MARGIT
SANDEMO
SAGA O CZARNOKSIEZNIKU
TOM 4
OBLICZE ZŁA
Przeło�zyła: Iwona Zimnicka

Tytuł oryginału:
Oversatt etter: Ondskapens ansikt.
Data wydania polskiego: 1996 r.
Data pierwszego wydania oryginalnego: 1992 r.

Ksi�egi złych mocy
Przyczyna wszystkich dziwnych i przera�zaj � acych wypadków, przez jakie musiała
przej�s�c pewna młoda dziewczyna z zachodniego wybrze�za Norwegii na przełomie
siedemnastego i osiemnastego wieku, zawiera si�e w trzech ksi�egach zła,
dobrze znanych z najbardziej mrocznego rozdziału w historii Islandii.
Ksi�egi pochodz � a z czasów, gdy w Szkole Łaci�nskiej w Holar, na północy Islandii,
rz � adził zły biskup Gottskalk, czyli z okresu pomi�edzy latami 1498 a 1520.
Biskup uprawiał prastar � a i ju�z wtedy surowo zakazan � a czarn � a magi�e; Gottskalk
Zły nauczył si�e wiele o magii w osławionej Czarnej Szkole na Sorbonie.
Szkoła Łaci�nska w Holar była za panowania Gottskalka tak niebezpieczna,
�ze macki zła rozci � agały si�e stamt � ad zarówno w czasie, jak i w przestrzeni; �z � adza
posiadania owych trzech ksi � ag o piekielnej sztuce rozpalała si�e w ka�zdym, kto
o nich usłyszał. Ani jedna dusza nie pozostała wobec nich oboj�etna. Zreszt � a. . .
A�z do naszych dni przetrwała ich ponura, budz � aca l�ek sława.

Rozdział 1
Jak mo�zna t�eskni�c za kim�s, kogo si�e nigdy nie znało?
T�eskni�c tak mocno, �ze tchu braknie w piersiach?
Nie wiedzie�c, daremnie czeka�c na wie�sci,
ukrywa�c ból, z�zeraj � acy od �srodkaoto
najwi�eksza gorycz, jakiej mo�ze zazna�c człowiek.
Skuliła si�e w rogu podokiennej ławy, otoczyła r�ekami kolana, kieruj � ac wzrok
na spowity porann � a mgł � a krajobraz. Na jasnym tle rysowały si�e wykrzywione sylwetki
d�ebów, krople wilgoci skapywały z drzew. Chłód jakby chciał si�e przecisn � a�c
do niej przez szpary w oknach.
To niepotrzebne, pomy�slała. Moj � a dusz�e ju�z dawno skuł lód.
Nosz�e w sobie cały wszech�swiat t�esknoty. Niesko�nczon � a pustk�e, której nic
nigdy nie zapełni. Jestem uosobieniem t�esknoty, wiecznego niespełnionego pragnienia,
które musi by�c jedn � a z najstraszliwszych katuszy czy�s�cca.
Mnie niepotrzebny czy�s�ccowy ogie�n. Do�swiadczam go tu, na ziemi, dzie�n po
dniu. Niestraszne mi piekło, ju�z do niego przywykłam.
Gdzie szuka�c spokoju? Jak długo mam gna�c po północnych krainach, zanim
moje serce znajdzie ukojenie?
Wiem. Dla mnie nie ma spokoju.
Wybacz mi, moja droga. Wybacz mi wszystko! Tak wiele chciałam uczyni�c,
tak wiele chciałam da�c!
Ale dla mnie nie ma wybaczenia.
Móri, najbardziej chyba samotny ze wszystkich czarnoksi�e�zników �swiata, stał
w swoim pokoiku w pensjonacie w Christianii. Przeprowadzili si�e tutaj, bo poprzednia
gospoda okazała si�e brudna i za ciasna. Wci � a�z mieli nadziej�e, �ze prze-
�sladowcom Tiril nie udało si�e wpa�s�c na ich trop.
Smukłe dłonie Móriego ostro�znie dotykały zwojów pergaminu, odnalezionych
w starym zamczysku.
4

Formuły, zakl�ecia. Pot�e�zne czary szepn � ał do siebie. Ale zapisano je
w j�ezyku, którego nie rozumiem, znakami, których nie potrafi�e odczyta�c. Po
jego twarzy przemkn � ał cie�n. Ale tu co�s jest. . .
Rozległo si�e delikatne pukanie do drzwi, charakterystyczny sygnał Tiril, zaraz
te�z i ona sama wsun�eła si�e do �srodka. Spostrzegłszy, jak gł�eboko Móri zatopił
si�e w my�slach, cichutko przycupn�eła na jedynym w pokoju krze�sle i zacz�eła si�e
przygl � ada�c przyjacielowi.
Nikogo na tym �swiecie nie kochała równie mocno jak tego człowieka. A jednak
nie wolno jej było go kocha�c. On nie został stworzony do ziemskiej miło�sci.
Gdyby jej pokosztował, przez swe zwi � azki z mrocznym �swiatem wci � agn � ałby równie
�z j � a, Tiril, do krainy chłodnych cieni.
Tiril wiedziała, �ze i tak znaczy dla Móriego zbyt wieje. Musieli teraz zamieszka
�c w oddzielnych pokojach, nie mogli dłu�zej sypia�c wspólnie jak rodze�nstwo czy
dobrzy przyjaciele. Ju�z dwukrotnie zanadto si�e do siebie zbli�zyli. Zdawali sobie
spraw�e, �ze nast�epnym razem nie zdołaj � a si�e pohamowa�c.
Co sprawia, �ze tak surowo marszczysz brwi? spytała z u�smiechem
w głosie.
Ockn � ał si�e.
Tu co�s jest, Tiril. Co�s, co, jak s � adz�e, ma zwi � azek z twoim pochodzeniem.
Niemo�zno�s�c zrozumienia, o co chodzi, ogromnie irytuje.
Czy nie mo�zesz zwróci�c si�e o pomoc do jakiego�s specjalisty od niemieckich
run?
Móri u�smiechn � ał si�e.
A gdzie takiego szuka�c?
Tiril wzburzyły domysły przyjaciela.
Ale�z to nieprawdopodobne! Czarnoksi�eskie formuły spisane co najmniej
czterysta lat temu mogłyby mie�c co�s wspólnego ze mn � a?
Nie z tob � a osobi�scie, lecz z całym dziedzictwem Habsburgów i Tiersteinów.
Faktem pozostaje, �ze wci � a�z tropi � a ci�e dwaj m�e�zczy�zni pałaj � acy �z � adz � a mordu.
A jeste�s przecie�z naj�zyczliwsz � a osob � a, jak � a spotkałem!
Dzi�ekuj�e za te słowa, Móri! Mimo wszystko niczego nie pojmuj�e. Bo przecie
�z ten tak zwany skarb, który znale�zli�smy, miał do�s�c skromn � a warto�s�c.
Zgadzam si�e. Owszem, czarownica albo czarnoksi�e�znik co�s w nim dla siebie
znajd � a ale pozostałe przedmioty. . . Nic nadzwyczajnego.
Có�z wi�ec ci�e niepokoi? Co w�sród tych rzeczy, które otrzymałe�s jako czarnoksi
�e�znik, naprowadza ci�e na my�sl o dziedzictwie maj � acym zwi � azek za mn � a?
Trzy punkty. Po pierwsze, trzy kawałki figurki demona, która okazała si�e
kluczem do skarbca.Wielu ludzi z zapałem go poszukiwało. Po drugie, co�s w tych
zwojach pergaminu przykuło moj � a uwag�e. . . Spójrz na to!
Tiril wpatrywała si�e w postrz�epione, kruche arkusze, dostrzegła jednak tylko
dziwaczne znaki, mog � ace pochodzi�c z okresu, kiedy to stylizowane runy ryte
5

w kamieniu zacz�eły przybiera�c bardziej mi�ekki, gi�etki kształt pisma na papierze.
Zwró�c uwag�e na to słowo! wskazał Móri.
Ach, by�c tak blisko i nie móc go dotkn � a�c!
No có�z, nie jestem specjalist � a od run rzekła ostro�znie. Ale to słowo
odczytałabym jako IRBI.
Wła�snie. A poniewa�z d�zwi�eki I i E zapisywano tym samym znakiem, mo�zemy
odczyta�c je jako ERBE. To oznacza dziedzictwo.
Ale przecie�z napisano to tak dawno temu! Có�z oni wtedy wiedzieli o spadku?
Nie wiem, przecie�z to tylko domysły.
Ach, te oczy pełne tajemnic! Patrz na mnie, Móri, pozwól mi uton � a�c w ich
nios � acym �smier�c mroku!
Jeszcze co�s tu jestpowiedziała, by odwróci�c my�sli, bo czuła, �ze stoj � acy
tu�z obok m�e�zczyzna coraz bardziej j � a fascynuje.
Owszem odparł. Ale udało mi si�e odcyfrowa�c zaledwie kilka słów
i nadal nic nie rozumiem.
Tiril przeczytała
VFIR? Có�z to na miło�s�c bosk � a mo�ze znaczy�c? To całe słowo, ale całkiem
bez sensu!
Zastanów si�e chwil�e!Wpi�smie runicznym tym samym znakiem zapisywano
litery V i U.
Wobec tego UFIR? Albo UFER?
Tak. A co to znaczy?
Brzeg?
Wła�snie.
Nic nam to nie mówi.
Niestety. A jeszcze mniej ten urywek słowa. . . IMVR. . .
IMUR? Wygl � ada na to, �ze jest to �srodkowa cz�e�s�c, wyrazu. A mo�ze to ma
by�c. . . EMUR.. . ?
Bystra jeste�su�smiechn � ał si�e Móri.A je�sli potrafisz znale�z�c niemieckie
słowo, które ma w �srodku EMUR, to powiem, �ze jeste�s jeszcze bystrzejsza.
Zastanawiali si�e przez chwil�e, ale �zadne nie mogło si�e pochwali�c doskonał � a
znajomo�sci � a niemieckiego.
W�sród liter znajdował si�e te�z rysunek sło�nca z wyra�znie zaznaczonymi promieniami.
Poradzimy si�e Erlinga zdecydowała Tiril, a Móri od razu si�e z ni � a zgodził.
Zwin � ał stary, zbutwiały pergamin.
S � adz�e, �ze to wa�zne. By�c mo�ze najwa�zniejsze ze wszystkiego, co znale�zli-
�smy w starym skarbcu.
No tak, bo przecie�z pozostałe przedmioty niewiele były warte. Ale wspominałe
�s o trzech rzeczach. Czym jest ta trzecia?
6

Nareszcie podniósł na ni � a wzrok i Tiril z rado�sci � a pozwoliła si�e wci � agn � a�c
magicznej, sugestywnej gł�ebi jego oczu.
Pami�etasz komor�e grobow � a starego hrabiego? Pierwsz � a krypt�e, któr � a odkryli
�smy?
Tak.
Ozdoby na �scianach?
Tylko na jednej, o ile dobrze pami�etam. Jaki�s reliefowy wzór.
Wła�snie. Zanim opu�scili�smy krypt�e, w po�spiechu go odrysowałem. Miałem
do dyspozycji jedynie tyln � a �sciank�e jednej z moich magicznych run, a czas nas
gonił, ale s � adz�e, �ze najwa�zniejsze elementy zdołałem skopiowa�c.
Pokazał przyjaciółce niedu�ze drewienko.
Chyba si�e zgadzastwierdziła Tiril, dokładnie przyjrzawszy si�e wzorowi.
Jak s � adzisz, co mo�ze znaczy�c? Bo z pewno�sci � a nie s � a to znaki pisma.
O, nie, �zadn � a miar � a. Wydaje mi si�e raczej, �ze to przypomina jaki�s labirynt,
ale nie wiem na pewno. I znów promieniste sło�nce.
Pozwól mi przerysowa�c ten wzór na zwykły papier, zanim zetrze si�e
z drewna!
Nie, sam to zrobi�e, przyrzekam, �ze zajm�e si�e tym jeszcze dzi�s. Im mniej
b�edziesz miała do czynienia z tymi strasznymi rzeczami, tym lepiej dla nas.
Sk � ad wiesz, �ze one s � a straszne?
Po prostu wiem odparł krótko. A w ka�zdym razie na pewno niebezpieczne.
Jak chcesz. Tylko o tym nie zapomnij! Móri, przyszłam do ciebie, �zeby si�e
z tob � a podzieli�c swoimi rozterkami. Je�sli naprawd�e wybieramy si�e na ten okropny
bal na zamku, to jak my si�e ubierzemy?
Móri u�smiechn � ał si�e do dziewczyny i siadł na łó�zku.
Ja te�z si�e zastanawiałem. Nie pójd�e przecie�z w tym wskazał na sw � a
brunatn � a jak ziemia peleryn�e.
Wiem, �ze pod ni � a nosisz pi�ekne ubraniepowiedziała Tiril.Ale chyba
troch�e ju�z zniszczone?
Troch�e? Ledwie si�e trzyma i tylko po ciemku mo�zna si�e domy�sla�c, �ze koszula
była kiedy�s �snie�znobiała.
Moja sytuacja te�z nie jest lepsza roze�smiała si�e Tiril. Musimy zdoby�c
nowe stroje, ale nie wiem, jak nale�zy si�e ubra�c na dworski bal. Zamy�sliła si�e
na chwil�e. Mam co prawda naszyjnik z szafirów. . .
Nieprzerwał jej Móri.Powinna�s go zabra�c ze sob � a, ale nie zakłada�c.
Tiril popatrzyła na niego pytaj � aco. Wyja�snił:
To ze wzgl�edu na twoj � a matk�e. Je�sli nagle ujrzy swój klejnot na szyi nieznajomej,
mo�ze prze�zy�c wstrz � as.
No tak, racja. Ale potem wykorzystamy go jako dowód mojej to�zsamo�sci.
7

Otó�z to! Pilnuj tylko, by nie wpadł w szpony Catherine, zanim znajdziemy
si�e na Akershus, bo zrobi si�e prawdziwe zamieszanie.
Tiril od razu zrozumiała, o co chodzi Móriemu. Gdyby Catherine wyst � apiła
w szafirach na łab�edziej szyi, a matka Tiril rozpoznała naszyjnik, mogłaby pomy-
�sle�c, �ze. . .
Móri wyrwał j � a z zadumy.
Poprosimy Catherine o rad�e co do strojów.
Tak b�edzie najlepiej. Catherine czasami nam si�e do czego�s przydaje.
Rzeczywi�scieprzyznał niech�etnie.Ale b�ed�e si�e cieszył, kiedy ju�z si�e
z ni � a rozstaniemy.
Ja tak�ze cicho powiedziała Tiril. Nawet przez moment jej nie ufam.
Biedny Erling!
Gdyby�s chciała, Erling byłby twój.
Był taki czas, kiedy "odkryłam" Erlinga zamy�sliła si�e Tiril.
Z rado�sci � a zauwa�zyła, �ze Móri wyra�znie spos�epniał.
W drodze z Bergen do Christianii przypomniała z u�smiechem. Pami
�etam, dostrzegłam nagle, �ze jest przystojnym, poci � agaj � acym kawalerem, nie
tylko narzeczonym Carli. Ale to trwało jedynie par�e dnizako�nczyła beztrosko.
Erling nie jest w moim typie.
Móri nie �smiał pyta�c, jaki wła�sciwie jest jej typ.
Musz�e poradzi�c si�e moich towarzyszy, pomy�slał w nagłej desperacji. Tiril sama
mnie o to prosiła. Spyta�c, czy wolno nam jest si�e kocha�c. Co si�e stanie, je�sli
przekroczymy granic�e? Czy poci � agn�e j � a za sob � a do milcz � acego królestwa nocy,
do krainy cieni, przez któr � a musz�e w�edrowa�c, cho�c tak jej nienawidz�e? Boj�e si�e
jednak odpowiedzi, l�ekam si�e nawet kontaktu z mymi strasznymi towarzyszami.
Ale trzeba si�e na to zdoby�c, dłu�zej zwleka�c si�e nie da. Tiril i ja igramy
z ogniem. Wiem, �ze gdy nast�epnym razem spoczn�e w jej ramionach, nie zapanuj
�e nad sob � a.
Ona tak�ze si�e nie powstrzyma, ta my�sl jeszcze bardziej podnieca.
Wjego rozwa�zania wdarł si�e głos Tiril. Pytała, w co powinna si�e ubra�c na bal.
Westchn � ał.
Wygl � adała�s tak pi�eknie tamtego wieczoru w zaje�zdzieodpowiedział.
Słu�z � aca pomogła ci si�e ubra�c, pami�etasz?
Naprawd�e tak uwa�zasz? Dzi�ekuj�e! Ale ta suknia jest za skromna. Chyba
�ze. . . Zaczekaj!
Tiril rozwa�zała co�s w my�slach, a Móri posłusznie czekał. Z nieskrywan � a czuło
�sci � a obserwował wyrazist � a twarz dziewczyny.
Mam jeszcze jedn � a sukienk�e rzekła z wahaniem. Erling zabrał j � a
z domu, z Bergen. Nie chciałam jej wkłada�c, bo nale�zała do Carli. Ale ta suknia
byłaby odpowiednia na ka�zdy bal, nawet na królewski.
8

Wobec tego w ni � a si�e ubierz powiedział Móri cichym, lecz dobitnym
głosem, jak zawsze wtedy, gdy chciał kogo�s do czego�s nakłoni�c. Ale wspomnienie
ukochanej siostry wci � a�z pozostawało dla Tiril zbyt bolesne. Po wyrazie jej twarzy
poznał, jak musi ze sob � a walczy�c.
Spróbował jeszcze raz:
Carl�e z pewno�sci � a zasmuciłoby, �ze suknia niszczeje, poniewa�z nie chcesz
jej nosi�c. Jestem prze�swiadczony, ze tobie jedynej pragn�ełaby j � a przekaza�c.
Tiril kiwała głowa, jakby chciała sama si�e przekona�c, ale nie zdołała. Wspomnienie
Carli wci � a�z było dla niej �swi�ete, lecz sama posta�c siostry nieco przyblakła,
nie była ju�z tak wyrazista. Gdy zdała sobie z tego spraw�e, ogarn�eły j � a wyrzuty
sumienia.
Ale w co ja si�e ubior�e? Móri zorientował si�e, �ze musi oderwa�c Tiril od
złych my�sli. To o wiele wi�ekszy kłopot.
W Tiveden pi�eknie wygl � adałe�s bez peleryny, w białej koszuli.
U�smiechn � ał si�e.
Kochana, wtedy było ciemno. Ta koszula ju�z nie znosi �swiatła dziennego.
Nie mógłby�s po�zyczy�c czego�s od Erlinga? Jeste�scie przecie�z mniej wi�ecej
równego wzrostu.
On jest troch�e wy�zszy, ale nie zawadzi spyta�c. Westchn � ał niezadowolony.
Wiele bym dał, �zeby nie i�s�c na ten bal.
Ja tak�ze. To nie w moim stylu.
Po twarzy Móriego przemkn � ał jeden z jego rzadkich u�smiechów.
Jeste�smy bardzo do siebie podobni. Ale i�s�c musimy. Ty ze wzgl�edu na
matk�e. . .
Ona chyba nie pragnie mnie odszuka�c, raczej przeciwnie?
Nic o tym nie wiemy. A ja b�ed�e ci towarzyszy�c i czuwa�c nad twym bezpiecze
�nstwem.
Dzi�ekuj�e, przyjacielu! Najlepszy, najwierniejszy przyjacielu!
Zapominasz o Nerze.
Rzeczywi�scie.Wierno�s�c człowieka nie mo�ze równa�c si�e z psi � a. Móri, drogi
mój, co my w czasie balu poczniemy z Nerem?
Musi zaczeka�c tutaj.
Ale�z on nie przywykł zostawa�c sam. Nie zrozumie. Odbierzemy mu jego
obowi � azek pilnowania stadka. B�edzie zrozpaczony! Móri, a je�sli nam si�e co�s
stanie? Je�sli stamt � ad nie wrócimy?
Oczy czarnoksi�e�znika zal�sniły czuło�sci � a.
A je�sli cały masyw górski Jotunheimen zawali si�e na niego? Albo zaleje go
morze wyst�epuj � ace z brzegów?
Nie kpij ze mnie roze�smiała si�e. Nie mamy jednak wyboru, musimy
zostawi�c go tutaj. Chyba nie uda nam si�e go przemyci�c na sal�e balow � a.
Raczej nie.
9

Tiril zadr�zała.
Och, Móri, tak si�e boj�e!
Ja tak�ze, miał ju�z na ko�ncu j�ezyka, ale nie �smiał wyzna�c, co rano znalazł w jej
�sniadaniu. Trutk�e na lisy! Intuicja podszepn�eła mu, �ze z talerzem Tiril co�s jest nie
w porz � adku. Nie podejrzewał wła�scicieli pensjonatu ani nikogo ze słu�zby, lecz
chocia�z czworo przyjaciół mogło zamyka�c pokoje na klucz, nie mieli jednak kontroli
nad kuchni � a ani nad korytarzem. A starym zwyczajem, dopóki tu mieszkali,
ka�zde z nich korzystało z własnego, osobnego talerza, oznaczonego imieniem.
Dało si�e w ten sposób unikn � a�c niepotrzebnego zmywania. . . A wi�ec zostali odkryci.
Z pewno�sci � a prze�sladowcy Tiril uczyni � a wszystko, by nie dopu�sci�c jej na
dworski bal na zamku Akershus.

Rozdział 2
Czuło si�e, �ze lato mija. Ci � agn�eło chłodem, coraz cz�e�sciej padało. Przygn�ebienie
ogarniało wielu mieszka�nców Christianii, szczególnie tych bez dachu nad
głow � a, którzy ka�zdej nocy musieli szuka�c sobie nowej bramy na nocleg.
Wracajcie do domu, powiadano im. Wracajcie do domu, na wie�s, nic tu po
was!
A có�z oni mieli pocz � a�c w rodzinnej wiosce?Wi�ekszo�s�c przybyła do wielkiego
miasta w poszukiwaniu pracy albo szcz�e�scia. Wkrótce jednak przekonali si�e, �ze
z deszczu wpadli pod rynn�e.
Poło�zenie Tiril i jej przyjaciół było znacznie lepsze, cho�c nie czuli si�e dobrze
w ciasnych pokoikach pensjonatu.
Dziewczyna nie mogła poj � a�c, dlaczego nagle zabroniono jej opuszcza�c pokój.
Pod �zadnym pozorem nie wolno jej było wychodzi�c. Przyjaciele nie chcieli nic
mówi�c Tiril o atakach na jej �zycie, którym zdołali zapobiec. Niestety, nie udało
im si�e schwyta�c czyhaj � acych na ni � a łotrów, zawsze zd � a�zyli zbiec.
Erling i Móri na zmian�e wyprowadzali Nera na spacer b � ad�z wyprawiali si�e
do miasta załatwi�c rozmaite sprawy. Bali si�e te�z wypuszcza�c Catherine, samotna
dama nie była na ulicy bezpieczna, cho�c Georg i jego kompan z kozi � a bródk � a nie
na ni � a si�e zasadzali.
W dzie�n poprzedzaj � acy bal na zamku przyszła kolej, Móriego na wieczorn � a
przechadzk�e z Nerem.
Pies zaraz na schodach si�e zatrzymał, cicho powarkuj � ac. Zdenerwowany poło
�zył uszy po sobie i zacz � ał cichutko piszcze�c, niepewny, czy ma i�s�c dalej, czy te�z
raczej zawróci�c.
Co si�e stało, piesku? szepn � ał Móri.
Z oczu Nera biło przera�zenie. Nigdy jeszcze tak si�e nie zachowywał, to było
co�s nowego.
W ko�ncu Móri tak�ze wyczuł to, co pies: zapach spalenizny.
Chod�z nakazał i pr�edko zbiegli po schodach.
Tu�z przy drzwiach wej�sciowych płon�eła kupa szmat, płomienie ledwie zd � a�zyły
j � a obj � a�c. Móri złapał w�ezełek i cisn � ał go na ulic�e. Rozejrzał si�e w poszukiwaniu
11

podpalaczy doskonale wiedział, czyja to sprawka nikogo jednak nie zobaczył.
Wrócił wi�ec do pensjonatu i opowiedział wła�scicielowi o tym, co zaszło.
Zrobiło si�e zamieszanie, ko�nca nie było podzi�ekowaniom dla Móriego za jego
błyskawiczn � a reakcj�e.
Tak, tak, wielu łotrów włóczy si�e teraz po ulicach pokiwał głow � a wła-
�sciciel.Cały czas trzeba mie�c si�e na baczno�sci.
Móri przyznał mu racj�e, nie wspomniał jednak ani słowem o swoich podejrzeniach.
Prosił tylko, by przez cał � a noc trzymano stra�z, bo szaleniec mo�ze po raz
drugi próbowa�c pu�sci�c z dymem pensjonat. Wstrz � a�sni�ety wła�sciciel przyrzekł, �ze
tego dopilnuje.
Wreszcie Móri mógł pój�s�c z Nerem na wieczorny spacer.
Uprzedził przyjaciół, �ze ma zamiar wybra�c si�e na dłu�zsz � a przechadzk�e, by nie
martwili si�e ich nieobecno�sci � a.
Wiał do�s�c silny wiatr, si � apił deszcz. Móri skierował si�e ku brzegom fiordu
po drugiej stronie Viken. Odszedł daleko, chc � ac mie�c pewno�s�c, �ze b�edzie całkiem
sam, w ko�ncu wdrapał si�e na wysokie urwisko. W oddali migotały �swiatła
spowitego zasłon � a deszczu miasta. Móriego otaczała ciemno�s�c, tylko wody fiordu
połyskiwały od czasu do czasu i piana na grzbietach fal majaczyła szarym cieniem
w mroku.
W oddali na horyzoncie raczej przeczuwał ni�z dostrzegał ostatnie po�zegnanie
odchodz � acego dnia.
Fale z hukiem rozbijały si�e o nadbrze�zne głazy. Móri wyci � agn � ał r�ece w gór�e
i zawołał:
Słuchajcie mnie, duchy otchłani, które od dawna mi towarzyszycie! Ja,
Móri z rodu islandzkich czarnoksi�e�zników, wzywam was!
Opu�scił ramiona i czekał. Zapadła niezwykła cisza.
Z pocz � atku wydawało si�e, �ze to tylko powiew wiatru zabł � akał si�e, zaczepił
o okaleczone drzewo i bezradny wy�spiewywał swoj � a skarg�e.
Potem �swist przemienił si�e w narastaj � acy szum, a�z wreszcie przeszedł w huk,
jakby niebiosa zesłały huragan, szalej � acy wokół Móriego. Islandczyk wiedział,
�ze Nero jest gdzie�s w pobli�zu, s � adził jednak, �ze pies nie zauwa�za niezwykłych
zjawisk. Wicher nie był bowiem �zywiołem przyrody, nadci � agn � ał z innego �swiata.
Ze �swiata znienawidzonego przez Móriego, z którym jednak musiał �zy�c.
Ze �swiata, którego blisko�s�c Tiril czasami wyczuwała, patrz � ac Móriemu gł�eboko
w oczy.
Nagle niebo i ziemia otworzyły si�e przed nim, osun � ał si�e w przepa�s�c, wisiał
w powietrzu, a wokół rozlegało si�e wycie i drwi � acy, przera�zliwy �smiech.
Granatowoczarny mrok. . . Jak dobrze go znał! Wszystko, co si�e w nim poruszało,
przemykało obok niego niczym ja�sniejsze cienie i znikało, kolejne warstwy
12

zmarłych, z biegiem stuleci zapadaj � ace si�e coraz gł�ebiej w ziemi�e. Słyszał ich
pie�s�n, mroczne, mamrocz � ace głosy przysuwaj � ace si�e do niego, by zaraz znów si�e
oddali�c.
Nie zbli�zaj si�e do siedzib � Smierci, człowieku, usłyszał szept we własnej głowie.
Ale on ju�z to raz uczynił. O ten raz za du�zo. Kiedy�s, w starym ko�sciele
w Holar, na północy Islandii. Czyn, którego miał �załowa�c przez całe �zycie.
Wszystko wokół niego si�e zmieniało. Nie wiedział ju�z, gdzie si�e znajduje, lecz
wir ci � agn � ał go w dół, nieustannie w dół. . .
Wci � a�z co�s si�e działo. Pojawiały si�e jakie�s chmury, lecz Móri nie był w stanie
stwierdzi�c, w jakim wymiarze si�e znajduje, bo jednocze�snie nie opuszczało go
wra�zenie, �ze wci � a�z przebywa w gł�ebokiej grocie � Smierci.
Widział obłoki niebywałej, wielko�sci, wznosiły si�e niczym buroszkarłatne
twierdze, które kruszały i obracały si�e w ruin�e na jego oczach. Wybuchały i opadały
bastiony płomieni, krwistoczerwone wie�ze otoczone fosami l�sni � acego bursztynu
rozsypywały si�e, odsłaniaj � ac postrz�epione szczeliny z opalu. Wyłoniła si�e
z nich bł�ekitnawa czer�n i znów zwyci�e�zyła kraina cieni.
Wszystko odbywało si�e błyskawicznie, lecz Móriemu, ka�zda chwila zdała si�e
rokiem. Zakrył oczy dło�nmi, na wpół j�ecz � ac, na wpół szlochaj � ac, lecz nie potrafił
osłoni�c si�e przed czym�s, co tkwiło w nim samym.
Ostry przera�zliwy krzyk wdarł mu si�e w uszy, wydawało si�e, �ze nigdy nie przebrzmi.
W oszalałym p�edzie przed oczami przesuwały si�e obrazy: biskupi w ko-
�sciele w Holar, Mag Loftur odmawiaj � acy zakl�ecia z kazalnicy, młodziutki chłopak,
który potkn � ał si�e o sznur od dzwonu. Móri prze�zywał bezsiln � a rozpacz diakona
z Myrka wywołan � a konieczno�sci � a opuszczenia ukochanej, desperack � a prób�e
wci � agni�ecia jej do grobu. . .
Nie, nie szeptał Móri, lecz na nic nie zdały si�e jego błagania.
Nagła gł�eboka cisza była niczym uderzenie w twarz. Okazało si�e jednak, �ze
nie jest całkiem bezd�zwi�eczna. Rozbrzmiewał w niej głuchy huk, tak silny, �ze
ziemia pod stopami Móriego zatrz�esła si�e w posadach.
Dotarłem na miejsce, pomy�slał. Osi � agn � ałem swój cel. I jestem bliski szale�nstwa
ze strachu! Nie powinienem si�e ba�c. Ale l�ekam si�e odpowiedzi, jak � a usłysz�e.
Kilkakrotnie gł�eboko odetchn � ał, gł�eboki ton rozpłyn � ał si�e w powietrzu, znów
zapanowała cisza wieczno�sci. Móri czekał.
Nie trwało to długo.
Najwy�zszy czasrozległ si�e obok czyj�s sarkastyczny głos.
Zorientował si�e, �ze pasmo l � adu dziel � ace go od morza zaludniło si�e, je�sli w ogóle
mo�zna u�zy�c takiego okre�slenia.
Dostrzegł wysok � a posta�c Nauczyciela, to on przemówił. Wyczuł obecno�s�c
Zwierz�ecia i Nidhogga, a tak�ze pi�eknych pa�n, Powietrza i Wody. Duchów było
13

jeszcze wi�ecej. Najprawdopodobniej znalazła si�e tu kobieta jego opiekunka,
dla której z pewno�sci � a nie okazał si�e łatwym podopiecznym, i ten, który mógł by�c
jego ojcem, Hraundrangi-Móri. Pustka? Nie potrafił stwierdzi�c, czy jest obecna,
bowiem nagle powrócił �swist wichru i huk fal bij � acych o brzeg, hałas uniemo�zliwiał
skupienie si�e na �swiecie wyobra�zni. Tak, pojawił si�e jeszcze kto�s, jego dawny
przewodnik, Duch Zgasłych Nadziei, ten, który kiedy�s był taki pi�ekny, a potem
przybrał straszliw � a posta�c, bo ludzie niszczyli wi�ecej ni�z tworzyli, wszystko, co
jasne, stało si�e ciemne, przyszło�s�c zmieniła si�e w bolesn � a, splamion � a krwi � a przeszło
�s�c.
Milcz � acy towarzysze nie pragn�eli doda�c mu otuchy.
Wła�sciwie widział ich zawsze, przynajmniej jako cienie. Teraz jednak w pełni
si�e zmaterializowali, prawdopodobnie mógłby ich dotkn � a�c. Po raz pierwszy wezwał
ich z własnej nieprzymuszonej woli i, prawd�e mówi � ac, bał si�e.
Dlaczego wcze�sniej nie szukałe�s naszej pomocy? spytał Nauczyciel,
hiszpa�nski czarnoksi�e�znik o wielkiej, ci�e�zkiej głowie. Jeste�smy wszak po to,
by ci pomaga�c. Niestety towarzyszyli�smy ci na pró�zno. Tylko twoja młoda przyjaciółka
miała do�s�c rozumu, by raz poprosi�c nas o pomoc.
Jego młoda przyjaciółka. Tiril! Na jej wspomnienie cieplej mu si�e zrobiło na
sercu.
I tak kilkakrotnie mnie wspomogli�scie rzekł Móri do�s�c nie�smiało.
Winien wam za to jestem ogromn � a wdzi�eczno�s�c. Ale tym razem chodzi wła�snie
o Tiril.
Wiemy. Po�z � adasz jej.
Móri poczuł, �ze si�e rumieni.
Nie tylko odparł do�s�c ostro. Pragn�e, by zawsze była u mego boku,
aby została moj � a �zon � a. Czy to mo�zliwe? Czy nie grozi jej niebezpiecze�nstwo?
Dlaczego miałoby to by�c niemo�zliwe? niewinnie spytał Nauczyciel.
Wszyscy wiecie to równie dobrze jak ja stwierdził Móri odrobin�e zniecierpliwiony.
Doskonale zdajecie sobie spraw�e, jak trudne s � a moje noce: wci � a�z
w�edruj�e przez bezdenne otchłanie w poszukiwaniu tego, czego nigdy nie zdołałem
odnale�z�c: "R�dskinny". Moj � a kar � a s � a sny, w których odzywa si�e dawne pragnienie
zdobycia wiedzy, nie dla mnie przeznaczonej. Wprawdzie porzuciłem ju�z
wszelkie marzenia z tym zwi � azane, lecz moje sny wci � a�z nie potrafi � a si�e oderwa�c
od tego, czego człowiek nie powinien poszukiwa�c.
Masz racj�e przyznał Duch Utraconych Nadziei.
To obszary zła podj � ał Móri. Tiril czasami dostrzega je w moich
oczach, widzi mroczne otchłanie, bladoniebieskie welony mgły, bezdenne przepa
�sci i niesko�nczon � a pustk�e. Przera�za j � a to, co widzi. Nie chc�e, by tego do�swiadczyła.
Tiril pójdzie za tob � a wsz�edzie, dobrze o tym wieszstwierdził Nidhogg.
Owszem. Ale nie chc�e, by cierpiała.
14

Co�s otarło si�e o jego kolana. Poczuł odór bij � acy z rozj � atrzonych ran Zwierz�ecia,
ale wzi � ał t�e blisko�s�c za dobry znak.
Masz racj�e rzekł Nauczyciel jakby w odpowiedzi na jego my�sli.
Zwierz�e jest wobec ciebie przyja�znie nastawione. Twoje łzy owej nocy, gdy spotkałe
�s je po raz pierwszy, wyleczyły cz�e�s�c bol � acych ran. A współczucie Tiril jeszcze
bardziej w tym pomogło. Lepszej dziewczyny nie mógłby�s sobie wybra�c.
Dzi�ekuj�e za te słowa! Ale co mam robi�c? Nie chc�e poci � agn � a�c jej za sob � a
do krainy zimnych cieni. Nie chc�e patrze�c na jej cierpienia.
O, nie b�edzie tak �zle beztrosko o�swiadczył Nauczyciel. Ona nigdy
nie zagl � ada za bł�ekitnawe welony, które tak wiele kryj � a.
Móri nie mógł uwierzy�c własnym uszom.
To znaczy, �ze radzicie mi, abym uczynił j � a moj � a?
A dlaczego nie? Tego akurat nie ma si�e co ba�c.
Móri powinien by�c bardziej wyczulony na niuanse. Niestety, wiatr poniósł
w dal głos czarnoksi�e�znika, a Móriemu serce waliło zbyt mocno, by mógł dosłysze
�c nutk�e drwiny.
Widział teraz wyra�zniej. Miał wra�zenie, �ze któremu�s z przybyszów towarzyszy
blask i �ze ich grupka stoi na smaganym wichrem cyplu w �swietle, którego
�zródła na pró�zno by szuka�c.
Przenosił wzrok z jednego na drugiego, u ka�zdego szukaj � ac przyzwolenia.
W oczach Nauczyciela czaił si�e szelmowski u�smieszek, potworna twarz Ducha
Zgasłych Nadziej nie wyra�zała nic. W oczach Nidhogga wyczytywał m � adro�s�c
i znajomo�s�c tajemnej wiedzy. Zwierz�e ocierało si�e o jego nogi, a panie Woda
i Powietrze spogl � adały na�n przyja�znie. Tylko jego duchy opieku�ncze, kobieta o jasnych
włosach i jego ojciec, odwrócili wzrok. Nie wiedział, jak ma to rozumie�c,
ale poczuł w sercu ukłucie �zalu.
Teraz wyczuł tak�ze obecno�s�c Pustki, ale jakiej odpowiedzi mógł si�e spodziewa
�c od niej? � Zadnej!
Zwrócił si�e z pro�sb � a do rosłego, przystojnego Hraundrangi-Móriego:
Ojcze. . . Bo jeste�s mym ojcem, panie, prawda?
Tak, synu.
Porad�z mi wi�ec! Co przede mn � a skrywacie?
Duch czarnoksi�e�znika z Islandii westchn � ał, a fale jakby mocniej uderzyły
o brzeg.
Tiril jest jedyn � a kobiet � a, któr � a pragn � ałbym mie�c za synow � a, jest odpowiedni
� a �zon � a dla ciebie. Ale to musi by�c twoja decyzja, nie nasza.
I nic jej si�e nie stanie?
Nie. Po pierwsze, twój �swiat cieni nie jest dla niej niezno�snym krzykiem
bólu jak dla ciebie, a po drugie cieszy j � a mo�zliwo�s�c towarzyszenia ci i wspierania
w nocnych w�edrówkach przez mroczne doliny i ł � aki � Smierci.
15

To znaczy, �ze mam wasze błogosławie�nstwo? Hraundrangi-Móri milczał,
jego syn czekał z niecierpliwo�sci � a.
Masz nasze błogosławie�nstworzekł wreszcie ojciec.Ale mimo to si�e
zastanów.
Nie widz�e ju�z innych przeszkód odetchn � ał Móri z ulg � a. Dzi�ekuj�e!
Dzi�ekuj�e wam wszystkim!
Nie ma za coodpowiedział Nauczyciel.A w przyszło�sci wzywaj nas
cz�e�sciej. Nudzimy si�e, gdy nie zlecasz nam interesuj � acych zada�n.
Móri z dr�zeniem wspomniał wydarzenia, jakie rozegrały si�e na statku, wioz � acym
ich z Islandii. Niewidzialni towarzysze wyrzucili za burt�e dwóch jego prze-
�sladowców. A pó�zniej zepchn�eli porywaczy Tiril ze wzgórza.
B�ed�e o tym pami�eta�c obiecał uroczy�scie.
Mo�zesz uwa�za�c si�e za szcz�e�sliwca, poniewa�z znalazłe�s Tiril u�smiechn
�eła si�e jedna z pi�eknych kobiet.
Ciesz�e si�e tym codziennie. Dlatego wasze słowa sprawiły mi tak wielk � a
rado�s�c. Jeszcze raz dzi�ekuj�e!
Ale strze�zcie si�e znaku! rzucił kto�s na poły powa�znie, na poły ze �smiechem.
Znaku?powtórzył Móri pytaj � aco, lecz nie doczekał si�e odpowiedzi.
� Swiatło przygasło, zapadła ciemno�s�c. Po wysokim, urwistym brzegu hulał
wiatr.
Jego powiewy uderzały z góry i okr � a�zały młodego czarnoksi�e�znika niczym
nurkuj � ace w powietrzu ptaki.
A potem Móri wyczuł raczej ni�z spostrzegł, �ze jest całkiem sam.
Wra�zenie pustki stało si�e niezwykle dotkliwe. Nagle przypomniał sobie o Nerze.
Całkiem wyleciało mu z pami�eci, �ze przyszedł tu z psem.
Nero?
Rozległo si�e mi�ekkie człapanie po trawie.
Jeste�s, stary przyjacieluciepło powitał go Móri.Gdzie si�e podziewałe
�s?
Domy�slał si�e: jego towarzysze oszołomili psa, by�c mo�ze pogr � a�zyli go we �snie
na czas rozmowy.
Chod�z, wracamy do domu! Mamy dobre wie�sci dla tej, któr � a obaj kochamy.
Nero wyra�znie si�e ucieszył.Wjesiennym mroku pow�edrowali do miasta. Spotkanie
udało si�e ponad wszelkie oczekiwania. Dlaczego wi�ec Móri nie mógł pozby
�c si�e ukłucia niepokoju?

Rozdział 3
Móri wybrał si�e na ow � a bardzo szczególn � a wieczorn � a przechadzk�e z Nerem,
a tymczasem w pensjonacie nie ustawały dyskusje.
Wostatnich dniach przed balem Catherine słu�zyła im wielk � a pomoc � a, staraj � ac
si�e dobra�c strój i fryzur�e dla Tiril.
Erling, zabieraj � ac rzeczy dziewczyny z jej dawnego domu w Bergen, wzi � ał te�z
od�swi�etn � a sukni�e nale�z � ac � a do Carli. Teraz wespół z Catherine usiłował nakłoni�c
Tiril, by wło�zyła j � a na bal, lecz, niestety, nie było to wcale najłatwiejsze.
Tiril gwałtownie si�e wzbraniała. Wci � a�z powtarzała to, co mówiła ju�z tyle razy
wcze�sniej: nie chce bruka�c pami�eci Carli nosz � ac jej najlepsz � a sukni�e, to po prostu
niemo�zliwe.
Czego by�s wi�ec chciała?spytał w ko�ncu zirytowany Erling. � Zeby�smy
j � a komu�s oddali? Albo spalili? A mo�ze wyrzucili na �smietnik lub schowali do
skrzyni, �zeby tam gniła?
Tiril wreszcie ust � apiła. Przyznała, �ze jest pierwsz � a osob � a, która powinna przyj
� a�c sukni�e Carli.
B�ed�e j � a nosi�c z godno�sci � a o�swiadczyła grubym od łez głosem. Je�sli
oka�ze si�e na mnie dobra.
Suknia pasowała jak ulał. Tiril nie mogła tego poj � a�c, Carla była wszak delikatna
niby aniołek i smukła, natomiast ona. . . No có�z, raczej kwadratowa.
Ale z upływem lat jej sylwetka bardzo si�e zmieniła, jedynie ona sama nie
potrafiła tego dostrzec. No, suknia mo�ze troch�e cisn�eła w biu�scie, ale kto by si�e
przejmował takim drobiazgiem.
Suknia była zjawiskowa, idealna jako strój na dworski bal. Carli, ukochanemu
dziecku, nie sk � apiono niczego.
Jasnoniebieska, odpowiednia do niewinnych, bł�ekitnych oczu Carli. Ale Tiril
tak�ze miała niebieskie oczy, cho�c o nieco ciemniejszym odcieniu i z br � azowymi
plamkami. Kolor sukni podkre�slał wła�snie ich bł�ekit, nadaj � ac im bardziej intensywny
odcie�n. Jasnoniebieski jedwab prze�swiecał przez morze białych koronek,
cało�s�c wygl � adała jak z porcelany. Włosy Tiril z latami �sciemniały i ładnie kontrastowały
z blado�sci � a stroju.
17

Catherine dokonała prawdziwego cudu z fryzur � a Tiril, oporne kosmyki poddały
si�e wreszcie wysiłkom szczypiec do karbowania i Tiril nagle stała si�e całkiem
inn � a osob � a. Nigdy jeszcze tak gł�eboko nie odsłaniała dekoltu i teraz dopiero zobaczyli,
jak pi�ekn � a, złotobr � azow � a ma skór�e.
Wła�snie wtedy Móri wrócił ze spaceru.
No i co wy na to? spytała Catherine z dum � a w głosie.
M�e�zczy�zni nie potrafili znale�z�c słów. Móri przełkn � ał �slin�e, ale powiedzie�c nic
nie zdołał.
Podziwiajcie z umiarem! ostrzegła Catherine. Ona nie mo�ze mnie
przy�cmi�c!
Po jej głosie poznali jednak, �ze naprawd�e nie bierze pod uwag�e takiego niebezpiecze
�nstwa.
Erling doszedł do siebie.
Naszyjnik z szafirów o�swiadczył zdecydowanie. B�edzie doskonale
pasował.
Nie! Catherine i Móri zaprotestowali jednogło�snie, aczkolwiek z całkiem
ró�znych powodów. Móri nie chciał nara�za�c matki Tiril na wstrz � as, a Catherine
sama miała ochot�e na klejnot.
Baronówna była w najlepszej formie. Ubrała si�e w granatow � a sukni�e Móri
był pewien, �ze wybrała kolor z my�sl � a o szafirach i nikt nie umiał porusza�c si�e
z takim wdzi�ekiem jak ona.
Tiril nigdy szczególnie nie troszczyła si�e o stroje. Tym razem jednak zale�zało
jej, by zrobi�c dobre wra�zeniena ludziach, których przyjdzie jej spotka�c na balu,
na Erlingu, przykładaj � acym wielk � a wag�e do zewn�etrznego wygl � adu, na Catherine,
z powodów nie do ko�nca szlachetnych, lecz przede wszystkim Tiril chciała by�c
pi�ekna dla Móriego. W ostatnich dniach miało to dla niej ogromne znaczenie.
Móri przejawiał zniecierpliwienie, zapał i. . . czy�zby si�e z czego�s cieszył? Jakby
chciał jej co�s powiedzie�c, lecz nie mógł, bo wci � a�z kto�s im przeszkadzał?
Tym razem tak�ze nie udało im si�e zosta�c samym, bo Catherine krz � atała si�e po
pokoju, a w ko�ncu kazała Tiril poło�zy�c si�e do łó�zka. "Nie, Móri, dzi�s wieczorem
nie b�edzie �zadnych rozmów z nasz � a ksi�e�zniczk � a, ona musi si�e wyspa�c! Id�z ju�z do
siebie, nie denerwuj jej, jutro musi pi�eknie wygl � ada�c".
Móri westchn � ał, lecz pogodził si�e z tym, �ze został wyp�edzony. Tiril nie mogła
oprze�c si�e wra�zeniu, �ze bez wzgl�edu na to, o czym miał zamiar z ni � a rozmawia�c,
postanowił odło�zy�c to na po balu.
Ciekawo�s�c nie dawała jej spokoju.
Tiril, znu�zona długotrwał � a izolacj � a, zaintrygowana, co te�z Móri zamierza,
zbuntowała si�e. Wprawdzie był to wieczór poprzedzaj � acy bal, lecz wszystko mieli
przygotowane. Dziewczyna uznała, �ze pora wyrwa�c si�e z wi�ezienia.
Kiedy przyjaciele poło�zyli si�e ju�z spa�c, gestem dała znak zawsze czujnemu
Nerowi. Pies natychmiast si�e poderwał i bezszelestnie podeszli do drzwi. Cathe-
18

rine, dziel � aca z ni � a sypialni�e, nic nie słyszała, kiedy Tiril przekr�ecała klucz. Na
korytarzu skierowali si�e do pokoju Móriego.
Do diaska, dobiegał stamt � ad głos Erlinga! Panowie najwidoczniej omawiali
ostatnie szczegóły dotycz � ace balu.
No có�z, nic si�e na to nie poradzi. Skoro Tiril nareszcie udało si�e wyrwa�c na
wolno�s�c, Nerowi nie zaszkodzi dodatkowa przechadzka. Bez przeszkód dotarli na
dół, zatrzeszczało tylko kilka stopni, ale nikt niczego nie usłyszał.
Do sforsowania pozostawało jeszcze główne wej�scie, trudniejsza sprawa, bo
w zamku nie było klucza.
Tiril wyci � agn�eła si�e na palcach, by sprawdzi�c, czy klucz przypadkiem nie le�zy
na framudze, i przy tej okazji zerkn�eła przez w � askie, zakurzone okienko, umieszczone
w górnej cz�e�sci drzwi.
Wystraszyła si�e nie na �zarty.
Zza szyby spogl � adały na ni � a złe oczy m�e�zczyzny, który zorientowawszy si�e,
�ze został odkryty, natychmiast si�e schylił, znikaj � ac jej z pola widzenia.
To był Georg. Prawdopodobnie usłyszał, jak Tiril mocuje si�e z zamkiem, i zajrzał
do �srodka. Nie podejrzewał, �ze dziewczyna wyci � agnie si�e a�z tak wysoko.
Chod�z szepn�eła do Nera i pospiesznie zawrócili na gór�e.
Przez nikogo nie zauwa�zeni dotarli do pokoju. Tiril, ju�z le�z � ac w łó�zku, pomy-
�slała z wdzi�eczno�sci � a: Dzi�ekuj�e wam, wierni przyjaciele, za to, �ze trzymacie mnie
w ukryciu!
Dwaj nieznajomi, o�smielaj � acy si�e podj � a�c takie ryzyko, musieli by�c naprawd�e
zdesperowani.
Czego oni ode mnie chc � a?zastanawiała si�e ze smutkiem. Co ja zrobiłam?
Znała jednak odpowied�z. Ju�z sam fakt, �ze istniała, był im cierniem w oku.
Wiedziała, �ze Erling poczynił wiele stara�n, by dowiedzie�c si�e, kim s � a Georg
i m�e�zczyzna z kozi � a bródk � a. Jak dot � ad jednak pozostawali oni całkowicie anonimowi.
Wielu ludzi ich widziało, lecz nikt, absolutnie nikt ich nie znał. Erling zwrócił
si�e z pro�sb � a o pomoc nawet do ludzi wójta, niestety, bez rezultatu. Wyja�snił,
�ze złoczy�ncy winni s � a co najmniej trzech morderstw na mał�zonkach Dahl
i lichwiarzu. Przedstawiciele władz wzruszyli tylko ramionami, twierdz � ac, �ze to
sprawa Bergen, nie Christianii.
Ale przecie�z teraz zabójcy znajduj � a si�e wła�snie tutaj!
Niestety, do�s�c maj � a pracy z miejscowymi przest�epcami, o�swiadczyli ludzie
wójta.
Erling nie mógł oprze�c si�e przykremu wra�zeniu, �ze cała sprawa została z góry
ukartowana, ale, rzecz jasna, podpowiadał mu to gniew.
Nadszedł wreszcie dzie�n balu.
19

Stolic�e ju�z wcze�sniej ogarn�eła gor � aczka. Przybyli znakomici go�scie, odbywały
si�e przyj�ecia ku czci, powiewały flagi, wsz�edzie wyczuwało si�e od�swi�etn � a atmosfer
�e. Połowa pospólstwa chodziła ogl � ada�c wielmo�zów, drug � a połow�e nic a nic
nie obchodziło to, co si�e dzieje w mie�scie.
Catherine z trudem panowała nad podnieceniem. Uczyniła, co mogła, by wygl
� ada�c jak najwytworniej, i prezentowała si�e zaiste wspaniale. Zarówno ona, jak
i Erling godni byli miana szlachciców najbł�ekitniejszej krwi.
Inaczej natomiast było z Tiril i Mórim. Tiril kr � a�zyła po pokoju, w którym
zebrali si�e wszyscy czworo, jak lew po klatce. Na przemian otwierała i zaciskała
spocone dłonie. Tego wieczoru ogarn � ał j � a wi�ekszy strach ni�z podczas spotkania
z niewidzialnymi towarzyszami Móriego czy w Tiersteingram.
Erling ch�etnie po�zyczył Móriemu swój prawie najlepszy strój. Dbały o wygl
� ad potomek Hanzeatów zabrał z Bergen a�z trzy komplety. Jeden zniszczył si�e
w czasie podró�zy, a dwa pozostałe były teraz jednocze�snie wykorzystane. Sam Erling
miał na sobie odpowiadaj � acy wymogom najnowszej mody brokatowy kaftan
z długimi połami, spodnie do kolan, białe po�nczochy i czarne trzewiki ozdobione
srebrnymi zapinkami. Fioletowy kaftan i kamizela wyko�nczone były koronkami:
pod szyj � a, przy r�ekawach i wsz�edzie tam, gdzie znalazło si�e na nie miejsce.
Móri natomiast, w mniej modnym stroju, prezentował si�e, zdaniem Tiril, bardziej
m�esko. Czarnoksi�e�znik wło�zył biał � a koszul�e z szerokim kołnierzem, kamizelk
�e ze skóry łosia, zielone spodnie i krótkie mi�ekkie buty. Tiril nigdy jeszcze
nie widziała, by wygl � adał równie pi�eknie. Nad jego czarnymi k�edziorami nikt
nie zdołał, zapanowa�c, tak jak przedtem opadały na ramiona i na czoło, niemal
całkiem zasłaniaj � ac oczy. Mo�ze i lepiej, niemniej jednak nie zdołał ukry�c, kim
naprawd�e jest, istot � a, która przyszła na �swiat obdarzona iskr � a magii, człowiekiem
poruszaj � acym si�e po zakazanych sferach, w�edruj � acym przez krain�e zimnych cieni.
Tiril nagle jeszcze mocniej poczuła, jak bardzo go kocha, nie za jego nieziemsk
� a urod�e, lecz z powodu tragicznych wymiarów jego �zycia, krzycz � acej głucho
samotno�sci i owych przera�zaj � acych obszarów duszy, do których nie mogła dotrze
�c. Dostrzegła je w jego oczach, kiedy zbli�zyli si�e do siebie bardziej, ni�z tego
chcieli. Nie mogła wtedy powstrzyma�c łez.
Ale kochała go przede wszystkim bez powodu. Nikt wszak nie wie, dlaczego
obdarza uczuciem konkretnego człowieka. Miło�s�c nie potrzebuje wyja�snie�n, ona
po prostu si�e rodzi.
Jeste�smy gotowi? spytał Erling, który jak zawsze obj � ał przywództwo.
Móri posiadał autorytet równie silny jak on, lecz rzadko si�e nim posługiwał.Wolał
raczej trzyma�c si�e z tyłu.
Tiril du�zo czasu po�swi�eciła na po�zegnanie z Nerem.
Nero, pilnuj domu, pilnuj pokoju. Pilnuj ubrania Tiril. I tego. Masz, Nero,
połó�z si�e na moim swetrze, b�edziesz wiedział, �ze na pewno wrócimy. Wygodnie
ci teraz?
20

Tiril, doprawdy. . . zacz�eła Catherine, lecz Móri uciszył j � a gestem. Podszedł
do psa, z którego szeroko otwartych oczu biła rozpacz.Wida�c było, �ze Nero
niczego nie rozumie, uszy zwiesił, a pysk wykrzywił jakby do płaczu. Całym sob � a
zdawał si�e pyta�c: "Zostawiacie mnie? A kto was b�edzie strzegł? Co złego zrobiłem,
�ze tak mnie traktujecie?"
Móri przykucn � ał i uj � ał go za łeb. Nero siedział spokojny, prosty jak �swieca.
Usłyszeli, �ze czarnoksi�e�znik długo co�s do niego szepcze, a w ko�ncu pies wczołgał
si�e na sweter Tiril. Rozlu�znił si�e nieco, z gł�ebokim westchnieniem poło�zył łeb na
łapach, ale nawet na chwil�e nie spu�scił z nich oczu.
Dziewcz�eta, naci � agnijcie ju�z kaptury rozkazał Erling.
Ale�z zniszczy mi si�e fryzura!zaprotestowała Catherine.
Zrozumieli jej kłopot. Catherine ufryzowała włosy tworz � ac z nich wysok � a,
skomplikowan � a konstrukcj�e, która, przypudrowana na biało, wygl � adała na bardzo
wyrafinowan � a.
No có�z, wobec tego przynajmniej Tiril powinna si�e zasłoni�c stwierdził
Erling. Tiril, ty musisz si�e ukrywa�c!
S � adzisz, �ze oni nie znaj � a ju�z całej naszej czwórki?spytał Móri, bo i Tiril
miała specjaln � a fryzur�e, cho�c zachowała własny kolor włosów.
Dlaczego to robi�e? my�slała dziewczyna. Dlatego, �ze chc�e spotka�c matk�e?
Udr�eka!
Stan�eło wi�ec na tym, �ze dziewcz�eta poszły z gołymi głowami. Starali si�e tylko
jak mogli osłania�c Tiril, kiedy wychodzili do zamówionego uprzednio powozu.
Catherine nalegała, by przyby�c na Akershus odpowiednio wytwornie, nie piechot � a
niczym banda �zebraków.
Na ulicy nie było wida�c ani Georga, ani człowieka z kozi � a bródk � a, stał tam
tylko powóz, do którego zaprz�e�zono dwa wyczesane do połysku konie, i stary
wo�znica w filcowym kapeluszu.
Co to ma znaczy�c? mrukn � ał Erling. Przestali si�e ju�z stara�c?
Mo�ze zrezygnowalipowiedziała Tiril z nadziej � a.
To raczej tylko pobo�zne �zyczenie z twojej strony.
Panowie pomogli dziewcz�etom wsi � a�s�c do powozu i Erling zastukał w dach,
daj � ac wo�znicy znak, by ruszał. A wi�ec zacz�eło si�e, pomy�slała Tiril. Najtrudniejsze
chwile mego �zycia. A je�sli nie odnajd�e matki na zamku? Mogła wszak umrze�c ju�z
dawno temu lub z jakich�s powodów nie przyjecha�c do Christianii. Albo, je�sli tam
b�edzie. . . Mo�ze mnie odepchnie? Odwróci si�e, nie przyzna do mnie, nie b�edzie
chciała mnie zna�c?
A je�sli jej si�e nie spodobam?
Poczuła u�scisk dłoni Móriego. On zawsze j � a rozumiał. Móri wydawał si�e jaki�s
dziwny, odmieniony. Oczy mu płon�eły. . . tak, płon�eły szcz�e�sciem, jakby pragn � ał
jej co�s powiedzie�c i nie mógł si�e ju�z tego doczeka�c. Tak samo jak poprzedniego
wieczora!
21

Có�z, na miło�s�c bosk � a, miał jej do powiedzenia, o czym by jeszcze nie wiedziała?
Pami�etaj, Catherinerzekł Erling surowo, �sci � agaj � ac swymi słowami Tiril
z powrotem na ziemi�e, a raczej do powozu. Musiała oderwa�c si�e od my�sli i od
oczu Móriego, które tak cz�esto poci � agały j � a w obce obszary. Catherine, posłuchaj
mnie przez chwil�e i przesta�n si�e wreszcie wpatrywa�c w lusterko, wygl � adasz
naprawd�e uroczo! Nie wolno ci podj � a�c �zadnych nie przemy�slanych kroków, na balu
b�edziesz odgrywa�c rol�e ozdobnika, swoje ju�z zrobiła�s. Wprowadzenie nas na
zamek to doprawdy wielkie osi � agni�ecie. Pozwól, �ze my zatroszczymy si�e o reszt�e.
Brakuje mi czego�s na szyi, czuj�e si�e, jakbym była naga.
Twoje perły doskonale pasuj � a na t�e okazj�e. O naszyjniku z szafirów zapomnij!
Obra�zona wyd�eła usta.
Które z was ma go przy sobie?
Tego si�e nie dowiesz. Posłu�zymy si�e nim tylko w razie konieczno�sci.
Nie ufacie mi. Catherine podniosła swe niewinne, bł�ekitne oczy.
Nie krótko odrzekł Erling. Ale i tak ci�e kocham.
Stopniała i posłała mu promienny u�smiech.
Bardzo szybko jedziemy zauwa�zyła Tiril.
Catherine wyjrzała przez okno powozu.
A có�z to, na miło�s�c bosk � a, za droga? Ona nie prowadzi do Akershus. Przeciwnie!
Konie gnały przed siebie jak podcinane batem. Catherine j�ekn�eła: Wo�znica!

