MARGIT
SANDEMO
SAGA O CZARNOKSIEZNIKU
TOM 3
ZAKLETY LAS
Przeło�zyła: Iwona Zimnicka

Tytuł oryginału:
Oversatt etter: Nar morket faller pa.
Data wydania polskiego: 1996 r.
Data pierwszego wydania oryginalnego: 1991 r.

Ksi�egi złych mocy
Przyczyna wszystkich dziwnych i przera�zaj � acych wypadków, przez jakie musiała
przej�s�c pewna młoda dziewczyna z zachodniego wybrze�za Norwegii na przełomie
siedemnastego i osiemnastego wieku, zawiera si�e w trzech ksi�egach zła,
dobrze znanych z najbardziej mrocznego rozdziału w historii Islandii.
Ksi�egi pochodz � a z czasów, gdy w Szkole Łaci�nskiej w Holar, na północy Islandii,
rz � adził zły biskup Gottskalk, czyli z okresu pomi�edzy latami 1498 a 1520.
Biskup uprawiał prastar � a i ju�z wtedy surowo zakazan � a czarn � a magi�e; Gottskalk
Zły nauczył si�e wiele o magii w osławionej Czarnej Szkole na Sorbonie.
Szkoła Łaci�nska w Holar była za panowania Gottskalka tak niebezpieczna,
�ze macki zła rozci � agały si�e stamt � ad zarówno w czasie, jak i w przestrzeni; �z � adza
posiadania owych trzech ksi � ag o piekielnej sztuce rozpalała si�e w ka�zdym, kto
o nich usłyszał. Ani jedna dusza nie pozostała wobec nich oboj�etna. Zreszt � a. . .
A�z do naszych dni przetrwała ich ponura, budz � aca l�ek sława.

Rozdział 1
Baronówna Catherine van Zuiden. . .
Wchwili gdy poznała Tiril Dahl i jej psa Nera, podró�zuj � acych w towarzystwie
dwóch przyjaciół, bogatego Erlinga M�llera i tajemniczego Móriego (których natychmiast
postanowiła uwie�s�c), miała ju�z za sob � a bogat � a przeszło�s�c.
Przyszła na �swiat w szlacheckiej flamandzkiej rodzinie. Rodzina ta naprawd�e
znała swoj � a warto�s�c.
Najbardziej liczyły si�e w niej konwenanse. Na drobne skandale zawsze patrzono
przez palce, o ewentualnych skokach w bok nigdy nie wspominano, pod
warunkiem, �ze nie rzucały si�e w oczy. Strój odpowiedni do sytuacji, umiej�etno�s�c
dobrania wła�sciwego widelca do ryby i niedostrzeganie pospólstwa, kłaniaj � acego
si�e czapk � a do ziemi, miały wi�eksze znaczenie ni�z cierpienia samotnych panien
szlochaj � acych w eleganckich komnatach czy zapomnianych starych ciotek, �zyj � acych
w wielkiej biedzie. Byle tylko nie pokaza�c, �ze ka�zdy grosz trzeba wielokrotnie
obraca�c w dłoni, byle tylko u�smiecha�c si�e do innych przedstawicieli tej samej
warstwy społecznej, a wtedy przepłakane noce i zdarte po�nczochy przestawały si�e
liczy�c. Najistotniejsza w �zyciu była fasada, blichtr.
Mała Catherine bardzo wcze�snie zacz�eła si�e przeciw temu burzy�c. Potrafiła na
przykład z czystej zło�sliwo�sci pozamienia�c wszystkie szklanki na pi�eknie nakrytym
stole babci, za co dostawało si�e pokojówce, albo w rozmowie z ogrodnikiem
zarzuca�c mu, �ze lilie zwi�edły, zanim ona im na to przyzwoliła. Takie zachowanie
w jej rodzinie uwa�zano za naganne. Owszem, mo�zna było zrzuca�c win�e na podwładnych,
lecz komu�s nale�z � acemu do rodziny nie wypadało prowadzi�c rozmów
z osob � a ni�zszego stanu. Catherine dopuszczała si�e jeszcze wielu innych skandalicznych
wybryków zje�zd�zała po szerokiej por�eczy schodów w swojej najlepszej
sukience lub po prostu nie stawiała si�e na nudne spotkania. Gdy uwa�zała, �ze
kuzynka Charlotte mizdrzy si�e do panów, nie wahała si�e mówi�c o tym otwarcie.
Gło�sno i wyra�znie.
Oczywi�scie przyswoiła sobie t�e jak�ze wa�zn � a dla szlachty zasad�e noblesse oblige,
szlachectwo zobowi � azuje, lecz interpretowała j � a na swój własny sposób. Gdy
zauwa�zyła, �ze pospólstwo (do którego mi�edzy innymi zaliczał si�e Bogu ducha wi-
4

nien ogrodnik), zanadto si�e spoufala, je�sli kto�s zwrócił si�e do niej na "ty" zamiast
"ja�snie pani" lub "baronówno", potrafiła sta�c si�e zimna jak lód i odej�s�c ze wzgard
� a. Takiego biedaka od tej pory traktowała jak powietrze. Je�sli natomiast spodobało
jej si�e towarzystwo szlacheckich i nieszlacheckich, lecz bardzo zamo�znych
dzieci, umiała si�e naprawd�e dobrze bawi�c, zapominaj � ac o wszelkich zasadach taktu,
dobrego tonu i etykiety.
Catherine dawno ju�z postanowiła, �ze posmakuje w �zyciu wszystkiego.
Nie byłoby wła�sciwie w tym nic złego, gdyby do tej zasady doda�c: "dopóki
nie wyrz � adzi si�e krzywdy lub nie zrani innych".
Tej jednak reguły Catherine si�e nie trzymała. Cz�esto zdarzało jej si�e sponiewiera
�c bli�znich, bywała okrutna, a nawet bezwzgl�edna.Wtakich momentach okazywała
si�e szlachciank � a po koniuszki palców, a osoba, która popadła w jej niełask
�e, czuła si�e jak piskl�e �scigane przez jastrz�ebia.
Niełaska ta dotykała zarówno dzieci, jak i dorosłych, rodzina tak�ze nie uchroniła
si�e przed ci�etymi niczym uderzenia batem komentarzami Catherine. Najcz�e-
�sciej spadały one na kuzynk�e Charlotte, niezno�sn � a nastolatk�e, która nie umiała
zachowywa�c si�e naturalnie. Przy ka�zdej okazji wykonywała wiele idiotycznych,
niby kobiecych gestów, które tylko w jej mniemaniu wygl � adały wytwornie, inni
uwa�zali je za �smieszne. Mówiła wówczas udawanym dziecinnym piskliwym
głosikiem, nieprzyjemnym dla ucha.
Mała Catherine natomiast z czasem stała si�e rodzinnym enfant terrible, okropnym
dzieckiem, albo inaczej: czarn � a owc � a. Nie da si�e jednak zaprzeczy�c, �ze odznaczała
si�e inteligencj � a. Pr�edko nauczyła si�e mówi�c po francusku, gra�c na szpinecie
i pi�eknie haftowa�c. Na tym powinna zako�nczy�c edukacj�e, lecz jej to nie
wystarczało. Miała wrodzon � a potrzeb�e napi�ecia i dramatycznych przygód, cz�esto
do�s�c szokuj � ac � a otoczenie.
Była prze�slicznym dzieckiem i mo�ze wła�snie dlatego na ogół wybaczano jej
przewinienia, jakich si�e dopuszczała. Doskonale potrafiła wykorzystywa�c sw � a
urod�e i rozbrajaj � acy wdzi�ek.
Bardzo wcze�snie odkryła oszałamiaj � ac � a moc zauroczenia i erotyzmu. Ch�etnie
pozwalała si�e dotyka�c młodym chłopcom, których sama uznała za poci � agaj � acych.
Starsi m�e�zczy�zni by�c mo�ze zbyt nachalnie obłapywali dziewczyn�e, ale Catherine
bawiło ich podniecenie. W dodatku kiedy wujaszkowie gładzili j � a po piersiach,
których jeszcze nie było wida�c, albo przypadkiem zawadzili o pewne miejsce poni
�zej, jej ciało przenikało rozkoszne dr�zenie. Gdy jednak stawali si�e zbyt natarczywi,
panna szlachcianka umiała mocno trzepn � a�c ich po palcach, ura�zona odwracała
si�e plecami i znikała w dalszych komnatach. Nikomu nawet przez my�sl nie przeszło,
�ze podniecona szła prosto do swojego pokoju i w uniesieniu dalej dotykała
owego niezwykłego miejsca swego ciała.
Kiedy�s ukryta za ci�e�zkimi zasłonami obserwowała Charlotte i pewnego pana
w �srednim wieku, który zło�zył wizyt�e w jej pokoju. Przygl � adała si�e pieszczotom
5

kochanków i czuła, jak rozpala si�e w niej rozkoszny ogie�n, a kiedy schadzka dobiegła
ko�nca, nie mogła dłu�zej nad sob � a panowa�c.
Ale chocia�z wielu starszych i młodszych hrabiów i baronów usiłowało zdoby�c
młodziutk � a Catherine, panna bardzo �swiadomie wyznaczyła granice. Catherine,
w przeciwie�nstwie do Carli, była twarda i dokładnie wiedziała, czego chce.
Pr�edzej czy pó�zniej jednak lekkomy�slne flirtowanie z m�e�zczyznami musiało
sko�nczy�c si�e �zle. Catherine w wieku dwunastu, prawie trzynastu lat, postanowiła,
�ze tak jak kuzynka Charlotte musi "skosztowa�c owoców miło�sci". Ogromnie te�z
ich była ciekawa.
W pewien letni wieczór zwabiła do labiryntu z �zywopłotu trzech młodych,
nieopierzonych szlachciców.
Dostała to, czego chciała. Tego wieczoru bezpowrotnie straciła wianek, a młodzie
�ncy, wszyscy trzej, mogli wreszcie naprawd�e da�c upust swoim �z � adzom.
Cala sprawa z pewno�sci � a rozeszłaby si�e po ko�sciach, gdyby nie najmłodszy
z chłopców, pobo�zny pi�etnastolatek, który za wszelk � a cen�e pragn � ał si�e wyspowiada
�c.
Z płaczem wyznał wszystkie grzechy rodzinnemu spowiednikowi. Historia
wyszła na jaw ze szczegółami o tym, jak to Catherine wykazała inicjatyw�e.
� Ze była wła�sciwie dzieckiem? Oni powinni okaza�c si�e m � adrzejsi? Ale�z to zdecydowanie
ona przywiodła młodzieniaszków do zguby. Czy�zby oni wcale nie byli
ch�etni? Hm, no tak, ale z pocz � atku si�e bali. Potem wszelkie hamulce przestały
działa�c.
Wybuchł wielki skandal, którego nie udało si�e zatuszowa�c.
Na cale szcz�e�scie Catherine nie osi � agn�eła jeszcze dojrzało�sci, bo by�c mo�ze
skandal byłby znacznie wi�ekszy.
Chłopców ukarano surowo, ale najsro�zsz � a kar�e poniosła młodziutka baronówna.
Wysłano j � a do apodyktycznej i przera�zliwie nudnej ciotki, od której dwa lata
pó�zniej uciekła. Miała wówczas do tego stopnia do�s�c modlitw przy stole, modlitw
wieczornych i porannych, modlitw pokutnych i codziennych kaza�n o losie tych,
którzy wpadaj � a w sidła �z � adzy, �ze postanowiła raz na zawsze sko�nczy�c z ko�sciołem
i religi � a. Była to by�c mo�ze decyzja zbyt pochopna, tak si�e jednak niestety
cz�esto dzieje, kiedy dziecko poddawane jest presji strachu i bezustannie grozi mu
si�e ogniem piekielnym.
Prawd�e mówi � ac, w tym czasie piekło wydawało si�e Catherine kusz � acym
i wielce zabawnym miejscem.
A przecie�z nie tego chciała j � a nauczy�c ciotka i cała rodzina.
W pewn � a letni � a noc Catherine uciekła w nieznane. Wtedy wła�snie rozpocz�eły
si�e jej zwi � azki z niezwykle interesuj � acym �swiatem czarnej magii. Dziewczyna
była dostatecznie dojrzała, by si�e nim zafascynowa�c, ziarno trafiło te�z na podat-
6

ny grunt, niezamierzenie przygotowany przez straszliwie nudne moralizatorskie
rozprawy ciotki.
Pocz � atek był bardzo niewinny. Catherine nie miała poj�ecia, dok � ad zaprowadzi
j � a obrana droga.
Zgłodniała. To całkiem normalne, gdy pomy�sli si�e, �ze miała zaledwie pi�etna-
�scie lat i w �srodku nocy wyskoczyła przez okno tak jak stała. Bez jedzenia, bez
zapasowego ubrania.
Przez cał � a pierwsz � a noc na zmian�e to biegła, to szła, nie maj � ac poj�ecia, gdzie
si�e znajduje. Dom ciotki le�zał po drugiej stronie granicy, w Szwecji, a Catherine
pragn�eła wróci�c do Norwegii. Kierowała si�e wi�ec na zachód. Przemierzała
pustkowia, piaski i lasy, w których jej droga krzy�zowała si�e jedynie ze �scie�zkami
łosi, cho�c �zadnego z nich nie widziała, poznawała to jednak po �sladach w postaci
�swie�zych odchodów. Przeprawiała si�e przez strumienie, co nierzadko sprawiało
jej wiele trudu, ale postanowiła si�e nie poddawa�c.
Najbardziej dokuczał jej głód. Catherine nigdy nie czuła strachu przed duchami
ani dzikimi zwierz�etami, a ju�z najmniej przed lubie�znymi gwałcicielami,
z nimi jak s � adziła
- potrafiłaby sobie radzi�c tak, by obie strony były zadowolone.
No có�z, od czasów zaj�scia w ogrodowym labiryncie nie prze�zyła kolejnej
miłosnej przygody, gdyby jednak na drodze stan � ał m�e�zczyzna maj � acy wobec
niej niecne zamiary, powitałaby go ze spokojem. Z typow � a dla pi�etnastolatki lekkomy
�slno�sci � a wyobra�zała sobie owego człowieka jako przystojnego młodzie�nca.
Ja�snie panienka nie wielu w�edrownych rzezimieszków widziała w swym młodym
�zyciu i takie przypadkowe spotkanie jawiło jej si�e wr�ecz romantycznie.
Po południu, kiedy na stopach utworzyły si�e ju�z bolesne odciski, dotarła
wreszcie na równiny. W jaki�s czas pó�zniej ujrzała dom. Có�z za szcz�e�scie!
Słodki niedu�zy domek stał na skraju lasu, otaczał go malutki ogródek, a na
progu wylegiwał si�e w sło�ncu czarny jak smoła kot. W okolicy nie było wida�c
innych domostw, ale po rosn � acym na polu zbo�zu mo�zna si�e było domy�sla�c, �ze
gdzie�s niedaleko, mo�ze za zagajnikiem, znajduje si�e chłopskie gospodarstwo.
Catherine, zła, głodna i zm�eczona, z gniewem odkryła, �ze w tej Krainie Nigdzie
nikt jej nie usługiwał. Do tej pory ubierała j � a i rozbierała osobista pokojówka,
która towarzyszyła jej nawet na wygnaniu. Baronówna przyzwyczajona była
do tego, �ze kto�s zawsze w pełnej gotowo�sci wyczekuje, czy czego�s nie b�edzie
potrzebowała. Eskorta towarzyszyła jej przy ka�zdym wyj�sciu, by nie musiała brudzi
�c białych szlacheckich r � aczek pieni�edzmi albo trudzi�c si�e niesieniem ci�e�zkich
paczek czy te�z samodzielnie wsiada�c do powozu. Gdy chciała co�s odło�zy�c, upuszczała
to po prostu na podłog�e, a natychmiast zjawiał si�e kto�s, kto rzecz podnosił.
Co drugi dzie�n zmieniano jej po�sciel, ubrania wisiały w garderobie zawsze
czyste. Posiłki podstawiano jej pod nos, Catherine nigdy wła�sciwie si�e nie zastanawiała,
sk � ad bierze si�e jedzenie. Zawsze po prostu le�zało na talerzach ze złotym
brze�zkiem.
7

Wielokrotnie podczas swej ucieczki miała na ko�ncu j�ezyka: "Jestem głodna
i spragniona. Prosz�e natychmiast poda�c co�s do jedzenia". Albo: "Nie powinnam
tak si�e m�eczy�c. Natychmiast podstawi�c powóz". A gdyby rzeczywi�scie spotkała
łosia, o�swiadczyłaby z pewno�sci � a tonem nie znosz � acym sprzeciwu: "Precz z drogi,
n�edzniku!" Szcz�e�sliwie dla łosia, �ze nigdy si�e nie pokazał.
Ogromnie j � a irytowało, �ze wszystko musi robi�c sama.Wychodziło jej to dziwnie
niezdarnie, bezczelne gał � azki kłuły j � a w twarz, mokradła, od których przemakały
trzewiczki, zagradzały drog�e. Cz�esto u�zalała si�e nad sob � a.
Mimo wszystko jednak wolno�s�c wydawała si�e cudowna. Catherine była bardzo
zmysłow � a pann � a, a ciotka zabezpieczyła swe domostwo podwójnymi zamkami
przed ewentualnymi wielbicielami młodziutkiej siostrzenicy. Dbała te�z, by
nikt nie pozostawał sam na sam z t � a przera�zaj � ac � a, grzeszn � a pannic � a. Rzecz jasna
nie miała poj�ecia, co w samotno�sci wyprawia Catherine w swoim łó�zku.
Baronówna nie wiedziała, czy zdoła dowlec si�e do chaty pod lasem. Nogi bolały
j � a niemiłosiernie, ka�zdy krok sprawiał trudno�s�c. Nie miała przecie�z na sobie
butów sposobnych do w�edrówki, lecz cienkie, eleganckie pantofelki, odpowiednie
na salony.
Kot podniósł si�e, kiedy doszła do drzwi i zapukała. Pragn�eła w tej chwili tylko
jedzenia i wypoczynku.
Nikt jej nie otworzył. Drzwi były zamkni�ete na klucz.
Obecno�s�c kota wskazywała jednak, �ze kto�s tutaj mieszka. Catherine z przeci � agłym
j�ekiem osun�eła si�e na próg.
Obudziły j � a zafrasowane głosy.
Ach, moja droga, co to mo�ze znaczy�c?
Ta biedulka wygl � ada na bardzo zm�eczon � a!
Biedulka? Nigdy, przenigdy nikt jej tak w rodzinie nie nazywał. Te głosy nale
�zały do starych, miłych osób. Mówi � acych po norwesku!
Catherine otworzyła oczy.
Dwie starsze damy stały przed drzwiami do własnego domu, do których nie
miały dost�epu. Obie ubrane były na czarno, jedna z nich pod pach � a trzymała co�s,
co przypominało ksi � a�zeczk�e do nabo�ze�nstwa. Miny miały naprawd�e zatroskane.
Catherine pr�edko si�e podniosła, ale nie zdołała powstrzyma�c j�eku:
Ojej, moje nogi!
Ach, moja droga, moja droga! znów u�zaliła si�e jedna ze staruszek.
Te biedne małe stópki! I takie pi�ekne buciki!
I suknia, na dole ubłocona! Płaszcz podarty! Ale wszystko takie eleganckie!
Czy pani jest. . . ksi�e�zniczk � a?
Catherine oparła si�e o futryn�e. Próbowała si�e u�smiechn � a�c, lecz na twarzy pojawił
jej si�e raczej grymas bólu. Dlaczego nie spytały, czy nie jest szlachciank � a
8

albo córk � a pastora? Mogłaby wtedy z dumn � a min � a o�swiadczy�c: "Nie, baronówn
� a". Tymczasem sugeruj � ac ksi � a�z�ece pochodzenie zepsuły jej cały efekt. Baron stoi
wszak w hierarchii ni�zej od ksi�ecia.
Och jej, baronówna!staruszka a�z klasn�eła w r�ece, a ksi � a�zeczka do nabo-
�ze�nstwa wysun�eła jej si�e spod pachy. Catherine pr�edko si�e schyliła, by podnie�s�c
z ziemi otwart � a ksi � a�zk�e, i odkryła, �ze to najniezwyklejszy modlitewnik, jaki widziała
w �zyciu. Pełen był dziwacznych znaków i liter. Podała go staruszce, która
niemal wyrwała go jej z r � ak.
Staruszki zaprosiły Catherine na orze�zwiaj � ac � a herbat�e i ciasteczka. Dziewczyna
mogła zdj � a�c niewygodne buciki. Nareszcie kto�s si�e ni � a zajmował. Mieszkanki
domku wprost nie wiedziały, jak jej dogodzi�c, obło�zyły jej stopy rozkosznie chłodz
� acymi kompresami, krz � atały si�e, przygotowuj � ac posiłek i nakrywaj � ac do stołu.
W małej zadbanej chacie pachniało przyjemnie, ale te�z i dziwnie. Jakbym
znalazła si�e w ogrodzie pełnym ziół albo w kramie z przyprawami, pomy�slała
Catherine. Gdy tylko weszły do �srodka, jedna ze staruszek po�spiesznie usun�eła
z kredensu jakie�s przedmioty, chowaj � ac je na półki i do szuflad.
Zasiadły wraz z Catherine przy fili�zankach gor � acej herbaty. Dziewczyna upiła
łyk i stwierdziła, �ze napój jest wyj � atkowo smaczny. Para uderzała w nos, przyjemnie
ułatwiaj � ac oddychanie.
Catherine przyjrzała si�e swoim gospodyniom.
Były bardzo podobne do siebie, uznała wi�ec, �ze s � a siostrami. Jedna miała nieco
g�e�sciejsze włosy ni�z druga, w czarnym koronkowym czepku na wystrz�epionych,
�zółtawych kosmykach. Kiedy�s włosy były zapewne rude.
Ta druga, nieco pulchniejsza, miała małe, wesołe, �zyczliwie patrz � ace oczka.
Jedna nosiła imi�e Maja, druga Kaja. Wła�sciwie nazywały si�e Margrete i Karoline,
ale od dawien dawna nikt ju�z si�e tak do nich nie zwracał, z wyj � atkiem proboszcza,
który cz�esto zagl � adał na herbat�e.
Potem Catherine musiała opowiedzie�c swoj � a histori�e, lecz poniewa�z staruszki
najwyra�zniej przyja�zniły si�e z proboszczem, starała si�e nie wspomina�c o swojej
niech�eci do umoralniaj � acych kaza�n. Powiedziała tylko, �ze uciekła, poniewa�z ciotka,
u której mieszkała, okazała si�e zbyt surowa, poza tym t�eskniła za domem, za
Norwegi � a. Przy okazji spytała, gdzie si�e teraz znajduje.
W Romskogodparły chórem.
Catherine niewiele ta nazwa powiedziała, ale kiedy obja�sniły bardziej szczegółowo,
zorientowała si�e, �ze do rodzinnej posiadło�sci w Vestfold ma kawał drogi.
Czy jednak warto tam wraca�c? Wyruszyła przecie�z na poszukiwanie przygód.
Gdyby tylko miała do�s�c jedzenia i jakie�s ubranie, długo wytrzymałaby na wolno-
�sci. A i o skandalu, jaki wywołała, w domu z pewno�sci � a jeszcze nie zapomniano.
O czym�s tak nieistotnym jak pieni � adze pi�etnastoletnia Catherine w ogóle nie
my�slała.
9

Niestety stopy okazały si�e zbyt obolałe, by dziewczyna mogła zaraz wyruszy
�c w dalsz � a drog�e. Szcz�e�sliwie obie staruszki bardzo chciały zatrzyma�c młod � a
baronówn�e na kilka dni.
To troch�e utrze nosa tej wyniosłej pastorowejprychn�eła Kaja, ta z rzadkimi
włosami.
Catherine doszła do wniosku, �ze obie damy podkochuj � a si�e chyba w proboszczu,
tak to przynajmniej wygl � adało.
Bardzo szybko si�e zaprzyja�zniły. Czasami jednak Catherine przyłapywała staruszki
na tym, �ze patrz � a na siebie w jaki�s dziwny sposób, jednej z oczu wprost
biło pytanie, druga ostrzegawczo kr�eciła głow � a. Boj � a mi si�e o czym�s powiedzie�c,
stwierdziła baronówna.
Zacz�eła si�e czego�s domy�sla�c dopiero pewnego dnia o zmierzchu, gdy s � asiad
po cichu przyprowadził krow�e. Siostry zabrały si�e za leczenie krowy z zapalenia
wymienia, ale rozgl � adały si�e przy tym ze strachem, jak gdyby w obawie, �ze kto�s
nadejdzie. Catherine najpierw uznała, �ze pomaganie choremu zwierz�eciu to dobry
uczynek, zorientowawszy si�e jednak, �ze poczynania Kai i Mai s � a do�s�c tajemnicze,
zacz�eła si�e zastanawia�c. Staruszki popluły na co�s, co trzymały w dłoniach, długo
mruczały pod nosem, a potem przygotowały paskudne smarowidło w. . . Co to, na
miło�s�c bosk � a, mogło by�c? Czaszka?
W ko�ncu zauwa�zyły jej obecno�s�c.
Ach, moja droga!j�ekn�eła Maja.Nie wiedziałam, �ze młoda baronówna
si�e przygl � ada!
To bardzo ciekawe.
Kaja szepn�eła:
Mo�ze lepiej nie wspomina�c o niczym dobremu pastorowi.
Catherine zabłysły oczy.
Czary?
Obie zaprzeczyły z przera�zeniem.
Och, nie!
Szkoda! beztrosko o�swiadczyła Catherine. Bardzo by mnie to zainteresowało.
Naradzały si�e szeptem. Chłop z krow � a dawno ju�z odszedł, wr�eczywszy przedtem
siostrom spor � a paczk�e w podzi�ekowaniu za trud. Dom pogr � a�zył si�e w wieczornym
mroku.
Staruszki z uroczystymi minami zwróciły si�e do Catherine.
Mówiła Kaja:
Nasza droga baronówna z pewno�sci � a wie, �ze szlachetna znajomo�s�c naturalnych
metod leczenia ginie w dzisiejszych czasach. Zostało nas tak niewiele, nie
ma komu przekaza�c tradycji.
I tutaj Maja i Kaja popełniły bł � ad. Catherine nie była urodzon � a czarownic � a,
�swiat magii po prostu bardzo j � a ciekawił, do wszystkiego, co tajemnicze, ci � agn�eło
10

j � a jak �cm�e do �swiatła.
Mog�e si�e nauczy�cpodchwyciła z zapałem.Ja przeka�z�e dalej tradycj�e.
Bo jestem bardzo m � adra.
Ani cienia skromno�sci!
Po całkiem naturalnej chwili namysłu siostry si�e zgodziły.
Prawd�e mówi � ac były uradowane.
Tak oto doszło do wtajemniczenia Catherine w "naturalne metody leczenia",
jak starsze panie z uporem okre�slały swoj � a działalno�s�c. Słowa takie jak "czary"
czy "czarna magia" nigdy nie przeszły im przez usta.
Ale. . . czy do naturalnych metod leczenia zaliczało si�e stosowanie takiego
�srodka jak krew nietoperza, wkładanie noworodka do dziupli albo mamrotanie
długich formuł i popluwanie na ran�e? No i odmawianie diabelskich wersetów, jak
to okre�slały.
Catherine chłon�eła wiedz�e. Do domu jej si�e nie spieszyło, a Maja i Kaja starzały
si�e i chorowały. Cieszyły si�e, �ze mog � a unikn � a�c m�ecz � acych zaj�e�c i namolnych
go�sci. Baronówna z zaci�sni�etymi z�ebami nosiła wod�e i opró�zniała nocniki,
bo z nauk staruszek nie chciała zrezygnowa�c za nic na �swiecie.
Udost�epniły jej wszystko, co przechowywały na strychu i w kredensie. Nie
wolno jej było niczego stamt � ad zabiera�c, lecz miała si�e nauczy�c, co tam jest i jak
si�e to stosuje.
Znalazł si�e tam czosnek i pieprz do nacierania z�ebów konia, który nie chce
je�s�c, sitowie i mieszanka soku drzewnego dla dziewcz � at, które nie chciały mie�c
dziecka, krwisty kamie�n, m � aka j�eczmienna i ocet dla krów, u których w moczu
pojawiła si�e krew, specjalna woda dla tych, którzy nabawili si�e opuchlizny wdychaj
� ac zakl�ety ogie�n. . .
Catherine nie umiała powtórzy�c połowy nazw przeró�znych remediów, nigdy
wcze�sniej o nich nie słyszała.
W�sród tych niezwykło�sci były te�z rozmaite przedziwne amulety, jeden przypominał
utr � acony kawałek dziwacznej figurki demona, wyrze�zbionej w jakim�s
mi�ekkim kamieniu. Gdy dziewczyna zainteresowała si�e jego pochodzeniem, staruszki
odpowiedziały zakłopotane, �ze dostały go od pewnego zamo�znego jegomo-
�scia, który wybierał si�e do Szwecji, aby poł � aczy�c t�e cz � astk�e z pozostałymi fragmentami
figurki. Dlaczego wi�ec nie zabrał go ze sob � a, dopytywała si�e Catherine.
Kaja i Maja wykr�ecały si�e zakłopotane. No có�z, on chyba tutaj umarł. . .
Chyba umarł? Catherine o nic wi�ecej nie pytała, czuła bowiem, �ze siostrzyczki
maczały w tym palce. Mo�ze skusił je maj � atek owego m�e�zczyzny?
Czy to miało znaczy�c, �ze mog � a posun � a�c si�e do ostateczno�sci?Catherine si�e
zl�ekła, ale tylko troszeczk�e.
W�sród amuletów, jakie znajdowały si�e w ich posiadaniu, były z�eby �zmii, pudełeczka
z ziemi � a cmentarn � a i szcz � atki wisielców. Ku wielkiemu �zalowi sióstr
nigdy nie udało im si�e zdoby�c alrauny. Ale mieszkały przecie�z na uboczu.
11

Z czasem Catherine musiała przej � a�c na siebie wi�eksz � a cz�e�s�c obowi � azków
uzdrowicielskich. Maja, starsza, przestała wstawa�c z ló�zka z powodu opuchlizny
na nodze, której nie mogły zaradzi�c �zadne oczy trytona, kocia skórka ani jad w�e-
�zowy. Kai coraz bardziej dokuczała skleroza, z czasem całkiem straciła kontakt
z rzeczywisto�sci � a. Catherine wi�ec mogła rz � adzi�c si�e sama.

Rozdział 2
Proboszcz cz�esto zagl � adał z wizyt � a. Przy ich pierwszym spotkaniu przera�zone
siostry szeptem przestrzegły Catherine, by ani słowem nie wspomniała o p�edzeniu
samogonu w szopie! I ani mru-mru o "ksi � a�zeczce do nabo�ze�nstwa"! Catherine
dawno ju�z odkryła, �ze była to budz � aca groz�e ksi�ega, zawieraj � aca magiczne
formuły. Oczywi�scie nie nale�zało te�z zdradzi�c tajemnic ukrytych w kredensie i na
strychu.
Pastor ciepło mówił o ofiarnej uczynno�sci dam, o pomocy, jak � a �swiadcz � a ubogim.
. . To ci dopiero, powiedziała sobie w duchu Catherine, przecie�z one �z � adaj � a
słonej zapłaty za swoje usługi. Obie s � a dobrze od�zywione, do domu nigdy nie zagl
� ada bieda. Maj � a w bród mleka, jajek, szynki, masła i wszystkich płodów ziemi.
Catherine czuła, �ze zbyt długo ju�z �zyła w celibacie. Chwile samotno�sci w łó�zku
przestały jej wystarcza�c. � Swietnie rozumiała zachwyt sióstr nad proboszczem:
był przystojnym m�e�zczyzn � a o melancholijnym jak u spaniela spojrzeniu, w którym
odbijało si�e niebo. Miał jednak nieprzyjemn � a �zon�e, to znaczy nieprzyjemn � a
tylko dla Catherine. W rzeczywisto�sci była to łagodna, ciepła kobieta o zro�sni�etych
brwiach, wiecznie pachn � aca czosnkiem. Maja i Kaja te�z nie mogły na ni � a
patrze�c. Nale�zała ona do rodzaju ludzi, którzy bez wzgl�edu na to, jak dbaj � a o czysto
�s�c, zawsze sprawiaj � a wra�zenie nie domytych. Włosy wi � azała w niechlujny w�ezeł
na karku, a nieokre�slonego koloru tłuste kosmyki zwisały nad uszami. Catherine,
bardzo dbaj � ac � a o swój wygl � ad, ogromnie irytowało flejtuchostwo pastorowej,
która raz sama powiedziała: "Pró�zno�s�c to cecha ladacznic. Porz � adna kobieta jest
posłuszna swemu m�e�zowi i utrzymuje w porz � adku jego dom". Catherine nie zdołała
si�e powstrzyma�c od komentarza: "Powinna si�e tak�ze zatroszczy�c o to, by jego
wzrok mógł spocz � a�c na czym�s miłym dla oka". Kobieta zacisn�eła tylko usta, lecz
pastor z uznaniem popatrzył na Catherine, która doskonale zdawała sobie spraw�e,
�ze oto wyrasta na pi�ekn � a pann�e. Rosła, co prawda, za szybko i za du�zo, ale długie
nogi wci � a�z pozostawały nadzwyczaj zgrabne. Pokazała je pastorowi pewnego
dnia, kiedy to wraz z innymi parafianami wybrali si�e na przykładn � a wycieczk�e.
Przechodz � ac przez strumie�n podci � agn�eła spódnic�e a�z po uda, cho�c wcale nie było
to potrzebne. Pastor poczerwieniał na twarzy, a jego �zona wzrokiem zasztyleto-
13

wała Catherine.
Baronówna znów poczuła ów rozkoszny ból w dole brzucha. Dyskretnie zerkn
�eła na pastora, by sprawdzi�c, czy i on co�s czuje, ale odwrócił si�e i zatopił w gor
� aczkowej rozmowie z jedn � a ze swych owieczek.
Catherine podejmowała potem liczne próby pozostania z pastorem sam na
sam, ale na pró�zno.Wydawało jej si�e, �ze bez m�e�zczyzny dłu�zej ju�z nie wytrzyma,
coraz trudniej było jej zapanowa�c nad �z � adzami. Niedługo rzuc�e si�e na s � asiada,
my�slała z gorycz � a. Osiemdziesi�ecioletniego starca, najpewniej całkiem ju�z wyschni
�etego.
Catherine miała wkrótce sko�nczy�c siedemna�scie lat, długo ju�z mieszkała u staruszek.
Wiedziała jednak, �ze wiele si�e jeszcze mo�ze od nich nauczy�c, poza tym
jej potrzebowały, wi�ec została.
Przez te lata chłon�eła wiedz�e tajemn � a. Dowiedziała si�e, jak leczy�c gor � aczk�e
połogow � a ły�zeczk � a spalonej nied�zwiedziej �zółci rozpuszczonej w wódce, jak skłoni
�c do miło�sci dziewczyn�e. Potrzebne było do tego zakl�ecie, którym siostry cz�esto
musiały si�e posługiwa�c, bo niemal co tydzie�n przybywali o zmierzchu chorzy
z miło�sci młodzie�ncy z pro�sb � a o pomoc. Aby rozpali�c dziewcz�ece �z � adze, nale�zało
wyrwa�c pióro z czubka koguciego ogona, w chwili gdy pokrywał kur�e. Pióro nie
mogło upa�s�c na ziemi�e, trzeba je było nosi�c przy sobie w absolutnej tajemnicy do
chwili spotkania z ukochan � a. Dziewczyna połaskotana piórem w usta natychmiast
nabierała ochoty na m�e�zczyzn�e.
Catherine, szlachciance, od samego pocz � atku spodobała si�e metoda króla Fryderyka
I przeciwko padaczce. Sposób ten znany był od roku 1447, nauczyła si�e
go na pami�e�c: Odci � a�c tu�z nad oczami ko�s�c czołow � a powieszonego lub łamanego
kołem m�e�zczyzny, zanim jego ciało zgnije na szubienicy lub na kole. Pra�zy�c ko�s�c
na niedu�zym ogniu, a nast�epnie zmia�zd�zy�c i doda�c trzy zmielone nasiona peonii.
Do jednej pi � atej masy wla�c trzy ły�zki wody lawendowej i starannie wymiesza�c.
Podawa�c choremu na czczo przez trzy kolejne poranki. Chory musi nast�epnie wystrzega
�c si�e niebezpiecznych mostów, nie mo�ze si�e te�z wspina�c za wysoko. �Srodka
nie nale�zy aplikowa�c, kiedy sło�nce stoi w znaku Barana.
Dobrze wiedzie�c, pomy�slała Catherine. Maja i Kaja cz�esto stosowały t�e kuracj
�e.
Chc � ac zem�sci�c si�e na kim�s, nale�zało zebra�c odchody wroga, naj�swie�zsze jak
tylko si�e dało, do woreczka i powiesi�c je w dymie nad ogniem. Wróg z ka�zdym
dniem traci�c b�edzie siły, a�z w ko�ncu ogarnie go całkowita niemoc. Gdy jednak nie
pragn�eło si�e �smierci nieprzyjaciela, mo�zna było zatrzyma�c ten proces, wrzucaj � ac
woreczek do bie�z � acej wody.
Tych rad Catherine nigdy nie wypróbowała.
Aby uzyska�c odpowied�z na pytanie, kto umrze przed upływem roku, wystarczyło
spojrze�c w okno izby, w której zebrało si�e sporo osób. Gdy na odbiciu jaka�s
posta�c pozbawiona była głowy, oznaczało to, �ze wła�snie ta osoba po�zegna si�e z �zy-
14

ciem. Catherine nie wierzyła w t�e metod�e. Sprawdziła j � a, patrzyła w okno s � asiada
podczas wielkiej �swi � atecznej uczty i wszyscy biesiadnicy mieli głowy na swoim
miejscu, a mimo to w ci � agu roku dwoje z nich zmarło.
Faktem jednak było, �ze Catherine nie urodziła si�e prawdziw � a czarownic � a i w
tym tkwił cały problem.
Naznaczony wiekiem kot przeniósł si�e w ko�ncu do kociego raju, gdzie zapewne
miał pod dostatkiem myszy i szczurów. Maja chciała wzi � a�c nowego kota, lecz
Catherine odradzała. Siostry były za stare.
Najcz�e�sciej zdarzało si�e, �ze kurowały zwierz�eta, i w tej dziedzinie Catherine
stała si�e prawdziwym ekspertem, zwłaszcza po tym, jak zmuszona była przej � a�c
obowi � azki po siostrach. Uzupełniła nawet zapasy �srodków leczniczych o krew
z kurcz�ecia-kogucika, dobr � a na osłabienie, o w�e�ze, o sadło z młodego knura, kamienie
przynosz � ace ulg�e w bólach porodowych, setki rozmaitych ziół. No i oczywi
�scie studiowała wszystkie czarnoksi�eskie formuły w tajemnej "ksi � a�zeczce do
nabo�ze�nstwa", jak przy ludziach nazywały j � a siostry.
Catherine zaczynała naprawd�e dobrze sobie radzi�c, niestety, nie potrafiła si�e
wyleczy�c ze spalaj � acej j � a �z � adzy.
Cały kłopot tkwił w tym, �ze musiała znale�z�c kandydata odpowiedniego do
swego stanu. Nie miała w kim wybiera�c, padło wi�ec na pastora.Wokolicy brakowało
szlachty, a pój�scie do łó�zka z m�e�zczyzn � a niskiego rodu, a za takich uwa�zała
wszystkich mieszka�nców parafii, zdecydowanie ubli�zało jej godno�sci. Szlachta,
duchowie�nstwo, mieszczanie i chłopi, tak wygl � adała hierarchia, a tutaj w okolicy
�zyli sami tylko wie�sniacy. Owszem, był jeszcze wójt, ale stary i nudny, nie dało
si�e go nazwa�c interesuj � acym m�e�zczyzn � a.
Co prawda dwaj młodzi, do�s�c przystojni chłopcy kr�ecili si�e wokół chaty, lecz
Catherine okazała stanowczo�s�c. Nie zamierzała plugawi�c swego szlachectwa.
Nie mogła wszak spoufala�c si�e z pospólstwem, lud�zmi, do których zawsze
odnosiła si�e z pogardliw � a arogancj � a.
Wszyscy, rzecz jasna, wiedzieli, �ze jest baronówn � a. Nikomu nie pozwalała
zwraca�c si�e do siebie inaczej ni�z "wielmo�zna pani". Ale ludzie z wioski z durn � a
przyj�eli do swego kr�egu biedn � a sierotk�e, któr � a zaj�eły si�e dobre siostrzyczki.
�Smier�c Mai nast � apiła całkiem nieoczekiwanie. Kaja, dotkni�eta ci�e�zk � a skleroz
� a, niczego nie pojmowała, wi�ec pogrzebem zaj�eła si�e młoda Catherine.
Musiała zwróci�c si�e do ksi�edza. Nie widziała go ju�z od dłu�zszego czasu, a jej
ciało wci � a�z trawił ogie�n.Wgł�ebi ducha miała nadziej�e, �ze pastorowej nie zastanie
w domu. . .
Niestety, pastorowa była w domu, cho�c w miejscu do�s�c niecodziennym. Słu�zba
miała wychodne, gdy�z był to akurat wieczór �swi�etoja�nski, i pani musiała sama
i�s�c po wod�e. Nieprzywykła do takich zaj�e�c, wpu�sciła wiadro do studni. Catherine
15

na plebanii zobaczyła tylko przystojnego pastora, pochylonego nad cembrowin � a
na dziedzi�ncu. Wołał w gł � ab:
Wszystko w porz � adku, moja droga?
Catherine od razu podbiegła do studni.
Co si�e stało?
Pastor natychmiast odwrócił si�e do niej z wyja�snieniami. Jego droga mał�zonka
musiała spu�sci�c si�e na dno po wiadro, bo on sam jest zbyt szeroki w ramionach.
Ona przecie�z ma równie szeroki tyłek stwierdziła Catherine zło�sliwie,
bo nie cierpiała pastorowej. Z wzajemno�sci � a.
Z dołu dobiegł krzyk:
Julius! Trzymaj lin�e napi�et � a! Ju�z niedługo dosi�egn�e! Pastor znów pochylił
si�e nad studni � a.
-Woda jest płytkaoznajmił Catherine.Ale szyb sam w sobie jest gł�eboki.
Widok m�e�zczyzny w długiej czarnej sutannie to dla dziewczyny było ju�z za
wiele.
Ojcze, zbyt mocno si�e wychylacie stwierdziła zdyszana. Prosz�e, pozwólcie
mi si�e przytrzyma�c!
Dzi�ekuj�e, droga panno baronówno, naprawd�e byłoby to pomoc � a!
Catherine otoczyła pastora ramionami w pasie, zamkn�eła go w u�scisku. Od
blisko�sci jego ciała zakr�eciło jej si�e w głowie. Troch�e ni�zej, o, gdybym mogła
przesun � a�c r�ece troch�e ni�zej. Mocno przycisn�eła si�e do niego. Och, wsun � a�c dło�n
pod sutann�e. . . Poczu�c. . .
Na to jednak zabrakło jej �smiało�sci, chocia�z ciało ogarn � ał niezno�sny �zar.
Mo�ze lepiej b�edzie, je�sli ja przytrzymam lin�e, a wy przytrzymacie mnie,
ojcze mówiła z wysiłkiem. Policzki jej płon�eły.
Mo�ze i tak odparł pastor, podaj � ac jej napi�ety sznur.
Puszcz�e teraz t�e bab�e, pomy�slała Catherine. Niech spada!
Pastor mocno obj � ał jej smukł � a tali�e.
Czy ja�snie panienka da rad�e? spytał.
Oczywi�scie!
Podnie�s mi spódnic�e, rozkazywała Catherine w duchu. Ostro�znie zakr�eciła
tyłeczkiem.
Pastor j�ekn � ał, dotarło do niego, co mo�ze si�e wydarzy�c. Przera�zony cofn � ał si�e
nieco.
Trzymajcie mnie mocniej! j�ekn�eła Catherine. Inaczej wypuszcz�e lin
�e!
Znów przysun � ał si�e do niej i tym razem nie było ju�z �zadnych w � atpliwo�sci.
Catherine celowo wybrała si�e z domu bez bielizny, wyra�znie wi�ec czuła, �ze pastor
znalazł si�e w naprawd�e kłopotliwej sytuacji, zwłaszcza �ze miał na sobie tylko
sutann�e.Wydawał z siebie dziwne, zduszone d�zwi�eki i raz po raz powtarzał słowa
modlitwy: "I nie wód�z nas na pokuszenie".
16

Ju�z nie obejmował jej tak mocno. Najwidoczniej nie b�ed � ac w stanie my�sle�c
jasno, jedn � a r�ek � a si�egn � ał pod sukni�e. Catherine zach�eciła go, jeszcze bardziej si�e
wypinaj � ac.
Julius! dobiegł z dołu krzyk, echem odbijaj � acy si�e od �sciany studni.
Kto trzyma lin�e?
O, dobry Bo�ze, w któr � a�z to stron�e zwróciły si�e moje my�sli? mrukn � ał
pastor pod nosem. Odszedłem na chwil�e po kij! zawołał do �zony. Baronówna
była tak łaskawa i w tym czasie przytrzymała lin�e.
Sutanna jako�s dziwnie mu si�e wybrzuszyła.
Co ona tu robi? pytał w�sciekły głos.
Catherine przechyliła si�e nad cembrowin � a. Miała wielk � a ochot�e splun � a�c w dół,
ale jako�s si�e powstrzymała.
Maja nie �zyje! zawołała. Przyszłam prosi�c o pomoc w pogrzebie.
Dawno ju�z tu panna jest?
Dopiero przyszłamodpowiedziała Catherine. Je�sli pastor mógł skłama�c,
to jej tak�ze było wolno.
Czuła, �ze dłu�zej ju�z nie mo�ze czeka�c, rozczarowanie wprawiało j � a w irytacj
�e. Pu�s�c lin�e i zostaw bab�e na dole, miała ju�z na ko�ncu j�ezyka, ale przecie�z nie
wypadało tak mówi�c.
Ach, mój Bo�ze, Margrete umarła? j�ekn � ał pastor. Oczywi�scie słu�z�e
wszelk � a pomoc � a w zwi � azku z pogrzebem.
Catherine miała nadziej�e na chwil�e wspólnych uciech przy okazji przygotowa
�n do pochówku Mai, lecz pastorowa pilnowała ich jak cerber. Spogl � adała na
baronówn�e wzrokiem bazyliszka, a Catherine nic nie mogła zrobi�c, zdawała sobie
bowiem spraw�e, �ze jej pozycja w parafii wisi na włosku. Przyszła czarownica
mo�ze mie�c wielu wrogów.
Z czarami tak�ze sprawy miały si�e nie najlepiej. Brakowało jej iskry, owego
wrodzonego talentu i wyczucia. Zacz�eła popełnia�c paskudne bł�edy, sprzedawała
leki, które nie działały albo wr�ecz szkodziły. Kaja nie była w stanie w �zaden
sposób jej pomóc. Catherine w ko�ncu rozgniewała si�e na ni � a i zaaplikowała starej
damie odpowiedni � a dawk�e �srodka nasennego, by zasn�eła snem wiecznym.
Baronówna wiedziała, �ze siostry pragn�eły, aby wszystko po nich odziedziczyła,
ale po �smierci Kai zjawili si�e krewni staruszek, którzy do tej pory nie dawali
o sobie zna�c. Po pogrzebie rozp�etała si�e straszliwa awantura, krewniacy bili si�e
mi�edzy sob � a i wyklinali Catherine.
Wzi�eła wi�ec pod pach�e "ksi � a�zeczk�e do nabo�ze�nstwa", czarnoksi�eskie �srodki
i gotówk�e, któr � a Maja i Kaja zgromadziły dla niej, zapakowała to w w�ezełek
i odeszła. Krewniacy zorientowali si�e, �ze jej nie ma, kiedy ju�z było za pó�zno.

Rozdział 3
Baronówna, teraz osiemnastolatka, z pocz � atku osiadła w Christianii. Zamieszkała
w "Pensjonacie dla Panien z Wy�zszych Sfer", prowadzonym przez madame
Ledang.
Madame przyj�eła baronówn�e z otwartymi ramionami, zwłaszcza �ze nowa lokatorka
mogła dobrze za siebie zapłaci�c.
Catherine rozejrzała si�e po mie�scie i wkrótce ju�z miała gotowy plan.
Zwierzyła si�e madame Ledang, �ze pragnie po�swi�eci�c swe �zycie ubogim chrze-
�scijanom, zadba�c o to, by mieli wszystko, czego potrzebuj � a ich ciała i dusze.
Taka niezwykła ofiarno�s�c ucieszy Pana Boga, westchn�eła madame, zastanawiaj
� ac si�e tylko, czy panna ma zamiar ofiarowa�c wszystkie swoje pieni � adze na ów
szlachetny cel, lecz gło�sno o to nie spytała. Nie bardzo te�z wiedziała, co Catherine
rozumie przez potrzeby ciała i ducha. A Catherine po długim okresie posuchy zamierzała
przede wszystkim zaspokoi�c potrzeby swego własnego ciała, lecz przez
my�sl jej nie przeszło, by mogli jej w tym pomóc m�e�zczy�zni z biedoty.
Mieszkaj � ac w pensjonacie poznawała miasto, nawi � azywała kontakty i szukała
odpowiedzi na dr�ecz � ace j � a pytania. Dwa miesi � ace pó�zniej mogła przeprowadzi�c
si�e do ładnego, lecz skromnego domku, poło�zonego w lepszej dzielnicy.Wtajemnicy
ju�z wcze�sniej zdobyła sobie pozycj�e uzdrowicielki i nie narzekała na brak
klientów. Coraz szerszym strumieniem napływali ludzie prosz � ac, by uwolniła ich
od cierpie�n albo powró�zyła z kart starych dam, tarota lub postawiła kabał�e. Miała
kryształow � a kul�e, w której nic nie widziała, ale o tym przecie�z nie musiała nikomu
mówi�c. Dopóki jej wró�zby dotyczyły drobiazgów, klienci byli bardzo, ale to
bardzo zadowoleni. Zreszt � a Catherine nie zamierzała zostawa�c na tyle długo, by
si�e zorientowali, �ze wró�zby si�e nie sprawdzaj � a.
Je�sli Maja i Kaja potrafiły zgromadzi�c tyle pieni�edzy w małym Romskog, to
czegó�z ona, Catherine, nie zdoła osi � agn � a�c w Christianii? Za �swiadczone przez
siebie usługi pobierała bardzo wygórowane opłaty. W ten sposób zamykała drog�e
biedocie, jej klientami zostawali tylko najzamo�zniejsi.
Gdy w ich gronie znale�zli si�e młodzi, bogaci m�e�zczy�zni z wy�zszych warstw
społecznych, rozszerzyła swe usługi o masa�z. W ko�ncu skupiła wokół siebie nie-
18

wielk � a grup�e sze�sciu wybranych młodzie�nców, z których ka�zdy przychodził raz
w tygodniu w okre�slonym dniu, nic nie wiedz � ac o pozostałych. Bardzo dobrze
płacili. Nieodmiennie oczekiwali, �ze masa�z zako�nczy si�e w okre�slony sposób,
a Catherine wcale nie była temu niech�etna. Młodzie�ncy nie zdawali sobie sprawy,
ze to raczej oni pomagaj � a jej ni�z ona im.
Był to dla baronówny wspaniały okres. Niestety trwał nie dłu�zej ni�z rok, bo
wójt zacz � ał si�e interesowa�c jej okultystyczn � a działalno�sci � a. O masa�zu nic nie wiedział.
Catherine zarobiła ju�z wówczas tyle pieni�edzy, �ze bez �zalu mogła zamkn � a�c
swój zakład. Postanowiła uciec z miasta, zanim władze przyjrz � a si�e jej uwa�zniej.
Tym razem zdecydowała si�e na powrót do rodzinnego domu. Liczyła, �ze zapomniano
ju�z o jej dziecinnym wybryku w parkowym labiryncie.
Był to powrót w wielkim stylu. Zajechała eleganckim powozem przynajmniej
tak wygl � adał, wytwornie ubrana, z wielkim baga�zem. Przyj�eto j � a okrzykami
zachwytu i zdziwienia jednocze�snie, płaczem i wyzwiskami. Niedobra dziewczyna,
gdzie si�e podziewała przez tyle czasu, dlaczego uciekła od kochanej krewnej?
Gdzie zdobyła całe to bogactwo?
Catherine natychmiast skomponowała łzaw � a histori�e o złej ciotce, która codziennie
j � a biła. Mogła fantazjowa�c do woli, bo dowiedziała si�e, �ze ciotka niedawno
zmarła. Opowiedziała o dwóch starych damach, które si�e ni � a zaj�eły, a po
ich �smierci odziedziczyła cały maj � atek.
Reszt�e, rzecz jasna, przemilczała.
Zdołała obróci�c wszystko na swoj � a korzy�s�c. Rodzina przyj�eła j � a w miar�e �zyczliwie
i Catherine znów zamieszkała w swym dawnym panie�nskim pokoiku.
Po dwóch latach nienagannego, cnotliwego �zycia w domu zat�eskniła za m�e�zczyzn
� a. Rozgl � adała si�e za odpowiednim kawalerem, dlatego propozycja rodziców,
którzy pragn�eli j � a wyda�c za młodego szlachcica, od czasu do czasu przybywaj � acego
z wizyt � a na dwór, trafiła na podatny grunt.
Z pocz � atku Catherine protestowała.
Ale�z przecie�z on jest z prostej szlachty. Nie mog�e po�slubi�c kogo�s, kto nie
jest mi równy stanem!
W tym zapomnianym przez Boga kraju arystokraci nie rodz � a si�e na kamieniu,
dobrze o tym wiesz ostro upomniał j � a ojciec. Chłopak pochodzi
z dobrej, zamo�znej rodziny, jest oficerem.
Ale to taki nudziarz, pomy�slała Catherine.
No có�z, w ko�ncu go zaakceptowała. Miała ju�z szczerze do�s�c samotnego zaspokajania
si�e w tajemnicy. � Zeby urozmaici�c sobie monotonne �zycie na dworze,
zacz�eła sporo pi�c i sama potraktowała to jako sygnał ostrzegawczy. Ani słowem
te�z nie �smiała wspomnie�c, co zawieraj � a jej zamkni�ete na trzy spusty skrzynie. Te
praktyki musiała ju�z od dawna zarzuci�c.
19

Wybrała mniejsze zło. Mo�ze w mał�ze�nstwie b�edzie zabawniej, zwłaszcza gdy
m�e�za powołaj � a do słu�zby wojskowej?
Jej nocy po�slubnej nie warto wspomina�c. Pan młody okazał si�e nietkni�ety i Catherine
musiała wprowadza�c go w arkana miło�sci. Uczyniła to tak sprytnie, �ze
nigdy si�e nie zorientował, jak do�swiadczon � a wybrał sobie �zon�e.
Był doprawdy wielkim głupcem.
I kompletnie pozbawionym fantazji. Nie potrafił czerpa�c rado�sci z ich mał-
�ze�nskiego po�zycia. On był m�e�zem, panem i władc � a, a ona jego uległ � a �zon � a. Nie
chciał słysze�c o �zadnych erotycznych igraszkach.
Rodzina zacz�eła dopomina�c si�e o dziecko, ale Catherine dobrze wiedziała, jak
uchroni�c si�e przed ci � a�z � a, a �ze nie odezwał si�e w niej instynkt macierzy�nski, czas
płyn � ał, potomek za�s si�e nie pojawiał.
M� a�z tak�ze nie wyruszył na �zadn � a wojn�e i Catherine miała ju�z do�s�c jego siedzenia
w domu. Od czasu do czasu co prawda wybierał si�e do kasyna, lecz o swobodzie
musiała zapomnie�c.
Zdesperowana zacz�eła si�e rozgl � ada�c za innymi m�e�zczyznami. Najpierw jednak
spróbowała domiesza�c m�e�zowi do jedzenia afrodyzjaki, by wzbudzi�c w nim
wi�eksz � a ochot�e do zabaw. Niestety nie podziałały.
Stopniowo zacz�eła spuszcza�c z tonu. Na jej jednoznaczne propozycje nara�zeni
byli wła�sciwie wszyscy m�e�zczy�zni, którzy przypadkiem znale�zli si�e na jej drodze.
Niektórzy obawiali si�e romansu z dam � a tak wysokiego rodu, inni mieli mniej
skrupułów.
Catherine wypuszczała si�e równie�z na inne, niebezpieczne obszary.Wyleczyła
sw � a szwagierk�e z reumatyzmu, nacieraj � ac j � a sol � a i odmawiaj � ac zakl�ecie:
"Maryja Dziewica na kamieniu była
Maryja Dziewica osełk�e zrobiła
Oto słowo Bo�ze. Amen."
Szwagierka, wstrz � a�sni�eta, nie zachowała jej poczyna�n w tajemnicy.
Pewnego dnia młody oficer przyłapał �zon�e in fflagranti z koleg � a z wojska
w ogrodzie ró�zanym. To była kropla, która przepełniła dzban. Usłyszał damski
chichot i �smiej � acy si�e m�eski głos, zobaczył nogi Catherine wywijaj � ace w powietrzu,
rozpoznał kwiecist � a sukni�e �zony i mundurowe spodnie przyjaciela, zawieszone
na krzewie ró�zy.
Wybuchł ogromny skandal, oficer został skompromitowany, a Catherine musiała
opu�sci�c dom.
Uczyniła to z wielk � a ch�eci � a. Wyjechała, zabrawszy wszystkie swoje rzeczy
i pieni � adze, o których m � a�z nigdy si�e nie dowiedział.
Nikt, ani w jego domu, ani w jej rodzinie nie pytał, dok � ad jedzie. W jednej
chwili stała si�e persona non grata, niepoprawn � a grzesznic � a, do której nie chciano
20

si�e przyzna�c. Rodzice Catherine mieli liczne potomstwo, od dzieci�nstwa pozostawiane
pod opiek � a nianiek i tylko od czasu do czasu pokazywane go�sciom; mi�edzy
młod � a baronówn � a a jej ojcem i matk � a nie istniał �zaden cieplejszy zwi � azek. W dodatku
okryła ha�nb � a ich nazwisko i to nie raz, a co najmniej trzykrotnie.
Osiadła w Krokkleiva.Wie�sci o jej małym, ukrytym w gł�ebi lasu domku pr�edko
rozniosły si�e po okolicy, nie tylko najbli�zszej. Ludzie przekazywali sobie wiadomo
�s�c o damie wysokiego rodu, baronównie, która uprawia czarn � a magi�e, uzdrawia
ludzi i bydło, wró�zy z kart i kryształowej kuli, a nawet z r�eki, je�sli tego za�z � adano.
Była ogromnie interesuj � ac � a osob � a. Od tych, którzy mieli pieni � adze, pobierała
spore sumy, inni mogli płaci�c w naturze.
To ostatnie okre�slenie, zapłata w naturze, budziło wesoło�s�c w okolicznych domostwach.
Szeptano, �ze przystojni albo bogaci chłopcy z lepszych rodzin musieli
płaci�c za usług�e w do�s�c szczególny sposób. Mimo wszystko jednak w tych stronach
akceptowano baronówn�e tak � a, jak � a była. � Zaden nadgorliwy przedstawiciel
władz nie próbował jej przyłapa�c ani na czarach, ani na nieprzystojnym zachowaniu.
Jej sława rozniosła si�e szeroko. Przybywali ludzie z Christianii i innych miast,
ze wsi i miasteczek, bo osoby takie jak Catherine, zainteresowane magi � a i okultyzmem,
znaj � ace drogi do wyzdrowienia i szcz�e�sliwej przyszło�sci, zawsze s � a popularne.
Tak oto wygl � adało �zycie czarownicy, kiedy Tiril, Erling i Móri wraz z Nerem
przybyli do Sundvolden i postawili jej �swiat na głowie.
Postanowiła uwie�s�c obu m�e�zczyzn, i to jak najpr�edzej. Erling był przystojny
i bogaty, Móri tajemniczy, jakby nie z tego �swiata, pi�ekny i ogromnie poci � agaj � acy.
Catherine, znaj � aca si�e na uwodzicielskich sztuczkach, wyznaczyła sobie jeden
dzie�n na podbicie serca Erlinga, tydzie�nna Móriego.
�Swiat znów stał si�e pi�ekny i fascynuj � acy.
Rozpustna, ekscentryczna, troch�e przepita baronówna doznała tego dnia wielu
wstrz � asów.
Po pierwsze musiała przyzna�c, �ze niepozorna Tiril wcale nie jest taka niepozorna.
Irytowało j � a to, owszem, lecz nie doprowadzało do ostateczno�sci.
Dziewczyn�e �scigało dwóch tajemniczych m�e�zczyzn.
Catherine ostrzegła troje przyjaciół przed planuj � acymi atak złoczy�ncami, to
podnosiło jej presti�z. Zabrała ich do swego domku, ukrytego w gł�ebi lasu.
Tam doznała kolejnego szoku. Nic jej nie przyszło z chwalenia si�e przed nimi
umiej�etno�sciami czarnoksi�eskimi. Przy niezwykłym Mórim, Aniele �smierci, jasne
si�e stawało, �ze jest tylko �załosn � a amatork � a. Zaniemówiła, widz � ac, ile on potrafi.
Był prawdziwym czarnoksi�e�znikiem! Catherine do tej pory s � adziła, �ze tacy jak on
21

istnieli tylko w gotyckich opowie�sciach albo �zyli w �sredniowiecznej Francji.
Z tym wi�ekszym zapałem starała si�e go uwie�s�c. Jaki�z odniesie triumf! Dra�zniło
j � a, �ze Móri wcale si�e ni � a nie interesuje, jakby erotyka w ogóle go nie obchodziła.
Ona jednak gotowa była przysi � ac, �ze cho�c nie ujawniał zainteresowania
zmysłowymi przyjemno�sciami, to tkwiło w nim wiele �zaru i nami�etno�sci.
Móriego w jej małym, eleganckim domku interesowało zupełnie co�s innego. . .
Rozgl � adał si�e po pokoju.
Co si�e stało? spytała Tiril, ta niem � adra dziewucha, która miała tyle
szcz�e�scia, �ze znała swych towarzyszy o wiele lepiej ni�z Catherine. Ale t�e trójk
�e ł � aczyła tylko przyja�z�n, m�e�zczy�zni miło�sci � a obdarz � a tylko j � a, baronówn�e, ju�z
ona si�e o to postara.
Móri powoli odwracał głow�e na wszystkie strony.
Nie wiemodpad wreszcie.Co�s tutaj jest nie tak, jak by�c powinno. . .
Ze mn � a? pospiesznie spytała Catherine.
Nie.
Zwrócił si�e wprost do niej.
To nieznana siła. Czy kiedykolwiek �sci � agn�eła�s tutaj jak � a�s moc?
Catherine straciła co nieco pewno�sci siebie.
Hm, no tak. . . Nie wiedziała, co mówi�c.Kiedy stosuje si�e, powiedzmy,
nietradycyjne metody leczenia, mo�zna si�e zetkn � a�c z rozmaitymi dziwnymi
zjawiskami. Uwa�zam, �ze raczej tobie towarzyszy co�s mistycznego. Cała gromada.
. .
Nie, to zupełnie co innego. Czy nigdy nie wyczuła�s czego�s w nocy? Nie
miała�s wra�zenia, �ze kto�s jeszcze tu jest?
Wolałabym mie�c towarzystwo zachichotała. Niestety, musiałam sypia
�c sama.
Było to z jej strony zaproszenie, lecz on je zignorował.
Czy to co�s wa�znego? spytała, czuj � ac, �ze ogarnia j � a coraz wi�eksza niepewno
�s�c wobec tego człowieka.
Nie wiempowtórzył, ale odpr�e�zył si�e.
Ta rozmowa pozostawiła na niej nieprzyjemne wra�zenie.
Potem nadeszła chwila niespodziewanego triumfu. Mogła pomóc trojgu przyjaciołom
odnale�z�c w Christianii poszukiwan � a akuszerk�e. Tym samym trafiła jej
si�e okazja w wyjazdu do stolicy, wyt�esknione oderwanie si�e od monotonnego �zycia
na wsi.
Postarała si�e, by do samego miasta jecha�c pomi�edzy Erlingiem a Mórim. Niewygodnej
dziewczyny i jej psa pozbyła si�e, zamykaj � ac ich w powozie. Chciała
zagarn � a�c m�e�zczyzn tylko dla siebie, a po to, by zrealizowa�c wyznaczony plan
wci � agn � a�c Erlinga do łó�zka po upływie jednego dnia, a Móriego w czasie nie
dłu�zszym ni�z tydzie�nmusiała wykorzysta�c absolutnie ka�zd � a chwil�e.
Nagle Móri znów j � a przeraził. Ni st � ad, ni zow � ad o�swiadczył:
22

Masz co�s przy sobie.
Och, oczywi�scie, �ze mam. Nigdy nie rozstaj�e si�e z mym w�ezełkiem czarownicy.
O co ci chodzi?
To ta moc. Bardzo mi si�e ona nie podoba.
Zła moc?spytała wbrew swej woli.
Tak odparł cicho. To wła�sciwe okre�slenie.
Catherine westchn�eła zirytowana. Co tam złe moce! Skupiła si�e na zaprezentowaniu
swych wdzi�eków m�e�zczyznom. Pokazywała, co potrafi. Popisywała
si�e sw � a inteligencj � a, talentem, umiej�etno�sci � a flirtowania, uwodzicielskim czarem.
Wodpowiednim momencie podci � agn�eła spódnic�e nad kolana, delikatnie dotykała
m�eskich dłoni, zwierzaj � ac si�e ze swych drobnych sekretów, schlebiała im, starała
si�e ich ze sob � a skłóci�c. . .
Krótko mówi � ac, przechodziła sam � a siebie. Czuła rozkoszne ciepło bij � ace od
siodła, ocierała si�e o nie, bliska spełnienia, lecz w por�e si�e opami�etała. Najbardziej
w tej chwili pragn�eła Móriego, lecz zrozumiała, �ze to jej si�e nie uda. Natomiast
Erling. . .
Doskonały na przystawk�e. Naprawd�e doskonały! � Zaden z nich, co prawda, nie
wywodził si�e ze szlacheckiego rodu, lecz dawno ju�z musiała obni�zy�c loty. Erling
był ze wszech miar odpowiedni � a parti � a.
A Móri, bardziej dostojny ni�z wszyscy hrabiowie i baronowie �swiata razem
wzi�eci, to czarnoksi�e�znik. Zainteresowana mistyk � a, Catherine wy�zej ju�z nie mogła
zaj�s�c. Nie umiała tylko pozby�c si�e uczucia, �ze co�s kroczy za nim �slad w �slad.
Była teraz wdow � a. M� a�z od pocz � atku ci � a�zył jej niczym kula u nogi, wysłała
mu wi�ec pudełko odpowiednio spreparowanych ciastek. Zmarł cicho i spokojnie,
nie wzbudzaj � ac niczyich podejrze�n. Ciastek było tak niewiele, �ze nikomu innemu
nie wpadły w r�ece. Catherine dobrze znała łakomstwo swego m�e�za, wiedziała, �ze
z nikim nie podzieli si�e smakołykiem.
Teraz wi�ec była wolna, mogła zadawa�c si�e, z kim tylko chciała.
W Christianii czekał j � a kolejny wstrz � as: akuszerka gł�eboko skłoniła si�e przed
Tiril i nazwała j � a "wasz � a wysoko�sci � a"! Catherine była bliska omdlenia. Wysoko
�s�c? Wszak to tytuł zarezerwowany dla królów, ksi � a�z � at i ich najbli�zszych!
Na tym ko�nczył si�e poprzedni tom Sagi o Czarnoksi�e�zniku. W saloniku starej
akuszerki, w którym ledwie znalazło si�e do�s�c miejsca dla gospodyni, Tiril, Catherine,
Erlinga M�llera, Móriego i wielkiego czarnego psa, Nera, Tiril nareszcie
miała dowiedzie�c si�e czego�s o swoim prawdziwym pochodzeniu.
Catherine z ka�zd � a chwil � a ogarniała coraz wi�eksza zło�s�c. Sama czuła, �ze ma
min�e kwa�sn � a jak cytryna. Przywykła do tego, �ze jest najwa�zniejsz � a osob � a, dam � a
wysokiego rodu, przed któr � a wszyscy chylili czoło.
Czy�zby teraz miała sta�c ni�zej ni�z ta Panna Zero? Czy�zby miała kłania�c si�e
23

Tiril?
Za nic na �swiecie!
No có�z, posiadała odpowiednie �srodki. Je�sli potrafiła wysła�c na tamten �swiat
własnego m�e�za, mogła tak�ze wyeliminowa�c t�e dziewczyn�e. Catherine pragn�eła
by�c najlepsza, chciała te�z mie�c dla siebie obu m�e�zczyzn, którzy chronili t�e wstr�etn
� a Tiril i najwyra�zniej od wieków byli jej adoratorami.
To niesprawiedliwe! Takie nic, na którym nie warto nawet oka zawiesi�c, miałoby
si�e cieszy�c wzgl�edami dwóch nadzwyczaj godnych po�z � adania m�e�zczyzn?
Ich miejsce było w gromadzie wielbicieli Catherine!
A wi�ec koniec z dziewczyn � a!
Nagle zadr�zała. Miała wra�zenie, �ze jakie�s nieznane istoty ostrzegawczo
dmuchn�eły jej w kark, inaczej nie potrafiła tego okre�sli�c. A wielki, okropny pies
warkn � ał cicho i pokazał Catherine z�eby. Jego �slepia zajarzyły si�e niebezpiecznym,
�zółtozielonym blaskiem.
Oczy Móriego obserwowały j � a spokojnie, jakby zamy�slone, lecz patrzyły
z przera�zaj � ac � a przenikliwo�sci � a.
Catherine musiała spu�sci�c wzrok.
Stara akuszerka tak�ze unikała spojrzenia Móriego, ale te�z i atmosfera wokół
niego, przywodz � aca na my�sl krain�e zimnych cieni, mogła wystraszy�c ka�zdego.
Trzeba było go dobrze zna�c i by�c absolutnie pewnym jego przyja�zni, aby mie�c
�smiało�s�c patrze�c mu w oczy. Co gorsza jednak, zdaniem starszej kobiety, w saloniku
wydawało si�e tak ciasno, jakby oprócz pi�eciorga ludzi i psa znajdował si�e
tam kto�s jeszcze.

