NIE CHCEMY KOMUNY

i Lwów odbijemy, odpoczniemy w Leningradzie, kołchozowym sadzie....

"NIE CHCEMY KOMUNY"

Słowa: ?

Nie chcemy komuny, nie chcemy i już !
Nie chcemy ni sierpa ni młota.
Za Katyń, za Grodno, za Wilno i Lwów
Zapłaci czerwona hołota. /bis/

Za mordy, za gwałty, cierpienia i łzy,
Za lata w niewoli spędzone,
Za fałsze, oszczerstwa i cyniczne gry
Nadzieje bestialsko zniszczone.

Od Jałty ten koszmar sowiecki już trwa
I z każdym wciąż rokiem narasta.
Nie lękaj się walki, w szeregu dziś stań -
Przed tobą czerwona hałastra.

Nie chcemy komuny, podnieśmy więc głos -
Nasz protest do Kremla już dotarł,
I weźmy w swe ręce nieszczęsny nasz los -
Niech zadrży czerwona hołota!

Choć w celach ponurych - nadzieja w nas tkwi -
Wolności uchylą się wrota.
Nadejdą dla WRONy ostatnie już dni
Zamilknie czerwona hołota.

Czas błędów, wypaczeń już znudził się nam -
Wymierzmy "sztywnemu", więc kopa,
Czas, Polsko wystawić rachunek swych ran,
Niech płaci czerwona hołota!

Nie chcemy komuny, nie chcemy i już !
Nie chcemy ni sierpa ni młota.
Za Katyń, za Grodno, za Wilno i Lwów
Zapłaci czerwona hołota. /bis/

Brak informacji na temat autora tekstu i autora malodii. Każego kto ich zna proszę o
kontakt

Nie chcemy komuny

Nie chcemy komuny, nie chcemy i już,
Nie chcemy ni sierpa ni młota,
Pomylił się Stalin, pomylił się wróg
- a z nim czerwona hołota

- za Sybir, za Katyń, za spaloną wieś
- odpłaci Akowska piechota
Za mordy, za gwałty, cierpienia i łzy.
Za lata w niewoli spędzone
Za fałsze, oszczerstwa i cyniczne gry,
Nadzieje bestialsko zniszczone...

(fragment partyzanckiej pieśni śpiewanej w latach 1944-1947 na melodię "Piechota,
piechota")

"HYMN SOLIDARNOŚCI"

Słowa: Jerzy Narbutt

Solidarni nasz jest ten dzień
A jutro jest nieznane,
lecz róbmy tak jak gdyby był nasz wiek,
pod wolny kraj spokojnie kłaść fundament.

A jeśli ktoś nasz polski dom podpali,
to każdy z nas gotowy musi być,
bo lepiej byśmy stojąc umierali
niż mamy klęcząc na kolanach żyć.

Solidarni nasz jest ten dzień,
połączymy się, bo jeden jest nasz cel !

Brak informacji na temat autora malodii. Każego kto ich zna proszę o kontakt.

"OJCZYZNO MA"

Poprzez kraj przeszedł okrzyk grobowy,
Kiedy kat podniósł znów krwawą dłoń,
Pozostały sieroty i wdowy,
Ojców, mężów nastąpił zgon.

R.: Ojczyzno ma,
Tyle razy we krwi skąpana,
Ach jak wielka dziś twoja rana,
Jakże długo cierpienie twe trwa.

Tyle razy pragnęłaś wolności,
Tyle razy gnębił ją kat,
Ale zawsze czynił to obcy,
A dziś brata zabija brat.

R.: Ojczyzno ma

Biały orzeł znów skrępowany,
Krwawy łańcuch zwisa u szpon,
Lecz już wkrótce zostanie zerwany,
Bo wolności uderzył dzwon.

R.: Ojczyzno ma

O Królowo Polskiej Korony,
Wolność, pokój, miłość racz dać,
Niech ten naród boleśnie dręczony,
Wiernie odtąd przy Tobie trwał.

R.: Ojczyzno ma

O, Matko ma Tyś Królową polskiego narodu,
Tyś wolnością w czasie niewoli,
I nadzieją, gdy w sercach jej brak!

