Prorok Khalil Gibran. Listy miłosne Proroka
wybór i adaptacja Paulo Coelho -
fragmenty

O miłości

Wtedy zawołała Almitra:

– Mów do nas o miłości!

On podniósł głowę. Zapadła cisza. Wielkim głosem zawołał:

– Podążaj za miłością, kiedy cię wzywa,

Chociaż jej drogi trudne są i strome.

A gdy obejmie cię skrzydłami – ulegnij,

Nawet gdyby miał cię zranić miecz ukryty.

Gdy miłość mówi do ciebie, miej wiarę,

Choćby ten głos miał rozbić twoje sny jak wiatr północny, co pustoszy ogrody.

Bo w tej samej chwili będziesz przez miłość ukoronowany i ukrzyżowany. Ona chce, abyś
rósł wysoko, i godzi się, aby cię ścięli.

Jest przy twojej wyniosłości i pieścić będzie najpiękniejsze gałęzie kołyszące się w słońcu. A
jednocześnie zejdzie w głąb do korzeni i poruszy je, gdy czepiają się ziemi.

Zbierze was jako kłosy,

Wymłóci do nagiego ziarna,

Przesieje, uwalniając od plewy.

Zmieli do białości.

Ugniecie na miękkość.

W końcu przyjmie was do jej świętego ognia.

Tam staniecie się chlebem błogosławionym i przeświętą ucztą Boga.

Wszystko to uczyni wam miłość, aby poznana została przez was tajemnica serc waszych. A
przez tę wiedzę staniecie się jednią z sercem życia.

Jeśli jednak pełni bojaźni zechcecie w miłości szukać tylko pokoju i przyjemności, lepiej
abyście okryli swą nagość i wyszli z jej młocarni w świat bez pór roku. Tam śmieją się, ale
nigdy pełnym śmiechem, i płaczą, ale nigdy szczerym płaczem.

Bo miłość nie daje nic poza sobą. I nic prócz tego, co dała, nie odbiera.

Miłość nic nie posiada ani jej nie posiędziesz.

Miłość miłości starcza.

Więc jeśli kochasz, nie mów: „Bóg jest w sercu moim”, ale raczej: „Jestem w sercu Boga”.

Nie myśl też, iż potrafisz wyznaczać drogi miłości, bo ona, jeśli będziesz tego godny,
wyznaczy drogi tobie.

Miłość nie pragnie niczego poza spełnieniem.

Więc jeśli kochasz i musisz pożądać, pożądaj tego:

Aby roztopić się i być niby strumyk śpiewający dla nocy.

Aby zaznać bólu największej czułości.

Aby mieć w sobie ranę zadaną przez miłości zrozumienie.

Aby krwawić chętnie i radośnie.

Aby budzić się świtem, czując uskrzydlone serce, i dziękować za kolejny dzień miłowania.

By odpoczywać w południe, rozmyślając nad miłości ekstazą.

By wracać do domu pod wieczór pełen wdzięczności w sobie.

By usnąć z modlitwą dla miłości w sercu i pieśnią chwały na ustach.

O malżeństwie

Oddajcie sobie serca, ale nie zawłaszczajcie ich.

Bo tylko dłoń Życia pomieścić może serca wasze.

Bądźcie przy sobie, ale nie nazbyt blisko.

Przecież i kolumny świątyń stoją w oddzieleniu,

A dąb i cyprys nie rosną wzajem w drugiego cieniu.

O dzieciach

– Dzieci wasze nie są dziećmi waszymi.

Są bowiem synami i córkami Życia – a ono pragnie siebie samego. Zatem przez was
przychodzą, ale nie od was przychodzą. I chociaż są z wami, to do was nie należą.

Jesteście niby łuk drżący, z którego dzieci wasze jak strzały posłano.

A łucznik widzi cel na drodze nieskończoności – napina was po to z całej mocy, aby strzały
leciały daleko i szybko.

Bądźcie więc ku radości napięci pod dłonią Jego.

On kocha i strzałę szybką, i łuk mocny kocha.

O dawaniu

Dobrze jest dawać, kiedy o to proszą, ale jeszcze lepiej dawać tym, co nie proszą, pojmując
ich pragnienie.

O pracy

Powiadano zawsze, że praca jest przekleństwem, a wysiłek nieszczęściem.

A ja mówię: kiedy pracujesz, wypełniasz swe powołanie w najdalszym ze snów tej ziemi.
Wypełniasz rolę przypisaną tobie już wówczas, gdy rodził się ten sen.

Pracując, prawdziwie życie kochasz.

A miłując życie przez pracę, przybliżasz się do najgłębszego sekretu życia.