Joanna Maciejewska

Motyl

Po raz pierwszy zobaczyłem ją, gdy siedziała na

brzegu fontanny Do wodotrysku prowadziły rzeźbione
schody, o które dziewczyna opierała stopy, a ściana wody
spływającej za nią stanowiła perfekcyjną oprawę dla jej
urody.

Nieznajoma

miała

skórę

bielszą

niż

neomarmurowe stopnie, a włosy błyszczały złotem, jakby
ktoś wplótł słońce między kosmyki. I skrzydła, tęczowe
skrzydła, które zdawały się delikatniejsze niż mgiełka
kropel otaczająca fontannę.

Oczywiście wiedziałem, jak wszyscy zresztą, że tego

dnia wypuszczono Motyle i dziewczyna nie była
pierwszym, którego zobaczyłem – ani w życiu, ani nawet
tamtego roku, ale było w niej coś takiego, co krzyczało do
mnie „zatrzymaj się!”.

Nie, nie uroda, bo przecież Motyle zawsze są piękne.

Może chodziło o to, że zamiast bawić się z innymi,
siedziała na brzegu fontanny i czytała. Z książką w jednej
dłoni i palcami drugiej błądzącymi wzdłuż linii słów, po
motylemu, po dziecięcemu szczęśliwa. A przecież Motyle
nie czytają.

Stałem jak urzeczony, pochłaniając wzrokiem

malowniczą scenę, jakbym w ten sposób mógł ją utrwalić
na wieczność. Dopiero gdy pomiędzy mną a Motylem

przemknęły roześmiane studentki w tunikach zbyt
krótkich, by zakładać je na zajęcia, zrozumiałem, że
chwila przeminie, a ja pozostanę z blaknącym
wspomnieniem.

Może dlatego się zdecydowałem.
Do tej pory nie ciągnęło mnie do Motyli, nie

szukałem ich towarzystwa, nie byłem nawet ciekawy.
Znam takich, co każdego roku wypuszczają się na łowy,
czasem poprzestając na jednym, czasem nie. Opowiadają
potem

o

podbojach

i

przygodach,

porównują

doświadczenia, żartują. Ja nie potrafię.

A jednak, patrząc na dziewczynę przy fontannie, nie

mogłem się oprzeć.

Podbiegłem do ulicznego sprzedawcy, który

zachwalał towary rozłożone na niewielkim straganie.
Musiałem mieć spojrzenie zdesperowanego szaleńca, bo
mężczyzna uśmiechnął się łagodnie. Spojrzał ponad moim
ramieniem, w kierunku fontanny, a potem pokiwał głową
ze zrozumieniem. Nic nie powiedział, oszczędził mi
frazesów o wiośnie, miłości i o tym, że on też był kiedyś
młody. Za to z karmelków, likorków, słodkiej waty,
tęczowych kryształków cukru i innych rzeczy wyczarował
prawdziwe arcydzieło. Deser, umieszczony w niewielkim
wafelku, piął się w górę, przypominając niebosiężną
wieżę ze starożytnych baśni.

Dziewczyna spojrzała na mnie dopiero, gdy mój cień,

padając na karty księgi, odebrał jej słońce. Jej wzrok
powędrował ku słodkościom i na ten widok niemalże się

uśmiechnąłem. Nie na darmo mówią, że jeśli chcesz
złowić Motyla, musisz mieć przy sobie więcej cukru niż
ktokolwiek inny.

– To dla ciebie – powiedziałem po prostu.
Muszę przyznać, że czułem się skrępowany. Nie

żebym nie miał doświadczenia z kobietami, ale żadna
jeszcze nie podobała mi się tak bardzo. No i była
Motylem,

wielobarwne

skrzydła

nie

pozwalały

zapomnieć, podsuwały myśli o tym, do czego je
stworzono.

Z wahaniem odłożyła książkę, a potem sięgnęła po

prezent. W jej gestach było coś, co kojarzyło mi się z
nieśmiałością. Dziwny Motyl, pomyślałem.