R.: Ojczyzno ma

Pieśń śpiewana na mszach za Oczyznę w kościele św. Stanisława Kostki w
Warszawie prowadzonych po wprowadzeniu stanu wojennego przez śp. ks.
Jerzego Popiełuszkę, spopularyzowana przez pielgrzymkę warszawską na
Jasną Górę w 1983 i 1984 roku.Po zabójstwie ks. Jerzego Popiełuszki (19
X 1984 roku) przez funkcjonariuszy MSW stała się pieśnią powszechnie
śpiewaną na uroczystościach patriotyczno - religijnych. Tekst pieśni -
śpiewany dziś w wielu odmianach i stale wzbogacany o nowe strofy.

"MURY"

Jacek Kaczmarski
1978

On natchniony i młody był, ich nie policzyłby nikt
On im dodawał pieśnią sił, śpiewał, że blisko już świt
Świec tysiące palili mu, znad głów unosił się dym
Śpiewał, że czas, by runął mur, oni śpiewali wraz z nim

Wyrwij murom zęby krat
Zerwij kajdany, połam bat
A mury runą, runą, runą
I pogrzebią stary świat!

Wkrótce na pamięć znali pieśń i sama melodia bez słów
Niosła ze sobą starą treść, dreszcze na wskroś serc i dusz
Śpiewali wiec, klaskali w rytm, jak wystrzał poklask ich brzmiał
I ciążył łańcuch, zwlekał świt, on wciąż śpiewał i grał

Wyrwij murom zęby krat

Zerwij kajdany, połam bat
A mury runą, runą, runą
I pogrzebią stary świat!

Aż zobaczyli ilu ich, poczuli siłę i czas
I z pieśnią, że już blisko świt, szli ulicami miast
Zwalali pomniki i rwali bruk - Ten z nami! Ten przeciw nam!
Kto sam, ten nasz największy wróg! A śpiewak także był sam

Patrzył na równy tłumów marsz
Milczał wsłuchany w kroków huk
A mury rosły, rosły, rosły
Łańcuch kołysał się u nóg

Pieśń śpiewana przez autora na festiwalu piosenek zakazanych w Sopocie w sierpniu
1981 roku. Spopularyzowana w stanie wojennym - śpiewana m.in. przez internowanych i
skazanych więźniów politycznych. Polski tekst pieśni jest parafrazą słynnej pieśni Luisa
Llacha, pieśniarza katalońskiego walczącego z dyktaturą gen. Franco o niepodległość
swojego kraju (obecnie autonomiczny region Hiszpani, niegdyś suwerenne państwo).
Tekst Llacha w przekładzie polskim brzmi następująco (zobacz "Powściągliwość i Praca"
1985 r. nr 11/408):

Stary Siset kiedyś mówił mi
staliśmy w bramie był świt
gdy czekaliśmy na słońca wschód
i samochodów rósł szum.
Mówił: Czy muru nie widzisz?
wszystkich nas trzyma ten mur
gdy nie będziesz bronił się
nagrodzi nam każdą z dróg.

Gdy uderzymy runie mur
nie może przecież wiecznie trwać
na pewno runie, runie, rumie
nie pozostanie po nim ślad.
Jeśli uderzysz mocno tu
a ja uderzę mocno tam
na pewno runie, runie, runie
i wolny będzie każdy z nas.

Lecz minęło już wiele lat
Ręce mam starte do krwi
A kiedy czuję, że sił mi brak
Mur rośnie grubszy niż był.
Wiem już, że ledwie trzyma się
Leszcz ciężko ruszyć go stąd
Nawet, gdy czuję przypływ sił
Powtórz Ssiecie piśń swą.

Gdy uderzymy runie mur

Stary Siset nie mówi nie
Słowa porwał zły wiatr
Dokąd on jeden tylko wie
Ja w bramie tkwię cały czas.
I gdy przychodzą nowi wciąż
Słyszą jak rośnie mój głos

Śpiewam ostatnią Siseta pieśń
Tę której uczył nas on.

Gdy uderzymy runie mur

"Grudniowa Pieśń "

Słowa: Jan Kondrak

Szesnaście miesięcy już miało
Wyczekane dziecko wolności.
Kiedy katów rozkazy i czołgi
Dziecięce zgruchotały mu kości.

