Agnieszka Graczyk

Dzieci grobu

Nagła śmierć

Można zaryzykować stwierdzenie, że w XVIII wieku w społeczeństwie francuskim

wyróżniano przede wszystkim trzy stany: duchowieństwo, szlachtę i najliczniejszą,

nieposiadającą żadnych praw i przywilejów, tak zwaną resztę, czyli burżuazję,

drobnomieszczaństwo, proletariat (tanią siłę roboczą) i chłopstwo. Wśród szlachciców

najwyżej w hierarchii znajdowała się arystokracja. Należeli do niej wybitni myśliciele,

naukowcy oraz osoby bliskie ówczesnemu władcy, Ludwikowi XVI. Wiele rodzin z dziećmi

żyło dostatnio, opływając w luksusy, prowadząc szczęśliwe, niemalże bezproblemowe życie

na wyżynach. Majętni rodzice mogli zagwarantować swoim pociechom wszystko co

najlepsze. Dzieciom kupowano najdroższe zabawki i zapewniano gruntowne wykształcenie u

boku najlepszych profesorów Jednakże zdarzały się także rodziny wyjątkowe, wyróżniające

się na tle innych, skrywające swoje tajemnice. Jedną z nich było młode małżeństwo: wybitna

pianistka Eleonora i flecista Henryk. Należeli oni do wyjątkowo wysoko usytuowanego rodu

Augustów i od lat pragnęli mieć dziecko. Marzył im się syn, którego by wychowali na

świetnego muzyka i być może na przyszłego kompozytora. Tak... Mały, wesoło brykający,

utalentowany chłopiec idealnie dopełniłby ich rodzinę.

Eleonora i Henryk August starali się zrealizować swoje plany przez kilka lat, aż

wreszcie, z nieznanych powodów, ciężko zachorowali i zmarli. Stało się to w lipcu 1788 roku,

w ich domu w Paryżu. Śmierć muzyków odbiła się szerokim echem wśród całej arystokracji.

Możnowładcy zastanawiali się, jak mogło do tego dojść. Jednak w końcu uznali, że na dość

młode małżeństwo po prostu przyszła już pora i pogodzili się z tragiczną decyzją losu. Jako

że Augustowie byli najbardziej znanym i bogatym rodem w mieście, służby monarsze i

arcybiskup Paryża zaprosili na pogrzeb samego Ludwika XVI. Cała ceremonia odbyła się w

ciszy, celem zatuszowania tajemniczego faktu, iż najlepszym muzykom nie dane było

doczekać się potomka, faktu, który mimo wszystko nadal wzbudzał kontrowersje wśród

miejscowej szlachty. Takim to sposobem Augustowie tajemnicę swojej śmierci zabrali ze

sobą do grobu...

ROZDZIAŁ 1

Los Angeles, 29 czerwca 2005 roku

W Centrum Badań Archeologicznych zwołano nadzwyczajne zebranie najlepszej

grupy: dyrektor wpadł na nowy pomysł w sprawie wyjazdu na badania! Archeolodzy spotkali

się w gabinecie szefa. Mniej więcej po kwadransie zażartej dyskusji na temat, gdzie tym

razem rozpocząć wykopaliska, jakiś jasnowłosy mężczyzna odezwał się nieśmiało:

- Ale szefie, przeszukujesz groby już od wielu lat i do tej pory nic nie znalazłeś!

Wszelkie zwłoki po tak długim czasie już na amen się rozłożyły...

- Cisza! - krzyknął człowiek nazwany szefem. Był wysoki, miał łysiejącą czarną

czuprynę i bródkę w takim samym kolorze, chociaż pojawiły się już pierwsze oznaki siwizny.

Często groźny wyraz twarzy upodabniał go do złego czarnoksiężnika.

- Nie znoszę, gdy archeolodzy używają określenia „na amen”! Zapamiętaj to sobie

doskonale, Sydney, albo inaczej rozpatrzę możliwość zwolnienia ciebie! A teraz posłuchajcie

uważnie! Moim zdaniem nie natrafiliśmy na nic godnego uwagi, ponieważ skupialiśmy się na

jednym i tym samym miejscu, Egipcie nad Nilem...

- I co? Chcesz pewnie rozszerzyć poszukiwania aż do Morza Śródziemnego, dopóki

nie znajdziesz doskonale zachowanych ludzkich zwłok? - zadrwił Sydney. Szef spojrzał na

niego spode łba.

- Szukam czegoś więcej, niż doskonale zachowanych zwłok. Mam nadzieję natrafić na

jakąś głęboko skrywaną przed światem tajemnicę.

Sydney wzniósł oczy ku niebu, złożył ręce w modlitewnym geście, porozmawiał przez

chwilę w ciszy ze Zbawicielem, po czym powiedział z sarkazmem:

- No to mamy przesrane, szefie!

Wszyscy zebrani w gabinecie wstali, zaczęli naraz krzyczeć i bić brawo Sydney owi, a

ten nie poprzestał na klasycznych ukłonach, o nie! Odwiązał sobie krawat i rzucił w stronę

stojących pod oknem kobiet, co zakończyło się kolejną falą gorącego aplauzu. Szef

poczerwieniał na twarzy.

- CISZA! - ryknął mocno już rozdrażniony. Zdawał sobie sprawę z tego, że czasem

zachowuje się nieco despotycznie i wiedział doskonale, że podlegający mu zespół tego nie

znosi, ale, sam to przyznał, on po prostu nie był w stanie inaczej działać. Mężczyzna uważał,

że cały opracowany przez niego system runąłby, gdyby on nagle złagodniał i zrezygnował z

bycia „tym srogim”. Mimo to szanował swoich współpracowników i starał się nie podnosić

na nich głosu bez powodu, ale Sydney go szczególnie denerwował. Odzywał się bezczelnie,

krytykował każdą podjętą decyzję, zawsze musiał mieć własne zdanie... No ale cóż, był

jednym z najlepszych archeologów.

- Kontynuując, gdybyśmy zmienili miejsce wykopalisk, to na pewno znaleźlibyśmy

coś. Tyle jest jeszcze niezbadanych miejsc na ziemi. Myślałem ostatnio dużo o wyjeździe do

Francji. Chciałbym przebadać paryski cmentarz. Mam wrażenie, że to pomoże nam wykonać

ogromny krok do przodu w dziedzinie archeologii oraz że wyniki naszej pracy zostaną

zapisane na kartach historii na długie, długie lata. Kiedy...

- Mówił tak za każdym razem przed kolejnymi bezsensownymi ekspedycjami do

Afryki - powiedziała siedząca na składanym krzesełku pod oknem kobieta. Miała na imię

Alison, wcale nie chciała ukrywać faktu, iż to właśnie ona jest autorką sarkastycznej uwagi

pod adresem dyrektora. Wręcz przeciwnie, uważała swojego pracodawcę za diabła

wcielonego i ucieszyłoby ją, gdyby ów usłyszał jej przepełnioną ironią wypowiedź.

Alison związała gęste, kasztanowo rude włosy w koński ogon i zapaliła papierosa. Po

chwili prowokacyjnie rozpięła górne guziki swojego granatowego mundurka, założyła nogę

na nogę i przybrała najbardziej lekceważący wyraz twarzy, na jaki była w stanie się zdobyć.

- I co mi teraz zrobisz? - zadrwiła cicho. Zawsze była buntowniczką. Za młodu

powtarzano jej, żeby nigdy nikomu nie dała się zastraszyć, a gdyby jakiś facet jej

podskakiwał, to ma pełne prawo rozkwasić mu nos. Tak więc niewiele rzeczy potrafiło

przerazić Alison. Kobieta, jako dorosła już osoba, odważnie kroczyła przez życie do przodu.

Rozmyślania przerwał jej głos obok.

- Masz rację, kochanie, ja też go nie lubię.

To był David Costner, urodzony flirciarz i podrywacz. Słynął z tego, że romansował

niemal z każdą kobietą w Centrum Badań Archeologicznych. Od lat podkochiwał się w

Alison, stosując po drodze wszystkie znane mu sposoby na flirt. Ale chwyty, na które się

decydował, nie zawsze były trafne i na miejscu. Alison gwałtownie odsunęła się i zgasiła

papierosa.

- Nigdy więcej nie nazywaj mnie kochaniem, Dave! - warknęła. Mężczyzna odskoczył

od niej jak oparzony. Miał wcześniej ogromne powodzenie u przedstawicielek płci

przeciwnej, więc kosz od Alison nieco go zdziwił.

- Daj spokój, Al... - powiedział. Ton jego głosu wyraźnie stracił na słynnej pewności.

- Dosyć! - Alison wstała i przesiadła się na drugi koniec gabinetu, obok Sydneya,

oddanego przyjaciela i to nie tylko po fachu. Chciała uciec stamtąd, zostawić hen daleko za

sobą Davida i jego natarczywe spojrzenie. Nie, żeby miała coś do niego. Żadne uprzedzenia

nie wchodziły w grę. Po prostu niedawno rozstała się z kimś, kto był jej sercu bardzo bliski.

Zdaniem kobiety było nieco za wcześnie na kolejny związek.

Szef ponownie zabrał głos na sali:

- A więc postanowione. Jutro o 8.30 wyjeżdżamy spod budynku Centrum Badań

Archeologicznych na lotnisko. Samolot do Paryża odlatuje o godzinie 10.30. Do zobaczenia,

moi drodzy współpracownicy, nie spóźnijcie się!

Zebranie dobiegło wreszcie końca. Buntowniczy nastrój Alison nieco opadł. Myśl, że

następnego dnia wyrusza w prawdopodobnie najważniejszą podróż w swoim życiu oraz

gotowość do działania podniosły kobietę na duchu. Niemalże zapomniała o swojej niechęci

do Davida. Wszyscy wstali z krzeseł i wyszli na korytarz. Alison podążyła za nimi.

Opuszczając w towarzystwie Sydney a Centrum Badań Archeologicznych zauważyła, że

David puścił do niej oko. Tym razem uśmiechnęła się do niego szeroko i odwzajemniła gest.

Paryż, 1 lipca 2005 roku

Po długim locie ekipa archeologów z Los Angeles bezpiecznie dotarła do Francji. Na

Sydney u i Davidzie największe wrażenie zrobiła mijana po drodze do hotelu wieża Eiffla.

Zakupili na lotnisku lemoniadę, którą teraz pili, obserwując z wynajętego wcześniej,

pędzącego kabrioletu różnego rodzaju obiekty turystyczne. Sydney założył sobie za ucho

dołączoną do napoju parasolkę, zrobioną z wykałaczki i kawałka bibuły, i śpiewał lecącą z

radia piosenkę brytyjskiego zespołu Queen „Crazy little thing called love”. Nie szło mu tak

dobrze, jak Freddiemu Mercury emu. Po zameldowaniu się w hotelu Hipotel Paris Bordeaux

szef zarządził natychmiastowe zebranie w holu:

- Moi drodzy! - zaczął. - Myślą przewodnią tych wykopalisk są, jak doskonale wiecie,

prace na paryskim cmentarzu Montmartre, nazywanym także Cmentarzem Północnym.

Uzyskałem zgodę władz miasta na przeprowadzenie badań. Osobiście uważam, że

powinniśmy wyruszyć tam jak najszybciej. Co wy na to?

Zespół dopowiedział chórem:

- My na to: NIE!

- Może nie wiesz, Wasza Wysokość, że potrzebujemy trochę odpoczynku po podróży

trwającej niemal 20 godzin? - powiedziała z sarkazmem Alison, wyjmując z torebki papierosa

i zapalniczkę.

Szef spojrzał na nią ze złością.

- Nie pal, kobieto - warknął. Alison wzruszyła ramionami i odeszła w kierunku

pomieszczenia oznaczonego napisem: „PALARNIA”. Chciała iść na cmentarz, ale dopiero za

jakiś czas...

Archeolodzy pracowali już półtorej godziny, przeszukując groby, zdejmując kolejne

ciężkie, kamienne płyty, kopiąc w ziemi i wynosząc trumny na powierzchnię, a następnie

oglądając ich „zawartość”. W końcu szef zarządził przerwę. Zmęczona ekipa usiadła na

cmentarnych ławkach. David Costner, pomimo niedawnej niechęci Alison do swojej osoby,

znowu postanowił do niej zagadać.

- Cześć, Al - zaczął nieśmiało rozmowę.

- Cześć.

- Jak myślisz, czy w takim miejscu można swobodnie napić się piwa? - zapytał,

wyjmując z plecaka butelkę nieznanej marki, opatrzoną u dołu znacznikiem 6%. Alison

spojrzała na niego z wyraźną odrazą.

- Zwariowałeś? Alkohol na CMENTARZU?! Może trupy nie obraziłyby się, gdybyś

napił się czegoś, po czym byłbyś w stanie stać prosto! - krzyknęła. - Dave, odpuść sobie.

David z żalem na twarzy schował butelkę i wyjął wodę mineralną.

Minęły dwa tygodnie bezowocnego przekopywania grobowców. Szef, podobnie jak i

jego pracownicy, był już wyczerpany i rozdrażniony, jednak jakiś nieokiełznany impuls

podpowiadał mu, że ten wyjazd zakończy się sukcesem. Ostatniego dnia pracowali

wyjątkowo długo, od rana do późnego wieczora, z jedną przerwą, w południe. Około godziny

20.00 archeolodzy postanowili ponownie odpocząć, nieważne, jak wielki był upór ich

pracodawcy.

- Gdzie szef tak w ogóle jest? - zapytała Alison. Jej współpracownicy rozejrzeli się

dookoła.

- Nigdzie go nie widzę - odparł David.

- Zniknął jakieś dwie godziny temu - wtrącił Sydney.

Pewna kobieta imieniem Linda wytężyła wzrok. Jakaś postać zmierzała w ich

kierunku, pchając przed sobą taczkę z czymś ciemnym.

- Chyba znalazłam szefa! - zawołała.

Faktycznie, dyrektor pięć minut później dotarł do grupki archeologów wyraźnie

uradowany. „Ciemne coś” leżące na taczce okazało się czarnym, foliowym workiem.

- Znalazłem to, czego od wielu lat szukałem! - oświadczył. - To doskonale zachowane

zwłoki pewnej młodej Francuzki. Biedaczka zmarła w 1788 roku.

Niektórzy archeolodzy, nie mogąc pohamować ciekawości, zaglądali do worka i

mówili, kręcąc głowami:

- Niesamowite, 217 lat.

Jedynie Alison odważyła się zadać ciążące wszystkim na sercach pytanie:

- A jak nazywała się ta kobieta?

- Nazywała się Eleonora August.

ROZDZIAŁ 2

Eksperyment

Los Angeles, 16 lipca 2005 roku

Zwłoki Eleonory August przetransportowano bezpiecznie do USA. Wraz z ciałem do

kraju przyleciał także szef ze swoim zespołem. Mężczyzna przez niemal całą drogę patrzył się

z takim entuzjazmem na zawinięte w worek i specjalną folię ochronną ciało, że niektórych

wprawiał w obrzydzenie tego rodzaju zachowaniem.

Od razu po wylądowaniu „znalezisko” zabrano do laboratorium, gdzie zajęła się nim

doktor Joannie Stevens, wysoka, szczupła blondynka około czterdziestki, ubrana w sięgający

kolan biały kitel. Wyniki planowanej przez siebie sekcji zwłok Eleonory August zamierzała

przekazać archeologom telefonicznie.

10 minut później Joannie weszła na salę operacyjną i zabrała się do pracy. Najpierw

rozcięła klatkę piersiową i obejrzała serce. Zaskoczona doskonałym stanem ciała zajęła się

żołądkiem i macicą. I tu doktor Stevens przerwała swoją pracę nad zwłokami Francuzki...

Kobieta stanęła ze skalpelem w jednej ręce i nożycami w drugiej, patrząc w osłupieniu na

leżące przed nią ciało. Nie tego się spodziewała... W jednej chwili wybiegła na korytarz.

- Panie dyrektorze! - zawołała drżącym głosem. - Poproszę pana na chwilę!

Czas leciał szybko. Nadszedł sierpień. Wraz z początkiem nowego miesiąca kulę

ziemską obiegła wstrząsająca wiadomość (niektórzy odebrali ją jako żart, ale to już ich

problem): archeolodzy z Kalifornii na zachodnim wybrzeżu USA, podczas badań

prowadzonych we Francji, skupili swoją uwagę na paryskim cmentarzu. W wyniku

poszukiwań oraz wykopalisk znaleźli doskonale zachowane zwłoki pewnej młodej Francuzki

z XVIII wieku, która zmarła, będąc w 12. tygodniu ciąży! A co najbardziej zadziwiło ludzi to

fakt, że znajdujący się w jej ciele płód jakimś cudem przeżył w brzuchu zmarłej matki 217 lat

i jest w tej chwili, w stanie nienaruszonym, w jednym z nowoczesnych inkubatorów w

laboratorium w Los Angeles.

- Naukowcy i archeolodzy zdecydowali się utrzymać dziecko przy życiu w celu

poddania eksperymentowi jego szans na przeżycie we współczesnym świecie - informowała

doktor Joannie Stevens w porannych wiadomościach. Udało nam się ustalić płeć dziecka. To

chłopiec. Kiedy podrośnie, to znaczy osiągnie wiek około dziewięciu miesięcy, w jakim

zazwyczaj rodzą się niemowlęta, zostanie oddany do adopcji. Chcemy, aby nauczył się żyć

jak normalny człowiek z XXI wieku. Mamy...

Alison wyłączyła telewizor i weszła do połączonej z salonem kuchni. Oparła ręce o

blat stołu, pochyliła głowę i zamknęła oczy. O Boże... Szef miał rację! Ta cała wyprawa do

Paryża w istocie okazała się niezwykle istotna, a jej rezultat może mieć wpływ na rozwój nie

tylko dalszej archeologii, ale też i genetyki! Jakim cudem to dziecko przeżyło? Czemu się nie

rozwinęło dalej? Co z nim będzie, gdy dorośnie? Pozna prawdę, czy nie? Kobieta miała tyle

pytań, na które prawdopodobnie nikt nie znal odpowiedzi. Stała zamyślona przez kilka minut,

aż zadźwięczał dzwonek do drzwi. Alison wolno opuściła kuchnię i przeszła do przedpokoju.

- Kto tam? - krzyknęła, wyglądając przez wizjer. Odpowiedział jej głos, który w

najmniejszym stopniu spodziewała się teraz usłyszeć.

- To ja.

David Costner! O nie! I co teraz zrobić? Wpuścić go, czy nie? Kobieta z

westchnieniem jednak otworzyła drzwi, wskazała gościowi drogę do salonu i udała się do

kuchni, aby zrobić drinka. Tymczasem David Costner rozsiadł się, w dosyć swobodnej pozie,

na sofie.

- Co cię zdenerwowało, Al? - zapytał. - Nie złość się, ale to widać. Jesteś jakaś

niespokojna.

Alison ze złością wcisnęła mu do ręki szklankę wódki wymieszanej z sokiem

pomarańczowym z dodatkiem lodu i usiadła obok. Nie miała najmniejszej chęci spowiadania

się ze swoich przemyśleń i wątpliwości.

- To chyba nie twoja sprawa - warknęła.

David spojrzał na nią niczym labrador.

- Al, proszę, powiedz...

- Nie!

David zamilkł i zaczął pić swojego drinka.

Joannie Stevens wolnym krokiem przemierzała ogromne, pokryte granatowymi

płytkami pomieszczenie. Inkubator - wielki, przypominający słoik wypełniony wodą, stał

pośrodku, oświedony wątłym światłem jarzeniówki. W wodzie unosiła się malutka postać, po

dokładniejszych oględzinach można było stwierdzić, że przypomina ona dziecko. Joannie

podeszła bliżej i ze skupioną miną zapisała coś w notatniku.

- Dobrze ci idzie, mały - powiedziała z uśmiechem na twarzy, jeszcze zanim opuściła

laboratorium i udała się do domu.

Nowy dom

Los Angeles, 18 lipca 2020 roku

Czas leciał szybko. Od dnia, w którym amerykańscy archeolodzy odkryli na paryskim

cmentarzu doskonale zachowane zwłoki Eleonory August z żywym płodem w środku, minęło

już piętnaście lat. Tajemniczy chłopiec otrzymał na imię Nicolas. Na początku utrzymywany

przy życiu w inkubatorze, osiągnąwszy wiek niemowlęcia, został umieszczony w domu

dziecka, by tuż po jego piętnastych urodzinach, zaopiekowała się nim archeolog Alison.

W chwili, w której kobieta otworzyła drzwi do sierocińca, Nicolas z niezadowoloną

miną pakował ubrania do leżącej na łóżku walizki. Pokój, w którym do tej pory mieszkał, był

jasny i przestronny. W kącie stało pianino, a na szafie leżała piłka w biało-czarne łaty. Łóżko

ktoś przykrył kocem w szkocką kratę. Kiedy nastolatek ujrzał wchodzącą panią archeolog,

odwrócił się do niej plecami. Nie cieszył się na myśl, że musi opuścić dom dziecka. Spędził tu

całe swoje dzieciństwo, w zasadzie jednak nie miał wyboru. To ludzie z laboratorium w

porozumieniu z Alison i miejscowym sędzią zadecydowali za niego.

Nicolas nie był szczególnie wysoki, miał oliwkową cerę i czarne, lekko pofalowane

włosy, do tego piękne, duże, brązowe oczy. Zwykle nosił bluzy, dżinsowe spodnie i adidasy.

Potrafił też wspaniale grać na fortepianie. Alison, jako jeden z archeologów, którzy pracowali

w Paryżu przed piętnastoma laty, znała doskonale przeszłość chłopca, ale szef zabronił jej

udzielania jakichkolwiek informacji na ten temat adoptowanemu synowi. Daleko było do

stwierdzenia, że Alison się cieszyła. Ba, obstawianie przy tym, że pragnęła adopcji i zgodziła

się na nią dobrowolnie, mogłoby zostać uznane za spore naciągnięcie prawdziwych wydarzeń.

Chłopak przypominał jej o tym, że szef miał rację w związku z badaniami we Francji, a ona

się pomyliła. Jednak pozostali archeolodzy uznali, że najlepiej będzie dla Nicolasa, gdy

zajmie się nim ktoś z zespołu.

Mimo wszystko Alison postanowiła być miła i zapewnić chłopakowi jak najlepsze

warunki oraz zaoferować mu miłość, na jaką czekał przez piętnaście lat na ziemi i 217 lat w

ciele zmarłej matki. Tak, on z pewnością zasłużył na ciepło i rodzinny dom.

- Witaj, Nicolas... - zaczęła, ale chłopak jej przerwał.

- Nie chcę stąd odchodzić. Spędziłem tu najszczęśliwsze chwile swojego życia -

powiedział cicho, ze smutkiem w głosie. Kobieta westchnęła i usiadła na krześle nieopodal

fortepianu.

- Rozumiem cię doskonale. Decydując się na adopcję, zdawałam sobie w pełni

sprawę, że rozstanie z miejscem, w którym dorastałeś, może być dla ciebie trudne. W końcu

masz stąd wiele wspomnień. Jednak nie powinieneś mieszkać tu cały czas. Musisz

dowiedzieć się, jak wygląda prawdziwa rodzina. Inni chłopcy w twoim wieku mają domy,

matki, ojców... Moim zadaniem jest zapewnienie ci tego. Będziesz moim synem, a ja twoją

mamą. Zaopiekuję się tobą i pokocham tak, jak robiły to twoje wychowawczynie tutaj. Mam

nadzieję, że kiedyś i ty pokochasz mnie tak samo.

