kriobiologia – nauka o zmianach zachodzących w żywych lub przeżywających komórkach i tkankach pod wpływem działania niskich temperatur
Kierunki rozwoju kriomedycyny:
o
krioprotekcja (krioprezerwacja) – przechowywanie i transport tkanek, narządów, konserwacja zimnem leków pochodzenia biologicznego, farmaceutyków, odczynników diagnostycznych,
o
hipotermia kontrolowana – umożliwia przeprowadzanie operacji, zwiększa przeżywalność pacjentów i poprawia ich stan neurologiczny,
o
kriochirurgia,
o
kriostymulacja (oziębianie).
Podział zabiegów:
- oziębianie z użyciem temperatur kriogenicznych (poniżej 0oC): krioterapia, gdzie chłodziwem jest azot, CO2, powietrze,
- oziębianie z użyciem temperatury powyżej 0oC: chłodziwem najczęściej jest woda.
Zabiegi:
- miejscowe,
- ogólne.
Intensywność zabiegów zależy od:
- temperatury,
- sposobu oziębiania powierzchni ciała poddanej zabiegowi.
Wyróżnia się dwa etapy w reakcji na oziębianie:
I – występuje w czasie ochładzania,
II – po oziębianiu (rozgrzanie tkanek przez zwiększony przepływ krwi).
SYSTEMY WODOLECZNICZE
Metoda Priessnitza – zimne okłady ze zmoczonych chust nakładano na różne okolice ciała lub całe ciało i owijano wełnianymi kocami. Celem było uzyskanie rozgrzania następującego przy wysychaniu okładu przez pobudzenie reakcji kompensacyjnych oraz wytworzenie i zatrzymanie ciepła endogennego.
Metoda Kneippa – stworzył system leczniczo-higieniczny, który opierał się na stosowaniu zimnej wody, obok ziół, diety i gimnastyki. Były to kąpiele, polewania, obmywania, „opaski”, „pary” i picie wody. Zalecał hartowanie zimnem – chodzenie boso po rosie bądź w górskim strumieniu.
Metoda śniniewicza – polegała na polewaniu strumieniem wody, wypływającej swobodnie z gumowego węża.
KRIOBIOLOGIA I SYSTEMY WODOLECZNICZE – wykład
1