Autor:Mahaliem  

Tytuł oryginału: "A Slytherin in Gryffindor Clothing''  

Link do oryginału: 

http://www.fanfiction.net/s/1814599/1/

  

Tłumaczenie pierwsze: NocnaMaraNM, Kaliope  

Poprawki i przeróbki: NocnaMaraNM, setka bet 

 

 

WąŜ w lwiej skórze  

 
 
 
 
 
 

Prolog  

 
 
Trzaskające iskry wirowały w przesyconym energią powietrzu, rozjaśniając zakamarki 
zaciemnionego pokoju i oświetlając twarze obecnych. Podłoga, jakby w odpowiedzi na huk, 
który wstrząsnął pomieszczeniem, zadrŜała niecierpliwie.  
- Udało się? – rozległ się czyjś niepewny głos.  
- Módlmy się, Ŝeby tak było – odpowiedział drugi. – To nasza ostania nadzieja.  
 
***  

Rozdział pierwszy  

 
 
 
To niesprawiedliwe!, pomyślał Draco odzyskując przytomność w szpitalnym łóŜku. Ostatni 
mecz Slytherinu w tym roku! I mój ostatni w Hogwarcie! TakŜe tym razem - mimo Ŝe Draco 
(jak zwykle) oszukiwał - Potter złapał Znicz. Mało tego, zrzucił go z miotły! Draco pamiętał 
jeszcze ziemię, zbliŜającą się ku niemu w przeraŜającym tempie a potem nic.  
- Draco? Obudziłeś się? – odezwał się ktoś cicho.  
Draco rozglądnął się wokół i zaskoczony ujrzał siedzącą obok łóŜka Granger. Co dziwniejsze, 
dziewczyna miała bardzo zmartwioną minę. Kiedy sięgnęła, Ŝeby pogładzić go po włosach, 
odsunął się ze strachem.  
- Co ty tu robisz? – zapytał.  
Gdy Hermiona roześmiała się lekko, Draco odsunął się jeszcze bardziej.  
- Jak to co? Mój chłopak został ranny, to naturalne, Ŝe przy nim jestem.  
Wiewiórowi teŜ się dostało? MoŜe więc jednak ten mecz nie był totalną poraŜką.  
- No, to spływaj. Mam nadzieję, Ŝe mocno ucierpiał. No juŜ, zmywaj się. Nie chcesz chyba 
przegapić jego przedśmiertnego bełkotu?  
Hermiona uniosła brwi, spoglądając na niego z niepokojem.  
- O co ci chodzi, Draco? PrzecieŜ nie umierasz. ChociaŜ zaczynam się martwić, bo co do 
samego bełkotu masz rację...  
Chciała dodać coś jeszcze, ale przerwało jej przybycie wysokiego rudzielca. Draco niemal 
udławił się językiem, gdy Ron Weasley uśmiechnął się do niego szeroko dając lekkiego 
kuksańca w ramię.  
- Przyszedłem sprawdzić jak się ma mój kupel – powiedział do Hermiony. - Jak tam, chłopie? 

– zwrócił się do leŜącego.  
Draco spojrzał wyniośle rozcierając miejsce, w które szturchnął go Wiewiór.  
- Zwariowałeś, Weasley? Gdybyś w wyniku jakiegoś tragicznego zbiegu okoliczności się ze 
mną zaprzyjaźnił, czym prędzej popędziłbym nad jezioro, Ŝeby błagać wielką ośmiornicę o 
lekką śmierć w odmętach fal.  
Ron cofnął się, najwyraźniej zakłopotany.  
- Dziwnie się zachowuje odkąd oprzytomniał. Myślę, Ron, Ŝe to uderzenie w głowę, 
zaszkodziło mu bardziej, niŜ przypuszczaliśmy.  
- To wszystko wina Pottera! – wybuchnął Ron. – Wygrałbyś z tym ślizgońskim oszustem, 
gdyby na ciebie nie wleciał!  
- Co? – Draco usiadł prosto otwierając szeroko oczy. – Potter? Oszustem? Ślizgońskim?  
Ron przewrócił oczami i roześmiał się z ulgą.  
- No jasne. Nabijasz się ze mnie. Pewnie zaraz powiesz, Ŝe nie jesteś Gryfonem.  
- Jestem cholernym Gryfonem?! – wrzasnął Draco.  
 
* * *  
 
Choć od chwili przebudzenia w skrzydle szpitalnym minęły niespełna trzy godziny, Draco 
wiedział juŜ, Ŝe jego Ŝycie zupełnie stanęło na głowie. Nie mógł dociec co tak naprawdę się 
stało. Po wysnuciu kilku mało prawdopodobnych teorii spiskowych, odrzuceniu na wstępie 
hipotezy, Ŝe zwariował, złoŜeniu sobie solennej obietnicy, Ŝe zabije tego, kto rzucił na niego 
to idiotyczne zaklęcie (a takŜe Pottera - tak na wszelki wypadek), postanowił na razie 
zachować daleko idącą ostroŜność - obserwować i udawać, Ŝe wszystko jest w porządku. 
Tylko Ŝe nic nie było w porządku.  
Pomijając głośne protesty, Ŝe czerwony i Ŝółty absolutnie nie pasują do jego karnacji, został 
zmuszony przez Granger i Weasleya, do załoŜenia szaty. W sumie, była to walka w wielkim 
stylu, ocenił Draco podliczając ilość wyrwanych, rudych włosów i wszystkie razy, które 
wymienili z Weasleyem za plecami Hermiony. W końcu dziewczyna zorientowała się co 
robią i przerywała szarpaninę rzucając na Draco zaklęcie oszałamiające.  
W drodze na obiad, Hermiona wymieniała wszystkie moŜliwe uszkodzenia mózgu 
powodujące podobne zamiany zachowania, a Wiewiór (Draco nadal nie był w stanie ułoŜyć 
odpowiednio warg, aby wypowiedzieć imię „Ron”) upierał się, Ŝe przyjaciel sobie z nich 
Ŝ

artuje.  

W Wielkiej Sali Weasley oznajmił dumnie, Ŝe jego „kumpel” oberwał mocno w głowę i w 
związku z tym zachowuje się jak wariat. Gdy Draco ruszył wprost do stołu Ślizgonów 
wszyscy uznali, Ŝe to dowcip. Draco zaś, po kilku krokach stanął jak wryty. Na jego miejscu, 
pomiędzy Crabbem i Goyle’em, siedział Potter.  
- Nie widzisz, Ŝe to stół Slytherinu, Malfoy? – zaczął Potter odwracając się do niego ze 
złośliwym uśmieszkiem na ustach. – Ślepy jesteś? PoŜyczyć ci moje okulary? W sumie to 
niezły pomysł. MoŜe w końcu zobaczyłbyś Znicz na tyle dobrze, Ŝeby go złapać.  
Potter patrzył na niego śmiało i wyzywająco. To dziwne, ale pomimo Ŝe włosy tego durnia jak 
zwykle były rozczochrane, tym razem, w połączeniu z zuchwałym spojrzeniem, ten 
niechlujny wygląd kojarzył się z gorącymi, upojnymi nocami. Pogardliwy grymas przykuł 
uwagę Draco do jego pełnych ust. Ogólnie rzecz biorąc, złoty chłopiec wyglądał dziko, trochę 
niebezpiecznie i...  
Do diabła, pomyślał Draco, To niemoŜliwe! Potter miałby wyglądać seksownie?! Ten świat 
oszalał!  
- Czego chcesz, Malfoy – spytał Potter. – Co jest? - dodał niedoczekawszy się reakcji. - 
Zapomniałeś języka w gębie?  
Ś

lizgoni wybuchnęli śmiechem. Dźwięk nosowego rechotu Pansy Parkinson, który wybijał 

się ponad rŜenie i chichoty innych, wyrwał Draco ze stuporu.  
Wyprostował się i spojrzał na swoją nemezis. Ten wredny uśmieszek z twarzy Pottera to jego, 
Malfoya, firmowa mina! I to przecieŜ on, Malfoy, miał wyłączne prawo do prawienia 
złośliwości! MoŜe i nosił teraz szaty Gryffindoru, ale w głębi ducha pozostał Ślizgonem. I 
zamierzał tego dowieść.  
- Czego chcę? – powtórzył wzruszając ramionami z udawaną nonszalancją. – Bogactwa, 
urody, uwielbienia tłumów... Ale zaraz, to przecieŜ juŜ mam, prawda? - Rozpromienił się 
czując, Ŝe wszyscy patrzą na niego. – Zawsze pozostaje jeszcze seks. - Leniwie, niezmiernie 
powoli przesunął wzrokiem po torsie Pottera, potem w dół, po jego długich, szczupłych 
nogach, aŜ do krzywo zawiązanych trampek. Następnie bez pośpiechu, powędrował 
spojrzeniem z powrotem w górę, skupiając się moment na jego kroczu, otaksował klatkę 
piersiową, aŜ wreszcie napotkał wpatrzone w niego, błyszczące, zielone oczy. – No, ale cóŜ, 
tu akurat nie ma nic, czego mógłbym chcieć.  
Odezwały się nieliczne szepty, ale większość uczniów w milczeniu patrzyła jak Malfoy 
odwraca się plecami do wściekłego Pottera i odchodzi w stronę stołu Gryfonów. Gdy usiadł 
obok Granger, rozmowy powoli wypełniały salę, aŜ hałas osiągnął swój normalny poziom.  
- Od jakiegoś czasu Ŝywiłam pewne podejrzenia, ale to oczywiście je potwierdza – stwierdziła 
Hermiona podając Draco krokiety.  
Ron i Draco spoglądali na nią pytająco, więc kontynuowała:  
- Draco jest gejem.  
Ron zakrztusił się, popluł sokiem, otarł brodę rękawem i wytrzeszczył oczy.  
- Dostał w łeb i się zdezorientował? – zapytał.  
Hermiona potrząsnęła głową.  
- To nie tak. Orientacja seksualna nie zmienia się nagle. ChociaŜ, czytałam o czymś 
podobnym. W 1687 roku, wielki czarodziej, Theodore Herbert Stonepot, ocknął się z 
omdlenia uwaŜając, Ŝe jest Kleopatrą. Dwa lata później wyzdrowiał, co załamało jego 
licznych kochanków. Ale to był wyjątkowy przypadek. Draco zawsze był gejem – 
oświadczyła uśmiechając się do niego wyrozumiale. - Mamy po siedemnaście lat – 
powiedziała słodko. – To zrozumiałe, Ŝe w tym wieku chcesz czegoś więcej niŜ całusa na 
dobranoc.  
- To znaczy Ŝe co? Wolałbyś mnie zamiast niej? – spytał Ron odwracając się do przyjaciela.  
- Absolutnie nie! – wykrztusił Draco przeraŜony wizją romansu z Weasleyem.  
- Tak tylko pytałem – stwierdził Ron obojętnie i nagle jego oczy rozbłysły. – Patrzcie! – 
ucieszył się wskazując na stół, na którym pojawił się deser. – Ciasto!  
 
* * *  
 
Następnego ranka Draco potrzebował chwili zanim dotarło do niego, gdzie się znajduje. Na 
widok pochylającej się nad nim piegowatej, wyszczerzonej w uśmiechu gęby, jęknął i nakrył 
gwałtownie głowę poduszką z nadzieją, Ŝe zaśnie i obudzi się w normalnym świecie. To musi 
być zły sen!  
Kiedy Weasley wyrwał mu poduszkę, Draco oczywiście złapał za róŜdŜkę z zamiarem 
rzucenia na niego zabójczej klątwy. Niestety, zanim zdołał wyrządzić komuś krzywdę, została 
mu ona odebrana. Seamus i Dean połączyli siły wydzierając mu z ręki narzędzie niedoszłej 
zbrodni, zaś Neville tymczasem, przytrzymywał go, przygniatając swoim cięŜarem.  
LeŜy na mnie Longbottom, pomyślał Draco ponuro. Nie wiedziałem, Ŝe kiedykolwiek upadnę 
tak nisko.  
Upokorzony i wściekły, przez dziesięć minut fukał i wrzeszczał, sprzeciwiając się załoŜeniu 
szat w barwach Gryffindoru. Następnie, mimo głośnych protestów, Ŝe sto ruchów szczotką to 
minimum, Ŝeby utrzymać włosy w dobrym stanie, popędzano go w trakcie czesania. Potem 

został zawleczony na śniadanie.  
Tym razem, wchodząc do Wielkiej Sali pamiętał, Ŝeby trzymać się Granger i Weasleya. 
Siedząc przy stole rzucił okiem w stronę Pottera i swoich byłych przyjaciół. Potter złapał go 
na tym i spiorunował wzrokiem, a Draco poczuł się lepiej niŜ w ciągu całego poranka.  
Gdy mozolnie wydłubywał rodzynki ze swojego ciasta i ukradkiem wsadzał je w górę potraw 
na talerzu Wiewióra, do jadalni wleciały sowy zasypując go ulewą listów od nieznajomych. 
Po chwili Weasley trącił go łokciem.  
- Patrz. Potter znowu dostał wyjca.  
Draco zerknął na drugi koniec sali. Rzeczywiście, Potter trzymał w ręku czerwoną kopertę. 
Jednak ten kretyn nie był ani trochę przeraŜony, wprost przeciwnie – miał wyraźnie 
zadowoloną minę! Draco obserwował, jak Potter zabiera wyjca i wychodzi, by przeczytać go 
w samotności.  
Potter był dziwny, to nie ulegało wątpliwości.  
Zaraz po śniadaniu zaczynała się lekcja eliksirów. Wchodząc do klasy, Draco szybko 
odszukał wzrokiem profesora Snape’a i stwierdził, Ŝe wygląda on tak, jak zwykle – chudy, 
wysoki, z tłustymi włosami. I jak zwykle juŜ na wstępie wymyśla przeraŜonym uczniom.  
Oddychając z ulgą na myśl, Ŝe świat moŜe wywrócić się do góry nogami, ale Snape zawsze 
pozostanie tym samym, Ŝałosnym idiotą, Draco uśmiechnął się do niego szeroko. I o mało nie 
upadł potknąwszy się na widok zimnego, nienawistnego spojrzenia, jakim obrzucił go 
nauczyciel.  
- Pan Malfoy – wycedził Snape, gdy Draco usiłował złapać równowagę. – Mam nadzieję, Ŝe 
nie wymagam zbyt wiele, oczekując większej koordynacji ruchów na moich lekcjach, niŜ ta, 
która pokazał pan wczoraj na boisku.  
Rumieniąc się pod spojrzeniem Mistrza Eliksirów, Draco usłyszał szepty dochodzące z 
prawej strony. Stojący z Crabbem i Goyle’em Potter, fałszywym kaszlem usiłował pokryć 
ś

miech.  

Draco zrobił się dziwnie nerwowy czując, Ŝe profesor obserwuje go bacznie. Było to dość 
zaskakujące, bo ten przedmiot nigdy nie sprawiał mu problemów, a dzisiejszy eliksir był 
prosty do przygotowania. Nie pomogło, Ŝe Granger szeptała niepotrzebne instrukcje, a Ron 
próbował poprawić mu humor opowiadając zupełnie nieśmieszne kawały.  
Pod koniec lekcji, Draco westchnął z ulgą patrząc na swój eliksir. Pomimo dziwacznej 
sytuacji, w jakiej się znalazł, jego eliksir miał właściwy, idealnie błękitny kolor i pachniał 
dokładnie jak trzeba. Z uśmiechem satysfakcji czekał, aŜ Snape oceni rezultat.  
- NiemalŜe dostateczny, panie Malfoy. Jak sądzę, dzięki wydatnej pomocy panny Granger.  
Draco poczerwieniał.  
- Dostateczny? – wrzasnął. – Jest cholernie doskonały, dobrze pan o tym wie!  
- Gryffindor traci dziesięć punktów – warknął Snape.  
- Dziesięć punktów! Za co? Za uświadomienie, Ŝe nie zauwaŜyłby pan doskonałości nawet 
gdyby ta na pana wpadła i walnęła...  
Ron zakrył mu usta dłonią zanim zdąŜył dokończyć zdanie. Mimo wysiłków, Draco nie zdołał 
się od niego uwolnić.  
- Dwadzieścia punktów – wrzasnął Snape.  
- Proszę mu wybaczyć, profesorze – wtrąciła Hermiona. - Od tamtego wypadku nie jest sobą.  
- Nie jest sobą? CóŜ, jeśli tak zostanie, mogę śmiało patrzyć w przyszłość – Snape pociągnął 
nosem nieco udobruchany.  
Rozległ się dzwonek. Uczniowie zaczęli przelewać swoje eliksiry do butelek i opuszczać 
klasę. Draco wyrwał się Ronowi wciąŜ patrząc na Snape`a. Rozmyślnie wolno wygładził 
swoją szatę i doprowadził fryzurę, do jej zwykłego, idealnego stanu.  
Weasley i Granger popatrzyli na niego zmartwieni, ale gdy skinął głową, bez oporów wyszli z 
klasy. Gdy Ślizgoni mijali Draco w drodze do wyjścia, Goyle wysunął łokieć z zamiarem 

wbicia mu go pod Ŝebra.  
Malfoy znał tę sztuczkę. Sam nauczył jej Goyle`a. Nie tylko zrobił unik, ale takŜe 
wykorzystał okazję i uniósł ramię Ŝeby jego palec dźgnął napastnika we wraŜliwe miejsce pod 
Ŝ

ebrami. Gdy w odpowiedzi usłyszał jęk, rozciągnął usta w radosnym uśmiechu.  

Zwlekał, bo chciał omówić coś Snape`em, tu i teraz. Nabrał powietrza i otworzył usta, Ŝeby 
zacząć. I wtedy zauwaŜył, Ŝe Potter wciąŜ był w klasie. Siedział przysunięty bokiem do 
Snape`a, obaj nieświadomi, Ŝe nie są sami.  
- Otrzymałem następny list od ojca – Draco usłyszał Pottera. – On i Black hulają teraz w 
Argentynie.  
- I jak się czuje twój ojciec i jego... towarzysz? – Snape uniósł brew.  
Draco zobaczył, jak Potter opuszcza głowę i spogląda na Snape`a spod rzęs.  
- Wydaje się być nieco zdenerwowany. UwaŜa, Ŝe zamierzam zrobić jakąś głupotę i związać 
się z kimś nieodpowiednim. Postawił mi ultimatum. Albo się z tego wycofam, albo gorzko 
poŜałuję.  
- I co? – zapytał Snape niskim, ochrypłym głosem. – Wycofasz się?  
Potter zrobił krok naprzód, potem następny, aŜ przód jego szaty musnął ubranie Snape`a. 
Odchylił głowę i jego oczy napotkały wzrok profesora.  
- Wiesz, Ŝe uwielbiam draŜnić mojego ojca.  
- To obrzydliwe!  
Obie głowy obróciły się w stronę Draco, który z lekkim zdziwieniem zdał sobie sprawę, Ŝe 
głośno powiedział to, co myślał.  
Draco nie był pewien skąd wzięła się w nim ta złość. Oczywiście, tkwienie w Gryffindorze 
razem z Weasleyem i Granger, którzy uwaŜają go na najlepszego przyjaciela, było niemałym 
koszmarem. Tak, nawet gorszym niŜ to, Ŝe jego ex-przyjaciele go nienawidzili, a ulubiony 
nauczyciel traktował jak szlamę. Ale Potter... Potter i Snape są... Nie, nie mógł nawet o tym 
myśleć.  
Porwał ksiąŜki i wypadł z klasy. JuŜ w holu, usłyszał za sobą szybkie kroki. Kiedy czyjaś ręka 
chwyciła go za ramię i obróciła, nie był wcale zdziwiony widząc przed sobą Pottera, 
zdyszanego i spanikowanego.  
- To nie to, co myślisz – wydyszał Potter.  
- O, to dokładnie to o czym myślę – odparł ostro.  
- Nie, mam na myśli, Ŝe do niczego nie doszło...  
- Jeszcze. Jeszcze do niczego nie doszło – spojrzał na chłopaka stojącego przed nim.  
Potter pchnął go mocno, wystarczająco mocno Ŝeby plecy Draco oparły się o kamienną 
ś

cianę. Potem zbliŜył się groźnie.  

- A co ci do tego? Co cię to obchodzi?  
Draco odetchnął, Ŝeby się uspokoić i odparł z drwiną:  
- MoŜe się zastanawiam, co pomyśleliby inni, znając sekret Bohatera Świata Czarodziejów.  
- A co twój ojciec ma z tym wspólnego? – zapytał Potter skonfundowany.  
Teraz Draco był zakłopotany.  
- Mój ojciec?  
- Tak, twój drogi ojczulek – Potter splunął. – Ten, który zdradził ŚmiercioŜerców. Ten, który 
zabił Voldemorta. Ten, który zginął w blasku poświęcenia i chwały. Wiesz, Bohater Świata 
Czarodziejów.  
Jego ojciec nie Ŝył? Draco intensywnie wpatrywał się w twarz Pottera usiłując znaleźć w niej 
oznaki kłamstwa. Nie tylko ich tam nie znalazł, nie znalazł czegoś jeszcze. DrŜącymi palcami 
odsunął kosmyki zakrywające czoło Pottera.  
- Twoja blizna... Nie masz jej... – wyszeptał.  
Potter zrobił krok w tył.  
- O czym ty mówisz?  

- Nie masz blizny – powtórzył Draco roztrzęsiony, odwrócił się i powoli ruszył przez 
korytarz. Pokonując z wysiłkiem schody, dotarł w końcu do dormitorium Gryffindoru. Na 
widok bladego, osłabłego przyjaciela, Weasley zerwał się z fotela i skoczył ku drzwiom. 
Draco nie protestował, gdy Ron podparł go ramieniem i pomógł usiąść.  
- Powiedz mi – zwrócił się do Gryfona głosem pełnym bólu. – Powiedz mi o moim ojcu.  
 
* * *  
 
Lucjusz Malfoy nie Ŝył.  
Draco nadal nie mógł przyzwyczaić się do tej myśli. Kiedy ojciec został osadzony w 
Azkabanie na prawie dwa lata, miał przynajmniej nadzieje, Ŝe los moŜe się odwróci. 
Ministerstwo, sędziowie, przysięgli, mogli zostać przekupieni – w końcu, ślepa 
sprawiedliwość była tylko dla biedaków. Ale śmierć była ostatecznym końcem.  
Weasley opowiedział, jak Lucjusz dostrzegając nagle prawdę, przeraził się bezwzględnością i 
postępującym szaleństwem Lorda Voldemorta. On, Crabbe i Goyle potajemnie zmieli strony, 
zawierając przymierze z Dumbledore’em. Podczas niespodziewanego ataku, Malfoy ujawnił 
swoją zdradę ŚmiercioŜercom i doprowadził do walki, która zakończyła się zwycięstwem 
ludzi Dumbledore’a. Wielu wtedy zginęło. To Lucjusz właśnie zadał ostateczny cios, 
zabijając Voldemorta, który przeklął go, zanim sam skonał.  
Gdyby Lucjusz przeŜył, prawdopodobnie skończyłby w Azkabanie. Wraz ze śmiercią jednak, 
przyszło przebaczenie i został ogłoszony bohaterem – Bohaterem Świata Czarodziejów.  
Potem pojawiały się rozbieŜności w relacjach Weasleya i Granger. Weasley powiedział mu 
takŜe, Ŝe jako dziedzic Malfoya, Draco ciągany był na kaŜdą rocznicę bitwy i ostentacyjnie 
sadzany na podwyŜszeniu, przed nieskończoną ilością waŜnych osób, które wychwalały 
męstwo jego ojca.  
Miał dziesięć lat, kiedy Molly Weasley, będąc ze swoim męŜem na obchodach ku czci 
poległych, zauwaŜyła ponoć, Ŝe Draco jest mały i mizerny. Po tygodniach nagabywań niemal 
zmusiła Narcyzę, Ŝeby ta pozwoliła zabrać syna do Nory, gdzie mógłby spędzić trochę czasu 
z dziećmi w jego wieku. Od tego czasu przyjaźnili się z Ronem.  
 
* * *  
 
W ciągu kilku następnych dni, Draco dostrzegł więcej róŜnic pomiędzy „swoim” a tym 
ś

wiatem.  

Choć nigdy nie kłopotał się zapamiętywaniem imion młodszych od niego uczniów, 
uświadomił sobie, Ŝe wielu z tych, których kojarzył z twarzy, tutaj nie widział wcale. Nie było 
nawet młodszej siostry Weasleya, chociaŜ oboje rodzice Rona przeŜyli wojnę.  
Quirrell nadal uczył Obrony przed Czarną Magią. Nauczycielem Zaklęć była profesor 
Josephine Waxington, a trenerem latania - profesor Maxwell Hopper. Bez trudu dowiedział 
się, Ŝe Flitwick poległ dzielnie w bitwie z Voldemortem, a Hooch odniosła podczas potyczki 
cięŜkie rany.  
Nauce nadal trzeba było poświęcać duŜo wysiłku i pracy, ale wydawało się, Ŝe potrzeba 
rywalizacji opuściła uczniów. Wszystkich, z wyjątkiem Granger. Opanowanie jak największej 
ilości zaklęć nie było juŜ kwestią przetrwania. W konsekwencji Draco okazał się 
ponadprzeciętnym uczniem we wszystkich przedmiotach. Jedynymi zajęciami, na których mu 
nie szło, była Opieka nad Magicznymi Stworzeniami, której uczył Hagrid.  
Półolbrzym, który teraz miał bliznę na policzku i kulał, przeraŜał Draco bardziej niŜ 
kiedykolwiek. Jedynym pocieszenie stanowił fakt, Ŝe Granger i Weasley takŜe nie wyglądali 
na całkowicie przekonanych do gajowego.  
- Mówią, Ŝe jest naprawdę łagodny – wyszeptała Hermiona, gdy czekali na rozpoczęcie zajęć. 

– Słyszałam nawet, Ŝe domowe skrzaty muszą przychodzić po kurczaki z jego hodowli, 
podczas jego nieobecności, bo ma za miękkie serce, by być świadkiem rzezi.  
ChociaŜ Draco osobiście wątpił w prawdziwość tej historii, nadal miał w pamięci obraz 
Hagrida rozpaczającego po skazaniu jego hipogryfa na śmierć. Metody nauczania ogromnego 
profesora dalej były okropne, ale nie ulegało wątpliwości, Ŝe zna się on na swoim fachu. 
Stojąc koło Weasleya i Granger, Draco zastanawiał się, jakiemu potworowi zostaną 
przedstawieni tym razem.  
- Ta maleńkie istoty – zaczął Hagrid głośno, trzymając w górze kłębek czarnego futerka – są 
krótkowieczne, wychodzą ze swych nor tylko coś zjeść i porozumiewają się za pomocą 
pisków i kwików. Kto wie jak się nazywają?  
- Pierwszoroczni Puchoni – odpowiedział Draco.  
Prawie wszyscy Gryfoni i Ślizgoni zaczęli się śmiać. Prawie, bo Potter gapił się na Draco w 
osłupieniu, a Granger posłała mu zgorszone spojrzenie, potrząsnęła głową i podniosła rękę.  
- To Bąkobuchacze – powiedziała głośno i wyraźnie, kiedy Hagrid na nią wskazał.  
- Zgadza się. A wiesz dlaczego Bąkobuchacze są poŜyteczne?  
Hermiona uśmiechnęła się promiennie.  
- Podczas pełni, Bąkobuchacze wydzielają substancje, która w duŜych dawkach uspokaja i 
moŜna stosować ją jako anestetyk. W małych ilościach przełamuje opory i zahamowania, 
rozluźnia.  
Hagrid nagrodził Gryffindor dziesięcioma punktami za odpowiedź Hermiony, a następnie 
nakazał uczniom dobrać się w pary, pracujące wspólnie. Draco pchnął Weasleya w stronę 
Hermiony.  
- Idź – ponaglił. – Pracuj ze swoją dziewczyną.  
- Ona nie jest moją dziewczyną – odparł zmieszany Ron. – Jest twoją dziewczyną, tylko, Ŝe ty 
jesteś teraz gejem, więc w sumie to chyba nie jest ci potrzebna...  
Jego piegowata twarz wykrzywiła się w zamyśleniu.  
Jeśli wszyscy Weasleyowie są podobni, to jakim cudem jest ich tak wielu?, pomyślał Draco.  
- Mogłaby być twoją dziewczyną – wyszeptał Ronowi do ucha, popychając go ponownie.  
Niemrawo, czerwieniąc coraz bardziej, rudzielec zbliŜył się do Hermiony.  
- Chcesz być ze mną? – zdołał wybąkać patrząc w trawę pod stopami. – Znaczy pracować...  
Hermiona spojrzała na niego, potem na Draco, przeprowadziła w myślach kalkulację i 
uśmiechnęła się promiennie.  
- Chętnie.  
Gdy Ron nie patrzył, Draco mrugnął porozumiewawczo do Hermiony i ucieszył się, kiedy mu 
odmrugnęła.  
Nie uciszył się jednak z faktu, Ŝe wszyscy, z wyjątkiem Pottera i Nevillea mają juŜ swoje 
pary. Widząc, Ŝe Neville powoli rusza w jego kierunku, błyskawicznie przysunął się do tego 
drugiego.  
- Idziemy? – zapytał wskazując brodą na klatki.  
Zerknąwszy na Neville’a, Potter szybko przytaknął. Wziął jednego Bąkobuchacza i razem z 
Draco odeszli na bok. Po kilku minutach przyglądania się nieruchomemu stworzonku, Harry 
zaczął zdradzać oznaki znudzenia.  
- Nie rusza się – stwierdził zrzędliwie.  
- Daj, podraŜnię go – zaproponował Draco.  
- A jak mnie uŜre?  
- To tym bardziej.  
- Głupek.  
- Palant.  
Spojrzeli na siebie krótko i znów skupili wzrok na zwierzaczku.  
- Malfoy... Powiedziałeś komuś? – zapytał Harry prawie szeptem.  

- O czym?  
- No wiesz – brnął wyraźnie zakłopotany Harry. Gdy Draco nadal się nie odzywał, dodał. – O 
mnie i... Snape’ie.  
- Och, masz na myśli to, Ŝe bzykasz się z profesorem eliksirów?  
Harry rozejrzał się przeraŜony wokół, złapał Draco za szatę i ściskając Bąkobuchacza, 
odciągnął rozmówcę dalej od grupy.  
- Nie bzykam się ze Snape`em! – wysyczał.  
- Ale chcesz. Nie, Ŝebym cię obwiniał. Wiesz, pomijając tłuste włosy, haczykowaty nos, 
nieprzystępną postawę, jest zupełnie... Nie, zapomnij, i tak będzie odraŜający.  
- Więc? Powiedziałeś komuś? – powtórzył Harry.  
- Hmm... – zastanowił się Draco. – Najpierw powiedziałem Weasleyowi, który się porzygał i 
Granger, która się przestraszyła, Ŝe będziesz miał lepsze stopnie niŜ ona. Potem 
przedyskutowałem to z Finneganem, Thomasem, Brown, i Patil. Próbowałem teŜ powiedzieć 
o tym Longbottomowi, ale ten na słowo „Snape”, uciekł z krzykiem z wieŜy.  
Widząc pobladłą twarz Pottera, Draco przewrócił oczami.  
- Oczywiście, Ŝe nikomu nie powiedziałem, ty idioto. Mam duŜo ciekawsze tematy do 
rozmów, niŜ dyskutowanie o twoim nędznym Ŝyciu erotycznym.  
- Dzięki – powiedział cicho Harry.  
Draco przyglądał się przez chwilę chłopcu, który wyglądał dokładnie tak, jak jego najbardziej 
znienawidzony rywal. Dowiedział się, Ŝe matka Pottera nie Ŝyje, a z plotek wywnioskował, Ŝe 
podobnie moŜe wyglądać sprawa z jego ojcem. Harry Potter nie był juŜ bohaterskim 
Gryfonem, w ogóle nie był bohaterem. Nie miał teŜ swoich przyjaciół, Granger i Weasleya, a 
chociaŜ Crabbe i Goyle nie opuszczali go ani na krok, Draco nie potrzebował wiele czasu, 
Ŝ

eby ocenić, które towarzystwo jest lepsze.  

Jednak nadal było w nim coś szczególnego. Draco nie miał co do tego wątpliwości, nawet 
jeśli nikt poza nim tego nie dostrzegał.  
- Potter, jeśli chodzi o ciebie i Snape`a – zaryzykował, a Harry uniósł głowę i zieleń spotkała 
się z szarością*. – Daj sobie z tym spokój. Zasługujesz na coś więcej niŜ tandetny romans, 
ograniczony do przemykania się po ciemnych korytarzach i szybkich numerków w pustych 
klasach.  
Potter spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami, a Draco doszedł do wniosku, Ŝe takie 
przemykanie się ciemnymi korytarzami i szybkie numerki w klasach, w sumie mogą być 
całkiem pociągające. Nie mogąc znieść przedłuŜającego się milczenia, nie bacząc, Ŝe pewnie 
poŜałuje swego czynu, pochylił się i zrobił to.  
Dźgnął Bąkobuchacza.  
Który natychmiast ugryzł Harry`ego.  
Harry wrzasnął.  
Taaak, pomyślał Draco, Ŝycie jest piękne.  
 
 
 
 
*NMSP - autentyczny oryginał ® 
 

Rozdział drugi 

 
 
Pięć dni później, Harry wciąŜ piorunował go spojrzeniem. Draco nie pojmował o co tyle 
hałasu. PrzecieŜ głupek nie krwawił aŜ tak bardzo. Poza tym panika, która wybuchła, gdy 
uczniowie dowiedzieli się, Ŝe Bąkobuchacze mogą ugryźć, była nadzwyczaj zabawna.  

