P O L I T E C H N I K A G D A Ń S K A

Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska

Katedra Geotechniki, Geologii i Budownictwa Morskiego

80-233 Gdańsk, ul. G. Narutowicza 11/12

9. Badanie

kąta tarcia wewnętrznego i spójności w aparacie trójosiowego ściskania.

Oznaczenie parametrów wytrzymałościowych gruntu w aparacie trójosiowego ściskania polega na
osiowym ściskaniu cylindrycznej próbki gruntu (naprężenie główne

σ

1

), przy stałym ciśnieniu bocznym

(

σ

3

=

σ

2

) i określonej prędkości odkształcenia (v

s

), aż do momentu osiągnięcia stanu granicznego bądź

umownego stanu granicznego. Mając wyniki badania (naprężenia główne

σ

1

i

σ

3

) możemy wyznaczyć

prostą graniczną wytrzymałości gruntu na ścinanie wyrażoną wzorem 1.

c

tg

+

⋅

=

φ

σ

τ

(1)

Gdzie:
τ – wytrzymałość gruntu na ścinanie [kPa],

σ – naprężenie w gruncie normalne do

powierzchni ścinania [kPa],

φ – kąt tarcia wewnętrznego gruntu [°],
c – spójność gruntu [kPa].

Rys.9.1. Prosta Coulomba-Mohra.

Na podstawie badania w aparacie trójosiowego ściskania można wyznaczyć następujące parametry
wytrzymałościowe:

a)

u

φ

- całkowity kąt tarcia wewnętrznego [deg],

b)

u

c

- spójność całkowita [kPa],

c)

'

φ

- efektywny kąt tarcia wewnętrznego [kPa],

d)

'

c

- spójność efektywna [kPa],

e)

φ

- kąt tarcia wewnętrznego [kPa],

f)

c

- spójność [kPa],

Wybór metody badania należy dobrać odpowiednio do warunków gruntowych oraz stanu naprężenia,
jakie będą panowały w podłożu pod budowlą.

9.1 Sprzęt do badania.

Aparat trójosiowego ściskania:

1

– urządzenie do pomiaru obciążenia,

2

– odpowietrzenie komory,

3

– urządzenie do pomiaru odkształcenia osiowego

próbki,

4

– trzpień,

5

– tłok wywierający nacisk pionowy na próbkę,

6

– próbka gruntu,

7

– membrana z cienkiej gumy,

8

– podstawa pod próbkę,

9

– urządzenie do pomiaru i kontroli ciśnienia

w komorze,

10

– komora aparatu trójosiowego,

11

– przewody odwadniające próbkę gruntu,

12

– czujnik ciśnienia wody w porach próbki,

13

– czujnik zmiany objętości próbki,

Rys. 9.2. Schemat aparatu.

14

– urządzenie do pomiaru i kontroli ciśnienia wstecznego,

Badanie bez drenażu i bez konsolidacji
próbki

Badanie bez drenażu i bez konsolidacji lub
z konsolidacją, ale z pomiarem ciśnienia
wody w porach gruntu (u)

Badanie metodą uproszczoną z drenażem i z
konsolidacją próbki, polegające na ścinaniu
tej samej próbki przy coraz większych

σ

3

σ

n

2

9.2

Przygotowanie próbki gruntu do badań.

9.2.1 Badanie

należy przeprowadzić na próbce NNS lub przygotowanej w sposób odzwierciedlający warunki

in situ najlepiej jak to możliwe.

9.2.2

W przypadku badania parametrów całkowitych bądź efektywnych dla różnych ciśnień

σ

3

powinno się

za każdy razem przygotować nową próbkę. Kiedy stosujemy metodę uproszczoną, możemy kolejne
ścinania przeprowadzać na tej samej próbce, podnosząc wartość

σ

3

.

9.2.3

Próbka do badania powinna mieć kształt cylindryczny, średnicę nie mniejszą niż 35 mm i wysokość od
1,85 do 2,25 krotności średnicy. Największa średnica ziaren nie powinna przekraczać 1/6 średnicy
próbki.

9.3 Wykonanie

badania.

9.3.1 Próbkę gruntu należy umieścić w aparacie trójosiowego ściskania i osłonić od zewnątrz szczelną

membraną z cienkiej gumy.

9.3.2 Następnie należy zamknąć komorę aparatu i napełnić ją cieczą (wodą destylowaną) tak aby wewnątrz

komory nie pozostały pęcherze powietrza.

9.3.3 W

zależności od programu badań możemy poddać próbkę wstępnej konsolidacji. W tym celu zadajemy

ciśnienie konsolidacji

σ

3

, które działa izotropowo na próbkę. W czasie konsolidacji powinien być

otwarty odpływ wody z próbki. Po ustabilizowaniu się odkształceń możemy przejść do ścinania próbki.

9.3.4 Próbkę należy ścinać zwiększając na nią nacisk pionowy ze stałą prędkością odkształcenia.

9.3.5 Podczas

ścinania należy dokonać przynajmniej 15 odczytów odkształcenia pionowego próbki oraz siły

pionowej P. Ponadto należy na bieżąco kontrolować ciśnienie

σ

3

w komorze.

9.3.6 Można uznać, że próbka uległa ścięciu gdy:

- w trzech kolejnych odczytach siła pionowa P jest taka sama bądź maleje,
- pionowe odkształcenie osiągnęło 15% wysokości próbki,

9.4 Wyniki

badań.

Z badania w aparacie trójosiowego ściskania otrzymujemy naprężenie główne

σ

3

oraz maksymalną siłę

ścinającą P

max

. Znając powierzchnię przekroju poprzecznego próbki A możemy wyznaczyć nacisk p

max

,

przy którym następuje ścięcie próbki:

A

P

p

max

max

=

Mając p

max

i

σ

3

możemy wyznaczyć

σ

1

:

max

3

1

p

+

=

σ

σ

W celu określenia parametrów wytrzymałościowych

φ i c należy nanieść wyniki badania na wykres

zależności naprężenia ścinającego

τ od naprężenia normalnego

σ. Na osi odciętych zaznaczamy

naprężenia główne

σ

1

i

σ

3

(

σ

1

>

σ

3

). Środek granicznego koła Mohra wyznaczamy z zależności podanej

na rysunku 9.3. Kreślimy okrąg o środku w punkcie O, przechodzący przez punkty

σ

1

i

σ

3

. Tak samo

postępujemy z wynikami ścinania tego samego gruntu przy coraz większych ciśnieniach

σ

3

. Prosta

styczna do powstałych w ten sposób kół Mohra jest prostą Coulomba. Parametry

φ i c odczytujemy

z wykresu w sposób przedstawiony na rysunku 9.3 lub obliczamy ze wzorów podanych w normie.

Rys. 9.3. Wyznaczenie parametrów

φ i c na podstawie badania w aparacie trójosiowego

ściskania.

σ

n

0.5(

σ

1

–

σ

3

)