Rozdział 4
Erling zastukał w dach, ale z takim jedynie rezultatem, �ze tempo jazdy jeszcze
wzrosło.
Przecie�z wo�znica miał dług � a siw � a brod�e naiwnie zauwa�zyła Tiril.
Z pewno�sci � a była sztuczna odparł Móri. Poza tym nic nam nie wiadomo,
czy Georg i jego kompan nie znale�zli sobie pomocników.
Powóz gwałtownie przechylił si�e na bok. Zostawili ju�z za sob � a ulice miasta,
kierowali si�e teraz w stron�e lasu przez du�ze, nierówne pole.
Co zrobimy?pytała Tiril. Wyskoczymy w biegu?
Za szybko jedziemy stwierdził Erling.
Spó�znimy si�edenerwowała si�e Catherine.Po przybyciu pary królewskiej
nikt nie dostanie si�e do �srodka.
Móri popatrzył na Erlinga.
W lesie mo�ze czai�c si�e wi�ecej zbirów.
Tak. Musimy natychmiast zatrzyma�c ekwipa�z.
Pozostaje nam wi�ec jedno.
Erling kiwn � ał głow � a, po czym wyj � ał pistolet i naładował. Tiril zacisn�eła powieki
i zatkała palcami uszy.
Huk wystrzału wstrz � asn � ał powozem. Tiril tego nie widziała, lecz Erling strzelił
w dach.
Trafił. Przez okienko zobaczyli, jak ci�e�zkie ciało osuwa si�e na ziemi�e.
Teraz do akcji wkroczył Móri. Otworzył drzwiczki powozu i podci � agn � ał si�e
w gór�e, złapał lejce i wreszcie zdołał powstrzyma�c szale�nczy p�ed koni.
Zawrócił powóz w stron�e miasta.
Kiedy mijali ciało wo�znicy, Erling wychylił si�e na moment i zaraz cofn � ał.
To był Georg, spadł mu kapelusz, a broda si�e oderwała. Nie �zyje.
Niech Bóg si�e zmiłuje nad jego dusz � a szepn�eła Tiril.
A to dlaczego? obruszyła si�e Catherine. Do�s�c nam przysporzył kłopotów.
Nikt nie zna jego motywów stwierdziła Tiril.
23

Przecie�z nigdy nie chcieli z nami rozmawia�c. Mo�ze by�smy co�s zrozumieli?
Doszli do porozumienia?
Erling pobladł. Catherine i Tiril pocieszały go jak umiały, nie był wszak z natury
morderc � a, zabijaj � acym z zimn � a krwi � a.
Catherine wyra�znie co�s gryzło. N�ekana pytaniami wyznała wreszcie:
Jeszcze nie wymy�sliłam, jak mam przedstawi�c Tiril. Z tob � a, Erlingu, nie
b�edzie kłopotu. "Mój narzeczony, Erling von M�ller". Z Mórim te�z powinno pój�s�c
gładko: "Mój nadworny medyk, słynny doktor Móri z Islandii, ze wzgl�edu na zły
stan mego zdrowia musi mi zawsze towarzyszy�c".
Catherine nie wygl � adała wcale na osob�e cierpi � ac � a!
Z Tiril natomiast sprawa przedstawia si�e nieco gorzej. Zaanonsowałam ci�e
jako swoj � a przyjaciółk�e, hrabiank�e, i jak na razie wszystko jest w porz � adku. Ale
ci arystokraci, z którymi si�e spotkamy, na pami�e�c znaj � a drzewa genealogiczne
wszystkich ksi � a�z�ecych rodów. Nie mog�e dopu�sci�c do �zadnego potkni�ecia. No nic,
na pewno co�s wymy�sl�e.
Najwy�zszy czas, pomy�slała zatroskana Tiril. Bo�ze, dlaczego ja to robi�e?
Przybyli na zamek w czas i weszli do �srodka obrzuceni badawczym spojrzeniem
lokajów. Tiril została przedstawiona jako "hrabianka van der Dalen",
brzmi � acym bardziej z flamandzka odpowiednikiem nazwiska Dahl. Catherine liczyła,
�ze o flamandzkiej szlachcie nie wiedziano w Norwegii zbyt wiele, mniej
si�e bowiem z ni � a liczono.
Doprawdy ju�z to, �ze zdołała zdoby�c zaproszenia dla całej czwórki, graniczyło
z cudem. Ona, Catherine, rzeczywi�scie pochodziła z baronowskiego rodu, pozostałych
jednak nie dało si�e zaliczy�c do arystokracji. Móri podejrzewał, �ze zapłaciła
komu�s za t�e przysług�e w naturze, lecz gło�sno nic nie mówił.
Lokaje zachowywali si�e wzorowo, czyli z lodowatym chłodem. Arystokratycznie
zblazowani unosili w gór�e jedn � a brew na znak, jak dalece poni�zej ich
godno�sci jest odbieranie okry�c innych ludzi. Catherine widz � ac to prychn�eła ze
zło�sci � a.
Ci � agle to samo. Nikt tak nie zadziera nosa jak słu�zba o�swiadczyła.
Ale wystarczy, �ze otworz � a usta, a ju�z mo�zna si�e przekona�c, co to za jedni.
Z pocz � atku wszyscy czworo tak jak pozostali go�scie stan�eli pod �scian � a, gaw�edz
� ac w oczekiwaniu na par�e królewsk � a.
W�sród oparów �srodków przeciwmolowych i lawendy panowała uroczysta atmosfera,
dopóki nie podano napojów, po których zewn�etrzna fasada szybko opadła.
Nie wszystko pachniało lawend � a. Perfumy nie zdołały ukry�c, �ze od wielu
go�sci cuchn�eło potem, brudn � a bielizn � a i innymi nieprzyjemnymi zapachami ciała.
W sali unosił si�e g�esty, nieprzyjemny odór. Strach było my�sle�c, co tu si�e mo�ze
dzia�c za kilka godzin.
24

Tiril zawstydzona musiała przyzna�c, �ze nie wie, kim s � a otaczaj � acy j � a ludzie.
Trudno �sledzi�c losy arystokracji, kiedy si�e przebywa na odległym od l � adu male�nkim
szkierze, na bezdro�zach Islandii czy te�z w le�snych ost�epach Tiveden. Czuła
si�e tu bardzo nieswojo, bezustannie obci � agała sukni�e i starała trzyma�c jak najbli-
�zej przyjaciół. Obecno�s�c Erlinga i Catherine dawała jej poczucie bezpiecze�nstwa.
Móri natomiast troch�e j � a przera�zał. Jego ciemne oczy omiatały sal�e, jakby szukaj
� ac czego�s na twarzach zebranych.
Ostrzegawczo u�scisn � ał Tiril za r�ek�e.
Tutaj te�z nie jeste�s bezpieczna szepn � ał. I tu wyczuwam zagro�zenie.
Co masz na my�sli?
Przypuszczam, �ze człowiek z kozi � a bródk � a jest w�sród go�sci. Tyle �ze nie
nosi ju�z brody. A bez niej trudno b�edzie go rozpozna�c.
Tiril przysun�eła si�e bli�zej.
Masz racj�e. Szukam tej samej kobiety co ty.
Ale nie tylko za ni � a si�e rozgl � adasz?Czy zauwa�zyłe�s jak � a�s, która mogłaby.
. .
Nie. A ty?
Jeszcze raz rozejrzała si�e po wytwornych apartamentach Christiana IV, powiodła
wzrokiem po wspaniałych gobelinach, wypolerowanych do połysku meblach.
Wszystko to przedstawiało si�e zaiste imponuj � aco, lecz Tiril nie była w nastroju,
by si�e zachwyca�c.
Nieodparła, przyjrzawszy si�e z uwag � a od�swi�etnie ubranym ludziom.
Chyba jej tu nie ma.
Je�sli nasze domysły si�e potwierdz � a, powinna przyby�c wraz z par � a królewsk
� a. Jest wszak ksi�e�zn � a Holstein-Gottorp, wywodzi si�e z cesarskiego rodu Habsburgów.
Nie wiemy tylko, którego z Holsteinów po�slubiła. Te rody s � a tak ze sob � a
skoligacone, �ze prawie niemo�zliwe jest, zdaniem Catherine, stwierdzenie, kto jest
z rodu Schleswig-Holstein, kto Holstein-Gottorp, a kto Holstein-Oldenburg.
Je�sli moja matka w ogóle jeszcze �zyje. . .
Móri nie zd � a�zył odpowiedzie�c, bo wła�snie weszli dostojni go�scie.
Tiril, zaskoczona, o mały włos nie zapomniała wszystkiego, czego Catherine
nauczyła j � a o królewskim ukłonie. W pokoiku w pensjonacie �cwiczyli go z zapałem.
Na szcz�e�scie Tiril zdołała opami�eta�c si�e na tyle, by przykucn � a�c wraz z innymi
damami. Nie �smiała podnie�s�c wzroku, przez to widziała jedynie dół ol�sniewaj � acych
kreacji z jedwabiu, aksamitu i innych szlachetnych tkanin, na które zu�zyto
tyle materiału, �ze jedna spódnica starczyłaby na odzianie mieszkanek całego
kwartału w ubogiej portowej dzielnicy Bergen. Jedwabne po�nczochy panów l�sniły
biel � a, a w srebrnych ozdobach przy trzewikach odbijało si�e �swiatło. Niekiedy
zaszele�scił tren, którego id � acy dalej starali si�e nie przydepta�c.
Pierwsz � a osob � a, jaka si�e pojawiła zaraz za dwoma nad�etymi lokajami,
a mo�ze ochmistrzami musiał by�c Jego Królewska Mo�s�c Frederik IV, ubrany
25

był bowiem w wytworn � a szat�e z gronostajów. Wiele zwinnych zwierz � atek musiało
odda�c na ni � a �zycie, teraz martwo zwisały wokół ciała króla. Jego Królewskiej
Mo�sci towarzyszyła królowa, druga �zona, Anna Sofie Reventlow, której nie darzono
szczególnym szacunkiem. Tiril zobaczyła tylko doln � a kraw�ed�z jej obszernej
sukni i spuchni�ete stopy w za małych jedwabnych trzewiczkach.
Tiril dochodziły słuchy, �ze podobno Frederik IV to dobry król. Słuchał ludu
i starał si�e mu pomaga�c. �Swiadczył o tym ju�z sam fakt, �ze odwiedził Norwegi�e,
odległ � a prowincj�e. Był jednak słabego zdrowia, cierpiał na chorob�e płuc i okresowo
na puchlin�e wodn � a.
Catherine, stoj � aca z drugiej strony Tiril, najwyra�zniej o�smieliła si�e patrze�c
odwa�zniej, bo w miar�e jak wkraczali kolejni dostojni go�scie, szeptała:
Hrabia Frederik Ahlefeld i jego wywodz � aca si�e z królewskiego rodu mał-
�zonka, nie pami�etam, jak si�e nazywa, bo to takie zero. Ulrik Christian Gyldenlove.
Stary ksi � a�z�e Pfalzu, elektor, ze swoj � a Wilhelmin � a Ernestyn � a z Oldenburgów, mój
Bo�ze, oboje jedn � a nog � a s � a ju�z na tamtym �swiecie, opó�zniaj � a cał � a procesj�e upiornych
staruszków, nieopierzonych szlachciców i arystokratycznych idiotek. Namiestnik,
czyli jeszcze jeden Gyldenlove, a mo�ze to tamten, który szedł pierwszy,
myl � a mi si�e, bo ulubionym zaj�eciem du�nskich królów było płodzenie pozamał-
�ze�nskich dzieci i nadawanie im nazwiska Gyldenlove, mno�zyli si�e jak chwasty. . .
Catherine mogła szepta�c stosunkowo swobodnie, znajdowali si�e bowiem
w sporej odległo�sci od pochodu wielmo�zów, a i �zaden z mniej dostojnych go�sci
nie siedział im na plecach.
Arcyksi � a�z�e Schleswig-Holstein, prosz�e, prosz�e! Tajny radca, wida�c sporo
ju�z wypił! Nos mu si�e �swieci jak pochodnia. Tych dwojga prawie nie znam. Jaka�s
ksi�e�zniczka szwedzka i jej m � a�z. Kochanek idzie z tyłu. Nast�epnej pary nie znam.
Tych te�z nie. I tych nie. Ksi � a�z�e Emanuel von Anhalt ze swoj � a przekl�et � a napuszon
� a �zon � a. Jakie�s królewskie dzieci, co one tutaj robi � a, dawno ju�z powinny spa�c.
O kolejnych nic nie potrafi�e powiedzie�c. A to musi by�c klan Holstein-Gottorp.
Honorowi go�scie, których próbuje si�e przekupi�c tym balem, mam nadziej�e, �ze
jego dalszy ci � ag oka�ze si�e zabawniejszy ni�z pocz � atek.
Tiril nie�smiało podniosła wzrok, �zeby przyjrze�c si�e przedstawicielom rodu
von Gottorp. Niestety, min�eli j � a, nim zdołała si�e zorientowa�c, kto jest w�sród nich.
Gło�sno zatrzeszczały stawy w kolanach, gdy poddanym pozwolono wreszcie
si�e podnie�s�c. Dwie damy straciły przy tym równowag�e i poci � agn�eły za sob � a da
lszych go�sci. Przewrócili si�e jak kostki domina.
Nareszcie co�s si�e zaczyna dzia�c skomentowała Catherine.
Tiril, obserwuj � aca zaj�scie z rozbawieniem, ale nie bez współczucia, bo kilka
osób znalazło si�e w przykrej sytuacji, spowa�zniała. Ciało przeszył jej nagle
�smiertelny dreszcz strachu.
Móriszepn�eła bezradnie.Tak si�e boj�e!
Wszystko b�edzie dobrze, Tiril uspokajał j � a.
26

Tutaj co�s jest.
Rzeczywi�scie, ale na pewno dowiem si�e, co. Pami�etaj, �ze zawsze b�ed�e przy
tobie.
Dzi�ekuj�e ci, przyjacielu, dzi�ekuj�e za to, �ze jeste�s!
Tiril, musz�e z tob � a pomówi�c o czym�s bardzo wa�znym. Ale trzeba zaczeka�c,
a�z bal si�e sko�nczy.
Po twoim głosie poznaj�e, �ze to co�s przyjemnego.
Mam nadziej�e, �ze naprawd�e tak uznasz.
U�smiechn � ał si�e, lecz zdaniem Tiril jakby wymuszenie, niepewnie. A przecie�z
Móri nigdy nie kojarzył jej si�e z niepewno�sci � a!
Powstało wielkie zamieszanie, kiedy wszyscy mieli si�e przemie�sci�c do olbrzymiej
sali jadalnej i odnale�z�c swoje miejsca przy równie olbrzymim stole. Musieli
przej�s�c przez w � aski korytarz. I wła�snie tam Tiril poczuła, �ze kto�s przyciska si�e
do jej pleców. Jednocze�snie Móri mocno szarpn � ał ramieniem, m�e�zczyzna z tyłu
przewrócił si�e, z r�eki wypadł mu sztylet. Pochwycił go natychmiast i zaraz znikn � ał
w pr � acym do przodu tłumie.
Nie róbcie hałasu w zwi � azku z t � a spraw � a uprzedził Erling. Teraz
wiemy przynajmniej, jak on wygl � ada.
Ja nie wiem zaprotestowała wzburzona Tiril. Nie zd � a�zyłam mu si�e
przyjrze�c.
To był m�e�zczyzna z kozi � a bródk � a, ale bez brody. Móri i ja dobrze ci�e pilnujemy,
sama si�e mogła�s o tym przekona�c.
Ja tak�ze jestem psem obronnym przypomniała Catherine. Chartem
najczystszej rasy.
Charty nie s � a psami obronnymi mrukn � ał Erling. Mo�zesz by�c najwy-
�zej �sliczn � a, rozpieszczon � a suczk � a. Mam nadziej�e, �ze przy stole usi � adziemy koło
siebie.
Tak te�z si�e stało. Catherine próbowała usadowi�c si�e mi�edzy Erlingiem a Mórim,
oni jednak postanowili, �ze to miejsce zajmie Tiril Baronówna burzyła si�e
troch�e, udobruchała si�e jednak zobaczywszy, �ze po prawej r�ece b�edzie miała przystojnego
kawalera. Jedyn � a jego wad � a okazał si�e bij � acy od niego zapach prymki.
� Zucie tytoniu, b�ed � acego, jak s � adzono, odmian � a prochu, było surowo zakazane
w�sród pospólstwa, w kr�egach arystokratycznych natomiast uwa�zano je za nadzwyczaj
eleganckie.
Gdzie ona jest? zastanawiała si�e Tiril. Ta, która mnie opu�sciła, ale inaczej
post � api�c nie mogła. O tym nie wolno mi zapomina�c. Ach, tak si�e boj�e. Nie chc�e
jej spotka�c!
Jako mniej wa�znym go�sciom przydzielono im miejsca z dala od pary królewskiej.
Naprzeciwko Catherine siedziała dama, która ozdobiła włosy zwi�edłymi ju�z
kwiatami. Dama musiała mie�c bardzo krótki wzrok, bo od czasu do czasu kwiatki
wpadały jej do talerza, a ona prze�zuwała je w zamy�sleniu, bez protestów.
27

Jeden z panów po przeciwnej stronie stołu konsekwentnie skrapiał zup � a �zabot
z pienistej koronki. Innemu przekrzywiła si�e przypudrowana na biało peruka,
przez co prawie nie słyszał na jedno ucho. Tiril wprost �swierzbiły palce, by mu
j � a poprawi�c. Na piersi tłustego hrabiego wisiało tyle orderów, �ze rozlegał si�e nieprzyjemny,
metaliczny szcz�ek za ka�zdym razem, gdy ich wła�sciciel pochylał si�e,
chc � ac trafi�c ły�zk � a do talerza. Przeszkadzał mu w tym wielki brzuch.
Nos jego towarzyszki mocno zaczerwienił si�e od kataru. Zdaniem Tiril owa
dama powinna była zosta�c w domu. Teraz bezustannie si�egała w gł � ab sporego
dekoltu w poszukiwaniu chustki. W pewnej chwili koronkowa chusteczka najwidoczniej
gdzie�s jej si�e zapodziała, bo zdenerwowana dama wsun�eła r�ek�e gł�ebiej
pod sukni�e, najpierw z prawej, potem z lewej strony. . . Widz � ac zdumione spojrzenie
swego kawalera, uznała za stosowne wyja�sni�c: "Zdumiewaj � ace, jestem pewna,
�ze wychodz � ac z domu miałam dwie". Swym wyznaniem wprawiła m�e�zczyzn�e
w osłupienie, a Tiril musiała upu�sci�c serwetk�e na podłog�e, by móc si�e po ni � a
schyli�c i ukry�c �smiech. . .
Pod stołem zobaczyła, jak jaka�s kobieca dło�n uderza m�esk � a, spoczywaj � ac � a
na damskim kolanie, i inn � a, która zd � a�zyła si�e ju�z wsun � a�c pod spódnic�e s � asiadki.
Wcze�snie si�e zaczyna, pomy�slała zgorszona. Takie zachowanie było zupełnie nie
w jej stylu.
Usiadła wyprostowana, a wtedy Erling zwrócił jej uwag�e na pewnego m�e�zczyzn
�e siedz � acego na ukos od nich. Rzuciła okiem we wskazanym kierunku. Nie
było w � atpliwo�sci, rozpoznała swego prze�sladowc�e, teraz z gładko ogolon � a twarz
� a. Nie zerkał nawet w jej stron�e, a mimo to wyczuwała bij � ac � a ode�n nienawi�s�c.
Uczta przestała by�c zabawna.

Rozdział 5
Jedzenie podczas uczty było nadzwyczaj wyszukane. Najpierw podano cał � a
mas�e przystawek, Tiril nie chciała pyta�c, z czego przyrz � adzono poszczególne dania.
Bała si�e usłysze�c, �ze oto wła�snie trzyma w ustach wróble j�ezyczki, g�esie w � atróbki
czy kawałki w�egorza. Akurat pod tym wzgl�edem była nieco przeczulona,
nie chciała wiedzie�c, z jakiego gatunku zwierz�ecia przyrz � adzono potraw�e. Owszem,
jadała befsztyki i kotlety, lecz te okre�slenia pozostawały do�s�c anonimowe,
gorzej było, gdy przychodziło do bardziej konkretnych nazw.
Piła natomiast wino, i to w ilo�sci, do jakiej nie była przyzwyczajona. Mówiła
coraz szybciej, słowa same wyrywały jej si�e z ust, chichotała, a�z w ko�ncu Erling
odsun � ał jej kieliszek.
Musisz mie�c dzisiaj jasn � a głow�e strofował j � a.
Ale przecie�z my�sl�e trze�zwiej ni�z zwykle!
No widzisz!pokiwał głow � a z cierpk � a min � a.Wła�snie takiego wra�zenia
powinna�s si�e wystrzega�c.
Tiril na chwil�e zapomniała, dlaczego si�e tu znalazła, cieszyła si�e, �ze usługuj � a
jej lokaje w strojach z butelkowozielonego aksamitu, przybranych koronkowymi
�zabotami i mankietami, napawała si�e blaskiem �swiec w kandelabrach, odbijaj � acym
si�e w szkle, aromatem wytwornych perfum, o ile nie mieszały si�e z brzydkimi
zapachami, szumem podnieconych głosów, od�swi�etnym wystrojem sali i panuj � ac
� a ogóln � a atmosfer � a rado�sci. Od czasu do czasu musiała dyskretnie zerkn � a�c na
Catherine, sprawdzi�c, którego widelca, no�za czy ły�zki nale�zy u�zy�c. U�smiechała
si�e te�z do siedz � acej naprzeciwko damy, tej z kwietnikiem na głowie. Nie mogły
wprawdzie porozmawia�c, niemniej jednak Tiril chciała okaza�c dobr � a wol�e.
Po jej lewej stronie siedział Móri. Niekiedy spotykały si�e ich spojrzenia
i u�smiechy. �Swiadomo�s�c ł � acz � acego ich zwi � azku napełniała ciało dziewczyny słodkim
bólem. Za nic w �swiecie nie chciała, by si�e o nim dowiedział, ale policzki jej
płon�eły. Móri tego wieczoru wygl � adał tak pi�eknie, budził po�z � adanie. Nie tylko
ona tak uwa�zała, dama z naprzeciwka zafascynowana tak�ze słała mu spojrzenia.
Nagle Móri skupił na sobie cał � a uwag�e Tiril. Siedział na pozór spokojnie,
z r�ekami na kolanach, ale samymi palcami czynił niezwykłe gesty, a wargi led-
29

wie widocznie formułowały słowa. I. . . tak, w dłoni trzymał drewienko pokryte
czarodziejskimi runami, nigdy dotychczas go nie widziała.
Móri, Móri, co ty robisz? pytała niemo.
M�e�zczyzna bez koziej bródki z krzykiem poderwał si�e z krzesła. Raz po raz
uderzał w talerz, naczynie p�ekło na kawałki, stłukły si�e stoj � ace obok kieliszki. Natychmiast
przybiegli lokaje i pochwycili szale�nca. Muzykanci zdumieni zastygli
w pół ruchu, muzyka urwała si�e z przenikliwym zgrzytem.
Naprawd�e tego nie widzicie? wołał m�e�zczyzna rozpaczliwym głosem.
Uwa�zajcie, uwa�zajcie!
Ale�z, Móri szeptem skarciła przyjaciela Tiril.
Nieszcz�esnego szale�nca wyprowadzono i zakazano mu wst�epu na zamek. Tiril
dobiegły komentarze:
Za du�zo wina. Delirium.
Nie bardzo to ładnie z twojej strony, Móri cicho powiedział Erling.
W oczach czarnoksi�e�znika pojawiła si�e surowo�s�c.
Mogłem go zabi�c. Zdecydowałem si�e jednak tylko oddali�c zagro�zenie od
Tiril.
Wiemypokiwał głow � a Erling. Oczywi�scie słusznie post � apiłe�s.
Przyznaj�e, �ze l�zej mi si�e zrobiłoszepn�eła Tiril.Ale mogłe�s si�e troch�e
wstrzyma�c. Biedaczysko, nawet nie skosztował deseru.
Wszyscy si�e u�smiechn�eli.
Jedno niebezpiecze�nstwo zostało za�zegnane, a wła�sciwie dwa, bo Georg tak�ze
był unieszkodliwiony. Ale pozostawało jeszcze jedno. . .
Tiril na głos wyraziła swe obawy.
Takprzyznał Móri.Masz racj�e. Ta gro�zba znajduje si�e tu, na tej sali,
lecz nie potrafi�e jej zidentyfikowa�c.
Rzeczywi�scie, ci dwaj m�e�zczy�zni z pewno�sci � a nie działali sami z zapałem
przy�swiadczył Erling. Przez cały czas kto�s musiał za nimi sta�c, kto�s
pot�e�zniejszy.
Tiril rozejrzała si�e dokoła, nie dostrzegła jednak nikogo podejrzanego. Wszyscy
sprawiali wra�zenie miłych ludzi.
Ale przecie�z Tiril zawsze z ufno�sci � a odnosiła si�e do �swiata.
O czym wy troje tak szepczecie?sykn�eła Catherine.Czy ja nie mog�e
posłucha�c?
Erling po cichu wyja�snił, o czym rozmawiali. Tiril po minie Móriego poznała,
�ze nie podoba mu si�e wł � aczanie Catherine w spraw�e. Dlaczego on ma do niej taki
negatywny stosunek?zastanawiała si�e. Przecie�z baronówna obiecała popraw�e!
Tym razem tak�ze przyniosła ciekawe informacje. Zd � a�zyła ju�z wypyta�c swego
s � asiada o to, kim był człowiek, któremu wino tak nagle uderzyło do głowy,
i wszystkiego si�e dowiedziała. M�e�zczyzna z kozi � a bródk � a, czy te�z bez niej, był
szlachcicem obcego pochodzenia, przebywaj � acym na stałe w Norwegii. Nazywał
30

si�e Henrik Russ, mieszkał samotnie, tylko ze znajomym. Mieli bardzo niewielu
przyjaciół, bo Henrik Russ, niezno�sny arogant, bezustannie podkre�slał swe wysokie
pochodzenie.
Catherine spytała, czy Russa nic nie ł � aczy z Holsteinami-Gottorpami, lecz
s � asiad nie wiedział o tym człowieku nic ponad to, o czym ju�z j � a poinformował.
Dzi�ekujemy, Catherinepowiedział Móri.Jeste�s doprawdy nieoceniona.
Po raz pierwszy Catherine usłyszała z ust Móriego pochwał�e i w oczach zakr
�eciły jej si�e łzy rado�sci.
Ach, mój najdro�zszy doktorze-czarowniku, musisz kiedy�s pozwoli�c mi si�e
uwie�s�c!
Erling i Tiril ostro zaprotestowali, a na twarzy Móriego pojawił si�e wyraz
wrogo�sci.
Do licha, kochaniwestchn�eła baronówna.Czy wy w ogóle nie znacie
si�e na �zartach?
Nikt z trójki przyjaciół nie uwa�zał, by był to zupełnie niewinny �zarcik.Wdowcipach
Catherine zawsze kryło si�e ziarno prawdy. Doskonale te�z wiedzielichocia
�z Erling starał si�e przymyka�c na to oko �ze Catherine dałaby wszystko, byle
tylko wci � agn � a�c Móriego do łó�zka.
Baronówna zmarszczyła brwi.
Prawd�e mówi � ac nie słyszałam o szlacheckim rodzie nosz � acym nazwisko
Russ. Owszem, Reuss. I ród ten nazywaj � a rodem Henrików, wszyscy bowiem
m�e�zczy�zni nosz � a imi�e Henrik. A raczej Heinrich, bo to niemiecka rodzina.
Czy mogłaby�s dowiedzie�c si�e czego�s wi�ecej na ich temat? Sprawdzi�c,
czy kto�s nie przeniósł si�e do Norwegii, jakie s � a ich powi � azania z Holsteinami-
Gottorpami, ewentualnie z Habsburgami?
Z przyjemno�sci � a! Catherine rozbłysły oczy. Grzebanie si�e w drzewach
genealogicznych to jedno z moich ulubionych zaj�e�c.
Padł sygnał, by wsta�c od stołu. Sal�e Christiana IV przygotowano do ta�nców.
Gdzie ona jest? znów zachodziła w głow�e Tiril. Czy naprawd�e mo�ze by�c
tutaj?
Okazało si�e, �ze Erling i Catherine doskonale radz � a sobie w modnych ostatnio
lekkich, szybkich ta�ncach gawocie, menuecie, bourr�e, rigodonie i allemande,
a tak�ze starszych, takich jak sarabanda czy pawana, bardziej odpowiednich
dla obszernych strojów epoki baroku, dostojniejszych, wymagaj � acych wi�ekszej
staranno�sci. Nauka ta�nca była jednym z elementów ich wychowania i wykształcenia.
Tiril i Móri za�s stali pod �scian � a wraz z wieloma innymi go�s�cmi. Tiril wci � a�z
nie dawała spokoju my�sl: Kto? Która to kobieta? Musz�e wreszcie cho�c na chwil�e
31

o niej zapomnie�c.
Jacy oni pi�eknirzekła z zachwytem, przygl � adaj � ac si�e ta�ncz � acym.Jak
wdzi�ecznie si�e poruszaj � a!
Móri nie mógł si�e z tym nie zgodzi�c.
Mo�ze miałaby�s ochot�e spróbowa�c?
Och, nie, wcale nie znam kroków. Prosz�e, nie zmuszaj mnie do tego!
Móri u�smiechn � ał si�e. Wida�c było, �ze słowa dziewczyny sprawiły mu ulg�e.
Dobrze, przecie�z ja te�z nie umiem. Trudno si�e nauczy�c modnych ta�nców na
bezdro�zach Islandii.
Odwrócił j � a do siebie i popatrzył jej prosto w oczy. Tiril próbowała nie da�c si�e
wci � agn � a�c wirowi w jego spojrzeniu. Miała ochot�e poprosi�c, by j � a obj � ał i mocno
przytulił, pocieszył i sprawił, �ze poczuje si�e bezpieczna. Tym razem jednak intuicja
jej podpowiadała, �ze nie znajdzie u niego zwykłego poczucia bezpiecze�nstwa.
Tiril szepn � ał z powag � a. Nie tylko ty si�e boisz. Powiew lodowatego
wichru wła�snie wtargn � ał do mojej duszy. To jest o wiele pot�e�zniejsze, ni�z kiedykolwiek
nam si�e �sniło.
W jakim sensie pot�e�zniejsze? I co za "to"?
Z twarzy Móriego biła udr�eka.
Ocieramy si�e o co�s, nad czym nie panujemy. Ludziom, którzy ci�e prze�sladuj � a,
chodzi o co�s znacznie pot�e�zniejszego, ni�z nam si�e dot � ad wydawało.
Sk � ad o tym wiesz?
Nie wiem. Po prostu to wyczuwam. Cała ta sprawa jawi mi si�e jak taka
chi�nska skrzyneczka. Pudełko w pudełku, zamkni�ete w kolejnym pudełku. I oni,
i my do�s�c tkn�eli�smy zaledwie powierzchni. Czy te�z otworzyli�smy dwie zewn�etrzne
skrzynki z bardzo wielu.
Có�z by to miało by�c? Czy�zbym ja była takim pudełkiem?
Nie, chyba nie odparł z namysłem. Ale jednym z nich był klucz,
podzielona na trzy cz�e�sci figurka demona. Nast�epny jest w moim pokoju. Mam
na my�sli to, co znale�zli�smy w Tistelgorm. Zwój pergaminu. I relief. One wprost
krzycz � a.
Ale ci m�e�zczy�zni nie wiedz � a, �ze byli�smy w Tistelgorm. To znaczy w Tiersteingram.
Rzeczywi�scie, nie wiedz � a. Szukaj � a na o�slep. A poniewa�z goni � a ciebie, chyba
wi�ec i ty sama musisz by�c jak � a�s cz�e�sci � a cało�sci. Zaczyna si�e wyłania�c zawiły
wzór. . .
Móri, przesta�n tak patrze�c! Jakby�s bł � adził gdzie�s w niezmierzonej dali,
spójrz na mnie, jestem tutaj, rozmawiasz ze mn � a, zapomniałe�s?
Otrz � asn � ał si�e, powrócił do rzeczywisto�sci. Łagodnie u�smiechn � ał si�e do dziewczyny.
Wybacz, nie chciałem ci�e przestraszy�c, ale poza tob � a nie mam komu si�e
zwierzy�c, ty jedna rozumiesz moje rozterki. . .
32

Ach, Móri! westchn�eła uradowana. Te słowa ogrzały jej serce.
Nastała krótka przerwa w ta�ncach, Erling i Catherine podeszli do przyjaciół.
Baronówna podniecona i szcz�e�sliwa, Erling natomiast powa�zny.
Podczas ta�nców obserwowałam najmo�zniejszych go�sci. Nie zauwa�zyłam
�zadnej kobiety, która mogłaby by�c twoj � a matk � a, Tiril.
A ona tak si�e obawiała tego spotkania! Teraz poczuła rozczarowanie, wr�ecz
zło�s�c ogarniaj � ac � a j � a na my�sl, �ze nieznajoma nie przybyła na bal.
Catherine dodała pr�edko:
Doszłam do wniosku, �ze tylko cztery mogłyby w ogóle wchodzi�c w rachub
�e, ale tak naprawd�e �zadna. Podejd�zmy bli�zej, popatrzymy.
Ruszyli za ni � a ku niemal "zakazanej" cz�e�sci sali, w której zasiedli najznamienitsi
z wielmo�zów.
Catherine szepn�eła:
Tej tam, tej tłustej lali w ró�zowej sukni nie znam. To mogłaby by�c ona.
Wykluczone ostro zaprotestowała Tiril.
Catherine nie zwracała na ni � a uwagi.
Nast�epnie ta stara koza, która w tych szarych koronkach przypomina, oplecion
� a paj�eczynami mumi�e.
Za starastwierdziła Tiril.
No i ta o ko�nskiej twarzy. Jest w odpowiednim wieku. Próbuje oczarowa�c
Jego Królewsk � a Mo�s�c, a królowa wprost pieni si�e ze zło�sci.
Ojej j�ekn�eła Tiril.
A na koniec ta, która tak bezwstydnie flirtuje z przystojnym porucznikiem.
. .
Dzi�ekuj�ezbuntowała si�e Tiril. � Zadnej z nich nie chc�e za matk�e.
Która�s z nich musi ni � a by�c ostrym głosem o�swiadczyła Catherine.
Erlingu, daj mi na chwil�e naszyjnik. Pr�edko si�e dowiemy, która narobi najwi�ecej
krzyku albo zemdleje.
Nie dostaniesz naszyjnika, Catherine, dobrze o tym wiesz. Poza tym nie ja
go mam, lecz Móri.
Baronówna odwróciła si�e gwałtownie i posłała Móriemu jadowite spojrzenie.
Wytrzymał je i spytał:
Powiedz mi, Catherine, czy wła�sciwie znasz kogo�s, w tej grupie, skupionej
wokół pary królewskiej?
Owszem, jest tam wuj mojej matki.
I dopiero teraz o tym mówisz? zdziwił si�e Erling.
On. . . hm. . . powiedzmy, �ze nie pochwalał mego stylu bycia.
To zrozumiałe. B�edziesz jednak musiała z nim teraz porozmawia�c.
� Zeby wylał na mnie cał � a �zół�c? Dzi�ekuj�e, nie skorzystam z tej okazji.
33

Podejd�z do niego! I jednocze�snie przedstaw mnie nalegał Erling. Na
twarzy Catherine odmalowała si�e twardo�s�c, której Tiril tak bardzo si�e bała. Baronówna
przez chwil�e si�e namy�slała, w ko�ncu postanowiła si�e targowa�c.
Dobrze, je�sli po�zyczycie mi szafiry.
Nie.
Zbyt wiele ode mnie wymagacie. Je�sli naprawd�e mam was pokaza�c, to jak,
na miło�s�c bosk � a, przedstawi�c Tiril?
Wka�zdym razie na pewno nie jako córk�e jej matki. Przypuszczam, �ze wtedy
w Holsteinie-Gottorpie zrobiłoby si�e prawdziwe piekło.
Wyobra�zam sobie! Zreszt � a przedstawi�c j � a mog�e, tylko jak to wszystko wyja
�sni�c?
Po twardej dyskusji Catherine westchn � awszy podreptała do arystokratów. Erling
ruszył za ni � a. Tiril nie posiadała si�e ze zdumienia. Nigdy dot � ad nie widziała
baronówny tak uległej. Czy ta kobieta naprawd�e potrafiła odczuwa�c miło�s�c do
drugiego człowieka? A na to wła�snie wygl � adało!
Jaki�s starszy, dostojny m�e�zczyzna zmarszczył krzaczaste brwi. Poczerwieniał
jak burak na widok nisko si�e przed nim kłaniaj � acej Catherine.
Dla Tiril cała ta sytuacja była nader nieprzyjemna. Przyjaciele po�swi�ecali si�e
dla niej. A ona nie chciała wszczyna�c �zadnych niesnasek, zawsze cierpiała, gdy
kto�s si�e na ni � a gniewał.
Pragn�eła jednak pozna�c swoj � a matk�e. Dowiedzie�c si�e czego�s o swym prawdziwym
pochodzeniu.
Ale czy naprawd�e tego chciała?
Có�z j � a ł � aczyło z tymi lud�zmi, zgromadzonymi w "sali rycerskiej", jak j � a nazywała?
Nic, absolutnie nic. � Zadnej z dam nie potrafiła sobie wyobrazi�c jako swej
matki.
Najmocniej pragn�eła schroni�c si�e w ramionach Móriego. Zorientowała si�e nagle,
�ze traktuje go nie tylko jako m�e�zczyzn�e zasługuj � acego na jej miło�s�c, z którym
kiedy�s by�c mo�ze. . . nie, od tej my�sli zakr�eciło jej si�e w głowie, nie �smiała nawet
wy�sni�c jej do ko�nca.
Zdała sobie spraw�e, �ze uwa�za go tak�ze za swego anioła stró�za, wprawdzie
ciemnegosama nazywała go wszak Aniołem � Smierci. Ale Móri wcale nie musiał
by�c aniołem, jawił si�e niczym pot�e�zny duch, istota pochodz � aca z innego �swiata,
z innego wymiaru. Miała wra�zenie, �ze aby odszuka�c jego prawdziw � a ojczyzn�e,
musi w�edrowa�c daleko, przez rozległe równiny, mroczne groty i zdumiewaj � ace
wspaniało�sci � a sale, porusza�c si�e przez bezdenne otchłanie, przez pustk�e, w której
krzyczy samotno�s�c. . . Zdoła go odnale�z�c dopiero po wielu nocach i dniach,
wypełnionych strachem i t�esknot � a.
Miejsca, w którym go odnajdzie, nie potrafiła sobie wyobrazi�c.
Drgn�eła, kiedy Móri poło�zył jej dło�n na ramieniu.
Wzywaj � a nas.
34

Kto? Duchy?
Móri u�smiechn � ał si�e zdziwiony.
Gdzie�s ty teraz była? Wygl � ada na to, �ze Catherine chce nas przedstawi�c.
Tiril poczuła, �ze oblewa j � a zimny pot.
Ojej! No có�z, chyba musimy i�s�c. Ale trzymaj mnie za r�ek�e, Móri!
Jestem cały czas przy tobie odparł. Oczywi�scie nie mogli podej�s�c do
wielmo�zów trzymaj � ac si�e za r�ece jak para przera�zonych dzieciaków.
Na szcz�e�scie Jego Królewskiej Mo�sci nie było w grupie, do której si�e zbli�zali,
znalazło si�e w niej jednak pi�e�c lub sze�s�c wysoko postawionych osób, badawczo
przygl � adaj � acych si�e Tiril i Móriemu. Wuj Catherine patrzył niech�etnie. Z pewno
�sci � a nie spodziewał si�e niczego dobrego po kolejnym wybryku niepoprawnej
kuzynki.
Trzy panie wprost po�zerały Móriego wzrokiem, tak jak przed chwil � a rzuciły
si�e na Erlinga. Do tego jednak Tiril ju�z przywykła. M�e�zczy�zni bacznie przygl � adali
si�e Móriemu i jej. Tiril, o dziwo, nie mogła oprze�c si�e wra�zeniu, �ze si�e im
spodobała.
Ci panowie stali w hierarchii znacznie wy�zej ni�z pozostali go�scie, wyró�zniali
si�e tak�ze modniejszym strojem. �Smieszne czarne troki z aksamitu, wi � azane na karku,
przytrzymywały białe peruki, �zaboty pod szyj � a układali w nieco inny sposób,
uko�sne szarfy orderów były szersze, bardziej rzucały si�e w oczy.
Gdy nowo przybyłych ju�z przedstawiono"oto mój nadworny medyk, słynny
doktor Móri z Islandii, i moja serdeczna przyjaciółka, panna van der Dalen"
Catherine oznajmiła:
Szukamy dalekiej krewnej hrabianki van der Dalen, nie znamy jednak jej
imienia. Wiemy jedynie, �ze pochodzi z Habsburgów i prawdopodobnie po�slubiła
którego�s z ksi � a�z � at Holstein-Gottorp.
Szlachcice popatrzyli po sobie.
A dlaczego to panna interesuje si�e ow � a dam � a? spytał wysoki rang � a
oficer. Tiril z dr�zeniem zdała sobie spraw�e, �ze to pewnie marszałek. Przygl � adał
jej si�e, jakby miał do czynienia z marnym kandydatem na �zołnierza, najwyra�zniej
gotów wyłapa�c wszelkie kłamstwa. Musiała napr�edce wymy�sli�c wiarygodn � a
odpowied�z!
Zauwa�zyła, �ze eleganckie, błyszcz � ace spodnie z jedwabiu poplamił jajecznic � a.
To natychmiast sprawiło, �ze przestał by�c taki gro�zny.
Chciałabym. . . chciałabym spotka�c si�e z ni � a, by przekaza�c podzi�ekowania
od mej matki.Wiele lat temu ta �zyczliwa dama wy�swiadczyła jej przysług�e. Matka
moja wymieniła jej imi�e zaledwie raz, byłam wtedy za mała, by je zapami�eta�c.
Przełkn�eli! Dzi�eki wam, dobre moce!
Habsbur�zanka z namysłem powiedział wuj Catherine. No, no, całkiem
nie�zle! I zam�e�zna z Holsteinem-Gottorpem. Zaraz, zaraz. . .
Jedna z pa�n rzekła ze zjadliw � a słodycz � a:
35

Stara, okropna wdowa, smoczyca, jak j � a nazywaj � a, doskonale zna si�e na
rodach szlacheckich. Jej córka Aurora siedzi niedaleko, pomówmy z ni � a. Przypuszczam
jednak, �ze wiem, o kogo chodzi.
Pozostali pokiwali głowami. I oni si�e domy�slali. Wygl � adali przy tym na za�zenowanych.
Wkrótce podeszła do nich Aurora pot�e�zna, ubrana na ró�zowo dama, wyra
�znie ucieszona, �ze kto�s si�e ni � a zainteresował. Wida�c było, �ze zawsze skazana
jest na podpieranie �scian, i Tiril natychmiast zrobiło jej si�e �zal. Małe oczka panny
Aurory spogl � adały na Tiril z nieskrywan � a ciekawo�sci � a, lecz nie bez �zyczliwo�sci.
Z domu Habsbur�zanka? Owszem, mo�zemy spyta�c moj � a drog � a matk�e, lecz
mowa by�c mo�ze tylko o jednej, prawda? pytaj � aco popatrzyła na pozostałych.
Pokiwali głowami jak chi�nskie lalki z porcelany.
O kim?krótko spytał Erling.
Ró�zowa panna Aurora odpowiedziała zakłopotana:
Ksi�e�zna Theresa. S � adz�e jednak, �ze nie ma jej tutaj. . .
Ja te�z jej nie widziałam przy�swiadczyła jedna z dam. Ale nigdy nie
wiadomo. . .
Urwała, zapadła kłopotliwa cisza.
Theresa. Nareszcie jakie�s imi�e. Niewyra�zna posta�c wyst � apiła z gromady
mrocznych cieni. Ksi�e�zna Theresa. Tiril usiłowała j � a sobie wyobrazi�c, lecz obraz,
wszelkie słowa i d�zwi�eki ulatywały, umysł nie chciał ich przyjmowa�c.
Troje przyjaciół dziewczyny potrafiło my�sle�c ja�sniej. Theresa Tiril. To by
mogło si�e zgadza�c. Nie przebywa jednak w Norwegii? Có�z za przykre rozczarowanie.
Czy�zby znów musieli wyprawi�c si�e w podró�z?
Nie mam ochoty wypytywa�c jej m�e�za o to, gdzie j � a mo�zna znale�z�c
o�swiadczyła Aurora. To ten, który ta�nczy z t � a młod � a, ubran � a na �zółto dam � a,
ciesz � ac � a si�e. . . nie najlepsz � a reputacj � a.
Tiril przyjrzała mu si�e uwa�znie. Zrozumiała, dlaczego jej matka przed laty
zwróciła si�e ku innemu m�e�zczy�znie. Ten człowiek ju�z na pierwszy rzut oka budził
niech�e�c. Miał nalan � a, pokryt � a czerwonymi plamami twarz, cho�c był wzgl�ednie
szczupły, tylko z prawej strony nad pasem ciało wylewało mu si�e, jak gdyby schował
co�s sporego pod ubraniem. Pod piwnymi, lodowato spogl � adaj � acymi oczami
wyra�znie zaznaczały si�e worki, a nad pełnymi obwisłymi ustami rysował si�e długi
nos, charakterystyczny dla du�nsko-niemieckich rodów ksi � a�z�ecych.
Do Tiril dotarł głos Aurory:
Zdumiewaj � ace, jak bardzo panienka Tiril podobna jest do ksi�e�znej Theresy!
Czy�zby�scie były spokrewnione?
Owszem, moja matka była jej krewn � a, jest to wi�ec mo�zliweu�smiechn�eła
si�e Tiril, czuj � ac, jak bardzo wymuszony jest to u�smiech. Zdawała sobie spraw�e,
�ze za wszelk � a cen�e musi zachowa�c równowag�e, w tej chwili było to niezwykle
wprost istotne.
36

Wyczuwała, �ze mi�edzy ni � a a beznadziejnie wystrojon � a dam � a nawi � azała si�e ni�c
sympatii. Pulchna panna Aurora westchn�eła ci�e�zko i zacz�eła si�e chłodzi�c wachlarzem.
Nagle w jednej chwili wyraz jej twarzy si�e zmienił, w miejscu �zyczliwej
ciekawo�sci pojawiła si�e bezsilna uległo�s�c poł � aczona z l�ekiem.
Pójd�zmy jednak do mojej drogiej matki powiedziała dr�z � acym głosem.
Ona wie wszystko, podczas gdy ja tylko si�e domy�slam. Biedna mama, nie mo-
�ze uczestniczy�c w zabawie, bo zdrowie jej nie dopisuje, a tak wystawne jedzenie
�zle słu�zy jej delikatnemu �zoł � adkowi. Ale postanowiła wybra�c si�e w t�e dalek � a drog
�e po to, by zło�zy�c wyrazy szacunku swemu kuzynowi, Jego Królewskiej Mo�sci
Frederikowi, Królowi Danii i Norwegii. Chod�zcie ze mn � a!
Aurora z wa�zn � a min � a podreptała przodem, szcz�e�sliwa, �ze uwolniono j � a od
przykrej roli tancerki podpieraj � acej �sciany. Nareszcie kto�s okazywał jej zainteresowanie!
Matk�e Auroryktórej panna najwyra�zniej si�e bałainni zło�sliwie nazywali
wdow � a-smoczyc � a. Czwórka przyjaciół porozumiała si�e wzrokiem. Doprawdy, nie
zapowiadało si�e to przyjemnie.
Zapl � atali si�e jednak ju�z tak bardzo, �ze nie mieli wyj�scia, musieli stawi�c czoło
potwornej starszej pani.
Tiril nabrała powietrza w płuca. Odeszła j � a wszelka ch�e�c na spotkanie z nieznan
� a matk � a, ale jej posta�c z wolna zaczynała wyłania�c si�e z mroku. Do celu
jednak wci � a�z było bardzo daleko.

Rozdział 6
Wreszcie mogli przyjrze�c si�e zamkowi Akershus od �srodka, wprawdzie tylko
przej�sciom, korytarzom i schodom. Tiril nie miała pewno�sci, lecz odniosła wra-
�zenie, �ze przechodz � a do innego skrzydła przez piwnic�e.
Ciekawe byłoby obejrze�c zamek z góry, z powietrza, pomy�slała i sama zacz
�eła si�e z siebie �smia�c. Człowiek miałby ogl � ada�c ziemi�e z powietrza? Musiałby
siedzie�c na chmurze lub na grzbiecie ogromnego orła.
Szalony pomysł! Ale czy który�s z włoskich artystów nie wpadł ju�z na to wcze-
�sniej? Narysował nawet projekt machiny potrafi � acej wznie�s�c si�e w powietrze. Jak
on si�e nazywał? Michał Anioł? Nie, to Leonardo da Vinci, tak, przełom pi�etnastego
i szesnastego wieku.
Słyszała o nim jeszcze w Bergen, podczas jednego z wystawnych wesel ludzi
z wy�zszych sfer, na które zapraszano konsula wraz z rodzin � a. Idee Leonarda da
Vinci traktowano jak wymysły szale�nca, ale Tiril si�e podobały i prawdopodobnie
nie była w tym osamotniona. Czy�z nie naszkicował on obiegu krwi w ciele człowieka
na długo, zanim zbadali go anatomowie? Tiril dowiedziała si�e na owym
weselu, �ze pozostawił tak�ze szkice innych niezwykło�sci, na przykład łodzi pływaj
� acych pod wod � a! I wozów bojowych, potrafi � acych przebija�c mury. Tiril fascynowała
taka wyobra�znia.
Nagle serce jej �scisn�eło si�e strachem. Jak�ze cz�esto odrywała si�e od rzeczywisto
�sci, od strasznej rzeczywisto�sci. Zapomniała, �ze oto zmierza do budz � acej groz�e
starej damy, która podobno wie wszystko o jej matce!
Prosz�e teraz pochyli�c głowy, panowie oznajmiła Aurora sapi � ac po zdaj
� acej si�e nie mie�c ko�nca w�edrówce przez zamkowe zakamarki. Przejdziemy
jeszcze przez ten korytarz i dalej. . . Ojej, jak tu ciemno!
Zatrzymała si�e, a wraz z ni � a wszyscy, którzy jej towarzyszyli.
Nie rozumiem. . . rzekła niepewnie.Czy�zby�smy poszli w zł � a stron�e?
Tyle tu zaułków. Ale to powinno by�c skrzydło dla go�sci. Co prawda podobno s � a
dwa. Bardzo mi przykro, �ze �zle was poprowadziłam.
Idziemy dalej postanowiła Catherine.Gdzie�s w ko�ncu dojdziemy.
Tiril wyczuła wahanie Móriego.
38

Co si�e stało?spytała.
Nie wiem. Chyba trzeba zawróci�c.
Aurora tak�ze nie ruszała si�e z miejsca.
Doprawdy, w tych korytarzach powinny by�c lampy. . . No có�z, pójdziemy
chyba naprzód, bo. . .
Zd � a�zyła zrobi�c zaledwie dwa kroki pogr � a�zonym w mroku korytarzem i zaraz
uderzyła w krzyk. Ujrzeli, �ze zatoczyła si�e pod ciosem zadanym jakim�s przedmiotem,
osun�eła si�e na ziemi�e, a posta�c, która wyłoniła si�e z mroku, rzuciła si�e w ich
stron�e i wyci � agn�eła r�ek�e w stron�e Tiril.
Ale podejrzliwo�s�c Móriego sprawiła, �ze dziewczyna była przygotowana na
najgorsze. Zd � a�zyła si�e cofn � a�c, napastnik wi�ec jej nie pochwycił. Jeszcze szybciej
zareagowała Catherine. Podst�epne sztuczki nie były jej obce, nie wiele si�e namy
�slaj � ac podstawiła nog�e m�e�zczy�znie, run � ał na ziemi�e jak długi. Erling i Móri,
popchni�eci do �sciany, zdołali w ko�ncu odzyska�c równowag�e, złoczy�nca jednak
zd � a�zył si�e ju�z podnie�s�c i biegiem rzucił si�e do ucieczki kr�etymi korytarzami. Erling
ruszył w pogo�n.
Móri przykl�ekn � ał przy hrabiance Aurorze i uniósł jej głow�e. J�ekn�eła z bólu,
lecz otworzyła oczy i popatrzyła na niego.
Uchyliły si�e jakie�s drzwi, na korytarz padło �swiatło.
Was ist los?spytała kobieta, po stroju s � adz � ac, pokojówka.Moja pani
odpoczywa, nie nale�zy jej przeszkadza�c.
Wrócił Erling.
I jak? zainteresowała si�e Catherine.
Nic z tegoodparł.Musiał skry�c si�e w której�s z komnat. A co si�e tutaj
dzieje?
Móri pomagał Aurorze stan � a�c na nogi.
Tak si�e mn � a serdecznie zaj�eto rzekła dzielnie pulchna dama. Macie
doskonałego medyka! Ale czego chciał od nas ten człowiek? Czy�zby�smy go
przyłapali na zdro�zno�sci?
Nic wi�ecej nie zdołała powiedzie�c, bo znów z ust wyrwał jej si�e j�ek:
Ach, chyba. . .
W �swietle wpadaj � acym zza uchylonych drzwi spostrzegli jak bardzo pobladła.
Móri wyja�snił pokojówce:
Hrabianka Aurora została ranna. Czy mo�zemy przej�s�c do �swiatła?
Pokojówka, starsza ju�z kobieta, wyra�znie niedowidz � aca, wahała si�e mi�edzy
trosk � a o spokój swej pani a współczuciem dla Aurory.
Z gł�ebi komnaty rozległy si�e słowa:
Aber nat�rlich! Kommen Sie dochłrein!
Po akcencie poznali, �ze maj � a do czynienia z Austriaczk � a.
Pokojówka, przepuszczaj � ac ich, odsun�eła si�e na bok.
39

Pani nie powinna jeszcze chodzi�c o własnych siłach, hrabianko rzekł
Móri do Aurory. Pomo�zemy pani.
Okr � agła hrabianka ch�etnie pozwoliła si�e podeprze�c, a raczej prawie nie�s�c
dwóm przystojnym m�e�zczyznom, zachwycona, �ze po�swi�ecaj � a jej tyle uwagi. Catherine
dla pewno�sci szła tu�z za nimi na wypadek, gdyby wielmo�zna panna miała
straci�c przytomno�s�c.
Znale�zli si�e w niedu�zym, �slicznie urz � adzonym saloniku, gdzie młoda dama
w czarnym welonie wskazała im miejsce na kanapie. Ostro�znie uło�zyli na niej
pann�e Auror�e, Móri zbadał rann � a.
Co si�e wła�sciwie stało? spytała Aurora niewyra�znie. Ach, moja głowa!
Prosz�e le�ze�c spokojnie, zaraz si�e ni � a zajm�e.
On jest medykiemwyja�sniła gospodyniom Catherine.Moim nadwornym
medykiem, bardzo zdolnym.
Tiril miała niejasne przypuszczenia, �ze nadwornych medyków maj � a tylko królowie,
ale Catherine nigdy nie grzeszyła skromno�sci � a. Aurora była ciotk � a kilkorga
dzieci, które baronówna znała, i ona tak�ze �zartobliwie nazywała j � a cioci � a, a poniewa
�z wymawiała imi�e hrabianki z francuska, zdaniem Tiril brzmiało to komicznie,
kiedy Catherine zwracała si�e do Aurory "Tantoror".
Szlachetna dama w �załobnym welonie pochyliła si�e nad Auror � a. Cho�c nosiła
wspaniał � a czarn � a sukni�e z długimi r�ekawami, Tiril dostrzegła ciemniej � acy z ka�zd � a
chwil � a siniak wokół nadgarstka.
Móri tak�ze to zauwa�zył. Tak jak Tiril zareagował zdumieniem, ale nic nie dał
po sobie zna�c.
W korytarzu stał jaki�s m�e�zczyzna mówiła oszołomiona Aurora. Nie
był to prosty złodziej, nosił bowiem bardzo eleganckie ubranie, jedwabie i aksamity,
poczułam to. Ach, doktorze, jakie�z gor � ace ma pan r�ece!
Zaradzimy pani słabo�sci uspokajał j � a Móri. Jest dla mnie wielk � a
rado�sci � a mie�c do czynienia z tak dzieln � a, jasno my�sl � ac � a pacjentk � a.
Ach szepn�eła Aurora rozradowana. Było to chyba jej ulubione słowo.
Móri poprosił pokojówk�e, by przyniosła mu jak � a�s szmatk�e zamoczon � a w zimnej
wodzie.
Erling zacz � ał po niemiecku wyja�snia�c przebieg zaj�scia, lecz dama przerwała
mu:
Do�s�c dobrze rozumiem wasz j�ezyk rzekła dziwaczn � a mieszanin � a du�nskiego
i niemieckiego rodem z Austrii.
Czy udało wam si�e złapa�c złoczy�nc�e?
Nie, nie widzieli�smy nawet, kto to był. Musiał ukry�c si�e w której�s z komnat
w korytarzu.
Wróciła pokojówka, spełniwszy pro�sb�e Móriego. Islandczyk przyło�zył wilgotn
� a �sciereczk�e do głowy Aurory. Hrabianka j�ekn�eła, głównie po to, by pokaza�c,
40

jak dzielnie si�e sprawuje pomimo bólu, ale miewała si�e ju�z do�s�c dobrze. Wci � a�z
była troch�e zamroczona, co nie wró�zyło najlepiej, ale z pewno�sci � a ból ju�z jej nie
dokuczał. Móri znał przecie�z sztuk�e jego u�smierzania.
Szlachetnie urodzona gospodyni z trosk � a pochylała si�e nad Auror � a Tiril stała
przy niej tak blisko, �ze mogła zobaczy�c jej twarz przez welon. Móri podniósł
wzrok i ujrzał to samo:
Ta kobieta nie nosiła �załoby. Czarny welon zasłaniał solidnie podbite oko,
a tak�ze krwawe wybroczyny wokół nosa i ust.
Biedna kobieta, jaki�z to los j � a spotkał?
Móri spytał spokojnie:
Czy hrabianka Aurora mo�ze tu zosta�c, dopóki nie dojdzie do siebie? S � adz�e,
�ze niewła�sciwe byłoby j � a teraz przenosi�c.
Rozumiem odparła dama, z l�ekiem zerkaj � ac na drzwi. Oczywi�scie,
niech zostanie, tylko. . .
Tylko m � a�z pani mo�ze przyj�s�c? doko�nczył Móri.
Takodparła po chwili wahania.On. . . jest chory i potrzebuje spokoju.
A wi�ec. . .
Ale�z, moi drodzy, ja si�e ju�z dobrze czuj�eprzesadnie szybko o�swiadczyła
Aurora, próbuj � ac si�e podnie�s�c. Móri jej na to nie pozwolił.
Zamy�slony przez dług � a chwil�e obserwował zawoalowan � a dam�e.
S � adz�e, �ze mał�zonek pani teraz si�e nie pojawi rzekł powoli.
Zapanowała pełna napi�ecia cisza.
Panno Auroro. . . podj � ał Móri. By�c mo�ze nie b�edziemy musieli fatygowa
�c pani matki? Mo�ze mimo wszystko trafili�smy wła�sciwie?
Aurora, dotychczas przej�eta swymi niezwykłymi dolegliwo�sciami i nagłym
zainteresowaniem jej osob � a, zdumiona popatrzyła na kobiet�e w �załobnej sukni.
Ksi�e�zna Theresa? Czy to naprawd�e pani?
Za młoda!wyrwało si�e przera�zonej Tiril
Owszem, jestem Theresa odparła z rezerw � a zdziwiona dama.
Och, to znaczy, �ze przypadkiem nam si�e udałouradowała si�e Aurora.
Dzi�eki Bogu, bo moja droga matka bywa czasami niezno. . . nie czuje si�e najlepiej.
Co to ma wszystko znaczy�c? dopytywała si�e ksi�e�zna. Czy wy mnie
znacie?
Aurora tłumaczyła z zapałem:
Oni maj � a do ciebie jak � a�s spraw�e, droga Thereso, zaproponowałam, �ze zaprowadz
�e ich do swojej matki, aby mogli si�e upewni�c, czy to ciebie szukaj � a, ale
zabł � adzili�smy na zamku, a potem ten straszny człowiek uderzył mnie w głow�e
i. . .
Wtr � acił si�e Erling, chc � ac zaprowadzi�c jaki�s porz � adek:
Ja�snie pani, temat, jaki chcemy z pani � a poruszy�c, wymaga zachowania absolutnej
dyskrecji. Proponuj�e, aby wyznaczyła nam pani czas i miejsce rozmowy.
41

Ksi�e�zna nie odpowiedziała.Wyrazu jej twarzy przysłoni�etej welonem nie dało
si�e odczyta�c.
Teraz wł � aczyła si�e Catherine:
Ze wzgl�edu na okoliczno�sci niestety nie zd � a�zyli�smy si�e przedstawi�c. Jestem
baronówna Catherine van Zuiden, a to mój narzeczony Erling von M�ller,
moja przyjaciółka i mój medyk. Przyjechali�smy z daleka, aby si�e z pani � a spotka�c.
Mo�zemy porozmawia�c od razu odparła ksi�e�zna. Pokój naprzeciwko
jest pusty, ci, którzy mieli go zaj � a�c, nie przybyli.
Móri poprosił pokojówk�e o zaj�ecie si�e hrabiank � a Auror � a, której przez jaki�s
czas jeszcze nie wolno wstawa�c. Oburzona Aurora koniecznie chciała im towarzyszy
�c, a s � adz � ac po ciekawo�sci bij � acej z oczu pokojówki, ona tak�ze miała na to
ochot�e. Erling jednak okazał upór. Sprawa, z któr � a przybywali, była nadzwyczaj
konfidencjonalna.
Ale was jest przecie�z tak wiele! protestowała Aurora. Potrafi�e dochowa
�c tajemnicy!
Wiemy o tympowiedział Móri.Wiemy, �ze jest pani dobrym człowiekiem,
panno hrabianko. Ale nasz zleceniodawca zabronił nam rozmowy z kimkolwiek
innym poza ksi�e�zn � a.
Jaki zleceniodawca? gniewnie spytała w duchu Tiril.
Powinni�smy uszanowa�c jego �zyczenie stwierdziła ksi�e�zna Theresa.
Niedługo wrócimy.
Tiril, spi�eta, nie mogła jasno my�sle�c. Serce waliło jej w piersi, dłonie bezustannie
zaciskały si�e i otwierały na przemian. Miała wra�zenie, �ze nie mo�ze zaczerpn
� a�c oddechu, czuła, �ze jej twarz jest jak maska. Z niejasnego powodu starała
si�e przez cały czas trzyma�c z tyłu, sta�c za kobiet � a, która miała by�c jej matk � a. Na
sam � a my�sl o czekaj � acej j � a konfrontacji Tiril ogarniał paniczny l�ek. Przestała ju�z
ufa�c własnym emocjom i swej zdolno�sci panowania nad sob � a, pewnie dlatego nie
wa�zyła si�e na �zadne odczucia. Bo�ze, niech�ze ten koszmar ju�z si�e sko�nczy, błagała.
Koszmar płyn � acy ze strachu przed reakcjami, które musiały nast � api�c.