Nicolas podniósł na nią swoje oczy. Alison, widząc wypełniający je smutek, dodała:

- Słyszałam, że jesteś świetnym pianistą. Zagrałbyś coś dla mnie?

Nicolas rozpromienił się i od razu zasiadł do stojącego w kącie instrumentu

muzycznego. Z wyraźną radością dotknął klawiszy i już po chwili uszy Alison pieściła

najsłodsza melodia, jaką w życiu słyszała. A była to kompozycja tak zawiła i skomplikowana,

że kobieta była pełna podziwu, jak piętnastolatek radzi sobie z nią bezproblemowo. Grając,

Nicolas nie popełnił żadnego błędu, ani razu nie wypadł z rytmu. Znajdował się jakby w

odrębnym świecie, rządzonym przez muzykę. Widać było, że się tym pasjonuje. Kiedy

zabrzmiała ostatnia nuta, Alison otworzyła szeroko usta.

- To było niesamowite... - wykrztusiła w końcu, oszołomiona. - Skąd to znasz?

Chłopak wzruszył ramionami.

- Kiedyś słyszałem - odpowiedział. Zachowywał się teraz zupełnie inaczej, niż

kwadrans wcześniej. Uszła z niego cała niechęć do wyjazdu, wraz z kolejnym zagranym

dźwiękiem każda cząstka gniewu i nastoletniego buntu odlatywały daleko. Z lepszym

nastawieniem Nicolas wstał od instrumentu, wziął walizkę, uśmiechnął się szeroko do Alison

i oświadczył:

- Możemy jechać, mamo!

Centrum Badań Archeologicznych

Dyrektor siedział przy biurku w swoim gabinecie i bębnił palcami w połyskujący,

czarny blat. Przed nim stali jego trzej najbardziej pyskaci, ale i najlepsi pracownicy: Alison,

Sydney i David. Prowadzili zażartą dyskusję, której tematem był Nicolas.

- Co z nim? - zapytał w pewnym momencie szef, przerywając swoje nerwowe

staccato. Odpowiedzi udzieliła Alison.

- Ma pewną intrygującą umiejętność. Ujawnił ją już podczas naszego spotkania w

domu dziecka. Prawdopodobnie wdał się w swoją zmarłą matkę. Zagrał przy mnie na

fortepianie, słyszałam wszystko dokładnie. Ciężko mi było uwierzyć, że piętnastolatek ułożył

sam coś tak skomplikowanego. Jego dłonie poruszały się po klawiaturze z zadziwiającą

sprawnością. Grał przez kilka minut i nie pomylił się przy tym ani razu. Wiem, bo sama

kiedyś uczyłam się gry na tym właśnie instrumencie. Nie zdarzyło się też, by wypadł z rytmu.

Od początku do końca zachowywał pewność siebie. Nie wiem, co mam o tym myśleć...

Szef upił trochę kawy z kubka i zamyślił się. Możliwe było, że Nicolas odziedziczył

talent muzyczny po rodzicach. Jego matka była zawodową pianistką. Pewnie wrodził się w

nią. Rozmyślania przerwał mu Sydney:

- Ja, Alison i David próbowaliśmy dowiedzieć się od chłopaka czegoś o jego

doświadczeniu muzycznym, ale odpowiedzi, jakie uzyskaliśmy, okazały się kompletnie

pozbawione sensu.

Szef uniósł brwi.

- To znaczy? - zapytał.

- Nicolas twierdzi, że gra ze słuchu, jednak nie jest w stanie dokładnie określić, kiedy i

od kogo po raz pierwszy usłyszał te kompozycje. Mówi też, że nigdy nie pomylił się przy

żadnej melodii, jakkolwiek by ona była zaawansowana. Z rozmowy z dyrektorem domu

dziecka dowiedziałam się, że fortepian sprowadzono właśnie na życzenie mojego

adoptowanego syna. Wcześniej wymykał się i ukradkiem przedostawał do szkoły muzycznej,

chociaż nie był do niej zapisany - wyjaśniła Alison. Problemem, z którym przyszła do

Centrum Badań Archeologicznych, wprawiła swojego pracodawcę w zakłopotanie.

- To bardzo dziwna sprawa - stwierdził szef. - Rozważę ją, a jak tylko wpadnę na jakiś

pomysł. Skontaktuję się z wami - oświadczył, wstając z krzesełka obrotowego.

Z tonu jego głosu Alison, Sydney i David wywnioskowali, że życzy sobie w ciszy i

samotności porozmyślać nad przedstawionym mu problemem. Wszyscy po kolei opuścili

Centrum Badań Archeologicznych.

Po popisowym występie w domu dziecka Alison postanowiła zapisać Nicolasa do

szkoły muzycznej, aby rozwijał swój talent pod okiem profesjonalnych nauczycieli i

profesorów. Nastolatek dostał się do klasy fortepianu i fletu. Bezproblemowo przeszedł

egzaminy wstępne, zdobywając po drodze najwyższe wyniki spośród wszystkich kandydatów.

Kłopot pojawił się dopiero później, na zajęciach. Zdolności nieświadomego swojej

prawdziwej tożsamości Francuza zadziwiały jego kolejnych, coraz bardziej wymagających

instruktorów.

- Co mamy z nim zrobić? - zastanawiali się nieraz na głos, załamując ręce. Nicolas

potrzebował coraz trudniejszych i w większym stopniu skomplikowanych kompozycji do

ćwiczeń (utwory przeznaczone dla studentów opanowywał w przeciągu kilku minut). Ludzi

dziwił też fakt, że ciągle zapamiętale grywał te nieznane melodie, które prezentował na

egzaminach wstępnych. Na każde dotyczące ich pytanie odpowiadał niezmiennie:

- Mają dla mnie wartość sentymentalną.

Nicolas nie umiał dokładnie powiedzieć, skąd zna wyżej wspomniane kompozycje.

Czuł jednak, że w jakiś tajemniczy sposób pamięta je z czasów, kiedy był jeszcze bardzo

mały...

ROZDZIAŁ 4

Lekcja francuskiego

Los Angeles 2 września 2020 roku

Oprócz szkoły muzycznej Nicolas rozpoczął także edukację w liceum w Los Angeles.

Już pierwszego dnia szczególnie spodobały mu się zajęcia z języka francuskiego oraz

panująca na nich atmosfera. 2 września 2020 roku nastolatek i jego nowi znajomi weszli do

pracowni językowej nieco zestresowani, jako że pozostawali dopiero na etapie poznawania

nowego budynku szkolnego i nauczycieli. Nie wiedzieli za bardzo, czego mogą się

spodziewać. Zgadywali, jak będzie wyglądać ich przyszła nauczycielka francuskiego.

Zastanawiali się na głos, czy będzie młoda, w jakim wieku, czy lubi pracować z młodzieżą...

Zdziwili się, gdy w drzwiach zamiast kobiety ujrzeli starszego, łysiejącego mężczyznę w

spranym garniturze. Profesor minął ławki, zbliżył się do biurka, odłożył dziennik na blat i

powiedział:

- Witajcie, moi drodzy! Nazywam się profesor Dawson i od dzisiaj jestem waszym

nauczycielem języka francuskiego.

- Dzień dobry, panie Dawson! - zawołała zebrana w sali młodzież.

- Świetnie - ucieszył się profesor. - Skoro widzimy się po raz pierwszy, to chciałbym

się czegoś o was dowiedzieć. Jeżeli wasz zakres znajomości języka wam na to pozwala,

mówcie po francusku - sięgnął po dziennik, otworzył go na alfabetycznym spisie uczniów i

przeczytał:

- Nicolas August. Może pan na początek?

Chłopak wstał i rozejrzał się dookoła. Dwadzieścia osiem zaciekawionych par oczu

wpatrujących się w niego intensywnie trochę go krępowało. A poza tym... Co on niby miał o

sobie powiedzieć? Nigdy wcześniej nie mówił po francusku, jego pierwszy kontakt z tym

językiem miał dopiero nastąpić.

Nicolas nerwowo przełknął ślinę i spojrzał błagalnie na profesora. W tym samym

momencie coś się w nim jednak przełamało. Jakaś wewnętrzna bariera niepozwalająca iść

dalej, nagle pękła i chłopak wiedział już doskonale, co powiedzieć.

Centrum Badań Archeologicznych

- Co on teraz robi? - zapytał szef, wyglądając przez okno.

- Lekcje? Jakieś zajęcia?

- Tak jest w szkole, ma francuski.

-1 jak sobie radzi? Powoli do przodu?

- Wręcz przeciwnie. Powala nauczycieli swoją bystrością i talentem. W szkole

muzycznej potrzebuje coraz bardziej zaawansowanych ćwiczeń, w kilka minut opanowuje

utwory, które normalnie dla najlepszych studentów czasem stanowią problem. Mówię ci, to

nastoletni geniusz.

- Domyślam się.

- Co w takim razie z nim zrobimy?

Szef odwrócił się plecami do okna.

- Na razie niech żyje jak normalny człowiek, nieświadomy prawdy o swoim

pochodzeniu, a potem się pomyśli. Pozwolimy mu podążać wybranymi przez niego ścieżkami

życia.

Alison założyła ręce na piersiach.

- Niby jak mój syn ma poradzić sobie w świecie nieznanym jego rodzicom?

Szef westchnął.

- Nicolas jest inteligentniejszy od wielu z nas. Zrobimy tak: jeżeli chłopak dokona

jeszcze czegoś nadzwyczajnego, to przedstawimy go prezydentowi naszego kraju i

strzegącym jego bezpieczeństwa agentom. Niech oni podejmą ostateczną decyzję w tej

sprawie.

- Niech tak będzie.

Alison już chciała wyjść, gdy ręka szefa spoczęła na jej ramieniu.

- Al, informuj mnie od razu, jakby coś się działo. Pilnuj, aby Nicolas nie domyślił się,

że tak naprawdę pochodzi z innej epoki. Piętnaście lat temu wszystko zręcznie

zatuszowaliśmy, tyle tylko że nie wiem, na jak długo - szepnął mężczyzna. Kobieta usłyszała

w jego głosie niepokój.

- Oczywiście - obiecała. - Zadzwonię, jak tylko coś się stanie.

Szkoła

- No, Nicolas, powiesz nam coś o sobie? - zachęcał chłopaka nauczyciel, uśmiechając

się przyjaźnie. Nastolatek wstał i zaczął mówić płynną francuszczyzną:

- Witajcie wszyscy. Nazywam się Nicolas August. Tak jak wy, siedzę w tej pracowni

po raz pierwszy...

Przerwał, skrępowany. Klasa patrzyła na niego w osłupieniu, a siedząca ławkę dalej

blondynka zastygła w bezruchu, nie wiedząc, że ma otwarte usta. Chłopak zaśmiał się cicho i

kontynuował po francusku:

- No co? Przecież doskonale wiecie, że się przeprowadziłem. Skąd więc to zdumienie?

- Wybacz, że się wtrącam, ale nie dziwi nas wcale to, gdzie wcześniej mieszkałeś.

Jesteś w tej chwili na zajęciach z języka francuskiego dla początkujących, ale, sądząc po tym,

jak się wypowiadasz, uważam, iż będzie cię trzeba przenieść na wyższy profil dla

zaawansowanych. To właśnie zaskoczyło twoich kolegów! A teraz mów dalej, chłopcze, tak

przyjemnie się tego słucha.

- Moim hobby i pasją od najmłodszych lat jest muzyka. Od dawna gram na

fortepianie. Jestem samoukiem. Poza tym lubię sport.

- Jaka dziedzina najbardziej cię interesuje? - zapytał wykładowca.

- Piłka nożna. Zanim przyszedłem do tego liceum, często grywałem z dawnymi

kolegami.

Cała ta rozmowa nie odbywała się bynajmniej po angielsku... Nauczyciel z

zakłopotaniem podrapał się po łysinie, rozgarniając na boki siwe pozostałości, które kiedyś

zapewne były włosami.

- No dobrze. Eee... Siadaj, Nicolas. Zwykle za prezentacje nie stawiam ocen, ale...

Tym razem czuję się zmuszony zrobić wyjątek. Dostałeś A.

Nicolas usiadł zawstydzony i popatrzył na ławkę. Po upływie kilku minut nauczyciel

odezwał się ponownie.

- Czy twoja mama jest dzisiaj w domu?

- Tak.

Profesor upił kilka łyków kawy ze stojącej na parapecie filiżanki, spoglądając ze

zdziwieniem na swojego ucznia.

- Chciałbym z nią porozmawiać. Ale zanim to uczynię, muszę być absolutnie pewien

tego, że przez ostatnie dziesięć minut naprawdę po raz pierwszy w życiu mówiłeś po

francusku.

Nicolas przytaknął skinieniem głowy..

- Pierwszy raz. Proszę mi uwierzyć.

Nauczyciel westchnął.

- Jesteś pewny? Ani jednego słowa wcześniej nie wypowiedziałeś w tym języku?

- Ani jednego.

Wykładowca, wyraźnie zszokowany, odwrócił się plecami do klasy i zamknął

dziennik. Nigdy wcześniej w swojej karierze nauczyciela nie zetknął się z podobną historią:

tak dobrze znać francuski, pomimo tego że nie słyszało się go nigdy wcześniej. W tej chwili

jedynym sensownym wyjściem z sytuacji wydawała się mu rozmowa z opiekunką chłopaka.

Ach, jaka szkoda, że profesor nic nie wiedział ohistorii bliskich Nicolasa, o tym, co

wydarzyło się ponad dwa wieki temu z jego biologicznymi rodzicami...

- No trudno. Muszę zadzwonić do pani Alison i uprzedzić ją, że zjawię się wieczorem

- powiedział nauczyciel po cichu do siebie. W tym samym momencie zadźwięczał dzwonek

na przerwę i trzeba było opuścić klasę.

ROZDZIAŁ 5

Wizyta nauczyciela

Los Angeles, 2 września 2020 roku

Jeszcze tego samego dnia nauczyciel języka francuskiego postanowił odwiedzić

Nicolasa w jego domu oraz poważnie porozmawiać z Alison na temat dziwnego zachowania

chłopaka na lekcji. Ubrany w czarny garnitur (który zakładał jedynie na wyjątkowe okazje) o

godzinie 20.00 zapukał do drzwi pani archeolog. Kobieta otworzyła i wpuściła go do środka

kilka minut później.

- Witam szanownego pana profesora - powiedziała. - Domyślam się, że będziemy

rozmawiać o Nicolasie? - dodała.

- Tak. Stało się coś, co muszę bezwarunkowo z panią skonsultować. Ta sprawa nie

może czekać.

- Przyznam, że zaniepokoiłam się pańskim telefonem.

- Chłopak nie zrobił nic złego. W tym rzecz, że wprost przeciwnie.

Alison uniosła brwi ze zdumieniem, lecz szybko się opanowała i zaprowadziła

starszego mężczyznę do salonu. Usiedli obok siebie na sofie.

- Nie chcę być nieuprzejma, ale nie mamy dzisiaj zbyt wiele czasu na przyjmowanie

gości. Nicolas przygotowuje się do bardzo ważnego sprawdzianu w szkole muzycznej,

potrzebuje spokoju i skupienia.

- Doskonale panią rozumiem. Zapewniam, że nie będę przeszkadzał i uwinę się ze

wszystkim tak szybko, jak to tylko możliwe. Po pierwsze, chciałbym dowiedzieć się, czy

mówi pani po francusku?

Alison popatrzyła na nauczyciela ze zdziwieniem.

- Ja? Po francusku? Nie. Co to za niedorzeczny pomysł i co to ma wspólnego z moim

synem?

Starszy pan podrapał się w głowę.

- Bardzo dużo. Czy Nicolas uczęszczał kiedykolwiek na lekcje języka francuskiego?

- Też nie. Przynajmniej tak sądzę. Adoptowałam go w lipcu i sądzę, że jeszcze wielu

rzeczy muszę się dowiedzieć.

- To w takim razie ta historia na pewno panią zainteresuje. Otóż dzisiaj na zajęciach

poprosiłem chłopaka, aby spróbował powiedzieć coś o sobie, w miarę możliwości posługując

się językiem francuskim. Nicolas był na początku trochę zestresowany, ale w końcu zaczął

mówić. Tak płynnej francuszczyzny jeszcze nigdy nie słyszałem, nawet u swoich najlepszych

uczniów. Zapytany o znajomość języka stwierdził, że wcześniej nie miał z nim żadnego

kontaktu. Ja... Pani archeolog, czy wszystko w porządku?! - nauczyciel prawie krzyknął, gdyż

Alison nagle gwałtownie pobladła na twarzy i wpatrywała się w niego szeroko otwartymi

oczyma.

- Tak... Wszystko jest w jak najlepszym porządku - odpowiedziała kobieta słabym

głosem. Zwabiony okrzykiem profesora Nicolas przerwał ćwiczenia i zbiegł na dół. Jego

adopcyjna mama w mgnieniu oka doszła do siebie.

- Co się stało? - zapytał, patrząc to na Alison, to na wykładowcę. Staruszek poczuł

lekkie ukłucie wstydu na myśl, że zaniepokoił chłopaka swoim niepotrzebnym wybuchem

paniki. W końcu panującą w salonie ciszę przerwała kobieta.

- Nicolas, może zaprezentowałbyś naszemu gościowi ulubioną kompozycję na

fortepian? - zaproponowała. Nauczyciel francuskiego uśmiechnął się z entuzjazmem.

- O tak! Z chęcią posłucham, jak grasz!

Tak więc Nicolas zaprowadził swojego wykładowcę do pokoju na piętrze, gdzie stał

czarny fortepian koncertowy. Widząc, że staruszek wpatruje się w instrument z coraz

większym zaciekawieniem, chłopak od razu zaczął grać, zasłoniwszy sobie uprzednio oczy

opaską. Nauczyciel natomiast rozgościł się na stojącej nieopodal kanapie. Siedział wygodnie

oparty i przysłuchiwał się płynącej z wnętrza instrumentu muzyce.

Grający Nicolas wydawał się do tego stopnia oderwany od otaczającego go świata, że

grzechem byłaby próba odciągnięcia go od fortepianu. Podobnie, jak wcześniej w domu

dziecka w obecności Alison, tak i teraz kierowała nim niezachwiana pewność siebie. Nie

widział klawiszy, oczy miał zasłonięte, głowę wyprostowaną. Wydawać by się mogło, że

najzwyczajniej w świecie zaufał swoim palcom i pozwolił im działać swobodnie.

Zszokowany nauczyciel francuskiego stał się właśnie świadkiem niecodziennej, niezwykłej

sceny, kiedy to grający i instrument wzajemnie się dopełniają. Nierozerwalna symbioza, tyle

że nie miała ona miejsca w lesie czy gdziekolwiek indziej, ale w ceglanym domu, a ponadto

zachodziła między istotą żywą a przedmiotem pozbawionym uczuć.

Profesor odważył się odezwać dopiero wtedy, gdy zabrzmiała ostatnia nuta.

- Co to było? - zapytał,z trudem dobierając słowa. Wciąż znajdował się pod wpływem

tajemniczej melodii. Nicolas powoli odwrócił się i zdjął opaskę z oczu.

- To kompozycja muzyczna, którą kiedyś słyszałem. Nie pamiętam, kto ją przy mnie

grał. Musiało być to bardzo dawno temu. Ważne, że cały czas noszę ją w głowie.

Zaintrygowany nauczyciel kontynuował rozmowę.

- Zawsze ją pamiętałeś? Nicolas, nigdy nie zdarzyło się, że na przykład pomyliłeś

nuty?

- Nie.

Profesor uśmiechnął się.

- Twoja umiejętność gry na fortepianie ma podobne podłoże, co znajomość

francuskiego?

- Chyba... To znaczy, nie mam absolutnej pewności. Urodziłem się tutaj, w Los

Angeles, a czuję się, jakbym pochodził z Francji, jakby część tego kraju żyła we mnie.

W tej samej chwili na piętro weszła Alison z dwoma szklankami herbaty na tacy, a

Nicolas zamknął się w swoim pokoju.

- Rozmawiał pan z nim? - zapytała archeolog, siadając na sofie obok starego

profesora. Mężczyzna popatrzył niezdecydowanym wzrokiem na stojący przed nim fortepian,

jakby zastanawiał się, czy warto dalej drążyć ten temat. Jednak chęć poznania tajemnicy

geniuszu Nicolasa okazała się silniejsza.

- Tak. Pani syn jest ponadprzeciętnie inteligentny i utalentowany. Dzisiaj na lekcji

francuskiego odniosłem wrażenie, że on jako jedyny z całej klasy ma pojęcie o tym języku.

Nasza rozmowa przebiegała naprawdę swobodnie.

Iteraz jeszcze jego piekielny talent muzyczny!

Alison zamknęła oczy i na chwilę schowała twarz w dłoniach. Jeśli wyjawi

profesorowi chociaż rąbek tajemnicy Nicolasa, raz na zawsze zniweczy plany szefa,

dotyczące chłopaka... A jeśli wszystko przemilczy, to ma szansę doprowadzić eksperyment do

końca.

- Przykro mi, ale nie mam pojęcia, skąd u syna pojawiły się te wszystkie zdolności.

Jak już wspominałam, mieszka ze mną od niedawna i pewnie nie wiem o nim jeszcze wielu

rzeczy - skłamała.

Nauczyciel, nie domyślając się prawdy, wskazał na album fotograficzny leżący na

fotelu obokjasnożółta okładka została pomazana czarnym markerem, a na jej grzbiecie ktoś

koślawymi literami nabazgrał: „DOM DZIECKA”. Ten właśnie dziecięcy charakter pisma

przyciągnął uwagę profesora.

- Mogę? - zapytał, po czym wziął do ręki album, nie czekając na zgodę. Otworzył na

pierwszej stronie i z zafascynowaniem zaczął przyglądać się fotografiom, na których dwuletni

Nicolas radośnie bębni palcami w klawisze fortepianu, gra w piłkę nożną albo się uczy. Im

bliżej było nauczycielowi do końca albumu, tym berbeć na zdjęciach stopniowo dorastał. W

pewnym momencie profesor jakby ocknął się z głębokiego snu, gwałtownie oderwał wzrok

od fotografii przedstawiających dzieciństwo Nicolasa i spojrzał na zegarek.

- Dobry Boże, ale późno! Muszę już wracać! Przepraszam, zasiedziałem się! -

wykrzyknął.

- Zdarza się, proszę pana - powiedziała nieco chłodnym tonem Alison. Wstała, zeszła

na dół i wypuściła staruszka na zewnątrz. Gdy mężczyzna mijał ją, rzucił jeszcze na

odchodnym:

- Może to nie być dla pani szczególnie ważne, ale Nicolas powiedział dziś coś, co

mnie zdziwiło. Jak on to ujął...

O, tak: „Urodziłem się tutaj, w Los Angeles, a czuję się, jakbym pochodził z Francji,

jakby część tego kraju żyła we mnie”. Nie wiem, co to może oznaczać w ustach

piętnastolatka. Może to pani jakoś wytłumaczyć?

Alison pokręciła przecząco głową. Za wszelką cenę starała się ukryć drżenie ramion.

