Ta lektura

, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie

wolnelektury.pl

.

Utwór opracowany został w ramach projektu

Wolne Lektury

przez

fun-

dację Nowoczesna Polska

.

TADEUSZ BOY-ŻELEŃSKI

Brązownicy

Znana jest historia o pewnym literacie, który lubił podróżować: „Kiedy mam ochotę
zwiedzić jakiś kraj (mówił), a nie mam pieniędzy, sporządzam książkę z opisem tego kra-
ju, a za uzyskane honorarium jadę sprawdzić, czy tam jest w istocie tak, jak ja opisałem”.
Nie zupełnie to samo, ale coś podobnego mógłbym powiedzieć o swoich studiach lite-
rackich. Zwykle piszę o czymś artykuł, a potem zaciekawiony przedmiotem rozczytuję
się w dokumentach, monografiach i sprawdzam, czy jest tak, jak ja pisałem. Dość często
mam tę pociechę, aby stwierdzić, że właśnie jest tak samo.

Tak było z Adamem Mickiewiczem. W parę tygodni na zaproszenie wydawców na-

pisałem przedmowę do nowego wydania

i poety. Wywołała ta przedmowa żywe po-

lemiki. Otóż zaciekawiony tematem, mimo że o

, brnąłem dalej, nie mogłem

się oderwać, figura Mickiewicza przykuwała mnie; zarazem coraz bardziej umacniałem
się w przekonaniu — wyrażonym już w mojej rz

owi — że ze wszystkich naszych

wielkich jest on najmniej znany. Ucharakteryzowany na bożka, upraszczany i naciągany
na wszystkie sposoby, traci on — dla ogółu przynajmniej — swą wieloplanowość, swoją
głębię i bezpośredniość, które go czynią kopalnią niespodzianek i zagadek. Stał się raczej
sztandarem niż człowiekiem. Otóż dzięki niezmiernej uprzejmości dyrektora Biblioteki
Krasińskich, pana Jana Muszkowskiego, któremu pozwalam sobie na tym miejscu złożyć
serdeczne podziękowanie, dostałem w ręce pewne dokumenty, rzucające moim zdaniem
nowe światło na całą epokę życia Mickiewicza, jak również na osobliwy stosunek oficjal-
nej nauki do naszego największego poety. I z rozmów, jakie miałem w tym przedmiocie,
z listów, jakie otrzymałem, zyskałem przeświadczenie, że istnieją u nas dwie wiedze: jed-
na urzędowa, druga prywatna, przekazywana sobie między fachowcami na ucho. Powie
ktoś, że nie każdy szczegół życia wielkiego człowieka jest równie ważny i równie potrzeb-
ny; zapewne, ale w decyzji o tym muszą rozstrzygać względy istotne. Nie może historia
literatury zmieniać się w hagiografię. A i ta hagiografia też bywa ciasno pojęta: czyż nie
największym tytułem chwały św. Augustyna są własne jego

yzn ni ? W życiu wiel-

kiego człowieka najpodnioślejszym widowiskiem jest ciągły dramat jego życia, nie zaś
sztucznie przez zbyt cnotliwych biografów stworzona harmonia. Pod tym względem pa-
nowały u nas — zapewne wskutek nieszczęsnych warunków naszego bytu narodowego —
dziwne pojęcia. Nie dalej jak wczoraj opowiadał mi bardzo poważny uczony następujący
fakt. Ksiądz Kalinka zamierzył swego czasu napisać monografię Kościuszki. W pewnym
momencie swoich badań przerwał je i odstąpił od zamiaru: „Nie (powiedział), nie mogę
odbierać narodowi jego ideału”. Jestem pewien, że dobry ksiądz Kalinka przesadzał.

Ale nie będę się dłużej rozwodził nad tą sprawą, bo ona właśnie jest przedmiotem tych

zebranych w całość artykułów pisanych w gorączce poszukiwań lub w ogniu polemiki.
Podpisuję je oto do druku w dniu jedenastej rocznicy Niepodległości, która wszak musi
stać się naszym wyzwoleniem nie tylko politycznym, ale i historyczno-literackim.

Boy
Warszawa,  listopada, 

Dałem tym wstępnym rozważaniom tytuł Brązownicy, ponieważ w dyskusji, która stała
się ich pobudką, raz po raz pojawiało się pytanie — rozstrzygane zazwyczaj w sensie twier-
dzącym: czy wielki pisarz — w szczególności Mickiewicz — ma zostać dla nas „posągiem
z brązu”. Wynika stąd dla mnie jedna oczywistość: mianowicie, że krytyk czy historyk
literatury powinien by w takim razie odbyć praktykę brązowniczą; w przeciwnym razie
i w tym brązie będzie fuszerował. Brązowa ta dyskusja urodziła się z mojej książki pt.

i

ywi, przede wszystkim zaś z artykuliku

ic i wicz

y, będącego przedmową

do dzieł Mickiewicza w wydaniu Biblioteki Arcydzieł Literatury.

Pragnę rozważyć niektóre punkty tej dyskusji; w tym celu wydaje mi się bardziej

taktyczne nie zaczynać od Mickiewicza. Mickiewicz, to rzecz skomplikowana i wielka;
zacznijmy od prostszej i skromniejszej. W toku tej dyskusji padło kilka razy — również
z powodu mego artykułu — imię Narcyzy Żmichowskiej; otóż sprawa Żmichowskiej
ma tutaj tę zaletę, że posiada niejako — z przyczyn, które zaraz objaśnię — wartość
eksperymentu. Mówmy tedy o Narcyzce; tym bardziej, że na jej temat sformułował pod
moim adresem p. Henryk Bezmaski bardzo konkretne zarzuty w odpowiedzi na artykuł
Karola Irzykowskiego (

rz ) pt.

iw ni i r

ry. Odtrącając z lekceważeniem

moją próbę ożywienia głęboko zapomnianej pisarki, p. Bezmaski pisze:

Dla czytelnika polskiego była i jest, i da Bóg, że długo jeszcze będzie

wielką poetkę i obywatelką. W jakim stanie znajdował się jej system nerwo-
wo-seksualny, co to kogo obchodzi poza jej najbliższym otoczeniem? Może
to być przedmiotem sensacji, awantury literackiej, na której ten czy ów wy-
dawca może zarobić. Wartości literackiej nie ma to żadnej.

Mogę się tylko cieszyć, że w piśmie tak często pomawianym o bezbożność, jak o

o ni , załatwia p. Bezmaski sprawę owym cnotliwym i staropolskim „da Bóg”; gdyby

jednak uważniej czytał mój artykuł o Żmichowskiej, dowiedziałby się z niego, że właśnie
zupełne zapomnienie „poetki i obywatelki”, dla której ja wyniosłem z domu osobliwy
kult, było przyczyną mego zajęcia się jej osobą. I oto pozwolę sobie przedstawić rezultat,
mający, jak rzekłem, charakter wręcz eksperymentalny: w parę tygodni po moim arty-
kuliku otrzymałem propozycję napisania przedmów do trzech utworów Żmichowskiej,
które księgarze skłonni byli wydać: przy dwóch położono moją przedmowę jako warunek
podjęcia wydania.

zy o owi

i Bi

r

już się ukazały, o n

ukaże się nieba-

wem; wydanie nieznanych listów pisarki jest w toku. Przedtem mimo obchodów, rocznic
ani jednego tomu jej pism nie było w księgarniach. Zapewne, „wydawca może zarobić”,
jak z lekceważeniem pisze pan senator; ale to już jest, wyznaję, oryginalny sposób pa-
trzenia na literaturę, przy którym istnienie dzieł na rynku księgarskim — a tym samym
w rękach publiczności — jest rzeczą uboczną, rzeczą, o której mówi się z taką wzgardą!
Pan Bezmaski lekceważy tak nietrwałą rzecz jak papier, jest zdecydowanym brązowni-
kiem; ale brąz ma tę właściwość, że jest bardzo niewygodny do czytania. Celebrowano
koło Żmichowskiej pół wieku bez skutku; wystarczyło przemówić ludzkim głosem, aby
ją zbudzić do życia. Niechże więc pan senator zastanowi się trochę: skoro odsądza moje
poczynania od „wszelkiej wartości literackiej”, niech im przyzna wartość choć praktyczną
i niech powie sumiennie: kto lepiej służy sprawie pisarzy, czy ten, który im daje nowe
życie i odnawia ich przymierze z czytelnikami, czy ten, kto bezmyślnie macha kadzielnicą
przed starym, zakurzonym posążkiem?

*

To tradycjonalistyczne wystąpienie patriarchy socjalizmu dowodzi, jak głęboko wżarł

się nam w krew zbożny azes. Faktem jest, że czy to wskutek naszych narodowych wła-
ściwości, czy bardziej jeszcze wskutek wiekowego pijarsko-jezuickiego wychowania, czy
wskutek tragicznego zagmatwania naszych kolei dziejowych, stosunek nasz do naszych
pisarzy stał się odmienny niż gdzie indziej. Wszystko pod kątem krzepienia serc, zbu-
dowania narodu, młodzieży… Socjaliści odziedziczyli to po „konserwie”. I szczęście to
prawdziwe dla nas, że los dał nam pisarzów dosyć bogobojnych; inaczej nie nastarczyli-
byśmy z załgiwaniem. Niedawno odezwały się głosy, że czas skończyć z legendą, jakoby

-

Brązownicy



Przybyszewski pijał kiedy wódkę! Cóż za szczęście, że nas Opatrzność nie pokarała ta-
kim poetą jak Villon! Świeżo miałem w ręku nową literaturę Villonowską:

yc o

i on itd. Czy był degeneratem, czy tylko zwykłym opryszkiem — oto pytania, jakie

padają dokoła jednego z największych poetów Francji. I ileż straciłaby jego słynna B

wi i c w, gdybyśmy nie wiedzieli, że była napisana przez storturowanego na śledztwie

poetę niemal u stóp szubienicy, która go cudem ominęła. Ponure życie Villona — to
integralna część jego poezji.

Nie mamy — na szczęście czy na nieszczęście, — takich kłopotów. Mówię: „na nie-

szczęście”, bo nie miałbym nic przeciw temu, gdyby „Hipek Wariat”, skoro już musi być
bandytą, wydał w czasie urlopu wspaniały tom wierszy. Mamy w literaturze na ogół bar-
dzo zacnych ludzi. Możemy zgłębiać ich życie z podziwem, z uwielbieniem, w każdym
zaś razie z usprawiedliwioną i żywą ciekawością. Jeżeli nauka bada wydzielanie gruczołów
trawiennych u pchły, jakże można zabronić ludziom, aby się interesowali wszystkim, co
oświetla życie psychiczne ich geniuszów? Czy to geniuszom coś ujmuje? Przenigdy. Ni-
gdy nie było tak silnego pędu jak dziś do poznawania życia wielkich ludzi. Zrozumiano,
że te żywoty to najciekawsza powieść, najwspanialszy dramat — dramat ducha — ale na
to trzeba dotrzeć do istoty tego dramatu, nie zaś przyrządzać z niego dydaktyczne

i

czory o i ą. Wszystko to są rzeczy gdzie indziej tak dawno rozstrzygnięte, że nie ma
o nich dyskusji.

Ale i u nas, cóż za osobliwa sprzeczność, cóż za paradoksy! Umiera wielki pisarz: wy-

daje się jego listy. Przez pietyzm. Ale cytować te listy, opierać się na nich, jest zbrodnią:
kto żyw podnosi krzyk: „Niech zostanie z brązu!”. Po kiegoż tedy licha wydawać te li-
sty, skoro do nich nie wolno zaglądać? Wszak te stany „systemu nerwowo-seksualnego”
Narcyzy, które — powiada pan senator — nikogo nie obchodzą, wyjęte są z jej listów.
Idźmy dalej: są listy, gdzie jeden pisarz mówi o drugim. Znów — zdaje się — nie wolno
cytować. Bo, ostatecznie, co ja uczyniłem, żem narobił tyle skandalu? Czym wynalazł ja-
kieś nieznane a podejrzane dokumenty? Ależ nie! Cytowałem po prostu ustępy z listów,
wydanych przez… pietyzm dla wielkich pisarzy.

Ja sądzę, że trzeba właśnie o tych rzeczach mówić, że trzeba je oświetlać. Bo inaczej,

cóż pomyśli nieprzygotowany czytelnik, gdy przeczyta dytyrambiczny żywot Mickiewicza,
niemniej dytyrambiczny żywot Krasińskiego, a potem to, co jeden z nich mówi o drugim?
Właśnie zadaniem historii literatury jest dyskutować, wyjaśniać, godzić sprzeczności, a nie
wstydliwie ignorować to, co jest własnością publiczną.

Nie tykać poufnych szczegółów życia, powiada p. Lorentowicz, ale wgłębiać się w sa-

mo dzieło. Ale właśnie dla poznania tych poufnych szczegółów życia — jako nieoceniony
komentarz do dzieła — wydaje się listy wielkich ludzi. Załóżcie panowie protest przeciw
ich wydawaniu: ale nie, wydajecie je sami i poczytujecie to sobie za zasługę; a krzyczycie,
kiedy ktoś robi właściwy użytek z waszej pracy.

Nie tykać szczegółów życia! Czy to żarty? Ależ od dziecka wbijano nam je w mózg,

życiorysy wielkich ludzi stanowią w szkole połowę nauki literatury. Pół roku kułem dro-
biazgowy żywot Mickiewicza! Co najwyżej tedy chodziłoby o to, aby powtarzać i przeżu-
wać wciąż te same uświęcone bajeczki, nie próbując ich oświetlać na nowo.

*

Bardziej tolerancyjne stanowisko zajął p. Zdzisław Dębicki. Nie ma nic przeciw moim

„wątpliwościom, rozciekawieniom i niepokojom”, ale uważa, że niewłaściwym dla nich
terenem jest przedmowa do dzieł poety. „W przedmowie takiej (pisze) powinien on stać
raczej jak posąg z brązu, po dawnemu”.

Po dawnemu; ale po jakiemu dawnemu? Bo ja sam pamiętam już tych dawności kilka.

I posąg z brązu, ale jaki? Bo też było ich już więcej. Znany jest (prywatnie) historykom
literatury fakt, że Stanisław Tarnowski, będąc w Paryżu, zaklinał Władysława Mickie-
wicza, aby zniszczył wszystkie dokumenty działalności ojca z epoki „Trybuny Ludów”.
Dla Tarnowskiego były to dokumenty hańby; chodziło mu o to, aby Mickiewicz pozo-
stał „po dawnemu jako posąg z brązu”. W imię tej samej zasady p. Adam Krzyżanowski
protestował przeciw „wygrzebywaniu” zapomnianych pism poety. Ileż zresztą z pewno-
ścią naniszczono dokumentów w imię tej zasady! Znam list, w którym ktoś odmawia

-

Brązownicy



Władysławowi Mickiewiczowi powierzenia dokumentów, zarzucając mu ich fałszowanie.
Przez pietyzm oczywiście. Ale co znaczy to słowo? Pamiętam czas, gdy socjaliści w Krako-
wie składali u stóp pomnika pierwsze wieńce; inni uważali to za bluźnierstwo, wówczas
właśnie żądano niszczenia dokumentów pozwalających pomówić Mickiewicza o socja-
lizm. Było to kalaniem posągu z brązu. Sądzę tedy, że każdy fabrykował sobie ten posąg
z troszkę odmiennego brązu. I jeżeli nawet staniemy na stanowisku brązowniczym, mo-
żemy przyjąć, że od czasu do czasu posąg z brązu ulega przelaniu. Przypuśćmy, że obecnie
jesteśmy w fazie takiego przelewania posągu.

Ciekawe jest, że gdy tylu mniej lub więcej młodych zajęło stanowisko obrony tradycji

(jakiej?), całkowicie po mojej stronie stanął sędziwy Czesław Jankowski. Głos jego jest
tym bardziej dla mnie cenny, że wyszedł z samego serca drażliwego kultu Mickiewicza,
z serca Litwy, z Wilna, z ust człowieka, który z pewnością nie mniej od innych kocha
Mickiewicza „po dawnemu”. Otóż pisarz ten, który lekko dźwiga siedem z górą krzy-
żyków na bankach, zaznaczywszy z góry, że „nie ma nad Boya-Żeleńskiego większego
wielbiciela Mickiewicza”, osądziwszy łaskawie, że ta przedmowa jest to „trzydzieści kilka
stronic najświetniejszych, jakie Boy napisał”, mówi:

Zaś panowie i panie… przyglądający się — dziś — owemu ciągnącemu

ku narodowemu pomnikowi Mickiewicza pochodowi z busolami, sondami,
nieoglądanymi dotąd nigdy narzędziami, proszeni są o nierozdzieranie szat
i zachowywanie możliwie najheroiczniejszego spokoju. Żadna krzywda, da-
libóg, nie stanie się Mickiewiczowi. A wyładowanie krytyczno-analitycznej
energii pokolenia poromantycznego, porozbiorowego, nastąpić musi.

Jest to jakby wiekuiste prawo natury, którego jeszcze nie potrafił złamać

żaden z największych nawet nadludzi.

Oto ideowa kwintesencja mistrzowskiego

i Boya-Żeleńskiego o Mic-

kiewiczu. Z solidnego jest dębu, z głębokiej znajomości Mickiewiczowskie-
go dzieła i żywota — tylko mieni się tu i ówdzie opalowo, jakby był gdzie-
niegdzie, dyskretnie i sugestywnie inkrustowany śmiałym, pełnym niespo-
dzianek, a może kogo irytującym modernizmem.

Tak, wyobrazić sobie możemy, będzie wyglądał — może już względnie

niebawem — Mickiewicz w rozumieniu i kulcie powojennego naszego po-
kolenia. Nie „przewartościowany”, broń Boże, lecz przeciwnie, przez śmiałą
„rewizję” na nowe dziesiątki lat odrodzony…

Niech mi czytelnicy darują, że pozwalam sobie przytoczyć tutaj te tak pochlebne

i zaszczytne dla mnie słowa. Ale przyznam się szczerze, że po kubłach obelg, fałszów
i perfidii, jakimi mnie tu i ówdzie ochlapano, przyjemnie mi jest opłukać się trochę
w tych uczciwych i przyjaznych słowach starego Litwina.

*

Wróćmy do naszego brązu. Ależ, aby zbrązowić tak żywego człowieka jak Mickie-

wicz, trzeba by jak kalif Omar spalić wszystkie biblioteki, zostawić same posągi. Nie
tylko jego własne listy, ale listy, pamiętniki współczesnych. Wziąłem przypadkiem do
rąk w tych dniach pamiętniki Michała Budzyńskiego, powstańca z r. , tułacza, przy-
jaciela całej emigracji. Wydał te pamiętniki Józef Ignacy Kraszewski: podnosi w swoim
słowie wstępnym wartość tych zwierzeń człowieka „głębokiego przekonania, sumienności
rzadkiej, dobrej wiary nienaruszonej”. Pamiętniki jego (pisze) mają tę „cechę szczerości,
uczciwości, rzetelności, która im wielkiej ceny dodaje”. Otóż w pamiętnikach tych czytam
następującą relację z epoki towianizmu (I, ):

Podzielili się ci nowi wyznawcy na koła i odprawiały się sesje pełne mi-

stycyzmu, gdzie bracia opowiadali sobie sny i widzenia. Na jednej z takich
sesyj Mickiewicz zawołał: „Bracia! Dziś ukazał mi się duch Aleksandra I,
cesarza Rosji, i prosił, aby bracia zanieśli modły do Boga na jego intencją”.
Juliusz S., antagonista Mickiewicza, i w którym odezwała się żyłka polska,
podnosi głos po mistrzu: „A mnie, bracia, ukazał się duch Stefana Batorego

-

Brązownicy



i prosił, abym przestrzegł, iżby bracia za żadnym nie modlili się Moskalem!”
Mickiewicz na to porywa silnie za ramię Juliusza Słowackiego, przywodzi do
drzwi i wypędza go słowami: „Paszoł won durak!”.

Wyobraźmy sobie czytelnika, nawykłego patrzyć na Mickiewicza „po dawnemu” jako

na „posąg z brązu”, gdy znajdzie ten ustęp w pamiętnikach „rzetelnego człowieka” —
W głowie mu się pomiesza! I zdaje mi się, że nie przez pomijanie, eliminowanie faktu,
czy — jak się wzgardliwie powiada — „anegdoty”, dojdzie się do pełnego wizerunku
poety, ale przez ogarnięcie, zrozumienie i stopienie wszystkiego. Dla mnie właśnie te
tragiczne nieporozumienia, te walki, te błądzenia po omacku, w rozpacznych¹ mrokach,
te najświętsze pragnienia wyradzające się dziwacznie, te tragiczne upiory emigracji, to są
bodajże najciekawsze karty życia naszych poetów.

I jeszcze jedno. Czy wam się nie ściska serce, gdy czytacie ten opis, podany bez żadnej

animozji, z zupełną prostotą, jak Mickiewicz wypycha za drzwi biednego Juliusza z rosyj-
skim wyzwiskiem na ustach? Mnie tak. Bo zważmy jedno: los tak splątał dzieje duchowe
Mickiewicza i Słowackiego, że odlewanie olimpijskiego posągu jednego z nich odbywało
się kosztem drugiego. Już za życia Mickiewicz zaciążył na Słowackim, można powiedzieć,
całą wagą brązu; zaciążył też na nim i po śmierci. Aby wywyższyć — i osłonić — Mickie-
wicza, stworzono ów obraz Słowackiego jako małego, zarozumiałego i zawistnego rywala,
niejako negatyw Mickiewicza, satelitę jego geniuszu. Taki wizerunek długo pokutował;
i dziś jeszcze coś z niego straszy czasami. Tak więc w aliaż posągu Mickiewicza weszło
dużo fałszu i cudzej krzywdy: krzywdy pisarza, który dziś też upomina się o… posąg z brą-
zu. Czy nie łatwiejsza byłaby ta sprawa do rozjaśnienia, gdyby się obu brało jako żywych
ludzi — ludzi oczywiście natchnieniem swoim przerastających świat zwykłych istot —
jako dwóch, dajmy na to, półbogów, tylko, przez litość, nie brązowych bożków?

*

Na dowód, jak uparcie pewne rzeczy pokutują, pozwolę sobie przytoczyć osobliwą

broszurę. Jest to dziełko p. Słuckiego pod tytułem r w

o

ow c i

o

ą

ry

w iz c i z

ic i wicz

; broszura dość dziwaczna, zawierająca na czele… sonet do prof.

Kleinera. Autor (w r. !) uważa za potrzebne upominać się o krzywdy Słowackiego,
który jest poniżany dla Mickiewicza, „jest poczytywany za heretyka i plugawca, za liche-
go jego naśladowcę, piszącego tylko to, co mu podyktowała nikczemna zazdrość talentu
Adama” etc. Nie wchodzę w sens tej obrony, ale fakt, że mógł się urodzić jej pomysł
i to w tej formie, wydaje mi się dość znamienny. To są bezpośrednie skutki „brązowo-
ści” Mickiewicza. Bo przecież w literaturze nikt nie jest odosobniony, wszystko się łączy
z sobą. Jakże można sobie wyobrazić, aby jeden był z brązu, a inni z ciała? To wielka
niesprawiedliwość: w takim razie ten z brązu musi na każdym kroku tym z ciała guzów
ponabijać. Słowacki dotąd nosi takie sińce.

Co do mnie, nie tylko nie uważam, aby trzeba było zatajać te rysy anegdotyczne, dra-

styczne, ale, wyznaję szczerze, rozkoszuję się nimi. Dają wyczuć puls życia pod martwą
abstrakcją. Kiedyż np. byłoby się ciekawym życia, atmosfery, jeżeli nie tam, gdzie cho-
dzi o człowieka, który wyraził się cały w działaniu, jak Towiański. Zajrzyjmy do którejś
z monografii o Towiańskim, znajdziemy piękne rozprawy o kolumnach duchów itd., ale
jak wstydliwe i ubogie traktowanie materiału życiowego! A teraz wróćmy znów do tych
samych pamiętników:

Pułkownik Kamiński dziwne miewał halucynacje, które sprowadzał na-

tchnieniem umysłu swego pobożnymi pieśniami. Miał zwyczaj, a raczej po-
stanowił był sobie dwie godziny dnia każdego wyśpiewywać psalmy Dawida,
każąc żonie towarzyszyć sobie na fortepianie. Wyobraził sobie, że wprzód
nim był pułkownikiem Kamińskim, przepędził jedno życie na oborze i speł-
niał funkcje krowy. Toteż głos jego był tak ryczący, że żona wzbraniała się
towarzyszyć mu fortepianem. Mąż sprowadził Mickiewicza, a mistrz powagą

¹roz czny — dziś: rozpaczliwy.

-

Brązownicy



swoją wręczył Kamińskiemu laskę grubą, mówiąc: „Daję ci moc nieposłusz-
ną żonę do uległości tym kijem przyprowadzić”. Były płacze w domu i aż
krewny żony, p. Jakub Malinowski, musiał łagodnie pomiarkowywać mę-
ża…

(Przywodzi nam to na pamięć ów list Mickiewicza do Towiańskiego ze Szwajcarii

o Druey'u, który, „powiedział raz w rozmowie, że może w przeszłym życiu był wołem”.
— „Na koncept to dobre, ale na artykuł wiary, to ciężkie”, czyni uwagę Krasiński).

Oto mamy „kolumnę duchów” na co dzień. I ręczę wam, że sprawa towianizmu z pew-

nością jest ciekawsza i bardziej skomplikowana niż to, co nam z niej pokazują. Czy mamy
przechodzić do porządku dziennego nad takimi świadectwami współczesnych, czy ma-
my uważać je za fałsz lub świętokradztwo? Nie sądzę. Nie znaczy to, aby zawsze wierzyć
im dosłownie, ale nawet gdyby nie były ścisłe, są cennym dokumentem, malują nam,
jak współcześni na pewne rzeczy patrzyli. Czy są jakąś sprzecznością nie do pogodzenia?
Też nie. Dla mnie przynajmniej, nawykłego do poufałego wglądania w sekrety literatury
ancuskiej, to pomieszanie rysów wzniosłych i szlachetnych z komicznymi jest czymś tak
naturalnym! Życiorys takiego Jana Jakuba Rousseau da się napisać dwojako: komicznie
i patetycznie i oba będą prawdziwe. Tuż przed towianizmem rozwijający się saintsimonizm
jest wszak nieprzerwanym pasmem komicznych epizodów. Znów widzę, jak z niechęcią
wzruszają ramionami i mówią: „anegdoty!”. Ale czymże są oficjalne życiorysy, jak nie
ekstraktem anegdot i świadectw współczesnych, tylko oklepanych i przyrządzonych pod
kątem zbudowania młodzieży?

Nie przekonali mnie tedy nasi „brązownicy”. Przytoczyłem gdzie indziej opinię Kra-

szewskiego, wyrażoną w r.  o świeżo wydanych listach Balzaka. Razi go, jako proza,
jako trywialność, jako niedyskrecja wydawców to, w czym my dziś widzimy przemożną
poezję życia tego pisarza. I tak ciągle. Dzisiejsze „bluźnierstwa” będą jutrzejszym ko-
munałem lub kanonem, tak samo jak — gloryfikowana dzisiaj — historia rzymskiego
Legionu Mickiewicza była jeszcze za mojej pamięci skazą na „posągu z brązu” starannie
osłanianą przez wczorajszych brązowników.

Cała ta polemika, prowadzona przez wielu krytyków z dobrą wiarą i z szacunkiem dla

cudzego stanowiska, miała niestety i swoje strony szpetne, a tak znamienne, że godzi się
je tutaj oświetlić. Istnieje cały koncern pism zbliżonych do siebie politycznie, w których
krytyka rzekomo literacka jest tylko narzędziem; które do mistrzostwa doprowadziły
taktykę wobec każdego, kogo uważają za swego wroga. Jedno pismo fałszuje cytaty, dru-
gie powtarza już sfałszowane i wyciąga z nich wnioski, trzecie lży, czwarte przychwala
obelgom, piąte streszcza, pierwsze znów cytuje piąte i tak w kółko. Powstaje z tego taki
splot złej wiary i fałszu, że go już sam diabeł nie rozpląta². Te metody chciałbym tu —
nie powiem „napiętnować”, bo to jest język moich napastników — ale po prostu za-
notować. Zatem „Głos Narodu” ogłosił z powodu mojej przedmowy dwa felietony pt.

zy

ic i wicz owini n zo

n

o ą i

z rąz

(Cóż, u licha, z tym brązem!).

W tendencyjnym i nierzetelnym streszczeniu moich poglądów posunął się autor tak da-
leko, że podsunął mi cudzysłów, nie wiem skąd wzięty, jakoby „Mickiewicz, podobnie
jak Słowacki, przed męką uciekł i godności nie miał”. Skąd to zaczerpnięto i kto tak
powiedział, nie wiem; czytelnikom moim nie potrzebuję tłumaczyć, że nic podobne-
go w mojej przedmowie nie istnieje ani dosłownie, ani w przybliżeniu. Starałem się po
prostu odmalować w niej stan duszy Mickiewicza, odbijający się zresztą w jego listach.

A oto konsekwencje tego urojonego cudzysłowu. Jakiś półanalfabeta, który, jak sam

powiada, nie czytał ani słowa z mojej przedmowy, ale przeczytał jej wyciąg w „Głosie
Narodu”, pisze elukubrację, w której — powołując się na ten cytat — konkluduje, że
„należałoby Boya wyrżnąć w pysk i skierować do niego wszystkie te epitety, jakie Kmicic
skierował do pułkownika Kuklinowskiego wiszącego w stodole na belce: »Ty rzezimieszku!
ty podłoto! ty panie Szelmowski z Szelmowa! ty kutergębo! ty niewolniku!«”.

Na te obelgi — spowodowane fałszerstwem cytatu — rzuca się skwapliwie pan Mi-

łaszewski w „Rzeczypospolitej” i poświęca im radosny felieton, porównując je do sceny
w o

i

i , gdy stary Litwin powiada do Podfilipskiego: „Milcz acan, a to jak zacznę

kuć w mor…”. I nie tylko zachwyca się tym, ale zagrzewa opętańca znaczącym zwrotem:

²roz ą — dziś popr.: rozplącze.

-

Brązownicy



„lekceważę niespełnione groźby”… A „Głos Narodu”, od którego wyszło całe to fałszer-
stwo, przedrukowuje z entuzjazmem głos pana Miłaszewskiego i tak w kółko…

Wszystko to, to powrót do epoki już nie brązowej, ale krzemiennej. Bo pozwolę

sobie zwrócić uwagę zwolenników „brązu” na ujemne skutki tego metalu w dziedzinie
literackiej. Odpadkami tego brązu nabijają pałki pałkarze; na tym brązie ostrzy swoją
zatrutą broń świętoszek… I kiedy się patrzy na te orgie głupoty i nikczemności rozpętane
w imię „pietyzmu”, wolałoby się, doprawdy, mniej „pietyzmu”, a więcej prostej uczciwości.
W każdym razie godzi się zanotować, jakie formy przybrał w Polsce w roku  kult
Mickiewicza…

*

Z nieoczekiwanej strony przybył tej akcji mimowolny sukurs. Wyruszył w „Pamiętni-

ku Warszawskim” p. Lechoń. Świetny poeta, przy tym autor z czy o o i

B i

i ,

zo i i redaktor „Cyrulika”, okazał się na nowym terenie zdecydowanym brązownikiem.

W zapale swoim posunął się tak daleko w swobodzie streszczeń mojego tekstu, że mu-
siałem przesłać do „Pamiętnika” pismo protestujące przeciw podsuwaniu mi podobnych
zdań jak np. „Boy przedstawia to niepójście do wojska jako upadek Mickiewicza” itp.
Skąd p. Lechoń to wziął? — chyba z „Głosu Narodu”, bo ja takich nonsensów nigdzie
nie pisałem.

Oryginalny w istocie jest ten cały Mickiewiczowski „zajazd”! Na progu naszego no-

wego życia, gdy, zdawałoby się, możemy się wyzwolić z powijaków dydaktyki narodowej
i zacząć patrzeć po literacku na sprawy literatury, rozlega się chór: „Nie tykać posągu
z brązu!”. I w tym brązowym polonezie łączą się fantazyjne pary: pan Lechoń z panem
Lorentowiczem (świetna rycina do „Cyrulika”: pan Lorentowicz jako Podkomorzy, pan
Lechoń jako Zosia), senator Posner z panią Heleną Romer… Coś w tej zgodnej harmo-
nii nie jest w porządku; trzeba nam będzie jeszcze powrócić do tego przedmiotu. Ale na
razie muszę ochłonąć po zamęcie, jaki mam w głowie po przeczytaniu rozmaitych sądów:
gdy np. Irzykowski uważa, że przedmowa moja jest „za mądra, za rewolucyjna”, p. Ko-
łaczkowski orzeka, że jest „wywalaniem otwartych drzwi”. Czy jest za mądra, nie moją
rzeczą sądzić; ale z krzyku, jaki się koło tych „drzwi” uczynił, nie zdaje mi się, aby były
tak bardzo otwarte…

(Dzieje jednego dokumentu)

W przedmowie mojej do

i Mickiewicza zaznaczyłem przyczyny, dla których Mic-

kiewicz nigdy prawie nie należał u nas do „normalnej” historii literatury, a przynajmniej
był w niej na odrębnych prawach. Jest to zupełnie zrozumiałe. „Trzeba było z Mickiewicza
czynić świętego, to było w interesie narodu”, tak ujęto tę rzecz w toku świeżej dyskusji.
W poprzednim artykule stwierdziłem z kolei reakcję, jaką wywołała ta moja przedmo-
wa, oraz sprzeciwy, jakie padły z wielu i tak różnych obozów literackich. „Mickiewicz
powinien pozostać dla nas posągiem z brązu”, orzeczono. Bardzo pięknie. Równocze-
śnie jednak legion uczonych prowadzi drobiazgowe badania nad Mickiewiczem, szpera
za najmniejszym strzępem dokumentu, etc. Jak pogodzić jedno z drugim, jak połączyć
brąz z życiem, świętość ze swobodą badań i prawem krytyki? „Naród ubóstwił Mickie-
wicza… Nie można Mickiewicza jako człowieka brać pod mikroskop… Są ludzie, których
czcimy, chociaż nie pojmiemy ich nigdy…” oto elokwencja iście „obchodowa”, dziwna
cokolwiek w piśmie — jak „Pamiętnik Warszawski” — poświęconym literaturze. Bo jak
połączyć to stanowisko z istotą nauki, która szuka jedynie prawdy i nie może przyjąć ani
azesowych uproszczeń, ani z góry narzuconych konkluzji?

Z tego stanu wynika, zdaje mi się, sprzeczność: mianowicie że jedną drogą idą ofi-

cjalne azesy kultu, a drugą — dość nieśmiało — krytyczne badania; nie łączy się tych
dwóch rzeczy razem, nie stapia się ich w jedno. Dokumenty zostają w zakrystii, a msza
odprawia się przy ołtarzu. Dlatego ze wszystkich naszych pisarzy Mickiewicz jest posta-
cią najmniej może znaną. Raz po raz, kiedy się trafi na współczesne świadectwa, uderzają
rysy, niemające nic wspólnego z tradycjonalnym posągiem. Co jest pomniejszaniem, a co

-

Brązownicy



powiększaniem, co jest ożywianiem, a co utrupianiem poety, to kwestia, która niech po-
zostanie sporną, skoro nie możemy się co do tego pogodzić; na razie poprzestańmy na
stwierdzeniu, że szereg przyczyn składał się na to, aby pisarz ten był najwięcej badany,
a najgorzej poznany.

Dziś pozwolę sobie posunąć się jeszcze dalej i wskazać na szczególną okoliczność,

dla której wiedza nasza o Mickiewiczu już u samych podstaw musiała być skrzywiona
i upośledzona.

Zważmy, jakimi kolejami idzie zazwyczaj poznanie człowieka i pisarza. Umiera wiel-

ki pisarz: dzieje się rozmaicie, puścizna jego — skupiona lub rozproszona — dostaje
się w ręce mniej lub więcej powołane. Od tych rąk zależą często losy pośmiertne pisa-
rza. Długi czas upłynął, zanim Norwid znalazł Miriama, który jeszcze nie uporał się ze
swoją pracą. Słowacki trafił na Małeckiego, który jeszcze tyle zostawił do roboty swo-
im następcom. Stendhal miał Stryjeńskiego. Puścizna Balzaka rozproszyła się na cztery
wiatry, trzeba było całego życia Spoelbercha de Lovenjoul — i jego środków — aby ją
zgromadzić; a dzieło Lovenjoula prowadzi dalej z jakimż oddaniem Marceli Bouteron.

Ileż trudu, czasu, pochłania zebranie dokumentów, listów, współczesnych świadectw!

Powstają całe „kluby” wielbicieli pisarza — Stendhal, Balzak, Goethe — dzielących mię-
dzy siebie ogrom pracy, powstają specjalne pisma. Tak np. wychodził we Francji długo
„Le Molieriste”, aż wycisnął wszystką wiedzę faktyczną, jaką można było zdobyć o pisa-
rzu; tak wychodzą dziś „Cahiers balzaciens”. Ledwo Proust zamknął oczy, już powstały
„Les Cahiers Marcel Proust”. I w miarę przybywania coraz to nowych faktów, rewelacji,
oświetleń, wstaje przed oczyma każdego pokolenia wciąż nowy i wciąż fascynujący — nie
posąg z brązu, ale żywy człowiek.

Takie przygotowawcze prace i badania muszą mieć za przewodnią gwiazdę jedno:

bezinteresowność naukową. Zebrać wszystko, nic nie uronić, ocalić to, co mogłoby ulec
przeinaczeniu lub zagładzie, odkopać bezwzględną prawdę spod nalotów — oto ambicja,
pasja każdego badacza.

Rzecz prosta, że przychodzą tu do głosu zrozumiałe względy. Są dokumenty, które

nadają się do ujawnienia natychmiast; inne, których ogłoszenie zostawia się następnemu
lub jeszcze dalszemu pokoleniu; inne, które zostaną może długo w archiwach, dostępne
jedynie badaczom. Jedno musi być pewne: mianowicie, że żaden dokument nie będzie
sfałszowany, przeinaczony. Badacz nie ma tu innego interesu niż prawdę.

Stąd częsta sprzeczność stanowiska badacza naukowego z rodziną pisarza. Matka Sło-

wackiego, pani Bécu, powierzając wydawcy kopie listów do niej, przeprowadziła surową
cenzurę, usuwając wszystko, co chciała. Miała prawo… Nawet na oryginałach starannie
wymazywała niektóre nazwiska. Z czasem, posiadłszy autogra listów, L. Meyet wydał
je w pełnym tekście. Też, wedle naszych pojęć naukowych, miał prawo. To są dwa różne
prawa.

Otóż, gdy chodzi o Mickiewicza, te dwa prądy splątały się z sobą w osobliwy, a nie-

bezpieczny dla historii literatury sposób. Zważmy bowiem, jak szły te rzeczy. Rychło po
śmierci poety znalazł się człowiek, który całe życie poświęcił pracy zebrania wszystkiego,
co tyczyło poety. Tym człowiekiem był jego syn, Władysław. Okoliczność ta miała zalety
niezmiernie cenne: rzecz prosta, że syn, wychowany w atmosferze ojcowskiego domu,
świadom tradycji, stosunków, znający ludzi i sprawy, lepiej niż kto inny mógł spełnić to
wielkie zadanie. Ale musiało to mieć i swoje strony ujemne. Tendencje najbliższej ro-
dziny a interes nauki są to — jak rzekliśmy — rzeczy często bardzo różne, często wręcz
sprzeczne. Co przeważy, w razie gdy zajdzie kolizja między tymi stanowiskami, łatwo
zgadnąć. Nie możemy wymagać od syna, aby był bezinteresownym badaczem, wiedzio-
nym jedynie pasją poznawania prawdy; z natury rzeczy stanie się on tym, który chciałby
tę prawdę kształtować. Rola syna daje mu zarazem prawa, których nie przyznaje sobie ba-
dacz literatury. Archiwum poety jest dlań archiwum rodzinnym, w którym wykonywa³
nieograniczoną władzę. Gdy zwykły badacz wobec — przypuśćmy — drażliwego doku-
mentu, poprzestanie na tym, aby go nie ujawniać lub zachować do właściwego czasu, syn
nie zawaha się takiego dokumentu zniszczyć; i działa w tym — w swoim rozumieniu
— jako pełnomocnik nieżyjącego pisarza. Jest zatem ogromne niebezpieczeństwo, jeżeli

³wy onyw — dziś: wykonuje; sprawuje (władzę).

-

Brązownicy



włodarzem wiedzy o pisarzu jest jego syn; jeżeli on jest tym, w którego ręce wszyscy
składają dokumenty. Komplikuje się jeszcze rzecz, jeżeli, jak w tym wypadku, działa on
zarazem jako badacz naukowy.

Ale Władysław Mickiewicz był nie tylko synem i badaczem. Był to człowiek, który całą

swoją treść złożył w wielkości ojca, na niej oparł wszystkie swoje ambicje; ojciec był jego
dumą, jego istnieniem, jego — można by rzec — „karierą”. Zarazem był to wyznawca,
Adam był jego religią. „Był u mnie Władysław; i cóż, widzę, on chce gwałtem ojca na
proroka wykierować”, pisze w liście do szwagra Teofil Lenartowicz.

Pomiędzy nami mówiąc, drogi mój najserdeczniejszy — pisze znów do

Darowskiego () — roboty, chociaż ważne, Władysława za podstawę nie
mają miłości, ale pychę i to jest źle… Podziwiam Adama jako poetę, ale go
nie mam za Boga ani nawet za proroka; kocham jako patriotę, ale nie po-
wiem, żeby był nieomylnym; oddaję cześć, ale nie upadam na kolana. Stąd,
tolerowany przez pp.⁴ Levy i Mick. Wł., nie szczycę się ich wyraźną przy-
chylnością…

Nazwisko Mickiewicza było dla jego syna atutem politycznym, było Pismem świętym,

było orężem w rękach tego ruchliwego i ambitnego człowieka, który wszak niecałe życie
był owym dobrodusznym staruszkiem opowiadającym anegdoty, jakiego znali wszyscy
w Paryżu. I dodajmy jeszcze, że narodowe znaczenie poety umacniało jeszcze jego syna
w tych naturalnych apologetycznych tendencjach. „Ja i Ojczyzna to jedno”, powiedział
wszak wieszcz. Stąd wiedza o nim, wiara w niego stały się składową częścią patriotyzmu,
a wiadomo, jak drażliwy musiał być patriotyzm w czasie niewoli.

Wszystko to są rzeczy zupełnie zrozumiałe, ale bardzo odległe od atmosfery badań

naukowych. Dom Władysława Mickiewicza, jego pracownia, były kuźnią religii Mickie-
wicza raczej niż nauki o nim. Później, gdy nadzieje polityczne zamarły, salon sędziwego
Władysława Mickiewicza w Paryżu był kryptą żałobną, gdzie paliło się wieczne światło
przy ciele poety. Każdy, kto tam wszedł, miał uczucie czegoś grobowego. Charaktery-
styczne było, iż każdego nowego gościa uprzedzano, że byłoby wielkim nietaktem wy-
mówić tam imię Słowackiego…

Otóż trzeba stwierdzić jedno, na co nie dość zwraca się, moim zdaniem, uwagę: mia-

nowicie że ten warsztat Władysława Mickiewicza, tak odległy z natury rzeczy od czystych
pojęć nauki, był przez długie lata centralą wiedzy o Mickiewiczu, był głównym jej archi-
wum. Władysław Mickiewicz rozporządzał nie tylko żywą tradycją, ale największą ilością
dokumentów; on był tym filtrem, przez który przechodziło prawie wszystko.

Zaznaczam jeszcze raz, to wszystko, co mówię, to nie zarzut wobec zasłużonego czło-

wieka, który tak godnie przepędził życie w służbie pośmiertnej wielkiego ojca. Przeciw-
nie, uważam za rzecz naturalną — mimo że skądinąd dla nauki jakże opłakaną! — jeżeli
Władysław Mickiewicz stosował wobec dokumentów zasady rodzinne, dynastyczne, pa-
triotyczne — w ówczesnym rozumieniu! — a nie czysto naukowe. I nie powinno nas
zbytnio dziwić, jeżeli w niewydanym liście (rękopis Zakł. Nar. im. Ossol. III, ; z te-
goż zbioru rękopisów wzięto listy Władysława Mickiewicza i pani Capelli) Artur Wołyń-
ski odmawia wręcz Władysławowi Mickiewiczowi użyczenia cennego dokumentu i pisze:
„nikomu bym nie powierzył rękopisu, nawet kochanemu Panu, o ci

i o wini ą

o

n y

z

z rz z o cin ni i rz r i ni

w

r ci i ni

o o

ą

o

n y o yczon

o o i ni z rzy

z

w cici owi o

z

n

c i i

i z n w r ony

w woic

i c c n cią

z

n

inn z

ni

o

z

i cz ni

”… Wszystko to, co byłoby najcięższą zniewagą dla człowieka nauki,

jakże inaczej musi się przedstawiać, skoro ten piastun dokumentów i wiedzy o poecie jest
jego rodzonym synem, a Mickiewicz nie zwykłym przedmiotem badań, ale świętą Arką
narodu!

Ale trzeba nam bliżej przedstawić historię dokumentu, który wspomniałem, a histo-

ria ta może nam posłużyć za poważne memento. Dokument to w istocie pierwszorzędnej
wagi; jest nim nieznany

i ni Zofii Szymanowskiej, później żony Teofila Lenarto-

wicza. Zofia Szymanowska, przyrodnia siostra Celiny Mickiewiczowej, spędziła w domu

⁴

— skrót od lm.: panowie; tu: panów.

-

Brązownicy



Mickiewiczów w Paryżu kilka lat i spisała pamiętnik, którego celem było — jak mówi
— „zebranie wiadomości dotyczących wielkiego rodzinnego pisarza”, zwłaszcza „z pewnej
zagadkowej epoki w życiu tego człowieka”. Po śmierci Zofii Lenartowiczowej pamiętnik
dostał się do rąk J. I. Kraszewskiego; potem, częściowo czy w całości, znalazł się w rękach
Artura Wołyńskiego, uczonego i działacza dla sprawy polskiej we Włoszech. Jakie zresz-
tą koleje przechodził rękopis, który kilkakrotnie wędrował z rąk do rąk, trudno jest dziś
ściśle określić. O istnieniu tego pamiętnika swej przyrodniej ciotki wiedział Władysław
Mickiewicz i — zaniepokojony mocno jego domniemaną treścią — rozwinął wszelkie
starania, aby go dostać do rąk. Miałem sposobność czytać i skopiować arcyciekawą kore-
spondencję toczącą się dokoła tego

i ni : widzimy tu niejako Władysława Mickie-

wicza przy robocie, widzimy jego usilność i zabiegliwość celem uzyskania dokumentów,
nie zawsze — zdaje się — po to, aby je zachować i utrwalić…

Oto list Lenartowicza do Artura Wołyńskiego;
Florencja,  październik 

Szanowny i kochany panie Arturze!
W tej chwili odbieram list od p. Wł. Mickiewicza, który zatrwożony

wiadomością — nie wiem skąd powstałą — o zamierzonym wydaniu przez
drogiego Pana dzienniczka pozostawionego w papierach po śp. żonie mojej,
Zofii, pozostałych, w którym obawia się, czy się jakie skandale ubliżają-
ce pamięci jego Ojca nie znajdują, prosi mnie i błaga, abym Szanownego
i kochanego pana obligował, abyś z wydaniem się wstrzymał, dopokąd nie
przejrzymy, czy tam nie ma nic takiego, co by pamięci Adama i jego rodzinie
ubliżało.

Wątpię ja bardzo, abyś dzienniczek ten, u siebie zatrzymany, równie jak

i listy do niej czy do mnie pisane publikował, znam bowiem zanadto do-
brze twoją delikatność, że gdybyś miał podobny zamiar, pewnie byś mnie
zawiadomił. Bądź, co bądź, ponieważ p. Władysław tym jest zaalarmowany,
zmiłuj się, napisz mi słówko.

Oczywiście, że ja z góry, bez odpowiedzi drogiego pana wieści ogłoszenia

dzienniczka zaprzeczyłem”. (Rękopisy Ossolineum).

W jakiś czas potem pisze wprost do Wołyńskiego sam Władysław Mickiewicz:
Paryż,  rue Guenegaud,  listopad 

Kochany panie. Posiadasz części

i ni w ciotki mojej. Serce miała

dobre, duszę namiętną: widziała często rzeczy, które w rzeczywistości nie
były; gdyby dłużej żyła, sąd jej o ludziach i zdarzeniach zmieniłby się. Cho-
ciaż jestem pieniężnie w częstych tarapatach, wynagrodziłbym chętnie Pana
za koszta poniesione dla nabycia tego rękopisu. Wiem, że interesownym nie
jesteś i że nie w tym trudność leży. Nie znając dobrze faktów dotkniętych
w tym pamiętniku, sądzisz, że takowe przechowując, oddajesz usługę. Tak
nie jest. Niemało lat i trudów poświęciłem biografii Ojca mojego i żaden
szczegół godny potomności nie zatrę. Piszę teraz obszerne dzieło o moim
Ojcu. Przyślij mi ten rękopis r co

n , napisz mi, co za niego łożyłeś,

i to ci zwrócę. Kiedyś rękopis dostanie się, jak i inne pamiątki po Ojcu, do
Muzeum Mickiewiczowskiego w Krakowie. Jeżeli tego wymagasz, rękopis
ci zwrócę, a co do ustępów dwuznacznych i szkodliwych porozumiemy się
razem. Jeżeli kochany pan inaczej postąpi, zaszkodzi pamięci nieboszczki,
nas boleśnie dotknie i dla tak drobnej satysfakcji i zaspokojenia dziś czy
jutro głupiej ciekawości ludzkiej. Chciało mi się wyrwać do Rzymu i z pa-
nem o tym rozmówić, ale Rzym tak daleko na moją kieszeń. Lenartowicz
nierozważnie postąpił, wypuszczając ów

i ni z rąk swoich; zdawałoby

się, że pół biedy kiedy się do Pańskich dostał, a tu na list mój nie odpisa-
łeś. Nie mogę, jak swoje zrobić, drugiemu zostawiając na sumieniu dalsze
następstwa. Wspomniałeś mi, panie, że zdrowie twoje nadwerężone, życzę
ci długich lat, ale choroba zostawia długie godziny do rozmyślań i zdaje mi

-

Brązownicy



się, że sam na sam ważną tę kwestię rozważając, przyjdziesz do przekona-
nia, że droga, którą wskazuję jest jedyną właściwą. Podobno inna część tych
pamiętników błądzi gdzie indziej. Przykład pański byłby i wobec innych ar-
gumentem stanowczym.

Pozdrowienia łączę,
Wł. Mickiewicz

Nie poprzestając na tym, trafia Władysław Mickiewicz do Wołyńskiego za pośrednic-

twem pani Capelli (z domu Dzieduszyckiej), która pisze do Artura Wołyńskiego  grudnia
 r.

(…) Odebrałam od pana Mickiewicza list, w którym błaga o udzielenie

mu przez pana do odczytania resztę manuskryptu p. Zofii Lenartowiczowej,
w którym zapewniano go, że znajdują się szczegóły skandaliczne, których
ogłoszenie narazić by mogło rodzinę na niewypowiedziane przykrości.

Pan Mickiewicz razem z panem rad by się porozumieć co do usunięć

periodów drażliwych, jeśli się na to zgodzisz.

Manuskrypt pod słowem honoru w każdym razie zwróciłby panu; dodaje,

że gdyby szło o koszta podróży pańskiej do Florencji, dokąd by Mickiewicz
przyjechał, to on gotów jest z góry pokryć. W ostatnim razie prosi o kopię
powyższego manuskryptu, któren odczytawszy, z uwagami swoimi odesłałby
panu, a za kopiowanie również koszta opłaci. Ktoś mu powiedział, podobno
pan Kallenbach, że manuskrypt podzielony znajduje się u p. Kraszewskiego
i u pana, idzie więc jedynie o tę część, jaka się u pana znajduje.

Henryka Capelli

Z trzech stron zabiega tedy Władysław Mickiewicz, aż wreszcie po tym ostatnim

szturmie decyduje się Wołyński odpowiedzieć mu obszernym listem:

Kochany Panie Władysławie!
Przykro mi bardzo, że nie mogę na razie uczynić zadość jego życzeniu

i przesłać mu w odpisie te ustępy z pamiętników śp. Lenartowiczowej, które
dotyczą śp. Ojca jego, bo

i ni i te wraz z innymi rękopisami powie-

rzonymi mi do przechowania przez różne osoby, zostały darowane pewnej
bibliotece pod warunkiem: ) iż w obecnym stanie opakowania i opieczęto-
wania będą zachowane do  roku; ) że wtedy dopiero będą oddane do
użytku czytelników, którzy będą mogli z nich korzystać bez żadnego ograni-
czenia, tj. robić z nich wyciągi, odpisy częściowe lub całkowite; ) że mnie
będzie przysługiwać prawo raz do roku w miesiącu lipcu zrobienia rewizji
pakietu czy to osobiście, czy też przez ad hoc upoważnioną osobę.

Trzeba będzie czekać do lipcowego protokołu, aby się dostać do pakietu,

a i wtedy zachodzi pytanie, czy mi pozwolą otworzyć takowy, a zwłaszcza
robić wyciągi, wbrew zawartej umowie i wypisanemu na pakiecie zakazowi.

Robię starania, aby od Kraszewskich wydobyć część rękopisu niepraw-

nie przez nich zatrzymanego i wystawionego na sprzedaż publiczną; a jeżeli
mi się uda odczytać resztę literackiej spuścizny śp. Zofii, wtedy będę miał
legalny i poważny powód do żądania otwarcia pakietu i uporządkowania rę-
kopisu, a przy tej sposobności da się łatwo uskutecznić odpis o stosunkach
braterskich ojca Pańskiego z jakąś Litwinką, zagorzałą towianką. Stosunki
te są opisane nie jako romans ojca Pańskiego z ową Litwinką, ale jako wy-
nik towianizmu, którego wyznawcy uważali wszystko za wspólną własność.
Bratu Adamowi przypadła w udziale owa Litwinka, tak jak inne siostry do-
stały się innym braciom. Dlatego to nasze Polki niechętnie przystępowały
do towiańszczyzny i dlatego śp. Zofia nie dała się wciągnąć do niej, pomimo
długich zachodów i namów…

Treść niniejszego listu powinna kochanemu Panu wytłumaczyć, dlaczego

nie odpisałem na pierwszy list jego, i że pod naciskiem natarczywości jego
muszę go jeszcze objaśnić, dlaczego nie powierzyłbym do rąk jego oryginału

-

Brązownicy



pamiętników śp. Lenartowiczowej, gdyby takowy znajdował się w moich
rękach.

Ojciec Pański zajmuje podrzędne stanowisko, że tak powiem, jest ob-

jaśnieniem w nawiasie obszernego opisu nauki i praktyk towiańczyków,
a zwłaszcza ich sposobu działania i kaptowania sobie zwolenników. Z tego
więc względu pamiętniki śp. Zofii mają wielkie znaczenie dla naszej emi-
gracyjnej historii i po zawodzie doznanym od śp. Kraszewskiego, nikomu
bym do rąk nie powierzył rękopisu, a nawet kochanemu Panu, bo cię ludzie
obwiniają że dokumenta fałszujesz przez obcinanie i przerabianie ustępów
które ci się nie podobają, że dokumenty pożyczone do odpisania zatrzymu-
jesz, a właścicielowi oddajesz udatne fac-similia z nadwerężonym tekstem,
że w twoich publikacjach naciągasz jedne fakta, inne zupełnie pomijasz mil-
czeniem, aby tym sposobem podnieść zasługi rodzica swojego, a do dziś dnia
starzy patrioci włoscy nie mogą strawić twego i oir

ion o on i

n

i dlatego to nie zgodzono się, aby w Bolonii znany napis inicjowa-

ny przez nas umieszczony był na domu Sancha, dlatego to tutaj w Rzymie
chciano suprymować napis na Via del Povretto i przez dwa lata dreptać mu-
siałem, aby takowy umieszczono na przeznaczonym domu w zmniejszonych
choćby rozmiarach, dlatego to prof. Santagata — jak mam po temu pewne
dane — opuścił nas, zawiódł i zdradził, a nawet, można powiedzieć, oszukał,
rozporządziwszy samowładnie powierzonymi mu funduszami i biblioteką.

Treść niniejszego listu niech posłuży za objaśnienie, dlaczego na pierw-

szy list kochanego Pana nie odpowiedziałem i że teraz czynię to jedynie
pod naciskiem natarczywości Jego i nalegań hrabiny Capelli i pana Lenar-
towicza, a w przekonaniu, że ic

c r

ci n

ico , odpowiadam z całą

otwartością i zaufaniem, ściskam dłonie pańskie i łączę wyrazy serdecznego
pozdrowienia.

Zauważyć tu należy jedno: cytowany przeze mnie list Artura Wołyńskiego jest to

brulion pełen przekreśleń i poprawek. Widocznie ciężko szło Wołyńskiemu wobec Wła-
dysława Mickiewicza sformułować te zarzuty i dać odmowną odpowiedź na żądanie tak
z punktu widzenia syna uprawnione, a tak słuszny budzące niepokój ze stanowiska nauki
i prawdy. Nie wiemy, czy Wołyński ten list wysłał i czy w tej formie. W każdym razie
istnieją dowody, że ostatecznie Wołyński uległ naleganiom Władysława Mickiewicza i że
mu oddał szacowny dokument, jak o tym świadczą te urywki z trzech listów Władysława
Mickiewicza do Wołyńskiego.

(Paryż,  lipca )

Kochany Panie! Ucieszył mnie list pański, miałem żal do pana, miło mi

się go pozbyć…

(Paryż,  lipca )

Dzięki, kochany panie. Od początku naszych pertraktacji jedną rzecz

wiedziałem, że nie działasz powodowany interesem osobistym, i dlatego
przyszliśmy do zgody. Syn Kraszewskiego stoi na gruncie czysto komercyj-
nym i dlatego trudno przyjść z nim do ładu; odpisał mi, że nie może nawet
udzielić rękopisu, ponieważ jest już ogłoszony w katalogu przedmiotów do
nabycia po Ojcu…

(Paryż,  września )

Prosił pan, abym o posiadaniu rękopisu nikomu nie wspominał. Lenar-

towicz pisze, że mu pan o tym fakcie doniósł; przypuszczam więc, że nie
wchodząc w szczegóły, mogę się do jego posiadania przyznawać?

Zatem Władysław Mickiewicz wygrał partię; dostał do rąk upragniony rękopis? Co

się z nim stało? Czy obawy Wołyńskiego okazały się usprawiedliwione? Tyle jest pew-
ne, że słych o tym rękopisie zaginął; bezcenny dokument dla naszej wiedzy o Adamie

-

Brązownicy



Mickiewiczu i historii towianizmu przepadł. Chyba, żeby gdzie był w prywatnych archi-
wach rodzinnych? Ocalała tylko część, która pozostała w rękach Kraszewskiego i której
Władysławowi Mickiewiczowi nie udało się dostać. Tę znaleziono w puściźnie po Kra-
szewskim, którą nabyła w całości Biblioteka Narodowa w Warszawie. A oto co o tych
pamiętnikach żony (całkowitych wówczas) pisał Teofil Lenartowicz do Kraszewskiego,
tuż po jej śmierci, blisko na dwadzieścia lat wprzódy:

Florencja,  sierpnia 

Miesiąc od śmierci mojej drogiej Zofii.
Drogi panie Józefie! Rozczytując się w pamiętnikach, odnajduję całą tę

najpiękniejszą duszę, której nikt oprócz mnie nie ocenił. Publikacja tej rze-
czy nie pozostanie bez wpływu na naród — na kobiety nasze mianowicie.
Ujrzą one obraz najcnotliwszej Polki i obraz cierpień duszy, jakiej żaden
z poetów naszych nie opisał. Należy to drukować i wydrukuje się. Czytam,
a miejsca w opisie domu Adama drażliwe wyrzucam, bo nie dziś takie rze-
czy gadać, ale jak umrze to pokolenie, wtedy dopiero. Waham się nawet, czy
całego opisu domu jako nieco skandalicznego nie wypadnie opuścić. Łotro-
stwo, jakie otaczało Adama, nie dziś powinno być ogłaszane. Żyjące figury
podniosłyby wrzask, który by Adamowi chwały nie dodał. Ot, nieszczęśliwy
człowiek; — o towianizmie ciekawe historie, ale niebudujące.

Wstęp do

i ni w ja piszę, boć chyba do mnie należy ten krwawy

obowiązek, a jak tylko skończę, prześlę.

N. B. Proszę Was, drogi panie Józefie, iżbyście z odbitków książkę sprze-

dawali wyraźnie na korzyść: w nędzy zostających bez żadnego wsparcia sta-
rych artystów, jeżeli są tacy; a jeżeli nie, to na korzyść sierot po Sybirakach.
Ja bowiem uważałbym taki dochód za najokrutniejszą obrazę mojego żalu,
za dochód z trumny… Niechże mnie od tego Bóg najwyższy broni! Woj-
na, zdaje się, iż skończy się prędko… W czasie pokoju pismo takie jak żony
mojej znajdzie czytelników…

Z umysłem jestem jeszcze jak człowiek uderzony obuchem; zdaje mi się

wciąż, że odjeżdżam i wszystko w nieładzie leży i nie mam na nic głowy…
(Rękopisy Ossolineum ).

Nie chodziło tu zatem o żaden pamflet, ale o szczere i z dobrą wiarą przez jedną

z najbliższych osób pisane wspomnienia. Autor entuzjastycznych i w o

i

ic

i wicz jest tu chyba dość niepodejrzanym świadkiem. Nasuwa się pytanie, co to są za

„skandale”, których tak obawia się Władysław Mickiewicz, co to za „opis domu nieco
skandaliczny”, który, znając pamiętniki, uważa za właściwe opuścić Lenartowicz, co to
za „łotrostwo, które otaczało Adama i które nie dziś powinno być ogłaszane”? Razem
z pytaniem znajdujemy w tej korespondencji poniekąd odpowiedź: to „historie o to-
wianizmie, ciekawe, ale niebudujące”, jak je nazywa Lenartowicz; to — jak wynikałoby
z listu Artura Wołyńskiego — rewelacje tyczące ustroju towianizmu odnośnie do kobiet,
słowem, strona obyczajowa towianizmu, do dziś dnia traktowana przez naszych badaczy
tak nieśmiało i dziecinnie.

Powrócę jeszcze do tej sprawy. Na razie chciałem ujawnić fakty świadczące wymownie

o tym, że wiedza o Mickiewiczu od samego początku szła innymi torami, niż się tego
dla wszelkiej wiedzy wymaga. Widzimy tu — powtarzam — Władysława Mickiewicza;
widzimy, jak dla zdobycia dokumentu nie szczędzi trudów i starań, w każdej chwili gotów
odbyć nawet dalekie podróże. Po śmierci Lenartowicza pierwszy zjawił się we Florencji
(mimo że za życia odnosił się doń raczej chłodno), ale celem, jaki mu przyświeca, może być
równie dobrze dokument ocalić jak zniszczyć. „Niemało lat i trudów poświęciłem biografii
Ojca mojego i żaden szczegół godny potomności nie zatrę”, pisze w liście do Wołyńskiego:
— w słowach tych jasno postawiona jest zasada c nz ry; gdyż o tym, co jest „godne
potomności”, pojęcia jakże są względne i zmienne! Z Władysławem Mickiewiczem nigdy
nie można wiedzieć, kiedy działa syn, członek dynastii, kiedy wyznawca i dziedzic idei,
a kiedy badacz. Nie byłoby w tym nieszczęścia, dopóki chodzi o interpretację świadectw,
ale kiedy chodzi o same dokumenty, musimy się zapytać, jak rozległą była działalność tej
cenzury? Oskarżenie w liście Artura Wołyńskiego jest poważne, a mamy raczej powody

-

Brązownicy



sądzić, że usprawiedliwione. I z tego punktu widzenia trzeba było przypomnieć, że ta
„odlewarnia brązu” na posąg Adama to była przez pół wieku centrala wiedzy o poecie,
przez którą przechodziła większość dokumentów.

Chodziło mi zatem o to: w wiedzy naszej o Adamie oprócz cenzury wynikłej z je-

go przebóstwienia, z tego, że zawsze był czymś odrębnym w naszym piśmiennictwie,
a studia nad nim czymś pośrednim między hagiografią a historią literatury, weszła w grę
jeszcze i cenzura faktyczna, tycząca samych źródeł i dokumentów. I jeżeli biografowie
Mickiewicza skarżą się, że całe epoki w jego życiu są tak mało znane, tak zagadkowe, czy
przyczyny nie trzeba by szukać w tej właśnie przez dziesiątki lat metodycznie wykonywa-
nej cenzurze? Ile ona szkód wyrządziła, w jakim stopniu da się je naprawić, byłoby dziś
pilną rzeczą do rozpatrzenia. Co znajduje się w prywatnym archiwum Mickiewiczow-
skim? Czy niepożądane świadectwa zniszczono, czy tylko je chowano — oto doniosłe
pytania.

Chodziłoby tylko o ustalenie zasadniczego stanowiska. Jeżeli bowiem idzie o zacho-

wanie „posągu z brązu” w takim razie może i tę cenzurę powinno się uznać za zbawienną
i pożądaną! Niszczenie dokumentów byłoby naturalną konsekwencją tego stanowiska.
Łączenie natomiast tego „brązownictwa”, jak je nazwałem, z prawami krytyczno-literac-
kich badań zawsze wyda coś bardzo niepełnego, coś zakłamanego, fałszywego. Albo —
albo. Nauka, której się odmawia prawa do „mikroskopu”, nie może być nauką; nauka,
której się z góry chce narzucić uświęcone konkluzje, też nie może być nauką. Trzeba się
zdecydować, czy się chce beczeć godzinki pod pomnikiem Mickiewicza, czy też naprawdę
poznawać ten największy i najciekawszy fenomen, jaki był w polskim życiu.

Przedstawiłem starania Władysława Mickiewicza około zdobycia pamiętnika ciotki, któ-
ry wedle pogłosek miał zawierać „skandale” o Adamie Mickiewiczu, wedle świadectwa
Lenartowicza szczegóły o towianizmie „ciekawe, ale niebudujące”, wedle zaś listu Artura
Wołyńskiego szczegóły „stosunku Mickiewicza z jakąś Litwinką”, „jako wynik towiani-
zmu, którego wyznawcy uważali wszystko za wspólną własność”. Rzecz prosta, iż pamięt-
niki te muszą być i dla nas niezmiernie interesujące i jedynie „brązowości” Mickiewicza
można przypisać fakt, że się nimi do dziś dnia nikt nie zajął. Wszakże to jest sprawa
sięgająca w najbardziej tajemnicze mroki towiańszczyzny!

Jak wspomniałem,

i ni ten znalazł się po śmierci Zofii z Szymanowskich Le-

nartowiczowej w dwóch rękach, jedna część dostała się po jej śmierci Kraszewskiemu,
który wziął pamiętnik do przejrzenia i — jak to było podobno w takich razach jego
zwyczajem — nie zwrócił; druga część — nierównie ważniejsza — była u Artura Wołyń-
skiego. Pierwszą część nabyła po Kraszewskim Biblioteka Narodowa w Warszawie i ten
rękopis jest dziś ogółowi dostępny. Mówmy zatem o tej pierwszej części, którą mia-
łem sposobność czytać i oglądać w rękopisie. Najpierw parę słów o autorce. Zofia Szy-
manowska była przyrodnią siostrą Celiny Mickiewiczowej, gdyż ojciec Celiny i Heleny
(Malewskiej), a mąż Marii, słynnej pianistki, rozwiódłszy się, ożenił się powtórnie z pan-
ną Młodzianowską. Zofia była małym dzieckiem, kiedy straciła ojca. Starannie chowana,
raczej zdradzająca talenty do sztuk niż do nauk, Zofia kształciła się w muzyce i malar-
stwie. Jako młodą pannę matka zawiozła ją do Drezna dla dokończenia edukacji. Mając
lat dwadzieścia, straciła matkę; po czym postanowiła wyjechać zagranicę celem poświęce-
nia się malarstwu. Osiadła w Dreźnie w r. , niebawem przeniosła się do Paryża, gdzie
zamieszkała w domu Mickiewiczów. Dłuższy czas spędziła we Włoszech jako towarzyszka
i opiekunka córki Mickiewiczów, Marii. Z Marią też — już po śmierci obojga Mickie-
wiczów — mieszkała w Rzymie, gdy ją poznał Teofil Lenartowicz. „W Rzymie jest tu
panna Szymanowska, zacna dusza, do której na emigrancką pogawędkę czasem zachodzę;
jeśli mi kiedy zabrzdąka na fortepianie, to cała moja radość…” pisze poeta do Kwiatkow-
skiego  stycznia r. . Małżeństwo to, żyjące o głodzie i chłodzie, było zrazu przyjaźnią
brata i siostry, jak wiemy to z listów poufnych poety; w r.  wszakże przyszedł im
na świat synek, rychło zmarły. Zofia Lenartowiczowa pracowała w tym czasie wiele jako
malarka, pomagając swymi zarobkami niezasobnemu i niepraktycznemu życiowo poecie;
wyrażano się z uznaniem o jej talencie i charakterze. Zmarła w r. .

-

Brązownicy



Otóż Zofia Szymanowska, natura zamknięta w sobie, skłonna do refleksji i do smutku,

pisała

i ni . Pisała go nawet na parę zawodów. Istniejący pamiętnik datowany jest

z Warszawy roku , dokąd widocznie Zofia na jakiś czas z Paryża przybyła. Wspomina,
że zaczęła pisać pamiętnik przed pięciu laty, ale że „dosyć już sporą książeczkę” zniszczyła;
„powodem do tego było dziecinne jakieś uczucie, z którego sobie teraz sprawy zdać nie
umie”. Cel tego nowego pamiętnika jest inny i ściśle określony: to, co powie o sobie,
„stanowić będzie mały tylko ustęp”; natomiast

celem moim obecnie jest zebranie wiadomości dotyczących wielkiego

rodzinnego pisarza; wiadomości te, tak szacowne dla każdego dobrego Po-
laka, nie będą dosyć dokładne, by całkiem wyjaśnić pewną zagadkową, że
tak powiem, epokę w życiu tego człowieka; nie dosyć wcześnie poznałam
go, nie dosyć też długo bawiłam w jego kole domowym, ażeby wszystkie
pozbierać dowody na poparcie własnych spostrzeżeń i wiadomości ubocznie
zasięgnionych; wszakże to, co powiem, użytecznym być może jako opowia-
danie szczere naocznego a bezstronnego świadka. Ze względu na ważność
przedmiotu, chcę sama dać miarę mojej bezstronności, bo człowiek o tyle
tylko bezstronnym być zdoła, o ile działa i sądzi bez osobistych wyracho-
wań; zawsze jednak zapatruje się na świat z oddzielnego, sobie właściwego
stanowiska…

Ponieważ ten „mały ustęp”, w którym Zofia mówi o sobie wynosi przeszło czterysta

stronic jej dość szerokiego pisma, można z tego wnosić, jak obszerna była część odnosząca
się do Adama Mickiewicza, owa część, niestety, z wyjątkiem paru stronic, zaginiona.