Sporo czasu zabrało Hagridowi uspokojenie wszystkich i wyprowadzenie klasy na pole leŜące 
w pobliŜu jego chaty. Bąkobuchacze, które zostały wypuszczone, spokojnie pochowały się w 
norach i miały pozostać w nich do następnej pełni.  
Draco zaczął przyzwyczajać się do swojego nowego domu w wieŜy Gryffindoru. Tylko raz 
zdarzył się nieprzyjemny moment. Podrzucając chłopcom do łóŜek Pluskwy Ssące Zeildera, 
zapomniał włoŜyć je takŜe do swojego. Gdy Finnegan, Thomas, Longbottom i Weasley 
otoczyli go kręgiem, a na ich boleśnie pokąsanych twarzach malował się wyrzut, Draco nagle 
poczuł się nieswojo. Po głębszym zastanowieniu doszedł do wniosku, Ŝe to nowe, dziwaczne 
uczucie, to coś, co niektórzy określali mianem wyrzutów sumienia. Na szczęście napięcie 
opadło, a obawa przed zemsta minęła, kiedy Weasley zaczął się śmiać mówiąc, Ŝe teraz wie 
co zrobi podczas następnych odwiedzin Percy’ego.  
Inni takŜe zaczęli się śmiać, zaś Draco pomyślał, Ŝe Weasley nie jest zupełnie... No cóŜ, Ŝe 
Weasley nie jest zupełnie bezuŜyteczny.  
Od tamtej pory współlokatorzy dokładnie sprawdzali swoje łóŜka przed spaniem. Zaczęli 
takŜe prześcigać się w płataniu figli. Zabawne, ale to właśnie Neville został okrzyknięty 
zwycięzcą tych zawodów. Kto by przypuszczał, Ŝe rośliny posiadają tak wiele uŜytecznych 
właściwości...?  
Otoczony wesołą kompanią z Gryffindoru, Draco czuł się niemal tak dobrze, jak wśród 
„swoich” Ślizgonów. Bardzo fascynował go fakt, Ŝe Weasley daje się wciągać w jego 
najbardziej nieprawdopodobne, szalone plany i skandaliczne afery.  
Ale Granger zrobiła się podejrzliwa.  
Wyczuwała, Ŝe coś się dzieje, ale nie do końca wiedziała co. W końcu zaczęła go sprawdzać, 
rzucając mimochodem dziwaczne, sondujące pytania.  
- Draco, co byś zrobił widząc płaczącą pierwszoklasistkę?  
Wyśmiałbym ją, zrobił jednoosobowy konkurs na najbardziej wymyślną obelgę, a potem 
przyznał sobie puchar zwycięzcy. Draco ugryzł się w ostatniej chwili w język i udał, Ŝe kaszle.  
- Z którego domu? – zapytał w końcu.  
- A to waŜne? – Hermiona uniosła brew przyglądając mu się bacznie  
Ups.  
- Nie, oczywiście, Ŝe nie – zapewnił ją szybko Draco. – Ale przecieŜ musiałbym wiedzieć, 
gdzie odprowadzić to słodkie dziewczątko zaraz po tym, jak podniósłbym ją i utulił we 
własnych ramionach.  
Obie brwi Hermiony podskoczyły do góry.  
- śartowałem – powiedział Draco słabo. – Popędziłbym dorwać łobuza, który doprowadził ją 
do tego stanu. – I mruknął pod nosem: - Oczywiście nie zawracając sobie głowy zdobyciem 
jakiejkolwiek uŜytecznej informacji, na przykład kim był i dokąd poszedł.  
Hermiona uśmiechnęła się, a Draco odetchnął z ulgą.  
Nie dziwił się podejrzliwości Hermiony. Zanim prawdziwy Draco Malfoy dostał się do tego 
ś

wiata, tamta pomyłka, zwana Draco Malfoyem, była pod kaŜdym względem przeciętnym 

„głupio odwaŜnym, o wiele lepszym niŜ wy wszyscy” Gryfonem. Teraz na jej miejscu 
pojawił się wąŜ w lwiej skórze, więc wpadki były nieuniknione. Pomimo ostroŜności, 
zdarzały się momenty, kiedy ktoś, kto uwaŜniej by go posłuchał, z łatwością mógłby odkryć 
jego prawdziwą, ślizgońską naturę.  
Zwykle potrafił się powstrzymać, ale tego ranka, przed meczem Slytherin kontra Ravenclaw, 
stracił panowanie.  
Podczas śniadania, w Wiekiej Sali panowała atmosfera ekscytacji. Malfoy zazdrośnie 
spoglądał w stronę Ślizgonów, których wyraźnie rozpierała energia. Nikt nie wątpił, Ŝe z tak 
wyjątkowo utalentowanym Szukającym, jakim był Potter, wygrają mecz zdobywając 
ostatecznie Puchar Quidditcha.  
Sam Potter, cały w skowronkach, prowadził oŜywioną rozmowę z Crabbe’em i Goyle’em, 

którzy zgarniali na swoje talerze wielkie stosy jedzenia. Draco patrzył jak Harry z zapałem 
objaśnia im strategię gry za pomocą kiełbasek. Nie trwało to długo, gdyŜ Ŝarłoczne goryle 
wyrwały mu wędlinowych zawodników z rąk i błyskawicznie pochłonęli. Potter zaczął głośno 
protestować, ale zauwaŜywszy kątem oka, Ŝe jest obserwowany, przerwał w pół zdania.  
Draco i Harry wpatrywali się w siebie, a hałas w wielkiej sali zdawał się odpływać, cichnąć. 
Magia tej chwili prysła, kiedy rozległ się czyjś donośny głos.  
- Jasne, Ŝe Slytherin wygra. PrzecieŜ Potter oszukuje!  
Draco rozejrzał się, zatrzymując wzrok na chłopaku, który perorował zawziecie, podskakując 
na krześle przy stole Hufflepuffu. ZałoŜył, Ŝe to właśnie głos Justyna - bo tak chyba na imię 
miał pytlujący głupek - wybił się ponad gwar dyskutujących Ŝywo Puchonów.  
- Potter nie oszukuje – wymamrotał kierując słowa w tamtą stronę.  
Wszystkie głowy odwróciły się ku niemu z zainteresowaniem.  
- Mówiłeś coś, Malfoy? - zapytał Justyn.  
Draco wstał i powtórzył chłodnym, wyniosłym tonem.  
- Potter nie oszukuje.  
Puchoni wyglądali na nieco zaŜenowanych jego nagłym wystąpieniem w obronie Harry`ego, 
jednak Draco nie przejął się tym zbytnio .  
- Musi oszukiwać. Jak inaczej wyjaśnisz fakt, Ŝe zawsze łapie Znicza? – nie ustępował Justyn.  
- Nie wykluczam, Ŝe to zbyt skomplikowane dla twojego ciasnego, puchońskiego umysłu, ale 
czy nigdy nie przyszło ci do głowy, Ŝe Potter jest po prostu dobry? – Głos Draco stał się 
ostrzejszy. – Na tyle dobry, Ŝe nie musi oszukiwać? Tak dobry, Ŝe być moŜe jest jednym z 
najlepszych zawodników Quidditcha na świecie ?  
Justyn powiódł wzrokiem po sali szukając poparcia, ale jego koledzy byli równie jak on 
zaskoczeni. Nie zamierzał się jednak poddać.  
- Jest Ślizgonem. Oni zawsze oszukują.  
- Nie zawsze! – ryknął Draco. – Oszukują tylko wtedy, kiedy muszą. Albo wtedy, gdy 
uwaŜają, Ŝe to zabawne. Albo jak chcą po prostu sprawdzić czy potrafią złamać zasady tak, 
Ŝ

eby nikt ich na tym nie złapał. Albo jeśli jest to częścią większego, bardziej przebiegłego 

planu. Ale Ślizgoni nie zawsze oszukują.  
W Wielkiej Sali zapadła cisza. Wszyscy obecni wpatrywali się w Draco. Nawet Dumbledore, 
McGonagall i Snape przerwali cichą rozmowę, Ŝeby na niego spojrzeć. Draco zerknął 
ukradkiem w stronę Pottera, zauwaŜając z satysfakcją, Ŝe Harry gapi się w niego z otwartymi 
ze zdumienia ustami.  
Dumbledore powoli wstał.  
- Panie Malfoy, dziękuję za tę wyborną mowę w obronie zręczności pana Pottera oraz honoru 
Ś

lizgonów. MoŜe pan juŜ usiąść.  

Draco w milczeniu osunął się na krzesło obok Hermiony.  
- No, no... Interesujące... - podsumowała dziewczyna.  
 
* * *  
 
Kilka godzin później przygaszony Draco szedł w towarzystwie Granger i Weasleya na boisko.  
- Rozchmurz się, stary – powiedział Ron podskakując i wymachując torbą, którą Draco 
wręczył mu przed wyjściem. – Nie wszyscy myślą, Ŝe kompletnie zbzikowałeś. Hermiona i ja 
na pewno nie. - No, w kaŜdym razie ja nie – poprawił się zerkając na przyjaciółkę.  
Hermiona dotknęła delikatnie łokcia Draco.  
- Twoja przemowa zrobiła na mnie wielkie wraŜenie. Poczułam nawet wyrzuty sumienia, Ŝe 
tej pory źle oceniałam Ślizgonów.  
- Znasz Hermionę – wtrącił Ron. – Jej zdaniem wszystkich naleŜy traktować tak samo. śebyś 
wiedział, co zrobiła...  

Draco przystanął, odwracając się do Hermiony.  
- Co zrobiłaś?  
- Och, to nic takiego, naprawdę.  
- PokaŜ.  
Rumieniąc się, Hermiona wyciągnęła z torby kilka okrągłych, płaskich przedmiotów. Draco 
wziął jeden z nich, przyjrzał się i osłupiał. W ręku trzymał zielono-srebrną plakietkę z 
rysunkiem węŜa na brzegu i napisem „Rewizyjny Organ Bezwarunkowej Absolucji 
Ś

lizgonów”.  

- Zaczarowała je tak, Ŝe przy kaŜdym zdobytym przez Slytherin punkcie wąŜ syczy – 
poinformował go Ron, bardzo dumny ze swojej nowej dziewczyny.  
Draco podniósł wzrok na Hermionę. Zrobiła dla niego plakietki! Plakietki! Uwielbiał 
plakietki!  
- Jesteś... – rzekł patrząc jej w oczy. – Jesteś boginią! Zbyt wspaniałą, by kalać stopy 
marnym, brudnym prochem tej ziemi.  
Uradowana z pochwały Hermiona, przypinając Draco znaczek do szaty, nachyliła się do jego 
ucha.  
- Musisz mi kiedyś powiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.  
Po dotarciu na miejsce, Hermiona i Ron skierowali kroki w stronę trybun Gryffindoru, ale 
Draco nawet się nie zatrzymał. Slytherin na pewno wygra, a on był zdecydowany siedzieć 
wtedy wśród zwycięzców. Jego towarzysze spojrzeli po sobie, po czym podąŜyli za nim.  
Gdy wkraczali na terytorium Ślizgonów, zatrzymała ich Milicenta Bulstrode.  
- A wy tu czego? - burknęła.  
Draco uśmiechnął się swoim najczarowniejszym uśmiechem, który w jego mniemaniu, był 
najbardziej śmiercionośną bronią w jego zabójczym arsenale.  
- Spoko. Mamy plakietki – wyjaśnił wskazując na znaczek i uznawszy to za wystarczający 
argument, przeszedł obok niej. Zdezorientowana Milicenta klapnęła z powrotem na ławkę.  
Draco wypatrzył wolne miejsce. Roztrącając po drodze grupki młodszych Ślizgonów, zaczął 
przepychać się w tę stronę, ciągnąc za sobą bardzo speszonych przyjaciół. Zadowolony, 
rozsiadł się obok Pansy, która spojrzała na niego z pogardą.  
- A chodzą słuchy, Ŝe sektor Slytherinu jest zabezpieczony przed najazdem istot niŜszych...  
- Tak, owszem – odparł Draco. – Ale chodzą teŜ słuchy, Ŝe profesor Snape wścieka się na 
istoty pseudowyŜsze, które wywalają pierwszoroklasistów z najlepszych miejsc na trybunach. 
Co więc pseudoistota zrobi w tej sytuacji?  
Pansy zaniemówiła na chwilę zszokowana jego bezczelnością.  
- Co tu robicie? – warknęła w końcu mruŜąc oczy.  
Draco uśmiechnął się pobłaŜliwie.  
- A jak sądzisz? Bo wiesz, odniosłem wraŜenie, Ŝe ktoś ma tu zamiar grać – odparł patrząc na 
boisko. – W taką grę, z róŜnymi piłkami. Nazywa się Quidditch. MoŜe obiło ci się o uszy?  
- No nie! Mam... – zaczęła Pansy, ale nie dokończyła, bo przerwał jej nagły okrzyk Ŝalu 
Malfoya.  
- No nie! Mam stąd fatalny widok. Przesiądź się, Weasley.  
Wzruszywszy ramionami, Ron wstał, Ŝeby zamienić się miejscami z przyjacielem. Teraz 
siedział obok Pansy, zaś Draco widział boisko tylko odrobinę lepiej.  
- O, tak duŜo lepiej. Będę ci dozgonnie wdzięczny przez następne trzy minuty. A teraz podaj 
mi torbę.  
Draco pogrzebał w torbie i zaczął wyjmować z niej róŜne słodkości. Pansy, zezując 
zaciekawiona na jego machinacje, usiłowała kontynuować przesłuchiwanie.  
- Pytałam, co robicie na... To czekolada? – Przełknęła ślinę wpatrzona w przedmiot w ręku 
Draco.  
- Zaiste. Miałaby pani ochotę na kawałek, panno Parkinson?  

Pansy, choć wydawała się zahipnotyzowana czekoladowym łakociem, potrząsnęła słabo 
głową.  
- Nie, pewnie ją zatrułeś albo co.  
- Zatruć czekoladę? Nigdy – wykrzyknął Draco udając zgrozę i podał jej tabliczkę. Ślizgonka 
błyskawicznie wbiła w nią zęby. Czując rozpuszczającą się na języku słodycz przymknęła 
powieki i pogrąŜyła się w ekstazie smaku.  
- Nigdy nie zatrułbym czekolady – kontynuował Draco. – No, moŜe z wyjątkiem tego jednego 
kawałka.  
Roześmiał się widząc jej przeraŜoną minę.  
- Nie bój się, Ŝartowałem. Weasley, przydaj się na coś i dopilnuj, Ŝeby pannie Parkinson oraz 
jej przyjaciołom nie zabrakło smakołyków. Och, oczywiście ty takŜe się częstuj, jeśli masz 
ochotę.  
Hermiona przysunęła się do Draco.  
- JuŜ dwa razy sobie z nimi poradziłeś – szepnęła z podziwem.  
- Czekaj, zaraz będzie trzeci. Patrz i podziwiaj mistrza – powiedział Draco na widok 
podchodzącego Blaise`a.  
- Co ty knujesz, Malfoy? Jakiś podstęp, hę? – zapytał Zabini podejrzliwie.  
- Podstęp? – Draco prychnął pogardliwie. – śartujesz chyba. Gryfoni nie uŜywają podstępów. 
Gryfoni wbiegają tam, gdzie aniołowie lękają się wkroczyć*. OdwaŜnie mijają wszelkie 
zapory i śmiało wchodzą pomiędzy potwory. Właśnie tak jak teraz.  
Zabini stał przez chwilę, usiłując zrozumieć to, co właśnie usłyszał. Draco niecierpliwie 
odsunął go ręką.  
- Spadaj Zabini. Bo inaczej przedyskutuję z panną Bulstrode sprawę twojego ostatniego 
wypadu.  
W oczach Zabiniego mignęła panika.  
- Skąd wiesz o...?  
- Mam swoje źródła – uśmiechnął się Draco z satysfakcją. – No, idź juŜ.  
- Co on właściwie zrobił? – spytała szeptem Hermiona, odprowadzając wzrokiem 
oddalającego się pospiesznie Zabiniego.  
- Nie mam zielonego pojęcia, ale on zawsze się w coś wplątuje. Od dawna bezskutecznie 
usiłuje zwrócić na siebie uwagę Bulstrode. Najczęściej to niegroźne wpadki, ale czasem 
zdarza mu się posunąć za daleko.  
Widząc w oczach Hermiony nieme pytanie, Draco zaczął wyjaśnienia.  
- Blaise od piątego roku buja się strasznie w Milicencie Bulstrode. Nie wie, Ŝe ona czuje do 
niego to samo. On próbuje zwrócić jej uwagę róŜnymi wygłupami, a ona się boi, Ŝe jeśli 
zareaguje, na przykład da mu w twarz, on się wścieknie. Ona nie chce go spłoszyć, więc 
udaje, Ŝe nic nie widzi, na co on stara się jeszcze bardziej i wymyśla jeszcze większe 
idiotyzmy. To strasznie zabawne.  
- To przykre – stwierdziła Hermiona. – I okropne.  
- Prawda? Blaise z jego dziewczyńskimi minkami i zmaskulinizowana Milicenta to para 
stworzona... Hm, jeśli przez bogów, to takich z poczuciem humoru ,a przynajmniej z 
nietypowymi poglądami w kwestii pokrewieństwa dusz.  
- Powiesz im?  
- Szczerze mówiąc, za bardzo się boję.  
- Dlaczego? – zapytała zdumiona Hermiona. – Myślisz, Ŝe się na ciebie wściekną?  
- Przeciwnie. Obawiam się raczej ich przytłaczającej wdzięczności. Jeszcze nazwali by po 
mnie pierworodnego, a to byłoby straszne. Wyobraź sobie, moje własne, wspaniałe imię u 
istoty zrodzonej z ich lędźwi! – Draco otrząsnął się ze wstrętem.  
- Patrzcie – wybełkotał Ron z ustami zapchanymi czekoladą. – DruŜyny wychodzą.  
Krukoni i Ślizgoni zajmowali swoje pozycje. Harry rzucił okiem przez ramię na trybuny 

Slytherinu. Potem spojrzał raz jeszcze. Draco radośnie do niego pomachał.  
- Hmm... – zadumał się chwilę później. – MoŜe rano przeceniłem moŜliwości Pottera. 
Wygląda jakby zaraz miał zlecieć z miotły.  
 
* * *  
 
- Niewiarygodne! – krzyknęła Hermiona wpadając na Draco, gdy wchodzili do pokoju 
wspólnego. – Ty rzeczywiście miałeś zły wpływ na Ślizgonów!  
- Istotnie. Dzięki za komplement.  
- Szacuneczek, stary. To było genialne! – sapnął Ron opadając na kanapę.  
Hermiona spojrzała na niego przelotnie, a potem skupiła wzrok na Draco.  
- Jak strzelili gola, a ty zacząłeś tańczyć w kółko, wrzeszcząc „Slytherin rządzi!”, to było 
straszne, ale kiedy w niezrozumiałym akcie szaleństwa, rzuciłeś zaklęcie miłosne na Snape`a, 
który na oczach wszystkich zaczął dobierać się do McGonagall to... To było skandaliczne!  
- Zaklęcia miłosne to niebezpieczna, czarna magia – stwierdził Draco. – I odwołałem zaklęcie 
zanim ktokolwiek mnie namierzył. A poza tym, co z tego? Wolałabyś, Ŝebym zmusił go do 
całowania Dumbledore`a?  
- Cholernie genialne – powtórzył Ron na wspomnienie widoku nauczycieli. – Myślałem, Ŝe 
rozerwie go róŜdŜką na kawałki, gdy usiłował wepchnąć jej język do gardła.  
Hermiona chwyciła poduszkę leŜącą na krześle obok i zaczęła metodycznie walić nią Rona po 
głowie. Draco właśnie rozsiadał się, by komfortowo cieszyć się widokiem ich błazeństw, gdy 
nagle rozległo się głośne pukanie.  
Draco otworzył drzwi, ze zdumieniem odkrywając stojącego na korytarzu, mocno 
zaŜenowanego Pottera.  
- Co ty tu robisz, bałwanie? – przywitał gościa. – Powinieneś teraz pić do nieprzytomności, 
zaŜywać tony nielegalnych substancji i nurzać się w gorącym, dzikim seksie. Dlaczego nie 
jesteś ze Ślizgonami? - ZauwaŜywszy lekki rumieniec na policzkach Harry`ego, dodał ciszej: 
– No, tak. Zapomniałem, Ŝe twój luby ma dzisiaj dyŜur...  
- Zamknij się, Malfoy – wymamrotał Harry.  
Draco teatralnym gestem chwycił się za serce.  
- Aaaach! Ranisz mnie tymi ostrymi słowami.  
Ron, któremu w końcu udało się wyrwać poduszkę z rąk Hermiony, spojrzał w stronę drzwi.  
- Potter? A ten czego chce?  
- Jak na razie chce, Ŝebym się zamknął – odkrzyknął Draco.  
- śebyś się zamknął? – powtórzyła Hermiona. – Podoba mi się ten chłopak. Zaproś go do 
ś

rodka.  

- Nie ma mowy – zaprotestował Draco rozkapryszonym tonem. – Potter przyszedł zobaczyć 
się ze mną. Nie wydam ci go na pastwę, Granger, a tym bardziej na pastwę twoich perwersji. 
Zobacz jak sponiewierałaś Weasleya... O, ale jak widzę Weasley jest tym zachwycony. 
Najwyraźniej trafiłaś w jego preferencje.  
Hermiona i Ron spojrzeli po sobie ze zgrozą, nie zdolni wykrztusić słowa.  
Draco zignorował ich przeraŜone miny.  
- Nie krępujcie się, proszę. Nie chcę odciągać was od realizowania waszych wyuzdanych 
erotycznych fantazji. Lepiej wyjdziemy z Potterem, zanim całkiem zdeprawujecie jego 
biedną, niewinną duszyczkę.  
Chwyciwszy Harry`ego za ramię, pociągnął go na korytarz. Uszli ledwie kawałek, gdy Potter 
odepchnął go mocno.  
- Chciałbym z tobą pogadać, Draco.  
- To dobrze, bo gdybyś tak od razu chciał się na mnie rzucić i przelecieć pod ścianą, 
musiałbym stanowczo powiedzieć ‘nie’. Nie jestem taki łatwy. – Draco namyślał się chwilę, 

taksując Harry’ego wzrokiem. – Kłamałem. Jestem łatwy. MoŜesz mnie przelecieć bez 
gadania.  
- Wcale cię nie chcę przelecieć!  
- Nie? CóŜ, wybacz, Ŝe ci to mówię, Potter, ale w takim razie masz okropny gust. Twierdzisz 
więc, Ŝe nie jestem atrakcyjny?  
- Nie. Tak. Nie... Słuchaj, chciałem tylko wiedzieć co miałeś na myśli mówiąc rano, Ŝe jestem 
naprawdę dobry w Quidditcha.  
Czy nikt wcześniej nie prawił mu komplementów?, zastanawiał się Draco, podczas gdy Harry 
stał cicho oczekując na odpowiedź. Draco wiedział, Ŝe potrafiłby zniszczyć jego poczucie 
własnej wartości w kilku zaledwie słowach; zdeptać go tak, Ŝe Ŝaden magoterapeuta nie byłby 
w stanie wyciągnąć go z depresji.  
Tak, coś takiego mógłby zrobić ot tak, bez wysiłku. Ale Draco nie lubił jak coś przychodziło 
zbyt łatwo.  
- Miałem wraŜenie, Ŝe wyraŜam się jasno i precyzyjnie, Potter. Powiedziałem to, co chciałem 
powiedzieć i dokładnie to, co miałem na myśli. Po prostu, jesteś świetnym zawodnikiem 
Quidditcha.  
Na widok szerokiego uśmiechu, jakim Harry go obdarzył, Draco poczuł się tak, jakby po 
całym dniu przebywania na chłodzie, wszedł nagle do ciepłego domu. Chciał zatrzymać to 
uczucie, sprawić, by trwało juŜ zawsze. Gdyby tylko... Gdyby tylko Harry w jego świecie 
kiedykolwiek się tak do niego uśmiechnął...  
Cofnął się gwałtownie i odprawił go niecierpliwym gestem.  
- A teraz spływaj, Potter. Leć się cieszyć swoim sportowym sukcesem.  
Harry posłusznie ruszył ku schodom.  
- I nie pozwól się uwieść Ŝadnej z tych młodych dziewic, które wyglądają tak słodko i 
niewinnie – zawołał jeszcze za odchodzącym. - To tylko pozory. Wierz mi, obudzisz się trzy 
dni później, przywiązany do łóŜka, cały w olejku lawendowym, z idiotycznym uśmiechem na 
twarzy. Tylko nie myśl sobie, Ŝe wiem to z własnego doświadczenia...  
Harry uśmiechnął się do niego ponownie i zniknął na schodach.  
Bez Ŝadnej wyraźnej przyczyny, Draco poczuł się nagle bardzo samotny.  
 
* * *  
 
ZbliŜał się termin owutemów, a Draco nadal nie wiedział jakim sposobem znalazł się nagle w 
tym dziwacznym świecie. Nie odwaŜył się wyjawić nikomu swojej tajemnicy, bał się zaufać 
komukolwiek. Ale Ŝycie szkolne, jak w kaŜdym świecie, toczyło się nieprzerwanie swoim 
torem. Tu czy gdzie indziej, musiał zdać egzaminy. Na wszelki wypadek, postanowił wiec 
podjąć kroki, które zapewniłyby mu uzyskanie jak najlepszych wyników.  
Po pierwsze zakradł się do pokoju Krukonów i zwędził ich notatki, podrzucając w zamian 
zdjęcia, które wcześniej kupił od Colina Creevey`a. Przedstawiały one całą krukońską 
druŜynę Quidditcha pod prysznicem. Widoczki były wystarczająco osobliwe, Ŝeby nikt nie 
zaprotestował przeciw takiej transakcji.  
Następnie namówił Longbottoma, Ŝeby pomógł mu zwinąć notatki Hermiony, kiedy ta wyszła 
na spacer z Weasleyem. Wmówił mu, Ŝe chce poŜyczyć je tylko na chwilę, bo zamierza 
upewnić się, czy są wystarczająco dobre. To nie jego wina, Ŝe skóra Longbottoma zrobiła się 
pomarańczowa, kiedy chłopak aktywował zabezpieczenie nałoŜone przez Granger.  
To przykre, Ŝe ludzie nie ufają nawet swoim najlepszym kolegom.  
Mozolnie wkuwał do upadłego, przeklinając los, przekonany, Ŝe w swoim świecie mógłby to 
jakoś obejść.  
Biblioteka pękała w szwach od uczącej się do egzaminów młodzieŜy. Stojąc w progu Draco 
przeszukiwał wzrokiem stoły, starając się znaleźć jakieś wolne miejsce. Zwykle wolał naukę 

w pokoju wspólnym, ale ten okupowali Weasley i Granger. A poniewaŜ działał mu na nerwy 
widok parki, która nad ksiąŜkami robiła do siebie słodkie oczy, a w dodatku pod stołem 
trzymała się za ręce, zdecydował się na zmianę scenerii.  
Dostrzegł, Ŝe Terry Boot macha do niego zapraszająco, robiąc koło siebie miejsce, ale 
pokręcił odmownie głową. Nie Ŝeby miał coś do Krukona, ale ten wiszący nad jego głową 
obraz...  
Draco zauwaŜył go po raz pierwszy, wertując księgi w poszukiwaniu sposobu na powrót do 
swojego świata. Wiszący na poczesnym miejscu w Hogwarcie portret Lucjusza Malfoya, 
wydał mu się czymś absurdalnym. Dopiero po chwili przypomniał sobie, Ŝe tutaj wszyscy 
uwaŜają ojca za bohatera.  
Lucjusz przypatrywał mu się drwiąco. Draco drgnął, a jego serce przyspieszyło na widok tej 
tak znajomej miny. Powodowany przyzwyczajeniem wyprostował plecy i odpowiedział 
równie kpiącym spojrzeniem.  
- Biblioteki nie są w twoim stylu, prawda ojcze? – zagadnął. – Szkoda, Ŝe w Hogwarcie nie 
ma jakiegoś gniazda rozpusty. Czułbyś się tam pewnie o wiele lepiej.  
Lucjusz uśmiechnął się chłodno.  
- A cóŜ to, koniec pochlipywania w nadziei na zyskanie cienia akceptacji?  
- śartujesz?! Malfoyowie nigdy nie pochlipują. Ale ciekawe jakbyś zareagował, gdybym 
podpalił twoją ramę?  
Ojciec wpatrywał się w niego przez chwilę, po czym skinął głową z uznaniem.  
- MoŜe istnieje szansa, Ŝe jednak jesteś godnym spadkobiercą nazwiska Malfoy.  
Draco odwrócił się na pięcie i odszedł.  
Mimo Ŝe wyszedł wtedy zwycięsko z potyczki słownej, nie miał ochoty na powtórkę. Ruszył 
wiec w głąb biblioteki oddalając się od Terry`ego i obrazu. Przy ostatnim stoliku, ukrytym 
nieco w cieniu regałów, wypatrzył siedzącego samotnie Harry`ego.  
Nie zaskoczyła go nieobecność ślizgońskich goryli, Crabbe`a i Goyle’a. Pewne rzeczy nigdy 
się nie zmieniają. Słońce zawsze wstaje na wschodzie, po nocy następuje dzień, a Crabbe i 
Goyle nigdy się nie uczą. Podobnie jak aksjomatem było stwierdzenie, Ŝe obaj są idiotami.  
Draco opadł na krzesło obok Harry`ego i metodycznie zaczął wyciągać ksiąŜki, pergaminy, 
pióra, umieszczając je przed sobą w równiutkim rządku. Po chwili poprzekładał wszystko, 
sortując przedmioty w porządku tematycznym. Kiedy zabrał się do grupowania piór kolorami, 
Harry nie wytrzymał.  
- Większość ludzi otwiera ksiąŜki do nauki – zauwaŜył.  
- Malfoyowie to nie „większość ludzi” – prychnął Draco.  
Przez chwilę badawczo wpatrywał się w stół.  
- Potter, poŜycz mi podręcznik do eliksirów – poprosił.  
- A co z twoim? – spytał Harry.  
- Wylało mi się na niego trochę eliksiru znikającego. Część tekstu się wymazała. Muszę 
zajrzeć do nieuszkodzonej ksiąŜki.  
- I mam ci dać moją? Zapomnij.  
- PrzecieŜ Snape i tak cię nie będzie dokładnie przepytywał. No, bądź grzecznym fagaskiem i 
poŜycz ksiąŜkę.  
Potter wyprostował się na krześle wbijając w Draco mordercze spojrzenie.  
- Nie jestem twoim fagasem!  
- No tak, masz rację – westchnął Draco. – Jesteś zbyt niepokorny na fagasa. Dobra, moŜesz 
być giermkiem.  
Harry popatrzył na niego spode łba.  
- Wiesz co, Malfoy, nie lubiłem cię nawet zanim zamieniliśmy jedno słowo. Teraz, po 
rozmowie z tobą, nie lubię cię chyba jeszcze bardziej.  
- Nigdy się do siebie nie odzywaliśmy? – zapytał Draco zszokowany. – Ani jednej wymiany 

obelg przed przystąpieniem do tarzania się po podłodze i okładania pięściami?  
Potter ostentacyjnie odsunął się od niego z krzesłem.  
- Nie.  
- śadnych pojedynków? śadnych głupich dowcipów, które na początku wydawały się 
genialnym pomysłem, a w efekcie niezmiennie okazywały się klęską?  
Potter zwiększył odległość pomiędzy nimi.  
- Nie.  
- śadnego rzucania paskudnych zaklęć? Wspólnych szlabanów w Zakazanym Lesie? 
Głupiego, upokarzającego odrzucania mojej propozycji przyjaźni?  
- Nooo... Zwykle celowo wpadaliśmy na ciebie z Crabbe’em i Goyle’em w drzwiach klasy.  
Draco potrząsną głową.  
- To smutne, Potter. Bardzo, bardzo smutne – oświadczył ponuro.  
- Hej! Na ostatnim meczu Quidditcha strąciłem cię z miotły! – przypomniał sobie Harry.  
- Specjalnie czy przez przypadek? – zapytał Draco podejrzliwie.  
- Eeee... Przez przypadek...  
Draco skrzyŜował ręce na piersi i przez moment przyglądał się Harry’emu z namysłem.  
- No, musimy tyle nadrobić, Ŝe lepiej zróbmy listę. MoŜe zaczniemy od obelg. Ty, Potter, 
jesteś najbardziej Ŝałosnym Ślizgonem, jakiego kiedykolwiek spotkałem.  
- Tak? A ty za to jesteś wyjątkowo nędznym Gryfonem.  
- Och, dziękuję. To chyba najmilszy komplement jaki kiedykolwiek usłyszałem.  
Harry poczerwieniał ze złości.  
- Czy to w tym momencie powinniśmy przejść do tarzania się po podłodze?  
- Cierpliwości. Nigdy nie tarzam się po podłodze po pierwszej obeldze.  
- Jesteś nieprawdopodobnie wkurzającym, irytującym i antypatycznym dupkiem.  
- No, Harry, rozwijasz się. To były w miarę zacne obelgi. Mów tak dalej, a zanim się 
obejrzysz, wylądujemy na podłodze.  
Harry doszedł do wniosku, Ŝe lepiej się pouczyć niŜ kontynuować tę rozmowę.  
 
* * *  
 
Draco podniósł wzrok znad pergaminu ze zdumieniem uświadamiając sobie, Ŝe jest juŜ 
późno. Opustoszała biblioteka tonęła w półmroku. Obok, z głowę na stole, pochrapywał 
Potter. Po namyśle Draco zdecydował zostawić drania, Ŝeby rano obudził się w kałuŜy śliny, 
ale szybko zmienił zdanie, postanawiając posłuchać jednak instynktu.  
Wstał po cichu, chwycił za oparcie krzesła Harry’ego i szarpnął mocno. Harry krzyknął 
zaskoczony spadając z siedziska i przez chwilę oszołomiony siedział na podłodze.  
- Co się stało? – zapytał podnosząc się i wodząc wokół nieprzytomnym wzrokiem.  
- Śniło ci się chyba coś złego i spadłeś z krzesła – wyjaśnił Draco obojętnie. – AleŜ z ciebie 
niezdara.  
- Och.  
Draco doszedł do wniosku, Ŝe choć ten Harry jest Ślizgonem, to o wiele bardziej naiwnym niŜ 
jego gryfońska wersja. W tamtym świecie, Harry musiał się mieć przed nim cały czas na 
baczności, zachować ostroŜność, być w ciągłej gotowości. To mogło nawet pomóc temu 
głupkowi w pokonaniu Voldemorta! A czy ktoś kiedyś podziękował mu za takie 
poświęcenie? Nigdy! Ani słowa wdzięczności!  
- Chyba przegapiliśmy obiad. Nie wiem jak ty, ale idę do kuchni po coś do Ŝarcia – 
oświadczył Draco zbierając swoje rzeczy ze stołu, po czym ruszył do wyjścia.  
- TeŜ jestem głodny - rzekł Harry zgarniając resztę ksiąŜek i pergaminów.  
Ramię w ramię opuścili bibliotekę i zeszli piętro niŜej. Draco skręcił ku następnym schodom, 
ale Harry złapał go za ramię.  

- Tędy będzie szybciej – wskazał korytarz na prawo.  
- Owszem – zgodził się Draco. – Pod warunkiem, Ŝe ci wisi czy cię złapią, czy nie. Ten i 
następny korytarz są często sprawdzane. Nie wiedziałeś? Crab... Eghem, dowiedziałem się 
tego przypadkiem, w pierwszym tygodniu szkoły.  
- Zwykle nie boję się czy mnie złapią.  
Draco przystanął spoglądając na Harry`ego ze zdumieniem.  
- Ilu konkretnie profesorom polerujesz róŜdŜki, Potter?  
- Nie o to chodzi! – oburzył się Harry głośno. A gdy Draco syknął, uciszając go, dodał 
szeptem – Mamy z Crabbe’em i Goyle’em coś, co nam pomaga poruszać się po Hogwarcie 
bez przeszkód.  
Draco uniósł brew czekając na szersze wyjaśnienia.  
- To peleryna niewidka – wyjaśnił Harry rumieniąc się mocno. – Ojciec stwierdził, Ŝe mu się 
juŜ nie przyda, więc mi ją dał.  
Peleryna niewidka! Potter miał pelerynę niewidkę. Nagle Draco zrozumiał wiele 
tajemniczych wypadków, które pozornie bez wyraźnej przyczyny przytrafiały mu się przez 
ostatnie siedem lat.  
Mocno trzepnął Harry’ego w głowę.  
- Ał! To bolało!  
- ZasłuŜyłeś sobie - syknął Draco.  
- Czemu to zrobiłeś?  
- Ogólnie... Dla zasady.  
Harry przyglądał mu się podejrzliwie, rozcierając bolące miejsce.  
- Zawsze byłeś psycholem, Malfoy, czy odbiło ci dopiero jak zrzuciłem cię z miotły?  
- O, nowe obelgi? Chcesz się dla mnie podciągnąć? Powalasz mnie swoją kokieterią – 
powiedział Draco i ruszył w stronę kuchni.  
- I bez tego jesteś powalony – wymamrotał Harry, idąc na za nim. – I to zdrowo.  
Skrzaty domowe były więcej niŜ szczęśliwe mając szansę nakarmienia i usługiwania młodym 
paniczom. Draco, zachwycony takim przyjęciem, łaskawie pozwalał koło siebie skakać. Jeden 
z potworków, jakiś Dredek czy Szwedek, chciał koniecznie z nim porozmawiać. Zamiast 
podawać zamówiony na drugie danie budyń czekoladowy, szarpał go za rękaw nazywając 
„paniczem Draco”.  
- Panicz Draco nie powinien tu być. Panicz Draco musi uciekać – wychrypiał przejęty.  
- Dobrze, pójdziemy, jak tylko skończymy jeść – odparł Draco znad budyniu.  
- To dobrze – uspokoił się skrzat. – Hogwart niebezpieczny dla panicza Draco. Panicz Draco 
powinien być w domu.  
Harry i Draco wymienili spojrzenia.  
- Co masz na myśli mówiąc, Ŝe Hogwart jest niebezpieczny? – zapytał Harry.  
- Złe rzeczy. Zło nadciąga. Idzie do Hogwartu. Będzie tu wkrótce, szybko.  
- Jak szybko? ZdąŜę dojeść budyń?  
- Panicz Draco nie Ŝartować. Nadejdzie przy pełni księŜyca, wielu zginie.  
Draco wepchnął do ust kolejną łyŜkę smakołyku.  
- Jak moŜesz tak siedzieć i się zaŜerać? – W głosie Harry’ego pobrzmiewał strach. – Zgredek 
właśnie oznajmił, Ŝe w ciągu tygodnia Hogwart zostanie zaatakowany!  
- I czym tu się przejmować? – wzruszył ramionami Draco. – Rzucisz się na nich, zrobisz 
swoje i wszystkich uratujesz. Pestka.  
Nie doczekawszy się Ŝadnej reakcji Draco podniósł głowę. Harry wpatrywał się w niego z 
otwartymi ustami.  
Ten Harry nigdy nie był bohaterem, uświadomił sobie nagle.  
- O cholera – wykrztusił wstrząśnięty odkryciem.  
 

