STADNICKI  MIKOŁAJ  —  STADNICKI  MIKOŁAJ

413

Stadnicki  Mikołaj  h.  Drużyna  (ok.  1446— 

1490),  kasztelan  przemyski,  wojewoda  bełski.  Pi­

sał  się  ze  Żmigrodu,  Łyszkowic,  Niedźwiedzia, 
Stadnik  lub  Radenic.

S. był wnukiem Zbigniewa (zob.),  synem Miko­

łaja (zob.) i Katarzyny, dziedziczki dóbr żmigrodz­
kich, bratem rodzonym Katarzyny, żony Jana Trze- 

cieskiego; braćmi przyrodnimi S-ego byli Jan Boch­

nia,  pisarz  kapituły  gnieźnieńskiej  (z  pierwszego 
małżeństwa ojca), oraz pochodzący z drugiego mał­
żeństwa matki Wojszykowie: Jan i stolnik krakow­

ski  Krzesław.

Po  śmierci  ojca  S-m  i jego  siostrą  opiekowała 

się matka oraz kaszt. biecki Dobiesław Kmita z Wiś­
nicza. W r.  1452 przy pośrednictwie komisarzy kró­
lewskich na czele z kaszt. krakowskim Janem Czy­
żowskim  matka  S-ego  i jej  drugi  mąż,  Krzesław 
Wojszyk  z  Wojczy,  zawarli  ugodę  ze  stryjami 
S-ego:  Stanisławem  z  Kamyszowa  i  Zbigniewem 
ze  Stadnik.  Katarzyna  musiała  zrezygnować  na 
rzecz  braci  swego  zmarłego  męża  z przejętego  po 
nim majątku,  w tym z inwentarza żywego  i rucho­
mości,  zatrzymując jedynie wieś Łyszkowice z ty­
tułu opisanych jej przez męża posagu i wiana. Stry­

jowie jako  opiekunowie  ojcowizny  mieli  corocz­

nie  odkładać  dla  S-ego  i jego  siostry  60 grzywien 
w depozycie  u rajców  krakowskich,  z  sumy tej  — 
po pokryciu zobowiązań wobec  służby i domowni­
ków zmarłego — potrącając sobie rocznie  10 grzy­
wien na utrzymanie  chłopca pozostającego pod ich 

opieką do uzyskania przez niego pełnoletniości, po­
dobnie jak  Katarzyna  10 grzywien  na  utrzymanie 
córki.  Matka  starała  się  zapewnić  S-emu  staranne 
wykształcenie.  W  r.  1458  wraz  z  Dobiesławem 
Kmitą zobowiązała  stryjów  S-ego  do  przekazania 
chłopcu  10 grzywien na pokrycie kosztów jego na­
uki  z  zastrzeżeniem,  że  sumę  tę,  ewentualne  inne 
przekazane  mu  na  ten  cel,  mogą  sobie  potrącić 
z  wyżej  wymienionego  depozytu.  Pierwsze  samo­
dzielne  wystąpienie  S-ego  miało  miejsce  10 VI 

1461,  gdy zobowiązał  się przekazać  swemu  szwa­

growi  Janowi  Trzecieskiemu  150  grzywien jako 
część  posagu  siostry.  W  r.n.  wykupił  S.  od  matki

414

STADNICKI  MIKOŁAJ

ustanowiony przez ojca zapis 400 grzywien jej po­
sagu i  wiana,  a następnie ustanowił  dla niej  doży­
wocie na swych dobrach ojczystych. W r.  1463 spła­
cił siostrę z ojcowizny, w tym także z tenut na Rusi.