Rozdział 4
Tiril, kochaj � aca bezgranicznie wszystkich bli�znich, z pocz � atku przyj�eła Catherine
z otwartymi ramionami.
Jakie to wspaniałe, �ze ich grupka zaprzyja�zniła si�e z prawdziw � a baronówn � a!
Jak miło przedstawi�c jej dwóch przyjaciół, Erlinga i Móriego, no i ukochanego
Nera! Tiril taka była dumna z wszystkich trzech, promieniała rado�sci � a, prezentuj
� ac Erlinga, �swietn � a parti�e, i fascynuj � acego, tajemniczego Móriego. Na pewno
zainteresuj � a Catherine!
Wkrótce jednak Tiril posmutniała. Zrozumiała, �ze baronówna usiłuje wył � aczy
�c j � a, Tiril, z ich grona.
Tiril nie przywykła do surowych spojrze�n, wyra�znie mówi � acych: "Trzymaj si�e
z dala, nie masz prawa do tak przystojnych m�e�zczyzn, jeste�s zerem, nie warto na
tobie oka zawiesi�c!" Tak wła�snie Tiril odbierała zachowanie Catherine.
Z całych sił starała si�e dopatrzy�c pozytywnych stron tej sytuacji, �zyczyła nowej
znajomej wszystkiego najlepszego, lecz to nie było łatwe. Naprawd�e trudno
spokojnie obserwowa�c przedsi�ebiorcz � a dam�e jad � ac � a konno przed powozem,
mi�edzy dwoma m�e�zczyznami, poufale poklepuj � ac � a ich po udach lub przesyłaj � ac � a
pocałunki. Przesła�c Móriemu pocałunek? Jak �smiała!
W sercu Tiril zago�sciło nowe, całkiem nieznane uczucie, zacz�eło z�zera�c j � a od
�srodka.
Na razie jeszcze nie potrafiła go nazwa�c, miała tylko wra�zenie, �ze niedobre
my�sli zabiły w jej duszy co�s pi�eknego. I mo�ze miała racj�e.
Tiril stała kompletnie oszołomiona. Przenosiła wzrok z jednej osoby na drug � a.
"Wasza wysoko�s�c"? Staruszka nazwała j � a "wasz � a wysoko�sci � a"!
Szczera uni�zono�s�c akuszerki. Zazdro�s�c bij � aca z oczu Catherine. Zdumiony,
do�s�c niem � adry wyraz twarzy Erlinga, który z pewno�sci � a nie zdawał sobie sprawy,
�ze ze zdziwienia a�z tak szeroko otworzył usta. . .
Nero warkn � ał cicho w stron�e Catherine. A przecie�z to, bardzo �zyczliwy ludziom
pies!
Zamy�slony Móri, smutek w jego oczach. Dlaczego?
Nic nie rozumiemposkar�zyła si�e Tiril.
25

Catherine ostrym tonem zwróciła si�e do akuszerki:
Prosz�e przesta�c wygadywa�c głupstwa! Dziewczyna nie jest przecie�z królewskiego
rodu!
Nie, nie królewskiego, ale prawie.
S � adz�e, �ze powinni�smy to wyja�sni�c spokojnie powiedział Móri. Czy
mo�zemy usi � a�s�c?
Ocli, oczywi�scie odparła staruszka, lecz wyra�znie si�e zaniepokoiła.
Ale mam obowi � azek dochowania tajemnicy.
Rozumiemy. Erling wreszcie zdołał doj�s�c do siebie. Chodzi jednak
o �zycie Tiril. � Scigaj � a j � a �zli ludzie.
Tak was du�zo. . .
Móri i ja jeste�smy jej jedynymi przyjaciółmi na �swiecie. Baronówna natomiast
raczej powinna wyj�s�c.
O, nie!gwałtownie zaprotestowała Catherine.Pomogłam wam si�e tu
dosta�c. I posiadam odpowiednie koneksje, mo�zecie potrzebowa�c mego wsparcia.
Przyjrzeli jej si�e uwa�znie. Nie pozwólcie jej zosta�c, niemo prosiła Tiril. Nie
ufam jej. Potrafi by�c otwarta, wesoła i miła, czasami nawet okazywała mi �zyczliwo
�s�c, ale nie mo�zna na niej polega�c! Pragnie zagarn � a�c wszystko dla siebie. Niszczy
co�s we mnie, a ja nie umiem si�e przed tym broni�c!
Rzeczywi�scie by�c mo�ze przydadz � a nam si�e twoje kontakty, Catherine
zdecydował w ko�ncu Erling. Có�z, wobec tego zostaniemy wszyscy.
Akuszerka wci � a�z si�e wahała.
Złami�e dane słowo.
Tu chodzi o �zyciepowtórzył Móri cicho, ale dobitnie.
Staruszka spojrzała mu w oczy i ju�z nie miała odwrotu.
Jak sobie chcecie.
Znale�zli miejsca do siedzenia. Gospodyni nerwowo przebierała w palcach
fr�edzle od obrusa. Nero ci�e�zko uło�zył si�e pod stołem.
Kobieta znów westchn�eła.
Czy musz�e wymieni�c nazwiska?
Owszem nie ust�epował Erling.
Atmosfera w niedu�zym pokoiku bardzo si�e zag�e�sciła. Troje przyjaciół �scisn�eło
si�e na kanapie, pozostałe dwie kobiety przycupn�eły na niewygodnych krzesłach.
Pami�etam t�e noc, jakby to było wczoraj zacz�eła opowie�s�c akuszerka.
Pod�swiadomie zni�zyła głos. Kto�s zapukał do mego domu. Nieobce mi to, zawsze
kład�e si�e do łó�zka, gotowa w ka�zdej chwili spieszy�c z pomoc � a rodz � acym.
Wstałam i lekko uchyliłam drzwi.Wwielkim mie�scie ostro�zno�sci nigdy za wiele.
Rozumiemyzapewnił j � a Erling.
W progu stała słu�z � aca w czarnej sukni z białymi mankietami, kołnierzykiem
i fartuszkiem. Od razu było wida�c, �ze słu�zy u wielkich pa�nstwa. Poprosiła,
bym natychmiast z ni � a poszła. Sprawiała wra�zenie ogromnie tajemniczej.
26

Tiril czuła dotyk ramienia i biodra Móriego. Przypomniała sobie, jak bardzo
si�e do siebie zbli�zyli poprzedniego wieczoru, i bezwiednie si�e zarumieniła. Miała
wielk � a ochot�e uj � a�c go za r�ek�e, poszuka�c u niego wsparcia, lecz zabrakło jej �smiało
�sci. Catherine czujnie �sledziła jej ruchy, jak op�etana pilnowała obu m�e�zczyzn.
Zostaw moich chłopców w spokoju, prosiła Tiril w my�slach.
Akuszerka, raz po raz spogl � adaj � ac przez rami�e, jak gdyby obawiała si�e innych
jeszcze słuchaczy, podj�eła opowie�s�c:
Zaprowadzono mnie na. . . na. . . zni�zyła głos do szeptua�z na zamek
Akershus. Słu�z � aca, pewnie wysokiego rodu, powiodła mnie przez korytarze i. . .
Ach, zapomniałam powiedzie�c, �ze przyjechała po mnie kareta! Ze stangretem!
Nie wiem dokładnie, w której cz�e�sci Akershus si�e znalazłam, lecz jasne było, �ze
to odległe boczne skrzydło. Wszystko odbywało si�e w najgł�ebszej tajemnicy.
Rozumiemy.Erling poruszył si�e niespokojnie, Tiril wyczuła jego napi�ecie.
W wielkim ło�zu z baldachimem le�zała kobieta, poród ju�z si�e rozpocz � ał.
Biedaczka cierpiała, a wiecie zapewne, �ze im bardziej wydelikacona jest matka,
tym trudniejsze rozwi � azanie.
Jak ona wygl � adała? o�smieliła si�e spyta�c Tiril.
Akuszerka spojrzała na ni � a uwa�znie.
Była podobna do waszej wysoko�sci, tylko nos miała inny, dłu�zszy, i twarz
bardziej poci � agł � a.
No tak, Tiril jest przecie�z do�s�c pot�e�zna, mocno zbudowananatychmiast
wtr � aciła Catherine i poczuła na sobie niezgł�ebiony wzrok Móriego. Odniosła wra-
�zenie, �ze j � a karci.
Niewiele si�e dowiedziałam podj�eła starowinka. Przede wszystkim
powtarzano mi, �ze nale�zy dochowa�c tajemnicy. Pokojówka przez cały czas była
z nami, pilnowała, by drzwi pozostawały zamkni�ete. Powiedziała mi, �ze jej wysoko
�s�c przybyła tego samego wieczoru. Poniewa�z wiedziała, �ze namiestnik wyjechał,
w tajemnicy schroniła si�e tutaj. Podró�z jednak okazała si�e bardzo m�ecz � aca
i poród rozpocz � ał si�e wcze�sniej ni�z oczekiwano. To jednak było tylko zalet � a, bo
nikt nie zd � a�zył si�e zorientowa�c, w czym rzecz.
Ale przecie�z w Norwegii niewiele jest arystokracji znów wtr � aciła Catherine.
Sk � ad ona przyjechała?
Och, czy naprawd�e musz�e to wyjawi�c?
Obawiam si�e, �ze tak �zyczliwie, ale stanowczo powiedział Erling.
Rozumiem i szanuj�e pani ch�e�c dochowania tajemnicy, lecz musimy dowiedzie�c
si�e czego�s wi�ecej. Bł � adzimy po omacku, a w tym czasie �zli ludzie czyhaj � a na
�zycie naszej kochanej Tiril. Wspomniała pani rozmow�e z pokojówk � a. Czy ona
była Norwe�zk � a?
Nie, mówiła z dziwacznym du�nsko-niemieckim akcentem, ale j � a rozumiałam.
27

Mo�zemy, wi�ec chyba umie�sci�c rodz � ac � a na mapiestwierdziła Catherine.
Zgadujemy? Mo�ze Holstein-Gottorp? Ale to przecie�z ksi�estwo! Czy to znaczy,
�ze Tiril jest córk � a ksi�e�zny?
Tak szepn�eła akuszerka. Jednak nie ksi�e�zny Holstein-Gottorp. Jej
matka po�slubiła tamtejszego ksi�ecia, lecz on nie mógł spłodzi�c dzieci, wszyscy
o tym wiedzieli. Ona była ksi�e�zniczk � a austriack � a.
Która popełniła fatalny bł � ad uzupełnił Erling. Z kim?
Tego nie wiem.
No có�z, to wła�sciwie nieistotne uznał Erling. Chodzi nam o odnalezienie
matki. Ona musi mie�c tu w Norwegii zaufan � a osob�e, wszak przez tyle
lat przesyłała pieni � adze na utrzymanie Tiril. Pieni � adze przekazywano konsulowi
Dahlowi, który adoptował dziewczynk�e.
Tak westchn�eła akuszerka. Ta nieszcz�esna kobieta prosiła, bym zabrała
dziecko i zatroszczyła si�e o jego los. Obiecywała dobrze płaci�c za wychowanie
córeczki. Zamierzałam ju�z sama zaj � a�c si�e noworodkiem, lecz wezwano mnie
do pani Dahl. Wydała na �swiat martwe dziecko i postanowiła wzi � a�c panienk�e,
panno Tiril.
Nie wtajemniczali akuszerki w problemy Tiril z jej przybranymi rodzicami.
Ach, pami�etam t�e nieszcz�esn � a matk�emówiła dalej stara kobieta.Płakała
rozpaczliwie i mocno tuliła sw � a nowo narodzon � a córeczk�e, jakby nigdy nie
chciała si�e z ni � a rozsta�c. Nie mogła jednak wróci�c z male�nstwem do bezpłodnego
m�e�za. Chodziły słuchy, �ze bywał czasami bardzo brutalny.
Austriacka ksi�e�zniczka? Tiril w my�slach smakowała te słowa.
Wcale si�e ni � a nie czuła, ale nie dało si�e zaprzeczy�c, �ze przenikn � ał j � a dreszczyk
emocji.
Czy pani wie, gdzie teraz przebywa matka Tiril? pytał Erling. Czy
wci � a�z jest w Holsteinie-Gottorpie? Czy te�z wróciła do Austrii?
Nigdy wi�ecej nie miałam ju�z od nich �zadnych wiadomo�sci. Nikt te�z nie dowiedział
si�e o mojej bytno�sci na Akershus. Odwieziono mnie do domu. Cały czas
trzymałam dziecko w ramionach i zastanawiałam si�e, jak zdołam je wykarmi�c,
potrzebowało wszak mleka matki. Pani Dahl zjawiła si�e, jakby j � a niebiosa zesłały.
Czy ostatnio nikt pani nie szukał? ostro�znie dowiadywał si�e Móri.
Dwaj m�e�zczy�zni?
Nie. Dawno ju�z przestałam wykonywa�c swój zawód.
Ale my zdołali�smy pani � a odnale�z�c zauwa�zył Móri.
Chwileczk�e. . . zastanowiła si�e akuszerka. Chwileczk�e, co�s mi przychodzi
na my�sl! Była tu kiedy�s moja siostrzenica, podczas gdy ja wybrałam si�e
w odwiedziny do brata. Mówiła, �ze kto�s o mnie pytał. Chciał wiedzie�c, czy. . . � Ze
te�z mogłam o tym zapomnie�c! Zrozumcie, wszystko, co wydarzyło si�e przed laty,
stoi mi przed oczami jak �zywe. Ale niedawne wydarzenia gin � a w pami�eci.
Typowa oznaka staro�sci, pomy�sleli.
28

Ten człowiek dopytywał si�e, czy nie pomogłam kiedy�s przy porodzie jakiej
�s wysoko urodzonej kobiecie, wielkiej pani. Moja siostrzenica jednak nie wiedziała
nic o tamtej nocy na Akershus, roze�smiała si�e wi�ec tylko mówi � ac, �ze ja zajmuj
�e si�e ubogimi rodz � acymi, mieszkankami ruder w Vika. "Bogaci maj � a własne
poło�zne, powiedziała. Z pewno�sci � a nie tutaj szukaj � a pomocy!"
Ma pani niezwykle roztropn � a siostrzenic�e. Erling z uznaniem pokiwał
głow � a.
- Prosz�e j � a pozdrowi�c i powtórzy�c jej moje słowa. Pozostaje jeszcze pytanie:
sk � ad ksi�e�zna mogła wiedzie�c, gdzie przekazywa�c pieni � adze? Jak dowiedziała
si�e o rodzinie Dahlów?
Napisałam list na Akershus, adresuj � ac go do pokojówki, której nazwisko
mi wyjawiono. Otrzymałam odpowied�z z niezwykle pi�ekn � a piecz�eci � a. Jej wysoko
�s�c informowała, �ze przyjmuje propozycj�e, podzi�ekowała i obiecała, �ze kwota
na utrzymanie dziecka b�edzie regularnie przekazywana przez pewnego Norwega.
Aha, zaczyna si�e wi�ec rozja�snia�c ucieszył si�e Erling. Ksi�e�zna dotrzymała
obietnicy. Nie jej win � a było, �ze konsul okazał si�e chciwy i pokusił si�e
o szanta�z.
W� atpi�e, by miała co�s wspólnego z napadem na Dahlówwtr � acił Móri.
Ale sk � ad wzi � ał si�e ten lichwiarz, typ spod ciemnej gwiazdy? Przecie�z on musiał
sporo wiedzie�c na temat pochodzenia Tiril.
Przypuszczam, �ze mój przybrany ojciec pewnego razu, wypiwszy za du�zo,
dał si�e poci � agn � a�c za j�ezykstwierdziła Tiril.Cz�esto si�e zdarzało, �ze po kilku
kieliszkach mówił o sprawach, o których nie powinien w ogóle wspomina�c.
To znaczy, �ze zaufanym człowiekiem w Norwegii nie był lichwiarz?
Nie, to niemo�zliwe. Konsul zwracał si�e przecie�z do osoby, która ło�zyła na
moje utrzymanie, czy te�z do wybranego przez ni � a po�srednika. Wła�snie po to, by
móc spłaci�c dług zaci � agni�ety u lichwiarza.
No tak, masz racj�e. To znaczy, �ze jeszcze kto�s jest w to zamieszany.
Chyba �ze to ci dwaj złoczy�ncy podsun � ał Erling.
O, nie, oni maj � a za mało oleju w głowie, s � a tylko �slepymi narz�edziami
w czyim�s r�eku. Moja prawdziwa matka nie skorzystałaby z po�srednictwa �zadnego
z nich.
To prawda. Erling pokiwał głow � a i znów zwrócił si�e do akuszerki.
Ten list z piecz�eci � a. . . Czy przypadkiem nie przechowała go pani?
Owszem, schowałam go. Pomy�slałam sobie, wasza wysoko�s�c zwróciła
si�e do Tiril �ze by�c mo�ze kiedy�s jeszcze si�e przyda. No i był taki pi�ekny.
Starannie go ukryłam.
Catherine uznała, �ze Tiril po�swi�econo ju�z stanowczo zbyt wiele uwagi. Zaprotestowała
ostro:
Nie uchodzi nazywa�c b�ekarta "wasz � a wysoko�sci � a"!
Przecie�z ona jest córk � a ksi�e�zny! sprzeciwiła si�e ura�zona akuszerka.
29

Tytuł matki nie ma �zadnego znaczenia. Istotny jest tytuł ojca, a on przecie�z
mógł by�c najzwyklejszym kominiarzem!
Ale�z nie! Pokojówka szepn�eła mi w sekrecie, �ze to bardzo wysoko postawiona
osoba.
I tak si�e to nie liczy. Je�sli ojciec nie uzna dziecka, b�ekart nie ma prawa do
�zadnego tytułu. A ojciec tej dziewczyny nawet nie wie o jej istnieniu!
Nie b � ad�z małostkowa, Catherinełagodnie upomniał j � a Erling.A mo-
�ze nie chcesz, by kto�s górował nad tob � a urodzeniem?
Có�z znowu za głupstwa! �zachn�eła si�e Catherine, ale Erling trafił w najczulszy
punkt.Zwa�zam na to, co mówi�e, i nosz�e swój tytuł z godno�sci � a. . .
Z oczu m�e�zczyzn wyczytała, �ze maj � a co do tego swoje w � atpliwo�sci. Wprawiło
j � a to w gniew. Ura�zona ju�z miała ich opu�sci�c i zostawi�c na pastw�e losu, kiedy Móri
zapytał spokojnie:
Czy mo�zemy obejrze�c ten list z piecz�eci � a?
Ciekawo�s�c Catherine zwyci�e�zyła. Pr�edzej czy pó�zniej i tak pokona Tiril. Odbierze
jej obu kawalerów bez najmniejszego trudu!
Akuszerka przyniosła z s � asiedniego pokoju po�zółkły list.Widniała na nim złamana
piecz�e�c.
Tre�s�c listu odpowiadała temu, co wcze�sniej powiedziała im staruszka. Ich jednak
bardziej interesował podpis, a zwłaszcza piecz�e�c.
Pod du�nskim czy niemieckim nazwiskiem pokojówki, które nic im nie powiedziało,
dopisano mieszank � a du�nskiego i niemieckiego: Kammerjungfrau bej Jej
Wysoko�s�c Ksi�e�zna Gottorp.
Nazwiska ksi�e�znej nie było. Ale piecz�e�c. . . ?
Jeszcze raz z pomoc � a przyszła im Catherine.
Poka�zcie mi.
Wystarczył jej jeden rzut oka.
Dwugłowy orzeł nale�zy do Habsburgów orzekła natychmiast. Do
arcyksi � a�z � at Austrii, z koligacjami cesarskimi.
Mój ty �swiecie! j�ekn � ał Erling.
Catherine targały mieszane uczucia. Czy zabłysn � a�c wiedz � a i zdradzi�c, z jak
wysokiego rodu wywodziła si�e ta przekl�eta Tiril, czy te�z nie powinna nic ujawnia
�c? Mo�ze wtedy dziewucha przestanie ich interesowa�c?
Pierwsza my�sl jednak zwyci�e�zyła.WCatherine tkwiło tak�ze sporo dobra, cho�c
niestety z trudem dawało si�e je zauwa�zy�c.
Zgaduj�e, Tiril, �ze twoja matka była jedn � a z wielu córek cesarza Leopolda
Pierwszego. Niektóre z nich zmarły, inne powydawano za m � a�z. Je�sli si�e nie
myl�e, to była siostr � a zarówno cesarza Józefa Pierwszego, jak i obecnego cesarza
Karola Szóstego. Brak mi jednak pewno�sci, bo w rodzie Habsburgów jest wiele
odgał�ezie�n. Mo�zesz wywodzi�c si�e ze znacznie ni�zszego rodu.
30

Doprawdy, mam tak � a nadziej�e westchn�eła Tiril słabym głosem. Nie
poczuwam si�e do cesarstwa.
I wcale nie wygl � adasz na osob�e tak wysokiego rodu. Catherine nie mogła
powstrzyma�c si�e od zło�sliwego komentarza.
Przy ka�zdej wzmiance na temat rodu cesarskiego akuszerka gi�eła si�e w ukłonach
przed Tiril. Nagle skamieniała przera�zona.
Ach, całkiem o tym zapomniałam! Wasza matka, szlachetna jej wysoko�s�c
cesarzowa, dała mi paczuszk�e, któr � a wasza wysoko�s�c miała otrzyma�c, kiedy doro
�snie, na pami � atk�e po matce. Niestety, gdy pani Dahl zaopiekowała si�e wasz � a
wysoko�sci � a, zapomniałam o podarunku, a pó�zniej Dahlowie znikn�eli z Christianii,
nie wiedziałam, dok � ad si�e wyprowadzili. Przez wiele lat gn�ebiły mnie wyrzuty
sumienia. Nie �smiałam zagl � ada�c do szuflady, do której schowałam paczk�e, tak
bardzo było mi przykro, �ze nie dotrzymałam słowa.
Erling pocieszył starowink�e:
Stało si�e chyba najlepiej jak mogło, bo konsul Dahl z pewno�sci � a i tak sprzeniewierzyłby
podarek.
Dzi�ekuj�e za te miłe słowa, ale. . . Czy mo�zna uzna�c, �ze jej wysoko�s�c jest
dorosła?
Oczywi�scie! Tiril powinna ju�z otrzyma�c pami � atk�e po matce. O ile, rzecz
jasna, wci � a�z j � a pani ma.
Ale�z tak! Ach, jak bardzo si�e ciesz�e!
Pospieszyła do bocznej izdebki, sk � ad przyniosła niedu�ze zawini � atko. W spłowiały
aksamit zapakowano kilka przedmiotów.
Tiril spojrzała na ni � a pytaj � aco.
Czy mam to teraz otworzy�c?
Ponaglali j � a, podnieceni.
Zaciekawiona jak dziecko, ale i nie bez strachu, Tiril rozwin�eła aksamit.
Och! westchn�eła Catherine.
Tiril trzymała w dłoniach kunsztowny naszyjnik z szafirów.
Masz do niego za krótk � a szyj�ezaopiniowała Catherine.Daj mi przymierzy
�c, zobaczymy, jak si�e prezentuje.
Tiril posłusznie podała jej klejnot. Erling troch�e protestował, lecz Catherine
ju�z wkładała szafiry. Przy jej jasnych włosach i smukłej łab�edziej szyi prezentowały
si�e i�scie królewsko.
A teraz ju�z go zdejmij. Erling nie tracił czasu na zachwyty.
Oczywi�scie z �zalem mrukn�eła Catherine.
Masz tam co�s jeszcze podpowiedział Tiril Erling, wskazuj � ac na zawini
� atko.
Matka Tiril najwidoczniej owego pami�etnego wieczoru nosiła szafirowy naszyjnik
i wiedziona nagłym odruchem zapakowała go w kawałek aksamitu. Drugi
podarunek le�zał oddzielnie, w niedu�zej, pi�eknie haftowanej sakiewce.
31

Pieni � adze? zastanawiała si�e Catherine.
Niee.Tiril z wahaniem obmacywała woreczek W ko�ncu podała go Móriemu.
-
Taka jestem zdenerwowana. Ty go otwórz!
Móri wzi � ał sakiewk�e i zaraz wypu�scił j � a z r � ak z sykiem, jakby si�e sparzył.
Co si�e stało, Móri?
Ty j � a otwórz, Erlingu. Ja nie mog�e.
Erling spojrzał na�n ze zdziwieniem, ale rozlu�znił rzemyczki i wyj � ał z sakiewki
niedu�zy przedmiot, stanowi � acy jakby fragment czego�s wi�ekszego.
Catherine poderwała si�e z okrzykiem.
Co si�e stało?czujnie spytał Móri.
Przecie�z ja mam co�s podobnego!
Móri przypatrywał si�e baronównie ze złowrogim spokojem.
Tak przypuszczałem. Miała�s to w domu i zabrała�s ze sob � a w podró�z?
Oczywi�scie! Zawsze le�zy w moim worku z czarnoksi�eskimi �srodkami. Zaraz
wyjm�e.
Ale co to, na Boga, jest? chciał wiedzie�c Erling. Dla mnie to tylko
odłupany kawałek kamienia.
Poczekaj, a�z zobaczysz moj � a cz�e�s�c rzekła Catherine.Oto i ona.
Pokazała fragment kamiennej figurki, który zabrała ze skarbczyka Mai i Kai.
Twarz Móriego przypominała po�smiertn � a mask�e, trudno było z niej cokolwiek
wyczyta�c. Przygl � adał si�e, jak Catherine i Erling dopasowuj � a kawałki.
Cz�e�sci wci � a�z brakowało, wida�c jednak było, �ze figurka przedstawia wykrzywionego
w u�smiechu demona.
Przez dług � a chwil�e nikt nie mógł wydusi�c z siebie słowa. Nie potrafili zrozumie
�c, co si�e dzieje.
W ko�ncu Móri złowieszczo spokojnym głosem za�z � adał:
Najwy�zszy czas, Catherine, aby�s opowiedziała nam, sk � ad masz swoj � a
cz�e�s�c.
Baronówna natychmiast si�e rozja�sniła. Odzyskała pewno�s�c siebie.
Teraz ona miała gra�c pierwsze skrzypce, tak jak powinno by�c zawsze.
Tiril, widz � ac rado�s�c na twarzy Catherine, sama si�e ucieszyła. Lubiła, kiedy
wszystkim dopisywał dobry humor.
Westchn�eła szcz�e�sliwa, �ze dane jest jej przebywa�c w towarzystwie wszystkich
tych wspaniałych ludzi. Nikt ju�z si�e nie smucił, a to dla niej było najwa�zniejsze.

Rozdział 5
Zapytali staruszk�e, czy nie zakłócaj � a jej spokoju ju�z zbyt długo, ona jednak,
podniecona nadzwyczajn � a wizyt � a tak dostojnych go�sci, zaproponowała im herbat�e
w fili�zankach z cieniutkiej porcelany i z dum � a podała przepyszne ciasteczka. Tak
jak i oni, ciekawa była dalszego rozwoju sytuacji. Nigdy nie zapomniała wydarze
�n niezwykłej nocy na zamku Akershus, wspomnienie dawnych lat pozostawało
wci � a�z �zywe.
Catherine bez oporów rozkoszowała si�e uwag � a wszystkich, która skupiła si�e
teraz wył � acznie na niej.
Opowiedziała o latach sp�edzonych u staruszek w Romskog, o człowieku, który
"pozostawił po sobie" ów niezwykły przedmiot, budz � acy tak � a groz�e Móriego.
Czego dowiedziała�s si�e o tym m�e�zczy�znie? pytał Erling?
Niewiele.Wiem tylko, �ze zmierzał do Szwecji, by odnale�z�c reszt�e tej figury
diabła. Kaja wspomniała nazw�e jakiej�s miejscowo�sci, ale jej nie zapami�etałam,
nie przypuszczałam, �ze to mo�ze by�c wa�zne. Musiał by�c to jednak jaki�s wysoko
urodzony człowiek, staruszki nazywały go "jegomo�sciem".
Twierdzisz jednak, �ze mimo wszystko go zabiły?
Tylko na podstawie tego, co powiedziały: "Chyba tu zmarł". Chichotały
przy tym znacz � aco.
Có�z za straszne zbrodniarki! wykrzykn � ał z oburzeniem Erling.
Nie gorsze ni�z wi�ekszo�s�c ludzi odparła Catherine wymijaj � aco; sama
wszak poło�zyła kres kilku istnieniom, wierz � ac oczywi�scie, �ze spełnia dobry uczynek.
Zwróciła si�e do Móriego. To, co wyczuwałe�s w moim domu i po drodze
tutaj, to co�s, co tak ci si�e nie podobało. . . Chodziło o t�e figurk�e, prawda?
Z cał � a pewno�sci � a.
Uwa�zasz wi�ec, �ze jest zła?
Tak. Trzeba jej si�e pozby�c. Drugiej cz�e�sci tak�ze rzekł, zwracaj � ac si�e do
akuszerki i Tiril.
Tiril obracała w palcach swój kawałek.
Istnieje wi�ec jeszcze trzecia cz�e�s�c. Ciekawe, gdzie jest?
Wzdrygn�eła si�e i podała Erlingowi kamie�n.
33

Pewnie ju�z przed laty zapadła si�e pod ziemi�e stwierdził Erling.
Móri na te słowa poczuł si�e nieswojo. Przywiodły mu na my�sl ksi�egi zła, które
spocz�eły w ziemi. Nie miał ochoty wszczyna�c poszukiwa�n kolejnych przedmiotów
przesyconych zł � a moc � a.
Przypuszczam, �ze trzecia cz�e�s�c znajduje si�e w Szwecji bystrze zauwa-
�zyła Catherine.Poniewa�z tam wła�snie zmierzał ów "jegomo�s�c".
Erling trzymał w r�ekach oba kawałki figurki. Jeszcze raz przyło�zył je do siebie.
Zobacz, Móri!
Przyjaciel cofn � ał si�e.
Spójrz! Pomimo �ze kawałka brakuje, co�s mnie w tym zastanawiaci � agn � ał
Erling.
Móri zmusił si�e, by popatrze�c na niekompletn � a figurk�e. Pozostali tak�ze si�e
pochylili, by lepiej widzie�c. Ze statuetki zachowała si�e głowa z wykrzywion � a
w u�smiechu twarz � a i jeden bok. Demon siedział skulony, skrzydła wystawały poza
ciało, a rami�e, nie wiadomo dlaczego, jako�s niezgrabnie wyprostowane, tak�ze
wychylało si�e poza podstaw�e figurki.
Rozumiem, o co ci chodzistwierdził Móri.Figurka została ukształtowana
w do�s�c szczególny sposób, przez te nierówne wystaj � ace fragmenty nie mo�ze
stan � a�c na �zadnej twardej powierzchni. .
Wła�snie. Ale dlaczego?
Mnie o to nie pytaj. Nie chc�e mie�c do czynienia z tym paskudztwem.
Catherine zakrztusiła si�e ze �smiechu.
Brakuje mu najszlachetniejszych cz�e�sci. Ciekawe, jak wygl � adaj � a. Czy te�z
si�e tak zwieszaj � a wystaj � ac, czy te�z. . .
Nikt nie podj � ał w � atku i baronówn�e ogarn � ał wstyd. Poczuła si�e głupio i by
zatrze�c nieprzyjemne wra�zenie, powiedziała pr�edko:
Czy potraficie stwierdzi�c, w jakim kraju j � a wykonano? Przyjrzeli si�e cz � astkom
dokładnie, lecz nic im nie przychodziło do głowy.
Na pewno jest stara orzekł Erling.
Bardzo stara zgodził si�e Móri. Przypuszczam, �ze wywodzi si�e z wymarłej
kultury.
Tiril, nieco oszołomiona, przyznała:
Bardzo chciałabym wiedzie�c, dlaczego moja prawdziwa matka mi go podarowała.
Wszystkie oczy zwróciły si�e na akuszerk�e.
Czy o niczym wi�ecej nie dowiedziała si�e pani tamtej nocy?spytał Erling.
Kiedy poproszono pani � a o przekazanie podarków dziewczynce?
Staruszka z całych sił starała si�e co�s jeszcze wydoby�c z pami�eci. Chude pomarszczone
palce nerwowo bawiły si�e tym, co akurat znalazło si�e w ich zasi�egu:
fili�zank � a, kołnierzykiem, cienkimi włosami.
34

Jej wysoko�s�c co�s do mnie mówiła, ale w obcym j�ezyku. Pami�etam tylko
kilka słów.
Jakich?dopytywał si�e Erling.
Nic z tego nie zrozumiałam. Takie dziwne słowa. "Angdenken".
Andenken jednogło�snie uznali Erling i Catherine.Pami�eta�c.
Takie znaczenie ma to słowo? No, wobec tego rozumiem, bo wspomniała
tak�ze o ojcu. Jednocze�snie.
Vater. Andenken seines Vaters?
Tak, wła�snie tak!
Pami � atka po twoim ojcu, Tiril przetłumaczył Erling.
Dziewczyna poczuła, �ze Móri �sciska j � a za r�ek�e. Odwzajemniła u�scisk,
wdzi�eczna, �ze zrozumiał jej zagubienie.
Czy przypomina pani sobie co�s jeszcze? Erling nie przestawał nalega�c.
Jeszcze dwa słowa. Co�s o ostach, "tistel". I. . . "gortiven"?
Po niemiecku Distel i Dieben? Złodzieje? Albo Tiefen, gł�eboki?
Nie, wyra�znie powiedziała "tistel". Przez "t". I "gor. . . tiven".
W niemieckim nie ma takich słów. Naprawd�e powiedziała tylko "tistel"?
To nie było całe słowo, ale reszty nie pami�etam.
Catherine cał � a sob � a dawała do zrozumienia, �ze jaki�s pomysł wpadł jej do głowy.
Dajcie mi si�e skupi�c! poprosiła bez tchu.
Czekali. Tiril zamkn�eła dło�n Móriego w rozpaczliwym u�scisku. Chodziło
przecie�z o jej �zycie. O jej korzenie, podstawy istnienia na tym �swiecie.
Ju�z wiem oznajmiła wreszcie Catherine. Chodzi o nazw�e miejsca,
do którego wybierał si�e ów "jegomo�s�c". Kaja mi o tym wspominała. Miało to
jaki�s zwi � azek z ostami. Tistel. . . Tistelholm? Nie. Tistelborg? Nie, nie przypomn�e
sobie, ale przysi�egam, �ze miało to co�s wspólnego z ostami!
P�etla si�e zaciska stwierdził Erling.
Czy to znaczy, �ze nast�epnym etapem naszej podró�zy b�edzie Szwecja?
zastanawiał si�e Móri. Czy te�z Holstein-Gottorp? A mo�ze Austria?
Szwecja jednogło�snie zdecydowali Erling i Tiril, a Catherine kiwn�eła
głow � a.
Ach! westchn�eła stara akuszerka. Gdybym była o dziesi�e�c lat młodsza,
bez zwłoki pojechałabym z wami.
Mo�zemy pani zapewni�c wygodn � a podró�z dwornie zaofiarował si�e Erling.
Ch�etnie bym wyruszyła! Ale staro�s�c ma przypisane swoje dolegliwo�sci,
o wi�ekszo�sci z nich nie uchodzi wspomina�c. Obiecajcie mi tylko, �ze wrócicie tutaj
i opowiecie, jak wam si�e powiodło! Czuj�e si�e odpowiedzialna za jej wysoko�s�c
panienk�e Tiril, bo tylko ja wiedziałam, �ze wywodzi si�e z cesarskiego rodu.
Na pewno przyjedziemy obiecał Móri.
35

Bez w � atpienia nale�zy uda�c si�e do Szwecji. Tyle �ze Szwecja to du�zy kraj
zauwa�zył Erling.
Tamten człowiek jechał przez Romskog. Trzeba przyj � a�c, �ze to nie był przypadek.
Catherine uderzyła dłoni � a w stół, daj � ac znak, �ze znów co�s jej si�e przypomniało.
Kaja wspomniała jeszcze o czym�s, wydało mi si�e to kompletnie pozbawione
znaczenia, ale by�c mo�ze si�e myliłam.
Mów�ze wi�ecponaglił Erling.
Spokojnie, nie tak szybko! Powiedział jej. . .
Czekali w napi�eciu.
Catherine przyj�eła sztuczn � a poz�e, zamkn�eła oczy. Uwielbiała by�c gwiazd � a.
Wreszcie rzekła niepewnie:
To miało jaki�s zwi � azek z czerwonymi kwiatami.
Osty i czerwone kwiatymrukn � ał Móri. Co dalej?
Pst! uciszyła ich Catherine teatralnym szeptem.Mój umysł pracuje!
Tiril miała ochot�e wtr � aci�c co�s k � a�sliwego na temat umysłu Catherine, dla �zartu,
ale si�e powstrzymała. Nie znała poczucia humoru baronówny, poza tym ciekawa
była, co ma ona do powiedzenia. Uznała wi�ec, �ze lepiej przemilcze�c.
Niespotykane czerwone kwiaty Catherine powtarzała monotonnie.
Czerwone. . . czerwone. . .
Otworzyła oczy i popatrzyła na nich triumfalnie.
Czerwone lilie wodne! zawołała. Chodziło o czerwone lilie wodne!
Takich kwiatów przecie�z nie mazaprotestowała Tiril.Lilie wodne s � a
�zółte albo białe. Kropka!
Mówiłam przecie�z, �ze to rzadkie kwiaty prychn�eła Catherine, zła, �ze
kto�s podaje jej słowa w w � atpliwo�s�c. Nic nie poradz�e, �ze tak wła�snie powiedziała
ta stara baba. Przepraszam mrukn�eła do innej "starej baby", siedz � acej
po przeciwnej stronie stołu.
Erling wstał.
Proponuj�e, aby�smy natychmiast wyruszyli do Szwecji, przez Romskog,
drog � a, któr � a pojechałby ów "jegomo�s�c".
Ja nie mog�e pokaza�c si�e w tych okolicach zauwa�zyła Catherine.
Obedr � a mnie tam �zywcem ze skóry.
Dlaczego?
Poniewa�z zabrałam to, co stare damy zapisały mi w testamencie. Ich krewni
mieli całkiem inne zdanie na ten temat.
No có�z, b�edziesz musiała podj � a�c ryzyko. A mo�ze wolisz ju�z teraz zrezygnowa
�c z przygody?
Z pewno�sci � a przynajmniej jedna osoba pragn�eła, by Catherine odpowiedziała
twierdz � aco. Niestety!
36

W �zadnym wypadku o�swiadczyła baronówna. Skoro macie zamiar
nawi � aza�c kontakty w wy�zszych sferach, jedynie ja wam mog�e pomóc. Ale. . . Tiril,
je�sli dzi�eki mnie uda si�e odnale�z�c tw � a prawdziw � a matk�e. . . Ojciec chyba te�z
wchodzi w gr�e. Czy dostan�e za to jak � a�s zapłat�e?
Oczywi�scie powiedziała Tiril zakłopotana, słysz � ac tak � a propozycj�e.
Ale ja znów tak wiele nie posiadam.
A naszyjnik z szafirów? Catherine przeci � agn�eła si�e jak kot na sło�ncu.
Doprawdy, tego nie masz prawa �z � ada�c! zaprotestował rozgniewany Erling.
To spadek, pami � atka, mo�ze jedyna, jak � a b�edzie miała po matce.
Pami � atka, w której wcale nie jest jej do twarzy. Natomiast mnie. . .
Do�s�c tego, wystarczy! przerwał jej Erling. Porozmawiamy o wynagrodzeniu,
kiedy na nie zasłu�zysz. A teraz podzi�ekujmy naszej gospodyni za niezwykle
�zyczliwe przyj�ecie i mił � a rozmow�e. Bardzo te�z pani � a prosz�e, by w przyszło
�sci bardzo uwa�zała na to, kogo wpuszcza do domu. Jak ju�z wspominałem, na
�zycie Tiril nastaj � a dwaj złoczy�ncy, by�c mo�ze zdołali nas wy�sledzi�c. Co prawda
nie wiem jak, ale. . .
Dobrze. Nic nie widziałam ani nie słyszałam. Nigdy nie pomogłam przy
porodzie �zadnej kobiecie wysokiego rodu zapewniła go akuszerka.
Doskonale! Prosz�e nikogo obcego nie wpuszcza�c za próg!
Starowinka podeszła do Tiril. Najpierw gł�eboko si�e przed ni � a pokłoniła, pó�zniej
uj�eła jej twarz w dłonie i ucałowała w czoło. Popatrzyła Tiril w oczy, a jej
serdeczny u�smiech trafił prosto do serca dziewczyny.
Ja pierwsza ujrzałam wasz � a wysoko�s�c szepn�eła kobieta.
Tiril nie zdołała powstrzyma�c łez.
Dzi�ekuj�e odszepn�eła, nie precyzuj � ac, za co. Wrócimy i opowiemy
o naszej podró�zy.
O, tak! Bardzo o to prosz�e!
Uczynimy to na pewno obiecał Erling.
Móri podczas wizyty u akuszerki pozostawał milcz � acy. Kiedy opu�scili Christiani
�e, kieruj � ac si�e na wschód, w stron�e Romskog, wci � a�z czuł si�e bardzo nieswojo.
Co si�e z tob � a dzieje? spytał w ko�ncu Erling. Od pewnego czasu jechali
obok siebie.
Mamy przy sobie co�s, co nie powinno nam towarzyszy�c odparł Móri
cicho. Zawsze, gdy chciał odgrodzi�c si�e od �swiata, naci � agał na głow�e kaptur swej
peleryny, niemal całkiem skrywaj � ac twarz w fałdach materii.
Chodzi ci o Catherine? zaczepnie spytał Erling.
Dobrze wiesz, o co mi chodzi.
Czy kawałki kamienia naprawd�e mog � a by�c a�z tak gro�zne?
37

To bardzo niebezpieczna figurka. Na wskro�s przesycona złem.
Dlaczego wi�ec chcemy odtworzy�c jej histori�e? Odnale�z�c brakuj � ac � a cz�e�s�c?
Bo wszyscy z natury jeste�smy ciekawi. I ja tak�ze, chocia�z wiem, �ze to
mo�ze sprowadzi�c na nas nieznane niebezpiecze�nstwo. Nie jestem ani odrobin�e
lepszy, tak�ze pragn�e pozna�c prawd�e. Chc�e te�z czuwa�c nad nasz � a podopieczn � a.
Towarzyszy nam jednak jeszcze inna gro�zba. Erlingu, musimy chroni�c Tiril przed
Catherine!
Ale�z dlaczego?
Ona ju�z zabiła.
To zapewne tylko przechwałki.
O, nie! Kiedy jej dotykam, potrafi�e odsłoni�c jej dusz�e.
To ci dopiero! Moj � a tak�ze?
Oczywi�scie!
I jakie masz zdanie na mój temat? niepewnie za�smiał si�e Erling.
Móri przygl � adał mu si�e skupiony, lecz w oczach czarnoksi�e�znika połyskiwały
iskierki wesoło�sci.
Wiele mógłbym o tobie powiedzie�c, Erlingu. Ale chyba ju�z sam fakt, �ze ci
ufam i �ze dobrze si�e czuj�e w twoim towarzystwie, mówi sam za siebie?
Dzi�ekuj�e! Mam te�z chyba jakie�s złe strony?
Naturalnie Móri nie zwlekał z odpowiedzi � a. Ale nikt z nas nie jest
od tego wolny.
O nic wi�ecej nie b�ed�e ju�z pyta�c. S � adz�e jednak, �ze przesadzasz w sprawie
Catherine. To tylko niepowa�zna rywalizacja.
To co�s wi�ecej. Zazdro�s�c.
Zazdro�s�c? Czy�zby i ona si�e we mnie zakochała?
Móri zerkn � ał na�n z ukosa. W tym momencie Erling zdał sobie spraw�e z tego,
co powiedział.
Ale�z ze mnie chwalipi�eta! Wyja�snij lepiej, co miałe�s na my�sli.
Catherine jest bezwzgl�edna. Przywykła, �ze dostaje wszystko, czego tylko
zapragnie. Podbija serce ka�zdego m�e�zczyzny. Teraz pragnie uwie�s�c nas obu
i traktuje Tiril jako mało znacz � ac � a, lecz kłopotliw � a rywalk�e.
Co takiego? za�smiał si�e Erling. Czy�zby chciała podbi�c tak�ze twoje
serce? Przecie�z ciebie w ogóle nie interesuj � a miłosne przygody!
Wła�snie dlatego. Nie rozumiesz? Ona chce osi � agn � a�c to, co nieosi � agalne.
Bardzo silny bodziec. W dodatku wielce j � a poci � aga cielesna miło�s�c, jest bardzo
zmysłow � a kobiet � a.
Owszem, ja tak�ze to zauwa�zyłem.
Erlingu. . . Móri zawahał si�e.Ze wzgl�edu na Tiril. . . Czy nie mógłby�s
po�swi�eci�c Catherine wi�ecej uwagi?
Ale co powie na to Tiril?spytał wzburzony Erling.Wyj � atkowo Móri nie
znalazł odpowiedzi. Po dłu�zszej chwili zaproponował:
38

Mo�zesz zaleca�c si�e do Catherine dyskretnie. Nie chc�e, by Tiril było przykro.
Móri znalazł si�e w kłopotliwej sytuacji.Wiedział wszak, �ze Tiril darzy Erlinga
wielk � a sympati � a, lecz zaufanie pokłada w nim, w Mórim. Nie miał jednak pewno-
�sci, jakie s � a prawdziwe uczucia Tiril, który z nich znaczy dla niej wi�ecej, Erling
czy on. Czy traktuje ich obu jak przyjaciół, wiernych towarzyszy, czy te�z kocha
si�e w którym�s?
Naprawd�e trudno to było rozstrzygn � a�c, bo Tiril tak bardzo lubiła ich obu.
Móri spojrzał na przystojnego Erlinga, któremu los nie posk � apił niczego, i po
raz pierwszy w �zyciu poczuł ukłucie zazdro�sci.
Tamtego wieczoru w zaje�zdzie on i Tiril bardzo si�e do siebie zbli�zyli. Ale jakie
znaczenie miała dla niej jego obecno�s�c? Gdyby do jej pokoju przyszedł Erling. . .
Czy obdarzyłaby go takim samym zaufaniem?
Móri zorientował si�e nagle, �ze �sciska cugle tak mocno, jakby chciał z nich co�s
wycisn � a�c.
Nie pragn � ał jednak odebra�c Erlingowi �zycia. Po prostu cierpiał. Powołanie
do roli czarnoksi�e�znika, który wstrz � a�snie �swiatem, w jednej chwili ogromnie mu
zaci � a�zyło. . .
Jak chceszo�swiadczył Erling beztrosko.Mog�e zaleca�c si�e do Catherine.
Mog�e te�z, je�sli przyjdzie co do czego, zaspokoi�c jej �z � adze, jest przecie�z taka
pon�etna. Ale ani słowa Tiril!
Oczywi�sciemrukn � ał Móri, w panice zastanawiaj � ac si�e, do czego doprowadzi
uknuta przez niego intryga. Przecie�z wcale nie chciał, by Erling zdradzał
Tiril.
Ukradkiem obserwował towarzysza, ciesz � ac si�e, �ze udało mu si�e znale�z�c dwoje
przyjaciół w �swiecie, na którym czuł si�e tak obco. Wiedział, �ze Erling pragnie
po�slubi�c Tiril. Potomek hanzeatyckiego rodu z pewno�sci � a j � a kochał. Ale je�sli miał
wobec Tiril powa�zne zamiary. . . jak wobec tego mógł my�sle�c o miłosnych igraszkach
z Catherine?
Takie post�epowanie nie przystawało do zasad moralnych wyznawanych przez
Móriego, a jeszcze mniej do jego pragnie�n.
Zako�nczył nie bardzo pewnym głosem:
Post�epuj jak uwa�zasz. Je�sli s � adzisz, �ze trudno jest ci robi�c co�s za plecami
Tiril, to nie przejmuj si�e Catherine!
Erling zerkn � ał na niego i leciutko, ironicznie si�e u�smiechn � ał:
Drogi przyjacielu, czego ty wła�sciwie chcesz?
Dobra Tiril. Nie chciałbym, by ktokolwiek j � a zranił. A tym bardziej zabił
z zazdro�sci.
Erling ze �smiechem pokr�ecił głow � a.
Mój drogi, przez ostatni rok nie wiodłem �zycia mnicha, �zaden m�e�zczyzna
nie powinien tak robi�c. Ale z tego powodu wcale nie kocham Tiril mniej! Ja tak�ze
39

pragn�e jej dobra i chc�e si�e ni � a opiekowa�c. Od czasu, gdy utraciłem jej siostr�e,
Carl�e, oddałem serce Tiril.
Móri stłumił westchnienie. Nie mógł zrozumie�c takiego sposobu my�slenia.
Miło�s�c była dla�n rzecz � a �swi�et � a. Nie miał jednak do niej �zadnego prawa, zrezygnował
z obcowania z kobietami, po cz�e�sci z powodu swego niezwykłego pochodzenia,
a po cz�e�sci dlatego, �ze pragn � ał zosta�c czarnoksi�e�znikiem doskonałym.
Przede wszystkim jednak nie chciał wci � aga�c nikogo w swój straszny, przera�zaj � acy
�swiat.
Nagle poczuł fal�e krwi napływaj � ac � a do twarzy. Co on wła�sciwie robi? Oto siedzi
na ko�nskim grzbiecie i oskar�za Erlinga o to, �ze zrani Tiril, zdradzaj � ac j � a z inn � a.
A co on uczynił Erlingowi poprzedniego wieczoru? Obcował z jego wybrank � a na
granicy nieprzyzwoito�sci!
Nagle u�smiechn � ał si�e do Erlinga jednym ze swych rzadkich, ciepłych u�smiechów,
budz � acych rado�s�c osób, do których były skierowane.
Słowa przestały ju�z by�c potrzebne. Erling wiedział, �ze przyjaciel ma do niego
pełne zaufanie.
Przenocowali w zaje�zdzie i nast�epnego dnia min�eli Romskog. Catherine nie
zgodziła si�e nawet na krótki przystanek w miejscowo�sci, w której kiedy�s mieszkała.
Czy nie miała�s tu znajomego proboszcza? pytał Erling.
Owszem, poznałam go, ale tylko dlatego, �ze potrzebowałam m�e�zczyzny
odparła, nie owijaj � ac w bawełn�e.
On nic nie wiedział o tamtym podró�znym, przysi�egam. Tiril patrzyła na ni � a
wstrz � a�sni�eta, Móri wi�ec pospiesznie zagadał:
Na pewno nie mamy czego szuka�c w tej parafii. Catherine powiedziała ju�z
wszystko, co wiedziała.
Wła�snie, a nie zamierzam odgrzebywa�c trupów zakopanych koło domu
zło�sciła si�e Catherine. Siostrzyczki z pewno�sci � a obrabowały tego człowieka
z całego maj � atku, no i dobrze. Jed�zmy dalej! Droga do �stervallskog w Szwecji
wiedzie t�edy!
Wskazała kierunek i pop�edziła konia. Naprawd�e nie chciała mie�c do czynienia
z mieszka�ncami Romskog.
Catherine zostawiła powóz u znajomych w Christianii, wszyscy czworo wi�ec
jechali teraz wierzchem. Nero biegł obok, a raczej z przodu. Powóz poruszał si�e
zbyt wolno, na w � askich le�snych dró�zkach mógł sprawia�c zbyt wiele kłopotu, a na
go�sci�ncach niepotrzebnie przyci � aga�c uwag�e w�edrownych rzezimieszków. Konno
posuwali si�e o wiele szybciej.
Min�eli granic�e, nie bardzo nawet zdaj � ac sobie z tego spraw�e.
Zastanawiam si�e, dlaczego ów "jegomo�s�c" wybrał tak � a kr�et � a, niewygodn � a
40

drog�e do Szwecji gło�sno my�slał Erling. Dlaczego nie pojechał głównym
traktem? Na przykład tym troch�e dalej na północ ku Arvika albo którym�s bardziej
na południe?
Przypuszczam, �ze zmierzał do jakiego�s miejsca w pobli�zu granicy odparł
Móri. Catherine, przecie�z ty mieszkała�s u ciotki w Szwecji i wybrała�s t�e
wła�snie drog�e. Dlaczego?
Bł � adziłam po okolicy prychn�eła. Nie miałam poj�ecia, gdzie jestem,
po prostu kierowałam si�e na zachód, do Norwegii.
Gdzie w Szwecji mieszkała twoja ciotka?
Na dworze w V�rmland. Ale ona nie miała nic wspólnego z t � a histori � a.
Jedyn � a nami�etno�sci � a ciotki, najnudniejszej osoby pod sło�ncem, było liczenie słów
w psalmach. Najdłu�zszy psalm liczy kilkaset słów. Uwielbiała go.
Po kilku godzinach jazdy przez bezludne okolice dostrzegli w oddali dom. Postanowili
zasi�egn � a�c j�ezyka. Decyzja okazała si�e trafna. Tam bowiem "jegomo�s�c"
cz�e�sciowo si�e zmaterializował, oczywi�scie nie dosłownie, ale w ka�zdym razie co�s
zacz�eło si�e wyja�snia�c.

