KRIOBIOLOGIA I SYSTEMY WODOLECZNICZE – wykład

1

KRIOTERAPIA

kriobiologia – nauka o zmianach zachodzących w żywych lub przeżywających
komórkach i tkankach pod wpływem działania niskich temperatur

Kierunki rozwoju kriomedycyny:

o

krioprotekcja (krioprezerwacja) – przechowywanie i transport tkanek, narządów,
konserwacja zimnem leków pochodzenia biologicznego, farmaceutyków,
odczynników diagnostycznych,

o

hipotermia kontrolowana – umożliwia przeprowadzanie operacji, zwiększa
przeżywalność pacjentów i poprawia ich stan neurologiczny,

o

kriochirurgia,

o

kriostymulacja (oziębianie).

Podział zabiegów:
- oziębianie z użyciem temperatur kriogenicznych (poniżej 0

o

C): krioterapia, gdzie

chłodziwem jest azot, CO

2

, powietrze,

- oziębianie z użyciem temperatury powyżej 0

o

C: chłodziwem najczęściej jest woda.

Zabiegi:
- miejscowe,
- ogólne.

Intensywność zabiegów zależy od:
- temperatury,
- sposobu oziębiania powierzchni ciała poddanej zabiegowi.

Wyróżnia się dwa etapy w reakcji na oziębianie:
I

– występuje w czasie ochładzania,

II

– po oziębianiu (rozgrzanie tkanek przez zwiększony przepływ krwi).

SYSTEMY WODOLECZNICZE

Metoda Priessnitza

– zimne okłady ze zmoczonych chust nakładano na różne okolice

ciała lub całe ciało i owijano wełnianymi kocami. Celem było uzyskanie rozgrzania
następującego przy wysychaniu okładu przez pobudzenie reakcji kompensacyjnych oraz
wytworzenie i zatrzymanie ciepła endogennego.

Metoda Kneippa

– stworzył system leczniczo-higieniczny, który opierał się na

stosowaniu zimnej wody, obok ziół, diety i gimnastyki. Były to kąpiele, polewania,
obmywania, „opaski”, „pary” i picie wody. Zalecał hartowanie zimnem – chodzenie boso
po rosie bądź w górskim strumieniu.

Metoda śniniewicza –

polegała na polewaniu strumieniem wody, wypływającej

swobodnie z gumowego węża.