WYWOŁYWACZE DUCHÓW

„Wszystkiego się pan czepia” – usłyszałem na jednej z katechez, w której

zapowiedziałem poruszenie tematu tzw. “wywoływania duchów”. Mój oponent reprezentował
dość powszechne myślenie, iż wywoływanie duchów to tylko zabawa, co więcej – zabawa
ciekawa, wciągająca, niosąca ze sobą dreszcz emocji; zabawa niewinna i bezpieczna.

Czym naprawdę jest „wywoływanie

duchów”?

Każdy wywoływacz duchów – świadomie czy też nie – stawia się ponad Bogiem, a

więc wkracza w najgorszy duet grzechów: pychę i głupotę. Otóż musimy sobie uświadomić,
iż każdy z nas jest wolny do momentu śmierci. Po śmierci następuje odpowiedzialność za
wolne wybory dokonane na ziemi. I nie może dusza osoby zmarłej “chodzić”, gdzie chce.
Ktoś z piekła np. nie może przyjść na ziemię, żeby zobaczyć, co słychać u znajomych,
zahaczyć o czyściec, niebo i wrócić do piekła. Wyraźnie o tym mówi Jezus w przypowieści o
bogaczu i Łazarzu (por. Łk 16,19-31). Natomiast owi wywoływacze sądzą, że na ich
“widzimisię” dusza osoby zmarłej – obojętnie w jakim stanie przebywa – musi się zjawić w
pokoiku, gdzie jest półmrok, świeczka, talerzyk, itp. rekwizyty.

Jednakże, jeśli ktoś brał udział w takim seansie, a takich nie brakuje, wie, że ten

talerzyk czy wahadełko niekiedy naprawdę się kręci, wskazując na odpowiednie litery
alfabetu, zapisane wcześniej w okręgu. Padają całe zdania, odpowiedzi. I nie musi to być
sztuczka wywoływacza. Rodzi się pytanie: kto obraca talerzykiem? Osoba żyjąca – nie, dusza
osoby zmarłej – też nie, gdyż ona nie przychodzi, bo przyjść nie może, a więc kto?
Odpowiedź jest jedna: przychodzi “ojciec kłamstwa” (J 8,44), który zawsze nam się poda za
duszę np. Mickiewicza, osoby zmarłej z naszej rodziny czy kogokolwiek byśmy chcieli.
Przychodzi demon, przychodzi zły duch.

Dlatego też nieraz słyszałem od osób, które “bawiły się” w tę podobno niewinną

zabawę, że bardzo często ów duch nie chciał odejść po skończonym seansie. W
pomieszczeniu zapanowywał nagle strach, niepokój i przerażenie. Dopiero gdy zebrani
przypomnieli sobie o “Ojcze nasz”, “Zdrowaś Mario” udawało im się uwolnić z obecności
demona. Ale niektórzy z nich jeszcze przez kilka dni odczuwali brak skupienia, stany lękowe,
nocne koszmary. Nie jest to jeszcze opętanie, ale wyraźny wpływ złego ducha na psychikę i
duszę osoby, która bezmyślnie mu się poddaje. Tak więc nie chodzi tu tylko o jakąś ciekawą i
niewinną zabawę.

Potwierdzeniem tego jest tragedia z Rudy Śląskiej. Z 2 na 3 marca 1999 roku grupa

kilku satanistów udała się do przedwojennego bunkra, aby tam złożyć szatanowi swe ofiary.
Tym razem miały być to ofiary z ludzi. Wybrano kilkunastoletnich Kamila i Karinę, która
właśnie wróciła z londyńskiego collegu na trzy tygodniowe ferie. Nie wiedząc chyba do
czego zostali wytypowani, weszli do środka bunkra ok. godz. 20.00. Klęcząc na zimnej
posadzce, na tle satanistycznego pentagramu, zwróceni do siebie plecami, nagle zostali

zaatakowani i otrzymali kilkanaście ran kłutych rytualnym satanistycznym sztyletem. Jak
wykazała sekcja zwłok, przynajmniej kilka z nich było śmiertelnych.

Dlaczego o tym wypadku wspominam w artykule o wywoływaniu duchów? Bo jak

ujawniło dochodzenie oraz wywiady środowiskowe, satanizm tych młodych ludzi w dużej
mierze rozpoczął się od fascynacji magią i wywoływania duchów. Tragicznego wieczoru
miało się też skończyć tylko na takim wywoływaniu, które oni nazywali – już po imieniu –
jako przywoływania złych duchów – demonów. Zły duch przyszedł – i zły duch tragicznie o
swoje się upomniał.

Podobno ostatnimi słowami wykrzykniętymi przez mordowaną Karinę było

zawołanie; “O Jezu!”. Czy tak było naprawdę, czy był to tylko odruch, czy też, przynajmniej
półświadome, przywołanie Jezusa – tego już się nigdy nie dowiemy. Jest to tajemnica jej i
Pana Boga. Jedno jest pewne: to, co na początku zdawało się tylko ekscytującą zabawą,
przerodziło się w koszmar i tragedię.

W rocznicę tego mordu zapadł prawomocny wyrok. Sąd Najwyższy w Warszawie

podtrzymał wyrok i główny morderca w marcu 2000 roku został skazany na dożywocie.
Drugi sprawca otrzymał wyrok 25 lat więzienia.