- Życie mojego syna zawsze było, jest i będzie „zapisane na pięciolinii” w postaci

tylko jemu znanej kompozycji. Nicolas... Odkąd mieszkam z nim, odnoszę wrażenie, że cały

czas jest panem swojego życia - szepnęła.

Profesor westchnął.

- Ma pani absolutną pewność, że nie wie, skąd chłopak ma te wspaniałe talenty?

Alison pomyślała, że za nic nie może zdradzić tajemnicy laboratorium, tajemnicy

strzeżonej głównie przed samym Nicolasem.

- Naprawdę nic nie wiem. Dziękuję za wizytę.

- Do widzenia.

- Wzajemnie.

Kiedy za nauczycielem zatrzasnęły się drzwi, Alison odetchnęła. Och... Tak mało

brakowało... Szef na sto procent nie wybaczyłby jej, gdyby zataiła przed nim tego typu

incydent, jaki miał miejsce dzisiejszego dnia... Była 22.10, o tej porze archeolog wolała nie

dzwonić do swojego pracodawcy. Mogła go niechcący obudzić.

Wtem Alison usłyszała dźwięk wibracji komórki. Nie zwlekając ani chwili, kobieta

spojrzała na wyświetlacz. Dzwonił Sydney!

- Może chociaż on doradzi mi, co mam teraz zrobić? - powiedziała Alison do siebie,

po czym odebrała połączenie i wyżaliła się przyjacielowi z pracy z dręczącego ją problemu.

- Nie ma rady, musisz do szefa zatelefonować - stwierdził Sydney po blisko dziesięciu

minutach słuchania zwierzeń współpracownicy. - Nasz drogi dyrektor kazał informować

siebie o każdym dziwactwie Nicolasa. Pewnie wścieknie się, że chcesz coś od niego o tak

późnej porze, ale trudno, to nie twoja wina. Przecież tylko wykonujesz jego rozkazy.

- Jasne...

- Alison... - w głosie Sydneya słychać było rozbawienie.

- Szef nie będzie miał prawa wściekać się o to, że działając na jego zlecenie,

niechcący go obudziłaś - mężczyznę ta sytuacja nie tylko bawiła, wręcz trząsł się ze śmiechu.

- Ach, moja droga... Musisz się jeszcze sporo nauczyć o buncie - dodał na koniec. - Dobranoc.

- Dobranoc.

Dyrektor smacznie spał, kiedy telefon na szafce nocnej zadzwonił. Mężczyzna powoli

usiadł na brzegu łóżka i odebrał.

- Czego?! - warknął, przecierając oczy. - Alison, czemu budzisz mnie w nocy? Co?!

Mówi po francusku?! - wściekły i nieco ironiczny ton mężczyzny nieco złagodniał. - Popis w

szkole? No ale...Tak, jego rodzice byli Francuzami, na dodatek niezwykle utalentowanymi

muzykami. I co z tego?! Do jasnej cholery, spójrz na zegarek! Nieważne, nie obchodzi mnie,

że kazałem! Na Boga, to, że jakiś piętnastolatek zna francuski, nie jest wystarczającym

powodem, aby dzwonić do mnie o TAKIEJ porze! Do widzenia!

- warknął, po czym rzucił słuchawkę.

Szef miał ochotę paść z powrotem na łóżko i dalej spać, ale nie był w stanie. Cały czas

myślał o tym, co przed chwilą usłyszał, o tym, że Nicolas wykazuje umiejętności i zdolności

o wiele bardziej rozwinięte, niż u jego rówieśników:

- gra na fortepianie zawiłe, nieznane kompozycje, przy czym nigdy się nie myli,

- zna francuski, choć nigdy go wcześniej nie słyszał. Szef bez słowa podszedł do

biurka, wyjął z szuflady skoroszyt z hasłem: „OPERACJA NICOLAS”, otworzył go i napisał

na pierwszej kartce od góry:

Eksperyment nr 1 Osoba: Nicolas August Kraj pochodzenia: Francja Data urodzenia:

18.07.2005 Daty urodzenia matki i ojca:

Eleonora Jean August (12.08.1764)

Henryk August (23.10.1763)

Opinia ekspertów: Naradzić się z prezydentem kraju.

ROZDZIAŁ 6

Mecz

Los Angeles, 30 września 2020 roku

Nicolas poznał w liceum bardzo wielu przyjaciół, z którymi uwielbiał spędzać czas.

Najczęściej chłopcy przesiadywali u któregoś z nich w domu i surfowali po Internecie,

jednakże często także grali w piłkę nożną. Sportowa pasja połączyła nastolatków, stała się

niemal głównym tematem ich rozmów. Pewnej niedzieli Nicolas i jego koledzy umówili się

na towarzyski mecz z drużyną z San Francisco. Grę zaplanowano na godzinę 17.00. Gdy

oczekiwana pora wreszcie nadeszła, Nicolas wkroczył na zielone, świeżo skoszone boisko w

Los Angeles razem ze swoją drużyną oraz w asyście dwóch najlepszych kumpli, Josha i

Kevina. Po drodze obserwowali kibicujące zarówno LA, jak i San Francisco cheerleaderki.

Wśród tych drugich uwagę młodego Francuza przykuła jedna dziewczyna - podobnie jak

Nicolas nie należała do najwyższych osób, była za to bardzo ładna i uchodziła za

niedoścignione marzenie wszystkich chłopców w swojej szkole. Spod burzy czarnych loków

sięgających niemal do pasa spoglądały błyszczące, błękitno-szare, duże oczy. Dziewczyna

uśmiechała się łagodnie, pijąc wodę mineralną z plastikowej butelki.

Nicolas zapewne przyglądałby się jej dalej, gdyby sędzia nie nakazał rozpoczęcia gry.

Na początku prowadziła drużyna z San Francisco, jednak Los Angeles szybko odrobiło stratę.

Po upływie trzydziestu minut drużyna Nicolasa wygrywała. Drugi gol, trzeci, czwarty...

Młody, nieświadomy swojej prawdziwej tożsamości Francuz dawał z siebie wszystko,

zupełnie jakby chciał popisać się przed czarnowłosą cheerleaderką. Chłopaki z LA, spragnieni

zwycięstwa, nawet nie zauważyli, kiedy mecz dobiegł końca. Ze zdziwieniem patrzyli na

zmierzającego ku nich uśmiechniętego sędziego z ogromnym, złotym pucharem w ręce.

Kevin oniemiały zdołał jedynie powiedzieć:

- Aha. Wygraliśmy - po czym zemdlał.

Alison gotowała właśnie wodę na herbatę, kiedy zawibrowała jej komórka. Kobieta na

początku pomyślała, że Nicolas chce ją poinformować o wyniku meczu, ale mina jej zrzedła,

kiedy spojrzała na wyświetlacz. Laboratorium...

- Czego?! - warknęła wściekła do słuchawki. Pytania z serii: „Co Nicolas teraz robi?”

albo „Skąd on to wszystko umie?” zaczynały ją już powoli drażnić i miała powyżej uszu

odpowiadania na nie.

- Na twoim miejscu byłbym milszy, albo chłopak straci szansę na wielką muzyczną

karierę - powiedział po drugiej stronie dyrektor. Alison bardzo się nie spodobał władczy ton,

jakim się do niej zwracał.

- Nicolas jest na meczu - wyznała ze złością. Szefa to nie ruszyło.

- Wiem o tym doskonale - odrzekł spokojnie. - Chodzi oto, że niedaleko laboratorium

jest organizowany koncert charytatywny. Twój syn mógłby tam wystąpić. Co ty na to?

- W sumie czemu nie? Nicolas się ucieszy. Ale kiedy dokładnie i o której godzinie jest

ten koncert?

Szef zamyślił się.

- Za miesiąc, chyba o 17.00

- Ok. Szefie, mam jedno zastrzeżenie, co do twojego cudownego eksperymentu na

moim synu.

- Tak? A mianowicie?

- Jesteś trochę niekonsekwentny w tym, co robisz. Kiedy Nicolas „przyszedł na

świat”, nagłośniłeś całą sprawę w mediach. Teraz każesz mi zataić przed nim jego prawdziwą

tożsamość! Wiedz, że on i tak się kiedyś zorientuje, a wtedy straci zaufanie do mnie!

Szef wybuchnął śmiechem.

- Al, to było piętnaście lat temu.

- Ale żyją ludzie, którzy pamiętają „sensację laboratoryjną” z 2005 roku.

- Trudno. To jak w końcu z tym koncertem?

- Porozmawiam z Nicolasem. Do zobaczenia jutro w pracy.

Ostatecznie mecz wygrała drużyna z Los Angeles. Chłopcy z San Francisco siedzieli

smutni na trybunach, daremnie szukając pocieszenia w swoim towarzystwie, a tajemnicza

dziewczyna z czarnymi lokami kłóciła się zawzięcie z jednym z pokonanych piłkarzy.

Obydwoje z oddaniem gestykulowali i krzyczeli. W pewnym momencie dryblas, wyraźnie

zdenerwowany, uderzył swoją rozmówczynię z całej siły w twarz, aż ta upadła na trawę.

- No, Dylan, teraz to już przesadziłeś. Zrywam z tobą!

- krzyknęła. Całe zajście widział Nicolas. Natychmiast rzucił piłkę na ziemię i

podszedł do wściekłego chłopaka nerwowo pocierającego sobie prawą rękę.

- Co ty najlepszego wyprawiasz? - zapytał tak spokojnie, że zabrzmiało to niemal

złowrogo. - Bić dziewczynę? Niżej upaść już nie mogłeś - stwierdził, po czym, upewniwszy

się, że dryblas odszedł, przykucnął i szeptem zapytał:

- W porządku?

Dziewczyna podniosła głowę, spojrzała na niego z przestrachem i odrzekła słabym

głosem.

- Tak... Tak sądzę.

Zawstydzony wzrok wbiła w zieloną murawę, jedną ręką nerwowo skubała źdźbło

trawy, a dolna warga drgała jej niepokojąco. Mogła być zwiastunem wszystkiego: od

załamania nerwowego po atak histerii. Nicolas, widząc, że nieznajoma nie umie dojść do

siebie po niedawnej awanturze, delikatnie chwycił ją pod ramię i pomógł wstać.

- Zaprowadzę cię na trybuny - zadecydował stanowczym tonem. Cheerleaderka wcale

nie sprzeciwiała się, wsparta na ramieniu młodego Francuza krok za krokiem dotarła w końcu

do pierwszego rzędu kolorowych ławek. Kiedy oboje usiedli, Nicolas powiedział:

- Nie chcę się wtrącać, ale na moje oko twój związek przechodzi właśnie kryzys.

Dziewczyna otarła łzy rękawem biało-niebieskiej bluzki.

- Wtrącasz się - stwierdziła, uśmiechając się lekko. - Mam na imię Julia. A ty?

- Nicolas.

Milczeli tak przez chwilę, aż w końcu uspokoiła się i doszła do siebie. Kiedy

ponownie uniosła głowę, a jej błękitno-szare spojrzenie napotkało wzrok Nicolasa, ten nagle

poczuł, że traci wątek. Tak wiele miał do niej pytań, a teraz... Nie wiedział, od czego zacząć.

To, co się z nim w tej chwili działo, było dla niego obce, dziwne, zarazem tajemnicze i

pociągające. Z trudem dobierając słowa, zapytał:

- Ten chłopak... Który cię uderzył... On... Chodziłaś z nim?

Julia wyrusza ramionami.

- To, co kiedyś nas łączyło, dzisiaj jest nieaktualne. Zerwałam z nim. Na imię ma

Dylan i uważa się za niewiadomo kogo. Drażnił mnie już od jakiegoś czasu, a po meczu

przegiął zdecydowanie.

Nicolas popatrzył na nią uważnie. Zainteresowanie wzbudziła w nim jej nienaturalnie

ciemna karnacja i wyjątkowo czarne włosy, ciemniejsze nawet od jego własnych. Ponadto

rysy twarzy miała jakieś takie... egzotyczne.

- Nie wyglądasz mi na Amerykankę - wypalił. - Obserwuję wiele dziewczyn w moim

liceum i żadna nie ma tak brązowej skóry.

Julia uśmiechnęła się.

- Mam na nazwisko Al-Keda, tak jak mój ojciec.

- Jesteś Arabką? - zapytał Nicolas.

- W połowie. Mama pochodziła z Sudanu. Tata po jej śmierci, z szacunku i wielkiej

miłości do zmarłej, przyjął jej nazwisko. Chciał ją w ten sposób upamiętnić - wyjaśniła.

Nastolatek poczuł nagłą potrzebę poznania historii rodziny Julii.

- Opowiedz mi coś więcej! - poprosił niemalże błagalnie. Dziewczyna roześmiała się.

- No, nie wiem, czy mogę ci zaufać - powiedziała. - Losy mojej mamy były dość

tragiczne - tu gwałtownie spoważniała.

- Możesz mi wierzyć, że wszystko, co tu za chwilę usłyszę, zostanie między nami -

szepnął Nicolas, szczególnie akcentując ostatnie słowa „między nami”. W geście przysięgi

położył sobie prawą dłoń po lewej stronie klatki piersiowej, w miejscu, w którym powinno

być serce. Coś w jego głosie wzbudziło zaufanie u Julii. Zaczęła opowiadać.

- Tata urodził się w San Francisco. W wieku siedemnastu lat opuścił rodzinne miasto i

wyjechał do Sudanu. Osiedlił się w stolicy, Chartumie. Przez rok poszukiwał pracy, aż w

końcu postanowił otworzyć własny biznes. Wraz z jednym ze swoich sudańskich przyjaciół

założył sieć sklepów obuwniczych „Keda-Abdul” w całym kraju. Okazało się to trafionym

pomysłem. Obaj doskonale zarabiali i nie mieli problemów z utrzymaniem się. W dniu jego

dziewiętnastych urodzin poznał mamę.

Tata był wtedy młody i niedoświadczony w sprawach sercowych. Nie wyjechał do

Sudanu w celu znalezienia miłości, wolał skupić się na pracy i zarobkowaniu. Z okazji

urodzin wziął dzień wolny i wybrał się do restauracji. Gdy siedział przy stole, podeszła do

niego pewna dziewczyna. Chociaż założyła strój kelnerki i buty na szpilkach, aby udawać

wyższą, nie mogła mieć więcej niż czternaście lat. Odznaczała się niezwykłą urodą, a przede

wszystkim oliwkową karnacją, trochę ciemniejszą, niż moja. Wtedy jeszcze tata nazywał się

John Flannery.

Tą czternastoletnią dziewczyną była przyszła żona pana Flannery ego, moja mama.

Wywodziła się z biednej, składającej się z fanatyków religijnych rodziny. Z racji braku

środków na utrzymanie musiała dorabiać jako kelnerka w pobliskiej restauracji. Jej rodzice, a

moi dziadkowie, to ludzie o dość zacofanych poglądach. Nie pozwalali córce robić nic bez

uprzedniego zapytania ich o zgodę, pilnowali od rana do wieczora (z wyłączeniem godzin

spędzanych w pracy) i zmuszali do długich modlitw do Allaha (nie biorąc pod uwagę

odmiennych przekonań religijnych nastolatki). Podsumowując to wszystko, dorzucając

absolutny zakaz posiadania chłopaka oraz wymagane posłuszeństwo, można by rzec, że

mama miała zrujnowaną młodość. Nic dziwnego, że w końcu iskierka buntu w niej zamieniła

się w pożar. Wtedy wbrew woli rodziców zatrudniła się jako kelnerka. Jej ojciec, a mój

dziadek, na to jeszcze przymknął oko. Rodzina potrzebowała dodatkowych funduszy.

Pewnego dnia mama jak zwykle wybrała się do pracy. Nie spodziewała się, że już

niedługo w jej życiu zajdą ogromne zmiany, a ona sama będzie musiała zmierzyć się z

zadaniem zbyt trudnym dla nastolatek w jej wieku. Będąc w restauracji zobaczyła przy

jednym ze stolików chłopaka. Nie przypominał Sudańczyka, miał bielszą karnację i jasne

włosy. Mógł być starszy od niej o jakieś cztery, pięć lat. Podeszła do niego, aby przyjąć

zamówienie, kompletnie zapomniawszy o kobiecym obowiązku noszenia okrycia głowy.

„W czym mogę pomóc?” - zapytała, uchwyciwszy jego spojrzenie, paraliżujące i

przenikające jej duszę na wskroś. Poczuła się jak prześwietlona promieniami rentgenowskimi,

o których tyle wiedziała z telewizyjnych programów medycznych. Chociaż nie wymieniła z

tym chłopakiem jeszcze ani jednego zdania, już odnosiła wrażenie, że wie o nim wszystko.

- Tym chłopakiem był twój tata? - zapytał Nicolas.

- Tak. Wtedy w restauracji zakochał się w mamie od pierwszego wejrzenia. Z

wzajemnością. Tego dnia zamówił jedynie kawę i ciasto, ale towarzyszył mamie do końca jej

zmiany, rozmawiał z nią niemal cały czas, wyręczał w trudniejszych zadaniach. Kompletnie

nie zwracał uwagi na to, że pozostali klienci, rodowici Sudańczycy, spoglądali na niego

krzywo.

Przez następne dwa tygodnie spotykali się w ukryciu. Mama mówiła w domu, że idzie

się uczyć do biblioteki, a w rzeczywistości szła na spotkanie z tatą. Skończyło się na tym, że

obydwoje uciekli razem z Sudanu i potajemnie wzięli ślub. Mama miała dosyć życia pod

dyktaturą rodziców, chciała się usamodzielnić, a ponadto zakochała się i nie zamierzała za nic

zrezygnować ze swojej pierwszej miłości. Złożyło się, że tata zapragnął w jakiś sposób uczcić

tę „nierodzinną” uroczystość i przypieczętować związek.

Jak się już pewnie domyślasz, owocem pomysłu taty jestem ja. Tego samego dnia, w

którym się urodziłam, po mamę przyjechał jej ojciec. Ani tata, ani ja nie mamy pojęcia, jak ją

znalazł. Stwierdził, że śledził ją przez całe ostatnie dziewięć miesięcy. Był potwornie

wściekły. Krzyczał, że jego rodzona córka zhańbiła go w oczach całego rodu Al-Keda, że

przez nią stracił honor, że musi odpowiedzieć za to, co zrobiła, przed Allahem. Dziadek

zabrał mamę do domu i z tego, co wiem, pobił do tego stopnia, że posiniaczona i

zakrwawiona trafiła do szpitala. Zmarła tam w przeciągu kilku zaledwie godzin.

Tata się załamał. Po ukochanej pozostało mu jedynie dziecko, którego nie planował.

Postanowił jednak dać z siebie wszystko i sprawdzić się jak najlepiej w nowej roli ojca.

Wiedział, że tego chciałaby moja mama. Zaopiekował się mną najlepiej, jak tylko potrafił.

Porzucił życie w Chartumie i wrócił do rodzinnego San Francisco. Aby uczcić pamięć zmarłej

żony, zmienił nazwisko z Flannery na Al-Keda. Od tej pory znienawidził Arabów za ich

kulturę, stosunek do świata i do kobiet. Poprzysiągł sobie, że nigdy już nie wybierze się do

Sudanu, ani nie pozwoli mi tam wyjechać. Po dziś dzień miotają nim sprzeczne uczucia. Chce

o wszystkim zapomnieć, ale jednocześnie pragnie pamiętać. To pierwsze symbolizuje wyjazd

z Sudanu oraz fakt, iż nie mogę przed osiągnięciem pełnoletniości odwiedzić Afryki.

Natomiast mój związek z Dylanem został przez tatę zaaranżowany. Byliśmy nawet zaręczeni,

ale sam wiesz, jak się to skończyło. Tego typu rzeczy, jak wczesne planowanie ślubów

swoich dzieci, są na stałe zakorzenione w kulturze arabskiej. Także zmiana nazwiska taty to

akt honoru dla mamy.

Nicolas jednym zgrabnym ruchem otarł łzę i szepnął:

- Jezu... Jeżeli te wszystkie „próby uczczenia pamięci” przeprowadzone przez Johna

Al-Kedę powiodły się, to twoja mama już jest w niebie!

Julia uśmiechnęła się blado.

- Ona zawsze była dla mnie świętą, chociaż jej nawet nie znałam. Dzięki, że mnie

wysłuchałeś. Do tej pory niewiele osób chciało to zrobić.

- Drobnostka. Mam do ciebie pytanie...

- Tak?

- Bo wiesz... Wydaje mi się, że... niezbyt przepadasz za Dylanem i... zastanawiam się,

czy... jakiś inny chłopak nie „przypadłby” twojemu tacie do gustu...

Ta jedna, krótka wypowiedź wystarczyła, aby rozweselić Julię.

-„Inny chłopak”, czyli słynny Nicolas August, spec od piłki nożnej i fortepianu? -

zapytała ze śmiechem.

Nicolas uniósł brwi do góry.

- To tak o mnie mówią? Spec od piłki nożnej i fortepianu?

- No tak. Jesteś sławny nie tylko w Mieście Aniołów.

- Aha. Szkoda, że o tym nie wiedziałem. To jak? Możemy się... zaprzyjaźnić?

- Jasne - odpowiedziała Julia z entuzjazmem, opierając głowę na ramieniu Nicolasa.

Chłopak objął ją w pasie, delikatnie i ostrożnie, jakby obchodził się z ptakiem, którego łatwo

spłoszyć. Ptak jednak nie uciekł. Siedzieli tak w milczeniu przez dłuższy czas.

ROZDZIAŁ 7

Pierwszy pocałunek

Los Angeles, 15 października 2020 roku

Czas leciał szybko. Między nastolatkami zrodziło się coś więcej, niż zwykła przyjaźń.

Nicolas zorientował się, że to dziwne uczucie, jakiego doznał na boisku po meczu podczas

pierwszego spotkania z Julią, to było to, o czym tak zażarcie rozprawiali jego szkolni

koledzy: pierwsza miłość. Pewnego dnia wybrał się ze swoją dziewczyną do San Francisco,

by poznać pana Johna Al-Kedę. Spotkanie przebiegło spokojnie, w przyjaznej atmosferze.

Tata Julii polubił nowego chłopaka swojej córki i zaakceptował związek. Od tego czasu

młodzi zakochani spotykali się codziennie albo w Los Angeles, albo w San Francisco. Razem

chodzili do kina, do restauracji, albo do późna przemierzali długie plaże na wybrzeżu stanu

Kalifornia. Pewnego wieczoru wybrali się nad ocean. Szli na granicy piasku i wody, od czasu

do czasu uciekając przed rozpędzonymi falami.

- Podobno świetnie mówisz po francusku - powiedziała Julia, patrząc z rozmarzeniem

na czerwone w świetle zachodzącego słońca wody Pacyfiku. Samotna mewa przeleciała jej

nad głową i usiadła na falochronie.

- Nicolas... - powtórzyła Julia nieco głośniej. Chłopak podszedł do niej i objął ją w

pasie od tyłu.

- Tak... Znam francuski. Ale czy świetnie? Tego nie jestem w stanie stwierdzić -

zamruczał dziewczynie do ucha. Ta odwróciła się i, patrząc mu głęboko w oczy, zapytała:

- Powiadają, że to język miłości. Czemu w takim razie rozmawiamy po angielsku?