 
 
 
 
 
 
* Fools rush in where angels fear to tread [Głupcy wbiegają tam, gdzie aniołowie lękają się 
wkroczyć (tł. wł.)] - Alexander Pope, “An Essay on Criticism”. 
 
 

Rozdział trzeci 

 
 
 
 
- Co zrobimy!? – wykrzyknął Harry z niedowierzaniem.  
- Pójdziemy podsłuchać Dumbledore`a – odparł Draco spokojnie, nie podnosząc głowy znad 
kufra Harry’ego, w którym właśnie grzebał. – A ściślej mówiąc, wszystkich nauczycieli. No, i 
gdzie ta twoja peleryna niewidka?  
Harry sięgnął do kufra bez trudu odnajdując poŜądany przedmiot. Draco porwał pelerynę z 
diabolicznym uśmiechem i natychmiast zaczął ją testować. Przez chwilę obserwował z 
fascynacją jak włoŜona pod nią ręka znika.  
- Nie rozumiem, po co w ogóle się w to pakować?  
- A kto inny? Krukon? Puchon? Bez Ŝartów. – Draco zakręcił peleryną. – Ech, tyle rzeczy 
moŜna by z nią zrobić. Podglądałeś kiedyś dziewczyny pod prysznicem?  
- Nie. Po co w ogóle się wtrącać? Jestem pewny, Ŝe dorośli juŜ się tym zajmują. MoŜe nawet 
samo Ministerstwo...  
- Ministerstwo nie rozpracowałoby najprostszej rzeczy nawet gdyby miała dołączoną 
instrukcję obsługi. – W oczach Draco zabłysły piekielne iskierki. – Zakradałeś się kiedyś do 
męskich pryszniców?  
- Nie. Ale Dumbledore...  
- Wślizgnąłeś się do łazienki Dumbledore`a? Jesteś chorym zboczeńcem, Potter.  
- Nie! Ciągle mi przerywasz! Chciałem powiedzieć, Ŝe Dumbledore sobie poradzi. Podobno 
jest bardzo potęŜnym czarodziejem.  
- Nigdy nie zauwaŜyłem, Ŝeby wiele robił. Myślisz, Ŝe Granger i Weasley powinni iść z 
nami? – Draco zmierzył pelerynę krytycznym spojrzeniem. – Jest raczej mała... 
Zdecydowanie za mała na cztery osoby.  
- Mógłbyś na chwilę to odłoŜyć i posłuchać? – zdenerwował się Harry.  
Draco ostroŜnie powiesił pelerynę na oparciu krzesła i odwrócił się do Harry`ego. Kiedy 
Draco w końcu zwrócił na niego uwagę, Harry stracił wątek. Zbity z tropu, począł nerwowo 
krąŜyć po pokoju.  
- Wplątujesz nas w coś bardzo niebezpiecznego, Malfoy. Ja... Ja się nie zgadzam.  
Draco wiedział dość duŜo o Harrym ze swojego świata. Dzięki Ginny Weasley, która wszem i 
wobec opowiadała o swoim ocaleniu, poznał historię z Komnatą Tajemnic. Był świadkiem 
zwycięstwa Harry’ego w Turnieju Trójmagicznym, a po powrocie z Azkabanu jego ojciec 
dopełnił ten obraz, relacjonując potyczkę w Ministerstwie Magii. Poza tym były teŜ inne 
fakty. Mając jedenaście lat Harry walczył z Voldemortem i, choć posiadał wiedzę zaledwie na 
poziomie pierwszego roku, zwycięŜył. W końcu był Chłopcem Który PrzeŜył.  
Draco nigdy wcześniej nie zdawał sobie sprawy, Ŝe Harry po prostu nie miał innego wyboru.  
- Masz rację – powiedział cicho. – Nie zgłaszałeś się na ochotnika. – Zabierając pelerynę 

zerknął na Harry`ego. – Mogę to poŜyczyć? Tylko do podsłuchiwania, niczego innego nie 
zrobię.  
Harry przytaknął. Trzymając w ramionach pelerynę, Draco opuścił dormitoria Slytherinu i 
udał się w stronę wieŜy Gryfonów.  
Był bliski popełnienia głupio odwaŜnego czynu!  
Nie wiedział, Ŝe gryfonizm moŜe być zaraźliwy...  
Miał tylko nadzieję, Ŝe jeśli zacznie lubić czerwień i złoto ktoś go zabije, oszczędzając mu 
hańby.  
 
 
* * *  
 
Draco stał w korytarzu obok pokoju nauczycielskiego czekając na odpowiednią okazję, która 
umoŜliwiłaby mu wślizgnięcie się do środka.  
RozwaŜał czy nie powiadomić o akcji Granger i Weasleya, ale odrzucił ten pomysł. 
Prawdopodobnie nalegaliby, aby mu towarzyszyć, a trzy osoby nie zmieściłyby się pod 
peleryną. JuŜ we dwójkę trzeba było się pod nią nieźle ścisnąć. Wątpił, Ŝeby któreś z nich 
chciało iść bez drugiego, więc jedyną rozsądną opcję stanowiła samotna wyprawa.  
Na początek zrobił krótki wypad na terytorium Hufflepuffu, gdzie zaczarował wypisane 
poniŜej wiszącego nad kominkiem godła Puchonów słowa: „Prawość, Wierność, 
Sprawiedliwość”, na: „Łzawość, Mizerność, Upierdliwość”.  
Następnie ruszył w stronę pokoju nauczycielskiego, gdzie miała rozpocząć się jego kariera 
wywiadowcy. Choć planował jeszcze jedną małą akcję, po głębszym zastanowieniu doszedł 
do wniosku, Ŝe prawdopodobnie nie da rady wkraść się do biura Dumbledore`a.  
Na dźwięk czyichś kroków, rozpłaszczył się na ścianie, mając nadzieję, Ŝe osoba, która się 
zbliŜa, wystarczająco szeroko otworzy drzwi do pokoju nauczycielskiego. Zdębiał na widok 
Pottera, który trzymając w ręku kawałek pergaminu, rozglądał się bacznie wokoło.  
- Malfoy? – wyszeptał Harry przeszukując wzrokiem zakamarki korytarza.  
Draco obserwował jak Harry sprawdza coś na papierze, po czym rusza wprost na niego.  
- Malfoy? – Harry był coraz bliŜej, a kiedy niemal nadepnął na niego, Draco wysunął rękę, 
chwycił go za szatę i wciągnął pod pelerynę.  
- Jak mnie znalazłeś? – wysyczał mu do ucha. Miał rację. Pod niewielką peleryną było ciasno 
juŜ dla dwóch osób. Nawet przyciśnięty do piersi Harry’ego nie był zupełnie pewien czy są 
całkowicie okryci.  
- Dzięki temu – wyjaśnił Harry podając mu pergamin. – NaleŜała do mojego ojca. Syriusz, 
mój ojciec chrzestny, zwinął ją i dał mi w prezencie na rozpoczęcie pierwszej klasy.  
Pergamin wyglądał jak dziwna mapa Hogwartu.  
- Co to za znaczki, te tutaj? – spytał Draco wskazując palcem.  
- To sekretne przejścia. I zobacz, kaŜdy punkcik oznacza osobę, więc wiadomo kto gdzie jest. 
W ten sposób cię znalazłem.  
Harry Potter miał mapę. Mapę, na której zaznaczone były sekretne przejścia. Mapę, która 
pokazywała dokładnie gdzie znajduje się kaŜdy, kto przebywa w zamku!  
Draco trzepnął Harry’ego w głowę.  
- Ał! Czemu mnie walnąłeś?  
- Ogólnie, dla zasady.  
Harry popatrzył na niego spode łba.  
- A jakieŜ to ogólne zasady kaŜą ci bić mnie po głowie?  
Wpatrzony w pergamin Draco zignorował pytanie. Z mapy wynikało, Ŝe Dumbledore i część 
profesorów była juŜ w środku. Draco zastanawiał się właśnie czy rozpoczęli juŜ naradę, gdy 
jego uwagę przykuła jedna z kropek.  

- Ciiii. Idzie Snape – szepnął chowając mapę do kieszeni i w ciszy obserwował nadejście 
profesora.  
Kiedy Snape przekraczał próg, Harry wysunął rękę, aby przytrzymać drzwi. Szybko 
wślizgnęli się do środka i przemykając pod ścianą, dotarli do kąta pomieszczenia.  
Pokój był wielki, wyłoŜony ciemną boazerią. Pod ścianą stała olbrzymia szafa na płaszcze, a 
większość miejsca zajmowały drewniane krzesła - kaŜde inne. Nawet przy tak wielkich 
postępach w dziedzinie magii, nadal nie potrafią wymyślić porządnego zaklęcia 
dekorującego!, pomyślał Draco zdegustowany.  
W sali siedzieli Dumbledore, McGonagall, Sprout i Waxington. Dyrektor, który popijał 
herbatę, uśmiechnął się znad filiŜanki do nowoprzybyłego. Snape skinął w odpowiedzi głową, 
po czym usiadł na krześle obok McGonagall.  
- Mam wraŜenie, Ŝe są juŜ wszyscy, którzy powinni tu być.  
Dumbledore rzucił przelotne spojrzenie w kierunki kąta i Draco był pewien, Ŝe ich obecność 
zaraz zostanie odkryta. Cofnął się instynktownie, przyciskając Harry’ego do ściany tak 
mocno, Ŝe poczuł na plecach jego Ŝebra. Stali teraz na tyle blisko, Ŝe oddech Harry`ego 
owiewał mu ucho i policzek.  
- Severusie, jak postępują twoje poszukiwania? – zapytał Dumbledore porzucając studiowanie 
pomieszczenia.  
- Marnie. Nie znalazłem niczego nowego.  
- A czy to, czego się dowiedzieliśmy jest pewne? – wtrąciła profesor Sprout. – Bo moŜe 
panikujemy z powodu czegoś, co nigdy nie nastąpi?  
- Pojawiły się wszystkie znaki – Snape potarł czoło, jakby chciał wymazać z niego kaŜdą 
zmarszczkę. – Głupotą byłoby je zignorować. Przeklęty Lucjusz, gdyby był te parę sekund 
szybszy!  
Na dźwięk imienia ojca, Draco przestał oddychać. Harry połoŜył mu rękę na ramieniu, jakby 
chciał powstrzymać go przed gwałtownym ruchem.  
- Przestań, Severusie. Ten człowiek zginął ratując świat czarodziejów. Nikt nie powinien 
kalać jego pamięci z powodu niewielkiej asynchronii. – Dumbledore upił nieco herbaty i 
spojrzał na Snape`a. – Masz juŜ miksturę, która pomogłaby zataić pochodzenie dziecka?  
- Nie. Byłem pewien, Ŝe zmodyfikowany eliksir wielosokowy zadziała, ale nie opracowałem 
jeszcze odpowiedniej formuły. Gdybym tylko miał nieco więcej czasu...  
- MoŜe ministerstwo... – zaczęła profesor Waxington, ale Snape jej przerwał.  
- Ci kretyni wszystkiemu zaprzeczają! Upierają się, Ŝe Voldemort nie zdąŜył wypowiedzieć 
Ŝ

adnej klątwy, wiec tym bardziej nie wierzą, Ŝe jest bliska spełnienia. Jak dostrzegą swoją 

pomyłkę, będzie za późno, Ŝeby przeciwdziałać nieszczęściu i Progiskor bez przeszkód 
wypełni swoją misję.  
Kiedy profesorowie zaczęli dyskutować o poraŜkach ministerstwa i obgadywać róŜnych 
urzędników, Draco uświadomił sobie, Ŝe zamiast na rozmowie, coraz bardziej koncentruje się 
na ciele znajdującym się za jego plecami. Ręka Harry`ego nadal spoczywała na jego ramieniu, 
ale teraz palce poruszały się lekko, niemal pieszczotliwie.  
Pod peleryną zrobiło się nagle dziwnie gorąco i duszno, a Draco zaczął mieć problemy z 
oddychaniem. Pewnie tkanina nie przepuszcza powietrza, pomyślał.  
Wziął się w garść i skupił na dyskusji. Wynikało z niej, Ŝe ministerstwo, celowo, czy teŜ z 
powodu niewiedzy, w niczym nie pomoŜe.  
- Musimy zrobić wszystko, Ŝeby zapewnić dzieciom maksimum bezpieczeństwa – 
powiedziała McGonagall. – Zaklęcia ochronne wytrzymają, prawda Albusie?  
- Przez jakiś czas. Ale dopóki w Hogwarcie znajdują się potomkowie Malfoya , Crabbe`a, 
Goyle`a, Weasleya, Pottera, Longbottoma i reszty, Progiskor będzie usiłował się przez nie 
przebić.  
Dumbledore zakończył spotkanie, prosząc Snape`a, aby nadal pracował nad eliksirem. Innym 

nauczycielom zlecił umacnianie magicznych barier. Pokój pustoszał powoli, aŜ w końcu 
pozostali w nim tylko Dumbledore i Snape.  
- Severusie, chciałbym poruszyć jeszcze inną, równie waŜną sprawę. Kiedy rozmawialiśmy o 
tym ostatnio, odniosłem wraŜenie, Ŝe zaczynasz zbytnio się spieszyć.  
- Coś przecieŜ trzeba robić. Nasze poprzednie starania zawiodły. Ostatnim razem stałeś z 
boku, nie zrobiłeś nic, Ŝeby zapobiec katastrofie. Nie zamierzam dopuścić do tego ponownie.  
- Powinieneś mieć więcej wiary w ludzi, mój drogi. – Dumbledore smutno potrząsnął głową.  
- Doświadczenie mi na to nie pozwala.  
Draco stracił wątek. Nie miał pojęcia o czym mówią. Powoli obrócił głowę, Ŝeby sprawdzić, 
czy Harry coś z tego rozumie. Widząc, Ŝe chłopak wpatruje się bardzo intensywnie w 
Snape`a, zalała go fala irracjonalnej zazdrości. To na nim powinna skupiać się cała uwaga 
Harry’ego! Jego dusza krzyczała „Mój, mój, mój!”.  
Naparł na Harry`ego i poruszył lekko biodrami. Uśmiechnął się z satysfakcją słysząc ciche 
sapnięcie. Ponownie, niby przypadkiem, otarł się o udo Harry’ego, odkrywając namacalny 
efekt swych podstępnych działań. Zachęcony taką reakcją, ostroŜnie, sięgnął do tyłu, 
przesuwając dłonią po biodrze Harry’ego i dalej, aŜ na pośladek. Odgłosy toczącej się przy 
stole rozmowy zaczęły odpływać i cichnąć. Kiedy poczuł palce sunące niepewnie po jego 
brzuchu, nagrodził tę inicjatywę aprobującym westchnieniem i odchylił głowę, opierając ją na 
ramieniu za sobą. Delikatny dotyk warg na szyi zaskoczył go tak, Ŝe z ust wyrwał mu się 
cichy jęk.  
Cholera.  
Dumbledore i Snape zamilkli spoglądając w stronę kąta. Harry i Draco zamarli pod peleryną.  
Mistrz Eliksirów zmarszczył brwi i zmruŜył oczy. Ale Dumbledore uśmiechnął się wesoło.  
- Oj, naszemu Irytkowi chyba zebrało się na figle – oświadczył chwytając Snape`a za ramię i 
holując go do wyjścia. – Chodź, spróbujemy zepsuć mu niespodziankę, jaką dla nas 
przygotował.  
Snape odwrócił się do dyrektora.  
- Zanim wyjdziemy, chcę wiedzieć, czy zamierzasz przeszkadzać w realizacji moich planów.  
- Nie będę cię powstrzymywał – odparł Dumbledore potrząsając głową. – ChociaŜ sądzę, Ŝe 
twoje zabiegi nie będą konieczne. Mam wraŜenie, Ŝe sytuacja rozwija się sama, nawet teraz, 
podczas naszej rozmowy.  
- Wątpię. Młodzi ludzie potrzebują nadzoru.  
- Albo dobrego przyjaciela.  
Snape prychnął pogardliwie otwierając drzwi.  
- Mało prawdopodobne, aby chłopak znalazł go w towarzystwie, w którym się obraca. A 
biorąc pod uwagę jakie podłoŜe ma zwykle „przyjaźń” w tym wieku...  
Reszta jego słów ucichła za zamkniętymi drzwiami. Domorośli szpiedzy zostali sami.  
Draco zerwał pelerynę, z ulgą wciągając do płuc chłodne powietrze.  
- JuŜ myślałem, Ŝe będą tak kłapać przez całą noc – rzekł obracając się do Harry`ego i umilkł 
zaskoczony widokiem bólu wymalowanym na jego twarzy.  
- Co ci jest?  
- Muszę iść – głos Harry`ego był zachrypnięty.  
- Iść? Miałem nadzieję, Ŝe spędzimy razem trochę czasu – uśmiechnął się Draco znacząco 
muskając palcami jego ramię.  
- Nie dotykaj mnie! – syknął Harry odskakując jak oparzony. - Nie... Daj mi spokój! – rzucił i 
szarpnąwszy za klamkę, wypadł na korytarz.  
- Harry? – Draco wybiegł za nim, ale Harry juŜ znikał za zakrętem. Westchnąwszy, zwinął 
pelerynę i z cięŜkim sercem ruszył w stronę wieŜy Gryffindoru.  
Potter go odrzucił. Po raz drugi.  
 

* * *  
 
- I na sto procent mówili o Progiskorze? – upewniała się Hermiona patrząc na chłopców 
siedzących przy stole naprzeciwko.  
- Tak, tak, tak, ile razy mam ci to powtarzać? – Draco rzucił okiem w stronę Harry`ego, który 
uporczywie wpatrywał się w blat, jakby chciał nauczyć się na pamięć układu sęków.  
 
Rano Draco streścił przyjaciołom ostatnie wydarzenia. Byli wyraźnie zawiedzeni, Ŝe nie 
powiedział im o niczym wcześniej i uraŜeni, Ŝe poszedł podsłuchiwać nauczycieli z Potterem, 
a nie z nimi.  
Ustalili, Ŝe po obiedzie wszyscy spotkają się w bibliotece. Podczas lekcji eliksirów Draco 
usiłował dać znać o tym Potterowi. Nie było to jednak łatwe. Gdy tylko zbliŜył się do 
Harry’ego, ten umknął przed nim. Kolejną próbę przekazania wiadomości, uniemoŜliwił mu 
Snape. Warknął groźnie na kręcącego się po sali Draco, kazał mu wrócić na miejsce, a potem 
juŜ do końca zajęć nie spuszczał z niego oka.  
Po lekcji Draco czekał na korytarzu. W końcu Harry wyszedł, jak zwykle w towarzystwie 
Crabbe`a i Goyle`a. Idąc po jego bokach wyglądali raczej na ochroniarzy niŜ przyjaciół.  
- Suń się, Malfoy, albo sam cię przesunę – burknął Goyle zasłaniając sobą Harry’ego.  
- Chcę tylko z nim pogadać.  
- Ale on nie chce – Crabbe spojrzał na Draco spode łba zaciskając wielkie pięści.  
- Potter... Harry, to waŜne.  
- W porządku, mów – przystał Harry niechętnie.  
- To prywatna sprawa – rzekł Draco patrząc wymownie na osiłków.  
- Nie mam tajemnic prze przyjaciółmi. I pospiesz się, bo zmienię zdanie – Harry skrzyŜował 
ręce na ramionach i czekał.  
- Pamiętasz wczorajszą noc? – zaczął Draco głębokim, uwodzicielskim tonem. – Naszą 
rozmowę przy wspólnej kolacji... Sporo o tym myślałem... – Spuścił oczy z fałszywym 
zawstydzeniem. Crabbe i Goyle zrobili miny, jakby mocno oberwali w Ŝołądek. – To, co się 
wtedy stało, wiele dla mnie znaczy. Ale czuję niedosyt. Liczę na więcej. DuŜo więcej. 
Spotkajmy się dzisiaj wieczorem. Po obiedzie, w bibliotece. Tam gdzie ostatnio... Przy tym 
stole... Na pewno wiesz o czym mówię. Takich rzeczy się nie zapomina.  
- Yyyy... moŜe jednak zostawimy was samych? – wydukał Goyle.  
- Och, moŜecie przyłączyć się do nas wieczorem, jeśli macie ochotę. Granger i Weasley teŜ 
przyjdą. – Draco uśmiechnął się diabelsko, gdy Crabbe i Goyle cofnęli się niepewnie.  
Harry obrzucił przyjaciół zdegustowanym spojrzeniem.  
- Będziemy – rzucił krótko.  
- No to do wieczora. – Draco odwrócił się na pięcie i ruszył na kolejne zajęcia. Odchodząc 
usłyszał jeszcze jak Goyle mówi:  
- Harry, czy on właśnie zaprosił nas na orgię?  
 
Teraz Goyle i Crabbe siedzieli obok Harry`ego. Obaj wydawali się rozczarowani.  
- Nigdy nie słyszałem o Progiskorze – wymamrotał Crabbe.  
- O prysznicu teŜ nie – mruknął Ron.  
- Ron, przestań – zmitygowała go Hermiona.  
- Po co oni tu w ogóle przyszli? – skrzywił się rudzielec.  
- To przyjaciele – odezwali się jednocześnie Draco i Harry, po czym spojrzeli na siebie.  
- To znaczy, przyjaciele Pottera – poprawił się szybko Draco. – Poza tym, ich takŜe to 
dotyczy. Mają prawo tu być. W zasadzie, jedynym nieobecnym, który teŜ ma z tym związek 
jest Longbottom. Za to jest Granger, choć jej nazwisko nie zostało wymienione. Myślałem o 
zamianie, ale wątpię czy będziemy potrzebowali eksplodujących kociołków.  

- Właśnie o to chodzi, Crabbe – powiedziała Hermiona wracając do tematu – Nikt z nas nie 
słyszał o Progiskorze. Przejrzeliśmy całą bibliotekę i nie znaleźliśmy niczego na ten temat.  
- Sprawdzaliście w Dziale Ksiąg Zakazanych? – zapytał cicho Harry.  
Hermiona zmarszczyła brwi.  
- Tam nie wolno wchodzić. Dlatego nazywa się Zakazany.  
Draco popatrzył na nią i przekrzywił głowę.  
- Czy ty przypadkiem nie jesteś Prefektką? Z pewnością mogłabyś się tam trochę rozejrzeć.  
- Jeśli ja bym mogła, to ty teŜ.  
Draco wyprostował się gwałtownie, przy okazji spadając niemal z krzesła.  
- Jestem Prefektem? A nie Weasley? – pisnął.  
Oczy Rona zrobiły się okrągłe ze zdumienia.  
- Dlaczego nikt mi nie powiedział? – ciągnął Draco tonem pretensji. - PrzecieŜ mógłbym 
wszystkim rozkazywać! Traktować ich jak podnóŜki!  
- A co za róŜnica, skoro i tak to robisz? – skomentowała Hermiona.  
- Ale mógłbym to robić legalnie! Dlaczego nie mam osobnego pokoju? A odznaka? Gdzie 
moja odznaka Prefekta?  
- PrzecieŜ stwierdziłeś, Ŝe wolisz mieszkać z przyjaciółmi i Ŝe odznaka wyglądałaby 
pretensjonalnie – przypomniał mu Ron skonfundowany.  
- Pretensjonalne! AleŜ w tym cały urok! Po co być w ogóle prefektem, jeśli nie po to, by kłuć 
tym wszystkim w oczy? – potrząsnął głową Draco i dodał zdegustowany – Naprawdę jestem 
gryfońskim idiotą.  
Crabbe, Goyle i Potter zamruczeli aprobująco, a Granger i Weasley zrobili obraŜone miny.  
- To co robimy? – zapytała Hermiona. – MoŜe faktycznie w Dziale Ksiąg Zakazanych 
znajdują się jakieś informacje o Progistorze. Ale jak się do nich dobrać? Nie moŜna tam tak 
wejść ot tak.  
- MoŜe uŜyjemy mojej peleryny niewidki? – zasugerował Harry.  
- Nie pomieścimy się pod nią wszyscy, a jest za duŜo szukania jak na dwie osoby – stwierdził 
Draco. - Ale jest sposób, Ŝebyście weszli tam wszyscy – dodał z namysłem. – Wystarczy mała 
dywersja. - Odwrócił się do Harry`ego. – Co powiesz na małą bójkę i tarzanko po podłodze?  
 
* * *  
 
W ciągu następnej godziny plan był gotowy. Draco przyniósł dla Hermiony pelerynę 
niewidkę - na wypadek, gdyby dywersja nie zadziałała. Reszta musiała radzić sobie sama.  
Hermiona poinstruowała Crabbe`a, Goyle`a i Rona, które ksiąŜki mogą się przydać. Cała 
czwórka siadła jak najbliŜej Działu Ksiąg Zakazanych, starając się przybrać miny 
niewiniątek, co w przypadku Crabbe`a i Goyle`a stanowiło niemałe wyzwanie. Draco i Harry 
zajęli strategiczne miejsca w korytarzu, dokładnie na przeciwko wejścia do biblioteki.  
- O co będziemy się bić? – wyszeptał Harry.  
- Zostaw to mnie. Mam w tym spore doświadczenie.  
Harry popatrzył na niego z rozbawieniem, ale zmilczał. Choć w ciągu ostatnich siedmiu lat 
Draco nieraz potykał się z Potterem, tym razem czuł się dziwnie niezręcznie.  
Wziął się w garść, odetchnął głęboko pchnął Harry’ego na ścianę.  
- Słyszałem, Ŝe Ślizgoni są przebiegli. Ale nie wiedziałem, Ŝe są tchórzami – powiedział 
głośno.  
- Nie jestem tchórzem! – Harry oddał mu niespodziewanie mocno. Sprawiał takŜe wraŜenie 
bardziej rozzłoszczonego niŜ powinien.  
Draco ignorował gęstniejący wokół tłumek ciekawskich.  
- Przestraszyłeś się. Uciekłeś przede mną. – Pomimo Ŝe walka miała byś pozorowana, 
ogarnęła go autentyczna wściekłość na wspomnienie sytuacji w pokoju nauczycielskim. Nie 

mógł zdzierŜyć, Ŝe Harry po raz kolejny uraził jego dumę. Chwycił przeciwnika za przód 
szaty i cisnął go na ścianę. – O co chodzi? Nie jestem wystarczająco wysoki? Mam zbyt 
kształtny nos? A moŜe za jasne włosy? Albo za często je myję, jak na twój gust?  
Oczy Harry’ego zwęziły się w szparki.  
- Zamknij się, Malfoy – syknął przez zaciśnięte zęby.  
- A moŜe chodzi o twojego ojca? Nie jestem odpowiednim narzędziem zemsty, tak? Za mało 
by się wkurzył? Co innego jak rzucisz mu w twarz, Ŝe dajesz...  
Nie dokończył, zaskoczony ciosem w szczękę, którego siła zbiła go nóg. A poniewaŜ wciąŜ 
wczepiał się w jego szatę, obaj runęli na podłogę. Draco przetoczył się błyskawicznie i usiadł 
okrakiem na rozwścieczonym, szamoczącym się Harrym.  
Tłum widzów rozstępował się przed szczepionymi w bojowym uścisku chłopcami. Z oddali 
dobiegł ich pisk panny Pince, która nakazywała uczniom się rozejść. Draco wątpił jednak czy 
ktokolwiek jej posłucha. Kilku uczniów zaczęło zagrzewać do walki przeciwników, którzy 
tarzając się po podłodze, okładali się pięściami. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie pewien 
szkopuł. Podczas gdy Draco raczej markował ciosy, Harry walił w niego jak zawodowy 
bokser w worek treningowy.  
W końcu Draco zdołał go chwycić za nadgarstki i przyszpilić do podłogi.  
- Pamiętaj, Ŝe to nie na serio – szepnął pochylając się nad nim.  
- I nie tylko to, prawda?– warknął Harry uwalniając ręce. Szarpną się, przetoczył i przycisnął 
do podłogi całym cięŜarem ciała.  
Draco osłonił twarz przed kolejną ulewą razów.  
- Nie dam się wykorzystać i zostawić – syczał Harry zawzięcie unosząc i opuszczając pięść. – 
Nie pozwolę ci na to. PokaŜę ci. Wszystkim pokaŜę.  
W akcie desperacji, Draco chwycił go za kark i szarpnął ku sobie jednocześnie dźwigając 
głowę, póki ich usta się nie spotkały.  
Nagle wszystko zamarło.  
Harry przestał się szarpać zastygając w bezruchu.  
Uczniowie obserwujący walkę oniemieli.  
Jedyną osobą, która zdradzała oznaki Ŝycia, był Draco. Kontynuował pocałunek z takim 
zaangaŜowaniem, jak gdyby nic poza tym się dla niego nie liczyło. W końcu musiał przerwać 
dla zaczerpnięcia oddechu, lecz szybko pochylił się znowu. Musnąwszy ustami policzek 
Harry`ego, pochwycił w zęby jego dolną wargę i delikatnie ugryzł. Harry, który do tej pory 
sprawiał wraŜenie zahipnotyzowanego, ocknął się nagle i odepchnął go.  
- Nie miałem zamiaru cię zostawić – wymruczał Draco. – Aczkolwiek jeśli chodzi o 
wykorzystywanie, chętnie wezmę to pod uwagę. Brzmi interesująco. - Rozluźnił uchwyt na 
karku Harry`ego i zsunął na jego klatkę piersiową. – Sam teŜ chętnie dam się wykorzystać.  
W oczach Harry’ego mignął dziki błysk, a potem przejął inicjatywę, przystępując do rewanŜu 
z nie mniejszą Ŝarliwością niŜ Draco.  
Pani Pince udało się ostatecznie przecisnąć przez wianuszek zafascynowanych obserwatorów.  
- Chłopcy, to nie miejsce na... – zaczęła i zamilkła na widok rozgrywającej się na korytarzu 
sceny. - Rozejść się, natychmiast! – wyskrzeczała odzyskując głos.  
Harry i Draco odkleili się od siebie i wstali.  
- Co miał oznaczać ten pokaz? – piskliwie zaŜądała wyjaśnień bibliotekarka.  
- Proszę nam wybaczyć – zaczął Draco bezskutecznie starając się ukryć figlarny uśmieszek. – 
Ten niezdarny głupek, Potter, potknął się i upadł. Ja go tylko ratowałem. Musiałem 
zastosować metodę usta-usta.  
- Nie potrzeba robić sztucznego oddychania, Ŝeby komuś pomóc wstać – zauwaŜyła pani 
Pince patrząc na niego srogo.  
- Naprawdę? – Draco udał zdziwienie. – Widać miałem złe informacje. A w przypadku 
zwichnięcia lub bólu głowy? - pani Pince wytrzeszczyła oczy. - TeŜ nie?  

No tak, to by tłumaczyło czemu nikt nie chciał być moim partnerem na zajęciach z 
mugolskiej pierwszej pomocy...  
- Zejdźcie mi z oczu. Natychmiast. Obaj. – wykrztusiła. ZaróŜowiona, odwróciła się do 
pozostałych uczniów i klasnęła w dłonie. – Reszta wracać do nauki! JuŜ!  
Draco i Harry popędzili na dół przeskakując po dwa stopnie. Przystanęli dopiero w lochach, 
przed drzwiami dormitoriów Slytherinu.  
- Jak sądzisz? Zadziałało? Myślisz, Ŝe reszta coś znalazła? – spytał Harry wpatrując się w 
czubki swoich butów.  
Draco zmierzył go lubieŜnym spojrzeniem.  
- Wiesz, zawsze moŜemy to powtórzyć – oświadczył radośnie.  
Harry zarumienił się podnosząc głowę.  
- Chyba musisz iść do pani Pomfrey – powiedział wskazując na ciemniejące siniaki.  
- Hermiona to załatwi.  
- Uhm. Tak... – Harry zerknął zakłopotany na drzwi. - No, to chyba juŜ pójdę.  
Draco podszedł bliŜej i chwyciwszy pod brodę, delikatnie odwrócił jego twarz ku sobie.  
- W porządku, dopóki nie uciekasz. A mam nadzieję, Ŝe nie?  
Harry uśmiechnął się, pokręcił głową i mruknął aktualne hasło - „Viktoria”. Odwrócił się, ale 
nim zdąŜył uczynić krok, Draco złapał go za ramię, okręcił i wycisnął na ustach szybki 
pocałunek.  
- Do zobaczenia jutro, Potter – powiedział i ruszył po schodach.  
Kilka minut później, nucąc wesoło pod nosem, wszedł do pokoju wspólnego we wieŜy, gdzie 
został powitany mieszaniną okrzyków i gwizdów.  
Niestety, udało mu się rzucić zaledwie cztery klątwy, zanim go rozbroili.  
LeŜąc na podłodze, gromiony spojrzeniami kolegów, Draco doszedł do wniosku, Ŝe strasznie, 
ale to strasznie nie znosi być Gryfonem.  
 
* * *  
 
- Pobudka! – zawołał Ron siadając na łóŜku Draco.  
Draco jęknął.  
- Powiedz, jest bardzo źle? – spytał.  
- Z czym...? A, z tym. No cóŜ, jesteście z Potterem głównym tematem wszystkich rozmów.  
Draco ukrył twarz w dłoniach i jęknął ponownie.  
- Nie łam się, stary. Spójrz na to z jasnej strony – rzekł spokojnie Ron, kładąc mu rękę na 
ramieniu.  
- Jestem obiektem spekulacji, które bez wątpienia lada chwila przerodzą się w docinki. Gdzie 
ta jasna strona, Weasley?  
- No wiesz... Ty pocałowałeś jego, a on się zrewanŜował. Co oznacza, Ŝe obaj czujecie to 
samo, to chyba dobrze? No i druga sprawa. Udało wam się odwrócić uwagę ludzi, a my 
znaleźliśmy wszystko, co trzeba.  
Draco opuścił ręce i spojrzał na uśmiechniętą, piegowatą twarz rudzielca. MoŜe i Weasley nie 
wygrałby konkursu piękności, ale było w nim coś, co przykuwało uwagę. JuŜ na pierwszy 
rzut oka sprawiał wraŜenie kogoś, na kim moŜna zawsze polegać. Poza tym zdawał się mieć 
niewyczerpane pokłady dobrej woli. Choć Draco osobiście uwaŜał dobrą wolę za rzecz 
wyjątkowo irytującą.  
- Weasley – zapytał cicho. – Dlaczego się ze mną przyjaźnisz?  
Uśmiech Rona stopniał, a jego twarz nabrała powagi.  
- Nie zastanawiałem się nad tym. Po prostu pojawiłeś się u nas i tak juŜ zostało. No, i nie 
szkodzi przyjaźnić się z synem Lucjusza Malfoya.  
- Więc zaprzyjaźniłeś się ze mną z powodu mojego ojca?  