W części, w której mówi o sobie, kreśli swoje dzieciństwo, stosunki rodzinne, zasta-

nawia się nad swoim charakterem, opisuje pierwsze dziecinne wrażenia i myśli, miłość
do matki i zawód doznany w pierwszej przyjaźni. Była zawsze skłonna do zadumy i me-
lancholii:

Nigdy nie znałam owej dziecinnej wesołości; zwłaszcza odkąd myśleć za-

częłam, umysł mój zajmować się lubiał przedmiotami poważnemi, smutne-
mi; rozwinęła się przez obserwację ludzi mizantropia, mimo że nie doznałam
krzywd od nich. Wcześnie zrozumiałam ucisk rodzinnego kraju z rozmów
starszych, odtąd miłość dla ojczyzny stała się głównym bodźcem dążeń mo-
ich.

Niezatarte wrażenie sprawiło na niej powieszenie dwóch młodych ludzi porwanych

blisko granicy w czasie „ruchu krakowskiego”.

Pamiętam i czuję dotąd ból, jaki mnie przejął na odgłos bębnów ogła-

szających godzinę egzekucji; chciałabym była schować się pod ziemię, by nie
słyszeć, uciec gdzieś na koniec świata, aby nie oddychać tem samem co kaci
nasi powietrzem; była to chwila, w której pewnie bliska byłam wariacji…

Najsilniej (pisze w dalszym ciągu) poruszyły mnie dzieła Mickiewicza;

jeszcze w kraju słyszałam wymawiane ze czcią jego nazwisko i przejęłam
się dla samego nazwiska czcią ogólną, wiedząc o Mickiewiczu tyle tylko, że
wielkim jest pisarzem i potępionym u rządu: ten ostatni wzgląd szczegól-
niej dostatecznym był, ażeby obudzić u mnie instynktowne dla Mickiewicza
uwielbienie…

W domu mało mówiono o Mickiewiczu, już i tak lękając się, iż powinowactwo z po-

etą może ściągnąć na rodzinę podejrzenie u władz; kiedy Zofia zaczęła czytać jego utwory,
lektura ta wprawiała ją w stan egzaltacji; nie utwory miłosne, bo w tych, jak pisze, ni-
gdy nie znajdowała upodobania: „Miłość kochanków, gdy się po raz pierwszy nad tem
uczuciem zastanawiać zaczęłam, wydała mi się rodzajem szaleństwa”; natomiast utwory
patriotyczne Adama przejmowały ją do głębi. Jego samego osobiście nie znała; siostrę
zaledwie że pamiętała z epoki swego dzieciństwa.

Obszernie opisuje swój pierwszy pobyt z matką w Dreźnie i postanowienie wyjaz-

du zagranicę po śmierci matki, i następny pobyt w Dreźnie. Po jakimś czasie znawcy,

-

Brązownicy



oglądając jej prace, radzili jej, aby opuściła Drezno, gdzie już więcej niczego się nie na-
uczy, natomiast aby udała się do Paryża i do Włoch. Skoro kilka osób wyraziło to zdanie,
uwierzyła, że „to musi być słuszne”, i po pewnym namyśle zaczęła się starać o paszport
do Francji, mimo że miała wrodzoną niechęć do Paryża i raczej byłaby skłonna udać się
do Włoch.

Tu zaczynają się karty, na których dziennik wchodzi w istotną materię swego prze-

znaczenia: styczność z domem Mickiewiczów. Niestety natychmiast się urywa, a raczej
brak nam dalszego ciągu. Te karty przepiszę z dziennika w całości. Opisuje tedy Zofia
Szymanowska, jak

pomimo tę niewytłumaczoną do Paryża antypatię, postanowiłam tam

jechać jako do ogniska wszelkiego ruchu intelektualnego, a mając tam sio-
strę, pomimo iż jej właściwie nie znałam (gdyż ona, opuszczając kraj dla za-
ślubienia Mickiewicza, odjechała mnie dzieckiem małym), przecież osądzi-
łam za rzecz najprostszą przy siostrze w Paryżu zamieszkać. Gdy objawiłam
ten zamiar życzliwym mnie znajomym, zaczęli mi najmocniej odradzać; po-
wiadali, że gdy się znajdę pośród żywiołów dziwnych, niewytłumaczonych,
jakie towianizm w domu Mickiewicza zaszczepił, utracę wszelką swobodę,
zaniecham nauki, jakiej się poświęciłam, co gorsza, zobaczę i usłyszę tam
niejedną osobę, której nowe niby i wyższe idee do najniemoralniejszych
czynów prowadzą. To mi mówiły kobiety starsze, godne ze wszech miar
szacunku i wiary; miałam dowody ich dla mnie życzliwości, więc mogłabym
była im zaufać, a przecież nie poszłam ślepo za ich zdaniem. Udałam się po
radę tam, gdzie czerpałam od roku siłę do życia; wywołałam wspomnienie
Matki, ona ganiła mi zbytnią łatwowierność co do złego, jakie na świecie
wydarzać się może. Więc powiedziałam sobie, że przecież u siostry znaj-
dę opiekę, gdyby nawet znaleźli się tam tacy, którzy by chcieli spokój mój
zakłócać; zresztą pomyślałam jeszcze, skoro nie mam ani chęci, ani usposo-
bienia, aby się zajmować temi jakiemiś nadzwyczajnemi rzeczami, które są
(to jest wówczas były) nad moje pojęcie, łatwo o tem przekonam każdego,
bo zajmować się będę tylko nauką moją, a w nic innego wdawać ani o nic
pytać się nie będę. Było to bez wątpienia postanowienie dosyć egoistyczne,
ale usprawiedliwia mię po części przekonanie, jakie wówczas miałam, że siły
moje nie po temu, aby się zajmować rzeczą, o którą, jak słyszałam, rozbiła
się niejedna wyższa inteligencja. To wszystko rozważywszy, postanowiłam
ostatecznie zamieszkać w Paryżu u siostry; ale wprzód chciałam wiedzieć,
czy jej to będzie po myśli, boć jak ja jej, tak ona mnie nie znała; a jeśliby
tak być miało, jak niektórzy mówili, że nauka Towiańskiego zobojętnia-
ła każdego do związków rodzinnych, to i cóż by znaczył u Mickiewiczów
mój tytuł siostry? A miałam pewne powody wierzyć temu, gdyż wiedziałam
od osób z familii, że od czasu jak Towiańskiego duch opanował dom Mic-
kiewiczów, Celina, co dawniej z rzadka wprawdzie (by nie kompromitować
u rządu) pisywała jednak do bliższych krewnych, następnie zerwała całkiem
stosunki listowne z rodziną. Rozsądną więc z mej strony rzeczą było napisać
do siostry z zapytaniem, czy mogę wprost do niej zajechać; i uczyniłam to.
Bardzo rychło odebrałam serdeczną od Mickiewiczowej odpowiedź, co mię
naturalnie utwierdziło w powziętym zamiarze.

Ale pozostała jeszcze do przełamania trudność o paszport: niechętnie,

prawie wyjątkowo udzielał wtedy rząd rosyjski paszportu do Paryża: od chwi-
li, gdy zrobiłam o to podanie, schodził tydzień za tygodniem, aż do paru
miesięcy zeszło, a nie miałam żadnej odpowiedzi. Wtedy dziwny jakiś opa-
nował mnie niepokój; ja, co przedtem nie tylko obojętnie, ale niechętnie
o Paryżu myślałam, teraz czułam się jakąś niewidzialną siłą tam pociągana.
Nie było to uczucie zwykłe niecierpliwości, które każde oczekiwanie i nie-
pewność wywołują; nie był też to głos serca, obudzony listem serdecznym
siostry, nie, to nie było żadne z tych uczuć; było to coś jakby głos przyzy-
wający mię tam, jakby wołanie; a szłam za tym głosem jak z konieczności

-

Brązownicy



— z obowiązku. Sama sobie naówczas nie umiałam zdać sprawy z dozna-
wanego uczucia, a udręczona się czułam: raz na przykład, patrząc na portret
matki (co zwykłam była czynić w chwilach smutku i walki moralnej), na-
gle ze łzami w oczach i załamawszy ręce, zawołałam: „Boże, czego ty chcesz
ode mnie?”. Wkrótce potem, nie doczekawszy się urzędowego pozwolenia,
wyjechałam do Paryża; zabrałam się z pewną rodziną niemiecką, do której
się przyłączyłam dla przebycia granicy i tak dostałam się do Paryża. Pierw-
sze wrażenie odebrane w nieznanem miejscu są zwyczajnie (dla mnie przy-
najmniej) stanowcze, nieomylne: otóż na wstępie do domu Mickiewiczów,
uderzył mię jakiś nieład powszechny, zaniedbanie, rozprzężenie jakieś. To
pierwsze wrażenie było, wyznaję, przykre dla mnie; ale mię nie zniechęciło,
tylko umocniło w zamiarze, by się pośród wszystkiego, co mię otoczyć miało,
odosobnić niejako, by zachować własną swobodę i sposób życia sobie właści-
wy. Po tem ogólnem pierwszem wrażeniu doznałam następnie wrażeń poje-
dynczych; główne były następujące: Mickiewiczowa, którą widziałam wtedy
jakby po raz pierwszy, miała na całej swojej osobie głównie cechę zaniedba-
nia, przygnębienia, co na mnie wywarło jakiś obawliwy smutek, a wyznaję
szczerze, nie obudziło zaufania do nieznanej mi siostry; bo w jej wejrze-
niu, ruchu i całej postaci znalazłam potwierdzenie zdania ogólnego, jakoby
umysł jej pozostawał błędny od owej pamiętnej choroby; przecież radość,
z jaką mnie powitała, okazała mi braterskie jej dla mnie uczucia i pociągnęła
mnie ku tej biednej siostrze.

Widok Mickiewicza na razie też nie obudził bezwarunkowej u mnie sym-

patii; pierwsze spojrzenie, jakie na mnie zatrzymał, uderzyło mię jakąś siłą
badawczą, egzaminującą; zdało mi się, jakby mię on chciał na wskroś prze-
niknąć; i w tej chwili powstało we mnie draśnięte uczucie własnej nieja-
ko wartości; postanowiłam w duchu mieć się na baczności, by zachować
we wszystkim wolę, zdanie i czucie własne — nawet wobec tego człowie-
ka, którego wielkość uznawałam, a poświęcenie dla ojczyzny czciłam w nim
i byłabym chciała naśladować, gdybym miała siły i pole po temu. Pośród
dzieci Mickiewiczów najstarsza córka Marynia jedna zrobiła na mnie odręb-
ne a miłe wrażenie: wyczytałam w jej jasnem spojrzeniu sympatię szczerą,
dziecięcą; reszta jej rodzeństwa, tj. siostra i bracia, wydali mi się całkiem
zaniedbani; zdało mi się w nich widzieć jakby dzieci natury — ale natury
jakiejś dzikiej, mętnej, tutaj znów stanęło mi na myśli, co słyszałam przed
przybyciem do Paryża, jakoby Mickiewiczowie, idąc za teorią Towiańskie-
go, zostawiali dzieci swoje na łasce bożej, jak to mówią — nie zajmując się
wcale rozwinięciem ich umysłu ani jakiemkolwiek kształceniem; że jednak
obok reszty dzieci widziałam Marynię, pomyślałam, iż to przecież musi po-
chodzić w znacznej części i z usposobienia indywidualnego dzieci samych:
zresztą byłam postanowiła zawczasu najszczerzej, nie sądzić tutaj o czemkol-
wiek z samego pozoru; czułam, że przybyłam niekorzystnie uprzedzona —
a że obok tego wrodzona mi była nieufność, miałam się na baczności prze-
ciw samej sobie, bo matki mojej w tym względzie przestrogi wyryte miałam
zawsze w myśli i sercu, tak jak wszystkie rady od niej odebrane i wszelkie
od niej wspomnienia. Powtarzam więc, iż pomimo tych pierwszych nie-
miłych wrażeń, zamiar mój pozostania przy siostrze nie został zachwiany;
ale wyznaję, że po tych spostrzeżeniach powstało we mnie jakieś uczucie
osamotnienia moralnego, graniczące z obojętnością na wszystko, co mnie
otaczało. Obok tych pierwszych wrażeń, o których wyżej mówiłam, wspo-
mnieć muszę o jednem najsilniejszem może; to wrażenie wywarła na mnie
kobieta obca, tj. nienależąca do rodziny Mickiewicza — a jednak zajmująca
w jego domu jakieś odrębne a poufne stanowisko: zwano ją Ksawerą. Opiszę
tutaj szczegółowo pierwsze moje z nią spotkanie, bo zejście się z tą kobietą
w domu Mickiewicza uważam za fakt ważny: z mojego bowiem chwilowego
z nią zbliżenia się wynikły wszystkie dalsze okoliczności. Pomimo wstrę-

-

Brązownicy



tu, muszę tutaj wywołać to, i wiele innych wspomnień; idzie o objaśnienie
smutnej przeszłości.

Po pierwszych z rodziną Mickiewicza powitaniach, siostra moja popro-

wadziła mię do przeznaczonego dla mnie pokoju; był on na górze, nad jej
pokojem. Mając iść na schody, rzuciłam okiem w górę i zobaczyłam na
przedsionku stojącą kobietę z dzieckiem na ręku; spotkałam wzrok tej ko-
biety, utkwiony we mnie z siłą tak przenikającą, że uczułam niepokój jakiś,
ze wstrętem dla tej kobiety połączony. Jednej chwili stanęły mi na myśli
przestrogi owych starszych kobiet: „Zobaczysz tam i usłyszysz ludzi, któ-
rych idee, niby nowe i wyższe, do najniemoralniejszych czynów prowadzą”:
— to ostrzeżenie przypomniał mi pierwszy widok Ksawery — a świadczę
się sumieniem moim, że nikt mi przed przybyciem do Paryża o Ksawerze
nie mówił; nie tylko więc nie wiedziałam, że ją u Mickiewicza zobaczę, ale
niewiadoma mi była egzystencja tej kobiety na świecie. Tutaj najlepiej do-
wiodę, jak dalece bezstronną i ostrożną w sądzeniu być chciałam; pomimo
wstrętu, jaki obudził we mnie widok Ksawery, gdy siostra przedstawiła mi
ją jako przyjaciółkę domu, podałam jej rękę szczerze, serdecznie i z pew-
nym wewnętrznym wyrzutem postanowiłam zatrzeć pierwsze uczucie nie-
chęci mimowolnej. Uderzyło…

Na tym dziennik się urywa: dalszy ciąg jego — nie wiemy, jak obszerny — posiadał

w depozycie Artur Wołyński; i ta część przeszła do rąk Władysława Mickiewicza. Czy
ją zniszczył? Bardzo być może. Uważał, że na posągu z brązu nie może być skaz. Był
konsekwentny.

Jeżeli nas zajmuje ta sprawa i jeżeli musimy gorąco żałować, że nie posiadamy tego

ważnego dokumentu o Mickiewiczu, pochodzącego od osoby, która spędziła kilka lat
w jego domu, to z pewnością też nie dlatego, aby szukać skaz na posągu, ale dlatego, że
odgadujemy w tym pamiętniku rewelacyjny komentarz do zagadki towianizmu! Ale i tych
kilka stronic pobudza nasze refleksje. Imię

w r : to imię nie jest nieznane: byłażby to

ta sama Ksawera, o której jest mowa w cytowanych przez Kallenbacha ( owi niz n

i oryczny ) notatkach Januszkiewicza? Owa demoniczna i niebezpieczna siostra Ksawera

Deyblówna? Oczywiście!

„Najwięcej trosk duchowych w najbliższym otoczeniu sług sprawy sprawiała »siostra«

Ksawera Deyblówna. Wywierała ona urok niebezpieczny swym wdziękiem, a zwłaszcza
swym wzrokiem”, tak podaje Kallenbach, a wedle notatek Januszkiewicza Towiański mó-
wił o niej tak:

Z siostrą Ksawerą kiedy mówiłem, to miała oczy zakryte: inaczej z nią

widzieć się nie mogłem; Ksawera, księżniczka izraelska, do wielkich prze-
znaczeń gotowana, dziś w spółce z Piekłem na zabicie chrześcijaństwa. Ma-
gnetyzmem kusi, podbija. Ferdynand (Gut, szwagier Towiańskiego) przed
rokiem nie pisał o tem (z Paryża), jak pismo Mistrza w Kole przyjęto, tylko
arkuszowe listy pisywał o blasku oczu Ksawery. Anna (Gutowa) i Karolina
(Towiańska) po odczytaniu listów tych dostawały cielesnych boleści.

A gdzie indziej:

…ów żąda medalika od Ksawery, ten jej uśmiechu, a brat Zan, który

wiedząc, czym jest siostra Ksawera, uległ jej, chciał się z nią żenić, a ona go
za brata nie zna.

Kiedy przez pięć miesięcy Ksawera zostawała w domu moim, kiedy sio-

stry (Karolina i Anna) pokazały jej w najdrobniejszych szczegółach, jak trzy-
mać ton Chrystusowy przy igle, rondlu, w każdym kroku, a potem gdy
wszystko odrzuciła, szatanem została. Cudownie potem dotknięta od Du-
cha świętego w Einsiedelu… Odprawiam ją do Paryża. Tam ledwie stanęła,
Adam i Seweryn połączyli się z sobą, zabili w niej ten ogień zapalony w Ein-
siedelu, zatrzymali w niej życie…

-

Brązownicy



Rubaszniej o tych sprawach pisze dobry Teofil Lenartowicz: „Adam grzązł także

w nieprawościach z jakimiś Żydówkami” notuje w liście do T. Moszczuńskiej (odpisy
Biegeleisena), czyniąc sceptyczną uwagę, że „już to polscy prorocy więcej w ogóle do
Dawida są podobni niż do Jeremiasza albo Izajasza. Przepadają za plemieniem niewie-
ściem, z czego się robi morowe powietrze i inne przypadłości”. I notując „nieprawości”
Adama „z Żydówkami”, dodaje w nawiasie „Dajbel”.

Zaciekawiony tymi relacjami, przepatrzyłem korespondencję Mickiewicza z epoki

towianizmu, zwłaszcza ustępy, w których mowa jest o kobietach. Dość trudno się jest
zorientować, bo różne osoby często są oznaczane literą X.⁵ albo trzema gwiazdkami. Kto
wie zresztą, jaką ta korespondencja przeszła cenzurę!

Zatem w liście do pani Gutowej,  października r. :

…Stefan oświadczył się był ***! Z tych zamiarów Stefana pochodziło

pewnie wiele jego fałszywych ruchów. Odmowę *** zdaje się, że przyjął do-
brze i uspokoił się…

Do Towiańskiego, dnia  listopada  r.:

Żona z wolna, ale coraz lepiej idzie. Dziatki zdrowe. X. pięknie stoi,

lubo⁶ jej nie psuję pochwałami. Wszyscy nogi twoje całujemy.

Wreszcie w r.  (ten sam rok, z którego pochodzą notatki Januszkiewicza), cały

szereg raportów Mickiewicza do Mistrza:

*** szczęśliwie wyszła z mątu. Jest u mnie znowu, i w lepszym stanie

niż kiedy. Wszakże to nastąpiło po długich walkach, z wielką z mojej strony
stratą sił i uszczerbkiem zdrowia. Ja od początku czułem *** w złym stanie.
Ferdynand mnie o to obwiniał, poszły z tym wielkie zamięszania. Seweryn
w chwili łaski i mocy rozbił więzy, których czułem ciężar na ***. Ona mi się
wydała po przyjeździe w tym stanie, w jakim była żona moja przed chorobą.
Dzięki Bogu, że to się skończyło.

Seweryn to Pilchowski, Ferdynand to Gut. Ten Ferdynand odgrywał w tych „zamie-

szaniach” znaczną rolę. Już w kwietniu  w raporcie do Mistrza Mickiewicz pisze:

Ferdynand mi potrzebny do wielu pojedynczych zdarzeń, w których za-

radzić sobie nie umiem i światła dostatecznego nie mam. Np. stosunki braci
z kobietami etc. etc. Bóg tylko mnie dźwignął — że wśród tylu kłopotów
i ciśnień jeszcze trwam zdrów.

Do Andrzeja Towiańskiego,  lipca :

Siostra *** przyszła uwiadomić, że brat Seweryn oświadczył jej, że jej

drogę ułatwił i wezwał ją, aby mu poświadczyła, że życie zabite u niej obudził.
*** odłożyła odpowiedź na później; mnie wynurzyła się, iż w bracie Sewerynie
iskry budzącej życie Chrystusowe nie czuje…

Ojcze i panie!
Uradujmy się w Panu. Zło zwalczone. Pisałem do ciebie, Panie, obszer-

ne raporty i przesłałem protokół ostatniej schadzki. Ten pakiet poszedł do
Zurich; nie wiem, czyś go odebrał. Powtórzę w krótkości, że brat Seweryn
zrozumiał był twoje pismo w ten sposób, że wymagasz, aby on *** więcej
uczcił, mnie ohydził, a braci cisnął… Wielu braci to jego uczucie dzieliło.
Zaczął się chaos, jakiego nigdy nie było. Bóg mnie trzymał. Wyszli i już
na ulicy rozerwali się. Kilku zaraz grzech poczuło, inni strwożyli się. Brat
Seweryn mocno napadł ***, ale jej nie skusił. Przesyłam tu kartkę o ich
widzeniu się zawczorajszem… Wczora Bóg miłosierdziem swojem ruszył na
koniec brata Seweryna.

⁵

— skrót od daw. pisowni imienia: Xawera.

⁶

o (daw.) — choć.

-

Brązownicy



…Brat Ferdynand duchem stał przy mnie, od spółki wiele wycierpia-

ły, a milczeniem i skupieniem więcej dobrego zrobił, niżby mógł dokazać
największym wysileniem. Bogu dzięki i za to. *** w dobrym stanie i wie-
le pomogła silnym a pokornym oporem Sewerynowi. Będzie miała jeszcze
z nim i z bracią wielkie Służby.

*** jest w Nanterre. Przed wyjazdem zostawiłem ją w lepszym niby po-

rozumieniu z ***: wszakże powiedziałem, że jeśliby przyszło między niemi
do wielkich zatargów, w takim razie *** lepiej zrobi, oddalając się z domu
aż do mego przyjazdu. Tak się też stało. Karol widział zirytowaną, dostrzegł,
że dzieci krzywdziła i sama zaniedbywała się, chciał ją nawet sam z domu
mego oddalić. *** przyznawała się do win; przyznała się, że dzieci moich nie
lubi, że wiele kłamała, że nawet przed mistrzem prawdy całej nie powiedzia-
ła. Przyrzekała poprawę, starała się w ostatnich dniach pobytu łamać siebie,
ale wtenczas właśnie *** irytacja doszła najwyższego stopnia i brat Karol nie
mógł więcej z *** stosunku bratniego i urzędowego zachować. To słyszałem
od Karola i mam za prawdę. *** skarży się, że ją nadto gnębiono. *** jeszcze
nie widziałem. Mam nadzieję, że to zło da się zwalczyć. Celinę znalazłem
znacznie lepiej i pogodniej, i nieco czulej usposobioną…

Ciężko będzie z Zygydem. Całkiem jeszcze siedzi w ziemi. Był u mnie

z różnemi pretensjami do braci, a na koniec padł na kolana i błagał ze łzami,
abym siostry *** nie uciskał, i żądał mieć z rąk siostry *** sznureczek do
medalu! Kalinkowski również siostrą *** zajął się i nazywa ją aniołem…

Nad żoną wiele pracowałem. Stara się z wolą jak nigdy. Wycisnęła na

sobie przeproszenie dla *** i dopełniła z ruchem jakimkolwiek, ale z ruchem
przecież…

Brat Seweryn zawczora oświadczał, że poczuwa się do grzechów przeciw-

ko mnie; mówił Karolowi, że w te grzechy Ferdynand go zaciągnął. Mnie
przepraszał. Wzywałem, aby z Bogiem i tobą godził się. Ja nic nie mam prze-
ciw niemu. Wczora znowu w złym stanie. Oświadczył, że dla restytucji chce
z *** żenić się; pytał o radę. Radziłem znowu, aby z Bogiem i z tobą na-
przód rachunek kończył… Brat Seweryn znowu w chaosie; groził, że życie
sobie odejmie, a razem mówił, że on jeden jest w spółce z tobą, że ja i Koło
w tej spółce nie jesteśmy etc. etc.

W tym okresie przypada zatarg Mickiewicza z Mistrzem. Doszło do tego, iż Towiański

mówi do Januszkiewicza, że

or zy ni c r

i o

Mówi dalej Towiański,

wedle tej relacji (. e.), że

rękę moją lewą dam chętnie na spalenie, byle tylko furie trapiły dziś

Adama… Jedno dotknięcie furii zrobi niczym Adama, strąci go z posady
jego ziemskiej. Adam na drogę Ferdynanda (Guta) wchodzi. Czterej królowie
fałszywych tonów, wrogowie Nieba, są wam znajomi w Kole; to są kamienie
probiercze dla braci: na nich pokażą bracia, czy przenoszą ziemię nad Niebo:
Adam, Seweryn, Ferdynand, Ksawera są, jak powiedziałem, królami tonów
przeciwnych tonowi Chrystusowemu.

Cóż za ponura dostojewszczyzna! I oto działanie niwelacyjne nauki towianizmu: Adam,

Ferdynand, Ksawera, wszystko to równorzędne przed obliczem Mistrza! Oto niesamowity
komentarz do rozdźwięków w Kole. W pięć lat potem spotykamy Ksawerę w domu Ada-
ma. I czy to wejście Zofii Szymanowskiej w dom Mickiewiczów, te jej pierwsze wrażenia,
ta pierwsza scena, którą w kilkunastu wierszach szkicuje, nie trącą w istocie pierwszym
rozdziałem jakiejś powieści Dostojewskiego?

Czy mamy więc tę kobietę oznaczoną trzema gwiazdkami utożsamić z Ksawerą Dey-

blówną? Z treści listów zdaje się to nie ulegać wątpliwości. Ten sam splot osób. Faktem
jest, że cała ta „siostrzana” strona towianizmu traktowana bywa niezmiernie półgębkiem.

-

Brązownicy



Nie chodzi tu o plotki; ale mam wrażenie, że nie możemy dobrze zrozumieć wielu przeja-
wów towianizmu, jeżeli obok jego tendencji mistycznych nie będziemy się starali przetłu-
maczyć na ludzki język jego stron obyczajowych, jego, że tak powiem, „psychoanalizy”.
Wszelki ruch mistyczny — aż do naszej „Reduty” włącznie — ma swoją podskórną żyłę
erotyzmu. Kiedy czytamy listy Mickiewicza z tej właśnie epoki, kiedy czytamy zezna-
nia Januszkiewicza, odnosimy wrażenie jakiejś gromadnej histerii, jakiegoś splotu mi-
stycznego sadyzmu. Byłoby niezmiernie ważne wszechstronne poznanie udziału kobiet
w towianizmie⁷. Wszak nie był on zjawiskiem odosobnionym, wszak w tej samej dobie,
w tym samym Paryżu skupiają się w o ini saintsimonicznej fanatyczne wyznawczynie
„Ojca Najwyższego”, Prospera Enfantin. Jest coś w powietrzu: to chwila, gdy Enfan-
tin ze swoim kościółkiem puszcza się do Egiptu na poszukiwanie „żeńskiego Mesjasza”!
I jakże pokrewne proklamacjom owego Ojca jest to oświadczenie Mickiewicza w kwestii
kobiecej:

…Wam Polkom wiedzieć trzeba, iż epoka dzisiejsza jest dla Was bardzo

ważną; jest to epoka wyzwolenia kobiet. Mistrz wyraźnie objawił, iż to jest
istotną częścią Sprawy. Kto tego nie uzna i nie poczuje, ten nie jest w Spra-
wie. Kobiety są powołane do równości; duchy nie mają płci, są sobie równe
i stosownie do różnic organizacji wezwane do czynów odpowiednich. Wy
byłyście dotąd niewolnicami, dawano wam rolę podrzędną, najdogodniejszą
dla męża, etc.

Jest całkiem naturalne, jeśli towianizm i w tej dziedzinie szukał nowych form i no-

wych rozwiązań; jak i to, że idealne formy wykrzywiały się poczwarnie w praktyce życia.
Toteż w tym opętaniu, które odbija się w ówczesnej korespondencji Mickiewicza, zro-
zumiałym jest, że kobiety musiały odgrywać ważną rolę. To, co pisze Wołyński o opinii,
jaką miał towianizm, nie było zapewne tak wyssane z palca. Narzeczona Chodźki zwróciła
mu pierścionek, dowiedziawszy się, że przystał do towianizmu (Władysław Mickiewicz,

i ni i).

Tego wszystkiego nasi uczeni nie bardzo widzą. Raczej nie chcą widzieć. Jest teraz

moda na towianizm, na jego gloryfikację. Też z ducha „brązownictwa”: wszystko, co ze-
tknęło się z Mickiewiczem musi być wzniosłe i piękne. Do czego dochodzi to załganie,
ta neotromtadracja naukowa, może służyć za przykład zdanie, które świeżo wyczytałem
w artykule o Mickiewiczu: „Od Mickiewicza do rozwiązania zagadki Boga (!) bodaj już
tylko krok jeden”. Ale doprawdy, kto nieuprzedzonym okiem na świeżo przeczyta listy
Mickiewicza z tej epoki, te raporty zdawane Mistrzowi — ten nie może się oprzeć bez-
granicznemu przygnębieniu; ma się uczucie zupełnego — chwilowego zresztą — upadku
wielkiego ducha, który się szamota w oparach jakiegoś zaczadzenia, szpiegowania się wza-
jemnego, prześladowania. Jest to po prostu ogłupienie takie, że uczuwamy wstyd i ból,
czytając korespondencję Mickiewicza z pewnej fazy towianizmu. I jeżeli się mówi o „po-
tędze ducha” Towiańskiego, nie godzi się zapominać o tych nizinach, na jakie wpływ jego
ściągnął na chwilę naszego naprawdę najpotężniejszego ducha.

I jeszcze jedno: Towiański i jego tajemnicza siła to sprawa przede wszystkim życiowa.

Dla zrozumienia jej działań najważniejsze jest poznanie atmosfery, aury jego wpływu.
Tymczasem pisze się mnóstwo o nauce Towiańskiego, wydaje się i komentuje bez końca
jego pisma, dość dla nas nieinteresujące i obojętne, pisze się tym tonem, jakby co najmniej
połowa naszych badaczy literatury składała się z żarliwych towiańczyków, nie tyka się zaś
prawie zupełnie tego co tu jest najistotniejsze: — życia. „Nie uchodzi! Nie uchodzi!” —
jak mówi kapelan u Fredry.

W każdym razie osobliwe jest, aby sprawa, która na lata całe na Mickiewiczu zaważyła,

była tak dokładnie przemilczana; aby kobieta, która zagadkowo magnetyzowała życie poety
w jego najbardziej tajemniczym okresie, była nam tak starannie ukrywana! Porównajmy
to z płachtami papieru, które zaczerniono „Marylą” albo jakąś Marią Wodzińską, będącą
raczej pretekstem do poezji Juliusza.

⁷By o y

w owi niz i — Interesującym jest że w ostatnich czasach księża mariawici starają się na-

wiązać swą naukę do towianizmu. Kiedy odwiedzałem księży mariawitów w Felicjanowie, ujrzałem przy łóżku
arcybiskupa Kowalskiego pełne wydanie turyńskie i

Towiańskiego. Świeżo wprowadzoną instytucję kapła-

nek wywodzą mariawici z koncepcji Mickiewicza. [przypis autorski]

-

Brązownicy



Nawiasem wspomnę, że pewne faktyczne szczegóły o Ksawerze Deybel znajdujemy

w broszurze Władysława Mickiewicza pt.

o

(Kraków, ). Broszura ta stano-

wi jakby replikę na zatracony

i ni Zofii Szymanowskiej (mógł wszak gdzieś istnieć

ich odpis!), jest niejako jego sparowaniem. Władysław Mickiewicz mówi tam wiele o Zo-
fii Szymanowskiej, starając się z góry osłabić wagę jej świadectwa. Ale jakże sprzecznie
z przytoczoną przeze mnie korespondencją i wiadomościami, jakie mamy dziś o tym

i ni , brzmi już ten odsyłacz Władysława Mickiewicza:

Na moje życzenie pani Lenartowiczowa napisała o domu rodziców. W pa-

pierach później znalazłem wydartych kilkanaście stronic (?), które Artur
Wołyński złożył podobno (?) w jednej z bibliotek publicznych. Po zgonie
Lenartowicza pospieszyłem do Florencji na życzenie Stanisława Leszczyń-
skiego, jego spadkobiercy, który nie mógł natychmiast tam wyruszyć. Już
znajomi Lenartowicza dobrali się do jego papierów i może tą drogą ten ury-
wek wspomnień Lenartowiczowej dostał się Wołyńskiemu.

Otóż wiemy, że Władysław Mickiewicz miał ten rękopis u siebie już w r. …
Wedle relacji Władysława Mickiewicza Ksawera Deybel była od  roku nauczycielką

dzieci w domu Mickiewicza. (Zofia Szymanowska zastała ją tam w r. ). „Jakiś czas —
pisze syn — spełniała dobrze swoje obowiązki, aż wir perturbacji zachodzących w kole
uczni⁸ Towiańskiego porwał ją: wyniosła się wówczas z domu poety. Znalazła inne zajęcie,
nie przestając mięszać się do spraw zachodzących wówczas w gronie towiańczyków”.

O wszystkich tych sprawach pisze Władysław Mickiewicz bardzo mglisto, częścią za-

cierając fakty, częścią spowijając je ogólnikami; — rzecz w danej okoliczności zrozumiała
i godna uszanowania. Ale jeżeli w ten sposób wszędzie obchodzi się z niedogodną prawdą
w swoim czterotomowym dziele o wielkim ojcu, w takim razie dzieło to jest wszystkim,
tylko nie źródłem historycznej wiedzy. Potwierdza to tylko moje uwagi o niebezpieczeń-
stwach, jakie grożą, jeżeli historykiem i archiwariuszem wiedzy o pisarzu jest jego własny
syn.

Wedle mnie są to rzeczy pierwszorzędnej wagi, mogące poniekąd rzucić nowe światło

na sprawę towiańszczyzny, która wszak cała stoi do dziś udziałem Mickiewicza! Toteż
powrócę jeszcze do tej kwestii.

A oto przykład, jak odnosi się „poważna nauka” do tych spraw i jakie są jej zadziwiające

„metody”. Gloryfikując cnoty Towiańskiego, prof. Kallenbach pisze:

Tym więcej razić nas muszą próby dawniej już usiłujące rzucić cień na za-

sady mistrza. W pamiętnikach Zofii Komierowekiej (żony autora broszurki

o

o n i z owi

i

i owi czy

i) znalazł się ustęp taki o mi-

strzu: „Mówiąc o małżeństwie mojem, powiedział mi (Towiański), że z po-
wodu zbyt wielkiej różnicy wieku między nami (małżonkami) uwalnia mnie
zupełnie od wierności małżeńskiej, której zresztą ani Bóg, ani Kościół od
nikogo (‼) nie wymaga; mam tylko uważać, aby duch tego, który zajmie
w sercu moim miejsce męża, był czysty i wolny; co powiedziawszy, zrobił
znak Krzyża św. na mojem czole,

o o

dodając i gorący pocałunek na

twarzy mojej składając”.

Opowiadanie to musiało się od razu wydać co do wiarogodności wątpli-

wym (dodaje Kallenbach), skoro redakcja „Bluszczu”, drukując pamiętniki
Z. Komierowskiej w r. , cały powyższy ustęp opuściła. Po latach kil-
kudziesięciu, widocznie autorce

i ni w nie dopisała pamięć, na co też

i z innych względów zwrócił uwagę Władysław Mickiewicz. Tego rodzaju
anegdoty nie mogą się ostać wobec poważnych świadectw współczesnych
o stałości zasad Towiańskiego.

Nie wchodzę w krytykę ustępu pamiętnika⁹ jakkolwiek rzecz wydaje mi się dość

prawdopodobna; ale jak wam się podoba ta metoda naukowa? Opuszczenie ustępu przez

⁸ czni — dziś: uczniów.
⁹ ry y

i ni

— Patrz: rzy i y ( o o

ci B zcz ) [w dalszej części tej publikacji; red.

WL]. [przypis autorski]

-

Brązownicy



redakcję „Bluszczu” — osławionego już w owym czasie dla swojej pruderii (patrz listy
Żmichowskiej!) wystarczy uczonemu profesorowi do unicestwienia zeznań bezpośred-
niego świadka‼ O metodo!

Drugi argument — opinia Władysława Mickiewicza; tego samego, który najbardziej

zainteresowany jest w przeinaczeniu prawdy i który traktowaniem niewygodnych doku-
mentów ściąga wręcz na siebie zarzut niszczenia ich i fałszowania; zarzut potwierdzony
niestety zniknięciem tych

i ni w. I jakże charakterystyczny jest ostatni zwrot prof.

Kallenbacha: gdy coś jest niewygodne dla „brązowości”, nazywa się to „anegdotą”; gdy
wygodne, nazywa się poważnym świadectwem, mimo że anegdota podaje zawsze fakt,
a „poważne świadectwo” poprzestaje na ogólniku. Doprawdy można mieć wrażenie, że
nasza historia literatury to stara guwernantka, która raz po raz przewraca po parę kartek,
mówiąc: „To nie dla was, dzieci, tego nie czytajcie, tego nie potrzebujecie wiedzieć”.

Zbyt obszerny i ważny to temat, aby go tutaj wyczerpać. Na razie pragnę jako kon-

kluzję moich trzech artykułów sformułować jeszcze raz te wnioski:

Wiedza nasza o Adamie Mickiewiczu była w samych źródłach sparaliżowana przez

cenzurę „brązowniczą”, uprawianą metodycznie, a sięgającą aż do usuwania dokumentów.

Wobec tych dokumentów, które istnieją, oficjalna nasza nauka raz po raz powoduje

się tchórzliwą pruderią i stosuje metody, które muszą budzić uśmiech.

Zamiast tedy nawoływać o to, żeby Mickiewicz pozostał „posągiem z brązu”, raczej,

sądzę, powinniśmy się starać, aby stał się dla nas żywym człowiekiem i aby nareszcie wiedza
nasza o nim weszła na tory odważnych badań, nie pod znakiem licytacji na pokłony,
azesy i superlatywy, ale pod znakiem szlachetnej pasji poznania.

Kiedy przez agment dziennika Zofii Szymanowskiej zetknąłem się z tajemniczą postacią
„Ksawery”, której roli w życiu Mickiewicza nikt dotąd nie oświetlił, zacząłem się przepy-
tywać tu i ówdzie, co o tej Ksawerze jest wiadomo. Ze zdziwieniem przekonałem się, iż
ludzie uczeni, którzy dobrze znają niejedną podszewkę oficjalnej historii, zgoła ci, którzy
specjalnie zajmowali się Mickiewiczem, nie słyszeli nawet jej nazwiska. Uderzyło mnie to
jako coś niezwykłego, aby można było tak zakonspirować osobę i istnienie kobiety, która,
jak się okazuje, tak długo — dziesięć lat a nawet więcej — żyła tuż obok Mickiewicza
i która w historii towianizmu odgrywała bardzo czynną, a nawet chwilami — w dobie
pamiętnego rozłamu w Kole — wpływową rolę. To są w istocie rzeczy bardzo osobliwe!
Zacząłem tedy na własną rękę czynić zestawienia, i pozwolę sobie zwierzyć tu naprędce to
co mogłem znaleźć i wywnioskować. Oczywiście to ledwie początek; sądzę, że gdy uwa-
ga zwróci się w tym kierunku, uda się może rozświetlić tę kartę dziejów Mickiewicza;
przynajmniej w pewnej mierze; nie licząc bowiem trudności wżycia się w ową tak bar-
dzo swoistą atmosferę, nie licząc tych, jakie przedstawia zapuszczenie wzroku w otchłań
duszy genialnego człowieka, przypuszczam, że „pietyzm” postarał się o dokładne zatarcie
śladów.

Najpierw tedy sprawdziłem, co mówi o tej sprawie Władysław Mickiewicz, autor y

wo

ic i wicz . O Ksawerze Deybel nie znalazłem ani słowa. Dzieło to —

cztery wielkie tomy — komentuje obszernie najdrobniejszy szczegół z życia poety; prze-
milczenie zatem osoby, która mieszkała szereg lat w domu Adama i która brała tak żywy
udział w towiańszczyźnie, ma swoją wymowę. Mają swoją wymowę i pewne niedomówie-
nia, zwłaszcza jeżeli je zestawimy z późniejszą o lat trzydzieści parę broszurą Władysława
Mickiewicza pt.

o

.

W cytowanym liście Władysława Mickiewicza do Artura Wołyńskiego w sprawie

pamiętnika Zofii Szymanowskiej, wspomina on, że pisze właśnie żywot ojca; zapewnia,
iż „żadnego szczegółu godnego potomności nie pominie”. Widocznie istnienie Ksawery
Deybel wydało się synowi wieszcza niegodne potomności i tym musimy sobie tłuma-
czyć jej nieobecność. Kiedy jednak, znalazłszy w urywku pamiętnika Szymanowskiej jak
gdyby klucz do pewnych ustępów ywo , przewertowałem na nowo jego karty, mam
wrażenie, że w niedomówieniach i omówieniach można wyczytać dość dużo.

O ile nie ma tam ani słowa o Ksawerze, znajdujemy dużo o Zofii Szymanowskiej.

I odnoszę jedno wrażenie. Władysław Mickiewicz uzyskał od Wołyńskiego rękopis pa-

-

Brązownicy



miętnika swej ciotki; ale po pierwsze nie była to całość (reszta, jak wiemy, była u Kraszew-
skiego), po wtóre nie mógł mieć pewności, czy nie istnieje gdzieś kopia tego pamiętnika.
Całe ustępy w ywoci robią na mnie wrażenie jak gdyby odpowiedzi na ten pamiętnik;
są zarazem jak gdyby dyskretnym odsunięciem pewnych kwestii, których syn poety nie
chce poruszać.

Zatem, wedle ywo , Zofia Szymanowska, przyrodnia siostra Celiny Mickiewiczo-

wej, przybyła do Mickiewiczów w marcu r. . „Przyjechała — pisze Władysław Mic-
kiewicz — na czas dłuższy, aby poznać panią Celinę i kształcić się w zawodzie malarskim.
Była to bardzo przystojna i wykształcona osoba, ślicznie śpiewała i grała na fortepianie.
Rzadkiej energii i poświęcenia, zbyt szybko sądziła ludzi i gdy raz kogo potępiła, to wal-
czyła z nim namiętnie. Nieprzygotowana do roli, której się podjęła, nie była też w stanie
sprawiedliwie ocenić otoczenia poety”.

Tłumaczy się wszystko jednym: Zofia Szymanowska nie była towianką. Otóż, z to-

wianizmem nie było pośredniej drogi; albo trzeba było być z nim, albo było się poza
nawiasem. „Język Sprawy był jej najzupełniej obcy”.

Ale do Zofii Szymanowskiej powrócę w innym artykule. Tutaj chodzi mi o Ksawerę

Deybel. Otóż wszystkie te karty, w których ywo

ic i wicz potrąca konflikty

Zofii z towiańczykami, innego nabierają światła, kiedy się je czyta mając w myśli pamięt-
nik Zofii Szymanowskiej i owo jej pierwsze spotkanie z tajemniczą „przyjaciółką domu”,
Ksawerą. We wszystkich tych niedomówieniach synowskich czujemy obecność Ksawery.

Sam Władysław Mickiewicz utwierdza nas w tym wrażeniu. W trzydzieści dwa lata

po wydaniu ywo , ogłosił on broszurę

o

(Kraków ), w której wyraźniej

mówi o tych sprawach i w której nazwisko Ksawery Deybel pojawia się wielokrotnie. Co
było jego pobudką? Dość jasno mówi o tym we wstępie. Przyszli biografowie wielkiego
ojca zaczną szperać w tajemnicach jego życia; syn woli więc odsłonić pewne kwestie,
a raczej podać ich wersję wedle swojej myśli, niż zostawić je domyślności.

Jakoż w istocie, w r.  wyszła książka Kallenbacha pt. owi

i n

i oryczny .

W książce tej pojawia się kilkakrotnie osoba Ksawery Deybel. Otóż Władysław Mickie-
wicz w jednym ustępie ywo dość szczerze czyni wyznanie swojej polityki. Opowiadając
o ślubie, jaki Mickiewicz dał małżonkom Łąckim, mówi, że „opowiada ten fakt, raz dla-
tego, że wziąwszy za zasadę podać wszelki, jaki posiada, materiał do życia ojca, nie ma
prawa przemilczać o żadnym fakcie, po wtóre, że piśmienne dokumenty odnoszące się do
rzeczy, o której mowa, znajdują się może w ręku innych i mogłyby być ogłoszone kiedyś
z takim lub owakim komentarzem”… Zdaje mi się, że jedynie ten drugi wzgląd był dla
Władysława Mickiewicza decydujący w kwestiach, które mu się wydawały drażliwe.

Przede wszystkim jednak cała ta broszura tym więcej robi wrażenie ciągłej repliki

na ów nieznany mam pamiętnik Zofii Szymanowskiej. Wszak tymczasem część tego pa-
miętnika z puścizny po Kraszewskim przeszła na własność Biblioteki Narodowej; kto wie,
czy i z tamtej części nie leży w ukryciu jakiś odpis? Władysław Mickiewicz decyduje się
więc wyraźniej poruszyć pewne sprawy, ledwie zaznaczone w ywoci . Ujrzymy jednak,
że biograf wielkiego ojca ma na celu nie tyle przekazanie prawdy, ile kształtowanie jej.
Powtarzam, że nie myślę go o to winić; notuję tylko fakt potwierdzający jeszcze raz, że
trudno jest synowi być dziejopisem ojca.

Zatem, w liście Celiny Mickiewiczowej do siostry Heleny, pisanym  grudnia (by-

ło to już w kilka miesięcy po zjawieniu się Towiańskiego w życiu Adama) znajdujemy
następujący ustęp:

Wierzaj mi, moja droga, że mój sposób życia nie jest tak trudny, jak

ci się zdaje; dziś nawet niepodobna by mi wrócić do dawnego po łaskach,
które Bóg zesłał na nas. Ksawera mi jest wielką pomocą, ale nade wszystko
zmiana w życiu i w gustach zniewoliła mnie do tego, żeby szukać szczęścia
tam, gdzie ono jest istotnie, a nie tam, za czym świat się ubiega.

Władysław Mickiewicz opatruje ten list następującym komentarzem:

W liście poprzednim matka moja nadmienia o pannie Ksawerze Dej-

bel. Wrócimy później do tej nauczycielki dzieci Mickiewicza, która przez

-

Brązownicy



jakiś czas dobrze spełniała swoje obowiązki, aż wir perturbacyj zachodzą-
cych w kole uczni Towiańskiego porwał ją: wyniosła się wówczas z domu
poety. Znalazła inne zajęcie, nie przestając się mieszać do spraw zachodzą-
cych wówczas w gronie towiańczyków.

Zestawmy daty: grudzień r. ; Zofia Szymanowska zastaje Ksawerę w domu Mic-

kiewiczów w r. , po latach dziewięciu. Zobaczymy skądinąd z raportów Mickiewicza
i z gromów Mistrza, jak wydatna była jej rola w życiu o , bodaj prywatnym. Przypo-
mnijmy wreszcie wyznanie samego Mistrza, iż kiedy mówił z „siostrą Ksawerą, to miała
oczy zakryte”; „inaczej z nią widzieć się nie mogłem!”. Zdaje mi się, że ta wzmianka
bagatelizująca jej obecność i sprowadzająca „księżniczkę izraelską” do nieznaczącej roli
nauczycielki, która się potem zaniedbała w obowiązkach, jest mocno tendencyjna.

W czerwcu r. , w przytoczonym znów w tej broszurze liście Celiny znajdujemy

zdanie:

Marynia często już mi jest pomocą w pilnowaniu dzieci i krzątaniu się

koło gospodarstwa. Panna Dajbel zupełnie trudni się jej wychowaniem.

W lipcu r.  pisze Celina do siostry, że „panna Dajbel już u nas nie jest”. Da-

ta ta zwraca naszą uwagę, gdyż właśnie w tym czasie zachodzą owe przełomy w Kole,
a Mistrz rzuca klątwy na Adama, Ferdynanda, Seweryna i Ksawerę. Komentarze do tej
nieobecności Ksawery znajdziemy zresztą w raporcie Adama Mickiewicza do Mistrza.

Oto jak objaśnia te rzeczy Władysław Mickiewicz:

Panna Dajbel początkowo pilnie się zajmowała starszą moją siostrą. Wkrót-

ce kwestie poruszane na zebraniach towianistów, tyle chwil jej zabierały, iż
zaniedbała się do tego stopnia, że Karol Różycki doniósł o tym Towiań-
skiemu. Kobiety wielkie perturbacje wywołały w Kole. Wedle chwilowego
popędu, przechodziły one z jednego obozu do drugiego, wymagając, żeby
uważano za natchnienie wszelki poryw ich fantazji. W imieniu wolności
ducha występowały hałaśliwie na prelekcjach Mickiewicza. Podobne zawi-
kłania trafiały się i u pierwszych chrześcijan. Panna Dejbel była jedną z naj-
ruchliwszych sióstr w Kole, w rozterkach którego popierała to jednych, to
drugich. Był czas na przykład, że matka moja trzymała bardziej za zdaniem
Towiańskiego niż męża, a panna Dejbel przeciwnie. Stąd nastąpił okres,
w którym matka moja okazywała nadzwyczajną wyrozumiałość. Ponieważ
przesadna gorliwość panny Dejbel¹⁰ nie tylko matce mojej dawała się we
znaki, Towiański wystosował do niej list z naganą. Jedni wierzyli w szcze-
rość jej egzaltacji, drudzy nie…

Ostatecznie — pisze Władysław Mickiewicz — te gwałtowne demonstracje minęły,

z panią Dajbel ożenił się Francuz Mainard¹¹.

Znów musimy zwrócić uwagę na zbagatelizowanie chronologii; te rzeczy dzieją się

w r. , Zofia Szymanowska zastaje zaś Ksawerę u Mickiewicza w r. .

Wiele jeszcze uwag poświęca Władysław Mickiewicz Zofii Szymanowskiej, komen-

tując niechęć jej do towiańczyków. Powrócimy do tego stosunku. W końcu, zdawszy
relację ze zgonu matki, rozważa to gorzkie zdanie, jakie wyrwało się Adamowi o zmarłej
żonie w liście do Konstancji Łubieńskiej:

„Przyrzekła, że będzie duchem mnie pomagać i być ze mną. Czemuż tego nie było za

życia?”

Dlatego — odpowiada syn — że niezupełnie przystać mogła na szcze-

gólny tryb życia ustalony pod jej dachem od zjawienia się Andrzeja Towiań-
skiego. Matka moja powrót do zdrowia zawdzięczała Towiańskiemu i nigdy

¹⁰

— nawet w jednym tekście jednego autora zdarza się, że nazwisko to bywa różnie pisane: Deybel,

Dejbel, Dajbel itp.

¹¹ r nc z

in r — Mowa o Edmundzie Mainard, młodym przyjacielu Mickiewicza, który pod pseu-

donimem Pontile napisał po ancusku entuzjastyczną broszurę () o poecie. Ale panna Deybel wyszła za
Mainarda dopiero po latach od wypadków, które tu Władysław Mickiewicz opisuje. [przypis autorski]

-

Brązownicy



tego nie zapomniała; ale daleko więcej znosić musiała od niektórych jego
uczniów, niż mój ojciec mógł się domyślać, miała bowiem za zasadę nigdy
nie skarżyć się, ograniczała się na stronieniu od osób, które o pierwszeństwo
w jej domu dobijały się…

Początkowo te dyskusje toczyły się o mistyczne zagadnienia. Ale później

io r

r

y

zn n

o

i

o

ąc n

i rz , przewa-

gę miała nad innemi. Nigdy matka moja nie przestała biernie się w takich
zdarzeniach zachowywać. Jej niechęć dla pewnych osób niemniej raziła ojca
mojego. Uniesienia zaś, budujące jednych, nie zdawały się szczeremi in-
nym… Podobne zjawiska powtarzały się zresztą na zebraniach pierwszych
chrześcijan i są nieuniknione, ile razy otwierają się nowe drogi, po których
jedni kroczą powolniej, drudzy spieszniej, każdy wymagając, aby sąsiad szedł
w jego ślady. Ojciec mój mało przywiązywał wagi do tych zatargów, matka
zaś moja krzywo patrzała na żarliwe towianistki, które dobijały się o pierw-
szeństwo w jej domu, bez żadnej zresztą zachęty ani Mistrza, ani Różyckiego.
Jeden i drugi wystąpili piśmiennie przeciw pretensji pyszałkowatych sióstr…

Pod koniec swojej broszury Władysław Micikiewicz pisze:

Jeżeli nadmieniam o tych wewnętrznych zatargach w Kole, to, jak to

wyżej powiedziałem, jedynie dlatego, że krytyka i do tych drobiazgów się
weźmie, a z tych dawnych zdarzeń z trudnością dobrze zda sobie sprawę.

Krytyka i do tych drobiazgów się weźmie… Z pewnością, że się weźmie, i dziw nawet,

że tak późno. I nie wydaje mi się to wszystko bynajmniej drobiazgiem. Odkąd miałem
sposobność wejrzeć w kwestie towianizmu, zawsze uderzało mnie, że tak mało nasi ba-
dacze poświęcają baczności udziałowi kobiet w życiu o

i w rozwijaniu się tej nauki.

Udział kobiet w sprawach każdej sekty jest rzeczą pierwszorzędnego znaczenia, zwłaszcza
zaś w owej epoce, gdy sprawa kobieca, przebudowa stosunku płci (Fourier, Enfantin itd.)
były na porządku dziennym. I nawet te zatargi wewnętrzne, domowe, muszą nas inte-
resować. Bo powiedzmy sobie wręcz: sprawa towianizmu — to przede wszystkim udział
w niej Mickiewicza; któż by się zajmował dziś rojeniami Mistrza, gdyby nie sposób, w ja-
ki odcisnęły się one na życiu i twórczości naszych największych poetów? Nie dziw zatem,
że szukamy klucza do jego tajemnic.

Jak wspomniałem, przed broszurą Mickiewicza wyszła książka Kallenbacha owi

niz n

i oryczny , ujawniająca nieco dokumentów, ale niewyciągająca z nich wnio-

sków. Dziwi mnie np., że Kallenbach nie zestawia notatki Januszkiewicza z listami Mic-
kiewicza z tego momentu. Dokumenty te odsłaniają rąbek tajemnicy. Inaczej tam wy-
gląda ta Ksawera, którą syn poety tak prozaizuje i zasuwa w cień. Przypomnijmy z re-
lacji Januszkiewicza to, co mówi sam Mistrz o „magnetyzmie” Ksawery, o jej wpływie
na najwybitniejszych braci, o zamęcie, jaki powodowała w Kole, jak zbywszy się „tonu
Chrystusowego”, została szatanem… Czytamy tam żale Mistrza do braci, w szczególno-
ści do Adama i Seweryna, że w niej „zabili ogień”, że w niej „zatrzymali życie”; czytamy
straszliwe klątwy Mistrza, który „lewą rękę da chętnie na spalenie, byle tylko furie trapiły
Adama”! Grozi Mistrz, że „jedno dotknięcie furii zrobi niczym Adama, strąci go z posa-
dy jego ziemskiej”… I to wszystko dzieje się na szczycie opętania towianizmu tuż przed
przesileniem, które oderwie Adama od Mistrza.

I jakżebyśmy mogli dobrze zrozumieć to wszystko, gdybyśmy pominęli — jak zwykle

czyniono — udział kobiet w towianizmie!

Skonontowałem następnie tę relację Januszkiewicza z listami Mickiewicza, którego

to trudu, zdaje mi się, nikt sobie wprzódy nie zadał. Nie mam wielkiego zaufania do wy-
dania tych listów. Sądzę że już w samych początkach zostały gruntownie przetrzebione.
W kilka lat po śmierci poety, w r. , pisze Klaczko w broszurze

or on nc i

ic

i wicz , że przy wydawaniu takich „tajnych dokumentów” z życia wielkich ludzi¹² wy-

¹² i

wi i o z

ni

o wy ni

yc i w

— Ciekawą notatkę przytacza za „Ruchem lite-

rackim” (z r. ) w swojej ronic mickiewiczowskiej W. Bełza. Mianowicie Konstancja Łubieńska, zmarła
w r. , „na trzy lata przed zgonem, chcąc ocalić część listów otrzymanych od wieszcza, z obawy, aby krewni
dla uniknięcia zgorszenia nie skazali ich na spalenie, ogłosiła je drukiem i trzymała w bezpiecznym ukryciu,
a poleciła puścić w obieg księgarski dopiero po swej śmierci”. [przypis autorski]

-

Brązownicy



dawca musi mieć na pierwszym miejscu „dobro i w dobrem utwierdzenie” duszy ludzkiej,
a w takim celu „poświęci on wówczas niejeden dokument, jakkolwiek ciekawy i cenny,
i niejedną odrzuci anegdotę niewątpliwej nawet autentyczności, ale wątpliwego pożyt-
ku. Bo nie wszystko, co zaszło godne jest zachowania dla przyszłości”. Zważywszy, że
głównej pracy przy rewizji dokumentów dokonywały tu ręce syna, możemy sobie wy-
obrazić, ile tu poświęcono dla „utwierdzenia w dobrem”! Co więcej, wydano te listy tak,
aby niejako zaciemnić pewne sprawy, w szczególności wszystkie wzmianki o kobietach
w epoce rozłamu w Kole. Oznaczono je trzema gwiazdkami; ale ten sam znak stosowano
dla osób najwyraźniej różnych. Co więcej, gdy wchodzą w grę dwie osoby, oznaczono
trzema gwiazdkami i jedną, i drugą. Dla powierzchownego czytelnika powstaje stąd za-
gadkowy hieroglif. Otóż zdaje się oczywistym, że prawie wszędzie pod trzy gwiazdki
trzeba podstawić imię Ksawera. Będziemy tedy czytali w raportach Adama do Mistrza,
że „Ksawera wyszła szczęśliwie z mątu”; że „siostra Ksawera przyszła uwiadomić, że brat
Seweryn oświadczył jej, że jej drogę ułatwi, i wezwał ją, aby mu poświadczyła, że ży-
cie zabite w niej obudzi”; że „Seweryn mocno napadł na Ksawerę, ale jej nie skusił”; że
„Ksawera w dobrym stanie i wiele pomogła silnym a pokornym oporem Sewerynowi”.
A wreszcie ta relacja Adama zupełnie zgodna z aluzjami Władysława Mickiewicza:

Nad żoną wiele pracowałem. Stara się z wolą jak nigdy. Wycisnęła na

sobie przeproszenie dla Ksawery i dopełniła z ruchem jakiemkolwiek, ale
z ruchem przecież.

A ten długi raport Adama z  lipca z Nanterre, gdzie wyraźnie chodzi o dwie osoby

oznaczone trzema gwiazdkami, jak odczytać? Jedna to Ksawera:

Ksawera przyznała się do win, przyznała się, że dzieci moich nie lubi, że

wiele kłamała. Przed wyjazdem zostawiłem ją w lepszem niby porozumieniu
z *** (tutaj trzy gwiazdki zdają się oznaczać Celinę Mickiewiczową), wszakże
powiedziałem, że jeśliby przyszło między nimi do wielkich zatargów, w takim
razie Ksawera lepiej zrobi oddalając się z domu aż do mego przyjazdu.

(Niech mi wolno będzie zrobić nawiasowo uwagę: kiedym się zetknął bliżej z lista-

mi Mickiewicza, nie mogłem się oprzeć zdumieniu na widok straszliwego zaniedbania
tej dziedziny. Co robili nasi „mickiewiczologowie”, że dziś, po  latach od śmierci po-
ety, nie mamy, już nie mówię — krytycznego, ale dobrego wydania jego listów, listów
największego naszego pisarza? Tyloma zajmowano się drobiazgami, młócono je do znu-
dzenia, do przesytu, a w tej tak ważnej sprawie nie uczyniono nic! Tak jak wydano listy
w krótki czas po śmierci poety, tak się je przedrukowuje dziś. Nie mówię już o samym
tekście, z pewnością przesianym przez familijne sito, ale o sposobie wydania. Zamiast
koniecznych objaśnień do nazwisk i do osób, mamy litery, gwiazdki, co najwyżej imio-
na, co razem tworzy, powtarzam, istny hieroglif. Nawet tam, gdzie są pełne imiona, któż
odgadnie bez objaśnienia, kiedy „Seweryn” oznacza Pilchowskiego, a kiedy Goszczyń-
skiego? Mam wrażenie, że kiedy Władysław Mickiewicz wydawał pierwszy raz listy ojca
— zwłaszcza z epoki towianizmu, raczej chodziło mu o to, aby pewne sprawy zostawić
w cieniu; te sprawy, w miarę jak odchodzą pokolenia zbliżone tradycjami, coraz trudniej
będzie rozjaśnić i oto nie uczyniono nic, aby to uczynić, raczej przeciwnie…)

Nie myślę bynajmniej rozłamu w Kole sprowadzać do sprawy kobiecej; ale jasne jest,

że kobiety maczały tu swoje paluszki i że z tego całego zamętu wyziera Ksawera Deybel,
owa Ksawera, przed której blaskiem oczu sam Mistrz musiał oczy spuszczać, „Ksawera,
księżniczka izraelska, do wielkich przeznaczeń gotowana, dziś w spółce z piekłem, na
zabicie chrześcijaństwa”. Dokoła niej trzech odszczepieńców: Adam, Ferdynand i Sewe-
ryn; z zazdrości o hymny śpiewane na jej cześć „dostają cielesnych boleści” siostry Anna
i Karolina (Towiańska i Gutowa); ona musi z powodu zatargów z Celiną opuścić dom
Mickiewicza, dom, w którym Zofia Szymanowska zastanie ją w pięć lat potem…

Kallenbach (. c.) cytuje z epoki przed rozłamem w Kole bardzo znamienne pismo

Mistrza do Ksawery ( marca ). Mistrz wyrzuca jej zaniedbanie: „Ogień

c

twojego

bez hory, bez karbów, na swawolę

c , w

c

i ziemi puszczony. Prawa

c

i ziemi

podeptane. Ślub twój w

c

twym i w ziemi twej zgwałcony. Niewinność twa w

c

-

Brązownicy



i w ziemi utracona.

c (siódmy raz duch w tych kilku wierszach‼) skalany — pierwotną

jasnością dla Boga i dla brata twego nie zabłysnął, w ofierze od Boga wymaganej nie
stanął. Naznaczona sługa Boża w Sprawie ratunku człowieka, w pętach, pod mocą złego,
w zaklęciu, w Urzędzie swym do ratunku nie stanęła, cechy zwierzęce w śmierci ducha
swego jawiła, piekło w tryumfie było”.

W dalszym ciągu listu wzywa ją, aby „medal splamiony powróciła wielkiej Pani na

niebie i na ziemi”… itd.

Oto atmosfera „ducha”, w jakiej żył pod obuchem Mistrza Adam i w której nie dziw,

że nie wytrzymał. I choćbyście mieli mnie ukamienować, powiem, że Mickiewicz układa-
jący swoje drobiazgowe raporty do Mistrza i pracujący nad „duchem” swojej „siódemki”
nie wydaje mi się — och, na tę krótką chwilę! — nie wydaje mi się wielki…

A oto jak, podstawiając imię Ksawery zamiast trzech gwiazdek wydawcy, znajdziemy

komentarz do tej relacji Mistrza w raporcie Mickiewicza z  kwietnia :

Ksawera szczęśliwie wyszła z mątu. Jest u mnie znowu i w lepszym sta-

nie niż kiedy. Wszakże to nastąpiło po długich walkach, z wielką z mojej
strony stratą sił i uszczerbkiem zdrowia. Ja od początku czułem Ksawerę
w złym stanie. Ferdynand mnie o to obwiniał, poszły z tym wielkie zamie-
szania. Seweryn w chwili łaski i mocy rozbił więzy, których czułem ciężar
na Ksawerze. Ona mi się wydała po przyjeździe w tym stanie, w jakim była
żona moja przed chorobą. Dzięki Bogu, że to się skończyło.

Gdybyż to wszystko przetłumaczyć na ludzki język! Wówczas może niejedna ze spraw

„ducha” stałaby się nam jaśniejsza i zyskalibyśmy inną perspektywę na ów słynny rozłam
w Kole. A nie jest to rzecz błaha; jakże to wszystko zaciążyło na życiu i na twórczości
Mickiewicza! To fakt, że po tych klątwach, po tym zatargu między Ksawerą a Mistrzem
— jak się zdaje po prostu o wpływ na Mickiewicza — Ksawera wróciła do domu poety,
Adam pozostał przy Ksawerze, a poświęcił Mistrza. Nie chcę przez to powiedzieć, aby to
było wyłączne tło zatargu w Kole, ale trzeba by być bardzo naiwnym i bardzo… uczonym,
aby tego rodzaju przyczyny nawet w największych sprawach ducha ignorować.

W tym oświetleniu dość jasna stałaby się i inna okoliczność: mianowicie, że w pew-

nym okresie Celina Mickiewiczowa staje się bardziej prawowierną towianką od Adama¹³;
gdy Adam odstępuje Mistrza, ona udaje się do Szwajcarii. Czy i tu nie Ksawera siedzi na
dnie? Czy Celina nie czuje instynktem w Mistrzu sojusznika przeciw tej hardej „siostrze”?

Przed Celiną sam Adam udał się jeszcze do Mistrza, który polecił poecie trzydnio-

wą rekolekcję. Sprawy, które go tam pchały traktuje ywo

ic i wicz mglisto.

„Hetmanić dalej stało mu się niemożebne (pisze Władysław Mickiewicz), ponieważ nie-
którzy bracia sami popełniali nadużycia gorzko wymawiane przez nich duchowieństwu,
udawali egzaltacją, nakazywali innym praktyki podobne do demonstracji dzisiejszych Sa-
lutystów; co gorsza narzucali się innym, n r z i wo no

o ow o o ni

. …Mickie-

wicz miał do czynienia z osobami szczycącymi się zaufaniem Mistrza, donoszącymi, że
pan Andrzej ich popiera… Obiecana swoboda zamieniała się w upokarzające jarzmo”…

Towiański (wciąż relacja Władysława Mickiewicza) łagodzi Adama: „Zostaw, bracie,

powiada mu, siostra Anna (Gutowa) może być bardzo grzeszna, inni także, ale ty, bracie,
cudzymi grzechami się nie zajmuj, bo masz swoje”…

O wszystkim tym mówi Władysław Mickiewicz, zwykle tak dokładny, niesłychanie

ogólnikowo; ale czujemy tu splot spraw kobiecych, można powiedzieć babskich, które
jątrzą Koło. W rezultacie Adam zrywa z Towiańskim. Mimo że — nie chcąc sobie zadać
kłamu — wyznaje dalej Mistrza, związki stają się bardzo luźne. Towiański ubolewa, że brat
Adam „w dawną noc odpadł”, próbuje go wstrząsnąć szalbierczym objawieniem Karoliny¹⁴
— ale na próżno. Potem — jak rzekliśmy — pielgrzymuje do Szwajcarii pani Celina,

¹³w wny o r i

in

ic i wiczow

i

r i

r wowi rną owi n ą o

— Bardzo intry-

gującą jest „ustna” tradycja naukowa, oparta na korespondencji Celiny Mickiewiczowej z Towiańskim… Nie
śmiem jej powtórzyć… [przypis autorski]

¹⁴w rzą ną z

i rczy

o

wi ni

ro iny — Karolinie Towiańskiej miała się objawić matka Adama,

która przepowiedziała, że do trzech dni poeta umrze. Mickiewicz mężnie czekał spełnienia się proroctwa. Tra-
gikomiczna scena! [przypis autorski]

-

Brązownicy



próbuje wpłynąć na Adama i (pisze syn) „przez rok przeszło zasępione było nieco pożycie
domowe”.

Ileż tu zagadek, ileż tu nierozświetlonych jeszcze mroków! Może te rozważania sta-

ną się pobudką do zbadania na nowo tej epoki życia Adama; może znajdą się jeszcze
po archiwach dokumenty zdolne ją rozjaśnić. A może znów odpowiedzą mi z lekcewa-
żeniem: „plotki, anegdoty”, niech wszystko stoi „po dawnemu, jak posąg z brązu”? To,
com zestawił dotąd, jest zbyt szczupłe, aby się można było pokusić na odtworzenie tego
okresu wewnętrznego Adama, nieszczęśliwego poety i tragicznego człowieka, szamocące-
go się w ciemnym zaułku nieokreślonej „Sprawy”, żyjącego pomiędzy żoną, której umysł
— zdaniem Zofii Szymanowskiej — pozostał błędny od pamiętnej choroby, a Ksawerą,
która przebywała stany przypominające Adamowi „stan Celiny przed chorobą”… Jaka
była jej rola w życiu poety? — wydaje się pewne, że duża; ale jaka — to pozostaje dotąd
zupełną tajemnicą. Część tej tajemnicy zagrzebano z pamiętnikiem Zofii Szymanowskiej.
Fakt, że potrafiono nam zataić tę kobietę aż do nazwiska, dowodzi, jakie musiano w tym
celu spustoszenie uczynić w dokumentach.