S.  rozpoczął  karierę jako  dworzanin  Kazimie­

rza Jagiellończyka.  Dn.  5 X  1469  usprawiedliwiał 
swą nieobecność  w  sądzie  ziemskim  w  Proszowi­
cach  pobytem  na  wojnie  u  boku  króla.  Ponieważ 
w  tym  czasie  król  był  w  drodze  z  Litwy  na  sejm 
piotrkowski, nieprecyzyjne to zeznanie odnieść na­
leżałoby do obecności S-ego w orszaku dworskim. 
Dn.  20 XI  1470  w  Piotrkowie  S.  otrzymał od mo­
narchy  zapis  70 grzywien  na  wchodzącej  w  skład 

jego  dóbr macierzystych tenucie Brzozowa opodal 

Żmigrodu (w trzy lata później  zapis ten rozszerzo­
no jeszcze  dwukrotnie  o  kolejne  sumy).  O  udziale 
S-ego  w  wojnie  polsko-węgierskiej  w  l.  1471—4 
zachowały  się jedynie  pośrednie  wzmianki,  lecz 
niewątpliwie musiał on odgrywać w tych wydarze­
niach ważną rolę jako współwłaściciel  leżącego w 
pobliżu  granicy węgierskiej  Żmigrodu.  Dn.  26 XI 

1471, w czasie wyprawy królewicza Kazimierza na 

Węgry,  S.  usprawiedliwiał  nieobecność  w  sądzie 
grodzkim  przemyskim  służbą  zbrojną  na  terenie 

pow.  bieckiego.  W  sierpniu  1473  pozwał  bez  po­
wodzenia  kustosza  krakowskiego  Jana  Wojszyka 
z  Wojczy  o  broń  i  pancerze  wartości  55  fl.,  a  to 
w odpowiedzi na wyrok komisarzy królewskich, na­
kazujący S-emu wydać warte 22 fl. uzbrojenie, wy­

słane ongiś przez Wojszyka swemu bratankowi Ja­
nowi za jego pośrednictwem. W związku z ciągłym 
zagrożeniem  ze  strony Węgier południowej  grani­
cy  Królestwa,  S.  nadal  pozostawał  w  służbie  kró­
lewskiej,  o  czym  świadczy  list  inhibicyjny  króla 

przedstawiony  5  i  10  I  1474  w  sądzie  ziemskim 
przemyskim,  nakazujący  zawiesić  wszelkie  toczą­

ce  się przeciw niemu  sprawy.  W kilka  dni  później 
(13  I)  wojska  węgierskie  szybkim  wypadem  zdo­

były i  spustoszyły Żmigród z zamkiem, wycofując 

się  dopiero  w wyniku postanowień pokoju  zawar­

tego 21  II w  Starej  Wsi.

Przed  12 IV  1481  otrzymał S. kaszt, przemyską. 

Częstotliwość wystąpień S-ego na listach świadków 
dokumentów królewskich wskazuje,  że  należał  on 
w 1.  osiemdziesiątych do najbliższego grona dorad­
ców  Kazimierza  Jagiellończyka.  Szczególnie  bli­
skie  stosunki  łączyły go  z  Kmitami,  czemu  sprzy­

jało  słabnięcie  poczucia  odrębności  herbów  Dru­

żyna  Stadnickich  i  Śreniawa  Kmitów.  W  dn.  7 I 

1482 oraz 7 i  13  I r.n. poręczał S. w sądach za Sta­

nisława Kmitę z Wiśnicza (w pierwszym przypad­
ku wspólnie  z jego  braćmi  Piotrem  i  Andrzejem); 
był  także  obecny  17 VIII  1484  w  grodzie  sanoc­
kim,  gdzie  przeprowadzali  oni  dział  swych  dóbr. 
Występował jako  mediator,  gdy  krewni,  synowie 
Zbigniewa ze Stadnik dokonywali w r.  1482 działu 
dóbr.  Dn.  24 II r.n.  pobrał ze  skarbu królewskiego 
kwit  na  30  grzywien  na  pokrycie  kosztów  posel­
stwa  do  Mołdawii,  dokąd  miał  wyruszyć  wraz

z marsz.  królestwa Rafałem z Jarosławia.  W źród­
łach  brak  informacji  o  dalszych  losach  tej  misji. 
W styczniu  1484 wziął S.  udział w sejmie prowin­
cjonalnym  w  Nowym  Mieście  Korczynie,  a  w  lu­
tym  był  obecny  na  sejmie  walnym  w  Lublinie. 
W  wyniku  decyzji  powziętych  na  kolejnym  zjeź- 
dzie w Nowym Mieście Korczynie  (styczeń  1485) 

