Emma Darcy - Niezwykły spadek.


STRESZCZENIE:

Stary i bogaty Vivian Prescott u schyłku życia zatrudnił młodą i
piękną Margaret jako damę do towarzystwa. Czasami żartobliwie
nazywał ją swoją ninią. Maggie wprost uwielbiała go, nauczył ją
bowiem cieszyć się życiem i zrobił z niej . prawdziwą damę. Któregoś
dnia złożył jej , niezwykłą propozycję: jeśli uwiedzie jego wnuka,
Seau Prescotta, a następnie zaprowadzi go do ołtarza i urodzi mu
dziecko, to w zamian zapisze jej w testamencie .cały swój majątek.
Maggie potraktowała propozycję jako żart, ale tylko .. do dnia, w
którym po nagłej śmierci starego Prescotta stanęła oko w oko z jego
wnukiem.


ROZDZIAŁ PIERWSZY

Niania? - To się po prostu w głowie nie mieści, pomyślał Beau
Prescott po raz kolejny tego dnia. Mijała właśnie czternasta godzina
lotu z Buenos Aires do Sydney, a on wciąż analizował treść
testamentu dziadka. Kilka dni temu otrzymał ten dokument pocztą od
prawnika, który prowadził interesy jego rodziny.
Po co, u diabła, dziadek zatrudnił niańkę na dwa ostatnie lata swojego
życia? Idlaczego przekazał ją w spadku swojemu wnukowi razem z
resztą domowej służby?
Niania! To nie luiało sensu. W domu dziadka nie było przecież
żadnych dzieci. W każdym razie Beau nic o takowych nie wiedzilił.
Pozostali pracownicy zasługiwali, rzecz jasna, na dożywotnią opiekę.
Beau darzył wielkim szacunkiem zarówno panią Featherfield,
gosposię dziadka, jak i kamerdynera Sedgewicka i szofera Wallace a.
Nie wyobrażał też sobie, że mógłby pozbyć się pana Polly, głównego
ogrodnika. Każde z nich było częścią tego domu. Ale niania? Co
należało do jej, obowiązków?
Przypomniał sobie jej nazwisko: Margaret Stowe. Hm...

Imię Margaret brzluiało dosyć staroświecko i przywodziło na myśl
ubraną w workowate ciuchy starą pannę. Może ta niańka to jakaś
wykolejona, zubożała staruszka? Dziadek miał w zwyczaju brać
takich nieudaczników pod swoje skrzydła i stawiać







ich na nogi. Jednak dwa lata hojności i zapis w testamencie to chyba
lekka przesada. . .
- Wylądujemy na l tnisku Mascot zgodnie z rozkładem obwieścił
pilot. - Pogoda jest ładna. Temperatura na dole wynosi około
dziewiętnastu stopni...
Beau wyjrzał przez okno i poczuł dziwny przypływ nostalgii.
Poniżej rozpościerał się znajomy widok Sydney; czerwone dachy
budynków, wielobarwny port, most, bajeczny gmach opery.
To wszystko tak bardzo kojarzyło mu się z domem. Ale ten
prawdziwy dom to był przede wszystkim Vivian Prescott, człowiek,
który przed laty zaopiekwał się swoim osieroconym ośmioletnim
wnukiem i podał mu na tacy cały świat.
Vivian Prescott był kimś więcej niż. dziadkiem. Był wielkim
człowiekiem. Jego serce powinno było bić znacznie dłużej.
Rodzina Prescottów tradycyjnie nadawała męskim potomkom dość
ekscentryczne imiona. Vivian... Każdy normalny mężczyzna spaliłby
się ze wstydu, gdyby musiał nosić takie imię. Ale nie dziadek! On
uwielbiał oryginalność. W dodatku przekonywał wnuka, że Vivian
znaczy życie, a przecież radość życia była tak bliska jego duszy.
Dlacz go musiał umrzeć? Do diaska! Miał dopiero osiemdziesiąt sześć
lat. Co to jest dla takiego człowieka jak dziadek?
Zawsze przechwalał się, że dożyje setki. Ćmił ulubione cygara i
popijał francuskiego szampana, a na jego obydwu ramionach
wspierały się piękne kobiety. Zbyt mocn?kochał życie, żeby tak :po.
prostu się z nim rozstać.
Beau westchnął ciężko i doszedł do wniosku, że nie ma sensu
obwiniać dziadka za nagłe odejście. Wyrodny wnuczek od trzech lat

nie wpadł do domu nawet z krótką wizytą. I nie chodziło tu o
odległość, jaka dzieliła Amerykę Południową od Au-





... Przecież gdyby wiedział, że dziadek podupadł na zdroprzyleciałby
do ojczyzny natychmiast.
Sęk w tym, że nie Iniał pojęcia o chorobie dziadka. Podobnie zresztą,
jak nie zdawał sobie sprawy, że w domu jest niańka.
oro dziadek był chory, czemu nie zatrudnił pielęgniarki?
Cz Żby na starość zdziecinniał? Nie, to niemożliwe...
Wreszcie wylądowali. Kiedy tylko samolot podkołował do . ścia,
Beau poderwał się i wyjął spod fotela podręczny bagaż.
Chciał jak najszybciej wydostać się z lotniska i znaleźć się domu.
- Czy mogę w czyillŚpomóc, panie Prescott?
To ta sama stewardesa, która poświęcała mu tyle uwagi podzas całego
lotu. Beau posłał jej nieuważny uśmiech..
- Nie, dziękuję bardzo.
Zaproszenie w jej błyszczących oczach wydawało się dość oczywiste.
Cóż, dziewczyna była całkiem ładna, ale on nie miał teraz głowy do
romansów. Musiał załatwić ważne sprawy.
Jednak kiedy mijał stewardesę w drzwiach wyjściowych, poczuł
chwilowe ukłucie żalu. Od dawna nie miał kobiety. Odkąd zaszył się
w Amazonii, czas wypełniało mu głównie przemierzanieodludnych
głuszy i walka o przetrwanie.
Zawsze miał ogromne powodzenie u płci przeciwnej. Wy- .
soki, muskularny mężczyzna, jakim był.Beau, przyciągał kobiety
niczym magnes l Nie zmieniła tego nawet pewna dzikość w jego
sposobie bycia; jedna z konsekwencji długiego ,popytu w dżungli.
Dziadek zawsze zamartwiał się, że atrakcyjny wygląd to dla Beau
prawdziwe przekleństwo., - Zbyt łatwo ci idzie, chłopcze - mawiał do
wnuka. - Jeśli

tak dalej pójdzie, nigdy nie ustatkujesz się u boku porządnej kobiety.
- Nie mam zamiaru się ustatkować, dziadku - odpowiadał Beau ze
śmiechem.
Jeszcze trzy lata temu starszy pan przekonywał go poważnym tonem:
Beau, masz już trzydzieści lat. Czas, żebyś pomyślał o dzieciach.
Jesteś ostatnim spadkobiercą rodziny Prescottów.
Nie chcę, żeby nasz ród wyginął. Zrozum, że jedynym sposobem
zbliżenia się do nieśmiertelności jest przekazywanie genów.
Czy Vivian już wtedy czuł, że śmierć jest blisko?
- Dziadku, mężczyzna może mieć dzieci nawet w późnym wieku -
zapewniał go Beau. - Charlie Chaplin został ojcem, kiedy zbliżał się
do dziewięćdziesiątki. Nawet ty mógłbyŚ jeszcze dorobić się
potomka. . .
- Żeby wychować dziecko, potrzebny jest czas, którego mnie nie
zostało już wiele. Przemyśl to, Beau. Twoi rodzice byli niewiele starsi
od ciebie, kiedy ich samolot rozbił się nad Antarktyką. Nie dostali od
życia drugiej szansy. Jeśli zawczasu nie pomyślisz o założeniu
rodziny,. zanim się obejrzysz, może być już za późno.
Za późno... - pomyślał z żalem Beau. Za późno, żeby się pożegnać z
kochanym staruszkiem, któremu tak wiele zawdzięczał. Za późno,
żeby mu podziękować. Za późno nawet na to, żeby wziąć udział w
pogrzebie, który odbył się, kiedy Beau pr;zemierzał Amazonię,
odcięty od cywilizacji.
Jedyne, co mu pozostało, to postąpić zgodnie,z ostatnią wolą dziadka,
choćby nawet miało to oznaczać zatrzymanie bezu ytecznej niańki
przez kolejny rok.
Dziadek życzył sobie ponadto, żeby Beau został w Rosecliff,





cji Prescottów, przez co najmńiej najbliższe dwanaście _ . y. Pewnie
staruszek miał nadzieję, że wnusio pozna ;rzez ten czas miłą kobietę,

ożeni się i założy rodzinę. Beau potrząsnął głową na samą myśl o
takiej perspektywie.
_ -:re był gotów do małżeństwa. Nie miał ochoty się ustatkowy . W
najbliższym czasie planował podróż do Europy. Głupotą ,:, strony
byłoby, gdyby myślał teraz o uwiciu sobie przyego gniazdka.
zczęśliwie szybko przebrnął przez kontrolę paszportową, ebrał bagaż i
nie ociągając się, wyszedł na zewnątrz hali przylotów.
iemal od razu dostrzegł szofera Wallace a ubranego w nieganny
uniform, który dodawał powagi temu niewysokiemu ężczyźnie. Beau
poczuł, jak towarzyszące mu od kilku dni poczucie pustki wypełnia
nagle fala ciepła. Wallace od za;wsze . ył dla niego jak członek
rodziny. O samochodach wiedział tyle, że swoimi wyjaśnieniami bez
trudu mógł zaspokoić ciekawość nastolatka. Był zaufanym
powiernikiem chłopięcych sekretów, jego cierpliwość mogła się
równać jedynie z niezmąconym spokojem dziadka.
- Jak dobrze zobaczyć panicza po tylu latach - przywitał go Wallace,
szybkim ruchem ocierając zwilgotniałe oczy.
Beau uścisnął go serdecznie, wzruszony ciepłym powitaniem. Śmierć
Viviana Prescotta musiała być dla szofera niezwykle bolesna.
Zwłaszcza że stracił długoletniego pracodawcę, u którego miał
nadzieję dosłużyć aż do emerytury. Teraz zaś jego przyszłóś stanęła
pod znakiein zapytania. Beau obie Oał··sobie w duchu, że zajrńie się
tą sprawą. . . i, - Przykro mi, że mnie tu nie było - powiedział,
spuszczając głowę.







- Nie mógłby panicz temu zapobiec - padła szybka odpowiedź. -Umarł
niespodziewanie, tak jak zawsze chciał. Po hucznym przyjęciu po
prostu położył się spać i już się nie obudził. Niania Stowe mówi, że
Anioł Śmierci zabrał go pod swoje skrzydła.
Beau niemal wykrzywił się z obrzydzenia. Anioł Śmierci?
Czy ta niańka to jakaś nawiedzona dewotka? W ostatniej chwili ugryzł
się w język i nie powiedział na głos, co sądzi o tego typu

porównaniach. Niania najwyraźniej cieszyła się szacunkiem Wallace
a.
Uśmiechnął się z przymusem.
- Huczne przyjęcia były Domeną dziadka.
- Zgadza się, paniczu. Pan Vivian cieszył się sławą doskonałego
wodzireja.
Beau spuścił głowę ze smutkiem.
- Powinienem był urządzić mu równie huczny pogrzeb.
- Proszę się nie martwić. Niania Stowe o wszystko zadbała.
- Och, doprawdy?
Tego już za wiele! Co ·ona sobie wyobraża, ta niańka?
Owszem, Sedgewick, który służył u dziadka przez trzydzieści lat,
zapewne wiedziałby, jaki pogrzeb urządzić Vivianowi, ale co miała na
ten temat do powiedzenia jakaś niania-przybłęda? Beau poczuł się
głęboko urażony arogancją nieznajomej kobiety. Jak ona śmie tak się
szarqgęsić?
- Jedźmy do domu. Im szybciej, tym lepiej - zarządził, postanawiając
z miejsca wykurzyć władczą pannę Sto we.
- . Wezmę pańskie bagaże.
- Tylko to. - Wręczył szoferowi torbę podręczną, a sam zarzucił na
plecy ogromnych rozmiarów plecak.
- Może wezmę wózek bagażowy?





- Szkoda czasu - odparł niecierpliwie Beau. - Chcę, żebyś : ćrodze
opowiedział mi o pogrzebie.
- ewał się naj gorszego i wolał to usłyszeć jeszcze przed _ tkaniem z
tą despotką.
- Pochowaliśmy go z wszelkimi honorami - zapewnił Wal z dumą.
- Niania Stowe od razu zapowiedziała, że musimy ządzić wielki
pogrzeb dla wielkiego człowieka. I tak też się o.
- Więcej szczegółów, Wallace - ponaglił go Beau, przewi. ąc, że
zwykła niańka nie mogła mieć zielonego pojęcia o pra...-dziwej
wielkości jego dziadka.

- Wszystko zaczęło się uroczystą mszą w katedrze pod wezv. aniem
świętego Andrzeja. Przyszły takie tłumy ludzi, że kościele nie można
było wetknąć szpilki, a ci, którzy się nie zmieścili, wypełniali
okoliczne ulice. Niania Stowe zaprosiła . elu znakomitych gości.
Członków zarządów, w których zasiadał pański dziadek, polityków,
artystów i wielu przyjaciół ?allU Viviana.
Przynajmniej tyle dobrego, pomyślał Beau.
- Sam panicz wie, jak pan Vivian uwielbiał dawać przyjaciołom
czerwone róże.
Fakt, to był jego znak fmnowy.
- Nigdy nie widziałem tylu czerwonych róż, ile tego dnia w katedrze.
Niania Stowe musiała spustoszyć wszystkie kwiaciarnie w mieście,
wykupując znajdujące się tam róże w tymkoJorze. Kwiaty
przykrywały także trumnę, a każdy żałobnik przy wejściu do katedry
dostawał na pamiątkę czerwoną różę.
Reau musiał przyznać w duchu, że to był. niezły pomysł.
Po wyjściu z hali przylotÓW powitało ich bezchmurne błę-








kitne niebo. Ruchem głowy Wallace wskazał miejsce, gdzie
zaparkował samochód.
- Mów dalej - domagał się Beau. - Jak przebiegła msza?
- Chór chłopięcy zaczął od ,,Przygotuj drogę Panu z musicalu
Godspell . To była jedna z ulubionych piosenek świętej pamięci pana
Viviana. On wprost uwielbiał teatr.
- W rzeczy samej - przyznafBeau, czując, że jego niechęć do panny
Stowe nieco topnieje.
Niańka faktycznie wpadła na kilka dobrych pomysłów, choć były one
niewątpliwie wynikiem jej pedantycznej dbałości o szczegóły, a nie
dziełem bystrego umysłu. Niemniej jednak teatralny ton pasował do
dziadka i pomysł z chórem zasługiwał na pachwałę.

- Sir Roland z rady artystycznej wygłosił wspaniałą mowę
pożegnalną... - ciągnął Wallace.
Doskonały wybór - sir Roland był przecież najlepszym przyjacielem
dziadka.
- .. .mowa biskupa wydała mi się trochę przyciężka, ale cytaty z Biblii
były doskonale dobrane. To niania Stowe je wybrała. Wszystkie
mówiły o szczodrości ducha.
- Hm - mruknął Beau, zastanawiając się, czy niańka nie liczy
przypadkiem także na jego szczodrość, może nie tyle ducha, ile
kieszeni.
Zbliżyli się do białego rolls-royce a, zaparkowanego w miejsl:u,gdzie
obowiązywał całkowity zakaz postoju. Beau nie miał jednak
najmniejszego zamiaru pytać szofera, jak udało mu się ominąć zakaz.
- Na koniec chór zaśpiewał Amazing Grace ; Przepięknie.
nawet mnie się łza w oku zakręciła - ciągnął Wallace. - A konduktowi
żałobnemu towarzyszyły dźwięki fletu. To Sedgewick





wpadł na ten pomysł. Sam panicz wie, jak dziadek chętnie zapraszał
flecistów na wieczorki taneczne.
- Sedgewick ma łeb na karku - pochwalił Beau, ciesząc się w duchu,
że choć jedna rzecz nie okazała się zasługą panny Stowe. Niańka
pewnie chodziła spać z kurami i nigdy nie uczestniczyła w
organizowanych przez dziadka imprezach. - A stypa? - zapytał,
zrzucając z ramion ciężki plecak.
- Wszyscy doskonale znaliśmy kulinarne upodobania zmarłego -
podkreślił Wallace. - Nie zabrakło więc francuskiego szampana,
kawioru, wędzonego łososia i przepiórczych jaj. Na stołach znalazło
się wszystko to, co pan Vivian lubił najbardziej.
Pani Featherfield i Sedgewick sporządzili listę, a niania Stowe zadbała
o resztę. Powiedziała, że koszty nie grają roli. Mam nadzieję, że pan
się z tym zgadza?
- Oczywiście, Wallace.
Trzeba będzie natychmiast przestudiować rachunki, zaniepokoił się
Beau. Wydawanie pieniędzy lekką ręką było przywilejem dziadka.

Nie wolno jednak dopuścić do tego, żeby wszędobylska niańka
przejęła ten zwyczaj. Co to, to nie! Może już cichcem odkłada coś na
własnym koncie, licząc, że pogrążony w żałobie wnuczek w niczym
się nie połapie?
Wrzucając plecak do bagażnika samochodu, Beau zastanawiał się, czy
ich rodzinny prawnik na pewno dobrze pilnuje -spraw majątkowych.
Przecież jego obowiązki nie ograniczały się jedynie do wysłania kopii
testamentu dziadka do Buenos Aires. Ważne, żeby miał oko na to, co
się dzieje w domu. A zdaje się, że dzieje się tam aż za dużo.
Wallace otworzył usłużnie drzwi, a Beau wSlmął się do wnętrza
wozu. Teraz prędko do domu. Trzeba zorientować się w sytuacji.











Gnębiło go jednak pewne pytanie.
- Dlaczego dziadek zatrudnił niańkę? - zapytał, kiedy tylko samochód
ruszył.
- Pan Vivian zawsze miał naturę żartownisia - uśmiechnął się szofer. -
Pewnego dnia stwierdził, że musi mieć przy sobie kogoś, kto będzie
go niańczył, kiedy na starość zdziecinnieje.
- Wallace, bądź ze mną szczery. Czy u dziadka wystąpiły jakieś
objawy starczej demencji?
- Ani trochę! Świętej pamięci pan Prescott zachowywał się dokładnie
tak samojak zwykle, aż do momentu, kiedy. .. hm...
odszedł.
Przynajmniej tym razem nie wspomniał o Aniele Śmierci.
- I mimo to zatrzymał niańkę? - Beau miał coraz większy mętlik w
głowie.
- Tak, paniczu. Twierdził, że ona jest lepsza niż dżin z tonikiem. -
Wallace mrugnął porozumiewawczo.

- Czyżby niania powstrzymywała go od picia? - zapytał Beau z lekkim
zaniepokojeniem.
- Ależ skąd. Nawet jej to przez myśl nie przeszło. Nania Stowe jest
bardzo towarzyska. Bardzo.
Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek. Przebiegła niańka wszystkich
omotała. Nawet Wallace jadł jej z ręki. Mówił o niej w samych
superlatywach, mimo iż musiał zdawać sobie sprawę, że przez cały
czas pobytu pod dachem Viviana Prescotta ta niby-niańka nie miała
żadnych obowiązków. No, ale on jej pokaże, gdzie jest jej miejsce!
Już niedługo.
- Pozwoli panicz, że zatelefonuję do Sedgewicka? Prosił, żeby dać mJ
znać, kiedy będziemy się zblizać do domu.
- Na pewno nie chcesz poinformować niani Stowe? - Beau nie mógł
się powstrzymać od złośliwej uwagi.

- Sedgewick ją powiadomi.
Niewątpliwie.
- A więc dzwoń, Wallace. Nie zamierzam udaremniać komukolwiek
szansy dołączenia do komitetu powitalnego.
A niania Stowe niech już zaczyna drżeć o swoją ciepłą posadkę!




ROZDZIAŁ DRUGI

Maggie Stowe rzeczywiście drżała na samą myśl o spotkaniu z Beau
Prescottem. Nigdy go nie widziała, nigdy z nim nie rozmawiała, nie
znała go. Miała tylko jego fotografię, którą Vivian daJ jej przed
śmiercią.
_ To mój chłopiec, Beau. Mały dzikus - objaśnił jej wtedy staruszek,
patrząc z rozrzewnieniem na fotografię wnuka. Uśmiechnęła się,
przypomniawszy sobie to, w gruncie rzec y, niezbyt trafne
porównanie.
Zdjęcie zostało zrobione trzy lata temu, podczas przyjęcia z okazji
osiemdziesiątych trzecich urodzin Viviana. Przystojniak w ciemnym
garniturze stojący obok jubilata nie wyglądał na chłopca. Raczej na

stuprocentowego faceta z łobuzerskim błyskiem w oku.

Beau Prescott był niewątpliwie typem mężczyzny, obok którego
żadna kobieta nie mogłaby przejść obojętnie. Oczy w kolorze
jasnozielonym kontrastowały z silnie opaloną twarzą okoloną burzą
jasnych niesfornych włosów, a pięknie wykrojone usta nadawały
delikatności mocnej kwadratowej szczęce. Wyglądał fantastycznie, ale
przecież nie należy sądzić po pozorach:..
_ Olśnij go, zaprówadź do ołtarza i uczyń go ojcem swojego dziecka,
a Rosecliff i cały mój majątek będą twoje, Maggie - zwykł mawiać
Vivian. .





Interesujące wyzwanie, myślała Maggie, ale zawsze traktowała tę
propozycję jako żart.
- A co ja bym z nim robiła? - pytała przekornie. - Taki młokos jak on
z pewnością nie dorównuje ci ani sposobem bycia, ani manierami.
Poza tym on może mi się wcale nie spodobać. A ja nie mam ochoty
wyjść za mąż tylko i wyłącznie z rozsądku.
- Nie znam kobiety, której Beau nie wpadłby w oko - argumentował
Vivian.
- A skąd wiesz, że ja mu się spodobam?
- Co do tego nie mam wątpliwości.
Maggie nie kontynuowała dyskusji, choć pewnie niejedno miałaby na
ten temat do powiedzenia. W swoim życiu spotkała wielu ludzi,
jrtórzy próbowali nadwątlić jej poczucie własnej wartości, traktując ją
jak powietrze. Rozczarowania, których doświadczyła, nauczyły ją
nieufności i sceptycyzmu wobec nieznajomych. Zdecydowanie wolała
samotność niż towarzystwo.
To prawdziwy cud, że trafiła pod skrzydła Viviana. Wszyscy w jego
doniu, począwszy od szofera a na kamerdynerze skończywszy, od
początku traktowali ją jak członka rodziny i nikt nie wydawał się ani
trochę zdziwiony, że pan Prescott u schyłku życia zatrudnił niańkę.

Wszyscy też zdawali się być zachwyceni szalonym pomysłem
Viviana, aby wyswatać ją i dziedzica Rosel;:liff. Zgni tw erdzili, że to
małżeństwo zapewniłoby sukcesję rodtl Pre-
.
scottów. t/ .,.... ,
, oJ,J .. c
Niedorzeczny plan. Choć... nie tak do końca absurdal v . -.. . ;l; l:łi.;,
s Maggie czuła, że ciąży na niej obowiązek spełnieni;k, QS.! J jęj: l : r
woli zmarłego. Nie chciała zawieść Viviana, ale teżlprt ilala:.:- ją
rola, w jaką miała się wcielić. Mężczyźni, na k tó J hi l i j







zależało, zazwyczaj nie okazywali się warci zachodu. Jak będzie tym
razem?
- Nie masz pojęcia, jak ja się czuję - powiedziała do przystojniaka na
fotografii. - Taka odpowiedzialność...
Śmierć Viviana spadła na wszystkich jak grom z jasnego nieba.
Pogrążeni w żałobie zajęli się przygotowaniami do pogrzebu, odsu
ając.od siebie myśl o konsekwencjach związanych z odejściem pana
Prescotta. Kiedy jednak po uroczystościach pogrzebowych w
Rosecliff pojawił się prawnik rodziny Prescottów i odczytał ostatnią
wolę zmarłego, wszyscy nagle zdali sobie sprawę, jak mgliście
przedstawia się ich przyszłość.
VivianPrescott przekazał posiadłość swojemu wnukowi i odtąd to w
jego rękach spoczywał los mieszkańców Rosecliff.
Wprawdzie przez najbliższy rok wszyscy mieli zapewnioną ciągłość
zatrudnienia, ale po upływie tego czasu Beau Prescott mial prawo
zadysponować ich losem wedle własnego uznania.
Maggie Stowe wierzyła, że tak czy siak uda jej się spaść na cztery
łapy. Mąjąc dwadzieścia osiem lat była jeśzcze na tyle młoda, żeby
znaleźć posadę gdzie indziej. Zanim poznała Viviana Prescotta imała
się różnych zajęć; niestraszny był jej więc spodziewany spadek

poziomu życia. Bardziej przerażała ją myśl o opuszczeniu tego domu,
w którym znalazła spokój i sympatię tylu ludzi.
Co się z nimi stanie?
Sedgewick, Wallace, pani Featherfield i pan Pollymi l JUż swoje lata,
więc prawdopodobieństwo, że znajdą teraz równie intratną pQsadę
było znikom . Dokąd pójdą? Kto ich przyjmie na służbę?
Fala.niepohamowanego strachu zalała serce Maggie. I zaraz




potem przypomniała sobie niedawną rozmowę z Sedgewickiem i
resztą służby.
Stary kamerdyner stał przed nią, jak zwykle nieskazitelnie ubrany,
pełen godności i szyku. Utkwił w niej te-swoje poczciwe brązowe
oczy i przemówił tonem spokojnym, ale stanowczym:
- Nianiu Stowe, tylko pani może nas uratować. Pan Vivian bardzo by
tego pragnął.
Maggie potrząsnęła głową ze smutkiem.
- Przykro mi, ale nie mogę zmienić zapisu w jego testamencie. Nic nie
mogę zrobić.
- Obiecała mu pani... sam słyszałem. Tego wieczoru, kiedy umarł,
gawędziła z nim pani w salonie. Przyniosłem dwa kieliszki szampana
i byłem świadkiem waszej rozmowy.
. - Przekomarzaliśmy się tylko.
- Nie. Pamiętam, że pan Vivian powiedział: Przyrzeknij mi, że kiedy
Beau zjawi się w domu, dasz mu szansę . I pani się zgodziła.
Stuknęliście się kieliszkami.
- To były żarty...
- Nie, nie i jeszcze raz nie! -: Pani Feathelfield niespodziewanie
pojawiła się obok nich i włączyła się do rozmowy. - Pan Vivian
chciał, żeby Beau się z tobą ożenił, kochanie. Rozmawiał o tym z
nami wiele razy.
Maggie odwróciła głowę i zauważyła, że w pokoju zgromac dziła się
cała służba zmarłego Prescotta.
. Zawsze traktował panią jak członka rodziny - -- nieśmiało wtrącił
Wallace.- I pragnął, żeby weszła pani do rodu Ptescottów jak

najbardziej oficjalnie i legalnie nabyła wszelkie prawa do
dziedziczenia rodzinnego majątku.
Pan Polly, przerażony wizją oddania ogrodu pod opiekę ko-








goś innego, zebrał się na odwagę i również wtrącił swoje trzy grosze:
- Małżeństwo to najlepsze rozwiązanie.
- Przyrzekła mu to pani -przypomniał Sedgewick. - Ma pani
obowiązek wypełnić ostatnią wolę zmarłego.
- Obiecałam jedynie, że spróbuję - tłumaczyła cierpliwie Maggie. -
Nie ma żadnej gwarancji, że Beau Prescott uzna mnie za dobry
mateńał na żonę. Nie mam też pojęcia, czy ja będę miała ochotę
związać się z kimś takim jak on. Takich rzeczy nie da się ani
przewidzieć, ani zaplanować.
- Losowi trzeba pomagać, kochanie - naciskała pani Featherfield. -
Daj chłopakowi szansę. Przed warni cały rok. - Już my zrobimy
wszystko, żeby ani jeden dzień nie poszedł na marne - dodał
Sedgewick.
- Tak jest! - zapewniła chórem cała czwórka, śląc jednocześnie swojej
przyszłej wybawicielce spojrzenia pełne nadziei.
Maggie chciała się roześmiać i kolejny raz zapewnić ich, że rozmowy
z Vivianem miały charakter żartobliwy i nie wiązały się z żadnymi
zobowiązaniami. Wiedziała jednak, że wszelkie jej wykręty na nic się
nie zdadzą. Czwórka służących miała swoje mocno ugruntowane
zdanie na temat jej przyszłości i żadne z nich nie dopuszczało do
siebie myśli, że coś mogłoby się nie udać.
Wszystko już zaplanowali. Maggie ma poślubić dziedzica, urodzić mu
dziecko i żyć z nim długo i szczęśliwie w Rosećliff.
Pwsty scenańusz i wyraźny cel. Wizja takiej sielanki wydawała im się
realna i bardzo bliska. - Spróbuję - obiecała w końcu. - Ale nie
spodziewajcie się natychmiastowego sukcesu. Całkiem możliwe, że to
będzie klapa na całej linii.

Sedgewick uśmiechnął się dobrotliwie i rzekł:
- Nianiu Stowe, chyba pamięta pani dewizę pana Viviana?
Trzeba myśleć pozytywnie. Ot co!
, Pozytywne myślenie to nie to samo co cudotwórstwo! przemknęło
przez głowę Maggie.
Pani Featherfield złożyła dłonie jak do modlitwy i rozanielonym
wzrokiem spojrzała ku niebu:
- Wkrótce w Rosecliff urodzi się dziecko. Coś wspaniałego!
Nie mogę się wprost doczekać.
Dziecko? Nie istniało nawet w planach, a oni już widzieli je oczami
duszy. ..
Wallace mrugnął porozumiewawczo i znaczącym spojrzeniem objął
całą postać Maggie.
- Bez obawy, nianiu Stowe. Jestem pewien, że gdy tylko panicz Beau
spojrzy na panią, obudzi się w nim dziki zwierz.
Maggie pomyślała, że sytuacja zaczyna pomału wymykać się spod jej
kontroli.
Tymczasem pan Polly, ściskając w dłoniach herbacianą różę, dodał z
wielką powagą w głosie:
- Natury nie da się oszukać. Trochę zaangażowania i troski, a efekty
mogą być zdumiewające.
Tyle że małżeństwo rzadko kiedy bywa drogą usłaną różami.
Chyba że chodzi o bardzo cierniste róże. ..
Maggie wiedziała już, że nikomu z nich nie zdoła wybić z,głowytego
zwańowanego pomysłu. Cała czwórka zastawiła sidła .na Beau
Prescotta, a przynętą miała być ona - skromna niania. Wszyscy
zdawali się zapominać, że ludzkimi uczuciami ie da się manipulować.
Albo się kogoś lubi albo nie. Wygląd zewnętrzny nie ma tu nic do
rzećży, Na fotografii Beau Prescott prezentował się nieźle. I co z te-



I t,

go? Maggie miała już za sobą kilka związków z przystojnymi
facetami. Każdy z nich był tak zakochany w sobie, że obdarzenie
gorącym uczuciem kogoś innego zdawało się przerastać ich
możliwości. Oczekiwali od niej uległości i ciągłych zachwytów.
Nie, takie związki zdecydowanie jej nie interesowały.
Ale może tym razem będzie inaczej? Jeśli Beau jest choć w połowie
tak czarujący jak jego dziadek to... kto wie? Maggie poczuła bolesne
ukłucie w sercu. Vivian Prescott ofiarował jej dwa najpiękniejsze lata
w całym dotychczasowym życiu. Nie zdawała sobie sprawy, jak
bardzo kocha tego staruszka, dopóki nie odszedł na zawsze.
W jej myśli wdarł się przeciągły dzwonek telefonu.
Schowała fotografię Beau Prescotta do górnej szuflady komody i
niepewnie podniosła słuchawkę. Wiedziała, że dzwoni Sedgewick z
informacją, że Beau Prescott - ten prawdziwy, z krwi i kości - zbliża
się już do domu.
- Przyjadą szybciej, niż myśleliśmy - usłyszała głos Sedgewicka. -
Panicz Beau potrafi w ekspresowym tempie opuszczać lotnisko -
dodał z dumą.
Jakże oni go kochali. Dla Sedgewicka, pani Featherfield, Wallace a i
pana Polly panicz Beau był nadal małym dzikusem;
wyrośniętym wprawdzie, ale ciągle pełnym dziecięcego zapału.
Chcieli, żeby ona też go pokochała, ale to była już przecież całkiem
inna para kaloszy.
- Czy Wallace wspominał, kiedy dokładnie przyjadą?
- Za jakieś dwadzieścia minut - poinformował ją Sedgewiek
podekscytowanym głosem. - Mam nadzieję, że jest pani gotowa.
Zeby go powalić na kolana, dokończyła w myślach Maggie. .
Tego po niej oczekiwali. Taki był plan.

