie ci się trochę skomplikuje, zwłaszcza, jeżeli

zabraknie pieniędzy. Uważaj na siebie i weź się w garść.

Diana odprowadziła ją do wyjścia i zatrzasnęła mocno drzwi.

Dobre sobie! Weź się w garść... Uważaj na siebie! A co innego

robi od początku małżeństwa? Przecież to nie Miles zajmował

się przyziemnymi sprawami. Praktyczne życie go przerastało.

Zawsze niecierpliwy, daleki, nieobecny myślami. Tylko w

chwilach ich rozpaczliwej, nieposkromionej namiętności

odsłaniał się przed nią... Pozornie! Nie. Tamte wybuchy

pożądania wcale nie skracały dystansu między nimi. Były taką

samą maską jak spokój, chłodna obojętność i nieznośne

milczenie za dnia.

Dość szybko zrozumiała, że jedyne, co jej w tym małżeństwie

pozostawało, to zająć się sobą, zamiast oczekiwać beznadziejnie

miłości, której zabrakło. Ich wzajemne pożądanie maskowało

obojętność Milesa. Ale nie tylko to... Również bezradność Diany

wobec układu, na który nie potrafiła wpłynąć.

Skorzystała z wszystkich rad Joan. Sporządziła listę umów,

które już zawarła i drugą, wstępnych propozycji, które

nadeszły w czasie jej nieobecności. Wpisała dane do

komputera, a ten zaplanował pracę firmy doradczej Diany

Tabard na najbliższe pół roku.

Z głodu nie umrę, pomyślała z satysfakcją.

Bardzo długo wpatrywała się w notatki dotyczące apartamentu

księżniczki. Nie musiała pracować w zamku Milesa. Z drugiej

strony, gdyby w ogóle nie odpowiedziała na propozycję

Galatasów, wyglądałoby to na tchórzostwo. A Diana nie miała

zamiaru uciekać.

Przed północą oferta z fachową opinią oraz kosztorysem prac

restauracyjnych w zamku Galatas leżała wydrukowana i

gotowa do wysłania.

Diana wstała od biurka i wyprostowała nad głową zdrętwiałe

ramiona. Słysząc własny oddech, przypomniała sobie nagle, że

jest całkiem sama w zbyt dużym, otulonym nocą mieszkaniu.

Zagryzła wargi. Nie sama. Samotna bez Milesa. Jej skóra

domagała się dotyku jego palców. Opuściła bezradnie ręce i

ukryła w nich twarz.

- To musi się wreszcie skończyć - powiedziała głośno przez

zaciśnięte zęby. - Szlaban. Dość już dziecinnego oszukiwania

się, że jakoś tam będzie. Nie chcę go widzieć na oczy. Nigdy

więcej! Jestem wystarczająco dorosła, żeby sobie poradzić z

własnym życiem.

Przez cały następny miesiąc pracowała po czternaście godzin

na dobę. Automatyczna sekretarka odseparowała ją od reszty

świata. Niepotrzebnie, bo Miles nie pisał ani nie próbował

dzwonić.

Kilka razy odwiedziła rodziców. Mieli rację. Adwokat zaręczył,

że dom pozostał własnością państwa Silków. Miles Tabard

spłacił z ich poręczenia wszystkie raty.

Czuła przez skórę, że rodzice nadal się z nim widują. Kiedyś, w

sobotę wieczorem, ojciec oglądał w telewizji program o

najnowszych odkryciach naukowych.

- To nie na moją głowę - mruknął pod nosem. - Miles będzie

musiał mi wytłumaczyć.

- Tato...

Ale Constance Silk przerwała im pod jakimś błahym

pretekstem, zmieniając temat.

Ach, więc to tak... Diana została u nich na niedzielę, z silnym

postanowieniem, że „przesłucha" na tę okoliczność zarówno

matkę, jak i ojca. Każde z osobna, żeby sobie nie podpowiadali.

Rano okazało się, że ma mnóstwo zajęć: przeflancować jakieś

kwiatki, przynieść z farmy śmietanę, kupić ojcu gazety.

- W porządku, mamo - zgodziła się ze stoickim spokojem. -

Wszystko załatwię, ale potem i tak porozmawiamy. Nie

wykręcisz się.

- Oczywiście, kochanie, oczywiście.

Jednak to nie z winy pani Silk nie doszło do rozmowy.

Wracając na piechotę z farmy, Diana zasłabła. Zielona na

twarzy, cudem dotarła do domu o własnych siłach. Matce

wystarczyło jedno spojrzenie. Złapała ją w ramiona i posadziła

na progu, z głową między kolanami. Ojciec zbladł jak ściana.

- Nie ma co wpadać w panikę, Frank. Zaszkodziło jej słońce, nic

więcej.

Rzeczywiście, po obiedzie czuła się już zupełnie normalnie.

Wróciła do domu samochodem, zapominając o całym

incydencie.

Rano, niestety, zaczęło się od nowa. Wstała późno, z ciężkimi

powiekami i uczuciem, że w jej żołądku dzieje się coś

strasznego. Miała mdłości. Ponieważ następnego dnia historia

się powtórzyła, Diana poszła do lekarza. Nigdy w życiu nie

chorowała, a tu raptem kolejny stracony dzień, teraz, kiedy

tyle pracy...

Lekarz okazał się młodym, bardzo wesołym człowiekiem. Z

pobłażliwą miną, za którą miała ochotę go zabić, wysłuchał

opowieści o wypadku w Grecji oraz jej wątpliwości, czy to nie

są przypadkiem spóźnione objawy lekkiego wstrząsu mózgu...

- Droga pani, poczekamy na wynik testu, ale stawiałbym raczej

na lekkie objawy wczesnej ciąży. Moje gratulacje.

Następnego dnia nie pamiętała, w jaki sposób wydostała się z

gabinetu i dotarła do domu. Na pewno trzęsła się z zimna.

Ogarnęła ją panika. Przerażające uczucie, że dała się złapać w

pułapkę zdarzeń, nad którymi nie panowała.

Nie musiała czekać na wynik testu. Była absolutnie pewna od

chwili, kiedy sympatyczny doktor wymówił to słowo.

Spodziewa się dziecka. Jego dziecka.

- I co ja teraz zrobię? - spytała pustego ekranu komputera.

Gdyby powiedziała rodzicom, oszaleliby z radości. Radziliby jej

wrócić do Milesa. Nie! A jednak. A jednak...

Miles miał prawo wiedzieć. Zawsze potępiała kobiety, które

uważały inaczej. Ale gdyby się w tej chwili przyznała? Czego

mogła się spodziewać po Milesie? I pytanie znacznie

ważniejsze: czego naprawdę chciała.

Diana zamknęła oczy.

Przyznaj się... Czuła rosnącą pogardę dla samej siebie. Chcesz

powrotu do fantazji. Miles, który cię kocha. Miles, który

pragnie tego dziecka i przeprowadzi cię za rączkę przez

wszystko, czego się boisz: lekarzy, szpitale i całą tę biurokrację.