Rozdział 7
Czego ci obcy ludzie ode mnie chc � a? Nie mog�e teraz z nikim mówi�c. Przera-
�zaj � a mnie, chocia�z patrz � a �zyczliwie. Ze współczuciem. Jak gdyby rozumieli?
Nie mam ju�z wi�ecej sił. Chc � a ze mn � a powa�znie rozmawia�c. Có�z oni wiedz � a
o powadze?
T�esknota. Gdyby znali to uczucie, nie dr�eczyliby mnie.
Uderzenia w twarz to nic w porównaniu z pełn � a goryczy t�esknot � a.
Nie sta�c mnie ju�z na nic, akurat teraz nie sta�c mnie zupełnie. Czuj�e si�e upokorzona.
Nie mam sk � ad czerpa�c sił.
Jak mógł pobi�c mnie wła�snie tutaj, na Akershus? Oczywi�scie nie wiedział, �ze
z tym miejscem ł � acz � a si�e najtragiczniejsze wspomnienia mego �zycia, lecz i tak nie
powinien był tego robi�c.
Zbił mnie, uderzył prosto w twarz, tylko dlatego, �ze miałam jedn � a jedyn � a pro�sb
�e. Bałam si�e wypowiedzie�c j � a na głos, lecz musiałam. Jak najostro�zniej błagałam,
by nie pił za du�zo przy Jego Królewskiej Mo�sci.
Wiedziałam, �ze nie powinnam tego mówi�c, ale tak si�e bałam, �ze znów doprowadzi
do skandalu.
Gdzie s � a drzwi do pokoju, do którego idziemy? Tak ciemno w tych korytarzach.
Pami�etam t�e ciemno�s�c jeszcze z mojej poprzedniej bytno�sci. Wszak mrok
był mi pomoc � a, chronił. Teraz jest kolejn � a przeszkod � a. "Niczego mi nie darujesz!
wołał.Jeste�s zazdrosna, tak, po prostu zazdrosna!"
Uderzył. A potem jeszcze raz. I jeszcze.
Nie, nie jestem zazdrosna. Ale przykro jest siedzie�c, wystawiaj � ac si�e na po-
�smiewisko, podczas gdy on umizguje si�e do młodych dziewcz � at i coraz bardziej
upija.
S � a drzwi, nareszcie. R�ece mi dr�z � a, jestem zbyt zdenerwowana, musz�e si�e
uspokoi�c. . .
A potem to, co zawsze: "Chcesz mi zabroni�c spotyka�c si�e z innymi? Ty nie
potrafiła�s da�c mi dziecka. Do niczego si�e nie nadajesz, Thereso, słyszysz? Jeste�s
do niczego, do niczego!"
Ostatnie słowo podkre�slił uderzeniem w nos. Oboje zdawali sobie spraw�e,
43

a zreszt � a było powszechnie wiadomo, �ze to on nie mo�ze mie�c dzieci. Nie mógł
si�e jednak pogodzi�c z prawd � a, tak wiele mówił o jej niepłodno�sci, �ze w ko�ncu
sam w ni � a uwierzył, prawdopodobnie by zachowa�c szacunek dla samego siebie.
Drzwi. . . Pokój. . . Tak, tu b�edzie dobrze. Wszystkie meble przykryte prze-
�scieradłami. Bezosobowo.
Nie poszłam na bal. Moja pi�ekna suknia wisi nietkni�eta. Ale to nie ma wielkiego
znaczenia.
Ten zamek jest dla mnie niczym otwarta rana, chocia�z to działo si�e w innym
skrzydle. . .
Chc�e st � ad odej�s�c, oderwa�c si�e od dr�ecz � acych wspomnie�n, chc�e wróci�c do domu.
Do domu? Do czego? Co poczn�e w Holsteinie-Gottorpie? Ka�zdego dnia czuj�e
si�e tam obco. Te�sciowa, szwagierki stale mnie upominaj � a. "Nie wyobra�zaj sobie
za wiele tylko dlatego, �ze jeste�s Habsbur�zank � a! My mamy zacniejszych przodków!"
Ksi�e�zna Theresa odwróciła si�e ku swym nieproszonym go�sciom.
Siadajcie. O czym chcecie ze mn � a porozmawia�c?
Usłyszała zm�eczenie w swym własnym głosie. Dopiero gdy usiadła, oni tak�ze
zaj�eli miejsca wokół niedu�zego stolika przy kanapie. Młodziutka dziewczyna nie
zmie�sciła si�e przy stole i przycupn�eła na krze�sle pod �scian � a, nieco za plecami
Theresy.
Nie zd � a�zyłam przyjrze�c si�e tej pannie, pomy�slała ksi�e�zna. Przez cały czas trzyma
si�e z tyłu. Z pewno�sci � a wywodzi si�e z ni�zszego rodu i zna swoje miejsce w szeregu.
Zreszt � a wszystko jedno. Im mniej b�ed�e miała do czynienia z tymi lud�zmi,
tym lepiej.
Najwyra�zniej czekali, by to ona zacz�eła mówi�c. Jakie�z to trudne!
Czy chodzi o mego m�e�za?niech�etnie spytała Theresa.Jestem w wystarczaj
� acym stopniu poinformowana o jego eskapadach.
Po chwili milczenia, wida�c zgodnie z umow � a, jak � a mi�edzy sob � a zawarli, głos
zabrał ów młody przystojny szlachcic, Erling von M�ller, chyba tak si�e nazywał.
Podj�eli słuszn � a decyzj�e, pozwalaj � ac mu mówi�c, wydawał si�e niezwykle dobrze
wychowany, nie miał w sobie niebezpiecznej spontaniczno�sci Catherine van Zuiden,
o której plotki dotarły nawet do ksi�e�znej, ani te�z nie budził takiego przera-
�zenia jak ów drugi m�e�zczyzna, podobno medyk z Islandii, przywodz � acy na my�sl
szarlatanów, twierdz � acych, �ze znaj � a si�e na czarach.
A dziewczyna siedz � aca za Theres � a nie mogła ani te�z nie powinna zabiera�c
głosu. Dr�zała na całym ciele, a�z szele�scił materiał jej sukni.
Nie, wasza wysoko�s�codparł Erling.Nie chodzi nam o pani m�e�za. To
dotyczy pani osobi�scie.
Theresa siedziała wyczekuj � aco. Ten von M�ller ma pi�ekne, �zyczliwie patrz � ace
oczy.
44

Prosz�e mi wybaczy�c niedelikatno�s�crzekł.Ale niezwykle trudno jest
rozmawia�c z wasz � a wysoko�sci � a przez ten welon. I tak nie da si�e ukry�c, �ze jest pani
ci�e�zko poturbowana. Czy to był upadek?
Tak, upadek powtórzyła oboj�etnie i skin�eła głow � a. Po chwili wahania
zdj�eła welon i przewiesiła go przez kraw�ed�z kanapy. Nie miało �zadnego znaczenia,
�ze obcy j � a zobacz � a. Dla ksi�e�znej Theresy Holstein-Gottorp nic wła�sciwie nie
miało ju�z znaczenia.
Go�scie nie zdołali powstrzyma�c okrzyku przera�zenia, lecz tego przecie�z si�e
spodziewała. Wiedziała, jak dotkliwie pokiereszowan � a ma twarz.
Nic dziwnego, �ze nie pokazała si�e pani na balu, ksi�e�zno szepn�eła zdumiona
baronówna.
Usta Theresy na moment wykrzywiły si�e z gorycz � a. O, tak, �swietnie to wiedziała!
�Slady na twarzy wci � a�z były �swie�ze, krew koło nosa i przy k � aciku ust pozostawała
nadal bardziej czerwona ni�z zbr � azowiała. Cios w oko zadany został jakim�s
przedmiotem, nie zd � a�zyła zobaczy�c jakim. Jedna strona twarzy mocno napuchła
wokół oka wykwitły wszystkie kolory t�eczy. Doprawdy, niecodzienny widok!
Prosz�e mi pozwoli�c, bym pó�zniej zaj � ał si�e tymi zranieniami, ksi�e�zno
powiedział tajemniczy medyk, Móri. Z pewno�sci � a uda mi si�e cho�c troch�e im
zaradzi�c.
Dzi�ekuj�e skin�eła głow � a. Pomimo �ze sprawiał wra�zenie istoty nie z tego
�swiata, jego ciemne oczy budziły zaufanie.
Dopiero teraz si�e zorientowała, �ze von M�ller i baronówna van Zuiden szeptem
prowadz � a ze sob � a rozmow�e, wcale przy tym na siebie nie patrz � ac. Co oni
mówili?
Dotarły do niej zaledwie strz�epki zda�n, bo tak zafascynowały j � a niezwykłe
oczy Islandczyka. "Tak strasznie okaleczona, a jednak wida�c podobie�nstwo".
"Zdumiewaj � aco młoda, nie mo�ze mie�c wi�ecej ni�z trzydzie�sci pi�e�c lat. . . " "Smutek
wyryty na twarzy. . . Ciemne włosy. . . ju�z naznaczone siwizn � a". "Twarz w�e�zsza,
drobniejsza, oczy nie tak niebieskie". "Wida�c wyra�zne podobie�nstwo w ruchach,
w �sci � agni�eciu ust". "A przede wszystkim czoło. Takie samo jasne, szerokie czoło,
brwi jak skrzydła". "Tak, i włosy, schodz � a ni�zej na skronie ni�z zazwyczaj. Niesamowite!"
Przestali ju�z szepta�c. By�c mo�ze nie zdawali sobie sprawy, ile ksi�e�zna rozumie
z ich j�ezyka. A ona wprawdzie mówiła nim nie najlepiej, ale rozumiała wszystko.
Podobie�nstwo? Niesamowite podobie�nstwo? O czym oni szepcz � a, o co im
chodzi?
Do kogo jestem podobna? Przecie�z nie do Habsburgów, wdałam si�e w ród mojej
matki. Mo�ze znaj � a kogo�s z nich? Czy�zbym miała usłysze�c o kolejnym skandalu
w�sród arystokracji? Wszak skandale to ulubiony temat dworskich rozmów.
Co mnie to wszystko obchodzi?
Ci dwoje znów wymieniaj � a jakie�s uwagi. Nie b�ed�e si�e im przysłuchiwa�c, tylko
45

udawa�c, �ze rozmawiam z tym tajemniczym Mórim. Ale postaram si�e równocze-
�snie uwa�za�c na nich.
"I najwa�zniejsze, ona wydaje si�e sympatyczna. Musimy zrozumie�c jej rezerw
�e. Jeste�smy dla niej obcy, nie wie, czego chcemy".
Młody M�ller zwraca si�e wprost do mnie:
Wasza wysoko�s�c. . . Sprawa, z jak � a przybywamy, jest nadzwyczaj delikatnej
materii. Mam nadziej�e, �ze uwierzy pani nam na słowo: pragniemy wył � acznie
pani dobra. Nie chcieliby�smy pani zrani�c, ale tak wielu rzeczy nie rozumiemy,
a nasza sytuacja, szczególnie jednej osoby spo�sród nas, stała si�e niezwykle trudna.
Okoliczno�sci nas zmusiły, by pani � a odszuka�c.
Theresa odrobin�e, nieznacznie, jakby si�e cofn�eła.
Jak mog�e wam pomóc? Chcecie pieni�edzy?
Och, nie, nie o to chodzi pospiesznie zaprzeczył Erling. To. . . nie,
nie jestem chyba wła�sciw � a osob � a, by wyłuszczy�c nasz problem. Spróbuj ty, Móri.
Znów zapadła chwila kłopotliwego milczenia. Poturbowana ksi�e�zna przeniosła
wzrok na Islandczyka. Boj�e si�e, czego oni ode mnie chc � a? To wszystko zaczyna
mnie przera�za�c.
Móri, człowiek, którego nazwałaby czarnoksi�e�znikiem, tak, to wła�sciwe okre-
�slenie, nabrał powietrza w płuca.
Wasza wysoko�s�c, wiele pani wycierpiała, czytam to w pani twarzy, i nie
chodzi mi wcale o zranienie podczas dzisiejszego upadku. Dla nikogo z nas nie
jest przyjemno�sci � a niepokojenie pani, lecz zostali�smy do tego zmuszeni. Aby pani
� a przygotowa�c, co�s pani poka�z�e.
Tiril, która do tej pory tylko si�e przysłuchiwała, otrz � asn�eła si�e z szoku. O, nie,
nie rób tego, Móri, poprosiła w duchu. Odłó�zmy to jeszcze na jaki�s czas, nie dojrzałam
do tej chwili, ona wygl � ada na mił � a, ale co b�edzie, jak si�e na mnie rozgniewa?
Je�sli nie b�edzie chciała si�e do mnie przyzna�c? Wstrzymajmy si�e, chod�zmy
st � ad!
Móri jednak nie wysłuchał jej błagalnych my�sli.
Ksi�e�zna Theresa wyczuła niepokój, jaki ogarn � ał jej rozmówców. Czego oni
chc � a, co robi ten człowiek?
Móri wyj � ał kawałek zło�zonego czarnego aksamitu i rozwin � ał go. Zal�sniły
szafiry.
Umysł ksi�e�znej nie był w stanie przyj � a�c informacji, odmówił pracy.
Nie mogła zebra�c my�sli.
Co tam le�zy, dlaczego on mi to pokazuje? Co�s błyszczy, migoce, nie potrafi�e
zrozumie�c, co to jest, wiem, jak to si�e nazywa, ale nie mog�e sobie przypomnie�c. . .
Powoli jednak zacz�eło do niej dociera�c, co widzi.
Miała wra�zenie, �ze wokół serca zaciska jej si�e �zelazna obr�ecz. Czuła, �ze na
twarz wyst�epuj � a jej rumie�nce, wci � a�z jednak nie mogła sformułowa�c �zadnej my�sli,
tym bardziej czegokolwiek powiedzie�c.
46

Tamci czekali.
Nagle pokój wokół niej si�e zakołysał, zakr�eciło jej si�e w głowie. Tajemniczy
obcy pr�edko odło�zył zawini � atko na stół i mocno pochylił jej głow�e.
Zacz�eła my�sle�c ja�sniej. Wyprostowała si�e i gł�eboko odetchn�eła.
Czego chcecie? szepn�eła ledwie słyszalnie.
Dowiedzie�c si�e, dlaczego jedno z nas jest prze�sladowane, dlaczego wci � a�z
musi walczy�c w obronie �zycia wtr � acił si�e Erling.
W obronie �zycia?powtórzyła przera�zona Theresa.
Prosz�e si�e rozejrze�c, ksi�e�zno poprosił Móri. Przyjrze�c si�e swoim
go�sciom.
Zdumiona ledwie zdołała oderwa�c wzrok od fascynuj � acych oczu Móriego.
Czego oni ode mnie chc � a? Przyjrze�c si�e go�sciom? Po co? Widz�e, �ze ten człowiek
jest niesamowity, prawdopodobnie drugiego takiego nie ma na �swiecie, ale
co to ma znaczy�c? Jaki on ma zwi � azek ze mn � a?
Przeniosła wzrok na Erlinga.
Młody szlachcic, Erling von M�ller. Nie słyszałam o rodzie o takim nazwisku.
Najpewniej niemiecki, nie znam zbyt dobrze niemieckiego almanachu szlacheckiego,
tylko austriacki, no i innych, powi � azanych z moj � a rodzin � a.
Taki przystojny i elegancki, nic nie mówi. Budzi sympati�e. Ale nie wiem, do
czego zmierza.
Oni maj � a szafiry. Jak je zdobyli? I co wa�zniejsze: w jaki sposób dotarli do
mnie? Moja tajemnica była pilnie strze�zona. Teraz znalazłam si�e w ich władzy.
Je�sli wiedz � a. . .
Wcale jednak nie musi tak by�c. Mogli zdoby�c naszyjnik i rozpozna�c go, dowiedzie
�c si�e, �ze przez pewien czas był w moim posiadaniu.
Nie musz � a zna�c prawdy.
Skierowała wzrok na Catherine.
Baronówna Catherine van Zuiden. Słynna w całej północnej Europie.Wydziedziczona,
odrzucona przez rodzin�e.
Theresa długo, badawczo spogl � adała jej w oczy, a�z wreszcie baronówna lekko
pokr�eciła głow � a.
Ksi�e�zna nie otrzymała �zadnej odpowiedzi.
Była z nimi jeszcze jedna osoba. . . Dziewczyna, której nie miała okazji dobrze
si�e przyjrze�c, dostrzegała j � a zaledwie k � atem oka. Ostatnia z czworga.
Musiała si�e odwróci�c, by móc j � a zobaczy�c.
Poczuła, �ze zalewa j � a fala gor � aca. Podobie�nstwo, niesamowite podobie�nstwo.
Znam t�e twarz, pomy�slała. Jakbym patrzyła na własne odbicie w lustrze.. Tylko
ona jest młodsza, bardziej zaokr � aglona.
W twarzy dziewczyny dostrzegała rysy swej matki i jedynego m�e�zczyzny,
którego kochała. Nic z Habsburgów i, rzecz jasna, ani krztyny podobie�nstwa do
Holsteinów- Gottorpów.
47

Krew wolno odpływała z twarzy kobiety. Poczuła, jak opuszczaj � a j � a siły, przed
oczami pociemniało. Wci � a�z jednak widziała dziewczyn�e, której z oczu spływały
łzy, broda si�e trz�esła.
Ta panna si�e boi! Czy�zby bała si�e jej, Theresy? Wida�c było, �ze stara si�e nad
sob � a zapanowa�c, ale nie zdołała powstrzyma�c łez.
Mo�ze my�sli, �ze zostanie odepchni�eta? Odepchni�eta? Ona?
Tiril Dahl spokojnie oznajmił Erling M�ller.
Nigdy jeszcze nie do�swiadczyli takiej ciszy, jaka teraz zapadła. Przez dług � a
chwil�e nikt nawet okiem nie mrugn � ał.
I nagle ksi�e�zna wybuchn�eła gło�snym, rozpaczliwym płaczem. Wstała, spróbowała
wyci � agn � a�c r�ece do Tiril, ale nie miała sił by je unie�s�c.
Tiril odwa�zyła si�e nieco przysun � a�c.
Podejd�z! Podejd�z bli�zej wydusiła ksi�e�zna.
Tiril post � apiła kilka kroków naprzód, Theresa przyci � agn�eła j � a do siebie i zamkn
�eła w rozpaczliwym u�scisku.
Wybacz mi, wybacz szeptała raz po raz.
Wiemy wszystkołagodnie rzekł Móri.Tiril tak�ze zdaje sobie spraw�e,
�ze okoliczno�sci zmusiły pani � a, by j � a odda�c.
Nie powinnam była tego robi�c. Powinnam była pogodzi�c si�e z odrzuceniem,
samotno�sci � a i ubóstwem. To łatwiejsze od �zalu. Moje �zycie stało si�e jednym
pasmem, t�esknoty.
Była pani młoda i zagubionapowiedział Móri ze, zrozumieniem.
To prawda, zbyt młoda. Ale to nie jest �zadne wytłumaczenie. Konwenanse
tkwiły we mnie zbyt gł�eboko, ulegałam woli innych.
Uj�eła twarz Tiril w dłonie i przygl � adała si�e jej, cho�c niewiele mogła zobaczy�c
przez zasłon�e płyn � acych nieprzerwanym strumieniem łez. Serce jej wypełniły nowe,
cudowne uczucia. Towarzyszyła im rozpacz nad zmarnowanymi latami.
O dziecko, dziecko szepn�eła. Ukochane, wyt�esknione dziecko.
Nagle zdr�etwiała. Mój m � a�z! W ka�zdej chwili mo�ze przyj�s�c, pyta�c o mnie. . .
On raczej si�e nie poka�ze z chłodnym spokojem o�swiadczyła Catherine.
Kiedy go widzieli�smy, był bardzo. . . zaj�ety.
Theresa popatrzyła na ni � a zgasłymi oczyma.
Ach, tak, rozumiem. W takim razie dzi�s wieczorem go nie zobaczymy.
Poprosiła, by usiedli. Tiril musiała zaj � a�c miejsce tu�z obok, na kanapie.
Taka jeste�s �sliczna u�smiechn�eła si�e Theresa, otarłszy oczy koronkow � a
chusteczk � a. Ale mało w tobie podobie�nstwa do Habsburgów.
Moim zdaniem jeste�scie bardzo do siebie podobne stwierdziła Catherine.
Ksi�e�zna popatrzyła na ni � a.
Owszem, ale ja nie jestem typow � a Habsbur�zank � a, wdałam si�e w matk�e.
Tiril tak�ze. W dodatku odziedziczyła pewne rysy po. . .
48

Urwała i zacz�eła mówi�c o czym innym.
Wspomnieli�scie, �ze grozi wam niebezpiecze�nstwo. Chyba nie Tiril?
Wła�snie o mnie chodziwyja�sniła dziewczyna.I niczego nie mo�zemy
poj � a�c.
Tobie co�s grozi? Nie mo�zna do tego dopu�sci�c! Jak wam pomóc?
Potrzebujemy wyja�snie�n odparł Erling.
Oczywi�scie, powiem wszystko, co wiem.
Wszyscy jednak my�sleli o tym, co ksi�e�zna ju�z przemilczała. Nie chciała zdradzi
�c, do kogo jeszcze podobna jest Tiril.
Odgadli, �ze chodziło jej o ojca dziewczyny. Kim on mógł by�c?

Rozdział 8
Theresa nie mogła si�e napatrze�c na sw � a cudownie odnalezion � a córk�e. Tiril
natomiast czuła si�e oszołomiona, nie potrafiła nazwa�c swych uczu�c, wszystko
było takie nowe.
Jak ci si�e powodziło, Tiril? pytała ksi�e�zna. Regularnie wysyłałam ci
pieni � adze, dostawała�s je?
S � adz�e, �ze moi rodzice. . . przybrani rodzice je otrzymywali.
A nie ty? Miała�s dostawa�c połow�e, za ka�zdym razem.
Tiril pokr�eciła głow � a.
Wmieszał si�e Erling:
Przez kogo wasza wysoko�s�c przesyłała pieni � adze? Kto przekazywał je
Dahlom?
Popatrzyła na niego zdziwiona.
Spraw � a zaj � ał si�e pewien bankier w Christianii, wykształcony w Niemczech,
w Norwegii wszak trudno mówi�c o bankowo�sci. Zostawiłam mu znaczn � a sum�e,
od której narastały procenty. Nie mogłam przecie�z wysyła�c wci � a�z drobnych kwot
z Gottorpu, pr�edzej czy pó�zniej by mnie odkryto. Od czasu do czasu kontaktowałam
si�e z zaufanym człowiekiem tutaj, a on wtedy przesyłał mi kwity, potwierdzenia
odbioru pieni�edzy przez Dahla. Porozumiewali�smy si�e umówionym systemem.
To bardzo uczci wy, porz � adny człowiek, nienagannie zawiadywał maj � atkiem
Tiril.
Móri spytał cicho:
Czy nigdy nie my�slała pani o tym, by odwiedzi�c córk�e?
Twarz ksi�e�znej �sci � agn � ał ból.
Tysi � ackrotnie, ka�zdego dnia! Ale prosz�e mnie zrozumie�c, doktorze Móri,
jestem zniewolon � a kobiet � a. M� a�z pilnuje ka�zdego mojego kroku. Tak bardzo si�e
ciesz�e, �ze mnie odnale�zli�scie, nie umiem wyrazi�c swego szcz�e�scia!
Znów wybuchn�eła płaczem, ukryła twarz w dłoniach. Tiril pytaj � aco spojrzała
na Móriego, skin � ał głow � a, wi�ec ostro�znie wyci � agn�eła r�ek�e i pogładziła matk�e po
włosach.
Był to dla Tiril ogromnie trudny gest. Wrodzona spontaniczno�s�c nakazywała
50

jej pochwyci�c nieszcz�e�sliw � a kobiet�e w obj�ecia, ale matka nosiła tytuł ksi � a�z�ecy,
a j � a nauczono okazywa�c szacunek i skromno�s�c wobec ludzi z wy�zszych sfer.
Theresa jednak, spragniona ludzkiej �zyczliwo�sci i ciepła, przyj�eła pieszczot�e
z wdzi�eczno�sci � a, mocz � ac pi�ekn � a sukni�e Tiril łzami.
Wreszcie zapanowała nad wzruszeniem, zakłopotana otarła oczy.
Mam wielk � a pro�sb�e do was wszystkich.
Słuchamy z u�smiechem rzekł Erling.
Czy mog�e opowiedzie�c o wszystkim Aurorze? Chciałabym na cały �swiat
wykrzycze�c, �ze oto odnalazłam wyt�esknion � a córk�e, ale tego zrobi�c mi nie wolno.
Wiem natomiast, �ze Aurora jest godna zaufania, to dobry człowiek, nie zdradzi
tajemnicy. Moja pokojówka tak�ze powinna si�e o wszystkim dowiedzie�c, towarzyszyła
mi wszak wtedy! Tylko im dwóm. . .
Popatrzyli po sobie z wahaniem.
Theresa ci � agn�eła z zapałem:
A potem porozmawiamy o wszystkim, co przydarzyło si�e mojej kochanej
Tiril. Jak rozumiem, wci � a�z zreszt � a co�s si�e dzieje.
Wasza wysoko�s�c sama najlepiej wie, komu mo�ze zaufa�c odrzekł Móri.
Ale wobec tego powinni�smy znale�z�c jakie�s bezpieczniejsze miejsce. . .
Zaraz wracampoderwała si�e uradowana ksi�e�zna.
Czekali z niepokojem. Kiedy jednak po chwili trzy kobiety weszły, zrozumieli,
�ze Theresa wiedziała, co robi. Pokojówka gł�eboko skłoniła si�e przed Tiril,
a Aurora pochwyciła córk�e Theresy w swe rozło�zyste, mi�ekkie obj�ecia.
Có�z za wzruszaj � aca historia łkała Aurora, najwidoczniej całkiem zapomniawszy
o swych dolegliwo�sciach. Móri poprosił, by zachowała spokój; usłuchała
go z pełnym zaufaniem i podziwem.
� Zartobliwie pogroziła ksi�e�znej palcem:
No, no, Thereso, w co za romanse ty�s si�e wdała! Nikt by si�e tego po tobie
nie spodziewał!
Theresa u�smiechn�eła si�e zawstydzona.
A zreszt � a zamy�sliła si�e Aurora. W twoim przypadku to wła�sciwie
zrozumiałe. Na twoim miejscu i ja tak�ze próbowałabym si�e wyrwa�c.
Twarz ksi�e�znej si�e �sci � agn�eła.
To było znacznie bardziej powa�zne ni�z tylko "wyrwanie si�e", Auroro. Młodzie
�ncza miło�s�c, wiedziałam, �ze nigdy nie dostan�e tego człowieka, cho�c kochali-
�smy si�e gor � aco. Ale zmuszono mnie do po�slubienia ksi�ecia Holstein-Gottorp.
Nic wi�ecej nie chciała powiedzie�c. Pr�edko zmieniła temat rozmowy i odwróciła
si�e do pozostałych.
Jak mnie odnale�zli�scie? Jak tu trafili�scie? S � adziłam, �ze zatarłam za sob � a
wszelkie �slady.
Rzeczywi�scie sporo wysiłku nas to kosztowało, wasza wysoko�s�codparł
Erling. Uwa�zali�smy jednak, �ze to konieczne. Tylko pani mo�ze nam wyja�sni�c,
51

dlaczego kto�s od wielu lat nastaje na �zycie Tiril.
Ja tego nie rozumiemTheresa zmarszczyła brwi.Chyba sporo musimy
sobie wzajemnie wyja�sni�c.
To prawdazgodził si�e Móri. A czasu mamy mało.
Zatroskani pokiwali głowami.
Ksi � a�z�e Adolf Holstein-Gottorp musiał na chwil�e przeprosi�c pann�e Uggl�e, t�e
w �zółtej sukni. Widocznie ze zbyt du�zym zapałem udzielał si�e w ta�ncach, bo �zoł
� adek znów zacz � ał dawa�c mu si�e we znaki. Ból umiejscowił si�e po prawej stronie,
pod �zebrami. Ksi � a�z�e odczuwał nieprzemo�zon � a ochot�e, by zgi � a�c si�e wpół, dokuczały
mu mdło�sci, a brzuch miał napi�ety jak b�eben.
Musz�e i�s�c do moich komnat, za�zy�c krople, które ze sob � a przywiozłem, lekarstwo,
my�slał. Bardzo nie w por�e, akurat złapałem pann�e Uggl�e na haczyk. Prawie
ju�z dojrzała do tego, by zaprosi�c mnie do swego buduaru.
Przekle�nstwo! Dlaczego Pan zesłał na mnie t�e chorob�e? Naprawd�e na ni � a nie
zasłu�zyłem. . .
Choroby ksi�ecia nie spowodowała jednak wola Pana, lecz nieumiarkowanie
w jedzeniu i piciu oraz rozpustny tryb �zycia. Słone, tłuste mi�eso popijał du�z � a
ilo�sci � a wina, lecz czy�z nie miał do tego prawa? Musiał wszak �zy�c!
Ksi � a�z�e Adolf w�edrował korytarzami, przyciskaj � ac r�ek�e do nieszcz�esnej w � atroby.
Czy ci przekl�eci, prymitywni Norwegowie nie słyszeli nigdy o czym�s takim,
jak o�swietlenie mrocznych przej�s�c? Czuł, �ze goni go za potrzeb � a, nie miał czasu,
by opu�sci�c wcze�sniej sal�e balow � a, musiał wszak nadskakiwa�c pannie Uggli, ku�c
�zelazo póki gor � ace. . .
Ksi � a�z�e nie chciał sam przed sob � a przyzna�c, �ze tego wieczora pochłon � ał całe
morze wina.W�sciekły mamrotał tylko pod nosem, przeklinaj � ac nierówno�sci w posadzce
i mury, które na niego wpadały. Potykał si�e, przewracał i znów wstawał,
u�zalaj � ac si�e nad swym marnym losem.
Znów b�ed�e musiał ogl � ada�c t�e moj � a okropn � a �zon�e mamrotał. Patrzy na
mnie z wyrzutem, ale czego innego si�e spodziewała? Miałem oczywiste prawo
przywoła�c j � a do porz � adku, kiedy bezwstydnie o�smieliła si�e twierdzi�c, �ze b�ed�e za
du�zo pił. Do czorta, ale mi niedobrze, czy w tym prehistorycznym zamczysku nie
ma cho�c krztyny �swie�zego powietrza?
Có�z za straszni ludzie musz � a mieszka�c w takiej puszczy? Zacofani barbarzy�ncy,
którzy nawet nie znaj � a słowa kultura. Tacy jak ten. . . ten. . . O czym to ja
my�slałem? Ten prymityw dookoła nie pozwala si�e nawet skupi�c. O, ju�z wiem, ta
tabakiera, któr � a wyci � agn � ał który�s z norweskich oficjeli. Owszem, srebrna, ale taki
chłopski wzór! �Smieszne! Do diabła, jak�ze trudno utrzyma�c równowag�e w tych
wie�sniaczych korytarzach! A �zona drugiego, tak�ze Norwe�zka, zacz�eła rozmawia�c
z s � asiadem, zanim Jego Królewska Mo�s�c dał znak!
52

Có�z za nieprawdopodobny brak kultury!
Nie wspominaj � ac ju�z o strojach! Takie staromodne, �ze. . .
Ojej, znowu upadłem! Uderzyłem si�e w moje biedne kolano! Gdzie ja jestem,
dok � ad id�e, to przecie�z nie Gottorp, do stu piorunów.
Aha, Norwegia! Kraina wie�sniaków na północy. Panna Uggla, tak, to sympatyczna
dama! Okr � agłe biodra. . . Có�z za nierówne podłogi, nie potrafi � a nawet
zbudowa�c zamku!
Okropnie si�e czuj�e, na pewno jedzenie było nie�swie�ze, ale czegó�z innego si�e
spodziewa�c? P�echerz o mało mi nie p�eknie, mo�ze szedłem do ust�epu? O, tak, to
chyba tu. Wspaniale, nareszcie, tylko te spodnie, nienawidz�e tego stroju. Przez to
czasami zdarza mi si�e nie zd � a�zy�c. Okropne!
Kłopot ze znalezieniem odpowiedniego miejsca do dalszej rozmowy rozwi � azała
Aurora.
Musimy wraca�c na sal�e balowa, zanim podadz � a wieczerz�e, inaczej wszyscy
zostaniemy oskar�zeni o obraz�e majestatu. Ale do mojej rodziny nale�zy male�nki
zaniedbany dworek w pobli�zu Christianii, spadek po kim�s, kto si�e w�zenił w ród.
Czy nie mo�zemy si�e tam spotka�c. . . no tak, najlepiej jeszcze dzisiejszej nocy?
Doskonale ucieszył si�e Erling. Opu�scimy Akershus, gdy tylko to
b�edzie mo�zliwe. Hrabianka Aurora, wska�ze nam drog�e.
Pokojówka ostrzegawczym gestem poło�zyła nagle palec na ustach. Zdr�etwieli.
Z korytarza dobiegło ich czyje�s mamrotanie, raz ciche, to znów gło�sne, pełne
zło�sci. A potem plusk, jakby wylewano co�s na mur.
Mein Gott, jego wysoko�s�c znów nie trafił do ust�epuszepn�eła wzburzona
pokojówka.
Theresa na moment przymkn�eła oczy, ale zaraz otworzyła je przera�zona.
Mój m � a�z! A mnie nie ma w pokoju! Co robi�c?
Natychmiast poderwała si�e Catherine.
Prosz�e pozwoli�c mi si�e nim zaj � a�c. Nie wejdzie do pani komnat, ksi�e�zno.
Zaprowadz�e go z powrotem na sal�e balow � a. Mog�e udawa�c, �ze mieszkam w tym
pokoju, prawda?
Theresa zatrzymała baronówn�e.
Prawdopodobnie przyszedł po swoj � a mikstur�e. Jest w szyfonierze, w malej
szufladzie z lewej strony.
Załatwi�e to, prosz�e mi zaufa�c!
Nikt nie w � atpił w umiej�etno�sci Catherine.
Gdy tylko odgłosy z korytarza umilkły, baronówna opu�sciła pokój. Ujrzała
ksi�ecia mocuj � acego si�e ze spodniami. Z wielkim trudem starał si�e utrzyma�c na
nogach.
53

Ach, oto i nasz czaruj � acy ksi � a�z�e! zaszczebiotała Catherine uwodzicielskim
głosem.Jak miło tu pana spotka�c!
Hmmmrukn � ał ksi � a�z�e Adolf. Pomimo ciemno�sci zorientował si�e, �ze ma
do czynienia z młod � a, interesuj � ac � a dam � a i starał si�e jak najpr�edzej doprowadzi�c
do ładu ubranie.
Czy wasza wysoko�s�c zmierza do ksi�e�znej? Wła�snie do niej zagl � adałam, jej
wysoko�s�c zasn�eła i mo�ze nie nale�zy jej przeszkadza�c. . .
Nie przeszkadza�c? oburzył si�e. A co ze mn � a? Potrzebuj�e mojej mikstury.
Wiem o tym �cwierkała Catherine.Jej wysoko�s�c wspominała, na wypadek
gdyby ksi � a�z�e gorzej si�e poczuł, �ze krople s � a w szufladzie z lewej strony.
Czy mam je przynie�s�c?
Ksi � a�z�e, który z pocz � atku nie mógł poj � a�c, co ta czaruj � aca dama robi w ust�epie,
zdołał wreszcie zebra�c przesi � akni�ete oparami wina my�sli.
O, tak, bardzo dzi�ekuj�e za uprzejmo�s�c, rzeczywi�scie �zle si�e poczułem, a nie
chciałbym zakłóca�c spokoju mojej. . . �zony. Z pewno�sci � a czym�s si�e zatrułem.
Catherine okazała mu pełne zrozumienie i jak strzała pomkn�eła do komnaty
ksi�e�znej. Ksi � a�z�e nie zorientował si�e, �ze zabawiła tam do�s�c długo, stracił wszelkie
poczucie czasu.
Catherine poufale uj�eła pod rami�e zataczaj � acego si�e m�e�zczyzn�e i poprowadziła
go z powrotem ku sali balowej.
Strasznie tu czu�c uryn � a stwierdził ksi � a�z�e, który zd � a�zył ju�z zapomnie�c
o swym ostatnim wybryku. I to ma by�c zamek? A z kim, je�sli wolno zapyta�c,
mam przyjemno�s�c?
Zawsze elegancki wobec pi�eknych młodych kobiet, zdołał wzi � a�c si�e nieco
w gar�s�c.
Jestem baronówna Catherine van Zuiden, wasza wysoko�s�c.
Przystan � ał gwałtownie i Catherine w ostatniej chwili podtrzymała go, by nie
zwalił si�e na ziemi�e.
Co takiego? Mała grzesznica we własnej osobie? zacmokał uradowany,
próbuj � ac dłu�zej zatrzyma�c na niej wzrok.Ale�z to znaczy, �ze nie musimy chyba
od razu wraca�c na bal?
Wasza mikstura, ksi � a�z�e przypomniała Catherine i poci � agn�eła go dalej.
Oto i karafka z wod � a, prosz�e skorzysta�c z okazji i za�zy�c kropelki.
Ksi � a�z�e usłuchał.
Cz�esto choruj�e, panno van Zuiden. Medyk zaordynował mi te krople na
wypadek, gdybym poczuł si�e gorzej.
Skrzywił si�e, przełykaj � ac lekarstwo.
Fuj! Obrzydliwe, gorsze ni�z zazwyczaj!
Z wielkim trudem dobrn�eli wreszcie do drzwi sali balowej. Tam Catherine
pu�sciła ksi�ecia.
54

Prosz�e wej�s�c do �srodka, a ja tymczasem troszk�e si�e przypudruj�e! Zaraz
przyjd�e. W dodatku na ksi�ecia czeka chyba panna Uggla?
Ugla1? Sowa?sapn � ał. Jaka sowa?
Ta w �zółtej sukni łagodnie przypomniała Catherine. Spojrzenie ksi�ecia
stało si�e, o ile to mo�zliwe, jeszcze bardziej rozmyte.
Aaa, panna Uggla! Oczywi�scie! Phi, a có�z ona nas obchodzi? Nam dwojgu
b�edzie razem o wiele przyjemniej.
Próbował złapa�c Catherine za rami�e, lecz trafił w pró�zni�e.
Mo�ze i taku�smiechn�eła si�e kokieteryjnie.Teraz jednak musz�e wraca�c
do siebie. Zobaczymy si�e podczas ta�nców, ksi � a�z�e Adolfie!
Wepchn�eła go za drzwi sali balowej i pobiegła z powrotem.
Przyjaciół wraz z Auror � a spotkała w korytarzu. Spieszyli wła�snie na pó�zn � a
kolacj�e, doł � aczyła wi�ec do nich. Ksi�e�zna Theresa wraz z pokojówk � a zamierzały
wkrótce opu�sci�c zamek. Aurora nakazała słu�z � acemu, by towarzyszył paniom do
jej domu za miastem. Pó�zniej miał wróci�c do pozostałych.
Wspaniale pochwaliła Catherine. Prawie sobie radzicie beze mnie!
Nieprawdopodobnemrukn � ał Móri.
Dotarli na sal�e balow � a w por�e, nie wywołuj � ac skandalu. Nawet je�sli ktokolwiek
zwrócił uwag�e na ich dług � a nieobecno�s�c, to w ka�zdym razie nikt tego nie
skomentował.
Tiril, wzburzona, zaj�eła to samo miejsce, co poprzednio w czasie uczty
mi�edzy Mórim a Erlingiem. Catherine sprawiała wra�zenie ogromnie podnieconej,
szczebiotała, �smiała si�e i flirtowała z s � asiadem, ale Tiril nie była w stanie przełkn
� a�c ani k � aska. Rozmy�slała o długo wyczekiwanym spotkaniu z matk � a, o tym, �ze
jej �zycie nagle zostało postawione na głowie. Przyszło�s�c poka�ze, czy zmieni si�e
na lepsze, czy na gorsze.
Ksi � a�z�e Adolf stanowił oczywi�scie nie lada kłopot. Matka i córka nie mogły
by�c razem.
Tiril starała si�e przekona�c sam � a siebie, �ze nie wolno jej widzie�c wszystkiego
w czarnych barwach, najwa�zniejsze, �ze ju�z spotkała matk�e.
Cieszyła si�e, lecz jednocze�snie i bała. Tak wiele nale�zało wyja�sni�c.
Nagle przy drugim z długich stołów, za plecami Tiril, powstało zamieszanie.
Dziewczyna i jej przyjaciele odwrócili si�e, �zeby zobaczy�c, co maj � a znaczy�c nagłe
krzyki i gwałtowne odsuwanie krzeseł.
Przy drugim stole jaki�s m�e�zczyzna opadł na swój talerz. Kto�s usiłował podnie
�s�c jego bezwładn � a głow�e, ale w r�eku została mu tylko peruka. Po kolejnej
próbie skonstatowano, �ze ów człowiek nie �zyje.
1Ugle (norw.) - sowa.
55

Nale�zało si�e tego spodziewa�c szepn � ał kto�s cicho, zebrani pokiwali głowami.
Przyjaciele spostrzegli wreszcie, �ze zmarłym jest mał�zonek Theresy, ksi � a�z�e
Adolf von Holstein-Gottorp.
Och, nie szepn�eła Tiril.
Co teraz b�edzie z ich potajemnym spotkaniem? Nale�zy powiadomi�c Theres�e,
obowi � azuje j � a �załoba. . .
Móri nie patrz � ac na baronówn�e van Zuiden szeptał niemal bezgło�snie:
To było niepotrzebne, Catherine. Za rok i tak by umarł.
Za rok?sykn�eła w odpowiedzi.Theresa miałaby czeka�c a�z tak długo?
A wła�sciwie o co ci chodzi? spytała, troch�e za pó�zno.
To jad lub naparstnica albo mieszanka obu ziół. Rozpoznaj�e objawy. To
bardzo bolesna �smier�c, Catherine. Tym lepiej.

Rozdział 9
"Male�nki zaniedbany dworek" Aurory okazał si�e dworem o standardzie, który
w pełni dało si�e zaakceptowa�c. Poło�zony był na wschód od Christianii w pobli�zu
przypominaj � acego park lasku. Matka Tiril i jej pokojówka ju�z na nich czekali. Po
drodze w tajemnicy zabrali z pensjonatu tak�ze Nera.
Uzgodnili, �ze musz � a powiedzie�c Theresie o �smierci ksi�ecia Adolfa, innego
wyj�scia nie było. Gdyby przemilczeli ten fakt, mogłoby to ich pó�zniej postawi�c
w złym �swietle.
Weszli do hallu. W �srodku łatwiej dało si�e dostrzec, �ze dom od jakiego�s czasu
stał nie zamieszkany, wyczuwało si�e to tak�ze po zaduchu. Bez w � atpienia jednak
urz � adzono go wytwornie i ładnie.
Theresa na wie�sci, jakie jej przekazali, pobladła.
To znaczy, �ze musz�e wraca�c na Akershus. I to natychmiast!
Zastanówmy si�e przerwała jej Aurora, najwidoczniej mistrzyni porz � adkowania
spraw. Okazało si�e, �ze nikt ci�e tu w Norwegii nie widział. Powszechnie
przyj�eto, �ze została�s w Gottorpie.
Ksi�e�zna nieco si�e odpr�e�zyła, ale w jej oczach wci � a�z tkwił niepokój.
Mimo wszystko powinnam jecha�c. Ze wzgl�edu na szacunek dla niego.
Twój m � a�z za �zycia nigdy nie my�slał o szacunku. Nic mu nie jeste�s winna!
A teraz z pewno�sci � a nie obchodzi go, czy jeste�s tam, czy nie. Nale�zy przyj � a�c, �ze
o niczym nie wiesz, i nie dowiesz si�e, dopóki jutro nie wrócisz na zamek. Je�sli
pojedziesz teraz, trudno ci b�edzie spotka�c si�e z tymi młodymi lud�zmi.
Przekonanie Theresy i uciszenie jej wyrzutów sumienia zaj�eło dobr � a chwil�e,
ksi�e�zna bowiem nie potrafiła szczerze rozpacza�c nad �smierci � a mał�zonka i z tego
powodu było jej ogromnie przykro.
Po jakim�s czasie, kiedy odpocz�eła w samotno�sci w ciemnym pokoju, doł � aczyła
wreszcie do pozostałych, zgromadzonych w skromnie umeblowanym, zakurzonym
salonie.
Nie chc�e rozmawia�c o �smierci mego m�e�za o�swiadczyła kategorycznie.
Zajm�e si�e tym jutro. Teraz najwa�zniejsi jeste�smy my.
Doskonale, wasza wysoko�s�c rzekł Móri. W pełni rozumiemy pani
57

trudn � a sytuacj�e i nie b�edziemy ju�z wi�ecej o tym wspomina�c.
Dzi�ekuj�e odparła, dostojnym gestem wskazuj � ac, by zaj�eli miejsca. Jasne
dla wszystkich si�e stało, �ze całym sercem i dusz � a jest Habsbur�zank � a, osob � a
z cesarskiego rodu. Najpierw chc�e pozna�c histori�e mojej córki. Wiedzcie, �ze
wszelkie informacje, jakie otrzymywałam na jej temat od mego zaufanego człowieka,
nie pozostawiały w � atpliwo�sci, i�z Tiril nie mogła trafi�c lepiej.
Po długiej, kłopotliwej chwili milczenia, jakie zapadło, zorientowała si�e, �ze
tak nie było. Westchn�eła z dr�zeniem, przygotowuj � ac si�e na usłyszenie przykrej
prawdy.
Chyba niczego mi nie brakowałozacz�eła Tiril w zamy�sleniu.Oprócz
miło�sci, czuło�sci i zrozumienia. Moimi jedynymi przyjaciółmi byli siostra Carla
i Nero.
Ksi�e�zna słuchała zdumiona.
A twoi przybrani rodzice? Dostali jak najlepsze referencje! Twój przybrany
ojciec, któremu nadałam tytuł konsula, poza regularnie przekazywanymi wpłatami
za zaj�ecie si�e tob � a otrzymał poka�zn � a sum�e.
Pokr�ecili głowami. Tak ci�e�zko było rozpocz � a�c opowie�s�c, ksi�e�zna ju�z tyle wycierpiała.
Przez te lata pocieszała j � a jedynie pewno�s�c, �ze córka dorasta w bezpiecznym
domu.
Carla, przybrana siostra Tiril, przed kilku laty popełniła samobójstwo
rzekł w ko�ncu Erling.Z powodu ci�e�zkiej sytuacji w domu.
Co wy mówicie? j�ekn�eła Theresa. I przecie�z psa, Nera, nie mo�zesz
mie�c od dawna?
Od jakiego�s czasuodparła wymijaj � aco dziewczyna. Nie chciała na razie
wyjawia�c, �ze Nerowi przedłu�zono �zycie.
Jak strasznie musiała�s by�c samotna! wykrzykn�eła Theresa z rozpacz � a.
A ja nic o tym nie wiedziałam!
Wasza wysoko�s�c przerwał jej Erling. Musimy si�e dowiedzie�c, kto
był pani po�srednikiem. Tak wiele pozostaje niejasno�sci.
Theresa podniosła głow�e; na twarzy, okaleczonej przez ksi�ecia, lata udr�eki
zostawiły wyra�zne �slady. Popatrzyła na Erlinga.
Dlaczego chcecie to wiedzie�c? spytała ze smutkiem.
Poniewa�z ten człowiek musiał mie�c za długi j�ezyk. Przynajmniej dwie osoby
wiedz � a o wszystkim.
Trzypoprawił go Móri.Na dzisiejszej uczcie był jeszcze jeden, wa�zniejszy.
Nic z tego nie rozumiem.
To znaczy, �ze pani po�srednik, bankier, nie został zaproszony na zamek?
On jest ju�z za stary na bale. Ledwie si�e rusza.
Popatrzyli po sobie. Kolejna teoria legła w gruzach.
58

Nocny mrok przyklejał si�e do szyb, twarze siedmiorga o�swietlał blask �swiec.
Pokojówka tak�ze si�e do nich przył � aczyła, uprzednio napaliwszy w kominku. Jesienne
chłody dawały si�e ju�z we znaki.
Opowiedzcie mi o �zyciu Tiril za�z � adała Theresa. Chc�e pozna�c cał � a
prawd�e.
Niech�etnie zacz�eli mówi�c, nawzajem uzupełniali własne słowa.Wko�ncu zarysował
si�e obraz młodziutkiej, samotnej dziewczyny, niepodobnej do nikogo z rodziny,
miłej, wesołej, �zyczliwej ludziom, potrafi � acej odda�c odepchni�etym i potrzebuj
� acym wszystko, co miała, czasami nawet rzeczy b�ed � ace własno�sci � a przybranych
rodziców. Jedn � a z jej charakterystycznych cech była miło�s�c do zwierz � at,
a szczególnie do Nera. Theresa pochyliła si�e i pogłaskała psi � a głow�e, ocieraj � ac
przy tym oczy przemoczon � a łzami chusteczk � a. Tragedia Carli wstrz � asn�eła ni � a do
gł�ebi.
O lichwiarzu jednak ksi�e�zna nic nie wiedziała.
No tak kiwn � ał głow � a Erling. Wła�sciwie ju�z wcze�sniej byli�smy przekonani,
�ze konsul Dahl wygadał si�e podczas jakiej�s libacji, mo�ze przy okazji zaci
� agania po�zyczki u lichwiarza. Z pewno�sci � a po�zyczał od niego gotówk�e, prowadził
wystawne �zycie, wydawał okazałe uczty, by przypodoba�c si�e berge�nskiej
�smietance. Ale lichwiarz nie miał bezpo�sredniego zwi � azku z cał � a spraw � a, natomiast
jego nieust�epliwo�s�c zmusiła zapewne konsula do wyłudzenia pieni�edzy od
kogo�s innego z kr�egu znajomych waszej wysoko�sci. A kiedy okazało si�e, �ze lichwiarz
wiedział za du�zo o pochodzeniu Tiril, musiał zgin � a�c.
Theresa spogl � adała na nich wstrz � a�sni�eta. Słyszała o tym wszystkim po raz
pierwszy.
A kiedy doszli do napa�sci konsula na Tiril, nie mogła ju�z dłu�zej nad sob � a
panowa�c. Przytuliła córk�e, błagaj � ac j � a o wybaczenie.
Powinnam była przyj � a�c na siebie wstyd i upokorzenie powtarzała.
Dla konwenansów po�swi�eciłam swe jedyne dziecko. Ach, jak�ze gorzko tego �załowałam!
Słysz � ac, jak Erling i Móri niemal jednocze�snie zaopiekowali si�e Tiril, staraj � ac
si�e jej pomóc, Theresa, by wyrazi�c sw � a wdzi�eczno�s�c, chciała odda�c im cały swój
maj � atek.
Nie potrafiła jednak wyja�sni�c, dlaczego dwaj nieznajomi m�e�zczy�zni prze�sladuj
� a Tiril i za wszelk � a cen�e chc � a j � a zabi�c. Jasne było, �ze w murze tajemnicy powstała
wyrwa, ale gdzie, w jakim miejscu?
Coraz bardziej oczywiste si�e stawało, �ze musz � a porozumie�c si�e z osob � a, za
której po�srednictwem Theresa przekazywała konsulowi �srodki na utrzymanie córki.
Postanowili zaj � a�c si�e tym nazajutrz.
Theresa, Tiril i Móri siedzieli razem na jednej kanapie, Erling, Catherine i Aurora
na drugiej, a pokojówka przycupn�eła na krze�sle. Wszyscy słuchali z uwag � a.
59

Opowiadali teraz, jak doszło do wmieszania si�e Catherine w cał � a histori�e i jak
dzi�eki jej pomocy udało im si�e odnale�z�c wła�sciw � a akuszerk�e.
A wi�ec to od niej dostali�scie naszyjnik?dziwiła si�e Theresa.Tiril nie
zabrała go ze sob � a do Bergen?
Akuszerka w wyniku nieporozumienia nie przekazała szafirówwyja�snił
Móri i dodał bardziej surowym głosem:Ale Tiril w spadku po waszej wysoko-
�sci otrzymała co�s jeszcze.
Co�s jeszcze?powtórzyła zdziwiona Theresa.Wygl � adała jak jeden wielki
znak zapytania.
Kawałeczek figurki demona.
Ksi�e�zna nic nie pojmowała. Wida�c było, �ze z całych sił usiłuje wydoby�c z pami
�eci obrazy przeszło�sci.
Zdaje si�e, �ze to pami � atka po rodzie Habsburgów.
Habsburgów?
W ko�ncu twarz jej rozja�snił u�smiech.
Ju�z wiem! Zmyliło mnie okre�slenie "figurka demona". Nie wiedziałam, �ze
ten kamienny odłamek był cz�e�sci � a czegokolwiek. Dał mi go mój ojciec na ło�zu
�smierci. Jedyna z jego dzieci byłam wtedy przy nim. S � adziłam, �ze to zniszczona
zabawka, któr � a mój ojciec chciał przekaza�c kolejnym pokoleniom, podarowałam
j � a wi�ec mej nowo narodzonej córce.
To nie zabawka o�swiadczył Erling. Cz � astka miała o wiele wi�eksze
znaczenie.
Mo�ze i tak. Mo�ze w istocie była wa�zna rzekła Theresa w zamy�sleniu.
Ojciec podkre�slał, �ze za wszelk � a cen�e nie powinna wpa�s�c w niepowołane r�ece.
To bardzo interesuj � ace! Wymieniła te�z pani przy akuszerce nazw�e Tistelgorm.
Naprawd�e? spłoszyła si�e. Nic z tego nie pami�etam, ale. . . Mogłam
to zrobi�c. Rzeczywi�scie, ojciec mój wspomniał o Tistelgorm. . . Chocia�z nie, to
brzmiało jako�s inaczej!
Tiersteingrampodpowiedziała Tiril.
O, tak, wła�snie tak. Ojciec opowiadał tyle ba�sni, głównie one mi si�e z t � a
nazw � a kojarz � a. A wówczas, le�z � ac na ło�zu �smierci, wspomniał o Tiersteingram,
daj � ac mi ten kawałek kamienia. Nie wiedziałam, o co mu chodziło, ale bardzo
prawdopodobne, �ze powtórzyłam to słowo przekazuj � ac odłamek memu jedynemu
dziecku. Mo�ze nawet powiedziałam "Tistelgorm".
Erling pokiwał głow � a.
Okazało si�e, �ze ten kawałek kamienia w istotny sposób wi � azał si�e z Tiersteingram.
Theresa popatrzyła na�n pytaj � aco, ale wtr � aciła si�e Catherine.
Powiedziała pani tak�ze: Andenken ihres Vaters.
Chodziło o szafirypospiesznie wyja�sniła Theresa.
60

Nie ma to nic wspólnego z odłamkiem.
Najwyra�zniej nie chciała w ogóle mówi�c o ojcu Tiril, albo te�z i nie miał on
wida�c �zadnego zwi � azku z zamczyskiem w Tiveden ani z prze�sladowcami Tiril.
Erlinga zirytowało nieco odej�scie od tematu.
Mówili�smy o figurce demonaprzypomniał.O Tiersteingram.
Ale�z moi drodzy ksi�e�zna nie mogła si�e połapa�c. Czy mamy teraz
czas na takie rozwa�zania?
Niestety, ta historia zdaje si�e mie�c bardzo istotne znaczenie, je�sli chodzi
o nagonk�e na Tiril wyja�snił Erling. Niewiele z tego rozumiemy, dlatego
prosimy wasz � a wysoko�s�c o pomoc. Co ojciec na ło�zu �smierci powiedział o tym
kawałku kamienia?
Ksi�e�zna starała wzi � a�c si�e w gar�s�c.
On. . . Zaraz, zaraz. . . mamrotał co�s, zrozumiałam jedynie, �ze cz � astka
figurki znalazła si�e w posiadaniu Habsburgów ju�z pod koniec jedenastego wieku,
kiedy Ita, córka Wernera Pierwszego z Habsburga, po�slubiła grafa Rudolfa von
Tierstein. Podobno ojciec grafa był pot�e�znym czarnoksi�e�znikiem, tak jak drugi
z jego synów, brat Rudolfa. . .
Skinieniem głowy potwierdzili jej słowa. Oni tak�ze ju�z to odkryli. Nareszcie
jednak mogli umiejscowi�c budow�e Tiersteingram w czasie.
Theresa podj�eła:
Ojciec podkre�slał, �ze musz�e przekaza�c kamie�n w spadku memu pierworodnemu
dziecku. Ach, moi drodzy, jak mogłam o tym wszystkim zapomnie�c?
Dobrze, �ze pomogli�scie mi wydoby�c wspomnienia z pami�eci, zwłaszcza je�sli ma
to zwi � azek z tym, co dzieje si�e wokół Tiril.
Podczas całej tej rozmowy ksi�e�zna co rusz wybuchała płaczem. Teraz znów
zalała si�e łzami. Cierpliwie czekali, a�z si�e uspokoi, zdawali sobie spraw�e, jak
bardzo musi by�c jej trudno. Odnalazło si�e wszak jej wyt�esknione dziecko.
Tiersteingram. . . Nie bardzo pami�etam t�e ba�s�n.
To tak�ze jaka�s ba�s�n? spytała Catherine na poły z rozczarowaniem.
Przekonali�smy si�e ju�z, �ze to znacznie. . .
Erling uciszył j � a gestem.
Co to za ba�s�n? spytał łagodnie.
Czekali w spokoju. Płomienie �swiec ani drgn�eły w ciszy, jaka zapadła. Aurora,
która od dawna ju�z nie powiedziała ani słowa, siedziała w swoim k � atku kanapy
i przygl � adała si�e Theresie z �zyczliw � a ciekawo�sci � a. Pokojówka z całych sił starała
si�e skupi�c. Tiril ledwie �smiała oddycha�c. Nawet Catherine usiłowała si�e nie
wierci�c. W fascynuj � acej twarzy Móriego pod czarnymi k�edziorami płon�eły oczy.
Czy t�e ba�s�n opowiadał waszej wysoko�sci ojciec, kiedy była pani mał � a
dziewczynk � a?
Tak, byłam jeszcze dzieckiem.
61