Nicolas przesunął czubkiem nosa po wardze Julii, jakby badał ich zewnętrzną

strukturę. Zadanie to pochłonęło całkowicie jego uwagę. Nastolatka nie uczyła się

francuskiego, oglądała za to kilka francuskojęzycznych filmów. Skupiła się, aby przypomnieć

sobie ten jeden jedyny zwrot w tym języku, jaki mógł się jej teraz przydać. Stanęła na

palcach, przysunęła usta do ucha Nicolasa i szepnęła:

- Je t’aime, Nicolas.

To powiedziawszy, objęła go za szyję i pocałowała. Nicolas poczuł, jakby cały świat

dookoła niego zawirował, a chwilę potem zniknął. Byli tylko oni, tylko Julia... Parę minut

później „oderwali się” od siebie. Powrót do rzeczywistości okazał się dla niektórych nieco

brutalny. Julia nieprzytomnie spytała:

- Gdzie my jesteśmy?

Nicolas zaśmiał się.

- Sądzę, że trafiłem do raju. Otrzymałem przed chwilą wszystko, o czym marzyłem

przez ostatni miesiąc. Dałaś mi siebie. Nigdy nikogo tak nie kochałem. Tylko ty i ja i ocean.

- Tak... Jak romantycznie. Kto by pomyślał, że zakocham się w muzyku.

Zbliżyli się do linii wody. Julia ostrożnie weszła na pierwszy falochron, zmuszając

stojącą na nim mewę do odlotu. Nie wiedząc, że jest „śledzona”, dziewczyna podążała dalej z

szeroko rozstawionymi rękami w celu utrzymania równowagi, aż poczuła czyjeś ręce na

swoich łopatkach i z głośnym pluskiem wylądowała w wodzie.

- Nicolas! Czyś ty oszalał?! - krzyknęła wynurzywszy się. Dostrzegła chłopaka na

falochronie nieopodal miejsca, z którego spadła. Zauważyła, że ten pokłada się ze śmiechu.

Przyszedł jej do głowy nikczemny pomysł. Podpłynęła cicho do Nicolasa i kiedy ten nie

patrzył, złapała go za nogawkę od spodni i ściągnęła do wody.

- Ej! Tak nie można! - wrzasnął nastolatek, wpadając w chłodną, orzeźwiającą toń. -

To był cios poniżej pasa!

- W miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone - stwierdziła Julia.

Pocałowali się raz jeszcze, po czym Nicolas powiedział:

- Płyńmy lepiej do brzegu, bo jeszcze się przeziębisz.

Gdy oboje znaleźli się na plaży, Julia nieco buntowniczo zapytała:

- Coś ty taki troskliwy?

- Po prostu nie chcę, abyś się rozchorowała. Martwię się o ciebie.

- Też bym nie chciała, aby stało ci się coś złego - szepnęła Julia.

Szef postanowił spędzić wieczór w swoim domku na plaży. Słońce już chowało się za

horyzontem, roztaczając wszędzie czerwonawą poświatę. Mężczyzna zaparzył sobie herbatę i

z parującym kubkiem w ręce wyjrzał przez okno. Dostrzegł jakąś nastoletnią parę spacerującą

po piasku. Dziewczyna trzymała za rękę ciemnowłosego chłopaka i goniła fale. To mógł

być... Szef wypuścił kubek z rąk, który upadł na podłogę i potłukł się z głośnym hukiem, a

gorący płyn rozlał się dookoła.

- Co?! - krzyknął dyrektor, uderzając pięścią w szybę. W tamtym chłopaku na plaży

rozpoznał Nicolasa. - Nie wolno ci! Przynajmniej nie teraz! - wrzeszczał jak oszalały. Nie

zdawał sobie sprawy z tego, że jeżeli nastolatek jakimś cudem go usłyszy, to i tak nie będzie

wiedział, kim on jest.

Koncert dobroczynny

Los Angeles, 30października 2020 roku

Pod koniec października w pobliżu laboratorium zorganizowano koncert

charytatywny. Zbudowano w tym celu prowizoryczną scenę i sprowadzono niezbędny sprzęt

oraz instrumenty muzyczne. Impreza zapowiadała się wspaniale i pomimo iż zaplanowano ją

na godzinę siedemnastą, niektórzy goście przybyli już o szesnastej.

W końcu na scenie pojawił się mężczyzna ubrany w czarny garnitur, z kartką i

mikrofonem w ręce.

- Witam wszystkich zebranych na dorocznym koncercie dobroczynnym! - ogłosił. -

Dziś wystąpią przed państwem młodzi debiutanci z Los Angeles. Młodzież zaprezentuje

swoje talenty w dziedzinach: śpiew solo i w zespołach, gra na gitarze, skrzypcach i

fortepianie oraz taniec hip-hop, jazz i taniec towarzyski. Wszystkie zgromadzone datki

zostaną przekazane na cele charytatywne. Zapraszam na scenę naszego pierwszego artystę, z

kategorii...

Nicolas był potwornie blady. Stresował się. Już niedługo miał po raz pierwszy w życiu

wystąpić przed tak ogromną publicznością. Bał się, że coś pójdzie nie tak. Julia ze wszystkich

sił starała się go uspokoić. Delikatnym ruchem zaczęła głaskać go po twarzy.

- Kochanie, nie martw się - szepnęła. - Zawsze szło ci świetnie, czemu więc teraz

miałoby być inaczej?

- Nie wiem... Mam złe przeczucia - chłopakowi głos drżał tak, że ledwo mówił.

- Nicolas, nigdy jeszcze nie popełniłeś żadnego błędu, grając na fortepianie. Taki

występ to dla ciebie pikuś. Jesteś najlepszy, jesteś gwiazdą tej sceny i zabraniam ci myśleć

inaczej.

Chłopak spróbował przejąć tok rozumowania swojej dziewczyny. Wyobraził sobie

siebie, jak z dumą zasiada do fortepianu, jak z pewnością siebie dotyka klawiszy i po prostu

robi to, w czym jest dobry. Tak... On jest najlepszy. Tak... Nic złego się nie stanie, przecież to

tylko występ. Nieważne, że będzie na niego patrzeć niemal całe Los Angeles. Ujął twarz Julii

w dłonie i pocałował. W tym samym momencie rozległ się głos prezentera:

- Nasz koncert trwa! Zapraszamy teraz na scenę Nicolasa Augusta, kategoria:

fortepian!

Chłopak zbladł jeszcze bardziej.

- Ja chyba nie dam rady - jęknął. Poczuł jakiś ciężar w okolicach żołądka. Julia

pokręciła głową.

- Nie kłam. Idź tam i daj czadu! - rozkazała.

- No dobrze. Spróbuję.

Chwilę potem Nicolas wyszedł na scenę z dumnie uniesioną głową i, witany głośnymi

brawami, zasiadł do fortepianu. Stało się dokładnie tak, jak to sobie wyobraził. Widok

instrumentu dodał mu odwagi. Skupił całą swoją energię na melodii, którą od miesiąca, od

chwili poznania Julii, nosił w swoim sercu. Wróciła mu pewność siebie. Zaczął grać.

Kompozycja, którą teraz prezentował, w ogóle nie przypominała niczego, co grywał

wcześniej. Była ujmująca, pełna magii. Za pomocą dźwięków opowiadała historię zapisaną w

niej nieodczarowywanym zaklęciem: historię pierwszej miłości nastolatka zdolnego kochać

drugą osobę całym sercem i całym umysłem. Utwór poruszał dusze wszystkich zebranych

ludzi. W drugim rzędzie pewna starsza pani trzymała się za serce, obok jakaś dziewczynka

płakała cichutko, na tyłach budziły się ze snu niemowlęta. Tymczasem młody czarodziej dalej

grał. Po skończonym występie rozległy się długie owacje. Oficjalnie zaproszeni przez

organizatorów koncertu przedstawiciele władz Los Angeles także bili gorące brawa na

stojąco. Również klasa z liceum Nicolasa wstała z krzeseł i zaczęła skandować jego imię.

Kevin i Josh, przyjaciele nastoletniego Francuza, podsumowali występ swojego kolegi takim

słowem, że siedząca nieopodal kobieta spojrzała się na nich krzywo. Okrzyki zachwytu

trwały jeszcze długo. Każdy wiwatował na cześć Nicolasa, tego geniusza muzyki,

znajdującego się na scenie, obok czarnego fortepianu koncertowego. Chłopak ukłonił się

nisko, po czym wrócił za kulisy. Od razu podeszła do niego Julia. Objęła go za szyję i

szepnęła:

- No i widzisz? Mówiłam, że dasz radę.

- Jak mógłbym nie dać? Zależało mi, aby ten występ wyszedł mi najlepiej. Muzyka,

którą grałem, była szczególna.

Złożył na ustach Julii delikatny pocałunek. Ta zapytała:

- Tak? Czemu?

Pocałował ją ponownie.

- Ponieważ skomponowałem ją dla ciebie. Jesteś moją inspiracją od dnia, w którym

cię poznałem. Musiałem jakoś dać upust temu, co do ciebie czuję, bo w chwilach, gdy nie

byłaś blisko mnie, zaczynałem wariować.

Julia zaśmiała się cicho.

- Wiesz... Czasami mam tak samo - powiedziała. Tymczasem prezenter zapowiedział

kolejnego artystę.

Widzowie byli zbyt zajęci albo występami, albo własnymi sprawami, nie mogli więc

zauważyć dosyć dziwnego zachowania pewnej niskiej, blondwłosej okularnicy. Dziewczyna

starała się niepostrzeżenie uciec spod sceny. Panika izdenerwowanie sprawiły, że przewróciła

się kilka razy, zdzierając skórę z łokci i kolan.

Po oddaleniu się, uciekinierka odetchnęła z ulgą i wyjęła z kieszeni jeansów telefon

komórkowy. Na ekranie widać było okno dyktafonu z migającym w prawym górnym rogu

czerwonym kółeczkiem. Okularnica westchnęła. Wiedziała doskonale, co ten symbol

oznacza. Ze nagrywanie zostało zakończone, a ona właśnie popełniła przestępstwo. Ale

przecież nie miała złych intencji! Po prostu musiała upewnić się, że ten utalentowany

chłopak, który chwilę temu występował, jest taki sam, jak ona, że też jest Dzieckiem Grobu,

jak to ujęto w laboratorium... Przecież musi być. Takiego talentu muzycznego nigdzie się nie

spotka! Żaden współczesny kompozytor nie umiałby w tak rewelacyjny sposób zagrać na

fortepianie! Tak... idealnie, biegle, z wirtuozowską sprawnością, z wyjątkową łatwością, bez

żadnej pomyłki!

Okularnica schowała telefon do kieszeni i z westchnieniem udała się na skraj Los

Angeles, do porzuconego na polu namiotu, który pełnił funkcję jej lokum, odkąd dziewczyna

uciekła z sierocińca. Na miejscu wyjęła z plecaka laptopa, podłączyła za pomocą USB

komórkę i zgrała kompozycję Nicolasa. Następnie, dziękując Stwórcy za wi-fi, opublikowała

ją w serwisie internetowym YouTube. Liczyła na to, że znajdą się ludzie zaciekawieni tym

fenomenem, gotowi zagłębić się w tajemnicę nieznanego jej artysty...

ROZDZIAŁ 9

Szum oceanu

Los Angeles, 15 listopada 2020 roku

Nicolas z łatwością dostosował się do społeczeństwa XXI wieku, pomimo iż

pochodził z innej, starszej epoki. Rozwijał się prawidłowo zarówno pod względem

fizycznym, jak i psychicznym, nie chorował. To wszystko spowodowane było zapewne

nieświadomością co do prawdziwej tożsamości, którą to Alison trzymała w tajemnicy.

Chłopak miał w Los Angeles swoje ulubione miejsce, w którym mógł się wyciszyć,

zrelaksować, odpocząć od zgiełku typowego dla tętniącego życiem miasta i od marudzenia

nauczycieli w szkole. Kiedy po prostu czasem chciał pobyć sam, szedł na molo, siadał na jego

brzegu, bose stopy maczał w wodzie i cieszy! się trwającą chwilą. W takich momentach

docierało do niego, ile tak naprawdę zyskał dzięki wyprowadzce z domu dziecka. A zyskał

wiele: kochającą matkę, wierną i oddaną dziewczynę, przyjaciół, możliwość rozwijania

pasji... Dużo by tu wymieniać.

Pewnego dnia postanowił przyprowadzić tam Julię. Zamierzał pokazać jej pewną

łódkę. W rzeczy samej była to raczej rozpadająca się łupinka, ledwie trzymająca się na

wodzie.

- Może wygląda niepozornie, ale należała do naprawdę wyjątkowej osoby - rzekł

chłopak. - Do mojego przyjaciela, pana Jurka Hamiltona. Był on starym schorowanym

rybakiem, potrzebował pomocy przy połowach. Wielu ludzi radziło mu, aby zrezygnował z

tego i zajął się własnym zdrowiem, ale on zawsze odpowiadał, że za bardzo kocha to, co robi

i nigdy nie porzuci rybołówstwa.

- Jak go poznałeś? - zapytała Julia.

- Po raz pierwszy spotkałem go podczas jednej z wielu wycieczek na plażę. Często tu

jeździliśmy, gdy jeszcze mieszkałem w domu dziecka - wyjaśnił. Julia była jedyną osobą,

której zdradził, że został adoptowany. Inni znajomi ze szkoły myśleli, że mieszkał z Alison od

zawsze.

- Jak to się stało, że narodziła się między wami przyjaźń?

- Cóż... Z początku dużo rozmawialiśmy i okazał się naprawdę miłym, aczkolwiek

cierpiącym człowiekiem. Co najważniejsze, cierpiał tylko fizycznie. Nie powiedział mi tego

wprost, zauważyłem po prostu, jak się poruszał. Z każdym naszym kolejnym spotkaniem miał

coraz więcej problemów zdrowotnych, jednak nigdy się nie uskarżał. Chorobę miał gdzieś.

Starał się ze wszystkich sił, jakie mu pozostały, żyć dalej i wypełniać swoją pasję. W końcu

jednak zapytałem się, co mu jest - Nicolasowi głos zadrżał. Julia wzięła go za rękę.

- Powiedz - poprosiła cicho.

- Okazało się, że od lat walczył z rakiem. Nieraz potrzebował pomocy przy

najprostszych czynnościach, nie tylko przy łowieniu ryb. Starał się jednak ignorować swoją

dolegliwość, nie zgadzał się na żadną wizytę w szpitalu. W końcu jednak zdecydował się na

operację, ale niestety było już za późno, nastąpiły przerzuty i...

Julia przytuliła się do Nicolasa, jakby całą sobą chciała mu okazać, że jest przy nim.

- Nick, tak mi przykro. Strata przyjaciela bardzo boli - szepnęła. Chłopak pogłaskał ją

po głowie.

- Wiem. Przed operacją pan Jurek poprosił mnie, abym w przypadku jego ewentualnej

śmierci zaopiekował się „Szumem oceanu” - wskazał na łódeczkę przycumowaną do mola za

pomocą liny. - Musimy to zrobić, musimy ją odnowić i ukryć bezpiecznie.

- Dlaczego?

- Państwo chce przejąć posiadłość pana Hamiltona, jego domek i wszystkie rzeczy.

Moim obowiązkiem jest wypełnić pozostawione przez pana Jurka zadanie. Jestem mu to

winien. Gdy chorował, postanowiłem mu pomóc. Przychodziłem na molo niemal codziennie.

Pan Jurek zawsze na mnie czekał! Planowaliśmy naprawić wspólnie łódkę ipopłynąć na niej

do tamtej wyspy (wskazał ręką niewielki zalesiony ląd dokładnie naprzeciwko nich). On

wspierał mnie przez cały czas, zanim Alison wzięła mnie do siebie! Zastępował mi tatę,

którego nigdy nie miałem, o wiele lepiej, niż wszystkie panie z sierocińca! To z nim mogłem

porozmawiać na każdy temat! On mnie doskonale rozumiał... - zabrzmiało to tak, jakby

nastolatek tłumił emocje w sobie przez dłuższy czas. Julia, nie puszczając Nicolasa, podniosła

głowę i spojrzała mu głęboko w oczy.

- Kochanie, obiecuję ci, że razem doprowadzimy „Szum oceanu” do stanu

używalności. Obiecuję ci także, że popłynę z tobą na tamtą wyspę! - po czym pocałowała

Nicolasa w usta. Ten, nie zastanawiając się ani chwili, odpowiedział jej tym samym.

Następnego dnia po południu Nicolas i Julia poszli do sklepu z narzędziami i nabyli

odpowiedni sprzęt do naprawy łódki oraz poradnik, z którego mieli dowiedzieć się, jak

zmodernizować „Szum oceanu”, a następnie skierowali się w stronę molo. Podczas gdy

Nicolas starał się zreperować rozlatującą się łupinkę, Julia zabrała się za przeglądanie rzeczy

w domku pana Hamiltona. Miała nadzieję znaleźć tam coś, co pomoże jej zgadnąć, kim pan

Jurek był w przeszłości i czemu tak bardzo przywiązał się do swojego zawodu rybaka.

Pierwsze, co rzuciło jej się w oczy, to sterta starych gazet i ta w kącie. Pisma na samym dole

pożółkły i rozpadały się pod wpływem najdelikatniejszego dotyku; Julia bała się cokolwiek

uszkodzić, działała więc ze szczególną ostrożnością. Zanurzyła rękę w stercie i wyczuła pod

palcami coś twardego, przypominającego okładkę jakiejś książki.

- Co robi książka w górze śmieci? - zapytała na głos samą siebie, po czym wyciągnęła

tajemniczy przedmiot, rozsypując na boki gazety. Okazało się, że znalazła stary, z podartą i

posklejaną taśmą brązową okładką zeszyt z napisem: „PAMIĘTNIK”. Zaciekawiona,

otworzyła go na pierwszej stronie, zapominając o tym, że właśnie wkracza w prywatność

człowieka, którego nawet nie znała.

24.12.1942 roku

Dziś. Wigilia. Mama, babcia i ciocia gotują od rana potrawy tak pyszne i wspaniałe,

że David z sąsiedztwa oddałby mi swój rower w zamian za zjedzenie z nami Wieczerzy. Mam

nadzieję, że Mikołaj przyniesie mi tę wymarzoną łódkę, o którą go poprosiłem.

Jurek

Obok znajdowała się pożółkła, gruba koperta wypełniona zdjęciami, na których

siedmioletni, szczerbaty dzieciak z radością rozpakowuje prezenty. Jednym z nich była

zabawkowa łódka z plastikowym masztem i żaglem z wykrochmalonej bawełny. Julia

zamknęła kopertę i odłożyła ją na miejsce, po czym otworzyła pamiętnik kilkanaście kartek

dalej.

Tym razem na fotografiach młody Jurek odbierał dyplom na uczelni, obejmował czule

w pasie jakąś dziewczynę, a w końcu pracował nad czymś w szopie. W pewnym momencie

pojawiła się też nabazgrana w pośpiechu notatka bez daty:

Udało się! Wreszcie ją skończyłem! Moja pierwsza prawdziwa łódka! Mam wrażenie,

że razem dokonamy wielu rzeczy!

Julia otworzyła zeszyt przy końcu i wypadł jej na kolana wycinek z gazety z roku

1962. Dziewczyna przebiegła szybko wzrokiem po tekście i zawołała Nicolasa. Gdy ten

zdyszany przybiegł, przeczytała mu na głos:

NIEZWYKŁA PODRÓŻ AMERYKAŃSKIEGO RYBAKA!

Pan Jurek Hamilton (27), z zawodu rybak, zbudował małą łódkę o nazwie „Szum

oceanu”, na której wkrótce potem opłynął kulę ziemską. Wyprawa zajęła mu prawie rok.

Niestety, ten zdumiewający młody człowiek odmówił udzielenia wywiadu.

- Wow! - powiedzieli jednocześnie Julia i Nicolas. Chłopak przyglądał się wycinkowi

dziwnym wzrokiem. Nie wiedział czemu, ale poczuł się właśnie, jakby w rzeczywistości był

kilkakrotnie starszy od pana Hamiltona.

- Ciekawa jestem, ile tajemnic jeszcze pozostało do odkrycia... - zastanawiała się na

głos Julia. Piętnastolatek przytaknął jej.

ROZDZIAŁ 10

Rozstanie w Białym Domu

Waszyngton, Biały Dom, 1 grudnia 2020 roku

Julia i Nicolas naprawili „Szum oceanu” i ukryli łódkę wśród drzew na Wyspie

Hamiltona (jak nazwali niewielki ląd naprzeciwko plaży). Podczas gdy cieszyli się z dobrze

wypełnionego zadania, wieść o fenomenalnym występie młodego Francuza w zatrważającym

tempie rozchodziła się po Internecie. Ktoś nielegalnie nagrał fragment koncertu

charytatywnego i opublikował go w sieci, w serwisie YouTube. Tak się złożyło, że na

perfekcyjną kompozycję piętnastolatka natrafił sam prezydent Stanów Zjednoczonych.

Zaciekawiony mężczyzna, po kilkakrotnym odsłuchaniu ujmującej nostalgią melodii, poprosił

swoich dwóch najlepszych agentów bezpieczeństwa, Alberta i Edwarda, oodnalezienie

chłopaka i sprowadzenie go do Białego Domu. Zadziwił go talent młodego Amerykanina i

pragnął osobiście z nim porozmawiać na ten temat.

Los Angeles, Wyspa Hamiltona

Julia parkowała wypożyczony od ojca skuter wodny wśród zarośli na Wyspie

Hamiltona, a Nicolas pobiegł do zbudowanego przez siebie domku na drzewie, gdy rozległ się

niespodziewany szum w powietrzu, nadleciał helikopter, wylądował na piasku i wysiedli z

niego dwaj ubrani w czarne garnitury mężczyźni. Od razu podeszli do dziewczyny. Jeden z

nich (jeśli wierzyć wizytówce, miał na imię Albert) zapytał oficjalnym tonem:

- Czy znasz przypadkiem Nicolasa Augusta?

Julia popatrzyła uważnie na przybyszów i ogarnęła ją panika. Wyglądali na ludzi

pełniących ważne funkcje w państwie. Nastolatka pomyślała, że nie zdziwiłaby się, gdyby się

okazało, że pracują dla samego prezydenta. Ale co w takim razie by robili agenci rządowi na

maleńkiej, niewidocznej na mapach wysepce i po co by pytali o Nicolasa? Kurczę, a jeśli on

się w coś wpakował?

- Znam go - odparła. Stojąc przed tymi ludźmi, patrząc im w oczy, nie umiała

skłamać. - Czy mogą panowie powiedzieć mi, kim są i z jakiego powodu szukają mojego

chłopaka?

- Wysłał nas prezydent Stanów Zjednoczonych. Nie możemy udzielić ci dalszych

informacji. Mamy odnaleźć Nicolasa Augusta. Wiesz może, gdzie on jest? - zapytał Albert.

- Jest tu ze mną. Zaraz go przyprowadzę - powiedziała Julia, po czym zniknęła między

drzewami.

Drugi agent zaczął się niecierpliwić. Rozglądał się dookoła. Jego wzrok prześlizgnął

się po panoramie Los Angeles, aż zatrzymał się na napisie wyrytym jakimś ostrym

narzędziem w korze najbliższego drzewa.

