MARGIT
SANDEMO
Saga o czarnoksiezniku
TOM 7
BEZBRONNI
Przeło�zyła: Anna Marciniakówna

Tytuł oryginału:
Oversatt etter: Vergelos
Data wydania polskiego: 1996 r.
Data pierwszego wydania oryginalnego: 1992 r.

Streszczenie
Po dwunastu pi�eknych, spokojnych latach islandzki czarnoksi�e�znik Móri i jego
norweska �zona Tiril na nowo podj�eli walk�e z bardzo starym i złym zakonem
rycerskim, który ich prze�sladował. Tym razem Tiril i Móri zabrali ze sob � a w podró
�z do dawnej siedziby Zakonu swego przyjaciela Erlinga.
Nasza trójka nie wie, o co w całej sprawie chodzi, ani jakie siły popieraj � a
Zakon �Swi�etego Sło�nca, z drugiej jednak strony ma ona nad Zakonem wielk � a
przewag�e. Przede wszystkim dzi�eki powi � azaniom Móriego ze �swiatem duchów.
By przerwa�c nareszcie prze�sladowania Tiril i jej matki, ksi�e�znej Theresy, troje
przyjaciół musi dotrze�c do samego �zródła zła. �Slady wiod � a do ruin bardzo starego
zamku w Szwajcarii. Ale prze�sladowcy znowu uderzaj � a. Udaje im si�e pochwyci
�c Tiril i uprowadzi�c j � a. Móri zostaje pchni�ety mieczem, Erling za�s zrzucony
z potwornie wysokiej skały, ale duchy, przyjaciele Móriego, ratuj � a mu �zycie i odprowadzaj
� a do Theresenhof.
Móri nie �zyje. Jedyn � a istot � a, która mogłaby, by�c mo�ze, go uratowa�c, jest jego
dwunastoletni syn Dolg. To wyj � atkowy chłopiec, najzupełniej niepodobny do
normalnych ludzi. Wraz ze swym pot�e�znym opiekunem, Cieniem, wyrusza w niebezpieczn
� a drog�e. Udaje mu si�e odnale�z�c jeden z trzech ogromnych szlachetnych
kamieni, o których jest mowa w prastarych pismach Zakonu �Swi�etego Sło�nca.
Mo�ze ten kamie�n zdoła wydosta�c Móriego z krainy zimnych cieni je�sli tylko
chłopiec zd � a�zy na czas. Tymczasem chłopi z pobliskiej wioski znale�zli martwe
ciało Móriego i postanowili urz � adzi�c mu pogrzeb.
Ksi�e�zna Theresa równie�z działa na własn � a r�ek�e. Udaje jej si�e wył � aczy�c z gry
swego dawnego ukochanego, ojca Tiril. Jest on teraz biskupem, członkiem rycerskiego
zakonu oraz bratankiem wielkiego mistrza Zakonu, kardynała von Grabena.
Kardynał posługuje si�e magiczn � a sztuk � a dla pokonania Erlinga i Dolga, id � acych
na ratunek Móriemu. Dolgowi udaje si�e unieszkodliwi�c dwie wysłane przez
kardynała istoty, ale nic jeszcze nie wie o istnieniu trzeciej. . .
3

KSI � EGA I
KRAINA ZIMNYCH CIENI

Rozdział 1
Ksi�e�zna Theresa stała przy oknie w Theresenhof i wzdychała zrezygnowana.
Jakie�z to było podniecaj � ace podj � a�c działania na własn � a r�ek�e i zobaczy�c biskupa
Engelberta oraz kardynała von Grabena, jak wij � a si�e przygwo�zd�zeni jej oskar�zeniami.
Widzie�c Engelberta, który ranił j � a bole�snie przez tyle lat, upokorzonego,
odartego z godno�sci, nazwanego publicznie pospolitym złodziejaszkiem. A poza
tym dokonała wielkiego czynu: zdołała zmusi�c ich, by jej powiedzieli, gdzie przetrzymuj
� a Tiril. Teraz jednak Theresa wróciła do codzienno�sci, znowu trwała w l�eku
i niepokoju o najbli�zszych, a na dodatek nie miała komu opowiedzie�c o swojej
triumfalnej wyprawie do Heiligenblut. Theresa nie cierpiała tego, �ze to akurat ona
w ich małym gronie musi reprezentowa�c przyziemno�s�c. Owszem, Erling był taki
sam, równie�z nie miał �zadnych powi � aza�n ze �swiatem duchów, ale jemu wolno było
uczestniczy�c w niezwykłych przygodach. Nie musiał jak ona siedzie�c i umiera�c
ze strachu, nie maj � ac poj�ecia, co si�e dzieje z nieobecnymi, jego zadania nie ograniczały
si�e tylko do decyzji, czy dom potrzebuje nowych prze�scieradeł ani jakie
dania poda�c na obiad go�sciom.
Ale kto�s musiał przecie�z wzi � a�c odpowiedzialno�s�c za dwoje pozostałych w domu
dzieci, Taran i Villemanna, a tego akurat zadania ksi�e�zna podj�eła si�e ch�etnie.
Cho�c cudownie byłoby towarzyszy�c Erlingowi i Dolgowi, móc im pomaga�c
w drodze. Miała przecie�z zaledwie pi�e�cdziesi � at lat. Dlaczego traktuj � a j � a niczym
starsz � a pani � a?
No, w tym przypadku to pewnie nie o wiek chodziło. Okazywano po prostu
respekt damie wysokiego rodu, a przy tym babci i w ogóle osobie godnej szacunku.
Dziesi�ecioletnia Taran wbiegła do pokoju rozgor � aczkowana, z wypiekami na
twarzy. Tu�z za ni � a ukazał si�e Villemann.
Babciu zacz�eła Taran. Czy babcia pozwoli, �ze co�s powiem?
O mój Bo�ze roze�smiała si�e Theresa. Od kiedy to stała�s si�e taka
grzeczna? Tego typu uprzejmych zda�n starali�smy si�e nauczy�c ci�e wiele lat temu,
ale bez skutku. Bardzo ładnie to powiedziała�s, Taran. I, oczywi�scie, masz moje
pozwolenie.
Dziewczynka była niezwykle przej�eta.
5

Babciu! Ja odkryłam, czym jest szcz�e�scie!
Naprawd�e? wykrzykn�eła Theresa ze �smiechem. No to nie�zle, bo
chyba dotychczas nikt tak naprawd�e nie potrafił wyja�sni�c słowami, czym w istocie
szcz�e�scie jest.
No, a babcia jak my�sli, czym ono jest?
To dwoje norweskich szczerych oczu, poczucie bezpiecze�nstwa u boku szlachetnego
człowieka. . .
Nie, co to za rojenia akurat w tej chwili. . .
Có�zrzekła z bij � acym mocniej od tych zakazanych my�sli sercem.Wko�ncu
jednak zdołała je od siebie odp�edzi�c. Có�z, ja wła�sciwie nie wiem, moje
dziecko. Szcz�e�scie to nie jest jaki�s trwały stan. Raczej krótkie, ale za to bardzo
intensywne chwile. Błyski rado�sci. Takie, kiedy chce si�e gło�sno krzycze�c. Ale co
ty odkryła�s?
Taran patrzyła na ni � a oddychaj � ac szybciej, ale zanim zd � a�zyła co�s powiedzie�c,
uprzedził j � a Villemann.
Ja my�sl�e, �ze szcz�e�scie to jest, kiedy człowiek wieczorem przed za�sni�eciem
jest zadowolony z dnia, który min � ał o�swiadczył swoim najgł�ebszym, "dorosłym"
głosem.
Bardzo pi�eknie to uj � ałe�s, Villemannierzekła Theresa z powag � a.Chyba
nigdy nie słyszałam bardziej odpowiedniego okre�slenia szcz�e�scia.
Chłopiec rozpromienił si�e, u�smiechni�ety od ucha do ucha, pokra�sniał z zadowolenia.
Człowieka przepełnia rado�s�c, kiedy patrzy na to dziecko, pomy�slała
Theresa.
No, a ty, Taran? Co ty chciała�s powiedzie�c? zwróciła si�e do wnuczki,
która z niecierpliwo�sci � a przest�epowała z nogi na nog�e.
Ja te�z wymy�sliłam co�s bardzo pi�eknego i chciałam, �zeby wła�snie babcia to
usłyszała.
No to słucham ci�e.
Jaka to si�e robi ładna dziewczynka, stwierdziła przy tym. Za jaki�s czas unieszcz
�e�sliwi wiele chłopi�ecych serc.
Taran wyrecytowała głosem łami � acym si�e z dumy:
Najbli�zsza kuzynka szcz�e�scia ma na imi�e ulga.
Theresa odczekała chwil�e, by słowa przebrzmiały. "Najbli�zsza kuzynka szcz�e-
�scia ma na imi�e ulga. . . "
Cudownie, Taran! Naprawd�e ulga to najintensywniejsza forma szcz�e�scia.
Tak! potwierdziła Taran z promiennym wzrokiem. Bo przecie�z byli
�scie wszyscy tacy szcz�e�sliwi, kiedy my z Dolgiem i z Villemannem wrócili�smy
z tej naszej strasznej wyprawy.
Wszyscy troje wiedzieli, �ze teraz dziewczynka troch�e przesadza. Tylko Dolg
w czasie tej wyprawy prze�zywał straszne chwile. Reszta spała spokojnie przez
cał � a noc.
6

Masz racj�eprzyznała jednak Theresa.A pomy�slcie, jakiej ulgi wszyscy
doznamy, kiedy tata i mama, i Erling znowu b�ed � a w domu!
Och, có�z za głupstwa wygaduj�e, skarciła si�e w my�sli. Nie powinnam przypomina
�c malcom o nieszcz�e�sciu rodziców. Dodała wi�ec pospiesznie:
A poza tym istnieje wiele ró�znych form ulgi, prze�zywamy to niemal codziennie.
Na przykład, kiedy znajdziemy rzecz, której nam bardzo brakowało.
Albo wykonamy bardzo trudne zadanie.
Albo jak si�e w ko�ncu dotrze do toalety, kiedy si�e, człowiekowi bardzo chce
paln � ał Villemann.
Villemann! pisn�eła Taran oburzona. Czy ty zawsze wszystko musisz
popsu�c?
Theresa nie chciała zawstydza�c chłopca.
To przecie�z naprawd�e tak jest, Villemann. Widzieli�scie wielokrotnie Nera,
kiedy zrobił, co trzeba. Biega wtedy w kółko jak szalony, �ze mu nareszcie ul�zyło.
No, ja mówi�e wtedy, �ze on ta�nczy wielki taniec zwyci�estwa! zawołał
Villemann. I zaraz spowa�zniał.Och, babciu, jak ja okropnie t�eskni�e za Nerem.
Ja te�zpotwierdziła Taran.A za mam � a i tat � a jeszcze bardziej. Czy nie
mogliby�smy spróbowa�c ich odnale�z�c?
Naprawd�e bardzo bym tego pragn�eła powiedziała Theresa z westchnieniem.
Ale kto�s przecie�z musi by�c w domu, gdyby na przykład mama nagle
wróciła.
Dzieci rozumiały sytuacj�e.
A co b�edzie z tymi rzeczami na schodach werandy? Dlaczego nie wolno
nam ich rusza�c? zapytała Taran.
Dobrze wiesz, dlaczegoodparł Villemann ostro.Dlatego, �ze je�sli ich
dotkniemy, to umrzemy!
Nie, bo kucharka powiedziała, �ze tam straszy.
My naprawd�e nic pewnego nie wiemywestchn�eła Theresa.Poza tym,
�ze te kamienne tablice s � a �smiertelnie niebezpieczne.
A czy ci sympatyczni �zołnierze jeszcze do nas przyjad � a?zapytała znowu
Taran z wła�sciw � a jej zmienno�sci � a zainteresowa�n.
To mo�zliwe odparła Theresa. W ka�zdym razie obiecali, �ze kiedy
wyruszymy na poszukiwanie Tiril, oni pojad � a z nami. Zreszt � a wtedy to ja te�z na
pewno pojad�e, bo to ja odkryłam, gdzie si�e Tiril znajduje.
I my z tob � a, babciu!zawołał Villemann. My z tob � a!
Och, dzieci, znowu b�ed�e musiała was rozczarowa�c, pomy�slała ksi�e�zna. Nie
miała jednak do�s�c sił, by im to powiedzie�c, wi�ec milczała.
Najpierw powinni�smy odnale�z�c waszego tat�e rzekła po chwili, by odwie
�s�c ich my�sli od wspomnie�n o matce. Och, �zeby�z ju�z oni wszyscy wrócili
do domu. Tata i Nero, i. . . wuj Erling, a tak�ze inni, którzy z nimi poszli.
7

Mój Bo�ze, a�z tyle wysiłku potrzeba, by wymówi�c imi�e Erlinga? I to tylko dlatego,
�ze tak strasznie pragnie je wymawia�c, ale boi si�e, �ze inni usłysz � a podniecenie
w jej głosie, zobacz � a jej promienny wzrok. . .
Pospiesznie zaj�eła si�e jakimi�s codziennymi sprawami tak, by dzieci nie zacz�eły
znowu rozpytywa�c o Móriego.
Nie bardzo zdawała sobie spraw�e z tego, ile naprawd�e malcy wiedz � a. Nie wierzyła,
�ze my�sl � a, i�z ich ukochany tatu�s, ich wzór we wszystkim, a poza tym "najwi
�ekszy czarnoksi�e�znik na �swiecie", nie �zyje. Zreszt � a oboje sobie chyba zdawali
spraw�e z tego, �ze tak wła�snie jest, tylko byli absolutnie przekonani, �ze starszy brat,
Dolg, potrafi go przywróci�c do �zycia. Ich wiara w magiczne zdolno�sci Dolga była
niezłomna.
I dlatego ani si�e nie bali, ani nie byli pogr � a�zeni w rozpaczy. Za co Theresa
szczerze dzi�ekowała losowi.
Wystarczaj � aco dokuczały jej własne obawy i l�eki.
Móri. . .
Czy jeszcze kiedy�s go zobacz � a?
Tyle sił miał przeciwko sobie.
Czy zdarzyło si�e kiedy�s, �ze kto�s powrócił z tamtego �swiata?
Czy te�z, �sci�slej bior � ac, z przedsionka �smierci. Sam Móri mówił przecie�z, �ze to
si�e nazywa kraina zimnych cieni, miejsce, do którego trafiaj � a ci, którzy zostawili
na ziemi jakie�s nie załatwione sprawy. Móriemu powiedziały o tym duchy. Tam
odsyłano tych, którzy w � atpilii dlatego po �smierci stawali si�e upioramialbo
tych, którzy. . .
Nie, Theresa nie pami�etała dokładnie, jak to było, słowa Móriego powodowały
wstrz � as w sercu szczerze wierz � acej katoliczki, jak � a była.
�Swi�eta Mario, Matko Bo�za, módl si�e za nami, powtarzała w duchu, staraj � ac
si�e jednocze�snie pokaza�c nieuwa�znej Taran, jak si�e szyje �sciegiem petit point.
�Swi�eta Matko, ja wiem, �ze Móri nie jest katolikiem, ale spójrz łaskawie i na
niego.

Rozdział 2
Rzeczywiste wydarzenie, czyli to, co było wida�c z zewn � atrz tamtego strasznego
dnia przy skale Graben, kiedy ludzie kardynała napadli na trójk�e przyjaciół,
sprowadzało si�e do tego, �ze Móri został na wylot przeszyty mieczem.
Tiril zd � a�zyła to zobaczy�c w ostatnim momencie, zanim napastnicy j � a uprowadzili.
Spostrzegł to równie�z Erling w chwili, gdy zepchni�eto go z kraw�edzi skały,
w przera�zliwie gł�ebok � a otchła�n.
Nikt jednak nie widział walki Móriego ze �smierci � a. Dokonywała si�e ona w nim
samym, w jego duszy, i oczywi�scie, równie�z w jego ciele.
Móri widział, jak Erling spada ze skały, co musiało oznacza�c �smier�c, ale nic
nie wiedział o cudownym ocaleniu przyjaciela.
Widział te�z, �ze jego ukochana Tiril została uprowadzona przez ordynarnych
rzezimieszków. My�slał w tej chwili o trójce swoich dzieci, które traciły oboje
rodziców, zostawały na �swiecie same i bezbronne.
Dlaczego bardziej stanowczo nie ostrzegał o niebezpiecze�nstwie, które wyczuwał?
Dlaczego nie zmusił �zony i przyjaciela, by zawrócili i nie wchodzili na
zł � a skał�e z ruinami zamku Graben? Powinien był nawet u�zy�c siły, powinien przekaza
�c im dr�ecz � acy go l�ek, zmusi�c, by porzucili plan penetracji ruin.
Teraz ju�z było za pó�zno. Wszystko stracone.
Móri, czarnoksi�e�znik z Islandii, wiedział, �ze jego ostatnia godzina nadeszła.
Nikt nie byłby w stanie prze�zy�c takiego ci�ecia mieczem, zwłaszcza ze ostrze przeszło
na wylot, naruszaj � ac wszystkie organy wewn�etrzne.
Móri wiedział, �ze Erling nie ma znaczenia dla kardynała i jego ludzi. Str � acili
go po prostu ze skały, �zeby si�e go pozby�c. Wiedział tak�ze, i�z Tiril b�ed � a si�e starali
wzi � a�c �zywcem, by wydoby�c z niej wszystko, co wie, nawet gdyby przyszło
ucieka�c si�e do tortur.
Ale jego, czarnoksi�e�znika, wszyscy tamci si�e bali. Ju�z dawniej mieli okazj�e
posmakowa�c jego magicznej sztuki, co z pewno�sci � a znaj � acego si�e na czarach kardynała
przera�zało. Móri musi umrze�c, dla niego nie b�edzie miłosierdzia.
Dlatego ludzie kardynała działali z tak � a bezwzgl�edno�sci � a.
Kiedy �swiat wokół bardzo szybko pogr � a�zał si�e w mroku i �smier�c ogarniała
ciało Móriego, prze�zył to, co wielu innych prze�zywa w ostatniej godzinie.
9

Znalazł si�e wysoko ponad swoim ciałem, le�z � acym na ziemi, samotnym teraz
i opuszczonym, kiedy wszyscy znikn�eli. Z daleka, ze stromego zbocza docierały
do niego rozpaczliwe krzyki Tiril, ale i one ucichły nagle i niespodziewanie.
Spokojna oboj�etno�s�c, ten bardzo przyjemny stan, który w pewnej chwili ogarnia
umieraj � acego, pochłon�eła równie�z islandzkiego czarnoksi�e�znika. Wszystko
zdawało si�e po prostu pi�ekne, nic wi�ecej ju�z nie miało znaczenia. Spogl � adał na
swoje opuszczone ciało na trawie i doznawał zdziwienia, nie czul �zalu, nic go nie
bolało.
Niedługo jednak trwał tak w górze ponad lasem, mniej wi�ecej na wysoko�sci
czubków drzew. Powoli pogr � a�zał si�e w mroku, który wydawał si�e by�c tunelem,
poniewa�z na ko�ncu majaczyło �swiatło. Ale trudno mu było rozstrzygn � a�c, czy to
tunel, spirala czy po prostu ciemna przestrze�n. Pocz � atkowo odniósł wra�zenie, �ze
wpada w t�e ciemno�s�c w oszałamiaj � acym p�edzie. W nast�epnej chwili znalazł si�e
poza ni � a, otaczało go cudowne, bardzo łagodne, zabarwione na �zółto �swiatło, które
odczuwał jak otulaj � ac � a go wieczn � a miło�s�c.
Kto�s wyłonił si�e z tego �swiatła, powoli sylwetka stawała si�e wyra�zna.
To Helga, matka Móriego.
Jak dobrze było znowu j � a zobaczy�c!
Helga nie przybyła sama. Za plecami matki mign�eła Móriemu posta�c jego
ducha opieku�nczego.
Ale to Helga szła mu na spotkanie, to ona wyci � agała do niego r�ece.
Mamo wyszeptał i znowu był tym młodym chłopcem, który, wbrew
własnej woli, posłał j � a na �smier�c, poniewa�z zakpił sobie z m�e�zczyzn wioz � acych
ich przez cał � a Islandi�e na s � ad do Thingvellir.
Matka u�smiechn�eła si�e do niego, on za�s zbli�zył si�e, by uj � a�c jej dłonie. W tym
momencie k � atem oka zauwa�zył, �ze duch opieku�nczy z niezadowoleniem i �zalem
potrz � asa głow � a.
Helga natychmiast z westchnieniem rezygnacji cofn�eła swoje r�ece tak, by Móri
nie mógł ich dotkn � a�c. Obie kobiety co�s do siebie szeptały ponad jego głow � a.
Ciemno�s�c miał teraz za sob � a.
Nie, nie, ja chc�e tutaj zosta�c, w tym cudownym �swietle. Tu jest moje miejsce,
nie oddawaj mnie, nie zdradzaj!
Ciemno�s�c podeszła jakby bli�zej.
Móri odwrócił si�e, gdy poczuł, �ze kto�s kładzie mu r�ek�e na ramieniu.
Chod�z, synu usłyszał gł�eboki, powa�zny głos ojca, Hraundrangi-Móriego.
Dlaczego pozwolili�scie mi to zobaczy�c, skoro nie mog�e tu zosta�c, my�slał Móri
z gorycz � a. Wiedział, �ze wszyscy ludzie, wszystkie �zyj � ace istoty, s � a przenoszone
do tego wielkiego �swiatła. Tylko on nie, i jego ojciec, i jeszcze kilku innych.
Skin � ał głow � a Hraundrangi-Móriemu. Wiedział, co powinien robi�c.
10

A wi�ec stałe�s si�e jednym z nich?zapytała Helga.Wjej głosie wyczuwał
rozgoryczenie.
Móri po raz ostatni odwrócił si�e ku niej i duchowi opieku�nczemu. Po raz ostatni
spojrzał w stron�e ciepłego, przesyconego miło�sci � a �swiatła.
Tak, matko odparł cicho. Zostałem czarnoksi�e�znikiem. A teraz czekaj
� a na mnie zimne cienie.
Rodzice zacz�eli rozmawia�c.
Nie zabieraj go tam prosiła Helga. On sobie na to nie zasłu�zył. Zostaw
go ze mn � a, zmiłuj si�e nad nami!
Nasz syn sam wybrałwestchn � ał Hraundrangi-Móri.Ten, kto próbuje
lekcewa�zy�c prawa �zycia tak, jak to czyni � a czarnoksi�e�znicy i inni znaj � acy si�e na
magii, ma potem ju�z tylko jedn � a drog�e.
Do krainy zimnych cieni?
Tak. Ale, Helgo, ja go teraz zabieram do tej krainy tylko na chwil�e. �Smier�c
jeszcze go nie wci � agn�eła w swoj � a najwi�eksz � a gł�ebi�e. Masz racj�e, on b�edzie musiał
pój�s�c do krainy zimnych cieni, ale my, jego towarzysze, postanowili�smy zrobi�c
wszystko, by go przed ostatecznym odej�sciem powstrzyma�c jeszcze przez jaki�s
czas. Jego zadanie na ziemi nie zostało wypełnione do ko�nca. Spróbujemy wyrwa�c
go ze szponów �smierci, bo wiemy, jak to zrobi�c. . .
Jak?
Hraundrangi-Móri westchn � ał.
Jest kto�s, kto sobie z tym poradzi. By�c mo�ze. Został do tego bardzo dobrze
przygotowany i ma pot�e�znego opiekuna.
Czy ty mówisz o naszym wnuku? zapytała Helga cicho.
Tak.
Dolg, pomy�slał Móri. Nie, nie wolno wam anga�zowa�c tego dziecka. . .
Ale my�sl o tym uleciała równie szybko, jak si�e pojawiła. Rozmowa rodziców
została zatarta w pami�eci Móriego, by niepokój, �zal i t�esknota nie obci � a�zały jego
duszy teraz, kiedy musiał rozegra�c swoj � a dług � a walk�e ze �smierci � a.
Chod�zmy ju�zpowiedział Hraundrangi-Móri.
I znowu pochłon�eła ich ciemno�s�c.
Móri wiedział jednak, �ze nie przejdzie teraz z powrotem przez tunel i nie znajdzie
si�e znowu na ziemi. Dło�n ojca na ramieniu kierowała go w gł � ab ciemno�sci,
gdzie nie było niczego.
Chocia�z nie, co�s jednak było. Schodzili wolno po jakich�s schodach. Móri wyczuwał
pod stopami zimne kamienne stopnie. Szele�sciły uschłe li�scie, rozpadały
si�e w pył, gdy tylko ich dotkn � ał.
W ko�ncu znale�zli si�e na samym dole i Hraundrangi-Móri przystan � ał.
11

Teraz ci�e opuszczam, synuoznajmił.Opuszczam ci�e, bowiem powinienem
si�e poł � aczy�c z innymi towarzysz � acymi ci duchami. Zrobimy wszystko, by
przez jaki�s czas zatrzyma�c ci�e w przedsionku �smierci.
A dok � ad ja mam pój�s�c?
Tym nie musisz si�e martwi�c! Teraz sprowadz�e na ciebie zapomnienie. Nie
b�edziesz pami�etał, �ze widziałe�sWielkie � Swiatło ani �ze spotkałe�s matk�e. Trzeba ci
zreszt � a wiedzie�c, �ze ona jest z ciebie bardzo dumna. Uwa�za, �ze jeste�s wyj � atkowo
utalentowany i urodziwy, zauwa�zyłe�s to?
Móri, mimo dr�ecz � acej go rozpaczy, musiał opanowa�c u�smiech.
Nie, niczego nie zauwa�zyłem, ale dzi�ekuj�e ci za te słowa. Mam pro�sb�e,
ojcze. . . Zrób, co chcesz, ale nie zabieraj mi pami�eci o Wielkim � Swietle i o spotkaniu
z mam � a!
Hraundrangi-Móri potrz � asał głow � a, jakby go przestrzegał.
Niepami�e�c jest ci niezb�edna, w przeciwnym razie staniesz si�e bezsilny. Bo
kraina zimnych cieni jest dokładnym przeciwie�nstwem krainy �swiatła, je�sli wi�ec
nie b�edziesz wiedział o istnieniu �swiatła, ciemno�s�c nie b�edzie ci�e dr�eczy�c a�z tak
bole�snie.
Rozumiem, ale mimo to ponawiam pro�sb�e: nie odbieraj mi tamtego prze-
�zycia!
Ojciec westchn � ał.
Jak chcesz, ale naprawd�e b�edziesz �załował.
To b�edzie mój ból. Ojcze, zróbcie, co w waszej mocy, ja musz�e wróci�c na
ziemi�e!
Musisz, bo zadanie, jakie miałe�s na ziemi, nie zostało jeszcze wykonane.
A poza tym twoi bliscy nie powinni cierpie�c z powodu twojej �smierci, ju�z i tak
maj � a bardzo ci�e�zkie �zycie.
Móri chciał zapyta�c o du�zo wi�ecej, ale nagle stwierdził, �ze ojciec znikn � ał.
Zacz � ał go woła�c, prosił, by wrócił, ale odpowiadało mu tylko echo, które odbijało
si�e od jakich�s niewidocznych skał.
Móri był sam. Wokół czaiła si�e nieprzenikniona ciemno�s�c.
Chocia�z nie, nie taka nieprzenikniona. Powoli, powoli w mroku rozrastał si�e
strz�ep �swiatła. Mo�ze tylko nieco ja�sniejsza smuga na tle smolistej czerni, ale wystarczaj
� aca, by mógł si�e cho�c troch�e zorientowa�c w otoczeniu.
Zawodz � acy wiatr przeleciał przez rozpadlin�e, czy jak by okre�sli�c to miejsce,
w którym si�e Móri znajdował. Majaczyły tu wokół skały niczym wysokie �sciany,
a poprzez j�ek wiatru słyszał ci�e�zki, pot�e�zny, chóralny �spiew, dochodz � acy z mrocznej
dali, jakby spoza wszelkiej nadziei.
Ja ju�z tutaj kiedy�s byłem, pomy�slał. Wtedy, gdy Nauczyciel pokazywał mi
"tamten �swiat".
Móri wiedział, co to za �spiew. To chór umarłych czarnoksi�e�zników.
12

Nie, nie, ja nie chc�e tam i�s�c, nie chc�e by�c jednym z nich, róbcie, co chcecie,
moi towarzysze, ale musz�e wraca�c do �zywego, jasnego �swiata!
Tak samo jak wtedy, dawno temu, kiedy Nauczyciel pokazywał mu wszystko
tutaj, w�edrowała tylko jego dusza. Ciało nadal spoczywało w lesie niedaleko
ponurego zamku Graben.
Wiatr wci � a�z gwizdał w szczelinach, szumiał przy uszach Móriego stoj � acego
bezradnie w gł�ebokich ciemno�sciach.
Miał wra�zenie, �ze stracił kontakt ze swoim duchem opieku�nczym, t � a bardzo
ładn � a kobiet � a o blond włosach. Ona nale�zała do Królestwa � Swiatło�sci. Tutaj przyby
�c nie mogła.
Ale mylił si�e. Z rado�sci � a stwierdził, �ze ona stoi tu�z przy nim.
Dzi�eki ci, �ze jeste�sszepn � ał z ulg � a.
Musz�e ci�e wspiera�c, takie jest moje zadanie. Czy zechcesz przyj � a�c pomoc?
Czy zechc�e? Jest mi tylko bardzo przykro, �ze ci�e w to wszystko wci � agn � ałem.
Czy to jest piekło?
Nie, sk � ad. Niebo i piekło to ludzkie wymysły. Jedyne, co istnieje naprawd�e,
to Wielkie � Swiatło, czy, je�sli wolisz, Królestwo � Swiatło�sci. J � adro �swiata.
Miło�s�c rzekł Móri, kiwaj � ac głow � a. W ko�ncu wszyscy tutaj przychodz
� a?
Wszyscy. Tylko niektórym zabiera to nieco wi�ecej czasu.
Na przykład czarnoksi�e�znikom? Tym, którzy zbyt zuchwałe chcieli zagl � ada
�c na drug � a stron�e, tak, słyszałem o tym.
Masz racj�e, ale czarnoksi�e�znicy nie s � a jedynymi. Pami�etasz, jak kiedy�s znalazłe
�s si�e wraz ze mn � a w innym wymiarze i ja musiałam ci�e opu�sci�c? Pami�etasz,
�ze �scigały ci�e wtedy jakie�s istoty, które dostrzegałe�s zza zasłony mgły?
Jak bym miał o tym zapomnie�c? Ale czy i tym razem mnie opu�scisz?
Musz�e. Ju�z wkrótce.
Och, nie zostawiaj mnie tutaj, pomy�slał przestraszony, gło�sno za�s powiedział:
Czy wiesz, co to były za istoty?
S � a do gł�ebi przesycone złem, robi � a wszystko, by znowu znale�z�c si�e w �swiecie
�zywych, ponownie wej�s�c do kr�egu.
A czarnoksi�e�znicy nie s � a przenikni�eci złem?
Nie, sk � ad. Tylko zbyt ciekawscy. Niektórzy z was byli �zli, to prawda, ale
niewielu.
Wspomniała�s o jakim�s Kr�egu. Co miała�s na my�sli? Gwałtowny poryw wiatru
o mało nie powalił ich na ziemi�e. Móri odgarn � ał kosmyk włosów z czoła.
Duch opieku�nczy odpowiedział:
Spróbuj�e ci to wytłumaczy�c. Musisz teraz zapomnie�c o swoich towarzyszach,
to, co powiem, ich nie dotyczy, oni s � a zbyt niepospolici. Wiesz jednak, �ze
ka�zdy człowiek ma swego pomocnika, ducha opieku�nczego lub duchowego przewodnika,
je�sli wolisz.
13

I wła�snie ty jeste�s takim moim duchem?
Owszem, tak jest westchn�eła.
Móri zawstydził si�e. Z pewno�sci � a nie był najwdzi�eczniejszym podopiecznym.
Ale gdzie wy na ogół przebywacie? To znaczy, sk � ad przychodzicie?
Niegdy�s my równie�z byli�smy lud�zmi. Ka�zde z nas �zyło ju�z wielokrotnie.
W ró�znych wcieleniach. Jeste�smy duchami, których w�edrówka dobiegła ko�nca.
I wła�snie ostatnim zadaniem jest, by�smy towarzyszyli nowo narodzonemu człowiekowi
przez �zycie, by�smy go chronili, pocieszali, dawali mu poczucie bezpiecze
�nstwa, zanim przeniesiemy si�e do wy�zszych wymiarów.
Do wy�zszych wymiarów? Czy do Wielkiego � Swiatła?
I tak, i nie. Za ka�zdym razem, kiedy umieramy i czekamy na kolejne wcielenie,
to znaczy na to, by narodzi�c si�e ponownie, zacz � a�c nowe �zycie ziemskie,
przebywamy w �swietle.
Mówisz, �ze po ka�zdym �zyciu?
Tak. Ale w drodze do Wielkiego � Swiatła jest wiele ró�znych wymiarów.
Ja znałem to �swiatło powiedział Móri w zamy�sleniu, a tymczasem co�s
wielkiego, cho�c niewidzialnego przeleciało koło jego głowy niczym ogromne ptaszysko,
które chce mu si�e przyjrze�c. Nie mo�ze by�c nic wspanialszego ni�z to
złociste, ciepłe, silne, a zarazem łagodne �swiatło. Wi�ec ty zako�nczyła�s ju�z swoj � a
w�edrówk�e w kr�egu i teraz udasz si�e dalej? Szcz�e�sliwy duchu, jak�ze ja ci zazdroszcz
�e!
Opiekunka stała bez ruchu.
Ale nast�epstwa posiadania ducha opieku�nczego s � a dwojakiego rodzaju. Dla
człowieka oznacza to konieczno�s�c, �ze tak powiem, przyzwoitego zachowania si�e,
bo w ten sposób człowiek pomaga swemu duchowi opieku�nczemu wspina�c si�e
wy�zej.
Wiatr wci � a�z zawodził. Za ka�zdym razem, gdy przybierał na sile, �spiew chóru
tak�ze rozbrzmiewał gło�sniej.
Móri przez chwil�e milczał, a potem zapytał:
Czy ja tobie pomogłem?
Nie odparł duch spokojnie.
Móriemu zrobiło si�e przykro.
W ostatnich latach te�z nie?
Owszem, musz�e przyzna�c, �ze stałe�s si�e porz � adnym człowiekiem, ale
w młodo�sci podejmowałe�s naprawd�e szalone przedsi�ewzi�ecia, a poza tym zbyt
cz�esto posługiwałe�s si�e siłami, które nie powinny podlega�c człowiekowi.
Mimo wszystko bardzo bym chciał, by�s odzyskała wolno�s�c. Czy mog�e co�s
zrobi�c?
U�smiechn�eła si�e ze smutkiem.
Akurat teraz? Nie s � adz�e, �zeby to było mo�zliwe.
14

Ale ja nie mog�e jeszcze umrze�c! Moi bliscy mnie potrzebuj � a. Moje dzieci.
Ponadto nie złamali�smy jeszcze Zakonu �Swi�etego Sło�nca i jego złej siły, nie
poznali�smy jego celów.
Mówił tak, ale wła�snie teraz powrót na ziemi�e nie wydawał mu si�e taki wa�zny.
Najbardziej ze wszystkiego pragn � ał teraz wraca�c do �swiatła.
Wyja�snił to opiekunce.
Wiem o tymodparła.Wszyscy, którzy znale�zli si�e tak blisko �smierci
jak ty, o tym marz � a. Nie chc � a wraca�c na ziemi�e, ich jedynym celem jest Wielkie
� Swiatło. Kiedy jednak si�e dobrze zastanowi � a, nie pragn � a rezygnowa�c z �zycia
w�sród ludzi. Wiedz � a przy tym, �ze kiedy przyjdzie im umiera�c, poddadz � a si�e temu
ze spokojem i ufno�sci � a.
Rzeczywi�scie, masz racj�e Móri u�smiechn � ał si�e niepewnie. Oczywi�scie,
�ze chc�e zobaczy�c moich ukochanych i pomaga�c im znowu. Potem jednak. . . kiedy
b�ed�e naprawd�e stary, umr�e tak, jak powiadasz. Bez strachu, z rado�sci � a.
My, twoi towarzysze, robimy, co w naszej mocy, by�s mógł spokojnie prze-
�zy�c reszt�e czasu na ziemi, jaki jest ci pisany.
Opiekunka nie powiedziała tego, ale Móri wiedział, co jeszcze miała na my�sli:
nie ma �zadnej gwarancji, �ze Móri po �smierci b�edzie mógł trafi�c do Królestwa
� Swiatła. Bardziej prawdopodobnym jego celem po �smierci jest kraina zimnych
cieni.
Był jednak wdzi�eczny towarzysz � acym mu istotom za wszystko, co starały si�e
dla niego zrobi�c.
Dzi�ekuj�e wyszeptał.
Teraz musz�e ci�e opu�sci�c powiedziała. Musz�e wraca�c do nich, bo
potrzebuj � a mnie jako ł � aczniczki.
Nie, nie, nie zostawiaj mnie samego! Nie tutaj! Ten chóralny �spiew. . . Jest
taki ci�e�zki, przygn�ebiaj � acy, nie ma w nim nawet cienia nadziei. Nie chc�e by�c
jednym z odtr � aconych!
Wła�snie tego staramy si�e unikn � a�c odparła swoim łagodnym głosem.
Walczymy o ciebie zaciekłe. Jeste�s martwy, Móri! Nie �zyjesz, pami�etaj o tym, ale
my mamy wci � a�z jeszcze nadziej�e, �ze uda si�e przywróci�c ci�e do �zycia cho�c jest to
nadzieja niezwykle w � atła. Nie wolno ci si�e podda�c! Ty te�z musisz walczy�c o swoje
�zycie!
Ale czy ta walka nie ł � aczy si�e z jeszcze innym ryzykiem? Bo co si�e stanie,
je�sli nie zechc�e przej�s�c przez ostatni etap �smierci, a przy tym wam si�e nie uda
przywróci�c mnie do �zycia? Czy wtedy stan�e si�e powracaj � acym na ziemi�e upiorem?
Owszem, takie ryzyko istnieje. Taki wła�snie człowiek staje si�e duchem, ani
�zywy, ani do ko�nca umarły wraca na ziemi�e i straszy. Boi si�e �zy�c i boi si�e umiera�c.
Mo�zna tak na zawsze pozosta�c w granicznej sferze.
Czy ja teraz nie znajduj�e si�e w takiej wła�snie sferze?
15

Zastanawiała si�e przez chwil�e.
Ty posun � ałe�s si�e ju�z dalej. Ale polegaj na nas! Uczynimy, co tylko mo�zna.
Nie upadaj na duchu! Rób, co chcesz, ale nie wolno ci si�e podda�c!
I znikn�eła.
Móri został rozpaczliwie sam.

Rozdział 3
Siedzieli i stali wokół jego martwego ciała, Nauczyciel, Duch Zgasłych Nadziei
i Pustka. Nidhogga i Zwierz�ecia nie było, pod � a�zyli za Tiril, by słu�zy�c jej
moralnym wsparciem i dawa�c cho�c troch�e poczucia bezpiecze�nstwa. Panie powietrza
i wody poszły za Erlingiem i uratowały mu �zycie.
Wrócił Hraundrangi-Móri i zdał raport.
On si�e znajduje w przedsionku �smierci rzekł krótko.
Teraz jest nasz � a spraw � a by go stamt � ad wydoby�c.
Nauczyciel skin � ał głow � a.
� Zeby on tylko pami�etał, �ze musi stawia�c opór. � Zeby si�e nie dał wci � agn � a�c
w gł � ab.
Duch Zgasłych Nadziei powiedział w zamy�sleniu:
Masz racj�e. Najwa�zniejsze, �zeby si�e nie zorientował, gdzie jest wej�scie do
tunelu.
Tak, do tunelu wiod � acego doWielkiego � Swiatłapotwierdziła Pustka.
Je�sli si�e o tym dowie, podejdzie blisko i pozwoli si�e wci � agn � a�c. A wtedy dla nas
b�edzie stracony.
S � adz�e, �ze takiego ryzyka nie ma uspokajał ich Nauczyciel. Móri
nale�zy do tej wielkiej groty, w której teraz si�e znajduje. Tam czekaj � a równie�z inni
umarli czarnoksi�e�znicy w nadziei, �ze nadejdzie jaki�s ratunek. Móri znalazł si�e
tam, gdzie powinien, je�sli nam si�e nie uda. . .
Umilkł. Wszyscy wiedzieli, �ze nadzieja jest bardzo w � atła, ale nie odwa�zyli
si�e wypowiada�c tego gło�sno. Równie w � atł � a nadziej�e mieli te�z inni czarnoksi�e�znicy,
tacy jak Nauczyciel czy Hraundrangi-Móri. Có�z, to była wspólna nadzieja ich
wszystkich, Nidhogga i Zwierz�ecia, Ducha Utraconych Nadziei, zwanego inaczej
Duchem Zgasłych Nadziei, i Pustki. Wszyscy oni nale�zeli do tej sfery, w której teraz
znajdował si�e Móri, ale dano im troch�e czasu, korzystali z chwili odpoczynku
i mieli teraz pomaga�c Móriemu, by�c jego przewodnikami. Je�sli go utrac � a, utrac � a
te�z siebie i b�ed � a musieli wróci�c do strasznej groty.
A wtedy ich własna nikła nadzieja na ratunek równie�z zga�snie. Dla nich
wszystkich b�edzie wówczas na wszystko za pó�zno. I wtedy te�z nie b�edzie ju�z
potrzebny Dolg. Gdyby tak si�e stało, Dolg �zyłby na pró�zno.
17

Po chwili wróciła do nich bardzo urodziwa opiekunka Móriego. Wysoka posta
�c o długich jasnych włosach, jak zawsze ubrana w biał � a szat�e z jedwabnej surówki.
Na jej widok twarze wszystkich mimo woli si�e rozja�sniły.
No i jak si�e sprawy maj � a? zapytał Nauczyciel.
Jest gotów podj � a�c walk�e.
W takim razie my podejmiemy nasze starania.
Na pocz � atek zaj�eli si�e ranami Móriego. Zaczynali od wewn � atrz. Odmawiali
długie modlitwy, błogosławie�nstwa i zakl�ecia nad ciałem, wykonywali konieczne
rytuały i patrzyli z ulg � a, �ze rany przestaj � a broczy�c, a krew Powoli krzepnie,
widzieli, jak brzegi ran zbli�zaj � a si�e do siebie i jak goj � a si�e okaleczenia wewn�etrzne,
a�z zostały ju�z tylko dwa �slady pokryte grubymi strupami: pod �zebrami i na
plecach.
No, zrobione o�swiadczył Nauczyciel, prostuj � ac si�e. Ale to był najmniejszy
problem. Teraz musimy u�zy�c znacznie silniejszych �srodków dla ratowania
Móriego!
I tak oto rozpocz�eła si�e ich walka o Móriego. Miała ona trwa�c przez wiele dni.
I wielokrotnie mieli czu�c si�e całkowicie bezradni. Jedyne, na co jeszcze mogli
liczy�c, to �ze Móri sam rozumie, co dla niego dobre. I na jedno budz � ace zdumienie
zdanie wypowiedziane przez Cienia, �ze pewien mały chłopiec, dwunastoletni syn
Móriego, mo�ze dokona�c cudu.
� Zadne z nich jednak nie wiedziało, co Cie�n miał na my�sli. Nie wiedzieli nawet,
sk � ad si�e ten Cie�n wzi � ał ani kim w rzeczywisto�sci jest.
Otrzymali tylko od niego surowe zalecenie, by starali si�e utrzyma�c Móriego
"przy �zyciu", dopóki mały Dolg nie odb�edzie swojej pełnej niebezpiecze�nstw w�edrówki
po co�s, co uratuje jego ojca.
"Utrzymywa�c Móriego przy �zyciu?" Ale przecie�z on nie �zyje! Ich trudne zadanie
polegało na tym, by nie pozwoli�c Móriemu opu�sci�c przedsionka �smierci.
Tylko jak maj � a tego dokona�c?
Móri czuł si�e jak dziecko, które zabł � adziło w ciemnym lesie.
Tiril, my�slał z rozpacz � a. Gdzie ty si�e teraz podziewasz?We władzy kardynała,
czy raczej Zakonu �Swi�etego Sło�nca? I na pewno potrzebujesz mojego wsparcia
i opieki.
A ja tkwi�e tutaj i sam bym bardzo potrzebował twojej miło�sci i niezłomnej
wiary.
Có�z my�smy zrobili? I jeszcze wci � agn�eli�smy Erlinga w nieszcz�e�scie.
I nasze dzieci, a tak�ze wspaniał � a babci�e Theres�e. B�ed � a nas szuka�c, t�eskni�c za
nami, a nikt im niczego nie wyja�sni.
Wszystkie nasze �slady zostały przecie�z starannie zatarte. Nikt nie wie, �ze pojechali
�smy bada�c ruiny zamku Graben.
18

Moja wina, to wszystko moja wina! To ja powinienem was przekona�c, �ze trzeba
zawróci�c, odwie�s�c was od zamiaru przeszukiwania tego potwornego zamczyska.
Te rozmy�slania nic mu jednak nie pomogły.
Wiatr j�ekn � ał znowu przeci � agle i złowieszczo.
Móri zacz � ał si�e powoli orientowa�c w swoim poło�zeniu. To nie była �zadna
rozpadlina, nie, znajdował si�e w tej samej grocie, po której niegdy�s w�edrował wraz
z Nauczycielem. A mo�ze to Nidhogg był jeszcze wtedy przewodnikiem? Obaj
towarzyszyli mu przecie�z do wn�etrza ziemi. Nidhogg pokazywał mu dokładnie,
co si�e kryje pod skorup � a ziemsk � a i jak ród ludzki robi, co mo�ze, by unicestwi�c
swoje �srodowisko.
W�edrówka z Nauczycielem była bardziej abstrakcyjna, podobnie jak teraz dotyczyła
spraw duchowych.
Móri uniósł głow�e i nasłuchiwał. Znajdował si�e niezupełnie w tym samym
miejscu, co wtedy. Wtedy w�edrowali pod pomieszczeniem, w którym czekali
umarli czarnoksi�e�znicy i inne odrzucone dusze, słyszeli ich mroczne �spiewy ponad
sob � a.
Teraz głos chóru zdawał si�e by�c dalszy. Jakby gdzie�s na kra�ncach tego, co
Móri nazywał rozpadlin � a. To znaczy groty. Rozpadlina, nad któr � a znajduje si�e
sklepienie, to grota.
Móri nie mógł zrozumie�c jakim sposobem znalazł si�e akurat w tym miejscu,
gdzie teraz stał.
Nie pojmował tego, dopóki nie wsłuchał si�e uwa�zniej w zawodz � acy głos wiatru.
Wygl � adało na to, �ze centrum tego podziemnego sztormu znajdowało si�e
w przeciwnym kierunku do chóru umarłych czarnoksi�e�zników. I Móri, nie zdaj
� ac sobie sprawy z tego, co si�e dzieje, ci � agni�ety był przez jak � a�s sił�e wła�snie ku
centrum sztormu.
Je�sli my�slał o sobie, �ze stoi, to była to przeno�snia. Stopy nie dotykały �zadnego
podło�za. Był pozbawiony fizycznej substancji, bo przecie�z jego ciało spoczywało
w lesie niedaleko zamku Graben. Nie potrafił dokładnie okre�sli�c swojego stanu.
Wiedział tylko, �ze si�e tu znajduje. Duchowo rzeczywi�scie był w tym miejscu.
Fizycznie znajdował si�e gdzie indziej. Miał wra�zenie, �ze �sni. Tylko jako�s bardzo
wyra�znie.
Nagle drgn � ał. W niebieskoczarnej ciemno�sci wyczuwał jaki�s ruch. . . czego�s,
czego tu jeszcze przed chwil � a nie było.
Gdzie�s w pobli�zu centrum sztormu. Co to jest? Co�s. Nie takie jak ten cie�n
przypominaj � acy wielkiego ptaka, który przeleciał niedawno koło jego głowy.
A mo�ze to jednak to samo? Skupił si�e, by lepiej widzie�c.
Tamto przysun�eło si�e bli�zej. Powolnym, eleganckim, niemal płynnym krokiem,
jak istota, która nic nie wa�zy, posuwi�scie zbli�zała si�e do niego du�za, ciemna
19

posta�c. Leciutka jak cudowne zjawisko.
Dziwna zjawa stawała si�e coraz wi�eksza, górowała nad Mórim.
Chod�z rzekła w ko�ncu przyja�znie. Pod � a�zaj za mn � a!
Jedno wielkie skrzydło opadło nieco i otoczyło delikatnie Móriego.
Zdziwił si�e bardzo słysz � ac, �ze głos jest kobiecy. Oczekiwał. . . No, czego wła-
�sciwie oczekiwał?
Niczego.
Ciepła troskliwo�s�c tej istoty sprawiała mu przyjemno�s�c. To anioł, my�slał. Tutaj
jest tak ciemno, �ze ona wydaje si�e czarna, ale w gruncie rzeczy jest biała i �zyczy
mi jak najlepiej. Nie zastanawiaj � ac si�e nad tym, co robi, post � apił za ni � a kilka
kroków. Odczuł, �ze ona jest z tego zadowolona.
Teraz widział ju�z centrum sztormu. Przed chwil � a pi�eknej postaci jeszcze nie
było. Sk � ad si�e w takim razie wzi�eła?
Móri przystan � ał.
Kim ty jeste�s?
Wysłanniczk � a mego pana.
A zatem anioł. Wysłannik Pana.
Ty nie mo�zesz tutaj zosta�c, Móri z islandzkiego rodu czarnoksi�e�zników
powiedziała jego przewodniczka łagodnie. Tutaj jest dla ciebie zbyt niebezpiecznie.
Chyba nie chcesz by�c jednym z nich?
Nie odparł całkiem pozbawiony siły woli. W istocie nie chc�e.
Ja mogłabym ci�e st � ad zabra�c.
Dok � ad?
Zanim zd � a�zyła odpowiedzie�c, Móri co�s zobaczył. I zrozumiał, sk � ad ona przyszła.
Wyj � acy wiatr szedł od dołu. Byli teraz tak blisko, �ze widział w dnie groty
ziej � ac � a jam�e.
"Musisz walczy�c, Móri" powiedział jego duch opieku�nczy. "W przeciwnym
razie przepadniesz w najgł�ebszych otchłaniach �smierci, a wtedy b�edziesz
dla nas stracony. A my chcemy ci�e przywróci�c do �zycia ziemskiego".
Odruchowo uskoczył w tył. Ta istota nie mogła by�c aniołem wysłanym z niebios.
Dzi�ekuj�e za wasz � a �zyczliwo�s�c, panirzekł uprzejmie.Ale ja, niestety,
nie mog�e za wami i�s�c. Jeszcze nie teraz.
Nie mo�zesz tu przecie�z zosta�cpowiedziała ura�zona.Wielka gromada
umarłych czarnoksi�e�zników uwi�ezi ci�e tutaj na długi czas.
Chóralny �spiew wzmógł si�e niemal do krzyku.
Móri był wzburzony i zdezorientowany. Anioł � Smierci z pewno�sci � a ma racj�e
i z pewno�sci � a �zyczy mu dobrze. Mimo wszystko musiał trwa�c przy swoim.
Wy, pani, jeste�scie Aniołem � Smierci, prawda? zapytał, by zyska�c na
czasie.
20

Prosz�e bardzo, mo�zesz mnie tak nazywa�c. Ale to okre�slenie jest zbyt ograniczone.
Ja jestem czym�s wi�ecej.
Móri mówił z zapałem:
� Zywi�e dla was wielki szacunek, pani, i uwa�zam, �ze powinienem wam wytłumaczy
�c. . .
W wielkim po�spiechu zacz � ał obja�snia�c swoj � a sytuacj�e.
Ja wiem o tym wszystkim bardzo dobrzeprzerwała mu z u�smiechem.
Wiem te�z o walce twoich towarzyszy, by utrzyma�c ci�e przy �zyciu. Ale ich wysiłki
skazane s � a na niepowodzenie. Jak sobie to wyobra�zasz? Kto zdoła uratowa�c ciebie,
skoro ju�z umarłe�s? Chod�zmy, tutaj wystawiasz si�e na działanie złych mocy,
a to całkiem niepotrzebne.
Ach, od dawna walczyłem przeciw złym mocom w �swiecie �zywych
odparł Móri. Wi�ec nie jestem pod tym wzgl�edem nowicjuszem.
O tym wiemy równie�z.
Ale co miałbym do roboty w najgł�ebszych grotach �smierci? Nie wydaje mi
si�e to wcale du�zo lepsze miejsce ni�z to tutaj. Mógłbym tam pewnie odpoczywa�c,
ale po co mi taki długi sen? W ten sposób nie pomog�e moim ukochanym, których
zostawiłem na ziemi.
Taki długi sen? To s � a ludzkie przes � ady i najzupełniej, mylne wyobra�zenie
�smierci. Wszystko jest bł�edne, s � ad ostateczny i temu podobne opowie�sci. Wymysły
maj � ace niedowiarków zap�edza�c do ko�scioła. I dawa�c władz�e nad innymi.
Wi�ec ty nie wiesz, �ze tam w dole równie�z znajduje si�e tunel wiod � acy doWielkiego
� Swiatła?
Móri stal bez ruchu.
Straszna t�esknota za Wielkim �Swiatłem przenikała go a�z do bólu, z trudem to
wytrzymywał, łzy napłyn�eły mu do oczu.
Wlesie niedaleko Graben towarzysze Móriego wyczuwali to bardzo wyra�znie.
Nie, Móri, nie szeptał Hraundrangi-Móri. Nie zapominaj o swoich
dzieciach! Pomy�sl o Tiril! Pomy�sl o ludzko�sci zagro�zonej przez rycerzy Sło�nca!
O, Dolg, pospiesz si�e, czas nagli! Gdzie jeste�s, Dolg?
W ciemnej po�swiacie Móri przygl � adał si�e kobiecie.
Mówicie prawd�e, pani?
Anioł � Smierci zawsze mówi prawd�e odparła swoim pi�eknym głosem.
Anioł � Smierci nie ma, powodu kłama�c.
Nie, oczywi�scie szepn � ał Móri udr�eczony. Bo ja słyszałem, �ze wszyscy,
bez wyj � atku, dotr � a kiedy�s do �swiatła, wi�ekszo�s�c znajdzie si�e tam od razu po
�smierci. Inni, tacy jak ja, musz � a przej�s�c dłu�zsz � a drog�e.
21

To racja. Wła�sciwie to mógłby�s tu pozosta�c w tej grocie nawet przez połow
�e wieczno�sci. Ale ty, Móri, zrobiłe�s tyle dobrego dla swoich bli�znich. Dlatego
przyszłam, �zeby ci pomóc. Zabra�c ci�e st � ad, zanim b�edzie za pó�zno.
Móri mówił gor � aczkowo:
Ja wiem, �ze prosz�e teraz o zbyt wiele, ale czy mógłbym dosta�c troch�e
czasu?
Czarnoksi�e�znicy, którzy zreszt � a wcale nie s � a tutaj najgorsi, i wszyscy inni
tylko czekaj � a, �zeby ci�e pochwyci�c.
Przejmuj � ace do szpiku ko�sci wycie narastało w powietrzu, a potem opadło
niczym ponure westchnienie.
Ale gdyby�scie mnie ochronili, pani?
Miałe�s racj�e, prosisz o zbyt wiele.
Móri my�slał w popłochu. Tunel do �swiatła. Do tego cudownego �swiatła. Oddałby
wszystko za to, �zeby si�e tam jeszcze znale�z�c.
No, powiedzmy, niemal wszystko.
Prosz�e mi wybaczy�c �smiało�s�c, to nieprzyzwoite z mojej strony rzekł
z rezygnacj � a. Najch�etniej natychmiast poszedłbym za pani � a do Wielkiego
� Swiatła. Ale nie mog�e zawie�s�c tych, którzy mi ufaj � a.
Je�sli tutaj zostaniesz, Móri, przemienisz si�e w upiora.
Ja zrozumiałem. Zrozumiałem, �ze to wy, pani, w � atpicie, to wy nie mo�zecie
wybra�c mi�edzy �zyciem a �smierci � a, �ze trwacie w zawieszeniu.
Tak to jest. Tych, którzy maj � a na ziemi jakie�s nie załatwione sprawy, cz�esto
w chwili �smierci ogarnia zw � atpienie i potem nie mog � a zazna�c spokoju. Jak
tamci. Pi�ekna pani wskazała w stron�e wielkiego chóru czarnoksi�e�zników.
Niektórzy z nich wracaj � a na Ziemi�e.
Wiem o tym, ale prosz�e mi powiedzie�c. . . W tym wielkim cyklu �zycia. . .
w tym kr�egu. . . co si�e dzieje z samobójcami?
Nic nie zyskuj � a na przerwaniu własnymi r�ekami �zycia, które zostało im
dane. Zmuszaj � a si�e jedynie do tego, by jeszcze raz prze�zywa�c swoje nieszcz�e�scia.
Wszystko, od czego chc � a ucieka�c, otrzymuj � a ponownie.
A je�sli popełniaj � a samobójstwo jeszcze raz? W tym nowym �zyciu?
Nie czyni � a tego. Nikt nie popełnia samobójstwa dwa razy. Musz � a pod � a�za�c
dalej.
Macie, pani, na my�sli. . . To znaczy, �ze nigdy ju�z nie doznaj � a ch�eci sko�nczenia
ze sob � a?
Tak wła�snie jest.
Wiatr nadlatywał w porywach raz po raz, przynosz � ac ze sob � a ponury �spiew
oczekuj � acych duchów przest�epców i innych nieszcz�e�sników. Nagłe Móri zacz � ał
rozpoznawa�c pojedyncze słowa w ich pie�sni. Mówiły o gł�ebokiej t�esknocie, by
powróci�c do �swiata ludzi i by potem, po zako�nczeniu w�edrówki, otoczy�c ich mogło
�swiatło, cudowne, daj � ace ukojenie �swiatło.
22

Móri w najmniejszym stopniu nie miał ochoty sta�c si�e jednym z nich.
Mimo to zmuszał si�e, by trwa�c w tym miejscu ze wzgl�edu na dobro swoich
bli�znich. Musiał przecie�z wróci�c na Ziemi�e. Powiedział Aniołowi � Smierci, �ze tylu
ludzi na niego czeka i �ze tylu walczy o jego �zycie. Nie mo�ze wi�ec ust � api�c.
Anioł popatrzył na niego w ciemno�sciach. Móri ledwie go dostrzegał, ale ka�zdym
włóknem swego ciała czuł, �ze jego spojrzenie na nim spoczywa.
Rozumiem ci�e, Móri, i szanuj�e twoje pragnienia. Zakon �Swi�etego Sło�nca
jest bardzo niebezpieczny, bowiem kieruj � a nim złe moce oraz ludzki egoizm.
Nawet my nie znamy istoty tego zgromadzenia. Ja wiem, �ze ty i twoi przyjaciele
podj�eli�scie si�e zadania unieszkodliwienia złego Zakonu i �ze pomagali wam twoi
towarzysze, którzy naprawd�e s � a pot�e�znymi istotami. Ale ty przekroczyłe�s wszelkie
mo�zliwe granice, wiesz o tym, prawda? Jeste�s martwy i nic nie jest wstanie
przywróci�c ci�e do �zycia.
Owszem! Je�sli pozostan�e w tym przedsionku �smierci, to wielki opiekun
Dolga, Cie�n, obiecał towarzysz � acym mi istotom, �ze odnajdzie co�s, co mnie
wskrzesi.
Anioł � Smierci przerwał mu niecierpliwie:
My nie wiemy, kim jest Cie�n opiekuj � acy si�e Dolgiem. Dla nas równie�z on
jest tylko cieniem. Ale rozumiem, �ze ci�e nie przekonam. Min�eło kilka dni i nocy,
gdyby stosowa�c ludzk � a rachub�e czasu. . .
Ju�z? zdumiał si�e Móri zaskoczony.
Tak. Tutaj czas płynie szybko odpowiedział anioł z u�smiechem. Ale
dam ci go jeszcze troch�e. Za kilka dni wróc�e tu znowu. Je�sli wtedy jeszcze tu
b�edziesz, to ci�e zabior�e ze sob � a, zgoda?
A je�sli moi przyjaciele odprowadz � a mnie z powrotem na ziemi�e?
Anioł u�smiechn � ał si�e znowu.
Nie dojdzie do tego. Nie mo�ze doj�s�c. Ale jak chcesz. Je�sli zdołasz, to mo-
�zesz st � ad wyj�s�c.
A je�sli porw � a mnie czarnoksi�e�znicy i tamci inni?
Wtakim razie usłysz�e twój głos w chórze, ale pomóc ci nie b�ed�e ju�z mogła.
Móri gł�eboko wci � agn � ał powietrze.
No to jeste�smy umówieni.
Rozstali si�e w zgodzie. Anioł � Smierci odszedł w stron�e centrum sztormu, po
czym zsun � ał si�e w dół jak wielki czarny ptak o pot�e�znych skrzydłach.
Zrobiło si�e okropnie pusto. Wiatr przynosił lodowaty chłód, a Móri czuł, �ze
ten chłód przenika go bole�snie.
Dygotał i ze zgroz � a wsłuchiwał si�e w ponury, grzmi � acy �spiew daleko pod sklepieniem
groty. Po chwili zdawało mu si�e, �ze �spiew si�e przybli�za.
I jeszcze. A wtedy w ponurych głosach dała si�e słysze�c gł�eboka skarga.