Nic dziwnego wi�ec, �ze niewiele pani pami�eta. A mo�ze jest pani �spi � aca,
ksi�e�zno?
� Spi � aca? Teraz? O, nie, daleko mi do snu.
Erling u�smiechn � ał si�e ze zrozumieniem.
Wtak wa�znej chwili opowiadanie ba�sni mo�ze si�e waszej wysoko�sci wyda�c
niem � adre, lecz prosz�e mimo wszystko spróbowa�c. Podejrzewam, �ze rozwi � azanie
zagadki dotycz � acej Tiril mo�ze tkwi�c wła�snie w niej.
Theresa pokiwała głow � a i zacz�eła mówi�c.
Było kiedy�s morze. . .
Popatrzyli po sobie.
Brzeg? cicho spytał Móri. Ufer?
Tak odparła zdziwiona. Rzeczywi�scie, chodziło jaki�s szczególny
brzeg. Mówiłam ju�z, �ze ojciec opowiadał mi t�e ba�s�n, kiedy byłam dzieckiem,
i niestety wszystko mi si�e miesza.
Potrafimy to zrozumie�cuspokoił j � a Erling.A gdzie znajdował si�e ten
brzeg?
Morze poprawiła go, si�egaj � ac gł�ebiej do pami�eci.
Dobrze, jak pani sobie �zyczy. Brzeg morza. Gdzie si�e on znajdował?
Ale�z przecie�z to tylko ba�s�n!
Tiersteingram wcale nie było ba�sni � a. Odnale�zli�smy zamczysko, tylko pó�zniej
nazwano je Tistelgorm.
Theresa usiłowała si�e skupi�c.
Kiedy tak rozmawiamy, coraz bardziej rozja�snia mi si�e w głowie. Ba�s�n
opowiadała, �ze ludzie mieszkaj � acy w okolicach zamku nazywali go wła�snie Tistelgorm.
Jest wi�ec bardzo prawdopodobne, �ze tego wła�snie okre�slenia u�zyłam
przy akuszerce. Naprawd�e odnale�zli�scie to ba�sniowe zamczysko? Gdzie?
Dojdziemy do tego, najpierw prosimy opowiedzie�c nam ba�s�n.
Znów przyszło im czeka�c. Zza okna dobiegał szum deszczu, pomy�sleli o go-
�sciach, którzy w uroczystych strojach musz � a si�e po balu dosta�c do domu.
Zaczn�e chyba od �smierci mego drogiego ojca oznajmiła wreszcie Theresa.
Lepiej ju�z pami�etam wydarzenia jej towarzysz � ace, lecz z pewno�sci � a nie
b�edzie to idealny obraz.
Czy wasza wysoko�s�c była bardzo przywi � azana do ojca?
Wła�sciwie tak. Ale on wcze�snie zdecydował, �ze po�slubi�e ksi�ecia von
Holstein-Gottorp, i przez to popadłam z nim w konflikt. Co prawda w tym czasie
nie spotkałam jeszcze. . . nie spotkałam. . . ojca Tiril.
Zni�zyła głos i pochyliła głow�e tak, by nie mogli widzie�c jej twarzy.
Erling spróbował oderwa�c j � a od przykrych wspomnie�n.
Ile lat miała wasza wysoko�s�c, kiedy jej ojciec zmarł?
Zastanowiła si�e chwil�e.
Dwana�scie, mo�ze trzyna�scie.
62

Rzeczywi�scie trudno jest przypomnie�c sobie wydarzenia z tak wczesnej
młodo�sci.
To prawda, ale postaram si�e.
Usiadła wygodniej. Szczupł � a dło�n wyci � agn�eła w kierunku Tiril, dziewczyna
nie�smiało si�e przysun�eła. Ksi�e�zna uj�eła córk�e za r�ek�e.
Wezwano mnie do ojca. Wygl � adał strasznie. Twarz miał poszarzał � a, wymizerowan
� a, ci�e�zko oddychał. Mówienie przychodziło mu z ogromnym trudem,
dlatego tak niewiele pami�etam.
Oczywi�scie uspokajał j � a Móri.
Na wargach ksi�e�znej pojawił si�e cie�n u�smiechu, dzi�ekowała za zrozumienie.
Powiedział pami�etajcie, nie przekazuj�e wam tego dosłownie �ze jako
jedyna z jego dzieci przebywam w zamku Hofburg, pozostali nie zd � a�zyli dojecha�c.
Słabn � ac � a dłoni � a wskazał na nocny stolik, na którym le�zał ten kawałek kamienia.
"Pami�etasz ba�s�n o morzu, które nie istnieje?" spytał niewyra�znie. Potwierdziłam.
Morze, które nie istnieje? powtórzyła Aurora, równie zaciekawiona jak
pozostali, cho�c nie bardzo wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi. Ale i oni
tak�ze niewiele rozumieli.
Tak brzmiały słowa ba�sni. Szepn � ał potem: "Przeka�z to w spadku. . . twemu
pierworodnemu dziecku. . . "
Na twarzy Theresy pojawił si�e wyraz goryczy.
Urodziłam tylko jedno dziecko, którego nie wolno mi było zatrzyma�c przy
sobie. Pami�etałam jednak o obietnicy zło�zonej ojcu i kiedy potajemnie przyjechałam
do Norwegii na czas połogu, zabrałam ze sob � a kamienny odłamek. Wraz
z naszyjnikiem z szafirów, m � a najdro�zsz � a pami � atk � a. Dziecko miało go dosta�c. . .
gdyby okazało si�e dziewczynk � a.
Erling wtr � acił jak najdelikatniej:
Zrozumieli�smy, �ze wasza wysoko�s�c nie �zyczy sobie rozmowy o ojcu Tiril.
Mam tylko jedno pytanie: Czy on wie o dziecku?
Nie pr�edko zapewniła go Theresa. Powiadamianie go nie było moj � a
spraw � a. Mimo wszystko jednak musiał zrozumie�c. . . ale nie! To nie było moj � a
spraw � a!
Có�z za niezwykłe słowa! Nikt jednak nie pytał o nic wi�ecej.
Spostrzegli, �ze ksi�e�zna pomimo opuchlizny i si�nców na twarzy jest pi�ekn � a
kobiet � a. Wróciła do swej opowie�sci.
Wybaczcie t�e dygresj�e, mieli�smy mówi�c o Tistelgorm. Tak wi�ec mój ojciec
tu�z przed �smierci � a wymienił t�e nazw�e. Powiedział, �ze z Tistelgorm ł � aczy si�e
fragment kamienia. Odrzekłam mu, �ze chyba nic rzeczywistego nie mo�ze ł � aczy�c
si�e z ba�sni � a, na co on mi odpowiedział, �ze Tistelgorm nale�zy do dwóch ró�znych
epok, które mimo wszystko wi � a�z � a si�e ze sob � a. Wi�ecej nie chciał mi wyja�snia�c,
wiedział, �ze jego czas na ziemi dobiega ju�z ko�nca. Le�zał na wznak, wpatrywał
63

si�e w sufit i wymawiał ju�z tylko pojedyncze słowa: "Brzeg, Thereso. Brzeg nad
morzem. W północnych krajach. Tam jest Tistelgorm"
Wszystko si�e zgadza! o�zywiła si�e Catherine. Byli�smy w Szwecji
i znale�zli�smy Tistelgorm, czy jak tam zwa�c to przekl�ete zamczysko. Ale nie było
tam �zadnego brzegu nad �zadnym morzem!
No tak, trudno o morze w �srodkowej Szwecji odezwała si�e Tiril. S � a
tam jeziora, Wener i Wetter. Ale do mórz stamt � ad daleko.
W jaki sposób odnale�zli�scie Tistelgorm? z zainteresowaniem spytała
Theresa. I co tam znale�zli�scie?
Opowiedzieli o trzech cz � astkach figurki demona. Kiedy�s przed wiekami otrzymali
je trzej bracia von Tierstein. Jedna trafiła do rodu Habsburgów i w ten Sposób
do Tiril, druga znalazła si�e w posiadaniu Catherine, a trzecia musiała pozosta�c
tam, gdzie mieszkał trzeci brat, czarnoksi�e�znik, i tak w istocie było.
Theresa, zdumiona, zwróciła pokiereszowan � a twarz do Móriego, który mówił
jako ostatni.
A wi�ec mamy Tiersteinów, złych czarnoksi�e�zników, ojca i syna. Ten z braci,
który w�zenił si�e w nasz ród, był, zdaje si�e, spokojnego usposobienia. Usiłuj�e
sobie przypomnie�c co�s wi�ecej, lecz mój umysł odmawia współpracy.
Noc jest ju�z pó�zna.
Naprawd�e? To nie ma �zadnego znaczenia. Ale co tam znale�zli�scie?
Opowiedzieli jej cał � a histori�e, o tym jako mały włos Catherine i Tiril nie padły
ofiar � a młodszego hrabiego, a raczej jego ducha. I o ostatnich odkryciach Móriego,
napisach na starych zwojach pergaminu. Znale�zli tam słowa, cz�e�sciowo zapisane
pismem runicznym: ERBE, dziedzictwo, UFER, brzeg, i niezrozumiały urywek
. . . IMVR.. a mo�ze . . .EMUR.. . Wi�ecej odcyfrowa�c nie zdołali, bo pergamin był
zniszczony. No, i jeszcze rysunek promienistego sło�nca.
Wszystko si�e zgadza, to wr�ecz okropnezadr�zała Theresa.
Znale�zli�smy te�z co�s jeszcze rzekł z wahaniem Móri i wyj � ał kawałek
papieru, na który przeniósł wzór narysowany na tylnej �sciance drewienka z magicznym
znakiem. To wła�snie wyryto na �scianie w komorze grobowej starego
hrabiego. Tiril i ja doszli�smy do wniosku, �ze relief przedstawia jaki�s labirynt.
Wszyscy pochylili si�e nad stołem.
Mo�ze i racja, �ze kiedy�s przedstawiał labirynt stwierdził Erling. Ale
teraz wi�ekszo�s�c linii ju�z si�e zatarła.
Nie!gwałtownie zaprotestowała Theresa.Ba�s�n! To jest ta ba�s�n!
Patrzyli na ni � a nic nie rozumiej � ac.
To nie jest wcale labiryntmówiła z zapałem.Naprawd�e nie widzicie,
co to kiedy�s było?
Jedyn � a odpowiedzi � a było jeszcze wi�eksze zdumienie zebranych.
Przynie�s mi pióro poprosiła pokojówk�e coraz bardziej podniecona.
I kawałek papieru. Uzupełni�e rysunek o brakuj � ace kreski, a nie chc�e niszczy�c
64

oryginału.
Rozpocz�eto poszukiwania i ju�z wkrótce ksi�e�zna otrzymała potrzebne przybory.
Siedem głów o włosach rozmaitych odcieni pochyliło si�e dookoła stołu.
Ksi�e�zna pewn � a r�ek � a naszkicowała rysunek Móriego. Nie poprzestała jednak
na tym, uzupełniła zatarte fragmenty wzoru.
Theresa miała zdolno�sci do rysunków, lecz nie to było w tej chwili najwa�zniejsze.
Na ich oczach, za kolejnymi poci � agni�eciami piórka, ukazywał si�e imponuj � acy
szkic, w � aski a długi, taki jak ten, który widzieli w krypcie w Tistelgorm.
Brzeg morza. Stylizowane fale, przedstawione w sposób przypominaj � acy technik
�e japo�nskich mistrzów.
Z morza, z kolejnych przybijaj � acych do brzegu fal, wyłaniały si�e szeregi dumnych
postaci, wszystkie pod ostrym k � atem zwracały twarze ku ogl � adaj � acemu rysunek.
Na samym przedzie dostojne, wysokie istoty w udrapowanych, długich do
kostek szatach. Krocz � aca przodem niosła w dłoniach olbrzymi � a kul�e. Za nimi maszerowali
m�e�zni wojownicy, odziani w identyczne stroje: krótkie, skórzaste tuniki,
szerokie naramienniki. Nogi mieli gołe. Wszyscy zmierzali na brzeg, pierwsze oddziały
wyszły ju�z z wody, ostatnim nad powierzchni�e wystawały dopiero głowy.
Na niebie unosiły si�e kł�ebiaste chmury, to one wraz z falami stwarzały złudzenie
labiryntu. Od kuli rozchodziły si�e promienie.
Theresa zako�nczyła dzieło.
Gł�eboko westchn�eli.
I có�z to ma wyobra�za�c?zachodziła w głow�e Catherine.
Sk � ad wasza wysoko�s�c mogła to wiedzie�c?dopytywał si�e Erling.Czy
ksi�e�zna była w Tistelgorm?
Nie, nie. Widziałam ten rysunek ju�z jako dziecko.Theresa u�smiechn�eła
si�e widz � ac ich zdumienie.Był wygrawerowany na wielkim srebrnym kielichu,
który mieli�smy w domu, w Hofburgu. Motyw biegł dookoła kielicha, dlatego narysowałam
go jako długi, w � aski pasek.
Taki sam był podłu�zny relief w komorze grobowejmrukn � ał Erling.
Kielich niestety znikn � ał. Długo go szukano, rodzina bowiem uwa�zała go za
bardzo cenny. Został skradziony podczas pobytu jakich�s go�sci, kogo�s widocznie
skusiła ba�s�n, odwzorowana na prastarym naczyniu. Nikt nie wiedział, ile kielich
mógł liczy�c sobie lat, był własno�sci � a rodu, odk � ad si�egano pami�eci � a.
Móri szepn � ał co�s, tylko Tiril zrozumiała słowa:
Pudełko w pudełku, w pudełku, w pudełku, w pudełku. . .
Tym razem skłonna była si�e z nim zgodzi�c. Im bardziej udawało si�e im zbli�zy�c
do rozwi � azania jej zagadki, tym wi�ecej nowych zagadek si�e pojawiało.
Najlepiej chyba b�edzie, je�sli wasza wysoko�s�c opowie nam teraz cał � a ba�s�n
stwierdził Móri ze złowieszczym spokojem.
Tak mało z niej pami�etam. Zbyt mało. Ale spróbuj�e przekaza�c przynajmniej
to.
65

Tiril miała wra�zenie, �ze serce jej si�e zaciska. Cała sytuacja sama w sobie była
nierzeczywista, a teraz jeszcze mieli słucha�c ba�sni!
Theresa z całych sił starała si�e skoncentrowa�c, w ko�ncu westchn�eła zirytowana.
Niestety, to niemo�zliwe! Wspomnienia nie chc � a si�e poł � aczy�c, ju�z wydaje
mi si�e, �ze złapałam jak � a�s ni�c, ale zaraz si�e urywa.
Móri popatrzył na Catherine.
Pomo�zesz mi?spytał cicho.
Uradowała si�e, a�z łzy zakr�eciły si�e jej w oczach.
Oczywi�scie, Móri! Dzi�ekuj�e za zaufanie!
Islandczyk zwrócił si�e do ksi�e�znej.
Wasza wysoko�s�c. . . czy zezwoli pani, �ze potrzymamy j � a za r�ece? To mo�ze
wzmocni�c pani pami�e�c.
Zdumiona podała im dłonie. Zamienili si�e na miejsca, Móri i Catherine usiedli
po bokach Theresy.
W saloniku zapadła cisza. Ksi�e�zna przymkn�eła oczy. Czekali.
Ojej! szepn�eła zaskoczona. Napływaj � a wspomnienia! Hofburg, mój
pi�ekny Hofburg, Wiede�n, ile to ju�z lat! Ogie�n na kominku w sali, z której korzystali
�smy zim � a. Moja matka odło�zyła haftowanie, bo zapadł ju�z zmierzch, a ona
miała słaby wzrok. Ojciec zebrał nas wokół siebie. . .
Głos jej przeszedł w szept.
Ba�s�n o morzu, które nie istnieje. . . Nie wszystko mi si�e przypomina, ale
fragmenty opowie�sci. . . Kielich. Kielich w dłoniach mego ojca. Jego głos, kiedy
przesuwał palcami po rysunku na srebrze.
Nagle ksi�e�zna zacz�eła mówi�c inaczej, jak gdyby usiłowała na�sladowa�c ojca.
Trudniej j � a te�z było teraz zrozumie�c, u�zywała bowiem wi�ecej niemieckich słów.
Kiedy�s dawno, dawno temu w wielkim, pot�e�znym królestwie �zył król. Jego
poddani byli m � adrzy, wiele potrafili, otrzymali bowiem moc od gwiazd. Dostali
od nich tak�ze pewien klejnot, drugiego takiego nie było na �swiecie.
Kul�e? wyrwało si�e pokojówce. Czy to chodziło o "sło�nce"?
Uciszyli j � a ostrzegawczym szeptem.
Ale on nie był szcz�e�sliwy mówiła dalej Theresa jak transie. Był najbardziej
samotnym ze wszystkich królów, wiedział bowiem, �ze jego królestwo
czeka zagłada. Ludzie w swej pysze sami je zniszczyli. W niewła�sciwy sposób
spo�zytkowali sw � a wielk � a m � adro�s�c, marzył im si�e post�ep, działali zbyt szybko
i bezmy�slnie.
Móri i Tiril wymienili spojrzenia. Czy�z nie tak � a sam � a przyszło�s�c wró�zyły duchy?
Zapowiadały, �ze ludzie powtórz � a swój bł � ad.
A je�sli chodzi o niewidzialnych towarzyszy Móriego. . . Zarówno ksi�e�zna, jak
i Aurora o�swiadczyły w pewnej chwili, �ze w starym dworze musi chyba straszy
�c, obie miały bowiem wra�zenie, �ze czuj � a si�e obserwowane, pokojówka raz po
66

raz l�ekliwie zerkała przez rami�e. Czworo przyjaciół zwróciło na to uwag�e, woleli
jednak nie ujawnia�c prawdy o towarzyszach Móriego. Do�s�c ju�z wyja�snie�n zaplanowano
na t�e jedn � a noc.
Theresa podj�eła:
Ojciec nigdy nie chciał si�e w to zagł�ebia�c, lecz wspomniał, �ze ci ludzie
zmarnowali swe genialne zdolno�sci, ale brzmiało to tak dziwnie, �ze nie chc�e tego
dr � a�zy�c. Zreszt � a nie mog�e, bo nic ponad to nie wiem. W ka�zdym razie wielkie,
bogate królestwo uległo zagładzie, musieli opu�sci�c je na zawsze. Król zebrał
najzdolniejszych, najbardziej warto�sciowych poddanych i pow�edrowali przez ziemi
�e, nios � ac swe drogocenne skarby. Zabrali tak�ze ów najcenniejszy, ten, który
otrzymali od gwiazd, podobno niezwykły, ale na czym owa niezwykło�s�c polegała,
ojciec nie potrafił powiedzie�c. S � adz�e, �ze rysunek sło�nca przedstawia wła�snie
ten skarb.
Móri i Erling popatrzyli na siebie ze zdziwieniem. Próbowali co�s zrozumie�c,
ale nie bardzo mieli na czym budowa�c nowe teorie.
W�edrowali długo ci � agn�eła Theresa ale wsz�edzie napotykali opustoszałe
krainy. Nie spotkali �zywej duszy, człowieka ni zwierz�ecia, nic.
W ko�ncu dotarli do morza. Zbudowali statek, by móc nim popłyn � a�c. Widzieli
bowiem ju�z wszystko, co jest na ziemi, lecz powodowani wrodzonym pragnieniem
człowieka zdobycia jeszcze wi�ekszej wiedzy, chcieli zobaczy�c wi�ecej. Uwa�zali,
�ze gdzie�s w jakim�s miejscu musz � a znale�z�c inne �zywe istoty. Długo �zeglowali.
Wiatr i pr � ady morskie wiodły ich na północ, chłód stawał si�e coraz dotkliwszy.
T�esknili za brzegiem, z którego wypłyn�eli, lecz stracili orientacj�e.
Towarzyszyły im tylko ptaki, z krzykiem, mocno bij � ac skrzydłami, przelatywały
nad statkiem. Ale wraz z pojawieniem si�e jeszcze zimniejszych wiatrów
i ptaki znikn�eły.
Kiedy zapasy po�zywienia ju�z si�e sko�nczyły, ludzie opadli z sił, a burze niemal
całkiem zniszczyły statek, w pewien chłodny przejrzysty ranek ujrzeli na horyzoncie
l � ad. Im bli�zej podpływali, tym bardziej pusty wydawał si�e brzeg.
Tiril, obdarzona �zyw � a wyobra�zni � a, zadr�zała, zdj�eta nagłym chłodem.
Co si�e stało, Tiril? spytała łagodnie ksi�e�zna.
Przeszedł mnie taki nieprzyjemny dreszcz odpowiedziała dziewczyna.
Widok morza i samotnego brzegu niemal przyprawił mnie o płacz. Pusty brzeg
nad bezkresnym morzem. Rozkołysane fale uderzaj � a o piach, rok za rokiem, stulecie
za stuleciem, tysi � aclecie za tysi � acleciem. Na brzegu nigdy nie pojawił si�e �slad
człowieka ani zwierz�ecia. Morskie fale nigdy nie spotkały niczego poza pustymi
pla�zami, skałami, w�sród których nigdy nie zabrzmiał ludzki głos ani krzyk ptaka.
Tylko lód w mro�zne zimy. . .
Fantazjujesz, Tirilu�smiechn � ał si�e Erling.Ale mo�ze to wcale nie takie
niem � adre.
Ona ma racj�e orzekł Móri.
67

Nikt nie �smiał mu si�e sprzeciwia�c.
Theresa podj�eła opowie�s�c:
Próbowali skierowa�c statek ku brzegowi, lecz zaton � ał, zanim dopłyn�eli.
Ruszyli wi�ec wpław, tak jak przedstawia to relief. Byli jednak wycie�nczeni, a na
brzegu morza nie znale�zli po�zywienia poza jakimi�s drobnymi mał�zami. Wiedzieli,
�ze nie maj � a przed sob � a długiego �zycia. Z wielkich kamieni zbudowali ołtarz,
poło�zyli na nim kul�e, któr � a otrzymali od gwiazd. Modl � ac si�e do niej, znikn�eli.
Nie wiadomo, gdzie. Powiadaj � a jednak, �ze ich duchy pokazały si�e w staro�zytnym
Rzymie. Dlaczego akurat tam, nie wiadomo.
Czworo przyjaciół spogl � adało na siebie z coraz wi�ekszym niedowierzaniem.
No, ale przecie�z to tylko ba�s�n!
Theresa westchn�eła, jak gdyby wyczuwaj � ac ich dystans.
Ale znalazł si�e w�sród nich jeden, prosty wojownik, nie tak uzdolniony jak
pozostali. Oddalił si�e od swych towarzyszy i z pewnej odległo�sci obserwował ich
poczynania. Widział, jak kula si�e roz�zarzyła, jak jego pobratymcy jeden po drugim
znikaj � a. Jego przodkowie mieszali si�e z małpokształtnymi istotami i dlatego
odczuł strach na widok owego tajemniczego rytuału. Zdumiony i przera�zony pow
�edrował w gł � ab owej pustej krainy i dotarł wreszcie do ludzkich siedzib. Mieszka
�ncy tych okolic okazali si�e nadzwyczaj prymitywnym ludem, lecz on ich zaakceptował.
Przył � aczył si�e do nieznanego plemienia, spłodził dzieci z ich kobietami.
Wła�snie jego potomkowie z pokolenia na pokolenie przekazywali sobie t�e ba�s�n.
� Zołnierz na staro�s�c gorzko �załował, �ze nie zdecydował si�e towarzyszy�c swym pobratymcom
do gwiazd. Pow�edrował wi�ec w stron�e morza, chc � ac odnale�z�c ołtarz
i cudown � a kul�e, poł � aczy�c si�e ze swymi dawnymi przyjaciółmi.
Nigdy ich jednak nie odnalazł. Brzegu ani morza ju�z nie było. Nowi współplemie
�ncy podczas jednej z długich wypraw łowieckich znale�zli go martwego na
pustkowiu. I tak si�e ko�nczy ba�s�n o morzu, które nie istnieje.
Ksi�e�zna przestała mówi�c, zapadło milczenie. Móri i Catherine pu�scili jej r�ece.
To dziwna ba�s�n zauwa�zyła Aurora.
Rzeczywi�scie zgodził si�e z ni � a Móri. Tak niezwykła, �ze niemal wydaje
si�e prawdziwa.
No tak, ba�snie zwykle bywaj � a bardziej spójne, zawieraj � a morał albo jednoznaczne
zako�nczenie gło�sno my�slała Tiril. W ludowych ba�sniach cz�esto
wyst�epuje trzykrotno�s�c. "Byli sobie trzej bracia, w trzecim królestwie, w trzeciej
krainie" i tak dalej. Tu nic takiego nie ma.
A kielich? dopytywał si�e Erling. I relief w Tistelgorm? Jak one si�e
do tego maj � a? W ba�sni okoliczni mieszka�ncy nazywali zamczysko Tistelgorm.
Nie wiem bezradnie odparła Theresa. Kielich znajdował si�e w posiadaniu
naszej rodziny do chwili, gdy odwiedzili nas krewni i przyjaciele. Podejrzewali
�smy, �ze kto�s z nich go zabrał. A relief w Tistelgorm? Rzeczywi�scie,
tajemniczy zamek w jaki�s sposób ł � aczył si�e z ba�sni � a, ale dlaczego, nie wiem.
68

Tiril dyskretnie ziewn�eła.
Ach, moi drodzy poderwała si�e Theresa. Noc ju�z mija, musicie by�c
zm�eczeni.
Zdecydowanie pokr�ecili głowami.
Dopiero teraz poczułam si�e nieco znu�zona wyznała Tiril z u�smiechem.
Jakby kto�s nagle mnie czym�s omotał.
Wobec tego musimy si�e po�zegna�cpostanowiła ksi�e�zna.Gdzie mieszkacie?
Popatrzyli po sobie. Odpowiedział Móri:
WChristianii zatrzymali�smy si�e w niedu�zym pensjonacie. Ale na stałe Catherine
mieszka w Krokskogen, o dzie�n drogi st � ad, Erling w Bergen. A my. . .
Wzruszył ramionami.
Theresa popatrzyła na córk�e.
Odziedziczyła�s chyba dom w Bergen?
Tak, ale. . .
Erling j � a wyr�eczył:
Tiril nie chce tam wraca�c. Obiecałem, �ze zajm�e si�e sprzeda�z � a domu.
Rozumiem. To znaczy, �ze. . . nigdzie nie mieszkasz?
A Móri jeszcze mniej dodała Tiril.
Ksi�e�zna zwróciła wzrok ku niemu. Odparł:
Nie mam domu od najwcze�sniejszych młodzie�nczych lat. Wła�sciwie od
dzieci�nstwa.
Ale�z to okropne!przeraziła si�e Theresa.
Nie bardzo te�z chcemy wraca�c do pensjonatu, bo prze�sladowcy Tiril odkryli
nasz � a obecno�s�c dodał Erling.
Zapadła chwila kłopotliwego milczenia.
Oczywi�scie zaopiekuj�e si�e tob � a, Tiril, kiedy ju�z załatwi�e wszystkie sprawy,
jakie wi � a�z � a si�e ze �smierci � a mego m�e�za, i b�ed�e mogła na zawsze opu�sci�c zamek
Gottorp o�swiadczyła Theresa. Ale w tej chwili. . .
Ja si�e tym zajm�e rzekła Aurora. Wy czworo zostaniecie naturalnie
tutaj na t�e noc, a raczej na ten kawałek nocy, bo wła�sciwie ju�z �swita. Panie przenocuj
� a w prawym skrzydle, panowie w lewym. Poka�z�e wam cztery sypialnie, mam
nadziej�e, �ze mo�zecie si�e sami o siebie zatroszczy�c. Nie ma tu słu�zby, a Theresa
w tych ci�e�zkich chwilach zapewne b�edzie potrzebowała swej pokojówki.
Damy sobie rad�ezapewnił Erling.Dzi�ekujemy za �zyczliwo�s�c, panno
Auroro!
Nie sko�nczyli�smy jeszcze tej rozmowy przypomniała Theresa. Czy
mo�zecie po południu przyjecha�c na Akershus? Aurora i ja b�edziemy miały czas na
zastanowienie si�e. Musimy si�e znów wszyscy spotka�c jak najszybciej! Rozstali
si�e, umówiwszy por�e spotkania. Nero spokojnie podreptał za Tiril. Spodobał mu
si�e ten wielki nowy dom, obiecuj � aco pachniało tu myszami.

Rozdział 10
Móri miał kłopoty z za�sni�eciem o poranku; blade �swiatło dnia s � aczyło si�e
przez ci�e�zkie, z pewno�sci � a zakurzone kotary. Dwór tak długo pozostawał nie zamieszkany,
�ze pustka zaczynała ju�z nabiera�c w nim kształtu.
Nie miał okazji porozmawia�c z Tiril, chocia�z tak bardzo mu na tym zale�zało.
Chciał jej przekaza�c, czego dowiedział si�e od swych towarzyszy: obiecali, �ze nic
złego j � a nie czeka, je�sli si�e pobior � a i dopełni � a mał�ze�nstwa. Stało si�e jednak tak,
�ze Tiril spotkała sw � a matk�e i z jednej strony było to najlepsze, co mogło si�e zdarzy
�c, z drugiej jednak musiał teraz prosi�c ksi�e�zn � a o r�ek�e Tiril, a to natychmiast
wydawało si�e trudniejsze.
Wszystkie marzenia, jakie snuły mu si�e po głowie. . .
W ko�ncu pomimo wzburzenia zdołał zapa�s�c w sen.
Tiril obudziła si�e, bo Móri delikatnie ni � a potrz � asał. Poderwała si�e, niepewna,
gdzie jest.
Min�eło ju�z południe oznajmił. Erling i ja wybieramy si�e do starego
bankiera, który po�sredniczył pomi�edzy twoj � a matk � a a konsulem Dahlem.
Pójd�e z wami.
Nie, ty i Catherine pojedziecie do Akershus. Spotkamy si�e tam za godzin�e.
A co mamy robi�c w Akershus?
Wesprze�c tw � a matk�e w przygotowaniach do transportu zwłok ksi�ecia i dotrzyma
�c jej towarzystwa. Erling ju�z tam był i pomógł jej w załatwieniu kilku
praktycznych spraw. Potem b�edziemy dalej rozmawia�c.
Za długo pozwolili�scie mi spa�c!
Potrzebowała�s tego. Prze�zyła�s trudne, pełne napi�ecia chwile. Przysiadł
na brzegu jej łó�zka. � Zyczliwa panna Aurora i twoja matka ustaliły jedno: b�edziemy
mogli tu zamieszka�c we czwórk�e, dopóki nasza przyszło�s�c si�e nie wyja�sni.
Doskonale u�smiechn�eła si�e Tiril.
Prawda? Ksi�e�zna Theresa musi towarzyszy�c trumnie ze zwłokami a�z do
zamku Gottorp, ale pó�zniej tu wróci. Zorientowałem si�e tak�ze, �ze Aurora równie�z
70

ch�etnie by tu zamieszkała, zamiast zostawa�c u wdowy-j�edzy. To jednak najwidoczniej
okazało si�e niemo�zliwe.
Wszystko jest takie niepewne rzekła Tiril ze smutkiem. B � ad�z przy
mnie, Móri.
Po chwili wahania pogładził j � a po policzku.
Wiedz, Tiril, �ze nigdy ci�e nie opuszcz�e.
Tyle jej miał do powiedzenia, najpierw jednak musiał porozumie�c si�e z ksi�e�zn
� a Theres � a. Tiril przestała ju�z by�c biedn � a samotn � a dziewczynk � a z Bergen. Była
Habsbur�zank � a, pann � a cesarskiego rodu, jej matka nosiła tytuł ksi�e�znej. Przysługiwał
te�z chyba Tiril. Móri nie bardzo si�e znał na dziedziczeniu tytułów szlacheckich,
zwłaszcza gdy chodziło o pozamał�ze�nskie dzieci.
W gł�ebi serca miał nadziej�e, �ze Tiril nie odziedziczy �zadnego tytułu. . .
Tiril ubrała si�e w swój od�swi�etny strój, nic innego wszak ze sob � a nie miała,
i wraz z Catherine wyprawiły si�e do Akershus. Erling i Móri wyruszyli razem
z nimi z zamiarem odwiedzenia starego bankiera, mieli te�z zabra�c wszystkie ich
rzeczy z pensjonatu. Nero towarzyszył panom, uznali, �ze tak b�edzie najbezpieczniej.
Bankier mieszkał w okazałym domu w najlepszej dzielnicy Christianii. Surowa
gospodyni wprowadziła ich do �srodka, upomniawszy, by zbytnio nie m�eczyli
pana. Obiecali, �ze długo nie zabawi � a.
Staruszek przyj � ał ich w salonie urz � adzonym typowo po m�esku. Stały tu meble
obite skór � a i ciemne półki z ksi � a�zkami. Ani �sladu modnych, ja�sniejszych kolorów.
Bankier sprawiał wra�zenie osoby niezwykle kruchej. Nie wezm�e go za r�ek�e,
pomy�slał Erling, bo cała rozsypie si�e na drobne kosteczki.
Staruszek wytrzymał jednak powitanie i poprosił, by usiedli. Obserwował ich
z dziecinnym zdziwieniem w oczach.
Wybaczcie, lecz mego ojca nie ma w domu, ja go zast�epuj�e oznajmił
cienkim głosem. Rozumiem, �ze przychodzicie w zwi � azku z zamierzon � a przez
króla Christiana przebudow � a Akershus, prawda?
Nie całkiem odparł Erling, postanawiaj � ac nie wyprowadza�c staruszka
z bł�edu, �ze Jego Królewska Mo�s�c panuj � acy od dwudziestu lat nosi imi�e Frederik.
Pragniemy pomówi�c o pewnej dziewczynie z Bergen, Tiril Dahl. . .
Stary rozja�snił si�e.
Ach, oczywi�scie, owoc bł�edu ksi�e�znej Theresy! Mam nadziej�e, �ze panowie
nie maj � a mi nic do zarzucenia w zwi � azku z zadaniem, jakie mi powierzono, za
które otrzymałem sowite wynagrodzenie? Wywi � azywałem si�e z obowi � azków jak
najlepiej, zapewniam panów!
Panowie na moment zaniemówili. A wi�ec tak oto przedstawiała si�e sprawa!
"Moja tajemnica jest całkowicie bezpieczna u bankiera!", twierdziła Theresa. Kiedy
�s, owszem. Teraz jednak staruszkiem zawładn�eła skleroza. Przepuszczał sekrety
jak sito wod�e, nie pytaj � ac nawet, kto si�e nimi interesuje!
71

Wcale w to nie w � atpimy pr�edko zapewnił Erling. Chcemy jedynie
wiedzie�c, czy kto�s poza panem zna t�e histori�e?
Stary przeraził si�e, dłonie roztrz�esły mu si�e ze wzburzenia.
Na mój honor! Co�s takiego byłoby niedopuszczalne!
No có�z, przyjacielu, a co zrobiłe�s przed chwil � a? rozgniewał si�e w duchu
Móri. Gło�sno za�s powiedział:
Ale odwiedzali pana ludzie, którzy o ni � a wypytywali?
Czy�zby? zmieszał si�e bankier. Doprawdy, nie pami�etam. Agato!
Surowa gospodyni majestatycznie wpłyn�eła do salonu niczym czarna zjawa.
Agato, czy kto�s pytał o Tiril Dahl? Jejmo�s�c Agata jest moj � a asystentk � a,
z natury rzeczy wi�ec wie wszystko.
Dobry Bo�ze, pomy�sleli Móri i Erling. Ilu zaufanych ma ten człowiek?
Gospodyni odparła za�s:
Nie, nikogo takiego nie było.
Tak wła�snie my�slałem odpowiedział bankier z ulg � a.
Młodzi m�e�zczy�zni jednak zauwa�zyli wiele mówi � ace spojrzenie gospodyni.
Najwyra�zniej wiedziała o czym�s, o czym i oni powinni si�e dowiedzie�c. Ju�z mieli
wsta�c i podzi�ekowa�c za wizyt�e, by z ni � a porozmawia�c, ale zatrzymały ich słowa
staruszka:
Ogromnie przykra historia z kurierem!
Z kurierem?Erling natychmiast wzmógł czujno�s�c. Agata nie opuszczała
gabinetu.
Tak, zgin � ał niedaleko Christianii, w drodze do Bergen. Wiózł półroczn � a
kwot�e Tiril. Na szcz�e�scie mój drogi przyjaciel, hrabia Henrik, wrócił i szlachetnie
podj � ał si�e wypełnienia tego zadania.
Wrócił?
Pytanie zaskoczyło bankiera, wida�c było, jak bardzo jest zdezorientowany.
Kiedy zgin � ał kurier? spytał Móri.
Jaki kurier?
Wtr � aciła si�e pani Agata:
Musz�e panów przeprosi�c, najwy�zszy czas, by ja�snie pan nieco odpocz � ał. . .
Nie opierali si�e. Poniewa�z gospodyni dała im znak, by zaczekali, zostali w hallu,
dopóki nie odprowadziła swego chlebodawcy do sypialni i poło�zyła do łó�zka.
Wkrótce do nich wróciła.
Przykro mi, panowie powiedziała cicho. Mój drogi pan, którego tak
bardzo ceni�e, utracił jasno�s�c my�sli.
Zorientowali�smy si�e �zyczliwie odparł Erling. Nie mo�zna go o nic
obwinia�c. O ile jednak dobrze rozumiem, zauwa�zyła pani co�s w zwi � azku z Tiril
Dahl?
Niestety, najpierw jednak musz�e si�e dowiedzie�c, czy mog�e wam zaufa�c.
72

Oczywi�scie. Oto list ksi�e�znej Theresy do bankiera, wyja�snia w nim, kim
jeste�smy. Nie uznałem za konieczne okaza�c go pani chlebodawcy.
Pokiwała głow � a i pr�edko przeczytała list. Potem zaprowadziła ich do mniejszego
pokoju, słu�z � acego zapewne niegdy�s bankierowi za gabinet. Starannie zamkn
�eła za sob � a drzwi i poprosiła, by usiedli.
Chcieliby�smy dowiedzie�c si�e czego�s wi�ecej o wypadku kuriera. Kiedy dokładnie
si�e to stało? I co pani chlebodawca miał na my�sli mówi � ac, �ze hrabia Henrik
wrócił?
U�smiechn�eła si�e ze zrozumieniem.
Widz�e, �ze panowie od razu zaczynaj � a od tego, co najistotniejsze. Na kuriera,
który co pół roku jechał konno albo płyn � ał statkiem do Bergen, napadni�eto.
Było to. . .
Obliczyła, jak dawno temu miało miejsce wydarzenie. M�e�zczy�zni popatrzyli
po sobie. Tiril musiała liczy�c wtedy szesna�scie lat. W roku, kiedy rozpocz�eło si�e
polowanie na jej �zycie.
A wi�ec hrabia Henrik był tutaj przed wypadkiem kuriera?spytał Erling.
Tak, niedługo przedtem. Wrócił wkrótce po otrzymaniu przez mego pana
wie�sci o �smierci zaufanego człowieka. Pan mój bardzo ubolewał nad tym, co si�e
wydarzyło, ale hrabia był mu wielk � a pociech � a i podj � ał si�e tego zadania na przyszło
�s�c.
Bez w � atpienia rzekł Erling z kwa�sn � a min � a. Prosz�e wybaczy�c mi
pytanie, ale czy pani chlebodawca ju�z wtedy stracił zdolno�sci kojarzenia?
Niestety tak, lecz ja nie miałam powodów, by podejrzewa�c hrabiego Henrika
o zł � a wol�e. Dopiero pó�zniej zacz�ełam przypuszcza�c, �ze nie wszystko jest jak
by�c powinno.
Hrabia Henrik. . . Nosi nazwisko Russ, prawda?
Tu w Norwegii tak. Naprawd�e nazywa si�e Heinrich Reuss von Gera, jest
potomkiem ksi � a�z�ecego rodu, w którym wszyscy m�e�zczy�zni nosz � a imi�e Heinrich.
Wszyscy bez wyj � atku, wszyscy bracia! Bardzo niepraktyczne, ale to nie mój kłopot.
Henrik Russ nie jest ksi�eciem, bo pochodzi z bocznej gał�ezi rodu, ale miał
bardzo zacnych przodków. Było w�sród nich dwóch Wielkich Mistrzów Zakonu
Krzy�zackiego, kilku udzielnych ksi � a�z � at. Wywodz � a si�e od Henryka Pobo�znego,
który �zył chyba w dwunastym wieku, nie bardzo si�e na tym wyznaj�e.
Moim zdaniem doskonale si�e pani orientuje Erling u�smiechn � ał si�e
z uznaniem. Ale Henrik Russ nigdy nie pokazywał si�e w pojedynk�e. Zawsze
towarzyszył mu młodszy m�e�zczyzna.
Owszem, tak�ze cudzoziemiec, z pochodzenia Du�nczyk.
Nosi imi�e Georg?
Tak, ale jak nazwisko? Chyba Wetlev.
Wetlev? M�e�zczyznom za�swieciły oczy. Georg Wetlev musiał by�c krewnym
Gustafa Wetleva, tego, w którego posiadaniu znalazła si�e jedna z cz � astek figurki
73

demona. GustafWetlev zmierzał do Tiersteingram, ale po drodze wpadł w szpony
Mai i Kai. Kawałek figurki trafił do Catherine van Zuiden. . .
Wiedzieli, �ze potomkowie trzeciego z braci von Tierstein przez mał�ze�nstwa
nosili nazwisko Wetlev.
Kawałki układanki z wolna trafiały na swoje miejsce. Jasne te�z było, �ze Georg
Wetlev nie zdawał sobie sprawy, �ze Catherine ma nale�z � ac � a do jego krewnego
cz � astk�e figurki demona. A wi�ec i Henrik Russ nie miał o tym poj�ecia.
Ale co wiedzieli o cz � astce, która przypadła w spadku Tiril?Wiele pyta�n pozostawało
bez odpowiedzi. Nie było jednak sensu zadawa�c ich jejmo�s�c Agacie, bo
z pewno�sci � a nie słyszała o Tiersteingram.
Wci � a�z nie mogli si�e w niczym połapa�c. Czego poszukiwali Henrik Russ
i Georg Wetlev? Dlaczego chcieli zabi�c Tiril? I z jakiego powodu zgładzili mał-
�zonków Dahl?
Erling zwrócił si�e do gospodyni:
Czy słyszała pani przypadkiem rozmow�e pani chlebodawcy z hrabi � a Henrikiem
jeszcze przed napa�sci � a na kuriera?
Owszem. I skłamałam twierdz � ac, �ze nikt nie pytał o Tiril Dahl. Nie chciałam
poni�za�c mego drogiego pana.
Zrozumiałe! To hrabia Henrik wypytywał o Tiril, prawda?
Tak. Nie wiedział chyba, �ze słucham, ale zawsze musiałam przebywa�c
w s � asiednim pokoju na wypadek, gdyby mój pan potrzebował pomocy.
Powinna si�e pani cieszy�c, jak przypuszczam, �ze hrabia nie zdawał sobie
sprawy z pani obecno�sci, pani Agato stwierdził Móri.
Mo�ze i tak pokiwała głow � a. Słyszałam, jak mój pan opowiada
wszystko o Tiril Dahl. Wymienił nazwisko jej przybranych rodziców. Odniosłam
wra�zenie, �ze to bardzo zainteresowało hrabiego Henrika. A potem wyszło na jaw
co�s niezwykłego: hrabia wiedział, �ze Tiril jest córk � a ksi�e�znej Theresy Holstein-
Gottorp z rodu Habsburgów!
Co takiego?wykrzykn�eli Erling i Móri jednogło�snie.
Mnie tak�ze wydało si�e to nader dziwne. Nikt bowiem poza moim panem
no i, rzecz jasna, ksi�e�zn � a, jej pokojówk � a i akuszerk � anie wiedział o istnieniu
dziecka.
Czy pani chlebodawca nie wygadał si�e wcze�sniej przed hrabi � a?
O, nie, hrabia po raz pierwszy odwiedził bankiera, przedtem si�e nie znali,
gotowa jestem przysi � ac. A mój biedny pan dopiero niedawno zacz � ał mie�c te starcze
kłopoty z pami�eci � a. Przedtem jego umysł był przejrzysty jak kryształ. Nie,
Henrik Russ musiał usłysze�c o wyst�epku ksi�e�znej z innego �zródła.
Móri i Erling bliscy byli rezygnacji. Cała sprawa stawała si�e coraz bardziej
zagmatwana.
Czy ksi�e�zna miała wielkie kłopoty z tego powodu, �ze poznano jej tajemnic
�e? delikatnie spytała pani Agata.
74

Tiril Dahl miała wi�eksze. Henrik Russ i jego kompan Georg Wetlev usiłowali
j � a zabi�c. Zamordowali konsula Dahla i jego mał�zonk�e, a tak�ze jeszcze jednego
człowieka z Bergen, nie maj � acego �zadnego szczególnego znaczenia w tej
sprawie.
Ale�z dlaczego? zdumiała si�e gospodyni.
Wła�snie próbujemy si�e tego dowiedzie�c. Nie wie pani przypadkiem, czy
hrabia Russ mógł ro�sci�c sobie prawa do jakiego�s spadku i Tiril mu w tym przeszkadzała?
Nic mi o tym nie wiadomo. Ale je�sli sobie tego �zyczycie, mog�e pokaza�c
wam dokumenty zwi � azane z jej spraw � a.
Z wielk � a ch�eci � a skorzystamy z pani uprzejmo�sci. Bardzo pani dla nas łaskawa.
Nie chc�e, aby�scie mieli zły obraz mego pana. Wolałabym jednak, �zeby�scie
nie zabierali papierów st � ad. . .
Oczywi�scie, obejrzymy je na miejscu.
Przyniosła tek�e i par�e zwojów, opatrzonych piecz�eciami. Pr�edko przejrzeli zapiski.
Zdumiała ich wielko�s�c kwoty przeznaczonej dla Tiril. Była ogromna, a co
pół roku wypłacano tylko odsetki.
W okresie dzieci�nstwa Tiril pieni � adze pobierano w jej imieniu, co było naturaln
� a rzecz � a. Konsul Dahl podpisem za�swiadczał, �ze je otrzymał. Teraz jednak
dziewczyna ju�z dorosła, nigdy jednak nie słyszała o �zadnych pieni � adzach, cho�c
według słów ksi�e�znej połowa miała trafia�c bezpo�srednio do jej r � ak.
W� atpi�e, by konsul ulokował gdzie�s cz�e�s�c nale�z � ac � a do Tiril mrukn � ał
Móri.
Sprawdzałem to odparł Erling. Nic nie zapisano na jej nazwisko.
Ciekawe, jak si�e sprawy miały po �smierci konsula. . .
Przejrzeli nieliczne kwity, wi�ekszo�s�c z nich miała Theresa. Z pocz � atku nazwisko
pierwszego kuriera zapisywano wyra�znie, a pod nim widniał zawsze podpis
konsula Dahla. Potem jako kuriera odnotowywano Henrika Russa, lecz podpis
konsula si�e zmienił. W zamierzeniu miał zapewne przypomina�c oryginał, ale tak
nie było.
Od tej pory Henrik Russ, a mo�ze GeorgWetlev, podpisywał si�e za konsula,
ufaj � ac, �ze bankier jest ju�z za stary, by odkry�c fałszerstwo. Wci � a�z twierdz � a, �ze Tiril
miewa si�e dobrze.
A wi�ec zabierali pieni � adze Tiril do własnej kieszeni z gorycz � a rzekł
Móri.
Głównej sumy nie ruszono, sprzeniewierzyli tylko odsetki uspokoił go
Erling. Pani Agato, czy s � adzi pani, �ze mo�zemy przyprowadzi�c tu Tiril, aby
pieni � adze mogły jej zosta�c wypłacone? W obecnej sytuacji istnieje ryzyko, �ze
Henrik Russ w jaki�s sposób zdoła wyci � agn � a�c cał � a kwot�e.
75

Uwa�zam, �ze powinna tu przyj�s�c odparła gospodyni. Mój pan na
pewno by to sobie cenił.
Czy napisano, kiedy mo�zna uruchomi�c pieni � adze? zainteresował si�e
Móri. Erling sprawdził.
Chodzi ci o to, co lichwiarz powiedział konsulowi? � Ze szcz�e�sciem nie "ta
druga dziewczyna", czyli Tiril, umarła? Rzeczywi�scie, jest klauzula. Zobaczmy. . .
Pełna suma mo�ze zosta�c wypłacona Tiril, kiedy uko�nczy ona dwadzie�scia lat. Ju�z
sko�nczyła. A gdyby zmarła wcze�sniej, cała suma miała przypa�s�c przybranym rodzicom.
A wi�ec dlatego konsul przyszedł do jej pokoju z dług � a chustk � a czy te�z
czym�s podobnym! Jak zwykle brakowało mu pieni�edzy. Zmitygował si�e jednak,
nie chciał posuwa�c si�e do morderstwa. Móri, jeste�s taki nieobecny, o czym my-
�slisz?
Móri podniósł głow�e.
O Tistelgorm.Wjaki sposób ba�s�n ł � aczy si�e z zamczyskiem. Ojciec Theresy
mówił, �ze obie ba�snie wi � a�z � a si�e ze sob � a, cho�c dotycz � a ró�znych epok.
Wiem, o co ci chodzi.
Bardzo chciałbym pozna�c wiedz�e dwóch czarnoksi�e�zników na temat "morza,
które nie istnieje" i tej niezwykłej kuli. Ale jak si�e tego dowiedzie�c?
No wła�snie, w tym kłopot. Theresa nic na ten temat nie wie.
Zastanawiam si�e. . . Móri zapatrzył si�e w dał. Zastanawiam si�e, czy
mog�e kogo�s poprosi�c o rad�e.
Uwa�zam, �ze powiniene�s to zrobi�c odparł Erling, nie rozumiej � ac, co
przyjaciel ma na my�sli.
Ju�z raz w tym tygodniu mi pomoglimówił Móri do siebie.Ale mo�ze
wystawiam ich na zbyt ci�e�zk � a prób�e. . .
Powinni�smy chyba zako�nczy�c nasze sprawy w tym miejscu upomniał
go Erling. Móri powrócił do rzeczywisto�sci.
W drodze powrotnej Erling, czuj � ac przypływ nowej energii, spytał:
Czy nie uwa�zasz, �ze sporo si�e wyja�sniło?
Ale�z sk � ad! zaprzeczył Móri. Moim zdaniem cała ta historia staje si�e
coraz bardziej zawikłana.
Mam na my�sli prze�sladowców Tiril, tego, kto si�e za tym kryje. Chc�e powiedzie
�c, �ze s � a trzy grupy osób, które wiedziały o narodzinach dziecka. Oczywi�scie
wykluczam akuszerk�e i pokojówk�e ksi�e�znej. Głow�e dam sobie uci � a�c, �ze zachowały
si�e lojalnie.
Ja te�z jestem tego pewien.
Pozostaj � a wi�ec trzy mo�zliwo�sci: kto�s, kto stoi za Theres � a, a wi�ec Habsburgowie.
Albo te�z kto�s z Holsteinu-Gottorpu. Lub ojciec Tiril, o którym nie wiemy
absolutnie nic.
Najbardziej podejrzani wydaj � a si�e Gottorpowie, jako �ze mo�ze chodzi�c o jakie
�s kwestie spadkowe. By�c mo�ze Tiril przeszkadza komu�s, powiedzmy jakiej�s
76

kuzynce, w odziedziczeniu, na przykład, zamku.
I ja si�e nad tym zastanawiałem. Je�sli chodzi o Habsburgów, musimy sprawdzi
�c, kto wie o figurce demona. Oczywi�scie i w tym przypadku w gr�e mog � a wchodzi
�c jakie�s walki o spadek.
A po trzecie musimy si�e dowiedzie�c, kto jest ojcem Tiril o�swiadczył
Móri. A to z pewno�sci � a nie b�edzie łatwe. Chyba masz racj�e. Nero, chod�z
tutaj! Nie ruszaj boa z lisów tej damy! Nero! Nero!!! Na miło�s�c bosk � a, ale�z b�edzie
awantura!

Rozdział 11
W cieniu wielkich drzew otaczaj � acych Akershus stali dwaj m�e�zczy�zni, zatopieni
w rozmowie. Jednym był Heinrich Reuss, którego w tak upokarzaj � acy sposób
usuni�eto z zamku. Drugi, człowiek o surowej, ponurej twarzy, nazywał si�e
von Kaltenhelm; on tak�ze znalazł si�e poprzedniego wieczoru na dworskim balu.
Wła�snie jego obecno�s�c Móri wyczuwał, lecz nie mógł go wytropi�c.
Deliriumostrym głosem stwierdził von Kaltenhelm.
Ale�z nie, zapewniam was, panieprzekonywał go Heinrich Reuss.Nie
wypiłem wiele, zreszt � a wino nigdy nie miało nade mn � a władzy. Nie rozumiem, co
si�e stało, nagle wokół mnie pojawiło si�e pełzaj � ace robactwo, przy talerzu, w jedzeniu.
. .
Nonsens! Zachowałe�s si�e skandalicznie, a przede wszystkim zwróciłe�s na
siebie uwag�e. To niewybaczalne!
Reuss, któremu po zgoleniu koziej bródki marzł dół twarzy, starał si�e zmieni�c
temat, cho�c zdawał sobie spraw�e, �ze wie�sci nie zadowol � a przeło�zonego.
GeorgWetlev nie �zyjewestchn � ał z dr�zeniem.Jego zwłoki znaleziono
za miastem.
Wiem o tymniemal krzykn � ał von Kaltenhelm.
Zastrzelony od dołu?! Jak mogło do tego doj�s�c?
Wmieszała si�e w to jaka�s nieczysta moc stwierdził Heinrich Reuss tajemniczo.
Nieczysta moc? Przesta�n gada�c bzdury!
Potem jednak von Kaltenhelm zamy�slił si�e.
Na uczcie rzeczywi�scie był pewien młody człowiek. Ciarki przechodziły
mi po plecach na jego widok, zupełnie bez powodu.
Reuss natychmiast si�e o�zywił:
Tak, ten mroczny cudzoziemiec. Wła�snie o niego mi chodziło. To nasz najgorszy
wróg z Bergen. Po mie�scie rozniosły si�e pogłoski o czarach, poszukiwano
czarownicy, lecz ja my�sl�e, �ze to wła�snie on krył si�e za wszystkimi niesamowitymi
wydarzeniami.
Co to za jeden?
78

Towarzysz Tiril Dahl. Nie pochodzi z Norwegii, ale nie wiem, kim albo
czym jest.
Twarz von Kaltenhelma �sci � agn � ał gniew.
Chcesz powiedzie�c, �ze przez tyle lat w Bergen nie zdołałe�s si�e dowiedzie�c,
kim jest ten człowiek?
To nie takie łatwe mrukn � ał Reuss wymijaj � aco, osłaniaj � ac nag � a brod�e
przed chłodnym jesiennym wiatrem. Dziewczyna ma dobr � a ochron�e, czuwa
nad ni � a posiadaj � acy szerokie znajomo�sci młodzieniec z hanzeatyckiego rodu, ów
poganin-cudzoziemiec, a teraz jeszcze osławiona baronówna van Zuiden. Oraz
połowa Bergen.
Wiemy o tym. Zdajemy sobie tak�ze spraw�e, �ze najistotniejsze jest, aby ta
dziewczyna, Tiril, nie nawi � azała kontaktu z ksi�e�zn � a Theres � a z Gottorp. Wiem,
wiem, s � a rzeczy jeszcze dla nas wa�zniejsze, ale jeste�smy bardzo niezadowoleni
ze sposobu, w jaki ty i Georg Wetlev wywi � azali�scie si�e ze swego zadania. Nie
złapa�c młodej panny przez tyle lat! Do ciebie wi�ec b�edzie nale�zało poinformowanie
naszego Mistrza o �smierci Georgazako�nczył von Kaltenhelm ze zło�sliwym
triumfem. Ja tego nie zrobi�e.
Reuss wyra�znie pobladł, wr�ecz pozieleniał.
Przecie�z ja musz�e �sledzi�c dziewczyn�e wyj � akał �smiertelnie przera�zony.
Zaanga�zujemy do tego innych ludzi. Ty zmarnowałe�s wszystkie swoje
szanse.
Zapewniam. . . ! Podwoj�e wysiłki, b�ed�e bardziej nieubłagany, dziewczyna
zginie szybk � a, skrytobójcz � a �smierci � a. . .
Za pó�zno lodowatym tonem o�swiadczył von Kaltenhelm. Poza tym
dobrze wiesz, �ze pragniemy najpierw przesłucha�c dziewczyn�e. Czy�z nie zostałe�s
surowo upomniany, kiedy ju�z raz próbowali�scie j � a zabi�c, przed laty, w Bergen?
To prawda, ale mog�e. . .
Gestem pełnym niezmierzonej pogardy von Kaltenhelm oddalił Heinricha
Reussa, mówi � ac:
Masz ostatni � a szans�e. Potem. . .
Reuss postawił kołnierz i wtulił głow�e w ramiona. Ruszył mi�edzy drzewami
ku Akershus, ku starej twierdzy. Z�eby zacisn � ał tak mocno, ze zdr�etwiały mu
szcz�eki. Doprawdy, potrafili nim komenderowa�c, posyła�c raz tu, raz tam, zleca�c
wykonanie całej brudnej roboty, chocia�z wywodził si�e z ksi � a�z�ecego rodu i nale�zał
mu si�e szacunek.
To ostatnie polecenie jednak było najgorsze.
Jak, na miło�s�c bosk � a, o�smieli si�e opowiedzie�c o kl�esce? I o �smierci Georga
Wetleva?
Poczuł lodowate ukłucie strachu i o mało si�e nie rozpłakał. Uciekaj, Heinrichu,
uciekaj!
Ale dok � ad mógł uciec, gdzie si�e schowa�c?
79

Nigdzie. I tak go odnajd � a.
Stara wdowa-smoczyca wbiła przenikliwy, �swidruj � acy wzrok w córk�e.
Auroro! Nie wa�z mi si�e sprzeciwia�c! My�slisz, �ze o niczym nie wiem? � Ze
nie słyszałam o wstydzie, jaki sprowadziła�s na sw � a biedn � a matk�e? Widziano ci�e
na balu wraz z dwoma m�e�zczyznami!
Ale�z, droga mamo, oni byli tacy. . .
Jeste�s naiwn � a g�esi � a! Nie wiesz, za czym goni � a m�e�zczy�zni? Jeste�s �swietn � a
parti � a, lecz nie wydałam ci�e na �swiat po to, by�s opuszczała biedn � a schorowan � a
matk�e, gdy tylko pierwszy lepszy m�e�zczyzna kiwnie palcem. Urodziłam czterech
synów, ka�zdy z nich po �slubie otrzymał dwór, zabezpieczyłam tak�ze przyszło�s�c
twoich dwóch starszych sióstr, tobie natomiast od pocz � atku wyznaczono rol�e towarzyszenia
mi w jesieni �zycia. Pi�eknie by to wygl � adało, gdyby córka nie chciała
zosta�c u swej dobrej matki i wspiera�c jej na stare lata!
Czy tylko po to si�e urodziłam?chciała zapyta�c Aurora, lecz zacisn�eła z�eby.
Dobrze wiedziała, �ze tak wła�snie jest. Przyszła na �swiat du�zo pó�zniej ni�z reszta
rodze�nstwa i całe jej wychowanie polegało na przyuczeniu jej do spełniania zachcianek
matki. Teraz panna Aurora sko�nczyła ju�z czterdzie�sci lat, w jej �zyciu
było wiele trudnych chwil. "Nie zerkaj na m�e�zczyzn, zachowuj si�e przyzwoicie,
dzi�ekuj odmownie za wszystkie zaproszenia, my�sl o matce!"
Aurora urodziła si�e, bo kiedy okazało si�e, �ze stan zdrowia ojca jest bardzo zły,
matka zdecydowała si�e na jeszcze jedno dziecko, o którym z góry przes � adzono,
�ze pozostanie w domu.
Domowa córka, tak nazywano Auror�e. Dziewczyna, potem kobieta, obdarzona
niepo�sledni � a inteligencj � a, której nie pozwolono si�e kształci�c. Pełna inicjatywy,
posiadaj � aca zdolno�sci przywódcze, nie mogła ich nigdy wykorzysta�c. Jej jedyne
zadanie polegało na towarzyszeniu matce i wysłuchiwaniu narzeka�n na bli�znich.
Ojca Aurora nie znała, zmarł w pierwszym roku jej �zycia.
Nowe wydarzenia, kontakt z ksi�e�zn � a Theres � a i czwórk � a młodych ludzi sprawiły,
�ze Aurora rozkwitła. � Zycie nagle okazało si�e takie ciekawe!
Nie zjadła�s jeszcze z wyrzutem rzekła wdowa-smoczyca. Jedz! Zjadaj
wszystko!
Jestem ju�z syta.
Nie wolno niczego zostawia�c na talerzu.
Aurora słyszała to od dziecka. Dopiero w wieku około trzydziestu lat zrozumiała,
�ze matka tuczy j � a celowo, by dziewczyna poczuła si�e bezwarto�sciowa,
brzydka i niechciana. Wszelkie rozpaczliwe próby poprawienia figury niweczyły
ci � agłe upomnienia matki: "Jedz! Nie zostawiaj niczego na talerzu", nakładaj � acej
jej kolejne porcje.
Mie�c pełn � a kontrol�e nad córk � a. Tak brzmiała pierwsza zasada j�edzy.
80