Nie chcesz tego robić sama, nie chcesz nawet sama rodzić. A

wiesz, czego pragniesz najbardziej? Milesa! Bez względu na

dziecko. Jesteś bez charakteru. Nie wiedziałaś, skąd się biorą

dzieci?

I tak przez cały dzień, a potem kolejne długie dni, od rana do

wieczora... Pod jakimś zmyślonym pretekstem nie pojechała w

weekend do rodziców. Matka umiała patrzeć takim

przenikliwym wzrokiem... Może już się domyśliła?

Każdego ranka budziła się z przekonaniem, że powinna

powiedzieć Milesowi. Z łatwością by go odnalazła... Jeżeli

przygotowywał referat na moskiewskie spotkanie,

pewno mieszkał w Oxfordzie. Joan Dryden mogła zadzwonić do

jego adwokata. Diana jednak milczała.

Zamknięta w domu, pracowała od świtu do nocy, a kiedy nie

mogła zasnąć, dziergała czapeczki dla swojego zimowego

dziecka. Zdawała sobie sprawę, że czas biegnie nieubłaganie, i

że wkrótce szydło samo wyjdzie z worka. Ale milczała dalej,

coraz bardziej przerażona.

Aż tu nagle pewnego dnia, bez żadnego uprzedzenia, wpadła

jak bomba Susie. Stała za progiem, zrobiona na bóstwo,

obwieszona biżuterią, czekając, aż Diana odzyska mowę.

- Ach, to ty...

- Jesteś zajęta?

- Niestety tak, Susie. Wybacz, ale wypijemy szybką kawę i

muszę wracać do pracy. Terminowe zobowiązanie... rozumiesz.

- Tak właśnie myślałam - Susie usiadła, nie czekając na

zaproszenie - że starczy ci rozsądku, żeby nie wracać do

Milesa. Chris miał inne zdanie... zresztą nie to było przed-

miotem naszego sporu.

- Życzysz sobie kawę z mlekiem? - Twarz Diany przeobraziła

się w kamienną maskę.

- Na pewno słyszałaś te wszystkie plotki. O nim i żonie faceta,

z którym pracował. Tak, poproszę z mlekiem i odrobiną cukru.

Dlatego właśnie odwołali zaplanowaną podróż. Biedaczek

odkrył, że żona kręci z Milesem i kompletnie się załamał. -

Podniosła do ust filiżankę. - Hmm... Od początku sądziłam, że

nie bez powodu zabrał się do sklejania waszego małżeństwa.

Stary lis... Myślał, że ukróci w ten sposób plotki i pogodzi się z

kumplem. Musi mu cholernie zależeć na tej współpracy. Nie

sądzisz?

- Sądzę, że masz język żmii i pusto pod sufitem - powiedziała z

prawdziwą ulgą, wprawiając Susie w osłupienie. - Gilmanowie

są przyjaciółmi Milesa, a on, w przeciwieństwie do ciebie, nigdy

nie robił świństw przyjaciołom.

- Tak dobrze go znasz? - Mimo warstwy makijażu, jej twarz

oblała się pąsem.

- Wystarczająco dobrze, żeby dać sobie uciąć rękę, że nie

wystawia do wiatru przyjaciół.

Susie wybuchnęła zjadliwym wymuszonym śmiechem.

- Nie przejmuj się! Wszystko można zatuszować. Mąż

wylądował w jakimś akademickim wariatkowie, oddana żonka

siedzi w domu, żeby trzymać rękę na pulsie, a Miles... Okopał

się w zamku i zgrywa farmera! Zanim się znudzi i wróci do

swoich jajogłowych profesorów, musi zdobyć ciebie, do roli

parawanu.

- To śmieszne, co mówisz. Miles nie potrzebowałby żadnego

parawanu. W środowisku akademickim ludzie wymieniają się

żonami dla sportu. Czasami grają na punkty.

- Tylko że Milesowi - rozpromieniła się Susie - nawet cudze

żony wydają się zbytecznym ciężarem. Taki już jest! Lubi

podróżować tylko z bagażem podręcznym. Zauważyłaś,

prawda? Nie wplątuje się w żadne stałe układy.

- Kiedyś się wplątał... - Diana powiedziała do siebie, odruchowo

zamykając oczy.

- Kochanie! Masz bielmo na oczach. Miles był kawalerem przez

trzydzieści sześć lat! Uganiały się za nim wspaniałe

dziewczyny. Setki panienek: do wyboru, do koloru. Więc jak

myślisz, dlaczego się nie żenił? Bo nie czuł takiej potrzeby!

Kiedy cię zobaczyliśmy po raz pierwszy, no wiesz, kochanie,

szczerze mówiąc, nikt z nas nie mógł zrozumieć. W końcu

Chris doszedł do wniosku, że Miles nie mógł cię zdobyć w inny

sposób. Jak ci się podoba ta wersja, kochanie? Brzmi

sensownie, prawda? Diana zbladła.

Przypomniała sobie tamte wieczory, kiedy Miles odprowadzał

ją do akademika, a potem siedzieli do świtu, pijąc kawę za

kawą. Chciał więcej. Rozbierał ją wzrokiem, namawiał,

przekonywał, że lgną do siebie wzajemnie, że przecież są

dorośli... Ona się wahała. Nie z wyrachowania, ale to uczucie

zmysłowej fascynacji było tak silne i dotąd nieznane... Bała się.

Co za ironia losu. Wykrzyczała Milesowi, że nic ich nie łączy

poza seksem, a teraz Susie mówi jej to samo.

- No i cała tajemnica. - Oczy Susie błyszczały jak w gorączce. -

Gdybyś od razu poszła z nim do łóżka, po trzech miesiącach

miałabyś kochasia z głowy, jak my wszystkie. A tak, rozwody,

kłótnie, ucieczki... Warto było?

Diana oddychała głęboko i ostrożnie. Susie wariuje z zazdrości,

powtarzała sobie w duchu. Tylko dlaczego? Miles biegł do niej

na kiwnięcie palcem. Kto tu ma w końcu powody do zawiści?

- Było, minęło, Susie. Po co wracać do przeszłości. Powiedz mi

lepiej, czy to wyłącznie towarzyska wizyta, czy masz jakąś

sprawę?

- Pokój księżniczki. Ten Włoch, którego nam podrzuciłaś,

powiedział, że jeśli całość ma wyglądać autentycznie, trzeba

zrobić specjalną farbę w Anglii. Polecił ciebie.

Diana zamknęła oczy, przeklinając w duchu niedźwiedzią

przysługę Francesca. Pewnie to wymyślił w odruchu wdzię-

czności za skuteczną rekomendację. Niech to diabli! Dobrymi

chęciami piekło jest wybrukowane.

- Jestem naprawdę okropnie zajęta. Czekalibyście na tę farbę

nie wiadomo jak długo.

- Jeden weekend - przerwała Susie. - Włoch uważa, że akurat

tyle by ci to zajęło. Zrobisz zdjęcia, weźmiesz próbki starej

farby i złożysz zamówienie w jednej z firm, które znasz. I

koniec. Oni sami ją przyślą.

Argumenty Susie były nie do zbicia.

- W porządku. Jeden weekend. - Położyła bezwiednie rękę na

brzuchu. - Ale jak najbliższy.