Rozdział 4
Przez cały ten czas towarzysze Móriego nie dostrzegli w nim najmniejszego
�sladu �zycia. Kiedy rozmawiał z Aniołem � Smierci, oczy miał zamkni�ete, a jego
wargi nawet nie drgn�eły. Twarz w kolorze ko�sci słoniowej była martwa i całkowicie
nieruchoma.
I bardzo, bardzo pi�ekna.
Jaka to szkoda, �ze Tiril nie mo�ze go teraz zobaczy�c westchn � ał Nauczyciel
cicho. � Ze w ogóle nikt go nie mo�ze zobaczy�c. Czego�s równie pi�eknego nie
widziałem w całym moim �zyciu.
Hraundrangi-Móri skin � ał głow � a. W oczach starego czarnoksi�e�znika pojawiły
si�e łzy. Ten, który tu le�zał, był jego synem, jednym z najdoskonalszych stworze�n,
jakie wydało ludzkie plemi�e. I był martwy. Został zamordowany przez pospolitych
rzezimieszków, niegodnych nawet dotkn � a�c jego buta.
Cz�esto tak w �zyciu bywa. Ci dobrzy, ci najszlachetniejsi, musz � a umiera�c. Tylko
dlatego, �ze na ich drodze stan � a ludzie �zli, pozbawieni skrupułów.
Jakie to logiczne, a zarazem jakie�z bezsensowne.
Przewodnicy zadr�zeli, nie z zimna, rzecz jasna, ale z l�eku i przygn�ebienia.
Rozgl � adali si�e po lesie, jakby oczekiwali, �ze pomoc nadejdzie ju�z wkrótce. Wiedzieli
jednak, �ze Dolg, jedyny, który mógł co�s zrobi�c, znajduje si�e daleko od tego
miejsca i nawet nie mieli poj�ecia, gdzie. Cie�n prosił, by zaufali chłopcu. Obiecali
mu to, lecz nie było im lekko.
Dwa duchy, Woda i Powietrze, powróciły ze złowieszcz � a nowin � a o obudzonych
wielkich mistrzach, którzy pod � a�zaj � a krok w krok za Dolgiem.
Cie�n opowiadał o wyprawie Dolga pokr�etnie i ostatecznie duchy nie dowiedziały
si�e niczego.
Dni mijały.
Czekanie było straszn � a udr�ek � a.
Móri w dalszym ci � agu znajduje si�e w przedsionku �smierci stwierdziła
Pustka, która miała zdolno�s�c zagl � adania w jego my�sli.
Bardzo dobrze ucieszył si�e Nauczyciel.
Ale w tej chwili jest sam. Przeciwstawił si�e kusz � acemu go Aniołowi �Smierci,
nie poszedł za nim do Wielkiego � Swiatła.
24

Wytrzymaj, Móri, mój synu prosił Hraundrangi-Móri cicho.
Poł � aczmy swe siły w intensywnej pro�sbie do niego, by czuwałzaproponował
Nauczyciel.
Ich błagania dotarły do Móriego. "Wytrzymaj, Móri" prosili. "Jeszcze
chwilk�e. Nie poddawaj si�e!"
Zdaje mi si�e, �ze nas usłyszał stwierdziła Pustka.
Duch powietrza zsun � ał si�e z góry i doł � aczył do reszty. Był on ich szpiegiem
w realnym �swiecie, podobnie jak Pustka �sledziła wydarzenia w �swiecie, w którym
teraz znajdował si�e Móri.
Oczy pani powietrza l�sniły.
Dolg powrócił do Theresenhof oznajmiła rado�snie. Mam wra�zenie,
�ze wykonał to swoje dziwne zadanie, bo teraz obaj z Erlingiem p�edz � a tutaj co ko�n
wyskoczy.
Dzi�ekiwyszeptał Hraundrangi-Móri, a inni mamrotali co�s w tym samym
stylu.
Wci � a�z czuwali, ale teraz z now � a nadziej � a.
Móri nie mógł dzieli�c z nimi optymizmu, bo on o niczym nie wiedział. Poza
tym prze�zywał udr�ek�e. Nie pozwolono mu by�c długo samotnym.
Przez cały czas starał si�e przebywa�c mniej wi�ecej po�srodku podłu�znej groty.
Nie chciał si�e za bardzo zbli�za�c do otworu prowadz � acego do najwi�ekszych gł�ebin
�smierci, gdzie nieustannie wył wiatr, nie chciał te�z by�c blisko czarnoksi�e�zników
w przeciwległym ko�ncu pomieszczenia.
Pozostawało mu tylko jedno miejsce. Gł�eboka nisza w bocznej cz�e�sci groty.
Przedtem jako�s nie zwrócił na ni � a uwagi, ale teraz oczy przywykły do ciemno�sci
i widział lepiej.
W gł�ebi, w niebieskoszarej, mrocznej po�swiacie zobaczył w jednej �scianie
czarny otwór. Jak gł�eboki mógł by�c, Móri nie miał najmniejszego poj�ecia.
Co by si�e stało, gdybym tam wszedł? pomy�slał. Mo�ze wtedy bym si�e uratował?
Pro�sby towarzyszy docierały do jego �swiadomo�sci. Otrzymał te�z wiadomo�s�c,
�ze Erling prze�zył upadek, wyszedł z niego cało.
Od jakiego�s czasu wiedział równie�z, �ze Tiril �zyje, �ze została uwi�eziona i jest
w drodze na zachód, ale s � a przy niej Nidhogg i Zwierz�e. Był teraz o ni � a troch�e
spokojniejszy.
W ko�ncu przekazano mu informacj�e, �ze Dolg z Erlingiem opu�scili Theresenhof
i zmierzaj � a do zamku Graben w Szwajcarii.
To najlepsza wiadomo�s�c, jak � a otrzymał od Pustki. Zaczynał teraz przeczuwa�c,
�ze jego walka by�c mo�ze dobiega ko�nca. Dotychczas trwał w przedsionku �smierci
z uporem, ale bez nadziei.
25

Nowe wie�sci dodały mu sił.
Móri wyt�e�zył wzrok. Potworny strach przenikn � ał go lodowatym dreszczem.
Co�s si�e stało w pobli�zu umarłych czarnoksi�e�zników i całej podobnej do nich
reszty.
Instynktownie cofn � ał si�e o krok w stron�e tajemniczego, ciemnego otworu.
Dostrzegał, �ze co�s zsuwa si�e ze �sciany pod sklepieniem groty, tam gdzie znajdował
si�e ponury chór niespokojnych i zabł � akanych dusz. Dusz czarnoksi�e�zników,
morderców, zdrajców i innych n�edzników, które musz � a czeka�c, zanim zostan � a
wł � aczone do nowego kr�egu ludzkiego �zycia, po którego zako�nczeniu b�ed � a mogły
nareszcie osi � agn � a�c odpoczynek w cudownym �swietle.
Co�s jakby spływało po szorstkich skalnych �scianach.
Min�eła dłu�zsza chwila, zanim Móri u�swiadomił sobie, �ze to jakie�s istoty, które
najwyra�zniej maj � a zamiar go pojma�c.
Zacz � ał si�e cofa�c w stron�e ciemnego otworu, ale drgn � ał, gdy za nim rozległy
si�e jakie�s głosy.
Chod�z do nas, Móri! Tu b�edziesz bezpieczny.
Odwrócił si�e. Stała tam nieziemsko pi�ekna kobieta, całkiem naga, z rozpuszczonymi
włosami, si�egaj � acymi do połowy uda, a nieco dalej mign�eło mu jeszcze
kilka podobnych postaci.
Ratunek? Czy�z to mo�zliwe? Czy rzeczywi�scie znajduj � a si�e tutaj pomocnicy?
Ale ten przyjazny, troskliwy głos. . .
Mimo to było co�s w tej kobiecie, co budziło jego w � atpliwo�sci. Nigdy nie miał
nic przeciwko Aniołowi � Smierci. Anioł był przyjazny i szczery i pragn � ał jego
dobra.
Ale ta tutaj?
Taka pi�ekna, miła i godna po�z � adania. Z tym słodkim u�smiechem.
A mimo to. . .
� Zeby tylko mógł lepiej widzie�c! Było co�s w jej oczach. . .
Wyci � agn�eła r�ek�e.
Chod�z! Pospiesz si�e, bo jak nie, to ci tam zrobi � a krzywd�e.
Miała racj�e teraz bowiem te paskudne istoty pełzały wsz�edzie po �scianach i po
dnie, najwyra�zniej maj � ac tylko jeden cel: pojma�c Móriego.
Nie było wyboru. Uj � ał dło�n kobiety i ruszył za ni � a.
Nie, Móri, nie!
To Pustka go przestrzegała, w tym koszmarnym �snie, w jakim trwał, umiała
dotrze�c do jego my�sli.
Ale. . . chciał protestowa�c.
Dlaczego uwa�zasz, �ze ona nale�zy do przedsionka �smierci? Uciekaj od niej!
Ale było za pó�zno. Kobieta wci � agn�eła go w mrok i nagle opasała mnóstwem
ramion, jakby jaki�s wielono�zny stwór otoczył go swoimi ko�nczynami. Móriemu
sprawiało to przyjemno�s�c. Zorientował si�e teraz, �ze to nie jest istota ludzka,
26

w ogóle ju�z w niczym nie przypominała tamtej kobiety z przedsionka, była po
prostu symbolem, personifikacj � a erotyzmu, sam � a zmysłowo�sci � a.
Czuł jej ciało przy swoim, jej nieukojone po�z � adanie, które w nim tak�ze budziło
podniecenie, cho�c bardzo tego nie chciał. Ale jak si�e oprze�c takiemu zwierz�ecemu
instynktowi? Bo przecie�z tak wła�snie nale�zało to okre�sli�c, nie inaczej.
Móri nigdy nie zdradził Tiril, ale to tutaj nie nale�zało przecie�z do rzeczywisto
�sci, wszystko odbywało si�e tak jak w przesyconym erotyzmem �snie w czasach
chłopi�ecych, i dla Tiril w ogóle nie było miejsca w jego pami�eci.
Podeszły do niego inne postaci kobiece, wzdychały i poj�ekiwały z cicha, ocierały
si�e o niego, próbowały odepchn � a�c od niego t�e pierwsza, ale ona je odtr � acała.
Móri nale�zał do niej, jej r�ece bł � adziły po jego ciele.
Móri! wołała Pustka z oddali, staraj � ac si�e wedrze�c w jego my�sli.
Uwolnij si�e! Czy ty nie rozumiesz, �ze one ci�e pochwyc � a tak jak innych czarnoksi
�e�zników? Naprawd�e z nimi nic innego ci�e nie czeka!
Móri był oszołomiony podniecaj � ac � a blisko�sci � a pi�eknej kobiety, marzył, by poczu
�c pod dłoni � a jej delikatn � a skór�e, był to przecie�z tylko sen, a we �snie człowiek
mo�ze sobie pozwoli�c na wszystko, on. . .
Móri, czy Dolg zrobił to wszystko na pró�zno?
Dolg? Kto to jest Dolg?
A głos, który woła, do kogo nale�zy? Do Pustki? Co to jest Pustka? Nic, po
prostu nie powinien słucha�c.
Dolg?
Jak płomienna błyskawica �swiadomo�s�c, kim jest Dolg, przenikn�eła mózg Móriego.
Zrozumiał, �ze musi działa�c bardzo szybko. Je�sli ona, Po�z � adanie, ma ponie
�s�c pora�zk�e, musi j � a natychmiast odepchn � a�c z całych sił. Szarpn � ał si�e gwałtownie
w wybuchu zło�sci skierowanym głównie przeciwko sobie samemu, po czym
zacz � ał ucieka�c jak najdalej od otworu prowadz � acego do drugiej groty. W�sciekły,
zrozpaczony, upokorzony, dotkni�ety, a przede wszystkim zawstydzony. Zawstydzony
ponad wszelkie granice, �ze tak mało brakowało, a byłby si�e poddał.
Nigdy wi�ecej nie chciał si�e tam znale�z�c, to bardzo niebezpieczne miejsce, została
tam nara�zona na szwank jego duma, a ponadto mógł zaprzepa�sci�c mo�zliwo�s�c
wyrwania si�e kiedykolwiek z pułapki, z tego przedsionka �smierci. Jedyna rada, jak
� a otrzymał, to czeka�c i stara�c si�e nie podda�c. I nawet tego nie potrafił dokona�c.
W ka�zdym razie tak mało brakowało. . .
Usiadł na kamiennej podłodze po�srodku groty, skulił si�e, ramionami oplótł
kolana, pochylił głow�e.
Bardzo dobrze, Móri w jego głowie dała si�e słysze�c pochwała wypowiedziana
przez Pustk�e. Okazałe�s si�e silniejszy, ni�z my�slałam.
To było Po�z � adanie, prawda? zapytał, jakby szukaj � ac pociechy.
No, w ka�zdym razie to, co ona wywoływała w twoich zmysłach, mo�zna
tak nazwa�c. Zwłaszcza �ze ona bardzo chce wierzy�c, i�z nie mo�zna si�e jej oprze�c.
27

Poza tym trzeba ci wiedzie�c, �ze to wied�zma, całkiem słusznie skazana na ziemi
za czary. A zła czarownica potrzebuje du�zo wi�ecej czasu ni�z inni, by dosta�c si�e do
�swiatła.
Móri roze�smiał si�e niepewnie.
Wi�ec tutaj te�z istnieje strona kobieca i strona m�eska, jak w ko�sciele?
Usłyszał, �ze Pustka chichocze cicho.
Mo�zliwe.
To dzi�eki Tiril, prawda? To moja miło�s�c do niej sprawiła, �ze udało mi si�e
pokona�c t�e kobiet�e, czy�z nie?
Bez w � atpienia bardzo ci to pomogło. Nigdy przecie�z jej nie zdradziłe�s, a to
niezwykle pi�ekna sprawa, zwłaszcza gdy mał�ze�nstwo trwa tak długo jak wasze.
Ale bezpo�sredni � a przyczyn � a twego buntu była my�sl o Dolgu, twoim dzielnym
synu.
Tak, DolgMóri u�smiechn � ał si�e sam do siebie.To naprawd�e wspaniały
chłopak!
I dokonał wielkiego czynu w czasie, kiedy le�załe�s jak martwy w lesie pod
skał � a. Ale teraz nie powiniene�s tak siedzie�c tu i rozpami�etywa�c, człowieku! Rozejrzyj
no si�e dookoła!
Słowa Pustki sprawiły, �ze Móri uniósł głow�e. I nagle podskoczył, jakby go co�s
ugryzło.
Gło�sno wci � agał powietrze. Czy�z naprawd�e nie mógł bardziej uwa�za�c?
Teraz było z nim naprawd�e �zle!

Rozdział 5
Wierni towarzysze Móriego wci � a�z trwali na posterunku, siedzieli i stali wokół
jego martwego ciała. Bali si�e, naturalnie, �ze on nie zdoła wyrwa�c si�e z przedsionka,
bo gdyby przekroczył ostatecznie granic�e �smierci i Wielkiego � Swiatła, to
oni stan � a si�e istotami bezpa�nskimi! W ka�zdym razie niektórzy z nich. Kilkoro
musiałoby w takim razie wróci�c do smutnej egzystencji umarłych czarnoksi�e�zników,
inni pozostaliby całkowicie bez zaj�ecia nie przynale�zni do nikogo. To chyba
najbardziej ponura perspektywa.
Kto�s nadchodzipowiedział Nauczyciel cicho.
To chłopi z pobliskiej wioski. Wlekli si�e niech�etnie pod gór�e w stron�e ruin
zamku Graben, by zobaczy�c, co si�e stało z trojgiem wła�scicieli pozostawionych
we wsi koni. Zatrzymali si�e na skalnym uskoku i rozwa�zali sytuacj�e. Duchy słyszały,
�ze ogl � adaj � ac �slady rozmawiali o wydarzeniach tego krytycznego dnia, po
chwili gromadka poszła dalej.
Towarzysze Móriego stali si�e jeszcze bardziej niespokojni.
Nie trwało długo, a gromadka chłopów wróciła i znowu zatrzymała si�e na
skale. Duchy słyszały, �ze doszli do wniosku, i�z kto�s musiał tu zosta�c zrzucony
w przepa�s�c. I �ze kobieta musiała zosta�c uprowadzona. Potem chłopi z oci � aganiem
podeszli do skraju lasu, gdzie le�zał Móri.
Który�s z nich, chyba jaki�s młody chłopak, twierdził, �ze w tym miejscu straszy.
Duchy mamrotały ze zło�sci � a: "Tak, tak!"
Potem wyt�e�zyły wszystkie swoje siły i zmobilizowały wszelkie umiej�etno�sci,
by �zaden z chłopów nie odwa�zył si�e tkn � a�c stosu gał�ezi przykrywaj � acych ciało
Móriego.
Ludzie ze wsi odczuwali opór, ale poj�ecia nie mieli, o co chodzi.
Zlekcewa�zyli to.
Wkrótce odnale�zli jednak ciało Móriego i wtedy padły pierwsze straszne słowa,
�ze nale�załoby urz � adzi�c mu przyzwoity pogrzeb. Duchy były przera�zone i starały
si�e jako�s odstraszy�c ludzi. Ju�z nawet zdecydowały, �ze si�e im uka�z � a. Tamci
mieli jednak dobre intencje, nie chcieli zrobi�c nic złego, ostatecznie wi�ec duchy
zrezygnowały z tak drastycznych metod.
Kiedy jednak chłopi sprowadzili proboszcza, a ten wypowiedział si�e pogar-
29

dliwie o siłach natury, �ze ich w ogóle nie ma, a je�sli s � a, to nale�z � a do władcy
ciemno�sci, zdecydowały si�e troch�e postraszy�c. Pani powietrza, która siedziała na
drzewie, zacz�eła zrzuca�c na dół szyszki i nieco mniej przyjemne rzeczy równie�z,
celuj � ac w głow�e proboszcza.
Sko�nczyło si�e na tym, �ze chłopi postanowili wezwa�c prefekta, bo przecie�z
w górach popełniono morderstwo, tym wi�ec sposobem duchy i Móri uzyskali odroczenie.
W dwa dni pó�zniej ludzie ze wsi wrócili.
Mieli ze sob � a prefekta.
Ten wydał ostatecznie pozwolenie, by pochowa�c Móriego na małym cmentarzu
koło miejscowego ko�scioła.
Och, Dolg, Dolg, pospiesz si�e, prosiły duchy bliskie rozpaczy.
Teraz znalazły si�e nie tylko w obliczu niebezpiecze�nstwa, �ze Móri nie zdoła si�e
wyrwa�c z przedsionka �smierci. Teraz narastała gro�zba, �ze ciało Móriego zostanie
zło�zone w ziemi i wszystkie starania oka�z � a si�e daremne.
Otrzymali jednak kolejn � a wiadomo�s�c od ducha powietrza, który kr � a�zył nieustannie,
by dowiedzie�c si�e, jak idzie Dolgowi i Erlingowi.
Pani powietrza wróciła ze swojej wyprawy przestraszona i wstrz � a�sni�eta.
Zły kardynał rzucił czary! On si�e przecie�z bardzo dobrze zna na tajemnych
sztukach.
Czy to co�s powa�znego?
Jeszcze nie bardzo. Wygl � ada na to, �ze wysłał zwykł � a much�e przesycon � a
trucizn � a, by otruła Dolga, ale chłopiec znakomicie sobie z tym poradził. Dzi�eki
swej wielkiej wra�zliwo�sci na los zwierz � at.
Bardzo dobrzerzekł Nauczyciel.
Nast�epnie kardynał wysłał puka, �zeby mu co�s przyniósł, ale jeszcze nie
wiem, o co to chodziło, bo i ta sztuczka magiczna została unieszkodliwiona przez
czujnego Nera i samego Dolga.
No to �swietnie powiedział znowu Nauczyciel. Ale dlaczego nadal
jeste�s taka niespokojna?
Kardynał zrobił co�s jeszcze, wyra�znie wyczuwam zagro�zenie, ale nie mog�e
si�e dowiedzie�c, co to.
W takim razie miej oczy i uszy otwarte polecił Nauczyciel stanowczo.
Czy oni maj � a jeszcze daleko?
Nie, ju�z s � a bardzo blisko nas. Powinni tu przyj�s�c przed wieczorem.
No, mam nadziej�e. Bo teraz ju�z chłopi ze wsi id � a zabra�c ciało Móriego.
To ja wracam do Erlinga i Dolgao�swiadczyła pani powietrza i znikn�eła.
Reszta próbowała wymy�sli�c co�s, by opó�zni�c pogrzeb, ale nic im nie przycho-
30

dziło do głowy.
Móri z przera�zeniem rozpatrywał sytuacj�e, w której si�e znalazł.
Kiedy próbował odepchn � a�c od siebie pi�ekn � a kobiet�e i potem siedział skulony
na dnie groty, chmara stworów spod kopuły podeszła do niego. Teraz otaczały go
ciasnym kr�egiem, a wcale nie wygl � adały przyjemnie.
Co to za straszne monstra? Groteskowe, pełzaj � ace paskudztwa wiły si�e wokół
niego, przybli�zały si�e, prychały i znowu odskakiwały, po chwili gotowe do
kolejnego ataku. To chyba nie s � a dawniejsi czarnoksi�e�znicy, my�slał, te wszystkie
nieludzkie paskudztwa, na które trudno patrze�c.
Czy w takim razie to grzesznicy?
Nie, dla Wielkiego � Swiatła nie stanowi ró�znicy, czy kto�s jest grzesznikiem,
czy tak zwanym �swi�etym, ono ostatecznie przyjmuje wszystkich.
Wi�ec mo�ze to zabł � akane dusze, które wypadły z cyklu �zycia i nie odnalazły
drogi powrotnej? Co to duchy mówiły na ten temat? Złe siły, które próbuj � a si�e
wedrze�c do ludzkiego �swiata? By dosta�c si�e do cyklu �zycia i na koniec wej�s�c te�z
do Wielkiego � Swiatła.
Móri nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bliski jest prawdy.
Z przera�zeniem przygl � adał si�e temu, co wiło si�e i czołgało po podłodze. Stwory
podchodziły i oddalały si�e, odpełzały w tył, nie spuszczaj � ac przy tym z niego
wzroku, gotowe, by si�e rzuci�c, porwa�c go i wci � agn � a�c w tłum nie znajduj � acych
spokoju czarnoksi�e�zników.
Ich płon � ace �slepia pod przypominaj � acymi włosy grzywami �sledziły ka�zdy jego
ruch, ostre z�eby odsłaniały si�e z warczeniem.
Móri patrzył niemy, bezradny i bezsilny.
Wtedy do gromady okropnych postaci koło niego wdarło si�e kilku wysokich
m�e�zczyzn o surowych twarzach. Móriemu mign�eła w ciemnym blasku biskupia
mitra, a pod ni � a straszna, zaci�eta twarz.
Móri rozpoznawał to oblicze. Widział je kiedy�s we wczesnej młodo�sci na Islandii,
w ko�sciele w Holar.
Gottskalk Zły.
Czarnoksi�e�znik najwy�zszej rangi.
A poza tym członek Zakonu �Swi�etego Sło�nca. Cho�c tylko zwyczajny rycerz,
nigdy nie został wielkim mistrzem.
I nagle wokół pojawili si�e inni wielcy mistrzowie. A za ich plecami, w tej
poczekalni, czy mo�ze nale�załoby powiedzie�c: w pułapce, stało mnóstwo innych
ludzi. Kim oni wszyscy byli za �zycia, Móri nie wiedział i zreszt � a wcale nie chciał
wiedzie�c.
Jego interesowali tylko czarnoksi�e�znicy.
Nagle jeden z nich si�e odezwał:
31

Nie! Tego człowieka trzeba pu�sci�c wolno, tak�ze ze wzgl�edu na nas samych.
Ja go znam. To Móri, syn Helgi Jonsdottir. I równie�z syn Hraundrangi-Móriego,
który uciekł st � ad razem z Wielkim.
Z Wielkim? On mówi o Nauczycielu, pomy�slał Móri, patrz � ac na mówi � acego.
O mój Bo�ze! To�z to Gissur!
Czarnoksi�e�znik, który kiedy�s, dawno, dawno temu, uratował Gudrun z Bagisa,
grzebi � ac w ziemi diakona z Myrka. Gissur, który wraz z Mórim i jego matk � a,
Helg � a, jechał konno przez Sprengisandur.
Jak�ze to było dawno! Ach, jak dawno temu!
W gromadzie znajdował si�e jeszcze jeden znajomy! Sira Eirikur z Vogsos, no
tak, stary �zartowni�s �smiał si�e teraz wesoło do Móriego. On te�z go poznawał.
Dwaj ludzie o ostrych rysach wyst � apili z gromady. Jeden starszy i jeden młodszy.
Ty jeste�s naszym krewniakiem, Móri oznajmił starszy. Bo my jeste-
�smy Jonssonowie z Kirkjubol.
Nie zd � a�zył si�e z nimi przywita�c, bo wła�snie odezwał si�e biskup Gottskalk.
Wi�ec to ty jeste�s Móri rzekł zachrypłym głosem. Czy ty wiesz, co
zrobiłe�s? Unicestwiłe�s naszych współwi�e�zniów. Starłe�s z powierzchni ziemi czarnoksi
�e�zników z Tierstein, a tak�ze mnicha von Graben. Mag-Loftur znikn � ał na
zawsze, ale to nie było twoje dzieło. Natomiast twój syn. . . Twój wyj � atkowy, niezwykły
syn Dolg unicestwił wielu z naszych sprzymierze�nców.
Czy Dolg co�s takiego zrobił? my�slał Móri wstrz � a�sni�ety.
Jego ekscelencja wielki mistrz Tomas de Torquemada przestał istnie�c. Został
unicestwiony. Na wieki! To samo odnosi si�e do czterech innych wielkich mistrzów,
a w�sród nich znamienitego Guilelmo Złego z Neapolu.
Teraz mieszaj � a mu si�e czarnoksi�e�znicy z wielkimi mistrzami Zakonu �Swi�etego
Sło�nca, pomy�slał Móri, który nadał zastanawiał si�e nad tym, co te�z mógł zrobi�c
Dolg, �zeby zlikwidowa�c a�z tylu wielkich mistrzów, a innych trzyma�c od siebie na
odległo�s�c.
Fe, a có�z to znowu? prychn � ał Móri, odrzucaj � ac od siebie jakie�s diabelstwo,
które wbiło mu z�eby w rami�e.
To s � a niskie energie wyja�snił Gissur. Złe moce z innego wymiaru,
które przedostały si�e do naszego dzi�eki nierozs � adnym igraszkom młodych ze spirytyzmem.
Takie niskie energie tylko czekaj � a na to, by przedosta�c si�e do wymiaru
ludzkiego. Te potworki zostały posadzone na czatach w krainie zimnych cieni i tu
czekaj � a, by wkr�eci�c si�e do cyklu w�edrówek dusz.
Wi�ec chc � a dotrze�c do � Swiatła?
Wszyscy tego chc � a.
Biedactwa szepn � ał Móri ze współczuciem.
Uwa�zaj!zacz�eli krzycze�c czarnoksi�e�znicy.Wystrzegaj si�e współczucia!
Niektórzy z nich bardzo ch�etnie zamieniliby si�e z tob � a miejscami! Nie dopu�s�c
32

do powstania najmniejszej luki w kr�egu �zycia!
A wi�ec współczucie jest słabo�sci � a? Móri powiedziałby raczej, �ze odwrotnie.
Z grupy wyst � apił jaki�s wysoki rang � a czarnoksi�e�znik o india�nskich rysach.
Móri z Islandii. Wiele przemawia za tym, by�smy pu�scili ci�e wolno.
On jest niebezpieczny!warkn � ał Gottskalk.Dajcie go bestiom!
Móri mo�ze by�c nam pomocnyodparł Indianin.Pami�etajcie, �ze on ma
Wielkiego po swojej stronie. Id � a za nim inne wielkie moce. Duchy natury i istoty
symboliczne. Ale najwa�zniejsze, �ze on jest ojcem Nowego.
Jego syn, Dolg, unicestwił wielu dobrych mistrzów magii. upierał si�e
biskup Gottskalk.
Wielu złychpoprawił Indianin.Ale Dolg posiada moc, która pozwoli
mu dotrze�c do celu.
Dolg, Dolg, mój ukochany, nieszcz�e�sliwie urodzony synu, o czym oni mówi
� a? Jaka moc? Do jakiego celu wasz dotrze�c? Czym ty si�e zajmowałe�s, kiedy ja
trwałem w krainie zimnych cieni?
Wszystko w tej grocie zdawało si�e nierzeczywiste i takie te�z w istocie było.
To jaki�s koszmarny sen o �smierci, w którym wiatr grzmi jak pot�e�zne organy,
z westchnieniami i skargami po�sród zimnych skał, a wsz�edzie w ciemno�sciach
przed Mórim stoj � a pot�e�zne postaci dawno umarłych m�e�zów, których nie potrafi
do ko�nca przenikn � a�c jego wzrok. I hordy zło�sliwych istot pełzaj � acych u jego stóp,
pluj � acych, prychaj � acych z niecierpliwo�sci � a, gotowych w ka�zdej chwili si�e na niego
rzuci�c. Móri my�slał o Aniele � Smierci, który mo�ze lada moment wróci�c, by go
zabra�c do cudownego Wielkiego � Swiatła, i nienawidził sam siebie tak bardzo, �ze
mógłby zacz � a�c płaka�c.
Jak on si�e st � ad wydostanie?
No to wypu�s�ccie Móriego zwrócili si�e Jonssonowie do pozostałych.
Pozwólcie mu i�s�c do Wielkiego � Swiatła!
Ale ja nie chc�e do �swiatła!zaprotestował Móri, cho�c jego serce tam wła-
�snie si�e wyrywało. Ja musz�e wraca�c do ziemskiego �zycia! Tyle mam jeszcze
do zrobienia. . .
Czarnoksi�e�znicy u�smiechali si�e łagodnie.
Wróci�c do ziemskiego �zycia? Jakim sposobem chciałby�s tego dokona�c?
Je�sli uda mi si�e wytrwa�c w przedsionku �smierci, dopóki do mojego pozbawionego
duszy ciała nie nadejdzie pomoc, to wszystko b�edzie dobrze. Towarzysz
� ace mi duchy prosiły, bym tu czekał, bo gdzie indziej nie mogłyby mnie
odnale�z�c.
Umarli czarnoksi�e�znicy przygl � adali mu si�e badawczo i wymieniali mi�edzy
sob � a pełne zdumienia uwagi. Móri widział w�sród nich wielu Afrykanów, prawdopodobnie
czarowników-uzdrowicieli, a tak�ze dostojnych ludzi Wschodu, tybeta
�nskich mnichów, derwiszów, szamanów. . . i magików o europejskich rysach.
33

Nieco za nimi tłoczyła si�e cała reszta, ci, którzy nie przynale�zeli do klanu czarnoksi
�e�zników. Stanowili oni zdecydowanie najliczniejsz � a grup�e.
W ko�ncu pot�e�zni czarownicy zwrócili si�e do Móriego. Przemówił ponownie
Indianin:
Widzimy, �ze nasz � a nadziej � a jest twój syn. Uwa�zamy te�z, �ze dla chłopca
byłoby najlepiej, gdyby�s mimo wszystko powrócił na Ziemi�e i pomógł mu, chocia
�z nie mamy poj�ecia, jakim sposobem miałby�s wydosta�c si�e z tego �swiata. My
sami nie wyrz � adzimy ci tutaj najmniejszej krzywdy, ale nad tymi potworkami nie
mamy władzy. Trzymaj je od siebie z daleka, jak długo potrafisz! Jeste�s podatny
na ich ciosy, poniewa�z nadal znajdujesz si�e w krainie zimnych cieni, a tak�ze
ze wzgl�edu na twoje dobre serce. Nie okazuj współczucia, nie zapominaj o ich
pragnieniu, by si�e dosta�c do Wielkiego � Swiatła! Ono nie jest dla istot z ich wymiaru,
które nie maj � a nic wspólnego z planet � a Ziemi � a. � Zyczymy ci wszystkiego
najlepszego. Nie chcemy, by�s doznał takiego losu jak nasz, obawiamy si�e jednak,
�ze w ko�ncu trafisz do naszego chóru.
Ale ja nie uwa�zam, �ze przest�epstwa czarnoksi�e�zników s � a specjalnie wielkie.
Bo te�z i nie s � a. Ale my wszyscy, którzy�smy si�e tu znale�zli, próbowali�smy
zmienia�c nienaruszalne prawa �zycia i �smierci. Innymi słowy, próbowali�smy pokona
�c �smier�c.
Wtakim razie powinni si�e tu znajdowa�c przede wszystkim lekarze! I uczeni.
No i s � a rzekł Indianin z u�smiechem. Ale tylko ci, którzy lekcewa�z � a
prawa natury.
Liczna gromada, która miała jeszcze długo oczekiwa�c w przedsionku �smierci,
odwróciła si�e i po chwili znikn�eła w ciemno�sciach.
Został tylko Móri z mrowi � acym si�e wokół tłumem złych istot nie z tego �swiata.
Ka�zda z nich pragn�eła tylko jednego: ulokowa�c si�e jako�s w jego duszy.
Móri wci � agn � ał gł�eboko powietrze i przygotował si�e do długotrwałego oporu.
Tiril wyszeptał. Twoja miło�s�c pomogła mi ju�z przedtem, kiedy było
ze mn � a naprawd�e �zle. Ty potrzebujesz mnie i moich uczu�c, daj mi wi�ec jeszcze
jedn � a mo�zliwo�s�c, bym ci je okazał.Wiem, �ze i ty, i nasz syn, Dolg, znajdujecie si�e
w wielkim niebezpiecze�nstwie. Pomó�z mi wróci�c do �zycia, bym mógł z wami by�c
i walczy�c po waszej stronie. Nie wolno dopu�sci�c, by ta straszna sekta zwyci�e�zyła.
Diabelskie małe istoty podpełzały coraz bli�zej.
Z góry, z centrum hucz � acego sztormu zst�epował Anioł � Smierci.

Rozdział 6
W domu w Theresenhof ksi�e�zna Theresa chodziła tam i z powrotem, przystawała
w zamy�sleniu, po czym ruszała znowu w swoj � a nie maj � ac � a ko�nca w�edrówk�e.
Jej my�sli i wola wykonywały tyle samo zwrotów, tam i z powrotem, ze zdenerwowania
czuła mrowienie w palcach.
Dzieci bawiły si�e spokojnie, no, powiedzmy, �ze spokojnie, w pokoju obok.
Theresa słyszała, jak Taran przeklina u�zywaj � ac słów, które z pewno�sci � a słyszała
od słu�z � acych w stajni, ale akurat teraz nie miała ani czasu, ani siły, �zeby zwróci�c
małej uwag�e.
A gdybym tak wzi�eła dzieci i wyjechała im na spotkanie? my�slała po raz
ju�z chyba dziesi � aty. Mały Dolg mo�ze potrzebowa�c mojej pomocy. . .
Wiedziała jednak, �ze byłaby to wyprawa w nieznane. Poj�ecia przecie�z nie miała
o drodze do Szwajcarii, a zwłaszcza do Graben. Poza tym. . . Spotkanie? Przecie
�z oni chyba jeszcze nie dotarli do celu.
Och, nie, chyba musz � a ju�z by�c na miejscu. Ona sama przecie�z ma za sob � a
niebezpieczn � a i dług � a podró�z.
Szcz�e�sliwy Dolg! Theresa wiele by dala za to, by znale�z�c si�e na jego miejscu,
zazdro�sciła mu a�z do bólu.
Nie do ko�nca zdawała sobie spraw�e ze swoich uczu�c i my�sli, po prostu przepływały
przez jej głow�e, ale gdyby je sobie wyra�znie u�swiadomiła, to pewnie
przeraziłaby si�e nie na �zarty.
Tylko �ze to takie irytuj � ace by�c tym, który ci � agle musi siedzie�c w domu! Nie
traktowała dzieci jak kuli u nogi, co to, to nie. Ale dlaczego wszyscy uwa�zaj � a za
naturalne, �ze wła�snie ona powinna si�e po�swi�eci�c? Starsza pani, babcia dzieciom.
Kogo�s takiego nie zabiera si�e w pełn � a trudów i niewygód podró�z!
A przecie�z nie mieli poj�ecia, czego ona dokonała! Dzi�eki jej wyprawie do
Heiligenblut wiedzieli teraz, gdzie znajduje si�e Tiril.
Niestety, nikt nie wrócił jeszcze do domu i nie miała komu opowiada�c o swoim
triumfie.
A przy tym przecie�z Erling jest ledwie rok od niej młodszy, ale on mo�ze
uczestniczy�c w najbardziej podniecaj � acych i niebezpiecznych wyprawach. Tylko
�ze Erling jest m�e�zczyzn � a im wolno wi�ecej!
35

To niesprawiedliwe!
� Zeby tak móc by�c z nimi teraz. . . Nocowa�c w nie znanych miejscach, by�c
mo�ze w prymitywnych warunkach, mo�ze nawet pod gołym niebem. To nie miałoby
dla niej �zadnego znaczenia, byle tylko Erling znajdował si�e obok. Wtedy ona
mogłaby. . .
Gwałtowny rumieniec pokrył policzki ksi�e�znej. Co te�z jej chodzi po głowie?
Przystan�eła na chwil�e i zaraz znowu podj�eła swoj � a w�edrówk�e. Oczywi�scie, �ze
chciałaby razem z innymi ratowa�c Móriego, naprawd�e nie miała innych motywów.
Czy oni ju�z nigdy nie wróc � a? Co si�e z nimi stało?
W drzwiach stan�eły bli�zniaki.
Babciu, czy ty zamierzasz wydepta�c w podłodze gł�ebok � a �scie�zk�e? zapytał
Villemann. Dlaczego tak chodzisz bez przerwy w kółko?
Zatrzymała si�e, ukucn�eła przed dzie�cmi i uj�eła je za r�ece.
Ja po prostu staram si�e robi�c dobr � a min�e do złej gry. Nie chc�e was straszy�c,
ale sama nie umiem si�e pozby�c niepokoju. Dlaczego nie mamy �zadnej wiadomo�sci
od Dolga i Erlinga? Czy odnale�zli waszego tat�e? Czy zdołaj � a go uratowa�c?
Villemann zrobił bardzo powa�zn � a, "m�esk � a" min�e, patrz � ac na swoj � a kompletnie
bezradn � a babk�e.
Dolg ze wszystkim da sobie rad�e, babciu, przecie�z wiesz!
Dolg jest zaledwie dwunastoletnim chłopcem, chciała powiedzie�c zmartwiona,
ale przemilczała to. Wiedziała, �ze bli�zniaki uwielbiaj � a starszego brata.
Chyba mogliby�smy wyjecha�c im naprzeciw wtr � aciła Taran błagalnie.
Wtedy b�edziemy te�z daleko od tych okropnych rzeczy na schodach werandy
i w ko�ncu co�s b�edziemy robi�c. Chyba zwariuj�e od tego czekania.
Ja te�zmrukn�eła Theresa.Ja te�z. Chod�zcie, usi � adziemy sobie i porozmawiamy.
Ch�etnie na to przystali. Wszyscy troje usiedli na pi�eknej, pokrytej niebieskim
jedwabiem kanapie.
Obicie pasuje do mojej ró�zowej sukienkizauwa�zyła Taran, która w ka�zdej
sytuacji zachowywała �swiadomo�s�c swojej kobieco�sci.
Theresa obj�eła dzieci ramionami.
Czy nie uwa�zacie, �ze w tym trudnym czasie bardzo si�e wszyscy do siebie
zbli�zyli�smy? Wszyscy, nawet ci, których tu z nami nie ma.
To prawda potwierdził Villemann z powag � a. I ja te�z stałem si�e du�zo
silniejszy.
A wujek Erling jest niemal jednym z nas wtr � aciła Taran.
Theresa była uszcz�e�sliwiona, �ze mo�ze mówi�c o Erlingu, cho�c sama nie rozpoczynała
tej rozmowy.
Lubicie wujka Erlinga? zapytała z przej�eciem.
Och, bardzo westchn�eła Taran. Dał mi t�e pi�ekn � a broszk�e.
36

Tak, wuj Erling jest w porz � adkuo�swiadczył Villemann.I jest o wiele
silniejszy, ni�z mo�zna s � adzi�c z pozoru. A poza tym zawsze si�e domy�sla, kiedy
człowiek chciałby co�s dobrego.
Tak, tak, ja wiem, �ze zakradacie si�e czasami obaj do kuchni, kiedy was nikt
nie widzi roze�smiała si�e Theresa.
Ja my�sl�e, �ze wuj mógłby zamieszka�c z nami na zawszeoznajmiła nagle
Taran.
Theresie ze szcz�e�scia dr�zał głos.
O tym on sam musi zadecydowa�cpowiedziała.Ale zawsze b�edzie tu
mile widziany.
To �swietnie, �ze Dolg ma przy sobie wujarzekł Villemann.Jest dzi�eki
temu bezpieczniejszy. To znaczy, ja my�sl�e. . . Dolg nie boi si�e �zadnych duchów
ani niczego takiego, ale gdyby tak gdzie�s był w � a�z. . . albo rozbójnicy na drodze. . .
albo niebezpieczni wojownicy, to co wtedy?
Masz racj�e potwierdziła Theresa, wdzi�eczna, �ze ma znowu okazj�e wypowiada
�c drogie imi�e.Wła�snie dlatego tak si�e ciesz�e, �ze Erling jest z Dolgiem.
Czy dzieci słysz � a, �ze głos ma zmieniony z rado�sci? Miała nadziej�e, �ze nie.
Babciu, ale przecie�z mo�zemy pojecha�c, �zeby ich spotka�c po drodze
powtórzyła znowu Taran z uporem.
Theresa gł�eboko wci � agn�eła powietrze.
Poczekamy do jutra rzekła. Je�sli do rana nie wróc � a, to my wyruszymy,
by ich szuka�c. Przecie�z mog � a nas potrzebowa�c.
Ja wezm�e ze sob � a mój miecz! zawołał Villemann.
Ja te�zpowtórzyła za nim Taran.Poprosz�e parobków, �zeby mi dzisiaj
wieczorem zrobili taki sam.
Znakomicie, moje dzieci. Ksi�e�zna u�smiechn�eła si�e ze smutkiem, ale
w jej oczach pojawił si�e nowy blask. W ko�ncu jutro zaczn � a nareszcie co�s robi�c.
Po wielu sp�edzonych w domu dniach, gdy bezczynno�s�c działała na nerwy, b�ed
� a mogli wyruszy�c. Bez �zadnych skrupułów Theresa postanowiła zabra�c ze sob � a
dzieci. Z ni � a b�ed � a bezpieczniejsze ni�z w pobli�zu tych okropnych tablic na schodach
werandy.
Ju�z miała si�e zabra�c do przygotowa�n, kiedy nagle całkiem nieoczekiwanie zacz
� ał pada�c grad. Kawałki lodu b�ebniły w dach, słu�z � ace wybiegły na dziedziniec
i do ogrodu, �zeby zebra�c susz � ac � a si�e bielizn�e i schowa�c ogrodowe meble, dzieci
pomkn�eły na gór�e pozamyka�c okna w swoich pokojach. Oboje pokrzykiwali
rado�snie.
Błyskawica przeci�eła niebo, a po chwili dał si�e słysze�c niedaleki grzmot.
Teraz powinienem siedzie�c wysoko na ko�scielnej wie�zy! krzyczał Villemann.
Nie powiniene�s, mój kochanyzaprotestowała Theresa potrz � asaj � ac głow � a
ale nie mogła si�e powstrzyma�c od czułego u�smiechu.
37

Kiedy jednak wyjrzała przez okno na niebo nieoczekiwanie zasnute chmurami,
kiedy usłyszała echo grzmotu zwielokrotnione przez niedalekie góry, zadr�zała.
Tylu moich bliskich bł � adzi gdzie�s po nie znanych drogach, pomy�slała. Kilku
wiernych sług ze dworu. Nero, kochany, stary Nero. Mały Dolg. Erling. . .
Móri.
I najbardziej samotna z nich wszystkich, Tiril.
W tej chwili silna zazwyczaj Theresa bliska była załamania. Cieszyła si�e, �ze
nikt jej nie widzi, jak pospiesznie idzie do swego pokoju, bo nie jest w stanie
ukry�c łez.
�Swi�eta Mario, Matko Bo�za, Królowo Niebieska! B � ad�z przy nich, oni s � a tacy
samotni! Nie daj im pobł � adzi�c w tej trudnej chwili!
Wiedziała, �ze Erling i Dolg znajdowali si�e zbyt daleko, �zeby ich ta nagła burza
mogła dotyczy�c. Po prostu niepogoda u�swiadomiła jej, jakie trudy i niebezpiecze
�nstwa musz � a pokonywa�c jej bliscy.
I wci � a�z nie miała �zadnej wiadomo�sci, gdzie si�e znajduj � a, jak daleko zaszli.
Je�sli w ogóle jeszcze �zyj � a.
Theresa była silna ze wzgl�edu na dzieci. Dla Tiril wyprawiła si�e do Heiligenblut
na spotkanie dostojników Ko�scioła.
Teraz odczuwała dotkliwie, �ze jest słab � a, drobn � a kobiet � a, która przez całe �zycie
musiała radzi�c sobie sama. Przez to tak strasznie nieudane mał�ze�nstwo i pó�zniej,
a�z do. . .
To, czego rozpaczliwie pragn�eła i czego naprawd�e potrzebowała, to silny m�e�zczyzna,
na którym mogłaby polega�c, który pomógłby jej rozwi � azywa�c problemy.
Móri był silnym m�e�zczyzn � a, ale Móriego nie ma. Poza tym Móri wspiera Tiril,
nie Theres�e.
A ona potrzebowała kogo�s dla siebie.
Kogo�s takiego jak Erling, na przykład. . .
Nie, nie wolno jej tak my�sle�c! Erling nie jest szlachcicem i dlatego pozostaje
poza kr�egiem ewentualnych kandydatów do r�eki ksi�e�znej. A poza tym, czy�z kto�s
taki zajmowałby si�e starsz � a pani � a? On przecie�z mógłby wybiera�c w�sród najpi�ekniejszych
młodych dam.
Ale na przykład Aurora wyszła za m � a�z za wie�sniaka!
Tylko �ze Aurora nie jest ksi�e�zn � a. Nie jest te�z siostr � a cesarza.
Odepchni�et � a siostr � a, nie nale�zy zapomina�c. . . Wtym przypadku owo oficjalne
odepchni�ecie jest mo�ze nawet korzystne.
Drgn�eła, kiedy usłyszała jakie�s krzyki i �smiechy na dziedzi�ncu.Wyjrzała przez
okno.
Nigdy w �zyciu nie wymy�sliłaby czego�s takiego. Villemann i Taran �sci � agn�eli
obrus ze sznura z bielizn � a, biegali teraz rozpostarłszy go mi�edzy sob � a i łowili
kulki lodu wci � a�z lec � ace z nieba. Kilka słu�z � acych goniło ich desperacko, nie ze
38

wzgl�edu na dzieci, tego Theresa była najzupełniej pewna. Chodziło o odzyskanie
obrusa.
Mimo trawi � acej j � a rozpaczy Theresa musiała si�e roze�smia�c. Słyszała o wielkiej
rado�sci �zycia, jak � a w dzieci�nstwie przejawiała Tiril. Tiril, której pó�zniej los
tak okrutnie podci � ał skrzydła. I oto teraz tamta rado�s�c odrodziła si�e w dzieciach
córki. W tych młodszych, bo w Dolgu nie. On odziedziczył pow�sci � agliwy temperament
Móriego.
Ale tych dwoje. . . Theresa nie wiadomo który ju�z raz obiecywała sobie, �ze nigdy
nie pozwoli, by ich rado�s�c �zycia została zdławiona. Mimo �ze dzieci s � a niemal
bezwstydnie samowolne.
Czy odziedziczyły te�z po Tiril wielk � a miło�s�c do zwierz � at i wszelkich �zywych
istot?
Owszem, to odziedziczyli wszyscy troje. Nikt nie mo�ze nie dostrzega�c przywi
� azania Dolga do Nera i zreszt � a do zwierz � at w ogóle.
A Theresa nie wiedziała jeszcze, �ze wła�snie ta miło�s�c do zwierz � at dopiero co
uratowała wnukowi �zycie w obozie w pobli�zu zamku Graben. Nic nie wiedziała
o magicznych sztuczkach kardynała ani o tym, �ze wysłał zatrut � a much�e, by ugryzła
chłopca. Dolg jednak uwa�zał, �ze paskudne stworzenie wygl � ada bardzo ładnie,
oczy�scił je z trucizny i uwolnił. Ksi�e�zna nie wiedziała te�z o tym, �ze wdzi�eczna
mucha okr � a�zyła dwukrotnie głow�e chłopca.
Wiedziała jedynie, �ze Dolg z najwi�eksz � a troskliwo�sci � a odnosi si�e do najsłabszych
stworze�n w �swiecie ludzi i zwierz � at, i kochała tego swojego wnuczka o niepospolitym
wygl � adzie.
Dwóch parobków dopadło w ko�ncu biegaj � ace po dziedzi�ncu dzieci. Obrus
był uratowany, a słu�z � ace bardziej teraz ni�z zgub � a zaj�eły si�e parobkami. Dzieci
przemoczone i szcz�e�sliwe pospieszyły do domu, trzymaj � ac si�e za r�ece. Miały za
sob � a cudowne prze�zycie. �Swiat pełen jest takich wła�snie wzrusze�n dla wszystkich,
którzy umiej � a dostrzec rado�s�c tam, gdzie inni widz � a jedynie powód do irytacji.
I teraz te dzieci maj � a wyruszy�c na spotkanie bardzo niebezpiecznych przygód.
Szcz�e�sliwe dzieci�nstwo. Theresa u�smiechn�eła si�e do siebie. Szcz�e�sliwi ci, którzy
umiej � a we wszystkim dostrzega�c pozytywne strony, cho�c przeczuwaj � a, �ze
w gł�ebi kryje si�e powaga. I nigdy o tym nie zapominaj � a.
Dolg, Erling, ludzie ze dworu, gdzie wy si�e teraz podziewacie?
Móri. . . Przecie�z wiesz, �ze nie mo�zesz nas opu�sci�c, jak mogliby�smy �zy�c bez
ciebie?
I ty, Tiril, moja ukochana córko, wytrzymaj jeszcze, dopóki do ciebie nie
przyjdziemy. A przyjdziemy najszybciej, jak to b�edzie mo�zliwe!