- Wyspa Hamiltona? - przeczytał niepewnie, drapiąc się w głowę, co nadało mu

niezbyt inteligentny wygląd. Nikt nie zwrócił jednak na niego najmniejszej uwagi.

Po upływie kwadransa Julia wróciła w towarzystwie czarnowłosego, opalonego

chłopaka ubranego w sportowy, zielony t-shirt i jeansy obcięte na wysokości kolan. Wyglądał

na nieco zaskoczonego obecnością dwójki mężczyzn w garniturach, którzy wyglądali na

plaży tak absurdalnie, że nastolatek z trudem powstrzymywał śmiech. Zbliżył się jednak i

uprzejmie przedstawił.

- Podobno chcieli się panowie ze mną widzieć. W jakiej sprawie? - zapytał. Albert

odchrząknął i wyjaśnił formalnym tonem:

- Nicolas, o twoim talencie muzycznym jest już głośno nawet w Waszyngtonie.

Prezydent Stanów Zjednoczonych przypadkowo natrafił na jedną z twoich kompozycji w

Internecie. Odsłuchana melodia tak go oczarowała, że zapragnął odnaleźć cię, zaprosić do

Białego Domu i osobiście poznać. Mamy sprowadzić cię tam jak najszybciej.

Nicolas poczuł, że cała sytuacja go przerasta. Oddalił się, usiadł na piasku i ukrył

twarz w dłoniach. To, co właśnie działo się w jego życiu, było do tego stopnia dziwne i

sur-realne, że wydawało się aż niemożliwe. Nie marzył o światowej sławie. Nie potrzebował

popularności. Sprawdzony przepis na szczęśliwą egzystencję stanowiła dla niego możliwość

rozwijania sportowych i muzycznych pasji oraz obecność Julii. Miał kochającą matkę, znalazł

miłość, posiadał ogromne talenty... Niczego więcej nie chciał. Ponadto, obecność tak

ważnych, współpracujących z głową państwa osób przerażała go. Albert i jego kolega po

fachu byli swego rodzaju odzwierciedleniem władzy spoczywającej w rękach prezydenta. W

oczach piętnastolatka niemal emanowali potęgą. Kim on był w stosunku do nich? Prochem?

Okruchem? Czuł się przytłoczony tym, co spoczęło na jego barkach. Wiedział, że nie da rady

podjąć słusznej decyzji bez zasięgnięcia porady kogoś dojrzalszego i posiadającego o wiele

większe doświadczenie życiowe od niego. Problem jednak sam się rozwiązał. Albert

oświadczył:

- Udamy się teraz do twojego miejsca zamieszkania, Nicolas. Muszę porozmawiać z

twoją matką.

Nastolatek odetchnął z ulgą. Cieszył się, że nie został ze wszystkim sam. Czym

prędzej wsiadł z Julią na skuter wodny jej ojca i wrócił na stały ląd. Dziewczyna poszła do

siebie do domu, aby porozmawiać z tatą na temat wyjazdu do Waszyngtonu; ani przez chwilę

nie dopuszczała do siebie myśli, że mogłaby opuścić swojego ukochanego w tak trudnej,

aczkolwiek ważnej dla niego sytuacji. Nicolas natomiast poczekał, aż helikopter wyląduje.

Gdy wysiedli z niego agenci, wsiadł z nimi do taksówki i pojechał do Alison. Kiedy Albert i

jego współpracownik prowadzili dyskusję z jego matką, on w pośpiechu wrzucał

najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka, absolutnie pewien, że kobieta pozwoli mu jechać. Ona

była w stanie poświęcić wszystko, zrobić każdą rzecz, aby jej syn rozwijał swoją muzyczną

pasję. Zastanawiał się, czy także i Julia będzie mogła mu towarzyszyć. Bardzo mu na tym

zależało. Znał już trochę jej tatę, pana Al-Kedę, i wiedział, że w tak bliskiej mu kulturze

arabskiej, której nieudolnie próbował się wyprzeć, jakoby miała nie mieć z nim żadnego

związku, wyjazd piętnastolatki z chłopakiem na drugi koniec kraju nie jest rzeczą dobrze

odbieraną. Chłopak żywił nadzieję, że cywilizacja amerykańska wywarła jednak jakiś wpływ

na ojca jego ukochanej i „zliberalizowała” poglądy mężczyzny na wychowanie współczesnej

młodzieży, zwłaszcza na kwestię pierwszych związków. Wkładając do bagażu sweter,

spojrzał na oprawioną w kolorową ramkę fotografię przedstawiającą jego i Julię. Zdjęcie stało

oparte o wazon. Znajdowali się na nim na plaży. Słońce zachodziło, pozostawiając po sobie

czerwonawą poświatę. On obejmował ją od tyłu w pasie, jej włosy rozwiewał wiatr. Razem

patrzyli się na barwny Pacyfik. Palce ich dłoni były splecione. Wyglądali na takich

szczęśliwych... Nagle rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę! - zawołał, odwracając wzrok od fotografii. Weszła Alison.

- Nicolas, kochanie, panowie Albert i Edward wszystko mi wyjaśnili. Możesz jechać,

jeśli chcesz - oświadczyła. - Wiem, że zaopiekują się tobą i pomogą w razie jakichkolwiek

kłopotów.

- Dobrze, dziękuję. - odparł. - Mamo... - zaczął niepewnie.

- Co się stało?

- No bo ja... Trochę mnie to przytłacza. Ten wyjazd, spotkanie z prezydentem... Mam

wrażenie, że od tej pory moje życie zupełnie się zmieni, z tym, że nie wiem, czy na dobre.

Alison uśmiechnęła się.

- Będzie dobrze, nie musisz się niepokoić. Prawdopodobnie zyskasz sławę, o jakiej nie

śniło się twoim kolegom ikoleżankom ze szkoły - powiedziała.

Nicolas pokręcił głową.

- Nie pragnę sławy. Wystarczy mi to, co mam - zaoponował zgodnie z prawdą.

- Jesteś o wiele bardziej dojrzały i wrażliwszy, niż twoi rówieśnicy. Mam absolutną

pewność, że sobie poradzisz - odrzekła kobieta. Ucałowała nastolatka w czoło, po czym

zapytała:

- A co z Julią? Jedzie z tobą?

- Mam taką nadzieję. Teraz pewnie rozmawia na ten temat ze swoim ojcem.

- Jeżeli jednak okaże się, że ona będzie ci towarzyszyć, pamiętaj, nie rób nic głupiego

i nie zmuszaj jej do czegoś, czego nie chce! - przestrzegła syna Alison. Choć był już prawie

dorosły i wiedziała, iż da sobie radę, nadal martwiła się o niego. To miała być dla Nicolasa

pierwsza dłuższa podróż poza granice stanu Kalifornia (przynajmniej pierwszy tego rodzaju

wyjazd od czasu jego narodzin). Chłopak chwycił plecak i zszedł po schodach na parter.

- Może chciałbyś poczekać jeszcze z godzinę lub dwie? Mógłbyś wtedy poćwiczyć -

zaproponował Albert. Piętnastolatek zaprotestował.

- Nie, skądże. Nie potrzebuję dodatkowego czasu. Mogę wyjechać choćby zaraz.

Gotową kompozycję noszę cały czas w głowie - oświadczył. - Mam tylko jedną prośbę.

Chciałbym podjechać pod dom Julii, tej dziewczyny, która towarzyszyła mi na Wyspie

Hamiltona. Obiecała, że spyta się swojego taty, czy może jechać ze mną, a zależy mi na jej

wsparciu i obecności obok.

- Nie ma problemu - stwierdził Albert. Razem z Edwardem udali się do czekającej na

nich taksówki. Nicolas uścisnął na pożegnanie Alison i dołączył do nich. Zajmując tylne

siedzenie w samochodzie, zadzwonił do swojej ukochanej. Ta, rozradowana, nie dała mu

dojść do słowa.

- Mogę jechać! - krzyknęła. - Tata stwierdził, że jestem wystarczająco

odpowiedzialna, a poza tym zapewniłam go, że będę miała opiekę.

- To cudownie! - ucieszył się chłopak. W duchu gorąco podziękował panu Al-Kedzie

za jego decyzję.

Waszyngton, Biały Dom

W tej samej chwili, kiedy Julia i Nicolas lądowali na lotnisku w Waszyngtonie, w

Białym Domu odbywało się ważne dla głowy kraju spotkanie.

W jednym z najbardziej reprezentacyjnych gabinetów siedział prezydent i wpatrywał

się w stojącą przed nim mniej więcej czternastoletnią dziewczynę, blondynkę w okularach.

Spojrzenie mężczyzny aż emanowało fascynacją. Nastolatka nie wydawała się być tak samo

pozytywnie nastawiona do spotkania. Chociaż do Białego Domu zgłosiła się sama, zaczynała

pomału żałować tej decyzji. Czuła się onieśmielona obecnością tak ważnej osoby. Prezydent

to zauważył:

- Drogie dziecko, nie musisz się mnie bać. Nic złego ci się tu nie stanie. Wszelki stres

jest zupełnie zbędny - obiecał kojącym tonem terapeuty. - Chcę tylko porozmawiać z tobą o

czymś ważnym. Gdy wyczuł, że dziewczyna nieco się rozluźniła, zadał pierwsze pytanie.

- Jak masz na imię? - cały czas używał łagodnego, pełnego ciepła tonu głosu.

- Isabelle.

- Skąd pochodzisz?

- Mam włoskie korzenie. Mama, będąc ze mną w ciąży, wyjechała do Francji.

Osiedliła się w Paryżu. Potem wybuchła tam jakaś epidemia i ona zmarła, zanim jeszcze

przyszłam na świat. Był rok 1822.

Gdyby Isabelle nie wpatrywała się uparcie w swoje znoszone trampki, zauważyłaby

pewnie, jak gwałtownie zmienia się wyraz twarzy prezydenta. Teraz widniało na niej szczere

zdumienie, pomieszane z szokiem. Mężczyzna szybko się opanował i kontynuował dyskusję:

- Jesteś absolutnie pewna? - spytał.

Isabelle uśmiechnęła się blado. Podniosła wzrok i wbiła go w oczy przywódcy

Ameryki, zupełnie jakby chciała upewnić go, że nie zmyśla.

- Zdaję sobie doskonale sprawę, że to, co powiedziałam, zabrzmiało wyjątkowo

absurdalnie, jednak taka jest prawda - rzekła. - Mogę to panu udowodnić.

- Mów! Mów wszystko, co wiesz! - niemal błagalnie krzyknął prezydent. Widać było,

że cała ta historia coraz bardziej go intryguje.

Isabelle kiwnęła głową, nie odwracając wzroku.

- Jak już wcześniej wspomniałam, nie miałam szansy poznać swojej mamy, gdyż

zmarła ona na jakąś epidemię tuż przed moimi narodzinami. Stało się to niemalże tuż po

zachorowaniu, po wyjeździe do kliniki do Francji. Moje pierwsze wspomnienie jest dziwne, j

ednak pamiętam dokładnie, że „obudziłam się” w wielkim pomieszczeniu wyłożonym

granatowymi płytkami. Dookoła stały wielkie słoje wypełnione wodą. Niektóre były otwarte,

a jeden z nich ktoś najwyraźniej usiłował zniszczyć, bo leżał roztrzaskany na podłodze. Potem

przyszedł mężczyzna ubrany w kitel z twarzą zasłoniętą białą maską. Towarzyszyła mu

podobnie wyglądająca kobieta. Człowiek ten w pewnym momencie odsłonił swoją twarz.

Zobaczyłam, że miał krótką czarną bródkę z pojedynczymi pasmami siwizny. Oświadczył mi,

że jakimś cudem przeżyłam w brzuchu zmarłej mamy 183 lata, po czym wskazał na kalendarz

ścienny z motywem pór roku. Chociaż byłam wcześniakiem, umiałam odczytać datę. Był 2

września 2005 roku. Mężczyzna z czarną bródką ponownie wskazał na kalendarz. Tym razem

jego palec skierowany był na lipiec. Powiedział, że jakiś czas przede mną narodził się

podobny do mnie chłopiec, że przyszedł na świat w taki sam sposób, że pochodził z Francji...

W tym momencie Isabelle nie wytrzymała i wybuchła płaczem.

- Dowiedziałam się później, że to granatowe miejsce to laboratorium w Los Angeles.

Ten facet, który rozmawiał ze mną, stwierdził, że „dzięki swojej matce” wyrosnę na geniusza,

tak jak tamten chłopiec. Powiedział także, że skoro mama i tata byli najwybitniejszymi w

całych ówczesnych Włoszech matematykami, to ja powinnam odziedziczyć po nich

ponadprzeciętną pamięć, wybitnie rozwiniętą od dnia narodzin. Rodzice tego drugiego

dziecka to najlepsi muzycy osiemnastowiecznej Francji: ona grała znakomicie na fortepianie,

on na flecie. Niestety zmarli gwałtownie. Zgodnie z założeniami człowieka z czarną bródką

ich syn będzie niezwykle utalentowanym pianistą, jak tylko trochę podrośnie. Panie

prezydencie, czy mogę coś pokazać?

- Oczywiście, moja droga - oświadczył drżącym głosem mężczyzna.

Opowieść, którą właśnie usłyszał, mocno nim wstrząsnęła. Zastanawiał się, jak coś

takiego jest możliwe. Nie wątpił w to, że ta tajemnicza blondwłosa okularnica mówi mu

prawdę. Okazywane przez nią emocje zdradzały, że nie kłamie. I tu Isabelle przedstawiła całą

historię swojego życia w języku włoskim, po czym jęknęła.

- Sam pan widzi... Nigdy nie rozmawiałam z nikim po włosku, jedyny obcy język,

jakiego się uczyłam, to hiszpański. Nie zdziwiłabym się, gdyby tamten chłopiec znał

perfekcyjnie francuski. Jesteśmy jakby... Nie wiem zbytnio, jak to określić... Jesteśmy

Dziećmi Grobu... Potrafimy odtwarzać bezbłędnie to, co robiły nasze mamy, gdy były z nami

w ciąży. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że umiem mówić po włosku i pamiętam dzień, kiedy

przyszłam na w świat? Normalnie urodzone dzieci nie mają żadnych wspomnień z tak

wczesnego etapu w swoim życiu.

Prezydentowi w tym momencie przychodziło do głowy już tylko jedno jedyne pytanie.

- Wiesz może, jak nazywa się ten chłopiec, który „urodził się” przed tobą? Ten z

francuskimi korzeniami?

Isabelle kiwnęła głową.

- Nazywa się Nicolas August - szepnęła.

Mężczyźnie szybciej zabiło serce.

W tej samej chwili do Białego Domu dotarła Julia z Nicolasem. Nastoletnia para, na

swoje nieszczęście, przechodząc obok drzwi do salonu, usłyszała fragment rozmowy

przywódcy kraju z Isabelle, ten fragment, w którym opowiada ona o swoim pochodzeniu.

Zaciekawieni zatrzymali się, chcąc wysłuchać do końca dyskusji. Podczas gdy Julia

odczuwała coraz większą gulę w żołądku, Nicolas odnosił wrażenie, że jakaś zimna

substancja wypełnia mu żyły. Nie mógł uwierzyć w to, co docierało do niego zza

zamkniętych drzwi salonu. Coraz więcej szczegółów układało się w logiczną całość. Nigdy

nie uczęszczał na lekcje francuskiego, a mimo to znał doskonale ten język i umiał posługiwać

się nim płynnie. Potrafił znakomicie grać na fortepianie, chociaż w ogóle nie chodził na żadne

zajęcia muzyczne. Odtwarzał na tym instrumencie nieznane kompozycje, które zadziwiały

wszystkich. Nie był w stanie określić, skąd je znał. Gdy dotykał klawiszy, palce same

odnajdywały rytm, a melodia płynęła prosto z jego serca. Zawsze czuł jednak, że ktoś kiedyś

mu grywał do snu te same utwory. Nie wiedział jednak, kto to był. Zrozumiał teraz także,

skąd wzięło się u niego wrażenie, że tak naprawdę nie pochodzi z Los Angeles, a z Paryża.

Jeśli to wszystko, o czym opowiadała ta nieznajoma dziewczyna, to prawda, to... Kim on

właściwie jest? Jak to się stało, że przeżył ponad dwa wieki w ciele martwej kobiety? Tak

wiele pytań cisnęło mu się na usta. Zapominając o Julii, nie myśląc o zasadach dobrego

wychowania, pchnął z całej siły drzwi, które z hukiem uderzyły o ścianę. Znalazł się w

przepięknym gabinecie z kominkiem, ogromnym biurkiem i wysokimi oknami. Na sofie

pośrodku siedział prezydent i patrzył się na niego z zaskoczeniem, zupełnie jakby także nie

mógł uwierzyć w te rewelacje. Przed nim stała blondynka w okularach. Płakała.

Nicolas zbliżył się do nich, oddychając głęboko i usiłując się uspokoić. Chciał podejść

do całej sprawy z dystansem. Lecz kiedy chwilę później otworzył usta, wydobyło się z nich

jedynie ciche zapytanie:

- To prawda?

W Isabelle jakby wstąpiła energia. Pełna optymizmu rozpromieniła się i oświadczyła:

.

- Oczywiście. Jesteś taki sam, jak ja - oświadczyła. - Obydwoje umiemy robić

niezwykłe rzeczy, pochodzimy z odmiennych epok, mamy talenty, o jakich nie śniło się

współczesnym geniuszom - powiedziała, kładąc chłopakowi rękę na ramieniu. Emanowała

pewnością siebie, której tak bardzo jej brakowało w trakcie rozmowy z najważniejszą osobą

w państwie.

Julia słuchała krótkiego dialogu Nicolasa z nieznaną dziewczyną z niedowierzaniem.

Starała się podejść do tego racjonalnie, jednak nie umiała. Patrząc na tę blondwłosą

okularnicę, ogarnął ją ogromny gniew. Nie zastanawiając się długo, wbiegła do pokoju,

zepchnęła dłoń tej małolaty z ramienia Nicolasa i zapytała:

- Isabelle, tak?

Blondynka kiwnęła głową.

- Miło mi. Ja jestem Julia Al-Keda, jego dziewczyna - z tonu, z jakim wypowiedziała

słowo „dziewczyna”, wcale nie wynikało, iż jest jej miło. Nastolatka była wściekła i

jednocześnie przerażona, że być może Isabelle odbierze jej Nicolasa, że jej rewelacje

zafascynują go do tego stopnia, że zapomni, kto powinien być dla niego najważniejszy. Z tego

strachu straciła nad sobą panowanie. Chciała zranić swoją rywalkę, skrzywdzić ją tak, żeby

już nigdy nie mogła nikomu opowiadać o Dzieciach Grobu... - Opanuj się, blondyno!

Możesz mu mówić, co tylko chcesz, ale zachowaj dystans, z łaski swojej! Nawet nie

wiesz, co mój chłopak przeszedł na korytarzu, słuchając twojego idiotycznego wykładu!

Isabelle zarumieniła się.

- Spokojnie, tylko spokojnie... Ja tylko wyjaśniałam mu, że...

- Ze jest taki sam, jak ty?! - Julia wcale nie zamierzała się uspokoić. - Wygadujesz o

nim bzdury, myślisz, że w nie uwierzy...

- Wierzę jej - oświadczył cicho Nicolas. Nigdy wcześniej nie widział swojej

ukochanej aż tak wściekłej i nie wiedział, co ma w takiej sytuacji zrobić. Julia spojrzała na

niego, zszokowana.

- Wierzysz? - zapytała.

- Tak.

- Świetnie! - warknęła.

Okularnica uznała za stosowne się wtrącić.

- Wy jesteście tutaj z mojego powodu. To wszystko przeze mnie - powiedziała.

Julia zmarszczyła brwi.

- Co to ma znaczyć?

- Pamiętasz koncert charytatywny, w którym Nicolas brał udział?

- Jasne, że pamiętam. Skąd ty o nim w ogóle wiesz?

- No więc, byłam tego dnia w Los Angeles i ukradkiem nagrałam występ twojego

chłopaka, a następnie opublikowałam go w Internecie. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z

tego, iż działam nielegalnie, ale... Po prostu musiałam się upewnić, że się nie myliłam co do

jego tożsamości - to powiedziawszy, Isabelle wyjaśniła wszystkim pokrótce, jak działa

aplikacja Google Musie, poprzez którą umieściła nagranie z koncertu w sieci.

- A ja zupełnie przypadkowo natrafiłem na rewelacyjną kompozycję Nicolasa, gdy

pewnego dnia przeglądałem swoje ulubione strony internetowe. Melodia oczarowała mnie, w

związku z czym postanowiłem odnaleźć was i zaprosić do Waszyngtonu - dokończy!

prezydent z uśmiechem.

Po chwili zwrócił się bezpośrednio do młodego Francuza:

- Miałem nadzieję, że osobiście zagrasz dla mnie na fortepianie - mężczyzna sądził, że

jego wyjaśnienia przemówią do rozumu roztrzęsionej Julii oraz sprawią, że wreszcie się

uspokoi.

Nastolatka usiadła na sofie i ukryła twarz w dłoniach. Nadal nie mogła uwierzyć, że to

wszystko, co usłyszała o przeszłości swojego chłopaka, to prawda. Przecież tak doskonale

odnajdywał się w społeczeństwie dwudziestego pierwszego wieku! Nie miał żadnych

problemów zdrowotnych! Jedyne, co go wyróżniało, to niesłychane zdolności muzyczne oraz

perfekcyjna znajomość francuskiego! Poza tym fakt, iż płód żyje w brzuchu zmarłej matki

217 lat, wydawał się jej zupełnie niemożliwy z punktu widzenia biologicznego. Takie rzeczy

po prostu nie zachodziły w środowisku naturalnym. Była jeszcze jedna okoliczność. Nicolas,

jako nienarodzone dziecko, musiał przetrwać w ciele pani August w niezmienionym stanie

rozwoju, zupełnie jakby czas się dla niego zatrzymał. Julia nie należała do grona osób

wierzących, nie brała więc pod uwagę interwencji sił wyższych. Jednego była zupełnie

pewna: właśnie odkryta tajemnica nie zmieniła jej uczuć do ukochanego. W dalszym ciągu

darzyła go taką samą miłością. Uspokoiwszy się, uznała swoje wcześniejsze zachowanie za

żenujące. Podniosła głowę i spojrzała na Isabelle z fascynacją pomieszaną ze wstydem.

- Przepraszam cię - szepnęła.

- Nie ma sprawy. Doskonale cię rozumiem. Na twoim miejscu zareagowałabym tak

samo. W końcu nieczęsto człowiek dowiaduje się, że jego druga połówka, żyjąca w

dwudziestym pierwszym wieku, została spłodzona w innej epoce.

- Więc nie zmyślałaś? Cały czas mówiłaś prawdę? Wiesz może, w którym roku zmarli

rodzice Nicolasa?

- W 1788 roku. Czy teraz mogłabym porozmawiać z twoim chłopakiem na osobności?

Panie prezydencie, jeśli nie ma pan również nic przeciwko temu, wyszłabym z Nicolasem na

chwilę na korytarz.

- Oczywiście.

Po upływie pół godziny Julia zaczęła się poważnie denerwować. W końcu nie

wytrzymała i zniecierpliwiona zapytała przywódcę kraju, w dalszym ciągu przejętego

opowieścią Isabelle:

- Tak długo rozmawiają... Może zajrzę do nich?