Może, powtarzam, uda się to i owo odbudować; na razie poprzestanę na zestawieniu

tego, co o Ksawerze Deybel napotkałem. W ywoci pisanym przez syna nie ma o niej
mowy, ale nazwisko Deibel znajduje się w tomie pierwszym (I, ), gdzie mówi o śledz-
twie Tomasza Zana w Wilnie. Zeznał tam ktoś „między innemi, że dając lekcje historii
w pensjonacie panien Deibel¹⁵, uczenicom wpajał myśli patriotyczne, co się pannom De-
ibel nie podobało”.

W jakim stosunku były te panny Deibel (piszą to nazwisko najrozmaiciej) do Ksawery

— nie wiem. Tyle zdaje się pewne, że pochodziła z Wilna. W relacji Semenenki o towia-
nizmie (sprawozdanie z broszury Ks. Semenenki, „Przegląd Poznański” ) czytamy, że
„w tych czasach pokazał się w Paryżu główny agent Towiańskiego Gutt… Przybyli także
do Paryża malarz Wańkowicz oraz panna Deybel”.

Ponieważ Gutt i Wańkowicz byli już w Wilnie najwierniejszymi uczniami Mistrza,

możemy wnosić, że i panna Deybel należała tam do jego małej gminy i że zyskawszy
w Paryżu grunt pod nogami, Mistrz ściągnął za sobą swoich zwolenników. Tuż po jej
przyjeździe, w roku , w kilka miesięcy po przyjęciu przez Mickiewicza nauki Mistrza,
widzimy Ksawerę Deybel w domu Mickiewiczów. Z raportu Mickiewicza do Mistrza
dowiadujemy się, że opuszcza ten dom (czasowo) w r.  z powodu nieporozumień
domowych.

Znajdujemy dalej relację o Ksawerze Deybel w dziele i

w i o

n w o

no zącyc i

o

i

no ci n rz

owi

i o (Rzym ). Jest ona matką chrzestną

Gerszona Rama (w połowie r. ); a okoliczności, w jakich się to dokonało, są inte-
resujące i dowodzą, że Ksawera Deybel głęboko była przeniknięta duchem Sprawy. Oto
notatka spisana z opowiadania Rama i Romualda Januszkiewicza:

Ram, rodem z Wilna, syn zamożnego w mieście tym kupca, wypar-

ty z kraju równie gwałtowną potrzebą Ducha własnego, jako też dziwnym
zbiegiem okoliczności zewnętrznych, przybył do Paryża na krótko przed wy-
jazdem Andrzeja Towiańskiego do Belgii i poznawszy w Nim z objawienia
„Bramę zbawienia dla Izraela”, przyjął Sprawę bożą. — W kilka miesięcy
potem, złożony nagle śmiertelną chorobą, poczuł on gwałtowną potrzebę
chrztu św. W tejże samej chwili Romuald Januszkiewicz, który wcale nic
o tym nie wiedział, zaszedłszy do kościoła Notre Dame des Victoires, otrzy-
muje tam w modlitwie przed wizerunkiem cudownej Matki Boskiej silne
poczucie, aby pośpieszył co najprędzej do Rama dla udzielenia jemu chrztu
św. Objawionym mu przy tym było, aby kupił w tym celu krzyż u kobiety
w przedsionku tegoż kościoła sprzedającej nabożne przedmioty i że matkę
chrzestną mającą towarzyszyć jemu w spełnieniu tej św. powinności spotka
w drodze idąc do Rama. Jakoż zaledwie wybiegł on z kościoła i zaopatrzył
się w krzyż i święconą wodę, spotyka na Place des Victoires Ksawerę Deybel
(późniejszą małżonkę Edmunda Mainard), która ulegając silnemu budzeniu

¹⁵w

n on ci

ni n

i

— O tym pensjonacie pojawiły się po moich artykułach szczegółowsze relacje.

[przypis autorski]

-

Brązownicy



wewnętrznemu, przybyła tam, nie wiedząc po co. Ogień wiary i czci najgłęb-
szej obudzony w tej słudze Sprawy dla objawienia otrzymanego przez Ro-
mualda, zaświadczył im obojgu, że ona to jest matką chrzestną naznaczoną
dla Rama; pośpieszają więc oboje, zastają Rama już prawie konającego, ale
palącego się żądzą otrzymania chrztu świętego.

Widzimy z tej relacji, że ta „nauczycielka dzieci Mickiewicza” była od samego po-

czątku głęboko wrośnięta w sprawy towianizmu; że była może jedną z czynnych agentek
Mistrza. Pozwolę sobie tu przytoczyć plotkę, jaką z dawna słyszałem, bo uważam, że
i plotki mają swoje znaczenie, byle je brać tak, jak należy. Mianowicie istnieje legen-
da, że Towiański, chcąc tym pewniej pozyskać Mickiewicza, „nasłał na niego kobietę”.
Umieszczenie w domu Mickiewicza Ksawery, kobiety o niezwykłym uroku, a żarliwej to-
wianki usprawiedliwiałoby powstanie tej legendy. Towianizm miał zresztą opinię, że gdy
chodziło o pozyskanie dla Sprawy, nie cofa się przed żadnym środkiem. „Gdziekolwiek
mu idzie o dopięcie tegoż celu (sprawy), rozwolnione ma sumienie, gotów wszelkiego
środka użyć” — pisze Skrzynecki. Kallenbach (. c.), streszczając list Krasińskiego do
Delfiny Potockiej, podaje:

W tym czasie () interesuje się Krasiński nawet błahemi plotkami

z Litwy, o tym, jak to zwolenniczka towianizmu, panna Deybel, z porady
Mickiewicza starała się w Paryżu wszystkimi pokusami pozyskać dla Sprawy
młodego Dymszę.

Zewsząd tedy wyzierają ku nam „niebezpieczne” oczy Ksawery Deybel…
Jeszcze jeden ślad: znalazłem w rękopisach Biblioteki Rapperswilskiej pismo wysto-

sowane do Seweryna Goszczyńskiego przez prawowiernych braci po rozłamie w Kole:
proszą, aby udzielił tego pisma innym braciom, a w liczbie tych siedemnastu braci fi-
guruje „Ks. Deybel”. To świadczyłoby, że Ksawera należała niejako do „sztabu” i miała
inne stanowisko niż zwykłe siostry. (Podobnie pisze Mistrz do Towiańskiej i Gutowej,
najwyżej stojących w hierarchii: „Bracia moi Karolino i Anno”). Oto ostatni ustęp pisma:

Wzywam cię, bracie Sewerynie, abyś pismo to zakomunikował braciom

(tu wyliczenie  braci i Ksawery), a razem oświadczył im, żeśmy gotowi
w każdej chwili do bliższego z wami zetknięcia się, bylebyście tylko z waszej
strony w miłości swej dla Boga, Mistrza, Ojczyzny i Braci ułatwienie w tej
mierze okazali…

( maja , Paryż)

(Zwracam uwagę na porządek hierarchii: Bóg, Mistrz i Ojczyzna… )
Pod petycją do ministra w sprawie uwięzienia Towiańskiego () widnieją wśród

 podpisów nazwiska dwóch kobiet: Celiny Mickiewiczowej i Ksawery Deybell. Adres
Ksawery (rue d'Amsterdam ) jest adresem domu Mickiewiczów.

W liście Krasińskiego do Augusta Cieszkowskiego z  stycznia  znajdujemy

wzmiankę o zatargach w towiańszczyźnie, o Pilchowskim i o nadużyciach, jakich się do-
puścił:

Pilchowski-Biberstein, pierwszy chłop, co miał iść daleko na wędrówkę,

pozostał na miejscu. Tylko   anków otrzymanych od Chodźki i in-
nych na pielgrzymstwo roztrwonił na wino szampańskie. Za to od Mistrza
zdegradowany — panna Deybel też zdegradowana.

Przyznaję, że mnie ta wzmianka uderzyła; czemu Krasiński łączy te dwa fakty i te

dwa nazwiska: czyżby Ksawera też umaczała usteczka w tym szampańskim? Bo ów
w ryn, którego imię tak często powtarza się w owej epoce w raportach Mickiewicza do
Mistrza i który taką rolę odgrywa w zamęcie spowodowanym czwórką Adam — Seweryn
— Ferdynand — Ksawera, to nie — jak podaje Kallenbach i jak ja za nim w pierwszej
chwili powtórzyłem — Goszczyński, ale Pilchowski, ów narwany i mętny Pilchowski,
który najpierw zapisał się formalnym aktem w poddaństwo Mistrzowi, później, jak się

-

Brązownicy



okazuje, przepił pieniądze, za które miał jechać, aby doręczyć słynny list carowi Mikoła-
jowi, a w końcu chciał przejść na schizmę! Coraz bardziej tajemnicze stają się „grzechy”
Ksawery…

Nawiasem mówiąc, gdy chodzi o ploteczki, nie ma jak Krasiński. Oczekujemy też

z niecierpliwością pełnego wydania listów jego do Delfiny Potockiej, gdzie znajdziemy
może klucz do niejednej zagadki. Ale idźmy dalej.

W

c

r wy nr , przepisanych przez Seweryna Goszczyńskiego (Biblioteka

Rapperswilska), znalazłem odpis następującego dokumentu:

Na pularesie siostry Ksawery.
Po manowcach trzechletnich na zbieranie co Łaska podarować raczy na

nowej drodze dziś otwierającej się siostrze Ksawerze ofiaruje Brat A. T.

Mistrz miał obyczaj rozdawać takie pularesiki z dedykacjami siostrom.
Wreszcie w

i nni

o i o i row i („Bluszcz” ), którego wiarogodność sil-

nie zresztą atakuje Władysław Mickiewicz, znajdujemy opis jej bytności w domu Mickie-
wiczów. Pisze tam: „Nie grając podobno na żadnym instrumencie, jest Mickiewicz tak
muzykalnym, że sam muzykę do swych wierszy podkłada. Jedną z takich arii

owicz

śpiewała dziś panna Daibel, a ja jej akompaniowałam”. Relacja ta ma swoje znaczenie

bodaj jako data ().

Jeszcze jedna rzecz dość ważna, jak sądzę: pochodzenie Ksawery. Czy była Żydówką?

Towiański nazywa ją „księżniczką izraelską”; Lenartowicz, dobrze zapewne poinformo-
wany w tej mierze przez żonę, wymienia ją wręcz w nawiasie, gdy mówi w liście do
Teodory Moszczuńskiej, że „Adam grzązł w nieprawościach z Żydówkami”. Czy była
przechrzczona, skoro była matką chrzestną Rama? Jaką rolę odgrywała, gdy Mickiewicz
zerwał z mistrzową zasadą bezczynu, „niesprzeciwiania się” i pracy wyłącznie duchowej
nad sobą, nie wiemy: tyle wiemy, że w r.  widzimy ją (relacja Krasińskiego) czyn-
nie pracującą z ramienia Mickiewicza. Ksawera z polecenia Adama zyskuje adeptów dla
sprawy, gdy Adam „kobietom Włoszkom o emancypacji gada i zawraca im mózgi” (Kra-
siński do Cieszkowskiego  czerwca ). Jakie mogły być stosunki Ksawery, jaki udział
w tym, co Krasiński nazywa słowami Wrońskiego „

n

in rn

”, wszystko to jest

tajemnicą, można snuć do woli na tym tle romans fantastyczny, dopóki badania nie roz-
jaśnią mroków. Zważywszy tak wyraźne „judaizowanie” towianizmu — tak dalece, że
Krasiński mówi o nim, że to judaizm, — byłoby ciekawe, czy ta „księżniczka izraelska,
do wielkich przeznaczeń gotowana” stała już u samej kolebki towianizmu, ile wpłynęła
na jego kształtowanie? O ile dalej ta Egeria Sprawy miała wpływ na owo „judaizowa-
nie” Mickiewicza, tak wyraźne w jego działalności? Chodźko np. namawiając Adama,
aby przez teatr starał się działać na Francuzów, podnosi, że „największą aktorką ancuską
jest Izraelitka”. Poczciwy Bohdan Zaleski pisze do Goszczyńskiego w lipcu , prze-
ciwstawiając mesjanizm własny, narodowy, plemienny, ideom Mickiewicza: „Mesjanizm
Mickiewicza jest inszy; po prostu jest to apoteoza judaizmu, nauka arcytwarda, miano-
wicie dla Słowian tak serdecznie chrześcijańskich… Wyższość nad sobą duchową Żydów
nieprędko jeszcze uznają Polacy i w ogólności wszyscy Słowianie”. Rzecz prosta, że póź-
niej, w miarę odlewania „posągu z brązu”, całe to judaizowanie starannie zasłaniano. Dziś
byłoby dla nas interesujące wiedzieć, w jakim stopniu mogła się na tych rzeczach odci-
snąć indywidualność „księżniczki izraelskiej”. Czy dowiemy się kiedy? Ileż tu ciekawych,
doniosłych kwestii! Czy nie miałem racji twierdząc, że ze wszystkich naszych poetów
Mickiewicz jest najbardziej nieznany? To jest istny dziewiczy las! Sam przekonałem się,
jak zyskawszy światełko w kilku stronicach pamiętnika Zofii Szymanowskiej, zupełnie
innymi oczami czytałem całe ustępy z dzieła Władysława Mickiewicza, jak zupełnie in-
nego tonu i znaczenia nabrały dla mnie pewne listy Adama i akty towianizmu. A wszak
te wiadomości, które pozwoliłem sobie zestawić tutaj, to tak niewiele! Przypuszczam, że,
skoro uwaga zwróci się w tym kierunku, uda się — mimo spustoszeń, jakie niewątpliwie
poczyniono — zdobyć znacznie więcej. Niech ten mój artykulik stanie się niejako literac-
kim „listem gończym”. Zginęła Ksawera Deybel! Co kto o niej wie? Niech przemówią ci,
co wiedzą, a którzy sądzą — najfałszywiej — że obłudne tajenie prawdy niezbędne jest do
kultu naszego największego poety. Wówczas zdoła może „nauka” rozjaśnić ten ciemny
zakamarek duchowego życia Mickiewicza, w który dziś nie ośmieliłbym się wdzierać.

-

Brązownicy



Natknąwszy się w studiach moich nad Mickiewiczem na istnienie kobiety grającej przez
szereg lat w życiu poety znaczną rolę, a najzupełniej przez jego dziejopisów przemilczanej;
zestawiwszy naprędce wszystko, co mogłem w tym przedmiocie znaleźć po archiwach,
książkach i dokumentach, rozpisałem literacki „list gończy”: co kto wie o Ksawerze Dey-
bel, niechaj powie. Uczyniłem to w przekonaniu, że niepodobna, aby istnienie jej tak
dokładnie zostało pogrzebane; tylko że ci, co mają jakieś wiadomości, kryli je, czy dlate-
go że były zbyt ułamkowe, czy że obowiązujący do niedawna — do dziś jeszcze — kurs
„brązowniczy” onieśmielał do ujawnienia prawdy nie dosyć… wybrązowanej. Bo istnieją
u nas dwie wiedze, dwie nauki: jedna oficjalna, druga, którą panowie uczeni zwierzają
sobie na ucho. Ale to znów inny temat; wrócę do niego jeszcze.

Niechaj nikt nie powiada, że to jest niedyskretne szperanie w zakamarkach życia poety.

Szpera się w nich dosyć, tylko przeważnie dość tępo i kłamliwie. A przy tym to nie
jest rzecz błaha ani „prywatna”. Wszak tych dziesięć czy piętnaście lat, o które chodzi,
to u Mickiewicza najbardziej tajemniczy, najtragiczniejszy, najmniej rozjaśniony okres.
I zważmy rolę tej zagadkowej kobiety. To nie jest jakaś tam miłostka: to najczynniejsza
agentka towianizmu; pełno jej w listach Mickiewicza z epoki rozłamu w Kole; czy to
nie wystarcza, aby obudzić nasze zainteresowanie? aby uprawnić — gdyby potrzeba było
jeszcze tego uprawnienia — do badań w tym kierunku, badań zaniedbanych najzupełniej
— przypadkiem czy z umysłu — przez legiony naszych mickiewiczologów? Mamy uczone
rozprawy o gatunkach grzybów w

n

z , o astronomii Wojskiego, o „wpływach”

wszystkich utworów świata na każdą literę Mickiewicza; o tej sprawie głębokie milczenie.
A wszak ona wprowadza nas poniekąd w serce towianizmu!

Jak można było przewidzieć, ta moja akcja spowodowała atak. To znaczy… ogół spe-

cjalistów dotąd zachował głuche milczenie. Może ta kwestia wydaje się im nie dość ważna,
może nie dość dojrzała? Nie wiem. Na razie wyskoczył jeden uczonek, ale nie wiem, czy
nauka przyznałaby się do jego troszkę filipo-konopiastego wypadu.

Kiedy robiłem uwagę, że należałoby znaleźć życiową podszewkę różnych ciemnych

punktów tej sprawy¹⁶, powiadał uczonek: „Boy nie rozumie języka towianizmu”.

Kiedy przedstawiłem nieznany pamiętnik — a raczej jego ocalały agment — Zofii

Szymanowskiej, siostry Celiny Mickiewiczowej, osoby, która spędziła kilka lat w domu
poety, powiadał uczonek: „Ona nie orientowała się w niczym” (nawet w dziecku… ).

Kiedy zestawiałem świadectwa mogące rozjaśnić rolę Ksawery Deybel w życiu Mic-

kiewicza, odpowiadał uczonek ubolewaniem, że ze stosunku tego nie zostało „materiału
z pierwszej ręki”, a radością, że zaginęły o nim „plotki”… Dlaczego pamiętnik Zofii Szy-
manowskiej, który byłby co się zowie „materiałem z pierwszej ręki”, obwołano z góry,
na nieznane, „plotką”, to już jest tajemnica „metod naukowych”, z którymi próbowa-
łem dyskutować, ale na które w końcu musiałem po prostu wzruszyć ramionami. Wnet
zresztą ściągnięto sprawę na klasyczny teren demagogiczno-denuncjatorski, a bezmyślne
nakrzykiwania pewnej grupy dzienników pozwalają wnosić, że z Ksawery Deybel zdołano
już uczynić kwestię „polityczną”. Bóg z wami, głuptasy.

Ale równocześnie mój „list gończy” sprowadził relacje, które przekonały mnie, że idąc

po nitce do kłębka, nie bylibyśmy może tak zupełnie pozbawieni „materiału z pierwszej
ręki”, jak się naszemu niedouczonemu uczonkowi zdaje. Do redaktora „Wiadomości Li-
terackich” nadszedł następujący list:

Odpowiadając na końcowe wezwanie artykułu p. Boya-Żeleńskiego pt.

w r

y

(„Wiadomości Literackie” nr. ) pozwalam sobie donieść.

W rękopiśmiennych zapiskach pamiętnikowych Seweryna Goszczyń-

skiego, przechowanych do niedawna w Muzeum Rapperswilskim i skopio-
wanych przeze mnie w r.  znalazłem następujące szczegóły dotyczące
Adama Mickiewicza i Ksawery Deybel.

) Pod datą  czerwca  r. zanotował Goszczyński w swym pamięt-

niku: „Adam od kilku dni wyjechał na wieś — ma być także słaby. Nie

¹⁶ro i

w

r wy — Patrz rzy i y [dalej w tej samej publikacji; red. WL]. [przypis autorski]

-

Brązownicy



wiedzą, dokąd wyjechał — mnie się zdaje, że jest w Nanterre, bo pozawczo-
raj widziałem tam Ksawerę Deybell, która, jak mówią, w Nanterre odbywa
połóg”.

Dodam nawiasowo, że Zygmunt Wasilewski, który „dla użytku biogra-

fów Mickiewicza” ogłosił drukiem wzmianki o twórcy

i

w, zawarte

w pamiętnikach Goszczyńskiego (por. „Pamiętnik Literacki” t. IX, przedruk
w książkach Wasilewskiego

i

ic i wicz i

w ryn o zczy

i) —

powyższej zapiski nie cytuje.

) W „notatach z życia” (teka rękop. V) zapisał Goszczyński pod r. 

(na karcie ), że „Ksawera Menard żądała od Wł. Mickiewicza   . »na
wychowanie dziecka twojego ojca«” (Jak wiadomo, panna Deybell wyszła za
mąż za Edmunda Mainard).

Mieczysław Świerz (Katowice)

Zajrzałem skwapliwie do rękopisów Goszczyńskiego w Bibliotece Rapperswilskiej,

nad którymi właśnie ślęczałem. Pierwszy zapisek nie od razu znalazłem z powodu oczywi-
stej pomyłki w dacie. Goszczyński w roku  bawił od  czerwca do listopada w Szwaj-
carii u Mistrza i nie mógł być . w Nanterre. Jakoż znalazłem tę jego relację w podanym
przez sz. informatora brzmieniu, ale pod datą:

cz rwc

.

Natomiast co się tyczy drugiego punktu, znalazłem na wskazanej  karcie notat

Goszczyńskiego nawet obszerniejszą zapiskę jego pióra. Oto ona:

 lipiec 
Wczoraj słyszałem od Łęckiego, że Ksawera (Deibel, a dziś Menardowa)

pisała do Wł. Mickiewicza w tej treści: „Mąż mój jest bez miejsca, jesteśmy
w niedostatku, mamy troje dzieci, żądam od ciebie  . na wychowa-
nie dziecka twojego Ojca”. Miała ona to dziecię w r. ; rozpuszczano,
że ojcem jego był Mickiewicz; to pewna, że jakiś czas chowało się w domu
Mickiewicza. Bądź co bądź, bezczelność tej niegdyś naszej Siostry jest rzad-
ka. Nie darmo czułem do niej stały wstręt w najlepszych jej chwilach, kiedy
dla niektórych uchodziła niemal za świętą.

W tych samych rękopiśmiennych notatkach Goszczyńskiego znalazłem jeszcze parę

zapisków tyczących Ksawery:

 października 
„Schadzka bratnia” u brata Adama: obecne z kobiet Adamowa i Deybel.

 lipca 
Służba z dwoma siostrami (dzieło Miłosierdzia), odbyły ją siostra Ada-

mowa i Ksawera i brat Zan.

 sierpnia 
Siostra Deybel czytała mi list od Berarda (adwokata). Uwiadamia ją, że

tworzy Siódemkę świętą z kobiet i wzywa ją, aby chciała należeć do siódemki.
W całym liście nic duchowego — dążenie do obudzenia miłości własnej
kobiecej. Czułem, że Siostra Deybel może mu odpisać z odmową, jako już
znająca w naszym kole wszystko, co człowiek pracujący w Sprawie boskiej
mieć może. Resztę zostawiłem jej własnej pracy.

 sierpnia 
Miałem długą i ważną rozmowę z siostrą Mickiewiczową. Z jej strony

był rodzaj spowiedzi. Wyznała, że dopiero po usłyszeniu ostatniego pisma
Mistrza uczuła i przyjęła Sprawę, i jak dotąd nie miała odwagi i siły mówić
w Sprawie: jak dotąd nie znała tonu, który w domu jako gospodyni domu
trzymać winna. Nie taiła dysharmonii, jaka była dotąd między nią a siostrą
Deybel, której duchową nad sobą wyższość wyznaje. W ostatnich czasach
obie tym zawiniły, że nie odbyły pracy przepisanej przez siostrę Annę. W ca-
łej rozmowie czułem wielką pokorę i silne postanowienie nad osiągnięciem

-

Brązownicy



zupełnej czystości duchowej. Dla umocnienia jej powiedziałem, że mi w tym
czucie Bóg podał…

 kwietnia 
Mistrz rozwiązał brata Adama ze wszystkich win, które lub on sam, lub

inni mu zarzucali; wiele win nie znalazł winami; za to wykrył mu takie, do
których ani się poczuwał w swoim sumieniu. Bo wiedza sumienia jest ogra-
niczona i dlatego wiele złego może mu być zakrytym; postrzeże je dopiero
wtedy, kiedy targnięcie ducha podniesie sumienie na wyższy szczebel. Brat
Adam zobaczył swoje złe tajemne, kiedy Bóg mu dopomógł drgnąć wyższym
drgnieniem ducha. Z jednego tylko grzechu powinien zrobić Kołu restytu-
cję, to jest z grzechu względem Siostry Ksawery. A ten grzech cały jest, że
brat Adam nie poczuł stanu jej ducha błogosławionego, w jakim przybywa-
ła od Mistrza. Powinien był to widzieć, powinien to odgadnąć, nie widząc
nawet Siostry Ksawery. „Powiedziałem wam (słowa Mistrza), że nieraz dam
wam rozkaz we dwu słowach, a wy powinniście z nich dojść, co macie zrobić.
Jak wam daleko do tego, kiedy ty (Adam) nie mogłeś poczuć ducha siostry
przybywającej ode mnie”. Mistrz nie wchodził nawet w szczegóły tej sprawy,
w drobniejsze przewinienia; wszystkie były tylko następstwem tego, że brat
Adam Siostrę przybywającą od Mistrza powitał po ziemsku, tym sposobem
zniżył ją i wprowadził w ton ziemski, skąd poszły wszystkie potem grzechy.

Bratu Sewerynowi nie był pokazany list Mistrza tyczący się siostry Ksa-

wery; bo brat Adam, nie mogąc zrozumieć przypisku, nie chciał dawać bratu
rzeczy niezrozumiałej przez siebie.

Co się tyczy pisma dla siostry Ksawery, Mistrz nie nastawał już w jednym

z późniejszych listów na urzędowe jego ogłoszenie braciom.

Mistrz nie znalazł żadnego brata gotowym, nie wyłączając nawet brata

Adama…

Oto co można z łatwością znaleźć w szacownych, a tak zdumiewająco mało dotąd

wyzyskanych rękopisach Biblioteki Rapperswilskiej. Odsłania się nam rąbek życiowych
spraw o : bo przecież ci ludzie żyli, żyli i to co dzień… I to jest dopiero pełny towia-
nizm: splot rzeczy ważnych, które zresztą dzieją się najczęściej nie z natchnienia Mistrza,
i drobiazgów, w których lubi on widzieć rzeczy najważniejsze.

Oto macie, jeżeli chcecie, inną relację Goszczyńskiego, inną próbkę doniosłych Spraw,

jakie zaprzątały Mistrza:

 września 
Dzień straszny: ogromny atak złego na braci przez Marię i Ernesta.
Około -mej rano Służba Mistrza z nimi: oboje wygnani przez Mistrza;

ona jako szatan wcielony, on jako niewolnik jej piekła.

Około -ej rano Amelia podała mu rękę w rozmowie. Mistrz nadszedł

na to i zgromił ją w gniewie, w jakim go jeszcze nigdy nie widziałem. „Jak
to! podałaś rękę braterską niewolnikowi piekła? Ty chcesz zbawić Polskę,
a łączysz się z Piekłem? Kiedy mu dałaś rękę twoją, to ja ci mojej nie podam.
Jesteś nikczemna. Precz! Idź natychmiast do kościoła i przebłagaj Boga”.

Cały ten czas do wyjazdu Mistrz był nadzwyczaj groźny. Wyjeżdżał po

 rano. Siedział w powozie, kiedym go żegnał i to mi powiedział:

„Powiedz Ernestowi, że Maria nie wyjdzie z piekła, dopóki on jest jej

niewolnikiem. Ona nie tęskni do nieba, bo mając niewolnika, ma niebo
w swoim piekle. Jego duch, nie jego ciało, jest w niewoli: jako człowiek
może ją bić, ona pozwoli na to, byle tylko ducha w niewoli zatrzymać. Er-
nest jest największą przeszkodą zbawienia dla niej”.

Tak pisze z całym przejęciem o „groźnym” Mistrzu nieustraszony zdobywca Belwe-

deru, Seweryn Goszczyński! To jest towianizm na co dzień. W tę atmosferę sili się Mistrz
wtłoczyć Adama, wmówiwszy weń, że wobec tych Spraw dawniejsze jego zatrudnienia
pisarskie były niegodnym padołem „próżności”.

-

Brązownicy



I „święta siódemka” kobiet (na której „świętość” jakże sceptycznie patrzy nieposzla-

kowany Goszczyński), i spowiedź Celiny, i reprymenda dana Adamowi, to wszystko —
aż do żądania alimentów, które się zacnemu Goszczyńskiemu wydaje tak bezczelne — to
są równie składowe części towianizmu, jak pismo do cara Mikołaja lub podróż Mistrza
do Rzymu. I mam poszlaki, że jeżeli Koło się wykoleiło, to co najmniej tyleż z powo-
du tych małych spraw, ile z powodu wielkich. Tymczasem co czynią nasi badacze, lub,
mówiąc ściślej, nasi brązownicy? Wybierają sobie z mnóstwa dokumentów to, co im się
wydaje odpowiedniejsze, „brązowsze”; ignorują tendencyjnie resztę i tym samym dają
najfałszywszy obraz towianizmu. A te wszystkie akta leżą wszak od dawna w publicznej
bibliotece.

Jeszcze pozwolę sobie z notat Goszczyńskiego przytoczyć parę szczegółów tyczących

Adama Mickiewicza. W czasie rozmów z Goszczyńskim, skrzętnie przez tegoż notowa-
nych (październik ), powiadał Mistrz o Adamie:

Brat Adam nikomu nie dał swego braterstwa. Niczym go nie skusisz,

odepchnie tron, pieniądze, wszystkie wielkości ziemskie, ale go weźmie nie-
wiasta magnetyzmem.

(W języku Towiańskiego „magnetyzm” oznacza pokusę fizyczną). Po czym Mistrz

dodał:

Jedno tylko przeszkadza mu przybyć tutaj: siostra Anna — nie śmie jej

w oczy spojrzeć. Dlatego powiada mi: będę ci służył, tylko poślij do piekła
Fe…wą. (Anna Ferdynandowa Guttowa)

W tej samej rozmowie mistrz rzekł:

Kobietę niczym nie oszukasz. Poczuje w tobie najmniejszy brak charak-

teru i już cię ma za nic. Nikt tak nie gardzi Adamem jak Celina (Mickie-
wiczowa), bo go zna lepiej niż kto inny. Używa go tylko za narzędzie swojej
dumy, swego górowania.

Wreszcie Mistrz rzucił — jakby dla konkluzji — tę sentencję:

Trzeba szukać mądrości w naszych przysłowiach, tam ją znajdziemy, szu-

kajmy tylko, jak trzeba szukać. Jest przysłowie, które powiada: „Gdzie diabeł
nie może, tam pośle babę”. Wielka to prawda.

Bądź co bądź, mimo klątw rzucanych na Ksawerę, stosunki jej z Mistrzem nie urwały

się zupełnie.  maja r.  czytamy w zapiskach Goszczyńskiego, że Mistrz przybył do
Paryża i przyjmował braci pojedynczo: ogółem przyjął tego dnia dziewięciu braci i „pra-
cował z nimi od  do  bez przerwy”. W liczbie tych dziewięciu Ksawera była przyjęta
w ciągu dnia dwa razy.

Już tylko jedną notę przepiszę z tych arcyciekawych zapisków Goszczyńskiego, które

pozwalają niejako dzień po dniu oglądać kulisy towianizmu — w zakresie, który naiwne
i czyste spojrzenie tego zbyt świętego człowieka pozwala mu ogarnąć:

 października 
Święte konwulsje w Kole. Fałszywe prace braci.

Zdaje się, że już to, co pokazałem tutaj, dostatecznie przekona czytelnika, iż aby

wniknąć w istotę towianizmu, nie wystarczy zdawkowy „pietyzm”…

Na szczęście są jeszcze w Polsce ludzie, którzy umieją patrzeć na świat otwartymi

oczami. Pod tym względem przykład żywości zainteresowań i młodości spojrzenia daje
Litwin, Czesław Jankowski, niepodejrzany chyba o chęć „bezczeszczenia” Mickiewicza!
Podejmuje on w felietonie wileńskiego „Słowa” ( o z

r yc

c ) mój apel. Stwierdza

wraz ze mną, że

w oficjalnej biografii Mickiewicza panuje mrok, mrok, mrok… bynaj-

mniej nienaturalny, ale sztucznie zaaranżowany

ini, jawnie

-

Brązownicy



i oczywiście dlatego, aby pozostały niewyjaśnione i niezgłębione „na wie-
ki wieczne” niektóre strony i szczegóły tej istnej zmory zwanej popularnie
i ogólnikowo towianizmem, co zaciążyła tak fatalnie na całym sporym okre-
sie życia i działalności Adama Mickiewicza…

Zaczem wydaje Czesław Jankowski nowy „list gończy” od siebie do wilnian. Co kto

wie o Ksawerze Deybel? I mówi:

Co kto o niej wie? pyta Boy-Żeleński, zwracając się do wszystkich, któ-

rzy nie podzielają opinii, że obłudne tajenie prawdy jest rzekomo niezbędne
dla kultu naszego największego poety. Co kto o niej wie, powtarzam i ja,
wsłuchując się w rezonans o wiele ciaśniejszego widnokręgu, ale nie byle
jakiego, bo naszego Wilna.

I wzywa po kolei, po imieniu i nazwisku, „świadomych” wilnian:

Odezwij się, najszanowniejszy panie Lucjanie Uziębło! Może miałbyś

cokolwiek w tej materii nam do powiedzenia, skrzętny zbieraczu wszelkich
wileńskich pamiątek, osobliwości, druków etc., panie Bronisławie Umia-
stowski? A czyliż nie odezwie się pan Michał Bernsztejn albo p. Ludwik
Abramowicz? A prof. Kłos, a Ferdynand Ruszczyc? Czyżby nie mieli ochoty
z latarką wielkiej swojej znajomości dawnego Wilna zstąpić do ciemnego
labiryntu, po którego wertepach majaczeje widmo — istne widmo! — Ksa-
wery Deybel?

Ta inwokacja nestora wilnian ma w sobie coś pocieszającego: jeszcze nie same zakute

łby i nie samych świętoszków mamy w Polsce! Ale stary Litwin zachował sobie na koniec
filuterne przymrużenie oka. Oto co mówi:

Prawie chciałoby się rękę w ogień włożyć, że tak znakomity mickiewi-

czolog jak rektor profesor Stanisław Pigoń więcej, o wiele więcej wie, niż…
chciałby powiedzieć…

Trafiłeś, przezacny panie Czesławie, w sedno. Oni wszyscy wiedzą, dużo wiedzą: tyl-

ko ubrdali sobie, że aby „ocalić” wielkość Mickiewicza, jest tylko jeden sposób: taić,
przeinaczać, lakierować! Otóż sądzę, że ten ich pogląd, to omyłka… Kto podziela moje
zdanie?

Pisząc tę moją serię artykułów „mickiewiczowskich”, dzielę się po prostu z czytelnikami
faktami i refleksjami, jakie mi się kolejno nastręczają; raczej stawiam pytania, niż odwa-
żam się je rozwiązywać; mam uczucie, że po prostu razem się zastanawiamy, dopuszczamy
wątpliwości, konontujemy dokumenty, szukamy klucza do jednej z najbardziej draż-
niących zagadek, jakie kiedykolwiek stawiało życie i historia literatury. A tym, co nas
w tej zagadce przykuwa, jest nie tyle sam towianizm, ile jego wpływ na największych
naszych poetów, przede wszystkim na Mickiewicza, który udziałem swoim po prostu go
stworzył. Powiedzmy szczerze: gdyby się Towiańskiemu nie udało zdobyć i opanować
Mickiewicza, czy by się nasi historycy literatury głowili dzisiaj nad orędziami Mistrza,
czyby dociekali sensu każdego słowa Bi i y? Ale wszystko, co może się przyczynić do
rozjaśnienia tajemnicy tych kilku lat życia Mickiewicza, musi nas pasjonować.

Kiedy jednak stykam się z naszą nową literaturą tyczącą towianizmu, mam uczucie, że

raczej oddalamy się, niż zbliżamy do celu. Nie umiem podzielić entuzjazmu, jaki mieści
się w tym zdaniu jednego z uczonych:

Badania towianizmu wyszły już ze stanu przebijania się przez drożyny

wiejskie, grząskie, kiedy to koła z trudem obracały się, oblepione błotem lep-
kich plotek, insynuacyj, podejrzeń. Zdaje się, że wydostaliśmy się na szosę,
budowaną z materiałów trwałych, obrobionych naukowo.

-

Brązownicy



Zapewne: jeżeli się oderwie tę „Sprawę” od życia i postawi ją jedynie na gruncie teo-

zoficznych formuł; jeżeli się przyjmie za świadectwo życia Towiańskiego jedynie to, co
on mówi sam o sobie; jeżeli się pominie wszystkie współczesne relacje lub obejmie je
ryczałtem wzgardliwym mianem „plotek” — wówczas istotnie można nie tylko jechać
„szosą”, ale nawet bujać w powietrzu aeroplanem. Ale narażonym się jest na to, że może
się ujawnić fakt, który ściągnie z tych przestworów na ziemię.

Bo jakie stanowisko zajmują historycy towianizmu wobec innych „plotek”? Bardzo

proste: przemilczają je. A jednak niektóre z tych „plotek” godne są uwagi, choćby owo

o ni ni o n rz

owi

i spisane przez Edwarda Wołodkę, a ogłoszone przed

dwudziestu z górą laty przez prof. Mościckiego (Bi io

r z w

). Autor

o ni ni (będącego po prostu kilkustronicowym zapiskiem) był to b. rejent ak-

towy, cioteczny brat głośnego orientalisty, Józefa Sękowskiego. Towiański był bliskim
sąsiadem jego matki, był jego opiekunem urzędowym; majątek Towiańskiego, Antosz-
wińce, znajdował się niespełna o półtorej mili od majątku Wołodków. Osobista styczność
Wołodki z Towiańskim była niewielka, ale „dobrze pamięta to, co od dzieciństwa usta-
wicznie o nim słyszał jako o bliskim sąsiedzie”.

Otóż, między innymi szczegółami, autor

o ni ni pisze:

W Antoszwińcu, oprócz dawnego sadu i ogrodu, Towiański założył ro-

dzaj parku spacerowego, poprzerzynał i wyżwirował; ścieżki, wpośród dzi-
kich drzew i krzewów zasadził aleje, pourządzał altanki, kanapki darniowe,
ławeczki lub też wprost duże płaskie kamienie. Wszystko to nosiło nazwy
symboliczne. Z tych tylko jedna utkwiła mi w pamięci: wią yni
ni . Zaś świątynią o

co r nazywano kaplicę na niewielkim pagórku po-

śród parku. Prowadziło do niej siedem dróg: r w y

no y

i ry itp. Był

to drewniany budynek w kształcie nieco wydłużonego czworoboku. Front,
zwrócony ku domowi mieszkalnemu, ozdobiony był czterema kolumnami,
również drewnianymi. Wyglądało to na grecką świątynię; krzyża jednak na
owej świątyni, o ile pamiętam, nie było. Wewnątrz za całe umeblowanie
służył tylko stół, przy którym powiadano, że Towiański „msze odprawiał”.
Opowiadano przy tym w Wilnie, że podczas tych obrzędów stawała na owym
„ołtarzu” kobieta w stroju Prawdy jako święta Filomena; uważam jednak, że
to była jedna z licznych podówczas plotek kursujących w Wilnie o Towiań-
skim, utkana, być może, na tle obchodów rewolucyjnych w Paryżu. Na czem
atoli polegały owe „msze” i nabożeństwa, objaśnić nie umiem.

Towiańskiego nie zaliczano w Wilnie do umysłów wybitnych. Posiadał

on jedynie zwykłą inteligencję; obdarzony był wielkim darem słowa i buj-
ną, entuzjastyczną imaginacją. Ożenienie się jego świadczy, że mało dbał
o przesądy kastowe i tradycje szlachecko-obywatelskie. Pani Towiańska była
mieszczanką ze spolszczonej niemieckiej rodziny Maksów. Jako nawróco-
na otrzymała imię Filomeny, zamiast swego dawnego Karoliny. Pamiętam
dobrze, jak żartowano w Wilnie, że Towiański przezwał tym imieniem swą
żonę. Ojciec jej był siodlarzem i posiadał sklep w Wilnie przy ulicy Trockiej.
Dostatni i wykształcony, dał córkom swym wychowanie staranne; siostra
pani Towiańskiej była za doktorem Guttem, również spolszczałym Niem-
cem, a uczniem i przyjacielem p. Andrzeja.

Zasady Towiańskiego znane były powszechnie w Wilnie, uważano je za

rodzaj saintsimonizmu zmodyfikowanego w myśl jasnowidzeń nowego apo-
stoła, którego sławę głosił nade wszystko wspomniany wyżej dr Gutt. W na-
uce Towiańskiego za czasów wileńskich była też zasada wspólności kobiet,
która podniosła krzyk przeciw nowatorom. Opowiadano na ten temat mnó-
stwo skandalicznych anegdotek. Osobliwie dał się im we znaki bliski sąsiad
Antoszwińca, Jan Gacewicz, były kapitan wojsk polskich, przezwany kapi-
tanem Zawieruchą, nadzwyczaj żywego i energicznego charakteru, dowcip-
niś, członek ow rzy w

z r wc w. Bodaj czy nie on głównie przyczynił

się do tego, że Towiańskiego poddano badaniu. Pamięć mnie teraz zawodzi
i nie wiem, jakiego rodzaju były te badania, czy z punktu jurydycznego jako

-

Brązownicy



sekciarza, czy patologicznego jako psychopaty. Wprawdzie uznano Towiań-
skiego jako nieszkodliwego, badania te jednak zabiły sprawę towiańszczyzny
w oczach Wilnian.

Co sądzić o tym agmencie? Nie można oczywiście uważać każdego takiego świadec-

twa za rozstrzygające; bądź co bądź, ma ono swoją wagę, co najmniej jako wyraz współcze-
snej opinii. „Zasady Towiańskiego znane były powszechnie w Wilnie, zasada wspólności
kobiet krzyk podniosła przeciw nowatorom” — wszystko to opowiada człowiek mają-
cy wszelkie dane, aby być bodaj o tych krążących sądach wybornie poinformowanym.
Prof. Mościcki, cytując te fakty, czyni uwagę, że „szczegół ten, nader charakterystycz-
ny, pozostaje jednak w zupełnej zgodzie z wyobrażeniami ówczesnej epoki, hołdującej
zasadom saintsimonizmu i innym teoriom reformatorsko-społecznym”… Po czym do-
daje: „Ciekawe światło na poglądy Towiańskiego w sprawie wolnej miłości rzuca ustęp
z pamiętnika Zofii Komierowskiej” (tu cytat owego ustępu usuniętego przez cenzurę re-
dakcyjną „Bluszczu”, co, jak wspomniałem, wystarczyło prof. Kallenbachowi, aby przejść
nad nim do porządku).

Ale w ogóle monografiści Towiańskiego przeszli do porządku nad wszystkim! Po-

wtarza się komunały o „świętości jego życia”. Prof. Pigoń (

o i

ic i wicz ), cytując

literaturę o Towiańskim i głosy za i przeciw, ujmuje rzecz jedynie od tej strony: „here-
zja czy nie herezja”. Skarży się, że mało wiemy o Towiańskim: mówi, że pamiętnikarze
współcześni „nie zwrócili po prostu na niego uwagi, a jeżeli co zapisali, to wyłącznie nie-
mal wiadomostki anegdotyczne, jowialne kawały sąsiedzkie lub — co gorsza — złośliwe
plotki”. I tu można obserwować, jak straszliwy jest w naszej nauce ucisk pruderii oby-
czajowej. Historyk towianizmu opowie nam np. bez wahania, że ten „święty” człowiek
przeczył bóstwu Jezusa Chrystusa, i to mu daruje; ale kiedy ten sam badacz znajdzie się
przed relacją, że Mistrz pozwolił się puścić pani Komierowskiej, wówczas, wobec takiej
potworności, staje oniemiały i… powołuje się na cenzurę „Bluszczu”. To są już dla niego
rzeczy nie do wiary!

„Kawały sąsiedzkie lub — złośliwe plotki”! Co bądź by sądzić o świadectwie Wołodki,

trzeba stwierdzić, że te „złośliwe plotki” utrzymują się szczególnie długo i w najrozmait-
szych kołach. Wspomnienie Wołodki odnosi się do lat trzydziestych; w r.  „kobiety
starsze, godne ze wszech miar szacunku i wiary” przestrzegają Zofię Szymanowską przed
tym, co ujrzy w Paryżu i w domu Mickiewiczów („Zobaczysz tam i usłyszysz ludzi, któ-
rych idee, niby nowe i wyższe, do najniemoralniejszych czynów prowadzą”), a paroletni
pobyt w domu szwagra i siostry potwierdził — w jej oczach — słuszność tych sądów. W r.
 pisze Lenartowicz do Kraszewskiego o „łotrostwie, jakie otaczało Adama”; wspo-
mina „historie o towianizmie ciekawe, ale niebudujące”. Wreszcie w r.  Wołyński
w liście do Władysława Mickiewicza pisze wręcz o stosunkach Adama „z jakąś Litwinką,
zagorzałą towianką”, a stosunki te miały być „wynikiem towianizmu, którego wyznaw-
cy uważali wszystko za wspólną własność”. Tym tłumaczy się — wedle Wołyńskiego —
dlaczego „nasze Polki niechętnie przystępowały do towianizmu”.

Zważmy list Wołyńskiego: wszak to nie jakiś anegdociarz rzuca słowa na wiatr, ale

poważny człowiek, uczony, mówi to wręcz, całkiem serio, do syna poety!

Widzimy tedy, że te plotki — dziwnie zgodne w treści — powtarzają się uporczy-

wie na przestrzeni lat sześćdziesięciu; że obiegają równie dobrze w Wilnie jak Paryżu,
w Dreźnie i we Florencji; że głoszą je osoby o ile nie bezpośrednio stykające się z to-
wianizmem, to bardzo bliskie jego tradycji. Można próbować je odeprzeć lub zwalić; ale
— trzeba zająć jakieś wobec nich stanowisko. Tymczasem nasi „brązownicy” obrali naj-
wygodniejszą drogę: licząc, że to są rzeczy dawne i zapomniane, ignorują je, nie chcą
wiedzieć o nich. Nie mówię już o wspomnieniu Wołodki, które było drukowane: ale ta-
kie dokumenty jak list Wołyńskiego, jak listy Lenartowicza, leżą wszak od dziesiątków
lat w publicznych bibliotekach, wszystkim dostępne, wielu z pewnością dobrze znane.
I te pierwszorzędne świadectwa pomija się zupełnie; obchodzi się je starannie, aby ich
nie zauważyć. A przypuszczam, że takich nietykanych papierów jest mnóstwo, o ile ich
nie zdołano poniszczyć.

W stosunku nauki do Towiańskiego uderza mnie parę rzeczy. Przede wszystkim jest

u nas zwyczaj brać wszystko od strony idei czy poglądów, a nie od strony ludzi. To tak

-

Brązownicy



jakby widzieć w „Reducie” teorie Limanowskiego, a nie „magnetyzm” Osterwy. Bierze
się Towiańskiego jako oderwaną całość; komentuje się i objaśnia jego naukę. Tymcza-
sem, jeżeli się go ujmie od strony człowieka, jasne jest, że ten człowiek, który dożył
osiemdziesięciu lat, nie był ciągle jednaki, że trzydziestoletni reformator wileński nie był
tym samym, co dobrotliwy staruszek szwajcarski; że i nauka jego, i życie musiały przejść
różne fazy i ewolucje. Wszystko to są rzeczy do rozjaśnienia. Jeżeli, niewątpliwie, współ-
czesnym na wiele spraw brakło perspektywy, to znów nam straszliwie brak jest faktów.
Istotnie mają słuszność biografowie, że o życiu Towiańskiego wie się mało; ale zdaje mi
się, że oni sami starają się pilnie, abyśmy wiedzieli jak najmniej…

Jasnemu spojrzeniu na tę sprawę przeszkadza jedno. Za Towiańskim stoi Mickiewicz;

a Mickiewicz — wiadomo — to „posąg z brązu”. Towiański, nawet na dziesięć lat przed
swoim zetknięciem się z Mickiewiczem, musi być „bez skazy”. Do tej konkluzji docią-
ga się wszystko. Stąd, postawieni w obliczu niedogodnych świadectw, odpowiadają nasi
uczeni: „To niemożliwe! Napięcie religijne Towiańskiego, świętość jego, są dostatecz-
nym odparciem takich posądzeń”. Zdaje mi się, że to jest bardzo naiwne rozumowanie.
Trzeba by mieć bardzo banalne pojęcia o istocie mistycyzmu, aby nie pojmować, jak bar-
dzo może on stapiać w sobie różne elementy. Kto patrzył z bliska na Przybyszewskiego,
ten mógł śledzić, jak na przestrzeni lat, z wiekiem, „czarna magia” przechodziła u niego
w białą: jak różnokształtne cienie mógł rzucać ten szczery niewątpliwie płomień ducha
religijnego palący się w nim całe życie. Zbożny staruszek, któregośmy znali w Warszawie,
czyż zniweczył rzeczywistość jego okresu berlińskiego? Kto przed ćwierć wiekiem patrzał
na działalność Wincentego Lutosławskiego w Krakowie, mógł obserwować, jak nawet
ruchy „czystościowe” mogą być maskaradą erotyzmu. A wreszcie fenomen mariawity-
zmu, na który patrzymy współcześnie, też pozwala nieco zapuścić wzrok w tajnie nowo
tworzących się wiar i ukazuje, ile i jak różnych może w nie wchodzić elementów.

Klepie się z powodu Towiańskiego o „psychologii świętości”; to samo klepało się z po-

wodu matki Makryny Mieczysławskiej; i cóż się okazało? Wystarczy potknąć się o fakt,
aby wykoleić się na tej „szosie”. A wciskanie towianizmu — przynajmniej w pewnej jego
fazie — w ramy zdawkowej „moralności” wydaje mi się takim samym fałszem, jak for-
sowne „zgodzenie” z katolicyzmem tego człowieka, który jeszcze w r.  na zebraniu
„sług sprawy Bożej” mówił: „Złe Kościoła obecnego dochodzi już do ostatniego kresu
swego… wielki grzech, noszący w Apokalipsie nazwę Bestii, staje u szczytu i sprowadza
ciężką karę bożą”.

Ileż wpływów musiało się krzyżować w towianizmie! Okropna rzeczywistość polska

i prądy wiejące z Zachodu, i sąsiedztwo Rosji z jej mnóstwem sekt i „świętych”, i ogólna
tęsknota za nowym światem, i przede wszystkim tak ciemna i mało nam znana oso-
bistość Mistrza. Bo człowiek — powtarzam — to rzecz główna. Mamy tego przykład
na saintsimonizmie. Tworzą ten kościółek po śmierci Saint-Simona Enfantin i Bazard
i niedługo przychodzi do rozłamu: bo Enfantin, wspaniale piękny i ubóstwiany przez
kobiety samiec, widzi w nowej religii przede wszystkim sprawę kobiecą, gdy Bazard,
mniej uposażony przez naturę, chce w niej widzieć kwestię polityczną. Przez wzgląd na
pokrewieństwo z towianizmem, przypomnę kiedyś koleje tej zajmującej „Rodziny” sa-
intsimonicznej, zwłaszcza, że pojawiło się sporo dokumentów oświetlających jej dzieje;
tu zaznaczę tylko, że w saintsimonizmie (za taki uważano w Wilnie naukę Towiańskie-
go), a przynajmniej w saintsimonizmie Prospera Enfantin, dominował feminizm. Nawet
Boga-Ojca rozszczepiono na Boga-Ojca i Matkę władających w niebie. Na ziemi on, En-
fantin, był Ojcem: trzeba było znaleźć Matkę; cóż za emocja dla każdej z wyznawczyń:
a może właśnie ona? Tę matkę trzeba znaleźć — na jej poszukiwanie puści się Ojciec ze
swymi wyznawcami aż do Egiptu, aby stworzyć parę mającą przynieść ludzkości radość
i światło.

„Kobiety, jak my, jesteście w Bogu! Pochodzicie od Boga! Waszym prawem jest wol-

ność. Objawiajcie się, dajcie się poznać, uszanujemy wasze słowa i wasze czyny” itd. —
takie i tym podobne orędzia skupiły dokoła Enfantina przede wszystkim rzeszę kobiet.
Któraś z wyznawczyń opowiada, że kiedy usłyszała te słowa, uczuła olśnienie, wypełniła
ją olbrzymia radość. Wierzą, jak towiańczycy o swoim Mistrzu — że w Enfantinie obja-
wił się Jezus. On sam porównywa się do Jezusa. Ale nauka jego głosi raczej wolność niż
ascezę; niesie rehabilitację zohydzonego przez chrystianizm ciała. Reforma małżeństwa

-

Brązownicy



w duchu wolności. Kto kogo nie kocha, może go opuścić i iść za tym, kogo kocha: proste
zerwanie węzłów za wspólną zgodą. Nauka, w początkach zwłaszcza, głosi wyzwolenie,
życie wedle serca i zmysłów, bez kłamstwa i innych obowiązków oprócz żarliwej miłości
bliźniego.

Ten początek rodziny saintsimonicznej upojeniem swym przypomina początki to-

wianizmu: wyznawcy prowadzą wspólny stół w wielkiej sali zwanej…

ą. Na zebra-

niach tych pełnych entuzjazmu tłoczą się adepci wierzący w złoty wiek ludzkości i nową
ewangelię. Dodajmy, że wyznawcy Enfantina, przysięgający na kobietę-Mesjasza, to byli
przeważnie ludzie nader niepospolici, którzy później zajęli wybitne stanowiska i istotnie
pod wieloma względami przeczuli nowe formy świata.

W praktyce jednak zasady te wywołały rychłe dysonanse.

ci c

wy zy (taki tytuł

przybrał Enfantin) postanowił regulować sprawy miłosne Rodziny: stosunkami mężczy-
zny i kobiety miała kierować wybrana para złożona z kapłana i kapłanki. Kapłani ci rozłą-
czaliby pary, skoro im się wyda, że harmonia znikła. I tu zaszły nieporozumienia między
Enfantinem a innymi wodzami rodziny saintsimonicznej. Olinde Rodrigues, też uczeń
Saint-Simona, żąda, aby każde dziecko w Rodzinie mogło znać swego ojca, gdy Enfantin
zostawia tę rzecz tylko kobiecie, uznając niejako — jak mu to zarzucał Rodrigues —
„religijną wspólność” kobiet ( ro i c i r i i

). Na tym tle przyszło też do rozłamu

w Rodzinie, której część potępiła naukę Enfantina jako niemoralną.

Dlatego mówię tu obszerniej o saintsimonizmie, że o ile stosunki życiowe towianizmu

są ciemne, o tyle sprawy saintsimonizmu są dość dobrze zbadane; przytaczam tedy te rysy
dla oświetlenia epoki. Jest w powietrzu tęsknota za nowymi formami życia. Nowe ujęcie
stosunku płci, przebudowa małżeństwa w duchu prawdy, jest na dnie każdego systemu
i — powiedzmy wprost — stanowi nieraz główną siłę jego atrakcyjną.

Jeszcze jedną przytoczę tu relację, oświetlającą wileńskie refleksy saintsimonizmu. Oto

ustęp ze wspomnień dr Stanisława Morawskiego (

r r , str. ) dotyczący jednego

z pierwszych adeptów towianizmu, malarza Wańkowicza:

Wańkowicz, póki był w Wilnie, i cichy, i skromny, i chłodny, ożeniw-

szy się z Ordzianką, malutką, ale dziwnej rafaelowskiej piękności panien-
ką, w Petersburgu wmówił w siebie, szturchając się kułakami pod boki, że
jest i że być musi natchnionym artystą-poetą. Cięgle sobie różnymi naj-
dziwaczniejszymi wyobrażeniami mózgi podsmalał, aż na koniec bez nauki,
bez przygotowania w jakiegoś mistyka przeszedł i tysiące głupstw w życiu
potocznym i domowym narobiwszy, z dobrą i piękną żoną swoją się roz-
stał i na towiańszczyźnie zakończył. Chciało mu się koniecznie wspólności
żon, a na to właśnie jego żona, choćby zapewne lepiej wyjść mogła, zgo-
dzić się nie chciała i jak wariatowi pięknymi swoimi oczyma patrzała mu
w oczy. Pamiętam, że kiedy nieprędko potem, wracając z Paryża wpadłem
na dni kilka do Wilna i tam się przed kimś z toku rozmowy przyszło mnie
wygadać, żem lekcyj saintsimonistów i bucheristów, i Furiera słuchał, Wań-
kowicz, powziąwszy o tym języka, wpadł do mnie natychmiast jak szalony
o jedenastej w nocy i całą noc spać nie dał, żądając, żebym mu koniecznie
w treści zasady tych dotąd przynajmniej marzycieli wyłożył.

Niech mi nikt nie zarzuca, że ja widzę wszędzie kobietę. Wręcz przeciwnie: to nasi

„brązownicy” zamykają oczy na jej istnienie; nie da się zaś zaprzeczyć, iż sprawy płci
istnieją i grają w świecie pewną rolę…

I czy to nie jest uderzające: gdziekolwiek zetknąć się ze świadectwami współczesnych,

wszędzie prawie z nazwiskiem Towiańskiego łączy się sprawa kobiet; kiedy natomiast
czytać naszych towianologów, sprawa ta absolutnie nie istnieje! Przyczyniła się może do
tego okoliczność, że Towiański z późnych lat życia, jako najbliższy tradycją, przesłonił To-
wiańskiego z wcześniejszego okresu. Ale przede wszystkim objawia się tu nasza pruderia
obyczajowa, aby nie powiedzieć obłuda.

Przejdźmy kolejno.

o ni ni Wołodki z epoki towiańszczyzny w Wilnie cyto-

wałem. Dodajmy do relacji Wołodki to, że zarówno Karolina Towiańska jak siostra jej,
Anna Gutowa, odznaczały się niepospolitą urodą.

-

Brązownicy



O Karolinie Towiańskiej krążyły różne legendy. Gadano, że Towiański magnetyzuje ją

dla porozumiewania się z duchami. „Żona Towiańskiego jest somnambulką, ona wszystko
widzi, nie on” — pisze Krasiński w liście do Delfiny, a gdzie indziej mówi: „Ilekroć razy się
rozłączał od żony, wracał do dawnego stanu mierności. Ile razy był z nią razem i mieszkał,
odzyskiwał swą potęgę”. Oczywiście Krasiński jest tu echem obiegających gadań.

W pamflecie swoim

ic i wicz o oniony (Paryż, ) Gołębiowski, zastrzegłszy się,

że prywatnego życia poety nie będzie tykał, pisze o Towiańskim, że po rewolucji¹⁷ udał
się do Rosji, długo mieszkał w Petersburgu; „później wyjechał zagranicę i bawił w Po-
znaniu. Tu już udawał się za posłańca bożego: starał się robić zwolenników, zwłaszcza
między kobietami: formował je w towarzystwo na pewnych przepisanych przez niego za-
sadach, namawiał, żeby się spowiadały u niego i wyjawiały mu sekrety rodziców, braci
i kochanków¹⁸. Ostatnia ta okoliczność mocno kilka kobiet oburzyła i wykryła nie tylko
niedorzeczność, ale nawet złe zamiary posłańca bożego. Wszystko się zerwało — musiał
wyjechać z Poznania”.

Zanotujmy tu, że stara encyklopedia Orgelbranda w r.  — więc za życia Towiań-

skiego — powtarza dosłownie ten ustęp: „po drodze starał się o zwolenników, zwłaszcza
między kobietami, i formował je w towarzystwa na pewnych przepisanych przez siebie
zasadach”.

Rzecz prosta, że nie można przyjmować bezkrytycznie każdego tego rodzaju świa-

dectwa, jednakże pomijać wszystko, co mówili i pisali współcześni byłoby co najmniej
równym błędem. To byłoby, doprawdy, zanadto „aseptyczne” preparowanie historii. Co
do mnie, notuję tutaj te relacje dlatego, że chodzi mi o konontację innych głosów
z pamiętnikiem Zofii Szymanowskiej i listem Wołyńskiego.

Komierowski w broszurze swojej

o

o n i z owi

i i z owi czy

i (myl-

nie przez niektóre bibliografie przypisywanej Kołosowskiemu) pisze po rozstaniu się z to-
wianizmem: „Poznałem wewnętrzne życie braci, a zarazem wiele dziwactw, kłótni i skan-
dalicznych zboczeń, a choć te

ą wi i związ z z

i i cz o ą

i

ic

zy

wo ci, jednak przytaczać ich nie będę, raz że są historią ludzi żyjących, po wtóre że bracia
mają się za ludzi: niechże więc ten, co jest bez grzechu, ciska kamień — ich prywatne
życie przesądza”.

Wobec takich relacji, wobec uderzających analogii z innymi ruchami religijnymi owej

epoki, byłoby niezmiernie interesujące poznać ściślej stosunek kobiet do towianizmu,
tymczasem prawie nic o tym się nie mówi. Nie mówią nam nawet, ile było adeptek. Na
prelekcjach Adama Mickiewicza bywa, wedle relacji dziennika, „wielka ilość dam wta-
jemniczonych w tę doktrynę jeszcze sekretną”. Odbywają się tam sceny przypominające
„konwulsjonistów”. Zdając sprawę z wykładu  maja  r. „Dziennik Narodowy” pisze:
„Dwie młode kobiety, zerwawszy się, przyskoczyły do katedry ze złożonymi konwulsyj-
nie rękoma; jedna z nich wkrótce usiadła, druga coś mówiła drżącym, jakby rozpaczają-
cym głosem, klękała i zrywała się, nareszcie opadła na ziemię i publiczność słyszała tylko
przygłuszone łkanie”. Autor tej wzmianki dodaje, że „profesor przyzwyczajony jest do
podobnych scen na prywatnych towiańczyków schadzkach”.

Wiemy ogólnikowo od Władysława Mickiewicza, że „kobiety wielkie perturbacje wy-

wołały w Kole”. „Kilku zwolenników Mistrza — pisze gdzie indziej syn poety — uległo
tym zboczeniom i ciesząc się z przyznania kobietom równości i wolności, nadużywa-
ło jednej i drugiej”. To dosyć mgliste: „nadużycia” nie wyjaśniają stanowiska Mistrza.
Z pism jego trudno coś wyrozumieć w tej mierze, tak są zatopione w swoistej azeologii
„ducha”, zresztą można przypuścić, że część nauki była tajna i że o niej się nie pisało
ani nie mówiło niewtajemniczonym. Komierowski w swojej naiwnej broszurze pisze, że
„względem kobiet są wolni” i że jeden tylko Zan utrzymuje: „kwestia co do kobiet jest
jeszcze nierozwiązana”.

W relacji swojej ks. Semenenko, wyliczając „błędy towianizmu” i stwierdzając, że „pi-

sma Towiańskiego są mieszaniną wszystkich herezyj przez kościół potępionych”, podnosi,
że jedną z zasadniczych cnót katolickich jest czystość; natomiast podług Towiańskiego
(mówi) nic nie ma złego w naszej naturze. Zło przychodzi z zewnątrz, z kolumn ciem-

¹⁷ o r wo c i — tj. po powstaniu listopadowym  roku.
¹⁸ i

y o i

i

oc n w — Por. Listy Szczanieckiej ( rzy i y) [dalej w tej samej publikacji; red.

WL]. [przypis autorski]

-

Brązownicy



nych. Pożądliwość tedy, która jest w naturze naszej, nie może być zła. Więc i iść za nią
nie będzie grzechem”… (ta formuła brzmiałaby dość pokrewnie z nauką Enfantina).

Okólnik do proboszczów w Cuneo przeciw nauce Towiańskiego powiada: „akta któ-

rej nauki, ile nam te same dowody pokazują, są najgorsze i pod względem wiary, i pod
względem uczynków… robią z sumienia pojedynczego człowieka prawidło najwyższe na
wszystkie czynności”.

Przywodzi to na pamięć ów list Adama Mickiewicza do starej przyjaciółki, Konstancji

Łubieńskiej, w jakimś ryzykownym momencie jej życia: „

zy o (podkreślenie Mic-

kiewicza) tobie wolno, tylko zasypiać się i drobnostkami zasypiać się nie wolno”.

*

Tyle jest pewne, że kiedy Mistrz przybywa do Paryża, rychło zjawia się otoczony szta-

bem co najmniej trzech kobiet niezwykłej urody: Karoliny, Anny i — Ksawery Deybel.
Panna Deybel zaprzątała niemało współczesną opinię. Mam w ręku satyryczne

zon i (Paryż ), gdzie raz po raz spotykamy się z jej nazwiskiem.

W ciągu tych zapowiedzi proroczych nadciągnęły pułki z Litwy — dwóch

podporuczników: Wańkowicz malarz i Gutt lekarz, a z nimi panna Dejbel,
którą Towiański jeszcze na Litwie na proroka rodzaju żeńskiego wykiero-
wał. Było to w karnawale. Na salonach króla de facto (Czartoryskiego) były
sceny, bale, koncerta, tańcujące herbaty. Towiański i spółka wyprawiali tak-
że sceny, śpiewy i deklamacje prorocze. Panna Dejbel śpiewała, Gut miewał
konwulsje na dwanaście tempów i polował na uwającego ducha, Towiański
perorował, c

cz ci …

Jest wieść, że panna Deybell w chwilach wielkiego wzni i ni i

c

widzi około głowy Towiańskiego gwiazd dwanaście, Gut siedm, a Mickiewicz
trzy czy podobno już tylko jedną.

Wiadomo, że Towiański w r. , to jest kiedy Albrecht w Saksonii

ze swoimi występował proroctwy, był także w Dreźnie i naukę w rodzaju
Albrechta opowiadać począł: że miał nawet w pewnym podonczas bawiącym
poecie — swego dzisiejszego Mickiewicza, a w pewnej młodej panience —
dzisiejszą pannę Deybell.

Wreszcie w satyrycznej bajce pt.

rz : „Spojrzał profesor, ujrzał się prorokiem

— Ślepy z cyklopiem obaczył się okiem; — Pan Podporucznik w szlifach jenerała —
A która tylko baba się przyjrzała — W Matki Najświętszej widzi się postaci”.

I taka strofka w „receptach”: „Panna Deybell, co tam stała — To na swojej wyczytała

— Chcesz być kochana — Rzuć szarlatana”.

Niestety, wszystko to, to są jedynie świadectwa wybitnej roli, jaką grała Ksawera

w pierwszych poczynaniach towianizmu na gruncie paryskim; nie wyjaśnia nam jednak
w najmniejszej mierze charakteru owej roli ani też nie odsłania fizjonomii tej kobiety.
Czy poznamy ją kiedy?

Otóż w tym samym czasie, kiedy Towiański dokazał swego majstersztyku, pozyskując

dla sprawy Adama, mediumiczna kapłanka towianizmu, Ksawera, wchodzi — niewątpli-
wie z poręki Towiańskiego — pod dach poety. Jako nauczycielka jego dzieci. Spróbujmy
sobie odtworzyć sytuację jego życia. Kiedy Mickiewicz w r.  zaślubił Celinę Szyma-
nowską na odległość, przez przyjacioły¹⁹, działał pod wpływem złożonego procesu du-
chowego. Wiemy, ile jest jego autobiografii — w postaci Robaka, na którą złożyła się
rekuza Stolnika (hr. Ankwicza) i poczucie — we własnym przekonaniu — win wobec
ojczyzny. Do tego przyłączył się niesmak i przykrości, które przyniósł mu romans z Kon-
stancją. Poeta przeobrażony w duszy, przedwcześnie przygięty brzemieniem powagi życia,
chce być w zgodzie z sumieniem, łamie się w sobie. „Sumienie to jest żołądek duszy” —

¹⁹z

i

in

zy

now ą n o

o

rz z rzy cio y — Cała ta sprawa małżeństwa Mickiewicza jest

dość zagadkowa i nie obeszła się bez ustnych komentarzy, „plotek” podawanych sobie na ucho przez naszych
uczonych, zwłaszcza co się tyczy roli, jaką odegrał w nim dr Stanisław Morawski. [przypis autorski]

-

Brązownicy



pisze gdzieś w liście. „Żenię się z Celiną. Obaczymy, czy będzie lżej, czy będzie ciężej”
— pisze. Jest w tym małżeństwie płomiennego Gustawa, hardego Jacka Soplicy, coś
z rezygnacji. Zrazu jest „lżej”, potem bodajże „ciężej”. Poeta milknie, troska o chleb dla
rodziny go zżera; z czasem żona, podległa napadom obłędu, raz po raz mu „dokazuje”,
jak pisze Bohdan Zaleski. Życie emigracyjne, jego swary, — piekłem. Nadziei znikąd
żadnej. I w tej najcięższej dla poety chwili, zjawia się „dziwny mąż” z nową ewangelią
i podbija go magicznym słowem i nie mniej magicznym świadectwem swego posłania.
Czy nie byłoby możebne przypuszczenie, że „nowe słowo”, jakie przyniósł mistrz temu
potężnemu, a przygiętemu przez życie człowiekowi, w którym zdławione siłą woli wrzące
namiętności skryte są jak ogień pod lawą, że to owo było objawieniem nowego zakonu
wolności? Nie tylko obietnicą wolności narodu — w nauce Towiańskiego i dla samego
mistrza sprawa polska nie jest wszak bynajmniej najważniejsza — ale nową formułą ży-
cia, która temu tak głęboko religijnemu i prawemu człowiekowi, jakim był Mickiewicz,
pozwoli głód szczęścia pogodzić z — sumieniem? Czy nie byłoby to nowym światłem
rzuconym na opętanie towianizmem Adama i jego w nim, mimo zerwania z Mistrzem,
upartą wytrwałość? Ale to już są tajemnice spowiedzi Adama przed księdzem Jełowic-
kim, owej siedmiogodzinnej spowiedzi, w czasie której „ryczał tak, że w całym gmachu
słychać było” — opowiada Krasiński… I czy wówczas ta cudna pieśń Adama, uderzająca
w tryumfalny akord szczęścia — owicz

i — i niosąca

wi

i hymn

upojenia, nie miałaby dla nas jeszcze innego niż dotychczas tonu? tego, który w dwa lata
później zadźwięczy u Krasińskiego w rz

wici ?

„O małżeństwie taka nauka, że tam tylko jest prawdziwe, gdzie jeden w drugim po-

trafił ducha obudzić — i to dopiero Sakrament” — tak streszcza zasady towianizmu
Krasiński w liście do Delfiny. A czytajmy owe ponure „Służby nad Celiną”, jakie od-
prawia nad Mickiewiczową Mistrz, i starajmy się — co nie jest łatwe — przetłumaczyć
je na ludzki język; czytajmy w rękopisach rapperswilskich morały, jakimi gnębi Celinę
Karolina Towiańska…

Będę miał jeszcze sposobność powrócić do tej materii. I to, co powiedziałem, wystar-

czy zapewne, aby ściągnąć gromy na moją biedną głowę. Zapewne, to jest sfera hipotez,
których może nigdy nie uda się sprawdzić; ale czyż to okrojenie tak bogatej rzeczywisto-
ści, jakiego się dopuszczają na owej epoce i na jej dziwach nasi „brązownicy”, nie zostawia
pola nawet najśmielszym hipotezom?