Rozdział 7
Na skale pod zamkiem Graben nadszedł nareszcie ten dzie�n, w którym Dolg
i Erling wraz z towarzysz � acymi im lud�zmi dotarli do celu.
Duchy odetchn�eły gł�eboko z wielk � a ulg � a. O ile duchy mog � a wzdycha�c. . . Ech,
z pewno�sci � a mog � a.
Ale czy�z wy nie widzicie, �ze Móriego nie ma, my�slały gor � aczkowo. Ludzie ze
wsi zabrali jego pi�ekne ciało, by sprawi�c mu godny pogrzeb.
Czas nagli, nagli potwornie, spieszcie si�e!
Tylko Nero i Dolg wyczuwali, �ze co�s si�e stało. Pies w�eszył nieustannie, spogl
� adał w dół, w stron�e wsi, i warczał. Dolg czuł obecno�s�c niewidzialnych w pobli
�zu i słyszał w głowie co�s jakby szept, który u�swiadamiał mu, �ze czas ucieka, �ze
ju�z go wła�sciwie nie ma, ale jego "duchowe siły" nie były na razie w stanie poj � a�c,
o co dokładnie chodzi.
Niektórzy z towarzyszy Móriego schodzili ju�z wielokrotnie na dół do wsi, by
próbowa�c powstrzyma�c pogrzeb. Kilkoro z nich wróciło, by przekaza�c innym, �ze
Dolg nadchodzi i oni chc � a wskaza�c mu wła�sciw � a drog�e.
Na miejscu, tam gdzie Móri, Tiril i Erling zostali napadni�eci, czekali Duch
Zgasłych Nadziei i pani powietrza. Dostrzegali wielkie napi�ecie w białej twarzy
chłopca i to, �ze nieustannie dotyka płóciennego woreczka, który niesie. Słyszeli
te�z, �ze raz po raz powtarza pro�sb�e: "Spraw, by tata jeszcze �zył! Nie daj mu
pogr � a�zy�c si�e w gł�ebokich grotach �smierci, pozwól nam przyj�s�c na czas!"
Duchy widziały, �ze Erling pokazuje miejsce, w którym sam został str � acony ze
skały do otchłani, i miejsce, w którym uprowadzono Tiril, oraz polank�e, gdzie padł
Móri. Wszyscy przybyli ludzie poszli po �sladach, jakie zostawiło ciało Móriego,
ci � agni�etego w stron�e lasu, ale pies, Nero, wyprzedzał ich o wiele metrów.
Dobiegł do stosu gał�ezi i wydał z siebie �załosne, przeci � agłe skomlenie. Podniósł
głow�e, wyci � agn � ał szyj�e i długo wył ku niebu.
M�e�zczy�zni i chłopiec dyskutowali. Widzieli przecie�z, �ze Móri musiał le�ze�c
w tym miejscu na ziemi, i widzieli te�z, �ze go tu nie ma.
No, nareszcie, spogl � adali jeden na drugiego i w ko�ncu duchy, które przez cały
czas starały si�e wprowadzi�c do ich mózgów informacj�e o tym, co si�e stało,
usłyszały z wielk � a ulg � a, jak Dolg powiedział:
40

Pogrzeb! Przecie�z w tej małej wiosce trwa pogrzeb!
I pobiegli wszyscy jak szaleni z powrotem do wsi.
Dzi�eki, o, dzi�eki! Na koniec do nich dotarło!
Duch Zgasłych Nadziei i pani powietrza jako ostatni opu�scili skał�e niedaleko
zamku Graben. Nikt, ani ludzie, ani duchy, nie pragn � ał tu nigdy wi�ecej powróci�c.
� Zeby tylko nie było za pó�zno! Chłopi ze wsi z pewno�sci � a nie od razu odst � api � a
od zamiaru pochowania człowieka tak dawno ju�z zamkni�etego w trumnie.
Ceremonia �załobna w ko�sciele dobiegła ko�nca. Spotkało si�e na niej wielu ludzi,
szczerze mówi � ac wi�ekszo�s�c mieszka�nców wsi. Ch�etnie idzie si�e na pogrzeb,
kiedy człowiek nie nosi �załoby po najbli�zszych. Lubi si�e prze�zy�c kilka uroczystych
chwil w powszednim dniu, mo�zna spotka�c znajomych, a po nabo�ze�nstwie
porozmawia�c. I proboszcz pewnie zauwa�zy, jakich ma pobo�znych parafian. Jak � a
wykazuj � a trosk�e o spokój duszy nieszcz�esnego przybysza z dalekich stron. Bardzo
pi�ekne �swiadectwo boja�zni Bo�zej.
Ludzie stali na cmentarzu przed ko�sciołem. Prosta trumnanie nale�zy przesadza
�c, mimo wszystkowci � a�z jeszcze nie została spuszczona do ziemi. Ksi � adz
odczytywał ostatnie modlitwy.
W�sród zebranych był Andreas. Jako najgodniejszy obywatel tej miejscowo�sci,
a poza tym kto�s, kto zorganizował to wszystko, zajmował miejsce najbli�zej trumny.
Dwaj chłopi, jedyni, którzy rozmawiali z trojgiem nieznajomych, trzymali si�e
tu�z przy nim. Nieco dalej stał chłopak Trudy, sama Truda zreszt � a tak�ze. Przez ciekawo
�s�c wyci � agała szyj�e w gromadzie innych kobiet. Powiadano, �ze zmarły był
niemal nieprzyzwoicie urodziwy i �ze nie było po nim wcale wida�c, i�z tak długo
le�zał pod tymi gał�eziami, w ogóle �zadnych oznak �smierci, tyle tylko, �ze trwał bez
ruchu, nie oddychał i serce nie biło. Poza tym wygl � adał jak �zywy.
Truda i wiele innych kobiet ch�etnie by to zobaczyło. Ci, którzy z nim rozmawiali,
powiadaj � a, �ze miał takie dziwne oczy. Było w nim co�s czarodziejskiego,
magicznego i był wprost grzesznie pi�ekny.
Ale przecie�z felczer, którego wzywano, o�swiadczył stanowczo, �ze człowiek
nie �zyje, a i prefekt szperał po lesie w pobli�zu miejsca, gdzie go znaleziono, ale
nie doszedł do �zadnych innych, wniosków ni�z przedtem chłopi, �ze jeden z obcych
został zepchni�ety w otchła�n i tam zgin � ał, �ze kobiet�e uprowadzili �zli ludzie, którzy
pojawili si�e za trójk � a przybyszów, a tego tutaj przebili mieczem, od czego umarł.
Ci, którzy rozmawiali ze złoczy�ncami, twierdz � a, i�z mieli oni obcy akcent, wi�ec
musieli pochodzi�c z bardzo daleka. Jakim sposobem tedy mo�zna by ich odszuka�c,
by sprawiedliwo�sci stało si�e zado�s�c?
Pozostawało zatem pogrzeba�c zmarłego i zaniecha�c dalszych docieka�n.
Proboszcz odmówił ju�z wymagane modlitwy. Ludzie pochrz � akiwali i kaszleli,
przygotowuj � ac gardła do od�spiewania odpowiedniego psalmu.
41

Nagle wszyscy odwrócili głowy, bo na górze w lesie usłyszeli jakie�s hałasy.
Tupot nóg, jakby wielu ludzi zbiegało w dół.
Wielki, czarny pies wypadł jak szalony z lasu, zawahał si�e na chwil�e, a potem
ruszył w stron�e cmentarza.
Za nim pojawili si�e ludzie, kilku dorosłych m�e�zczyzn i kilkunastoletni chłopiec.
Biegli prosto ku zgromadzonym nad �swie�zo wykopanym grobem.
Psalm pozostał nie od�spiewany.
Ja poznaj�e tamtegopowiedział jeden z chłopów, którzy rozmawiali z obcymi.
Ale my�slałem, �ze on nie �zyje!
Zebrani uskoczyli przed ogromnym psem, a przybyły tu�z za nim chłopiec
chwycił zwierz�e za obro�z�e.
Erling wołał na cały głos:
Sta�c! Przerwijcie pogrzeb! Ten człowiek nie umarł!
Zaległa gł�eboka cisza.
Brawo, pomy�slał Nauczyciel zadowolony. Udało wam si�e. To znaczy uda wam
si�e, je�sli Móri nadal znajduje si�e w krainie zimnych cieni. Je�sli nie został wł � aczony
do chóru umarłych czarnoksi�e�zników.
Kapłan protestował:
Ale felczer go badał i uznał za umarłego.
Ja to rozumiem zgodził si�e Erling, próbuj � ac sprawia�c wra�zenie spokojnego
po zwariowanym biegu z góry w dół. Ale to prawda: ten człowiek nie
umarł.
O, Panie Jezu!wrzasn�eła jedna z kobiet.Nie umarł? To znaczy wampir?
Nie, nie uspokajał j � a Erling teraz przera�zony nie na �zarty. Mój przyjaciel
cierpi na tak � a chorob�e, która sprawia, �ze czasami wygl � ada jak martwy, nie
oddycha, serce nie bije, ale to tylko letarg. Ju�z kiedy�s tak si�e zdarzyło, �ze o mało
nie został �zywcem pochowany.
Ale on był przeszyty mieczem, całkiem na wylotwtr � acił Andreas.
Erling odwrócił si�e do niego.
Tak, wiem o tym. Ale na szcz�e�scie �zadne organy wa�zne dla �zycia nie zostały
naruszone.
Było to kłamstwo. Takie samo jak to o chorobie Móriego, ale na szcz�e�scie
felczer nie przyszedł na pogrzeb, wi�ec nikt nie mógł poda�c w w � atpliwo�s�c słów
Erlinga.
Zgromadzenie ogarn�eła wielka rozterka. Wszyscy zwracali si�e do ksi�edza, by
on jako�s rozwi � azał t�e niew � atpliwie trudn � a sytuacj�e.
Proboszcz czuł, �ze spoczywaj � a na nim spojrzenia wszystkich zgromadzonych.
Mój przyjacielu zwrócił si�e do Erlinga. Ten człowiek został ju�z po-
�swi�econy Panu.
42

Pan mo�ze zaczeka�c, pomy�slał Erling, ale nie odwa�zył si�e powiedzie�c tego
gło�sno.
Czy zauwa�zyli�scie na jego ciele jakie�s oznaki wskazuj � ace, �ze nie �zyje od
kilku dni?
Nieodparł Andreas z wahaniem.Wygl � adał dokładnie tak, jakby spał.
Ale przecie�z był nie�zywy!
To letarg przekonywał Erling. Ojcze. . . Kobiety i m�e�zczy�zni. . . Czy
kto�s z was odwa�zy si�e wzi � a�c na swoje sumienie tak � a odpowiedzialno�s�c i zdecyduje
si�e pogrzeba�c �zywcem tego człowieka, zaryzykuje, �ze on si�e mo�ze obudzi
w trumnie pod ziemi � a?
Nie, nie j�ekn � ał Andreas, a za nim proboszcz i wielu z zebranych.
A zatem pozwolicie, by�smy go obejrzeli?
Znowu pomruki zw � atpienia.
W jaki sposób mo�ze on zosta�c przywrócony do �zycia, skoro znajduje si�e
tylko w letargu?zapytał kapłan niech�etnie. Wyra�znie �zle si�e czuł.
Erling wci � agn � ał powietrze.
Jego kilkunastoletni synek ma specjalny �srodek. . . Ale czas nagli. Człowiek
le�zał ranny tak długo, �ze wkrótce mo�ze by�c za pó�zno.
Dzi�eki ci za to, działaj jak najszybciej, mrukn�eła Pustka, która �sledziła, co
si�e dzieje na ziemi, a jednocze�snie obserwowała zmagania Móriego w krainie
zimnych cieni. Widziała małe potworki z innego wymiaru, które ruszały do ataku
na niego, widziała te�z Anioła � Smierci, który z pewno�sci � a mógł uratowa�c Móriego
ze szponów tych bestii, ale te�z zaraz b�edzie chciał przeprowadzi�c go doWielkiego
� Swiatła, a wtedy Móri byłby stracony na zawsze. Spiesz si�e, spiesz, ponaglała
Pustka.
Proboszcz, cho�c bardzo niech�etnie, w ko�ncu ust � apił.Wielu parafian rozsadzała
te�z ciekawo�s�c i nalegali, by otworzy�c trumn�e.
Grabarze natychmiast przyst � apili do dzieła. Ale wieko było zabite bardzo solidnymi
gwo�zdziami, bo szczerze mówi � ac, ludzie si�e troch�e bali nienaturalnego
wygl � adu Móriego.
Jeszcze wi�ekszy niepokój ogarn � ał mieszka�nców wsi, kiedy zobaczyli syna tego
obcego.
Mimo woli wi�ekszo�s�c zgromadzonych cofn�eła si�e o kilka kroków. Co�s im si�e
w tym wszystkim nie zgadzało. Ten chłopiec nie był jednym z nich, nie przypominał
nikogo, kogo kiedykolwiek znali. Nie był nawet podobny do swego ojca,
chocia�z obaj mieli skór�e koloru ko�sci słoniowej i takie same czarne włosy, jakie
widziano u Móriego.
Przy wszystkim był to bardzo ładny chłopiec. A te jego oczy! Takie wielkie,
czarne, sko�sne, takie. . . kompletnie obce!
Sk � ad on si�e wzi � ał?
Dolg zauwa�zył ich rezerw�e i zdumienie, czuł si�e bardzo niepewnie.
43

Elivevo, prosił swego ducha opieku�nczego. Elivevo, b � ad�z teraz przy mnie! To
wielkie przedsi�ewzi�ecie próbowa�c przywróci�c kogo�s do �zycia. Ja si�e boj�e, tak
strasznie si�e boj�e i taki jestem niepewny, tak bardzo bym chciał, �zeby tata był
teraz przy mnie. Ale to przecie�z jego mam ratowa�c.
Cie�n. Teraz potrzebował jego wsparcia. Ale Cie�n po prostu znikn � ał bez słowa
wyja�snienia.
Delikatne dotkni�ecie w rami�e uzmysłowiło mu, �ze Eliveva jest przy nim.
Dzi�ekuj�e ci szepn � ał niemal niedosłyszalnie.
Grabarze zdołali wreszcie otworzy�c trumn�e. Zgromadzenie zdecydowało si�e
podej�s�c bli�zej, ciekawo�s�c zwyci�e�zyła.
Och! wzdychały raz po raz kobiety.
Le�zał oto przed nimi, bez ruchu, pi�ekny niczym bóg. Dolg miał łzy w oczach,
chciał przypa�s�c do trumny i szuka�c pociechy u ojca.
Nero, którego Dolg wci � a�z trzymał za obro�z�e, warkn � ał krótko, podniecony.
Dolg spojrzał na Erlinga, który skin � ał głow � a. Wszystko w porz � adku.
We�z Neraszepn � ał chłopiec.
Erling natychmiast przej � ał od niego psa.
Dolg gł�eboko wci � agał powietrze. Spiesz si�e, spiesz si�e, ponaglała Pustka. Bo
teraz to ju�z nie minuty decyduj � a, ale ułamki sekund.
B � ad�zcie tak uprzejmi i cofnijcie si�e troch�ezwrócił si�e chłopiec do zgromadzonych.
Posłuchali, cho�c niektórzy bardziej niech�etnie ni�z inni.
Jeszcze troch�epoprosił Dolg gło�sno, a w duchu powtarzał:B � ad�z przy
mnie, Elivevo.
Wyj � ał kamie�n, ogromny, kulisty szafir. Zdecydowanie podszedł do trumny,
stan � ał przy głowie Móriego i patrzył na jego twarz.
Chc�e, �zeby mój tata si�e ockn � ał szeptał unosz � ac kul�e, sło�nce skrzyło si�e
w niej wspaniale. Spraw, by mój ojciec si�e ockn � ał!
Od strony widzów doszedł j�ek zdumienia. Dolg opu�scił kamie�n i umie�scił go
ostro�znie na piersi Móriego, tak �ze zło�zone r�ece ojca obejmowały teraz szafir.
Dolg wyprostował si�e.
Kamie�n le�zał jak l�sni � ace niebiesko sło�nce na tle ciemnego ubrania Móriego.
Dolg z napi�ecia zapominał oddycha�c. Czuł, �ze dr�zy na całym ciele.
W grocie zimnych cieni Móri nieustannie walczył z atakuj � acymi go potworkami,
czy jak to diabelstwo nazwa�c. Nie, diabły to chyba nie s � a, one przybywaj � a
z jakiego�s nie znanego wymiaru i bardzo chc � a dosta�c si�e do wymiaru ludzkiego,
a bezbronny Móri mo�ze im w tym pomóc.
Z góry, od centrum sztormu, zst�epował Anioł � Smierci. Och, nie, jeszcze nie
teraz, j�ekn � ał Móri.
44

Jednym jedynym gestem anioł odepchn � ał cał � a zło�sliw � a czered�e pod �sciany, tak
�ze rozleciała si�e na wszystkie strony.
Anioł zwrócił si�e do Móriego:
Nigdy by mi do głowy nie przyszło, �ze jeszcze ci�e tu zastan�e. Jeste�s du�zo
bardziej wytrzymały, ni�z mo�zna by przypuszcza�c. Ale jak�zesz ty wygl � adasz po
atakach tych małych paskudztw?
Anioł miał racj�e. Móri był wyczerpany i miał poszarpane ubranie, co było
wida�c nawet w panuj � acym tu mroku. Anioł ruchem r�eki przywrócił mu poprzedni
wygl � ad, Móri natomiast próbował przekona�c anioła, �zeby dał mu jeszcze chwil�e,
jeszcze go nie sprowadzał do najgł�ebszych grot �smierci ani doWielkiego � Swiatła.
Dostałe�s ju�z wiele czasu, Móri powiedział anioł potrz � asaj � ac głow � a.
Ale co�s si�e dzieje w �swiecie ludzi, czuj�e to. Jeden z moich towarzyszy prosił
mnie, bym jeszcze troch�e wytrzymał, bo wła�snie mój syn przyszedł do grobu,
który przeznaczyli dla mnie ludzie. Nie wiem, co powinienem robi�c, ale daj szans
�e memu synowi! On ma zaledwie dwana�scie lat i czy miałby przyby�c za pó�zno,
kiedy znajduje si�e ju�z tak blisko celu? Prosz�e ci�e, pi�ekny aniele, ze wzgl�edu na
mego syna! Je�sli mu si�e nie powiedzie, pójd�e za tob � a.
Jemu nie mo�ze si�e powie�s�c odparł anioł. Ale jak chcesz, zaczekam
tu jeszcze troch�e, zadbam jednak, by�s poszedł za mn � a kiedy czas nadejdzie.
Zgoda. Dzi�ekuj�e, wasza wysoko�s�c. Tam co�s si�e dzieje szepn � ał nagle
Móri. Kto�s dotyka moich r � ak!
Ja widz�e twoje pozbawione duszy ciałooznajmił Anioł � Smierci.Le�zy
w trumnie, przygotowane do zło�zenia w ziemi.
Nie szepn � ał Móri przestraszony.
Wokół stoi wielu ludzi. Jaki�s chłopiec, na wpół dorosły, czy to twój syn?
Tak, to musi by�c Dolg.
Ale sk � ad on si�e taki wzi � ał? Jego rysy wcale nie przypominaj � a twojego rodu,
mo�ze raczej kogo�s, kto znikn � ał bardzo dawno temu. . .
Anioł umilkł nagle.
Tak?zapytał Móri.
To, co on trzyma w r�ece. . .
W r�ece? Nie wiem, o czym wasza wysoko�s�c mówi.
To si�e mieni najpi�ekniejsz � a barw � a, czystym szafirem. . . Nie widz�e, co to
takiego. Teraz składa to w trumnie. . .
Anioł � Smierci wstrzymał dech.
Móri. . . Ja nie chc�e na to patrze�c!
Ludzie obok trumny stali w milczeniu. Nawet kawki na ko�scielnej wie�zy nie
m � aciły ciszy.
45

Dolg czuł, �ze płacz dławi go w gardle. Nic si�e nie działo. Ojciec le�zał w trumnie
tak samo blady jak przedtem. Czarne rz�esy wyra�znie odcinały si�e od skóry
w kolorze ko�sci słoniowej. Wci � a�z ani jednego drgnienia.
Nie nale�zało si�e chyba spodziewa�c, �ze Dolg w takiej chwili zachowa poczucie
czasu, ale miał wra�zenie, �ze wieczno�s�c min�eła, cho�c w rzeczywisto�sci trwało to
ledwie moment.
Nagle w wielkiej ciszy dał si�e słysze�c szept:
Patrzcie!
Rozległy si�e j�eki niedowierzania.
Na razie widzieli, �ze wielki szafir zmienia barw�e, jego kolor staje si�e gł�ebszy,
�ze mieni si�e niczym morze w blasku sło�nca, �ze wysyła długie promienie, jak fala
za fal � a, niemal o�slepiaj � acego, niebieskiego, opalizuj � acego �swiatła.
Ludzie musieli osłania�c oczy.
Powoli, bardzo powoli powieki Móriego si�e uniosły.
Jego dłonie zacisn�eły si�e na kuli, jakby rozumiał, �ze stamt � ad wła�snie płynie
�zyciodajna siła.
Ksi � adz uczynił znak krzy�za, a wielu parafian poszło za jego przykładem.
To tylko choroba powtórzył Erling, �zeby ich znowu sprowadzi�c na Ziemi
�e. Móri raczej by sobie nie �zyczył zosta�c ogłoszony �swi�etym.On czerpie sił�e
z tej kuli, która została nasycona olejkami eterycznymi. Olejki przenikaj � a przez
skór�e i wzmacniaj � a go.
Wszyscy przełkn�eli to kłamstwo. Wszyscy uwa�zali widocznie, �ze tak jest najlepiej.
Dolg pomógł Móriemu usi � a�s�c i troskliwie wło�zył z powrotem kamie�n do
lnianego woreczka, poci � agaj � ac przy tym nosem i posapuj � ac z ulg � a. Ojciec �zyje!
Wszystko b�edzie teraz znowu dobrze. � Zeby jeszcze tylko odnale�zli mam�e, to
ju�z naprawd�e b�edzie tak jak przedtem. Z niecierpliwo�sci � a ocierał łzy. Dwana�scie
lat! Kto to widział, �zeby płaka�c jak jakie dziecko!
Wszyscy starali si�e podawa�c "umarłemu" pomocn � a dło�n.
Zdołasz stan � a�c na nogach? zapytał Erling.
Tak. Jestem całkiem wyleczony odparł stary przyjaciel.
Wizje z krainy cieni znikn�eły, ale przedtem jeszcze Móri zd � a�zył usłysze�c słowa
Anioła � Smierci jak bardzo, bardzo dalekie echo:
Wprost trudno w to uwierzy�c, Móri! Chyl�e czoła a�z do ziemi, nie przed
tob � a, lecz przed twoim synem. Opiekuj si�e nim dobrze, Móri. On nosi w sobie
wi�ecej, ni�z ludzie s � a w stanie poj � a�c.
W ko�ncu głos anioła si�e rozwiał, a wraz z nim ponure wizje. Móri powrócił
do �zywego �swiata sk � apanego w blasku sło�nca.
Proboszcz był zdumiony i cokolwiek przestraszony.
Mój Bo�ze, jakie by to było nieszcz�e�scie, gdyby�smy pana pochowali! Ale
kto mógł przypuszcza�c, chcieli�smy tylko pa�nskiego dobra.
46

Ja wiem. Wdzi�eczny jestem za troskliwo�s�c Móri starał si�e ukry�c, jak
bardzo jest wstrz � a�sni�ety my�sl � a, �ze mógłby zosta�c �zywcem pogrzebany. Nogi odmawiały
mu posłusze�nstwa. Cho�c okre�slenie "�zywcem pogrzebany" nie do ko�nca
oddawało stan rzeczy, przekroczył przecie�z granic�e �smierci. Jednak. . . Jak�ze pi�eknie
jest znowu �zy�c!
Nikt nie uwa�zał za dziwne, �ze nogi si�e pod nim chwiej � a i musi si�e opiera�c na
ramieniu Erlinga.
Zapytał przyjaciela po norwesku:
Ale ty przecie�z zostałe�s str � acony ze skały?
Uratowano mnieodparł Erling. Twoje cudowne duchy natury.
Móri był lekko zdezorientowany. Słyszał to i owo w granicznej strefie, ale
mo�ze mu si�e tak tylko zdawało. Miał wra�zenie, �ze to wci � a�z s � a koszmarne wizje
z tamtego �swiata, �ze zaraz si�e wszystko usunie z jego pami�eci. A tego nie chciał,
wydawało mu si�e, �ze powinien zachowa�c swoje prze�zycia.
W ko�ncu przykucn � ał i przywitał si�e jak nale�zy z Nerem, który bardzo si�e ju�z
tego domagał, poszczekuj � ac z cicha.
Wierny stary towarzyszuszepn � ał.Jak dobrze znowu ci�e widzie�c, och,
�zeby�s wiedział, jak dobrze!
Bo wła�sciwie to jest tak, �ze si�e bardzo cz�esto powtarza psu te same słowa, ale
nie do ko�nca zdaje sobie spraw�e z tego, co one oznaczaj � a pomy�slał i o mało nie
został przewrócony na plecy przez nie posiadaj � acego si�e z rado�sci zwierzaka.
Teraz Móri popatrzył na syna, Dolga. Na syna, którego nigdy do ko�nca nie
rozumiał, nie dlatego, �ze nie chciał, ale dlatego, �ze było w nim co�s niepoj�etego,
nieznanego. Dolg stał przed nim niezwykle wzruszony, a jego czarne oczy były
czarniejsze ni�z kiedykolwiek. Ojciec obj � ał go i przytulił, obaj płakali cicho,
a w ko�ncu Móri powiedział zdławionym głosem:
O tak wielu rzeczach musimy porozmawia�c, ty i ja, kiedy nie b�edzie przy
nas tylu ludzi. A teraz chciałbym ci tylko podzi�ekowa�c i wyrazi�c mój najwi�ekszy
podziw.
Dolg bez słowa kiwał głow � a. Nie był w stanie wydusi�c z siebie głosu.
Tata został uratowany, wydobyty w krainy zimnych cieni i tylko ta jedna sprawa
miała znaczenie.
Min�eło troch�e czasu, zanim mogli opu�sci�c wie�s. Tak wielu mieszka�nców
chciało ich ugo�sci�c, wszyscy zapraszali na posiłek i piwo, proponowano im nowy
pojazd i wci � a�z dyskutowano o tym, co si�e stało, o złych obcych ludziach, którzy
uprowadzili Tiril, oraz o cudownym ocaleniu Erlinga tamtego tragicznego dnia.
Erling musiał wymy�sli�c jak � a�s wiarygodn � a histori�e o tym, jak spadł na niewielk � a
półk�e skaln � a pod du�zym wyst�epem i jak, czołgaj � ac si�e, dotarł w bezpieczne miejsce.
Fakt, �ze nie wrócił do wsi ani nie szukał swoich przyjaciół, wyja�snił tym, �ze
47

zabł � adził w ciemnym lesie i znalazł si�e po drugiej stronie doliny.
Ludzie patrzyli na niego w zamy�sleniu, ale przyj�eli opowiadanie do wiadomo-
�sci.
Wko�ncu jednak mała gromadka zebrała si�e, maj � ac teraz dodatkowe trzy konie,
i opu�sciła wie�s w nadziei, �ze ogl � adaj � a te miejsca po raz ostatni. Wypocz�ete konie
bardzo im si�e przydały, bo jeden ze słu�z � acych miał powa�zne problemy z własnym
wierzchowcem. Ko�n nie mógł ani chwili usta�c spokojnie, r�zał gło�sno i odskakiwał
wystraszony, kiedy słu�z � acy chciał go dosi � a�s�c.
Nikt jednak dotychczas nie zauwa�zył nietoperza ukrytego pod siodłem.
Za dnia był to mały, niegro�zny nietoperz. . . którego kardynał von Graben za
pomoc � a sztuki magicznej wyposa�zył w dusz�e umarłego przest�epcy tak, by noc � a
mógł si�e przemieni�c w zł � a ludzk � a posta�c.
W wampira.

KSI � EGA II
SZARY PTAK KRZYCZY
O BRZASKU

Rozdział 8
Dziewczynka była bardzo mała, bardzo drobna i przestraszona.
I bardzo, bardzo samotna.
Niby ksi�e�zniczka siedziała na obitym złot � a skór � a krze�sle w swojej sypialni.
"Tylko �zadnych plam na pi�eknym obiciu mebli, Danielle!" "Nie kop nóg krzesła,
Danielle!" "Sied�z prosto, Danielle!"
Danielle czekała na polecenie, co robi�c. Nie miała odwagi si�e poruszy�c, �zeby
nie uczyni�c czego�s, czego nie powinna. Siedziała na samym brze�zku krzesła, nienaturalnie
wyprostowana. Mimo to jej stopy, obute w zapinane na guziczki buciki,
dyndały w powietrzu, bo taka była mała mimo swoich o�smiu lat.
Br � azowe włosy zostały zaplecione tak ciasno, �ze bolała j � a głowa, ale do tego
ju�z si�e przyzwyczaiła. My�slała, �ze tak powinno by�c. Nosiła na głowie biały
kapelusz z szerokim rondem i wst � a�zkami spływaj � acymi na plecy. Przestraszona
sprawdzała co chwila, czy wst � a�zki układaj � a si�e równo. Ubrana była w sukienk�e
batystow � a w drobne kwiatki, bardzo pi�ekn � a. Troszk�e za dług � a, tak �ze niekiedy
wlokła si�e za ni � a po ziemi. Wtedy Danielle musiała słucha�c ostrych wymówek.
Za oknem był wczesny, nieco mglisty, ale bardzo ciepły ranek. Gdzie�s daleko
wołała kukułka.
Kukułka. Szary ptak, który krzyczał �zało�snie, bardzo samotny. . . i który budził
w niej takie strasznie smutne wspomnienia.
Danielle czuła, �ze łzy dławi � a j � a w gardle, i po�spiesznie zacz�eła my�sle�c o czym
innym. Płacz zawsze najbardziej denerwował dorosłych. I za to zawsze najbardziej
krzyczeli.
Gdzie�s w pobli�zu znowu trzasn�eły drzwi i Danielle zamarła. Bała si�e tak bardzo,
�ze musiała z całych sił zaciska�c nogi, �zeby nie zrobi�c siusiu w majtki.
Drzwi do sypialni otwarły si�e z trzaskiem i w drzwiach stan�eła mademoiselle.
Siedzisz tu jak skamieniała i nic nie robisz? Dlaczego nie zeszła�s na �sniadanie?
Powóz ju�z zajechał, a ty sobie siedzisz!
Głos był skrzekliwy i gniewny. Danielle wstała i ruszyła ku wyj�sciu. Nie odwa
�zyła si�e biec, bo za to mogła otrzyma�c policzek. Przeszła obok mademoiselle,
nie patrz � ac na ni � a, sztywna ze strachu.
Kiedy ostatnim razem wyje�zd�zała z domu, zbyt wcze�snie zeszła do jadalni,
50

wtedy mademoiselle uderzyła j � a za to, �ze zrobiła to bez pozwolenia.
Tak trudno było si�e zorientowa�c, czego doro�sli od niej oczekuj � a.
Claude, słu�z � acy, przyj � ał j � a z lodowato zimn � a min � a. Prawie nigdy si�e do Danielle
nie odzywał, ale jego oczy i cała twarz wyra�zała pełn � a rezygnacji niech�e�c.
Claude wzi � ał kiedy�s miedzian � a rurk�e i wymierzył jej pi�e�c ciosów tylko dlatego,
�ze mówiła o kim�s, kogo w tym domu nie wolno było wspomina�c.
Danielle nie odwa�zyła si�e zapyta�c, czy mama pojedzie dzisiaj z nimi. Czy raczej
"maman", jak kazano jej nazywa�c matk�e. Po francusku, bo tak było z jakiego�s
powodu ładniej ni�z po niemiecku.
Ale mama z pewno�sci � a nie pojedzie. Mama znowu ma dzisiaj migren�e. Zawsze
miała migren�e, kiedy działo si�e co�s smutnego.
Biedna mama!
Danielle z trudem przełykała owsiank�e. Nienawidziła tej obrzydliwej zimnej
brei, ale przecie�z nie mogła tego powiedzie�c. Bała si�e, �ze kolejnej ły�zki nie przełknie,
�ze zwymiotuje.
Zjadaj wszystko, dziewczyno! upominała mademoiselle. Stangret
nie b�edzie w niesko�nczono�s�c czekał na rozkapryszon � a pann�e. Nie mo�zna sobie
wyobra�za�c, �ze jest si�e kim�s tylko dlatego, �ze si�e urodziło jako von Virneburg. Nie
jest si�e przez to panem �swiata!
Mademoiselle mówiła wył � acznie po francusku, �zeby Danielle si�e uczyła. Mama
Danielle uwa�zała, �ze francuski jest bardzo pi�eknym j�ezykiem, no i, naturalnie,
bardzo modnym.
Danielle wmusiła w siebie ostatni � a ły�zk�e owsianki "Nigdy nie zostawiaj
niczego na talerzu" i z poczuciem winy zsun�eła si�e z krzesła. Kiedy człowiek
nieustannie słyszy napomnienia, łatwo o chroniczne niezadowolenie z siebie.
Mademoiselle wiedziała o tym bardzo dobrze.
Mademoiselle była stosunkowo młod � a osob � a o najlepszych referencjach. Wychowała
ju�z wiele dzieci ze szlacheckich domów, odbieraj � ac im przy tym cał � a
odwag�e i wiar�e w siebie. Mał�zonkowie Virneburg uwa�zali, �ze jest znakomit � a guwernantk
� a i najodpowiedniejsz � a opiekunk � a tej trudnej do prowadzenia Danielle.
Mieliby troch�e kłopotów z wyja�snieniem, dlaczego to Danielle jest trudna,
wi�ec te�z nigdy tego nikomu nie tłumaczyli. Ale wci � a�z stała im na drodze. Była
niczym poruszaj � acy si�e mebel, który domagał si�e uwagi z ich strony. Jak dobrze
było mie�c t�e godn � a zaufania dam�e, która rozwi � azywała wszystkie problemy!
Sło�nce o�slepiło Danielle, kiedy wyszła z domu. W ogóle to nie przywykła do
przebywania na dworze. Nikt nie miał czasu z ni � a spacerowa�c, a sama przecie�z
wychodzi�c nie mogła, bo to okropne i po prostu nie wypada.
Powóz ju�z czekał. Stangret siedział wyprostowany i uroczysty w czarnym
ubraniu, poniewa�z tego dnia wybierano si�e na cmentarz, by odwiedzi�c grób starego
barona, dziadka Danielle, którego ona nigdy nie widziała, ale którego pami�e�c
otaczano w rodzinie wielkim szacunkiem. To znaczy maman zawsze, kiedy trze-
51

ba było jecha�c na cmentarz, miała migren�e, wi�ec je�zdził tylko ojciec i Danielle
z guwernantk � a. A tak�ze kamerdyner ojca, rzecz jasna, ale on korzystał z własnego
powozu.
Danielle została ubrana w czarny płaszczyk, musiała by�c w �załobie. Białe
wst � a�zki kapelusza nie chciały pi�eknie le�ze�c na czarnej wełnie płaszczyka i mademoiselle
była zła, ale musiała opanowa�c gniew, �zeby baron niczego nie zauwa�zył.
Dziewczynka bardzo si�e starała uło�zy�c wst � a�zki, ale nie jest łatwo patrze�c na własne
plecy. Kiedy wsiadała do powozu, sukienka nieco si�e uniosła i mademoiselle
gniewnym ruchem j � a obci � agn�eła. Danielle przestraszyła si�e, �ze sukienka zostanie
rozdarta, za co ona dostanie lanie.
Czekaj � ac w powozie na przyj�scie ojca, spogl � adała w stron�e lasu.
Szary ptak milczał. Był on niemal jedynym ł � acznikiem Danielle ze wszystkim,
co dobre, miłe i niesko�nczenie pi�ekne. To on strzegł pami�eci o czasach, które
ju�z nigdy nie wróc � a, chocia�z strzegł te�z pami�eci o dniach pełnych przera�zenia
i psychicznych załama�n, które wprost trudno zrozumie�c.
Szara kukułka wołała zawsze o brzasku. Potem milkła.
Jaki�s robotnik gracował nieprawdopodobnie długie, wysypane �zwirem alejki.
Danielle nie odwa�zyła si�e nawet spojrze�c w jego stron�e. Miała surowy zakaz
pozdrawiania słu�zby dworskiej. To ich obowi � azek kłania�c si�e pokornie, ona nie
powinna nawet na nich spogl � ada�c.
Uwa�zała, �ze to smutne.Wobec tego, by nie okaza�c si�e nieuprzejma, kiedy kto�s
j � a pozdrawiał, starała si�e w ogóle nie patrze�c na słu�z � acych, wtedy oni nie musieli
si�e kłania�c.
Unik. Ale to najlepsze wyj�scie.
Ogród. Wielka miło�s�c maman. Chciała mie�c taki ogród, jaki kiedy�s widziała
we Francji. Starannie przystrzy�zone krzewy i w ogóle wszystko pod sznurek.
Przyszedł ojciec. Danielle gł�eboko wci � agn�eła powietrze i starała si�e zachowywa
�c grzecznie. Ale ko�scista twarz ojca wyra�zała tylko jego własne zmartwienia.
Podró�z przebiegała w milczeniu. Danielle wiedziała, �ze nie wolno jej si�e odzywa
�c, je�sli jej nie pytaj � a, a nie byłaby w stanie przypomnie�c sobie, kiedy ojciec
po raz ostatni co�s do niej powiedział. Zachowywał si�e tak, jakby jej w ogóle nie
widział. I tak te�z chyba przewa�znie było, w ka�zdym razie nigdy nie patrzył na ni � a
wprost. Dziewczynka wiedziała, dlaczego. Ona była tylko Danielle.
Natomiast ojciec wielokrotnie spogl � adał na mademoiselle, która siedziała
w powozie naprzeciw niego. Zapytał swoim ostrym głosem, jak si�e dziewczynka
zachowuje. Dyskutowali o niej ponad jej głow � a, mówili, jaka jest leniwa, je�sli
chodzi o prac�e szkoln � a, na przykład do tej pory nie nauczyła si�e francuskich przyimków,
zawsze zapomina umieszcza�c je w zdaniach, mówili, jaka jest wybredna,
je�sli chodzi o jedzenie. Tego ostatniego Danielle nie pojmowała, bo przecie�z zjadała
zawsze wszystko bez skrzywienia, cho�c tak okropnie nie lubiła kalafiorów
i ryby w galarecie.
52

Mademoiselle miała rumie�nce na twarzy, kiedy rozmawiała z ojcem, a takiego
słodkiego głosu Danielle nigdy u niej nie słyszała. Dziewczynka wzdychała
cichutko. Chciałaby, �zeby guwernantka zawsze była taka, słuchanie jej miłego
głosu było niemal tak � a przyjemno�sci � a jak jedzenie słodkiego deseru.
Dotarli do ko�scioła, gdzie czekało kilkoro krewnych ojca. Danielle musiała
si�e z nimi wita�c, podaj � ac r�ek�e i kłaniaj � ac si�e gł�eboko, a mademoiselle mówiła, jak
zwykłe przy takich okazjach, mnóstwo bardzo pi�eknych słów o Danielle, o tym,
jakie to wa�zne, �ze dziewczynka ma wokół siebie zdolnych i m � adrych ludzi, którzy
znaj � a si�e na wychowaniu dzieci, i o tym, jak łatwo jej si�e uczy�c j�ezyka metod � a
mademoiselle, oraz o tym, �ze wła�sciwie nie jest łatwo kierowa�c takim dzieckiem,
ale mademoiselle nauczyła si�e tego w najlepszych rodzinach. . .
W�sród przybyłych było te�z kilka dziewcz � at, ale starszych od Danielle, i musiała
przecie�z rozumie�c, �ze nie b�ed � a rozmawia�c z kim�s tak małym jak ona. Trzymała
si�e wi�ec na uboczu i miała, jak zawsze, t�e wielk � a bolesn � a pustk�e w piersiach.
Tak strasznie t�eskniła za tym, którego imienia nie wolno jej było wypowiada�c.
Ju�z samo to, �ze nie mo�zna było o nim mówi�c, sprawiało ból.
Wkrótce wyprawa dobiegła ko�nca i trzeba było wraca�c do domu.
Po tej do�s�c �załosnej prezentacji w �swiecie Danielle została znowu odesłana do
swojego pokoju, zdana wył � acznie na własne towarzystwo a�z do chwili, gdy trzeba
b�edzie "mebel" przesun � a�c do jadalni. Tu dziewczynka zawsze musiała siedzie�c
w milczeniu, podczas gdy równie milcz � aca słu�zba obsługiwała nie mówi � acych
ani słowa rodziców, a na ko�ncu tak�ze j � a.
Ojciec i maman w obecno�sci Danielle nie rozmawiali ze sob � a. Wła�sciwie to
rozmawiali ze sob � a tylko przy go�sciach. Wtedy maman rozkwitała, była czaruj � aca
i niezwykłe pi�ekna.
Jakie to szcz�e�scie, �ze maman nigdy nie dostawała migreny, kiedy spodziewano
si�e go�sci! Danielle bardzo si�e w jej imieniu cieszyła.
Ale ka�zdego ranka dziewczynka wymykała si�e z łó�zka i siadała przy oknie.
Wtedy słyszała głos szarej kukułki i wtedy pozwalała płyn � a�c łzom.
Bo tak strasznie t�eskniła za swoim jedynym towarzyszem zabaw.
"Towarzysz zabaw" to chyba zbyt du�zo powiedziane. Oboje musieli by�c tak
samo cisi, tak samo spokojni, tak samo dobrze wychowani. Ale mimo wszystko
mieli siebie nawzajem!
A teraz Danielle była sama w wielkim dworze otoczonym ponurymi lasami.

Rozdział 9
Móri był tak bezgranicznie wdzi�eczny, czuł si�e wyzwolony i niewypowiedzianie
szcz�e�sliwy.
Mieszka�ncy wsi proponowali im nocleg, bo było ju�z po południu, ale oni podzi
�ekowali za t�e uprzejm � a propozycj�e, a uczynili to z dwóch powodów. Po pierwsze,
chcieli jak najpr�edzej wróci�c do domu i nast�epnie podj � a�c poszukiwania Tiril,
a po drugie, stanowczo pragn�eli wszyscy jak najszybciej oddali�c si�e od ruin Graben
i od skał, w których kryło si�e wiele tak dla nich bolesnych wspomnie�n.
Dlatego postanowili wyruszy�c niezwłocznie i jecha�c a�z do zapadni�ecia zmroku.
Gdy zbli�zał si�e wieczór, byli ju�z w gł�ebokim lesie i tam te�z postanowili rozbi�c
obóz.
Mieli ze sob � a powóz na wypadek, gdyby Móri �zle si�e czuł i nie mógł jecha�c
w siodle. Na szcz�e�scie okazało si�e to niepotrzebne. Móri zapewniał, �ze szafir wyleczył
go z wszystkich niedomaga�n. W tej sytuacji zło�zyli w powozie baga�ze,
�zeby ul�zy�c wierzchowym koniom.
Siedzieli przy ognisku i zajadali prowiant, w jaki zaopatrzyły ich gospodynie
we wsi, kiedy zacz�eły si�e dzia�c dziwne rzeczy.
Rozkulbaczyli konie i uprz � a�z zło�zyli w powozie. Dziwiło wszystkich, �ze ten
przez cał � a drog�e niespokojny wierzchowiec po zdj�eciu siodła zachowuje si�e zupełnie
normalnie.
Trzeba przejrze�c jego uprz � a�z, jak si�e rozwidni powiedział Erling.
Mo�ze co�s go uwierało?
Inni kiwali głowami, �ze tak mogło by�c. Wszyscy porozkładali na ziemi derki
i koce, robi � ac sobie posłania, ale ch�etnie siedzieli jeszcze przy ognisku i rozmawiali.
Jeden ze słu�z � acych z Theresenhof odło�zył swój stary i zniszczony koc do powozu,
a przyniósł sobie ko�nsk � a derk�e. Cisza panowała wokół, ogie�n trzaskał przyjemnie,
ale ludzie nie czuli si�e dobrze w tym miejscu. Las zdawał si�e niebywale
ciemny i ponury. Nieprzyjemny dreszcz przebiegał czasem po plecach, cho�c nikt
nie byłby w stanie powiedzie�c dlaczego. Raz po raz który�s spogl � adał ukradkiem
przez rami�e, ale niczego szczególnego nie dostrzegał.
54

Zrobiło si�e pó�zno. Móri chciał si�e dowiedzie�c czego�s wi�ecej o niebezpiecznej
wyprawie Dolga na wielkie bagna, o bł�ednych ognikach oraz o "�spi � acych wielkich
mistrzach", którzy go tropili, i o tym, jak Cie�n ich unicestwił.
Tak, tak, słyszałem o tym w krainie zimnych cienipowiedział w ko�ncu.
Wy ich naprawd�e unicestwili�scie, wiesz o tym, Dolg? Oni rzeczywi�scie ju�z nie
istniej � a. Nigdzie! Ani na tym, ani na tamtym �swiecie.
O, niewielka strata mrukn � ał jeden ze słu�z � acych.
Rzeczywi�scie, masz racj�e potwierdził Erling.
Jak tylko wrócimy do domu, zaraz zajm�e si�e tymi płytami postanowił
Móri. Mo�ze da si�e to jako�s załatwi�c, �zeby si�e pozby�c reszty tych �spi � acych
n�edzników. My�slisz, Dolg, �ze mogliby�smy w tej sprawie współpracowa�c?
Chłopiec obj � ał mocniej woreczek z szafirem. Tego skarbu nigdy si�e nie wyrzeknie.
Zwłaszcza po tym, jak wysłany przez kardynała puk próbował mu go
ukra�s�c.
Na pewno dobrze nam si�e uło�zy u�smiechn � ał si�e do ojca.
Potem Móri dał si�e namówi�c na opowiadanie o swojej w�edrówce do krainy
cieni.
Ch�etnie wam o tym opowiemstwierdził.Bo zauwa�zyłem, �ze w miar�e
upływu czasu moje prze�zycia bledn � a jak dogasaj � acy ogie�n, a przecie�z nie powinny.
Mam do przekazania najzupełniej unikalne sprawy, my�sl�e, �ze to b�edzie wa�zne
dla moich nast�epców, próbujcie wi�ec zapami�eta�c jak najwi�ecej, bo pó�zniej to wy
b�edziecie musieli dopowiada�c szczegóły. Ale co si�e tutaj dzieje? Czy wy czujecie
to samo co ja. . . ?
� Ze nie jeste�smy tu sami? podsun � ał Erling. Wła�snie si�e nad tym zastanawiałem,
ale przyszło mi do głowy, ze to mo�ze twoi niewidzialni towarzysze.
Nie rzekł Móri z wolna. Moi towarzysze z pewno�sci � a tutaj s � a, ale
to nie oni budz � a ów niepokój. To co�s całkiem innego. Co�s. . . niebezpiecznego.
Spójrz na Nera! On nie reaguje na obecno�s�c duchów, s � a przecie�z jego przyjaciółmi,
je�sli je w ogóle zauwa�za. A popatrz na niego teraz!Wytrzeszcza oczy, warczy
i poszczekuje.
Pewnie jestem głupi zacz � ał jeden ze słu�z � acych ale zdaje mi si�e, �ze
widziałem w powozie czyj � a�s twarz. Przyci�sni�et � a do okienka. Co prawda szybki s � a
dosy�c m�etne, ale widziałem wyra�znie.
Mówili teraz jeden przez drugiego, opowiadaj � ac Móriemu o czarach, jakie
kardynał rzucił na nich, kiedy wyjechali z Theresenhof. O musze i o puku, które
Dolg zdołał unieszkodliwi�c.
Czy to mo�zliwe, �zeby było co�s jeszcze?
Oczywi�scie, �ze mo�zliwe stwierdził Móri. Wstał i podszedł do powozu.
Zajrzał przez okno do �srodka, ale zobaczył tylko stos uprz�e�zy i niepotrzebnych
derek.
Wrócił do ogniska.
55

Uwa�zam, �ze powinni�smy w nocy wystawia�c wart�e powiedział spokojnie.
Niczego nie widziałem, ale nigdy nic nie wiadomo.
Potem usiadł i opowiedział im o krainie zimnych cieni, oni za�s słuchali z powag
� a, a niekiedy z niedowierzaniem. Kiedy jednak sko�nczył, nikt nie traktował
jego słów sceptycznie.
Historia o Wielkim � Swietle wydaje mi si�e bardzo pi�ekna rzekł jeden
z ludzi dworskich.
Bo Wielkie � Swiatło jest pi�ekne! Je�sli kiedykolwiek odczuwałem l�ek przed
�smierci � a, to teraz ju�z nie.
Drugi słu�z � acy rzekł niepewnie:
Ale ja jestem dobrym chrze�scijaninem i wierz�e w Boga.
Móri popatrzył na niego.
I nadal powiniene�s wierzy�c. Nikt przecie�z nie wie, jak Bóg wygl � ada. Nie
jest nie do pomy�slenia, �ze on si�e ukrywa wła�snie w Wielkim � Swietle, a mo�ze
jest samym � Swiatłem. Dobrym, kochaj � acym Bogiem. Ale tego Boga, który karze
ludzi tylko za to, �ze w niego nie wierz � a, tego, który uderza na �slepo, na przykład
zabiera ludziom jedyne dziecko, tego Boga ja nie uznaj�e.
Ani ja zgodził si�e słu�z � acy. Na przykład nigdy nie mogłem zrozumie
�c, jak Pan mo�ze pozwala�c na to, by mój ojciec bił i maltretował matk�e, kiedy
byłem mały. A mama była taka dobra dla nas, dzieci, i tyle wci � a�z musiała płaka�c.
Wko�ncu ojciec zatłukł j � a na �smier�c. A sam �zył sobie bardzo dobrze, zarabiał sporo
pieni�edzy na nielegalnym handlu, okradał ludzi i oszukiwał jak si�e dało. We
wszystkim mu si�e wiodło, nawet ksi � adz go powa�zał, i do�zył dziewi�e�cdziesi�eciu
dwóch lat. Jak mo�zna mówi�c o sprawiedliwo�sci?
Móri patrzył na niego powa�znie.
Rzeczywi�scie, nie ma w tym sprawiedliwo�sci. Ale Dolg ju�z chyba zaraz
za�snie. My�sl�e, �ze wszyscy powinni�smy si�e poło�zy�c.
Wzi � ał swego dzielnego syna na r�ece, poło�zył go i otulił dokładnie kocem. Delikatnie
pogłaskał go po policzku. Przytomny Dolg pewnie by na to nie pozwolił,
ale teraz był taki zm�eczony, taki zm�eczony, �ze nie reagował na nic.
Wokół dogasaj � acego ogniska noc zrobiła si�e ciemna, pierwszy miał pełni�c
wart�e jeden ze słu�z � acych, ale był tak przera�zony tym czym�s nie znanym, co si�e
koło nich kr�eciło, �ze kolega zdecydował si�e dotrzyma�c mu towarzystwa. Móri
i Erling układali si�e powoli na spoczynek.
Dolg miał sen.
� Sniło mu si�e, �ze drzwi powozu otworzyły si�e powolipo tamtej stronie, �zeby
nikt przy ognisku nie zobaczył. Dolg jednak widział, bo akurat we �snie człowiek
sam decyduje, co widzi.
Le�zał mi�edzy ojcem i Erlingiem otulony w swoj � a derk�e.
56

Co�s wysun�eło si�e z powozu. Podskakiwało wolno, tak �ze wielkie czarne skrzydła,
czy co to było, podnosiły si�e i opadały w jaki�s makabryczny sposób. To co�s,
co musiało chyba by�c człowiekiem, przemkn�eło dokoła powozu w ten sam osobliwy,
powolny sposób, tak �ze cała sylwetka kiwała si�e w przód i w tył.
Tato, chciał woła�c Dolg, ale z jego gardła nie wydobywał si�e �zaden d�zwi�ek.
Tato, tato, ratunku!
To straszne, �ze otwiera si�e usta do krzyku, a mimo to pozostaje si�e kompletnie
niemym.
Dziwna posta�c przystan�eła w cieniu pod drzewami. We �snie Dolg nie widział
tych dwóch ludzi, którzy mieli czuwa�c przy ognisku. Jeden drzemał, a drugi siedział
tyłem i niczego nie dostrzegał, ale we �snie chłopca i tak ich nie było. We
�snie był on w lesie sam z powozem rysuj � acym si�e ostro na tle nocnego nieba i tym
czym�s w cieniu pod drzewami.
Tato!
Niczego nie było słycha�c, niezale�znie od tego, jak gło�sno starał si�e Dolg krzycze
�c.
To był prawdziwy koszmar z rodzaju tych, z których człowiek nie mo�ze si�e
wyrwa�c.
Ojcze!
Krzyczał jeszcze gło�sniej, bo teraz ta ohydna istota była oraz bli�zej. Niebo
pociemniało, powóz znalazł si�e w mroku, stwór pochylał si�e nad Dolgiem. . .
Móri ockn � ał si�e, bo jeden z wartowników przyczołgał si�e do niego i lekko
dotkn � ał jego ramienia.
Oczy słu�z � acego były wielkie jak talerzyki, wygl � adało na to, �ze si�e �smiertelnie
boi. Bez słowa wskazywał co�s dr�z � ac � a r�ek � a.
Móri zrozumiał, �ze nie powinien wykonywa�c gwałtownych ruchów. Skierował
wzrok tam, gdzie pokazywał słu�z � acy, i oniemiał z przera�zenia.
Du�za czarna posta�c kl�eczała pochylona nad Dolgiem tak, �ze wida�c było tylko
zgarbione plecy pod ciemnym okryciem. Zdawało si�e, �ze głowa napastnika znajduje
si�e tu�z przy gardle Dolga.
Móri najpierw był jak sparali�zowany, nie wiedział, co to jest ani co on sam
powinien zrobi�c. Erling miał pistolet, Móri wiedział o tym, ale Erling spał po
drugiej stronie Dolga. A poza tym pistolet? Czy tutaj by si�e na co�s przydał?
Nauczycieluprosił w duchu.Pomó�z mi, powiedz, co to jest i co mam
robi�c?
Odpowied�z natychmiast zabrzmiała w jego głowie.Wampir. Czarna magia
kardynała.
Ale co robi�c?
Obud�z Dolga. Szafir.
57

Tak, Dolg miał szafirow � a kul�e, ale jego koc zsun � ał si�e razem z woreczkiem
i teraz szafir le�zał po tamtej stronie chłopca. Móri nie zdoła do niego si�egn � a�c.
A poza tym trzymał Nera, który jeszcze niczego nie zauwa�zył.
Dolg! Kula! krzykn � ał. Szybko!
Erling zerwał si�e z j�ekiem. Dolg obudził si�e dokładnie w tym momencie, gdy
wampir zwrócił swoj � a makabryczn � a g�eb�e w stron�e Móriego i w�sciekłe parskn � ał.
Móri zobaczył w mroku dwoje gorej � acych oczu i ogromne kły w twarzy, która do
złudzenia przypominała pyszczek nietoperza.
Dolg szlochał ze strachu, ale Erling działał błyskawicznie. Chwycił woreczek
z szafirem, wyj � ał z niego kul�e i wło�zył j � a w r�ece chłopca, wszystko niemal jednym
ruchem. Nero pomagał jak mógł oszalałym szczekaniem.
Kiedy Dolg poczuł w dłoni pi�ekny, wypolerowany kamie�n, wst � apiła w niego
odwaga. Chocia�z mo�ze nie odwaga, raczej wola czynu.
Nie w złej intencji, ale w dobrej wyj � akał i przycisn � ał kul�e do twarzy
wampira.Sta�n si�e tym, kim kiedy�s byłe�s! Nie chc�e ci wyrz � adzi�c niczego złego.
Nie miał najmniejszego poj�ecia, kim był niegdy�s ten wampir, mo�ze takim samym
n�edznikiem jak kardynał, ale tylko takie słowa przyszły mu do głowy. Wiedział
przecie�z, �ze kamienia nie mo�zna u�zywa�c w słu�zbie zła, bo wtedy jego siła
wyga�snie.
I dlatego wła�snie wampir przybrał swoj � a pierwotn � a posta�c, ale nie była to dusza
złego przest�epcy, któr � a kardynał za spraw � a magicznych sztuczek wprowadził
do ciała niedu�zego nietoperza. Dolg, wci � a�z le�z � ac na posłaniu, trzymał w r�ekach
cudown � a kul�e, na której siedział mały, oszołomiony tym wszystkim nietoperz.
Nie bój si�e, malutki powiedział Dolg delikatnie.
Wybacz mi, �ze zostałe�s przeniesiony do tego ponurego, ciemnego lasu, ale
z pewno�sci � a tak�ze i tutaj znajdziesz sobie jakich�s pobratymców. Powodzenia!
Poniewa�z była noc, nietoperz czuł si�e jak ryba w wodzie, rozprostował wi�ec
skrzydełka i odleciał.
Wszyscy odetchn�eli.
Z wyj � atkiem Nera, który jak w�sciekły rzucił si�e w kierunku, gdzie znikn � ał
nietoperz.

Rozdział 10
Theresa i dzieci nigdy nie wyruszyli w pełn � a niebezpiecze�nstw podró�z na spotkanie
Dolga, Móriego i Erlinga.
Rankiem tego dnia, kiedy mieli wyjecha�c, wrócili gwardzi�sci cesarza, ci, którzy
podj�eli si�e eskortowa�c Theres�e do Hiszpanii w poszukiwaniu Tiril. Przyjechali
nie tylko ci dwaj, którzy towarzyszyli jej do Heiligenblut. Cesarz okazał si�e hojny
i oddał siostrze równie�z tych dwóch, którzy poprzednio pod nieobecno�s�c ksi�e�znej
pilnowali w domu bli�zniaków. Całkowite ujawnienie matactw biskupa Engelberta
tak przej�eło cesarza i wzbudziło w jego sercu tyle ciepła dla nieszcz�e�sliwej siostry,
�ze gdyby poprosiła o cał � a gwardi�e, te�z by j � a dostała. Cesarz sam by si�e najch�etniej
równie�z udał w t�e podró�z. Ale cesarz, niestety, nie mo�ze sobie na takie rzeczy
pozwala�c.
Czterej gwardzi�sci zostali przyj�eci bardzo serdecznie i, oczywi�scie, trzeba si�e
było nimi zaj � a�c, a konie musiały wypocz � a�c. Gwardzi�sci jechali długo, a odpoczywali
niewiele.
Koledzy z cesarskiej gwardii drwili sobie z nich troch�e przy wyje�zdzie. By�c
eskort � a dla jakiej�s starej ciotki i jej dzieciaków, có�z to za honor? Ci czterej jednak
opowiedzieli o swoich przygodach, o walce z lud�zmi kardynała, o polowaniu na
rycerzy tajemniczego zakonu, którzy uprowadzili córk�e ksi�e�znej Theresy, i wtedy
twarze tamtych wydłu�zyły si�e z zazdro�sci. Rola figur na cesarskich paradach nie
była taka znowu zabawna.
Odpoczywanie w Theresenhof to niełatwa sprawa. Taran i Villemann zakradali
si�e raz po raz do pokoju gwardzistów, by zapyta�c, jak si�e obsługuje karabin
albo co mówi dowódca, kiedy kieruje oddział do ataku (dzieci bawiły si�e w hallu
w wojn�e), lub te�z po�zyczy�c hełm czy inn � a cz�e�s�c rynsztunku.
Wko�ncu jednak słu�zba zorientowała si�e, co si�e dzieje i kategorycznie zakazano
bli�zniakom zbli�za�c si�e do tamtego pokoju.
Pó�zniej, kiedy nowo przybyli ju�z troch�e odpocz�eli, zrobił si�e wieczór i trudno
było o tej porze wyrusza�c w dalek � a drog�e.
Wszyscy siedzieli przy kolacji, gdy nagle u drzwi na dole rozległo si�e niecierpliwe
ujadanie.
Mieszka�ncy dworu zamarli.
59

Nero? wykrztusił Villemann.
O Bo�ze, pomy�slała Theresa. A je�sli pies wrócił sam? Bo�ze, b � ad�z miłosierny,
Bo�ze. . .
Ale dzieci ju�z były w hallu. Walczyły o to, które pierwsze wyjdzie na dwór.
Nie bacz � ac na nie jedna ze słu�z � acych podbiegła i otworzyła drzwi, i w nast�epnej
chwili bli�zniaki poczuły si�e, jakby rzucił si�e na nie oddział kawalerii.
Nero skomlał i lizał je po twarzach, dzieci le�zały na podłodze nie b�ed � ac w stanie
si�e broni�c, a Nero pop�edził dalej oznajmi�c gospodyni, ksi�e�znej Theresie, �ze
oto wrócił!
Pies musiał zostawi�c orszak jaki�s czas temu i odby�c triumfalny bieg do domu
sam, bo czekano do�s�c długo na dziedzi�ncu, zanim dał si�e słysze�c t�etent koni
i ukazał si�e powóz, a przy nim grupka je�zd�zców.
Jest Dolg wykrztusiła Theresa. I. . . Erling.
I tatu�s!wrzeszczały dzieci jedno przez drugie.Tatu�s jest z nimi!
Villemann dodał trze�zwo:
I siedzi w siodle o własnych siłach, niczym go nie musieli podpiera�c, wi�ec
z pewno�sci � a �zyje.
Ale�z, Villemann skarciła go Theresa, ale nie miała czasu na dłu�zsze
upomnienia. Wrócili do domu, wszyscy, którzy wyjechali, i wszyscy s � a zdrowi.
I Móri jest z nimi.
Teraz brakowało tylko Tiril.
Tego wieczora, kiedy opowiedzieli ju�z o swoich przygodach, zarówno Móri,
Dolg, Erling, jak i Theresa, Móri wyszedł na schody prowadz � ace do ogrodu,
by "zaj � a�c si�e" �spi � acymi wielkimi mistrzami. Tymi, którzy jeszcze tkwili ukryci
w kamiennych tablicach.
Dolga ze sob � a nie zabrał, co wi�ecej, zakazał mu w ogóle wychodzi�c z domu.
Nie chciał, �zeby si�e co�s synowi stało. I, jak powiedział, wspaniałego szafiru nie
nale�zy wi�ecej u�zywa�c. Jest on potrzebny dla osi � agania pi�eknych i szlachetnych
celów i powinien pomaga�c godnym tego ludziom, a je�sli tak si�e zdarzy, to i zwierz
�etom, potrzebuj � acym pomocy.
Ale wielkim mistrzom Zakonu �Swi�etego Sło�nca? Nigdy!
Czy koniecznie musisz to robi�c wła�snie teraz? zapytała Theresa zmartwiona.
Dopiero co wróciłe�s do domu i pewnie nie czujesz si�e jeszcze najlepiej.
Poradz�e sobie u�smiechn � ał si�e Móri. A poza tym moi towarzysze
obiecali, �ze pomog � a w razie czego.
Ksi�e�zna zamy�sliła si�e.
Cie�n Dolga wyeliminował czterech, którzy poszli za chłopcem. Ale ten
pi � aty. . . Tomas de Torquemada. . . Jego zdołał unieszkodliwi�c Dolg, co prawda
przy pomocy Cienia. Wypomniał mistrzowi wszystkie jego złe post�epki.
60

Tak, a nast�epnie, w ko�ncowej fazie, je�sli tak mo�zna powiedzie�c, bł�edne
ogniki pomogły Dolgowi dodał Móri. A teraz zobaczymy, czy uda nam si�e
pozby�c całej reszty.
I wyszedł na dwór.
Pozostali wraz z czterema gwardzistami zgromadzili si�e przy oknie. Równie�z
słu�zba obserwowała rozwój wydarze�n, bo ju�z dawno wszyscy wiedzieli o niezwykłych
zdolno�sciach zi�ecia i wnuka ksi�e�znej. Zreszt � a Móri pomagał wielu ludziom
w chorobach i zmartwieniach, wi�ec wszyscy byli po jego stronie. Dla wszelkiej
pewno�sci okna domu zostały starannie pozamykane. Nikt nie chciał, by który�s
z uwolnionych wielkich mistrzów szukał schronienia pod ich dachem.
Nero został zamkni�ety w odległym pomieszczeniu, od strony dziedzi�nca, bo,
oczywi�scie, stanowczo wybierał si�e z Mórim, �zeby mu "pomaga�c". Słyszeli teraz
jego �załosne skomlenie, a�z do chwili kiedy kto�s poszedł do niego i uspokajał
go cichym, pełnym wyrozumiało�sci głosem. Po tym w całym domu zapanował
spokój.
Móri zapytał kiedy�s Nauczyciela, jak długo b�ed � a mogli zachowa�c Nera. Ju�z
i tak przez okoliczn � a ludno�s�c nazywany był "nie�smiertelnym psem". Nauczyciel
odpowiedział wtedy krótko i bez sentymentów: "Nero b�edzie �zył tak długo, jak
Dolg. Oni s � a nierozdzielni. Umr � a tak�ze razem". O wi�ecej Móri nie pytał, nie miał
ochoty si�e dowiadywa�c, kiedy umrze jego ukochany syn. Takich spraw nikt z rodziców
nigdy nie bywa ciekawy.
Ale pomy�slał sobie wtedy: Mógłbym przysi � ac, �ze razem te�z pójd � a na tamten
�swiat.
Wszyscy licznie zgromadzeni przy oknie dworu w Theresenhof widzieli, �ze
Móri bardzo ostro�znie usiadł na schodach tu�z ponad kamiennymi tablicami. Siedział
tak z głow � a lekko odchylon � a do tyłu i wyci � agni�etymi przed siebie r�ekami
zwróconymi dło�nmi ku górze, jakby kogo�s przyzywał.
Przy oknie panowała kompletna cisza, niektórzy wstrzymywali nawet oddech.
W ko�ncu Dolg powiedział:
Oj, pojawiły si�e duchy taty! O, Nauczyciel usiadł po jego prawej stronie.
Duch Zgasłych Nadziei po lewej. Reszta stoi na dole. . . z twarzami zwróconymi
w stron�e taty i nas, jakby chcieli otoczy�c tablice półkolem.
Zdawali sobie spraw�e, �ze zdolno�s�c widzenia niewidzialnego bardzo si�e ostatnio
u Dolga wyostrzyła, poniewa�z tak cz�esto dotykał magicznego szafiru.
Czy Nidhogg tam jest? zainteresowała si�e Theresa.
Nie, babciu, nie ma. I Zwierz�ecia te�z nie.
To znaczy, �ze s � a przy Tiril. Ksi�e�zna odetchn�eła z ulg � a. To bardzo
dobrze. Wiemy przynajmniej, �ze Tiril �zyje.
Stała u boku Erlinga M�llera, w otoczeniu swoich wnuków i słu�zby na zabudowanej
werandzie.
Dolg, co oni teraz robi � a? zapytała cicho.
61