Dimitri przyleciał po nią własnym samolotem. Wylądowali na

małym prywatnym lotnisku, gdzie czekał na nich mercedes

Galatasów. Pożegnali się z pilotem i wsiedli razem do

samochodu.

- Często spędzasz tu weekendy?

- Przyzwyczaiłem się. - Wzruszył ramionami, dziwnie

przygnębiony, jakby nie ten sam Dimitri, którego poznała w

kwietniu. - Licho wie, po co tam jadę. Nie mam pojęcia, w co

gra Susie. Jaki numer wytnie mi tym razem.

Odkręciła głowę, żeby nie dostrzegł współczucia w jej oczach.

Sama nie znosiła litości.

- Wiesz, że poprosiłem ją o rękę?

- Tak. Tak myślałam. Przykro mi.

- Już myślałem, że zmądrzała. Że przestanie fruwać bez celu po

całym świecie. Na to wyglądało w ubiegłą zimę. Ale... - zaciął

się na chwilę - wrócił Miles, no i poleciała za nim jak na

skrzydłach. Nic się nie zmieniło. Jak gdyby nadal byli dziećmi.

- Przepraszam, Dimitri, ale nie sądzę, żeby Miles traktował ją

jak dziecko.

- Ależ tak. - Roześmiał się pogodnie. - Bo Susie jest dzieckiem.

Za nic nie chce dorosnąć. Żyje w świecie fantazji.

Na miejscu przywitała ich Maria, która z sobie tylko

wiadomych powodów unikała wzroku Diany jak ognia. Zanim

szofer wypakował walizki, podreptała do kuchni, mrucząc coś"

pod nosem o kolacji.

W swoim pokoju Diana błyskawicznie się rozpakowała, usiadła

przed lustrem i rozpuściła włosy. Czesała je z przyjemnością,

kiedy nagle otworzyły się z hukiem drzwi łazienki. Podskoczyła

na nogi, wypuszczając z rąk szczotkę.

- Kto... - wstrzymała oddech, ale ku jej rozbawieniu do pokoju

wpadł jak burza Dimitri.

- Czy wiesz, co zrobiła ta kobieta?!

- Maria?

- Nie! Oczywiście, ze nie Maria. Mówię o wiedźmie tego zamku.

Nazywa się Susanna Eleni Penelope Galatas. Chodź ze mną.

Przeprowadził ją przez łazienkę do sąsiedniego pokoju.

- Wyznaczyła mi tę sypialnię. Teraz rozumiesz? Rozumiesz, co

się roi w jej zgniłym umyśle?! Że my dwoje powinniśmy się

pocieszyć.

- Może to pomyłka...

- Żadna pomyłka. Najnowsza gierka Susie. Założę się, że jej tu

nawet nie ma.

- Co? Ale sama mnie prosiła, żebym przyjechała na weekend...

- Mnie też, droga przyjaciółko. Urządziła nam romantyczną

schadzkę we dwoje.

- Nie wierzę. - Dianie zakręciło sie w głowie.

- No to zrobimy małe dochodzenie. - Nacisnął z furią dzwonek

w ścianie.

Po minucie zapukała Maria. Wciągnął ją do środka i trzasnął

drzwiami tak mocno, że biedaczce zadrżały wargi.

- Gdzie jest hrabianka, Mario?

Spojrzała przepraszająco na Dianę i zaczęła mówić po grecku.

- Zatrzymały ją w Atenach niespodziewane obowiązki. -

Dimitri poszarzał na twarzy. - Dzwoniła rano do Marii. Ale ja z

nią porozmawiam. Lada moment.

Wypadł z pokoju, jeszcze raz trzasnąwszy drzwiami.

- Jest mi niedobrze - jęknęła Diana, łapiąc się za brzuch.

Maria nie potrzebowała tłumacza. Posadziła ją na łóżku i

delikatnie, jak dziecko, ułożyła do snu.

Rano obudziły ją podniesione głosy na korytarzu. Miles? Raczej

moja wyobraźnia bawi się w złotą rybkę i spełnia najskrytsze

życzenia, pomyślała gorzko. Ale ktoś wymówił jej imię.

Harmider narastał, głosy stawały się coraz wyraźniejsze, ale to

nie Miles... W drzwiach stała Susie: z rozwichrzonymi włosami,

z trudem łapała oddech.

- Co się dzieje? - zapytała Diana.

- Cały dzień nie było cię pod telefonem. Myśleliśmy, że Dimitri

miał wypadek. Sprawdzaliśmy wszędzie, ale nikt niczego nie

wiedział. Do głowy nam nie przyszło, że on cię przywiózł prosto

tutaj... Odchodziliśmy od zmysłów.

-My?

Susie nie zauważyła pytania, umykając gdzieś wzrokiem.

- Susie, co to za cyrk? Co ty wyrabiasz? Przecież obiecałaś...

Nie zdążyła odpowiedzieć. W drzwiach łazienki stał Miles.

Zapanowała martwa cisza. Dianie zaschło w gardle. Przełknęła

ślinę, odruchowo poprawiając ramiączko koszuli.

- Byli tu razem przez całą noc. - Susie odwróciła się do Milesa i

zaczęła krzyczeć. - Miałam mu właśnie powiedzieć, ze się

pobierzemy. Myślałam, że mnie kocha, a ta dziwka... Gdzie on

jest?!

Diana wyskoczyła z łóżka, a „zdradzona" hrabianka

wrzeszczała coraz głośniej. Jej oczy pałały nienawiścią. Miles

stanął pomiędzy nimi z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

Czy uwierzył w melodramat, którego autorką i bohaterką w

jednej osobie była kuzynka Susie? Może gardził nimi dwiema, a

może...

Usłyszała klaśnięcie wymierzonego precyzyjnie policzka.

- To za dziwkę. No, dosyć, Susie - odezwał się łagodnym, ale

stanowczym głosem. - Znowu wyciągasz pochopne wnioski.

Gdzie się podziała tamta olśniewająca, błyskotliwa, elegancka

kobieta? Dimitri miał rację. Przypominała teraz bezradne

skarcone dziecko. Łkała jak dziewczynka, której odebrano

lalkę.

- On... on...

- Nie wiesz jeszcze, co się stało. - Miles nie zmienił tonu.

- Ależ tak, wiem bardzo dobrze-wycedziła przez zęby i rzuciła

się na rywalkę z dzikim piskiem.

Jej ręka zawisła w powietrzu. Diana zdążyła zrobić unik, ale

potknęła się o kant łóżka i upadła.

- Dosyć! - usłyszała zduszony, zmieniony nie do poznania głos

Milesa.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Susie zamilkła, ale nie poczuła się dostatecznie zmieszana ani

upokorzona, żeby wyjść. Wlepiła w Milesa swoje wielkie

ciemne oczy.

- Och, Miles! -I rzuciła mu się prosto w ramiona. Diana

wzdrygnęła się na tę scenę. Gdyby na nią tak krzyknął,

zapadłaby się pod ziemię. Czuła, że reszta krwi odpływa jej z

twarzy.

- Byli tutaj - chlipała Susie. - Wierz mi, całą noc razem.

