Ś

mierć grasowała na Ziemi i paliła wenusjańskim ogniem . Tumitak z podziemnych korytarzy

wyszedł z otchłani ciemności, aby stoczyć ostatnią walkę o odzyskanie Ziemi dla ludzi.

Tumitak i Wie

ż

e Ognia

By Charles R. Tanner

tłumaczenie kameleon61

Opublikowano listopada 1941 r. w Super Science Stories.

Przedmowa

Pięć tysięcy lat już minęło od najazdu szelków, które opuściwszy swą rodzinną planetę Wenus, na

dwadzieścia wieków zepchnęły ludzkość z powierzchni Ziemi do Lochów i Korytarzy. Trzy tysiące lat
temu pierwszy człowiek wyłonił się z wnętrza Ziemi i przeciwstawiał się dominującej rasie szelków. Od
tego momentu wojna między szelkami i ludźmi toczyła się nieubłaganie, aż osiemset lat później ostatni
szelk został zabity. Dzisiaj, po okresie ciemnych wieków, podczas którego zarówno mądrość i nauka
szelków prawie zaginęły, człowiek ponownie odzyskał swą dumę i miejsce na Ziemi, a możemy nawet
stwierdzić, że kilka tych nauk, zostały ustalone jako motto podstaw w razie inwazji. Wśród tych nauk
(jako naturalny wynik poszukiwania tajemnic starożytnych) są te związane z geologią i archeologią.
Wiemy dziś dużo więcej niż sto lat temu o życiu ludzi w czasach złotych dni przed przyjściem shelków i
wiemy też znacznie więcej, o życiu naszych dziwnych przodków , który spędzili całe swoje życie w
korytarzach pod powierzchnią, w dawno minionych dniach, kiedy bestie z Wenus były panami całej
Ziemi. Wśród wielu legend, które opowiadano przez wieki, największą była zawsze ta o Tumitaku z
Loor. Nic dziwnego że, zarówno dla legend jak i historii przedstawiano go jako pierwszego człowieka
który odważył się przeciwstawić zagrożeniu z powierzchni po długich latach niewoli. Teraz wśród
wszystkich dziwnych opowieści pełnych magii i przepowiedni, które składają się na sagę o Tumitaku, są
takie które mogą być autentyczne. Opowieść o pierwszej podróży Tumitaka na powierzchnię, albo ta o
zdobyciu małego miasta Shawn. A także opowieść o jego przygodach w mieście Kaymak. Pierwsze dwa
opowiadania ukazały się drukiem dawno temu. Trzecie autor przedstawia tutaj, w nadziei, że czytelnicy
nie zapomnieli "Tumitaka z podziemnych korytarzy".

ROZDZIAŁ I Niewiarygodne ocalenie

Pomieszczenie, w którym pracowali robotnicy miało około stu metrów kwadratowych i nie miało

okien. Fakt, że podłoga, ściany i sufit wyglądały podobnie; były szklisto- brązowe sugerował, że pokój
był pod ziemią i rzeczywiście tak było. Po prawej stronie były schody z szeroką ozdobną, rzeźbioną
balustradą. Było chyba z trzydzieści skomplikowanych maszyn, miały termometry, dźwignie i małe
zbiorniki. Pracownicy wlewali powoli do zbiornika jakieś substancje, które miały wygląd
sproszkowanego żelaza, międzyczasie obserwowali czujniki unosząc dźwignie. Większość pracowników
była słabymi starcami z beznadzieją na twarzy. Kilku innych młodszych, miało taki sam zrezygnowany
wygląd. Tylko cztery twarze okazywały wigor i nadzieję. Właśnie ci pracowali blisko platformy na dole
schodów, żeby ich Panowie mogli mieć na nich oko i przywołać batem do posłuszeństwa w momencie
oznaki buntu.

Władcy! Było ich dwóch stojących na niskich schodach, a ich asystenci klęczeli w kucki u ich stóp.

Niewolnicy wydawali się dziwni w porównaniu z teraźniejszymi ludźmi , lecz ich inność była niczym w
porównaniu ze swoimi panami. Ich właściciele nie byli ludźmi w ogóle, byli szelkami, inteligentnymi
zwierzętami z innego świata, który rządziły Ziemią od niepamiętnych czasów. Były to istoty podobne do
skorupiaków, a z daleka mogły być mylone z gigantycznych homarami. Miały dziesięć kończyn i były
bezwłose o znacznie wydłużonych palcach. Ciała ich były czerwonawe w kształcie brzucha osy bez śladu
szyi i były wstrząsająco podobne do ludzi. Bezwłose miały ponure szczupłe usta a ich głowa mogła z
daleka przypominać ludzką. Ich asystentami byli mężczyźni. Przynajmniej mieli formę mężczyzn.
Mężczyźni byli wysocy, w rzeczywistości wyższy z tej dwójki musiał mieć prawie siedem stóp wzrostu.
Jednak to nie ich wzrost zdumiewał , lecz raczej ich niewiarygodna smukłość i dziki wyraz twarzy. Ich
ręce i nogi były długie i żylaste; uda mieli może nieco grubsze niż ramię Tumitaka. W pasie byli
zaskakująco wąscy; szyje też były chude. Natomiast mieli potężnych rozmiarów klatki piersiowe,
podobnie jak głowy. Nie można powiedzieć, że ciała ich były nieproporcjonalne. Nie, było w nich coś, co
kazało się domyślać, że są stworzeni do określonych celów. Nazywani byli moogami. Byli to
potomkowie ludzi teraz raczej podobni do chartów, którzy poddali się szelkom dawno temu, kiedy bestie
z Venus podbiły Ziemię. Czas i hodowla zmieniły ich znacznie. Ich włosy były czarne, nosili czarne
pełne brody, wszyscy byli chudzi a skórę mieli elastyczną. Klatki piersiowe mieli nieproporcjonalne do
reszty ciała, były kościste i wychudzone.

Robotnicy pracowali na swoich maszynach, a shelk siedział i patrzył na Mogów sennie drzemiąc.

Wiedział dobrze, że nikt nie ośmieli się podnieść ręki na swym panów. Poza tym władcy byli uzbrojeni w

straszne przypominające węże ogniogrzmoty, ciekawą broń składającą się z małego pudełka,
przywiązanego do szelka z którego wyłaniała się długa rura spoczywająca w pochwie. Broń rzeczywiście
była śmiercionośna, potrafiła rzucić piekący strumień ognia na sto metrów.

Z czterech pracujących, młodych robotników, najpotężniejszy był Otaro. Był niewolnikiem shelków

ale kilku tygodni, wcześniej był wodzem Kraylingów, potężnego plemienia mieszkającego wiele mil stąd.
Czarnoskóry miał na twarzy ostatki szlachetności nie usuniętej jeszcze przez panów. Myślał o
wydarzeniach z przeszłości. Zawsze obawiał się shelków co jakiś czas napadali na jego plemię i porywali
więźniów do jakiegoś nieznanego przeznaczenia. On sam i jego ludzie zawsze patrzeli na te ataki i
zdążyli je zaakceptować jako nieuniknioną cześć systemu. Kiedy przyszła kolej na Otaro, doszło do
walki. Jednak w końcu ugiął się jak wszyscy przed potęgą szelków. Zastanawiał się teraz, co dzieje się w
plemieniu. Czy jego brat Mutassa został wodzem a może Koudok? Brat na pewno będzie dobrym
przywódcą .