Trzynastego grudnia zaczęli
Twardogłowi Czerwoni żołdacy.
Wpierw zabrali rodakom Lecha
A Lechowi miliony braci.

Szesnastego padły pierwsze strzały.
Każdy strzał tysiąc serc w strzępy rwie.
Wszyscy wiedzą, że giną niewinni
A nikt nie wie ilu i gdzie.

Ech Moskwo, Moskwo pluskwo miast
Tańcz dalej wojennego marsza
Naszym matkom ojcom i tak
Łez i synów najlepszych wystarcza.

A widząc nasz hiobowy los
Upomni się i bóg i grom i echo.
Tarcze strachu kłamstwa zmiażdży głos.
Gdzie bracia Solidarność. Gdzie Lecho.

Judasz w masce rodaka
U wszystkich drzwi staje skrycie.
Kraty za naklejony plakat.
Kraty za swobodne życie.

Nasze ręce zbrojne w kajdany.
Mamy jeszcze modlitwę i pieśń.
Boże ratuj. Najlepsze twe dzieci
Pod twym niebem na mrozie mrą gdzieś.

Znów broczymy krwią pieśnią i żółcią.
Znów koszule ślubne na bandaże
Aż organy po katedrach umilkły.
Czarne twarze Kondukty Komisarze.

Ech moskwo Moskwo pluskwo miast
Tańcz dalej wojennego marsza
Naszym matkom ojcom i tak
Łez i synów najlepszych wystarcza

A widząc nasz hiobowy los
Upomni się i bóg I grom I echo
Tarcze strachu kłamstwa zmiażdży głos
Gdzie bracia solidarność Gdzie lecho

Czego żal kochani Co tak gra
Że po kościach zapala się czas
Czy już ziemia stanęła na znak
Że nie zginie z nami co w nas

Co zostało w środku drogi i trwogi
Czy będziemy musieli w walce lec
Sprawiedliwość czy zdąży z wypłatą
Na tej kuli Czy pójdziemy stąd precz

Jeśli tak Święci będą w kontuszach
Poloneza sam Piłsudski powiedzie
A dziewczyny weselnie Na biało
Staną przy nas na niebieskiej schedzie

Napisałem ją 16 grudnia w nocy. Po wysłuchaniu komunikatu o ofiarach w
kopalni Wujek. Jan Kondrak.

Jan Kondrak

"Pieśń Dzwonu Wolności"

Ponad wami zawisnę wysoko
Spojrzę ponad miasto i las
Na pamiątkę Syna Człowieczego
Który wolność darował wam już raz

Czyńcie w sobie wolność tę prawdziwą
Tę prawdziwą pośród własnych żeber
Czyńcie w sobie wolność wiecznie żywą
Baczcie by nie oddać jej za parę sreber

Moje serce pod waszym żebrem
Nastraja pieśni na wielki ton
I na błękitna w duszy pogodę
Także na trwogę, gdy w grudniu grom

Wyśpiewam dla was pieśń o wolności
Gdy zbraknie arki, Kiedy zadrży dom

Wyśpiewam jasną w duszy pogodę
Gorycz i trwogę gdy w grudniu ...

Wznieście się nad żale do narodów
Nad granice wiar i terytoriów
A w braterstwie małych ciał i wielkich serc
Patrzcie w zimne oczy wschodu i zachodu

Moje serce pod waszym żebrem
Nastraja pieśni na wielki ton
I na błękitna w duszy pogodę
Także na trwogę, gdy w grudniu grom

Wyśpiewam dla was pieśń o wolności
Gdy zbraknie arki, Kiedy zadrży dom
Wyśpiewam jasną w duszy pogodę
Gorycz i trwogę gdy w grudniu ...