- Tak, Sedgewick - odparła sucho. - Dam wam trochę czasu na
przywitanie się z paniczem. Nie chciałabym przeszkadzać...
- Doskonały pomysł! Zagadamy go w holu i dzięki temu będzie pani
miała wielkie wejście. Myślę, że czarna suknia doskonale
współgrałaby z czerwonym dywanem.
Maggie zamknęła oczy.
- Tak, Sedgewick, jestem ubrana na czarno, ale nie dla wzmocnienia
efektu, tylko dlatego, że noszę żałobę.
- Doskonale - pochwalił kamerdyner. - Ale musi pani pamiętać o
zasadach, jakim hołdował pan Vivian. Zamiast opłakiwać śmierć,
należy celebrować życie. Nie wolno dopuścić do tego, żeby smutek
przysłohił nam widoki na świetlaną przyszłość.
- Dziękuję, Sedgewick.
Maggie odłożyła słuchawkę i westchnęła, próbując złagodzić stres,
jaki towarzyszył jej od dobrych kilku godzin. Otworzyła drzwi
balkonowe i wyszła na zewnątrz.
Widok zapierający dech w piersiach przyciągnął ją aż do samej
balustrady balkonu. Czy istniała na świecie cudowniejsza posiadłość
niż Rosecliff ze swoim przepięknym, pachnącym ogrodem?
Wypielęgnowane trawniki, przystrzyżone krzewy i wijące się
pomiędzy krzakami róż alejki cieszyły oko nie tylko mieszkańców
domu, ale i często przybywających tu z wizytą gości.
Vivian był dumny ze swojego domu, ale nie traktował go jak
bezużytecznego wytworu swojej próżności. Wręcz przeciwnie. Często
organizował tu bale charytatywne i spotkania różnego rodzaju
fundacji. Bogactwo i przepych Rosecliff służyły zawsze szczytnym
celom, podobnie jak sam -właściciel posiadłości.
Nic jednak nie trwa wiecznie.







Zerknęła na zegarek. Ostatnie beztroskie chwile upływały
nieubłaganie szybko. Spojrzała w górę na bezchmurne niebo i
szepnęła:

Vivian, jeśli gdzieś tam jesteś i naprawdę chcesz, żeby ten plan się
powiódł, to lepiej zacznij już teraz machać czarodziejską różdżką, bo
bez tego twoja bajka nie będzie miała szczęśliwego zakończenia.
Jedyną odpowiedzią był krzyk przelatujących mew.
Maggie wzięła głęboki wdech i wolnym krokiem opuściła balkon.
Czas stanąć oko w oko z Beau Prescottem.

ROZDZIAŁ RZECI

Prowadzące do Rosecliff czarne wrota z kutego żelaza stały orem.
WaIlace zwolnił i niespiesznie wprowadził roIls-royce a na wysypany
białym żwirem podjazd. Beau ze wznisze em rozejrzał się dokoła.
Ogród wyglądał tak samo wspaniale zwykle - wypielęgnowane
trawniki i okazałe krzewy różane stanowiły iście królewskie otoczenie
posiadłości Prescottów.
Beauzdał sobie sprawę, że od jego ostatniego pobytu w dornn
niewiele tu się zmieniło. Nawet na parkingu stały ciągle te same auta.
Życie toczyło się tu zwykłym rytmem, a zmienić go gły jedynie
decyzje młodego dziedzica. To od niego bowiem eźał los pracujących
w Rosecliff ludzi.
Dziadek wiedział co robi, dając wnukowi rok na uporanie się li:
sprawami dotyczącymi posiadłości. Trzeba przecież postano- , co
dalej. Beau nie wyobrażał sobie, że byłby w stanie osiąść Rosecliff i
przejąć styl życia Viviana Prescotta, ale jednocześ- nie chciał, żeby
rodowa siedziba podupadła na skptek jego zważnych decyzji.
Wallace minął wschodnie skrzydło domu i zaparkował tuż ed
frontowym wejściem. Kiedy tylko zgasł silnik samochopodwójne
dębowe drzwi posiadłości otworzyły się jak na olanie i stanął w nich
akuratny jak zawsze Sedgewick.
Beau podejrzewał w duchu, że tajemnicza niańka stoi tuż za pjeClJrn
kamerdynera, toteż nie czekając, aż WaIlace otworzy

mu drzwiczki samochodu, wyskoczył z rons-royce a, gotów na
wyczekiwane od wielu godzin spotkanie.
Ku jego bezgranicznemu zaskoczeniu do konfrontacji nie doszło.
Niańki nie było w zasięgu wzroku.
Sedgewick, który mimo wzruszenia starał się zachować postawę
godną perfekcyjnego sługi, pochwycił dłoń Beau i potrząsnął nią
gwałtownie.
- Witamy panicza w domu.
- Przykro mi, że przybywam tak późno - odparł Beau, domyślając się,
jak dramatycznym przeżyciem musiała być dla Sedgewicka śmierć
jego długoletniego chlebodawcy.
Stojąca obok pani Featherfield otarła oczy brzegiem haftowanej
chusteczki i wydała z piersi bolesne westchńienie.
- Dzięki Bogu panicz jest nareszcie w domu. Smutne to okoliczności,
ale cieszymy się, że sprowadziły panicza w rodzinne progi.
- Kochana Feathers . - Beau uścisnął gosposię, która z uśmiechem
przyjęła fakt, że właśnie nazwał ją wymyślonym w dzieciństwie
przezwiskiem. .-:. Byłem pewien, że dziadek dożyje setki. Nie
wyjeżdżałbym na tak długo, gdybym przypuszczał...
- Wiem, kochanie. - Poklepała go przyjaźnie po ramieniu, po czym
zwróciła się do niego serdecznym tonem: - Ale nie wolno nam patrzeć
wstecz. Pan Vivian zawsze powtarzał: ,,Ani się woda wróci, która
upłynęła, ani też gQdzina, która już minęła .
Beau uśmiechnął się.
- Pamiętam, że mówił też: Dzisiaj żyjem,jutro gnijem .

Feathers G. ang. -lotka ptasie pióro przyp. tłum. .





- Otóż to -przytaknęła pani Featherfield. - Trzeba cieszyć się dniem
dzisiejszym. Niania Stowe na pewno by się z tym zgodziła.. .
- A właśnie, niania Stowe - przypomniał sobie Beau. - Wallace
wspomniał mi o nowym członku służby. Gdzie onajest?
Sedgewick odchrząknął.

- To kobieta o nienagannych manierach. Postanowiła dać nam
odrobinę czasu na przywitanie się z paniczem. Myślę jednak... -
wskazał na usytuowane w głębi holu schody prowadzące na piętro - ..
.że panna Stowe powinna się tu zjawić lada moment.
. - W rzeczy samej - przytaknęła pani Featherfield, nienatuI raInie
podekscytowana. - Zapraszamy do holu, paniczu Beau.
Niania Stowe nie mogła się wprost doczekać tego spotkania.
. To zupełnie tak jak ja, pomyślał niechętnie.
Postąpił kilka kroków naprzód i znalazł się u stóp majestatycznych
marmurowych schodów z kutą ozdobną poręczą. Prowadziły ońe do
położonych na piętrze licznych sypialni. Beau mechanicznie podniósł
głowę i... oniemiał.
Powyżej, u zwieńczenia schodów, stała młoda kobieta i wpatrywała
się w niego pytającym wzrokiem. Światło padające zza jej pleców
czyniło z niej postać wręcz nierzeczywistą. Jej szczupłą twarz okalała
aureola złotorudych kręconych włosów, spadających kaskadą
lśniących loków na ramiona i plecy. Wyglądąła, jak zjawa, jak senne
marzenie..
Beau był tak zaskoczony tym niezwykłym widokiem, że dopiero po
dłuższej chwili zaczął rejestrować coś więcej niż tylko tę niesamowitą
burzę włosów. Skóra dziewczyny miała alabastrową biel, co
upodabniało ją samą do porcelanowej lalki.
Jej piękna twarz miała tak harmonijne i delikatne rysy, że trudno








było uwierzyć, iż jest to dzieło matki natury. Długa szyja stanowiła
nie tylko idealną podstawę zgrabnej główki, ale i doskonale
podkreślała bogactwo złocistych loków.
Poruszyła się. Nie była więc wytworem jego wyobraźni.
Beau zamrugał oczami, po czym zajął się szczegółowym
studiowaniem sylwetki tajemniczej kobiety.

Najpierw zwrócił uwagę na jej szczupłe, długie nogi w grafitowych
jedwabnych pończochach. Czarne szpilki ozdobione na podbiciu
złotym łańcuszkiem uwydatniały smukłość łydek i ud poruszających
się w rytm powolnego kociego kroku.
Niewiarygodnie długie nogi! Beau pamiętał doskonale, że schody
mają szesnaście stopni. Tymczasem dopiero kiedy dziewczyna
pokonała połowę z nich, ukazał mu się brzeg krótkiej czarnej
sukienki, w którą była ubrana. Złoty łańcuszkowy pasek wił się ponad
miękką wypukłością jej bioder, a jego koniec delikatnie opadał w
miejscu, gdzie pod sukienką znajdowało się zwieńczenie jej ud.
Beau miał wrażenie, że powietrze, które wdycha, zawiera zbyt mało
tlenu. A może w ogóle przestał oddychać? Słyszał gwałtownie
przyspieszony stukot własnego sers;a i czuł, że zaczyna się pocić.
Jego wzrok powędrował dalej w górę. Minął niewiarygodnie szczupłą
talię i... spoczął w miejscu, gdzie pod sukienką odznaczały się piersi
dziewczyny. Dwa okrągłe wzniesienia.
Poczuł, że robi mu się słabo. Zdaje się, że cała krew odpłynęłamu z
głowy i przemieściła się w dolne partie ciała.
Niemałym wysiłkiem woli oderwał wzrok od ponętnych krągłości i
powtórnie przyjrzał się pięknej alabastrowej twarzy, na której pojawił
się właśnie delikatny rumieniec. Oczy koloru Morza Karaibskiego
patrzyły na niego niepewnie.




- Oto niania Stowe, paniczu - zaanonsował Sedgewick takim tonem,
jakby przedstawiał co najmniej królową.
Jednak nawet taka prezentacja nie zdołała wydobyć Beau z letargu, w
jaki zapadł dobrą chwilę temu. Całą jego uwagę pochłaniało
obserwowanie dziewczyny, która pokonała właśnie ostatni schodek i
kroczyła ku niemu z gracją i wdziękiem. Była niemal tak samo
wysoka jak on. Gdyby wyciągnął rękę i przygarnął ją do siebie,
poszczególne części ich ciała bez problemu zetknęłyby się ze sobą...
piersi, biodra, uda. Ta myśl przeszyła Beau rozkosznym dreszczem
dawno nie odczuwanej zmysłowej radości.
. - Panie Prescott, proszę przyjąć moje naj szczersze wyrazy
współczucia.

Jej miękki, seksowny głos zabrzmiał w uszach Beaujak najpiękniejsza
melodia.
- Śmierć pańskiego dziadka jest dla nas wszystkich nieodżałowaną
stratą. Dla pana z pewnością również - dodała.
Wyciągnęła rękę. Ujął ją i po chwili zobaczył, jak jej szczupła
delikatna dłoń znika w jego własnej, opalonej na ciemny brąz
prawicy. Jej kruchość i jego siła stanowiły tak oczywisty, ale
jednocześnie tak podniecający kontrast, że Beau znowu poczuł, jak
jego serce gwałtownie przyspiesza.
. Wypadałoby coś powiedzieć. Coś zrobić. Nie do wiary, że ta kobieta
to niania Stowe! Ale tak powiedział Sedgewick, więc to musi być
prawda, to ona we własnej osobie. Niewiarygodne. ..
- Wallace opowiedział mi, jak wspaniale przygotowała pani pogrzeb -
wydusił z siebie wreszcie. - Sam nie zrobiłbym tego lepiej. Dziękuję
pani.
Ruchem głowy wskazała Sedgewicka i panią Featherfield.
- Wszyscy mi bardzo pomogli·.





, I




- Tak. - Beau dopiero teraz przypomniał sobie o obecności służących.
- Spisaliście się na medal. Jestem wam niezmiernie wdzięczny.
- Mam . nadzieję, że nie uzna pan tego za niestosowne - przemówiła
znowu, spuszczając wzrok - ale pomyślałam, że zechce pan choć w
niewielkim stopniu uczestniczyć w ceremonii i pozwoliłam sobie
wynająć kamerzystę i sfilmować pogrzeb. Kaseta jest w bibliotece;
gdyby zechciał pan ją kiedyś obejrzeć.
- Miło, .że pani o tym pomyślała. Jeszcze raz dziękuję.
.Beau nie rejestrował własnych -odpowiedzi. Mówił to, co akurat
przyszło mu do głowy. Oszołomienie, w które wprawiła go stojąca
naprzeciwko piękność, trwało i raz po raz zalewało go falą silnych

emocji. Mógłby utonąć w tych przecudnych błękitnych oczach, dałby
się porwać temu słodkiemu głosowi o dziwnej, chyba zaklinającej
mocy...
- W jadalni przygotowaliśmy niewielki posiłek. - Glos Sedgewicka
wyrwał Beau z zamyślenia.
Dziewczyna poruszyła palcami dłoni i dopiero wtedy Beau
uświadomił sobie, że nadal trzyma jej rękę. Rozluźnił uścisk, a ona
szybko cofnęła dłoń.
- Z przyjemnością napiję się kawy - odparł Beau, mając nadzieję, że
solidna porcja kofeiny przywróci mu trzeźwość umysłu.
- Nianiu Stowe, czy zechciałaby pani towarzyszyć panicz?wi w
jadalni? - Sedgewick był jak zawsze na swoim miejscu. Dziewczyna
wzięła głębki wdech, jak gdyby jej też zaczynało brakować tlenu.
- Może pan Prescott ma ochotę najpierw się odświeżyć?
Pewnie wyglądam jakbym od tygodni nie widział maszynki




do golenia, przemknęło przez głowę Beau. Postanowił jednak nie
odkładać rozmowy na później.
- Nie, dziękuję. Chciałbym napić się kawy.
Miło było kroczyć za tą pełną wdzięku postacią i podziwiać ją tym
razem od tyłu. Jej wspaniałe włosy sięgały niemal do pasa, złociste
loki poruszały się zwiewnie z każdym jej ruchem.
Wygl dały jak żywy płomień. Beau miał nawet wrażenie, że czuje
emanujące z nich ciepło.
A może robiło mu się gorąco, gdyż tam, gdzie kończyły się włos ;
widać było bardzo kobiecy zarys· smukłych bioder i zgrabnego,
małego tyłeczka? Trudno było oprzeć się pokusie, aby nie wyciągnąć
dłoni i... Doprawdy, nigdy w życiu nie widział równie seksownej
kobiety.
I to jest ta sławetna niania Stowe?
. Beau. poczuł jak do głowy ciśnie mu .się jedno zasadnicze pytanie:
co dziadek z nią robił?
Dziewczyna spędziła pod tym dachem dwa lata iz tego, co mówił
Wallace, wynikało, że pełniła tu swego rodzaju funkcję damy do

towarzystwa. Widać też było gołym okiem, że reszta służby odnosi się
do niej z szacunkiem należnym pani domu.
No tak, wszystko stawało się jasne.
Dziadek zawsze uwielbiał otaczać się pięknymi kobietami.
Ale .skoro znalazł jedną tak wyjątkową, nie potrzebował już inn: ch.
Taka kobieta może być dumą i ozdobą kaiąego mężczyzny.
Poczuł, że robi mu się niedobrze. Niedawne podniecenie minęło jak
ręką odjął.
Kiedy weszli do jadalni, dziewczyna automatycznie skierowala się do
szczytu stołu.. Najwyraźniej od dawna było ·to jej






stałe miejsce, z którego nie zamierzała rezygnować nawet po śmierci
Viviana.
Do jadalni wkroczył niepewnie pony, przyciskając do piersi kosz
świeżo ściętych ciemnoczerwonych róż.
- Przepraszam, że nie przywitałem panicza przy drzwiach frontowych
- usprawiedliwiał się. - Cieszę się, że panicz bezpiecznie dotarł do
domu.
Beau posłał mu przyjacielski uśmiech.
- Dziękuję, pony. Ogród wygląda rewelacyjnie.
- Dbam o niego ze wszystkich sił. - pony wyciągnął koszyk przed
siebie. - Przyniosłem trochę róż. Może niania Stowe zechce ustawić je
w pańskim pokoju.
Dziewczyna oblała się rumieńcem.
- To najlepsze okazy z gatunku Barkarole - ciągnął pony, spoglądając
na nianię Stowe. - Wspaniały zapach.
Obok ogrodnika jak spod ziemi wyrosła pani Featherfield.
- Dziękujemy, panie pony. Chodźmy do kuchni wstawić róże do
wody. Niania Stowe zajmie się nimi później. Na razie jest zajęta
rozmową z paniczem Beau.
Tak. Traktowali ją jak kogoś lepszego niż oni sami. Ustawienie
kwiatów w pokoju gościnnym było zwyczajowo przywilejem pani
domu. Tyle że on nie był tu gościem. Czyżby wszyscy o tym

zapomnieli? Pewnie dlatego ta cholerna niańka spiekła raka.
Domyślała się już, że czas jej rządów w tym domu dobiega końca.
Sedgewick podał kawę i kilka rodzajów wyjętych prosto z pieca
croissantów.
- Gdyby panicz miał ochotę na coś konkretniejszego, kucharz jest do
pańskiej dyspozycji.
- Dziękuję, ale zjadłem śniadanie w samolocie.



,

Sedgewick dyskretnie stanął w rogu jadalni, gotów wypełnić każde
polecenie. Niania Stowe wyczekująco patrzyła w swój talerz. Beau
ugryzł rożek rogalika i upił kilka łyków czamej kawy. Na niewiele się
to zdało. Jego żołądek był nadal ściśnięty.
- Czy dziadek nazywał panią nianią Stowe? - zapytał po chwili.
Na jej ponętnych ustach pojawił się ledwie widoczny uśmiech.
- Vivian uważał, że to zabawny tytuł.
Vivian? Więc zwracała się do niego po imieniu? Coś podobnego...
- Rozumiem, że w istocie nie pełniła pani roli niańki?
Znowu się zarumieniła.
- To nie tak. Miałam tu pewne obowiązki. Byłam na każde jego
zawołanie, towarzyszyłam mu na każdym spacerze i ogólnie dbałam o
niego. Ale sam nigdy nie nazywał n;nie nianią.
Zwracał się do mnie po prostu: aggie.
- Maggie... - powtórzył Beau nieuważnie.
- Tak. To zdrobnienie od Margaret.
To imię z czymś mu się kojarzyło...
Kotka Maggie! Wszystko jasne!
Tak miała na imię bohaterka jednego z najbardziej ulubionych filmów
dziadka - Kotka na gorącym blaszanym dachu .
Z Efizabeth Taylor w tytułowej roli! Jej bogaty teść umierał, a ona, ta
kotka Maggie, żeby dobrać się do spadku, udawała, że jest w ciąży. . .
W ciąży!
Gorąca fala przerażenia uderzyła Beau do mózgu. Przypomniał sobie
jedną z ostatnich rozmów, jaką odbył z dziadkiem.
Sam go wtedy zachęcał, żeby zapewnił sobie dziedzica Rose-

cliff. Dziadek wprawdzie nie ożenił się z nianią Stowe, ale spędził z
nią urocze dwa lata i po śmierci dał jej jeszcze cały rok, być może
mając nadzieję, że... coś z tego jednak będzie.
- Dolać kawy, nianiu Stowe? - zapytał Sedgewick, wskazując na
parujący dzbanek.
Potrząsnęła głową. Czyżby bała się, że nadmiar kofeiny może
zaszkodzić dziecku?
- Kawy, paniczu?
Beau odmówił ruchem dłoni. Serce biło mu tak szybko, że kolejna
filiżanka kawy mogłaby tylko dolać oliwy do ognia.
Dziadek umarł na zawał serca. I nikt się tego nie spodziewał!
Czy robił coś, co przyspieszyło tę śmierć?
Czy był wtedy... z nianią Stowe?
W łóżku?!
Spojrzał na przeciwległy kraniec stołu, przy którym siedziała
błękitnooka syrena. Te niesamowite oczy, ten śpiewny głos.
Z pewnością była w stanie dOI?rowadzić każdego mężczyznę do
obłędu. Skusić go i sprawić, że zapomniałby o zdrowym rozsądku.
Musi ją o to spytać.
Musi wiedzieć.
Próbował tak sformułować pytanie, żeby nie wywołać w niej
natychmiastowej paniki, jednak po chwili wewnętrznej walki
skapitulował. Chciał znać odpowiedź natychmiast!
, - Czy jesteś w ciąży, Maggie?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Sedgewick upuścił dzbanek z kawą.
Brzęk tłuczonej porcelany na moment wyrwał Maggie z szoku, jaki
wywołało w niej zadane przed chwilą pytanie. Z niedowierzaniem

spojrzała na skorupy dzbanka i brązową plamę rozlaną na parkiecie.
Nigdy nie widziała, żeby Sedgewick cokolwiek upuścił. Każdy jego
ruch był perfekcyjnie wystudiowany i nieprzypadkowy. Czyżby to, co
przed chwilą usłyszał, spowodowało aż tak gwałtowną reakcję?
- Najmocniej przepraszam -wyjąkał.
Był blady jak ściana. Najwyraźniej sam nie mógł uwierzyć w to, co
mu się przydarzyło.
- Poproszę służącą, żeby posprzątała. - Maggie podniosła się z krzesła.
- Nie trzeba - zapewnił ją Sedgewick. - Widzę, że i ja się pochlapałem
- mruknął z niezadowoleniem, gdyż nie tolerował zaniedbań we
własnym wyglądzie. - Zaraz się tym zajmę. Raz jeszcze przepraszam
państwa.
Maggie została sam na sam z Beau Prescottem. Spojrzała na niego z
drugiego końca stołu, powoli zapominając o nadziejach, jakie w
sobie rozbudziła w związku z jego osobą. Skoro uważał, że na może
być w ciąży z innym mężczyzną, to znaczy, że nie podzielał uczuć,
jakimi już zdążyła go obdarzyć.
Nigdy wcześniej nikt nie zrobił na niej tak ogromnego wra-








żenia. Beau uosabiał męskość w czystej postaci. Kiedy stanął . u stóp
schodów i popatrzył na nią, zamarła w bezruchu, zaskoczona tym, jak
bardzo mężczyzna z fotografii różnił się od oryginału. Opalona na
brąz twarz, okolona rozjaśnionymi przez słońce kosmykami włosów,
lśniła jak pozłacana. Magnetyczne spojrzenie jasnozielonych oczu
dodawało jego niezwykle męskiej urodzie niespotykanej charyzmy.
Ubrany w koszulę i luźne spodnie koloru khaki wyglądał jak myśliwy
rodem z epoki, w której walka o przetrwanie była wartością
nadrzędną. O ile dziadek był uosobieniem inteligencji i dobrych
manier, o tyle wnuk wydawał się czystej krwi samcem, gotowym
rzucić wyzwanie każdej napotkanej samiczce.

Maggie z zakłopotaniem musiała przyznać przed sobą, że chętnie
stałaby się celem jego łowów. Nietrudno było się domyślić, że ten
mężczyzna jest doskonałym kochankiem, a jako taki wzbudzał w niej
silne emocje.
Nie miała pojęcia, jak długo stała na szczycie schodów. Dość, że
kiedy ruszyła, dotarło do niej, że nogi ma jak z galarety i że w
związku z tym każdy krok grozi upadkiem. Zwłaszcza że Beau
Prescott nie spuszczał z niej wzroku, lustrując jej sylwetkę z góry na
dół.
Stanęła naprzeciw niego i kiedy odkryła, że Beau jest od niej jedynie
odrobinę wyższy, poczuła przypływ radości. W jakiś sposób
utwierdzało ją to w przekonaniu, że są dla siebie stworzeni, że idealnie
do siebie pasują. A potem Beau wyciągnął rękę i ujął jej dłoń w tak
zdecydowany sposób, że z trudem zdołała utrzymać się na nogach.
Wydawał się taki miły, taki czarujący. Mogłaby przysiąc, że on też
był pod wrażeniem jej osoby. Pochłaniał wzrokiem każdy





-z :zegół jej twarzy, patrzył w oczy, ściskał jej dłoń, nerwowo
przełykał ślinę.
Dopiero kiedy usiedli przy stole, mogła odetchnąć z ulgą.
Ale wtedy zatopiła się w świecie fantazji. Kiedy PolIy wspomniał o
ustawieniu wazonu z różami w sypialni Beau, poczuła dreszcz
podniecenia.
Znaleźć się w jego sypialni...
I to najlepiej wtedy, kiedy i on tam będzie.
Nic nie mogła poradzić na to, że tego typu rozkoszne marzenia cisnęły
się jej do głowy. Nie potrafiła nad nimi zapanować.
- ie umiała pozbyć się ich nawet przy pomocy silnej woli.
A teraz poczuła się jak uderzona obuchem w.głowę. Piękne zielone
oczy wbijały w nią kłujące spojrzenie. Beau czekał na odpowiedź.
Właściwie nie miał prawa zadawać tak osobistych pytań, ale Maggie
poczuła, że trzeba oczyścić atmosferę.
- Odpowiedź brzmi: nie, panie Prescott. Nie jestem w ciąży i nie
przewiduję, żeby w najbliższym czasie miało się to zmienić.

Wyglądał, jakby kamień spadł mu z serca.
- Czy mogłabym wiedzieć, co skłoniło pana do tego typu podejrzeń? -
odważyła się zapytać. .
Była trochę rozczarowana zachowaniem Beau. Skąd przyszło mu do
głowy, że mogłaby być zwjązana z innym mężczyzną?
Czy zrobiła coś niestosownego?
- Mój dziadek pragnął dziedzica - wyjaśnił powoli, spuszczając
wzrok.
- Czyżby pan nie był jego dziedzicem?- zapytała Maggie zbita z tropu.
- Jestem - odparł Beau i westchnął ciężko. - Ale dziadek pragnął,
żebym się ożenił i spłodził potomka, który zapewniłby iągłość linii
Prescottów. Nie miałem na to ochoty, więc podczas




I




jednej z rozmów na ten temat zasugerowałem, żeby sam postarał się o
dziecko.
Olśnienie, które nagle spłynęło na Maggie, momentalnie skuło lodem
więź porozumienia i fascynacji, jaka zdążyła się pomiędzy nimi
wytworzyć.
- Czy pan myślał, że... ja i Vivian? - Zakrztusił się, nie mogąc
wydusić ani słowa więcej.
- Wydawało mi się to całkiem prawdopodobne - odparł, najwyraźniej
lekko zmieszany.
- Vivian miał ponad osiemdziesiąt lat!
Rany Boskie! - krzyczała w myślach Maggie. Przecież ją i staruszka
dzieliła różnica prawie sześćdziesięciu lat! Co on sobie myślał, ten
podejrzliwy typ?!
- Męskie chucie nie zawsze wygasają z wiekiem - wyjaśnił Beau dość
sucho. - A ty j steś taka ładna, Maggie.
, Puściła komplement mimo uszu. Vivian nauczył ją, że uroda to
kwestia wielu starań i zabiegów. Kilka lat temu zobaczył w niej

materiał na piękną kobietę i czerpał radość z faktu, że pomaga jej
przeistoczyć się z larwy w motyla. Uroda nie miała tu nic do rzeczy.
Beau Prescott okrutnie się mylił i trzeba go było jak najprędzej
wyprowadzić z błędu.
- Nawet gdyby Vivian Jl,iał wobec mnie tego typu zamiary, a
zapewniam pana, że ich nie miał...
- Maggie, ty prowokujesz męskie zmysły. Nawet osiemdziesięciolatek
miałby zdrożne myśli.
- To nieprawda. - Jej twarz przybrała purpurowy kolor. Myli się pan...
Vivian mnie tylko lubił. Był ze mnie dumny.
Troszczył się o mnie. . .
- Nie wątpię, że cię rozpieszczał i. .. dopieszczał od stóp do głów! -
wypalił Beau, nie panując już nad swoim gniewem.





- Nie pragnął mnie w taki sposób! - zawołała wzburzona.
Chciał, żebym to ja pragnęła ciebie - miała ochotę dodać, ale wtedy
musiałaby mu się przyznać, że tak właśnie się stało.
Pragnęła Beau całym ciałem, a jednocześnie nie pojmowała jego
krótkowzroczności i podejrzliwości.
- Pański dziadek był dżentelmenem - zapewniła Maggie, próbując się
opanować.
- Mój dziadek lubił flirtować z młodymi panienkami - odparował
Beau z mocą. - Twierdził, że przy nich czuje się jak młody bóg!
Wielokrotnie powtarzał, że dożyje setki. Tymczasem sprowadził cię
do domu i proszę... zmarł, mając zaledwie osiemdziesiąt sześć lat! Na
atak serca, Jak ja mam to rozumieć, Maggie?
Jego agresywny ton i jednoznacznie oskarżający ją tok rozumowania
sprawiły, że serce Maggie zaczęło mocno bić. To, co sugerował, było
wręcz nie do pomyślenia.
- Każdy rozsądny człowiek wszcząłby dyskretne dochodzenie, zanim
doszedłby do tak nieuzasadnionych wniosków! - powiedziała,
rzucając mu spojrzenie pełne pogardy.
- Według mnie, to wnioski całkiem zasadne. Coraz częściej się zdarza,
że piękna młoda kobieta wiąże się z podstarzałym milionerem.

Okazuje się bowiem, że władza i majątek tocałkiem niezłe
afrodyzjaki.
- asne! - odpaliła Maggie z wściekłością. - Myśli pan, że bezczelnie
uwodziłam pańskiego dziadka, bo pragnęłam zdobyć RosecHff?! , -
,Oraz resztę majątku.
Maggie opadła bezsilnie na krzesło. Trudno uwierzyć, że to z tym
człowiekiem wiązałif tak ogromne nadzieje. Sama myśl, że miałaby
dać szansę iCh ewep.tualnemu związkowi,



l.




wydawała się teraz wręcz odrażająca. Nie potrafiłaby zbliżyć się do
mężczyzny, który tak nisko ją ocenia. Przecież Beau widział w niej
jedynie podstępną modliszkę, czyhającą na fortunę Prescottów! .
Do jadalni weszły cichcem dwie służące i prędko uprzątnęły
potłuczone kawałki dzbanka. Wycierając podłogę, żadna z nich nawet
nie śmiała podnieść wzroku. Widocznie napięcie, które wisiało w
powietrzu, dawało się łatwo wyczuć i jeszcze łatwiej udzielało się
każdemu, kto zjawił się w jadalni.
W końcu Beau odezwał się:
- Chciałbym wiedzieć na czym stoję, Maggie.
- Proszę mnie nazywać nianią Stowe.
Nie przypominała sobie, żeby przeszli na ty .
- Niańki zajmują się usypianiem maluchów - zauważył sucho i rzucił
jej ironiczne spojrzenie.
- Nie w tym przypadku - odparła wyniośle.
Beau- wzruszył lekceważąco ramionami.
- Przejdę do sedna sprawy. Twój związek z moim dziadkiern... -
Urwał na widok Sedgewicka wkraczającego do jadalI ni z nowym
dzbankiem kawy.
Pod wpływem nagłego impulsu Magbe odwróciła się na krześle i
rzuciła w stronę Sedgewicka:

- Pan Prescott chciałby wiedzieć, czy sypiałam z jego dziadkiem. Czy
byłby pan uprzejmy wyjaśnić...
Kamerdyner osłupiał. Ręka trzymająca dzbanek zadrżała
niebezpiecznie. Maggie wstrzymała oddech, przeklinając siebie w
duchu za tę szokującą bezpośredniość.
- Spokojnie, Sedgewick - doradził Beau.
Służący opanował drżenie dłoni i z ulgą spojrzał w sufit. Na jego
twarzy malował się lekki niesmak pomieszany z niedowie-





rzaniem. Zupełnie jakby służący zadawał sobie w duchu pytanie, co
też się dzieje na tym dziwnym świecie.
- Przepraszam, że pana zdenerwowałam - szepnęła Maggie .
niespokojnie.
- Ależ skąd - odparł kamerdyner z godnością, odstawiając parujący
dzbanek na brzeg stołu. - Nie, paniczu, pański dziadek nie dzielił łoża
z nianią Stowe.
- Dziękuję, Sedgewick - weszła mu w słowo Maggie, zanim Beau
zdążył otworzyć usta. - Czy widział pan, żeby Vivian kiedykolwiek
całował mnie w inne części ciała niż policzek, czoło lub, od czasu do
czasu, w rękę?
- Nigdy! - padła zdecydowana odpowiedź.
- Czy kiedykolwiek zastał nas pan w niedwuznacznej sytuacji? -
ciągnęła przesłuchanie Maggie.
- W żadnym wypadku! - odparł Sedgewick, najwyraźniej coraz
bardziej urażony.
- Czy pan Vivian Prescott zachowywał się przy mnie jak, za
przeproszeniem, podniecony stary ogier? - naciskała Maggie, nie
zrażona zakłopotaniem służącego.
Sedgewick chwycił się za serce, przerażony samą wizją swojego
cWebodawcy zdradzającego tak niepokojące objawy skrajnego
szaleństwa.
- Pan Prescott był stuprocentowym dżentelmenem oświadczył
kamerdyner, co, jak mniemał, miało położyć. kres wszelkim dalszym
pytaniom.