– Njedra – powiedziała. – Mam na imię Njedra.
Mówiła cicho, ale jej głos brzmiał pewnie.
– Ennare – odparłem.
Uśmiechnęła się tylko i zaczęła jeść. Karmelki ze

szczytu deseru posypały się wokół, gdy tylko przechyliła
wafelek.

– Potrzymam – zaoferowałem i nie czekając na

odpowiedź, wyjąłem smakołyk z jej rąk.

Pochyliła się i musnęła ustami karmelową piankę.

Gdy poczuła smak, jej oczy błysnęły z zachwytem, i
następny kęs był już większy. Powoli oblizując wargi,
przyjrzała się deserowi i uniosła się lekko, by odgryźć
czubek.

Niczego w tym momencie nie pragnąłem tak mocno,

jak chwycić ją za rękę i zaprowadzić do mieszkania, z

dala od innych ludzi. Tam smakować jej urodę i pieścić
ciało tak, by wywołać kolejne błyski w oczach.

– Dlaczego książka? – zapytałem zamiast tego, choć

kiedy ona jadła deser, ja pożerałem ją wzrokiem.

Mimo wszystko intrygowała mnie odpowiedź.

Motyle nie były głupie, po prostu większość z nich wolała
nie marnować cennego czasu na czytanie.

Njedra spojrzała na mnie i wzniosłem się w

przestworza odbite w jej oczach.

– Przez cały czas w kadzi zastanawiałam się, jak to

jest: po prostu czytać. Przesuwać wzrokiem po zdaniach i
składać litery w słowa, odnajdywać ich znaczenie. –
Nieświadomie oblizała usta, może z resztek deseru, może
na myśl o uczcie intelektualnej. – Jak smakuje czytanie.
Widzisz, dają ci całą tę wiedzę, całe zrozumienie,
narzędzia do kształtowania osobowości, ale to wszystko
jest takie niematerialne, sączy się wprost do mózgu.
Otrzymujemy wiedzę, nie zdobywamy jej. Nie
doświadczamy.

Kiwnąłem głową, choć tak naprawdę niewiele

rozumiałem z tego, co mówiła.

– Szkoda, że nie zdążysz jej przeczytać –

powiedziałem cicho.

Njedra zaśmiała się, a jej głos był jak dźwięki

wietrznych dzwonków.

– Nie da się zrobić w życiu wszystkiego – zauważyła,

powtarzając frazes, którego używali wszyscy. Czasem
jako wymówki, czasem jako wątpliwego pocieszenia.

Motyl natomiast zdawała się traktować zdanie z pewną
beztroską, jakby po prostu tłumaczyła mi, że nie da się
zjeść słońca. – Wszyscy wybieramy. Ja wybrałam
czytanie i rozmowę z tobą.

– I to wszystko? – zapytałem, mając nadzieję, że

odnajdzie pomiędzy słowami wszystko to, co bałem się
powiedzieć.

Spojrzała na mnie filuternie, może trochę badawczo.

Znów skubnęła trochę deseru, wybierając palcami likorki i
wkładając je do ust w zamyśleniu. Nie odpowiedziała, a ja
nie naciskałem.

Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu, ale w

towarzystwie Njedry nawet cisza smakowała wybornie.
Raz czy dwa mignęły w tłumie wielobarwne skrzydła, ale
dziewczyna najwyraźniej nie szukała towarzystwa innych
Motyli.

A potem ponad tłumem wyrosły błękitno-złote

proporce, zakłócając rytm spacerów i zmieniając ścieżki
przechadzających się ludzi, spychając ich na boki.
Drgnąłem lekko.

– Coś nie tak? – zapytała moja towarzyszka. Mój

niepokój udzielił się jej natychmiast.

– Wyzwoliciele tu idą. – Wskazałem proporce. –

Ludzie z organizacji Wyzwolić Motyle – dodałem.

Ku mojemu zdziwieniu, skrzywiła się z niechęcią.
– Mogliby nas zostawić w spokoju – złość przebijała

z jej słów.

Muszę przyznać, że irytacja wyglądała niemalże

zabawnie

na

jej

dziecięco

niewinnej

twarzy.

