Szkoła Frankfurcka. Baza dla tęczowej
rewolucji, gender i Konwencji
Stambulskiej, a nowy proletariat to geje

Warto przypomnieć, że tęczowa rewolucja, która stara się
terroryzować nasz kraj, nie jest nowym zjawiskiem. Idea nowego
proletariatu, którym mają być geje, wyrasta między innymi z teorii
Szkoły Frankfurckiej, którą przybliżył w swoim artykule
(publikowanym przez wydawnictwo Jedność w 228 stronicowym,
zbiorze artykułów naukowych „Gender. Spojrzenie krytyczne”) Marek
Rosiak.

Według Marka Rosiaka Szkoła Frankfurcka „pojawiła się po II wojnie
światowej”, choć jej przedstawiciele działali już po I wojnie
światowej. Działała ona od 1924 pod nazwą Instytut Badań
Społecznych na Uniwersytecie Frankfurckim. Celem działalności
instytutu były badania nad antysemityzmem, w Szkole Frankfurckiej
dominowali naukowcy pochodzenia żydowskiego (Maks Horkheimer,
Theodor W. Adorno, czyli Theodor Ludwig Wiesengrund, Herbert
Marcuse, Erich Fromm), którzy opierali się na marksizmie i
freudyzmie. Po dojściu nazistów do władzy w Niemczech pracownicy
instytutu ewakuowali się do USA. W migracji do Stanów
Zjednoczonych pomogli im Żydzi z American Jewish Committee. W
USA tematem działań instytutu też była walka z antysemityzmem. W
1950 roku Instytut powrócił do Frankfurtu. Jego spadkobiercą
ideowym jest Jürgen Habermas.

Jak informuje w swoim artykule Marek Rosiak, Szkoła Frankfurcka
wypracowała Teorię Krytyczną. Ocenia on, że narracja Szkoły
Frankfurckiej jest bełkotliwa i pozbawiona logiki, podobnie jak
gender.

Opisany przez Marka Rosiaka rewizjonizm marksizmu w wykonaniu
szkoły frankfurckiej polegał na przeświadczeniu Szkoły Frankfurckiej,
że robotnicy na zachodzie żyją w zbyt dużym dobrobycie, by stać się
motorem rewolucyjnego przewrotu. „Dlatego podłożem rewolucji
musi stać się inna grupa społeczna – uświadomieni intelektualiści”,
którzy według neomarksistów mają odegrać rolę awangardy
rewolucji. Takie stanowisko przyjęli działający na zachodzie
komunistyczni terroryści. Dla rewolty studenckiej 1968 roku
atrakcyjne były hasła „rewolucji seksualnej, głoszone przez
psychoanalityków Szkoły Frankfurckiej”.

Informacje z artykułu Marka Rosiaka z publikacji wydanej przez
wydawnictwo Jedność warto uzupełnić informacjami z (wydanej
przez wydawnictwo Aletheia) książki „Kultura krytyki” autorstwa
Kevin MacDonald, profesora psychologii ewolucyjnej na
Uniwersytecie Kalifornijskim.

Według Kevina Mac Donalda Szkoła Frankfurcka działała w
Niemczech przed dojściem do władzy nazistów. Była ośrodkiem
socjologów żydowskiego pochodzenia. Ich prace sponsorowała
żydowska finansjera. Narodowi socjaliści po dojściu do władzy zmusili
Szkołę Frankfurcką, uznawaną przez nich za ośrodek związany z
komunizmem, do przeprowadzki do USA. Socjolodzy ze Szkoły
Frankfurckiej, prócz zachowywania swojej żydowskiej tożsamości, byli
marksistami, którzy świadomie zaprzestali używania marksistowskiej
frazeologii.

Jak informuje Kevin MacDonald celem zaangażowanych politycznie
teorii Szkoły Frankfurckiej była budowa społeczeństwa
wielokulturowego – dla przedstawicieli szkoły nauka była tylko
instrumentem nadrzędnej polityki. Teoria szkoły zakładała, że
zaburzone relacje rodziców z dziećmi, dławią naturę ludzką,
prowadzą do wytworzenia się woli panowania i autorytaryzmu, który
prowadzi do faszyzmu, kapitalizmu i antysemityzmu. Zgodnie z
założeniami szkoły antysemici nienawidzą Żydów, bo żywią

pragnienie niszczenia i zniewalania, i swoje wady przewrotnie
dostrzegają w Żydach. Antysemityzm, według teorii szkoły, ma służyć
rozładowaniu „gniewu ludzi sfrustrowanych ekonomicznie i
seksualnie”.

Kevin MacDonald uważa, że według teorii Szkoły Frankfurckiej
patologie zachodniej cywilizacji i chrześcijaństwa wynikają z
ujarzmienia przyrody. Judaizm miał, według szkoły, zachować to, co
naturalne, a chrześcijaństwo odrzucić to, co naturalne (w
psychoanalizie formą szkodliwego ujarzmienia natury było
wychowanie dzieci). Ujarzmienie natury, według szkoły, polega na
negowaniu własnych popędów i postrzegania popędów innych jako
zagrożenia – cnotliwość chrześcijańska, negująca popędy, miała
prowadzić do antysemityzmu i homofobii. W teorii szkoły naturalny
jest popęd indywidualny, który jest niszczony przez sprzeczną z
naturą presje grupy, co skutkuje faszyzmem i antysemityzmem.