Rozdział 6
Przy drodze le�zała chłopska zagroda, pełni � aca tak�ze funkcj�e niedu�zego zajazdu;
w najładniejszej izbie serwowano podró�znym posiłek za zapłat � a. Zajazd nie
wyró�zniał si�e niczym szczególnym, ale te�z niewielu podró�znych zapuszczało si�e
w te okolice.
Wdali si�e w pogaw�edk�e z gospodarzem, wyra�znie zaintrygowanym tak eleganckimi
go�s�cmi. Dlaczego t�edy przyjechali i dok � ad zmierzaj � a?
Catherine postanowiła zaryzykowa�c i zagaiła beztrosko:
Jeden z moich krewnych wybrał si�e w t�e drog�e, lecz spotkało go nieszcz�e-
�scie, zgin � ał. Twierdził, �ze miał do załatwienia wa�zn � a spraw�e. Próbuj�e odnale�z�c
jego �slady. B�edzie to, rzecz jasna, szukanie po omacku, lecz uwa�zam, �ze jestem
mu to winna.
W oczach gospodarza pojawiła si�e czujno�s�c.
A niby kiedy miał zagin � a�c?
Na chwil�e zbił j � a z tropu.
Ooo. . . to ju�z wiele lat temu.
Około pi�etnastu?
To by si�e mniej wi�ecej zgadzało. Catherine postanowiła wykorzysta�c
okazj�e. A dlaczego pytacie? Czy co�s o nim wiecie?
Nie, ja nie. Ale mój s � asiad długo czekał na swego krewniaka, który nigdy
do niego nie dotarł.
No, ładnie, pomy�sleli towarzysze baronówny. Catherine wpadła w potrzask.
Nie mogła przecie�z by�c spokrewniona z jakim�s ubogim komornikiem z male�nkiej
wioski na odludziu.
Pomylili si�e jednak. W okolicy le�zał dwór, co prawda niewielki, ale wida�c
było, �ze nale�zy do szlacheckiej rodziny.
Kiedy przemierzali alej�e, Tiril cicho wyznała Móriemu:
Mam wra�zenie, �ze przez ostatnie lata nic innego nie robi�e, tylko dok � ad�s
jad�e.
Ja tak�ze u�smiechn � ał si�e do niej. Przydałoby nam si�e gdzie�s osi � a�s�c,
i tobie, i mnie.
42

Najch�etniej razem stwierdziła otwarcie.
Móri słysz � ac jej wyznanie musiał ukry�c wzruszenie.
Przed nimi ukazał si�e dwór.
A wi�ec to tutaj zmierzał "jegomo�s�c" Kai i Mai! zawołała z tyłu Catherine.
Nie wiadomo, czy chodzi o tego samego człowieka powiedział Móri,
odwracaj � ac si�e do niej.
O, bez w � atpienia!odparła Catherine z niewzruszon � a pewno�sci � a.
Teraz musieli zachowa�c ostro�zno�s�c. Catherine nie mogła ponownie popełni�c
głupstwa.
Pozwól, abym ja z nimi porozmawiał prosił Erling.
Pa�nstwa jednak nie zastali, co by�c mo�ze wyszło im na dobre. Spotkali jedynie
ogrodnika, który zaiste �swietnie znał si�e na swoim fachu. Zanim zd � a�zyli przedstawi
�c spraw�e, z jak � a przybywaj � a, musieli wysłucha�c wykładu o ci�eciu jabłoni
i ró�z.
Owszem, ogrodnik wiedział, �ze pa�nstwo czekali na krewniaka, który nigdy do
nich nie zawitał. Ach, tak, zgin � ał po drodze? Szkoda, bo i on, i gospodarze mieli
wielkie nadzieje na przyszło�s�c.
Dlaczego? dopytywał si�e Erling.
No, niełatwo utrzyma�c taki wielki dwór, zwłaszcza gdy wiek zaczyna dokucza
�c, tak jak pa�nstwu. Ale ich krewniak, Gustaf Wetlev, napisał bardzo optymistyczny
list, twierdził, �ze wkrótce wszystko si�e uło�zy. Jednak nie dojechał.
Poznali wi�ec nazwisko podró�zuj � acego. Doskonale!
Popatrzyli po sobie. List?
Letni v�rmlandzki wieczór był niewypowiedzianie pi�ekny. Wokół niedu�zego
jeziorka rosły w � atłe brzózki. Przepojone smutkiem, pomy�slała Tiril.Wiedziała, �ze
na zawsze zapami�eta te chwile. Za wiele lat, mieszkaj � ac gdzie�s w jakim�s miejscu
sama albo z lud�zmi, których jeszcze nie zna, wróci pami�eci � a do swej przyja�zni
z Mórim i Erlingiem. . .
Wzi�eła gł�eboki oddech, bo my�sli stały si�e zbyt chmurne. Móri, Móri, nie mog�e
si�e z tob � a rozsta�c! Wiem, �ze kiedy�s to nast � api. Odejdziesz swoj � a drog � a, kiedy ju�z
si�e upewnisz, �ze splotły si�e wszystkie w � atki mego �zycia i mo�zesz mnie spokojnie
opu�sci�c.
Ale mnie bez ciebie nigdy nie b�edzie dobrze, Móri, wiedz o tym!
Erling przerwał jej rozmy�slania, bo zwrócił si�e do ogrodnika:
Czy pa�nstwo długo zabawi � a poza domem?
O, tak, przez całe lato. Pani musi bra�c ciepłe k � apiele na reumatyzm.
W lesie jaki�s ptak monotonnie wy�spiewywał sw � a melancholijn � a piosenk�e. Tiril
ogarn�eło przygn�ebienie, próbowała pochwyci�c spojrzenie Móriego, niestety,
stał odwrócony do niej tyłem.
43

Powiedzcie mi, człowiekuodezwała si�e Catherine; nie była w stanie ju�z
dłu�zej milcze�c. Nie wiecie, co zawierał list od naszego przyjaciela Gustafa?
Przybywam z tych samych powodów, on bowiem był krewnym. . .
Erling powstrzymał j � a w por�e. Nie mogli przecie�z zdradzi�c, �ze wcale nie znali
szlachcica.
Wiemy co nieco o tej sprawie podj � ał. I je�sli tylko zdołamy, pomo�zemy
pa�nstwu. Nasz wspólny przyjaciel Gustaf wpadł na �slad czego�s, zachowywał
si�e jednak bardzo tajemniczo. Mówił, �ze dowiemy si�e o wszystkim, gdy nadejdzie
czas. Niestety, spotkało go nieszcz�e�scie. Nie wiecie, dok � ad zmierzał?
Nie, nie znam tre�sci listu. Tylko to, co ju�z mówiłem.
Zdradził nam co nieco ci � agn � ał Erling. Czy słowo "tistel" nic wam
nie mówi?
Ogrodnik u�smiechn � ał si�e szeroko.
"Tistel"? Oset! Chwast!
No tak, i nic poza tym?
Zastanowił si�e. Otarł powalane ziemi � a dłonie o spodnie. Czworo przyjaciół
my�slało o tym samym: Czy mo�zemy si�e włama�c do dworu, by odnale�z�c list?
Zgodnie odrzucili jednak ten zamysł. Nie wolno im było podejmowa�c tak ryzykownych
przedsi�ewzi�e�c.
No có�z. . . Nic innego nie przychodzi mi do głowy z przykro�sci � a rzekł
ogrodnik.
Nagle Tiril co�s si�e przypomniało.
A czerwone lilie wodne?
Ogrodnik spojrzał na ni � a zdumiony.
Panieneczka słyszała o czerwonych liliach wodnych, chocia�z jest z Norwegii?
Skamienieli.
Niewieleprzyznała Tiril. Ale Gustaf o nich wspominał.
Catherine wyrzucała sobie w duchu, �ze to nie ona wyst � apiła z pytaniem o lilie.
Głupia Tiril znów si�e popisała.
Doprawdy, mówił o nich? nie przestawał si�e dziwi�c ogrodnik. To
bardzo dziwne!
Prosz�e opowiedzie�c nam o tych kwiatach poprosił Erling.
Bardzo niewielu Szwedów wie, gdzie rosn � a czerwone lilie wodne. Znale�z�c
je mo�zna w jednym jedynym miejscu. A GustafWetlev był Norwegiem albo Du�nczykiem,
dziwne wi�ec, �ze o nich słyszał. Ja o nich wiem, ale to przecie�z ł � aczy si�e
z moim zawodem.
Gdzie rosn � a te kwiaty?spytał Móri. Ogrodnik napotkał jego niezgł�ebione
spojrzenie i zdr�etwiał niczym zahipnotyzowany ptak przed w�e�zem. Nie pozostawało
mu nic innego jak odpowiedzie�c.
44

Czerwone lilie wodne znale�z�c mo�zna jedynie w gł�ebokich lasach Tiveden,
w male�nkim jeziorku, które nosi nazw�e Fagert�rn, w gł�ebi lasu.
Czuli, jak ogarnia ich podniecenie. Oto zbli�zali si�e do rozwi � azania zagadki,
tak przynajmniej si�e im wydawało.
Tiveden. . . ? powtórzył Erling. Gdzie to jest?
M�e�zczyzna patrzył na nich zdziwiony. Naprawd�e nic nie wiedz � a?
Tiveden to bezkresne lasy, ci � agn � ace si�e mi�edzy jeziorami Wener i Wetter.
Niech si�e strze�ze ten, kto tam zabł � adzi! To królestwo boginek le�snych, trolli
i wszelkich straszydeł, które kryj � a si�e przed �swiatłem dziennym. Najbardziej niebezpieczna
cz�e�s�c tych lasów zwie si�e G�rtiven.
G�rtiven. . . ! A oto i dziwne słowo zapami�etane przez akuszerk�e!
Wiemy ju�z, na czym stoimy uradował si�e Erling.
Podzi�ekowali za informacje i po�zegnali si�e z ogrodnikiem.
Teraz droga wiodła ku Tiveden.
Tiril w jednej chwili powróciła dawna niezłomna rado�s�c �zycia.
Ach, jak wspaniale nam si�e wiedzie! za�smiała si�e, szeroko rozrzucaj � ac
ramiona. O mało przy tym nie spadła z konia.Czeka nas prawdziwa przygoda!
Jeste�smy zdrowi, jeste�smy razem i mamy �zycie przed sob � a!
Sw � a rado�sci � a zaraziła innych. Dowiedzieli si�e, gdzie znajd � a najbli�zszy zajazd,
postanowili zamówi�c najsmaczniejszy posiłek.
Czego wi�ecej �z � ada�c od �zycia?
Kilka godzin pó�zniej Tiril siedziała w swoim pokoju w zaje�zdzie, gotowa do
udania si�e na spoczynek. Ulokowała si�e teraz na podłodze, obejmuj � ac Nera, ale
z oczu nie biła jej ju�z rado�s�c.
Nie mamy domu, przyjacielu szeptała, tul � ac czoło do mi�ekkiej sier�sci
psa. Nie mamy swojego miejsca na �swiecie. Móri te�z, jego sytuacja jest tak
samo trudna jak moja, a mo�ze nawet gorsza, bo on nie ma domu od czasu, kiedy
jego matk�e oskar�zono o czary, od wielu, wielu lat. Ale Móri pragnie chodzi�c własnymi
�scie�zkami. Utracimy go, Nero, pr�edzej czy pó�zniej go utracimy. Próbuje
zł � aczy�c mnie z Erlingiem, twierdzi, �ze on jest dla mnie wła�sciw � a osob � a, ale czy
to prawda? Nie bardzo wiem, co my�sle�c o Erlingu, bo chocia�z to przystojny, miły,
inteligentny, bogaty i obyty m�e�zczyzna, a czasami nawet wydaje mi si�e, �ze si�e
w nim zakochałam, to czego�s mi brakuje.
Mocniej przytuliła psa.
Ci � agnie mnie ku �smierci, Nero. Ku Aniołowi � Smierci. On mnie poprowadzi
do swego mrocznego �swiata, ostrzegał mnie przed tym, ale ja nie potrafi�e temu
zapobiec. Tak bardzo za nim t�eskni�e, chciałabym pój�s�c teraz do niego i wypłaka�c
si�e na jego ramieniu. Ale nie mog�e tego zrobi�c, on pewnie ju�z �spi.
45

Zadr�zała w cieniutkiej nocnej koszuli, jakby przez pokój przemkn � ał nagle
chłodny powiew wiatru.
Boj�e si�e Catherine, Nero. To oczywi�scie bardzo niem � adre z mojej strony,
ale naprawd�e si�e jej boj�e. Nie wiem, dlaczego ona mnie nie lubi. A zreszt � a, mo�ze
mnie i lubi, ale jest moim wrogiem. Nie potrafi�e tego zrozumie�c!
Znów pogłaskała Nera po grzbiecie.
Móri jej pilnuje, jej i mnie. Móri wie, lecz nic nie mówi.
Ziewn�eła.
Erlingowi podoba si�e Catherine. Troch�e mnie to irytuje, na pewno o tym
wiesz. Chciałabym mie�c swoich chłopców tylko dla siebie. Po co wybrała si�e
z nami w t�e podró�z? Móriego te�z pragnie zdoby�c. Nie wolno jej tak robi�c! Wiesz
co, Nero? Nigdy nie przypuszczałam, �ze mog�e by�c tak nieprzyjemna w stosunku
do przyjaciółki, ale przyznam ci si�e, �ze odzywa si�e we mnie zazdro�s�c! To okropne,
z�zera mnie od �srodka. Dlaczego nie mog�e by�c taka jak dawniej? Jak wtedy, gdy
byłam dzieckiem, kiedy kochałam wszystkich ludzi, ka�zdy wydawał mi si�e taki
miły i dobry. Dlaczego nie wolno mi zachowa�c iluzji? Dlaczego sama staj�e si�e
zła?
Tiril z pewno�sci � a oceniała si�e zbyt surowo, ale ogromnie wstydziła si�e swych
uczu�c, w ko�ncu zacz�eła gorzko płaka�c. Szlochała w futro Nera, pies próbował
doda�c jej otuchy, lecz i on posmutniał.
W ko�ncu zdołała jako�s wzi � a�c si�e w gar�s�c. Za�smiała si�e zawstydzona, potarmosiła
psie futro i powiedziała grubym jeszcze od łez głosem:
Przynajmniej zdołali�smy pozby�c si�e naszych prze�sladowców, wiesz, tych
dwóch złych m�e�zczyzn. Wje�zd�zaj � ac do Romskog wywiedli�smy ich w pole. Na
pewno wci � a�z czaj � a si�e na nas w Christianii.
Do Tiveden było znacznie dalej ni�z przypuszczali. � Zadne z nich nie bawiło
wcze�sniej w tych okolicach, nie potrafili wi�ec oceni�c odległo�sci. Catherine
wprawdzie mieszkała przez jaki�s czas w Szwecji, ale blisko granicy.
Nie wszystko układało si�e tak, jak trzeba. Tiril próbowała poprawi�c im nastrój,
opowiadaj � ac niem � adre, dziecinne historyjki, ale ta forma poczucia humoru
była całkiem obca Catherine i baronówna cz�esto fukała na rywalk�e, nakazuj � ac jej
milczenie. Móri jawnie okazywał dystans wobec Catherine, co ona z kolei brała
za oznaki miło�sci z jego strony. Uwa�zała, �ze złamała czarnoksi�e�znikowi serce, �ze
Móri cierpi, nie chce si�e do niej zbli�zy�c, poniewa�z w hierarchii społecznej stoi
o wiele ni�zej. Erlingowi przestało si�e podoba�c prymitywne �zycie, wieczorem t�esknił
za wygodami i kiedy przyszło im nocowa�c pod gołym niebem, a zdarzyło
si�e to dwukrotnie, zachowywał si�e wprost niezno�snie.
Tylko Nero dzielnie biegł naprzód, wiernie trzymaj � ac si�e w pobli�zu wierzchowca
Tiril lub Móriego.
46

Pogoda na ogół im dopisywała, cho�c od czasu do czasu musieli si�e pogodzi�c
z nagłym deszczem. Chronili si�e wówczas pod drzewem, a Catherine bezwstydnie
korzystała z okazji, by przysun � a�c si�e jak najbli�zej Erlinga, i otwarcie z nim
flirtowała. On nie miał nic przeciwko temu, odpłacał jej t � a sam � a monet � a, przywykł
do zalotnych konwersacji. Tiril nie odzywała si�e wtedy ani słowem i patrzyła prosto
przed siebie. Bił od niej smutek samotno�sci. Erling nie mógł wówczas oprze�c
si�e wra�zeniu, jakby oblano go zimn � a wod � a, i z nagłym wyrazem powagi na twarzy
wypuszczał Catherine z obj�e�c. Baronówna z kolei obra�zała si�e, nie rozumiej � ac
przyczyny jego nagłego chłodu. Takie sytuacje powtarzały si�e do�s�c cz�esto.
Udało im si�e okr � a�zy�c północny kraniec Wener i znale�zli wspaniał � a gospod�e.
Erling i Catherine nie mogli si�e wprost doczeka�c dobrodziejstw cywilizacji.
Kiedy ju�z si�e najedli i napili, i wła�sciwie byli gotowi uda�c si�e na spoczynek,
Erling odci � agn � ał Móriego na stron�e.
Móri, stary przyjacielu, czy nie mógłby�s przez jaki�s czas zaj � a�c si�e Tiril?
Zrobi�c tak, �zeby zeszła nam z drogi? Mo�ze zabrałby�s j � a na spacer?
Mog�e, oczywi�sciezgodził si�e Móri. Ale dlaczego?
Erling zachichotał niem � adrze.
Mam wielk � a ochot�e uwie�s�c dzisiaj Catherine.
W oczach Móriego zapłon�eły iskierki.
Jeste�s pewien, �ze to tobie przypadnie rola uwodziciela?
Co masz na my�sli?
Nic zapewnił Móri. Dobrze, zajm�e si�e Tiril.
Tiril i Nero uradowali si�e propozycj � a przechadzki. Pies pomkn � ał nad jezioro,
wzdłu�z brzegu wiodła �scie�zka.
Czy mo�zemy tak ich zostawi�c? Tiril poczuła si�e winna, �ze odchodz � a.
Zatopili si�e w rozmowie, nie chcieli i�s�c z nami dyplomatycznie odparł
Móri.
No có�z!
Przez chwil�e szli w milczeniu. Letni wieczór był pi�ekny, nad wod � a niosły si�e
głosy ptaków.
Mam wra�zenie, �ze si�e gniewasz powiedziała cicho Tiril Czy�zbym
zrobiła co�s złego?
Ty nie odrzekł niezwykłe jak na niego gwałtownie. Ty nic złego nie
zrobiła�s.
Nie zaprzeczył jednak, �ze jest rozgniewany. Tiril, która dobrze go znała, wyczuła
jego ponury nastrój.
Spytała nie�smiało:
Mo�ze wolałby�s by�c razem z Catherine? Czy z tego powodu zło�scisz si�e na
Erlinga? A mo�ze Catherine jest zazdrosna o to, �ze tak z tob � a znikam?
Móri przystan � ał i westchn � ał zrezygnowany, na kilka sekund przymkn � ał oczy.
47

Ach, droga Tiril, nie odwracaj kota ogonem! Catherine w ogóle mnie nie
interesuje, nawet jej nie lubi�e. Ona tak�ze nie zwraca na mnie uwagi.
Owszem, ma na ciebie oko.
Mo�ze i tak, ale tylko dlatego, �ze pragnie mnie zdoby�c. Powoduje ni � a ciekawo
�s�c i pragnienie triumfu.
Pozwolisz jej na to? cicho spytała Tiril.
Nigdy! Có�z mi po niej, tej zu�zytej, ogarni�etej mani � a wielko�sci intrygantce?
Buzia dziewczyny rozpromieniła si�e w u�smiechu.
Ale ona ma tak�ze zalety.
By�c mo�ze przyznał Móri. Ale po mistrzowsku je ukrywa.
Wzi � ał Tiril za r�ek�e i ruszyli dalej. Nero wsun � ał łeb w stos gał � azek, po jego
parskaniu i gwałtownym machaniu ogonem poznali, �ze wyw�eszył mysz.
Wydaje mi si�e, kochana Tiril, �ze ostatnio wygl � adasz na zm�eczon � a łagodnie
rzekł Móri. Raduje ci�e nasza przygoda, lecz kiedy s � adzisz, �ze nikt na
ciebie nie patrzy, na twarzy maluje ci si�e zm�eczenie i smutek.
Nie, to tylko. . . zacz�eła wesoło, ale zaraz spowa�zniała. To prawda,
przyjacielu, jestem zm�eczona. Nie m�eczy mnie nasza wyprawa, lecz poczucie
niepewno�sci. Dok � ad naprawd�e zmierzamy, ty i ja? Donik � ad. Chyba bardzo potrzebuj
�e domu, Móri, naprawd�e go potrzebuj�e. Czasami my�sl�e sobie: Jak tylko
wróc�e do domu, odpoczn�e. Ale nie ma takiego miejsca na ziemi, które mogłabym
nazwa�c domem. Ty tak�ze go nie masz.
Pokiwał głow � a.
Rozmawiali�smy o tym ju�z wcze�sniej, ale s � adz�e, �ze ta potrzeba b�edzie nam
coraz bardziej doskwiera�c. W pewnym momencie ochota na przygody mija i dobrze
byłoby skuli�c si�e we własnej norce. A my jej nie mamy.
Tiril zast � apiła mu drog�e, nie wypuszczaj � ac z u�scisku jego r�eki.
Móri. . . Nigdy wi�ecej ju�z mnie nie zostawiaj! Wiem, �ze to brzmi prawie
jak o�swiadczyny, ale wiesz chyba, o co mi chodzi. Zawsze umieli�smy szczerze
rozmawia�c.
U�smiechn � ał si�e.
Nie popełni�e ju�z takiego głupstwa, nie opuszcz�e ci�e. Je�sli znów wpadnie
mi do głowy jaki�s szalony pomysł, zabior�e ci�e ze sob � a, obiecuj�e.
O, tak! Uradowana klasn�eła w dłonie. Bo tam gdzie ty, tam jest mój
dom!Wiem, �ze to brzmi troch�e dziwnie, bo najpierw narzekam, �ze nie mam domu,
a potem twierdz�e, �ze je�sli b�ed�e mogła by�c przy tobie, to od razu poczuj�e si�e jak
w domu. Przecie�z jeste�smy razem, a mimo to marudz�e.
Roze�smiał si�e, w pi�eknej twarzy zal�sniły białe z�eby. Rzadko �smiał si�e tak
otwarcie i swobodnie, Tiril z rado�sci zakr�eciły si�e w oczach łzy.
Je�sli powiem, �ze czuj�e dokładnie to samo, nic wi�ecej chyba nie trzeba ju�z
dodawa�c powiedział.
Poszli dalej, zatopieni w my�slach, trzymaj � ac si�e za r�ece.
48

Móricicho odezwała si�e Tiril.Nigdy nie wspominałe�s o tamtej nocy
w zaje�zdzie. � Załujesz tego, co si�e stało?
To najpi�ekniejsze z moich wspomnie�n, kochana. Nie chciałem po prostu,
by zniszczyły je niepotrzebne słowa.
I ja tak my�slałam. Móri. . . Gdyby�s kiedykolwiek. . . Tak, tak, wiem, wiem,
�ze nie zostałe�s stworzony do ziemskiej miło�sci, ale gdyby�s chciał. . . Kopn�eła
le�z � acy na �scie�zce kamyk. Gdyby�s kiedy�s chciał jeszcze raz j � a poczu�c, to nie
zapominaj o mnie! Je�sli pokochasz jak � a�s dziewczyn�e, to zupełnie inna sprawa,
ale gdyby�s potrzebował tylko. . . jak to nazwa�c? Rozładowania napi�ecia? Pomy�sl
wtedy o mnie! Tak bardzo chciałabym ci pomóc. Nigdy nie podejrzewałam si�e
o zazdro�s�c, ale nawet nie zgadniesz, jakie to silne uczucie! Nie umiem znie�s�c
bodaj my�sli, �ze mógłby�s si�e zbli�zy�c do innej!
Teraz Móri si�e zatrzymał i popatrzył na ni � a z uwag � a. Chocia�z starał si�e zmusi�c
do u�smiechu, Tiril spostrzegła, �ze ma łzy w oczach.
Tiril. . . � Zadne inne słowa nie zdołałyby uczyni�c mnie bardziej szcz�e�sliwym.
Wiem, �ze nie mam do ciebie prawa, nie mog�e wci � aga�c ci�e w mroczny �swiat,
który mnie otacza, tyle w nim zła, ale wiedz, �ze nigdy nie przyjdzie mi na my�sl,
by zwróci�c si�e do innej. Mo�zemy by�c sobie pomoc � a, tak jak stało si�e ostatnio, tak,
aby�s pozostała nieskalana dla twego przyszłego m�e�za.
Nie chc�e �zadnego innego, dobrze o tym wiesz!
Móri dotkn � ał palcem jej ust.
Jeste�s jeszcze bardzo młoda. Wstrzymaj si�e z takimi zapewnieniami do
czasu, a�z spotkasz innych m�e�zczyzn.
S � adzisz, �ze zdołam znale�z�c lepszego kandydata na m�e�za ni�z Erling? A jego
tak�ze nie chc�e.
Moja droga, twoje słowa �swiadcz � a o niedojrzało�sci. Miło�s�c nie ma zwi � azku
z doskonało�sci � a. Erling jest niemal ideałem, oboje o tym wiemy. Ale prawdziwa
miło�s�c nie na tym polega. Ona spada na człowieka jak grom. A wtedy wygl � ad,
miłe usposobienie czy bogactwo przestaj � a mie�c jakiekolwiek znaczenie.
Wka�zdym razie niewielkieroze�smiała si�e. � Sciskała go za r�ek�e tak mocno,
jakby chciała przyci � agn � a�c j � a do ziemi. W ko�ncu zorientowała si�e, co robi,
i pu�sciła go. Móri dyskretnie rozmasował palce.
Wiesz, Móri, niemal boj�e si�e spotkania z Catherine. Powiedz mi. . . czy ona
naprawd�e jest czarownic � a?
Móri przez chwil�e zastanawiał si�e w milczeniu. Delikatnie podtrzymał dziewczyn
�e, gdy przechodzili po korzeniach, wij � acych si�e po �scie�zce. Dawniej przykrywała
je ziemia, musiała wi�ec to by�c ucz�eszczana dró�zka. Tiril przywiodły na
my�sl straszliwego Nidhogga, podgryzaj � acego korzenie drzewa �zycia. Ze zdziwieniem
odkryła, �ze my�sli o przera�zaj � acych niewidzialnych towarzyszach Móriego
jak o przyjaciołach.
Catherine wiele potrafi wolno powiedział Móri. Wie, jak odp�edzi�c
49

ból z�eba, usuwaj � ac poszczególne litery w specjalnych słowach czy nazwach i czyni
� ac przy tym okre�slone znaki. Zna si�e na k � apaniu kamieni w celu stwierdzenia,
sk � ad wzi�eła si�e choroba. Trzeba do tego podgrza�c trzy płaskie kamienie, czarny,
niebieski i czerwony, a potem kolejno zanurza�c je w wodzie. Je�sli czarny kamie�n
syczy najdłu�zej, oznacza to, �ze choroba przyszła z ziemi, niebieski, �ze dolegliwo
�s�c dopadła człowieka na morzu. A je�sli najdłu�zej syczy czerwony, wtedy ju�z
prosta droga na cmentarz. W dwóch pierwszych przypadkach chorego leczy si�e
wod � a, w której zanurzono kamienie. To norweskie czary, nie islandzkie.
Działaj � a?
Nigdy nie wypróbowałem tego sposobu. Catherine wie, jak poskromi�c
agresywne zwierz�e, jak rozpali�c ognisko bez ognia, umie zaklina�c diabła. Ale
nie ma w tym magii. Brakuje jej iskry.
Ty j � a masz?
Tak, ja si�e z tym urodziłem. Catherine si�e tylko uczyła. Ka�zdy, tak�ze ty,
mo�ze nauczy�c si�e zakl�e�c stosowanych przy tamowaniu krwi albo formuł, którymi
oczyszcza si�e z duchów nawiedzone domy, dowiedzie�c si�e, jakimi ziołami leczy�c
choroby. Ale kiedy si�e nie ma wrodzonego daru, nabyte umiej�etno�sci nic nie pomog
� a.
Rozumiem. Je�sli ja albo Catherine wyrze�zbimy magiczny znak na kawałku
drewna, nic si�e nie stanie. Je�sli natomiast ty to zrobisz. . .
Wła�snie, na tym polega ró�znica. Poza tym gdyby była prawdziw � a czarownic
� a, widziałaby tych, którzy mi towarzysz � a. A tak nie jest.
Popełniła kilka strasznych pomyłek, zajmuj � ac si�e go�s�cmi w zajazdach,
gdzie si�e zatrzymywali�smy. Pami�etasz tego, który cierpiał na konwulsje? Musiałe
�s naprawia�c jej bł�edy.
Owszem, ale kilkakrotnie jej si�e udało. W leczeniu ziołami naprawd�e dobrze
sobie radzi. Gorzej jest, kiedy chce si�e posłu�zy�c czarami, czarn � a magi � a czy
jak to nazwiesz. Albo ma si�e ten dar i wtedy wszystko si�e udaje, albo si�e go nie
ma i wtedy wychodzi pasztet. Przygotowany według przepisu, ale bez smaku.
Tiril u�smiechn�eła si�e słysz � ac okre�slenie "pasztet bez smaku".
To znaczy, �ze potrafi wykurowa�c ludzi z niektórych chorób za pomoc � a
swych umiej�etno�sci, ale nie magi � a. Doskonale, wiem ju�z teraz, czego mog�e si�e po
niej spodziewa�c.
Poszli dalej, gaw�edz � ac o otaczaj � acej ich przyrodzie i o Nerze, którego oboje
tak bardzo kochali. Tiril nie mogła si�e zdecydowa�c, czy opowiedzie�c Móriemu
o spotkaniu z jego towarzyszami. Móri frasował si�e krótkim psim �zyciem Nera,
Tiril wiedziała za�s, �ze Zwierz�e przedłu�zyło �zywot jej ulubie�nca, i dr�eczyły j � a wyrzuty
sumienia, poniewa�z Móri cierpiał na my�sl, �ze za kilka lat utrac � a wiernego
przyjaciela.
Przyjdzie czas, �ze wyło�zy wszystkie karty na stół, uspokoi co do Nera. Je�sli,
oczywi�scie, wci � a�z b�ed � a mieli kontakt ze sob � a. Ale inaczej by�c nie mo�ze!
50

Na razie jednak postanowiła o niczym nie mówi�c. Brakowało jej �smiało�sci.
Napotkała spojrzenie Móriego, u�smiechał si�e do niej z tak � a czuło�sci � a, �ze zakr
�eciło jej si�e w głowie na my�sl, i�z ten osobliwy m�e�zczyzna, urodziwy jak �smier�c
we własnej osobie, wyobcowany ze �swiata, uwa�za j � a za swego najlepszego przyjaciela.
Pomy�slała z bij � acym sercem: Chciałabym, aby Móri zapragn � ał si�e do mnie
zbli�zy�c ju�z dzi�s wieczorem! Mnie tak�ze potrzebne jest rozładowanie napi�ecia.
Ale tylko z nim. Nikomu innemu na całym �swiecie nie wolno mnie dotkn � a�c!

Rozdział 7
Erling, chocia�z wydawało mu si�e, �ze wyst�epuje w roli uwodziciela, do�swiadczył,
co to znaczy by�c uwodzonym.
Dla obytego w �swiecie potomka hanzeatyckiego rodu cała ta historia okazała
si�e wielce upokarzaj � aca.
Ostro�znie zamkn � ał drzwi do pokoju Catherine i przekr�ecił klucz w zamku.
Baronówna obserwowała go spod wpółprzymkni�etych powiek.
Wyznaczyłam sobie jeden dzie�n na zdobycie Erlinga i z pewno�sci � a dopi�ełabym
swego w tak krótkim czasie, my�slała. Uznałam jednak, �ze powolniejsze, bardziej
metodyczne działanie b�edzie ciekawsze. Wolałam, �zeby sam wpadł w moje
obj�ecia jak dojrzały owoc. Nie musiałam wcale si�e wysila�c i stosowa�c wyrafinowanych
zasad "sztuki uwodzenia m�e�zczyzny".
Tiril jest głupia. Nawet nie próbuje schwyta�c w sieci tych m�e�zczyzn, a przecie
�z przy jej ograniczonych mo�zliwo�sciach wymaga to naprawd�e wiele zachodu.
Ja nic nie musiałam robi�c, a ju�z ich mam. Jeden zaraz padnie do mych stóp, dłu�zej
nie wytrzyma. Potem zajm�e si�e tym drugim, czarnoksi�e�znikiem.
Z nim musz�e post�epowa�c ostro�zniej. To jego okropne, przenikliwe spojrzenie.
. . Ale i on w ko�ncu przyjdzie, b�edzie błaga�c o moje wzgl�edy, tak jak Erling
dzisiejszego wieczoru. Wydaje mu si�e, �ze jest zwyci�ezc � a i �ze to on podj � ał inicjatyw
�e. W rzeczywisto�sci jednak wygrałam ja, i to bez odrobiny wysiłku.
Ale Móri? Jak si�e do niego zabra�c? Przemówi�c do jego inteligencji? Czy raczej
do znajomo�sci wiedzy tajemnej? Musz�e przyzna�c, �ze w tej dziedzinie okazał si�e
lepszy ode mnie, dra�zni mnie to, ale mo�ze si�e opłaci�c. Poprosz�e go o rad�e, a kiedy
b�edzie mi demonstrował t�e swoj � a czarn � a magi�e, stan�e przy nim tak blisko, �zeby
poczuł mój zapach. Otr�e si�e piersi � a o jego rami�e, delikatnie dotkn�e strategicznych
punktów. Jest prymitywnym człowiekiem, a tacy zwykle łapi � a si�e na najprostsze
sztuczki.
Na pewno zmi�eknie!
Rozmy�slaj � ac tak Catherine dwa razy pomyliła si�e w ocenie Móriego. Po
pierwsze, nie uprawiał on czarnej magii, tylko biał � a, a po drugie, Móriego �zadn
� a miar � a nie dało si�e nazwa�c człowiekiem prymitywnym. Nauki i do�swiadczenie
52

�zyciowe, jakie zdobył u siry Eirikura z Vogsos i w Szkole Łaci�nskiej, do której
ucz�eszczał, z pewno�sci � a dały mu wi�ecej ni�z lekcje etykiety, muzyki i francuskiego
pobierane przez Catherine na dworach.
Na razie jednak najwa�zniejszy był dla niej Erling.
Erling M�ller nie gonił za spódniczkami. Owszem, prze�zył kilka przygód, lecz
było ich mniej, ni�z mo�zna by si�e spodziewa�c. Zar�eczony z młodziutk � a Carl � a dochowywał
jej wierno�sci. Pó�zniej, kiedy zakochał si�e w Tiril, tak�ze pozostawał jej
wierny, dopóki nie znikn�eła. Przypuszczaj � ac, �ze dziewczyna ju�z nie �zyje, wdał si�e
w kilka romansów z kobietami równymi mu stanem.
Dobrze znał rutyn�e miłosnych podbojów i zawsze zdumiewało go, jak podobnie
reaguj � a kobiety. Z pocz � atku nieodmiennie nale�zało spodziewa�c si�e nie�smiało
�sci, udawanej b � ad�z prawdziwej, potem przychodziła kolej na powoln � a ust�epliwo
�s�c, a�z wreszcie z westchnieniem zadowolenia rezygnowały z wszelkiej walki
i w pełni nale�zały ju�z do niego.
Nigdy nie zetkn � ał si�e z kobiet � a tak � a, jak Catherine van Zuiden, i czuł si�e
wstrz � a�sni�ety, przera�zony i wyprowadzony w pole.
Catherine od samego pocz � atku przej�eła inicjatyw�e. Rzuciła si�e na niego jak
dzikie zwierz�e, poci � agn�eła na szerokie łó�zko, uje�zd�zała go, �smiej � ac si�e bez pami
�eci, zmuszała do zabawy w psa, wymy�slała najprzeró�zniejsze pozycje, które
biednemu Erlingowi nigdy nawet si�e nie �sniły. Z pocz � atku bawiło go to i ciekawiło,
kiedy jednak sko�nczył, a ona ci � agle nie miała do�s�c, przestało mu si�e to
podoba�c. Wielokrotnie podczas tych uciech dochodził do wniosku, �ze igraszki,
do jakich zmusza go Catherine, nie s � a godne m�e�zczyzny, i w ko�ncu, kiedy złapała
go za jego m�esk � a dum�e i zacz�eła łaskota�c, ze zło�sci � a wyrwał si�e z obj�e�c kochanki.
Có�z za skandaliczne zachowanie!
Catherine uznała Erlinga za marnego amanta, a jego gł�eboko to uraziło. Nie
przestawała chichota�c, gdy si�e ubierał, próbuj � ac zachowa�c resztki godno�sci. Zdawał
sobie spraw�e, �ze nagle opuszczaj � ac jej pokój narazi si�e na jeszcze wi�eksz � a
�smieszno�s�c, pochylił si�e wi�ec nad ni � a i lekko pocałował, dzi�ekuj � ac za upojne
chwile, które w duchu nazywał zupełnie inaczej.
Ale Catherine ucieszyło jego po�zegnanie. Ze łzami w oczach odpowiedziała
na jego pocałunek.
Na koniec wi�ec zachował si�e po jej my�sli.
Najgorsze jednak, �ze gdy dziko swawolili w łó�zku, Erlingowi przed oczami
stan�eła Tiril. Delikatna, bezbronna Tiril, co on jej zrobił? Razem z t � a dziwk � a
z wy�zszych sfer?
Ta my�sl poło�zyła kres łó�zkowym figlom Erlinga z Catherine.
Pó�zniej zachowywał si�e wobec niej uprzejmie, ale z rezerw � a. Dla wszystkich
jednak stało si�e jasne, �ze postanowił utrzyma�c mi�edzy nimi dystans.
Do czarta, przeklinała Catherine. Czy�zbym popełniła jaki�s bł � ad?
A przecie�z tak do�swiadczona kobieta powinna go zrozumie�c. Erling M�ller
53

był niezwykłe dumnym m�e�zczyzn � a, a jej si�e po prostu wydawało, �ze zwykłego
kupca oszołomi mo�zliwo�s�c zaznania miłosnych uciech z arystokratk � a.
No có�z, ob�edzie si�e bez takiego kochanka. I tak osi � agn�eła to, co chciała: zaci
� agn�eła go do łó�zka.
Teraz nadszedł czas, by zarzuci�c sie�c na Móriego.
Cz�esto zdarzało si�e, �ze wła�sciciele zajazdów i przypadkowo spotkani ludzie
krzywo patrzyli na Móriego. Budził przera�zenie sw � a niezwykł � a uroda, kojarz � ac � a
si�e z czym�s nieziemskim, i swym przenikliwym, jakby wszystkowidz � acym wzrokiem.
Dobrze, �ze był z nimi budz � acy zaufanie Erling. Pomagały tak�ze naiwne,
�zyczliwie spogl � adaj � ace oczy Tiril, a nawet przykurzona elegancja Catherine przyczyniała
si�e do tego, �ze czwórk�e przyjaciół w ko�ncu akceptowano. Nero, wielka,
czarna bestia, odstraszał by�c mo�ze tych, którzy mieli ochot�e zaatakowa�c Móriego
ze wzgl�edu na jego osobliwy wygl � ad i towarzysz � ace mu cienie.
Czarnoksi�e�znik z północy Islandii miał wi�ec dobr � a ochron�e.
Nie był jednak przygotowany na atak "z wewn � atrz". Catherine, po cz�e�sciowej
kl�esce z Erlingiem, skoncentrowała si�e na Mórim.
Na niewiele jednak si�e to zdało, Móri wydawał si�e całkiem odporny na jej
umizgi. Cieszyło to i Tiril, która widziała, co si�e dzieje, i Erlinga, nie mog � acego
jeszcze doj�s�c do siebie po wstrz � asie wywołanym nocnymi swawolami.
Ostatniego dnia przed dotarciem do Tiveden, wielkiego pasma lasów mi�edzy
Wener i Wetter, postanowili przenocowa�c w Ramundeboda. Chcieli dowiedzie�c
si�e czego�s wi�ecej o Tiveden, bo tak naprawd�e te okolice były im całkiem nieznane.
Tego wieczoru Catherine przekradła si�e do pokoju Móriego.
Móri stał przy oknie, obserwuj � ac Tiril i Erlinga pochłoni�etych gr � a w palanta
na trawniku na tyłach zajazdu. Szczebiotliwy �smiech Tiril docierał a�z do pokoju,
a Móriemu krwawiło serce: Ci dwoje tak �swietnie do siebie pasuj � a. Rozbawiony
Nero przez cały czas usiłował złapa�c piłk�e.
Gdy weszła Catherine, Móri odwrócił si�e do niej.
Po co przyszła�s? spytał oschłym tonem, jeszcze mniej �zyczliwym ni�z
słowa.
Pomy�slałam sobie, �ze mógłby�s nauczy�c mnie troch�e magii odparła zakłopotana,
nie spodziewała si�e bowiem tak bezpo�sredniego pytania. Oczekiwała
raczej serdecznego powitania i okrzyków rado�sci.
Spotkało j � a jednak co innego. A tak starannie si�e przyszykowała! Codziennie
przygotowywała go na ten moment, ocierała si�e o niego, gdy tylko nadarzyła si�e
okazja, posyłała obiecuj � ace spojrzenia, schlebiała, rzucała wiele mówi � ace uwagi,
wydawało jej si�e, �ze powoli doprowadza go do obł�edu. . .
A on pyta: "Po co przyszła�s?"
54

Móri znów odwrócił si�e do okna. Catherine stan�eła przy nim i delikatnie poło
�zyła mu dło�n na ramieniu.
Nie przejmuj si�e Erlingiem szepn�eła. On nic dla mnie nie znaczy.
Erling?powtórzył roztargniony. Co takiego z Erlingiem?
Str � acił jej dło�n.
Co si�e stało?spytała u�smiechaj � ac si�e zalotnie.Oparzyłe�s si�e?
Nigdy nie lubiłem, by ludzie zanadto si�e do mnie zbli�zali. Nie sprawia mi
to przyjemno�sci.
Catherine nie zdołała si�e powstrzyma�c od zło�sliwej uwagi:
Wygl � ada jednak na to, �ze tobie i Tiril dobrze jest razem.
Natychmiast po�załowała swych słów, a jeszcze mniej spodobała jej si�e odpowied
�z Móriego, zwłaszcza �ze w jego oczach pojawił si�e wyraz czuło�sci.
Owszem, z Tiril tak. Ale jeste�smy bardzo ze sob � a zwi � azani, poł � aczyły nas
wspólne prze�zycia.
O ile dobrze zrozumiałam, wyjechałe�s, porzucaj � ac j � a na pastw�e losu
rzekła ostro.
Twarz Móriego spochmurniała.
To wył � acznie sprawa moja i Tiril. Czego chciała�s si�e dowiedzie�c?
Catherine musiała improwizowa�c. Chodziło wszak o to, by zachowa�c pozory.
Widzisz, czasami trudno mi wybra�c odpowiedni � a kuracj�e. Co twoim zdaniem
jest najlepsze przeciwko koszmarom sennym? Zawiesi�c na szyi krzyw � a gał
� azk�e �swierku, brzozy albo sosny, czy te�z wbi�c nó�z w okrycie od spodu? Ostrze
powinno wystawa�c i kiedy zmora si�e pojawi, by si�e na człowieku poło�zy�c, nadzieje
si�e na nó�z. Wtedy nast�epnego dnia człowiek, który wysłał zmor�e, zostanie
znaleziony martwy, z no�zem w piersi.
Móri patrzył na ni � a bez słowa, mówiła wi�ec dalej:
A co by�s polecił na wywołanie wiatru? Czy lepiej dmuchn � a�c w fujark�e
i zaraz zdepta�c j � a nogami, czy te�z wbi�c miech w ziemi�e, ustawi�c na nim beczk�e,
nadmucha�c go powietrzem i potem gwałtownie je wypu�sci�c?
Dlaczego mnie o to pytasz? Przecie�z sama znasz odpowiedzi.
Pytałam o twoje zdanie, bo jestem pełna podziwu dla twych czarnoksi�eskich
umiej�etno�sci.
Móri znów wyjrzał przez okno.
To, o czym mówisz, to norweska magia. A poza tym ten pierwszy sposób,
o którym wspomniała�s, jest dla koni, nie dla ludzi. Ja posługuj�e si�e islandzkimi
czarami.
Naucz mnie ich!
Nie. Nauka i tak poszłaby w las.
Catherine nie �smiała pyta�c, dlaczego. Nie chciała zna�c odpowiedzi.
Si�egn�eła po inny sposób. Z k � acika oka wycisn�eła kilka łez.
55

Móri, ty jedyny mnie rozumiesz, tamci s � a na to zbyt pro�sci. Jestem tak
rozpaczliwie samotna. I wszystkie te nauki o czarnej magii sprawiaj � a, �ze w nocy
dr�ecz � a mnie koszmary. Czy nie mog�e zosta�c u ciebie na noc? Boj�e si�e spa�c sama
w pokoju, który mi przydzielono. Wydaje mi si�e, �ze jest nawiedzony.
Potrafisz chyba oczy�sci�c miejsce z upiorów? Poza tym moich zakl�e�c nie
nazywam czarn � a magi � a.
Przez cały czas nie spuszczał oka z graj � acych. Nagle twarz rozja�sniła mu si�e
w u�smiechu.
Przesta�n, Tiril, okropnie oszukujesz!
Catherine, słysz � ac dobiegaj � acy z zewn � atrz �smiech, wpadła we w�sciekło�s�c. Czy
mam go dotkn � a�c we wra�zliwe miejsce? Zadawała sobie w duchu pytanie. Czy
te�z mo�ze rozebra�c si�e, �zeby rozbudzi�c w nim �z � adze? Nie b�edzie mógł nad sob � a
zapanowa�c, có�z za triumf!
Nie �smiała jednak ryzykowa�c, �ze zostanie wyrzucona. Znów obudziła si�e jej
nienawi�s�c do Tiril i Catherine zacz�eła snu�c plan, jak pozby�c si�e dziewczyny raz na
zawsze. Gdyby tylko nie towarzyszyła im w podró�zy, obaj m�e�zczy�zni nale�zeliby
wył � acznie do niej.
Znała wiele sposobów na unicestwienie wroga. Najpewniejsze były truj � ace
ro�sliny. Które z nich miała w�sród swoich zapasów?
Najgorsze jednak było, �ze blisko�s�c Móriego ju�z j � a rozpaliła. Nie mogła zapanowa
�c nad dr�zeniem. Cał � a sił � a woli powstrzymywała si�e, by si�e do niego nie
przytuli�c, taki był przystojny, taki fascynuj � acy. Kocha�c si�e z nim to jakby obcowa
�c z kim�s, kto nie jest człowiekiem, lecz bosk � a istot � a, demonem czy innym
stroni � acym od �swiatła stworzeniem. Tak bardzo go pragn�eła. . .
A on widział tylko Tiril. Zabij�e j � a, postanowiła Catherine. Uczyni�e to na pewno,
sko�ncz�e z t � a dziewczyn � a.
W tej samej chwili powietrze w pokoju pociemniało, spowił ich g�esty, szary
mrok. Catherine zdr�etwiała. K � atem oka co�s dostrzegła, co�s strasznego, ohydnego
czołgało si�e po podłodze, ale nie pokazało si�e w cało�sci. Co�s innego czaiło si�e za
jej plecami, co�s olbrzymiego wznosiło si�e nad ni � a i chciało wyrz � adzi�c jej krzywd�e.
Zabrakło jej tchu.
Musisz uwa�za�c na swoje my�sli, Catherine powiedział Móri, nie odwracaj
� ac si�e. Teraz najlepiej b�edzie, jak sobie pójdziesz. A je�sli kiedykolwiek
tkniesz Tiril, czeka ci�e straszliwa, powolna �smier�c.
Catherine zacisn�eła powieki, �zeby nie patrze�c na to, co j � a otaczało, po omacku
dotarła do drzwi, otworzyła je i zamkn�eła za sob � a z gło�snym trzaskiem.
Dzi�ekuj�e! Móri odwrócił si�e w stron�e pustego pokoju. Dzi�ekuj�e za
pomoc!
Z t � a pi�ekn � a modliszk � a sam by�s sobie poradził usłyszał głos swego nauczyciela:
Wiemy jednak, �ze twoim czułym punktem jest Tiril. Czuwamy wi�ec
nad ni � a. Dla ciebie.
56

Jeszcze raz wam dzi�ekuj�e. Nie zasłu�zyłem na jej wierno�s�c ani na wasz � a
pomoc.
To prawda, nie zasłu�zyłe�s. A teraz �zegnaj!
Znów został sam.
Bo�ze szepn � ał. Jak mogłem tak zagmatwa�c swoje �zycie?
Catherine, łkaj � ac z przera�zenia i gniewu, pobiegła prosto do swego pokoju i z
płaczem padła na łó�zko.
Có�z za nieprawdopodobnie pot�e�zny czarnoksi�e�znik, my�slała, czuj � ac, jak �zal
�sciska jej serce.Wjaki sposób zdołał wywoła�c t�e ostatni � a iluzj�e?Wdodatku to nie
pierwszy raz, poprzednio było tak samo, kiedy chciałam zaatakowa�c to przekl�ete
zero.
Ale on jest taki wspaniały! Pragn�e go dotyka�c, przycisn � a�c si�e do jego bioder,
poczu�c, �ze mnie po�z � ada, zerwa�c z niego peleryn�e i zobaczy�c go takim, jakim jest
naprawd�e!
Podniecenie ogarn�eło j � a, jeszcze zanim weszła do pokoju Móriego. Teraz nie
mogła dłu�zej nad sob � a zapanowa�c, �sci � agn�eła sukni�e i sama si�e zaspokoiła. Ciało
miała tak rozpalone, �ze nast � apiło to prawie natychmiast.
Z j�ekiem opadła na poduszki.
Ale ja go zdob�ed�e! B�edzie jadł mi z r�eki, �zebrał o moje wzgl�edy, padnie mi
do stóp i zapomni na zawsze o przekl�etej Tiril, porzuci j � a gdzie�s po drodze i dalej
pojedzie tylko ze mn � a. Wybuchn�eła histerycznym �smiechem.

Rozdział 8
Gospodyni prowadz � aca zajazd wiele wiedziała o Tiveden.
O zmierzchu zasiedli wraz z ni � a w ogrodowej altanie. Ch�etnie dzieliła si�e z go-
�s�cmi wiadomo�sciami.
Catherine "wybaczyła" Móriemu jego wcze�sniejszy chłód, Tiril i Erling zako
�nczyli gr�e w palanta, w przeciwie�nstwie do Nera, który z najlepsz � a w zaje�zdzie
szmacian � a piłk � a w z�ebach zach�ecał Erlinga do dalszej zabawy.
Wko�ncu udało im si�e jako�s uspokoi�c rozdokazywanego psa i mogli skupi�c si�e
na rozmowie.
Tak, tak, Fagert�rn! Poło�zone jest st � ad na południe, bli�zej Wetter. Byłam
tam kiedy�s, le�sna dró�zka biegnie niemal tu�z nad jeziorem. Ale jest prawie niewidoczna.
W Tiveden łatwo zabł � adzi�c.
S � adzi pani, �ze zdołamy j � a sami odnale�z�c?spytał Móri.A potem trafi�c
do jeziora?
Wła�scicielka zajazdu popatrzyła mu w oczy i przenikn � ał j � a dreszcz. Czy�zby
Szatan we własnej osobie wst � apił na Ziemi�e, by sw � a nieodpart � a urod � a uwodzi�c jej
mieszkanki? Dyskretnie mu si�e przyjrzała. Nie, nie wida�c kopyt ani ogona. Ale
pewnie potrafi je dobrze zamaskowa�c.
Poniewa�z jednak drugi m�e�zczyznaprzystojny młody człowiek, sympatyczna
panienka i ekstrawagancka baronówna zdawali si�e w pełni akceptowa�c swego
niezwykłego towarzysza, nale�zało chyba przypuszcza�c, �ze jest on człowieczego
rodu.
Nie wiem odparła niepewnie. Mo�ze lepiej, aby poprowadziło was
jeszcze dwóch m�e�zczyzn. Z Tiveden nie ma �zartów. Gł�ebokie lasy wiele w sobie
kryj � a.
Umilkła zamy�slona, tylko raz po raz zerkała przez rami�e na Móriego.
Zwierz�eta?cicho zapytał Erling.
Owszem, s � a tam dzikie zwierz�eta i rozbójnicy, uciekaj � acy przed prawem.
I wiele innych stworze�n, o których nie nale�zy mówi�c gło�sno. . .
Podniosła głow�e.
58

Przyjechali�scie z tak daleka tylko po to, by zobaczy�c kilka marnych lilii
wodnych?
Wła�sciwie niewyznała Tiril.Szukamy czego�s innego, ale przy okazji
wspomniano o tych kwiatach.
A czegó�z innego chcecie szuka�c w Tiveden? zdziwiła si�e gospodyni.
Tiril u�smiechn�eła si�e niepewnie.
Tej nocy, kiedy przyszłam na �swiat, o liliach wspomniała moja matka. Widzi
pani, pragn�e dowiedzie�c si�e czego�s o moim prawdziwym pochodzeniu. Pomagaj
� a mi przyjaciele. Mamy dwa �slady, które prowadz � a tutaj, do Tiveden. Pierwszy
to dwa kawałki pewnej figurki. Drugi, oprócz lilii wodnych, o których ju�z mówili
�smy, to dwa słowa wypowiedziane przez moj � a matk�e. Osoba, która je usłyszała
w noc moich narodzin, nie pami�eta ich całych. Jedno zaczynało si�e od "tistel".
Gospodyni popatrzyła na dziewczyn�e z niedowierzaniem.
Nie, to niemo�zliwe, na pewno nie o to chodzi uznała wreszcie.
Tak wła�snie nam powiedziano.
Tistelgorm?
Mo�zliwe.
Przysun�eli si�e bli�zej zaciekawieni. Zaintrygował ich wyraz twarzy kobiety.
Malowała si�e na niej niepewno�s�c, jakby nie wiedziała, czy ma si�e �smia�c, czy płaka
�c. Catherine szepn�eła spi�eta:
T�e nazw�e wymieniła Kaja.
Tistelgorm? Ale�z to przecie�z tylko legenda!
Przemówił Móri, z naciskiem i �z � adaniem w głosie. Gdy odzywał si�e w taki
sposób, nikt nie mógł mu si�e oprze�c.
Czy mogliby�smy usłysze�c t�e legend�e? Zechce nam pani j � a opowiedzie�c?
Gospodyni wzruszyła ramionami.
Owszem, ale to do niczego was nie zaprowadzi.
Po pani mowie poznaj�e, �ze jest pani wykształcon � a i oczytan � a dam � arzekł
Móri. Czy mo�ze nam pani opowiedzie�c wszystko, co pani wiadomo na temat
Tistelgorm? To nazwa jakiego�s miejsca, prawda?
Tak.
Usiadła wygodniej, słowa Móriego wyra�znie j � a ucieszyły.
Je�sli mam wam wszystko opowiedzie�c, to musimy si�e cofn � a�c daleko w czasie.
Pami�etajcie jednak, �ze to tylko legenda. Z Tiveden wi � a�ze si�e wiele niesamowitych
opowie�sci i mitów.
To nam bardzo odpowiadapowiedziała Tiril.Bardzo lubimy historie,
o których nie do ko�nca wiadomo, czy zostały wymy�slone, czy te�z tkwi w nich
ziarenko prawdy.
Dobrze, jak sobie chcecie!
Poleciła słu�z � acej przynie�s�c co�s dobrego do jedzenia i picia, a potem w łagodny
letni wieczór zacz�eła snu�c opowie�s�c o Tistelgorm.
59

Dawno, dawno temu, tak dawno, �ze zapomniano ju�z, w którym stuleciu to
było, �zył niemiecki hrabia von Tierstein. Zaprzedał dusz�e diabłu, uprawiał czarn � a
magi�e. . .
To znaczy czarnoksi�e�znikwtr � aciła Catherine. Móri zerkn � ał na ni � a z ukosa.
Mo�zna go tak nazwa�c. Znał si�e na tym doskonale, dokonał wielu niesamowitych
rzeczy. Ów hrabia miał trzech synów. Syn jednego z nich nosił imi�e
Rudolf i w�zenił si�e w ród Habsburgów. Po�slubił It�e, córk�e grafa Wernera Pierwszego
z Habsburgów. Wiecie zapewne, �ze z upływem czasu pozycja Habsburgów
stawała si�e coraz mocniejsza, zostali cesarzami.
Pokiwali głowami, nie wspomnieli jednak, �ze Tiril prawdopodobnie wywodzi
si�e z tego wła�snie rodu.
Ale to była tylko dygresja ci � agn�eła wykształcona wła�scicielka zajazdu.
Wró�cmy do uprawiaj � acego czary hrabiego von Tierstein. Drugi z jego trzech
synów po�slubił szwedzk � a ksi�e�zniczk�e, wnuczk�e jednego z naszych pierwszych
królów, nikt nie potrafi z cał � a pewno�sci � a powiedzie�c, którego. To bardzo stare
dzieje, s � adz�e, �ze cofn�eli�smy si�e do okresu mi�edzy dziesi � atym a dwunastym wiekiem,
ale trudno to dokładnie ustali�c. Mał�zonkowie, syn hrabiego z Niemiec i jego
szwedzka ksi�e�zniczka, wybudowali zamek, podobno niedaleko od Fagert�rn.
W G�rtiven? spokojnie zapytał Erling.
Gospodyni natychmiast skierowała wzrok na niego.
Sk � ad znacie t�e nazw�e, panie?
Tak brzmiało drugie słowo, które moja matka powiedziała akuszerce
wyja�sniła Tiril.Nie mogli�smy doszuka�c si�e w nim �zadnego sensu, dopóki kto�s
nie wspomniał, �ze tak nazywa si�e najbardziej niebezpieczny rejon Tiveden.
W istocie potwierdziła gospodyni. To najbardziej niedost�epna cz�e�s�c
lasów. Nie poszłabym tam za nic w �swiecie!
Dlaczego jest taka niebezpieczna? chciał wiedzie�c Móri.
O, przyczyn jest wiele! Niezwykle trudno tam dotrze�c. Podobno trolle i olbrzymy
zabawiały si�e kiedy�s rzucaniem i usypywaniem w stosy ogromnych kamiennych
bloków. Ale to nieprawda, bo w Tiveden nie ma trolli. S � a tylko boginki,
strzygi, upiory i rozmaite duszki, istoty zwi � azane ze �swiatem przyrody. Ale trolli
i olbrzymów nie ma, one nale�z � a do �swiata ba�sni.
To bardzo m � adre, wła�sciwe rozró�znienie rzekł z uznaniem Móri.
Dzi�ekuj�e pokra�sniała z zadowolenia. No có�z, G�rtiven. . . Niektórzy
zmieniali t�e nazw�e na Trolltiven, ale nie mieli racji. G�rtiven to nieprzyjazny teren,
zamieszkany przez duchy przyrody, poza tym grasuj � a tam dzikie zwierz�eta,
wilki i nied�zwiedzie.
Tiril z l�ekiem zerkn�eła na Nera. Mo�ze lepiej go tu zostawi�c?
Móri pokr�ecił głow � a.
60