Zastanawiałem się mimowolnie, czyjej reakcja została
zaprogramowana. W końcu ChochoCo na pewno
wolałoby, żeby Motyle nie lubiły organizacji, która – było
nie było – działa na ich rzecz.

Nie wiem, czy coś z moich myśli odbiło się na

twarzy, czy też Njedra musiała znaleźć ujście dla złości,
ale mówiła dalej.

– Zaczepili nas, ledwo wyszliśmy z budynku.

Wyglądało, że czekaliby przy samych kadziach, gdyby im
pozwolić – stwierdziła z niesmakiem. – Wciskali mi
ulotki, tłumaczyli, że powinnam oddać skrzydła i nie
poddawać się „terrorowi martwej tradycji”. Żebym
pamiętała, że mam prawa takie same jak wszyscy, że nie
mam czuć się gorsza. Tak to podkreślali, że rzeczywiście
nie czułam się gorsza – dodała z sarkazmem.

Chwyciła największy z karmelków w smukłe palce i

spojrzała na niego krytycznie, jakby kawałek deseru był
wszystkiemu winien. Potem wpakowała go do ust, a ciche
chrupnięcie ogłosiło wydany wyrok.

– Nie rozumiem, dlaczego nie pozwalają mi przeżyć

mojego życia tak, jak chcę, skoro podobno należy do
mnie! – podsumowała gniewnie, gdy tylko przełknęła
słodycze. – Martwa tradycja, też coś! – fuknęła.

Tymczasem ja patrzyłem na proporce, falujące w

tłumie, zakłócające nurt ludzkich ciał. Njedra podążyła za
moim spojrzeniem.

– Chodźmy stąd – poprosiła.

Zabrałem ją na sam brzeg miasta.
– Pięknie tu – westchnęła, chłonąc widok.
W jej oczach dostrzegłem tęsknotę i poczułem żal, że

ją tutaj przyprowadziłem, że obudziłem te instynkty, o
których chciałem zapomnieć.

Usiedliśmy na trawie, ze stopami prawie

dotykającymi brzegu, niemalże wystającymi nad
przepaścią. Przed nami rozpościerały się nieba.

To w górze było częściowo zachmurzone, blady

błękit przezierał pomiędzy obłokami o kształtach
przypominających

fantazyjne

desery

ulicznych

sprzedawców.

To przed nami było tylko białą linią, w porównaniu

do dwóch bezkresów, niezbyt szeroką strefą graniczną,
gdzie przyczaili się ludzie, onieśmieleni bezkresem.

Natomiast niebo pod nami przypominało kłębowisko

tłustego, ciemnego dymu. Grubą zasłonę, która nigdy się
nie uchylała, zazdrośnie strzegąc tajemnic planety.

– Zawsze dziwiło mnie, że ludzie zdecydowali

osiedlić się na tej planecie – powiedziałem. – Przecież
można by wszystko zostawić maszynom, sterować z
orbity.

Njedra wzruszyła ramionami.
– Ktoś chciał spełnić marzenie o mieście w

chmurach, ktoś inny mu przytaknął. I wydali pieniądze na
platformy antygrawitacyjne, a potem zmonopolizowali
wydobycie i handel marium – nonszalancko podsumowała

wieki historii Amphalatu.

Zerknąłem na nią z zaciekawieniem.
– Tego wszystkiego uczą was w... – zająknąłem się.
– W kadziach? – Zdawała się nie przejmować moim

skrępowaniem. – Nie, nie uczą. Od przechowywania
wiedzy są encyklopedie, a nie Motyle – zażartowała.

Bo Motyle są od umierania, pomyślałem gorzko.

Njedra mówiła dalej:

– Widzisz, na początku losowo dobierają

doświadczenia i kształtują zalążek osobowości, zupełnie
jak w przypadku dzieci, które po części kształtuje
otoczenie, świat wokół. Potem dostarczają wiedzę, którą
inni poznają w szkołach. Na tym etapie nasza świadomość
jest już na tyle rozwinięta, że sami wybieramy obszary
zainteresowań. Jeden z mojej grupy mógłby ci powiedzieć
wszystko

o

platformach

antygrawitacyjnych

–

zachichotała. – Ja uważam, że niewiele jest nudniejszych
tematów. Aerodynamika jest ciekawsza. I bardziej
przydatna.

