STADNICKI MIKOŁAJ — STADNICKI MIKOŁAJ

413

Stadnicki Mikołaj h. Drużyna (ok. 1446—

1490), kasztelan przemyski, wojewoda bełski. Pi­

sał się ze Żmigrodu, Łyszkowic, Niedźwiedzia,
Stadnik lub Radenic.

S. był wnukiem Zbigniewa (zob.), synem Miko­

łaja (zob.) i Katarzyny, dziedziczki dóbr żmigrodz­
kich, bratem rodzonym Katarzyny, żony Jana Trze-

cieskiego; braćmi przyrodnimi S-ego byli Jan Boch­

nia, pisarz kapituły gnieźnieńskiej (z pierwszego
małżeństwa ojca), oraz pochodzący z drugiego mał­
żeństwa matki Wojszykowie: Jan i stolnik krakow­

ski Krzesław.

Po śmierci ojca S-m i jego siostrą opiekowała

się matka oraz kaszt. biecki Dobiesław Kmita z Wiś­
nicza. W r. 1452 przy pośrednictwie komisarzy kró­
lewskich na czele z kaszt. krakowskim Janem Czy­
żowskim matka S-ego i jej drugi mąż, Krzesław
Wojszyk z Wojczy, zawarli ugodę ze stryjami
S-ego: Stanisławem z Kamyszowa i Zbigniewem
ze Stadnik. Katarzyna musiała zrezygnować na
rzecz braci swego zmarłego męża z przejętego po
nim majątku, w tym z inwentarza żywego i rucho­
mości, zatrzymując jedynie wieś Łyszkowice z ty­
tułu opisanych jej przez męża posagu i wiana. Stry­

jowie jako opiekunowie ojcowizny mieli corocz­

nie odkładać dla S-ego i jego siostry 60 grzywien
w depozycie u rajców krakowskich, z sumy tej —
po pokryciu zobowiązań wobec służby i domowni­
ków zmarłego — potrącając sobie rocznie 10 grzy­
wien na utrzymanie chłopca pozostającego pod ich

opieką do uzyskania przez niego pełnoletniości, po­
dobnie jak Katarzyna 10 grzywien na utrzymanie
córki. Matka starała się zapewnić S-emu staranne
wykształcenie. W r. 1458 wraz z Dobiesławem
Kmitą zobowiązała stryjów S-ego do przekazania
chłopcu 10 grzywien na pokrycie kosztów jego na­
uki z zastrzeżeniem, że sumę tę, ewentualne inne
przekazane mu na ten cel, mogą sobie potrącić
z wyżej wymienionego depozytu. Pierwsze samo­
dzielne wystąpienie S-ego miało miejsce 10 VI

1461, gdy zobowiązał się przekazać swemu szwa­

growi Janowi Trzecieskiemu 150 grzywien jako
część posagu siostry. W r.n. wykupił S. od matki

414

STADNICKI MIKOŁAJ

ustanowiony przez ojca zapis 400 grzywien jej po­
sagu i wiana, a następnie ustanowił dla niej doży­
wocie na swych dobrach ojczystych. W r. 1463 spła­
cił siostrę z ojcowizny, w tym także z tenut na Rusi.

S. rozpoczął karierę jako dworzanin Kazimie­

rza Jagiellończyka. Dn. 5 X 1469 usprawiedliwiał
swą nieobecność w sądzie ziemskim w Proszowi­
cach pobytem na wojnie u boku króla. Ponieważ
w tym czasie król był w drodze z Litwy na sejm
piotrkowski, nieprecyzyjne to zeznanie odnieść na­
leżałoby do obecności S-ego w orszaku dworskim.
Dn. 20 XI 1470 w Piotrkowie S. otrzymał od mo­
narchy zapis 70 grzywien na wchodzącej w skład

jego dóbr macierzystych tenucie Brzozowa opodal

Żmigrodu (w trzy lata później zapis ten rozszerzo­
no jeszcze dwukrotnie o kolejne sumy). O udziale
S-ego w wojnie polsko-węgierskiej w l. 1471—4
zachowały się jedynie pośrednie wzmianki, lecz
niewątpliwie musiał on odgrywać w tych wydarze­
niach ważną rolę jako współwłaściciel leżącego w
pobliżu granicy węgierskiej Żmigrodu. Dn. 26 XI