Nagle ręka Otaro zastygła w pół drogi a na twarzy pojawiło się zaskoczenie. Nie dając po sobie nic

poznać wrócił się do obsługi urządzenia, lecz jego serce waliło jak młotem . Co jakiś czas ukradkiem
spoglądał na szczyt schodów. Tylko Otaro zobaczył na chwilę w drzwiach tego człowieka ,który
natychmiast się wycofał. Widział go na tyle ostro by stwierdził, że jest to człowiek o którym opowiadają
legendy. Był to biały mężczyzna, wysoki i dobrze zbudowany, ubrany w tunikę sięgająca do kolan i
szeroki pas. Na głowie mężczyzna miał metalową przepaskę przypominającą koronę, jaką nosili
wodzowie wrogów ludzkości, szylkowie. Były to tak naprawdę insygnia podgubernatora miasta Szem.
Stare legendy opowiadały o mężu, który kiedyś walczył z szelkami i był wodzem kraylingów. Legenda
mówi też, że odszedł, dawno temu, obiecując że kiedyś wróci i uwolni Kraylingów od bestii, które
rządziły powierzchnią.

Otaro wrócił do swojej pracy, drżąc nieco, kątem oka rzucał spojrzenie na drzwi powyżej. Mężczyzna
pojawił się ponownie, przygarbiony, ostrożny, tak aby shelk go nie widział. Ruszył małymi kroczkami a
za nim pojawił się kolejny mężczyzna. Serce Otaro waliło mocniej bo drugim mężczyzną był moog! Mog
podszedł ostrożnie i powiedział coś cicho do pierwszego mężczyzny. Wyglądało na to że oboje są
przyjaciółmi ale jak to może być - wolny człowiek i moog? Otaro nie miał czasu odpowiadać sobie na te
pytania bo właśnie wtedy pojawił się trzeci mężczyzna, a jego tożsamość spowodowała że Otaro stracił
nad wszystkim kontrolę i zaczął głośno oddychać. Szybko okazało się że za głośno bo jeden z shelków
podniósł głowę. Przez kilka chwil nie śmiał spojrzeć na nowo, jednak każde jego mięsień wrzeszczał się z
ciekawością. Trzecim mężczyzną był jego brat Mutassa, których prawdopodobnie zajął jego miejsce w
plemieniu. Myśli pędził jak wiatr. Kim był ten biały człowiek, czy to ten z legendy? Dlaczego moog jest
jego przyjacielem? I co przede wszystkim robi z nimi Mutassa? Schodzili ukradkiem w dół. Czy to
możliwe, że chcą zaatakować?

W tym momencie jeden z Mogów podniósł oczy zaskoczony atakiem; klekocząc, rzucił się na nich.
Wylot ognistego węża splunął płomieniem i stwór upadł spalony na węgiel. Biały mężczyzną potknął się i
prawie upadł ,kolejny shelk rzucił się i podniósł własny ognisty wąż.. Potem zobaczył Otaro widok, jaki
w najśmielszych marzeniach nigdy sobie nie wyobrażał. Biały z rykiem szaleńca rzucił się bezpośrednio
na szelka kopiąc i wymachując bronią wirującą jak trąba powietrzna. Mog i Mutassa, wydawali się trochę
niepewni, czekali. W tym czasie następny szelk przystąpił do walki. Biały walczył już sam z dwoma
szelkami. Dzięki nieprawdopodobnej sprawności wylądował między nimi. Wiedział że ich bron jest
niebezpieczna. Chwycił jedną z dysz i brutalnie kopnął w plecy szelka. Druga stopa wylądowała na
szczęce następnego, wyrwał mu broń a następnie bezceremonialnie kopnął w twarz. Shelk prawie
oślepiony, zatoczył do tyłu . Nie mogąc sobie wyobrazić człowieka, który mógłby odnieść zwycięstwo w
bitwie z szelkami, rzuciły się do ataku bez broni. Bez broni, shelk dowiedział się, co wynika z walki z
rozwścieczonych człowiekiem. Biały mężczyzna wyrwał się im, ignorując pazury i kły. Szarpał ich
kończyny dosłownie wyrywając je. W końcu Szelk próbował uciekać, ale dziwny człowiek chwycił go za
kończyny i dusił aż szelk udławił się swoimi wymiocinami.

Cały pokój był w nieładzie. Większość starszych mężczyzn była stłoczona w głębi pokoju, słychać było

płacz i zawodzenie. Młodsi przesunęli się do przodu i choć bali się pomóc, obserwowali walkę z zapałem.
Dziwny mog i Mutassa, brat Otaro, zabili asystentów władców. Brat Otaro podniósł rękę.

- Przyszliśmy na ratunek!

- On zabija bestie? - Otaro pospieszył naprzód .

Mutassa przedstawił go białemu mężczyźni - To jest mój brat Otaro - powiedział - Był wodzem za nim
zabrali go shelkowie

- Kto to jest Mutasso? - zapytał brat.

Mutassa chciał odpowiedzieć, ale biały człowiek skinął nakazując mu milczenie. I przemówił sam.

- Jestem Tumitak – powiedział - z dalekiego Loor. Tumitak, Pan Dolnych korytarzy i Protektor Tainów.
- Stał przed nim, a jego głos podniósł się - Dziesięć lat temu, gdy byłem jeszcze czternastoletnim
dzieckiem żyłem jak każdy inny górnik w głębi Loor. Znalazłem tam kiedyś rękopis w którym opisano
jak przybyli najeżdży z Venus i jak ludzie walczyli o swą wolność w nierównej wojnie a potem zostali
zmuszeni do budowy skomplikowanych wgłębień i korytarzy transportowych, które stały się ich domem.
Kiedy dowiedziałem się z tej książki, że ludzie kiedyś walczyli z szelkami, obiecałem sobie, że będzie tak
znowu. Tak więc, kiedy podrosłem wyruszyłem z Loor, w długą podróż po korytarzach . Byłem
zdecydowany dążyć do powierzchni by zabić shelków, i udowodnić moim ludziom, że można to jeszcze
robić

- Miałem wiele przygód w drodze, ale w końcu dotarłem do powierzchni i zabiłem mojego pierwszego
szelka, przynosząc jej głowę z powrotem tak jak obiecałem. Wtedy lud mój uczynił mnie swoim wodzem.
Poprowadziłem ich przez korytarze do Ciemnej Sali i gdzie mieszkali Esteci - opasłe stwory nieświadome
ż

e są bydłem rzeźnym. W końcu wdarliśmy się na powierzchnie i zdobyliśmy miasto Shawn. Dzięki

mądrym Tainom z innych korytarzy, nauczyłem moich ludzi obsługi skomplikowanych broni shelków i

tak udało nam się przeżyć w Szem i obronić miasto. Modlimy się o to by zabić więcej shelków coraz
więcej ,aż do czasu, kiedy ostatnia bestia, i ich słudzy zostanie spalona i zginie zasłużoną śmiercią!

ROZDZIAŁ II Trzech przeciw Światu

Jego głos w końcu ucichł , ręce opadły zamyślony spoglądał w sufit. Gdzieniegdzie słychać było

jeszcze płacz i szepty.

