O tym jak rozpoznać czy dziecko rozwija się prawidłowo rozmowa

z PAWŁEM ZAWITKOWSKIM, fizjoterapeutą NDT-Bobath

- Jak matka może rozpoznać, że jej maleńkie dziecko jest

zagrożone niepełnosprawnością?

- Od diagnozy i rozpoznawania są lekarze - najpierw robią to w

szpitalu, potem malucha ogląda pielęgniarka środowiskowa,

pediatra i ortopeda. Dziecko przechodzi więc przez gęste sito

i to ci ludzie powinni zwrócić uwagę na jakiekolwiek

nieprawidłowości. W rzeczywistości czasem okazuje się, że to

sito jest dziurawe. Zdarza się, że specjaliści, którzy

oglądają

dziecko,

nie

stwierdzają

deficytów

rozwojowych.

Tymczasem, potem okazuje się, że dziecko nie rozwija się tak

jak powinno. Wczesna diagnoza to niebywale trudna rzecz, ale

właśnie po to są konferencje, takie jak ta w Stalowej Woli by,

podobne przypadki pojawiały się jak najrzadziej lub w ogóle.

Rodzice mają przede wszystkim kochać i opiekować się swoim

dzieckiem, ale ich czujne oko często pomaga wcześnie wychwycić

nieprawidłowości w rozwoju dziecka.

- A jeśli matkę coś niepokoi, myśli, że może być z jej

dzieckiem nie tak. Jak ona może stwierdzić, że maluch nie

rozwija się prawidłowo, skoro lekarze to pominęli?

- Pierwszym objawem są kłopoty w pielęgnacji i opiece. Trudno

jest zmienić pieluchę, wykąpać malucha. Trudno jest utrzymać

dziecko,

uspokoić

je.

Niepokoi

nas,

ż

e

niemowlę

jest

nadaktywne, ciągle płaczące i niespokojne lub, przeciwnie,

bardzo apatyczne. Ciężko je „uruchomić”, zaangażować do

zabawy. Każdy taki niepokój i dyskomfort rodzica, to już powód

do konsultacji z lekarzem pediatrą. Jeśli rodzic się martwi,

to nikt z kadry medycznej nie ma prawa powiedzieć mu

„niepotrzebnie Pani do mnie przyszła”. Zaniepokojonym rodzicom

wybacza się wszystko, a szczególnie lęk o własne dziecko.

- Ile jest takich dzieci które trafiają do lekarzy, którzy nie

stwierdzają zagrożenia niepełnosprawnością. I potem okazuje

się, że gdyby była właściwa, szybka diagnoza i terapia, to te

dzieciaki mogłyby normalnie żyć.

- To jest nie do zmierzenia. Z doświadczenia wiem, że im

większe

miasto,

tym

większa

nadrozpoznawalność

takich

zagrożeń. Im mniejsza aglomeracja, czy mieścina tym większy

stopień nierozpoznawania takich zaburzeń. To nie chodzi o to,

ż

e w mniejszych ośrodkach pracują gorsi lekarze. Często to

superspecjaliści, są świetni. Problemem jest ich dostępność.

Jest ich mało i pracują daleko od pacjenta.

- Mówiąc wprost – jeśli ktoś urodzi takie „zagrożone” dziecko

na wsi, jest niemal pewne, że będzie ono niepełnosprawne,

tylko dlatego, że do dużego miasta jest daleko?

- To zależy od sytuacji, świadomości wagi problemu, możliwości

i determinacji rodziców. Do poradni gdzie pracuję, jeżdżą

ludzie

z

dziećmi

nawet

po

120

i

więcej

kilometrów.

Rehabilitujemy je, ale po takiej podróży maluchy są potwornie

zmęczone, wyprute z energii, pracują z nami na pół gwizdka.

Mówiąc brutalnie - jeśli ktoś ma dziecko z objawami zaburzeń

rozwojowych, i mieszka daleko od dobrych ośrodków medycznych,

to szanse na lepszy rozwój dziecka, na jego wyzdrowienie są,

ale maleją dramatycznie z każdym kilometrem odległości od

Poradni i szpitala.

Pod zdjęcie

Paweł

Zawitkowski.

Terapeuta,

konsultant

w

Klinice

Neonatologii i Intensywnej Terapii Noworodka w Instytucie

Matki i Dziecka w Warszawie. Autor książki z filmem na DVD –

„Co nieco o rozwoju dziecka”, „Poradnika Opieki i Pielęgnacji

Małego Dziecka” oraz wielu artykułów w magazynach dla rodziców

„Dziecko”, „Twoje Dziecko”, „Mamo To Ja”, „Mam Dziecko”,

„Olivia Baby”, „Rodzice”, „Dziecko Zakupy i My”. Częsty gość

programów telewizyjnych dla rodziców w TVN Style i TVP1. Jego

strona w Internecie: www.rozwojdziecka.pl.