. Maggie jednak uznała, że temat nie został wyczerpany. Ten podły
uparciuch Beau Prescott nie da sobie. tak łatwo wybić z głowy czegoś,
co ułożyło mu się w misterną intvygę.
- Czy mógłby pan opisać własnymi słowami, jak pan Prescott
zachowywał się wobec mnie? Co do mnie czuł?







- Sądzę, że traktował panią jak adoptowaną córKę, której towarzystwo
było dla niego wielką radością.
- A co może pan powiedzieć o moim stosunku do pana Prescotta? -
pytała.
- Mam być szczery, nianiu Stowe?
- Jak najbardziej.
- Myślę, że był dla pani kimś w rodzaju dobrego wujka, dzięki
któremu świat stawał się z każdym dniem piękniejszy.
Ale wiem też, że to pani obecność sprawiała, iż i jego życie było
bogatsze - podkreślił Sedgewick.
Prawda w czystej postaci. Nic dodać, nic ująć. A Beau Prescott nie
miał najmniejszego prawa niszczyć tych pięknych wspomnień swoimi
brzydkimi insynuacjami.
- Dziękuję, Sedgewick - powiedziała Maggie, wycierając ukradkiem
łzę.
- Do pani usług - skłonił się kamerdyner. - Życzy sobie pani kawy?
- Poproszę· Napełnił filiżankę, tym razem nie rozlewając już ani
kropelki płynu.
- Kawa dla panicza?
- Nie, dziękuję - odparł Beau przeciągle. - Zdążyłem już jako tako
dojść do siebie. Udało wam się mnie przekonać, że wszystko jest w
należytym porządku. Dziękuję wam obojgu z całego serca.
Maggie podniosła na niego wzrok pełen nadziei. Beau rzucił jej
ironiczne spojrzenie i z hałasem wstał od stołu. Było oczywiste, że
jego wątpliwości nie zostały w najmniejszym stopniu roz iane. Mimo

iż Sedgewick poświadczył jej wersję wydarzeń, nadal uważał Maggie
za kochankę dziadka.





- Czy moje bagaże sąjuż w pokoju? - zapytał opryskliwym tonem. -
Oczywiście.
- To dobrze. Wezmę prysznic, przebiorę się i wychodzę. Nie będzie
mnie przez cały dzień. Niech Wallace czeka w samochodzie -
zakomenderował.
- Czy ma pan jakieś życzenia? - zapytała Maggie.
- Nie jesteś moją nianią - warknął Beau.
Spuściła głowę z rezygnacją.
Dlaczego tak jej nie cierpiał? Co mu zrobiła?
- Mam nadzieję, że zobaczymy się wieczorem podczas kolacji - dodał
po chwili. - Możesz zająć swoje dotychczasowe miejsce, Maggie.
- Jeśli woli pan, żebym...
- Wręcz przeciwnie. Będę rad z twojego towarzystwa - zapewnił ją,
wykrzywiając usta w lisim uśmiechu.
Najwyraźniej coś knuł. I z pewnością nie było to nic przyjemnego.
Niestety.. .
Trzeba się mieć na baczności, pomyślała Maggie.
. Beau kierował się ku drzwiom wyjściowym, ale zanim opuścił
jadalnię, odwrócił się i rzucił w jej stronę:
- I nie przynoś mi do pokoju kwiatów. Przypominam ci uprzejmie, że
ja nie jestem moim dziadkiem. .



ROZDZIAŁ PIĄTY

Beau Prescott od piętnastu minut brał prysznic.
Miał nadzieję, że chłodne strugi wody oddalą na jakiś czas erotyczne
pobudzenie, jakie wyzwoliła w nim Maggie Stowe.
Powtarzał sobie w myślach, że ta kobieta to bez wątpienia czarownica.
Nie dość, że rzuciła urok na dziadka, to jeszcze Sedgewicka owinęła

sobie wokół palca. Nie mówiąc już o reszcie służby. Wallace gotów
był śpiewać na jej cześć pieśni pochwalne, pony przynosił jej róże, a
pani Featherfield podziwiała jej urodę i dobre maniery.
No cóż, Maggie Stowe była rzeczywiście bardzo pociągająca. Ale to
wcale nie znaczy, że on ma zaraz dać się jej omotać.
Co to, to nie!
Na początku faktycznie niemal dał się złapać w jej sidła, ale na
szczęście w porę zdołał przejrzeć ją na wylot. Piękna buzia ukrywała
duszę pazernej harpii, ·żerującej na majętnych, dobrodusznych
staruszkach. Pewnie łudziła się, że skoro omamiła dziadka, z
Vnuczkiem pójdzie jeszcze łatwiej. To stąd ten wzruszający spektakl z
wystawnym pogrzebem, stąd ta gładka mówka i trzepotanie długich
rzęs. Myślała, że go weźmie pod włos!
A guzik!
I niech sobie ta cwana nifu ika nie wyobraża, że Beau Prescott będzie
dla niej drugim dobrym wujkiem!
Jeśli to prawda, że Vivian z nią nie sypiał, to znaczy, że nie





jest jeszcze tak tragicznie. Beau rozumiał wprawdzie, że dziadek, jak
każdy mężczyzna, mógł mieć pewne potrzeby, ale dla_ czego
osiemdziesięcioparolatek miałby zaraz robić to z
dwudziestoparolatką? Przecież ta dziewczyna na pewno była przed
trzydziestką!
Taka młoda, a już świadoma swojego diabelskiego uroku!
Już nauczona, jak manipulować emocjami mężczyzn!
. Słusznie ludzie mówią, że rude są fałszywe.
Choć, z drugiej strony, trzeba przyznać, że te złociste loki dodają jej
jakiegoś niesamowitego wdzięku. No i te niebotycznie długie nogi. . .
jak marzenie.
,
Nie! Nie wolno zapominać, że każdy szczegół jej wyglądu jest z
pewnością wypracowany i obliczony na efekt. To pułapka, w którą nie
wolno aać się zwabić.

Ciekawe, ile dałą radę zarobić w przeciągu tych dwóch lat pobytu w
Rosecliff? A ile - poza pensją - wyciągnęła z kieszeni Viviana
Prescotta?
Sedgewick twierdził, że jej obecność wzbogacała życie dziadka.
Dobre sobie! Raczej go zubożyła. Taka cwana dziewczyna nie
miałaby najmniej szych skrupułów, żeby wycyganić od staruszka
pieniądze na ciuchy i błyskotki.
Dobrze, że dziadek jej nie a optował. /Pod jej wpływem mógłby
zmienić zapis w testamencie i uczynić ją swoim głównym
spadkobiercą.
,No, nie daj Boże! , Nie wiadomo, oczywiście, ile majątku dziadek
roztrwonił na prezenty dla swojej ślicznej niani. Trzeba to sprawdzić.
I bynajmniej nie będzie to dyskretne dochodzenie, jak zapewne
życzyłaby sobie Maggie Stowe, ale wielkie, beZWZględne śledztwo.
I nieważne, czyje uGzucia zostaną przy okazji zranione. Jeśli








ffi I

panna Stowe oczekiwała po nim zachowania godnego dżentelmena, to
niestety srodze się rozczaruje.
Beau wyskoczył spod prysznica i ubrał się pospiesznie.
Przed wyjściem zadzwonił jeszcze do prawnika i zapowiedział swoją
wizytę. Uprzedził go, że nie oczekuje kondolencji i owijania w
bawełnę. Chce szczerych odpowiedzi na wszystkie dręczące go
pytania.
Przez całą drogę z Rosecliff do centrum miasta Wallace nie odezwał
się ani słowem. Widocznie Sedgewick ostrzegł szofera, żeby nie
otwierał ust bez potrzeby. I bardzo dobrze. Beau też nie miał ochoty
na czcze pogaduszki.
Kiedy dotarli do kancelarii prawniczej, odesłał kierowcę do domu.
Miał zamiar poruszać się po mieście taksówkami. Podejrzewał, że w

innym wypadku Wallace informowałby o każdym jego ruchu swoją
ulubioną nianię Stowe. A ta domyśliłaby się, co jest grane i zabrałaby
się za kolejne manipulacje.
Lionel Armstrong, długoletni prawnik rodziny Prescottów, czekał już
w ąwoim gabinecie. Był to mężczyzna po pięćdziesiątce, z
siwiejącymi włosami i, jak zawsze, w rewelacyjnie skrojonym
garniturze. Na widok swojego klienta wstał i przyjaźnie u;ścisnął mu
dłoń.
- Witaj, Beau. Uprzedzając twoje pytania, zapewniam cię, .
że w sprawie spadku nie widzę najmniej szych problemów. Realizacja
testamentu nie potrwa długo.
Beau uśmiechnął się kwaśno.
- Cieszę się, że bez zbędnych wstępów przechodzisz do sedna sprawy
- odparł, marszcząc nerwowo brwi. - Nie podzielam niestety twojego
optymizmu. Po pierwsze zastanawiam się, . dlaczego dziadek nie
zabezpieczył finansowo swoich długoletnich pracowników.





- Chodzi ci o wierną czw?rkę? - upewnił się prawnik. O nich się nie
martw. Sedgewick, pani Featherfied, Wallace i Polly mają
zagwarantowaną bezpieczną przyszłość. Twój dziadek wykupił im
polisy w funduszu emerytalnym. John Neville, wasz księgowy, może
poinformować cię o szczegółach. O ile jednak wiem, chodzi o duże
pieniądze. , - A Margaret Stowe? - zapytał Beau z niepokojem.
- Niania? - Lionel wyglądał na rozbawionego.
Beau wręcz przeciwnie - wcale się dobrze nie bawił.
- Tak, niania, która zgodnie z wolą dziadka ma prawo zostać w domu
przez kolejny rok. - Beau poczuł, jak znoW l wzbiera w nim
wściekłość.
- To takie dziwactwo twego dziadka, którego w żaden sposób nie dał
sobie wyperswadować - tłumaczył z uśmiechem Lionel. - Twierdził,
że Maggie ma doskonały wpływ na resztę służby. Sam muszę
przyznać, że zorganizowała wspaniały pogrzeb. Coś rewelacyjnego!
- Przedstawiła ci kosztorys ceremonii? - spytał Beau.

- Oczywiście - uspokajał prawnik. - Sprawdziłem wszystkie rachunki.
W każdej chwili możesz je zobaczyć.
- To dobrze. Czy ona też ma polisę w funduszu? - Nie ustawał w
swoim śledztwie Beau.
- Ma go każda osoba zatrudniona na stałe w posiadłości. Takie jest
prawo. Jednak skoro ona pracowała w Rosecliff tylko przez ostatnie
dwa lata, nie dostanie zbyt wiele pieniędzy. Nie martw się.
- Chcę zobaczyć jej akta - zażądał Beau.
-:- Jakie akta? - zdziwił się Lionel.
, - Dobrze wiesz, że dziadek każdemu pracownikowi zakładał osobną
teczkę. Gromadził w niej referencje, życiorys i inne ważne informacje,
które ty miałeś sprawdzać.







- Zgadza się - odparł Lionel, po czym odchylił się nieco w swoim
fotelu i skrzyżował ręce na brzuchu. - Ale o niej nic nie wiem. Nie
mam danych Margaret Stowe.
- Co to, u diabła, ma znaczyć?! - Beau zerwał się z krzesła i wbił w
Lionela oskarżycielskie spojrzenie.
- Posiadam jedynie kopię jej aktu urodzenia - wyjaśnił prawnik, nieco
zaniepokojony nerwowym zachowaniem swojego klienta. - Wynika z
niego, że była podrzutkiem. Przybliżoną datę jej urodzenia ustalił
lekarz, który opiekował się noworod. kiem. Dopisał też, że rodzice
dziewczynki są nieznani.
- Skąd znał jej nazwisko?
- Może matka zostawiła przy dziecku kartkę? A może nazwisko
nadała jej jakaś pielęgniarka? Nikt tego nie wie. - Wzruszył bezradnie
ramionami. - Doktor zmarł osiem lat temu. W jego miesźkaniu
wybucW pożar. Spłonęła cała kartoteka, a wraz z nią wszystkie dane
jego pacjentów. Nasze śledztwo utknęło w martwym punkcie. Nie
mamy o niej żadnych informacji. Zupełnie jakby całe życie spędziła
na innej planecie. Do momentu kiedy spotkała Viviana.

- Daj spokój. Myślisz, że w to uwierzę? - Beau nerwowo otarł z czoła
krople potu.
- Taka jest prawda - padła zdecydowana odpowiedź.
- Nie próbowałeś powęszyć wokół tej sprawy na własną rękę? - Beau
nie miał zamiaru dać za wygraną.
- Próbowałem. Bezskutecznie. Ta dziewczyna nigdy nie wypełniała
deklaracji podatkowych, nie posiadała karty kredytowej, nie była
ubezpieczona. Nie figuruje na liście absolwentów żadnej szkoły, I .ie
była nigdzie zatmdniona...
-. Nie pobierała zasiłku dla bezrobotnych? - Beau nie mógł uwierzyć
własnym uszom.





- Nie ma jej na żadnym wykazie. Nie ma paszportu ani prawa jazdy.
Gwarantuję ci, że sprawdziłem wszystko. Wielokrotnie. Zatmdniłem
kill U prywatnych detektywów jednocześnie - podkreślił Armstrong.
Piękna niania zawsze zdołała się gdzieś zaszyć i dobrze ukryć,
pomyślał Beau. Pewnie od samego urodzenia przecho- .
dziła z rąk jednego dobrego wujka do dmgiego.
- Wiemy o niej cokolwiek dopiero od chwili, kiedy podjęła pracę u
Viviana - powiedział Lionel.
- To oczywiste, że na takiej posadzie szybko odżyła· - zadrwił Beau. -
Jak dziadek ją poznał? .
- Twierdził, że sprzedawała róże.
Beau pokiwał smętnie głową. Musiała zrobić wstępny wywiad na
temat Viviana Prescotta. Wiedziała, że kochał róże.
A potem wystarczyła już tylko wędka i haczyk.
- Czy dziadek naprawdę nie chciał nic o niej wiedzieć?
- Mówił, że dla niego jej przeszłość nie ma znaczenia.
- Nie próbowałeś go przekonać? Przecież przyjął pod swój dach kogoś
zupełnie obcego! - Beau znowu zaczynał się denerwować.
- Twój dziadek miał na jej temat ugmntowaną opinię. Nie dał sobie
nic powiedzieć - powtórzył Lionel.
. Czarownica. Przebiegła wiedźma, myślał Beau. Wiedziała, że gdyby
dziadek zaczął grzebać w jej prżeszłości, pewnie poznałby jej

prawdziwą naturę. A wtedy niechybnie wyleciałaby z Roseciff jak z
procy.
- Pamiętam, że Vivian powiedział kiedyś coś bardzo dziwnego - dodał
Lionel w zamyśleniu: - Co takiego? - naciskał Beau.
- Myślę, że traktował tę dziewczynę jak materiał, z którego







można ulepić coś wyjątkowego. Mówił, że spróbuje ją stworzyć
według swojego planu. Często też powtarzał, że ona może być jego
zbawieniem.
- Zbawieniem? - Beau wytrzeszczył oczy.
Prawnik wzruszył ramionami.
- Ja też się zdziwiłem. Może widział w niej anioła?
- Chyba anioła śmierci - warknął Beau.
- Zalazła ci za skórę, co? - Lionel przyglądał mu się z
zaciekawieniem.
- Nie lubię zagadek - odparł Beau.
- Masz doświadczenie w odkrywaniu nowych lądów, więc chyba
poradzisz sobie z odkryciem tej tajemnicy? - Prawnik puścił do niego
oko.
- Mam taki zamiar.
- Powodzenia - powiedział Lionel na pożegnanie.
Po wyjściu z kancelarii Beau wstąpił na lunch do niewielkiej
restauracji usytuowanej w pobliżu portu. Musiał przemyśleć to, czego
się do tej pory dowiedział. A nie było tego nie tety zbyt wiele.
Maggie Stowe miała dwadzieścia osiem lat, a jej przeszłość zdawała
się przypominać kosmiczną czarną dziurę. Wychodziło na to, że tylko
ona sama mogłaby mu cokolwiek na swój temat opowiedzieć. A byłby
to zapewne stek kłamstw.
Z drugiej strony, nawet fałszywe informacje można sprawdzić. Wtedy
przynajmniej miałby pewność, że ta ruda lalunia to zwykła blagierka.
Gdyby jednak udowodnił jej oszustwo, mógłby łatwo pozbyć się jej z
domu.

Szkoda, że dzisiaj tak ją do siebie zraził. To nie było zbyt roztropne.
Do wieczora trzeba oczyścić atmosferę i udawać, że przemyślał
sprawę i wszystko jest w należytyIń porządku.





Niech Maggie myśli, że wygrała. Wtedy łatwo będzie pociągnąć ją za
język.
Beau pomyślał, że może warto byłoby wpaść do biura po. dróży, które
jakiś czas temu założył w Australii. Z drugiej strony, Helen Carter,
która prowadziła agencję, była osobą całko icie godną zaufania i
wizyta w biurze mogła spokojnie poczekać do jutra.
W przeciwieństwie do sprawy tajemniczej panny Stowe. . .
Niewiele-myśląc, Beau uregulował rachunek, wyszedł z kawiarni i
złapał taksówkę. Udał się do biura Johna Neville a, księgowego, który
od wielu lat ząjmował się finansami rodziny Prescottów.
John był profesjonalistą w swoun zawodzie. Jego skrupulatność i
dociekliwość zaskarbiły mu zaufanie wielu klientów.
Beau również do nich należał.
- Pensja panny Stowe rzeczywiście była wysoka - zauważył Neville,
zagłębiając się w jednej z ksiąg. - Ale z tego, co wiem, ta młoda
kobieta była na każde zawołanie Viviana. Nigdy nie brała urlopu.
- Nigdy? - zdziwił się Beau.
- Nie wzięła ani jednego dnia wolnego. Dokądkolwiek Vivian się
wybierał, zawsze zabierał ją ze sobą. Za jej ubrania płacił z własnej
kieszeni. Oczywiście używał karty kredytowej.
Wszystko jest wyszczególnione na wyciągach bankowych.
Wręczył Beau komputerowy wydruk.
Sukienki, kapelusze, buty, torebki, marynarki... wszystko, co można
znaleźć w sklepie z konfekcją. Ceny też nie byle jakie.
No cóż, piękna niania lubiła się stroić...
- Twój dziadek zaszczycał swoją osobą wiele iInprez cha-

rytatywnych - wyjaśnił Neville. - Życzył sobie, żeby panna Stowe
błyszczała u jego boku.
- Sądząc po tym, ile na nią. wydawał, musiał to być blask wręcz
oślepiający - zauważył Beau jadowitym tonem. - A co z biżuterią?
- Na większe okazje wypożyczał kosztowności od jubilera.
Panna Stowe nie chciała przyjąć od Viviana ani klejnotów, ani w
ogóle żadnej biżuterii. Większość wieczorowych kreacji sprzedawała
po jednorazówym użyciu, a otrzymane ze sprzedaży pieniądze
przekazywała mnie. Wszystko zaksięgowane. Rachunki za pogrzeb
mam także u siebie.
- Wszystko się zgadza? - dopytywał się Beau podejrzliwie.
- Nie ma żadnych nieścisłości?
- Żadnych - odparł księgowy z przekonaniem.
- Niczego nie brakuje? - naciskał Beau.
John Neville nerwowo splótł dłonie.
_ I tak, i nie. Jest pewien mały problem. Nie miałem na to żadnego
wpływu, ale i tak czuję się dość nieswojo.
- Mów, o co chodzi - popędzał Beau;
- To nie ma nic wspólnego z panną Stowe. - Rzucił spojrzenie znad
okularów. - Vivian był wyjątkowo upartym człowiekiem. Nie chciał
słuchać dobrych rad.
Ciekawe, pomyślał Beau. To. samo powiedział Lionel Arm strong. I
w tamtym przypadku to również miało związek z Maggie Stowe.
_ Vivian odwiedził mnie na dwa miesiące przed śmiercią i poprosił,
żebym mu wypłacił milion dolarów gotówką. Dwa miesiące przed
śmiercią? To właśnie wtedy dziadek podpisał ostateczną wersję
testamentu, w którym znalazło się miejsce dla Margaret Stowe.





- Takiej sumy pieniędzy nie powinno się tak po prostu nosić przy
sobie - ciągnął księgowy. - Większe transakcje, załatwia się,

korzystając z czekÓw lub kart kredytowych. Dlatego zapytałem o
powód tej nietypowej prośby.
- I co odpowiedział? - naciskał Beau.
- Stwierdził, że to jego pieniądze i że może z nimi robić, co zechce -
odparł Neville. - Sam rozumiesz, że nie mogłem go do niczego
zmusić. Upierał się, że potrzebuje tych pieniędzy i koniec. Nie miałem
wyboru.
- Dowiedziałeś się, na co je wydał?
N eville pokręcił smętnie głową.
- Miałem nadzieję, że to się wyda. Myślałem, że chodzi o kupno
jakiejś nieruchomości. Dowiadywałem się. Pytałem znajomych w
pewnych kręgach. Bez skutku. Mogę ci pokazać papier
poświadczający wydanie Vivianowi miliona w gotówce.
Mam świadków, którzy widzieli, jak brał te pieniądze. Natomiast nie
mam zielonego pojęcia, coz nimi zrobił.
Beau zaklął siarczyście i zacisnął pięści. Bezsilny gniew wdarł się do
jego mózgu i rozsadzał czaszkę. Kiedy się uspokoił, przemyślał
sprawę: ma teraz do, rozwikłania dwie zagadki.
Po pierwsze, sprawa kobiety znikąd.
Po drugie, tajemnica zaginionego miliona.
Miał dziwne przeczucie, że te dwie sprawy w jakiś sposób się ze sobą
łączą. Był pewien, że jeśli rozgryzie sekret Margaret Stowe, odnajdzie
też brakujący milion dolarów.




I

. I

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Maggie objęła wzrokiem wielobarwną kolekcję drogich ubrań
wiszących w jej garderobie. Vivian uwielbiał ją stroić.
A ona nie widziała nic złego w tym, że mogła cieszyć jego oczy,
wkładając na siebie eleganckie i niezwykle kobiece fatałaszki.

Jednak Beau Prescott na pewno nie dostrzeże w tym nic zabawnego.
Co więcej, fakt; że jego dziadek wydawał fortunę na ciuchy dla
zwykłej niańki, z całą pewnością wyprowadzi go z równowagi. Jego
poranne insynuacje sprawiły, że poczuła się jak dziwka. Beau
sugerował przecież, że wykorzystała poczciwego staruszka, a nawet,
że doprowadziła go do śmierci.
Te oskarżenia potwornie bolały. Tym bardziej że rzucał je tak
niewiary godnie męski i pociągający facet.
Pospieszne pukanie do drzwi wyrwało Maggie z zamyślenia.
. - Proszę· Do pokoju wślizgnęła się nadzwyczaj podekscytowana
pap.i Featherfield. .
_ Już wrócił, kochanie Sedgewick zaproponował aperitif na .szóstą
trzydzieści, masz więc pół godziny, żeby się przygotować do kolacji. -
Rzuciła okiem w stronę otwartych drzwi garderoby. - Ma l .a sobie
garnitur, więc mogłabyś włożyć coś naprawdę eleganckiego.
- To nie ma najmniejszego sensu. - Maggie skrzywiła się· - On mnie
nie lubi.





- Bzdura! Panicz Beau na twój widok omal się nie przewrócił z
wrażenia. Sama widziałam.
- Ale potem szybko doszedł do siebie i dał do zrozumienia, .że nie
mam co liczyć na jego przyjaźń - odparła sucho Maggie.
- To nie tak. Sedgewick i ja jesteśmy pewni, że panicz Beau zachwycił
się tobą do tego stopnia, że nie mógł znieść myśli, iż jego dziadek był
z tobą... blisko. On chce mieć ciebie na wyłączność.
Maggie nie miała pojęcia, co odpowiedzieć na tak sformułowane
wyjaśnienie. Obawiała się, że jest ono mocno naCIągane.
- Nie martw się, kochanie - dodała pani Featherfield. Wallace mówił,
że panicz Beau całą drogę do miasta przebył zatopiony w myślach.
Najwyraźniej uspokoił się, kiedy zrozumiał, że nic cię nie łączyło z
panem Vivianem. Wszystko przemyślał i na pewno jest mu teraz
wstyd.
.Maggie nie była tego taka pewna. Na samo wspomnienie dzisiejszego
poranka przebiegał ją zimny dreszcz.

- Ludzie w szoku wygadują różne rzeczy - zauważyła refleksyjnie
gospodyni. - Każdy potrzebuje trochę czasu do namysłu. Panicz Beau
z pewnością doszedł już do siebie i dziś wieczorem uznasz go za
najbardziej czarującego mężczyznę pod słońcem. Daj mu jeszcze
jedną szansę, kochanie;
Znokautuje mnie w przeciągu pierwszych pięciu minut, po. myślała
Maggie, ale nie chcąc rozczarować czwórki służących, postanowiła
podjąć wyzwanie.
- Zrobię, co w mojej mocy. ; Wysiliła się na uśmiech. .
Pani Featherfield pokraśniała z.radości.
. - Pamiętaj, wpół do siódmej: Jeffrey podaje na.kolację pieczeń
wołową, więc postaraj się nie spóźnić.








Maggie domyślała się, że na stole zapłoną czerwone świece, a w tle
rozbrzmiewać będzie romantyczna melodia. Wszystko to bardzo miłe,
tyle że cyniczne spojrzenia Beau Prescotta zapewne popsują całą
atmosferę.
W przypływie buntu Maggie wyciągnęła z garderoby
krwistoczerwoną sukienkę. Skoro Beau Prescott uważa ją za
ladacznicę, to nie ma sensu wkładać na siebie czegoś bardziej
przyzwoitego. Zresztą Vivian podziwiał ją za to, że jako rudowłosa
nie boi się nosić ubrań w czerwonym kolorze. Dlatego ze względu na
pamięć o niedawno· zmarłym dobroczyńcy, włoży dzisiaj ten kusy,
seksowny strój. Poza tym pani Featherfield nie będzie mogła jej
zarzucić, że nie stara się zrobić wrażenia na Beau Prescotcie.
Czerwona, szyfonowa sukienka na cienkich ramiączkach delikatnie
opływała figurę Maggie, sprawiając, że męskie zmysły zaczynały bić
na alarm. Reszty dopełniały jedwabne pończochy w cielistym kolorze
oraz pantofle na niebotycznie wysokich szpilkach.
Rozpyliła wokół siebie pachnącą mgiełkę Poison Christiana Diora, a
w uszy wpięła wiszące, kryształowe, pięknie odbijające światło

kolczyki. Była gotowa do ataku. I choć w głębi duszy wątpiła w
wygraną, miała nadzieję, że oczarowany przeciwnik przynajmniej
oszczędzi jej cierpienia.
Zeszła do salonu, gdzie Sedgewick serwował swojemu paniczowi
szklaneczkę martini. Młody Prescott stał oparty o fIlar marmurowego
kominka, nad który,m wisiał romantyczny obraz przedstawiający
roześmianego amorka. Na jej widok Beau uniósł szklankę do góry, w
geście powitalnego toastu.
Serce zabiło jej mocniej.
- Dobry wieczór, Maggie - przywitał ją, uśmiechając się





i jednocześnie uważnym wzrokiem lustrując jej strój. - Widzę, że
faktycznie potrafisz ucieszyć oczy każdego mężczyzny, bez względu
na jego wiek.
Czyżby właśnie powiedział jej komplement? Nie była tego pewna.
- Miał pan ciężki dzień? - zapytała.
-. Hm... - potwierdził i zabawnie ściągnął brwi. - Nazwałbym go
dniem trzech szklanek martini. A propos, napijesz się ze mną? Mam
nadzieję, że to ci pomoże zapomnieć o moim dzisiejszym faux pas.
Przeprosiny? Przygotowała się do walki, a on ogłasza rozejm. W
dodatku wyglądał tak słodko z tym swoim przepraszającym
uśmiechem i zadziornym błyskiem w oku...
- Chętnie. - Wyciągnęła dłoń po szklankę i uśmiechnęła się.
niepewnie.
Co innego mogła zrobić, skoro Sedgewick rzucał jej
porozumiewawcze spojrzenia, zachęcając do postawienia wszystkiego
na jedną kartę?
Beau podsunął jej tacę wypełnioną smakowitymi zakąskami.
Najwyraźniej kucharz nie żałował dzisiaj swojej inwencji, żeby
godnie przywitać dziedzica Rosecliff.
- Zupełnie inaczej sobie ciebie wyobrażałem - wyznał nie-.
spodziewanie Beau, z trud m ukrywając nutę ironii. - Może dlatego, że
w testamencie byłaś wymieniona obok Sedgewicka.
Myślałem, że jesteś mniej więcej w jego wieku.

- W takim razie mój widok musiał być dla pana szokiem - odparła
Maggie, siląc się na uprzejmość.
- Delikatnie rzecz ujmując... tak - przytaknął Beau. - Byłbym
wdzięczny, gdybyś wyjaśniła mi kilka spraw, które nurtowały mnie
przez cały dzień.




I i:

I I il





- Czego chciałby się pan dowiedzieć? - zapytała podejrzliwie,
przeczuwając podstęp· - Na przykład... - Urwał i dopiero po chwili
namysłu zapytał: - Jak się tu znalazłaś? Czy mój dziadek poszukiwał
niani przez ogłoszenie?
Tak postawione pytanie brzmiało dość niewinnie. Wyglądało na to, że
zadał je z czystej ciekawości.
- Sądzę, że dopóki mnie nie spotkał, nie planował zatrudniać nikogo w
takim charakterze - odpowiedziała Maggie, zbierając myśli. - Ten
pomysł wpadł mu do głowy niespodziewanie. Dla Viviana był to
rodzaj zabawy.
- Dla ciebie też?
Maggie poczuła, że stąpa po kruchym lodzie. Pytania stawały się
coraz bardziej podchwytliwe.
- Bawiło go to, że może mnie wiele nauczyć - wyjaśniła, patrząc Beau
prosto w oczy. - Pański dziadek był wspaniałym człowiekiem.
Przeżyłam tu najlepsze lata swojego życia.
Zielone oczy przeciwnika wpatrywały się w nią badawczo.
Miała ochotę zarzucić go potokiem zapewnień, że ją i Viviana nic nie
łączyło. Na szczęście w porę ugryzła się w język.
I tak go nie zmusi, żeby jej uwierzył.
Po chwili ciszy Beau przemówił:

- Wiem, co masz na myśli. - W jego głosie zabrzmiała nuta
rozrzewnienia. - Ten jego wigor i zapał do życia były chyba zaraźliwe.
Dziadek otworzył mi okno na świat i sprawił, że niemal od razu
chciałem przez nie wyfrunąć.
- O właśnie! Czułam dokładnie to samo - wyrwało się Maggie. Beau
ubrał w słowa jej własne myśli.
- Jak się poznaliście?
Maggie uśmiechnęła się do swoich wspomnień.





