Omów podstawowe zasady rzutowania.

Najszersze zastosowanie w pracach projektowych znalazły rzuty prostokątne na wzajemne

prostopadłe rzutnie. Są one odmianą rzutu równoległego, a wynikają z rzutów prostokątnych

Monge'a.

Przedstawienie przedmioty na kilku rzutach, ściśle ze sobą powiązanych, pozwala na

przekazanie w dokładny i jednoznaczny sposób większej ilości informacji.

Rzuty prostokątne – przedstawienie przedmiotu w rzutach prostokątnych na płaszczyzny

wzajemnie prostopadłe. Taki sposób rzutowania nazwano metodą europejską E.

Najprostszym modelem obrazującym rozmieszczenie rzutni w przestrzeni jest

prostopadłościan lub sześcian otaczający przedmiot i obserwatora. Wszystkie rzutnie sprowadza się

do jednej płaszczyzny rysunkowej w sposób pokazany na rysunku:

Na rysunku technicznym nie wolno oznaczać śladów rzutni liniami odniesienia. Dlatego

ustalono stałą i niezmienną kolejność rozmieszczenia rzutów .

Odstępy między rzutami nie muszą wynikać z położenia przedmiotu względem ścian

prostopadłościanu rzutni i mogą różnic się między sobą.

Znormalizowany układ rzutów (rys. 3.14) należy traktować jako przedstawienie relacji

między poszczególnymi rzutami. W praktyce liczba rzutów może być inna, ograniczona do

niezbędnego minimum umożliwiającego jednoznaczne przedstawienie przedmiotu.

Na ograniczenie liczby rzutów do niezbędnego minimum najistotniejszy wpływ ma wybór

rzutu głównego. Rzut główny można ustalić na podstawie widoków, pomimo, że ostatecznie rzutem

tym będzie przekrój równoległy do płaszczyzny wybranego widoku.

Wykorzystanie przekrojów jako rzutów przedmiotu z reguły zwiększa ilość przekazywanych

informacji na jednym rzucie.

Podczas ustalania położenia przedmiotu względem rzutni należy stosować następujące zasady:

1. Przedmiot rysowany powinien być tak ustawiony względem rzutni, aby maksymalna liczba jego

charakterystycznych elementów, takich jak płaszczyzny, krawędzie, osie itp., była prostopadła lub

równoległa do rzutni,

2. Rzut główny powinien być wykonany z tego kierunku, który ukazuje najbardziej

charakterystyczny kształt przedmioty, a jednocześnie linia obrysu jest najbardziej złożona.

3. W rzucie głównym przedmiot powinien być przedstawiony w takim położeniu, jakie zajmuje w

rzeczywistych warunkach pracy, obróbki itp. W przypadku gdy przeznaczenie przedmiotu nie jest

znane lub gdy przyjmuje ono rożne położenia podczas użytkowania, to jako rzut główny przyjmuje

się z reguły obraz prostopadły do postawy przedmioty, za którą można uważać największą jego

płaszczyznę.

4. W obranym kierunku rzutem (zasada 2) głównym powinien być obraz z tej strony, która zapewni,

że brakujące informacje lub większa ich ilość – z nie pokazanych jeszcze na tym rzucie – będą

przedstawione na pozostałych rzutach podstawowych.

5. Układ rzutów powinien być tak dobrany aby zapewnił optymalne wykorzystanie arkusza

rysunkowego.

6. Ustawienie przedmiotu w rzucie głównym powinno ułatwić wymiarowanie.