- A ten mog co robi z tobą? - spytał niepewnie jeden z mężczyzn.

Dziwny mog z bujnym owłosieniem i groźnym spojrzeniem podniósł rękę w geście groźby i zaczął

mówić, ale Tumihak uciszył go na chwilę.

- Ten mog – powiedział - jest moim przyjacielem. Dwa razy udowodnił mi swoją lojalność. Nikt, kto

byłby przyjacielem Tumitaka nie może być wrogiem Kiletloka. Jest lojalny, powiem wam jak go
poznałem.

Tumitak opowiadał a Kiletlok stał obok, dumny.

- W Szem mamy pręty energometalu którym szelkowie napędzają swe maszyny. Gdy ludzie z Dolnych

Korytarzy zajęli Szem, jakieś dwa lata temu, zatrzymali wiele z tych prętów, a wraz z nimi urządzenia,
które je zasilały. Jednak z biegiem czasu pręty wypalają się tracąc energię Przyszedł czas, aby zdobyć
nowe. Siedmiu mężczyzn wyruszyło na poszukiwania. Trzeciego dnia ujrzeliśmy grupę shelków i Mogów
którzy zbliżali się w naszym kierunku. Ukryłem moich ludzi i przygotowałem zasadzkę. Zaatakowaliśmy
ich, walka była zacięta, zabiliśmy wszystkich oprócz jednego Moga. Rzucił się przed mną na kolana i
nazwał mnie swoim Panem. Był to Kiletlok i od tego czasu służy mi wiernie.

Kiletlok uderzył się w piersi potwierdzając te słowa. - Kiedy Pan zabija innego – powiedział - mog

przechodzi na własność jego zabójcy. Trzy razy w swoim życiu zmieniałem Panów, a ostatnim był
człowiek Tumitak więc służę mu wiernie, aż zostanie zabity przez kogoś innego.

To wyjaśnienie spełniły praktycznie wszystkie niedomówienia mężczyzn, a ich nieufność zniknęła.

- A co z tobą, mój bracie? - rzekł Otaro - Jak dołączyłeś do tych wielkich bohaterów? I co się dzieje w

domu, w podziemiach Kraylingów?

Twarz Mutassy zachmurzyła się na chwilę.

- Źle się dzieje w kraju Kraylingów: zamieszki i bunt

Oczy Otaro błysnęły. - Co to oznacza? - Czy Koudok...?"

- Tak, Koudok! - Mutassa miał oczy smutne, kiedy omawiał wydarzenia, które miały po schwytaniu

Otaro przez Szelków.

-Koudok musiał to planować od dawna, nawet zanim w ogóle najechali na nas shelkowie. Wielu

kapitanów było po jego stronie, przygotowując zamach stanu. I choć kilka osób poszło za mną inni zbyt
się bali. Tylko dzięki życzliwości i sympatii spotykanych ludzi udało mi się ukryć i uniknąć rzezi.

- Jeśli kiedykolwiek znów zobaczę dom Koudok odpowie mi za to - Otaro zaprzysiągł zemstę.

Mutassa przerwał. - Nie opowiedziałem ci nawet połowy. Przez dwa tygodnie lub więcej, ukrywałem

się jak pies w opuszczonych korytarzach i wyrobiskach a jadłem tylko wtedy, gdy jakiś litościwy
Krayling podzielił się ze mną. Ale w końcu ich patrol znalazł mnie! - Zatrzymał się i spojrzał na
Tumitaka, który skinął mu, aby kontynuował.

-Było ich sześciu i zaatakowali mnie od razu. Próbowałem się bronić, udawało mi się uniknąć ich

mieczy, wiedziałem, że to tylko kwestia czasu, kiedy mnie zabiją. Broniłem się, ale nie miałem siły już
atakować. W końcu udało mi się zabić jednego ale pozostałych pięciu naciskało na mnie coraz bardziej.
Wtedy nagle usłyszałem krzyk z górnej części korytarza, a chwilę później bronili mnie dwaj dziwni
ludzie!

Tumitak przerwał mu na chwilę.

- Kiletlok i ja wędrowaliśmy do miasta Kaymak z którego mog pochodził. Zatrzymała nas burza i

schroniliśmy się w jaskini. Było w niej zejście w dół, postanowiłem je sprawdzić, może jacyś ludzie nadal
tam mieszkali. Przeszliśmy kilka mil kiedy napotkaliśmy Mutassę próbującego się bronić przed wrogami.
- Skinął na Kraylinga by kontynuował historię.

-Nigdy nie widziałem tak walczącego człowieka i jego moga. Korytarz był słabo oświetlony, i przez

minutę lub dwie, moi wrogowie nie wiedzieli z kim walczą. Dwóch z nich upadło a potem dotarło do
nich, że mężczyźni z którymi walczą są zwykłymi śmiertelnikami. Kiedy jednak zobaczyli, że walczą z
białym człowiekiem uciekli. Gonili ich ale udało im się uciec. Gdy zatrzymaliśmy się na chwilę Tumitak
powiedział mi, kim był. Powiedział mi, że zapomnieliśmy o dniach, kiedy ludzie żyli na powierzchni. Ja
powiedziałem mu o proroctwie; że pewnego dnia wróci zabójca szylków i poprowadzi nas ponownie na
powierzchnię. On z kolei opowiedział mi o swoim życiu i wielkim dziele, któremu się poświęcił.
Naprawdę był wielkim Tumitakiem z proroctwa. Przysiągłem mu swą wierność.

- A Koudok?- przerwał Otaro.

- Cierpliwości bracie. Nie możesz sobie wyobrazić, co się stało, kiedy wróciłem przyprowadzając

człowieka z legend Ludzi przeciwstawili się Kaudakowi i powstali przeciw niemu. On i jego ludzie
bronili się w jednym korytarzu prawie dwa dni. Desperacko walczyli, ale ich sytuacja była beznadziejna.
Koudoka zabiłem gołymi rękami.- Otaro odetchnął z ulgą. Ale Mutassa mówił dalej

- Kiedy wszystko wróciło do normy, a burzyciele zostali zabici, ludzie jednomyślnie uznali mnie

wodzem. Ale poprzysiągłem lojalność Tumitakowi, a on kontynuował swoje poszukiwania prętów
energii. Więc powołałem zastępcę do czasu mojej nieobecności i udałem się w drogę by pomóc w jego
misji. - Wielki czarny mężczyzna ukradkiem spojrzał na Tumitaka, który był niemal przedmiotem kultu.
Tumitak szybko pośpieszył do końca historii.

- Kiletlok powiedział mi, że wiele prętów energii można znaleźć w Kaymak. Tak więc w udaliśmy się

kierunku Kaymak we trójkę . Weszliśmy do miasta w nocy, gdy shelkowie spali. Kiletlok doprowadził
nas do miejsca, w którym pręty władzy były przechowywane. Znaleźliśmy je, ale niestety świt
pokrzyżował plany i nie mogliśmy się wydostać z budynku. W poszukiwaniu ukrycia znaleźliśmy wejście
do studni po długiej podróży przez korytarze doszliśmy do tego pomieszczenia. - Przerwał i rozejrzał się.

- Czy istnieje stąd inne wyjście, z wyjątkiem tego którym przeszedłem?

