SZUKAĆ BOGA PRZEZ WIARĘ

SZUKAĆ BOGA PRZEZ WIARĘ

Panie, przymnóż mi wiary (Łk 17, 6)

„A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi!” (Łk 7, 23). Te słowa Pana zawierają wielką naukę.
Jezus, przychodząc na świat, ukazuje się nie jako potężny i chwalebny Zbawiciel, lecz jako pokorny,
ubogi, łagodny. Przychodząc w wielkiej skromności, prosty człowiek jak wszyscy inni, stał się kamieniem
obrazy dla wielu, którzy nie umiejąc wznieść się ponad pierwiastek ludzki, nie uznali w Nim obiecanego
Mesjasza. Więcej niż słowu Bożemu objawionemu przez proroków, więcej niż cudom dokonanym przez
Jezusa, woleli wierzyć swojemu małemu rozumowi, uważając za absurd, aby Zbawiciel świata utożsamił
się z człowiekiem, we wszystkim podobnym do nich.

Aby znaleźć Chrystusa i wierzyć w Niego, aby szukać i znaleźć Boga, potrzeba wiary. Wiara jest
„dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy” (Hbr 11, 1). Nie opiera się ona na danych
zmysłowych podlegających doświadczeniu człowieka, lecz na słowie Boga, za którego pomocą On
w swojej miłości objawił siebie i swoje tajemnice. „Bogu objawiającemu należy okazać posłuszeństwo
wiary, przez które człowiek z wolnej woli siebie całego powierza Bogu, okazując pełną uległość rozumu
i woli i dobrowolnie uznając objawienie dane przez Niego” (KO 5). Wiara nie daje jasnego widzenia
rzeczywistości Bożych, lecz daje ich pewność opierającą się na słowie Boga–Miłości.

Wiara uczy, że Jezus z Nazaretu, uważany przez swoich współczesnych za „syna Józefa” (Łk 4, 22), jest
Synem Boga, obiecanym Zbawicielem. Im żywsza jest wiara, tym pełniej człowiek przyjmuje w miłości
Jezusa, przyjmuje bez zastrzeżeń Jego osobę Człowieka–Boga, Jego posłannictwo, i na Nim opiera swoje
życie.

Jezus powiedział: „Jeśli Mnie kto miłuje... Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy
w nim przebywać” (J 14, 23). Wiara daje pewność tej wzniosłej prawdy, która jednak wymyka się spod
kontroli zmysłów i rozumu ludzkiego. Wiara mówi, że tajemnica zamieszkiwania Trójcy Św.
w ochrzczonym jest rzeczywistością nieskończenie bardziej prawdziwą niż tyle prawd przemijających,
które może sprawdzić ludzka nauka. Kiedy zaś człowiek jest całkowicie o tym przekonany, staje się
zdolny przenieść tę rzeczywistość Bożą ponad wszystkie rzeczywistości ziemskie.



O Panie Jezu Chryste, wierzę w Ciebie, spraw, bym tak wierzył w Ciebie, abym Cię miłował.
Prawdziwa wiara w Ciebie to miłować Cię: nie tak jak wierzyli szatani, którzy nie miłowali,
i chociaż wierzyli, mówili: „Co nam do Ciebie, Jezusie, Synu Boży?” Daj, abym tak wierzył i wierząc
miłował Cię, a nie mówił już: „Co mnie do Ciebie?”, lecz bym mówił raczej: „Ty mnie odkupiłeś,
więc chcę należeć do Ciebie”.
Chcę Cię wzywać, lecz pomóż mi, abym nie tylko wydawał dźwięk głosu, pozostał zaś niemy
w życiu... chcę wzywać Cię pogardzając światem; chcę wzywać Cię depcząc przyjemności ziemi.
Chcę wzywać Cię mówiąc nie językiem, lecz życiem: świat jest mi ukrzyżowany, a ja światu. Chce
wzywać Cię wspierając hojnie ubogich.
Połączę z prawdziwą wiarą godne życie, aby oddać Ci chwały, wypowiadając słowami prawdy,
a czynami życie dobre (św. Augustyn).



Jeśli dusza potrafi uwierzyć w tę „zbyt wielką miłość, jaka się nad nią pochyla”, można
zastosować do niej to, co powiedziano o Mojżeszu: „Wytrwał w swojej wierze, jakby widział
Niewidzialnego”.
O Panie, spraw, abym się nie zatrzymywała przy swych upodobaniach i uczuciach. Niech będzie
obojętne dla mnie, czy Cię odczuwam, czy też nic, czy mię obdarzasz radością czy cierpieniem. Ja
wierzę w Twoją miłość.
Im dusza więcej jest doświadczana, tym bardziej wzrasta jej wiara, ponieważ pokonuje wszystkie

Created with novaPDF Printer (

www.novaPDF.com

). Please register to remove this message.