Tak, moi panowie, nie ma rady: trzeba zjechać z „szosy” i zapuścić się w gąszcz…

Jak można było się spodziewać, po ostatnich moich artykułach posypały się informacje,
relacje, rewelacje. O Ksawerze przede wszystkim. Odnaleziono jej ślad u Słowackiego,
w zamazanym rękopisie, który udało się odczytać panu St. Mleczko. Jedna strofka tych
antytowianistycznych kupletów Słowackiego brzmi: „Panna Dejbelka — osoba niewielka!
— ta chodzi — i zwodzi — bez węża — gdy Pan Bóg spuści męża”.

Skądinąd podniesiono wątpliwości co do pochodzenia Ksawery. Czy była Żydówką?

W pierwotnej mej relacji, opierając się na wyraźnym ustępie z listu Lenartowicza, który
miał wszelkie warunki, aby być dobrze poinformowany, przyjąłem żydowskie pocho-
dzenie Ksawery Deybel. Mniejsze, przypuśćmy, znaczenie ma to, że Towiański nazywa
Ksawerę „księżniczką izraelską”. Ci, którym chodzi nie tyle o wyświetlenie prawdy, ile
o tzw. „polemikę”, zaatakowali ten drugi punkt, pomijając pierwszy. Tymczasem, o ile
w języku Towiańskiego często słowa zr

używa się w znaczeniu przenośnym, to z pew-

nością nie mniej często używa się go w znaczeniu dosłownym; jeżeli więc epitet ten nie
świadczy za, nie świadczy w każdym razie przeciw, a dodany do kategorycznej wzmianki
w liście Lenartowicza, raczej może być uważany za argument w tym samym duchu.

Przeciw żydowskiemu pochodzeniu Ksawery podniesiono fakt, że istnieje szlachecka

rodzina Deybel, pisząca się nawet

y . Był w Wilnie pensjonat państwa Deybel.

Jest u J. Bielińskiego wzmianka (donosi mi w uprzejmym liście p. W. Horoszkiewi-
czówna z Wilna) o nauczycielu tańca, Ksawerym Deyblu. „Można przypuszczać (pisze
p. Horoszkiewiczówna), iż być może Ksawera Deybel była córką owego Ksawerego, naj-
prawdopodobniej identycznego z właścicielem wspomnianej pensji. W takim razie nie

-

Brązownicy



była Żydówką, jest bowiem wykluczone, aby najlepsza w Wilnie w owych czasach pensja
dla panien, w której nauczali filomaci Zan i Łoziński, była pensją żydowską”.

Można rzy

zcz , iż y

o

r w o o o ni

Wszystko to więc są na razie

domysły, które można będzie chyba łatwo w Wilnie sprawdzić. Na razie, aż do prze-
ciwnego ustalenia, pozostaje — jeżeli uznamy „księżniczkę izraelską” Towiańskiego za
metaforę — pozytywna informacja w liście Lenartowicza. Nie potrzebuję dodawać, że
nic a nic mi nie zależy na tym, aby Ksawery Deybel (w przypuszczeniu, że panna Deybel
była jego córką) był obrzezany. Miałem skądinąd prywatne relacje, w których nie tylko
że ją nazywano Żydówką, ale nawet „rosyjską Żydówką”. Czekajmy spokojnie ustalenia
faktów. Niech mówią ci, co wiedzą; ja chcę ich tylko za język pociągnąć.

Kwestię pochodzenia Ksawery stara się rozwiązać na łamach

ri r

i

i o mgr

P. Kon. Oddala najpierw przypuszczenie, jakoby była Żydówką: zarówno epitet mistrza
Towiańskiego „księżniczka izraelska”, jak wzmianka w liście Lenartowicza wydają mu się
nieprzekonywujące, wobec tego, iż, o ile p. mgr P. Kon wie, nie ma w aktach dowodu,
aby istniała żydowska rodzina Deybel (nazwisko Ksawery, nawiasem mówiąc, pisano na
wszystkie sposoby: Dajbel, Deibel, Dejbel, Deybell). Przypuszcza mgr P. Kon natomiast,
iż pochodzenia Ksawery trzeba szukać między córkami Ksawerego Deybel, nauczyciela
tańca i właściciela pensjonatu w Wilnie. Nie ma wprawdzie zapisanej córki jego Ksawery,
ale jest kilka innych: Aniela, Anna, Maria, Albina i Zofia. Żyje dziś jeszcze w Wilnie
pani Wikszemska, której mąż urodzony był właśnie z Marii Deyblówny, córki Ksawerego
Deybel:

Otóż, jak powiada p. Wikszemska, teściowa jej tj. Maria Deybel, miała

 siostry: Anielę, Annę, Zofię, zaś imienia czwartej siostry nie pamięta. Ta
jedna z najmłodszych sióstr wyjechała do Paryża jako młoda panna i tam
była nauczycielką, później zaś wyszła za mąż za Francuza Mainarda.

Wobec tych wszystkich danych (konkluduje p. mgr P. Kon), wydaje

się, że „księżniczka izraelska” była jedną z najmłodszych córek Ksawerego
Deybla, prawdopodobnie Albiną, która urodziła się w Wilnie,

ni

rz

ro i

. Była ona zatem jedną z dwóch małoletnich dziewcząt, o któ-

rych przyjęcie (do instytutu panien szlacheckich) wdowa Deyblowa w r. 
nadaremnie zabiegała.

Pozostaje jeszcze niewyjaśnione, dlaczego Deyblówna w Paryżu nazywała

się Ksawerą. Może było to jej drugie imię. Również jest możliwe, że imię to
przybrała dopiero w Paryżu i jako Ksawera była znaną wśród towiańczyków.
Miejmy nadzieję, że czas dalsze w tej mierze przyniesie wyjaśnienia.

Miejmy nadzieję… Bo te, które przynosi p. mgr P. Kon, nie są, mimo pozorów

i mimo autorytetu krewniaczki, wystarczające. Mniejsza o imię Albiny czy Ksawery, tę
metamorfozę najłatwiej przyjąć, ale daty! Gdyby mgr P. Kon uważniej czytał bodaj moje
artykuły, ujrzałby, że Ksawera Deybel (jak o tym świadczy książka Władysława Mickie-
wicza

o

i przytoczone w niej listy Celiny Mickiewiczowej) już w r.  była

w Paryżu w domu Mickiewiczów jako nauczycielka, co najmniej tedy wątpliwym jest,
aby mogła się urodzić — po roku . Wówczas gdy rzekomo ma być dziewczynką,
o której przyjęcie do instytutu panien stara się daremnie pani Deyblowa, w istocie Ksa-
wera jest już w Paryżu i odgrywa nader czynną rolę w propagandzie towianizmu. Tak
więc świadectwo pani Wikszemskiej z jednej strony zdaje się świadczyć, że jesteśmy na
tropie, z drugiej samo siebie zbija; w każdym razie nie ustala ono tożsamości Ksawery
Deybel z jedną z córek nauczyciela tańców. Kwestia zostaje nadal otwarta.

*

Jak gdyby w odpowiedzi na obłudne nieco ubolewanie jednego z czeladników brą-

zowniczych, że nie posiadamy korespondencji Ksawery Deybel z Mickiewiczem, otrzy-
małem następujące pismo od pana Witolda Bełzy, bratanka Władysława Bełzy, zasłużo-
nego poety i badacza literatury, który tak blisko jeszcze stał epoki Mickiewiczowskiej
i znał wszystkich głównych jej uczestników. Pan Witold Bełza pisze mi z Bydgoszczy:

-

Brązownicy



Śledzę z wielkim zainteresowaniem całą żywą polemikę, jaka się to-

czy około wyświetlenia najciekawszej, z pewnych względów najsmutniejszej,
a jednocześnie najbardziej mglistej epoki życia Mickiewicza.

Chcąc od razu wejść in

ri

, użyję porównania ze znanej Panu za-

pewne zabawy dziecięcej, gdy dzieci szukają pewnego ukrytego przedmiotu,
a jedno z nich, wiedząc, gdzie jest on schowany, prowadzi szukających po
nitce słów: zimno — ciepło — gorąco. Otóż wydaje mi się, że tak schowała
najpierw epoka, a potem mickiewiczologowie i — Ksawerę Deybel.

Wielce Szanowny Pan zabrał się do szukania, a ja, śledząc z Bydgosz-

czy Jego trudy, mówiłem sobie stale: ciepło — ciepło. Przeczytawszy apel
Sz. Pana w końcowym ustępie Jego artykułu o Ksawerze Deybel, biłem się
długo z myślami, czy w interesie prawdy naukowej, której jestem wyznaw-
cą, należałoby odsłonić to, co wiem; czy też w myśl zasady epoki, w której
się urodziłem i której tradycjami, bądź co bądź, przesiąkłem: „o ni

nc

nc o”, zostawić rzecz w spokoju i nie „kalać” ani pamięci naszych

największych, tym samym nie ściągać na głowę swoją mściwej klątwy du-
chów, co odeszły, a które zwierzyły mi tajemnicę, przynajmniej co do czasu
zapieczętowaną na cztery pieczęcie.

I oto przychodzi list W. Sz. Pana, który — nawiasowo mówiąc — może

nawet duchem wywołałem, zastanawiając się nad tym, czy też Boy zwróci
się do mnie o pewne informacje, wiedząc może, a może i dowiedziawszy
się, że stałem tak blisko osoby śp. stryja mego, Władysława Bełzy, który
nie tylko poświęcił życie swoje badaniu Mickiewicza — tego Mickiewicza
świetnie znał — ale miał relacje od osób stojących najbliżej jego osoby —
jak również był w korespondencji i znał osobiście tego rodzaju postaci jak
Zaleski, Odyniec, Goszczyński, Libelt, Lenartowicz i inni. Pismo pańskie
otrzymałem i zdecydowałem się napisać mu to, co powiedzieć dziś mogę.

Otóż, było to przed laty bez mała kilkunastu — mieszkałem wonczas

jako student uniwersytetu lwowskiego — młody polonista — u stryja me-
go Władysława i rzecz naturalna — zainteresowany jak najżywiej kwestiami,
które studiowałem, a które były wszakżeż chlebem powszednim stryja — tj.
literaturą — całe godziny spędzałem z nim na rozmowach, będąc przy tym
z jego inicjatywy zapalonym zbieraczem Mickiewicza (pozwalam sobie przy-
pomnieć, że stryj mój miał swego czasu jedną z największych prywatnych
bibliotek mickiewiczowskich). Wszystko się obracało około Mickiewicza,
którego stryj wielbił, czcił jak relikwie i o którym najmniejsze nie nazbyt
zręczne słówko wprowadzało go wprost w irytację, niemal osobistą urazę.
Mickiewicz był świętością nietykalną, przed którą się biło tylko pokłony
i paliło kadzidła uwielbienia.

Pewnego popołudnia odwiedził stryja stary jego przyjaciel, Grzegorzew-

ski, znany orientalista, i z nim to bodaj (pewny jednakowoż nie jestem, czy
się nie mylę co do osoby²⁰ — bywało bowiem wówczas u stryja wszystko to,
co literacki Lwów najświetniejszego posiadał) snuła się długa, tajemnicza,
przy zamkniętych drzwiach (widocznie wobec mnie — siedzącego w przy-
ległym pokoju) rozmowa, z której urywane słowa, stale się powtarzające,
tudzież jedno nazwisko dochodziło do mych uszu. Tym nazwiskiem była
właśnie Ksawera Deybel w związku z Mickiewiczem; tymi słowami: przy-
kre, bolesne, cień na słońcu²¹.

²⁰ rz orz w i

czy i ni

y co o o o y — Wedle relacji, jaką miałem skądinąd, miał to być Kal-

lenbach. [przypis autorski]

²¹

w r

y

w związ

z

ic i wicz

ci

n

o c — O tajemnicy, jaka otaczała ten szczegół

życia poety, pisze mi p. Zawiszanka-Kernowa: „Jako ciekawy przyczynek do tego spisku milczenia, jaki okrywał
ową historię, nadmienię, żem w tych dniach dopiero dowiedziała się od pewnej starszej osoby, iż jej ten sekret
powierzono dawno, w formie tradycji ustnej, znanej niegdyś doskonale na emigracji. Zobowiązano ją wszakże
do milczenia tak solidnie, że choć sama cieszy się w duchu, w imię prawdy, ze śmiałej niedyskrecji Boya, jednak
miała dziś jeszcze wątpliwości, czy dobrze uczyniła, mówiąc mi to. Dlatego też zamilczę nazwiska”. [przypis
autorski]

-

Brązownicy



Grzegorzewski (o ile on to był, dziś już dobrze nie pamiętam) siedział

coś trzy godziny, a gdy wychodził odprowadzony do drzwi przez stryja, za-
uważyłem na twarzach obu palące rumieńce i dziwne jakieś zgorączkowanie.

Uderzyło mnie to nazwisko Deybel, o którym wiedziałem, że istniało

w epoce, że związane było z nazwiskiem Mickiewicza, ale poza tym — nic.
Żywo zaintrygowany poszedłem zaraz do stryja, a ponieważ cieszyłem się
dużym jego zaufaniem, odważyłem się zapytać, kto była ta Deybel, o której
stryj tak długo i tak żywo z owym panem konferował. Zauważyłem, że stryj
był trochę zaskoczony tym pytaniem, ale też dzięki temu może „wyrwało”
mu się to, co powiedział, a co Sz. Panu niniejszym podaję. Cała enigmatyka
zrozumiała zresztą ze względu na dyspozycję psychiczną stryja i w stosunku
do mnie — bądź co bądź, młodego podówczas studenta.

„Była to nauczycielka dzieci Mickiewiczów, o której nie bardzo chcę mó-

wić, gdyż zaciążyła poważnie na życiu Mickiewicza, przyczyniając się bezpo-
średnio do rozdźwięku między nim a Celiną. Mieszkała dłuższy czas u Mic-
kiewiczów i była nawet powodem wyjazdu Celiny Mickiewiczowej na pe-
wien czas z domu”.

A oto najważniejsze: — były listy Ksawery Deybel do Mickiewicza —

listy, które posiadał stryj (wiem to z własnych jego ust) — nie znam atoli
drogi, na jakiej stryj je zdobył — listy, o których dowiedział się Władysław
Mickiewicz i — rzecz charakterystyczna (pamiętam to dobrze z opowiada-
nia stryja) błagał go na wszystko, aby mu je przesłać — a gdy stryj odmówił
— zaklinał go wspólnie z p. Górecką na największe świętości i na cień Mic-
kiewicza, że stryj użytku z nich nie zrobi i — spali. Stryj listy spalił, wobec
czego one dziś nie istnieją, ale musiały być znamienne, jeśli doczekały się
takiego losu — zrozumiałego dostatecznie u ludzi tej epoki, z której my
pochodzimy.

I mało to, i dużo — w każdym razie wydaje mi się — czytając pań-

skie wywody o towianizmie i stosunku jego do Mickiewicza, o towianizmie,
w którym bardzo żywą działalność rozwinęła właśnie Ksawera Deybel, czy-
tając o obyczajowym tle, na jakim Sz. Pan rozwija pewne zagadnienia natury
bardzo delikatnej — jest to to właśnie… ciepło, którym to słowem wiodłem
myśl Pańską prawie spirytystycznie z dalekiej Bydgoszczy w Warszawie. Co
powiedzieć mogę — powiedziałem. Ale na tym już koniec. W tej materii
więcej pisać nie chcę — aż przyjdzie kiedyś w niedalekiej przyszłości spo-
sobny może po temu czas… Dla samej istoty rzeczy może to i będzie bez
istotnego znaczenia, tym bardziej, że od… ciepła — do gorąca i n y

n

²², a pomimo tych szczegółów — zapewniam — Mickiewicz pozosta-

nie jak dotąd świetlanym, najczystszym duchem naszej zbiorowości, a tylko
złamanym przez warunki życia ówczesnego, stąd — jako człowiek i jako
twórca najwyższej litości godnym. W tym samym co dziś świetle pozosta-
nie i Towiański, a poza tym — warchoły i profitanci (byli i tacy) są zawsze
i wszędzie — tym bardziej w promieniach wielkiego człowieka czy wielkiej
idei — zupełnie podobnie jak ćmy. Historia się powtarza — toż nie inaczej
jest dzisiaj, ale to zawiodłoby nas za daleko w materii, która właściwie nie
należałaby do osnowy tego listu…

Z wyrazami prawdziwego szacunku i poważania
Witold Bełza

Znowu tedy natykamy się na rękę Władysława Mickiewicza. Jako syn, powtarzam,

był w swoim prawie i nie myślę go o to winić; nieporozumienie w tym, że ten syn —
skądinąd ogromnych zasług — zaciążył przez te pół wieku nad całym stosunkiem naszej
nauki do Mickiewicza. Umałoletnił ją.

*

²²i n y

n

(.) — jest nie więcej niż krok.

-

Brązownicy



W końcu trzeba mi zanotować informacje, jakie otrzymałem niespodzianie w kwestii

drugiej części pamiętników Zofii Szymanowskiej.

i y i on zn

ow

w r owi

w Bi io c

i o

i , opieczętowane przez Karola Estreichera, z tym, że mają być

otwarte dopiero w stulecie śmierci poety, w r. .

Rzecz prosta, że otrzymawszy te relacje, wybrałem się do Krakowa dla wyświetlenia

sprawy. Pamiętników ani żadnego opieczętowanego pakietu w bibliotece nie znalazłem,
natomiast dotarłem do źródła tej wiadomości, która, zdaje się, była zniekształceniem
informacji prof. Stanisława Estreichera. Otóż prof. Estreicher, syn Karola Estreichera,
opowiedział mi, co następuje:

W roku  czy  (powiada) ojciec zakomunikował mi, wówczas

młodemu chłopcu, taką rzecz. Przyjechał mianowicie z Włoch pan Wołyński
i wręczył ojcu opieczętowany pakiet jako depozyt do Biblioteki Jagielloń-
skiej, z tym, że ma być otwarty w którymś roku, czy też po śmierci jakichś
osób; jakich, nie pamiętam. Pakiet ten miał zawierać jakieś bardzo drażliwe
papiery tyczące Mickiewicza. Ojciec był tym depozytem i tą wizytą bardzo
przejęty, opowiadał mi to zaraz na gorąco. Nie wiem (dodaje prof. Stanisław
Estreicher), czy to były pamiętniki Zofii Szymanowskiej, raczej przypusz-
czałem, że to były listy Celiny Mickiewiczowej do siostry Zofii. Nigdy nie
słyszałem o tym, aby ktoś ten depozyt odbierał; sądząc z zainteresowania
ojca, jestem pewien, że byłby mi powiedział, gdyby pakiet wycofano. Myślę
więc, że ten depozyt powinien się znajdować w Bibliotece Jagiellońskiej.

Skoro w bibliotece pakietu nie ma, ktoś go musiał stamtąd wydobyć. Że nie ma

żadnych śladów depozytu, to niczemu nie przeczy; w owych czasach załatwiało się te
rzeczy dość familijnie; mógł zresztą i ten ślad być zatarty. A co było w tym pakiecie?
Czy były to pamiętniki Szymanowskiej, do których odebrania (można by przypuszczać)
Wołyński upoważnił Władysława Mickiewicza i w takim razie w przytoczonej przeze mnie
korespondencji z tego go Władysław Mickiewicz kwituje? Czy też były to inne ważne
papiery i listy? Bądź jak bądź, znów jeden dokument tyczący Mickiewicza przepadł bez
śladu…

Informacja przesłana przez p. Landa do „Wiadomości Literackich” o rzekomej obec-

ności

i ni

w bibliotece publicznej w Rzymie nie sprawdziła się. Jest ona zapewne

echem istotnego faktu, że tam się ów pamiętnik przed laty w depozycie Wołyńskiego
znajdował. P. dyr. Muszkowski zapewniał mnie, że i listownie, i osobiście szukał w Rzy-
mie śladu — na próżno.

Na razie zatem dalszy ciąg pamiętników trzeba uważać za zaginiony, o ile nie znajduje

się w prywatnym archiwum Mickiewiczowskim rodziny poety, które zawiera z pewnością
niejeden jeszcze dokument.

—

Nie wiem, czy mam przeprosić czytelników, ale jeszcze zajmę ich sprawą tak odległą, jak
— towianizm. Ale sądzę, że jest ona odległą tylko na pozór. Ciśnienie naszej mitologii
na naszą rzeczywistość jest jeszcze tak znaczne, że ustosunkowanie się do tych mitów jest
wciąż aktualnością.

Jednym z takich mitów jest Towiański. Ledwie pięćdziesiąt lat upłynęło od jego

śmierci, a już jest legendą — i był nią po trosze za życia. Z biografii jego wiemy tylko
to, co on sam zechciał z niej podać, dziejopisami jego byli niemal tylko jego wyznawcy.
Udział poetów, Mickiewicza zwłaszcza, wyolbrzymił, uskrzydlił jego postać i jego wiarę.
Przyczyniła się do tego i Młoda Polska — ta z przed lat trzydziestu — podbiwszy kurs
wszelkich akcji mistycznych, nawet z najwątpliwszym pokryciem, a cóż dopiero takich,
gdzie Mickiewicz był… prezesem rady nadzorczej. Toteż bezkrytycyzm w tej dziedzinie
szaleje.

Dlatego kiedy przeglądałem w Bibliotece Rapperswilskiej rękopisy Goszczyńskiego,

zaciekawiła mnie niezmiernie rękopiśmienna rozprawka, jaką tam znalazłem, pt. oz r
w z owi

zczyzną. Zaciekawia już sam tytuł rozprawy u najwierniejszego wyznawcy

Towiańskiego, który jeszcze w r.  pisał: „Jest to jedna z chwil najważniejszych nie

-

Brązownicy



tylko w moim żywocie obecnym, ale w mojej wieczności, w całym bycie ducha mojego,
kiedym się zbliżył z mężem, przez którego mi ta nadzwyczajna łaska niebios zeszła”…
Świadectwo takiego człowieka nie jest podejrzane o uprzedzenie lub niechęć… A jednak,
gdyby ktoś chciał napisać krwawszą satyrę towianizmu, nie mógłby tego lepiej zrobić, niż
to uczynił w tej nie do druku zresztą przeznaczonej „rozprawie” Goszczyński.

Rękopis ten, wprowadzający nas niejako w samo serce towianizmu, datuje z r. ²³.

Podtytuł:

r w

i

y

c (Władysława i Antoniny Dzwonkowskich) z

(Karoliną Towiańską) i

(Karolem Różyckim).

Sprawa ta zajmuje kilkadziesiąt stronic drobnego pisma, a materiały do niej, bruliony,

co najmniej drugie tyle. Cała książeczka. Będę z niej cytował, jak najmniej wtrącając się
osobiście. Zaczyna Goszczyński tak:

Staję nie w obronie swojej osobistej, ale w obronie prawdy, w obronie

Dzieła nowej epoki, która ma być Chrześcijaństwem wyższem, a gdzie pod
nowemi formami powtarzają się bezecności duchowieństwa tymczasowego.

Bracia uznani za wyższych, za starszych, a stawiający braciom młodszym

przeciwności utrudniające im przyjęcie Prawdy podawanej przez siebie, nie
mogą być niczem usprawiedliwieni; co byśmy powiedzieli o takiej np. matce,
która mając nauczyć dziecko chodzenia, kładzie się na niem i każe mu się
nosić, tłumacząc się tem, że dziecię powinno wydobyć z siebie tyle energii,
ażeby znalazło siłę unieść ją; że to robi dla tego zmuszenia dziecka, aby się
w niem rozwinęły życie, siła ruchu, energia itd. Powiedzielibyśmy o takiej
matce, że jest albo obłąkana, albo zła kobieta.

Nie możemy także przyznać za dobre ostrego tonu, z jakim niektórzy

między nami podają prawdę i zmuszają do jej przyjęcia, a o nieprzyjmującym
powiadają, że jest i zczoc , jeżeli nie coś gorszego. To nas może zaprowadzić
aż do uniewinnienia Św. Inkwizycji. I w rzeczy samej, Święta Inkwizycja,
wychodząc z tej samej zasady, mogłaby mówić o tych, których torturowała,
paliła: „Pieszczoch! nie może znieść tortur, boi się stosu, a on go naprowadza
na drogę Prawdy”.

…Fałszywe kolosy, czyli kolosy fałszu w Sprawie, grożą większym nie-

bezpieczeństwem dziełu Bożemu na ziemi jak fałszywe kolosy zewnątrz Spra-
wy… W sprawie z siostrą K(aroliną), trzeba tu wiedzieć, że nie ciało z ciałem
walczy, ale duch z duchem. W sprawie tej dać miejsce podrzędne ludziom,
a mieć głównie przed oczyma rzecz samą, a ta rzecz, to duch Sprawy świętej,
Duch Chrystusowy, i zbawienie nasze przez Chrystusa.

O cóż tedy chodzi, pytamy. Chodzi o — list siostry Karoliny z powodu imienin siostry

Antoniny:

Siostra Antonina (pisze Goszczyński) ma słuszny powód widzieć nie-

czystość w postępowaniu siostry Karoliny z wypadku jej listu otrzymanego
w dzień swoich imienin; bo kiedy wprzód pisała do niej kilka razy i nie miała
nigdy odpowiedzi, dziś nagle otrzymuje list winszujący z zupełnem pomi-
nięciem swojego męża, z którym jednak pisała spólnie list ostatni i któremu
się należała także odpowiedź.

To jest „meritum” sprawy. Zaczynają się komplikacje. Brat Władysław napisał w tej

sprawie list z wyrzutami do Karoliny; Karolina pokazała list braciom; rzecz zatacza coraz
szersze kręgi:

Inni bracia zaczynają mieszać się do sprawy, występując w obronie sio-

stry Karoliny, głównie z powodu listu Władysława do Karoliny… W mojem
przekonaniu (wciąż pisze Goszczyński) sprawa ta ma widocznie cechę woli
Bożej, która otwiera pole nowej próby dla braci. Szczęśliwy, kto tę dro-
gę przejdzie jak chrześcijanin… Ucieranie się z braćmi o siostrę Karolinę

²³ oz r w

z r

— Omawiał ją prof. Pigoń w artykule

o zczy

i w orz z o

(Przegląd

Współczesny, ). [przypis autorski]

-

Brązownicy



jest na nic: dopóki ona sama nie uzna swojego grzechu, dopóty żaden z jej
niewolników nie uzna go… Bałwochwalstwo i niewola jest w Kole naszem,
wytyka je braciom sam Towiański w swoim piśmie z maja r. z., ale wytyka
je w sposób ogólny.

Refleksje Goszczyńskiego nad listem Karoliny:

 lipca . Czyn tego listu nie zdaje mi się czystym. Pobudza on żonę

przeciw mężowi. Uderza na kobietę jako słabszą, aby osłabić męża. Szczę-
ściem, że Antonina poznała się na tym i nie poddała się niewolniczo. Gdyby
się udało, nastąpiłoby zerwanie żony z mężem. Drugi list z powodu imienin
potwierdza ten domysł.

…Smutna to rzecz, ale pokazująca jasno, w czym wielu braci spoczęło.

Kiedy ten sam Władysław był przez jakiś czas prawie bezczynny dla postępu
Sprawy, bracia odwiedzali go, żyli z nim po bratersku, chwalili go; kiedy dziś
okazał się czynnym z obrażeniem osoby adorowanej, wszystko się zmieniło:
miłość braci w gniew, pochwały w pogardę. Póki chodzi o Chrystusa, to
idzie jako tako, jest pobłażenie, ale kiedy chodzi o jakąś wyższość uznaną
w Kole, to już nie do przebaczenia, to grzech przeciw Duchowi Świętemu.

…W liście swoim Władysław pisał, że „nie przed trybunał ludzki zapo-

zywam cię”, że cała ta sprawa powinna się rozstrzygnąć tylko przed Bogiem
i między nimi dwojgiem bez wplątania w nią innych braci… Inaczej sądzi
Karolina. List Władysława został wszystkim wiadomy. B(aykowski) wystą-
pił w obronie Karoliny z listem dość pogańskim do Władysława. Objawił
się ze strony braci sąd potępiający bez litości Władysława. Niektórzy z nich
zleli w jedno osobę Karoliny i Sprawę Bożą, czyli, co na jedno wychodzi,
uchybienie przeciw ślepej bezwarunkowej adoracji dla Karoliny uważają za
obrazę Majestatu Bożego, zgoła nietolerancja, niewola, o jaką trudno nawet
w starych papistach.

…Karolina podziękowała B(aykowskiemu) za obronę siebie. W jej liście

jest o bliskim rozdzieleniu się Koła na Sługi Chrystusowe i Sługi Ziemi.

Myśląc o tem, co się dzisiaj dzieje między nami, zabolałem głęboko i ta

boleść natchnęła mi następującą Modlitwę:

„O Chrystusie, Panie, ratuj nas: zło powstało między nami w wielkiej sile

(etc.) O Mario, pod której wezwaniem i opieką rozpoczęło się dzieło nowej
epoki chrześcijaństwa, przyczyń się za nami (etc., dłuższa modlitwa)”.

Tę modlitwę przesłałem Władysławowi, a on umieści ją w swoim liście

do Różyckiego.

Bo w sprawę tę wkracza Różycki, pułkownik Karol Różycki, wiarus napoleoński, bo-

hater powstania listopadowego — w Sprawie piastujący wysoką godność „Brata Wodza”.
Goszczyński tak ocenia jego list w tej sprawie do Dzwonkowskiego:

Ton więcej urzędowy jak braterski, duch fanatyzmu… Ton przypomina-

jący żołnierskie: „w wojsku nie ma rozumowania”, a moskiewskie: „słuszaj
i stupaj!”. Ton adoracji niewolniczej, przypominającej hasło muzułmańskie:
„Nie ma Boga tylko Bóg, a Mahomet (Mistrz) jego prorok”.

…Jeżeli nam wolno widzieć i roztrząsać złe, które jest w księżach, na

których leży powaga Sakramentu Kapłaństwa, to nie wiem, dlaczego nie
byłoby wolno widzieć je w Karolinie… Walka ta nie jest z Chrystusem, ale
z wrogiem Chrystusa, który działa przez braci, a między nimi przez Karolinę.
Władysław, o ile to czuje, ma prawo wezwać Różyckiego w imię Chrystu-
sa, aby poczuł to jako wódz Sprawy Chrystusowej, na którym przez to leży
większa odpowiedzialność za niepoczucie prawdy i za odepchnięcie jej…

Goszczyński poddaje surowej krytyce postępowanie Brata-Wodza:

Ukradkowe podsunięcie Dzwonkowskiej listu Towiańskiej przez Różyc-

kiego, aby Dzwonkowski nie wiedział o nim. Jest w tym czynie zniżenie się

-

Brązownicy



niewłaściwe człowiekowi zajmującemu takie stanowisko jak Różycki, zniże-
nie się do babskości, do narzędzia babskiej taktyki. Czyn ten oburza tem
więcej, że miał na celu rozrywanie małżeństwa i to w sposób podstępny,
ukradkowy. A spełnia go Wódz Sprawy bożej na całą epokę, mąż powołany
etc.

W jednym z moich listów do Dzwonkowskiego przytoczyłem ancuskie

przysłowie „n o c z

r in ”…

Władysław Dzwonkowski postanawia napisać do Różyckiego, a nawet do samego To-

wiańskiego; Goszczyński, nie wątpiąc, że Mistrz zechce rzecz łaskawie rozważyć, dostarcza
projektów tych listów, mamy je w jego rozprawce. Do Towiańskiego:

Mistrzu i bracie! Wahałem się długo, nim przystąpiłem do pisania tego

listu, ale, aby być szczerym, muszę powiedzieć dlaczego. Tak nas przyzwycza-
jono do widoku niesprawiedliwości braci przewodzących w Kole, tyle było
przykładów, że najoczywistsza prawda była uznana za fałsz i potępiona, etc.
(Tutaj przedstawić cały przebieg sprawy z Karoliną i jej istotę).

Znów Goszczyński przerywa tok modlitwą, jaką ułożył w ostatnich dniach lipca 

r., i ciągnie relację dalej. Antonina postanowiła napisać do Karoliny; znowuż Goszczyński,
„wezwany do pomocy”, przesłał jej tę pomoc „w duchu poniżej zebranych myśli”:

…Inny punkt nadaje cechę rzeczywistości ludzkiej listowi Antoniny.

Niewola bałwochwalcza braci, wytknięta w liście Władysława, nie jest wy-
mysłem; objawiła się ona w czynie przez Baykowskiego, który bez porozu-
mienia się poprzedniego braterskiego z Władysławem, pod wpływem tylko
uwielbienia dla Karoliny zdeptał z pogardą i Władysława, i prawdę, którą on
podniósł, a potem przez innych braci, którzy tylko na słowa Baykowskiego
i na sam rozgłos, że śmiano coś zarzucić Karolinie, bez rozpoznania rzeczy,
bez czytania listu Władysława, zawołali: „ukrzyżuj! ukrzyżuj!”, a byli i tacy,
którzy już go osądzili odszczepieńcem od Chrystusa.

Grzech Karoliny jest trudny do schwycenia i wykazania zmysłowie: jest

to grzech ducha, a grzechy tego rodzaju są jeszcze, dla braci nawet, nieujęte
zmysłem rozumu.

Jest w jednym liście Karoliny do Antoniny wyzwanie do wylania się

przed nią, po prostu do wyspowiadania się. Jest to przepis chrześcijański, na
nim stoi braterstwo, to prawda; ale czy mogę spowiadać się przed tym, który
mi powiada: „wyznaj mi twoje grzechy, ale ja moich dotknąć nie pozwolę”?

 września. Karol Różycki powiedział T. R-mu: Każde słowo modlitwy

(w liście Władysława napisanej przeze mnie) jest sądem, a mianowicie to
miejsce: „Złe chce zmienić sługi twoje (Chrystusowe) w Judaszów”. Więc
powiedzieć, że Szatan chce zmienić sługi Chrystusowe w Judaszów to jest
sądzić. Kogo? Szatana. Więc grzeszę sądem przeciw Szatanowi? Ale możeż
on robić co innego, dopóki jest Szatanem?

Grożą snadź opornym braciom wyłączeniem z Koła, bo Goszczyński pisze:

Wyłączenie z towiańszczyzny, to jest z grona tych braci, którzy czczą

bałwochwalczo Towiańskiego i najbliższe mu kółko, nie jest wyłączeniem
z Kościoła Chrystusowego.

Uważam za wielki grzech przed Bogiem ślepą wiarę niektórych braci

w Towiańskiego i ślepe ich posłuszeństwo: wielki to grzech i wielkie nie-
bezpieczeństwo.

Czy wiecie z całą pewnością, co on jest? a może jest Duchem niższym,

któremu Bóg dopuścił kusić ludzi dla ich wypróbowania w miłości Boga?…
Powaga fałszu w Kole i jego rozpładzanie się są konieczne, dopóki dla braci
będzie dogmatem, że Towiański jest nieomylnym… Dopóki fałsz podobny
jest korzeniem religijności braci, dopóty ich cała religijność jest fałszem: jaki
korzeń, takie drzewo, a jakie drzewo, takie owoce…

-

Brązownicy



 listopada sprawa Dzwonkowskiego z Towiańskim przychodzi na ogólne zebranie

braci. Różycki

nakazuje pokryć ją milczeniem, puścić niejako w niepamięć, uważać ją za

niebyłą, i sądzi, że tym sposobem rozstrzygnął wszystko, zaprowadził zgodę
między braćmi, jedność i pokój w Kole! Bardzo się myli. Prawda prędzej czy
później wyjdzie znowu na jaw i upomni się o wynagrodzenie sobie krzywdy.
Nieprawość braci może tryumfować jakiś czas, ale prędzej czy później przy-
znana będzie duszność człowiekowi, który stanął przy Prawdzie i dotrwał jej
wiernie.

…Było to w czasie układania pisma do Cesarza Aleksandra. Dzwonkow-

ski zrobił Różyckiemu uwagę, co do jednego miejsca w „Powodach”, że jest
zbyt ciemne, że Polacy żadną miarą tego miejsca nie zrozumieją, na to Ró-
życki powiedział: „Ha! niech się w ziemię zaryją, i szukają wyjaśnienia” —
miało to znaczyć upokorzenie się aż do prochu, a wtedy rzecz im będzie
wyjaśniona, Różycki stosuje dzisiaj to do Dzwonkowskiego, wzywając go
ogólnie do pokory.

Rzecz toczy się w podobnym sposobie przez wiele miesięcy. Wreszcie kończy Seweryn

Goszczyński swoją rozprawkę słowami:

Przeciwności i dociski są niby wizykatorie, które Bóg nam przystawia

w miejscach zagrożonych chorobą; źle robi chory, który odrzuca wizyka-
torię, zaczem zrobiła swój skutek; źle robi człowiek, który się oburza na
dopuszczoną przeciwność: powinien ją użyć na wyleczenie chorego punktu.

Bardzo budujący aforyzm, prawda? Otóż takie i tym podobne nauczki cytują nam

nasi „towianolodzy” i bają o „podniesieniu moralnym”, jakie towianizm przyniósł; strze-
gą się nam tylko pokazać jego rzeczywiste tło. A tło, to ów pocieszny dwór z mistycz-
nym Jenialkiewiczem, samym panem Andrzejem u góry; z jego papieżycą Towiańską,
wicepapieżycą Guttową, z jego dworakami, pochlebcami, z jego histerią, ogłupieniem,
plotkarstwem, komerażami, zaczadzeniem, a przede wszystkim ze straszliwą jałowością
tej „pracy nad sobą” w próżni, pracy tym karykaturalniejszej, im wyższej miary i większej
energii są ludzie, których do niej zaprzężono. Bo zważmy, kto są ci ludzie, których udało
się doprowadzić atmosferze towiańszczyzny do takiego stanu! Goszczyński, niepospoli-
ty poeta, charakter ze stali, bohater nocy belwederskiej; drugi bohater, Karol Różycki!
I kiedy się dzieje to wszystko: w roku , ! i przez dziesiątki lat ci ludzie obracają
się w tym zaczarowanym kręgu, i traktują na jednej płaszczyźnie swoje pisma do cara
Aleksandra i sprawę między Dzwonkowskim a Karoliną!

Mówi i baje się dużo o „odrodzeniu etycznym” towianizmu: chcecie próbki tego

odrodzenia? Chcecie przykładu, jakie wyniki daje przemiana wszystkich „braci” na nie-
powołanych kaznodziejów i wzajemnych cenzorów swego życia? Oto ustęp z rad, jakie
Seweryn Goszczyński daje znajomemu małżeństwu:

Niesnaski pożycia małżeńskiego. Unikajcie tego, aby nie była co dzień na

stole sprawa kotletów niedopieczonych albo przepieczonych. Takie sprawy
przy świadkach są niskie, nie mogą im dać dobrego wyobrażenia o stanowi-
sku, które zajmujecie w Sprawie Bożej. Sprawy podobne najlepiej załatwiać
we cztery oczy.

Wszystkie jego nauki są mniej więcej na tej wyżynie. I to dla takiej „służby”. Mistrz

zabronił mu być poetą. Tak oni się „podnoszą” nawzajem ciągle, zaglądają jedni drugim
w garnki, w dusze, dochodzą do tego, że nie mogą już na siebie patrzeć wzajem. Wszystko
to czytamy w tych notatkach Goszczyńskiego, z których, znając je, tak nieśmiałe wycią-
gano konsekwencje!

Bo oczywiście, że sprawa Dzwonkowskich nie była jedyną przyczyną tych rozdźwię-

ków; czuć, że tu zebrał wrzód dojrzewający od dawna. Wypadki roku , w czasie któ-
rych pani Guttowa osądziła „że dopóki Polska nie uzna w Towiańskim posłańca Bożego
i nie ukorzy się przed nim, dopóty wszystkie jej ruchy i ofiary są na nic”, jeszcze bardziej
oddaliły starego patriotę od Koła.  czerwca r.  notuje w swoim dzienniku:

-

Brązownicy



W czym posłużyło mi przejście przez towiańszczyznę? Zmniejszyła się

moja pogarda dla Polaków, którym dobrze z Moskalami, bo w towiańsz-
czyźnie zobaczyłem Polaków, którzy miłują jarzmo cięższe od cesarskiego.
Myślę sobie nieraz, że jeżeli są Polacy, którzy adorują takie jarzmo, jakie
im towiańszczyzna nakłada, można usprawiedliwić poniekąd tych Polaków,
którym jarzmo Cara lub Kisara nie dolega.

Tak pisze Goszczyński w  lat od chwili, w której przystał do Sprawy. Mimo to

zaczadzenie było tak silne, że zupełnie, mimo rozstania z Kołem, nie ocknął się zeń nigdy.
Może instynktownie nie chciał się ocknąć? Może zbyt bolesne było mu przyznać przed
sobą, że w tej „Sprawie” zmarnował swoje życie? Bo oto w niespełna rok potem pisze:

…Otóż nie bądźmy obojętni, nie ważmy lekce prawd świętych, które

Towiański podaje. Choćby on był najgorszym człowiekiem, choćby najnie-
sprawiedliwszy był dla nas, choćby nam najwięcej zawinił, przyjmujemy ze
czcią, z pokorą, ze skwapliwością, otwartem sercem, jako dary Boże, prawdy,
które przez niego przechodzą w nas; zapominajmy w tej chwili o człowieku,
a widźmy tylko Boga zlewającego na nas swoją łaskę…

Nie chodzi mi o to, aby tu ferować jakieś wyroki o Towiańskim ani o całej kwestii

z pewnością o wiele bardziej złożonej, niż to nam pobożni towianologowie do wierzenia
podają. I na tę właśnie jej złożoność wciąż zwracam uwagę. Już tutaj, w ponurym oświe-
tleniu tej „rozprawy z towiańszczyzną” najwierniejszego jej adepta, widzimy dwa światy:
jeden to gmina szwajcarska i jej kwietystyczne bytowanie w zbożnym samouwielbieniu,
i jej to słodycze opiewają rozanieleni ówczesnego towianizmu adepci; drugi — to tragicz-
na farsa paryskiego Koła, gdzie ludzie żyjący bez promyka słońca, nieraz w ostatecznej
nędzy, jak stary Goszczyński, utopiwszy w towianizmie wszystko, siły, talent, zdolność do
życia, szamocą się bezradnie, gryzą, szarpią, niezdolni już ani żyć w tym zaklętym kręgu,
ani też z niego się wyrwać. Skoro wciąż „reklamuje się” towianizm niepospolitymi ludź-
mi, którzy doń przystali, pragnąłem ukazać, jak ci ludzie w nim się czuli i do jakiego ich
stanu doprowadził. I ponieważ w dyskusjach o Mickiewiczu, które, jak widzę, na nowo
stają się dziś aktualne, raz po raz mówi się o towianizmie i mówi się o nim z jakąś mętną
zabobonną czcią, chciałem rzecz sprowadzić na grunt bardziej realny i pozwolić czytel-
nikom zorientować się osobiście w wysokich zagadnieniach tej Sprawy Bożej, która, jak
widzimy, bywała chwilami Sprawą — Karoliny…

Bo tylko przez zrozumienie ludzi można dojść do sądu o sprawach.

Dzięki uprzejmości dyrektora Biblioteki Krasińskich, pana J. Muszkowskiego, mogę
przedstawić tutaj następujący dokument, który niespełna przed rokiem dostał się przy-
padkowo w posiadanie tej biblioteki. Jest to mały zeszycik zapisany szerokim pismem
Zofii Szymanowskiej, tym samym, którym skreślone są jej pamiętniki. Na pierwszej
stronicy widnieją słowa:

i z r czyn

oic z

ic i wicz

wi o o ci ro iny

o i

w rzy z o ci.

Wewnątrz zaś znajdujemy, co następuje:

ni c wi

io ry

o

iny z zy

now ic

ic i wiczow

i z r czyny o z

ic i wicz

Gdy przyjechałam do Paryża temu lat cztery blisko, uczyniłam to na we-

zwanie siostry i jej męża, a byłabym w każdym razie uczyniła za odebraniem
wiadomości o niebezpiecznej chorobie Celiny.

Że to była choroba śmiertelna, o tym dowiedziałam się dopiero za przy-

byciem do Paryża. Celina wkrótce po moim przyjeździe coraz ciężej zapadać
zaczęła, przeczuwała ona swój koniec, bo często mawiała do mnie, iż teraz
umrze spokojnie, gdyż wie, że ja dzieci jej nie opuszczę. Gdy nadeszły ostat-
nie chwile, obecnych było nas przy umierającej troje: Adam, ja i służąca;

-

Brązownicy



kolejno lub wspólnie dopomagaliśmy jej podnieść się, gdyż często zmieniać
chciała pozycję; gdy raz ja z Adamem staliśmy nad nią, ona, utraciwszy już
mowę, wyciągnęła ku nam ręce; ja, przejęta jedynie myślą niesienia jej ja-
kiejkolwiek ulgi, chciałam ją podeprzeć, jak już wprzódy kilkakrotnie; ale
Adam odezwał się, mówiąc: „ona chce, ażebyśmy dwoje podali sobie rę-
ce”. Ja, nie pojmując, w jakim celu, ani odgadując woli Celiny, odrzekłam:
„po cóż by to? mylisz się, panie Adamie, Celina pragnie, byśmy ją unieśli”.
Wtedy ona biedna, widząc, że jej nie zrozumiałam, lub sądząc, że nie zga-
dzam się, zamknęła oczy i opuściwszy ręce, leżała długą chwilę bez ruchu;
odstąpiłam od łóżka, by siąść trochę dla wypoczynku. Po niejakim czasie,
Celina otworzyła oczy, a skinieniem ręki przywoławszy mnie i Adama, znów
wskazała gestem i wyraźniej niż przedtem, żebyśmy sobie ręce podali; ja za-
częłam teraz dopiero rozumieć jej życzenie, a gdy oniemiała i nieruchoma
ze wzruszenia i bólu stałam nie podnosząc ręki, Adam rzekł: „To ostatnia
wola umierającej” — na koniec podałam mu rękę w milczeniu — ona krzyż
nakreśliła palcem na spojonych dłoniach naszych i wkrótce skonała. Tak
zostałam zaręczoną z Mickiewiczem. Nie potrafię skreślić uczuć, jakie mną
w owej chwili miotały; powiem tylko, iż przyjęłam jako wolę Boga tą nową,
a tak niespodziewaną dla siebie przyszłość i uważałam odtąd związek mój
z Adamem jako święty dla siebie obowiązek.

Zofia Szymanowska
W Warszawie,  października  roku

Zestawmy pokrótce fakty i okoliczności związane z tą relacją, a możemy sobie od-

tworzyć taki stan rzeczy. Pomiędzy Celiną Mickiewiczową a „siostrą” Ksawerą Deybel
mieszkającą w domu Adama były przez wiele lat tarcia, których ślady znajdujemy za-
równo w listach Mickiewicza, jak w zapiskach Goszczyńskiego. Zofia podzieliła zapewne
niechęć siostry. Władysław Mickiewicz w swoim ywoci mówi o Zofii Szymanowskiej,
iż „nieprzygotowana do roli, której się podjęła, nie była też w stanie sprawiedliwie ocenić
otoczenia poety. Gorszyła się obdartymi emigrantami, którzy Adama i Celinę nazywali
bratem i siostrą… Język sprawy był jej najzupełniej obcy… Z obawą przystępowała tak
do samego poety, jak do jego żony”… Ale równocześnie czytamy w liście Celiny Mic-
kiewiczowej do siostry Heleny Malewskiej (czerwiec ) to świadectwo:

Trudno ci wyrazić, moja Heleno, jaką dla mnie pociechę mieć przy sobie

taką miłą i dobrą, i pełną poświęcenia istotę jak Zosia, która rozumie nasze
położenie i w tym tęsknym życiu, jakie pędzimy, rozczula swoją swobodą
i uprzyjemnia talentem…

Te bardzo sprzeczne relacje podane tuż obok siebie… Bo też cała ta broszura Włady-

sława Mickiewicza pt.

o

jest ciągłym lawirowaniem wśród tematów, o których

widocznie mówić mu jest trudno. Rozumiemy i szanujemy te trudności, ale po cóż mu
czynić się dziejopisem spraw, o których nie chce czy nie może powiedzieć prawdy?

Obecnie, kiedy mamy skądinąd klucz do tych niedomówień, rozumiemy je o wiele

lepiej; mimo to pozostają one wciąż bardzo tajemnicze.

W ywoci

ic i wicz cytuje Władysław Mickiewicz ustęp z pamiętnika

Zofii Szymanowskiej, który był w jego rękach. Cytat ten musi pochodzić z owej drugiej
części, która przepadła bez wieści… Widzimy tam obraz przemiany, jaką Zofia przecho-
dziła:

…zaczęło się budzić u mnie jakieś żywsze dla rodziny Mickiewiczów

uczucie. Najprzód codzienne widywanie Adama, słuchanie go wywierać po-
częło na mnie wpływ konieczny. Kto poznał bliżej Mickiewicza, wie, ile ra-
zem mądrości, dobroci, czucia głębokiego znajdowało się w jego rozmowie
najprostszej na pozór. Słuchając go, coraz więcej uczuwać zaczęłam, że spo-
sób mój życia obecny jest jakiś nienormalny, że znajdując się blisko takiego
człowieka, moją powinnością jako Polki i istoty myślącej jest starać się ko-
rzystać ze światła jego, a ja przeciwnie dotąd niejako zasłaniałam oczy przed

-

Brązownicy



tym światłem. Następnie i z siostrą obcowanie zmieniło pierwsze moje dla
niej uczucie: im dłużej z nią byłam, tym wyraźniej wyczytywałam na twarzy
jej wyryte cierpienia: widziałam też, jak z wysileniem chodziła koło domu,
by o ile możności pełnić obowiązki matki i żony, a widno było, że jej sił nie
stawało, a nigdy skargi od niej nie słyszałam na los tak ciężki…

Ten ustęp z zaginionej części pamiętnika nie budzi chyba przeświadczenia, aby cały

pamiętnik miał być plotkarskim paszkwilem — za jaki go, niepojętą „metodą naukową”,
ten czy ów czeladnik brązowniczy²⁴ chce — na nieznane! — przedstawić.

Ale — pisze Władysław Mickiewicz — panna Zofia tego czulszego uspo-

sobienia nie rozciągała bynajmniej do przyjaciół Adama. Kilku z nich wpraw-
dzie u niej łaskę znalazło, innym wypowiedziała wojnę, próbując ich z domu
wydalić i wyobrażając sobie, że tym wyświadczy usługę i szwagrowi, i sio-
strze. Chociaż szczerze oddana i pani Celinie, i jej dzieciom, wpływ jej czę-
sto mącił spokój domowy. Dzieci podburzała przeciw ludziom, z którymi
Adam żył, których kochał i cenił. Siostrę swoją zachęcała do biernej opo-
zycji, słusznej względem paru osobistości, dla których poeta okazywał zbyt
wielką pobłażliwość, ale nieuzasadnionej względem innych, którzy stawali
się ofiarą kobiecych kaprysów.

Po roku pobytu w domu Adama Zofia Szymanowska wyjeżdża na kilkanaście miesięcy

do Rzymu, a Mickiewiczowie powierzają jej szesnastoletnią córkę. „Zofia Szymanowska
— pisze Władysław ( o

) — przedstawiała się jako doskonała przewodniczka

wśród tego natłoku arcydzieł, jakim jest Rzym, a w Paryżu naprzykrzyła się już trochę
otoczeniu ojca, ponieważ częstą niechęć objawiała osobom zajętym zadaniami dla niej
niepojętymi”.

Zofia Szymanowska wraca do Paryża w kwietniu  r., w połowie czerwca wyjeżdża

do Warszawy, skąd datowany jest w r.  jej pamiętnik. W listopadzie  r. znów jest
w Paryżu, aby pomagać w staraniach przy chorej.  marca  r. Celina umiera; Zofia
jest obecna przy śmierci. Scenę tę przedstawia syn poety tak:

Wzięła Zofię za ręce i rzekła do niej: „Pozostawiam ci sześcioro moich

dzieci”. W tej dopiero chwili dwie te tak mężne kobiety i ten mąż tak ener-
giczny nie zdołali się powstrzymać. Wszyscy troje objęli się jednym uści-
skiem i zapłakali, a Zofia, opowiadając mi to, zalana była łzami, z twarzą
bladą i zmienioną prawie jak nieboszczka. (IV, )

Sprawę „zaręczyn” przedstawił Władysław Mickiewicz odmiennie: „Po zgonie swej

siostry (pisze) panna Zofia Szymanowska ofiarowała ojcu mojemu rękę swoją, by sku-
teczniej opiekować się siostrami. Nie zdawała sobie sprawy, jak dalece jej przekonania
różniły się od przekonań mojego ojca. Natychmiast po śmierci siostry stłukła piękny
dagerotyp pana Andrzeja (Towiańskiego) wiszącego w pokoju nieboszczki. Ojciec mój
chłodno odmówił jej propozycji.

Wkrótce po tych wypadkach Adam Mickiewicz wyjechał na Wschód, skąd nie miał

już wrócić. Jedyny list, jaki napisał do Zofii Szymanowskiej z drogi, w niczym w istocie
nie świadczy, aby czuł się związanym z nią tym węzłem, który ona „uważała odtąd za swój
święty obowiązek”. Czy pod silnym wrażeniem poeta uległ niemej woli Celiny, obawiają-
cej się dlań innych wpływów? Czy rychło później wpływy te odzyskały swoją moc? Dość
wymowne są te dwie relacje Władysława Mickiewicza:

Jeżeli pani Celina świat opuszczała nie zachowując urazy do nikogo, sio-

stra jej, panna Zofia Szymanowska, nie pohamowała gniewu swego przeciw
towianistom. Mickiewicz, nie chcąc, aby syn jego uległ jej podżeganiom,
opowiedział mu przy zwłokach żony o dawniejszej chorobie pani Celiny,
o dowodach największego poświęcenia, jakie mu dali przyjaciele, którzy ty-
godniami inaczej nie sypiali, jak na podłodze, aby na pierwsze skinienie być

²⁴

i ni

i

y

o

r i

z wi

— Patrz rzy i y [dalej w tej publikacji; red. WL]. [przypis

autorski]

-

Brązownicy



mu pomocą, i nie pozwolić mu upaść na duchu w najrozpaczliwszem poło-
żeniu… (IV, )

Panna Szymanowska krzywo patrzała na niektóre osoby bywające w Ar-

senale, syn zaś Adama namiętnie się za nimi ujmował. Mickiewicz wieczo-
rem  września odezwał się do starszego syna: „Zostaw kaprysy kobietom,
prowadź się po męsku i pracuj, inaczej sam na tym pierwszy ucierpisz”…
(IV, )

Zdaje się, że Zofia Szymanowska wydała walkę wpływowi Ksawery i że tę walkę prze-

grała. Czy wchodziło tu w grę oddanie siostrze i kult dla poety, czy też kryły się w jej
sercu inne, żywsze dlań uczucia, nie wiemy. Nie wiemy, co były za „skały”, o których mó-
wi Lenartowicz, a o które „potłukł się jej statek”. W dwa lata po spisaniu relacji o tych
zaręczynach, a w pięć lat po śmierci Adama, wyszła za mąż za innego poetę, za Teofi-
la Lenartowicza; ale małżeństwo to wydaje się aktem współczucia i rezygnacji. Oto, jak
Lenartowicz opisuje ten związek w liście do dawnej przyjaciółki, Tekli Zmorskiej (odpisy
Biegeleisena).

Florencja,  października 
…żądasz ode mnie szczegółowych wiadomości o moim związku. Oto co

ci o nim najważniejszego mogę powiedzieć — że kobieta, z którą się połą-
czyłem, ma siłę żyć ze mną jak przyjaciel z przyjacielem, bez pieszczot, bez
romansów, bez czułości, na które w dzisiejszym czasie nie ma czasu i które
we mnie już by nie wiem jak jeśli nie grzechem nazwać. Ona pracuje na
utrzymanie życia i ja jak mogę, bo nic nie posiadamy, żadnego kapitału,
żadnych innych funduszów nad to, co się zapracuje. Wieczorami czytamy
książki, od rana ja w bibliotece, ona w galerii, obiady nasze nie zaprawione
wesołym śmiechem, u nikogo nie bywamy, z nikim nie mamy stosunków…

Związkowi mojemu był obecny obszarpany zakrystian — ksiądz Włoch

połączył nas, a na kolację jedliśmy chleb dobrze posolony i o przyszłości
swojej mówili jak owi, którzy na potłuczonym o skały statku wybierają się
na morze…

Sądziłem, że w związku z poprzednimi dokumentami i ów akt „zaręczyn” Zofii Szy-

manowskiej zasługuje na ogłoszenie. To jeszcze jeden słaby błysk światła w głębokim
mroku zdarzeń, które może z czasem uda się rozjaśnić.

Poprzednie moje rozważania wywołały dość żywe poruszenie, żywsze w każdym razie,
niżby można sądzić z drukowanych o nich enuncjacji. Bo u nas od dawna zakorzeniły się
— zwłaszcza gdy chodzi o naszych wielkich — tradycje podwójnej wiedzy: jedna ustna,
druga pisana. To, co uczeni lub literaci mówią między sobą, często nie ma nic wspólnego
z tym, co w danej sprawie piszą. Miejmy nadzieję, że ten stan, wynikły z anormalnych wa-
runków naszego niedawnego życia, zmieni się; bo zdrowe to nie jest. Na dłuższy dystans
wywarło to skutki dość opłakane; ciągła nauka „dla pokrzepienia serc”, dla zbudowania
młodzieży, znudziła wszystkich, nawet jej producentów. Zdarza się, że zaczynają niena-
widzić swoich bożyszczów, znudzeni tym, co o nich klepią, dławieni tym, czego o nich
nie mogą powiedzieć, a nie umiejąc „scałkować” wszystkiego. Bo zważmy ten okrutny
paradoks: ci, którzy najgorliwiej odlewają posągi z brązu, ci właśnie posiadają zazwyczaj
w ręku wszystkie dokumenty, przekonywające ich, jak dalece bohater ich odległy by-
wał od tego, co zeń robią, jak bardzo był inny i — powiedzmy to od siebie — bardziej
interesujący. Ale raz wszedłszy na drogę brązowniczą, nie wiedzą, jak z niej wybrnąć.

Byłem świeżo w Krakowie, gdzie zetknąłem się po trosze ze światem uczonych. Naj-

milszy świat, dla niego wciąż będę tęsknił za Krakowem! Jak zawsze, krążą tam anegdotki,
ploteczki, złośliwości, w których celują ci magowie, tak często zmuszeni ukrywać uśmie-
szek pod maską powagi. Toga profesorska w Krakowie przynajmniej — ma jeszcze coś
z sukienki kapłańskiej. Tym razem komentarze obracały się dokoła niedawnej śmierci za-
służonego mickiewiczologa, prof. Kallenbacha. Przysłuchuję się rozmowie. Jeden z uczo-
nych ryzykuje paradoks, że Kallenbach „nienawidził” Mickiewicza, że nie ominął żadnej

-

Brązownicy



sposobności, aby go skompromitować, bijąc niby to wciąż przed nim pokłony. Oczywi-
ście paradoks taki dobry jak inny. Zastanawiają się nad tym, jakie tajemnice wziął z sobą
do grobu Kallenbach, on, który znał na wylot wszystkie archiwa mickiewiczowskie²⁵; czy
zniszczył swoje notaty i papiery, aby z nich nikt nie korzystał itd. Ktoś miał zapytać inne-
go znakomitego uczonego, profesora, którego z prof. Kallenbachem łączyła długoletnia
wzajemna pełna kurtuazji nieżyczliwość: „Jak pan sądzi, czy Kallenbach zwierzył komu
przed śmiercią, co on naprawdę myśli o Mickiewiczu?” — „Powiedziałby z pewnością, że
to była skończona ś…” — odpowiedział profesor. Niewinny żart, oczywiście: brązownicy

n

n o

.

Wobec takich nastrojów nic dziwnego, że echa moich artykulików dochodziły mnie

raczej pocztą pantoflową niż za pośrednictwem druku. „Chwała Bogu, że ktoś ruszył ten
brąz, będzie można swobodniej oddychać” — miał się wyrazić o nich jeden z przysię-
głych brązowników. A co za listy dostawałem: „Wziął się kochany pan do tego okresu
życia Mickiewicza, który jest najbardziej ze wszystkich i najgruntowniej załgany, tak samo
zresztą jak cały towianizm” — pisze do mnie jeden z badaczy, który się jakiś czas sumien-
nie zajmował towianizmem, a który — może przez nieśmiałość — zachował na prywatny
użytek szereg wniosków, do których doszedł. Ten i ów z najpoważniejszych firmowych
uczonych udzielił mi półgłosem takich szczegółów, że ja sam, mimo że odważniejszy,
nie ośmieliłbym się ich powtórzyć. Skąd oni je znają? Licho wie. List p. Witolda Bełzy
świadczy, że istniała w tym przedmiocie cała „tajemna wiedza”, którą sobie przekazywano
przy zamkniętych drzwiach, z ust do ust, odbierając zaklęcia wiekuistego milczenia, że
palono listy, niszczono dokumenty lub chowano je w mroku, rzecz prosta, że im dalej
w lata, tym bardziej ta poufna wiedza grozi zatraceniem się.

Skoro mowa o Krakowie, jeden z tamtejszych uczonych przytoczył mi szczegół rzuca-

jący pewne światło na pochodzenie Ksawery. Zainteresowany tym zagadnieniem profesor
przytoczył mi swoją dawną rozmowę z Józefem Albinem Herbaczewskim, obecnie pro-
fesorem w Kownie. Herbaczewski snuł przed nim plan zamierzonego dramatu, będąc
zaś mistykiem i wizjonerem, wierzył w realność stworzonych przez siebie postaci. Mó-
wił o kobiecie, która stanęła na drodze jego życia — jakaś ruda Salome — Żydówka —
„ta sama (dodał), która kusiła Mickiewicza — Teufel — Deybel — diabeł”. Wynikałoby
z tego, że istniała tradycja zarówno żydowskiego pochodzenia Ksawery jak jej oddziały-
wania na życie poety. Może Herbaczewski, o ile go dojdą te słowa, powie nam coś bliżej
o tym.

Ale do tych spraw jeszcze powrócę, na razie chodzi mi o co innego. Z okazji mojej

do znudzenia już omawianej przedmowy do dzieł Mickiewicza zaczepiano mnie zwłaszcza
o jeden punkt, którego zresztą dla szczupłości miejsca nie mogłem rozwinąć, mianowicie
o stosunek Mickiewicza do powstania listopadowego. Jak dalece punkt ten jest drażliwy,
dowodzą ataki, jakie mnie spotkały, i to z różnych stron: z jednej strony — niepoczy-
talne wybryki szowinistów-analfabetów, wychowanych na jątrzącej literaturze pewnych
dzienników, ale skądinąd nagany ludzi, o których wysokiej kulturze i dobrej woli nie
mam powodu wątpić. A wszak ja nie uczyniłem nic innego, tylko starałem się oświetlić
stan duszy poety, opierając się na własnych jego wyznaniach. Tak dalece wszystko, co ty-
czy Mickiewicza obmurowane jest konwenansem, rutyną fałszywego pietyzmu! Pozwolę
sobie tedy w kilku słowach uzasadnić to, czego tam, ograniczony miejscem, zaledwie
mogłem dotknąć.

Każdego, kto czytał po porządku w lwowskim wydaniu dzieł korespondencję Mickie-

wicza, musiał uderzyć jego list do zmoskwiczonego Polaka, Tadeusza Bułharyna, pisany
z Berlina dn.  czerwca  r., tuż po opuszczeniu Rosji. List ten zawiera następujący
ustęp:

²⁵

n c

zn

w zy i

rc iw

ic i wiczow i — A jednak nie wszystkie! Sam Kallenbach

opowiadał taki fakt. Kiedy przed laty zabierał się do monografii o Mickiewiczu, odwiedził m.in. Artura Wo-
łyńskiego w Rzymie, w nadziei, że u niego znajdzie jakieś materiały. Wołyński pokazał mu dużą tekę i rzekł:
„Gdyby pan wiedział, co się w tej tece znajduje, dałby pan za to nie wiem ile, bo tu są właśnie rzeczy pierwszo-
rzędnej wagi do sprawy, która pana obchodzi. Ale niestety nie mogę panu ich udzielić”. To rzekłszy, wyszedł
z pokoju i pół godziny nie wracał. Kallenbach nie tknął teki; dopiero później, powiada, zrozumiał, że Wo-
łyński, widocznie związany jakimś przyrzeczeniem, chciał mu zostawić sposobność zapoznania się z teką, nie
biorąc na siebie odpowiedzialności. W ogóle z którejkolwiek strony tknąć sprawy Mickiewicza, wszędzie mrok,
tajemnica; wszędzie, przy wielkiej mnogości słów, konspiracja milczenia! [przypis autorski]

-

Brązownicy



Odebrałem tu z Warszawy wiadomość o koronacji i pełne entuzjazmu

opisy uczt i zabaw. Ja tam nie byłem! Podzielam tylko z daleka szczęście
moich spółrodaków… Donoszę ci tylko, że Cesarz nasz jest teraz w Berlinie
przyjmowany z entuzjazmem i że, jak powszechnie słychać, rad był z poby-
tu w Warszawie i Cesarzowa łaskawie wspominała o serdecznym uniesieniu,
z jakim przyjęta była od mieszkańców polskiej stolicy. Tyle nowin politycz-
nych…

List do Bułharyna też ma swoją historię czy też swoją legendę. Opowiadał mi ją jeden

z „mickiewiczologów”, zajmujący się zwłaszcza epoką rosyjską poety. List ten mianowicie
dostał się do rąk Włodzimierza Spasowicza; Spasowicz przesłał go krakowskiej Akade-
mii Umiejętności. Otrzymawszy ten dar, Akademia jakoby zastanawiała się poważnie,
czyby tego listu nie spalić dla dobra pamięci wieszcza. Ale kopię listu posiadał, również
od Spasowicza, Piotr Chmielowski. Widząc, że Akademia nie kwapi się ze spożytkowa-
niem listu i słysząc o grożącym mu zniszczeniu, ogłosił go w dodatku do swej monografii
z następującym przypiskiem: „Autograf znajduje się obecnie w zbiorach biblioteki Aka-
demii Umiejętności w Krakowie. Przytaczam list ten według kopii udzielonej mi przez
p. Włodzimierza Spasowicza”. W ten sposób Chmielowski stworzył fakt dokonany, list
do Bułharyna przeszedł do zbiorowych wydań.

Nie wiem, o ile historyjka ta jest ścisła. Parę osób, których pytałem o to w Kra-

kowie, nie znało jej. Może owe wahania, przypisywane Akademii, odnoszą się raczej do
ówczesnego prezesa Akademii, Stanisława Tarnowskiego, na którego ręce zapewne list
ów Spasowicz przesłał. To by było prawdopodobniejsze; skądinąd opowiadano mi, jak ży-
wo Tarnowski, będąc w Paryżu, wyrażał Władysławowi Mickiewiczowi zdziwienie, że ten
nie zniszczył „jeszcze” dokumentów tyczących działalności Adama Mickiewicza z epoki
„Trybuny Ludów”. Powtarzam: może nie każda z tych relacji jest dosłownie ścisła, ale to
pewna, że oddają one atmosferę, w jakiej tworzyła się nasza „wiedza” o Mickiewiczu.

List do Bułharyna, mimo że go ogłoszono, pozostał prawie nieznany. Nie wyciągnię-

to zeń konsekwencji, nie cytuje się go prawie. I dosyć zrozumiałe jest, że list ten wprawił
uczonych w zakłopotanie w momencie, gdy praca brązownicza wrzała na całej linii. Takich
zakłopotań dostarcza Mickiewicz więcej. Niesamowita jego indywidualność jakże trudno
poddaje się konwencjonalno-pomnikowemu ujęciu jego biografów. Dla nich bieg życia
Mickiewicza jakże jest prosty i jasny! Od wczesnej młodości filomata, patriotyczny kon-
spirator, za spiski wtrącony do więzienia, gdzie Gustaw zmienia się ostatecznie w Konrada,
potem męczennik, wygnaniec do Rosji, gdzie tęskni za Polską i tworzy

nro , po-

tem tułacz, wódz duchowy narodu itd. W tym „ludowym” wydaniu dziejów Mickiewicza
antydatowano niejako trzecią część

i

w, która odnosi się do wypadków wileńskich

z r. , ale pisana jest w r.  po upadku powstania, zacierano tak zasadnicze różnice
perspektyw i nastrojów sprzed r. , a po r. … W moim szkicu starałem się zwrócić
uwagę na to nieporozumienie.