Mężczyzna, zamyślony, kiwnął głową, odsyłając tym samym nastolatkę na korytarz.

Dziewczyna zbliżyła się do drzwi i zamarła.

-...O Jezu... Isabelle... W takim razie naprawdę jesteśmy podobni... Gdzie mieszkałaś

przez te wszystkie lata, gdy ja żyłem w domu dziecka?

- Także byłam w sierocińcu, ale w innym. Uciekłam stamtąd tuż po ostatnich świętach

Bożego Narodzenia. Od tej pory mieszkałam to tu, to tam... Zbudowałam sobie nawet szałas,

jednak nie przetrwał on zbyt długo. Po kilku dniach rozleciał się. A jak wyglądała twoja

przeszłość?

- Wychowywałem się w domu dziecka i z tym miejscem wiążą się moje

najwspanialsze wspomnienia, zanim zostałem adoptowany. Na fortepianie umiałem grać od

zawsze, chociaż nie chodziłem na żadne lekcje. Nikt nigdy nie uczył mnie także francuskiego.

Pierwszy kontakt z tym językiem miałem w liceum. Potem moje życie stało się piękniejsze,

ponieważ poznałem Julię. Zakochałem się. Nie tłumaczono mi, na czym polega młodzieńcza

miłość, sam musiałem wszystkiego się dowiedzieć.

- Jakie masz plany na najbliższą przyszłość, biorąc pod uwagę fakty, które poznałeś?

- Zamierzam wrócić do Los Angeles jak najszybciej i opowiedzieć o wszystkim

Alison, mojej przyszywanej mamie. Chciałbym skończyć za parę lat liceum z jak najlepszymi

wynikami, a potem dostać się na studia muzyczne.

- Jak zapatrujesz się na związek z Julią?

- Cóż... Świadomość, kim naprawdę jestem, nie zmieniła mojej miłości do niej.

Oddałbym za nią życie, jeśli byłaby taka konieczność. Chciałbym, aby nasz związek trwał

całą wieczność. Na razie jednak zamierzam odsunąć na bok sprawy sercowe i skupić się na

dokładnym zbadaniu historii swojej rodziny. Julia od dzieciństwa znała swoją przeszłość oraz

wydarzenia z życia rodziców, mnie to nie było dane. Odnośnie jej, zastanawia mnie tylko

jedna rzecz. Czemu zareagowała tak agresywnie, słysząc twoją wypowiedź?

- Nie wiem, Nick... Może ma jakieś problemy nerwowe?

- Nie przeginaj! To, że ci w końcu uwierzyłem, nie oznacza, że wolno ci obrażać moją

ukochaną!

- No dobrze. Przepraszam. Zgoda?

- Zgoda.

Rozległ się głośny pisk i tupot stóp. Oszalała z radości Isabelle rzuciła się Nicolasowi

na szyję. W tym samym momencie Julia otworzyła drzwi i wyszła na korytarz.

- Co wy robicie? - zapytała.

Chłopak, wyraźnie zniesmaczony, zdjął ręce dziewczyny ze swojego karku i odsunął

się od niej.

- Rzuciła się na mnie - oświadczył. - Nic nie mogłem poradzić. Przykro mi, że weszłaś

akurat teraz.

- Podejrzewałaś nas o coś? - spytała Isabelle.

Julii bardzo nie spodobał się ton, z jakim wypowiedziała słowo „nas”.

- Zdziwiło mnie to, że tak długo rozmawialiście - wyjaśniła. - Poza tym, ty w ogóle

nie znasz Nicolasa. Trochę dziwnie wyglądało, gdy tak na dzień dobry przytuliłaś się do

niego.

Okularnica uśmiechnęła się ironicznie.

- Nick, mówiłam ci, że ona ma jakieś problemy ze sobą. Bo w końcu podejrzewa cię o

zdradę, chociaż nie ma ku temu powodów. Ostrzegałam cię! - oświadczyła.

W Julii aż się zagotowało. „Ostrzegałam cię”?! Co to ma znaczyć?! Na co ta blondyna

sobie pozwala?! Ponadto użyła wobec Nicolasa zdrobnienia, którym Julia określała swojego

chłopaka w romantycznych sytuacjach! Tego już było za wiele.

- Isabelle! A już miałam zamiar cię polubić. Jak mogłaś posądzić mnie o coś takiego,

jak zarzucanie mojemu ukochanemu zdrady? - dziewczynę zaniepokoiła nutka paniki w

głosie.

Isabelle postanowiła ukazać złośliwą stronę swojej osobowości i zakpić sobie z Julii.

Jednym zdecydowanym ruchem pocałowała Nicolasa w usta.

- Proszę cię bardzo. Teraz już masz pretekst do tych swoich chorych podejrzeń! -

zawołała.

W tej chwili Julii puściły nerwy. Oszalała z gniewu, gotowa walczyć w obronie

swojego uczucia, rzuciła się na swoją rywalkę i już po minucie obydwie dziewczyny biły się

w najlepsze. Zaangażowały się w walkę do tego stopnia, że prezydentowi z trudem udało się

je rozdzielić.

- Uspokójcie się natychmiast! - powiedział stanowczo, odciągając potarganą Isabelle

w stronę sofy. Julia, ocierając dolną wargę z krwi, stanęła nieopodal drzwi. Nicolas usiłował

ją uspokoić, jednak sam stracił nad sobą panowanie.

- Co się z tobą dzieje, dziewczyno?! - krzyknął. - Jednego dnia twierdzisz, że mnie

kochasz, jesteś spokojna i wrażliwa, a drugiego...

- Och, daj spokój! Widziałam, jak Isabelle się na ciebie patrzyła! Wściekłam się,

ponieważ pomyślałam, że chce mi ciebie odebrać! I ten pocałunek... Niby wiem, że zrobiła to,

aby mnie sprowokować. Udało jej się. Poza tym słyszałeś, co o mnie wygadywała. Każdemu

normalnemu człowiekowi puściłyby nerwy.

- Normalnemu... - prychnęła Isabelle.

Nicolas skarcił ją spojrzeniem. Ujął twarz swojej ukochanej w dłonie, spojrzał jej

głęboko w oczy i wolno szepnął:

- Nigdy, przenigdy nie dopuszczaj do siebie myśli, że mógłbym pokochać

kogokolwiek innego, tak jak kocham ciebie. Wybacz mi, jeśli zrobiłem coś, co cię

zdenerwowało.

- Ty nie zrobiłeś nic. To ja cię przepraszam. Przepraszam też pana, panie prezydencie.

Zachowałam się bardzo dziecinnie.

Mężczyzna kiwnął głową, jakby chciał tym samym oznajmić, że puszcza wszystko w

niepamięć. Isabelle spojrzała wymownie w sufit.

- Żałosne - stwierdziła.

Teraz Julia popatrzyła na nią wilkiem. Isabelle zdecydowanym krokiem zbliżyła się

do Nicolasa:

- Wybieraj: życie w dwudziestym pierwszym wieku z Julią u boku, czy możliwość

dokładniejszego zbadania historii swojej rodziny ze mną? - zapytała.

Julia uznała za stosowne się wtrącić:

- Nick, chcę, byś wiedział dwie rzeczy. Pierwsza: cokolwiek wybierzesz, zawsze będę

cię kochać. Druga: osoba, na której naprawdę ci zależy, która jest tą jedyną, nigdy nie

postawiłaby cię przed podobnym wyborem - oznajmiła.

Zdawała sobie sprawę, że jeśli Nicolas zdecyduje się pójść z Isabelle, będzie to

znaczyło koniec dla nich jako pary. Prezydent uniósł w górę ręce w geście poddania.

- Zostawiam was samych. Dajcie mi znać przez Alberta, gdy już rozwiążecie konflikt -

to powiedziawszy, opuścił gabinet i wyszedł na korytarz.

- Wróćmy do tematu. Chcę wiedzieć, co wybierze Nicolas - uparcie kontynuowała

Isabelle.

Chłopak przez kilka minut patrzył się niezdecydowany na swoje buty. Ważyły się

dwie niezwykle ważne dla niego kwestie i każda z nich miała ogromny wpływ na jego dalsze

życie. Nie chciał stracić Julii, kochał ją całym sobą, jednak z drugiej strony nigdy nie znał

swojej przeszłości, a teraz nadarzała się idealna okazja, aby dowiedzieć się czegoś więcej na

temat osiemnastowiecznej Francji, społeczeństwa, w którym żyli jego rodzice, na temat ich

śmierci oraz zdarzeń, jakie zaszły na paryskim cmentarzu, w konsekwencji czego jego matka,

Eleonora August, stała się doskonałym przykładem anomalii genetycznej. W końcu podjął

decyzję. Z trudem powstrzymując łzy, oświadczył drżącym głosem:

- Julia... Zdaję sobie sprawę, że postępuję teraz jak ostatni drań, ale... Zrozum, nigdy

nie znałem swoich bliskich, nie wiedziałem do tej pory, kim jestem. Ty dorastałaś pod opieką

ojca, mnie to szczęście nie było dane. Chętnie poprosiłbym cię o towarzyszenie mi w

poszukiwaniu wiadomości, dotyczących mojej rodziny, jednak wiem, że nigdy się na to nie

zgodzisz. Kocham cię całym sobą, całą duszą, całym umysłem. Tak mi przykro - spróbował ją

objąć, jednak Julia odepchnęła jego rękę. Płakała.

- A więc taki jest nasz koniec? - zapytała przez łzy. - Zawsze wierzyłam, że razem się

zestarzejemy, wspólnie przejdziemy przez życie. Tyle dla mnie znaczyłeś... - to

powiedziawszy, Julia pochwyciła swój porzucony na podłodze plecak i wybiegła z gabinetu.

Minęła zdziwionego prezydenta. Ignorując przepełnione bólem nawoływania

Nicolasa, opuściła Biały Dom. Nie zatrzymała się nawet po to, by złapać oddech. Jej były

chłopak błagalnie poprosił przywódcę kraju o załatwienie transportu na lotnisko...

ROZDZIAŁ 11

Osamotnienie

3 grudnia 2020 roku

Po ucieczce z rezydencji prezydenta USA Julia nie wróciła od razu do rodzinnego San

Francisco. Noc spędziła ukryta w ogrodach Białego Domu, a następnego dnia, ze względu na

ryzyko złapania przez Alberta lub Edwarda, wyruszyła do Kalifornii. Zdecydowała się na

podróż autostopem. Gdy stała na ulicy z wyciągniętą ręką i wyprostowanym kciukiem, czuła

na sobie karcące spojrzenia widzących ją ludzi. „Pewnie mają mnie za prostytutkę.. -

pomyślała sobie.

Mijające ją osoby obserwowały coraz bardziej wychudzoną i zaniedbaną

piętnastolatkę. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, w jak zatrważającym stopniu się

zmieniła. Z każdym dniem coraz bardziej przypominała zombie: uwidoczniły się u niej kości

policzkowe, skóra straciła dawny, zdrowy odcień, oczy jakby się powiększyły. Prezydent

wysłał za nią pościg, ale póki co nastolatka pozostawała nieuchwytna.

Również Nicolas nie radził sobie dobrze z rozstaniem z ukochaną. Całe życie straciło

dla niego sens. Po powrocie do Los Angeles wszystko przypominało mu Julię, słyszał jej głos

w każdym podmuchu wiatru, we wszystkich kroplach deszczu dostrzegał jej przepełnioną

bólem twarz. Zachowanie chłopaka budziło coraz większy niepokój Alison. Nastolatek

miewał huśtawki nastrojów, unikał fortepianu jak ognia. Przesiadywał też całe dnie w

wybudowanym przez siebie domku na drzewie i patrzył się bez celu na ukrytą w zaroślach

Wyspy Hamiltona łódkę „Szum oceanu”.

Dodatkowo nastroju Nicolasowi nie poprawiał fakt, że Isabelle przyjechała do Los

Angeles razem z nim. Teraz nie opuszczała go ani na krok, próbując stale pouczać go, jak

powinien żyć we współczesnym świecie ze świadomością tego, kim jest naprawdę. W kilka

tygodni po zerwaniu z Julią chłopak poczuł, że dłużej już nie zniesie Isabelle ciągle

powtarzającej mu, że każde Dziecko Grobu rodzi się geniuszem i posiada nadnaturalnie

rozwinięte talenty. W końcu nie wytrzymał.

- Posłuchaj mnie uważnie, dziewczyno! Doskonale radziłem sobie w dwudziestym

pierwszym wieku bez ciebie. Twoja obecność jest zbędna! Sprowokowałaś Julię. To przez

ciebie ją straciłem! Matko... Gdybym wcześniej wiedział, że tak to się skończy, nie

zdecydowałbym się na poznanie sekretów mojej rodziny... Co ja mówię! W ogóle bym nie

jechał do Waszyngtonu!

Również bardzo martwił się o Julię jej tata. Dla niego samotne dni w pustym domu w

San Francisco, bez żadnych wieści od córki, trwały niemiłosiernie długo i oznaczały

niekończące się pasmo zmartwień. Po upływie miesiąca ten udręczony psychicznie człowiek

zaczynał pomału tracić nadzieję, że nawet pomimo zawiadomienia policji dziewczyna

kiedykolwiek się znajdzie. Mimo to jednak na każdy dźwięk telefonu, na każde pukanie do

drzwi, gwałtownie zrywał się na nogi. Zawsze, niestety, spotykało go rozczarowanie. Z

czasem zrezygnował z wyrobionego przez siebie w ciągu ostatnich tygodni rytuału,

polegającego na codziennym wydzwanianiu do kolejnych posterunków policji w całym stanie

Kalifornia. Rezultatem tego zwykle była rozmowa:

- Tu posterunek policji w Los Angeles (...), mówi posterunkowy (...), w czym mogę

pomóc?

- Dzień dobry, moje nazwisko Al-Keda. Chciałbym zgłosić zaginięcie córki Julii, lat

piętnaście. Niewysoka, czarne loki, ciemna karnacja...

- W porządku, już zapisuję. Kie...

- Jak pan może mówić „w porządku”?! Nic nie jest takie, jakie powinno być! Moje

dziecko, moje jedyne dziecko... - szlochał pan Al-Keda do słuchawki.

- Proszę się uspokoić. Otrzymujemy dziennie wiele zgłoszeń, w których zaniepokojeni

rodzice informują nas o tym, że ich syna lub córki nie ma w domu.

- Julia nie uciekła! Wyjechała ze swoim chłopakiem do Waszyngtonu. Miała wrócić

dwa dni później, a minęło ich już siedem (dwa tygodnie, trzy, miesiąc...)!

- Doskonale rozumiem pański niepokój, sam jestem ojcem. Proszę udzielić mi więcej

szczegółów, może okoliczności zaginięcia?

- Chłopak córki został zaproszony przez prezydenta państwa do Białego Domu. Julia

przekonała mnie, abym pozwolił jej mu towarzyszyć. Zgodziłem się. Nie sądziłem, że może

stać się coś takiego... Niestety, nie znam okoliczności, w jakich doszło do zaginięcia.

- Rozumiem, że nie ma pan żadnego kontaktu z córką?

- Wyłączyła telefon.

- W takim razie dziękujemy panu za złożenie zeznań. Zrobimy wszystko, co w naszej

mocy, aby ją odnaleźć.

Codziennie pan Al-Keda odbierał kilka telefonów z kolejnych posterunków i słyszał

po drugiej stronie:

- Bardzo nam przykro, ale dalsze prowadzenie śledztwa zostaje zawieszone. Zgodnie z

przepisami prawnymi po upływie czterdziestu ośmiu godzin od chwili zaginięcia wpisuje się

nazwisko poszukiwanej osoby na listę zaginionych. Tak postąpiliśmy w przypadku pańskiej

córki. Będziemy z panem w kontakcie, w przypadku uzyskania jakichkolwiek informacji

dotyczących pańskiej córki.

Mężczyzna do tego stopnia przejął się sprawą Julii, że przestał chodzić do pracy,

rozchorował się i zrezygnował z opuszczania swojego domu. Z utęsknieniem wyczekiwał na

chociażby jeden telefon z któregokolwiek z posterunków z informacją, że śledztwo zostaje

wznowione. Czekał bardzo długo. W końcu, 24 grudnia 2020 roku, w wigilię, pan Al-Keda

zdecydował się skontaktować z policją po raz ostatni. Drżącą ręką wykręcił numer na

komisariat w Waszyngtonie, miejscu, gdzie cały jego koszmar się rozpoczął. Po trzech

sygnałach ktoś odebrał. W słuchawce rozległ się poirytowany, męski głos:

- To znowu pan? Zdaje mi się, że wspominałem wcześniej, iż nazwisko Julii widnieje

na Uście osób zaginionych! Nic więcej nie możemy zrobić!

- Proszę się nie rozłączać! Dziś wigilia, a mojej córki nie ma. Nie wiem, czy jeszcze

żyje. Tak święta nie powinny wyglądać. Te dni należy spędzać w rodzinnym gronie! - jęknął

roztrzęsiony ojciec. - Proszę dać mi jakąś nadzieję! Nie pozwólcie mi się poddać!

- Panie Al-Keda, chciałbym panu jakoś pomóc, ale nie jestem w stanie. Życzę

wesołych świąt!

Po tej rozmowie telefonicznej tata Julii załamał się i zagłębił w smutku. Rozpacz i

niepokój pokonały niegdyś silnego emocjonalnie człowieka.

ROZDZIAŁ 12

Szokujące informacje

San Francisco, 6 stycznia 2021 roku

Minęły kolejne dwa tygodnie. Julia w dalszym ciągu nie pogodziła się z odejściem od

Nicolasa. Chłopak znaczył dla niej wszystko. Nie widziała sensu w powrocie do domu,

zapomniała o tacie czekającym na nią z niecierpliwością. Mimo to autostopem dotarła do San

Francisco. Nie wiedziała, czemu to robi, co nią kieruje. Chyba po prostu chciała prześledzić

stare szlaki, którymi podążała jako mała dziewczynka. Widok znajomych ulic wywołał u niej

poczucie nostalgii. Z wrażeniem, że coś ciężkiego przygniata jej klatkę piersiową, ostrożnie,

nie chcąc zostać zauważona, minęła dom rodzinny i udała się do centrum miasta. Przed

oczami stanęły jej pierwsze randki z ex-chłopakiem, Dylanem, z którym spotykała się, zanim

poznała Nicolasa.

Pod wieczór Julia była bardzo zmęczona. Szybko odnalazła jakiś brudny i pełen

drewna, aczkolwiek cichy kącik pomiędzy barem a delikatesami, wyjęła scyzoryk, chwyciła

kawałek drewnianej belki i zaczęła rzeźbić. Nigdy wcześniej tego nie robiła, a mimo to

wiedziała doskonale, jak wykonać następny ruch. Gdy już się ściemniło, na dłoni dziewczyny

spoczywało małe, drewniane serduszko. Nastolatka z westchnieniem schowała nożyk i serce

do plecaka, po czym usiłowała ułożyć się w miarę wygodnie na chłodnej ziemi. Starała się

usnąć, jednak coś jej w tym przeszkadzało. Nie umiała stwierdzić, co to było. Być może

wrażenie, że za chwilę stanie się coś złego? Nigdy wcześniej nie miała podobnego przeczucia,

a teraz najzwyczajniej w świecie ogarnął ją niepokój o samą siebie. Jedną ręką przetarła oczy,

drugą zarzuciła sobie na ramię plecak i już zamierzała stamtąd uciec, gdy poczuła na swoich

barkach czyjeś silne ręce. Wydawały się one podejrzanie męskie. Zaskoczona popatrzyła w

górę i z trudem, ze względu na ciemność, rozpoznała twarz Dylana, swojego byłego chłopaka.

- Witaj, maleńka... - powiedział chłopak obleśnym tonem, przesuwając swoim nosem

po twarzy Julii, od skroni aż po linię żuchwy. Wzdrygnęła się. Już znała powód

nawiedzającego ją niepokoju. Tymczasem napastnik kontynuował złowieszczą litanię o

wyraźnym podtekście erotycznym:

- Tęskniłem za tobą. Wybaczyłem ci odejście... Mam nadzieję, że także za mną

tęskniłaś. Masz może ochotę na małe co-nieco? - i nie czekając na odpowiedź, Dylan

popchnął przerażoną, pozbawioną szans na jakikolwiek akt samoobrony, dziewczynę na stos

drewna, po czym sekundę później sam upadł od ciosu cegłą w głowę. Tajemniczy wybawca

Julii podał jej rękę i pomógł wstać.

- Trzymasz się jakoś? - zapytała Isabelle.

Julia wytrzeszczyła oczy. Nie spodziewała się spotkać jej w San Francisco, ani w

żadnym innym miejscu.

- Nie pytaj, co tutaj robię, ani skąd wiedziałam, gdzie cię szukać. Nie ma na to czasu.

Musimy natychmiast jechać do Los Angeles. Nicolas ma poważne kłopoty.

- Ja... - Julia zaczęła zszokowana, ale koleżanka uciszyła ją jednym machnięciem ręki.

- Nic nie mów, po prostu mi zaufaj - powiedziała.

Los Angeles, Centrum Badań Archeologicznych

W Centrum Badań Archeologicznych zwołano nadzwyczajne zebranie dotyczące

eksperymentu numer jeden. Podczas gdy archeolodzy schodzili się do gabinetu szefa i

zajmowali wyznaczone miejsca przy stole, on stał przy oknie, jedną ręką przytrzymywał

podniesioną zasłonę i z fałszywym skupieniem obserwował świat po drugiej stronie szyby.

Tak naprawdę starał się pohamować zdenerwowanie. Bał się, co nie zdarzało mu się często.

Po pięciu minutach dotarli wszyscy zaproszeni uczestnicy spotkania. Mężczyzna odwróci! się

do nich:

- Moi drodzy współpracownicy... - zaczął z typową dla swojej osoby pewnością

siebie, jednak głos dość szybko mu się załamał. - Stała się rzecz straszna.

- Co się stało? Znowu masz jakieś zwidy? - zawołał drwiąco z ostatniego rzędu

Sydney. Zdziwił go ton głosu pracodawcy, jednak nie przywiązał do tego zbytniej uwagi.

- Co tym razem chcesz odnaleźć? Dziecko z przyszłości? Kosmitę?

- Nie... - odpowiedział cicho szef. Nie miał siły, aby zganić Sydney’a za arogancki

komentarz - co najdziwniejsze, zamiast dawnej żądzy władzy, w jego głosie pobrzmiewał

najprawdziwszy niepokój. - Chodzi o Nicolasa. Skontaktowałem się z prezydentem USA za

pośrednictwem jego agentów bezpieczeństwa i dowiedziałem się, że chłopak poznał prawdę,

a przy tym swoją prawdziwą tożsamość. Nasz eksperyment jest już więc skończony - wyjaśnił

tonem człowieka, któremu jest wszystko jedno.

ROZDZIAŁ 13

Eksperyment numer dwa

Los Angeles, Centrum Badań Archeologicznych, 6 stycznia 2021 roku

- Stało się coś strasznego - rzekł szef, wydmuchując hałaśliwie nos w chusteczkę. -

Nicolas zna prawdę.

Niektórzy z siedzących najbliżej członków zespołu zakryli sobie rękami usta, inni

siedzieli z otwartymi. Nawet Alison nie dała rady utrzymać emocji na wodzy.