- To było niesamowite spotkanie - zaczęła. - Nie miałam pracy i
zarabiałam na życie sprzedając róże. Kupowałam je hurtem na targu, a
potem każdą z osobna przyozdabiałam wstążkami i pakowałam w
folię. Chodziłam z nimi wieczorem po eleganckich restauracjach i
oferowałam mężczyznom, którzy akurat jedli kolację w towarzystwie
kobiety. Wielu z nich dawało się skusić na ten romantyczny gest.
- De kosztowała ta przyjemność? - zapytał Beau, uśmiechając się
lekko.
- Pięć dolarów - odparła, szczęśliwa, że nie potępił jej sposobu
zarabiania. - Uważałam, że za promienny uśmiech obdarowanej
kobiety mężczyzna będzie gotów zapłacić równowartość ceny lampki
wina.
- Rozsądny sposób rozumowania - powiedział Beau zachęcająco. -
Podejrzewam, że i mój dziadek nie oparł się pokusie kupienia od
ciebie róży?
- Niezupełnie. Vivian jadł wówczas kolację z dużą grupą ludzi.
Ominęłam ich. Wiedziałam, że większa szansa· zarobku to
dwuosobowe stoliczki, przy których siedzieli zakochani. Ale pański
dziadek musiał mnie. obserwować. W pewnym momenie pokiwał na
mnie i zaprosił do stołu. Powiedział, że kupi ode mnie wszystkie róże,
bo taka piękna dziewczyna jak ja powinna w sobotni wieczór bawić
się, a nie sprzedawaĆ kwiatki.
Beau Prescott roześmiał się, co Maggie najwyraźniej przyjęła z
ogromną ulgą. . . .

- To rzeczywiście podobne do dziadka zauważy , wpatrując się w nią
wyczekująco. - Kto mu wówczas towarzyszył?
- Jacyś artyści.
- Ktoś znany?
- Nie wiem. Nigdy więcej ich nie widziałam.








I .

Beau rzucił jej podejrzliwe spojrzenie.
- Może pan zapytać sir Rolanda - podsunęła Maggie usłużnie. - On też
tam był.
_ Aha. - Beau uspokoił się nieco. - ile róż sprzedałaś dziadkowi?
_ Dwadzieścia. To był dla mcie wielki dzień. A potem mogłam
jeszcze najeść się za darmo i spędzić czas w towarzystwie miłych
ludzi.
- Mój dziadek był duszą towarzystwa.
- O tak. I wspaniałym wodzirejem - przyznała Maggie.
Sączyli martini zatopieni we wspomnieniach. Tęsknota za zmarłym
staruszkiem zatarła wszelkie ślady nieporozumień, jakie ich dzieliły.
Tak powinno być, pomyślała Maggie. Miała nadzieję, że Vivian
Prescott patrzy na nich teraz z góry i uśmiecha się z adowoleniem.
Beau pochylił się nad stołem i zaczął nakładać na swój talerz
czerwony i czarny kawior. Maggie zadrżała, ponieważ nagle
wyobraziła sobie, jak ta silna męska dłoń dotyka jej nagiego ciała.
Domyślała się, że świetnie skrojony garnitur ukrywa wspaniałe,
atletyczne, męskie ciało...
- Skąd się wziął pomysł z niańką?
Pytanie padło tak nagle, że musiała minąć chwila, nim doszła do
siebie na tyle, by odpowiedzieć.
_ Vivian zapytał mnie, co do tej pory robiłam, a ja opowiedziałam mu
nieco ubarwioną historyjkę. - Wzruszyła ramionami. - Myślałam, że

nigdy więcej go nie zobaczę, więc wolałam trochę nazmyślać, niż
zanudzać go moją nieciekawą biografią.
- Oszukałaś go?





- Ależ nie - zapewniła, Maggie gorliwie. - Naprawdę podróżowałam z
cyrkiem... - Urwała, niepewna reakcji Beau na taką rewelację.
Wielu ludzi uważało cyrk za mało przyzwoite miejsce. Ale Beau
nawet nie mrugnął okiem. Czekał na ciąg dalszy.
- Pracowałam jako niania u właścicieli cyrku - ciągnęła.
- Poza tym robiłam wiele innych rzeczy, ale Vivian najbardziej
zainteresował się właśnie tym okresem mojego życia.
- Jak nazywał się ten cyrk?- zapytał szybko Beau.
- Zabini. To był taki mały, rodzinny interes.
. - Myślałem, że tego typu atrakcje przeszły już do lamusa -zauważył
Beau.
- Rzeczywiście, cyrk nie cieszył się dużą popularnością.
Podejrzewam, że w końcu zbankrutował. Nie wiem dokładnie.
Byłam z nimi tylko przez rok. I to dziesięć lat temu.
- Co było potem? - podpytywał Beau, siląc się na obojętność.
- Pojechałam w głąb kraju, do interioru, gdyż wiedziałam, że tam z
pewnością znajdę pracę. Trafiłam do wioski zwanej Wilgilag, co w
języku Aborygenów oznacza czerwony . I faktycznie. Jak okiem
sięgnąć, ziemia była tam czerwona jak ogień piekielny.. .
Jej spojrzenie uciekło gdzieś w dal. Dogoniło odległe wspomnienia,
zagrzebane dawno temu w zakamarkach pamięci.
. - Co tam robiłaś? - zachęcał ją Beau do dalszych zwierzeń.
- Pracowałam na owczej farmie. Zajmowałam się różnymi rzeczami. -
Machnęła ręką, jakby chciała odgonić jakieś przykre widma
przeszłości. - Wiele wody i upłynęło od tamtych dni. Nie ma o czym
mówić.
- Przeciwnie. Teraz rozumiem, dlaczego dziadek się tobą

- Byłaś z dziadkiem na ty . Dlaczego i do mnie nie mówisz po
imieniu?
- Bo nie lubię się spoufalać. Wiem z doświadczenia, że to pierwszy
krok do zguby - odparła ostro.
- Nie przesadzaj - zaprotestował. - W Australii? To przecież
najbardziej egalitarne społeczeństwo na świecie.
- To zależy skąd się pochodzi - zadrwiła. - Pan nie wie, czym są
niziny społeczne i jak to jest, kiedy trzeba ciągle się komuś lub
czemuś podporządkowywać.
Nie mógł temu zaprzeczyć, więc tylko wzruszył ramionami.
Maggie poczuła się zraniona i nieszczęśliwa. Spojrzała na portret
amorka wiszący nad kominkiem i uznała, że jego strzała nie mogła
być dzisiaj umoczona w miłosnym eliksirze. Raczej w truciźnie.
Kiedy podniosła wzrok, zauważyła, że Beau przygląda się jej spod
ściągniętych brwi.
- Powiem panu, co dał mi Vivian - powiedziała po dłuższej chwili
kłopotliwego milczenia. - Akceptację, przyjaźń, szacunek i uznanie.
Przyjął mnie pod swój dach i sprawił, że stałam się lepsza niż byłam.
Dał mi wszechstronne wykształcenie. Zapoznał z literaturą, muzyką i
sztuką. Otworzył mi oczy na wiele spraw, o których wcześniej nie
miałam pojęcia i gdyby nie Vivian, nawet by mi się o nich nie śniło...
Urwała i rzuciła mu spojrzenie pełne wzgardy. Beau nawet nie
próbował wejść jej w słowo.
- Nie wiem, dlaczego pański dziadek to robił. Może był samotny?
Może chciał, żebym z Kopciuszka zmieniła się w kró lewnę? Może.
pragnął mieć pilnego ucznia? A proszę mi wierzyć, że się starałam.
Chłonęłam wszystko, o czym opowiadał i cieszyłam się, że spełniam
jego oczekiwania.

Beau ze zdumieniem przyglądał się tej świadomej własnej wartości
kobiecie i zaczynało go dręczyć przeświadczenie, że bardzo się co do
niej pomylił.
- Nie wstydzę się niczego, panie Prescott. Jestem dumna, bo Vivian
był ze mnie dumny. Kochałam pańskiego dziadka. I czy sięto panu
podoba, czy nie, taka jest prawda.
Nastała cisza, której Beau nie mi ł odwagi przerwać.
- Obiad podany - obwieścił niespodziewanie Sedgewick, wkraczając
do salonu.
- Sądzę, że pańska pieczeń wołowa okaże się znacznie bardziej
strawna niż nasza rozmowa - powiedziała Maggie. - Nie zwlekajmy,
bo kucharz się obrazi.
Ruszyła w stronę jadalni, obiecując sobie w duchu, że już nigdy,
przenigdy nie da się zwieść Beau Prescottowi.

, . ,




ROZDZIAŁ SIÓDMY

li

Beau z trudem zmusił się do przełknięcia kilku kęsów pieczeni.
Postanowił nie dać po sobie poznać, że całkowicie stracił apetyt
jedynie dlatego, że wstrząsnęła nim wypowiedź tej złotoustej niańki.
Maggie jadła powoli, nie odrywając wzroku od talerza. Emanował z
niej spokój i całkowita obojętność wobec jego osoby.
Beau przyglądał się jej spod oka, zastanawiając się, czy ta kobieta to
urodzona aktorka, czy wręcz przeciwnie - szczera i niewinna
dziewczyna. Gdyby nie ten zaginiony milion, chętnie uwierzyłby w jej
opowieść.
. Mimo wszystko dowiedział się dzisiaj paru rzeczy. Sir Roland będzie
mógł poświadczyć, czy pierwsze spotkanie dziadka i Maggie
przebiegło w taki sposób, jak to opisała. Lionel Armstrong wynajmie
detektywa, który sprawdzi, czy rzeczywiście pracowała w cyrku
Zabini, a potem w wiosce Wilgilag.

Ciekawe, czy mówiła prawdę. ..
Ponownie zerknął w jej stronę. Twarz Maggie spowijał cień, co
utrudniało mu obserwację jej zachowania.
- Sedgewick, zapal światło i zabierz świeczniki - zakomenderował. -
W tych ciemnościach nie widzę, co jem.
- Jak pan sobie życzy.
Beau z niezadowoleniem wyczuł potępienie w głosie i postawie
kamerdynera. Najwyraźniej wszyscy członkowie służby





uważali teraz swojego panicza za ordynusa, który popsuł humor
wielce szanownej niańce.
Zapalenie światła niewiele pomogło. Twarz Maggie przypominała
białą maskę pozbawioną jakiegokolwie wyrazu. Ujęła kieliszek i
wypiła łyk czerwonego wina. Beau specjalnie kazał podać do obiadu
wino zamiast szampana. Dla panny Stowe skończyły się czasy
nieustannego świętowania. Zresztą, jeśli zachomikowała gdzieś milion
dolarów, wkrótce sama będzie mogła kupić sobie takie trunki, jakie
zechce.
To ona gwizdnęła ten milion. Beau był tego niemal pewien.
Tymczasem przeciągająca się cisza zaczynała działać mu na nerwy.
Postanowił zagaić rozmowę.
- Co robiłaś po wyjeździe z Wilgilag?
Bardzo powoli i z wyraźną niechęcią Maggie podniosła głowę· Jej
wielkie oczy lśniły jak dwa szafiry.
- Jeśli jest pan ciekaw, proszę zatrudnić detektywa.
Ta odpowiedź nie dała Beau ani satysfakcji, ani nie sprawiła mu
przyjemności. Za to całkowicie pozbawiła go apetytu.
- Chciałbym dowiedzieć się o tobie czegoś więcej - wyjaśnił,
odkładając sztućce.
Potrząsnęła przecząco głową, nie zaszczycając go naw t spojrzeniem.
Ani chybi zdenerwował ją swoimi natrętnymi pytaniami oraz sugestią,
że na dziadka patrzyła jedynie przez pryzmat jego dolarów. Szkoda,
że nie trzymał języka za zębami. Jeszcze trochę, a może wyciągnąłby
z niej wiele cennych informacji.

Choć... może ona rzeczywiście mówiła prawdę? Była dość
przekonująca, kiedy tak bez mrugnięcia okiem wyjaśniała mu, jaki
rodzaj relacji łączył ją i dziadka.
Czyżby pomylił się co do niani Stowe?






IEZWYKLY SPADEK

Czyiby przypisywał jej czyny, z którymi nie miała nic wspólnego?
Musiał przyznać z niechęcią, że wiele z tego, co powiedziała, było
niezaprzeczalną prawdą i w dodatku dotkliwie pogłębiało jego
poczucie winy.
Wspomniała, że dziadek był samotny.
Te słowa zabolały go. Dziadek życzył sobie przecież, żeby wnuk
osiadł razem z nim w Rosecliff, założył rodzinę i prowadził
ustabilizowane życie. Tymczasem Beau srodze go zawiódł. Włóczył
się po świecie, nie myśląc o samotnym staruszku. Nawet przyjaciele
dziadka nie byli w stanie wypełnić pustki po nieobecnym wnuku.
Jedynej bliskiej mu osobie.
To pewnie dlatego dziadek przygarnął Maggie Stowe. To ona miała
być realizacją jego marzeń i ambicji. Właśnie dlatego w rozmowie z
Lionelem Armstrongiem stwierdził, że stworzy ją według swojego
planu. Wiedział, że ona znacznie lepiej spełni jego oczekiwania niż
ukochany wnuczek.
To miało sens.
Niania Stowe mogła więc mówić prawdę. Tyle że to nie rozwiązywało
sprawY zaginionego miliona.
Maggie odsunęła krzesło i odkładając na stół serwetę, spojrzała Beau
prosto w oczy.
- Proszę mi wybaczyć, panie Prescott - powiedziała powoli.
- Nie czuję się najlepiej.
W tej sytuacji nie wypadało jej zatrzymywać.
- Przykro mi. Jeśli mogę coś dla ciebie zrobić...

- Nie, dziękuję. - Odwróciła się w stronę kamerdynera. Sedgewick,
proszę przeprosić ode mnie Jeffreya. Wiem, że upiekł na deser
wspaniałe ciasta. Żałuję, ale nie będę mogła ich spróbować. l





- Jeffrey z pewnością to zrozumie, nianiu Stowe - zapewnił
kamerdyner, odsuwając jej usłużnie krzesło.
- Dziękuję.
Kiedy wstała, Beau zauważył, że jej biała twarz jeszcze bardziej
pobladła, a oczy nie błyszczą już tak jak godzinę temu.
Naprawdę wyglądała na chorą. Chorą na duszy. I to, zdaje się, z jego
powodu.
- Dał mi pan do zrozumienia, że zbyt wiele sobie-obiecywałam -
powiedziała słabym głosem Maggie. - Nie usiądę z panem więcej do
stołu, panie Prescott. Jak pan sam wspomniał dziś rano, nie jest pan
swoim dziadkiem.
Beau otworzył usta, mając zamiar bronić się przed oceną, jaką mu
wystawiła. Chciał się usprawiedliwić, wytłumaczyć.
Chciał, żeby została.
Pragnął o wiele więcej...
Ale zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, usłyszał jej ciche:
- Dobranoc, panie Prescott.
Odprowadził ją wzrokiem do drzwi jadalni. Czerwona sukienka,
opływająca delikatnie wspaniałą figurę, wydawała się w tej chwili
zupełnie nie na miejscu. A jednak magnetyzm tej niezwykłej kobiety
działał na Beau wyjątkowo silnie. Kiedy znikła mu z pola widzenia,
poczuł wszechogarniającą pustkę.
Sedgewick zajął się uprzątaniem tej części stołu, przy której siedziała
Maggie. Widać było, że jest poruszony i bardzo niezadowolony.
. - Jeśli masz mi coś do powiedzenia, Sedgewick, to wal prosto z
mostu - powiedział Beau gniewnie.
Kamerdyner podniósł z godnością głowę i spojrzał z góry na swojego
panicza.
- Pomyślałem sobie, że usługiwałem wielu gościom, którzy

przewijali się przez Rosecliff. Było wśród nich kilku możnych tego
kraju, jeśli można to ująć w ten sposób. Zdarzali się też tacy, którzy
uważali, że pieniądze czynią ich lepszymi od innych. Niania Stowe
nie posiada żadnego majątku, ale to prawdziwa dama. Pan Vivian z
pewnością też tak uważał.
- Mówisz tak, bo nie wiesz tego, co ja wiem - odpalił Beau, z trudem
hamując ogarniającą go furię· Sedgewick uniósł brwi lekceważąco.
- Z pewnością. Mam na swoim koncie .jedynie dwa lata bliskiej
znajomości z nianią Stowe.
Ta odpowiedź wytrąciła Beau z ręki wszelkie argumenty.
W oczach służby był próżnym, rozpuszczonym paniczykiem, który
rzuca oszczerstwa pod adresem niewinnej kobiety.
- Powiedz Jeffreyowi, że ja również nie zjem deseru. Mam dosyć na
dzisiaj. Jesteś wolny, Sedgewick.
- Do usług. - Kamerdyner wycofał się do kuchni.
Beau miotał się przez chwilę po jadalni, mając ciągle przed oczami
obraz czerwonej sukienki oraz jej rudowłosej właścicielki. W uszach
dźwięczały mu jeszcze słowa starego kamerdynera. Ten człowiek
nigdy nie mylił się w swoich ocenach. Zawsze trafnie i sprawiedliwie
osądzał ludzi.
Jaka jest prawda? Kim jest Maggie Stowe?
Nagle przypomniał sobie o kasecie wideo z uroczystości
pogrzebowych. Może tam znajdzie odpowiedź?
Pobiegł do biblioteki i uruchomił magnetowid. Przygotowującsię na
długi wieczór przed telewizorem, ściągnął marynarkę i krawat, rozpiął
kołnierzyk koszuli oraz podwinął rękawy. Miał nadzieję, że te zabiegi
zlikwidują napięcie, jakie wywołała w nim rozmowa z panną Stowe.
Niestety, zdenerwowanie nie mijało.

Nalał sobie kieliszek wina, podejrzewając w duchu, że kojne dni
spędzone w towarzystwie tej cholernej niańki niechyb. doprowadzą go
do alkoholizmu.
Z pilotem w ręku opadł na skórzany fotel i spojrzał w szkła. ekran,
gdzie zaczynała się właśnie ceremonia pogrzebowa ważniejszego
człowieka w jego życiu - dziadka, który odZedł przedwcześnie, nie
pożegnawszy się z wnuczkiem.
Beau poczuł, że towarzyszący mu niepokój i negatywne mJ.ocje są
dość niestosowne w obliczu tak poważnego obrządku pogrzeb bliskiej
osoby. Dlatego jednym okiem śledząc poający się kondukt żałobny,
jednocześnie próbował doprowadzić umysł do ładu i składu i choć na
moment wyrzucić z głowy iaggie Stowe.
Przywołał w myśli najpiękniejsze chwile swojego dziecińgwa. Przed
oczami przemknęła mu cała seria wspomnień - obrazów zatrzymanych
w pamięci niczym stop-klatki na kliszy filmowej. Szczęśliwe
wydarzenia z młodości były ściśle związane z osobą dziadka.
Przypomniał sobie ich wspólne wojaże i przygody rodem z naj
wspanialszych książek. Rejs do Wielkiej Rafy. Koralowej, wycieczka
do Narodowego Parku Kakadu, ffeszcie podróż do Europy, gdzie
dziadek objaśniał wnukowi zawiłości historii.
To Vivian sprawił, że świat wydawał się cudowny i niepoTolarzalny.
Można powiedzieć, że dał wnukowi świat w prezen·e. A potem
podobny podarunek wręczył Maggie. Pragnął podzielić się z kimś
swoją wiedzą i doświadczeniem i umrzeć z przekonaniem, że jego
nauki nie poszły na marne. Taka była . go wola i miał prawo zgodnie z
nią postępować, tak samo jak miał prawo zrobić to, co chciał ze
swoim milionem dolarów.
Beau z całego serca pragnął uszanować wolę dziadka. Ale

,
j

J.

jeś.i staruszek został wystrychnięty na dudka? Jeśli niania podstępnie
wykorzystała jego samotność?
Sedgewick twierdził, że Maggie to prawdziwa dama. Dziadek lubił
takie kobiety. Zresztą, kto by nie lubił? Beau był pewien, że gdyby
poznał Maggie w innych okolicznościach i na innym gruncie, nie
spocząłby, dopóki dziewczyna nie byłaby jego.
Kotka Maggie. B.yć może drapieżna kotka... I znowu niania powróciła
do myśli Beau. Nic nie mógł na to poradzić. Była w tej chwili niemal
tak samo związana z osobą Viviana, jakjego wnuk. Nie było tyiko
wiadomo, czy jej zainteresowanie staruszkiem miało istotnie jedynie
bezinteresowne emocjonalne podłoże...
Nerwowo przewijał taśmę z pogrzebu, szukając fragmentów, gdzie
byłoby dobrze widać piękną nianię.
Burza mdych włosów rzuciła mu się w oczy niemal od razu.
To był moment złożenia trumny do grobu. Maggie stała wśród tłumu
zgromadzonych, ale wydawała się nieobecna duchem. Nie
rejestrowała tego, co działo się wokół niej. Niemchomym wzrokiem
wpatrywała się w rriebo, a po jej policzkach płynęły strumienie łez.
Widać było, że bardzo cierpi. Nie mogła udawać.
Płakała po Vivianie. Po tym, co odeszło wraz z jego osobą. Jej
rozpacz była auterityczna. Beau rozumiał jej uczucia. Straciła jedyną
bliską osobę. Jedynego człowieka, który przejął się jej losem i
postanowił dać jej życiową szansę.
Beau wyłączył wideo. To, co zobaczył, w zupełności mu wystarczyło.
. Tak jak opisywał to Wallace, cały pogrzeb był wyrazem wielkiej
miłości do zmarłego. Maggie zorganizowała ceremonię pogrzebową w
dowód swojej wdzięczności i zrobiła to w iście

perfekcyjny sposób. Jej zaangażowanie i troska o dopracowanie
kaidego szczegółu zaprzeczały teorii, że jest podstępną materialistką.
Beau musiał to wreszcie przyznać. A w związku z tym czuł się po
prostu podle.
Kobieta, która dała dziadkowi tyle radości, która wyzwalała w nim
energię i motywowała do życia, zasługiwała na najwyższy. szacunek.
A co zrobił jego wnuk? Doprowadził ją do łez, obrzucając
bezpodstawnymi oskarżeniami. Czy dziadek byłby z niego
zadowolony?
Poczuł, jak oblewa go zimny pot.
Dziadek w testamencie zapisał swoją ostatnią wolę odnoszącą się do
najbliższej przyszłości niani Stowe. A dojego wnuka należała
realizacja ostatniej woli zmarłego. Tymczasem ledwie przyjechał, a
już zaczął się szarogęsić, całkowicie ignorując postanowienia dziadka.
Co za wstyd.
Zerknął na zegarek. Nie było jeszcze za pÓźno, by odwiedzić
Margaret Stowe i przeprosić ją za dzisiejsze zachowanie. Im szybciej,
tym lepiej. Nie mógłby zasnąć, gdyby nie załatwił tej sprawy jeszcze
dziś.
Opuszczając bibliotekę, zdał sobie sprawę, że nie wie, który pokój
zajmuje Maggie. Po chwili namysłu uznał jednak, że dziadek musiał
przydzielić jej Gabinet Różany. Ich znajomość zaczęła się od róż i na
różach się skończyła.
A więc niech się dzieje wola dziadka.
Niech Maggie przez najbliższy rok zostanie w Rosecliff.




ROZDZIAŁ ÓSMY

Początkowo Maggie wcale nie miała zamiaru reagować na natarczywe
pukanie do drzwi. Była pewna, że to pani Featherfield kolejny raz
pragnie wytłumaczyć swego panicza i prosić ją o odrobinę
wyrozumiałości. Maggie nie miała już jednak siły znosić kolejnych
upokorzeń i podłych zarzutów ze strony Beau Prescotta. Nie zmienią
tego żadne wyjaśnienia. Rozczarowałaby tylko poczciwą gospodynię.

Wyszła na balkon i spojrzała na romantycznie oświetlony ogród, w
którym swego czasu spędziła tyle miłych chwil razem z Vi Vianem.
NiezliczoIle spacery, fascynujące opowieści, wielkie plany - to
wszystko, co działo się w ogrodzie należało już do przeszłości.
Nadszedł czas, żeby pożegnać się z tym rajem na ziemi.
Pukanie nie ustawało. Zdaje się, że pani Featherfield nie miała
zamiaru ,tak łatwo się poddać.
Maggie cofnęła się do pokoju.
- Proszę - powiedziała zrezygnowanym tonem.
Drzwi otworzyły się i ku jej bezgranicznemu zdziwieniu do pokoju
wszedł Beau Prescott.
Ogarnęła ją groza. Ten okropny facet miał czelność przyjść do jej
sypialni i zakłócić jej spokój. Wparował jakby nigdy nic i może
jeszcze czekał na owacje? Więc już w żadnym z pomieszczeń
Rosecliff nie mogła czuć się bezpiecznie?





Panicz stał teraz naprzeciw niej, już bez marynarki i krawata, w
rozpiętej pod szyją koszuli. Spod zakasanych rękawów wystawały
opalone muskularne ramiona. Jego agresywny męski seksapil
emanował potężną siłą i atakował wszystkie jej zmysły.
Była zupełnie sparaliżowana. I to nie tylko ze strachu...
A on, zamiast wytłumaczyĆ się, po co przyszedł, stał osłupiały
podobnie jak ona i w milczeniu pożerał ją wzrokiem. W dodatku
oddychał coraz szybciej i coraz mocniej zaciskał dłonie.
Kolejny szok przyszedł w momencie, kiedy Maggie uświadomiła
sobie, jak jest ubrana. Krótka jedwabna koszulka nocna właściwie
więcej odsłaniała niż zakrywała. Miękki materiał delikatnie otulający
jej nagość musiał bardzo pobudzać męską wyobraźnię.
Maggie kupiła ten ciuszek niedawno, powodowana niepohamowanym
impulsem. To była taka drobna, prywatna przyjemność, jaką cieszyła
się w zaciszu sypialni.
Teraz jednak to jej zacisze stało się miejscem inwazji Beau Prescotta,
który miał na temat Maggie ugnmtowane zdanie. Ten skąpy strój
zapewne jedynie potwierdzi jego przypuszczenia...

Tymczasem Beau nie spuszczał z niej pożądliwego wzroku,
najwyraźniej nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Maggie odczuła
satysfakcję, widząc, że jej wróg nie jest w stanie ukryć swoich
pragnień i dusi się z niemocy.I dobrze mu tak! - pomyślała. Nie miała
najmniejszego zamiam chować się pod kołdrę ze wstydu. Jest we
własnej sypialni i może mieć na sobie, co jej się podoba. A on niech
się gapi, ile wlezie. I niech go szlag trafi!
Wyzwanie, które mu rzuciła, zaczynało oddziaływać i na nią.
Pod wpływem jego głodnego wzroku przebiegła ją niebezpie-








czna fala podniecenia. Poczuła, że jej ciało zaczyna się alarmująco
prężyć, domagając się choćby dotyku męskiej dłoni.
Płomień w oczach Beau i krople potu na jego czole świadczyły o tym,
że resztkami sił walczy ze swoim pożądaniem. Maggie pragnęła go
całą sobą. I to od momentu, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy tego
ranka. Już wtedy dostrzegła w nim mężczyznę swoich marzeń, z
którym mogłaby związać się na zawsze. Powinni być razem.
Wiedziała o tym.
- Maggie... - dobiegł ją niespodziewanie jego chrapliwy szept.
Podniosła wzrok i zrozumiała, że pękły wszelkie bariery. Nie było już
mowy o jakichkolwiek zahamowaniach. Mały dzikus, jak go nazywał
Vivian, ruszył do ataku. Tyle że zamiast chłopca Maggie zobaczyła
stuprocentowego mężczyznę, który podchodził do niej, zdejmując po
drodze koszulę i odsłaniając swój opalony muskularny tors.
Ubranie opadało z niego z nieopisaną szybkością. Bez wahania. Bez
namysłu. Maggie była zupełnie zahipnotyzowana.
Objawiająca się jej w szalonym tempie męska nagość doprowadzała ją
na skraj pożądania.
Był coraz bliżej. Tak blisko, że czuła już jego zapach. Aż wreszcie
znalazł się tuż obok i porwał ją w ramiona. Cieniutki materiał koszuli
nocnej, który był teraz jedyną barierą pomiędzy nimi, potęgował efekt

upojenia. Beau obsypał ją pocałunkami, błądząc jednocześnie dłonią
w jej długich, spływających na plecy włosach. Maggie z rozkószą
poddawała się tym pieszczotom, pragnąc, żeby zawładnął nią całą. Jak
najprędzej.
Po chwili Beau wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko. Nic nie było teraz
w stanie ich powstrzymać. Nie miały już znaczenia ich wzajemne
uprzedzenia ani jakiekolwiek inne przeszkody.





Liczyła się tylko ekstaza i spełnienie, które za chwilę miały stać się
ich udziałem...

Pół godziny później nadal leżeli w łóżku i w milczeniu wpatrywali się
w sufit.
- Od wielu lat nie byłem z kobietą - odezwał się w końcu Beau, nie
patrząc na nią.
- Aja z mężczyzną - odparła Maggie cicho.
- Nie po to tu przyszedłem - wyjaśnił zakłopotany.
- Wcale cię o to nie podejrzewam - rzuciła Maggie, starając się
uderzyć w wesołą nutę. - A ja myślałam, że to pani Featherfield puka.
Znowu zapadła cisza.
Leżeli obok siebie, zupełnie nadzy, a każde z nich pogrążone było we
własnych, niewesołych myślach.
Co teraz będzie? - zadawała sobie pytanie Maggie.
- Obejrzałem kasetę z pogrzebu - wyznał Beau.
- Tak? - rzuciła Maggie, zastanawiając się, dlaczego w zaistniałych
okolicznościach ta informacja ma dla niego takie znaczenie. - Mam
nadzieję, że właśnie takiej ceremonii :ż,yczyłby sobie twój dziadek.
- Na pewno.
. Wreszcie przyznał, że zrobiła coś po jego myśli. Choć i tak było już
za późno, żeby cokolwiek między nimi naprawić.
:.. Przyszedłem, żeby... przeprosić cię za moje dzisiejsze zach;wanie -
powiedział prędko. - Powinienem był uszanować twoją pozycję w tym
domu. I od tej pory tak będzie - dodał z mocą.
Niestety, nie potrafIła mu już uwierzyć.

- Zamierzam jutro odejść - odparła po chwili namysłu.








!

poczuła jak zadrżał z niepokoju.
_ Nie chcę, żebyś odeszła z mojego powodu - powiedział sztywno.
Maggie nie poczuła się uspokojona jego słowami. Nie wyobrażała
sobie, że mogłaby jutro spojrzeć mu w twarz jak gdyby nigdy nic. To,
co się przed chwilą między nimi wydarzyło, jedynie pogorszyło
sytuację.
_ Tak będzie najlepiej, Nie zabiorę ze sobą zbyt wielu rzeczy _
zapewniła go. - Lubię podróżować z lekkim bagażem, a poza tym
większość ubrań, które kupił mi Vivian, nie pasowałaby do
wędrownego stylu życia. Zadzwonię do Johna Neville a i poproszę,
żeby sprzedał moje suknie. .
_ Powinnaś zostać - naciskał Beau, przypominając sobie niechętnie o
swoich podejrzeniach dotyczących zaginionego miliona.
_ Tak jest zapisane w testamencie. Tego życzył sobie dziadek.
Oparł się na łokciach i spojrzał na nią wyczekująco i z napięciem. Był
diabelnie przystojny. I niesamowicie dobry w łóżku. Ale przecież nie
były to wartości najważniejsze.
_ Vivian odszedł - powiedziała Maggie.- Sam mi o tym dzisiaj
dosadnie przypomniałeś.
_ Przepraszam. Nie wiem, co jeszcze mam powiedzieć.
Chcę, żebyś została.
Maggie zajrzała w zielone oczy leżącego ,obok mężczyzny i zaczęła
się zastanawiać, co się takiego stało, że Beau Prescott nagle zmienił o
niej zdanie. Czy tak podziałały na niego upojne chwile spędzone w jej
ramionach? Czy wydawało mu się, że może pragnąć czegoś więcej?

Nagle ogarnęło ją przerażenie. Poderwała się z łóżka jak wystrzelona
z procy i przez chwilę siedziała nieruchorno, analizując przebieg ich
zbliżenia.