Nie bój si�e o niego. Poza tym nie wiadomo, czy b�edziemy wraca�c t � a sam � a
drog � a. Prosz�e mówi�c dalej!
Dobrze gospodyni podj�eła opowie�s�c. Syn hrabiego, który osiedlił
si�e w tutejszych lasach, odziedziczył po ojcu zainteresowania wiedz � a tajemn � a.
Powiadaj � a, �ze zamku nie zbudowały ludzkie r�ece, pomogli w tym niewidzialni
mieszka�ncy Tiveden.
Tiril uznała, �ze historia zaczyna robi�c si�e straszna.
A trzeci syn?dopytywała si�e Catherine.
Nie znam jego imienia, ale podobno osiadł gdzie�s na północy Niemiec albo
w południowej Danii, a jacy�s jego potomkowie przez mał�ze�nstwa nosz � a nazwisko
Wetlev. Nie s � a szlachcicami, zreszt � a ta gał � a�z rodu ju�z raczej wymarła.
Catherine pokiwała głow � a. Spodziewała si�e, �ze pr�edzej czy pó�zniej natrafi � a na
jaki�s zwi � azek z "jegomo�sciem", Gustafem Wetlevem.
Trudno sobie wyobrazi�c, by w bezludnych, nieprzejezdnych lasach stał
zamek zauwa�zył Erling.
Gospodyni u�smiechn�eła si�e.
Bo wcale tak nie jest. Nikt go nie widział, chocia�z twierdzi si�e, �ze człowiek
obdarzony odpowiednim wzrokiem mo�ze go ujrze�c noc � a podczas pełni ksi�e�zyca.
Ja w to nie wierz�e.
Móri rzekł najłagodniejszym tonem, na jaki mógł si�e zdoby�c:
Nie opowiedziała nam pani jeszcze całej historii zamku Tistelgorm.
Popatrzyła na niego zdziwiona.
Sk � ad mo�zecie to wiedzie�c?
Prosz�e mówi�c odparł tylko Móri.
Podobno hrabia von Tierstein, ojciec trzech braci, podarował synom klucz,
otwieraj � acy dost�ep do dwóch tajemnic. Do niezmierzonych skarbów, pochodz � acych
z jego wypraw łupie�zczych w wielu krajach. . .
Jak mógł da�c trzem synom jeden klucz? spytał Erling.
Tego nie wiemodrzekła gospodyni.Owszem, to brzmi do�s�c dziwnie,
ale legenda wspomina tylko o jednym kluczu.
Popatrzyli po sobie, teraz ju�z wiedzieli, czym naprawd�e była mała figurka
demona.
Nie zastanawiali si�e dłu�zej nad kluczem, bo gospodyni kontynuowała sw � a
opowie�s�c:
Jak to cz�esto bywa, mi�edzy bra�cmi zapanowała nieprzyja�z�n, ka�zdy te�z
osiadł w innym kraju i podobno skarbu nigdy nie odnaleziono.
Czworo przyjaciół w milczeniu pokiwało tylko głowami. Przypuszczali, gdzie
mo�ze si�e znajdowa�c trzecia cz�e�s�c kamiennej figurki.
Jeden z synów w�zenił si�e w austriacki ród Habsburgów. Stamt � ad pochodziła
cz � astka figurki, któr � a matka Tiril przekazała córce w spadku. Drug � a cz�e�s�c Cathe-
61

rine zabrała z domu Mai i Kai. Miał j � a przy sobie Gustaf Wetlev, który wyruszył
w drog�e do Tiveden.
Czy po to, by odnale�z�c fragment nale�z � acy do trzeciego, złego brata, czarnoksi
�e�znika?
Trzy cz�e�sci klucza, podarowanego trzem braciom w zamierzchłych czasach,
miały si�e wi�ec teraz, po wielu stuleciach, nareszcie poł � aczy�c.
Ale gospodyni twierdziła, �ze zamek, Tistelgorm, nigdy nie istniał.
Oni byli innego zdania.
Znajdował si�e w�sród nich człowiek obdarzony niepowszedni � a moc � a: Móri.
Je�sli ktokolwiek mógł ujrze�c zakl�ety zamek, to tylko on.
�Swiadczyła o tym zwłaszcza odpowied�z na kolejne zadane przez Erlinga pytanie.
Wspomniała pani o dwóch tajemnicach, do których drog�e otwierał ów
klucz?
Tak odparła gospodyni i zadr�zała zdj�eta nagłym chłodem, chocia�z wieczór
był ciepły. Nad jej głow � a z piskiem, jakby wystraszona, przeleciała jaskółka.
Oprócz wielkich bogactw kryło si�e tam co�s jeszcze. Jak ju�z wspominałam, zarówno
ojciec, jak i najmłodszy syn, który osiedlił si�e tutaj w Szwecji, znali si�e na
czarach. Podobno ojciec pozostawił jak � a�s straszn � a rzecz, maj � ac � a zwi � azek z wiedz
� a tajemn � a.
Zni�zyła głos do szeptu. Przyjaciele zerkn�eli na Móriego, ale jego twarz pozostawała
nieruchoma, jak wyrze�zbiona w kamieniu.
Na chwil�e zapadła głucha cisza, w ko�ncu jednak Catherine otrz � asn�eła si�e z zamy
�slenia:
Ale spodziewam si�e, �ze na pytanie, gdzie ukryty został skarb, nie otrzymamy
odpowiedzi?
Pewnie nie westchn � ał Erling. Prawdopodobnie le�zy gdzie�s w Niemczech.
W Tierstein? Ciekawe, gdzie to jest. Skarb musi znajdowa�c si�e w miejscu,
gdzie mieszkał ojciec.
Nie ma co si�e nad tym zastanawia�c stwierdziła Tiril. Mnie osobi�scie
nie interesuj � a �zadne skarby. Chc�e si�e tylko dowiedzie�c czego�s o moim pochodzeniu.
Ja nie miałabym nic przeciwko bogactwom rozmarzyła si�e Catherine.
Moja garderoba zaczyna si�e ju�z wydziera�c, nie zawsze te�z mo�zna liczy�c na
zaproszenie na obiad zakrapiany winem.
Móri uznał, �ze do�s�c ju�z powiedzieli.
Przede wszystkim musimy odnale�z�c Tistelgorm, zamek, o którym wspomniała
matka Tiril.
Z wdzi�eczno�sci � a przyj�eli propozycj�e wynaj�ecia ludzi, którzy b�ed � a ich eskortowa
�c przez le�sne bezdro�za. Udziałem w wyprawie zainteresował si�e sam wła�sciciel
62

gospody, równie uczony jak jego mał�zonka. Zamierzał wzi � a�c ze sob � a najsprytniejszego
parobka.
Kiedy udawali si�e ju�z do swoich pokoi na spoczynek, Tiril zauwa�zyła nie�smiało:
Wiecie, co�s mi si�e tu nie zgadza.
Co takiego? zainteresował si�e Erling.
Jedna z cz�e�sci klucza miała znajdowa�c si�e w posiadaniu Habsburgów, rodu
mej matki, a ona przecie�z powiedziała akuszerce, �ze to "pami � atka po ojcu dziecka"!
Jak to si�e ł � aczy?
Przystan�eli w korytarzu, rozmy�slaj � ac.
Ech, nie róbmy tej sprawy jeszcze bardziej zawikłan � a, ni�z jest w rzeczywisto
�sci!
- wzruszyła ramionami Catherine. To przecie�z nieistotne! Spróbujmy
najpierw odnale�z�c zaginiony zamek!
To wcale nie jest nieistotne zaoponował Erling. Je�sli to ojciec Tiril
wywodził si�e z Habsburgów, kim wobec tego była jej matka?
Nie, nie, �zle my�slicie wstrzymał ich Móri. Tiril, pami�etasz nasz � a
wizyt�e u akuszerki w Christianii? Podała ci paczuszk�e, obwi � azan � a aksamitem,
mówi � ac, �ze dostała j � a od twej matki, która wyja�sniła jej, �ze to pami � atka po twoim
ojcu.
Tak.
Pami � atk � a po ojcu mógł równie dobrze by�c naszyjnik. Matka mogła otrzyma
�c go od niego w prezencie i chciała przekaza�c córce.
Masz nacj�e zgodził si�e z nim Erling. Ju�z sam fakt, �ze wzi�eła go
ze sob � a podczas potajemnego wyjazdu do Christanii, �swiadczy o tym, �ze miał
on dla niej szczególne znaczenie. A nazwa Tistelgorm ł � aczyła si�e z pewno�sci � a
z wyja�snieniem na temat figurki-klucza. Pami�etajcie, akuszerka nie znała j�ezyka
matki Tiril. Wyłapała zaledwie kilka słów.
Tistelgorm to absurdalna nazwa dla zamkustwierdziła Catherine.Co
to ma znaczy�c?
To po szkocku wyja�snił Erling, który w zwi � azku ze swym zaj�eciem
wiele je�zdził po �swiecie. O ile dobrze pami�etam, w Szkocji jest miejscowo�s�c
o takiej nazwie, Thistlegorm. Ale nie twierdz�e tego z cał � a pewno�sci � a.
Szkocja?j�ekn�eła Catherine.Czy�z nie do�s�c ju�z krajów zamieszanych
jest w t�e histori�e? Czy to ma znaczy�c, �ze b�edziemy musieli objecha�c cały �swiat
w poszukiwaniu tych nieciekawych rodziców Tiril?
Z pewno�sci � a nie b�edzie to konieczne.Erling przemówił tonem tak surowym,
�ze Catherine si�e zaczerwieniła.Powinna�s jednak wiedzie�c, �ze rody ksi � a-
�z�ece zawierały mał�ze�nstwa wył � acznie mi�edzy sob � a. W całej Europie utworzyły
w pewnym sensie sie�c. Nie wiem, dlaczego zamek w Tiveden otrzymał szkock � a
nazw�e, i pewnie si�e tego nigdy nie dowiemy, zbudowano go wszak przed setkami
lat. Ale chod�zmy ju�z spa�c! Jutro czeka nas ciekawy dzie�n.
63

Wszyscy si�e z nim zgodzili. Udali si�e na spoczynek, tej nocy ka�zde zasn�eło
w swoim pokoju.
Las czekał.
Kto dobrze wsłuchał si�e w nocn � a cisz�e, mógł usłysze�c pot�eguj � acy si�e i opadaj
� acy szum boru.
Nigdy dot � ad do owianego legend � a Tistelgorm nie wyprawił si�e człowiek, który
miał do tego wi�eksze prawo. Prawowity dziedzic ukrytych, wymy�slonych b � ad�z
rzeczywistych skarbów, nie zapu�scił si�e jeszcze w le�sn � a gł�ebin�e.
Tiveden szumiało i szeptało. Faluj � acy, rozhu�stany chór rozbrzmiewał gło�sniej,
to znów cichł. Król lasu, ło�s, podniósł przystrojony pot�e�znymi łopatami rogów
łeb i nastawił uszu. W pi�eknych czarnych oczach zwierz�ecia błysn � ał strach.
Ło�s znał wszystkie zamieszkuj � ace las stworzenia, i te �zywe, i te, które nie
ukazywały si�e ludziom podró�zuj � acym przez jego królestwo.
Ło�s wiedział.
Ludzie go nie obchodzili. Gdy zachowywali ostro�zno�s�c, cało i zdrowo udawało
im si�e przej�s�c przez knieje. Gdy nie poddali si�e prawom Tiveden, zjawiały
si�e istoty, za których spraw � a zaczynali bł � adzi�c po bezkresnych le�snych połaciach,
zapuszczaj � ac si�e coraz gł�ebiej. . .
Potem nikt ju�z ich nie widział. Las czekał. W ci�e�zkim poszumie koron drzew
rozbrzmiewał złowró�zbny ton.

Rozdział 9
Jeszcze nie znikn�eła z listków poranna rosa, kiedy spora grupa ludzi wyruszyła
z zajazdu. Pojechali star � a Mnisi � a � Scie�zk � a z klasztoru w Ramundeboda.
Rozpocz�eła si�e podró�z przez Tiveden.
Przed opuszczeniem tych lasów wiele miało si�e zmieni�c, czekały ich wstrz � asaj
� ace prze�zycia, nikt nie wyszedł stamt � ad bez uszczerbku na duszy.
W to jednak Tiril nigdy by nie uwierzyła, kiedy o poranku �smiała si�e gło�sno,
daj � ac wyraz swej rado�sci �zycia, podniecona czekaj � ac � a ich przygod � a.
Catherine ogarn � ał zapał my�sliwego. Kusiły wielkie skarby, a ponadto dowiedziała
si�e, �ze rejonu Tiveden strze�ze niezwykle m�eski i pon�etny le�snik. Od razu
nabrała na niego ochoty. Z Erlingiem sprawa była ju�z zako�nczona, a przy Mórim
czuła si�e mała i niepozorna. To nowe, nieprzyjemne do�swiadczenie dla dumnej
baronówny.
Teraz potrzebowała prawdziwego m�e�zczyzny!
Niezmordowany Nero biegł przed ko�nmi. Erling, widz � ac cel na horyzoncie,
poczuł przypływ energii. Pieni � adze i bogactwo zawsze miały dla niego spore znaczenie,
rozmy�slał wi�ec szczególnie o ukrytych skarbach, ciekaw, czy istniej � a naprawd
�e, czy te�z s � a tylko wytworem ludzkiej fantazji.
Móri milczał nieswój. Jako jedyny przeczuwał, co mo�ze ich spotka�c w zakl�etym
lesie. Obecno�s�c jego przera�zaj � acych towarzyszy była jeszcze bardziej wyra
�zna ni�z zwykle, wszyscy zwrócili na to uwag�e. Nie wszyscy wprawdzie o nich
wiedzieli, lecz uwa�zali, �ze orszak wydaje si�e znacznie wi�ekszy, ni�z był w rzeczywisto
�sci.
Tiril i Móri ju�z wielokrotnie słyszeli podobne komentarze. Ludzie twierdzili,
�ze w otaczaj � acym ich powietrzu co�s si�e czai, nie potrafili jednak tego zdefiniowa�c.
Móri dobrze znał owo uczucie niepokoju, winni mu byli jego niewidzialni towarzysze,
lecz tym razem i jemu dawało si�e ono we znaki bardziej ni�z kiedykolwiek.
I im wida�c nie podobała si�e ta wyprawa.
Uwa�zajcie na Tiril poprosił cichutko, tak aby nie usłyszał go nikt z �zyj
� acych.
Nie doczekał si�e �zadnej wyra�znej odpowiedzi, usłyszał tylko delikatny szum.
65

Parobek Arne, nie�smiały, a jednocze�snie otwarty chłopak, przygl � adał si�e Catherine
z nieskrywanym podziwem. Nie zepsuj i jego, pomy�slał Erling z gniewem.
Dosy�c ju�z miał wybryków baronówny. Po wspólnie sp�edzonej nocy uciekał od
niej jak od zarazy.
Czy wierzy pan w legend�e o Tistelgorm? spytała Tiril. Po ci � agle do�s�c
szerokiej Mnisiej � Scie�zce jechała koło wła�sciciela zajazdu, Tobiasa Fredlunda.
Hm mrukn � ał Fredlund. Ta historia fascynowała mnie od zawsze;
z rado�sci � a wi�ec si�e do was przył � aczyłem. Nie mam jednak poj�ecia, w którym
miejscu G�rtiven miałby le�ze�c zamek. W tym zakl�etym lesie mo�zemy tylko na
oko obra�c kierunek.
To znaczy, �ze rejon G�rtiven jest spory?
No có�z. . . Tak si�e wydaje, kiedy ju�z si�e tam jest. Wystarczy kilka chwil,
�zeby zabł � adzi�c.
Mówi pan, �ze to zakl�ety las? Pewnie z Tiveden ł � aczy si�e wiele legend?
Jeszcze ile! Opowiedzenie ich wszystkich zaj�ełoby cały dzie�n. Wi�ekszo�s�c
mówi o boginkach, o wodnicy i małym ludku, który wygl � ada zza pni. B�edziemy
te�z przeje�zd�za�c przez wiele nawiedzonych miejsc. Najbardziej przera�zaj � aca jest
jednak opowie�s�c o Tistelgorm.
Pewnie wielu podró�znych znikn�eło w tych lasach? spytał jad � acy z nimi
Erling.
O, tak odparł Fredlund. Wielu przepadło i wszelki słuch po nich
zagin � ał. Niektórzy ukazuj � a si�e jako duchy.
Erling zamy�slił si�e i podjechał bli�zej.
Nie wspominali�smy jeszcze o tym, lecz mamy szczególne powody, by odnale
�z�c Tistelgorm.
Jakie?
Pokazali mu dwa kawałki kamiennej figurki.
Có�z to, na miło�s�c bosk � a, jest? zdumiał si�e gospodarz.
Erling wyja�snił, w jaki sposób kawałki znalazły si�e w ich posiadaniu i jak
doprowadziły ich do Tiveden.
Fredlund odrzekł zaskoczony:
Rzeczywi�scie znam legend�e o "kluczu", który hrabia von Tierstein wr�eczył
swoim trzem synom. Zawsze mnie ona zastanawiała. Teraz nareszcie zrozumiałem.
Hrabia rozłupał klucz, t�e okropn � a diabelsk � a figurk�e, na trzy cz�e�sci i dał po
jednej ka�zdemu synowi. Dziwne, �ze do tej pory kawałków nie poł � aczono w cało
�s�c!
Brakuje nam trzeciej cz�e�sci.
To prawda, lecz gotów jestem przysi � ac, �ze znajdziecie j � a tutaj, je�sli Tistelgorm
naprawd�e istnieje. Teraz poszukiwanie zamku b�edzie jeszcze bardziej
emocjonuj � ace!
66

Zdradzili mu kilka dodatkowych szczegółów, wyjawili, jak � a rol�e Tiril odgrywa
w całej sprawie i sk � ad Catherine ma drugi kawałek statuetki demona.
S � adz�e, �ze wyci � agn�eli�scie słuszne wnioski przyznał Tobias Fredlund.
Jasne jest, �ze wszystkie drogi prowadz � a tu, do Tiveden. Wasza historia sprawia,
�ze Tistelgorm staje si�e bardziej realne. Wła�sciwie zaczynam wierzy�c, �ze zamek
istnieje!
Nigdy go pan nie widział?
Nie, chocia�z szukałem od dzieci�nstwa. Dla małych chłopców to niezwykle
emocjonuj � aca opowie�s�c. Ojciec zawsze mi towarzyszył, bo dzieci nie powinny
samodzielnie wypuszcza�c si�e do tego lasu. Szukali�smy wi�ec obaj. Niestety, �zaden
z nas nie miał predyspozycji, by ujrze�c zamek. Nawet w blasku ksi�e�zyca.
Jest z nami kto�s, komu by�c mo�ze si�e to uda cicho powiedział Erling.
Domy�slam si�erzekł Fredlund.Powiedzcie, czy tylko mnie si�e wydaje,
�ze on przybył z najmroczniejszych otchłani, ci � agn � ac za sob � a cał � a sfor�e psów
piekielnych? Nie, nie za sob � a, ze sob � a!
Nie, nie tylko panu potwierdziła Tiril. Ma pan racj�e, rzeczywi�scie
towarzyszy mu kto�s, lecz nie s � a to istoty piekielne. Móri pewnego razu zaw�edrował
w odległe �swiaty i przywiódł je ze sob � a. Ale mo�ze pan by�c spokojny, one nic
panu nie zrobi � a. Towarzysz � a mu, by nad nim czuwa�c, a jednocze�snie go pilnuj � a.
Je�sli przekroczy pewne granice, zabior � a go do siebie. Nas nie tkn � a.
Widziała�s je, Tiril? z niedowierzaniem spytał Erling.
Zawahała si�e.
Tak. Ale nie wspominajcie o tym Móriemu! On nic nie wie.
Erling u�smiechn � ał si�e szeroko.
Potrafisz mie�c jakie�s tajemnice przed Mórim, Tiril? Tego si�e nie spodziewałem.
Co on takiego zrobił, �ze si�e go uczepiły? zainteresował si�e Fredlund.
Tiril westchn�eła.
Nie wiem, ile wolno mi zdradzi�c.
E, to w niczym nie zaszkodzi doszedł do wniosku Erling. Chodziło
o t�e magiczn � a ksi�eg�e, "R�dskinn�e", prawda? I jakiego�s biskupa, jak to si�e on
zwał?
Gottskalk Okrutny odrzekła Tiril. Widzi pan, panie Fredlund, Móri
i jeszcze jeden młody chłopak postanowili wskrzesi�c z martwych złego biskupa
wła�snie po to, by zdoby�c "R�dskinn�e". Tego drugiego spotkał straszny los, bo on
był bardziej aktywny. Móriemu tak�ze uło�zyło si�e nie najlepiej.
Chcecie powiedzie�c Fredlund nie wierzył własnym uszom chcecie
powiedzie�c, �ze udało im si�e wskrzesi�c zmarłego?
I to nie jednego! Wielu biskupów powstało z grobu. To wydarzyło si�e na
Islandii. Pojechałam tam i odnalazłam Móriego, stoj � acego ju�z jedn � a nog � a w grobie.
67

Fredlund wystraszony obejrzał si�e do tyłu na Móriego.
Jeste�scie pewni, �ze on �zyje? Moim zdaniem wygl � ada raczej jak �Smier�c we
własnej osobie.
Nie pan pierwszy to mówi uspokoiła go Tiril. Sama nazywam go
Aniołem � Smierci. Ale to bardzo dobry, samotny i nieszcz�e�sliwy człowiek. Nie
prosił o to, by urodzi�c si�e czarnoksi�e�znikiem. Poniewa�z jednak okazał si�e obdarzony
niezwykłymi zdolno�sciami, postanowił je wykorzysta�c jak najlepiej.
Wyobra�zam to sobie! A mo�ze nale�załoby raczej powiedzie�c: jak najgorzej?
Opu�scili Ramundeboda. Nigdzie nie wida�c ju�z było domów. Wjechali w Tiveden.
Jak na razie Tiveden wydało si�e Tiril całkiem zwyczajnym lasem, ale te�z znajdowali
si�e dopiero na jego skraju.
� Scie�zka wci � a�z jeszcze była dostatecznie szeroka, by mogli jecha�c obok siebie.
Erling zwrócił si�e do Fredlunda:
Chciałbym pana jeszcze ostrzec, �ze Móri nie chce mie�c nic wspólnego
z owymi dwoma kawałkami figurki demona, które wieziemy ze sob � a.
Ach, tak? A to dlaczego?
Twierdzi, �ze otacza je aura zła. Jest zdania, �ze powinni�smy zaniecha�c tej
wyprawy.
A mimo wszystko bierze w niej udział?
Oczywi�scie! Czuwa nad Tiril. I nade mn � a. Jeste�smy jego jedynymi przyjaciółmi.
Fredlund zni�zył głos.
A baronówna?
O, ona jest z nami na doczepk�e. Staramy si�e utrzymywa�c z ni � a przyjacielskie
stosunki, a onaporó�zni�c nas. Co prawda bez powodzenia. Wiemy jednak,
�ze i w niej tkwi dobro, chcieliby�smy je z niej wydoby�c.
A jakie jest twoje zdanie na temat tej statuetki, panie M�ller?
Moje? No có�z, ja dostrzegam jedynie dwa kawałki pokracznej figurki.
Ja tak�ze. Z pewno�sci � a zauwa�zyłe�s jednak, �ze te wystaj � ace kraw�edzie mogłyby
pasowa�c do jakiej�s dziurki? Na upartego mo�zna by powiedzie�c, �ze do dziurki
od klucza. Rzecz jasna brakuje co najmniej jednej wypustki.
Owszem, nawet ju�z o tym rozmawiali�smy.
Fredlund podniósł głow�e i popatrzył przed siebie. Na jego twarzy malowało
si�e zdecydowanie. Postanowił odnale�z�c tajemniczy zamek.
Wkrótce opu�scili poro�sni�ete sosnami piaski i wszyscy musieli si�e pochyli�c
pod gał�eziami pierwszych �swierków.
Na co my si�e wła�sciwie porywamy? my�slała Tiril.
Tiveden zamkn�eło si�e wokół nich.
Niesamowity las! Taki. . . mistyczny. Przera�zaj � acy. � Zywy!
68

Pierwsze wra�zenie dziewczyny nie było przyjemne, chocia�z zachwyciło j � a tak-
�ze niezwykłe pi�ekno tej krainy. Tiril jednak nie miała nastroju, by si�e nim napawa
�c.
Catherine podjechała do wła�sciciela zajazdu.
Prosz�e mi opowiedzie�c o le�sniku zagruchała.Gdzie on mieszka?
Ten le�snik ci � agle jej w głowie szepn�eła Tiril Erlingowi.
Głowa nie jest chyba t � a cz�e�sci � a ciała, o któr � a chodzi prychn � ał w odpowiedzi.

- Miejmy jednak nadziej�e, �ze go spotkamy, mo�ze uwolnimy si�e od niej
na jaki�s czas.
Pokój z ni � a sykn�eła Tiril przez z�eby. Jechali obok siebie przez polan�e
za�scielon � a sosnowymi szpilkami. Erling poło�zył r�ek�e na kolanie Tiril.
Dobrze si�e miewasz, moja droga?
Ucieszyła si�e jego troskliwo�sci � a.
Wy�smienicie, Erlingu. Wszystko jest takie ciekawe! Brakuje mi tylko domu.
Ja dam ci dom.
Do licha! � Ze te�z skierowała rozmow�e na ten temat! U�smiech, jakim mu odpowiedziała,
wypadł blado.
Gaw�edz � ac, jednym uchem przysłuchiwali si�e przenikliwemu głosowi Catherine
i spokojnym odpowiedziom Fredlunda. Wyja�snił baronównie, �ze le�snik jest
cudzoziemcem, kawalerem, i mieszka w przeciwległej cz�e�sci Tiveden, a wi�ec tam,
dok � ad teraz zmierzali.
Wspaniale! Catherine bardzo si�e ucieszyła.
Ty suko, pomy�slała Tiril. Ale rób co chcesz.
Sło�nce prze�swiecaj � ace przez korony wysokich drzew ogrzewało brunatn � a Ziemi
�e, krzewinki i korzenie tworzyły na niej coraz to pi�ekniejsze wzory. Wkrótce
jednak las, stał si�e bardziej g�esty. Na razie wci � a�z jechali po mniej wi�ecej równym
terenie. Ale Fredlund ju�z wcze�sniej przestrzegał, �ze w G�rtiven jazda b�edzie
o wiele trudniejsza. Nierówne podło�ze, pełne zdradliwych gł�ebokich rozpadlin,
mokradeł i jezior, stromych pagórków, a przede wszystkim "kartaczy olbrzymów"
wielkich bloków skalnych porozrzucanych tu bezładnie przez lodowiec.
Cieszyli si�e wi�ec, �ze przynajmniej na razie jazda nie sprawia kłopotów.
Tiril odwróciła si�e, by spojrze�c na Móriego.
Jego zachowanie nie dodawało otuchy. Jechał z podniesion � a głow � a, z twarz � a
zwrócon � a ku koronom drzew. Malowała si�e na niej złowieszcza czujno�s�c.
Nie podoba mu si�e ta podró�z przez las, pomy�slała. A jakie niebezpiecze�nstwo
mo�ze si�e tu kry�c? Drzewa nie stanowi � a chyba �zadnego zagro�zenia? Fredlund
ostrzegał nas przed drapie�znikami, ale jedziemy tak liczn � a grup � a, �ze nie o�smiel � a
si�e nas zaatakowa�c. Ich nie musimy si�e ba�c.
Fredlund podkre�slił "ich". Co innego wi�ec miał na my�sli?
Jeszcze raz zerkn�eła na Móriego i wyraz jego twarzy wcale jej nie uspokoił.
69

Nagle Fredlund si�e zatrzymał. Zeskoczył z konia i podniósł z ziemi kilka gał
� azek. Przy �scie�zce le�zał usypany stos gał�ezi, on dorzucił tam swoje.
Co to ma znaczy�c? dopytywała si�e Catherine.
To ofiara.Wtakich miejscach zgin�eli ludzie. To był akurat zbiegły �zołnierz.
Wszyscy powinni�scie co�s rzuci�c na stos, gał � azki albo kamienie, by upewni�c si�e,
�ze duch zmarłego nie b�edzie nas prze�sladowa�c.
Tiril pytaj � aco popatrzyła na Móriego. Kiwn � ał głow � a, zsiedli wi�ec z koni. Nero
�zle zrozumiał ich zachowanie, potraktował je jako wesoł � a zabaw�e w aportowanie
patyków, w ko�ncu jednak przekonali go, �ze rzucane przez nich gał � azki powinny
zosta�c na stosie.
Podczas jazdy bezustannie czuwali, aby Nero zawsze był w pobli�zu. Bali si�e,
by nie zacz � ał tropi�c zwierzyny.
Po jakim�s czasie dotarli do miejsca, w którym stał, jak nazwał go Fredlund,
Kamienny Ołtarz. Zarz � adził tam postój, by ludzie i zwierz�eta mogli odpocz � a�c.
Kamienny Ołtarz był ogromnym blokiem z szaroró�zowego kamienia. Z jego
szczytu mnisi zwykli odprawia�c nabo�ze�nstwa dla okolicznych mieszka�nców. W�edrowcy
usadowili si�e w cieniu, rozpakowali przygotowany przez pani � a Fredlund
obfity prowiant, w którym znalazło si�e tak�ze wino. Posiłek na trawie smakował
wybornie. Wszyscy si�e rozpr�e�zyli, nawet Móri.
Wraz z ko�ncem postoju nadszedł tak�ze kres pogodnej cz�e�sci ich w�edrówki.
Sło�nce dawno ju�z min�eło najwy�zszy punkt na niebie, w lesie pomroczniało,
wszystko dokoła zrobiło si�e nagle bardziej ponure, straszniejsze.
Móri coraz cz�e�sciej przera�zał Tiril nagłym odwróceniem głowy, jakby dochodziły
go niepokoj � ace d�zwi�eki z gł�ebi lasu, i pochmurnym spojrzeniem, jakby na
�scie�zce dostrzegał co�s, czego nie widzieli inni.
W ko�ncu podjechała do niego i popatrzyła pytaj � aco. Znali si�e ju�z tak dobrze,
�ze nie potrzebowała nic mówi�c. I tak wiedział, o co jej chodzi.
Wiele złego si�e tu wydarzyło, Tiril powiedział cicho, aby nikt oprócz
niej go nie słyszał. Spokojnych w�edrowców napadali rozbójnicy. Zbł � akane
dzieci bywały porywane przez dzikie zwierz�eta. Ludzie marli z głodu. Samotno�s�c,
strach. . .
Rozumiem rzekła cichutko. Mój drogi przyjacielu, tak mi przykro,
�ze musisz tego wszystkiego do�swiadcza�c! Czy ty ich widzisz?
Widz�e albo słysz�e, czasem po prostu wyczuwam.
Czy s � a tu upiory?
O, tak! Ciesz si�e, �ze nie masz zdolno�sci, by je zobaczy�c!
Nadeszła odpowiednia chwila, by opowiedzie�c Móriemu o wieczorze w Bergen,
kiedy ujrzała nie tylko kobiet�e-zjaw�e, lecz tak�ze jego wszystkich straszliwych
towarzyszy. Pomógł jej w tym specjalny magiczny znak.
Catherine uniemo�zliwiła to jednak, zanim jeszcze Tiril zd � a�zyła otworzy�c usta.
70

O czym wy tak bez przerwy szepczecie? spytała zniecierpliwiona.
Czy nie mo�zemy doł � aczy�c?
Móri posłał jej tylko krzywy u�smiech i zacz � ał rozmawia�c z innymi.
Tiril nie zdawała sobie sprawy, �ze wci � a�z bał si�e zazdro�sci Catherine. Nawet
przez chwil�e nie ufał norweskiej czarownicy.
Chwil�e pó�zniej jego wzrok spocz � ał na drobnej postaci przyjaciółki. Czuło�s�c
i oddanie bij � ace z jego oczu ogrzałoby jej serce, poczułaby si�e całkiem bezpieczna.
Nie widziała jednak tego spojrzenia.
O dziwo, niekiedy trafiali w g�estym lesie na �slady zabudowy. Fredlund wyja
�snił, �ze w dawnych czasach mieszkało tu sporo ludzi, zwłaszcza po pojawieniu
si�e Finów, którzy zdobywali ziemi�e, wypalaj � ac połacie lasu. Od imigrantów,
sprowadzonych do Szwecji przez gorliwego króla, pochodziła nazwa Finner�dja,
miejscowo�sci na południe od Ramundeboda.
Teraz jednak w lesie nie zostało wiele domów. Z rzadka rozrzucone torfowe
chaty, miejsca, gdzie pozyskiwano �zelazo, chałupy ludzi zajmuj � acych si�e wypalaniem
w�egla drzewnego. Niczego jednak nie dało si�e stwierdzi�c na pewno. Ten
las zapewniał mieszkanie najubo�zszym. Gdy nastały ci�e�zkie czasy albo krajem
rz � adzili surowi władcy, ludzie z równin przenosili si�e na wy�zyny Tiveden. Mroczne
gł�ebie lasu dawały schronienie przed karz � ac � a r�ek � a prawa i okrutn � a koron � a. Tu
mo�zna było �zy�c i robi�c to, na co przyszła ochota.
W�sród rozproszonej ludno�sci Tiveden pragnienie wolno�sci pozostało nader
silne. � Zyli oni niemal w całkowitej izolacji, tak wielkie odległo�sci dzieliły poszczególne
zagrody. Oczy tych ludzi otwierały si�e na ów inny �swiat, wyobra�znia
miała pole do popisu. Nawet Fredlund wierzył, �ze oni naprawd�e widz � a nadprzyrodzone
istoty, o których o�smielano si�e mówi�c tylko szeptem. Mi�edzy Finami
spotka�c wszak mo�zna było ludzi obdarzonych pot�e�zniejszymi zdolno�sciami jasnowidzenia
ni�z inni, o tym nie wolno zapomina�c.
Przynajmniej troje w ich grupie przyj�eło jego słowa bez protestów: Tiril, Móri
i parobek Arne. Catherine zachichotała, a na twarzy Erlinga odmalował si�e wyraz
niech�eci. Tiril jednak nie mogła si�e zorientowa�c, czy przyjacielowi chodzi o nadprzyrodzone
istoty, czy te�z raczej o �smiech Catherine. Jej samej wydawało si�e, �ze
za ka�zdym pniem dostrzega duszka.
Płyn�eły godziny. Znów zacz � ał dokucza�c im głód. Kiedy nagle mi�edzy drzewami
dostrzegli niedu�z � a chat�e z torfu, postanowili tam wej�s�c, by porozmawia�c
z kim�s naprawd�e dobrze znaj � acym zakl�ety las.
Przed do�s�c prymitywnie wykonanymi słupami z kamienia stał niski, chudy
Fin. Zaj�ety był odprawianiem jakiego�s rytuału.
Natychmiast wzbudził zainteresowanie Móriego.
Gdy si�e zbli�zyli, starzec odwrócił si�e i zmru�zył oczy, by lepiej widzie�c pod
sło�nce. Na krótkich nogach pr�edko wbiegł do chaty, tam pospiesznie wyrzucił
71

z siebie kilka słów i wyszedł, ju�z z uczesanymi na mokro włosami. Pokłonił si�e
im nisko.
Po szwedzku, lecz z mocnym fi�nskim akcentem powitał ich w swych skromnych
progach. Odpowiedzieli mu równie uprzejmie, wszyscy, z wyj � atkiem Catherine.
Ona tylko, marszcz � ac nos, przybrała najłaskawsz � a z baronowskich min.
Tiril nie mogła tego dłu�zej znie�s�c i sykn�eła rozgniewana:
Je�sli nie b�edziesz si�e zachowywa�c przyzwoicie, jak ludzie, wepchn�e ci�e do
najbli�zszego jeziorka!
Zdumieni popatrzyli na zwykle tak łagodn � a dziewczyn�e.
Prosz�e, prosz�ejadowitym głosem powiedziała Catherine.Nasze Zero
udaje wa�zn � a! Poza tym nie jestem "jak ludzie". Jestem szlachciank � a, arystokratk � a.
Rzeczywi�scie, do ludzi ci daleko.
Dosy�c, ju�z wystarczyuspokajał je Móri. Zwrócił si�e do mieszka�nca lasu
i przedstawił wszystkich po kolei. Wyja�snił, �ze przybywaj � a do Tiveden w pewnej
szczególnej sprawie, i dlatego pragn � a pomówi�c z nim, dobrze znaj � acym te okolice.
Starzec popatrzył na niego spod oka.
Tak, tak, wiele wiem o tym lesie. Ale Tapio nie jest dzi�s zadowolony.
Tapio. . . Le�sny bo�zek, prawda? Władca lasu?
Tak, wła�snie tak. Od razu zrozumiałem, �ze posiadasz wielk � a wiedz�e.
Móri pochodzi z Islandii, jest czarnoksi�e�znikiem wyja�snił Erling.
Przypuszczam, �ze podobnie jak wy, ojczulku?
Mo�ze i tak, mo�ze i takzarechotał stary.
Czym si�e zajmowali�scie, kiedy nadeszli�smy?
Fin spojrzał na swych kamiennych bo�zków.
Próbowałem dzisiaj przeró�znych modłów i rytuałów, ale Tapio odrzuca
wszelkie ofiary. Rozgniewał si�e. Tapio nazywany bywa tak�ze Korvenkuningas,
bogiem pustkowi. Jumala, ten obok, tak�ze si�e gniewa.
Móri potraktował jego słowa z powag � a.
Mo�ze ma to jaki�s zwi � azek z naszym przybyciem. . .
W tej samej chwili z chaty wyszła równie niedu�za staruszka i zaprosiła ich
do �srodka na pocz�estunek. Tiril w ostatnim momencie powstrzymała Nera przed
podniesieniem nogi przy kamiennym pos � a�zku boga.
Po gwałtownych zapewnieniach, �ze nie przybyli tu, by obje�s�c mieszka�nców
lasu ze wszystkich zapasów, i protestach gospodarzy, �ze na pewno tego nie zrobi � a,
wszyscy zasiedli przy stole w małym, lecz przytulnym domku. Jedzenie było do�s�c
osobliwe, lecz smaczne i nawet Catherine nie �smiała si�e skrzywi�c. Wybuch Tiril
odrobin�e j � a przestraszył.
Fin dopytywał si�e o spraw�e, z jak � a przybywaj � a, krótko mu wi�ec j � a przedstawili.
Pokazali mu kawałki figurki. Stary długo si�e im przygl � adał.
Tistelgormpowtórzył, oddaj � ac cz�e�sci "klucza".
Oczywi�scie, słyszałem o tym zamku.
72

On nie istniejezaprotestowała �zona.
Starzec milczał. Popatrzył w oczy Móriemu. Przez moment Tiril wyczuła pr � ady
wzajemnego zrozumienia ł � acz � ace obu m�e�zczyzn.
Nigdy go nie widziałemrzekł w ko�ncu Fin.
Ale mówisz, �ze twoi bogowie s � a wzburzeni powiedział Móri. Zwracał
si�e do staruszka na ty, jakby byli sobie równi. Chcesz przez to powiedzie�c, �ze
strzeg � a Tistelgorm przed nami?
Tego nie twierdz�e. S � adz�e, �ze s � a przera�zeni. Uwa�zam, �ze powinni�scie zawróci
�c.
Przez cały czas tak mówi�e Móri u�smiechn � ał si�e krzywo. Ale moi
towarzysze nie chc � a o tym słysze�c.
Towarzysze zadumał si�e Fin. Których towarzyszy masz na my�sli?
Tych, których widzisz.
Chodzi ci o tych, których widz � a inni przy stole?
W izbie zapadła cisza. Dwaj wtajemniczeni nie spuszczali z siebie wzroku.
Wreszcie Fin o�smielił si�e spyta�c:
W co�s ty si�e wła�sciwie wpl � atał?
Móri wstał.
Czy zechcesz wyj�s�c ze mn � a i nauczy�c mnie o swoich bogach? Powiem ci
o moich prze�zyciach.
Wyszli. Poniewa�z nikogo innego nie poproszono o dotrzymanie im towarzystwa,
wdali si�e w pogaw�edk�e ze star � a Fink � a. Dowiedzieli si�e o �zyciu polegaj � acym
na ci � agłej walce z siłami przyrody, z głodem i samotno�sci � a. Tiril jednak poj�eła,
�ze dwojgu starym ludziom dobrze jest razem. Wzruszyła si�e, gdy zrozumiała, jak
silni musz � a by�c ci, którzy tak � a walk�e podejmuj � a.
Pomaga nam Tapio i jego �zona Mielikkimówiła pogodnie staruszka.
Dzikie zwierz�eta to ich dobytek, pilnuj � a, by nie wyrz � adziły nam krzywdy. Uwa-
�zaj � a za swoj � a własno�s�c tak�ze nasz � a trzod�e, o ni � a tak�ze dbaj � a. Mój m � a�z ma dobre
układy z władcami lasu. Ich słu�z � acy i słu�z � ace, tapionkansa, zajmuj � a si�e naszym
dobytkiem.
Nawet Catherine poczuła szacunek dla takiego rozumienia �swiata.
Staruszka westchn�eła.
Ale wiele złego dzieje si�e teraz w naszym lesie. Córk�e s � asiada wtr � acono do
ciemnicy w Askersund. W bagnie odkryto �p�r�.
Co to jest �p�r�? dopytywała si�e Catherine.
Dziewczyna wpadła w kłopot. Podejrzewano j � a o to, ale zaprzeczała, dopóki
nie znaleziono �p�r�. Urodziła dziecko i zabiła je. Wrzuciła w bagno. Miało
odci�ety j�ezyk.
Dlaczego? zadr�zała przera�zona Tiril.
Trzeba tak zrobi�c, �zeby dziecko nie stało si�e prawdziwym �p�r�. Inaczej
b�edzie si�e bł � aka�c po lesie, płaka�c, skar�zy�c si�e albo �smia�c.
73

Jest ptak, który potrafi wydawa�c takie odgłosy mrukn � ał Fredlund.
Prosz�e, mówcie dalej.
Dziecko wzywa zł � a matk�e i wła�snie po to, by nie mogło zdradzi�c jej imienia,
odcina mu si�e j�ezyk.
A wi�ec �p�r� to to samo, co myling po szwedzkustwierdził Fredlund.
A utburd po norwesku uzupełnił Erling. Noworodek porzucony na
�smier�c. Co si�e teraz stanie z t � a biedn � a matk � a?
Nie chc�e tego wiedzie�c zasmuciła si�e Finka. To dobra dziewczyna,
ale ojca miała zbyt surowego. Powiadaj � a, �ze ojcem dzieciaka był jej stryj, ale on,
rzecz jasna, uniknie kary.
Tiril czuła, �ze płacz dławi j � a w gardle.
Tiril sporo wie o gwałtach w rodziniewyja�snił Erling, kiedy dziewczyna
wypadła na zewn � atrz rozszlochana.Ojczym napastował jej siostr�e.
Tiril nie mogła dłu�zej siedzie�c w chacie. Szybko otarła łzy, �zeby Móri przypadkiem
ich nie zobaczył.
Przywitał j � a z u�smiechem.
Nasz przyjaciel przybył tu z Finlandii jako dziecko oznajmił. Tapio,
Jumala i inni bogowie otrzymaj � a ofiary, �zeby nam si�e powiodło. Staruszek troch�e
si�e niepokoi.
Chyba nie składacie w ofierze zwierz � at? Tiril wystraszyła si�e nie na
�zarty.
Nigdy nie przyszłoby mi to do głowy zapewnił j � a Fin. Dzielimy si�e
z nimi jedzeniem.
Tiril bardzo si�e to spodobało.
Podzi�ekowali za ciepłe przyj�ecie i wyruszyli w dalsz � a drog�e. Spotkanie z par � a
Finów było bardzo miłe, Móri twierdził te�z, �ze wiele si�e nauczył.
Staruszek jednak ostrzegał przed Tistelgorm. Bogowie nie chcieli, aby si�e tam
wyprawiali, a ich nale�zało słucha�c.
Na chwil�e zatrzymali si�e przed olbrzymim głazem w kształcie garnka, tylko
po to, by podziwia�c, co potrafi stworzy�c sama natura. Min�eli tak�ze do�s�c szczególny
blok skalny, Fredlund zademonstrował, co w nim dziwnego. Wraz z Arnem
wdrapali si�e na sam � a gór�e, a wtedy głaz nieco si�e przechylił. Gdy zeszli na dół,
powrócił do poprzedniej pozycji.
Chwil�e si�e tym pobawili i ruszyli dalej. Nastrój po beztroskiej zabawie nieco
si�e poprawił, �smiali si�e te�z pij � ac wod�e z Mnisiego � Zródła.Wyobra�zali sobie dzielnych
mnichów, w�edruj � acych mi�edzy Ramundeboda do Olshammar nad jeziorem
Wetter. Stary bór Tiveden był wszak mroczn � a okolic � a, pełn � a zdradliwych moczarów
i nieprzebytych kniei.Wtamtych czasach roiło si�e tu od drapie�zników, a dróg
nie było, tylko �scie�zki, wydeptane przez mnichów.
Sze�scioro ludzi i pies byli spragnieni i spoceni. Napili si�e, ochlapali wod � a
i �zartuj � ac pojechali dalej. Potem ju�z nie było im tak wesoło.

Rozdział 10
Co wła�sciwie oznacza nazwa Tiveden? spytał Erling.
Las boga Tyra odparł Fredlund.
No tak, powinienem był si�e tego domy�sli�c mrukn � ał Erling.
Tutejsze nazwy nawi � azuj � a do legend i mistycyzmu ci � agn � ał Fredlund.
Jest tu na przykład Likmossen Trupi Mech, Tjuvberget Góra Złodziei,
i D�sj�nJezioro Zmarłych. Ludzie zajmuj � acy si�e wypalaniem w�egla drzewnego
opowiadaj � a, �ze kiedy�s drzwi do ich szałasu same si�e otwierały albo do �srodka
zaczynał wali�c g�esty dym. Widywali wtedy zawsze bogink�e siedz � ac � a na szczycie
pobliskiego wzniesienia. �Smiała si�e z nich. Mijamy teraz nieprzyjemn � a okolic�e
zako�nczył �sciszonym głosem.Lepiej wzi � a�c psa na smycz.
Dlaczego?
Zbli�zamy si�e do Vargakl�mmanWilczego Jaru.
Potem wszystko wydarzyło si�e bardzo szybko.
Tiril naturalnie zaniepokoiła si�e o Nera i pospiesznie zacz�eła si�e zsuwa�c z ko�nskiego
grzbietu. Zanim jednak zd � a�zyła zeskoczy�c na ziemi�e, spostrzegła szary
cie�n znikaj � acy za ogromnymi głazami, w�sród których wiła si�e �scie�zka.
Nero pomkn � ał za nim jak strzała wypuszczona z łuku.
Och, nie!j�ekn�eła Tiril.
Krzykiem nawoływali psa, gwizdali, ale Nero, wytropiwszy wilka, niczego
nie słyszał. A przecie�z zawsze był taki posłuszny!
Tiril, wiele si�e nie zastanawiaj � ac, skoczyła w las za ulubie�ncem. Towarzysze
próbowali woła�c i za ni � a, lecz na pró�zno. Cała grupa rzuciła si�e w pogo�n najpierw
za Nerem, a potem tak�ze za Tiril.
Dziewczyna biegła po �sliskich sosnowych szpilkach i podst�epnych korzeniach,
potykała si�e o kamienie, drapały j � a gał�ezie �swierków i brzóz. Przez cały
czas kierowała si�e podnieconym ujadaniem Nera. Pies, nie mog � ac dogoni�c wilka,
chwilami piszczał zniecierpliwiony.
Nera nigdy nikt nie układał do polowania, w ogóle nie był psem łowczym, lecz
instynkt pogoni za uciekaj � ac � a zwierzyn � a odzywa si�e u wielu ras. Wilkowi udało
si�e wyprowadzi�c Nera w pole, Tiril po jego szczekaniu zorientowała si�e, �ze pies
75

zatacza kr � ag, kr�eci si�e w kółko po lesie, który wilk znał przecie�z na wylot.
Wybuchn�eła płaczem strachu i rozpaczy.Wiedziała, �ze Nero nie zdoła dogoni�c
drapie�znika, ale wilków mogło, by�c wi�ecej, gdyby zagrodziły mu drog�e, otoczyły
go. . .
Dotarło do niej w ko�ncu, �ze towarzysze j � a nawołuj � a. Usłyszała głos Catherine
tu�z-tu�z, brzmiał w nim nieskrywany gniew.
Stój! Co za głupia g�e�s! fukała Catherine. Chcesz, �zeby�smy wszyscy
si�e pogubili?
Nagle obie si�e zatrzymały.
Przera�zone patrzyły przed siebie na wzgórze mi�edzy dwiema sosnami.
Stał na nim le�snik, nie wygl � adał na zachwyconego.
Złapcie tego potwora, inaczej ja si�e z nim rozprawi�e nakazał łamanym
szwedzkim.
Istotnie wiele było prawdy w tym, co o nim powiadano! Tiril nie spotkała
jeszcze m�e�zczyzny, od którego biłaby taka m�esko�s�c. Catherine, rzecz jasna, tak�ze
to zauwa�zyła i westchn�eła w uniesieniu.
Tiril jednak nie wydał si�e tak bardzo przystojny. Zorientowała si�e, �ze nieco dalej
Móri zdołał złapa�c Nera, przyjrzała si�e wi�ec le�snikowi uwa�zniej. Mógł liczy�c
dobrze ponad czterdzie�sci lat, ciemne włosy i brod�e przyprószyła ju�z siwizna.
Z oczu wyzierał chłód, lecz ich barwy z takiej odległo�sci nie dawało si�e okre�sli�c.
M�e�zczyzna nie był wysoki, lecz nadrabiał to wrodzon � a władczo�sci � a, która przera
�zała i zniewalała. Skórzane ubranie skrywało muskularne ciało, na nogach nosił
buty do konnej jazdy. Długi nó�z przytroczony do pasa wydawał si�e jego jedyn � a
broni � a.
Jak wi�ec zamierzał zabi�c Nera?
Wyra�znie natomiast znał swój las i nie bał si�e mieszkaj � acych w nim drapie�zników.
Catherine stała jak zakl�eta, ale te�z i miała inny gust ni�z Tiril.
Niemniej jednak wła�snie baronówna zdołała pierwsza doj�s�c do siebie. Post � apiła
o kilka kroków bli�zej le�snika, lecz on rzekł tylko:
Słysz�e, �ze złapali�scie ju�z t�e besti�e. Nigdy wi�ecej nie puszczajcie psa luzem!
Odwrócił si�e na pi�ecie i pr�edko odszedł.
Catherine przez chwil�e stała zawiedziona, w ko�ncu zawołała:
Poczekaj! Potrzebujemy kilku informacji!
Catherineszepn�eła Tiril. Nie biegnij za nim!
Ale baronówna ju�z pomkn�eła w las, przez chwil�e jeszcze wida�c j � a było mi�edzy
drzewami, zaraz jednak znikn�eła Tiril z oczu.
Musiałam pobiec za Nerem, kiedy poci � agn�eła go przygoda, pomy�slała dziewczyna.
Lecz nie mam zamiaru goni�c Catherine. Przywykła do tego, by radzi�c sobie
sama, czyni to na własne ryzyko.
Erling i Fredlund podbiegli do niej.
76

No, przynajmniej ty si�e znalazła�s, Tiril. Móri i Arne czekaj � a na �scie�zce
z Nerem. A gdzie Catherine?
Zjawił si�e le�snikniech�etnie wyja�sniała Tiril.Skrzyczał nas. Catherine
za nim pobiegła, to do�s�c atrakcyjny m�e�zczyzna.
Erling sykn � ał przez z�eby: "przekl�eta dziwka". Tiril postanowiła pu�sci�c to mimo
uszu. Fredlund ju�z przygotowywał si�e do wyruszenia na poszukiwanie Catherine,
kiedy ona sama wyłoniła si�e nagle spomi�edzy strzelistych pni sosen, mrocznych
w zapadaj � acym zmierzchu.
Rzeczywi�scie, dzie�n chylił si�e ku zachodowi, Tiril dopiero teraz si�e zorientowała.
Sło�nce skryło si�e ju�z za chmurami, ale przecie�z było lato! Jeszcze długo
b�edzie widno.
O zmroku jednak las jest straszniejszy.
Catherine przybiegła zdyszana i zirytowana.
Nie dogoniła�s go?spytał zło�sliwie Erling.
Nie, okazał si�e szybszy ode mnie. Nie przywykłam do tego, by m�e�zczy�zni.
. .
Odgarn�eła jasne włosy z czoła.
Wybaczcie, �ze uczucia wzi�eły gór�e nad rozs � adkiemfrywolnie u�smiechn
�eła si�e do m�e�zczyzn. Ale to taki przystojniak! Teraz wy b�edziecie musieli mi
wystarczy�c.
Towarzysze wygl � adali na umiarkowanie ucieszonych. Tiril jednak dostrzegła
w oczach Catherine zdecydowanie granicz � ace z fanatyzmem. "Zdob�ed�e tego le-
�snika", mówiły.
W jaki sposób chciała to osi � agn � a�c, Tiril nie wiedziała. Mo�ze b�edzie wypytywa
�c, gdzie jego chata?
Nikogo by to nie zdziwiło.
Czy mo�zemy rusza�c w dalsz � a drog�e?oschłym tonem spytał Fredlund.
Wkrótce musimy rozło�zy�c si�e gdzie�s na noc, a nie chciałbym robi�c tego w pobli�zu
Vargakl�mman.
Co to wła�sciwie jest Vargakl�mman? chciał wiedzie�c Erling.
Poczekajcie, a�z tam dojedziemy, wtedy wam poka�z�e. Cała grupa znów wi�ec
była razem. Tiril powitała podnieconego Nera odpowiednio dobranymi karc � acymi
słowami, wypowiadanymi jednak pieszczotliwym tonem, który odebrał im powag
�e. Móri na moment obj � ał Tiril, daj � ac do zrozumienia, jak bardzo si�e o ni � a l�ekał.
Wkrótce dotarli do niezwykle wysokiego zwałowiska głazów, zgromadzonych
po jednej stronie �scie�zki. W�sród bloków skalnych widniały wej�scia do licznych
jaski�n.
Vargakl�mman oznajmił Tobias Fredlund.
Bardzo interesuj � acestwierdził Erling.Człowieka ogarnia nieprzeparta
ochota, by si�e tam wczołga�c.
77

Na miło�s�c bosk � a, nie wolno tego robi�c ostrzegł Fredlund. Cieszcie
si�e, �ze pies nie pobiegł tu za wilkiem. Groty s � a wielkie, długie, to ulubione miejsce
schronienia wilków.
Tiril zadr�zała.
Ale dlaczego to si�e nazywa Vargakl�mman?
Bo chłopi z okolic Tiveden znaj � a to miejsce i podczas polowania zap�edzaj � a
tu wilki. Łatwiej je wtedy schwyta�c.
Dziewczyna odwróciła głow�e.
Nie chc�e o tym słucha�cpowiedziała z �zalem w głosie.Wilki s � a tak�ze
�zywymi istotami. Nero przecie�z czuje, one wi�ec na pewno tak�ze.
Jeste�s zbyt słaba, Tiril stwierdziła Catherine. Wielokrotnie uczestniczyłam
w polowaniach, uwielbiam to!
Móri, jad � acy obok Tiril, poło�zył dło�n na jej r�ece. U�scisn�eła j � a mocno.
Min�eli jeszcze jedn � a zadziwiaj � ac � a formacj�e skaln � a. Fredlund powiedział, �ze
nazywaj � a j � a Olbrzymem z Almedalen. Był to bardzo długi, w � aski głaz przyci�sni�ety
do oszlifowanego przez masy lodu skalnego zbocza. Ze �smiechem stwierdzili,
�ze głowa olbrzyma troch�e si�e odsun�eła od korpusu. W ko�ncu Tobias Fredlund,
którego z ka�zd � a niemal chwil � a darzyli coraz wi�ekszym szacunkiem, oznajmił:
Tu skr�ecimy z drogi. . .
Tiril zastanawiała si�e, co ich teraz czeka. Całodzienna jazda wierzchem dawała
si�e ju�z we znaki, czu�c j � a było w całym ciele, oczy piekły ze zm�eczenia.
Owszem, przywykła do konnej jazdy, lecz nie na tak długich odcinkach, niemal
bez odpoczynku, w dodatku po bardzo nierównym terenie. Napi�ecie nie
opuszczało jej nawet na chwil�e, bo nigdy nie było wiadomo, czego mog � a si�e spodziewa
�c w zakl�etym lesie. Olbrzymie, poro�sni�ete mchem głazy w cieniu mi�edzy
pniami sosen, połyskuj � ace jeziorka, uroczyska, na których woda l�sniła jak oczy
w gł�ebokich jaskiniach. . . Wszystko stwarzało nastrój trudny do opisania słowami.
Miało si�e wra�zenie, �ze wtargn�eło si�e w najgł�ebsze tajemnice przyrody, �ze las
owija człowieka wielk � a zielon � a jak mech peleryn � a. A w mroku przemykały si�e
tajemnicze istoty. Milcz � ace, bezszelestne, podst�epne. . .
Tiril przeszedł dreszcz, wzrokiem natychmiast poszukała Móriego. On jednak
jechał przodem, znikn � ał ju�z za ogromnym kamieniem.
Tiril poczuła si�e bardzo samotna.
Nera prowadzili teraz na smyczy. Sprawował si�e przykładnie, grzecznie biegn
� ac u boku jej konia.
Drzewa przerzedziły si�e, błysn�eła zza nich woda kolejnego jeziora.
Fredlund wstrzymał konia.
Fagert�rnoznajmił, zeskakuj � ac.
Zsiedli z koni i w nabo�znym niemal nastroju zeszli na brzeg. Tutaj tak�ze zie-
78

mi�e pokrywał dywan sosnowych szpilek, spod których wyłaniały si�e popl � atane
korzenie. Drzewa po drugiej stronie jeziora majestatycznie odbijały si�e w mrocznej,
przejrzystej wodzie. Dwie smukłe brzozy wraz ze swym odbiciem na tle
mrocznego lustra wody zdawały si�e cienkimi paskami srebra. Obraz był tak pi�ekny
i wzruszaj � acy, �ze nie tylko Tiril �scisn�eło si�e serce.
Spójrzcie!zawołała Catherine. Spójrzcie na lilie wodne!
Tiril ju�z zobaczyła białe i �zółte kwiaty w zatoczce, przy której stali. Teraz
dostrzegła co�s jeszcze, przeniosła wzrok w miejsce wskazane przez Catherine.
Jakie wielkie!szepn�eła. Jaki prze�sliczny kształt!
Wi�eksze ni�z moja dło�nz niedowierzaniem powiedział Erling.
To najwi�ekszy ze wszystkich istniej � acych gatunków lilii wodnychrzekł
Fredlund. Kwiaty maj � a �srednic�e trzy i pół cala.
W jego głosie słycha�c było dum�e, jakby to on był wła�scicielem czerwonych
lilii z Fagert�rn.
I rosn � a tylko tutaj?dopytywała si�e Catherine.
Tylko tutaj.
Musz�e zabra�c kilka ro�slin do domu, do Vestfoldstwierdziła.
Nie, Catherine, nie rób tego powstrzymał j � a Móri. Nie wspominaj � ac
ju�z o tym, �ze nie przetrwaj � a przenosin, zniszczysz co�s, nie rozumiesz?
Uwa�zasz, �ze to �zle, i�z znajd � a si�e w jeszcze innym miejscu? � Ze Norwegia
tak�ze b�edzie miała swoje?
Zniszczysz legend�e, legend�e o Fagert�rn, jedynym miejscu na �swiecie,
gdzie rosn � a czerwone lilie wodne.
Zastanowiła si�e przez chwil�e.
Chyba masz racj�e przyznała w ko�ncu.
Tiril stała oszołomiona z zachwytu. Wprawdzie zabrakło ju�z słonecznego blasku
i �swiatło wieczoru tłumiło nieco kolory, lecz i tak dostrzegła ró�znorodno�s�c
odcieni kwiatów. Niektóre były jasnoró�zowe, niemal zbli�zaj � ace si�e do białego.
Wi�ekszo�s�c miała łagodn � a ró�zow � a barw�e, ale znajdowały si�e w�sród nich tak�ze
ciemnoczerwone okazy. Tiril, której serce zawsze gor � aco biło dla przyrody, poczuła
przypływ szcz�e�scia.
Takie doskonałe. . . Dzi�ekuj�e panu, panie Fredlund, �ze pan nas tu przyprowadził!
Mrukn � ał co�s pod nosem, wzruszony i zakłopotany pochwał � a. Pewnie sam nie
bardzo wiedział, co mówi.
Przegryziemy co�s?zaproponował.Sporo czasu upłyn�eło od ostatniego
posiłku. Konie te�z pewnie zgłodniały.
Rozło�zyli si�e na polance nad jeziorem. Tym razem jedzenie smakowało jeszcze
bardziej, bo długi i m�ecz � acy etap podró�zy był ju�z za nimi. Dotarli do celu,
o którym "jegomo�s�c", GustafWetlev, wspomniał Mai i Kai. Mówił o czerwonych
liliach wodnych i oto je znale�zli.
79

Fredlund raczył ich dramatycznymi, niesamowitymi opowie�sciami z Tiveden.
Mówił o głazie w Skaml�sadalen, gdzie w�edrowcy zwykli kła�s�c kamyk w szczelinie,
by uchroni�c si�e przed nieszcz�e�sciem w podró�zy. Kiedy�s zamordowano tam
człowieka, jego zwłoki znaleziono przy kamieniu, który zaczarował. Od tego czasu
wydarzyło si�e w tym miejscu wiele niesamowitych rzeczy.
Nie b�edziemy tamt�edy przeje�zd�za�c uspokajał ich Fredlund.
A samo Faget�rn? spytał Erling. Czy �zadna legenda nie wi � a�ze si�e
z tym jeziorem?
Oczywi�scie. Mówi, sk � ad wzi�eła si�e czerwona barwa kwiatów.
Prosz�e nam j � a opowiedzie�c!
Kiedy�s mieszkał tu rybak, zwał si�e Fager. Ale w jeziorze niewiele było
ryb. Pewnego dnia wypłyn � ał łodzi � a sprawdzi�c sieci, a wtedy z toni wyłonił si�e
wodnik. Obiecał rybakowi obfite połowy w zamian za jego córk�e. Fager długo si�e
wahał, ale ryby stanowiły jego jedyne �zródło utrzymania. Wreszcie przystał na
propozycj�e wodnika, umówili si�e jednak, �ze wodnik dostanie dziewczyn�e dopiero,
gdy sko�nczy ona osiemna�scie lat. Od tej pory sieci rybaka były zawsze pełne ryb,
mógł wymienia�c je na inne produkty.
Tiril zorientowała si�e, �ze z emocji wstrzymała oddech. Westchn�eła gło�sno.
Zerkn�eła na mroczn � a wod�e, to�n jeziora była gładka jak tafla lustra.
Pr�edko odwróciła wzrok w obawie, �ze zm � aci j � a wodnik. Oczywi�scie poci � agała
j � a ta wodna istota, tak jak wszystkie romantyczki fascynuje to, co tajemnicze
i przera�zaj � ace. Znów zasłuchała si�e w opowie�s�c Fredlunda, chocia�z obawiała si�e
własnych reakcji. Gdyby to ona była córk � a rybaka. . .
Dziewczyna wyrosła na prawdziw � a pi�ekno�s�cci � agn � ał Fredlund.Pewnego
dnia, gdy sko�nczyła osiemna�scie lat, wło�zyła swe najlepsze ubranie, ukryła
w nim nó�z i wypłyn�eła na jezioro. Zjawił si�e wodnik. "Teraz jeste�s moja, powiedział.
Moja narzeczona!" "Wiem o tym, odparła dziewczyna. Ale �zywej mnie nie
dostaniesz." Wyci � agn�eła nó�z i wbiła go sobie w serce. Krew spłyn�eła do ciemnej
wody jeziora i na zawsze zabarwiła cz�e�s�c białych lilii na czerwono. Z �zalu i na
cze�s�c panny te lilie s � a odt � ad wi�eksze od innych.
Tiril ukradkiem otarła łzy, ale, co do�s�c typowe dla niej, bardziej jej było �zal
wodnika.
Po tych lasach kr � a�z � a jeszcze inne historie podj � ał Fredlund. Na przykład
o Dziadu z Kolar, r � abi � acym drwa na stos, z którego wypala si�e w�egiel drzewny.
Podobno słycha�c uderzenia kamiennego toporka. Dziad pilnuje stosu i szturcha
�ncem budzi tych, którzy za�spi � a do pracy. Znane s � a historie o drzwiach szałasu,
które jaka�s niesamowita siła wyrwała i cisn�eła do jeziora, o drzewach, posiadaj
� acych uzdrowicielsk � a moc. Nad jednym z jezior w okolicach Mosshult ro�snie
powykr�ecany suchy �swierk. Podobno tkwi � a w nim wszelkie choroby �swiata, niebezpiecznie
jest go dotyka�c. Je�sli komu�s zrobi si�e na przykład wrzód, trzeba nakłu
�c go ostro zako�nczonym patyczkiem, a potem wbi�c patyk w biedne drzewo. To
80

samo opowiadaj � a o �swierku z Ekemo, podobno czarodziejskim. Ro�snie, bo nikt
nie ma odwagi go �sci � a�c, wówczas bowiem �sci � agnie na siebie wszelkie najstraszniejsze
zarazy.
Jest te�z Kamie�n Młodego My�sliwca, nie b�edziemy koło niego przeje�zd�za�c.
To najwi�ekszy głaz w całym lesie, stoi dziwnie na kraw�edzi. Wasz rodak, norweski
my�sliwy, pokochał dziewczyn�e z rodu króla Sverkera. Prze�sladowcy zagonili
ich a�z do tego kamienia, gdzie po nierównej walce dziewczynie �sci�eto głow�e.
Młodzieniec umkn � ał do Norwegii, ale o zmierzchu czasami mo�zna zobaczy�c, jak
kr � a�zy wokół głazu, nosi kapelusik z piórkiem, a na plecach upolowanego głuszca.
Czasami ujrze�c te�z mo�zna pann�e bez głowy.
Dobrze, �ze tam nie jedziemy zadr�zała Catherine. W towarzystwie
Móriego nigdy nie wiadomo, co mo�ze si�e pojawi�c.
Aha, zdołała�s to ju�z zauwa�zy�c! Tiril poczuła ukłucie zazdro�sci. Nikomu
oprócz niej nie wolno widzie�c tego co Móri.
Ale przecie�z i jej było do tego daleko. Roze�smiała si�e z własnej małostkowo-
�sci. Nie miała nic złego na my�sli.
Znów ogarn�eła j � a gwałtowna fala serdeczno�sci do wszystkich w ich grupie.
Tak dobrze im było razem.
Wieczór zapada zauwa�zył Arne. Nie dało si�e o nim powiedzie�c, �ze jest
gaduł � a. Mo�ze powinni�smy rozbi�c tu obóz na noc?
Jest jeszcze jasno zaprotestował Erling. Skorzystajmy z dobrodziejstwa
letniej nocy i przybli�zmy si�e bardziej do celu.
Przyznali mu racj�e. Wstali, posprz � atali po sobie, co zaj�eło troch�e czasu. Potem
musieli jeszcze złapa�c konie. Wreszcie gotowi byli do nast�epnego etapu podró�zy.
Nie zdawali sobie sprawy, na co si�e porywaj � a, wyruszaj � ac na spotkanie z tajemnicami
nocy.