Rozmawiaj � a. Prawdopodobnie zastanawiaj � a si�e, jak najpro�sciej osi � agn � a�c
cel. Nie mog�e, niestety, opowiedzie�c tacie, co Cie�n zrobił, �zeby unicestwi�c tych
czterech wielkich mistrzów, bo byłem wtedy nieprzytomny. Ale je�sli chodzi
o strasznego Torquemad�e, to musiałem mu przedstawi�c wszystkie jego złe uczynki.
Tata nie mo�ze chyba tego zrobi�c.
Nie przyznał mu racj�e Erling. Nauczyciel jest wyj � atkow � a istot � a, ale
jednak nie do tego stopnia co Cie�n.
Tak jest zgodził si�e Dolg. Cie�n wiedział wszystko o przeszło�sci.
Czerpał wiedz�e z ksi�egi czasu �swiata. Pomin � awszy. . .
Co chciałe�s powiedzie�c?
Chciałem powiedzie�c: Pomin � awszy wiedz�e o Zakonie Sło�nca, ale teraz widz
�e, �ze si�e myliłem. On przecie�z był jednym z nich. Ale byłem głupi!
Wcale niezaprotestował Erling. Jeste�s niebywale m � adry.
Przecie�z on musiał wiedzie�c mnóstwo rzeczy o �Swi�etym Sło�ncu, ale nigdy
niczego nie powiedział.
Szkodawestchn � ał Erling. A teraz co? Masz go wi�ecej nie widywa�c?
Nie, oczywi�scie, �ze go zobacz�e! Sam mi to obiecał, ale on przychodzi i odchodzi,
kiedy chce. O, patrzcie! Zdaje si�e, �ze postanowili zaczyna�c!
Wszyscy skupili znowu uwag�e na tym, co działo si�e na zewn � atrz.
Dolg westchn � ał.
Powinienem teraz by�c przy tacie!
Jego podziw dla ojca przekraczał wszelkie poj�ecie. I troskliwo�s�c okazywana
ukochanemu tacie była równie wielka.
Theresa u�smiechn�eła si�e, ale natychmiast znowu spowa�zniała.
Erling, co Móri robi?
Wygl � ada na to, jakby zamierzał podnosi�c jedn � a tablic�e po drugiej.Wypu�sci
wielkich mistrzów, zanim dokładnie przeczytamy inskrypcje. Ode�sle te upiory
z powrotem do krainy zimnych cieni, gdzie jest ich wła�sciwe miejsce. My�sl�e, �ze
chce zachowa�c tylko tablic�e Ordogno Złego z Leon.
Rozumiem. Kamie�n z Ordogno. Klucz, czy raczej brama do starego czasu.
No wła�snie.
Duchy taty usiadły w kucki wokół kamiennych tablic oznajmił Dolg.
Tak jak siadaj � a ludzie z prymitywnych plemion. I słysz�e, �ze �spiewaj � a cichutko.
Zawodz � aco.
My słyszymy Móriego. Tamtych nie.
Naprawd�e, nie słyszycie nikogo wi�ecej? dziwił si�e Dolg. � Spiewaj � a
bardzo wyra�znie. Teraz tata bierze jedn � a z tablic. . . O, to cud! Co�s okropnego wije
si�e i pełznie, ale oni nie pozwalaj � a mu uciec. Maj � a go!
Dokładnie tak jak wtedy, kiedy my czytali�smy inskrypcje, Thereso powiedział
Erling cicho.
Tak odparła uszcz�e�sliwiona, �ze on podkre�sla ich wspólne działanie.
62

Erling zastanawiał si�e teraz gło�sno:
Jednego w tym wszystkim nie rozumiem. Przegl � adali�smy przecie�z kamienne
tablice w górach pod Graben i wtedy nic si�e nie działo. Pó�zniej my oboje chcieli
�smy odczyta�c inskrypcje dokładniej i wtedy duchom pi�eciu mistrzów udało si�e
wymkn � a�c i prze�sladowa�c Dolga. Wtedy s � adzili�smy, �ze to dlatego, i�z nie ma z nami
Móriego. Teraz Móri jest, a najwyra�zniej jaki�s duch próbuje si�e wyrwa�c.
Theresa u�smiechn�eła si�e.
Mo�ze ockn�eli si�e do �zycia po tej k � apieli, któr � a im sprawiłe�s? � Zartuj�e, ale
mo�ze rzeczywi�scie tam, pod Graben, oni nie byli do ko�nca "przebudzeni"? Spali
przecie�z przez kilkaset lat.
Mo�zliweErling odpowiedział jej u�smiechem.Chocia�z nie, my�sl�e, �ze
to jednak chodzi o co innego.
Ja te�z tak uwa�zam potwierdziła Theresa cicho.
Popatrzyli na siebie. Wiedzieli, �ze oboje maj � a na my�sli to samo: dlaczego
duchy nie wymkn�eły si�e podczas długiej podró�zy Erlinga do domu, kiedy tablice
znajdowały si�e w wielkim nieporz � adku? Ale wtedy trwały na miejscu. L�ek
przed Dolgiem i przed tym, co chłopiec mógłby im zrobi�c, spowodował, �ze umarli
wielcy mistrzowie ockn�eli si�e do �zycia. A pod Graben Dolga nie było. Tutaj
jednak napotkali jego nie znan � a sil�e i próbowali. . . Nie, nie uciec! Próbowali go
powstrzyma�c!
Theresa i Erling przysun�eli si�e do chłopca, jakby go chcieli chroni�c.
Co te�z to za wnuk mi si�e przytrafił? pomy�slała ksi�e�zna. Jakie�z niezwykłe
siły tkwi � a w tym chłopi�ecym ciele? Czy zdołamy mu pomóc, gdyby tego potrzebował?
Ksi�e�zna ubóstwiała wszystkich troje swoich wnuków, ale wyj � atkow � a czuło�s�c
�zywiła dla niezwykłego Dolga. Akurat teraz stanowił on cudown � a mieszanin�e
dziecka i dorastaj � acego młodzie�nca, niespodziewanie szybko dojrzewaj � acego, co
ujawniało si�e przede wszystkim w jego j�ezyku. Ksi�e�zna bardzo si�e starała, by jej
wnuki posługiwały si�e pi�eknym j�ezykiem, by posiadały du�zy zasób słów i wła-
�snie Dolg mieszał cz�esto niezwykle dorosłe okre�slenia z wyra�zeniami z j�ezyka
dzieci�ecego. Ten jaki�s obcy element w charakterze chłopca i w jego wygl � adzie
cz�esto j � a przera�zał. Ale z całego serca pragn�eła go wspiera�c, dawa�c mu poczucie
bezpiecze�nstwa.
Ksi�e�zna omal si�e nie przestraszyła, gdy nieoczekiwanie Dolg zwrócił si�e ku
niej i spojrzał jej gł�eboko w oczy, u�scisn � ał jej dło�n i u�smiechn � ał si�e delikatnie.
Chłopiec czytał w jej my�slach i chciał wyrazi�c jej swoj � a wdzi�eczno�s�c i oddanie.
Naj�swi�etsza Panienko, jak ja mam si�e obchodzi�c z tym dzieckiem? pomy-
�slała spłoszona własnym niepokojem, �ze przecie�z on i to odczyta.
Erling, który nie spuszczał oczu ze schodów z kamiennymi tablicami, powiedział:
63

Dolg, Móri jakby nie wiedział, co robi�c. Jak si�e zachowuj � a duchy?
Dolg powoli zwrócił wzrok ku schodom.
Rozmawiaj � a. Zdaje si�e, �ze musz � a zmieni�c taktyk�e. Ten pierwszy wielki
mistrz ich zaskoczył. . .
Chłopiec wahał si�e przez chwil�e, ale potem zacz � ał pojmowa�c, co si�e stało.
Oni nie maj � a odwagi podnosi�c tablic, jedna po drugiej. Chyba w ogóle nie
maj � a odwagi naruszy�c kamiennej ksi�egi.
Nawet �zeby wyj � a�c inskrypcj�e Ordogno?
Nawet po to.
Musimy to zrozumie�c powiedziała Theresa.
Villemann, który przez cały czas stał zdumiewaj � aco spokojnie, ogarni�ety uroczystym
nastrojem tej chwili i tym, �ze mo�ze uczestniczy�c w magicznym misterium,
wtr � acił si�e do rozmowy:
Ale je�sli zniszcz � a wszystko razem z inskrypcj � a Ordogno, to nigdy si�e nic
nie dowiemy o kamieniu.
I tak by�smy si�e nie dowiedzieli rzekła Theresa. My�sl�e, �ze duch Ordogno
nie oddałby dobrowolnie posiadanej wiedzy.
No tak, rzeczywi�scie przyznał Villemann. Patrzcie, teraz oni wypowiadaj
� a zakl�ecia nad tablicamiinformował Dolg, bo inni widzieli, oczywi�scie,
tylko Móriego. Domy�slali si�e jednak, �ze taka skondensowana magiczna siła, jak � a
reprezentowały duchy poł � aczone z Mórim, musi dla wielkich mistrzów oznacza�c
całkowit � a katastrof�e.
Móri podniósł si�e i stał nad kamienn � a ksi�eg � a z wyci � agni�etymi r�ekami. Jego
zaklinaj � acy głos dochodził do nich przez zamkni�ete okno. Długo słuchali jego
dziwnych formułek i ogarniało ich poczucie bezpiecze�nstwa, bo wiedzieli, �ze pomagaj
� a Móriemu jego pot�e�zni towarzysze, chocia�z zebrani przy oknie ani ich nie
widzieli, ani nie słyszeli.
Wosobliwym nastroju tego wieczoru, z pi�eknymi górami K�rnten w tle, z niebem
płon � acym czerwieni � a zachodu, ludzie czuli, jakby znale�zli si�e w dawnych
poga�nskich czasach. Do ich �swiata poprzez kamienne tablice wielkich mistrzów,
które przez setki lat le�zały w ziemi zapomniane, wdzierały si�e pradawne czasy,
czarownicy oraz ich przyjaciele, duchy natury oraz istoty symboliczne, jak Duch
Zgasłych Nadziei albo Pustka. . . Jakby rzeczywisto�s�c straciła na znaczeniu dla
nich wszystkich i �zyli teraz bardziej w mistycznym �swiecie, reprezentowanym
przez Móriego i Dolga.
Nawet czterej gwardzi�sci zdawali si�e jak zaczarowani i nikt, ani spo�sród �zołnierzy,
ani spo�sród słu�zby, nie roze�smiał si�e, w �zaden sposób nie naruszył nastroju.
Wszyscy w takim samym skupieniu obserwowali, co si�e dzieje za daj � acymi
poczucie bezpiecze�nstwa oknami.
O, patrzcie! zawołała Taran. Ze stosu kamieni wydobywa si�e dym.
Czarny, powiedziałabym: w�sciekły dym!
64

Mam nadziej�e, �ze nie uda im si�e uciec rzekł Villemann ostro�znie.
Nie, nieuspokoił go Dolg.Jest tak jak mówisz, Taran. Oni zawzi�ecie
walcz � a o to, by pozosta�c, by ich nie unicestwiono. Ale nic im to nie pomo�ze.
Ja miałam racj�e ucieszyła si�e Taran i a�z pokra�sniała z dumy. Dolg
mówi, �ze miałam racj�e!
Najwi�eksz � a pochwał � a dla niej były słowa Dolga.
Patrzcie, dym si�e rozwiewa, nikniezauwa�zyła stara pokojówka ksi�e�znej.
O. . . znikn � ał całkiem.
Dzi�eki ci, dobry Bo�ze szepn � ał Erling, a Theresa była mu wdzi�eczna
za to, �ze daje wyraz swojej wierze w Boga. Czasami czuła si�e do�s�c niepewnie
w swojej rodzinie. Taran i Villemann mogli na przykład konkurowa�c, które szybciej
odmówi wieczorny pacierz, co nie było przecie�z �swiadectwem wiary.
Jeden z gwardzistów j�ekn � ał zdumiony.
Tablice si�e rozpadaj � a! Przemieniaj � a si�e w kamienny pył. . . Znikaj � a!
Szkoda westchn � ał Erling. Nie zd � a�zyli�smy odczyta�c, co zostało na
nich zapisane.
Nie mogli zrobi�c nic innego wyja�snił Dolg. Zbyt wiele zła zostało
tam zaczarowane. Te tablice wykonano po to, by zebra�c magiczn � a wiedz�e wielkich
mistrzów oraz wiedz�e na temat czarnej magii. One musiały ulec zniszczeniu.
Tak powiedział wielki mistrz.
Słyszałe�s to?zapytał Erling z niedowierzaniem.
Oczywi�scieodparł Dolg spokojnie.
Móri wrócił bardzo zm�eczony. Nie zatrzymuj � ac si�e poszedł wprost do salonu
i opadł tam bez sił na fotel.
U�smiechał si�e, niemal szcz�e�sliwy.
Słu�z � acy oznajmił, �ze podano lekki wieczorny posiłek, co wszyscy przyj�eli
z rado�sci � a. Rozsiedli si�e przy stole i jeszcze długo trwały tam o�zywione rozmowy,
padały najdziwniejsze pytania i niezwykłe odpowiedzi.
Kiedy wyczerpano ju�z temat wielkich mistrzów, zacz�eto układa�c plany co do
poszukiwania Tiril. Zebrani byli zgodni, �ze nale�zy wyruszy�c zaraz nast�epnego
dnia.
W pewnym momencie Theresa zebrała si�e na odwag�e i powiedziała:
Skoro kamienne tablice nie stanowi � a ju�z zagro�zenia dla dzieci i słu�zby, to
ja te�z chciałabym pojecha�c.
Doro�sli przyj�eli to milczeniem, natomiast bli�zniaki wrzasn�eły chórem: "My
te�z jedziemy!"
Mowy nie ma uci � ał Móri krótko.
Głos Theresy zabrzmiał stanowczo:
W takim razie Dolg te�z zostanie.
Zranionego wzroku chłopca nie miała nigdy zapomnie�c.
65

Ale�z Dolg musi z nami jecha�c, nie poradzimy sobie bez niego. Ja b�ed�e go
ochraniał.
Móri powiedziała ksi�e�zna surowo. Trzeba nareszcie sko�nczy�c z niesprawiedliwo
�sci � a w tej rodzinie! Ja, któr � a zawsze uwa�zacie za stosowne zostawia�c
w domu, najlepiej wiem, jak si�e czuj � a dzieci, poniewa�z s � a "niepotrzebne". I bardzo
dobrze je rozumiem, bo i ja czuj�e to samo. Wi�ec albo ja i dzieci zostaniemy,
albo wszyscy jedziemy!
W ciszy, która po tym nast � apiła, Theresa słyszała szepty bli�zniaków:
Dzi�ekuj�e, babciu!
Najlepsza babcia na �swiecie!
Theresa spostrzegła, �ze Erling si�e z ni � a zgadza, ale decyzj�e pozostawia Móriemu.
Ojciec dzieci długo milczał, wi�ec Theresa dodała:
Tiril jest moj � a córk � a i matk � a wszystkich dzieci, nie tylko Dolga.
Przepraszam rzekł Móri ja si�e po prostu boj�e, �zeby si�e malcom co�s
nie stało. Ale, rzeczywi�scie, nikt z nas nie pomy�slał o tym, jak si�e czuj � a ci, którzy
zostaj � a w domu, całymi tygodniami nie maj � ac znik � ad wiadomo�sci.
Wszyscy troje "siedz � acy w domu" kiwali z zapałem głowami.
Zreszt � a dokonała�s wspaniałych rzeczy w Heiligenblut dodał Móri ju�z
znacznie łagodniej.
I ty, oczywi�scie, powinna�s jecha�cwtr � acił Erling niezbyt pewnie, bo cho�c
bardzo chciał, by Theresa pojechała, to niepokoił si�e o dzieci.Ale czy zniesiesz
tak � a dług � a podró�z?
Móri wyraził słowami jego my�sli:
To b�edzie bardzo długa podró�z, dzieci. Kardynał powiedział waszej babci,
�ze to gdzie�s w Pirenejach. A to naprawd�e bardzo daleko. I cały czas w siodle.
� Swietnie! wykrzykn � ał Villemann.
Ale czy nie powinni�smy zabra�c ze sob � a powozu?wtr � acił Erling.Nie
wiemy, czy Tiril nie b�edzie go potrzebowa�c. A przy okazji dzieci mogłyby w nim
podró�zowa�c.
Taka obraza wywołała gwałtowne protesty malców. Oboje wykrzykiwali, �ze
maj � a przecie�z własne wierzchowce, a powozy to s � a dla starszych dam.
Masz na my�sli mnie, Villemannie ? zapytała Theresa z u�smiechem.
Co? Nie, babciu, co�s ty! Przecie�z nie jeste�s �zadn � a starsz � a dam � a!
Theresa u�scisn�eła go.
Jeste�s niezno�sny, Villemannie!
Dolg patrzył na swoje młodsze rodze�nstwo.
Ja te�z chciałem zaproponowa�c, by�scie z nami pojechali, ale nie zd � a�zyłem.
I bardzo si�e ciesz�e, �ze jedziecie. Potrzebuj�e waszego towarzystwa.
Jeste�smy z tob � a, mo�zesz na nas polega�co�swiadczyła Taran głosem zdławionym
z dumy. Teraz mo�zesz si�e czu�c całkiem bezpieczny.

Rozdział 11
Stan�eło wi�ec na tym, �ze jad � a wszyscy. Dwaj dworscy ludzie, którzy podró�zowali
z Erlingiem i Dolgiem do Graben, z rado�sci � a zostali w domu. Mieli rodziny,
które z niecierpliwo�sci � a wyczekiwały ich powrotu i nie chciałyby znowu si�e z nimi
rozstawa�c.
Zamiast nich wł � aczono do grupy dwóch bardziej �z � adnych przygód słu�z � acych.
Byli to bracia, silni i odwa�zni. Mo�ze nawet troch�e za bardzo odwa�zni, niekiedy
nawet skłonni do ryzyka. Móri i Erling obiecali sobie, �ze b�ed � a ich trzyma�c w cuglach,
�zeby nie doszło do jakich�s niespodzianek.
Tak wi�ec nast�epnego dnia przed południem spora gromadka je�zd�zców opuszczała
Theresenhof. Móri, Erling, Theresa, trójka dzieci z Nerem (on oczywi�scie
nie konno), czterej gwardzi�sci cesarza oraz dwaj słu�z � acy. Stara słu�z � aca ksi�e�znej
została w domu, ale kogo�s do pomocy w drodze ksi�e�zna musiała mie�c, zabrała
wi�ec młod � a pokojówk�e Edith. Czterna�scie osób, osiemna�scie koni, z których
trzy niosły baga�ze, a jeden był przeznaczony dla Tiril. Do tego wszystkiego pies.
Oraz. . . Nie nale�zy o tym zapomina�c: niewidzialni towarzysze Móriego. Oni te�z
byli z nimi, zarówno Nauczyciel, jaki Duch Zgasłych Nadziei, Pustka, Hraundrangi-
Móri, Woda i Powietrze, Eliveva opiekunka Dolga, i wiele innych duchów
opieku�nczych wyruszaj � acych w drog�e z lud�zmi.
Tyle tylko �ze ludzie ich nie widzieli. Wyczuwali ich obecno�s�c i tym razem
nie budziła w nich l�eku, wszyscy wiedzieli ju�z, czego duchy mog � a dokona�c i jak
wielk � a pomoc mog � a stanowi�c. Dwaj słu�z � acy podjechali do Dolga, by zapyta�c,
jak wygl � adaj � a ich duchy opieku�ncze, najpierw byli troch�e skr�epowani, ale kiedy
Dolg w sposób bardzo naturalny wytłumaczył im, �ze to kobiety, odetchn�eli z ulg � a,
a tak�ze lekkim podnieceniem. Czuli si�e teraz du�zo bezpieczniej. Po chwili równie�z
gwardzi�sci chcieli si�e dowiedzie�c, jak wygl � adaj � a ich duchy opieku�ncze.
Dolg pragn � ał komu�s powiedzie�c, jak bardzo brakuje mu Cienia.
Tak, orszak musiał wygl � ada�c imponuj � aco, chocia�z powóz zostawili w domu.
Wydawało si�e, �ze łatwiej i szybciej b�edzie si�e posuwa�c bez niego. Nikt nie wiedział
przecie�z, jakie drogi czekaj � a ich na południowym zachodzie.
Theresa była uszcz�e�sliwiona i przej�eta tym, �ze mo�ze równie�z jecha�c. Dr�ecz � acy
niepokój o Tiril nie opuszczał nikogo, tak zreszt � a było od chwili, kiedy Tiril znik-
67

n�eła. Mimo jednak tego bolesnego zmartwienia wokół ksi�e�znej działo si�e wci � a�z
wiele podniecaj � acych rzeczy.
To, co do tej pory prze�zyła, je�sli chodzi o romantyczn � a stron�e �zycia, nie było
specjalnie buduj � ace. Romans we wczesnej młodo�sci, którego wspomnienie podtrzymywało
j � a na duchu przez lata pozbawionego uczucia mał�ze�nstwa. Kiedy si�e
okazało, �ze i tamta młodzie�ncza miło�s�c miała bardzo niepewny grunt, nie pozostało
jej wła�sciwie nic.
Dlatego teraz serce rozsadzała jej gł�eboka rado�s�c. Nigdy by jej nie przyszło do
głowy, �ze pi�e�cdziesi�ecioletnia kobieta mo�ze jeszcze marzy�c o miło�sci! � Ze widok
bliskiego sercu człowieka mo�ze budzi�c takie wibracje w całym ciele.
Kiedy jechali przez doliny K�rnten, raz po raz spogl � adała ukradkiem na Erlinga.
Co on czuje?
Wiedziała, �ze na pewno odczuwa ł � acz � ac � a ich gł�ebok � a wi�e�z. Wzajemne zrozumienie,
zwłaszcza �ze oni oboje byli zwykłymi duszami po�sród niezwykłych.
Ale czy z jego strony to była tylko przyja�z�n, czy mo�ze. . . co�s wi�ecej?
Trudne w tej sytuacji było te�z to, �ze to ona musiała, wykaza�c inicjatyw�e. Była
ksi�e�zn � a, a on nawet nie pochodził ze szlacheckiego rodu. Ta my�sl dr�eczyła j � a
niezno�snie. Wiedziała teraz, jak trudno jest wielu m�e�zczyznom ubiega�c si�e o r�ek�e
swojej wybranki. Jak musz � a si�e ba�c odrzucenia. Ona sama najbardziej l�ekała si�e
tego, �ze zobaczy w oczach Erlinga lodowaty chłód.
Z drugiej strony wiedziała, �ze inicjatywy Erlinga spodziewa�c si�e nie mo�ze. Był
na to człowiekiem zbyt dobrze wychowanym, zbyt dobrze wiedział, co wypada.
Co w takim razie mogła zrobi�c?
Nic, to smutna prawda, ale prawda.
W ci � agu pierwszych dni zajechali daleko. Dzieci były dzielne, pod wieczór
zdawały si�e co prawda zm�eczone, ale �zadne si�e nie skar�zyło. Nawet Taran, która
zawsze potrafiła odegra�c wielk � a scen�e z byle powodu. Uk � aszenie owada mogła na
przykład dramatycznie prze�zywa�c przez wiele godzin.
Teraz pewnie si�e bała, �ze zostanie odesłana do domu.
Gorzej jest chyba z Dolgiem, martwiła si�e Theresa. Ledwo zd � a�zył si�e troch�e
przespa�c po jednej długiej i niebezpiecznej wyprawie, a ju�z zaczynała si�e nowa.
Nie było w porz � adku z ich strony nara�za�c to dziecko na takie trudy. Wszyscy jednak
bardzo chcieli jak najszybciej odnale�z�c Tiril, trzeba było wybiera�c mniejsze
zło.
Taran podjechała do babki na swoim gniadym koniu.
No i jak ci idzie, moje dziecko?
� Swietnie! odparła dziewczynka. Nic mi nie jest t nie robi�e chyba
�zadnych bł�edów.
Bardzo dobrze pochwaliła ksi�e�zna.
68

Rozejrzała si�e po okolicy i zawołała do jad � acych przodem:
Powiedzcie mi, czy my nie jeste�smy gdzie�s w pobli�zu Feldkirch?
Owszem, wła�snie tam doje�zd�zamyodparli Erling i Móri, którzy t�e drog�e
pokonywali ostatnio wielokrotnie.
Ja mam tutaj krewnych, kuzyna ze strony matki. Kiedy�s byli�smy bardzo zaprzyja
�znieni, potem zawarli�smy mał�ze�nstwa i nasze drogi si�e rozeszły. Mo�ze mogliby
�smy zostawi�c u nich bli�zniaki, one s � a ju�z bardzo zm�eczone i. . . Nie, zreszt � a
nic! Ale ja jestem okropnie głodna! Czy mogliby�smy si�e tutaj zatrzyma�c?
Dzi�eki ci, Thereso odetchn � ał Erling z ulg � a. Nie miałem odwagi sam
tego zaproponowa�c.
Okazało si�e zaraz, �ze wszystkim dokucza głód. Rozsiedli si�e wi�ec pod jakim�s
drzewem i słu�zba zabrała si�e do przygotowania kolacji.
O ile�z przyjemniej si�e podró�zuje, kiedy jeste�s z nami Thereso. powiedział
Erling z u�smiechem.Dzi�ekuj�e, �ze chciała�s si�e z nami wybra�c.
Roze�smiała si�e w odpowiedzi.
Dzieci zwróciła si�e do wnuków musicie bardzo dokładnie obejrze�c
sobie Feldkirch! To cudowne miasteczko. Człowiek czuje si�e tam, jakby si�e nagle
przeniósł w �sredniowiecze. A nad miasteczkiem wznosi si�e Schattenburg.
Dolg potrz � asał głow � a i �smiał si�e.
Czy�scie wy zwrócili uwag�e, ile my ci � agle ostatnio widujemy starych zamków?
A i tak nie poznali�smy nawet połowy wtr � acił Móri. Ale uwa�zam, �ze
ta sprawa ma jaki�s zwi � azek z Zakonem �Swi�etego Sło�nca. Rycerze zakonu cz�esto
bywali wła�scicielami zamków, a ju�z zwłaszcza wielcy mistrzowie. Pewnie dlatego
nieustannie wpadamy na jakie�s zamczyska lub ponure ruiny.
Chyba masz racj�e przyznała Theresa. Ja sama zostałam wychowana
w pa�nskiej siedzibie, wi�ec dla mnie to nie jest nic dziwnego, cho�c dla was to
rzeczywi�scie musi by�c zaskakuj � ace.
Móri popatrzył w dal.
A i tak jeszcze nie widzieli�smy tego najstraszniejszego zamczyska.
Daj spokój, Móriupomniał go Erling.Nigdy nie b�edziesz miał do�s�c?
Jeden z gwardzistów podszedł z szacunkiem do rozmawiaj � acych.
Prosz�e mi wybaczy�c, �ze przeszkadzam, ale mam wra�zenie, �ze jeste�smy
obserwowani. Prosz�e tam teraz nie spogl � ada�c, to na wzgórzu po lewej stronie. . .
Jedno po drugim zerkali ukradkiem we wskazanym kierunku.
Znowu onb � akn � ał Erling.Siedział w ostatniej gospodzie i przygl � adał
si�e nam bezceremonialnie.
Widziałem go, kiedy jechali�smy przez ten ostatni lasek dodał młody
chłopiec, Bernd. Posuwał si�e za nami, ale widocznie nie chciał si�e za bardzo
zbli�zy�c.
Taran zapytała:
69

Czy to ten w wysokiej, futrzanej czapie z czubem, teraz w lecie, i w takim
obramowanym futrem. . . no w takim. . .
Wpelerynieuzupełniła Theresa.Długi płaszcz bez r�ekawów nazywa
si�e peleryna.
Wygl � ada jak rosyjski bojar zauwa�zył Erling.
Moim zdaniem to raczej � Zydpowiedziała Theresa.Rosyjscy bojarzy
raczej rzadko w�edruj � a po Austrii.
Czy to ten o spiczastym nosie, długiej brodzie i sumiastych w � asach?
zapytał Villemann. Ja te�z go widziałem.
Ciekawe, czego on mo�ze od nas chcie�c zastanawiała si�e Theresa.
Troch�e to nieprzyjemne, by�c w ten sposób prze�sladowanym.
On nie jest niebezpiecznyo�swiadczył Dolg spokojnie.Nie chce nam
zrobi�c nic złego.
No to w takim razie trzeba i�s�c i zaprosi�c go do nas stwierdziła ksi�e�zna
stanowczo. Pocz�estujemy go kolacj � a, z pewno�sci � a jest głodny.
Nigdy jednak nie mogła poj � a�c, jakim sposobem Dolg mo�ze tak z daleka oceni
�c, czy człowiek jest dobry, czy zły.
Erling z jednym z gwardzistów pojechali w stron�e wzgórza. Reszta podró�znych
patrzyła, jak obcy człowiek odskoczył najpierw w tył i mocniej �sci � agn � ał
lejce swego konia, ale nie odjechał.Widzieli, �ze Erling wita si�e grzecznie, rozmawiali
przez chwil�e, nast�epnie obcy ukłonił si�e i ruszył za Erlingiem.
Przyjmijmy go uprzejmiepowiedział Móri.Dolg ma chyba racj�e, on
nie jest niebezpieczny.
W gospodzie to nic nie jadł poinformowała Taran.
Nieustannie tylko patrzył na mnie i na Villemanna. My�sl�e, �ze to biedny
�zebrak, którego trzeba nakarmi�c.
Nie, �zebrakiem na pewno nie jestzaprotestowała Theresa.Jest w nim
jaka�s wielka godno�s�c. No dobrze, ju�z tu s � a.
Wstali, �zeby przywita�c nowo przybyłego. Jeden ze słu�z � acych zaj � ał si�e koniem,
a nieznajomy z r�ekami wsuni�etymi w szerokie r�ekawy kaftana kłaniał si�e uprzejmie.
Nie był to człowiek młody i nawet ju�z nie w �srednim wieku, miał w sobie
co�s władczego.
Zwrócili�smy uwag�e, �ze pan nas obserwował rzekła ksi�e�zna spokojnie.
Prosimy na kolacj�e, a przy okazji zechce nam pan wytłumaczy�c, czym zwrócili
�smy pa�nsk � a uwag�e.
Wszyscy usiedli znowu, obcy równie�z. Pocz�estowano go jedzeniem, a on wyja
�snił:
Jeste�scie pa�nstwo orszakiem, w którym podró�zuje wiele budz � acych uwag�e
osobisto�sci. Przede wszystkim wasza wysoko�s�c, ale i wielu innych. Najbardziej
jednak interesuj � a mnie te dzieci. . .
70

Tak, to jasneprzyznała Theresa.Dolg nie jest zwyczajnym chłopcem.
Ale czy pan sobie czego�s od nas �zyczy?
Chciałbym pa�nstwa ostrzecoznajmił nieznajomy.Przyjechałem dzisiaj
z północy. Otó�z przed paroma dniami, niedaleko st � ad, spotkałem złych ludzi.
Najpierw nie zwróciłem uwagi na ich rozmow�e, bo mnie to przecie�z nie dotyczyło.
Dopiero po kilku godzinach, kiedy zobaczyłem pa�nstwa w gospodzie, skojarzyłem
sobie ró�zne sprawy. Nie do ko�nca, rzecz jasna, i dlatego nie miałem odwagi
wprost si�e do pa�nstwa zwróci�c.
Prosz�e nam opowiedzie�c o tych złych ludziach poprosił Móri. Ale
najpierw chcieliby�smy pozna�c pa�nskie nazwisko i czym si�e pan zajmuje. . .
Obcy popatrzył na niego swymi ciemnoniebieskimi oczyma.
Byłem rabinem oznajmił. Ale teraz zwróciłem si�e ku mistycyzmowi.
Pa�nstwo wiedz � a z pewno�sci � a, �ze my, � Zydzi, mamy dług � a tradycj�e, je�sli o to
chodzi.
Takpotwierdził Móri.Kabała, hasydyzm, Haggada, nieznane Ksi�egi
Moj�zeszowe. . .
Widz�e, �ze pan jest bardzo wykształcony rzekł rabin z u�smiechem.
Ale to zauwa�zyłem od razu. Moje imi�e brzmi Etan, a historia, któr � a mam do
opowiedzenia, jest nast�epuj � aca: Ludzie, których rozmow�e podsłuchałem, przybyli
z zachodu. S � a w drodze do domu po wypełnieniu wa�znego zadania. Odwozili do
Francji pewn � a kobiet�e i tam oddali j � a innym, bowiem ona najwyra�zniej miała by�c
przewieziona dalej. Zrozumiałem z tego, �ze m�e�zczy�zni, o których opowiadam, towarzyszyli
jej jedynie w podró�zy. Z rozmowy wynikało, �ze kobieta była wi�e�zniem
i pilnowano jej przez cał � a drog�e. Ona pochodzi z waszego rodu, ksi�e�zno.
Tiril szepn�eła Theresa.
Tak, oni wymieniali takie imi�e. I imi�e ksi�e�znej pani równie�z, dlatego skojarzyłem
to sobie, kiedy pa�nstwa spotkałem.
Wszyscy milczeli spogl � adaj � ac na siebie nawzajem.
Ilu było tych ludzi? zapytał Móri bezbarwnym głosem.
Czterech.
Dok � ad wieziono moj � a �zon�e?
Tego si�e nie dowiedziałem. My�sl�e, �ze oni nie wymieniali �zadnej nazwy.
Erling wyprostował si�e.
Rabinie Etan. . . Wy�swiadczył nam pan wielk � a przysług�e. Jedziemy wła�snie
na ratunek córce ksi�e�znej, Tiril, która jest moj � a przyjaciółk � a z młodych lat, �zon � a
pana Móriego i matk � a tych dzieci. Gdyby zechciał pan jeszcze dzisiaj wieczorem
pokaza�c nam drog�e do miejsca, w którym zatrzymali si�e ci ludzie, byliby�smy panu
bardzo wdzi�eczni.
Ch�etnie to uczyni�e, ale zaczekajmy do rana. Mamy czas.
To dobrze, bo wszyscy potrzebujemy wypoczynku. Zaraz jednak pojawiły
si�e kłopoty. Móri w �zadnym razie nie chciał zabiera�c dzieci na spotkanie z lud�zmi,
71

którzy mogli zachowywa�c si�e gwałtownie. Dolga tak, bo on posiadał tajemnicz � a
sił�e, ale je�sli chodzi o bli�zniaki, to powinny by�c jakie�s granice! Nigdy w �zyciu nie
zmieni tej decyzji, upierał si�e.
Ale przecie�z nie mo�zemy ich tak po prostu zostawi�c tutaj w Feldkirch
protestował Erling.Nawet gdyby Theresa i kto�s ze słu�z � acych z nimi zostali, to
i tak w obcym mie�scie s � a nara�zone na wielkie niebezpiecze�nstwo. W gospodzie
mo�ze ich spotka�c Bóg wie co.
Zabra�c ich nie mo�zemy, to jeszcze bardziej niebezpieczne, a poza tym potrzebujemy
na to spotkanie wszystkich naszych ludzi westchn � ał Móri.
Wiem, wiem mruczał Villemann ponuro. Ja i Taran, babcia i Edith
zawsze przeszkadzamy, zawsze jeste�smy niepotrzebni, jak dzieje si�e co�s pełnego
napi�ecia.
Rabin przygl � adał im si�e spod na wpół przymkni�etych powiek. Taran otwarcie
podziwiała peleryn�e rabina. Szepn�eła do Dolga, �ze nigdy jeszcze nie spotkała tak
interesuj � acego człowieka. Rabbi Etan zwrócił si�e powoli ku niej i u�smiechn � ał si�e
zamy�slony.
Wszyscy widzieli, �ze ksi�e�zna jest bardzo przygn�ebiona tym, �ze nie b�edzie
mogła jecha�c z innymi i niepr�edko dowie si�e czego�s wi�ecej o Tiril.
Wasza wysoko�s�c powiedział rabin. Mówiła pani, �ze ma krewnych
w pobli�zu Feldkirch. Mo�ze dzieci mogłyby zosta�c u nich?
Twarze dzieci posmutniały, ale ksi�e�zna si�e u�smiechn�eła.
Mój kuzyn, oczywi�scie! Ernst von Virneburg! Byli�smy kiedy�s dobrymi
przyjaciółmi. My�sl�e, �ze dzieci b�ed � a mogły tam pozosta�c, dopóki my nie wrócimy.
Nie wiem tylko, gdzie si�e znajduje jego siedziba.
Ja znam rodzin�e von Virneburg oznajmił rabin łagodnym głosem.
To niedaleko st � ad. A poza tym b�edzie po drodze, bo to w tym samym kierunku,
w którym pó�zniej pojedziemy.
� Swietnieucieszył si�e Móri.
Tylko jedno zastrze�zenierzekł rabin Etan.Baron Ernst nie �zyje. Teraz
jego syn, Albert, jest wła�scicielem dworu.
Alberta to ja prawie nie pami�etampowiedziała ksi�e�zna nieco spłoszona.
Jest ode mnie tyle młodszy.
O ile wiem, to on ma dzieci dodał rabin. I chyba wła�snie w wieku
tych dwojga, wi�ec si�e mo�ze nawet dobrze składa. Jego �zona jest troch�e chorowita,
troch�e neurotyczka, pokazuje si�e rzadko. My�sl�e jednak, �ze dzieci b�ed � a tam mogły
sp�edzi�c bardzo miły dzie�n.
A je�zeli wy nie wrócicie? zaniepokoił si�e Villemann.
Wrócimy jutro wieczorem, mo�zesz mi wierzy�czapewnił go ojciec.
Twarz chłopca wyra�znie wskazywała, jak bardzo czuje si�e dotkni�ety. Po chwili
powiedział do Dolga:
72

Dlaczego ja nie mam twoich zdolno�sci? Wtedy zawsze mogliby�smy by�c
razem, ty i ja.
I ja z wami przył � aczyła si�e Taran.
Nie s � adz�e, �zeby Dolg tak bardzo si�e cieszył z tych swoich zdolno�sci
wtr � aciła Theresa łagodnie.
Ale jemu wolno wsz�edzie by�c upierał si�e Villemann i na jego zwykle
takiej pogodnej buzi chłopca malowało si�e przygn�ebienie.
Dolg uj � ał ukradkiem jego r�ek�e.
Ja bym bardzo chciał, �zeby�scie mogli z nami by�c, Villemann. Naprawd�e
bardzo bym chciał.
Doro�sli niczego nie rozumiej � a mrukn � ał malec ze zło�sci � a.
Teraz ju�z naprawd�e do�s�c, Villemann przerwał mu Móri. Staramy si�e
robi�c wszystko, co dla was najlepsze.
W momencie kiedy zawstydzony Villemann spuszczał wzrok, napotkał spojrzenie
rabina. Tylko na ułamek sekundy, ale mógł w nim wyczyta�c pociech�e. Cho�c
akurat teraz nic nie było w stanie pocieszy�c Villemanna.
Taran si�e nie odzywała. Pewnie wiedziała, �ze to si�e na nic nie zda. Ale zdecydowanie
nie miała ochoty sp�edzi�c całego dnia u obcych ludzi.
Villemann tak�ze nie miał na to ochoty.
Chłopiec obudził si�e o �swicie w gospodzie w Feldkirch. Wstał cichutko z łó�zka
i podszedł do okna. Jego male�nki pokój znajdował si�e na pi�etrze, tak �ze Villemann
miał widok na ulic�e z małymi domkami, w których po zewn�etrznej stronie
wszystkich okien było mnóstwo skrzynek z kwiatami, i ze sklepikami o pi�eknych
szyldach złote litery na ciemnozielonym albo niebieskim tle. Ulica była brukowana
i miała rynsztok do odprowadzania deszczowej wody, a kiedy Villemann
podniósł wzrok, zobaczył wyłaniaj � ace si�e z porannej mgły dachy zamku Schattenburg.
Musiało by�c jeszcze bardzo wcze�snie, bo nie słyszał �zadnych głosów na dole,
ani w gospodzie, ani w miasteczku.
Villemann wło�zył na siebie troch�e ubrania i wymkn � ał si�e z pokoju.
Drzwi skrzypn�eły. Po chwili skrzypn�eły tak�ze schody, a kiedy znalazł si�e na
dole, zbiegła za nim Taran. Usłyszeli, �ze Nero drapie w drzwi w pokoju Dolga,
ale nie odwa�zyli si�e go wypu�sci�c.
Gdzie idziesz? zapytała Taran.
Nigdzie, nie mog�e spa�c.
Ja te�z nie.
Udało im si�e otworzy�c ci�e�zkie drzwi wej�sciowe i wło�zyli kawałek drewna
pomi�edzy drzwi a futryn�e, �zeby si�e za nimi nie zatrzasn�eły. Mieli nadziej�e, �ze nikt
nie b�edzie na razie t�edy przechodził.
73

Odgłos ostro�znych kroków odbijał si�e od �scian.
Jak miło by�c tak wcze�snie rano na dworze, i to w obcym mie�sciepowiedziała
Taran zachwycona. My przecie�z nigdy nigdzie nie je�zdzimy, bo doro�sli
mówi � a, �ze za granicami Theresenhof natychmiast na nas napadn � a ludzie kardynała.
Jej słowa sprawiły, �ze Villemann obejrzał si�e spłoszony. Ale �zaden ponury
rycerz zakonny nie czaił si�e za naro�znikami domów.
To takie niesprawiedliwe rzekł Villemann.
Pewnie, �ze takpotwierdziła Taran.
Nie musi wam by�c przykro, moje dzieciodezwał si�e gł�eboki głos i bli�zniaki
podskoczyły przestraszone. Mijali wła�snie niewielki ogród, a w jego furtce
stał rabin.
Wejd�zcie do �srodka zapraszał. Wejd�zcie do mojego ogródka, w którym
uprawiam zioła, i posłuchajcie porannego �spiewu ptaków!
� Spiewu? Przecie�z tu jest tak cicho zdziwiła si�e Taran.
Wcale nie. Wejd�zcie, prosz�e!
Przytrzymał furtk�e, �zeby mogli przej�s�c.
Ty tutaj mieszkasz?zapytał Villemann, lekcewa�z � ac etykiet�e.
Czasami. Ja mam wiele domów. Du�zo podró�zuj�e. Usi � ad�zcie na chwil�e.
Chcieliby�scie si�e czego�s napi�c?
Nie, dzi�ekujemyodparła Taran, kiedy wycierali z porannej rosy ławeczk
�e przy stole w bardzo wygodnie urz � adzonym ogródku. Troch�e czasu zeszło im na
wsłuchiwaniu si�e w odgłosy, okre�slaniu zapachów przypraw i pytaniach o nazwy
kwiatów. Potem rabin zmienił temat i zacz � ał z nimi rozmawia�c o Dolgu.
On jest czarnoksi�e�znikiem, tak samo jak tata wyja�snił Villemann.
Obaj s � a bardzo zdolni.
Rabin kiwał głow � a. Sam si�e tego domy�slał.
Oni si�e tacy urodzili tłumaczył dalej Villemann. Zaraz po urodzeniu
mieli takie znaki czy te�z znamiona czarnoksi�e�zników na ciele. To pó�zniej zanika.
Ale ja nie miałem niczego.
A ja mam myszk�e na nodze pochwaliła si�e Taran.
Głuptasie, to przecie�z zupełnie zwyczajna myszkaobruszył si�e brat.
Rabbi Etan wci � agn � ał powietrze.
Wiecie co, dzieci? Wprawdzie nie urodziły�scie si�e magikami, ale wy te�z
mogłyby�scie si�e czego�s nauczy�c.
Ja próbowałemwestchn � ał Villemann zrezygnowany.To nie działa.
Mo�zliwe, ale ja mógłbym was nauczy�c czego�s, czego jestem tego pewien
ani wasz tatu�s, ani brat nie znaj � a.
Naprawd�e? Znasz co�s takiego? zawołał Villemann rozpromieniony.
Villemann, nie wolno mówi�c "ty" do dorosłych, dobrze o tym wiesz
upomniała go siostra.
74

Nic si�e nie stało powiedział rabin dobrodusznie. Daj�e wam na to
moje pozwolenie. Ale zaczekajcie tutaj chwilk�e, zaraz przynios�e co�s, czego mo�ze
chcieliby�scie si�e nauczy�c.
Wszedł do małego domku. Dzieci spogl � adały na siebie roze�smiane. Wspaniale!
Nadzwyczajnie!
Rabin wrócił.
W jaki�s czas pó�zniej dzieci siedziały nad zwojem pergaminu i były bogatsze
o wiele umiej�etno�sci.
No to powtórzymy wszystko jeszcze raz, ostatni zaproponował uczony
człowiek, a tymczasem mgła nad zamkiem Schattenburg zd � a�zyła si�e rozrzedzi�c.
Zaczynajmy od pocz � atku. Villemann, ten znak oznacza wi�ec. . . no wła�snie, co
to oznacza?
To jest Osiemnasta Tablica, Tablica Sło�nca powiedział chłopiec z zapałem.
To pomaga na. . . eech. . . Nie, Taran, ja to umiem! O, wiem, to pomaga
przy honorowych zadaniach. A duchy tej tablicy zapewni � a mi równie�z dopływ
srebra, złota i kosztowno�sci. To z honorowymi zadaniami to mi si�e bardzo podoba,
ale złoto i kosztowno�sci mnie nie interesuj � a!
Tak mówi � a tylko ludzie, którzy nigdy nie posmakowali goryczy ubóstwa.
Pieni � adze same w sobie nic nie znacz � a, z wyj � atkiem sytuacji, kiedy si�e ich nie ma.
Zapami�etajcie to sobie, dzieci, bieda człowieka nie uszlachetnia. Prowadzi jedynie
do zazdro�sci, dr�ecz � acych zmartwie�n, niszczy mał�ze�nstwa i upokarza. Bo to
człowiek sam mo�ze by�c szlachetny, a nie cierpienie czy jego konsekwencje. Trzeba
by�c niewiarygodnie silnym, by przez wiele lat znosi�c cierpliwie i niedostatek.
Ale popatrzcie teraz bardzo uwa�znie na t�e Osiemnast � a Tablic�e, by�scie nauczyły
si�e na pami�e�c zapisanego na niej tekstu i rozpoznały j � a natychmiast, gdy b�edzie
wam to potrzebne.
Pokazał Villemannowi tablic�e.
I prosz�e tekst, Villemann. Na pami�e�c, chciałbym usłysze�c!
Villemann zacz � ał recytowa�c:
"Ja, Jon Wilhelm Filip, syn Móriego, zaklinam ci�e przez Wrje
Dalia, Ika Doluth przez Auet, Dilun przez Beal. Anubin przez Meho
Igfan przez Ymij Eloi tak, �ze b�edziesz musiał przyj�s�c do mnie tak samo
jak Zebaoth, którego wymienił Moj�zesz, i wszystkie rzeki Egiptu
zostan � a przemienione w krew".
Chłopiec miał zmierzwione włosy, a w jego wzroku mo�zna było wyczyta�c
pragnienie pochwały.
Bardzo dobrze!
Villemann u�smiechał si�e zadowolony.
Mnie bardziej interesuje Tablica Dziewi � ata powiedziała Taran.
75

Ch�etnie w to wierz�e, mała panienko. Ale pi�ekna krynolina i wielka pewno
�s�c siebie. . . nie, nie, to wcale nie zła cecha. Nie�smiało�s�c i pow�sci � agliwo�s�c to
wspaniałe cnoty, ale daleko si�e na tym nie zajdzie. Bez pewno�sci siebie człowiek
jest nara�zony na wiele niepotrzebnych cierpie�n. Bardzo dobrze, przesłucham
ci�e z Dziewi � atej Tablicy. Tablica Venus sprawia, �ze człowiek jest wci � a�z kochany
i otrzymuje we �snie ró�zne tajemnice. Duchy tej tablicy nios � a pomoc we wszystkich
działaniach. T�e tablic�e powinna�s zapami�eta�c.
Teraz wi�ec była kolej na Taran, by z pami�eci wyrecytowa�c tekst tablicy:
"Keta Kjimah, Yamb, Yheloruvesophijael, wzywam ci�e przez ducha
Avela z pomoc � a Boga Tetragrammatona, przez Uhal Pomatiachina
tak, by�s musiał słucha�c moich rozkazów tak samo jak przez imi�e
Eserchejena, który jest wspominany przez Moj�zesza, w nast�epstwie
czego grad spadł taki gwałtowny, jakiego nie znano od samego pocz
� atku. Fiat, Fiat, Fiat."
Odetchn�eła uradowana. Z wyj � atkiem trudno�sci w wymówieniu "Yheloruvesophijael",
poradziła sobie znakomicie.
Rabin chwalił oboje za �zywy umysł i znakomit � a pami�e�c. Potem rzekł w zamy-
�sleniu:
Wydaje mi si�e, �ze powinni�scie te�z pozna�c Pierwsz � a Tablic�e �Swiata Duchów
Atmosfery. Je�sli przyswoicie sobie t�e tablic�e, duchy b�ed � a gotowe wam pomaga�c,
gdy tylko o nich pomy�slicie. I wtedy zostaniecie uwolnieni od wszelkiego przymusu.
Ja mog�e si�e nauczy�c na pami�e�c wszystkich dwunastu tablic o�swiadczył
Villemann. To �zadna sztuka.
Rabbi Etan u�smiechn � ał si�e.
Co by�s powiedział na tak � a, która zapewnia powodzenie w grach i kłótniach?
Wiele z tych tablic odnosi si�e do niegodnych ziemskich po�zytków, takich
jak przyci � aganie do siebie bogactwa albo zwyci�estwo w sporach. To naprawd�e
niegodne.
No ale ta dwunasta? Czy ona nie jest najsilniejsza ze wszystkich?
Owszem, i tej nie mo�zecie dosta�c. Jeste�scie za młodzi na to, by si�e ni � a posługiwa
�c. To jest tablica Schemhamforaschina, dla wszystkich duchów. Zarówno
tych w słu�zbie � Swiatła, jak i Ciemno�sci. Ale teraz posłuchamy, czy zapami�etali-
�scie Pierwsz � a Tablic�e.
Rabin uniósł tablic�e w gór�e.
Tekst jest do�s�c niejasny powiedziała Taran. Zwłaszcza �ze został
umieszczony w ró�znych rubrykach.
No to narysujcie j � a!
Taran zabrała si�e do rysowania z pomoc � a niecierpliwi � acego si�e Villemanna:
76

Jehowa Deus
Ojciec Schadday
Deus Eead
Adonay Zaklinam ci�e
Elohe wzywam ci�e przez Adonaya
przez Jehow�e
Bardzo dobrze pochwalił rabin kiwaj � ac głow � a. Teraz ju�z umiecie.
Wracajcie do gospody, zanim inni si�e pobudz � a i zaczn � a si�e zastanawia�c, gdzie si�e
podziewacie. A tu, prosz�e, kartki z waszymi rysunkami, rulon pergaminu zostanie
u mnie. Zobaczymy si�e niedługo.
Tak, bo chyba pojedziesz z nami do tego, jak si�e to nazywa?
Ja tylko poka�z�e drog�e. I pami�etajcie o jednym: to jest nasza tajemnica!
Nikomu o niczym nie powiemyobiecała Taran z tak � a �smierteln � a powag � a
na swojej anielskiej buzi, �ze rabin z trudem powstrzymywał si�e od �smiechu.
Ani słowa! potwierdził Villemann głosem dr�z � acym z podniecenia.
Teraz to my umiemy czarowa�c!
No wła�snie przyznał rabin. I miejcie oczy i uszy otwarte!
Obiecywali z zapałem, nie do ko�nca wiedz � ac, wobec czego maj � a zachowywa�c
t�e specjaln � a czujno�s�c.
Potem podskakiwali i ta�nczyli na ulicy ze swoimi tajemniczymi tablicami dobrze
ukrytymi pod ubraniami.
Rabin patrzył w �slad za nimi rozradowanym wzrokiem. Potem wyraz twarzy
uległ zmianie, stała si�e ona lodowato zimna, jak wyrze�zbiona w kamieniu.