Zasępiłem się, bo znów przypomniała mi o

nieuniknionej przyszłości. Udałem, że wpatruję się w
horyzont, w poszukiwaniu kolejnego miasta-platformy.

Kiedyś, gdy byłem dzieckiem, uwielbiałem

przychodzić na brzeg i patrzeć na kwitujące wyspy. Z
małą lornetką obserwowałem podbrzusza innych
bliźniaczych miast, z fascynacją śledząc ramiona maszyn
sięgające niżej, ku ciemnym chmurom. Wtedy jeszcze
wydawało mi się to romantyczne: żyć na granicy dwóch

nieb, w trzecim, najbardziej przyjaznym ludziom. Wyżej
było zbyt zimno, a poniżej mieszanina gazów stawała się
toksyczna.

Dopiero później zrozumiałem, że Amphalat jest

pułapką. Nasi przodkowie przeszli szereg zmian
genetycznych, by przystosować się do życia na planecie.
Zmian, które teraz utrudniały migrację międzygwiezdną,
bo na zabiegi korygujące mogli pozwolić sobie nieliczni.
Najbogatsi.

Njedra

przytuliła

się

do

mnie

i

razem

obserwowaliśmy zmianę barwy chmur nad nami,
zwiastującą nadejście wieczoru. Każde niebo miało
własną gamę kolorów. Górne pyszniło się krwawą
czerwienią i złotem, dolne odziewało chmury w fiolet i
odcienie szarości, przechodzącej z czasem w czerń. A
środkowe

porażało

intensywnością

błękitu

i

pomarańczowych refleksów na obłokach. Mimowolnie
westchnąłem, bo tylko zachodzące słońce potrafiło
stworzyć piękno z tak kiczowatej mieszanki barw.

Otoczyłem kibić Njedry ramieniem – zadrżała

delikatnie, ale nic nie powiedziała. Zamiast tego objęła
mnie rękoma. Jej skrzydła poruszały się lekko, jakby w
odpowiedzi na bryzę.

Świat wokół nas ciemniał powoli.

Do miasta wróciliśmy dopiero później. Gwiazdy nie

lśniły na niebie, chowając się za pierzyną chmur, ale na
ulicach było niemalże tak widno, jak w dzień. Lampiony,

latarnie, pochodnie, kolorowe neony i stroboskopowe
błyski. Technologia i tradycja przemieszane bez
jakiegokolwiek ładu. Miasto bawiło się, świętując Noc
Motyli.

Zabrałem Njedrę do swojej ulubionej partylni.

Olbrzymi ogród był wypełniony ludźmi, parasolami i
muzyką, a gwar niósł się po ulicy, mieszając z odgłosami
zabawy dochodzącymi z innych miejsc. W głębi stał
niewielki pawilon. Rolety izolujące były rozsunięte,
pozwalając dźwiękom wędrować swobodnie i zalewając
okolicę żółtopomarańczowym blaskiem pochodni.

Moja Motyl drgnęła, obserwując tłum.
– Nie podoba ci się tutaj? – zapytałem, choć miałem

nadzieję, że partylnia przypadnie jej do gustu.

– Zbyt wielu ludzi – szepnęła. – Nie mam ochoty na

tłumy. Chodźmy gdzieś, gdzie jest spokojniej.

Przebiegłem w myślach listę znanych mi miejsc, ale

przecież wiedziałem, że żadne z nich nie będzie odludne.
Nie w taką noc. Nawet nad krawędź, gdy wracaliśmy do
miasta, zaczynały się schodzić pary i trójki spragnione
odrobiny prywatności.

– W moim mieszkaniu nikogo nie ma – rzuciłem

nagle, starając się nadać słowom formę żartu.