1471, w czasie wyprawy królewicza Kazimierza na

Węgry, S. usprawiedliwiał nieobecność w sądzie
grodzkim przemyskim służbą zbrojną na terenie

pow. bieckiego. W sierpniu 1473 pozwał bez po­
wodzenia kustosza krakowskiego Jana Wojszyka
z Wojczy o broń i pancerze wartości 55 fl., a to
w odpowiedzi na wyrok komisarzy królewskich, na­
kazujący S-emu wydać warte 22 fl. uzbrojenie, wy­

słane ongiś przez Wojszyka swemu bratankowi Ja­
nowi za jego pośrednictwem. W związku z ciągłym
zagrożeniem ze strony Węgier południowej grani­
cy Królestwa, S. nadal pozostawał w służbie kró­
lewskiej, o czym świadczy list inhibicyjny króla

przedstawiony 5 i 10 I 1474 w sądzie ziemskim
przemyskim, nakazujący zawiesić wszelkie toczą­

ce się przeciw niemu sprawy. W kilka dni później
(13 I) wojska węgierskie szybkim wypadem zdo­

były i spustoszyły Żmigród z zamkiem, wycofując

się dopiero w wyniku postanowień pokoju zawar­

tego 21 II w Starej Wsi.

Przed 12 IV 1481 otrzymał S. kaszt, przemyską.

Częstotliwość wystąpień S-ego na listach świadków
dokumentów królewskich wskazuje, że należał on
w 1. osiemdziesiątych do najbliższego grona dorad­
ców Kazimierza Jagiellończyka. Szczególnie bli­
skie stosunki łączyły go z Kmitami, czemu sprzy­

jało słabnięcie poczucia odrębności herbów Dru­

żyna Stadnickich i Śreniawa Kmitów. W dn. 7 I

1482 oraz 7 i 13 I r.n. poręczał S. w sądach za Sta­

nisława Kmitę z Wiśnicza (w pierwszym przypad­
ku wspólnie z jego braćmi Piotrem i Andrzejem);
był także obecny 17 VIII 1484 w grodzie sanoc­
kim, gdzie przeprowadzali oni dział swych dóbr.
Występował jako mediator, gdy krewni, synowie
Zbigniewa ze Stadnik dokonywali w r. 1482 działu
dóbr. Dn. 24 II r.n. pobrał ze skarbu królewskiego
kwit na 30 grzywien na pokrycie kosztów posel­
stwa do Mołdawii, dokąd miał wyruszyć wraz

z marsz. królestwa Rafałem z Jarosławia. W źród­
łach brak informacji o dalszych losach tej misji.
W styczniu 1484 wziął S. udział w sejmie prowin­
cjonalnym w Nowym Mieście Korczynie, a w lu­
tym był obecny na sejmie walnym w Lublinie.
W wyniku decyzji powziętych na kolejnym zjeź-
dzie w Nowym Mieście Korczynie (styczeń 1485)

S. znalazł się w kilkuosobowej reprezentacji pa­

nów małopolskich, która udała się z królem na sejm
do Koła, by nakłonić Wielkopolan do poparcia pla­
nów wyprawy mołdawskiej. W maju i 1. poł. czerw­
ca t.r. występował u boku Kazimierza Jagiellończy­
ka w Krakowie. Stąd wraz z królem wyruszył przez
Lwów do Kołomyi, gdzie 16 IX był świadkiem hoł­
du hospodara mołdawskiego Stefana, a następnie
towarzyszył monarsze w drodze powrotnej z Rusi
na grudniowy sejm w Piotrkowie. Ponownie S. po­

jawił się w otoczeniu królewskim po przyjeździe

Kazimierza Jagiellończyka z Litwy na sejm piotr­
kowski w styczniu 1487 i pozostał na dworze aż do
opuszczenia Krakowa przez monarchę w pierw­
szych dniach października t.r. W czerwcu t.r. jako

jeden z królewskich komisarzy brał udział w roz­

graniczeniu m. Dobczyc od sąsiednich Brzączko-
wic. W sierpniu 1488 był obecny na sejmie pro­
wincjonalnym w Nowym Mieście Korczynie, po
czym zimę i wiosnę r.n. spędził u boku króla
w Krakowie. Między 19 V a 16 VII 1489 otrzymał