Miles, niewzruszony, oderwał ją od siebie i posadził na krześle.

Zaczęła szlochać ze zdwojoną siłą. Skrzywił się z niesmakiem i

odwrócił do Diany.

- No i co ty na to?

Wykonała bezradny gest. Patrzyła na jego zimną przystojną

twarz, prawie nie mogąc uwierzyć, że kiedykolwiek się

dotykali.

Słowa uwięzły jej w gardle. Potrząsnęła głową jak niemowa.

- Sam widzisz, nawet nie zaprzecza!

- Miles, proszę... - Diana wydobyła z siebie błagalny szept.

- Diana mówi zawsze prawdę. - Nie odrywał od niej wzroku,

choć mówił do Susie. - Tylko prawdę, nawet jeśli jest przykra.

- Byli kochankami. Ona i Dimitri.

- Czy to prawda?

- Nie - zachrypiała Diana.

- Nie wierz jej! - Susie zaczęła wrzeszczeć jak opętana.

- Nie masz prawa jej wierzyć!

- Susie, znamy się od dawna, ale Dianę znam lepiej -

powiedział zmęczonym, choć nadal obojętnym głosem.

- Nie ma wątpliwości, kochana. Jeżeli Diana mówi, że nie spała

z Dimitrim, to znaczy, że nie spała. Koniec kropka. Musisz

wreszcie skończyć z zabawą w udawane. Niestety, kochanie,

nie masz już czternastu lat, czy to ci się podoba, czy nie. Nie

mogę cię ratować z każdej opresji, w którą wpadasz z własnej

woli. Mam swoje życie, a ty zaczynasz mi je bardzo utrudniać.

Moja żona podejrzewa, że łączy nas coś więcej niż przyjaźń. To

twoja sprawka, prawda? Przykro mi, kotku, ale musimy

przerwać tę absurdalną komedię pomyłek.

- Ona cię nienawidzi, Miles. - Susie wyglądała na przerażoną. -

Musiałam jej przysiąc, że ciebie tu nie będzie. Inaczej by nie

przyjechała, rozumiesz?

- Wiem. Ale to wyłącznie nasza sprawa. Ja z kolei nie ponoszę

odpowiedzialności za twoje nieporozumienia z Dimitrim.

Jasne?

- Ja nigdy...

- Ale tak jakoś wychodziło. Susie była bliska histerii.

- Każda miłostka, każda zawalona sprawa, niepowodzenie,

samolot, na który się spóźniałaś, hotel, którego nie raczyłaś

zarezerwować, wszystko skrupiało się na mnie - ciągnął

bezlitośnie Miles. - To ja musiałem odkręcać, załatwiać,

nadstawiać karku. A kiedy śmiałem nie stawić się na rozkaz,

wpadałaś w szał.

Susie poruszała bezgłośnie wargami, nagle odarta ze swojej

urody, żałosna i wylękniona. Diana nie mogła tego dłużej

znieść.

- Dlaczego? - wybuchnęła. - Jeżeli kochałaś Dimitriego,

dlaczego mu do diabła nie powiedziałaś?! On chce się z tobą

ożenić. Dlaczego wciągasz w to Milesa?

- Bo on jest mój! - wykrztusiła z dzikim grymasem na ustach. -

Całe lata należał tylko do mnie, do nikogo więcej!

- Mylisz się - powiedział twardo. - Nie należę do nikogo. Nigdy

nie byłem niczyją własnością i nigdy nie będę.

Diana poczuła się jak spoliczkowana i bezwiednie odwróciła

głowę. Susie zauważyła to natychmiast, wybuchając

bezwstydnym obłąkanym śmiechem. Puściły ostatnie hamulce.

- Myślałaś, że jest twój, co? Nie był. Ani przez minutę. Taka

jesteś z siebie dumna, bo powiedział, że nie kłamiesz?

Cholernie zadowolona! Już, już miałaś nadzieję, że dostaniesz

go w swoje łapy z powrotem. Guzik!

Diana czuła zażenowanie i nic więcej. To jakiś senny

koszmar... Normalni ludzie nie pokazują swoich wnętrzności,

żeby budzić wstręt. Susie będzie strasznie żałowała, kiedy się

uspokoi.

Ale Susie przybierała coraz wyższe tony.

- Nigdy ci nie wierzył. Nigdy. Wiedział, że masz go za starego

nudziarza. Wiedział, że zabawiasz się z jego studentami,

chodzisz z nimi na balangi, włóczysz się po nocach ze swoimi

rówieśnikami, kiedy on haruje jak wół. - Podeszła do Diany i

syknęła jej prosto w twarz: - Wiedział ode mnie!

- Kłamałaś. - Zamknęła oczy, czując, że pokój zaczyna wirować

razem z nią.

- Mówiłam mu nieraz, że cię widziałam. Straszliwa maska

nacierała, Diana widziała już tylko oczy i wykrzywione usta.

Serce biło jak oszalałe. Objęła szyję rękami.

- Widziałaś mnie...

- Pamiętasz zieloną suknię od Lalanda? Pokazała mi ją

Solange, mówiąc, że kupiłaś podobną. Powiedziałam Milesowi,

że widziałam dziewczynę wychodzącą w zielonej kreacji od

Lalanda z mieszkania Simona Herriota. O piątej nad ranem,

kiedy on nie wrócił na noc. Powiedziałam mu nawet, że to

pewnie nie ty, że ciebie nie stać na Lalanda. Dobre, co?

Diana przypomniała sobie jego straszny wyraz twarzy, w

tamtą noc przed balem. Suknia miała być niespodzianką...

Miles lubił, kiedy się dobrze ubierała. Co on wtedy czuł?

- Bardzo sprytne - powiedziała bezbarwnym głosem, myśląc

tylko o tym, żeby się nie rozkleić. - Cały czas byłam zabawką w

twoich rękach, prawda?

- Zrozumiałe - zachrypiał Miles i ruszył w kierunku Susie z

takim wyrazem twarzy, że Diana omal nie krzyknęła. -

Powiedz mi, Susie, nigdy nie pomyślałaś, że kiedyś powinie ci

się noga, że zginiesz od własnego miecza?

- Nic nie rozumiesz...

- Och, rozumiem, rozumiem... Nie masz żadnych skrupułów,

prawda? Zawsze wiedziałem, że jesteś cwana i zepsuta do

szpiku kości, że z nudów przewraca ci się w głowie, ale niech

mi Bóg wybaczy, takie potwory rodzą się tylko w koszmarnych

snach. Okazałem się naiwny, a to niewybaczalne...

- Nie powinieneś był się z nią ożenić. Nie pasowała do ciebie!

- A ty nie omieszkałaś jej tego powiedzieć...

- Nie musiałam niczego mówić. - Susie zaczęła się cofać. - Nie

jest przecież głupia. Ma oczy. Nie potrafiła ci dać tego, do czego

byłeś przyzwyczajony, czego naprawdę potrzebowałeś.

- A czego ja potrzebowałem? Oświeciłaś Dianę, że tylko ciebie?

Powiedziałaś jej to wprost?