S.  znalazł  się  w  kilkuosobowej  reprezentacji  pa­

nów małopolskich, która udała się z królem na sejm 
do Koła, by nakłonić Wielkopolan do poparcia pla­
nów wyprawy mołdawskiej. W maju i  1. poł. czerw­
ca t.r. występował u boku Kazimierza Jagiellończy­
ka w Krakowie. Stąd wraz z królem wyruszył przez 
Lwów do Kołomyi, gdzie  16 IX był świadkiem hoł­
du  hospodara  mołdawskiego  Stefana,  a  następnie 
towarzyszył  monarsze  w  drodze powrotnej  z  Rusi 
na grudniowy sejm w Piotrkowie.  Ponownie S. po­

jawił  się  w  otoczeniu  królewskim  po  przyjeździe 

Kazimierza Jagiellończyka  z  Litwy na  sejm piotr­
kowski w styczniu  1487 i pozostał na dworze aż do 
opuszczenia  Krakowa  przez  monarchę  w  pierw­
szych  dniach października t.r.  W  czerwcu t.r. jako 

jeden  z  królewskich  komisarzy  brał  udział w  roz­

graniczeniu  m.  Dobczyc  od  sąsiednich  Brzączko- 
wic.  W  sierpniu  1488  był  obecny  na  sejmie  pro­
wincjonalnym  w  Nowym  Mieście  Korczynie,  po 
czym  zimę  i  wiosnę  r.n.  spędził  u  boku  króla 
w Krakowie. Między  19 V  a  16 VII  1489  otrzymał 

S.  urząd woj.  bełskiego.  W październiku t.r.  wziął 

udział  w  skierowanej  przeciw  Tatarom  wyprawie 
królewicza Jana Olbrachta w rejon Czarnego Ostro­
wu  w  górnym  biegu  Bohu,  zakończonej  rozpusz­
czeniem wojsk w pobliżu Zbaraża. Po śmierci kró­
la Węgier Macieja Korwina, S. włączył się w reali­
zację planów osadzenia na tronie węgierskim Jana 

Olbrachta.  Dn.  20 IV  1490 wystosował ze Żmigro­
du  do  wspólnoty  miejskiej  Bardiowa  list,  wzywa­

jący  do  poparcia  królewicza  w  staraniach  o  tron 

węgierski  i  zachęcający  do  propagowania tej  kan­
dydatury w innych miastach Górnych Węgier.  Pod 
koniec  maja  t.r.  był już  w  Krakowie,  gdzie  wziął 
udział w czerwcowym zjeździe poświęconym głów­
nie  sprawie  sukcesji węgierskiej.  Być może wów­

czas właśnie Kazimierz Jagiellończyk powierzył mu 
rozgraniczenie  monarszych  Natkowic  i  Małkowic 
od szlacheckich Orzechowic w ziemi przemyskiej, 
czego jednak  S.  nie  zdołał już  wykonać.  Jeszcze 

pod koniec  czerwca  król  zabezpieczył  S-ego  z ty­
tułu  współporęczonych  przez  niego  w  pierwszym 
przypadku przed Janem Smolikiem, w drugim przed 
Hieronimem  i  Janem  z  Nowego  Miasta  5220  fl. 
pożyczek  królewskich.

Jako  ojcowizna  przypadły  S-emu  Łyszkowice 

w  pow.  proszowickim  oraz  opustoszały  przed 
r.  1466 Półłąków.  Drugą część jego ojcowizny sta­
nowiły  dobra w  okolicach  Mościsk w  ziemi  prze­
myskiej. Składały się na nie nabyte przez ojca San­
niki i Pakość oraz rozległy kompleks królewszczyzn 

z  głównym  ośrodkiem  w  Radenicach,  w  których

STADNICKI  MIKOŁAJ

415

ok.  1476 ufundował S. kościół. Wg rewizji z r.  1469 

łączna suma królewskich zapisów na tych dobrach 
wynosiła  co  najmniej  1910  grzywien.  Kluczowe 
znaczenie  dla  zabezpieczenia  podstaw  majątko­
wych  działalności  publicznej  S-ego  miało jednak 
utrzymanie  części  majątku  wniesionego  rodzinie 
przez matkę, Katarzynę — dóbr żmigrodzkich oraz 
części czterech wsi w pow. ksiąskim. W wyniku jej 
dwóch  małżeństw,  zawieranych  po  śmierci  ojca 