- Mój syn przechodził ostatnio bardzo trudny okres. W związku z ogromnym ciosem,

jakim było dla niego odejście Julii, miał wiele problemów. Do tego jeszcze odkrył, że przez te

sześć miesięcy wspólnego mieszkania stale go okłamywałam. Obawiam się, że więcej mi już

nie zaufa! - niemal wykrzyczała szefowi w twarz. Ten spojrzał się na nią ponuro, marszcząc

czoło.

- A czy on wie, że na jego dziewczynę, Julię, napadł ostatnio jej były? - zapytał.

Alison pokręciła przecząco głową.

- Jeszcze nic nie wie. Wprawdzie piszą o tym w dzisiejszej prasie... Nicolas został sam

w domu. Odkąd poszukują go agenci prezydenta, w ogóle nie wychodzi na dwór. Mam

nadzieję, że nie dorwał się do najnowszej gazety!

Szef gwałtownie znieruchomiał.

- Co to znaczy, że poszukują go służby bezpieczeństwa?!

Archeolog westchnęła, zanim wyjaśniła:

- Ludzie, których przypadkowo mijam na ulicy lub w sklepach, twierdzą, że nasza

szanowna głowa kraju boi się o swoją władzę. Podobno wieść o tym, że rodzą się geniusze,

porządnie nim wstrząsnęła. Prezydent wystraszył się, że takie dziecko mogłoby w przyszłości

odebrać mu stanowisko. Zwabił mojego syna do Białego Domu nie po to, aby podziwiać jego

talent muzyczny. On chciał go uwięzić, odseparować od społeczeństwa, aby już nie stanowił

dla nikogo zagrożenia. Gdy Nicolas udał się z powrotem do Los Angeles, prezydent

zdecydował się wysłać za nim pościg. Z zasłyszanych plotek wnioskuję, że jego najlepsi

agenci, Albert i Edward, krążą gdzieś po Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Oni

nie mogą go znaleźć, po prostu nie mogą! Po jakimś czasie do Los Angeles dotarła jakaś

dziewczyna, chuda blondynka średniego wzrostu, w okularach. Ponoć miała na imię Isabelle.

Twierdziła, że przyjaźni się z moim synem.

Szef wzdrygnął się.

- Dziwne, że zainteresowali się Nicolasem, a na Isabelle nie zwrócili uwagi. Ona jest

przecież taka sama - wyrwało mu się.

Przez salę przeszedł pomruk. Tu i ówdzie rozległy się podniecone szepty. W końcu

wstał Sydney i drwiąco zapytał:

- Czyżbyś miał przed nami jakąś tajemnicę?

Widać było, że wprawił tą sugestią swojego pracodawcę w nie lada zakłopotanie.

Mężczyzna wodził oczami bez celu po sali, nadaremno szukając wybawienia i wyraźnie nie

wiedząc, co odpowiedzieć, aż w końcu David Costner wstał i krzyknął:

- No, dalej, człowieku! Mów, co ukrywasz!

Szef westchnął ze zrezygnowaniem, po czym zaczął swoją opowieść:

- Isabelle to drugi eksperyment - szepnął. - Wiedziałem, że nie zgodzicie się na

ponowny wyjazd do Francji, więc udałem się tam sam, miesiąc po naszych badaniach. Nie

wiem, czemu, ale ziemia, na której stoi paryski cmentarz, ma chyba jakieś paranormalne

właściwości, gdyż znalazłem kolejne doskonale zachowane zwłoki kobiety z żywym płodem

w macicy, właściwości, których nikt nigdy nie zbadał, nie bada i najprawdopodobniej nie da

rady zbadać. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co tam się dzieje. To ponad moje

możliwości. Tym razem to była matka Isabelle, z pochodzenia Włoszka. Zmarła w

dziewiętnastym wieku tuż po przyjeździe na leczenie do paryskiej kliniki.

Jej córkę postanowiłem włączyć do eksperymentu. Dla lepszego efektu

zdecydowałem, że po „porodzie” powiadomię dziewczynkę, kim jest i jakie ma korzenie,

testując tym samym jej inteligencję na etapie rozwoju noworodkowego. No wiecie... Sensem

doświadczenia było to, że Nicolas nie miał zielonego pojęcia o całym eksperymencie i akcji w

Paryżu, a Isabelle dorastała z pełną świadomością swojego pochodzenia. Ona...

W tym momencie Sydney uznał za stosowne się wtrącić.

- Skoro jedno z nich miało znać prawdę, a drugie nie, to umieszczanie tych

piętnastolatków w tym samym mieście, nawet tak dużym, jak Los Angeles, było czystym

idiotyzmem! Nie myślałeś, szefie, że kiedyś prawdopodobnie dojdzie między nimi do

spotkania?! Sam zniszczyłeś sobie eksperyment, panie Wszystko-Robię-Najlepiej-Szefie! -

warknął, po czym opuścił gabinet, trzaskając z całej siły drzwiami. Tak samo postąpił David i

cała reszta zespołu. Została jedynie Alison.

- Coś się stało? - zapytał szef. - Ostatnio milczysz.

Kobieta westchnęła ciężko. Ręce założyła na wysokości klatki piersiowej.

- Martwię się o Nicolasa. Został sam w domu, a nie wie nic o próbie gwałtu Julii. Jest

taki wrażliwy. Kochał ją całym sobą. Dodatkowo może w każdej chwili przeczytać w gazecie

artykuł o tym napadzie. Boję się, że coś głupiego strzeli mu do głowy. Szefie, ja muszę jechać

do domu!

- Tak, tak, jedź...

Stojąc w drzwiach, Alison odwróciła się jeszcze po raz ostatni i posłała swojemu

pracodawcy pełne żalu spojrzenie.

- Jeśli mojemu synowi albo Julii stało się coś złego, to będzie to tylko i wyłącznie

twoja wina!

Potem Alison opuściła Centrum Badań Archeologicznych. To był ostatni raz w jej

życiu, gdy widziała szefa.

ROZDZIAŁ 14

Powrót Julii

Los Angeles, 6 stycznia 2021 roku

Nicolas był sam w domu. Ostatnimi czasy w ogóle nie wychodził na dwór, nie tylko

ze względu na ryzyko schwytania przez agentów prezydenta. Świeże powietrze przypominało

mu o Julii, o ich wspólnych spotkaniach, naprawie łódki i wyprawach na Wyspę Hamiltona.

Teraz już chłopak wszystko rozumiał. Umiejętność mówienia po francusku

odziedziczył po rodzicach, a melodie, które tak zapamiętale odtwarzał na fortepianie,

skomponowała za życia jego matka.

„Nie jestem jakiś inny... A sądziłem, że umiem więcej od swoich kolegów...” - myślał

załamany. Tajemnica, jaką owiana była historia jego rodziny, nie miała dla niego żadnego

znaczenia. Nie przejmował się też faktem, iż Alison go okłamywała. Rozstanie z Julią

okazało się najdotkliwszym ciosem, wywołało ogromne cierpienie jego duszy oraz ciała,

doprowadziło m.in. do zaburzeń pracy serca. Po miesiącu od zerwania z dziewczyną chory

organ zaczął wolniej bić. Pewnego dnia Nicolas doszedł do wniosku, że Julia chodziła z nim

tylko ze względu na popularność oraz jego nadnaturalne zdolności, a uciekła, ponieważ

dowiedziała się prawdy, o której on sam nie miał zielonego pojęcia. Była 19.00 i Alison

powinna niedługo wrócić z pracy. Nastolatek spróbował się zdrzemnąć, ale bezskutecznie.

Nagle zadzwonił stojący na szafce nocnej budzik i trzeba było wziąć lekarstwa.

Chłopak miał od pewnego czasu problemy z sercem, w związku z czym musiał łykać

specjalne tabletki regulujące jego pracę. Gdy był już w kuchni, zauważył leżącą na stole

gazetę. Tak dawno nie miał kontaktu ze światem zewnętrznym! Zaciekawiony otworzył ją na

pierwszej stronie i przeczytał:

NIESAMOWITY ATAK NA PIĘTNASTOLATKĘ!

Tuż po ucieczce nastoletniej Julii z Białego Domu zaniepokojony prezydent poprosił

swoich najlepszych agentów o skontaktowanie się z jej byłym chłopakiem. Panowie Albert i

Edward znakomicie wywiązali się z powierzonego im zadania. Po odnalezieniu

siedemnastoletniego Dylana Mitchela, poinformowali go o zajściu w Białym Domu i dodali,

że Julia w 90% dotrze wkrótce do rodzinnego San Francisco. Chłopak natrafił na Julię

niedługo po spotkaniu z agentami. Znalazł ją zaszytą w kącie między barem a delikatesami.

Po krótkiej wymianie zdań doszło do próby gwałtu. Atak został jednak przerwany przez

blondynkę w okularach o nieznanej tożsamości. Dziewczyna uderzyła Dyłana cegłą w głowę,

a następnie wraz z oszołomioną Julią uciekła. Obecne miejsce ich pobytu nie jest znane. Nasz

informator wolał zachować anonimowość, w związku z czym nie umieszczamy w gazecie

jego nazwiska.

Nicolasowi po przeczytaniu artykułu zatrzęsły się ręce. Odżyły w nim wspomnienia z

niedalekiej przeszłości. Dylan... Ten bydlak z boiska... Dzięki Bogu Isabelle była wtedy w

pobliżu! Chłopak podarł gazetę na kawałki i już miał wypić stojącą na stole herbatę z

lekarstwem, gdy nagle poczuł ostry ból w sercu, stracił przytomność i osunął się bezwiednie

na ziemię.

Alison wróciła z Centrum Badań Archeologicznych do domu. Była 19.37.

- Nicolas, jesteś? - zawołała, wieszając płaszcz w szafie. Nikt nie odpowiedział, więc

kobieta powtórzyła zapytanie, wchodząc do kuchni. W pewnym momencie coś chrupnęło jej

pod butem. Okazało się, że nadepnęła na kawałki potłuczonego porcelanowego kubka

leżącego w herbacianej kałuży.

- Nicolas, to wcale nie jest zabawne! Coś ty tu narobił? - krzyknęła Alison. W jej

głosie pobrzmiewała nutka irytacji.

Wtem zobaczyła swojego syna leżącego bez żadnych oznak życia na podłodze. Obok

była sterta białych karteczek o nierównych brzegach, które kiedyś zapewne tworzyły gazetę.

W całości zachowało się jedynie zdjęcie czarnowłosej dziewczyny o arabskich rysach twarzy.

Alison od razu domyśliła się prawdy.

- On to przeczytał... Ten artykuł... Tylko nie to! - jęknęła, po czym zadzwoniła po

karetkę.

7 stycznia 2021 roku

W końcu Julii i Isabelle udało się zatrzymać jakiś samochód. Początkowo dziewczyny

nie zauważyły umiejscowionej na dachu tabliczki z napisem: „TAKI”.

- Dzień dobry, do Los Angeles proszę! - zakomunikowała Isabelle, wyciągając w

stronę kierowcy plik banknotów. Julia rzuciła jej pytające spojrzenie.

- Nie ma sprawy, panienki - odparł taksówkarz.

Okazał się być niezwykle sympatycznym, a co najważniejsze, niezadającym wielu

pytań człowiekiem. Chociaż na siedzeniu obok leżała najnowsza gazeta, nie skojarzył twarzy

jednej z siedzących z tyłu dziewczyn ze zdjęciem na okładce.

Po pewnym czasie dziewczyny dotarły do Los Angeles. Miasto tonęło w słońcu, a na

przybrzeżnych falach oceanicznych szaleli surferzy. Było dość ciepło, nawet jak na styczeń.

Jakimś cudem wycieńczona Julia, wspierana przez Isabelle, dotarła do domu Nicolasa, domu,

który kiedyś odwiedzała niemal codziennie. Zdziwiła się, że drzwi są otwarte. Weszła do

środka bez pukania i ujrzała siedzącą na schodach Alison. Kobieta miała zaczerwienione oczy

i drżały jej ramiona. Gdy na dźwięk czyichś kroków uniosła głowę, wzdrygnęła się.

- O, Julia! zawołała zaskoczona. - Co tu robisz? Wszyscy się o ciebie martwiliśmy! Ja,

mój syn... Co się z tobą działo?

Dziewczyna spuściła wzrok.

- Nie mogłam wrócić wcześniej. Nie byłam w stanie... Można powiedzieć, że

bezskutecznie szukałam sensu swojego życia - wyjaśniła nieco chaotycznie, jednak Alison

wszystko zrozumiała. Wyłapała też sens niewypowiedzianych przez Julię słów. Ta

kontynuowała:

- Do powrotu namówiła mnie Isabelle. Przekazała mi, że Nicolas ma jakieś kłopoty.

Alison splotła ręce na piersiach.

- Poszukują go agenci prezydenta - pokrótce wyjaśniła nowo przybyłej sytuację. Oczy

piętnastolatki nagle zwilgotniały.

- Gdzie jest Nicolas? Muszę go przeprosić za moje zachowanie w Białym Domu! -

niemalże krzyknęła. Pani archeolog pokręciła głową.

- Tutaj go nie znajdziesz - odparła. - Jest w szpitalu. Tyle ostatnio przeszedł... Jeśli

chcesz, zawiozę cię do niego.

- Bardzo chętnie skorzystam z pani propozycji! - oświadczyła Julia.

- Tylko najpierw zadbaj nieco o siebie. Wyglądasz okropnie - zasugerowała Isabelle,

po czym zapytała Alison:

- Czy pozwoliłaby pani skorzystać Julii z prysznica?

Kobieta kiwnęła głową, po czym objęła młodą Arabkę i zaprowadziła na górę. Po

drodze szepnęła:

- Pożyczę ci coś z moich ubrań. Te twoje nie nadają się już raczej do użytku.

Dwie godziny później cała trójka siedziała już w kabriolecie Alison i jechała do

szpitala. Kobieta zwróciła się do Julii po raz ostatni:

- Skoro nasz kochany prezydent zwariował i ściga Nicolasa po całej Ameryce, to nie

pozostaje wam nic innego, jak dobrze się ukryć.

- Znam idealne miejsce, pani archeolog - powiedziała Isabelle. - Sama ukrywałam się

przez dłuższy czas, mam więc w tym doświadczenie. Zaopiekuję się Nicolasem i Julią,

obiecuję.

- Będę ci za to dozgonnie wdzięczna, kochana - odpowiedziała archeolog.

ROZDZIAŁ 15

Ucieczka

Los Angeles, 7 stycznia 2021 roku

Julia siedząc w kabriolecie Alison, odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy. Tak się

cieszyła, że wreszcie zobaczy swojego ukochanego i wszystko mu wyjaśni. Może nawet

wrócą do siebie... Po odświeżającym prysznicu w domu pani archeolog, czuła się wspaniale, a

jej długie, dopiero co umyte czarne loki powiewały na wietrze. Zastanawiała się, jak będzie

przebiegało spotkanie, czy Nicolas jej wybaczy, czy dalej ją kocha pomimo ich kłótni...

Sala, w której leżał Nicolas, miała ściany pokryte kremowo-żółtymi płytkami. Ze

środka sufitu zwisała żarówka i kilka kabli; główne oświetlenie dawały lampy stojące.

Nicolas był w pomieszczeniu sam. Przeszedł kilka zabiegów, w wyniku których do

serca wszczepiono mu rozrusznik. Dzięki temu chłopak czuł się nieco lepiej. Leżał na łóżku,

gdy przyszedł do niego lekarz i ze zdziwioną miną zapytał:

- Nicolas, czy byłeś na dzisiaj umówiony z jakąś czarnowłosą dziewczyną?

Chłopak usiadł i popatrzył na lekarza uważnie.

- Czarnowłosą? - powtórzył takim tonem, jakby z całego zdania wyłapał tylko to jedno

słowo.

- Tak. Nastolatka, taka jak ją opisałem, mniej więcej piętnastoletnia, o arabskich

rysach twarzy, stoi na korytarzu i wypytuje o ciebie. Towarzyszą jej rudowłosa kobieta i

blondynka w okularach.

Nicolas nie potrzebował już więcej dowodów na to, że to właśnie Julia, jego ukochana

Julia, wróciła. W jednej chwili zerwał się z łóżka i wybiegł na korytarz. Nie miał szans ujrzeć

czegokolwiek, bo wszelką widoczność przesłoniła mu burza czarnych loków. Minęło pięć

minut. Nicolas jedną ręką delikatnie, jakby dotykał motyla, odgarnął ciemne włosy na bok i

dokładnie zlustrował wzrokiem scenerię szpitalnego korytarza. Obok składanych krzesełek

stała jego przyszywana matka, Alison i triumfująca Isabelle...

- Nick, wybacz mi, że zachowałam się wtedy jak idiotka. Teraz przeze mnie tu jesteś.

Byłam żałosną egoistką! - usłyszał w okolicach swojego prawego ucha. Wplótł palce w gęste,

czarne loki i szepnął:

- Julia, kochanie, daj spokój. Sam też nie zachowywałem się tak, jak powinienem. Nic

dziwnego, że się wściekłaś. Ogarnęła mnie chorobliwa obsesja poznania sekretów mojej

rodziny. To mnie zaślepiło! Nigdy nie chciałem się z tobą rozstawać. Ta próba czasowa

okazała się ponad moje siły.

- Ponad moje też.

- Skoro się już pogodziliście, może wtajemniczymy Nicolasa w plan ucieczki, co? -

wtrąciła Isabelle, gdy tylko zauważyła, że usta Julii i jej chłopaka podejrzanie zbliżają się do

siebie. Nie, na takie rzeczy zdecydowanie teraz nie mieli czasu.

- Ok.

Alison opowiedziała wszystko pokrótce i zabrała nastolatków do kabrioletu (Nicolas

wcześniej przebrał się z piżamy w przywiezione przez matkę jeansy i t-shirt). Sama zasiadła

za kierownicą. Gdy wyruszyli, piętnastolatek poprosił błagalnym tonem:

- Mamo, podjedź na chwilę na plażę. Widać z niej Wyspę Hamiltona. Razem z Julią

zostawiliśmy na niej kilka drobiazgów, które mogą nam teraz pomóc w ucieczce.

Alison spojrzała na syna, unosząc brwi.

- Jak ważne były te rzeczy? - zapytała, dociskając pedał gazu i skręcając w stronę

piaszczystego brzegu. Po upływie pięciu minut archeolog dostrzegła małą, porośniętą

drzewami wysepkę.

- Dostanę odpowiedź? - spytała zniecierpliwiona, hamując na piasku.

Julia, Nicolas i Isabelle wybiegli niemal od razu z samochodu, wsiedli na coś w

rodzaju motoru wodnego i odpłynęli w kierunku Wyspy Hamiltona.

Do domku na drzewie.

Los Angeles, Wyspa Hamiltona, 7 stycznia 2021

W chwili, w której biało-czarny skuter wodny ojca Julii dotarł do plaży na Wyspie

Hamiltona, Alison miała jakieś złe przeczucia, że już nigdy nie zobaczy swojego syna.

Wrażenie to było tak silne, że kobieta wysiadła z auta z zamiarem zawołania Nicolasa i

nakłonienia go do powrotu na stały ląd. Kiedy już przygotowała się do krzyku, rozpętało się

piekło.

Dantejskie sceny na wybrzeżu Los Angeles rozpoczął huk skrzydeł helikoptera.

Maszyna przyleciała nad las na Wyspie Hamiltona. Otworzyły się drzwi i jakaś postać,

prawdopodobnie mężczyzna, zaczęła zrzucać podejrzane pakunki na bujny gaj. Gdzieś wśród

drzew znajdował się piętnastoletni adoptowany syn pani archeolog, jego dziewczyna oraz

koleżanka.

Po upływie sekundy Alison zrozumiała, czym były owe tajemnicze paczki. Dotarło to

do niej w momencie, kiedy rozległ się odgłos wybuchu, a horyzont przesłoniła pomarańczowa

ognista chmura. Ci ludzie z helikoptera zamierzali wysadzić wysepkę! Gdy wyspa płonęła w

najlepsze, helikopter zawrócił i zatrzymał się na plaży. Kobieta była do tego stopnia

przerażona, że nawet tego nie zauważyła. Nie zdawała też sobie sprawy, że wysiadły z niego

dwie ubrane na czarno postacie i cicho zmierzały w jej kierunku.

- Dzieci! - zdołała jedynie krzyknąć, wyciągając ręce w kierunku palącego się lądu,

gdy poczuła na szyi ukłucie i padła nieprzytomna na piasek ze strzykawką sterczącą w

karku...

Julia i Nicolas wdrapali się do domku na drzewie i otworzyli schowek w pniu.

Następnie chłopak wyjął stamtąd kartkę zwiniętą w rulon i przewiązaną jakimś starym

sznurkiem.

- Złazimy - oświadczył i zaczął schodzić. Gdy także i Julia znalazła się z powrotem na

ziemi, obydwoje usłyszeli ogłuszający huk i poczuli zapach spalenizny.

- Tu jest tak gęsto, że nawet nie widać, w którym miejscu podłożono ogień... - jęknęła

dziewczyna.

- To nie podpalenie. Ktoś rzucił bombę! - wrzasnął Nicolas.

- Zakryjcie sobie usta! - zasugerowała Isabelle.

Wykonawszy polecenie, trójka nastolatków rzuciła się biegiem na oślep między

drzewa i krzewy, licząc w duchu na to, iż za niedługo znajdą się z powrotem na plaży. Ostre

gałązki chlastały ich ramiona, wystające korzenie utrudniały szaleńczy bieg, ale za to w

zupełności ułatwiały potykanie się.

- Nie martwcie się, jeśli wybuchy zniszczyły skuter wodny. Nadal możemy się stąd

wydostać. Użyjemy do tego celu „Szumu oceanu”. Kiedy leżałem w szpitalu, Alison nieco

podrasowała tę łódeczkę. Dobudowała kajutę z łóżkiem...

- Dobry pomysł! - zawołała Julia. Jej głos był nieco zniekształcony, jako że usta

zakryła fragmentem koszulki. Isabelle roześmiała się.

- Chodźcie, przetransportujmy łódkę na brzeg - zaproponowała. Wspólnymi siłami

wydobyli „Szum oceanu” z kryjówki i nie bez trudu przepchnęli go na plażę. Zgodnie z

obawami Nicolasa skuter wodny ojca Julii tonął właśnie kilka metrów od brzegu. Dziewczyna

spojrzała na niebo. Helikopter wydał jej się podejrzanie znajomy... Przypominał ten, którym

przylecieli na wyspę Albert i Edward. Nie... To nie mogli być oni...

- Osz kur**! - zaklęła.

- Nie martw się, tylko wsiadaj! - ponaglił ją jej ukochany, spychając łódkę na wodę.

Następnie pomógł Isabelle i swojej ukochanej wejść na pokład. Modląc się, by pasażerowie

helikoptera nie zdecydowali się nagle popatrzeć na wodę, nastolatka zaszyła się w kabinie.

Sekundę później dołączył do niej Nicolas. Isabelle wolała zostać na zewnątrz...

Nicolas przekręcił od środka klucz w zamku od kajuty i usiadł obok Julii na wąskim

łóżku, przykrytym czerwonym kocem w zieloną kratę.

- Czemu tak się zaniepokoiłaś na widok tego helikoptera? Nie zrozum mnie źle, zdaję

sobie sprawę z tego, iż jego pasażerowie zrzucali bomby, co samo w sobie było przerażające.