- Niezupełnie. Tego też nie musiałam mówić. Sama widziała, co

się dzieje.

- A co się działo?

- Nie bądź głupi, Miles! Każda kobieta dostrzegłaby to samo.

Znikałeś z domu na całe dni, a kiedy ja kiwnęłam palcem,

leciałeś jak na skrzydłach. Nie trzeba być geniuszem, żeby

wyciągnąć wnioski.

- Tak, rzeczywiście, starałem się, żebyś mniej boleśnie to

odczuwała, że stałaś się zawadą w moim życiu. Litowałem się

nad twoim kompleksem trutnia, bo człowiekowi zajętemu życie

bezczynne wydaje się piekłem. Traktowałem cię jak bluszcz,

który zazdrości róży.

Susie skamieniała w najbrzydszym ze swoich grymasów.

Zapadła martwa cisza.

- Czy możesz sobie wyobrazić - mówił coraz słodszym głosem -

że do chwili poznania Diany myślałem, że wszystkie kobiety są

takie jak ty? Szukające poklasku, sztuczne, wdzięczące się

przed lustrem mimozy, samolubne i małostkowe. Myślałem, że

wszystkie pakujecie się w kłopoty tylko po to, żeby jakiś głupi

facet dał się nabrać i biegł wam na pomoc. Osaczacie go, jeśli

tylko podejdzie zbyt blisko. Popełniłem zasadniczy błąd, do

głowy mi nie przyszło, że możesz być tak niebezpiecznie

złośliwa. Mając taki pokrętny charakter nie czuje się żadnych

wyrzutów sumienia, co, Susie?

Susie zaczęła trząść się jak w febrze i nagle, jakby po omacku,

z niewidzącymi oczami podbiegła do Diany.

- Ty! To wszystko przez ciebie! To ty go nastawiłaś przeciwko

mnie!

Diana zauważyła jej drobne pięści na wysokości swoich oczu,

usłyszała własny krzyk i osunęła się na podłogę. Potem, jakby

z oddali, głos Milesa, ciąg siarczystych przekleństw i odjazd w

mrok.

Kiedy Diana odzyskała przytomność, promienie słońca

przedzierały się przez nie dosunięte kotary. Nie poznawała

mebli ani ścian, dopiero zapach jaśminu przywrócił jej pamięć.

- O, Boże! - Podniosła się gwałtownie.

- No, nareszcie - usłyszała radosny głos Milesa, który siedział

na kanapie z wyciągniętymi niedbale nogami i poduszką pod

głową. - Czujesz się lepiej? - Podszedł do łóżka i uklęknął na

podłodze.

- Tak, oczywiście. Dziękuję.

- Na tyle dobrze, żeby ze mną porozmawiać? - Musnął dłonią jej

policzek.

- O czym?

- O nas, rzecz jasna.

- Nie tutaj. To znaczy, nie teraz, nie w tej chwili. Muszę wstać i

ubrać się. Daj mi trochę czasu.

- Czasu na włożenie zbroi, Diano?

- Nie. Byle czego.

- Zgoda. - Roześmiał się. - Nawet dobrze by było...

- Jeżeli mamy rozmawiać sensownie, musisz mi obiecać,

że...że...

- Będę trzymał ręce z daleka od ciebie?

- Ostatnio przychodziło ci to z trudem.

Czego noszę konsekwencje, uśmiechnęła się do swoich myśli.

- Proszę bardzo - ściszył głos. - Obiecuję. Niech to będzie miła

dyskusja na neutralnym gruncie, w pełnej zbroi, przy

ogrodowym stoliku, który zagwarantuje nam konieczny

dystans. Jeśli życzysz sobie przyzwoitki, nie ma sprawy.

Nawet z dwiema przyzwoitkami nie czułaby się bezpiecznie.

Zdradzało ją własne serce i własne ciało, już tyle razy,

pomyślała gorzko.

- To nie będzie konieczne - odezwała się uprzejmie. - Dziękuję.

- Poproszę Marię, żeby przyniosła śniadanie. Czekam na

tarasie.

- Świetnie.

Zmierzyli się wzrokiem. Diana zacisnęła palce na kołdrze, a on

spojrzał na nią z ironiczną, bardzo smutną miną. Wzruszył

lekko ramionami, wreszcie odwrócił się na pięcie i wyszedł.

Zerwała się z łóżka, wyjęła z walizki ubranie i zniknęła w

łazience. Poranne mdłości ustąpiły jak ręką odjął, kiedy

zanurzyła się w ciepłej wodzie. Musi być odprężona... Ab-

solutny spokój, żadnego podnoszenia głosu, zimna bezna-

miętna rozmowa.

Nagle roześmiała się głośno. Czy kiedykolwiek w życiu poczuje

się beznamiętnie w obecności Milesa?

Tak czy inaczej, musi próbować. Wskoczyła w robocze dżinsy i

bawełnianą bluzkę. Wyszczotkowała włosy i upięła je na

czubku głowy. Spojrzała w lustro i zobaczyła w nim bladą

przezroczystą twarz. Trudno. Wygląda coraz gorzej.

Czy to możliwe, że Miles sam w końcu zauważy jej ciążę? A

jeśli już się domyśla? Wszystko jedno. Coś musi mu

powiedzieć... Przecież mają rozmawiać o przyszłości.

Zagryzła wargi. Kompletny chaos w głowie. Nie potrafi podjąć

żadnej decyzji. Wyprostowała ramiona i wyszła do ogrodu.

Miles podniósł się na jej widok i wskazał uprzejmie tacę z

parującą kawą, jogurtem, miodem oraz słodkimi bułkami.

- Śniadanie. Maria bardzo się martwi twoim stanem. To w jej

stylu. Mnie przywitała raczej ozięble. Myślała, że przyjechałaś

na lewy weekend z Dimitrim - powiedział tak, jakby

rozmawiali o pogodzie.

- Dlaczego?

- Bo jesteś moją żoną. Ona ma konserwatywne poglądy.

- Nie o to mi chodzi. Dlaczego tak pomyślała?

- Przyznasz, że na to wyglądało. Ludzie nie wierzą w cudowne

zbiegi okoliczności, zwłaszcza w takich sprawach. Susie też

was podejrzewała.

- Ale ty podobno nie...

- Nie. Ja nie.

Diana postanowiła nie wyciągać pochopnych wniosków. Ani z

troski Marii o jej stan zdrowia, ani z kredytu zaufania, jakim

obdarzył ją Miles. Sięgnęła po dzbanek.

- Susie ocenia ludzi i zdarzenia z własnej perspektywy.

- Właśnie. Delikatnie mówiąc. Ale potem dzieli się swoimi

spostrzeżeniami z całym światem. Niesamowite jest to, że

ludzie wciąż jej wierzą.

- Ona sama wierzy w to, co mówi. Dlatego jest taka

przekonywająca.

- Tak, chyba masz rację. - Rzucił jej łagodne, powłóczyste

spojrzenie. - Wyrządziła nam sporo złego.

Diana zawahała się. Nalała kawę do dwóch filiżanek, potem w

swojej długo mieszała mleko, zbierając myśli.