S. urząd woj. bełskiego. W październiku t.r. wziął

udział w skierowanej przeciw Tatarom wyprawie
królewicza Jana Olbrachta w rejon Czarnego Ostro­
wu w górnym biegu Bohu, zakończonej rozpusz­
czeniem wojsk w pobliżu Zbaraża. Po śmierci kró­
la Węgier Macieja Korwina, S. włączył się w reali­
zację planów osadzenia na tronie węgierskim Jana

Olbrachta. Dn. 20 IV 1490 wystosował ze Żmigro­
du do wspólnoty miejskiej Bardiowa list, wzywa­

jący do poparcia królewicza w staraniach o tron

węgierski i zachęcający do propagowania tej kan­
dydatury w innych miastach Górnych Węgier. Pod
koniec maja t.r. był już w Krakowie, gdzie wziął
udział w czerwcowym zjeździe poświęconym głów­
nie sprawie sukcesji węgierskiej. Być może wów­

czas właśnie Kazimierz Jagiellończyk powierzył mu
rozgraniczenie monarszych Natkowic i Małkowic
od szlacheckich Orzechowic w ziemi przemyskiej,
czego jednak S. nie zdołał już wykonać. Jeszcze

pod koniec czerwca król zabezpieczył S-ego z ty­
tułu współporęczonych przez niego w pierwszym
przypadku przed Janem Smolikiem, w drugim przed
Hieronimem i Janem z Nowego Miasta 5220 fl.
pożyczek królewskich.

Jako ojcowizna przypadły S-emu Łyszkowice

w pow. proszowickim oraz opustoszały przed
r. 1466 Półłąków. Drugą część jego ojcowizny sta­
nowiły dobra w okolicach Mościsk w ziemi prze­
myskiej. Składały się na nie nabyte przez ojca San­
niki i Pakość oraz rozległy kompleks królewszczyzn

z głównym ośrodkiem w Radenicach, w których

STADNICKI MIKOŁAJ

415

ok. 1476 ufundował S. kościół. Wg rewizji z r. 1469

łączna suma królewskich zapisów na tych dobrach
wynosiła co najmniej 1910 grzywien. Kluczowe
znaczenie dla zabezpieczenia podstaw majątko­
wych działalności publicznej S-ego miało jednak
utrzymanie części majątku wniesionego rodzinie
przez matkę, Katarzynę — dóbr żmigrodzkich oraz
części czterech wsi w pow. ksiąskim. W wyniku jej
dwóch małżeństw, zawieranych po śmierci ojca

S-ego, sytuacja własnościowa tych dóbr znacznie
się skomplikowała. W r. 1453 Katarzyna przeka­
zała swemu drugiemu mężowi Krzesławowi Woj-
szykowi w dożywocie trzecią część dóbr żmigrodz­