Rozdział 11
Zapadła noc. Długo jechali przez las, a potem podziwiali lilie wodne i nie
zorientowali si�e, �ze czas upływa tak szybko.
Móri siedział na koniu prosty jak �swieca. Podniósł wzrok na niebo i wymówił
jedno jedyne słowo:
Pełnia.
Poczuli si�e nieswojo, popatrzyli po sobie. "Powiadaj � a, �ze przy pełni ksi�e�zyca
mo�zna zobaczy�c Tistelgorm. Ale to tylko legenda".
W tej chwili, której Tiril nigdy nie miała zapomnie�c, trudno było traktowa�c
opowie�s�c o Tistelgorm wył � acznie jako legend�e. Gdy tak stali, skamieniali, pogr � a-
�zeni w strasznych my�slach, ksi�e�zyc zyskiwał coraz wi�eksz � a władz�e nad �swiatem.
Na jeziorku pojawiło si�e srebrzyste pasmo, na którym kwiaty lilii zaznaczały si�e
jako nieco ciemniejsze punkciki. W jednej chwili w monotonnej zielonoczarnej
�scianie lasu pod skropionymi srebrem gał�eziami pojawiły si�e ostre, gł�ebokie cienie.
Niektórzy dosiedli ju�z koni. Przypominali duchy rycerzy z zamierzchłych czasów,
gotowe do ataku. O�swietlona blaskiem ksi�e�zyca twarz Móriego w swej niesamowitej
blado�sci ja�sniała pi�eknem. Oblicze Erlinga skrywał cie�n padaj � acy od
szerokiego ronda kapelusza, Catherine za�s przypominała Biał � a Pani � a, najbardziej
znanego upiora Szwecji.
Nero kr�ecił si�e mi�edzy drzewami jak czarny diabelski pies.
Tiril, wci � a�z stoj � ac na ziemi przy swym sympatycznym koniku, poczuła si�e
nagle opuszczona. Przez moment nie mogła oprze�c si�e wra�zeniu, �ze towarzysze
odjad � a i zostawi � a j � a sam � a w bł�ekitnym �swietle ksi�e�zyca.
Dwaj m�e�zczy�zni z Ramundeboda pomogli jej jednak wsi � a�s�c na konia i sami
dosiedli swych wierzchowców. Mogli rusza�c.
Erling spojrzał na niebo, gdzie ksi�e�zyc wygl � adał zza p�edz � acych chmur.
Pełnia ksi�e�zyca!powtórzył.Je�sli mamy ujrze�c zamek, musi to nast � api
�c dzi�s w nocy.
Parobek zadr�zał.
Mo�ze powinni�smy zrezygnowa�c. . .
82

Zamknij si�e! nakazała Catherine najostrzejszym szlacheckim głosem.
Fredlund, wskazuj nam drog�e!
Typowe dla arystokratki było zwracanie si�e do ni�zszego urodzeniem człowieka
tylko po nazwisku. Tiril spostrzegła, �ze ober�zysta poczuł si�e ura�zony, był wszak
m � adrym, godnym szacunku człowiekiem.
Postanowiła go udobrucha�c:
S � adzi pan, �ze potrafi odnale�z�c wła�sciwy kierunek, panie Fredlund?
U�smiechn � ał si�e do niej. Tiril od pocz � atku zyskała sobie jego sympati�e.
Jeste�smy nad Fagert�rn, a to powinno nam ułatwi�c spraw�e. Zamek le�zy
podobno do�s�c daleko st � ad, w gł�ebi lasu, gdzie nikt nie spodziewałby si�e ju�z ludzkich
siedzib. Ale kierunek jest prosty. Musimy jecha�c t�edy.Wstron�e G�rtiven.
Machn � ał r�ek � a by podkre�sli�c sw � a pewno�s�c.
Ludzka siedziba? dr�z � acym głosem powtórzył parobek. Pana na Tistelgorm
trudno nazwa�c człowiekiem. Powiadaj � a, �ze był czarownikiem. Zaprzedał
si�e Złemu.
Chyba raczej chodziło o ojca wtr � aciła si�e Catherine.
Syn tak�ze mrukn � ał Fredlund. Arne, pojedziesz ostatni, dopilnujesz,
aby�smy nie zgubili po drodze którego�s z naszych go�sci.
Chłopakowi zrzedła mina.
Móri uratował go z opresji.
Je�sli nie macie nic przeciw temu, ch�etnie pojad�e na ko�ncu. I zapewniam
pana, �ze si�e nie zgubi�e.
Fredlund długo mu si�e przygl � adał.
Wierz�e. I wcale nie b�edzie pan ostatni, prawda?
Móri u�smiechn � ał si�e leciutko. Jego przyjaciołom pewne poczucie bezpiecze�nstwa
dawała �swiadomo�s�c, �ze nie musz � a obawia�c si�e napa�sci od tyłu. Gromada
niewidzialnych towarzyszy Móriego zabezpieczała ich przed takim atakiem.
Ober�zysta poprawił si�e w siodle.
Jed�zcie wi�ec za mn � a, ale nie liczcie, �ze odnajd�e zamek, bo, jak mówiłem,
nikt nie wie, w którym dokładnie miejscu go szuka�c. Po chwili dodał: Nigdy
jeszcze nie wierzyłem w t�e legend�e tak mocno jak dzisiejszej nocy! Cz � astki
figurki. . . Ciekawe, czy uda nam si�e odnale�z�c brakuj � acy kawałek?
Ruszyli z wolna. Erling zagadał:
Musi pan pami�eta�c, �ze nawet je�sli uda nam si�e odnale�z�c zamek i trzeci � a
cz�e�s�c klucza, nie jest wcale pewne, czy skarb znajduje si�e wła�snie tutaj. Ojciec
trzech braci mieszkał w Tierstein, gdzie�s w Niemczech. Przypuszczam, �ze tam
ukrył skarb.
Fredlund odwrócił si�e zdziwiony.
Czy�zby moja �zona nie opowiedziała wam legendy do ko�nca? Hrabia przybył
w odwiedziny do syna w Szwecji, aby dalej naucza�c go wiedzy tajemnej.
Rozchorował si�e i przez wiele lat nie opuszczał łó�zka. W ko�ncu zmarł tutaj.
83

Mo�zliwe wi�ec, �ze. . . �ze skarb został tu ukryty?
Owszem, nie nale�zy tego wyklucza�c.
Tiril zerkn�eła na Móriego. Wiedziała, �ze nie kusiły go kosztowno�sci. Bardziej
interesował go zbiór czarnoksi�eskich formuł, który musiał znajdowa�c si�e w posiadaniu
czarnoksi�e�zników. Gdyby udało mu si�e go odnale�z�c, stanowiłby cenny
dodatek do jego wcze�sniejszych zdobyczy.
Od Catherine nie mógł si�e niczego nauczy�c, norweskie czary były bowiem
o wiele słabsze od islandzkich, cho�c wywodziły si�e z tego samego �zródła. Islandczycy
wszak pochodzili z Norwegii. Na Islandii, odizolowanej wyspie, mogli
jednak bardziej swobodnie rozwija�c swe nadprzyrodzone zdolno�sci. Polowanie na
czarownice rozpocz�eło si�e tam pó�zniej ni�z na stałym l � adzie.
Móri był ogromnie ciekaw wiedzy, jak � a posiedli niegdy�s dwaj niemieccy czarnoksi
�e�znicy.
Tiril dostrzegła natomiast w jego oczach co innego. Jechali blisko siebie, ich
spojrzenia mogły si�e spotyka�c. Zobaczyła wahanie.
Zrozumiała, o co chodzi. Móri na Islandii otrzymał wyra�zne ostrze�zenie. Nie
był pewien, czy powinien dalej zdobywa�c wiedz�e tajemn � a. Ale jego oczy wyra�zały
tak�ze co�s, od czego krew gwałtownie napłyn�eła do jej policzków. Móri wahał
si�e z jej powodu! Zachwiał si�e w swym postanowieniu, �ze zostanie najpot�e�zniejszym
czarnoksi�e�znikiem, poniewa�z. . .
Czy miała w to uwierzy�c? Uwierzy�c, �ze odkrył, czym mo�ze by�c miło�s�c? Odrzucił
j � a wszak. Ale teraz nie był pewien, czy post � apił słusznie.
Nie, nie wolno jej wyobra�za�c sobie zbyt wiele. Móri nigdy nie powiedział
wprost, �ze j � a kocha. Byli dobrymi, a nawet bardzo dobrymi przyjaciółmi. Okazywał
jej oddanie i najwi�eksze zaufanie.
Ale miło�s�c?
Do niej jeszcze daleko.
Nagle odkryła, �ze towarzysze si�e zatrzymali.
Zapadła cisza, nie słycha�c było nawet oddechów.
Bo�ze, dopomó�z namszepn � ał Erling.
Tiril zrozumiała, �ze opu�scili jasny, bezpieczny �swiat ludzi.
Ich oczom ukazał si�e niesamowity krajobraz.
Jeste�smy w G�rtiven ponuro oznajmił Fredlund. Albo, jak mówi � a,
w Trolltiven. . .
Rzeczywi�scie walczyli tu chyba kiedy�s mityczni olbrzymi. Ogromne głazy
wznosiły si�e na niezwykł � a wysoko�s�c, wsparte o siebie. Sosny wyci � agały si�e ku
niebu, by spoza tych kolosów dotrze�c do �swiatła. Wygl � adało to, jakby olbrzymi,
zaskoczeni sło�ncem, przestali obrzuca�c si�e kamieniami i skulili si�e, przykucn�eli,
ramionami osłonili głowy przed niszcz � acymi promieniami sło�nca i tak zastygli.
Potem przez tysi � ace lat poro�sli mchem. Ludzie zacz�eli wi�ec s � adzi�c, �ze s � a głazami,
a nie potworami z zamierzchłych czasów, które obróciły si�e w kamie�n.
84

Tiril wydawało si�e, �ze w�sród tych bezkształtnych formacji czai si�e straszne
niebezpiecze�nstwo. Poniosła j � a wyobra�znia, ale mroczne pustkowie G�rtiven ze
swymi dzikimi kniejami i omszałymi głazami z epoki lodowcowej wydało jej si�e
nieopisanie gro�zne. Nie wchod�zmy tam! Nie wchod�zmy! chciała krzykn � a�c do
swych przyjaciół, lecz gardło miała jak zasznurowane.
Móri czuł podobnie. Wszyscy zsiedli z koni i stali oszołomieni, tacy mali wobec
tego wybryku natury, tego �swiata, do którego wst�ep powinny mie�c tylko trolle
i huldry. Móri mocno uj � ał Tiril za r�ek�e.
Powinni�smy zawróci�c rzekł gło�sno i wyra�znie.
Ale dlaczego?spytał poirytowany Erling.Mamy przecie�z pełni�e ksi�e-
�zyca, nast�epna taka noc si�e nie powtórzy.
Poczekajmy wi�ec, a�z nastanie dzie�n zaproponował Móri.
Có�z znowu za głupstwa! Boisz si�e? drwiła Catherine.
Tak odparł Móri spokojnie.
Nic nie mogło bardziej ich wystraszy�c ni�z to króciutkie słowo.
Arne stan � ał po stronie Tiril i Móriego. Było wi�ec ich troje na troje. Nero si�e
tym razem nie liczył, za swymi najbli�zszymi skoczyłby w ogie�n i wod�e, nie opu-
�sciłby ich bez wzgl�edu na okoliczno�sci.
Fredlund próbował ich przekona�c:
Wiem, wiem, G�rtiven mo�ze si�e wydawa�c przera�zaj � ace i takim jak tej nocy
jeszcze nigdy nie widziałem tego miejsca. Ale to tylko złudzenie. Bywałem tu
wielokrotnie i wiem, �ze jedyne, czego mo�zemy si�e obawia�c, to wilk, nied�zwied�z,
ry�s albo rozgniewany ło�s.
Nie pokr�ecił głow � a Móri. Dzisiejszej nocy zjawiły si�e tutaj inne
istoty, które nie powinny tu przebywa�c.
Czekali w niepewno�sci. Tiril miała wra�zenie, �ze duszki ju�z si�e na nich czaj � a.
Przyjdzie nam si�e wobec tego rozdzieli�c? zmartwił si�e Erling. I tak
nie mo�zemy w ten straszny teren zabra�c koni. Ale musz�e mie�c ze sob � a Móriego.
Inaczej. . .
Co takiego?dopytywała si�e Tiril. Bez niego sobie nie poradzisz?
Milczenie Erlinga znaczyło, �ze zgadła.
Naprawd�e chcecie tam wej�s�c? upewniał si�e Móri.
Oczywi�scie!
Dobrze, pójd�e wi�ec z wami westchn � ał.
I oni tak�ze odetchn�eli z ulg � a. Za Mórim poszli Tiril i Arne.
Znale�zli bezpieczne miejsce dla wierzchowców, Móri odmówił nad nimi zakl
�ecie, odp�edzaj � ace dzikie zwierz�eta i strachy. Rozpocz�eli wspinaczk�e po wielkich,
o�slizgłych głazach.
Fredlund, id � acy przodem, odwrócił si�e i zawołał w dół do innych:
Wyszli�smy prawie prosto na Stenk�llan, Kamienne � Zródło. Musimy je min
� a�c. W staro�zytno�sci było to �zródło ofiarne, składano tu ofiary poga�nskim bo�z-
85

kom.
Co składano w ofierze?spytała Catherine.
No có�z, nie wiem i nie chc�e wiedzie�c krótko odparł Fredlund.
Droga pod gór�e do Stenk�llan kosztowała wiele wysiłku. Tu rozpocz � ał si�e
prawdziwie zakl�ety las.Wjasnym blasku ksi�e�zyca wszystko ukazywało si�e z niezwykł
� a ostro�sci � a. Uwydatniała si�e chropowato�s�c kory sosen, na mchu pokrywaj � acym
głazy �swiatło ksi�e�zyca i cienie tworzyły zagmatwane wzory. Tiril wydało si�e,
�ze widzi potworne wizerunki wykrzywionych demonów i zawoalowanych dam.
Daleko w dole spostrzegła jezioro, jakby czekaj � ace, �ze które�s z nich potknie si�e
i spadnie, by mroczna woda mogła pochłon � a�c człowieka, intruza. Gładkie zbocza
sprawiały wra�zenie utworzonych z lodu i szkła.
Niezwykły był widok Móriego bez szerokiej "mnisiej opo�nczy". Zostawił j � a
przy koniach. Tiril widywała go bez peleryny ju�z wcze�sniej, lecz niecz�esto i nigdy
długo. Odnosiło si�e wra�zenie, �ze Móri chce ukry�c sw � a osobowo�s�c pod płaszczem
z islandzkiej ciemnobrunatnej owczej wełny. Mórijego imi�e znaczyło "brunatny
jak ziemia" i "upiór".
Wspinał si�e przed ni � a, czasami posuwał si�e po w � askich półkach skalnych. Tiril
nawet na moment nie spuszczała ze�n wzroku.Wchłodnym blasku ksi�e�zyca stanowił
niecodzienny widok, był tajemniczy i zmysłowy zarazem. Biodra miał w � askie
jak u pantery, a czarne jak w�egiel włosy opadały na pot�e�zne ramiona. Ciemn � a bluz
�e przytrzymywał pas. Pod ni � a nosił biał � a koszul�e z du�zym kołnierzem i szerokimi
r�ekawami.
Usłyszała, �ze Catherine na widok Móriego wzdycha z zachwytu.
Musz�e go zdoby�csykn�eła baronówna.Zburz�e mur tej jego lodowatej
cnotliwo�sci.
Tiril nic si�e na to nie odezwała. Zacisn�eła z�eby, przeklinaj � ac pod nosem.
Przed nimi wyrosła kolejna skalna �sciana, któr � a musieli sforsowa�c. I nagle nie
widziała ju�z Fredlunda ani Móriego, znale�zli si�e na poło�zonym wy�zej wyst�epie.
Pozostała czwórka z całych sił starała si�e dotrzyma�c im kroku. Tiril miała wra�zenie,
�ze w ustach czuje smak krwi, lecz oczywi�scie była to przesada.
Okr � a�zali wła�snie spor � a kału�z�e, która utworzyła si�e na du�zej półce skalnej,
kiedy dobiegł ich jaki�s głos. Tiril i Catherine ju�z wcze�sniej słyszały ten mocny
obcy akcent.
Co robicie w moim lesie?
Znów zjawił si�e le�snik.
Arne pisn � ał przera�zony. Erling ju�z si�e wyprostował, szykuj � ac do odpowiedzi,
ale Catherine go uprzedziła:
Poniewa�z jest akurat pełnia ksi�e�zyca, wyruszyli�smy na poszukiwanie Tistelgorm,
legendarnego zamku, chyba o nim słyszeli�scie.
M�e�zczyzna zwrócił na ni � a surowe spojrzenie. Zmierzył j � a wzrokiem od stóp
86

do głów. Catherine natychmiast wykorzystała okazj�e. Wyginała si�e uwodzicielsko,
a�z Tiril si�e za ni � a zawstydziła.
Tistelgorm? Zamek nie istnieje rzekł krótko. Wyra�znie usłyszeli teraz
obcy akcent. Tiril domy�slała si�e, �ze to mo�ze by�c du�nski, niemiecki b � ad�z holenderski.
Wcale nie jeste�smy tacy pewni odpowiedziała Catherine.Mamy. . .
Erling przerwał jej:
Oczywi�scie wiemy, �ze to tylko legenda. Ale mamy ochot�e prze�zy�c przygod
�e, nic poza tym.
A gdyby zamek istniał. . . ostro�znie spytała Tiril. Gdzie by si�e znajdował?
Straszne oczy popatrzyły na ni � a z uwag � a.
Jeste�scie na wła�sciwym obszarze odrzekł. Jeszcze raz spojrzał na Catherine,
jak si�e Tiril wydało, z namysłem, i odchodz � ac rzucił przez rami�e:
Zakłócacie spokój le�snym zwierz�etom, wyno�scie si�e st � ad!
Odejdziemywyj � akał Arne, zdr�etwiały ze strachu.
Gdy le�snik znikn � ał im z oczu, Erling wzdrygn � ał si�e i powiedział:
Có�z za okropny człowiek!
To prawda zgodziła si�e Tiril.
Tak my�slicie? zdziwiła si�e Catherine. Moim zdaniem jest niezwykle
interesuj � acy. Widzieli�scie spojrzenie, jakie mi posłał? Płon�eło w nim tłumione
po�z � adanie!
Mnie si�e wydawało, �ze raczej bił z niego gniew chłodno zauwa�zył Erling.
Ale�z sk � ad! W tym wzroku tkwiła obietnica i pytanie. On jeszcze wróci,
wierzcie mi!
Pewnie jego tak�ze zechcesz zaci � agn � a�c do łó�zka?
To by dopiero było prze�zycie przyznała Catherine.Zazdrosny?
Erling odwrócił si�e na pi�ecie.
Chod�zmy, musimy ich dogoni�c.
Tiril ogarn�eło nieprzyjemne uczucie, �ze tych dwoje co�s ł � aczy. Ale Erling? Jej
drogi przyjaciel? Nie, nie mogła w to uwierzy�c.
A co ty o tym my�slisz, Arne? zwróciła si�e do małomównego chłopaka.
On był straszny szepn � ał chłopiec, �zeby przypadkiem nie usłyszała go
Catherine.Panna Catherine jest dla niego zbyt dobra.
No có�z, pod tym wzgl�edem si�e nie zgodzimy, pomy�slała Tiril. Rozgniewała si�e
na siebie. Dlaczego przez Catherine wychodz � a na wierzch jej najgorsze cechy?
Tiril zawsze uwa�zała si�e za osob�e, która potrafi współ�zy�c z bli�znimi i pragnie
dobra innych ludzi. Zachowanie baronówny sprawiało, �ze pokazywała kolce.
Musiała wzi � a�c si�e w gar�s�c. Catherine była po prostu samotn � a młod � a kobiet � a,
87

której w �zyciu nie dopisywało szcz�e�scie. Nie miała nikogo bliskiego poza Erlingiem,
Mórim i ni � a, Tiril.
Móri i Fredlund czekali wraz z Nerem przy Stenk�llan. Miejsce to było doprawdy
imponuj � ace. Spod trzech olbrzymich przylegaj � acych do siebie głazów
wytryskiwało niedu�ze �zródełko. � Zródło ofiarne. Tiril po plecach przebiegł zimny
dreszcz, ogarn � ał j � a te�z niewypowiedziany smutek. �Swi � atynia w lesie była taka
pi�ekna, lecz jednocze�snie wyczuwało si�e tu wiele zła i przelanych łez.
Odejd�zmy st � adpoprosiła cichutko.
Dobrze zgodził si�e Fredlund. Niedaleko st � ad jest punkt, z którego
b�edziemy mie�c doskonały widok na G�rtiven.
Erling po drodze zdał im relacj�e ze spotkania z le�snikiem. Ani Móri, ani Fredlund
go nie zauwa�zyli.
Na wła�sciwym obszarze? ucieszył si�e przewodnik.
To dobra informacja. Chocia�z i tak wiedziałem, �ze Tistelgorm powinno
le�ze�c mniej wi�ecej tutaj.
Dotarli do miejsca, z którego roztaczał si�e widok na poro�sni�et � a g�estym lasem
okolic�e. Ksi�e�zyc wci � a�z �swiecił jasno, niejedno z nich poczuło si�e jak schwytane
w pułapk�e tym poga�nskim królestwie.
Popatrzyli na Móriego, w jego zachowaniu bowiem co�s si�e zmieniło. . .
Powoli obracał głow�e, spogl � adaj � ac na piaski i bagniska, jeziora i ciemne plamy
lasu.
Widzisz co�s? cicho spytał Erling.
Niee odrzekł z wahaniem. Jeste�smy w niedobrym miejscu. St � ad nic
nie wida�c.
Le�snik mówił przecie�z, �ze znajdujemy si�e na wła�sciwym obszarzeostro
sprzeciwiła si�e Catherine.
Owszem, na obszarze, ale to do�s�c szerokie poj�ecie. Musimy i�s�c bardziej na
wschód.
Wstron�e Trollkyrka, Zaczarowanego Ko�scioła?zdziwił si�e Fredlund.
Prawd�e mówi � ac, tak wła�snie my�slałem. Tam las jest najstraszniejszy, a�z dreszcz
przechodzi na sam � a my�sl. I tam jest naprawd�e �swietny punkt widokowy.
Co to takiego Trollkyrka? chciała wiedzie�c Tiril.
O, to taka formacja skalna, wła�sciwie powinno by�c j � a st � ad wida�c. Trollkyrka
to góra, która wygl � ada jak ko�sciół z wie�z � a. Zdarza si�e, �ze gromady z wolnego
ko�scioła odprawiaj � a tam nabo�ze�nstwa, bo jak zapewne wiecie, ich działalno�s�c
jest zabroniona. Przed wiekami było to miejsce poga�nskich obrz�edów, naprawd
�e strasznych. Gdy kto�s niewtajemniczony przypadkiem był �swiadkiem rytuałów,
zmuszano go do milczenia. Albo przył � aczał si�e do gromady, albo, je�sli odmówił,
znikał na zawsze w którym�s z nieprzeliczonych bagnisk w niedost�epnym lesie.
Ale ruszajmy tam.
88

Rozpocz�eła si�e najtrudniejsza cz�e�s�c w�edrówki. Odnalezienie Tistelgorm wydawało
si�e czym�s nieosi � agalnym. Nigdy nie widzieli bardziej dzikiej przyrody.
Gł�ebokie rozpadliny na przemian z wysokimi �scianami głazów.
Drog�e zagradzały olbrzymie kamienie, a las tak�ze był zdradliwy, niekiedy
przez g�estwin�e nie dawało si�e przedrze�c, innym razem, kiedy przydałyby si�e gał�ezie,
których mogliby si�e uchwyci�c, �zeby nie spa�s�c, drzew nie było, tylko o�slizgłe,
poro�sni�ete mchem skały. A w�sród cieni kr � a�zyły tajemnicze istoty. . .
Nigdy st � ad nie wyjdziemy, pomy�slała Tiril. Móri, b � ad�z przy mnie, potrzebuj�e
twojej blisko�sci, wyczuwam obecno�s�c upiorów, chc � a mnie porwa�c!
Móri jakby usłyszał jej błaganie. Natychmiast si�e zatrzymał i zaczekał na ni � a.
Bez słowa pomógł wspi � a�c si�e na wyst�ep skalny, potem, upewniwszy si�e najpierw,
czy Catherine tego nie widzi, delikatnie pogładził j � a po plecach.
Catherine jednak nie przestawała mówi�c o swym le�sniku, na razie z jej strony
nie było wi�ec �zadnego zagro�zenia.
Przekl�ety las! sykn�eła, kiedy spódnica zaczepiła si�e o gał � a�z. Gdyby
nie nadzieja, �ze jeszcze raz zobacz�e le�snika, ju�z dawno zawróciłabym do koni.
Przecie�z on powiedział, �ze Tistelgorm nie istnieje, po co wi�ec tak si�e mordujemy?
Tiril była skłonna przyzna�c jej racj�e. Wszystkim zreszt � a zm�eczenie dawało si�e
we znaki.
Móri spojrzał na niebo.
Musimy si�e pospieszy�cstwierdził zatroskany.Ksi�e�zyc rozpocz � ał ju�z
w�edrówk�e w dół.
Jeste�smy u stóp Trollkyrka pocieszył go Fredlund.
Dzi�eki Bogu mrukn � ał kto�s, wyra�zaj � ac uczucia całej grupy.
W drodze pod gór�e Fredlund potkn � ał si�e i skr�ecił nog�e.
Tego nam tylko brakowało sykn�eła przez z�eby Catherine.
Móri natychmiast zaj � ał si�e przewodnikiem. Zbadał stop�e.
To nic powa�znego uspokajał Fredlunda. Mo�ze si�e pan opiera�c na tej
nodze, cho�c przez jaki�s czas b�edzie to sprawiało ból. Spróbuj�e go złagodzi�c.
Patrzyli, jak wyjmuje co�s z kieszeni i naciera tym stop�e poszkodowanego.
Szczyt jest tu�z przed nami, pójdziemy wi�ec przodem zadecydował Erling.
Pozostał ju�z tylko kawałek.
Dobrze zgodził si�e Fredlund. Zaraz was dogonimy.
Móri z l�ekiem spojrzał na Tiril. Dziewczyna przez moment si�e zawahała, ale
nie dostrzegła �zadnego zagro�zenia.Wdole poni�zej stromizny l�sniły wody jeziora,
odbijał si�e w nich w�edruj � acy ju�z w dół ksi�e�zyc. Poszła wraz z innymi.
Widok z góry okazał si�e w istocie zachwycaj � acy. Jasne te�z si�e stało, dlaczego
skał�e nazwano ko�sciołem. Ko�sciołem dla niewidzialnych mieszka�nców lasu,
zbudowanym przez przyrod�e.
Czekamy na was! zawołali z góry. Musicie to zobaczy�c!
89

Chodziło im szczególnie o Móriego. Tylko on mógł odnale�z�c Tistelgorm. Tiril
nic nie widziała. Owszem, dookoła wznosiły si�e skały najprzeró�zniejszych kształtów,
nie przypominaj � ace jednak zamku.
Nagle Catherine, wskazuj � ac przeciwległ � a stron�e, zawołała:
Spójrzcie! To znów nasz przyjaciel le�snik!
Nie nazwałbym go przyjacielem skrzywił si�e Erling.
Musz�e zej�s�c na dół, pomówi�c z nim! Wiem, �ze przyszedł do mnie. Wasza
obecno�s�c mu przeszkadza.
Zanim zdołali j � a powstrzyma�c, zacz�eła schodzi�c. Ze�slizgn�eła si�e po gładkich
skałach i pobiegła przez las.
Kompletnie oszalała! westchn � ał Erling. Wracaj, Catherine!
Widzieli, jak rozmawia z le�snikiem. Dopiero teraz rzuciło si�e w oczy, jaka jest
wysoka, równa wzrostem stra�znikowi lasu.
Przekl�eta baronówna mrukn � ał przygn�ebiony Erling.
I po co nam to?
Catherine wreszcie podniosła głow�e w ich stron�e, miała jednak inne plany ni�z
oni.
Id�e z naszym nowym przyjacielem. Spotkamy si�e przy koniach.
Nie mo�zesz tego zrobi�c! krzyczał rozpaczliwie Erling.
Pomy�sl o skarbie, chcesz, �zeby ci przeszedł koło nosa?
Ee, ten wasz wymy�slony zamek! Szukajcie go sobie dalej! Johan twierdzi,
�ze on nie istnieje, a przecie�z kto jak kto, ale on powinien wiedzie�c.
Ach, tak, a wi�ec to Johan powiedział Erling. Catherine! Wracaj!
Ona jednak tylko pomachała rozgniewanemu Erlingowi i wraz z le�snikiem
weszła w las. Wkrótce znikn�eli im z oczu.
Do kro�cset!zdenerwował si�e Erling, który zazwyczaj nigdy nie przeklinał.
Do stu tysi�ecy piorunów!
Czy ona tak wiele dla ciebie znaczy? �załosnym głosem spytała Tiril.
Catherine? Nie, na miło�s�c bosk � a, ale przyczynia nam tylu dodatkowych
kłopotów. A je�sli b�edziemy musieli na ni � a długo czeka�c? Nie mam zamiaru zostawa
�c w tym przekl�etym lesie ani przez moment dłu�zej, ni�z to konieczne!
Tu jest niesłychanie pi�eknie wolno rzekła Tiril. Ale zgadzam si�e
z tob � a. T�eskni�e ju�z za moim kochanym koniem.
Móri i lekko utykaj � acy Fredlund wdrapali si�e na gór�e.
Co si�e dzieje?spytali.
Erling, z twarz � a pociemniał � a z gniewu, opowiedział o kolejnym wybryku Catherine.
Głupia kobieta o�swiadczył Móri. Zawsze my�sli tylko o sobie. Przecie
�z tak bardzo jej zale�zało na odnalezieniu skarbu, czy�zby ju�z o tym zapomniała?
90

Najwidoczniej. Bardziej wierzyła słowom tego m�e�zczyzny ni�z naszym dowodom
na istnienie zamku.
Teraz jej nie dogonimy westchn � ał Móri. Miejmy tylko nadziej�e, �ze
stawi si�e przy koniach we wła�sciwym czasie. Ma wszak własnego przewodnika.
Tiril uznała, �ze do�s�c ju�z powiedzieli o Catherine.
Móri, teraz cała nasza nadzieja w tobie. Je�sli nie dojrzymy zamku st � ad, to
nie zobaczymy go wcale. A my nic nie widzimy.
Czarnoksi�e�znik wolno powiódł wzrokiem we wszystkich kierunkach.
W ko�ncu znieruchomiał, zapatrzony w cz�e�s�c lasu, w której jeszcze nie byli.
Czekali w napi�eciu.
Naprawd�e go nie widzicie? spytał zdumiony.
Czego?
Zamku! Tistelgorm!
Z całych sił wyt�e�zali wzrok.
Wybacz nam, zwyczajnym �smiertelnikomrzekł wreszcie Erling.Widzimy
jednak tylko las i skały.
Móri stan � ał za nim i obj � ał go za ramiona.
Patrz teraz.
Erling czekał.
O mój Bo�ze!j�ekn � ał wreszcie.
Czy ja te�z mog�e zobaczy�c? poprosiła Tiril.
Móri przysun � ał si�e teraz do niej, przekazuj � ac jej odrobin�e ze swych nadprzyrodzonych
zdolno�sci. Potem przyszła kolej Fredlunda, a na ko�ncu Arnego. � Zadne
nie zdołało powstrzyma�c si�e od okrzyków zdziwienia.
Ujrzeli, �ze grzbiety skał wystaj � ace ponad lasem s � a czym�s wi�ecej, ni�z wydawało
si�e w pierwszej chwili. Przed oczami nie ukazał im si�e nagle wspaniały zamek,
o, nie, wyra�znie jednak wida�c było ruiny wielkiej budowli. Porozrzucane resztki
murów, prawdopodobnie z grubo ciosanego kamienia. Ruiny, czy te�z resztki ruin,
rozpo�scierały si�e po drugiej stronie trudnego do przebycia uroczyska, lecz nie
przera�zaj � aco daleko. Mogli dotrze�c tam do�s�c szybko.
Zapomnijmy teraz o baronównie i ruszajmy tam natychmiast! w głosie
Fredlunda zabrzmiał nowy zapał. Nawet Arne si�e o�zywił, wróciła mu odwaga.
Znale�zli mocny kij, którym mógł podpiera�c si�e Fredlund, i zacz�eli schodzi�c.
Erlinga ogarn�eły w � atpliwo�sci.
Rzeczywi�scie z Trollkyrka udało nam si�e zobaczy�c ruiny Tistelgorm. Ale
je�sli znów zagł�ebimy si�e w pradawny las. . . jak odnajdziemy zamek?
Wcale si�e o to nie boj�e stwierdził Fredlund. Jest przecie�z z nami
czarownik.
Czarnoksi�e�znikpoprawiła go Tiril.
Przed wej�sciem do lasu zatrzymała si�e na moment.
Podniosła twarz ku niebu i nasłuchiwała. Z oddali doszedł j � a jaki�s d�zwi�ek.
91

Wołanie, czy te�z raczej �załosny j�ek?
Czy�zby płacz? Kwilenie niemowl�ecia porzuconego na pastw�e losu?
Mo�ze kogo�s wołano? Jakie�s imi�e? Nie wyłapała, jakie.
Móri czekał na ni � a, pomógł jej zej�s�c na dół.
Co si�e stało?
Znalazła si�e wreszcie na płaskim terenie.
Wydawało mi si�e, �ze kto�s woła. Jakie�s imi�e. Krzyk poniósł si�e pod niebem.
Chyba ci si�e wydawało. Ja niczego nie słyszałem. Dzi�s w nocy poza nami
nie ma tu �zadnych ludzi.
Czy to miało by�c pociech � a? Tiril zadr�zała, jakby owiał j � a lodowaty wicher
strachu.

Rozdział 12
Ksi�e�zycowa noc.
Tiveden. Pradawny krajobraz. Welony mgły unosz � ace si�e nad moczarami. Atmosfera
czarów i poga�nstwa. . .
Tiril wyczuwała to wszystko, przedzieraj � ac si�e przez podmokłe tereny wokół
Trollkyrkosj�n, Jeziora Zaczarowanego Ko�scioła. Zostało ich pi�ecioro, no i oczywi
�scie Nero. Prowadzili go teraz na smyczy, nie mieli czasu na nie zaplanowane
wycieczki.
Przez ci � agn � ace si�e przed nimi bagnisko porykuj � ac przeszedł ło�s. Nieoczekiwane
spotkanie przestraszyło go tak samo jak ich. Poruszaj � ac si�e długimi susami
znikn � ał w zaro�slach.
Potem przeleciała wielka sowa, mocno bij � ac skrzydłami. Omal nie uderzyła
Arnego w głow�e. Zaraz jednak i ona znikn�eła.
Jaka olbrzymia!zdumiał si�e Erling.
To puchacz wyja�snił Fredlund. Wielu twierdzi, �ze nie istnieje, �ze to
tylko bajka. W ka�zdym razie to rzadki ptak.
Zapewne grozi mu wygini�ecie, jak wielu innym pi�eknym zwierz�etom.
W głosie Móriego d�zwi�eczał gniew.
Czy to nie dziwne, jak wielu tak zwanych badaczy przyrody rzuca si�e na
rzadkie zwierz�eta i ptaki? Zakłócaj � a ich rytm �zycia, zagl � adaj � a do orlich gniazd. . .
a pewien jestem, �ze nikt nie zaj � ał si�e zbadaniem �zycia wróbli albo srok. S � a zbyt
powszechne i dlatego nieciekawe, a przez to nic o nich nie wiemy.
Tiril cały czas starała si�e trzyma�c jak najbli�zej Móriego. Wła�sciwie by�c mo-
�ze popełniała bł � ad, wszak to on dostrzegał niewidzialne dla innych stworzenia,
przyci � agał je do siebie. Ale te�z i on mógł j � a przed nimi ochroni�c, odp�edzi�c od
niej.
Erling by�c mo�ze dawał wi�eksze poczucie bezpiecze�nstwa, nie potrafił jednak
przeciwstawi�c si�e mrocznym stworom grasuj � acym tej nocy.
Tiril ani przez moment nie w � atpiła w ich istnienie. Czy�z nie widziała rozta
�nczonych elfów na bagnie, które mijali? Czy nie słyszała ich szeptu, kuszenia?
� Scisn�eła wtedy Móriego za r�ek�e jak wystraszone dziecko.
93

Móri zrozumiał j � a, bo on tak�ze widział te istoty, poznała to po spojrzeniach
ukradkiem rzucanych w tamt � a stron�e.
Nagle Tiril doznała ol�snienia: ujrzała je wła�snie dlatego, �ze trzymała Móriego
za r�ek�e!
Roze�smiała si�e pomimo dławi � acego j � a strachu. Mogła teraz pu�sci�c Móriego,
by unikn � a�c widoku innych stworów, nie zdecydowała si�e jednak na to.
Kobieca logika bywa czasami naprawd�e zaskakuj � aca.
W le�snych otchłaniach co�s si�e poruszało, w grotach pod głazami błyszczały
czyje�s �slepia, słycha�c było szelest kroków, jaki�s krzyk w oddali. . .
Nagle Tiril przypomniał si�e zasłyszany w dzieci�nstwie wierszyk maj � acy odgoni
�c strach w ciemno�sci. Wprawdzie zwykle wypowiadano go w pomieszczeniu,
uznała jednak, �ze i w tej sytuacji nie zaszkodzi:
"Co�s w k � acie si�e czai
na progu szele�sci
a kysz, a kysz, a kysz!"
Ostro�znie zerkn�eła za siebie. Trollkyrka wznosił si�e majestatycznie niczym
pomnik pradawnych poga�nskich rytuałów, odprawianych tu w zamierzchłych czasach.
Od podnosz � acych si�e z ziemi welonów mgły niebo nad ziemi � a zaczynało traci
�c sw � a wyra�zn � a granatow � a barw�e. Ksi�e�zyc �swiecił ostrym, irytuj � acym blaskiem.
Z drugiej strony bagien rozległo si�e przera�zliwe, piekielne wycie.
Wilk lakonicznie stwierdził Fredlund.
Inny wilk odpowiedział przeci � agle, jakby skar�zył si�e srebrnemu ksi�e�zycowi.
Chyba wracam do domuoznajmiła Tiril
Roze�smiali si�e z jej słów, lecz w �smiechu dało si�e wyczu�c niepewno�s�c.
Móri zatrzymał si�e, by wybra�c kierunek. Musieli zagł�ebi�c si�e w las, a tam
odnalezienie drogi nie przychodziło łatwo.
Zabł � adzili�smy?cicho spytał Erling.
Nie odparł Móri.Nie to. Ale. . .
Tiril uprzedziła jego słowa.
Jeste�smy obserwowani, prawda?
Tak. Wiemy, �ze las ma tysi � ac oczu. � Sledz � a nas sowy, kruki i jastrz�ebie. Ale
nie tylko. . .
Ło�s? Wilk? Nied�zwied�z? A mo�ze ry�s albo lis? dopytywał si�e Fredlund.
Nooo Móri unikał odpowiedzi wprost.
Tiril mocno szarpn�eła go za rami�e.
Spójrzcie! Tam, w lesie!
Popatrzyli w stron�e, któr � a wskazała.
Co to było?dziwił si�e Erling. Nic nie widziałem.
94

Tiril dostrzegła to samo co ja, poniewa�z trzyma mnie za r�ek�e odpowiedział
Móri. Nie ma si�e czym przejmowa�c. To były tylko cienie. Nie wiem
dokładnie, co. Jedne z tajemniczych istot mieszkaj � acych w lesie. Nic nam nie
zrobi � a.
Czy pan w nie wierzy? ze sceptycyzmem pytał Fredlund.
Dla kogo�s, kto otrzymał dar, albo, jak kto woli, na kogo spadło przekle�nstwo,
to nie kwestia wiary, lecz wiedzy. Mówi � ac, �ze jest tu co�s jeszcze, my�slałem
o tym, �ze wyczuwam opór. Dot � ad wolno nam było doj�s�c. Ale nie dalej.
Chyba teraz nie zawrócimy! sprzeciwił si�e Erling.
Nie, cho�c powinni�smy. Kto�s chce wyrz � adzi�c nam krzywd�e. Czułem to,
odk � ad wjechali�smy w Tiveden. W G�rtiven to przeczucie si�e spot�egowało.
Czy daleko jeszcze do Tistelgorm? nie�smiało zagadn � ał Arne. W blasku
ksi�e�zyca jego wargi zdawały si�e całkiem białe.
Móri podniósł głow�e jak w�esz � ace le�sne zwierz�e.
Nie odparł wolno.Jeste�smy zbyt blisko.
Cisz�e znów przerwało wycie. Drgn�eli przera�zeni. Odgłos echem odbił si�e od
skał i rozpłyn � ał w powietrzu. Fredlund szepn � ał przera�zony:
To nie było wycie wilka.
Macie racj�e potwierdził Móri.
Przeszukał kieszenie i wr�eczył ka�zdemu ochronny znak, tylko Tiril nie dostała,
bo i tak miała ich ju�z ze trzy. Móri krótko obja�snił, czym s � a magiczne runy.
Wyznał przy tym, �ze nigdy jeszcze nie brał udziału w tak niebezpiecznym przedsi
�ewzi�eciu.
Nie wiem, co si�e stanie ani kogo spotkamy. Posłu�z�e si�e cał � a swoj � a wiedz � a,
by zapobiec nieszcz�e�sciu. Postaram si�e, aby nikogo z nas nie spotkało nic złego.
Erlingu, czy mo�zesz zaopiekowa�c si�e Nerem? Je�sli psa co�s przerazi, Tiril mo�ze
go nie utrzyma�c, a nie chc�e, by Nero si�e od nas oddalał. Trzeba pilnowa�c, �zeby
si�e nie wyrwał.
Erling od razu przej � ał smycz z r�eki Tiril. Fredlundowi Móri nakazał zaopiekowa
�c si�e Arnem. W ten sposób ka�zdy z trzech "silniejszych" otrzymał zadanie
dopilnowania podopiecznego. Tiril uradowała si�e, �ze Móri zajmie si�e wła�snie ni � a.
Prawd�e mówi � ac nie be�z ulgi przyj�eli nieobecno�s�c baronówny.
Przyznam si�e, �ze nie pojmuj�e gustu Catherine odezwała si�e Tiril Co
ona zobaczyła w tym le�sniku? To�z to stary dziad!
Fredlund stan � ał jak wryty. Widz � ac jego reakcj�e, wszyscy si�e zatrzymali.
Stary dziad?powtórzył zdumiony.
No, mo�ze nie dziad, ale za stary jak dla Catherine.
Mnie te�z si�e to rzuciło w oczyprzyznał Erling.Co prawda nie�zle si�e
trzyma, ale włosy i brod�e miał posiwiałe.
I był taki niski przył � aczył si�e do nich Arne. Brudny. Wystraszyłem
si�e go.
95

Fredlund zdziwiony przenosił wzrok z jednego na drugie.
Powiedzcie mi, o kim wy wła�sciwie mówicie?
O le�sniku, rzecz jasna!
Po chwili złowró�zbnego milczenia ober�zysta z Ramundeboda oznajmił:
Le�snik z Tiveden tom�e�zczyzna w pana wieku, panie M�ller.Wysoki, chudy
Fin o jasnych, pszenicznych włosach. Nie nosi brody.
Nastała chwila milczenia.
Ani pan Fredlund, ani ja go nie widzieli�smy rzekł wreszcie Móri.
Nie bardzo wi�ec mo�zemy si�e wypowiada�c.
Ten, z którym znikn�eła Catherine, na pewno nie był Finem oznajmiła
Tiril Mógł by�c Du�nczykiem, Niemcem albo Holendrem.
Erling i Arne przytakn�eli.
To samo pomy�slałem dodał Erling.
Czy powiedział, �ze jest le�snikiem? spytał Móri. W jego oczach zapłon
�eły �zle wró�z � ace iskierki.
Nie. . . przyznała Tiril.Ale kazał nam si�e wynosi�c z jego lasu. Twierdził,
�ze zakłócamy spokój zwierz�etom. A mo�ze to Młody My�sliwiec? Norweg,
który tu straszy?
Nie b � ad�z niem � adra! ofukn � ał j � a Erling.
Sk � ad wiesz, �ze nie był Finem? spytał Tiril Móri.
Finowie mówi � acy po szwedzku akcentuj � a wyrazy na pierwsz � a sylab�e, podobnie
jak ten miły staruszek, którego spotkali�smy. Ojczyst � a mow � a le�snika jest
który�s z j�ezyków germa�nskich, gotowa jestem to przysi � ac.
Erling i Arne jednogło�snie przy�swiadczyli.
Ale z kim wobec tego poszła Catherine?zachodziła w głow�e Tiril.
Fredlund zamy�slił si�e przez chwil�e, po czym wzruszył ramionami.
No có�z, mogli sprowadzi�c jeszcze jednego le�snika, ja nie musz�e o wszystkim
wiedzie�c. Wszak Ramundeboda od Olshammar, głównej wioski po wschodniej
stronie, z której zwykle pochodz � a le�snicy, dzieli całe Tiveden.
Och, oczywi�scie, �ze takErling ucieszył si�e z takiego wyja�snienia.
Pomaszerowali dalej.
Tiril jednak spostrzegła, �ze Móriego to nie przekonało.
Dotarli do obszaru, gdzie podszycie stanowił mi�ekki mech. Przy ka�zdym kroku
stopy zapadały si�e gł�eboko, była to przyjemna odmiana po długiej w�edrówce
po skałach i ubitym piasku. Las jednak rósł tu g�e�sciej, spowity w mrok. A potem
stało si�e to, czego tak długo si�e obawiali.
Nad horyzontem kł�ebiły si�e chmury. Od czasu do czasu która�s odł � aczała si�e
i gnała po niebie, na kilka sekund zasłaniaj � ac ksi�e�zyc.
Tak wła�snie stało si�e teraz, lecz tym razem chmura była znacznie wi�eksza.
Tiril odruchowo mocniej �scisn�eła Móriego za r�ek�e.
Do diaska! mrukn � ał Erling.
96

Tak szepn � ał Móri. Bo chyba dotarli�smy na miejsce.
Stali przed kolejnym usypiskiem głazów.
Czy mamy dosta�c si�e na gór�e? zaniepokoił si�e Arne. Tego si�e po
prostu nie da zrobi�c!
Nie. Tu�z przed znikni�eciem ksi�e�zyca co�s zobaczyłempowiedział Móri.
Co takiego?
Od dawien dawna zaro�sni�et � a �scie�zk�e w mchu. Wiodła wprost w skał�e.
Czy�zby do jakiej�s groty?domy�slił si�e Erling.
Mo�zliwe. Musimy to sprawdzi�c.
Ksi�e�zyc okazał im co nieco �zyczliwo�sci i wyjrzał zza chmury na moment, dostatecznie
długi, by mogli si�e przekona�c, �ze w istocie biegła tamt�edy stara �scie�zka.
Fredlund nazwałby j � a raczej prastar � a drog � a, musiała bowiem niegdy�s by�c do�s�c
szeroka. Pospiesznie starali si�e okre�sli�c kierunek i zaraz ksi�e�zyc znów znikn � ał.
Jak�ze ciemno�s�c utrudniała im dalsze działanie! Tiril zrozumiała, ile mieli
szcz�e�scia, w�edruj � ac cał � a noc w blasku ksi�e�zyca.
Rzeczywi�scie, jest tu jaki�s otwór. Erling dotarł do skały pierwszy.
Ale naprawd�e trudno go zauwa�zy�c, �scie�zka przy skale gwałtownie opadała w dół.
Kiedy ju�z znale�zli si�e przy otworze, zorientowali si�e, �ze grota jest całkiem spora.
U wej�scia do niej znajdowały si�e dwa głazy. Na górze stykały si�e ze sob � a tak,
�ze ledwie mo�zna si�e było domy�sli�c, gdzie si�e który ko�nczy, na dole jednak było
mi�edzy nimi du�zo przestrzeni.
Kiedy ze�slizgn�eli si�e na dół do wej�scia, okazało si�e, �ze mog � a si�e swobodnie
wyprostowa�c.
Równy, gładki korytarz zdziwił si�e Erling. Pewnie w dawnych czasach,
zanim głazy gł�ebiej zapadły si�e w ziemi�e, dało si�e nawet przejecha�c t�edy
konno.
Pewnie tak burkn � ał Fredlund.
Ich głosy echem odbijały si�e od �scian.
Korytarz pnie si�e pod gór�e zauwa�zył Arne. Najpewniej był rad, �ze towarzyszy
mu trzech dorosłych m�e�zczyzn.
Nero gor � aczkowo obw � achiwał ziemi�e.
Spokój!nakazał mu Erling, którego pies ci � agn � ał z całych sił.Nie bój
si�e, pójdziemy dalej.
Na pewno znalazł jaki�s trop u�smiechn � ał si�e Fredlund. W ka�zdym
razie bardzo stary. Albo gorzej. Słuchaj, Nero, nie �zyczymy tu sobie spotkania
z wilkami! Nie mamy na to czasu.
Rzeczywi�scie, ta jama �swietnie by si�e nadawała na kryjówk�e wilka
stwierdził Erling.Mo�ze to one wydeptały �scie�zk�e?
Tiril uznała, �ze mówi � a o zbyt strasznych rzeczach, nie omieszkała te�z im tego
wypomnie�c. Zajrzała pod masywne skalne �sciany, ale w ciemno�sci nic nie widzia-
97

ła. Nie poprawiło to jej nastroju. Fantazja zacz�eła pracowa�c, wyobraziła sobie, co
mo�ze si�e tam kry�c, �sledz � ace �slepia istot gotowych do ataku.
Nagle Móri si�e zatrzymał. Stan � ał na �srodku korytarza jak wryty.
Towarzysze, id � acy za nim, z konieczno�sci tak�ze przystan�eli.
Wyczuwam opór o�swiadczył cicho.
Teraz i oni wyczuli, �ze niewidzialny mi�ekki mur zagrodził im drog�e. Spr�e�zysty,
lecz bardzo mocny. Odchylał si�e, ale nie puszczał.
Co to jest? zdumiał si�e Fredlund.
Czarodziejska moc. Nie przejdziemy.
Mo�ze bokiemzaproponował Erling i skierował si�e w lewo.
W tej samej chwili wszyscy zanie�sli si�e krzykiem i odskoczyli. Z mroku,
w który próbował zagł�ebi�c si�e Erling, wypadło kilka istot i ze �swistem przeleciało
im nad głowami.
Tiril osłaniała si�e, ale i tak kilka stworze�n uderzyło j � a w twarz. Wrzasn�eła,
lecz udało jej si�e pochwyci�c jedno z nich.
Nietoperzestwierdził Móri akurat w momencie, gdy sama je rozpoznała.
S � a niegro�zne, zostawmy je!
Na szcz�e�scie mała bestyjka, któr � a złapała Tiril, zdołała si�e uwolni�c, obie
wi�ec wyszły z tego bez szwanku. Za moment wyleciało jeszcze kilka nietoperzymaruderów,
a potem zapanowała cisza.
Ale to nie koniecrzekła Tiril z niech�eci � a.S � a tu jeszcze inne istoty.
Owszempotwierdził MóriWyjmijcie swoje ochronne znaki, spróbuj�e
przełama�c ten mur. Gdybym tylko znał ich tajemn � a formuł�e. . .
Zrobili tak bez najmniejszych protestów. Tiril usłyszała, �ze Arne szeptem odmawia
modlitw�e. Doskonale, pomy�slała. To na pewno nie zaszkodzi.
Nagle zorientowała si�e, �ze co�s wielkiego, bezkształtnego tkwi pod skał � a koło
niej. Z pewno�sci � a nie był to nied�zwied�z. To co�s miało wi�ecej wspólnego z istot
� a, o której opowiadał jej kiedy�s Móri, z ci�e�zkim potworem le�z � acym w nogach
ło�za siry Jona Magnussona ze Skutilsfj�rdhur, zesłanym na niego przez dwóch
czarnoksi�e�zników.
Historia si�e powtarzała. Jak wtedy na Islandii, tak�ze teraz potworn � a istot�e
sprowadzili dwaj czarnoksi�e�znicy, ojciec i syn. Sira Jon, cho�c był bogobojnym
człowiekiem, w dodatku ksi�edzem, nie zdołał zwyci�e�zy�c ich mocy.
Czy Móriemu, pot�e�znemu czarnoksi�e�znikowi, uda si�e pokona�c stwora?
Nero tak�ze odkrył, �ze w korytarzu co�s jest. Warczał cicho, lecz powstrzymywał
go charakterystyczny dla psów strach przed zjawiskami nadprzyrodzonymi.
Cofn � ał si�e troch�e, schował za mocno trzymaj � acym go Erlingiem.
Fredlund spytał, czy ma zapali�c pochodni�e, lecz Tiril zaprotestowała. Chyba
nie ona jedna była tego zdania.
W� aski pasek �swiatła wpadał od góry z prze�switu mi�edzy blokami skalnymi,
troch�e blasku dochodziło te�z z tyłu i odrobin�e z przodu. Blade niebieskawe �swiatło
98

nocy, zbyt słabe, by do czego�s si�e im przydało.
Trzymali si�e wi�ec blisko siebie. Arne po omacku odnalazł kraw�ed�z bluzy Tiril,
a dziewczyna si�e nie odsun�eła. Sama przylgn�eła do Móriego najbli�zej jak si�e dało.
Słyszała ci�e�zkie oddechy m�e�zczyzn.
Potem rozległ si�e głos Móriego.
Tiril słyszała ju�z, jak zaklinał po islandzku, dla innych natomiast było to niespodziank
� a.
Magiczna pie�s�n uczyniła na nich niesamowite wra�zenie. Echo w skalnym korytarzu
pot�egowało j � a jeszcze bardziej, jakby wszystkie tajemne rytuały z pradawnych
czasów skupiły si�e w tym jednym monotonnie wypowiadanym zakl�eciu.
Tiril i Arne zauwa�zyli co�s jeszcze.
Móri szepn�eła dziewczyna. "To" podpełza bli�zej.
Wiem odparł, na chwil�e przerywaj � ac rytuał. Ale ja musz�e skoncentrowa
�c si�e na tym, co stawia opór. Ta moc jest pot�e�zniejsza. Wyjmij najsilniejsz � a
z run, które ode mnie dostała�s, t�e nale�z � ac � a kiedy�s do mnie. Wyci � agnij j � a w stron�e
tego zdusza czy stworza czaj � acego si�e pod skał � a!
Có�z za straszne słowa! Nie przypuszczała, �ze kiedykolwiek je usłyszy z ust
Móriego.
Ale nawet Móri nie potrafił wła�sciwie nazwa�c istoty wyci � agaj � acej si�e teraz ku
nim i powoli owijaj � acej dusz � ac � a wełnist � a ciemno�sci � a.
Móri!zawołał Arne. Ono nas pochłonie!
Stójcie spokojnie nakazał Móri. Je�sli rzucicie si�e do ucieczki, b�edziecie
straceni. Tylko przy mnie jeste�scie bezpieczni. Tiril, znalazła�s odpowiedni
znak?
Tiril wymacała kawałek drewna z wyryt � a na nim magiczn � a run � a, o który prosił
Móri.
Tak. Czy wystarczy, �ze b�ed�e go trzyma�c? Mo�ze powinnam co�s powiedzie�c?
Po prostu trzymaj. Po głosie poznali, jak bardzo jest spi�ety. A wy. . .
Je�sli znacie jak � a�s modlitw�e, odmówcie j � a teraz.
I znów zakl�eciami próbował obali�c wyrosły przed nimi niewidzialny mur. Jak
wcze�sniej wł � aczył w nie imi�e Boga lub Chrystusa.
Fredlund, Arne i Erling gło�sno odmawiali Ojcze nasz. Wszyscy poza Mórim
skupili si�e na tajemniczej istocie, która z ka�zd � a chwil � a stawała si�e coraz wi�eksza.
Na d�zwi�ek słów modlitwy i na widok podniesionego przez Tiril w gór�e magicznego
znaku stwór zawahał si�e jakby i odrobin�e cofn � ał, lecz nie zrezygnował.
Móri zako�nczył ju�z sw � a monotonn � a czarodziejsk � a pie�s�n, teraz jedno po drugim
odmawiał zakl�ecia, mocniejszym, bardziej władczym głosem. Stoj � aca najbli-
�zej niego Tiril spostrzegła, �ze wyci � agn � ał nowy magiczny znak, rzucił go w stron�e
niewidzialnego muru, wykrzykuj � ac przy tym kilka słów, których nie mogła zrozumie
�c, wyczuwała jednak, �ze maj � a niesamowit � a moc. I nagle w grocie zapadła
niezwykła cisza.
99

Mroczna bezkształtna istota powoli wycofała si�e w cie�n, jakby znikn�eła, lecz
nie mogli tego stwierdzi�c na pewno, w ciemno�sci bowiem nic nie widzieli. Z piersi
Arnego wyrwał si�e głuchy szloch.
Móri post � apił o par�e kroków w przód i podniósł z ziemi swój drogocenny
magiczny znak.
Opór przestał istnie�c oznajmił. W jego głosie wyczuwało si�e jednocze-
�snie napi�ecie, dum�e i zm�eczenie.
Teraz zdołamy przej�s�c.
Tiril o�smieliła si�e spyta�c:
Co to za istota wyłoniła si�e z cienia? Pan na zamku?
Nie, nie, to tylko płód czarnej magii. Stworzony, by czuwa�c nad wej�sciem,
pilnowa�c niewidzialnego muru.
Czy ci, którzy tu mieszkali, byli wielkimi czarnoksi�e�znikami?
Posiedli niezwykle pot�e�zn � a, gro�zn � a moc. Pow�edrowali dalej wznosz � acym
si�e lekko w gór�e korytarzem. Fredlund powoli odzyskiwał normalny oddech.
Nigdy wi�ecej nie b�ed�e si�e wy�smiewa�c ze starych historii o duchach! Wszyscy
powinni�smy si�e cieszy�c, �ze dzi�s w nocy towarzyszy nam Móri.
O, tak! rzekł Arne z przekonaniem. Bardzo niech�etnie szykował si�e do
zwrócenia swego magicznego znaku.
Nie, zatrzymajcie je powiedział Móri. Jeszcze przez jaki�s czas mo-
�zecie potrzebowa�c ochrony.
Te słowa wcale nie dodały im otuchy.
Dotarli do wyj�scia ze skalnego korytarza. Tiril z krzykiem wybiegła na zewn
� atrz, gdy jaka�s wielka sowa poderwała si�e w gór�e.
W mroku nocy niewiele mogli zobaczy�c, nie było jednak w � atpliwo�sci, �ze oto
stoj � a przed ruinami prastarego zamku. Tistelgormszepn � ał Fredlund.Nie
wierzyłem, �ze kiedykolwiek w �zyciu go zobacz�e!