Otaro potrząsnął głową. - Nie ma żadnych szans na ucieczkę choć szelkowie dobrze wiedzą, że Arzan
raczej umrze, niż zostanie w tym miejscu.

- Kto to jest Arzan, Otaro i dlaczego raczej umrze niż zostanie w tym pokoju?

- Robotnicy nazywani są Arzanami przez szelków odparł Krayling. Jest to starożytne słowo

oznaczające człowieka. W tym pokoju, głęboko pod ziemią, pracujemy przy produkcji białych,
błyszczących prętów, których używają do swoich maszyn ".

- Robicie energopręty ? Tutaj?

-Tak , są one później przechowywane w budynku powyżej.

- Macie tutaj rzeczywiście fortunę! Ale dlaczego raczej umrzecie, niż pozostaniecie w tym

pomieszczeniu, Otaro? Pracy jest zbyt trudna ?

Otaro uśmiechnął się smutno.

- Praca nie jest zbyt ciężko, ale i tak mamy tego dość - Odwrócił się i wskazał na siwego, starego

Kraylinga stojącego obok niego.

- To, jest Mitobi. Ma dwadzieścia dziewięć lat i był w tym pomieszczeniu nie dłużej niż dziesięć

miesięcy.

Tumitak poczuł dreszcz grozy.

- Czy jakaś trucizna jest w tym pokoju?

Otaro skinął głową.

-Tak. Ale taka o jakiej człowiek nigdy nie słyszał. Świeci się z automatów, do których sypiemy żelazny

proszek potrzebny do produkcji prętów.

- Żelazny ? A ty robiłeś te białe błyszczące pręty?
- Tak. Przez ponad trzy tygodnie.
- Wiesz, w jaki sposób działają te maszyny?
- Tak wiem. Jeśli ktoś ma blok metalu o nazwie hooramnon, to nie jest tak trudne do zbudowania.

- Musimy zabrać hooramnon. Musimy uciec z tego pomieszczenia i wrócić z powrotem do Shawn

lub umrzeć! Ludzie potrzebują tej tajemnicy, Otaro. I ludzie potrzebują Ciebie!

Po raz pierwszy od wielu tygodni, w osłabione oczy Otaro wkradł się blask. Zwrócił się do innych

Arzan. Mieli słuchać Tumitaka i Otaro i wykonywać jego rozkazy. W kilka chwil mieli pół tuzina
szarawych bloków metalu w rękach. Tumithak myślał teraz jak wyprowadzić stąd wszystkich. Zwrócił
się do Kiletloka.

- Czy wiesz coś na temat tych Arzan, Kiletloku? – zapytał - Czy są robotnikami shelków? Czy zostają
tu na stałe czy mają jakiś transport.? Czy można im ufać?

Kiletlok rozglądnął się niepewnie. Nie znał planów Tumitaka - nie znał pewnej odpowiedzi..

Tumitak zauważył tą niepewność.

- Słuchaj - powiedział - Poprowadzisz grupę Arzan.

Kiletlok uśmiechnął się szeroko .

- Myślę, że może się udać jeśli nie spotkamy wielu shelków na drodze. Arzanie są własnością rządu i

są często przenoszeni z jednego kanału do drugiego. A czasem z jednego miasta do drugiego. Spróbujemy
dostać się na pokład ich transportowca.

- Dobrze! - wykrzyknął Tumitak - Pójdziemy jako grupa Arzan przez miasto. Poprowadzisz nas żeby

wyglądało to prawdziwie.

Mutassa odezwał się.

-To sposób dobry dla nas - zawołał - A co z tobą? Z tym rudymi włosami i białą skórą, żaden shelk nie

uwierzy, że jesteś Arzanem lub mogiem.

- Dlatego więc moje włosy i skóra muszą być zmienione-

Rozejrzał się po pokoju. Z pewnością gdzieś mógł znaleźć coś, czym przyciemni skórę. Mutasa i inni

wzięli się do szukania. Po chwili Otaro starł trochę tłuszczu z jednego z urządzeń, ale nic to nie dało
Tumitak był tylko trochę brudny. Dopiero mieszanina smaru i sadzy z okopconych ubrań upodobniły
Loorianina do Kraylingów.

- A teraz - powiedział Tumihak - którzy z was są gotowi do podjęcia niebezpiecznej wyprawy z nami?

Na chwile zapomniał o beznadziejnej pozycji Arzan. Każdy mężczyzna chciał iść ale nie wszyscy mogli
Thumitak wybierał te osoby które wydawały się najmniej napromieniowane.

- Zostawiam was tu z nadzieją. Obiecuję wrócić do tego miasta i uwolnić was lub umrę.

A potem on i jego mała grupa, uzbrojeni w tajemniczą energię, ruszyli po schodach.

ROZDZIAŁ III - Lot z Kaymak

Kiedy dotarli do drzwi i ręka Kiletloka spoczęła na włazie, odwrócił się i skinął na Arzan zmuszając

do milczenia.

- Mamy zamiar opuścić to miejsce bezpiecznie, szepnął cicho do grupy. Pójdziemy wśród bestii, które

są wrogami nas wszystkich. Mam nadzieje że nie wzbudzimy podejrzeń.

- Panie - zatrzymał się i odwrócił się do Tumitaka - jeśli kiedykolwiek byłeś niewolnikiem, musisz się

nim teraz stać. Znam dobrze twoją nienawiść do shelków i Twoją odwagę, ale nie jest to czas na nią.
Pamiętaj ze musimy dotrzeć do Szem.

Odwrócił się, nie mówiąc więcej, wszedł w otwarte drzwi, a grupa wyszła na otwartą przestrzeń.

Kiletlok wziął bat zza pasa i warcząc, jak zazwyczaj mog położył go sobie na plecach. Ruszyli przez

labirynt wież w kierunku wskazanym przez moga. Droga przez miasto była absolutnie niezrozumiała dla
Tumitaka. Widocznie Kiletlok wie gdzie iść, ale do Lorianina wszystkie wieże wyglądał podobnie a
droga ciągnęła się w nieskończoność. Spiczaste wieże z błyszczącymi z metalu połączone linami
przedstawiały zadziwiający widok. Na ulicach było tysiące Shelków. Tumitak szybko zrozumiał, że
bezpieczeństwo jego grupy w tak dużym mieście jest kruche. Kilku shelków patrzyło z zainteresowaniem
na ich grupę, ale Kiletlok szedł dale,j a na pytania sennych strażników odpowiadał krótko. I tak, po kilku
godzinach marszu, zbliżyli się do wschodniej części miasta. A tu, po raz pierwszy spotkali przeszkodę.
Jeden z Shelków zbliżył się do nich w stosunkowo opuszczonej okolicy. Zatrzymał się i spojrzał na nich z
ciekawością. Tumitak widział jak jego brwi podnoszą się, skinął ostro na Kiletloka. Zrozumiał
natychmiast oddając hołd, zrzucając bat na ziemię i pochylił się na oba kolana. Shelk przemówił.

- Co Arzanowie robią na powierzchni, mogu? Czyż nie jest to zabronione?

Kiletlok spojrzał w górę i odpowiedział śmiało.

- Idą do Chutlaki – powiedział - Mój Pan, Ket-Łan-Ket, przedsiębiorca, posłał mnie po nich. Planuje

wybudowanie fabryki w naszym mieście.