- Nie zabezpieczyliśmy się! - zawołała po chwili. Podskoczył jak
oparzony i znalazł się obok niej.
- Nie bierzesz pigułek?
- Nie było takiej potrzeby.
- Do diaska! - Przejechał dłonią po rozpalonym czole.
Maggie przyszło do głowy, że taki facet jak Beau, przebywając szmat
czasu w Ameryce Południowej, mógł mieć wiele przypadkowych
kochanek.
Przebadałeś się? Nie złapałeś żadnego... wirusa?
- Jestem czysty! - odpalił urażony. - A ty?
- Oczywiście -zapewniła go. - Mówiłam ci, że nie robiłam tego od lat.
Zielone oczy Beau błysnęły niespokojnie.
- Sądzisz, że mogłaś... zajść w ciążę? , Maggie wzięła głęboki oddech
i rozpoczęła gorączkowe obliczenia. Zdaje się, że wybrali sobie naj
gorszy z możliwych czas. To pewnie dlatego tak bardzo pragnęła
zbliżenia. Pamię. tała z lekcji biologii, że w tym
najniebezpieczniejszym okresie cyklu kobieta staje się bardzo
pobudzona seksualnie.
To by się zgadzało.
- Obawiam się, że to możliwe - odparła cicho, strofując się w duchu
za swoją bezgraniczną głupotę i nieodpowiedzialność.
- Niech to szlag... - wymamrotał Beau, nie mniej niż ona
niezadowolony z grożącego im niebezpieczeństwa.
Ukrył twarz w dłoniach i z czął intensywnie myśleć.
Maggie poczuła się tak samotna jak nigdy dotąd.
- W każdym razie nie możesz teraz odejść - stwierdził w końcu. -
Musisz zostać, dopóki sprawa się nie wyjaśni.
Rzeczywiście, nie było innego wyjścia. Maggie wyobrażała sobie, co
Beau sobie w tej chwili o niej myśli. Wrobiła go.

Zastawiła na niego sidła i zwabiła w pułapkę Jej notowania spadły z
zera na pozycję minusową. A przecież tak bardzo starała się
oczarować go...
- Gdybym była w ciąży, uznałbyś to dziecko? - zapytała bez specjalnej
nadziei.
- Oczywiście! - wypalił z godnością. - Myślisz, że jestem typem
faceta, który wyparłby się własnego dziecka?
Coś takiego przeszło jej przez myśl. W końcu sama została
opuszczona w dzieciństwie i do dziś nie wiedziała, kim są jej rodzice.
- Nie znam cię - powiedziała. - Poznałam cię zaledwie przed
kilkunastoma godzinami i nie zrobiłeś na mnie wrażenia mężczyzny,
na którym mogłabym polegać. Sądzę, że zwykle robisz to, co ci akurat
pasuje.
- Mylisz się - oświadczył urażony. - Znam wielu ludzi, którzy nie
zgodziliby się z twoją opinią na mój temat.
- Czas pokaże... - Wzruszyła ramionami.
- Otóż to.
Wstał z łóżka i szybko zaczął zbierać porozrzucane po pokoju ubrania.
Maggie modliła się w duchu, żeby Bóg zechciał wybaczyć jej tę jedną
jedyną noc całkowitego zapomnienia. Pragnęła dziecka, ale nie z kimś
takim jak Beau Prescott.
Jakim byłby ojcem? Prawdopodobnie wiecznie nieobecnym,
niecierpliwym i niechętnym. Czy taka postawa dobrze wpłynęłaby na
rozwój dziecka? Raczej nie.
. Unikała jego wzroku. Nie chciała mieć z nim nic wspólnego.
Ale jeśli rzeczywiście jest z nim w ciąży, nie pozbawi go przecież
kontaktu z dzieckiem. Nie wolno jej tak postąpić. Dziecko mogłoby
jej tego nigdy nie wybaczyć.

- A więc wszystko ustalone - podsumował Beau władczym tonem i
przewiesił przez ramię pomiętą koszulę i spodnie. - Zostajesz.
Przynajmniej dQ czasu aż wykluczymy ciążę.
- Dobrze - odparła cicho Maggie.
Wydawało się, że to jedyne sensowne rozwiązanie.
Była w potrzasku. W sytuacji bez wyjścia.
Tymczasem Beau uznał sprawę za zakończoną. Wyszedł, zamykając z
trzaskiem drzwi. Tym samym zakończyło się jedno z najbardziej
pożałowania godnych wydarzeń VI życiu Maggie.



ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Beau oparł się o drzwi opuszczonego przed chwilą Gabinetu
Różanego i zamknął oczy, wymyślając sobie w duchu od kretynów.
Dał się złapać.
A rodzaj pułapki był znany od wieków.
Jeśli Maggie zaszłaby w ciążę, nie mógłby zostawić jej na lodzie. Ale
być uwiązanym do niej na całe życie? To przerastało jego
wyobrażenia.
Ze spuszczoną głową powlókł się do swojej sypialni.
Co też go podkusiło, że wybrał się z wieczorną wizytą do Maggie
Stowe? Powinien był przestrzelić sobie stopę, wtedy uniknąłby
kłopotów.
Rzucił ubrania na podłogę pokoju, skoczył na łóżko i wślizgnął się
pod kołdrę. Po raz pierwszy od wielu lat cieszył się z faktu, że nikt
obok niego nie leży.
Musiał przemyśleć parę spraw.
Był przekonany, że kotka Maggie dopięła swego. Tak długo go kusiła
i prowokowała, aż zwabiła go do swojej sypialni i...
stało się.
Choć z dnigiej strony, czy rzeczywiście mogła coś takiego
zaplanować? Przecież nie miała pojęcia, że on· przyjdzie wiecZorem
do jej pokoju. Ale kiedy już przyszedł i bez opamiętania rzuc ł się na
nią, ani przez chwilę nie odczuł, żeby się opierała.

Pragnęła tego tak samo jak on i być może doskonale zdawała sobie
sprawę, jakie będą konsekwencje ich spontanicznego zabowania.
Prawdopodobnie od początku wiedziała, że może zajść w ciążę. To
dlatego żaczęła zadawać mu natarczywe pytania o to, co by zrobił,
gdyby okazało się, że zostanie ojcem.
No cóż, na pewno nie byłby. szczęśliwy. Ale też nie kazałby jej
usuwać ciąży. Co to, to nie. Może i był lekkoduchem, ale z całą
pewnością nie był nieodpowiedzialny.
A ona?
Kobieta znikąd miałaby odtąd stać się częścią jego życia? .
Nie ufał jej, wątpił w jej szczere intencje, a tymczasem miałby
związać się z nią na zawsze?
Zbyt wiele wątpliwości jak na jeden wieczór.
Beau poczuł piasek pod powiekami. Teraz potrzeba mu było jedynie
snu. Ucieczka w nieświadomość stanowiła przynajmniej chwilowe
zażegnanie kłopotów.

Następny dzień nie zaczął się dla Beau zbyt!niło.
Maggie nie pojawiła się na śniadaniu, czego Sedgewick nie omieszkał
skwitować znaczącymi westchnieniami i wycelowanymi w stronę
panicza spojrzeniami pełnymi dezaprobaty.
Po śniadaniu Beau zaszył się w bibliotece swojego dziadka, gdzie
zasiadłszy za mahoniowym biurkiem, natychmiast wykręcił numer
telefonu Lionela Armstronga.
Podał prawnikowi kilka nowych faktów dotyczących Margaret Stowe
i polecił je sprawdzić w. trybie natychmiastowym.
- Niech twoi ludzie wykopią spod ziemi co się da. Trzeba wypytać jej
pracodawców.. Co robiła, jak się zachowywała,

z kim się spotykała. Interesują mnie zdjęcia, dokumenty, referencje,
wszystko.
_ Beau... - zawahał się Armstrong. - Czy to naprawdę konieczne? Nie
byłoby lepiej dać temu spokój?
Beau zazgrzytał zębami. Istniał przecież zasadniczy powód tego
śledztwa --: ta kobieta mogła być matką jego dziecka! Mogła też
wiedzieć coś o zaginionym milionie.
_ Po prostu zajmij się tym - powtórzył z naciskiem.
_ Vivian też nie chciał słuchać moich rad - westchnął LioneI. _
Zastanawiam się, co też takiego jest w tej kobiecie.
_ Chodzi o to, że ja mam dość zastanawiania się wybuchnął Beau. -
Interesują mnie tylko fakty.
Nie było czasu. Już wkrótce się okaże, czy Maggie jest w ciąży, a
wtedy może być za późno na dochodzenia.
_ Sprawdź dwie rzeczy - polecił Beau. - Cyrk Zabini i wioskę
Wilgilag. Nie zwlekaj z tym - dodał niecierpliwie. W przeciągu
tygodnia oczekuję sprawozdania.
_ To będzie kosztować... -: ostrzegł prawnik.
-: Nieważne. Każ swoim ludziom informować mnie na bieżąco.
Czekam na jakiekolwiek wiadomości. Czy to jasne?
_ Owszem. Zlecę tę robotę dwóm najlepszym detektywom w mieście.
Przekażę im twoje instrukcje.
- Dzięki.
Kiedy Beau odłożył słuchawkę, usłyszał ciche pukanie do drzwi
biblioteki.
_ To pewnie Maggie, pomyślał i niespodziewanie jego serce
podskoczyło z radości. Z jakichś niezrozumiałych dla siebie przyczyn
tęsknił za nią i nie mógł się doczekać spotkania.
Trzeba było jednak zachować spokój i kontrolować własne reakcje.




- Proszę - zawołał, starając się przybrać wesoły, zapraszający ton
głosu.
. Do biblioteki weszła pani Featherfield, trzymając pod pachą coś, co
wyglądało jak wielki zeszyt.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam - przywitała go, uśmiechając się
promiennie.
. Beau poczuł się lekko rozczarowany pojawieniem się gospodyni, ale
nie. wypadało mu okazać zniecierpliwienia. Jeszcze tego brakowało,
żeby zraził do siebie całą służbę!
- Wejdź, Feathers. Dla ciebie zawsze mam czas.
- Och, jak miło! - zawołała zaskoczona. - Chciałam p kazać paniczowi
mój zeszyt z wycinkami prasowymi.
- Z wycinkami? - zdziwił się Beau. - Na jaki temat?
- Jest tu wszystko, co kiedykolwiek napisali o panu Vivianie -
wyjaśniła gospodyni dumnym tonem. - Pomyślałam, że może !O
panicza zainteresować.
Beau otworzył zeszyt i zaczął go powoli kartkować.
- Niesamowite! Nie miałem pojęcia, że prowadzisz takie IrChiwuin -
powiedział zafascynowany.
- To wspaniałe wspomnienia, paniczu. Pański dziadek był
dżentelmenem w każdym calu. Służbę u niego zawsze uważaliy za
największy przywilej.
- Miło mi, że tak mówisz. - Beau uśmiechnął się ciepło.
- Bo tak myślę. Niania Stowe pow.tarzała często, że pan aR
przemieniał życie w tęczę.
A na końcu tej tęczy widniał worek złota, dopowiedział myślach
Beau, ale zaraz zbeształ się za te powracające jak rang wstrętne
podejrzenia. .
- Pan Vivian uwielbiał mieć Maggie u swego boku - ciąggospodyni. -
Gdziekolwiek ją zabrał, zawsze była ozdobą








wieczoru. - Pani Featherfield wycelowała palcem w jedno ze zdjęć. -
Proszę spojrzeć. Oto i oni!
Maggie i dziadek patrzyli na niego z fotografii zrobionej chyba
podczas jakiegoś balu charytatywnego. Dziadek, jak zwykle

elegancki, w czarnym smokingu i muszce, obejmował przyjaźnie
piękną nianię Stowe, ubraną w niesamowitą, czarno-bordową kreację
ozdobioną egzotyczną biżuterią.
_ Doskonale pamiętam ten wieczór - powiedziała Feathers.
_ Pan Vivian zawołał nas do holu, żebyśmy popatrzyli, jak niania
Stowe schodzi na dół po schodach. Kiedy się pojawiła, wsżyscy
biliśmy brawo. Pan Vivian był wniebowzięty. Panna Maggie była jego
wielką dumą· Beau z łatwością mógł wyobrazić sobie całą tę scenę.
Dziadek uwielbiał wielkie wejścia pięknych kobiet. A Maggie? No
cóż, która kobieta odrzuciłaby szansę zostania gwiazdą choćby przez
jeden wieczór?
_ Jaka ona była, kiedy pojawiła się tu po raz pierwszy?
- zapytał nieśmiało.
- Pyta panicz o nianię Stowe?
_ Tak. - Beau podniósł na gospodynię zaciekawiony wzrok.
_ Jakie było twoje pierwsze wrażenie? Jakją oceniałaś po tygodniu jej
pobytu w Rosecliff?
Odpowiedź nie padła od razu. Pani Featherfield zamyśliła się,
najwyraźniej odświeżając w pamięci wspomnienia sprzed ponad
dwóch lat.
_ Zachowywała się tak, jakby została tu przeniesiona z innego świata i
nie do końca wierzyła w to, co się wokół niej dzieje. Była
podekscytowana, ale i przestraszona. I zdumiona Ze wszech miar
zdumiona - powtórzyła pani Featherfield.
- Czym? - dopytywał się Beau.





- Chyba tym, że nie została przez nas odrzucona. Zdaje się, że
przedtem nie miała swojego miejsca na ziemi. W walizce przyniosła
jedynie znoszone dżinsy, kilka koszulek i parę tanich indyjskich
sukienek. - Gospodyni pokręciła głową z dezaprobatą. - Jej, pożal się
Boże, bagąż zawierał niezbędne minimum do życia.
Beau zamyślił się przez chwilę. Maggie mówiła, że zwykle podróżuje
z lekkim bagażem. A więc to miała na myśli. Szmatławe ciuchy w
starej walizce. Trudno mu byłe to sobie wyobrazić.

- Oczywiście pan Vivian zaraz się tym zajął - ciągnęła gospodyni. -
Prosiłam ją, żeby wyrzuciła te stare ubrania, ale nie hciała.
Powiedziała, że to jedyne rzeczy, które należą wyłącznie do. niej.
Maggie twierdziła, że stroje, jakie kupił jej Vivian nie pasują do
wędrownego stylu życia, przemknęło przez głowę Beau.
Chciała wrócić do życia ubogiego wagabundy, który nigdy nie wie,
czy danego wieczora będzie mu dane zjeść ciepły posiłek.
Co za ponura perspektywa!
- Nie potr .lfiła o siebie zadbać - przypominała sobie pani
Featherfield. - Nie poznałby jej panicz, gdyby ją wtedy zoba zył.
Włosy splecione w niedbały warkocz, brak makijażu, Sp\!liCzona
głowa. W dodatku była bardzo chuda. Stanowczo za huda: Kiedy pan
Vivian pokazał jej, jak powinna i mogłaby wyglądać nie wierzyła
własnym oczom.
A teraz Vivian odszedł, pomyślał Beau; i Maggie wie, że Jkwyczas
dobiega końca. Kopciuszek musi zrzucić pantoki i wrócić do czarnej
roboty.
A wszystko przez to, że nie uszanował woli dziadka.
Beau poczuł ogromne wyrzuty sumienia...








- Potrzebowała kogoś, kto by o nią zadbał - dodała gospodyni z
przekonaniem. - Zdaje się, że nigdy w życiu nie miała nikogo, kto by
się o nią troszczył.
Aż do czasu kiedy w jej życiu pojawił się dziadek, dopow.iedział
Beau w myślach. Ale on odszedł. A skoro Vivian odszedł na ża:-vsze,
Maggie uznała, że w Rosecliff nie ma już czego szukać.
W tym momencie Beau nabrał podejrzenia, że Maggie może już wcale
nie być w posiadłości. To dlatego nie zeszła na śniadanie. Odeszła.
Ta straszna myśl sprawiła, że Beau poderwał się z krzesła i z trudem
opanował chęć, żeby popędzić do Gabinetu Różanego i utwierdzić się
w swoich przeczuciach.

- Czy coś się stało, paniczu? - zaniepokoiła się Feathers.
- Chciałbym porozmawiać z nianią Stowe - odpowiedział, z trudem
ukrywając niecierpliwe drżenie głosu. - Poproś, żeby zeszła tu do
mnie.
- Teraz?
- Tak. Natychmiast.
- Zostawić panu mój zeszyt?
- Tak. Dziękuję. - Niecierpliwość zaczynała dawać o sobie znać. -
Muszę się z nią widzieć w pilnej sprawie.
Gospodyni wyglądała na bardzo zadowoloną.
- Pobiegnę do niej co sił w nogach - zapewniła go.
Beau siedział jak na szpilkach. Nie spodziewał się, że pani
Featherfield zastanie Maggie w pokoju. Zapewne spakowała się już i
wymknęła cichaczem z domu. Nie widziała sensu,żeby zostać w
Rosecliff choćby jeden dzień dłużej. Ajeśli w dodatku . miała przy
sobie ów zaginiony milion, zwyczajnie nie opłacało jej się znosić
impertynencji młodego panicza.





Trzeba będzie ją odnaleźć,_pomyślał Beau. Problem vi tym, że
kobieta znikąd mogła się bardzo łatwo zaszyć w świecie, z którego
przybyła przed dwoma laty.
Nie mógłby dalej żyć, nie wiedząc nic o dziecku... jeśli dziecko
rzeczywiście miałoby przyjść na świat. Niepewność zabiłaby go.
Wyrzuty sumienia odjęłyby mu zmysły.
Z zamyślenia wyrwało Beau ciche pukanie do drzwi. - Tak? - zawołał,
spodziewając się złych wieści.
W otwartych drzwiach ukazała się Maggie Stowe.
Niedowierzanie odjęło mu na moment mowę. Ale następująca po
szoku ulga ogarnęła go tylko na chwilę. Widok, jaki Maggie sobą
przedstawiała, daleki był od tego, czego się spodziewał.
Miała na sobie wypłowiałe dżinsy, sprany podkoszulek i stare
tenisówki. Piękne włosy zaczesane teraz gładko i splecione w ciasny
warkocz uwydatniały delikatne rysy jej twarzy i powiększały wielkie
błękitne oczy o spłoszonym wyrazie.

. Stała w otwartych drzwiach, zostawiając sobie drogę ucieczki przed
wrogiem, jakiego w nim widziała.
Beau wyciągnął rękę w przyjaznym geście.
- Nie pozwolę ci odejść, Maggie.
Podniosła głowę. Jej oczy błysnęły nieufnie.
- Nie sądzę, żeby miał pan prawo mówić mi, co mam robić, a czego
nie; panie Prescott.
- Mów mi Beau, na litość boską! Po tym, co się wczoraj stało, nie ma
sensu silić się na dystans.
Jej policzki zarumieniły się.
- Przepraszam - rzucił. - Nie miałem zamiaru cię urazić...
- podszedł do biurka i oparł się o blat -. ... ani dzisiaj, ani też wczoraj.








Chyba mu nie. zarzuci, że zaciągnął ją do łóżka wbrew jej woli? O
nie! Miała na to ochotę tak samo jak on.
- O nic pana nie oskarżam, panie Prescott.
- Beau -powtórzył z naciskiem. - Możesz się czuć tu bezpiecznie,
przysięgam. Chcę tylko porozmawiać.
- Najlepiej będzie, jeśli odejdę.
- Nie! - zaprotestował stanowczo.
- Będzie pan mógł udawać, że to nigdy nie miało miejsca.
Co z oczu, to i z głowy.
- To się nie uda. - Pokręcił głową.
Maggiespojrzała na niego pustym wzrokiem.
- A co się uda? - zapytała retorycznie. - Gardzi pan mną.
Żałuje pan tego, co się stało. Odejdę i będzie miał pan święty spokój.
- Taki masz właśnie zamiar? - zapytał smutno. - Chciałabyś odejść,
nawet się ze mną nie żegnając?
Sama myśl wyd ła mu się przygnębiająca.
- Nie - odparła Maggie, wzruszając ramionami. - Zgodziłam się
poczekać do czasu, aż wszystko się wyjaśni.

- Dlaczego nie zeszłaś na śniadanie?
- Zaspałam.
Beau ogarnął wzrokiem jej zgarbioną sylwetkę.
- Mój dziadek nie kupiłby ci takich ciuchów - zauważył, wskazując
palcem jej dżinsy.
- To moje własne ubrania. - W jej głosi dawało się wyczuć nutkę
dumy. - Kupiłam je, zanim przybyłam do Rosecliff.
- Dlaczego je dziś włożyłaś?
- Bo czuję się w nich bardziej stosownie - rzuciła, patrząc mu w oczy
wyzywającym wzrokiem.
- Czy to przeze mnie? Przez to, co powiedziałem?





Maggie spuściła wzrok.
- Nie ma sensu dłużej się stroić - wymamrotała.
- Zdaje się,. że wszystko zepsułem - powiedział z żalem.
- To nie ma znaczenia.
- Ma - upierał się. - Przepraszam cię. Bardzo mi przykro.
Rzuciła mu pytające spojrzenie.
Pragnął, żeby mu zaufała. Żeby uwierzyła, że odtąd będzie szanował
jej pozycję w tym domu. Wiedział już, że Maggie uszczęśliwiła
dziadka i wypełniła radością ostatnie dwa lata jego życia i za to był jej
ogromnie wdzięczny.
- Proszę... Zapomnij o tym, co mówiłem na temat twojego stylu
ubierania - powiedział miękko. - Nie miałem prawa pozbawiać cię
przywilejów nadanych przez dziadka.
Maggie spuściła wzrok. Beau zamarzył nagle, żeby podejść do niej,
wziąć w ramiona i utulić, ale bał się, że dziewczyna znowu poczuje
się zagrożona.
- Dzwoniłam rano do lekarza. - Wypowiedziane cichym gło.sem
słowa zdradzały jej smutek i niepewność. - Za cztery dni pobiorą mi
krew. Dwa dni później poznamy wyniki badania i postanowimy co
dalej.
Nie chciała być w ciąży, zrozumiał Beau. Mylił się, sądząc, że Maggie
postanowiła złapać go na dziecko.

- Badanie krwi daje pewny wyni - dodała po chwili.
- Pojadę z tobą - powiedział zdecydowanym tonem.
- Aż tak mi pan nie ufa? - Jej usta zadrżały.
Potrząsnął głową przecząco.
- Po prostu chcę być przy tobie. Niektóre kobiety mdleją podczas
ppbierania krwi. Nie powinnaś być sama. To w końcu także moja
sprawa.
Maggie podniosła wzrok i rzuciła mu ironiczne spojrzenie.








- Racja. Najlepiej będzie, gdy zobaczy pan na własne oczy, że
wszystko przebiega prawidłowo.
Nie wierzyła, że on naprawdę się o nią troszczy.
- Jeśli wynik będzie pozytywny, obiecuję, że zajmę się tobą i
dzieckiem - zapewnił gorliwie.
- Nie chcę być dla pana kulą u nogi. Zabiorę dziecko. Nie dopuszczę
do tego, żeby czuło się niechciane.
Tak jak ona przed laty. Opuszczone, nieszczęśliwe dziecko.
- Przysięgam, że tak nie będzie. - Beau nie wiedział już, co
powiedzieć, żeby poczuła się bezpieczna.
- Jeśli wynik będzie negatywny, mamy problem z głowy - zauważyła
beznamiętnym głosem.
Beau poczuł gwałtowny przypływ silnych emocji, które szturmem
wdzierały się do jego serca i opanowywały umysł.
Niespodziewanie dla siebie odkrył, że chce tego dziecka. I że
jednocześnie pragnie Maggie.
- Zacznijmy wszystko od początku... - powiedział błagalnym tonem.
- Od którego miejsca? - zapytała chłodno.
- Tak mi przykro... Wiem, że zachowałem się podle, ale...
daj mi szansę - poprosił. - Udowodnię ci, że nadaję się na ojca i że
jestem coś wart.
Spojrzała na niego z uwagą.

- Rzeczywiście, chciałabym się o tym przekonać.
- A więc... zawieramy pokój? - naciskał.
Po chwili wahania Maggie skinęła niepewnie głową.
Beau odetchnął z ulgą.
- Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - zapytał ciepło.
Pokręciła milcząco głową. Nadal nie była pewna, czy dobrze zrobiła,
obdarzając go odrobiną zaufania.





- Mam kilka spraw do załatwienia w moim biurze podróży.
Nie będzie mnie cały dzień. Zobaczymy się na kolacji?
- Jak pan sobi życzy. .
- Proszę, skończ z tym panem - nalegał. - I jeszcze jedno.
Wróć do poprzedniego stylu ubierania. Zachowuj się tak, jakby
Vivian nadal był z nami.
Maggie westchnęła ciężko.
- Jesteś pewien, że tego chcesz, Beau? Nie chciałabym znowu cię
rozdrażnić.
Mówi do niego po imieniu. Radość wdarła się szturmem do jego
serca. Nie potrafił ukryć zadowolenia.
- Przy tobie będę już zawsze łagodny jak baranek.
; Sprawa zaginionego miliona musi poczekać. Mieli teraz ważniejsze
sprawy na głowie.
- Niech ci będzie. - Najej ustach pojawił się nikły uśmiech.
- A więc do zobaczenia wieczorem.
Wymknęła się z biblioteki, zamykając za sobą drżwi.
Uciekła jak zrańione zwierzę, pomyślał Beau i zrozumiał, że Maggie
ma większe powody do strachu niż on. To ją być może czeka dziewięć
miesięcy ciąży, poród i macierzyństwo.
Czy była na to przygotowana?
Będzi musiał w jakiś sposób umilić jej ten tnidny czas oczekiwania i
niepewności. A przy okazji może poprawi trochę swój wizerunek w
jej oczach.

Bez względu na to, czy Maggie urodzi ich dziecko, czy nie, nie
pozwoli jej tak łatwo wymknąć się z jego życia. Nie wyobrażał już
sobie bez niej Rosecfff.
I chyba nie wyobrażał sobie bez niej życia...




ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Minęło sześć dni i ten siódmy wielki dzień nadszedł niespodziewanie
szybko. Zbyt szybko, żeby należycie przygotować się do myśli o
nieoczekiwanym macierzyństwie. A także zbyt szybko, by podjąć
decyzję, co dalej, jeśli nie jest w ciąży...
Ranek był ciepły i słoneczny. Błękit nieba zlewał się z lazurowym
odcieniem morza, a śpiew ptaków zadomowionych w ogrodzie
Roseciff tworzył cudowne tło muzyczne dla tej sielanki.
Maggie leżała w swoim wielkim łóżku i analizowała przebieg
ostatnich sześciu dni. Musiała przyznac, że przez ten czas Beau
Prescott zachowywał się wobec niej bez zarzutu. Był miły, usłużny,
przyjacielski i dowcipny. Mimo to Maggie nadal bała się zbytnio
zbliżyć do niego. Kolejna próba podejścia do ognia mogła skończyć
się tragicznym w skutkach poparze.niem. Nie chciała dać się zwieść
pozorom ani pozwolić sobie na marzenia czy odrobinę nadziei.
Beau pociągałją bardziej niż kiedykolwiek. Spędzona wspólnie noc
utwierdziła ją w przypus czeniach, że młody panicz jest kochankiem
doskonałym i że fizycznie idealnie do siebie pasują. Szkoda, że jego
zachowanie pozbawiło ją wszelkich złudzeń co do tego, że mogliby
stanowić dobrą parę. Wiedziała, że byłoby bezpieczniej po prostu
odejść. Jeśli wynik testu okaże





się negatywny - będzie wolna. Jeśli nie - będzie musiała od nowa
zaplanować swoje życie.
. O wiele łatwiej byłoby, rzecz jasna, gdyby nie była w ciąży.

Jednak w głębi duszy Maggie żywiła nadzieję, że nosi w sobie
dziecko Beau Prescotta. Nie mogła nic na to poradzić, ale nadal
wierzyła, że są sobie przeznaczeni.
Tyle że to były jedynie jej marzenia.
Maggie podniosła się z łóżka i podeszła do drzwi garderoby.
Postanowiła włożyć na siebie coś·w żółtym kolorze, gdyż ta słoneczna
barwa zazwyczaj w znacznym stopniu poprawiała jej humor.

Beau Prescott stał przy otwartym oknie i nieobecnym wzrokiem
wpatrywał się w niebo. Minęła kolejna noc niepewności, kolejna noc
tęsknoty za tym, żeby być blisko Maggie Stowe.
Każdego wieczoru zakradał się pod drzwi jej sypialni i marzył o tym,
żeby znaleźć się po ich drugiej stronie. Nie chodziło mu wyłącznie o
seks. Marzył o bliskości kobiety, która każdego dnia nie tylko
pobudzała jego zmysły, ale i wyzwalała najbardziej serdeczne i ciepłe
uczucia.
Oczekiwanie na wynik badań doprowadzało go do obłędu.
Jeszcze bardziej drażnił go dystans, jaki narzucili sobie - on i Maggie.
Sama jej obecność już mu nie wystarczała. Pragnął jakiegokolwiek
zaangażowania z jej strony. Chyćby małego znaku, że odpuściła mu
grzechy.
Przez ostatnie sześć dni nie rozmawiali zbyt wiele. Maggie
zachowywała się wobec niego·,podejrzliwie i nie pozwalała sobie na
spontaniczność. Najwyraźniej bała się mu zaufać.
Prawdę mówiąc, nie dziwił się jej.








On od pierwszego dnia jej nie zaufał, a przecież to, co mu o sobie
opowiedziała, okazało się naj szczerszą prawdą.
Sir Roland potwierdził każdy szczegół jej pierwszego spotkania z
dziadkiem. Doskonale pamiętał rudowłosą dziewczynę z naręczem
róż, która tak zafascynowała jego przyjaciela. Raport, który kilka dni

temu przysłał mu Lionel Armstrong również był zgodny z relacją
Maggie. Meldunek zawierał między innymi streszczenie rozmowy,
jaką jeden z detektywów Armstronga przeprowadził·z panią Zabini,
współwłaścicielką cyrku, gdzie pracowała Maggie.
- Nie miała żadnych papierów - wyjaśniała pani Zabini.
- Prawie żadnych ubrań. Mówiła, że ma osiemnaście lat, ale sądzę, że
miała około szesnastu. Nie zadawałam zbędnych pytań. Podobno
wychowała się w dużej rodzinie zastępczej. To chyba prawda, bo
potrafiła zajmować się dziećmi. Robiła wszystko bez gadania. Bardzo
nieśmiała. Bała się ludzi i policji.
Nie kradła. Nie było z nią żadnych kłopotów. Myślę, że się przed
czymś lub Jłfzed kimś ukrywała. Po roku powiedziała, że odchodzi.
Mąż napisał jej referencje. Dobra dziewczyna. Świetna niania.
Lubiliśmy Ją.
Informacje uzyskane w Wilgilag miały podobny charakter.
Maggie doskonale radziła sobie z dziećmi, ale unikała dorosłych. Nie
mówiła o sobie. Nie miała rodziny ani znajomych.
Nigdy nie dostała żadnego listu. Sama też do nikogo nie pisała.
Nie było z nią problemów. Kiedy siostra właściciela fanny zaczęła
wypytywać ją o przeszłość, dziewczyna znikła bez słowa pożegnania.
Nigdy więcej o niej nie słyszeli.
Czego się bała? - zastanawiał się Beau. Co takiego wydarzyło się w
jej życiu, co sprawiło, że odczuwała lęk przed kontaktem z ludźmi?





Beau oderwał wzrok od nieba i podszedł do szafy. Trzeba było zejść
na śniadanie, a potem należało zmierzyć się z wynikiem badań.
Nie był przygotowany na ojcostwo, ale jeśli wynik testu okazałby się
negatywny, wiedział, że będzie bardzo rozczarowany.
, To było chyba jakieś szaleństwo.
Pragnął Maggie każdą komórką swojego ciała, ale nie miał pojęcia,
jak się do niej zbliżyć.
Jeszcze rugdy żadna kobieta nie obezwładniła go do tego stopnia.
Przy żadnej nie czuł się aż tak bezradny: Brak dokładnych informacji

o jej przeszłości jedynie utrudniał sprawę. Jak miał walczyć z jej
lękami, skoro nie wiedział, czego ona się boi?
Jakim sposobem miał do niej dotrzeć?

- Dzień dobry - przywitał nianię Stowe stojący w drzwiach jadalni
Sedgewick.
Beau, który siedział już przy stole i czytał gazetę, rzucił Jej nieuważne
spojrzenie. Wyglądał na zmęczonego i zestresowanego. Niepewność
najwyraźniej wykańczała go nerwowo. Maggie spuściła smutno
głowę.
- Jeffrey przygotowuje dzisiaj coś wyjątkowego - poinformował ich
Sedgewick, podając pannie Stowe szklankę soku.
Maggie miała tak ściśnięty żołądek, że przełknięcie czegokolwiek nie
wydawało jej się możliwe.
- Jeffrey to świetny kucharz - zauważył Beau.
To prawda. Przez ostatnie kilka dni Jeffrey wyjątkowo ich
rozpieszczał. Sedgewick uważał, że smaczne jedzenie wprawia w
dobry humor, namawiał więc Jeffreya na kulinarne popisy.