Znalazłyby się i inne nieporozumienia. Np. pobyt w Rosji. Wygnaniec, zapewne… Ale

biorąc po ludzku, kiedy się czyta listy Mickiewicza, widzi się, że prawdziwym jego wygna-
niem było raczej — Kowno. Jak on się tam męczy, jak się tam szamoce, bez żadnej prawie
nadziei wyrwania się! Zamknięty w małym miasteczku, przykuty do żmudnej pracy na-
uczycielskiej, mając za całą osłodę korespondencję z dawnymi kolegami, których przerósł
o wiele głów, którzy go niecierpliwią i nudzą, ten namiętny czytelnik Byrona rozdyma
nozdrza, żądny wielkich burz i wielkich wzruszeń, których miłość do Maryli jest dlań
coraz mniej zadowalającym surogatem. Filomaci! Wydano wiele tomów ich korespon-
dencji; wydaje mi się z niej, że rozdymanie działalności tego bardzo szanownego stowa-
rzyszenia młodzieży przez niektórych naszych komentatorów jest dość sztuczne. Zresztą
Mickiewicz, od paru lat w Kownie, coraz bardziej odchodził duchem od tych wileńskich
towarzyszy młodzieńczych wzlotów. W tej epoce dochodzi do tego stanu, że brzydnie
sam sobie, brzydną mu drudzy, przychodzi ciężki kryzys. W tych warunkach uwięzienie
było dlań wybawieniem. Nareszcie coś w dużym stylu, coś co go wyrywa z miernoty
i szarzyzny, z błędnego koła beznadziejnej miłości, która zaczynała jemu samemu wyda-
wać się śmieszna i głupia. Zesłanie do Rosji było wygnaniem, ale i wyzwoleniem; było,
można powiedzieć, najszczęśliwszym wydarzeniem w życiu Mickiewicza i on też tak na to

-

Brązownicy



patrzy. Faktem jest, że pobyt w Rosji odegrał w życiu duchowym Mickiewicza olbrzymią
rolę. Dla tego mieszkańca Wilna i Kowna, który nawet Warszawy nie znał i który jej
na nieznane nie lubił, Rosja była Europą. Olśniła go nie potęgą państwową, ale wyższo-
ścią kulturalną, tak przynajmniej on sam patrzy wówczas na to. Dostał się w środowisko
nareszcie godne siebie, poznał ludzi pierwszorzędnych, on, wprzódy skazany na towarzy-
stwo najzacniejszych z pewnością Zanów i Czeczotów, którzy mu cenzurowali i popra-
wiali wiersze; skromny nauczyciel kowieński, tu przyjmowany na równej stopie wśród
najwyższych, wieńczony, fetowany… Nie sądzę, aby tak przyjmowano Mickiewicza, gdy-
by z Kowna przeniósł się był do Warszawy… To były najpełniejsze, najszczęśliwsze lata
jego życia, tam osiągnął samowiedzę swego geniuszu, nauczył się zarazem sądzić rzeczy
z wysoka. Toteż warto czytać listy, jakie pisze do swoich przyjaciół bawiących w Warsza-
wie, do Odyńca i innych, z jakim politowaniem patrzy na ten partykularz: „… artykuł tak
zdrowo pomyślany i tak dobrze po polsku napisany, że wierzyć nie mogę, aby w War-
szawie wziął początek… Te dwa artykuły pocieszyły nas nieco, zasmuconych widokiem
waszej literatury”…

To znów gdzie indziej: „Nie mogę bez żalu pomyśleć o straszliwej u was literackiej

stagnacji”…

Wszystko mu się wydaje w Warszawie równie głupie, zarówno krytyki jak pochwa-

ły, jakie go spotykają. I charakterystyczne są te zwroty: „u was”, „wasza literatura”. Czy
to jest antypatia do „warszawianizmu” (choć Odyniec, do którego to pisze, był przecież
Litwinem!), czy też jest nieświadomym przedsmakiem separatyzmu litewskiego²⁶? Bo
zważmy, że przecież Mickiewicz, poza krótkim i późniejszym pobytem w Poznańskiem,
nigdy w „Polsce” nie był. To też jeden z paradoksów życia!

W czasie tedy, gdy w Warszawie areopag literacki zwalczał go namiętnie lub prze-

drzeźniał zjadliwie, w Rosji przyjęto go jednogłośnym entuzjazmem, obwołano pierw-
szym poetą słowiańszczyzny. Wygnaniec ten cieszył się szczególnymi względami, zosta-
wiono mu swobodę życia i tworzenia, zwalniając go od innych obowiązków. Jak serdeczne
i mocne były stosunki przyjaźni zadzierzgnięte z Rosjanami, dowodzi choćby przypo-
mniany przez p. Wacława Lednickiego fakt, że w wiele lat później grono przyjaciół mo-
skiewskich, dowiedziawszy się, że Mickiewicz jest w Paryżu w biedzie, zebrało ogromną
na owe czasy sumę pięciu tysięcy rubli i przesłało ją poecie, i poeta — on, tak dum-
ny — mógł ją przyjąć! Rzecz prosta, że jego stosunek do Rosji w owych latach pobytu
w Moskwie i Petersburgu, musiał być odległy od konwencjonalnych pojęć w tej mie-
rze, wynikłych z przenoszenia wstecz późniejszych stanów duszy. Wówczas Nowosilcow
nie był dla Mickiewicza symbolem Rosji, ale przykrym epizodem; wówczas mógł być
dlań „naszym cesarzem” ten sam Mikołaj, który w dwa lata potem stanie „mocarzem jak
Bóg silnym, jak szatan złośliwym” — „synem Wasilowym”, który polską koronę „ukradł
i skrwawił”… I dlatego, gdyby nawet przyszło nam się zastanawiać, czy listu do Bułharyna
nie trzeba brać jako „wallenrodyczną” ironię²⁷, można by odpowiedzieć, że nie, tak samo,
jak owej przedmowy, mimo że niewątpliwie pisanej na żądanie cenzury, którą przypo-
mina mu zjadliwie²⁸ w roku  „Orzeł Biały” (nr.  z dn.  czerwca  r.) w Paryżu.
Oto artykuł tego emigracyjnego pisma:

Ogłaszamy drukiem udzieloną nam kopię przedmowy do

i

w²⁹

przez Adama Mickiewicza w  roku pisaną i na czele tegoż dzieła umiesz-
czoną. Ogłoszenie to użytecznym być może nie tylko publiczności, lecz jesz-

²⁶ n y

i

o w r z wi niz

r yz

i w i o — Kiedy czytamy w or on nc i listy tych

filomatów, którym wypadło czasowo bawić w Warszawie, widzi się głęboką antypatię, jaką ci młodzi Litwini
żywią dla stolicy Polski. [przypis autorski]

²⁷czy i

o B

ryn ni rz

r

o w

nro yczną ironi — Jeden z najwybitniejszych polonistów

pisze do mnie: „List do Bułharyna naturalnie że nie jest »walenrodyzmem«, tylko owocem wiary Mickiewicza
w Rosję, wiary, którą rozwiał dopiero rok ”. [przypis autorski]

²⁸ rz

owy

i n n

ą ni c nz ry — Jak długo utrzymywały się na emigracji te antymickiewi-

czowskie nastroje, dowodzi fakt, że kiedy w wiele lat po śmierci poety Lenartowicz miał we Florencji wykłady
o Mickiewiczu, otrzymał następujący list: „Dzieckiem jesteś, jeżeli uważasz Mickiewicza za patriotę. Cyprian
Norwid”. Lenartowicz przytacza to w liście do pani Bośniackiej, autorki

rony z oc owy (List ten znajduje

się w Bibliotece Narodowej w Warszawie). [przypis autorski]

²⁹ rz

owy o

i

w — Ta relacja „Orła Białego” jest błędna; ustęp ten mieści się w przedmowie do

drugiego wydania

nro , w dwutomowym wydaniu o z i (Petersburg, ). [przypis autorski]

-

Brązownicy



cze i samemu Adamowi Mickiewiczowi, który jeśli uzna stosowność i po-
trzebę tego, twierdzenia tejże przedmowy zmieni i poprawi. Oto jest ta
przedmowa:

„Trzecie to dzieło polskie ogłaszam w stolicy Monarchy, który ze wszyst-

kich królów ziemi liczy w państwie swoim najwięcej plemion i języków. Bę-
dąc zarówno ojcem wszystkich, zapewnia wszystkim wolne posiadanie dóbr
ziemnych i droższych jeszcze dóbr moralnych i umysłowych. Nie tylko pod-
danym swoim istniejącą wiarę, zwyczaje i mowę, ale nawet zatracone albo
do upadku chylące się pamiątki dawnych wieków jako dziedzictwo należne
przyszłym pokoleniom wydobyć i ochraniać rozkazuje. JEGO szczodrobli-
wością wsparci uczeni przedsiębiorą pracowite podróże dla wyśledzenia i za-
chowania pomników fińskich; — JEGO opieką zaszczycone towarzystwa
uczone kształcą i pielęgnują dawną mowę Lettów, pobratymców litewskich.
Oby imię Ojca tylu ludów we wszystkich pokoleniach wszystkimi językami
zarówno sławione było!

Adam Mickiewicz”
Petersburg, 

Otóż podziwiajmy zjawisko, które można by nazwać „autonomią geniuszu”. Podczas

gdy Mickiewicz sławi imię „ojca tylu ludów”, a wybrzydza się na Warszawę, młoda War-
szawa chłonie jego poezje, powtarza jego

o

o o ci, czyta z uniesieniem onr

nro . I w dojrzewającym nastroju rewolucyjnym Warszawy, o którym on sam nic

nie wie, jego poezja ma potężny udział. Gdy on żałuje, że nie był na koronacji cara w War-
szawie, tam, rychło po spisku koronacyjnym, dojrzewa czyn rewolucji. „Słowo stało się
ciałem a Wallenrod Belwederem” — powie Aleksander Chodźko. Poezja Adama Mic-
kiewicza wyszła z niego samego i działa już zupełnie samoistnie, przybierając znaczenie,
o jakim on może dla niej wówczas nie myślał. Jest to jeden z najciekawszych dokumentów
działania literatury i załamywania się jej promieni w różnych środowiskach lub — weźmy
porównanie z innej dziedziny — tworzenia w różnym środowisku różnych chemicznych
połączeń.

I kiedy w czasie pobytu Mickiewicza we Włoszech wybucha powstanie, którego on

jest współtwórcą, niemal ojcem, on sam najbardziej jest nim zaskoczony! Czyż to wszystko
to nie jest komentarz do niezdecydowanej postawy Mickiewicza, z którą biografowie jego
nie bardzo wiedzą, co począć? I oto nowy tragiczny paradoks: tuż po wybuchu rewolucji
jedno z pisemek powstańczych, „Podchorąży”, rozpoczyna pierwszy numer ( grudnia
)

ą o

o o ci; a niebawem powstaje wiersz Maurycego Gosławskiego skierowany

do jej autora, o

ic i wicz

wiąc o w zy i o cz wo ny n ro ow , wiersz

mający za motto ustęp z… onr

nro

(„Gdybym był zdolny własne ognie przelać”

itd.), a kończący się krwawą strofą:

Zbudzony tej wieści echem.

Śpiesz, dalekie rzucaj Rzymy,
Śpiesz, bo jeśli zwyciężymy.
Wstyd będzie bez zasługi polskim tchnąć oddechem!

Jeśli padniem pod gruzami

— Wieszczu! — wtedy w dniach boleści
Niewart grobu dzielić z nami —
Kto nie dzielił krwie i cześci!

Oto parę wyjaśnień, oto parę dokumentów, nienowych oczywiście, ale pomijanych,

jak wszystko, co nie nadaje się dla odlewarni brązu. Dość chyba jasne jest, że kiedy
pisałem moją przedmowę do dzieł Mickiewicza, nie chodziło mi o to, aby sądzić jego po-
stępowanie w tych chwilach, ani też — jak mi to dziecinnie zarzucał jeden z polemistów
— „wymawiać Mickiewiczowi, że nie poszedł do wojska”. Nie wiem, czym sobie zasłuży-
łem na opinię takiego militarysty? Chciałem jedynie przedstawić jeden z najciekawszych
konfliktów, jakie znają dzieje literatury; dramat duchowy, jaki przechodził Mickiewicz;

-

Brązownicy



chciałem wskazać, że drogi jego były może inne, niż się to zazwyczaj w konwencjonalnym
uproszczeniu przedstawia. I ten dramat wewnętrzny, w którym poeta znalazł się — po
upadku powstania — bliski samobójstwa, pomaga nam pojąć ten olbrzymi ładunek, któ-
ry wystrzelił w trzeciej części

i

w. Jednym rzutem oka objął przepaść, jaka powstała

między nim a narodem, przesadził tę przepaść jednym skokiem geniuszu i znów znalazł
się na czele, i już na zawsze.

oc

i

o i

Jeszcze słówko o Towiańskim. Kiedy się zetknąć choć trochę ze stosunkiem naszej hi-
storii literatury — wczorajszej i dzisiejszej — do Towiańskiego, uderza jedno: zasadnicza
zmiana tonu. Gdy epoka Chmielowskich i Spasowiczów odnosi się do osoby i działania
Mistrza nader krytycznie, w pewnym momencie można spostrzec znamienne przewar-
tościowanie. Nie byłoby w tym nic nienaturalnego: takie przewartościowania są rzeczą
dość częstą; ale uderza to, że tu nie ma ono swego odpowiednika w dorobku faktycz-
nej wiedzy. Jest to raczej zmiana nastawienia uczuciowego niż pogłębienie wiadomości,
niż odkrycie nowych źródeł, wyzyskanie nowych dokumentów. Wręcz przeciwnie: jak to
już wielokrotnie zaznaczyłem, „wiedza” o Towiańskim coraz bardziej gardzi dokumentami
i realnością, coraz bardziej odrywa się od ziemi i na skrzydełkach zachwycenia wzbija się
w obłoki. Zdaje mi się, że jako datę przełomu można by przyjąć epokę „Młodej Polski”;
reakcja przeciw pozytywizmowi, Przybyszewski i jego bezkrytyczny nieraz kult mistycy-
zmu, prof. Wincenty Lutosławski³⁰, którego osobistość i akcja są poniekąd nawiązaniem
do towiańszczyzny itd. Ta epoka poddała nauce o Towiańskim nowy ton, wedle które-
go zaczęto grać we wszystkie dudki. Trąci to wręcz rodzajem kanonizacji; przyjęte jest
obecnie w nauce mówić o mistrzu Andrzeju z pobożnym skupieniem, rozprawia się z je-
go powodu o „psychologii świętości”. Otóż, aby kanonizacja była ważna, brak jej pewnej
formalności, której surowo przestrzega Watykan; mianowicie, przed każdą kanonizacją
przychodzi tam z urzędu do głosu tzw.

oc

i o i. Ten „adwokat diabła” ma prawo

dawać folgę wszystkim wątpliwościom, wyciągać przeciw kandydatowi na świętego naj-
gorsze podejrzenia i dopiero jeżeli nowy świątek wszystkie zarzuty przebędzie zwycięsko,
wówczas można myśleć o dalszej procedurze kanonizacji. Taki adwokat diabelski tutaj od
dawna nie miał głosu. Przeciwnie, obrano dziwny system. Nie mamy ani jednej historii
Towiańskiego (zwłaszcza z przedparyskiego okresu) opartej na dokumentach; wszystko
jest powtarzaniem tych samych powiastek, które przeważnie on sam opowiadał swoim
uczniom, a ci podali potomności.

Nie ma tendencji do krytycznego rozróżnienia między faktem a legendą. Pomija się

świadectwa współczesnych dla mistrza Andrzeja niekorzystne, kwalifikując je jako „plot-
ki”; ale przyjmuje się lada bajdę, utwierdzającą świętość i rozumy Mistrza. Znamienne
jest, że jedna z najuczeńszych w Piśmie komentatorek Towiańskiego, p. Gąsiorowska,
oświadcza na wstępie do swojej pracy, że będzie przyjmowała z największą ostrożnością
relacje innych o Mistrzu, oprze się natomiast z całym zaufaniem na… relacjach uczniów,
którym Mistrz pewne agmenty swego życia odsłonił. W rezultacie o tym życiu mniej
wiemy naprawdę niż o życiu Mahometa; nie do uwierzenia jest, aby człowiek, który
umarł zaledwie pięćdziesiąt lat temu, mógł stać się tak dalece mitem. Jasne też jest, że
człowiek mieniący się prorokiem i zakładający rodzaj kościoła, pierwszy tworzy swoją le-
gendę, stąd zapewne widzimy także sprzeczności między sądami dzisiejszych apologetów
Mistrza a współczesnymi opiniami ludzi postronnych. Co więcej, widać nawet tendencję
nietykania tej sprawy, pomagania formacji mitu. Nawet łatwo dostępne źródła wyzyskuje
się niezmiernie stronniczo, jak np.

i nni

r wy Goszczyńskiego, z którego można

by wyczytać zupełnie co innego, niż się to czyniło dotąd.

To uczucie dowolności mam ciągle. Kiedy np. w książce o Słowackim prof. Kleine-

ra, zwykle tak dobrze udokumentowanego, czytałem ustępy o Towiańskim, mimo woli

³⁰ inc n y

o w i

n wiąz ni

o owi

zczyzny — W samopoczuciu swojej misji idzie prof.

Lutosławski jeszcze dalej. W

ni

owi

or ( i

i r no

zy, ) proponuje stworzenie „kuźnicy

wychowania narodowego” w razie „jeśli się znajdzie bezdzietny, zamożny ziemianin, co by zechciał ofiarować
swój majątek na ten cel”. „Dla takiej kuźnicy (pisze Lutosławski) w każdej chwili gotów jestem opuścić katedrę
uniwersytecką i n w

rz

y

r in o cn o wci ni n cz

ni o r niczony, wyrzekając się wiekuistej

szczęśliwości w bezcielesnym bycie, do której od dawna tęsknię”… [przypis autorski]

-

Brązownicy



wciąż stawiałem ołówkiem znaki zapytania, miałem ochotę pytać: „skąd pan profesor
to wie?” (Przepraszam za moją bezceremonialność, ale wchodzę na chwilę w prerogaty-
wy owego adwokata). W ogóle prof. Kleiner zajmuje wobec Towiańskiego stanowisko
dość niezdecydowane; woli z nim nie zadzierać. Z jednej strony nasuwa mu się, jak mówi:
„przypuszczenie, może niezbyt sympatyczne, że Towiański, przybywający do Paryża z nie-
określonymi jeszcze szczegółowo planami i szukający niewątpliwie dróg odpowiednich,
zetknął się z nową sektą, że wziął od niej (może w sposób niewiadomy samemu Vintraso-
wi) nazwę, organizację, emblematy, idee pewne, że wchłonął jej tendencje tak samo, jak
wchłonął kierunek mistyczny emigracji polskiej” — przy czym Towiański przedstawia się
w tej ocenie prof. Kleinera jako kombinator, zapożyczający się u owego Vintrasa, któ-
ry fabrykował cud „krwawych hostii” za pomocą ukrytej flaszeczki z olejkiem różanym
i skończył swoją karierę w kryminale, z drugiej strony znów prof. Kleiner, rywalizując
w tej pokątnej dewocji z prof. Pigoniem, robi z Towiańskiego niemal świętego, wielbi
jego współczucie, poczucie odpowiedzialności, umiejętność kierowania innymi i leczenie
chorób duszy. Przykłady dowodziłyby raczej, że miał wybitny dar wpędzania w choroby
duszy…

Fantazjuje się bez żadnego poparcia, unikając jak ognia skonontowania tych fantazji

ze świadectwami współczesnych. Np. ów wzniosły stosunek Towiańskiego do włościan.
Pisze się o tym cuda: na jakiej zasadzie? Przeważnie na podstawie własnych oświadczeń
Mistrza.

wo

i

i miałby wdzięczne zadanie, przytaczając za prof. Henrykiem

Mościckim bodaj relację sąsiada o miedzę, rejenta Wołodki:

Wiele też opowiadano o rzekomej ludzkości p. Andrzeja. Poddani jego

włościanie tak samo byli uciemiężani jak i gdzie indziej, jeśli nawet nie więcej.
Już o tym słyszałem od Kostrowickich, wspólnych naszych sąsiadów. Więcej
jeszcze opowiadał Kontrym, też bliski nasz sąsiad…

Pamiętam, jak raz matka moja, wróciwszy z jakiejś podróży, opowiadała

o spotkaniu z Towiańskim i o następującej przygodzie, której była świad-
kiem. Mróz był trzaskający. Towiański spotkał na drodze zziębłego biedaka,
uniesiony przeto litością zdjął kożuch z… własnego furmana i odział nie-
szczęśliwego. Furman tymczasem dzwonił z zimna zębami w ciągu paru mil
drogi…

Sądzę, że ta sąsiedzka relacja jest, bądź co bądź, godna uwagi. Ostatni rys wydaje mi

się nawet symboliczny. Ilekroć czytam u rozanielonych biografów o tym, że Towiański
„zawsze był gotów do jakiejś ofiary”, wciąż mam ochotę spytać: „do jakiej?”. Bo mam
wrażenie, że on zawsze zdejmował kożuch z jakiegoś furmana.

Dam na innej relacji przykład, jak łatwy jest zachwyt pp. biografów. Tak więc w pew-

nej monografii, którą prof. Kleiner nazywa „podstawową”, czytamy:

…(Towiański) wyrabia sobie w praktyce metodę postępowania z ludźmi,

nie gardzi żadnym środkiem tam, gdzie chodzi o wyzwolenie czyjejś duszy.
Nie waha się stosować surowych kar, aby zwrócić opornych na właściwą
drogę. Tak np. oddaje w ręce policji introligatora za bezprawne podniesienie
ceny, kiedy indziej dorożkarza za przekroczenie taksy…

Przeczytajmy odnośne relacje tam, skąd je zaczerpnięto: w broszurze Komierowskiego

( o

o n i z owi

i i z owi czy

i) przy opisie sceny, gdy Towiański, swoim

zwyczajem, wmawia w tego nieboraka, zamożnego i trochę pomylonego szlachcica, że on,
Komierowski, jest „wielki duch”; następnie zaś, by mu „rozjaśnić drogę jego apostolskiej
myśli”, daje mu przykłady z własnego postępowania:

I tak powiada: Introligator oprawił mi źle książki, a żądał złp.  zapłaty:

pojechałem więc do policmajstra w Wilnie, ten uwięził natychmiast intro-
ligatora: chodziłem do winnego co dzień, później co tydzień, lecz że trwał
w złem, więc zapomniałem. Aż jednego dnia ze strażą więzienną przybywa
w prośby introligator. Uczęstowałem go i odtąd był moim przyjacielem.

Drugi przykład, również z ust Mistrza:

-

Brązownicy



Zwoszczyk w Petersburgu żądał dubeltowej zapłaty za kurs; pojechałem

z nim więc na policję. Dyżurny zaraz powalił zwoszczyka pięścią, kopnął
nogą, chciał batożyć, co powstrzymałem. Odtąd zwoszczyk był moim przy-
jacielem…

Zaledwie wierzyć się chce oczom, kiedy tego rodzaju powiastki, poza tym zapewne

godne wiary, bo przytoczone przez naiwnego człowieka wedle własnych zwierzeń Mi-
strza, podają nam dzisiejsi monografiści Towiańskiego z takim komentarzem: „Towiań-
ski wcześnie określa zadanie swego życia jako służbę bliźniemu, jako pomoc w zwalczaniu
zła, które go opanowało”… Biorąc po prostu, ten apostoł tak chętnie uciekający się do
pomocy rosyjskiej policji, pastwiący się dzięki swoim wpływom nad biednym introliga-
torem czy woźnicą, wydaje mi się z tych relacji szczególnym bydlakiem; i oto każą go
nam wielbić za to, podziwiać jego „służbę bliźniemu”! Nie wiadomo, czy śmiać się, czy
ryczeć z wściekłości nad tym ogłupianiem biednej polskiej ziemi… Oto chyba wystarcza-
jący przykład, że zaczadzenie towiańszczyzną w zadziwiający sposób trwa jeszcze u naszych
badaczy, i że cała ta dziedzina wymagałaby gruntownej dezynfekcji psychicznej…

Kiedy czytamy naszą literaturę towianistyczną, wciąż się musimy dziwić. Oto np. taki

ustęp:

Cały ten system (Towiańskiego) został wypracowany z nadzwyczajną

drobiazgowością. „Nie masz szczegółu, pisał Mickiewicz, od obuwia aż do
mieszkania Mistrza, który by nie był obrachowany, rozważony z punktu
Sprawy… Jadąc, jak wiecie, z kilkorgiem osób, często całą noc chodzi w deszcz
z rzeczami po miasteczku, nim znajdzie kwaterę odpowiednią pod każdym
względem. Umawia się z gospodarzem, wytrzymuje sprzeczki, nie ustąpi
w niczym, w najmniejszej rzeczy pilnuje tonu”.

O ile z wysiłkiem możemy się wczuć w hipnozę Mickiewicza, o tyle trudniej nam

o wiele wczuć się w rozanielenie nad tym ustępem dzisiejszych badaczy…

W niemałym stopniu, o ile mi się zdaje, podtrzymuje kurs Towiańskiego u nas to,

że posiada on dotąd swoją małą gminę we Włoszech. Niedawno ukazały się w „Przeglą-
dzie Współczesnym”, ze wstępem prof. Pigonia, wspomnienia o Mistrzu, które spisał
nestor włoskich towiańczyków, Attilio Begey; możemy więc o nich sprawdzić, czym żyje
ta włoska gmina. Niech czytelnik osądzi. Pisze Begey o Mistrzu:

A jak bardzo był w tym czasie skory, by słuchać każdego wezwania. Interesując się

każdym wypadkiem, był on w ciągłym ruchu ducha i z wszystkiego korzystał, aby robić to,
czego świat najbardziej nie lubi, mianowicie wysnuć coś ze swej duszy. I tak na przykład
pewien sąsiad nabył ptaszka, którego śpiewem rozkoszował się Mistrz; ale dowiedział się,
że ten ptaszek zamknięty jest w klatce i trzymany w ciemności, aby w tych warunkach
nauczył się jeść, a potem być oślepiony, aby miał śpiew jeszcze piękniejszy. Mistrz oburza
się na tę wiadomość: w głębokim smutku odwiedza tego sąsiada i błaga, aby odstąpił od
swego zamiaru. Sąsiad opiera się, a wtedy Mistrz prosi go o sprzedanie tego ptaszka za
jakąkolwiek cenę. Sąsiad nie przystaje na to mimo nalegań. Zmartwiony Mistrz odchodzi:
czuje dopust boży w stosunku do owego ptaszka… poddaje się.

Ta historyjka, zwłaszcza zestawiona z poprzednimi, w których Towiański sprowadzał

„dopusty boże” przez rosyjskiego policmajstra, to jest dość znamienny przykład „ofiar”,
do jakich Mistrz był zawsze gotów. Miejmy nadzieję, że żal nad smutną dolą ptaszka nie
przeszkodził mu spożyć z apetytem kurcząt ze śmietaną. Ale czy ten zachwyt Begeya nie
przywodzi na myśl rozczuleń molierowskiego Orgona nad „biedaczkiem”, który się kaja,
że „pchłę zabił przy pacierzu schwyconą przypadkiem”…?

Te same nieporozumienia widzę co do obyczajowej strony towianizmu, stosunku

mężczyzn do kobiet. Krzyczą mi dziś, że absurdem są zarzuty, jakie współcześni — i to
długo — czynili towianizmowi, że głosił „wspólność kobiet”. Ja sam jestem przekonany,
że jej nie głosił, tak samo jak jej nie „głosił” saintsimonizm Enfantina: ale o

o

i mógł

o tyle mieć słuszność, że tam, gdzie na małej przestrzeni skupi się garstka wyznawców
różnej płci i w egzaltacji ducha wciąż z sobą obcuje, wciąż nad sobą „pracuje”, gdzie węzły
ducha stawia się ponad wszystkie związki formalne, tam bardzo uduchowione w teorii
stosunki, w praktyce moga się jednak kończyć na faktycznej prawie że wspólności. Znów
posłuchajmy niepodejrzanego w tym wypadku świadectwa Begeya:

-

Brązownicy



Wyznawszy Mistrzowi swą obawę, że mimo mojej wewnętrznej czujno-

ści w stosunku z kobietą, temperament mój raczej żywy będzie mi prze-
szkodą w stosunku z nią, otrzymałem od niego tę braterską radę: „Winieneś
być dla kobiety podporą niewzruszoną. Jeżeliby kobieta, nie mogąc opano-
wać swej słabości, stała się dla ciebie pokusą, to mogłoby być uważane za
małe uchybienie; ale gdybyś ty, mój bracie, kusił kobietę, byłoby to wiel-
ką winą. Z wyjątkiem gdyby kobieta próbowała cię podporządkować sobie,
powinieneś mieć dla niej pobłażanie i cierpliwość, wyjaśnić prawdę, nadać
ton, wskazać drogę właściwą i wprowadzić między wami jedność braterską
w Jezusie Chrystusie. Młodzieniec jest pełen życia, ognia wewnętrznego,
mimo woli zatem pociągnie ku sobie kobietę. Niejedna kobieta mająca do-
bre skłonności będzie mogła przez twe zalety chrześcijańskie zwrócić ku to-
bie swego ducha i nieświadomie być pociągnięta przez sympatię, skłonność
serca, a może także przez miłość; w tych wypadkach zdarza się często, że
mężczyzna albo nie utrzymuje charakteru chrześcijańskiego i ulegnie słabo-
ści, albo broni się przeciw przeszkodzie, odpychając z twardą wyniosłością
uczucie kobiety”.

„Ty, mój bracie, jako chrześcijanin epoki wyższej, powinieneś być dla

kobiety sługą w Jezusie Chrystusie; nie tylko nie powinieneś się gorszyć po-
dobną skłonnością względem ciebie, ale spoglądać na nią z prostotą, z wol-
nością ducha i jako prawdziwy przyjaciel kobiety wejść w jej położenie, sza-
nować, współczuć i czynić wszystkie wysiłki, aby ją sprowadzić na drogę
wolności i połączenia z tobą w braterstwie chrześcijańskiem”.

Mało kto chyba będzie miał wątpliwości, jaki musiał być rezultat tych prac brater-

sko-siostrzanych, zwłaszcza o ile się w nie wmieszał „temperament raczej żywy”. I pod
tym względem spotkamy w towianizmie krańcowo różne typy. Gdy np. taki Goszczyń-
ski, nędzarz nad nędzarze, żyje jak asceta, notując jedynie w swoim dzienniku wszystkie
„zmazy nocne”, jak np. „ stycznia : Sen tej nocy. Kobieta znajoma, grzech z nią
cielesny” (przy tym wzruszający nawias: „Nędza, kawa, bulion”), o tyle byli zapewne inni
bracia, którym się wcale nieźle wiodło w ich „pracach” nad siostrami. A Mistrz?…

I tu uwaga: wciąż w arcybanalnym ujęciu traktuje się mistycyzm i erotyzm jako prze-

ciwieństwa, gdy tymczasem są to dwie rzeczy zazwyczaj ściśle z sobą splecione; zawsze
niemal ruch mistyczny barwi się erotyzmem. Dlatego nie widzę tu sprzeczności: towia-
nizm mógł mówić wciąż o „duchu”, a stojący z zewnątrz mogli go uważać za gniazdo
rozpusty; i jedni, i drudzy ze swego punktu widzenia mogli mówić prawdę.

U nas udział kobiet w towianizmie i w ogóle jego ziemskie sprawy ignorowało się

zupełnie; teraz, gdy tę rzecz poruszyłem, ci nawet, którzy rzekomo mnie zbijają, ukazują
rąbek wielu tajemnic. Bądź co bądź, uderzająca jest ta ciągła reputacja „erotyczna”, ja-
ka towarzyszy towianizmowi u współczesnych, wobec tak dokładnego sterylizowania tej
wiary przy dzisiejszych towianologów; jak nie mniej może uderzyć różnica między tym,
co się pisze i mówi głośno, a tym, co szepcą sobie uczeni na ucho. Wspominałem już
poufne relacje, jakie dostawałem od osób, które by nigdy tego głośno nie napisały. Toteż
przeważnie zastrzegają sobie dyskrecję. Pisze mi np. ktoś, kto się zajmował dłuższy czas
towianizmem, ten sam, który mi pisał o nim jako o czymś najgruntowniej przez naszą
naukę „załganym”:

Jestem głęboko przekonany — jakkolwiek przekonanie to oparte jest na

intuicyjnym wyczuciu aniżeli udokumentowane źródłami, które… — pan
wie najlepiej, jak to jest z tymi „źródłami” — że odsuniecie się Słowackiego
od towianizmu miało głębsze przyczyny, aniżeli owe sławne „medaliki i cało-
wanie po nogach Mistrza”. Wyczuł to nawet nasz poczciwy bajkopisarz Esik
w swojej monografii… Słowacki był naturą przedziwnie czystą pod wzglę-
dem seksualnym (nie wchodzę w to, ile racji ma co do tych spraw Tretiak)
i musiało go razić, że powiem po niemiecku „

w

r i n” towiańczy-

ków, które czasami —

c

z

o ³¹ — przypominało „psie wesele”.

³¹ c

z

o — przepraszam za słowo.

-

Brązownicy



Oto rozdźwięki, jakich chyba żadna nauka nie zna w tym stopniu co polska! Pisze się:

„kolumny duchów” — „ciągła ofiara” — mówi się: „psie wesele”… Urywek przytoczony
z zacnego Begeya ułatwi może połączenie tych pozornych sprzeczności w logiczną całość.

To jest w istocie zadziwiające, że jakiekolwiek świadectwo współczesne tyczące mi-

strza Andrzeja wziąć do ręki, każde prawie ma smaczek erotyczny. Oto z okazji tej całej
dyskusji przesyła mi za pośrednictwem dr Jerzego Kollera z Poznania, następującą relację
p. Przemysław Mączewski:

Przemysław Mączewski — pisze dr Koller — jako student uniwersytetu

przyjaźnił się ze staruszkiem inżynierem Olewińskim, zmarłym po wojnie
we Lwowie. Ów Olewiński, to miała być kapitalna figura, mierosławszczyk,
literat itd. Jako młodziutki  czy -letni chłopak, uciekł z domu rodzi-
cielskiego do powstania () razem z bratem. Chwycony przez Moskali,
był stawiony przed głośnym Czengierym, który w tym wypadku okazał się
człowiekiem w pełni wyrazu: zbeształ obu małych chłopaków, dał im po 
rubli, jakieś przepustki i kazał uciekać. Po ciężkich cierpieniach znalazł się
ów Olewiński, bez grosza, chory, w Zurychu szwajcarskim. Tam ulitowa-
ła się nad nim niejaka pani Beker, która przyjęła tułacza do domu swego
i utrzymywała. I tutaj dopiero zaczyna się to, co pana obchodzi…

W Zurychu mieszkał wówczas (r.  czy ) „Mistrz” w otoczeniu

swojej gminy, złożonej z kilkudziesięciu wyznawców, przeważnie bab; byli
i były wśród nich tacy i takie, co majątki posprzedawali, aby siedzieć w Zu-
rychu bliżej Mistrza. Mistrz był już wówczas bardzo stary, pełen sławy i nie-
możliwie łakomy. Wyznawcy dostarczali mu całych pak cukierków, którymi
się zajadał. Pono (zdaniem Olewińskiego) umarł z przejedzenia słodycza-
mi, co, moim zdaniem, nie było konieczne, skoro miał około lat . Jeździł
codziennie na spacer „konno”, na jakiejś szkapie, w pelerynie popielatej na-
poleońskiej i w trójkątnym napoleońskim kapeluszu. Do tej peleryny by-
ły przyszyte (silnymi drucikami) trzy guziki, na których „Mistrz” zawieszał
zakupione paczki cukierków i owoców kandyzowanych, za którymi przepa-
dał…

Otóż jeden z Polaków towiańczyków, któremu żal było młodego tułacza,

powstańca Olewińskiego, obiecał mu, że go zaprowadzi w dzień św. Andrze-
ja na imieniny „Mistrza”, który swoimi wpływami miał dopomóc biedako-
wi. Olewińskiemu, którego raziła ta bałwochwalcza adoracja „Mistrza”, nie
uśmiechała się wcale ta myśl, ale był na utrzymaniu z miłosierdzia owej pani
Beker, a czego się nie robi z nędzy…

Otóż zwierzył się swej opiekunce z tym zamiarem. Wówczas owa pani

Beker powiedziała mu: „

i

o

i n

n i nic

z

nn

in n

r c c

n

”… („Na miłość boską, niech pan nie

idzie do tego człowieka, on ma bardzo złą reputację”…). Dalej opowiedziała
Olewińskiemu owa pani Beker, że miała trzy służące po kolei, które przed-
tem służyły u Towiańskich. Otóż „Mistrz”, korzystając z tego, że wówczas
zaprowadzono w Zurychu wodociągi (r. !), chodził co nocy do kuchni,
aby pić wodę i napastował owe dziewczęta, które przed zaczepkami siedem-
dziesięcioletniego starca uciekały ze służby… Po tym opowiadaniu Olewiński
zrezygnował z wizyty i protekcji „Mistrza”…

Powtarzam to opowiadanie, jak mi je przekazano. Bajeczki, powie ktoś. Być może; ale

czymże jak nie bajeczkami są np. wszystkie historie, jakimi raczy nas Tancredo Canonico,
którego grube dzieło uważane jest do dziś za podstawę wiedzy o Towiańskim? Tylko gdy
jedne bajeczki opowiadane są przez ludzi postronnych, pamiętnikarzy niemających inte-
resu w przeinaczaniu prawdy, drugie bajeczki podają wyznawcy zahipnotyzowani przez
Mistrza i zsolidaryzowani z jego wielkością. Czemu te drugie mają być bardziej wiaro-
godne, nie widzę jasno?

Tak więc zanim proces kanonizacji będziemy uważali za skończony, uważam, że

o

c

i o i powinien koniecznie przyjść tu do głosu. Ja nim nie będę; nie mam możności

-

Brązownicy



wertowania archiwów, szukania po świecie rozrzuconych autentycznych świadectw o To-
wiańskim i o towiańszczyźnie. Wiele tych świadectw zresztą, zwłaszcza o ile tyczą Mickie-
wicza, zapewne usunięto. Ale nie jest prawdopodobne, aby z dziejów człowieka żyjącego
tak niedawno nie dało się ustalić więcej niż dotychczas. Obecny stan rzeczy tłumaczy się
tym, że towianizmem zajmują się przeważnie ludzie z góry nastawieni mistycznie, apo-
logetycznie, a pozbawieni zupełnie poczucia humoru. Ci uczynili sobie niejako program
z bezkrytycyzmu, uważając, że krytycyzm nie jest wskazany tam, gdzie się przystępuje
do badania „świętości”. Stąd może opłakany stan tej wiedzy. Świeżo zwrócił moją uwagę
prof. Wł. L. Jaworski, jak zupełnie nie uwzględniono np. opinii (bardzo ujemnej), jaką
o towianizmie i o Towiańskim wyrażał Hoene-Wroński. Ale zdaje mi się, że w ogóle jest
moda nie uwzględniać niczego poza tym, co się uważa (często dość naiwnie, jak wskaza-
łem) za nadające się do udokumentowania „świętości”. Wobec ważności, jaką w dziejach
naszej literatury posiada zjawisko towianizmu, byłoby bardzo pożądane przystąpienie do
prawdziwej monografii, która, o ile by uznała za właściwe pominąć jedne „plotki”, nie
czyniłaby tego wyłącznie po to, aby dawać miejsce innym plotkom. Wówczas znalazłyby
się może sposoby pogodzenia różnych pozornych sprzeczności, które wszak dla religio-
logii nie są nowością, a które upraszcza się dziś w sposób zanadto może nadużywający
dobroduszności czytelnika.

Osobliwy historyk

Znów muszę „polemizować”. Boże, jak ja tego nie lubię! Ale cóż robić.
Dziwna rzecz. Gdybym chciał uwierzyć, że jestem takim ignorantem, takim dyletan-

tem, takim zerem, jak mi to cięgle tłumaczą niektórzy moi przeciwnicy, stanęłoby mi
na przeszkodzie jedno. Mianowicie ta olbrzymia ilość czasu, żółci i atramentu, jaką moi
„wrogowie” zużywają, aby mnie unicestwić. Tak np. kilkanaście stronic mojej przedmowy
do dzieł Mickiewicza, wywołało już całą literaturkę. W „Kurierze Warszawskim” byłem
wprzód na tak surowym indeksie, że samemu redaktorowi Dębickiemu wrzucono do
kosza felieton o Monteskiuszu, dlatego tylko, że omawiał

c

r w w moim przekła-

dzie. A teraz ten sam „Kurier Warszawski” poświęca memu stosunkowi do Mickiewicza
już piąty felieton³²! Trzy ostatnie są pióra pana Szpotańskiego. Ręczę panu Szpotańskie-
mu, że gdyby przedmowę do Mickiewicza napisał on, miałby w „Kurierze Warszawskim”
tylko jeden felieton. Pochwalny, ale jeden.

A teraz spróbujmy z chaotycznej irytacji pana Szpotańskiego wydobyć sens. Chodzi

o moje ostatnie artykuły mickiewiczowskie w „Wiadomościach Literackich”. Powiem
tedy, skąd się one wzięły. Mam pasję do literatury, taka już moja perwersja. Otóż napi-
sawszy wstęp do dzieł Mickiewicza, zainteresowałem się na nowo Mickiewiczem. Wpadł
mi w rękę nieznany

i ni siostry pani Celiny Mickiewiczowej, Zofii Szymanowskiej,

później żony Teofila Lenartowicza, spisany po kilkoletnim pobycie w domu Adama celem
„zebrania wiadomości dotyczących wielkiego rodzinnego pisarza” — wiadomości „tak
szacownych dla każdego dobrego Polaka” oraz — jak pisze autorka — wyjaśnienia bodaj
częściowego „pewnej zagadkowej epoki w jego życiu”. Wstęp do tego

i ni , kre-

ślący poprzednie dzieje samej autorki, obejmuje przeszło czterysta stronic pisma, z czego
można wnosić, jak sam przedmiot miał być traktowany obszernie. Tymczasem zaledwie
Zofia S. zdołała opisać swoje wejście do domu Mickiewicza, rzecz urywa się w pół zdania.
Rzecz prosta, że mnie to rozciekawiło. Dowiedziałem się z niewydanej korespondencji
między paroma osobami, że dalszy ciąg tego

i ni

miał w depozycie Artur Wołyń-

ski, uczony polski, zamieszkały we Florencji i że po długim oporze, na usilne nalegania,
wydał go Władysławowi Mickiewiczowi, zaniepokojonemu domniemaną „skandaliczną”
treścią

i ni . Po czym pamiętnik zginął bez wieści. Odmawiając zrazu rękopisu,

Wołyński zarzuca synowi poety wręcz, że obchodzi się nielojalnie z dokumentami, gdy
chodzi o glorię ojca.

³²

ri r

r z w i

o wi c

ią y

i on — I potem jeszcze kilka! [przypis autorski]

-

Brązownicy



W artykule moim uznałem ogromne zasługi Władysława Mickiewicza w zakresie na-

szej wiedzy mickiewiczowskiej; zarazem jednak zaznaczyłem, — co chyba jasne jest i bez
dowodów — trudności połączenia stanowiska syna z naukową obiektywnością badacza.

Pan Szpotański oświadcza, że

i ni

w archiwum mickiewiczowskim nie ma.

Tym samym chyba potwierdza fakt, że został zniszczony? Zabawne jest, iż odpierając za-
rzuty, jakie czyniono Władysławowi Mickiewiczowi, że chowa lub niszczy niepożądane
dokumenty, pan S. tłumaczy… dlaczego Władysław Mickiewicz

i ni ten ukrył lub

zniszczył. „Ponieważ się bał marnych plotek i fałszywych podpatrzeń i chciał przed nimi
chronić swoich najbliższych”. Czyli zniszczył jako syn, o co nie mam prawa go winić
i nie winię; zwróciłem jedynie uwagę, że trzeba zachować ostrożność wobec syna, który
występuje jako naukowy badacz i w tym charakterze wodzi przez pół wieku naszą wiedzę
mickiewiczowską na pasku. To chyba jasne? Ale na jakiej zasadzie p. S., który zaginionego

i ni

nie widział na oczy, określa go mianem „marnych plotek i fałszywych podpa-

trzeń”, to już jest jego tajemnicą. Osobliwy historyk! przyjdzie nam nieraz wykrzyknąć
w toku tej dyskusji.

Ustaliwszy niejako zniszczenie

i ni , p. S. wytacza argument, że Władysław

Mickiewicz… nie usuwał żadnego dokumentu, skoro zachował nawet tak niepopularne,
jak np. tyczące współudziału w słynnym piśmie do cara Mikołaja. Argument naiwny;
wszak nie można było zataić rzeczy, która była wszystkim znana i której relacje znaj-
dowały się w mnóstwie odpisów. Zresztą sam Władysław Mickiewicz całkiem po prostu
wypowiada się w tej mierze. Notując akt ślubu, jaki Mickiewicz dał małżonkom Łąckim,
mówi, że „opowiada ten fakt, r z

o, że wziąwszy za zasadę podać wszelki materiał,

jaki posiada do życia ojca, nie ma prawa przemilczać o żadnym fakcie, po wtóre że pi-
śmienne dokumenta odnoszące się do rzeczy, o której mowa, znajdują się może w ręku
innych i mogłyby być ogłoszone kiedyś z takim lub owakim komentarzem”… Te „ o
w r ” jest bardzo wymowne… Mógł zresztą Władysław Mickiewicz być obiektywnym
w traktowaniu jednych spraw, a nie być nim w innych. To zupełnie zrozumiałe.

Z całą furią napada p. S. na biedną autorkę zniszczonego

i ni . Robi z niej starą

ciotkę „niewylosowaną przez nikogo”, ograniczoną plotkarkę salonową etc. Oświadcza, iż
wcale nie żałuje, że zginęły jej plotki. I tak odnosi się p. S. do zacnej Zofii Szymanowskiej-
-Lenartowiczowej, na którą w innych okolicznościach nie pozwoliłby mi palca zakrzywić!
W zawodzie „brązowniczym” bywają straszne kolizje!

Pan S. jak na historyka jest trochę gorąco kąpany. Referencje jego nie są ścisłe; mamy

lepsze: od samego Władysława Mickiewicza. Kiedy Zofia, utalentowana malarka, przy-
była dla dalszych studiów do Paryża i zamieszkała w domu Mickiewiczów, miała ledwie
dwadzieścia pięć lat, nie była wcale „starą ciotką”. Władysław Mickiewicz ( ywo

ic i wicz ) pisze: „Była to bardzo przystojna i wykształcona osoba, ślicznie śpiewała

i grała na fortepianie. Rzadkiej energii i poświęcenia…”, miała, zdaniem syna poety, tyl-
ko tę jedną wadę, że się uprzedzała do osób… Musiała natomiast mieć zalety charakteru,
skoro Mickiewiczowie powierzyli jej na kilkanaście miesięcy córkę, gdy wyjeżdżała do
Włoch i byli zachwyceni jej opieką. Również po śmierci Adama i Celiny córka ich bawi
we Włoszech pod opieką Zofii Szymanowskiej. Nie ma też mowy o paszkwilu ze strony
osoby przenikniętej najgłębszym kultem wielkiego poety. To, co znamy z jej pamiętni-
ka, bynajmniej nie trąci skłonnością do plotkarstwa: to raczej zapiski osoby poważnej
i skłonnej do refleksji. Nie znając zresztą najważniejszej, zaginionej części pamiętnika,
nie wydaję o nim sądu: ubolewam tylko, że go zniszczono. Pan S. się z tego cieszy. Ba-
dacz Mickiewicza cieszący się, że zginęły bezpośrednie zapiski o poecie, kreślone przez
osobę, która spędziła kilka lat w jego domu! Proponuję, aby pana S. zademonstrować
jako osobliwy okaz na najbliższym zjeździe historyków.

Przytoczyłem ustęp z listu Artura Wołyńskiego do Władysława Mickiewicza, ob-

jaśniający treść pamiętnika szczególnym stosunkiem towianizmu do kwestii kobiecej.
Mimo że tylko przytoczyłem ten arcyciekawy dokument nie wyrażając sądu o nim ani
o samej sprawie, pan S. naigrawa się z mojej naiwności, że „uwierzyłem podobnym bred-
niom”. Anim uwierzył, anim nie uwierzył; na razie zacytowałem na odpowiedzialność
Wołyńskiego i, rzecz prosta, zainteresowało to mnie. Pan S. jako historyk zna z pew-
nością wydane przez prof. H. Mościckiego

o ni ni o owi

i

rejenta Wołodki

z Litwy, sąsiada Towiańskiego o miedzę; wspomnienie kreślone bez pretensji, nie do

-

Brązownicy



druku, w którym pisze wprost, że „w nauce Towiańskiego za czasów wileńskich była też
zasada wspólności kobiet, która podniosła krzyk przeciw nowatorom”. Plotki? Bardzo
być może. Ale pamiętajmy, w jakiej epoce żyjemy; w epoce Fouriera i falansterów, En-
fantina i saintsimonistów, i w ogóle szału wszelkiego nowatorstwa społecznego. „Zasady
Towiańskiego, znane powszechnie w Wilnie (pisze Wołodko), uważano za jego czasów
wileńskich »za zmodyfikowany saintsymonizim«”. Pan S. rozciąga swoje „brązownictwo”
aż na… Prospera Enfantin i też (

ic i wicz i

o o ) broni go namiętnie a naiwnie

przed „plotkami”; niechże pan S. (przepraszam, że mu udzielam rad) przeczyta — o ile
jej nie zna — świeżą książkę

n r

in i oni nn

. W czasie rozła-

mu w „Rodzinie” zarzucają secesjoniści Enfantionwi wręcz, że jego zasady prowadzą do
wspólności kobiet. To pewne, że sprawa towianizmu — przynajmniej w jego początkach
— bardziej jest tajemniczą, niż to nam chcą wmówić nasi brązownicy.

Pan S. wyciąga jakieś powagi naukowe, na dowód, że pamiętniki są w badaniu na-

ukowym „nieużyteczne, a nawet szkodliwe”. Zapewne, bywają niewygodne, jak w ogóle
fakty bywają niewygodne… Różnica jest ta: wobec nowego faktu historyk przystaje z za-
interesowaniem, ogląda go, rozważa, ocenia jego wiarygodność i znaczenie i wedle tego
modyfikuje swoje pojęcia; „brązownik” wobec niewygodnego faktu wścieka się, łaje, kręci
i… przyklaskuje niszczeniu dokumentów.

Ale wróćmy do pamiętnika i niech czytelnik osądzi. Młoda i samodzielna panna przy-

bywa do domu poety, dla którego przejęta jest głębokim kultem; spędza tam kilka lat
i pisze

i ni nieprzeznaczony do druku, a przynajmniej nie za jej życia; zatem, jeżeli

narażony — jak wszystko co ludzkie — na omyłki, to w każdym razie zupełnie bezin-
teresowny. Mówi o tym, na co patrzała własnymi oczami. Oczywiście nie zwalnia to od
obowiązku krytycyzmu, ale jeżeli to nie jest ważki dokument, to dalibóg nie wiem, co
nim będzie?

Pamiętnik ten urywa się w chwili, gdy Zofia wstępuje w dom Mickiewiczów.
Resztę zniszczono. I pan S. jako badacz Mickiewicza ci zy i

zni zczono, i wy-

myśla mi za to, żem w ogóle tę kwestię poruszył. I swojemu felietonowi — pisanemu
zresztą przed ogłoszeniem przeze mnie tego agmentu, po samej wzmiance o

i ni

Szymanowskiej — daje pan S. tytuł: B zc nny o

n , w ironicznym cudzysłowie!

Ale to, co nastąpi, jest najlepsze! Pan S. pisze:

„Co do owej »Litwinki«, której nazwisko, jak widać z artykułu (mowa

o artykule

o

w rni rąz ), nie jest Boyowi znane, niechże go poin-

formujemy, że była nią p. Ksawera Deybell należąca do niewielkiego grona
osób, które opuściły Litwę prawie wespół z Towiańskim, aby mu towarzy-
szyć w spełnieniu jego zamiarów… Jeżeli to był stosunek miłosny (z Mickie-
wiczem), to nadzwyczaj interesujące byłoby poznanie jego treści psychicz-
nej, gdy z jednej strony był Mickiewicz ze swoją skalą uczuć i namiętności,
a z drugiej bardzo egzaltowana i przetopiona w tyglu towianizmu kobieta…”

Pouczenie p. Szpotańskiego jest nieco spóźnione, bo przyszło nazajutrz po moim

artykule, poświęconym Ksawerze Deybel i po zapowiedzi następnego artykułu w tym
przedmiocie; ale co wychodzi z niego jasno: to, że trzeba było mego przypadkowego
wdania się w tę sprawę, aby w ogóle nazwisko Ksawery Deybel wyłoniło się z ciemności,
aby dziejopis Mickiewicza zdecydował się je wymienić, aby się ogół dowiedział o istnieniu
kobiety, która spędziła kilkanaście lat przy boku Mickiewicza, która lata całe mieszkała
w jego domu, która była jedną z najczynniejszych współdziałaczek towianizmu i bez której
udziału niektóre karty tej tajemniczej sprawy stają się jeszcze ciemniejsze. Zamilczano ją
na śmierć. Pierwszy dał hasło do jej zamilczenia Władysław Mickiewicz, który w swoim
tak drobiazgowym czterotomowym żywocie ani razu nawet nazwiska jej nie wspomina.

„Nadzwyczaj interesujące byłoby poznanie treści psychicznej…” — mówi p. S. Z pew-

nością. Więc czemu nie staraliście się poznać tej treści? Czemu zaprzątacie siebie i nas
setką obojętnych drobiazgów z życia Mickiewicza, a nie tykacie tego, co najważniejsze?
Czemu wystarczy jednego dokumentu, aby dać prztyczka w nos waszej wieloletniej krzą-
taninie? I stąd ten wrzask, ten krzyk na alarm!

Trudno o lepszy argument na poparcie moich twierdzeń niż artykuł pana S. Cóż bo-

wiem twierdziłem? Rzekłem, że nasi brązownicy zakłamują istotną wiedzę o Mickiewiczu

-

Brązownicy



i udowodniłem to. Przestrzegłem przed klepaniem „pacierza za panią matką”, za Włady-
sławem Mickiewiczem, ponieważ inna rzecz jest pietyzm syna, a inna badanie uczonego
i udowodniłem to. Wydobyłem na jaw nieznany dokument tyczący Mickiewicza, który
dla mnie przynajmniej — mimo że jest ledwo urywkiem — rzucił nowe światło na całą
epokę jego życia i pozwolił zupełnie inaczej czytać jego ówczesne listy. Bo, powiedzmy to
wręcz, stan, w jakim pozostawiono dotąd listy Mickiewicza, jest wstydem naszej nauki.
Zamiast się rzucać na mnie, gdy chcę nieco światła rzucić w te mroki, lepiej by uczynio-
no, wydając listy największego naszego pisarza w sposób odpowiadający wymaganiom
naukowym, nie zaś przedawnionym prawom rodzinnej dyskrecji.

Artykuł pana S. ma wreszcie jedną dobrą zaletę: przyczynia się do wyjaśnienia sytu-

acji. Dotychczas „brązownictwo” było tylko praktyką, ale przestrzegało pilnie pozorów
naukowości; obecnie pan S. zrywa z tymi pozorami. Nie wiem, czy który z prawdzi-
wych uczonych podzieli te jego zapatrywania i ten oryginalny stosunek do dokumentów
przeszłości. Raczej przypuszczam, że felieton pana S. pozostanie w bibliografii mickiewi-
czowskiej, ale jako — c rio

.

W Boya mierzył, w brąz uderzył…
Tak mi się jakoś zdarzyło, że znalazłem się w szkółce w pana Szpotańskiego. Nie

mam nic przeciwko temu; wiem (jako mędrzec), że uczymy się wszyscy całe życie, że
nie ma człowieka od którego by się nie można czegoś nauczyć, i tym podobne sentencje
wszystkich mędrców. Uczmy się wzajem; ja się może nauczę czegoś od pana S., pan S.
może czegoś ode mnie i obaj tylko zyskamy. Różnica jest ta: gdy ja chętnie się przyznam,
skoro coś od niego skorzystam, przeczuwam, iż pan S. mniej chętnie by się przyznał,
gdyby mu się zdarzyło nauczyć czegoś ode mnie.

Niestety nauki pana S. mają tę jedną wadę, że są stale — spóźnione. Zanim mnie

zdąży o czymś pouczyć, już ja o tym sam napisałem. Poprzedniego dnia! Tak np. po mo-
ich pierwszych felietonach „mickiewiczowskich” w „Wiadomościach Literackich”, na-
pisał pan S., że „jak widać, nazwisko Litwinki nie jest mi znane” i objaśnił mnie, że
była nią Ksawera Deybel. Gdyby był zajrzał do „Wiadomości Literackich” z poprzednie-
go dnia, znalazłby mój artykuł właśnie o — Ksawerze Deybel i zapowiedź następnego.
Ja zaś skromnie pozwoliłem sobie pana S. zapytać: skoro pan tak dobrze wie o osobie,
która taką rolę odegrała w życiu poety, czemuż pan nie wspomniał o niej ani słóweczka
w swoim trzytomowym dziele o Mickiewiczu i czemu trzeba było aż mnie, aby istnienie
jej na jaw wydobyć?

Obecnie pan S. poucza mnie, że w listach Mickiewicza z pewnej epoki imię „Sewe-

ryn” oznacza nie Goszczyńskiego, ale Pilchowskiego. Znowu się spóźnił, bo ja mówię
tego samego dnia, to samiutenieczko w „Wiadomościach Literackich” nr . Pan S.
ocenia surowo mój chwilowy błąd (z którego wyciąga najszaleńsze konsekwencje, np. że
ja mieszam Pilchowskiego z Goszczyńskim, że ja pomawiam Goszczyńskiego o przyjęcie
prawosławia i tym podobne androny), błąd „za który (powiada) pierwszy lepszy profesor
literatury polskiej usunąłby studenta ze swego seminarium”.

Nie chodzę do seminarium, więc mi to niestraszne. Ale pan S. we mnie mierzył,

a ani wie w kogo uderzył! Zaraz powiem, skąd się wzięła chwilowa omyłka. Brnąc w tym
tajemniczym gąszczu, jakim dzięki „brązowniczym” metodom naszej nauki mickiewi-
czowskiej, pozostały dotąd listy i dokumenty z pewnej epoki, wspomagałem się pracami
najtęższych fachowców, między innymi dziełem prof. Kallenbacha owi niz

n

i

oryczny . Z tego też dzieła, zanim, wgłębiwszy się w przedmiot, sam doszedłem do

odmiennego przekonania, przytoczyłem ten komentarz i to nazwisko. Niech pan S. zaj-
rzy do świeżej () książki prof. Kallenbacha, str. : znajdzie tam cały inkryminowany
ustęp:

„…to są kamienie probiercze dla braci: na nich pokażą bracia, czy prze-

noszą ziemię nad Niebo: Adam, Seweryn, Ferdynand, Ksawera są, jak po-
wiedziałem, królami tonów przeciwnych tonowi Chrystusowemu”.

Otóż przy imieniu „Seweryn” prof. Kallenbach podaje w odsyłaczu:

o zczy

i.

Niechże więc to pan S. wyjaśnia z prof. Kallenbachem; z czego go tam usunie, czy nie
usunie, to już między nimi sprawa.

-

Brązownicy



„Pierwszy lepszy profesor literatury polskiej usunąłby studenta ze swego semina-

rium”, orzekł pan S. Nie śmiem się nawet wstawiać za prof. Kallenbachem, bo boję się,
że moja instancja raczej zaszkodziłaby mu niż pomogła. Bo pan S. strasznie jest na mnie
rozsierdzony; dodaje jeszcze:

„Tak mści się ignorancja. Podobnego niesłychanego błędu nie popełnił nikt z po-

uczonych przez Boya brązowników…”

Czy może dalej iść humorystyka? Oto jak pisze jeden przysięgły uczony o drugim,

kiedy myśli, że trafi w Boya! Bo oczywiście, książka Kallenbacha (całe dzieło, monografia,
nie jakiś tam mój skromny artykulik!) zażywa u kolegów sławy autorytetu; trzeba było
aż tego, żebym ja z niej coś zaczerpnął, aby się doczekała takiej… recenzji! Za to gdyby
pan S. pisał wprost o książce Kallenbacha, co by tu było pokłonów, salamaleków, kom-
plementów! Czy to wszystko razem nie jest iście molierowska komedia? Czy to nie jest
najlepsza ilustracja tej ciuciubabki, jaką jest nasza uczona „mickiewiczologia”?

A teraz ja się zgłaszam do nagrody za to, że zapuszczając się w ten gąszcz niewy-

karczowany przez naszych fachowców, sam, nie czekając na pana S., zanim jeszcze farba
obeschła na moim artykule, spostrzegłem błąd prof. Kallenbacha i sprostowałem go z ca-
łą rewerencją. Niech pan S. znów zajrzy do ostatnich „Wiadomości Literackich”, gdzie
piszę:

„ w

w ryn, którego imię tak często powtarza się w owej epoce w ra-

portach Mickiewicza do Mistrza i który taką rolę odgrywa w zamęcie spo-
wodowanym czwórką Adam — Seweryn — Ferdynand — Ksawera, to nie
— jak podaje Kallenbach i jak ja za nim powtórzyłem — Goszczyński, ale
Pilchowski, ów narwany i mętny Pilchowski” etc.

Nie poprzestałem na tym. Zgorszony i zdziwiony możliwością takiego nieporozu-

mienia w uczonej monografii, wspomniałem mimochodem o fatalnym stanie, w jakim
znajdują się wydania listów Mickiewicza. Jeżeli gubi się w nich sam prof. Kallenbach,
czegóż żądać od czytelnika? Pisałem tedy w tym samym artykule:

„Niech mi wolno będzie zrobić nawiasowo uwagę: kiedym się zetknął

bliżej z listami Mickiewicza, nie mogłem się oprzeć zdumieniu na widok
straszliwego zaniedbania tej dziedziny. Co robili nasi »mickiewiczolagowie«,
że dziś, po  latach od śmierci poety, nie mamy, już nie mówię — krytycz-
nego, ale dobrego wydania jego listów, listów największego naszego pisarza?
Tyloma zajmowano się drobiazgami, młócono je do znudzenia, do przesytu,
a w tej tak ważnej sprawie nie uczyniono nic! Tak jak wydano listy w krótki
czas po śmierci poety, tak się je przedrukowuje dziś. Nie mówię już o samym
tekście, z pewnością przesianym przez staranne sito, ale o sposobie wydania.
Zamiast koniecznych objaśnień do nazwisk i do osób, mamy litery, gwiazd-
ki, co najwyżej imiona, co razem tworzy, powtarzam, istny hieroglif ”.

Przepraszam bardzo za moją śmiałość. Jestem, to prawda, najmłodszym z „mickiewi-

czologów”. Wszedłem na ten teren ze szczerego zaciekawienia, z pasji; szukam, szperam,
odgaduję, przedzieram się przez mroki, umyślnie przez was, moi panowie, zaciemnione
lub nierozjaśnione; odgrzebuję to, co zagrzebano przez pół wieku. Robię to trochę go-
rączkowo, bo taki jest mój temperament. Kiedy zmylony przez uczonego przewodnika
popełnię błąd, prostuję go; słowem, z

r w y. Ale czego szukają panowie Szpotań-

scy? Raczej, wydaje mi się, wszystkiego innego… Bo oto przyparty do muru, postawiony
przeze mnie w obliczu nowych dokumentów, które wszelkimi siłami starano się ukryć
lub zniszczyć, co odpowiada na nie pan S.? Wie wszystko lepiej: siostra Celiny Mic-
kiewiczowej po wielu latach spędzonych w domu poety „nie orientuje się” oczywiście
w niczym; tylko pan S. orientuje się we wszystkim! I to tylko dlatego, że jej

i ni

przedstawił nieszczęsny Boy, nienależący do cechu, notoryczny ignorant, bo… zdarza mu
się (na chwilę!) uwierzyć w informację uczonego profesora, króla fachowców!

Toteż o samej rzeczy z panem S. dysputować nie będę. Gdybym bodaj trochę wierzył,

że mu chodzi o rozjaśnienie prawdy, wówczas, na nazwanie „absurdem” ustępu z pa-
miętnika Zofii Szymanowskiej o zaniedbanym wychowaniu dzieci, odpowiedziałbym mu

-

Brązownicy



cytatem z… Władysława Mickiewicza (III, ): „Mickiewicz… całkiem poświęcony Spra-
wie, nie baczył nawet na wychowanie dzieci, które były poniekąd zostawione samym so-
bie”. A cóż innego mówi Zofia Szymanowska? I tak pan S., mierząc w „znienawidzoną”
mu Zofię, trafił w swój najwyższy autorytet, we Władysława Mickiewicza; tak samo jak
mierząc w Boya, trafił w — prof. Kallenbacha. Załatwiajcie to panowie między sobą; ja
będę robił dalej swoje.

Ponieważ przypuszczam, że pan S. jeszcze nieraz da upust furii polemicznej, ośmielam

się prosić go o jedno, o ile moja prośba nie będzie czymś zbyt wygórowanym. Żądam
„minimuma”, jak śpiewa Krukowski w „Quiproquo”: ni

zow ni cytatów. Jak wia-

domo, cytaty fałszuje się dwojako (moi polemiści znają dobrze obie metody); raz przez
przeinaczenie, po wtóre przez okrawanie. Przytaczając np. słowa Towiańskiego, na któ-
re wykrzyknąłem: „Ponura dostojewszczyzna!” i doprowadzając wobec nieświadomych
czytelników wykrzyknik mój do absurdu, pan S. ze słów Towiańskiego opuścił… tylko
tyle:

„… Rękę moją chętnie dam na spalenie, byle tylko furie trapiły Ada-

ma… Jedno dotknięcie furii zrobi niczym Adama, strąci go z posady jego
ziemskiej…”

Otóż moje określenie „ponura dostojewszczyzna” odnosiło się — właśnie do tych

słów. Jeżeli to dla pana S. nie jest ponure, winszuję mu zdrowia…

Co opuścił „Bluszcz”
W czasie moich studiów nad pewną epoką życia Mickiewicza, natknąłem się na dość

oryginalną kontrowersję. Ogłaszając mianowicie

o ni ni rejenta Wołodki, tyczące

Towiańskiego i jego nauki (z epoki wileńskiej), głoszącej wedle powszechnego przeko-
nania wilnian „wspólność kobiet”, cytuje prof. Mościcki w przypisach ustęp z pamięt-
nika pani Zofii Komierowskiej (później żony Ludwika Norwida, brata poety) również
rzucający — zdaniem prof. Mościckiego — „ciekawe światło na poglądy Towiańskiego
w sprawie wolnej miłości”. Cytuje p. Mościcki z rękopisu, ponieważ, mimo że pamiętnik
pani Komierowskiej (pisany w r. ) był drukowany w „Bluszczu” (r. ), ustęp ten,
może jako — wedle ówczesnych pojęć — zbyt drastyczny, opuszczono³³.

Otóż prof. Kallenbach ( owi niz

n

i oryczny ), cytując znowuż prof. Mo-

ścickiego (uczeni przeważnie trawią życie na tym, że jeden cytuje drugiego; sam widzę
po sobie, że robię się wściekle uczony), odrzuca świadectwo pani K., twierdząc, że relacja
ta od razu musiała się wydać „co do wiarygodności wątpliwa”, skoro redakcja „Bluszczu”
ustęp ten opuściła… Argument ten, z którego pierwsza rozśmiałaby się przemiła dzisiejsza
redaktorka „Bluszczu”, pani Stefania Podhorska-Okołow, zabawił mnie: jeżeli wszystko
uznamy za niegodne wiary, co „Bluszcz” — zwłaszcza ówczesny, słynący na całą Polskę
ze swej pruderii — uważałby za stosowne wykreślić, wówczas możemy łatwo wrócić do
szczęśliwego wieku, w którym się wierzy w bociany; i w istocie wielu naszych uczonych
szuka zbawienia w tej mierze.

Traf dał mi w rękę rękopis tych pamiętników; i oto przekonałem się, że to, co z nich

opuścił „Bluszcz”, to nie tylko ten jeden drastyczny ustęp, ale cała długa relacja tyczą-
ca bytności pani K. (w r. ) u Mistrza, przed którego obliczem ta młoda -letnia
mężatka stanęła jako żona bardzo oddanego Sprawie, ale wciąż nękanego wątpliwościa-
mi towiańczyka, znacznego przy tym i bogatego człowieka. Czy to redakcja „Bluszczu”
wykreśliła całą tę relację, czy raczej sama autorka uznała ją w owym czasie za nazbyt nie-
dyskretną, nie wiem; w każdym razie wydaje mi się, że zarówno czytelnicy, jak i ci, którzy
interesują się — a takich jest dziś dużo — historią towianizmu, przyjmą ją z zaintereso-
waniem. Oto ów opis pielgrzymki z Paryża do Mistrza, który, jak wiadomo, rezydował
stale w Szwajcarii:

„…Dziś o -ej rano opuściliśmy Nancy. Granicę przejechaliśmy w Bel-

fort; pierwsze większe miasto, jakie widziałam w Szwajcarii, to Bazylea. Mia-
łam wielką ochotę zatrzymać się w nim i zwiedzić je szczegółowo, lecz mąż
tak się spieszył do Zurichu, że zaledwie na zjedzenie obiadu nam pozwolił.

³³ y r ow ny w B zcz

— Później ukazał się ów pamiętnik w pełniejszym tekście w „Przeglądzie

Narodowym”, . [przypis autorski]

-

Brązownicy



Stanęliśmy na miejscu o -ej rano; zajechawszy do hotelu i odpocząwszy co-
kolwiek, wyszliśmy na miasto za wyszukaniem mieszkania. Znaleźliśmy nie-
bawem bardzo wygodne i czyste, tuż obok Mistrza. Położenie miasta czaru-
jące, nad ogromnem jeziorem, otoczone niebotycznemi górami, pokrytemi
wiecznym śniegiem, handlowe, z uniwersytetem i rozmaitemi technicznemi
zakładami naukowymi. Poznałam już pierwszego apostoła Mistrza, Falkow-
skiego, który spełniał przy nim obowiązki ziemskie. Święta rodzina składa
się z męża, żony, czworga dzieci, z których najstarszy syn ma lat , z siostry
i szwagra, Gutów: wszystko razem podobno niepospolici ludzie.

 kwietnia. — Apostoł nie odstępuje nas ani na chwilkę; spacerujemy

razem, obiadujemy, pływamy po jeziorze, a jednocześnie niechcący spowia-
damy mu się z całego życia, bo zapytania są tak zręczne i natarczywe, że by
się śmiertelny grzech wypowiedziało.

Mistrz dotąd niewidzialny; apostoł twierdzi, że się modli i przygotowuje

na nasze przyjęcie. Rozmawiając z Falkowskim, wspomniałam, że się z góry
na wszystko zgadzam, czego Mistrz i święta sprawa ode mnie żąda, jedną
tylko rzecz sobie zastrzegam, abym z duchami żadnej styczności nie miała.

 kwietnia. — Dziś miał posłuchanie mój chrzestny syn; oboje z bra-

tem niezmiernie zaciekawieni wyglądaliśmy z niecierpliwością jego powrotu.
Wrócił poważny, uroczysty, na wszystkie nasze zapytania dawał jedną od-
powiedź: »jaki on mądry, jaki on rozumny, to aż strach«. Więcej nic mówić
nie chciał i dziś jeszcze ostatnim pociągiem do Warszawy odjechał.

 kwietnia. — Druga audiencja dla brata. Wrażenie prawie żadne; po-

dziwiał wprawdzie jego głęboki rozum, mówił to jednak zupełnie spokojnie.
Mistrz włożył na niego podwójny obowiązek: raz na Polaka, drugi raz jako
noszącego tak piękne nazwisko³⁴ , aby gorliwie rozgłaszał, co widział i sły-
szał i jak najwięcej braci do Koła wprowadzał, to bowiem jest rzeczywistym
patriotyzmem, od tego zależy wyzwolenie ojczyzny, która dopóty jęczyć bę-
dzie, dopóki wszyscy jej mieszkańcy sprawie świętej służyć nie zaczną.