Shelk zmrużył oczy do cienkich szparek.

- Obawiam się że dla twojego pana jest ich stanowczo za dużo - powiedział z ironią. - Czy mają
pozostać w Chutlak?

- Tak, proszę Pana - Kiletlok odpowiedział, trochę z trudem. Tumitak zauważył, jak mog robi się blady.

- Masz oczywiście na to pozwolenie jak przypuszczam –

Kiletlok potrząsnął swoją głową.

- Nie zdążyli mi dać - powiedział obojętnie.

Szelk wydał z siebie klekotliwy hałas, ale czy to wyrażało wątpliwość albo irytację albo jakieś inne

uczucie - W takim razie- powiedział z zaciśniętymi wargami, chyba z uśmiechem. - Zabieraj twoich ludzi
do wieży z Chukhoka-klekht, natychmiast - Musisz mieć porządek w papierach zanim odejdziesz z
miasta

Kiletlok pozdrowił go raz jeszcze, gdy shelk oddalał się szybko. Tumitak wydał westchnienie ulgi. Mog

potrząsnął głową.

- Był bardzo podejrzliwy. Prawdopodobnie poinformuje władze o swoim spotkaniu z nami . Teraz to
wyścig z czasem.

Obrócił się i prowadził ich drogą przez labirynt wież. Długi szybki krok, który nadał Kiletlok, był
bardzo męczący dla Arzan a nawet dla Mutassa i Thumitaka. Ale cała grupa wytrzymywała tempo bez
skargi, ich umysły skupione były na celu.

Nareszcie, wieże skończyły się i znaleźli się na rozległej polanie na wschód od miasta. Daleko przed
nimi na skraju polany stała eskadra latających machin . Wokół kręciło się z pół tuzina shelków. Wciąż
była szansa na dotarcie do największej z latających machin. Byli już w połowie drogi gdy usłyszeli
brzęczący dźwięk za sobą. Kiletlok zbladł i wydał okrzyk rozpaczy.

- Dowiedzieli się !

- Tego nam jeszcze brakowało - Nie zwalniając tempa Tumitak zdał sobie sprawę, że musi coś zrobić .
Wyciągnął miotacz ognia , Mutassa, widząc to wyciągnął swój miecz i stanął u jego boku.

- Biegnijcie jak najszybciej - zarządził Tumitak.

Arzanowie puścili się ile sił w nogach gdyż z tyłu zobaczyli ścigającą ich uzbrojoną grupę shelków.
Jeden z nich strzelił już z miotacza ale odległość była zbyt wielka. Musieli biec jak najprędzej albo
shelkowie spalą ich na wiór. Byli prawie koło machiny gdy zobaczyli że wokół drzwi kabiny zebrało się
kilku nieuzbrojonych shelków gotowych do ataku. Tumitak zrozumiał, że istoty są nieświadome
zagrożenia. Biegnąć więc skierował podmuch miotacza ognia w grupę . Shelkowie rozproszyli się
piszcząc i klekocząc. Poparzeni szukali ukrycia przed śmiertelnymi promieniami. Przez moment,
wyglądało to jakby małej grupie ludzi udało się zdobyć machinę bez żadnych kłopotów. Shelkowie

ś

cigający ich przez pole byli już niedaleko. Wydawało się że droga do drzwi jest wolna. Byli nie więcej

niż trzydzieści stóp od drzwi gdy nagle z ich wnętrza wyskoczył uzbrojony shelk.

Tumitak krzyknął - Padnij ! - i instynktownie rzucił się na ziemie.

Gdyby nie odruch byłoby po nim. Niestety nie wszyscy zdążyli i usłyszał okrzyki bólu i wiedział, że

któryś z jego towarzyszów został opalony przez promień. Nacisnął dźwignię miotacza o pół sekundy za
późno. Mutassa krzyczał zachrypniętym gardłem a Tumitak poczuł dziwną woń spalonych włosów. Teraz
dostrzegł ze trafił shelka prosto w twarz. Zatrzymał się by obejrzeć co zostało z shelka. Pięciu Arzan było
rannych, kilku nie żyło. Nie był czasu na brawurowe popisy. Zmarli bohaterzy nie decydują o przyszłości.
Z żalem rzucił spojrzenie do tyłu, podbiegł do statku i wszedł na pokład .

Przelecieli sporo mil zanim zauważyli pogoń . Mutassa zobaczył ich jako pierwszy. Byli zaledwie

kropką nad horyzontem.

- Cztery maszyny

Tumithak rzucił okiem przez tylną szybę i uśmiechnął się ponuro.

- Będziemy szybciej w mieście. Przekonają się zaraz że człowiek jest znacznie lepszy od pełzających

bestii . W Szem są dezintegratory które mają rozkaz niszczyć każdy statek shelków , który pojawia się
koło świętego miasta-

Kiletlok rozszerzył oczy. - Panie! Panie! - wykrzyknął - zapomniałeś, że my też lecimy takim statkiem.

Tumitak zakręcił kołem sterowymi i skierował maszynę w kierunku tafli wody. Wyprostował lot i
zobaczył w lesie polanę na której można wylądować. Kilka chwil później cała grupa obserwowała jak
wróg zbliża się w pole rażenia dezintegratorów. Byli ćwierć mili od miasta a cztery latające machiny
szybko się zbliżały . Thumitak był niewzruszony. Arzanowie mieli niedługo zobaczyć dlaczego. Bo oto
nagle pierwszy ze statków zniknął im z oczu, towarzyszył mu przy tym jakby trzask pioruna. Inne
maszyny pospiesznie zaczęły wyhamowywać swój lot, ale za późno. Widzowie na ziemi uświadomili
sobie że, ich wrogowie zostali właśnie zredukowani do pierwotnych atomów z których zostali
zbudowani. Tumitak poczuł wielką ulgę.

-Idziemy dalej – powiedział - jesteśmy już bezpieczni. To droga do miasta, na pewno już na nas

czekają.

Przeszli obok drzew na północy, niedługo potem wpadli na grupę wojowników z miasta którzy myśleli

ż

e to wrogowie. W zamian za to zobaczyli swojego wodza i ich radość nie miała granic. Wśród okrzyków

radości i śpiewów Tumithak wracał do swego miasta.

ROZDZIAŁ IV - Wielka Broń

Trzy dni po przybyciu Tumitaka do Szem wszyscy pracowali już w pocie czoła. Kapłani Cynfolii, a

szczególnie stary Zar-Emo, arcykapłan, powitał Otaro z otwartymi ramionami. Z zapałem poznawał
sekrety Arzan, którzy pomagali mu w budowie maszyn. Ledwie tydzień nie minął a pierwsza maszyna
była ukończona. Hooramnon instalowano ostrożnie w jaskiniach za miastem bo był toksyczny. Cały czas
trwał spór kto miał obsługiwać niebezpieczne maszyny. Żaden z ludzi Szem nie zechciał skrócić życia
Arzanom którzy byli operatorami tych maszyn. Zar-Emo zauważył że krótkie wystawienia człowieka na
działanie promieni nie robi mu krzywdy, zatem zarządził ze każdy będzie miał swoją kolej raz albo dwa
razy na rok. W trzy tygodnie Zar-Emo i Otaro dali sobie radę z zaczęciem produkcji energoprętów .