- Gdyby pomiędzy nami wszystko było dobrze - zaczęła wolno -

Susie nic by nie wskórała.

- Więc co było nie tak?

- A ty nie wiesz?

- Mam swoją teorię - w jego głosie zabrzmiała ironiczna nuta -

ale ciekaw jestem twojej.

- Powiedziałabym, że od samego początku nie pasowaliśmy do

siebie. - Zarumieniła się, mówiąc nieprawdę. - Popełniliśmy

błąd.

- Ciekawe... - Wystawił twarz do słońca. - Powiedziałbym, że na

początku lepiej już być nie mogło. A może nie pamiętasz?

- Pamiętam.

- Pełne porozumienie, fascynacja umysłowa... Nie mówiąc o

sercach i ciałach.

Położył rękę na jej nadgarstku. Diana podskoczyła, ale nie

cofnęła dłoni. Czuła pulsującą pod jego palcami krew.

- Nie mówiłam o seksie.

- Ja też nie. - Chłodnym kciukiem zaczął ją delikatnie głaskać.

- Nie rób tego! - Wyrwała rękę.

- Dlaczego?

- Dla ciebie to po prostu gra, tak?

- Co?

- Susie okazała się zawadą. Bluszczem. Jak wiele innych

panienek. A ja znam swoje miejsce i nie pcham się tam, gdzie

mnie nie zapraszają. Myślisz, że pochlebiasz mi swoją

namolnością?

- Nie miałem zamiaru ci pochlebiać. - Rozbawiony uśmiech nie

znikał z jego twarzy.

- Wszystkie jesteśmy takie same i wszystkie równo traktujesz.

Używasz mnie do swoich gier. Więc nie jesteś lepszy od Susie!

Wyznaczasz sobie jakiś cel, a potem przestawiasz ludzi jak

pionki na szachownicy. Aż do skutku. Jak ci się znudzi

zabawa, mieszasz pionki i grasz od nowa.

Długie milczenie. Miles nie odpierał wprost żadnego ataku.

- Gdyby to była prawda, nie powinienem mieć u ciebie żadnych

szans, prawda?

Mówił spokojnie i beznamiętnie, co doprowadzało Dianę do

pasji. Zamknęła oczy. Przypomniała sobie plotki o żonie

przyjaciela. To wcale nie brzmiało nieprawdopodobnie...

- Kiedy powiedziała, że chcesz mnie wykorzystać jako

parawan, nie uwierzyłam...

- O czym ty, do licha, mówisz?

- Myślałeś, że to do mnie nie dotrze? Steve jest chory, prawda?

Dlatego musieliście wrócić. Z powodu Hilary?

- Hilary? - Patrzył na nią z przerażeniem, jak gdyby zaczęli

mówić różnymi językami.

- Nie próbuj udawać, skoro sam prosiłeś o rozmowę! Steve

zrobił się podejrzliwy, tak? A ty potrzebujesz jego współpracy,

więc trzeba go było w jakiś sposób przekonać.

- Ach... - Coś zaczynało mu świtać. - Hilary Gilman jest tym

problemem.

- Więc przyznajesz - powiedziała zdławionym głosem,

odwracając się do Milesa plecami.

- Niczego nie przyznaję. Jedyny kłopot miałem z Hilary po

naszym ślubie, kiedy rzuciła mi się do oczu z twojego powodu.

Podobno postąpiłem nieludzko wobec kolegów i, oczywiście, im

szybciej cię zwrócę, tym lepiej.

- Co proszę?

- Diano... - Położył ręce na jej ramionach i cierpliwie czekał, aż

spojrzy mu w twarz. - Posłuchaj, moja... Diano, wysłuchaj

mnie. Hilary Gilman jest moją przyjaciółką. Właściwie była, bo

teraz obwinia mnie za chorobę Steve'a.

- Nieodwracalne załamanie nerwowe?

- Boże, nie! Skąd ci to przyszło do głowy? Złapał jakiegoś

dziwnego wirusa. Sytuacja wyglądała groźnie. Był już wtedy

wykończony pracą, stan się nie poprawiał, no i rzeczywiście

załamał się trochę. Tym, że musiał przerwać robotę i odwołać

nasz wyjazd. Hilary powiedziała, że to moja wina, bo

narzuciłem mordercze tempo. Rzeczywiście, w ten sposób

próbowałem zapomnieć...

- Ale Susie powiedziała...

- Znów Susie! No więc dobrze, miejmy to raz z głowy. Powiedz,

jaką historię ułożyła Susie. Doprowadziłem do paranoi Steve'a,

żeby móc spokojnie pocieszać Hilary?

- Nie - pokręciła głową. - Steve załamał się przez was.

Dlatego...

- Dlatego co?

- Dlatego chciałeś, żebym wróciła.

- Ach tak. Teraz rozumiem, skąd ten parawan. Jednak dziwię

się. Jest mi przykro, że nie znałaś mnie na tyle...

- Myślę, że znałam - westchnęła ciężko. - Gdyby ci zależało na

Hilary, nie trzymałbyś tego w tajemnicy, bez względu na

ryzyko zawodowe.

- Aaa, Bóg zapłać za pochwałę mojego charakteru, nawet jeżeli

zasady moralne pozostawiają sporo do życzenia.

- Tak naprawdę... - Diana zaczerwieniła się i spuściła głowę -

nie uwierzyłam jej. Powiedziałam Susie, że to nie w twoim

stylu...

- Wiem, że znasz mnie lepiej niż Susie. I gdyby nie ślepa

zazdrość...

- Nie jestem zazdrosna!

- Ależ jesteś, jesteś - powiedział z dumą i zadowoleniem, jak

prawdziwy komplement.

- A ty jesteś najbardziej aroganckim i zarozumiałym facetem,

jakiego znam. Pozbawionym skrupułów. - Wzięła głęboki

oddech i spoważniała. - Wiem, że ciebie to śmieszy.

Obiektywnie rzecz biorąc, pewnie masz rację, ale ja na twój

widok tracę resztki poczucia humoru. Nic na to nie poradzę.

- Interesujące. - Uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Raczej nieznośne. Żyć się odechciewa, kiedy człowiek traci

dystans i nie potrafi się śmiać.

- Przeciwnie. Od dawna nie słyszałem zdania, które by mnie

tak zachęciło do życia. Więc jednak ci zależy.

Patrzyła odważnie w jego twarz. Przestał się uśmiechać. Wstał

gwałtownie, ale nie próbował jej dotknąć.

- Zależy ci trochę na mnie, prawda?

Diana wykonała bezradny gest i odwróciła głowę.

- Diano...

Zacisnęła mocno powieki, żeby nie uronić ani jednej łzy. Długo

milczała, przełykając ślinę.

- Błagam, nie zmuszaj mnie do takiego wyznania. Zabrałeś mi

już wszystko. Zostaw choć trochę godności, dobrze?

- Czy pomogę twojej urażonej godności, jeśli powiem, że cię

kocham? Że odkąd się rozstaliśmy, nie przeżyłem jednego

szczęśliwego dnia? Że zrobię wszystko, co tylko chcesz, bylebyś

wróciła. Boże, nie miej takich zdziwionych oczu. Wszyscy o tym

wiedzą, oprócz ciebie.