Rozdział 12
Rezydencja barona von Virneburg znajdowała si�e na północ od Feldkirch. Był
to wspaniały dwór, zbyt mo�ze mały, by zasługiwa�c na miano pałacu, ale na tyle
wytworny, �ze budził powszechn � a uwag�e. Pa�nska siedziba, to z pewno�sci � a najodpowiedniejsze
okre�slenie.
Główny budynek sprawiał wra�zenie stosunkowo nowego i kiedy cały liczny
orszak je�zd�zców zbli�zał si�e do bramy, rabin wyja�snił:
Niedaleko st � ad znajdował si�e zamek, to był niegdy�s Virneburg, ale mieszkało
si�e tam nie bardzo wygodnie, wi�ec wybudowano ten dom.
Bardzo rozs � adnie stwierdziła Theresa. Ja wiem wszystko o tych
pełnych przeci � agów starych zamczyskach, niewygodnych i ponurych, gdzie nieustannie
ze �scian kapie woda.
Rabin Etan tutaj miał ich opu�sci�c, musi wraca�c do Feldkirch, tłumaczył, ale
otrzymali dokładne informacje, jak odnale�z�c tych ludzi, którzy odwozili Tiril do
francuskiej granicy. Poza tym, jak mówił, nie jest zbyt ch�etnie widziany w Virneburg.
Rodzina jest bardzo katolicka, on za�s jest �zydowskim rabinem.
Tu Theresa musiała zaprotestowa�c. Ona te�z jest wiern � a katoliczk � a, a przecie�z
zaakceptowała go od pierwszej chwili.
Nie wszyscy s � a tacy tolerancyjni jak pani, wasza wysoko�s�codparł rabin,
spogl � adaj � ac na ni � a spod grzywki.Gdy tylko pani � a zobaczyłem, wiedziałem, �ze
pani jest kim�s wyj � atkowym, znacznie wyprzedzaj � acym swój czas, je�sli chodzi
o stosunek do ludzi z innych warstw społecznych. W wychowaniu dzieci tak�ze
nie jest pani zbyt surowa.
Theresa patrzyła na niego zakłopotana.
Mam to przyj � a�c jako komplement czy raczej jako upomnienie? roze-
�smiała si�e nerwowo.
Ja chciałem powiedzie�c komplement. A teraz �zegnam pa�nstwa i �zycz�e powodzenia!
Zawrócił konia i odjechał.
Móri patrzył w �slad za nim zamy�slony. Dolg, który stał przy ojcu, powiedział
cicho:
My�slałem, �ze rabin to tytuł, który ju�z dawno wyszedł z u�zycia.
78

Na okre�slenie człowieka uczonego w pi�smie? Ja te�z tak my�slałem potwierdził
Móri.Wiesz, Dolg, ten człowiek jest tak samo �Zydem jak ja.
Dlaczego tata tak my�sli?
Zwróciłem uwag�e na to, co on jadł w gospodzie, i wczoraj, i dzisiaj. � Zydzi
maj � a bardzo surowe przepisy, je�sli chodzi o jedzenie, a rabin zupełnie si�e tym nie
przejmował.
On ma niebieskie oczy.
Tak. Taran i Villemann s � a nim najwyra�zniej zachwyceni. On zreszt � a tak�ze
odnosił si�e do nich wyj � atkowo uprzejmie. Chyba nie b�edziemy niczego docieka�c,
Dolg. Niech sobie �zegluje pod fałszyw � a flag � a!
Dolg nie był całkiem zadowolony.
Wygl � ada na to, �ze moje rodze�nstwo i rabin maj � a jakie�s wspólne tajemnice.
Naprawd�e? Jako�s nie zwróciłem na to uwagi. Ale skoro ty tak mówisz! No
có�z, on ju�z odjechał, wi�ecej go nie spotkamy! Dolg, wiesz, ja my�sl�e. . . � Ze nie ma
potrzeby, �zeby�s jechał z nami do dworu. . .
Chłopiec u�smiechn � ał si�e ze smutkiem.
Wiem, ojcze. Wiem przecie�z, jak ludzie reaguj � a na mój widok.
Ja miałem na my�sli twoje dobro, nie ich.
O tym wiem równie�z. Zostan�e tutaj z Nerem.
Bardzo dobrze. Gwardzi�sci i słu�zba b�ed � a z tob � a. Zreszt � a i ja bym najch�etniej
został z Wami.
Pogoda była niepewna. � Swieciło wprawdzie sło�nce, ale nad horyzontem zbierały
si�e ciemne chmury. Móri miał nadziej�e, �ze nie zacznie pada�c. Bez powozu
bardzo trudno jest si�e chroni�c przed niepogod � a.
Taran i Villemann spogl � adali na pa�nsk � a siedzib�e rozło�zon � a na zboczu niewysokiego
wzgórza. Nast�epnie niezadowoleni popatrzyli po sobie. Wi�ec to tutaj
mieli sp�edzi�c cały dzie�n, a mo�ze nawet i noc, gdyby reszta orszaku wróciła zbyt
pó�zno.
Narzuca�c si�e ludziom, którzy mo�ze w ogóle nie b�ed � a chcieli na nich patrze�c!
Zostali jednak przyj�eci bardzo dobrze przez pana domu, barona von Virneburg,
który co prawda z pocz � atku był nieco zaskoczony, ale potem rozpromienił
si�e słysz � ac tytuły Theresy i u�swiadamiaj � ac sobie jej koligacj�e z cesarzem.
O, tak, droga Thereso, przecie�z ju�z si�e kiedy�s spotkali�smywołał uprzejmie.
Tylko �ze ja byłem wtedy bardzo mały, wi�ec mnie chyba nie pami�etasz.
Czy on naprawd�e musi mi wypomina�c mój wiek, oburzyła si�e w duchu Theresa
i jej szacunek dla dalekiego kuzyna wyra�znie si�e zmniejszył.
Jestem przewra�zliwiona baba, pomy�slała z niech�eci � a do samej siebie.
Mał�zonka barona zeszła łaskawie do salonu, �zeby si�e przywita�c. Ubrana na
biało, z włosami blond starannie ufryzowanymi w długie francuskie loki, spływaj
� ace do ramion. Skór�e miała przezroczyst � a, a r�ek�e tak szczupł � a, �ze Taran, która
79

�scisn�eła j � a mocno, przestraszyła si�e, �ze j � a zmia�zd�zy. W ka�zdym razie chrupn�eło
ostrzegawczo.
Pani u�smiechn�eła si�e blado do obcej dziewczynki z wyrazem m�e�znie znoszonego
cierpienia w niebieskofioletowych oczach.
Wydaj�e jej si�e pewnie podobna do niezdarnego �zołdaka, pomy�slała Taran
gniewnie, ale zaraz zauwa�zyła, �ze babcia prze�zywa to samo.
Słyszałam, �ze pa�nstwo maj � a dzieci w wieku naszychmówiła ksi�e�zna po
tym, gdy młoda pani u�swiadomiwszy sobie wysok � a pozycj�e Theresy obiecała, �ze,
oczywi�scie, dzieci b�ed � a si�e u nich na pewno dobrze czuły. W domu jest mnóstwo
słu�zby, która mo�ze si�e nimi zaj � a�c.
Głupia g�e�s, pomy�slała Taran ze zło�sci � a.
Niech to diabli, oburzył si�e Villemann. Ona chyba my�sli, �ze my jeste�smy jakie
�s dzidziusie, które potrzebuj � a nia�nki.
Spłoszony łowił jednym uchem gwałtowny hałas dochodz � acy z dziedzi�nca.
Nero wdał si�e w bójk�e z miejscowymi psami i Móri z pomoc � a gwardzistów starał
si�e je rozdzieli�c.
Młoda pani dr�zała słysz � ac ten harmider.
Takodpowiedziała na pytanie Theresy.Mamy mał � a córeczk�e, ale ona
jest chorowita i bardzo wra�zliwa. Natomiast wspaniałe dzieci pa�nstwa wygl � adaj � a
bardzo. . . krzepko. Chyba wi�ec nie warto. . .
Nie, Danielle nie powinna si�e przem�ecza�c wtr � acił jej ojciec. Mała
odziedziczyła słabe zdrowie swojej matki.
Jaka szkoda rzekła Theresa. Ale mnie si�e zdawało, �ze pa�nstwo maj � a
wi�ecej dzieci.
Nie, nie odparli oboje pospiesznie. Nie, nie, mamy tylko Danielle.
Bardzo trudno było si�e dzieciom rozsta�c z całym towarzystwem i zosta�c w obcym
domu.
Z oczywistych powodów nie mogły te�z zatrzyma�c przy sobie Nera. Z krwawi
� acym uchem i bardzo podniecony po bójce został niemal sił � a wyci � agni�ety
z dworu. Miejscowe psy, równie podniecone, stały powi � azane na dziedzi�ncu
w przekonaniu, �ze to one zwyci�e�zyły. Jeszcze bardzo długo obie strony szczekały
na siebie najgło�sniej jak umiały.
Grupka je�zd�zców z uszcz�e�sliwionym do granic ekstazy Nerem znikn�eła na
skraju lasu w drodze do wsi, gdzie zatrzyma�c si�e mieli ci, którzy odprowadzali
Tiril do Francji. Oni mogli przekaza�c jakie�s informacje O zaginionej.
Taran i Villemann stali z ponurymi minami przed wej�sciem.
Pani domu wycofała si�e do swoich pokojów z dłoni � a teatralnie przyci�sni�et � a
do czoła. Wyja�sniła, �ze jej nadwra�zliwa skóra nie znosi �swiatła. Gło�sna rozmowa
m�e�za z go�s�cmi udr�eczyła j � a ponad wszelkie wyobra�zenie, a bójka psów o mało jej
nie doprowadziła do ataku serca.
Baron Albert spogl � adał na bli�zniaki bez sympatii.
80

Dzieci, mo�ze by�scie sobie obejrzały park? Tylko nie podchod�zcie za blisko
starego zamku! Mury nie s � a zbyt pewne, mogłyby si�e zawali�c i przysypa�c was.
Mali go�scie kiwali głowami. Wobec tego pan baron poszedł szybkim krokiem
do powozu i po�spiesznie wsiadł. Interesy, powiedział. Chocia�z naprawd�e było to
spotkanie w m�eskim gronie przy paru kufelkach piwa.
Na schodach została młoda słu�z � aca, �smiertelnie znudzona, która najwyra�zniej
czekała na jakie�s polecenia.
Zechciałaby�s pokaza�c nam drog�e do parku i do ogrodu? zapytał Villemann.
Potem nie b�edziesz ju�z musiała si�e nami zajmowa�c. My przywykli�smy
radzi�c sobie sami.
Spogl � adała na nich niepewnie, wahała si�e chwil�e, ale potem twarz jej si�e rozja
�sniła.
Naprawd�e?
Oczywi�scie! potwierdziła Taran.
I mog�e w tym czasie spotka�c kogo�s innego?
Ilu tylko chcesz.
Wystarczy mi jeden. Uderz�e w dworski dzwon, jak b�edzie czas na obiad
obiecała.Chod�zcie teraz t�edy!
Dzieci bawiły si�e przez chwil�e w dziwacznym, na wpół urz � adzonym parku,
ale szybko im si�e to znudziło. Odkryły drzwi do oran�zerii i weszły do �srodka.
Panował tam przyjemny, stłumiony zapach, ale nie było �zywej duszy, wobec
tego dzieci poszły dalej, min�eły drzwi prowadz � ace do głównego domu.
Nikt nie mówił, �ze nie wolno nam wchodzi�c do �srodka szepn�eła Taran.
Mówili tylko, �ze zamek jest niebezpieczny. Patrz! Jakie kr�ete schody na gór�e!
Oj, chod�z, wejdziemy tam!
Wchodzili po niesko�nczonej ilo�sci stopni, a�z znale�zli si�e na strychu i wy�zej
wspi � a�c si�e ju�z nie mogli.
Strych był dla nich nieprzebranym skarbcem. Badaj � ac go natrafili na pomieszczenie
pełne zabawek. Konie na biegunach, lalki, ołowiane �zołnierzyki. . .
Ołowiane �zołnierzyki? zastanawiał si�e Villemann. Dziewczynki si�e
chyba czym�s takim nie bawi � a?
Mo�ze nale�zały do jej taty? S � a tu przechowywane z powodów sentymentalnych.
Villemann wzi � ał jednego �zołnierzyka i dokładnie obejrzał.
Nie, s � a na to zbyt nowe. Przed trzydziestu, czterdziestu laty nie było chyba
takich mundurów!
Chyba masz racj�e. Ale chod�z, zejdziemy na dół, zanim zaczn � a nas szuka�c!
Phi! My�slisz, �ze w ogóle zauwa�z � a, �ze nas nie ma? Zapewniam ci�e, ciesz � a
si�e, �ze si�e nas pozbyli. Ale przejrzeli�smy ju�z chyba cały strych, wi�ec. . .
Zacz�eli schodzi�c na dół, tym razem innymi schodami, ale nie tymi najwi�ekszymi,
na to nie mieli odwagi. Wydawało si�e, �ze te, które wybrali, prowadz � a do
81

bocznej cz�e�sci domu.
Nie tak znowu bezszelestnie znale�zli si�e na pi�etrze, które chyba nale�zało do
słu�zby. Panowała tu cisza, wsz�edzie było pusto, w sumie nic interesuj � acego. Odgłosy
z dołu dochodziły stłumione, najwyra�zniej wszyscy zaj�eci byli swoj � a prac � a.
Idziemy na dół zaproponował Villemann.
Zrobili zaledwie kilka kroków i nagle u podnó�za schodów ukazała si�e jaka�s
mała istota, spogl � adaj � aca w gór�e. Chudziutka, mała dziewczynka z bardzo dobrej
rodziny. Kiedy napotkali jej wzrok, zaległa gł�eboka cisza.
Pierwszy ockn � ał si�e Villemann. Wspi � ał si�e na por�ecz schodów i zjechał w dół,
a Taran natychmiast poszła za jego przykładem. Wyl � adowali u stóp dziewczynki,
która patrzyła na nich kompletnie przera�zona. Nie dlatego, �zeby si�e ich bała, ona
była przera�zona tym, co zrobili.
Nagle odwróciła si�e i błyskawicznie przepadła w gł�ebi korytarza. Usłyszeli
tylko trza�sni�ecie drzwi.
Dzieci pobiegły za ni � a.
To musiało by�c tutaj szepn � ał Villemann. Wchodzimy.
Powiniene�s chyba zapuka�c i. . . zacz�eła siostra, ale Villemann ju�z otworzył.
Sypialnia. Mała dziewczynka siedziała na samym skraju łó�zka i patrzyła na
nich wytrzeszczonymi, pełnymi przera�zenia oczyma.
Dzie�n dobry przywitał si�e Villemann. Ty pewnie jeste�s t � a słabowit � a
Danielle, prawda?
Dziewczynka długo siedziała bez ruchu, a potem skin�eła głow � a sztywno jak
lalka.
Ja mam wiele imion, ale wszyscy nazywaj � a mnie po prostu Villemann
rzekł chłopiec. A to moja siostra, Taran. Mamy sp�edzi�c w waszym domu dzisiejszy
dzie�n, bo czekamy na powrót naszego taty i babci.
Wyci � agn � ał r�ek�e do Danielle, która po chwili wahania uj�eła j � a wci � a�z tak samo
sztywna. I zaraz uczyniła co�s, co ich kompletnie zaszokowało: zsun�eła si�e z łó�zka
i dygn�eła przed nimi gł�eboko.
Na ten widok nawet Taran oniemiała. W ko�ncu jednak odzyskała mow�e.
Jak � a masz pi�ekn � a sukienk�e! Mnie nigdy nie pozwalaj � a si�e ubiera�c na biało,
bo natychmiast si�e brudz�e. Zreszt � a ja te�z wcale nie chc�e, to takie m�ecz � ace przez
cały czas uwa�za�c i my�sle�c tylko o tym, �zeby nie zrobi�c jakiej�s plamy.
Danielle słuchała jej w zdumieniu. Do tej chwili dziewczynka nie wypowiedziała
jeszcze ani słowa.
Czy nie mogłaby�s si�e z nami pobawi�c? zapytał Villemann. Na przykład
w chowanego albo co�s takiego. Znasz pewnie tutaj �swietne kryjówki.
Nie mo�zna si�e bawi�c w chowanego, skoro jest nas tylko troje kaprysiła
Taran.Ale mogłaby�s nam pokaza�c swoje ulubione miejsca. Z pewno�sci � a masz
takich wiele.
82

Nareszcie Danielle otworzyła usta.
Mnie nie wolno wychodzi�c na dwór szepn�eła.
Dlaczego? zdziwił si�e Villemann. Jeste�s chora?
Nie, ale zawsze musz�e prosi�c o pozwolenie. Bli�zniaki patrzyły na siebie
z niedowierzaniem, po czym Taran wzruszyła ramionami.
To mo�ze mogłaby�s mi pokaza�c swoj � a szaf�e? Du�zo masz ładnych ubra�n?
Wreszcie co�s poruszyło Danielle. Podbiegła do wielkiej, ci�e�zkiej szafy i otworzyła
j � a.
Taran wykrzykiwała "Oj!" i "Och!", i "To jest nawet pi�ekniejsze od ubra�n
mojej babci, która jest ksi�e�zn � a!", i w ko�ncu: "Czy mogłabym to przymierzy�c?"
Danielle, w której pi�eknych oczach pojawiła si�e jaka�s nie�smiała rado�s�c, znowu
si�e przestraszyła.
Musiałabym najpierw zapyta�c o pozwolenie.
Kogo musisz si�e tak ci � agle pyta�c?
Mademoiselle.
Kto to taki?
To jest. . . Mademoiselle.
To ona decyduje o tym, co masz robi�c?
Tak
Villemann wygl � adał przez okno.
Czy ona ma ciemne, wysoko upi�ete włosy i ciemnozielon � a sukienk�e? I jest
do�s�c młoda?
Tak, to jest mademoiselle.
To wła�snie wychodzi z domu. Idzie z jakim�s panem w kierunku miasteczka.
Mo�zecie spokojnie przymierza�c sukienki.
A twoja mama? zapytała Taran.
Mama nigdy tu nie zagl � ada.
Bli�zniaki zdumione potrz � asały głowami.
Danielle była najpierw pełna wyrzutów sumienia, czy wolno jej "si�e odwa-
�zy�c". W ko�ncu jednak wyszukała biał � a sukienk�e �slicznie haftowan � a w bukieciki
kwiatów.
Ta jest najwi�eksza pokazała onie�smielona. Mo�ze b�edzie dla ciebie
dobra.
Taran natychmiast wyskoczyła z własnej sukienki, przy czym z kieszeni wypadła
jej kartka, któr � a dostała od rabina. Wszyscy troje pochylili si�e, �zeby j � a podnie
�s�c.
Danielle j�ekn�eła przera�zona. Stała z kartk � a w r�ece, jakby nie mogła si�e poruszy
�c.
Co si�e stało? spytała Taran, ponownie wkładaj � ac swoj � a sukienk�e.
Na d�zwi�ek jej słów mała dziewczynka, blada niczym �sciana, odrzuciła kartk�e,
jakby si�e oparzyła.
83

To jest niebezpieczne powiedziała głosem tak smutnym, �ze serce si�e
krajało. Czy wy te�z jeste�scie niebezpieczni?
Co? My?wykrztusiła Taran.Nie, my by�smy co prawda bardzo chcieli
by�c troszk�e niebezpieczni tak jak nasz starszy brat, który tyle potrafi, ale nie, nie
jeste�smy ani troch�e niebezpieczni, nie ma te�z w nas niczego tajemniczego.
Danielle wci � a�z jak zaczarowana wpatrywała si�e w kartk�e.
On te�z miał taki papier, a potem umarł.
Kto?
Dziewczynka zrozumiała, �ze ujawniła co�s niedozwolonego, i zakryła usta dłoni
� a. Oczy miała pełne łez.
Villemann starał si�e zapanowa�c nad sytuacj � a.
Nie chcieliby�smy ci�e dr�eczy�c, Danielle. I nikomu o niczym nie powiemy
ani słowa, ale mojej babci si�e zdawało, �ze twoi rodzice maj � a wi�ecej ni�z jedno
dziecko. To do niego nale�zały te ołowiane �zołnierzyki, prawda? Widzieli�smy je
na strychu.
Danielle przełkn�eła dławi � ace j � a łzy. Odwróciła głow�e i zobaczyli teraz, jaki
ma pi�ekny profil.
Mnie nie wolno o nim rozmawia�c.
Dlaczego?
Maman b�edzie bardzo smutna. On. . . on zwariował. I umarł.
Jakie to straszne rzekła Taran ze szczerym współczuciem. Jak miał
na imi�e?
Danielle wahała si�e. Nast�epnie rozejrzała si�e dookoła, �zeby sprawdzi�c, czy
nikt nie podsłuchuje, po czym szepn�eła prosto do ucha Taran:
Rafael.
Twój brat?
Dziewczynka kiwn�eła kilka razy głow � a.
Był od ciebie starszy czy młodszy?zapytał Villemann. On równie�z mówił
szeptem, �zeby podkre�sli�c, �ze to wszystko tajemnica, która pozostanie pomi�edzy
nimi trojgiem.
Starszyodparła Danielle. Miałby teraz dwana�scie lat.
To tak samo jak nasz brat, Dolg rzekła Taran cicho. Ale on �zyje.
Danielle si�e rozja�sniła. Cho�c nadal spłoszona, cieszyła si�e, �ze maj � a co�s wspólnego.
Dwunastoletniego starszego brata. Stłumiona rado�s�c w jej oczach trwała
tylko chwil�e, wkrótce jednak powróciło poczucie winy i przera�zenie.
Jeste�s najładniejsz � a dziewczynk � a, jak � a kiedykolwiek widziałem powiedział
Villemann przej�ety i jak to on, bez zb�ednych ceregieli.
Oczy Danielle zrobiły si�e ogromne. � Sliczny rumieniec zabarwił jej policzki.
Mademoiselle mówi, �ze jestem beznadziejna. Nic nie le�zy na mnie ładnie,
bo sama jestem okropna.
Ta stara j�edza? A có�z ona mo�ze o tym wiedzie�c?
84

Villemann, jak ty si�e wyra�zasz? upomniała go Taran, ale zgadzała si�e
z nim w pełni.
Danielle, zaszokowana słowami chłopca, próbowała opanowa�c bardzo, bardzo
delikatny u�smiech.
Dolg umie czarowa�c oznajmiła Taran.
Mała zmru�zyła oczy.
Czarowa�c? Rafael te�z umiał czarowa�c. A potem dostał te rysunki od pewnego
złego człowieka i zwariował, widywał duchy. A pewnego ranka umarł. Ja
tak strasznie za nim t�eskni�e!
Dziewczynka ocierała dłoni � a łzy.
Rozumiemy ci�e bardzo dobrze. Taran i Villemann kiwali współczuj � aco
głowami.
Rafael umiał tyle rzeczy! Ale nigdy nie wolno mu było nikomu tego powiedzie
�c. Kiedy�s znalazł na strychu skrzypce i nauczył si�e na nich gra�c, sam z siebie.
Ale nie wolno mu było tego robi�c, bo skrzypce to nie jest pi�ekny instrument. I potrafił
na�sladowa�c kukułk�e. I nauczył mnie gra�c na organkach, ale bał si�e tak samo
jak ja. Biedny Rafael bał si�e bardzo przez cały czas.
Czego si�e bał?
� Ze zrobi co�s złego, co�s nie tak jak trzeba. Przecie�z tyle rzeczy człowiek
mo�ze robi�c �zle, prawda? I nigdy si�e tego nie wie, dopóki nie dostanie si�e lania.
Wskazała na �scian�e przy drzwiach. Wisiała tam wi � azka u�zywanych rózeg
brzozowych.
O! westchn � ał Villemann. Mnie si�e te�z zdarzyło dosta�c, ale zawsze
wtedy zrobiłem co�s naprawd�e złego, co�s, czym mogłem wyrz � adzi�c komu�s krzywd
�e na przykład. Ale to si�e zdarzyło tylko par�e razy.
A ja to mog�e dosta�c lanie kiedykolwiek i nawet nie wiem za co westchn
�eła Danielle. Dostaj�e codziennie. Mademoiselle mówi, �ze jestem niemo�zliwa.
Tego nie mog�e zrozumie�c rzekł Villemann oburzony.
Danielle spojrzała na niego tak, jakby była zwi�edłym kwiatem doniczkowym,
któremu wła�snie dostarczono wody. O�zyła na moment, natychmiast jednak zwi�edła
znowu.
Mademoiselle mówi, �ze tatu�s i mama ju�z si�e nie ciesz � a. Bo ju�z nie maj � a
syna. Tylko mnie. � Ze oni by mnie ch�etnie wymienili na Rafaela, �zebym to ja nie
�zyła. Tak mówi mademoiselle.
Znowu przeraziła si�e �smiertelnie.
Och, przepraszam, mnie nie wolno wymawia�c jego imienia.
My nie naskar�zymyzapewniła Taran.Ale czy nie mogliby�smy pój�s�c
pobawi�c si�e na strychu?
Mnie nie wolno.
Ale mademoiselle nie ma w domu.
85

Danielle nie wiedziała, co zrobi�c.Walczyło w niej przera�zenie ze szczer � a ch�eci
� a, �zeby si�e pobawi�c z rówie�snikami.
Nagle drgn�eła i skuliła si�e jak od ciosu. Na schodach dały si�e słysze�c kroki.
Claude idzie! O, co my zrobimy?
Kto to jest?
Słu�z � acy. On jest zawsze w�sciekły.
Ale to chyba nic nie szkodzi, �ze my tutaj jeste�smy?
Owszem. On mnie zabije. I was te�z mo�ze zabi�c.
Schowamy si�e w szafie.
Czy to wolno? spytała w panice.
Ale jej go�scie wpełzli ju�z do wn�etrza wielkiej szafy. Taran wysun�eła jeszcze
r�ek�e i wci � agn�eła do �srodka pi�ekn � a haftowan � a sukienk�e Danielle. Oboje z Villemannem
trzymali drzwi od �srodka. Całkiem szczelnie nie dały si�e zamkn � a�c i Villemann
musiał trzyma�c tak mocno, �ze a�z mu palce zdr�etwiały.
Mieli tylko nadziej�e, �ze nie zaczn � a kicha�c w�sród tych zwiewnych sukienek,
które łaskotały ich w nosy.
Słu�z � acy wszedł do sypialni i zapytał ostro:
Co to za hałasy tutaj?
Danielle nie odpowiedziała. Zamkni�eci w szafie mogli sobie wyobrazi�c, jak
bardzo si�e boi.
Jej wysoko�s�c niepokoj � a jakie�s głosy. I tupot nóg.
A my�smy tylko szeptali i nie mieli�smy odwagi nawet si�e ruszy�c, pomy�slała
Taran. Danielle, powiedz, �ze ta�nczyła�s i �ze mówisz sama do siebie, prosiła w my-
�sli.
Odpowiadaj! rykn � ał nagle słu�z � acy.
Nareszcie Danielle otworzyła usta.
Ja. . . Ja. . . Nie wiem.
Słyszeli, �ze płacz dławi j � a w gardle. Najwyra�zniej Danielle nie umiała kłama�c.
Po prostu uwa�zała, �ze nie ma do tego prawa, �ze jej nie wolno.
Claude zbli�zył si�e do szafy. Rodze�nstwo stało wstrzymuj � ac dech z twarzami
wykrzywionymi z napi�ecia. Rozległo si�e gło�sne pla�sni�ecie i stłumiony j�ek Danielle,
po czym kroki słu�z � acego skierowały si�e ku drzwiom.
Kiedy wyszli z szafy, Danielle poci � agała nosem. Na policzku miała czerwony
�slad.
Villemann, nie zastanawiaj � ac si�e, u�sciskał j � a. Spragniona serdeczno�sci dziewczynka
wybuchn�eła płaczem.
B�edzie chyba najlepiej, je�sli st � ad pójdziemy szepn�eła Taran niepewnie.
� Zeby ci�e nie nara�za�c na wi�ecej nieprzyjemno�sci.
Nie, nie odchod�zcie, mówiły zapłakane oczy dziewczynki, ona sama za�s wykrztusiła
m�e�znie:
86

Mo�zemy. . . mo�zemy i�s�c na strych. Tam nikt nas nie zb�edzie słyszał. Z Rafaelem
te�z tam byli�smy kilka razy, kiedy wiedzieli�smy, �ze przez jaki�s czas nikt
nas nie b�edzie szukał. Ale kiedy on umarł, nie odwa�zyłam si�e i�s�c sama.
Jak dawno temu on. . . ?
Niedługo minie rok. Ale mnie nie wolno odwiedza�c jego grobu. Chciałabym
poło�zy�c tam kwiaty, ale mi nie pozwalaj � a. Trzeba o nim zapomnie�c, poniewa
�z był szalony i �sci � agn � ał taki wstyd na rodzin�e.
W jaki sposób �sci � agn � ał ten wstyd na rodzin�e?zapytał Villemann.
On mówił o tym, �ze widuje duchy. Mówił o tym go�sciom, którzy do nas
przyje�zd�zali. I słu�zbie. A to nie wypada. Tatu�s i maman byli strasznie �zli, maman
wstydziła si�e tak bardzo, �ze nie pokazywała si�e przez wiele tygodni. A potem
Rafael umarł. Słu�z � ace mówi � a, �ze to te duchy przyszły i go zabrały.
I co, nie wolno ci nawet odwiedza�c jego grobu? pytała Taran wstrz � a-
�sni�eta. Bardzo dziwne! Chod�z, przemkniemy si�e na strych.
Ostro�znie uchylili drzwi i wyjrzeli na korytarz. Danielle z policzkami płon � acymi
z powodu tej niedozwolonej wyprawy wymkn�eła si�e za nimi. Villemann na
palcach podszedł do schodów prowadz � acych na strych. Dziewczynki zrobiły to
samo i Danielle czuła si�e niebywale dzielna.
Była zarazem podniecona i przera�zona. Takiego nieposłusze�nstwa nie dopu-
�sciła si�e od �smierci Rafaela i bli�zniaki domy�slały si�e, �ze w �zyciu tych dwojga
samotnych dzieci był przede wszystkim strach i prawie wcale nie było rado�sci.
Jak cichutkie myszki min�eli pi�etro słu�zby, a kiedy znale�zli si�e na strychu, Danielle
stała si�e swobodniejsza. Nie ogl � adaj � ac si�e poszła w kierunku skrzy�n z zabawkami.
Bardzo dobrze powiedziała. Skoro Claude był niedawno w moim
pokoju, to teraz przez jaki�s czas si�e nie poka�ze. A o tej porze na pi�etrze dla słu�zby
nie ma nikogo, wi�ec nikt nas tu nie usłyszy.
Pokazała im swoje stare zabawki, wzruszona, �ze mo�ze je znowu ogl � ada�c.
Wszystko wskazywało na to, �ze nie przychodziła tu od dawna.
Opowiedz nam o Rafaelu poprosiła Taran. Ja my�sl�e, �ze ty sama potrzebujesz
z kim�s o nim porozmawia�c. Bez przerwy przecie�z o nim my�slisz, a nie
wolno ci powiedzie�c ani słowa. To naprawd�e bezlitosne! Wiem bardzo dobrze,
co czujesz, bo to jest tak samo, jak kiedy człowiek nie mo�ze opowiedzie�c o prezencie,
który chce komu�s da�c, i o mało nie p�eknie z dumy i z ch�eci zwierzenia
si�e.
Opowiedz, bardzo prosimy poparł siostr�e Villemann.
Danielle milczała długo. W ko�ncu szepn�eła:
On był najmilszym człowiekiem na �swiecie. Był marzycielem. To on nauczył
mnie czyta�c swoje ksi � a�zki i wiersze, które napisał. Po chwili dodała
ledwie dosłyszalnie:Tak strasznie mi go brakuje!
No a twoi rodzice? Czy oni nie s � a sympatyczni?
87

O, tak, z pewno�sci � a s � a szepn�eła z wahaniem. Ale ja ich nie znam.
Tata nigdy na mnie nie patrzy, a maman ma ból głowy albo co innego. Prawie
nigdy ich nie widuj�e. Chyba tylko wtedy, kiedy trzeba mnie przedstawi�c go�sciom.
No i przy stole, oczywi�scie. Ale tam przecie�z nie mog�e si�e odzywa�c.
Dlaczego nie mo�zesz? zdziwił si�e Villemann.
Danielle spojrzała na niego wielkimi oczyma.
Dzieciom nie wolno si�e odzywa�c przy stole, chyba o tym wiesz!
Nie, wcale nie wiem. U nas w domu roztrz � asa si�e ró�zne problemy i rozmawia
o wszystkich sprawach. Babcia, która jest siostr � a cesarza, mówi, �ze ona sama
była wychowywana zbyt surowo, wi�ec nie chce, �zeby jej dzieci i wnuki prze�zywały
to samo. Oczywi�scie, na nas te�z krzycz � a czasami, kiedy na to zasłu�zymy.
Wtedy milczymy. I my wszyscy troje uczestniczyli�smy w ró�znych naradach, kiedy
trzeba było rozwi � aza�c jaki�s problem czy zagadk�e naszej rodziny, i zabieraj � a
nas na niebezpieczne wyprawy, na przykład takie jak ta. . .
Ale najwi�ecej to Dolga zabieraj � a stwierdziła Taran. Bo on potrafi
wszystko.
Rafael te�z umiał. Dopóki nie przyszedł ten zły człowiek i Rafaela nie zabiły
jego czary.
Ten zły człowiek zacz�eła Taran niepewnie. Czy on był bardzo ciemny?
Z brod � a i długim nosem? I w wysokim kapeluszu z futra?
Danielle przestraszona mrugała szybko.
Tak, tak wygl � adał.
Rodze�nstwo popatrzyło na siebie w półmroku.
Co on tutaj robił? zapytał Villemann głucho.
On. . . Mieszkał tutaj. Kilkakrotnie. Tata nazywał go wujem. Ale potem si�e
na siebie pogniewali. I wuj taty wi�ecej si�e nie pokazał.
Villemann uwielbiał rozwi � azywa�c zagadki.
Czy to było przed �smierci � a Rafaela, czy pó�zniej?spytał, przekonany, �ze
to bardzo przenikliwe pytanie, cho�c przecie�z było po prostu bardzo rozs � adne.
Dziewczynka zastanawiała si�e przez chwil�e.
Na krótko przed jego �smierci � a. Rafael dostał przecie�z od wujka te rysunki,
i potem mój brat zwariował, ale wtedy to ju�z wuj si�e u nas od dawna nie pokazywał.
Znowu zacz�eła płaka�c.
Powiadasz, �ze on zwariował. Czy dlatego tak s � adzono, bo chodził i opowiadał,
�ze widuje duchy?
Tak.
Ale to nie musi oznacza�c, �ze człowiek jest szalony! wybuchn�eła Taran
ze zło�sci � a. My przez cały czas widujemy duchy!
Naprawd�e?
88

No pewno! potwierdziła Taran z niejak � a przesad � a. A tatu�s i Dolg to
nawet z nimi rozmawiaj � a.
To przynajmniej była prawda.
Rozmawiaj � a z nimi? Danielle nie wierzyła własnym uszom.
Bo ty nie znasz Dolga, Danielle rzekł Villemann. Gdyby�s go tylko
zobaczyła, od razu zrozumiałaby�s wszystko.
Chyba słyszała�s, jak dzisiaj psy walczyły na dziedzi�ncu?zapytała Taran.
I wyjrzała�s przez okno?
Psy słyszałam odparła Danielle zdezorientowana.
Ale nie wygl � adałam, bo tego nie wolno mi robi�c.
Co? krzykn � ał Villemann. Nawet przez okno nie wolno ci wygl � ada�c?
Nie. Mademoiselle mówi, �ze dziewczynki z dobrych domów nie powinny
okazywa�c ciekawo�sci.
I ty si�e słuchasz?
Tak.
Danielle rozja�sniła si�e i zacz�eła si�e usprawiedliwia�c.
Słucham, ale wcze�snie rano to nie. Wtedy wygl � adam. O brzasku, bo wtedy
nikt nie mo�ze mnie zobaczy�c. Wtedy siadam przy oknie, wpatruj�e si�e w porann � a
mgł�e, ogl � adam wschód sło�nca i słucham, jak woła kukułka. To jest tak, jakby
przyjaciel do mnie przemawiał. Dzisiaj rano te�z siedziałam i słuchałam.
I słyszała�s kukułk�e? zapytał Villemann sceptycznie.
Tak.
Bli�zniaki popatrzyły na siebie.
Ale przecie�z mamy ju�z prawie jesie�nrzekła Taran matowym głosem.
Tak, no to co? zdziwiła si�e Danielle. Słysz�e j � a prawie ka�zdego dnia.
Przez cały rok.
Kukułk�e?
Tak. Zaczekajcie do jutra rana, to te�z j � a usłyszycie.
Nie mamy czasu, �zeby czeka�c tak długo, musimy jecha�c na zachód
powiedziała Taran nieobecna my�slami.
Danielle wyci � agn�eła do niej r�ece.
Och, nie odje�zd�zajcie ode mnie, nie chc�e was utraci�c! Zaczekajcie przynajmniej
do jutra!
My�sli Villemanna te�z bł � adziły daleko.
Daniellezacz � ał w ko�ncu.Kukułka to ptak, który kuka w maju i wła-
�sciwie nigdy wi�ecej. Czasem mo�ze zacz � a�c pod koniec kwietnia albo zahaczy jeszcze
o czerwiec, ale to wszystko. A teraz zbli�za si�e wrzesie�n!
Nic z tego nie rozumiem b � akn�eła nie�smiało.Ja j � a przecie�z słysz�e!
Villemann uj � ał jej drobne, przemarzni�ete dłonie w swoje.
Danielle, powiedziała�s, �ze twój brat umiał wspaniale na�sladowa�c kukułk�e,
prawda?
89

Dziewczynka rozpromieniła si�e.
O, tak! Robił to dokładnie tak samo, jak. . .
Umilkła. Na strychu zapanowała kompletna cisza.

KSI � EGA III
JESIENNA MIŁO�S
�C

Rozdział 13
Podczas gdy dzieci starały si�e rozwi � azywa�c zagadki w domu baronostwa von
Virneburg, orszak ksi�e�znej Theresy pod � a�zał na zachód.
Dolg był niespokojny.
Tato! zawołał w ko�ncu cicho i Móri podjechał do niego.
Co si�e stało, mój chłopcze?
Bardzo si�e niepokoj�e o Taran i Villemanna.
Wi�ec ów tajemniczy rabin okazał si�e jednak niebezpieczny?
Nie o niego mi chodzi. W samej rodzinie von Virneburgów co�s jest nie tak
jak powinno.
W to akurat nietrudno mi uwierzy�c, ale czy naszym malcom grozi jakie�s
niebezpiecze�nstwo?
To zale�zy rzekł Dolg z wolna. Zale�zy, czy nie b�ed � a przesadnie ciekawi.
Uff, nie brzmi to dobrze westchn � ał Móri i roze�smiał si�e ponuro. Nie
ma chyba na ziemi dzieci bardziej ciekawskich ni�z oni.
No wła�snie. Tato, ja my�sl�e, �ze powinienem zawróci�c.
Ale my mo�zemy ci�e potrzebowa�c.
Nie s � adz�e. Ty, ojcze, masz przecie�z prawie takie same zdolno�sci jak ja. . .
Ale ja nie mam szafiru.
A ja nie mog�e go zostawi�c. Cie�n powiedział, �ze nie wolno mi si�e z nim
rozstawa�c. Zastanawiam si�e tylko, czy on b�edzie tu potrzebny? Czterech stra�zników.
. . Poradzicie sobie z nimi bez uciekania si�e do czarów. A siły tej cudownej
kuli nie nale�zy nadu�zywa�c.
Móri zastanawiał si�e chwil�e. Spogl � adał na swojego niezwykłego chłopca, czasami
czuł si�e, jakby był jego sług � a, albo, mówi � ac inaczej, Dolg był kim�s, na kogo
on, czarnoksi�e�znik z Islandii, spogl � adał z wielkim podziwem. To do�s�c dziwny
stosunek do własnego, na dodatek dwunastoletniego syna. Nagle przemkn�eło mu
przez głow�e wspomnienie: w krainie zimnych cieni o Dolgu powiedziano "Nowy".
Droga, któr � a jechali, była szeroka i poro�sni�eta traw � a. Biegła po�sród du�zych
drzew rzucaj � acych ogromne cienie. W koronach wida�c ju�z było wyra�zne oznaki
92

zbli�zaj � acej si�e jesieni. Tu i tam złote li�scie i w ogóle nastrój rezygnacji. Ziele�n
poszarzała, trawa przy drodze miała coraz wi�ecej brunatnych plam.
Ciemne chmury, które wisiały nad horyzontem, kiedy opuszczali Virneburg,
spi�etrzyły si�e teraz i lada moment mogły przesłoni�c sło�nce. Na razie jednak słoneczny
blask wci � a�z wyzłacał li�scie drzew. W dalszym ci � agu na zachodnich, górzystych
kra�ncach Austrii trwała niepewna ju�z co prawda i płochliwa, ale wci � a�z
wyra�znie wyczuwalna atmosfera lata.
Móri podj � ał decyzj�e.
Masz racj�e, Dolgwestchn � ał.Wracaj do swojego rodze�nstwa, je�sli s � adzisz,
�ze tak b�edzie najlepiej! Ale we�z kogo�s ze sob � a, nie powiniene�s podró�zowa�c
sam.
Nie, naprawd�e nie ma niebezpiecze�nstwa. A poza tym uwa�zam, �ze troje
dzieci mo�ze osi � agn � a�c wi�ecej ni�z doro�sli, widoczni z daleka. . .
Wi�ec ty wiesz, o co chodzi?
Nie. Odbieram tylko impulsy. Teraz odk � ad mam kamie�n, cz�esto mi si�e
przytrafia, �ze odbieram impulsy. Tato, ty wiesz, �ze babcia bardzo chce jecha�c
z wami, prawda? No i potrzebujecie wszystkich gwardzistów i obu słu�z � acych.
Absolutnie.
No wi�ec widzisz. Edith na nic mi si�e nie przyda, poza tym nie chciałbym
jej rozdziela�c z Berndem, bo przecie�z oni przez cały czas s � a razem.
Aha, wi�ec to te�z zauwa�zyłe�s u�smiechn � ał si�e Móri.
Musiałbym by�c �slepyodparł Dolg.Najgorzej, �ze nie mog�e zabra�c ze
sob � a Nera, bo on by si�e zaraz znowu wdał w bójk�e z dworskimi psami.
Tak, tak potwierdził Móri. Czy jeste�s pewien, �ze nie grozi ci tam
�zadne niebezpiecze�nstwo?
Spojrzeli sobie z wielk � a powag � a w oczy.
Jestem pewienrzekł Dolg spokojnie.
Skin � ał ojcu głow � a na po�zegnanie i zawrócił konia. Min�eło sporo czasu, zanim
ktokolwiek zauwa�zył, �ze chłopca nie ma.
Wszyscy niech�etnie czekali na pierwsze krople deszczu, który dosłownie wisiał
w powietrzu.
Erling M�ller jechał obok ksi�e�znej Theresy. Bardzo dobrze si�e orientował
w jej mieszanych uczuciach: niepokój o Tiril, rado�s�c z tego, �ze mo�ze by�c z Erlingiem,
i jednocze�snie niepewno�s�c, jak powinna si�e w stosunku do niego zachowywa
�c.
Erling wiedział, �ze Theresa jest w nim zakochana. On równie�z �zywił dla niej
wielkie oddanie. Sytuacja jednak była niewypowiedzianie skomplikowana. Kiedy
wyruszał do Graben na ratunek Móriemu, powiedział jej, �ze po powrocie chciałby
z ni � a porozmawia�c. Zdawało mu si�e wtedy, �ze ma Bóg wie ile czasu na to, by
93

znale�z�c odpowiednie słowa. Teraz był przy niej. . . I nie znajdował nic, po prostu
nie wiedział, jak si�e odezwa�c.
Etykieta wymagała, by okazywał pow�sci � agliwo�s�c. To ona musiała zrobi�c
pierwszy krok. A Theresa nie nale�zała do kobiet, które tak post�epuj � a.
Powinien jako�s jej przekaza�c, �ze ewentualna inicjatywa zostanie przyj�eta jak
najserdeczniej. Ale jak si�e zachowa�c uprzejmie, a zarazem da�c do zrozumienia
co�s tak trudnego?
Erling nigdy nie miał kłopotów w stosunkach z kobietami. Catherine co prawda
była baronówn � a, wi�ec towarzysko stała znacznie wy�zej ni�z on, ale w tamtym
przypadku nie miał �zadnych skrupułów, �zeby przyst � api�c do rzeczy.
Theresa jednak pod ka�zdym wzgl�edem przewy�zszała Catherine, zwłaszcza je-
�sli chodzi o osobist � a godno�s�c. Tamta była wulgarna, Theresa natomiast nale�zała
do kobiet bardzo delikatnych, wra�zliwych, które łatwo zrani�c. Jak nie maj � acy szlacheckiego
tytułu kupiec z prowincjonalnej Norwegii powinien si�e zachowa�c, �zeby
jej do siebie nie zrazi�c?
� Zadne z nich nie szukało taniej przygody, tak jak to było z Catherine. Zreszt
� a takie wła�snie przygody wypełniały dawniej �zycie Erlinga, ale teraz ju�z z tym
sko�nczył. Teraz chciałby zazna�c spokoju przy kobiecie takiej jak Theresa. � Zeby
tylko ona nie. . .
Erling drgn � ał, kiedy Theresa si�e do niego odezwała. Czerwone plamy na szyi
�swiadczyły, ile musi j � a kosztowa�c zadanie tego pytania.
Erlingu, czy ty nie powiniene�s teraz by�c w Bergen?
Nie. Napisałem listy i zawiadomiłem, �ze wróc�e troch�e pó�zniej. Najpierw
musimy odnale�z�c Tiril, a potem dopiero b�ed�e si�e zajmował swoimi sprawami.
Tak, oczywi�scie, rozumiem.Po chwili dodała jeszcze przyciszonym głosem:
I nie t�esknisz do domu?
Nieodparł krótko, a Theresa milczała, bo nie chciała by�c natr�etna.
Erling natychmiast po�załował szorstko�sci swego tonu.
Thereso, ja. . . zacz � ał, ale nie był w stanie powiedzie�c nic wi�ecej.
U�smiechn � ał si�e tylko niepewnie. Oboje byli wdzi�eczni, �ze kto�s z ko�nca orszaku
co�s zawołał. Przed nimi w malowniczej kotlince le�zała wie�s. Tam wła�snie ludzie,
którzy odwozili Tiril do Francji, mieli przebywa�c od kilku dni. Móri i Erling zastanawiali
si�e wspólnie, jak przeprowadzi�c cał � a spraw�e. Towarzyszyli im czterej
do�swiadczeni gwardzi�sci, którzy mogli w tej sytuacji okaza�c si�e bardzo przydatni,
ale wszyscy otrzymali bardzo surowe polecenie, by do przemocy ucieka�c si�e
wył � acznie w razie absolutnej konieczno�sci. Obie kobiety miały za zadanie zaj � a�c
si�e Nerem i w ogóle powinny były czeka�c gdzie�s na uboczu.
W gruncie rzeczy chodziło przecie�z o zdobycie informacji na temat Tiril i ci
ludzie w ogóle nie dopu�scili si�e �zadnych przest�epstw, tak to przynajmniej wygl � a-
94

dało. Mogli natomiast powiedzie�c, gdzie znajduje si�e kardynał.
Poszukiwanych znale�zli dokładnie tam, gdzie zdaniem rabina powinni byli
by�c. Wci � a�z jeszcze spali po pija�nstwie poprzedniego wieczora, chocia�z sło�nce
przesun�eło si�e daleko na niebie, ju�z dawno min�eło południe.
Zostali obudzeni uprzejmie, ale stanowczo. W istocie byli lud�zmi kardynała,
ale przecie�z mogli by�c całkowicie niewinni. Zwyczajni wiejscy chłopcy, którzy
wierzyli, �ze słu�z � a dobrej sprawie.
Wizbie, w której cuchn�eło przemoczonymi juchtowymi butami i potem onuc,
próbowali si�e rozbudzi�c na tyle, by udziela�c jako tako rozs � adnych odpowiedzi.
Nagle zrobiło si�e bardzo tłoczno, bo wszyscy wybieraj � acy si�e Tiril na odsiecz
weszli do �srodka. Nera jeden ze słu�z � acych musiał mocno trzyma�c za obro�z�e.
Dwaj z ludzi kardynała krzykn�eli gło�sno ze strachu, na widok Móriego i Erlinga.
Wy nie �zyjecie! wrzeszczał jeden. Ja sam widziałem, jak umierali-
�scie! Jeden został zepchni�ety ze skały, a drugi przeszyty mieczem przez naszych
kamratów.
A wi�ec to wy dwaj uprowadzili�scie nasz � a ukochan � a Tiril powiedział
Erling z gorycz � a.
Za ka�zdym razem, kiedy padało imi�e Tiril, Nero zaczynał w�sciekłe ujada�c.
Tamci milczeli, szcz�ekaj � ac z�ebami.
Nic wam nie zamierzamy zrobi�crzucił Móri krótko i ze zło�sci � a.Je�sli
tylko opowiecie nam o Tiril. Nie, Nero, jeszcze ich nie bierz!
Obaj, wci � a�z, dygocz � ac ze strachu na widok "upiorów", opowiadali: Tak, na
rozkaz kardynała odwozili�smy jedn � a heretyczk�e do Francji.
Heretyczk�e? zapytała Theresa. Czy to kardynał tak twierdził?
Nie, oni przecie�z nie rozmawiali z kardynałem osobi�scie, bo kardynał był
w złym humorze. Ale taki dostali rozkaz.
A z kim rozmawiali?
Z panem Johannesem.
Ach, tak! To ten sam brat zakonny, którego spotkał Dolg na bagnach i na którego
spu�scił zasłon�e niepami�eci. Musiał on zosta�c ułaskawiony przez kardynała.
Bo najwyra�zniej w zakonie zaczynało chyba brakowa�c braci. . .
Pytanie, jakie zadała po chwili Theresa, wyra�zało niepokój wszystkich:
Czy dobrze traktowali�scie moj � a córk�e?
O, tak, wasza wysoko�s�c zapewnił jeden z czterech. My dali�smy jej
spokój, ale jacy s � a wo�znice we Francji, to nie wiemy.
Przyjaciele Tiril odrobin�e zbledli.
Powiadacie, �ze dali�scie jej spokójpowtórzył Móri zgn�ebiony.Ale czy
dostawała co�s do jedzenia? Czy była zwi � azana i zakneblowana przez cał � a drog�e?
95

Jechała konno? Czy mo�ze siedziała w powozie?
Ludzie kardynała ze wstydem przyznawali, �ze nieszcz�esna le�zała przez cał � a
drog�e w odkrytej furce, do której była przywi � azana, i �ze uwalniano j � a tylko na
chwil�e rano i wieczorem. Jedzenie dostawała, ale. . .
Człowiek, który mówił, zawahał si�e. Jego kamraci wygl � adali na wyra�znie
skr�epowanych, wpatrywali si�e w podłog�e.
No, co�scie zamierzali powiedzie�c? ponaglał Erling.
Ja nie my�sl�e, �zeby we Francji co�s jej si�e mogło sta�c odparł tamten niech
�etnie. Bo w niej co�s było, a mo�ze to było z ni � a, co odstraszało wszystkich.
Wielu z przybyłych kiwało głowami.
To si�e zgadza powiedział Móri. Z ni � a co�s było. Wy�zsza siła, która j � a
ochrania.
Czy ona jest �swi�eta?zapytał jeden z tamtych, wytrzeszczaj � ac oczy i rozdziawiaj
� ac g�eb�e.
Móri długo na niego patrzył.
W pewien sposób takoznajmił.Chocia�z nie w rozumieniu Ko�scioła.
Albo. . . Mo�ze te�z. Ona jest najpi�ekniejszym człowiekiem o najczystszym sercu,
jakiego kiedykolwiek spotkałem. I była moj � a �zon � a przez, wiele cudownych lat.
Wi�ec nie zasłu�zyła sobie na takie traktowanie, jakie�scie jej zgotowali. Chc�e j � a
odzyska�c za wszelk � a cen�e, mo�zesz to zrozumie�c?
Było oczywiste, �ze ludzie kardynała s � a przera�zeni z trzech co najmniej powodów:
Po pierwsze, Móri powinien by�c martwy. Po drugie, jego wygl � ad robił
na tych prostakach wielkie wra�zenie. I po trzecie wreszcie, Móri najwyra�zniej si�e
w�sciekał, i to na nich.
Mogli uczyni�c tylko jedno. W ich izbie znajdowali si�e dwaj m�e�zczy�zni, którzy
powinni by�c martwi, oprócz tego �zołnierze cesarza, szarpi � acy si�e ze zło�sci
pies i wielu innych ludzi z lepszych sfer. Oni za�s, nadzy, pozbawieni wszelkiej
godno�sci, siedzieli skuleni pod kołdrami i dygotali ze strachu.
W tej sytuacji opowiedzieli o Tiril wszystko, co wiedzieli.
To znaczy jeden nie mówił nic. Siedział przez cały czas w ponurym milczeniu.
Kiedy Móri spogl � adał w jego kierunku, zawsze napotykał pos�epne spojrzenie,
które nie wró�zyło niczego dobrego.
Pozostali jednak gadali jeden przez drugiego. Ju�z nie mieli odwagi wymawia�c
imienia Tiril, bo za ka�zdym razem pies zaczynał si�e miota�c jak w�sciekły. Mówili
wi�ec po prostu "ona".
Miała zosta�c odwieziona do zamku, Castellon el Viejo, w małej wiosce w Pirenejach.
Tam "oni" zwykle przetrzymywali swoich wi�e�zniów. Brat Lorenzo miał
j � a przesłuchiwa�c, zanim zostanie odesłana dalej, bo b�edzie s � adzona przez Wielk � a
Rad�e.
Nazwa zamku wskazywała, �ze chodzi o hiszpa�nsk � a stron�e Pirenejów, nie
o francusk � a. Ale czy�z tego nie wiedzieli ju�z przedtem? Czy ksi�e�zna Theresa nie
96

wydobyła ju�z wi�ekszo�sci informacji od kardynała? Otó�z nie.
Gdzie w Hiszpanii ma by�c s � adzona?
Nie, tego nie wiedzieli, a ich niepewne, spłoszone spojrzenia �swiadczyły, �ze
mówi � a prawd�e.
Z nazwy wnosimy, �ze chodzi o jaki�s stary zamek, ten w Pirenejach
powiedziała Theresa. Ale ja chciałabym si�e dowiedzie�c dokładniej, jak tam
dojecha�c, i pozna�c wi�ecej szczegółów na temat poło�zenia.
Tak, tak potwierdził Erling. Zacz � ał wypytywa�c ludzi o ich własne wra-
�zenia z tej podró�zy. Wiele ich kosztowało odpowiadanie na wszystkie pytania.
Swoim przyjaciołom Erling wyja�snił, �ze jego zdaniem ten stary zamek le�zy
gdzie�s po drodze do miejsca, w którym Tiril miała by�c s � adzona.
Mo�ze wi�ec sami go odnajdziemy?
I tam odnajdziemy te�z pewnie samo j � adro Zakonu �Swi�etego Sło�nca
szepn � ał Móri.
Ja te�z tak my�sl�e przyznał Erling, a Theresa kiwała głow � a.
Ludzie kardynała musieli wi�ec jeszcze raz bardzo dokładnie opisa�c swoj � a drog
�e do Francji, ale ich w najwy�zszym stopniu nie proszeni go�scie wci � a�z nie byli
zadowoleni.
I teraz jedziecie, �zeby ze wszystkiego zda�c spraw�e kardynałowi von Grabenowi,
co? zapytał Erling.
Nie, nie, on przecie�z mieszka w Szwajcarii. My jedziemy do brata Johannesa.
Tak, to mogła by�c prawda. Wo�znice min�eli ju�z przecie�z Szwajcari�e.
Czy kardynał jest teraz w domu, w Sankt Gallen? Tego nie wiedzieli. Ale
wci � a�z milcz � acy wo�znica spu�scił wzrok w bardzo szczególny sposób. Ten wie,
gdzie przebywa kardynał von Graben, pomy�slał Móri.
A brat Lorenzo? Czy on jest w Castellon el Viejo?
Tego te�z nie wiedzieli, ale przypuszczali, �ze nie. Raczej wła�snie tam jedzie.
Czy to nie było tak, �ze najpierw miał pojecha�c do zamku Graben? I tam szuka�c. . .
szuka�c.. Patrzyli przestraszeni na Móriego. On przecie�z znajdował si�e tutaj!
Brat Lorenzo miał jecha�c do zamku Graben?
O, to te�z wydawało si�e prawdopodobne. Erling podzi�ekował im za dobr � a wol�e
i w ko�ncu, w ko�ncu to straszne towarzystwo opu�sciło izb�e.
Trzej wo�znice odetchn�eli z ulg � a. Byli to zwyczajni mieszka�ncy Austrii.
Czwarty natomiast nadal nie mówił nic, ale jego oczy skrzyły si�e niebezpiecznie.
Wkrótce te�z ubrał si�e po�spiesznie i opu�scił swoich kamratów. W chwil�e pó�zniej
wyjechał konno ze wsi.

Rozdział 14
Taran, Villemann i Danielle siedzieli na strychu Virneburg i spogl � adali na siebie
w stłumionym �swietle dostaj � acym si�e tutaj przez małe, zakurzone okienko.
Usta Danielle zrobiły si�e kompletnie białe.
Wy s � adzicie. . . �ze ta kukułka, któr � a cz�esto słysz�e wczesnym rankiem. . . to
nie jest kukułka? Wy my�slicie, �ze to Rafael?
Bli�zniaki z przej�eciem kiwały głowami, robi � ac przy tym bardzo m � adre miny.
Ale przecie�z Rafael. . . nie �zyje! I został pochowany. Czy wy s � adzicie, �ze
on równie�z stał si�e duchem? Najpierw widywał duchy, a potem sam. . . ?
Villemann czuł si�e bardzo dorosły i przenikliwy.
Czy�s ty go widziała po �smierci?
Nnie odparła Danielle niepewnie.
A pogrzeb widziała�s? wtr � aciła pospiesznie Taran.
Nie, ja wtedy nie mogłam by�c nawet w domu, musiałam wyjecha�c.
Daniellezapytał Villemann bardzo powa�znym głosem.Czy ty kiedy�s
słyszała�s w domu albo w pobli�zu domu jakie�s krzyki?
Dziewczynka zastanawiała si�e. Wida�c było, �ze te wszystkie nowe problemy,
które spadły na ni � a tak nagle, bardzo j � a zm�eczyły.
Mo�zliwe. Na samym pocz � atku. Oni mówili, �ze to pawie. Ale pawie krzycz � a
inaczej.
Villemann pochylił si�e do przodu tak, �ze jego twarz znajdowała si�e tu�z przy
twarzy Danielle.
To bardzo wa�zne! Czy kukułk�e słyszała�s z ró�znych stron?
Jego przenikliwy wzrok sprawił, �ze dziewczynka spu�sciła oczy.
Nie, nie, kukanie dochodzi zawsze z tej samej strony.
To znaczy, sk � ad?
Z lasu, tego za starym zamkiem.
Za zamkiem, powiadasz? A czy nie mogło by�c tak, �ze głos dochodził z zamku,
z jego tylnej cz�e�sci?
Pi�eknie zarysowane brwi dziewczynki uniosły si�e w zamy�sleniu.
Tak, to mo�zliwe. Czy nie mogliby�scie sami tego posłucha�c jutro wcze�snie
rano? Prosz�e was jeszcze raz: Zosta�ncie tutaj na noc!
98

Niestety, to niemo�zliwe, musimy odnale�z�c nasz � a mam�e. To jest bardzo
wa�zne, bo ona znajduje si�e w niewoli i oni mog � a j � a zabi�c. Jak tylko uda im si�e
wydoby�c z niej informacje, które mama zna, a oni nie, to od razu j � a zamorduj � a.
Och, to straszne! j�ekn�eła Danielle.
Ale zaraz przeszukamy starannie zamek, a ty wska�zesz nam drog�e.
My nie mo�zemy tam pój�s�c wykrztusiła przera�zona. Zamek jest niebezpieczny,
mo�ze si�e w ka�zdej chwili zawali�c.
A mnie si�e zdaje, �ze wygl � ada całkiem solidnie o�swiadczyła Taran.
Ech, wła�snie dzwoni � a na obiad, a my obiecali�smy, �ze przyjdziemy co�s zje�s�c.
Zreszt � a ja naprawd�e jestem głodna. Chod�zcie, najpierw obiad!
Danielle nie ruszała si�e z miejsca.
Mnie dzwon nie dotyczy.
A to dlaczego?zapytał Villemann zdumiony.
Bo dzwon jest tylko dla słu�zby i ludzi ni�zszej rangi. Po mnie przyjdzie
mademoiselle.
O Bo�ze, całkiem o niej zapomniałem! Danielle, musisz wraca�c do swojego
pokoju! I nikomu nie wspominaj o spotkaniu z nami! O kukułce zreszt � a te�z nie.
Mała dziewczynka dr�zała z przej�ecia. Bli�zniaki powa�znie si�e obawiały, czy nie
zdradzi komu�s ich naj�swie�zszej tajemnicy, ona zapewniała jednak, �ze nie pi�snie
ani słowa.
Tylko obiecajcie, �ze po obiedzie znowu si�e spotkamy prosiła. Musimy
zbada�c, czy rzeczywi�scie w zamku znajduje si�e ten, co to wiecie. O, ja tego
nie wytrzymam, jak ja doczekam ko�nca obiadu?
Zaciskała małe pi � astki, zagryzała wargi.
Rafaeluszeptała ze łzami w oczach.Nie, to nie mo�ze by�c prawda. Ja
z pewno�sci � a �sni�e!
Taran i Villemann bardziej dziwili si�e temu, jak rodzice mog � a ogłosi�c, �ze ich
�zyj � ace dziecko umarło. Je�sli ich przypuszczenia były słuszne, rzecz jasna.
Bli�zniaków nie zaproszono do stołu w jadalni, wysłano je do niewielkiego
pokoiku opodal, gdzie usługiwała im dziewczyna prawie nie zwracaj � aca na nich
uwagi. Danielle siedziała z rodzicami, którzy uznali, �ze dziewczynka jest jaka�s
podniecona i rozgor � aczkowana, chcieli wi�ec odesła�c j � a do łó�zka, przeciwko czemu
ona zaprotestowała gwałtownie.
Poniewa�z Danielle nigdy przedtem nie oponowała, ojciec spojrzał na ni � a surowo
i postraszył rózg � a.
Mała dobrze wiedziała, co jest dla niej najlepsze, przeprosiła wi�ec i stała si�e
znowu dawn � a, pokorn � a Danielle. Ku zadowoleniu rodziców. I pó�zniej nie było ju�z
mowy ani o rózgach, ani o odesłaniu do łó�zka.
99

Najwyra�zniej nikt z dorosłych mieszka�nców Virneburg nie miał poj�ecia, �ze
dzieci spotkały si�e za ich plecami.
Bli�zniaki podzi�ekowały za jedzenie i oznajmiły, �ze najch�etniej wróciłyby do
przerwanej zabawy w parku. Pro�sba padła na podatny grunt, upomniano je tylko
ponownie, by niczego nie zniszczyły. Ciekawe, co tam jest do niszczenia?
zastanawiały si�e dzieci. Te proste i nudne �zwirowane alejki, czy idiotycznie strzy-
�zone krzewy? Niektóre przypominały �smieszne podskubane kurcz�eta, inne były
jak obdarte ze skóry zaj � ace, przewa�znie jednak przypominały jakie�s skrzy�zowanie
ko�slawego osła z niedorozwini�etym wielbł � adem.
Dzieci umówiły si�e na spotkanie w oran�zerii, bo tam mało kto zagl � adał. Była
zreszt � a pora odpoczynku dla pracuj � acych we dworze i trójka spiskowców mogła
bezpiecznie wymkn � a�c si�e z parku do lasu na tyłach starego zamku.
Danielle nieczyste sumienie ci � a�zyło bardziej ni�z kiedykolwiek. Raz po raz powtarzała
swoje: "Ale czy to naprawd�e mo�zna?" Albo: "Mnie tego nie wolno. . . "
Wszystko było niebezpieczne, wszystko zakazane i biedactwo kuliło si�e przera-
�zone przy najmniejszym szele�scie, a kiedy z drzewa, pod którym przechodzili,
zerwał si�e goł � ab, wybuchn�eła histerycznym płaczem.
Była niemal sztywna ze zdumienia i podziwu dla wszystkiego, co Taran i Villemann
odwa�zyli si�e robi�c. Niestety chłopiec zaczynał si�e popisywa�c, bo przecie�z
niecodziennie człowiek ma najzupełniej bezkrytyczn � a wielbicielk�e. Taran musiała
ostrym tonem przywoływa�c go do rozs � adku, prosi�c, �zeby si�e w ten sposób nie
wygłupiał. Przecie�z nie mog � a za �zadn � a cen�e wzbudza�c niczyjej uwagi, a on ryzykuje
wszystko, bo zachciało mu si�e robi�c przewroty na balustradzie w parku albo
puszcza�c kaczki na wodzie. Tak, widziała, �ze jeden kamie�n wywołał a�z siedem
kr�egów, ale powstał przy tym hałas.
Villemann uznał, �ze skrzyczała go niesprawiedliwie, i szedł dalej naburmuszony,
ze wzrokiem wbitym w ziemi�e kopał traw�e i kamienie.
Najrozs � adniejsza z całej trójki okazała si�e Taran. Widz � ac, jak bardzo Danielle
jest zdenerwowana, poci � agn�eła j � a za krzaki, �zeby, jak powiedziała, "ukoi�c nerwy".
Dziewczynka, która nie znała takiej typowej kobiecej cechy, pozwalaj � acej pój�s�c
razem do toalety, tam si�e zwierza�c i plotkowa�c w niezwykłym poczuciu wspólnoty,
była troch�e zaszokowana. Kiedy jednak obie ukucn�eły w trawie i Taran powiedziała:
"Chyba ci si�e zabrudzi ta �sliczna biała sukienka, Danielle", najpierw
zrobiła wielkie oczy ze strachu, a potem o�swiadczyła: "Mam to w nosie!"
I nagle obie zacz�eły chichota�c jak szalone, a Villemann uznał, �ze ma okazj�e
do rewan�zu. Kiedy nareszcie do niego wróciły, wci � a�z rozchichotane, rzekł z wyrzutem:
"No i kto tutaj jest nieostro�zny?"
Po tej uwadze wszyscy si�e uspokoili i równowaga została przywrócona.
Villemann popatrzył w niebo.
B�edzie pada�c.
Tak potwierdziła Taran. Musimy si�e jak najszybciej znale�z�c pod
100

dachem, zanim przyjdzie tu kto�s z dorosłych i nas przyłapie.
My�sl�e, �ze nikt nie wyjdziemrukn � ał Villemann.Dotychczas nikt nam
zainteresowania nie okazywał.
Danielle zadr�zała. "Pod dachem" oznaczało zamek. Przemykali si�e w�sród
drzew i krzewów, coraz bardziej zbli�zali si�e do zamku, gdy nagle Villemann gwałtownie
przystan � ał i dziewczynki na niego wpadły.
Spójrzcie tam powiedział cicho. Od dworu a�z do zamku prowadzi
dobrze wydeptana �scie�zka.
No jasne, przecie�z on musi dostawa�c co�s do jedzenia przyznała Taran
szeptem.
Och, Rafael zawodziła cichutko Danielle. O Bo�ze, spraw, �zeby on
�zył!
Teraz znajdowali si�e ju�z wewn � atrz murów starego zamku i nikt od strony dworu
nie mógł ich zobaczy�c.
Nie wydaje mi si�e, �zeby mur gotów był si�e zawali�cstwierdziła Taran.
Nie, stoi całkiem pewniezgodził si�e Villemann.Ale popatrzcie tutaj,
�scie�zka wiedzie wprost do tamtych drzwi. Czy my�slicie, �ze mogliby�smy wej�s�c do
wn�etrza?
Taran zakradła si�e do naro�znika, �zeby zobaczy�c, jak si�e sprawy maj � a na tyłach
zamku. Po chwili wróciła.
Od tamtej strony nie ma �zadnych drzwi, ale tutaj te�z nikt nas nie zobaczy.
Musimy próbowa�c tutaj.
A je�sli kto�s przyjdzie?
Pozostaje tylko mie�c nadziej�e, �ze ju�z tu byli, �zeby na przykład przynie�s�c
mu jedzenie.
Popatrzyli w gór�e na mury, gdzie tylko otwory strzelnicze stanowiły jaki�s wyłom
w ci�e�zkich, gładkich kamiennych powierzchniach.
Mieszkała�s tutaj, Danielle? zapytał Villemann sceptycznie.
Nie, nie, jeszcze mój pradziadek zbudował nowy dom.
Bardzo rozs � adnie post � apił stwierdził Villemann. Ale jak my si�e tam
dostaniemy?
Mówili szeptem, by zwi�ekszy�c napi�ecie.
Drzwi s � a, oczywi�scie, zamkni�ete na klucz rzekła Taran.
Były to ci�e�zkie, brzydkie drzwi, które nie wygl � adały na specjalnie stare,
w ka�zdym razie nie pasowały do spatynowanych i na swój sposób szlachetnych
murów. Wygl � adało na to, �ze zostały tu zamontowane długo po wzniesieniu zamku,
sprawiały wra�zenie, jakby je przyniesiono z obory, ku�zni czy innego budynku
gospodarczego. Deski krzywe i nie heblowane.
Ale zamkni�ete nie były. To zdziwiło trójk�e poszukiwaczy i powinno było skłoni
�c ich do wi�ekszej czujno�sci.
Weszli do mrocznego korytarza, w którym kroki odbijały si�e gło�snym echem.
101

Gdzie my jeste�smy? spytała Taran.
Poczekaj, a�z oczy przywykn � a do ciemno�sci poradził Villemann.
Taran poczuła, �ze dło�n Danielle szuka jej r�eki. Wzruszyło j � a to i mocno u�scisn
�eła drobn � a r � aczk�e, chc � ac doda�c dziewczynce odwagi.
Wygl � adało na to, �ze znajduj � a si�e w bocznej cz�e�sci zamku, by�c mo�ze szli, przej-
�sciem dla słu�zby. W ko�ncu jednak Villemann wymacał schody, na które z otworu
wy�zej spływało słabe �swiatło.
Patrzcie pokazał. Schody s � a brudne i pokryte kurzem z wyj � atkiem
balustrady i w � askiej �scie�zki z boku przy balustradzie.
� Swietnie rzekła Taran zadowolona. To znaczy, �ze kto�s t�edy chodzi,
prawda?
To wła�snie miałem na my�sli.
Kiedy znajdowali si�e ju�z prawie na górze, nagle skulili si�e przera�zeni. Wygl � adało
na to, �ze kto�s tu wszedł t � a sam � a drog � a co oni.
Nie byli w stanie oddycha�c, ale na dole panowała cisza.
To pewnie tylko wiatr, który poruszył jakie�s drzwi stwierdził wreszcie
Villemann. Chod�zcie, idziemy dalej!
Wkrótce znale�zli si�e na pi�etrze w pomieszczeniu przypominaj � acym hall.
Uff! I pomy�sle�c, �ze mo�zna mieszka�c w takim zamczysku duchów westchn
�eła Taran.Gdziekolwiek si�e ruszysz, wsz�edzie paj�eczyny. Gdzie my jeste-
�smy?
Trzeba i�s�c po �sladach nakazał Villemann.
Ruszyli w stron�e najwi�ekszych drzwi w tym hallu. Ostro�znie, bardzo ostro�znie
je otworzyli.
Ooo!j�ekn�eła Taran.
To musi by�c sala rycerska powiedział Villemann. Ale niespecjalnie
elegancka. Uwa�zajcie na podłog�e, mo�ze by�c zdradliwa.
Poszli woln � a od kurzu �scie�zk � a do innych drzwi w krótszej �scianie sali.
Ale jeszcze raz przystan�eli zdj�eci strachem. Gdzie�s nad nimi, prawdopodobnie
na strychu, trzasn�eły jakie�s drzwi. Ci�e�zkie, zdecydowane kroki kierowały si�e ku
sali rycerskiej.
Chowajcie si�e, szybko! sykn � ał Villemann w panice.
W samej sali raczej nie było wida�c �zadnych kryjówek. Pomieszczenie było
całkiem po prostu puste.
Tamwskazała Taran, która dostrzegła w pobli�zu jakie�s niedu�ze drzwi.
Wszyscy troje w�slizgn�eli si�e do �srodka, przymykaj � ac za sob � a drzwi. Stali bez
ruchu wstrzymuj � ac dech i słyszeli, jak otwieraj � a si�e drzwi wiod � ace ze strychu
do sali rycerskiej. Kto�s szedł szybkim krokiem t � a drog � a, któr � a oni dopiero co
przebyli.
Na koniec drzwi wej�sciowe zamkn�eły si�e ze skrzypni�eciem, a w zamku został
przekr�econy klucz.
102

Dzi�eki! warkn � ał Villemann. Teraz jeste�smy zamkni�eci od zewn � atrz.
Ale i tak nam si�e udało rzekła Taran cicho. Weszli�smy do zamku
akurat w czasie, kiedy kto�s był na górze. I prawdopodobnie dzisiaj ju�z tu nikt nie
przyjdzie.
Chyba masz racj�e.
W ko�ncu rozejrzeli si�e z zainteresowaniem po pomieszczeniu, w którym znale
�zli schronienie. Była to mała izdebka, w której stało łó�zko. Izba miała prawdziwe
okno, a nie tylko otwór strzelniczy. Nic jednak nie wskazywało na to, �zeby
w ci � agu ostatnich pi�e�cdziesi�eciu lat kto�s tu mieszkał.
Dzi�eki ci, mały pokoiku powiedziała Taran. Uratowałe�s nas przed
ujawnieniem.
Idziemy dalej? spytał Villemann.
Oczywi�scie!
W�slizgn�eli si�e z powrotem do sali i posuwaj � ac si�e wydeptan � a �scie�zk � a, wkrótce
stan�eli przed nowymi schodami, tym razem w�e�zszymi i ni�zszymi. Taran wyjrzała
przez otwór.
Jeste�smy na tyłach zamku szepn�eła. Las podchodzi pod sam mur.
Schody na strych trzeszczały złowieszczo, musieli wi�ec i�s�c ostro�znie. Po kilku
minutach znale�zli si�e na górze.
Fuj, jak tu okropnie! skrzywiła si�e Danielle.
Tak.
Strych zdawał si�e ogromny. Ale w gł�ebi zobaczyli jeszcze jedne drzwi. I �slady
wiodły wła�snie tam.
Dzieci spogl � adały po sobie.
Albo słu�zba trzyma tu domowej roboty alkohol, po który kto�s od czasu do
czasu przychodzi powiedział Villemann. Albo te�z. . .
Albo te�z. . . powtórzyła Taran.
Poszli w stron�e drzwi w gł�ebi strychu.
Tak jak si�e spodziewali, były zamkni�ete na klucz. I chocia�z szukali bardzo
uwa�znie, nigdzie go nie znale�zli.
Mo�ze ja zawołam?zaproponowała Danielle.
Dobrze, ale niezbyt gło�sno zgodził si�e Villemann.
Dziewczynka przysun�eła si�e do drzwi.
Rafael?
Wewn � atrz panowała kompletna cisza.
Taran pochyliła si�e i zajrzała przez dziurk�e od klucza.
Widzisz co�s? dopytywał si�e Villemann.
Nic. Tam musi by�c jaka�s �sciana. Albo kolejne drzwi.
Nagle Taran wyprostowała si�e. Wszyscy odwrócili głowy, kiedy drzwi na
strych, przez które dopiero co tu weszli, otworzyły si�e ponownie.
103

Nie widzieli �zadnej mo�zliwo�sci ukrycia si�e. Wszyscy troje stali bezradni, słuchaj
� ac, jak kto�s do nich idzie.
I wtedy ulewny deszcz zadudnił po dachu.