Zdaniem Kevina MacDonalda najbardziej znaną teorią Szkoły
Frankfurckiej jest teoria osobowości autorytarnej. W teorii tej szkoła
idealizowała Żydów, nie dostrzegała u nich wad, które zdaniem szkoły
mieli goje. Według teorii osobowości autorytarnej antysemityzm nie
był reakcją na działania Żydów tylko zaburzeniem psychicznym.
Teoria osobowości autorytarnej była atakiem na instytucje wspólnoty
etnicznej, religijnej i rodzinnej gojów. Teoria uznawała, że jeżeli
gojowi jest bliska rodzina, religia i naród to jest jednostką zaburzoną
psychicznie. Dla Szkoły Frankfurckiej miłość i szacunek między
rodzicami i dziećmi były patologicznymi zjawiskami. Co ważne teoria
osobowości autorytarnej jest całkowicie sprzeczna z ewolucjonizmem
społecznym, który wszystko to, co Szkoła Frankfurcka uznaje za
patologie, ceni za instrumenty, dzięki którym ludzie realizują swój
interes gatunkowy. Zdaniem MacDonalda teorie Szkoły Frankfurckiej
są nienaukowe i naginają fakty tak, by pasowały do nienaukowych
teorii – np. wbrew faktom szkoła negowała autorytaryzm Żydów i
komunizmu.

W opinii Kevina MacDonalda postulaty teorii osobowości
autorytarnej realizowała rewolucja kulturalna lat sześćdziesiątych,
promując: bunt dzieci przeciw rodzicom, swobodę seksualną,
antykoncepcje, pogardę dla dumy z własnej rodziny, chrześcijaństwa,
patriotyzmu, konserwatyzmu, prawicowości i antykomunizmu.
Działania kontrkulturowców były pełne hipokryzji, niszcząc zachodnią
kulturę, zachowywali własną żydowską.

Zdaniem Kevina MacDonalda Szkoła Frankfurcka stała się paliwem dla
wszelkich lewicowych ruchów dążących do zniszczenia zachodniej
cywilizacji, w tym i dla postmodernizmu. Znany francuski filozof
żydowskiego pochodzenia Jacques Derrida, łączył postmodernizm,
teorie szkoły frankfurckiej, z nienawiścią do zachodu i zachowaniem
własnej żydowskiej tożsamości.

Na łamach miesięcznika „Egzorcysta”, Grzegorz Górny, w o ideologi
rewolucji seksualnej Herbercie Marcuse stwierdził, że Szkoła
Frankfurcka została założona w 1923 roku przez węgierskiego
komunistę Gyorgy Lukacsa pod nazwą Instytutu Marksizmu na
Uniwersytecie Frankfurckim, w 1932 Instytut Marksizmu zmienił
nazwę na Instytutu Badań Społecznych — Institut für Sozialforschung.
Celem Szkoły Frankfurckiej było unicestwienie starych tradycyjnych
wartości, by można było społeczeństwu narzucić nowe
komunistyczne wartości. By marksizm zatryumfował, trzeba było,
zdaniem Szkoły Frankfurckiej, zniszczyć instytucje rodziny i
chrześcijaństwa. Szkoła Frankfurcka postulowała wprowadzenie
edukacji seksualnej (promującej likwidacje monogamicznego
małżeństwa i rozwiązłość seksualną, uznawała chrześcijaństwo za
represyjną religię odbierającą radość z życia seksualnego).

Szkoła Frankfurcką głosiła Teorię Krytyczną, według której kapitalizm,
patriarchat, moralność, naród, chrześcijaństwo, odpowiadają za
imperializm, militaryzm, rasizm, nazizm, faszyzm, antysemityzm i
ksenofobie. Wyznawcy Teorii Krytycznej przejęli kontrolę nad Włoską
Partią Komunistyczną i wraz z Antonio Gramscim rozpoczęli długi

marsz przez instytucje, czyli proces opanowywania „głównych
ośrodków formacyjnych i opiniotwórczych w społeczeństwach
zachodnich”. Dla lewicowców nie polityka, ale kultura miała stać się
głównym narzędziem przebudowy społecznej.

Zdaniem Grzegorza Górnego „Szkoła Frankfurcka była laboratorium
myśli nowej lewicy. Przejęła ona od starej lewicy marksistowskie
schematy myślenia i przełożyła na pojęcia kulturowe. Przede
wszystkim zastąpiła determinizm ekonomiczny determinizmem
kulturowym”.

W obliczu wygranej NSDAP Szkoła Frankfurcka ewakuował się przez
Szwajcarię do USA. W USA towarzysze ze Szkoły Frankfurckiej zaczęli
robić kariery naukowe.

Jan Bodakowski