Kiwnęła głową i chwyciła mnie za rękę, odciągając

od tłumu, który budził jej niechęć. Dopiero po kilku
krokach zorientowała się, że to ja powinienem prowadzić.
Pozostawiając za plecami światła i zabawę, skręciliśmy w
jedną z bocznych uliczek. Noc łaskawie udzieliła nam

schronienia.

Kofeina i cukier, kawa i czekolada – tak wyglądała

nasza kolacja. Miałem wprawdzie w domu kilka
gotowych dań, ale Njedra potrząsnęła głową. Nie chciała
jeść, potrzebowała jedynie energii, by przetrwać noc.

Słodziłem kawę, patrząc, jak Motyl krąży po moim

module mieszkalnym. Rozsuwała wszystkie ścianki,
zaglądała do wnęk. Czasem ograniczała się do rzucenia
okiem na moje ubrania, czasem przystawała na dłużej, by
przejrzeć książki czy kolekcję pocztówek.

Podałem jej kubek z kawą i sięgnąłem po pilota.

Przeszedłem po pokoju powoli, przesuwając z powrotem
wszystkie te ścianki, które pozostawiła otwarte. Njedra
obserwowała mnie z ciekawością, jakbym odprawiał
nieznany rytuał, po czym zamknęła wnękę z książkami,
przy której stała, i znów zerknęła na mnie, szukając
aprobaty.

– Patrz – powiedziałem, gdy wszystko było już na

swoim miejscu. Nacisnąłem przyciski na pilocie.

Światła przygasły jak umierające świetliki i pokój

pociemniał. Ledwo byłem w stanie dostrzec sylwetkę
Njedry – czerń na tle czerni – ale chyba rozglądała się
niepewnie. Ponownie uruchomiłem pilota i wszystkie
powierzchnie w mieszkaniu zaczęły wyświetlać ten sam
obraz. Chmury. Iluzja była niemal doskonała, trzeba było
wprawnego oka, by rozróżnić poszczególne meble.

Njedra pisnęła z zachwytu, jej oczy błyszczały. Nie

ruszyła się z miejsca, łakomie chłonąc widok dający iluzję
nieba i przestrzeni.

Podszedłem i objąłem dziewczynę ramieniem, trochę

w nadziei, że jej ekscytacja udzieli się i mnie. Jednak
widok chmur, zazwyczaj mój ulubiony pejzaż, teraz
przywoływał jedynie ponure myśli. Z każdą chwilą noc
kurczyła się, zostawiając mnie i Njedrze coraz mniej
czasu.

Nie pamiętam, jak długo staliśmy w bezruchu. Nie

pamiętam też, kiedy zaczęliśmy się całować i w którym
momencie jej dłonie wsunęły się pod moją tunikę, a moje
palce zaczęły rozplątywać tasiemki motylego stroju.
Kochaliśmy się wśród chmur: na dywanie, obok stolika. A
potem leżeliśmy przytuleni, ciesząc się swoją obecnością.

Kiedy niebo zaczynało szarzeć, ogłaszając zbliżający

się świt, Njedra wstała bez słowa i zrobiła nam kawy,
mocnej i słodkiej. Przez chwilę walczyła z sukienką,
próbując doprowadzić strój do porządku, a ja nie
potrafiłem zdobyć się na to, by jej pomóc.

Potem siadła przy mnie, z kubkiem w dłoni,

przegryzając resztkami czekolady. Znów milczeliśmy.

– Nie musisz iść – wykrztusiłem wreszcie.
– Wiem – odparła, nie patrząc na mnie. Przeklęte

ekrany wciąż wyświetlały chmury sunące po niebie. – Ale
chcę.

Nie wiem, jak udało mi się nie zgnieść kubka, tak

mocno zacisnąłem na nim dłonie.

– Dlaczego? – zapytałem. – Dlaczego nie możesz

zostać ze mną? Oddać skrzydła, wieść normalne życie?

Westchnęła, pogładziła mnie po policzku. Myślę, że

w jakiś sposób rozumiała mój gniew, moją niezgodę.

– Jeśli nigdy nie polecę, jeśli oddam skrzydła, to

przez całe życie będę tęskniła, marzyła o tym. I żałowała,
że zaprzepaściłam szansę. Muszę spróbować – mówiła z
taką pasją, że trudno było próbować perswazji.