Rozdział 15
Drug � a grup�e deszcz napotkał pó�zniej, ale został równie niech�etnie przyj�ety.
Nie mieli si�e czym osłoni�c, musieli wi�ec szuka�c schronienia pod du�zymi drzewami
w lesie. Nie najlepsze miejsce, bior � ac pod uwag�e, �ze burza z piorunami zbli�zała
si�e coraz bardziej.
Nie zostało to co prawda �swiadomie zaaran�zowane, jako�s tak wyszło samo
z siebie, ale Theresa znalazła si�e z Erlingiem pod jednym drzewem. On instynktownie
starał si�e j � a ochrania�c przed niepogod � a, ona instynktownie szukała jego
opieki.
Stan�eli pod koron � a wielkiego drzewa, natomiast reszta orszaku rozproszyła si�e
wokół nich, jedni bli�zej, inni dalej, szukaj � ac najbardziej rozło�zystych i najg�e�sciej
pokrytych li�s�cmi koron.
Przez listowie przedostała si�e mimo wszystko jaka�s pojedyncza kropla i Erling
rozpostarł nad głowami obojga swoj � a peleryn�e. Jakby�smy stali w jakim�s małym
domku, pomy�slała Theresa.
Zamiast wygłasza�c banały w rodzaju: "Ale nas złapało", ksi�e�zna próbowała
wymy�sli�c co�s inteligentniejszego, ale nie bardzo jej si�e to udawało, bo nieoczekiwana
intymna sytuacja powodowała gwałtowne bicie serca.
Zaskakuj � aco łatwo poszło nam z tymi czterema wo�znicamipowiedziała,
u�smiechaj � ac si�e niepewnie.
Tak, rzeczywi�scie, poradzili�smy sobie bez kłopotu przyznał Erling, nie
wspominaj � ac o nieprzyjemnym uczuciu, jakiego do�swiadczał, patrz � ac na czwartego,
uparcie milcz � acego człowieka kardynała.
Znowu zaległa cisza. Oboje stali po prostu, rozkoszuj � ac si�e niezwykł � a atmosfer
� a tej chwili, i oboje starali si�e rozpaczliwie znale�z�c co�s, co mo�zna by powiedzie
�c nie burz � ac nastroju, a raczej go spot�egowa�c.
Dobrze jest wiedzie�c, �ze dzieci s � a bezpiecznezacz�eła znowu Theresa.
Tylko Dolg tak zupełnie nieoczekiwanie postanowił do nich wróci�c u�smiechn
�eła si�e.
Rzeczywi�scie przyznał Erling, bo tylko Móri i on wiedzieli o niepokoju
Dolga, �ze u Virneburgów co�s jest nie tak jak powinno. Rzeczywi�scie
powtórzył. Bardzo si�e ciesz�e, �ze do nich pojechał.
105

Theresa uznała jego słowa za pochwał�e miło�sci pomi�edzy rodze�nstwem, nic
wi�ecej.
Włosy ksi�e�znej dotykały twarzy Erlinga. Czuł ich ładny, czysty zapach. Theresa
nale�zała do kobiet, które przywi � azuj � a wielk � a wag�e do higieny, zawsze zadbana,
zawsze pachn � aca, starannie uczesana. Erling bardzo to sobie cenił. Nie reagowała
jednak histerycznie na brud, nie na tym to polegało. Zreszt � a tak ju�z bywa, niektórzy
ludzie, �zeby nie wiem jak cz�esto si�e myli, i tak sprawiaj � a wra�zenie zaniedbanych
i brudnych. Mo�ze to jaka�s cecha skóry, a mo�ze zale�zy od nastawienia do
�zycia?
Nie, teraz jego my�sli zajmuj � a si�e jakimi�s głupstwami. Ale Erling bardzo dobrze
wiedział, dlaczego tak si�e dzieje. To blisko�s�c Theresy. Ona sama najwyra�zniej
�smiertelnie si�e bała, �ze zachowa si�e wobec niego zbyt poufale. Poznawał to
po sposobie, w jaki wspierała r�ek�e na drzewie, pod którym stali, by si�e troch�e odsun
� a�c od Erlinga. Poznawał to te�z po wyra�znej sztywno�sci Theresy, po jej bardzo
ostro�znym oddechu.
Zreszt � a on zachowywał si�e mniej wi�ecej tak samo. Równie�z bardzo uprzejmie
si�e od niej odsuwał, cho�c najch�etniej przygarn � ałby j � a mocno i powiedział, jak
bardzo jest mu droga.
Erling w ogóle do�s�c łatwo si�e zakochiwał. Jego miłosne historie były niezliczone,
ale wi�ekszo�s�c przemijała szybko, nie zostawiaj � ac w duszy godnych
wzmianki �sladów. O�zenił si�e natomiast tylko raz z t � a Catherine, wesoł � a, zabawn � a,
ale całkowicie nieodpowiedzialn � a kobiet � a.
Wtedy si�e sparzył, i to powa�znie. Poza tym jednak jego niewa�zne romanse
przemin�eły bez �sladu.
Z Theres � a sprawy miały si�e odmiennie. Sko�nczył wła�snie czterdzie�sci dziewi
�e�c lat i pod wieloma wzgl�edami był bardziej dojrzały. W jego stosunku do
ksi�e�znej było co�s delikatnego, bardzo ładnego i prawdziwego. Cała historia zacz�eła
si�e od przyja�zni, a to bardzo dobry pocz � atek. Zwykle daje to uczuciom wi�eksz � a
stabilno�s�c. Powoli u�swiadamiał sobie, �ze jego t�esknota za tym, by przez reszt�e
swego �zycia mieszka�c w Theresenhof, ma za podstaw�e nie tylko jego zauroczenie
posiadło�sci � a i okolic � a. Głównym obiektem jego t�esknoty była wła�snie Theresa.
Erling ubóstwiał jej mał � a rodzin�e. Przyjaciela Móriego i Tiril, któr � a kiedy�s,
bardzo dawno temu, sam był do�s�c powa�znie zaj�ety i dlatego zazdrosny o Móriego,
trójk�e dzieci, które uwa�zał za swoich podopiecznych, zreszt � a jedyne dzieci,
jakie lepiej znał. Tak, bo mało interesuj � acego potomstwa swojej siostry nie liczył.
Było rozpieszczone i wymagaj � ace, chciwe na rodzinne pieni � adze, które w istocie
nale�zały do Erlinga, ale którymi on hojnie si�e z nimi dzielił. Kiedy�s najzupełniej
przypadkiem podsłuchał rozmow�e dwojga swoich siostrze�nców. Mówili oni ze
zło�sci � a, �ze ich matka twierdzi, i�z to wła�sciwie ona i jej m � a�z powinni zarz � adza�c rodzinn
� a firm � a, bo wuj Erling niczego nie potrafi, jest zanadto ostro�zny i tak dalej.
Gdyby wi�ec wuj nie stał im na drodze, to dzisiaj dzieci byłyby bogate i nale�zały do
106

najlepszych kr�egów towarzyskich Bergen. Erling dowiedział si�e te�z, �ze jest nudny
i sk � apy oraz �ze nie zasługuje na nic lepszego ni�z to, co otrzymywał od Catherine,
która o�smieszała go przed całym miastem. Ale �ze jego wstyd i upokorzenie spadło
te�z na rodzin�e i przez jaki�s czas oni, nieszcz�esne dzieci, nie mogli si�e pokazywa�c
w mie�scie.
Po tych wszystkich rewelacjach podró�z do Austrii była dla Erlinga wielk � a
ulg � a.
Nigdy jednak nie oczekiwał, �ze b�edzie si�e tu czuł a�z tak dobrze.
Była jeszcze jedna istota, która go uwielbiała. Teraz te�z w deszczu podbiegła
czworono�zna, czarna, kudłata posta�c, szukaj � ac przy nich schronienia.
Oboje, Erling i Theresa, zacz�eli si�e �smia�c, i oboje serdecznie głaskali Nera,
a on tulił si�e do ich nóg, �zeby pokaza�c, jak bardzo jest szcz�e�sliwy.
W pewnym momencie Erling si�e wyprostował i wtedy dotkn � ał policzkiem
policzka Theresy, a ona si�e nie cofn�eła. Zamilkła tylko i zacz�eła si�e wpatrywa�c
w kark Nera. Tutaj pod drzewem było do�s�c sucho, ale poza nim deszcz spływał
strumieniami.
Erling nie miał odwagi si�e poruszy�c. Czuł jej policzek przy swoim zaledwie
przez chwilk�e, ale to wystarczyło, by wzbudzi�c w nim mnóstwo uczu�c. Czułych,
szczerych, lecz tak�ze bardziej natr�etnych. Tym ostatnim nie chciał si�e poddawa�c.
Jeszcze nie teraz. Nie w ten sposób chciał si�e zbli�zy�c do Theresy.
Nagle zagrzmiało pot�e�znie, wyładowanie nast � apiło szybciej, ni�z si�e wszyscy
spodziewali. Musiało uderzy�c gdzie�s bardzo blisko, bo słyszeli �swist pioruna i zostali
o�slepieni blaskiem. Konie zamarły, Nero przysun � ał si�e bli�zej do ludzi, a Theresa
instynktownie przywarła do Erlinga. On obj � ał j � a obiema r�ekami i szeptał
jakie�s uspokajaj � ace słowa. Potem jedn � a r�ek�e przesun � ał w gór�e i przytulił do siebie
jej głow�e tak, �ze twarz Theresy opierała si�e o jego szyj�e.
� Zadne si�e teraz nie poruszało. Wargi Erlinga dotykały jej włosów, a ona nie
usuwała głowy.Wiedział, �ze musi słysze�c, jak bardzo wali mu serce, jak dr�zy jego
oddech. Ale on te�z czuł, �ze Theresa dr�zy, �ze ciało si�e napina i �ze to dr�zenie nie
ma nic wspólnego ze strachem przed burz � a, wi�ec starał si�e nie reagowa�c. Erling
pragn � ał, �zeby ona zrozumiała, czym dla niego jest jej blisko�s�c. Ile pi�eknych uczu�c
teraz dla niej �zywił, ile czuło�sci, serdeczno�sci, miło�sci przepełniało jego serce.
Czy ona to rozumie?
Theresa nie miała odwagi oddycha�c. Atmosfera wokół nich nabrzmiała była
nadziej � a przemieszan � a z l�ekiem.
I tak wła�snie powinno by�c, my�slała. Spontaniczne zbli�zenie wywołane okoliczno
�sciami zewn�etrznymi. O, pozwól mi to zachowa�c jak najdłu�zej, nie poruszaj
si�e, Erlingu, nie cofaj si�e teraz, nie odchod�z ode mnie!
Czy on nie my�sli, �ze ja si�e narzucam, skoro si�e nie wycofałam z jak � a�s dowcipn
� a uwag � a na temat niepogody? Czy zbyt otwarcie nie ujawniam swoich uczu�c?
Czuj�e jego wargi na swoich włosach. Jego r�ece. Ramiona obejmuj � ace mnie
107

mocno. Jakie ten Erling ma pi�ekne r�ece. Jaki czysty profil. Kocham jego profil.
Ja. . . My�sl�e, �ze on mnie lubi.
Ciepło jego ciała. Jak mocno bije mu serce. Oddycha tak ostro�znie, jakby si�e
bał, �ze mnie przestraszy.
Jaka niezwykła cisza w centrum szalej � acej burzy. Powietrze pod peleryn � a jest
bardzo gor � ace od naszych uczu�c
Nie chc�e si�e poruszy�c, �zeby tego nie zniszczy�c.
Drgn�eła przestraszona, kiedy głos Erlinga zawibrował w jego piersi tu�z pod
jej wargami. Ale słowa, które usłyszała, były zwyczajne:
Wygl � ada na to, �ze deszcz ustaje.
Całkiem instynktownie podniosła głow�e i spojrzała mu w oczy.
Tak.
Jego dło�n wci � a�z spoczywała na jej karku. Było wi�ec czym�s zupełnie naturalnym,
�ze podniósł te�z i drug � a, a potem długo, bardzo długo trzymał jej głow�e
w swoich dłoniach.
Patrzyli na siebie w półmroku.
Długo.
O Bo�ze, my�slała Theresa, jaka magiczna chwila. Co ja mam teraz zrobi�c?
On posun � ał si�e ju�z tak daleko, jak tylko mógł w stosunku do osoby postawionej
znacznie wy�zej. Teraz kolej na mnie.
Powinnam uczyni�c nast�epny krok, ale nie jestem w stanie.
Nie zniosłabym my�sli, �ze on czuje si�e zobowi � azany do dalszych działa�n, �zeby
mnie nie upokarza�c.
�Swiat wokół znieruchomiał.
Patrzyli na siebie jak zaczarowani, oboje przepełnieni takim samym szacunkiem,
oboje tak samo spragnieni blisko�sci.
Ale psy s � a bardzo wra�zliwe na tego rodzaju sytuacje. Koniecznie chc � a te�z by�c
z lud�zmi, kiedy widz � a, �ze oni si�e obejmuj � a.
Nero wspi � ał si�e na tylnych łapach i stał si�e niemal tak samo wysoki jak oni.
Oboje zacz�eli go ze �smiechem poklepywa�c i obejmowa�c, on za�s cieszył si�e jak
szalony, �ze mo�ze by�c jednym z "nas trojga".
Kochany, stary druhu powiedział Erling, głaszcz � ac go serdecznie po
wielkim łbie. � Zeby�s ty wiedział, jak ci�e lubi�e!
Ja tak�zedodała Theresa.No i patrzcie, ju�z całkiem przestało pada�c.
Wyszli spod swojego prowizorycznego namiotu, ale kiedy wracali do reszty
towarzystwa, Erling wci � a�z trzymał j � a za r�ek�e, a ona na to pozwalała.
Nie wiedziała, czy ta wielka ulga, jak � a odczuwała, spłyn�eła na ni � a dlatego, �ze
deszcz przestał pada�c, czy te�z z innego powodu.
Prawdopodobnie i jedno, i drugie.
No to mo�zemy rusza�c dalej! zawołała.
Móri spogl � adał na Erlinga spod oka, poprawiaj � ac uprz � a�z swojego konia.
108

Mój Bo�ze, pomy�slał Erling bliski szoku. Ja si�e przecie�z zalecam do te�sciowej
mego najlepszego przyjaciela! Pomy�sle�c, gdyby. . .
My�sl, �ze mógłby zosta�c te�sciem Móriego, najpierw sprawiła mu przykro�s�c.
Potem napotkał jednak promienne spojrzenie przyjaciela i wargi obu m�e�zczyzn
zacz�eły dr�ze�c w powstrzymywanym �smiechu. Ale zaraz zaj�eli si�e przygotowaniami
do drogi.
Mo�zemy rusza�c! zawołał Erling. Do Virneburg jest daleko, a dzie�n
ma si�e ku ko�ncowi.
Kiedy potem jechał w � ask � a �scie�zk � a, my�slał o tym, co zaszło mi�edzy nim a Theres
� a.
Dwoje pi�e�cdziesi�eciolatków powinno mie�c troch�e wi�ecej rozumu.
Ale wła�sciwie dlaczego? � Zadne z nich nie zaznało zbyt wiele szcz�e�scia w swoim
�zyciu, zanim nie pojawili si�e w nim Tiril i Móri. I Erling był pewien, �ze te
uczucia, jakie �zywił obecnie, były bardziej dojrzałe, czystsze i pi�ekniejsze ni�z
w młodo�sci. I nie mniej silne. Nie mniej!
Czuł, �ze gotów jest da�c Theresie tyle miło�sci, ile tylko zdoła w sobie wzbudzi�c.
Je�sli ona mu na to pozwoli.
Była to jesienna miło�s�c, miło�s�c dwojga ludzi, w których �zyciu min�eła ju�z
i wiosna, i lato.
Mieliby nie by�c w stanie przyj � a�c tego, co zaczynało si�e mi�edzy nimi rozwija�c?
Uczyni�c z tego pi�eknej i bardzo wa�znej sprawy. Oboje mieli przecie�z za sob � a
samotne �zycie. Ale czekało ich jeszcze wiele, wiele lat.
Dlaczego mieliby sp�edzi�c je oddzielnie, z dala od siebie?
Wybra�c samotno�s�c zamiast poczucia bezpiecze�nstwa, jakie daje obecno�s�c drugiego
człowieka, kogo�s, kto rozumie, kogo�s, kto dzieli z nami rado�sci i zmartwienia.
Wi�ec có�z to szkodzi, �ze towarzysko i społecznie on stoi o wiele ni�zej od
niej i mo�ze nawet nie jest godzien zawi � aza�c sznurowadeł przy jej butach. Mimo
wszystko jednak powinien jej pozwoli�c wybiera�c i decydowa�c, czy da mu kosza,
czy te�z jeszcze raz zlekcewa�zy panuj � ace w jej �srodowisku zasady.
Ale z drugiej strony, nie chciał całej odpowiedzialno�sci składa�c na jej barki,
nie chciał jej zmusza�c do wykazywania inicjatywy. Powinien wi�ec chyba post�epowa
�c dalej drog � a, na któr � a wkroczył, to znaczy nieznacznie posuwa�c si�e naprzód,
ale te�z w �zaden sposób si�e nie narzuca�c.
Tak, to wła�sciwa droga.
A kiedy czas dojrzeje, dowie si�e na pewno, czy mo�ze ju�z prosi�c o jej r�ek�e.

Rozdział 16
Na starym strychu zamku Virneburg panowała gł�eboka cisza.
Dzieci słyszały dobrze, kto�s wszedł za nimi do wn�etrza.
Mo�ze był to ten człowiek, który dopiero co opu�scił zamek, ale co�s zwróciło
jego uwag�e i zawrócił?
Odległo�s�c pomi�edzy nimi a tym, który stał na pode�scie schodów, była znaczna,
poza tym wszystko ton�eło w mroku, wi�ec dzieci widziały tylko zarys sylwetki.
Kogo�s niewysokiego, to wida�c było wyra�znie.
Danielle stłumiła krzyk strachu. Mocno trzymała Villemanna i Taran za r�ece.
No to zostali�smy odkryciszepn � ał Villemann z rezygnacj � a.
Nie, to jest duch wykrztusiła Danielle głosem nabrzmiałym od łez.
Nikogo takiego w naszym dworze nie ma. To ten duch, którego widywał Rafael.
Taran? Villemann? doleciało do nich z dołu.
Bli�zniaki odetchn�eły z ulg � a.
Dolg! To jest Dolg powtarzali oboje uszcz�e�sliwieni.
Ich niezwykły starszy brat podszedł bli�zej.
Chod�z, Danielle, to nasz brat.
Ten, który wszystko potrafi?
Tak odparła Taran poci � agaj � ac j � a za sob � a. I nie przejmuj si�e jego
wygl � adem. On jest najsympatyczniejszym chłopcem na �swiecie.
Spotkali si�e po�srodku strychu.
O, Dolg, jak dobrze znowu ci�e widzie�ccieszyła si�e Taran.Zapl � atali-
�smy si�e chyba w najwi�eksz � a przygod�e �swiata, ale. . .
Villemann jej przerwał.
Wła�snie rozwi � azujemy wielk � a zagadk�e. To jest Danielle, i ona my�slała, �ze
to kukułka, a to jest Rafael. . .
Teraz dopiero spostrzegli, jak bardzo Dolg ostatnimi czasy wyrósł, jako�s
wcze�sniej o tym nie my�sleli. Obok tej małej, szczuplutkiej Danielle wygl � adał niemal
jak dorosły. No, mo�ze nie całkiem, ale i tak byli z niego strasznie dumni.
Wyci � agn � ał r�ek�e do panienki, która stała jak sparali�zowana widokiem tego zjawiska.
Dokładnie tak jak ojciec, Dolg najbardziej lubił ciemne ubrania, ale zamiast
ciemnobr � azowych on wybierał antracytowoniebieskie. Długie, czarne jak
110

w�egiel loki spływały na ramiona, a w bladej twarzy oczy wydawały si�e jeszcze
ciemniejsze ni�z zwykle w tym mrocznym �swietle starego strychu.
Taran przestraszyła si�e na moment reakcji Danielle. A je�sli on si�e jej nie
spodoba? Mo�ze zdj�eta strachem ucieknie?
Danielle jednak uj�eła wyci � agni�et � a dło�n i dygn�eła gł�eboko tak samo jak wtedy,
kiedy witała si�e z bli�zniakami. O, Dolg, tylko nie zacznij si�e teraz �smia�c, prosiła
Taran w duchu. Ale nie potrzebowała si�e niczego obawia�c, z wielk � a godno�sci � a
i powag � a Dolg odwzajemnił pozdrowienie dziewczynki m�eskim ukłonem. Jego
rodze�nstwo poj�ecia nie miało, �ze Dolg w ogóle co�s takiego potrafi.
Villemann odetchn � ał gło�sno.
Dolg zwrócił si�e do niego, co młodszego brata przepełniło dum � a.
Przyjechałem przed wszystkimi, poniewa�z przeczuwałem, �ze co�s si�e mo�ze
sta�c. Mów teraz dalej, Villemannie, jak to było. A ty, Taran, mu nie przerywaj.
Twoich komentarzy wysłucham pó�zniej.
Deszcz przestał pada�c równie nagle, jak zacz � ał. Teraz o dach stukały cicho
pojedyncze krople. Villemann opowiadał, co zaszło, a Taran niecierpliwie przest
�epowała z nogi na nog�e.
Nareszcie przyszła te�z i jej kolej i dziewczynka upi�ekszała opowie�s�c brata
szczegółami, dopóki Dolg nie podniósł r�eki. Kazał wszystkim podej�s�c do zamkni
�etych drzwi.
A teraz ty, Danielle. Czy mogłaby�s odpowiedzie�c na kilka pyta�n?
Oczywi�scie odparła dziewczynka cieniutkim głosikiem przej�eta, �ze
Dolg zwraca si�e do niej, jakby była kim�s wa�znym.
Czy wiesz, jaki pokój mie�sci si�e za tymi drzwiami?
Nie wiem. Ja nigdy przedtem w zamku nie byłam. Przynajmniej odk � ad
pami�etam.
Dolg ogl � adał uwa�znie drzwi. Były, niestety, bardzo dokładnie zamkni�ete.
My�smy to ju�z obejrzeli mówił Villemann z zapałem. Klucza nie
mogli�smy nigdzie znale�z�c. Ja wspi � ałem si�e nawet, �zeby zobaczy�c, czy futryna nie
da si�e wyrwa�c, ale nie.
Jego starszy brat skin � ał głow � a.
Mówisz, Danielle, �ze twój brat, Rafael, widywał duchy. Czy kiedy to si�e
działo, nikt inny niczego nie widział?
Nikt nie widział. W noce ksi�e�zycowe duch poruszał si�e mi�edzy drzewami
tutaj, niedaleko zamku, a potem rozpływał si�e w powietrzu.
I działo si�e to po tym, jak Rafael dostał te rysunki, które mi przed chwil � a
pokazywali�scie? Od wuja waszego ojca.
Tak. Tatu�s i maman mówi � a, �ze on zwariował od tych rysunków.
Dolg stał przez chwil�e pogr � a�zony w my�slach. Potem zdecydował:
Musimy otworzy�c te drzwi, zanim kto�s tu przyjdzie.
Tak, ale w jaki sposób?
111

Danielle, czy mo�zesz za�swiadczy�c, �ze twój brat Rafael jest dobrym człowiekiem?
W oczach małej pojawiły si�e łzy.
O, tak, najlepszym, jaki istnieje! On był taki samotny i nieszcz�e�sliwy!
Niezwykły Dolg u�smiechn � ał si�e do niej.
To samo odnosi si�e te�z pewnie do ciebie? Dwoje samotnych, dobrych dzieci
na okrutnym �swiecie.
Po reakcji Danielle poznali, �ze bardzo jej si�e jego słowa podobały. Villemann
pojmował, �ze teraz Dolg jest jej bohaterem, ale, cho�c to mo�ze dziwne, nie odczuwał
zazdro�sci. Był po prostu dumny ze swego brata.
Chyba zaczyna mi si�e poprawia�c charakter, pomy�slał. Mo�ze to znaczy, �ze staj�e
si�e dorosły?
Dolg rozwi � azał swój woreczek.
O, Danielle j�ekn�eła cichutko Taran. On ma zamiar u�zy�c swojego
kamienia!
Tak potwierdził Dolg. Rafael jest dobrym człowiekiem i zasługuje
na wszelk � a mo�zliw � a pomoc. Zreszt � a ja wiem, �ze duchy istniej � a. To nie jest
powód, �zeby zamyka�c małych chłopców. Dlatego my�sl�e, �ze moja cudowna kula
tutaj pomo�ze. A trzeba ci wiedzie�c, Danielle, �ze nie zawsze jest to takie pewne,
nie zawsze mog�e pomaga�c, bo zły człowiek mógłby skazi�c i uszkodzi�c szlachetny
kamie�n.
Danielle wpatrywała si�e w kul�e, któr � a Dolg unosił obur � acz.
O, jaka pi�ekna!
To jest szafir wyja�sniła Taran fachowo. Najwi�ekszy na �swiecie. Ale
nie wolno ci nikomu o nim opowiada�c, bo jeszcze by kto�s chciał go ukra�s�c.
Nikomu nie powiem.
Dolg poprosił, �zeby si�e troch�e odsun�eli. Sam uniósł kamie�n przy drzwiach
i szeptał co�s, czego nie rozumieli.
W ciszy słyszeli dr�z � acy oddech Danielle, kiedy ju�z nie była w stanie go
wstrzymywa�c. Szafir wysyłał swoje pi�ekne, przypominaj � ace błyskawice promienie.
Po chwili rozległ si�e jaki�s d�zwi�ek, jakie�s stukni�ecie w zamku i drzwi powoli
si�e otworzyły.
Ale. . . jak to si�e. . . zacz�eła Danielle.
On robi wszystko, o co go prosz�e. Je�sli cel jest szlachetny. A ten najwyra�zniej
jest.
Danielle wygl � adała tak, jakby si�e zastanawiała, czy nie pora przesta�c si�e dziwi
�c wszystkiemu, co Dolg mówi i robi.
Tak jak s � adziła Taran, za pierwszymi drzwiami znajdowały si�e drugie. Ale te
wewn�etrzne nie miały zamka i stały lekko uchylone.
112

Danielleszepn � ał Dolg, a oczy dziewczynki wyra�zały najgł�ebsze skupienie.
Ciebie on zna. Id�z ty pierwsza, �zeby si�e za bardzo nie przestraszył, je�sli on
si�e tam znajduje i je�sli jeszcze �zyje. Ale nie bój si�e! Nawet gdyby wewn � atrz było
wi�ecej osób, to ja i Villemann idziemy za tob � a.
I ja dodała szeptem Taran. A ja jestem bardzo silna.
Tak, oczywi�scie zgodził si�e Dolg. Ale teraz id�z na ko�ncu! Bo gdyby
kto�s szedł za nami. . .
Taran natychmiast obejrzała si�e przez rami�e z bardzo zdecydowan � a min � a.
Musisz teraz otworzy�c, Danielle szepn � ał Dolg.Tylko ostro�znie.
Dziewczynka posłuchała natychmiast, chc � ac jak najszybciej pokaza�c, ile naprawd
�e potrafi teraz, kiedy inni jej ufaj � a. Kiedy pozwolili jej z sob � a by�c, kiedy
ona si�e te�z liczy.
Zapomniała o sobie samej, o własnym strachu, my�slała tylko o tym niewiarygodnym,
fantastycznym zadaniu.
Rafael? Nie, nie powinna sobie niczego wyobra�za�c. On nie �zyje. Dlaczego
doro�sli mieliby mówi�c takie straszne kłamstwa?
Powoli, powoli uchyliła drzwi. Jak dobrze jest mie�c za sob � a dwóch du�zych,
silnych chłopców. I Taran. Najlepsz � a przyjaciółk�e. Danielle nigdy nie miała najlepszej
przyjaciółki. Ani przyjaciółki w ogóle. A doro�sli nie chcieli z ni � a rozmawia
�c, bo była mała i bała si�e wszystkiego.
My�sli kr � a�zyły w głowie Danielle niczym przestraszone ptaki, nie miały odwagi
zatrzyma�c si�e na tej jednej sprawie, któr � a ona wła�snie si�e zajmowała.
Drzwi zostały otwarte.
Du�zy pokój. Łó�zko z baldachimem. Pi�ekne staro�swieckie meble. Ci�e�zkie zasłony
na małych okienkach.
Za oknami las.
Drobna posta�c w wielkim ło�zu. Blada z braku sło�nca buzia, sine cienie pod
oczyma. Br � azowe gładkie włosy pozbawione blasku. Prawie nietkni�ete jedzenie
na tacy obok.
Wielkie oczy wpatrywały si�e z przera�zeniem w drzwi.
Rafael? To ja, Danielle.
Danielle? Ja my�slałem, �ze ty nie �zyjesz. Oni mówili, �ze umarła�s. Danielle?
Pytanie zabrzmiało jak wołanie o ratunek. A potem chłopiec dodał przestraszony:
Uwa�zaj! Nie wchod�z tutaj, bo i ciebie zamkn � a.
Nie, Rafaelu, ja mam ze sob � a przyjaciół mówiła poci � agaj � ac nosem Danielle.
Ach, Rafaelu, Rafaelu! Oni mówili, �ze ty nie �zyjesz!
Podbiegła do łó�zka i rodze�nstwo ze szlochem rzuciło si�e sobie w ramiona.
Taka byłam bez ciebie samotna, braciszku. Ale teraz przyszli�smy, �zeby
ci�e st � ad zabra�c. Zaraz, natychmiast, zanim kto�s nas zobaczy. Teraz ju�z wszystko
b�edzie dobrze.
113

Wycie�nczony drobny chłopczyk ocierał oczy i raz po raz spogl � adał w stron
�e drzwi. Patrzył na dwoje dzieci rozpromienionych jak szcz�e�sliwe słoneczka,
jak anioły, które dokonały wielkiego i miłosiernego czynu, oraz na wi�ekszego
chłopca, którego wygl � ad przera�zał go i fascynował. Jak zaczarowany musiał stale
spogl � ada�c na Dolga.
Czy to jest król elfów? zapytał wreszcie, a Taran a�z drgn�eła, takie jej
si�e to pytanie wydało uzasadnione. Rzeczywi�scie, król elfów musiał wygl � ada�c
wła�snie tak.
Nie, on ma na imi�e Dolg wyja�sniła Danielle. I wszystko potrafi,
dokładnie tak jak ty.
Teraz wszystkie obce dzieci podeszły do łó�zka.
Ja słyszałam wołanie szarej kukułki tłumaczyła Danielle promieniej � aca
szcz�e�sciem. Ale potem przyszli Taran i Villemann i powiedzieli, �ze kukułka
kuka tylko w maju, a wtedy zrozumieli�smy, �ze to musisz by�c ty.
Tak przyznał Rafael z powag � a. Claude ka�zdego wieczora otwiera
okno, wi�ec rano, kiedy wszyscy jeszcze �spi � a, próbuj�e udawa�c kukułk�e. Boj�e si�e
woła�c normalnym głosem. Mam tylko nadziej�e, �ze kto�s mnie usłyszy i zrozumie.
Je�sli jeszcze w ogóle kto�s �zyje. Dzi�ekuj�e ci, �ze przyszła�s. Dzi�ekuj�e wam wszystkim!
Ale ty musisz st � ad wyj�s�c! zawołał Villemann rozgor � aczkowany.
Chod�z, trzeba si�e spieszy�c. Znacie mo�ze jak � a�s dobr � a kryjówk�e?
Zm�eczona twarzyczka Rafaela wyra�zała gł�ebok � a rozpacz.
Ja nie mog�e, ale dzi�ekuj�e wam, �ze przyszli�scie! Wnie�sli�scie tyle rado�sci do
mojego �zycia.
My mo�zemy ci�e wzi � a�c na r�ece o�swiadczył Dolg.
To si�e na nic nie zda. Ja st � ad nie wyjd�e. Id�zcie ju�z teraz, zanim Claude
przyniesie kolacj�e!
Czy on jest dla ciebie sympatyczny? zapytała Danielle.
Sympatyczny? Claude? Dla niego jestem nikim. On mnie w ogóle nie widzi.
Rozumiem, co masz na my�slipotwierdziła jego siostrzyczka.Claude
jest jak lód.
Tak. On mnie zabija.
Dolg nie miał czasu na rozmow�e o Claudzie.
Powiedz mi, dlaczego nie mo�zesz st � ad wyj�s�c?
Twarz Rafaela wyra�zała �smiertelne zm�eczenie.
Zobacz sampowiedział.
Chłopiec wskazał na kołdr�e. Dolg uniósł j � a i wszyscy j�ekn�eli ze zgroz � a. Rafael
był przykuty do łó�zka �zelaznymi kajdanami. Na nogach wokół kostek miał
gł�ebokie rany.
Dlaczego?wyszeptał Villemann.
114

Raz próbowałem uciec. Ale nie udało mi si�e wydosta�c z zamku.
Dolg zd � a�zył ju�z dokładnie obejrze�c ci�e�zkie ła�ncuchy.
Gdzie s � a klucze?
Ma je Claude.
Czy twoi rodzice na to pozwalaj � a?Taran była wstrz � a�sni�eta.
Moi rodzice? A czy oni �zyj � a? Claude powiedział, �ze umarli.
Nigdy tutaj nie byli?
Nie. Czy Claude ich oszukał? Powiedział, �ze ja umarłem? Dzi�ekuj�e! Och,
dzi�ekuj�e! O, jak�ze oni si�e uciesz � a, kiedy mnie znowu zobacz � a! Musicie im powiedzie
�c, �ze. . . tutaj jestem!
Nie ma czasu na rozmowy rzekł Dolg z powag � a, podchodz � ac do łó�zka.
Musimy si�e spieszy�c.
Kula? zapytała Taran.
Tak, Dolg ma kul�e ze szlachetnego kamieniawyja�sniała Danielle z przej
�eciem. Ona otwiera wszystkie dobre drzwi.
Rafael nie bardzo zrozumiał jej tajemnicze wyja�snienia, co mo�ze nie było takie
bardzo dziwne. Ale Dolg ponownie wyj � ał szafir i uniósł go nad kostkami Rafaela.
Kamie�n zal�snił płomiennym bł�ekitem, zaiskrzył i oto kajdany spadły z nóg
chłopca.
Nie mam teraz czasu na leczenie ran powiedział Dolg i pospiesznie
schował znowu kul�e do woreczka. Pó�zniej si�e tym zajmiemy. Teraz musimy
i�s�c.
Villemann, który stał obok łó�zka, kiedy Dolg unosił cudown � a kul�e i otwierał
kajdany, nie mógł si�e nadziwi�c, jaki "�swietlisty" stał si�e ostatnio jego starszy brat.
I stawał si�e bardziej �swietlisty za ka�zdym razem, kiedy dotykał kamienia. Nie był
eteryczny i raczej nie nale�zało si�e obawia�c, �ze za chwil�e rozpłynie si�e w powietrzu
i zniknie. Była w nim wielka siła i dobro�c. A tak�ze m � adro�s�c. Dolg musi teraz by�c
bardzo m � adry, my�slał Villemann z podziwem.
Ockn � ał si�e z zamy�slenia, kiedy starszy brat poprosił go, by pomógł mu nie�s�c
Rafaela. Villemann podpierał chłopca z jednej strony, Dolg z drugiej. Villemann
o mało nie p�ekł z dumy, �ze mo�ze by�c tak potrzebny.
Dziewczynki zebrały ubrania Rafaela, które mogły mu si�e przyda�c, ale nie
było czasu na przebieranie si�e. Na razie Rafael musiał pozosta�c w nocnej koszuli.
Bardzo powoli schodzili w dół, bo Rafaelowi było trudno poradzi�c sobie z now
� a sytuacj � a, nogi si�e pod nim uginały, rany po kajdanach bolały przy ka�zdym
ruchu, w ogóle chodzenie, inne otoczenie ni�z pokój na strychu, a przede wszystkich
wielkie wzruszenie, �ze jest wolny, �ze b�edzie mógł opowiedzie�c rodzicom,
�ze �zyje i o tym, co mu zrobili Claude i mademoiselle, wszystko to sprawiało, �ze
bliski był omdlenia.
Tak, mademoiselle te�z brała udział w przest�epstwie, poinformował Rafael
swoich wybawców, kiedy byli ju�z na schodach. Przychodziła dwa razy dzien-
115

nie, �zeby si�e nim zajmowa�c, my�c, przebiera�c, a on nienawidził, �zeby go dotykała,
bo nie okazywała mu ani odrobiny troskliwo�sci. I ona, i Claude uwielbiali wygłasza
�c zło�sliwe i rani � ace uwagi, które odbierały chłopcu resztki odwagi, o co zreszt � a
im chodziło. Przewa�znie mówili, �ze szalone dzieci nale�zy trzyma�c w zamkni�eciu
albo, �ze powinny na nie spada�c wszelkie mo�zliwe kary �swiata. Celowała w tym
zwłaszcza mademoiselle. Claude, jak powiedziała Danielle, był zimny niby lód.
Rzadko kiedy co mówił, ale je�sli ju�z, to na pewno nie było to nic przyjemnego.
Zatrzymali si�e wszyscy przy drzwiach wyj�sciowych.
Wymy�sliła�s jak � a�s dobr � a kryjówk�e, Danielle?zapytał Dolg.
Nie, o niczym takim nie wiem szepn�eła dziewczynka i dodała z �zalem:
Pocz � atkowo my�slałam, �ze zaproponuj�e, by�smy poszli do mojego pokoju, bo
tam prawie nigdy nikt nie zagl � ada, ale przecie�z mogłaby przyj�s�c mademoiselle,
wi�ec nie mo�zna. . .
Rafael niecierpliwił si�e.
Ale nie potrzebujemy �zadnej kryjówki! Przemkniemy si�e do pałacu tak,
�zeby Claude i mademoiselle nas nie zobaczyli, i od razu pójdziemy do taty i do
maman!
Reszta przygl � adała mu si�e niepewnie.
Dolg westchn � ał.
Masz racj�e, Rafaelu. Tak byłoby najlepiej. Ale zanim st � ad wyjdziemy,
chciałbym usłysze�c nieco wi�ecej na temat tego ducha, który ci si�e ukazywał.
Ech, co tam b � akn � ał Rafael, odwracaj � ac głow�e. I tak nikt mi nie wierzy.
Ja sam widuj�e upioryoznajmił Dolg spokojnie.Do�s�c swobodnie poruszam
si�e po ró�znych rejonach tamtego �swiata, dlatego wiem, �ze mówisz prawd�e.
Ale musz�e dowiedzie�c si�e nieco wi�ecej o tym, co widziałe�s, bo wydaje mi si�e, �ze
to wa�zne. Rozumiesz mnie?
Rafael patrzył na niego takim wzrokiem, jakby po długotrwałej nocy zobaczył
wschód sło�nca.
Czy ty naprawd�e widujesz upiory? I naprawd�e wierzysz w to, co mówi�e?
Oczywi�scie! No to ruszajmy! Nie mamy zbyt wiele czasu.
Znale�zli niedu�z � a piwniczk�e, pod której �scianami stały kamienne ławki. Usiedli,
a Rafael raz po raz gł�eboko wzdychał, jakby w ten sposób chciał wyrazi�c samotno
�s�c wielu miesi�ecy i rado�s�c z niespodziewanej �zyczliwo�sci, jak � a go otoczono.
Dolg okrył jego szczupłe ramionka swoj � a kurtk � a, bo w piwnicy było zimno
i wilgotno. Rafael zd � a�zył tymczasem wło�zy�c długie spodnie, nie miał tylko butów.
Ale te�z na razie ich nie potrzebował, bo owini�eto mu poranione stopy kocem,
który Taran zabrała z sypialni.
No, to opowiadaj! zach�ecał Dolg.
Równy mu wiekiem Rafael był od niego o wiele mniejszy, widocznie wi�ec
rodze�nstwo von Virneburg odziedziczyło po matce te drobne, delikatne figurki.
116

Rafael, który przez cały rok skazany był wył � acznie na własne towarzystwo
i na niechciane wizyty Claudeła i mademoiselle, siedział teraz w�sród rówie�sników
i rozkoszował si�e ciepłem płyn � acym z poczucia wspólnoty, które przep�edzało
chłód panuj � acy w pomieszczeniu, jak i wewn�etrzny chłód samotno�sci. Raz po
raz ocierał łzy ulgi.
W ko�ncu opowiedział o starszym m�e�zczy�znie, którego widywał z okna swego
pokoju. O tym, jak ta dziwna posta�c przemykała si�e mi�edzy drzewami, a potem
niedaleko zamku rozpływała w powietrzu.
Ty mówisz teraz o oknie twojego pokoju w pałacu, prawda? u�sci�slił
Villemann, który bardzo lubił takie rozs � adne pytania.
Tak, i my�slałem wtedy, �ze to bardzo wa�zne, bym o wszystkim opowiedział
rodzicom, ale oni si�e bardzo gniewali i od tego czasu zawsze, kiedy mieli�smy
mie�c go�sci, musiałem siedzie�c w swoim pokoju, zamkni�ety na klucz.
Taran wtr � aciła trze�zwo:
Ja ci wierz�e, �ze widywałe�s tego starego człowieka. I my�sl�e, �ze to ten sam,
którego i my spotkali�smy. Rabin Etan.
Rafael spojrzał na ni � a.
Wuj Etan? Nie, to nie on. Wuj Etan zwykł przychodzi�c do mojego pokoju,
kiedy nikt nie widział. A zanim jeszcze zacz � ałem widywa�c ducha, wuj Etan
bardzo wiele mnie nauczył.
Takich rzeczy jak te? zapytała Taran, wyci � agaj � ac kartk�e z rysunkami.
Villemann pokazał te�z swoj � a.
Tak, wła�snie takich. I musiałem si�e tego wszystkiego uczy�c na pami�e�c. Ale
tylko tego, co masz ty, Villemann. Rysunku Taran nigdy nie widziałem.
Nie, ona to dostała tylko dlatego, �ze jest dziewczyn � awyja�snił Villemann
nie bez zło�sliwo�sci.
Ale to wła�snie moje tablice s � a wa�zne! prychn�eła Taran.
No, no uspokajał ich Dolg. Popełniasz bł � ad, Taran, s � adz � ac, �ze duch
wygl � ada jak �zywy człowiek. Ja te�z widziałem tego ducha, kiedy jechałem teraz
do zamku. Wyjechałem z lasu i natychmiast zobaczyłem go w parku. To starszy
m�e�zczyzna i rzeczywi�scie rozpływa si�e w powietrzu.
Och! j�ekn�eła Danielle wytrzeszczaj � ac oczy.
Rafael poszukał r�eki Dolga. Bardzo potrzebował wspólnoty i zrozumienia.
Z daj � ac � a poczucie bezpiecze�nstwa r�ek � a w swojej dłoni mógł opowiada�c dalej.
Wuj Etan nigdy wi�ecej potem nie przyszedł.
Tak, ja te�z o tym wiem przyznała Danielle. On si�e bardzo kłócił
z rodzicami, nie pami�etasz?
Pami�etam. I oni wyp�edzili go, zakazali mu si�e pokazywa�c we dworze, powiedzieli,
�ze słu�zba b�edzie do niego strzela�c, jak jeszcze kiedy�s przyjdzie.
Ale dlaczego?zapytała Taran.
117

Tego nie wiemyodpad Rafael.Natomiast ja próbowałem opowiada�c
o swoich widzeniach słu�zbie i troch�e te�z ludziom z miasteczka. Próbowałem nawet
rozmawia�c o tym z pastorem. . . I nast�epnej nocy po tym przyszedł Claude
i zaniósł mnie do zamku.
A wszystkim powiedzieli, �ze umarłe�swestchn�eła Danielle ze smutkiem.
Na pocz � atku słyszałam, �ze kto�s krzyczy. Czy to byłe�s ty?
Tak. Siadywałem na oknie i krzyczałem. Wtedy Claude zacz � ał mnie wi � aza
�c. Ale pewnego razu udało mi si�e wyrwa�c i ju�z byłem blisko drzwi zamku,
przyszła jednak mademoiselle. Musieli biega�c za mn � a długo, zanim mnie złapali.
Od tamtej pory le�załem w kajdanach.
Reszta dzieci mogła sobie bez trudu wyobrazi�c drobnego, przera�zonego chłopca,
biegaj � acego po ponurym zamczysku, i dwoje pełnych nienawi�sci dorosłych
ludzi, którzy go goni � a. Taran czuła w piersiach bolesny skurcz.
No tak, to wszystko, co miałem do opowiedzenia zako�nczył Rafael pokornym
głosikiem. Dolg skin � ał głow � a.
Dobrze, to teraz pozostaje pytanie, dlaczego ty i Villemann dostali�scie te
kartki? S � adz�e, �ze na rysunek Taran mo�zemy nie zwraca�c uwagi, Villemann ma
chyba racj�e, ona swój dostała niejako na pocieszenie, jako dziewczynka. Co oznacza
ten tekst?
Odpowiedział Villemann:
Osiemnasta Tablica, czyli Tablica Sło�nca, ma słu�zy�c szlachetnym uczynkom.
Duchy tablicy mog � a te�z przyci � aga�c do mnie złoto i kosztowno�sci. Mam
przeczyta�c tekst?
Nie, teraz nie mamy czasu rzekł Dolg w zamy�sleniu. Ale ju�z to, co
powiedziałe�s, jest do�s�c wymowne. Taran, dla wszelkiej pewno�sci powiedz i ty, co
oznacza twoja tablica.
Taran wyprostowała si�e dumnie.
Wiem to bardzo szczegółowo. Tablica Dziewi � ata jest tablic � a Venus. Sprawia
ona, �ze człowiek jest zawsze kochany, a poza tym ona mo�ze przekazywa�c
tajemnice we �snie. Duchy tablicy pomog � a mi bardzo w rozmaitych działaniach.
Starszy brat patrzył na ni � a z uwag � a.
To niem � adre z twojej strony, �ze nie próbowała�s tłumaczy�c snów. Mo�ze
mogłaby�s si�e dowiedzie�c czego�s ciekawego.
Głuptasie, przecie�z ja nie spałam od czasu, kiedy mam t�e tablic�e.
No tak, słusznie, wy oboje macie za sob � a bardzo długi dzie�n. Wstali�scie
przecie�z bardzo wcze�snie.
W �srodku nocyoznajmił Villemann z przesad � a.
Rafaelu Dolg zwrócił si�e do chłopca, który, cho�c taki młody, miał ju�z
pozbawione iluzji spojrzenie dorosłego człowieka. Co oznacza tekst na twojej
tablicy?
To samo co Villemanna. Ze wszystkimi szczegółami.
118

Tego wła�snie Dolg si�e spodziewał.
Byłoby dobrze, gdyby�smy mogli tu zosta�c jeszcze jeden dzie�n powiedział
z niecierpliwo�sci � a. Bo teraz ju�z si�e zaczyna zmierzcha�c. No ale trudno,
zosta�c nie mo�zemy, musimy działa�c dzi�s wieczorem.
Mo�zemy przecie�z wróci�czaproponowała Taran nie�smiało.Kiedy ju�z
znajdziemy mam�e.
Nie! odparł Dolg stanowczo. Wtedy b�edzie ju�z za pó�zno.
Troje dzieci Tiril i Móriego spogl � adało po sobie. Bli�zniaki rozumiały ostrze-
�zenie Dolga. Je�sli chodzi o Rafaela, to sprawa mogła by�c załatwiona teraz albo
nigdy.
Serca im si�e �sciskały. Patrzyli na dwoje malców, którzy nigdy nie mieli zapomnie
�c tej chwili wspólnoty z innymi dzie�cmi. Jakie�z to bezgranicznie ubogie
�zycie, skoro chwila sp�edzona w zimnej i wilgotnej piwnicy ma pozostawi�c niezapomniane
wra�zenie!
Rafaelu! rzekł Dolg zdecydowanie. Na dworze zapada ju�z zmierzch
i tak jest dla ciebie lepiej. Je�sli teraz wyjdziemy do parku, do tego miejsca, w którym
widywałe�s upiora. . . To czy my�slisz, �ze z głównego budynku kto�s mógłby
nas zobaczy�c?
Tylko z okien mojego dawnego pokoju. Ale tam chyba nikt nie zagl � ada.
Znakomicie! W takim razie idziemy! Zaczyna znowu kropi�c deszcz, ale to
nic nie szkodzi.
Zbite z desek drzwi wej�sciowe były nadal zamkni�ete na klucz, wobec czego
dzieci musiały wyj�s�c inn � a drog � a, Dolg bowiem nie chciał zu�zywa�c siły kamienia
na otwieranie byle drzwi. W piwnicy znale�zli niskie okienko i przeszli tamt�edy.
Okienko było w � askie, ale dzieci zdołały si�e bez trudu prze�slizgn � a�c. O takim
pełnym przygód dniu Danielle nie odwa�zyłaby si�e nigdy nawet �sni�c. Przez cały
czas robiła rzeczy, które normalnie w ogóle by jej nie przyszły do głowy.
Chłopcy pomogli jej przedosta�c si�e przez okno, a ona stała zdyszana i przej�eta.
Ale najwspanialsze ze wszystkiego było to, �ze uwolnili Rafaela. Otrzymała na
powrót tego brata, którego opłakiwała przez tak wiele samotnych dni i nocy.
Rafael, ubrany tylko w nocn � a koszul�e i spodnie, z wielk � a przyjemno�sci � a wci � agał
do płuc �swie�ze powietrze. Był dumny, �ze mo�ze swoim wybawcom pokazywa�c
drog�e. Ale i Dolg sam z siebie wyczuwał, któr�edy powinni i�s�c.
Kiedy okr � a�zyli zamek i znale�zli si�e w parku, otulonym wci � a�z g�estniej � acym
mrokiem, Rafael, któremu marzły obolałe nogi, powiedział:
To było tutaj! Czy te�z widziałe�s go w tym miejscu, Dolg?
Wła�snie w tym miejscu znikn � ał mi z oczu.
Znajdowali si�e jeszcze bardzo blisko gładkiej �sciany zamku. No, mo�ze nie tak
całkiem gładkiej. . . Mur był bardzo zniszczony.
Czy nie mógłby�s posłu�zy�c si�e kul � a? zapytała Taran cicho.
119

Nieodparł Dolg.Wyczuwam tutaj jakie�s elementy zła. B � ad�zcie teraz
cicho! Stójcie spokojnie!
Uj � ał r�ek�e Rafaela.
Chciałbym wzmocni�c wra�zenia nas obu szepn � ał, pozostała trójka stała
bez ruchu, wstrzymuj � ac dech i nie pojmuj � ac, co si�e dzieje.
O. . . wykrztusił Rafael i szarpn � ał si�e, jakby chciał ucieka�c.Idzie! On
idzie! Upiór!
Troje małych widzów nie zauwa�zało niczego, ale mogli �sledzi�c upiora, patrz � ac
na twarze dwunastolatków. Danielle �sciskała r�ece bli�zniaków a�z do bólu.
Wygl � adało na to, �ze ten niewidzialny zbli�za si�e do zamku.
Tam. . . On znikn � ał szepn � ał Rafael. Tu�z przed murem.
Dolg pu�scił jego r�ek�e i podszedł do muru. Dotykał kamienia, ale nie znajdował
niczego szczególnego.
Rafael stał bez ruchu z mocno zaci�sni�etymi wargami.
Ja go poznałem powiedział po chwili cichutko, prawie nie otwieraj � ac
ust.
Naprawd�e? zapytał Dolg. Kto to był? My�sl�e, �ze to wa�zne.
To był. . . Nie pami�etam, jak on si�e nazywał. Ty b�edziesz wiedziała, Danielle.
To człowiek z portretu, który wisi w bibliotece.
To baron Rupert von Virneburg oznajmiła jego siostra. Dziadek naszego
taty. Ostatni, który mieszkał w starym zamku, to on wybudował nowy dom
i si�e do niego przeprowadził.
No dobrzeodetchn � ał Dolg.Czyli ju�z wiemy, kim był. A teraz ciekawe,
dlaczego nie znalazł spokoju na tamtym �swiecie?