- On uważa się za artystę, paniczu Beau - odparł Sedgewick, okazując
mu trochę więcej ciepła niż kilka dni temu.
- Cóż takiego przyrządził na dzisiejsze śniadanie? - zapytał Beau z
zainteresowaniem.
Czy on naprawdę jest w tej chwili w stanie myśleć o jedzeniu? -
zastanawiała się Maggie.
- Jeffrey ma przyjaciela, który pochodzi z Luizjany - wyjaśniał
Sedgewick. - Podobno to danie uznawane jest tam za wyjątkowy
przysmak. Chodzi o smażone zielone pomidory. Coś pysznego,
próbowałem. Gwarantuję, że będziecie państwo zachwyceni. -
Zielone pomidory? - powtórzyła Maggie.

- W rzeczy samej. Zielone plasterki pomidorów otoczone w panierce o
smaku cebulowo-czosnkowym.
Czosnek był ostatnią rzeczą, na jaką Maggie miała ochotę.
- Powiedz Jeffreyowi, że się niecierpliwimy - odezwał się Beau,
najwyraźniej nie mogąc się już doczekać nowych rozkoszy
podniebienia.
Maggie nie była w stanie pojąć, co w niego wstąpiło.
Zaś Sedgewick popędził do kuchni obwieścić kucharzowi dobrą
nowinę. Szanowni państwo są głodni!
- Wyglądasz pięknie w tej żółtej sukience - powiedział Beau ciepło. -
Aż się serce raduje.
Interesujący komplement. Co on znowu knuje?
- . Mam nadzieję, że wybaczyłaś mi już moje głupie uwagi na temat
twojego ubierania się. - Uśmiechnął się czarująco.
Maggie siedziała sztywno i wpatrywała się w niego pytającym
wzrokiem. Nie wiedziała, co Beau ma na myśli.
- Bałem się, że zjawisz się na śniadaniu w dżinsach i znowu oświ
dczysz, że znikasz z mojego żyda - wyjaśnił.





Wreszcie pojęła. Myślał o ich niedawnym spotkaniu w bibliotece,
kiedy uzgodnili, że Maggie zostanie do czasu, aż poznają wyniki
badania krwi.
- Nadal nie chcesz, żebym odeszła? - zapytała nieśmiało. - W
żadnym wypadku - odPm:ł z przekonaniem.
Uśmiechnęła się radośnie. Przyjazne zachowanie Beau nie, mogło być
udawane. A skoro chciał, żeby została w Rosecliff na dłużej, to
może... choć trochę ją polubił? Z drugiej strony, może po prostu czuł
się w obpwiązku dobrze wypełnić ostatnią wolę zmarłego dziadka?
Zanim zdążyła go o to zapytać, do jad;llni wszedł Polly z naręczem
róż.
- Proszę mi wybaczyć, paniczu Beau...
- Śmiało, pony.

- To ulubione róże pańskiego dziadka. Mówiłem mu, że w tym roku
zakwitną wyjątkowo pięknie. Pan Vivian chciał, żebym wystawił je w
Królewskim Konkursie Wielkanocnym.
- Zgadzam się z dziadklem. Powinieneś wziąć udział w tym konkursie
- zachęcił go Beau. - Sądzę, że zwycięstwo masz w kieszeni.
- To Double Delight. - pony z dumą zaprezentował jedną z róż. - Tak
je nazywają ze względu na dwukolorowe, białoczerwone płatki.
- Jaka piękna róża! - wykrzyknęła Maggie.
- Przepiękna, tak samo jak pani. Pomyślałem, że może zechce je pani
umieścić w swoim pokoju?
- Oczywiście! Dziękuję panu. Są naprawdę ,cudne. .
- W takim razie poproszę panią Featherfield,cżeby wstawiła je. do
wody.
pony zniknął za drzwiami kuchni, aMaggie rzuciła niepew-




l, III





ne spojrzenie w stronę młodego Prescotta. Na szczęście.wyglądało na
to, że Beau jest szczerze rozbawiony przyjaznym zachowaniem
starego ogrodnika.
- Sama widzisz - powiedział. - Gdybyś odeszła, moje życie okazałoby
się nic niewarte. - Roześmiał się, wyobrażając sobie Roseciff bez
Maggie. - Sedgewick kazałby·Jeffreyowi podawać na obiad zlewki,
pani Featherfield bez przerwy by burczała i rozstawiałaby mnie po
kątach, Wallace prowadziłby samochód jak nieokiełzanego ogiera, a
Polly zamiast róż hodowałby jakieś zielone badyle.
Maggie nie odwzajemniła uśmiechu. Jego przewidywania wcale nie
były zabawne.
- Przez wiele lat służyli u twojego dziadka - przypomniała mu. - Boją
się zmian. Weź to pod uwagę, zanim podejmiesz jakiekolwiek
decyzje.

Beau zastanowił się nad tym, co przed chwilą usłyszał.
- Zależy ci na nich - zrozumiał.
- Zawdzięczam im najlepsze lata swojego życia, więc to oczywiste, że
mi na nich zależy. To ludzie o złotych sercach.
- Masz więc kolejny powód, żeby tu zostać.
Maggie nie była tego taka pewna. Uważała, że najlepiej będzie
przestać się łudzić i wziąć nogi za pas, tak szybko jak to będzie
możliwe.
- Zobaczymy - powiedziała sucho.
Do jadalni wrócił Sedgewick ze smażonymi pomidorami. Beau nie
mógł sięnachwaić przysmaku rodem z Luizjany. Maggie
przytakiwała, usiłując przełknąć kilka kawałków pachnącej czosnkiem
potrawy. Jedli,-wymieniając krótkie, nieistotne uwagi.
P śniadaniu wymknęła się z jadalni pod pretekstem ułożenia róż w
wazonie, Beau oświadczył, że idzie do biblioteki.





Maggie wiedziała, dlaczego tam poszedł. Chciał być bliżej faksu,
którym miały wkrótce nadejść wyniki badań. Ichbyć albo nie być.
Każde z nich zamknęło się w swoim pokoju, razem z niewe sołymi
myślami i ogromem wątpliwości.

Maggie ułożyła kwiaty w wazonie i postawiła je na toaletce.
Usiadła i mimochodem zerknęła na swoje odbicie w lustrze.
Zobaczyła twarz zastraszonej i niepewnej przyszłości Maggie Stowe -
twarz sprzed kilku lat. To taką twarz Maggie zobaczył Vivian po raz
pierwszy.
Już wtedy wiele wiedziała o życiu. Z niejednego pieca jadła chleb.
Włóczęga była jej sposobem na przetrwanie. Dzieciństwo ną.uczyło
ją, czym jest dyscyplina, bezwzględne posłuszeństwo i uniżoność.
- Ty, z rudymi lokami, nie zadzieraj tak nosa. , Ile razy słyszała to .
zdanie?
Już jako sześciolatka nauczyła się ciasno pleść w warkocz swoje rude
włosy, żeby były jak najmniej widoczne. Wiedziała, .

że przy ludziach należy spuszczać wzrok, gdyż wtedy można ukryć
własne uczucia.
Pod pozorem posłuszeństwa i karności ukrywała naturę buntowniczki.
Czekała tylko na odpowiednią chwilę, żeby dać, upust swoim
emocjom. Nie mogła się doczekać, kiedy dorośnie.
Podejrzewała, że za płotem, którym był ogrodzony ich przytułek,
kryje się większy i lepszy świat. Dzieciom- mqwiono wprawdzie, że
tam, na zewnątrz, dzieją się same złe rzeczy, którymi nie powinny się
interesować, ale ona widziała, że dorośli bywają w tamtym
tajemniczym świecie i nic złego im się nie przydarza.






Kiedy udało jej się w końcu uciec, zrozumiała, że płot nie był barierą
ochronną. Był granicą władzy jej opiekunów. A przytułek swoim
charakterem bardziej przypominał więzienie niż cichą przystań.
Od tamtego czasu wolność stała się dla Maggie wartością nadrzędną,
a wszelkie ograniczenia były dla niej największą torturą· Nie
wiedziała, czy tę postawę odziedziczyła po którymś z rodziców, gdyż
nigdy nie poznała żadnego z nich. Nie wiedziała, kim byli ludzie,
którzy dali jej życie.
Lustro też nie potrafiło odpowiedzieć na to pytanie.
Pukanie do drzwi sprawiło, że serce nieomal podskoczyło jej do
gardła. Wiedziała, że za drzwiami stoi Beau i że on zna już wyniki
badania krwi. On już wie.
Z trudem zmusiła się, żeby stanąć na nogi.
Drżała. Było jej niedobrze.
, Wiadomość, którą zaraz usłyszy, ma tak ogromną wagę i może
przynieść tak wielką odmianę w jej życiu, że...
Pukanie nie ustawało.
- Proszę - wyszeptała Maggie drżącym głosem.
Usiadła na kanapie i wbiła wzrok w podłogę. Nie mogła teraz spojrzeć
Beau w oczy. Nie chciała wyczytać odpowiedzi z jego twarzy.

Słyszała, jak zamyka drzwi, jak podchodzi, a w końcu w jego
wyciągniętej ręce zobaczyła zadrukowaną kartkę papieru. Dopiero po
dłuższej chwili dotarlo do niej, co jest napisane na kartce.
Wynik badań był pozytywny.

ROZDZLĄŁ JEDENASTY

Beau czuł, jak mocno bije mu serce, kiedy czekał na reakcję Maggie.
Domyślał się, że wynik badań krwi musiał nią wstrząsnąć, tak samo
jak nim kilka minut temu. Chciał porozmawiać, ale nie wiedział, od
czeg? zacząć. Taka wiadomość nie miała przecież prawa całkowicie
wytrącić ich z równowagi. Trzeba było coś postanowić.
Tymczasem Maggie siedziała nieruchorno na łóżku i od kilku chwil
wpatrywała się w trzymaną w dłoni kartkę. Beau nie spodziewał się,
że ta wiadomość podziała na nią tak paraliżująco.
Co się stało z tą pełną energii dziewczyną? Siedziała teraz zgarbiona i
pobladła i wydawała się całkowicie nieobecna duchem.
- Myślę, że powinniśmy się pobrać, Maggie.
, Poderwała gwałtownie głowę i spojrzała na niego zdumionym
wzrokiem.
Beau też był zaskoczony własnymi słowami. W zasadzie nie
zamierzał proponować jej małżeństwa. W każdym razie nie od razu. A
jednak zrobił to i już nie miał ochty się wycofać.
- Nie! - Maggie zerwała się z łóżka i z wyrazemprzerażenia na twarzy
odepchnęła Beau od siebie. - Nie! - Potrząsając gwałtownie głową,
zaczęła chaotycznie krążyć po pokoju. - Nie mogę! Nie ma mowy! -
krzyknęła i skierowała się ku drzwiom balkonowym, najwyraźniej
szykując się do ucieczki.







- Dlaczego nie? - zapytał Beau, kompletnie zaskoczony jej reakcją.
Propozycja, którą rzucił, miała wprawdzie zupełnie luźny charakter,
ale tak stanowcza odmowa po prostu nie mieściła mu się w głowie.

Czyż nie był najlepszą partią w promieniu kilkuset kilometrów? Mógł
jej zaoferować dostatnie i wygodne życie.
Dlaczego, u diabła, ona tego nie docenia?
Maggie zatrzymała się przed drzwiami prowadzącymi na balkon, ale
nie odwróciła się. Drżała na całym ciele.
- To byłoby jak więzienie - powiedziała roztrzęsionym głosem,
którego ton zabrzmiał niepokojąco.
Więzienie? Beau osłupiał. Fakt, że uważała małżeństwo z nim za
więzienie był przerażający. Ale jeszcze okropniejszy był sposób, w
jaki to powiedziała.
Po chwili Maggie otworzyła drzwi i wybiegła na balkon.
Czyżby uciekała przed nim jak przed jakimś strażnikiem więziennym?
Beau poczuł się zupełnie bezsilny. Jej niechęć do niego godziła w jego
serce jak sztylet. .
Zerknął na porzuconą na ziemię kartkę.
Maggie Stowe nosi w sobie jego dziecko. Cokolwiek ją trapi, trzeba
będzie temu zaradzić. Nie pozwoli jej odejść, nie dopuści do tego,
żeby zerwali kontakt. Musi do niej dotrzeć, zrozumieć ją i może
wtedy uda się ją zatrzymać.
Niewiele myśląc, Beau szybkim krokiem wyszedł na balkon.
Maggie stała w samym rogu balkonu, tuż przy balustradzie, zupełnie
jakby starała się znaleźć jak najdalej od niego. Patrzyła w dal, jakby z
utęsknieniem czekając, aż opuści swoją klatkę i znajdzie się na
wolności.
- Dlaczego nazywasz Rosecliff więzieniem? - Podszed! bliżej,
próbując zajrzeć Maggie w twarz.





Nie odpowiedziała. Może nie słyszała?
- Mogłabyś mieć to wszystko... - Zatoczył ręką krąg wokół ogrodu. -
Gdybyś za mnie wyszła...
Zamknęła oczy. Jej palce zacisnęły się na balustradzie balkonu. Beau
czekał, bojąc się popełnić kolejny błąd. Już i tak pozwolił sobie wobec
niej na zbyt wiele.

- Więzieniem często nie jest budynek, ale ludzie - odpowie. działa, a
jej słowa zdawały się dobiegać z bardzo daleka.
Ludzie? Jacy ludzie?
Maggie odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy.
- Ludzie, którzy mają władzę i chcą kierować życiem innych. To oni
stanowią więzienie.
Czyżby mówiła o nim? Jak mogła porównywać go do więzienia?
Oczy- Maggie płonęły niepokojącym blaskiem i Beau zdał sobie
sprawę, że dziewczyna dobrze wie, co mówi. Traumatyczne
wspomnienia z przeszłości były nadal częścią jej życia.
Tak bardzo pragnął dowiedzieć się czegoś o jej dzieciństwie i latach
młodzieńczych i oto nagle dojrzał to w jej spojrzeniu przepełnionym
strachem i bólem.
Maggie spuściła głowę.
- Nie mogę tak żyć - powiedziała z mocą. - Nie pozwolę, że y tak żyło
moje dziecko. Muszę zapewnić mu bezpieczeństwo i wolność.
Skąd się u niej brała ta wszechogarniająca potrzepa wyzwolenia? Skąd
ten strach przed uwięzieniem?
Beau przeanalizował w myślach słowa pani Zabini. Kobieta
twierdziła, że Maggie mogła być uciekinierką. Nie z prawdziwego
więzienia, rzecz jasna, bo w takim wypadku Lionel Armstrong na
pewno wyszperałby odpowiednie dokumenty. Może







więzieniem był jakiś prywatny sierociniec? Może Maggie spędziła w
izolacji całe dzieciństwo, aż do czasu gdy jako szesnastolatka zdołała
uciec?
To było prawdopodobne...
Jednak Beau postanowił nie zaprzątać sobie w tej chwili tym głowy.
Najważniejsze było, żeby zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa. Nie
może dopuścić do tego, żeby Maggie kojarzyła go z więziennym
strażnikiem. Musi zdobyć jej zaufanie, uspokoić ją, przekonać, że
przy jego boku nic jej nie grozi.

- Dlaczego małżeństwo ze mną uważasz za więzienie? - zapytał cicho,
pozbawiając swój głos oskarżycielskiego tonu.
Maggie potrząsnęła bezradnie głową.
- Myślisz tylko o tym, czego sam chcesz - odparła głosem
pozbawionym jakichkolwiek emocji.
- Chcę tego, co najlepsze dla całej naszej trójki, a nie tylko dla siebie -
zapewnił ją.
- Nie dałam ci prawa decydować o tym, co jest dla mnie najlepsze. I
nie próbuj podejmować decyzji w imieniu mojego dziecka. - Spojr ała
na niego wyzywająco. - Jestem dorosła i dokonuję własnych
wyborów.
- Przepraszam. Nie miałem zamiaru...
- Właśnie, że miałeś. Proponujesz mi małżeństwo tylko po to, żeby
uwięzić mnie w związku, w którym będziesz miał prawo decydować o
życiu moim i mojego dziecka.
- Pragnę jedynie troszczyć się o was - powiedział, święcie wierząc we
własne słowa.
Maggie parsknęła krótkim, ironicznym śmiechem.
- Nie przejmowałbyś się moimi potrzebami. Masz gdzieś moje
uczucia - zarzuciła mu ostro.
Chciał protestować. Krzyczeć, że bardzo się myli w swo-





im osądzie. Jednak zdawał sobie sprawę, że po tym, jak potraktował ją
w pierwszym dniu ich znajomości, Maggie mu nie UWIerzy.
- Przez ostatnie kilka dni starałem się poprawić - przypomniał,
szukając gorączkowo czegoś na swoją obronę.
Maggie potrząsnęła głową.
- Tu chodzi o coś więcej niż tylko kulturalne zachowanie -
powiedziała z ironią. - Chodzi o uczucia, szacunek, zrozumienie.
Naprawdę nie widzisz różnicy?
Miała go za kompletnego idiotę. I kto wie, czy nie było w tym trochę
prawdy. Przecież nawet teraz miał w głowie całkowitą pustkę i nie
wiedział, co odpowiedzieć.
Maggie rzuciła mu drwiące spojrzenie.

- Od początku mi nie ufałeś. I nadal mi nie ufasz. Dlatego chcesz
mnie· zniewolić.
Przejrzała go. Nazwała po imieniu odczucia, jakie hołubił od dnia, w
którym zobaczył ją po raz pierwszy. Kążde jego działanie było
podyktowane egoistyczną chęcią poznania prawdy, podczas gdy ona
stanowiła jedynie przedmiot podejrzeń. .
To mogło przerazić.
Miała prawo go nienawidzić. Ale czy w takim razie to samO czuła do
jego dziecka? Czy od niego też chciała uciec?
Musiał to wiedzieć.
- Maggie, powiedz... czy ciąża to także więzienie? Nie myśl teraz o
mnie. Chodzi o coś ważniejszego... - Bał się zadać to pytanie i bał się
usłyszeć na nie odpowiedź. - Czy pragniesz tego dziecka?
- Oczywiście, że tak - odpowiedziała bez cienia wahania.
Beau odetchnął z wyraźną ulgą.
- Ja też.








Rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie, niepewna, czy Beau jest z nią
szczery.
- Wiem, że okoliczności nie są naj szczęśliwsze, ale... uśmiechnął się
niepewnie - .. . naprawdę bardzo się cieszę, że zostanę ojcem.
- Nie przeszkadza ci, że to ja będę matką? - zapytała.
- Nie wyobrażam sobie nikogo innego.
- Przecież mnie nie znosisz - powiedziała zdumiona.
A więc to ją tiik odstręczało od małżeństwa z nim. Nie dopuszczała
myśli, że mogłaby wyjść za kogoś, kto nie darzył jej żadnym
pozytywnym uczuciem. Poza tym bała się, że Beau nie zaakceptuje jej
jako matki swojego dziecka.
- To nieprawda, Maggie - zapewnił ją gorliwie. - Kiedy cię poznałem,
targały mną tysiące wątpliwości, ale teraz wiem, że kobieta, która tak
bardzo uszczęśliwiała mojego dziadka musi być warta bliższego

poznania. Wierzę też, że skoro zaskarbiłaś sobie tak ogromną
sympatię służby, niewątpliwie jesteś osobą wielkiego serca.
Beau zobaczył, jak jej twarz przybiera zacięty wyraz, a oczy wyrażają
nieufność i niechęć.
- Przysięgam, że nie jestem do ciebie uprzedzony! - zawołał,
przestając panować nad emocjami.
Wiedział, że nie najlepiej to zabrzmiało. Maggie odsunęła się od niego
i rzuciła ponuro:
- Mówisz tak, bo mam teraz coś, czego pragniesz.
Zabolało, mimo iż prawdopodobnie zasłużył sobie na takie słowa.
Maggie odrzucała jego przeprosiny, jego starania i zapewnienia o tym,
że się zmienił. Wymierzyła mu karę za jego niesprawiedliwość wobec
niej, za brak taktu i bezceremonialność, z jaką się z nią obchodził na
początku ich znajomości.





Oto kara za uprzedzenia.
Za brak zaufania. , Za sprzeciwienie się woli dziadka.
Ale przecież musi istnieć możliwość odkupienia win. Musi być szansa
naprawienia krzywd. Będzie próbował, dopóki mu starczy sił.
- Co zamierzasz, Maggie? - zapytał pokornym głosem, onieśmielony
faktem, że tak łatwo go przejrzała. - Co mogę zrobić, żebyś poczuła
się lepiej?



ROZDZLAŁ JEDENASTY

Maggie nie miała pojęcia, co mogłoby poprawić jej nastrój.
Sytuacja przerosła ją na tyle, że kompletnie nie wiedziała, co począć.
Do głowy cisnęło się tysiące wątpliwości, a serce zalewał smutek. I
znikąd nie mogła się spodziewać pomocy.
Vivian, gdzie jesteś?
Maggie zastanawiała się, czy poczciwy staruszek patrzy na nich teraz
z nieba i widzi absurd całej tej historii. Wymarzył sobie kiedyś, że

Beau i Maggie pobiorą się, zamieszkają w Rosecliff i będą żyli długo i
szczęśliwie wraz z gromadką dzieci.
I oto proszę - jego życzenie zaczyna się spełniać. Jednak nie do końca
w takim stylu, w jakim mogłaby sobie tego życzyć Maggie.
Obiektywnie rzecz ujmując, obrót spraw był zupełnie nie do przyjęcia.
Przecież dawała Beau szansę. Próbowała. Ale on zdeptał jej uczucia i
jeszcze urządzał sobie drwiny.
W tej sytuacji nic dziwnego, że jedyne, na co miała ochotę, to
spakować się i uciec stąd jak najdalej. Tylko świadomość, że od tej
decyzji może zależeć los kilku bliskich jej ludzi, odwodziła ją od
natychmiastowego odejścia.
Pamiętała, jak Sedgewick podkreślał, że najważniejsze jest pozytywne
myślenie. Czy to, że w tej chwili odpierała prośby _ Beau było
przejawem myślenia negatywnego?
Pani Featherfield nie mogła się doczekać, kiedy w Rosediff





pojawi się dziecko. Maggie zastanawiała się więc, czy dobrze zrobi,
pozbawiając maleństwo jego naturalnego dziedzictwa.
Wallace był przekonany, że wzajemne pożądanie dwojga ludzi jest
lekarstwem na wszystko. Nie da się ukryć, że pod tym względem ona i
Beau byli doskonale dopasowani. Może więc warto byłoby
przymknąć oko na pewne wady charakteru?
Polly twierdził, że natury nie da się oszukać. Odrobina troski, a efekty
mogą być zdumiewające. Tylko, czy Beau w ogóle potrafi się o kogoś
troszczyć? Czy jest szansa, że zmieni się z powodu dziecka?
A może będzie wręcz przeciwnie? Beau stanie się tyranem, który
pozbawi Maggie wszelkich praw i przejmie kontrolę nad jej życiem.
Westchnęła i spojrzała na niego. Oto mężczyzna, z którym przeżyła
intymne chwile, ale który nie miał pojęcia o jej uczuciach. Wnuk
Viviana. Ojciec jej dziecka.
Ostatnia myśl wprawiła jej serce w drżenie. Nie mogła zaprzeczyć
faktom, nie miała prawa go odrzucić.
- Jak mam ci zaufać? - zapytała niepewnym głosem.
Beau poczuł nowy przypływ nadziei. Rzucił jej spojrzeni ::

które odzwierciedlało ogrom bólu, jaki czaił się w jego sercu.
- Chyba musisz zaryzykować, Maggie - pwiedział cicho.
- Inaczej nie będę mógł udowodnić, że popełniasz błąd, nie próbując
dać mi szansy.
- Małżeństwo to zbyt duże ryzyko.
. Pokiwał głową i posłał jej smętny uśmiech..
- Rozumiem. I przepraszam cię, Maggie. Moje zachowanie w
stosunku do ciebie od początku pozostawiało wiele do życzenia. .
Żałuję swoich słów, choć wiem, że to już w niczym nie pomoże.







Ta postawa pełna skruchy zaczynała powoli topić jej serce.
Beau z pewnością nie był w stanie pojąć, dlaczego ona odrzuca
propozycję małżeństwa z kimś takim jak on, jednak fakt, że nie
wybuchnął z tego powodu gniewem, wydawał się obiecującą
perspektywą zmiany jego charakteru na lepsze.
Wyglądało na to, ze naprawdę mu na niej zależy. Choć, oczywiście,
mogła to być kolejna gra pozorów. Z drugiej jednak strony Beau
musiał mieć wiele dobrych cech charakteru. W innym wypadku nie
cieszyłby się tak ogromną sympatią służby.
Poza tym Vivian nie usiłowałby wydać jej za mąż za kogoś bez serca.
Kochał ich oboje i pragnął, żeby i oni się pokochali;
Marzył o ich wspólnym szczęściu. Czy Beau o tym wiedział?
- Vivian bardzo cię kochał, Beau.
- Wiem.
- Uważał, że... Ponieważ oboje byliśmy drodzy jego sercu, miał
nadzieję, że się polubimy.
- Też tak sądzę - przytaknął Beau niemal natychmiast.
- Ostrzegałam go, że to może się nie udać. Byłam gotowa odejść,
gdybyś sobie tego życzył - wyjaśniła. - W końcu to ty jesteś jego
wnukiem. Jego prawdziwą rodziną. Bałam się, że możesz być
zazdrosny o jego uczucia dO.mnie.

- Maggie, nigdy nie myślałem o tym w takich kategoriach - zapewnił
Beau. - Nikt nie mógłby zmienić tego, co łączyło mnie z dziadkiem.
To było coś nadzwyczajnego. Domyślam się, że wasze wzajemne
uczucia również były wyjątkowe.
O tak, pomyślała Maggie. Nigdy nie kochała nikogo rówriie mocno
jak Viviana. Jego serdeczność i bezinteresowna przyjaźń przywróciły
jej wiarę w ludzi. To dzięki niemu otworzyła się na świat i za to
odwdzięczyła się mu dozgonnym przywiązaniem.





- Odkąd pamiętam - ciągnął Beau - dziadek pomagał innym ludziom.
Ale to w żaden sposób nie umniejszało jego miłości do mnie. Dlatego
nie potrafiłem być zazdrosny.
To zabrzmiało tak sensownie i szczerze, że jego wcześniejsze
zachowanie wydawało się tym bardziej niezrozumiałe.
- Więc dlaczego byłeś dla mnie taki okropny? - zapytała wprost,
patrząc mu prosto w oczy.
Skrzywił się, targany wyrzutami sumienia.
- Byłem zły na siebie, .że nie zdążyłem odwiedzić dziadka przed
śmiercią. Czułem się oszukany, że zmarł tak niespodziewanie. Kiedy
przyjechałem do Rosecliff, wydawało mi się, że zachowujesz się jak
pani tego domu. Służba kłaniała ci się w pas, a ty zasiadałaś u szczytu
stołu. Nie byłem na to przygotowany. Zdenerwowałem się i
wyładowałem całą złość na tobie.
Przepraszam.
Maggie zrozumiała wreszcie, dlaczego reagował na nią wyłącznie
negatywnymi emocjami. Teraz mogła przyjąć jego przeprosiny.
Jednak nadal nie czuła się przy nim bezpiecznie. Targały nią
sprzeczne uczucia. Z jednej strony obietnica dana Vivianowi przed
śmiercią, z. drugiej strach przed nieobliczalnym . zachowaniem Beau
Prescotta.
- Vivian poprosił mnie... - wyjąkała po chwili - .. . żebym dała ci
szansę. Żebym spróbowała cię polubić. Wiedział, że z natury jestem
nieufna wobec ludzi.

.:.. Żałuję, że nie powiedział mi tego samego, zanim tu przyjechałem -
szepnął Beau, kręcąc głową. I jui głośniej dodał: - Wszystko
potoczyłoby się inaczej. Przykro mi, że zawiodłem twoje
oczekiwania.
- Mnie też jest przykro, bo chyba już nie potrafię ci zaufać.
Odeszłabym natychmiast, gdyby nie to, że chodzi o prawnuka






/



Viviana. Źle bym się czuła, żyjąc ze świadomością, że nie
spróbowałam jakoś unormować naszych stosunków.
- Mam pewną propozycję - zasugerował nieśmiało Beau.
- Jaką?
- Wyjedź ze mną na jakiś czas. Podczas podróży można się o wiele
lepiej poznać. Planuję służbową wyprawę do Europy. Uśmiechnął się
łobuzersko. - Możesz towarzyszyć mi jako niania i troszczyć się o
mnie tak samo, jak to robiłaś w przypadku dziadka Maggie wybuchła
niepohamowanym śmiechem. Absurdalność pomysłu w połączeniu z
rozluźnieniem, jakie przyszło po kilku godzinach nerwowego
napięcia, wyzwoliło z niej skumulowane emocje. Śmiejąc się,
pokręciła przecząco głową.
- Nie będę ci się narzucał, przysięgam - nalegał Beau,
zdeterminowany, żeby przekonać ją do tego pomysłu. - Zarezerwuję
osobne sypialnie. I dostaniesz bilet powrotny, tak żebyś mogła wrócić
do domu w każdej chwili.
Podróż do Europy. .. Coś fantastycznego, pomyślała. Vivian często
opowiadał jej o europejskich miastach.
- Ten wyjazd dobrze ci zrobi - przekonywał Beau. - Łatwiej ci
przyjdzie odejść z Rosecliff, jeśli nadal będziesz upierać się przy tej
decyzji. Gdybyś odchodziła bezpośrednio stąd, Sedgewick i inni nie

daliby ci spokoju. A tak... myślę, że ucieszą się, że wyjeżdżamy
razem.
Ma rację, musiała przyznać mu w duchu Maggie. Ale ten wyjazd i tak
nie wchodził w grę.
- Będę się tobą opiekował - obiecywał Beau. - Jeśli zaryzykujesz i
zgodzisz się wyjechać, łatwiej ci będzie podjąć decyzję dotyczącą
przyszłości.
- To dobry pomysł - przyznała w końcu Maggie. - Bardzo bym chciała
pojechać, ale... to niestety ·niemożliwe.





- Dlaczego? - zawołał.
Maggie spuściła głowę, bojąc się, że Beau nie będzie w stanie pojąć
beznadziejności jej sytuacji.
. - Poza kontem w banku, które założył mi Vivian, nie mam nic, co
mogłoby poświadczyć kim jestem - wyznała cicho. - Vivian i pan
Neville musieli poręczyć za mnie w banku, bo nie posiadałam
żadnego dokumentu tożsamości. Sam wiesz, że bez paszportu nie ma
mowy o wyjeździe za granicę.
- Masz przecież swój akt urodzenia.
- Nie mam. Próbowałam kiedyś zdobyć jego odpis, ale poproszono
mnie o podanie informacji, których niestety nie znam.
- Westchnęła. - Nie ma sensu szukać tych informacji. Nikt się teraz do
niczego nie przyzna. Prawdopodobnie po urodzeniu nie . byłam nawet
zarejestrowana.
Maggie odwróciła się ponownie i ogarnęła wzrokiem ogród.
Który to już raz poczuła się jak kobieta znikąd... jak wyrzutek
społeczeństwa, pozbawiony korzeni i historii? Była jak niczyja, pusta
łódka na oceanie, dryfująca w coraz to nowym kierunku.
Wprawdzie ciągle utrzymywała się na powierzchni, ale ten bezcelowy
dryf coraz bardziej nadwątlał jej siły.
- Maggie, pozwól sobie pomóc. Musi być ktoś, kto wie...
Potrząsnęła głową.
- Nie rozumiesz, Beau. Nic już nie znajdziesz. Nie ma już żadnych
dokumentów. Żadnych świadków.