Zauważmy na marginesie, jak wiele magii, wróżb czy przemocy jest już w bajkach dla

najmłodszych i jak często rodzice są bezkrytyczni wobec tego.

Halloween – czas złych duchów!

Mówiąc o skutkach beztroskiego wchodzenia w kontakt z duchami należy zatrzymać

się na rozpowszechnianym w naszej Ojczyźnie pogańsko-satanistycznym “świętem”
Halloween. Przebieranie się za potwory, demony, kościotrupy czy ugodzone siekierą zwłoki
ma być wyrazem jakiejś tradycji czy nowego polskiego obyczaju! Co więcej, w sposób
bezkrytyczny i powszechny lansuje się to w Polsce, w której miesiąc listopad poświęcony jest
szczególnie modlitwie za zmarłych, a nie ich przywoływaniu. Na stronach internetowych
dotyczących tego zagadnienia możemy przeczytać, że Halloween wywodzi się ze Szkocji,
gdzie w wigilię wszystkich Świętych (ang. All Hallows) tj. 31 października obchodzono
święto boga śmierci Sanhaim. Jego elementy czerpią ze staropogańskich wierzeń Druidów.
Podczas obchodów tego “święta”, oprócz różnych ofiar zwierzęcych, składano także ofiary z
ludzi.

Dlaczego podczas obrządków Halloween wkłada się kostiumy?

Celtowie wierzyli, że duchy zmarłych, które zostały uwolnione, kręciły się wokoło tej

nocy. Czarny kostium miał zmylić ducha, który myśląc, że to jeden z duchów, pozostawiał
takiego człowieka w spokoju – czytamy na jednej ze stron internetowych (cyt. za S. Krajski,
Magiczny świat Harrego Pottera, Wyd. Św. Tomasza z Akwinu, Warszawa 2002, s.173).

Stanisław Krajski, pisząc o tych zagrożeniach, przytacza jeszcze inną opinię o

Halloween: “Już w czasach średniowiecza czarownicy i czarownice kultywowali praktyki
Halloween. Nazywano go Nocą czarów. Diabeł i jego naśladowcy mogli zebrać się razem, by

w przeciwieństwie do Kościoła katolickiego, w którym obchodzono 1 listopada jako Dzień
Wszystkich Świętych, wyśmiewać się z tego przez czynienie swoich praktyk. Poza tym ci,
którzy praktykowali przepowiadanie przyszłości i wróżbiarstwo, spostrzegli, że jest to noc
największych sukcesów. Zwracali się więc bezpośrednio do Szatana, aby sprzyjał ich
wysiłkom. (…) Anton La Vey, autor Biblii Szatana powiada, że Halloween jest
najważniejszym dniem w roku dla Kościoła Szatana. W tym dniu sataniści wzywają
demoniczne duchy, by udzieliły im pomocy. Doreen Irving praktykowała okultyzm. Po
nawróceniu napisała książkę Uwolniony by służyć Chrystusowi. (…) W swojej książce pisze:
Prawdziwi czarodzieje cieszą się, gdy chrześcijanie biorą udział w demonicznych tradycjach.
Bardzo często demony mają przez to dostęp do wielu ludzi. (…) W USA ginie wielu ludzi w
czasie Halloween. Zdarza się np., że sataniści dają dzieciom zatrute cukierki. W Australii
media informują o powtarzających się corocznie ofiarach składnych z ludzi w Melbourne” (S.
Krajski, dz. cyt., s. 173-174).

Tak więc obrzędy Halloween są kontynuacją pogańsko-satanistycznych zwyczajów i z

myślą chrześcijańską nie mają nic wspólnego, może poza intencją sparodiowania
katolickiego, liturgicznego wspomnienia Wszystkich Świętych, czyli tych, którzy po śmierci
osiągnęli chwałę nieba poprzez heroiczne naśladowanie Chrystusa.

Niepokojem napełnia fakt lansowania tych obrzędów również przez liberalne media w

Polsce. Równie niepokojące jest to, iż w różnych szkołach (np. gimnazjach) w okresie
listopada znaleźć można np. gazetki ścienne w klasach czy na korytarzach mówiące o
Halloween. Wychowawcy nie widzą w tym nic groźnego, mimo iż gazetkę zdobią ludzkie
szkielety, opisy horrorów, morderstw młodych ludzi, itp. (taką gazetkę spotkałem w jednym z
siedleckich gimnazjów podczas katechez o zagrożeniach duchowych).

Pamiętajmy!

To, jaką drogę duchowości wybierzemy w swoim życiu, zależy od nas. Czy będzie to

duchowość chrześcijańska, czy też duchowość okultystyczno-magiczna, buddyjska, czy
hinduska – zależy od nas. Ale pamiętajmy: to również my, na własnej skórze, poniesiemy
konsekwencje własnych wyborów.

Czy wiesz, że…

Poprzez praktykę wywoływania duchów człowiek wchodzi w kontakt z demonami, które chcą
go opętać i zniszczyć?

Andrzej Wronka

Źródło: http://www.awronka.nazwa.pl/bazya/archiwumtxt/wywolywacze.htm