Tego dnia jednak Erling i Móri zlecili pannie Aurorze pewne zadanie. Miała
nadziej�e, �ze zdoła skierowa�c my�sli matki na inny tor.
Droga mamo, ty, która tak wiele wiesz o rodach szlacheckich. . .
Oczywi�scie napuszyła si�e j�edza.
Jak to wła�sciwie jest z Holsteinami-Gottorpami? Kto dziedziczy po �smierci
ksi�ecia Adolfa?
Jego �zona, ksi�e�zna Theresa, z domu Habsburg, to przecie�z jasne.
Dobrze, a po niej? Byli przecie�z bezdzietni.
Wtakim wypadku spadek przechodzi na kogo�s z jego krewnych. Pozwól mi
si�e zastanowi�c. . . Nie ma nikogo bli�zszego ni�z pokrewie�nstwo trzeciego stopnia.
To b�edzie. . . Fredrik albo Christian? Nie, zbyt daleko.
Aurora sama ju�z zd � a�zyła to obliczy�c. Tak wi�ec Holsteinowie-Gottorpowie nie
mogli mie�c nic wspólnego ze spadkiem, nale�zało zatem ich wył � aczy�c.
Ataki na Tiril musiały przyj�s�c z innej strony.
Lizuska, jak Aurora nazywała pokojówk�e matki, szepn�eła co�s swej pani do
ucha. Stara dama wyra�znie si�e zirytowała.
Co? Co ty mówisz, dziewczyno? No tak, rzeczywi�scie, dziedziczy�c mo�ze
te�z kto�s z Habsburgów, kto�s z rodze�nstwa Theresy. Dajcie mi si�e skupi�c. W rachub
�e wchodzi jej siostra Konstancja.
Kwestie spadkowe przestały ju�z jednak interesowa�c Auror�e, usłyszała bowiem,
�ze przyszły jej nowe przyjaciółki. Przeprosiła matk�e i pobiegła im na spotkanie.
Dobrze, �ze jeste�scie z ulg � a, lecz nie bez strachu przywitała Tiril i Catherin
�e, przybyłe wraz z ksi�e�zn � a Theres � a.Moja droga matka miała ci�e�zk � a noc,
�zoł � adek bardzo jej dokuczał, jest wi�ec dzi�s. . . nie w nastroju. Nie zd � a�zyłam jeszcze
spyta�c, czy mo�zemy dysponowa�c dworem.
Jak j � a rozweseli�c? �zyczliwie spytała Theresa.
Dowiedziała si�e od tej okropnej Lizuski, która bezustannie jej o wszystkim
donosi, �ze wczoraj widziano mnie z dwoma m�e�zczyznami. Uwa�za, �ze pan von
M�ller i doktor Móri zarzucaj � a na mnie sieci, chc � a mnie uwie�s�c i zagarn � a�c mój
maj � atek. A przecie�z mo�zliwe jest, �ze przyjaciele-m�e�zczy�zni wcale nie maj � a takich
zamiarów prawda?
Naturalnie odparła Theresa, która poczuła w sobie now � a sił�e i godno�s�c
po �smierci dr�ecz � acego j � a m�e�za i odnalezieniu wyt�esknionej córki. Chod�zmy,
spróbujemy z ni � a porozmawia�c.
Stan�eły przed obliczem wdowy-smoczycy, wielkiej, opasłej i zgry�zliwej,
w czerni, cho�c upłyn�eło ju�z czterdzie�sci lat od czasu, kiedy mał�zonek rozstał si�e
z �zyciem u jej boku dla znacznie spokojniejszego �zycia wiecznego. Wszystkie
linie w tej, wydawało si�e, pozbawionej konturów twarzy orle oczy, nos, przypominaj
� acy dziób drapie�znego ptaka, nalane policzki, opadały w dół. Cera barw � a
81

przypominała ciasto dro�zd�zowe. Siedziała niezgrabnie rozparta, z rozchylonymi
kolanami, by pomie�sci�c brzuch.
Aurora przedstawiła go�sci po kolei. Ksi�e�znej Theresie łaskawie pozwolono
zaj � a�c miejsce na krze�sle vis-a-vis, natomiast młodym damom smoczyca chciała
si�e przyjrze�c bli�zej.
Nazwisko Tiril wywołało w niej irytacj�e. Nigdy nie słyszała o szlacheckim rodzie
van der Dalen i potraktowała to jako osobist � a zniewag�e. Catherine za�s zaatakowała
z zapalczywo�sci � a, która wprawiła pozostałe panie w osłupienie. Nazywała
baronówn�e na przemian grzeszn � a kobiet � a, niegodnym człowiekiem, ladacznic � a,
a potem nakazała opu�sci�c komnaty zacnych ludzi. Aurorze tak�ze si�e dostało za to,
�ze zadaje si�e z szumowinami.
J�edza nie wiedziała, rzecz jasna, �ze Tiril jest córk � a Theresy. To uciele�snienie
plotkarki i jej w�esz � aca pokojówka zostały pozbawione okazji rozgłoszenia wszem
i wobec informacji o �zyciu ksi�e�znej i mo�zliwo�sci zło�sliwego komentowania szcz�e-
�sliwej odmiany w jej losie.
Obie panny s � a mymi przyjaciółkami i znajduj � a si�e pod moj � a opiek � a
oznajmiła Theresa, z trudem zdobywaj � ac si�e na uprzejmo�s�c. W tym ci�e�zkim
dniu słu�zyły mi wielk � a pomoc � a.
Wdowa zło�zyła ksi�e�znej nieco spó�znione kondolencje i zaraz powróciła do
swego zwykłego zrz�edliwego tonu.
Moj � a córk�e sprowadzono na manowce, wasza wysoko�s�c! Napastowali j � a
m�e�zczy�zni. Ród von M�llerów nie istnieje! To oszust, szarlatan! Chce odebra�c
Auror�e, t�e biedn � a dziewczyn�e, matce, chocia�z wszyscy wiedza, jak bardzo jej potrzebuj
�e, stara i schorowana. Wydałam j � a na �swiat w bólach, nie wspominaj � ac ju�z
o uprzednich nieprzyjemno�sciach mał�ze�nskiego ło�za, nie po to, by mnie zostawiła
dla pierwszego lepszego łajdaka!
W wieku Aurory trudno raczej mówi�c o pierwszym lepszym kandydacie na
m�e�za. . .
Dobrze, �ze nie było z nimi Móriego i nie mógł zobaczy�c wyrazu twarzy Catherine.
Z pewno�sci � a szepn � ałby: "Nie, Catherine, nie mo�zesz tego zrobi�c jeszcze
raz. Do�s�c tego, co uczyniła�s ksi�eciu Adolfowi. Ona jest zbyt niebezpieczna. Ta jej
obrzydliwa pokojówka widzi wszystko!"
Westchn � awszy gł�eboko Theresa podj�eła decyzj�e i postanowiła spyta�c o nie
zamieszkany dwór. W oczach wdowy, w�esz � acej dobry interes, pojawił si�e wyraz
zainteresowania. Ale nie zako�nczyła jeszcze rozwa�za�n na temat almanachu szlacheckiego.
Wyczuwała, �ze mi�edzy Theres � a a Auror � a nawi � azała si�e ni�c przyja�zni,
któr � a za wszelk � a cen�e postanowiła zniszczy�c. Aurora była jej dziewczyn � a na posyłki,
nie wolno jej si�e wi � aza�c z nikim innym.
Z fałszywym u�smieszkiem powiedziała:
Słysz�e, �ze moja córka zainteresowała si�e rodem Habsburgów, wasza wysoko
�s�c. To drogie dziecko chciało dowiedzie�c si�e wszystkiego o waszych krewnych,
82

ksi�e�zno.
Ale�z. . . mamo! j�ekn�eła przera�zona Aurora. Theresa popatrzyła na ni � a
z niedowierzaniem.
Tak, takgruchała j�edza.Pytała, kto dziedziczy po waszej wysoko�sci.
Nie ma pani bezpo�srednich spadkobierców, inaczej ni�z ja, matka czterech synów
i trzech córek, niemile to wspominam, bo to, do czego trzeba si�e zmusza�c, by
wywi � aza�c si�e z obowi � azków podtrzymania rodu. . . Ale nie wszystkie kobiety s � a
równie ofiarne, mam wi�ec pełne zrozumienie dla. . . Ale pani, ksi�e�zno, ma siostr�e,
Konstancj�e, prawda?
Owszem odparła Theresa z rezerw � a. Cho�c nie bardzo rozumiem, co
ona ma z tym wspólnego.
To wła�snie j � a wystawił do wiatru przyszły mał�zonek, prawda? Tak, tak, co
za smutna historia! A pani brat, Leopold, czy�z nie jest. . . troch�e upo�sledzony?
Ale�z nie, ma tylko słaby wzrok. Doprawdy uwa�zam, �ze. . .
Aurora chciała tak�ze wiedzie�c, czy to prawda, �ze Otto, wuj waszej wysoko
�sci, brat jej matki, nie jest w stanie wypełnia�c swych mał�ze�nskich obowi � azków.
Ale�z, mamo, nigdy przecie�z nie pytałam. . .
A z kolei pani kuzynk�e, Mari�e Józef�e, przyłapano na gor � acym uczynku z jej
kuzynem, w dodatku w skrzydle dla słu�zby.
Aurora zacz�eła płaka�c. Lizuska szepn�eła co�s swej pani do ucha, oczy dziewczyny
zabłysły zło�sliwo�sci � a.
Och, tak, rzeczywi�scie, zapomniałam o tym kiwn�eła głow � a stara j�edza.
Ojciec sprawił Marii Józefie lanie na goł � a skór�e i wyrzucił j � a z Hofburga.
Bardzo stosowna reakcja. Uwiodła biednego chłopaka, młodszego o dwa lata. . .
Oboje byli doro�sli surowo odrzekła Theresa.
Przera�zaj � aca matrona udawała, �ze nie słyszy.
Nie b�ed�e te�z wspomina�c, czego dopu�sciła si�e babka waszej wysoko�sci.
I ona poniosła sprawiedliw � a kar�e. Umarła!
Rzeczywi�scie, w wieku siedemdziesi�eciu czterech latmrukn�eła Theresa
za�zenowana. Odwróciła twarz, nie mog � ac znie�s�c takiej zło�sliwo�sci.
Thereso, zapewniam ci�e. . . szepn�eła zrozpaczona Aurora.
Wiem, nie musisz nic mówi�c odszepn�eła ksi�e�zna.
Wdowa grzmiała dalej:
Tak wi�ec nawet w najlepszych rodzinach wiele jest zgnilizny. Ja osobi�scie
zawsze wysoko nosiłam sztandar, mog�e przysi � ac z r�ek � a na sercu.
Przechyliła si�e na bok i wydała z siebie nieprzyjemny naturalny d�zwi�ek,
�swiadcz � acy o tym, �ze zabiegi medyczne nie bardzo zaradziły dolegliwo�sciom.
Ale wasza wysoko�s�c interesowała si�e naszym dworem tu w Christianii. Przedstawia
on dla nas najwy�zsz � a warto�s�c i bardzo nie chciałyby�smy si�e z nim rozstawa�c.
Ale je�sli ustalimy jak � a�s rozs � adn � a cen�e, by�c mo�ze dojdziemy do porozumienia. . .

Rozdział 12
Móri powzi � ał niezłomn � a decyzj�e. Postanowił jeszcze raz zwróci�c si�e z pro�sb
� a o pomoc do swych niewidzialnych towarzyszy. Musiał si�e dowiedzie�c, w jaki
sposób prastare zamczysko Tiersteingram ł � aczy si�e z ba�sni � a o morzu, które nie
istnieje, morzu z epoki jeszcze dawniejszej ni�z zamek.
I co wa�zniejsze: chciał te�z ustali�c, co wła�sciwie wydarzyło si�e w Tiersteingram
za czasów dwóch niemieckich czarnoksi�e�zników.
Ale jak tego dokona�c?
Mo�ze duchy udziel � a mu odpowiedzi? Mo�ze który�s z nich był tam wówczas?
To jednak mało prawdopodobne.
Dzie�n chylił si�e ju�z ku zachodowi. Po kolacji na dworze zapanował spokój.
Tak, powrócili do dworku Aurory, doszli bowiem do porozumienia ze star � a j�edz � a.
Za�z � adała wprawdzie za dwór horrendalnej ceny; gdy usłyszała, �ze Habsbur�zanka
zainteresowana jest kupnem posiadło�sci, chciwo�s�c wzi�eła w niej gór�e nad rozumem.
Theresa nie mogła przysta�c na tak jawne oszustwo, stan�eło wi�ec na tym, �ze
wynaj�eli dwór na czas nieokre�slony. Wydawało si�e, �ze ksi�e�zna snuje jakie�s inne
plany zwi � azane z córk � a, na razie jednak ten dom musiał im wystarczy�c.
Aurora wytłumaczyła si�e przed matk � a konieczno�sci � a zaopiekowania si�e nowymi
lokatorami. Stara j�edza natychmiast dostała ataku bole�sci i z j�ekiem zawodziła,
błagaj � ac, by Aurora nie opuszczała umieraj � acej rodzicielki.
Tym razem jednak córka pokazała, na co j � a sta�c. Posłała po nadwornego medyka
i oddała rozgniewan � a staruch�e pod opiek�e Lizuski. Matka zdumiewaj � aco
szybko doszła do siebie, zd � a�zyła jeszcze obrzuci�c przekle�nstwami wychodz � ac � a
córk�e.
Bo Aurora po prostu wyszła.
Towarzysz � ace jej przyjaciółki zrozumiały, �ze oto s � a �swiadkami niesłychanego
wydarzenia. Ale to wła�snie ich obecno�s�c dodała Aurorze odwagi.
Przybywszy na dwór dała upust swej długo tłumionej energii. Zatrudniła słu�zb
�e dla go�sci, sprowadziła �zywno�s�c i przyzwoit � a po�sciel, zjadła nawet razem z nimi
kolacj�e.
Theresa i jej wierna pokojówka równie�z przyjechały, có�z bowiem miały po-
84

cz � a�c na Akershus? Nocowa�c tam, gdzie ustawiono trumn�e?
Móri po wieczornym posiłku wyszedł na dziedziniec. Pragn � ał zosta�c sam ze
swymi my�slami. Czy powa�zy si�e jeszcze raz kłopota�c swych towarzyszy?
Uznał jednak to za konieczne.
Równie�z tego wieczoru wiał do�s�c silny wiatr. Ci�e�zkie od chmur niebo zawisło
nad ziemi � a, lecz ostry �zółty pas pod nimi, tu�z nad horyzontem, wskazywał, gdzie
zaszło sło�nce.
Czuło si�e chłód, ale Móri nie mógł przecie�z wezwa�c duchów do domu. Dok � ad
wi�ec i�s�c? Do lasu? Za daleko. Na pola? Tam b�edzie zbyt widoczny. Nie zrobiło
si�e jeszcze dostatecznie ciemno.
Naraz drgn � ał. Kto�s szedł przez dziedziniec, osobie towarzyszył rado�snie merdaj
� acy ogonem pies.
Tiril! Co ty tu robisz, gdzie�s była?
Có�z, jak to powiedzie�c. . . A jakie zwykle miejsce si�e odwiedza tu�z przed
poło�zeniem si�e do łó�zka? O czym�s takim jak nocniki nie pomy�slano w naszym
nowym domu.
U�smiechn � ał si�e, głaszcz � ac Nera.
Szczerze mówi � ac, nie znosz�e tego wyznała Tiril. Lodowate wichry
owiewaj � a człowieka od spodu, ciemno, strach. Dlaczego nikt jeszcze nie wymy�slił
jakiego�s zacisznego, przyjemnego k � atka pod dachem?
W wielkich zamkach ju�z s � a takie przybytki.
Owszem, male�nkie przybudówki przy królewskich sypialniach, a potem to
spada z wysoko�sci. . . Wolałabym tamt�edy nie przechodzi�c. Wrócisz ze mn � a do
domu?
Nie, mam jeszcze co�s do załatwienia.
Zatrzymała si�e.
Co takiego, Móri? Wydajesz si�e nieobecny duchem.
Westchn � ał.
Musz�e znów zwróci�c si�e do mych stra�zników. Pragn�e dowiedzie�c si�e czego
�s wi�ecej o Tiersteingram. Mo�ze który�s z nich znał zamczysko za �zycia?
Chc�e przy tym by�c.
Co ty mówisz!
Czy�z nie znam ich równie dobrze jak ty? Czy nie zaprzyja�zniłam si�e ze
Zwierz�eciem? Z Nidhoggiem? I z dawnymi czarnoksi�e�znikami? Gdzie si�e z nimi
spotkasz?
Tego wła�snie jeszcze nie wiem, próbuj�e ustali�c. Na razie nie znalazłem
odpowiedniego miejsca.
Rozejrzała si�e dokoła.
Zimno mi, ale do domu wróci�c nie mo�zemy, zarówno w głównym budynku,
jak i w bocznych skrzydłach s � a ludzie. Za to stodoła jest pusta. A mo�ze na stryszku
na siano?
85

Móri zamy�slił si�e, powiódł wzrokiem ku imponuj � acym wierzejom.
Hm, stryszek na sianopowtórzył cicho.Tam nikt nie przyjdzie. Byle
tylko drzwi nie zaskrzypiały.
Jako�s si�e prze�slizgniemy u�smiechn�eła si�e Tiril.
Przecie�z ty nie mo�zesz w tym uczestniczy�c, chciał zaprotestowa�c. Milczał jednak.
Poznał ju�z Tiril i wiedział, �ze za nic nie pu�sci go samego. Tak czy inaczej
postarałaby si�e z ukrycia obserwowa�c jego poczynania.
Uległ jej zatem, i m � adrze zrobił.
Kiedy szli do okazałej stodoły, dziewczyna zadr�zała z zimna, obj � ał j � a wi�ec
za ramiona i okrył peleryn � a. Przytuliła si�e jeszcze mocniej. Nero co�s wytropił
i p�edem ruszył przed siebie.
Prawie nie mieli�smy czasu, �zeby by�c razem, Móri i ja, pomy�slała Tiril. Ale
coraz mocniej przywi � azujemy si�e do siebie. W�sród wszystkich tych dramatycznych
wydarze�n nauczyli�smy si�e porozumiewa�c wzrokiem, czujemy, �ze jeste�smy
przyjaciółmi.
Lubisz moj � a matk�e?
Bardzoodparł.A ty?
Och, tak! Tylko nie zd � a�zyłam jeszcze oswoi�c si�e z my�sl � a, �ze j � a odnalazłam.
Oto prawdziwa matka pada nagle człowiekowi w ramiona i wszystko staje si�e
jednym wielkim chaosem. Ale mogło przecie�z by�c znacznie gorzej.
Oczywi�scie. Rozumiem jednak twój dystans. Mimo wszystko porzuciła ci�e,
pozostawiła swemu losowi.
Ju�z jej wybaczyłam pr�edko zapewniła go Tiril. Słyszałe�s wszak, jak
Lizuska i ta stara j�edza mieszały z błotem "grzeszne" kobiety. Młodej dziewczynie
trudno było stawi�c temu czoło.
Zamieniłbym par�e słów z twoim ojcempowiedział Móri nie kryj � ac gniewu.
. . Ale m�e�zczyznom podobne historie zawsze uchodz � a na sucho. Wybacza
si�e im, wr�ecz twierdzi, �ze uwiedzenie dziewczyny przydaje im m�esko�sci. Kobiety
natomiast karane s � a przez prawo i ko�sciół.
Udało im si�e otworzy�c ci�e�zkie wrota bez zb�ednego hałasu. Z podestu stodoły
posiadło�s�c prezentowała si�e majestatycznie. Wiatr szumiał w rosn � acych wzdłu�z
miedzy zaro�slach olszyny i w podwórzowym drzewie brzozie o kilku pniach.
Zdumieli si�e, jak dobrze utrzymany jest dwór, ani w pode�scie, ani w �scianach
stodoły nie było spróchniałych desek.
Weszli do �srodka i zagł�ebili si�e w ciemno�s�c.
Jestem sam na sam z Mórim na stryszku do siana, zachichotała w duchu Tiril.
Musiała przyzna�c, �ze ju�z na sam � a t�e my�sl jej ciało ogarn�eło rozkoszne dr�zenie.
Móri jednak zdawał si�e wcale tego nie zauwa�za�c. Ostro�znie prowadził j � a po nierównej
podłodze strychu. Tu i ówdzie le�zały jeszcze k�epki suchej trawy, szele�sciły
cicho, kiedy po nich st � apali. Wiedzieli, �ze gdzie�s musi by�c otwór, którym zrzucano
siano na dół, i kiedy go odszukali, mogli bezpiecznie i�s�c dalej, a�z wreszcie
86

stan�eli pod jedynym okienkiem w dachu. Nero znikn � ał w mroku.
Przez �swietlik s � aczyło si�e do �srodka słabe jesienne �swiatło. Tiril widziała zarys
sylwetki Móriego, znów poczuła, �ze darzy go bezgraniczn � a miło�sci � a. Ale on
my�slał tylko o czekaj � acym go zadaniuwezwaniu duchów.
Przecie�z one s � a z nami przez cały czasszepn�eła Tiril.
Ale musz � a si�e pokaza�c nie tylko jako cienie. Chc�e z nimi porozmawia�c.
Ten profil, który rysuje si�e na tle �sciany, akurat tak pada �swiatło. Czyste, wr�ecz
delikatne linie, usta, które mogłyby by�c ustami młodziutkiego chłopca, ale przeczy
temu czoło i ostry zarys nosa. Czarne k�edziory, kaptur skrywa kształt głowy,
peleryna otula ciało. . .
Jaki�z on tajemniczy, niesamowity!
I ani odrobin�e nie zainteresowany moj � a obecno�sci � a.
Co on robi? Wyci � aga r�ece, spodem dłoni zwraca je w gór�e. Wzywa swych
towarzyszy.
Kocham go, lecz nie wolno mi tego okaza�c. A ostatnio stał si�e taki dziwny,
pełen rezerwy. Jakbym ju�z go nie obchodziła. A mo�ze co innego stan�eło na przeszkodzie?
Tiril nie rozumiała, �ze w ci � agu ostatniej doby ona sama stała si�e kim�s innym.
Fakt, �ze pochodzi z ksi � a�z�ecego rodu, nie miał dla niej �zadnego znaczenia, w ogóle
si�e nad tym nie zastanawiała.
Móri jednak �swiadom był zaszłej zmiany. To ona nagle si�e od niego oddaliła,
nie odwrotnie, cho�c nie zdawała sobie z tego sprawy. Teraz była jedn � a z pot�e�znego
rodu Habsburgów. Trudno pozosta�c oboj�etnym wobec dynastii, która wydała
czternastu cesarzy i inne wielkie osobisto�sci. . .
Tiril nie zdawała sobie z tego wszystkiego sprawy. Uwa�zała si�e za pozamał-
�ze�nskie dziecko z Bergen, zbł � akan � a istot�e, która ma wspaniałych przyjaciół, a teraz
jeszcze matk�e, �zyczliw � a jej, lecz wci � a�z obc � a.
Nagle poderwała si�e słysz � ac, �ze wokół niej co�s si�e dzieje.
Miała wra�zenie, �ze porywa j � a wir powietrzny. Ale powiew wichru nie był zimny,
nie unosił jej te�z z miejsca. Wiatr po prostu wirował wokół niej i Móriego.
Wyci � agn�eła r�ek�e w poszukiwaniu jego dłoni, lecz czarnoksi�e�znik nie miał dla niej
czasu, ramiona wci � a�z wznosił w gór�e i wzywał kogo�s, teraz ju�z na głos.
Wzywał swych niewidzialnych towarzyszy, prosz � ac, by pomogli dowiedzie�c
si�e czego�s o minionych czasach, o zamczysku zwanym Tiersteingram albo Tistelgorm.
Móri nie znał ba�sni o zamku, wiedział jedynie, �ze wi � a�ze si�e ona z opowie-
�sci � a o morzu, które nie istnieje, i �ze wokół Tiersteingram mieszkali kiedy�s ludzie,
którzy upro�scili nazw�e zamczyska na Tistelgorm.
Czy kto�s z jego niewidzialnych towarzyszy, których przywiódł z otchłani, był
w owych czasach w le�snych ost�epach Tiveden?
Zapadła głucha cisza. Tiril. i Móri czekali. Islandczyk wolno opu�scił r�ece, Tiril
po�spiesznie uj�eła jego dło�n.
87

Nie powinna�s przy tym by�c mrukn � ał.
Ale�z ja chc�eodszepn�eła.
Wła�sciwie jednak nie była do ko�nca przekonana, bo nagle ziemia zatrz�esła si�e
pod jej stopami i rozległ si�e gł�eboki huk, który jakby, o dziwo, dochodził z wn�etrza
jej ciała. Jak gdyby potrz � asn�eła ni � a potworna siła, która chciała rozerwa�c j � a na
strz�epy.
� Sciskała Móriego za r�ek�e, przygarn � ał j � a mocno do siebie. Byli oto dwojgiem
marnych ludzi zapuszczaj � acych si�e do �swiata, którego nikt nie znał.
Nero, przypomniało si�e Tiril. Gdzie Nero?
Wiedziała jednak, �ze na psa nie działa nigdy obecno�s�c niewidzialnych towarzyszy
Móriego. Prawdopodobnie oni sami starali si�e go przed tym uchroni�c.
Zapanował spokój.
Móri z rodu islandzkich czarnoksi�e�zników!rozległ si�e głos, który echem
odbił si�e od �scian pustej stodoły. Jeste�smy tutaj!
Tiril dostrzegła ich postacie. Trzymali si�e z daleka od n�edznego pasma �swiatła
wpadaj � acego przez otwór w dachu, ale ich sylwetki wyra�znie rysowały si�e
w ciemno�sci. Widziała jak � a�s nisk � a istot�e, która z pewno�sci � a nie była Nerem, i kogo
�s, kto si�e nad nimi pochylał.
Słyszeli�scie moje pytanie powiedział Móri. Czy potraficie mi pomóc?
Mo�ze kto�s z was �zył w tym samym czasie co niemieccy czarnoksi�e�znicy
z Tiersteingram?
Nie, �zaden z nas nie był im współczesnyodrzekł czarnoksi�e�znik z Hiszpanii,
Nauczyciel.
Nadzieje si�e rozwiały. Jak wobec tego zdołaj � a. . .
Dlaczego nie miałby�s sam tego zbada�c? zagadn � ał kto�s wesoło.
Tiril poczuła, �ze Móri drgn � ał.
Co macie na my�sli? spytał niepewnie.
Sam udaj si�e w to miejsce i w tamten czas!
Nie wierz�e w podró�ze w czasie.
Nauczyciel westchn � ał ci�e�zko.
Czy�z nie mógł nam si�e trafi�c bardziej ch�etny do współpracy i obdarzony
wi�eksz � a fantazj � a człowiek, kiedy ju�z zmuszono nas do powrotu na ziemi�e? Czy
musimy słu�zy�c ponuremu, nudnemu uparciuchowi?
Takich uwag Móri nie mógł pu�sci�c mimo uszu, zwłaszcza w obecno�sci Tiril.
Nauczyciel najwidoczniej na to liczył.
Nie powiedziałem, �ze si�e boj�erzekł przygn�ebiony.Tylko �ze w to nie
wierz�e.
Na chwil�e zapadła cisza, po czym znów rozległ si�e głos Nauczyciela:
To znaczy, �ze nie uwierzyłe�s tak�ze w to, co ci powiedzieli�smy przed kilkoma
dniami, licz � ac według ludzkiej rachuby czasu? W nasz � a obietnic�e, �ze nie po-
88

ci � agniesz swej ukochanej w otchła�n �smierci, je�sli pojmiesz j � a za mał�zonk�e i zbli-
�zysz si�e do niej?
I Móriemu, i Tiril zaparło dech w piersiach. Dziewczyna była zaskoczona, on
ura�zony.
O tym nie wolno wam mówi�c. Nie miałem jeszcze czasu, by porozmawia�c
o tym z Tiril.
Czasu miałe�s do�s�c.
Nie. Poza tym ona znalazła si�e teraz poza moim zasi�egiem.
Wcale nie energicznie zaprotestowała Tiril.
Sam słyszysz roze�smiał si�e Nauczyciel. Wyczuli, �ze i pozostali si�e
u�smiechaj � a.To ty jeste�s niezdecydowany, nie ona.
Tiril stała si�e teraz kobiet � a wysokiego rodu.
To zwykle nie stanowi przeszkody dla m�e�zczyzn pragn � acych osi � agn � a�c swój
cel. Ani te�z dla owych wysoko urodzonych kobiet. Je�sli jednak upierasz si�e, by
zupełnie niepotrzebnie kroczy�c w � ask � a i kr�et � a �scie�zk � a cnoty, to pomów z jej matk � a.
Radz�e ci jednak si�e pospieszy�c, bo dziewczyna płonie, i ty, i my dobrze o tym
wiemy.
Tiril uznała, �ze rozmowa staje si�e do�s�c kr�epuj � aca. Wtr � aciła wi�ec pytanie:
W jaki sposób dostaniemy si�e w epok�e Tiersteingram? Jako niewidzialni
obserwatorzy, czy te�z naprawd�e wł � aczymy si�e w tamten czas?
To niemo�zliwe, bo zmieniliby�scie bieg historii.Waszym jedynym zadaniem
b�edzie obserwowa�c i uczy�c si�e.
Czy takie przedsi�ewzi�ecie jest tego warte?
Chyba tak. Pami�etajcie jednak, �ze macie do czynienia z pot�e�znymi mocami!
Chodzi o t�e sił�e, która sprowadzi mnie tu z powrotem?spytał Móri.
Nie.
A ty co masz na my�sli, mówi � ac "sprowadzi mnie z powrotem"?wtr � aciła
Tiril. Chcesz mnie tam zostawi�c?
Nie. Nie zamierzam ci�e tam zabiera�c.
Zanim zd � a�zyła otworzy�c usta, by si�e broni�c, inny z towarzyszy Móriego odezwał
si�e chrapliwym głosem, po ciemku nie zorientowała si�e, który to z nich.
Zabierz ze sob � a swoj � a kobiet�e, Móri z rodu czarnoksi�e�zników! Ona pozostaje
pod nasz � a ochron � a, nie mo�zesz ci � agle usuwa�c jej na bok. Nigdy jeszcze nie
wypróbowałe�s jej mo�zliwo�sci.
Teraz Tiril ju�z wiedziała, �ze to mówi Nidhogg. Był jej wiernym przyjacielem
od czasu, kiedy powitała go z wielkim szacunkiem i usiłowała pocz�estowa�c
własnym skromnym po�zywieniem.
Miała pewno�s�c, �ze b�edzie bezpieczna.
Jeszcze kto�s wł � aczył si�e do rozmowy.
Móri, pokochałe�s Tiril, bo jest wyj � atkow � a dziewczyn � a, prawda?
89

Tak.
Ale na czym polega jej wyj � atkowo�s�c?
Hmm.. . tego nie wiem.
Bo nigdy nie starałe�s si�e sprawdzi�c. Wypróbuj teraz jej sił�e! Zabierz j � a
w podró�z przez epoki, by�c mo�ze oka�ze si�e, �ze posłu�zy ci wsparciem i pomoc � a!
Przez cały czas b�ed�e si�e niepokoił o jej bezpiecze�nstwo.
To całkiem zb�edne zniecierpliwił si�e Nauczyciel. B�edziecie tylko
obserwatorami.
A ta moc, o której mówili�scie, panie?
Rzeczywi�scie jest pot�e�zna.
Ale wy pozostaniecie przy nas przez cały czas? pr�edko spytała Tiril.
Owszem, je�sli sobie tego �zyczycie.
Bez was sobie nie poradzimy u�smiechn�eła si�e dziewczyna.
Ty te�z tak uwa�zasz, Móri?
Oczywi�scieodparł.
Poczuł, �ze przestaje panowa�c nad sytuacj � a. W gł�ebi ducha podziwiał odwag�e
Tiril. Nie zdawał sobie sprawy, �ze podczas gdy on odnosił si�e do swych towarzyszy
z lekko agresywnym dystansem, ona rozmawiała z nimi �zyczliwie i naturalnie.
Musimy jednak wiedzie�c, w jaki czas i w jakie miejsce was przenie�s�c.
Miejsce okre�sli�c nietrudno, wiecie ju�z, o co mi chodziodrzekł Móri.
A czas? Jak s � adzisz, Tiril?
Dziewczyna zawahała si�e.
Czy nie doszli�smy do wniosku, �ze Tiersteingram zbudowano w jedenastym
wieku?
To bardzo nieprecyzyjne wtr � acił który�s z duchów. Irytuj � ace było, �ze
w ciemno�sci nie mogli si�e zorientowa�c, z kim rozmawiaj � a. Musimy zna�c rok,
dzie�n i godzin�e.
Mo�ze rok tysi � ac pi�e�cdziesi � aty? zaproponowała Tiril.
Dobrze. Dwudziesty lipca roku tysi � ac pi�e�cdziesi � ategozdecydował Móri.
Lato, wtedy jest najprzyjemniej. I na pewno w południe.
Wszyscy u�smiechn�eli si�e ze zrozumieniem.
Co b�edzie, je�sli trafimy w niewła�sciwy okres? dopytywała si�e Tiril.
Przeniesiemy si�e troch�e w przód. To �zadna sztuka. A�z w ko�ncu natrafimy
na odpowiedni moment.
A jak wrócimy?zainteresował si�e Móri.
Podró�ze w czasie mo�zna odbywa�c na wiele ró�znych sposobów odparł
najprawdopodobniej duch opieku�nczy Móriego, jego ojciec, Hraundrangi-
Móri.Zwykle podró�zuje si�e przy wykorzystaniu siły my�sli.Wy dwoje jeste�scie
uprzywilejowani, bo znacie nas. Mogliby�smy przenie�s�c was tam ciele�snie, namacalnie,
s � adz�e jednak, �ze to byłoby dla was zbyt silnym prze�zyciem. Pozostaniemy
wi�ec raczej przy podró�zowaniu my�sl � a. To pot�e�zniejsze ni�z si�e wam wydaje.
90

Pozostałe duchy mrucz � ac przyznały mu racj�e. Który�s powiedział:
Pilnujcie si�e jednak, by nie ingerowa�c w to, co zobaczycie! B�edziecie tylko
i wył � acznie obserwatorami, pami�etajcie o tym. Inaczej mo�zecie spowodowa�c
katastrof�e.
Ale przeniesiemy si�e w przeszło�s�c jedynie my�sl � a?
Jak ju�z mówili�smy, siła my�sli jest niezwykle pot�e�zna, tylko ludzie dotychczas
nie odkryli tego faktu.
Tiril wyobraziła sobie, jak wmieszaj � a si�e w jakie�s minione wydarzenia. Na
przykład zmieni � a co�s, co dopiero w przyszło�sci ludzie naucz � a si�e robi�c lepiej.
I zniszcz � a przy tym wszystko na ziemi, bo jeden element oka�ze si�e niewła�sciwy.
Jak chora komórka w ciele. Uroczy�scie obiecała, �ze nic nie zrobi � a, ani nie pomog
� a, ani nie zaszkodz � a.
Co wi�ec teraz mamy czyni�c? spytał Móri.
Tiril wtr � aciła si�e przestraszona:
A co z Nerem?
On poczeka tutaj odparł chyba Duch Zgasłych Nadziei.
Nie mo�ze przecie�z tak długo by�c zamkni�ety na stryszku na siano!
Kochana Tiril! roze�smiał si�e który�s z najpot�e�zniejszych. Nie zabawicie
w podró�zy dłu�zej, ni�z trwa zwykła psia drzemka. W dodatku wasze ciała
zostan � a tutaj. Nero nie zd � a�zy za wami zat�eskni�c.
Dziewczyna odetchn�eła z ulg � a, cho�c po prawdzie niewiele z tego wszystkiego
zrozumiała.
Podró�z nie potrwa długo. Do zamczyska w Tiveden nie jest wszak daleko,
poza tym, wierzcie mi, my�sli poruszaj � a si�e szybko.
Wspaniale nareszcie móc si�e wykaza�c o�swiadczył, czyj�s wesoły głos.
Przy całym szacunku dla twej osoby, Móri, musz�e przyzna�c, �ze słu�zba u ciebie
była nieco nudna.
Wiem rzekł, zaciskaj � ac szcz�eki. Nie omieszkali�scie wypomnie�c mi
tego ju�z wcze�sniej.
Duchy nakazały, by usiedli oparci plecami o �scian�e. Z jakiego�s powodu, którego
Tiril nie mogła poj � a�c, odsun�eły Nera, kiedy chciała przytuli�c go do siebie.
Móri wzi � ał j � a za r�ek�e, bardzo j � a to ucieszyło. Na polecenie duchów zamkn�eli
oczy. Mieli teraz czeka�c.
Z pocz � atku nic si�e nie działo. A potem rozległ si�e d�zwi�ek dobrze ju�z znany:
gł�eboki huk, któremu towarzyszyły gwałtowne wstrz � asy, jak gdyby ziemia dr�zała.
Wszystko wokół zacz�eło wirowa�c coraz szybciej, a�z Tiril zakr�eciło si�e w głowie,
jednak, o dziwo, było to do�s�c przyjemne uczucie.
Potem zacz�eły napływa�c inne wra�zenia.
Najpierw wydawało im si�e, �ze spadaj � a przez otwór w podłodze stryszku.
Zabijemy si�e, pomy�slała Tiril.
91

Nie rozbili si�e jednak o klepisko, spadali wci � a�z ni�zej i ni�zej, dookoła rozbrzmiewało
wycie duchów, które prawdopodobnie im towarzyszyły.
Móri u�scisn � ał dziewczyn�e za r�ek�e.
Ju�z kiedy�s prze�zywałem podró�z pod ziemi�e. To nie jest niebezpieczne.
Nie boj�e si�e.
A wi�ec do�swiadczali tego samego! Owszem, spodziewali si�e tego, ale było to
mimo wszystko do�s�c dziwne. Tiril czuła, jak przedzieraj � a si�e przez jak � a�s mi�ekk � a
materi�e, stawiaj � ac � a pewien opór, lecz do pokonania. Zapach natomiast nie był
przyjemny. Zapach ziemi i �smierci?
Otworzyła oczy. Prawdopodobnie nie powinna tego w ogóle robi�c i zaraz po-
�załowała, nie potrafiła jednak zapanowa�c nad ciekawo�sci � a. Musiała si�e dowiedzie
�c, jak to wszystko si�e odbywa. . .
Słabe niebieskawe �swiatełko umo�zliwiło jej widzenie.
Dech zaparło jej w piersiach. Zrozumiała, �ze widok ten nie był przeznaczony
dla ludzkich oczu, ale zerkn � awszy na Móriego upewniła si�e, �ze i on si�e rozgl � ada.
Sami poniesiecie konsekwencje ostrzegł jaki�s cierpki głos tu�z obok.
Mkn�eli ukosem w dół, przez stulecia cywilizacji. Mijali cmentarze, ale i dawne
kultury. Im gł�ebiej si�e znajdowali, tym coraz dawniejsze widzieli pokolenia;
nie archeologiczne pokłady �sladów przez nie pozostawionych, glin�e, skorupy, odpadki
kuchenne, lecz całe �srodowisko, jakim kiedy�s �zyli ludzie. Zmieniały si�e
ubiory, twarze, historia. . .
Zrozumieli, �ze podró�z w dół musi odbywa�c si�e niesko�nczenie powoli, a zarazem
z szybko�sci � a błyskawicy. Byli w stanie wczu�c si�e w mijane okresy, w ko�ncu
czas przestał istnie�c, znale�zli si�e w bezczasowej pró�zni.
Straszna to była podró�z, przekraczaj � aca granice wyznaczone przez rozum. Na
ich oczach gin�eli ludzie i zwierz�eta, a oni nie mogli temu zapobiec, przedzierali
si�e przez cmentarze, pokłady zmarłych w ró�znych stopniach rozkładu, zagl � adali
do lochów, w których skaza�ncy sp�edzali lata czekaj � ac na �smier�c w samotno�sci,
gdzie najbardziej dokuczała im pewno�s�c, �ze nikt si�e ju�z o nich nie zatroszczy, nie
zapyta o nich nigdy wi�ecej.
Tiril nie umiała si�e z tym pogodzi�c.
Nagle si�e zatrzymali.
Rok tysi � ac pi�e�cdziesi � aty oznajmił Nauczyciel.
Tiril i Móri rozejrzeli si�e dokoła. Znale�zli si�e w�sród prymitywnych domostw,
ludzie zajmowali si�e codziennymi obowi � azkami, �zycie toczyło si�e przede wszystkim
pod gołym niebem. Ujrzeli sporo kobiet, z kilku otwartych palenisk unosił
si�e gryz � acy dym, słycha�c było płacz dzieci.
To jest przera�zaj � aco rzeczywiste, pomy�slała Tiril. Ale pewnie, tak jak powiedzieli
towarzysze Móriego, siła my�sli potrafi dokona�c prawdziwych cudów.
Nie mogła si�e dłu�zej zastanawia�c, bo teraz, trafiwszy we wła�sciwy rok, zacz�eli
si�e szybko przemieszcza�c na wschód, nieustannie poruszaj � ac si�e po roku tysi � ac
92

pi�e�cdziesi � atym według ich rachuby czasu. W oszałamiaj � acym tempie mijali wioski
podobne do tej, któr � a ujrzeli najpierw, pola, lasy i jeziora.
To jest jak sen, uznała Tiril. Ale bardzo szczególny, �zywy sen.
Wokół niej rozlegało si�e wycie wiatru, ogłuszaj � ace przy takim p�edzie, lecz
i głosy wydawane przez istoty, które mkn�eły za nimi. Przeci � agły ryk rozbrzmiewał
w uszach dziewczyny, przez moment zobaczyła obok blade oblicze Nidhogga,
które jednak zaraz znikn�eło jej z oczu. Zwierz�e, ci�e�zko dysz � ac, biegło u jej boku,
czy�zby po to, by j � a chroni�c? A przed nimi gnała gromada niewidzialnych, którzy
w matowo bł�ekitnej po�swiacie zdawali si�e widzialni.
Pomy�slała o Nerze, osamotnionym na stryszku w stodole, ale przypomniała
sobie, �ze przecie�z ona i Móri siedz � a przy nim, oparci o �scian�e.
Nie czuła jednak, co si�e dzieje z jej ciałem, tak rzeczywisty był ten sen. Zrozumiała,
�ze to duchy maj � a wpływ na to, co roi jej si�e w głowie.
To tutajstwierdził Nauczyciel. Zwolnili.Jeste�smy w Tiveden, w krainie
Sveów. St � ad b�edziemy si�e przesuwa�c przez pokłady ziemi.
Chocia�z wiedzieli, �ze skorupa ziemska przez ostatnie siedem stuleci nie pogrubiała
wi�ecej ni�z o par�e cali, droga w gór�e wydała im si�e niezwykle długa,
ogl � adali bowiem wszystkie po kolei pokolenia.
U�scisk dłoni Móriego dawał poczucie bezpiecze�nstwa. Islandczyk wyprawił
si�e ju�z kiedy�s w podobn � a podró�z, był silny i dumny, cieszyła si�e, �ze mo�ze mu
zaufa�c.
Ujrzeli wreszcie �swiatło dzienne. Znale�zli si�e w�sród olbrzymich skał, przera-
�zone blade sło�nce schowało si�e za cienkim welonem chmur, panowała niczym nie
zm � acona cisza.
To Tistelgorm szepn�eła Tiril. Poznaj�e skały otaczaj � ace zamczysko.
Tak potwierdził Móri. Ale zamku jeszcze nie wzniesiono.
A wi�ec za wcze�snie podsumował Nauczyciel. Trzeba jednak przyzna
�c, �ze to doprawdy doskonałe miejsce na ukrycie takiej budowli.
Było tu oczywi�scie znacznie ja�sniej ni�z w stodole, któr � a zostawili w jak�ze,
zdawałoby si�e, odległej tera�zniejszo�sci. Tiril jednak, cho�c by�c mo�ze powinna, nie
miała poczucia nierzeczywisto�sci. Znała wszak wszystkich, którzy im towarzyszyli.
Był w�sród nich Nidhogg, trupio blady, o straszliwych długich z�ebach. Nauczyciel,
olbrzymi czarnoksi�e�znik rodem z Hiszpanii, z potworn � a, ci�e�zk � a głow � a.
Zwierz�e. . . Tiril ku swej rado�sci spostrzegła, �ze przypominaj � aca wilka istota ma
si�e o wiele lepiej, ni�z kiedy widziała j � a po raz pierwszy. Zwierz�e ufnie patrzyło na
ni � a oczami, które nie wydawały si�e ju�z o�slepione cierpieniem, skóra nie była tak
poszarpana, a wielkie łapy troch�e si�e wygoiły. Tiril zdawała sobie spraw�e, �ze to
jej stosunek do biednego stworzenia, jej współczucie pomogło mu osi � agn � a�c bardziej
zno�sny byt w �swiecie cieni. Pochyliła si�e i pogłaskała kudłaty łeb, a Zwierz�e
otarło si�e o jej nogi.
93

Towarzyszył im tak�ze ten, który chyba najbardziej j � a przera�zał, Duch Utraconych
Nadziei. Wiedziała, �ze pi�ekny niegdy�s m�e�zczyzna, nadzieja we własnej
osobie, przeobraził si�e z winy ludzi. Tym razem wyczuwała tak�ze przykr � a obecno
�s�c Pustki. Panie wody i powietrza u�smiechały si�e do niej, jakby dodaj � ac jej
otuchy.
Hraundrangi-Móri stał za swym synem, gotów go broni�c. Kobieta-duch opieku
�nczy Móriego tak�ze była z nimi, cho�c trzymała si�e raczej z boku, jakby ju�z
przestała interesowa�c si�e swym podopiecznym.
Nie, nie wolno jej tego robi�c, pomy�slała przestraszona Tiril.
Musimy przemie�sci�c si�e w czasie do przodu stwierdził Nauczyciel.
Ale jak daleko?
Zamku nie zbudowano w jeden dzie�n po chwili namysłu odparł Móri.
Mo�ze spróbujemy znale�z�c si�e w tym samym dniu, dwudziestym lipca, tylko
w roku tysi � ac setnym?
Niech tak b�edzieskin � ał głow � a Nauczyciel.Ale przenie�smy si�e najpierw
na skały, stoimy akurat w tym miejscu, gdzie wkrótce wzniesiony zostanie zamek.
To by dopiero było, gdyby�smy nadziali si�e na przykład na jak � a�s wie�z�e
za�zartowała Tiril.
Wszyscy si�e u�smiechn�eli.
Jak dziwnie �zeglowa�c w powietrzu, wznosi�c si�e na wysokie skały! W jednej
chwili cała ich gromada znalazła si�e na szczycie i spogl � adała na zagł�ebienie
w ziemi, w którym miał stan � a�c zamek. Z góry roztaczał si�e tak�ze widok na ost�epy
Tiveden.
Nie były to jednak całkiem bezludne obszary. Mi�edzy drzewami Tiril dostrzegła
dachy chat.
Nauczyciel wyci � agn � ał r�ece, nakazuj � ac cisz�e i skupienie na sobie uwagi.
Dwudziestego lipca roku tysi � ac setnego powiedział.
Trwało to zaledwie moment i zaraz Tiril usłyszała nowe odgłosy. Na wszelki
wypadek złapała Móriego za r�ek�e.
Wyruszaj � ac w drog�e prosili, by u celu podró�zy towarzyszyło im �swiatło dnia.
Chcieli lepiej widzie�c, co si�e wokół nich znajduje. Wyra�znie teraz ujrzeli stare
zamczysko, które akurat w tej chwili wcale jeszcze starym me było.
Chodzili po nim ludzie. . .
Jeste�s, panie, pewny, �ze nas nie widz � a? szeptem spytała Tiril Nauczyciela.
Oczywi�scie! Mo�zesz woła�c i macha�c, ile tylko zapragniesz. Nie istniejesz.
Chyba �ze spróbujesz ingerowa�c w ich czas.
Obiecała, �ze tego nie zrobi.
Zamek nie wygl � adał na budowl�e szczególnie imponuj � ac � a, lecz trudno było tego
wymaga�c w tak ciasnym miejscu. Tiril przej�eta pokazała Móriemu, �ze dokoła
94

biegnie korytarz, ten sam, którego pozostało�sciami nie tak dawno temu szli. Wewn
�etrznego korytarza zobaczy�c si�e nie dało. Móri pokazał jej, �ze wej�scie w skale
było teraz znacznie wi�eksze, stały przed nim stra�ze.
Okoliczni wie�sniacy, pracuj � acy dla pana na zamku, sprawiali wra�zenie smutnych,
przygn�ebionych i udr�eczonych.
Nagle Tiril drgn�eła. Oto z zamku wyszedł zły hrabia von Tierstein, ten sam,
który gonił j � a przez las, dopóki Móri i stary Fin zakl�eciami nie zmusili jego upiora
do powrotu pod ziemi�e.
Towarzyszyła mu �zona, szwedzka ksi�e�zniczka. I ona nie wygl � adała na szcz�e-
�sliw � a ani zdrow � a.
Ale starego hrabiego, ojca pana na zamku, nigdzie nie widzieli.
Kobieta-duch opieku�nczy Móriego zwróciła im uwag�e na teren poza skałami.
Odwrócili si�e we wskazanym kierunku.
Ojej zdumiał si�e Nauczyciel. Co�s si�e tu dzieje.
Gł�eboka jama? z niedowierzaniem powiedział Móri. Kopi � a jaki�s
wielki dół w ziemi.
Na to wygl � ada u�smiechn�eła si�e opiekunka Móriego.
Kiedy my tu przybyli�smy, jamy nie byłooznajmiła Tiril.
Jeste�scie tego pewni?
Mog�e przysi � ac odparł Móri. Szli�smy wła�snie t�edy. Podło�ze było
nierówne, pełne zapadlin i wzgórków, rzeczywi�scie mo�zna sobie było wyobrazi�c,
�ze kto�s kiedy�s tu kopał, lecz dół zasypano.
Przygl � adali si�e pracy w lesie. Zatrudniono do niej wielu ludzi, z mozołem
przerzucali ziemi�e, a stra�ze z batami nie dawały im ani chwili wytchnienia.
Traktuj � a ich jak niewolników posmutniała Tiril. Czy naprawd�e nic
nie mo�zemy zrobi�c?
Nie!krótko odrzekł Nauczyciel. To zabronione.
Wiem, wiemmrukn�eła.Nie wolno zmienia�c biegu historii, bo nast � api
prawdziwy chaos. Przepraszam!
Nidhoggu odezwał si�e pot�e�zny czarnoksi�e�znik, Hiszpan o szerokich
barach i wielkiej głowie. Zejd�z na dół i sprawd�z, co chowaj � a na dnie!
Nidhogg zsun � ał si�e ze skały. Ujrzeli, jak znika w wykopanym dole.
Idzie hrabia! ostrzegła. Tiril ze strachem. Chyba nie wyrz � adzi Nidhoggowi
krzywdy?
Nie, nie, nikt nie zauwa�zy naszego przyjaciela. Nie mo�zna zobaczy�c my�sli.
Tiril uznała, �ze to bardzo �zywe my�sli, skoro potrafi � a si�e ze sob � a w taki sposób
komunikowa�c. Nie chciała jednak prosi�c, by opu�sciły jej sen, bo z pewno�sci � a
poczułaby si�e wtedy bardzo samotna.
Pan na zamku jest rozgniewany stwierdził Duch Zgasłych Nadziei.
Praca posuwa si�e opieszale.
No to sam sobie kop, parszywy draniu!
95

U�smiechn�eli si�e, tylko Móri sprawiał wra�zenie zaskoczonego. Zapomniał ju�z,
czego Tiril nauczyła si�e u Ester.
Powrócił Nidhogg.
Jedno przez drugie pytali:
I co?
Oni niczego nie chowaj � a odparł. Oni szukaj � a.
Szukaj � a? Tak gł�eboko pod ziemi � a? Czego?
Nie wiem. Spodziewałem si�e, �ze b�ed � a o tym rozmawia�c, lecz nikt si�e nie
odzywał powiedział Nidhogg, charakterystycznym chrapliwym głosem.
Jak gł�eboko kopi � a?
Na trzy, mo�ze cztery razy wzrost człowieka.Wygl � ada na to, �ze maj � a zamiar
zrezygnowa�c. Poza tym zasypi � a w dole tych, którzy nie maj � a ju�z sił pracowa�c.
Tiril nie mogła powstrzyma�c j�eku.
Nie chc�e wi�ecej patrze�c, jak traktuje si�e tych biednych wie�sniaków
oznajmiła.Czy mo�zemy wej�s�c do zamku?
Oczywi�scie. Pami�etajcie tylko: �zadnej ingerencji.
Skierowali si�e do korytarza otaczaj � acego budowl�e i odnale�zli wrota. Tiril zauwa
�zyła, �ze napisu "Tiersteingram" jeszcze nie wyryto. No tak, przecie�z ksi�e�zniczka
wci � a�z �zyła.
Kiedy jednak w ciasnym przej�sciu mijali nieszcz�esn � a kobiet�e, zorientowali
si�e, �ze jej �zywot dobiega kresu.
Osobom urodzonym pod koniec siedemnastego wieku wn�etrze zamku wydało
si�e mroczne i ponure.Wielkie skóry zwierz�ece rozpostarte na posadzkach i ławach
nie chroniły przed surowym chłodem, przez otwory okienne wpadał wiatr, hulały
przeci � agi. Tiril zadr�zała, zdj�eta l�ekiem.
Chciałbym odnale�z�c pracowni�e hrabiego o�swiadczył Móri.
Dlaczego?spytał Nauczyciel.
Był czarnoksi�e�znikiem, musiał mie�c oddzielne pomieszczenie, w którym
odprawiał swe rytuały, eksperymentował. Mo�ze uda mi si�e czego�s nauczy�c.
Uwa�zam, �ze zbyt wiele ju�z zajmowałe�s si�e wiedz � a tajemn � a, mój synu
ostrzegł go Hraundrangi-Móri. Nigdy nie zdołasz opanowa�c sztuki wyznaczania
granic?
Czy w tym istniej � a jakie�s granice?
O tym wła�snie ty powiniene�s wiedzie�c najlepiej. My�sl�e, �ze tutaj jest pomieszczenie,
którego szukasz.
Weszli do niewielkiej izby, b�ed � acej najwyra�zniej schronieniem osoby uprawiaj
� acej mroczne praktyki.
Musimy te�z odnale�z�c drog�e do krypty stwierdził Móri. Mo�ze zdołamy
dowiedzie�c si�e czego�s wi�ecej o reliefie na �scianie. A mo�ze o zawarto�sci
skrytki, do której otwarcia potrzebne były trzy cz � astki figurki. Nic nie powinno
by�c zniszczone.
96

Tiril nie przejawiała takiego entuzjazmu.
Nie jest wcale pewne, czy stary hrabia w roku tysi � ac setnym przybył ju�z do
Tiersteingrampowiedziała. Mo�ze wi�ec. . .
Urwała. Do pomieszczenia wszedł pan na zamku.
Widzisz?szepn � ał Móri. Spójrz na jego pier�s!
Popatrzyła. Na grubym drogocennym ła�ncuchu wisiał okr � agły kawałek drewna,
na którym widniał symbol zwany przez nich "znakiem sło�nca".
Mamy wi�ec nawi � azanie do ba�sni o morzu, które nie istnieje rzekł Móri
cichutko, chocia�z m�e�zczyzna nie mógł ich usłysze�c.
To ju�z wiemyzauwa�zyła Tiril.Pytanie raczej: co ł � aczy obie te ba�snie?
Hrabia zdj � ał bat ze �sciany i wyszedł. Zacisn�eli z�eby. Oto kolejny niewinny
miał cierpie�c z jego powodu.
Gdy tylko opu�scił pomieszczenie, Móri zbli�zył si�e do stołu. Ruszyli za nim.
Na stole, mi�edzy czaszk � a a kapi � ac � a �swiec � a, le�zała nie otwarta ksi�ega. Znajdowało
si�e tam jeszcze wiele innych przedmiotów, ale tylko ksi�ega zainteresowała
Móriego.
Spójrzcie na ni � a!rzekł z namaszczeniem.Patrzcie na te grube arkusze
pergaminu!
Przyjrzyj si�e lepiej oprawiepoprosiła Tiril.Co tam napisano, o czym
jest ta ksi�ega?
Tekst trudno było odczyta�c, wyryto go przypominaj � acymi runy literami, po
wielu staraniach zdołali go jednak odcyfrowa�c: STAIN ORDOGNO. A poni�zej
co�s, co wygl � adało jak DEOBRIGULA.
Nic im to nie mówiło.
Najwi�eksze jednak zainteresowanie wzbudził znak sło�nca, umieszczony na samej
górze okładki.
Musz�e przejrze�c t�e ksi�eg�e stwierdził Móri, odruchowo kład � ac r�ek�e na
grubym tomie, by go otworzy�c.
Nie, Móri, nie! zawołała Tiril. Nie wolno nam!
Wielka dło�n Nauczyciela zamkn�eła si�e na r�ece Móriego.
W okamgnieniu wci � agn � ał ich piekielny wir, szarpn � ał nimi z dzikim hukiem
i ockn�eli si�e, siedz � ac na stryszku stodoły we dworze niedaleko Christianii.
Przybiegł Nero i rado�snie ich obw � achał.
Móri przymkn � ał oczy i westchn � ał.
Ale�z ze mnie głupiec! Zaprzepa�sciłem wspaniał � a okazj�e! S � adz�e, �ze nasi
przyjaciele nie zechc � a nas tam zabra�c jeszcze raz.
Mo�zesz by�c tego pewiencierpko rzuciła Tiril, zapami�etała sobie jednak
zadowolona, �ze wyraził si�e "nasi przyjaciele". Tak wi�ec czarnoksi�e�znik Móri
poczynił wielki krok naprzód!