- Jakich świadków? - zapytał cicho Beau.
Za dużo powiedziała. Nie lubiła mówić o swoim dzieciństwie. Kiedy
raz zwierzyła się koleżance, z którą pracowała, tamta już zawsze
patrzyła na nią jak na wariatkę.
- Boisz się tego... co odeszło? - domyśfał się Beau.
Właściwie nie miała już powodu do strachu. Nikt nie mógł




/




jej zmusić, żeby wróciła do przytułku. A jednak świadomość, że ktoś
zabrał jej ładny kawałek życia i tym samym pozbawił szans na
normalną egzystencję, przerażała ją.
- Zaufaj mi przynajmniej w tej sprawie - poprosił Beau.
- Chcę ci pomóc przejść przez życie, a nie rzucać kłody pod nogi.
Błagalny ton jego głosu podziałał na nią kojąco. Przed kim miałaby
odsłonić duszę, jeśli nie przed ojcem swojego dziecka?
- Dobrze.
Westchnęła ciężko i spojrzała na niego. Niełatwo było wracać do
przeszłości. Ujawnianie tego, co kryło się w zakamarkach pamięci,
kojarzyło jej się z ekshibicjonizmem. Musiała jednak spróbować.
- Wychowałan: się w czymś w rodzaju komuny - zaczęła.
- Było tam około pięćdziesięciorga dzieci w różnym wieku oraz
ośmioro dorosłych. Nikt z nas nie wiedział, kim są jego prawdziwi
rodzice i czy w ogóle tacy istnieją. Nic nie wiedzieliśmy o świecie
znajdującym się za ogrodzeniem przytułku.
- Trzymali cię tam od dziecka? - zapytał Beau, starając się nie
okazywać zaniepokojenia.
- Tak. Wpajano nam, że jesteśmy niewinnymi dziećmi bożymi i że nie
możemy dać się zbrukać światu zewnętrznemu. To był rodzaj sekty.
Eksperyment społeczny.
Twarz Beau stężała, ale skinął głową, zachęcając ją do dalszych
wyjaśnień.

- Uczono nas czytać i pisać, ale nie zdawaliśmy żadnych oficjalnych
egzaminów. Wielką wagę przywiązywano do muzyki. Ciągle
śpiewaliśmy ,hymny i pieśni pochwalne. - Maggie spojrzała w dal. -
Zycie w przytułku nie było takie złe, pod warunkiem, że nie zadawało
się zbyt wielu pytań.




- To było jak więzienie - powiedzi cicho Beau.
Skinęła głową.
- Nie było mowy o wolności ani prywatności. Uciekłam stamtąd,
mając czternaście lat.
- Tak wcześnie? - zdurniał się Beau.
- Byłam wysoka. Mogłam uchodzić za starszą.
- Gdzie był ten przytułek?
- Na odludziu. W Nowej Południowej Walii. Teraz nic tam . już nie
ma. - Wzruszyła ramionami.
- Od jak dawna?
- Od ośmiu lat. Miałam dwadzieścia lat, kiedy dowiedziano się o
istnieniu sekty. Rząd zainteresował się sprawą. Dzieci odebrano i
umieszczono w rodzinach zastępczych. Liderzy sekty zniszczyli
wszystkie dokumenty i uciekli z kraju.
- Nie próbowano ich odnaleźć? - Beau nie mógł uwierzyć.
- Ślad urwał się na Hawajach. Nikogo nie złapano. Prasa rozpisywała
się o tej sprawie. Głównie o problemach z dziećmi odebranymi z
przytułku. Były kłopoty z przystosowaniem ich do normalnego życia.
- Nie myślałaś o tym, żeby ujawnić się i opowiedzieć swoją historię?
-- zapytał nieśmiało. , - Media odkryły, że lekarze i. prawnicy
pomagali sekcie w zdobywaniu porzuconych lub osieroconych dzieci.
Nie dziw się więc, że nikomu nie ufałam. Nie mam pojęcia, co
mogliby ze mną zrobić. Chciałam spróbować żyć po swojemu.
- Dobrze zrobiłaś - przyznał Beau, rozumiejąc jej obawy.
- Czy opowiedziałaś tę historię dziadkowi?
- Tak, ale dopiero po pewnym czasie. Nie bardzo miałam ochotę
wskrzeszać te wspomnienia. Kiedy Vivian poprosił mnie o numer
konta, na które chciał mi wpłacać moją pensję, powie-

działam, że dotychczaą dostawałam pieniądze do ręki i nigdy nie
oszczędzałam, dlatego konto nie było mi potrzebne. - Wzruszyła
ramionami. - Nie skłamałam. Zresztą i tak nie wiedziałabym, co
wpisać w rubryki druków bankowych.
. - Czy dziadek nigdy nie interesował się, dlaczego nie posiadasz
żadnych dokumentów?
- Nie. Wasz księgowy załatwił mi konto w banku. A sprawa paszportu
nigdy nie wypłynęła.
- Rozumiem - wymamrotał Beau . - Kiedy więc opowiedziałaś
dziadkowi o swoim dzieciństwie?
Maggie zastanowiła się chwilę. - Vivian rozprawiał pewnego dnia o
rodzinnych koneksjach i w pewnym momencie zapytał mnie o moich
rodziców. To było chyba na dwa miesiące przed jego śmiercią.
Beau odetchnął głęboko, a na jego twarzy dostrzec można było ulgę i
satysfakcję.
- Dziękuję, że mi zaufałaś. To wiele tłumaczy.
Maggie nie śmiała pytać, co tłumaczy jej opowieść. Jeśli teraz widział
ją w innym świetle, nie okazywał tego po sobie.
- Pojedziesz ze mną do Europy? - zapytał znienacka.
- Mówiłam ci...
- Zdobędę dla ciebie paszport. Bez względu na to, czy pojedziesz ze
mną, czy nie, załatwię ci wszystkie niezbędne do życia dokumenty.
- Ale jak?
- Wierz mi, mam znajomości.
Zobaczyła na jego twarzy determinację i niezłomność, które
całkowicie roztopiły jej serce.
- Zrobisz to dla mnie? - wyszeptała.
-- Tak. Natychmiast zaczynam działać.

Zdecydowany, pewny siebie, nieustraszony. To takim zobaczyła go po
raz pierwszy. Prawdziwy mężczyzna, który emanował odwagą.
Myśliwy, zdecydowany osiągnąć wyznaczony cel.
Mężczyzna jej marzeń. Ideał...
Maggie poczuła gwałtowny przypływ pozytywnych emocji.
Nadzieja i oczekiwanie znowu znalazły miejsce w jej sercu.
Strach i wątpliwości powoli stawały się odległym, mglistym
wspomnieniem.
Czekał na odpowiedź. Nie nalegał. Wybór należał do niej.
- Niech będzie - powiedziała lekko drżącym głosem. - Pojadę z tobą
do Europy. - Zdobyła się na słaby uśmiech. - Oczywiście jako niania.



ROZDllAŁ TRZYNASTY

- Jakie to ekscytujące! - wołała pani Featherfield, rozglądając się
czujnym wzrokiem po pokoju. - Jesteś pewna, że wszystko
spakowałaś, kochanie?
- Zrobiłam listę potrzebnych rzeczy, tak jak mi pani radziła. .
Wszystkie zostały już odhaczone - zapewniła ją Maggie radosnym
głosem. .:.- Przykleiłam kartkę do wewnętrznej strony wieka walizki,
tak więc nie ma mowy, żebym zapomniała czegoś w drodze
powrotnej.
Uśmiech gospodyni był pełen satysfakcji i zadowolenia.
- Tego samego uczyłam kiedyś panicza Beau. - W jej oczach
niespodziewanie zalśniły zy. - Pamiętam, jak pan Vivian zabrał go po
raz pierwszy do Europy. Jestem pewna, że stary pan Prescott byłby
szczęśliwy, wiedząc, że i ciebie czeka taka wspaniała podróż.

Maggie szybko uścisnęła gosposię, próbując ukryć narastające
wzruszenie.
- Cieszę się, że Beau fpadł na ten pomysł - przyznała.
-:- Ten chłopiec naprawdę ma dobre serce. Tak samo jak jego dziadek:
Będziesz z nim bezpieczna, kochanie.
Maggie powoli zaczynała w to wierzyć.

Przez ostatnie cztery tygodnie dostrzegła w Beau korzystne zmiany.
Traktował ją jak równą sobie, był troskliwy, rozważny i
odpowiedzialny. Zaplanował podróż w taki sposób, żeby Mag-





gie mogła zobaczyć jak najwięcej. Zachęcał ją do czytania
przewodników i z niekłamaną radością patrzył, jak Maggie cieszy się
perspektywą zobaczenia zabytków Europy na własne oczy.
I - co najważniejsze - dotrzymał obietnicy.
Nie wiadomo jakim cudem odnalazł jej akt urodzenia. Załatwił jej
karty kredytowe i paszport. Wreszcie czuła się jak pełnoprawna
obywatelka Australii. I mimo że na akcie urodzenia brakowało imion
jej rodziców, Maggie nie czuła się rozczarowana. Już dawno temu
pogodziła się z myślą, że nigdy nie pozna matki i ojca. Skoro
obchodziła ich tak mało, że oddali ją do rodziny zastępczej, która
okazała się sektą, to znaczy, że nie warto zbyt często zaprzątać sobie
nimi głowy.
Beau nalegał, żeby Maggie zrobiła prawo jazdy. Było to ekscytujące
wyzwanie. Większość lekcji pobierała u Wallace a i tylko dzięki
niemu udało jej się zdać egzamin i... otrzymać kolejny dokument.
Niespodziewanie dla siebie Maggie odkryła, jak bardzo ciesząją
dowody tożsamości. Wszystkie spoczywały teraz w specjalnej
przegródce jej nowej torby podróżnej.
Pani Featherfield otarła oczy brzegiem fartucha.
- Nie pozwólmy im czekać. IdZ już, kochanie, a ja zabiorę twój
płaszcz. Wyglądasz tak szykownie w tym kostiumie, że szkoda by
było zasłaniać go wierzchnim okryciem. Niech cię najpierw zobaczy
panicz Beau.
Serce Maggie zabiło szybciej, jak na alarm. Do tej pory odpychała od
siebie myśl, że podczas całej podróży ona i Beau będą zdani tylko i
wyłącznie na własne towarzystwo. Będą ze sobą sami. Oczywiście,
zgodnie z obietnicą, Beau zarezerwował dla nich osobne pokoje i w
żaden sposób nie próbował narzucać jej innego układu. Jednak
Maggie wcale nie tego się obawiała. Drżała na myśl, że nie zdoła
ukryć własnych uczuć, że przypad-

I I

kowo zdradzi się z tym, jak bardzo Beau ją pociąga. Nadal uważała,
że byłoby to bardzo nierozważne z jej strony.
Beau i Sedgewick stali w holu na dole.
Obydwaj odwrócili się, kiedy usłyszeli jej kroki. Spojrzenie
Sedgewicka wyrażało satysfakcję i aprobatę, ale sposób, w jaki
patrzył na nią Beau, sprawił, że poczuła, jak lekko drżą jej nogi.
Ubrała się wygodnie, ale jednocześnie elegancko. Spódnica i
marynarka w kolorze mlecznej czekolady, do tego koszulowa bluzka
w cętki podobne do cętek na skórze leoparda oraz złoty pasek.
Wszystko doskonale dobrane kolorystycznie, tak jak uczył ją Vivian.
Musiała pilnie słuchać lekcji staruszka, bo młody Prescott nie
spuszczał z niej zachwyconego wzroku. Sam miał na sobie zielone
spodnie i beżową koszulę. Przez ramię przewiesił niedbale brązową
skórzaną kurtkę. Wyglądał olśniewająco i niezwykle męsko. Trudno
było oderwać wzrok odjego muskularnej, zgrabnej sylwetki.
_ Domyślam się, że cały bagaż czeka już w samochodzie?
_ zapytała Maggie, starając się opanować zdenerwowanie.
_ Wallace załadował wszystko do bagażnika i jest gotów do drogi -
odparł Beau, śmiejąc się w duchu z wytężonych starań całej służby,
która nie posiadała się z radości, że udało im się zeswatać panicza z
nianią Stowe.
_ Ufam, że znajdzie pani czas, nianiu Stowe, . żeby przesłać nam
pocztówkę - wtrącił Sedgewick, unosząc znacząco brwi.
Chciałby wiedzieć, czy sytuacja rozwija się w dobrym kierunku,
zinterpretowała w duchu Maggie.
_ Oczywiście, Sedgewick - zapewniła go, uśmiechając się lekko.

Kamerdyner odprowadził ich do drzwi samochodu. Stał tam już Polly,
który również pragnął życzyć im udanej podróży.




- Pan Vivian opowiadał mi, ie ogrody wersalskie to coi wyjątkowego.
Będąc w Paryżu, powinni pąństwo je zobaczyć - poradził.
- Tak zrobimy - obiecał Beau.
.- Udanego wyjazdu, nianiu Stowe. Pan Vivian byłby rad, wiedząc, że
panicz Beau zabiera panią do Europy.
- ,Dziękuję panu, Polly - powiedziała Maggie z uśmiechem.
- Nie wyobrażam sobie, że zobaczę w Europie piękniejsze róże niż w
Rosecliff. Przecież pańskie Double Belight wygrały w Krlewskim
Konkursie Wielkanocnym. Polly pokiwał głową i odwzajemnił.
uśmiech.
- Odrobina troski. To wszystko - przyznał skromnie, podzas gdy
Wallace otwierał przed podróżnymi tylne drzwiczki rolls-royce a.
Beau rzucił w stronę służących ostatnie słowa pożegnania i usadowił
się w samochodzk obok Maggie. Wallace powoli mszył z podjazdu.
- Nie zapomniałaś biletów? - zapytał Beau, rzucając jej wesołe
spojrzenie zielonych oczu.
Już wcześniej ustalili, że do jej obowiązków jako niani naży
troszczenie się o bilety i rozkłady jazdy, pilnowanie, czy czego nie
zostawili w pociągach, restauracjach i hotelach, entualne uzupełnianie
składu apteczki oraz przygotowywanie hegoprowiantu na piesze
wycieczki.
- Wszystko spakowane i przygotowane. - Maggie poklepaswoją torbę
podręczną i uśmiechnęła się radośnie. - Nie mogę ierzyć, że właśnie
zaczyna się nasza podróż.
Beau roześmiał się w głos.
- Zacznie się dopiero wtedy, kiedy nasz samolot oderwie się ziemi.

Ta jego uwaga uświadomiła Maggie, że jest on przecież
zdeklarowanym podróżnikiem, dla którego przemierzanie
kontynentów jest sposobem na ?:ycie. Zastanawiała się, jak Beau
wyobraża sobie w tej sytuacji swoje ojcostwo. Chyba nie myślał, że
ona i dziecko będą razem z nim przedzierali się przez dżunglę?
Z drugiej jednak strony, kiedy proponował jej małżeństwo, wspominał
o Rosecliff. Może więc miał zainiar osiąść w posiadłości na dobre?
Albo wręcz przeciwnie - uwięzić ją tam z dzieckiem, a s memu
wyruszyć w kolejną podróż... Taka wizja przyszłości nie wydawała się
Maggie zbyt kusząca, ale było za wcześnie, żeby jednoznacznie
odpowiedzieć sobie na to pytanie.
Być może wyjazd do Európy pozwoli jej lepiej ocenić sytuację, w
jakiej oboje się znaleźli i podjąć słuszną decyzję co do ich wspólnej
przyszłości...
_ Sprawdziłem prognozę pogody w Londynie - wtrącił Wallace. -
Mają tam dość chłodną wiosnę. Dziesięć do piętnastu stopni. Łatwo
się przeziębić.
_ Dziękujemy, Wallace - odparł Beaudość sucho. - Wzięliśmy ze sobą
kurtki.
_ W Paryżu i Berlinie jest podobnie - ciągnął szofer. - Za to w Rzymie
temperatura dochodzi do dwudziestu pięciu stopni.
Dopiero tam, w słonecznej Italii, będą państwo mogli zdjąć ciepłe
okrycia.
_ Co za miła perspektywa - rzuciła Maggie, modląc się w duchu, żeby
Wallace nie rozpędził się zanadto i za chwilę nie zasugerował im na
przykład... wypadu na plażę nudystów.
_ Skoro mowa o Włoszech, to wczoraj miałem okazję oglądać w
telewizji program o różnych cudach włoskiego wybrzeża _ opowiadał
Wallace. - Pewna para narzeczonych objeżdżała to




wybrzeże czerwonym ferrari. Wspaniały wóz. Zatrzymali się w
uroczej wiosce przycupniętej na skalistym nadbrzeżu. O ile pamiętam,
wioska nosiła nazwę Positano i wydawała się bardzo romantycznym
miejscem.. .

- Być może się tam wybierzemy - uciął Beau.
Jednak Wallace nie dawał za wygraną i do samego lotniska udzielał
im rozlicznych rad i informacji. Nie powiedział co prawda wprost, że
powinni zostać kochankami, ale sugerował to każdym swoim słowem.
Maggie usiłowała nie zwracać uwagi na te zachęty, a Beau próbował
rozluźnić napiętą atmosferę ciętymi, pełnymi humoru ripostami.
Z ulgą pożegnali się z szoferem, jednak napięcie, jakie towarzyszyło
Maggie od dłuższego czasu, jedynie się wzmogło. Została sam na sam
z Beau. Jak tylko mogła, unikała jego wzroku i przypadkowych
dotknięć. Odpowiadała półsłówkami lub automatycznie kiwała głową.
Chwilami miała ochotę wziąć nogi za pas jak ostatni tchórz.
Chciała uciec od odpowiedzialności i zaangażowania. Zanim przybyła
do Rosecliff, nie potrafiła przywiązać się ani do miejsca, ani do ludzi.
Teraz było inaczej. Fakt, że tak bardzo zależało jej na Beau wprost
przerażał ją. Czuła się zniewolona przez własne uczucia i nie miała
pojęcia, jak to zmienić.
Zerknęła przez okno poczekalni na płytę lotniska. W jaki ipOsób te
wielkie maszyny potrafią wzbić się w powietrze?
krótce wsiądzie do jednego z samolotów i poszybuje na drugi ec
świata. I to nie sama, ale... z nim.
Już. nigdy nie będzie sama. Położyła rękę na brzuchu i ppa, jak
oblewa ją fala niepewności, a jednocześnie w jej sercu ze się nadzieja,
a raczej coś na kształt radosnego oczeki·a.








Beau przyniósł jej filiżankę herbaty. Podziękowała, nadal nie patrząc
mu w oczy.
- Naprawdę nie musisz postępować zgodnie z oczekiwaniami innych -
pówiedział cicho. - Zwłaszcza jeśli jest to niezgodne z twoimi
odczuciami.
Rzuciła mu zaskoczone spojrzenie. Czyżby domyślił się.
jakim ciężarem odpowiedzialności obarczyli ją służący z Rosecliff?

U śmiechnął się lekko i dodi,lł:
- Bądź wierna swoim przekonaniom. Tylko to się liczy, tylko to ma
sens. Jeśli będziesz nieszczęśliwa, nieświadomi e zarazisz swoim
smutkiem innych.
Wiedziała, że ma rację. Była mu wdzięczna za zrozumienie i słowa
otuchy. Musiała przyznać w duchu, że w gruncie rzeczy jest bardzo
podobny do Viviana. Beau miał taką samą siłę charakteru oraz
charyzmę, które przyciągały do niego ludzi.
- Oni potrzebują ciebie, a nie mnie. Zdajesz sobie z tego sprawę? -
zapytała niespodziewanie.
- Masz na myśli Sedgewicka, Feathers i.. .?
- Tak - przyznała Maggie. - Całe ich życie kręciło się wokół Viviana.
A teraz... są wpatrzeni we mnie, bo... - Zawahała się, czy
wyznać·Beau, czego służący naprawdę oczekiwali od mej.
- Wierzą, że dzięki twoim staraniom będą mogli zostać w Rosecliff -
dokończył Beau spokojnym tonem.
- Tu nie chodzi o miejsce - wyznała, patrząc mu w oczy.
- Chodzi im o ciebie. Jesteś wnukiem Viviana, więc wydaje im się, że
podobnie jak on, możesz nadać ich życiu sens. Gdyby stało się
inaczej, żadne z nich nie. wiedziałoby, co ze sobą począć.





- Nie zadręczaj się tym, Maggie. Oni są dla mnie jak rodzi-.
na. Możesz być pewna, że ich nie skrzywdzę.
Niesamowite. Tymi kilkoma słowami zdjął z jej barków ogromny
ciężar odpowiedzialności. Wreszcie mogła się odprężyć i uśmiechnąć.
- Masz jeszcze jakieś zmartwienia? - zapytał Beau, pragnąc
ostatecznie rozładować jej napięcie.
.., Nie. Może tylko... - Ruchem głowy wskazała płytę lotniska. - Boję
się, żeby nasz samolot się nie roztrzaskał.
Beau uśmiechnął się· - Linia, którą będziemy podróżować, ma opinię
jednej znajbezpieczniejszych.
- Te maszyny są takie ogromne...
.:. Będę trzymał cię za rękę· Roześmiała się i poczuła, jak zalewa ją
fala ciepła.

Może rzeczywiście ona i dziecko będą z nim bezpieczni?
Może Beau okaże się jednak mężczyzną jej życia?

Godzinę później siedziała już we wnętrzu samolotu, zajmując
wygodny fotel przyoknie. Maszyna rozpędziła się na-pasie startowym,
po czym delikatnie wzbiła się w górę· Beau pochylił się i ujął dłoń
Maggie. Ciepło, jakie emanowało od siedzącego obok mężczyzny,
pozwoliło jej przełamać strach i zerknąć przez okno. Odległość
dzieląca ich od ziemi zwiększała się, a po chwili samolot wleciał
pomiędzy chmury.
Maggie odwróciła się i posłała Beau radosny- uśmiech. Była
autenJycznie szczęśliwa.
- Dziadek nazwałby tę podróż wspaniałą przygodą - powiedział Beau,
odwzajemniając uśmiech. - Taką przygodą jak na przykład wyprawa
po złote runo.








- Dziękuję, że mnie ze sobą zabrałeś.
Zerknęła na ich splecione dłonie i pomyślała, że tak naprawdę czeka
ich wyprawa nie po złote runo, ale po wzajemne zaufanie.
I być może po miłość.
A w takim razie rzeczywiście czekała ich wielka przygoda.
I wielka niewiadoma.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Beau w krótkim czasie pojął, dlaczego jego dziadek tak bardzo
zachwycał się manią Stowe.
Maggie okazała się osobą niezwykle ciekawą świata. Ani zmęczenie,
ani niewygoda, ani nadmiar wrażeń nie były w stanie zniechęcić ją do
całodziennych wędrówek po Londynie.

Każdy spacer traktowała jak lekcję historii i nawet współczesne,
tętniące życiem centrum wydawało jej się fascynujące.
Nie była typową turystką, która jedynie odhacza w przewodniku warte
zobaczenia miejsca. Nie interesowały ją sklepy z pamiątkami i
restauracje szybkiej obsługi. Wolała sycić oczy architekturą,
kulturową spuścizną wystawianą w muzeach lub po prostu chłonąć
atmosferę brytyjskiej stolicy.
Przed wyjazdem Maggie przeczytała od deski do deski wszelkie
przewodniki, jakie udało jej się zdobyć, toteż teraz czerpała radość z
faktu, że może na własne oczy zobaczyć to wszystko, o czym czytała.
Jej entuzjazm udzielił się również Beau. Potrafiła zainteresować go
obiektami i miejscami, które widział już przed laty. Znała wiele
ciekawostek na ich temat i chętnie się nimi dzieliła.
Musiał przyznać, że Maggie okazała się wspaniałą towarzyszką
podróży. Zawsze uśmiechnięta i skora do rozmowy, otwarta na jego
propozycje i sugestie.
Beau cieszył się każdym błyskiem w jej oku, uwielbiał ob-








serwować jej spontaniczne reakcje i w duchu myślał sobie, j bardzo
chciałby spędzić z nią resztę życia.
Domyślał się również, dlaczego Maggie rezygnowab.
z zakupu pamiątek. Po pierwsze, przyzwyczajona do podr iO\yania z
lekkim bagażem, nie chciała zbytnio powiększi ciężaru walizek. Po
drugie, jako osoba nie mająca rodzin: i niewiele podróżująca, nie
miała w zwyczaju przywozić nikomu prezentów.
Po kilku dniach zabrał ją do Harrodsa,-przekonując, Że wizyta w
Londynie powinna być uwieńczona zakupami w tym słynnym sklepie.
Miał nadzieję, że bogate i wymyślne wystawy skuszą Maggie do
sprawienia sobie małej przyjemności. Tymczasem ona postanowiła
zrobić niespodziankę Sedgewickowi.

- Spójrz, Beau! Srebrny korek do butelek. Po otwarciu szampana
można zatrzymać bąbelki. Sedgewick byłby zachwycony.
- Dlaczego?
- Zawsze się martwi, że nikt nie chce dolewki sZampana, mimo iż
butelka jest jeszcze w połowie pełna. Mając ten korek, będzie mógł
zamknąć butelkę i wypić szampana wieczorem po skończeniu służby.
Muszę mu go kupić.
Kiedy ekspedientka pakowała korek, Maggie zwróciła się do Beau z
wahaniem:
- Może jednak nie powinnam... Zauważyłam, że ty nie pijasz tyle
szampana co Vivian. Skoro nie masz zamiaru urządzać w Rosecliff
przyjęć i spotkań różnych fundacji...
- Kup go - powiedział Beau z mocą. - Zapewniam cię, że podtrzymam
tradycję bali charytatywnych. Nawet jeśli nie będę mógł pełnić
honorów gospodarza, Sedgewick mnie zastąpi.





Powiedziawszy to, zdał sobie sprawę, że właśnie złożył coś rodzaju
deklaracji. Prawdopodobnie decyzję o pozostaniu Rosecliff podjął już
jakiś czas temu, ale dopiero w tej chwili ł, że naprawd tego pragnie.
Zapewnienie domu Maggie dziecku stało się dla Beau celem
nadrzędnym. Pragnął mieć -zęśliwą rodzinę i miał nadzieję, że Maggie
nie rozwieje jego

. astępnego dnia na stacji Waterloo wsiedli w pociąg, który lem pod
kanałem La Manche powiózł ich do Paryża.
Beau przypomniał sobie, że kiedy odwiedził stolicę Francji
dzieciństwie, miasto zachwyciło go swoją architekturą, wspaą
maestrią budynków i pomników, monumentalnością wieży a oraz
całym historycznym bagażem, o którym opowiadał dziadek. Wówczas
nie postrzegał Paryża jako miasta zakoych.
Teraz było zupełnie inaczej.
Wprawdzie wiosna w Paryżu rzeczywiście okazała się chłodjednak
promienie słońca uprzyjemniały ich spacery po PoElizejskich i po
Ogrodzie Luksemburskim.

Pierwszego dnia, kiedy Maggie potknęła się na schodach !Wadzących
do bazyliki Sacre-Coeur, Beau chwycił ją za rękę.
_ - wypuścił jej już, a ona nie cofnęła dłoni. To zachęciło go brania
Maggie za rękę każdego następnego dnia. Od tej pory wspólne
przechadzki nabrały nowego znaczenia. Beau był wycony
możliwością nawiązania choćby tak minimalnego . cznego kontaktu z
kobietą swoich marzeń. Miał nadzieję, że to kolejny krok w stronę
przełamania ciągle istniejących y nimi barier.
Spędzili cały dzień, zwiedzając pałac wersalski oraz otaczago ogrody.
Zachwycali się bogactwem wnętrz królewskich






N!EZWYKLY SPADEK

komnat i podziwiali wymyślność form parkowej architektl.!r;
Maggie kupiła dla Polly ego piękny album ze zdjęciami Wersal:
i jego ogrodów.
- Chcę zaspokoić jego ciekawość - wyjaśniła. - Jest !.at wspaniałym
ogrodnikiem, że z pewnością doceni tutejsze rozwiązania, tę francuską
precyzję w projektowaniu ogrodowej architektury.
Następnego dnia, spacerując brzegiem Sekwany w pobliżc Bastylii,
natknęli się na bazar staroci. Na jednym ze stoisk Maggie wypatrzyła
misternie zdobione mosiężne guziki.
- Coś dla Wallace a! - wykrzyknęła zachwycona. - Byłby
wniebowzięty, mając takie guziki przy swoim uniformie. Pomóż mi
wybrać dziesięć. Kupię je, a w domu przyszyję mu wszystkie do
marynarki.
- Świetny pomysł - przyznał Beau. - Nie mogłabyś kupić mu niczego
lepszego... No, może poza czerwonym ferrari, ale akurat nie mamy tu
takiego pod ręką - śmiał się, żartując sobie zarówno z niej, jak i z
ambitnego szofera. - Te guziki są wspaniałe! Wallace będzie się nimi
chwalił na prawo i lewo.
Jak się okazało, oboje znali słabość szofera do wyglądu jego
uniformu. Beau był jednak zaskoczony, że Maggie posiada tak

niezwykłą zdolność obserwacji, która pozwalała jej wybrać dla
służących najbardziej odpowiednie upominki.
Jego zaskoczenie sięgnęło zenitu, kiedy w okolicach Place des Voges
pociągnęła go do wnętrza sklepu z bielizną. Początkowo pomyślał, że
może ma ochotę kupić wreszcie coś dla siebie, ale okazało się, że nie,
bo tym razem chodziło jej o panią Featherfield.
- Koszula nocna z Paryża ozdobiona prawdziwą francuską koronką! -
Maggie z radości aż klasnęła w ręce, oglądając roz-





łożone na ladzie seksowne ciuszki. - Pani Featherfield na pewno
będzie zachwycona!
Przyglądał się koszulce, której właśnie dotykała Maggie i bardzo
starał się nie ulegać podnieceniu. Jak dotąd, udawało mu się utrzymać
żądze na wodzy, jednak nawet silna wola ma woje granice, toteż
widok tych pięknych kobiecych koszulek doprowadził go do wrzenia.
Nie sądzisz, że to jest trochę zbyt... - Próbował zająć obiektywne
stanowisko. - Feathers nie jest już taka młoda i ma raczej dorodną
posturę· Maggie roześmiała się i żartobliwie pogroziła mu palcem.
_ Kobieta nigdy nie jest ani za stara, ani za gruba na to, żeby poczuć
się kobieco i zmysłowo - zapewniła go z przekonaniem.
_ Pani Featherfield bardzo podobała się moja nocna koszula, w której.
.. - Urwała i oblała się rumieńcem.
Wiectiiał doskonale, co miała na myśli. Wróciło wspomnienie
wieczoru, kiedy Maggie stała przed nim ubrana jedynie w niebieską
jedwabną koszulkę i wyglądała tak podniecająco, że... Ona chyba też
przypomniała sobie tamte wydarzenia, bo drżała na całym ciele i
wbijała w niego płonące spojrzenie.
Nie był w stanie dłużej walczyć z pożądaniem. Zwłaszcza że teraz był
pewien, że Maggie chce tego samego! .
_. Idziemy to przymierzyć - rzucił w stronę sprzedawczyni, porywając
z lady jakiś koronkowy ciuszek.
Chwycił Maggie za rękę i poprowadził ją w stronę przymierzalni,
znajdującej się w tylnej części sklepu.

Nie wyrywała się, nie protestowała, ale jej serce biło szybko, jak na
alarm.
Zaciągnął zasłonkę przymierzalni i rzucił w kąt koronkową koszulkę.
Porwał Maggie w ramiona i poczuł, jak dziewczyna







wypuszcza z rąk torby z zakupami. Podniosła ręce, ale nie po to, żeby
go odepchnąć. Jej dłonie szybko wślizgnęły się pod jego marynarkę i
powędrowały na jego plecy.
- Beau... - wyszeptała. Jej wargi wprost drżały zniecierpliwości.
Długie tygodnie oczekiwania na ten moment wreszcie dobiegły końca.
Znowu byli razem. Miejsce, czas i okoliczności przestały mieć
jakiekolwiek znaczenie. W tej chwili istotna była jedynie ich bliskość
i perspektywa upragnionego spełnienia.
Beau pochylił się odrobinę i podniósł Maggie do góry.
Oplotła go w pasie nogami i przytuliła jego głowę do piersi.
Po chwili połączył ich wybuch namiętności...

Kilka minut później, kiedy starali się uspokoić bijące w szaleńczym
tempie serca, do uszu Maggie dotarły głośne rozmowy
przebywających w sklepie ludzi.
- Beau, to nie jest najlepsze miejsce. Zdaje się, że w sklepie jest pełno-
klientów - wyszeptała mu prosto w ucho.
- I co z tego? Nigdy więcej ich nie zobaczymy - odpowiedział,
wpatrując się w nią uszczęśliwionym wzrokiem. - To, co się stało
między nami, jest znacznie ważniejsze.
Maggie uśmiechnęła się niepewnie. .
- Nie mogę uwierzyć, że znowu do tego dopuściłam. To istne
szaleństwo.
- Nie chciałaś tego? - zapytał Beau, przerażony faktem, że Maggie
może zacząć żałować, iż uległa pożądaniu.
- Jasne, że chciałam - odparła miękko.