S-ego,  sytuacja  własnościowa  tych  dóbr  znacznie 
się  skomplikowała.  W  r.  1453  Katarzyna  przeka­
zała  swemu  drugiemu  mężowi  Krzesławowi  Woj- 
szykowi w dożywocie trzecią część dóbr żmigrodz­

kich,  trzech  wsi  w  pow.  ksiąskim  (Grodziny,  Ze- 
gartowic  i Opatkowic) oraz tenuty osieckiej, wyłą­
czając z dziedziczenia jego ewentualne potomstwo 
z  kolejnych  małżeństw  i  zastrzegając  dożywotnią 
roczną pensję  12 grzywien  dla  swej  żyjącej  jesz­
cze matki,  a babki  S-ego. W r.  1463  Katarzyna za­
bezpieczyła trzeciemu mężowi Pawłowi Gołuchow- 
skiemu na tych dobrach oraz na sąsiadującej  z Ze- 
gartowicami  Woli  pożyczone  od  niego  500 grzy­
wien, pod warunkiem, że po śmierci męża 400 grzy­
wien  przypadnie  nie jego  krewnym,  lecz jej  i jej 
potomstwu. Dzieci z pierwszego małżeństwa zabez­
pieczyła  w  r.  1462,  zapisując  na  czterech  wsiach 
klucza  żmigrodzkiego  wyłożone  ongiś  przez  ich 
ojca na dobra żmigrodzkie  1  tys.  grzywien,  z  cze­
go 700 grzywien na rzecz S-ego i 300 grzywien na 
rzecz jego  siostry.  Zastrzeżono  wówczas,  iż  w  ra­
zie pełnej  spłaty tych sum przez Jana i Krzesława, 
synów Katarzyny z małżeństwa z Woj szykiem, owe 
cztery wsie będą mogły zostać podzielone po poło­
wie między Wojszyków  i rodzeństwo  Stadnickich. 
Śmierć  matki  ok.  1463  wywołała  między  S-m 
a braćmi  przyrodnimi  spór  o jej  posag  z  drugiego 
małżeństwa, zabezpieczony na ojczystych dobrach 
owych  braci.  Konflikt  ten  został  zażegnany  polu­
bownie  w  sądzie  nadwornym  w  r.  1464.  Pierwszą 
próbę  trwałego  uregulowania  kwestii  dóbr macie­
rzystych S. podjął w r.  1466.  Rodzeństwo  Stadnic­
kich zobowiązało się wówczas odstąpić Wojszykom 
trzecią część dóbr żmigrodzkich i poł. zbroi, pozo­
stawiając sobie resztę, w tym do czasu wypłacenia 
im  1  tys.  grzywien,  cztery  wsie  objęte  zapisem 
uczynionym  przez  matkę.  Postanowienia  tego  nie 
wykonano,  skoro w r.  1480  S.  i działający w imie­
niu  dzieci  nieżyjącej już  żony  Jan  Trzecieski,  do­
magali  się  wydzielenia  każdemu  z  nich  trzeciej 
części  dóbr po  matce  i  babce.  T.r.  S.  i jego  szwa­
gier  zawarli  kolejną  ugodę  z  Wojszykami,  wedle 
której  strony uznały za wygasłe zapisy poczynione 
przez  Katarzynę  ze  Żmigrodu  i  zobowiązały  się 
dokonać  działu  dóbr  po  połowie.  W  tym  czasie 