Dumny Tumitak postanowił odprawić ceremonię z tej okazji. Teraz razem z Tainami posiedli

umiejętność produkowania broni i energii która ją zasilała. Ludzie zaczęli już czuć wolność, której nie
znali od tysięcy lat. Świętowano i ucztowano sukces w Szem i w Dolnych Korytarzach, gdzie wielu z
ludzi Tumitaka wciąż żyło. Bawili się i przemawiali, a to potrafili doskonale, bo przez wieki tylko drogą
ustną przekazywano informacje. Świętowanie zaś było nowością więc trwało długo. Ludzie Tumitaka
dowiedzieli się po raz pierwszy od plemienia Cynfolia, że syntetyczna żywność może mieć smak.
Kiletlok pokazywał im rośliny i zwierzęta, które żyły na powierzchni objaśniał co z nich można
przyrządzić. Stary Zar-Emo przechodził samego siebie w przemówieniach w sali bankietowej .
Przyćmiewał nawet Tumitaka i mówcę Nennapussa.

- Duża ilość energoprętów - powiedział - pozwoli na zbudowanie nowych maszyn a wiedza z czego

pręty są zrobione nauczyła nas nowych rzeczy o budowie Ziemi na której żyjemy. Dowiedzieliśmy się tak
wiele, że Otaro i ja czujemy że możemy ogłosić iż niedługo będziemy zdolni ulepszyć naszą broń. Za
kilka tygodni zaś będziemy mogli konstruować miotacze ognia i dezintegratory z większym zasięgiem niż
te które mamy teraz.

-Nie chcę cię negować Zar-Emo ale nie wiemy jeszcze wszystkiego. Trzeba być ostrożnym z tą nową

energią - powiedział po bankiecie. - Tumitak rozmawiał z kapłanem o doświadczeniach
przeprowadzanych w jaskini z miastem, ale ten niewiele mu wyjaśnił. Sami shelkowie z powodu
niebezpieczeństwa jakie niesie hooramnon, unikali doświadczeń z tym materiałem.

Pewnego dnia przed swoim domem Tumitak rozmawiał z Kile-tlokiem i jego lejtnantem Datto Yakra o

kampanii przeciwko shelkom. Nagle Tumitak wydał cichy okrzyk gdy zobaczył daleko za miastem
potężny biały słup dymu wystrzelony w powietrze. Ledwo to dostrzegł a potężna siła zmiotła jego i
towarzyszy na odległość tuzina jardów towarzyszył przy tym huk pioruna i silny wiatr. Nie stracił
przytomność ale był ogłuszony. Wiatr połamał gałęzie i powywracał drzewa a wieże w mieście głośno
trzeszczały. Słychać było lament kobiet i pytania mieszkańców. Ochronił swoje oczy przed wichrem i
spróbował obejrzeć co się stało. Wiatr napełnił jego oczy kurzem. Gdzieś obok siebie usłyszał krzyk
ogarnięty panicznym strachem, krzyk, który wysłał jego przodków do podziemnych korytarzy.

-Szelkowiel

Nie mógł nic zrobić przez ten wiatr kuląc się obok wieży. Po kilku minutach, ku jego zaskoczeniu,

wiatr nagle uspokoił się a słońce przeświecało przez całun kurzu. Tumitak wstał przecierając oczy.
Usłyszał, jak jakiś człowiek jęczał, leżał w kącie między dwoma budynkami. Pomógł mu a w tym czasie
podbiegł Kiletlok i odetchnął z ulgą ponieważ jego Pan był cały i zdrowy.

-Wybuch pochodził z fabryki energoprętów – stwierdził - Chyba Zar-Emo dowiedział się więcej niż

trzeba.

- Zar-Emol - rozbłysło z ust Tumitaka w coś w rodzaju paniki. Pobiegł pośpiesznie w kierunku fabryki

. - Przecież Datto też tam był - przeklinał pod nosem przecierając zraniony nadgarstek. Inni szybko
dołączyli do niego.

Słowami nie da się całkowicie opisać sceny, która ukazała się ich oczom gdy w końcu doszli do miej-

sca wybuchu. Jaskini nie było, była kraterem, który miał sto jardów wszerz i był na sto jardów głęboki.
Zaczęto szukać ocalałych ale szybko zdano sobie sprawę że nikt nie mógł tego przeżyć. Grupa ludzi
odeszła ze smutkiem z powrotem do miasta. Zdali sobie sprawę, że eksplozja była ciosem w ich nadzieje
i plany. W przeddzień, patrzeli śmiało do przodu z pewnością że mają wystarczającą siłę by zaatakować
inne miasta shelków, równe Kaymakowi. Prawie doszli do peryferii miasta gdy Tumitak usłyszał okrzyk
radosnego podniecenia po lewej. Obrócił się z innymi, i zobaczył kilka Loorian gestykulujących z
zapałem.

- Człowiek, Tumitaku! - Człowiek na drzewie! - Jeden z tych, którzy pracowali w fabryce - pomyślał -

rzuciła tam go tam eksplozja.

- To Gastofael - kapłan zastępca Zar-Emo.

Kapłan miał silny wstrząs i minął ponad tydzień zanim lekarze pozwolili go przesłuchać. Tumitak

odwiedził go i zalał pytaniami.

-To był atak shelków ? zapytał jeszcze trochę ogłuszonego kapłana

- Nie, te doświadczenia Zar-Emo i Otaro, spowodowały eksplozję - powiedział Gastofael. - Próbowali

zwiększyć moc energoprętów. Chcieli ją kontrolować by móc zbudować dezintegratory i miotacze ognia
o większym zasięg. Rano wezwali mnie do laboratorium by pokazać mi ich ostatni wynalazek. Zrobili
niewielką maszynę, zasilaną tylko kawałkiem z energoprętu. Trudno to wyjaśnić, ale energia została
zamieniona w rodzaj niewidocznego płynu, który płynie w pręcie. Ten płyn został zmieniony na promień
wyrzucany przez miotacze. - Gastofael przerwał, wypił wodę i oparł się na moment. Mówił dalej.

-Udało im się zmienić intensywność i długość fali. Otaro wziął pomocników którym udało się

wydzielić tą fale szybciej. Zar-Emo skierował promień z maszyny na trochę kawałka energoprętu nie

większy niż mój paznokieć u ręki. Ten zaświecił i spalił się z wielką temperaturą która zaczęła
podgrzewać całą jaskinie.

-I nastąpił wybuch - przerwał Tumitak.

Gastofac rozdrażniony warknął .

- Zaczekaj chwilę - usadowił się wygodniej pozycji w łóżku i mówił dalej - Otaro spędził dwie albo

trzy godziny na wyjaśnianiu mi całego procesu. - Wysłali mnie do ciebie abym zapoznał cię z
eksperymentem. Widocznie, po tym jak poszedłem, zdecydowali się kontynuować pracę. Musieli uwolnić
jakąś wielką energie.

- Promień został wypuszczony na pręty z jakiejś nowej maszyny - domyślił się Tumitak.

Gastofael kiwnął głową. Tumitak pomyślał że on przez wiele lat nosił miotacze na plecach, a one

mogły w każdej chwili wybuchnąć i rozerwać go na strzępy. Wystarczyło tylko skierować taki strumień
na niego. Zastanawiał się czy shelkowie wiedzą o tej możliwości. Ale chyba nie bo już dawno by jej użyli
przeciw niemu.