Wieczorną pocztą odebraliśmy list od ojca powołującego brata z po-

wrotem; poczciwy chłopiec, wzór synów i młodych ludzi, nie zawahał się
ani chwili i zaraz zaczął czynić przygotowania do wyjazdu. Nie mogę o tym
spokojnie myśleć, że za  godzin pożegnam go może na kilka miesięcy.
Gdyby mi Bóg dał syna, o czym już dzisiaj zupełnie nie marzę, nie potrafi-
łabym go tak kochać jak mego najidealniejszego brata, bo bym go też tak
dobrze wychować nie potrafiła.

Cały dzień dzisiejszy poświęciłam bratu; zwiedziliśmy raz jeszcze szcze-

gółowo miasto, modliliśmy się razem w kościele i na cmentarzu, gdzie kilku
młodych spoczywa Polaków, — ile razy spojrzałam na niego, łzami się zale-
wałam, boć to pierwszy raz w życiu tak długie będzie rozłączenie. Nareszcie
przyszła najsmutniejsza może chwila ostatecznego pożegnania, o nie daj Pa-
nie, aby się ona jeszcze kiedy powtórzyła.

 kwietnia. — Całą noc oka nie zamknęłam, a nie chcąc płaczem moim

robić mężowi przykrości, głowę umieściłam między dwie poduszki i z całą
swobodą oddałam się szalonej rozpaczy. Dziś mi się tak wszystko brzydsze
i brudniejsze wydaje, czemu też tak we troje nie możemy na zawsze pozostać?
— już mi się i wyjść nie chce, i po jeziorze pływać, myślą jestem z nim.
Siedzę z zegarkiem w ręku nad szczegółową kartą geograficzną i prowadzę
go od stacji do stacji, ocierając cisnące się łzy do oczów.

 kwietnia. — Mąż powrócił od Mistrza skruszony, zbiedzony jak zbrod-

niarz pokutujący, mówił mało, jadł niewiele, spacerował samotny w górach.

 kwietnia. — Druga audiencja, tym razem powrócił promieniejący.

Mistrz przyjął go za adepta, darował poprzednie winy i bratem swoim nazwał,
od dziś przyjmie od niego najdrobniejszą choćby ofiarę.

³⁴ r

no ząc o

i n n zwi o — Sobieski. [przypis autorski]

-

Brązownicy



 kwietnia. — Idę do Mistrza z mniejszą daleko emocją, niż myśla-

łam. — O -ej mąż doprowadził mnie do drzwi jego i odszedł. Zapukałam
trzy razy, drzwi się otworzyły. Weszłam do sporego, schludnego pokoiku
o dwóch oknach. Łóżko zwyczajne, białe, sosnowe, czysto zasłane, nad niem
posążek Napoleona pierwszego ze złożonemi na krzyż rękami na piersiach,
na malutkiej umieszczony konsolce. Szafa, komoda, dwa stoliki założone
książkami, cztery proste stołki dopełniały umeblowania. Przede mną stała
postać wzrostu średniego, tuszy dobrej, łysy, bez zarostu, nos duży, kształt-
ny, usta wąskie, zaciśnięte, w okularach niebieskich, ubrany w długi surdut
do ziemi, na jeden rząd zapięty, ze stojącym kołnierzem. Zbliżyłam się do
majestatu i z pokorą ucałowałam dłoń. Przyjrzawszy mi się z wielką uwagą,
objął mnie w ramiona, przycisnął do piersi i złożył pocałunek na brodzie, ale
wcale nie duchowo, tylko najzwyczajniej po ziemsku. W tej chwili z pew-
nością o świętej sprawie nie myślał i to mnie takim wstrętem do tej wyższej
istoty przejęło, że mi zupełnie imponować przestał, co naturalnie w tej chwi-
li spostrzegł, bo go słuchałam tak spokojnie. Teraz dopiero zrozumiałam,
co znaczyło to trzydniowe przebywanie Falkowskiego z nami; wszystko, co
przez ten czas udało mu się zręcznie z nas wydobyć, powtórzone zostało Mi-
strzowi, a on, niby oświecony łaską Ducha Świętego, rozwodził się nad fak-
tami i okolicznościami dotyczącymi mojej przeszłości, o których nikt prócz
mnie wiedzieć nie mógł. Nie trafił jednak na naiwną, bo się bynajmniej wie-
dzy jego nie zadziwiałam. Rozmawiając z nim, mimo woli rozglądałam się po
pokoju i wzrok mój kilka razy spoczął na figurze Napoleona umieszczonej
nad łóżkiem, nie mogąc się domyśleć, jakie by miała znaczenie. Spostrzegł
to przebieglejszy od lisa Mistrz, a słysząc, że jestem tak na kwestię duchów
wrażliwą, zaczął mnie straszyć opowiadaniem mnóstwa anegdotek na tym
tle osnutych, zapowiadając, że jeślibym kiedy, broń Boże, przeniewierzyła
się Sprawie świętej, będę nielitościwie nawiedzana i szarpana przez duchy,
a jeśli tych męczarni ciało moje nie wytrwa, umrę, aby się znów odrodzić
koniem, psem lub jeszcze czem gorszem. Napoleon -szy jest adwokatem
sprawy świętej w niebie, czyli że wszystkie interesa dotyczące jej on Panu
Bogu przedstawia, z Nim też bezpośrednio ma nieustające stosunki. Dru-
gim takim opiekunem jest Kościuszko: ten jako Polak więcej kocha kraj swój
i wpływem swoim więcej jeszcze dla sprawy naszej otrzymać może. Słucha-
jąc tych wszystkich bredni, mimo woli przychodziło mi do głowy, jak mógł
ten człowiek porywać ludzi tak wielkich i niepospolitych jak Mickiewicz,
to jednak nie przeszkadzało, że się z trwogą oglądałam za siebie, czy owa
figurka brązowa nie zamieni się w dużą i żywą postać Napoleona i czy ją
stojącą przed sobą nie ujrzę. Mówiąc o małżeństwie moim, nadmienił, że
z powodu zbyt wielkiej różnicy wieku między nami, uwalnia mnie zupełnie
od wierności małżeńskiej, której zresztą ani Pan Bóg, ani Kościół od niko-
go nie wymaga; mam tylko uważać, aby duch wybranego był czysty, i to
powiedziawszy, zrobił krzyż na moim czole, »Absolvo te« dodając i gorący
pocałunek na mojej twarzy złożył. Wyszłam więcej jak oburzona, z silnem
postanowieniem nigdy już więcej nie wracać, nawet jeśli mąż koniecznie tego
żądać będzie.

 kwietnia. — Mąż znów wezwany do Mistrza. Po dwugodzinnej kon-

wersacji, powrócił tak szczęśliwy, swobodny, lekki, jakim go dawno nie wi-
działam. Po obiedzie usiadł na kanapie, wyjął z kieszeni książeczkę z Ewan-
geliami, z którą się nigdy nie rozłączał, czerpiąc z niej skarby dla duszy,
a otworzywszy ją, rzucił z pogardą na stół stojący w drugim rogu pokoju.
Siedząc z robotą pod oknem, spojrzałam na niego z przerażeniem i zapyta-
łam, co to ma znaczyć? »Mistrz zabronił mi brać Ewangelii do ręki, bo nią
mój umysł obałamucam. Ewangeliści robili własne uwagi na marginesach,
pisząc Ewangelie, które następnie wciągnęli do tekstu; trzeba mieć wiel-
ką łaskę ducha, żeby odróżniać słowa Chrystusa od dodatków piszących,

-

Brązownicy



a ponieważ kilka lat opierałem się wpływowi Mistrza, dopatrując różniące
się prawdy od zasad świętej sprawy, więc mi w nią zaglądać nie wolno«. Po
chwili wstał, przeszedł przez pokój i usiadł na drugiej kanapie, przed którą
na stoliku spoczywała rzucona książeczka, i znów bezwiednie wziął ją do rę-
ki, i przeczytał ustęp, który już zapewne tysiączny raz powtórzył i na pamięć
umiał, a dotąd uwagi jego nie zwrócił, trzeba było rzeczywiście łaski bożej,
żeby mu się oczy otworzyły w chwili tak szalonego obałamucenia.

»Przyjdą fałszywe proroki, którzy będą mieli znaki posłanników bożych,

a będą czartami, biada tym, którzy im uwierzą«. Co się w duszy jego działo
po przeczytaniu tych słów, nie wiem; mnie się zdawało, że on zwariował,
bo biegał bezwiednie po całem mieszkaniu, zaabsorbowany w myślach, nie
odpowiadając zupełnie na zapytania moje i nie wiedząc, co się wkoło niego
dzieje. Tak dalece, że na herbatę miałam całą rodzinę Mistrza, która gło-
śną rozmową zabawiała się do północy: on jej nie widział, nie słyszał, tylko
ciągle biegał po pokoju, a kiedy wyszli, stanął przede mną blady, zmienio-
ny do niepoznania i zapytał, dlaczego obiecani goście dotąd nie przychodzą.
Spojrzałam na niego z rozdartem sercem; strach mnie ogarnął, widząc się
samą jedną, z dala od kraju i swoich, z nieprzytomnym mężem. Siedziałam
na łóżku, nie śmiąc się położyć, nareszcie zmęczenie przemogło, a kiedy po
paru godzinach otworzyłam oczy, ujrzałam męża mego krzyżem leżącego na
środku pokoju i zanoszącego się od płaczu. Zerwałam się z łóżka, robiłam
wszystkie możliwe wysiłki, aby go uspokoić, wszystko jednak daremnie, stan
tej najwyższej egzaltacji trwał do białego dnia, po czym podniósł się i głosem
stanowczym, jakiego dotąd nie znałam, powiedział: »Proszę cię, ubieraj się
jak najprędzej, pakuj rzeczy i przenoś się do hotelu, bo tu ani chwili dłużej
nie zostanę«. W pół godziny byliśmy w nowym mieszkaniu i tam dopiero
dowiedziałam się o strasznej walce, jaką biedak ten przebył. Otworzywszy
oczy na rzeczywistą wartość tego człowieka, uczuł się najnieszczęśliwszym,
że go przez kilkanaście godzin wyżej nad Chrystusa stawiał i teraz dopie-
ro jasno przejrzał, że cała ta tak zwana święta Sprawa z Mistrzem na czele
była nikczemnem obałamuceniem umysłów pragnących się wznieść nad po-
ziom życia zwyczajnego. Obawiając się, abym wpływowi temu nie uległa,
tak spiesznie zmienił mieszkanie, a nie mogąc się biedaczysko w żalu swoim
ukoić, zrobił projekt natychmiastowego pojechania do klasztoru w Einsie-
del, położonego o siedem mil drogi na ogromnej górze, gdzie się Matka
Boska cudami słynąca znajduje”…

To czytamy w rękopisie Komierowskiej-Norwidowej. Co sądzić o tej relacji i o tych

pamiętnikach? Kiedy ukazały się w okrojonej formie w „Bluszczu”, wydrukowano je
głównie dla wspomnień, jakie mieszczą o Adamie Mickiewiczu. Wówczas powstała prze-
ciw autorce pamiętnika córka poety, pani Maria Górecka, co znów spowodowało replikę
autorki i redakcji; kwestionował też ścisłość szczegółów tyczących Adama w dziele swo-
im o ojcu Władysław Mickiewicz. Nie wchodzę tutaj w ten spór, w którym świadectwo
najbliższej rodziny też nie zawsze można przyjmować bez zastrzeżeń; zaznaczę tylko, że
relacje autorki tyczące towianizmu i stosunków z nim jej męża, zgadzają się z tym, co
znajdujemy w tej kwestii w broszurze, którą wydał bezimiennie jej mąż:

o

o n i

z owi

i

i z owi czy

i, Paryż  (mylnie przypisywana długi czas Kołosow-

skiemu).

Oczywiście, taki dokument nie jest ewangelią; należy go przyjmować krytycznie, ze-

stawiać z innymi świadectwami i innymi źródłami naszych wiadomości. Ale pomijać
stronniczo — jak to czynią nasi „brązownicy” — wszystkie niemal współczesne relacje,
odtrącać z góry jako „plotki” wszystko, co narusza wzniesioną (często na podstawie in-
nych znów „plotek”) budowlę, to jest metoda wygodna wprawdzie, ale grożąca tym, iż
dumny gmach będzie stał zawsze na piasku. Co do mnie, jestem przekonany, że modna
w ostatnich czasach apologia towianizmu wymaga gruntownej rewizji i że rewizja ta może
nam przynieść nieobliczalne niespodzianki, większe może niż te, które zburzyły legendę
matki Makryny Mieczysławskiej…

-

Brązownicy



*

Do redaktora „Wiadomości Literackich” nadesłano następujący list:
W związku z artykułem Boya-Żeleńskiego pt.

n

owi niz

(„Wiadomości Li-

terackie” nr. ) podaję niektóre wyjątki z listów Emilii Sczanieckiej, wybitnej Polki
XIX w., do Benigny Małachowskiej, w których korespondentka pisze bardzo źle o to-
wianizmie.

Emilia Sczaniecka mieszkała stale w Poznańskiem i w Berlinie, utrzymywała jednak

ścisły kontakt z emigracją za pośrednictwem Klaudyny Potockiej. Po śmierci Potockiej,
Sczaniecka znalazła inną korespondentkę-przyjaciółkę, osobiście sobie nieznaną genera-
łową Benignę Małachowską. W r.  Sczaniecka pielgrzymuje w towarzystwie Kon-
stancji Łubieńskiej i Marii Bolewskiej okrężną drogą przez Ostendę, Londyn do Paryża,
gdzie osobiście poznaje Małachowską.

Sczaniecka na ogół wydaje ostrożne sądy o swych bliźnich i ich czynach; w powtarza-

niu plotek jest powściągliwa. Nie można pominąć tych cech przy ocenie wartości świa-
dectw zawartych w jej listach.

Listy Sczanieckiej do Małachowskiej przechowuje archiwum rapperswilskie pod nr.

.

I

. . 
Pan Plichta był u mnie w Berlinie, zgadało się o panu Towiańskim —

i ja Mu powiedziałem, że przed paru laty był w Dreźnie, ale ja nie szukałam
jego znajomości, bo byłam źle o nim uprzedzoną przez jedną młodą Polkę,
która mi powiadała, że jest przez niego przyjętą do związku i że zasadą tego
jest, żeby wszystko, co tylko wie, powiedziała tak o sobie, jak o drugich,
żeby starała się być w towarzystwie i żeby wróciwszy do Niego albo sama,
albo listownie wszystko mu wynurzyła, żeby każdy list mu zakomunikowała,
nawet od kochanka, i do tego przez przysięgę była zmuszoną. — Widzia-
łam niektóre modlitwy, to wszystko bardzo mi nie odpowiadało — zapytał
mnie się Pan Plichta, czy może to powtórzyć, i ja nie miałam nic przeciw
temu, ale, żeby to ja była ta osoba, to nieprawda, i pewno tego Pan Plichta
nie mógł powiedzieć, tylko każda rzecz, kiedy przechodzi z ust do ust, jest
defigurowaną…

II

. .  (z Paryża)
Gdybym Ci była pisała wczoraj rano, byłabym Ci napisała, że myślę,

że Marinia może ujdzie towiańszczyźnie, ale po wczorajszej z nią rozmowie
mam moralne przekonanie, że już jest tak daleko, że trudno ją ochronić. —
Wszystkie ich (towiańczyków) zdania podziela z uniesieniem, rozumie ich,
w⒠ wszystkie ich śmieszności nie wierzy, a zawsze cytuje brata, nie można
jej tyle mówić jak w innym przypadku. — Wczoraj chciałam ją tym prze-
konać, że ona dlatego jest w sądzie parcialną³⁵, że brata kocha, wysoko jego
umiejętność sądzi, więc przypuścić jest jej trudno, żeby był w błędzie; na
to mi odpowiedziała — o nie, ja z uprzedzeniem tu przyjechałam przeciw
towiańszczyźnie, ale teraz się przekonuję i rozumiem, co to jest, zupełnie
o mego brata jestem spokojna. — Wybiera się w tych dniach do Mickiewi-
cza — smutno mi na sercu, bo chciałabym była, żeby nie pod tym urokiem
tam była poszła, teraz ulegnie nieomylnie, to jest pewne, że to jej w niczym
nie zmieni co do charakteru, ale jeżeli z czasem uzna, że była w błędzie, bę-
dzie jej przykro — to, co piszę, tylko dla Ciebie i do Ciebie piszę, bo może
się mylę, co daj Boże…

³⁵ rci ny — stronniczy; uznający tylko jedną część argumentów, jedną partię.

-

Brązownicy



III

. . 
Co mi donosisz o Marii, tego się spodziewałem, bo widziałam już przed

odjazdem, że bliska bardzo jest tego, bo z wielką egzaltacją o nich (towiań-
czykach) mówiła — Czy to jest chwila mówić i myśleć o tym, kiedy Polska
jęczy ⒲ więzach tak okropnych i kiedy siły nasze takie małe…

ri Bo w

wr ci

o

i w

ozn

i o w

i nadal była

gorliwą wyznawczynią Towiańskiego.

N. N.

W związku z artykułem ro i ni z i wynikłą zeń polemiką, nadszedł do redaktora

„Wiadomości Literackich” następujący list:

Władysław Mickiewicz, cytując z listu Adama Mickiewicza do Bułhary-

na, ogłoszonego po raz pierwszy przez Chmielowskiego w r.  (nie w r.
) ustęp, w którym wspomina o koronacji Mikołaja I w Warszawie, usi-
łuje wytłumaczyć ultralojalne wyrażenia Mickiewicza ironią, z jaką je jakoby
pisał. Pan Leon Płoszewski w artykule

ic i wicz

o

(„Wiadomości Li-

terackie” nr. ) podziela to mniemanie Władysława Mickiewicza i również
dopatruje się w liście do Bułharyna ironii. Tymczasem list ten pisał Mickie-
wicz zupełnie serio; czy szczerze, to inna sprawa. W liście z zagranicy, wy-
słanym do Rosji, Mickiewicz nie ośmieliłby się pisać o cesarzu panującym,
którego był poddanym, i o uroczystościach dworskich z ironią. Gdyby sobie
na to pozwolił, miałby drogę do powrotu do państwa rosyjskiego, a więc
i do kraju, zamkniętą. Wiedział przecież, że żandarmeria rosyjska wszyst-
kie listy z zagranicy do Rosji przesyłane otwierała i czytała. Pisał zresztą do
Bułharyna! Wyjeżdżając w r.  za legalnym paszportem rosyjskim zagra-
nicę, Mickiewicz przed wybuchem powstania listopadowego nie miał jeszcze
zamiaru osiedlania się na stałe na obczyźnie; meldował się w konsulatach ro-
syjskich w krajach, przez które przejeżdżał, bywał na przyjęciach w salonach
posłów rosyjskich (Gorczakowa, Gagarina) i przez przedstawicielstwa Ro-
sji zagranicą nie był uważany, aż do roku mniej więcej , za emigranta.
W listach musiał się wyrażać bardzo oględnie. Wiemy przecież, jak ostroż-
nie redagował listy swoje do matki Słowacki. Gdyby Władysław Mickiewicz
dostał do ręki list ojca do Bułharyna, albo by go w obawie niemiłych ko-
mentarzy zniszczył, albo ogłosił w tendencyjnie zmienionym brzmieniu. Ale
że go już wydrukował Chmielowski (

ic i wicz, wyd. pierwsze, z r.

), nie pozostawało mu nic innego, jak tendencyjnie go tłumaczyć. Rzecz
zadziwiająca, że niektórzy historycy literatury naszej wciąż jeszcze traktują
poważnie to wszystko, co opowiadał i pisał o ojcu swym Władysław Mickie-
wicz. A jednak, przynajmniej w połowie, relacje jego, podobnie jak relacje
Odyńca, podejrzane są lub mało na wiarę zasługują.

Gabriel Korbut

³⁶

Rękopis tego pamiętnika, zakupiony, wraz z innymi rękopisami, jako puścizna po Józefie
Ignacym Kraszewskim, znakuje się w Bibliotece Narodowej w Warszawie (Rkp. Nr ).
Ogłaszam go po raz pierwszy, na zasadzie pozwolenia, jakiego mi udzielił łaskawie dyrektor
Biblioteki Narodowej, p. Stefan Demby. Odpis pamiętnika zawdzięczam uprzejmości p.
Jana Muszkowskiego, dyrektora Biblioteki Krasińskich.

Pamiętnik urywa się niedokończony. Dalsza część rękopisu znajdowała się (około r.

) w depozycie u Artura Wołyńskiego, po czym przepadła bez wieści lub też jest gdzie
w ukryciu. Wiadomości o jej istnieniu w jakiejś bibliotece w Rzymie lub też w Bibliotece
Jagiellońskiej w Krakowie nie sprawdziły się.

Warszawa, -o Września  r.

³⁶

i ni

o i zy

now i — W źródle tekst poprzedzony zdjęciem stronicy autografu.

-

Brązownicy



Przedsiębiorę już po raz drugi pisać coś na kształt pamiętników moich. Przed pięciu

laty byłam to rozpoczęła, a następnie dosyć już sporą książeczkę zniszczyłam; powodem
do tego było mi dziecinne jakieś uczucie, z którego sobie teraz sama sprawy zdać nie
umiem; wiem tylko, że spisywanie wrażeń i myśli moich bardzo dla mnie naówczas zba-
wiennym było. Wczesne cierpienia moralne już w  tym roku życia zmąciły były pokój
duszy i zachwiały prostą dziecinną wiarę moją. W braku jakiegoś przyjacielskiego sto-
sunku, szukałam więc ulgi w roztrząsaniu własnych uczuć, spisując wszelkie doznawane
wrażenia; wszelkie spostrzeżenia robione nad innymi i nad sobą samą; odtąd natłok myśli
nowych i coraz smutniejszych mniej był dręczącym dla mnie, aż póki stokroć smutniejsza
rzeczywistość nie przerwała marzeń samolubnych, jakkolwiek bolesnych.

Teraz powracam do dawnego zamiaru z odmiennych zupełnie pobudek; to, co o sobie

powiem, stanowić będzie mały tylko ustęp — celem moim obecnie jest zebranie wiado-
mości dotyczących wielkiego rodzinnego pisarza; wiadomości te, tak szacowne dla każ-
dego dobrego Polaka, nie będą dosyć dokładne, by całkiem wyjaśnić pewną zagadkową,
że tak powiem, epokę w życiu tego człowieka. Nie dosyć wcześnie poznałam go, nie dosyć
też długo bawiłam w kole jego domowem, ażeby wszystkie pozbierać dowody na popar-
cie własnych spostrzeżeń i wiadomości ubocznie zasięgnionych; wszakże to, co powiem,
użytecznem może będzie jako opowiadanie szczere naocznego a bezstronnego świadka.
Ze względu na ważność przedmiotu, chcę sama dać miarę mojej bezstronności — bo
człowiek o tyle tylko bezstronnym być zdoła, o ile działa i sądzi bez osobistych wyracho-
wań; zawsze jednak zapatruje się na świat z oddzielnego, sobie właściwego stanowiska;
stąd wynika, że w sądach naszych mimowolnie stajemy się często niesprawiedliwymi,
ulegając mimo wiedzy wpływowi uczuć chwilowych, a mianowicie wpływowi niezwycię-
żonemu sympatii i antypatii; dla tych to względów uznaję za stosowne dać na wstępie
krótkie, ale szczere wyobrażenie o sobie samej; — chcę niejako wyspowiadać się z wła-
snego sposobu myślenia i czucia, przebiegając pokrótce okoliczności, jakie, począwszy od
lat dziecinnych, wpływ wywrzeć mogły na charakter mój i wykształcenie.

Pierwsze lata dziecinne przepędziłam na wsi o kilka mil od Warszawy; mało wspo-

mnień uniosłam z tego miejsca urodzenia mego; wiem, że mieszkaliśmy obszernie, że
była do nas, dzieci, guwernantka — służba domu liczna się kręciła — słowem, nawy-
kłam w dzieciństwie do życia prawie pańskiego, jakie n nas na wsi nietrudno było naów-
czas prowadzić, gdzie życie niedrogie było i o ludzi łatwo; przy tym ojciec mój (którego
znam tylko z opisu), nie chcąc bynajmniej wynosić się nad stan średni, w jakim był uro-
dzony, lubił wszakże prowadzić dom otwarty; położenie jego majątkowe ułatwiało mu
i pobudzało w nim to upodobanie.

Miałam zaledwie lat pięć, gdy ojca straciłam. Śmierć jego poprzedziły były znaczne

straty majątkowe w skutku rozruchów w kraju tj. rewolucji  r. Matka moja po owdo-
wieniu opuściła gospodarstwo wiejskie, zbyt wielkie i uciążliwe dla niej, i przeniosła się
do Warszawy — tam miała kilkoro rodzeństwa — między nimi trzech braci nieżonatych,
którzy następnie byli — nie z obowiązku, a z dobroci serca — opiekunami naszymi, gdy
urzędowy opiekun ani się troszczył o nas. Uczucie córki i wdzięczność dla dobroczyńców
nakazują mi wspomnieć tutaj szczegółowiej o Matce swojej i jej rodzinie; ustęp ten nie
będzie zboczeniem od przedmiotu; — da on owszem najlepsze wyobrażenie o wycho-
waniu mojem i zasadach, dając poznać ludzi, pośród których wzrosłam i wychowałam
się.

Rodzice matki mojej, pochodzenia ubogiego, oboje urodzeni byli w dobrach możnej

Pani, która upodobawszy sobie Babkę moją, jeszcze dziewczynką dała jej pośród dworu
swego przytułek, a następnie za mąż ją wydała; dziad mój po ożenieniu objął małe ja-
kieś na wsi gospodarstwo; gdy po kilkunastu latach był już ojcem licznej rodziny, a na
tym gospodarstwie coraz mu się gorzej wiodło, postanowił szukać szczęścia gdzie indziej
i przeniósł się z rodziną do Warszawy. Wkrótce po przybyciu tutaj umarł, zostawiając żo-
nę z dziesięciorgiem dzieci, bez sposobu do życia; całe mienie stanowiło kilkaset złotych,
które zaledwie na parę miesięcy utrzymania dla nich wystarczyć mogło. Biedna babka
moja z rozpaczą mówiła do starszych dzieci o ich i swojej przyszłości; nie przeczuwała
wtenczas, że w tych to dzieciach, których los najwięcej ją trwożył, znajdzie skarb praw-
dziwy. Miała ona w Warszawie dalekiego krewnego w wojsku pozostającego; do niego

-

Brązownicy



poszła po radę; był to podobno zacny i światły człowiek. Pierwsza rada jego była, ażeby
dwaj najstarsi synowie niezwłocznie zaczęli pobierać nauki, z których zawsze skorzystać
potrafią, chociażby ich daleko posunąć nie mieli. Naówczas uczono w Warszawie mło-
dzież na wpół darmo w szkołach u ks. pijarów; dobry krewny zajął się umieszczeniem
tamże dwóch najstarszych synów. Ci dwaj synowie, starszy imieniem Józef, drugi Jan,
byli pod względem umysłowym najzupełniej zaniedbani; urodzeni w ubogim stanie na
wsi, mogli chyba elementarnych nauk początki odebrać; ale w sercach ich najlepsze by-
ły zarody i charakter mieli nad wiek ustalony; przeszli byli ciężką od najmłodszych lat
szkołę. Ojciec ich miał to być człowiek nieugięty, nawet z dziećmi własnemi — z synami
mianowicie surowy aż do srogości; wpoił on w nich uczucie uległości względem rodziców
i nauczył posłuszeństwa, które w mężczyźnie za młodu tak jest niezbędnym warunkiem,
jak później umiejętność kierowania sobą i innymi. — Do tych dwóch zalet, stanowią-
cych podstawę dawniejszego polskiego wychowania, łączyli oni uczucie nieograniczone
dla matki swojej i rodzeństwa. Babka moja, wielkiego rozsądku i wielkiej dobroci ko-
bieta, nie inaczej od własnych dzieci wychowana, miała przecież o wszystkiem zdrowe
zdanie; w obejściu z każdym prosta, była, jak to mówią, zawsze na swojem miejscu; nad-
to miała mieć w mowie i w każdym ruchu dziwną powagę i godność. Z tem wszystkiem,
a raczej nade wszystko, rządziła się szczerą, a nie przesadzoną pobożnością; słowem, była
ona z liczby tych uprzywilejowanych ludzi, co to, chociaż w nędznej rodzą się lepiance,
przynoszą z sobą na świat jakby cechę wyższych, szlachetniejszych istot — cechę prawdzi-
wego szlachectwa, bo szlachectwa duszy. Wszystkie jej dzieci przejęły od niej częściowo
niektóre zalety; zaś jedna z córek, Elżbieta, matka moja, żywym była swej matki obrazem,
a jeden z synów, Jan, po ojcu odziedziczył, obok wrodzonej dobroci serca, nadzwyczajną
moc charakteru; stąd wynikło, że chociaż nie był najstarszym z dzieci, wszakże zaledwie
do lat młodzieńczych doszedł, wielkiej nabył przewagi w rodzinie.

Tak więc, jak wyżej nadmieniłam, moralnie usposobieni dwaj wujowie moi weszli do

szkół; ale przez to rozpoczęcie nauk starszych dzieci położenie całej rodziny w niczym
się polepszyć nie mogło; owszem, nowe przybyły potrzeby — wydatki na stosowniejsze
ubranie i książki dla dwóch chłopców. Biedna matka przy pomocy najstarszej córki, ma-
jącej do lat czternastu, pracą rąk, jak mogła, zarabiała na życie dla siebie i rodziny. Tak
w największej biedzie minęło lat parę. W tym przeciągu czasu straciła dwoje najmłod-
szych dzieci. Starsi zaś synowie, ciągle do szkół chodząc, nie tylko, że sami najpilniej się
uczyli, ale z własnego popędu to, co sami umieli, młodszym udzielali braciom; wtedy
matka poznać musiała, czego się po takich dzieciach spodziewać może. W tymże czasie
dwie jej krewne mieszkające daleko na prowincji, posłyszawszy o jej smutnym położeniu,
oświadczyły chęć zabrania do siebie każda po jednym z dzieci. Pomimo miłości macie-
rzyńskiej nie wahała się babka w przyjęciu tej pomocy; wiedziała bowiem, że im starsze
dzieci, tym większe i potrzeby i że jej praca nie wystarczy na zaspokojenie tych potrzeb
coraz się wzmagających. Powierzyła tedy krewnym swoim dwie z córek, a sama pozostała
teraz z sześciorgiem dzieci — czterema synami i dwiema córkami; o synów przyszłość
już była spokojna — wszyscy czterej, jeżeli nierówne mieli zdolności, to jednaką chęcią
do nauk i pracy przejęci byli. Najstarsza córka wielką już pomocą była w gospodarstwie;
pozostawała najmłodsza w domu do odchowania — była to Elżbieta, matka moja; od
dzieciństwa odznaczała się wdziękiem postaci i roztropnością, była też ulubieńcem całej
rodziny. Bracia starsi zajęli się udzielaniem jej pierwiastkowych nauk; nie okazywała ona
zdolności do wyższego umysłowego wykształcenia, lecz pomimo to była pełna rozsądku
i dowcipu wrodzonego. Mając lat dwanaście, posłyszała o jakiejś szkole tańca dla dzieci,
którą utworzył i nią zawiadował jakiś stary profesor; uczył on darmo dzieci, a następnie,
gdy były dostatecznie usposobione, dawał publiczne przedstawienia tańców wykonywa-
nych przez jego uczennice i stosownie do zdolności każdą małą artystkę wynagradzał.
Matka moja, zapragnąwszy ze swojej strony być użyteczną w rodzinie, umyśliła na tej dro-
dze przyczyniać się do zapracowania na wspólne potrzeby i przez starszych braci do matki
w prośby o oddanie jej do tej szkoły; słuchano ją z uśmiechem zrazu, ale gdy nalegać nie
przestawała, wyjawiając powód tak niespodzianie powziętego zamiaru, potrafiła przeko-
nać rodzinę o stałem swym postanowieniu i ofiara ta poczciwego dziecka została przyjęta.
Udano się tedy do pomienionego profesora i wkrótce droga matka moja rozpoczęła tak
wcześnie zawód trudny a niewdzięczny. Po roku zaledwie nauki, którą zawsze pod okiem

-

Brązownicy



matki odbywała, była już jedną z najcelniejszych uczennic w owej szkole i za pracę swoją
odbieraną nagrodę przynosiła z radością do domu. Nie był to grosz ani lekki, ani wesoło
zapracowany; w cichym domowym zakątku wychowana, nie lubiła ona licznych zebrań,
gdzie przychodziło jej tańcem się popisywać, a oznaki zadowolenia ogólnego, co by dla
innej młodej dziewczyny podnietą miłości własnej były, przeciwnie na nią oddziaływały;
im więcej rozwijał się jej talent, a zarazem i wdzięki osoby, tym też głośniej chwalono
i przyklaskiwano, a to ją coraz bardziej zniechęcało do rozpoczętego zawodu. Jednak nie
wykryła wstrętu swego przed matką, póki nie obmyśliła innego sposobu zapewnienia ro-
dzinie swojej pomocy. Tymczasem dwaj najstarsi bracia, nadzwyczajne robiąc w naukach
postępy, już też ze swojej strony na chleb zarabiali, dając korepetycje współuczniom swo-
im, od których ogólnie kochani byli i wynagradzani stosownie do możności każdego, tak
więc, przy pomocy Boga, własnej usilności i współdziałaniu swych dzieci, babka w kilka
lat po owdowieniu lękać się już nędzy przestała, a nawet przyszły los dzieci widziała prawie
zapewniony.

Gdy matka moja poznała, iż dotychczasowa jej pomoc nie jest niezbędną dla rodziny,

bo starszych braci praca już wystarczała na pierwsze potrzeby domu, wtenczas dopiero
objawiła rodzinie chęć porzucenia zawodu przykrego dla siebie, by przez udzielanie lekcji
tańca równie, a może i więcej zarabiać. W owym czasie były w modzie tańce solowe po
wyższych towarzystwach, tak dalece, że dokładna umiejętność tych tańców niezbędną
była do dobrego wychowania; był też naówczas w Warszawie nauczyciel tańców wsła-
wiony i przez pierwsze domy poszukiwany. W chwili kiedy matka moja powzięła myśl
oddania się nauczycielstwu, ów znany profesor, już w podeszłym będąc wieku, usuwał się
od obszernych stosunków swoich. Moja matka, wiedząc, że to miał być człowiek dobry
i uczynny, powzięła myśl udania się do niego, by jej chciał ułatwić rozpoczęcie nowe-
go zawodu. Jakoż zaufanie jej nie zostało omylone. Stary nauczyciel znał już jej talent,
a następnie, poznawszy i stosunki rodzinne, które świadczyły o moralnym wychowaniu,
nie wahał się przedstawić ją i polecić względom kilku znaczniejszych domów. Miało to
miejsce w parę lat po usunięciu się matki mojej od pierwszego zawodu; naówczas była
jeszcze zbyt młodą na nauczycielkę, a nadto chciała, o ile możności, przy braci pomocy
wykształcić się wprzódy umysłowo.

W przedsięwzięciu matki Opatrzność najwidoczniej dopomogła; uzyskawszy wstęp

do paru znacznych domów, została wkrótce ocenioną i nie tylko talentem swoim zyskała
wziętość odtąd; godność w zachowaniu się, połączona z prawdziwą skromnością, obok
młodości i wdzięków, zadziwiały każdego i jednały jej nie tylko życzliwość, ale szacunek.
Wszędzie gdzie lekcje dawała, zapraszana bywała na zgromadzenia świetne, dobrane, ja-
ko przyjaciółka domu i ozdoba salonów. Słowem, poświęcenie jej w dziecinnym wieku
w prostocie dla rodziny zrobione. Najwyższy sowicie wynagrodził, naprzód że na śliskiej
drodze zachował jej umysł i serce nieskażone, a następnie sprawił, iż ją w nowym zawodzie
podług istotnej zasługi oceniono.

Gdy tak nadspodziewaną podporę babka w córce znalazła, jednocześnie i z synów

doczekała się wielkiej pociechy. Najstarszy, chlubnie ukończywszy nauki, niebawem do-
stał miejsce w znakomitym domu — powierzono mu wychowanie syna. Wkrótce dwaj
młodsi bracia rozpoczęli zawód publiczny, sposobiąc się na urzędników, a czwarty, naj-
młodszy z braci, wstąpił do wojska. Odtąd cała ta zacna rodzina wzrastała w szacunku
u ludzi, a byt jej materialny na przyszłość był już zapewniony. Babka na usilne proś-
by dzieci przestała wtedy przyczyniać się własną pracą do opędzenia domowych potrzeb,
gdyż praca jej dzieci już była więcej jak wystarczającą na przyzwoite utrzymanie domu.
Sprowadzono też do rodzinnego koła dwie siostry, bawiące dotąd przy dobrych krewnych.
W krótkim czasie potem najstarsze dwie siostry wyszły za mąż. Długo byłoby i zbytecznie
opowiadać szczegółowo koleje, jakie wujowie moi przebyli; dosyć, że wszyscy wyrobili
sobie o własnych siłach zaszczytne stanowiska. Dwóch z nich mianowicie usposobionych
byliby mogli do najwyższych dojść urzędów, gdyby uczucia polskie nie odstręczyły ich
były od zbyt bliskich z rządzącą władzą stosunków; woleli oni pozostać w skromniej-
szym działania zakresie, a czyniąc na dosyć już wysokich urzędach swoich³⁷, ile mogli

³⁷ w c z nic

n

o y

wy o ic

rz

c — Jan Młodzianowski był sekretarzem Komisji Sprawie-

dliwości Królestwa Polskiego; Roman Młodzianowski referendarzem stanu w Komisji Wojny. [przypis autor-
ski]

-

Brązownicy



dobrego, zyskać u ogółu imię prawych obywateli, nie zaś odbierać tytuły i zaszczyty od
nienawistnej sobie władzy.

Wracam teraz do matki mojej. Zdawało się jej przeznaczonem nie wyjść za mąż;

w liczbie tych, co się o jej rękę starali, umarło dwóch młodych ludzi, z którymi kolejno
zaręczoną była. Po kilku latach pracowitego, ale błogiego przy matce życia, została sierotą.
Wtedy, nie myśląc już o zamęściu, poznała człowieka, w którym znalazła odpowiedniego
jak dla wieku, jak charakteru dla siebie męża. Szczęśliwe, ale niedługie było rodziców
moich pożycie.

Nadmieniłam, że majątek ojca krótko przed jego śmiercią różnemi stratami mocno

nadwerężony został; śmierć ojca nowe sprowadziła straty — tak iż matce mojej pozostał
fundusz zaledwie wystarczający na skromne utrzymanie domu; a ona myślała nie tylko
o wyżywieniu i odzianiu siebie i czworga dzieci, ale pragnęła tym dzieciom zapewnić nie-
naruszalny majątek — wykształcenie staranne serca i umysłu. Dla osiągnięcia tego celu
musiała naprzód pomyśleć o powiększeniu funduszów swoich — postanowiła więc roz-
począć na nowo zawód nauczycielski. Było to powtórne w jej życiu poświęcenie — może
nawet większe od pierwszego — bo czyż nie uciążliwiej być musiało kobiecie w latach
dojrzałych i po zakosztowaniu życia wygodnego, oddawać się pracy fizycznie męczącej?
Wspomnieć jeszcze muszę o okoliczności drobnej niby, ale świadczącej, jak dalece mat-
ka moja bezinteresowną i szlachetną była i jak ją oceniać potrafiono. Spadek po moim
ojcu, nader szczupły, jak już powiedziałam, uszczuplonym jeszcze być miał przez spłace-
nie części przypadającej na troje dzieci z pierwszego małżeństwa. Do masy tego spadku
nie należała znaczna ilość sprzętów domowych kosztownych; matka moja nie korzystała
z prawa jej służącego, by zatrzymać te przedmioty — a co więcej dołączyła do masy wszel-
kie od męża otrzymane podarunki w klejnotach, których wartość znacznie powiększyła
ogół spadku, uszczuplając część na nią przypadającą. Pasierbowie matki, zanim czyn ten
jej prosty, a jednak szlachetny wiadomy im był, zdali się byli nieograniczenie na nią, nie
żądając żadnych tłomaczeń co do stanu majątkowego po ojcu pozostałego; wszakże matka
moja mieć chciała, by wszelkie prawne formalności dopełnione zostały i ściśle tego do-
pilnowała. — Po załatwieniu interesów familijnych ta nieporównana matka niebawem
rozpoczęła udzielanie lekcji; odnowiła niektóre dawniejsze stosunki i wkrótce zyskała
wziętość pierwszą. — Bracia matki nalegali, by zaniechała swego zamiaru, zapewniając,
iż zajmą się naszą przyszłością; ale ona nie przyjęła tej ich ofiary, odpowiadając, że póki jej
sił starczy, pełnić chce obowiązki swoje — a że najpierwszym obowiązkiem matki jest los
dzieciom zapewnić, ona pracować będzie, aby im, o ile możności, staranne dać wychowa-
nie. I święcie tego dopełniała, póki mogła; — pamiętam, gdy nieraz w słotę wieczorem
wracała do domu — wtedy, posiliwszy się filiżanką kawy, siadała przed kominkiem —
siedziała w milczeniu — dumając wpatrzona w tlące ognisko, aż najczęściej zadrzemała,
zwyciężona całodziennym trudem. Ta chwila wieczorna była dla niej, jak mawiała sama,
jedyną nagrodą po pracy, jedyną rozkoszą! a tymczasem my, jej dzieci, miałyśmy guwer-
nantkę w domu i dochodzących nauczycieli. — Przez trzy czy cztery lata matka moja
prowadziła tak mozolne życie — i dopiero gdy zdrowie jej chwiać się zaczęło, ustąpiła
naleganiom braci, przestając dalej pracować; — odtąd wujowie zajęli się nami i łoży-
li wiele na nasze wychowanie; wuj Jan objął kierunek nauk naszych, a koszta edukacji
ponosili wspólnie trzej moi wujowie, z których dwaj byli nieżonaci, a jeden wdowiec
bezdzietny; najstarszy z braci był też owdowiał, ale miał córkę, której wychowaniem zaj-
mował się z całem ojcowskim czuciem. — Na tym zakończę wzmiankę o rodzinie matki
mojej; powiedziałam w tym przedmiocie tyle tylko, ile powiedzieć się dało bez odbie-
żenia zbytecznie od głównej w tym piśmie myśli. — Gdybym wszystko, co mi czucie
moje wskazuje, wypisać miała, nie starczyłoby księgi na to. Odkąd byłam w stanie ro-
zumieć podobne rzeczy, matka nie przestawała mówić mi o rodzinie swojej, mianowicie
o braciach; opisywała mi wielokrotnie koleje, jakie przebyli, zanim doszli do obecne-
go stanowiska, a każde opowiadanie podobne kończyła uwagą, iż z tego my (jej dzieci)
winniśmy brać dla siebie przykład — że tutaj żywy mamy dowód, ile człowiek z silną
wolą a dążnościami szlachetnemi dokazać potrafi; że zresztą przyszłość nasza również od
nas samych zależy — bo majątku nie mamy, nauki zaś z wujów łaski pobieramy, tem
więc bardziej starać się musimy odpowiedzieć godnie tylu dobrodziejstwom. O swoich

-

Brązownicy



pracach i poświęceniach droga matka mówiła tylko nawiasowo i to jako o dopełnionych
obowiązkach; szczegóły jej cnotliwego życia znane mi są z późniejszych opowiadań ciotek.

Częste owe matki nauki niezatarte wrażenie na umyśle moim sprawiły; jeżeli naprzód

wujów przykład był dla mnie bodźcem do pilności w naukach, później stał mi się przed-
miotem głębszych rozmyślań; wspomnienie o tylu pokonanych trudnościach, o pełnem
szlachetności i pożytku życiu każdego z nich, budziło we mnie jakąś nieokreśloną dąż-
ność stania się też lepszą, użyteczną na świecie. Oto wpływ dobrego przykładu; — prawda
w czynach więcej nauczy, silniej poruszy umysł i serce, aniżeli tego dokażą całe księgi ro-
zumowań; tego najoczywiściej na sobie doświadczyłam i dlatego powtarzam, iż pod tym
wpływem głównie rozwinęły się we mnie władze umysłowe, a czucie wyrobiło się odręb-
ne jakieś. Mówiąc o rozwinięciu się moich władz umysłowych, nadmienić muszę, iż to
u mnie późno i powiedziałabym prawie niespodzianie nastąpiło; od dzieciństwa miałam
do nauk bardzo tępe pojęcie, a szczególniej brak zupełny pamięci; matka i wuj Jan długo
przypisywali to lenistwu, ale w końcu musieli się o prawdzie przekonać. Dostrzegli oni
u mnie wielkie zamiłowanie do rysunku i muzyki; — nie mogłam mieć więcej nad siedm
lub ośm lat, kiedy sama z siebie zaczęłam kreślić różne kształty na okładkach od książek
najczęściej; ten oczywisty dowód chęci, jeżeli nie talentu, sprawił, iż niebawem wzięto dla
mnie nauczyciela rysunków. Jednocześnie zaczęłam się i muzyki uczyć; lecz pomimo wi-
docznego z mej strony zamiłowania do tych przedmiotów, mianowicie do rysunku, wuj
Jan długo wątpił, ażebym miała talent; pracowałam usilnie, z natężeniem, a jednak na-
uczyciel więcej upatrywał zdolności w robotach rodzeństwa, którzy tylko dodatkowo ze
mną wspólnie brali lekcje. Po paru latach nauki dopiero zaczęto odkrywać zdolności we
mnie; — zamiłowanie coraz większe, wraz z usposobieniem pewnem do rysunku, a wię-
cej talentu i łatwości do muzyki; — wszakże postępy robiłam jeszcze mierne przez parę
lat następnych; bo jak to już powiedziałam, pojęcie miałam ogólnie tępe bardzo; długo
zdawało się, że u mnie wszelkie czucie uśpione, a władza myślenia, zastanawiania się na-
wet całkiem mi odjęta; byłam wtedy usposobienia jakiegoś dziwnie ociężałego — mało
mówiąca, często zasępiona lub ospała³⁸, a jednak strona artystyczna od najpierwszych lat
drgała w mej duszy. Oto dowody: — na wsi jeszcze, to jest licząc zaledwie lat pięć, za-
uważałam w jednym z pokoi żelazny piecyk, na którym wyciśnione postacie podziwienie
moje i zachwycenie wywoływały; często stawałam przed tym bez wątpienia nieudolnym
sztuki utworem i w niemem uniesieniu przypatrywałam mu się; nikt pewnie wtedy nie
zauważał tego, ale ja zachowałam dotąd to pierwsze najsilniejsze z lat dziecinnych wspo-
mnienie. Pamiętam też drugie współczesne tego rodzaju wrażenie; — wywołane było
widokiem malowidła na ścianie; esk ten co do wartości artystycznej równy był pewnie
pomienionej niby płaskorzeźbie; wiem tylko, iż mię równie zajął, i pamiętam, że przed-
stawiał ogromny wazon z kwiatami. Najsilniejsze jednak, ale też znacznie późniejsze od
tych pierwszych wrażenie, sprawiła na mnie muzyka; — było to w drugim lub trzecim
roku nauki mojej, gdy już większe zaczęłam grywać sztuczki; w jednej z tych znajdowało
się andante minorowe; wyuczyłam się była onego i ze szczególniejszem zamiłowaniem
raz grając je w obecności nauczyciela, doznałam jakiegoś dziwnego smutku; przerwałam
nagle zaczętą melodię i siedziałam chwilę nieruchoma — nie rozumiałam, co mi było,
tylko czułam niezwykłe w sobie wzruszenie; po chwili zaczęłam grać na nowo, wtedy
przeszłam w inny jeszcze dziwniejszy stan, — obrazy jakieś snuły mi się po myśli, —
a wszystkie smutne — nawet ponure; w końcu wystawiłam sobie, iż gram marsz pogrze-
bowy — że podobną muzykę wykonywać musiano na pogrzebie ojca mojego… Z tem
szczególniejszem wyobrażeniem zerwałam się od fortepianu zalana łzami i ukryłam się
w odosobnionym pokoju, by się wypłakać do woli. Zaiste było to gwałtowne przebu-
dzenie się czucia; owe jakieś obrazy, myśl o pogrzebie ojca, którego nie pamiętałam —
pogrzebu też nie widziałam, bo ojciec bawiąc w Warszawie dla kuracji, umarł — wszystkie
te wyobrażenia, były całkiem fantastyczne, niczem niewytłomaczone. — Po tem pierw-
szem silnem wstrząśnieniu zaczęłam coraz szybsze robić postępy w muzyce i rysunku, ale
rozwijanie się umysłu mego nie postępowało na równi z talentami; zupełny brak zasta-
nawiania się nad wszystkim, co mnie otaczało, to — że tak powiem — lenistwo myśli,

³⁸ y

w

y

o o i ni

i o

iwni oci

o

o

— Były to, zdaje się, następstwa przebytej

w dzieciństwie choroby, zapalenia mózgu. [przypis autorski]

-

Brązownicy



ciężyło na mnie aż do lat czternastu; — w tej epoce mama zmieniła dotychczasową naszą
guwernantkę, Niemkę, na inną, Francuzkę; tej to zacnej kobiecie winna jestem rozbu-
dzenie uśpionej dotąd myśli mojej. Nie wątpię, że prędzej lub później nastąpiłoby było to
przesilenie w umyśle moim; ale nie wiem, czy równie szybko i łatwo. Ostatnia moja gu-
wernantka miała pojęcia jasne, trochę lekceważąco-filozoficzne o świecie i ludziach; obok
tego była serca najlepszego; polubiła mię bardzo, a spostrzegłszy we mnie zbyteczną na
mój wiek niewiadomość co do stanowiska i powołania kobiety (gdy zarazem zauważała
już wtenczas starania niektórych, by się mnie podobać), uznała za stosowne oświecić mię
dla oszczędzenia mi zbytecznych złudzeń lub nadto wczesnego rozczarowania. Uczyniła
to wszakże z największą oględnością, z taktem właściwym sobie; nie rozumowaniami sta-
rała się dać mi wyobrażenie o świecie i społeczeństwie; opowiadanie jej o prawdziwych
wydarzeniach, po większej części z jej własnego życia zaczerpnięte, najzbawienniejsze na
mnie sprawiły wrażenie. Po krótkim z nią pobycie (bo tylko półtora roku bawiła w do-
mu naszym i opuściła dla zdrowia zawód nauczycielski), po tym mówię niedługim z nią
stosunku, poznałam sama w sobie wielką zmianę; myśl ocknięta poczęła pracować; —
wtedy dopiero zapragnęłam wyższego ukształcenia; — dobroć ojcowska wujów otworzyła
nam ku temu pole; nakłonili oni mamę i dopomogli, aby na parę lat wyjechała z nami
zagranicę, do Drezna; dla ukończenia edukacji.

I znów droga matka nowe zrobiła dla swych dzieci poświęcenie; — ona, co po praco-

witym życiu potrzebowała i pragnęła jedynie spokojności, rzuciła ulubione swoje domowe
zacisze, by zażyć trudów podróży, by przepędzić lat parę z dala od rodziny, w obcym kraju,
którego język nie był jej znany, a ludzie jako Polce niesympatyczni.

Zanim mówić będę o tej pierwszej mojej podróży, stanowiącej ważną w mojem życiu

epokę, nadmienić jeszcze muszę o okoliczności ubocznej niby, jednak nie bez znaczenia
w historii rozwoju mego normalnego. Jeżeli wpływ zbawienny guwernantki rozbudził
we mnie myśli i dążenia lepsze, z drugiej strony inny wpływ poruszył uczucia płoche,
z któremi mniej więcej każda dziewczynka rok piętnasty kończy. Wpływ ten, jakkolwiek
krótkotrwały i tylko powierzchowny, wywarła na mnie przyjaciółka od lat dziecinnych,
pokrewna mi rówienniczka wieku. Dziewczyna ta o tyle miała bystrości pojęcia i lekko-
ści w wyobrażeniach, o ile ja miałam ociężałości i posępności. Nasze charaktery różniły
się więc najzupełniej — ona była zawsze trzpiotowata, gadatliwa, dowcipkująca i czę-
sto dowcipna, ja, jak już wspomniałam, byłam milcząca i najczęściej zasępiona. Pomimo
tej sprzeczności w usposobieniach, zgadzałyśmy się z sobą jak najlepiej i aż do lat pięt-
nastu byłyśmy serdecznymi przyjaciółkami. Czułam ja zawsze jakąś nad sobą wyższość
i przewagę mojej kuzynki, ale poddawałam jej się dobrowolnie, bo w duszy przekonana
byłam, że ona mnie kocha równie jak ja ją z całego serca. Wyższość jej zasadzałam nie
tylko na wielkiej łatwości jaką miała do nauk, ale na pojmowaniu myśli i uczuć, któ-
rych ja wcale jeszcze zrozumieć nie mogłam. I tak na przykład w czternastym roku ona
już czytała romanse i zachwycała się niemi; jako przyjaciółka chciała i mnie dać poznać
rozkosz, którą sama znajdowała w tem czytaniu; przynosiła mi tego rodzaju książki —
ja w dobrej wierze brałam się do czytania, ale nie tylko myśli ogólnych, ale nawet wie-
lu wyrazów zrozumieć nie mogłam; jednak nie wydałam się z tym przed rówienniczką
moją; — pomimo nieograniczonego do niej zaufania, nie chciałam dać jej poznać tak
wielkiego u siebie braku pojęcia! Było to wrodzone uczucie dumy jakiejś, które zawsze
miałam i którego nawet względem przyjaciółki pokonać nie zdołałam. Pewną jest rzeczą,
że wpływ wyobraźni romansami podsycanej mógł skrzywić moje dotąd dziecinne czucie;
wszelako umysł mój, tępy do wszystkiego naówczas, nie był w stanie przyjąć podobnych
przedwczesnych wrażeń; książki zachwalane i dawane mi przez przyjaciółkę do czytania,
porzucałam, nie doczytując. Ale rozmowy jej w podobnych przedmiotach zaczęły w koń-
cu robić pewne na mnie wrażenie; budziły one jakiś dziwny niepokój w umyśle moim;
wzruszenie doznawane na słowa: „miłość, kochanek” itp. było całkiem dla mnie samej
niewytłomaczone, bo znaczenia słów tych nie pojmowałam wcale; a jednakże, słysząc je
wymawiane, czułam, że się mieniłam na twarzy. Było to oczywiście wrażenie całkiem
dziecinne, wywołane mową, jakkolwiek dla mnie niezrozumiałą, ale powtarzaną często
i z niezwykłą żywością; co więcej pewna tajemniczość, jaką kuzynka otaczała się, by mi
swoje uczucia malować, głównie mię poruszała — już to że tajemnica zawsze działa na
wyobraźnię młodą, a przy tym czułam instynktowo, iż matka moja potępiłaby te roz-

-

Brązownicy



mowy, gdyby je słyszała, i nie pomyliłam się. Matka dostrzegła częste moje z kuzynką
odosobnianie się — wpadła jej też w ręce jedna z pożyczanych mi romansowych książek;
wtedy, przywoławszy mię, w obecności przyjaciółki, zakazała mi surowo czytywać jakie-
kolwiek książki, których by ona sama wprzód nie przejrzała; następnie zganiła te nazbyt
częste i długie rozmowy na osobności — wykazała ich niestosowność, mówiąc, iż zda-
wałoby się, jakobyśmy miały jakie tajemnice, a dziewczynkom czternastoletnim tajemnic
mieć nie wolno, mianowicie przed matką. Potem mnie mama sam na sam powiedziała
jeszcze, że ona nigdy nie upatrywała w kuzynce mojej dobrego charakteru ani serca, że
pragnęłaby, abym ja sama to zrozumiała i zmieniła ścisły przyjaźni stosunek na umiarko-
wane obcowanie z kuzynką. Zbyt jeszcze byłam dziecinna, by tę drogiej matki przestrogę
pojąć, jednak, jeżeli nie z przekonania, to z obawy gniewu matki unikałam odtąd rozmów
tajemniczych i książek więcej nie brałam — co mnie zresztą nie kosztowało bynajmniej,
bo ani jedno, ani drugie nie zajmowało mnie wcale, ponieważ nic zrozumieć nie mogłam.
Co do stosunku z kuzynką, ten został najprzyjaźniejszy; nawykłam była do obcowania
z nią tak dalece, iż gdy w ciągu tygodnia widzieć się nie mogłam z przyjaciółką, pi-
sywałam do niej. Dopiero przybycie w dom nasz zacnej pomienionej guwernantki, nie
ostudziwszy bynajmniej czucia mego dla kuzynki, sprawiło wszakże pewne w stosunku
z nią zmiany; i tak rozmowa jej, dawniej z mej strony słuchana z pewnem niespokojnem
natężeniem, teraz wydawała mi się dziwna jakaś — często śmieszna — ale to tylko, gdy
na uczuciowem toczyła się polu; w tym to bowiem przedmiocie guwernantka najwięcej
ze mną rozmawiała — zawsze ostrzegając, ażebym słów pochlebnych od osób nieznanych
mi, mianowicie też od mężczyzn, za szczere wyrażenie uczucia nie brała; że ci panowie za
ukazaniem się piętnastoletniej dziewczyny zwykle jej sypią komplementa dla zabawienia
się jej łatwowiernością lub też objawienia się jej miłości własnej, którą pochlebstwami
umyślnie podniecają. Na poparcie tego zdania, opowiadała mi stosowne z pierwszej swo-
jej młodości przygody i zawsze mowa jej zrozumiałą dla mnie i przekonywającą była. Gdy
po takiej z guwernantką rozmowie kuzynka moja w tym przedmiocie swoim sposobem
mówiła, uderzał mię zupełnie odmienny jej sposób widzenia. Ona znajdowała przyjem-
ność, szczęście nawet, w odbieraniu tych hołdów, które przecież próżnemi tylko, a często
obłudnemi były słowami. Ta sprzeczność wyobrażeń coraz mię więcej uderzała — jed-
nak, jak już wspomniałam, nie przestałam obok tego kochać najserdeczniej moją kuzynkę
i uważać jej za prawdziwą moją przyjaciółkę. W takim to kierunku umysł mój i czucie
rozbudzone i pokierowane były, gdy nastąpił wyjazd nasz zagranicę.

Pierwsza podróż jest, zdaje mi się, dla każdego, a mianowicie dla młodych ludzi,

źródłem najżywszych i najmilszych wrażeń. Ja niewysłowionej doznawałam rozkoszy w tej
swobodzie podróży — w oglądaniu coraz to nowych okolic. Wszystko mię zajmowało,
wszystko wydawało się pięknem — a ze wszystkiego widok natury miał dla mnie urok
najwyższy.

Pierwszym celem tej podróży był Marienbad w Czechach, gdzie mieliśmy przepędzić

kilka tygodni za poradą doktorów, dla polepszenia zdrowia mamy. Po ukończeniu kura-
cji udaliśmy się do Drezna, by tam, stosownie do dawniejszego postanowienia, oddać się
naukom. Mama, urządziwszy dom, postarała się o najlepszych dla nas nauczycieli. Wtedy
jako wstęp do rozpocząć się mających nauk naszych miała z nami (naówczas już dorastają-
cemi panienkami) długą rozmowę. W tej przypomniała nam naprzód odebrane już dotąd
od Boga przez opiekunów naszych dobrodziejstwa — następnie przedstawiła nam jako
wielką Opatrzności łaskę, tę sposobność wyższego wykształcenia się i poznania zarazem
obcych krajów, gdzie nauki i sztuki do nierównie wyższego niż w ojczyźnie stopnia są
posunięte; w końcu wykazała nam, jaką odpowiedzialność zaciągamy co do użycia czasu
przez ciąg pobytu w Dreźnie — odpowiedzialność przed Bogiem i przed opiekunami,
którzy przez kilka już lat nie szczędzili wydatków na wychowanie nasze, a obecnie więcej
niż kiedykolwiek łożyć chcą, byleśmy jak najwięcej w naukach skorzystały. O poświęce-
niu ze swojej strony droga matka wspomniała jak zwykle nawiasowo; powiedziała tylko,
iż, co do niej, robiła i robić będzie, co potrafi, by ułatwić nam pracę; że największem z jej
strony poświęceniem jest wydalenie się z rodzinnego kraju i rozłączenie z rodziną, i że
nic jej osłodzić nie zdoła tego rozstania, jedynie tylko przekonanie o pilności i postępach
naszych. — Ta mowa matki silne i zbawienne na mnie zrobiła wrażenie; przyrzekłam
mamie, a w duszy przed Bogiem postanowiłam, odtąd z całych sił pracować nad wła-

-

Brązownicy



snym wykształceniem. — Plan nauk został zachowany ten sam co wprzódy, z tą tylko
różnicą, iż nauki przez wyżej usposobionych nauczycieli wykładane tutaj były. Udzielano
nam przedmioty następujące: języki ancuski, niemiecki, włoski — arytmetyka, jeogra-
fia, historia — z talentów muzyka, śpiew, rysunek. Co do ojczystego języka, musiałyśmy
tutaj same pracować, czytając książki polskie wyborowe i pisząc dziennik. W pierwszym
roku pobytu w Dreźnie, ten plan nauk aż nadto był dostateczny; dopiero w roku na-
stępnym dodano jeszcze parę przedmiotów, jako: co do języków literaturę — zamiast
jeografii cokolwiek fizyki i astronomii, mitologię; — w muzyce, oprócz dotychczasowej
nauki fortepianu, naukę harmonii, a dla mnie wyłącznie wyższego profesora malarstwa.

W pierwszym roku dawniejsza moja ociężałość jeszcze mi się nieraz uczuwać dawała;

musiałam pracować wiele dla zrozumienia i spamiętania udzielanych mi przedmiotów;
mianowicie zachowanie w pamięci zasad gramatycznych, epok w historii (tj. dat), nazwisk
miejsc, trudnym dla mnie było i pozostało; wszakże pomimo to nabyłam pewnej łatwości
mówienia i pisania trzema językami — lecz to głównie przez częste tych języków używanie
i niejakie obznajmienie się z ich literaturą.

Jeżeli w skutku własnych usiłowań i ułatwień ze strony dobrych profesorów, osią-

gnąć zdołałam znaczny dosyć postęp w naukach, bez porównania więcej zyskałam na
ogólnem rozwinięciu myśli i czucia przez dwuletni zagranicą pobyt; — widok przedmio-
tów sztuki, w jakie Drezno obfituje, kształcił gust mój, budził czucie piękna i wrodzone
mi zamiłowanie do sztuk zamienił w cześć wszystkiego, co bliższe doskonałości. — Poję-
cia o świecie i ludziach też coraz jaśniej wyrabiały się w myśli mojej; podstawą własnych
w tej mierze spostrzeżeń były dla mnie ostatniej guwernantki mojej zasady; jednak mię-
dzy jej a moim sposobem widzenia znaczny z czasem pokazał się odcień; — gdy ona
z pobłażliwą litością na ułomności ludzkie poglądała, ja patrzałam na nie z pogardliwą
litością; jeżeli w swym obcowaniu z ludźmi ona okazywała w ogóle niejaką lekceważącą
obojętność, u mnie przeważającem nad obojętność stało się jakieś uczucie nieufności,
a raczej podejrzliwości. Różnica ta da się wytłomaczyć naprzód odmiennym wiekiem,
ale więcej różnicą charakterów; guwernantka moja była usposobienia wesołego i powo-
dowała się ową lekką filozofią, co stanowiła główną cechę Francuzów; — ja nigdy nie
znałam prawdziwej dziecinnej wesołości; zwłaszcza odkąd myśleć zaczęłam, umysł mój
zajmować się lubiał przedmiotami poważnemi, smutnemi często; poglądałam więc na
świat okiem badawczem raczej, aniżeli prosto ciekawem. Po niezbyt długiem zapatry-
waniu się na ludzi dostrzegłam w nich kłamstwo, obłudę, a mając wrodzoną odrazę do
wszelkiego fałszu, gardziłam ludźmi, nie doznawszy od nich jeszcze nic złego osobiście;
— pomniałam też zawsze na zdanie guwernantki o wszelkich zbyt głośnych oświadcze-
niach życzliwości i pochlebnych słowach obcych ludzi; stąd powstała we mnie nieufność,
która w tem większe zamieniła się niedowierzanie, gdy przekonałam się sama, jak mało
czucia znajduje się tam, gdzie wiele słów i powierzchownych oznak.

Pośród rozmaitych władz duszy i uczuć, jakie stopniowo rozwijały się u mnie w tej

ważnej przebudzenia chwili, najsilniej odezwało się uczucie narodowości — miłości oj-
czyzny. Póki w kraju byłam, uczucie to istniało wprawdzie we mnie, ale było ono niejako
instynktowe, tak jak w ogóle wszystkie inne wtedy u mnie uczucia; dopiero gdy umysł
wszechstronnie pracować zaczął, gdy poznałam obszerniejsze dla siebie pole, wtedy przy-
szły za innemi poważnemi myślami i myśli o ojczyźnie. Wolność mówienia w tym przed-
miocie, wyrażania całej goryczy, jaką dusza przepełniona jest dla ciemiężców, to tylko
zagranicą dozwolonem jest Polakom; tutaj więc dopiero, przez przysłuchiwanie się roz-
mowom starszych pojęłam ucisk rodzinnego kraju; a gdy raz myśl w tym przedmiocie
boleśnie dotknięta została, już nie spoczęła, tylko coraz więcej burzyła się, pracowała,
a serce i duszę karmiła goryczą. Odtąd miłość dla ojczyzny stała się głównym bodźcem
dążeń moich; nie potrafiłam ja sama zdać sobie sprawy naówczas z tego jakiegoś pra-
gnienia, by stać się w ojczyźnie użyteczną; nie widziałam jeszcze żadnej przed sobą drogi,
na której mogłabym w tym kierunku postępować; ale czułam, że wszystkie inne uczucia
przewyższało u mnie czucie dla ojczyzny — wszystkie myśli, czy smutne, czy wesołe,
przytłumiało jedno wspomnienie o cierpieniu współziomków. Starałam się powziąć ile
możności najwłaściwsze wyobrażenie o położeniu kraju mego; miałam w Dreźnie wiel-
ką łatwość wynalezienia książek w tym przedmiocie; jednak nie w suchych rozprawach
szukałam głównie potrzebnych wskazówek; znajdowałam je raczej w opowiadanych fak-

-

Brązownicy



tach okrutnych prześladowań. Głębokie też wrażenie sprawiało na mnie czytanie książek,
gdzie nie dowodzeniem rozumowanym, ale uczuciem przemawiano; — łatwo pojąć, że
będąc jeszcze zbyt młodą i nie dosyć rozwiniętą umysłowo, prędzej i chętniej szłam za po-
pędem serca niżeli rozumu. Najsilniej poruszyły mię dzieła Mickiewicza. Jeszcze w kraju
będąc, słyszałam wymawiane ze czcią jego nazwisko i przejęłam się dla samego nazwiska
czcią ogólną, wiedząc o Mickiewiczu tyle tylko, że wielkim jest pisarzem i potępiony od
rządu. Ten ostatni wzgląd szczególniej dostatecznym był, ażeby obudzić u mnie instynk-
towe dla M. uwielbienie, tak jak w ogóle instynktowo naówczas przejęta byłam czuciem
dla sprawy narodowej. W tym przedmiocie rzadko i mało co słyszałam będąc w kraju;
byłam wtedy dzieckiem jeszcze. a matka bardzo przestrzegała, byśmy dzieci nie bywały
obecne jakimkolwiek poważnym starszych rozmowom; zaś rozmów o sprawie narodowej
wystrzegano się w domu naszym tym więcej, że samo z Mickiewiczem powinowactwo
musiało na rodzinę naszą zwracać uwagę.