Rozdział 17
Nigdy jeszcze Móri i Erling nie widzieli Theresy tak wyniosłej, takiej. . . habsburskiej.
Była teraz ksi�e�zn � a ka�zdym włóknem swego ciała, była córk � a cesarza
i siostr � a innego cesarza. Stała we wspaniałym salonie von Virneburgów i patrzyła
na gospodarzy mia�zd�z � acym wzrokiem.
Ulokowali�scie moje wnuki w pokoju kredensowym? pytała lodowatym
głosem.
Młoda baronowa ze swoj � a francusk � a delikatno�sci � a j � akała jakie�s odpowiedzi.
Nno, nnie, to znaczy tak, ale one same chciały.
Jej mał�zonek potakuj � aco kiwał głow � a. Uznał, �ze to najlepsze rozwi � azanie tego
nieprzyjemnego problemu.
A gdzie nasze dzieci s � a teraz?
Ja nie. . . Owszem, wiem, to znaczy w parku.
W parku? Przecie�z na dworze pada! A poza tym robi si�e ciemno.
Dobrze, to pewnie jaka�s słu�z � aca zabrała je do �srodka.
Zabrała do �srodka? Czy oni s � a praniem, które si�e wywiesza albo zabiera do
�srodka? Prosz�e natychmiast odszuka�c dzieci, dobrze pa�nstwu radz�e! A gdzie jest
Dolg, mój najstarszy wnuk? On tu przyjechał, �zeby si�e zaj � a�c swoim rodze�nstwem.
Mał�zonkowie byli najwyra�zniej zakłopotani. Pani nerwowo dzwoniła na słu�zb
�e, ale zanim ktokolwiek zd � a�zył si�e pokaza�c, z gł�ebi domu przybiegła mademoiselle.
Wasza wysoko�s�c. . . panienka Danielle znikn�eła.
Co?krzykn�eła baronowa. Pewnie j � a uprowadziły te wstr�etne dzieci!
Jej m � a�z, wła�sciciel posiadło�sci, chciał jako�s załagodzi�c histeryczny wybuch
mał�zonki.
Moja droga, istnieje z pewno�sci � a jakie�s całkiem naturalne wytłumaczenie.
A te dzieci były przecie�z bardzo miłe, przynajmniej na takie wygl � adały. Szanowna
ksi�e�zno, zapewniam, �ze zostały tutaj przyj�ete najlepiej jak mo�zna. . .
Ale gdzie one teraz s � a? chciał wiedzie�c Móri. Przyznaj�e, �ze Taran
i Villemann bywaj � a czasami troch�e nieodpowiedzialni, lecz Dolg nigdy! I nie rozumiem,
czemu go tutaj nie ma.
Kiedy widziano dzieci po raz ostatni? zapytał Erling.
121

Eee, nooo st�ekał gospodarz.To było. . . w czasie obiadu.
Który dzieci jadły w pokoju kredensowym wtr � aciła Theresa gniewnie.
Potem zostały wysłane na dwór, �zeby si�e tam bawi�c wyja�sniła mademoiselle.
Bo same tak chciały. Bardzo si�e spieszyły, �zeby wyj�s�c. Ale teraz
najwa�zniejsze jest to, gdzie si�e podziała panienka Danielle. Nigdy przedtem si�e
nie zdarzyło, �zeby opu�sciła swój pokój. Nigdy!
I wła�snie w tym momencie dzieci gromadnie wkroczyły do salonu. Za nimi
nadbiegł Claude i doro�sli widzieli, �ze bardzo si�e starał odci � agn � a�c Rafaela od
chłopców z powrotem do hallu. Villemann jednak kopn � ał słu�z � acego w gole�n tak,
�ze tamten zacz � ał z bólu skaka�c na jednej nodze. Wtedy Taran podstawiła mu nog�e
i Claude jak długi rymn � ał z hałasem na podłog�e.
Mamo! Ojcze! wołał Rafael zdławionym głosem. Oto jestem! Jak
widzicie, �zyj�e!
Widz � ac go młoda baronowa zemdlała, jej m � a�z natomiast zrobił si�e purpurowy
i rykn � ał:
Co ty tu robisz, Rafaelu? Kto ci�e wypu�scił na wolno�s�c?
Teraz zaległa przytłaczaj � aca cisza. Dzieci stały jak sparali�zowane, rado�s�c
w oczach Rafaela zgasła. Go�scie przygl � adali si�e baronostwu von Virneburg z niedowierzaniem.
Pani ockn�eła si�e z j�ekiem. Usiadła i przetarła oczy.
Ja my�slałam. . . ale jest dokładnie tak, jak widziałam. . . Rafael. On nie
powinien si�e tutaj pokazywa�c! I co to za potworek przyszedł razem z dzie�cmi?
Mamozacz � ał chłopiec matowym głosem. To znaczy. . . maman.
Nareszcie oboje rodzice otrz � asn�eli si�e z szoku. Rzucili si�e do Rafaela i zacz�eli
go obejmowa�c.
Och, dziecko najdro�zsze, czy to naprawd�e ty? A my my�sleli�smy, �ze umarłe
�s. Gdzie�s ty si�e podziewał, nasze kochanie? Mamusia i tatu�s tak strasznie za tob � a
t�esknili szczebiotali jedno przez drugie.
Ale było za pó�zno. Nikt, a ju�z zwłaszcza Rafael, nie wierzył ich słowom.
I nic te�z nie pomogło, �ze starali si�e win � a za wszystko obci � a�zy�c Claudeła i mademoiselle,
�ze to oni uwi�ezili ich synka. Wszyscy słyszeli i widzieli ich pierwsze
reakcje, i tego nie dało si�e ju�z cofn � a�c.
Czy mogliby�smy si�e dowiedzie�c, co to wszystko znaczy?zapytał Móri.
Villemann, ty byłe�s tu przez cały czas, mów ty.
Chłopiec pojmował, �ze jest wa�zne, by zrobi�c dobre wra�zenie, w zwi � azku
z czym powinien si�e wyra�za�c jasno i wyra�znie, i dosłownie przeszedł sam siebie.
Taran przyznała pó�zniej, �ze ona sama nie zrobiłaby tego lepiej.
Oni powiedzieli, �ze mamy i�s�c na dwór i tam si�e bawi�c, wi�ec tak zrobili-
�smy. Po pewnym czasie trafili�smy do oran�zerii po tamtej stronie domu i przez ni � a
weszli�smy do �srodka, a stamt � ad schodami na strych, gdzie znale�zli�smy całkiem
122

nowe ołowiane �zołnierzyki. Pó�zniej spotkali�smy Danielle. Poszli�smy z ni � a do jej
pokoju i. . .
O, łobuzy!krzykn�eła mademoiselle.Tam akurat nie mieli�scie nic do
roboty!
Villemann mówił dalej nie zra�zony jej uwagami:
I zrozumieli�smy, �ze ona jest strasznie samotna, ona opowiedziała nam o kukułce,
która krzyczy zawsze nad ranem, przez cały rok, i powiedziała nam, �ze jej
brat, Rafael, nie �zyje i �ze on umiał bardzo ładnie na�sladowa�c kukułk�e, to wtedy
my si�e domy�slili�smy, �ze to nie kukułka, tylko on, i. . .
Chwileczk�e, Villemannprzerwał mu Móri.B � ad�z łaskaw od czasu do
czasu nabiera�c powietrza. A poza tym opowiadasz bardzo dobrze. Mów dalej!
Odetchn � awszy gł�eboko Villemann podj � ał opowie�s�c:
I wtedy Danielle powiedziała nam, z której strony słyszy t�e kukułk�e, i to
było od tylnej strony starego zamku, wi�ec tam poszli�smy i znale�zli�smy Rafaela,
a. . .
Claude, który stał przy drzwiach i rozcierał bol � ace nogi, rykn � ał:
Jakim sposobem si�e tam dostali�scie?
Drzwi na dole były otwarte, bo wy byli�scie wła�snie w zamku odparł
Villemann.
Claude zakl � ał cicho, a potem zapytał:
A drzwi na górze? Nie mogli�scie ich otworzy�c!
Mogli�smy, bo kiedy�smy tak stali na strychu, przyszedł Dolg. On te�z wszedł
do zamku w czasie, kiedy wy byli�scie u Rafaela, słyszeli�smy, �ze kto�s wszedł za
nami. A Dolg potrafi otworzy�c ka�zde drzwi, byleby tylko za nimi znajdowało si�e
dobrooznajmił Villemann z dum � a.
Co to znowu za gadanie? wybuchn � ał baron.
Owszem, to prawda wtr � acił Móri. Dolg nie jest takim człowiekiem
jak my i posiada �srodki działania, o jakich wielu mogłoby tylko marzy�c. Ale to
nale�zy wył � acznie do niego. A poza tym on nie jest potworkiem, zapewniam pa�nstwa!
Wprost przeciwnie!
Villemann skin � ał głow � a.
Rafael le�zał w łó�zku, przykuty kajdanami. Poka�z im, jakie masz rany na
nogach, Rafael!
Chłopiec usłuchał. Baronowa krzykn�eła i ponownie zemdlała, ale ksi�e�zna i jej
pokojówka miały łzy w oczach.
Jak mo�zna co�s takiego zrobi�c niewinnemu dziecku?wykrztusił Erling.
Niewinnemu? wrzasn � ał von Virneburg. On jest szalony! Chłopak
zwariował, a my i tak jeste�smy bardzo humanitarni, �ze nie odesłali�smy go do
domu wariatów. Miał u nas dobrze, Claude i mademoiselle mog � a potwierdzi�c.
A skoro si�e szarpał w kajdanach, to sam jest sobie winien, �ze porobiły mu si�e rany
na nogach.
123

Na czym opieracie to przekonanie, �ze chłopiec "zwariował"? zapytała
Theresa bardzo spokojnie, co nie wró�zyło nic dobrego.
Miał halucynacje odparł jego ojciec krótko. To było bardzo nieprzyjemne
dla nas wszystkich.
To nie były halucynacjepowiedział Dolg. Ja sam widziałem upiora.
Móri skin � ał głow � a.
Rafael ma prawdopodobnie zdolno�s�c widzenia duchów tak samo jak mój
syn i ja sam, a tak�ze wielu innych ludzi, którzy we wszystkich epokach byli zamykani
w domach wariatów. Nic to oczywi�scie nie pomogło. Ci ludzie maj � a po
prostu dar, którego inni nie s � a w stanie poj � a�c, a przecie�z istnieje na �swiecie bardzo
wielu głupich ludzi, którzy uwa�zaj � a, �ze co�s, czego oni nie widz � a, nie mo�ze istnie�c.
Ja wiedziałam pisn�eła Danielle uszcz�e�sliwiona. Ja wiedziałam, �ze
Rafael nie był. . .
Danielle! rykn � ał jej ojciec, a nast�epnie ci � agn � ał ju�z swoim zwykłym, lodowatym
głosem:Jak ty si�e zachowujesz? Kto ci pozwolił odzywa�c si�e w obecno
�sci dorosłych?
Dziewczynka skuliła si�e przestraszona, a Taran wcale nie poprawiła sytuacji,
gdy warkn�eła:
Zamknij si�e, stary dziadu!
Taran! upomniał j � a Móri surowo. Mów dalej, Villemann.
No i my zabrali�smy, oczywi�scie, Rafaela ze sob � a, a pó�zniej oni obaj jednocze
�snie, to znaczy Rafael i Dolg, widzieli upiora i Rafael go poznał. A Danielle
umiała nawet powiedzie�c, jak on si�e nazywa. To był baron Rupert von Virneburg,
i zaraz potem znikn � ał w zamkowym murze. . .
Nie, Villemann, on tego nie zrobiłprzerwał mu Dolg.On si�e rozpłyn
� ał w powietrzu i znikn � ał przed zamkowym murem.
Zaległa cisza. Umilkły gwałtowne protesty barona, a jego �zona, która doszła
jako�s do siebie po ostatnim omdleniu, siedziała na kanapie i nerwowo oblizywała
wargi.
Erling zwrócił si�e do Theresy:
Wła�sciwie powinni�smy jak najszybciej rusza�c dalej na zachód. Ale, jak
wida�c, nie b�edziemy mogli opu�sci�c pa�nstwa von Virneburg, dopóki nie wyja�snimy
tej zagadki.
Głos jego brzmiał złowieszczo i Theresa uzupełniła to, co Erling miał na my-
�sli. Wyprostowała si�e, przybrała bardzo cesarsk � a poz�e i rzekła:
Masz całkowit � a racj�e! Nie mo�zemy zostawi�c tych dzieci na pastw�e takich
rodziców i takich opiekunów.
Baron zrobił si�e blady z w�sciekło�sci, ale Móri si�e go nie zl � akł.
Załatwimy to wszystko dzisiejszego wieczora, nie mamy przecie�z czasu do
stracenia. Dolg i Rafael, poka�zecie nam, gdzie�scie dokładnie widzieli tego upiora,
to ja potem postaram si�e pomóc w rozwi � azaniu zagadki.
124

Znakomicie!ucieszyła si�e Theresa.Ale najpierw, na Boga, niech si�e
kto�s zmiłuje nad tym biednym dzieckiem i zajmie jego ranami. I dajcie mu jakie�s
ciepłe, porz � adne ubranie!
Dolg spojrzał pytaj � aco na ojca.
Czy powinienem u�zy�c szafiru?
Móri zastanawiał si�e przez chwil�e.
Tak, uwa�zam, �ze tak b�edzie najlepiej. Nie mamy za wiele czasu, a wygl � ada
na to, �ze rany s � a w fatalnym stanie.
Przewra�zliwiona pani baronowa wstała.
B � ad�zcie tak dobrzy i nie dotykajcie mojego dziecka! Ja sama si�e nim zajm�e!
Ach, tak?zdumiał si�e Erling chłodno, ale wszyscy widzieli, �ze jest wzruszony,
a oczy l�sni � a mu podejrzanie.
Tak, i zaraz sko�nczymy z tym bezwstydnym wtr � acaniem si�e w nie swoje
sprawy zagrzmiał znowu baron von Virneburg. Nie zapraszali�smy was
tutaj, zaj�eli�smy si�e waszymi dzie�cmi najlepiej jak mo�zna, a teraz takie podzi�ekowanie.
. .
� Zołnierze! wezwała Theresa krótko. Prosz�e pilnowa�c t�e czwórk�e,
naszych gospodarzy, słu�z � acego i mademoiselle. Oni pójd � a z nami, pilnujcie wi�ec,
�zeby nie próbowali uciec!
Czterej gwardzi�sci cesarza przyst � apili do wykonania rozkazu.
Baron i baronowa byli oburzeni, mademoiselle krzyczała tak samo histerycznie
jak jej pani, kl�eła przy tym jak wo�znica i w ogóle panował okropny harmider.
Claude próbował opiera�c si�e �zołnierzom, ale sko�nczyło si�e to dla niego nie najlepiej.
Został zwi � azany i zamkni�ety w garderobie.
Wko�ncu cała czwórka musiała si�e podporz � adkowa�c. Pani von Virneburg, która
dobrze strze�zona przez gwardzistów nadal siedziała na kanapie, zobaczyła, �ze
młody Dolg wyj � ał niewiarygodnych rozmiarów szafir. Na moment baronowa zapomniała
o powadze sytuacji i postanowiła, �ze ten kamie�n musi nale�ze�c do niej.
Ju�z widziała, jak inne panie z towarzystwa b�ed � a jej zazdro�sci�c! Zaraz jednak my-
�sli pi�eknej baronowej musiały wróci�c do bolesnej rzeczywisto�sci. Dolg pochylił
kamie�n nad kostkami Rafaela pokrytymi ropiej � acymi ranami. Kamie�n mienił si�e
i skrzył, wysyłał długie niebieskie promienie, a rany chłopca powoli si�e zabli�zniały.
Postanowiła, �ze znowu zemdleje, ale zaraz uznała, �ze chyba na nikim nie
wywrze to wra�zenia, wi�ec dała spokój.
Jej m � a�z siedział pobladły i patrzył na dokonuj � acy si�e cud. Co sobie przy tym
my�slał, trudno powiedzie�c, był przecie�z m�e�zczyzn � a, przy tym do niedawna tak�ze
oficerem gwardii. Nikt jednak nie zwracał uwagi na jego zapewnienia o wysokiej
randze, jak � a posiada, która przy�cmiewała tych n�edznych gwardzistów.
Dzieci, czy ja mog�e zobaczy�c te wasze rysunki? zapytał Móri, a Taran
i Villemann wyci � agn�eli swoje kartki. Zapewniali, �ze rysunki Rafaela były dokładnie
takie jak Villemanna.
125

Erling zagl � adał Móriemu przez rami�e.
Co to na Boga jest? zapytał. Jakie�s orientalne znaki?
Ja to rozpoznaj�e rzekł Móri krótko. Uczyłem si�e o nich w szkole
ko�scielnej w Holar. Pochodz � a one z Szóstej lub z Siódmej Ksi�egi Moj�zeszowej,
ale chyba z Siódmej.
Czy istnieje a�z tyle Ksi � ag Moj�zeszowych? zapytał Bernd zdumiony.
Wła�sciwie to nie wyja�snił Móri. Te dwie ostatnie to apokryfy i niewiele
wiadomo o ich pochodzeniu. Zawsze były wykorzystywane w słu�zbie magii.
I maj � a jakie�s działanie? zapytał Erling.
Móri u�smiechn � ał si�e sam do siebie.
Tego nie wiem. Ja si�e tym nigdy nie zajmowałem. Natomiast mam coraz
mniej zaufania do naszego przyjaciela rabina, bo to wszystko jest tak nabazgrane,
�ze mo�zna odczyta�c zaledwie jedn � a czy drug � a liter�e tu i ówdzie. Ale to nie ma
znaczenia. Pytanie natomiast brzmi: Dlaczego on to dał akurat tym chłopcom?
I mnie wtr � aciła Taran.
Tak, i tobie potwierdził Móri z u�smiechem, spogl � adaj � ac przelotnie na
córk�e. I dlaczego dzieci musiały si�e nauczy�c tego tekstu na pami�e�c? Nawet
tego pierwszego tekstu musieli�scie si�e nauczy�c na pami�e�c, prawda?
Dzieci kiwały głowami.
No dobrze, nie mamy czasu si�e nad tym zastanawia�c skwitował Móri.
Teraz idziemy. Bernd i Siegbert, we�zcie latarnie!
Czy mógłbym przypomnie�c, �ze to moja posiadło�s�c?przerwał mu baron
cierpko. Tutaj ja wydaj�e rozkazy.
Móri nie zaszczycił go nawet jednym spojrzeniem.
Chod�zcie, chłopcy! Jeste�scie gotowi?
Rafael wło�zył ju�z ubranie i szedł teraz r�eka w r�ek�e z Dolgiem na samym przedzie.
Na dworze nie było jeszcze całkiem ciemno, zarysy gór odcinały si�e na
tle płon � acego nieba, tak �ze widziało si�e jeszcze bardzo dobrze bez latarni. Deszcz
ustał. Nero ta�nczył rado�snie, biegn � ac przodem oszczekiwany z daleka przez dworskie
psy.
Kiedy podeszli do starego zamku, wszyscy zgromadzili si�e wokół Dolga i Rafaela.
Opowiedzieli raz jeszcze, co widzieli, a Móri słuchał z wielkim zainteresowaniem.
Taran i Danielle trzymaj � ac si�e za r�ece stały w pobli�zu chłopców. Danielle dr�zała,
troch�e od wieczornego chłodu, ale jednak przede wszystkim z wielkiego napi
�ecia i podniecenia. Jakim sposobem a�z tyle mo�ze si�e wydarzy�c jednego dnia,
skoro tak długo nie działo si�e nic?
Tatu�s i maman pilnowani przez �zołnierzy? Danielle poczuła lekki skurcz �zoł
� adka, mo�ze powinna odczuwa�c co�s wi�ecej?
126

Co�s chyba ze mn � a jest nie w porz � adku, pomy�slała. Tak, z pewno�sci � a, nie jest
całkiem normalna, wcale nie lepsza od brata, tak, przecie�z mademoiselle powtarzała
to ka�zdego dnia.
Danielle spojrzała na innych, których pilnowali �zołnierze, to znaczy Claude
siedział zamkni�ety w garderobie, wi�ec pozostała tylko mademoiselle.
� Ze tych dwoje zostało ukaranych, to Danielle uwa�zała za słuszne i sprawiedliwe.
Cieszyła si�e z tego. Zwłaszcza za to, co zrobili Rafaelowi, ale ona sama te�z
si�e czuła spokojniejsza. Ona, która zawsze musiała wysłuchiwa�c, �ze jest winna,
niezale�znie od tego, jak było naprawd�e. I oto teraz przyjechała ta sympatyczna
rodzina Taran i powiedziała, �ze tamci byli wobec Danielle niesprawiedliwi i �zli.
Danielle czuła, �ze w piersi dławi j � a płacz, ale teraz był to dobry płacz. Odczuwała
wzburzenie tak wielkie, �ze z trudem �sledziła wydarzenia zwi � azane z upiorem.
Ten pan, o którym jej nowi przyjaciele mówili "wuj Erling", niósł Rafaela
przez ostatni kawałek drogi do zamku, ale teraz brat Danielle stał na własnych
nogach wspierany lekko przez Dolga. Dolg to najwspanialsza istota, Danielle nie
bardzo wiedziała, czy mo�ze nazywa�c go człowiekiem, bo chyba tak do ko�nca to
nim nie był. Z tymi swoimi oczyma i z t � a cudown � a twarz � a tak przypominaj � ac � a
elfa. Ale jak�ze�z ona go podziwiała!
Ojciec dzieci te�z zdawał si�e niezwykłym człowiekiem, ale nie do tego stopnia
jak Dolg, teraz robił dokładnie to samo, co Dolg, mianowicie badał mur.
Potem cofn � ał si�e o kilka kroków i potrz � asał głow � a.
Nagle Rafael pisn � ał:
On idzie! Cofnijcie si�e, �zeby nie wszedł na was!
Kto idzie? zapytał jego ojciec ostro.
Upiór odpowiedział Dolg zamiast Rafaela. I to prawda, idzie wprost
na pokojówk�e Edith i obu gwardzistów, którzy stoj � a za ni � a.
Wymienieni natychmiast uskoczyli w bok.
Głupstwa! wrzasn � ał baron, a jego �zona zapiszczała przenikliwie: Ja
nic nie widz�e!
A ja owszem wtr � acił Móri.
Móri stan � ał za plecami barona i pilnuj � acego go gwardzisty, poło�zył obu m�e�zczyznom
r�ece na ramionach. Obaj drgn�eli tak gwałtownie, �ze Móri to odczuł.
Dzi�eki jego wpływowi oni te�z zacz�eli "widzie�c".
Dobry Bo�zeszepn � ał �zołnierz.Nigdy bym nie wierzył, �ze co�s takiego
jest mo�zliwe. . .
Przerwał mu okropny krzyk barona:
Dziadek! To jest mój dziadek!
Baron Rupert von Virneburg? zapytał Móri.
Tak! Tak! Baron j � akał si�e. Ja nie. . . nie chc�e by�c. . . tutaj, ja. . .
� Zelazna r�eka gwardzisty osadziła go w miejscu.
127

Upiór znalazł si�e w �srodku zgromadzenia, po chwili rozpłyn � ał si�e w powietrzu
i znikn � ał.
Móri zrobił znak na trawie.
Tutaj był stwierdził. Rafaelu, czy on si�e zawsze zatrzymywał w tym
samym miejscu?
Tak. Zawsze tutaj.
Baronowa krzyczała histerycznie:
Albert, czy ty oszalałe�s? Ja niczego nie widz�e, gdzie jest duch, och, mam
wra�zenie, �ze zemdlej�e!
Milcz! wrzasn � ał baron, jakby miał przed sob � a oddział wojska. Potem
otarł pot z czoła.Chc�e wraca�c do domu, to wszystko niczemu nie słu�zy.
Nie, nie rzekł Móri stanowczo. Teraz chcieliby�smy si�e dowiedzie�c,
dlaczego baron Rupert von Virneburg wraca na ziemi�e? Czy chciałby nam co�s
powiedzie�c?
Sk � ad ja to mam wiedzie�c? skrzywił si�e baron.
Pan widział rysunki, które maj � a dzieci? Czy dostrzega pan jaki�s zwi � azek
tych znaków z pa�nskim dziadkiem?
Co za rysunki? Aha, te! Owszem, mój dziadek miał ró�zne głupie pomysły.
Studiował tajemne pisma. Ja wiem, �ze zajmował si�e przez jaki�s czas w � atpliwymi
Ksi�egami Moj�zeszowymi.
Co to znaczy "w � atpliwe ksi�egi"? zapytała Danielle swoj � a przyjaciółk�e
Taran.
Ja nie wiem odpowiedziała Taran szeptem.
To znaczy, �ze nie wiadomo, czy ksi�egi s � a prawdziwe, a nie sfałszowane
rzekł Erling i u�smiechn � ał si�e do dziewczynek.
Jego u�smiech sprawił, �ze Danielle poczuła si�e bezpieczna. Podeszła do niego
o krok bli�zej.
Baronie von Virneburg powiedziała Theresa. Co si�e znajduje wewn
� atrz murów akurat tutaj?
Przecie�z nie mog�e wszystkiego pami�eta�c burkn � ał zirytowany baron.
To jest chyba rejon kuchni.
Niewiele im to wyja�sniło.
Wszyscy drgn�eli, kiedy od strony parku dał si�e słysze�c obcy głos:
Mo�ze ja mógłbym dostarczy�c jakich�s informacji? Stał przed nimi rabin
Etan, który nie był �zadnym rabinem, tylko po prostu wujem barona.
Wła�sciciel dworu na widok krewnego wpadł w prawdziwy gniew.
Co?rykn � ał z purpurow � a twarz � a.Co ty tutaj robisz? Czy�z nie zakazałem
ci przekracza�c mojego progu?
Co do tego ostatniego, to znaczy, czyj jest ten próg, to zdania s � a podzielone
oznajmił "rabin" spokojnie. Skłonił si�e uprzejmie ksi�e�znej Wasza wysoko
�s�c. . . Bardzo przepraszam, �ze nie przedstawiłem si�e jak nale�zy przy pierwszym
128

naszym spotkaniu, ale miałem swoje powody. . . Mój brat Ernst zawsze wyra�zał
si�e o pani bardzo ciepło. Byli pa�nstwo zaprzyja�znieni, jak pami�etam.
Tak, rzeczywi�scie powiedziała Theresa z u�smiechem. I dlatego wła-
�snie odwa�zyłam si�e prosi�c w tym domu o opiek�e nad moimi wnukami. Sprawy
nie potoczyły si�e dokładnie tak, jak oczekiwałam. Ale. . .
Zawahała si�e na moment, a potem doko�nczyła:
Ale mo�ze tak, jak pan oczekiwał?
Etan von Virneburg u�smiechn � ał si�e.
Móri natomiast zapytał:
Czy mógłby nam pan wyja�sni�c, dlaczego? Dlaczego nasi chłopcy dostali te
rysunki? A tak�ze czy pan sam widział tutaj upiora?
Nie, ja go nie widziałem, ale wiedziałem, �ze Rafael go widuje. A teraz
stwierdzam, �ze pa�nstwo oznaczyli miejsce, w którym duch mojego dziadka znika.
Tak, to tutaj przy�swiadczył Rafael podchodz � ac bli�zej.
Rafael! wrzasn � ał jego ojciec. Ty si�e w to nie mieszaj! A poza tym
uwa�zam, �ze sko�nczyli�smy ju�z te obserwacje na dworze i proponuj�e, by�smy wrócili
do domu i wyja�snili ró�zne nieporozumienia przy kolacji.
My�sl�e, Albercie, �ze jeszcze na to za wcze�snie rzekł łagodnie jego wuj
Etan. Czy to ty poleciłe�s, �ze wej�scie do piwnicy powinno zosta�c zamurowane
i �ze powinna je porosn � a�c trawa?
Nie mam poj�ecia, o czym mówisz.
Etan poprosił, by kilku dworskich ludzi przyszło tutaj ze szpadlami. Gwałtowne
protesty Alberta na nic si�e nie zdały, bo �zołnierze zakneblowali i jego, i jego
mał�zonk�e, tak �ze w ko�ncu zapanował jaki taki spokój. A �zeby si�e te�z pozby�c
mademoiselle, zwi � azano jej r�ece i odesłano do tej samej garderoby, w której ju�z
siedział Claude. Mogli wi�ec rozmy�sla�c sobie o niegodziwo�sciach, jakich si�e dopu
�scili wobec nieszcz�esnych dzieci.
Baronostwo von Virneburg zostali jednak zmuszeni do pozostania na miejscu
i przygl � adania si�e wykopkom.
Kilku ludzi kopało w �swietle latarni i wkrótce odkryto kamienne schody, u których
podnó�za znajdowały si�e drzwi. Warstwa ziemi nie była w tym miejscu specjalnie
gruba.
Zakneblowany baron nieustannie protestował. Jego �zona raz jeszcze zemdlała,
co zreszt � a czyniła zawsze, kiedy chciała unikn � a�c nieprzyjemno�sci, ale tutaj w parku
ziemia była mokra, wi�ec wolała jak najszybciej doj�s�c do siebie. Natomiast
demonstracyjnie odwróciła si�e do wszystkich plecami.
Drzwi pocz � atkowo nie chciały ust � api�c, ale pod naporem kilku silnych parobków
otworzyły si�e ze skrzypieniem. Wszyscy zebrani, jedni bardziej, inni mniej
ch�etnie zeszli g�esiego w dół. Dzieci, które ju�z przecie�z od dawna powinny były
le�ze�c w łó�zkach, nale�zały do najbardziej zapalonych ochotników. Dziewczynki
129

starały si�e by�c jak najmniej widoczne, �zeby nie usłysze�c niezbyt miłych okrzyków
w rodzaju: "Ale�z, dzieci, wy nie powinni�scie si�e tu pl � ata�c!" Nic jednak nie
wskazywało na to, by kto�s z dorosłych my�slał o czym�s równie nudnym. Dzi�eki
Bogu, powtarzały w duchu Taran i Danielle.
Baronostwo trzeba było niemal sił � a spycha�c na dół. Oboje stawiali zaciekły
opór.
W ko�ncu wszyscy znale�zli si�e w podpartym słupami korytarzu tak niskim, �ze
musieli schyla�c głowy. Kiedy doszli do muru zamkowego, ukazały si�e kolejne
drzwi. Te ust � apiły bez trudu i ludzie znale�zli si�e pod zamkiem w piwnicy, której
najwyra�zniej nie u�zywano od wielu lat. Od dawna przecie�z zamek nie był
zamieszkany, ale nie tylko to odcisn�eło pi�etno na tym pomieszczeniu. Było ono
całkiem otwarte, ale w gł�ebi znajdowały si�e jeszcze jedne drzwi, teraz bardzo starannie
zabite gwo�zdziami.
Co znajduje si�e po tamtej stronie? zapytał Móri. Baron kr�ecił głow � a
i wzruszał ramionami, ale powiedzie�c nic nie mógł, bo knebel szczelnie zatykał
mu usta.
To nie ma znaczenia wyja�snił tymczasem Etan von Virneburg, a jego
głos odbił si�e głuchym echem od sklepienia. Rozwi � azanie zagadki znajduje
si�e tutaj. To mój ojciec kazał zabi�c gwo�zdziami wewn�etrzne drzwi, �zeby nikt nie
przeszedł t � a drog � a.
Pa�nskim ojcem był Rupert von Virneburg, prawda?zapytał Erling.
Tak. Ojciec miał dwóch synów, Ernsta i mnie, z kolei Ernst miał jednego
syna, tu obecnego Alberta, ja natomiast syna i dwie córki. Ale nie tra�cmy niepotrzebnie
czasu! Mój ojciec schował tutaj co�s, co przeznaczone było tylko dla mnie
i mego syna. Albert nie miał mie�c z tego �zadnego po�zytku, wobec czego zamurował
wej�scie. Ale ojciec najwyra�zniej chce, �zeby�smy zobaczyli, co tam zostawił.
Dlatego wraca na ziemi�e i ukazuje si�e ludziom obdarzonym zdolno�sci � a widzenia
duchów.
Przygl � adali mu si�e badawczo, ale on nie chciał powiedzie�c ju�z nic wi�ecej.
Prosił tylko, by szukali. Ale czego? Etan von Virneburg te�z tego nie wiedział,
wiedział tylko jego syn.
A gdzie on teraz jest?zapytała Theresa, która stała bardzo niewygodnie
oparta o �scian�e.
Mój syn nie �zyje odparł Etan krótko. Zmarł przed wieloma laty.
Dolg przygl � adał mu si�e z zaciekawieniem.
A pan chciał tutaj sprowadzi�c małego chłopca, baronie Etan? Mniejszego
ode mnie?
Takpotwierdził Etan z u�smiechem zadowolenia na swojej surowej twarzy.
Mój syn miał siedem lat, kiedy umarł. Rafael jest drobny, Villemann tak�ze.
W takim razie powinni�smy szuka�c w � askiego przej�scia oznajmił Dolg.
Ale w tym pomieszczeniu niczego takiego nie widz�e, natomiast szafiru nie
130

chciałbym tu u�zywa�c.
To, oczywi�scie, wszyscy rozumieli. Zacz�eli wi�ec przypatrywa�c si�e �scianom
i dokładnie ogl � ada�c podłog�e w poszukiwaniu jakiego�s otworu. Baronostwo von
Virneburg stali w k � acie pod stra�z � a. Oboje bardzo zdenerwowani, jak mo�zna było
s � adzi�c po ich energicznych, aczkolwiek zdławionych protestach.
Móri, który natychmiast si�e domy�slił, o co chodzi Dolgowi, powiedział:
Jak rozumiem, pa�nski syn był znacznie młodszy ni�z baron Albert, syn Ernsta?
Ma pan racj�e odrzekł Etan, nawet si�e nie odwracaj � ac.
Aaa! zawołała Taran triumfalnie. Patrzcie na ten kamie�n w murze!
Wszyscy spojrzeli w jej stron�e.
Ostro�znie, dziecko!zawołał Etan.Kamie�n mógłby ci zmia�zd�zy�c nog
�e!
Było to w najwy�zszym stopniu uzasadnione ostrze�zenie. Na szcz�e�scie kilku
m�e�zczyznom udało si�e pochwyci�c kamie�n, zanim spadł na ziemi�e.
W �scianie ukazał si�e spory otwór.
Rzeczywi�scie! stwierdził Erling. Tylko szczupłe małe dziecko mogłoby
si�e t�edy przecisn � a�c.
Ja pójd�e! zgłosił si�e Villemann, bo spostrzegł, �ze Rafael bardzo si�e boi
ciemno�sci.
Wszyscy patrzyli pytaj � aco na "rabina". Ten skin � ał głow � a tak b�edzie najlepiej.
Dobrze, ale ja te�z!zawołała Taran.To przecie�z ja znalazłam wej�scie.
No i tym samym wykonała�s ju�z swoj � a cz�e�s�c zadaniarozstrzygn � ał Móri.
Teraz kolej na Villemanna.
Taran dała si�e przekona�c. Villemann dostał na drog�e latarni�e i surowy nakaz,
�zeby obchodził si�e z ni � a bardzo ostro�znie.
No a co, je�sli w �srodku znajduje si�e szkielet?zapytał, odwracaj � ac si�e do
nich po raz ostatni.
Chcesz, �zeby�smy zamiast ciebie wysłali Taran?rzucił Erling.
To pomogło natychmiast i po chwili zobaczyli, jak stopy chłopca znikaj � a
w otworze.
Widzisz co�s? wołał Móri.
Dziura si�e poszerzadotarła do nich stłumiona odpowied�z.Teraz znajduj
�e si�e w male�nkim pomieszczeniu. Stoi w nim jaka�s skrzyneczka.
I to wszystko, co tam widzisz?
Absolutnie wszystko.
Znakomicie! W takim razie zabierz ze sob � a skrzynk�e. Uniesiesz j � a razem
z latarni � a?
My�sl�e, �ze tak. B�ed�e skrzynk�e popychał przed sob � a.
131

Min�eło troch�e czasu, zanim chłopiec szcz�e�sliwie do nich wrócił, okropnie wybrudzony,
oblepiony paj�eczynami, z mnóstwem ziemi w potarganych włosach.
Ale wprost p�ekał z dumy, wszyscy musieli to zauwa�zy�c. Taran obawiała si�e, �ze
b�edzie teraz musiała wysłuchiwa�c tej historii niezliczon � a ilo�s�c razy przez cały rok.
Etan von Virneburg przej � ał płask � a d�ebow � a skrzyneczk�e z �zelaznymi okuciami.
Odwrócił si�e i obracał skrzynk�e na wszystkie strony, ocierał j � a z ziemi i kurzu.
To był pierwszy etap oznajmił zadowolony. A teraz, moi nowi przyjaciele,
zapraszam pa�nstwa ponownie do dworu. Nasi czaruj � acy gospodarze s � a
dzisiaj troszk�e. . . niedysponowani, wi�ec ja wyst � api�e w ich zast�epstwie. Posłał
swemu bratankowi ironiczne spojrzenie. Ich obecno�s�c jednak jest jak najbardziej
po�z � adana, poniewa�z b�edziemy musieli wyja�sni�c wiele skandali. Ksi�e�zno,
czy zechciałaby pani odst � api�c nam na chwil�e jednego z gwardzistów, by pojechał
do miasteczka po prefekta? Wiem, �ze jest ju�z bardzo pó�zno, ale obiecaj mu
wspaniałe przyj�ecie, je�sli przyjedzie.

Rozdział 18
Dolg szedł do głównego budynku pogr � a�zony w my�slach i nie zwrócił pocz � atkowo
uwagi na to, �ze kto�s mu towarzyszy.
To Danielle. Z trudem dotrzymywała mu kroku, wi�ec Dolg zwolnił. Widział
bowiem, �ze dziewczynka bardzo pragn�eła towarzystwa. Rafaela niósł Erling,
a bli�zniaki id � ac rozmawiały z Mórim i Etanem.
Danielle rozja�sniła si�e widz � ac, �ze Dolg na ni � a czeka.
Jeste�s zm�eczona?zapytał przyja�znie.
Troch�e.
No tak, bo ju�z jest bardzo pó�zno.
Widział, �ze dziewczynka nad czym�s si�e zastanawia, ale nie mówi nic, bo nie
jest przyzwyczajona odzywa�c si�e pierwsza do innych. "Dzieci milcz � a, je�sli nie s � a
pytane", słyszała niezmiennie. Trudno zliczy�c, ile razy.
Dolg zapytał wi�ec:
O czym my�slała�s?
Ona odpowiedziała mu cichutkim pytaniem:
Czy ty tak�ze jeste�s samotny?
Dolg drgn � ał. Nie oczekiwał takich słów.
Tak odparł z wahaniem. Tak. Ja tak�ze jestem samotny.
Dziewczynka z powag � a pokiwała głow � a. Zrobiła ledwie dostrzegalny ruch r�ek
� a, ale on domy�slił si�e i uj � ał jej dło�n. Mój Bo�ze, ale�z ona chudziutka, pomy�slał.
Nocny wiatr szumiał w koronach drzew.
Tylko o�smioletnie dziecko zrozumie, czym mo�ze by�c dwunastolatek. Dwunastolatek
jest ju�z dorosły, jest silny, mo�zna go uczyni�c swoim niedo�scigłym wzorem,
niemal bóstwem.
A Dolg był niew � atpliwie dla całej pozostałej czwórki kim�s absolutnie wyj � atkowym.
Powiedział teraz w zamy�sleniu:
Ale moja samotno�s�c jest innego rodzaju ni�z twoja, Danielle. Ja jestem otoczony
miło�sci � a i przyja�zni � a ludzi o gor � acych sercach.
Danielle westchn�eła t�esknie i szepn�eła nie�smiało:
Ale jeste�s sam jeden na calutkiej ziemi, prawda?
133

Ona umie trafi�c w sedno, pomy�slał zdumiony. M� adre małe stworzenie.
Nie wiem powiedział gło�sno. I tak, i nie.
Spojrzała na niego pytaj � aco.
Widziałem istoty takie jak ja, je�sli tak si�e mo�zna wyrazi�c wyja�snił.
Ale nie wiem, czy one �zyj � a. Czy nadal istniej � a.
Dla Danielle było to troch�e za bardzo skomplikowane. Słyszała jednak t�esknot
�e w jego głosie, która stanowiła jakby echo jej własnej, i leciutko u�scisn�eła
dło�n chłopca. Dolg trzymał j � a za r�ek�e przez cał � a drog�e, kiedy wracali do domu
w coraz wi�ekszych ciemno�sciach, i czuł, �ze mała przyjmuje ten dowód przyja�zni,
rozpaczliwie spragniona ludzkiego zrozumienia i odrobiny uczucia.
Prefekt nie zd � a�zył si�e jeszcze uda�c na spoczynek, wi�ec ch�etnie pod � a�zył za cesarskim
gwardzist � a. Nigdy nie przepadał za baronem von Virneburg, który traktował
go pogardliwie, a poniewa�z wieczór sp�edził ze swoim zast�epc � a i obaj wychylili
po par�e kufelków, byli w znakomitych humorach, ch�etni, by "wymierzy�c
wła�scicielowi ziemskiemu kopniaka".
Jechali szybko drog � a na skróty do pałacu, gdzie wszyscy doro�sli zebrali si�e
w du�zym salonie. Tak�ze Claude i mademoiselle zostali sprowadzeni z garderoby.
Go�scie pozwolili sobie zaj � a�c najbli�zszy pokój go�scinny dla dzieci. W ko�ncu
trzeba było je poło�zy�c, wszystko ma swoje granice.
Taran i Danielle dostały jedno łó�zko, trzech chłopców drugie. Tymczasem musiało
im to wystarczy�c. Pokojówka, panna Edithktóra pewnie ju�z niedługo pozostałaby
pann � a, gdyby pozwoliła decydowa�c Berndowimiała pilnowa�c drzwi,
�zeby malcy si�e nie wymkn�eli. Troch�e spłoszona poprosiła o asyst�e i otrzymała j � a
pod postaci � a Nera. Zdaje si�e, �ze jej niedokładnie o niego chodziło, ale dzieci były
wzruszone. Pies chodził od jednego do drugiego i �zegnał je czule, a�z w ko�ncu
uło�zył si�e w poprzek na łó�zku chłopców, przyciskaj � ac im nogi. Edith siedziała
w gł�ebokim fotelu przy drzwiach.
Dziewczynki szeptały i chichotały, naci � agn � awszy kołdr�e na głow�e zwierzały
si�e sobie z ró�znych tajemnic, a�z chłopcy musieli je ucisza�c.
Rafael le�zał po�srodku, a dwaj bracia po bokach, jako ochrona. Chocia�z rówie
�snik Dolga, Rafael był mniejszy nawet od Villemanna i du�zo, du�zo bardziej
l�ekliwy. Wprost nie mógł uwierzy�c, �ze jego trwaj � acy rok koszmar dobiegł ko�nca
i �ze ma przy sobie dwóch przyja�znie usposobionych chłopców. Ale koledzy i ich
wspaniała rodzina wyjad � a jutro, co si�e wtedy stanie z nim i z Danielle? Czy on
znowu wróci w kajdanach na strych?
My�sli Danielle biegły tym samym torem. Ten cudowny dzie�n, w którym odnalazła
swego brata i poznała tylu wspaniałych ludzi, ju�z si�e sko�nczył. A jutro. . .
Nie miała odwagi my�sle�c, co b�edzie jutro.
Nie całkiem rozumiała gniew wszystkich dorosłych skierowany przeciwko tacie
i maman. Co prawda przekonała si�e, �ze �zadne z rodziców nie było takie dobre,
jak powinno wobec swoich dzieci, ale nie umiała znale�z�c powodów i zrozumie�c
134

znaczenia tego wszystkiego, co si�e stało w zamkowej piwnicy. Domy�slała si�e, �ze
czeka j � a teraz wiele smutnych chwil i wiele zmartwie�n. W gł�ebi duszy wci � a�z powtarzała
modlitw�e: "Dobry Bo�ze, nie pozwól, by oni znowu zamkn�eli Rafaela".
Prefekt i jego pomocnik wiedzieli ju�z co nieco, wprowadzeni w spraw�e przez
gwardzist�e, który jednocze�snie podkre�slał konieczno�s�c przeprowadzenia przesłucha
�n jeszcze tej nocy. Ze wzgl�edu na dzieci. Ksi�e�zna pani i jej przyjaciele nie
mog � a zostawi�c Rafaela i Danielle z rodzicami i dwojgiem okrutnych słu�z � acych.
Jak si�e zachowywała reszta pałacowej słu�zby, nie wiadomo i nikt te�z nie zamierzał
tego dochodzi�c.
Prefekt rozumiał wszystko, stał teraz w salonie i stukaj � ac lekko szpicrut � a o but,
nie bez zło�sliwej rado�sci spogl � adał na wła�sciciela dworu.
Baronie Etan von Virneburg rzekł. My�sl�e, �ze powinni�smy zacz � a�c od
pana.
Baron Albert, któremu zdj�eto ju�z knebel, zaprotestował gwałtownie.
Wuj Etan o niczym nie wie! Wszystko, cokolwiek on mówi, to wierutne
kłamstwa! Kłamstwa i nic wi�ecej!
Nie ma potrzeby krzycze�c, ja nie jestem głuchyrzekł prefekt spokojnie.
Był to rosły m�e�zczyzna o czerwonej twarzy, z sumiastymi w � asami.Panie Etan,
czy mogliby�smy usłysze�c te pa�nskie kłamstwa?
Jak najch�etniejrzekł "rabin" z gorzkim u�smiechem.B�ed�e si�e jednak
musiał cofn � a�c do�s�c daleko w przeszło�s�c. Do czasu, kiedy jeszcze �zył mój ojciec.
Baron Rupert von Virneburg, tak, pami�etam go bardzo dobrze potwierdził
prefekt.Władczy pan! Ale cokolwiek ekscentryczny, prawda?
Owszem, mo�zna tak powiedzie�c.Wmłodo�sci interesował si�e troch�e magi � a,
ale wygl � ada na to, �ze si�e sparzył, w ka�zdym razie sko�nczył z tym. No tak, otó�z
mój ojciec miał dwóch synów, Ernsta i mnie. Ernst był wspaniałym człowiekiem,
ksi�e�zna Theresa o tym wie.
Ksi�e�zna skin�eła głow � a.
Mój ojciec bardzo wcze�snie odkrył, �ze, niestety, jedyny syn Ernsta jest
ograniczony, a przy tym zawistny. . .
Nie, nieprzerwał Albert von Virneburg, zrywaj � ac si�e z miejsca. Prefekt
popchn � ał go lekko i nieszcz�esny jak niepyszny opadł na fotel. Etan mógł mówi�c
dalej.
Ernst był starszy z nas dwu, to on miał dziedziczy�c maj � atek, co przecie�z jest
najzupełniej naturalne i ja sam nie miałem nic przeciwko temu. Ale oto pewnego
dnia ja i mój syn zostali�smy wezwani do ojca. Chciał z nami rozmawia�c w bardzo
wa�znej sprawie.
Kłamstwo, kłamstwo burczał baron Albert.
Ja miałem ju�z wówczas tak�ze dwie córki, ale one nie były brane pod uwag�e.
Theresa nie odezwała si�e ani słowem, ale wyraz jej twarzy był wielce wymowny.
135

Ernst ci � agn � ał dalej:
Ojciec wyjawił nam, �ze obawia si�e, i�z Albert. . .
Co?! krzykn � ał znowu Albert, ale został natychmiast uciszony.
Krótko mówi � ac, ojciec nie chciał, �zeby Albert przej � ał dwór, kiedy nadejdzie
pora.
Kłamiesz! wrzasn � ał Albert.
Nie, nie kłami�e, a je�sli ty nie przestaniesz przeszkadza�c, to ci�e znowu zaknebluj
�e. Tak wi�ec mój ojciec postanowił, �ze Ernst odziedziczy dwór, ale po nim
przejmie go mój syn.Wzwi � azku z tym musiał napisa�c testament, �zeby wykluczy�c
Alberta.
Nigdy nie słyszałem nic na temat �zadnego testamentuprychn � ał Albert.
Oczywi�scie, �ze słyszałe�s zaoponował Etan spokojnie. Ojciec kazał
mi odej�s�c, po czym poinformował mego syna, który równie�z miał na imi�e Rupert,
gdzie został schowany testament i czego potrzeba dla otwarcia skrzynki, w której
spoczywa.
Baron Albert skulił si�e w rogu kanapy i milczał naburmuszony. Nie chciał
słucha�c tego, co mówił Etan.
Mój mały syn zwierzył mi si�e pó�zniej, jak nale�zy otwiera�c skrzyneczk�e.
Ale ja nie chciałem słucha�c, bo to były sprawy mi�edzy nim a moim ojcem. Tak
wi�ec nie wiedziałem, gdzie skrzyneczka została ukryta. Jedyne, co do mnie dotarło,
to to, �ze tylko niedu�ze dziecko mo�ze j � a wyj � a�c. Mój ojciec bowiem liczył si�e
z tym, �ze umrze ju�z niedługo, dawał sobie najwy�zej dwa lata �zycia, ale te�z nie
przewidywał, �ze �smier�c nast � api tak szybko, jak to si�e stało. . .
Kłamstwo!rykn � ał Albert, a Etan spojrzał na niego przenikliwie.
Jeszcze nie powiedziałem ani słowa na temat nagłej i nieoczekiwanej
�smierci mego ojca rzekł spokojnie. Wracajmy do rzeczy. Niestety mój syn,
Rupert, opowiedział wszystko swemu kuzynowi Albertowi, wówczas pi�etnastolatkowi.
Był to bardzo nierozumny post�epek i ja potem nawet go skrzyczałem,
ale Albert uporczywie si�e dopytywał, czego chciał dziadek od Ruperta, straszył
nawet mojego siedmiolatka i dziecko nie było w stanie si�e przeciwstawi�c. No i to
stało si�e przyczyn � a jego �smierci.
Kto�s j�ekn � ał gło�sno. Kto�s inny krzykn � ał: "Nie!"
To był nieszcz�e�sliwy wypadek wybuchn � ał Albert.
Chłopcy pływali łódk � a po jeziorze. Niestety na l � ad powrócił tylko Albert.
Rupert stracił równowag�e i wpadł do wody, tłumaczył nam potem ten, który tu
siedzi na kanapie. A poniewa�z malec nie umiał pływa�c, nie udało si�e go uratowa
�c. Tak twierdził Albert. I dopiero znacznie pó�zniej usłyszałem od miejscowego
przygłupka, z którym jednak nikt si�e nie liczył, �ze kiedy�s słyszał on na jeziorze
wołania o ratunek. Nie umiał, niestety, powiedzie�c, w którym to było roku. I słyszał
te�z wtedy inny głos, który mówił: "Zamknij si�e, smarkaczu!" Było to jednak
tak długo po wydarzeniach, �ze nikt nie przywi � azywał wagi do tej opowie�sci.
136

W pokoju zaległa cisza. Dopiero po chwili baron Albert burkn � ał:
Co chcesz przez to powiedzie�c?
Uciszyły go jednak gniewne głosy.
Dziwne, ale w tym samym tygodniu zmarł te�z mój ojciec. Z rozpaczy, jak
mówiono, zwłaszcza �ze był stary i schorowany. Ale na krótko przed �smierci � a był
u niego Albert, a pó�zniej poduszka le�zała inaczej ni�z zwykłe, sam to widziałem,
ale nie miałem mo�zliwo�sci, �zeby mu cokolwiek udowodni�c.
Nie! Oczywi�scie, �ze nie! Tak jak nie mogłe�s udowodni�c, �ze zabiłem twojego
syna powiedział Albert ze zło�sci � a.
Etan udał, �ze tego nie słyszy.
Poniewa�z nie miałem �zadnych dowodów na to, �ze to mój syn miał dziedziczy
�c po stryju Ern�scie, którego zreszt � a bardzo kochałem i nie chciałem rani�c,
musiałem uzna�c, �ze dziedzicem b�edzie Albert. Kiedy został wła�scicielem dworu,
był ju�z �zonaty, ale nie mieli dzieci. Jego pierwsza �zona zwierzyła mi si�e, �ze
obawia si�e o swoje �zycie, bo Albert jest na ni � a w�sciekły za to, i�z nie dała mu
dziedzica. Wobec tego pomogłem jej załatwi�c rozwód, co, jak pa�nstwo wiedz � a,
jest niebywale trudne. Jako powód podali�smy inne wyznanie jego mał�zonki. Ko-
�sciół si�e zgodził. Albert był na mnie zły, ale w gruncie rzeczy z ulg � a rozstał si�e
z niepłodn � a mał�zonk � a. Chocia�z musiał ju�z wtedy zdawa�c sobie spraw�e, �ze wina
le�zy po jego stronie, bo wkrótce o�zenił si�e z t � a kobiet � a tutaj, która ju�z miała wtedy
dwoje dzieci. . .
Ach, tak!wykrzykn�eła Theresa.Wi�ec Rafael i Danielle nie s � a dzie�cmi
Alberta!
Nie, Bogu dzi�eki. Ale on potrzebował dziedzica po to, by�smy ani ja, ani te�z
moje córki nie mogli przej � a�c maj � atku. Dlatego uznał Rafaela i Danielle za swoje
dzieci.
Theresa zwróciła si�e do baronowej:
Co z pani za matka, i w ogóle jaki człowiek, skoro pozwoliła pani, by kto�s
tak si�e obchodził z pani rodzonymi dzie�cmi? � Zeby przykuł Rafaela kajdanami
w ponurym, starym zamku, a mał � a Danielle skazał na okrutn � a samotno�s�c. . .
Baronowa wybuchn�eła płaczem.
Dlaczego wy wszyscy si�e nade mn � a zn�ecacie? Ja nigdy nie kochałam mojego
pierwszego m�e�za. I wcale nie chciałam mie�c �zadnych dzieci, bo one tylko psuj � a
kobiecie figur�e i ograniczaj � a swobod�e. Bardzo si�e cieszyłam, kiedy mój pierwszy
m � a�z umarł, a Alberta kochałam jeszcze od czasu, kiedy miałam kilkana�scie lat,
bo my oboje jeste�smy tacy do siebie podobni. Wspieramy si�e w dobrym i w złym.
Wspólnie stawiamy opór złemu �swiatu, który niczego nie rozumie, a wy naprawd�e
nie macie nic do roboty w naszym pi�eknym pałacu i. . .
Zamknij si�e nareszcie!warkn � ał jej m � a�z i baronowa natychmiast umilkła.
Theresa mówiła teraz z naciskiem na ka�zde wypowiadane słowo:
137

Pani pierwszy m � a�z musiał by�c wyj � atkowo szlachetnym człowiekiem. M� adrym,
pełnym ciepła, uczuciowym, skoro, niezale�znie od tego, �ze o�zenił si�e z tak � a
g�esi � a jak pani, miał takie wspaniałe dzieci! Wygl � ada na to, �ze oprócz drobnej
budowy dzieci niczego po pani nie odziedziczyły, za co Bogu niech b�ed � a dzi�eki!
To jest najbardziej bezwstydne, co. . .
Zamknij si�e! powtórzył Albert.
Czy mog�e kontynuowa�c? zapytał Etan spokojnie. Albert starał si�e
prawdopodobnie zdoby�c testament. Ale tymczasem stał si�e całkiem dorosłym
m�e�zczyzn � a i w �zaden sposób nie mógłby si�e przedosta�c przez zbyt w � aski otwór.
A poza tym otwarcie testamentu nie le�zało przecie�z wcale w jego interesie. Tak
wi�ec pierwszym jego działaniem jako wła�sciciela dworu było zasypanie wej�scia
do piwnicy. Tym samym cały problem został usuni�ety. Ale ja o niczym nie zapomniałem
i on o tym wiedział. Postarał si�e zatem wyp�edzi�c mnie z parafii, oskar-
�zaj � ac o czary, czarn � a magi�e i sam ju�z nie wiem o co jeszcze. Stało si�e to po tym,
jak próbowałem skłoni�c małego Rafaela, by szukał testamentu. Zacz � ałem od tego,
�ze nauczyłem chłopca na pami�e�c kilku tablic z tak zwanej Siódmej Ksi�egi Moj�zeszowej.
Potem musiałem rusza�c swoj � a drog � a. . . A wtedy mój ojciec, baron Rupert
von Virneburg, zacz � ał si�e ukazywa�c chłopcu. Mój ojciec chciał wskaza�c drog�e do
testamentu. Ale mały Rafael został przez rodziców zamkni�ety. Nie wiedziałem
o tym. Nie słyszałem o niczym a�z do mojego powrotu teraz niedawno. Powiedziano
mi, �ze chłopiec zmarł rok temu. Byłem tym wstrz � a�sni�ety, ale ani na moment
nie uwierzyłem Albertowi. Mógł on co prawda zamordowa�c chłopca, gdyby ten
w jaki�s sposób stał mu na drodze. Ale nie zapomniałem, �ze Albert potrzebuje
dziedzica. Có�z wi�ec prostszego, jak zamkn � a�c kłopotliwe dziecko. . .
Nie, nie, teraz jest pan niesprawiedliwy wtr � aciła baronowa. Ja bym
nigdy nie pozwoliła zamordowa�c mojego syna. Nigdy w �zyciu! I Albert nie jest
taki!
Naprawd�e?zapytał Etan.No dobrze, spróbuj�e ci uwierzy�c.Wierz�e ci,
�ze to ze wzgl�edu na ciebie on oszcz�edził chłopca. Ale kiedy si�e teraz zastanawiam
nad t � a spraw � a, to musz�e przyzna�c, �ze byłem jednak bardzo krótkowzroczny. On
ogłosił przecie�z, �ze chłopiec nie �zyje.Wjaki sposób wi�ec mógł liczy�c, �ze to b�edzie
jego nast�epca? Nie, dziedziczk � a miała zosta�c Danielle.
Ona go przecie�z w ogóle nie obchodziwtr � acił cicho Erling.
Nie, ja o tym wiem. Ale gotów jest na wszystko, byleby tylko maj � atek
nie dostał si�e mnie i moim córkom stwierdził Etan i ponownie zwrócił si�e do
baronowej: Jednego mimo wszystko nie rozumiem: jak mogła�s si�e zgodzi�c na
to, by twój syn został uwi�eziony w taki straszny sposób?
Pi�ekne oczy jego �zony zrobiły si�e jeszcze wi�eksze ni�z zazwyczaj.
Przecie�z on jest szalony! Albert powiedział, �ze Rafael widuje w parku ducha.
Musieli�smy go ukry�c, �zeby nikt si�e o tym nie dowiedział, bo by go odesłali
do domu wariatów!
138

I ty, oczywi�scie, odwiedzała�s swego syna codziennie?
Baronowa była całkiem zbita z tropu.
Ja. . . eeech. . . Nie, przecie�z nie mogłam tego robi�c! On mógłby si�e na mnie
rzuci�c i zamordowa�c mnie!
Theresa j�ekn�eła zrezygnowana.
Ona nie odwiedzała nigdy swojej zdrowej córeczkirzekła z gorycz � a.
To dlaczego miałaby si�e przejmowa�c chłopcem?
Wy mnie oskar�zacie, �ze jestem bez serca!wybuchn�eła baronowa z gniewem.
A ja wam mówi�e, �ze mam serce! Oczywi�scie, �ze mam! Nikt nie kocha
swojego m�e�za bardziej ni�z ja, prawda, Albercie?
Baron odwrócił si�e od niej mamrocz � ac co�s ze zło�sci � a.
Tak. Bo ja jestem jego złotko i jego serduszko, on zawsze tak mówi. . .
Czy ty nie mo�zesz nareszcie zamilkn � a�c?sykn � ał baron. Je�sli mo�zna rykn
� a�c szeptem, to on wła�snie teraz to zrobił.
Pani skuliła si�e, a Theresa powiedziała:
Nie w � atpi�e, �ze pani jest przywi � azana do swego m�e�za, baronowo von Virneburg.
Ale takie �slepe uwielbienie musi zawsze innych odsuwa�c na margines.
W pani �zyciu nie ma miejsca dla dzieci. Odepchn�eła je pani od siebie, pozbawiła
prawdziwego dzieci�nstwa i tego nigdy pani nie wybacz�e!
Niepotrzebne nam pani wybaczenie rzekł baron chłodno.
Czy mo�zemy ju�z zako�nczy�c t�e dyskusj�e? przerwał mu prefekt. Bardzo
bym chciał obejrze�c szkatułk�e i nareszcie j � a otworzy�c.
Naturalnie zgodził si�e Etan. Je�sli tylko nam si�e to uda. Jest tam
z pewno�sci � a wiele ró�znych pułapek, a gdy raz popełnimy bł � ad, szkatuła zatrza�snie
si�e na zawsze.
No, dosy�c to wszystko dziwne.
I ja tak uwa�zam przyznał Etan. Ale tak wła�snie powiedział mi mój
syn, któremu przekazał to dziadek, czyli mój ojciec.
Hm. No to popatrzmy, co si�e da zrobi�c. Etan von Virneburg przyniósł szkatułk
�e, któr � a wcze�sniej bardzo starannie schował. Na wszelki wypadek, jak powiedział.
No rzekł prefekt na widok zardzewiałej, brudnej i zakurzonej skrzyneczki.
Wygl � ada solidnie. A poza tym nie widz�e �zadnego zamka.
Baron Albert westchn � ał z ulg � a.
Słu�z � acy ksi�e�znej, znany pedant, podszedł do stołu i starł kurz swoj � a chusteczk
� a. Delikatnie i bardzo ostro�znie, jakby si�e bał, �ze chusteczka za bardzo si�e
zabrudzi.
Prosz�e działa�c ostro�znieostrzegł raz jeszcze Etan.Zbyt mało wiemy
o samej szkatułce i o tym, jak si�e j � a otwiera.
Słu�z � acy skłonił si�e i wrócił dyskretnie na swoje miejsce.
139

I wła�snie w tym momencie do salonu wsun � ał si�e Villemann, jego włosy były
potargane bardziej ni�z zwykłe.
Tatusiu. . . Ja my�sl�e, �ze Rafael dostał jakiego�s ataku. Tak si�e strasznie trz�esie
cały.