Mimo to spróbowałem.
– Przecież to pewna śmierć. – Nawet mnie argument

wydawał się śmieszny, w końcu Njedra doskonale
wiedziała, na co się porywa.

Wzruszyła ramionami, tęczowe skrzydła zadrżały.
– Niektórzy wracają.
Znów milczeliśmy, wpatrując się w chmury. Miała

rację, niektórzy wracali. Zazwyczaj można było ich
zapisać jedną cyfrą. Ale jak mogłem się kłócić?
Przekonywać, że w nią nie wierzę, że jej się nie uda?
Mojej najwspanialszej, najlepszej z Motyli? Nie mówiłem
więc nic.

Njedra dopiła kawę i pocałowała mnie w czubek

nosa, jej oddech pogłaskał mnie po twarzy. Potem wyszła,
odwracając się jeszcze w drzwiach, by pomachać
radośnie. Zupełnie jakby wychodziła tylko na chwilę,
może znów poczytać książkę przy fontannie. A przecież
szła na śmierć.

Dopiero gdy słońce połaskotało mnie w nos,

przypominając o pocałunku Njedry, wyrwałem się z

otępienia. Moje mieszkanie wciąż przypominało niebo
nad nami, ale w świetle dnia iluzja prysła, kształty i cienie
były wyraźniejsze, a wyświetlany obraz wydawał się
blady i płaski.

Zerwałem

się

zarówno

z

przerażeniem,

uświadamiając sobie, że może było już po wszystkim, jak
i z nadzieją, tlącą się jeszcze, że bezskrzydła Njedra
pojawi się zaraz w drzwiach, ale rzut oka na zalany
słońcem horyzont rozwiał wszystko: wątpliwości, panikę,
nadzieję. Miałem jeszcze czas, akurat tyle, by zdążyć na
brzeg miasta.

Ulice były wyludnione, pełne pozbawionych życia

lampionów, pustych butelek i innych epitafiów zabawy.
Mieszkańcy albo odsypiali nocne pijaństwo, albo
gromadzili się nad brzegiem. Tylko ja byłem nie na
miejscu, pośród śmieci toczonych przez wiatr, choć
przecież pustka ulic odpowiadała stanowi mojego ducha.

Łapiąc oddech zgubiony gdzieś po drodze,

przepchnąłem się wreszcie przez tłum, docierając
niemalże do barierek, które ustawiono na brzegu w
obawie o bezpieczeństwo ludzi. W oddali, na wystającym
nieco kawałku miasta-wyspy, zajęły miejsce Motyle.
Wszyscy czekali, my i oni.

Starałem się wypatrzyć Njedrę pośród skrzydeł, ale

musiała stać gdzieś z tyłu. A może nie przyszła? Może
jednak zdecydowała się oddać skrzydła? Zdusiłem
nadzieję jak pająka na ścianie.

A potem Motyle wzniosły się w powietrze. Wirowały

na tle nieba, nurkowały i wznosiły się, kreśląc
niezrozumiałe figury i znaki. Dopiero po chwili udało mi
się dostrzec znajomy wzór na skrzydłach, a gdy obok
przeszedł uliczny sprzedawca lornetek, bez wahania
zapłaciłem wygórowaną cenę, jakiej żądał.

Obserwowałem twarz Njedry, pełną uniesienia,

spełnioną – taką, jaką mogłem zobaczyć poprzedniej
nocy, gdy pieściłem jej nagie ciało. Gracja, z jaką
dziewczyna tańczyła w powietrzu, była wyjątkowa. Inne
Motyle nie mogły się równać z Njedrą, choć przecież były
takie, które leciały szybciej, wyżej, może z większym
dramatyzmem.

Tłum za moimi plecami wzdychał z zachwytem,

obserwując podniebne akrobacje, a ja myślałem, że to
wszystko tylko dla niej, dla Njedry.