Rozdział 13
Ksi�e�zna Theresa nie mogła zmru�zy�c oka, cho�c po dwóch dobach bez snu zm�eczenie
dawało o sobie zna�c bólem całego ciała. Dopiero nad ranem udało jej si�e
zdrzemn � a�c.
Moja córka. . . Nareszcie spotkałam swe jedyne dziecko. Có�z za przemiłe
stworzenie! � Sliczne w tak trudny do okre�slenia sposób. Jakby w do�s�c przeci�etnych
rysach odbijała si�e pi�ekna dusza.
Tak bardzo ju�z j � a polubiłam, gotowa jestem nieba jej przychyli�c.
Ona jednak okazuje pewn � a rezerw�e. Nie mo�ze by�c inaczej wszak upłyn�eła
zaledwie doba, odk � ad si�e poznały�smy, lecz i tak jej dystans sprawia ból. Ona
wszystko robi z wahaniem. Wprawdzie pozwała mi trzyma�c si�e za r�ek�e, pozwała
si�e u�sciska�c, ale zachowuje si�e biernie, sama nie bierze w tym udziału.
Jak mam do niej dotrze�c?
Jak zdołam wszystko naprawi�c? Te długie lata, kiedy nawet nie wiedziała
o moim istnieniu? Ile�z zła do�swiadczyła!
Ale czy w zamku Gottorp byłoby jej lepiej?
Nie, z pełnym przekonaniem mog�e powiedzie�c: nie!
Theresa zorientowała si�e, �ze nagle przemówiła na głos. Oby tylko nie usłyszała
jej pokojówka w s � asiednim pokoju!
Takie długie pasmo t�esknoty! Sko�nczyło si�e, nie chc�e ju�z nigdy rozstawa�c si�e
z moim dzieckiem. Nigdy, nigdy wi�ecej!
Ach, wszystko jest takie nowe, dzieje si�e tak szybko!
Na dobitk�e �smier�c Adolfa. . .
Theresa nie chciała precyzowa�c stanu swych uczu�c, zastanawia�c si�e, czy odczuwa
�zal, czy te�z tylko ulg�e. Bała si�e własnych my�sli.
Nie mogła jednak zaprzeczy�c, �ze ogarniał j � a niepokój na my�sl o tym, co j � a
czeka w najbli�zszych dniach.
Dlaczego nie pozwalaj � a mi pochowa�c go tutaj, w Christianii?zadawała sobie
pytanie. Dlaczego krewni nalegaj � a, by zło�zy�c ciało do grobu w Holsteinie-
Gottorpie? A je�sli tak bardzo sobie tego �zycz � a, dlaczego sami nie towarzysz � a
zwłokom? Stwierdzili, �ze to moja powinno�s�c. Prosiłam o dodatkowy powóz, który
98

mógłby jecha�c za karawanem, lecz odmówili twierdz � ac, �ze tak nie uchodzi. Wdowa
musi towarzyszy�c zmarłemu m�e�zowi a�z do samego domu, przynajmniej tyle
powinnam uczyni�c dla biednego Adolfa, skoro odmawiałam mu dziecka! Ach,
jak mało wiedz � a! Nie, to nieprawda, wiedzieli o wszystkim. Wiedzieli, �ze jest
bezpłodny, widzieli, a�z za cz�esto, jak mnie bije. Za wszelk � a cen�e jednak pragn�eli
zachowa�c pozory. Moim kosztem. Bo jestem z rodu Habsburgów, przewy�zszam
ich urodzeniem, dlatego chc � a mnie zniszczy�c, zdepta�c.
Wła�sciwie nigdy nie wybaczyłam rodzicom, �ze zmusili mnie do po�slubienia
ksi�ecia Adolfa. Nie chciałam go za m�e�za! Marzyłam. . .
Nie, o tym nie wolno mi my�sle�c!
A dlaczego? Mój ukochany. Jedyna miło�s�c mego �zycia. On dał mi Tiril. Dziecko,
które musiałam porzuci�c. Teraz jednak je odzyskałam.
A Adolf nie �zyje.
I chocia�z musz�e towarzyszy�c coraz bardziej cuchn � acej trumnie do zamku Gottorp,
nic wi�ecej pod sło�ncem nie wi � a�ze mnie ju�z z tym miejscem. Zrobi�e, co zechc
�e, a to oznacza, �ze przył � acz�e si�e do Tiril i zatroszcz�e o jej przyszło�s�c.
Tylko gdzie zamieszkamy?
Ten dwór �swietnie by si�e do tego nadawał, ale stara j�edza �z � ada za niego fortuny.
Aurora. . .
Biedna, zniewolona Aurora, wiem, �ze i ona ch�etnie osiadłaby tutaj, z daleka
od swej potwornej matki.
Nigdy nie spotkałam osoby równie okropnej jak ta stara czarownica. W dodatku
wygl � ada na to, �ze do�zyje setki.
Przyjaciele Tiril budz � a mój niepokój. Zaopiekowali si�e ni � a, prawda, i s � a wobec
niej bardzo lojalni. Ale kim oni wła�sciwie s � a?
Baronówn�e van Zuiden znaj � a wszyscy, doprawdy nie jest ona odpowiednim
towarzystwem dla mojej Tiril. A przecie�z nie mog�e powiedzie�c: "Nie wolno ci si�e
ju�z z nami spotyka�c". Catherine van Zuiden zbyt wiele uczyniła dla mojej córki.
Dzi�eki Bogu wkrótce wyjedzie ju�z do Bergen, razem z Erlingiem M�llerem.
Theresa u�smiechn�eła si�e leciutko. Erling M�ller! Nazwał si�e von M�ller, byle
dosta�c si�e na bal! Có�z za �smiało�s�c. Lubi�e tego człowieka, jest uczciwy, przystojny
i bogaty, ma dobry charakter. I tak wiele pomógł Tiril.
Niestety, nie jest szlachcicem.
W dodatku Tiril nie ł � acz � a z nim �zadne cieplejsze uczucia. Kiedy�s bardzo si�e
ni � a interesował, sam mi to wyznał, lecz uczucie zgasło, nie miało si�e czym karmi�c.
I ten ostatni, najdziwniejszy z nich wszystkich! Móri. Doktor Móri. Nie jest
wła�sciwie medykiem, przyznał to, gdy opowiadali mi sw � a histori�e. Ale kim wobec
tego jest? A mo�ze czym?
Najgorsze, �ze Tiril �zywi dla�n bezgraniczny podziw. Czy nie widzi, �ze jest
niebezpieczny?
99

Obawiam si�e, �ze wła�snie ta strona jego natury j � a poci � aga. Mo�zna chyba mówi�c
o swoistej miło�sci, jaka ich ł � aczy. Jego ciemne oczy niczego nie zdradzaj � a, ale
sposób, w jaki jej dotyka. . .
Niepokoi mnie to.
Trzasn�eły drzwi wej�sciowe. . .
Wła�snie weszli, razem, słysz�e, jak rozmawiaj � a w sieni. Ale Tiril nie zabawiła
długo poza domem, zaledwie kilka minut, nie mogli zd � a�zy�c. . .
Có�z za paskudne my�sli! Sama przecie�z wiem, jak to jest by�c młod � a i zakochan
� a. Nie lepiej si�e zachowałam, miałabym wi�ec ich os � adza�c?
Na pewno do niczego nie doszło w tak krótkim czasie, głow�e dam sobie uci � a�c.
Rozchodz � a si�e, mówi � a sobie dobranoc, Tiril przywołuje swego wielkiego psa.
Nero. Naprawd�e wspaniały pies, najlepszy stró�z dla mojej córki.
Jutro musz�e pomówi�c z Mórim, dowiedzie�c si�e, jak si�e sprawy maj � a.
Słyszałam, �ze w sieni wspomnieli o Tiersteingram. Znów Tiersteingram! Nie
rozumiem, jak to si�e ze sob � a, wi � a�ze. I ta stara opowie�s�c, co oni próbuj � a odkry�c?
Prosili, bym postarała si�e przypomnie�c sobie wi�ecej szczegółów. Oczywi�scie
zrobi�e wszystko, by spełni�c ich �zyczenie, cho�c nie rozumiem, dlaczego.
Co ten Móri wła�sciwie powiedział? "Sama widzisz, Tiril, pudełko w pudełku,
w pudełku, w pudełku, w pudełku. . . "
Co mógł mie�c na my�sli?
Wymienił te�z par�e dziwnych słów, starała si�e je zapami�eta�c. Co�s jakby "ordogno"?
I "deobrigula"?
Całkiem niezrozumiałe wyrazy.
Theresa mocniej otuliła si�e kołdr � a i próbowała zasn � a�c. My�sl o podró�zy do
Holsteinu- Gottorpu napawała j � a strachem.
Nast�epnego dnia w porze obiadowej pojawiła si�e Aurora.
Udało mi si�e wymkn � a�c mówiła z rado�sci � a. Droga matka miała znów
ci�e�zk � a noc, odbijało jej si�e �zółci � a, dokuczały gazy w �zoł � adku. Poło�zyła si�e wi�ec
po �sniadaniu, na które jak zwykle zjadła za du�zo, i zasn�eła. Lizuska wyszła co�s
załatwi�c, a ja wtedy postanowiłam przyjecha�c tutaj. Jak si�e macie?
Doskonale odparł Erling. Móri jest u ksi�e�znej, która chciała z nim
mówi�c. I co�s jest nie w porz � adku z wielkim piecem kuchennym, słu�z � acy narzekaj
� a, �ze musz � a przygotowywa�c posiłki na małym piecyku w przedpokoju.
To przecie�z niemo�zliwe!zafrasowała si�e Aurora.Ale oto pokojówka,
spytajmy j � a, co da si�e zrobi�c.
Okazało si�e, �ze jeden ze słu�z � acych, tutejszy, sugerował, by wezwa�c s � asiada,
zr�ecznego, znaj � acego si�e na rzeczy m�e�zczyzn�e. Aurora poprosiła, by natychmiast
si�e tym zaj�eli.
Dobrze. A o czym to Theresa chciała rozmawia�c z doktorem Mórim?
100

Nie wiem odparła Tiril �załosnym głosikiem. Ale chyba si�e domy-
�slam.
Tiril snuła słuszne przypuszczenia. Rozmowa, która toczyła si�e w pokoju Theresy,
była do�s�c trudna dla obu bior � acych w niej udział stron.
Wasza wysoko�s�c, pani pytanie zmusza mnie do uprzedzenia biegu wypadków
rzekł Móri. Siedział w obitym jasnoniebieskim jedwabiem fotelu, stanowi
� acym odpowiednie tło dla jego ciemnej postaci. Theresa zasiadła naprzeciwko
w takim samym fotelu.
Spogl � adała na swego rozmówc�e z wyczekiwaniem. Si�nce na jej twarzy zabarwiły
si�e odcieniami �zółci i zieleni, natomiast opuchlizna nieco si�e zmniejszyła.
Podobie�nstwo Tiril do matki stawało si�e coraz wyra�zniejsze.
Pyta mnie pani o moje zamiary wzgl�edem pani córki. Czy wolno mi b�edzie
odpowiedzie�c szczerze?
Oczywi�scie, o to wła�snie prosz�e.
Gdy ujrzałem Tiril pierwszy raz, a było to w berge�nskiej ku�zni, natychmiast
zauroczyła mnie jej osobowo�s�c. Wiem, �ze to mo�ze zabrzmi banalnie, lecz
było w niej co�s, co wywołało moje wzruszenie. Nie mogłem oprze�c si�e wra�zeniu,
�ze stanowimy jedno�s�c, jeste�smy nierozerwalnie ze sob � a poł � aczonymi cz�e�sciami
cało�sci. Czy wasza wysoko�s�c to rozumie?
Sama doznałam podobnego uczucia. Wówczas gdy spotkałam ojca Tiril.
Móri kiwn � ał głow � a.
Z pocz � atku usiłowałem trzyma�c si�e na uboczu. Próbowałem opiekowa�c si�e
ni � a tak, by si�e nie zorientowała, sk � ad płynie pomoc. To jednak nie było mo�zliwe
na dłu�zej. Okazało si�e, �ze Tiril rozpaczliwie potrzebuje wsparcia, opowiadali�smy
o tym ju�z wcze�sniej. Niemal jednocze�snie ze mn � a pojawił si�e Erling M�ller. I on
zakochał si�e w Tiril, najbardziej prawej osobie, jak � a znam. Ona widziała w nas
przyjaciół, w pełni nam zaufała i zawierzyła. Wszystko szło nie�zle, starałem si�e
zapanowa�c nad swymi uczuciami tak, aby ona si�e o nich nie dowiedziała, by si�e
tym nie dr�eczyła. . . Tak było do czasu wypadków na Islandii. Ta młoda dziewczyna
pojechała tam całkiem sama i ocaliła mi �zycie. Ju�z pani o tym wspominali�smy.
Owszem, nigdy jednak nie opowiedzieli�scie mi, co wła�sciwie spotkało ci�e
na Islandii, Móri. Jeste�s bardzo tajemnicz � a osob � a. Mam wra�zenie, �ze wiele przede
mn � a ukrywacie.
Móri zamy�slił si�e. Powoli, gł�eboko odetchn � ał.
Poniewa�z rozwa�zamy do�s�c istotne kwestie, dotycz � ace przyszło�sci Tiril,
chciałbym, aby wasza wysoko�s�c dowiedziała si�e, kim jestem. Na Islandii takich
jak ja zw � a galdrameistare, czyli czarnoksi�e�znikami. I je�sli wolno mi tak o sobie
powiedzie�c, jestem pot�e�znym czarnoksi�e�znikiem.
Theresa nawet si�e nie skrzywiła.
101

Udowodnij mi to!
Zwykle nie chc�e nadu�zywa�c swej mocy, lecz dla pani. . . Prosz�e wzi � a�c do
r�eki t�e miseczk�e, wasza wysoko�s�c!
Po chwili wahania usłuchała. Podniosła �sliczn � a chi�nsk � a czarno-czerwon � a miseczk
�e z laki. Była pusta.
Prosz�e teraz na ni � a spojrze�c!
Theresa przeniosła wzrok na naczynie.
Na jej oczach powoli wypełniało si�e wod � a, która w ko�ncu przelała si�e przez
brzeg i zacz�eła skapywa�c na stół. Zdumiona ksi�e�zna wypu�sciła miseczk�e z r � ak.
Naczynko upadło na blat, znów puste, nigdzie nie było wida�c ani kropli wody.
Theresa zacisn�eła usta, starała si�e oddycha�c spokojnie, nie mogła jednak nad
sob � a zapanowa�c.
Prosz�e mi wybaczy�c, ksi�e�zno cicho powiedział Móri. Z pewno�sci � a
jednak rozumie pani teraz, dlaczego starałem si�e okaza�c wstrzemi�e�zliwo�s�c w moich
stosunkach z Tiril, chocia�z nie zdawałem sobie sprawy, �ze jest ona tak wysokiego
rodu.
Za to ona zacz�eła okazywa�c ci cieplejsze uczucia, prawda?
Tak. Z pocz � atku starałem si�e skrywa�c, co do niej czuj�e, lecz ona i tak wiedziała.
To zazwyczaj si�e nie udaje.
Wiem o tym.
Zapewniam jednak wasz � a wysoko�s�c na honor i sumienie, �ze nigdy jej nie
skrzywdziłem. Tiril jest dziewic � a i pozostanie ni � a, dopóki nie wyjdzie za m � a�z.
Dzi�ekuj�e!
Musz�e jednak przyzna�c, �ze kilka razy było mi naprawd�e trudno. Zawsze
obawiałem si�e, by nie poci � agn � a�c jej za sob � a w mroczne �swiaty, po których czarnoksi
�e�znik taki jak ja, pokusiwszy si�e o to, co zrobiłem na Islandii, musi si�e porusza
�c. Najstraszniejsze, �ze z otchłani przywiodłem ze sob � a pewne istoty. . .
Aha pokiwała głow � a Theresa. Teraz ju�z pojmuj�e!
Wasza wysoko�s�c wyczuwa ich obecno�s�c, prawda?
Tak, ale nie mogłam zrozumie�c, co to jest.
Przygryzł wargi.
Przed kilkoma dniami poprosiłem je o rad�e. Uznały, �ze mog�e wzi � a�c na
siebie t�e odpowiedzialno�s�c i po�slubi�c Tiril. Wyraziły swoj � a zgod�e. Wyja�sniły tak-
�ze, �ze nie spotka jej nic złego, ona bowiem nigdy nie odwiedziła doliny zimnych
cieni.
Napi�ecie ksi�e�znej dało si�e wyra�znie zauwa�zy�c. To było dla niej troch�e za du�zo
jak na jeden raz.
Ale nast�epnego dnia dowiedzieli�smy si�e, z jak szlachetnego rodu wywodzi
si�e naprawd�e moja wybranka. Zrozumiałem, �ze nie mog�e si�e o�swiadczy�c bezpo-
�srednio jej, tylko musz�e zwróci�c si�e do waszej wysoko�sci, prosz � ac o r�ek�e Tiril.
102

Miałem zamiar wstrzyma�c si�e do chwili, gdy pani wyra�zniej wytyczy jej przyszło
�s�c, chciałem sprawdzi�c, jak Tiril zachowa si�e w nowym otoczeniu. Gdyby si�e
okazało, �ze w jej nowym �zyciu nie ma miejsca dla mnie, natychmiast bym si�e wycofał.
Pani pytanie jednak o moje zamiary wzgl�edem Tiril zmusiło mnie do tych
wyzna�n. Mam nadziej�e, �ze wasza wysoko�s�c oka�ze zrozumienie dla mojej sytuacji.
Oczywi�scie, w pełni to rozumiem. Ale nie mog�e podj � a�c �zadnej decyzji, na
to zbyt wcze�snie.
To bardzo m � adra odpowied�z. Dzi�ekuj�e, �ze nie wskazuje mi pani od razu
drzwi.
Dlaczego miałabym tak post � api�c? Kto z nas dwojga wi�ecej zrobił dla dobra
Tiril, ja czy ty?
Wasza wysoko�s�c zrobiła tyle, ile mogła.
Ksi�e�zna zamy�sliła si�e. Móri widział, �ze targaj � a ni � a sprzeczne uczucia, odbijało
si�e to na jej twarzy.
Tiril jest taka młoda rzekła z wahaniem. Nie wolno nam nic czyni�c
w po�spiechu. Rozumiem, �ze potrzebuje twojej opieki, Móri, zwłaszcza gdy ja
wyrusz�e do Gottorpu, a Erling i Catherine powróc � a do Bergen. . .
U�smiechn�eła si�e.
Nie traktuj mego pytania jak zach�ety, lecz co masz zamiar ofiarowa�c Tiril?
I Móri leciutko si�e u�smiechn � ał, zaraz jednak spowa�zniał.
Bezgraniczn � a miło�s�c, czuło�s�c, trosk�e i wierno�s�c. A poza tym. . . nic! Nie
mam nawet domu, do którego mógłbym j � a wprowadzi�c, nie zapewni�e jej bezpiecze
�nstwa pod wzgl�edem materialnym. I kiedy ju�z tak szczerze rozmawiamy, nie
nale�zy zapomina�c o ci�e�zarze, jaki d�zwigam na barkach. Czarnoksi�e�znik nie we
wszystkich kr�egach jest równie mile widziany, jak ju�z mówiłem, �zyj�e na granicy
�swiata chłodnych cieni, a moi niewidzialni towarzysze mog � a wzbudzi�c trwog�e.
Ale w Tiril nie budz � a przera�zenia, s � adz�e nawet, �ze darz � a j � a wi�eksz � a sympati � a ni�z
mnie. Nazywaj � a mnie nudziarzem, a dla niej gotowi s � a chyba uczyni�c wszystko.
Ksi�e�zna starała si�e przyj � a�c to z godno�sci � a i �zyczliwie, lecz z trudem panowała
nad sob � a.
Wdzi�eczna jestem za twoj � a szczero�s�c, Móri, cho�c nie wszystko, o czym
mówisz, rozumiem i akceptuj�e. To �swiat całkiem mi obcy. O materialne potrzeby
Tiril martwi�c si�e nie musisz, ja si�e tym zajm�e. Ale niezb�edne jej jest kobiece
towarzystwo. Wprawdzie ufam ci, ale nie mo�zecie zamieszka�c tu tylko we dwoje.
Gdyby�z Aurora. . .
Urwała.
Odwiedzili�smy w Christianii pani po�srednika, ksi�e�znopowiedział Móri
aby dowiedzie�c si�e, kto ujawnił tajemnic�e pochodzenia Tiril. To on, owładn
�eła nim skleroza. Jego gospodyni natomiast �zyczliwie udzieliła nam cennych
informacji, które naprowadziły nas na �slad prze�sladowców Tiril. Wspomniała te�z
o czym�s, czym wasza wysoko�s�c jak najszybciej powinna si�e zaj � a�c: wielka suma,
103

jak � a przed laty przeznaczyła pani dla córki, jest w niebezpiecze�nstwie. Bankier
nie ma ju�z kontroli nad samym sob � a i w swej naiwno�sci gotów jest wypłaci�c
wszystkie pieni � adze oszustom, w ostatnich latach przechwytuj � acym wypłaty.
Ale�z przecie�z bankier miał zaufanego kuriera!wykrzykn�eła Theresa.
Kuriera zabili ci, którzy teraz nastaj � a na �zycie Tiril. Przej�eli jego zadanie.
Có�z za straszna historia! Musz�e natychmiast uda�c si�e do bankiera.
S � adz�e, �ze to wła�sciwa decyzja. Uwa�zam te�z, �ze Tiril powinna pani towarzyszy
�c.
Theresa popatrzyła na niego badawczo. Z oczu bił wielki niepokój.
Ci prze�sladowcy. . . Znacie ich nazwiska?
Owszem. Jeden ju�z nie �zyje, trafiony przypadkowym strzałem. Nazywał
si�e Georg Wetlev. Drugi to Heinrich Reuss.
Heinrich Reuss? Słyszałam, oczywi�scie, o tym starym rodzie ksi � a�z�ecym,
w którym wszyscy m�e�zczy�zni nosz � a imi�e Heinrich. � Zadnego z nich jednak nie
znam osobi�scie. Obiecuj�e, ze b�ed�e czujna i dam zna�c, gdy tylko usłysz�e co�s, co
mo�ze was zainteresowa�c.
Doskonale!
Je�sli natomiast chodzi o odpowiednie towarzystwo dla Tiril na czas, kiedy
tu zamieszkacie. . . Spróbuj�e znale�z�c dam�e, która si�e tego podejmie. Poza
tym wróc�e tu jak najpr�edzej, gdy tylko uporam si�e ze wszystkimi sprawami
i definitywnie zerw�e wszelkie zwi � azki z Holsteinem-Gottorpem. W tym czasie
na pewno zdołamy si�e zastanowi�c nad przyszło�sci � a mej córki, i moj � a tak�ze.
Móri zrozumiał, �ze audiencja dobiegła ko�nca, i po�zegnał si�e dwornie.
Kiedy wyszedł, Theresa długo stała koło łó�zka, nakrytego pi�ekn � a narzut � a. Potem
ukl�ekła i zło�zyła dłonie.
Drogi Ojcze w niebie wyszeptała. Dzi�eki Ci za to, �ze pozwoliłe�s
mi spotka�c moj � a córk�e, �ze b�ed�e si�e mogła ni � a zaj � a�c, tak wiele trzeba nadrobi�c.
Dzi�eki Ci za to, �ze strzegłe�s jej przez te lata, kiedy ja j � a zawiodłam. Tak bardzo
j � a kocham! Poprowad�z mnie teraz, abym zrozumiała, co b�edzie dla niej najlepsze.
Wiesz, Ojcze, �ze jestem gł�eboko wierz � aca. Udziel mi rady, jak mam post � api�c wobec
tego niezwykłego człowieka, który tak wiele dla niej uczynił, a teraz pragnie
poj � a�c j � a za �zon�e. Obcy jest mojej wierze, a w twoich oczach z pewno�sci � a wykl�ety,
lecz oni si�e kochaj � a, on pragnie tylko jej dobra. Nie chc�e ich zrani�c, daj mi znak,
wskazówk�e, jak powinnam post � api�c. On nie jest tak�ze szlachcicem, to jeszcze pogarsza
spraw�e. Ale z drugiej strony córka moja to owoc grzechu, w twoich oczach
ci�e�zkiego grzechu, arystokracja tak�ze nigdy jej nie zaakceptuje. Moje wahanie nie
jest wi�ec bezpodstawne.
Umilkła. Długo si�e namy�slała.
Panie, przyjmij dobrze mego nieszcz�esnego mał�zonka Adolfa! Wiem, �ze
nie zawsze miałam dla niego do�s�c cierpliwo�sci, jak przystało �zonie. Teraz, kiedy
umarł, lepiej rozumiem, jak trudne musiało by�c jego �zycie. Po�slubił kobiet�e, która
104

nigdy nie zdołała go pokocha�c. Starałam si�e by�c posłuszna, wypełnia�c jego wol
�e, rozumiem jednak, �ze moja zamkni�eta twarz wiele mu mówiła. Bardzo musiał
cierpie�c, wiedz � ac, �ze nie mo�ze spłodzi�c dzieci, s � adz�e, �ze jego humory, brutalno�s�c
i niewierno�s�c w tym wła�snie miały swe przyczyny. Bo�ze, naucz mnie bole�c nad
jego �smierci � a, z takim trudem przychodzi mi okazywanie �zalu! W gł�ebi serca odczuwam
tylko ulg�e, a tak przecie�z by�c nie powinno! Owszem, współczuj�e mu,
lecz nic ponad to. Daj mi sił�e, bym potrafiła okaza�c wyrozumiało�s�c wobec jego
złych cech, pozwól wspomina�c tylko dobre chwile, które wspólnie prze�zyli�smy.
Chocia�z �zadnej takiej nie pami�etam, pomy�slała ze wstydem.
Panie, daj mi sił�e! Uczy�n mnie dobrym, pokornym człowiekiem, widz�e, �ze
czeka mnie długa droga!
Zako�nczyła modlitw�e:
I chro�n ode złego moje ukochane, tak rozpaczliwie wyt�esknione dziecko!
Amen.
Podniosła si�e z kl�eczek i wyjrzała przez okno.
Heinrich Reuss szepn�eła. Nieznajomy, nie spokrewniony z nami.
I Georg Wetlev, nawet o nim nie słyszałam. Dwaj obcy. Dlaczego?
W sieni rozbrzmiewał głos dono�sny jak d�zwi�ek rogu:
Tak, tak, panienko Auroro, ten piec zaraz si�e rozpali, b�edzie ci � agn � ał tak, �ze
diabli zechc � a po�zyczy�c go do piekła!
Jak miło, �ze zgodzili�scie si�e przyj�s�c, Mikalsen, pewnie w zagrodzie sporo
teraz roboty?
Nie, nie, panieneczka si�e myli, bo widzi panienka, ja nie jestem gospodarzem,
tylko młodszym bratem. A oto moja siostra Seline, przyszła zapyta�c, czy do
czego�s by si�e nie przydała.
O, tak miło, �ze na dworze nareszcie kto�s zamieszkał zawtórował mu
przyjemny kobiecy głos.Przykro patrze�c na takie ciche, ciemne s � asiedztwo.
Theresa wyszła do sieni, by przywita�c nowo przybyłych.
Brat gospodarza odznaczał si�e niecodziennym wygl � adem. Pot�e�zny jakich mało,
niemal tak samo szeroki jak wysoki, górował nad wszystkimi mieszka�ncami
dworu zebranymi w sieni. Jego siostra, równie�z wysoka, miała wesołe, ciekawie
spogl � adaj � ace oczy. Theresa polubiła oboje od pierwszego wejrzenia.
Aurora tak�ze poczuła do nich sympati�e.
Kiedy si�e ju�z przywitali, Theresa o�swiadczyła:
Oczywi�scie, bardzo mi si�e przyda wasza pomoc, pani Seline. Czy pani jest
zwi � azana jakimi�s obowi � azkami?
Nie, m � a�z nie �zyje, a dzieci wyprowadziły si�e na swoje. Wał�esam si�e po
domu z k � ata w k � at, bez �zadnego po�zytku.
105

Ksi�e�zna szczerze si�e uradowała. Seline pr�edko wprowadzono w sytuacj�e. Czy
zgodzi si�e pełni�c funkcj�e przyzwoitki dla dwojga młodych, którzy musz � a zamieszka
�c pod jednym dachem? By�c dam � a do towarzystwa młodziutkiej Tiril? Oczywi-
�scie Móri mógłby zamieszka�c gdzie indziej, lecz Tiril potrzebuje jego ochrony, bo
na jej �zycie nastaj � a dwaj tajemniczy m�e�zczy�zni.
Seline i jej brat, August, zgodzili si�e zamieszka�c we dworze. "Chciałbym zobaczy
�c tego, który mi si�e wymknie", o�swiadczył olbrzym.
Erling obja�snił, �ze przest�epcy s � a uzbrojeni w bro�n paln � a.
To znaczy, �ze b�ed�e musiał przynie�s�c swój muszkiet spokojnie powiedział
August.
Wszyscy odetchn�eli z ulg � a.Wygl � adało na to, �ze sprawy uło�z � a si�e jak najlepiej.
Theresa i Aurora mogły spokojnie opu�sci�c Norwegi�e w przekonaniu, �ze Tiril znajduje
si�e pod dobr � a opiek � a. Obie �zywiły nadziej�e, �ze wkrótce tu powróc � a. W jaki
sposób Aurora miałaby si�e wyrwa�c spod władzy matki-j�edzy, nie chciała si�e na
razie zastanawia�c.
August człapał za Auror � a po domu, słuchaj � ac polece�n, co nale�zy zreperowa�c,
z min � a znawcy obmacywał �sciany, piece i zbiorniki na wod�e i wypowiadał si�e ze
spokojem na temat napraw. Aurora, niezwyczajna m�eskiego towarzystwa, wsłuchiwała
si�e w jego gł�eboki głos z rado�sci � a pomieszan � a ze strachem.
Oprowadziła go po wszystkich zak � atkach domu, zajrzeli nawet do piwnicy
i na strych, tak chciała przeci � agn � a�c te przyjemne chwile. Obsypywała go pytaniami,
szczebiotała przechylaj � ac głow�e i z zachwytem obserwowała pot�e�zne mi�e�snie
Augusta, poruszaj � ace si�e pod koszul � a.
Ani jednej my�sli nie po�swi�eciła przy tym swej wiecznie ubolewaj � acej nad sob � a
matce.
Kiedy dokonali ju�z przegl � adu całego dobytku, Aurora z zarumienionymi policzkami
wróciła do sieni, szcz�e�sliwsza ni�z kiedykolwiek w �zyciu. Bo czy�z August
nie powiedział, w zwi � azku z pojemnikami na �smieci, które nale�zało odnowi�c:
"Jest pani porz � adn � a dam � a, poznaj�e to po pani oczach, panienko Auroro".
Czy�z wi�ec nale�zy si�e dziwi�c, �ze spragnionej sympatii kobiecie, skutej przez
matk�e kajdanami strachu, �zycie w jednej chwili wydało si�e wspaniałe?
W ko�ncu dwór opustoszał. Wielkim czarnym karawanem, na którym z tyłu
umieszczono trumn�e, odjechała Theresa razem z nieodł � aczn � a pokojówk � a. Jedynie
my�sl o przyszło�sci i cudownie odnalezionej córce ratowała ksi�e�zn � a przed całkowitym
załamaniem.
Kilka dni pó�zniej Aurora siedz � ac w powozie starała si�e nie słysze�c nieprzerwanych
narzeka�n matki, jej k � a�sliwych uwag i mieszania bli�znich z błotem. Próbowała
uchyli�c drzwi powozu, by wywietrzy�c i pozby�c si�e nieprzyjemnego fetoru,
bij � acego od smoczycy, lecz stara skar�zyła si�e, �ze zanadto wieje.
106

Jak, na miło�s�c bosk � a, zdołam si�e od niej uwolni�c i wróci�c do Norwegii?
zastanawiała si�e przej�eta Aurora, kiedy powóz toczył si�e po błotnistych drogach
południowej Jutlandii. Chc�e powróci�c do moich przyjaciół!
Na nadmiar przyjaciół nigdy nie narzekała.
Zacz�eła tak�ze snu�c nowe marzenia. Marzenia, które czasami j � a szokowały,
lecz za �zadn � a cen�e nie chciała si�e z nimi rozsta�c.
Ale przecie�z on nie jest szlachcicem, starała si�e my�sle�c trze�zwo. A zatem to
niemo�zliwe. Chyba jednak wolno mi marzy�c?
Lizuska jakby potrafiła czyta�c w jej my�slach. Młoda dziewczyna siedziała naprzeciwko,
na jej ustach igrał zło�sliwy u�smieszek, a w oczach zapalał si�e diabelski
błysk.
Erling był gotów do powrotu do Bergen. Musiał jecha�c, cho�c miał wielk � a
ochot�e zosta�c w Christianii jeszcze przez jaki�s czas. Tym razem miał podró�zowa
�c statkiem w towarzystwie Catherine, której nie trafiła si�e okazja rozprawienia
si�e z wdow � a-j�edz � a. Zatroszczył si�e o to Móri. Nie �zywił cieplejszych uczu�c dla
starej, podj � ał po prostu skazan � a na niepowodzenie prób�e sprowadzenia Catherine
na dobr � a drog�e.
Dla Erlinga.
Wygl � adało na to, �ze wszystko pomału si�e uło�zy. Pieni � adze Tiril ulokowano
bezpieczniej, razem z Mórim radowali si�e, �ze oboje nareszcie maj � a miejsce, które
da si�e nazwa�c domem. Nero nie mógł si�e nacieszy�c swym nowym rozległym
terenem i gło�snym szczekaniem płoszył włócz�egów.
Mimo to jednak wła�snie teraz Tiril i Móri wpadli w naprawd�e powa�zne tarapaty.
Tym najgro�zniejszym w du�zym stopniu sami byli winni, pozostałe, równie
gro�zne, nadeszły z zewn � atrz. Oblicze zła zacz�eło wyłania�c si�e z mroku.

Rozdział 14
Lodowate oczy spogl � adały na Heinricha Reussa.
Pot nad tw � a górn � a warg � a zdradza, �ze zmarnowałe�s ostatni � a szans�erzekł
von Kaltenhelm. Niewiele czasu upłyn�eło, odk � ad przyniosłe�s fatalne wie�sci
o �smierci Georga Wetleva. A teraz przybywasz z równie zł � a wiadomo�sci � a, prawda?
Nie, nie zaprzeczał zdyszany Heinrich Reuss.
Spociłem si�e, bo tak si�e spieszyłem tutaj, do Akershus.
No i jak? Pojmałe�s Tiril Dahl?
Nie, jeszcze nie.
Gdzie ona jest?
Jakby zapadła si�e pod ziemi�e. Dziewczyna, pies i ten gro�zny cudzoziemiec
znikn�eli. Ale mam te�z lepsze nowiny. Wytropiłem dwoje jej przyjaciół. Erling
M�ller i baronówna van Zuiden zamówili miejsca na statku, który jutro rano wypływa
do Bergen. Pozb�edziemy si�e wi�ec dwojga stra�zników Tiril Dahl!
Z dum � a popatrzył na swego gro�znego zwierzchnika, ale twarz Horsta von Kaltenhelma
�sci � agn � ał gniew.
Czy mo�zna by�c jeszcze wi�ekszym durniem? P�ed�z natychmiast do portu,
strze�z drogi tam prowadz � acej! Nie rozumiesz, �ze oto stoimy przed niezwykł � a
szans � a?
Reuss popatrzył na niego nic nie rozumiej � ac.
Masz trzy mo�zliwo�sci o�swiadczył von Kaltenhelm, przybli�zaj � ac twarz
do twarzy podwładnego-idioty i kład � ac nacisk na ka�zdej sylabie, �zeby zmusi�c go
do my�slenia. Pierwsza mo�zliwo�s�c jest taka, �ze Tiril Dahl odprowadzi swych
przyjaciół na statek. Tak oczywi�scie byłoby najlepiej, bo wtedy j � a pojmasz. �Zyw � a,
nie zapominaj o tym! Nasz Mistrz chce wydusi�c z niej prawd�e. Drugie wyj�scie to
�sledzi�c Tiril do jej kryjówki i tam si�e ni � a zaj � a�c. Trzecia mo�zliwo�s�c to pochwyci�c
jedno z wybieraj � acych si�e w podró�z i torturami wydusi�c z niego wszystko, co wie,
albo wzi � a�c jako zakładnika i wymieni�c na Tiril Dahl. I nie Catherine van Zuiden,
bo o ni � a nikt nie zapyta. Ale do tego młodego kupca z Bergen Tiril Dahl jest, zdaje
si�e, bardzo przywi � azana. Złapcie jego, bo baronówna nic nie jest warta.
108

Heinrich Reuss odczuł ogromn � a ulg�e, słysz � ac, �ze wywinie si�e tak łatwo.
Nie wiem jednak, czy sam sobie z tym poradz�e.
Ponury von Kaltenhelm zastanowił si�e chwil�e.
Pomo�ze ci człowiek, który zast � api Georga Wetleva. On ma do�s�c oleju
w głowie, b � ad�z mu wi�ec posłuszny!
Jak zwykle von Kaltenhelm upokorzył Heinricha Reussa ostatni � a krótk � a uwag
� a, rzucon � a ju�z w biegu:
Nasz Mistrz si�e niecierpliwi. Czas zaczyna si�e ju�z ko�nczy�c.
Za ka�zdym razem, gdy wspominano Mistrza, Reussa zlewał zimny pot strachu.
Uciekaj, Heinrichu, uciekaj!
Ale przed Mistrzem nie dało si�e uciec.
Von Kaltenhelm, odszedłszy kawałek, odwrócił si�e. Popatrzył, jak Heinrich
Reuss znika w gł�ebi ulicy, i u�smiechn � ał si�e z pogard � a.
Wiedział wi�ecej ni�z inni.
Mistrz naprawd�e zaczynał traci�c cierpliwo�s�c. Gotów był osobi�scie si�e wł � aczy
�c.
Mogło to nast � api�c w ka�zdej chwili.
A wtedy. . . Niech Bóg si�e zmiłuje nad Tiril Dahl! I nad tym tchórzem, Heinrichem
Reussem!
Wyznaczony czas upływał.
Nawet von Kaltenhelm dr�zał ze strachu. Je�sli Heinrichowi Reussowi nie powiedzie
si�e po raz kolejny, i on, Horst von Kaltenhelm, popadnie w niełask�e.
Rzecz jasna nie miał zamiaru uczestniczy�c osobi�scie w tak prostackich zadaniach
jak te, które wyznaczał Reussowi i innym, lecz. . .
Mistrz nigdy nie okazywał lito�sci.
Tiril i Móri nie odwa�zyli si�e odprowadzi�c przyjaciół do samej Christianii. Znale
�zli schronienie i nie chcieli zaprzepa�sci�c mo�zliwo�sci pozostania w bezpiecznym
miejscu jeszcze przez jaki�s czas.
Odwie�zli ich kolask � a tak daleko jak uznali za stosowne, a tam czekał ju�z drugi,
wynaj�ety, zamówiony przez Erlinga powóz.
Po�zegnali si�e na skraju lasu pod miastem.
Wrócimy o�swiadczyła Catherine. A kiedy ju�z wszystko si�e uspokoi,
wy te�z musicie przyjecha�c.
Erling nie był takim optymist � a.
Nie chc�e was porzuca�c w tak trudnym poło�zeniu powiedział cicho.
Ale ju�z nazbyt długo zostawiłem, interesy. Uwa�zaj na Tiril, Móri. Wiem, wiem,
109

nie potrzebujesz moich poucze�n.
Tiril długo �sciskała przyjaciela, nie mog � ac wydusi�c słowa. Wreszcie powóz
odjechał w stron�e miasta, a oni milcz � acy i zasmuceni wrócili do dworu. Długi,
dobry okres w ich przyja�zni dobiegł ko�nca.
Mam wra�zenie, jakby zostało mnie tylko póło�swiadczyła Tiril.
Ja tak�ze odparł Móri.
W powrotnej drodze nic wi�ecej nie powiedzieli.
Catherine przez cał � a drog�e do portu usta si�e nie zamykały, lecz Erling nic nie
mówił. Pierwszy raz od wielu, wielu lat był bliski płaczu. Czuł �sciskanie w gardle,
nie słuchał paplania Catherine, nie mówiła zreszt � a o niczym wa�znym.
Szcz�e�sciarz ten Móri, pomy�slał nagle. Owszem, on sam kochał si�e w baronównie,
wspaniałej towarzyszce nocnych igraszek, lecz czasami wprawiała go
w irytacj�e.
Tiril. . .
Stracił j � a, ju�z dawno musiał si�e z tym pogodzi�c. Z magnetyzmem i tajemniczo-
�sci � a Móriego nawet bogowie walczyliby na pró�zno. I przecie�z czuł si�e szcz�e�sliwy
z Catherine. Ale nie zawsze.
Jednego był natomiast pewny. Jej kiepska reputacja nie dotarła do Bergen.
Rodzina z otwartymi ramionami przyjmie pi�ekn � a i �swiatow � a arystokratk�e.
Pozostawało tylko mie�c nadziej�e, �ze Catherine nie popełni �zadnego głupstwa.
Obiecała, �ze nigdy ju�z nie b�edzie si�e popisywa�c w � atpliwymi czarnoksi�eskimi
sztukami. A Erling nie miał poj�ecia o tym, �ze maczała palce w �smierci ksi�ecia
Adolfa na balu.
Nagle powóz stan � ał w ciasnym zaułku koło portu.Wo�znica wdał si�e w kłótni�e
z dwoma m�e�zczyznami, przytrzymuj � acymi konia za uzd�e.
Puszczajcie konie, do pioruna, n�edzne zbóje! Wioz�e wielkich pa�nstwa!
No wła�snie rozległ si�e zimny głos; Catherine, wyjrzawszy z prawej
strony, rozpoznała Heinricha Reussa. Erling natomiast nigdy przedtem nie widział
m�e�zczyzny, stoj � acego po jego stronie. Catherine pr�edko powiedziała mu, z kim
maj � a do czynienia.
Erling nie wahał si�e ani chwili. Upewnił si�e, czy oba pistolety s � a naładowane,
i jeden podał baronównie.
Nie strzelaj, dopóki nie b�edzie to konieczne!uprzedził i wyskoczył z powozu.
Miejsce ataku zostało wybrane przez niezłego stratega. Po obu stronach ulicy
stały tylko puste budy i magazyny portowe.
Heinrich Reuss podniósł r�ece do góry i zbli�zył si�e do Catherine.
Od was osobi�scie nic nie chcemyo�swiadczył dostojnie, ale nie podobał
mu si�e pistolet przed nosem, zwłaszcza w r�ekach tej kobiety. Nie spodziewał si�e,
�ze b�ed � a uzbrojeni podczas takiej niewinnej podró�zy. Musimy tylko zajrze�c do
powozu.
110

Poszuka�c Tiril, ale tego gło�sno nie dodał.
Prosz�e, do diabła odpowiedziała Catherine, otwieraj � ac drzwi. W tym
czasie Erling trzymał na muszce drugiego z m�e�zczyzn.
Reuss zajrzał do �srodka, a Catherine złapała go za portki i wci � agn�eła do wn�etrza.
Twarz � a zmiótł kurz z podłogi ekwipa�zu.
Dawaj tu tego drugiegoponagliła Erlinga.Zawieziemy ich prosto do
aresztu.
Drugi z napastników okazał si�e jednak sprytniejszy ni�z Reuss i kiedy Erling
odwrócił si�e na moment, by sprawdzi�c, co te�z wła�sciwie wyprawia jego szalona
przyjaciółka, kopniakiem wytr � acił mu pistolet z r � ak i trzyman � a w dłoni lask � a
uderzył w głow�e.
Tiril Dahl nie znale�zli, musieli wi�ec przej�s�c do rozwi � azania numer dwa: wzi � a�c
Erlinga M�llera jako zakładnika.Wjednej chwili napastnik pochwycił zamroczonego
potomka Hanzeatów i wci � agn � ał go do powozu od drugiej strony, na Heinricha
Reussa, a potem wskoczył na kozioł, zepchn � ał wo�znic�e i pop�edził konie.
Nie brał jednak pod uwag�e Catherine van Zuiden, a uczyniłby to, gdyby znał
j � a lepiej. Catherine przez tylne okno jak w � a�z wy�slizgn�eła si�e na zewn � atrz i po kufrach
podró�znych usiłowała dosta�c si�e na dach.M�e�zczyzna w tym czasie próbował
zawróci�c konie w ciasnym zaułku.
To wła�snie nie było proste. Okazało si�e, �ze miejsca na atak nie wybrano wcale
najlepiej. Napastnik musiał podjecha�c prawie do samych nabrze�zy, gdzie pełno
było tragarzy, ze zdumieniem obserwuj � acych zamieszanie. Catherine, wywijaj � aca
nogami przy próbach wdrapania si�e na dach, zawołała do nich:
Zatrzymajcie konie! On kradnie mój powóz!
Baronówna była pi�ekn � a kobieta, a przy akrobacjach rozdarła jej si�e suknia,
odsłaniaj � ac pon�etn � a nog�e we frymu�snej bieli�znie. Catherine zdawała sobie z tego
spraw�e, lecz jej zdaniem dodawało to tylko pikanterii sytuacji, a i m�e�zczy�zni tym
ch�etniej pospieszyli jej z pomoc � a.
Kiedy wo�znica przybiegł utykaj � ac, tragarze zatrzymali ju�z konie, połowa wymieniała
spro�sne �zarciki z baronówn � a, a druga połowa spuszczała lanie człowiekowi
�sci � agni�etemu z kozła. Zaj�eto si�e te�z Heinrichem Reussem. W zapale i Erlingowi
trafiło si�e kilka kuksa�nców, lecz Catherine w czas zdołała powstrzyma�c
skorych do bitki tragarzy i wyja�sni�c nieporozumienie.
Budz � ac zachwyt tylu m�e�zczyzn, doskonale si�e bawiła.
Co mamy zrobi�c z tymi tutaj?zapytał jaki�s zapijaczony bas.Wrzuci�c
ich do morza?
Nie, nie trzebaodparł Erling, który pomimo opuchni�etej wargi odzyskał
ju�z godno�s�c.Ale dobrze by było, gdyby�scie mogli odda�c ich w r�ece wójta. My
ju�z musimy wchodzi�c na pokład.
Tragarze obiecali zaj � a�c si�e łotrami.
111

Ten ma na sumieniu trzy morderstwa ci � agn � ał Erling. Drugiego nie
znam, ale z pewno�sci � a tak�ze jest spod ciemnej gwiazdy. Dzi�ekuj�e, Catherine, za
tak szybk � a reakcj�e. A teraz musimy ju�z jecha�c zako�nczył, uznaj � ac, �ze atmosfera
mi�edzy portowymi wyrobnikami a jego przyszł � a mał�zonk � a staje si�e nazbyt
familiarna.
Gdy ju�z znale�zli si�e w powozie, odwrócił si�e.
Nie powinienem jecha�c. Jak widzisz, niebezpiecze�nstwo wcale nie zostało
za�zegnane. Nale�załoby przestrzec Tiril i Móriego, pomóc im.
Przecie�z Reuss jest ju�z unieszkodliwiony wtr � aciła Catherine, któr � a poci
� agały nowe przygody, pragn�eła podbi�c Bergen. Pogo�n za opryszkami na dłu�zsz � a
met�e j � a nudziła.
No tak pokiwał głow � a Erling. S � a rozbrojeni. . . Ale nie był z siebie
zadowolony. Gdyby kto inny mógł si�e zaj � a�c przedsi�ebiorstwem w Bergen! On
powinien zosta�c tutaj, towarzyszy�c przyjaciołom do czasu, a�z Tiril b�edzie całkiem
bezpieczna. Erling całym sob � a si�e opierał.
Zobaczyli statek.
Porywy jesiennego wiatru uderzały w dom, zawodziły w szparach mi�edzy deskami
stodoły. Tiril jeszcze w sypialni słyszała skarg�e wiatru, mieszkała bowiem
w skrzydle najbli�zszym budynkom gospodarczym.
Wprawdzie było ju�z pó�zno, ale nie mogła zasn � a�c. Móri zajmował pokój po
przeciwnej stronie korytarza, a pokoje rodze�nstwa Mikalsen znajdowały si�e bli�zej
schodów, do�s�c daleko od Tiril. Na schodach August zamontował pułapk�e, w któr
� a sam pierwszej nocy wpadł z wielkim hałasem. Znaczyło to, �ze zasadzka jest
skuteczna.
Erling i Catherine wyjechali przed trzema dniami. Tiril gorzko za nimi t�eskniła,
szczególnie za Erlingiem, którego znała ju�z od ładnych paru lat. Z Catherine
niewiele j � a ł � aczyło i baronówna potrafiła czasami wprawi�c Tiril we wzburzenie,
była jednak wesoł � a, barwn � a postaci � a, po jej odje�zdzie pozostała pustka.
Nagle Tiril usiadła na łó�zku.
Kto�s był w pokoju!
Albo. . . nie, chyba nie, to mo�ze. . .
Umilknij, wietrze, bym mogła si�e wsłucha�c!
Przez cały wieczór nad jej głow � a rozlegały si�e szelesty i stukanie. Był tam
niski stryszek, nikt chyba nie mógłby si�e na nim wyprostowa�c, lecz powiew wiatru
wida�c szalał z jakim�s okienkiem, a gał�ezie drzew uderzały o dach i o �sciany.
Tiril próbowała dostrzec co�s w ciemno�sci.
Nie �smiała zapala�c �swiecy, wcze�sniej jej migoc � acy płomie�n wydał si�e dziewczynie
jaki�s straszny, musiała. j � a zgasi�c.
Kto j � a wołał?
112

Nie, nie wołał. Poszukiwał. Ochrypły głos szeptał:
Tiiiril! Tiiiril Daaahl!
Jako�s przera�zliwie, przeci � agle.
Oko? Miała wra�zenie, �ze obserwuje j � a ogromne oko, z góry, jakby z wie�zy.
Rozgl � adało si�e, poszukiwało jej, nie znajduj � ac. Na razie.
Tiiiril Daaahl!
Nero uniósł łeb, warkn � ał.
Tiril poderwała si�e z łó�zka i z psem depcz � acym jej po pi�etach wybiegła na
korytarz, do pokoju po przeciwnej stronie.
Móri szepn�eła. Kto�s jest w mojej sypialni! On tak�ze jeszcze nie
zasn � ał.
Wiem, �ze co�s si�e dzieje odparł.
Wstał z łó�zka i przygarn � ał j � a do siebie. To znaczyło, �ze naprawd�e si�e boi. Nikt
tak jak Móri nie potrafił wyczu�c niebezpiecze�nstwa.
Witaj, Nerorzucił przelotnie. Mów, co si�e stało, Tiril.
Opowiedziała mu o głosie i o oku.
A przecie�z August pilnuje schodów. Nikt nie mógł wej�s�c do �srodka
zako�nczyła.
To nie przyszło schodami cicho powiedział Móri.
To co�s innego, nie cielesnego. Cicho! Przyw�edrowało w �slad za tob � a a�z
tutaj.
Och, nie zadr�zała tul � ac si�e do niego. Poczuła ciepło szczupłego, wr�ecz
chudego ciała.
Szkoda, �ze wiatr tak hałasuje.
Stali w milczeniu, nieruchomo. Gdzie�s, chyba w budynkach gospodarczych,
miarowo stukała obluzowana deska. Tiril musiała nie domkn � a�c drzwi, bo wiatr
�swistał w szparze, przywodz � ac na my�sl zawodzenie nieczystego ducha. Za nic
na �swiecie nie odwa�zyłaby si�e zostawi�c Móriego i i�s�c zamkn � a�c drzwi. Jego te�z
nigdzie nie pu�sci!
Nero znów zacz � ał warcze�c.
Tiiiril Daaahl!
Miała wra�zenie, �ze wołaj � acy zu�zył cale powietrze, jakie miał w płucach, bo
słowa ko�nczyły si�e przeci � agłym, chrapliwym westchnieniem, jakby na resztkach
oddechu.
Słysz�eszepn � ał Móri do Tiril.Ten głos pójdzie za tob � a wsz�edzie. Ale
wołanie wiele go kosztuje. Bez wzgl�edu na to, co to jest, wyt�e�za wszystkie siły.
Mam wróci�c do siebie? zapytała na wpół z płaczem. Tak, �zeby�s ty
miał spokój?
Och, nie, oczywi�scie, �ze nie. Ale mnie si�e to nie podoba. To. . . To. . .
Nie znalazł odpowiednich słów, co jeszcze bardziej przeraziło dziewczyn�e.
Tiiiril Daaahl!
113

Oboje wstrzymali oddech.
Móri drgn � ał.
Oczy. . . Czuj�e je rzekł cicho i dodał z niepewnym u�smiechem: To
dwoje oczu, nie jedno, jak mówiła�s.
Czy kto�s chce..?
Tak. Kto�s pragnie ci�e odnale�z�c.
Czary?
Owszem. Bardzo pot�e�zne.
Czy nigdy nie dadz � a mi spokoju? j�ekn�eła.
To co�s pragnie przyci � agn � a�c ci�e do siebie. Odnale�z�c ci�e i sprowadzi�c. Za
skarby �swiata nie wolno ci odpowiada�c na ten zew.
Nie jestem taka głupia. Chocia�z bardzo kusi mnie, by odpowiedzie�c.
Wiem o tym. Stój spokojnie, przytrzymaj Nera.
Nie zostawiaj mnie!
Nie odchodz�e daleko.
Tiril w ciemno�sci ledwie widziała Móriego, ale go słyszała. Zorientowała si�e,
�ze szuka czego�s w swej sakwie.
Musiała u�zy�c całej siły woli, by za nim nie pobiec.
On zaraz wrócił. Zacz � ał wykonywa�c jakie�s niezwykłe gesty wokół niej i Nera.
Rozpocz � ał na wysoko�sci głowy, potem wolno opuszczał r�ece, jakby rysuj � ac niewidzialny
płaszcz wokół niej i psa. Rozległy si�e niezrozumiałe islandzkie słowa,
wypowiadane monotonnym głosem.
Wzakl�eciach Móriego było co�s niesamowitego, Tiril zrozumiała, �ze przyjaciel
walczy przeciw niezwykle pot�e�znej sile, która na razie jeszcze jej nie odnalazła,
ale tylko czekała, by ona, Tiril, dala si�e w jaki�s sposób, pozna�c. Najgorsze, �ze
nie wiedziała, jakie niebezpiecze�nstwo jej zagra�za. Zdawała sobie spraw�e, �ze nie
wolno jej odpowiada�c na wołanie, i miała nadziej�e, �ze zdoła nad sob � a zapanowa�c.
Nie znała jednak innych mo�zliwo�sci owej mocy. Mogła nie�swiadomie popełni�c
jaki�s bł � ad.
Musiała pomówi�c o tym z Mórim, lecz jeszcze nie w tej chwili. Teraz zajmował
si�e zakl�eciami, nie wolno mu przerywa�c.
Zbudował wokół niej i Nera nadzwyczaj solidny mur ochronny. Dzi�eki ci,
najmilszy, �ze pami�etasz o Nerze, ale powiniene�s i siebie samego zamkn � a�c za tym
niewidzialnym pancerzem zimna, szkła i lodu, z ka�zd � a chwil � a g�estniej � acym. Tiril
wyci � agn�eła r�ek�e, by dotkn � a�c otaczaj � acej j � a powłoki, pewna, �ze co�s wyczuje, lecz
jej dło�n napotkała pró�zni�e.
Nero tak�ze zrozumiał, �ze dzieje si�e co�s niezwykłego. Siedział jak mysz pod
miotł � a, wtulony w bok swej pani. Tiril po jego oddechu poznała, jak bardzo jest
spi�ety.
Poniewa�z ta zła moc odnalazła dwór. . . zacz�eła l�ekliwie, zapominaj � ac,
�ze nie powinna si�e odzywa�c.
114

Odnalazła twoj � a dusz�eszybko odparł Móri, nie chc � ac przerywa�c czarów.
Nie wie jednak, gdzie przebywa ciało, a na nim wła�snie jej zale�zy. Nigdy do
ciebie nie dotrze!
Tego by�c mo�ze nie powinien był mówi�c. Nie wiadomo, czy to za spraw � a jesiennego
wichru, czy te�z owej złej mocy, cały dom zatrz � asł si�e nagle, zatrzeszczały
wszystkie spojenia.
Tiiiril Daaahl nie wiadomo sk � ad rozległ si�e przeci � agły syk. Tiiiril
Daaahl. . .
Ona wyczuwa twój sprzeciw szepn�eła dziewczyna.
Tak, wie, �ze znalazła�s si�e pod ochron � a. Usiłuje przełama�c moj � a wol�e.
Dom znów zatrz � asł si�e w posadach.
Wejd�z do �srodka, Móri! ponagliła go Tiril Chro�n i siebie!
Móri zako�nczył odmawianie zakl�e�c i opu�scił r�ece.
Natychmiast jaka�s siła odrzuciła go w tył, jakby raził go piorun. Rozległ si�e
ostry huk, lecz błyskawica si�e nie pojawiła.
Móri! zawołała Tiril. Pomogła mu si�e podnie�s�c. Przyjaciel, schylony,
przycisn � ał r�ek�e do piersi, jakby tam wła�snie trafił go cios.
Chyba sobie z tym nie poradz�e j�ekn � ał. Nie, nie, nic mi si�e nie stało,
ale musz�e. . . poprosi�c o pomoc.
O, tak szepn�eła. � Ze te�z nie pomy�sleli�smy o tym wcze�sniej! Zawołaj
ich natychmiast, zanim ta moc ci�e zabije!
Móri wezwał swych towarzyszy, stawili si�e w jednej chwili.
Musz�e przyzna�c, �ze co�s zaczyna si�e dzia�c stwierdził Nauczyciel, czarnoksi
�e�znik Maur. Ostatnimi czasy sporo mamy roboty.
Móri jest w niebezpiecze�nstwie wtr � aciła si�e Tiril. Pomó�zcie mu!
Nie trzeba si�e tak denerwowa�c ze spokojem o�swiadczył Nauczyciel.
�Smiem twierdzi�c, �ze bywałe�s gorszych tarapatach, Móri.
Ale z tym doskonale sobie poradziłe�spochwalił syna Hraundrangi-Móri,
wskazuj � ac na ochronn � a powłok�e wokół Tiril.
Rzeczywi�scie, imponuj � aceprzyznał Nauczyciel.Sam lepiej bym tego
nie zrobił.
Tiiiril Daaahl!
Zła moc znów si�e odzywarzekł Duch Zgasłych Nadziei.Z pewno�sci � a
zmusimy j � a do milczenia. Usi � ad�zcie na łó�zku, oboje. Przytrzymajcie te�z psa.
Pr�edko zawołali Nera i przytulili si�e do siebie na łó�zku, oparli plecami o �scian
�e.
Zosta�ncie tam nakazał Nauczyciel. Bo tu mo�ze by�c gor � aco. Postaramy
si�e, aby ta potworna moc nie zdołała odkry�c, gdzie przebywa Tiril. Nie mo�ze
teraz do niej dotrze�c dzi�eki ochronnej aurze, któr � a j � a otoczyłe�s, Móri. Lecz je�sli
znajdzie to miejsce, mo�ze posłu�zy�c si�e innymi sposobami.
Kim jest ten, kto prze�sladuje Tiril? spytał Móri.
115

Nie znamy tej mocy odparł wymijaj � aco Duch Utraconych Nadziei.
Post � apiła dokładnie tak samo jak wy; otoczyła si�e tajemnicz � a osłon � a, aby nie zosta
�c odkryta. Czeka j � a jednak walka!
B � ad�zcie ostro�zni poprosiła Tiril.
Dzi�ekujemy za trosk�e!wesoło odpowiedział kto�s z niezwykłej gromadki.
Nero siedział mi�edzy Tiril a Mórim. Dziewczyna, mocno obejmuj � ac ulubie�nca
za szyj�e, wyczuła, jak mocno wali psie serce. Móri otoczył ramieniem oboje, drug
� a r�ek � a trzymał Nera za łap�e na wypadek, gdyby pies postanowił opu�sci�c łó�zko.
Nero jednak najwidoczniej niczego takiego nie planował.
Jedyne w pokoju okno znajdowało si�e akurat nad ich głowami, Tiril w do�s�c
sk � apym �swietle, które si�e przez nie s � aczyło, lepiej mogła si�e przyjrze�c towarzyszom
Móriego. Na jego wezwanie wyłonili si�e z cienia. Stali teraz plecami do
łó�zka, jakby chcieli osłania�c trzy �zywe istoty. Przed Mórim stały jego duchy opieku
�ncze, pi�ekna jasnowłosa kobieta i ojciec, Hraundrangi-Móri. Przed Nerem ustawiło
si�e Zwierz�e.
Nagle Tiril spostrzegła co�s nowego.
Móri powiedziała najciszej jak umiała. Jest z nimi jeszcze kto�s!
O jednego wi�ecej ni�z zwykłe!
To prawdaodparł równie cicho.To twój duch opieku�nczy.Widziałem
go ju�z wcze�sniej, ale teraz ukazał si�e wyra�zniej.
Tiril z zachwytem przygl � adała si�e swemu opiekunowi. W ciemno�sci niewiele
mogła zobaczy�c, poza tym stał odwrócony do niej tyłem, dostrzegła jednak, �ze
jest wysoki, zgrabny, ma długie do ramion włosy.
Kto to taki?szeptem spytała Móriego.
Potrz � asn � ał głow � a.
Nie pytaj!
I znów rozległo si�e przeci � agłe wołanie:
Tiiiril Daaahl!
To był sygnał do rozpocz�ecia walki.
Tiril si�e przestraszyła. Skuliła si�e bardziej, r�ekami zasłoniła głow�e i przycisn�eła
si�e do Móriego. Nero tak�ze si�e przel � akł, cofn � ał si�e, jakby chciał wej�s�c w �scian�e.
Byli �swiadkami niezwykłych scen.
Rzucane ostrym głosem rozkazy przecinały powietrze niczym wystrzał. Kiedy
nadeszła odpowied�z złej mocy, �swiadcz � aca o oporze stawianym przez niespodziewanych
obro�nców, zatrz�esło si�e przymocowane do �sciany łó�zko.
Z gardła Zwierz�ecia wydobyło si�e głuche warczenie. Tiril zobaczyła, jak
zmarli czarnoksi�e�znicy wznosz � a r�ece niby do ciosu, jak uderzaj � a w powietrze
dla dodania pot�egi swym zakl�eciom. Wra�zenie nagłej nico�sci powiedziało jej, �ze
i Pustka przyst � apiła do ataku.
116

Szum i �swist towarzyszyły zakl�eciom wypowiadanym przez pi�ekne panie,
Morze i Powietrze, i przez wszystkich pozostałych.
Głos powrócił, znów wzywaj � ac Tiril po imieniu. Brzmiał jednak nie tak dono-
�snie, jakby dochodził bardziej z oddali.
Łó�zko przestało dr�ze�c, lecz duchy nie zaniechały walki.
Zebrani reprezentowali straszliw � a moc, przede wszystkim dlatego, �ze nie nale-
�zeli do �zywych i nie ograniczała ich cielesna powłoka. N�edzne stadium ziemskiego
�zycia mieli ju�z za sob � a, a niektórzy nigdy nie musieli przez nie przechodzi�c.
Cieszyli si�e swobod � a, jakiej nie ma �zaden �smiertelnik.
Znów rozległ si�e głos, lecz tym razem daleki, przypominaj � acy krzyk ptaka
zza horyzontu. Wypowiadał nowe słowa, nie tylko uprzykrzone Tiiiril Daaahl!
Brzmiały jak zakl�ecie, przeciwstawiaj � ace si�e mocy zakl�e�c duchów, które wzmocniły
ofensyw�e. Daleki krzyk stawał si�e coraz słabs zy, niby wołanie topielca z dna
morza, a�z w ko�ncu umilkł.
Czekali.
Ledwie słyszalny szept z daleka:
Tiiiril Daaahl!
Czarnoksi�e�znicy zjednoczyli si�e w pot�e�znym przekle�nstwie.
D�zwi�ek zamilkł i ju�z nie powrócił.
Tiril i Móri odetchn�eli z ulg � a. Tiril Dahl. . . Znienawidz�e własne imi�e, pomy-
�slała dziewczyna.
Towarzysze Móriego odwrócili si�e w ich stron�e.
Moc została pokonana oznajmili.
Czy ten głos umilkł na zawsze? szeptem pytała Tiril, wystraszona nie
�smiała si�e ruszy�c.
Wła�sciwie nie. Ale ju�z tu nie dotrze. Mo�ze woła�c do ochrypni�ecia, lecz ty
go nie usłyszysz, wszelkie jego usiłowania pójd � a wi�ec na marne.
Có�z za szcz�e�scie!
Jego?zainteresował si�e Móri.
Słyszeli�scie chyba, �ze to m�eski głos?
Raczej szeptpo namy�sle stwierdziła Tiril.Ale macie racj�e. To musiał
by�c m�e�zczyzna.
Na pewno.
Dzi�ekuj�e, przyjaciele. Tiril zsun�eła si�e z łó�zka w swej pi�eknej nocnej
koszuli, podarunku od matki. Własnej nie miała ju�z od tak dawna. Dzi�ekuj�e.
Czy wolno mi u�sciska�c was wszystkich po kolei?
Roze�smiali si�e.
Bardzo by�smy to sobie cenili z u�smiechem powiedział czarnoksi�e�znik
z Hiszpanii.S � adz�e jednak, �ze w kilku przypadkach byłoby to do�s�c kłopotliwe.
Och, oczywi�scie, rozumiem. Czy mam teraz wróci�c do swego pokoju?
117

Po tonie twego głosu poznaj�e, �ze to ostatnie, na co miałaby�s ochot�e. Zosta�n
dzi�s w nocy z Mórim! A ty, Móri, daj jej czuło�s�c i poczucie bezpiecze�nstwa.
Bardzo tego potrzebuje.
Móri tylko skin � ał głow � a. I on wyraził im podzi�ekowanie, a w zamian usłyszał
wyrazy szacunku za roztropne powstrzymanie zagro�zenia. Duchy wyja�sniły, �ze
Tiril jest teraz podwójnie zabezpieczona. Głos nie b�edzie mógł ju�z do niej dotrze�c,
a tym samym jej odnale�z�c, poza tym chroni j � a aura dzieło Móriego.
A my teraz na jaki�s czas si�e wycofamy o�swiadczył Duch Zgasłych Nadziei.
My�sl�e, �ze nie macie nic przeciwko temu?
Oczywi�sciepodejrzanie szybko odparli Tiril i Móri.
U�smiechn � ał si�e leciutko.
Postanowili�smy wytropi�c t�e moc, rozpozna�c j � a i zaczarowa�c, unieszkodliwi
�c po wsze czasy, cho�c ona potrafi si�e ukrywa�c.
Lodowaty chłód ci � agn � acy od podłogi przenikał bose stopy Móriego, lecz on
ledwie to zauwa�zał.
Nic nie wiecie o tej mocy? spytał.
Ona płynie od człowieka. Od �zywego człowieka.
Od pot�e�znego czarnoksi�e�znikauzupełnił Nauczyciel.Potrafi on wi�ecej,
ni�z powinien umie�c zwykły �smiertelnik. Siła jego magii jest ogromna, tego
si�e nie da zaprzeczy�c. Ale jak j � a posiadł? Gdzie jest jej �zródło?
Pomruk głosów powtórzył pytanie. W jaki sposób ów człowiek zdobył tak
niezwykł � a moc?
S � adziłam, �ze najpot�e�zniejszym czarnoksi�e�znikiem jest Móri niepewnie
powiedziała Tiril.
Bo tak jest w istocie odrzekł Nauczyciel. Lecz ów nieznajomy posługuje
si�e nieczystymi, niedopuszczalnymi metodami, a to znaczy, �ze znalazł si�e
w posiadaniu zasobów, jakich nie uznajemy.
My�slałam, �ze w waszej profesji wszystko jest dozwolone?
Nie. Mamy własny kodeks moralny, chocia�z cz�esto go łamiemy. Ale on
wie wi�ecej, ni�z nam si�e to podoba.
My�slicie, �ze uda si�e wam go odnale�z�c? spytał Móri.
Spróbujemy, dobrze si�e ukrywa, to wła�snie jedna z jego najwi�ekszych
umiej�etno�sci. O jego �z � adzy władzy nie b�edziemy mówi�c!
Teraz was opu�scimyo�swiadczyła pani powietrza.
Wrócimy, kiedy �swit przeistoczy si�e w �swiatło dnia.
Rodze�nstwo w pokojach przy schodach �spi gł�eboko porozumiewawczo
o�swiadczył na koniec Hiszpan.
W jednej chwili pokój opustoszał. Był bardziej pusty ni�z kiedykolwiek od
czasu, gdy Tiril odnalazła Móriego na Islandii.
Naprawd�e zostali�smy sami rzekła zdziwiona Tiril. Niebywałe westchn
� ał Móri z ulg � a.
118

Trudno mi w to uwierzy�c mrukn�eła Tiril.
Nero przeci � agn � ał si�e leniwie i zeskoczył na podłog�e. Swoim zwyczajem uło�zył
si�e ci�e�zko, a�z j�ekn�eły deski, i sapn � ał zadowolony.
Teraz ju�z tylko wiatr j�eczał i skar�zył si�e w�sród �scian. Poza tym dookoła panowała
cisza.
Tiril i Móri stali na �srodku pokoju, jakby nie mog � ac doj�s�c do siebie po niesamowitych
wydarzeniach.
No có�z odezwała si�e wreszcie dziewczyna. Która mo�ze by�c godzina?
Jeszcze wcze�snieodpad Móri zakłopotany.Zm�eczona jeste�s? Chcesz
spa�c?
Nie jestem bardzo �spi � aca, tylko zmarzłam.
W nogi, prawda? u�smiechn � ał si�e lekko. Ja te�z. Wchod�z do łó�zka.
Tiril, niepewna, nie ruszyła si�e z miejsca.
Tiril. . . Obiecałem twej matce.
Wiem. Ze mn � a tak�ze rozmawiała.
W głosie Móriego dało si�e słysze�c napi�ecie.
Co ci mówiła? A mo�ze to tajemnica?
Nieee przeci � agn�eła słowo. Poprosiła, bym jeszcze troch�e zaczekała,
nie podejmowała pochopnych decyzji. Miałam okazj�e spotka�c tak niewielu m�e�zczyzn.
Mówiła, �ze przedstawi mnie szlachcie.
Nic nie odpowiedział. Czekał.
Wyja�sniłam, �ze nie jeste�s jedynym m�e�zczyzn � a, jakiego znam. Ze mogłam
mie�c Erlinga M�llera, ale ju�z dawno temu wybrałam ciebie i nie chc�e �zadnego
innego. To nie była ostra dyskusja, Móri zapewniła go. Rozmawiały�smy
bardzo spokojnie i przyja�znie. Matka moja uwa�za ci�e za uczciwego, dobrego człowieka,
wie jednak, �ze d�zwigasz na barkach ci�e�zar, który i ja mog�e odczu�c.
Twoja matka jest m � adr � a kobiet � a.
To prawdawestchn�eła przygaszona Tiril.
Połó�z si�e nalegał. Nie mo�zesz tak sta�c i marzn � a�c. Przyrzekłem twej
matce, �ze pozostaniesz nietkni�eta do chwili, gdy w obliczu Boga po�slubisz odpowiedniego
człowieka. Dotrzymam tej obietnicy. Ale wiem, �ze moi towarzysze
byli dzisiaj odmiennego zdania.
Ja te�z to zauwa�zyłam roze�smiała si�e Tiril. Ale chyba ich zawiedziemy.
Zastanowił si�e przez chwil�e.
Musimy by�c razem, spa�c w tym samym łó�zku, tego si�e nie da unikn � a�c. Ale
łó�zko jest szerokie. Owiniemy si�e ka�zde swoj � a kołdr � a, dobrze? Zaraz przynios�e
twoj � a.
O, tak! ucieszyła si�e Tiril. Tak b�edzie najlepiej.
119

Ale obiecaj, �ze mnie nie dotkniesz!
Ani ty mnie, Móri.
Roze�smiał si�e uszcz�e�sliwiony. To wiele mówi � ace słowa. Zobaczysz,
wszystko b�edzie dobrze!