Rozdział 19
Móri, Erling i Theresa wstali równocze�snie. Matka chłopca uniosła si�e na
kanapie, rzuciła niepewne spojrzenie na swego m�e�za, ale on rozkazał krótko:
"Sied�z!", jakby mówił do psa.
Wszyscy inni byli ju�z w pokoju dzieci. Tylko pomocnik prefekta został pilnowa
�c skrzyneczki. No i gwardzi�sci, jak zawsze, trzymali si�e nieco na uboczu.
W pokoju go�scinnym Dolg robił, co mógł, by uspokoi�c białego jak �sciana,
dygocz � acego chłopca. Słycha�c było, �ze Rafael szcz�eka z�ebami. Dziewczynki,
przestraszone, siedziały w k � aciku swojego łó�zka, a Nero poszczekiwał przyja�znie
z głow � a na poduszce chłopca.
Jak to dobrze, �ze przyszedłe�s, tatoszepn � ał Dolg do Móriego.Ju�z nie
wiedziałem, co mam robi�c.
To nie jest �zaden atak, Dolg. To załamanie wyja�snił Móri cicho.
Rafael prze�zył dzisiaj zbyt wiele. Akurat teraz czuje si�e bezpieczny, ale pewnie
boi si�e o przyszło�s�c. Chod�z, przeniesiemy go do salonu.
Theresa, która głaskała biedne dziecko po głowie, odsun�eła si�e, �zeby zrobi�c
miejsce Erlingowi, ale chłopiec tak mocno trzymał j � a za r�ek�e, �ze nie mogła jej
cofn � a�c. Szła wi�ec po prostu za nios � acym chłopca Erlingiem. Nero, oczywi�scie,
równie�z "pomagał", lizał Rafaela współczuj � aco po stopach.
Dziewczynki szły wolno za swoimi bra�cmi, przestraszone, ale te�z ciekawe.
Bardzo chciały jako�s pocieszy�c Rafaela, ale trudno było nawi � aza�c z nim kontakt,
jakby nie słyszał i nie widział, co si�e wokół dzieje.
Kiedy weszli do salonu, baron Albert na widok Dolga odwrócił si�e z obrzydzeniem,
co zreszt � a czynił przez cały wieczór. Erling widział wyra�znie, �ze wargi
barona układaj � a si�e w słowo "potworek", i tak go to zezło�sciło, �ze poszczuł na
niego Nera; sam nie mógł nic zrobi�c, bo trzymał na r�ekach Rafaela.
Nero, który nigdy barona nie lubił, stan � ał przed nim w swojej postawie zasadniczej,
mocno przechylony do przodu, poło�zył uszy i wyszczerzył z�eby. Z gardzieli
dobywało si�e złowieszcze warczenie.
Przera�zony baron próbował odegna�c besti�e, machał r�ekami, ale na nic si�e to
nie zdało, dopóki Móri si�e nad nim nie ulitował. Akurat teraz nie mieli czasu na
straszenie gospodarza.
141

Erling poprosił Theres�e, �zeby usiadła na kanapie, i oddał jej Rafaela. Chłopczyk
był leciutki niczym piórko i ksi�e�zna zastanawiała si�e, co oni mu wła�sciwie
dawali do jedzenia przez ostatni rok. Pewnie porcje male�nkie jak dla ptaszka.
No, ju�z, ju�z przemawiała do niego czule. Teraz ju�z wszystko b�edzie
dobrze. Nigdy wi�ecej nie wrócisz ju�z do zamku. Cicho, cicho. . .
Pozwólcie mi si�e zaj � a�c moim biednym dzieckiem nieoczekiwanie prosiła
baronowa, ale wyst � apiła z tym jednak nieco za pó�zno. Kiedy zbli�zyła si�e do
kanapy, Rafael cofn � ał si�e gwałtownie, jakby chciał ucieka�c. Krzykn � ał gło�sno i wybuchn
� ał strasznym, rozdzieraj � acym szlochem.
Tak trzeba, RafaeluMóri pogłaskał go po głowie.Płacz, wła�snie tego
ci teraz trzeba.
Syn oficera nie płacze! rykn � ał baron, po czym wszystko zagłuszył histeryczny
płacz małego. Tulił si�e do Theresy i siedz � acego przy niej Erlinga, jakby
byli jego jedynym ratunkiem. Trz � asł si�e i szlochał, rzucał si�e na barona Alberta
i długo nie mo�zna było tego ataku histerii opanowa�c.
Jak ty si�e zachowujesz, smarkaczu? Ja ci�e zaraz naucz�e wrzeszczał baron.
Jego �zona komentowała piskliwie:
Co te okropne bachory zrobiły z moim posłusznym dzieckiem? One go
zamorduj � a!
No, teraz to ju�z naprawd�e do�s�c! zwrócił si�e prefekt do gospodarzy.
Nie b�ed�e ju�z dłu�zej wysłuchiwał waszych krzyków. Pozwólcie si�e chłopcu wypłaka
�c, wiecie najlepiej, jakie s � a przyczyny jego załamania.
Teraz wszyscy widzicie samizawodziła baronowa.Sami widzicie, �ze
on jest szalony, �ze kompletnie zwariował!
Dziwne jest raczej, �ze do tego nie doszło wtr � acił Móri z gorycz � a.
� Zołnierze, uciszcie tych dwoje, a ja dam chłopcu co�s na uspokojenie.
Gwardzi�sci Jego Cesarskiej Mo�sci z wyra�zn � a satysfakcj � a zaj�eli si�e mał�zonkami.
Kiedy ju�z ich znowu zakneblowali, Móri mógł skupi�c si�e wył � acznie na Rafaelu.
Wszyscy zapewniali chłopca, �ze teraz jest ju�z bezpieczny i nic złego sta�c
mu si�e nie mo�ze. Danielle rozpłakała si�e równie�z i ni � a zaj�eła si�e Taran z pomoc � a
Erlinga.
Gdy nareszcie znów zapanował spokój, a Rafael spoczywał w ramionach Theresy,
raz po raz tylko wstrz � asany jeszcze szlochem, ale ju�z uspokojony napojem,
który przyrz � adził dla niego Móri, prefekt mógł kontynuowa�c dochodzenie.
Panie Etan, czy mo�zemy nareszcie obejrze�c szkatuł�e?
Ch�etnie. Ale prosz�e zachowa�c ostro�zno�s�c, ja osobi�scie wolałbym jej nie dotyka
�c, znajduj � a si�e tam bowiem pułapki, które mog � a sprawi�c, �ze naprawd�e nigdy
nie zajrzymy do �srodka.
Błyski w oczach barona Alberta �swiadczyły, �ze on tego wła�snie �zyczyłby sobie
najbardziej.
142

Bardzo delikatnie obracali w r�ekach płask � a skrzyneczk�e. Villemann, Taran
i Rafael byli niesłychanie dumni, �ze doro�sli pytaj � a ich o rad�e. Nie wolno im było
skrzynki dotyka�c, ale mogli proponowa�c swoje rozwi � azania.
Nic jednak nie wskazywało na to, by si�e posuwali do przodu.
A�z do chwili, gdy zast�epca prefekta zauwa�zył na jednym boku co�s jakby male
�nk � a zasuwk�e.
No to teraz si�e pewnie otworzy powiedział Etan z ulg � a i zdumieniem.
Tutaj, prosz�e to bardzo ostro�znie poci � agn � a�c.
Wysun�eła si�e cienka metalowa płytka, ale je�sli mieli nadziej�e, �ze to ju�z wystarczy,
�zeby skrzynk�e otworzy�c, to spotkało ich rozczarowanie. Całe misterium
dopiero teraz si�e rozpoczynało.
Pod cienkim metalowym wieczkiem znajdowało si�e nast�epne. Wieczko, które
nie dawało si�e wysun � a�c, zreszt � a oni nie mieli odwagi nawet go dotkn � a�c. Cała
powierzchnia tej płyty pokryta była ró�znymi imionami pisanymi bez ładu i składu.
Dawało si�e co prawda zauwa�zy�c pewn � a symetri�e, ale wszystko razem pozbawione
było sensu.
Ka�zde imi�e wypisano na drewnianym pionku wmontowanym w metalow � a płyt
�e. Sprawiało to wra�zenie intarsji. Poniewa�z cało�s�c była przykryta, drewno zachowało
si�e bardzo dobrze i imiona pozostały czytelne, a to ju�z przecie�z było co�s.
Co to za imiona?spytał prefekt, który niezbyt dobrze widział.
Na mnie robi � a one wra�zenie hebrajskich, a mo�ze ormia�nskich, je�sli pan
woli. Ale co nale�zy teraz zrobi�c? Od której strony zacz � a�c, �zeby nie popełni�c bł�edu?
Villemann i Rafael wołali jeden przez drugiego:
Duchy Tablicy! Czy s � a tam ich imiona?
Etan, który nauczył Villemanna tekstu tablic, pochylił si�e i sprawdzał.
Owszem, jedno poznaj�e. Beal. Ale w�sród całkiem mi nie znanych, naprawd
�e nie widz�e w tym sensu.
Villemann, który uwielbiał zagadki, chciał si�e pochwali�c swoj � a zdolno�sci � a do
wyci � agania wniosków.
No dobrze, a gdyby kto�s przypadkowy chciał otworzy�c skrzynk�e, to co on
by najpierw zrobił?
Próbowałby jako�s poruszy�c system. Naciskałby na poszczególne klawisze,
czy jak to nazwa�c.
No wła�snie. A wtedy szkatułka si�e zamknie, by�c mo�ze na zawsze. Ale
Rafael i ja. . .
I ja wtr � aciła Taran. Prawie.
I ja dodał Etan. Bo to ja ci�e wszystkiego nauczyłem, Villemann.
Wszystko dobrze zgodził si�e Móri. Tylko sk � ad b�edziecie wiedzieli,
od czego zacz � a�c? Pa�nski syn opowiedział kiedy�s, czego nauczył go dziadek?
143

Etan u�smiechn � ał si�e krzywo, jego mefistofelesowa twarz przybrała bardziej
demoniczny wygl � ad ni�z zwykłe.
Ja jednak umiem troch�e wi�ecej. Mój ojciec był ekscentrycznym człowiekiem,
który studiował magi�e, a poza tym jego matka pochodziła z �zydowskiego
rodu. To od niej nauczył si�e te�z magii �zydowskiej. Te wszystkie sprawy ja poznawałem
w okresie dorastania. Kiedy wi�ec mój mały synek mówił mi o Osiemnastej
i o Pierwszej tablicy, natychmiast wiedziałem, jak one wygl � adaj � a, co mówi tekst
i do czego ta tablica słu�zy, to znaczy co mo�ze spowodowa�c.
Ale znaki, które pan rysował dzieciom, były strasznie kulfoniaste. Nie udało
mi si�e odczyta�c tych bazgrołów.
I wcale te�z nie było moim zamiarem, �zeby kto�s to odczytywał, bo ich tutaj
na skrzyneczce nie ma. Rzeczywi�scie bazgrałem, musz�e to przyzna�c, ale miałem
bardzo mało czasu. Chciałem tylko zaimponowa�c pa�nskim czaruj � acym dzieciom.
Ale przerwali�smy Villemannowi.
Chłopiec z przej�ecia miał wypieki.
Tak powiedział. Skoro my trzej znamy tekst, och, przepraszam, Taran,
jest nas troje i pół, spróbujmy ustawi�c znajome imiona we wła�sciwej kolejno
�sci. . .
� Swietnie, Villemannpochwalił go Etan.Ale co zrobimy potem? B�edziemy
naciska�c wszystkie, czy te�z. . . ?
Nie, no teraz, to ja ju�z nie mog�e dłu�zej milcze�c wtr � aciła Taran. Jaki
miałby by�c sens zatrzaskiwania szkatułki na zawsze? To by przecie�z była korzy�s�c
dla najwi�ekszego drania w tym dramacie. Nikt by si�e nigdy nie dowiedział, �ze to
syn wuja Etana miał odziedziczy�c cały maj � atek!
Patrzyli na ni � a ze zdziwieniem i uznaniem. Długo.
Taran, jeste�s małym geniuszemrzekła Theresa. Z naciskiem na "mały".
Masz oczywi�scie racj�e. Tu musi by�c co�s wi�ecej. Co�s całkiem innego.
Naturalnie, �ze dziewczynka ma racj�e potwierdził Etan. Gdzie my
podzieli�smy rozumy?
Wci � a�z słycha�c było zdławiony bełkot zakneblowanego barona, który najwyra
�zniej miał ju�z wszystkiego do�s�c. Zebrani tłumaczyli sobie ten jego bełkot nast�epuj
� aco: "Teraz zamkn�e t�e skrzynk�e na zawsze, bo to dla mnie najwa�zniejsze".
Etan krzykn � ał:
Stop! Zrozumiałem, co zamierza. . .
Ale było za pó�zno. Palce barona von Virneburg si�egn�eły szkatułki i naciskały,
gdzie si�e da.
Z przedniej cz�e�sci szkatułki wyleciało pióro i błyskawicznie wbiło si�e w udo
barona niczym strzała. Zamiarem konstruktora było chyba, by trafiło wy�zej i przez
to du�zo bardziej niebezpiecznie młodego Alberta. Tylko �ze teraz był on ju�z dorosłym
m�e�zczyzn � a.
144

Rozp�etał si�e prawdziwy chaos. Albert wył z bólu, baronowa wyła ze współczucia,
a Móri i Etan próbowali pomóc rannemu. Banda�z, którym był zakneblowany,
został znowu usuni�ety, nie wiadomo ju�z który to raz, a Villemann miał
zamiar usi � a�s�c na skrzyneczce, �zeby jej kto�s nie ukradł, na szcz�e�scie Dolg w por
�e temu zapobiegł. Obaj chłopcy poprosili gwardzistów, by jej pilnowali, dopóki
zamieszanie si�e nie sko�nczy.
Dziadek chciał mnie zabi�c! wrzeszczał Albert. Ten stary morderca!
Lepiej jest zabi�c jednego morderc�e, ni�z �zeby wielu niewinnych ludzi miało
ucierpie�c powiedział prefekt z przek � asem. Tak z pewno�sci � a my�slał pa�nski
dziadek.
I dobrze wiedział, co robi.
Wstydziłby si�e pan! rykn � ał baron. I prosz�e uwa�za�c, bo mówi pan do
wolnego człowieka, a poza tym pułkownika.
Tak? A jakim to wła�sciwie sposobem zdobył pan stopie�n pułkownika? Ten,
który został mianowany jako pierwszy, umarł w miesi � ac pó�zniej w co najmniej
dziwnych okoliczno�sciach i pan wszedł na jego miejsce. Nie, ju�z nie chc�e słucha�c
�zadnych protestów! Kontynuujmy dochodzenie!
Baron prychał i wyrywał si�e, ale ponownie zabanda�zowano mu usta i wszyscy
mogli si�e znowu skupi�c na otwieraniu szkatułki.
Jest tam jeszcze jedna skrytkarzekł Erling, który bardzo dokładnie obejrzał
szkatułk�e. I ona jest w dalszym ci � agu zamkni�eta.
Tak potwierdził Móri. I my�sl�e, �ze to wreszcie jest ta wła�sciwa.
No to do dzieła wszyscy, którzy znaj � a tekst!
Dzieci natychmiast si�e o�zywiły. I bli�zniaki, i Danielle byli na nogach ju�z prawie
cał � a dob�e, ale �zadne za nic nie poszłoby spa�c. Nerwy mieli napi�ete do granic
mo�zliwo�sci.
Pierwsze imi�e, Wrje, wzburzyło wszystkich obecnych. Nikt nie miał odwagi
zaczyna�c, nikt nie chciał zaprzepa�sci�c mo�zliwo�sci.
W ko�ncu Etan von Virneburg został wybrany, by nacisn � a�c wła�sciwy kawałek
drewna. Jego wskazuj � acy palec dr�zał przez chwil�e nad imieniem, po czym nacisn
� ał.
Nic si�e nie wydarzyło.
Widocznie jeste�smy na wła�sciwej drodze. Có�z za niewiarygodnie wymy�slne
urz � adzenierzekł Erling z podziwem.Pa�nski ojciec musiał pracowa�c nad
tym bardzo długo.
Etan zachichotał, a�z mu si�e zatrz�esła długa broda.
On uwielbiał takie zabawki. Po jego �smierci znale�zli�smy mnóstwo najzupełniej
fantastycznych wynalazków. Aparaty i instrumenty, niektóre całkiem
rozs � adne, inne zupełnie pozbawione sensu.
Teraz, kiedy ju�z raz odwa�zyli si�e zacz � a�c, posuwali si�e szybko naprzód. Imiona:
Dalia, Ika, Doluth, Auet i tak dalej były wypowiadane przez chłopców, Etan za�s
145

naciskał po kolei wła�sciwe klawisze.
�Swietna współpraca, chłopcy powtarzał, a Villemann i Rafael u�smiechali
si�e do siebie z dum � a.
Kiedy uporali si�e ju�z z ostatnim imieniem ducha, Eloij, zacz�eło si�e co�s dzia�c.
W skrzynce szcz�ekn�eło, potem rozległ si�e jaki�s warcz � acy przeci � agły d�zwi�ek,
wreszcie wszystko ucichło. Zebrani czekali, ale wci � a�z trwała cisza.
Wtedy Taran uznała, �ze przewaga m�e�zczyzn jest zbyt wielka, i teraz ona zacz
�eła recytowa�c, a Villemann i Rafael przył � aczyli si�e do niej, bo tekst Pierwszej
Tablicy �Swiata Duchów Atmosfery wszyscy umieli na pami�e�c. Mówił on, �ze ten,
kto nosi przy sobie tablic�e, otrzyma pomoc duchów natychmiast, gdy o ni � a poprosi,
i zostanie wyratowany z ka�zdej opresji. Wystarczy, �ze pomy�sli o duchach.
Dzieci, recytuj � ac, my�slały o nich tak intensywnie, jak tylko mogły. Gł�eboki
głos Etana mieszał si�e z chórem dzieci�ecym.
"Jehowo, Ojcze, Deus Adonay. Elohe, wzywam ci�e przez Jehow�e. Deus
Schadday, Eead. Zaklinam ci�e przez Adonaya".
Czy sprawiła to moc zakl�ecia, czy te�z czas po prostu dojrzał, nigdy si�e ju�z
nie mieli dowiedzie�c. Prawdopodobnie jednak to drugie, w ka�zdym razie płyta
metalowa, ci�e�zko i z oporem co prawda, ale w ko�ncu ust � apiła. I chyba otworzyłaby
si�e wcze�sniej, ale czas i rdza zrobiły swoje.
Nikt jednak nie odwa�zył si�e zbli�zy�c do szkatułki w obawie przed kolejnym
podst�epnym atakiem.
Tym razem nic si�e nie stało i Rafael, do którego przecie�z zwracał si�e duch
dziadka, mógł zajrze�c do wn�etrza.
Le�z � a tam jakie�s papiery oznajmił.
Wyjmij je swoj � a drobn � a r � aczk � a polecił prefekt. We�z je, przecie�z nie
gryz � a.
Okazało si�e, �ze jedna z kopert jest zaadresowana wła�snie do prefekta, on jednak
zostawił w domu swoje okulary, tak wi�ec pismo musiał przeczyta�c zast�epca,
jako osoba absolutnie bezstronna.
Do prefekta w Feldkirch, brzmiał nagłówek. Niniejszym przedstawiam
moj � a ostatni � a wol�e i prosz�e Pana, aby sprawiedliwo�sci stało si�e
zado�s�c.
Mój wnuk, Rupert von Virneburg, syn mego młodszego syna, Etana,
zostaje wyznaczony przeze mnie na dziedzica posiadło�sci Virneburg.
Pragn�e w tym li�scie wyja�sni�c przyczyny mojej decyzji.
Otó�z �zywi�e powa�zne podejrzenia wobec Alberta, jedynego syna
Ernsta. Maj � atek nie powinien nigdy znale�z�c si�e w jego r�ekach, niniejszym
wi�ec wył � aczam go z mojego testamentu, a tak�ze pozbawiam go
wszelkich praw do spadku, na które z pewno�sci � a b�edzie si�e powoływał.
146

Prosz�e Pana o zbadanie okoliczno�sci �smierci mał�zonki Etana. . .
Co takiego? wykrzykn � ał wstrz � a�sni�ety Etan.
. . . która odwa�zyła si�e skrytykowa�c zachowanie Alberta.
Dalej prosz�e Pana o zbadanie kilku innych przypadków �smierci
w Feldkirch, na przykład dwóch rówie�sników Alberta, którzy nazwali
go zadufkiem i stop � a w�egorza.
Stop � a w�egorza?zdziwiła si�e Taran. Przecie�z w�egorze nie maj � a stóp.
No wła�snie wyja�snił Etan. Innymi słowy okre�slili go jako zero, po
prostu nic.
Baron zgrzytał z�ebami. W jego wzroku mogli odczyta�c tamto pragnienie zemsty
sprzed lat. "Ja wam poka�z�e, �ze jednak jestem kim�s, z kim trzeba si�e liczy�c!"
A jego sposobem na pokazanie przeciwnikom, �ze jednak nad nimi góruje, było
mordowanie.
Dosy�c bezwzgl�edna metoda, trzeba powiedzie�c.
Stopa w�egorza zachichotała Taran. Zapami�etam to sobie. Przechyliwszy
głow�e, przyjrzała si�e baronowi. No, musz�e powiedzie�c, �ze w tym
przypadku trafia w sedno.
Baron Albert sprawiał wra�zenie, �ze rzuci si�e na dziewczynk�e z w�sciekło�sci � a,
wi�ec Móri upomniał j � a krótko:
Opami�etaj si�e, Taran! A potem zwrócił si�e do zast�epcy prefekta: No
to id�zmy dalej!
Mam te�z powa�zne podejrzenia, �ze Albert chciał mnie otru�c. Przyszedł
do mnie którego�s wieczora i przyniósł mi napój, o który nie prosiłem,
a który miał bardzo dziwny smak. Wylałem go, ale przedtem
spróbowałem odrobin�e i ju�z to spowodowało, �ze w nocy miałem silne
bóle brzucha. Dlatego ukrywam ten testament tak, by mógł go wydosta
�c tylko mały Rupert von Virneburg. Bardzo pana prosz�e, niech si�e
pan opiekuje moim wnukiem Rupertem, niech go pan broni przed jego
stryjecznym bratem Albertem! To moja ostatnia pro�sba do Pana,
Panie Prefekcie.
Virneburg, 7 czerwca A.D. 1720.
Rupert von Virneburg starszy.
Zast�epca zło�zył list i podał go prefektowi, który powiedział:
Działo si�e to tamtego lata, kiedy on i mały Rupert umarli. Obaj w lipcu,
najpierw chłopiec, a potem stary baron. Odprowadzili�smy dwóch Rupertów von
Virneburg równocze�snie. Czego�s takiego si�e nie zapomina. No i co, baronie Virneburg
zwrócił si�e do rannego gospodarza. I co pan na to powie?
147

Ale. . . Nikt chyba nie b�edzie brał powa�znie tego rodzaju głupstw? Gadanie
stetryczałego starca. To przecie�z same kłamstwa! Zło�sliwe, ohydne kłamstwa!
Prefekt wbił w niego wzrok.
W takim razie niech mi b�edzie wolno wtr � aci�c moje trzy grosze. Bo nie
tylko �smier�c pułkownika budziła nasze w � atpliwo�sci i podejrzenia. Istniało takich
przypadków wi�ecej.
Nie, no id�zcie ju�z sobie! Zabierajcie si�e st � ad wszyscy! Có�z to za zn�ecanie
si�e nade mn � a?
Nigdzie nie pójdziemy, bo jeszcze nie doprowadzili�smy sprawy do ko�nca
o�swiadczył prefekt i zebrani widzieli, �ze wymawia ka�zde słowo z wielk � a przyjemno
�sci � a. Dwoje tutejszych słu�z � acych, kobieta i m�e�zczyzna, przyszli kiedy�s
do nas naskar�zy�c, jak bardzo �zle baronostwo obchodz � a si�e z dzie�cmi. I on, i ona
zgin�eli potem w dziwnych wypadkach, na niego na przykład spadła belka w stodole,
nie pami�eta pan? A jak to było z tym chłopem, który odwa�zył si�e czerpa�c
wod�e z pa�nskiej studni, znajduj � acej si�e na granicy z jego polem, z której to studni
pan zreszt � a nie korzystał. Albo z urz�ednikiem w ratuszu, który wykazał, �ze zagarn
� ał pan wi�ecej lasu, ni�z miał pan do tego prawo? I jeszcze chłopiec stajenny,
którego pan omal nie za�cwiczył na �smier�c dlatego, �ze nie chciał pozbawi�c �zycia
konia. Wła�snie w tym tygodniu przyszedł do mnie na skarg�e.
Nie miał do tego �zadnego prawa! I pan mu uwierzył? A ko�n przecie�z �zyje!
Tak, dlatego, �ze chłopiec go ukrył. A z tym koniem te�z jest problem, bo
pan go sobie po prostu wzi � ał jaki�s czas temu od ojca tego chłopca. . .
Naprawd�e nie musz�e tu siedzie�c i wysłuchiwa�c jakich�s bzdurnych oskar-
�ze�n. Miałem pełne prawo wzi � a�c tego konia, bo wszystko, co nale�zy do moich
poddanych, jest moje.
Głupstwa! Pa�nski ojciec, baron Ernst, był szlachetnym człowiekiem, który
dbał o dobro swoich poddanych.
Radykalne idee mojego ojca �swiadczyły o jego słabo�sci.
Nie wydaje mi si�e. A wracaj � ac jeszcze do tego chłopca. On si�e wychował
z tym koniem i pragn � ał uratowa�c mu �zycie. Czy za to nale�zało go kara�c?
Sentymentalny smarkacz!
I dlatego dostał baty! Mamy jeszcze jedn � a nie wyja�snion � a spraw�e.
Nie, nie pozwalam!
Prefekt sprawiał wra�zenie, �ze nie słyszy.
Chodzi o pierwszego m�e�za pa�nskiej drugiej �zony, tej, która tu siedzi. My
w Feldkirch wiemy, �ze spotykali�scie si�e potajemnie za �zycia jej m�e�za. I m � a�z zgin � ał
w wypadku, kiedy jego ko�n potkn � ał si�e w parku na równej drodze. Ale znaleziono
za drzewami �slady wskazuj � ace, �ze kto�s tam w czasie wypadku le�zał, znaleziono
te�z resztki sznura przywi � azanego do drzewa. Bardzo to wszystko niezdarnie
zrobione, czy naprawd�e był pan a�z tak pewien bezkarno�sci?
148

Ale�z, Albercie! baronowa zrobiła wielkie oczy. Tym razem to tak�ze
byłe�s ty? Nigdy mi nie mówiłe�s.
Zamknij si�e! rykn � ał Albert, a potem z lodowatym spokojem zwrócił si�e
do prefekta:Nie ma pan �zadnych dowodów, �ze to byłem ja. Zreszt � a mnie wtedy
w ogóle nie było w domu, podró�zowałem do Lichtensteinu, o!
Tak jest zgodził si�e prefekt. Ale my wiemy, kto to zrobił za pana.
Pa�nski najbardziej zaufany człowiek, Claude. Byli �swiadkowie, którzy widzieli
go tamtego wieczora w pobli�zu miejsca zbrodni, ale nie ł � aczyli�smy go z zamordowaniem
człowieka, którego nie znał.
Ale ja nie mam nic wspólnego. . .
Mój Bo�ze, to ty mnie a�z tak kochałe�s?westchn�eła baronowa wzruszona.
Chciałe�s mnie uwolni�c od tego ci�e�zaru, jakim był dla mnie mój m � a�z! Pami�etam,
�ze mówiłe�s o tym, ale �ze zdecydowałe�s si�e to zrobi�c? � Zeby mnie dosta�c!
Baron-pułkownik rzucił si�e na ni � a z w�sciekłym krzykiem i próbował j � a udusi�c.
Baronowa wrzeszczała przera�zona.
No to wystarczy zdecydował prefekt. � Zołnierze, bra�c ich oboje! Zabieramy
te�z ze sob � a Claudeła i mademoiselle.
Nast�epnie prefekt uznał, �ze sprawa z baronem została ostatecznie zako�nczona,
i zwrócił si�e do ksi�e�znej Theresy:
Wasza Cesarska Wysoko�s�c. . . Moi pa�nstwo. Domy�slam si�e, �ze nikt z pa�nstwa
nie chciałby nocowa�c w tym domu. Nasze małe miasteczko proponuje wi�ec
lokum w najlepszej swojej gospodzie na t�e reszt�e nocy, jaka jeszcze nam została.
Wszyscy przyj�eli jego propozycj�e z wdzi�eczno�sci � a.
Aresztanci zostali wyprowadzeni, słu�zba ksi�e�znej pakowała to, co Rafael i Danielle
chcieli ze sob � a zabra�c. I to wtedy Móri rzekł niepewnie:
No, a co b�edzie z przyszło�sci � a tych dzieci? Nawet je�sli matka zostanie
uwolniona, to i tak pewnie nie zechce si�e nimi zaj � a�c.
Erling siedział na kanapie ze �smiertelnie zm�eczonym Rafaelem w obj�eciach,
drug � a r�ek � a tulił do siebie Danielle.
Baronowa nie zostanie uwolniona wtr � acił prefekt. Móri poszedł przynie
�s�c wi�ecej ubra�n dla dzieci, a Theresa stała zamy�slona w salonie.
Erlingu powiedziała po chwili dr�z � acym głosem. Ja si�e wła�sciwie
przez cały czas zastanawiałam nad losem dzieci. I pomy�slałam, �zeby. . . wzi � a�c je
do siebie.
Ja te�z bym je ch�etnie wzi � ał powiedział prawie bez tchu. Czy mogliby
�smy, zrobi�c to wspólnie? Je�sli one by nas chciały. Czy mogliby�smy?
W oczach ksi�e�znej ukazały si�e łzy rado�sci.
Tak, mój przyjacielu. Jak najch�etniej.
A wi�ec wskazała mu drog�e, teraz mógł ju�z zapyta�c:
Czy wyszłaby�s za mnie, Thereso? Wiem, �ze stoj�e o wiele ni�zej od ciebie,
ale. . .
149

Szeroki u�smiech rozpromienił jej twarz. Mój Bo�ze, jakie znaczenie maj � a te
głupie przes � ady? A poza tym została przecie�z po cz�e�sci "odrzucona". I Aurora
wyszła za człowieka, który nie jest szlachcicem, a s � adz � ac z jej listów, jest bardzo
szcz�e�sliwa. Dlaczego wi�ec Theresa nie miałaby si�e odwa�zy�c?
Z wielk � a rado�sci � a, Erlingu!
Ich dłonie spotkały si�e w serdecznym i bardzo czułym u�scisku.
Erling spojrzał na dwoje malców.
Czy chcieliby�scie zamieszka�c z ksi�e�zn � a Theres � a i ze mn � a?zapytał przyja
�znie. Zosta�c z nami ju�z na zawsze, by�c naszymi dzie�cmi? B�edziecie, oczywi
�scie, mogli mieszka�c z dzie�cmi Móriego, Dolgiem, Villemannem i Taran.
Blady u�smiech pojawił si�e na �slicznej twarzyczce Rafaela.
Tak, ja chc�e, bardzo dzi�ekuj�e. A jak ty, Danielle?
I ja te�z szepn�eła jego siostra. Tak, dzi�ekuj�e bardzo, ja te�z chc�e.
Theresa i Erling u�smiechn�eli si�e do siebie, po czym ka�zde wzi�eło na r�ece
swoje na pół �spi � ace dziecko.
Nast�epnego ranka w eleganckiej gospodzie w Feldkirch ksi�e�zna prze�zywała
ci�e�zk � a rozterk�e i wyrzuty sumienia. Wszystkich pytała o rad�e.
Co ja mam robi�c? Z całego serca chciałabym towarzyszy�c tym malcom do
Theresenhof, �zeby by�c z nimi w ci � agu pierwszych dni w nowym domu. A z drugiej
strony serce mi si�e wyrywa, �zeby jecha�c na ratunek mojej jedynej córce, któr � a
w dzieci�nstwie tak bardzo skrzywdziłam. Nie chc�e nikogo zawie�s�c, a cokolwiek
postanowi�e, to i tak b�ed�e miała wyrzuty sumienia.
Rozumieli j � a bardzo dobrze. Zreszt � a Erling prze�zywał mniej wi�ecej to samo.
I wreszcie z pomoc � a ksi�e�znej przyszła Edith, pokojówka.
Wasza wysoko�s�c mo�ze na mnie polega�c, zawioz�e dzieci do Theresenhof
i poinformuj�e cał � a słu�zb�e, przez co te male�nstwa przeszły. Zadbam, �zeby zostały
otoczone miło�sci � a i �zyczliwo�sci � a, której tak im potrzeba. Wszyscy b�ed � a je kocha�c,
wiem o tym. Prosz�e mi wi�ec pozwoli�c wróci�c z nimi do domu.
Całkiem nieoczekiwanie pomoc zaoferowały tak�ze dzieci. Wszyscy niemal
widzieli aureol�e �swi�etego nad głow � a Villemanna, kiedy mówił:
Taran i ja podj�eli�smy decyzj�e. Wracamy do Theresenhof razem z Rafaelem
i Danielle.
Taran kiwała głow � a z min � a anioła.
Bogu dzi�eki mrukn � ał Móri, a Erling musiał si�e u�smiechn � a�c widz � ac, jak
wielk � a ulg�e sprawiła przyjacielowi ta wiadomo�s�c.
� Swietnie! cieszyła si�e Theresa. Dzi�ekuj�e wam wszystkim. Jestem
pewna, �ze zgotujecie dzieciom naprawd�e serdeczne powitanie. Ale musisz mie�c
m�esk � a eskort�e, Edith. Siegbert z tob � a pojedzie.
Bernd szepn�eła nie�smiało Edith.
150

Siegbert upierała si�e Theresa niespokojna o opini�e dziewczyny.
Słu�z � acy odchrz � akn � ał i wyst � apił krok naprzód:
Gdyby wolno mi było si�e odwa�zy�c, wasza wysoko�s�c. . . Czy mógłbym pojecha
�c do domu? Nie najlepiej si�e czuj�e na koniu, a mam dwa pistolety i na pewno
potrafi�e obroni�c Edith i dzieci.
Theresa u�smiechn�eła si�e.
Ja wiem, �ze nie najlepiej si�e czułe�s, chocia�z nie mówiłe�s nic. Edith, my
naprawd�e potrzebujemy młodego i silnego Bernda, ale obiecuj�e ci, �ze oddam ci
go całego i zdrowego.
Edith westchn�eła cicho, ale musiała si�e pogodzi�c ze swoim losem.
Prefekt ogłosił Etana von Virneburg prawnym wła�scicielem maj � atku, który po
nim miała odziedziczy�c najstarsza córka Etana i jej rodzina. Rafael i Danielle nie
mieli �zadnych praw do spadku, ale te�z i pewnie by nie chcieli. W�sród wnuków
Etana byli chłopcy i to oni pewnie sta�c si�e mieli w przyszło�sci wła�scicielami posiadło
�sci.
Taran i Villemann uprosili Etana, by im staranniej narysował znaki Pierwszej,
Osiemnastej i Dziewi � atej Tablicy Duchów, i dostali je. Obiecali tylko uroczy�scie,
�ze b�ed � a bardzo ostro�zni.
Danielle miała jecha�c na koniu razem z Taran, Rafael natomiast z Villemannem.
Theresa, Erling i wszyscy inni serdecznie u�sciskali nowych członków rodziny
na po�zegnanie, a kiedy gromadka wracaj � aca do domu znikn�eła im z oczu, oni
równie�z podj�eli swoj � a przerwan � a podró�z na zachód.

KSI � EGA IV
OCZEKIWANIE

Rozdział 20
Dla Tiril czas płyn � ał i zbyt wolno, i zbyt szybko.
Wiedziała, �ze nie ma nikogo, kto mógłby przyj�s�c jej na ratunek. Bo, po pierwsze,
nie wiedziała, gdzie si�e znajduje, a po drugie i najwa�zniejsze, Móri nie �zyje
i Erling równie�z. Tiril pogr � a�zona była w gł�ebokiej �załobie.
Ksi�e�zna Theresa, jej matka, nie wiedziała, co si�e stało na skale pod ruinami
zamku Graben. Jakim sposobem mogłaby wpa�s�c na pomysł, by szuka�c córki tutaj,
w nieznanym zamku w Pirenejach? Mimo wszystko jednak tliła si�e w Tiril iskierka
nadziei. Istot � a, z któr � a t�e nadziej�e wi � azała, był Dolg. Liczyła, �ze kiedy chłopiec
doro�snie, to mo�ze, mo�ze. . . mo�ze jako�s si�e dowie, gdzie znajduje si�e jego matka.
I wtedy zacznie szuka�c.
Ale czy ona do�zyje czasu, gdy Dolg b�edzie dorosły? To musi przecie�z potrwa�c
jakie�s osiem, mo�ze dziesi�e�c lat.
Raczej nie do�zyje, trzeba spojrze�c prawdzie w oczy.
Bo widoki na przyszło�s�c miała marne. Przesłuchanie prowadzone przez kogo
�s, kogo tamci nazywaj � a bratem Lorenzo. Czy ona go ju�z gdzie�s nie spotkała?
M�e�zczyzna z blizn � a prawie przez cał � a twarz.
A kiedy przesłuchania si�e sko�ncz � a, ona ma by�c przewieziona dalej, do siedziby
Zakonu �Swi�etego Sło�nca, i postawiona przed Wielk � a Rad � a, która j � a os � adzi
i skarze.
Na �smier�c, co do tego nie miała w � atpliwo�sci.
Jej ukochane dzieci, Dolg, Villemann i Taran, nigdy si�e nie dowiedz � a, czy
ich matka �zyje, czy nie. Niczego si�e nigdy nie dowiedz � a o jej losie. Niepewno�s�c
b�edzie ich dr�eczy�c do ko�nca dni.
Wszystko to było podwójnie tragiczne, bo Tiril wiedziała teraz tak wiele.
O Zakonie �Swi�etego Sło�nca. Rozmowy ze współwi�e�zniem, Henrikiem Russem,
wiele wyja�sniały.
Nikt nie mógłby twierdzi�c, �ze Tiril jest dobrze w tym lochu. Ale najwyra�zniej
prze�sladowcom zale�zało, by zachowała �zycie. Bo jedzenie było. . . No, w najlepszym
razie mo�zna powiedzie�c, �ze było jadalne. Nic wi�ecej. Zawierało mnóstwo
przypraw chyba nie tylko dlatego, �ze to jedzenie hiszpa�nskie, lecz tak�ze dla ukrycia
zaawansowanego niekiedy rozkładu. Kilkakrotnie Tiril si�e rozchorowała na
153

�zoł � adek, ale jako�s z tego wyszła. � Smiertelnie bała si�e dyzenterii. Wtedy byłoby
z ni � a naprawd�e �zle.
Chocia�z wła�sciwie to po co ma �zy�c?
Owszem, chciała �zy�c. Jak długo istniał cho�cby cie�n nadziei, �ze jeszcze kiedy�s
zobaczy dzieci, �ze b�edzie im mogła powiedzie�c, jak strasznie za nimi t�eskniła,
b�edzie si�e ze wszystkich sił starała uratowa�c.
To dziwne, ale Henrik Russ, czy raczej Heinrich Reuss, jak go tutaj nazywali,
stanowił ja�sniejszy punkt w jej smutnej egzystencji. Rozmowy z nim poprawiały
nastrój, kiedy dygotała z zimna w surowych, mokrych murach albo kiedy ju�z
niezno�snie �smierdziało z drewnianego wiadra, które stanowiło jej toalet�e, a które
opró�zniano tylko wtedy, gdy si�e zaczynało przelewa�c, kiedy szczury harcowały
po k � atach, a słoma na posłaniu gniła od przenikaj � acej wszystko wilgoci.
Od wielu dni nie widziała dziennego �swiatła, ale to mo�ze lepiej, bo ona sama
musiała wygl � ada�c potwornie. Nic w tym lochu nie było czyste, nic nie było
naprawd�e suche, a ona nie zmieniała ubrania, odk � ad tu si�e znalazła.
Ale najwyra�zniej miała �zy�c.
Ona i jej dawny wróg, Heinrich Reuss, stali si�e mo�ze nie przyjaciółmi, ale
w ka�zdym razie w jakim�s sensie ufaj � acymi sobie lud�zmi. On cz�esto mawiał, �ze jej
przybycie go uratowało. Wcze�sniej zdecydowany był popełni�c samobójstwo, nie
wiedział tylko, jak to zrobi�c. Teraz zyskał now � a wol�e �zycia, miał bowiem z kim
rozmawia�c, a przy tym był to rozmówca inteligentny.
Jego stosunek do Zakonu �Swi�etego Sło�nca cechowała ambiwalencja. Nienawidził
braci zakonnych, a przede wszystkim fanatycznego a�z do granic choroby
psychicznej kardynała von Grabena, wielkiego mistrza Zakonu. Teraz, kiedy zauroczenie
pot�e�znym zakonem ust � apiło i kiedy tamci najwyra�zniej o nim zapomnieli,
mógł widzie�c zgromadzenie w nowym �swietle.
Owszem, nadal bardzo chciał by�c jego członkiem, bo to wszystko, co znajdowało
si�e w tle, wydawało si�e całkowicie niewiarygodne. Ale nie na warunkach
takich ludzi, jak bracia zakonni. Tak samo jak ojcowie Ko�scioła zniszczyli chrze-
�scija�nstwo, tak bracia zakonni zniszczyli szlachetne cele i sens Zakonu �Swi�etego
Sło�nca. Teraz nie zostało ju�z nic poza pragnieniem robienia kariery, walk � a o władz
�e i podporz � adkowanie sobie zwyczajnych ludzi.
No tak, ale co było tym szlachetnym, najwy�zszym celem?
Heinrich Reuss wyszeptał jej to przez szpar�e pomi�edzy kamiennymi blokami.
Tiril była tak zaszokowana, �ze tego dnia nie mogła ju�z niczego wi�ecej słucha�c.
Ale teraz rozumiała lepiej owo desperackie d � a�zenie kardynała i jego ludzi do odnalezienia
brakuj � acych elementów układanki. I rozumiała, jak � a przewag�e zdobyła
ona sama i jej rodzina, nic w ogóle nie wiedz � ac o celu Zakonu.
Tiril wiedziała teraz tak�ze, i�z bracia zakonni zbieraj � a si�e dwa razy do roku
w swoim głównym zamku. Natomiast Heinrich Reuss nie słyszał o Deobrigula
i nikt w Zakonie nie wiedział, czym jest kamie�n z Ordogno.
154

Tego zreszt � a grupa Tiril tak�ze nie wiedziała, wi�ec w tej sprawie niczym si�e nie
ró�znili.
Pewnego dnia Reuss zapytał j � a:
Sk � ad wy bierzecie t�e sił�e? Wszyscy si�e nad tym zastanawiali. Kardynał
i brat Lorenzo byli w�sciekli. Nie rozumieli niczego.
Tiril zachowywała przez cały czas wielk � a ostro�zno�s�c tym, co mówi. Nie przekazywała
mu wi�ecej informacji, ni�z to było konieczne. Bo je�sli nawet Heinrich
von Reuss rozstał si�e ze swoimi bra�cmi zakonnymi i chyba raczej nie wyjdzie
z tego wi�ezienia, to mimo wszystko pozostał członkiem zgromadzenia, a jego t�esknota
za �Swi�etym Sło�ncem nadal była wielka.
Teraz potrafiła ow � a t�esknot�e zrozumie�c.
Pan przecie�z wie, �ze mój m � a�z jest czarnoksi�e�znikiem.
Przez cały czas mówiła o Mórim tak, jakby �zył.
Tak, oczywi�scie, wiem, ale czarnoksi�e�znik, co to znaczy? Kardynał te�z jest.
I to bardzo pot�e�znym czarnoksi�e�znikiem, mimo to wy zawsze byli�scie gór � a, je�sli
tak mo�zna powiedzie�c. To musiało by�c co�s wi�ecej!
Owszem, rzeczywi�scie potwierdziła Tiril spokojnie. Ale nie s � adz�e,
by pan to zrozumiał, gdybym to teraz wyja�sniła. Zostawmy to!
Wyci � agn�eła r�ek�e tak, jakby chciała pogłaska�c psa, i natychmiast poczuła pod
dłoni � a kudłat � a sier�s�c Zwierz�ecia. Dotykała jej z czuło�sci � a.
Poniewa�z Tiril nigdy nie słyszała o niebieskim szafirze, o tej kuli, któr � a znalazł
Dolg, to nigdy te�z nie przyszło jej do głowy, �zeby wspomnie�c o dwóch kamieniach,
wyst�epuj � acych w legendzie o morzu, które nie istnieje. O czerwonym
i niebieskim kamieniu. Reuss te�z o nich nie wspominał, bo chyba w ogóle nigdy
o niczym takim nie słyszał.
Opowiedziała natomiast Reussowi o swoich dzieciach, zwłaszcza o wyj � atkowym
Dolgu, który odziedziczył nadzwyczajne zdolno�sci ojca. Dwoje młodszych
dzieci jest całkowicie normalnych, troch�e mo�ze bardziej ruchliwych i bardziej
ciekawych �zycia, ni�z dzieci zazwyczaj bywaj � a. Opowiadała o tym, jak doro�sli
członkowie rodziny starali si�e wpoi�c im dyscyplin�e, uprzejmo�s�c i współczucie dla
ludzi. Ale akurat do dyscypliny to w jej rodzinie nie przywi � azuje si�e szczególnej
uwagi. Zarówno Taran, jak i Villemann s � a dzie�cmi silnymi, pełnymi wyrozumiało
�sci, �swiadomymi odpowiedzialno�sci, jaka na nich spoczywa.
Oj, ojmruczał Heinrich.Mnie to w domu nie wolno było si�e rusza�c.
Byłem surowo karany, gdy odwa�zyłem si�e otworzy�c usta w obecno�sci dorosłych.
Ach, naprawd�e bardzo du�zo dzieci cierpi z tego powoduwzdychała Tiril,
nie wiedz � ac, �ze wła�snie w tym czasie jej najbli�zsi poznali i uratowali dwa takie
biedactwa. Moja mama, ksi�e�zna Theresa, strasznie rozpieszcza nasze dzieci,
bo sama miała niezbyt wesołe dzieci�nstwo.
Otó�z to. My, urodzeni w wielkich zamkach, na ogół jeste�smy trzymani
krótko i zazwyczaj oddawani nia�nkom i opiekunkom. Rodziców widujemy rzad-
155

ko.
Ja wychowywałam si�e w innych warunkachpowiedziała Tiril spokojnie.
Ale ja te�z wiem, jak mo�zna cierpie�c, kiedy rodzice niczego nie rozumiej � a. Moja
siostra, Carla. . . nie, nie chc�e o tym mówi�c, nawet po tylu latach sprawia mi to
ból.
Heinrich Reuss chciał si�e dowiedzie�c czego�s wi�ecej o "�spi � acych wielkich mistrzach"
i Tiril opowiadała wiele razy to, co sama wiedziała. Nie było tego wiele,
bo przecie�z widziała kamienne tablice tylko raz, na skale koło zamku Graben.
I stanowiło to z pewno�sci � a jedno z jej najgorszych wspomnie�n.
Tiril z kolei pytała Reussa, co oznaczaj � a litery IMVR, IMUR lub EMUR, ale
on nigdy o niczym takim nawet nie słyszał.
No wi�ec raz jeszcze ona i jej przyjaciele wiedzieli wi�ecej. To oni przecie�z
znali tajemnice Habsburgów, to oni otrzymywali pomoc od towarzyszy Móriego
i mogli w�edrowa�c w czasie, dzi�eki czemu dotarli na przykład do Tiersteingram
istniej � acego wiele wieków temu, to oni mieli do niego klucz i odwiedzili to miejsce
równie�z we współczesno�sci, to oni rozwi � azali zagadk�e naszyjnika z szafirów,
oni odnale�zli zamek Graben i kamienne tablice.
Ale na co to si�e zdało? Teraz, kiedy nie istniał nikt, komu mogłaby opowiedzie
�c o tym niepoj�etym, o tym cudownym, co czeka kogo�s, kto znajdzie �Swi�ete
Sło�nce?
Ci�e�zkie kroki na schodach i hałasy za drzwiami. Podniecone głosy.
Nikt nie wszedł do niej, nikt te�z nie przyszedł do Heinricha Reussa. Ale Tiril
słyszała nawoływania swoich stra�zników, kiedy biegli gdzie�s przez piwniczne
korytarze. Krzyczeli jeden do drugiego:
Co si�e dzieje?
Pan Lorenzo przybył do miasteczka. Jutro ma przyj�s�c na zamek.
Ach, tak, pomy�slała Tiril. Zatem czas oczekiwania dobiegł ko�nca.
Ale czy to oznacza popraw�e?
Trudno w to uwierzy�c.

Rozdział 21
Człowiek kardynała nie musiał jecha�c długo. Kardynał von Graben znajdował
si�e niedaleko Feldkirch, chocia�z mieszkał w Szwajcarii. Bo Feldkirch le�zy blisko
granicy zarówno z Lichtensteinem, jak i ze Szwajcari � a.
A zatem ksi�e�zna Theresa nie dała za wygran � arzekł wielki mistrz Zakonu
�Swi�etego Sło�nca, kiedy podwładny zło�zył ju�z raport. Jakim sposobem ona si�e
dowiedziała, �ze wysłali�smy t�e jej krn � abrn � a córk�e do zamku w Pirenejach? Bo ona
wiedziała to ju�z przedtem, prawda? Zanim cesarscy gwardzi�sci wycisn�eli z was
informacje?
Ze mnie nie wycisn�eli niczego, wasza eminencjo.
Teraz kardynał przypomniał sobie, �ze przecie�z to on sam powiedział ksi�e�znej,
gdzie jest Tiril, i zamilkł. Czy�zby cierpiał na starcz � a demencj�e?
Post � apiłe�s bardzo rozs � adnie. Ilu ich było, mówisz?
Stanowczo zbyt wielu. Czterech gwardzistów cesarskich, dwóch dworskich
parobków, zi�e�c ksi�e�znej z Islandii i ten Norweg. . .
Gor � aczkowe rumie�nce pojawiły si�e na po�zółkłej twarzy kardynała.
Czarnoksi�e�znik? I ten natr�etny Norweg? Chyba musiałe�s si�e pomyli�c.
Nie. Ci, którzy ich zamordowali w pobli�zu zamku Graben, byli tak samo
zdziwieni. Zaklinali si�e, �ze zabili obu tych ludzi, chcieli przysi�ega�c. A oni jednak
�zyj � a.
Duchowny chodził tam i z powrotem po pokoju z r�ekami splecionymi na plecach.
B�ebnił palcami po dłoni.
Czary! Od samego pocz � atku z tym Islandczykiem zwi � azane s � a jakie�s czary!
Chc�e go mie�c �zywego. Innych m�e�zczyzn zamordowa�c bez wahania!
My�slał teraz o swoich �smierciono�snych posła�ncach, którzy mieli goni�c Dolga,
o zatrutej musze, puku i wampirze, czy naprawd�e nic ju�z nie działa?
Czy chłopiec był z nimi? Wiesz, kogo mam na my�sli?
Podmieniec? Tak, był. Do naszego pokoju nie wchodził, ale wspominali
o nim.
Niepoj�ete! Naprawd�e niezrozumiałe! Jakim sposobem taki smarkacz, dziecko
przecie�z, mógł si�e przeciwstawi�c magicznej sztuce kardynała von Grabena?
Eee, zamordowa�c bez wahania, wasza eminencjo? Jak i gdzie mamy to
157

zrobi�c?
Oni b�ed � a musieli przeje�zd�za�c przez Sankt Gallen.Wezwij natychmiast cał � a
moj � a gwardi�e! Natychmiast! Poka�zesz im drog�e. Dowódcy gwardii naka�z, by zaczaił
si�e z lud�zmi w zaro�slach przy le�snej drodze w Toggenburg, oni b�ed � a musieli
tamt�edy jecha�c.
Mówi � ac o Sankt Gallen, kardynał miał na my�sli kanton, nie miasto.
Zreszt � a zaczekaj! Niech ludzie przyjd � a tutaj, ja sam chc�e wzi � a�c udział w zasadzce.
Ale�z wasza wielebno�s�c, to mo�ze by�c bardzo niebezpieczne. I podró�z m�ecz
� aca. . .
Nonsens, jestem w dobrej formie.
A b�ed�e w jeszcze lepszej, pomy�slał. Bo ten mały, podobny do elfa chłopiec ma
szafir. Ten, który leczy rany i mo�ze przedłu�za�c ludzkie �zycie. Musz�e ten kamie�n
mie�c. On jest przecie�z mój, czy oni tego nie rozumiej � a? Nikt oprócz mnie nie jest
godzien go posiada�c.
Ludzie, którzy mieli mu towarzyszy�c, patrzyli sceptycznie na wysuszonego
starca, ale on ich pop�edzał.
Spieszcie si�e! Nie mamy czasu do stracenia!
Co do tego kardynał miał zupełn � a racj�e.
Koniecznie chciał wzi � a�c udział w tej wyprawie. Biegał po rezydencji tam
i z powrotem, zbieraj � ac ró�zne rzeczy, które, jak s � adził, b�ed � a mu potrzebne. To
wa�zne, �zeby był na miejscu w odpowiedniej chwili, �zeby nikt inny nie zagarn � ał
szafiru, po tym jak chłopiec i jego sprzymierze�ncy zostan � a wymordowani.
Ten, który zdawał raport, wspominał te�z o wielkim czarnym psie. To niemo�zliwe,
ten pies nie mógł ju�z �zy�c! Tiril Dahl miała go przecie�z od dzieci�nstwa, a teraz
to dojrzała kobieta.
Ale wielu jego sług, a tak�ze braci zakonnych przysi�egało, �ze to wci � a�z ta sama
bestia.
Z czego ci czarnoksi�e�znicy s � a zrobieni? Islandczyk Móri i jego syn? Na czym
polega ich tajemnica?
To zreszt � a nie ma znaczenia. Teraz zostan � a pokonani, zostan � a zmia�zd�zeni
i kardynał von Graben osobi�scie zadba, �zeby tak si�e stało.
Nie maj � ac poj�ecia o czaj � acym si�e niebezpiecze�nstwie orszak Theresy posuwał
si�e przez poro�sni�et � a lasem dolin�e.
No, szczerze powiedziawszy, tak zupełnie bez �zadnych przeczu�c si�e nie obyło.
I Móri, i Dolg odczuwali niepokój, ale nie mogli okre�sli�c �zadnej konkretnej
przyczyny. W ko�ncu przypomnieli sobie, �ze jeden z wo�zniców, którzy towarzyszyli
Tiril do Francji, jako�s szybko znikn � ał po rozmowie z nimi.
158

Móri wiedział, �ze znajdowali si�e teraz w dystrykcie kardynała, w kantonie
Sankt Gallen. Prosił gwardzistów, by zachowali czujno�s�c, a Bernd i Siegbert, który
tymczasem zdołał do nich doł � aczy�c, dostali pistolety. Obaj byli z tego bardzo
dumni.
Niczego konkretnego jednak Móri nie mógł powiedzie�c. Je�sli istniało jakie�s
niebezpiecze�nstwo, to było ono minimalne. Rozległe, nie zamieszkane okolice,
kto by zadawał sobie trud zatrzymywania ich tutaj?
Tego wła�snie kardynał sobie �zyczył. On i jego ludzie stali przy du�zym zakr�ecie,
czy, �sci�slej bior � ac, siedzieli w siodłach. Sam kardynał siedział w powozie,
ukrytym w zaro�slach. Miał widok na okolic�e, która niebawem stanie si�e polem
bitwy, ale nikt by si�e nie domy�slił, �ze on tam jest. Wiedzieli o tym tylko jego
podwładni.
Sam osobi�scie rozstawił cał � a gwardi�e. Dwudziestu ludzi w eleganckich uniformach,
kolorowych, w barwach kardynała, siedziało w siodłach i czekało. Byli bardzo
pi�ekni w krótkich pelerynkach narzuconych na ramiona i ze strusimi piórami
przy kapeluszach. Wszyscy zostali starannie wybrani, wszyscy lojalni wobec kardynała,
poniewa�z s � adzili, �ze słu�z � a dobremu i religijnemu człowiekowi. Chocia�z
w miar�e upływu lat zaczynali pow � atpiewa�c w dobre intencje swojego zwierzchnika.
Tego dnia kardynał zamiast swego wielkiego krzy�za miał na piersiach wielki
znak Sło�nca. Ten znak go strze�ze i chroni, mówił.
A czy krzy�z tego nie zapewnia?
Co tam, drobiazgi nie maj � a znaczenia, słu�zy�c kardynałowi to wielki zaszczyt,
a pi�ekne mundury budz � a zainteresowanie dziewcz � at. W koszarach te�z wiedli wygodne
�zycie, a teraz czeka ich walka, wi�ec b�edzie troch�e rozrywki. Przeciwnik
zdaje si�e nie jest specjalnie imponuj � acy. Wrogowie Ko�scioła katolickiego, powiedział
kardynał. Heretycy.
Z takimi n�edznikami nale�zy si�e rozprawi�c krótko.
Ale jednego z nich nale�zało wzi � a�c �zywcem. Tajemniczego cudzoziemca o płon
� acych oczach.
Na chłopca o bardzo dziwnym wygl � adzie te�z mieli zwraca�c szczególn � a uwag
�e. Trzeba go zabi�c natychmiast, a jego zwłoki razem z baga�zem niezwłocznie
przekaza�c samemu kardynałowi.
Dobrze, gwardzi�sci nie mieli nic przeciwko temu, chocia�z uwa�zali, �ze rozkaz
jest do�s�c osobliwy.
Wysłany na zwiady je�zdziec raportował, �ze orszak zbli�za si�e przez las.
Gwardzi�sci kardynała mocniej uj�eli lejce i czekali.