- Wszyscy-odpowiedziała jak echo.

- Chris. Twoja matka i ojciec. Moja matka.

Pomyślała o rodzicach, którzy nie przyjmowali do wiadomości,

że rozstała się z Milesem na zawsze. Patrzyli na nią

pobłażliwie, kiedy mówiła o rozwodzie. Widywali się z nim,

darzyli niezmienną sympatią i wierzyli w każde jego słowo.

- Czy oni wszyscy wiedzą, kiedy mówisz prawdę?

- A co ja ci takiego zrobiłem, czym sobie zasłużyłem na brak

zaufania?

Nareszcie pytanie, na które znała odpowiedź.

- Porzuciłeś mnie. A wcześniej, przez kilka tygodni,

traktowałeś jak mebel. Myślałam, że oszaleję. Skąd miałam

wiedzieć, co robiłeś przez te wszystkie wieczory, kiedy nie

nocowałeś w domu? Mogła to być Hilary Gilman, Susie albo

którakolwiek z twoich bardzo mądrych, wyrafinowanych

przyjaciółek. Skąd mogłam wiedzieć?

- Bo znasz mnie.

- Czyżby?

- Wiesz, że tak jest. Ty jedna mnie znasz. Di... naprawdę

sądziłaś, że pociągają mnie mądre, wyrafinowane koleżanki z

uniwersytetu? - Przez kilka sekund nie odrywał od niej wzroku

i hipnotyzował swoją odzyskaną radością. .. - To po co bym się

tak strasznie trudził, żeby zdobyć ciebie?

- To brzmi rozsądnie. - Diana traciła ochotę do walki. Coraz

śmielszy uśmiech igrał na jej wargach.

- Czy to, że wariuję na twoim punkcie, wzbudzając powszechną

litość, nie wydaje ci się rozsądnym argumentem?

- Niewystarczającym.

- Może zachowywałem się głupio, kiedy mieszkaliśmy razem,

ale ściągnąłem cię do zamku, łaziłem za tobą jak cień,

kochaliśmy się... sądzisz, że to z nudów? Pusta gra?

- Miles - Diana zarumieniła się - przyciągamy się jak dwie

połówki magnesu, od samego początku, ale to nie znaczy...

- Że można mi wierzyć, czy że zależy mi na mojej zgubionej

połówce jak na niczym innym w życiu?

- Miles... musisz zrozumieć, że kiedy mnie zostawiłeś, czułam

się zdruzgotana. Nigdy tego nie zapomnę. Wiedziałam, że coś

się dzieje nie tak, ale nie rozumiałam, na czym polega moja

wina. Co ja takiego zrobiłam? Moje życie rozpadło się na tysiąc

kawałków i w ogóle przestało być życiem. Kiedy je trochę

pozbierałam, przysięgłam sobie, że nikt nigdy więcej nie

potraktuje mnie w ten sposób. Tylko dlatego, że trafiliśmy tu

na siebie...

- Nie trafiliśmy na siebie przypadkiem, kochanie. Wszystko

zostało precyzyjnie zaplanowane. To ja wymyśliłem renowację

apartamentu księżniczki. Wciągnąłem do spisku Chrisa,

prawie na siłę. Musiałem się z tobą spotkać, a twój adwokat

był niewzruszony. Nawet twoi rodzice nie chcieli dać mi

adresu. Boleli nad nami, pocieszali mnie, ale powiedzieli, że

wola ich córki jest święta. A ty nie chciałaś mnie widzieć. Więc

zacząłem działać. Możesz nazwać to manipulacją,

posługiwaniem się ludźmi, ale wierz mi, ja też czułem się

zdruzgotany. Gotowy na każde szaleństwo, byle cię odzyskać.

Nie wygląda teraz na desperata, pomyślała. Chłodny, pewny

siebie, panujący nad sytuacją.

- Mieliśmy być sami, ale w paradę weszła Susie. Jakżeby

inaczej, szósty zmysł! Zapowiedziała swoją wizytę w ostatniej

chwili, pewnie po kolejnej kłótni z Dimitrim. Próbowałem ją

zniechęcić, ale... - Machnął ręką. Pozostawało tylko ściągnąć

narzeczonego, żeby dotrzymywał jej towarzystwa.

- Dlaczego nie próbowałeś odwołać mojego przyjazdu?

- Nie mogłem się ciebie doczekać. Po prostu. Powiedziałem

Marii, żeby cię przyprowadziła prosto do mnie. Tylko do mnie.

- Więc to nie była pomyłka...

- Jednak... bez przesady, nie miałem zamiaru przyjąć cię w

łóżku. Przyjechałaś niespodziewanie. Tłumaczyłem ci przecież.

- Ach tak!

- Uspokój się, proszę. - Chwycił w powietrzu jej dłonie i

zamknął w swoich rękach. - Naprawdę nie miałem żadnych

podejrzanych zamiarów. Dopiero kiedy cię zobaczyłem,

kompletnie straciłem głowę. Byłaś taka piękna. Jeszcze

delikatniejsza niż przed rozstaniem. Krucha i urażona.

Pomyślałem, że nie ma mowy o tanich gierkach, że nie zrobię

żadnego fałszywego kroku. Wtedy już wiedziałem na pewno, że

to najważniejsza sprawa w moim życiu.

- Nienawidziłam cię.

- Dało się zauważyć.

- Za to, co poczułam wbrew sobie, na sam twój widok.

- To znaczy?

- Od pierwszej chwili... - Oddychała ciężko, ale z uniesioną

brodą patrzyła mu prosto w oczy, gotowa wykrztusić całą

prawdę. - Kiedy tylko odwróciłeś głowę i wyciągnąłeś rękę.

Byłam wściekła i zawstydzona.

Miles nabrał powietrza. Utkwił w oczach Diany napięte

spojrzenie, jak gdyby chciał ją przykuć do jednego miejsca i

zatrzymać czas.

- Niby miałam to za sobą, prawda? Byłam silna i wyzwolona.

Nie potrzebowałam nikogo. Aż tu nagle zjawiasz się i burzysz

w sekundę to, co budowałam przez dwa lata! Co za wstyd...

Ogarnęło mnie przerażenie.

- Przerażenie?

- Pomyślałam: pragnę tego faceta bardziej niż kiedykolwiek.

Nie mogę bez niego żyć i nie mogę go mieć.

- Boże, kochanie... - przyciągnął ją do siebie i objął. Potem

całował gwałtownie oczy, policzki, szyję, mrucząc

niezrozumiałe zaklęcia. - Wyrachowany drań? Pusta gra, tak? -

pytał drżącym głosem.

- Nie. - Diana dotknęła jego twarzy. - Całkiem szalona...

- Namiętność. Na pewno szukałaś tego słowa.

- Namiętność może być zdradliwa.

- Nie. Pomiędzy nami nie może. Gdybyśmy się jej poddali

bezwarunkowo, słuchali własnych uczuć, zamiast plotek,

pomówień, kłamstw innych ludzi, nigdy nie doszłoby do

rozstania. Przyznasz mi rację? Czy może zbierasz nowe siły do

walki?