kich, trzech wsi w pow. ksiąskim (Grodziny, Ze-
gartowic i Opatkowic) oraz tenuty osieckiej, wyłą­
czając z dziedziczenia jego ewentualne potomstwo
z kolejnych małżeństw i zastrzegając dożywotnią
roczną pensję 12 grzywien dla swej żyjącej jesz­
cze matki, a babki S-ego. W r. 1463 Katarzyna za­
bezpieczyła trzeciemu mężowi Pawłowi Gołuchow-
skiemu na tych dobrach oraz na sąsiadującej z Ze-
gartowicami Woli pożyczone od niego 500 grzy­
wien, pod warunkiem, że po śmierci męża 400 grzy­
wien przypadnie nie jego krewnym, lecz jej i jej
potomstwu. Dzieci z pierwszego małżeństwa zabez­
pieczyła w r. 1462, zapisując na czterech wsiach
klucza żmigrodzkiego wyłożone ongiś przez ich
ojca na dobra żmigrodzkie 1 tys. grzywien, z cze­
go 700 grzywien na rzecz S-ego i 300 grzywien na
rzecz jego siostry. Zastrzeżono wówczas, iż w ra­
zie pełnej spłaty tych sum przez Jana i Krzesława,
synów Katarzyny z małżeństwa z Woj szykiem, owe
cztery wsie będą mogły zostać podzielone po poło­
wie między Wojszyków i rodzeństwo Stadnickich.
Śmierć matki ok. 1463 wywołała między S-m
a braćmi przyrodnimi spór o jej posag z drugiego
małżeństwa, zabezpieczony na ojczystych dobrach
owych braci. Konflikt ten został zażegnany polu­
bownie w sądzie nadwornym w r. 1464. Pierwszą
próbę trwałego uregulowania kwestii dóbr macie­
rzystych S. podjął w r. 1466. Rodzeństwo Stadnic­
kich zobowiązało się wówczas odstąpić Wojszykom
trzecią część dóbr żmigrodzkich i poł. zbroi, pozo­
stawiając sobie resztę, w tym do czasu wypłacenia
im 1 tys. grzywien, cztery wsie objęte zapisem
uczynionym przez matkę. Postanowienia tego nie
wykonano, skoro w r. 1480 S. i działający w imie­
niu dzieci nieżyjącej już żony Jan Trzecieski, do­
magali się wydzielenia każdemu z nich trzeciej
części dóbr po matce i babce. T.r. S. i jego szwa­
gier zawarli kolejną ugodę z Wojszykami, wedle
której strony uznały za wygasłe zapisy poczynione
przez Katarzynę ze Żmigrodu i zobowiązały się
dokonać działu dóbr po połowie. W tym czasie

S. wykupił prawa swoich małoletnich siostrzeńców
do dóbr żmigrodzkich od Trzecieskiego za 750 fl.,

wóz i dwa konie do powozu. Umowę między S-m
a Wojszykami o podziale dóbr żmigrodzkich zawar­
to w r. 1481. S-emu przypadła wówczas poł. zam­

ku w Żmigrodzie położona od strony Wisłoki, le­
żący opodal grunt miejski z młynem, Stary Żmi­
gród, Kąty, Kącka Wola, Siedliska, Świerchowa,
Bukowina, poł. Myscowej oraz poł. sum zapisanych
na sąsiedniej tenucie osieckiej. Umowa ta również
nie rozwiązała definitywnie sporu, gdyż Krzesław
Wojszyk wypowiedział jej warunki.

Jako współwłaściciel przygranicznego Żmigro­

du S. był protektorem polskich kupców prowadzą­
cych handel z miastami Górnych Węgier, broniąc
ich m.in. przed nadużyciami węgierskich urzędni­
ków skarbowych i grasującymi w górach rozbójni­
kami. Obfita korespondencja S-ego w tych spra­
wach zachowała się w archiwum miejskim Bardio-
wa. S. stanowczo egzekwował cło pobierane w Żmi­
grodzie, co prowadziło do konfliktów z okoliczną
szlachtą. W 1. 1485—6 procesował się z Jakubem
z Dukli, który na drodze między Duklą a Krosnem
odbił dwa wozy z winem i innymi towarami o war­
tości 100 grzywien, zajęte przez służbę S-ego i pro­
wadzone do Żmigrodu z powodu ominięcia owego
cła.