Strach, jaki przed chwilą odczuwał, błyskawicznie zamienił się w
bezgraniczną radość.




_ Za pierwszym razem można to było uznać za szaleństwo, bo prawie
się nie znaliśmy - argumentował. - Ale teraz to miało głęboki sens.
_ Sens? - Maggie zachichotała. - Seks w przymierzalni?
_ Widocznie oboje lubimy oryginalne zachowanie.
Potrząsnęła głową z niedowierzaniem.
_ Nie sądziłam, że moje upodobanie do bycia oryginalną popchnie
mnie aż do takich wybryków - zażartowała.
_ Spontaniczność nie jest zła, przynajmniej jest szczera przekonywał
Beau. - Przyrzekam, że dziś wieczorem zachowam się jak klasyczny
uwodziciel. Co powiesz na rejs po Sekwanie połączony z wykwintną
kolacją? Oświetlony Paryż, romantyczna atmosfera, francuski
ązampan...
Pogłaskała go po policzku.
_ Nie musisz tego robić, Beau.
Położył palec na jej ustach.
_ Chcę ci ofiarować wszystkie bogactwa świata, Maggie _ wyszeptał.
- Pragnę twojego szczęścia.
Maggie wiedziała, że Beau mówi prawdę· Od jakiegoś czasu
podejrzewała, że jego uczucia są szczere i kryształowo czyste.
Westchnęła głęboko i uśmiechnęła się z zakłopotaniem.
_ No cóż, najwyższy czas, żebyś postawił mnie na podłodze.
Powinniśmy ruszać w dalszą drogę· Beau miał nadzieję, że ich
wspólna droga nie będzie miała końca. Zdał sobie bowiem sprawę, że
jest śmiertelnie zakochany w kobiecie, którą właśnie trzyma w
objęciach. Nie wyobrażał już sobie bez niej życia, nie zniósłby nawet
chwilowej rozłąki.
Musiał teraz zrobić wszystko, żeby przekonać ją do małżeństwa.
I wiedział już, że nie chodzi mu tylko o ich dziecko, które nosiła

pod sercem. To ona była najwaŻlliejsza. Był głęboko przekonany, że
Maggie to kobieta jego życia, ta właściwa osoba, na którą czasami
czeka się całe życie.
Byłby ostatnim osłem, gdyby pozwolił jej odejść.
Bez niej nic nie miałoby sensu...

ROZDZL\Ł PĘTNASTY

Początkowo Maggie nie potrafiła oswoić się z myślą, że można być z
kimś aż tak blisko. Ale jednocześnie nie wyobrażała już sobie, że
mogłoby być inaczej. Beau stał się częścią jej codziennej egzystencji.
Zdawał się czytać w jej myślach, wyczuwał każdy jej nastrój i spełniał
wszystkie życzenia. Nie opuszczał jej na krok.
Zdawała sobie sprawę, że jej życie uległo zasadniczej odmianie. Jak
dotąd, z nikim nie łączył jej tego rodzaju związek. Zażyła przyjaźń z
Vivianem nie była nawet w połowie tak silna jak więź łącząca ją teraz
z Beau. Nie wyobrażała już sobie, że mogłaby żyć inaczej. Jednak
podświadomie zadręczała się myśleniem o przyszłości. Jak długo
może trwać ta niezmącona harmonia? Co będzie jutro?
Zbyt dużo wątpliwości...
Dlatego powtarzała sobie w duchu, że należy cieszyć się dniem
dzisiejszym oraz szczęśliwymi chwilami, które są jej dane tu i teraz. A
każda spędzona z nim chwila przenosiła ją w cudowny bajkowy świat.
A takich chwili nie brakowało.
Każdy dzień wypełniony był nowymi wrażeniami i zapierającymi
dech w piersiach widokami. Katedra w Kolonii, bajkowe zamki
Bawarii, malowniczy Salzburg, majestatyczne góry Austrii.. .

Kiedy dotarli do Włoch, nie sposób było nasycić się urodą miejsc,
które zwiedzali. Jezioro Como, romantyczna Werona, przepięknie
położona Wenecja...
Wspólne noce pełne miłosnych uniesień zbliżały ich do siebie coraz
bardziej. Maggie powoli zaczynała zapominać, jak się czuła, kiedy
była samotna. A przecież większość swojego życia spędziła jako
samotny wędrowiec.
Jeszcze w Paryżu Beau odwołał rezerwację dwóch pokoi i we
wszystkich hotelach, gdzie planowali noclegi, zarezerwował dla nich
jeden apartament. Oddzielne sypialnie nie były im już potrzebne.
Żadne z nich już nie pragnęło spać osobno.
Beau okazał się kochankiem tyleż czułym, co pełnym pasji.
Potrafił być delikatny i zmysłowy, a po chwili zamieniał się w dziką
bestię owładniętą bez reszty żądzą dominacji. W spomnienie tych
,upojnych namiętnych nocy towarzyszyło Maggie podczas
słonecznych dni wypełnionych zwiedzaniem kolejnych miast i
podziwianiem kolejnych krajobrazów.
Mimo to jedno pytanie nadal pozostawało bez odpowiedzi.
Jak ma wyglądać ich wspólna przyszłość? Jeszcze nie tak dawno
pragnieniem Beau było po prostu przywiązać ją do siebie i zniewolić.
Czy w tej kwestii coś się zmieniło?
Wynajęli willę w Toskanii, która miała im służyć jako baza
wypadowa do Florencji i innych wartych zobaczenia włoskich miast.
Domek stał na wzgórzu, z którego rozpościerał się malowniczy widok
na gaje oliwne i zielone pola usiane czerwonymi makami. Maggie nie
mogła się nadziwić tajemniczym właściwościom toskańskiego słońca:
Jego promienie zdawały się dodawać głębi kolorom i oblewać
oświetlane przedmioty magicznym blaskiem.




Po kilku tygodniach spędzonych na zwiedzaniu miast, wypad na wieś
był dla obojga miłą odmianą. Szczególnie Maggie potrzebowała teraz
chwili wytchnienia. Dotychczas czuła się tak świetnie, że niemal
zapomniała o ciąży Teraz jednak, od dwóch dni, poranne mdłości
znacznie osłabiały jej ochotę na dłuższe wycieczki. Popołudniami
dopadały ją zawroty głowy, które próbowała przetrzymać, zapadając

w drzemkę· Beau wykazał się niespotykaną wręcz troskliwością i
wyrozumiałością. Mimo to Maggie trapiły wyrzuty sumienia, że
marnuje jego czas i niweczy plany. Czwartego dnia niedyspozycji
postanowiła zmusić się do wyruszenia na wycieczkę do Sienny,
jednak kiedy podniosła się z łóżka, okazało się, że zawroty głowy
uniemożliwiają jej jakikolwiek ruch.
Beau zaparzył dla Maggie herbaty i przyniósł talerz ciasteczek, a
potem usiadł przy jej łóżku i zapytał z niepokojem:
- Na pewno nie chcesz, żebym wezwał lekarza? Może potrzebujesz
tabletek z żelazem albo..;
- Nic mi nie jest - zapewniła go szybko. - Te mdłości na pewno
wkrótce mi przejdą. Przepraszam, że sprawiam ci kłopot.
- Kłopot? - powtórzył z niedowierzaniem, najwyraźniej niezbyt
zachwycony tym słowem.
Czuła się tak słabo, że nie miała ochoty się spierać.
- Chciałabym zostać dzisiaj w łóżku. Nie martw się o mnie.
Po prostu położę się i poczekam na ciebie.
- Sugerujesz, żebym cię zostawił samą i pojechał na wycieczkę do
Sienny? - Beau był coraz bardziej poruszony.
- Czemu nie? Dam sobie radę odparła cicho.
- Może i tak, ale to straszne, że oceniasz mnie w taki sposób.
Wysyłasz mnie na wycieczkę, jąkbyś uważała, że_ wcale się tobą nie
przejmuję. Chcesz, żebym zsZedł ci z oczu?







Zdała sobie sprawę, że Beau poczuł się urażony. Nie miał
najmniejszego zamiaru zostawiać jej, takiej słabej i chorej, a samemu
korzystać z uroków zwiedzania Sienny.
- Do diabła, Maggie! Obiecałem przecież, że będę o ciebie dbał.
Myślisz, że przyjemnie mi patrzeć, jak cierpisz?
Maggie westchnęła i opadła na poduszki. Dlaczego on nie potrafi
zrozumieć, że chodziło jej jedynie o jego dobro. Nie chciała być mu
kulą u nogi, uniemożliwiającą realizację jego dalszych planów. Ta ich

podróż w dużej części była związana z zawodowymi interesami Beau
i ona od samego początku dobrze o tym wiedziała.
Beau uniósł ramiona w bezradnym geście.
- Szanuję twoje wybory i postanowienia, ale i ty uszanuj moje. Nie
podejmuj za mnie decyzji. Troska o ciebie i dziecko jest obowiązkiem
zarówno twoim, jak i moim. Nie pozbawiaj mnie prawa do opieki nad
wami.
- Beau, jesteś w podróży służbowej - przypomniała:
- I dlatego mnie odtrącasz? - rzucił oskarżycielsko.
Maggie otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.
Westchnął i pokręcił bezsilnie głową.
- Znów mi nie ufasz, prawda?
- Nie bardzo rozumiem, co masz na myśli - odparła niepewnym
głosem.
Beau wzruszył ramionami i uśmiechnął się blado.
- Mniejsza z tym. Przepraszam, że się uniosłem. Potrzebujesz teraz
spokoju.
- Zostań - powiedziała cicho, widząc, że Beau zbiera się do wyjścia.
- Prześpij się - odpowiedział, jakby nie słyszał jej prośby.
- Jeśli będziesz czegoś potrzebować, zawołaj mnie.





Wycofał się z pokoju, jednak zanim zamknął drzwi, rzucił jeszcze:
- Może wyda ci się to niewiary godne, ale interesy nie są dla mnie
najważniejsze. Liczysz się tylko ty i dziecko. I podejrzewam, że tak
będzie już zawsze.
Maggie nie potrafiła pohamować strumienia łez, jaki popłynął jej po
policzkach. Chciała zawołać Beau, ale ze wzruszenia zaschło jej w
gardle. Nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała. Jej umysł
nie był w stanie pojąć, że ona i dziecko mogą być dla Beau aż tak
ważne, że wszystko inne zeszło w jego oczach na drugi plan.
Nikt nigdy się o nią nie troszczył. Nikogo nie obchodziła.
No, może poza Vivianem. On jeden interesował się jej losem, ale była
tylko jego pracownicą zatrudnioną w charakterze niani i to ona miała
obowiązek troszczyć się o swojego chlebodawcę. Dzisiaj rano, kiedy

wiedziała już, że będzie musiała przeleżeć kolejny dzień w łóżku,
pragnęła, aby Beau został przy niej.
To oczywiste, że czułaby się przy nim bezpieczniej, ale sumienie
podpowiadało jej, że nie ma prawa go zatrzymywać, że nie powinna
absorbować go swoją osobą. . Dlatego pohamowała egoistyczną
zachciankę i starała się za wszelką cenę wyprawić go na wycieczkę.
Tymczasem Beau wcale tego nie doceniał.
Gorzej - w ogóle tego nie rozumiał. Zarzucił jej nieufność i
podejrzliwość. Posądził o nieczułość i niewdzięczność. Podejrzewał,
że Maggie woli samotność od jego towarzystwa.
Jak bardzo się mylił...
Nie miała już powodu, żeby mu nie ufać. Wyjaśnił jej przecież
powody swojej początkowej niechęci i motywy swojego
postępowania. Starał się wynagrodzić wszystkie przykrości i
upokorzenia, jakie stały się jej udziałem. Był opiekuńczy jak








anioł stróż i każdego dnia udowadniał, że zależy mu na niej i na
dziecku. .
Jak mogłaby go teraz odtrącić?
Drzwi sypialni były lekko uchylone. W każdej chwili mogła go
zawołać. Z pewnością na to czekał. Nie musiała się obawiać, że
obarcza go swoimi problemami, ponieważ między nią a nim nie
istniały już żadne podziały. Ich życiowe drogi splotły się w jedną i nie
było sensu chować głowy w piasek i udawać przed sobą, że nadal
pragnie dawnej samowystarczalności i wolności.
Teraz byli jednością i razem musieli stawić czoło czekającej ich
przyszłości.
Łyk po łyku Maggie wypiła herbatę, którą zaparzył jej Beau, a potem
ugryzła jedno z przyniesionych ciasteczek. Ponieważ żołądek nie
zareagował histerycznie, opróżniła cały talerzyk. Po chwili
spróbowała podnieść się z łóżka. Ku jej radosnemu zaskoczeniu

zawroty głowy minęły jak ręką odjął.· Ubrała się i ruszyła na
poszukiwanie swojego mężczyzny.
Beau siedział w ogrodzie przy stoliku, pod pergolą oplecioną winną
latoroślą. Na kolanach trzymał otwarty komputer osobisty, ale nie
patrzył w jego ekran. Wpatrywał się w dal, najwyraźniej zatopiony w
niewesołych myślach.
Kiedy usłyszał na tarasie jej kroki, odwrócił się gwałtownie, jakby
nasłuchiwał wszelkich dochodzących z domu odgłosów.
Na jego twarzy malowało się napięcie i smutek. Przez chwilę Maggie
pomyślała, że może źle zrobiła, zakłócając jego spokj, jednak kiedy
odłożył komputer i wykonał zapraszający gest, uznała, że jest mile
oczekiwanym gościem.
- Zdaje się, że moja pomoc nie była ci potrzebna - rzucił, uśmiechając
się ironicznie.





_ Mylisz się - zapewniła go. - Herbata i ciasteczka bardzo mnie
pokrzepiły. Od razu poczułam się lepiej.
_ Miło mi to słyszeć. - Ruchem ręki wskazał jej sąsiednie krzesło. -
Piękny dzisiaj dzień. Może przyłączysz się do mnie?
Pokiwała głową.
_ Chętnie, Beau. Naprawdę czuję się już całkiem dobrze.
Z przyjemnością odetchnę świeżym powietrzem.
Przez chwilę siedzieli obok siebie bez słowa i zgodnie przemierzali
wzrokiem linię horyzontu.
_ Przepraszam, jeśli uraziłam cię dziś rano - zagadnęła Maggie
pojednawczym tonem. - Nie miałam zamiaru cię odtrącać. Ja po
prostu... nie jestem przyzwyczajona do polegania na kimś drugim.
Zawsze polegałam tylko na sobie.
Beau zerknął na nią· _ Nie musisz przepraszać. To nie twoja wina.
Zdaję sobie sprawę, że to dla ciebie trudne. Po tym wszystkim, co
przeszłaś w dzieciństwie...
Odwrócił wzrok w stronę gajów oliwnych. Niepotrzebnie wspominał
o jej przeszłości. Maggie najchętniej wcale by do tego nie wracała.
Poza tym jego współczucie onieśmielało ją i zbijało z tropu.

_ Dziadek nazywał mnie małym dzikusem - powiedział Beau w
zamyśleniu. - Miał swoje powody. Myślę jednak, że to przezwisko
bardziej pasuje do ciebie. .
. _ Do mnie? - obruszyła się Maggie, zupełnie nie rozumiejąc go
uwagi.
Pokiwał głową z przekonaniem.
_ Nawet sekta nie zdołała cię ujarzmić. A odkąd stamtąd iekłaś,
wędrujesz własnymi drogami jak kot.







To dlatego, że nigdzie nie miałam prawdziwego domu, przemknęło
przez głowę Maggie.
- Zanim przyszłaś, patrzyłem na to makowe pole - ciągnął Beau,
przenosząc wzrok na łąkę. - Maki kwitną tu jak oszalałe, ciesząc oko
czerwonymi płatkami. Gdyby jednak przenieść je do eleganckiego
ogrodu, zapewne zmarniałyby i szybko zwiędły. Dlatego lepiej
zostawić je w spokoju. Niech kwitną tam, gdzie chcą.
Maggie wyczuła w jego głosie melancholię i pomyślała, że Beau
zaczyna się od niej pomału odsuwać. Czyżby pomiędzy nimi znów
pojawiła się przepaść?
Spojrzał na nią, a w jego oczach czaił się ból i rezygnacja.
- Źle cię potraktowałem, Maggie, ale myślałem, że uda mi się to
naprawić - powiedział. - Pomyliłem się. Obiecuję ci, że od tej pory
przestaję cię dręczyć. Jeśli chcesz, żebyśmy żyli osobno...
- urwał. - Sarna zdecyduj, jak ma wyglądać nasza przyszłość.
Wreszcie pojęła. To ona żyła w zaślepieniu, nie on.
Beau ją kochał. A ona boleśnie zraniła jego uczucia, dając mu do
zrozumienia, że nie może liczyć na wzajemność. Wiedziała, że w tej
sytuacji wszelkie słowa wyjaśnienia na nic by się nie zdały. Musiała w
inny sposób udowodnić mu, że jego troska i miłość zostały zauważone
i są odwzajemniane.
Bez słowa wstała z krzesła i szybkim krokiem zaczęła schodzić w dół
pagórka. Determinacja i pasja pchały ją coraz dalej przed siebie.

Wiedziała już, że Beau Prescott jest jej przeznaczeniem. Miała zamiar
spędzić z nim resztę życia. Nie pozwoli się zniewolić obawom i
wątpliwościom.
Nie zatrzymała się, dopóki nie znalazła się pośrodku makowego pola.
Szybkimi ruchami zaczęła zrywać kwiaty, formując z nich
imponujący bukiet. Kiedy miała już pełne naręcze maków, odetchnęła
i zawróciła w stronę willi.



l :

Ku jej zdumieniu Beau stał zaledwie kilka metrów z niepokojem
przyglądał się jej poczynaniom. Najpewniej wiał się o kondycję
psychiczną przyszłej matki. Uśmiechnęła . ę i powoli zbliżyła się do
niego. Kiedy wręczyła mu bukiet maków, rzucił jej pytające
spojrzenie.
_ Daję ci je na zawsze, Beau - powiedziała miękko. A wraz z nimi
moje całkowite zaufanie. I miłość. I całe życie.
_ Maggie... - Nadzieja w jego głosie nadal mieszała się z
niedowierzaniem.
- Proszę cię, Beau.
Przyjął bukiet, ale jego spojrzenie mówiło wyraźnie, że kwiaty nie
zastąpią mu jej samej.
- Myślałem...
_ Lepiej będzie, jeżeli oboje przestaniemy za dużo myśleć _ przerwała
mu ze śmiechem.
Beau odłożył kwiaty i porwał Maggie w ramiona.
_ Kocham cię, Maggie. Chcę spędzić z tobą resztę życia.
Opadli na łąkę i utonęli w wysokiej trawie. Toskańskie słońce
opromieniało ich miłość, przypieczętowaną bukietem maków. Przez
długi, długi czas leżeli pośród kwiatów i traw jak na cudownej
pościeli i cieszyli się własnym szczęściem.
Ani razu Maggie me pomyślała o tym, że spełnia się właśnie marzenie
Viviana. Nie myślała również o służących z Roseciff, którzy życzyli
sobie takiego finału. Nawet dziecko, poczęte w chwili błogiej
nieświadomości, nie było w tej chwili najważniejsze. Myśli, Maggie
koncentrowały się jedynie na mężczyźnie, któremu podarowała swoje

serce. Liczyli się tylko oni oraz ich szansa na wspólne, pełne harmonii
życie. .
Tej szansy nie wolno im było zmarnować.




ROZDZIAŁ SZESNASTY

Katedra pod wezwaniem świętego Andrzeja była wypełniona ludźmi.
Wszyscy chcieli zobaczyć ślub, który media obwołały wydarzeniem
roku. Beau Prescott, spadkobierca słynnego Viviana Prescotta, żenił
się z przepiękną podopieczną swojego dziadka - Margaret Stowe.
Sakramentu małżeństwa udzielał im sam biskup przy
akompaniamencie pieśni kościelnych w wykonaniu znanego chóru
chłopięcego.

Czworo wiernych służących, szczęśliwych, że oto spełnia się ich
marzenie, na każdym kroku Przypominali młodej parze, że wesele
musi być największym i najwspanialszym przyjęciem w historii
Rosecliff.
Beau nie miał absolutnie nic przeciwko temu. Chciał dać Maggie
wszystko, co najlepsze, zwłaszcza w dniu ślubu.
I w żadnym wypadku nie miał zamiaru odbierać służącym
przyjemności czynnego udziału w przygotowaniach.
Sedgewick był niewątpliwie w swoim żywiole, nadzorując dekorację
sali balowej w Rosecliff, rozstawiając fotele i polerując tace, na
których miał roznosić setki kieliszków francuskiego szampana.
Feathers pomagała Maggie wybrać suknię ślubną, a w dniu ceremonii
zamążpójścia ubrała ją i upięła jej we włosach welon. WalIace dU e
powiózł Maggie do katedry wyczysz-

NffiZWYKLY SPADEK



czonym na błysk rolIs-royce em. Róże PolIy ego znalazły ę zarówno
w bukiecie panny młodej, jak i w wazonach zdobiących ołtarz.

Cała czwórka nie posiadała się z zachwytu, dowiedziawszy się o
planach młodej pary. RosecIiff miał pozostać ich domem, a
jednocześnie siedzibą wspomagającą organizacje dobroczynne. Beau i
Maggie postanowili ponadto, że każdego roku wybiorą się w podróż
w inną część świata, a najpiękniejsze z odwiedzonych przez nich
miejscowości wzbogacą ofertę turystyczną ich biura podróży.
Mimo iż plany wydawały się rewelacyjne, Maggie miała jednak
pewne wątpliwości i nie omieszkała podzielić się nimi z Beau.
- Nie zapominaj, że będziemy mieć dziecko - powiedziała podczas
rozmowy na temat ich przyszłych wojaży.
- Wszystkie dzieci, mając nasze geny, niewątpliwie okażą się małymi
dzikusami - zapewnił ją. - Każdy wyjazd będzie dla nich wspaniałą
przygodą.
- Chcesz, żebyśmy wyjeżdżali całą rodziną?
- Czemu nie? Otworzymy dzieciom okno na świat.
Po takiej deklaracji oboje musieli się roześmiać.
- Oczywiście trzeba będzie zabrać ze sobą niąnię, która zajmie się
dziećmi, kiedy my wybierzemy się na romantyczną kolację - dodał
Beau z łobuzerskim uśmiechem. - A gdy wyjedziemy w krótką
podróż, zostawimy nianię z dziećmi w domu i pozwolimy, żeby
Feathers, Sedgewick, WaIIace i PolIy rozpuścili je tak, jak
rozpuszczali... mnie i ciebie.
Nie było wątpliwości, że wierna czwórka ochoczo przystanie na tę
propozycję.







Z błogiego zamyślenia wyrwały Beau dźwięki fletu intonującego
pierwsze nuty marsza Mendelssohna-BartholdY ego. Po chwili jego
oczom ukazała się piękna panna młoda, wolno posuwająca się w jego
kierunku, wsparta lekko na ramieniu sir Rolanda.
Wyglądała jak księżniczka z bajki. Jedwabna suknia koloru kości
słoniowej, ozdobiona złotym haftem, olśniewała elegancją i
dostojnym wdziękiem. Rozpromieniona twarz panny młodej, otoczona

burzą wspaniałych włosów i delikatną mgiełką welonu przywodziła na
myśl anioła.
Suknia doskonale maskowała czteromiesięczną ciążę, ale Beau pie
un:riał pozbyć się myśli, że razem z nimi, bezpiecznie ukryte w łonie
Maggie, jest ich dziecko. Nagle to, co dziadek mówił Lionelowi
Armstrongowi o zbawieniu i tworzeniu nabrało głębokiego sensu.
Ród Prescottów przetrwa dzięki niemu i Maggie. Czyżby dziadek to
przewidział? Czy jego duch unosił się teraz gdzieś w pobliżu i
błogosławił im na nową drogę życia?
Beau miał nadzieję, że tak właśnie jest.
I oto Maggie stanęła przy nim i podała mu swoją dłoń.
Wypowiadając słowa przysięgi małżeńskiej, patrzyli sobie w oczy i.
uśmiechali się radośnie. Katedrę wypełniły słodkie dźwięki psalmów,
śpiewane przez licznie zgromadzonych gości.
Ale Beau i Maggie zdawali się tego nie słyszeć. Nie spuszczali z
siebie wzroku, myśląc o tym, że przez wszystkie lata ich życia dążyli
do tego jedynego momentu, do połączenia ich serc, do ich ślubu.
Przyjęcie w sali balowej Rosecliff okazało się dopracowane w
każdym szczególe i tak doskonałe, jak tylko podekscytowany
Sedgewick mógłby sobie wymarzyć. Goście ocenili jednogłoś-


nie, że był to jeden z najbardziej niezapomniJ:;:.
w jakim kiedykolwiek brali udział. Jeffrey n kilkunastu wynajętych
kucharzy, którzy przygotowali potrawy. Szampan lał się strumieniami.
Pani Featherfield .er:go wała pokojówkami, które odbierały od
przybyłych wierzchnie okrycia. Sir Roland wznosił kolejne toasty, a
każdy z nich był błyskotliwy, dowcipny i sympatyczny.
Kiedy przyszła pora na pierwszy taniec nowożeńców, ku zaskoczeniu
gości orkiestra nie zagrała tradycyjnego walca, ale jeden z przebojów
Abby ,,Dancing Queen . Wśród owacji zgromadzonych Beau
poprowadził Maggie na środek parkietu i porwał do tańca.
_ Kto ci powiedział, że to moja ulubiona piosenka? - zapytała Maggie,
śmiejąc się radośnie.
_ Wallace. Zresztą, czy tytuł nie jest odpowiedni do sytuacji? -
Uśmiechnął się promiennie. - Tańczę przecież z królową mojego
serca.
- A ja z moim panem i królem.

Widok zalotriych błysków w jej oczach natychmiast podziałał na
zmysły Beau. Z trudem pohamował się, żeby nie uprowadzić swojej
świeżo poślubionej żony w bardziej odludne miejsce. Na szczęście sir
Roland poprosił Maggie do następnego tańca i dzięki temu uratował
sytuację.
Lionel Armstrong skorzystał z okazji i odciągnął Beau w róg salonu,
prosząc go o chwilę rozmowy.
_ To od twojego dziadka - oświadczył, wręczając mu kopertę. -
Polecił mi przekazać ci to w dniu twojego ślubu z Margaret Stowe.
Beau oniemiał.
_ Skąd dziadek mógł wiedzieć, że do tego dojdzie?








- Nie wiedział. Dostałem drugą kopertę, którą przekazałbym ci,
gdybyś w przeciągu roku nie zdecydował się na ożenek.
Beau potrząsnął głową, nadal nic nie rozumiejąc.
- Gdzie jest ta druga koperta?
- Została dzisiaj zniszczona, zgodnie z instrukcją Viviana.
Twierdził, że w przypadku waszego ślubu jej zawartość będzie
nieistotna. Prosił też, żebym ci przekazał, że list, który jest t w środku
- Lionel wskazał palcem kopertę - macie przeczytać oboje w dniu
waszego ślubu. .
Beau wrócił na salę i dyskretnie wyprowadził Maggie spośród tłumu
gości. Kiedy powiedział jej o tajemniczym liście od dziadka, była
podobnie poruszona jak on.
Ukryli się w bibliotece i rozerwali kopertę. W środku znajdował się
list i jakiś kluczyk, który całkowicie zbił ich z tropu.
Z niecierpliwością zaczęli czytać list:

Mój drogi Beau, , Cieszę się, że okazałeś się na tyle mądry, żeby
poślubić Maggie. Ona jest moim ślubnym prezentem. Znalazłem ją

dla ciebie, zaniepokojony faktem, że nie przejawiasz chęci
ustatkowania się i założenia rodziny,..

Beau roześmiał się.
-Oj, ten mój dziadek! Co za przebiegłość! Założę się, że planował to
od dnia, w którym zobaczył cię po raz pierwszy.
- Nie jesteś zły? - zapytała Maggie niepewnie.
- Nie mam powodu. Przecież się nie pomylił.
Jej uśmiech promieniał miłością.
- O tak...
- Czytajmy dalej.





Do listu dołączam klucz do skrytki bankowej - szczegóły na następnej
stronie. To mój prezent ślubny dla Maggie. Ona musi czuć się wolna i
niezależna, a ty, Beau, musisz to zrozumieć, gdyż w przeciwnym razie
wasze małżeństwo nie będzie szczęśliwe. Pragnę zabezpieczyć ją
finansowo, dlatego w skrytce zdepońowałem milion dolarów, którymi
Maggie może dysponować według własnego uznania.

_ Och! - Maggie ukryła w dłoniach płonące policzki. - Jak

on mógł?! Tyle pieniędzy!
Beau roześmiał się, szczęśliwy, że oto właśnie znalazł się

zaginiony milion!
_ Mógł, bo bardzo cię kochał, Maggie. Masz teraz mały majątek, z
którym możesz zrobić, co tylko zechcesz.
_ Dzięki Bogu, że wzięliśmy ślub. Inaczej czułabym się

niezręcznie, przyjmując taki prezent.
- Nie miałabyś innego wyjścia.
- Co takiego?
- Posłuchaj.

Jeśli jednak okazałbyś się na tyle głupi, że pozwoliłbyś Maggie
wymknąć się z twojego życia, nakazałem Neville owi przekazać jej
wspomnianą wyżej sUJlę, żeby już nigdy nie musiała zmagać się z
niesprawiedliwym losem.
Ufam, że i w takim wypadku uszanowałbyś moją wolę i nie robiłbyś
problemów.

Beau pomyślał, że dziadek wiedział, co robi, nie wspominając w
testamencie o milionie dolarów darowanym Maggie. Vi-







vian przewidział, że wnuczek na pewno wpadłby w szał, gdyby
dowiedział się o tym od razu, zaraz po przyjeździe do Rosecliff.
- Był dla mnie taki dobry - powiedziała Maggie ze wzruszeniem w
głosie.
- Ty też wiele dla niego zrobiłaś szepnął Beau, obejmując ją.

Mam jeszcze jedną prośbę. Kiedy urodzi się mój prawnuk, chciałbym,
żebyś podtrzymał tradycję rodziny Prescottów i nadał mu imię, które
pozwoli chłopcu rozwinąć umysł i silny charakter oraz ukształtuje
jego osobowość.
Mój osobisty faworyt to Marion.

- Po moim trupie! - zawołał Beau.
- Marion? - zdziwiła się Maggie. - Myślałam, że to żeńskie imię· -
Tak! Podobnie jak Vivian, Beverly i. .. niech to szlag! Nie nadam
dziecku imienia, którego w przyszłości będzie się wstydziło! Beau to
wystarczająco idiotyczne imię.
- A mnie się podoba - przyznała Maggie. - Pasuje do ciebie.
Tak samo jak do twojego dziadka pasowało imię Vivian.
- Nie ma mowy! Nie nazwiemy naszego syna Marion.
- Może urodzą nam się same córki...

- Mam nadzieję. - Beau z rozczuleniem poklepał brzuszek swojej
żony. - Lepiej, żeby tam była dziewczynka.
W zakończeniu listu dziadek o najmiał im, że wkrótce wybiera się w
najciekawszą podróż swojego życia, a im życzył wszystkiego
najlepszego w doczesnym świecie.
Oboje uśmiechnęli się do siebie ze wzruszeniem.
- Można powiedzieć, że dziadek był jednym z naszych weselnych
gości - powiedział Beau ciepło.





_ Myślę, że był z nami przez cały dzień. / _ Tak. Ale noc należy
wyłącznie do nas.
Wziął ją w ramiona, a ich pocałunek był prawdziwym symbolem
jedności, którą stali się tego dnia. .

Pięć miesięcy później urodził się chłopiec.
N a chrzcie nadano mu imiona Marion John Richard Prescott.
Beau podkreślał, że w przyszłości jego syn sam zdecyduje, które imię
podoba mu się najbardziej i którym chce się przedstawiać. Jego
pradziadek na pewno by to zrozumiał. A skoro Maggie tak bardzo
chce, to trudno, może nazywać go Marion.
Ale, jeśli łaska, niech się za bardzo ni przyzwyczaja do tego imienia.
Maggie z uśmiechem powtarzała, że rodzinna tradycja nadawania
dzieciom osobliwych imion w gruncie rzeczy bardzo się jej podoba.
W końcu Beau musiał się poddać.
A Marion Prescott, zgodnie z przewidywaniami dziadka, rozwinął
niezwykle silny charakter...
Koniec książki.