_______________________________________________
|

|

| !!! |
|

|

|_______________________________________________|

Pami

ęć

Ponad dolin

ą

Nis

ś

wieci słabo przekl

ę

ty, zmierzaj

ą

cy ku nowiu

ksi

ęż

yc, a jego blask z trudem przedziera si

ę

przez zabójcze listowie

ogromnego drzewa; upas. W gł

ę

bi doliny, dok

ą

d nie dociera

ś

wiatło,

poruszaj

ą

si

ę

w ciemno

ś

ci istoty, których nie powinno dostrzec

niczyje oko. Zbocza doliny porasta g

ę

sta, truj

ą

ca ro

ś

linno

ść

, plugawe

winoro

ś

le i pn

ą

cza pło

żą

si

ę

w

ś

ród kamieni obróconych w ruin

ę

pałaców, oplataj

ą

ciasto pogruchotane kolumny, osobliwe monolity i

podnosz

ą

w gór

ę

marmurowe płyty uło

ż

one przez zapomniane r

ę

ce. W

koronach drzew, prawdziwych gigantów rosn

ą

cych na zdewastowanym

dziedzi

ń

cu, igraj

ą

małe małpki, w piwnicach za

ś

, pełnych bajecznych

skarbów, kryj

ą

si

ę

jadowite w

ęż

e i pokryte łusk

ą

nienazwane istoty.

Ogromne głazy

ś

pi

ą

przykryte kołderk

ą

wilgotnego mchu i wielkie

zaiste s

ą

mury, z których spadły. Budowniczowie wznie

ś

li je, by stały

po wsze czasy i po dzi

ś

dzie

ń

spełniaj

ą

swoje funkcje, tyle

ż

e teraz

mieszkaj

ą

w

ś

ród nich tylko tłuste, szare ropuchy.

Na samym dnie doliny płynie rzeka Than, której wody s

ą

muliste i

pełne wodorostów. Wypływa z ukrytych

ź

ródeł i znika w podziemnych

grotach, tote

ż

Demon Doliny nie wie, czemu wody jej s

ą

czerwone ani

dok

ą

d zmierzaj

ą

.

D

ż

in, który porusza si

ę

w blasku ksi

ęż

yca, zwrócił si

ę

do Demona tymi

słowy:
- Jestem ju

ż

stary i wiele zapomniałem. Opowiedz mi, kim byli, jak

wygl

ą

dali i co robili ci, którzy to wszystko zbudowali.

Na to demon odparł:
- Jestem Pami

ę

ci

ą

i posiadam ogromn

ą

wiedz

ę

o przeszło

ś

ci, lecz ja

równie

ż

jestem ju

ż

stary. Istoty te były jak wody rzeki Than, nie

sposób ich poj

ąć

. Co robiły, nie pomn

ę

, gdy

ż

czyny ich były jedynie

chwil

ą

. Jak przez mgł

ę

pami

ę

tam ich wygl

ą

d – przypominały te

małe małpki w koronach drzew. Jednak pami

ę

tam dobrze, jak si

ę

zwały,

gdy

ż

nazwa ta rymowała si

ę

z nazw

ą

rzeki. Owe istoty z przeszło

ś

ci

nazywały si

ę

Lud

ź

mi.

Niedługo potem D

ż

in powrócił na fali srebrnego blasku na sierpowaty,

w

ą

ski ksi

ęż

yc, a demon z przej

ę

ciem wlepił wzrok w niedu

żą

małpk

ę

siedz

ą

c

ą

na drzewie rosn

ą

cym na zniszczonym dziedzi

ń

cu.