Ron zmarszczył czoło kręcąc w zamyśleniu głową.  
- Nie, to nie tak. Jesteś dobrym kumplem, masz poczucie humoru, zawsze stajesz po stronie 
przyjaciół... I jest jeszcze coś. To chyba dlatego, Ŝe mam tyle rodzeństwa. Ty jesteś 
jedynakiem, więc tego nie wiesz, ale w takiej rodzinie zawsze coś się dzieje, dookoła tętni 
Ŝ

ycie, buzuje jakaś energia. To fajna sprawa. Człowiek się do tego przyzwyczaja. Zaczyna go 

to kręcić. Potrzebuje tego. – Spojrzał w oczy kolegi. – A ty jesteś źródłem takiej energii. 
Nawet sam.  
Draco uśmiechnął się lekko.  
- Więc to nie dlatego, Ŝe jestem prawy i odwaŜny?  
- To akurat zawsze mnie martwiło. Ciągle próbowałeś udowodnić, Ŝe jesteś synem godnym 
bohatera. Teraz nareszcie chyba ci przeszło. Zupełnie jakbyś nagle zaczął być prawdziwym 
sobą. – Skrzywił się przekornie. – Fatalna przemiana jeśli jest się palantem  
Draco szturchnął go w ramię. Ron naturalnie mu oddał.  
- Mam nadzieję, Ŝe dasz juŜ radę zejść na śniadanie? Umieram z głodu – stwierdził wstając.  
- Idź, zejdę za minutę. – Ron ochoczo ruszył do drzwi. - I... Dzięki – powiedział Draco do 
jego pleców.  
Ron kiwnął głową zostawiając przyjaciela samego. Draco potrzebował jeszcze chwili na 
zebranie sił do stawienia czoła nadchodzącemu dniu.  
 
* * *  
 
Późnym wieczorem wszyscy zainteresowani spotkali się w pokoju Gryffindoru.  
Draco przez cały dzień usiłował dowiedzieć się od Hermiony czegoś na temat wyników 
poszukiwań w bibliotece, ale ta za kaŜdym razem zbywała go mówiąc „później”. Ten brak 
jakichkolwiek informacji strasznie go irytował. Dodatkowo draŜnił go fakt, Ŝe gdziekolwiek 
pojawili się z Potterem, wszyscy się na nich gapili. Na szczęście dzisiaj nie mieli wspólnych 
zajęć, bo mogło być jeszcze gorzej. Draco bał się nawet myśleć jak na to wszystko zareaguje 
Snape, i jak będzie wyglądała następna lekcja eliksirów.  
NajpowaŜniejszy incydent wydarzył się podczas śniadania. Jakiś przemądrzały Krukon zaczął 
perorować na temat nieokiełzanych instynktów oraz pozbawionych samokontroli, 
hormonalnie rozbuchanych nastolatków. Kiedy na głowie mówcy wylądowała miska z 
owsianką, Draco nawet nie udawał niewiniątka.  
Wstając, oświadczył głośno, Ŝe jest tylko ofiarą nieokiełznanych instynktów i boi się, Ŝe 
niektóre z nich, mogą być nieco wybitnie mordercze. Potem usiadł, usatysfakcjonowany 
kilkoma rzuconymi w jego stronę, bardzo nieufnymi spojrzeniami. Po tym wydarzeniu, reszta 
posiłków upłynęła we względnym w spokoju.  
Wchodząc do dormitoriów Gryffindoru, Ślizgoni ciekawe rozejrzeli się po pomieszczeniu, 
niewątpliwie zauwaŜając wyraźne róŜnice w wystrojach pokoi wspólnych. Niestety, mimo Ŝe 
Draco zadbał o pozostawienie pustej przestrzeni między sobą a Hermioną, Harry zignorował 
wolne miejsce i zajął krzesło. Resztę przesądził Crabbe, który rozsiadł się na kanapie niczym 
basza.  
Hmmm, potem będzie czas na pogawędki z Harrym, pocieszył się Draco w duchu. A jeśli 
rozmowa przerodzi się w coś innego, to cóŜ, tym lepiej. Na razie skupił uwagę na Hermionie, 
która trzymając na kolanach otwartą ksiąŜkę, zdawała relację z poszukiwań w Dziale Ksiąg 
Zakazanych.  
- ... Ron szybko zatrzasnął wrzeszczący tom, ale i tak byliśmy przekonani, Ŝe nas zaraz 
nakryją. Tylko Ŝe nikt nie zwracał na nas uwagi, bo wszyscy wybiegli na korytarz. I wtedy 
Vincent znalazł tę niesamowitą ksiąŜkę – oświadczyła tryumfalnie, z uznaniem klepiąc 
Crabbe`a po ramieniu.  
Jeśli Crabbe byłby psem, machałby teraz ogonem z prędkością światła, pomyślał Draco. Ron 

nie wyglądał jednak na zachwyconego, pospieszył wiec rozładować napięcie.  
- Rozumiem, Ŝe ta ksiąŜka zawiera informacje o Progiskorze?  
- Tak, jest naprawdę fascynująca! OtóŜ, trzy tysiące lat temu, pewien bardzo potęŜny...  
- W porządku, Granger. Przejdź do sedna. Co to jest ten Progiskor?  
- To bardzo potęŜny byt stworzony dzięki specyficznej klątwie. PoniewaŜ powstał z magii, 
moŜe zmaterializować się tylko przy ściśle określonym układzie planet i księŜyców. – 
Hermiona sprawdziła coś w ksiąŜce i kontynuowała. – PołoŜenie ciał niebieskich musi być 
dokładnie takie samo, jak podczas wypowiedzenia formuły zaklęcia. W naszym przypadku 
zjawi się niedaleko Hogsmeade, na polu gdzie rozegrała się ostateczna bitwa. Progiskor to 
okrutna, destruktywna istota, ale musi wypełnić zobowiązania zanim zyska wolność, by móc 
siać strach i zniszczenie.  
- A jaki jest cel tej klątwy? – Draco wychylił się, Ŝeby lepiej widzieć Hermionę.  
Głos dziewczyny stracił pełne dramatyzmu, tajemnicze brzmienie i zadrŜał.  
- Zemsta.  
- Czyli...? – ponaglił ją Draco.  
- Zagłada potomków tego, który przyczynił się do śmierci rzucającego ją maga.  
W pokoju zaległa cisza, kiedy młodzi ludzie rozwaŜali znaczenie tej informacji. Klątwę rzucił 
Voldemort. Poza Granger, której krewni byli mugolami, cała reszta znajdowała się w 
niebezpieczeństwie, gdyŜ ich rodzice walczyli z Czarnym Panem na róŜne sposoby. 
Dotyczyło to nie tylko osób siedzących w pokoju, ale takŜe Patil, Brown, Boota... Lista była 
bardzo długa.  
Draco obserwował towarzyszy. Ron zbladł na myśl o unicestwieniu braci i sióstr, Goyle 
wydawał się nadal dumać nad tym, co usłyszał, Crabbe kwilił płaczliwie, a Harry... Harry 
patrzył na niego. Cała grupa zdawała się bliska paniki. Draco przełknął ślinę, uciszył 
wrzeszczącego, histeryzującego dajmoniona* i postarał się przybrać swoją najbardziej 
znudzoną minę.  
- Trzeba przyznać, Ŝe Voldemort miał klasę.- Wytrzeszczyli oczy, a on nonszalancko 
wzruszył ramionami. - To takie poetyckie. Ostatnie Ŝyczenie umierającego – siać ból, 
cierpienie i zniszczenie, nawet po śmierci. Sięgnąć zza grobu, aby pochwycić nas i wciągnąć 
do czarnej mogiły. – Porzucając Ŝarty, dodał twardo. – A teraz Granger, powiedz nam jak się 
tego pozbyć.  
Hermiona przewróciła stronę i zaczęła czytać.  
- Tylko w czterech przypadkach moŜna uwolnić świat od Progiskora. Po pierwsze, jeśli ten, 
kto go sprowadził, odwoła klątwę.  
- Odpada – stwierdził Ron, a reszta mu przytaknęła.  
- Drugi zachodzi samoistnie, gdy Ŝaden z obiektów zemsty nie Ŝyje i Progistor nie moŜe 
wypełnić misji.  
- Ten teŜ odpada - oświadczył Harry.  
- Trzecim sposobem, którego moŜe uŜyć czarodziej, czarownica, centaur, goblin i skrzat, jest 
odprawienie egzorcyzmów dokładnie w miejscu, gdzie rzucono klątwę. – Hermiona uniosła 
głowę. – To jest wykonalne... Ale nie dla nas.  
- No to pewnie nie ma się co łudzić, Ŝe czwarta metoda polega na walnięciu stwora w łeb i 
wypowiedzeniu słowa „Apage”? – prychnął Draco.  
Hermiona potrząsnęła głową.  
- Niestety - westchnęła posępnie. - Pozostaje nam znaleźć Bazyliszka, który wyświadczy nam 
przysługę i zabije Progiskora wzrokiem.  
Draco zaczął się śmiać.  
- Znowu mu się pogorszyło – wyszeptał Ron.  
Crabbe przysunął się do Hermiony, spoglądając ze strachem na Draco, a Goyle wpatrywał się 
w niego zafascynowany.  

- To histeria – wyjaśniła Hermiona.  
Harry wstał i podszedł do Draco.  
- MoŜe dać mu w twarz? – zwrócił się do Hermiony.  
Draco błyskawicznie spowaŜniał.  
- śadnego policzkowania, chyba Ŝe w moim wykonaniu. Rozbawił mnie ten ostatni sposób, 
myślałem, Ŝe będzie bardziej skomplikowany – wyjaśnił. - Bo widzicie – kontynuował 
niezraŜony tym, Ŝe patrzą na niego jak na wariata – tak się składa, Ŝe akurat wiem gdzie jest 
bazyliszek.  
 
 
 
 
*Głos wewnętrzny 
 
 

Rozdział czwarty 

 
 
 
 
 
Harry natknął się na trójkę Gryfonów w progu Wielkiej Sali.  
- Wyglądasz jak siedem nieszczęść – stwierdził zerkając na Draco. – Co on, nie spał? To co 
robił w nocy? – zagadnął idących z tyłu Rona i Hermionę.  
- Poza mamrotaniem do siebie, krąŜeniem po pokoju i robieniem notatek na setkach 
ś

wistków? – zapytał Ron.  

- Potter, ty puchu marny. Zawsze myślałem, Ŝe wygląd nic dla ciebie nie znaczy. Zresztą, co 
miałem myśleć widząc jak się ubierasz i czeszesz... – Draco minął Harry`ego i usiadł przy 
stole Slytherinu. Ignorując pogardliwe spojrzenia Bulstrode i Parkinson, skupił się na 
czynieniu nieprzyzwoitych gestów w kierunku Zabiniego.  
Hermiona i Ron spojrzeli po sobie, po czym za przykładem przyjaciela przystanęli przy 
wraŜym stole. Crabbe z uśmiechem zrobił miejsce Hermionie, a Goyle podsunął krzesło, 
brutalnie podcinając rudzielcowi nogi.  
Ronowi najwyraźniej obojętne było gdzie siedzi, gdyŜ od razu złapał półmisek, nałoŜył na 
talerz ogromną porcję jajek, a niemal puste naczynie podał sąsiadowi.  
- Całą noc nam tupał i szeleścił. Połowa Gryfonów chciała go zabić, Ŝeby tylko trochę pospać.  
Draco zlustrował otoczenie i rozpromienił się.  
- Siedzę przy stole Slytherinu, Gryfoni dybią na moje Ŝycie... Ech, jak za dawnych dobrych 
czasów. A w nocy pracowałem nad Planem. Planem, który uratuje nas wszystkich.  
Ron dołoŜył sobie kilkanaście kiełbasek.  
- Czytałem jedną z twoich notatek. „Zielony notes, zielona jedwabna bielizna, Ŝel do włosów, 
balsam wygładzający”, nie wiem jakim cudem te rzeczy mogą nas ocalić.  
- To moja lista zakupów - oświadczył wyniośle Draco, mieszając herbatę.  
- Uff, dobrze wiedzieć – Hermiona odetchnęła z ulgą i wzięła ciastko z patery, którą podsuwał 
jej Crabbe. – Ja teŜ rzuciłam okiem na jeden z pergaminów. Na moim były rzeczy w stylu 
„mugolskie kamery i wielka szynka”.  
- To – powiedział Draco jeszcze bardziej wyniośle – była kartka z Planem.  
Ron zrzucił na talerz kilka plasterków pomidora i do rosnącego stosu jedzenia dobrał kilka 
tostów.  
- Czy to ten plan miałeś na myśli, mamrocząc o wyprowadzeniu Neville’a na boisko do 

Quidditcha i zostawieniu go tam z kartką „Zjedz mnie”?  
Draco machnął lekcewaŜąco ręką.  
- Nie, ten pomysł musiałem porzucić. Znając Longbottoma schrzaniłby nawet rolę przekąski. 
Mój aktualny plan jest duŜo lepszy.  
Harry rozsiadł się wygodniej i obserwował rozgrywające się na jego oczach sceny. TuŜ obok 
Draco, z wielkim ukontentowaniem sączył powoli herbatę; Crabbe namawiał usilnie 
Hermionę do zjedzenia kolejnego rogalika, a Goyle patrzył w Rona i jego przepełniony talerz 
jak w objawione bóstwo. Zaczął się zastanawiać, w którym dokładnie momencie jego Ŝycie 
stanęło na głowie.  
Chwilę później, czując sunącą po udzie rękę Draco, doszedł do wniosku, Ŝe nie ma to 
Ŝ

adnego znaczenia.  

 
* * *  
 
Wchodząc do sali eliksirów Draco poczuł na sobie świdrujące, wściekłe spojrzenie Snape’a. 
ZrewanŜował się złośliwym uśmieszkiem, po czym bez pośpiechu zajął swoje miejsce. Gdy 
Harry mijał go w drodze do swojej ławki, Draco zaborczo klepnął go w pośladki. Potter pisnął 
zaskoczony, zarumienił się, ale obdarzył go aprobującym uśmiechem.  
Morderczość spojrzenia Snape`a wzrosła o kilka stopni.  
Wreszcie klasa zapełniła się uczniami, a nauczyciel zajął swoje zwykłe miejsce za katedrą.  
- Dzisiaj zajmiecie się pracą nad eliksirem oczyszczającym, gdyŜ bez wątpienia będzie on 
jednym z zadań na owutemach. Prawidłowo uwarzony, jest całkowicie bezpieczny, ale 
podczas przygotowywania bywa niestabilny. Nalegam więc abyście zachowali szczególną 
ostroŜność podczas jego preparowania. Nie Ŝyczę sobie, aby ktokolwiek zginał marnując 
wiedzę, którą wtłaczałem do waszych ciasnych umysłów przez siedem długich lat. Instrukcje 
widać na tablicy. MoŜecie się teraz dobrać w pary.  
Ron podszedł do Draco, ale ten pchnął go w kierunku Hermiony i odwrócił się w 
poszukiwaniu osoby, z którą zamierzał pracować. Stała ona samotnie, skamieniała wpatrując 
się w tablicę.  
- Longbottom! – zawołał Draco. Kilkoro uczniów odwróciło z zainteresowaniem głowy, gdy 
ruszył w stronę Neville’a. – Będziesz moim partnerem – oznajmił oniemiałemu koledze. - A 
teraz, przydaj się na coś i przynieś ingrediencje.  
Neville przełknął ślinę, skinął głową i ochoczo rzucił się do szafki.  
Nie tylko Longbottom był zszokowany jego wyborem. Parę osób, w tym Potter, który stał 
obok Crabbe`a, gapiło się na niego z prawdziwym zdumieniem. Kiedy Draco i Neville 
ostroŜnie zaczęli rozdrabniać i odmierzać składniki, przy ich stole pojawił się Snape. 
Przyglądał się im przez chwilę w milczeniu.  
- Panie Malfoy – rzekł w końcu. - Słyszałem plotki, jakoby ostatni uraz spowodował zmiany 
w pana zachowaniu. Teraz widzę, Ŝe to prawda.  
- Nie sądziłem, profesorze, Ŝe słucha pan plotek – odparł Draco nie przerywając pracy. – Jak 
równieŜ, Ŝe wykazuje pan zainteresowanie Ŝyciem osobistym swoich uczniów.  
- Osobiście nie pałam nieodpartą Ŝądzą dogłębnego poznania istot, które marnują mój cenny 
czas, ale dyrektor zobowiązał nauczycieli do uwaŜnych obserwacji wszystkiego, co dzieje się 
w szkole.  
- Ach, więc nie pała pan nieodpartą Ŝądzą? – Draco wyprostował się i powiódł znacząco 
wzrokiem od Snape`a do Harry`ego i z powrotem. – Nawet pan nie wie jak mnie to cieszy.  
Snape takŜe rzucił okiem na Harry`ego, który zerkał na nich z zakłopotaniem.  
- Bywają jednak sytuacje, kiedy zmuszony jestem wziąć sprawy w swoje ręce – oświadczył.  
- Trzymaj lepiej swoje łapska z daleka – syknął Draco ostro.  
Uśmiech Snape`a przyprawił go o ciarki.  

- Proszę się nie zapominać, panie Malfoy. Jest pan zaledwie uczniem, zobowiązanym 
okazywać mi szacunek i posłuszeństwo. Nie ma pan prawa mówić do mnie tym tonem, ani 
tym bardziej czegokolwiek zabraniać.  
Rozjuszony Draco musiał patrzeć jak mistrz eliksirów podchodzi do Harry’ego, który udał 
nagle wielkie zainteresowanie pracą.  
- Patrz! – zawołał podekscytowany Neville. – Mikstura! Robi się biała, tak jak powinna!  
Dla przeciętnego obserwatora, pochylony nad Harrym nauczyciel, sprawdzał tylko stan 
eliksiru w kociołku. Ale Draco dobrze widział jak blisko siebie stoją i jak na twarz Harry’ego 
wpełza zdradliwy rumieniec.  
- Udało się! – zapiał Neville. – Nareszcie udało mi się doskonale uwarzyć eliksir!  
Draco wpadł w furię, gdy ręka Snape`a jakby przypadkiem spoczęła na biodrze Harry’ego. To 
nie było w porządku. Nic nie szło tak, jak powinno.  
Wściekły, sfrustrowany, złapał najbliŜszy kociołek i rzucił nim o ścianę, parząc sobie przy 
okazji dłonie.  
Wszyscy zamarli. Substancja wylała się na podłogę wyŜerając do czysta kamienną 
powierzchnię, z którą się zetknęła.  
Snape oderwał się od Harry’ego, a wstrząśnięty Neville osłabł i zwalił się na podłogę jak 
kłoda. Draco odwrócił się patrząc wyzywająco na nauczyciela.  
- Wyślizgnął mi się z rąk – wyjaśnił z kamienną twarzą.  
- Gryffindor traci dwadzieścia punktów, a ty przygotuj się na dwie noce szlabanu – wycedził 
Snape.  
Nie bacząc na ból poranionych dłoni, Draco uśmiechnął się radośnie. Nareszcie sprawy 
zmierzały ku lepszemu.  
 
* * *  
 
- Nadal nie jestem przekonana do tego pomysłu. Moim zdaniem jest okropnie ryzykowny. 
Hermiona trzymała w rękach Słowoloty Długodystansowe, które na prośbę Rona przysłali im 
bliźniacy. Dziewczyna patrzyła z troską na Draco.  
Bohater afery eliksirowej spędził pierwszą noc szlabanu pod czujnym okiem Snape`a, męŜnie 
znosząc mordercze spojrzenia wściekłego profesora. Mimo próśb Granger i Weasleya, 
stanowczo odmówił wyjaśnienia przyczyn sceny, którą urządził podczas zajęć. Poinformował 
ich tylko zwięźle, Ŝe było to konieczne. Mimo Ŝe czekała go jeszcze jedna noc szlabanu, 
sprawiał wraŜenie zadowolonego.  
On i Hermiona znajdowali się w dormitorium Slytherinu. Draco czuł się tu jak w domu, ale 
dla jego towarzyszki sytuacja była wyraźnie niekomfortowa. Draco rozwalił się bezwstydnie 
na łóŜku Harry`ego, tym samym, które jeszcze niedawno, w innym świecie naleŜało do niego. 
Jednak dziewczyna nie mogła znaleźć sobie miejsca. To przysiadała na brzeŜku krzesła i 
zaraz się z niego zrywała, to brała do ręki ksiąŜkę, Ŝeby chwilę później odłoŜyć ją nawet nie 
otwierając.  
- Gdzie ty tu widzisz jakieś ryzyko? – prychnął Draco. – Fakt, Ŝe mamy do czynienia z 
bazyliszkiem, który moŜe nas zabić i Progiskorem, który z pewnością o niczym innym nie 
marzy, nie oznacza jeszcze, Ŝe to ryzykowne.  
- Racja. Powinnam powiedzieć „śmiertelnie niebezpieczny”. – Hermiona sięgnęła po 
Słowolot Długodystansowy i umieściła słuchawkę w uchu. – Powinniśmy je przetestować 
jeszcze raz. Jeśli nie zadziałają, nie usłyszysz nas, a wtedy będziesz poruszał się po omacku.  
Draco wstał, podszedł do Hermiony i delikatnie wyciągną słuchawkę z jej ucha.  
- Sprawdzaliśmy je juŜ trzy razy. Słyszeliśmy was doskonale lecąc z Harrym nawet kilka mil 
za Hogsmeade.  
- Nie zaszkodziłoby zrobić to jeszcze raz.  

- Przestań, Granger.  
- Nic na to nie poradzę. Wiesz co Ron dał mi godzinę temu? List do swoich rodziców. Na 
wypadek, gdyby mu się coś stało. To samo wczoraj zrobili Crabbe i Goyle.  
- A właśnie, byłbym zapomniał – Draco wyciągnął z kieszeni kopertę i podał ją Hermionie.  
Dziewczyna rzuciła na nią okiem i spojrzała na niego uwaŜnie.  
- Jest zaadresowania do mnie...  
- Owszem.  
- Czy nie powinieneś napisać raczej do matki?  
- Pamiętasz dzień meczu Ślizgonów przeciw Krukonom? Prosiłaś mnie wtedy o wyjaśnienie. 
Zdaje sobie sprawę, Ŝe mam marne szanse zrobić to osobiście, dlatego wszystko ci opisałem.  
- Draco, nie musiałeś...  
- Ale chciałem. Są rzeczy, o których nie wiesz, rzeczy o których nigdy się nie dowiesz. Ale 
musze powiedzieć ci jedno: bardzo cenię sobie naszą przyjaźń.  
Ujął jej twarz w dłonie, przyciągnął ku sobie i złoŜył na ustach delikatny pocałunek. W tym 
momencie drzwi otworzyły się gwałtownie, a do pokoju wpadła czwórka zdyszanych 
chłopców.  
- Co jest Malfoy, zarywasz moją dziewczynę? – droczył się Ron.  
Draco otoczył kibić Hermiony i z uśmiechem przytulił przyjaciółkę.  
- To cześć mojej diabelskiej intrygi.  
- A czego ma dotyczyć?  
Draco puścił Hermionę i wrócił na łóŜko wyciągając się na nim wygodnie.  
- Jeszcze nie wiem. Ale będzie genialna, gwarantuję.  
Harry podszedł do posłania i skrzywił się spozierając na rozwalonego Draco.  
- Suń się - burknął.  
Draco przeciągnął się leniwie, włoŜył ręce pod głowę i westchnął wyraźnie zrelaksowany.  
Harry zdębiał na widok takiej bezczelności, ale szybko ocknął się przystępując do próby 
odzyskania łóŜka.  
- Zabieraj swoje zwłoki z mojej pościeli – fuknął szturchając bezwstydnego zaborcę.  
Draco podniósł na niego rozmarzony wzrok.  
- Postaraj się bardziej to moŜe dam się namówić do dzielenia jej z tobą.  
Zanim Harry zdołał zareagować, Crabbe zagadnął Hermionę czy znalazła w ksiąŜce jakieś 
dodatkowe informacje.  
- Nie – potrząsnęła głową dziewczyna. – A wy? Macie coś nowego?  
- Tak jak podejrzewaliśmy – zaczął Ron. Przesunął stopy Draco i usiadł na brzegu łóŜka. –
Planują zabrać nas jutrzejszej nocy do lochów. Oczywiście nikt nie wspomniał słowem o 
Progiskorze. – Podskoczył kilkakrotnie i zmarszczył brwi. – Te materace są duŜo bardziej 
miękkie niŜ nasze.  
- Ślizgoni mają wszystko najlepsze – powiedział z dumą Draco kładąc nogi na kolanach 
Rona, skąd przyjaciel błyskawicznie i dość brutalnie je usunął.  
Po minach obecnych Draco zorientował się, Ŝe palnął głupstwo.  
- To... To dlatego, Ŝe Ślizgoni... Potrzebują ich bo... Bo są bardzo delikatni. Nie to co twardzi, 
męscy Gryfoni.  
Harry trącił go w ramię.  
- Zabieraj swój twardy, męski tyłek z mojego łóŜka.  
Draco niechętnie przeturlał się na bok i z wyraźnym ociąganiem zszedł z materaca.  
- Jak chcesz, Potter. I tak musimy poćwiczyć. Hermiona, ty tymczasem powtórz wszystko z 
resztą.  
- Litości, Draco - wyjęczał Ron. – Nawet nie wiesz jaka ona jest wymagająca. Powiedziała, Ŝe 
moja zapora wygląda tak, jakby była zrobiona z masła.  
- Wydaje ci się, Ŝe ona jest bezwzględna? A moŜe wolisz, Ŝebym to ja cię szkolił? – zapytał 

Draco niskim, jedwabistym głosem.  
- Nie, nie – przestraszył się Ron. – Absolutnie! Tak jest dobrze, cudownie. Hermiona jest 
ś

wietną nauczycielką.  

- W porządku. Cieszę się, Ŝe się zrozumieliśmy. Chodź, Potter, spadamy. – Draco ruszył do 
drzwi, przystanął jednak i odwrócił się do siedzących. - Crabbe, Goyle, mam do was sprawę. 
Na wczorajszym szlabanie Snape dziwnie się zachowywał. Chciałbym, Ŝebyście dzisiaj po 
mnie przyszli, dokładnie o dziesiątej.  
Chłopcy spojrzeli na Harry`ego, który skinął przyzwalająco.  
- Przyjdziemy – obiecali chórem.  
Hermiona przysłuchiwała się tej wymianie zdań z niepokojem. Otworzyła usta Ŝeby coś 
powiedzieć, ale Draco powstrzymał ją gestem.  
- Daj spokój, Granger. Wierz mi, czasem lepiej nie wiedzieć wszystkiego.  
Okręcił się tak, Ŝe jego szaty załopotały i opuścił pokój. Harry podąŜył za nim.  
 
* * *  
 
Stali na polu obok chaty Hagrida, w miejscu, gdzie ostatnio po lekcji opieki nad magicznymi 
stworzeniami wypuszczali Bąkobuchacze.  
- Serpentsortia! - powiedział Draco machnąwszy róŜdŜką.  
Na trawie pojawił się wielki wąŜ.  
- Musimy to robić jeszcze raz? – zrzędził Harry.  
- Było by łatwiej, gdybyś był węŜousty. Jesteś pewien, Ŝe nie potrafisz rozmawiać z węŜami?  
Harry rzucił okiem na pełzające u jego stóp stworzenie.  
- Całkowicie – odrzekł.  
Draco potrzasnął głową.  
- No, to nie ma rady. Dobrze, Ŝe jesteś tylko moim wsparciem. Teraz transmutuj kamień w 
mysz. – nakazał obserwując gada. – Pospiesz się. Zaczyna się denerwować.  
Harry westchnął i wyszeptał zaklęcie. Na jego dłoni, w miejscu kamienia, pojawiła się mysz.  
- Świetnie. Przytrzymaj ją za ogon i powtarzaj za mną.  
Draco wydał kilka syczących dźwięków, a Harry spróbował powtórzyć je jak najdokładniej. 
WąŜ przestał się kołysać i ruszył w stronę szamoczącego się rozpaczliwie gryzonia.  
- Świetnie. A teraz powiedz to, co ćwiczyliśmy przez chwilą.  
Harry znowu zasyczał. WąŜ zatrzymał się, uniósł głowę i rozwarł wyczekująco paszczę. 
Harry puścił mysz i cofnął się o krok. Gad złapał przekąskę w locie.  
- Vipera Evanesco! – Draco uczynił ruch róŜdŜką, a połykający swoją ofiarę wąŜ, zniknął.  
Harry odetchnął z ulgą i opadł na trawę.  
- Draaaco, juŜ dość...  
- Skończymy, jak uda ci się to zrobić bezbłędnie trzy razy pod rząd.  
- A swoja drogą, gdzie nauczyłeś się mowy węŜy?  
Draco rozłoŜył się obok Harry`ego, podparł łokciami i spojrzał w niebo.  
- Znałem kiedyś kogoś, kto był węŜousty.  
- Był twoim przyjacielem?  
- Zdecydowanie nie.  
- Kochankiem?  
- Nie mogłem znieść myśli, Ŝe on umie coś, czego ja nie potrafię – ciągnął Draco ignorując 
pytanie.  
- Bo jesteś dziecinny.  
- Bo trawi mnie wieczny głód wiedzy.  
- I dlatego, Ŝe jesteś dziecinny – powtórzył Harry z szerokim uśmiechem.  
- W kaŜdym razie, zwróciłem się do mojego oj... bliskiego krewnego wyłuszczając mu 

sprawę. Przekonałem go...  
- Skomleniem, błaganiem, płaczem...  
- Zwięzłym i obrazowym przedstawieniem sytuacji, dzięki czemu szybko zauwaŜył korzyści 
płynące z przystania na moją prośbę.  
- Uhm, szczególnie to, Ŝe w końcu przestaniesz go nękać i się zamkniesz.  
Draco wyprostował się i zmarszczył brwi.  
- Chcesz się dowiedzieć czy nie? – spytał obraŜony.  
- No dobra, juŜ dobra. Nie chciałem cię wkurzyć – rzekł nieszczerze Harry.  
Draco przyjrzał mu się podejrzliwie, ale podjął opowieść.  
- Na jego rozkaz odszukano portret Nathaniel P. Meltmonta, jednego z bardziej znanych 
węŜoustych czarodziejów. Zwróciliśmy się do Nathaniela z prośbą, by mnie uczył. Co prawda 
na początku odmówił, ale szybko się przekonał, Ŝe we własnym interesie powinien zrobić 
wszystko co w jego mocy, aby nam pomóc.  
- Torturowaliście obraz? – zdumiał się Harry.  
- Oczywiście, Ŝe nie! To byłoby... prostackie. Portret pana Meltmonta znajduje się aktualnie 
w doskonałym stanie i wisi obok obrazów kilku dam o wątpliwej reputacji. Ja spędziłem całe 
lato sycząc w ogrodzie, ale za to umiem się mniej więcej porozumieć z węŜami.  
- Aha. – Harry zamyślił się na moment. – A co z nim?  
- Z kim?  
- Z tym węŜoustym. Tym, o którego byłeś zazdrosny.  
- Uświadomił sobie jakim był beznadziejnym głupkiem i umarł z rozpaczy.  
- Ej, pytam serio... Gdzie on jest? – dopytywał się Harry z ciekawością.  
Draco wziął głęboki oddech namyślając się nad odpowiedzą.  
- Nasze drogi się rozeszły – rzekł w końcu. - On ma swoje Ŝycie, ja swoje... Nadal się 
nienawidzimy, bezsensownie, bo tak naprawdę do niczego to nie prowadzi.  
- Głupio. Czemu po prostu nie pogadacie? MoŜe byście się nawet zaprzyjaźnili?  
- To niemoŜliwe - odparł Draco stanowczo.  
- Nie ma rzeczy niemoŜliwych. Spójrz na nas. Przyjaźnimy się. A skoro tak, to wszystko jest 
moŜliwe.  
- Jakim cudem zostałeś przydzielony do Slytherinu? – zdumiał się Draco kręcąc głową.  
Harry nagle zesztywniał. Jego uśmiech zgasł a twarz zamieniła się w kamienną maskę.  
- Nie chcę o tym mówić.  
Draco uniósł brwi zaskoczony nieoczekiwaną zmianą w zachowaniu towarzysza. Zastanawiał 
się jaką popełnił gafę. W końcu zdecydował nie drąŜyć tematu. Na razie.  
- Tak czy inaczej, nie ma co roztrząsać tej kwestii – powiedział wracając do głównego wątku 
rozmowy. - Mało prawdopodobne, Ŝe kiedyś go jeszcze spotkam. Nawet jeśli przeŜyjemy atak 
Progiskora – dodał i niemal natychmiast poŜałował ostatniej uwagi.  
Harry zachmurzył się jeszcze bardziej. Spuścił głowę i milczał, nerwowo skubiąc źdźbła 
trawy pod palcami. Coś go ewidentnie dręczy, pomyślał Draco i postanowił subtelnie 
wywiedzieć się przyczyny.  
- Co jest, octu popiłeś? – spytał niesubtelnie.  
- Nie podoba mi się twój plan.  
- Mój plan jest kapitalny! To istne arcydzieło w dziedzinie intrygi. Majstersztyk podstępu. 
Wszyscy powinniście chylić głowy przed moim geniuszem.  
- Zginiesz.  
- Heh, drobna niedoskonałość.  
- Mówię powaŜnie. Zginiesz.  
- No i? Co cię to obchodzi?  
Rozzłoszczony Harry przetoczył się błyskawicznym ruchem i usiadł na nim okrakiem.  
- Obchodzi... Nawet nie wiesz jak bardzo...  

Draco uświadomił sobie, Ŝe zna ten wyraz determinacji, który pojawił się na twarzy 
Harry’ego. Widywał go często, przez siedem lat. Tyle Ŝe Harry w jego świcie robił taką minę, 
gdy chciał rzucić się na niego, a nie... rzucić się na niego... Kiedy napotkał wzrok Harry’ego, 
zrozumiał, Ŝe tym razem ma szansę dotknąć go bez nienawiści i uciekania się do bijatyki 
przemocy.*  
OstroŜnie odgarnął z czoła ciemne kosmyki, opuszkami palców muskając gładkie miejsce, 
gdzie nie było Ŝadnej blizny. Delikatnie wyznaczył paznokciem kształt błyskawicy, 
pozostawiając na skórze biały ślad, który szybko zniknął. Zrobił to ponownie, ale tym razem 
zanim wspomnienie znaku zdąŜyło odejść, nakreślił je ustami.  
Harry zadrŜał, gdy Draco zsunął się i skubnął go lekko w ucho. Zniecierpliwiony, wziął 
sprawy w swoje ręce, zmieniając łagodne pieszczoty w gwałtowną burzę doznań.  
Draco czuł, jak w Ŝyłach buzuje mu krew, słyszał gwałtowne bicie dwóch serc, docierały do 
niego szelest szat, poszept miaŜdŜonej rozgorączkowanymi ciałami trawy i... głos Weasleya?  
- Nie przypuszczałem, Ŝe nauka mowy węŜów wymaga, aŜ takiego zaangaŜowania języków – 
zauwaŜył Ron głośno.  
- A Harry musi być bardzo tępym uczniem, skoro trzeba mu wszystko tłumaczyć ręcznie – 
dodała Hermiona.  
Harry sturlał się z niego błyskawicznie i zaŜenowany zaczął poprawiać ubranie. Draco nadal 
leŜał bezwstydnie rozciągnięty na trawie. Nie wyglądał na skrępowanego swoim stanem. 
Popatrzył groźnie na przybyłych.  
- Zginiecie. Oboje. Skonacie powoli i w okrutnych mękach. Będę zabijał was na raty, powoli i 
metodycznie. Długie tygodnie miną, zanim zeskrobią wasze kawałeczki i złoŜą w całość.  
Weasley i Granger zaczęli bezczelnie chichotać.  
Gryfoni mają naprawdę przekichane, pomyślał Draco ponuro. Nikt nie bierze na powaŜnie 
nawet ich najbardziej śmiertelnych gróźb.  
 