Rozdział 13
Tu�z przed nimi wznosił si�e mur z wielkich prostok � atnych kamiennych bloków.
Nic dziwnego, �ze nie zauwa�zyli go wcze�sniej; otaczaj � ace skały skrywały go
z zewn � atrz, ponad głazy wystawały zaledwie fragmenty.
Czarnoksi�e�znik z Tierstein znalazł sobie doskonałe miejscemrukn � ał Erling.
Skalne �sciany dookoła s � a tak gładkie, �ze nikt nie �smiał si�e na nie wspina�c.
To wybryk natury, �ze w�sród bezładnie rozrzuconych "kartaczy olbrzymów" znalazło
si�e do�s�c miejsca na budow�e. A pó�zniej zamek popadł w zapomnienie, stał
si�e legend � a.
Sk � ad on czerpał budulec? zastanawiała si�e Tiril.
Ksi�e�zyc wła�snie postanowił odzyska�c władz�e na niebie. Odetchn�eli z ulg � a.
Erling obmacał skalne �sciany.
St � ad wyr � abano kawałki stwierdził. Miał do�s�c budulca pod r�ek � a. Uf,
co za okropne miejsce, a�z dreszcz przechodzi!
Nie tobie jednemu si�e tu nie podoba pos�epnie rzekł Móri.
Teraz zamek wida�c było lepiej. Wiele kamieni odpadło, lecz niektóre �sciany,
zwłaszcza te stoj � ace w obr�ebie zniszczonych murów, ocalały.
Wspi�eli si�e po kilku zwalonych blokachz pewno�sci � a nie było to niegdysiejsze
główne wej�sciei znale�zli si�e w poro�sni�etym traw � a miejscu, którym dawno
temu musiał biec wewn�etrzny korytarz.
W �srodku panowała niezwykła cisza. Gdzie�s z bardzo, bardzo daleka dobiegał
szum drzew Tiveden. Nie słycha�c jednak było �zadnych ptasich głosów ani wycia
wilków.
Korytarz najwidoczniej otaczał niegdy�s wewn�etrzny zamek. Nagle stan�eli
przed bram � a. Z zewn�etrznej bramy nic nie zostało, to wej�scie natomiast prowadziło
zapewne do cz�e�sci mieszkalnej.
Drzwi naturalnie rozsypały si�e w proch, pozostał jedynie otwór w murze. Nad
nim w kamiennym bloku wyryto herb.
Przydałaby nam si�e teraz Catherine mrukn � ał Erling.
Powiedziałaby nam, czyj to herb.
Prawdopodobnie Tierstein podsun � ał Fredlund.
101

Spójrzcie!zawołała Tiril.Tu s � a jakie�s litery! Całe słowo! Co prawda
napisane runami doko�nczyła przygaszona.
No có�z, moja znajomo�s�c run pozostawia wiele do �zyczenia przyznał
Erling.Mo�ze pan, panie Fredlund. . .
Hm. . . niepewnie chrz � akn � ał ober�zysta. Widz�e, �ze zaczyna si�e na T,
a w �srodku jest S, lecz poza tym musz�e przyzna�c, �ze. . . Pocieszam si�e tylko tym,
�ze litery s � a zatarte.
Nagle Tiril co�s si�e przypomniało.
Móri, twoje zakl�ecia zapisane s � a runami! Wiem, wiem, magicznymi runami,
pierzastymi, ale co�s chyba musi by�c podobne?
Ust � apili miejsca Islandczykowi.
Spróbuj�e powiedział. Ale rzeczywi�scie ledwie je wida�c.
Czekali. Móri badał ka�zd � a run�e z osobna.
Czy tam jest napisane "Tistelgorm"? dopytywał si�e Arne.
Nie, ale prawie. W �srodku bardzo wyra�znie widz�e "stein".
Gryzł si�e w czubek kciuka, z mozołem usiłuj � ac poskłada�c runy w sensowne
słowo.
Ju�z wiemoznajmił wreszcie. Napisano tu "Tiersteingram".
A wi�ec nie �zadne Tistelgormpokiwał głow � a Erling. - I nie ma to zwi � azku
ze Szkocj � a. Po prostu zniekształcone niemieckie słowo. Tiersteingram? Przyda si�e
na co�s moje hanzeatyckie pochodzenie. To znaczy tyle, co "Zgryzota Tierstein"!
Zgryzota? Dlaczego? zastanawiała si�e Tiril.
Nie mówiłem wam?zdziwił si�e Fredlund.Wybaczcie, to przez zapomnienie.
Hrabia, który tu mieszkał, do�s�c wcze�snie stracił �zon�e, szwedzk � a ksi�e�zniczk
�e. Nie mógł si�e pogodzi�c z tym ciosem, w ko�ncu postradał rozum.Watakach
w�sciekło�sci lub mo�ze wiedziony pragnieniem zemsty �z � adał od czasu do czasu
dziewicy z wiosek wokół Tiveden. Młode panny nigdy nie wracały.
Czy w ko�ncu miał ich cały harem? spytał Erling.
O tym si�e nie mówiodparł ober�zysta.Pami�etajcie, �ze to tylko legenda!
Podobnie było z Tistelgorm przypomniał Móri.
No tak, macie racj�e.
Wejd�zmy do �srodka, dopóki ksi�e�zyc ma jeszcze ochot�e �swieci�c zaproponował
Erling.
Tiril nie mogła pozby�c si�e paskudnego uczucia, �ze s � a stale obserwowani, �ze
gdzie�s w cieniu łypi � a na nich jakie�s oczy. Westchn�eła.
Wiem o tym cicho powiedział Móri. Nie jeste�smy sami.
Przeszli do wi�ekszego pomieszczenia. Na �srodku wyrosły tu drzewa.
Uwaga!krzykn � ał nagle Erling.
Przyci � agn � ał do siebie id � acego przodem Fredlunda. W miejscu gdzie przed
ułamkiem chwili stał ober�zysta, run � ał na ziemi�e olbrzymi kamienny blok.
102

Wystraszyli si�e. Podnie�sli głowy, ale nad nimi wida�c było tylko mur.
Mo�ze powinni�smy zawróci�c? podsun�eła Tiril.
Móri jednak znów zachowywał si�e dziwnie, bardzo tego u niego nie lubiła.
Wszyscy si�e zorientowali, �ze co�s wyczuwa.
Co si�e dzieje, Móri? zapytał Erling.
Mamy nie zawraca�c odparł wreszcie Islandczyk.Mamy szuka�c.
Ho, ho! roze�smiał si�e Erling. Czy�zby�s zwietrzył zbiór czarnoksi�eskich
formuł i �srodków?
Móri westchn � ał. Jego niepewno�s�c ich przeraziła.
Mórirzekł Erling z naciskiem.Wiesz, �ze bez ciebie jeste�smy bezradni,
ufamy ci! Nie mo�zesz nas teraz zostawi�c!
Nie opuszcz�e was. Pami�etaj jednak, �ze mamy do czynienia z moc � a innego
czarnoksi�e�znika, a nawet dwóch, je�sli si�e nie mylimy, dwóch pot�e�znych, mocarnych
znawców wiedzy tajemnej. To oni poło�zyli zakl�ecie na oczy ludzi, dlatego
nigdy ani nie widziano zamku, ani nie znaleziono drogi do niego.
Zamy�sleni pokiwali głowami. Oczywi�scie Móri miał racj�e. Fakt, �ze dot � ad nikt
nigdy tu nie trafił, dawał do my�slenia.
Mówili�scie, �ze mamy szuka�c zwrócił si�e Fredlund do Móriego. To
nie powinno nam zaj � a�c du�zo czasu.
Rozejrzeli si�e dokoła i przyznali mu racj�e. Z miejsca, którym si�e znajdowali,
roztaczał si�e widok na całe ruiny, bo zachowały si�e tylko niektóre z wewn�etrznych
�scian, natomiast wyra�znie było wida�c cał � a architektur�e zamku. Dwa wi�eksze pomieszczenia,
z których jedno musiało by�c sal � a rycersk � a, kilka mniejszych komnat.
Zamek przypominał Tiril ruiny klasztoru, który widziała w okolicach Bergen. Tistelgorm
czy Tiersteingram, jak chyba naprawd�e zwał si�e zamekbył mniejszy
i z cał � a pewno�sci � a nie wybudowano go na chwał�e Boga. Je�sli jednak pan na
zamku w istocie był czarnoksi�e�znikiem, by�c mo�ze miał oddzieln � a komnat�e na swe
studia i eksperymenty?
Gło�sno powtórzyła to pytanie.
No có�z rzekł Móri niepewnie. Ani ja, ani �zaden z moich przodków,
ba, nawet sira Eirikur z Vogsos nie miał oddzielnej izby do tych celów, lecz w czasach,
kiedy budowano t�e twierdz�e, przy wi�ekszym bogactwie. . . Kto wie, mo�ze
tak wła�snie było?
Nero, dziwnie spokojny od czasu zetkni�ecia z potworem w skalnym korytarzu,
zacz � ał teraz obw � achiwa�c ziemi�e i ci � agn � a�c w okre�slonym kierunku.
Na pewno znalazły tu sobie kryjówk�e jakie�s zwierz�eta domy�slił si�e Erling.
Chod�zcie, przejdziemy si�e po komnatach!
Nie było to wcale łatwe, wsz�edzie wszak walały si�e kamienne bloki, które
powypadały ze �scian.
Tiril z dum � a zdała sobie spraw�e, �ze najprawdopodobniej jako pierwsi ludzie
od niepami�etnych czasów postawili tu nog�e. Dumie tej jednak towarzyszył l�ek
103

i gor � ace pragnienie, by mo�zliwie najpr�edzej opu�sci�c to miejsce, uciec daleko, jak
najdalej st � ad, zanim b�edzie za pó�zno.
Za pó�zno? Có�z za straszna my�sl!
Usłyszała, �ze towarzysze zastanawiaj � a si�e nad przeznaczeniem poszczególnych
komnat. Otwory w murze, w których opierały si�e kiedy�s drewniane belki,
wskazywały na istnienie górnego pi�etra albo wie�zy. Tak, tak, zapewne hrabia i jego
ksi�e�zniczka pragn�eli, by ich siedziba była niezwykle okazała.
Tiril znów stan�eła nasłuchuj � ac. Cz�esto tak robiła, nie mogła bowiem pozby�c
si�e wra�zenia, �ze co�s czai si�e w powietrzu lub w kamiennych �scianach. Docierał do
niej ostrzegawczy pomruk, jaki�s potworny głuchy głos, jakby wydobywaj � acy si�e
z gł�ebi gardła, które przestało istnie�c.
Có�z za głupstwa! Spróbowała odegna�c niepokój. Wszyscy jednak chyba wyczuwali,
�ze nie s � a w zamku mile widzianymi go�s�cmi. Arne wygl � adał, jakby zaraz
miał zemdle�c ze strachu, a w oczach opanowanego Fredlunda pojawiła si�e niezwykła
zaduma. Wszyscy pokładali nadziej�e w Mórim, a poniewa�z i on niczego
nie był pewien, tym wi�ekszy odczuwali l�ek.
Nero, popiskuj � ac, uparcie ci � agn � ał w jedn � a stron�e.
Poczekaj, Nero!zniecierpliwił si�e Erling. Zaraz tam pójdziemy.
Nagle Tiril, id � aca na ko�ncu, skoczyła w przód. Odwrócili si�e.
Co si�e stało? spytał Móri.
Obejrzała si�e na otwór, przy którym przed chwil � a stała.
Wydało mi si�e, �ze. . . �ze co�s si�e czaiło, chciało zaatakowa�c mnie od tyłu.
O mały włos, a by mnie dopadło.
Jeste�smy przewra�zliwieni, nie wolno nam przesadza�c o�swiadczył Erling.
I tak nie jest tu zbyt przyjemnie.
Tiril wcale nie jest przewra�zliwiona bronił Móri dziewczyny. Przez
cały czas wiedzieli�smy, �ze co�s si�e tu kryje, prawda?
Arne przedstawił pomysł, który mu wpadł do głowy:
Teraz, kiedy wiemy, �ze zamek naprawd�e istnieje i gdzie szuka�c wej�scia,
mogliby�smy chyba odej�s�c i wróci�c za dnia?
Zapadła cisza.
Doskonały pomysł, Arne odparł Móri, a pozostali przytakn�eli. Chłopak
si�e rozja�snił. Pami�etaj tylko, �ze jeste�smy na nogach ju�z prawie cał � a dob�e
podj � ał Móri.
Wszystkim daje si�e we znaki zm�eczenie. Moim zdaniem powinni�smy załatwi�c
wszystko, co mamy do załatwienia, i sko�nczy�c z tym ponurym zamczyskiem raz
na zawsze.
Arne zastanowił si�e chwil�e.
Tak, pewnie macie racj�e. Nie �smiałbym chyba tu wróci�c nawet w bardzo jasny
słoneczny dzie�n.
104

Rzeczywi�scie przyznał Erling. Zróbmy to, co do nas nale�zy. Nie
powinno nam to zaj � a�c du�zo czasu, bo obeszli�smy ju�z chyba wszystkie komnaty.
Nie znajduj � ac trzeciego kawałka figurki demona powiedział Fredlund.
A przecie�z po to przyjechali�smy.
No tak, i �zeby dowiedzie�c si�e czego�s o pochodzeniu Tiril dodał Erling.
Ale chyba bł � adzimy po manowcach.
Nie chc�e mie�c nic wspólnego z tym strasznym zamczyskiem!gwałtownie
wykrzykn�eła Tiril. Nero, nie ci � agnij tak!
Mo�ze powinni�smy i�s�c za nim łagodnie zauwa�zył Móri. A nu�z pies
ma wi�ecej rozumu od nas?
Pozwolili Nerowi i�s�c tam, gdzie chciał. Czuj � ac, �ze postawił na swoim, ci � agn � ał
jeszcze mocniej, o mało nie wywracaj � ac przy tym Erlinga.
Ku ich zdumieniu pies poprowadził ich z powrotem, w stron�e wyj�scia. Przed
otworem wej�sciowym skr�ecił jednak w lewo i przeskoczył przez wewn�etrzny mur
na biegn � acy wokół zamku korytarz, który niegdy�s zapewne był zabudowany. Erling
zawadził o mur, potkn � ał si�e, przekl � ał pod nosem, wspi � ał si�e po kamieniach
i zeskoczył.
Erling miał swoj � a wag�e. Poczuł, �ze ziemia usuwa mu si�e spod stóp, i z krzykiem
run � ał w dół. Jama musiała by�c gł�eboka, bo poci � agn � ał za sob � a Nera. Tiril nie
�smiała si�e domy�sla�c reakcji Erlinga, gdy wielki pies zwalił mu si�e na głow�e.
Erlingu! zawołali przera�zeni. Po krótkiej chwili z dołu rozległ si�e jego
głos:
Jestem tutaj! Zmia�zd�zony przez psa, ale jako�s z tego wyjd�e.
Odsu�ncie si�e, my te�z zejdziemy zdecydował Móri. Czy to bardzo
gł�eboko?
Zwykła wysoko�s�c pomieszczenia. Prosz�e zabra�c krzesiwo, panie Fredlund!
Ju�z zapalam hubk�e.
Móri zeskoczył pierwszy, a potem pomógł zej�s�c innym.
Ale Nero wcale nie prowadził nas tutaj zauwa�zył Erling. Chciał i�s�c
ku skale.
Musi by�c jakie�s normalne wej�scie do tych podziemnych pomieszcze�n
uznał Móri. Prawdopodobnie Nero je wyw�eszył.
Arne zabrał z góry spróchniał � a gał � a�z, u�zyli jej jako pochodni. Powoli oczy
przyzwyczajały si�e do �swiatła.
Gdzie my jeste�smy? dziwiła si�e Tiril. Co to za piwnica?
Rozejrzeli si�e dokoła. Loch był wielki, ci � agn � ał si�e pod połow � a budynku.Wk � acie
Móri odnalazł szcz � atki czego�s, co kiedy�s mogło by�c prymitywnymi aparatami.
Niewiele teraz z nich zostało.
Nie przydadz � a si�e ju�z do magicznych eksperymentówzauwa�zył cierpko.
Trudno nawet si�e domy�sli�c, do czego mogły słu�zy�c. Ale za nimi le�zy cały stos
ludzkich ko�sci. Czaszki? Kobiece? Och, to przecie�z szcz � atki młodych dziewic!
105

J�ekn�eli, zdj�eci �zalem i przera�zeniem.
Tiril zgarn�eła paj�eczyn�e z włosów. Pragn�eła jak najpr�edzej opu�sci�c ten potworny
loch. Ze �scian wzniesionych z ubitej ziemi wystawały resztki zgniłych belek,
sklepienie podtrzymywały kamienne słupy, robactwo wystraszone blaskiem
pochodni rozpełzło si�e po k � atach, w powietrzu unosił si�e odór sple�sniałej ziemi
i zgnilizny. I te biedne dziewcz�eta!
Najstraszniejsze jednak było wra�zenie czyjej�s obecno�sci. Tutaj wzmogło si�e
jeszcze bardziej, ostrze�zenie zmieniło si�e w tłumiony na razie gniew. Z cał � a pewno
�sci � a nie byli tu mile widziani.
Prawd�e powiedziawszy, znale�zli si�e w niezwykle trudnym poło�zeniu. Tylko
czarodziejskie zdolno�sci Móriego mogły ochroni�c ich przed niezwykłym oporem,
jaki tu napotkali.
Wyci � agn�eli swe magiczne runy, a jednocze�snie w duchu odmawiali modlitwy.
Postanowili zabezpieczy�c si�e na wszystkie sposoby.
Musimy działa�c szybkoo�swiadczył Móri. Ale jak? Co robi�c?
S � adz�e, �ze powinni�smy i�s�c za Neremstwierdził Erling.On wci � a�z czego�s
chce.
Doskonale, naprawd�e mamy z niego wiele po�zytku. Te słowa bardzo ucieszyły
Tiril, zawsze było jej przykro, gdy kto�s wyra�zał si�e niepochlebnie o ulubie
�ncu.
Chyba nie znajdziemy brakuj � acego kawałka figurki westchn � ał Fredlund.
Przepatrzyli�smy ju�z wszystkie mo�zliwe k � aty.
Szukaj, Nero, szukaj!Tiril zach�ecała psa do dalszych popisów.
Nero skoczył w przód, poci � agaj � ac za sob � a Erlinga.
Do czorta, nigdy si�e chyba do niego nie przyzwyczaj�e zdenerwował
si�e potomek Hanzeatów. Towarzysze pomimo napi�ecia nie powstrzymali si�e od
u�smiechu.
Ruszyli za psem. Znów skierował si�e w stron�e skalnego korytarza, w�eszył
wokół niego.
Nagle zesztywnieli.
Teraz nie tylko Tiril i Móri usłyszeli ostrzegawcze mruczenie; stawało si�e coraz
gło�sniejsze. Brzmiało głucho, jakby dobywało si�e z gł�ebi pot�e�znej gardzieli.
Mieli wra�zenie, �ze otoczyła ich gromada potworków, która naraz podsun�eła si�e
bli�zej, by odci � a�c im drog�e od zewn�etrznej �sciany lochu.
Móri skierował dło�n ku stworom, które cho�c niewidzialne, wydawały si�e do�s�c
konkretne, niemal namacalne. Wymówił kilka ostrych słów po islandzku.
Iluzja osłabła, mogli doj�s�c do �sciany. Kto�s jednak wci � a�z okazywał swe niezadowolenie.
Wzburzone echo przetoczyło si�e piwnicznymi korytarzami.
Fredlund wysoko podniósł pochodni�e.
Za t � a �scian � a z ziemi co�s jest oznajmił Erling. Musimy to sprawdzi�c.
106

Tiril brzydziła si�e przegniłej, ciemnobrunatnej torfowej ziemi. Okazało si�e
jednak, �ze łatwo daje si�e odrywa�c. Odchodziła całymi płatami.
Czy to taki kolor okre�sla si�e "móri"? spytała przyjaciela.
Akurat w tej chwili nie s � a to zbyt przyjemne słowa.
Przepraszamrzekła, �załuj � ac, �ze to powiedziała.
Głos Móriego �swiadczył o jego niezwykłej koncentracji. Zrozumiała, jak wielkie
znaczenie dla nich wszystkich ma jego obecno�s�c i ile wysiłku kosztuje go
powstrzymywanie makabrycznego przeciwnika. Bez Móriego ju�z dawno byliby
straceni.
Ale czy inni tak�ze zdaj � a sobie z tego spraw�e?
Tak, była tego pewna. Okazywali Islandczykowi bezgraniczny podziw i posłusze
�nstwo.
Nagle Erling zawołał:
Tu s � a jakie�s drzwi! Dobrze zachowane drewniane drzwi z okuciami z �zelaza!
Przetrwały dzi�eki okładowi z torfu powiedział Fredlund.
Zach�eceni nowym odkryciem z wi�ekszym zapałem zeskrobywali reszt�e ziemi.
Jest zamek zauwa�zył Arne. Ale gdzie szuka�c klucza?
Móri przyjrzał si�e drzwiom, wreszcie podniósł głow�e.
Klucz nie istniejeoznajmił.Drzwi zamkni�eto przy u�zyciu magicznej
siły.
Słuchali oszołomieni.
Ale musi st � ad by�c jakie�s inne wyj�scie upierał si�e Erling. Wskazuje
na to zachowanie Nera.
Móri westchn � ał ci�e�zko.
Owszem. My�sl�e te�z, �ze wiem, gdzie go szuka�c. Ale nie chc�e go wypróbowywa
�c. Postaram si�e raczej zrobi�c co�s z tym. Odsu�ncie si�e troch�e.
Natychmiast spełnili polecenie. Tiril szepn�eła:
Móri potrafi otwiera�c zwyczajne zamki bez u�zycia klucza, widziałam to na
własne oczy. Ale nie wiadomo, czy sobie z tym poradzi. Mo�ze nie zna�c magicznej
mocy, któr � a si�e tu posłu�zono.
Jak, na miło�s�c bosk � a, potrafi otworzy�c zamek bez klucza?dziwił si�e Arne.
Posługuje si�e specjaln � a run � a wyja�sniła Tiril. A potem wdmuchuje
jakie�s paskudztwo w zamek. Nigdy nie chciał zdradzi�c mi, co to takiego, twierdzi,
�ze to wstr�etne.
Wyobra�zam sobiemrukn � ał Erling.
Skupili si�e na poczynaniach Móriego.
Islandczyk przykucn � ał i co�s majstrował przy zamku, nie bardzo widzieli, co
robi, gdy�z widok zasłaniała jego ciemna głowa. Jedynie Fredlund z pochodni � a
mógł stan � a�c do�s�c blisko, szeroko otwartymi ze zdziwienia oczyma przygl � adał si�e
niezwykłym obrz�edom czarnoksi�e�znika.
107

Nagle jaka�s siła, jakby niespodziewany podmuch wichru, odrzuciła Móriego
w tył. Zd � a�zyli go pochwyci�c, zanim uderzył w przeciwległ � a �scian�e.
Przerazili si�e nie na �zarty.
Mo�ze lepiej tego zaniecha�c szepn�eła pobladła ze strachu Tiril.
Móri, by doj�s�c do siebie, kilkakrotnie gł�eboko odetchn � ał.
Nie, nie, po prostu co�s �zle obliczyłem. Teraz ju�z wiem, uda mi si�e na pewno.
Tajemnicza siła nie zgadzała si�e z nim. Znów nim szarpn�eła, teraz jednak towarzysze
mocno go przytrzymywali.
Dzi�ekuj�e, przyjacielerzekł Móri. Prosił, by podprowadzili go pod same
drzwi, nie miał bowiem ochoty na kolejne, jak si�e wyraził, kuksa�nce.
Opór, jaki napotkali, był ogromny. Wicher wiej � acy z sił � a orkanu potargał im
włosy, ale wytrzymali dostatecznie długo, by Móri zdołał odprawi�c cały rytuał.
Potem cofn � ał si�e nieco.
Zwrócił dłonie wewn�etrzn � a stron � a w kierunku drzwi. Towarzysze stoj � acy za
nim i przy nim w napi�eciu wstrzymali oddech. Obejmowali si�e mocno, by nie da�c
si�e porwa�c szalej � acemu po lochu wichrowi. Nero na przemian skamlał przera�zony
i ujadał w stron�e, sk � ad wiało.
Móri gło�sno odmawiał zakl�ecia, a potem wyj � ał magiczny znak, którego Tiril
dotychczas nie widziała, i podsun � ał go pod drzwi.
Wiatr ucichł, huk zmienił si�e w szum, który tak�ze si�e rozpłyn � ał.
Odetchn�eli zdyszani jak po ci�e�zkim biegu, twarze i uszy zdr�etwiały im z zimna.
Nero cichutko popiskiwał.
Móri stał całkiem nieruchomo. Spostrzegli, �ze nieprzerwanie porusza wargami,
wypowiadaj � ac niemo długie formuły, prawdopodobnie pochodz � ace z zamierzchłych
czasów, o których nic nie wiedzieli.
Powoli, bardzo powoli drzwi si�e uchyliły. Odbyło si�e to tak spokojnie, �ze z pocz
� atku nawet tego nie zauwa�zyli. Spostrzegli dopiero wówczas, gdy zazgrzytało
zardzewiałe �zelazo.
Drzwi stan�eły otworem.
Popatrzyli po sobie. Kto miał wej�s�c pierwszy?
Móri przej � ał pochodni�e z r � ak Fredlunda i przekroczył kamienny próg. Dał
znak, by poszli za nim.
Jedno za drugim wchodzili do �srodka, nie mog � ac si�e przy tym powstrzyma�c
od okrzyków zdumienia. Zamek obrócił si�e w ruin�e, lecz to pomieszczenie si�e
zachowało.Wnaturalnej skalnej krypcie wygładzono �sciany, a potem ludzkie r�ece
wyryły na nich zawiłe magiczne wzory.
Na �srodku stał pojedynczy kamienny sarkofag bez płyty z imieniem. Stali
w komorze grobowej.

Rozdział 14
Wydawało si�e, �ze działanie złej mocy zostało przerwane. Nie nast � apił ju�z �zaden
atak, nie objawiła si�e nowa czarodziejska siła. .
Móri pokonał je wszystkie.
Jeste�s najpot�e�zniejszy szepn�eła do niego Tiril.
U�smiechn � ał si�e przelotnie.
Mo�ze z �zyj � acych. Ale ci tutaj naprawd�e potrafili wiele!
Ci? Przecie�z jest tylko jedna trumna.
Tak, najpewniej pana na zamku, syna. Chciał ochroni�c sw � a krypt�e grobow � a
przed intruzami.
Erling rozejrzał si�e po komorze.
Nic wi�ecej tu nie ma. Tylko gładko wypolerowane �sciany pokryte do�s�c
płytkimi rze�zbieniami. Nic poza tym!
Arne na głos powiedział to, o czym my�sleli wszyscy:
Nie wydaje mi si�e, by kto�s zadawał sobie tyle trudu jedynie po to, �zeby nie
dopu�sci�c do zakłócenia spokoju zmarłego.
Masz racj�ezgodził si�e z nim Móri. Otwórzmy trumn�e!
Nie chc�e bra�c w tym udziału sprzeciwiła si�e Tiril.
Ja tak�ze przył � aczył si�e do niej Arne.
Móri zawahał si�e.
Dobrze, wobec tego poczekajcie na zewn � atrz.
Jedno przez drugie zawołali:
O, nie, nigdy w �zyciu!
No có�z, jak wi�ec chcecie? westchn � ał Móri. Musimy si�e pospieszy�c
mrukn � ał Fredlund. Pochodnia niedługo si�e wypali.
Zostajemy zdecydowała Tiril. Ale nie b�edziemy patrze�c.
Nie jest to konieczne. Trzymaj Nera i pochodni�e, a my, m�e�zczy�zni, si�e tym
zajmiemy.
Arne zawahał si�e chwil�e, pragn � ał, by i jego zaliczono m�e�zczyzn, zrezygnował
jednak. Wybrał mniejsze zło
109

Pokrywa sarkofagu okazała si�e ci�e�zka. Tkwiła mocno. Musieli j � a, odrobin�e
uniesion � a przesuwa�c po kawałeczku. W ko�ncu ust � apiła.
Po�swie�c, Arne!
Ciekawo�s�c dwójki młodych rozpaliła si�e ju�z do tego stopnia, �ze zapomnieli
o strachu przed tym, co mog � a zobaczy�c. Po prostu musieli popatrze�c.
Okropie�nstwoszepn�eła Tiril z obrzydzeniem.
Naprawd�e tak my�slisz?zdziwił si�e Erling.Przecie�z to tylko szkielet,
owszem, zostało troch�e resztek mumifikowanego ciała, ale wła�sciwie s � a tu same
ko�sci.
Móri przygl � adał si�e rozsypanym szcz � atkom, ciało zmarłego z pewno�sci � a spocz
�eło niegdy�s na baczno�s�c. Cho�c z ubrania zostały zaledwie resztki, byli w stanie
mniej wi�ecej okre�sli�c ich wiek.
S � adz�e, �ze to nie jest pan na zamku rzekł Móri. Co�s mi podpowiada,
�ze to ojciec. Go�s�c z Tierstein.
Tak samo pomy�slałem zawtórował mu Erling.
Spójrzcie na szkielet. To ko�sci starca. Co prawda pan na zamku, syn, mógł
do�zy�c podeszłego wieku, nic nam o tym me wiadomo. Ale ten, który tu spocz � ał,
długo chorował, wskazuj � a na to zmiany w ko�sciach.
Tiril spytała:
A wi�ec to ten, który podzielił klucz pomi�edzy swych trzech synów? Sam
hrabia Tierstein?
Tak, chyba mo�zemy tak zało�zy�c.
Głos Fredlunda nie wyra�zał �zadnych uczu�c:
Pozostaje nam jeszcze odnalezienie jego syna i synowej, szwedzkiej ksi�e�zniczki.
Gdzie mog � a by�c?
Arne, przezwyci�e�zywszy strach przed zetkni�eciem ze �smierci � a, pochylił si�e
nad sarkofagiem.
Nie wpadnij do �srodka, chłopcze uprzedził go Fredlund. Bo wtedy
grozi ci atak histerii.
Młody chłopak natychmiast wyprostował si�e przera�zony. Oczy miał okr � agłe
jak piłki.
Nero znów zacz � ał piszcze�c.
Czego ty chcesz, piesku?spytał Móri. Przykucn � ał i zacz � ał z nim rozmawia
�c. Nero poło�zył uszy po sobie i cał � a sw � a postaci � a wyra�zał, �ze jest nieszcz�e�sliwy.
Tak bardzo pragn � ał co�s przekaza�c, lecz, niestety, nikt go nie rozumiał.
Wydaje mi si�e. . . zacz � ał Arne. Ale nie mam odwagi.
Co takiego? zainteresował si�e Erling.
Arne niezgrabnie machn � ał w stron�e sarkofagu.
Wydaje mi si�e, �ze co�s pod nim le�zy. Pod biodrem.
W�sród tych ko�sci? Raczej nie, chyba by�smy to zauwa�zyli.
Co�s mi si�e widzi, �ze Arne ma racj�e stwierdził Móri.
110

Pod tym, co kiedy�s było biodrem, rzeczywi�scie co�s jest. Nikt nie miał ochoty
rusza�c umarłego, w ko�ncu Móri si�e zdecydował. Nie chciał dotyka�c go r�ek � a,
wi�ec odłupan � a z pochodni dług � a drzazg � a rozgarn � ał kruche ko�sci.
Popatrzyli po sobie.
Trzeci kawałek szepn�eła Tiril. Znale�zli�smy trzeci � a cz�e�s�c figurki demona!
Po dokładnym zbadaniu trumny od wewn � atrz i od zewn � atrz z powrotem nasun
�eli pokryw�e. Obmacali �sciany, sprawdzaj � ac, czy nie ma w nich niewidocznych
otworów. Pochodnia zacz�eła ju�z parzy�c Fredlundowi palce, opu�scili wi�ec komor�e
grobow � a i starannie zamkn�eli za sob � a drzwi.
Jeszcze raz przeszukali podziemne lochy, lecz niczego nie znale�zli. Nero te�z
przestał okazywa�c jakiekolwiek zainteresowanie. Stał na �srodku i piszczał zdezorientowany.
Erling twierdził, �ze pies jest wyj � atkowo smutny. Potem wszyscy razem
odmówili modlitw�e za młode dziewice z wiosek.
Sporo trudu kosztował ich powrót na powierzchni�e ziemi. Erling ostatni opu-
�scił loch z niemał � a ulg � a, ale wszyscy rozumieli, jak bardzo nieprzyjemnie musiało
mu by�c w samotno�sci na dole. Ci � agn�eli nawet losy, kto wyjdzie stamt � ad na ko�ncu,
i Erling przegrał.
Niepotrzebna nam nowa pochodnia doszedł do wniosku Fredlund.
Noc ju�z min�eła.
Dzi�eki Bogu szepn � ał Arne.
Wstawał �swit. Napływało �swiatło dnia. Na horyzoncie bladł ksi�e�zyc.
Witaj, dniu!
Czego oni si�e bali? Wszystko wszak było normalne.
� Smiertelnie zm�eczona Tiril oparła si�e na ramieniu Erlinga. Zauwa�zyła jednak
spojrzenie Móriego, poczuła, �ze go opu�sciła. Natychmiast odsun�eła si�e od Erlinga
i niby przypadkiem podeszła do Móriego.
Islandczyk zdawał si�e porusza�c sam � a tylko sił � a woli.Wtwarzy o barwie ko�sci
słoniowej płon�eły czarne oczy, ruchy zdradzały wielkie napi�ecie. Mimo to obj � ał
Tiril i przytulił j � a do siebie.
Usi � ad�z tam, pod murem rzekł łagodnie.
Nie, bo zaraz zasn�e. Ale niepokoj�e si�e o Nera. Psy s � a wprost uzale�znione
od dostatecznej ilo�sci snu. Wła�sciwie bardziej ni�z od wody.
Móri podniósł głow�e.
Gdy tylko st � ad wyjdziemy, i on, i my wszyscy wypoczniemy.
Niektórzy w ich grupie byli wyj � atkowo podnieceni. Inni, jak Tiril, ledwie trzymali
si�e na nogach. Nikt jednak nie miał odwagi siada�c.
Długo stali, przygl � adaj � ac si�e trzeciemu kawałkowi figurki demona. Na kształtnej
dłoni Móriego wygl � adał do�s�c niewinnie. Nikt by nie przypuszczał, �ze to frag-
111

ment paskudnej siedz � acej postaci, była to bowiem połówka dolnej cz�e�sci. Tiril
stwierdziła, �ze szlachetne cz�e�sci ciała nie zostały wcale wyeksponowane, jak przewidywała
Catherine, przeciwnie, w ogóle nie było ich wida�c. Ale poza wszelk � a
w � atpliwo�s�c wystaj � ace kraw�edzie skrzydeł mogły pasowa�c do jakiej�s szczególnej
dziurki od klucza.
Czego�s tu nie rozumiem o�swiadczyła. Dlaczego ten kawałek znalazł
si�e przy starym czarnoksi�e�zniku? Przecie�z rozdzielił cz�e�sci pomi�edzy synów?
Dlaczego nie miał go młodszy, pan na zamku? A mo�ze to jednak był on?
Nie, zdecydowanie mo�zemy powiedzie�c, �ze to ojciec. Wiele na to wskazywało
odparł Erling.
Owszem przytakn � ał Móri. Nie wiem jednak, czy zauwa�zyli�scie, �ze
wokół figurki walały si�e drobne resztki skóry.
Tak, zwrócili na to uwag�e.
Przypuszczam, �ze ojciec schował figurk�e w skórzanej sakiewce. Prawdopodobnie
wszył j � a w ubranie tak sprytnie, �ze syn nigdy jej nie odnalazł.
Ale dlaczego?
Mo�ze ojciec po�załował swej decyzji? Uznał, �ze trzeci syn nie jest godzien
spadku? To tylko domysły, ale kto wie, czy nie słuszne. Pan na zamku,
m � a�z szwedzkiej ksi�e�zniczki, nie był wszak aniołem.
Ojciec z pewno�sci � a tak�ze przypomniał mu Fredlund. Ale teoria mo�ze
by�c słuszna, bo przecie�z syn po �smierci �zony postradał zmysły.
W ka�zdym razie to najlepsza teoria ze wszystkich, jakie mamy orzekł
Erling.
- Pozostaje teraz odnale�z�c Tierstein, gdziekolwiek jest, i odszuka�c skarb.
Po raz ostatni przepatrzyli zamek, tym razem zachowuj � ac jeszcze wi�eksz � a
ostro�zno�s�c, nikt bowiem nie miał ochoty znów wpa�s�c do lochu.
W zamku nie było jednak mrocznych k � atów ani interesuj � acych zakamarków.
Skarb musiał znajdowa�c si�e w Tierstein. W Niemczech albo Austrii.
W ko�ncu Móri polecił:
Sta�ncie w bezpiecznym miejscu. . . Powiedzmy tutaj, przy tej skalnej �scianie.
Wejd�zcie troch�e wy�zej na skał�e, o, tak!
Stan � ał wraz z nimi, a potem poprosił, by zamkn�eli oczy i zatkali uszy.
Nie ma mowy! obruszył si�e Erling. Je�sli zamierzasz zaklina�c, chc�e
na to patrze�c!
Wszyscy pozostali go poparli. Móri westchn � ał zrezygnowany.
Jak sobie chcecie! Ale to wymaga ode mnie ogromnej koncentracji. Niezwykłego
wysiłku!
Doskonale!ucieszył si�e Erling. A co masz zamiar zrobi�c?
Oczy�sci�c to miejsce ze zła, tak by nikt nie musiał si�e ba�c legendarnego
zamku Tiersteingram.
Na chwil�e przymkn � ał oczy. Usiadł na pi�etach, dło�nmi wsparł si�e o ziemi�e.
Potem wstał i podniósłszy r�ece do góry rozpocz � ał zaklinanie.
112

Brzmiało to niesamowicie, obco i przera�zaj � aco. Utkwili wzrok w jego niezwykłej
postaci i zauwa�zyli, co si�e dzieje, dopiero gdy usłyszeli huk i trzask. Wówczas
obejrzeli si�e na zamek.
A zamek si�e rozpadał! Kamienne bloki odrywały si�e od murów, ziemia trz�esła
si�e i przesuwała, zapadły si�e piwnice.
Nawet skała pod ich stopami zadr�zała. Oniemiali patrzyli na ten pokaz siły
czarnoksi�e�znika. Wreszcie na powierzchni ziemi pozostał tylko olbrzymi stos kamieni,
którego nikt nie podejrzewałby, �ze stanowi szcz � atki pradawnego zamku.
Móri doszedł do siebie, popatrzył na nich i u�smiechn � ał si�e.
Milczeli przez dług � a chwil�e.
Kto mówił o najpot�e�zniejszym czarnoksi�e�zniku na �swiecie? spytał Erling
nie swoim głosem.
Móri skromnie spu�scił wzrok.
To nie tylko twoje dzieło stwierdziła Tiril.
Ciemne oczy czarnoksi�e�znika patrzyły prosto na ni � a.
To prawda. Nie byłem sam.
Pokiwali głowami. Wszystko stało si�e bardziej zrozumiałe. Je�sli w ogóle mo�zna
tak powiedzie�c o niesamowitych wydarzeniach, które przed chwil � a rozegrały
si�e na ich oczach. Przesłali niewidzialnym towarzyszom ciepłe my�sli.
Erling zauwa�zył cierpko:
Czy zdajesz sobie spraw�e, �ze obróciłe�s w perzyn�e cenny pomnik przeszło-
�sci?
Zniszczyłem gniazdo złaodparł Móri.To było wa�zniejsze. Tiveden to
przepi�ekny las, niewiele ju�z takich. Teraz ludzie i zwierz�eta b�ed � a mogli porusza�c
si�e po nim bez strachu.
Miał pan całkowit � a racj�e przyznał Fredlund. Ludziom, którzy b�ed � a
o to pyta�c, odpowiem, �ze Tistelgorm naprawd�e istniało, lecz przepadło bez �sladu.
Bardzo dobrze! ucieszyła si�e Tiril. Jedno tylko mnie zastanawia. Równie
�z moja matka wspomniała o Tistelgorm. A przecie�z wła�snie ona, potomkini
hrabiów von Tierstein, mówi � aca po niemiecku Austriaczka, powinna chyba powiedzie
�c: Tiersteingram.
Nie wiemy, co naprawd�e powiedziała twoja matka przypomniał Erling.
Akuszerce jej słowa mogły si�e skojarzy�c z "tistel", ostami.
Tiril zamy�sliła si�e.
No tak, chyba masz racj�e. Ale, Móri. . . Przecie�z nie wszyscy czarnoksi�e�znicy
s � a �zli. Dlaczego uwa�zasz, �ze ci akurat byli �zli?
Móri westchn � ał.
Na Islandii odró�zniamy biał � a magi�e od czarnej. Oni zajmowali si�e zabronion
� a czarn � a magi � a. Po prostu wiem. To byli straszni ludzie! Chod�zmy ju�z st � ad,
opu�s�cmy to nieprzyjazne miejsce!
Kiedy nareszcie skierowali si�e ku wyj�sciu, Nero jakby si�e ockn � ał.
113

W skalnym korytarzu gwałtownie si�e zatrzymał. Czujnie popatrzył w ciemno
�s�c przy skale, gdzie poprzednio tkwiła mroczna dusz � aca zjawa. Powarkuj � ac
wycofał si�e, przy ludziach poczuł si�e bezpieczny.
Nie bój si�e, Nerołagodnie mówiła Tiril.Ju�z nie ma czego, tamto ju�z
sobie poszło!
Nero spogl � adał na ni � a, czarne �slepia o co�s prosiły.
Naprawd�e, Nero zapewniała. To ju�z sobie poszło! Chod�z, idziemy
st � ad!
Pies jednak usiadł i cichutko popiskiwał.
Czego ty chcesz, Nero? zachodził w głow�e Erling, prowadz � acy go na
smyczy.
Móri porównywał odległo�sci.
Pami�etacie, jak wtedy wyrwał do przodu, poci � agaj � ac za sob � a Erlinga, i ziemia
si�e zapadła?
Owszemci�e�zko westchn � ał Erling.
Kierował si�e wówczas ku jakiemu�s miejscu w skale, kawałek w lewo od
wej�scia do zamku i skalnego korytarza. Gdyby�smy posuwali si�e w tym samym
kierunku, oczywi�scie przez skał�e, doszliby�smy akurat do tego miejsca w grocie,
to z lewej strony, prawda?
Zgadza si�e przy�swiadczył Erling.
Jak najbardziej pokiwał głow � a Fredlund.
Daj mi na chwil�e Nera, Erlingu poprosił Móri. Panie Fredlund, czy
mógłby si�e pan postara�c o now � a pochodni�e?
Arne, przynie�s z lasu kawałek drewna! nakazał ober�zysta.
Mój sługa ma tak�ze sług�e, pomy�slała Tiril. Fredlund zwrócił si�e do nich:
Moim zdaniem, po wydarzeniach tej nocy powinni�smy zapomnie�c o wszelkich
tytułach. Mam na imi�e Tobias:
Uroczy�scie podali sobie r�ece. Jak�ze �smieszna ceremonia na odludziu, w podziemnym
korytarzu, lecz bardzo szwedzka!
Arne przyniósł odpowiedni � a gał � a�z, ogie�n o�swietlił grot�e.
Miałem nadziej�e, �ze ju�z koniec z przygodami mrukn � ał Erling. Niestety!
Prowad�z nas, o najja�sniejsza z gwiazd, czyli Nero!
U�smiechn�eli si�e pod nosem.
Pies, przekonawszy si�e, �ze niebezpieczna wełnista mgła ju�z go nie zaatakuje,
parł naprzód z zapałem. Poci � agn � ał Móriego w ciemno�sci.
Pochodnia!zawołał Móri.Grota prowadzi dalej! Pospieszyli za nimi.
Nero i Móri przystan�eli. Migotliwy blask o�swietlił odległ � a cz�e�s�c groty.
Zbli�zyli si�e niepewnie. W jednym miejscu musieli si�e schyli�c, by zmie�sci�c si�e
pod sklepieniem, lecz zaraz znów mogli si�e wyprostowa�c.
A wi�ec to tak. Fredlund starał si�e nie okaza�c zdziwienia.
Wła�sniepowiedział Móri.
114

Drog�e zagradzała im skalna �sciana. Wyra�znie rysowały si�e w niej drzwi.
A zatem tego strzegł mglisty potwór domy�sliła si�e Tiril.
Najpewniejodparł Erling.
Usłyszeli, jak Arne wzdycha dr�z � aco.Wida�c do�s�c ju�z miał niecodziennych wydarze
�n.
Czy b�ed � a takie same problemy z otwarciem? spytał, Fredlund.
Nie, wyeliminowałem opór. Te drzwi wygl � adaj � a na prostsze uspokajał
ich Móri.
Zaczekaj chwil�e!wykrzykn � ał Erling.Teren tu troch�e opada, prawda?
Nie zdziwiłoby mnie, gdyby okazało si�e, �ze ta tajemna komnata znajduje
si�e na tyłach komory grobowej.
Zastanowili si�e. W my�slach mierzyli odległo�s�c.
Bardzo prawdopodobnepotwierdził Móri. Otwieramy?
Oczywi�scie podchwycił Erling. Przecie�z w zamku prawie nic nie
znale�zli�smy. Zwłoki starego hrabiego, ot i wszystko. No i ko�sci tych biedaczek.
I trzeci kawałek figurki przypomniała mu Tiril. A jego wła�snie szukali
�smy, prawda?
Odpowiedzieli jej tylko spojrzeniem.
Móri zabrał si�e za otwieranie zamka. Nie mieli, rzecz jasna, klucza, lecz poniewa
�z magiczna moc została pokonana, tym razem uporał si�e z nim znacznie
pr�edzej. Drzwi si�e otworzyły.
Od razu zorientowali si�e, �ze jest to wi�eksze pomieszczenie. W �srodku stały
dwa sarkofagi.
Komora grobowa nie została udekorowana tak pi�eknie jak poprzednia, wzorów
wyrze�zbionych w kamieniu było tu znacznie mniej. Krypta sprawiała te�z wra-
�zenie nowszej, cho�c nie mogły bardzo ró�zni�c si�e wiekiem.
Nero nie przestawał popiskiwa�c.
Przytrzymaj go, Arnepolecił Fredlund.My zabierzemy si�e za ci�e�zsz � a
robot�e.
Ale ja te�z mog�e pomóc!
Tiril przytrzyma pochodni�e i Nera. Jaki�z on niespokojny! No, zaczynamy!
Zgromadzili si�e wokół pierwszego sarkofagu. Po chwili udało si�e odsun � a�c pokryw
�e.
Kolejne zwłoki, tym razem lepiej zachowane. Nietrudno było si�e zorientowa�c,
�ze to ciało kobiety, ubranej kiedy�s w kosztowny strój.
Szwedzka ksi�e�zniczka szepn � ał Móri. Biedne dziecko, nie do�zyła
pó�znego wieku!
Starannie przeszukali sarkofag, niczego interesuj � acego jednak nie znale�zli.
Nie byli przecie�z hienami cmentarnymi!
Z powrotem zasun�eli pokryw�e. Stan�eli nieruchomo, podczas gdy Fredlund odmawiał
modlitw�e. Chcieli okaza�c szacunek przedwcze�snie zmarłej dziewczynie.
115

Tylko Nero troch�e zakłócał ceremoni�e nieustaj � acym popiskiwaniem.
Fredlund podniósł głow�e.
A teraz ten drugi!
Popatrzyli po sobie. Sarkofag czarnoksi�e�znika, pana na zamku. Czy si�e odwa-
�z � a? Co tam znajd � a?
Móri dło�nmi obmacał sarkofag.
Nie wyczuwam niebezpiecze�nstwa rzekł, ale w jego głosie zad�zwi�eczała
nuta niepewno�sci, zobaczyli, �ze zmarszczył brwi.
Wreszcie podj�eli decyzj�e. Nabrali powietrza w płuca i unie�sli pokryw�e.
Dała si�e przesun � a�c zdumiewaj � aco lekko. Móri poprosił o wi�ecej �swiatła.
Musieli zebra�c si�e na odwag�e, by zajrze�c do odkrytego sarkofagu.
Odskoczyli zdumieni.
Nie zobaczyli szcz � atków czarnoksi�e�znika. W �srodku spoczywała Catherine.

Rozdział 15
Le�zała nieruchomo w zimnym sarkofagu z kamienia, z zamkni�etymi oczami
w białej twarzy, z dło�nmi skrzy�zowanymi na piersi. Jej zawsze czyste ubranie było
brudne i podarte.
Tiril wybuchn�eła płaczem. Móri zbladł, a Erling padł na kolana przy sarkofagu,
gło�sno krzycz � ac: "Nie, nie!" Nawet nie próbował kry�c łez.
Wiedziałemszepn � ał Móri.I Nero wiedział.Wzamku znajdowało si�e
co�s, czego powinni�smy byli szuka�c.
Erling szykował si�e do podniesienia Catherine, lecz Móri go powstrzymał.
Nie ruszaj jej!
Ale�z ona nie mo�ze le�ze�c w tej strasznej trumnie! Nie �zyje, biedne dziecko,
musimy j � a pochowa�c w normalnym miejscu.
Znalazła si�e pod wpływem magicznej mocy, nie wiem jakiej. Pozwól mi
sprawdzi�c, czy mo�zemy j � a przenie�s�c.
Dobrze zgodził si�e Erling. Dłonie mu dr�zały, twarz miał �sci � agni�et � a.
Tyle miała w sobie �zyciaszeptał zmienionym od łez głosem.A teraz. . .
Tiril odsuwała od siebie my�sl, jak do tego doszło. Zniszczone ubranie. . . Skupiła
si�e na Mórim, na tym, co robił.
Fredlund i trzymaj � acy Nera Arne stali z tyłu. Obaj pobledli. Ju�z my�sleli, �ze
złym przygodom koniec, tymczasem one dopiero si�e zaczynały.Wdodatku straszniejsze
ni�z mo�zna było si�e spodziewa�c. Pi�ekna młoda kobieta straciła �zycie w makabryczny
sposób.
Nie wiedzieli o ciemnych sprawkach baronówny, nie przypuszczali, �ze nie jest
tak niewinna, na jak � a teraz wygl � adała.
Nero zwiesił łeb nad trumn � a i skamlał �zało�snie. Popisał si�e odnajduj � ac Catherine,
ale nikt nie miał teraz dla niego czasu.
Móri był �smiertelnie zm�eczony, Tiril, która dobrze go znała, od razu zauwa�zyła,
w jakim jest stanie. Tak wycie�nczonego widziała przyjaciela tylko jeden jedyny
raz gdy znalazła go na poddaszu w szopie na Islandii.
Dopiero co dokonał niesamowitego wyczynu, najwi�ekszego, jakiego była
�swiadkiem. Obrócenie w perzyn�e całego zamku za pomoc � a siły my�sli! Człowiek
117

nie zdołałby dokona�c tego w pojedynk�e. Bez w � atpienia pomóc mu musieli jego
niewidzialni towarzysze. W�sród nich było co najmniej dwóch czarnoksi�e�zników:
ojciec Móriego i jego hiszpa�nski nauczyciel. Wspomagali go zapewne tak�ze inni,
wspierali w walce przeciwko złu skupionemu w starym zamczysku.
Móri potrzebował teraz odpoczynku, bardziej ni�z oni wszyscy. Ale jeszcze raz
musiał posłu�zy�c si�e sw � a czarodziejsk � a moc � a.
Tylko on mógł sprawdzi�c, jak silne czary podziałały na Catherine. Nie�zywa
kobieta w prastarym sarkofagu. . . Czy zdołaj � a wyj � a�c jej martwe ciało?
Nagle rozległ si�e beznami�etny głos Móriego:
Ona �zyje.
Co takiego? w Erlingu obudziła si�e nowa nadzieja.
Pozostaje pod działaniem magicznej mocy. Zauroczono j � a, zakl�eto, jak wolicie.
Nie wiem, jak � a magi � a posługiwali si�e Cymbrowie, Teutoni i inne plemiona
germa�nskie. Od nich Tiersteinowie czerpali wiedz�e tajemn � a.
Nie mo�zesz wi�ec jej uratowa�c?
Nie wiem, Erlingu. Czy ona tak wiele dla ciebie znaczy?
No có�z. Nie wolno jej tu zostawi�c! A gdzie podział si�e ten, który tu powinien
le�ze�c?
Czary odprawione na dziedzi�ncu zamkowym były niezwykle skuteczne.
Pochłon�eły wszystko, tak�ze czarnoksi�e�znika.
Ale młoda ksi�e�zniczka wci � a�z tu jest!
Była niewinna.
Móri. . . ratuj Catherine!
Islandczyk podniósł wzrok na Erlinga. Rzekł z niezwykł � a powag � a:
To kobieta, o któr � a nikt nie zapyta, Erlingu. Spaliła za sob � a wszystkie mosty,
w swym egoizmie szła po trupach, nie wahała si�e zabija�c. Trzeba sobie odpowiedzie
�c na pytanie, czy warto jest po�swi�eci�c niesamowit � a sił�e woli, niezb�edn � a,
aby j � a uwolni�c?
Erling oddychał ci�e�zko.
Sam powiedziałe�s, �ze ona �zyje. Przyjmiesz na swoje sumienie pozostawienie
jej na pastw�e losu?
Nie wiem, czy sta�c mnie na to, by dokona�c czego�s jeszcze.
Rozumiem. Ale ja zostawi�c jej nie mog�e, po prostu nie mog�e. A poza tym
jaki miał cel w tym, by poło�zy�c j � a tu tak � a pół �zyw � a, pół martw � a? Mo�zesz mi na to
odpowiedzie�c?
Móri odwrócił głow�e. Tiril zobaczyła jego twarz. Biła z niej udr�eka.
On chciał j � a wła�snie tak � a.
Có�z za straszne słowa! Tiril usłyszała, �ze Fredlund opuszcza grot�e, sama poczuła
si�e chora.
Móri poprosiła. Zrób, co w twojej mocy!
118

Spojrzał jej w oczy. Dziewczyna spostrzegła, �ze jego rozpacz i zm�eczenie
dawno ju�z przekroczyły granice ludzkiej wytrzymało�sci. Ale w ko�ncu Móri skin � ał
głow � a i poprosił o opuszczenie krypty wszystkich z wyj � atkiem Erlinga, któremu
polecił trzyma�c pochodni�e.
Usłuchali bez zbytecznych komentarzy. Tiril tylko, kieruj � ac si�e do wyj�scia,
pochyliła si�e i leciutko musn�eła ustami czoło Móriego. Na jego twarzy pojawił si�e
cie�n u�smiechu.
Nie zd � a�zyli jednak opu�sci�c komory grobowej, bo nagłe Arne zawołał stłumionym
głosem:
Spójrzcie! Co to jest?
Wskazał na skaln � a �scian�e tu�z przy drzwiach.
Wzamieszaniu wywołanym tragedi � a Catherine zapomnieli o powodach, które
sprowadziły ich do Tiveden. Teraz znów im o nich przypomniano.
W skale widniały masywne drzwi z pokrytego rdz � a �zelaza. Nie otwierały si�e
za pomoc � a magicznych zakl�e�c.Wmiejscu zamka widoczne były gł�ebokie otwory,
które kształtem odpowiadały wypustkom w małej figurce demona.
Erling si�e pomylił. Wcale nie musieli wyprawia�c si�e do Tierstein gdzie�s
w �srodkowej Europie.
Erling, gdy min�eło pierwsze zaskoczenie, poprosił Fredlunda, by zaj � ał si�e
otwarciem �zelaznych drzwi. Sam wolał pomóc Móriemu w zabiegach przy Catherine.
Nie chcieli pró�zno traci�c czasu w tym piekielnym miejscu.
Tiril trzymała pochodni�e, bo udało im si�e wcze�sniej podzieli�c gał � a�z, w obu
miejscach mieli wi�ec dostatecznie du�zo �swiatła. Za plecami słyszała zakl�ecia Móriego.
Miały one zniweczy�c czarnoksi�esk � a moc, trzymaj � ac � a w okowach Catherine.
Arne nie posiadał si�e z dumy, �ze to wła�snie on odkrył drzwi. Nie tłumaczyli
mu, �ze prawdopodobnie wszyscy by je zauwa�zyli przy wyj�sciu, a on po prostu
ruszył pierwszy. Fredlund przyznał natomiast, �ze uprzednio wychodz � ac był wzburzony
i ukrył twarz w dłoniach.
Wszyscy troje, Fredlund, Arne i Tiril, starali si�e poł � aczy�c cz � astki figurki. Nie
chciały si�e jednak trzyma�c. Tiril po�swi�eciła wi�ec wst � a�zk�e przy dekolcie i dopiero
ni � a udało si�e zwi � aza�c kamienne odłamki.
Zdawała sobie spraw�e, �ze i Erling, i Móri wiele by dali, aby móc by�c z nimi.
Musieli jednak skupi�c si�e na Catherine.
Fredlund ostro�znie próbował wsun � a�c wypustki do otworów w drzwiach. Okazało
si�e jednak, �ze w dziurkach przez stulecia nagromadził si�e kurz i rdza, musieli
je wi�ec oczy�sci�c, najpierw ostrzem no�za, a pó�zniej igł � a, któr � a Tiril znalazła w swej
sakiewce. Wreszcie otwory były puste.
Jeszcze raz wpasowali figurk�e demona do zamka. Rozległ si�e niegło�sny szcz�ek
�zelaza, lecz nic poza tym si�e nie stało.
119

Drzwi s � a ju�z otwarte oznajmił Fredlund. Ale skleiła je rdza. B�ed�e
musiał po�swi�eci�c nó�z.
Wsun � ał ostrze w kilku miejscach. Musiał jednak uczyni�c to naokoło całych
drzwi, a szczególnie dokładnie oczy�sci�c zawiasy.
W ko�ncu drzwi odsun�eły si�e ze zgrzytem.
Wewn � atrz panował wilgotny, duszny mrok.
Nie wiem, czy mam odwag�e wsun � a�c tam r�ek�e mrukn � ał Fredlund.
Mog � a tam kry�c si�e w�e�ze i jakie�s pomniejsze diabły.
W�e�zy na pewno nie ma rzucił Erling przez rami�e. Ale za diabły nie
dałbym głowy.
Nie ma �zadnego niebezpiecze�nstwa o�swiadczył Móri, nie odwracaj � ac
si�e.
Fredlund wzi � ał wi�ec gł�eboki oddech i zajrzał do �srodka.
Sporo tu ró�zno�scistwierdził. Ale bardzo zniszczone.
Wyjmujcie je ostro�znie poprosił Móri. Je�sli s � a tam czarnoksi�eskie
formuły, bardzo chciałbym je mie�c.
Na pewno co�s ci�e zainteresuje. To na przykład wygl � ada mi na male�nk � a
czaszk�e.
Zacz � ał wynosi�c z pomieszczenia rozmaite przedmioty i układa�c je na kamiennej
podłodze. Tiril przeło�zyła je na swoj � a cienk � a kurtk�e. Nie miała ochoty si�e
im przygl � ada�c, nie podobało jej si�e, �ze ubranie zbrukaj � a czarnoksi�eskie przybory,
lecz dla Móriego mogła si�e po�swi�eci�c. Z pewno�sci � a najwa�zniejsze dla�n były kruche,
pop�ekane zwoje pergaminu, starała si�e obchodzi�c z nimi jak najdelikatniej.
Wreszcie ujrzeli to, na co najbardziej liczyli Erling i Catherine: skarb, ten bardziej
ziemski.
Nie okazał si�e on jednak szczególnie imponuj � acy. Nale�zało pami�eta�c, �ze dwaj
czarnoksi�e�znicy �zyli przed epok � a wielkich wypraw rycerskich, w czasach, kiedy
najcenniejsze było jeszcze �zelazo. Tiril dostrzegła jednak kilka kosztowno�sci ze
złota pokrytego ornamentami, znalazły si�e tam równie�z wysadzane kamieniami
szlachetnymi sprz � aczki do pasa, r�ekoje�sci mieczy, których brzeszczoty niestety
z�zarła rdza.
Wreszcie skarbiec opustoszał.
Erling poprosił, by zabrali wszystko i wyszli. Móri jeszcze nie sko�nczył zabiegów
przy Catherine.
Prawdopodobnie zdawał sobie spraw�e, �ze nie zdoła jej obudzi�c, na pro�sb�e
Erlinga jednak nie zaniechał stara�n.
Tiril podeszła do Móriego.
Popro�s o pomoc swych przyjaciół szepn�eła.
Zanim wyszła, zobaczyła, �ze zdumiony powtarza bezgło�snie: "Przyjaciół?"
Czekali na zewn � atrz straszliwej krypty.
120

Wspomó�zcie go, błagała Tiril w duchu. Towarzyszyli�scie mu w podró�zy przez
Islandi�e, ju�z od czasu jego wyprawy w zakazane wymiary i przera�zaj � ace otchłanie.
. .
Wspomó�zcie go teraz! Jest taki wycie�nczony, oczy mu si�e zapadły, pobladła
twarz przypomina raczej upiora. On dłu�zej tego nie wytrzyma, to nieludzkie!
Nie wiedziała, czy usłysz � a jej błagania, nic wi�ecej jednak nie mogła dla niego
zrobi�c.
Przysiadła na kamieniu; �zeby nie zasn � a�c, nie wypuszczała z r � ak smyczy Nera.
Nakazała ulubie�ncowi si�e poło�zy�c, ale pies czuwał. Nie spuszczał oczu z �zelaznych
drzwi prowadz � acych do krypty.
Arne zasn � ał, nie budzili go. Fredlund z czerwonymi oczami skulony przysiadł
na innym kamieniu, nie miał siły rozmawia�c z Tiril, a ona tylko si�e z tego cieszyła.
Poderwała si�e na odgłos kroków. Przysn�eła jednak, siedz � ac na kamieniu.
Z krypty wyłonili si�e Móri i Erling z Catherine w ramionach. Twarz baronówny
tak jak poprzednio pokrywała �smiertelna blado�s�c, lecz najwa�zniejsze było, �ze
zdołali j � a uwolni�c. Nero zamerdał ogonem.
Móri skin � ał głow � a na znak, �ze mog � a i�s�c dalej, i zamkn � ał drzwi do krypty.
Ruszyli skalnym korytarzem. Wkrótce dotarli do lasu, do �swiatła.
Islandczyk popatrzył na nich błagalnie.
Zdaj�e sobie spraw�e, �ze wiele od was wymagam, ale czy mo�zecie mi pomóc
zasypa�c to wej�scie? Jestem zbyt słaby, by dokona�c tego przy u�zyciu magicznych
sił.
Oczywi�scie zapewnił Fredlund.
Wszyscy pospieszyli z pomoc � a. Przeturlali kamienie do wlotu skalnego korytarza,
przysypali je ziemi � a, na wierzchu uło�zyli dar�n i gał � azki.
Teraz do Tiersteingram nie było ju�z wej�scia.
Zanim odeszli, Móri definitywnie uwolnił to miejsce od wszelkiego zła.
Od tej pory ludzie i zwierz�eta b�ed � a swobodnie porusza�c si�e po rozległych
lasach Tiveden.
Nareszcie mogli wyruszy�c w powrotn � a drog�e.
Przez G�rtiven o wczesnym poranku posuwał si�e niewesoły orszak.
Wszyscy szli potykaj � ac si�e. Nero nie próbował wyprawi�c si�e na jaki�s dalszy
spacer. Nie zainteresował go nawet trop zaj � aca, zm�eczony dreptał przy Tiril. On,
który zawsze musiał by�c pierwszy, by sprawdzi�c drog�e przed ukochan � a pani � a,
teraz zadowolił si�e swoim miejscem w kolejce. Doprawdy, niezwykłe!
Sklecili prowizoryczne nosze dla wci � a�z nieprzytomnej Catherine. Baronówna
pogr � a�zona była teraz w bardziej ziemskiej nie�swiadomo�sci, a nie gł�ebokim letargu
nie z tego �swiata. Zmieniali si�e przy noszach, nikt z nich nie miał sił, by nie�s�c je
dłu�zej.
121

Sko�nczyła si�e pi�ekna pogoda towarzysz � aca im od dawna. Chmury, przez cał � a
noc przyczajone nad horyzontem, zakryły niebo, od czasu do czasu wypuszczaj � ac
strugi deszczu, skały i le�sne podszycie od wilgoci zrobiły si�e �sliskie. A przecie�z
im zale�zało, by wydosta�c si�e jak najpr�edzej!
Ale uporali�smy si�e ju�z z tym straszliwym Tistelgorm, pomy�slała Tiril i nie ma
ju�z �zadnego znaczenia, �ze pada, �ze idziemy na poły �spi � ac, a głód doskwiera i. . .
Wła�snie wtedy si�e to stało.
W�edrowali akurat przez najwy�zsze skały w G�rtiven i niedaleko ju�z mieli do
koni, kiedy Tiril po�slizgn�eła si�e na wilgotnym mchu.
Starała si�e odzyska�c równowag�e, towarzysze wypu�scili wszystko z r � ak i skoczyli
jej na pomoc, lecz za pó�zno. Krzycz � ac przeci � agle dziewczyna czuła, �ze leci
w przepa�s�c, na której dnie widniały szare w ten ponury dzie�n wody niewielkiego
jeziorka. Łapała si�e, czego mogła, �zeby zahamowa�c p�ed upadku, i to uratowało jej
�zycie, cho�c nieuchronnie leciała w dół, �slizgaj � ac si�e po gładkich, wypolerowanych
przez masy lodu skalnych zboczach, �sliskich dodatkowo od wilgoci.
Tiril! w głosie Móriego brzmiało nieskrywane przera�zenie.
Na szcz�e�scie Arne wła�snie wzi � ał Nera na smycz, bo inaczej pies skoczyłby
niechybnie za swoj � a pani � a.
Tiril zd � a�zyła jeszcze zauwa�zy�c, �ze mi�edzy skał � a a jeziorem ci � agnie si�e w � aski
pas l � adu poro�sni�ety sosnami, a potem nie widziała ju�z nic, bo osuwała si�e pionowo,
a�z wreszcie run�eła na ziemi�e.
Zapadła cisza.
Tiril? dobiegło j � a wołanie z góry.
Obmacała si�e. Upadek był bolesny, dotkliwie si�e te�z podrapała.
Chyba prze�zyłampisn�eła.
Zaraz kto�s z nas zejdzie.
Doskonale, pomy�slała, bo troch�e jestem oszołomiona.
Nagle dostrzegła co�s k � atem oka.
W lesie tu�z koło niej kto�s stał.
Odwróciła głow�e.
Ponury m�e�zczyzna, ubrany w skóry jak my�sliwy. Przyprószone siwizn � a włosy
i broda. Lodowato zimne oczy. Tiril, zdj�eta �smiertelnym przera�zeniem, wiedziała,
z kim ma do czynienia.
To był m�e�zczyzna, który �z � adał dziewicy z okolicznych wiosek, kiedy odczuwał
tak � a potrzeb�e. Ten, który poha�nbił Catherine. Młodszy z czarnoksi�e�zników
z Tiersteingram, ten, który powinien spoczywa�c w sarkofagu Catherine.
Ruszył w stron�e Tiril, z oczu wyzierał mu gniew i zdecydowanie.
Fredlund mógłby powiedzie�c Catherine, �ze nie jest to prawdziwy le�snik. Móri
prawdopodobnie natychmiast by si�e zorientował, �ze nie maj � a do czynienia z �zywym
człowiekiem. � Zaden z nich jednak nie miał okazji go ujrze�c, nie mogli
ostrzec Catherine.
122

Baronówna wpadła w jego pułapk�e. A teraz przyszła kolej na Tiril.
Ale Tiril nie była taka jak Catherine. Ona wiedziała. Uderzyła w krzyk.