Gdy po raz pierwszy czytałam jego dzieła, nie byłam jeszcze w stanie rozumieć wszyst-

kiego; w poezjach miłosnych nie znajdowałam żadnego upodobania, nawet gdy je już
rozumieć mogłam! — bo miłość kochanków, gdy się po raz pierwszy nad tem uczuciem
zastanawiać zaczęłam, wydała mi się rodzajem szaleństwa — później widziałam w niej
tylko egzaltację młodych wyobraźni, a w końcu osądziłam, iż to jest jedno z najbardziej
samolubnych i najmniej trwałych uczuć ludzkich. Więc nie pierwsze to części poema-
tu

i y, ani rozpacz Gustawa poruszyły mię do głębi duszy sprawiły przede wszyst-

kim

i y część trzecia, te to księgi męczeństwa polskiego, również niektóre ustępy

z

nro , a nareszcie prelekcje Mickiewicza jako profesora języków słowiańskich

w Kollegium Francuskiem. W tem ostatniem dziele nie zrozumiałam niektórych rzeczy
mistyczno-filozoficznych, nie mogłam ich zrozumieć, bo te ustępy zagadką były i są dla
wielu; ale pominąwszy te tak zwane nowe idee³⁹, myśli i uczucia Mickiewicza jako Po-
laka naprzód w ucisku i prześladowaniu, potem jako wychodźcę polskiego, cierpiącego
i pracującego dla ojczyzny w obcym kraju, te jego słowa gorejące najczystszym ogniem
miłości ojczyzny, rozżarzyły w mej duszy iskrę, co tam tlała na dnie. Czytając krwawe
sceny z więzień, skargi i przekleństwa męczenników polskich, słyszałam jęki, rozumia-
łam mowę wielkiej zbolałej duszy; wtedy to po raz pierwszy poznałam cierpienie, chociaż
mię nie dotknęło było żadne jeszcze osobiste nieszczęście. Mickiewicz był dla mnie uoso-
bieniem idei narodowej, tłomaczem cierpień i walk narodu całego i ja, siedmnastoletnia
naówczas dziewczyna, poczułam w sobie, wraz z oburzeniem przeciw ciemiężcom, odwa-
gę, jeżeli nie siłę do walki. Odtąd powstało, iż we mnie owe nieokreślone drżenie służenia
sprawie narodowej; ta myśl stała się, jak już wyżej powiedziałam, bodźcem wszelkich mo-
ich czynności, wpadłam wtedy w pewien stan egzaltacji, co droga moja matka z trwogą
zauważyła. Nie broniąc mi czytać i odczytywać dzieła pomienione, starała się uspokajać
wzburzoną myśl moją; przedstawiała, że kobieta, a zwłaszcza też młoda dziewczyna, do
niczego dobrego nie dojdzie przez żywienie w duszy nienawiści, zżymanie się przeciw
wyższym zrządzeniom. Podobne uczucia — mówiła — dostarczają tylko ofiar tyranom,
czego same te książki i polska emigracja dowodzą. Ja odpowiadałam gorzkiemi słowami
lub łzami; lecz gdy mając wracać już do kraju, mama zażądała ode mnie świętego przyrze-
czenia, iż na ziemi polskiej do nikogo ani się nie odezwę z temi mojemi niebezpiecznemi
wyobrażeniami, gdy mi z wyrazem cierpienia powiedziała, że od tego mego przyrzecze-
nia spokojność jej zależy, — przyrzekłam wszystko i święcie dotrzymałam. Zresztą własny
rozsądek byłby mi wzbronił za powrotem do kraju wdawać się w głośne rozprawy i żale
nad uciskiem ojczyzny; wiedziałam ja dobrze, iż dosyć byłoby objawić cześć dla wolno-
ści i dla tych, co za nią cierpią, ażeby nie tylko samej popaść w nieszczęście, ale rodzinę
całą wystawić na prześladowanie. Czułam też, że nie słowem odtąd powinno się służyć
krajowi; — już powiedziano (i jak powiedziano!) wszystko, co było do powiedzenia —
a gdy w najodleglejszym kraju zakątku już usłyszano i zrozumiano słowa wolności, nie
mówić wtedy, tylko działać trzeba. Otóż ja pragnęłam czynem służyć ojczyźnie — ale jak,
gdzie, kiedy — tego nie wiedziałam sama. — Gdy te uczucia patriotyczne duszą moją za-
władnęły, byłam właśnie w wieku, w którym u kobiet w ogólności nie tyle władze duszy,

³⁹

zw n now i

— Dalej w rękopisie wykreślone powyżej słowa: „(zamierzam dalej obszernie

o tem mówić) pominąwszy to na teraz, powtarzam, iż”. [przypis autorski]

-

Brązownicy



jak serca wymagania budzić się zwykły. U mnie stało się najprzeciwniej; i jak się teraz
zastanawiam, dziwną sprzeczność istota moja zawierała wtedy w sobie; obok najgwałtow-
niejszego czucia we względzie wolności narodu mojego, obok nieokreślonej, namiętnej
miłości ojczyzny, nie pojmowałam ja miłości dla pojedynczej istoty, owego uczucia, co
przepełnia serce siedemnastoletniej dziewczyny, co jest przedmiotem jej wszystkich ma-
rzeń — miłości Kochanków.

Nie brakło mi jednak na sposobności rozbudzenia serca z tego letargu⁴⁰. Bawiąc

u wód⁴¹, poznaliśmy się z pewną rodziną, gdzie był syn dwudziestoletni. Mama, która
w ogóle nie lubiła zabierać przypadkowo znajomości, tutaj widziała się niejako zmuszoną
do tego. Sąsiadowaliśmy przeze drzwi z tą rodziną — przez tydzień nie spotkaliśmy się
z nikim z naszych sąsiadów i aniśmy pamiętali, że tam ktoś mieszka, gdy raz służąca nasza,
niepytana, powiedziała mamie, że u tych państwa wielkie zmartwienie, bo ich syn niebez-
piecznie chory i dlatego tam zawsze tak spokojnie i cicho; dodała też ciekawa i gadatliwa
dziewczyna, że ta rodzina składa się z dwóch sióstr, niemłodych już wdów po jenerałach
rosyjskich, a panicz chory to syn jednej z tych pań. Wiadomość, iż to rodzina moskiew-
ska wcale sympatii naszej nie obudziła; — ale że mama droga zawsze powodowała się
uczuciami ludzkości, przykazała nam zachowywać się odtąd jak najciszej i wzbroniła cał-
kiem grać na fortepianie, póki nam wiadomo nie będzie, że u sąsiadów choroba minęła.
Służąca nasza, obecna tym mamy rozporządzeniom, nie omieszkała powtórzyć wszystko
służącym sąsiadów, o czym dowiedzieliśmy się później; i ta gadatliwość Joasi nastręczyła
nam miłą, jakkolwiek w razie niepożądaną znajomość. — W kilka dni później, jenerało-
wa C. matka chorego, przyszła do mamy z wizytą i na wstępie z uczuciem podziękowała
za dowód współczucia dany jej, nieznajomej jeszcze; mama droga z zadziwieniem od-
powiedziała, nie pojmując, skąd ta pani o jej czynie tak prostym dowiedzieć się mogła;
wtedy wykryła się niewinna tym razem plotka naszej Joasi. Przy tym pierwszym widze-
niu się pani C. pozyskała mamy sympatię i nawzajem mama moja zdała się tej pani do
serca przypadać…

(tu brakuje)
…jasny, a co więcej, że przeważny miał udział w rozszarpaniu mego ojczystego kraju.

Uczucia rodzinne powiększyły moją tęsknotę za krajem; po dwuletniem rozłączeniu z ro-
dziną drogiej matki, więcej jeszcze niż przedtem kochałam ich wszystkich, raz że pobyt
w Dreźnie, a z nim postęp mój wszechstronny winna byłam głównie wujom — a potem,
że przez ten czas poznawszy lepiej świat i ludzi, mogłam teraz dopiero oceniać dobroć
i szlachetność właściwą rodzinie matki. Jeden z trzech wujów naszych przez czas pobytu
naszego zagranicą odwiedził nas dwa razy; w pierwszym roku zabawił parę miesięcy i po-
wiózł nas z Marienbadu do Pragi Czeskiej, by nam dać poznać stare słowiańskie miasto
— następnie zawiózł nas też na Lipsk do Berlina i posunęliśmy się aż do Szczecina, skąd
chciał wuj popłynąć z nami do morza — ale, na mój wielki smutek, odradzono mu to dla
spóźnionej pory. Z tych wszystkich miast, Praga jedynie zrobiła na mnie odrębne wraże-
nie; tam nie tylko położenie malownicze miasta, nie tylko piękne jego starożytne gmachy
zajmowały mię mocno; głębiej niżeli to wszystko poruszały mię wspomnienia przeszło-
ści słowiańskiego kraju, który niegdyś był w związkach bliskich z naszym i również miał
świetną przeszłość i byt niepodległy; te wspomnienia wywołał wuj zwiedzając z nami i tło-
macząc nam historyczne pamiątki starej Pragi. Gdyśmy wracać mieli do kraju, tenże wuj
przyjechał po nas, zamierzał on powieźć nas chociaż na krótko do Włoch północnych, ale
się to zrobić nie dało dla zbyt wielkiego kosztu. Wróciliśmy do Polski przez Szlęsk; a dla
wynagrodzenia nam zawiedzionych nadziei co do poznania części Włoch, wuj kochany
zboczył z nami do Krakowa. Miał on w każdym razie przed powrotem naszym w rodzinne
strony być z nami w Krakowie; — mówił, iż byłoby grzechem, odbywając dalszą podróż,
pominąć Kraków; — zwiedziwszy obce miasta, nie poznać tego starożytnego grodu, ko-
lebki ojczyzny naszej. — Jeżeli doznany zawód w zamiarach podróży był mi przykry, to
wycieczka nasza do Krakowa wynagradzała mi sowicie mylne nadzieje. Zabawiliśmy tyl-
ko ośm dni w Krakowie, a przecież wywiozłam stamtąd wrażenia niezatarte; — trudno
je i zbytecznie opisywać; serce polskie odgadnie, czego wypowiedzieć nie można. Zwie-

⁴⁰ o o no ci roz

ni

rc z

o

r

— Opowiem tutaj pokrótce tę okoliczność, ważną ze względu,

iż spowodowała dalszy mój postęp moralny. [przypis autorski]

⁴¹B wiąc

w

— W drugim roku pobytu zagranicą. [przypis autorski]

-

Brązownicy



dziliśmy dokładnie Kraków i jego okolice; — z jakiemże uczuciem zrywałam kwiatki na
wszystkich pamiętnych w okolicy miejscach. — Byliśmy też i w Wieliczce, — tam, na
widok tych wzniosłych podziemiów, doznałam wrażeń silniejszych od wszelkich innych
dotychczasowej podróży. — Opuszczałam Kraków ze ściśnionem sercem; a to nie tyl-
ko z żalu, że musiałam rzucać ten skarbiec pamiątek polskich; — dusza moja głębszego
w owej chwili doznawała bólu; wszystkie naraz uczucia polskie, wszystkie wspomnienia
minionej chwały mojego narodu, odezwały się w duszy, sercu i umyśle; i wyjeżdżałam
z Krakowa, naówczas mającego jeszcze cień wolności i narodowości (bo mianował się
wolnem miastem i orzeł biały błyszczał jeszcze w herbie Krakowa), wyjeżdżałam stamtąd,
żeby wrócić do Polski zgnębionej, przyciśnionej niewolą moskiewską.

Nieopisanego też a okropnego doznałam uczucia, na widok słupów granicznych tak

zwanego Królestwa Polskiego; narodowe kolory jakby dla szyderstwa zostawione, tylko
z dodatkiem czarnej pręgi, godła żałoby, — a orzeł biały, drobny, nikły, błyszczy jed-
nak na czarnych piersiach orła moskiewskiego. Na ten widok, zdało mi się, że kamień
piersi moje przytłoczył; — ogarnął mię ciężki, głęboki smutek, który opuścił mię do-
piero przy powitaniach z drogiemi dla mnie osobami. Po powrocie do Warszawy przez
parę miesięcy używałam szczęścia, jakiego każdy doznaje, wróciwszy do rodziny po dłu-
giem rozłączeniu; ciche to szczęście domowe ukołysało czasowo, przytłumiło owe bolesne
uczucie, z jakiem wstąpiłam na ziemię ojczystą; po tym krótkim czasie czekały mię nowe
smutki, a te rozbudziły w mej duszy nową bolesną strunę. — Dwóch z wujów, opieku-
nów naszych, zachorowali nagle, jeden po drugim w kilka dni, — a w parę tygodni jeden
po drugim pomarli. Śmierć ich jak grom uderzyła serce i myśl moją; — strata opieku-
nów, dla których miałam uczucie córki, nie tylko mię boleśnie dotknęła, ale wstrząsnęła
mną do głębi duszy. Pierwszy to raz z bliska zobaczyłam śmierć — pierwszy raz ocknęła
się u mnie myśl o znikomości ziemskich rzeczy; było to straszne światło rzucone nagle
w młodą, a już znającą cierpienie duszę. Teraz odezwały się w niej jakby echem uczucia
zwątpienia i zniechęcenia, jakie rokiem p. C. wprzód objawiła mi u siebie; — wtedy
gorzkie jej myśli, jakkolwiek boleśnie mię uderzyły, nie wniknęły jednak do duszy mojej,
tylko ją niejako drasnęły powierzchownie; ale obecnie stanęły one żywo jakby dotykalnie
w umyśle moim i zachwiały prostą dziecięcą moją dotąd wiarę, — wiarę w Boga dobrego,
sprawiedliwego i wszechmocnego. — Każdy, co przeszedł tą smutną koleją, co po ma-
rzeniach młodocianych, poznał bolesną rzeczywistość, zrozumie, co się natenczas ze mną
działo; pojmą to szczególniej ci, którzy w duszy mając pragnienie prawdy i dobra, uczuli
w młodzieńczych latach brak prawdy i dobra na ziemi, tak jak ja to odczułam. Odtąd
utraciłam na zawsze swobodę myśli, zwątpiłam o szczęściu na ziemi, a raczej wzgardzi-
łam niem, bo poczułam znikomość wszystkiego, co ziemskie. Wszelako czas byłby może
złagodził to smutne usposobienie, gdybym wkrótce potem nie była doznała zawodów
i udręczeń różnych, które następowały po sobie nieprzerwanie przez lat parę. Pierwszy
zawód, jaki mnie dotknął do żywego, spotkał mię od przyjaciółki z lat dziecinnych, od
owej kuzynki, którą tak serdecznie kochałam. Po naszym powrocie z zagranicy znalazłam
ją zrazu niezmienioną; odkryłam w niej wprawdzie wielką chęć podobania się, mężczy-
znom szczególniej; — nie lubiąc tego uczucia w kobiecie, w niej też go nie pochwalałam;
jednakże, jak to zwykle bywa, pobłażałam jej w tym względzie, bo ją kochałam i w jej
dla mnie przyjaźń wierzyłam. Nie zmienił się więc w niczym stosunek mój z przyjaciółką;
rozmowy z nią, tak jak dawniej nieskończone, prowadziłam często; — tylko że teraz nie
słuchałam jej zdań z dawniejszą uległością i uznaniem jej wyższości; już teraz miałam wła-
sne zdanie o wielu rzeczach i bez wahania objawiałam je, mianowicie przed nią, w której
nieograniczone miałam zaufanie. Ona słuchała mnie z uwagą, ale często różniły się nasze
zdania i to w przedmiotach ważnych. Kuzynka moja była, jak to już wyżej powiedziałam,
wcześniej ode mnie rozwinięta umysłowo; pojmowała wiele rzeczy, których ja nie rozu-
miałam, o których nawet nie wiedziałam. Ta między nami różnica w pewnych względach
istniała jeszcze po moim powrocie z zagranicy; ja, chociaż teraz już zastanawiałam się
i zbadać usiłowałam życia zagadkę, nie zajmowałam się wcale przedmiotami dotyczącemi
jedynie bytu naszego ziemskiego; przeciwnie — wszystkie te tysiączne zabiegi i względy
światowe, były dla mnie rzeczą obojętną — często nawet przeciwną; jednym słowem,

-

Brązownicy



żyłam przede wszystkim duszą i myślą, przez co stawałam się niepraktyczną, a dla nie-
których dziwaczną.

Co do kuzynki mojej, ta postępowała dalej swoją drogą, to jest w kierunku zupełnie

przeciwnym; ona pojmowała życie praktycznie — zajmowała się i dążyła za szczęściem po
ziemsku; a jakiż cel zwykły szczęścia dla młodej dziewczyny; — zamęście; więc kuzynka
moja, najczęściej mówiąc o przyjemności, wyjawiała mi swoje to pojęcie o szczęściu; ja
na to jedną zawsze miałam odpowiedź: że nie wierzę w szczęście na ziemi, a najmniej
przypuszczam je w małżeństwie, które, zwłaszcza dla kobiety, jest niewolą. — „Bo chyba
nie rozumiesz miłości” — mówiła mi na to przyjaciółka. — „Prawda, że jej nie rozumiem
— odpowiadałam — a nawet wyznaję, że nie wierzę w to uczucie, tak jak nie wierzę w nic
z tego, co szczęście na ziemi obiecuje”.

Takie i tym podobne rozmowy nie psuły przecież harmonii między mną a kuzyn-

ką. Chociaż zauważałam czasem pewne z jej strony podchwytywanie słów moich, gdy
nie dosyć jasno, racjonalnie myśli moje objawiałam, nie brałam tego za złośliwość, tylko
uznawałam brak jasności we własnych wyobrażeniach. Stosunek mój taki z kuzynką trwał
około roku po powrocie naszym do kraju. W tym czasie zaczęłam uważać w niej pewną
dla mnie oziębłość; — uderzyło mię to, ale sama wmawiać chciałam w siebie, że mi się
to zdaje, że się mylę; a jednak niepokoiło i smuciło mię to spostrzeżenie. Mama wyje-
chała z nami, z całym domem na wieś na parę letnich miesięcy; zaczęłam po dawnemu
korespondencję z przyjaciółką; — odpisywała mi niespiesznie i krótko — a w słowach
jej widać było jakieś roztargnienie i pewien przymus, by mówić z dawniejszą poufałą we-
sołością. Odpisując, wyrzucałam jej to wpół żartem; ona też żartami zbywała mnie; — aż
naraz posłyszałam z boku, że przyjaciółka moja za mąż idzie. Wiadomość ta podwójnie
mię zasmuciła; — raz, że nie odebrałam jej wprost od przyjaciółki; — był to dla mnie
dowód jakiejś z jej strony nieufności — a zarazem uczułam, że z jej zamęściem skończy
się przyjaźń nasza, kiedy już teraz ustała z jej strony dawna szczerość. Mocno mię zabolała
ta nagła zmiana; — parę dni po odebraniu wiadomości, czekałam — wyglądałam listu
od kuzynki — zdało mi się, że kilka słów od niej wyjaśnią i zagodzą wszystko — ale
nie doczekałam się. Napisałam więc sama — łagodnie i niby żartując wyrzucałam przy-
jaciółce zaniedbywanie dawniejszych dla nowych serdecznych stosunków — a w końcu
domagałam się wyjawienia mi prawdy. Odpisała mi w kilka dni w paru słowach. Odpo-
wiedziała, że jest pewne prawdopodobieństwo co do jej zamęścia, a gdy będzie pewność,
uwiadomi mnie o tym ustnie. Po tej odpowiedzi dostrzegłam nadto już widoczny między
nami rozdział; — uczułam to głęboko i zapłakałam serdecznie. Więc przyjaźń, więc każde
uczucie przemija — może jest marzeniem tylko! I naraz odezwały się dawniejsze gorzkie
myśli moje, które śmierć wujów była rozbudziła, a czas ukoił chwilowo. Ogarnęło mię na
nowo zwątpienie; — „wszystko przemija”, zawołał głos duszy wewnętrzny — wszystko
na ziemi jest znikome — zwodnicze — a więc na cóż to życie? Takie to uczucia i myśli
wywołał u mnie wypadek bardzo niby zwyczajny — zamęście przyjaciółki. Zrazu przejął
mię jakiś żal do niej; oskarżałam ją w duszy o lekkomyślność, o zmienność; zdało mi się,
że przyjaźń nasza był to węzeł święty, którego nie wolno jej było tak nagle rozrywać; —
ale następnie rozsądek, a więcej jeszcze serce przemogło u mnie i zagłuszyło powstające
w umyśle podejrzenia na towarzyszkę lat dziecinnych. Jakiemże prawem — zapytałam
sama siebie — jakiem prawem oskarżam ją o lekkomyślność i zmienność; czyż nie jest
to ogólnym kobiet przeznaczeniem iść za mąż? — i czyż mogę wymagać od niej, ażeby
poprzestała na przyjaźni? — Ta przyjaźń wprawdzie mnie wystarczała — była szczęściem
moim, ale czyż miała koniecznie i jej całe szczęście stanowić? a wszak ona nieraz mó-
wiła mi o miłości, objawiając przekonanie, że w tem uczuciu jedynie szczęście znaleźć
można. Tak dowodziłam sama sobie i usprawiedliwiałam przed sobą przyjaciółkę; tylko
sposób, w jaki zaszła ta zmiana, to stopniowe zobojętnianie kuzynki względem mnie,
były to rzeczy niewytłumaczone jeszcze dla mnie. Domyślałam ja się, że nowe budzące
się w sercu uczucie mogło spowodować owe jej roztargnienie i chwilowe zaniedbywanie
ranie — ale dlaczegóż zamilczała przede mną o wszystkiem — skąd ten brak zaufania?
Ta skrytość nieznana mi w przyjaciółce przejęła mię smutkiem, który jak cierń utkwił
w sercu i myśli; wyglądałam zapowiedzianego jej przybycia z niepokojem prawie trwoż-
liwym; czułam, że ona przyjdzie zerwać ostatecznie ten tak dla mnie drogi, od lat dzie-
cinnych trwający stosunek; — i nie omyliło mię przeczucie. Gdy w kilka dni przyjechała

-

Brązownicy



z rodzicami swemi, było to dla oznajmienia nam oficjalnie bliskiego już zamęścia swego
i zaproszenia na obrzęd zaślubin. Pomimo że byłam przygotowana do tej wiadomości,
doznałam przecież dziwnie smutnego wrażenia, odbierając te jakby urzędowe zaprosiny
na ślub przyjaciółki. Nie chciałam pokazać, co czułam, nawet przed nią, dla której dotąd
nic nie miałam skrytego — ale ona ze zwykłą swoją bystrością dostrzegła wzruszenie mo-
je, zaproponowała, by iść z nią przejść się po ogrodzie; gdyśmy pozostały bez świadków,
zagadnęła pierwsza: „Tak więc, moja Zosiu, przyjaciółka twoja za mąż idzie — i cóż ty
na to?” — „Życzę ci z serca szczęścia, jakiego pragniesz”, odpowiedziałam spokojnie, ile
mogłam. — „O, ja mam nadzieję, ciągnęła dalej, że będę bardzo szczęśliwa; mój przy-
szły pod każdym względem odpowiada życzeniom moim. Jego i mój sposób widzenia,
charaktery nasze i wyobrażenia zgadzają się najzupełniej”. Tutaj wymieniła nazwisko —
ja tego pana nie znałam wcale — słyszałam o nim była tylko jako o nadzwyczaj złośli-
wym, bystrym, przebiegłym człowieku. Tem smutniej mi się teraz na sercu zrobiło —
ale nic nie powiedziałam; szłyśmy chwilę w milczeniu — ona je znów przerwała dziwnie
się odzywając: „Ale przecież dlatego przyjaźń nasza nie będzie zerwana” — i zatrzymała
się — spojrzałam na nią — miała wzrok badawczy, ale jakiś zimny, na mnie zwrócony.
Uczułam zimno tego wzroku w sercu i odpowiedziałam już spokojnie zapytaniem: „Cóż
znaczy twoje

o?” — „Chcę mówić, że przecież zamęście nie przeszkodzi przyjaźni”.

— „Tego ja nie wiem, moja droga” odrzekłam i wróciłyśmy do domu w milczeniu. Odtąd
aż do dnia jej zaślubin widywałyśmy się coraz rzadziej; nietrudno mi już teraz było do-
strzec, że obecność moja wywoływała u kuzynki jakiś przymus — a gdy spotykałam u niej
jej narzeczonego, widziałam, że doznawała dziwnego jakiegoś zakłopotania. — Słowem,
nasza przyjaźń skończyła się już wtedy i gdybym była mogła iść za uczuciem naówczas
doznawanym, byłabym całkiem z nią zerwała. Wolałabym była wcale jej nie widywać,
niżeli odegrywać komedię przed światem; ale tak jak w ważniejszych, tak i w drobnych
okolicznościach, trzeba nieraz zachowywać względy pewne. Matka moja, z właściwym
sobie taktem postępując, nie chciała zupełnego z naszej strony zerwania, przez wzgląd na
stosunki familijne z rodziną ojca, z którą wprawdzie nigdy nie była na stopie braterstwa,
tylko zachowywała konieczne formy towarzyskie, a to jedynie przez pamięć na męża swe-
go; zasady i wyobrażenia Matki mojej nie dozwoliły jej zbliżenia z ludźmi, których celem
życia jedynym był materialnie świetny byt; przecież ojciec mój miał się zupełnie różnie od
reszty rodziny — i rodzice mojej przyjaciółki mieli wiele dobroci serca — to sprawiło, że
mama zachowała z nimi bliższe stosunki. — Postępowanie obecne kuzynki wcale matki
mojej nie zadziwiło; ona odkryła była w niej od dziecka zaród egoizmu i materializmu,
dlatego nierada była z mojego w kuzynce zaufania. Zrozumiałam to późno, ale tym silniej
uczułam.

Dzień zaślubin kuzynki był dniem bardzo dla mnie przykrym. Przeświadczenie o ze-

rwaniu przyjaźni naszej nie było jedynym do tego powodem. Dostrzegłam udanie w daw-
nej przyjaciółce mojej; okazywała ona tego dnia więcej serdeczności względem mnie, od-
osabniała się chwilami ze mną, ażeby mówić o przeszłości naszej, przypominała różne
drobne okoliczności dotyczące historii naszej przyjaźni; — temi wspomnieniami poru-
szała słabą stronę, nie całkiem jeszcze w sercu mojem zerwaną. Na chwilę zapomniałam
o wszystkiem, co niedawno zaszło między nami; — nie pomnąc też na siebie, cieszyłam
się myślą, że przyjaciółka w zamęściu szczęście znajdzie, że marzenia jej urzeczywistnione
będą. Powiedziałam jej szczerze, co myślałam; — na to ona: „A przecież ty nie wierzysz
w to szczęście?” — „Ja w żadne nie wierzę, ale cieszyć się potrafię szczęściem tych, któ-
rych kocham”. — „Może też, przypatrzywszy się mojemu, zmienisz zdanie o szczęściu,
bo wszak będziemy się widywały, i często — tak jak dawniej?”. Ostatnie te słowa, wymó-
wione z dziwnym przyciskiem, uderzyły mnie niemile; przypomniała mi się dawniejsza
z kuzynką rozmowa w tym przedmiocie; — była mi ona już wtedy zrobiła podobne za-
pytanie, tylko w innych słowach. I znów spojrzałam jej w oczy, i tak jak wtedy spotkałam
wzrok zimny; gdy nie odpowiedziałam zaraz, ona powtórzyła zapytanie: „Będziemy u sie-
bie bywać — nieprawdaż? wszak pozostaniemy dla siebie, czym byłyśmy zawsze?” — „Nie
zdaje mi się”, odpowiedziałam z całą otwartością. Ona, nie żądając wytłumaczenia, zwró-
ciła rozmowę; ja już jej nie słuchałam, już teraz ostatecznie uczułam nie tylko brak serca
u niej, ale jakąś ukrytą sprężynę w dzisiejszym jej ze mną postępowaniu. Oddaliłam się
od niej po chwili i zaczęłam ją obserwować; zauważyłam, że zwracała często oczy na kółko

-

Brązownicy



z kilku osób złożone; te znów osoby zdawały się ją mieć na oku, a czasem też i na mnie
z ukosa poglądały; wtedy kuzynka zbliżała się do mnie i na nowo zawiązywała rozmowę.
Poznałam, że jej chodziło o sąd ludzki; ci, co na nią mieli oczy zwrócone, byli (jak się
później dowiedziałam) krewni i przyjaciele jej męża; między nimi znajdowali się ludzie
złośliwi, a że przyjaźń jej ze mną była znana, wypadało okazywać czułość względem mnie,
ażeby uniknąć złośliwych uwag. Ta komedia wywołała u mnie gorzkie uczucie, bardzo bli-
skie pogardy dla tej, którą niedawno zwałam przyjaciółką moją. Odetchnęłam głęboko,
gdy mama, która w tym gronie obcą się czuła, niedługo bawiąc opuściła je z nami. Tak
rozstałam się na zawsze z przyjaciółką z lat dziecinnych; zrazu cierpiałam głównie na tym,
że doznałam zawodu w uczuciu, było to pierwsze tego rodzaju doświadczenie; ale następ-
nie uczułam brak stosunku dla serca. Ciężko mi było tłumić w sobie myśli cisnące się
teraz do głowy z coraz większą mocą; potrzebowałam wynurzyć się, pragnęłam zamienić
myśli, a nie miałam komu się powierzyć. Matkę moją kochałam i czciłam; ale głębokie
uszanowanie, jakie miałam dla niej, przeszkadzało bezwarunkowemu z mej strony za-
ufaniu; wiedziałam, że wyobrażenia moje niejasne, myśli smutne i gorzkie zmartwiłyby
matkę; obawiałam się zarazem z jej strony nagany za te marzenia, niczym na pozór nie-
usprawiedliwione; więc nie tylko się przed matką nie wynurzałam, ale nawet unikałam
wszelkiego z nią tłomaczenia się. Przecież mama dostrzegła nową we mnie zmianę; za-
uważałam często badawcze jej i niespokojne spojrzenia na mnie zwrócone; zdarzyło się,
że zrobiła mi uwagę nad postępowaniem moim, nad tonem moim szorstkim i pogardli-
wym, względem niektórych niesympatycznych dla mnie osób; czasem odebrałam i ostre
słowo za to; wtedy albo odpowiadałam, że udawać nie umiem, albo częściej zamykałam
się w upornem milczeniu. W rodzeństwie mojem nie znajdowałam też potrzebnego mi
udziału; — siostra moja niecierpliwiła się tą moją skłonnością do zgłębiania wszystkiego,
uważała mię jako marzycielkę, — toteż i z nią unikałam rozpraw daremnych. Pozosta-
wał mi w domu brat jako przyjaciel, z nim byłam więcej zbliżona w czuciu — miał on
w wielu względach podobne ze mną wyobrażenia o świecie i ludziach — ale był młodszy
ode mnie o lat parę; taka różnica wieku między mężczyzną a kobietą jest już znaczna —
przynajmniej taka była między mną a bratem, bo miał on prócz przywiązania do mnie,
zaufanie większe niżeli do kogokolwiek. Nabrałam też nad nim dziwnej przewagi, której
z czasem dla dobra jego matka nasza używała jako jedynego środka; o tym dalej obszer-
niej mówić mi przyjdzie; — teraz powiedzieć chcę tylko, że przyjaźń z bratem była dla
mnie ulgą czasem, ale nie podporą. Więc po zerwaniu stosunku z kuzynką, uczułam się
samotna; gdy mówię o zerwaniu z nią, nie znaczy to, iż zaszło między nami jakieś otwar-
te wytłomaczenie się; ona tego nie chciała i nie potrzebowała, ażeby mię na zawsze od
siebie oddalić; zrozumiałam w końcu, że taki był cel jej względem mnie postępowania
od roku — a powodem była licha zazdrość; o tym przeświadczona zostałam przez bra-
ta mego. Po zamęściu kuzynki zdarzyło mu się posłyszeć między znajomymi młodymi
ludźmi o pojedynku, który miał mieć miejsce z mego powodu zagranicą, gdyśmy tam
byli. Był to wypadek śmieszny, a wiadomy tylko bratu memu i mnie, bo pojedynek ten
był zamierzony (ale nie miał miejsca) między kolegą szkolnym brata mego a Niemcem
jednym, wcale nieznanym w domu naszym; takie zajścia nie rozgłaszają się, ja sama o tem
dowiedziałam się późno od brata i zażądałam, by nikomu więcej nie mówił o tej śmiesz-
nej historii. Gdy więc brat posłyszał o tem teraz i to od dalszych znajomych, mocno się
zdziwił i zażądał wiedzieć, skąd o tem słyszano; powiedziano mu, że od przyjaciółki mo-
jej, która niedawno w licznem towarzystwie opowiadała ten wypadek. Powtórzono też jej
uwagi o mnie złośliwe, a niekorzystne dla niej samej, bo dowodziły niechęci dla przyja-
ciółki z lat dziecinnych; kuzynka objawiała o mnie zdanie jako znająca mnie lepiej niżeli
ktokolwiek inny; mówiła, że pogląd mój na świat i życie jest skutkiem egzaltacji, a moja
oziębłość i obojętność na oddawane mi pochwały dowodem zarozumienia o sobie; —
że, pomimo pozornej obojętności, bardzo mi pochlebiają oznaki uwielbienia, a na do-
wód przytoczyła historię o pojedynku, dodając, iż opowiedziałam ją jej przy pierwszym
widzeniu się po powrocie z zagranicy. Darowałabym jeszcze zdanie o moim charakterze,
ale oburzyło mię kłamstwo, jakiego użyła na poparcie swego zdania; prawda, że opowie-
działam jej ów wypadek przy pierwszym widzeniu się, ale uczyniłam to, odpowiadając na
jej pierwsze zapytanie, gdy odosabniając się ze mną, zażądała wiedzieć, co mi się zagra-
nicą najciekawszego wydarzyło: „Iluż tam baronów kruszyło lance z twojej przyczyny?”

-

Brązownicy



zagadnęła wówczas. Ja, chociaż bardzo zadziwiona, że kuzynka coś podobnego zdawała
się uważać za rzecz najciekawszą w podróży, opowiedziałam jej ze śmiechem ową historię
pojedynku; — zabawiło mię, iż mogłam w ten sposób odpowiedzieć na jej zapytanie,
bo nie tylko pojedynek miał mieć miejsce, ale wyzwanie poszło od barona. Gdyby nie
zapytanie kuzynki, niezawodnie anibym była pamiętała opowiedzieć jej kiedykolwiek to
wydarzenie — a gdyby nie brzydkie z jej strony nadużycie zaufania mojego, nie byłabym
jej może nigdy poznała do ostatka; teraz zrozumiałam, że w postępowaniu jej względem
mnie była pobudka ukryta, że sama różnica wyobrażeń nie mogła sprowadzać u niej prócz
oziębienia dla mnie tej złośliwości i niechęci, jakich dowody byłam zauważyła od powro-
tu z zagranicy; przypomniałam sobie teraz niejedno jej słowo niby z niechcenia rzucone,
uwagi niektórych osób o mnie, powtarzane mi przez nią. Były to uwagi pochlebne; często
dowodziły, że miano mnie za wyjątkową dziewczynę; — ale w tonie kuzynki, gdy mi po-
wtarzała te zdania, była jakaś gorycz, jakiś przymus, które mnie zawsze uderzały, chociaż
wytłomaczyć tego nie umiałam. Zauważałam też była, że gdy mi podobne rzeczy mówiła,
poglądała na mnie dziwnie, badawczo; to mnie zastanawiało, ale nie mieszało wcale; —
teraz zdanie jej o mnie głośno wypowiedziane objaśniło mię ze wszystkim. Ona badała
mnie w owych rozmowach, nie dowierzała mojej szczerości, bo nie chciała przyznać mi
duszy szlachetnej; — tak zrozumiałam na koniec jej całe ze mną od roku postępowanie.
Utwierdzona zostałam w tym przekonaniu przez dalsze postępowanie kuzynki; od za-
męścia swego objawiała ona przy lada sposobności niekorzystne o mnie zdanie, złośliwie
tłomaczyła moje wyobrażenia i drżenia; tak, że dalsze nawet osoby, które słyszały o daw-
nej przyjaźni naszej, spostrzegły z zadziwieniem tę nagłą zmianę. Przypisywano ją jakimś
familijnym nieporozumieniom; gdy mnie w tym przedmiocie badano, zbywałam krótko,
mówiąc, że nie mogę mieć za złe kuzynce oddania się nowym, a ważnym obowiązkom;
— że te nadto ją zajmują, aby myśleć mogła o stosunkach w dzieciństwie zawartych. Po
takich i tym podobnych moich odpowiedziach zaprzestano dalszych badań, a umiarko-
wanie moje w sądzeniu dawnej przyjaciółki, jakkolwiek z mej strony niewyrachowane,
wypadło na jej niekorzyść. Nadto się może rozpisałam o tym pierwszym dla serca me-
go zawodzie; ale właśnie dlatego, że to był najpierwszy zawód, uczułam go tak silnie, że
dotąd o o tem mówić nie mogę obojętnie. To doświadczenie zmienności uczuć i uda-
wanie dla lichych osobistych wyrachowań, wielkie też u mnie a bolesne zostawiło ślady
w myśli i sercu; — nauczyłam się wątpić o prawdzie uczucia wszelkiego. Odtąd powie-
działam sobie, że gdy przyjaźń z lat dziecinnych nie tylko oziębić się może, ale w niechęć
zamienić, to jakże wierzyć uczuciom ludzi nowo poznanych, przypadkowo spotykanych
w świecie. Zamknęłam się więc sama w sobie; chciałam sobie wystarczyć, ale trudno to
było; doznawałam czczości w sercu, a nie miałam czym zaspokoić tego pragnienia; wtedy
pomyślałam też o miłości, o zamęściu, lecz ta myśl powstała i znikła prawie tej samej
chwili, a to z dwóch przyczyn. Naprzód miałam ja, odkąd dzieckiem być przestałam, ja-
kiś niewytłomaczony i nieprzezwyciężony wstręt do mężczyzn; ich obejście z młodemi
jak ja dziewczętami, wydawało mi się to śmieszne, to ubliżające na przemian; same ich
spojrzenia wywoływały u mnie jakąś do nich odrazę; — więc zaledwie przesunęła mi się
przez głowę myśl o zamęściu, odepchnęłam ją, wzdrygając się z obrzydzeniem jakimś.
A jednak parę lat przedtem byłam znała i ceniła pana C. — ale on zdał mi się wyjątkiem;
w ciągu znajomości naszej zaledwie parę razy pomyślałam, że to mężczyzna i rychło o tym
zapomniałam; otóż i to wspomnienie Pawła przeważnie wpłynęło na wstręt mój do za-
męścia. Gdy tak czując sieroctwo serca, poznałam, iż mi trudno, że nawet niepodobna
znaleźć szczęście na ziemi, zaczęłam przemyślać i szukać jakiegoś dla siebie celu życia; cel
ten obrałam w sztuce. Byłam ja w Dreźnie znacznie postąpiła w malarstwie; drugi mój
tamtejszy profesor, jeden z lepszych malarzy szkoły dusseldorfskiej, znalazł wiele u mnie
talentu, mianowicie co do kolorytu i sposobu malowania; upatrywał w moich robotach
rodzaj malowania odrębny jakiś, własny. Mówił mi o tym często, zachęcał mamę, by ze
mną dłużej zagranicą została, bym więcej postąpić mogła; gdy jednak mama ku temu
się nie skłaniała, profesor mój starał się rozbudzić u mnie wyższe zamiłowanie do sztuki
i zachęcał, bym się malarstwu jako artystka oddała. Ale ja natenczas nadto jeszcze byłam
dziecinna i nie rozumiałam, co to być artystką; nie pojmowałam też, co znaczył ten mój
odrębny sposób malowania, który zachować zalecał mi nieustannie mój profesor. Gdym
mu otwarcie powiedziała, że nie rozumiem, w czym malowanie moje od innych się ma

-

Brązownicy



różnić, odpowiedział, iż ja to później osądzić potrafię, a tymczasem zaleca mi, przyka-
zuje za powrotem do kraju pracować dalej nad malarstwem samej, bez profesora, bo on
nie słyszał i wątpi, ażeby w Warszawie byli dobrzy malarze, a mierni artyści nie tylko
nic by nie nauczyli, ale pewnie zatarliby cechę odrębną mego malowania, narzucając mi
sposób malowania pospolity. To dowodzenie mego profesora trafiło mi do przekonania;
postanowiłam więc usłuchać go; po powrocie do Warszawy zeszło kilka miesięcy, zanim
wzięłam się do malowania; naprzód radość z powrotu do kraju, potem doznane smutki
przeszkodziły mi. Dopiero po zerwaniu z przyjaciółką, gdy, jak już powiedziałam, uczułam
się samotną i zapragnęłam silnego jakiegoś zajęcia, wtedy dopiero wróciłam do malowa-
nia, wtedy szczerze postanowiłam się oddać sztuce; ale jakież miałam środki pomocnicze,
będąc zupełnie początkującą w malowaniu? Nauczyciela brać nie chciałam, pomnąc na
przestrogę drezdeńskiego profesora; ten był mi jeszcze zalecił szukać wzorów w naturze
jedynie; był on ze mną tę metodę przyjął od początku dawania mi lekcji; jedną tylko
głowę kazawszy mi skopiować (a przy pierwszym moim nauczycielu byłam skopiowała
trzy głowy) następnie dał mi malować głowy z natury; zrobiłam przy nim pięć portre-
tów, to jest głów naturalnej wielkości; — oto cały ówczesny mój kurs malarstwa, po
którym miałam dalej pracować o własnych siłach; było to za wcześnie, zwłaszcza w kra-
ju, gdzie żadnego w ogóle pojęcia o sztuce nie ma, żadnych by najmniejszych zbiorów
otwartych dla użytku kształcących się w sztuce. Zrazu nie uczułam tej trudności, wzięłam
się odważnie do pracy; ale wkrótce opadły mi ręce; samo oświecanie modelów moich (a
brałam je pomiędzy znajomymi moimi) wprawiało mię w wielki kłopot; wymalowawszy
kilka głów, dostrzegłam sama jakąś jednostajność w pozycjach i sposobie oświecenia tych
głów, a gdy chciałam większe robić portrety, nie potrafiłam wcale poradzić sobie z wybo-
rem ubiorów, tak co do kolorów jak i układu draperii. W tym czasie doznałam nowego
wstrząśnienia moralnego; była to klęska ogólna dla narodu polskiego — rzeź galicyjska;
uczułam głęboko to niewytłomaczone wówczas dla mnie nieszczęście; ale więcej jeszcze
ucierpiałam, gdy następnie u nas w Warszawie dwoje młodych ludzi zostali skazani na
śmierć i haniebnie powieszeni⁴². Nie znałam ich, ale ogólnie twierdzono, że ci dwaj mło-
dzieńcy do żadnego spisku nie należeli, tylko że podczas ruchu krakowskiego byli gdzieś
blisko granicy, porwano ich spośród rodzin, gdzie wakacje przepędzali, i niebawem ska-
zano i powieszono na postrach innym. Ani opisać potrafię okropnego uczucia, jakiego
doznałam w dniu tego nowego męczeństwa ludu polskiego, bo w osobach dwóch nie-
winnych młodzieńców męczono duszę narodu; — pamiętam i dotąd czuję ból, jaki mię
przejął na odgłos bębnów ogłaszających godzinę egzekucji; chciałabym była schować się
pod ziemię, by nie słyszeć — uciec gdzieś na koniec świata, aby nie oddychać tym sa-
mym, co kaci nasi powietrzem; — była to chwila, w której pewnie bliska byłam wariacji.
Po tym strasznym bolu zostałam jakiś czas jakby odrętwiała; wszystko mi było obojęt-
nem, zaniedbałam muzykę, malarstwo, a śpiew odtąd na zawsze porzuciłam, bo dźwięk
głosu mego sprawiał mi jakieś nieopisane cierpienie tak dalece, że łzy mi wyciskał. Tutaj
zaczęła się nowa w umyśle moim walka; znów obudziło się, i z większą jak kiedykolwiek
mocą, dawniejsze moje zwątpienie i pogarda życia; gdzież jest sprawiedliwość odwiecz-
na tak głoszona, gdzie ten Bóg wszechmocny i dobry, kiedy pozwala, by takie zbrodnie
dopełniały się pośród stworzeń jego? Tak zapytywałam samej siebie i coraz dalej zagłębia-
łam się w odmęt zwątpienia; stan taki trwał u mnie rok przeszło; cierpienie duszy w tak
młodym wieku mogło podziałać i działało na organizm; ale dzięki siłom młodości nie za-
padłam na zdrowiu, tylko wynędzniałam, pobladłam, a dodawszy do tego humor nie już
smutny, ale ponury, wywołałam różne różnych o sobie wnioski. Ogólnie zgodzono się,
że Zosia jest zakochana; mówiono mi to nawet w oczy, badawczo na mnie poglądając;
ja ani zważałam na to, ani odpowiadałam. Ja miałam się kochać wtedy! — gdy w sercu
czułam zimno ostrego żelaza, gdy gorzkie uczucia przepełniały serce! O, nigdy więcej,
nigdy równie daleką nie byłam miłości! nie tylko jej nie pragnęłam, ale gardziłam nią ja-
ko dowodem niedołęstwa ludzkiego, jak gardziłam wszystkim, co inni szczęściem zwali,
bo się brzydziłam życiem, istnieniem bez sprawiedliwości, bez celu; tak wtedy uważa-
łam życie ludzkie. W tym czasie otworzono w Warszawie wystawę sztuk pięknych; była

⁴² wo

o yc

i zo

i

z ni n

i r i

ni ni

owi z ni — Żarski i Kociszewski. [przypis au-

torski]

-

Brązownicy



to pierwsza wystawa, jaką ja w kraju widziałam. Pomimo przygnębienia umysłowego,
w jakiem wtenczas byłam, doznałam błogiego jakiegoś uczucia, pewnego wzruszenia na
widok zebranych dzieł artystów polskich. Było tam kilka obrazów, których przedmio-
ty narodowe szczególniej mię poruszyły; obudziła się u mnie nowa myśl w połączeniu
z rozbudzoną na nowo miłością dla sztuki; pomyślałam, że można by służyć ojczyźnie na
polu sztuki, być artystą narodowym; w tej chwili zdało mi się, że znalazłam cel życia dla
siebie i uczułam pragnienie oddania się na nowo pracy przerwanej. Między obrazami tej
wystawy najwięcej uderzyły mię roboty Hadziewicza i Lessera; porównałam je w myśli
z robotami mojego drezdeńskiego profesora i o ile zapamiętać mogłam, zdało mi się,
iż rodzaj malowania dwóch wyżej wspomnianych artystów zbliżał się bardzo do rodzaju
malowania p. Erhardt; nagle więc postanowiłam brać lekcje u jednego z owych dwóch
malarzy. Droga matka zgodziła się na to najchętniej; udałyśmy się naprzód do Hadzie-
wicza, a gdy ten dla braku czasu nie mógł podjąć się dawania mi lekcji, poszłyśmy do
Lessera. Lesser, zobaczywszy moje roboty, bardzo chętnie dawać mi lekcje zaczął. Po
dwóch miesiącach nauki pod jego kierunkiem zauważałam sama jakąś zmianę w moim
sposobie malowania, ale nie potrafiłam osądzić, czy zmiana ta była na korzyść moją czy
przeciwnie. Wspomniałam wtedy na przestrogę p. Erhardt i byłabym chciała zapytać ja-
kiego dobrego artysty o zdanie co do teraźniejszego malowania mego; po paru jeszcze
miesiącach nauki przy Lesserze zdarzyło się, iż jedną z robót moich zobaczył malarz Su-
chodolski u kogoś ze znajomych naszych; byłam ja zrobiła portret ich córki tak jak kilka
już innych znajomych portrety wymalowałam, a następnie im darowywałam, ażeby tym
sposobem zyskać modele dla nauki. Suchodolski znalazł talent w mojej robocie i gdy mu
zaproponowano, by przyszedł do nas zobaczyć inne moje roboty, niezadługo odwiedził
nas. Nic on nie wiedział, czy i od kogo obecnie lekcje brałam, tylko mu powiedziano, że
byłam się zagranicą malować uczyła. Za pierwszym rzutem oka na kilka portretów mojej
roboty, pan S. zastanowił się nad paroma robionymi dawniej, to jest przed rozpoczęciem
lekcji moich od Lessera; objawił mi pan S. zadziwienie nad tak odmiennymi dwoma
rodzajami malowania u mnie i zalecił, bym się raz na zawsze trzymała pierwszego mego
sposobu malowania. Przekonałam się teraz, że mój drezdeński profesor dobrze mi radził
i postanowiłam zaprzestać brania lekcji u Lessera; wkrótce też to uczyniłam. Następnie
odwiedził nas jeszcze jeden artysta malarz, który niedawno był z Włoch powrócił; ten po-
wtórzył zupełnie zdanie Suchodolskiego o moich robotach, oddając im wiele pochwał,
a zakończył propozycją, bym od niego rad zasięgać chciała, gdy jakąkolwiek nową rozpo-
czynać będę robotę; ale ja zrażona niedawnym doświadczeniem, nie skorzystałam z tego
przyjaznego oświadczenia. Tak więc zaledwie popróbowałam szukać pomocy w kształce-
niu się, musiałam dobrowolnie wrócić na trudniejszą drogę, pracować dalej o własnych
tylko siłach. I znów na chwilę odeszła mię odwaga; zdało mi się, że daremne będą moje
usiłowania — że nigdy nie dojdę do malowania obrazów treści narodowo-symbolicznej,
bo tak sobie marzyłam o przyszłości mojej artystycznej od chwili, gdy w tym zawodzie
służyć postanowiłam sprawie narodowej. To moje powtórne zniechęcenie zwalczone tym
razem zostało wpływem zewnętrznym. Przez zaznajomienie się moje z trzema artystami
pierwszego rzędu w Warszawie, a po części też przez roboty moje tu i owdzie widziane,
zaczęto po Warszawie mówić cokolwiek o moim talencie; zdarzyło się nawet, że zgłasza-
no się do nas, by żądać malowania portretów. Te okoliczności stały mi się bodźcem do
wytrwania w przedsięwzięciu; jednak dodać muszę, że bynajmniej stąd we mnie pycha
nie powstała; owszem uczułam odtąd jakby pewną odpowiedzialność na mnie ciążącą.
Zrozumiałam, że poczynając dla ogółu, muszę zyskać uznanie u ogółu, a czułam też,
jak mało umiałam jeszcze i jak mi trudno będzie postępować dalej. Roboty żadnej nie
podjęłam się; mama nie wiedziała nic o moim postanowieniu oddania się sztuce; a że
położenie nasze majątkowe, po kilku spadkach odebranych, zapewniało nam utrzymanie
bardzo przyzwoite, nie myślała mama o żadnym dla córek swoich zawodzie; nie chciała
więc, bym z talentu mego inaczej jak dla własnego wykształcenia korzystała. Co do mnie,
wyznać muszę, iż pomimo dążeń moich artystycznych ani pomyślałam, by kiedykolwiek
sprzedawać moje obrazy; przeciwnie, wstręt miałam do tego; zdało mi się to poniżeniem
sztuki i czucia artysty, by za pracę z tak świętego idącą źródła, odbierać zapłatę, i mi-
mowolnie utworzyłam sobie jakieś odrębne stanowisko w świecie. Odtąd z usilnością
pracować zaczęłam. Chcąc od portretów przejść do malowania całych postaci, poznałam,

-

Brązownicy



że prócz głowy nie potrafię wcale rysować. Wystarałam się o parę gipsów rąk i nóg; jeden
ze znajomych mi artystów, zobaczywszy te moje studia, powiedział mi, że to niedosta-
teczne, że on mi pożyczy niektóre studia swoje z natury robione dla kopiowania; były to
anatomie i rysunki nagich postaci. Pierwsze kopiowałam, ale drugie odłożyłam na bok,
nie mogąc przemóc jakiegoś uczucia wstydu, zwłaszcza gdy pomyślałam, że ten, który
mi pożyczył owe rysunki, zechce widzieć moje kopie; więc niebawem zwróciłam mu jego
studia. W ten sposób pracowałam kilka miesięcy, malując dalej portrety coraz większe,
to na przemian rysując z gipsu. Zaczęłam widoczne robić postępy; zauważyłam to szcze-
gólniej, czując, iż większej nabierałam śmiałości w sposobie malowania. Już cieszyłam się
tymi skutkami usilności mojej, już zaczęłam godzić się z życiem, gdy nowy a okropny
cios zagroził mi. Nieoceniona matka moja zaczęła chorować. Zrazu zdawało się, że to ma-
ło znacząca słabość — przynajmniej mama okazywała spokojność; ta niezrównana matka
chciała, póki mogła, dzieciom swoim oszczędzić niepokoju; ale gdy cierpienia wracały co-
raz częściej i coraz dłużej trwały, musiała rozpoczęć kurację. Wkrótce potem położyła się
do łóżka, by z niego więcej nie wstać. Choroba drogiej matki mojej trwała rok przeszło.
Ten przeciąg czasu najokropniejszą dotąd dla mnie w życiu jest epoką; patrząc na cier-
pienia matki (chociaż znosiła je z cierpliwością męczennicy), widząc ją niknącą w oczach
moich, gdy nie mogłam ulgi jej przynieść, zaznałam, co to rozpacz; były chwile, że zło-
rzeczyłam Temu, co stworzył świat i mnie dał życie; na nowo i więcej niżeli przedtem
wzgardziłam wszelkim objawem życia, czynu. Biedna, niezrównana matka moja pomimo
swoich cierpień baczne miała oko na wszystko, co się jej dzieci dotyczyło; zwłaszcza też
na mnie uwagę zwracała, znała już usposobienie moje umysłowe. Raz, w jednej z rzad-
kich chwil ulgi, zawołała mnie do siebie i zaczęła badać mnie, mówiąc, że znów dostrzega
nową we mnie zmianę; że uważa, iż zaniedbuję zwykłe moje zatrudnienie; nawet malar-
stwo zdaje się już mnie nie zajmować. Na to ja niebacznie odpowiedziałam z goryczą, jaka
wtedy moją duszę przepełniała: „i na cóż to wszystko się przyda — rzekłam — wszystko
na świecie jest komedią”. Wtedy biedna matka w jakimś gorączkowym uniesieniu za tę
odpowiedź uderzyła mnie. „O, mamo, — wykrzyknęłam — i ty się ze mną tak obcho-
dzisz, a mnie już życie niemiłe”. I wyszłam z jej pokoju; po krótkiej chwili nieszczęsna
matka zwlokła się z łóżka, przyszła do mnie, gdzie malowałam jedynie ze zwyczaju. Tutaj
miałyśmy rozmowę długą a bolesną; matka droga zrazu starała się przelać we mnie jakąś
nadzieję szczęścia w przyszłości — szczęścia! — gdy czuła dobrze, iż mię niezadługo sie-
rotą zostawi! — gdy jednak dostrzegła, że ułudne obrazy żadnego na mnie wrażenia nie
robią, zmieniła mowę; zaczęła mi przekładać, ostrzegać mię, na jak niebezpiecznej drodze
znajduję się, że takie usposobienie może mię do wariacji doprowadzić; a w końcu ze łza-
mi żądała ode mnie obietnicy, że pracować będę nad sobą, walczyć z tym zniechęceniem
do życia. Żądała tego jako dowodu miłości mojej dla niej; radziła mi szukać rozerwania
myśli w ciągłem zajęciu; ja również łzami oblana, ściskając tę drogą matkę, przyrzekłam
jej usłuchać, a głównie rozrywać się i zagłuszać pracując usilnie nad malowaniem. Powie-
działam jej też wtedy o moim zamiarze oddania się całkiem sztuce i że nie mogąc tutaj
dostatecznie się wykształcić, chciałabym pojechać zagranicę. „I ty byś sama pojechała,
moje dziecię?” zapytała mama z wyrazem cierpienia. — „O, nie, zawołałam, ja z tobą,
mamo, pojadę”. Na to uśmiechnęła się boleśnie i odrzekła; „Tymczasem pracuj, moja
Zosiu, i pamiętaj o danem mi dzisiaj przyrzeczeniu, pamiętaj o niem na zawsze”. Była
to pierwsza i ostatnia tego rodzaju rozmowa moja z matką, lecz zostawiła głębokie ślady
w duszy mojej i stała mi się w przyszłości tarczą przeciw nieszczęśliwemu memu usposo-
bieniu ducha. Odtąd pracować na nowo zaczęłam, a przed mamą starałam się okazywać
spokojność i swobodę; jakie wówczas było moje usposobienie, najlepiej wykażę przepi-
sując tutaj wyjątek z owego dawniejszego mego dziennika; niszcząc go, zostawiłam tylko
te kilka kartek przez cześć dla imienia matki, które tam głównie wspominam. Oto to
naówczas pisałam:

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

Warszawa,  października 
I znów zajrzałam do moich szpargałów — znów odczytałam ten zbiór myśli moich

i chcę im na nowo dać bieg wolny; ale nie wrócę się już do przeszłości; jeżeli miłe przed-

-

Brązownicy



stawi mi wspomnienia, jakżeby sprzeczne były z teraźniejszością! — jeżeli zaś przykre, na
cóż je wywoływać, a tym samym dodawać nowe smutki do tylu doznawanych.

Skąd mi się wzięło teraz, po długiej przerwie, wrócić do tego pisania? Nie wiem sa-

ma, co mię do tego skłoniło… otóż — samotność! tak jest, luba, nieoceniona samotność,
gdyż mię czyni swobodną. Dopiero tutaj, mając oddzielny, własny kątek, mogę myśleć
i zajmować się, jak chcę i kiedy chcę; nie ścigają mnie już tutaj badawcze, chociaż życzliwe
spojrzenia. Jakże mi na teraz mało do szczęścia potrzeba… własny kątek, papier i pióro
lub ołówek, ażebym na przemian to pisać, to studia moje rysować mogła. — Lecz cóż
ja o szczęściu mówię! ja, co w nie nie wierzę! — jest to chyba wrodzone człowiekowi
marzyć o szczęściu i mimowolnie mówić o niem jako o istniejącem na ziemi, chociaż
nadto jawne, że tak nie jest; bo cóż człowiek przez szczęście rozumie? ja myślę, że każ-
den rozsądny szczęściem ziemskiem nazywa to jakieś uczucie zadowolenia i spokojności,
którego tak mało ludzi i to krótko doznaje. Ja więc mogłabym się teraz za szczęśliwą
uważać, osiągnęłam cel upragniony, mogę pracować nad rozwijaniem mojej zdolności do
malarstwa; rozpoczęłam niby życie artystowskie, co było jedynem mojem życzeniem; —
ale czyż wraz z tem zadowoleniem osiągnęłam spokojność? O, jakże daleko od tego, kiedy
mama chora, nawet nie wiedzieć, czy już wyszła z niebezpieczeństwa. Było to chyba, co
ludzie nazywają przeczuciem, kiedy wracając z zagranicy, na wjeździe do Warszawy jakieś
smutne uczucie mię ogarnęło i dopiero przy powitaniach z pierwszą z drogich mi osób
we łzach się rozpłynęło. Bo w istocie, odkąd tutaj z powrotem jesteśmy, coraz to nowych
doznajemy udręczeń; kiedyż się skończą nasze nieszczęścia… kiedyż ujrzymy mamę zdro-
wą i spokojną… może to i wkrótce nastąpi — trzeba się przynajmniej łudzić tą nadzieją
— a wtedy………

Już nie mam matki… już straciłam, co miałam najdroższego na świecie; i cóż za przy-

szłość mogę sobie obiecywać… oto smutną bez celu pielgrzymkę.

Zawód artystowski, chociażby mi się powiódł, to któż podzieli ze mną to zadowolenie

— kogóż mój los obejdzie?…‥ Nie, nikt równie szczerze jak ta droga matka nie ucieszy się
moją radością i nie zasmuci moim smutkiem. Będę żyć tylko jej wspomnieniem, a chociaż
tak nieprzejrzana dzieli nas zasłona, chcę wierzyć, że ona mię widzi, że jej duch opiekuńczy
nade mną czuwa. Przyjmij, kochana, nieoceniona matko, to wylanie moich uczuć; ty
widzisz, że jest szczere i że nie ma w dniu jednej chwili, ażebym w myśli nie błogosławiła
twojej pamięci. Pókiś żyła, byłaś dla mnie matką, przyjaciółką, wszystkim, co na ziemi
najdroższego mieć można; teraz jesteś moją Świętą — Bogiem moim; chcę tak żyć przez
twoje wspomnienie, ażeby życie moje dziękczynną do Ciebie stanowiło modlitwę.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

Jakąż to dla mnie pociechą, żem rysy kochanej mamy na płótno przeniosła i to jeszcze

wtedy, gdy życiem i zdrowiem jaśniały. Ten jej portret jest i będzie zawsze prawdziwym
dla mnie skarbem; nieraz, gdy przeciwności mojemu zawodowi właściwe przedsięwzięcie
moje osłabiać poczną, dosyć mi będzie spojrzeć na tę twarz pełną łagodnej powagi, ażeby
z podwojonym zapałem wrócić do pracy. Teraz zacznę od wykończenia tego nieocenionego
portretu i pewna jestem, że to będzie szczęśliwy początek do moich dalszych robót.

Dopiero trzy tygodnie upłynęło od śmierci kochanej mamy — jakże mi się ten czas

długim wydaje!

Są chwile, że mi życie moje ciężarem; co by ludzie starsi powiedzieli, gdyby usłyszeli

mię tak mówiącą? Nazwaliby to przesadą, a przynajmniej egzaltacją; bo w istocie, wszak
każden przez taką przechodzi kolej; nie ja pierwsza i nie ostatnia tracę matkę — ale takich
matek niewiele.

Lecz nie będę się dłużej zatrzymywać przy roztrząsaniu uczuć moich; do niczego mię

to na teraz nie doprowadzi, ani pamięci drogiej matki tym nie uświęcę. Czynem to, nie
słowami potrafię zawdzięczyć jej to, co dla mnie uczyniła i wycierpiała. Chcę pracować,
chcę, o ile mi sił starczy, daleko doprowadzić wrodzoną mi zdolność; ale niedostatecz-
ne tutaj dla mnie pole, pójdę go szukać gdzie indziej; tam żyć będę dla pracy, którą
poświęcam jako hołd wdzięczności niezrównanej matce.

Te ostatnie trzy lata, nieszczęść i wszelkich udręczeń pełne, nauczyły mię wątpić

o wszystkim; zrobiły one zupełne przeobrażenie w moim umyśle. Miewałam ja wpraw-

-

Brązownicy



dzie i dawniej chwile wątpliwości, ale były to tylko rzadkie błyskawice, zapowiadające
bardzo jeszcze oddaloną burzę. Śmierć wujów najprzód sprowadziła mi myśli, jakie lu-
dzie chrześcijańscy nazwaliby bezbożnymi. Pytałam siebie samej, dlaczego biedny wuj
Benedykt w męczeńskich umierał cierpieniach, kiedy życie tak przykładne, prawie cno-
tliwe prowadził? Albo dlaczego wuj Jan zakończył życie wtedy, kiedy nie dla własnego
szczęścia, ale dla dobra innych żyć był powinien?

Te myśli to pierwsze moje kroki na drodze zwątpienia; tutaj, jak i we wszystkim,

najtrudniejszy początek; na tejże drodze postępując, zaszłam tak daleko, że teraz już się
cofnąć nie mogę; znajduję się więc jakby na rozstajnych drogach i chyba nadzwyczajny
jaki wypadek wskaże mi, którą z tych dróg obrać mam.

Ale otóż znów rozumuję; znów nad sobą samą robię spostrzeżenia. Jakże człowiek

tym swoim ja zajmować się lubi! U mnie dzieje się to mimowolnie; muszę do innych
przedmiotów, na przykład do obcych

zwrócić moją uwagę; będzie to na teraz korzyst-

niej dla mnie, a czasem pewnie i rozerwie, kiedy przeciwnie, uwagi nad sobą zawsze
smutek mi sprawiają. Nasamprzód staje mi na myśli, jak sprzeczne wrażenia wywierają
jednakie nieszczęścia na umysłach ludzi; z jednych robią niedowiarków, a innych napro-
wadzają na drogę wygórowanej pobożności, jak to ma miejsce u poczciwego wuja R. Nie
pojmuję, jak człowiek poglądający na życie z wyższego stanowiska może w późnym już
wieku przywiązać się do form, kiedy przez tyle lat żył bez wypełniania tychże, a pomimo
to niezliczonych zjednał sobie przyjaciół swoimi dobrodziejstwy. Czyż to życie, spędzone
dla dobra innych, nie powinno dać przekonania, że jego postępowanie było bez zarzu-
tu? — a wuj teraz, patrząc na cierpienia drogiej nam zmarłej, udał się do wypisanych
modlitw, jakby jedno jego ciche westchnienie do Stwórcy nie więcej znaczyło od całej
książki.

Jednakże niektóre z tych nabożeństw podobają się czasem i niedowiarkom — na

przykład pasyje u Fary naszej. Jakże to duszę podnosi podobne nabożeństwo! Zda się, że
człowiek, korząc się przed Stwórcą swoim, sam się wyższym staje; i tak jest w istocie;
bo czyż to nie pociechą, nawet potrzebą dla umysłów wznioślejszych, to przekonanie, że
dusza nasza stanowi cząstkę nieśmiertelnej istności. Biada temu, co na zawsze tę wiarę
utracił, lecz niech wejdzie ów nieszczęśliwy do przybytku bożego — do jakiej starej kate-
dry — niech w oddalonej kaplicy zastanowi się i słucha; wkoło ogarnie go cisza i spokój
świątyni; powoli ten błogi pokój, ta cisza uroczysta wnikną do duszy jego i ukoją bu-
rzę ziemskich uczuć lub próżnię wypełnią rzewną tęsknotą za nieziemskim istnieniem;
— wtem odzywają się organy — zrazu ciche ich dźwięki, zaledwie dosłyszane w dali —
ale coraz nabierają mocy i wzrastają w siłę, aż na koniec, tysiące głosów modlących się
łączą swoje pienia i napełniają świątynię jednym hymnem; wtedy niedowiarek mimo-
wolnie schyli czoło i niewysłowioną swoją modlitwę wraz z wiernymi słowami wzniesie
do Stwórcy.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

Ustęp ten z ówczesnego mojego dziennika wiernie maluje ówczesne moje moralne

usposobienie; ze zbolałym sercem i myślą zmęczoną pragnęłam i postanowiłam szukać
jedynie ulgi w pracy artystycznej. Nie powodowało mną już teraz uczucie patriotycz-
ne ani miłość sztuki. Zachwiana w wierze, pozbawiona jedynej istoty ukochanej przeze
mnie na ziemi, nie myślałam o żadnym celu życia dla siebie; nie używania pragnęłam, ale
spoczynku; zagojenia, a raczej odrętwienia ran duszy i serca.

A byłam wtedy w pełni młodości i życia; zaledwie lat dwadzieścia skończyłam. Posta-

nowienie moje wyjechania zagranicę objawiłam wujowi, opiekunowi memu od śmierci
matki. Wuj, pomimo ojcowskiego dla mnie przywiązania, pomimo zamiłowania swo-
jego dla malarstwa, najprzeciwniejszy był przedsięwzięciu mojemu. Dalsi i bliżsi krewni
i znajomi równie ganili to postanowienie; zamiłowanie moje do sztuki nikogo nie przeko-
nywało o potrzebie dla mnie kształcenia się zagranicą. Wiedziano, że stosunki majątkowe
zapewniały mi materialne położenie w świecie bardzo swobodne; więc nie wierzono, bym
pracować chciała bez konieczności. U nas, niestety, nie pojmują dążeń czysto artystycz-
nych; ogół uważa artystę jakby rodzaj oddzielny rzemieślnika lub też, gdy ktoś posiadając
majątek poświęca się sztuce, jest uważany za jakąś anomalię, za indywiduum wyjątkowe,

-

Brązownicy



wyegzaltowane. Taki wyrok padł na mnie; nie dbałam nigdy o sąd ludzki; może aż nazbyt
lekceważyłam zdanie ogółu, bo chociaż nie miałam sobie nigdy nic do wyrzucenia, nie
wolno przecież gardzić bezwarunkowo głosem powszechnym; a ja z uczuciem dumy od-
rzucałam wszelkie przedstawienia robione mi przez życzliwe, chociaż dalsze osoby. Tylko
zdania wuja słuchałam z uszanowaniem, ale bynajmniej nie słabnąc w postanowieniu.
Wuj jak czuły ojciec usiłował przekonać mnie o trudnościach tego mojego przedsięwzię-
cia. On wychodził nie z tego, co ogół stanowiska; miał on na uwadze młodość moją,
niedoświadczenie; przedstawiał mi przykrości, na jakie narazić się mogę żyjąc oddalona
od rodziny, w obcym kraju, pośród obcych ludzi. Ja przyznałam, iż będzie położenie zra-
zu trudne może, ale miałam przekonanie, iż sobie dam radę; zresztą powziąwszy zamiar
wyjechania zagranicę, umyśliłam jechać tylko do Drezna; tam nie byłam już zupełnie
obcą; w Dreźnie zamieszkiwało stale kilka rodzin polskich, z którymi mama przyjaźniła
się była, gdy z nami tam dla nauk bawiła. Zaznajomiła się też mama była z jedną rodzi-
ną niemiecką; ja do tej jako niemieckiej nie miałam szczególnej sympatii; ale że mama
uważała tych ludzi za przyzwoitych i zacnych, umyśliłam zawiązać z nimi na nowo sto-
sunek przyjacielski. Gdy więc, po ostatecznej ze mną rozmowie, wuj zapowiedział mi, co
do zamierzonego przeze mnie wyjazdu, on w niczym dopomagać mi nie będzie, posta-
nowiłam sama zająć się koniecznymi przygotowaniami. Nie była to rzecz łatwa wyjazd
z Polski zagranicę, zwłaszcza w owej chwili (r. ); — było to w początkach ruchów
rewolucyjnych w Europie całej; dla uzyskania paszportów potrzeba było wielkich starań
i mało osób uzyskiwało pozwolenie wyjazdu. Jedyna droga dla takich, co jak ja nie mie-
li poparcia u wyższych urzędników, było przedstawienie osobiście prośby swojej księciu
namiestnikowi Paszkiewiczowi na publicznej audiencji. Nie bez walki wewnętrznej posta-
nowiłam użyć tej drogi. Jedna ze znajomych moich towarzyszyła mi do zamku, ale przed
księcia prowadzono tylko osoby podające prośby, więc znalazłam się sama wobec tego
moskiewskiego namiestnika otoczonego kilkoma urzędnikami. Była to chwila ciężka dla
mnie; zapomniałam prawie o celu przybycia mego tam, tylko opanowało mię uczucie
żalu na widok tej władzy obcej a tyrańskiej, rezydującej w zamku ostatnich królów pol-
skich. Szczęściem, prośby podawane na piśmie przez osoby przypuszczone na audiencję
czytane bywają przez jednego z obecnych tam urzędników; miałam więc czas opamiętać
się; stary książę za wejściem moim wstał z krzesła i postąpił ku mnie; słuchając czytanej
prośby, patrzał na mnie bystro zrazu, ale ku końcowi zaczął się jakoś nieznacznie uśmie-
chać i skinąwszy głową coś tam po rosyjsku mruknął i wrócił na miejsce. Ja byłam tak
dalece odzyskała spokojną myśl, że zwróciłam się do urzędnika z zapytaniem, co książę
powiedział, bo ja po rosyjsku nie rozumiem; urzędnik z widocznym niepokojem na ta-
ką z mej strony niezręczność, szepnął mi, iż uzyskam, czego żądam i podał mi rękę do
wyjścia. W kilkanaście dni po tej audiencji otrzymałam paszport; wuj mocno się zdziwił
tak rychłym i pomyślnym skutkiem mojego kroku; zasmucił się tym biedny, bo miał
nadzieję, że trudności osłabią postanowienie moje i zmuszą odstąpić od zamiarów. Ani
się domyślał, że ja miałam już w głowie plan ułożony na przypadek, gdyby mi paszpor-
tu odmówiono; umyśliłam ja pojechać do znajomych mieszkających we wsi swojej nad
granicą pruską, a stamtąd przebywszy granicę dostać się do Drezna. Bogu dzięki, nie
potrzebowałam użyć tego ostatecznego środka, który byłby do usprawiedliwienia, ale dla
ważniejszych niżeli moje celów. Gdy więc, jak już powiedziałam, otrzymałam paszport,
pozostawały tylko niektóre drobne urządzenia co do funduszów moich porobić; drogi
wuj, widząc, że daremne byłyby dalsze przedstawienia, po ojcowsku zajął się ułatwieniem
mi tych ostatnich przed drogą zachodów. Skoro ujrzałam się panią mej woli i czynów,
doznałam dziwnego jakiegoś uczucia, ale nie było to uczucie radości; przeciwnie — jakiś
niepokój opanował mię: zaczęła mię dręczyć niepewność, czy dobrze używam woli i nie-
zależności mojej, rzucając kraj i rodzinę. Tą myślą przejęta, roztrząsałam własne uczucia,
zastanawiałam się nad położeniem moim, nad obowiązkami względem rodziny i siebie
samej; — była to walka wewnętrzna, tym cięższa, że nikogo nie miałam koło siebie, co
by wzbudzał moje zaufanie i potrafił dać mi radę bezstronną; — więc odwoływałam się
tylko do własnego sumienia — i zawsze znajdowałam odpowiedź jedną: tutaj pośród
rodziny nie byłam nikomu potrzebną — bratu jednemu mogłam być użyteczną, ale czy
w kraju, czy o kilkadziesiąt mil bawiąc, zarówno mogłam dopomagać mu — bo szło
tylko o doradzanie mu, o napominanie, czego często potrzebował, a przyjmował tylko

-

Brązownicy



ode mnie; a że on dla nauki agronomicznej musiał cięgle po kraju jeździć, mogłam jedy-
nie listownie z nim w stosunkach pozostawać; zatem większa cośkolwiek odległość nie
stanowiła w tym różnicy. Co do siostry, ta, kochając mnie, jak była ode mnie kochaną,
życzyła mi ziszczenia zamiarów, bo wiedziała, iż to dążenie od dawna objawiało się było
u mnie; że oddając się sztuce, jedynie znajdę pokój duszy. Ja też o nią byłam spokojną;
miała w wuju drugiego ojca, mieszkać miała przy nim wraz z ciotką, najmłodszą siostrą
z rodzeństwa matki naszej; — tak pod każdym względem najspokojniejsza o nią byłam.
Gdy więc obowiązków tutaj żadnych nie rzucałam, cóż mię zatrzymywać miało? Tak od-
powiadałam samej sobie, a jednak, im bliżej było wyjazdu, tym większy czułam niepokój.
W nocy nawet dręczyły mię myśli zawsze też same; wtedy, pośród snu często przerywane-
go, szukałam światła w modlitwie. Raz, więcej niżeli zwykle przygnębiona niepewnością,
wywołałam pamięć matki, wezwałam niejako ducha jej, by mię oświecił, umocnił; z tem
bolesnem uczuciem zasnęłam, a raczej wpadłam w jakiś stan półsnu, marzenia. Ujrzałam
nagle u nóg, przy łóżku, postać matki mojej w bieli, stojącą, z twarzą wybladłą, z rękami
na piersiach w krzyż złożonymi; patrzała na mnie z wyrazem cierpienia. Ja, przejęta tym
widokiem, chcę wstać, by ku matce się zbliżyć, ale niemoc jakaś opanowała mię; nie mo-
gąc ruszyć się, zapytuję: „Jakże ci jest, mamo?” — Na to ona: „Cierpię, bardzo cierpię”. —
„A czemuż stoisz, mamo droga?” — Tutaj powtórnie wstać usiłuję, ale daremnie, i nawet
głos mi w piersiach zamiera i łzy cisną się do oczu, a płakać nie mogę; wtedy postać matki
z wolna posuwa się ku mnie, staje chwilę nade mną i rękę białą a wychudłą kładzie na
piersiach moich; uczułam ciężar i zimno tej ręki i przebudziłam się, głośno łkając; resztę
nocy przepłakałam, a z rankiem wstałam, dziwnie umocniona w postanowieniu wyjaz-
du. Zapomniałam nadmienić, że dla spokojności rodziny mojej więcej niżeli dla własnej
byłam pisała do Drezna do trzech ze znajomych mi tam osób i to przed rozpoczęciem
starań o paszport; pisałam przez okazję pewną, żądając objaśnień co do ruchów rewo-
lucyjnych zagranicą. Do nas w kraju dochodziły o tym wieści mętne, często sprzeczne,
szło więc o prawdziwe w tym względzie objaśnienia, by wiedzieć, czy podróżując sama
jedna, nie narażę się na przykrości, a czasem i niebezpieczeństwa grożące w czasach wojen
domowych, bo tego lękał się dla mnie wuj, a z nim reszta rodziny. Odebrałam również
przez dobrą okazję odpowiedź na te listy moje; to, co mi odpisano, uspokoiło do pew-
nego stopnia troskliwych o mnie; mianowicie list od córki z owej niemieckiej rodziny
był zaspakajający, a co więcej, nad moje spodziewanie serdeczny. Ofiarowali mi, bym
do nich wprost zajechała za przybyciem do Drezna, wywołali z uczuciem pamięć matki
mojej; słowem: obowiązali mię tak dalece, iż bez wahania się postanowiłam przyjąć tę
grzeczność, w której widziałam dowód życzliwości.

