Akcja Burza i powstanie warszawskie
Cel Akcji Burza
20 listopada 1943 r. – rozkaz Komendanta Głównego AK o rozpoczęciu Akcji Burza; cel:
wyzwolenie obszarów polskich i zainstalowanie na nich polskiej administracji przed
wkroczeniem oddziałów Armii Czerwonej; wobec wkraczających Rosjan żołnierze AK
mieli występować jako gospodarze terenu
plany ogólnonarodowego powstania przeciwko Niemcom
stanowisko rządu RP na emigracji: Armia Czerwona jest sprzymierzeńcem, należy unikać
z nią starć (możliwe tylko w przypadku samoobrony)
Działania wojenne i represje
3/4 stycznia 1944 r. Armia Czerwona przekracza przedwojenną granicę Rzeczypospolitej
w pobliżu miejscowości Sarny na Wołyniu
pierwszy do realizacji Akcji Burza przystąpił okręg wołyński Armii Krajowej; w lutym
1944 r. 27. Wołyńska Dywizja Piechoty rozpoczęła walki nad rzeką Turwią,
współdziałając z Armią Czerwoną; w kwietniu 1944 r. walcząc w okrążeniu poniosła
ciężkie straty, zginął jej dowódca ppłk Jan Kiwerski „Oliwa”; żołnierze rozbitej dywizji
przebili się na Polesie i Lubelszczyznę, gdzie kontynuowali walkę
dramatyczny przebieg Akcja Burza miała na Wileńszczyźnie i Nowogródczyźnie;
oddziały AK stoczyły tam ponad 30 bitew z Niemcami; 6/7 lipca 1944 r. podjęły atak na
Wilno, do którego po kilkunastu godzinach przyłączyły się oddziały radzieckie; po
wspólnym wyzwoleniu Wilna dowódca Okręgu Wileńskiego AK ppłk Aleksander
Krzyżanowski (pseudonim „generał Wilk”) został aresztowany przez Rosjan i osadzony w
więzieniu NKWD
w rejonie lwowskim, lubelskim, białostockim i na Polesiu oddziały AK zostały osaczone i
rozbrojone przez wkraczającą Armię Czerwoną
aresztowania dowódców AK; żołnierze otrzymali propozycje wstąpienia do armii
Berlinga; zesłania do łagrów
do maja 1945 r. do więzień i łagrów trafiło około 50 tys. żołnierzy AK
kadrowa organizacja konspiracyjna „Nie” – komendantem gen. August Emil Fieldorf
„Nil”; jej głównym celem było niesienie pomocy ściganym akowcom
Powstanie warszawskie
największa operacja militarna w ramach Akcji Burza – walki trwały 63 dni
1 sierpnia 1944 r. o godz. 17 – początek powstania
nie udało się opanować mostów na Wiśle
5 sierpnia Niemcy przeszli do kontruderzenia
„żywe tarcze” z ludności cywilnej
1-2 września kapitulacja Starówki – ewakuacja kanałami; Niemcy zabili 35 tys.
osób
przyczółek czerniakowski – berlingowcy
koniec września – pada Mokotów i Żoliborz; do końca broniło się Śródmieście
2 października komendant główny AK gen. Tadeusz Komorowski „Bór”
podpisał kapitulację; AK-owcy zostali uznani za żołnierzy
kwestia pomocy dla powstania – samoloty z Brindisi we Włoszech, Stalin nie
zgodził się na udostępnienie im swych lotnisk polowych
Skutki powstania
Warszawa zniszczona w 80%; około 230 tys. ofiar cywilnych i ponad 17 tys. żołnierzy AK
wstrzymanie ofensywy radzieckiej na kilka miesięcy (do stycznia 1945)
rola mitu powstania w podtrzymywaniu tożsamości narodowej