Rozdział 15
Heinrich Reuss i jego kompan nie dotarli do aresztu. Reuss nie wykazał si�e
szczególn � a przytomno�sci � a umysłu, natomiast ten drugi wiedział, jak przekona�c
stra�zników. Miał te�z przy sobie sporo pieni�edzy, a tragarzy portowych nietrudno
było przekupi�c błyszcz � acymi monetami. Jak mogli si�e im oprze�c biedacy, mieszka
�ncy n�edznych ruder, maj � acy na utrzymaniu �zony i wiecznie głodne dzieci?
Wkrótce wi�ec obaj złoczy�ncy odzyskali wolno�s�c.
Ruszyli na poszukiwanie swoich koni i wtedy ów drugi, Mondstein, o�swiadczył:
Jeste�s tak głupi, �ze do�s�c ju�z mam współpracy z tob � a. Jed�z, dok � ad chcesz.
Niniejszym zwalniam ci�e z zadania.
Heinrich Reuss popatrzył na niego z niedowierzaniem.
Jestem wolny? Co masz na my�sli? Musz�e wykona�c zadanie, inaczej marny
b�edzie mój los.
Otrzymasz inne odparł kompan, odwracaj � ac wzrok. Zleci je von
Kaltenhelm.
Reuss nie odpowiedział.Wargi mu zdr�etwiały. My�sl o gniewie von Kaltenhelma
nie dodawała otuchy.
Oczywi�scie nie licz na pochwały sykn � ał Mondstein. Musisz zrelacjonowa
�c, co si�e wydarzyło.
Przecie�z tobie tak�ze si�e nie powiodło bronił si�e Reuss. Tak samo
jeste�s winien pora�zki.
Wcale nie rzekł Mondstein z godno�sci � a. Miałem pełn � a kontrol�e nad
powozem, kiedy ta szalona baronówna wezwała na pomoc pospólstwo. To do niej
podobne! Nigdy nie umiała wybra�c sobie stosownego towarzystwa.
Reuss ju�z chciał zauwa�zy�c, �ze akurat w tej sytuacji post � apiła słusznie, nie
�smiał jednak bardziej rozdra�znia�c swego towarzysza.
Mog�e si�e dowiedzie�c, sk � ad przyjechał powóz podsun � ał z zapałem.
Mondstein spojrzał mu w oczy, z jego twarzy bił chłód.
Dla ciebie sprawa Tiril Dahl jest ju�z zamkni�eta. Nasz Mistrz zamierzał
osobi�scie si�e ni � a zaj � a�c, gdyby nam si�e nie powiodło. A tak wła�snie si�e stało, i to
121

przez ciebie. Dałe�s si�e wci � agn � a�c do powozu przez kobiet�e. Co za niezguła!
Reuss oczyma wyobra�zni widział ju�z miecz Damoklesa, wisz � acy nad jego głow
� a.
Mog�e przecie�z. . .
Odejd�z st � ad lepiejprzerwał mu Mondstein.Jed�z do von Kaltenhelma,
jeszcze przez kilka dni zabawi na Akershus. Nie chc�e ci�e ju�z wi�ecej widzie�c.
Dotarli do wierzchowców. Mondstein wskoczył na konia i odjechał. Kopyta
zadudniły o bruk ulicy. Wkrótce tylko echo pobrzmiewało w zaułkach.
Heinrich Reuss tak�ze dosiadł konia. Z daleka wida�c było zamek. Wiedział, �ze
natychmiast powinien si�e tam uda�c, brakło mu jednak odwagi. Zwierz�e cierpliwie
czekało na polecenie. Wygl � adało na to, �ze je�zd�zcowi si�e nie spieszy.
Wreszcie na twarzy Reussa odmalowało si�e zdecydowanie. Zdecydowanie
i ulga.
Zawrócił konia i ruszył z kopyta w przeciwnym kierunku, do miejsca, w którym
nocował.
Tam pozbierał swoje rzeczy, wcisn � ał co si�e dało w juki, i wyruszył w drog�e
z Christianii.
Na południe. W przeciwn � a stron�e ni�z Akershus.
Heinrich Reuss obrał cel. Na pewno ukryje si�e tak, �ze nikt go nie odnajdzie!
Wiele dni pó�zniej znalazł si�e w Danii. Udało si�e! Nikt za nim nie jechał, jego
ucieczka pozostała tajemnic � a.
Pewnie �zaden z tamtych nie przypuszczał nawet, �ze zechce i o�smieli si�e zbiec.
Wróci�c w rodzinne strony do Niemiec, do Gery w ksi�estwie Reuss w Turyngii.
Marzenie! Znał tam wszelkie mo�zliwe kryjówki, nikt go ju�z nie odnajdzie.
Stał na ł � ace nie opodal zajazdu, w którym zatrzymał si�e na nocleg. Zmierzch
powoli zapadał nad łagodnym du�nskim pejza�zem. Przed nim l�sniło niewielkie
jezioro, do Heinricha docierały porywane wiatrem drobiny piany z fal bij � acych
o brzeg.
Wolny! Nareszcie wolny!
Zostawił konia w stajni przy zaje�zdzie, sprzedał go ober�zy�scie. Potrzebował
pieni�edzy na powrót do domu. Czul si�e teraz tak bezpieczny, �ze mógł jecha�c dyli-
�zansem albo powozem pocztowym, zmierzaj � acym na południe.
Ach, cudowna wolno�sci!
Oczywi�scie z przykro�sci � a my�slał o tym, co z powodu ucieczki przeszło mu
koło nosa. Musiał zrezygnowa�c z sowitego wynagrodzenia, które otrzymywali
wszyscy wierni Mistrzowi.
Wolał jednak obej�s�c si�e smakiem, ni�z do�swiadczy�c gniewu von Kaltenhelma
lub, co gorsza, samego Mistrza.
Nagle zdr�etwiał.
122

Czy�zby kto�s wołał?
Nie. Słycha�c było jedynie szum wiatru i fal.
A mo�ze ober�zysta pragn � ał z nim mówi�c? Trzeba wróci�c do zajazdu. Zrobiło
si�e zreszt � a chłodno, od jeziora ci � agn�eło wilgoci � a.Wpowietrzu wyczuwało si�e ju�z
jesie�n.
Dobrze, �ze nie b�edzie miał wi�ecej do czynienia z t � a okropn � a Tiril Dahl! To
poni�zej jego godno�sci. Mistrz mógł wyznaczy�c mu trudniejsze, szlachetniejsze
zadanie.
Georg Wetlev nie �zył.
Ale przecie�z taki był z niego dure�n. Daleko mu do bystro�sci Heinricha.
Odwrócił si�e, by opu�sci�c brzeg, gdy ponownie rozległo si�e wołanie.
Zatrzymał si�e.
Nie, to nie wołanie, raczej szept. Lepiej trzyma�c si�e z daleka od toni jeziora. . .
Kto tak szepcze o zmierzchu? Wymawia jego imi�e tak, �ze na ko�ncu przypomina
to syk w�e�za?
Heinriiich Reusss!
Wołanie zamiera, jakby kto�s wzywał go z ogromnym wysiłkiem, z trudem
wyduszał z siebie słowa.
Heinricha przeszedł dreszcz. Co to miało znaczy�c?
Kto wiedział, �ze on tu jest?
Nikt!
Znów si�e rozległo. Jak�ze straszne! Jakby. . . czar, zakl�ecie!
Heinriiich Reuss von Geeeraaa. . .
Kto tutaj mógł zna�c jego pełne nazwisko?
W jednej chwili zrozumiał. Słyszał opowie�sci innych o Głosie.
Nie! j�ekn � ał. Nie! Nie!
Szept zmuszał, by go słucha�c.
Nic złego nie zrobiłem, wywi � azałem si�e z obowi � azków. Co wi�ecej, musiałem
kr � a�zy�c po tym n�edznym kraju przez wiele długich lat, zasługuj�e na wynagrodzenie,
bo. . .
Heinriiich Reuss! Choood�z! Choood�z!
Nie, nie, nie chc�e, wróc�e do Norwegii, odnajd�e Tiril Dahl. . .
Jak szalony ruszył biegiem do zajazdu. Pozbierał rzeczy i wypadł na dziedziniec.
Mój ko�n. Musz�e odzyska�c wierzchowca, musz�e wraca�c do Norwegii.
Na podwórzu stal dyli�zans, gotowy do odjazdu. Siedziało w nim dwoje pasa-
�zerów. Heinrich Reuss wskoczył do �srodka.
Jad�e z wami. Rusza�c. Rusza�c natychmiast!
Pasa�zerowie, mał�ze�nstwo w �srednim wieku, popatrzyli na�n ze zdziwieniem,
lecz nie protestowali, bo nie był to prywatny powóz, lecz ogólnie dost�epny pojazd.
Wo�znica pop�edził konie. Wyjechali z dziedzi�nca.
123

Dzi�eki Bogu udało mi si�e, pomy�slał Heinrich. Trzeba zachowa�c zimn � a krew,
je�sli zamierza si�e podj � a�c walk�e z t � a moc � a.
Musz�e wraca�c do Norwegii! Jecha�c gdziekolwiek, byle nie pod s � ad Mistrza!
Heinrich widział, jak inni popadaj � a w niełask�e. . .
Nie�smiałym u�smiechem powitał współpasa�zerów. Zorientował si�e, �ze s � a to
Norwegowie. Doskonale, b�edzie miał towarzystwo przez cał � a drog�e. Poczuł przypływ
dobrego humoru, prowadził uprzejm � a konwersacj�e. Wspomnienie Głosu
zblakło. To tylko wiatr, szum fal. Jak�ze łatwo sobie wmówił!
Niebo pociemniało.
Heinrich Reuss oparł głow�e o �sciank�e powozu i odpr�e�zył si�e. Siedz � aca naprzeciwko
niego dama ju�z zasn�eła, a jej m � a�z siedział tak jak on, wyci � agni�ety, głowa
mu si�e kiwała w takt podskoków pojazdu.
Heinrich zapadł w sen. Nie dokuczały mu koszmary. Troch�e mu było niewygodnie,
powóz trz � asł si�e na wybojach, lecz powoli posuwali si�e do przodu.
Obudził si�e, kiedy sło�nce za�swieciło mu prosto, w oczy. Dyli�zans kołysał si�e
na wszystkie strony, cienie wysokich drzew pojawiały si�e i znikały.
Przeci � agn � ał si�e z u�smiechem zadowolenia.
Wkrótce dojedziemy chyba do przeprawy promowej?spytał towarzyszy
podró�zy, którzy wła�snie si�e przebudzili.
Popatrzyli na niego zdumieni.
Nie. Min�eli�smy przed chwil � a granic�e Schlezwiga-Holsteinu.
Upłyn�eła dobra chwila, zanim do Reussa dotarło, co powiedzieli. Wpatrywał
si�e w nich osłupiały.
Czy to oznacza, �ze jedziemy. . . na południe?
Oczywi�scie! Wybieramy si�e w odwiedziny do córki. Mieszka w Dolnej
Saksonii.
Heinrich Reuss starał si�e oddycha�c spokojnie, lecz nie mógł zapanowa�c nad
dr�zeniem. Nic dziwnego, �ze Głos umilkł! Przecie�z go usłuchał. Zmierzał prosto
w paszcz�e lwa.

Rozdział 16
Tej nocy w łó�zku Móriego oboje sprawowali si�e przykładnie. Nawet je�sli które
�s z nich nie mogło zasn � a�c, bo miało kłopoty z okiełznaniem swoich �z � adz, wiedziała
o tym tylko noc.
Nast�epnego dnia oboje wyczuli, �ze znów maj � a towarzystwo. W powietrzu zaroiło
si�e od zaciekawionych duchów, które, jak si�e okazało, nie odnalazły Głosu.
Nie wyobra�zajcie sobie zbyt wiele krótko o�swiadczył Móri. Zło�zyłem
obietnic�e i mam zamiar jej dotrzyma�c.
Wyra�znie okazali rozczarowanie.
Dlaczego si�e wtr � acacie w moje �zycie uczuciowe? wykrzykn � ał rozgniewany.
Odpowiedzi � a był tylko bezgło�sny �smiech.
No dobrze westchn � ał. Ciesz�e si�e, �ze okazali�scie dyskrecj�e i trzymali
�scie si�e z daleka. Było jednak zbyt wcze�snie. Przyrzeknijcie, �ze zachowacie si�e
tak samo w noc po�slubn � a, je�sli w ogóle kiedykolwiek do niej dojdzie.
Odpowiedziała mu która�s z kobiet:
Zawsze jeste�smy dyskretni, Móri. Je�sli b�edziesz chciał kocha�c si�e z Tiril,
zostaniesz z ni � a sam. Zawsze!
Dzi�ekuj�e! odparł z kwa�sn � a min � a. Nie mógł powstrzyma�c si�e od u�smiechu,
a oni �smiali si�e wraz z nim. Przekazał tre�s�c rozmowy Tiril. Dziewczyn�e ucieszyło,
�ze duchy opuszczaj � a ich w chwilach intymno�sci. Prawd�e mówi � ac, �swiadomo
�s�c ich obecno�sci zawsze troch�e j � a peszyła.
Nie w ka�zdej sytuacji pragnie si�e mie�c towarzystwo mrukn�eła zawstydzona.
Nie mógłbym si�e bardziej z tob � a zgodzi�c odparł Móri gorzko.
Oboje my�sleli o tym samym: Nie mieli �zadnej pewno�sci, czy kiedykolwiek si�e
poł � acz � a. Matka Tiril równie dobrze mogła mie�c wobec córki inne plany.
Ale w tych dniach byli tylko we dwoje, starali si�e sp�edza�c razem jak najwi�ecej
125

czasu. Tylko na noce rozchodzili si�e do oddzielnych sypialni. Dla pewno�sci.
Pozostawał jeszcze von Kaltenhelm. . .
Spokoju nie dawały mu podejrzenia, �ze i jego sytuacja nie jest najlepsza. On
wszak był odpowiedzialny za wykonanie zadania przez Heinricha Reussa i Georga
Wetleva, tymczasemWetlev nie �zył, Reuss uciekł, a dziewczyna, Tiril Dahl, wci � a�z
pozostawała na wolno�sci.
Nie wygl � adało to dobrze, wcale nie.
Musiał sam zacz � a�c działa�c, inaczej groziło mu, �ze i on narazi si�e na niełask�e.
Co jednak mo�zna pocz � a�c, skoro Tiril Dahl jakby zapadła si�e pod ziemi�e?
Wiedział, �ze Mistrz zamierza ingerowa�c osobi�scie, von Kaltenhelm otrzymał
jednak niepokoj � ace wiadomo�sci, �ze "zaistniały ku temu przeszkody".
Zaistniały przeszkody? Co to mogło znaczy�c? Jakie przeszkody? Czy�z Mistrz
nie miał mo�zliwo�sci dotarcia do ka�zdego człowieka bez wzgl�edu na dziel � ac � a go
ode�n odległo�s�c? Nastraszenie Tiril Dahl to najłatwiejsze zadanie, jakie mo�zna
sobie wyobrazi�c! Przecie�z to całkiem zwyczajna dziewczyna!
W ka�zdym razie Horstowi von Kaltenhelmowi polecono działa�c, i to jak najszybciej.
Rozwi � azanie przyniósł nowy kompan Heinricha Reussa, ten, który uczestniczył
w napa�sci na powóz Erlinga i Catherine.
Człowiek ów, Mondstein, był na Akershus w dniu balu, cho�c nie zaproszono
go na uroczysto�s�c, wywodził si�e bowiem ze zbyt niskiego rodu. Matka jego nad
szlachectwo przedkładała pieni � adze i po�swi�eciła tytuł dla mał�ze�nstwa z bardzo
zamo�znym finansist � a.
Mondstein jednak dostał si�e na zamek, dyskretnie trzymał si�e w tle. W kilka
dni po balu przypadkiem wdał si�e w rozmow�e z dziewczyn � a, która wyszła po sod�e
dla swej pani, powszechnie zwanej wdow � a-smoczyc � a.
Dziewczyna w�eszyła skandale, wypytywała go o �zycie na dworze, on jednak
zachował pow�sci � agliwo�s�c, nie zdradził si�e, �ze nie znalazł si�e w�sród zaproszonych
na bal go�sci. Zdołał natomiast sporo wyci � agn � a�c od niej.
W tym czasie wszyscy ju�z wiedzieli, �ze ksi�e�zna Theresa Holstein-Gottorp była
na Akershus tego wieczora, kiedy odbywał si�e bal, lecz z powodu doznanych
obra�ze�n nie mogła si�e pokaza�c. Po �smierci m�e�za udar z powodu przepicia,
oczywi�scie ksi�e�zna musiała wyst � api�c publicznie pomimo �zółtozielonych si�nców
na twarzy.
"Aurora, córka mojej pani, próbowała sprzeda�c nale�z � acy do nich dwór pod
Christiani � a ksi�e�znej Theresie" oznajmiła mu ciekawska panna, któr � a rzecz jasna
była Lizuska.
"Dlaczego?" zapytał od niechcenia Mondstein.
"Podobno ksi�e�zna ma jakich�s przyjaciół, którzy nie maj � a gdzie si�e zatrzyma�c.
126

Lecz matka Aurory si�e nie zgodziła. To znaczy nie powiedziała tego wprost, wyznaczyła
jednak tak wysok � a cen�e za t�e marn � a zagrod�e, �ze Theresa zrezygnowała
z kupna. Głupia baba z tej mojej pani! Chciwiec traci wszystko!"
"Oczywi�scie!"
Mondstein przeszedł do porz � adku dziennego nad t � a rozmow � a. Przypomniał
sobie o niej dopiero, gdy wraz z von Kaltenhelmem rozwa�zali kolejne mo�zliwo�sci
pochwycenia Tiril Dahl. Stali w korytarzu w odległym skrzydle zamku.
A mo�ze ksi�e�zna i ta dziewczyna Tiril si�e spotkały? rzucił Mondstein
z u�smieszkiem. To by dopiero było!
Von Kaltenhelm zesztywniał jak wysuszona na sło�ncu ryba.
Dlaczego wcze�sniej tego nie powiedziałe�s? wrzasn � ał.
Mondsteinowi opadły ramiona, twarz mu si�e �sci � agn�eła.
Nie dostrzegłem tej mo�zliwo�sci. Zreszt � a ty tak�ze wiedziałe�s, �ze ksi�e�zna
była na Akershus. W tym samym czasie, gdy przebywała tu jej córka dodał
znacz � acym tonem.
Ale nie wiedziałem, �ze ksi�e�zna próbuje kupi�c posiadło�s�c! Dla przyjaciół?
A có�z za przyjaciół mo�ze mie�c ksi�e�zna Holstein-Gottorp, z domu Habsburg,
w Norwegii, tej zapomnianej przez Boga kupie kamieni na pustkowiu? No có�z,
bez wzgl�edu na to, jak si�e sprawy miały, do sprzeda�zy dworu nie doszło, a wi�ec
to i tak był bł�edny �slad.
Nie gadaj taknonszalancko odrzekł Mondstein, zły na von Kaltenhelma.
Postanowił da�c prztyczka w nos temu traktuj � acemu go z pogard � a napuszonemu
zarozumialcowi.Niedokładnie si�e przysłuchiwałem o czym paplała ta przesłodzona
pannica, doszło mnie jednak co�s o wynaj�eciu dworu na pewien czas.
Von Kaltenhelm skamieniał.
Gdzie le�zy dwór?spytał złowieszczym tonem.
Tego nie wiem.
A wi�ec si�e dowiedz! wrzasn � ał Horst von Kaltenhelm, a�z zadzwoniły
miedziane naczynia na �scianach korytarza. Masz na to jeden dzie�n. Nast�epnie
pojedziemy tam razem, je�sli oczywi�scie oka�ze si�e, �ze Tiril Dahl tam przebywa.
S � adz�e, �ze nareszcie j � a odnajdziemy.
Mondstein nic nie powiedział. Był oficerem wysokiego stopnia i bardzo nie
lubił, by nim pomiatano.
Horst von Kaltenhelm podszedł do okna zamkni�etego �zelazn � a krat � a. Zało�zono
j � a nie po to, by uniemo�zliwi�c ucieczk�e wi�e�zniom, lecz by nikt nie mógł dosta�c si�e
do �srodka. Korytarz znajdował si�e na poziomie ziemi.
A wi�ec ksi�e�zna by�c mo�ze spotkała si�e z córk � a. To, wielkie niedopatrzenie
rzekł von Kaltenhelm. I dodał złowieszczo: � Zle to wró�zy ksi�e�znej Theresie.
Odnalezienie dworu nie zabrało Mondsteinowi zbyt wiele czasu.
127

Zdaj � ac jednak raport von Kaltenhelmowi, nie przejawiał szczególnego optymizmu.
Owszem, dziewczyna tam mieszka.
Doskonale, wobec tego natychmiast wyruszamy.
Mondstein powstrzymał go uniesieniem r�eki.
Dziewczyna jest dobrze strze�zona. Jest z ni � a ten potworny pies i słu�zba
z okolicy, rodze�nstwo. M�e�zczyzna to skory do bitki olbrzym.
Drobnostka! Mamy przecie�z bro�n.
Nie tylko oni tam przebywaj � a. Towarzyszy im ów cudzoziemiec, którego
Heinrich Reuss tak si�e bał.
Ten tak zwany czarnoksi�e�znik?
Wła�snie.
Von Kaltenhelm zastanowił si�e chwil�e.
No có�z, nie ma niebezpiecze�nstwa. Nie zapomnij znaku, wsu�n go pod koszul
�e, a nikt nie zdoła ci�e dopa�s�c.
Mondstein nie lubił nosi�c znaku, był ci�e�zki niczym z ołowiu, zimny, ocierał
skór�e.
Dobrzezgodził si�e. Ale przecie�z mógł go po prostu zapomnie�c.
Móri, rano wydało mi si�e, �ze w cieniu drzew widz�e jakiego�s człowieka.
Pokiwał głow � a.
Wiem, Tiril. I ja miałem wra�zenie, �ze co�s jest nie tak. Nero przechodz � ac
obok zabudowa�n gospodarczych warczał.
Czy�zby nadszedł czas, aby�smy si�e st � ad wynie�sli? zmartwiła si�e dziewczyna.
Dobrze si�e czuła we dworze, mieszkali tu ju�z od jakiego�s czasu.
Nie, chyba nie musimy si�e przeprowadza�c, przynajmniej nie tak od razu.
Obiecali�smy te�z, �ze zaczekamy na powrót twej matki i ewentualnie Aurory. Musimy
jednak sprawdzi�c, co si�e dzieje. Mo�ze to nic gro�znego.Wezm�e Nera i Augusta,
obejdziemy posiadło�s�c.
I zostawicie mnie sam � a z Seline?
Och, nie. Nie oddalimy si�e zbytnio, cały czas b�edziemy mie�c oko na dom.
Ale zamknijcie wszystkie drzwi!
Tiril, nie chc � ac pokaza�c, jak bardzo si�e boi, próbowała �zartowa�c:
Dobrze, a kiedy zapukacie, nie otworz�e. Nie �zyczymy tu sobie �zadnych
domokr � a�zców.
Móri u�smiechn � ał si�e i pogładził j � a po policzku. Rób tak cz�e�sciej, Móri, pomy-
�slała, lecz nic nie powiedziała.
M�e�zczy�zni wrócili po krótkim czasie.
Nikogo nie wida�c oznajmił August. Ale kto�s rzeczywi�scie kr�ecił si�e
przy zagajniku. Wystawimy w nocy dodatkowe stra�ze.
128

Kiedy jednak przez trzy kolejne dni nic si�e nie działo, uspokoili si�e.
Nadci � agn � ał mróz, ziemia zmarzła, pokryła si�e szronem. Je�sli moja matka albo
Aurora zamierzaj � a wróci�c przed zim � a musz � a si�e pospieszy�c, my�slała Tiril. Niedługo
b�edzie ju�z za pó�zno na tak dług � a podró�z morzem i l � adem.
Czwartego dnia po południu Tiril o�swiadczyła:
Do�s�c ju�z mam siedzenia w domu przez cały dzie�n. Czy mog�e wyj�s�c z Nerem
na wieczorny spacer?
No dobrze zgodził si�e Móri z wahaniem. Ale pójdziemy przez pola,
�zeby nikt nie mógł zaatakowa�c nas z ukrycia.
August i Seline sporz � adzili dla wszystkich czworga solidne kurtki z kilku
warstw grubej skóry na wypadek, gdyby kto�s chciał do nich strzela�c. Dopóki wi�ec
strzelec nie celował w głow�e, mogli czu�c si�e bezpieczni, a przecie�z zwykle mierzy
si�e w serce.
Nero jako jedyny nie miał takiego zabezpieczenia. Spróbowali zrobi�c dla niego
co�s w rodzaju kamizelki, lecz pies potraktował to jako obelg�e i ura�zony schował
si�e w k � at. Pozostawało wi�ec tylko mie�c nadziej�e, ze oka�ze si�e dostatecznie
szybki, by umkn � a�c przed strzałem.
Augustowi i Seline nakazano pilnowanie domu podczas przeja�zd�zki Tiril
i Móriego, a gdyby ujrzeli kogo�s przemykaj � acego si�e za nimi, August miał na
ostrze�zenie wystrzeli�c ze swego niepor�ecznego, trudnego do nabicia muszkietu.
Móri i Tiril pow�edrowali przez ł � aki. Dziewczyna wci � agała w płuca ostre powietrze
z cudownym poczuciem wolno�sci. Zamkni�ecie w domu zaczynało j � a ju�z
wprawia�c w irytacj�e.
Ale nie tylko to było przyczyn � a podenerwowania. I ona, i Móri z wielkim
trudem utrzymywali mi�edzy sob � a chłodny dystans. � Zyj � ac tak blisko siebie i bezustannie
t�eskni � ac, by zbli�zy�c si�e jeszcze bardziej, mieli kłopoty z poskromieniem
swych uczu�c.
Rze�skie powietrze pomagało nieco ostudzi�c emocje.
Szli trzymaj � ac si�e za r�ece, zatopieni w rozmowie. Nero zataczał wokół nich
coraz szersze kr�egi. Pies nie bardzo był zadowolony z przechadzki po otwartym
terenie. Co prawda stare norki myszy polnych zainteresowały go na chwil�e, ale nie
miał przecie�z przy czym podnie�s�c nogi! Niezauwa�zenie podchodził coraz bli�zej
lasu, gdzie kusiły go drzewa i nadzwyczaj interesuj � ace zapachy lisa albo kuny.
Od czasu do czasu podnosił nos do góry i w�eszył kolejny nowy zapach, któremu
trudno si�e oprze�c.
Para spaceruj � aca po polach nareszcie si�e ockn�eła.
Nero! Nero!
Pole było puste.
Móri wsun � ał do ust dwa palce i gwizdn � ał przeci � agle.
Nero nie przychodził.
Do licha!zdenerwował si�e Móri.
129

Zaraz przybiegnieuspokajała go Tiril.
Byle tylko nie dał si�e złapa�c.
Nero? Przecie�z by�smy go usłyszeli stwierdziła Tiril.
No tak, chyba masz racj�e.
Kiedy jednak pies si�e nie pojawiał, wystraszyli si�e nie na �zarty.
Gdzie widziała�s go ostatnio? spytał Móri.
Nie pami�etam. Kr�ecił si�e koło nas.
Ja widziałem go przy starym wiatraku. Chod�z, poszukamy go.
Wkrótce byli ju�z przy wiatraku. Zeszli z bezpiecznego pola. Wiatrak stał na
wzgórzu, lecz skrzydła miał połamane, las podpełzł a�z do niego. Pod stopami
chrz�e�sciło.
Nera nigdzie nie było wida�c.
Móri gwizdn � ał jeszcze raz.
Bez odpowiedzi.
Gdzie go szuka�c?j�ekn�eła Tiril.
To do niego niepodobne zafrasował si�e Móri. W jego głosie dał si�e
wyczu�c l�ek. Mógł wróci�c do dworu, wpuszczono go do �srodka, ale. . .
Gwizdn � ał jeszcze raz, i jeszcze raz. Las pozostał niemy. Nie rozległ si�e �zaden
d�zwi�ek, �zaden szelest, nie słycha�c było psich łap po zmro�zonym poszyciu ani
ci�e�zkiego sapania.
Zwierz�e!
Móri, wezw�e Zwierz�e!
Zawahał si�e.
Nie mam przy sobie magicznych znaków.
Co tam znaki! zniecierpliwiła si�e Tiril. Zawołała gło�sno: Zwierz�e!
Wzywam ci�e!
Wkrótce poczuła, �ze co�s ociera si�e o jej nogi, w nosie za�swidrował smród
gnij � acych ran.
Znajd�z Nera poprosiła niewidzialnego przyjaciela. Bardzo ci�e o to
prosz�e!
Znów poczuła na kolanach dotyk szorstkiej sier�sci. Nagle tu�z obok rozległ si�e
chrapliwy, dobrze znajomy głos:
Nie przejmuj si�e Nerem! My�sl o sobie! Zawracajcie!
Móri tak�ze go usłyszał.
To Nidhogg stwierdził zdziwiony. Chyba rzeczywi�scie ci�e pilnuje.
S � adz�e, �ze powinni�smy go usłucha�c.
Czy Nero ma si�e dobrze? rzuciła pytanie w powietrze.
Poradzi sobie. Spieszcie si�e do domu, jak najpr�edzej!
Chod�z! zawołał Móri. Uj � ał dziewczyn�e za r�ek�e i poci � agn � ał za sob � a.
Nie bez powodu nas ostrzega.
Zbiegli z wiatrakowego wzgórza.
130

Krótka droga na pole zdała si�e nagle nie mie�c ko�nca. Zwłaszcza �ze zagradzali
j � a dwaj m�e�zczy�zni.
Poznaj�e jednegoszepn�eła Tiril.
Ja te�z! Był na balu! Nazywa si�e chyba von Kaltenhelm.
Sprawia wra�zenie człowieka wysokiego rodu. To oficerdoszła do wniosku
Tiril. Móri, co my zrobimy?
Schowajmy si�e do lasu! Pobiegniemy skrajem tak, by nie traci�c z oczu ani
pola, ani dworu. Biegnij!
Zacz�eli przedziera�c si�e przez zaro�sla.
Huk wystrzału wstrz � asn � ał powietrzem.
Móri j�ekn � ał gło�sno.
Móri! Jeste�s ranny?
Nie. Kula odbiła si�e od skóry łosia. Niech Bóg błogosławi Augusta i Seline
za to, �ze poszyli nam kurtki, chocia�z przy ka�zdym ruchu trzeszcz � a jak drzwi
stodoły.
Biegli przez g�esto rosn � ace krzaki, Tiril musiała przyzna�c, �ze skórzany pancerz
hamuje ruchy. Skrzypiał, przeszkadzał, a jednak nie mogła si�e powstrzyma�c od
�smiechu na wspomnienie komicznego ubioru.
Niedługo jednak si�e u�smiechała, zdawała sobie spraw�e z powagi sytuacji.
Wróg deptał im po pi�etach.
Móri! Mijamy dwór, a musimy si�e tam schroni�c!
Nie mo�zemy wyj�s�c teraz na otwarty teren odparł w biegu, czuj � ac, jak
gał � azki siek � a go po twarzy.Trzeba ich zgubi�c. Powinienem był zabra�c ze sob � a
pistolet, który zostawił mi Erling.
Padł kolejny strzał, i ten skierowany był do Móriego. Kula prawie go lizn�eła.
Chc � a zabi�c ciebiewysapała Tiril, wyczołguj � ac si�e z błotnistego rowu.
Tak, ciebie najwidoczniej maj � a pojma�c �zyw � a.
Ach, Móri, zgubiłam but w błocie! Au! Tyle tu kamieni, i tak kłuje! Nie
mog�e. . . biec. . .
Musisz! Dalej, chod�z!
Zdawał sobie jednak spraw�e, �ze przeciwnicy maj � a przewag�e.
Ale nie do ko�nca!
Moi przyjaciele!zawołał. Zróbcie co w waszej mocy!
Horst von Kaltenhelm podniecony gonił zbiegów.
Mamy j � a sapn � ał z wysiłkiem. Łap go, Mondstein!
Musz�e naładowa�c bro�nodparł równie uradowany Mondstein.Wbiegu.
We�z mój pistolet! Biegniesz szybciej ni�z ja.
131

J�ekn � ał z wysiłku, lecz nie chciał rezygnowa�c. S � a ju�z tak blisko! Nareszcie
j � a dopadł. Mistrz b�edzie zadowolony. Mondstein przyspieszył kroku z pistoletem
gotowym do strzału. Kiedy�s zazdro�scił Heinrichowi Reussowi i Georgowi Wetlevowi
tego, �ze zyskaj � a pochwały za wykonanie tak prostego zadania, jak pochwycenie
młodej dziewczyny. A im si�e to nie udało. Von Kaltenhelm, ich bezpo�sredni
zwierzchnik, wyznaczył jego, Mondsteina, na miejsce Wetleva. Poka�ze, co potrafi!
Heinrich Reuss tak�ze si�e wycofał. Teraz do złapania dziewczyny pozostali
tylko von Kaltenhelm i on, Mondstein.
Czekaj � a ich za to zaszczyty!
Tylko �ze zadanie okazało si�e nadspodziewanie trudne. Niby prosta sprawa,
a dziewczyna wci � a�z wymykała im si�e z r � ak. Jak to mo�zliwe? I to w zasadzie
przez przypadek. Miał wra�zenie, �ze Tiril idzie przez �zycie jak lunatyczka, prosto
w pułapki, jakie na ni � a zastawiaj � a, i równie prosto z nich wychodzi. Bez szwanku.
Mondstein nie mógł poj � a�c, jak to mo�zliwe, �ze znów spudłował strzelaj � ac do
tego czarnego diabła, który nie odst�epował dziewczyny. Przecie�z trafił go, a mimo
to ten człowiek nadal biegł, jakby kule si�e go nie imały.
Czary!
Znów czary, to straszne, niepoj�ete!
Tym razem czary polegały na kurtce z wielokrotnie zło�zonej skóry łosia, ale
tego Mondstein nie wiedział, czuł jedynie, jak zimny dreszcz przebiega mu po
krzy�zu.
Głupstwa, nie wolno tak ulega�c fantazjom. Czy�z on, Mondstein, nie był wybranym?
Do tej pory radził sobie ze wszystkim.
Uciekinierzy mieli jakie�s kłopoty. Dziewczyna si�e przewróciła, niemal znikn
�eła w bagnie. Ale podniosła si�e, utykała. Wida�c zgubiła but. M�e�zczyzna, ten
cudzoziemiec, podtrzymywał j � a, ale teraz biegli znacznie wolniej.
A wi�ec szala zwyci�estwa przechyliła si�e na jego stron�e. Jak zwykle, zreszt � a
czy mogło by�c inaczej?
Podniósł pistolet.
Tajemniczy obcy zatrzymał si�e. Odwrócił si�e w jego stron�e. Jak mo�zna by�c
tak głupim! Jedn � a r�ek � a obj � ał dziewczyn�e, drug � a wyci � agn � ał w stron�e Mondsteina,
wykrzykuj � ac przy tym kilka niezwykłych słów
Vinir m�nir, geri? Thad sem Thid geti?.
Co po islandzku znaczy: "Moi przyjaciele, zróbcie co w waszej mocy!"
Mondstein stał w�sród zaro�sli, miał jednak dobry widok na par�e taplaj � ac � a si�e
w bagnie. Przed nim rosły tylko wiotkie wierzby iwy, nie zasłaniały mu widoku,
a łatwo si�e przez nie prze�slizgn � a�c.
Tak mu si�e wydawało.
W momencie gdy odwiódł kurek, usłyszał w powietrzu �swist i ujrzał, jak p�ed
wierzby okr�eca si�e wokół pistoletu i �sci � aga go w dół, tak �ze sam postrzelił si�e
132

w stop�e. Inna smukła gał � azka owin�eła si�e wokół jego ramienia. Cienkie p�edy nachyliły
si�e nad nim i oplotły całe ciało.
Szarpn � ał si�e, �zeby si�e od nich uwolni�c, ale wi�ezy tylko jeszcze mocniej si�e
zacisn�eły. Zacz � ał wzywa�c pomocy, lecz gi�etka jak drut witka otoczyła jego szyj�e,
dławi � ac krzyk, a potem samego Mondsteina.
Dobry Bo�zeszepn�eła Tiril.
Uciekajmy st � ad odszepn � ał równie wstrz � a�sni�ety Móri. Nie a�z tak skutecznej
pomocy sobie �zyczył.
Odnalazł w błocie but Tiril i rzucili si�e do ucieczki, przera�zeni pot�eg � a sił, jakie
uwolnili.
Czy nie powinni�smy mu pomóc? wysapała Tiril w biegu.
Za pó�zno. Zreszt � a ich było dwóch, dlatego wła�snie wci � a�z nie mam odwagi
wybiec z tob � a na pole.
Tiril nie odpowiedziała. Zadumała si�e nad niewidzialnymi towarzyszami Móriego,
którzy okazali si�e gro�zniejsi ni�z przypuszczała.
Bardzo j � a to zasmucało, byli wszak jej przyjaciółmi. Horst von Kaltenhelm
czekał w bezpiecznej odległo�sci. Brudn � a robot�e zostawił Mondsteinowi, i tak jemu
przypadnie chwała.
Mondstein nie musiał wiedzie�c o jego zamiarach.
Wystrzał! Z pistoletu Mondsteina. Doskonale!
Ale krzyk? Czy to nie Mondstein krzyczał? Co on znów wymy�slił? Chyba nie
strzelał do siebie?
Von Kaltenhelm u�smiechn � ał si�e z własnego dowcipu. Ale. . . znów usłyszał
Mondsteina, przera�zliwy wrzask nie pozostawiał w � atpliwo�sci. Był to okrzyk przera
�zenia, parali�zuj � acego strachu.
Horst von Kaltenhelm nasłuchiwał, zmarszczył czoło ze zdziwieniem.
Teraz zabrzmiało to, jakby kompan usiłował wzywa�c pomocy, lecz nie zdołał
doby�c głosu. Potem zapadła cisza.
Usłyszał w niej kroki zbiegów, oddalaj � ace si�e w gł � ab lasu.
Do diaska, nie powinien był oddawa�c swego pistoletu! Musi go odzyska�c.
Odszuka�c Mondsteina i goni�c uciekinierów.
Ale w lesie robiło si�e coraz ciemniej. Zapadał wieczór. Nieswój, troch�e wystraszony,
długimi krokami ruszył w kierunku Mondsteina.
Zatrzymał si�e powoli. Z wahaniem postawił jedn � a nog�e, przysun � ał drug � a
i znieruchomiał.
Có�z na miło�s�c bosk � a. . .
Mondstein?
Był tam, lecz tkwił sp�etany wierzbowymi witkami. Von Kaltenhelm podszedł
bli�zej.
Poczuł, �ze ogarnia go fala mdło�sci.
133

Ujrzał Mondsteina. Spomi�edzy napi�etych, spl � atanych ze sob � a wierzbowych
gał � azek wystawały k�epki ciemnych włosów. Jedna r�eka wyci � agała si�e w kierunku,
gdzie stal Von Kaltenhelm.Wytrzeszczone oko wpatrywało si�e w niego błagalnie,
rozpaczliwie, z przera�zeniem, lecz nic ju�z nie widziało.
Spod rozdartego ubrania wyłaniała si�e naga pier�s, �swiadcz � aca o tym, �ze Mondstein
zignorował polecenie zwierzchnika i zapomniał o zało�zeniu ochronnego
amuletu. Tak samo jak Georg Wetlev "zapomniał" o swoim. Tylko dlatego, �ze
był ci�e�zki i niewygodny?
Có�z za durnie! Von Kaltenhelm naturalnie nosił znak. Nie �smiał post � api�c inaczej.
K�epki włosów, r�eka, jedno oko, naga pier�s.
Tylko tyle zobaczył z Mondsteina.
Bo�ze!
Zapłac � a za to, dziewczyna i ten jej budz � acy groz�e kochanek, czy te�z kim on
był.
Von Kaltenhelm w�sciekły rzucił si�e w pogo�n.
Nie dotarł daleko, znów musiał si�e zatrzyma�c.
Co to takiego?
Odetchn � ał gł�eboko.
Co si�e dzieje?
Nieprzyjazny, dziko rosn � acy las umilkł. Kroków zbiegów nie było słycha�c,
ucichły ju�z dawno. Mi�edzy drzewami dostrzegał dwór, w którym mieszkali, z komina
unosił si�e dym, wiedział jednak, �ze tam nie mogli si�e schroni�c, cały czas
pilnie baczył na dom.
Co�s jednak zacz�eło si�e dzia�c. Co�s. . . Co�s. . .
Von Kaltenhelm stan � ał nieruchomo. Nasłuchiwał, sprawdzał najbli�zsz � a okolic
�e. Dookoła.
Takie to dziwne, nie potrafił zrozumie�c, co si�e stało.
Jestem chroniony, pomy�slał. Nikt nie mo�ze do mnie dotrze�c. W dodatku sam
w sobie jestem niepokonany. Wysokiego rodu, wysokiego stopnia. Zawsze odnoszono
si�e do mnie z najwi�ekszym szacunkiem. Ju�z jako bardzo małe dziecko
miałem w sobie godno�s�c, dzi�eki której mogłem traktowa�c innych z góry. Słudzy
pełzali przede mn � a. Krewni podziwiali mnie, okazywali cze�s�c. Jako dorosły
nie mam sobie równych, ksi � a�z�eta, cesarze, wszyscy najwy�zej postawieni szanuj � a
mnie za m � a wrodzon � a władczo�s�c.
Tylko jeden stoi wy�zej ni�z ja. I on chce, aby doprowadzi�c do niego t�e nic nie
znacz � ac � a dziewczyn�e, Tiril Dahl. . .
134

Jestem chroniony. Nikt nie mo�ze do mnie dotrze�c.
Ale co to takiego? Co si�e we mnie s � aczy?
Von Kaltenhelma ogarn�eło niezwykle poczucie pustki, dotkliwej melancholii,
która omal go nie zadławiła.
Co on robi na �swiecie? Czemu to wszystko słu�zy?
Miał wra�zenie, �ze wypełnia go pustka. Wyłaniała si�e znik � ad, rosła w nim niczym
olbrzymia ba�nka powietrza. Pró�znia w nim coraz bardziej si�e rozszerzała,
miał ochot�e si�e rozpłaka�c, ale człowiekowi jego kalibru nie przystoj � a łzy, zreszt � a
nie umiał ich roni�c.
Spomi�edzy mocno zaci�sni�etych warg wydarł si�e j�ek, jakby nacisk od �srodka
stał si�e zbyt du�zy. Musiał spojrze�c na swe ciało, �zeby si�e przekona�c, jak kolosalnych
wymiarów nabrało, lecz wygl � adał całkiem normalnie.
Gorsze jednak od wra�zenia, �ze przeistoczył si�e w balon, było pragnienie �smierci,
jakie nagle go ogarn�eło. Uczucie, �ze nic nie ma ju�z znaczenia, �ze nie ma po co
�zy�c.
A miał takie wzniosłe ideały (słu�z � ace jego własnemu dobru), marzył o nie-
�smiertelnej pot�edze. Rozwiały si�e marzenia, pozostał jedynie płacz, który uwi � azł
w piersiach przed laty i nie mógł znale�z�c uj�scia.
Wszystko jest bez sensu. Wszystko to pustka. Nie ma nadziei.
Jak mo�zna si�e domy�sla�c, to Pustka i Duch Utraconych Nadziei wspólnymi
siłami zaatakowały von Kaltenhelma.
Nagle odniósł wra�zenie, �ze gdzie�s niedaleko rozległ si�e głos. Tak naprawd�e
jednak nic nie słyszał, głos rozbrzmiewał w jego głowie.
"On jest silny. Ma pot�e�zn � a ochron�e".
O, tak, oczywi�scie, jest chroniony! Nikt nie mo�ze wyrz � adzi�c mu krzywdy.
Kolejny głos:
"Dzi�ekujemy za przygotowanie. Teraz my si�e nim zajmiemy".
Czy�zby zacz � ał mie�c halucynacje słuchowe?
Wszystko jedno, bo u�scisk wokół jego duszy zel�zał. Niewiara znikn�eła, był
ju�z wolny.
Czas, aby zacz � a�c działa�c! Wnast�epnej chwili pot�e�zna siła, jakby mocny, siarczysty
policzek, odrzuciła go na bok.

Rozdział 17
Móri dostrzegł wreszcie jaki�s budynek na skraju lasu, dziwn � a szop�e. Tiril była
ju�z bardzo zm�eczona, posuwała si�e ostatkiem sił.
Znale�zli drzwi, zamkni�ete tylko na haczyk, i weszli do �srodka. W panuj � acym
półmroku zorientowali si�e, �ze przechowywano tu narz�edzia rolnicze. Wzdłu�z
�scian stały tyczki, widły do przerzucania siana, sierpy. Wszystko sprawiało wra-
�zenie nie u�zywanego od niepami�etnych czasów; poj�eli, �ze szopa musi nale�ze�c do
dworu Aurory, cho�c stoi w pewnym oddaleniu od pozostałych zabudowa�n.
Strych! zdecydował Móri. Chod�z, wejdziemy na gór�e, tam b�edziemy
bezpieczni przed napa�sci � a. Otwór jest tak mały, �ze morderca nie odwa�zy si�e
wsun � a�c głowy, �zeby strzeli�c.
Tu jest okienko!zawołała Tiril, kiedy weszli na strych, gdzie najwyra�zniej
wpychano wszystko bez ładu i składu. Móri odrzucił rupiecie na bok i utorował
im drog�e.
Mamy st � ad dobry widok o�swiadczył. Starał si�e uspokoi�c oddech po
szale�nczej ucieczce, kiedy polowano na nich jak na zwierzyn�e.Jak si�e czujesz,
Tiril?
Przykucn�eli przy okienku. Tiril wzi�eła Móriego za r�ek�e i na moment przytuliła
głow�e do jego ramienia.
Niepokoj�e si�e o Nera szepn�eła. Nie mogła złapa�c tchu, tak była zm�eczona.
Mówili, �zeby�smy si�e o niego nie bali.
Wiem. Ale i tak si�e boj�e.
To zrozumiałe.
Móri poczuł zalewaj � ac � a go fal�e czuło�sci. Spostrzegł, �ze Tiril jest bliska płaczu
ze zm�eczenia, rozpaczy i niepokoju o ukochanego psa. To dziecko, które weszło
w �zycie z pełnym zaufaniem i miło�sci � a dla wszystkich �zywych istot. . . Dlaczego
wła�snie j � a musiało dotkn � a�c całe to niepoj�ete zło? Co uczyniła, by w ten sposób j � a
kara�c?
Wiedział, �ze nie zrobiła nic poza okazywaniem �zyczliwo�sci i dobroci ludziom
i zwierz�etom. To okoliczno�sci spłatały jej tak paskudnego figla. Nosiła w sobie
136

tajemnic�e, której nie znała sama, a co dopiero Móri.
Obj � ał j � a, usiedli wygodniej na podłodze, by móc wygl � ada�c przez nisko
umieszczone okienko.
Tiril mocniej przytuliła si�e do niego, ale zaraz si�e wyprostowała zirytowana.
Mam odciski pod pachami od tej przebrzydłej kamizelki, kurtki, czy jak j � a
zwa�c. Czy mog�e ju�z j � a zdj � a�c?
Móri zgodził si�e i sam te�z �sci � agn � ał dziwaczn � a kreacj�e Augusta i Seline. Łosie
skóry z trzaskiem upadły na podłog�e.
Ale dobrze, �ze je mieli�smyprzyznała Tiril.Uratowały ci �zycie, prawda?
Tak. Nie zapomn�e podzi�ekowa�c rodze�nstwu.
Wła�sciwie mogłoby by�c tak przyjemnie zamy�sliła si�e. Mamy dach
nad głow � a u dobrych ludzi, jeste�smy razem. Gdyby nie to tajemnicze. . . Pst
szepn�eła. Słysz�e czyj�s krzyk! Nasłuchiwali.
Wida�c ten drugi stwierdził Móri. Pewnie i jego spotkał marny los.
Wolałbym, �zeby moi towarzysze działali mniej skutecznie! Nie mam jednak nad
nimi �zadnej władzy.
Naprawd�e? zdumiała si�e Tiril. Twierdz � a, �ze s � a twoimi sługami.
Ładni mi słudzy!prychn � ał Móri.
Ja ich lubi�ecicho powiedziała Tiril.Lubi�e ich mimo wszystko. Chocia
�z ten ostatni wyczyn. . .
Zadr�zała, Móri pr�edko j � a u�scisn � ał.
Wiem.
Znów krzyczy. Czy zbli�za si�e w nasz � a stron�e?
Nie, chyba nie odparł Móri z wahaniem. Nie. . . Co oni wła�sciwie
z nim robi � a?
Wkrótce go zobaczyli. Był daleko, wybiegł na pole, jak szalony przed czym�s
uciekał.
Tiril przymkn�eła oczy.
Zabij � a go? spytała zduszonym szeptem.
Nie, wydaje mi si�e, �ze. . . �ze nie mog � a tego zrobi�c. Jakby miał co�s, co go
chroni. Ale rzeczywi�scie staraj � a si�e go zadr�eczy�c!
O�smieliła si�e wyjrze�c.
Zobaczyła, �ze daleko biegnie ten dostojny, wysoko postawiony, pozbawiony
poczucia humoru człowiek, którego mieli okazj�e widzie�c ju�z tyle razy. Tym razem
trudno jednak było si�e w nim dopatrze�c dostoje�nstwa. Jego próby zachowania
godno�sci czyniły go jeszcze bardziej �załosnym.
Wygl � adało to, jakby kto�s dawał mu niewidzialne kuksa�nce, a raczej uderzał zaci
�sni�et � a pi�e�sci � a, bo zataczał si�e raz na lewo, raz na prawo. Czasami leciał w przód,
z trudem utrzymuj � ac równowag�e, jakby wymierzano mu cios w tył głowy. Zobaczyli,
�ze nagle łapie si�e za po�sladki, chc � ac si�e przed czym�s zasłoni�c, ale bez
137

skutku, bo niewidzialna siła kawałek po kawałku zrywała z niego spodnie. Potem
przyszła kolej na poły koszuli i krótkiego fraczka. M�e�zczyzna próbował si�e zakry
�c, faktem jednak pozostawało, �ze miał teraz na sobie jedynie górn � a cz�e�s�c fraka
i buty, szlachetne cz�e�sci jego ciała pozostawały wi�ec obna�zone.
I nagle poderwał si�e z ziemi, zatoczył szeroki łuk w powietrzu.
Tiril pomimo przera�zenia nie zdołała zachowa�c powagi:
Oni go kopi � a! Kopi � a jak piłk�e!
Widz�eodpowiedział Móri, te�z rozbawiony.Najpewniej spodnie �sci � agn
�eło mu Zwierz�e, ale kto teraz si�e nim bawi, nie wiem.
Chyba wszyscy bior � a w tym udział. W ka�zdym razie dzi�eki Bogu, �ze go
nie zabijaj � a.
Na pewno by chcieli, ale nie mog � a.
Von Kaltenhelm, podskakuj � ac z krzykiem, znikn � ał w lesie po drugiej stronie
pola. Daleko od dworu.
No, my�sl�e, �ze na jaki�s czas mamy go z głowy orzekł Móri, oddychaj � ac
z ulg � a.
Chyba tak. Tiril plecami odwróciła si�e do okienka. Przez chwil�e siedzieli
w milczeniu, starali si�e doj�s�c do siebie po wszystkich tych niezwykłych
wydarzeniach.
Czy powinni�smy im podzi�ekowa�c? zastanawiał si�e Móri.
Raczej tak, ale musisz tak�ze przywoła�c ich do porz � adku.
Nic na to nie powiedział.
Czy s � a teraz z nami? spytała.
Nie. I dzi�s wieczorem wi�ecej ju�z nie przyjd � a.
Sk � ad wiesz?
I tym razem nie doczekała si�e odpowiedzi.
Tiril poczuła, jak zm�eczenie i poczucie beznadziejno�sci powoli bierze nad ni � a
gór�e. Nie umiała powstrzyma�c płaczu.
Móri przygarn � ał j � a do siebie, czule pogładził po policzku.
Nie mam ju�z sił szepn�eła zduszonym głosem. Co zrobiłam, �ze spotyka
mnie taka kara?
Nic odpad bezradnie. Nic poza tym, �ze jeste�s dobra dla wszystkich.
A to nie zawsze jest mile widziane.
Ale chyba nie tylko dlatego?
Nie. Jest co�s jeszcze. Nie potrafi�e stwierdzi�c, co. Oni czego�s od ciebie
chc � a, mo�ze jeste�s im do czego�s potrzebna. Bo staraj � a si�e schwyta�c ci�e �zywcem.
Pierwsza próba zabójstwa, jeszcze w Bergen, była popełnionym przez nich bł�edem,
stwierdzili�smy to wszak. Od tamtej pory usiłuj � a pojma�c ci�e �zyw � a.
Bez powodzenia. Dzi�eki tobie i naszym pozostałym przyjaciołom. Ale czuj
�e, �ze wszystkim przeszkadzam. Mieliby�scie o wiele spokojniejsze �zycie, gdybym.
. .
138