S. wykupił prawa swoich małoletnich siostrzeńców 
do  dóbr żmigrodzkich od Trzecieskiego  za 750 fl., 

wóz  i  dwa konie  do powozu.  Umowę między  S-m 
a Wojszykami o podziale dóbr żmigrodzkich zawar­
to w  r.  1481.  S-emu przypadła wówczas poł.  zam­

ku  w  Żmigrodzie  położona  od  strony  Wisłoki,  le­
żący  opodal  grunt  miejski  z  młynem,  Stary  Żmi­
gród,  Kąty,  Kącka  Wola,  Siedliska,  Świerchowa, 
Bukowina, poł. Myscowej oraz poł. sum zapisanych 
na sąsiedniej  tenucie osieckiej.  Umowa ta również 
nie rozwiązała  definitywnie  sporu,  gdyż Krzesław 
Wojszyk wypowiedział jej  warunki.

Jako  współwłaściciel przygranicznego  Żmigro­

du S.  był protektorem polskich kupców prowadzą­
cych  handel  z  miastami  Górnych  Węgier,  broniąc 
ich  m.in.  przed nadużyciami węgierskich  urzędni­
ków skarbowych i grasującymi w górach rozbójni­
kami.  Obfita  korespondencja  S-ego  w  tych  spra­
wach zachowała się w archiwum miejskim Bardio- 
wa. S. stanowczo egzekwował cło pobierane w Żmi­
grodzie,  co  prowadziło  do  konfliktów z  okoliczną 
szlachtą.  W  1.  1485—6  procesował  się  z  Jakubem 
z Dukli,  który na drodze między Duklą a Krosnem 
odbił dwa wozy z winem i innymi towarami o war­
tości  100 grzywien, zajęte przez służbę S-ego i pro­
wadzone do Żmigrodu z powodu ominięcia owego 
cła.

W  r.  1473  otrzymał  S.  od  króla  zezwolenie  na 

wykup  z  rąk  Gamratów  tenut  Samoklęski  i  Piel­
grzymka  położonych  w  pow.  bieckim,  czego jed­
nak nie  zrealizował.  Żona  Barbara wniosła  S-emu 
część wsi Niedźwiedź w pow. proszowickim, którą 

S. musiał uwolnić z ciążących na niej 600 grzywien 
długu. W r.  1478 od Anny, córki Jana Szanty z Nie­
dźwiedzia, a żony Jana Pielsza ze Swiradzic, S. uzy­
skał  w  drodze  zamiany  za  1200  fl.  leżącą  w  do­

brach żmigrodzkich Łysągórę,  dalszą część Niedź­
wiedzia  z  prawem  patronatu  nad  tamtejszym  koś­
ciołem  oraz  wsie  Brus  i  Waganowice w  pow.  pro­
szowickim.  W  r.  1481  za  800  grzywien  sprzedał 
działy  w  czterech  wsiach  macierzystych  w  pow. 
ksiąskim  (Grudzinie,  Zegartowicach,  Woli  i  Opat- 
kowicach) Klemensowi z  Gołuchowic.  Uzupełnie­
niem majątku  S-ego były nieruchomości  miejskie: 
grunt  w  Przemyślu,  obok  domu  kanonika  Jakuba 

Sokołowskiego,  sprzedany  w  r.  1496  przez  syna 
S-ego  z  zobowiązaniem  ochrony  nabywcy  przed 

pretensjami braci, zaś w Krakowie zapewne co naj­
mniej  jeden  z  dwóch  domów  przy  ul.  Grodzkiej, 
uwzględnionych  w  dziale  majątku  dokonanym 
przez synów Ś-ego w r.  1510.