Po prostu... Wsiadając do łódki miałaś minę, jakbyś coś przede mną zataiła - powiedział.

Dziewczyna popatrzyła na wyłożoną linoleum podłogę. Zdecydowała się niczego nie

ukrywać.

- Ten helikopter... To był ten sam, którym agenci prezydenta przylecieli po ciebie na

Wyspę Hamiltona z zaproszeniem do Białego Domu - szepnęła. - Pamiętasz, co mówiła

Alison? Głowa kraju oszalała, boi się o swoją władzę. Poszukuje ciebie!

Nicolas zbladł.

- Sugerujesz, że znowu zostali wysłani, tym razem aby mnie unicestwić?

- Być może.

Julia przytuliła Nicolasa i delikatnie zaczęła głaskać go po głowie.

- Niczym się nie martw. Uciekniemy. Isabelle wszystkim się zajmie, ona ma przecież

o wiele lepsze doświadczenie w terenie - mówiła do Nicolasa, chociaż wydawać by się

mogło, że stara się tymi słowami uspokoić siebie samą. Chłopak wtulił twarz w jej włosy.

Pachniały tak świeżo...

- Kochanie, chciałbym wierzyć, że stanie się, tak jak mówisz, ale w obecnej sytuacji

nie mogę mieć absolutnej pewności. Lada chwila możemy wszyscy zginąć, mogę cię stracić.

A tak strasznie za tobą tęskniłem w ciągu ostatniego miesiąca! O nikim innym nie myślałem!

Chciałbym jakoś ten okres odrobić.

Julia całą sobą naparła na Nicolasa, jakby chciała mu zademonstrować, w jaki sposób

mogą nadrobić stracony czas i pocałowała go prosto w usta.

- Życia może zabraknąć w każdej chwili. Lepiej wykorzystać jak najszybciej dany

nam moment, gdyż „jutro” ani trochę nie jest pewne - szepnęła.

Chłopak nie potrzebował żadnych dalszych wyjaśnień, aby zrozumieć, o co jej

chodziło. W jego głowie zresztą kłębiła się podobna myśl, tylko zaproponowanie

czegokolwiek w tym kierunku było dla niego czymś w wysokim stopniu krępującym.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? - zapytał cicho. Jego głos stał się niższy i

zachrypnięty.

- Jestem absolutnie pewna. Nic nie sprawi, że zmienię swoją decyzję i nastawienie - to

rzekłszy, wpiła się w usta Nicolasa.

Całowała go tak, jakby właśnie miała do tego ostatnią w swoim życiu okazję. Chciała

dać z siebie jak najwięcej, okazać chłopakowi, że kocha go całą sobą. Nicolas myślał

podobnie. Martwił się, że albo on, albo Julia, niedługo umrą. W pewnym momencie

przemknęła mu przez głowę wizja, że jeśli na serio zostaną złapani, to może już nigdy więcej

nie spotkać ukochanej. Nie zastanawiając się długo, poddał się romantycznym zapędom

Julii...

Stary kościół przy drodze

Los Angeles, 7 stycznia 2021 roku

Po kwadransie „Szum oceanu” dopłynął do plaży w Los Angeles. Julia i Nicolas

udawali, że nic w kajucie nie zaszło i postanowili w końcu poszukać bezpiecznej kryjówki dla

całej trójki.

- Znam idealne miejsce - powiedziała Isabelle. - To pewien stary kościółek przy

drodze wyjazdowej z Los Angeles. Od dawna nikt go nie odwiedza.

- Skoro stoi blisko drogi, to agenci prezydenta pomyślą sobie, że...

- Ze na pewno nas tam nie ma. No bo kto o zdrowych zmysłach ukrywałby się w

miejscu tak bardzo wystawionym na widok publiczny? A nawet jeśli zdecydują się wejść do

środka, to przecież zdążymy uciec tylnym wejściem, prawda?

Julia, co prawda niechętnie, przyznała rację Isabelle. Nicolas objął ją ramieniem i tak

podążali przed siebie. Po opuszczeniu plaży skierowali się na drogę wyjazdową z LA.

W tym samym czasie prezydent nakazał wstrzymać ogień na Wyspie Hamiltona.

Wściekły, trącił nogą nieprzytomną Alison i krzyknął:

- Cholera jasna! Ten chłopak znowu mi uciekł! Musiał być na tamtej wyspie!

Widziałem skuter wodny! Ja...

- Panie prezydencie, czy mogę coś zasugerować? - zapytał jeden z agentów. - Pamięta

pan Isabelle, tę blondynkę, która była ponad miesiąc temu w Białym Domu?

- Pamiętam, tego dnia chyba nigdy nie zapomnę. A co?

- Ona zaprzyjaźniła się z Julią, nawet uratowała jej życie. W zasadzie to od tego

momentu rozpoczęła się ich bliższa znajomość, a Julia spotykała się z Nicolasem. Kiedy ta

mała wysepka płonęła, zauważyłem Isabelle, jak steruje łódką z kajutą. Kierowali się w stronę

plaży na stałym lądzie. Najprawdopodobniej uciekali.

- Nie sądzę, by sama znajdowała się na pokładzie. Ktoś musiał z nią tam być...

- No właśnie! Może w kajucie ukrywali się Julia i Nicolas?

- No tak! - przywódca kraju klasnął z radości w dłonie, zapominając, że jest już

dorosłym człowiekiem. - Albercie!

- wywołany agent wypiął dumnie pierś i wyprostował się, salutując. - Przygotuj się,

mam zadanie dla ciebie. Masz wyruszyć do Los Angeles, odnaleźć tę „świętą trójcę”, a potem

zabić Nicolasa! Dokładnie tak! Wtedy moje stanowisko i moja władza nie będą już

zagrożone! Nie potrzebuję go w Białym Domu! Lepiej od razu zlikwidować problem, a nie

się z nim bawić w kotka i myszkę! Albercie, jeżeli dobrze wykonasz zadanie, mianuję cię

dowódcą Armii Narodowej! - oświadczył tonem szaleńca.

Albert wzdrygnął się. W oczach prezydenta dostrzegł groźne błyski zwiastujące

katastrofę. Jednak wizja bliskiego awansu niemalże go opętała. Mężczyzna był do tego

stopnia zaślepiony, że nie docierało do niego to, że kazano mu dokonać zabójstwa na

niewinnej osobie...

- O, popatrzcie! To on! - wrzasnęła Isabelle. Drżącą ręką wskazywała jakiś budynek w

oddali. Radość w jej głosie była aż zanadto niestosowna do sytuacji. - Co z was takie

smutasy? - zapytała, patrząc jak Julia i Nicolas idą bez słowa przed siebie. Chłopak podniósł

głowę i odparł ze smutkiem pomieszanym ze zmęczeniem:

- No jak myślisz, czemu jesteśmy w ponurych nastrojach? - warknął z sarkazmem. -

Ciekawe, jakbyś ty się czuła, gdyby to na ciebie najważniejsza osoba w kraju nasłała agentów

bezpieczeństwa! Nieważne, że już za kilka minut się schowamy! Żadna kryjówka nie pokona

ryzyka i strachu, w jakim muszę żyć!

Kąciki ust Isabelle opadły.

- Rozumiem, że jesteś wściekły. Ja tam się jednak cieszę, że pomału zbliżamy się do

celu. To ON!

Tym razem to Julia podniosła głowę.

- Jaki „ON”? Co ty znowu wygadujesz? - wypowiadała słowa niewyraźnie, głosem

pozbawionym energii. Szła tak bez przystanku przez dłuższy czas i marzyła o chociażby

chwili odpoczynku. Isabelle uśmiechnęła się szeroko, cała rozpromieniona.

- Mam na myśli kościół.

Dziesięć minut później pchnęła ciężkie, dębowe drzwi do świątyni. Budynek w istocie

byt stary i wyglądał na opuszczony od wielu lat. Pachniało stęchlizną, w powietrzu unosił się

kurz. Szarawy pył „przyozdabiał” też ławki i ołtarz. Okna pokryte były pajęczyną. Jednak

miejsce to miało w sobie swego rodzaju urok, było niemalże przesiąknięte tajemnicą.

- Rozgośćcie się - powiedziała Isabelle.

Julia uśmiechnęła się blado:

- Nareszcie... - szepnęła.

ROZDZIAŁ 18

Koniec

7 stycznia 2021 roku

Zbliżał się wieczór. Julia, Nicolas i Isabelle przemienili kościółek przy drodze w swój

własny, prywatny hotel: ołtarz pełnił rolę jadalni, a konfesjonały stały się prowizorycznymi

łóżkami. Młody Francuz stworzył niewielką kuchnię i postanowił przygotować dziewczynom

kolację. Z racji niezbyt urozmaiconego wyboru składników do potrawy, zdecydował się

przyrządzić jabłka w opłatku.

- Podano do stołu - zażartował w końcu, niosąc parujący talerz gorących owoców.

Wszyscy starali się wprowadzić przyjazną atmosferę i nie zważać na nieustające ryzyko

pojmania przez agentów. Uczta się zaczęła.

Albert wraz z Edwardem szli właśnie drogą wyjazdową z Los Angeles i zastanawiali

się, w jakich miejscach mogła ukryć się poszukiwana przez nich grupa nastolatków. W

pewnym momencie natknęli się na stary kościół. Edward popatrzył podejrzliwie na okiennice,

ale widocznie nie dostrzegł w nich nic niepokojącego, gdyż ruszył dalej. Nagle poczuł na

ramieniu rękę Alberta.

- Co jest? - zapytał, odwróciwszy się na pięcie. - Kolego, nie sądzisz chyba, że te

małolaty zamieszkały w kościele? - zadrwił. - Światła są pogaszone, nic nie wskazuje na

jakąkolwiek obecność.

- Ja, w przeciwieństwie do ciebie, drogi Edwardzie, rozważam każdą możliwość.

Popatrz jeszcze raz na ten kościół. Wygląda na opuszczony od dawna. Na miejscu tych

dzieciaków uznałbym to miejsce za dobrą kryjówkę. A co jeśli ktoś tam rzeczywiście jest i

nie pali lamp dla zmyłki?

Edward zamyślił się. Jego współpracownik miał rację. Trzeba wziąć pod uwagę

wszystkie opcje.

- No dobrze, sprawdźmy więc ten kościół - poddał się.

Trójka nastolatków kończyła właśnie kolację, kiedy Isabelle wpadła na pomysł

zorganizowania warty.

- Uważam, że któreś z nas powinno stróżować na zewnątrz i w razie nadejścia

niepożądanych gości powiadomić nas za pośrednictwem esemesa. Możemy się zmieniać co

godzinę - zaproponowała.

Nicolas wstał i wziął do ręki pustą tacę po owocach.

- Poczekajcie z wszelkimi postanowieniami na mnie, odniosę to do kuchni. Wrócę w

przeciągu minuty - to rzekłszy, zniknął.

- Ja mogę iść pierwsza - oświadczyła Julia. - Nicolas powinien cały czas przebywać w

środku, to on jest „na celowniku”.

- No dobrze - powiedziała Isabelle, wręczając koleżance latarkę. - Za pół godziny się

ściemni. Uważaj na siebie. Ukryj się dobrze. Obok parkingu przykościelnego rosną krzaki. A

jak coś zobaczysz, napisz nam o tym.

- Ok - Julia wymknęła się tylnym wyjściem, aby wykonać powierzone jej zadanie.

Tymczasem wrócił Nicolas.

- Gdzie Julia? - zapytał zaniepokojony.

Isabelle wyjaśniła mu, co ustaliła z dziewczyną.

Nastolatek już otwierał usta, aby powiedzieć na głos, co myśli o samotnym wysyłaniu

jego ukochanej w obecnych okolicznościach na dwór, gdy zawibrowała mu komórka. To był

sygnał esemesa. Chłopak wyjął urządzenie z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz.

„Wiejcie. ONI tu są!” - przeczytał. W tej samej chwili drzwi kościoła otworzyły się z

taką siłą, że drewno uderzyło o ściany, robiąc w nich dziury. Panowie Albert i Edward

wbiegli do świątyni bardzo szybko, w konsekwencji czego Nicolas i Isabelle nie mieli ani

sekundy czasu na to, aby się schować. Chłopak w panice wybrał najgorszą możliwą drogę

ucieczki - schody prowadzące na kościelną wieżę. Jego koleżanka rzuciła się za nim,

krzycząc, że tylko idiota ucieka do góry. Ale nie było już odwrotu, gdyż Albert i Edward

ruszyli w pogoń za Isabelle. Ich ciężkie kroki odbijały się złowrogim echem po całym

kościele. W końcu Nicolas dotarł do końca schodów. Nie namyślając się długo, pchnął

torujące mu drogę drzwi i znalazł się na kościelnej wieży, w miejscu przypominającym taras

widokowy.

Chociaż zaczynało się już ściemniać, a noc jeszcze nie nadeszła, Julia zza krzaków

widziała wyraźnie wszystko, co zaszło na wieży: najpierw wzrok dziewczyny zarejestrował

jej ukochanego wbiegającego na taras, a następnie znajomych agentów prezydenta z groźnie

wyglądającymi pistoletami w dłoniach oraz jaskrawożółtymi napisami: „NATIONAL

ARMY” na plecach, podążających w śmiercionośnym wyścigu za nim. W pewnym momencie

jeden z nich, prawdopodobnie ten o imieniu Albert, wystąpił do przodu i zaczął bardzo głośno

krzyczeć coś o Dzieciach Grobu, więzieniu, awansie i jakimś stanowisku. Isabelle nigdzie nie

było widać. Serce Julii zabiło szybciej. W końcu mężczyzna ów wyciągnął w kierunku

chłopaka pistolet...

W tym samym momencie na parkingu pod kościółkiem zatrzymała się wielka czarna

pancerna limuzyna, z której wysiadł prezydent we własnej osobie. Zamierzał powstrzymać

Alberta i Edwarda przed dokonaniem ostatecznego rozrachunku z Nicolasem, gdyż w trakcie

wielogodzinnych rozmyślań zrozumiał, iż mordowanie nastolatka przez kogoś innego niż on

sam, mijało się z celem. Lepiej byłoby doprowadzić go żywego do Białego Domu i tam

dopiero wykończyć, bez udziału osób trzecich... Tak... Wtedy miałby absolutną pewność, że

chłopak nie przeżyje! Prezydent zdecydowanym głosem powiedział do megafonu:

- Wstrzymać ogień!

Jednak było już za późno. Albert opętany wizją obiecanego sukcesu wrzasnął na całe

gardło, że zarabia właśnie na zasłużony awans i nie zamierza marnować żadnej okazji na

drodze do rozwoju swojej kariery, po czym nacisnął spust.

Julię zdziwiło nagłe pojawienie się prezydenta. Co go tu ściągnęło aż z odległego

Waszyngtonu? Czemu wygląda na zaniepokojonego i zniecierpliwionego? Może chce

sprawdzić, czyjego wysłannicy wywiązali się z zadania? Nie, raczej nie... Gdyby chciał się

upewnić, po prostu zadzwoniłby do nich... Albert i Edward to jego najbardziej zaufani agenci.

Kolejnym szokującym zdarzeniem okazało się polecenie prezydenta o wstrzymaniu ognia.

Dlaczego wydał taki, a nie inny rozkaz? Czemu do diabła zmienił zdanie odnośnie Nicolasa?

Czyżby nagle serce i mózg zaczęły mu właściwie pracować i zrozumiał, że władza nie jest w

życiu najważniejsza?

Z rozmyślań wyrwał nastolatkę ogłuszający huk, jakby ktoś wystrzelił z pistoletu.

Wychyliła się ostrożnie zza krzaków, co w mgnieniu oka rozwiało jej wszelkie wątpliwości

dotyczące usłyszanego sekundę wcześniej odgłosu. Do Julii dotarło, kto strzelał oraz jaki

obrał sobie cel. Utwierdził ją w tym widok spadającej z tarasu postaci. Całe ciało dziewczyny

ogarnął paraliż.

Słysząc odgłos wystrzału, ludzie jak nigdy wcześniej zainteresowali się małym

kościółkiem przy drodze. Samochody podążające drogą wyjazdową z Los Angeles

zatrzymywały się na parkingu i wysiadali z nich ich pasażerowie, spragnieni sensacji. Julia

starała się brać głębokie wdechy, ale jakoś nie potrafiła się uspokoić. Przeczuwała, że osoby,

która spadła z kościelnej wieży, nie da się już uratować. Tak bardzo chciała opuścić kryjówkę

i pobiec na ten pieprzony parking, chociażby po to, aby zobaczyć ciało na własne oczy!

Wiedziała jednak, że ujawnienie się może ją drogo kosztować. Ostatkiem sił tłumiła więc w

sobie emocje i zmuszała się do pozostania na miejscu. Nagle rozległ się histeryczny wrzask

jakiegoś dzieciaka, a nieznajoma starsza kobieta zaczęła na głos odmawiać różaniec.

- Nastaną straszne dni dla Ameryki - oświadczyła niespodziewanie między jedną

dziesiątką „Zdrowaś Mario” a drugą.

Julia zadrżała. Słysząc słowa modlitwy, nie wytrzymała. Opuściła bezpieczną

kryjówkę i przecisnęła się przez zgromadzony tłum w kierunku kościoła. Pierwsze, co

zobaczyła, to Nicolasa leżącego na betonie. Nie zważając na lamentujących gapiów, zrobiła

krok do przodu i dopiero wtedy uświadomiła sobie, że na czole chłopaka widnieje okrągła,

czerwona, ociekająca krwią dziura po kuli.

I oto Julia Al-Keda otrzymała ostateczny dowód odnośnie tego, kto spadł z wieży.

Dziewczyna, widząc martwe ciało swojego ukochanego, straciła zdolność ruchu. Wpatrywała

się tępym wzrokiem w zwłoki i oczyma wyobraźni odtwarzała sobie minione kilka miesięcy,

kiedy to po raz pierwszy w życiu zakochała się, odwiedziła Waszyngton, a w końcu poznała

tajemnice, o jakich nawet nie śniła, tajemnice, które sprawiły, że znalazła się tu i teraz nad

martwym Nicolasem. Nawet prezydent milczał. Oto nieopatrznie spełniło się jego okrutne

życzenie, aby nastoletni Francuz zniknął z powierzchni ziemi i przestał wreszcie zagrażać

jego karierze. Po upływie kilku minut mężczyzna i Julia jednocześnie spojrzeli w górę na

kościelną wierzę. Ona dostrzegła na niej śmiejącego się diabolicznie potwora, on widział

tylko uśmiechniętego ponuro Alberta. Ona była gotowa przysiąc, że na niebie zaczęły zbierać

się ciemne chmury, on nie zauważył żadnych zwiastunów nagłej zmiany pogody.

- To niemożliwe! - wrzasnęła w pewnym momencie Julia.

- Nicolas, ty tylko śpisz, prawda? Zaraz się obudzisz i powiesz, że to wszystko to

jeden wielki żart? Potem skombinujemy razem wodę i zmyję ci tę okropną farbę z czoła? -

jednak powoli docierało do niej, że te słowa brzmią bezsensownie, gdyż leżący metr dalej

Nicolas był ewidentnie martwy.

- Przykro mi, dziecko. On ci już nie odpowie... - usłyszała. Poznała po głosie, że

autorką tych słów była staruszka, chwilę wcześniej odmawiająca różaniec.

Nie miała siły, aby płakać. Nie miała siły, aby uciekać i ratować się przed Albertem i

Edwardem. Nie miała siły, aby poszukać Isabelle. Miała siłę jedynie na to, aby położyć się

obok Nicolasa i czekać, aż ktoś strzeli jej w głowę. Kiedy zmuszała mięśnie do

przyklęknięcia, poczuła na ramieniu czyjąś rękę.

- Julia? Musimy iść. Teraz na pewno będą nas szukać - mówiła Isabelle. - No chodź.

On nie chciałby, aby agenci dopadli i ciebie.

W końcu Julia uległa. Trzymając Isabelle za rękę, przepchnęła się przez tłum i

unikając wzroku zdezorientowanego prezydenta, opuściła teren kościółka.

Dziewczyny odeszły po cichu i udały się w siną dal, odprowadzane blaskiem

zachodzącego słońca.

EPILOG

Julia

Lipiec 2021 roku

Życie jest takie kruche... Zupełnie jak szklanka, którą upuściło się niechcący na

ziemię. Nadal nie potrafię się otrząsnąć, chociaż od wydarzeń w kościele minęło już pół roku.

Mniej więcej w trzecim miesiącu po Jego odejściu zaczął mi rosnąć brzuch.

Kopie mnie. Dziecko Nicolasa. Wiem doskonale, co stało się z rodzicami mojego

Ukochanego, jak „barwny” miał On życiorys, zanim się poznaliśmy tamtego dnia na meczu

piłki nożnej. Obiecałam sobie oraz Maleństwu, które rośnie mi tuż pod sercem, że nie umrę

przed jego narodzinami. Po prostu nie mogę mu zapewnić życia Dziecka Grobu... Nie chcę...

Zwłaszcza w obecnej sytuacji.

Prawdziwym oparciem jest dla mnie Isabelle. Pomaga mi i wspiera mnie,

gdziekolwiek się znajduję i cokolwiek robię. To ona nie pozwala mi się załamać, gdy czasem

podczas rzadkich i ryzykownych wędrówek po Los Angeles odwiedzamy miejsca, w których

bywałam kiedyś regularnie z Nim. Widziałyśmy scenę, na której odbył się koncert

charytatywny. Nicolas tak się wtedy stresował! Chciałabym móc znowu go pocieszać i

mówić, że występ przed publicznością to nic strasznego.

Teraz prezydent oraz jego agenci mają na oku nas: mnie i Isabelle. Podobno w

poszukiwania zaangażowano nawet część wojska! Staramy się pozostać nieuchwytne,

mieszkamy to tu, to tam. Powróciłam do włamywania się do cudzych domów i korzystania z

łazienek obcych ludzi. Moja przyjaciółka kradnie ze sklepów odzież i jedzenie. Nie mamy

innego wyjścia, musimy tak postępować. Pójście do pracy nie wchodzi w grę. Ktoś mógłby

nas rozpoznać i powiadomić odpowiednie służby.

Isabelle sugeruje, żeby rozpocząć przygotowywania do walki z Armią Narodową.

Wyśmiała moje zapytanie, jak niby dwie dziewczyny, w tym jedno Dziecko Grobu, a druga z

zaawansowaną ciążą, mają pokonać żołnierzy? Twierdzi, że takich, jak Nicolas może być

więcej, trzeba tylko dobrze przeszukać cmentarz w Paryżu, albo poczekać, aż sami się

ujawnią. Jej zdaniem wojna jest nieunikniona. Optymizm Isabelle mnie irytuje. Ona chyba nie

rozumie, że nie chcę być teraz wesoła. W ogrodzie za domem pana Jurka Hamiltona

przyrządziła coś w rodzaju sali gimnastycznej na świeżym powietrzu. Naiwna i głupia...

A najgorsze jest to, że Nicolasa nie ma przy mnie. On na pewno znalazłby jakieś

rozwiązanie! Był taki mądry... Ale niestety musiał umrzeć! Kur**, pieprzony Albert! Cholera

jasna... Na zewnątrz leje deszcz. Co mnie to obchodzi?! Idę się przejść na molo...