Teraz mówisz głupstwa surowo przerwał jej Móri.
Nie chc�e wi�ecej tego słucha�c!
Oparła si�e o niego, zrezygnowana. Powtarzała tylko cicho:
Nie mam ju�z sił. Nie mam sił.
Móri si�e nie odzywał, nie miał jej do powiedzenia nic ponad to, co potrafiły
wyrazi�c jego delikatne dłonie.
Powoli Tiril odzyskiwała spokój. Przestała dr�ze�c, słysz � ac rozbawiony szept
Móriego:
Tak przyjemnie ci�e obejmowa�c teraz, kiedy ju�z zdj�eła�s ten okropny pancerz
Augusta. Taka jeste�s mi�ekka.
Brzydki, zabałaganiony strych nagle jakby roz�swietlił blask sło�nca. Wybuchn
�eła �smiechem.
Wiesz, Móri, te słowa bardzo ogrzały moje serce. Całkiem zapomniałam
o u�zalaniu si�e nad sob � a.
Teraz �smiali si�e ju�z razem, Móri mocno j � a tulił.
Tiril westchn�eła, ale w głosie słycha�c było rado�s�c.
Chciałabym by�c ładnie ubrana, kiedy tak pi�eknie do mnie mówisz. Ta stara
bluzka jest ju�z taka zniszczona, a spódnica gruba i ciepła. Dzisiaj chciałabym
nosi�c najdelikatniejsze jedwabie, tak jak damy na królewskim dworze. Dla mego
ukochanego. Nigdy jeszcze niczego bardziej nie pragn�ełam!
Tiril oczywi�scie przesadzała, bo wielokrotnie marzyła o bardziej istotnych
sprawach ni�z pi�ekne ubranie. Móri doskonale o tym wiedział, ale i jego ucieszyły
słowa dziewczyny.
Co tam strojemrukn � ał. Ty jeste�s pi�ekniejsza.
Masz na my�sli bez ubrania?Tiril ogarn � ał swawolny nastrój, jak to cz�esto
bywa, kiedy niebezpiecze�nstwo zostaje za�zegnane.
Móri drgn � ał. Nie chodziło mu dosłownie o to, ale je�sli ona ju�z to powiedziała.
. .
I to tak�ze.
Tiril poczuła, jak pod wpływem powagi w jego głosie u�smiech na jej twarzy
ga�snie. Powietrze wokół nagle jakby zg�estniało, odebrała jego blisko�s�c w całkiem
inny sposób.
Móri natychmiast to zrozumiał i umilkł.
Chyba nic nie szkodzi, je�sli musn�e wargami jego szyj�e, pomy�slała Tiril. Nie
ma w tym nic złego, oka�z�e tylko, �ze chc�e by�c przy nim, zawsze podobała mi
si�e jego szyja. Taka szlachetna, o br � azowej, l�sni � acej jak jedwab skórze. Kark taki
młodzie�nczy, niecz�esto miałam okazj�e go ogl � ada�c, tylko kiedy wiatr rozwiał mu
włosy.
Wargi dziewczyny przesun�eły si�e po szyi m�e�zczyzny. Móri zadr�zał. Tiril si�e
odsun�eła.
Czy to dla ciebie przykre?
139

Nie, och, nie odparł ci�e�zko oddychaj � ac. Ale nie rób tego wi�ecej!
Wiesz przecie�z, �ze dałem słowo twej matce!
Twarz Tiril znów rozja�snił u�smiech. Serce uderzyło jej mocniej, a w jej cichym
�smiechu pojawiła si�e jaka�s diabelsko kobieca nuta. Nie miała szczególnego
do�swiadczenia w miło�sci, lecz ona i Móri znali si�e ju�z tak dobrze, poza tym instynkty
tkwi � a w człowieku gł�eboko. Tiril dokładnie wiedziała, co ma ochot�e zrobi
�c, i zrobiła to, chocia�z w uszach wci � a�z d�zwi�eczał jej głos matki. Akurat w tej
chwili nic jej nie obchodziło. Liczyła si�e jedynie dodaj � aca �zyciu blasku blisko�s�c
Móriego.
Przez moment przypatrywała mu si�e uwa�znie, obserwowała jego profil na tle
okna, zawsze wydawał jej si�e taki bezbronny. Móri jawił jej si�e jak człowiek,
którego wiek trudno jest okre�sli�c. Wła�sciwie jego twarz naznaczyła ju�z m�eska surowo
�s�c, czasami nawet budził w niej strach. Wydawał jej si�e dorosłym, od bardzo
dawna �zyj � acym na �swiecie m�e�zczyzn � a. Ale profil, zwłaszcza okolice ust, miały
w sobie jakie�s dzieci�ece zdumienie, cho�c przecie�z nie było w nim słabo�sci. Smutek
w oczach tak�ze mógł zmyli�c. Przywodził na my�sl bardzo młodego człowieka.
Ale ta szyja tak bardzo kusiła. . .
Poło�zyła mu dło�n na karku, wsun�eła pod włosy, �zeby poczu�c, czy naprawd�e
jest taki mocny, jakim go widziała. Przekonała si�e, �ze to prawda.
Co robisz? spytał z u�smiechem.
�Smiej � ac si�e cichutko koniuszkiem j�ezyka dotkn�eła szyi poni�zej ucha. Niczym
j�ezyk w�e�za igrał na mi�ekkiej skórze, pod któr � a pr�e�zył si�e napi�ety mi�esie�n.
Tiril! zadr�zał, protestuj � ac. Zdr�etwiał przera�zony i podniecony.
Tiril zrozumiała, �ze wykazała zbytni � a �smiało�s�c, �ze nie znali si�e tak dobrze, jak
sobie wyobra�zała.
Wybacz szepn�eła i cofn�eła si�e. Naprawd�e wybacz, to niem � adre z mojej
strony, ale tak bardzo chciałam ci�e poczu�c. Od tak dawna ju�z tego pragn�ełam.
Móri ukrył twarz. Dr�zał tak, �ze i ona to czuła.
Znów wszystko zepsułam, pomy�slała. A jednak nie mogła oderwa�c oczu od
jego kształtnych dłoni, obejmuj � acych kolana, takich szczupłych, zgrabnych. Patrzyła
na pochylony kark, na lini�e brody, odcinaj � ac � a si�e ciemnobrunatno od bieli
koszuli.
Na widok tych szczegółów ciało jej przenikały fale gor � aca, wci � a�z czuła słony
smak jego skóry, pulsowanie warg. Musiała zamkn � a�c oczy i gł�eboko odetchn � a�c,
aby powstrzyma�c zawrót głowy. Ale �zaru w dole brzucha nie dało si�e ugasi�c spokojnym
na pozór oddechem i kurczowym zaciskaniem dłoni.
Spróbowała wsta�c.
Mo�ze najlepiej b�edzie, jak st � ad pójdziemy pisn�eła �zało�snie.
Jego dło�n mocno zacisn�eła si�e na jej dłoni i zmusiła, by znów usiadła. Oczy
Móriego płon�eły w półmroku.
140

Tiril tkwiła nieruchomo jak przy�srubowana. Dłonie Móriego dotkn�eły jej pleców,
wsun�eły si�e pod prost � a bluzk�e, wpełzły pod pasek spódnicy.
Móri szepn�eła. Przyrzekli�smy.
Wiem o tym. Musz�e tylko poczu�c twoje ciało przy swoim.
R�ek � a zmiótł rupiecie z szorstkich desek podłogi, zdj � ał koszul�e i uło�zył z niej
posłanie. Zanim Tiril zd � a�zyła si�e zorientowa�c, jak do tego doszło, le�zała ju�z w samej
bluzce. Móri zerwał z siebie ubranie i wtulił twarz w jej brzuch. Jego gor � acy
oddech j � a rozgrzewał, dłonie, dr�z � ace, niecierpliwe, były wsz�edzie.
To si�e nie mo�ze dobrze sko�nczy�c, przemkn�eło jej przez głow�e i od tego momentu
przestała my�sle�c.
On poszukiwał jej blisko�sci, lecz to ona si�e przed nim otworzyła, �zadne z nich
ju�z si�e nie wahało, chodziło wszak tylko o nich dwoje, nikt inny nie miał prawa
si�e do tego wtr � aca�c. Dach z belek, nieistotne, gdzie jestem.
Uszy Tiril były jak ogłuchłe na niskie wibracje, chóraln � a pie�s�n głosów zmarłych.
Ta pie�s�n powinna by�c dla niej ostrze�zeniem, ale nie chciała słucha�c, nie
mogła, bo cała skupiła si�e na Mórim, na poczynaniach jego i swoich własnych.
Dłonie mocno przyciskała do czarnych, niesfornych k�edziorów. On jest mój, mój,
a ja jego.
Móri wstrzymywał si�e z całych sił, ugryzł si�e w warg�e, tak pragn � ał by�c wobec
niej delikatny.
Widziała oczy błyszcz � ace w ciemno�sci, słyszała podniecone szemranie, lecz
go nie rejestrowała, wyrzuciła je ze �swiadomo�sci, wszystko wokół przestało si�e
liczy�c. Czuła tylko, i �swiat od tego zawirował, �ze on ju�z zaraz w niej b�edzie,
Móri, czarnoksi�e�znik, pragn � ał jej, zwyczajnej, prostej, niegodnej zainteresowania
dziewczyny. Nie mogła tego poj � a�c, ogarn�eła j � a niewypowiedziana rado�s�c, poczuła,
jak wielk � a darzy go miło�sci � a. Wyznała mu to szeptem, cho�c ból wycisn � ał jej
z oczu łzy, ukochany, ukochany. . .
Jak ten zawodz � acy, zwiastuj � acy �smier�c wiatr wdarł si�e na strych? Ile ich tutaj,
wprost roi si�e od drobnych, okropnych isto t!
Ale te my�sli przeleciały jej przez głow�e jak powiew wiatru, nie zabawiły długo,
w nast�epnej chwili o nich zapomniała.
Bo Móri osi � agn � ał ju�z, czego pragn � ał, i cho�c ból targn � ał jej ciałem, przyj�eła
go z rado�sci � a i pokornym podziwem. Pie�sciła włosy kochanka, nagie ramiona,
w � askie biodra. Ukochany, ukochany, ukochany.
A Móri nie wiedział ju�z, co to my�sli, co to rozum. Przelotnie pogłaskał j � a po
policzku, otarł łzy, lecz nie u�swiadamiał sobie, co robi, ogarni�ety pragnieniem,
które czyniło go �slepym i głuchym na wszystko. Tiril usłyszała jego j�ek, na moment
wstrzymała oddech, ale on dał si�e porwa�c pragnieniu, a�z wreszcie odnalazł
spokój, którego szukał.
Wtedy uj � ał jej twarz w dłonie i pocałował. Oddychał ci�e�zko i zaraz osun � ał si�e
na jej pier�s z zamkni�etymi oczami, bezwładne dłonie opadły. . .
141

Dzi�ekuj�e, najmilszaszepn � ał.
Tiril nie czuła nic poza bezgraniczn � a miło�sci � a i bólem, który skutecznie zagłuszył
dr�ecz � ace j � a wcze�sniej podniecenie. Wiedziała jednak, �ze przyjemno�sci,
o których napomykała Catherine, przyjd � a pó�zniej. Zrozumiała, jak wspaniałe mog
� a to by�c prze�zycia.
Dopiero gdy le�zeli zm�eczeni, staraj � ac si�e odzyska�c normalne tempo oddechu,
Tiril poj�eła, �ze w tym krótkim czasie gor � aczki zapomnienia wydarzyło si�e jeszcze
co�s. Ból i niesko�nczona czuło�s�c dla Móriego zdominowały wszelkie inne doznania.
Teraz jednak z przera�zaj � ac � a wyrazisto�sci � a przypominała sobie, co zaszło.
Wiatr z zawodzeniem hulaj � acy po podziemnych grotach. Otaczaj � aca j � a ciemno
�s�c, oczy w mroku, �swiec � ace, pozwalaj � ace si�e domy�sla�c obecno�sci potwornych
istot o skołtunionych włosach i paj�eczo długich członkach. Ich podniecone sapni
�ecia na widok kochanków.
Straszniejsza jednak była samotno�s�c owych grot, grobowa, �załobna pie�s�n tysi
�ecy martwych gardeł.
�Swiat Móriego.
Zeszła do tego �swiata, lecz odkryła to dopiero pó�zniej. Kochała si�e z przekl�etym,
z czarnoksi�e�znikiem w�edruj � acym po siedzibach zmarłych.
Jego niewidzialni towarzysze zapewniali j � a, �ze b�edzie bezpieczna. � Ze nie wyruszy
na w�edrówk�e �scie�zkami wyznaczanymi przez blady ksi�e�zyc, �ze Móri nie
poci � agnie jej do swego piekła na ziemi.
Bo te�z i tak si�e nie stało. Słyszała jednak echo krzyku tych, którzy nie mog
� a zazna�c spokoju, poczuła tchnienie mrocznego �swiata. Postanowiła odegna�c to
wspomnienie.
Przypuszczam, �ze powinni�smy mie�c wyrzuty sumienia powiedziała.
To prawda. Masz?
Nie. A ty?
Ja te�z nie odparł. Tego nie dało si�e unikn � a�c. Dzisiaj, jutro, w przyszłym
tygodniu, i tak by si�e stało, bez wzgl�edu na to, jak by�smy si�e przed tym
bronili.
Nie walczyli�smy zbyt zapami�etale cierpko zauwa�zyła Tiril.
Wiem.Roze�smiał si�e.To było cudowne! Wiem, �ze sprawiłem ci ból,
ale teraz b�edzie lepiej. Tylko co my powiemy twojej matce?
Mamy dwa wyj�scia. Albo j � a okłamiemy, albo postawimy przed faktem
dokonanym. Byle tylko nie zjawiła si�e z tak zwanym odpowiednim kandydatem,
na m�e�za, bo teraz musimy si�e pobra�c, czy tego chcesz, czy nie.
Raczej czy ona tego chce, czy nie. Ja od pocz � atku pragn � ałem ci�e po�slubi�c.
Obawiałem si�e tylko zagro�zenia, jakie stanowi mój mroczny �swiat, a potem twego
wysokiego urodzenia.
A kiedy to pozamał�ze�nskie dziecko cieszyło si�e powszechnym szacunkiem?
spytała Tiril.
142

Móri pomógł jej wsta�c i ubra�c si�e. Przygotowali si�e do opuszczenia zagraconego
strychu.
To takie dziwne.Móri rozejrzał si�e dokoła.Zawsze chciałem, aby ten
pierwszy raz, miałem nadziej�e, �ze kiedy�s nast � api, był dla ciebie pi�ekny. Aby stało
si�e to w jedwabnej po�scieli, na ło�zu z baldachimem, przy �swiecach, z winem. Ale,
o dziwo, miałem wra�zenie, �ze i tutaj jest pi�eknie. Tutaj!W�sród tych rupieci, kurzu
i. . .
Nie mów nic. Przyło�zyła palec do jego ust. Nie niszcz obrazu tego
miejsca! Czułam jedynie twoj � a blisko�s�c i miło�s�c, jaka nas ł � aczy. Co, wobec tego,
mo�ze by�c brzydkie?
Masz racj�eprzyznał Móri. Ja tak�ze wła�snie tak czułem.
Ucałował j � a delikatnie, chc � ac jeszcze raz jej podzi�ekowa�c i potwierdzi�c sw � a
miło�s�c.
Porozmawiam z twoj � a matk � ao�swiadczył, kiedy przez noc w�edrowali do
domu. S � adz�e, �ze ona zrozumie. Jej samej nie jest to obce.
Nagle l�ek na nowo obudził si�e w Tiril. Chłód nocy stał si�e dotkliwy.
Nero! Zapomniałam o Nerze! Och, nie!
Ale Nero był w domu. Przyprowadził go rozgniewany s � asiad. August i Seline
musieli wysłucha�c opowie�sci, jak to ten piekielny pies przyp�edził w zaloty do
jego suki i nie pozwalał im wyj�s�c (I ty, Brutusie, pomy�slała Tiril, patrz � ac na Nera
w poczuciu wspólnoty). Po przygotowanej przez Seline dobrej kolacji, obficie
zakrapianej gorzałk � a, s � asiad si�e udobruchał, kiedy wi�ec Móri i Tiril wrócili do
domu, panowała ju�z pełna zgoda.
Wyszedłem zaraz, bo usłyszałem strzał opowiadał, August. Ale mamy
sezon polowa�n i za ka�zdym krzakiem czai si�e strzelec. Słyszałem te�z z oddali
jakie�s krzyki, ale to nie były wasze głosy. Zrozumiałem, �ze pa�nstwo szukaj � a psa,
wi�ec przestałem si�e ju�z tak przejmowa�c. Gdyby�scie jednak wkrótce nie wrócili,
zabrałbym muszkiet i poszedł po was.
Dobrze, Augu�scie powiedział Móri, postanawiaj � ac opowiedzie�c mu
o dwóch napastnikach i losie, jaki ich spotkał, dopiero nast�epnego dnia. August,
po wypiciu takiej ilo�sci gorzałki, mógł nie znie�s�c widoku m�e�zczyzny opl � atanego
wierzbowymi gał � azkami. Prawd�e, mówi � ac Tiril i Móriemu na pewien czas udało
si�e zapomnie�c o prze�sladowcach i bardzo si�e z tego cieszyli.
Wkrótce jednak b�ed � a musieli wróci�c do rzeczywisto�sci.
Móri w ka�zdym razie radował si�e, �ze Tiril nie stało si�e nic złego, jak obiecali
jego towarzysze. Strach, dr�ecz � acy go przez tyle lat, okazał si�e bezpodstawny.
Tak wła�snie s � adził Móri. Nie patrzył dalej, ni�z miał ochot�e spogl � ada�c.
Tej nocy Tiril nawiedziły niezwykle sny.
143

Zabarwiło je, naturalnie, prze�zycie tego dnia, które miało dla niej najwi�eksze
znaczenie: miłosne spotkanie z Mórim, długo wyt�esknione spełnienie.
Raz po raz budziła si�e, na nowo prze�zywaj � ac t�e wielk � a chwil�e, kiedy ulegli
po�z � adaniu. To było takie pi�ekne, Tiril w samotno�sci w swoim pokoju �smiała si�e
uszcz�e�sliwiona.
Nad ranem jednak sny si�e zmieniły.
Seline ju�z wcze�sniej napaliła w kominku, w pokoju było ciepło. Tiril, spocona,
odrzuciła na bok kołdr�e, �zeby troch�e si�e ochłodzi�c.
We �snie była razem z Mórim, ale nie wszystko działo si�e jak nale�zy.
Nagle Móri znikn � ał, lecz kto�s jednak znajdował si�e przy niej. A mo�ze tych
istot było wi�ecej? Sen stał si�e tak niewyra�zny, mglisty, a d�zwi�eki stłumione i głuche.
Z daleka usłyszała zawodz � acy �smiech, drwi � acy, dra�zni � acy, nieprzyjemny. Próbowała
zawoła�c Móriego, ale spomi�edzy warg nie wydobył si�e jej �zaden d�zwi�ek.
Nagle dostrzegła ich do�s�c wyra�znie: wielkogłowego, Nauczyciela Hiszpana,
Ducha Zgasłych Nadziei, któremu wła�sciwie nigdy nie zdołała si�e przyjrze�c,
bo jego widok budził tak � a odraz�e, i bladego Nidhogga o długich z�ebach i członkach.
Tiril zdawała sobie spraw�e, �ze to sen, i usiłowała si�e z niego wyrwa�c. Wyczuwała,
�ze to si�e mo�ze �zle sko�nczy�c. Nie mogła si�e jednak obudzi�c, cho�c z całych
sił starała si�e unie�s�c powieki. Niemym krzykiem wzywała pomocy.
Nagle u�swiadomiła sobie własn � a nago�s�c, roztrz�esionymi dło�nmi odnalazła
kołdr�e, naci � agn�eła j � a pod brod�e. Zorientowała si�e, �ze kołdra le�zy w poprzek, długo
trwało, zanim uło�zyła j � a wła�sciwie. I tak stopy wystawały spod przykrycia, nic
jednak nie mogła na to poradzi�c.
Duchy otoczyły j � a kr�egiem. Najbli�zej stał Nauczyciel, powiedział co�s niewyra
�znie, miała wra�zenie, �ze jego głos brzmi, jakby wydobywał si�e z butelki, trudno
było zrozumie�c słowa.
U�zalał si�e nad ni � a, jakby oskar�zał Móriego, �ze ten my�slał tylko o sobie. Tiril
usiłowała protestowa�c, broni�c przyjaciela. Lecz jak zawsze głos uwi � azł jej w gardle.
Powiedział co�s tak�ze Duch Zgasłych Nadziei. Co takiego, twierdził, �ze ona
jest wtajemniczona? Albo ma zosta�c wtajemniczona, nie bardzo zrozumiała, o co
mu chodzi.
Nidhogg nic nie mówił. Stał oparty o �scian�e i przygl � adał si�e jej z krzywym
u�smiechem.
W ko�ncu wyłapała kilka słów.
Jeste�s teraz nasz � a po�sredniczk � a o�swiadczył Nauczyciel.
Co ma na my�sli?
Jeste�s dla nas �swi�eta.
Tiril ogarn � ał strach.
144

Dlaczego nie było innych? Kobiet, Hraundrangi-Móriego, Zwierz�ecia?
Dlaczego tylko ci trzej?
Czekaj � a rzekł Duch Utraconych Nadziei. Jego głos brzmiał, jakby pochodził
z przestworzy i epok, które przestały ju�z istnie�c.
Kto czeka? spytała, nie była jednak pewna, czy j � a usłyszeli.
Czekaj � a od dawna, od bardzo dawna. Teraz zbli�za si�e chwila ich wyzwolenia.
Nic nie pojmowała.
Ty jeste�s po�sredniczk � apowtórzył Nauczyciel.
My tak�ze czekamy wtr � acił Duch Utraconych Nadziei.
Czy mo�zecie mi to wyja�sni�c? poprosiła.
Z czasem si�e dowiesz odparł Nauczyciel. Stanowiło to dowód, �ze j � a
usłyszeli, jej głos do nich dotarł.
Nauczyciel podał jej jaki�s osobliwy przedmiot.
Zatrzymaj to do chwili, gdy wła�sciwy człowiek b�edzie tego potrzebował.
Sk � ad b�ed�e wiedzie�c, kto jest. . .
Po prostu zrozumiesz powiedział spokojnie.
Tiril trzymała przedmiot w dłoni. Kształtem przypominał kawałki w�egla brunatnego,
na których Móri rył swe magiczne runy.
Ogarn � ał j � a nastrój powagi przemieszanej ze strachem. Rozumiała, �ze to wielka
chwila. Magiczna runa, jak w my�slach nazywała przedmiot, cho�c jeszcze si�e mu
dobrze nie przyjrzała, paliła jej dło�n. Tiril zaniosła si�e krzykiem bólu, lecz runy
nie mogła wypu�sci�c.
Obudził j � a jej własny j�ek. Triumfalne wycie rodem z innego �swiata ucichło.
Pokój oczywi�scie okazał si�e pusty, nikogo w nim nie było, ani teraz, ani wcze-
�sniej.Wdłoni nie trzymała nic. Czuła tylko, �ze jest mokra od potu, jakby przy�snił
jej si�e koszmar.
Kiedy wyrównała ju�z oddech, a dr�zenie ciała ustało, spróbowała zrozumie�c to,
co wydarzyło si�e we �snie. Tiril nie była jedyn � a osob � a na �swiecie, która przekonała
si�e, �ze we �snie objawia si�e człowiekowi cie�n tego, co oczywiste. Pojawiaj � a si�e
zawoalowane prawdy i trzeba nauczy�c si�e je obja�snia�c.
Tym razem jednak nie potrafiła sobie z tym poradzi�c.
Rano nie była przekonana, czy wolno jej na ten temat rozmawia�c z Mórim.
On jednak zorientował si�e, �ze co�s jej le�zy na sercu, i nie poddał si�e, dopóki nie
wyci � agn � ał całej prawdy.
Wyszli na porann � a przechadzk�e z Nerem, prowadzili psa na smyczy, �zeby zapobiec
jego kolejnej wyprawie w zaloty. Nero nie chciał uwierzy�c w taki brak
zrozumienia i przez cały czas konsekwentnie ci � agn � ał w jedn � a stron�e. Móri jednak
nie uległ jego sm�etnemu spojrzeniu i mocno go trzymał.
145

Ja te�z nie rozumiem, o co chodziło naszym towarzyszom. U�scisn � ał r�ek
�e Tiril, jakby chciał doda�c dziewczynie otuchy. Mo�ze powinni�smy uzna�c to
wszystko za sen, bo przecie�z nie było w tym nic realnego. Gdyby�s teraz pokazała
mi ten przedmiot, to co innego. Ale i ja miałem dzisiaj sen, który nie bardzo mi
si�e spodobał. Tak jak i ty nie byłem pewien, czy to sen, czy jawa. . . Mnie tak�ze
�snili si�e nasi towarzysze. Dzi�ekowali mi.
Tiril przeszedł dreszcz.
Dzi�ekowali?
Tak, za to, �ze w ko�ncu pokazałem, i�z mam do�s�c rozumu, by da�c ci rado�s�c,
ale kiedy to mówili, ich oczy spogl � adały drwi � aco, niemal szelmowsko, prawie
wpadłem w gniew. "Obiecywali�scie, �ze nie b�edzie was przy tym", krzykn � ałem.
"I nie byli�smy, odpowiedział Nauczyciel. Przewidzieli�smy jednak, co si�e stanie.
Dlatego ci dzi�ekujemy!" To był oczywi�scie tylko sen, tak samo jak w twoim przypadku.
Nasza pod�swiadomo�s�c steruje snami, na pewno o tym wiesz. Bałem si�e,
�ze oni zobacz � a, co zrobili�smy, a ty mogła�s mie�c wyrzuty sumienia i chciała�s, �zeby
si�e jednak pokazali. Chyba o nic innego tu nie chodzi.
Uwa�zasz wi�ec, �ze oni nie byli konkretnie obecni ani w twoim �snie, ani
w moim?
Oczywi�scie!
Tiril odetchn�eła z ulg � a.
Dzi�ekuj�e ci, Móri, �ze tak mówisz! Kamie�n spadł mi z serca.
Nie wspomniała mu jednak o swej niepewno�sci. Nie chciała mówi�c o niezwykłej,
jakby nieziemskiej chwili prze�zycia wtajemniczenia, jakiego doznała. Czy
naprawd�e we �snie mo�zna prze�zy�c co�s a�z tak intensywnie?
Pomimo gwałtownych protestów Nera zawrócili do dworu, Móri obj � ał przyjaciółk
�e.
Duchy miały racj�e mówi � ac, �ze mało ci dałem rado�sci podczas naszej pierwszej
wspólnej chwili, Tiril. . .
Nic nie szkodzimrukn�eła spuszczaj � ac głow�e.
Naprawimy to obiecał. Dam ci wi�ecej miło�sci, ciepła i delikatno�sci.
Zaczekam na ciebie, tak, �zeby�smy oboje mogli to poczu�c. Ale najpierw powinienem
pomówi�c z twoj � a matk � a, prawda?
Tak chyba b�edzie najlepiej.
To zale�zy, kiedy ona przyjedzie. Przez cał � a wieczno�s�c czeka�c nie mo�zemy,
ile wła�sciwie mo�zna od nas wymaga�c?
Tiril roze�smiała si�e uszcz�e�sliwiona.
Wracaj, matko, jak najpr�edzej! zawołała w przestrze�n. Pospiesz si�e,
bo Móri i ja płoniemy!
146

Tak, spiesz si�e, ksi�e�znozawtórował jej Móri, nie spuszczaj � ac oczu z Tiril.
Bo dostatecznie długo ju�z czekali�smy na siebie, jeste�smy dla siebie stworzeni.
Usun�eli�smy z drogi wszelkie czyhaj � ace na nas niebezpiecze�nstwa, i te realne,
naszych wrogów, i te niewidzialne. Wiemy ju�z, �ze Tiril nic si�e nie stanie,
przekroczyli�smy granic�e i nic złego jej nie spotkało. Spiesz si�e, ksi�e�zno, bo mam
zamiar poj � a�c Tiril za �zon�e i nic mnie przed tym nie powstrzyma!

Rozdział 18
August był mocno st � apaj � acym po ziemi człowiekiem, nigdy nie zdołałby zrozumie
�c, co Mondsteinowi przytrafiło si�e w lesie. Owszem, wyznawał si�e na muszkietach
i im podobnych, lecz nie na czarach.
Móri postanowił wi�ec sam zaj � a�c si�e zmarłym. Bał si�e pokaza�c władzom tak
okaleczone zwłoki, zabrał wi�ec wózek, szpadel, mocne no�zyce, i podczas gdy
pozostali mieszka�ncy dworu zasiedli do posiłku w jadalni, sk � ad mieli widok na
inn � a stron�e, ruszył do lasu.
Musiał wzi � a�c si�e w gar�s�c, by przyst � api�c do wypl � atywania ciała z g � aszczu zaro
�sli. Zawołał gniewnie:
To wasza sprawka, mo�ze teraz spróbujecie naprawi�c grzechy?
Nie spodziewał si�e pomocy, a ju�z na pewno nie tak szybkiej i skutecznej. Gał
� azki wierzby ze �swistem odskoczyły od siebie, a ciało Mondsteina upadło na
ziemi�e. Móri z wielk � a niech�eci � a chciał je podnie�s�c i natychmiast wyczuł, �ze kto�s
znów spieszy mu z pomoc � a. Zwłoki były lekkie jak piórko i wkrótce znalazły si�e
na wózku.
Móri poci � agn � ał je gł�ebiej w las, a�z do moczarów z brudn � a wod � a, Próby wykopania
dołu spełzły na niczym, przy ka�zdym ruchu łopat � a dziura natychmiast
wypełniała si�e rzadkim błockiem. Wreszcie zniecierpliwiony jeszcze raz poprosił
o pomoc.
Wysłuchano go od razu.
Z ohydnym plu�sni�eciem ciało Mondsteina zapadło si�e dół, który natychmiast
zalała woda, a zaraz potem Móri na własne oczy ujrzał, jak bagienna ro�slinno�s�c
podpełzła bli�zej i zasłoniła niemal całe bagno, widoczna pozostała jedynie niewielka
kału�za, aby zwierz�e lub człowiek nie uton�eli w moczarach, nie trafili na
dno tam, gdzie spocz�eły zwłoki cudzoziemca, o którym wkrótce zapomni �swiat.
Móri domy�slał si�e, �ze ten człowiek to Mondstein. Lizuska wspominała, �ze
wypytywał o dwór.
Móri ze smutkiem pomy�slał o jego ewentualnej rodzinie, jednak prawd�e mówi
� ac w � atpił, by Mondstein j � a miał. Nale�zał do tych, co to przedkładaj � a uciechy
wojenne i kompani�e towarzyszy nad przyjemno�sci �zycia rodzinnego.
148

Chocia�z, czy na pewno. . .
Co przygnało Mondsteina, Heinricha Reussa von Gera, von Kaltenhelma
i Georga Wetleva do zimnej, zacofanej Norwegii? I to �zeby polowa�c na Tiril?
Mondstein i Wetlev nie �zyli, ale pozostawał jeszcze von Kaltenhelm, no i nie
wiadomo gdzie podział si�e Heinrich Reuss.
Czterej m�e�zczy�zni, w dodatku z najwy�zszych warstw arystokracji. Co ich ł � aczyło?
Ksi�e�zna Theresa wróciła kilka tygodni pó�zniej.
Przybyłam tak szybko, jak tylko mogłammówiła, uradowana widokiem
swej córki i swobod � a, jak � a mogła cieszy�c si�e w Norwegii. Zerwała na zawsze
z Holsteinem-Gottorpem. Wszystkie jej ruchomo�sci przeniesiono na zamek Hofburg
w Wiedniu.
Dlaczego? dopytywał si�e Móri.
Wida�c było, �ze Theres�e co�s gn�ebi. Zm�eczenie podró�z � a na pewno dawało si�e
jej we znaki, ale niepokoiła si�e tak�ze o Auror�e, z któr � a bardzo si�e zaprzyja�zniła.
Aurora była jedn � a z niewielu osób, z którymi Theresa dzieliła sw � a tajemnic�e
o istnieniu Tiril.
Popatrywała na twarze, biło z nich wyczekiwanie. Pomy�slała o przywiezionych
podarkach. Z wielk � a niech�eci � a zacz�eła od nieprzyjemnych wiadomo�sci:
Aurora nic nie mo�ze zrobi�c z tym dworem. Jej okropna matka wykazuje
nieprawdopodobny upór. Nie chce mi sprzeda�c posiadło�sci ani te�z wynaj � a�c na
dłu�zszy czas. Zamierza odst � api�c maj � atek obcym ludziom, których Aurora nie b�edzie
mogła odwiedza�c.
Theresa widziała, �ze dla wszystkich ta wie�s�c była wielkim ciosem. Miły August
skrzywił usta jak dziecko do płaczu. Theresa poczuła si�e nieswojo, tak bardzo
chciała powiedzie�c kilka słów pociechy, ale gdzie ich szuka�c? Ku swemu
zdziwieniu zorientowała si�e tak�ze, �ze brakuje jej szalonej baronówny Catherine
i spokojnego Erlinga. Nie ulegało w � atpliwo�sci, �ze i pozostali za nimi t�esknili.
Spłoszyli si�e po usłyszeniu przywiezionych przez ni � a wie�sci. Znów nie b�ed � a
mie�c swojego miejsca!
Co my poczniemy?cicho spytał Móri.
Theresa wzi�eła si�e w gar�s�c.
S � a inne mo�zliwo�sci, w Europie. Tiril b�edzie miała dom.
W Europie? Wiedziała, �ze nie tam zamierzali si�e wybra�c. Spostrzegła tak�ze,
�ze Tiril zbiera si�e na odwag�e. Co teraz nast � api?
Matko. . . Jak wiesz, Móri prosił o moj � a r�ek�e. Mam nadziej�e, �ze rozwa�zyła�s
ju�z t�e kwesti�e, oczywi�scie na jego korzy�s�c.
Theresa spogl � adała na nich wzrokiem, z którego biło zm�eczenie. Nie ten temat
chciała podj � a�c na samym pocz � atku.
149

Przejd�zmy chocia�z do salonu.
Przygotuj�e co�s gor � acego do picia oznajmiła Seline i poci � agn�eła za sob � a
brata, anga�zuj � ac go do bardziej konkretnych zaj�e�c ni�z oddawanie si�e marzeniom.
Theresa poprosiła Tiril i Móriego, by usiedli w bardzo teraz przytulnym saloniku.
Seline naprawd�e udało si�e stworzy�c z opuszczonego dworu prawdziwy
dom.
Ksi�e�zna popatrzyła na młodych i po długiej pauzie rzekła:
Cała ta sytuacja jest przera�zaj � aco zawikłana. Tiril w tych ci�e�zkich czasach
bardzo ci�e potrzebuje, Móri. Zrobiłam przegl � ad młodzie�nców z moich kr�egów
i musz�e przyzna�c, �ze �zaden nie wydał mi si�e odpowiedni. Musz�e jednak zebra�c
si�e na odwag�e i przedstawi�c ci�e Habsburgom, Tiril, a to ju�z samo w sobie b�edzie
przykre, nawet je�sli nie zaprezentuj�e od razu twego przyszłego m�e�za-czarownika.
Gdyby�smy wi�ec mogli wstrzyma�c si�e z decyzj � a jaki�s rok. . .
Tchórzostwo, lecz có�z innego mogła wymy�sli�c?
Nie zaprotestowała Tiril.
Matka popatrzyła na ni � a pytaj � aco.
Móri wyr�eczył Tiril w odpowiedzi:
Zrobili�smy wszystko, by trzyma�c si�e na dystans, wasza wysoko�s�c, lecz
okoliczno�sci sprawiły, �ze znale�zli�smy si�e blisko siebie i nie zdołali�smy zapanowa�c
nad sytuacj � a.
Theresa zdr�etwiała. Zdawała sobie spraw�e, �ze jej �sci � agni�ete brwi wyra�zaj � a
surowo�s�c, nie mogła jednak temu zapobiec.
Wszystko w niej gwałtownie protestowało. Jej jedyna córka, Habsbur�zanka,
miałaby po�slubi�c dzikusa z Islandii? Z krainy, o której nikt nie wiedział nic poza
tym, �ze to jaka�s wyspa daleko na morzu, bez Boga, wiary i prawa?
Ale czy nie tak wła�snie os � adzała Norwegi�e? Tymczasem okazało si�e, �ze to
normalny cywilizowany kraj, pełen ko�sciołów i pobo�znych ludzi.
Miałam nadziej�e, �ze uczucie tych dwojga samo si�e wypali, my�slała. Bardzo
nierealne �zyczenie, ale. . .
Całe moje wychowanie si�e temu sprzeciwia, wyrosłam wszak na cesarskim
dworze, w Hofburgu.
Ale co moje wychowanie zrobiło ze mn � a? Czy pomogło mi w �zyciu?
Nieudane mał�ze�nstwo. Rezultat zasad głosz � acych, �ze we wszystkim nale�zy
by�c posłusznym rodzicom.
T�esknota. Musiałam zrezygnowa�c z tego, którego obdarzyłam miło�sci � a.
I ten ogie�n czy�s�ccowy, przez jaki musiałam przechodzi�c ka�zdego dnia od
chwili narodzin mego dziecka. � Zal, t�esknota, rozpacz. � Załosny brak odwagi, by
sprzeciwi�c si�e niepisanym prawom szlachty.
Miałabym odmawia�c mej córce szcz�e�sliwszego �zycia, zmusza�c j � a, by i ona
odrzuciła ukochanego?
150

Jakim prawem mam niszczy�c t�e młod � a istot�e, która tyle ju�z wycierpiała? Dwa
młode istnienia. Kiedy widz�e, jak gor � aco ten człowiek kocha moj � a córk�e, jak gotów
jest walczy�c o ni � a i o prawo do zostania z ni � a do ko�nca �zycia, przed oczami
staje mi kto�s inny. Ten, który mnie kochał, lecz nie walczył o mnie. Nie oszukał
mnie, ale te�z i nie zrobił nic, by rozwi � aza�c nasz � a spraw�e. Jego droga została
wytyczona ju�z wcze�sniej. Dla mnie nie było na niej miejsca.
Oczy Móriego. . . One nigdy nie zawiod � a.
Mój Bo�ze, jak dobrze rozumiem moj � a córk�e! Przez chwil�e zapragn�ełam nawet
znale�z�c si�e na jej miejscu. Poczu�c miło�s�c takiego m�e�zczyzny!
Theresa podniosła głow�e. Na ustach pojawił si�e lekki u�smiech.
Uderzyło mnie, �ze zastanawiaj � ac si�e nad waszym losem, nie pomy�slałam
nawet o "grzechu", jakiego si�e dopu�scili�scie. Nie mog�e was oskar�za�c, wiem, �ze
w waszej sytuacji było to nieuniknione, wci � a�z przebywali�scie razem.
To stało si�e tylko raz, wasza wysoko�s�c cicho powiedział Móri. � Scigali
nas ci ludzie, chcieli�smy by�c blisko siebie, �zeby odegna�c przera�zenie i strach,
�ze jeste�smy sami na �swiecie przeciwko takiemu złu. S � adz�e jednak, �ze otrzymali-
�smy nauczk�e, zrozumieli�smy, jak łatwo mo�zna straci�c nad sob � a panowanie, wbrew
swej woli.
Ach, jak dobrze ich rozumiała!
I ja tak my�slałam wówczas, przed latypokiwała głow � a ksi�e�zna.Sprawa
jest wobec tego jasna. Móri, musisz uczyni�c z Tiril przyzwoit � a kobiet�e.
Dzi�ekuj�e, wasza wysoko�s�c. Zawsze tego pragn � ałem.
Czy słusznie post � apiłam? zastanawiała si�e przej�eta Theresa. Wewn�etrzny
głos podpowiada mi, �ze to wła�sciwa decyzja. Chocia�z nie całkiem. Gdyby dało
si�e to odło�zy�c chocia�z troch�e. . .
Tylko my troje o tym wiemyo�swiadczyła.Czy mogliby�scie zaczeka�c,
dopóki nie zostaniecie przedstawieni. . .
Chyba nie cienkim głosikiem z udr�ek � a na twarzy przerwała jej Tiril.
Ale nie jestem całkiem pewna.
Twarz Móriego zbielała.
Co ty mówisz, Tiril?
Nie wiem odparła. Ale wczoraj rano miałam takie dziwne uczucie,
�ze by�c mo�ze.. Co mam powiedzie�c? Nie wiem, po prostu si�e przestraszyłam.
Ale dlaczego nic mi nie mówiła�s?wykrzykn � ał Móri. Theresa dostrzegła
na jego niezwykłym obliczu zmieszanie, zdumienie i ostro�zn � a rado�s�c.
Bo nic jeszcze nie wiem tłumaczyła Tiril. Od tej poty nie przestaj
�e si�e nad tym zastanawia�c, ale nic wi�ecej si�e nie wydarzyło i nie chciałam ci�e
niepotrzebnie niepokoi�c.
Theresa nabrała powietrza w płuca:
Bez wzgl�edu na to, co si�e stało, Tiril, rozumiem, �ze trzeba działa�c szybko.
Posłuchajcie mnie uwa�znie. Jedynym m�e�zczyzn � a, jakiego kochałam, był twój
151

ojciec. Nie mogli�smy si�e pobra�c, ale popełnili�smy ten sam bł � ad co wy. Oddałam
ci�e, moje ukochane dziecko, i przez całe �zycie musiałam przez to cierpie�c.
Nie mam zamiaru dopu�sci�c, by taka sytuacja si�e powtórzyła. Wła�snie doszłam
do wniosku, �ze ciebie, Tiril, równie dobrze mog�e przedstawi�c jako m�e�zatk�e. Nikt
w Wiedniu nie b�edzie przecie�z wiedział, jak długo jeste�s zam�e�zna. Gdy tylko troch
�e wypoczn�e, dzie�n lub dwa, pójdziemy do pastora tutejszej parafii, aby was
poł � aczył. Nie b�edziecie musieli cierpie�c tak jak twój ojciec i ja przez całe nasze
dorosłe �zycie. Nie pochodzisz ze szlacheckiego rodu, Móri, jeste�s szczególnym
człowiekiem, nie pasujesz do �swiata Habsburgów. Wielu z nich z pewno�sci � a ci�e
nie zaakceptuje. Widz�e jednak, jak � a miło�s�c �zywisz dla Tiril, i wiem, �ze przy tobie
b�edzie bezpieczna, a je�sli chodzi o to, �ze nie masz bogactwa, to ja mam go
w bród. Ale. . . Oto mój warunek: opu�scicie Norwegi�e i wyjedziecie ze mn � a na
południe. Przedstawi�e was w swoim rodzinnym domu. Potem wymy�slimy, gdzie
zamieszkacie. Czy jasno si�e wyraziłam?
Móri skłonił si�e.
Chyl�e głow�e przed tak � a zaradno�sci � a, ksi�e�zno. Zechciej przyj � a�c szczere podzi
�ekowanie za wyrozumiało�s�c. I podziw za odwag�e, jak � a pani przejawia, chc � ac
przyzna�c si�e przed rodzin � a do grzechu młodo�sci.
Tiril tak�ze dygn�eła. Twarz jej promieniała szcz�e�sciem.
Theresa mocno j � a u�sciskała.
Mam nadziej�e, �ze przeczucia ci�e nie myl � aszepn�eła.Pomy�sle�c tylko,
wnuk! Wi�ekszego szcz�e�scia nie potrafi�e sobie wyobrazi�c!
Móri jednak był bardzo zafrasowany, kiedy wieczorem siedzieli w pokoju Tiril.
Jeste�s pewna, Tiril?spytał co najmniej po raz pi � aty, a ona odpowiedziała
tak samo:
Wcale nie jestem pewna! Wczoraj przeleciało mi to przez głow�e. Odczuwałam
taki niepokój w ciele. Ale przecie�z nie o tym mieli�smy teraz mówi�c!
Wiem.Nachylił si�e nad zapiskami le�z � acymi na stole.Mieli�smy omówi
�c kilka punktów. . . Jak to wła�sciwie było z Catherine, czy zdołała si�e dowiedzie
�c czego�s bli�zszego o ksi � a�z�ecym rodzie Reussów?
Tak, zapomniałam ci powtórzy�c. "Nasz" Heinrich jest młodszym bratem
którego�s z wielmo�zy z linii Gera, nosi tylko tytuł hrabiego. Podobno wiele podró
�zował po Europie �srodkowej, południowej, a ostatnimi laty był w Norwegii.
Catherine twierdziła, �ze poniewa�z on stale si�e przemieszcza, trudno si�e czego�s
o nim dowiedzie�c. Jasne jest natomiast, �ze z tego rodu wywodziło si�e wiele znanych
postaci. Najwy�zsi to chyba owi Wielcy Mistrzowie Zakonu Krzy�zackiego.
A co on robił w Norwegii?
Tego nie zdołała si�e dowiedzie�c. Wiódł tajemnicze �zycie. Jak si�e zdaje,
152

celowo, �zeby nie zwraca�c na siebie uwagi. A teraz poka�z mi swoj � a list�e.
Spisali sobie wszystko, czego si�e dowiedzieli i co mogło mie�c jakikolwiek
zwi � azek z polowaniem na Tiril. Wci � a�z niewiele im to mówiło:
1. Trzy cz � astki figurki demona, które zaprowadziły nas do Tiveden.
2. Znaleziony tam zwój pergaminu i słowa, jakie udało si�e na nim
odcyfrowa�c: ERBE i UFER wraz z wycinkiem . . . IMVR. . . , co mo�zna
te�z odczyta�c jako IMUR albo EMUR.
3. Relief w komorze grobowej, odpowiadaj � acy wygrawerowanemu rysunkowi
na kielichu, który zgin � ał z Hofburga. Ilustruje ba�s�n o morzu,
które nie istnieje. Na obu rysunkach wyst�epuje znak sło�nca z wyra�znie
zaznaczonymi promieniami.
4. Ten sam znak widniał na piersi hrabiego von Tierstein, którego widzieli
�smy podczas podró�zy w czasie. Znajdował si�e tak�ze na okładce
ksi�egi w pracowni hrabiego.
5. Na okładce ksi�egi znajdowały si�e słowa STAIN ORDOGNO i DEOBRIGULA.
Tyle mamy stwierdził Móri. Pytałem twoj � a matk�e o te dwa słowa,
"ordogno" i "deobrigula", ale nigdy ich nie słyszała.
Zastanawiam si�e nad dwiema rzeczami powiedziała Tiril. Nie maj � a
nic wspólnego z tym spisem, ale ty mi o tym wspominałe�s. Mam na my�sli twoje
nocne spotkanie z duchami nad brzegiem morza. Prosiły, by�s wystrzegał si�e
znaku. S � adzisz, �ze mogli mie�c na my�sli, ten wła�snie znak, promieniste sło�nce?
Nie wiem wolno odparł Móri. Niewykluczone. A ta druga kwestia?
To zagadka, na któr � a nigdy nie uzyskali�smy odpowiedzi. Od kogo mój
przybrany ojciec, konsul Dahl, wyłudzał pieni � adze?
Ja te�z si�e nad tym zastanawiałem. Mogło chodzi�c o Reussa i Wetleva, ale
Dahl je�zdził do Christianii, prawda?
Tak. A Reuss i Wetlev przez cały czas �scigali mnie w Bergen.
Rzeczywi�scie przyznał Móri. Ta zagadka pozostaje nie rozwi � azana.
Wiemy tylko, �ze konsul sw � a chciwo�s�c musiał przypłaci�c �zyciem.
Tiril podniosła si�e z miejsca. Móri mocno złapał j � a za rami�e i popatrzył na ni � a
uwa�znie. Po raz szósty spytał:
Tiril, jeste�s pewna? Westchn�eła.
Nie, mówiłam ci ju�z. Za wcze�snie, by co�s stwierdzi�c, �ze nie mam. . . Uff,
nie, nie przywykłam do takich rozmów.
Rozumiem.
Tiril posmutniała, głos nie był taki jasny, gdy pytała:
Czy ty si�e w ogóle z tego nie cieszysz, Móri?
153

Gdybym mógł! Ale sama powiedziała�s, �ze si�e przestraszyła�s, a nie ucieszyła
�s. Tak jak i ja.
To prawda. Okropnie si�e zl�ekłam.
Ja tak�ze. Widzisz, przypominam sobie moich towarzyszy tego wieczoru,
gdy wezwałem ich, by spyta�c o rad�e. Na pytanie, czy kiedykolwiek b�ed�e mógł
si�e kiedy�s z tob � a kocha�c, odpowiedzieli mi nonszalancko, jakby drwili. "Nie bój
si�e, chichotali. Nie, nie, Tiril nic złego si�e nie zdarzy! Ona nie wst � api do twego
bladobł�ekitnego mrocznego �swiata, Móri!" I ja im uwierzyłem.
Mieli racj�e. Mnie nic si�e nie stałowymówiła Tiril pobielałymi wargami.
Miała wra�zenie, �ze wokół serca zaciska jej si�e �zelazna obr�ecz. Pami�etasz mój
sen po tym, jak byli�smy razem?
Tak odparł ze złowieszczym spokojem. I swój.
Powiedzieli mi, �ze zostałam wtajemniczona. � Ze od tej pory jestem ich po-
�srednikiem. � Ze jestem dla nich �swi�eta. . . Okazywali mi szacunek, a jednocze�snie
jakby kpili.
A mnie dzi�ekowali. Najwyra�zniej si�e tym bawili. Wtedy tego nie zrozumiałem.
Tiril, co my�smy najlepszego zrobili? Tak, ty i ja ujdziemy wolno
szepn�eła pogr � a�zona w rozpaczy. A jednak oni wiedzieli, co si�e mo�ze sta�c. Na
to czekali. O mój Bo�ze, co my�smy zrobili, Móri, co�smy zrobili?

Rozdział 19
Grube mury, jak wyciosane z olbrzymich głazów. Gł�eboko pod ziemi � a. Do
ci�e�zkich piwnic nie mogło dotrze�c �swiatło sło�nca.
Nad nimi wznosił si�e kasztel, pot�e�zny, tak wielki, �ze w samym tylko portalu
zmie�sciłby si�e najwspanialszy z patrycjuszowskich domów.
Kasztel górował nad okolic � a, w porównaniu z nim miasteczko przypominało
zbiorowisko domków z klocków. Mury troch�e zwietrzały, nie wszystkie cz�e�sci
nadawały si�e do zamieszkania, ale wci � a�z wida�c go było z daleka. Wskazywał
drog�e zbł � akanym w�edrowcom.
Zbudowali go ogarni�eci mani � a wielko�sci ksi � a�z�eta, którym nigdy nie dane było
ogl � ada�c rozpocz�etego dzieła w cało�sci, bo �smier�c nie odró�znia wielkich od maluczkich.
Wzniesiono go na ruinach pradawnego klasztoru, po którym pozostała jeszcze
cz�e�s�c murów i korytarzy, a pod klasztorem stała kiedy�s inna twierdza, jeszcze
z czasów rzymskich. Niewielu wiedziało, �ze pod twierdz � a s � a te�z resztki jeszcze
dawniejszej budowli.
Gł�ebokie lochy o�swietlał blask pochodni rozmieszczonych wzdłu�z �scian. Centralne
miejsce w sali zajmował wielki stół, wokół niego ustawiono krzesła w stylu
sakso�nskim.Wtej chwili jednak na krzesłach nikt nie zasiadał. M�e�zczy�zni obecni
w sali zgromadzili si�e w jej ko�ncu przed czym�s, co przypominało ołtarz, a mo�ze
tron. Uło�zone z kamieni półkole wyznaczało miejsca stoj � acych. W obr�ebie półkola
stał dosuni�ety do �sciany stół, a nad nim wysoko na murze wisiał wielki znak
ze szlachetnego kruszcu. Przedstawiał okr � agłe wypukłe sło�nce, od którego odchodziły
promienie. Tiril i Móri natychmiast by go rozpoznali.
Czarno odziani m�e�zczy�zni nosili na szyi identyczne znaki. Teraz wyra�znie je
było wida�c na tle czarnych szat. Nie ukryto ich pod ubraniem, jak nakazywała
reguła, gdy członkowie zgromadzenia poruszali si�e w�sród zwykłych ludzi. Tarcze
słoneczne wykonano z drewna, promienie z metalu.
Na stole le�zało kilka przedmiotów. Stał przed nim wysoki m�e�zczyzna. Pogr � a-
�zony w milcz � acym uwielbieniu dla znaku sło�nca na murze, sprawiał wra�zenie,
jakby prosił go o rad�e.
155

W ko�ncu zwrócił si�e do zebranych, zadr�zeli jak zwykle, gdy napotkali jego
spojrzenie.
Migotliwy blask pochodni zniekształcał jego twarz, lecz i bez tego oblicze to
budziło szacunek, �zeby nie powiedzie�c strach.
M�e�zczyzna nie był młody. G�este włosy, spadaj � ace na ramiona, miały stalowoniebieski
odcie�n, kiedy�s zapewne musiały by�c kruczoczarne. Z poci � agłej twarzy
o szlachetnych rysach biło odpychaj � ace okrucie�nstwo. Wci � a�z czarne brwi i rz�esy
otaczały ciemnobr � azowe oczy, zaczynaj � ace m�etnie�c na kraw�edzi t�eczówki. Mocno
wysklepione powieki potrafiły si�e przymyka�c na sposób, którego, jak nauczyli
si�e członkowie zakonu, nale�zało si�e ba�c. Nos był długi i ko�scisty, ko�sci policzkowe
wydatne. Ostre skrzydełka nosa �swiadczyły o lodowatej pogardzie dla zwykłych
ludzi, w � askie bezkrwiste wargi przypominały kreski.
Chłodny, niesamowity ton głosu pot�egował tylko wra�zenie bij � acego od tej osoby
zła w najczystszej postaci. Wida�c jednak było, �ze człowiek ów, kiedy tego
wymagała sytuacja, potrafił si�e u�smiecha�c i okazywa�c �zyczliwo�s�c.
Tym samym ko�nczymy nasz � a dzisiejsz � a ceremoni�e oznajmił.
Dał znak dwóm ze swych sprzysi�e�zonych. Natychmiast pochwycili innego.
Biedakowi wydarł si�e z gardła krzyk przera�zenia.
Znów rozległ si�e głos prowadz � acego:
Heinrichu Reuss von Gera! Wiesz, jakiego przest�epstwa si�e dopu�sciłe�s!
Nikt nie mo�ze uciec od naszego zakonu. Nikt te�z nie pragnie tego uczyni�c. Szum
głosów przy�swiadczył jego słowom.
A jednak ty, Heinrich Reuss, porwałe�s si�e na to! grzmiał Mistrz.
Wyja�sniłe�s, dlaczego. Zetkn � ałe�s si�e z czarami. Czy nie wiesz, �ze �zaden czarnoksi
�e�znik na �swiecie nie mo�ze mierzy�c si�e ze mn � a?
Wiem, ekscelencjo. Zl � akłem si�e ciebie i twojej kary. Byłem słaby i wybrałem
najprostsze rozwi � azanie. Jeszcze raz błagam o lito�s�c i pozwolenie na to, by
zosta�c w Zakonie.
Zmarnowałe�s szans�e.
Mistrz skin � ał dłoni � a i Heinricha Reussa wyprowadzono. Jego okrzyk "Po�swi�eciłem
wszystko dla Zakonu", odbił si�e echem od kamiennych �scian i umilkł.
Najwy�zszy odwrócił si�e do stołu przy ołtarzu. To znaczyło, �ze spotkanie dobiegło
ko�nca. Gestem dał zna�c swym zaufanym, stan�eli, zachowuj � ac nale�zyt � a odległo
�s�c. Podczas gdy inni opuszczali sal�e. Mistrz, zwrócony w stron�e muru, pogr
� a�zył si�e w my�slach. Powoli uniósł przepi�ekne naczynie, srebrny kielich z wygrawerowanym
wzorem.
Wolno obracał kielich w dłoniach, z u�smiechem zadowolenia na w � askich wargach
obserwuj � ac rysunek.Widział brzeg morza, stylizowane postacie wyłaniaj � ace
si�e z fal. Pierwsza d�zwigała wielk � a kul�e, od której odchodziły promienie, identyczny
symbol jak ten, który widniał na piersiach zebranych. Mistrz obrócił si�e do
swych towarzyszy.
156

Dzi�ekuj�e, przyjacielu, �ze zdobyłe�s dla nas ten kielichrzekł z u�smiechem
do młodszego z dwóch m�e�zczyzn.Jest dla nas nieoceniony. Nieoceniony! Utrata
z pewno�sci � a rozgniewała Habsburgów.
Jego twarz na powrót stała si�e kamienna.
Zezwalam ci opu�sci�c sal�e rzekł. Ale ty, najbli�zszy mi, pozostaniesz.
Kiedy młodszy z m�e�zczyzn wyszedł, Mistrz przeniósł wzrok na swego zaufanego.
I co na to powiesz, Lorenzo?
M�e�zczyzna o wyra�znych cechach mieszka�nca Europy południowej odparł po
namy�sle:
Rzeczywi�scie Horst von Kaltenhelm przyniósł alarmuj � ace nowiny, Mondstein
tak�ze nie �zyje. . .
Wiem o tym lodowatym tonem odparł Mistrz.
I on, i Georg Wetlev odmówili zało�zenia znaku. Czego wi�ec innego mo�zna
si�e było spodziewa�c?
Wetlev zgin � ał od strzału z pistoletu, to wiemy. Ale �smier�c Mondsteina była
wstrz � asaj � aca i niepoj�eta. Von Kaltenhelm tak�ze uległ działaniu czarów, lecz uszedł
z tego z �zyciem, poniewa�z nosił znak. Mamy do czynienia z czarnoksi�e�znikiem,
wasza ekscelencjo, i to na dodatek z pot�e�znym.
� Zaden czarnoksi�e�znik nie potrafi zrobi�c tego, co przydarzyło si�e Mondsteinowi
i von Kaltenhelmowi odparł ura�zony Mistrz. Nigdy te�z nie zdarzyło
si�e, by kto�s nie odpowiedział na moje wezwanie, jak to si�e stało w przypadku
tej Tiril Dahl. Za tym kryje si�e co�s wi�ecej. Katastrofalne jest równie�z, �ze matka
i córka si�e spotkały.
Pochylił si�e nad Lorenzem.
Musimy unieszkodliwi�c tak�ze ksi�e�zn � a Theres�e, jak najszybciej! Zanim powróci
do Norwegii, do córki.
Na to ju�z mo�ze by�c za pó�zno, wasza ekscelencjo.
Wy�slij wi�ec nowych ludzi do Norwegii prychn � ał zniecierpliwiony
Mistrz. Takich, którzy si�e nie wystrasz � a marnego czarnoksi�e�znika!
Lorenzo był wstrz � a�sni�ety.
Ale czy naprawd�e powinni�smy. . . atakowa�c ksi�e�zn � a Theres�e?
Mistrz zastanowił si�e. W jego zimnych oczach odzwierciedlały si�e zmieniaj � ace
si�e uczucia.
Wiem odpad krótko. Ale musimy. Mamy zbyt mało czasu, nale�zy
działa�c szybko. Ale nie wspominaj nikomu innemu o tym, �ze ksi�e�zn � a trzeba usun
� a�c z powierzchni ziemi. Tiril Dahl nale�zy sprowadzi�c tutaj, lecz Theresa nie jest
nam do niczego potrzebna. Ani słowa wi�ecej o tym, �zeby nie dotarły do niewła-
�sciwych uszu!
Oczywi�scie, ani słowa!
157

Masz racj�e.Mistrz zmarszczył brwi.Nikt inny nie powinien si�e o tym
dowiedzie�c. Ty, Lorenzo, osobi�scie zajmiesz si�e ksi�e�zn � a Theres � a.
Lorenzo starał si�e ukry�c wzburzenie.
Ale. . .
Podró�z dobrze ci zrobi, zbyt długo ju�z siedzisz w jednym miejscu. Wyruszysz
na północ jeszcze w tym tygodniu. Trzeba si�e spieszy�c!
Lorenzo bez słowa skłonił si�e swemu panu i opu�scił sal�e. Tylko po odgłosie
kroków dało si�e pozna�c, jak bardzo jest rozgniewany.
Mistrz spogl � adał za nim spod wpółprzymkni�etych powiek. Na surowej twarzy
wykwitł zło�sliwy u�smiech.
Rozejrzał si�e po sali, po jej ci�e�zkich sklepieniach. Nikt poza członkami zakonu
nie wiedział o istnieniu tych lochów, tak gł�eboko skrytych pod murami kasztelu.
To oni odrestaurowali to miejsce, odtworzyli sal�e rycersk � a z minionych czasów.
Rycerze Zakonu Sło�nca.
Jego zakon. On był Wielkim Mistrzem. O swej pot�edze nie musiał przypomina
�c, dlatego nazywano go tylko Mistrzem.
Jaki�s czarnoksi�e�znik o�smiela si�e mierzy�c ze mn � a? szepn � ał. Czarnoksi
�e�znik z dzikiej Północy? Tam przecie�z były tylko nie znaj � ace si�e na rzeczy
czarownice. . .
W zamy�sleniu zwrócił si�e ku ołtarzowi. Z ukrytej w murze półki zdj � ał jaki�s
przedmiot i poło�zył go na stole. Dotykał go palcami, a my�sli w�edrowały.
Bez wzgl�edu na to, co potrafi ten nieznajomy czarnoksi�e�znik z Północy, to
nie ma tego, co ja posiadam. Nigdy, przenigdy nie dorówna mi moc � a. Przegra.
Podniósł to, co zdj � ał z półki, Ci�e�zki, bardzo, bardzo stary przedmiot.
Ksi�eg�e oprawion � a w skór�e, której czerwonej barwy mo�zna si�e było z trudem
domy�sla�c. Poczerniałe złote litery. Islandczycy tak � a ksi�eg�e nazwaliby "R�dskinna".