Rozdział 16
Wiedziony �z � adz � a zemsty zbli�zał si�e do le�z � acej na ziemi dziewczyny.
Wszystko mu odebrano: zamek, now � a kobiet�e, zbiór czarnoksi�eskich formuł.
Ale on, upiór czarnoksi�e�znika, przera�zaj � aca posta�c z rodzaju tych, których najbardziej
si�e obawiano na Islandii, wci � a�z �zył. Zapewne podczas odprawiania czarów
znajdował si�e poza zamczyskiem.
Nie dawało si�e jednak ukry�c, �ze został naznaczony zakl�eciami Móriego. Ubranie
nosił wci � a�z to samo, ale teraz na nim wisiało, twarz wychudła, oczy, z których
wida�c było prawie same białka, zapadły si�e w gł � ab czaszki, a usta sprawiały wra-
�zenie zasuszonych.
Tiril poderwała si�e na równe nogi.
Halt, kleine jungfrau!rozkazał niesamowitym, głuchym głosem, innym
ni�z mówił poprzedniego dnia.
Jungfrau? O mój Bo�ze!
Tiril nie zamierzała go usłucha�c. Ruszyła biegiem i dopiero teraz si�e przekonała,
jakie naprawd�e skutki miał upadek z tak wysoka. Kolano si�e pod ni � a ugi�eło,
zatoczyła si�e, ale ostatnim wysiłkiem woli odzyskała równowag�e i zmusiła nogi,
by j � a niosły. Zaciskaj � ac z bólu z�eby biegła dalej.
Czuła, �ze j � a goni. Dyszał �z � adz � a zemsty, postanowił, �ze wła�snie na niej we�zmie
srogi odwet.
Słyszała, �ze przyjaciele zorientowali si�e w sytuacji, schodzili na dół, ale musieli
szuka�c dobrej drogi, a to si�e przeci � agało.Wdodatku. . . Co b�ed � a mogli zrobi�c,
nawet je�sli zd � a�z � a, w co w � atpiła. Móri, po tak długotrwałym, wymagaj � acym niesamowitej
koncentracji zaklinaniu, był całkiem wyczerpany. Nie starczy mu sił do
walki z rozw�scieczonym czarnoksi�e�znikiem.
Biegła wzdłu�z brzegu, bolały j � a wszystkie ko�sci, najbardziej jednak dokuczało
kolano. Potworny upiór z ka�zdym krokiem był coraz bli�zej. Ju�z niedługo dosi�egnie
j � a straszna magiczna moc, tak jak przedtem dosi�egła Catherine.
Nie, nie mo�ze do tego dopu�sci�c.
Oszalała ze strachu gnała dalej przed siebie, lecz nagle po�slizgn�eła si�e na wystaj
� acym z mchu korzeniu.
124

Teraz. . . teraz ju�z koniec.
Ale. . . Dlaczego on si�e zatrzymał?
Móri wszak nadal stal wysoko na urwisku.
Nagle z innej strony dotarł do niej jaki�s głos o �spiewnym akcencie. Nie rozumiała
j�ezyka, lecz wyłowiła z niego imiona, Tapio, Korvenkuningas, Mielikki,
Jumala. . . Pojawiły si�e te�z inne, których nigdy dot � ad nie słyszała: Sy�j�t�r, Tuoni.
Wiedziała, z czym je ł � aczy�c.
Imiona fi�nskich bogów.
Zdumiona podniosła głow�e. Przed ni � a stał ów niedu�zy, sympatyczny Fin, ale
teraz wygl � adał gro�znie. R�ece uniósł w magicznym ge�scie nad głow � a, stopami
mocno zaparł si�e w ziemi�e. Nie miał zamiaru si�e poddawa�c.
Tiril odwa�zyła si�e spojrze�c za siebie.
Potworny czarnoksi�e�znik trwał jak skamieniały, ani drgn � ał. Ale zakl�ecia Fina
wystarczyły jedynie, by go zatrzyma�c.
Tiril nie �smiała si�e ani poruszy�c, ani nic powiedzie�c Finowi, by przypadkiem
mu nie przeszkodzi�c. Wytrzymaj, chciała go poprosi�c, Móri zaraz b�edzie na dole.
Zdawała sobie jednak spraw�e, jak niebezpieczne mo�ze si�e okaza�c przerwanie
zakl�e�c gu�slarza.
Stary Fin wpadł w trans. Przypuszczała jednak, �ze wie, co robi, �ze wkrótce
nadejdzie pomoc.
Rozci � agni�etej na ziemi Tiril ból potłuczonego ciała i zadrapa�n nie na �zarty
zacz � ał dawa�c si�e we znaki. Do tej pory my�slała o czym innym, teraz miała wra�zenie,
jakby kto�s obdarł j � a �zywcem ze skóry i stratowało stado koni. Przez moment
z bólu i strachu bliska była utraty przytomno�sci, wreszcie jednak usłyszała, �ze
Finowi pospieszono z pomoc � a. Czarnoksi�eskie formuły z Islandii zmieszały si�e
z fi�nskimi zakl�eciami.
Staraj si�e go unicestwi�c prosił Móri, łapi � ac oddech. Skup si�e tylko
na tym, wtedy b�edziemy po dwakro�c silniejsi.
Starzec jeszcze mocniej wyci � agn � ał si�e w gór�e i podniósł głos, usta wypowiadały
kolejne zakl�ecia.
Erling dotarł na dół.
Zobacz, on si�e rozpływa szepn � ał.
Tiril przez rami�e zerkn�eła na upiora hrabiego. Zjawa z ka�zd � a chwil � a stawała
si�e bardziej �załosna, mniejsza, kurczyła si�e w sobie. Zakl�ecia, którymi miał zamiar
odeprze�c czary Móriego i Fina, pozostały nie wypowiedziane. Nie mógł ju�z doby�c
głosu.
Erling przył � aczył si�e do przyjaciół modlitw � a, było ich wi�ec teraz trzech, reprezentuj
� acych trzy ró�zne formy religii czy kultury. We trzech poło�zyli kres istnieniu
ducha złego czarnoksi�e�znika. Poddał si�e z niemym krzykiem, oczy zapadły
si�e w gł � ab czaszki, a cała posta�c rozsypała si�e jak domek z kart, złamała w pół,
zło�zyła w stawach. Wygl � adało to prawie komicznie. Trzej m�e�zczy�zni podeszli
125

do szcz � atków złego hrabiego i pokonali je ostatnim morderczym zakl�eciem, a w
przypadku Erlinga przekle�nstwem.
Na ich oczach ostatni �slad istnienia Tistelgorm znikn � ał z powierzchni ziemi.
Tiril nie mogła znie�s�c ju�z wi�ecej. Miała absolutnie do�s�c wszystkiego. Straciwszy
resztki zdrowego rozs � adku, kulej � ac pop�edziła przed siebie, byle tylko uciec
jak najdalej od tego strasznego miejsca.
Upłyn�eło do�s�c du�zo czasu, zanim m�e�zczy�zni zorientowali si�e, �ze znikn�eła,
wci � a�z stali bowiem nad miejscem, w którym rozpłyn � ał si�e upiór. Na szcz�e�scie
Móri spostrzegł j � a w oddali mi�edzy sosnami i ruszył w pogo�n.
Rozumiał jej panik�e, sam miał ochot�e uciec.Wołał j � a po imieniu, ale Tiril, nie
panuj � ac ju�z nad sob � a, nie słyszała, a mo�ze nie chciała słysze�c.
Poddała si�e dopiero, gdy zabrakło jej sił, a kolano odmówiło zrobienia cho�cby
jeszcze jednego kroku. Wdrapała si�e na kamie�n, mniej wi�ecej tak jak kobieta,
która wspina si�e na krzesło na widok myszy. Zanosiła si�e rozpaczliwym łkaniem.
Móri przemówił najłagodniej jak potrafił:
Tiril, kochana moja, wszystko ju�z min�eło. Las jest ju�z wolny, nigdy wi�ecej
nie padnie na niego potworny cie�n Tistelgorm. Prosz�e wi�ec, zejd�z stamt � ad!
Patrzyła na przyjaciela bł�ednym wzrokiem, próbowała zrozumie�c jego słowa.
Tiril, najmilsza, kiedy zobaczyłem ci�e na dole razem z nim i nie mogłem
do ciebie dotrze�c, my�slałem, �ze serce przestanie mi bi�c. To była najstraszniejsza
chwila w moim �zyciu, a wiesz, �ze wiele do�swiadczyłem. Tiril. . .
Nareszcie si�e opami�etała. Rzuciła si�e w ramiona Móriego. Stali przytuleni do
siebie, policzek przy policzku, ale dziewczyna nie przestawała dr�ze�c, z piersi raz
po raz wyrywał si�e szloch.
Od dawna ju�z jeste�s w podró�zy stwierdziła płacz � ac i �smiej � ac si�e jednocze
�snie. Masz taki długi zarost, �ze drapie mnie przez spódnic�e.
Ale�z, Tirilroze�smiał si�e zaskoczony.Pami�etaj, �ze mówisz do ascety,
który wyrzekł si�e obcowania z kobietami.
Podniósł jednak głow�e i popatrzył na ni � a z u�smiechem. I ona nie mogła ju�z
dłu�zej zachowa�c powagi. Wspi�eła si�e na palce i pocałowała go w czoło.
Mój przyjacielu rzekła cichutko. Mój najdro�zszy przyjacielu!
Móri długo na ni � a patrzył, jakby sprawdzaj � ac, czy Tiril chce, by j � a pocałował
naprawd�e. W ko�ncu delikatnie dotkn � ał wargami jej czoła.
Tak bardzo si�e ciesz�e, �ze ci�e mam, Tiril. Nigdy mnie nie opuszczaj!
Wiesz, �ze ci�e nie zostawi�eszepn�eła mu do ucha.Mo�ze wrócimy teraz
i podzi�ekujemy staremu Finowi?
Owszem, z całego serca.
Doł � aczyli do grupy. Okazało si�e, �ze mieszkaniec Tiveden zacz � ał ju�z opowiada
�c Erlingowi, jak to co�s nie dawało mu spokoju, wybrał si�e wi�ec do G�rtiven. Na
126

widok Móriego i Tiril z zadowoleniem pokiwał głow � a.
Czułem, �ze przytrafiło si�e wam co�s złego! zawołał. Tapio gniewał
si�e, okazywał niepokój. Musiałem wypełni�c jego polecenie.
Tapio władca lasu.
Wdomu u ciebie, ojczulkumówiła Tirilmy�slałam, �ze to na nas Tapio
si�e gniewa, bo nie podoba mu si�e, �ze wchodzimy do jego lasu.
O, nie! On si�e o was martwił. Pragn � ał, by wam si�e poszcz�e�sciło. Chce, aby
jego królestwo pozostało pi�ekne i spokojne. Jego gniew zawsze skierowany był
na Tistelgorm. Zdawałem sobie z tego spraw�e, lecz nie wiedziałem, gdzie szuka�c
zamku. A teraz, jak słysz�e, przestał istnie�c?
Znikn � ał z powierzchni ziemipotwierdził Móri.Pomogłe�s nam pokona�c
ostatnie, co z niego zostało, złego pana na zamku.Wasz pi�ekny las jest teraz wolny
od zła.
To dobrze, ale wy jeste�scie zm�eczeni. Chod�zcie ze mn � a do domu, �zona z pewno
�sci � a co�s dla was przyszykuje.
Zawołał do Fredlunda i Arnego, �ze maj � a schodzi�c ukosem w dół, podczas
gdy oni b�ed � a si�e wspina�c ukosem w gór�e i w ten sposób przyspiesz � a moment
spotkania.
Nero, który przez cały czas si�e szarpał, by pozwolono mu i�s�c za najbli�zszymi,
nie posiadał si�e teraz ze szcz�e�scia.
Nawet Fina przywitał, jakby byli starymi znajomymi.
Gdzie wasze konie? zainteresował si�e stary.
Erling wyja�snił.
To niedaleko st � adpokiwał głow � a Fin.O ile co�s z nich zostało.Wtym
królestwie drapie�zników groziło im niejedno niebezpiecze�nstwo.
Móri otoczył je magicznym kr�egiem o�swiadczyła z dum � a Tiril.
Hmmm mrukn � ał Fin. Wobec tego s � a bezpieczne.
Wkrótce dotarli do koni, spokojnych i wypocz�etych. Ile�z ten Móri potrafi,
pomy�slała Tiril. Inni tak�ze byli pełni podziwu dla Islandczyka.
Móri natomiast sprawiał wra�zenie, �ze jego czarnoksi�eska moc całkiem si�e wyczerpała.
Blady jak trup, na poły �spi � ac, ledwie powłóczył nogami.
Wspaniale było znów dosi � a�s�c wierzchowców, ale stary Fin imieniem Kalervo
otrzymał nowe zadanie: musiał pilnowa�c, by �zadne z nich nie zasn�eło i nie spadło
na ziemi�e.
Fin szedł piechot � a, prowadz � ac Nera. Pies wlókł si�e, jakby zgasła w nim ostatnia
iskra �zycia. Tiril bardzo niepokoiła si�e o ulubie�nca. Gdyby tylko mogła, posadziłaby
go w siodle, ale Nero był prawie tak du�zy jak ko�n.
Zaimponował im sposób, w jaki poruszał si�e Fin. Przemykał si�e niczym łasica,
dotrzymywał tempa koniom. Prawdziwe dzieci�e lasu.
Tiril, cho�c nie bardzo mogła uporz � adkowa�c my�sli, jedno nie dawało spokoju:
Powiodło im si�e, ale nie odnale�zli �zadnego �sladu, mog � acego doprowadzi�c do jej
127

korzeni.
Ale czy po to przyjechali do Tiveden? Tak im si�e chyba wydawało, ale nie
mogła sobie przypomnie�c, dlaczego. Umysł odmówił dalszej pracy.
Tiril siedziała na podłodze w ciepłej chacie Fina. Gdzie�s jakby w oddali Kalervo
opowiadał �zonie o niezwykłym wyczynie, jakiego dokonał. Kobieta nie wierzyła
w m�e�zowskie przechwałki.
Tiril z wysiłkiem otworzyła usta i zapewniła, �ze wszystko to prawda. Kalervo
ocalił jej �zycie i była mu dozgonnie wdzi�eczna. Poprosiła Fredlunda, by zatroszczył
si�e o oddanie skarbu z zamczyska we wła�sciwe r�ece. Je�sli uda si�e dosta�c za
niego jak � a�s zapłat�e, to i Finom powinna przypa�s�c jej cz�e�s�c.
Wszyscy zapewnili j � a, �ze z pewno�sci � a si�e to uda.
Wła�sciwie cały skarb nale�zy do ciebie, Tiril stwierdził Erling. To ty
jeste�s potomkini � a starego hrabiego von Tierstein. Wywodzisz si�e z linii drugiego
syna, tego, którego syn w�zenił si�e w dom Habsburgów, ksi � a�z�ecy dom Austrii.
Ja go nie chc�emrukn�eła w odpowiedzi.
Zjadła owsiank�e o i�scie niebia�nskim smaku, cho�c pewnie w takim stanie
wszystko wydałoby si�e jej przepyszne, widziała, jak Arne zasn � ał w k � acie, jak
kład � a nieprzytomn � a Catherine pod �scian � a. . .
Teraz Nero uło�zył si�e na boku, westchn � ał zadowolony i rozci � agn � ał si�e jak słomianka.
Tiril tak�ze zapadła w sen. Kiedy zasypiała, przypomniała jej si�e czuło�s�c i oddanie
w oczach Móriego, kiedy w G�rtiven ucałował j � a w czoło.

Rozdział 17
Tego samego dnia pó�znym wieczorem dotarli do gospody Tobiasa Fredlunda
w Ramundeboda.
W male�nkiej chacie na odludziu nie pomie�sciliby si�e wszyscy. Tiril i Arnego
obudzono wi�ec ju�z po godzinie.
Poza tym Catherine wymagała starannej opieki. Przez Tiveden przewieziono
j � a w bardzo niegodnej pozycji przerzucon � a jak worek z m � ak � a przez grzbiet
wierzchowca Erlinga. Był to jedyny sposób, by mo�zliwie najszybciej przejecha�c
wraz z ni � a w � askimi �scie�zkami.
� Zona Fredlunda przeraziła si�e ich wygl � adem i tym, �ze na wpół spali siedz � ac
na koniach.
Szykuj pokoje dla wszystkich zarz � adził Fredlund. I daj nam si�e wyspa
�c, zanim zasypiesz nas pytaniami! Nie wystawiaj jedzenia, tylko wod�e dla Nera!
Stało si�e wedle jego �zyczenia. Potem Tiril nic wi�ecej ju�z nie pami�etała, dopiero
w �srodku nocy obudziła si�e nagle i siadła na łó�zku, czuj � ac, �ze w gardle dławi j � a
strach. � Sniło jej si�e, �ze znów jest sama w lesie i goni j � a bezimienna mara.
Oszołomiona rozejrzała si�e po pokoju, przez moment przeraziła si�e, �ze zasn�eła
w starym zamczysku, w ko�ncu jednak dotarło do niej, gdzie jest.
Wstała, przeszła nad �spi � acym Nerem, który nawet nie uchylił powieki, i na
palcach skierowała si�e do pokoju Móriego.
Bez ceregieli wsun�eła si�e pod kołdr�e obok niego. Móri ockn � ał si�e, wyja�sniła
wi�ec krótko:
Miałam zły sen.
Móri przesun � ał si�e, robi � ac jej miejsce. Otoczył j � a ramieniem i przygarn � ał do
siebie. Ju�z wcze�sniej sypiali razem, na Islandii, na statku, w Bergen, i nie robiło
to na nich wra�zenia.
Nie brali jednak pod uwag�e, �ze w miar�e upływu czasu coraz bardziej si�e do
siebie zbli�zaj � a. Ł � acz � ace ich uczucia stawały si�e coraz gor�etsze, nabierały mocy.
Tiril obudziło pianie koguta na tylnym podwórzu zajazdu.
Ciało jej pulsowało, jakby trawiła je gor � aczka, lecz nie od skalecze�n i sinia-
129

ków; po�zar wybuchł w podbrzuszu. Odetchn�eła gł�eboko. Móri spał, ale tulił si�e
do jej pleców, obejmował j � a ramieniem, r�eka spoczywała na jej piersi.
Tiril zastanawiała si�e, co mu si�e �sni.
Mogła go zbudzi�c i pozwoli�c mu zaspokoi�c swoje podniecenie, a zorientowała
si�e, �ze i jego tak�ze. Wida�c nie był �smiertelnie zm�eczony. . .
Pokusa była wielka. Wiedziała jednak, �ze Móriego czeka ci�e�zki dzie�n, musiał
podejmowa�c kolejne próby przywrócenia Catherine do �zycia, no i tyle spraw było
do omówienia.
Westchn�eła wi�ec zrezygnowana, delikatnie rozlu�zniła jego u�scisk, wymkn�eła
si�e z łó�zkaMóri si�e nie obudził opu�sciła jego pokój.
Korytarz zajazdu był pusty. Za oknem z zachmurzonego nieba si � apił deszcz.
Tiril, nie zauwa�zona przez nikogo, wróciła do swojego pokoju. Nero nie ruszył
si�e z miejsca. Znów dała krok przez niego i poło�zyła si�e do łó�zka.
Długo wpatrywała si�e w sufit, a�z po�zar w ciele wygasł sam. Zasn�eła.
Fredlund chciał, by zostali tak długo, jak sobie �zyczyli. Podzi�ekowali za zaproszenie,
lecz Erling spieszył si�e do swoich interesów, a i pozostała trójka powinna
jak najpr�edzej wraca�c do Norwegii. Nie bardzo mieli po co, nie chcieli jednak
zbyt długo by�c komu�s ci�e�zarem.
Niepokoił ich stan Catherine, Móri zajmował si�e ni � a przez cały dzie�n, próbuj � ac
j � a obudzi�c. Pocieszało ich jedynie to, �ze, zdaniem Móriego, wyrwała si�e ju�z spod
władzy złego czarnoksi�e�znika i tylko kwesti � a czasu pozostawało, kiedy otworzy
swe uwodzicielskie oczy.
Wiele dyskutowali tego dnia. Fredlund wezwał wójta, pastora i jeszcze dwie
znacz � ace osoby, aby wszystko odbyło si�e jak nale�zy. Bardzo dumny Arne tak�ze
wzi � ał udział w rozmowach.
Jednogło�snie uznali, �ze Móri powinien otrzyma�c wszystkie rzeczy zwi � azane
z magi � a. W parafii po prostu nie �zyczono sobie, by były na jej terenie, obawiano
si�e, �ze s � a zbyt niebezpieczne. Z ulg � a przyj�eto wiadomo�s�c, �ze zostan � a wywiezione
do Norwegii.
Tiril po minie Móriego poznała, �ze jest bardzo zadowolony z tej decyzji.
Wyja�snił jej, �ze nie ma teraz czasu ani siły na przegl � adanie materiałów zabranych
z krypty, lecz gdy tylko gdzie�s osi � adzie na dłu�zej, przestudiuje je starannie.
Gdzie to b�edzie?ze smutkiem zastanawiała si�e Tiril.
Po skandalicznie pó�znym, zjedzonym ju�z po południu �sniadaniu Tiril i Móri
siedli na ławeczce przed domem.
Co si�e z tob � a dzieje, Móri? spytała dziewczyna. Przez cały czas od
kiedy wstali�smy, dziwnie mi si�e przygl � adasz.
To prawdaodparł pogr � a�zony w my�slach.Wiesz, miałem dzi�s w nocy
bardzo realistyczny sen. � Sniło mi si�e, �ze spała�s w moim łó�zku!
U�smiechn�eła si�e szeroko.
130

Bo taka wła�snie jest prawda. Dr�eczyły mnie koszmary, przemkn�ełam si�e
wi�ec do ciebie.
Koszmary s � a zrozumiałe. Ale rano ci�e nie było?
Nie, o �swicie wróciłam do siebie.
Dlaczego?
W oczach Tiril zapłon�eły iskierki wesoło�sci.
Naprawd�e chcesz, �zebym ci powiedziała? szepn�eła mu prosto do ucha.
Miałam na ciebie tak � a ochot�e, �ze musiałam odej�s�c.
Dlaczego mnie nie obudziła�s? prawie zawołał. Nagle oczy mu si�e za-
�swieciły. A do licha, rozumiem. � Sniła�s mi si�e, a potem nawet. . .
Tiril u�scisn�eła go za r�ek�e. Kiwn�eła głow � a.
Ty te�z mnie pragn � ałe�s. Ale gdybym ci�e obudziła. . . Co by�s zrobił?
Móri westchn � ał.
No có�z. Miała�s racj�e. Dobrze zrobiła�s, �ze poszła�s. Wiesz, czasami si�e zastanawiam,
czy to dobrze, �ze wci � a�z jeste�smy razem.
Chyba tak nie my�slisz naprawd�e?! wykrzykn�eła zrozpaczona.
Och, oczywi�scie, �ze nie. Ale z ka�zdym dniem jest nam trudniej, prawda?
To ty wyznaczasz granice.
Jeste�s jeszcze taka młoda. A ja obci � a�zony. Powołanie czarnoksi�e�znika czyni
ze mnie istot�e, której powinna�s unika�c, najmilsza.
Widz�e, �ze nie zamierzasz zrezygnowa�c zauwa�zyła z gorycz � a. Wcale
zreszt � a tego nie chc�e. Ale je�sli b�edziemy unika�c podobnych pułapek jak dzisiejszej
nocy, mo�zemy chyba dalej si�e przyja�zni�c? Bardzo ci�e potrzebuj�e, wiesz chyba
o tym.
Pogładził j � a po policzku. W jego ciemnych oczach l�sniła niewypowiedziana
czuło�s�c.
Wiesz, �ze ja tak�ze potrzebuj�e ciebie. Zostaniemy wi�ec razem jeszcze przez
jaki�s czas. A teraz chod�z, chc � a, aby�smy wzi�eli udział w spotkaniu dotycz � acym
skarbu z Tiersteingram.
Okazało si�e, �ze skarb miał raczej warto�s�c zabytkow � a ni�z pieni�e�zn � a. Decyzja,
co z nim zrobi�c, nale�zała do Tirilspadkobierczyni. Rozwa�zali, czy nale�zy bra�c
pod uwag�e szlachciców, krewnych Gustafa Wetleva, lecz doszli do wniosku, �ze
im nic si�e nie nale�zy.
Po gł�ebokim namy�sle Tiril wybrała po jednej rzeczy dla ka�zdego, kto brał
udział w koszmarnej wyprawie. Kalervo miał tak�ze co�s otrzyma�c Fredlund
zobowi � azał si�e, �ze zamieni klejnot starego na gotówk�e. Sama Tiril wybrała sobie
jeszcze jedn � a rzecz, a reszt�e przekazała wójtowi, który obiecał dopilnowa�c, aby
znalezione przedmioty trafiły do muzeum. Wszystko spisano, by pó�zniej nie było
�zadnych w � atpliwo�sci.
131

Nie powinni�smy si�e wzbogaci�c na tej wyprawie o�swiadczyła Tiril zdecydowanie.
Była na to zbyt przykra.
Catherine by�c mo�ze nie zgodziłaby si�e z ni � a, lecz baronówny nie pytano o zdanie.
Miała otrzyma�c swoj � a, cz�e�s�c, kiedy si�e obudzi.
Je�sli to w ogóle nast � api.
Tego wieczoru Erling nie mógł sobie znale�z�c miejsca.
Gn�ebił go los Catherine. Tiril nie odst�epowała Móriego.
Erling poczuł si�e opuszczony.
W Bergen zawsze miał pod r�ek � a skuteczny �srodek przeciwko samotno�sci.
Do�s�c tam było pi�eknych dziewcz � at, gotowych na ka�zde jego skinienie. W ten
sposób młody potomek Hanzeatów znajdował kilka godzin zapomnienia.
Starym zwyczajem tak samo uczynił i tutaj. Jedna ze słu�z � acych w zaje�zdzie
przez cały dzie�n słała mu t�eskne spojrzenia. Była ładna i wygl � adała na do�swiadczon
� a, wiedział wi�ec, �ze nie zrywa niewinnego kwiatka, na to nie pozwalało mu
sumienie.
Dziewczyna bardzo ch�etnie przyszła wieczorem do jego pokoju.
Ofiarowała mu kilka chwil przyjemno�sci, była łagodna, ch�etna i pozwoliła mu
na wszystko.
Ale kiedy wyszła, Erling pogr � a�zył si�e w my�slach.
Czuł si�e oszukany.
Wszystko było dobrze, ale czego�s mu brakowało.
Poczucie niezaspokojenia długo nie pozwalało mu zasn � a�c.
Kiedy wreszcie zrozumiał, w czym rzecz, zacz�eło mu si�e robi�c na przemian
zimno i gor � aco.
To przecie�z niemo�zliwe!
Zirytowała go dziewczyna, która podczas zbli�zenia sprawiła na nim wra�zenie
drewnianej lalki.
Nie, to niesprawiedliwe, panna była bardzo wprawn � a kochank � a.
Ale gdzie podział si�e ogie�n, ta iskra, ten diabelski błysk, który. . .
Który miała Catherine!
Prawda raziła go niczym piorun.
Ten ci � agły dokuczliwy l�ek o ni � a, troska, strach, kiedy znikn�eła. . .
Erling poderwał si�e z łó�zka i zapukał do drzwi Móriego. Spieszyło mu si�e tak,
�ze nie mógł si�e doczeka�c zaproszenia.
Czarnoksi�e�znik siedział przy stoliku i ogl � adał zwój pergaminu.
Móri! Musisz uratowa�c Catherine! Teraz, natychmiast!
Ale�z, mój drogi, co si�e stało? Czy jej stan si�e pogorszył?
Nie, o tym nic nie wiem. Ale. . . Do diabła, Móri, ja kocham t�e szalon � a
dziewczyn�e!
Umysł Móriego pracował jakby na zwolnionych obrotach.
Catherine?
132

Tak, do diabła, czy tak trudno ci to zrozumie�c?
A co z Tiril?
Erling troch�e si�e uspokoił.
Tiril poza tob � a �swiata nie widzi, dobrze o tym wiesz. Nie potrafi�e jej da�c
tego, czego pragnie, bo spotkała ciebie. A przy tobie wszyscy inni bledn � a.
Jest bardzo do ciebie przywi � azana.
Wiem o tym. Mnie tak�ze jest bliska, lecz nie w ten sposób jak powinna.
Catherine to ogie�n, kaprysy i humory, egoizm i bezczelno�s�c, i. . . Ona jest po
prostu cudowna!
Chyba rzeczywi�scie, skoro trze�zwy przedsi�ebiorca Erling M�ller stracił dla
niej głow�e.
Erling zas�epił si�e.
Widzisz, zakochałem si�e w Tiril wła�snie dlatego, �ze była inna. Inna ni�z
wszystkie te panny z dobrych rodzin, które znałem w Bergen. Te, które kokieteryjnie
poklepywały mnie po r�eku i szelmowsko, w ramach panie�nskich zabaw,
udawały, �ze daj � a si�e uwie�s�c. Odgrywały cnotliwe, lecz do łó�zka dawały si�e wci � agn
� a�c bez najmniejszego trudu, a to stawało si�e wr�ecz nudne. Tiril ró�zniła si�e od
nich, pokochałem j � a za jej szczero�s�c, miło�s�c do ludzi, lojalno�s�c i naturalno�s�c.
Potem jednak pojawiła si�e Catherine, jeszcze dziwniejsza. I widzisz, Móri, j � a moja
mieszcza�nska rodzina przyj�ełaby z otwartymi ramionami. Baronówna, mój ty
�swiecie, posiadaj � aca tak znacz � acych przodków, i te maniery kiedy oczywi�scie
sama tego chce dobry smak, i uroda. A Tiril? Moja siostra nigdy jej nie zaakceptuje,
bo Tiril ubiera si�e, jak jej przyjdzie na to ochota. Takie zachowanie
nie jest tolerowane. Aby by�c oryginaln � a i samodzieln � a, nale�zy trzyma�c si�e mody.
Przynajmniej takie jest zdanie mej matki i siostry. One niczego nie pojmuj � a!
Móri przygl � adał mu si�e z podziwem.
To dopiero była przemowa! Tak długo nigdy jeszcze nie mówiłe�s. Owszem,
rozumiem twoje zainteresowanie Catherine. Ale to, co powiedziałe�s o rodzinie. . .
Tiril wszak znacznie przewy�zsza Catherine urodzeniem?
Tiril jest nie�slubnym dzieckiem jakiej�s ksi�e�zny i nieznanego wielmo�zy.
W tym tkwi cała ró�znica. Moja rodzina nigdy nie zaakceptowałaby Tiril, gdyby
dowiedziała si�e, �ze nie jest ona w ogóle dzieckiem konsula.
Móri znów pochylił si�e nad kawałkiem pergaminu.
Wobec tego ciesz�e si�e, �ze nie mam �zadnej rodzinymrukn � ał cierpko.
Erling zamilkł.
Kochasz Tiril, prawda? spytał wreszcie.
Móri odrzekł dopiero po pewnym czasie:
Jeste�smy sobie bardzo bliscy.
O tym wiem. Ale nie odpowiedziałe�s na moje pytanie.
Nie mam prawa na nie odpowiada�c.
A wi�ec znam odpowied�z.
133

Usiadł na łó�zku Móriego.
Wiesz, ty i ja bardzo ró�znimy si�e od siebie. Zbli�zyła nas troska o Tiril. Musz
�e przyzna�c, �ze cz�esto bywałem zazdrosny, bo zawsze mi si�e wydawało, �ze ona
woli ciebie. Chciałem ci tylko powiedzie�c, �ze nigdy nie miałem tak wspaniałych
przyjaciół jak ty i Tiril, i Nero. Tak dobrze mi było przez te wszystkie dni, które
sp�edzili�smy razem. Nie mam ochoty wraca�c do Bergen.
Doskonale ci�e rozumiem. Nigdy nie potrafiłbym �zy�c tak jak ty. Wielka
odpowiedzialno�s�c, dokumenty, sprawy, o których musisz pami�eta�c, ludzie, którym
musisz okazywa�c uprzejmo�s�c. Ale z drugiej strony to bezpieczne �zycie. Moje
�zycie nie jest godne zazdro�sci. A ju�z na pewno nie wolno mi wci � aga�c w nie Tiril.
Pewnie masz racj�e, Móri. . . Co b�edzie z Catherine?
Czarnoksi�e�znik u�smiechn � ał si�e leciutko.
Teraz, kiedy wiem, ile ona dla ciebie znaczy, uczyni�e dla niej, co w mojej
mocy. Musz�e przyzna�c, �ze do tej pory zajmowałem si�e ni � a raczej z obowi � azku,
jest bowiem kontrowersyjn � a postaci � a. Pytanie tylko. . .
Umilkł.
Prosz�e, doko�nczpoprosił przej�ety Erling.
Pytanie, jak wielkich szkód doznała.
Cielesnych?
Nie, z pewno�sci � a dojdzie do siebie, to silna dziewczyna, nie laleczka z porcelany.
Bardziej niepokoj�e si�e o jej dusz�e. Nie wiemy, co prze�zyła, ile z tego
zrozumiała.
Chodzi ci o to, kim on był? Pozostaje nam tylko czeka�c. . . Erling zadr
�zał.Na jej miejscu z cał � a pewno�sci � a bym zwariował.
Ja tak�ze przyznał Móri. Miejmy nadziej�e, �ze tak si�e nie stanie.
Przyjaciel wahał si�e.
Hmmm.. . czy nie mogliby�smy i�s�c do niej teraz?
Niedawno do niej zagl � adałem, a przez cały czas czuwa nad ni � a słu�z � aca.
Lepiej, by�smy pozwolili jej w spokoju nabra�c sił.
Erling skin � ał głow � a. Wiedział, która słu�z � aca czuwa nad Catherine. Nie miał
ju�z ochoty si�e z ni � a spotka�c. Ze spuszczon � a głow � a wyszedł z pokoju Móriego.
Jakie brudne było moje prywatne �zycie, pomy�slał dokonuj � ac rachunku sumienia,
kiedy wrócił do łó�zka. Nie mam prawa oskar�za�c Catherine.
Móri i Tiril pasuj � a do siebie. Oboje s � a tacy czy�sci. Podczas gdy Catherine
i ja. . .
Wrócił pami�eci � a do ich wspólnie sp�edzonej nocy, do wstrz � asu, jaki wywołała
w nim jej swoboda i wyuzdanie. To jego ciasne konserwatywne wychowanie!
Kobieta powinna by�c bierna i wdzi�eczna. Ot, i wszystko.
Kiedy my�slał o szalonej Catherine, poczuł, �ze t�eskni za ni � a całym ciałem.
Wstrz � asaj � acym prze�zyciem były jej pocałunki, swawolne zachowanie. Wspomi-
134

nał swoje kochanki, dziewcz�eta, na których twarzach pojawiał si�e wyraz cierpienia,
i te, które patrzyły na�n z uwielbieniem jak na pana i władc�e. . .
Erling po prostu potrzebował czasu, by zaakceptowa�c fakt, �ze i kobiety maj
� a swoje potrzeby, �ze wolno im folgowa�c. własnym pragnieniom. Erling przypomniał
sobie, jak Catherine ustami zbli�zyła si�e do. . .
Zaczerpn � ał oddechu. Wtedy zawstydził si�e i rozgniewał, teraz na sam � a my�sl
zalała go fala rozkoszy, jakiej nie zaznał nigdy przedtem.
Móri, błagał w duchu. Uzdrów j � a! Musz�e prze�zy�c jeszcze wiele takich nocy!
Bo�ze, przecie�z ja kocham t�e szalon � a czarownic�e!
Która, jak twierdzi Móri, wcale nie jest prawdziw � a czarownic � a A on przecie�z
wie najlepiej.
W ka�zdym razie na niego, Erlinga, rzuciła czar.
Ten łajdak z lasu by�c mo�ze j � a zha�nbił! Erling wiedział, �ze Móri rozkazał
dziewkom słu�zebnym umy�c baronówn�e od stóp do głów. Je�sli została zgwałcona,
z pewno�sci � a umyły j � a wsz�edzie bardzo dokładnie.
Czy Móri widział Catherine nag � a? Ta my�sl sprawiła mu przykro�s�c. Ale nie,
raczej nie, pewnie do takich zabiegów wyznaczył kobiety. Zawsze odznaczał si�e
wielk � a delikatno�sci � a. Nigdy nie uczyniłby czego�s podobnego.
Erling zorientował si�e, �ze jego my�sli uporczywie kr � a�z � a wokół tego samego
tematu.
A najdziwniejsze, �ze nie miał ochoty na �zadne inne młode dziewcz�eta. Tak
samo jak wówczas, gdy zakochał si�e w Carli, a potem w Tiril, stał si�e m�e�zczyzn � a
jednej kobiety.
Zacz � ał zbli�za�c si�e do innych dopiero gdy s � adził, �ze Tiril nie �zyje, a pó�zniej
gdy z gorycz � a stwierdził, �ze przedkłada ona towarzystwo Móriego.
Na jego ustach pojawił si�e nieco drwi � acy, lecz pobła�zliwy u�smieszek. Głow�e
dam, �ze oboje s � a wci � a�z nietkni�eci! Zaraz jednak spowa�zniał. Dobry Bo�ze, wró�c
�zycie Catherine!

Rozdział 18
Catherine obudziła si�e nast�epnego dnia przed południem. Przeci � agn�eła si�e
w łó�zku jak kotka i spojrzała na trzech zatroskanych m�e�zczyzn: Móriego, Erlinga
i Tobiasa Fredlunda.
Ach, jak mnie boli całe ciało, czy�zby�scie mnie wzi�eli gwałtem, wszyscy
trzej po kolei?
Nie z powag � a odparł Móri.
Szkoda! To mogłoby by�c interesuj � ace.
Erling uj � ał j � a za r�ek�e i przysiadł na łó�zku.
Catherine, najdro�zsza. . . jeste�smy twoimi przyjaciółmi i uczynimy wszystko,
�zeby ci pomóc. . .
Pomóc? Dlaczego?
Zdumiona rozejrzała si�e dokoła.
Ale�z. . . Jak ja si�e tu znalazłam?
Móri wtr � acił z powag � a:
Catherine, miała�s wypadek.
Wypadek? Ja?
Popatrzyła na niego, marszcz � ac brwi. Spróbowała usi � a�s�c, lecz z j�ekiem opadła
na poduszki.
Ach, wszystko mnie boli. Co si�e wydarzyło? Nie �smieli pyta�c, nie chcieli
budzi�c wspomnie�n, które by�c mo�ze wymazała z pami�eci.
Erling spróbował jeszcze raz:
Moja kochana, pozwól mi si�e sob � a zaopiekowa�c! Zosta�n ze mn � a na całe
�zycie! Jako moja �zona.
Catherine wybałuszyła oczy.
Co takiego? Na całe �zycie? Mój Bo�ze, przecie�z taki byłe�s nudny w łó�zku!
Erling drgn � ał, sp � asowiał i ukradkiem zerkn � ał na Fredlunda. Co ona jeszcze
zamierza wyjawi�c?
Co to ma w ogóle znaczy�c? zniecierpliwiła si�e Catherine. Wszyscy
trzej wygl � adacie jak grabarze. O jakim wypadku gadacie?
136

Cierpisz na zanik pami�eci, Catherine rzekł Móri. Ale teraz pani Fredlund
przygotowała ci co�s do zjedzenia.
Catherine w tej chwili jedzenie nie obchodziło. Z całych sił starała si�e odtworzy
�c bieg wydarze�n.
Wypadek. . . w lesie? Nic nie pami�etam.
A co pani pami�eta, baronówno? spytał Fredlund, zanim Móri zd � a�zył go
powstrzyma�c.
Co pami�etam? Blask ksi�e�zyca. Wspi�eli�smy si�e na skał�e. Tiril i Erling rozgniewali
si�e na mnie. Erling wrzeszczał, �zebym wracała. Dlaczego? Nagle
twarz jej si�e rozja�sniła.
- Ach, ju�z wiem! Ten przystojny le�snik!
Spostrzegli, �ze pami�e�c znów jej si�e m � aci, szukała czego�s w my�slach.
Jak to było z tym le�snikiem? starał si�e dowiedzie�c Móri. Catherine ju�z
zacz�eła wspomina�c, by�c mo�ze wi�ec nale�zało to doprowadzi�c do ko�nca.
No wła�snie, jak to si�e stało? powtórzyła pod nosem. Wida�c było, jak
bardzo dr�eczy j � a luka w pami�eci.Poszli�smy. . . do lasu. Byłam rozpalona, ciało
mi płon�eło. A on był taki przystojny. Ale taki zimny! Z pewno�sci � a chodził po lesie
przez cał � a noc, bo dło�n miał lodowat � a!
Popatrzyli na siebie. Mo�ze lepiej jej przerwa�c w tym miejscu?
Catherine jednak mówiła dalej:
Szli�smy daleko i szybko. Bardzo szybko, ledwie zdołałam dotrzyma�c mu
kroku. I wiecie, on nagle zacz � ał mówi�c po niemiecku! Ale ja tak�ze znam niemiecki,
z porozumieniem nie było wi�ec kłopotów.
Czy zachowywał si�e przyja�znie? spytał Erling.
Mieli wra�zenie, �ze czas si�e zatrzymał. � Zycie zajazdu, losy ludzi i zwierz � at
przestały jakby do nich dociera�c.
Przyja�znie? Nie, tego bym nie powiedziała. Był wr�ecz grubia�nski, ale ja to
lubi�e. M�esko�s�c tak na mnie wspaniale działa.
Umilkła. Kto�s odwołał Fredlunda, opu�scił ich.
A potem?naciskał Erling.
Catherine potarła oczy, jakby chciała dogrzeba�c si�e czego�s w pami�eci. A mo�ze
zatrze�c w niej jakie�s straszne wspomnienie?
Tak trudno mi co�s sobie przypomnie�c. Podczas tego wypadku, o którym
mówicie, musiałam uderzy�c si�e w głow�e. Wszystko pami�etam jak przez mgł�e,
niewyra�znie.
Mo�zesz si�e z tego tylko cieszy�c, pomy�sleli obaj.
Stan�eli�smy przed gór � a. . . Wysok � a i strom � a. On zacz � ał wsuwa�c mi r�ece pod
ubranie, stawał si�e coraz bardziej natr�etny. Nie miałam nic przeciwko temu, ale
wiało od niego chłodem i taki był niedelikatny. Zacz�ełam. . .
Urwała na chwil�e, wzrok jej si�e zm � acił.
Zacz�ełam protestowa�c. Mówiłam, �zeby si�e zachowywał jak nale�zy, �ze jestem
dam � a, baronówn � a. Wtedy zacz � ał si�e �smia�c. Ten �smiech był straszny. Powie-
137

dział, �ze znacznie przewy�zsza mnie urodzeniem. Rozgniewało mnie to, wi�ec powiedziałam:
"Zwa�zaj na słowa! Jeste�s prostakiem, zwykłym le�snikiem i nie chc�e
mie�c z tob � a ju�z nic wi�ecej do czynienia. Pu�s�c mnie, prosz�e!"
Catherine umilkła na dług � a chwil�e.
Potem nic ju�z nie pami�etam. Naprawd�e nic.Zastanowiła si�e.A mo�ze
jednak?
Popatrzyła na nich wzrokiem, z którego biła bezradno�s�c. Wyniosły, pewny
siebie ton gdzie�s znikn � ał. Nie była ju�z władcz � a szlachciank � a i czarownic � a, lecz
tylko wystraszon � a młod � a kobiet � a.
Nie wiem, czy to sen, czy nie, wszystko było takie rozmyte. Znalazłam si�e
wewn � atrz skały. Nie, to niemo�zliwe. Chyba �ze on to król gór?
Nie, nie był królem gór spokojnie rzekł Móri.
O, mów do mnie tym łagodnym tonem szepn�eła przera�zona. Tak mi
zimno, zi � ab przenika mnie a�z do szpiku ko�sci.
Erling próbował j � a przytuli�c, lecz go odepchn�eła.
Nie, nie ty, niedojdo, nic nie wiesz o kobietach! Móri, trzymaj mnie mocno!
Dwaj m�e�zczy�zni porozumieli si�e wzrokiem. Erling skin � ał głow � a, a Móri niech
�etnie przygarn � ał dziewczyn�e do siebie. Erling zorientował si�e, �ze przyjaciel my-
�sli o Tiril, �ze czuje si�e wobec niej winny.
Catherine nie przestawała dr�ze�c. Teraz jednak nale�zało wyci � agn � a�c z niej
wszystko, nie było odwrotu.
Naprawd�e znalazła�s si�e we wn�etrzu górywyja�snił Móri najłagodniej jak
potrafił.
Naprawd�e? zaj � akn�eła si�e.
Czy on ci co�s zrobił? pytał z napi�eciem Erling.
On. . . on mnie tam zaci � agn � ał. Wlókł mnie za rami�e po ziemi, w ciemno�s�c.
St � ad wi�ec jej poszarpane, brudne ubranie. Catherine dr�zała, szcz�ekaj � ac z�ebami.
Jak ton � acy uczepiła si�e Móriego i wyj � atkowo nie kryła si�e za tym ch�e�c
uwiedzenia.
Tak ciemno szepn�eła. Tak strasznie ciemno, nie wiedziałam, gdzie
jestem. S � adz�e jednak, �ze po prostu opowiadam wam swój sen, to si�e nie zdarzyło
naprawd�e, bo wiem, �ze próbowałam krzycze�c, ale z moich ust nie wydobył si�e
�zaden d�zwi�ek, to musiało si�e wi�ec wydarzy�c we �snie. Tak, na pewno to tylko sen
przekonywała sam � a siebie.
Oczywi�scie przytakn � ał Móri. Oczywi�scie, to był sen.
Ale bardzo realny.
Opowiedz, co działo si�e dalej.
Niewiele wi�ecej pami�etam. Okazał mi tak � a brutalno�s�c, wrzucił do jakiego�s
korytarza. . .
Spojrzeli na siebie, twarze mieli kamienne, bez wyrazu.
A potem? Erling z trudem wymówił pytanie.
138

Sprzeciwiałam si�e, walczyłam, bo przestało mnie to bawi�c. On był lodowato
zimny. A pó�zniej. . .
Wida�c było, �ze Catherine niczego nie rozumie.
Potem nic ju�z nie wiem. Miałam wra�zenie, �ze zapadłam w letarg, w �spi � aczk
�e.
Nic wi�ec ci nie zrobił?
Nie. Tak.
To znaczy?przez cały czas pytał Erling. Móri tylko delikatnie gładził j � a
po głowie.
Kiedy si�e dzisiaj obudziłam, czułam ból.
To wiemy, całe ciało ci�e bolało.
I tam, w dole.
Zapadła cisza. Wreszcie Erling zakl � ał brzydko, w oczach zakr�eciły mu si�e łzy.
Móri, co si�e ze mn � a działo? Gdzie mnie znale�zli�scie?
Boj�e si�e, tak si�e boj�e, �ze wydarzyło si�e co�s strasznego.
W istocie odpowiedział Móri.
Spojrzeli na siebie, Erling skin � ał głow � a.
Móri opowiedział Catherine cał � a ich histori�e: gdzie dotarli, w jaki sposób
i gdzie j � a znale�zli. Jak na zawsze zniszczyli zamczysko i jego władc�e. Najlepsze
dla niej było, by poznała cał � a prawd�e, przynajmniej nie b�edzie j � a przez całe
�zycie dr�eczy�c niepewno�s�c.
Catherine była siln � a kobiet � a. Wiele prze�zyła. Niszczyła innych, czerpała z �zycia
wszelkie przyjemno�sci, jakie tylko si�e dało, a nawet posuwała si�e do ostateczno
�sci, u�smiercała, gdy okazywało si�e to niezb�edne dla jej wygody.
Umiała te�z przyj � a�c do wiadomo�sci to, co stało si�e w zamku, który pó�zniej rozpadł
si�e w pył. Z jej tupetu jednak nic nie zostało. Płakała jak dziecko, szlochem
daj � ac upust przera�zeniu.
Móri spokojnie próbował zamieni�c si�e na miejsca z Erlingiem. Na jaki�s czas
si�e udało, dopóki Erling nie wypowiedział kilku słów pocieszenia. Wówczas Catherine
odkryła zamian�e i gniewnie odepchn�eła Erlinga. Móri znów musiał usi � a�s�c
przy niej i wysłuchiwa�c niewyra�znego histerycznego mamrotania:
Uciekaj tam, gdzie pieprz ro�snie, Erlingu, ty nic nie wiesz. Móri i ja nale-
�zymy do siebie, jeste�smy do siebie podobni, b�edziemy razem na zawsze, wiem,
�ze on tego pragnie. . .
Erling zacz � ał mówi�c o Tiril, lecz Móri ostrzegł go gestem. Erling wiedział,
dlaczego. Gdyby Catherine dowiedziała si�e o uczuciach, jakie Islandczyk �zywi
wobec młodszej dziewczyny, �zycie Tiril byłoby w niebezpiecze�nstwie.
Tak naprawd�e Erling nie bardzo wierzył, by Catherine potrafiła posun � a�c si�e
jeszcze kiedy�s do ostateczno�sci, jej �smiało�s�c wyra�znie przygasła.
Erlinga ogarn�eło przygn�ebienie. Nareszcie zrozumiał, �ze kocha t�e rozpustn � a
kobiet�e, i zdołałby zapewni�c jej spokojne, godne �zycie. Ona jednak nie chciała go
139

zna�c, po tym, jak jej zdaniem, nie sprawdził si�e w chwilach uciechy.
Tak bardzo pragn � ał przytuli�c j � a teraz do siebie, aby poczuła si�e przy nim bezpiecznie.
Ale to Móri musiał przyj � a�c dławi � acy j � a strach, czule gładzi�c po policzku
i zapewnia�c, �ze ma wiernych przyjaciół, którzy nigdy jej nie opuszcz � a.
Twarz Móriego pozostawała bardziej �sci � agni�eta i bez wyrazu ni�z zwykle. Erling
cieszył si�e, �ze przynajmniej Tiril nie widzi, co si�e dzieje. Wybrała si�e na
przechadzk�e z Nerem.
Bardzo by j � a zasmuciła ta scena i słowa Catherine.
Na my�sl o Tiril i Nerze Erling przypomniał sobie co�s jeszcze:
Catherine. . . Kiedy zobaczysz Nera, serdecznie mu podzi�ekuj! To jego upór
ci�e uratował. Wyczuł, �ze jeste�s gdzie�s w pobli�zu, i nie poddał si�e, dopóki ci�e nie
odnale�zli�smy.
Erling ma racj�e za�swiadczył Móri.
Catherine u�smiechn�eła si�e blado.
B�ed�e o tym pami�eta�c. To dobry pies!
Niezwykła pochwała w ustach osoby, któr � a niewiele obchodziły psy czy
w ogóle zwierz�eta. Catherine znów pogr � a�zyła si�e w mrocznych wspomnieniach
z Tiersteingram. Podniosła na Móriego zapłakan � a, zapuchni�et � a twarz.
Ale jak ty mo�zesz teraz mnie pragn � a�c?wyszeptała ledwie słyszalnie.
Po tym, co si�e stało, jestem jak zara�zona, skalana. Ach, nie mog�e o tym my�sle�c!
Móri powstrzymał si�e od stwierdzenia, �ze nigdy jej nie pragn � ał. Nie był na to
wła�sciwy moment.
Dziewcz�eta z zajazdu umyły ci�e starannie, opłukały, powiedziałbym, wyszorowały
na zewn � atrz i od �srodka. Ale mo�zesz si�e wyk � apa�c, je�sli chcesz. Moim
zdaniem to dla ciebie w tej chwili najlepsze.
Zastanowiła si�e.
Dobrze. Wyk � api�e si�e. Potem b�ed�e jak nowo narodzona.
Catherine nie byłaby sob � a, gdyby nie zadała kolejnego pytania:
A co ze skarbem? Znale�zli�scie go?
Owszem odparł Erling.
Naprawd�e? Du�zy? S � a jakie�s klejnoty? Poka�zcie mi! Teraz, zaraz!
Erling wyja�snił, �ze skarb nie okazał si�e szczególnie imponuj � acy i �ze Tiril postanowiła,
by wi�ekszo�s�c znalezionych przedmiotów trafiła do muzeum.
Catherine prychn�eła.
Tiril? Do muzeum? Czy ona oszalała? Czy�scie go ju�z oddali? Chc�e go
zobaczy�c, zanim b�edzie za pó�zno.
Poderwała si�e, zapominaj � ac o wszelkim bólu.
Spokojnie rzekł Móri, który nareszcie zdołał uwolni�c si�e z jej u�scisku.
Twoja cz�e�s�c została, niewiele z tego, co znale�zli�smy, dało si�e zamieni�c na gotówk
�e. Były tam przede wszystkim przedmioty z �zelaza, maj � ace jedynie warto�s�c
zabytkow � a. Interesuj � a si�e nimi tylko badacze.
140

Wpatrywała si�e w nich, przenosiła wzrok z jednego na drugiego.
A złoto? Złoto, srebro, kamienie szlachetne? Musiało tam by�c co�s takiego!
Czy�zby Tiril ukryła wszystko dla siebie?
Tiril niczego nie schowała zapewnił Móri zgn�ebiony. Chocia�z cały
skarb w zasadzie nale�zał do niej, wszystko, co miało warto�s�c, podzieliła mi�edzy
uczestników wyprawy. Nawet stary Fin, który na koniec uratował jej �zycie, otrzymał
swoj � a cz�e�s�c.
Fin? drwi � aco za�smiała si�e Catherine. Na có�z jemu złoto i srebro
na tym pustkowiu? No dobrze, gdzie moja cz�e�s�c? Co dostałam? Stary połamany
widelec?
W czasach hrabiego nie u�zywano widelców cierpko zauwa�zył Erling.
Oczy mu pociemniały.Ale mo�zesz zobaczy�c. Twoja cz�e�s�c skarbu le�zy tu, w pokoju.
Prosz�e.
Catherine rozerwała w�ezełek. Z niedowierzaniem wpatrywała si�e w zawarto
�s�c, cztery złote agrafy z topazami.
Tylko ty dostała�s jakie�s ozdoby, bo jeste�s dostatecznie pró�zna, by je nosi�c
z gorycz � a powiedział Erling. Jemu tak�ze nie spodobała si�e chciwo�s�c Catherine
i nieufno�s�c wobec Tiril.
Ona jednak nie miała dla nich czasu. Zafascynowały j � a nowe klejnoty.
Ciekawe, ile za nie dostan�e w Christianii.
Erling wstał, miał ju�z tego do�s�c.
Tak, sprzedaj je! A potem w krótkim czasie wydaj pieni � adze. Wtedy nie
b�edziesz miała ani gotówki, ani klejnotów.
Nareszcie Catherine dostrzegła ich niech�e�c.
Przepraszam rzuciła beztrosko. Oczywi�scie, �ze ich nie sprzedam.
Zatrzymam na pami � atk�e najstraszniejszego wydarzenia w moim �zyciu.
Zaniemówili, nie wiedzieli, co odpowiedzie�c. Chod�zmy poszuka�c Tiril
i Neramrukn � ał w ko�ncu Erling.