Wyjechałam z Warszawy niezwłocznie, chociaż to było w grudniu — pora nie naj-

lepsza do podróży; ale obawiałam się jakich nieprzewidzianych przeszkód; dlatego nie
chciałam zwlekać. Wuj i siostra moja odwieźli mię do granicy; zatrzymaliśmy się w Czę-
stochowie, by na tym świętym miejscu pomodlić się razem przed rozstaniem się. Gdy
przybyliśmy do granicy i trzeba było ostatecznie nazajutrz rano rozłączyć się, wuj kocha-
ny na nowo się o mnie zatrwożył; było jeszcze dwa dni drogi do Drezna i czekał mię
w drodze nocleg. Pomyślał wtedy kochany wuj o jakiej przyzwoitej towarzyszce podróży
dla mnie; zdarzyło się, iż jeden z wyższych urzędników przy granicy, znający wuja, uła-
twił mi to; miał on do dzieci swoich guwernantkę, Niemkę z Wrocławia; ta najchętniej
przyjęła propozycję, by (na mój koszt, rozumie się) pojechać do Wrocławia, a przenoco-
wawszy tam ze mną, wrócić na granicę. Odebrawszy ten nowy dowód ojcowskiej o mnie
troskliwości wuja, rozstałam się z nim i siostrą i wyruszyłam w szeroki świat.

Pomimo serdecznego rozstania się z rodziną, doznałam wkrótce dziwnie błogiego

uczucia; było to uczucie swobody, tak pożądanej dla mnie; a im więcej oddalałam się od
granic Polski obstawionych moskiewską strażą, tem wolniejszą się czułam, tem swobod-
niej, głębiej oddychałam. Moja towarzyszka podróży, jakaś miła i dobra osoba, umyśliła
wynaleźć mi w swoim zastępstwie jaką kobietę, która by, jadąc do Drezna, chciała jedno-
cześnie ze mną odbyć tę drogę. Dziwnem wydarzeniem znalazłam tę drugą towarzyszkę,
nie dojechawszy jeszcze do Wrocławia; była to jakaś Niemka, która w jednym z nami
będąc wagonie, posłyszała naszą w tym przedmiocie rozmowę; sama ofiarowała mi tę
przysługę, a ja przyjęłam ją z wdzięcznością. Tak więc po paru dniach najpomyślniejszej
podróży stanęłam w Dreźnie. Za przybyciem prosto z kolei żelaznej zajechałam do pani

-

Brązownicy



T., owej Niemki, od której tak serdeczny list byłam odebrała; przyjęła mię ona ze wszyst-
kiemi oznakami najżywszego współczucia, ze łzami w oczach tuliła mię do piersi, gdy na
wstępie do jej domu rozpłakałam się, przypomniawszy pobyt pierwszy mój w Dreźnie
i obecne sieroctwo moje. Córka pani T., osoba wykształcona i rozumna, chociaż jakaś
sztywna i zimna wydała mi się dawniej, teraz równie jak matka serdecznie przywitała
mię. Ujęły mię te kobiety takim przyjęciem, więc niebawem, po pierwszych przywita-
niach i chwilowym wytchnieniu, pomyślałam o rozmówieniu się co do zamieszkania przy
pani T. Była to wdowa bez majątku, a z sześciorgiem dzieci; utrzymywała się z pensji od
rządu wypłacanej jej jako wdowie po wojskowym; fundusz ten bardzo był szczupły, pani
T. jednak z tej pensji całą swoją rodzinę utrzymywała, jak to była jeszcze dawniej matce
mojej powiedziała; a że pomimo małych środków dom chociaż skromnie, ale z wielkim
porządkiem i przyzwoitością był prowadzony, matka moja przypisywała to zabiegom po-
czciwej wdowy i matki i głównie na tym opierała szacunek swój dla pani T. Ja, znając
położenie tej rodziny, ani na chwilę nie myślałam korzystać materialnie z ich gościnności;
zresztą w każdym razie nie byłabym tego uczyniła względem nikogo; mając dostateczny
fundusz na własne utrzymanie, byłabym nadużywała dobroci drugich, przyjmując na czas
nieograniczony gościnność też nieograniczoną. Na moje zapytanie w tym względzie, pani
T. odpowiedziała jako na kwestię prostą; mieszkanie jej dosyć było obszerne, by można
odłączyć jeden pokój dla mnie, było to zresztą, jak mówiła, rzeczą zwyczajną u niej od-
najmować jeden albo dwa pokoje, gdy się zdarzała jaka przyzwoita lokatorka; a nie tylko
pani T. dawała mieszkanie, ale i jedzenie, i opal, słowem całe utrzymanie. Mnie takie
urządzenie właśnie bardzo w myśl trafiało, zapytałam o cenę; pani T. powiedziała swoją,
jak mówiła, zwykłą cenę, a że ta zdała mi się bardzo umiarkowaną, przystałam od razu
najchętniej i to bez żadnych na piśmie ani ustnych innych układów, tylko zobowiązując
się płacić miesięcznie. Rozpisałam się o tych drobiazgach dla skrócenia następnie o ile
możności opowiadania co do dalszych moich z panią T. stosunków.

Po rozmówieniu się z nią, od razu rozgościłam się w pokoju, który mi został dany

z dwóch do wyboru; mały to był pokoik, ale z ładnym widokiem, skromnie, ale czysto
umeblowany. Niczego ja więcej nie wymagałam, a mając wkoło siebie życzliwych i do-
brych, jak mniemałam, ludzi, bardzo się czułam zadowolona. Po kilku dniach udałam się,
nie tracąc czasu, do mojego dawniejszego profesora malarstwa; on i żona jego (która mię
tylko z opowiadania męża znała) przyjęli mię jak najżyczliwiej. Na żądanie moje dawania
mi lekcji, pan Erhart odpowiedział, że obecnie nie może podjąć się dawania takowych na
mieście, gdyż mu zbyt mało czasu zostawiają lekcje w Akademii malarskiej; ale że właśnie
zamierza urządzić pracownię w domu swoim tak, ażeby się znalazło miejsce na parę lub
i więcej uczennic. Że jednak to urządzenie wymagało pewnego czasu, oświadczył, iż na
teraz przychodzić będzie do mnie dawać lekcje, bylebym nie nazbyt daleko mieszkała;
było jednak zupełnie przeciwnie, bo mieszkałam na drugim końcu miasta; co posłyszaw-
szy, pan Erhardt powiedział, że jest niepodobieństwem dla niego chodzić tak daleko. Nie
było dla mnie innego sposobu, nie chcąc tracić czasu, jak nająć w bliskości pana E. pokój
na tymczasową dla siebie pracownię, co też uczyniłam i niebawem rozpoczęłam naukę.

Drezno jest miasto niewielkie, ale ma rozległe przedmieście; ja mieszkałam na tak

zwanym Neu Stadt za rzeką; codzienne przez most tam i na powrót chodzenie byłoby
w lecie przyjemnym spacerem, ale w zimie nie tylko przyjemnością nie było, ale czę-
sto wielką przykrością: wichry, zamiecie śniegu nieraz mię tam do kości przejmowały,
ja przecież nie opuszczałam moich naukowych wędrówek, a ufna w niezachwiane dotąd
zdrowie moje, ani zważałam na uwagi niektórych znajomych, bym mieszkanie zmieni-
ła. Między innymi profesor mój bardzo mi to doradzał, mówiąc, iż prędzej czy później
uczuję skutki tych spacerów zimowych przez rzekę, że wielu stąd nabywa reumatyzmów
lub febry; pomimo to, ja swoim trybem dalej żyłam, a nie tylko przez ufność w zdrowie
moje, ale że na zapytanie moje w tym względzie, zrobione okolicznie, bez wymienienia
nikogo, pani T. odpowiedziała, iż to są czyste uprzedzenia, że ona z dziećmi od lat kilku
tutaj mieszka, przez most zimą i latem często chodzi i nigdy oni wszyscy tak zdrowi jak
przez ten czas nie byli. To zapewnienie pani T. utwierdziło mię w moim przekonaniu,
bo ufałam jej szczerości i życzliwości dla mnie. Po paru miesiącach ni stąd ni zowąd za-
częłam się czuć jakaś niezdrowa, wkrótce dostałam febry, wtedy pomyślałam, że słusznie
mię ostrzegano — ale pani T., jakby odgadując myśl moją, odezwała się przy wezwanym

-

Brązownicy



doktorze, iż ja nazbyt pracuję, że się wysilam dla nauki, na co doktór powiedział, że to
bardzo mogło przyczynić się do rozwinięcia febry, której zarody jednak już od kilku mie-
sięcy istnieć musiały; — i tak, pani T. poparła zdanie doktora, wmówiła we mnie ten
głównie, a nie inny powód mojej słabości.

Koniec końcem, doktór wzbronił mi wychodzić, a mianowicie za rzekę, póki wio-

sna się nie ustali, tym sposobem straciłam parę miesięcy czasu. Pracowałam wprawdzie
w domu, ale ta praca bez pomocy profesora naówczas jeszcze nie na wiele się przydała.
Znajomi moi drezdeńscy, tj. parę rodzin polskich, odwiedzali mię przez czas słabości;
wszyscy wtedy szczególniej chórem powtórzyli dawniejsze rady; co więcej, rozpytawszy
się mnie, jak i kiedy poznałam panią T., zaczęli ostrzegać, bym się miała na baczności,
że o tej rodzinie rozmaicie na mieście mówią, że mianowicie córka najstarsza zwracała
temu lat parę niekorzystnie na siebie uwagę. Ja na to odpowiedziałam, że się o niczem
nagannem w rodzinie pani T. dotąd nie spostrzegłam, a mam w pani T. zaufanie, gdyż
matka moja ceniła ją, co dla mnie jest najlepszą rękojmią, i wtedy dopiero zmieniłabym
zdanie, gdybym się przekonała, że jest mylne. Odpowiedziałam, co czułam i myślałam,
po mojemu, tj. otwarcie a stanowczo; co widząc, znajomi moi nie nalegali więcej.

Z wiosną wróciłam do poprzedniego trybu życia; chodziłam do pracowni, teraz już

w domu profesora, który zdawał się coraz więcej ze mnie zadowolony. Kazał mi ciągle
z natury malować głowy, a na żądanie moje, by uczyć się rysunku całych postaci, powie-
dział, że mię stopniowo do tego doprowadzi, dając naprzód rysować częściowo z gipsu.
Dawał mi też czasem do rysowania studia draperii z natury i zaczął mówić o kompozycji;
— ale ja szczerze mu powiedziałam, że się wcale nie spodziewam dojść kiedykolwiek do
komponowania obrazów. Pan E. wtedy dodał mi odwagi; — wskazał, jakim sposobem
do tego dojść najłatwiej; że studiując naturę przez samo patrzenie, można obznajmić się
z grą fizjognomii, z ruchami postaci, pięknością lub charakterystyką postawy oddziel-
nych postaci lub grup z kilku indywiduów złożonych; przy tym zalecił mi od czasu do
czasu chodzić do tej pięknej drezdeńskiej galerii, wskazując mi obrazy, którym winnam
się najwięcej przypatrywać. W ten sposób profesor mój prowadził moją naukę; po trzech
czy czterech miesiącach kazał mi malować studium z natury, z Karpat, w ubiorze góral-
skim. Musiałam kończyć od razu tak głowę, jak ręce i ubiór; wielkość była oznaczona
do / postaci człowieka. W trzy dni wywiązałam się z zadania z wielkim zadowoleniem
profesora; następnie ośmielona tą pierwszą próbą prosiłam, by mi dał malować grupę
przynajmniej z paru osób złożoną i wielkości naturalnej, bo zawsze miałam popęd do
większych w malowaniu rozmiarów. Między moimi znajomymi znajdowało się wtedy
w Dreźnie parę młodych, ładnych bardzo dziewcząt — były to siostry — umyśliłam zro-
bić ich portret, obu na jednem płótnie. Profesor zezwolił; — ale że co do układu grupy
i oświecenia jej nie miałam jeszcze i mieć nie mogłam wyobrażenia, pan E. wskazał pozę,
ustawił mi moje modele i kazał zrobić na przód mały szkic rysowany ze światłem i cie-
niem na kolorowym papierze; potem chciał, bym zrobiła drugi szkic, jeszcze mniejszy,
kolorami; ale nie umiałam sobie w tym poradzić; więc profesor sam w mojej obecności
ten szkic zrobił podług mojego rysunku i powiedział, że odtąd powinnam już próbować
i kompozycji, bo to tym sposobem, tylko bez modeli, komponują się obrazy. Nie zdało
mi się to tak łatwym i nie pomyślałam rychło popróbować tego; tymczasem wzięłam się
do podmalowania podwójnego tego portretu, co mi się dosyć udało.

Doszedłszy do tego stopnia w nauce malarskiej, byłam bardzo już rada sama z postę-

pów moich; nie znaczy to, iżby mi się zdawało było, że wielkich rzeczy dokazałam, albo
że nabrałam przekonania o jakiejś świetnej dla siebie artystycznej przyszłości; te myśli
ani na chwilę nie obałamuciły mię nigdy. Zadowolenie moje było prostem uczuciem
ucznia, który cieszy się, że praca jego nie okazała się całkiem daremną. To życie, jakie
teraz prowadziłam, zgodne z usposobieniem i upodobaniami mojemi, było spełnieniem
dawniejszych życzeń moich i całkiem mię zadowalało; nie sięgałam myślą w przyszłość,
a wspomnienia o niedawnej przeszłości, o tej epoce próby i cierpienia, usiłowałam za-
cierać we własnej pamięci. Każde przypomnienie strat poniesionych, nade wszystko myśl
o śmierci matki, zawsze gnębiące, zniechęcające we mnie budziła uczucie, a tego unikać
postanowiłam nie tylko dla chwilowego pokoju, ale dla dotrzymania przyrzeczenia da-
nego matce drogiej, która żądała ode mnie, bym walczyła z temi uczuciami zwątpienia
i szukała w pracy ucieczki przeciw samej sobie. Żyłam więc tak z dnia na dzień, bez tro-

-

Brązownicy



ski, bo ją odpędzałam, bez żadnych życzeń, bo te, jakie jedynie od lat paru myśl moją
zaprzątały, były spełnione. Pragnęłam była życia artystycznego, w spokojności i swobo-
dzie, teraz byłam o ile możności spokojna i swobodna; w rodzinie T. od razu postawiłam
się na stopie niezależności: zapowiedziałam otwarcie, że pragnę być w ich domu zupełnie
odosobniona; raz, że lubię samotność dla swobody, a potem że mając uczyć się, pracować,
postanowiłam unikać wszelkich nowych znajomości, bo te pociągają za sobą stratę czasu.
Słowem dałam do zrozumienia, iż się w niczem wiązać nie chcę; a pani T., zrozumiawszy
powody moje, uznała ich słuszność i całkiem pozostawiła woli mojej, czy i o ile zechcę
należeć nawet do jej domowego koła. Tym sposobem miałam najswobodniejsze stano-
wisko; większą część dnia przepędzałam w pracowni, na obiad dopiero przychodziłam do
domu, do wspólnego stołu; po obiedzie wychodziłam już tylko dla spaceru, zabierając
ze sobą którą z młodszych córek pani T. Wieczory spędzałam często razem z rodziną
T.; najstarsza córka była, jak już wspomniałam, wykształcona, nadto muzykalna, — to
nas do siebie zbliżało, chociaż pewne zimno i sztywność niemiecka panny T. nie czyni-
ły jej całkiem sympatyczną; przecież ona, równie jak matka, a za niemi i cała rodzina,
okazywały wielką dla mnie życzliwość; ja przez samą wdzięczność czułam pewną dla nich
przychylność i jak potrafiłam, starałam się im to okazywać. Zdarzyło się na przykład, że
pani T. znalazła się w kłopocie pieniężnym: potrzebowała pewnej sumy od razu do wy-
łożenia, a nie miała żadnego zapasu pieniężnego; mówiła o tem do starszej córki w mojej
obecności; ja, widząc ją bardzo zaasowaną, nawet zmartwioną, oświadczyłam gotowość
pożyczenia sumy potrzebnej, jeśliby ta moich środków nie przechodziła. Szło o  tala-
rów; — mogłam tyle pożyczyć i pożyczyłam; pani T. przyjęła nie tylko z wdzięcznością,
ale z rozczuleniem i sama dała mi rewers na tę sumę pożyczoną bez oznaczenia terminu.

Takie było stanowisko moje w rodzinie T. po kilku miesiącach pobytu w tym do-

mu. Dotąd cały sposób życia, urządzenie domu pani T. zupełnie były zgodne z moim
sposobem życia i nawyknieniami; rodzina ta dla szczupłych funduszów żyła w pewnem
odosobnieniu; mało kto tam bywał; — dnie schodziły w ciągłem zajęciu; pani T. oko-
ło domu zatrudniała się wspólnie z najstarszą córką; młodsze córki, a było ich trzy, na
pensję chodziły, wieczory spędzała zgromadzona rodzina, jeszcze zajmując się drobnemi
ręcznemi robotami, tylko jedną godzinę zostawiając na wypoczynek, na rozrywkę przy
pogadance. Był to istotnie miły i przykładny widok tej matki pośród czterech córek, za-
wsze czynnej, spokojnej a troskliwej. Mnie coraz więcej podobało się to życie przy nich;
tylko żywioł niemiecki, który zawsze był mi jako Polce antypatyczny, a który mimo zalet
rodziny T. przebijał w ich sposobie widzenia rzeczy, ten żywioł był niezmiennie jakąś
między mną a nimi przegrodą i nie dał mi zapomnieć, że się pośród obcych znajduję;
co jednak nie przeszkadzało, bym ich ceniła, jak na to w moim przekonaniu zasługiwali.
Ten stan rzeczy w domu T. po kilku miesiącach zmienił się w pewnym względzie; przybył
narzeczony panny T.; była mi ona przedtem wspominała, że jest zaręczona i wspomina-
ła dosyć często o swoim narzeczonym z niemiecką marzącą czułością; ślub, jak mówiła,
odłożony był, póki p. W. nie uzyska posady w swoim kraju — małem księstwie nie-
mieckiem; tymczasem przyjeżdża on niekiedy w odwiedziny i tak właśnie tym razem
przyjechał.

Dziwne a niemiłe jakieś wrażenie zrobił mi sposób zachowywania się względem sie-

bie tych dwojga narzeczonych; był to stosunek jakiś taki poufały, że mi prawie wstyd
było patrzeć na te objawy nadzwyczajnej czułości; mianowicie ze strony panny T.; by-
łam ja już przedtem widziała innych narzeczonych, a zachowywanie ich wcale temu nie
było podobne; to mię raziło i przypominały mi się uwagi znajomych moich nad zacho-
wywaniem się panny T. w świecie; — ale skądinąd przypomniałam, co ogólnie znaną
jest rzeczą, że u Niemców narzeczeni mają oddzielne jakieś i odmienne jak gdzie indziej
stanowisko; więc nie potępiłam panny T., ale nie mogąc nawyknąć do jej względem pa-
na W. postępowania, unikałam, o ile się dało, ich widoku; dlatego coraz mniej i krócej
przesiadywałam w ich gronie familijnym. Pani i panna T. zauważyły to i zaczęły nade
mną robić żartobliwe uwagi, jako mię widok narzeczonych drażni, i przepowiadać, że
i na mnie przyjdzie kolej, pomimo dotychczasowej mojej obojętności i dumy; pani T.
następnie wspominać zaczęła o jednym z synów swoich (miała ich dwóch, oba w wojsku
po prowincjach) — ten syn, jak mówiła, był od dawniejszego widzenia mnie zachował
o mnie pamięć i właśnie miał teraz do Drezna przyjechać; pewnie starał się będzie skru-

-

Brązownicy



szyć twarde to serce. Ja przyjmowałam tę mowę za żart (chociaż niemiły) i żartobliwie
też odpowiadałam; wkrótce ów syn pani T. istotnie przyjechał; był to chłopiec zupełnie
młody, może o rok albo dwa młodszy ode mnie. Zrazu zachowanie się jego względem
mnie było obojętne, a nawet zimne, tak jak moje względem niego; ale po pewnym czasie
zmieniło się na obcowanie żartobliwo-przyjacielskie, jednak zawsze przyzwoite; — to,
jakkolwiek bynajmniej nie było dla mnie ubliżającem, przecież nie podobało mi się, bo
ja nigdy nie lubiłam względem siebie tonu poufałości ze strony obcych, mianowicie ze
strony mężczyzn; postarałam się zatem moim postępowaniem zwrócić młodego T. na
pierwszą drogę. Wtedy on pomału zastosować się starał, a wkrótce nawet dziwnie jakoś
spoważniał i zesmutniał; matka jego nieznacznie i niby zawsze żartobliwie zaczęła mi robić
wymówki, ale ja to niedobrze przyjęłam, odpowiadając milczeniem i stroniąc coraz więcej
od ich domowego koła. Zauważałam odtąd coraz głębszy smutek u młodego T.; — żal
mi się go zrobiło, bo pomyślałam, że kto wie, czy on nie powziął jakich niepotrzebnych
i nieuzasadnionych nadziei; winę w tym przypisywałam pani T., której postępowanie
z tego względu wcale mi się nie podobało. Odtąd stanowisko moje w tym domu zaczęło
być mniej swobodne i o ile można, odosobniałam się od rodziny T. Gdy po paru miesią-
cach zawsze widziałam młodego T. jednakowym, to jest poważnym i smutnym, a matkę
jego jakąś zaasowaną, umyśliłam położyć koniec temu jakiemuś poplątaniu; przy pew-
nej odpowiedniej okoliczności, zaczęłam mówić o zamiłowaniu moim do sztuki, a nade
wszystko do życia swobodnego artystycznego i wspomniałam, że, gdyby mi cośkolwiek
stanęło na drodze, nie już jako przeszkoda, ale tylko utrudnienie, mącenie mi tej drogiej
swobody, rzuciłabym miejsce pobytu, jak już porzuciłam kraj rodzinny, by znaleźć gdzie
indziej pożądaną i niezbędną mi wolność i spokój. Ta mowa moja została widocznie zro-
zumiana; pani T. przybrała na nowo dawną jednostajną wesołość, a jej syn też starał się
okazywać dobry humor; lecz łatwo było spostrzec w tym przymus, a po niejakim czasie
zaczął słabować i bardzo się nagle zmieniać. Był on zapewne usposobiony do choroby
piersiowej, ale w rodzinie T. słabość jego wielki smutek i przestrach sprawiła. Ja, nie
przypisując bynajmniej powodów tej chorobie innych nad fizyczne usposobienie, prze-
cież z żalem dostrzegłam ślady i postępy choroby u młodego T. Matka jego, widząc mię
tem poruszoną, prosiła mnie jak o łaskę, bym od ich grona nie stroniła; że jej synowi
nade wszystko potrzeba rozrywki; że rozmowa ze mną jest, jak on mówi, najmilszym dla
niego lekarstwem. Niepodobna mi było odmówić takiego przynajmniej dowodu współ-
czucia, zwłaszcza że młody T. był istotnie dobry i szlachetny chłopiec, o czym miałam
była sposobność sądzić z rozmów i zdań jego, często sprzecznych z zasadami rodziny całej
i z jego synowskiego i braterskiego postępowania względem matki i rodzeństwa. Poma-
łu wróciłam na dawniejsze w domu T. stanowisko, to jest częściej przebywałam z nimi;
a gdy następnie dostrzegłam u nich wszystkich przywróconą swobodę i wesołość, ucie-
szyłam się tym szczerze, bo zdało mi się, że to nastąpiło w części za moją sprawą; że przy
tym pani T. ani syn jej bynajmniej nie okazywali powrotu do dawniejszych nadziei czy
zamiarów względem mnie, odzyskałam i ja moją swobodę i z całą spokojnością prowadzi-
łam dalej właściwy swój tryb życia. W tym czasie przyjechał do Drezna brat mój; zrobił
on mi prawdziwą niespodziankę swojem przybyciem; wyjechawszy dla zdrowia do wód,
zboczył umyślnie do Drezna, bez uprzedzenia mię o swoim przybyciu. Wspomniałam ja
wyżej o stosunku moim względem brata; sympatyzowaliśmy bardzo ze sobą — jednak
często postępowanie jego martwiło mię i niepokoiło. Był on usposobienia chorobliwe-
go fizycznie, a stąd i moralnie cierpiał; był niestały, łatwo upadający na duchu — nauki
zaniedbywał, chociaż miał wiele zdolności; matka, a następnie wuj jako opiekun wiele
z nim mieli kłopotu. Znając jego do mnie przywiązanie, często używali mego nad nim
wpływu dla jego dobra; przed wyjazdem moim zagranicę był on ostatecznie obrał sobie
zawód, postanowił gospodarować na wsi; ale że był jeszcze zbyt młody, by objąć własne
już gospodarstwo, przebywał czasowo u różnych znajomych po wsiach, by się praktycznie
gospodarki uczyć.

W chwili gdy przyjechał do Drezna, ani mi przez myśl przeszło, by on zmienił za-

miary swoje; jak go tak niespodzianie zobaczyłam, doznałam obok radości jednocześnie
jakiegoś rodzaju przestrachu; pomyślałam, że mu jakaś nowa fantazja do głowy przyszła
i to mię mocno zmartwiło. Było w tym uczuciu zrazu nie tyle może troskliwości o brata,
co egoistycznej troskliwości o siebie samą. Stanęło mi na myśli, że obecność brata może

-

Brązownicy



zamącić mój obecny spokój, swobodę i przeszkadzać nauce mojej; ale w jednej chwili
zbadawszy to brzydkie, samolubne uczucie, zawstydziłam się samej siebie i postanowiłam
być, o ile zdołam, użyteczną bratu. On istotnie przyjechał z powziętym nagle namiarem;
umyślił też popróbować zawodu artystycznego; miał on wielki talent muzyczny, był się
od dzieciństwa uczył grać na skrzypcach, a podczas naszego z matką pobytu w Dreź-
nie, brał lekcje od Lipińskiego i wielkie zrobił postępy; jednak od lat paru był całkiem
prawie muzykę zarzucił, w części dla zdrowia, a w części przez zwykłą niestałość. Gdy
mi teraz objawił zamiar swój niespodziewany, otwarcie mu powiedziałam, że nie rokuję
mu wytrwania w nowem przedsięwzięciu; że ani zdrowie jego, ani usposobienie moralne
nie odpowiadają zawodowi artysty; gdy jednak upierał się przy swoim, mówiąc, że chce
korzystać z pobytu w Dreźnie, ażeby w bliskości mnie naukę prowadzić, że chce brać
lekcje od Lipińskiego, odpowiedziałam, iż tymczasem ja tę naukę jego uważać będę za
rodzaj próby i dopiero po kilku miesiącach wytrwałej pracy z jego strony osądzimy, czy
on może być artystą. Stanęło na tym, że po odbytej u wód kuracji on wróci do Drezna dla
oddania się zamierzonej nauce. Zawczasu jednak wtedy brał zrobił mi uwagę, iż tak we
własnym jak i jego interesie ja winnam za jego powrotem zmienić mieszkanie; Lipiński,
równie jak mój profesor, mieszkał na tamtej stronie rzeki; przy tym brat po kilku dniach
widywania mię w rodzinie T. z wrodzoną sobie bystrością zrobił mi niekorzystne uwagi,
mianowicie o pani T., w której upatrywał nieszczerość, a chociaż bynajmniej nieuprze-
dzony przeze mnie, wspomniał też i o młodym T., jakoby pokazywał widocznie dla mnie
uczucie, co mogłoby mię z czasem w niemiłem położeniu w tym domu postawić. Powie-
działam wtedy i ja bratu moje dawniejsze spostrzeżenia i uradziliśmy, że tam w żadnym
razie nadal nie pozostanę; jednak by im nadto nie ubliżyć nagłem wyprowadzeniem się,
powiedziałam bratu, że przeczekam czas do jego powrotu, który miał nastąpić za sześć
tygodni.

Chcąc zachować należne względy dla pani T., która dotąd zawsze była ze mną po-

stępowała życzliwie, umyśliłam ją zawczasu uprzedzić o zamiarze moim przeniesienia się.
Skoro tylko brat wyjechał, oznajmiłam pani T., że za jego powrotem zamyślam, chociaż
z żalem, jej dom opuścić. Ta wiadomość, zdało się, że ją mocno zadziwiła. Odpowiedziała
zapytaniem o powody; ja powiedziałam jej główne; raz że brat mój dla zdrowia nie mógłby
mieszkać w tej części miasta, a ja chcę być blisko niego; potem i na własne zdrowie mieć
wzgląd muszę, i obawiam się drugą zimę przechorować, gdybym znów odbywać miała nie-
zbędne przez most wędrówki. Pani T. wtedy z widocznem nieukontentowaniem odparła,
że nie wie, dlaczego mi tak nagle ta obawa przyszła, że chyba mam jakie inne powody. Na
to ja odpowiedziałam, iż się dziwię, że pani T. w taki sposób tłumaczy moje proste posta-
nowienie. Ona, widząc mię niemile zadziwioną, przeszła nagle z tonu nieukontentowania
w ton żalu; zaczęła rozwodzić się ze swojemi dla mnie macierzyńskiemi uczuciami; jako
była sobie pochlebiała, że ja, póki bym w Dreźnie bawiła, nie opuściłabym jej domu itp.
Ale te oświadczenia już mi się nieszczere wydały i odpowiedziałam tylko grzecznie, dzię-
kując za życzliwość i zapewniając panią T., że gdyby nie konieczność, pewnie bym u niej
dalej mieszkała. Od tej chwili już zmienił się zupełnie mój sposób widzenia co do pani
T., a że się nigdy ukrywać nie potrafiłam z uczuciami mojemi, musiałam do pewnego
stopnia i mój sposób postępowania w tym domu zmienić; na nowo oddalać się zaczęłam
od ich koła domowego, zachowując jednak wszelką należną uprzejmość względem nich
wszystkich. Postępowanie zaś całej rodziny T. względem mnie zdało się, jakoby w miarę
mojej obojętności stawało się owszem coraz serdeczniejsze; syn tylko pozostał jednakowy
zrazu, a następnie stawał się jakiś coraz obojętniejszy. Od rozmowy mojej z panią T. ona
kilkakrotnie wobec zgromadzonej rodziny poruszała kwestię bliskiego naszego rozstania
się; mówiła o tym w tonie rozczulenia i żalu; reszta rodziny (wyjąwszy syna) wtórowała,
ubolewając i namawiając, bym odstąpiła od tego postanowienia; na co ja odpowiadałam
nic nieznaczącemi, chociaż grzecznemi słowami i zwracałam rozmowę na inny temat.

W kilka czy kilkanaście dni pani T., będąc sam na sam ze mną, zaczęła mówić o bli-

skim terminie mojego wyprowadzenia się i coś przebąkiwać, że ją późno o tym uprze-
dziłam. Ja z zadziwieniem zapytałam, dlaczego i jakim sposobem miałam ją wcześniej
uprzedzić, kiedy sama nie byłam jeszcze powzięła ostatecznego postanowienia. Pani T.
odrzekła, że w takim jak jej, niezamożnym domu każda zmiana daje się uczuć i wiel-
ką stanowi różnicę; że ubytek jednej osoby wymaga zaraz i zmniejszenia mieszkania.

-

Brązownicy



Przerwałam pani T., ażeby zrobić uwagę, że to mieszkanie już dawno przed przybyciem
moim zajmowała. Odpowiedziała, że to prawda; ale że, gdyby nie przybycie moje, byłaby
je zmieniła; a przynajmniej teraz, mając mieć jeden pokój zbyteczny, gdyby na czas by-
ła uwiadomioną, byłaby się postarała o wynajęcie. Te wszystkie powody widocznie były
nakręcone, boć pani T., wynajmując mi ten pokój, wcale układu ze mną nie robiła ani
uprzedziła, jak i kiedy mam o wyprowadzeniu się uwiadomić; zrozumiałam więc, iż tu-
taj chodziło jedynie o wyciągnienie jakiegoś większego zysku, i uważając już teraz panią
T. jako obcą zupełnie a interesowną kobietę, odpowiedziałam: że jakkolwiek nie poczu-
wam się do obowiązku odpowiadania pani T. za wynajęcie lub nie opuszczonego przeze
mnie pokoju, przecież by jej jako dawnej znajomej matki mojej nie dać nawet mimo-
wolnego powodu do żalu, zobowiązuję się przy wyprowadzaniu zapłacić za jeden miesiąc
więcej, jeśli się dotąd nie wydarzy odnająć ten pokój. Pani T. zimno podziękowała, do-
dając wszakże, iż to nie zapewni jej powetowania straty, bo się może i przez pół roku nie
zdarzyć sposobność wynajęcia. Ja, zniechęcona już zupełnie do tej kobiety, nic więcej nie
powiedziałam i odtąd z coraz większą niecierpliwością wyglądałam chwili wydobycia się
z jej domu. Za przybyciem brata niebawem wyszukaliśmy dogodne mieszkanie, a chociaż
pozostawało mi jeszcze parę tygodni do przemieszkania miesiąca, nie chciałam dłużej
bawić pod dachem pani T. Dniem przed zamierzonym wyprowadzeniem się, uprzedzi-
łam o tym panią T.; nazajutrz z rana kazałam sprowadzić ludzi do przenoszenia rzeczy,
a tymczasem poprosiłam tę panią, by się ze mną obrachowała. Przypomniałam jej wtedy
dopiero dług -ciu tal. i zażądałam, by odtrącając należne jej podług obietnicy mojej
dwumiesięczne pieniądze, zwróciła mi resztę. Pani T. odpowiedziała zimnym i suchym
tonem, że nasz rachunek nie tak jest prosty; że jej się ode mnie należy nie za dwa mie-
siące, ale za pół roku zapłata. Tyle bezczelności zrazu zdało mi się niepodobieństwem;
odrzekłam, że nie rozumiem; ale gdy pani T. dalej zimno a stale obstawała przy swojem,
dodając, iż mię o tym już temu dni kilka uprzedziła, oburzyłam się i zapowiedziałam, że
bez odwołania się do sądu trzeciej, a doświadczonej w tym względzie osoby, nie zasto-
suję się do żądania pani T. Wtedy przyszli zawołani ludzie dla zabrania rzeczy; pani T.
im nic z miejsca ruszyć nie dozwoliła, mówiąc, iż moje rzeczy zatrzymuje w zakład za
należne jej ode mnie pieniądze. Ja, do reszty obruszona, tej chwili wyszłam i udałam się
po radę do Lipińskich; oni bez wielkiego zadziwienia przyjęli tę wiadomość, mówiąc, iż
to nie pierwsze tego rodzaju zajście w Dreźnie między cudzoziemcami a miejscowymi;
że ci ostatni najwięcej korzystają z polskiej dobroduszności lub niedbałości w interesach;
zawczasu też zapowiedzieli mi Lipińscy, że nic nie wskóram z panią T., która widać na-
przód już ułożyła sobie plan postępowania, chybabym wzięła adwokata za pośrednika. Ja
tak byłam rozjątrzona, a razem przekonana o nieuczciwości postępku pani T., że przez
samą miłość prawdy postanowiłam rzeczy dochodzić nawet na drodze prawnej. Lipińscy
wskazywali mi znanego sobie z prawości adwokata i niebawem poszłam do niego. Po
wysłuchaniu mnie adwokat odpowiedział od razu, że widzi w sprawie mojej dwie rze-
czy na moją niekorzyść; naprzód że mam do czynienia z nieuczciwymi ludźmi (bo on ze
słyszenia też znał rodzinę T.); potem że nie mam żadnych na piśmie dowodów na swoje
poparcie. Dodał jednak, że nie wątpi o wygranej dla mnie, gdybym przysięgę wykona-
ła, bo tego strona przeciwna zażądać może; ja z czystym sumieniem przysiąc mogłam,
iż nie było żadnych między mną a panią T. układów; jednak wolałam nie dopuścić tej
ostateczności i upoważniłam adwokata, by w moim imieniu polubownie rzecz ułożył; ja
nie chciałam już widzieć rodziny T., a mianowicie matki; więc uprosiłam tego pana, by
sam tam poszedł dla zagodzenia sprawy, chociażby z pewną z mej strony pieniężną ofiarą.
W parę godzin wrócił adwokat i wręcz mi powiedział, że nic nie ma do zrobienia z panią
T. — że ona rzecz do ostateczności doprowadzić zechce; a chociaż powtórzył, iż w końcu
ja bym wygrać musiała, jednak dodał, że pewnie odrzekłabym się stokroć nawet większej
straty pieniężnej, gdybym poznała wszystkie przykrości procesu, na jakie wystawiona być
bym musiała jako kobieta i nadto cudzoziemka. Radził mi więc co prędzej skończyć tę
rzecz płacąc podług wymagań pani T., tj. zwracając jej rewers na  tal., bo to żądanie
ostatecznie oświadczyła jemu. Brat mój, którego ja wcale w tę rzecz nie chciałam mieszać,
bojąc się jego usposobienia gorączkowego, a razem wiedząc, iż on, równie jak ja niedo-
świadczony, nic by tutaj nie poradził, brat mój odezwał się, popierając zdanie adwokata.
Zresztą ja sama uznałam teraz, że to najrozsądniej, i chciałam niebawem przez adwokata

-

Brązownicy



rewers zwrócić; ale na moje wielkie zmartwienie adwokat na to nie przystał; powiedział,
że się bez mojej obecności nie obejdzie, gdyż potrzeba będzie mojego podpisu, na jakimś
protokóle, który musi być sporządzony za wspólną zgodą, ażeby się zapewnić, że pani
T. żadnych w przyszłości nowych nie wynajdzie sobie pretensji. Musiałam więc zastoso-
wać się do konieczności; uprzedziłam tylko adwokata, iż ja ani się chcę odzywać, że jego
upoważniam do ukończenia jak najprędzej tak, abym tylko podpis położyć potrzebowa-
ła. Za przybyciem moim z adwokatem do pani T. zastałam całą rodzinę zgromadzoną;
wszyscy okazali zadziwienie na mój widok, nie spodziewając się zapewne, bym tak rychło
kończyć chciała. Młody T. za wejściem moim pobladł mocno i wstawszy z miejsca, na-
tychmiast wyszedł. Zaczęła się rozprawa między panią T. a adwokatem; ten od czasu do
czasu zwracał się do mnie, by żądać moich objaśnień na odparcie dowodzeń pani T.; ale
ja odpowiadałam, że już mu rzecz raz wyjaśniłam i proszę, by co prędzej kończył, gdyż
mi pilno wyjść z tego domu. To mówiłam po ancusku, ale głośno, wiedząc, że nie będę
zrozumiana; wreszcie adwokat spisał ów zapowiedziany protokół; był to rodzaj kwitu pani
T. dla mnie, jako nie ma żadnych już do mnie pretensji. Zwrócił jej rewers i na tym się
skończyła ta licha sprawa. Było to pierwsze tego rodzaju doświadczenie dla mnie; byłam
oburzona nie tyle interesownością, jak fałszem pani T.; z uczuciem pogardy i obrzydzenia
weszłam ten raz ostatni do jej domu, a nie chcąc ubliżyć samej sobie, nie odezwałam się
cały czas; jednak nie mogłam przenieść na sobie, by przed wyjściem nie dać jej uczuć me-
go oburzenia; byłam ja przy wejściu bez ukłonu usiadła opodal, jakby milczący świadek;
dopiero wychodząc, zatrzymałam się we drzwiach i ukłoniwszy się wszystkim, zwróci-
łam do pani T. już po niemiecku te słowa: „dziękuję za wszystko dobre wyświadczone
w tym domu mnie, sierocie”. Oni wszyscy odpowiedzieli niskim ukłonem, nie zrozu-
miawszy może od razu ironii, a ja natychmiast poszłam w swoją stronę, kazawszy przy
sobie rzeczy moje zabrać.

To zajście z panią T. podwójnie działało na mnie; raz jako nowe doświadczenie, prze-

stroga co do dalszego pośród obcych życia — to była dobra strona rzeczy przykrej, bo
jak mówią: nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło; ale ja w razie nie tak filozo-
ficznie przyjęłam niespodziewany zawód: — przeciwnie, mocno uczułam tak jawny fałsz,
oszustwo ze strony osoby, której przez pamięć na matkę byłam całkiem zaufała; i to było
drugie wrażenie sprawione jednymże faktem; a silniejsze i trwalsze od pierwszego, bo
dotknęło bolesnej u mnie strony, owego uczucia nieufności i pogardy dla świata i ludzi.
To uczucie było mi nie tylko przez dalszych wyrzucane, ale ganione przez matkę; a że od
jej śmierci postanowiłam była kierować się nadal w życiu odebranymi od niej naukami
i przestrogami, usiłowałam wytępić w sobie to, co matka za złe uważała; tą wiedziona
myślą, byłam serdecznie przyjęła pozorne dowody życzliwości ze strony obcej rodziny;
tymczasem gdy się znów zawiedzioną znalazłam, obudziła się na nowo dawniejsza moja
niechęć do świata i jak ślimak dotknięty kryje się co prędzej do skorupki swojej, tak ja
na nowo zamknąć się w sobie postanowiłam i odosobnić od ludzi w czuciu — to jest
ani dbać, ani liczyć na nikogo, samej sobie tylko zaufać i wystarczyć. Było w tem po-
stanowieniu może wiele samolubstwa — może i pychy cokolwiek — lecz okoliczności,
zda się, utwierdziły mię w tym poglądzie na życie. Przypłaciłam jednak i tę nową naukę
i postanowienie; przechorowałam doznaną przykrość; febra wróciła mi się nagle, co spo-
wodowało nową kilkotygodniową przerwę w nauce mojej malarstwa; brat mój ze swojej
strony, pracując nad muzyką, niedługo uczuł skutki wysilenia; zaczął upadać na siłach
i zaledwie po kilku tygodniach zarzucić musiał naukę.

Jakby na pocieszenie nas i chwilowe wyrwanie z tego niewesołego stanu rzeczy, ode-

braliśmy z domy wiadomość od siostry, że za mąż wychodzi wkrótce i czeka naszego na
jej ślub przybycia. Że wybór siostry padł na godnego ze wszech miar człowieka, ucieszy-
łam się tym serdecznie i wybraliśmy się niebawem z bratem do Warszawy. Parę miesięcy
spędzonych pośród rodziny ubiegło jak dni parę; ale te chwile radości uważałam tylko
jako czas wytchnienia; więc znów pożegnałam rodzinę i w towarzystwie przyzwoitej ko-
biety jadącej zagranicę wróciłam do Drezna. Brat mój usłuchał mej rady i został w kraju
dla oddania się obranemu dawniej zawodowi. Za powrotem do Drezna udało mi się zna-
leźć pokoik dla siebie w domu, gdzie mieszkała jedna ze znajomych mi polskich rodzin
i wróciłam do mojej nauki. W tym czasie osoby życzliwe, chcąc mi ułatwić dalszą naukę,
poradziły mi, bym moje roboty malarskie paru znawcom pokazała; uczyniłam to i obok

-

Brązownicy



pochlebnego zdania o robotach moich posłyszałam zdanie, jakoby mój rodzaj malowa-
nia innej potrzebował szkoły. Zaczęto mi mocno doradzać, bym nie tracąc czasu, jechała
naprzód do Francji, a potem do Włoch. Ja zrazu przyjęłam tę radę obojętnie; zdało mi
się, że jeszcze mogę wiele skorzystać od mojego drezdeńskiego profesora; ale gdy mi nie
przestano powtarzać powyższego zdania, uwierzyłam, że muszą być słuszne, i po pew-
nym namyśle rozpoczęłam starania o paszport do Francji. By powziąć to postanowienie,
musiałam przełamać niewytłumaczoną jakąś niechęć do Francji, a mianowicie do Pary-
ża; zawsze bowiem, odkąd pomyślałam o podróżowaniu dla nauki malarskiej, zdążałam
głównie do Włoch myślą jako do celu artystycznej pielgrzymki; zaś Paryż mijałam, gdy
mi się nie wiedzieć skąd jakoś natrętnie na myśl nasuwał. Teraz, nie zważając na tę moją
niewytłumaczoną do Paryża antypatię, postanowiłam jechać tam jako do ogniska wszel-
kiego ruchu intelektualnego; a mając tam siostrę, pomimo iż jej właściwie nie znałam
(gdyż ona, opuszczając kraj dla zaślubienia Mickiewicza, odjechała mię dzieckiem ma-
łym), przecież osądziłam za rzecz najprostszą przy siostrze w Paryżu zamieszkać. Gdy
objawiłam ten zamiar życzliwym mnie znajomym, zaczęli mi najmocniej odradzać; po-
wiadali, że gdy się znajdę pośród żywiołów dziwnych, niewytłumaczonych, jakie towia-
nizm w domu Mickiewicza zaszczepił, utracę wszelką swobodę, zaniecham nauki, jakiej
się poświęciłam obecnie; co gorsza, zobaczę i usłyszę tam niejedną osobę, której nowe
niby i wyższe idee do najniemoralniejszych czynów prowadzą. To mi mówiły kobiety
starsze, godne ze wszech miar szacunku i wiary; miałam dowody ich dla mnie życzliwo-
ści, więc mogłabym była im zaufać; a przecież nie poszłam ślepo za ich zdaniem. Udałam
się po radę tam, gdzie czerpałam od roku siłę do życia; wywołałam wspomnienie matki;
ona ganiła mi zbytnią łatwowierność co do złego, jakie na świecie wydarzać się może;
więc powiedziałam sobie, że przecież u siostry znajdę opiekę, gdyby nawet znaleźli się
tam tacy, którzy by chcieli pokój mój zakłócać. Zresztą pomyślałam jeszcze, skoro nie
mam ani chęci, ani usposobienia, by się zajmować temi jakiemiś nadzwyczajnemi rzecza-
mi, które są (to jest wówczas były) nad moje pojęcie, łatwo o tem przekonałam każdego,
bo zajmować się będę tylko nauką moją, a w nic innego wdawać ani o nic pytać się nie
będę. Było to bez wątpienia postanowienie dosyć egoistyczne, ale usprawiedliwia mię po
części przekonanie, jakie wówczas miałam, że siły moje nie po temu, by się zajmować
rzeczą, o którą, jak słyszałam, rozbiła się niejedna wyższa inteligencja. To wszystko roz-
ważywszy, postanowiłam ostatecznie zamieszkać w Paryżu u siostry; ale wprzód chciałam
wiedzieć, czy to jej będzie po myśli, boć, jak ja jej, tak ona mnie nie znała; — a jeśli-
by tak być miało, jak niektórzy mówili, że nauka Towiańskiego zobojętniała każdego do
związków rodzinnych, to i cóż by znaczył u Mickiewiczów mój tytuł siostry. A miałam
pewne powody wierzyć temu, gdyż wiedziałam od osób z familii, że od czasu jak Towiań-
skiego duch opanował dom Mickiewiczów, Celina, co dawniej z rzadka wprawdzie (by
nie kompromitować u rządu) pisywała jednak do bliższych krewnych, następnie zarwała
całkiem stosunki listowne z rodziną. Rozsądną więc z mej strony rzeczą było napisać do
siostry z zapytaniem, czy mogę wprost do niej zajechać, i uczyniłam to. Bardzo rychło
odebrałam od Mickiewiczowej odpowiedź, co mię naturalnie utwierdziło w powziętym
zamiarze.

Ale pozostawała jeszcze do przełamania trudność o paszport; niechętnie, prawie wy-

jątkowo, udzielał wtedy rząd rosyjski paszportu do Paryża. Od chwili, gdy zrobiłam o to
podanie, schodził tydzień za tygodniem, aż do paru miesięcy zeszło, a nie miałam żad-
nej odpowiedzi. Wtedy dziwny jakiś opanował mię niepokój; ja, co przedtem nie tylko
obojętnie, ale niechętnie o Paryżu myślałam, teraz czułam się jakąś niewidzialną siłą tam
pociągana. Nie było to uczucie zwykłe niecierpliwości, które każde oczekiwanie i niepew-
ność wywołują; nie był też to głos serca obudzony listem serdecznym siostry; nie, to nie
było żadne z tych uczuć; było to coś, jakby głos przyzywający mię tam — jakby wołanie
— a szłam za tym głosem jak z konieczności — z obowiązku; sama sobie naówczas nie
umiałam zdać sprawy z doznawanego uczucia, a udręczona się czułam. Raz na przykład,
patrząc na portret matki (co zwykłam była czynić w chwilach smutku i walki moral-
nej), nagle ze łzami w oczach i załamawszy ręce, zawołałam: „Boże, czegóż Ty chcesz ode
mnie?”. Wkrótce potem, nie doczekawszy się urzędowego pozwolenia, wyjechałam do
Paryża; zabrałam się z pewną rodziną niemiecką, do której się przyłączyłam dla przebycia
granicy i tak dostałam się do Paryża.

-

Brązownicy



Pierwsze wrażenia odebrane w nieznanem miejscu są zwyczajnie (dla mnie przynaj-

mniej) stanowcze, nieomylne; otóż na wstępie do domu Mickiewiczów uderzył mię jakiś
nieład powszechny, zaniedbanie, rozprzężenie jakieś; to pierwsze wrażenie było, wyzna-
ję, przykre dla mnie, ale mię nie zniechęciło, tylko umocniło w zamiarze, by się pośród
wszystkiego, co mię otaczać miało, odosobnić niejako — by zachować własną swobodę
i sposób życia sobie właściwy. Po tem ogólnem pierwszem wrażeniu doznałam następnie
wrażeń pojedynczych; główne były następujące: Mickiewiczowa, którą widziałam wtedy
jakby po raz pierwszy, miała na całej swojej osobie głównie cechę zaniedbania, przy-
gnębienia, co na mnie wywarło jakiś osobliwy smutek, a wyznaję szczerze, nie obudziło
zaufania do nieznanej mi siostry; bo w jej wejrzeniu, ruchu i całej postaci znalazłam po-
twierdzenie zdania ogólnego, jakoby umysł jej pozostał błędny od owej pamiętnej cho-
roby. Przecież radość, z jaką mię powitała, okazała mi braterskie jej dla mnie uczucia
i pociągnęła mię ku tej biednej siostrze. Widok Mickiewicza na razie też nie obudził
bezwarunkowej u mnie sympatii; pierwsze spojrzenie, jakie na mnie zatrzymał, uderzyło
mię jakąś siłą badawczą, egzaminującą — zdało mi się, jakby mię on chciał na wskroś
przeniknąć; i tej chwili powstało we mnie draśnięte uczucie własnej niejako wartości —
postanowiłam w duchu mieć się na baczności, by zachować we wszystkim wolę, zdanie
i czucie własne, nawet wobec tego człowieka, którego wielkość uznawałam, a poświęcenie
dla ojczyzny czciłam w nim i byłabym chciała naśladować, gdybym była miała siły i pole
po temu.

Pośród dzieci Mickiewiczów, najstarsza córka, Marynia, jedna zrobiła na mnie od-

rębne a miłe wrażenie; wyczytałam w jej jasnym spojrzeniu sympatię szczerą, dziecięcą;
uczułam, że ona mię pokocha i przywiąże mię do siebie. Reszta jej rodzeństwa, tj. siostra
i bracia, wydali mi się całkiem zaniedbani; zdało mi się w nich widzieć jakby dzieci natu-
ry, ale natury jakiejś dzikiej, mętnej; tutaj znów stanęło mi na myśli, co słyszałam przed
przybyciem do Paryża, jakoby Mickiewiczowie, idąc za teorią Towiańskiego, zostawiali
dzieci swoje na łasce bożej, jak to mówią, nie zajmując się wcale rozwinięciem ich umy-
słu ani jakiemkolwiek wykształceniem. Że jednak obok reszty dzieci widziałam Marynię,
pomyślałam, iż to przecież musi pochodzić w znacznej części i z usposobienia indywi-
dualnego dzieci samych; zresztą byłam postanowiła zawczasu najszczerzej nie sądzić tutaj
o czemkolwiek z samego pozoru. Czułam, że przybyłam niekorzystnie uprzedzona; a że
obok tego wrodzona mi była nieufność, miałam się na baczności przeciw samej sobie;
bo matki mojej w tym względzie przestrogi wyryte miałam na zawsze w myśli i sercu
— tak jak wszystkie rady od niej odebrane i wszelkie o niej wspomnienia. Powtarzam
więc, iż pomimo tych pierwszych niemiłych wrażeń, zamiar mój pozostania przy siostrze
nie został zachwiany — ale wyznaję, że po tych spostrzeżeniach powstało we mnie jakieś
uczucie osamotnienia moralnego, graniczące z obojętnością na wszystko, co mię otacza-
ło. Obok tych pierwszych wrażeń, o których wyżej mówiłam, wspomnieć muszę jeszcze
o jednym, najsilniejszym może; to wrażenie wywarła na mnie kobieta obca, tj. nienale-
żąca do rodziny Mickiewicza, a jednak zajmująca w jego domu jakieś odrębne a poufne
stanowisko; zwano ją Ksawerą; opiszę tutaj szczegółowo pierwsze moje z nią spotkanie,
bo zejście się z tą kobietą w domu Mickiewicza uważam za fakt ważny; z mojego bowiem
chwilowego z nią zbliżenia się wynikły wszystkie dalsze okoliczności. Pomimo wstrę-
tu muszę tutaj wywołać to i wiele innych wspomnień, bo idzie o objaśnienie smutnej
przeszłości.

Po pierwszych z rodziną Mickiewicza powitaniach, siostra moja poprowadziła mię do

przeznaczonego dla mnie pokoju; był on na górze nad jej pokojem; mając iść na scho-
dy, rzuciłam okiem w górę i zobaczyłam na przedsionku stojącą kobietę z dzieckiem na
ręku; spotkałam wzrok tej kobiety utkwiony we mnie z siłą tak przenikającą, że uczu-
łam niepokój jakiś ze wstrętem dla tej kobiety połączony; jednej chwili stanęły mi na
myśli przestrogi owych starszych kobiet: „zobaczysz tam i usłyszysz ludzi, których idee,
niby nowe i wyższe, do najniemoralniejszych czynów prowadzą”; — to ostrzeżenie przy-
pomniał mi pierwszy widok Ksawery; — a świadczę się sumieniem moim, że nikt mi
przed przybyciem do Paryża o Ksawerze nie mówił; nie tylko więc nie wiedziałam, że ją
u Mickiewicza zobaczę, ale niewiadoma mi była egzystencja tej kobiety na świecie. Tutaj
najlepiej dowiodę, jak dalece bezstronną i ostrożną w sądzeniu być chciałam; pomimo
wstrętu, jaki obudził u mnie widok Ksawery, gdy siostra przedstawiła mi ją jako przyja-

-

Brązownicy



ciółkę domu, podałam jej rękę szczerze, serdecznie i z pewnym wewnętrznym wyrzutem
postanowiłam zatrzeć pierwsze uczucie niechęci mimowolnej. Uderzyło…

(Tu pamiętnik się urywa, natomiast rękopis zawiera kilka słów spisanych przez Zofię

Szymanowską, a tyczących przeważnie Mickiewicza).

SEN MÓJ Z  STYCZNIA  R. W RZYMIE

Znajdowałam się w jakimś obszernym pokoju, gdzie było kilka osób zebranych — pośród
nich Adam, Lenartowicz i ja — my troje odosobnieni od reszty, tak że ja nie widzia-
łam innych — myśmy byli blisko siebie w małym półkolu w sposób taki: Adam stał
wprost mnie, Lenartowicz siedział na jakimś niskim siedzeniu obok Adama w głębi pół-
kola, bokiem od Adama i do mnie, z głową wzniesioną i zwróconą ku Adamowi — ja
obok Lenartowicza siedziałam na krześle na wprost Adama, na niego też patrząc; Adam
zwrócony do Lenartowicza mówił: „byłoby wiele do pisania o tych ostatnich chwilach,
o myślach moich” — a mówiąc to, zdawał się mocno wzruszony i łzy miał w oczach — po
chwili mówił dalej, ale co, nie zapamiętałam, tylko zauważałam, że wspomniał o swoim
kałamarzu; Lenartowicz, jakby odpowiadając Adamowi, powiada: „ja nieraz myślałem
o tem, ale to trudno, niepodobna teraz…” Adam z gniewem przerywa: „niepodobna,
niepodobna to trzeba koniecznie” — tutaj L. powstał i pocałował Adama w twarz —
Adam nagle poczerwieniał i zrobił jakiś ruch nieukontentowania, jakby odsuwając się
od Lenartowicza — ale ten ujął go za rękę obiema rękami i siadając, złożył rękę Adama
na swoich kolanach, zawsze ją trzymając; ja patrzałam na to wszystko w milczeniu, ale
w duchu ganiąc Lenartowicza za jego odpowiedź i za całe znalezienie się — zaledwie to
pomyślałam, Adam zwrócił na mnie oczy i z twarzą dziwnie rozjaśnioną, i z tą rubasz-
ną wesołością, z jaką zwykł był czego żądać w zaufaniu, powiada do mnie: „Ot ja ciebie
proszę Panno Zofio niechaj to…” wtem ktoś z obecnych, których zawsze nie widzę, niby
brat mój, woła na mnie: „chodź, pójdziemy na grób…” i dodaje czyj, ale nie rozróżniłam
dobrze, czy powiedział na grób Adama, czy matki naszej; ja na ten głos powstałam, ale
nie odchodzę, tylko stoję, chcąc słuchać dalej, co Adam mówi — tutaj zatarł się sen.

Sen następujący:

SEN CZWARTY, PARYŻ, W STYCZNIU 

Szłam jak zwykle rano z mego i Maryni sypialnego pokoju, przez salon do pracowni
mojej (dawniej pokoju Celiny); znalazłszy drzwi zamknięte, stukam, przez drzwi odzywa
się Adam: „czego chcesz?” — odpowiadam: „to ja — przychodzę…” Adam, nie czeka-
jąc, bym skończyła, otwiera drzwi i mówi: „dobrze, że przychodzisz; właśnie tu układam
jeszcze niektóre papiery…” i nie ciągnąc dalej, zbliża się do biurka, które ja po śmierci
Celiny byłam na mój użytek obróciła; wybiera Adam różne jakieś stamtąd pisma — a że
zdaje się zapominać o mojej obecności, odzywam się po chwili: „nie będę panu Adamowi
przeszkadzać, tylko przypominam o godzinie⁴³…

„A, prawda” — przerywa mi znów Adam — „muszę nakręcić zegarek” — i wyjmuje

z biurka jakiś zegarek stary. — „A-ale nie ma kluczyka — nie masz ty swojego?” —
podałam mu kluczyk od mego zegarka, a skoro tamten nakręcił i skinął mi głową, jakby
żegnając, zwróciłam się ku drzwiom do wyjścia; tutaj marzenie zatarło się, ale usłyszałam
przez sen dzwonienie kilkakrotne i obudziłam się jakoś niespokojna; teraz już na jawie
usłyszałam dzwonienie — zadziwiłam się mocno, bo jeszcze bardzo było rano — jesz-
cze ciemno było na dworze; smutne przeczucie serce mi ścisnęło — była to wiadomość
o przybyciu zwłok Adama. — Sen ten cały dziwny — ale uderzył mię w nim szczególniej
ustęp o zegarku; — już w pierwszym śnie były zegarki i wzmianka o jakiejś oznaczonej
godzinie; po tym czwartym śnie, miałam jeszcze sen o Adamie i znów o dwóch zegar-
kach — ale tego snu nie zapamiętałam jasno. Następnie w parę miesięcy, gdy z dziećmi
wyjechałam do St. Germain, pierwszej tam nocy śnił mi się Adam.

⁴³ y o rzy o in

o o ini — Miałam ja zwyczaj Adamowi mówić, gdy był czas iść do biblioteki. [przypis

autorski]

-

Brązownicy



SEN PIĄTY, ST. GERMAIN 

Jestem w St. Germain — niby tylko co przybyłam do mieszkania; wchodzi Adam z paro-
ma osobami, których nie rozpoznaję; — „Dobrze, żeś tutaj przybyła” — rzeknie Adam
do mnie — i zaczyna coś dalej mówić o przyszłości — o Napoleonie — ja słucham, ale
w duchu nie jestem przejęta mową Adama — on jakby to dostrzegł, powiada do mnie:
„ty pójdziesz ze mną”. — „Ależ nie zdołam” odpowiadam. — „Musisz” odrzekł Adam
z taką siłą i powagą w spojrzeniu i geście, że jakiemś nowem tchnieniem ożywiona, po-
stąpiłam ku niemu — i znikło widzenie, a ja obudziłam się pod wpływem jeszcze tej siły
Adama.

SEN SZÓSTY, PARYŻ, ROK 

Znajduję się w mieszkaniu dawniejszym — w Arsenale; wchodzę do salonu — tam zastaję
kilku mężczyzn — między nimi zwykłych Adama gości, B. G. Z. — zrazu nie widzę
Adama — szukam go wzrokiem, a nie znajdując, chcę wyjść do drugiego pokoju; —
wtem spostrzegam Adama siedzącego obok drzwi; gdy widzi mię zmierzającą ku wyjściu,
rzuca na mnie spojrzenie, które mię zatrzymuje jak wrytą na miejscu; wyczytałam w tym
wzroku Adama, naraz jakby wyrzut i rozkaz, bym pozostała w gronie otaczających go.

Sen ten tak krótki przecież głęboko mię poruszył; tym większy był wpływ jego na

mnie, że w czasie, gdy go miałam, byłam zasłabła na duchu; codzienne troski, zajścia
smutne w gronie rodzinnym Adama, niepewność co do przyszłości i kierunku tych dzie-
ci — to wszystko odbierało mi siłę woli, którą dotąd byłam zawsze posiadała; zaczęłam
myśleć o bezużyteczności dłuższego poświęcenia czasu i sił własnych — uczułam pra-
gnienie opuszczenia tutejszego tak ciężkiego stanowiska mojego — zapragnę…

(brakuje)
…taj obowiązków moich.

SEN ÓSMY, PARYŻ, ROK 

Znajdowałam się w gęstym lesie z drugą jakąś osobą, kobietą; ta prowadzi mię ku jakiemuś
pomnikowi grobowemu — jest to jakby sarkofag z białego kamienia, a na nim leżąca
postać wyciągniętą ma rękę w naszą stronę z gestem wskazującym; na ten widok zdjęta
trwogą chcę wrócić się; ale moja towarzyszka nie pozwala na to i powiada, iż powinnam
poprawić tę rękę, której palce pokurczone, bo tylko palec wskazujący widny; ja wzbraniam
się, mówiąc, że nie rzeźbiarstwem, ale malarstwem trudnię się, więc nie potrafię tutaj
poradzić; pomimo odpowiedzi mojej, czuję się niewidzialną jakąś siłą ku grobowcowi
posunięta; za zbliżeniem się usiłuję rozpoznać, czy to matki mojej, czy Adama grobowiec
— nie mogę zdać sobie z tego sprawy — i znów ogarnia mię przestrach i odwracam
się od grobowca, by odejść; — spiesznie postępuję kilka kroków ku mojej towarzyszce,
która stoi opodal — nagle czuję, iż suknia moja przytrzymana — przerażona oglądam się
poza siebie i widzę, że owa kamienna ręka uchwyciła suknię moją — rzucam wzrok na
twarz posągu — ta, co wprzód, równie cała jak postać, na wznak leżała, teraz obrócona ku
mnie, z szeroko otwartemi oczami, we mnie wlepionymi z wyrazem jakiegoś gniewliwego
rozkazu; po tym wzroku poznaję Adama i przejęta nieopisanem uczuciem żalu, trwogi
i rozpaczy zarazem, zanoszę się od płaczu — tak się obudziłam.

Sen ten miałam, gdy byłam w najsmutniejszem usposobieniu. Oczekując możności

wyjechania stąd, a nie mając żadnej jeszcze co do tego pewności, codziennie walczyć mu-
siałam ze zniechęceniem i zwątpieniem — przemyślając, czy aby na krótko dozwolonym
mi będzie wypocząć przy siostrze po tylu cierpieniach i walkach przebytych. W dniu,
którego nocy sen ten miałam, byłam więcej niż zwykle przygnębiona; kładąc się spać,
przemyślać zaczęłam nad tem położeniem mojem bez przyszłości, bo bez nadziei żadnej,
bez wiary w jakieś dla siebie, nie już szczęście, ale pokój jakiś, swobodę — te jedyne
dla mnie w życiu skarby, które osiągnąć było od śmierci matki celem moim jedynym;
temi myślami rozżalona, z płaczem zapytywałam siebie samej, to cieniów matki i Adama,
póki ja tak tutaj mam żyć w odrętwieniu moralnym, przykuta do miejsca, do obowiąz-
ków dobrowolnie przyjętych, ciężkich, a teraz nad siły moje i możność utrudnionych mi

-

Brązownicy



przez nieprzewidziane okoliczności. — Z tym zapytaniem: „pókiż tak będzie?” zasnęłam
i miałam sen, który nie dodał mi nadziei.

Dzisiaj, po upływie roku odczytując to, widzę i rozumiem znaczenie snu tego; w kil-

ka tygodni później (tj. po tym śnie) przybył T. G. dla zażądania ręki Maryni i zaślubił
ją; myślę więc, że ten gest Adama z grobowca i przytrzymanie mnie w miejscu było
przepowiednią i objawieniem woli zarazem.

Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go
swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami
(przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione
są na licencji

Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach . PL

.

Źródło:

http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/brazownicy

Tekst opracowany na podstawie: Tadeusz Boy-Żeleński, Bronzownicy, Warszawa 

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyowa
wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Sekuła, Marta Niedziałkowska.

Okładka na podstawie:

dr_tr@Flickr, CC BY .

-

Brązownicy