Skupiony na ukochanej, nie zauważyłem, który Motyl

spadł pierwszy: zniknął w czerni pod nami szybko i
dyskretnie. Jednak w końcu nie mogłem udawać, że nie
dostrzegam drobnych ciał, które traciły energię i grację,
tonąc wśród smolistych chmur. Jeden z nich, najpewniej
uświadamiając sobie nadchodzącą śmierć, resztkami sił
próbował dolecieć do platformy. Tłum wstrzymał oddech,
obserwując desperacki lot i wyciągniętą dłoń, która
chybiła brzegu, a ja patrzyłem na Njedrę, tylko na nią, bo
Njedra wciąż tańczyła, teraz jako jedna z nielicznych.

Mój Motyl, myślałem z dumą, obserwując, jak

wzlatuje ku górze, a jej ciało wygina się, kreśląc luk, by
za chwilę zanurkować w dół. Kreśliła dłońmi

skomplikowane znaki, ramiona płynnie układały się w
jedną figurę po drugiej. Naprawdę wyglądała jak tancerka,
nawet ten wystudiowany dramatyzm, gdy opadała coraz
niżej. Czekałem na kulminację, na to, aż wzbije się
ponownie, przechodząc do kolejnego układu, ale Njedra
szybowała coraz niżej i zrozumiałem, że patrzę na jej
śmierć.

Oderwałem lornetkę od oczu, gdy uderzył mnie

spokój odzwierciedlony na jej twarzy i delikatny uśmiech
wyginający usta. Zrozumiałem, że Njedra nie zasłabła, że
wybrała śmierć. A przecież mogła wrócić, miała dość siły
i nasyciła tęsknotę, która nakazywała jej spróbować.

Gdyby nie barierki ochronne, odpychające każdego,

kto zbytnio zbliżył się do krawędzi, chyba skoczyłbym za
nią tego dnia – jakby to mogło cokolwiek zmienić.

Odwróciłem się więc, by nie patrzeć, jak ginie w

chmurach, i wywalczyłem drogę przez tłum, który
podziwiał taniec ostatnich kilku Motyli.

Nie zostawiła po sobie nic, oprócz zapomnianej

książki. Raz w roku czytałem kilka stron, siedząc na
kanapie wśród ekranów wyświetlających chmury, ale
poza tym starałem się nie myśleć o Njedrze, przynajmniej
nie w pierwszych latach.

Ludzie zachwycali się Faniye, jedynym Motylem,

który tamtego dnia powrócił na brzeg, ale fascynacja
szybko minęła, w końcu co roku był jakiś Motyl, który
przetrwał. Nikt też nie wspominał, że mężczyzna popełnił

samobójstwo po kilku miesiącach, prozaicznie podcinając
sobie żyły.

Dopiero później, myśląc o Faniye i wspominając

Njedrę, zrozumiałem, co mówiła o tęsknocie. Będąc tam,
w powietrzu, musiała zrozumieć, że zawsze będzie
tęskniła, że nigdy nie będzie miała dość. A może po
prostu bała się życia? Łatwiej jest uciec od smutku i
cierpienia, gdy ktoś ma przed sobą dzień życia, a nie całe
lata. Nie było mi dużo lżej z podobnymi myślami, ale
przynajmniej złość opadła, ustępując miejsca refleksjom.

Podobno tradycja zrodziła się niedługo po kolonizacji

Amphalatu. Kiedy zdobycze techniki były jeszcze drogie,
a transport między miastami niepewny ludzie używali
niewielkich lotni, by podróżować pomiędzy wyspami.
Legenda mówiła, że jeden z mężczyzn, zakochany w
kobiecie z innego miasta, latał do niej regularnie. Byli po
słowie, planowali ślub i wspólne mieszkanie, gdy lotnia
kochanka uległa uszkodzeniu. Spadł w chmury, a
zrozpaczona dziewczyna wkrótce podążyła za nim.

By uczcić ich pamięć, młodzi zaczęli latać na lotniach

w rocznicę zdarzenia. Nie prześlizgiwać się szybko wśród
prądów, by bezpiecznie dotrzeć do drugiego miasta, ale
igrać z wiatrem i przestrzenią, wykonując akrobacje.
Wielu ginęło i wkrótce przywódcy kolonii wydali edykt
zakazujący

podobnych

praktyk.