Rozdział 19
Tydzie�n pó�zniej czworo przyjaciół wraz z Nerem min�eło granic�e z Norwegi � a.
Jechali tym razem go�sci�ncem, zapominaj � ac, �ze stosunki mi�edzy Szwecj � a a Norwegi
� a nie s � a najlepsze.
Karol XII nie �zył od kilku lat, lecz rozgoryczenie wojn � a, jak � a prowadził przeciwko
Norwegii, wci � a�z nie opuszczało ludzi. Podró�zni na granicy napotkali problemy,
musieli wi�ec si�e cofn � a�c.
Przeprawili si�e w innym miejscu, w fi�nskich lasach. Długiej granicy pomi�edzy
oboma krajami nie wsz�edzie strze�zono równie pilnie.
Tiril w fi�nskich lasach czuła si�e nieswojo. Zbyt wiele złych wspomnie�n ł � aczyło
jej si�e z le�snymi bezdro�zami. Cieszyła si�e, gdy wreszcie wyjechali na jasne
tereny Solor.
Catherine nie czyniła �zadnej tajemnicy z tego, �ze pragnie Móriego. Uznała, �ze
Islandczyk kocha si�e w niej na zabój, nie �smie tylko wyzna�c swoich uczu�c z powodu
zazdrosnej Tiril. Zdaniem Catherine, Tiril wcale a wcale go nie obchodziła,
ale nie chciał wyrz � adza�c krzywdy tej głupiej g�esi.
Nie przepu�sciła �zadnej okazji, by dokuczy�c Tiril ci�etym komentarzem na temat
jej wygl � adu, niezdarno�sci albo nieprzemy�slanych uwag.
Móri miał szczer � a ochot�e powiedzie�c jej, �zeby poszła sobie do diabła, bo on
i Tiril nale�z � a do siebie, nie �smiał jednak. Wci � a�z nie bardzo wiedział, czego mo�zna
si�e spodziewa�c po Catherine. Co prawda złagodniała nieco, czasami przeszywał
j � a dreszcz l�eku, nie odnosiła si�e ju�z tak lekcewa�z � aco do towarzyszy.
Móri jednak uwa�zał, �ze jest niezno�sna. Podczas ka�zdego noclegu w kolejnych
zajazdach musiał starannie zamyka�c drzwi, a je�sli to okazywało si�e niemo�zliwe,
nara�zał si�e na zaproszenia tak natr�etne, �ze wstyd mu było za baronówn�e. Musiał
post�epowa�c niezwykle dyplomatycznie, by si�e jej pozby�c.
Tiril cierpiała, cierpiał te�z Erling.
Bardzo rzadko Tiril udawało si�e porozmawia�c w cztery oczy z Mórim i zwykle
mogli zamieni�c zaledwie kilka słów. Tiril pocieszało jedynie to, �ze Móri sykn � ał
kiedy�s: "Czasami �załuj�e, �ze j � a uwolnili�smy!"
Dopiero gdy doje�zd�zali do Christianii, nadarzyła si�e sposobno�s�c dłu�zszej roz-
142

mowy. Catherine wypiła wtedy kilka kieliszków za du�zo, musieli zanie�s�c j � a do
sypialni. Zgasła tam jak zdmuchni�eta �swieczka.
Erling siedział w wyszynku, pogr � a�zony w ponurych rozmy�slaniach, lituj � ac si�e
nad sob � a. I on przesadził z winem, przedstawiał sob � a obraz n�edzy i rozpaczy.
Tiril i Móri mogli wi�ec pój�s�c z Nerem na wieczorn � a przechadzk�e.
Z pocz � atku szli w milczeniu, oboje onie�smieleni.
W ko�ncu Móri spytał:
Co my zrobimy, Tiril? Ona nie chce zrozumie�c. Przecie�z ja pragn�e tylko
ciebie, lecz je�sli ona si�e o tym dowie. . .
S � adzisz, �ze wci � a�z ma zbrodnicze skłonno�sci?
Nie wiem. W istocie złagodniała, lecz nadal chce dominowa�c, i s � adz�e, �ze
nie b�edzie tolerowa�c rywalki.
Tiril zamy�sliła si�e.
Co si�e stało, moja droga? spytał, obejmuj � ac j � a.
Gdyby ujrzała twoich towarzyszy. . .
Z pewno�sci � a by si�e wycofała, to prawda roze�smiał si�e Móri. Ale oni
nigdy si�e na to nie zgodz � a.
Tiril podskoczyła.
Ale�z oczywi�scie, �ze si�e zgodz � a!
Przypuszczam, �ze nie. O czym ty wła�sciwie mówisz?
Móri. . . Czy nie obawiasz si�e tego dnia, kiedy stracimy Nera?
Od dawna mnie to martwi. Jest wprawdzie silny i zdrowy, ale. . . Do�s�c
nieoczekiwanie zmieniła�s temat rozmowy.
Wcale nie. Nie musisz ba�c si�e o Nera. Przedłu�zono mu �zycie.
Móri zatrzymał si�e gwałtownie.
Co ty wygadujesz? roze�smiał si�e niepewnie. A�z tak bardzo by�s tego
chciała?
Popatrzyła mu prosto w oczy.
Zwierz�e mi to obiecało.
Zwierz�e? Jakie zwierz�e?
To, które ci towarzyszy, uosabiaj � ace wszystkie zwierz�eta �swiata.
Móri mocno �scisn � ał j � a za ramiona.
Tiril, co ty mówisz? Nie wiesz o nich nic poza tym, co sam ci opowiedziałem.
Nie wolno ci dopu�sci�c do tego, by fantazja zdobyła nad tob � a władz�e.
Chcesz, �zebym opisała ci twoich towarzyszy? Wszystkich po kolei?
Zacz�eła wymienia�c szczegóły, o których on nigdy nie wspominał.
Móri zakrył jej usta dłoni � a.
Tiril! Czy ty ich widziała�s?
Tak.
Zaniemówił.
Kiedy? I gdzie?spytał wreszcie.
143

W magazynie portowym w Bergen, gdy le�załe�s bliski �smierci. Poprosiłam,
aby ci�e uratowali. Uczynili to. A jednocze�snie podarowali Nerowi dłu�zsze �zycie.
W Bergen? Tak dawno temu? I nic nie mówiła�s?
Bałam si�e. Nie wiedziałam, jak to przyjmiesz.
Podniósł głow�e, zamy�slił si�e.
Rzeczywi�scie, cudownie szybko ozdrowiałem rzekł po dłu�zszej chwili.
To prawda. Ale z Catherine si�e nie uda. Nie zechc � a si�e jej pokaza�c, zreszt � a nie
�smiem o to prosi�c.
Zbyt mało korzystasz z ich obecno�sci, Móri. Po prostu daj Catherine potrzyma
�c magiczn � a run�e, umo�zliwiaj � ac � a widzenie zjaw.
Sk � ad o niej wiesz?
Bo wła�snie dzi�eki niej zobaczyłam najpierw prawdziw � a zjaw�e, a potem
twoich towarzyszy.
Mój ty �swiecie! Nie wystraszyła�s si�e?
Och, oni byli tacy przyja�zni. Mo�ze dlatego, �ze okazywałam im szacunek
i �zyczliwo�s�c. Przyjemnie nam si�e gaw�edziło.
Móri przyci � agn � ał j � a do siebie i mocno u�scisn � ał.
Jeste�s wyj � atkow � a osob � a, Tiril. Jedynym człowiekiem na �swiecie, którego. . .
Dobrze, zastanowimy si�e nad spraw � a Catherine. Czy powinni�smy. . .
Warto spróbowa�c.
Dobrze. Je�sli si�e powiedzie, przekonamy si�e, jak silne jest jej uczucie do
mnie. Czy kieruje ni � a tylko �z � adza podboju, czy te�z co�s powa�zniejszego.
Móri rzekła Tiril l�ekliwie. Nie my�sl sobie, �ze wykradłam t�e run�e
z ciekawo�sci. Szukałam magicznych znaków, �zeby pomóc ci na własn � a r�ek�e. Runa,
dzi�eki której mo�zna widzie�c zjawy, wsun�eła mi si�e do kieszeni, zorientowałam
si�e, co si�e stało, dopiero gdy wyszłam z Nerem. Ujrzałam wtedy kobiet�e przechodz
� ac � a przez �scian�e.
Westchn � ał przera�zony tym, co mogło si�e wówczas sta�c.
Spróbujemy jutroo�swiadczył.Ale teraz nie chc�e ju�z rozmawia�c z Catherine.
Od chwili opuszczenia Ramundeboda t�eskniłem za tym, by móc zosta�c
z tob � a sam na sam. Tiril, nie mo�zemy by�c daleko od siebie, oboje o tym wiemy.
Ale nie chc�e ci�e wpl � atywa�c w moje �zycie i nie potrafi�e znale�z�c wyj�scia z tej
sytuacji.
Wiele stron twego �zycia ju�z poznałam i jako�s si�e nie przel�ekłam.
Rzeczywi�scie sporo widziała�s, ale nie do�s�c. Nie masz poj�ecia, w jakich
straszliwych rytuałach musiałem wzi � a�c udział, aby zosta�c czarnoksi�e�znikiem.
Wiedz jednak, �ze nie jestem z tych, co zaprzedali si�e diabłu. Gdyby tak było,
nie znosiłbym soli ani nie mógłbym chodzi�c po po�swi�ecanej ziemi.
Wiem, �ze posługujesz si�e tylko biał � a magi � a.
Nie zawsze. W G�rtiven nie obeszło si�e bez czarnej.
To było konieczne.
144

Wiem. Ale pami�etasz, mówiłem ci, �ze za ka�zdym razem, kiedy uczyni�e co�s
w słu�zbie dobra, wyrz � adzam komu�s krzywd�e?
Rzeczywi�scie. To si�e jednak nie sprawdziło.
Niestety tak. Za ka�zdym razem, zastanów si�e tylko. Ostatnio, kiedy uratowałem
Catherine. Kogo tym uszcz�e�sliwiłem oprócz niej samej?
Mo�ze i masz racj�e.
Po wyrazie oczu Móriego poznała, �ze przyjaciel zamierza mówi�c o nich. Pojawił
si�e w nich ów gor � acy, czuły blask. Serce zabiło jej mocniej.
Panienko Tiril! Panienko Tiril! rozległ si�e naraz dziewcz�ecy głos i z
ober�zy wybiegła młodziutka dziewczyna.
Do licha, dlaczego akurat teraz? pomy�slała z gniewem.
Sk � ad ona wie, �ze masz na imi�e Tiril? mrukn � ał zdziwiony Móri.
Dziewczynka dobiegła do nich.
Pani gospodyni bardzo prosi o rozmow�e z pann � a Tiril. Teraz, natychmiast.
Pójd�e z tob � azdecydował Móri.
Ober�zystka przyj�eła ich w swym prywatnym pokoju, starannie zamkn�eła za
sob � a drzwi.
Prosz�e mi wybaczy�c pytanie rzekła Tiril. Sk � ad zna pani moje imi�e?
Gdy przybyli�scie, a ja was przyjmowałam, zamienili�scie mi�edzy sob � a kilka
słów. Kto�s z was zwrócił si�e do panienki, a Tiril to niezwykłe imi�e.
Aha, po prostu u�smiechn�eła si�e dziewczyna. Czego pani chciałaby
si�e dowiedzie�c?
Nie o to chodzi odparła pulchna ober�zystka. Gotowanie, ulubione zaj
�ecie, zostawiło swoje �slady. Widzicie, ostatnio przybyli tu dwaj m�e�zczy�zni,
pytali, czy w�sród go�sci nie ma Tiril. . . jak to było? Berg1 ?
Przeciwnie, Dahl2
Móri zaniepokojony u�scisn � ał r�ek�e dziewczyny.
Zagl � adali tu dwukrotnie. Prosili, bym dała zna�c, w razie gdyby panna zjawiła
si�e w moim zaje�zdzie, przedostatnim na drodze do Christianii. Nie budzili
jednak zaufania dlatego postanowiłam porozmawia�c z panienk � a.
Brak mi słów, �zeby wyrazi�c pani wdzi�eczno�s�c odrzekł Móri. Przypuszczam,
�ze jeden z owych m�e�zczyzn był troch�e starszy i miał kozi � a bródk�e.
A drugiego trudno opisa�c.
Na pewno mówimy o tych samych osobach.
Ci m�e�zczy�zni �sledz � a Tiril ju�z od kilku lat, nie wiemy dlaczego. Raz usiłowali
j � a zabi�c.
Ach, mój Bo�ze!
1Berg (norw.) - góra.
2Dal (norw.) - dolina.
145

Podejrzewamy, �ze chodzi o spadek. Pochodzenie Tiril do niedawna kryło
si�e w mroku. Ostatnio dowiedzieli�smy si�e, �ze jej rodzice byli lud�zmi niezwykłe
wysokiego rodu. Próbujemy ich teraz odnale�z�c.
Ach, tak. No, jest te�z w�sród was prawdziwa córka barona. . .
O, ona Móri powiedział to tonem tak wzgardliwym, �ze Tiril nie mogła
powstrzyma�c si�e od u�smiechu. Nie dorównuje Tiril urodzeniem.
Rozumiem. Je�sli wi�ec ci m�e�zczy�zni powróc � a. . . ?
To pani niczego nie widziała. Prosz�e pami�eta�c, �ze tu chodzi o �zycie Tiril!
Dobrze, ostrzeg�e słu�zb�e.
Opu�scili wła�scicielk�e zajazdu, dzi�ekuj � ac jej za okazan � a �zyczliwo�s�c.
Kiedy wyszli, Tiril powiedziała:
Prawd�e mówi � ac zapomniałam o tych łotrach, którzy nas �scigaj � a. S � adziłam,
�ze si�e ju�z poddali. Przypuszczałam, �ze tak si�e stanie po naszej wyprawie do Tiveden,
�ze to wła�snie Tiersteingram miałam odnale�z�c.
Ja te�z tak my�slałem, kiedy si�e tam wyprawiali�smy. Pó�zniej ju�z w to nie wierzyłem.
Twoja matka przekazała ci kawałek figurki demona w spadku, poniewa�z
habsburska cz�e�s�c kiedy�s trafiła do jej r � ak. Traktowała j � a prawdopodobnie przede
wszystkim jak ciekawostk�e, lecz chciała, by dziecko, owoc miło�sci, otrzymało po
niej pami � atk�e.
A wi�ec Tiersteingram to był �slepy tor?
Tak si�e mo�ze wydawa�c, ale nie mam �zadnej pewno�sci. Było co�s. . .
Tiril ci�e�zko westchn�eła.
Nie mam ju�z siły ucieka�c.
Oni nie wiedz � a, �ze wrócili�smy. Porozmawiajmy z. . . no có�z, z Erlingiem,
Catherine jest przecie�z ledwie przytomna. O �swicie opu�scimy zajazd.
Wspaniale. Ale, Móri, dlaczego oni nas szukali akurat tutaj?
S � adz�e, �ze to wcale nie było akurat tutaj. Przypuszczam, �ze rozpytywali we
wszystkich zajazdach wokół Christianii. Poniewa�z znikn�eły tak�ze nasze konie,
zrozumieli, �ze wyjechali�smy z miasta. Nie wiedzieli jednak, dok � ad.
Wiele wysiłku w to wkładaj � a.
Rzeczywi�scie, musisz mie�c dla nich du�ze znaczenie.
Albo dobrze im płac � a.
To tak�ze mo�zliwe. Chod�z, od razu pomówimy z Erlingiem.
Cały nast�epny dzie�n sp�edzili w drodze. Kiedy cel jest bli�zszy, człowiek zaczyna
si�e spieszy�c.
Zrezygnowali z jazdy go�sci�ncem, przemykali si�e bocznymi drogami. I za nic
na �swiecie nie odwa�zyli si�e przenocowa�c w ostatnim zaje�zdzie przed Christiani � a!
Z ka�zdym upływaj � acym dniem zauwa�zali, �ze pewno�s�c siebie Catherine coraz
bardziej si�e chwieje. W zachowaniu baronówny pojawiła si�e jaka�s bezradno�s�c,
146

zagubienie. Móri zdecydowanie okazywał jej swoj � a niech�e�c, zmuszona wi�ec była
coraz cz�e�sciej szuka�c pociechy u wiernego Erlinga.
Nie chciała si�e ju�z jednak do niego zbli�za�c. Gdy próbował doda�c jej otuchy
u�sciskiem albo po prostu przytuli�c, syczała jak woda wylana na ogie�n, nie oszcz�edzała
go te�z, w słowach.
Nie chciała tak�ze wi�ecej posługiwa�c si�e swymi czarodziejskimi sztuczkami.
Na có�z jej to było, skoro i tak kto�s przewy�zszał j � a umiej�etno�sciami?
Wci � a�z nie mogła odzyska�c równowagi.
Móri nie powiedział jej wprost, �ze kocha Tiril, nie odwa�zył si�e na to. Okazywał
jednak Catherine tak jawn � a niech�e�c, �ze musiałaby by�c je�zem albo kamieniem, by
tego nie zauwa�zy�c.
Catherine wi�ec tak�ze cierpiała.
Podczas odpoczynku na zboczu niedaleko Christianii Tiril i Móri skinieniem
głowy dali sobie znak. Teraz miało to nast � api�c!
Zapadał ju�z zmierzch, nie wiedzieli, gdzie przyjdzie im sp�edzi�c noc. Zjedli
ostatnie resztki zapasów, karmi � ac bezwstydnie �zebrz � acego Nera. Erling siedział
milcz � acy, zasmucony, �ze ich podró�z wkrótce dobiegnie ko�nca, a jego stosunki
z Catherine ani troch�e si�e nie wyja�sniły. Intrygi niszczyły przyja�z�n. Tiril miała
wra�zenie, �ze Móri j � a zaniedbuje, Móri był niezadowolony, poniewa�z nie mógł
przebywa�c z Tiril i przez to j � a krzywdził, a w dodatku Catherine nie dawała mu
spokoju. Catherine, której nie udawało si�e zdoby�c serca Móriego, irytowała si�e na
miłego, nadskakuj � acego Erlinga, a ten z kolei czuł si�e odrzucony.
� Zadne z nich nie było szcz�e�sliwe.
Erlingu zacz�eła Tiril. Czy nie mógłby�s dzi�s wieczorem zabra�c Nera
na spacer? Ju�z teraz?
Zdziwił si�e.
Nera? A po có�z wyprowadza�c go na spacer, skoro on i tak przez cały czas
biega wolno, tam gdzie mu si�e podoba?
Jak chcesz, Erlingu westchn � ał Móri. Ale czy wobec tego mógłby�s
sam gdzie�s si�e przej�s�c? My musimy co�s omówi�c.
Erling podniósł si�e, poczerwieniały na twarzy.
Do�s�c ju�z tego! Staram si�e jak mog�e poprawi�c nastrój i wam, i sobie, a wy
mnie ot, tak sobie odrzucacie!
To wcale nie b�edzie zabawne tłumaczył Móri. Dla twojego dobra
prosiłem, aby�s odszedł.
Nie przypuszczałem, �ze mamy przed sob � a jakie�s tajemnice!
Był tak ura�zony, �ze nie mógł zapanowa�c nad dr�zeniem głosu.
Dobrze, zatem zosta�n. Tylko pami�etaj, �ze ci�e przestrzegali�smy.
A wi�ec wy troje wiecie o czym�s, o czym nie wiem ja?
Nie. Wiemy o tym my dwoje, Tiril i ja.
147

A jakie�z to sekrety was ł � acz � a? oburzyła si�e Catherine. Zgadzam si�e
z Erlingiem. Do�s�c spiskowania!
Doskonale, bo my tak�ze mamy ju�z tego do�s�c. Catherine, we�z do r�eki to
drewienko.
Dlaczego?
Poniewa�z ci�e o to prosz�e. To codzienno�s�c czarnoksi�e�znika. A ty przecie�z
jeste�s czarownic � a, czy�z nie?
Oczywi�scie. To wła�snie nas ł � aczy i ani Tiril, ani Erling nie mog � a nas rozdzieli
�c.
Móri nie odpowiedział, tylko podał baronównie magiczn � a run�e umo�zliwiaj � ac � a
widzenie zjaw.
No dobrzepowiedziała Catherine.A co teraz? Co mam z ni � a zrobi�c?
Czeka�c.
Na co?
Za du�zo pytasz. Po prostu czekaj.
Nad le�snym wzgórzem zapadał zmierzch. Od trawy biło letnie ciepło, nad jeziorem
unosiły si�e spirale rozta�nczonych komarów. Nero gonił owady, od czasu do
czasu przybiegał sprawdzi�c, czy przyjaciele s � a na miejscu, i znów gdzie�s znikał.
Erling chciał co�s powiedzie�c, zapyta�c, o co wła�sciwie w tym wszystkim chodzi.
Catherine siedziała, trzymaj � ac w dłoni magiczny znak, ale nic si�e nie działo.
Tiril i Móri nie posiadali si�e ze zdumienia.
Baronówna Catherine van Zuiden, czarownica, czuła si�e nieswojo. O co chodziło
Móriemu? Czy�zby chciał z niej zadrwi�c?
Czy te�z była to próba?
Najwidoczniej tak, bo zapytał:
Nic nie widzisz, Catherine?
A wi�ec miała co�s ujrze�c! No, jako�s sobie z tym poradzi, nie mo�ze pokaza�c, �ze
nie jest dobr � a czarownic � a. Natychmiast przymkn�eła oczy i oznajmiła dramatycznym
głosem:
Tak, widz�e. Patrz�e w przyszło�s�c. Widz�e l�sni � ac � a kolorami kopuł�e, siedzi na
niej Hekate, bogini czarownic. Sama przepowie mi przyszło�s�c. . .
Usłyszała westchnienie Móriego.
Otwórz oczy, Catherine, przesta�n udawa�c!
Głos Móriego nie dopuszczał sprzeciwu. Catherine odruchowo usłuchała.
J�ekn�eła ze strachu i zasłoniła usta dłoni � a.
Za Mórim stała wysoka istota, niedbale opierała si�e o drzewo, zaciskaj � ac r�ek�e
na gał�ezi. Spogl � adała na baronówn�e z nieskrywan � a ironi � a.
Był to najstraszniejszy stwór, jakiego kiedykolwiek widziała. Upiór z otchłani,
olbrzymi m�e�zczyzna z wysuni�et � a do przodu głow � a i zniszczon � a twarz � a. Pr�edko
148

odwróciła wzrok w inn � a stron�e, lecz tam ujrzała co�s innego. Po ziemi czołgało si�e
potworne, okaleczone zwierz�e. Catherine uderzyła w krzyk i zacz�eła je od siebie
odp�edza�c.
Odejd�z st � ad, odejd�z, uciekaj!wrzeszczała histerycznie.Nie, nie zbli-
�zaj si�e, nie zbli�zaj, Móri, ratuj, zrób co�s. . .
Ale Móri ani drgn � ał. Catherine odwróciła si�e tyłem, by nie patrze�c, i. . .
Jeszcze jedna! W płucach zabrakło jej powietrza, jakby ton�eła. Przed ni � a stała
biaława istota o postaci przypominaj � acej ludzk � a i długich, nierównych z�ebach. Na
ich widok Catherine ogarn�eły mdło�sci. Długie białe r�ece wyci � agn�eły si�e do niej
w jakby błagalnym ge�scie, ale Catherine nie mogła ju�z tego znie�s�c. Zaniosła si�e
przera�zliwym krzykiem i odrzuciła drewienko najdalej jak umiała.
Zjawy znikn�eły.
Masz ju�z do�s�c?spytał łagodnie Móri.A zd � a�zyła�s zobaczy�c zaledwie
trzech z mych towarzyszy, którzy byli z nami podczas całej podró�zy.
Tiril wstała, by podnie�s�c z ziemi magiczny znak.
Nie, och, nie, oszalała�s! krzykn�eła Catherine. Ty nie zniesiesz ich
widoku, jeste�s wszak zwykł � a �smiertelnic � a. Je�sli ja nie mogłam. . .
Ja ju�z ich widziałam, wszystkich o�smioro spokojnie odrzekła Tiril.
Umieli�smy si�e porozumie�c, s � a moimi przyjaciółmi.
Catherine j�ekn�eła przera�zona.
Na pewno dlatego, �ze Móri ci�e przygotował, powiedział, co ci�e czeka, i był
wtedy przy tobie!
Nie przygotowałem Tiril, magiczna runa wpadła jej w r�ece przypadkiem
odparł Móri. I była całkiem sama, bo ja le�załem nieprzytomny, bliski �smierci.
Oni i Tiril uratowali mi �zycie. Poprosiła ich tak�ze, by przedłu�zyli �zywot Nera.
Bardzo mnie cieszy, �ze on pozostanie z nami dłu�zej ni�z zwykłe psy. Oni naprawd�e
s � a przyjaciółmi Tiril!
Nie wierz�e w to! Przecie�z to złe istoty!
Ty tak uwa�zasz. Tiril odniosła si�e do nich z szacunkiem i sympati � a, okazała
te�z zrozumienie dla ich cierpie�n.
Baronówna oddychała ci�e�zko.
Daj mi to drewienko jeszcze raz, na pewno jako�s to wytrzymam!
Uwa�zam, �ze nie powinna�s ogl � ada�c ju�z �zadnego z nich stwierdził Móri.
Próba wypadła niepomy�slnie, w tym cały problem. Ale chciałem ci przez
to powiedzie�c, �ze oni s � a cz�e�sci � a mego �zycia. Zawsze b�ed � a mi towarzyszy�c. Czy
zdołasz �zy�c z tak � a my�sl � a?
Nie odpowiedziała. Zakr�eciło jej si�e w głowie.
Erling wreszcie mógł doj�s�c do słowa.
Czy kto�s mi wyja�sni, co wy wła�sciwie robicie?
Catherine dostała na chwil�e magiczn � a run�e i ujrzała trzech moich towarzyszy.
Nie mogła znie�s�c ich widoku.
149

Ja te�z chyba z tego zrezygnuj�e cierpko oznajmił Erling. Ale przeka�z
im moje pozdrowienie i podzi�ekuj za to, czego dokonali w Tiersteingram! I za to,
co zrobili z naszym czworono�znym przyjacielem!
Catherine patrzyła na Móriego. Ju�z wiedziała, �ze go utraciła. Nie mogła si�e
pogodzi�c, �ze otaczaj � a go te potwory, w dodatku było ich wi�ecej. Nawet ona rozumiała,
�ze gdyby wzi�eła si�e mocno w gar�s�c, zapewne zdołałaby na nie patrze�c,
nawet powiedzie�c, �ze jest ich przyjaciółk � a, �ze je rozumie, ale nigdy nie b�edzie tak
my�sle�c naprawd�e. Nie tak jak Tiril.
A to było decyduj � ace.
Baronówna została zmuszona do przeprowadzenia rachunku sumienia.
O�slepiona łzami doczołgała si�e do Erlinga, który natychmiast chwycił j � a w ramiona.
Siedli obj�eci, Erling bezskutecznie starał si�e j � a uspokoi�c.
Do niczego si�e nie nadaj�eszlochała.Wszyscy s � a lepsi ode mnie. Nie
jestem czarownic � a, mam złe serce, nikt mnie nie kocha.
Ale�z ja ci�e kocham tak � a, jak � a jeste�s mówił Erling. Wiem, �ze nie
jestem tak interesuj � acy jak Móri, ale wiele mog�e ci da�c.
Zaniosła si�e jeszcze gło�sniejszym płaczem, wi�ec Erling zamilkł.
Wreszcie, chocia�z wydawało si�e ju�z, �ze to nigdy nie nast � api, udało jej si�e
opanowa�c.
Ach, Erlingu, Erlinguwzdychała teraz.Taka byłam wobec ciebie niesprawiedliwa,
taka wyniosła! Wybacz mi, wybacz, ty dobra, ludzka istoto! Nigdy
ju�z nie b�ed�e przedkłada�c przygody nad poczucie bezpiecze�nstwa!
Ju�z dobrze, dobrze u�smiechn � ał si�e. Troch�e napi�ecia w �zyciu przyda
si�e nam obojgu, byle�smy tylko mieli siebie.
Nie zostawiaj mnie szepn�eła i wtuliła si�e w mokr � a ju�z od jej łez pier�s
Erlinga.
Wiesz, �ze ci�e nie opuszcz�e. A co z Mórim?
Móri jest zbyt niebezpieczny. Po tych strasznych prze�zyciach z "le�snikiem"
z Tiveden i po spotkaniu z duchami Móriego potrzebuj�e spokoju. I on chyba te�z
mnie nie chce. �Swiata nie widzi poza Tiril.
To prawda.
Gdzie oni teraz s � a?
Odeszli troch�e. Nie chcieli nam przeszkadza�c.
Zawsze s � a tacy mili, tacy delikatni. A ja jestem wstr�etn � a, okropn � a j�edz � a. . .
No tak, wła�snie czarownic � a!
Nieprawda. Wiesz, jak zawsze ci�e postrzegałem?
Nie powiedziała niewyra�znie, ze łzami w oczach.
Jako bardzo, bardzo samotn � a dziewczyn�e, która wbiła sobie do głowy, �ze
ze wszystkim poradzi sobie sama.
Catherine za�smiała si�e cichutko.
150

Ale to przecie�z prawda. Po prostu posługiwałam si�e niewła�sciwymi metodami.
Teraz ju�z b�ed�e miła.
Tylko nie obiecuj za wiele!
Catherine przyrzekła sobie, �ze Erling nigdy nie dowie si�e o dwóch lub trzech
istnieniach, którym poło�zyła kres, poniewa�z tak było jej wygodniej. Ogarn � ał j � a
nastrój �zyczliwo�sci dla ludzi, postanowiła, �ze b�edzie si�e dobrze sprawowa�c. Na
razie.
Wiesz, czego mi brakowało? szepn � ał jej Erling prosto do ucha.
Nie?
Twojego rodzaju kochania.
Ale przecie�z byłe�s nim wstrz � a�sni�ety!
Owszem, z pocz � atku. Powiadaj � a, �ze nie nauczy si�e starego psa siada�c. Ale
potem zmieniłem zdanie.
Catherine �smiała si�e ju�z gło�sno.
Czeka ci�e noc, której nigdy nie zapomnisz! Gdy tylko dojedziemy do jakiego
�s przyzwoitszego miejsca.
Uszczypn�eła go tam, gdzie nikt nigdy jeszcze nie �smiał dotkn � a�c powa�znego
kupca Erlinga M�llera. A on si�e tylko u�smiechn � ał.

Rozdział 20
Pozostawała teraz podró�z do Holsteinu-Gottorpu albo gorsza, na dwór Habsburgów
w Wiedniu, �zeby tam pozna�c prawd�e o pochodzeniu Tiril.
Wci � a�z jednak nie mogli si�e uwolni�c od czyhaj � acego na nich niebezpiecze�nstwa.
Tiril była zm�eczona, okropnie zm�eczona. Kolejne podró�ze wcale jej nie n�eciły.
Głównym powodem zm�eczenia był ci � agły niepokój i brak nadziei na przyszło�s�c.
Do Christianii dotarli bez przeszkód. Znale�zli niedu�zy, niepozorny pensjonat,
bo nie chcieli rzuca�c si�e w oczy, a poza tym w sakiewkach podró�znych Erlinga
i Tiril zaczynało ju�z �swieci�c dno. Nie mogli wszak zapomina�c, �ze Erlinga czeka
jeszcze podró�z do Bergen.
Ani Móri, ani Tiril si�e tam nie wybierali. Catherine zaproponowała, by po
powrocie z kolejnej wyprawy zamieszkali w jej domku w Krokskogen, ona wszak
miała jecha�c z Erlingiem do Bergen.
Czekało ich nieuchronne rozstanie. I to tak�ze Tiril ci�e�zko prze�zywała.
Wła�sciwie na nic ju�z nie miała sił. Pragn�eła tylko gdzie�s si�e skry�c i zapa�s�c
w sen.
Móri nie wierzył, by zwi � azek Erlinga z Catherine wytrzymał prób�e czasu.
Wzajemne stosunki Tiril i Móriego tak�ze cechowała niepewno�s�c. On upierał
si�e, �ze jego pełne niebezpiecze�nstw �zycie nie jest dla niej, a mimo to nie pragn � ał
�zadnej innej i nie wyobra�zał sobie, by Tiril mogła si�e zwi � aza�c z innym m�e�zczyzn � a.
Ogromnie trudno było im zachowa�c równowag�e w układzie opartym na czystej
platonicznej przyja�zni.
Wci � a�z traktował j � a z najwi�ekszym szacunkiem i czci � a, ale Tiril miała odmienne
marzenia. Kochała go, a nie mogła w pełni okaza�c swego uczucia. Nie le�zało
jednak w jej naturze podejmowanie inicjatywy w tak trudnych sytuacjach. Musiała
czeka�c na jego decyzj�e. A Móri nie wiedział, co robi�c.
� Zadne z nich nie wyra�zało si�e z entuzjazmem o czekaj � acej ich podró�zy do
Holsteinu albo Austrii.
Podczas pobytu w Christianii musieli si�e jeszcze wywi � aza�c z obietnicy danej
starej akuszerce przed wyjazdem do Szwecji.
152

Ucieszeni mo�zliwo�sci � a odło�zenia decyzji o jeden dzie�n, udali si�e do staruszki
nazajutrz po przybyciu do stolicy. Móri i Erling byli zdania, �ze powinni przemilcze
�c wszystko, co mogłoby wystraszy�c star � a dam�e (niewiele wtedy by zostało
z ich opowie�sci), ale Tiril i Catherine uwa�zały inaczej.
Nic nie wiecie o kobietachstwierdziła Tiril, a Catherine przytakn�eła.
Jakie, waszym zdaniem, prze�zycia ma taka samotna staruszka? Jestem pewna, �ze
pragnie pozna�c cał � a prawd�e.
Na pewnozgodziła si�e Catherine.
A je�sli potem b�ed � a j � a dr�eczy�c złe sny? zastanawiał si�e Erling.
Ale�z sk � ad! Zdajcie jej pełny raport.
Je�sli nie była zam�e�zna, powinni�smy omin � a�c erotyczne wtr�etyuznał Móri.
Catherine popatrzyła na�n z politowaniem:
Przecie�z to akuszerka, dobrze zna realia �zycia.
Nie zd � a�zyli jednak nic opowiedzie�c, bo staruszka klasn�eła w dłonie, uradowana
ich widokiem.
Ach, tak si�e bałam, �ze nie wrócicie na czas mówiła bez tchu.
Wchod�zcie, wchod�zcie do �srodka, tyle si�e wydarzyło!
Oszołomieni usadowili si�e w pełnym ozdób saloniku. Nero uło�zył si�e na tym
samym miejscu co kiedy�s, mi�edzy dywanikami domowego wyrobu i haftowanymi
podnó�zkami.
Ach, wy nie wiecie, nic nie wiecie zacz�eła starowinka.
To prosz�e nam powiedzie�c wesoło rzekła Catherine.
Władcy Holsteinu-Gottorpu od dawna wadzili si�e z du�nskim dworem królewskim
i godzili, wadzili i godzili, nigdy nie wiadomo było, co si�e znowu stanie.
Ale s � a blisko spokrewnieni.
Ach, tak, pomy�slała Tiril. Tak mało wiem o rodach królewskich.
Teraz pewna szwedzka partia po �smierci Karola Dwunastego usiłuje osadzi
�c na tronie Szwecji Karla Fredrika z Holsteinu-Gottorpu, a jednocze�snie podejmowane
s � a próby o�zenienia go z Ann � a, córk � a cara Rosji, Piotra Wielkiego.
To wszystko jest do�s�c zagmatwane. Ka�zdy ci � agnie w swoj � a stron�e, kwitn � a intrygi!
Na dworze królewskim zapanował niepokój. Na Akershus wydany zostanie
wielki bal, b�edzie to próba pojednania, mo�ze uda si�e zapobiec przej�sciu władców
Holsteinu-Gottorpu na stron�e wroga.
Zaraz, zaraz przerwała jej Catherine. Rozumiem z tego, �ze ubodzy
krewni du�nskiego dworu królewskiego z Holsteinu-Gottorpu. . .
Tacy ubodzy to znów oni nie s � a! Tak, tak. A wiedz, �ze s � a zaproszeni tu na
bal.
Wła�snie, w stosunkowo neutralnej prowincji.
Erling i Tiril zawsze ogarniał gniew, gdy słyszeli, �ze Norwegi�e nazywa si�e
prowincj � a. Prowincj � a Danii!
153

Catherine podj�eła:
A najwa�zniejsze, �ze matka Tiril, zam�e�zna z jednym z ksi � a�z � at Holsteinu-
Gottorpu, mo�ze te�z si�e tu pojawi�c?
Wła�snie!
Zapadła długa cisza.
To znaczy, �ze nie jedziemy na południeszepn � ał Móri.
Dzi�eki Bogu! rzekła Tiril. Serdeczne, serdeczne dzi�eki!
Ale jak si�e nazywa matka Tiril? spytała Catherine.
Nie wiem z �zalem przyznała akuszerka. Wiem jedynie, �ze ten ród
posiada liczne odgał�ezienia, ale wszyscy, którzy tylko zdolni s � a utrzyma�c si�e na
nogach, postaraj � a si�e tu przyjecha�c. Matka Tiril na pewno przyb�edzie wraz z m�e-
�zem.
Ale on nie jest ojcem Tiril zauwa�zył Erling.
Owszem, i to dodatkowo utrudnia sytuacj�e.
Która sama w sobie i tak jest skomplikowana pokiwał głow � a Erling.
Jak si�e dostaniemy na zamek Akershus?
Ja sobie z tym poradz�e oznajmiła Catherine. Mo�zecie si�e cieszy�c,
�ze jestem z wami i was uratuj�e. Skontaktuj�e si�e z pewnymi dobrymi znajomymi
z Akershus, którzy wprowadz � a tam mnie, Tiril i Erlinga. B�edziecie uchodzi�c za
moich krewnych. Natomiast Móri. . . Zbyt rzucasz si�e w oczy, aby�s mógł wej�s�c.
Wobec tego ja tak�ze nie pójd�e zdecydowała Tiril.
Ale�z, Tiril! Przecie�z to wła�snie o ciebie chodzi!
Bez Móriego nie id�e.
Catherine zastanowiła si�e przez chwil�e.
Dobrze. Powiem, �ze jeste�s moim osobistym medykiem, a poniewa�z cierpi�e
na bardzo powa�zn � a chorob�e, nie mog�e si�e nigdzie bez ciebie ruszy�c.
Jak na ci�e�zko chor � a osob�e wygl � adasz do�s�c kwitn � acozauwa�zył Erling.
Dzi�eki nocy sp�edzonej z tob � a. Ale wystarczy odrobina białego pudru. Na
kiedy zaplanowano bal?
Na sobot�e.
Mamy wi�ec kilka dni. Czuj�e, jak wst�epuje we mnie �zycie o�swiadczyła
Catherine.Bli�zszy mi dwór królewski ni�z jazda po wybojach i uganianie si�e za
duchami po kniejach.
Jej słowa przypomniały im o celu wizyty, czym pr�edzej wi�ec opowiedzieli
akuszerce cał � a histori�e.
Tiril jednak nie słuchała uwa�znie. Z bij � acym sercem rozmy�slała o tym, �ze jej
matka by�c mo�ze znajduje si�e w tym samym mie�scie.
Jak si�e odnajd � a? Czy matka przyzna si�e do Tiril? Czy w�sród osób bł�ekitnej
krwi wybacza si�e taki bł � ad? I przecie�z, z tego co zrozumieli, miał jej tak�ze towarzyszy
�c m � a�z, który o niczym nie wie.
154

Czy w ogóle zdołaj � a j � a odnale�z�c?
Mam ju�z do�s�c zajazdów stwierdziła Tiril, kiedy zjedli kolacj�e w pensjonacie
i mieli rozej�s�c si�e do swoich pokoi. Do�s�c gospód, ober�zy i innych
przechowalni.
Ja tak�zeprzyznała Catherine.U�zywanej po�scieli, spluwaczek, w które
nie trafiono, nocnych szafek z wypalonymi �sladami i nocników z urwanym
uchem.
Jak dobrze byłoby schowa�c si�e we własnym domu i zamkn � a�c za sob � a drzwi
rozmarzyła si�e Tiril.
Ju�z niedługo obiecał Erling. Niedługo odpoczniecie. Tiril bardzo
w to w � atpiła. Chata Catherine, pełna czaszek i przedziwnych zapachów, którymi
przesi � akły �sciany, szczególnie jej nie kusiła.
Powiedzieli sobie dobranoc, a Móri mrukn � ał do Tiril:
Pójd�e z tob � a porozmawia�c.
Dobrze.
Serce zabiło jej mocniej. Czy rzeczywi�scie chciał tylko rozmawia�c, czy te�z. . .
Czy on wie, jak bardzo go pragn�e, jak trudny był dla mnie czas, kiedy Catherine
tak go prowokowała? Czy wie, jak bardzo si�e boj�e naszych zbli�ze�n? Pami�etam
ostatnie spotkanie, kiedy niemal doszło do. . . Jak bardzo mnie to przeraziło, poniewa
�z on otworzył drzwi do królestwa �smierci, zamiast pozwoli�c mi unosi�c si�e
w chmurach?
Có�z za idiotyczne okre�slenie, ale lepszego nie umiem znale�z�c.
Boj�e si�e, Móri. Zostaw mnie, niesiesz ze sob � a �smier�c i ciemno�s�c. A mimo to
moje ciało t�eskni za tob � a.
Zamkn�eła za nimi drzwi.
Lipcowa noc. Ani jasna, ani ciemna. Mroczna. D�zwi�eki z ulicy, z portu.Woddali
połyskuj � a wody fiordu.
N�edzny, brudny pokoik w pensjonacie. Nie chc�e si�e odwraca�c. B�ed�e wygl � ada�c
przez okno, chc�e widzie�c czyste niebo nad wod � a, romantyczne szkiery, brzeg.
Móri stoi za mn � a. Nie odwróc�e si�e.
Dzi�s w nocy wszystko jest takie inne. Nie dotykaj mnie, Móri!
Tiril.
Nie słysz�e. Nie chc�e słysze�c. On nie mo�ze si�e dowiedzie�c.
Tiril, spójrz na mnie!
Nie. Nie jeste�s �zyciem ani miło�sci � a, tylko ciemno�sci � a, �smierci � a, bezdennymi
otchłaniami. Boj�e si�e na ciebie patrze�c.
Móri. Przydomek oznaczaj � acy upiora zmarłego czarnoksi�e�znika. Spłodzony
155

z nasienia mistrza wiedzy tajemnej w momencie jego �smierci. Zrodzony ze �smierci.
Otoczony duchami otchłani. Zostawił mnie sam � a, na pastw�e dwóch zbójów,
a sam pospieszył na Islandi�e, aby odnale�z�c prastare czarodziejskie formuły.
Kocham go. To wła�snie jest najgorsze. Je�sli mnie dotknie, nie mam si�e jak
broni�c. Pod � a�z�e za nim do mrocznego królestwa czarów i wiecznej �smierci.
�Smier�c wokół Móriego, zawsze �smier�c.
Dlaczego nie mog�e pokocha�c innego?
Ale jak mo�zna kocha�c innego człowieka, kiedy jest Móri?
Nie tkn�e ci�e, Tiril. Chciałem ci tylko pokaza�c swoje uczucia dla ciebie.
Jego uczucia dla mnie? Taka jestem ich spragniona, wygłodzona, tak długo
cierpiałam przez zarozumiał � a baronówn�e. Czy potrafi�e z tego zrezygnowa�c?
Odwróciła si�e powoli.
Ten pokój jest taki brudny. To b�edzie takie brzydkie.
Zapomnij o pokoju. Naucz si�e patrze�c.
Nie rozumiem, o co mu chodzi.
� Zadna twarz, �zadna posta�c nie jest doskonała. Naucz si�e dostrzega�c to, co
pi�ekne, odnajdywa�c dusz�e!
Male�nka �swieczka na nocnym stoliku. Móri w cieniu wydaje si�e całkiem czarny.
Móri to �smier�c we własnej osobie.
�Smier�c jest pi�ekna.
Nie wci � agaj mnie w to!
Dobrze. Ty poprowad�z mnie ku �swiatłu, ukochana.
Bardzo tego pragn�e. Ale twój cie�n jest wi�ekszy.
Kocham ci�e. Błagam ci�e, pomó�z mi! Twój jasny �swiat, który nigdy nie
b�edzie moim, tak kusi. Poprowad�z mnie tam!
Serce uderzało mocno, gło�sno.
Siła twej miło�sci nie mo�ze równa�c si�e z moj � a. Nie dotykaj mnie, Móri.
Twoje cienie mnie przera�zaj � a.
Wiem o tym. Chc�e tylko nauczy�c ci�e patrze�c.
A wi�ec dobrze. Wiedz tylko, �ze gł�eboko mnie zraniłe�s, kiedy ta druga zajmowała
cały twój czas.
Ja cierpiałem bardziej, dlatego �ze nie mogłem by�c przy tobie.
Jego r�ece na moich ramionach. Te oczy, które wszystko widz � a. Patrz � a na moje
usta, na czoło.Wygłodniałe, rozpalone t�esknot � a. Jaki on zmysłowy, niebezpieczny
w swym niemal boskim autorytecie. Bóstwo ciemno�sci, niebezpiecznych mocy.
Uciekaj, Tiril, póki jeszcze czas!
Ka�zdy jego dotyk wpala si�e w moj � a skór�e, gł�ebokie spojrzenie odnajduje drog
�e do mego wn�etrza. On wie, wie, �ze ja tego pragn�e, �ze przera�zaj � a mnie własne
�z � adze i jego blisko�s�c.
Nauczyła�s si�e patrze�c?
Tak, ty mnie tego nauczyłe�s.
156

To spójrz na mnie w taki sposób!
Przesun�eła wzrok po ukochanych rysach i zrozumiała, ile miał racji. Znikn�eło
to, co nie było doskonałe. Dostrzegła tylko czuło�s�c, miło�s�c i strach przed wyrz � adzeniem
jej krzywdy. Ju�z wkrótce patrzyła w jego oczy bez obawy, bo ciepło,
które z nich biło, było silniejsze ni�z jej l�ek.
A wi�ec to umiesz rzekł. Potrafisz patrze�c wzrokiem miło�sci. Rozbierz
si�e, Tiril, najdro�zsza! O, tak, pozwól, �ze ci pomog�e. Chc�e ci�e zobaczy�c, tak
jak nigdy dotychczas nie mogłem, a o czym marzyłem. Zdejmij bluzk�e, obna�z
spr�e�zyste młode ciało.
Co�s j � a zastanowiło.
A gdybym nie była młoda i miała obwisł � a, zwiotczał � a skór�e?
Wtedy kochałbym ci�e jeszcze bardziej, wiesz o tym dobrze, Tiril. � Zle dobrałem
słowa, nie to miałem na my�sli.
Nie dotykaj mnie! Czy słycha�c, jak bardzo niespokojny jest mój oddech? Oczy
mam zamkni�ete, jedyne, czego pragn�e, to go przyj � a�c. Te r�ece, które zawsze tak
kochałam. . . Jak�ze delikatny jest ich dotyk.
Przera�zasz mnie, miły.Wokół nas coraz g�e�sciejszy mrok. Przybli�zasz mnie
ku �smierci, oddalasz od �swiata.
Całuje mnie w rami�e, p�edz � a ogniste strzały. Rozbiera mnie. Bo�ze, spraw, aby
serce nie waliło mi tak gło�sno! Nie pozwól, by dowiedział si�e o wstydzie, o tym,
�ze płonie i pulsuje mi ciało.
Gwałtownie odwróciła si�e do okna. Bała si�e, �ze on, który tak potrafi patrze�c,
dostrze�ze jej nie zaspokojone po�z � adanie.
Usłyszała i poczuła, �ze on tak�ze si�e rozbiera. Nie, Móri, nie! Obiecałe�s, �ze si�e
do mnie nie zbli�zysz!
Obiecałem rzekł, jakby czytał w jej my�slach. Nie bój si�e, oboje to
potrafimy. Dobrze pami�etasz, raz ju�z próbowali�smy. I nic si�e nie wydarzyło.
Teraz jest inaczej, chciała powiedzie�c, ale nie zdołała doby�c słów, bo ciało
Móriego przylgn�eło do niej. Niezwykle gor � aco wybuchn�eło w najbardziej tajemniczym
miejscu ciała dziewczyny. Rozchylił nieco jej uda, poczuła mi�edzy nimi
jego twardo�s�c.
Zdusiła j�ek.
Móri, to niemo�zliwe. Nie dzisiaj, nie mog�e czeka�c.
Pozwoliła mu odwróci�c si�e twarz � a do siebie. Patrzył na ni � a z tak � a miło�sci � a, �ze
poczuła, jak wzbiera w niej płacz. Bez słowa zaniósł j � a do łó�zka.
Obiecałemszepn � ał. Zaufaj mi!
Ale to przecie�z tortura, pomy�slała. Nie rozumiesz?
Uło�zył si�e u jej boku, popatrzył na ni � a. Uj � ał twarz w dłonie i pocałował.
Tiril zakr�eciło si�e w głowie, zapadła si�e w bezdenne otchłanie, w których królowała
�smier�c, poczuła, jak mrok zamyka si�e wokół nich.
157

Teraz jednak nie miała ju�z sił, by si�e sprzeciwi�c. Odwzajemniała pocałunek
z nami�etno�sci � a, która j � a przeraziła. Czuła, �ze opuszcza �swiat �zycia i �swiatła.
Otoczyły j � a szare cienie, rozkołysane, niewyra�zne, poj�ekuj � ace z cicha jak
zmarli zbudzeni z trwaj � acego setki lat snu, wci � agni�eci teraz w zmysłowe, nami�etne
marzenia.
To si�e �zle sko�nczy, pomy�slała przera�zona Tiril. Wnikam do mrocznego �swiata
Móriego, teraz dowiem si�e, przed czym mnie przestrzegał. Bał si�e dzieli�c go ze
mn � a, bo on jest czarnoksi�e�znikiem i mo�ze swobodnie porusza�c si�e w�sród bezimiennych
istot, zamieszkuj � acych otchłanie.
Jeste�s taka pi�eknaszepn � ał. Wła�snie ci�e zobaczyłem.
Tiril chciała ju�z powiedzie�c, �ze daleko jej do pi�ekno�sci, ma za krótkie nogi
i szyj�e, za grub � a tali�e, a z upływem lat z pewno�sci � a zbytnio si�e zaokr � agli. Na
komplement nie mo�zna jednak tak odpowiedzie�c, nale�zy tylko w sposób naturalny
podzi�ekowa�c.
Nic pod sło�ncem nie jest chyba równie trudne jak naturalne zachowanie.
Je�sli Móri uwa�zał j � a za pi�ekn � a, w zupełno�sci jej to wystarczało.
Przesun�eła dłoni � a po jego nagiej piersi.
Jak wi�ekszo�s�c ludzi o skórze barwy ko�sci słoniowej miał gładki tors, bez jednego
włoska, co jej zdaniem bardzo do�n pasowało. Zarzuciła mu r�ece na kark
i zanurzyła dłonie w k�edziory. Czuła, �ze jej ciało zmienia si�e w płomie�n, jest gotowe
na wszystko.
Cienie otaczały ich ciasnym pier�scieniem, patrzyły na nich, poj�ekuj � ac.
Móri był bardzo delikatny. Koniuszki palców bł � adziły po skórze dziewczyny,
jakby chciały si�e z ni � a kocha�c, i to wła�snie robiły. Smukłe dłonie wywoływały
jedn � a za drug � a fale rozkoszy, wiła si�e dr�eczona słodkim bólem.
Całował j � a w szyj�e, ramiona, piersi i p�epek. Czubek j�ezyka igrał na skórze. Zorientowała
si�e jednak, poznała po oddechu i nagłych skurczach palców, �ze i jemu
jest coraz trudniej.
Kiedy poło�zył dło�n na najwra�zliwszej cz�e�sci jej ciała, j�ekn�eła przera�zona.
Prze�zycie było niezwykle intensywne, wydawało jej si�e, �ze wi�ecej ju�z nie zniesie.
Móri, wokół nas coraz mroczniej. Bramy �smierci zamykaj � a si�e za nami,
w twoich ramionach płyn�e ku czarnym otchłaniom.
Podniósł głow�e i popatrzył na ni � a, nie odsuwaj � ac r�eki. Kolanem wi�eził jej udo.
Wiem o tym odparł z wysiłkiem. Wiem o tym, ale nie zabior�e ci�e
w ten mrok, nie przekrocz�e granicy, zaufaj mi. Musz�e najpierw spyta�c mych towarzyszy,
co si�e z tob � a stanie, je�sli osi � agniemy spełnienie.
Ale ja ci�e pragn�e, Móri! j�ekn�eła. Nie mog�e czeka�c, nie wytrwam
dłu�zej, spłon�e, nie rozumiesz? Ach, Móri!
Spokojnieszepn � ał, pieszcz � ac j � a r�ek � a.Poradz�e sobie, b�edziemy sobie
pomoc � a.
158

Jeszcze raz j � a pocałował, z niezwykłym �zarem, który przeczył jego słowom
o spokoju. Tiril łkała, przesun�eła r�ek�e w dół, by odwzajemni�c pieszczoty i pomóc
jemu, ale on nagle si�e odsun � ał, szepcz � ac stanowcze "nie". Usiadł gwałtownie,
skulił si�e, oparł plecami o �scian�e. Podci � agn � ał kolana pod brod�e i otoczył je ramionami.
Ukrył twarz..
Móri, co si�e stało? spytała nieszcz�e�sliwa. Miała wra�zenie, jakby nagle
oblano j � a lodowat � a wod � a.
Nic nie mów! Nie dotykaj mnie!
Słyszała, �ze szcz�eka z�ebami. Ciało miał napi�ete jak ci�eciwa łuku.
Szare cienie znikn�eły. � Swiatło powoli zacz�eło si�e s � aczy�c do jej �swiata. Ale
dziewczyn�e dr�eczył smutek, bezdenny smutek.
Czy nie mógłby�s mi powiedzie�c. . .
Móri ze �swistem wci � agn � ał powietrze w płuca.
Ja tak�ze nie potrafiłem si�e temu oprze�c, cho�c jestem taki silny wyznał.
Oboje okazali�smy si�e słabi. To była niem � adra zabawa.
Co masz na my�sli? spytała, gł�eboko dotkni�eta.
Podniósł głow�e, twarz miał �sci � agni�et � a.
Twoje ciało znalazło si�e zbyt blisko, a moja miło�s�c była zbyt gor � aca. Pragn�e
by�c z tob � a jak najbli�zej, Tiril, jedyna, któr � a kiedykolwiek kochałem. Chc�e by�c
przy tobie, nie mam siły, by si�e opiera�c. Wybacz mi, nie wiedziałem, jakie to
trudne.
Te słowa sprawiły jej ulg�e, odetchn�eła uszcz�e�sliwiona.
Najdro�zszy Móri, najdro�zszy mój, tak bardzo, wprost bezgranicznie ci�e
kocham. Pomów ze swoimi przyjaciółmi! Jestem gotowa na wszystko, ale chyba
nie chc�e umiera�c!
Nie, nie umrzesz, tak jak ja nie umarłem. Ale twoje �zycie ogarnie mrok,
w twoim �swiecie zaroi si�e od cieni, sło�nce b�edzie tylko ledwie dostrzegalnym
punktem, widzianym z morskiego dna. Bo tak mniej wi�ecej wygl � ada moje �zycie.
Dlatego nie chciałem ci�e wci � aga�c do swego �swiata.
Uspokoił si�e ju�z. Tiril przycupn�eła obok niego, siedzieli oboje obj�eci, nadzy,
ale emocje troch�e ostygły. Pozostał tylko smutek, uczucie równie pi�ekne.
Móri, co z nami b�edzie? Gdzie si�e podziejemy, to mnie najbardziej dr�eczy.
Najpierw prze�zyjemy ten bal szepn � ał jej we włosy. Potem zobaczymy.
Erling chce wraca�c do domu, do Bergen, ale ja tam nie pojad�e. Prosiłam
tylko, by poło�zył kwiat na grobie mej ukochanej siostry.
Móri u�smiechn � ał si�e.
Erling mówił mi, �ze cieszy si�e na ten bal na zamku. Jest taki przystojny, na
pewno wzbudzi sensacj�e.
Owszem, jest przystojny, ale nie rozumiem, jak mogłe�s stara�c si�e mnie
z nim poł � aczy�c.
159

Byłem głupi. Powinienem był wiedzie�c, �ze my dwoje nale�zymy do siebie,
�ze nie rozdziel � a nas sztuczne granice. Ale teraz pójd�e ju�z do swego pokoju.
Chyba nie w tym stroju?
Och, oczywi�scie. Czy wiesz, �ze jedyna na �swiecie ogl � adała�s mnie nagim?
Bardzo mnie to cieszy, bo nigdy nie widziałam pi�ekniejszego m�e�zczyzny.
A wielu ich widziała�s?
Głuptasie! Ani jednego.
Tak wła�snie powinno to brzmie�c. Cz�esto bywałem zazdrosny o Erlinga.
S � adziłem, �ze czasami o nim my�slisz.
Byłe�s zazdrosny? Jak miło! Dobranoc, kochany! Dałe�s mi dzisiaj tyle
szcz�e�scia, �ze nie b�ed�e mogła zasn � a�c.
A ja nie chc�e spa�c. B�ed�e przywoływał w my�slach ka�zdy moment dzisiejszego
wieczoru, a jutro znów ci�e zobacz�e. Czy mo�zna pragn � a�c wi�ecej?
Dwaj m�e�zczy�zni siedzieli w k � acie gospody, zaj�eci rozmow � a.
Z cał � a pewno�sci � a s � a w Christianii. Przyprowadzili stajennemu konie. Był
z nimi wielki czarny pies, wszystko wi�ec si�e zgadza.
Jak omin�eli nasze pułapki?
Nie mam poj�ecia. Ale wiesz co, Georg? Stało si�e jeszcze co�s gorszego! Ich
nazwiska zostały wpisane na list�e go�sci zaproszonych na bal do Akershus!
Co takiego?!
To prawda. Znajomy z zamku twierdzi, �ze ta baronówna, która si�e do nich
przył � aczyła, wkr�eciła ich na bal.
To najgorsze co mo�ze si�e zdarzy�c! Nie wolno do tego dopu�sci�c!
Oczywi�scie. Gdyby�smy tylko wiedzieli, gdzie si�e zatrzymali, mogliby�smy
natychmiast si�e z nimi rozprawi�c.
Nie mamy czasu do stracenia. Tiril nie mo�ze pój�s�c na bal, ju�z my si�e o to
zatroszczymy.
�Zywa tam nie pójdzie, bo wtedy wszystko stracone.
Natychmiast zdob � ad�z zaproszenia na bal! Musimy si�e przygotowa�c, na wypadek
gdyby�smy nie dopadli jej do soboty. Ale powinna umrze�c wcze�sniej.
Drugi zacisn � ał wargi. Na Boga, przysi�egam, �ze Tiril nigdy nie przekroczy
progów zamku Akershus. A je�sli tam wejdzie, jej los i tak b�edzie przes � adzony.

� Zródła:
Dr A. Chr. Bang: NORSKE HEXEFORMULARER OGMAGISKE OPSKRIFTER
wydane przez Videnskabsselskabet i Christiania, w 1901 (1035 stron);
Carl A. Lindsten: SEVART I TIVEDEN, 1990; oraz własne prze�zycia autorki
z Tiveden. Mi�edzy innymi słyszała ona, a tak�ze jej m � a�z i córka, w pobli�zu Stenkallan
powolne rytmiczne uderzenia Dziada z Kolar. Córce, obdarzonej zdolno�sci � a
jasnowidzenia, przez cały czas towarzyszyło "co�s" po prawej stronie. Raz obróciła
si�e i odezwała, s � adz � ac, �ze stoi za ni � a matka, nikogo jednak nie było. Potem
odwróciła si�e gwałtownie i zobaczyła dług � a, nisk � a, podobn � a do w�e�za istot�e.
John Bauer (1882-1918) wybitny szwedzki ilustrator ba�sni, mieszkał nie
opodal Tiveden. Nikt tak jak on nie potrafił odda�c nastroju zakl�etego lasu i tajemniczej
gł�ebi jezior. Melancholia lasu w ko�ncu tak ci�e�zko go dotkn�eła, �ze zacz � ał
obawia�c si�e o �zycie synka. Wydawało mu si�e, �ze le�sne i wodne istoty chc � a porwa
�c chłopca. Postanowił uciec z lasu, przenie�s�c si�e do Sztokholmu. Kiedy łód�z
z rodzin � a i baga�zem na pokładzie wypłyn�eła na jezioro Wetter, niespodziewanie
rozp�etała si�e burza. Łód�z si�e wywróciła. John Bauer, jego �zona i syn uton�eli w gł�ebi
jeziora, którego pi�ekno po mistrzowsku przedstawiał.