* * *  
Kilka minut przed dziesiątą Draco odłoŜył na półkę ostatnią umytą zlewkę. Tym razem Snape 
wykorzystał szlaban, kaŜąc mu sprzątać bałagan, jaki pozostawili po sobie trzecioklasiści. 
Draco postanowił, Ŝe gdy następnym razem będzie mijał smarkaczy na korytarzu, rzuci na 
nich odpowiednio paskudne zaklęcie. Odwiesił na miejsce ścierkę i podszedł do profesora.  
To, co zamierzał zrobić wydałoby mu się obrzydliwe nawet, kiedy jeszcze lubił Mistrza 
Eliksirów. Ale nie miał wyboru, jutro była pełnia - noc, kiedy miał pojawić się Progiskor. 
Musiał więc podjąć pewne kroki.  
Snape, zajęty poprawianiem wypracowań, niechętnie przerwał pracę.  
- Jeszcze dwie minuty, panie Malfoy. Chyba nie sądzi pan, Ŝe wyjdzie wcześniej?  
Draco uśmiechnął się zalotnie i przykrył ręką dłoń Snape`a.  
- A moŜe wyszedłbym później? – Zmysłowo przesunął językiem po wargach. – DuŜo później 
– dodał znacząco.  
Snape podniósł się wolno z krzesła.  
- Co to ma być, panie Malfoy? Jakiś głupi dowcip? - spytał szyderczo patrząc mu prosto w 
oczy.  
Draco machnął róŜdŜką.  
- Impedo Memoria! – mruknął.  
Oczy nauczyciela zwęziły się podejrzliwie.  
- Dlaczego zabezpieczasz nasze wspomnienia przed umieszczeniem ich w myślodsiewni?  
Draco zbliŜył się, próbując spojrzeć na niego spod rzęs. Poddał się, gdy doszedł do wniosku, 
Ŝ

e w ten sposób źle go widzi.  

- Bo pragnę, aby to wspomnienie pozostało nasze... Tylko nasze. - Przysunął się jeszcze 
bardziej, a jego szata otarła się o ubranie Snape`a. - Wspomnienie naszej pierwszej, wspólnej 

nocy... - wyszeptał namiętnie.  
- To jakieś szaleństwo! – Snape cofnął się, ale Draco postąpił zaraz krok do przodu.  
- Widziałem jak na mnie patrzysz.... Rozbierasz mnie wzrokiem, pieścisz spojrzeniem...  
- W Ŝyciu nie...  
- I wiem, Ŝe ty teŜ widziałeś. Widziałeś, jak robię to samo. Jak patrzę na ciebie myśląc o 
twej... Wielkiej, pulsującej Ŝarem... męskości.  
Brwi Snape’a podskoczyły aŜ po linię tłustych włosów.  
- Męskości? – powtórzył, a na jego twarzy pojawił się wyraz zrozumienia.. – Uraz głowy, 
oczywiście! Musiał być powaŜniejszy niŜ sądziliśmy.  
- Nie, to nie głowa...– zaprzeczył Draco. – To coś innego... Ja... Ja juŜ nie mogę walczyć z 
naszym przeznaczeniem.  
- Powinien pan udać się do skrzydła szpitalnego. Właściwie nalegam, aby poszedł pan tam 
natychmiast. Urazy głowy mogą...  
- Przestań z tą cholerną głową! – prychnął Draco, ale zreflektował się i szybko nadał swemu 
głosowi uwodzicielskiej głębi. – Jeśli nawet źle się czuję, to tylko dlatego, Ŝe spalam się w 
ogniu poŜądania.  
- Chyba lepszym wyjściem będzie od razu szpital Świętego Munga...  
- Na brodę Melina! Próbuję cię uwieść, ty głupi bałwanie! – Draco usłyszał kroki na 
korytarzu. Nie myśląc wiele, złapał Snape`a za szatę i przyciągnął do siebie, tak, Ŝe ich twarze 
niemal się stykały.  
- No, chodź do mnie ty moja lodowa bryło czarodzieja...  
Draco rzucił się nagle na męŜczyznę i mocno przytrzymując, Ŝeby mu przypadkiem nie 
uciekł, zaczął go całować. Ledwie zdąŜył pomyśleć, Ŝe Snape jest mistrzem nie tylko w 
dziedzinie eliksirów, do klasy weszli Crabbe i Goyle.  
Puścił więc profesora i odwrócił głowę.  
- Spływajcie – rozkazał.  
Chłopcy potrzebowali dłuŜszej niŜ zwykle chwili, Ŝeby pojąć jego słowa. Spojrzeli po sobie i 
najwyraźniej podjęli taką samą decyzję, bo równocześnie wypadli z klasy, trzaskając na 
poŜegnanie drzwiami. Okrzyki zdumienia na korytarzu powoli ucichły.  
- Ach... Więc to tak – powiedział Snape i wygładzając pomięty przód szaty, usiadł przy 
biurku. – Rozumiem, Ŝe chodziło ci o szantaŜ?  
- SzantaŜ to takie nieprzyzwoite słowo – Uśmiechnął się Draco. – Pewnie dlatego tak bardzo 
je lubię.  
Profesor niecierpliwie zastukał palcami w blat  
- No, dalej, przedstaw swoje Ŝądania – popędził niedoszłego kochanka.  
Co u diabła?!, pomyślał Draco. Według jego scenariusza, Snape powinien miotać się 
wściekle, lŜąc go w zdenerwowaniu, a co najmniej przejawiać strach przed ujawnieniem 
seksafery. Ale na pewno nie powinien rozpierać się na krześle i gapić na niego ze znudzoną 
miną!  
Nie doczekawszy się odpowiedzi, zniecierpliwiony profesor strzepnął palcami.  
- No? Panie Malfoy? Musi pan przecieŜ czegoś chcieć. Nie sądzę, aby zrobił pan to 
przedstawienie dla samej zabawy. Co chciał pan osiągnąć w ten sposób? Czekam. Proszę 
mówić, albo do widzenia.  
- Nie boi się pan? – Draco przekrzywił głowę bacznie studiując oblicze nauczyciela. – 
PrzecieŜ zarząd Hogwartu zwolni pana za związek z uczniem.  
- I tym samym uwolni od pracy, której nie znoszę.  
- Zrujnuję panu reputację.  
- Jedną z niewątpliwych zalet tej reputacji, która jest moim udziałem, to niemoŜność jej 
zrujnowania. – Snape otaksował wzrokiem sylwetkę Draco. – Śmiem twierdzić, Ŝe plotka o 
sypianiu z tobą, raczej by ją poprawiła.  

- To czemu chce pan usłyszeć moje Ŝądania? – rozzłościł się Draco.  
- MoŜna to nazwać ciekawością. Jestem opiekunem Slytherinu juŜ od wielu lat, panie Malfoy 
Czy wyobraŜa pan sobie ile razy moi uczniowie usiłowali mnie w ten sposób szantaŜować? 
JednakŜe Gryfon robi to po raz pierwszy. Fakt godny uwagi, choć sam plan raczej 
niedoskonały, a wykonanie mierne.  
Draco prychnął ze złości, opadł na krzesło i skrzyŜował ręce na piersiach.  
- Myślałem, Ŝe był doskonały. A co do wykonania...  
- Zapewniam, Ŝe ani jedno ani drugie nie zrobiło na mnie wraŜenia. – przerwał mu Snape. - 
No więc? Co to ma być? Jakiś specjalny eliksir? MoŜe powiększający pewne walory? – 
zasugerował patrząc wymownie w punkt nieco poniŜej paska Draco.  
- Nie potrzebuję eliksiru do... Nie potrzebuję Ŝadnego eliksiru. Jestem absolutnie zadowolony 
ze swoich walorów, są idealne.  
- Doprawdy? – powiedział Snape przeciągle.  
- Jak najbardziej. – Draco wziął głęboki oddech Ŝeby się uspokoić. – Wraz z kilkorgiem 
przyjaciół odkryłem, Ŝe jutrzejszej nocy Hogwart zostanie zaatakowany. Wiemy, Ŝe 
uczniowie zostaną na tę noc w lochach. Nas tam nie będzie.  
- A wiec o to chodziło? W zamian za milczenie, miałem zagwarantować, Ŝe wasza 
nieobecność nie zostanie zauwaŜona?  
- Dokładnie. – Draco wychylił się do przodu krzyŜując spojrzenie z nauczycielem. – Ktoś nas 
musi kryć. To bardzo waŜne.  
Snape namyślał się przez chwilę, po czym skinął głową.  
- Dobrze. Pod jednym warunkiem. Opowiedz mi o twoich stosunkach z Potterem.  
- Pan naprawdę jest zboczony...  
Snape rzucił mu groźne spojrzenie, ale nie skomentował tej uwagi.  
- Potter ma szanse stać się bardzo potęŜnym czarodziejem. Jego pochodzenie, fakt, Ŝe został 
wychowany przez mugoli, śmierć matki, ojciec, który go praktycznie porzucił - to wszystko, 
choć samo w sobie nie jest niczym niezwykłym, w tej sytuacji budzi niepokój. Muszę 
wiedzieć. Czy myślisz o nim powaŜnie?  
- Zawsze brałem Harry`ego Pottera bardzo powaŜnie – oświadczył Draco szczerze. - Od 
pierwszej chwili, gdy go zobaczyłem.  
- ZaleŜy ci na nim?  
- Tak, zaleŜy mi na nim - Draco wypowiedział te słowa powoli i z autentycznym 
przekonaniem.  
Snape wypuścił ze świstem powietrze i odchylił się na oparcie.  
- Ty i twoi przyjaciele nie zostaniecie jutrzejszej nocy pominięci podczas liczenia.  
- Świetnie – Draco podniósł się do wyjścia.  
- Panie Malfoy? – Draco zatrzymał się z ręką na klamce i obejrzał przez ramię. – Poza cała 
resztą, pana plan miał jeszcze jedną wadę.  
- To znaczy?  
Snape uśmiechnął się złośliwie.  
- W tym momencie Crabbe i Goyle opowiadają Potterowi, Ŝe się obściskiwaliśmy. śyczę 
miłego wieczoru, panie Malfoy.  
Draco postarał się, Ŝeby trzaśnięcie drzwiami było bardzo głośne.  
 
* * *  
 
Po wyjściu z pracowni eliksirów, Draco skierował kroki ku dormitorium Slytherinu. Hasło 
zostało zmienione, ale zrezygnował. Zaczął walić w drzwi i wywrzaskiwać ze szczegółami co 
zrobi poszczególnym osobom, jeśli go nie wpuszczą.  
Wymieniał zaklęcia ofensywne w porządku alfabetycznym, a gdy doszedł do Grotesque 

Putrefaction zza drzwi wyjrzała nich Bulstrode.  
- Pottera tu nie ma – oznajmiła z satysfakcją.  
- Chcę z nim tylko porozmawiać – Draco zaczął się przeciskać obok niej, ale zablokowała 
przejście.  
- Nie ma go tu – powtórzyła. – Pobił się z Crabbe`em i Goyle`em, a potem wybiegł. To był 
niezły spektakl. Nazwał ich kłamcami, hehe. Tak, jakby te dwa bezmózgi były w stanie 
wymyślić coś tak skomplikowanego.  
Draco zacisnął pieści, rzucając jej mordercze spojrzenie.  
- Dokąd poszedł? – spytał.  
Bulstrode odgarnęła włosy z twarzy.  
- Nie mam pojęcia i nic mnie to nie obchodzi.  
Draco juŜ się odwracał, gdy odezwała się ponownie.  
- Nowe hasło brzmi „Pieprzyć Malfoya”- uśmiechnęła się triumfalnie. – Harry je zmienił – 
podkreśliła i zatrzasnęła drzwi.  
 
 
 
* * *  
 
W pierwszej chwili Draco nie zauwaŜył Harry`ego, który siedział w kącie ciemnej klasy 
Zaklęć. Pomyślał więc, Ŝe prawdopodobnie źle popatrzył na mapę. Po wyjściu z lochów, 
szukał Harry’ego blisko godzinę. Dopiero później przypomniał sobie o mapie, którą wsadził 
do kieszeni, gdy podsłuchiwali nauczycieli, a której nigdy nie zwrócił. Zabrał ją z pokoju i po 
chwili wiedział, gdzie szukać przyjaciela. Kiedy Harry uniósł głowę, Draco był wstrząśnięty 
wyrazem furii na jego twarzy.  
- Oddawaj mapę.  
Draco podszedł bliŜej.  
- Wszystko w porządku?  
- Tak – Harry wstał i wyciągnął rękę. – Moja mapa.  
Draco podał mu pergamin. Harry wziął mapę, bardzo uwaŜając, Ŝeby ich palce się nie 
zetknęły. Zwinął ją szybko i schował za pazuchę.  
- Nie powinieneś jej wykorzystywać. Nie po to, Ŝeby mnie znaleźć. To nie w porządku. Nie 
wolno ci było uŜyć mojej własnej mapy przeciwko mnie.  
- Martwiłem się o ciebie.  
Harry zaśmiał się gorzko.  
- Martwiłeś się o mnie? Wątpię nawet czy poświęciłeś mi choć jedną myśl!  
- To nieprawda. Cały czas myślę o tobie.  
- Robiłeś to całując się ze Snape`em? – warknął Harry i pchnął go mocno. Potem jeszcze raz. 
Za trzecim razem Draco uderzył plecami o kamienną ścianę.  
- Całowałeś się z nim, prawda? – syknął Harry patrząc mu w oczy. – To nie było kłamstwo, 
tak?  
- Tak, całowałem się z nim – potwierdził Draco cicho.  
Z ust Harry`ego wyrwał się bolesny jęk, ale ból ten zaraz przerodził się w furię.  
- Co będzie następne? – wrzasnął. - Nakarmisz mnie jakąś bajeczką i będziesz patrzył jak ją 
gładko łykam? No?! Zaczynaj! Wyjaśnij to jakoś!  
Draco uwaŜnie obserwował jego twarz. Mieszały się na niej cierpienie, wściekłość, ale takŜe 
cień nadziei, Ŝe to okaŜe nieprawdą. Nie musiałem robić tego w ten sposób, przemknęło mu 
przez głowę. Mógł wyjaśnić mu wszystko, postarać się, Ŝeby zrozumiał.  
Otworzył usta Ŝeby coś powiedzieć, ale nagle uświadomił sobie coś waŜnego. Nie chciał być 
zmuszany do wyjaśnień.  

- Nie – powiedział głośno i wyraźnie.  
- Proszę? – spytał Harry oszołomiony.  
Draco odepchnął go od siebie.  
- Powiedziałem „nie”, Potter. Nie będę ci niczego wyjaśniał.  
- Nie będziesz usiłował ratować sytuacji?  
- Ratować? Nie, jestem od tego daleki. Ale wiesz co? Świetnie umiem pogarszać sytuacje. I 
wiesz co ci powiem? Snape jest boski; cholernie świetnie całuje. Powinieneś kiedyś sam 
spróbować.  
Harry zatoczył się, jakby Draco go spoliczkował.  
- Nie obchodzi się co myślę? Nie zaleŜy ci na mnie?  
- Oczywiście, Ŝe mi zaleŜy – prychnął Draco. Czuł jak zalewa go znajoma fala gniewu i 
ledwie zdławił nieprzemoŜone pragnienie przetrzepania Potterowi tyłka. – ZaleŜy mi bardziej, 
niŜ moŜesz to sobie wyobrazić. Ale nie zamierzam się tłumaczyć. Nie powinieneś mnie do 
tego zmuszać. Powinieneś mi ufać.  
- Ufać ci?  
- Tak. Ufać mi. – WciąŜ ledwie nad sobą panując, Draco ruszył do drzwi.  
- A co, jeśli nie mogę? – rzucił za nim Harry.  
- Twoja strata.  
Draco huknął drzwiami. Ten wieczór wyjątkowo obfitował w trzaskanie drzwiami.  
 
 
* * *  
 
Kilka minut później Draco wkroczył do pokoju wspólnego Gryffindoru. Na widok jego minę, 
schodzili mu z drogi nawet odwaŜni Gryfoni. Niestety, pozostawali jeszcze ci głupi.  
Jeden z piątoklasistów chciał wiedzieć, jak minął mu dzień. Draco rzucił w niego zaklęcie 
galaretowatych nóg. Jakiś czwartoroczniak zapytał co się stało i w chwilę potem pluł 
ś

limakami. Inny uczeń, który co prawda nie powiedział ani słowa, ale nieopatrznie nawinął 

mu się pod rękę, odkrył naraz, Ŝe cierpi na paskudny wysyp kurzajek  
Hermiona postanowiła wkroczyć do akcji, zanim komuś naprawdę stanie się krzywda. 
Przyjrzała się przyjacielowi badawczo, a potem mocno go przytuliła.  
- Mogę jakoś pomóc? – szepnęła mu w pierś. Draco potrząsnął tylko głową, ale oddał uścisk. 
- To Snape? MoŜe zawołam Harry`ego? – zaproponowała odsuwając się i pogładziła go po 
policzku.  
- Harry i ja... – Draco nie był w stanie wydusić z siebie więcej. Rozpacz ścisnęła mu gardło; 
nie mógł prawie oddychać. – On mi nie ufa.  
Hermiona rzuciła okiem na nieszczęśników, na których rzucił zaklęcia.  
- Ech – westchnęła i popchnęła go w stronę sypialni chłopców. – Poczujesz się lepiej, jak się 
prześpisz.  
- Poczuję się lepiej, jak rzucę kilka tysięcy klątw. Albo wypruję komuś flaki.  
Kiwnęła głową i poklepała go po plecach.  
- No cóŜ, Ron, Seamus, Dean i Neville są juŜ w łóŜkach. Obudź ich i sprawdź czy mogą być 
pomocni w tej kwestii.  
Odprowadziła go wzrokiem. Draco szedł po schodach, jakby wstąpiło w niego nowe Ŝycie. 
Chwilę później, gdy zdejmowała z pechowych uczniów zaklęcia, usłyszała dudnienie, łomot, 
a potem nieprzerwany potok bardzo wymyślnych przekleństw.  
Dzięki Draco, Ŝycie w Gryffindorze stało się ostatnio bardzo interesujące, pomyślała z 
uśmiechem.  
 
 

 
 
 
 
 
 
 
*Oryginalna scena z gwiazdką jest Sami Wiecie Gdzie. 
 
 

Rozdział piąty 

 
 
 
 
 
 
Dzień, w którym miał pojawić się Progiskor, wstał jasny i pogodny. Na czystym, błękitnym 
niebie świeciło słońce, zewsząd rozlegały się radosne ptasie trele.  
- Do diabła! – zaklął Draco, kiedy zaklęcie pozbawiające piór chybiło. Niemal wypadł z okna, 
próbując lepiej wycelować.  
- Co robisz? – zainteresował się Ron stając za jego plecami. Ugryzł trzymane w ręku jabłko i 
zerknął na trawnik poniŜej.  
- To ćwierkanie jest irytujące. Muszę z tym skończyć.  
- Oj, po prostu są szczęśliwe – wymlaskał rudzielec przełykając kęs owocu.  
- Właśnie. PołoŜę temu kres.  
Ron wciągnął go do pokoju. Zaklęcie uderzyło w dach wieŜy astronomicznej i zrzuciło kilka 
dachówek, które rozbiły się o ziemię tuŜ obok Neville’a. Draco wychylił się przez parapet i 
spojrzał na Longbottoma, który teraz gapił się przeraŜony w niebo. Uśmiechnął się 
usatysfakcjonowany. PoraŜka nie była przynajmniej całkowita.  
- Nie moŜesz krzywdzić biednych, niewinnych istot tylko dlatego, Ŝe Harry cię rzucił. Wiesz 
jak długo Hermiona się męczyła zanim nos Seamusa wrócił na miejsce?  
- Potter mnie nie rzucił.  
Ron zamachnął się trafiając ogryzkiem do kosza w kącie pokoju.  
- Powinienem być Ścigającym, nie Obrońcą!  
- Nigdy nikt mnie nie rzucił. Jestem genetycznie uodporniony na rzucanie.  
- MoŜe uŜyję Zmieniacza Czasu i będę startował na Ścigającego? Nie wiem czemu zostałem 
Obrońcą...  
- To tylko nieporozumienie. Maleńkie nieporozumienie.  
- Tak właśnie myślałem. MoŜe porzucić ściganie i spróbować czegoś nowego?  
- Tak, to dobry pomysł, Weasley – Draco przyjrzał mu się z namysłem. – Nigdy nie sądziłem, 
Ŝ

e umiesz rozsądnie myśleć.  

- Czasem mi się zdarza.  
- Tak, kończę ze ściganiem. Czas przystąpić do obrony pozycji – Draco spojrzał na zegar. – 
Zaraz zjawi się tu reszta. Chyba powinienem jeszcze raz wyszczotkować włosy. Muszę 
wyglądać olśniewająco. Chcę, Ŝeby Potter uświadomił sobie co traci.  
Na twarzy Rona odmalował się wyraz konsternacji.  
- Ściganie? Obrona? Zawsze myślałem, Ŝe lubi grać na pozycji Szukającego – powiedział do 
siebie.  
 

* * *  
 
Kiedy Ślizgoni weszli do sypialni w wieŜy, Draco powitał ich serdecznie, wchodząc w rolę 
idealnego gospodarza. Wskazał przybyłym miejsca i zaproponował coś do picia. Bardzo 
uwaŜał, Ŝeby przy okazji nie kopać Harry`ego. Jego własna umiejętność samokontroli 
wzbudzała czasami zachwyt nawet w nim samym. Powziął teŜ stanowcze postanowienie, Ŝe 
nie będzie się przystawiał do Harry’ego. O jego opanowaniu powinni pisać hymny!  
Co prawda postanowienie to niemal legło w gruzach, kiedy Harry, ignorując zaproponowane 
krzesło, usiadł na jego posłaniu. Nadludzkim wysiłkiem odsuwając wizje o Harrym w swoim 
łóŜku, Draco otworzył kufer i wyciągnął torbę.  
- Dzisiaj rankiem Dredek...  
- Zgredek – poprawił go Harry automatycznie.  
- ... przyniósł mi rzeczy, o które prosiłem. – Draco wyjął z torby pięć mugolskich kamer i 
wręczył kaŜdemu po jednej. OdłoŜył nadal wyraźnie cięŜką torbę i usiadł na podłodze. – 
Pamiętajcie, Ŝeby nigdy nie patrzeć na bazyliszka bezpośrednio – przypomniał, gdy Crabbe, 
Goyle i Weasley oglądali kamery. - To by was zabiło. Patrząc przez to, przeŜyjecie. NajwyŜej 
zostaniecie spetryfikowani, ale to odwracalne.  
- Mało prawdopodobne, Ŝeby do tego doszło – dodała Hermiona. – Będziemy widzieć go 
tylko od tyłu.  
- Właśnie – zgodził się Draco rozkładając mapę Hogwartu, którą narysował rano. Na widok 
odręcznego planu Harry zrobił niewyraźną minę, ale nic nie powiedział. Draco przyczepił 
pergamin do ściany i, w części przedstawiającej rozkład drugiego piętra, postawił kropkę. – 
To łazienka dziewcząt. Tam znajduje się wejście do Komnaty Tajemnic. Ron, jesteś 
odpowiedzialny za transmutowanie ścian w taki sposób, Ŝeby zablokowały wszystkie 
przejścia, tworząc korytarz biegnący od łazienki. Goyle, ty stworzysz barierę na schodach, u 
wejścia na pierwsze piętro. Crabbe, na parterze ustawisz ściany tak, Ŝeby korytarz biegł 
wprost do głównych drzwi. Wywabimy go na zewnątrz, panowie.  
Chłopcy skinęli aprobująco głowami.  
- Zróbcie to tak, jak ćwiczyliśmy, a wszystko będzie dobrze – zapewniła ich Hermiona.  
- Następnie upewnicie się czy zaklęcia obronne są wciąŜ nienaruszone, a drzwi wyjściowe 
zabarykadowane. Potem dołączycie do Hermiony, na wieŜy astronomicznej. W tym czasie 
Harry będzie krąŜył nad polem ostatniej bitwy, czekając na Progiskora. Kiedy Progiskor 
skieruje w stronę Hogwartu, da nam znać za pomocą Słowolotów Długodystansowych i 
natychmiast poleci do was na wieŜę. Wtedy ja wywabię bazyliszka. – Draco zwrócił się do 
Harry`ego. – Pamiętaj, jesteś moim wsparciem. Jeśli w Komnacie Tajemnic coś pójdzie nie 
tak, ty mnie zastąpisz. – Draco uśmiechnął się sardonicznie. – Tobie powinno pójść łatwiej, 
bo bazyliszek prawdopodobnie będzie ocięŜały po pierwszym posiłku.  
Harry zesztywniał, ale kiwnął głową na znak, Ŝe rozumie.  
- TuŜ po kolacji planują zaprowadzić wszystkich do lochów. Jak to obejdziemy? – zapytał 
Ron.  
- Nie pójdziemy na nią wcale.  
Crabbe i Goyle westchnęli Ŝałośnie.  
Ron podrapał się w głowę.  
- A nie zauwaŜą, Ŝe nas nie ma?  
- To juŜ załatwione – oświadczył Draco unikając wzroku Harry`ego. – Słońce zajdzie o 
dwudziestej pięćdziesiąt jeden. Oczekuję was na wieŜy dziesięć minut wcześniej.  
Przyjaciele mruknęli potakująco. Draco omiótł wzrokiem grupkę zatrzymując na chwile 
spojrzenie na Harrym, po czym podszedł okna. – A teraz spróbujcie jakoś sensownie 
wykorzystać resztę czasu.  
Ron natychmiast zbliŜył się do Hermiony i mocno ją przytulił. Crabbe, Goyle i Harry ruszyli 

do drzwi. Draco obserwował ich wyjście w milczeniu.  
- Idę do chaty Hagrida - powiedział do obejmującej się pary.  
Ron podniósł głowę.  
- Będziesz uciszał kurczaki, Ŝeby nie zwróciły uwagi bazyliszka zbyt wcześnie? Pomóc ci?  
- To proste zaklęcie. Poradzę sobie. – Draco posłał Ronowi porozumiewawczy uśmiech. – 
Ale dzięki.  
Samotnie opuścił dormitorium i ruszył po schodach. Wychodził juŜ poza zamkowe mury, gdy 
padł na niego jakiś cień. Przystanął i mruŜąc oczy przed słońcem, rozpoznał w końcu 
Harry`ego. Po chwili wahania wyminął chłopaka, podejmując wędrówkę do chaty. Przez 
moment Harry stał nieruchomo, a potem pospieszył za nim. Zrównali się i zaczęli iść razem.  
- Musimy pogadać, Malfoy.  
- Póki mi nie będziesz mi ufał, ja nie będę cię słuchał. – Tak, w ten sposób dał mu jasno do 
zrozumienia, Ŝe nie chce go desperacko odzyskać. Będzie grał trudnego do zdobycia. Kiedy 
Harry zwolnił krok, jakby zamierzał porzucić temat, Draco doszedł do wniosku, Ŝe jest 
zdecydowanie zbyt dobrym aktorem i dodał: – Aczkolwiek, jeśli chciałbyś mnie przekonać, to 
moŜesz spróbować. Słucham..  
Harry znów przyspieszył kroku. Kilka minut szli w milczeniu, aŜ w końcu Draco nie 
wytrzymał.  
- Na Merlina, Potter, zapomniałem, Ŝe rozmowa z tobą moŜe być tak wciągająca.  
- Ej, myślę jak zacząć.  
- Zwykle wygląda to tak: bierzesz oddech, otwierasz usta i wydajesz dźwięk.  
Potter trącił go mocno ramieniem. Draco oddał.  
- Głupek – wymamrotał Harry.  
- Palant – odciął się Draco.  
Zapadła cisza. W końcu Harry odchrząknął.  
- To będzie bezprecedensowe. Potter ufający Malfoyowi.  
Draco odwrócił się do niego gwałtownie.  
- Bezprecedensowe? Wyjaśnij.  
- No wiesz, twój ojciec, mój ojciec...  
- Nie, nie wiem.  
Po dotarciu na miejsce, Draco zapukał w drzwi chaty. Nie usłyszawszy odpowiedzi, odetchnął 
z ulgą. Nie chciał wymyślać historyjek, dlaczego chce iść do kurczaków. Nie, Ŝeby brzydził 
się kłamstwem. Brzydziła go raczej wizja tego, co Hagrid mógłby zrobić, domyśliwszy się 
jaka groźba wisi nad jego drobiem. Na wszelki wypadek zapukał raz jeszcze, a potem 
ostatecznie uspokojony, ruszył w stronę kurnika. Harry deptał mu po piętach.  
- Dlaczego to robisz? – zapytał ze złością. – Z zemsty, Ŝe ci nie ufam? Chcesz mi dokuczyć?  
Draco zatrzymał się Ŝeby spojrzeć mu w oczy .  
- Jeśli chciałbym się mścić, leŜałbyś tu i krwawił. Więc pozwól, Ŝe powtórzę. Nie wiem o 
czym mówisz.  
Harry patrzył na niego zaskoczony. Draco odwrócił się, wyjął róŜdŜkę i machnął nią nad 
ogrodzeniem.  
- Excerno masculus! – rzucił. Kurczaki zaczęły dzielić się na dwa stadka, kur i kogutów. – 
Silencio! Petryficus totalus! – wypowiedział kolejne zaklęcia.  
Koguty natychmiast znieruchomiały. Harry uniósł brwi w niemym zapytaniu.  
- Nie chcę, Ŝeby biegały w kółko. Muszę mieć wszystko gotowe, gdy będę wybierał tego, 
który pianiem ma zwabić bazyliszka – wyjaśnił. – Teraz mów.  
Harry zaczął nerwowo grzebać butem w piasku.  
- Moja rodzina ukrywała się przed Voldemortem. Kiedy stało się oczywiste, Ŝe twój ojciec z 
Crabbe`em i Goyle`em zmienili strony, mój ojciec w to nie uwierzył. Moja matka tak. Ona 
zginęła. On skończył z etykietką tchórza. – Zapatrzył się niewidzącym wzrokiem na 

Zakazany Las i kontynuował. – Kilka lat później opłacił kilku krewnych mojej matki, Ŝeby się 
mną zajęli i zostawił mnie. Odwiedza mnie. Raz na jakiś czas...  
- Twój ojciec nie był tchórzem – rzekł Draco stanowczo.  
- Pewnie – prychnął Harry. – Tak właśnie wszyscy o nim mówią. Słyszałem te szepty za 
plecami tyle razy, Ŝe nawet nie zliczę. Wszyscy się zastanawiają czy pójdę w jego ślady i teŜ 
wyrosnę na tchórza. Ale ja im pokaŜę. Udowodnię, Ŝe jestem od niego lepszy. śe się nie boję, 
Ŝ

e...  

Naraz Draco zrozumiał dlaczego Harry został przydzielony do Slytherinu. Ambicja. Głębokie 
pragnienie udowodnienia wszystkim, Ŝe coś znaczy. Pojął takŜe, Ŝe gdy w trakcie 
pozorowanej walki pod biblioteką nazywał go tchórzem, nieświadomie rozdrapał głęboką, 
jątrzącą się ranę.  
Szkoda, Ŝe tym razem nie zamierzał robić kariery na dręczeniu Pottera. Był w tym kierunku 
wybitnie utalentowany.  
Przemowa Harry’ego nie rozwiązywała jednak najwaŜniejszych kwestii, więc Draco 
zdecydował przejąć kontrolę nad sytuacją.  
- A teraz zamknij się i posłuchaj. Twój ojciec nie był tchórzem, wykazał się wielką 
przenikliwością.  
Harry zamilkł oszołomiony.  
- Tak, właśnie tak – ciągnął Draco. – Naprawdę wierzysz, Ŝe mój ojciec nie miał Ŝadnego 
interesu w ocaleniu mugoli? Daj spokój. Och, oczywiście, nie wątpię, Ŝe zauwaŜył 
postępujące szaleństwo Voldemorta, ale nie tym się kierował zmieniając strony. 
NajwaŜniejsze dla niego było to, co zwykle: zdobycie władzy. – Zaśmiał się gorzko. – I 
niemal mu się to udało. Bohater Świata Czarodziejów! Miałby wszystko czego pragnął. 
Fatalnie, Ŝe przy okazji zginął. Inaczej mógłby zostać Ministrem Magii na resztę Ŝycia.  
- Skąd wiesz? Twój ojciec umarł, gdy byłeś małym dzieckiem.  
- Zaufaj mi, wiem, Ŝe to prawda.  
- Znowu to samo. Zaufanie – westchnął Harry. – Wiesz, fakt, Ŝe mój ojciec miał prawo nie 
ufać Lucjuszowi, to niezbyt przekonujący argument, Ŝebym ja zaufał tobie.  
- MoŜe i nie. Ale ja nie jestem moim ojcem, a ty nie jesteś swoim. Słuchaj swojej intuicji i 
podejmuj własne decyzje.  
Draco odwrócił się na pięcie i samotnie ruszył w stronę zamku. Po kilku krokach zmienił 
zdanie i zawrócił. Nadal zły, Ŝe Harry mu nie ufa, mocno kopnął go w goleń.  
Samokontrola to wspaniała rzecz, ale nie moŜe równać się z satysfakcją, jaką poczuł słysząc 
skowyt Harry`ego.  
W drodze do Hogwartu minął grupę domowych skrzatów. Jeden zaczął do niego machać, ale 
Draco go zignorował.  
 
* * *  
 
Słońce chyliło się ku zachodowi, gdy zebrali się na wieŜy astronomicznej, aby jeszcze raz 
przeanalizować plan. Przez chwilę wszyscy patrzyli na siebie w milczeniu. W końcu ciszę 
przerwał Harry.  
- Chciałem wam tylko powiedzieć, Ŝe bez względu na to jak potoczą się sprawy, będę dumny, 
Ŝ

e z wami pracowałem. – Klepnął Goyle`a i Carabbe`a po plecach, uścisnął dłonie Rona i 

Hermiony i odwrócił się do Draco.  
- Oszczędź mi tych sentymentalnych kawałków, Potter. - Powstrzymał go Draco z drwiącym 
uśmieszkiem.  
- Pomyślałem, Ŝe jeśli coś...  
- Daruj sobie..  
Harry kiwnął głową i cofnął się pod ścianę. Crabbe i Goyle wymienili uściski rąk z Ronem i 

Hermioną. Zerknąwszy na Rona, Crabbe szybko pocałował Hermionę w policzek. Potem obaj 
Ś

lizgoni poszli zająć wyznaczone stanowiska.  

Ron i Hermiona przytulili się do siebie, a Draco pociągnął Harry`ego do wyjścia.  
- Chodź, odprowadzę cię. Dajmy im trochę prywatności.  
Kilka minut później wylądowali na trawie przed wejściem do Hogwartu.  
- Pamiętaj, Potter – zaczął Draco. - Masz tylko dać znać, Ŝe Progiskor nadchodzi. Nie ma 
potrzeby, abyś się do niego zbliŜał. - Harry kiwnął głową na znak, Ŝe rozumie. - A jeśli nie mi 
się uda... To ty będziesz musiał wyciągnąć bazyliszka z Komnaty Tajemnic.  
- Wiem – powiedział Harry. – Draco, nie powiedziałeś mi nigdy co znaczą słowa, których 
uczyłeś mnie w mowie węŜy  
- To proste, Potter. Drugie zdanie znaczy „Otwórz się”. Musisz je wypowiedzieć, Ŝeby wejść 
do Komnaty Tajemnic.  
- A pierwsze?  
- Pamiętasz, jak mówiłem ci, Ŝe ćwiczyłem z węŜami ogrodowymi? Musiałem je najpierw 
wywabić z kryjówek. To zdanie znaczy „Wyjdź, czeka na ciebie smaczna przekąska”.  
Harry otworzył szeroko oczy.  
- Ty świrze! – krzyknął. – Ty porąbany psycholu! – Chwycił Draco za gors i przyciągnął do 
siebie. – Wiec to miałeś na myśli, mówiąc, Ŝe wywabisz bazyliszka! Nie wspomniałeś tylko, 
Ŝ

e to ty jesteś przekąską!  

- No cóŜ, mam nadzieję, Ŝe uda się z szynką, ale jeśli to mu nie wystarczy, wtedy zapewne... – 
Draco miał szans dokończyć, bo Harry nagle zdecydował się wykorzystać jego organ mowy, 
w celu zdecydowanie przyjemniejszym, niŜ artykulacja zgłosek. Ledwie zaczął rozkoszować 
się tą sytuacją, Harry puścił go raptownie, robiąc krok w tył. Jego zielone oczy płonęły.  
- Nie wolno ci zginąć, Malfoy – warknął. – Nie waŜ mi się zginąć.  
Z dzikim pomrukiem, przysunął usta do szyi Draco, który poczuł jak w ciało wpijają mu się 
ostre zęby. Harry uniósł głowę i przyjrzał się swemu dziełu. Na białej skórze widniał wyraźny 
czerwony ślad, znamię własności.  
- Jesteś mój, Draco – zastrzegł. – Nie zginiesz.  
Odwrócił się, wsiadł na miotłę i zanim Draco zdołał złapać oddech, był juŜ wysoko na niebie.  
Draco przesunął palcem po bolącym miejscu. Często się zastawiał, jak by to było, gdyby 
Harry w tamtym świecie nie odrzucił jego propozycji przyjaźni. Teraz zaczynał mu się 
rysować mglisty obraz takiej wersji wydarzeń. Dość niepokojący obraz.  
Zdominowany. Całkowicie zaanektowany. Przez Gryfona. Draco nie był pewien czy ta wizja 
mu się podoba, czy teŜ nie.  
 