- Nie na długo starczyło mi tych sił, prawdę mówiąc...

- Tak, pamiętam.... Nie raczyłaś ze mną rozmawiać,

traktowałaś jak powietrze, i ni stąd, ni zowąd, kiedy wypły-

nęliśmy w morze, powiedziałaś coś o szczeniackim popisywaniu

się na rufie. Pomyślałem sobie: dobra nasza, patrzy na mnie,

więc jeszcze nie wszystko stracone. Złapałem swój promyk

nadziei.

- Przestraszyłeś mnie.

- A ty mnie w tej cholernej grocie.

- Wyobrażam sobie. - Zadrżała na samo wspomnienie. - Kiedy

skoczyłeś ze skały i nie wynurzałeś się tak długo... Miles, przez

moment myślałam, że nie żyjesz i to był mój koniec. Dopiero

wtedy zdałam sobie sprawę, że wciąż się łudzę. Wpadłam w

panikę. I zaczęłam traktować cię jeszcze gorzej...

- Wybaczam ci.

- Wysłuchiwałam tych wszystkich podłości, które opowiadała

Susie.

- To też ci wybaczam. - Pocałował ją w brew. - Doświadczyłem

jej trucizny na własnej skórze. Wiedźma powtarzała mi przy

każdej okazji, że jestem dla ciebie za stary. Że marnuję ci życie.

- A intuicja nic ci nie podpowiadała? Miałeś powody, żeby jej

uwierzyć?!

- Na początku nie wierzyłem. - Uśmiechnął się krzywo. - Ale ty

byłaś taka delikatna. Sama byś się nie przyznała. A ja

pracowałem jak osioł, dzień i noc. Kiedy wracałem nad ranem

do domu, patrzyłaś na mnie jak na pluskwę.

- Ilekroć spotkałam Susie, nie omieszkała mi przypomnieć, że

poziomem umysłowym nie dorastam ci do pięt. Postaw się na

moim miejscu, Miles...

- Męczyła mnie obsesja, że znajdziesz kogoś innego.

- Ale wczoraj słyszałam, że masz do mnie zaufanie.

- Tak, w pewnym sensie zawsze miałem. Z drugiej strony,

czułem się nie w porządku, że zamknąłem młodą dziewczynę w

nudnej klatce małżeńskiej. Nie zdążyłaś nawet rozejrzeć się po

świecie, poznać innych mężczyzn. Ja, stary wyjadacz, mógłbym

być prawie twoim ojcem. Miałem wyrzuty sumienia.

A więc to było źródłem ich nieporozumień. Diana bała się

poruszyć. Każde nieopatrzne słowo, nie daj Boże nutka

współczucia, może tylko pogorszyć sprawę. I przekreślić ich

szanse na zawsze...

- Musiałeś przedwcześnie dojrzeć do ojcostwa. Ale to raczej

patologia, a nie argument w poważnej rozmowie.

Parsknął śmiechem. Uff... Diana odetchnęła z ulgą.

- Ale Susie...

- Susie oświeciła mnie dobrodusznie, że, wbrew rozsądkowi,

zdecydowałeś się na małżeństwo, bo nie mogłeś mnie zdobyć w

inny sposób.

- Susie jest niedouczona i zacofana. Istnieje tysiąc innych

sposobów: porwanie, szantaż, tortury, bilet na Weneckie

Biennale Sztuki. Albo zwykłe uwiedzenie.

- Ale nie wykorzystałeś żadnego z nich przed ślubem.

- Bo chciałem, żebyś była pewna. Ja wiedziałem od pierwszej

chwili, ale ty nie miałaś żadnego doświadczenia. Wiele

ryzykowałaś, mała. Potem, kiedy Susie zaczęła robić delikatne

aluzje, że spotykasz się z młodszymi mężczyznami, puściły mi

nerwy, Nie wytrzymałem, rozumiesz?

- Rozumiem - powiedziała drżącym głosem, kładąc dłonie na

jego policzkach. - Byłam naiwna i głupia. Zasłaniałam się

dumą ze strachu.

- Duma bywa mordercza. - Pocałował ją w czoło.

- Miles... - Nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy.

- Dlaczego zostawiłeś mnie po raz drugi? Tutaj w zamku, po

wspólnej nocy?

- Co?! Boże, Diano, do głowy mi nie przyszło, że tak pomyślisz.

- W jego oczach malowało się przerażenie.

- Chciałem pozbyć się Susie. Powiedziałem, żeby załatwiała

swoje porachunki z narzeczonym na neutralnym gruncie.

Wywiozłem ją do Aten, a kiedy wróciłem i ciebie nie było, nie

mogłem w to uwierzyć. Po takiej nocy...

- Miles...?

Nigdy dotąd nie widziała tyle czułości w jego oczach. Miała

rozpalone policzki. Ten wzrok działał na nią jak najbardziej

wyrafinowana pieszczota. Zamknęła oczy.

- Uhm?

- Miles, uwielbiam cię i chcę się z tobą kochać. Teraz. Nie

odmawiaj mi.

Wstrzymał oddech. Ujął w ręce jej głowę, potem wsunął palce

w rozpuszczone włosy, pociągnął lekko do tyłu, żeby spojrzała

mu w oczy.

- Jesteś tego pewna?

- Pocałuj mnie!

O sprawach przyziemnych zaczęli rozmawiać dopiero

wieczorem.

- Miles, gdzie będziemy mieszkali?

- Czy ja wiem? Na księżycu, w Krainie Śniegu? Gdzie chcesz?

- Pytam poważnie. Myślisz o powrocie do starego domu w

Oxfordzie?

- Niekoniecznie. Jeśli masz złe wspomnienia...

- Nie o to chodzi, tylko...

- Sądzę, że dekoratorka wnętrz może mieć apetyt na coś

bardziej stylowego. Fińskie ranczo z sauną na dachu, co ty na

to?

- Przestań! Ale będzie mi potrzebny gabinet.

- Oczywiście. Tyle gabinetów, ile zechcesz. Wierzę w

wyzwolenie kobiet. Pod warunkiem, że sama będziesz

przenosić meble.

- Nie w moim stanie... - Spojrzała na niego niewinnym

wzrokiem.

Miles poderwał się jak oparzony, ale dopiero po kilku

sekundach zdołał wykrztusić pytanie.

- Jesteś...? Chcesz powiedzieć...?

- Że następny genialny Galatas jest w drodze. Będzie nam

potrzebny dodatkowy pokój. Chociażby maciupki.

Miles uklęknął i zaczął ją całować w obłąkany sposób, od stóp

do głowy.

- Dosyć, Miles, udusisz mnie. Nas. Więc nie masz nic przeciwko

temu?

- Di, to cudowne. Chyba że ty się nie cieszysz. - Spoważniał na

chwilę.

- Bałam się. Mówiłam sobie, że będę wdzięczna losowi, jeśli

potrzymasz mnie za rękę. A teraz mam cię naprawdę, więc

wszystko będzie dobrze. Dopóki nie uciekniesz.

- Nigdy - powiedział ze ściśniętym gardłem. -I nigdy nie

pozwolę ci odejść.