W r. 1473 otrzymał S. od króla zezwolenie na

wykup z rąk Gamratów tenut Samoklęski i Piel­
grzymka położonych w pow. bieckim, czego jed­
nak nie zrealizował. Żona Barbara wniosła S-emu
część wsi Niedźwiedź w pow. proszowickim, którą

S. musiał uwolnić z ciążących na niej 600 grzywien
długu. W r. 1478 od Anny, córki Jana Szanty z Nie­
dźwiedzia, a żony Jana Pielsza ze Swiradzic, S. uzy­
skał w drodze zamiany za 1200 fl. leżącą w do­

brach żmigrodzkich Łysągórę, dalszą część Niedź­
wiedzia z prawem patronatu nad tamtejszym koś­
ciołem oraz wsie Brus i Waganowice w pow. pro­
szowickim. W r. 1481 za 800 grzywien sprzedał
działy w czterech wsiach macierzystych w pow.
ksiąskim (Grudzinie, Zegartowicach, Woli i Opat-
kowicach) Klemensowi z Gołuchowic. Uzupełnie­
niem majątku S-ego były nieruchomości miejskie:
grunt w Przemyślu, obok domu kanonika Jakuba

Sokołowskiego, sprzedany w r. 1496 przez syna
S-ego z zobowiązaniem ochrony nabywcy przed

pretensjami braci, zaś w Krakowie zapewne co naj­
mniej jeden z dwóch domów przy ul. Grodzkiej,
uwzględnionych w dziale majątku dokonanym
przez synów Ś-ego w r. 1510.

S. umiejętnie dbał o interesy swoich krewnych,

w tym zwłaszcza braci stryjecznych, synów Zbi­
gniewa ze Stadnik. W r. 1466 dobra ojczyste, a tak­
że trzecią część macierzystych dóbr żmigrodzkich,
dożywotnio zapisał — być może w obliczu cięż­
kiej choroby — jednemu z nich, plebanowi oświę­
cimskiemu Zbigniewowi. Zapis, odwołany przez

S-ego po zawarciu małżeństwa, przewidywał, iż

w razie bezpotomnej śmierci S-ego dobra te przej­
dą na braci Zbigniewa. Drugi z braci stryjecznych,
Mikołaj, niewątpliwie dzięki prezencie S-ego zo­

stał proboszczem w Starym Żmigrodzie. S. zmarł
20 VII 1490 w Krakowie. Datę jego śmierci odno­

tował współcześnie w swych zapiskach kaszt. roz-
pierski Ambroży Pampowski.

Żoną S-ego była Barbara z Niedźwiedzia i Biór-

kowa, córka burgrabiego krakowskiego Jana Gałki
(zob.) i Anny z Biórkowa i Krzelowa, jedyna dzie­
dziczka zamku w Krzelowie z okolicznymi wsia­
mi. Związek ten został zawarty najpóźniej w stycz­
niu 1468, wówczas bowiem S. zabezpieczył mał­
żonce na swych dobrach 400 grzywien posagu
i 600 grzywien wiana. Barbara żyła jeszcze
w r. 1510, gdy synowie przeprowadzali dział ma­

jątku, w tym długów S-ego. Po jej śmierci dobra

krakowskie przeszły na Stadnickich. Dziećmi z tego
małżeństwa byli: Andrzej (zob.), Stanisław (zob.)
i Jan, oraz Katarzyna, żona Mikołaja Lanckoroń-
skiego z Brzezia (zob.), Barbara, żona najpierw
Mikołaja Frysztackiego, a później Mikołaja Bala
z Hoczwi, i Dorota.

B o n i e c k i , V 361; N i e s i e c k i , VIII 475; P a ­

p r o c k i , s. 202; S t a d n i c k i K., Rodowody domu

Stadnickich..., Lw. 1857— 61, Linia protoplastów ,
s. 8— 10; Ż y c h l i ń s k i, III 257— 8; — F e d o r o ­

w i c z , D ostojnicy i urzędnicy, s. 161, 178; Słown.
Geogr., IX (Radenice); Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol.,
V (Birków, Brus, Brzozowa, Dukla, Gołuchowice, Gro-
dzina, Kąty, Krzelów, Leszczyny, Łyszkowice); Urzęd­
nicy, III/1, 2; — B a c z k o w s k i K., Walka o Węgry
w latach 1490— 1492. Z dziejów rywalizacji habsbur-

sko-jagiellońskiej w basenie środkowego Dunaju,
Kr. 1995 s. 4 5 ; D w o r z a c z e k W., Leliwici Tarnow­
scy. Z dziejów możnowładztwa małopolskiego. Wiek
XIV— XV, W. 1971; F a ł k o w s k i W., Elita władzy
w Polsce za panowania Kazimierza Jagiellończyka
(1447— 1492), W. 1992 s. 160— 1, 163, 182, 184,