 
* * *  
Z miotłą w jednej ręce, i dość cięŜkim workiem w drugiej, Draco maszerował do łazienki, z 
której niebawem miał wyprowadzić bazyliszka.  
W holu na parterze stał ponury Crabbe.  
- Co jest? - zapytał zaniepokojony miną Vincenta. W takim momencie załamanie nerwowe 
byłoby groźną sprawą.  
- Kolacja. Nadal czuję jej zapach – odpowiedział Crabbe posępnie. – Pieczony kurczak. Mój 
ulubiony.  
- Jutro pójdziemy do Hogsmeade i postawię ci dwa pieczone kurczaki, zgoda?  
Crabbe pociągnął nosem i kiwnął głową. Wokół Draco wyrosły ściany, blokujące wszystkie 
drogi, prócz tej, która wiodła do wyjścia.  
Wchodząc na górę zauwaŜył, Ŝe czar unieruchamiający, który Hermiona rzuciła na schody, 
działa bez zarzutu.  
Na pierwszym piętrze spotkał Goyle’a. Chłopak sprawiał wraŜenie bardzo przygnębionego.  

- Gotowy, Greg?  
- Ech, na kolację był pieczony kurczak. Nie obraziłbym się, gdyby to miał być mój ostatni 
posiłek.  
- Vince teŜ jest nieszczęśliwy z powodu kolacji. Jutro zabieram go Hogsmeade, nie 
zbankrutuję, jeśli do nas dołączysz.  
- Super – ucieszył się Goyle i cofnął się, rzucając czar blokujący korytarze.  
Piętro wyŜej czekał na niego Ron.  
- Muszę cię o coś zapytać – zaczął rudzielec.  
- Wiem, wiem. Tobie teŜ kupię kurczaka – uspokoił go Draco.  
- Kurczaka? A, chętnie, dzięki, ale nie o to mi chodziło. Zastanawiałem się, co zrobiłeś, Ŝeby 
nie zauwaŜono naszej nieobecności w lochach. Nie zauwaŜyłem Ŝadnego nauczyciela. Nikt 
nas nie szuka.  
- Naprawdę chcesz wiedzieć?  
- Gdybym nie chciał, to bym nie pytał.  
Draco wziął głęboki oddech.  
- Pocałowałem Snape`a - wypalił.  
Ron otworzył usta i wytrzeszczył oczy.  
- A teraz ustaw ściany – nakazał Draco. – Harry zaraz powinien się ze mną skontaktować.  
Ron otrząsnął się z osłupienia i przytaknął. Zanim wzniósł mury, Draco usłyszał jego 
mamrotanie.  
- Nic dziwnego, Ŝe nie przeraŜa go bazyliszek.  
W łazience Draco odnalazł szybko kran z ornamentem węŜa, wyjął z torby Słowolot 
Długodystansowy i umieścił słuchawkę w uchu.  
- Hermiono, juŜ jestem.  
- W porządku – odpowiedziała dziewczyna. – Harry teŜ się zgłosił. KrąŜy nad polem, ale nie 
zauwaŜył jeszcze niczego dziwnego.  
- Potter? – zapytał Draco spięty. Odetchnął, gdy w słuchawce rozległ się głos Harry’ego.  
- Malfoy?  
- Harry... UwaŜaj na siebie.  
- Ty teŜ.  
Na myśl, Ŝe dzieli ich tak duŜa odległość, Draco ogarnęła fala takiej frustracji, Ŝe miał ochotę 
wyszarpnąć słuchawkę i cisnąć ją za okno. Wiedząc, Ŝe to bezcelowe, zadowolił się 
kopniakiem w ścianę.  
- Nie powinno cię tu być – pisnął cienki głosik. – To łazienka dla dziewcząt. Ty nie jesteś 
dziewczyną.  
Draco skrzyŜował ramiona na piersi i odwrócił się do ducha Jęczącej Marty.  
- Mówiłaś coś?  
- Draco?- usłyszał glos Hermiony. – Z kim rozmawiasz?  
- Z nikim. To tylko Jęcząca Marta.  
- Z nikim? – zaskrzeczała Marta. – Ty wstrętny, paskudny chłopcze. PoskarŜyłabym na 
ciebie, gdyby ktoś chciał mnie słuchać. Ale czy ktoś w ogóle zwraca uwagę na to, co mówię? 
Nikt!  
- MoŜe powinnaś się na mnie poskarŜyć – odrzekł Draco po chwili namysłu. – Wiem nawet 
komu. W bibliotece wisi portret męŜczyzny, jasne włosy, takie jak moje, tylko dłuŜsze, szare 
oczy, dość przystojny. On teŜ chętnie sobie na mnie ponarzeka.  
- Naprawdę?  
- Zdecydowanie tak. Tylko nie przejmuj się, gdy obrzuci cię obelgami. Jest bardzo nieśmiały. 
Szczególnie, jeśli chodzi o tak piękne młode kobiety jak ty. Ale zapewniam cię, przy 
odrobinie wytrwałości, za kilka lat zdobędziesz najwierniejszego słuchacza i przyjaciela na 
całe Ŝycie.  

Marta rozpromieniła się radośnie. Szybko przepłynęła przez pomieszczenie i zniknęła w 
ś

cianie.  

- Draco, czy ten obraz w bibliotece, to nie przypadkiem portret twojego ojca? – zapytał Harry.  
- Tak, a bo co?  
- Jesteś podły.  
- Och, dziękuję.  
Zadowolony Draco zaczął podśpiewywać sobie pod nosem, gdy nagle w słuchawce rozległo 
się nieludzkie wycie. Dźwięk był tak wysoki i przenikliwy, Ŝe Draco zatoczył się łapiąc za 
głowę. Słyszał chrapliwy okrzyk Harry`ego i przeraŜony jęk Hermiony.  
- To... To Progiskor – wyksztusił Harry.  
- Nigdy bym nie zgadł – Draco pozwolił sobie na nieco ironii. – A teraz zmywaj się stamtąd.  
- Jest całkiem spory – relacjonował Harry. – Ze dwa razy większy od Hagrida i duŜo, duŜo 
masywniejszy. Szary i ma macki. DuŜo macek. Wyglądają jak trąby słoni. Ma jedno oko i 
wielka paszczę. I nie ma nóg... Raczej rodzaj podeszwy, jak u ślimaka.. O kurcze!  
- Potter! – Brak odpowiedzi sprawił, Ŝe serce Draco zamarło ze strachu. – Potter!  
Znowu wycie. Tym razem jeszcze głośniejsze. Bolesne, wwiercające się w mózg. Zamiast 
wyrwać słuchawkę z ucha, przycisnął ją mocniej, Ŝeby nie wypadła.  
- Potter, jesteś tam? Do diabła, Porter! Odezwij się!  
Sekundy ciszy zdawały mu się wiecznością.  
- Je...jestem.  
- Co się tam do cholery dzieje?! – wrzasnął Draco.  
- Nic. Nic wielkiego. Zaczął iść w stronę Hogsmeade. Ale stanął. Wra... wracam do 
Hogwartu.  
Słysząc znowu drŜący głos Harry`ego, Draco aŜ osłabł z ulgi.  
- W porządku. Zobaczymy się po wszystkim, Potter.  
Wziął kilka głębokich wdechów i podszedł do umywalek.  
- Otwórz się – wysyczał w mowie węŜy.  
Jedna ze ścianek opadła i odkrywając przejście. Draco wyciągnął z torby szynkę i linę. 
Przywiązał mięso do sznura i zaczął powoli ją opuszczać. Coraz więcej liny znikało w 
ciemnych otworze, a w końcu Draco musiał przedłuŜyć ją za pomocą zaklęcia.  
- Wyjdź, czeka tu na ciebie smaczna przekąska – wysyczał potrząsając liną.  
Nic się nie stało. Powtórzył zachętę, tym razem nieco głośniej, ale nadal nie poczuł 
szarpnięcia.  
Zrozumiawszy, Ŝe to nic nie da, wzmocnił uchwyt na miotle. Musiał tam zejść. Musiał wejść 
do Komnaty Tajemnic.  
Stromizna kanału zaskoczyła go zupełnie. ZjeŜdŜając obiecał sobie, Ŝe kiedy wróci do 
swojego świata, Ginny Weasley oberwie po głowie. Bezsensownie rozwodziła się nad 
bohaterskimi wyczynami Pottera, ale o tak istotnym detalu nigdy nie raczyła słowem 
wspomnieć.  
Na dole zwinął linę, rzucił zaklęcie Lumos i z miotłą w jednej ręce, a szynką w drugiej, ruszył 
naprzód.  
Potknął się o coś, spojrzał pod nogi i zobaczył leŜące na podłodze szkielety małych stworzeń.  
- Bleh. Ohyda.  
Zbladł, ujrzawszy nieopodal wylinkę bazyliszka. Na Merlina, jest gigantyczna! Potter walczył 
z tym na drugim roku? Powoli przeniósł wzrok na szynkę i cisnął ochłap na ziemię.  
- Cholera, widziałem, Ŝe Longbottom byłby lepszym mięsem armatnim. Ale nie, chciałem być 
miły. Nie chciałem, Ŝeby ktoś został zjedzony. I co mam z tych szlachetnych idei? Same 
kłopoty, ot co. Gryfonizm jest do kitu.  
Kluczył w tunelach, aŜ dotarł do wrót ozdobionych ornamentem węŜy. Szmaragdowe oczy 
bestii błyszczały w świetle róŜdŜki. Okiem znawcy ocenił, Ŝe kamienie posiadają olbrzymią 

wartość. Wysyczał formułę. Skrzydła cofnęły się bezgłośnie.  
Draco oświetlił pomieszczenie. W czterech kątach stały posągi węŜy. Sufit ginął w mroku, co 
oznaczało, Ŝe zszedł niŜej niŜ przypuszczał. Od drzwi ciągnął się kamienny chodnik, na 
którego końcu znajdowała się duŜa statua Salazara Slytherina.  
- A mówią, Ŝe to ja jestem próŜny. PrzecieŜ nie postawiłem sobie pomnika. W kaŜdym razie, 
nie w ciągu paru ostatnich lat.  
Zamierzał przyjrzeć się figurze bliŜej, ale klekot roztrącanych czaszek zatrzymał go w 
miejscu. Uniósł róŜdŜkę.  
- Accio lina! - wyszeptał.  
Szynka tej wielkości nie wystarczyłaby takiej olbrzymiej bestii nawet na jeden kęs, ale 
zawsze to lepsze niŜ nic.  
Na widok wyłaniającej się z korytarza końcówki sznura, głośno przełknął ślinę. Szynka 
zniknęła. Jeszcze jeden szelest sunącego po kamieniu cielska. Draco poczuł lęk.  
Bazyliszek znajdował się za nim.  
Starając się nie wykonywać Ŝadnych gwałtownych ruchów, dosiadł miotły. Teraz lepiej 
słyszał dochodzący zza pleców hałas. Poczuł nieprzemoŜoną potrzebę zerknięcia przez ramię. 
W blasku świecącej róŜdŜki zobaczył swój własny, drŜący na ścianie cień. Na ścianie pojawił 
się tez drugi, znacznie większy, który rósł w miarę jak zbliŜał się bazyliszek. Kiedy ciemny 
kształt uniósł łeb, aby zaatakować, Draco odbił się od podłogi.  
Poczuł, Ŝe jego szata zaczepiła się o coś i na chwilę zawisł nieruchomo w powietrzu. Potem 
usłyszał trzask rozdzieranej tkaniny. Wyskoczył do przodu jak z katapulty. Odzyskując 
władanie nad miotłą, skręcił przed pomnikiem w prawo. Słyszał jak bazyliszek podąŜa za nim 
sycząc i szurając po posadzce. OkrąŜył pomnik, zacisnął powieki i popędził w stronę wyjścia 
z Komnaty Tajemnic, po drodze niemal wpadając na jednego z kamiennych węŜy. W ostatniej 
chwili ominął posąg, bezpiecznie wylatując z komory.  
Mknąc przez tunele, syczał w języku węŜy, zachęcając bazyliszka do pościgu. Minął wylinkę, 
kości i zaczął się wznosić. Ostre zakręty i wąskie tunele spowolniły jego ucieczkę. Mógłby 
przysiąc, Ŝe czuje na plecach wilgotny, gorący oddech bazyliszka.  
- Harry, Hermiona, to działa! - wrzasnął tryumfalnie, wylatując z dziury nad umywalkami. -
Bazyliszek mnie goni!  
- Harry jest wciąŜ na zewnątrz! – Głos Hermiony balansował na krawędzi paniki.  
- Co?!  
- Zaczął się cofać do Hogsmeade – usłyszał odpowiedź Harry`ego. - Musiałem go zawrócić.  
- Potter, mówiłem ci...  
- Harry ma problem z miotłą! – przerwała mu Hermiona.  
- Trafił mnie macką w ogon. Ma na nich kwas. Myślę, Ŝe on zŜera witki – wyjaśnił Harry. - 
Nie mogę lecieć szybko i za wysoko.  
Draco był juŜ na pierwszym piętrze. Za niespełna minutę dotrze do drzwi wejściowych, a 
bazyliszek zaraz za nim. Wylecą wprost na Harry`ego i Progiskora.  
- Harry, jak tylko mnie zobaczysz, szybko zamknij oczy.  
- Mam lecieć po omacku?  
- Poprowadzę cię.  
Draco pędził przez hol. Cielsko bazyliszka przetaczało się z hukiem po ostatnich stopniach.  
- Ale...  
- Do diabla, Potter, zaufaj mi!  
Drzwi znajdowały się tuŜ przed nim.  
- Ja... Ufam ci Draco.  
Draco przyspieszył, wypadając na oświetloną księŜycem przestrzeń. Otoczył go chłód 
nocnego powietrza. Draco rozejrzał się w poszukiwaniu Harry`ego.  
Gdy ujrzał rozgrywającą się na błoniach scenę, jego serce przestało na moment bić. Z miotły 

Harry`ego pozostało juŜ prawie samo stylisko, z ogona sterczały smętnie pojedyncze witki. 
Progiskor był bardzo blisko. Draco zdał sobie sprawę, Ŝe tylko niesamowite umiejętności 
latania pozwoliły Harry’emu przeŜyć i dotrzeć aŜ do Hogwartu.  
- Potter, wyobraź sobie zegar. Teraz lecisz na dwunastą. Skręć na dziesiątą.  
- Draco, to nie jest najlepszy pomysł – usłyszał w słuchawce przeraŜony głos Hermiony. - 
Wpadnie prosto na...  
- Zrób to, Potter. Hermiona, jak daleko za mną jest bazyliszek?  
- Jakieś piętnaście metrów. MoŜe nieco mniej.  
Cholera, pomyślał Draco. To zdecydowanie za blisko. Niemal kładąc się na miotle zwiększył 
prędkość.  
- Potter, kiedy ci powiem, postaraj się lecieć tak nisko nad ziemią, jak to moŜliwe. Dotykając 
trawy, jeśli moŜesz.  
Draco obserwował jak Harry się zbliŜa.  
- Teraz! NiŜej! – Harry sunął kilkanaście centymetrów nad ziemią. – Tak dobrze.  
Harry przemknął pod gałęziami Bijącej wierzby, zanim ta zdąŜyła zareagować. Progiskor nie 
miał tyle szczęścia. Kiedy drzewo zaatakowało potwora, Harry wysforował się naprzód.  
- Teraz leć na dwunastą i spróbuj się wznieść. Jeszcze trochę. Dość. Utrzymuj kurs. 
Hermiona, odległość bazyliszka?  
- Dwadzieścia pięć metrów.  
Nie było to wiele, ale musiało wystarczyć.  
- Potter, posłuchaj uwaŜnie. Na mój znak zahamujesz. Potem zsuniesz się z miotły i 
zawiśniesz trzymając się jej rękami.  
- Co?! – wrzasnął Harry.  
- Przygotuj się!  
Draco widział zaciśnięte oczy Harry’ego. Miał nadzieję, Ŝe zdąŜy. Progiskor uwolnił się od 
Bijącej Wierzby i ruszył w stronę Harry`ego.  
- Teraz, Potter!  
Harry nie zawahał się ani na moment. Zatrzymał się i zawisł na stylisku. Draco zwolnił 
prawie przystając. Przytrzymując miotłę nogami, wyciągnął ramiona w górę, złapał Harry’ego 
i usadził go przed sobą.  
- Dziesięć metrów! – krzyczała Hermiona. – Osiem!  
Mając potwora tak przed, jak i za sobą, Draco skierował miotłę w górę. Dodatkowy cięŜar 
spowodował, Ŝe reagowała nieco wolniej  
- Sześć! Ruszaj! Jest tuŜ za tobą!  
Wznosili się wyŜej i wyŜej, poza zasięg bazyliszka. Jednak Progiskor nadal stanowił 
zagroŜenie. Szare macki wystrzeliły w górę, a monstrum rozwarło przepastny otwór gębowy.  
Progiskor wydał z siebie odgłos, który przyprawił Draco o zgrzyt zębów. Czuł, Ŝe Harry drŜy 
i przypomniał sobie, Ŝe przyjaciel słyszy wycie z tak bliska juŜ po raz trzeci. Fala dźwięku 
zdawała się ich pochłaniać, wciskała się w kaŜdą komórkę ciała  
Trzy macki sięgnęły w ich stronę. Nie byli wystarczająco wysoko. Nie udało się. Zrobił coś 
ź

le. Nie tylko on miał zginąć, pociągnie za sobą takŜe Harry`ego.  

Macki niemal ich juŜ dotykały, gdy nagle zamarły. Zastygły. Draco usłyszał trzask. Potem 
kolejny. Zdumiony bezruchem potwora, poderwał miotłę i przeleciał ponad jego głową.  
- Udało ci się! – krzyczała Hermiona. - Nie Ŝyje! Bazyliszek go zabił!  
Draco opadł z ulgą na plecy Harry`ego.  
- Dzięki Merlinowi. Teraz, póki bazyliszek jest zajęty Progiskorem, musimy dotrzeć do chaty 
Hagrida i złapać koguta.  
Obracając się w lewo wziął kurs na zagrodę dla kur. Nie pragnął nic ponad to, Ŝeby zejść 
bezpiecznie na ziemię.  
- Coś jest nie tak... – Marzenia przerwał mu głos Hermiony.  

- Co, Granger? Progiskor nie Ŝyje, prawda?  
- Tak, ale bazyliszek... On go nie zjada. Przystanął, powąchał go, ale teraz znowu cię ściga.  
- Nie bój się – uspokoił ją Draco. – Jesteśmy prawie przy chacie. Tylko przywrócimy głos 
kogutom i...  
- Co się dzieje? – krzyknęła Hermiona, gdy Draco urwał w pól słowa.  
- Koguty... Koguty zniknęły!  
W kurniku, tam gdzie niedawno rzucali czary uciszające i unieruchamiające, nie było ani 
jednego ptaka. Na ziemi leŜało kilka kolorowych piór. I nagle Draco skojarzył.  
Skrzaty domowe idące rano do Hagrida. Kurczaki na kolację.  
Koguty, które miały swoim pianiem zabić bazyliszka, a ich uratować, były teraz trawione w 
Ŝ

ołądkach uczniów Hogwartu.  

- Zrób coś – szepnął Harry nerwowo.  
- Potrafisz transmutować coś w koguta? – zapytał Draco.  
- Nie, a ty?  
- Nie.  
- Draco, bazyliszek zbliŜa się do chaty!  
Musi być jakiś sposób. Musi!, myślał Draco gorączkowo.  
Nagle wpadł na pewien pomysł. Ruszył w stronę pola pomiędzy chatą i Zakazanym Lasem. 
Kiedy dolecieli na środek, zatrzymał miotłę kilka stóp nad ziemią.  
- Co ty wyrabiasz?! – usłyszał krzyk Hermiony. – Uciekajcie stamtąd! - Draco nie drgnął. – 
Jest prawie przy was! Na Merlina, jest tuŜ za wami!  
Draco nadal nie się ruszał. Wisieli tuŜ nad ziemią. Czuł na karku oddech bazyliszka. Słysząc 
przeciągły, głośny syk, zadrŜał.  
- Proszę, Draco! - łkała Hermiona. - Cokolwiek robisz, błagam, przestań, uciekajcie stamtąd.  
Harry odchylił się nie odwracając głowy.  
- Draco, wiesz, Ŝe ci ufam, prawda? – wyszeptał. – Ale zastanawiam się czy nie mógłbym ci 
ufać jakieś trzydzieści metrów nad ziemią?  
- Poczekaj. Jeszcze chwilkę. Proszę.  
Harry kiwnął głową i siedział spokojnie. Draco poczuł, Ŝe z tyłu coś ociera się o jego szatę. 
To musiał być język bazyliszka. Obwąchiwał go. Smakował.  
Kolejny syk, tym razem tuŜ przy uchu. Draco rozwaŜał czy znowu się nie przeliczył.  
- Coś się dzieje! – Głos Hermiony przepełniony był zaskoczeniem. – Bazyliszek kołysze się, 
chwieje.  
Proszę, proszę, proszę, mantrował Draco w duchu.  
- Kładzie się! – wrzasnęła Hermiona zdumiona. – On... Padł!. Po prostu stracił równowagę!  
Draco głośno wypuścił powietrze z płuc i oparł się z ulgą o plecy Harry`ego.  
- Co się stało? Nie Ŝyje? – zapytał Harry.  
- Nie, zasnął.  
- Zasnął? Jakim cudem?  
Draco bez słowa wziął rękę Harry`ego i przesunął palcem po ledwie zabliźnionej ranie. Ranie 
po ugryzieniu.  
- Bąkobuchacze – szepnął Harry.  
- Bąkobuchacze – powtórzyła Hermiona z nagłym zrozumieniem. – Podczas pełni wydzielają 
anestetyk!  
- Dziesięć punktów dla Gryffindoru – mruknął Draco. – Chodź, Potter. Zanim się ocknie, 
musimy zabić go naprawdę.  
 
* * *  
 
Przed przystąpieniem do dzieła, owinęli pyska bazyliszka swoimi szatami. Na wszelki 

wypadek, gdyby otworzył oczy.  
Draco transmutował dwa kamienie w topory i wręczył jeden towarzyszowi. Harry popatrzył 
na niego niepewnie.  
- Czego się spodziewałeś, Potter? Miecza Gryffindora?  
W odpowiedzi Harry zachichotał i zabrał się do pracy. Po chwili, zakrwawieni, stali obok 
bezgłowego ciała bazyliszka.  
- Udało ci się, Malfoy. Pomijając wszystkie nieprzewidziane wypadki, twój plan zadziałał.  
- Niesamowite, prawda? – wzruszył ramionami Draco. – CóŜ, zawsze musi być ten pierwszy 
raz.  
Harry wyprostował się raptownie i popatrzył na niego.  
- Co chcesz przez to powiedzieć?  
- Tylko to, Ŝe nigdy przedtem, Ŝaden mój plan się nie powiódł - wyznał Draco. – Właściwie, 
większość z nich była katastrofalna w skutkach - dodał.  
- Nigdy wcześniej nie udało ci się opracować efektywnego planu?!  
- śadnego.  
- Więc wykombinowałeś to wszystko, wciągnąłeś w to nas, naraziłeś nasze Ŝycie na 
niebezpieczeństwo, choć do tej pory nie wiem dlaczego, całowałeś się ze Snape`em – nie 
myśl Ŝe o tym zapomniałem – i cały czas działałeś według planu, w którego powodzenie 
nawet nie wierzyłeś?  
Draco zastanawiał się chwilę, rozwaŜając kaŜde pytanie.  
- Owszem - przyznał.  
Harry wydal z siebie przeciągły, świdrujący w uszach okrzyk i powalił go na ziemię.  
Mógłby dawać lekcje Progiskorowi, pomyślał Draco. Jednak szybko doszedł do wniosku, Ŝe 
woli atak Harry’ego, mimo Ŝe sądząc po sposobie, w jaki podskubywał go i kąsał, w kwestii 
poŜerania swoich ofiar zapewne nie róŜnił się bardzo od potwora. Po chwili zadecydował, Ŝe 
utrata przytomności z powodu odbierających dech pocałunków teŜ moŜe być fascynująca. 
Choć ani w odrobinie tak rozkoszna, jak uczucie ogarniających ciało płomieni, gdy Harry 
ocierał się o niego. Draco zamknął oczy pogrąŜając się w otchłani tych wszystkich doznań. 
Zaraz jednak otworzył je szeroko.  
- Harry – zapytał towarzysza, który wgniatał go w trawę, cięŜko dysząc mu w szyję. – 
Myślisz, Ŝe ta substancja Bąkobuchaczy mogła mieć wpływ takŜe na nas?  
- Hmmm. MoŜe. Na Merlina, to niesamowite.  
- A czy ona powoduje omamy wzrokowe?  
- Nie sądzę – wymruczał Harry.  
- Czy w takim razie Dumbledore i McGonagall naprawdę stoją nad nami? I w dodatku w 
towarzystwie centaura, goblina i skrzata domowego?  
Harry jęknął, sturlał się z niego i legł, kryjąc twarz w trawie. Draco wstając westchnął 
rozczarowany.  
- Dobry wieczór panie Potter, panie Malfoy – przywitał ich Dumbledore. Uśmiechając się, 
przeniósł wzrok na truchło bazyliszka, a potem z powrotem na nich. – Widzę, Ŝe mieliście 
dość ekscytującą noc?  
- Właśnie przechodziliśmy do tej najlepszej części – oświadczył Draco zgryźliwie, ignorując 
dochodzący zza pleców pisk zaŜenowania. Złapał Harry`ego za rękę i pomógł mu wstać. – A 
teraz, proszę nam wybaczyć, musimy wrócić do pokoi. Nie chciałbym naruszać ciszy nocnej.  
Odwrócił się od wyraźnie zafascynowanego ich widokiem dyrektora, czerwonej McGonagall 
oraz reszty towarzystwa i pociągnął Harry`ego w stronę zamku. W drzwiach wejściowych 
wpadli na przyjaciół.  
- Draco, Harry, tak się martwiliśmy – Hermiona rozłoŜyła ramiona chcąc go uściskać, ale 
Draco wyminął ją kierując się do dormitoriów w wieŜy.  
- Tak, tak, Ŝyjemy. Tak, wszystko w porządku. – powiedział ciągle idąc. Spojrzeli na 

Harry’ego pytającym wzrokiem. Ten zdołał tylko wzruszyć ramionami zanim Draco szarpnął 
go za rękę i zaczął wlec po schodach.  
Ron pospieszył za nimi.  
- Draco? Jak się czujesz? Nie zwariowałeś znowu prawda?  
- Nie zwariowałem. Ani teraz, ani przedtem. Ale dojdzie do tego, jeśli jeszcze raz ktoś nam 
przeszkodzi!  
Z ust Hermiony wyrwał się chichot. Draco, odwrócił się nie zwalniając kroku i rzucił jej 
mordercze spojrzenie. Po chwili popatrzył na nią ponownie, tym razem z namysłem.  
- Granger, jesteś Prefektem, więc masz swój własny pokój, prawda?  
Hermiona przytaknęła.  
- Dobrze. Zajmujemy go. Dopilnuj proszę, Ŝeby nikt nam nie przeszkadzał.  
Chwilę później drzwi do pokoju Hermiony zatrzasnęły się z hukiem.  
Pozostała czwórka stała przed drzwiami dopóki nie poczuli się nieco zakłopotani i lekko 
zdemoralizowani odgłosami, jakie zaczęły zza nich dochodzić.  
Hermiona odrzuciła do tyłu włosy.  
- Pojutrze owutemy - przypomniała. – Oczekuję, Ŝe wszyscy – groźnie popatrzyła na 
chłopców, którzy zaczęli przestępować z nogi na nogę – zdadzą egzaminy. Jeśli chcecie się 
pouczyć razem, macie być zaraz po śniadaniu w bibliotece.  
Obróciła się kierują kroki do sypialni siódmoklasistek. Ron zerknął na Crabbe`a i Goyle`a.  
- Nie wiem jak wy, ale ja zdycham z głodu. Co powiecie na mały wypad do kuchni?  
Ś

lizgoni przystali na propozycję z entuzjazmem i cała trójka ruszyła na dół. Po drodze 

rozmawiali o wszystkim, co zdarzyło się tej nocy, z wyjątkiem tego, czym aktualnie 
zajmowali się Harry i Draco.  
A Draco był właśnie zajęty odkrywaniem faktu, Ŝe odrobina Gryfona w Ślizgonie moŜe być 
wyjątkowo przyjemnym doświadczeniem. Odwrócenie sytuacji okazało się w równej mierze 
satysfakcjonujące. 
 
 
 

 

Rozdział szósty 

 
 
 
 
 
 
 
Jasne promienie słońca przenikały przez zasłony w pokoju Hermiony, kiedy Draco po raz 
setny zachłannie polizał to samo miejsce na cieplej skórze Harry`ego.  
- Nie musisz tego robić – powiedział z naciskiem Harry.  
Draco rzucił na niego okiem i potrzasnął głową.  
- Ale chcę.  
Po kilku minutach, w trakcie których Draco nie przerywał czynności, Harry westchnął.  
- Są inne miejsca, na które mógłbyś zwrócić większą uwagę. – Wysunął nogę i kopnął 
zasłonę, Ŝeby wpuścić trochę światła, na wypadek gdyby Draco nie pojął delikatnej sugestii i 
potrzebował jej unaocznienia.  
- Jest mi dobrze tu gdzie jestem.  
Zaniepokojony i bardziej niŜ skonsternowany Harry, odsunął obiekt fascynacji Draco, poza 
jego zasięg.  

- Draco... To tylko łokieć.  
- Mylisz się. Potter. To nie jest tylko łokieć.  
- Na mój gust, wygląda jak łokieć.  
- To jest twój łokieć. Cząstka ciebie. – Chwycił ramię Harry`ego i z powrotem przysunął je 
sobie bliŜej. - Część, którą mam zamiar całkowicie zawładnąć. – Musnął językiem wystającą 
kość. – Chcę ją czuć, smakować i pochłaniać, dopóki nie stanie są bez reszty moja.  
Dmuchnął delikatnie na wilgotne miejsce i spojrzał na Harry’ego.  
- Stanie się tak bardzo moja, Ŝe nigdy o tym nie zapomnisz. Kiedy uderzysz się w łokieć, 
kiedy będziesz go mył pod prysznicem, kiedy będziesz się na nim opierał na ławce, cały czas 
będziesz pamiętał, Ŝe naleŜy on do mnie.  
I nie poprzestanę na łokciu. Zamierzam sięgnąć niŜej i zaanektować twój nadgarstek. KaŜdy 
palec, nasada kciuka, cała twoja dłoń stanie się terytorium, który będę powoli zdobywał. - 
Szczupłe palce Draco podąŜały ścieŜką, którą wyznaczały słowa. – Później ruszę w górę, 
zaatakuję ramię, obojczyk, gardło i nic nie zdoła powstrzymać mojego zwycięskiego 
pochodu. Potem zajmę się twarzą, opanuje uszy, oczy i rozpocznę długotrwałe oblęŜenie 
twoich ust.  
ś

adna cześć twojego ciała, ani stopy, kolana, wnętrze ud, klatka piersiowa, ani plecy, nie 

oprze się memu szturmowi. Kiedy dotrę do ostatecznego celu, sam zapragniesz mi ulec. 
Będziesz błagał, Ŝebym wziął cię w niewolę. Całkowicie mi się poddasz.  
Draco dźwignął się, usiadł okrakiem na Harrym, i pochyliwszy się, spojrzał mu w oczy. – 
Znajdą się inni, którzy cię zapragną. Zechcą posiąść na własność. Ale wszędzie będę przed 
nimi. KaŜdy oddech, który poczujesz na swym ciele, przypomni ci mnie. KaŜdy dotyk będzie 
tylko echem mojego dotyku. KaŜde drŜenie będzie tylko wstrząsem wtórnym tego, jak 
dygotasz teraz pode mną. Jesteś mój, Potter i zawsze juŜ tak będzie.  
Harry zamrugał oszołomiony.  
- Wow, Malfoy, To... – głośno przełknął ślinę. – To naprawdę dziwaczne.  
Draco szturchnął go w Ŝebra.  
- Zamknij się.  
Harry podskoczył. Nie był w stanie powstrzymać szczęścia, które rozlało się w nim ciepłą 
falą i wydostało eksplozją śmiechu.  
- PowaŜnie. Jesteś kompletnie stuknięty.  
Niedługo potem Draco stwierdził, Ŝe nie powinien był jednak zdradzać Harry`emu swoich 
zamiarów, poniewaŜ ten postanowił zawładnąć nim równie drobiazgowo. A Harry uwielbiał 
uŜywać zębów.  
 
* * *  
Hermiona delikatnie zaskrobała w drzwi własnego pokoju. Nie usłyszawszy odpowiedzi, 
zapukała mocniej. Właśnie zaczynała rozglądać się za czymś odpowiednim do łomotania, gdy 
Draco otworzył i wystawił głowę.  
- Granger? Co cię tu sprowadza?  
- Jest piąta popołudniu, Draco. Udało mi się poŜyczyć ubranie od Lavender, która była tak 
miła, Ŝe zapewniła mi równieŜ miejsce do spania. Ale jutro są owutemy. Przeczytałam juŜ 
twoje notatki i teraz potrzebuję moich. Nie wspominając o tym, Ŝe Crabbe i Goyle węszą tu 
cały czas, mówiąc coś o kurczakach, które im obiecałeś. A swoja drogą, skąd masz te notatki 
Krukonów?  
Draco przez moment rozwaŜał jej słowa, a potem cofnął się, pozwalając Hermionie wejść.  
Po całym pokoju rozrzucone były róŜne części garderoby. Draco miał na sobie tylko bokserki, 
ale nie to zszokowało dziewczynę. Całe jego ciało pokrywały kontrastujące z jasną skórą 
malinki i ślady zębów. Draco podąŜył za wzrokiem Hermiony i wyszczerzył się dumnie.  
- Harry jest bardzo zaborczy – wymruczał.  

Hermiona zerknęła w stronę łóŜka. Harry leŜał na wznak z odwróconą do okna głową. 
Prześcieradło zsunęło się z niego nieco, ukazując kiepsko umięśnioną klatkę piersiową. Jedna 
jego noga zwisała z łóŜka, wystając spod zaplątanej wokół bioder pościeli.  
- Chciałaś notatki, Granger? – przypomniał jej wyraźnie zachwycony tym widokiem Draco.  
- A, tak. – Rzucając ostatnie spojrzenie na Harry`ego Hermiona podeszła do biurka, usunęła 
zaklęcie ochronne, chwyciła w ramiona stos pergaminów i z niejakim roztargnieniem 
pozwoliła odholować się do drzwi.  
- A co mam powiedzieć Vincentowi i Gregory’emu? – zapytała.  
- Potter, chcesz pieczonego kurczaka? – zawołał Draco w stronę łóŜka.  
- Och, Merlinie, spraw, Ŝeby to nie był kolejny erotyczny eufemizm – dobiegł ich mamrot 
spod skotłowanej pościeli.  
Draco zachichotał spoglądając na przyjaciółkę, która usiłowała przybrać kamienną minę.  
- PrzekaŜ im, Ŝe spotkamy się za godzinę w holu. Powiedz Ronowi, Ŝe teŜ jest zaproszony. Ty 
równieŜ moŜesz z nami iść.  
- Nie, dzięki. Będę się uczyła. Przez te ostatnie wydarzenia, straciłam okropnie duŜo cennego 
czasu.  
- Tak, to bardzo grubiańskie ze strony Progiskora, Ŝe pojawił tuŜ przed egzaminami. – Draco 
zaczął zamykać drzwi, ale zatrzymał się w pół ruchu. – Słuchaj, mogłabyś kazać temu 
Szwedkowi...  
- Zgredkowi – rozległ się zaspany glos Harry`ego.  
-... Ŝeby przysłał coś do jedzenia i picia dla Pottera? Mam wraŜenie, Ŝe biedak osłabł nieco z 
głodu.  
- Głodu. Akurat – prychnął Harry nieco bardziej przytomnie.  
Hermiona uśmiechnęła się ciepło.  
- Nie ma sprawy, poproszę, Ŝeby przygotował wam coś na ząb!. – Wyciągnęła rękę dotykając 
ś

ladu na ciele Draco. Przesunęła palcem docierając do drugiego. – Szkoda, Ŝe nie 

wykorzystałam wszystkich twoich walorów, gdy ze sobą chodziliśmy – szepnęła, a potem 
podniosła głos – Na pewno nie chcesz się nim ze mną podzielić, Harry?  
Odpowiedziało jej warknięcie.  
- Lepiej powiedz Crabbe`owi i Goyle`owi, Ŝe spotkam się nimi za dwie godziny – 
zdecydował Draco zamykając drzwi.  
Podskakując wesoło, Hermiona skierowała się do pokoju wspólnego. I bardzo starała się 
ignorować odgłosy dochodzące z jej pokoju.  
 
