Cele strategiczne są to cele ustalone na najwyższym szczeblu oraz dla najwyższego kierownictwa organizacji.

Cele taktyczne są to z kolei cele ustalone na średnim szczeblu oraz dla menadżerów średniego

szczebla danej organizacji. Koncentrują się one na sposobie działań, które są niezbędne do

osiągnięcia celów strategicznych.

Cele operacyjne są to natomiast cele ustalone na niższym szczeblu oraz dla menadżerów niższego

szczebla w danej organizacji.

STRUKTURY SMUKŁE ( wiele szczebli, komórki organizacyjne są niewielkich rozmiarów,

mała rozpiętość kierowania ma poszczególnych poziomach

STRUKTURY PŁASKIE ( niewiele szczebli zarządzania , komórki są stosunkowo duże,

podobnie rozpiętość kierowania.

SCENTRALIZOWANE - istnieją wtedy, gdy większość uprawnień decyzyjnych znajduje się w

rękach kierowników najwyższego szczebla

ZDECENTRALIZOWANE- wiele uprawnień decyzyjnych przekazanych jest w gestię

kierowników niższych szczebli a czasami pracowników znajdujących się na stanowiskach

wykonawczych.

SFORMALIZOWANE – zasadniczą rolę odgrywają pisemne regulacje zadań,

wyników i sposobów działania

NIESFORMALIZOWANE – koordynacja odbywa się poprzez „działania niepisane”, nadzór

kierowniczy, wzajemne uzgodnienia itp.

STRUKTURY PROSTE – większa centralizacja, bezpośredni nadzór kierowniczy, rzadko

występują problemy z przepływem informacji i decyzji;

ZŁOŻONE – wymagają umiejętnego stosowania wielu mechanizmów koordynacyjnych z uwagi

na liczne komórki organizacyjne , realizujące różne zadania, mające odmienne cele, wartości itp..

DYWIZJONALNA-Charakteryzuje się grupowaniem i integracją komórek organizacyjnych w

miarę samodzielne jednostki homogeniczne (dywizjony, sektory, segmenty, kompleksy, zakłady

itp.) odpowiedzialne za dany wyrób lub grupę produktów (albo grupę odbiorców).

Macierzowa- polega na tym, że komórki organizacyjne będące najczęściej doraźnymi zespołami

roboczymi ułożone są w macierzy, która określona jest na zasadzie dwuwymiarowego grupowania.

Struktura liniowa (struktura prosta) – podstawowy typ struktury organizacyjnej charakterystyczny

dla małych organizacji. W strukturze liniowej występuje wyraźna linia

podporządkowania, władza jest zazwyczaj scentralizowana.

Struktura liniowo-sztabowa pozwala na zachowanie zasady jednoosobowego kierownictwa

(każdy pracownik ma tylko jednego przełożonego), ale jednocześnie zapewnia większą

elastyczność w dostosowaniu do zmiennych warunków działalności.