Utwór napisałem na uroczystość poświęcenia Dzwonu W. Nie został
wykonany ze strachu władz kościelnych - jak myślę. Choć byłem
chrzestnym ojcem tegoż dzwonu. Jak wiele osób zresztą. Za to profesor
Bartmiński umieścił pieśń w słynnym zbiorze patriotycznych utworów
Ojczyzno ma który był popularny ,a jeden egzemplarz, w stosownej
oprawie był wręczany na moich oczach papieżowi gdy był na Czubach,
jako dar od środowisk naukowych.
Jan Kondrak

"BALLADA O JANKU WIŚNIWESKIM"

Słowa: Mieczysław Cholewa

Chłopcy z Grabówka, chłopcy z Chylonii,
dzisiaj milicja użyła broni,
dzielnieśmy stali, celnie rzucali
Janek Wiśniewski padł.

Na drzwiach ponieśli go Świętojańską
naprzeciw glinom, naprzeciw tankom.
Chłopcy stoczniowcy, pomścijcie druha,
Janek Wiśniewski padł.

Huczą petardy, ścielą się gazy,
na robotników sypią się razy,
padają dzieci, starcy, kobiety,
Janek Wiśniewski padł.

Jeden zraniony, drugi zabity,
krwi się zachciało słupskim bandytom,
to Partia strzela do robotników,

Janek Wiśniewski padł.

Krwawy Kociołek to kat Trójmiasta,
przez niego giną dzieci, niewiasty,
poczekaj draniu, my cię dostaniem,
Janek Wiśniewski padł.

Stoczniowcy Gdyni, stoczniowcy Gdańska,
idźcie do domu, skończona walka,
świat się dowiedział, nic nie powiedział,
Janek Wiśniewski padł.

Nie płaczcie matki, to nie na darmo,
nad stocznią sztandar z czarną kokardą,
za chleb i wolność i nową Polskę
Janek Wiśniewski padł.

Pieśń napisano w dniach 16-18 grudnia 1970 roku w czasie tragedii na Wybrzeżu, kiedy
władze używając broni zabiły kilkudziesięciu , raniły kilkuset uczestników manifestacji i
strajków. Ballada o chłopcach stoczniowcach stała się najbardziej popularną pieśnią
strajkową grudniu 1970 i sierpniu 1980 roku. Pieśń ta w zmienionej wesji śpiewana była
przez Krystynę Jandę w filmie "Człowiek z żelaza".

ZIELONA WRONA

"(na melodię: "Teraz jest wojna)"

Słowa: ?

Ekstrema już śpi, szczekają gdzieś psy,
Skończyła się wolna sobota
Wyruszył sznur suk, rżną buty o bruk.
Ktoś do drzwi gwałtownie łomota /kto tam?/

Ref. Zielona WRONa dziób w wężyk szamerowany
Kto nie da drapaka,
Kto nie chce zakrakać
Ten będzie internowany.

Grudniowy wstał świt, nie wiedział nikt nic.
Milczały jak grób telefony.
A w radiu wódz sam, ogłosił, że stan
Wojenny jest wprowadzony.

Ref. Zielona Wrona

Od tego poranka, codzienna łapanka
Szalała w bezsilnej wściekłości.
W Łupkowie zaś z pierdla zrobiono internat

Dla członków SOLIDARNOŚCI.

Ref. Zielona Wrona

Z chaosu porządek wyłania się nowy,
Nowego nam trza Robespierre"a
By odciął te łapy, co władzę brać chciały -
To hasło nowego premiera

Ref. Zielona Wrona

Świetlica, spacerek, wieczorem rowerek
Albina zaś durna rozpiera
Niech siedzi ekstrema, pożytku z niej nie ma
My Polskę zbudujem od zera /a co?/

Ref. Zielona Wrona

Ta banda czerwona znów gówno dokona,
Choć duma jej piersi rozpiera.
Czerwona zaraza od nowa zagraża,
A niech tak jasna cholera!

Ref. Zielona Wrona

Brak informacji na temat autora tekstu i autora malodii. Każego kto ich zna proszę o
kontakt.

"ŻEBY POLSKA BYŁA POLSKĄ"

Słowa i melodia: Jan Pietrzak

Z głębi dziejów, krain mrocznych,
Puszcz odwiecznych, pól i stepów
Nasz rodowód, nasz początek,
Hen od Piasta, Kraka, Lecha.

Długi łańcuch ludzkich istnień
Połączonych myślą prostą:
Żeby Polska, żeby Polska,
Żeby Polska była Polską.