 
 
 
* * *  
 
Draco bardzo, bardzo się mylił, mówiąc Crabbe`owi i Goyle’owi, Ŝe nie zbankrutuje 
stawiając im obiad.  
Na Ŝadnym cmentarzu nie było tyle kości, ile piętrzyło się przed nimi na stole. Ron, Vince i 
Greg potrzebowaliby chyba całego kurnika, Ŝeby zaspokoić apetyty.  
Wzdychając zapłacił rachunek i dołączył do pozostałych.  
- Jak myślicie, czy Miodowe Królestwo jest jeszcze otwarte? – zainteresował się Ron po 
wyjściu na ulicę. – Przydałoby się coś słodkiego, Ŝeby godnie zakończyć posiłek.  
- Myślałem, Ŝe zakończyły go dwie dokładki kremu Brulee – zauwaŜył Draco sucho.  
- To nie to samo! – Ron obrócił się do Goyle`a – No nie, Greg?  
- Zdecydowanie nie, Ron.  
Rudzielec uśmiechnął się triumfalnie. W rewanŜu, Draco zagadnął Crabbe`a.  

- Vince, z kim idziesz na Bal PoŜegnalny? To juŜ za kilka dni.  
- N-nie wiem – zająknął się Crabbe, zerkając na Rona. – Jest jedna dziewczyna, ale ona ma 
chłopaka.  
- A on juŜ ją zaprosił? Bo jak nie, to chyba jest do wzięcia?  
- Tak myślisz? – W głosie Vince’a zabrzmiała nieśmiała nadzieja.  
- Absolutnie.  
- A ty kogo zapraszasz, Malfoy? – zapytał Ron, nieco zirytowany, Ŝe jego przyjaciel zachęca 
rywala do zaproszenia Hermiony.  
- Harry`ego oczywiście.  
- A on o tym wie?  
- Nie, ale to...  
- Jest teraz bohaterem. Na pewno będzie miał wiele propozycji.  
Zaskoczony Draco wpatrywał się przez chwilę w Rona. Nagle poczuł ciarki na plecach. Harry 
był bohaterem. Zupełnie jak Harry w jego świecie. A Chłopiec, Który PrzeŜył, Bohater 
Ś

wiata Czarodziejów, nigdy nie chciał mieć nic wspólnego z Draco Malfoyem.  

 
 
* * *  
 
Draco zastał w pokoju Harry`ego naciągającego spodnie.  
- Hermiona chyba chce odzyskać swój pokój – wyjaśnił Harry nie odwracając się do Draco. – 
Nie mogę uwierzyć, Ŝe pozwoliłeś mi się tu tyle wylegiwać. Jutro owutemy!  
- Wylegiwać się? – Draco uniósł brew. – Nie wiedziałem, Ŝe teraz tak to się nazywa.  
Harry spiekł raka, podniósł skarpetkę z podłogi i zaczął rozgrzebywać pościel w 
poszukiwaniu drugiej.  
- Słuchaj, naprawdę muszę juŜ iść. W przeciwieństwie do ciebie, muszę przysiąść, Ŝeby zdać 
egzaminy. Nie mam takich pleców jak ty. – Zlokalizował zgubę i wyciągnął ją spod koca.  
Draco skrzyŜował ramiona na piersi, oparł się o ścianę i obserwował jak Harry zakłada 
skarpetki.  
- W porządku. Skoro musisz – powiedział w końcu. – Chciałem cię tylko o coś zapytać. To 
waŜne.  
- WaŜne? Gdzie moje buty?  
Draco wskazał palcem kąt pokoju i wziął głęboki oddech. Harry usiadł na łóŜku nakładając 
znalezione obuwie.  
- Chciałem zapytać, czy miałbyś ochotę pójść na Bal PoŜegnalny?  
- Pewnie. PrzecieŜ wszyscy idą, nie? - rzucił Harry nie podnosząc głowy.  
- Ale ja pytam, czy pójdziesz tam ze mną. Jako mój partner.  
Ręce Harry`ego przerwały wiązanie butów, ale sekundę później podjęły czynność.  
- Oczywiście. Brzmi świetnie. - Wstał i skierował się ku drzwiom – naprawdę muszę juŜ iść.  
Draco został w pokoju sam. Był skonsternowany; ogarnęło go nagle poczucie opuszczenia. 
Nie mógł zrozumieć, co zrobił nie tak.  
 
* * *  
 
Owutemy okazały się bardzo trudne, ale Draco był zadowolony z tego jak mu poszło. Nie był 
zadowolony z tego, Ŝe od ostatniej rozmowy przebywał z Harrym sam na sam mniej niŜ 
minutę.  
W końcu postanowił się dowiedzieć dlaczego Potter go unika.  
Tak więc Harry leŜał aktualnie na podłodze schowka, gdzie Draco wepchnął go, wreszcie 
przydybawszy w holu. Draco święcie wierzył, Ŝe o pewnych rzeczach naleŜy mówić wprost  

- Co jest, Potter? Unikasz mnie?  
- Nie wiem o czym mówisz. – Harry wstał otrzepując szatę. – Wiesz, jak chcesz z kimś 
pogadać, nie musisz go od razu porywać. Aczkolwiek, biorąc pod uwagę twój stosunek do 
ludzi, pewnie nie masz wyjścia.  
- Nie mam, jeŜeli mnie unikają. A ty właśnie to robisz. Bardzo się starasz nie bywać tam, 
gdzie ja. – Nawet w tak złym oświetleniu, Draco dostrzegł, Ŝe Harry patrzy wszędzie byle nie 
na niego.  
- Bzdura.  
- Świetnie. Udowodnij to. Daj mi swoja mapę. Tą, dzięki której zawsze będę wiedział, gdzie 
jesteś.  
- Nie.  
- Widzisz! Chcesz mnie unikać.  
- To, Ŝe nie... – Harry urwał, cofnął się opierając o ścianę.  
Draco zbliŜył się do niego.  
- Co, Potter – zaczął cicho. – Straciłeś zainteresowanie, bo dostałeś to, czego chciałeś? 
Olewasz, bo mnie juŜ przeleciałeś?  
- Nie. Oczywiście, Ŝe nie – zaprzeczył Harry. – Poza tym, to ty mnie przeleciałeś – dodał 
zapalczywie. - Nawet nie wiedziałem, Ŝe moŜna... A kiedy... I to, co robiłeś... Ten twój... To 
było... – Potrząsnął głową. – To nie tak, jak myślisz.  
Draco przysunął się jeszcze bardziej i przejechał palcem po jego policzku.  
- Podobało ci się?  
Na wspomnienie tamtych chwil, oczy Harry’ego zaszły mgłą i zaczął mieć trudności z 
oddychaniem. Kiwnął głową.  
Draco wepchnął mu kolano między nogi i zbliŜył usta do jego ucha.  
- Chciałbyś, Ŝebym zrobił to jeszcze raz? – wymruczał.  
Harry wygiął się mimowolnie, wypychając biodra do przodu. Przytaknął z jękiem.  
Draco przeciągnął dłońmi po jego torsie, docierając do miejsca, gdzie ich ciała się stykały.  
- Więc wiesz, co musisz zrobić – wyszeptał gładząc jego udo.  
Harry, niezdolny wydusić odpowiedzi, przycisnął się do niego mocniej i przymknął oczy. 
Draco kontynuował leniwe pieszczoty, skupiając się na coraz bardziej namacalnym ich 
efekcie. Nagle zacisnął dłoń mocniej i odsunął się raptownie.  
Zaskoczony Harry otworzył oczy.  
- Musisz przestać mnie unikać – oświadczył Draco.  
- Ty... Ty... się ze mną droczysz – wykrztusił Harry.  
- Powiedz mi, Harry. Dlaczego tak sądzisz?  
- Dlatego! Właśnie dlatego – wypalił Harry i ze złością przygładził rozczochrane włosy.  
- Nie rozumiem.  
- My. To. To nie potrwa długo, prawda? Po Balu PoŜegnalnym wyjedziemy z Hogwartu. 
Prawdopodobnie juŜ nigdy się nie spotkamy. Co najwyŜej wpadniemy na siebie przypadkiem, 
kiwniemy sobie głowami i kaŜdy pójdzie w swoją stronę. Ta myśl doprowadza mnie do szału. 
WciąŜ będę cię pragnął, a ty odejdziesz, odsuniesz się ode mnie, tak, jak zrobiłeś to przed 
chwilą. Zimny i obojętny.  
Draco złapał rękę Harry`ego i przycisnął do wybrzuszenia na swoich spodniach.  
- To według ciebie jest obojętność? Nie, Harry. Nie zamierzam cię opuścić. I tobie takŜe nie 
pozwolę odejść.  
- Nie? – W głosie Harry`ego pobrzmiewała nieufność, ale na jego twarz wstąpiła nadzieja.  
- Nie – powtórzył Draco. – Nie zamierzam.  
- Czasami mam wraŜenie, Ŝe to moje przekleństwo, Ŝe wszyscy ode mnie odchodzą. – Harry 
spuścił wzrok, ale zaraz spojrzał towarzyszowi w oczy. – Hm... To znaczy, Ŝe ostatnio 
zachowywałem się naprawdę głupio.  

- Nic w tym dziwnego. Zawsze się tak zachowujesz. - Draco uśmiechnął się tryumfalnie. – 
Myliłeś się takŜe jeszcze w jednej sprawie.  
- W jakiej?  
- Malfoyowie groŜą. Przekupują. Prowokują. ZniewaŜają. Przysięgają zemstę i odpłacają się 
okrutnie. - Draco opadł na kolana.. – Ale nigdy się nie droczą.  
Harry jęknął, gdy Draco znacząco oblizał wargi.  
 
* * *  
Nie mam na to czasu, pomyślał Draco, gdy następnego dnia siadał na krześle przed biurkiem 
Dumbledore’a. Tego wieczora miał być Bal PoŜegnalny. Musiał wziąć kąpiel, nałoŜyć 
odŜywkę na włosy i wybrać jakoś odpowiedni strój z szerokiego asortymentu 
cukierkowatych, czerwono-złotych szat wyjściowych, które wisiały w jego szafie.  
Studiując twarz Dumbledore`a, zdziwił się jak staro wygląda dyrektor. Draco widywał go od 
wielu lat, jeszcze dłuŜej wiedział, Ŝe jest on najpotęŜniejszym Ŝyjącym czarodziejem, był 
więc zszokowany, uświadamiając sobie, jak posunięty w latach i kruchy jest ten starzec.  
Zgrzybiałość prawdopodobnie rzuciła się teŜ dyrektorowi na umysł, bo przez całe spotkanie 
zajadał się na przemian słodyczami z Miodowego Królestwa i deserami przygotowanymi 
przez skrzaty domowe. Kiedy Draco zasugerował, Ŝe za tak obrzydliwą baklawę, jak ta 
wczorajsza, skrzaty powinny zostać nią wysmarowane i wystawione na słońce, dyrektor tylko 
kiwnął z roztargnieniem głową.  
Pomimo grubych ścian, z zewnątrz dobiegały ich odgłosy szalejącej burzy. Podczas gdy 
Dumbledore plótł coś o róŜnych rodzajach słodyczy, Draco uprzyjemniał sobie czas 
wyobraŜaniem zniszczeń, które wyrządzają wiatr i deszcz, gdy oni siedzą tu spokojnie i 
rozmawiają. W końcu Draco zdecydował, Ŝe na niego pora.  
- Profesorze Dumbledore, doceniam, Ŝe poświęca pan swój cenny czas dyskutując ze mną o 
tak błahych sprawach, ale naprawdę, muszę juŜ iść. – Uczynił ruch, jakby chciał wstać.  
- Wybiera się pan na dzisiejszy bal? – zapytał Dumbledore.  
Draco pozostał na miejscu. Przytaknął.  
Dyrektor obserwował go przez moment.  
- Z panem Potterem jak mniemam?  
- Owszem.  
- Czy to oznacza, Ŝe pan i pan Potter jesteście przyjaciółmi?  
- Widział nas pan przy bazyliszku. Jestem pewien, Ŝe sam moŜe pan wyciągnąć właściwe 
wnioski, profesorze – odparł Draco sucho.  
- Tak, bazyliszek. Bardzo interesująca sprawa. Obawiam się, Ŝe wasza potyczka z 
Progiskorem jest na pierwszych stronach wszystkich gazet. Zostaliście uznani bohaterami 
czarodziejskiej społeczności.  
- CóŜ, od 1779 roku zabijanie reporterów jest niezgodnie z prawem, więc nie sądzę, Ŝebyśmy 
mogli coś na to poradzić. Głupi przepis.  
- Od tamtej nocy sowy krąŜą niemal nieprzerwanie, przynosząc dla was podziękowania i 
gratulacje.  
- To dość kłopotliwe, prawda?  
- Rozumiem, Ŝe pan Potter otrzymał wiadomość o bliskiej wizycie ojca?  
Draco spochmurniał. Pamiętał jak Harry, dostawszy list, rozpoznał charakter pisma na 
kopercie. Z błyszczącymi oczyma, drŜącymi palcami rozrywał kopertę. Później próbował 
zbagatelizować sprawę, ale rozpierała go energia. Ich wieczorne tete-a-tete obfitowało w 
niezapomniane wraŜenia, ale fakt ten tylko uzmysłowił mu jak bardzo Harry uzaleŜniony jest 
od aprobaty swojego ojca.  
Draco odsunął od siebie ponure myśli i wzruszył ramionami.  
- Jestem pewny, Ŝe niedługo wszystko ucichnie, odzyska pan kontrolę nad sytuacją i całe 

zamieszanie się skończy.  
- Bez względu na to, co przyniesie przyszłość, Harry Potter jest teraz gwiazdą. Myślę nawet, 
Ŝ

e rozwaŜa rozpoczęcie treningu aurorskiego.  

Draco spojrzał na dyrektora podejrzliwie.  
- Ach, to właśnie o to panu przez cały czas chodziło – rzekł wolno, uświadamiając sobie nagle 
prawdę.  
- Nie miałem tak sprecyzowanych celów, gdy wraz z profesorem Snape`em i profesor 
McGonagall rzucałem Zaklęcie Ostatniej Szansy.  
- Zaklęcie Ostatniej Szansy? NiemoŜliwe. To tylko bajka.  
- W kaŜdej bajce jest ziarno prawdy.  
Draco wstał raptownie, a przewrócone krzesło stuknęło o posadzkę.  
- To ty! Naprawdę to zrobiłeś! To przez ciebie tu jestem! – wrzasnął roztrzęsiony.  
- To jeden z minusów Zaklęcia Ostatniej - nigdy nie wiadomo czy uda się je rzucić –rzekł 
Dumbledore spokojnie. – Nie mieliśmy pojęcia czy w ogóle zadziałało, a co dopiero, Ŝe ty 
będziesz instrumentem, który pomoŜe rozwiązać nasz problem.  
- To nie Progiskor był tym problemem, prawda?  
Draco wrócił myślami do chwili, kiedy Snape wypytywał go o związek z Harrym. Profesor 
mówił wtedy coś o śmierci matki Harry`ego, o tym, Ŝe opuścił go ojciec, Ŝe Mugole 
wychowali go jak swojego.  
- To o Harry`ego się martwiliście!– Rozmowa, którą podsłuchiwali z Harrym w pokoju 
nauczycielskim, nagle nabrała sensu. – Profesor Snape powiedział, Ŝe wiele lat temu, nie 
zrobił pan niczego Ŝeby zapobiec katastrofie.  
Draco wziął głęboki oddech. Zrozumienie przyszło nagle i wprawiło go w osłupienie.  
- Baliście się. Baliście się, Ŝe Harry stanie się drugim Voldemortem – powiedział 
oskarŜycielsko.  
Dumbledore po prostu skinął głową.  
- To jakiś obłęd! Harry nigdy by tego nie zrobił!  
- Jest bardzo ambitny.  
- Harry ma obrzydliwie solidny kręgosłup moralny. Ja wiem o tym najlepiej, bo jestem go 
kompletnie pozbawiony. – Draco przechylił się przez biurko. Nie usiłował nawet 
powstrzymać furii, a jego głos przypominał warczenie wściekłego psa. – O czym przekonasz 
się niechybnie, jeśli jeszcze raz wtrącisz się w jego Ŝycie.  
- Proszę się uspokoić, panie Malfoy. Nie zaprosiłem tu pana po to, Ŝeby się kłócić.  
- A po co?  
- Chciałem się poŜegnać, zanim nas pan opuści.  
- Mogę zaręczyć, Ŝe po zakończeniu szkoły nie będę tęsknił ani za tobą, ani twoimi 
kumplami, ani tą kupą kamieni – syknął Draco ruszając ku drzwiom.  
- Zaklęcie niedługo przestanie działać. Wszystko wróci na swoje miejsce.  
Gdy Draco odwrócił się, jego twarz miała barwę popiołu.  
- Przestanie działać? To znaczy, Ŝe opuszczę ten świat? Opuszczę... jego? – wyjąkał.  
Jednym tylko skinieniem Dumbledore sprawił, Ŝe dusza Draco umarła.  
- Niech cię piekło pochłonie - wysyczał Draco przepełniony bólem.  
 
* * *  
 
- Harry! - zawołał Draco bez tchu.  
Po jego policzkach spływały stróŜki zimnego potu. PrzeraŜony, Ŝe moŜe zniknąć zanim 
zobaczy się z Harrym, po wyjściu z gabinetu dyrektora popędził wprost do lochów. Jakiś 
Ś

lizgon wchodził akurat do dormitorium, więc skorzystał z okazji. Błyskawicznie przebiegł 

przez pokój wspólny i wpadł do pokoju Harry`ego, gdzie powitało go pełne wyrzutu 

mruknięcie.  
- Miałeś tu nie przychodzić wcześniej niŜ za dwie godziny.  
- Muszę z tobą porozmawiać.  
- Jasne. – Harry zerknął na Notta i Zabiniego, którzy przyglądali się im z ciekawością – MoŜe 
wyjdziemy na zewnątrz?  
Kiedy wyszli na korytarz Harry zachichotał.  
- W takim razie pewnie znasz juŜ nowe hasło?  
- Hasło? – Draco potrzebował chwili, Ŝeby zrozumieć o czym mówi przyjaciel. Cały czas 
myślał o tym, jak mu to wszystko wytłumaczyć.  
- Nie? – Uśmiech Harry`ego stał się jeszcze szerszy. - Zmieniłem je – oświadczył, gdy 
wychodzili z lochów. – A właściwie tylko coś dodałem. Teraz brzmi “Uwielbiam pieprzyć 
Malfoya”.  
Widząc puste spojrzenie towarzysza, Harry potrzasnął głową.  
- Wiem, wiem. To szokujące, bezwstydne i bardzo dwuznaczne.  
Draco nawet nie zwracał uwagi na to, dokąd idą. Gdy znaleźli się w holu, pchnął drzwi i 
wyszli na zewnątrz. Na niebie co chwilę pojawiały się błyskawice, a w powietrzem wstrząsały 
grzmoty. Nadal lało, ale nad drzwiami znajdował się daszek, który chronił ich przed 
deszczem.  
Harry zmarszczył brwi, zaskoczony dziwnym zachowaniem przyjaciela.  
- O co chodzi?  
- Muszę ci cos powiedzieć.  
- Coś złego?  
Draco skinął głową.  
- Bardzo.  
- Co zrobiłeś? – zapytał Harry.  
- To nie moja wina! Zostałbym tu na zawsze, gdyby to zaleŜało ode mnie,!  
- Odchodzisz? – Uśmiech błyskawicznie znikł z twarzy Harry`ego.  
W jego oczach pojawił się błysk szaleństwa. Zaczął się cofać, nie zwracając uwagi na to, Ŝe 
wychodzi spod daszku i moknie w ulewie.  
- Tak. Nie. – Na Merlina!, pomyślał Draco, to będzie gorsze niŜ sądziłem... Dla Harry`ego . 
Tamten Draco będzie go ignorował, a Harry myśląc, Ŝe robi to specjalnie, utwierdzi się w 
przekonaniu, Ŝe został odrzucony. – Posłuchaj mnie, Harry... Trzymaj się z Hermioną i 
Ronem. Oni pozostaną twoimi przyjaciółmi. Zapewniam cię...  
- Ale ty nie, prawda? – Harry odsunął się jeszcze dalej.  
- Ja takŜe, Harry. Nigdy o tobie nie zapomnę – Draco podszedł do niego. Deszcz spływał mu 
po włosach, twarzy, wsiąkał w ubranie. Załapał go za ramię i przyciągnął blisko. – Tylko Ŝe... 
Nie będziemy razem. JuŜ nigdy. Nie mogę. Będę idiotą, który nawet nie wie, jak bardzo cię 
kocham.  
Pocałował go mocno, rozpaczliwie, chcąc po raz ostatni wyrazić swoje uczucia za pomocą 
warg, których nie potrafił ułoŜyć odpowiednio, by wyrzec słowa.  
Harry odepchnął go i splunął, jakby chciał wyrzucić z siebie jego smak.  
- Chcesz odejść, więc idź. Nie będę cię zatrzymywał. Wynoś się!  
- Nie rozumiesz...  
- Rozumiem. I to bardzo dobrze.  
Draco nie widział zasłoniętych zalanymi okularami oczu, jednak z tonu wywnioskował, Ŝe nie 
wszystkie krople na jego policzkach to deszcz.  
- Harry, błagam, pozwól mi wyjaśnić...  
- Nie! Zaufałem ci! Wierzyłem w ciebie. Ko... – Harry cofnął się gwałtownie. – A ty...  
Z twarzą zastygłą w maskę bólu, odwrócił się i ruszył przez ulewę.  
- Idź do diabla, Malfoy!  

To nie moŜe się tak skończyć! Nie w ten sposób. Nie teraz... Nie teraz, gdy Harry cierpiał, a 
jego własne serce rozpadało się na kawałki.  
Pobiegł za nim, na oślep wybierając drogę w gęstej zasłonie deszczu.  
- Harry!  
Przeszukując wzrokiem otoczenie, dostrzegł w oddali jakiś ruch. Ruszył w tę stronę.  
- Harry!  
Drzewo, które mijał, rozdarł piorun. Zaskoczony Draco stracił równowagę, i przewrócił się na 
ziemię, uderzając głową o kamień. Ciemność pochłaniała go i poŜerała. Nie mógł na to 
pozwolić. Zamrugał oczami, starając się z niej wyrwać.  
Wyciągnął rękę, Ŝeby się podeprzeć i trafił na coś, co leŜało obok. Coś, co nie było trawą ani 
błotem. Spojrzał w tę stronę. Rozpoznając nieruchomy kształt, zawył boleśnie.  
Jego dłoń spoczywała na piersi martwego Lucjusza Malfoya. 
 
 
 

Rozdział siódmy 

 
 
 
 
 
 
Deszcz padał nadal. Draco trzymał w ramionach ciało ojca, usiłując doszukać się w nim choć 
najsłabszych oznak Ŝycia. Bezskutecznie. Tłumiąc szloch, przygarnął go do siebie, patrząc w 
zastygłą twarz, twarz naznaczoną piętnem Avady. DrąŜącymi pacami odsunął z 
arystokratycznego czoła zlepione krwią strąki jasnych włosów.  
- W tym Ŝyciu takŜe nie zostaniesz Ministrem Magii, ojcze.  
Wrócił do swojego świata, a wszystko wskazywało na to, Ŝe jego świat oszalał. Z lewej strony 
ktoś krzyczał. Draco spojrzał w tym kierunku i zobaczył zamazane sylwetki, oświetlane 
kolorowymi błyskami magii, które co chwilę rozpraszały zasłonę ulewy. Nadeszła decydująca 
rozprawa z Voldemortem.  
OstroŜnie ułoŜył ciało na ziemi i wstał.  
- Tym razem pomszczę twoją śmierć.  
Wkroczył między walczących, szukając wzrokiem swojego celu. W końcu wyłowił w tłumie 
znajomą postać, a scena, którą ujrzał, zmroziła mu krew w Ŝyłach, wypełniając go lodowatą 
furią.  
Harry osuwał się na ziemię, zaciskając kurczowo palce na mieczu. Walczył, aby uwolnić się 
od Cruciatusa, którego rzucił Voldemort. Krew, sącząca się z blizny zalewała oczy oślepiając 
go. Czerwona struŜka, staczając się po policzku, wsiąkała w szatę.  
Zgubił gdzieś okulary, a jego ubranie było przemoczone i utytłane w błocie.  
Draco uniósł róŜdŜkę i precyzyjnie wymierzył cel.  
- Drętwota! – krzyknął.  
Zaklęcie uderzyło Voldemorta w plecy.  
Czarny Pan znieruchomiał na moment, ale szybko wyzwolił się od czaru i odwracając, stanął 
twarzą w twarz z Draco. Jego oczy przybrały wyraz czystej nienawiści ale wcześniej mignęło 
w nich zaskoczenie.  
- Gdybym wiedział, Ŝe jeszcze Ŝyjesz, młody Malfoyu, zatrzymałbym się, aby dokończyć to, 
co zacząłem.  
Rzucił klątwę, ale Draco uchylił się błyskawicznie.  
- Zabiłeś mojego ojca. – Draco wymierzył kolejne zaklęcie, które Voldemort z łatwością 

odbił.  
- Głupiec. Zginął próbując cię osłonić. – W oczach Voldemorta błysnęło zrozumienie. – 
Tylko nie mów, Ŝe kolejna ofiara rodzica, ocaliła jakiegoś smarkacza?  
- Naprawdę jesteś tępy, wiesz? – Kolejny atak Draco został odparty równie szybko, co 
wcześniejsze. – Nie jestem tym, z którym walczyłeś wcześniej. – Wyczarował tarczę unikając 
trafienia strumieniem magii. - Jestem jego złym bratem bliźniakiem.  
Rozwścieczony Voldemort zasypał go gradem klątw. Draco zmuszony był przeturlać się po 
ziemi, Ŝeby go nie dosięgły. Jedna z nich musnęła lewe przedramię - poczuł przeszywający 
ból. Ignorując krew przesiąkającą materiał na rękawie, wycelował róŜdŜkę w szatę 
Voldemorta.  
- Incendio!  
Płomienie buchnęły i przez moment syczały na deszczu, zanim ugasiło je przeciwzaklęcie. 
Tym razem Voldemort miał więcej szczęścia. Draco usłyszał trzask łamanego Ŝebra, a potem 
ogromna siła wyrzuciła go w powietrze. Wylądował na brzuchu, w kałuŜy.  
Czarny Pan zbliŜył się, stając nad nim.  
- Młody Malfoy. Twarzą w błocie. Znowu. Jednak twojego ojca juŜ nie ma. Kto ocali cię tym 
razem?  
Voldemort uniósł róŜdŜkę, otworzył usta, Ŝeby rzucić ostateczną klątwę i zamarł. Oczy 
rozszerzyły mu się gwałtownie, gdy z jego piersi wychynął czubek ostrza. Usiłował coś 
zrobić, ale róŜdŜka wypadła ze słabnących palców. Stojący za jego plecami Harry, wepchnął 
miecz głębiej w jego serce  
Z ust Voldemorta dobył się charkot, gdy nabierał powierza. W desperackim wysiłku Draco 
zdołał podnieść róŜdŜkę.  
- Silencio! – wykrztusił.  
Ostatnia klątwa Voldemorta została uciszona. Ciało głucho uderzyło o ziemię. Czarny Pan nie 
Ŝ

ył.  

- Nigdy nie pytaj, jeśli nie chcesz znać odpowiedzi – skomentował Draco przymykając oczy.  
Po chwili usłyszał, jak Harry opada obok niego. Zmusił się, by rozewrzeć powieki i spojrzał 
na swego wybawcę.  
- W plecy, Potter? Iście ślizgońskie.  
- Bohaterska odsiecz, Malfoy? JakieŜ to gryfońskie.  
Draco prychnął.  
- Choć świetnie się bawię, wymieniając z tobą obelgi, mam wraŜenie, Ŝe tam nadal toczy się 
bitwa. – Spróbował podnieść się na kolana.  
Harry popatrzył w stronę, z której dochodził zgiełk walki.  
- Właściwie, to chyba się kończy.  
- Dzięki Merlinowi – westchnął Draco i na powrót legł w błocie. Błoto było dobre. Wygodne. 
Miękkie. Nieco zimne, ale ponoć cudownie działa na skórę.  
Usłyszał obok siebie śmiech Harry`ego i uświadomił sobie, Ŝe mówił to na glos. Zmarszczył 
brwi rzucając spod nich swoje najbardziej złowrogie spojrzenie, ale szybko się poddał, czując 
jak bardzo go to wyczerpuje.  
- Jak myślisz, co powinniśmy zrobić z tym palantem? – zapytał Harry wskazując na truchło 
Voldemorta.  
- Jestem za tradycyjną metodą. Odciąć głowę, spalić szczątki, a prochy rozsypać na 
poświęconej ziemi.  
- Dobry pomysł – przyznał Harry gorzko. – To powinno go powstrzymać przed ponownym 
zmartwychwstaniem.  
- A nawet, jeśli nie, zdusimy to w zarodku. Zrobimy go partnerem Longbottoma na eliksirach. 
To zniszczy go raz na zawsze.  
Kolejny chichot wyrwał się z ust Harry’ego, tym razem jednak brzmiał histerycznie. Draco 

dźwignął się i podczołgał do niego. Otoczył drgające od szlochu ramiona, przyciągając głowę 
Harry’ego do piersi.  
- JuŜ po wszystkim, Potter. – Poklepał go pocieszająco po plecach. – Wyrzuć to z siebie – 
wyszeptał mu do ucha. – JuŜ po wszystkim.  
Poczuł jak ręce Harry`ego obejmują go mocno. Złamane Ŝebro zaprotestowało, ale nie chciał 
przyjąć do wiadomości nowej fali bólu. Zamarli wtuleni w siebie, opłakując swe straty. 
Hałasy wokół powoli cichły, a deszcz słabł, aŜ przeistoczył się w mŜawkę.  
Z daleka dobiegły go głosy Granger i Weasleya wołających Harry`ego. Harry teŜ musiał je 
usłyszeć, bo podniósł głowę, odepchnął go i wstał. Po chwili, Draco takŜe się podniósł.  
- Czekaj, Potter – powiedział, gdy Harry zaczął iść w kierunku, skąd dobiegało wołanie. 
Znalazł miejsce na szacie, które było najmniej zabłocone i otarł tkaniną twarz Harry’ego z 
krwi i łez.  
- Niechluj z ciebie. Wyglądasz gorzej niŜ zwykle, choć nie sądziłem, Ŝe to w ogóle moŜliwe. 
Nie moŜesz pokazać się w takim stanie swoim fanom. Wystraszysz ich.  
- Draco – zaczął Harry. – Dziękuję za... Za...  
- Harry! – Krzyknął Ron odciągając go na bok i zamykając w silnym uścisku. – 
Wiedzieliśmy, Ŝe ci się uda!  
Hermiona przypadła do nich chwile później.  
- Tak bardzo się martwiłam!  
Draco stał i patrzył na trójkę przyjaciół. Zdawał sobie sprawę, Ŝe nie są juŜ jego przyjaciółmi, 
ale w duchu czuł wielką ulgę widząc ich teraz. śywych.  
Z okrzykiem radości objął mocno Hermionę.  
- Draco? – powiedziała nieco niepewnie.  
- Przestań, Malfoy – sapnął Ron zirytowany.  
- Masz rację. – Draco błyskawicznie uwolnił Hermionę i chwycił rudzielca w ramiona.  
- Malfoy! Ej... Malfoy, ty krwawisz.  
- Jakiś ty bystry, Weasley. A mówią, Ŝe masz tylko ładną buźkę. Nie, czekaj, wcale tak nie 
mówią.  
- Hm.... Harry, to ten Malfoy, który nas nienawidzi czy ten, który twierdzi, Ŝe jest naszym 
przyjacielem? – zapytał Ron ponad ramieniem Draco.  
- Myślę, Ŝe to ten, który nas nienawidzi.  
Dźwięki nagle zaczęły odpływać, a świat tracić kontury, ale Draco wciąŜ słyszał dochodzący 
jakby z oddali głos Rona.  
- To dobrze. Tamten mnie strasznie wkurzał. – Ron w ostatniej chwili zdołał podtrzymać 
mdlejącego Draco.  
 