189; K i r y k F., Rozwój urbanizacji Małopolski

XIII— XVI w. Województwo krakowskie (powiaty po­
łudniowe), Kr. 1985 s. 83— 4; t e n ż e , Stosunki hand­
lowe Jasła i miast okolicznych z miastami słowackimi
w XV wieku, w: Studia z dziejów Jasła i powiatu ja­
sielskiego, Kr. 1964 s. 150, 153; K u r t y k a J., Tery­
torium żmigrodzkie, w: K ościół — kultura — społe­
czeństwo. Studia z dziejów średniowiecza i czasów
nowożytnych, W. 2000 s. 280; t e n ż e , Tęczyńscy. Stu­
dium z dziejów polskiej elity możnowładczej w średnio­
wieczu, Kr. 1997; P a p é e F., Jan Olbracht, Kr. 1999;
t e n ż e , Polska i Litwa na przełomie w ieków średnich.
Ostatnie dwunastolecie Kazimierza Jagiellończyka,
Kr. 1904 I; t e n ż e, Wycieczka archiwalna do Węgier,
w: tenże, Studia i szkice z czasów Kazimierza Jagiel­
lończyka, W. 1907 s. 256— 7; R a d z i s z e w s k a J.,
Wieś w regionie jasielskim na przełomie XIV i XV stu­
lecia, w: Studia z dziejów Jasła i powiatu jasielskiego,
Kr. 1964 s. 94; S e m k o w i c z W , Drużyna i Śrenia-
wa. Studium heraldyczne, „Kwart. Hist.” R. 14: 1900
s. 214, 218; S o c h a n i e w i c z K., Urzędnicy woje­
wództwa bełskiego do połowy XVI wieku, „Mies. He­
rald.” R. 10: 1931 s. 9; S t a d n i c k i K., O począt­
kach arcybiskupstwa i biskupstw katolickich obrządku
łacińskiego na Rusi Halickiej i Wołyniu, Lw. 1882 s. 58;
W i e s i o ł o w s k i J., Ambroży Pampowski — sta­
rosta Jagiellonów, Wr. 1976; W o l s k i M., Trzeciescy
herbu Strzemię. Studium z dziejów średniozamożnej

szlachty małopolskiej XIV— XVI w., Kr. 1996 (mszp.

416

STADNICKI MIKOŁAJ

STADNICKI MIKOŁAJ

pracy doktorskiej, Inst. Hist. UJ); — Acta officii consi-
storialis Leopoliensis antiquissima, Wyd. W. Rolny,
Lw. 1930 II; Akta grodz, i ziem., I, VI, VII— IX, XI,
XIII, XV— XIX; Arch. Sanguszków, I; Bärtfa. Szabad
Királyi v áros levéltára (1319— 1526), Ed. B. Iványi,
I kőtet (1319— 1501), Budapest 1910 nr 1914, 1924,