S.  umiejętnie  dbał o  interesy swoich krewnych, 

w  tym  zwłaszcza  braci  stryjecznych,  synów  Zbi­
gniewa ze Stadnik. W r.  1466 dobra ojczyste, a tak­
że trzecią część macierzystych dóbr żmigrodzkich, 
dożywotnio  zapisał  —  być  może  w  obliczu  cięż­
kiej  choroby —  jednemu z nich, plebanowi oświę­
cimskiemu  Zbigniewowi.  Zapis,  odwołany  przez 

S-ego  po  zawarciu  małżeństwa,  przewidywał,  iż 

w razie bezpotomnej  śmierci  S-ego dobra te przej­
dą na braci Zbigniewa. Drugi z braci stryjecznych, 
Mikołaj,  niewątpliwie  dzięki  prezencie  S-ego  zo­

stał  proboszczem  w  Starym  Żmigrodzie.  S.  zmarł 
20 VII  1490 w Krakowie.  Datę jego śmierci odno­

tował współcześnie w  swych zapiskach kaszt.  roz- 
pierski  Ambroży  Pampowski.

Żoną S-ego była Barbara z Niedźwiedzia i Biór- 

kowa,  córka burgrabiego krakowskiego Jana Gałki 
(zob.) i Anny z Biórkowa i Krzelowa, jedyna dzie­
dziczka  zamku  w  Krzelowie  z  okolicznymi  wsia­
mi. Związek ten został zawarty najpóźniej w stycz­
niu  1468,  wówczas  bowiem  S.  zabezpieczył  mał­
żonce  na  swych  dobrach  400  grzywien  posagu 
i  600  grzywien  wiana.  Barbara  żyła  jeszcze 
w  r.  1510,  gdy  synowie  przeprowadzali  dział  ma­

jątku,  w  tym  długów  S-ego.  Po jej  śmierci  dobra 

krakowskie przeszły na Stadnickich. Dziećmi z tego 
małżeństwa byli:  Andrzej  (zob.),  Stanisław  (zob.) 
i  Jan,  oraz  Katarzyna,  żona  Mikołaja  Lanckoroń- 
skiego  z  Brzezia  (zob.),  Barbara,  żona  najpierw 
Mikołaja  Frysztackiego,  a  później  Mikołaja  Bala 
z Hoczwi,  i  Dorota.

B o n i e c k i ,   V 361; N i e s i e c k i ,   VIII 475;  P a ­

p r o c k i ,   s.  202;  S t a d n i c k i   K.,  Rodowody  domu 

Stadnickich...,  Lw.  1857— 61,  Linia  protoplastów , 
s.  8— 10;  Ż y c h l  i ń s k i,  III  257— 8;  —   F e d o r o ­

w i c z ,   D ostojnicy  i  urzędnicy,  s.  161,  178;  Słown. 
Geogr.,  IX  (Radenice);  Słown.  Hist.-Geogr.  Ziem  Pol., 
V  (Birków, Brus, Brzozowa, Dukla, Gołuchowice, Gro- 
dzina,  Kąty, Krzelów, Leszczyny, Łyszkowice); Urzęd­
nicy,  III/1, 2;  —  B a c z k o w s k i   K., Walka o  Węgry 
w   latach  1490— 1492.  Z  dziejów  rywalizacji  habsbur- 

sko-jagiellońskiej  w  basenie  środkowego  Dunaju, 
Kr.  1995  s.  4 5 ; D w o r z a c z e k   W., Leliwici Tarnow­
scy.  Z  dziejów  możnowładztwa  małopolskiego.  Wiek 
XIV— XV,  W.  1971;  F a ł k o w s k i  W.,  Elita  władzy 
w  Polsce  za  panowania  Kazimierza  Jagiellończyka 
(1447— 1492),  W.  1992  s.  160— 1,  163,  182,  184, 