Zamiast

tego

sprowadzano na planetę motyle, wypuszczając je co roku.
Ale młodzi oczywiście wciąż latali, zakaz czy nie, i wciąż
spadali.

To wtedy pojawiło się ChochoCo. Konsorcjum

zaproponowało, że da ludziom coś, co zastąpi
niebezpieczne

loty.

Genetycznie

zmodyfikowane,

hodowane w kadziach ludzkie Motyle. Oczywiście, były
konwencje międzygwiezdne, regulujące produkcję
podobnych hybryd, ale Amphalat dostarczał doskonałej
wymówki w postaci tradycji. Urzędnicy Zjednoczenia
Ludzkiego zawsze mieli obsesję na punkcie zachowania
kultury czy budowania świadomości planetarnej i
poczucia indywidualności na niezliczonych koloniach,
więc wydali zezwolenia, a i władze Amphalatu widziały
w hodowli rozwiązanie problemów przedwczesnych
śmierci i okazję do zorganizowania widowiska pięknego i
zarazem odpowiednio dramatycznego, bo teraz motyle
miały ludzkie ciała.

Oczywiście,

jak

to

bywa

w

przypadku

wykorzystywania ludzkich genów, produkcje obłożono
szeregiem zabezpieczeń. Motyle miały prawo poddać się
operacji usunięcia skrzydeł i wieść normalne życie, mogły
też przerwać lot w dowolnym momencie i powrócić na
platformę. Fakt, że tak rzadko decydowały się na to, był
jednym z punktów kampanii Wyzwolicieli, którzy
oskarżali ChochoCo o manipulację i warunkowanie
Motyli

podczas

hodowli.

Konsorcjum oczywiście

zaprzeczało oskarżeniom, argumentując, że co roku
przeprowadzają co najmniej kilka operacji odjęcia
skrzydeł.

Wiele lat później, kiedy Njedra powoli stawała się dla

mnie tak nierealna jak kształty, które przybiera poranna
mgła, prawdziwe intencje ChochoCo wyszły na jaw. Z
niedochodowego

przedsięwzięcia,

które

miało

kultywować tradycję Amphalatu, konsorcjum stało się
firmą komercyjną, oferującą mieszkańcom genetycznie
projektowane dzieci. Zabezpieczenia, które pozwalały
Motylom wmieszać się w społeczeństwo, działały przez te
wszystkie lata na korzyść ChochoCo, przyzwyczajając
mieszkańców planety do obecności ludzi hodowanych w
kadziach.

Oczywiście, mimo protestów nielicznych, firma

osiągnęła sukces, bo argumentowano, że produkty
konsorcjum od dawna mieszają geny z mieszkańcami
planety i jakoś do tej pory nikomu to nie przeszkadzało.
Nie bez znaczenia był też fakt, że wielu ludzi pragnęło
mieć idealne, wymarzone dzieci. Nie wypadkowe cech
rodziców, ale perfekcyjne istoty ze starannie dobranym
genomem.

Ja sam znalazłem partnerkę i starałem się cieszyć

życiem, ostrożnie dokonując wyborów, bo może i Njedra
użyła frazesu starszego, niż kolonia na Amphalat, ale
miała przecież rację: w życiu nie da się zrobić
wszystkiego.

Minęło

więc

sporo

czasu,

nim

zdecydowałem się na związek, ale przynajmniej byłem
pewien, że znalazłem kobietę, z którą chciałbym dożyć
swoich dni. Smakowaliśmy wszystkie chwile razem,
próbując nie zmarnować żadnej z nich.

A miesiąc temu udaliśmy się do ChochoCo i

spędziliśmy tydzień na rozmowach z agentami sprzedaży,
testach psychologicznych i wypełnianiu różnorodnych
ankiet, które pomagają określić preferencje.

Nasza córka będzie miała włosy jaśniejsze od słońca i

oczy niczym dwa miniaturowe nieba. Będzie miała na
imię Njedra.