Stanął olśniony wizjami miasta zabezpieczonego nowa bronią i wielką flotą powietrzną chroniącą całe

miasto. Miasto przewyższające wszystkie miasta szelków.

- Mamy robotę. Dużo roboty. To dla nas poświęcili się ci ludzie. Będziemy mieli prawdziwą broń która

uczyni z nas Panów na wieki!

ROZDZIAŁ V - Miasto Strachu

Podczas paru następnych tygodni, entuzjazm Tumitaka rozpalał go do czerwoności. Nowe fakty które

odkrył jego podwładny sprawiały, że zwycięstwo wyglądało na pewniejsze. Z czterech sześcianów
hooramnona , które przynieśli z miasta Kaymak, dwa spaliły się w ogniu ale i dwa pozostały.
Wybudowano dwie nowe maszyny do produkcji energoprętów . Kilka mil od fabryki Gastofael założył
laboratorium gdzie spróbował powtórzyć eksplozję, która zabiła Otaro i Zar-Emo. Pracował teraz z
drobinkami materiału. Wszyscy ciężko pracowali. Wielu z Cynfolii zostało nauczonych przez i kapłanów
i Arzan jak produkuje się enegropręty. Skonstruowano sto nowych miotaczy, a ludzie wracający z fabryki
wieczorem często spędzili długie godziny przy kolacji ucząc się ich obsługi. Zaczęto przekonywać
Thumitaka by ten zorganizował regularną armię. Po długiej argumentacji, Tumitak zaczął widzieć sens w
organizacji wojskowej i trzymaniu dyscypliny która z czasem została wpojona, choć niechętnie przyjęta.

I tak miesiąc po wybuchu powstało pierwsze wojsko Szem które trenowało taktykę wojenną i szkoliło

się z latania statkami powietrznymi. Posiadali trzy machiny latające. Jedną zdobyli przy upadku Szem,
drugą uratowano w bitwie rok wcześniej a trzecią przybył Thumitak i jego towarzysze z miasta Kaymak.
Tą ostatnia trzeba było jeszcze naprawić. Maszyny ciągle robiły doświadczalne loty. Szkolono na nich
pilotów a najbardziej wyróżniał się pełen zapału Datto Yakra. W przeciągu dwóch miesięcy Kiletlok,
który również nabył sporych umiejętności w pilotażu ośmielił się wyruszyć na zwiad na same peryferie
miasta Kaymak. W rzeczywistości nie było dużego niebezpieczeństwa. Shelk w najdzikszych wytworach
wyobraźni nie pomyślałby ,że mog może się ośmielić pilotować ukradzioną machiną latającą,. Kiletlok
nauczył się sporo o topografii terenu ,drogach do Kaymak i wybrał najlepsze punkty obserwacyjne .

Nareszcie nadszedł dzień wymarszu na Kaymak . Ale nie było żadnej parady i wymachiwania

transparentami. Stu ludzi rozproszyło się i zniknęło w lesie, każdy szedł samotnie w kierunku miejsca
spotkania. Następnego dnia stu następnych. I następnego dnia również stu. Tak stopniowo całe wojsko
Tumitaka przeszło wolno przez lasy w kierunku miasta szelków. W Szem pozostał Tumitak i jego
lejtnanci. Dzień po dniu kobiety i dzieci patrzyły jak ich mężowie i ojcowie szli na bitwę z szelkami. Gdy
ludzie zaczęli zastanawiać się kiedy ma nastąpić atak, dwóch lotników pewnego dnia wyruszyło na
południe. Następnie wystartowali Datto, z jego bratankiem, Thopfem, oraz Gastofaelem, guru Cynfolii.
Drugim statkiem poleciał Tumitak, Kiletlok i Mutassa. Mila po mili napięcie wzrastało. Nareszcie, daleko
na horyzoncie zobaczyli wieże Kaymaku.

Mutassa stwierdził.- Jeśli wszystko idzie według planu nasze wojsko jest teraz gdzieś pod nami.

Tumitak kiwnął głową - Na wschodzie. Datto i Gastofael oczekują na nasz sygnał, jesteśmy gotowi.

Ruszaj, Kiletloku.

Mog z zapałem zajął miejsce zwolnione przez Tumitaka. Starannie przekręcił parę włączników. Ze stat-
ku wysunęła się dziwna broń. Poniżej stała wieża, jedna z pierwszych placówek strażniczych daleko od
miasta.

Tumitak skierował na nią nową broń, która wciąż była niepewna. - Może szelkowie są przed nią zabez-
pieczyli - pomyślał i uruchomił wyrzutnię.

Shelk na wieży wybałuszył oczy. Odgłos ogromnej eksplozji dotarł do ich uszu, szczyt wieży zakołysał
się i w momencie cała budowla zawaliła się w tumanach kurzu i odgłosach dzwonienia. Dym i płomienie
wylewały się z ruin. Mutassa wychylił się przez boczne okno i zobaczył wypełzającego ze zgliszczy
shelka. Oczy Tumitaka zaświeciły się - Szybciej Kiletlok! - zarządził - nie marnujmy czasu, dostańmy się
do centrum miasta.

Moment później Tumitak dostrzegł inną wieże. Skierował na nią duży dezintegrator, promień rozłożył
ją na czynniki pierwsze. Tym razem żaden szelk nie przeżył - Tumitak uśmiechnął się ponuro - wieża
zniknęła. Na zachodzie widać było tumany kurzu; to Datto potwierdzał że jego broń również spisuję się
doskonale. W niespełna minute wysadził kolejną wieżę.

Byli nad dzielnicami śródmieścia miasta. To była tylko kwestia czasu kiedy dowiedzą się o ataku. Żeby
zrobić jak najwięcej uszkodzeń zanim się zorientują - myślał Tumitak. Polecieli prosto do centrum
miasta. Ciągłe eksplozje spod spodu prawie ich ogłuszały i powodowały kołysanie statku trudne do
opanowania. Kiedy już udało im się wyrównać lot, nowe niebezpieczeństwo stanęło twarzą w twarz. Z
lewej ich strony przybywała już eskadra szelkowych statków.

Tumitak machnął swoją bronią w kierunku Szelków. Kiletlok wykonał rozkaz kierując się na nich. Po-

ś

piech był wskazany; trzeba było ich zniszczyć w pierwszym uderzeniu i nie pozwolić atakować im z

bliska ponieważ nie wiadomo jaka bronią dysponują . Są przecież nadzieją dla tysięcy ludzi, którzy teraz
czekali w lasach na północy Kaymak. Polecieli szybko. Tumitak trzymał swoją broń na przedzie statku.
Znalazłszy się w promieniu rażenia swojej broni nacisnął spust i czekał. Przeszywał go strach jak wtedy
w korytarzach przed laty. Nadzieja zaczęła wyciekać z umysłu, przygryzł spieczone wargi. I wtedy statek
szelków mocno eksplodował, poczuł to na skórze choć odległość była spora. Z nadzieją Tumitak
wymierzył swoją broń na następne statki szelków które wybuchały, niewiarygodnie, jeden za drugim
buchały płomieniami i rozpadały się na kawałki. Po kilku minutach powietrze było wolne od nich
.Loorianin wymierzył swoją broń na ziemię. Statek był teraz nad najbardziej zaludnioną częścią miasta
Shelkowie zdali sobie sprawę, że zdarza się coś niespotykanego. Tumitak zamiatał swoją bronią szeroko
jak umiał. Daleko na zachodnim horyzoncie, długa smuga dymu pokazała gdzie Datto naśladował
Tumitaka.