189;  K i r y k   F.,  Rozwój  urbanizacji  Małopolski 

XIII— XVI  w.  Województwo  krakowskie  (powiaty  po­
łudniowe),  Kr.  1985  s.  83— 4;  t e n ż e ,   Stosunki  hand­
lowe  Jasła  i  miast  okolicznych  z  miastami  słowackimi 
w   XV  wieku,  w:  Studia  z  dziejów  Jasła  i  powiatu ja­
sielskiego,  Kr.  1964  s.  150,  153;  K u r t y k a   J.,  Tery­
torium  żmigrodzkie,  w:  K ościół  —   kultura  —   społe­
czeństwo.  Studia  z  dziejów  średniowiecza  i  czasów 
nowożytnych, W.  2000 s.  280; t e n ż e ,  Tęczyńscy.  Stu­
dium z dziejów polskiej elity możnowładczej w średnio­
wieczu,  Kr.  1997;  P a p é e  F.,  Jan  Olbracht,  Kr.  1999; 
t e n ż e ,  Polska i  Litwa na przełomie w ieków średnich. 
Ostatnie  dwunastolecie  Kazimierza  Jagiellończyka, 
Kr.  1904  I;  t e n ż e,  Wycieczka archiwalna  do  Węgier, 
w:  tenże,  Studia  i  szkice  z  czasów  Kazimierza  Jagiel­
lończyka,  W.  1907  s.  256— 7;  R a d z i s z e w s k a   J., 
Wieś w  regionie jasielskim na przełomie XIV i XV stu­
lecia,  w:  Studia z  dziejów Jasła  i powiatu jasielskiego, 
Kr.  1964  s.  94;  S e m k o w  i c z  W ,  Drużyna  i  Śrenia- 
wa.  Studium  heraldyczne,  „Kwart.  Hist.”  R.  14:  1900 
s. 214,  218;  S  o c h a n i e w i c z  K.,  Urzędnicy  woje­
wództwa bełskiego  do  połowy  XVI wieku,  „Mies.  He­
rald.”  R.  10:  1931  s.  9;  S  t a d n i c k i  K.,  O  począt­
kach  arcybiskupstwa  i  biskupstw katolickich obrządku 
łacińskiego na Rusi Halickiej  i Wołyniu, Lw.  1882 s.  58; 
W i e s i o ł o w s k i   J.,  Ambroży  Pampowski  —   sta­
rosta Jagiellonów, Wr.  1976;  W o l s k i   M., Trzeciescy 
herbu  Strzemię.  Studium  z  dziejów  średniozamożnej 

szlachty  małopolskiej  XIV— XVI  w.,  Kr.  1996  (mszp.

416 

STADNICKI  MIKOŁAJ

STADNICKI  MIKOŁAJ

pracy doktorskiej,  Inst.  Hist.  UJ); —  Acta officii consi- 
storialis  Leopoliensis  antiquissima,  Wyd.  W.  Rolny, 
Lw.  1930  II;  Akta  grodz,  i  ziem.,  I,  VI,  VII— IX,  XI, 
XIII,  XV— XIX;  Arch.  Sanguszków,  I;  Bärtfa.  Szabad 
Királyi  v áros  levéltára  (1319— 1526),  Ed.  B.  Iványi,
I  kőtet  (1319— 1501),  Budapest  1910  nr  1914,  1924, 