Wtedy, kiedy los nieznany
Rozsypywał nas po kątach,
Kiedy obce wiatry gnały,
Obce orły na proporcach.
Przy ogniskach wybuchała
Niezmożona nuta swojska,

Żeby Polska...

Zrzucał uczeń portret cara,
Ksiądz Ściegienny wznosił modły,
Opatrywał wóz Drzymała,
Dumne wiersze pisał Norwid.
I kto szablę mógł utrzymać,
Ten formował legion, wojsko,

Żeby Polska...

Matki, żony w mrocznych izbach
Wyszywały na sztandarach
Hasło "Honor i Ojczyzna"
I ruszała w pole wiara.
I ruszała wiara w pole,
Od Chicago do Tobolska,

Żeby Polska...

Pieśń śpiewana w kabarecie Jana Pietrzaka "Pod Egidą". Po raz pierwszy publicznie
wykonana 11 Xi 1980 roku (Kronika Filmowa - w rocznice odzyskania niepodległości).
Stała się hymnem "Solidarności"

Leszek Wójtowicz

Złe godziny

W końcu tak być musiało
Przyszły złe godziny
Już pod drzwiami stoją
Do okien się tłuką

Nikt nie wierzy
Że można jeszcze krzyk powstrzymać
Gdy się kręgiem złowrogim
Wokół domu skupią

To już nie postaw sukna
Przez wszystkich szarpany
Ale wyblakła flaga
Z corocznego święta

Walka – jeszcze na murach
Plakaty wołają
Honor i Ojczyzna
Tylko kto pamięta

Moje nerwy jak struny
Połamanej cytry
Jedne jeszcze napięte

Inne już zerwane

Między biurkiem a radiem
Gazetą a cyrkiem
Tak do bólu o wszystko
Całkiem oplątane

Jeszcze trochę pokory
We mnie pozostało
Jakiś tam zapas zgody
Że pewnie – tak trzeba

Ale gdy nagle pękną
Te ostatnie struny
To nie będę jedynym
Który grozi Niebu

W końcu tak być musiało
Przyszły złe godziny
Już pod drzwiami stoją
Do okien się tłuką

Nikt nie wierzy
Że można jeszcze krzyk powstrzymać
Gdy się kręgiem złowrogim
Wokół domu skupią…

Leszek Wójtowicz

Urodził się 27 kwietnia 1954 roku w Poznaniu. Wychował się w Nowym Sączu. Jest absolwentem
wydziału prawa UJ. Krakowianin z wyboru :] Poeta, piesniarz i kompozytor, wykonuje własne
piosenki akompaniując sobie na gitarze. Od lat związany jest z "Piwnicą pod Baranami". "Moja
litania" napisana w 1980 roku, nagrodzona na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w roku 1981,
zdobyła wielkie uznanie publiczności jako pieśń nadziei na demokratyzacje życia w Polsce.

Piotr Skrzynecki mawiał o nim "piwniczny bard"

Jeźdźcy apokalipsy

Auta pokryte stalową blachą
Tego to nawet kula nie przebije
Jedyny sposób na taką maszynę
To chyba tylko butelki z benzyną

Na dachu działko wodne obrotowe
Wciąż do użytku gotowe jest
Nie służy jednak do walki z ogniem
A do gaszenia pożarów serc

Milczący ludzie w dziwnym skupieniu
Czekają jeszcze na odpowiedź
A megafony rdzawym charkotem
Krzyczą by się natychmiast rozejść

Wycie silników jak śpiew Walkirii
Poraża wszystkie bez reszty zmysły
Więc na kolana gniewny narodzie
To pędzą jeźdźcy Apokalipsy

Posępne twarze a na nich rozkaz
Odbity znakiem bezmyślności

Żadne wahanie i żadna troska
Wśród nich na pewno nie zagości

Każdy powiedział swoje „tak jest”
I od tej pory więcej nie rozumie
Zza grubych tafli pancernych szyb
Trudno jest braci rozpoznać w tłumie

No! Który pierwszy zacznie strzelać…

Modlitwa o spokój

Daj nam Boże trochę więcej spokoju
Daj nam Boże trochę więcej uśmiechu