Mutassa krzyknął podekscytowany. - Patrz tam poniżej fabryka gdzie produkują energopręty. Musimy

zniszczyć to miejsce gdzie zginęło tysiące zniewolonych Kraylingów.

Na moment Tumitak zawahał się czy zaakceptować propozycje Mutassy. Na dole pod fabryką mogli

być jeszcze Arzanie. - Są głęboko zniszczymy tylko górę, a po bitwie wyciągniemy ich - pomyślał .
Nastawił swoje instrumenty, przygarbił się i wycelował. Fabryka zniknęła w tumanach kurzu, prawie
natychmiast. Chmura rozprzestrzeniła się szybko ponad ziemią. Pierwszy dotarł odgłos eksplozji a potem
fala uderzeniowa walnęła w statek z potężna siłą .

- Szybko, Kiletloku w górę mocnol

Ale uniknięcie konsekwencji tego pochopnego czynu nie było takie proste. Statek zmiotło do tyłu jak

bezsilny liść na wichrze. Kręciło nim okropnie a jego lekkomyślni pasażerowie próbowali złapać się
czegokolwiek. Kiletlok został zrzucony ze swojego miejsca, a jego próby powrotu były daremne. Mutassa
leżał w kącie ogłuszony. Jedynie Tumithak zachował oryginalne miejsce, uparcie trzymając się oburącz
słupka. Przez okno mógł zobaczyć ziemię, która wirowała w kółko i stawała się coraz bliższa i bliższa.
Zobaczył, jak ziemia zamiata statkiem. Horyzont nagle się ustabilizował się i zdał sobie sprawę, że zaraz
się rozbiją. Potem było zgrzytanie, szarpanie i odgłos darcia blachy. Statek wpadł w poślizg wzdłuż ziemi
ale w ostatniej chwili odzyskał równowagę - w samą porę by uderzyć bezpiecznie w ziemię. Tumitak
został wyszarpnięty z miejsca i wyrżnął głową w okno. Ogłuszyło go. Kiletlok i Mutassa też byli nieźle
poturbowani ale wszyscy żyli.

Krajobraz był nie do opisania. Z miejsca gdzie stali rozpościerał się widok na zniekształcony teren,

gdzie zaledwie kilka minut wcześniej było miasto. Dym wydostawał się z pęknięć i szczelin w skałach.

Tylko powyginane blachy i kawałki dźwigarów mogły świadczyć że kiedyś było tu miasto z wieżami do
nieba. Całkowity mrok spowodowany był przez kurz i dym, słońce ledwie słabo prześwitywało. Trójka
stała niepewnie przez chwilę a następnie ruszyła w kierunku, który wydawał się najprawdopodobniej być
północą. Powoli szli naprzód pokonując wzgórza kamieni i zgliszczy. Przemierzyli półtorej mili aż
wreszcie, gramoląc się przez olbrzymi grzbiet ruin, stanęli oko w oko z z shelkami którzy umykali z
miasta. Bestie nie miały najmniejszego pojęcia co mogło spowodować ten holocaust . Zobaczyli trzy
dziwne postacie człowieka z korytarzy, Kraylinga i mogą. Połączyło się to jakoś w ich umysłach ze
zniszczeniem miasta. Chociaż byli nieuzbrojeni, zaatakowali od razu z pewnością, która zrodziła się przez
dwa tysiąc lat dominacji nad człowiekiem.

Tumitak był pewny siebie, nie może dopuścić by zginąć tu i teraz. Szedł śmiało do przodu choć

szelków było ośmiu albo dziewięciu. Był całkiem pewny że Kiletlok i Mutassa stają za nim, dopiero
krzyk Kiletloka – Uciekaj! - dochodzący z daleka uświadomił mu że został sam i było już za późno.

Odwrócił się, i zobaczył shelków idących na niego. Przyjął postawę, nieruchomy, pozornie pewny

siebie, ale w duchu zastanawiał się nad sposobem wyjścia z tego kłopotliwego położenia. Szelkowie
walczyli bardzo rozwiniętą technologicznie bronią, którą przywieźli z Wenus ,o walce wręcz dawno
zapomnieli. Pierwszy skoczył na niego rąbiąc na oślep swoimi dziesięcioma kończynami. Tumithak nie
mógł pomyśleć o żadnej lepszej obronie niż ta, którą użył u Arzan w fabryce. Chwycił kończyny szelka,
szarpnął bestię na siebie i wyprowadził cios z pięści prosto w twarz. Następnie założył silny uścisk
wykręcając kończyny, szelk krzyczał w męczarniach. Jednakże trzech kolejnych szelków doszło już do
walczącej pary. Zaatakowali od razu. Tumithak był ogarnięty siłą kilkunastu kończyn, prawie pochowany
pod nimi.

Kiletlok patrzył z zakłopotaniem na Mutassę. Z daleka widział jak Thumitak walczy pod masą szelków.
Stał sparaliżowany zakorzenionym od wieków strachem, a sytuacja Thumitaka stawała się beznadziejna -
On jest moim Panem - Po sekundzie odwrócił się i zaczął biec w kierunku miejsca walki. Nie zrobił wiele
kroków gdy usłyszał że Mutassa biegnie za nim. - Kraylingowie też go nie opuszczą -

Jeden z szelków docisnął ramię Thumitaka do gardła dusząc go. Zaczęło mu się kręcić w głowie, i
prawie stracił przytomność, gdy Kiletlok odciągnął bestię od niego. Nagle cała twarz shelka zrobiła się
czarna i spłonęła. Bestia upadła klekocząc. Napastnicy odpadali od niego, jeden po drugim uciekali
wdrapując się po nierównym terenie i równie szybko umierali płonąc żywym ogniem. Tumithak obrócił

się zaskoczony obrazem, który ukazał się jego oczom. Nieopodal wylądował statek. W jego drzwiach stał
przykucnięty Datto z miotaczem ognia w rękach. Na pokładzie był też Thopf i Gastofael.

- Myśleliśmy że zginąłeś Panie! - powiedział ze łzami w oczach Datto głosem którego Thumitak

wcześniej nie słyszał. Thopf położył swoją rękę na ramieniu Tumithaka i rzekł ze szczerością -
Dziękować Wysokiemu, że zostałeś oszczędzony aby obejrzeć zwycięstwo.

Tumithak stał w osłupieniu.

- Zwyciężyliśmy? - zapytał, próbując utrzymać drżący głos.
Datto uśmiechnął się szeroko ukazując biel swoich zębów .
Zwycięstwo! Możemy okrzyknąć cię Panem Kaymak, choć większość to ruiny. Stu shelków ucieka

jeszcze na południe.

Oczy Tumitaka wciąż miały bitewny wyraz .

- Dołączmy więc do naszego wojska - powiedział - musimy uczestniczyć w bitwie do samego końca

Drzwi maszyny zamknęły się a statek wolno wzleciał w górę kierując się na południe.

KONIEC