1992, 2128, 2135, 2232, 2340, 2365, 2412, 2478, 2501, 

2 5 3 9 , 2563— 2564, 2 6 7 0 , 2704, 2 7 3 8 , 2780, 2825; Cod. 
Pol.,  III;  Cod.  Univ.  Crac.,  III;  D ł u g o s z ,   Liber  be- 
nef.,  I 482,  484,  490,  494,  496,  II  170  (w  części  zapi­
sek błędnie jako  Jan);  Dokumenty  polskie  z  archiwów 
dawnego Królestwa Węgier, Wyd.  S. A.  Sroka, Kr.  2000
II (tu opisy pieczęci S-ego); H r u š e v s ’ k y j   M ., Ma­
teriały do  istoriï  suspil’ no-polityčnych i ekonomičnych 
vidnosyn Zachidn’oï  Ukraïny, „Zapysky Naukovoho To- 
varystva  im.  Ševčenka”  T.  64:  1905  cz.  2  nr 58;  Kod. 
m.  Kr.,  I,  III;  Liber  quitantiarum  regis  Casimiri  ab 
a.  1484  ad  a.  1488,  Wyd.  A.  Pawiński,  w:  Teki  Pawiń- 
skiego,  II;  Matricularum  summ.,  I,  IV/1;  Prawa i przy­
w ileje  królewskiego  wolnego  miasta  N ow ego  Targu, 
Wyd.  K.  Baran,  N ow y  Targ  1908  s.  13;  Starod.  Prawa 
Pol.  Pomn.,  II  nr 3578,  3707,  3824,  4102,  4198;  T y ­
l u  s  S.,  Fundacje  kościołów  parafialnych  w  średnio­
wiecznej  archidiecezji  lwowskiej,  L.  1999  [Dokumen­
ty];  Vol.  leg.,  I  110;  W y  r o z u m s k a  B.,  Dokumen­
ty  miasta  Radomia  z  lat  1444  do  1611,  „Biul.  Kwart. 
Radomskiego Tow. Nauk.” T.  21:  1984 dok. nr 9; Źródła 
Dziej.,  XVIII/1B  s.  8;  —   AGAD:  Metryka  Kor.,  t.  14
s.  166,  214— 16,  220,  276— 7,  281,  Zbiór  A.  Czołow- 
skiego,  rkp.  268  s.  5— 8,  rkp.  270  s.  8— 12,  14— 23, 
25— 31,  rkp.  274  s.  22— 3,  rkp.  277  s.  16;  AP  w  Kr., 
Oddz.  na Wawelu:  Terr.  Biec.,  t.  1  s.  222,  t.  2  s.  53— 4, 
56— 7,  59,  65,  70— 1,  78,  108,  146,  159,  194,  201,
t.  3  s.  12,  15,  34— 5,  38,  40,  48— 9,  51,  53— 4,  63— 4, 
66— 7, 72— 3,  82— 3, 88— 9, 96,  111, Castr. Crac., t.  18
s.  574— 5,  t.  19  s.  30,  128,  402,  t.  20  s.  86,  183,  648,
t.  21  s.  303,  448— 9,  602,  646,  854,  869,  926,  t.  22
s.  272,  721,  900,  997,  1069— 70,  t.  23  s.  126,  311—  

12,  418,  Terr.  Crac.,  t.  15  s.  69,  285,  t.  16  s.  332, 

347,  361,  536,  544,  680,  t.  17  s.  23— 4,  85,  96, 

112,  241— 3,  347,  397,  413,  420,  496— 7,  564,  578, 

582— 4,  626,  t.  18  s. 233,  t.  19  s.  28,  53,  79,  89,  108,
t.  20 s.  114,  164— 5,  183, 204— 5, 279, 373, 416, t.  146 
s.  729— 30, t.  151  s.  1 3 2 - 4 ,  195, 210— 11,  243, t.  152 
s.  5— 6,  85— 6,  t.  153  s.  22,  31,  t.  201  s.  32,  38,  42, 
71,  126,  142,  145,  157— 8,  262— 3,  267— 8,  294— 5, 
384,  406,  t.  202  s.  127,  191,  213— 14,  241,  257,  t.  204 
s.  21,  315,  328,  351,  385,  412,  420,  t.  262  s.  99,  Terr. 
Czch.,  t. 4  s. 412;  Arch.  Kurii  Metropolitalnej  w  Kr.: 
Offic.  Crac.,  t.  3  s.  370,  400;  B.  Czart.:  Teki  Narusze­

wicza, rkp.  22 s.  228, 263, 3 9 3 , 4 5 2 , 565; B. Nauk. PAU 

i PAN w  Kr.: rkp.  8844 cz.  I s.  5, cz. II s.  39; Central’nyj 
deržavnyj  istoryčnyj  archiv  Ukraïny  we  Lw.:  F.  140/1, 
306  k.  28v.;  IH PAN  w  Kr.,  Pracownia  Słown.  Hist.- 
Geogr.  Mpol.  w  Średniowieczu:  Mater.  do Kod.  Mpol., 
V   nr M /138,  P/53,  108,  152,  177,  Q/24,  26,  36,  47, 

101,  102,  105,  118,  120,  127,  172a,  173,  173a,  179, 

208,  224,  255,  263,  311,  321;  L’v iv s’ka  naukova  bi­
blioteka  im.  V.  Stefanyka  we  Lw.:  F.  141/1,  295  II 
k.  257v.

Maciej Wilamowski