1992, 2128, 2135, 2232, 2340, 2365, 2412, 2478, 2501,

2 5 3 9 , 2563— 2564, 2 6 7 0 , 2704, 2 7 3 8 , 2780, 2825; Cod.
Pol., III; Cod. Univ. Crac., III; D ł u g o s z , Liber be-
nef., I 482, 484, 490, 494, 496, II 170 (w części zapi­
sek błędnie jako Jan); Dokumenty polskie z archiwów
dawnego Królestwa Węgier, Wyd. S. A. Sroka, Kr. 2000
II (tu opisy pieczęci S-ego); H r u š e v s ’ k y j M ., Ma­
teriały do istoriï suspil’ no-polityčnych i ekonomičnych
vidnosyn Zachidn’oï Ukraïny, „Zapysky Naukovoho To-
varystva im. Ševčenka” T. 64: 1905 cz. 2 nr 58; Kod.
m. Kr., I, III; Liber quitantiarum regis Casimiri ab
a. 1484 ad a. 1488, Wyd. A. Pawiński, w: Teki Pawiń-
skiego, II; Matricularum summ., I, IV/1; Prawa i przy­
w ileje królewskiego wolnego miasta N ow ego Targu,
Wyd. K. Baran, N ow y Targ 1908 s. 13; Starod. Prawa
Pol. Pomn., II nr 3578, 3707, 3824, 4102, 4198; T y ­
l u s S., Fundacje kościołów parafialnych w średnio­
wiecznej archidiecezji lwowskiej, L. 1999 [Dokumen­
ty]; Vol. leg., I 110; W y r o z u m s k a B., Dokumen­
ty miasta Radomia z lat 1444 do 1611, „Biul. Kwart.
Radomskiego Tow. Nauk.” T. 21: 1984 dok. nr 9; Źródła
Dziej., XVIII/1B s. 8; — AGAD: Metryka Kor., t. 14
s. 166, 214— 16, 220, 276— 7, 281, Zbiór A. Czołow-
skiego, rkp. 268 s. 5— 8, rkp. 270 s. 8— 12, 14— 23,
25— 31, rkp. 274 s. 22— 3, rkp. 277 s. 16; AP w Kr.,
Oddz. na Wawelu: Terr. Biec., t. 1 s. 222, t. 2 s. 53— 4,
56— 7, 59, 65, 70— 1, 78, 108, 146, 159, 194, 201,
t. 3 s. 12, 15, 34— 5, 38, 40, 48— 9, 51, 53— 4, 63— 4,
66— 7, 72— 3, 82— 3, 88— 9, 96, 111, Castr. Crac., t. 18
s. 574— 5, t. 19 s. 30, 128, 402, t. 20 s. 86, 183, 648,
t. 21 s. 303, 448— 9, 602, 646, 854, 869, 926, t. 22
s. 272, 721, 900, 997, 1069— 70, t. 23 s. 126, 311—

12, 418, Terr. Crac., t. 15 s. 69, 285, t. 16 s. 332,

347, 361, 536, 544, 680, t. 17 s. 23— 4, 85, 96,

112, 241— 3, 347, 397, 413, 420, 496— 7, 564, 578,

582— 4, 626, t. 18 s. 233, t. 19 s. 28, 53, 79, 89, 108,
t. 20 s. 114, 164— 5, 183, 204— 5, 279, 373, 416, t. 146
s. 729— 30, t. 151 s. 1 3 2 - 4 , 195, 210— 11, 243, t. 152
s. 5— 6, 85— 6, t. 153 s. 22, 31, t. 201 s. 32, 38, 42,
71, 126, 142, 145, 157— 8, 262— 3, 267— 8, 294— 5,
384, 406, t. 202 s. 127, 191, 213— 14, 241, 257, t. 204
s. 21, 315, 328, 351, 385, 412, 420, t. 262 s. 99, Terr.
Czch., t. 4 s. 412; Arch. Kurii Metropolitalnej w Kr.:
Offic. Crac., t. 3 s. 370, 400; B. Czart.: Teki Narusze­

wicza, rkp. 22 s. 228, 263, 3 9 3 , 4 5 2 , 565; B. Nauk. PAU

i PAN w Kr.: rkp. 8844 cz. I s. 5, cz. II s. 39; Central’nyj
deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw.: F. 140/1,
306 k. 28v.; IH PAN w Kr., Pracownia Słown. Hist.-
Geogr. Mpol. w Średniowieczu: Mater. do Kod. Mpol.,
V nr M /138, P/53, 108, 152, 177, Q/24, 26, 36, 47,

101, 102, 105, 118, 120, 127, 172a, 173, 173a, 179,

208, 224, 255, 263, 311, 321; L’v iv s’ka naukova bi­
blioteka im. V. Stefanyka we Lw.: F. 141/1, 295 II
k. 257v.

Maciej Wilamowski