 
* * *  
 
Draco ocknął się nagle. Harry leŜał obok, studiując ciemne ślady swoich zębów, pozostałe po 
ich ostatnim tete-a-tete w pokoju Hermiony.  
Draco przeturlał się przyciskając go sobą do materaca. Pochylił głowę tak, Ŝe ich twarze 
niemal się dotykały.  
- Tęskniłem za tobą – wyszeptał i przycisnął wargi do jego ust..  
Harry wydawał się dziwnie bierny, więc Draco chwycił jego dolną wargę w zęby i delikatnie 
ugryzł. Gdy Harry jęknął, wykorzystał okazje i przystąpił do szturmu. Kontynuował swoją 
drobiazgową eksplorację, dopóki nie zaczęło mu się kręcić w głowie z braku powietrza.  
- Uwielbiam cię smakować, Harry – wyszeptał bez tchu skubiąc go w szyję. – Uwielbiam być 
w tobie. - Zsunął ręce na jego pośladki. – Kocham, kiedy jesteś we mnie.  
Harry krzyknął wstrząśnięty, wygramolił się spod niego i spadł z łóŜka lądując na kolanach, 

gotowy do ucieczki.  
- Jasny gwint, Malfoy!  
Draco spojrzał na osłupiałego chłopaka dostrzegając na jego czole bliznę. Potoczył wokół 
wzrokiem i zorientował się, Ŝe leŜy w skrzydle szpitalnym, dochodząc do siebie po pojedynku 
z Voldemortem. Całował nie tego Harry`ego!  
- Cholera.  
Potter gapił się na niego klęcząc na podłodze. Draco przewrócił oczami.  
- Nie bój się, nie dybię na twoją cenną cnotę. Po prostu nie skojarzyłem, Ŝe to ty. Drugi raz się 
nie pomylę.  
Harry wstał ostroŜnie, pilnując nie zbliŜyć się do niego za bardzo.  
- Nazywałeś mnie Harrym, kiedy... Myślałeś, Ŝe jestem nim, prawda?  
- Nim?  
- Kiedy tu był inny Draco, ty byłeś tam, tak? – Harry mówił coraz bardziej zdecydowanym 
tonem w miarę, jak stawał się pewny swych słów. – W miejscu, o którym mówił tamten 
Draco. Tam, gdzie byli inni Hermiona, Ron i... ja.  
Harry poszedł bliŜej.  
- JuŜ ci mówiłem, nie popełnię tej pomyłki po raz drugi - oświadczył Draco siadając prosto.  
- Ty i on, ten drugi Harry... Wy się...  
- Pieprzyliśmy - warknął Draco. – Rozumiesz, Potter? Pieprzyliśmy się, to wszystko. – 
Kłamstwo miało smak goryczy i szczypało w język. – A teraz spadaj. Daj mi spokój.  
- Nie wszystko. To niemoŜliwe. Twój ton, słowa, to jak przed chwilą mnie całowałeś, 
dotykałeś...  
- Och, na Merlina, Potter, dorośnij. LeŜałem na tobie, czułem cię i nie wmawiaj mi, Ŝe to była 
róŜdŜka, bo mimo tego, co mówią o Wielkim Harrym Potterze, nie masz jedenastocalowego 
fiuta. Byłeś napalony, ale nie oznacza to od razu wielkiego uczucia, prawda? Chyba, Ŝe 
zamierzasz mi właśnie wyznać dozgonną miłość.  
Harry spojrzał na niego ze złością.  
- Jesteś głupkiem, Malfoy! – rzucił i wybiegł z infirmerii z furią trzaskając drzwiami.  
Draco zmuszony był przyznać mu rację  
 
 
* * *  
 
Musiał zostać w skrzydle szpitalnym takŜe w dniu pogrzebu ojca. Dumbledore przyszedł 
później i opowiedział mu o szczegółach skromnej ceremonii. Draco zauwaŜył, Ŝe dyrektor 
wygląda bardzo staro, jakby powoli wyciekało z niego Ŝycie. Zastanawiał się w jak wielu 
pogrzebach musiał brać udział i jak wielu uczniom składać kondolencje.  
W liście od matki otrzymał dokładne informacje, dotyczące spadku, ale brakowało w nim 
słów, które dodałyby mu otuchy. W przeciwieństwie do sytuacji majątkowej rodzin, które nie 
zdąŜyły zmienić stron, ich przedstawiała się świetnie. Wiele rodowych fortun zostało zajętych 
na czas trwania śledztwa. Draco przypuszczał, Ŝe powinien się cieszyć z takiego obrotu 
sprawy, ale nie mógł jakoś dostrzec w tym Ŝadnych korzyści.  
Po opuszczeniu infirmerii, pierwsze kroki skierował do lochów. W klasie eliksirów zastał 
Snape’a zajętego sprawdzaniem zapasów mikstur. Na jego widok, nauczyciel uniósł brew.  
- Spodziewałem się, Ŝe pozostały do owutemów czas wykorzystasz raczej na naukę, niŜ 
przeszkadzanie profesorom?  
- Dlaczego pan to zrobił? – rzucił Draco.  
- Proszę wybaczyć, panie Malfoy, ale...  
- Och, nie wiem jeszcze czy wybaczę komukolwiek. Dlaczego rzuciliście Zaklęcie Ostatniej 
Szansy?  

Zwykle skwaszony wyraz twarzy Snape`a ustąpił zaskoczeniu.  
- Skąd wiesz?  
- Chyba nie rozumie pan na czym polega konwersacja, profesorze – prychnął Draco. – Ja 
zadaję pytanie, pan odpowiada. A teraz proszę powiedzieć - dlaczego?  
Snape przełknął głośno ślinę i kiwną głową.  
- Sadzę, Ŝe jesteśmy ci to winni. – Zebrał szaty i usiadł z godnością. Wskazał krzesło po 
drugiej stronie biurka, ale Draco zignorował gest.  
- Jak niewątpliwie juŜ wiesz, byłem szpiegiem. Potęga Voldemorta rosła coraz bardziej. 
Dowiedziałem się, Ŝe planuje atak na Hogwart, ale nie udało mi się ustalić kiedy i w jaki 
sposób to nastąpi. Uznano, Ŝe powinienem wyglądać na zaskoczonego, jak wszyscy.  
- Chyba wszyscy wiedzieli, Ŝe kiedyś nadejdzie dzień decydującej rozprawy między 
Dumbledore’em i Voldemortem?  
- Tak, ale nikt nie przewidział, Ŝe, podczas gdy Voldemort będzie rósł w siłę, Dumbledore... 
Dumbledore jest juŜ stary. Nawet biorąc pod uwagę potencjał Pottera, nie byliśmy pewni 
wyniku.  
- Więc rzuciliście Zaklęcie Ostatniej Szansy – stwierdził Draco zimno.  
- Tak. Kiedy wydawało się, Ŝe nic się nie dzieje, pomyśleliśmy, Ŝe zaklęcie zawiodło. Za 
bardzo koncentrowaliśmy się na przygotowaniach do nadchodzącej bitwy, Ŝeby dostrzec 
zmianę, jaka zaszła w relacjach między Gryffindorem i Slytherinem.  
- Co się stało?  
Snape spochmurniał.  
- Nie jestem do końca pewien. Wiem tylko, Ŝe twój ojciec uciekł z Azkabanu. Istnieją 
przesłanki, Ŝe natychmiast potem zwrócił się do ciebie, chcąc, abyś do niego dołączył.  
- Ale to nie ze mną rozmawiał. Spotkał się z grzecznym, dobrym Gryfonkiem, przekonanym, 
Ŝ

e jego ojciec jest bohaterem. To musiało być bolesne doświadczenie. Dla obu.  

- Bez wątpienia. – Snape wzruszył ramionami. – Najistotniejsze jest to, co z tego wyniknęło. 
Twój ojciec postanowił cię chronić, osłabiając obronę Voldemorta. Jego czyn odwrócił bieg 
zdarzeń. W rezultacie, twój powrót zapobiegł śmierci Pottera i pozwolił mu zadać ostateczny 
cios.  
- Ma pan w ogóle pojęcie, co mi zrobiliście? Co zrobiliście Harry`emu? Czy w ogóle was to 
obchodzi?  
- Ocaliliśmy świat, to zrobiliśmy. Pewnych strat nie dało się uniknąć, pewne ofiary musiały 
zostać złoŜone.  
Draco wyszedł trzaskając drzwiami. Jako ofiara wojenna, miał do tego święte prawo.  
 
 
* * *  
 
- Malfoy, zaczekaj – usłyszał na korytarzu głos Pottera.  
Skierował się w przeciwną stronę. Nie miał teraz ochoty z nikim rozmawiać.  
- Malfoy – powtórzył Harry zniecierpliwiony, doganiając go i zmuszając do odwrócenia. – 
Muszę z tobą pogadać.  
- Masz pecha. Bo ja nie mam ochoty na rozmowę z tobą. – Draco spróbował pójść dalej, ale 
dłoń Pottera na ramieniu przytrzymała go w miejscu.  
- Słyszałem, Ŝe pomagasz rodzinom Crabbe’a i Goyle’a - rzekł Harry oskarŜycielsko. - 
Opłacasz prawników, Ŝeby nie stracili majątku.  
- Nie twoja sprawa.  
- Owszem, moja. Ich ojcowie byli śmiercioŜercami.  
- Ich ojcowie nie Ŝyją. Vince i Gregory są moimi przyjaciółmi i nie zrobili nic złego.  
- ZasłuŜyli na karę.  

- Poroszę, proszę! Jestem pod wraŜeniem, Potter. JuŜ zabierasz się do wypełniania pustki?  
Harry cofnął się, zbity z tropu drwiną w głosie Draco.  
- Co chcesz przez to powiedzieć?  
- Najwyraźniej zdecydowałeś, Ŝe ty właśnie jesteś osobą, mającą prawo oceniać kto i na co 
zasłuŜył. Zaczynasz wyrzucać wdowy oraz dzieci z domów i pozbawiać ich ojcowizny. 
Umarł Czarny Pan – Draco złoŜył przed Harrym głęboki ukłon. Prostując się, spojrzał mu w 
oczy. – Niech Ŝyje Czarny Pan.  
- To... To...  
- Co, Potter? Niesprawiedliwe? Nie w porządku? Przykro mi, ale moim zdaniem cała ta 
rozmowa jest nie w porządku. A Ŝycie niesprawiedliwe.  
Harry wpatrywał się w niego pobladły.  
Draco westchnął.  
- Mówiąc o niesprawiedliwości - muszę uczyć się do egzaminów. Znowu. Przypomnij mi 
przy okazji, Ŝebym dowiedział się co za idiota przełoŜył je z powodu wojny. Jestem mu 
winien solidny łomot.  
 
 
* * *  
 
Tego wieczoru Draco siedział w Wielkiej Sali, licząc puste miejsca przy stołach. Szybko 
stracił rachubę. Przy kaŜdym stole kogoś brakowało, ale najwięcej nieobecności wynikało z 
tego, Ŝe uczniowie, którzy stracili kogoś z rodziny, powyjeŜdŜali do domów. Po drugiej 
stronie sali, przy stole Gryffindoru, siedział Potter. Ich oczy spotkały się. Patrzyli na siebie 
dłuŜszą chwilę, dopóki Harry nie odwrócił się, zagadnięty przez Rona.  
Tego Draco właśnie pragnął – Ŝeby wszystko wróciło na swoje miejsce. On siedzi przy stole 
Slytherinu; Potter znowu jest głupio odwaŜnym Gryfonem, Weasley idiotą, a Granger Panną 
Wiem Wszystko. Zupełnie jak dawniej.  
Z wyjątkiem tego, Ŝe wcale nie było jak dawniej.  
Ś

lizgoni, którzy siedzieli w jadalni, byli cisi i przybici. Właściwie, nastroje wszystkich 

zgromadzonych były tak posępne, jakby Hogwart opanowała nagła epidemia depresji.  
Zabini usiłował udawać, Ŝe nie gapi się na Bulstrode, która z kolei starała się sprawiać 
wraŜenie, Ŝe wcale tego nie widzi. Draco doszedł do wniosku, Ŝe to przestało juŜ być 
zabawne. Właściwie nie mógł dłuŜej patrzyć na ich idiotyczne zachowanie.  
- Blaise – rzekł głośno – powiesz wreszcie Milicencie co do niej czujesz czy ja mam to 
zrobić?  
Głowy obojga zainteresowanych błyskawicznie odwróciły się w jego stronę.  
- No, skoro masz z tym taki problem, wyręczę cię – ciągnął nie dając Zabiniemu szansy na 
odpowiedź. – Milicento, Blaise ma na twoim punkcie bzika. Buja się w tobie od dwóch lat. 
Nie, buja, to złe słowo; nie wyjaśniałoby, czemu w twojej obecności zachowuje się jak 
kretyn. To musi być miłość. Tylko to tłumaczyłoby poziom jego zidiocenia.  
Oczy Bulstrode zwróciły się na Zabiniego, totalnie spetryfikowanego słowami Draco.  
- A ty Blaise, wiedz, Ŝe Milicenta odwzajemnia twoje uczucia. Bo inaczej, biorąc pod uwagę 
to, co wyprawiasz, zmiaŜdŜyłaby cię na proszek. – Gdy oboje nadal siedzieli bez ruchu, 
Draco zaczął tracić cierpliwość. – Zabini wstań. Bulstrode, ty teŜ.  
Niepewnie wypełnili rozkaz.  
Usatysfakcjonowany Draco skinął głową.  
- Teraz oboje przesiądźcie się na drugi koniec stołu. Dobrze. Zabini, pocałuj ją i lepiej Ŝebym 
widział, jak pracujesz językiem, bo inaczej rzucę klątwę na was oboje.  
Blaise, drŜąc nieco, wziął Milicentę w ramiona i delikatnie ją pocałował. Przez chwile 
patrzyli na siebie, a potem ona oddała pocałunek. Te, które nastąpiły zaraz potem, były coraz 

bardziej namiętne.  
Ś

lizgoni zaczęli klaskać i gwizdać. Sądząc z zapału, z jakim para oddawała się wypełnianiu 

jego polecenia, Draco był pewien, Ŝe zostanie ojcem chrzestnym małego Draco lub Dracony, 
nie później niŜ za dziewięć miesięcy.  
Spojrzał w stronę stołu Gryffindoru. Weasley i Granger obserwowali całujących się 
Ś

lizgonów w szoku, lecz z wyraźną aprobatą. Jednak Potter patrzył wprost na niego. Draco 

obdarzył go wesołym uśmiechem.  
Przy tamtym stole teŜ miały nastąpić pewne zmiany.  
 
* * *  
 
Draco szedł na boisko Quidditcha nucąc pod nosem. Skończył owutemy w rekordowym 
tempie. Testy okazały się dziecinnie proste, szczególnie, Ŝe były identyczne jak te, które 
zdawał w tamtym świecie. Był pewien, Ŝe poszło mu lepiej niŜ komukolwiek innemu, i to w 
całej historii Hogwartu.  
Dochodził do boiska, kiedy usłyszał, Ŝe ktoś za nim biegnie wołając go po imieniu.  
- Potter - rzekł odwracając się do nadbiegającego chłopca. – Zaczynasz wpadać w niezdrowy 
nałóg łaŜenia za mną.  
- Chciałem z tobą porozmawiać.  
- W porządku. – Draco wskazał na trybuny. Ruszyli w tamtą stronę i usiedli, nie za blisko 
siebie, ale i nie za daleko.  
- Tamtego dnia, kiedy się spieraliśmy... – zaczął Harry.  
- Kiedy wygrałem nasz spór...  
- Wspomniałem o tym Ronowi i Hermionie. Ron cię sklął...  
- Idiota.  
- A Hermiona stwierdziła, Ŝe to nonsens. Ale mieli dziwne miny.  
- Zawsze mają dziwne miny.  
Harry szturchnął go lekko w ramię.  
- Mówię serio. Tak, jakby myśleli, Ŝe to moŜliwe. śe naprawdę mógłbym... No nie wiem... 
Stać się niebezpieczny.  
- Och, na róŜdŜkę Merlina, Potter! Tak się tym przejąłeś? – Draco przewrócił oczami i wstał. 
– Powiedziałem tak, Ŝeby ci namącić w głowie. Nie jesteś materiałem na Czarnego Pana. Nie 
staniesz się nim.  
Harry podąŜył za nim do schowka na miotły.  
- Nie wiesz tego. Nic o mnie wiesz.  
Draco obrócił się na pięcie stając z nim twarzą w twarz.  
- Mylisz się Potter. Wiem o tobie wszystko. Wiem, Ŝe lubisz tosty z dŜemem truskawkowym i 
Ŝ

e nie cierpisz winogron. Wiem, Ŝe obgryzasz końcówki swoich piór, a potem jesteś 

zawstydzony śladami zębów na nich. Wiem, Ŝe jak sobie coś wbijesz do głowy, to koniec – 
obojętne czy chodzi o jakieś niemoŜliwe do wykonania zadanie, czy teŜ pomysł 
zaprzyjaźnienia się z kimś. - ZbliŜył się do niego. – Wiem o tobie więcej, niŜ moŜesz to sobie 
wyobrazić – wyszeptał gardłowo.  
Harry zamrugał skonsternowany, a potem odsunął się nieco.  
- Znasz jego, tego drugiego Harry`ego, nie mnie.  
- Niewykluczone. Ale tym bardziej mam ochotę sprawdzić ile z tego, co o nim wiem, dotyczy 
takŜe ciebie. – Draco oblizał wargi, stwierdzając z zadowoleniem, Ŝe Harry wpatruje się w 
niego jak zahipnotyzowany. – Zastanawiam się czy krzykniesz z rozkoszy, gdy ugryzę cię w 
ramię, czy zaczniesz jęczeć, gdy będę powoli przesuwał językiem po twojej szyi, torsie i 
brzuchu. Zastanawiam się czy tak samo pachniesz piŜmem. Zastanawiam się, jak smakuje 
twoja skóra, twój pot, twoje usta. I nie tylko. Zastanawiam się co ujrzę w twoich oczach, gdy 

zatracisz się w poŜądaniu i staniesz całkowicie mój. Czy zobaczę w nich to samo, co widzę 
teraz?  
Harry głośno przełknął ślinę, cofając się jeszcze bardziej. Kiedy odzyskał oddech, spojrzał na 
Draco podejrzliwie.  
- Znowu robisz to samo? Chcesz mi zamącić w głowie?  
- MoŜliwe.  
Draco odwrócił się, otworzył schowek i szybko chwycił dwie miotły. Harry twardo stał na 
zewnątrz. Wychodząc, Draco podał mu jego miotłę.  
- Przelecimy się? – zapytał rzucając mu spod rzęs poŜądliwe spojrzenie.  
- Nie mówiłeś powaŜnie, prawda? – Harry zerknął z ukosa na Draco, który uśmiechnął się 
zagadkowo. – Nie wiem, jak ten drugi Harry mógł z tobą wytrzymać. Właściwie to dziwie się, 
Ŝ

e cię nie zabił  

- Czasem nie było łatwo. Mieliśmy kilka sprzeczek.  
- A to niespodzianka. O co się kłóciliście?  
Draco nie mógł powstrzymać drwiącego uśmieszku.  
- NajpowaŜniejszą awanturę mieliśmy, gdy Harry był zazdrosny o to, Ŝe całowałem się Ŝe 
Snape`em. – Odbił się od ziemi i wzleciał w powietrze, zostawiając za sobą oniemiałego 
Harry`ego.  
- Hej! – usłyszał za plecami. – Znów się ze mnie nabijasz?!  
 
 
* * *  
 
- Co ty wprawiasz?! Nie wolno ci! – krzyczał Harry stojąc obok kanapy, na której właśnie 
rozkładał się Draco.  
Pokój wspólny był pełen Gryfonów, kiedy Draco pojawił się w wieŜy, wzbudzając w jej 
mieszkańcach kompletne zaskoczenie. Na początek powiedział Lavender, Ŝe jest pod 
ogromnym wraŜeniem jej spokoju wobec tak szkaradnego pryszcza, który rośnie jej na czole. 
Następnie poinformował Thomasa, Ŝe Irytek odkrył, gdzie chowa swoje rysunki, a potem 
obrzucił Longbottoma takim wzrokiem, Ŝe ten, potykając się po drodze, uciekł z krzykiem do 
sypialni. Chwilę później nastąpił masowy exodus Gryfonów z ich własnego pokoju 
wspólnego, aŜ wreszcie zostali w nim tylko Ron, Hermiona, Harry i Draco.  
- Nie moŜesz się tu tak włamywać i rozwalać na naszych meblach, kiedy tylko przyjdzie ci na 
to ochota – złościł się Harry.  
- Włamywać się? Wcale się nie włamałem. Ron, bądź dobrym przyjacielem i powiedz mu, 
Ŝ

eby mnie nie obraŜał.  

- Nie jestem twoim przyjacielem. I nie mów do mnie Ron.  
- Faktycznie, nie jesteś moim przyjacielem, Weasley. A chciałbyś nim być? Nie poŜałujesz.  
- Nie kupisz przyjaźni Rona! – oburzyła się Hermiona.  
- Właśnie – zgodził się Ron. – A ile dajesz? – dodał.  
Hermiona szturchnęła go pod Ŝebra.  
- Och, nie miałem na myśli czegoś tak przyziemnego, jak pieniądze – zadrwił Draco. – Ale 
mam przypadkiem bilety na mecz Armat z Chudley.  
- Wow! – wyrwał się Ronowi, ale widząc minę Hermiony, zaczął nieudolnie udawać brak 
zainteresowania. – To znaczy, chciałem powiedzieć, Ŝe moja przyjaźń nie jest na sprzedaŜ.  
- A właściwie to karnet na cały sezon – poprawił się Draco obojętnie.  
Zanim Ron zdołał zacisnąć usta, wydarł się z nich cichy skowyt.  
Draco uśmiechnął się lekko.  
- Z moŜliwością siedzenia w loŜy Malfoyów na przynajmniej jednym z meczów play offu.  
Ron odwrócił się do Hermiony.  

- Proszę – jęknął. - Nie będę przecieŜ jego najlepszym przyjacielem.  
Hermiona potrzasnęła głową.  
- Moja przyjaźń nie jest na sprzedaŜ – powiedział Ron stanowczo. - A teraz, wybaczcie, będę 
w swoim pokoju... walił głową w ścianę – Posłał Hermionie ostatnie błagalne spojrzenie, a 
kiedy zmarszczyła brwi, westchnął i powlókł się na górę.  
- Panno Granger? – Draco spojrzał na dziewczynę. – A czy twoja przyjaźń jest na sprzedaŜ?  
- Absolutnie nie – prychnęła wyniośle.  
Draco wstał z kanapy i podszedł do niej.  
- Jako moja przyjaciółka, mogłabyś mnie odwiedzać w mojej rezydencji. A wiesz, co tam się 
znajduje?  
- Nie i nic mnie to nie obchodzi.  
- Biblioteka.  
Oczy Hermiony rozszerzyły się, ale milczała. Draco kontynuował kuszenie, zbliŜając się do 
niej powoli.  
- Masz pojęcie ile jest ksiąŜek w bibliotece w rezydencji Malfoyów, panno Granger? I jakich?  
- Nie.  
Draco pochylił się i wyszeptał do jej ucha:  
- Ja teŜ nie.  
Hermiona cofnęła się kilka kroków, wskazując w niego oskarŜycielskim palcem.  
- Je... Jesteś podłym, podstępnym draniem!  
- AleŜ skąd! Ja? No cóŜ, moŜe trochę. Ale gdybym był naprawdę podłym, podstępnym 
draniem, wspomniałbym o skarbcu.  
- Skarbcu?  
- Tak, tam trzymamy najrzadsze i najbardziej unikatowe księgi. Niektóre z nich, 
prawdopodobnie istnieją tylko w jednym egzemplarzu.  
Hermiona otworzyła usta.  
- Taaak. Znajdują się tam takŜe wspomnienia moich krewnych. Tysiące pergaminów 
spisanych przez ludzi przekonanych, Ŝe poniewaŜ ich Ŝycie jest tak waŜne, powinno zostać 
zapamiętane w najdrobniejszych szczegółach. Wyobraź sobie tę historię. Tę wiedzę. Wiesz, 
jak próŜni są Malfoyowie...  
- Moja... – Hermiona wzięła głęboki oddech. – Moja przyjaźń nie jest na sprzedaŜ. A teraz 
wybaczcie, pójdę pomoc Ronowi.  
Tupiąc głośno, Hermiona pomaszerowała na schody. Draco uśmiechał się, obserwując jej 
wyjście, a potem podszedł do Harry`ego.  
- Nawet o tym nie myśl, Malfoy. Nie kupisz mnie.  
- Szkoda – wyszeptał Draco jedwabistym, głębokim głosem, patrząc mu głęboko w oczy.  
Harry opanował się i nie cofnął, gdy Draco zbliŜył się jeszcze bardziej. Ale, choć bardzo się 
starał, nie potrafił stłumić myśli, Ŝe te róŜowe, lekko wydęte usta są niesamowicie 
pociągające.  
- Bo najlepsze zachowałem dla ciebie – wymruczał Draco.  
- Co? – wychrypiał Harry i przestał oddychać.  
Twarz Draco była tuŜ tuŜ.  
- Siebie.  
Harry poczuł, jak ciepły oddech osiada na jego wargach i zadrŜał. Jeden minimalny ruch, a 
ich usta się spotkają. Niemal czuł juŜ smak pocałunku.  
Draco odsunął się nagle. Harry potrzebował chwili zanim dotarło do niego, Ŝe nie będzie 
Ŝ

adnego pocałunku. W ogóle, absolutnie nie był rozczarowany. Wcale a wcale, zdecydował 

stanowczo.  
- Wielka szkoda, Potter. Mogło być przyjemnie – rzucił Draco i ruszył w stronę drzwi. – Och, 
pamiętasz, co mówiłem kilka dni temu? O tym, Ŝe twoja cnota jest bezpieczna?  

Oszołomiony Harry kiwnął głową.  
- Kłamałem. – Draco mrugnął do niego i wyszedł.  
Harry zaczął się zastanawiać czy Ron i Hermiona nie potrzebują pomocy w testowaniu 
twardości murów Hogwartu.  
 
 
* * *  
 
Następnego ranka, Draco wszedł do wielkiej sali i bez chwili wahania skierował kroki do 
stołu Gryffidoru. Uśmiechnął się promiennie. po czym usiadł obok Harry`ego, który 
skwitował to cichym jękiem.  
- Co tu robisz? - spytał Ron przełykając jajecznicę.  
Draco podsunął mu półmisek z ciastem, a Ron machinalnie wziął z niego dwa kawałki.  
- Och, pomyślałem, Ŝe ucieszycie się mogąc jeść śniadanie w towarzystwie ucznia, który 
najlepiej zdał owutemy. – Sięgnął po dzbanek i nalał sobie herbaty.  
- Oszukiwałeś! – oburzyła się Hermiona.  
Draco przycisnął rękę do serca  
- Zdałem bez oszukiwania – odparł Draco uroczyście, kładąc rękę na sercu. - W obu 
przypadkach.  
- Powinien być na to jakiś paragraf – burknęła Hermiona.  
- Zaiste – zgodził się Draco, posyłając jej swój najbardziej czarujący uśmiech. – Jak się 
czujesz Potter? – zwrócił się do sąsiada.  
Harry’emu zrobiło się gorąco na widok tego uśmiechu, ale szybko pokrył chwilowe 
zakłopotanie złością.  
- Co tu robisz, Malfoy?  
- Chciałem przedyskutować nasze wspólne wyjście. Na Bal PoŜegnalny.  
Ron wypluł na obrus cały sok, który miał właśnie w ustach. Hermiona zakrztusiła się 
kawałkiem ciasta. Harry zrobił się zupełnie czerwony.  
- Nie id... Nie umawiałem się z tobą na Ŝaden bal! W ogóle nie umawiam się z facetami! Nie 
jestem nawet gejem!  
- Jasne, Ŝe nie, Potter. Nie jesteś gejem, tylko biseksualistą. – Draco przysunął się bliŜej. - A 
teraz, wracając do balu... – wymruczał niskim, wibrującym głosem.  
Czując, jak pod stołem ręka Draco sunie po jego udzie, Harry sapnął cicho. Ron i Hermiona 
spojrzeli na niego zdumieni.  
- Nie... Nie mogę iść z tobą. Umówiłem się juŜ z... Z Ginny – powiedział Harry głośno, 
patrząc wymownie na siostrę Rona.  
Na dźwięk swojego imienia Ginny odwróciła się do nich.  
- Umówiliśmy się na wieczór, prawda, Ginny? Pamiętasz? – dodał z naciskiem Harry zezując 
na Draco. Miał nadzieję, Ŝe Ginny zrozumie.  
- Wieczór? Ach, tak... Wieczór. Tak, Harry i ja idziemy razem.  
Ręka przeniosła się wyŜej, a Draco nachylił się ponad blatem, wbijając w rudą dziewczynę 
twarde spojrzenie.  
- Ale to było zanim dostałaś tych okropnych pryszczy na całym ciele, jak rozumiem?  
Ginny pojęła aluzje, zerknęła przepraszająco na Harry’ego i szybko zajęła się zawartością 
swojego talerza.  
- Ach... No tak... – wydukał Harry. – I właśnie dlatego zaprosiłem potem Lavender.  
Ręka przesunęła się na niebezpieczny teren, teren, który wydawał się ulegać gwałtownej 
orogenezie.  
Harry trącał łokciem Lavender, dopóki ta nie przerwała rozmowy z Parvati i nie odwróciła się 
do niego.  

- Właśnie mówiłem... Malfoyowi, ummmm, Ŝe zaprosiłem.... cię na Bal PoŜegnalny – 
wybełkotał.  
Lavender przez chwile obserwowała jego pełną rozpaczy minę, a potem przytaknęła.  
- Tak, zaprosił mnie. To było bardzo romantyczne.  
- Och, w takim razie musiałaś być okropnie rozczarowana – zaczął Draco wbijając w nią 
intensywne spojrzenie – dowiadując się o tej straszliwej przepowiedni, mówiącej co cię 
spotka, jeśli z nim pójdziesz.  
- Och, tak. Zupełnie o tym zapomniałam. Wybacz Harry. – Lavender błyskawicznie zajęła się 
rozmową z przyjaciółką.  
- Będziesz groził kaŜdemu, kogo zaproszę? – jęknął Harry sfrustrowany.  
Ręka pod stołem wspięła się na najwyŜszy szczyt i lekko zacisnęła.  
- A będę musiał?  
Harry zamknął oczy.  
- W porządku. Wygrałeś – westchnął. Otworzył oczy i ignorując przeraŜone miny przyjaciół, 
powiedział. – Malfoy, będziesz mi towarzyszył na Balu PoŜegnalnym?  
- Och, Potter, juŜ myślałem, Ŝe nigdy nie zapytasz – dłoń cofnęła się, a Draco z promiennym 
uśmiechem wstał od stołu. – Przyjdź po mnie koło ósmej. A, i Potter, postaraj się coś zrobić z 
włosami. Musisz się odpowiednio reprezentować idąc ze mną.  
Harry doszedł do wniosku, Ŝe Ŝycie było duŜo prostsze, kiedy napastował go Voldemort. 
Ostatecznie, Voldemort, chciał go tylko zabić.  
 
 
* * *  
 
Wczesnym wieczorem Draco upewnił się, Ŝe wszyscy wyraźnie słyszeli listę zaklęć, jakie 
przygotował na wypadek, gdyby ktoś zachowywał się nieodpowiednio w stosunku do 
Harry`ego. Gdy Gryfon wszedł do dormitoriów w lochach, Draco nadal stał przed lustrem, 
taksując uwaŜnie własne odbicie.  
Porzucając zwierciadło, skomplementował ubiór Harry`ego i powstrzymał się od 
skomentowania reszty. Harry jednak nie zrewanŜował się tym samym, pomimo Ŝe Draco 
zrobił wszystko, Ŝeby wyglądać jeszcze bardziej olśniewająco niŜ zwykle.  
Podobnie sprawy potoczyły się, kiedy weszli do Wielkiej Sali. Draco prawił mu uprzejmości, 
Harry go ignorował. Propozycja, Ŝeby Harry usiadł na kanapie, pozostała bez odpowiedzi. 
Draco posunął się nawet do tego, Ŝe uczynił uwagę o wspaniałej parze, jaką tworzą Ron i 
Hermiona. Kiedy Harry nie zareagował i na to, Draco miał dość.  
- Wiesz, Potter, zdaję sobie sprawę, Ŝe w lochach zaniemówiłeś z zachwytu na mój widok, a 
teraz onieśmiela cię moja obecność, ale juŜ daj spokój. No, postaraj się i chrząknij choć 
czasem, Ŝebym wiedział, Ŝe jeszcze Ŝyjesz.  
- Idź do diabła, Malfoy.  
Draco daremnie usiłował zachować kamienną twarz. To były dokładnie te same słowa... 
Ostatnie słowa, jakie usłyszał od tamtego Harry`ego. Czuł, jak krew odpływa mu z twarzy i 
widział zdumioną minę Harry’ego. Cofnął się chwiejnie.  
- Nie chciałem... Przepraszam cię, Potter – wyjąkał.  
Nie zwaŜając na osłupienie Harry’ego ruszył w stronę drzwi. Musiał wyjść, musiał odetchnąć 
ś

wieŜym powietrzem. Nie zatrzymał się jednak na dziedzińcu, nie zwolnił kroku dopóki nie 

znalazł się na polu, na którym tak niedawno - w tamtym świecie - on i Harry zabili 
bazyliszka; na którym on i tamten Harry się całowali. Czuł cięŜki kamień przygniatał mu 
pierś; z trudem oddychał. Popatrzył w niebo zastanawiając się, jak mógłby odsunąć od siebie 
ten ból.  
TuŜ za nim coś zaszeleściło i Draco uświadomił sobie, Ŝe nie jest sam. Potter, pomyślał 

kwaśno. Cholerny Potter, głupek z chorobliwą obsesją ratowania wszystkich dookoła.  
- Co się stało? - usłyszał ciche pytanie, gdy Harry przystanął obok.  
Chciał skłamać. Warknąć coś nieprzyjemnego, coś, co skłoniłoby Harry’ego, Ŝeby dał mu 
spokój. Otworzył usta, gotów uczynić jakąś przykra uwagę, jednak zamiast słów, wyrwał się z 
nich szloch. Przełknął go, ale nie wystarczająco szybko.  
- Draco? Powiedz.  
- I-idź do diabła, Malfoy, to właśnie usłyszałem, gdy po raz ostatni z nim rozmawiałem – 
Draco usłyszał jak Harry wciąga ze świstem powietrze. – Dowiedziałem się, Ŝe zaklęcie, 
dzięki któremu się tam znalazłem, przestaje działać. Musiałem mu powiedzieć, ostrzec go. 
On... On myślał, Ŝe go zostawiam. śe od niego odchodzę – wykrztusił, nie mogąc złapać tchu. 
– Nigdy bym go nie opuścił, gdybym tylko miał wybór. Nigdy.  
Harry połoŜył mu rękę na ramieniu.  
Draco nadal patrzył w niebo.  
- Nie powinienem tego robić. Nie powinienem cię zmuszać do pójścia ze mną na ten bal. Ty 
nie jesteś nim. Wiem o tym. Po prostu... Chciałem... Starałem się zrobić coś... Cokolwiek, 
Ŝ

eby to wszystko stało się łatwiejsze. Łatwiejsze dla mnie. Łatwiejsze dla niego. Nie 

wyobraŜasz sobie nawet, jak on cierpiał.  
- Przejdzie przez to – powiedział Harry spokojnie.  
- śartujesz? – Draco zaśmiał się gorzko. – Nie wiem czy mnie się uda przez to przejść.  
- Tamten Draco... Nie był taki zły.  
Draco odwrócił się i uniósł brew.  
- To pocieszenie? Ma mi być dzięki temu lepiej? Mam się cieszyć myślą, Ŝe będzie 
szczęśliwy, bo zastąpi mnie tamten Draco?  
- A ty nie próbujesz zrobić tego samego? Zastąpić jego mną?  
Draco przez chwile milczał.  
- MoŜliwe – odezwał się wreszcie i znowu spojrzał w gwiazdy. Harry przyciągnął go do 
siebie i objął, był zaskoczony, ale nie zrobił nic, aby temu zapobiec. Czuł się tak dobrze w 
jego ramionach, słuchając dochodzącego z oddali echa muzyki.  
Harry chrząknął odsuwając się nieco.  
- Um... Malfoy, Myślę, Ŝe bez względu na sposób, w jaki do tego doszło, powinniśmy zrobić 
wszystko, aby ten wieczór był przyjemny, co ty na to? - Draco wzruszył ramionami, więc 
Harry kontynuował. - To mój ostatni bal w Hogwarcie i chciałbym potańczyć. Zatańczysz ze 
mną, Draco?  
- Nie potrzebuje twojej litości Potter – warknął Draco. – Daj mi spokój.  
Harry stanął tak, Ŝeby spojrzeć mu w oczy.  
- To nie litość. Chcę tego. Zatańczysz?  
Draco uwolnił się z ramion Harry’ego.  
- Nie.  
Harry przysunął się bliŜej.  
- Zatańczysz.  
Draco ujrzał na jego twarzy znajomy wyraz determinacji, minę, która mówiła, Ŝe nic nie jest 
go w stanie powstrzymać. Na ten widok, poczuł dreszcz antycypacji. Oczywiście, nie 
zamierzał Potterowi nic ułatwiać.  
Cofnął się, a Harry podąŜył za nim.  
- Nie.  
- Tak.  
Draco uczynił jeszcze jeden krok w tył, ale tym razem Harry zatrzymał go, kładąc mu ręce na 
biodrach i przyciągnął do siebie niwelując wszelki dystans pomiędzy ich ciałami. Pochylił 
głowę.  
- Zatańcz ze mną - wyszeptał i skubnął płatek jego ucha. Jego usta musnęły policzek Draco, 

by zaraz zsunąć się niŜej, na szyję. – Zatańcz ze mną – wymruczał kusząco.  
Gdy Draco poczuł, jak zęby Harry’ego zaciskają się na jego skórze, z jego ust wyrwał się jęk.  
Do diabła. To było nieczyste zagranie, pomyślał, ale nie mógł powstrzymać uśmiechu 
zadowolenia.  
- Skoro tak ładnie prosisz.... – rzekł z nutą ironii.  
Gdy po drodze na zamek Harry rzucał mu ukradkowe, taksujące spojrzenia, Draco doszedł do 
wniosku, Ŝe ten związek ma szanse. Pomimo wszystko.  
 
 
* * *  
 
- Ostatnie, co pamiętam, to jak ojciec osłonił mnie własnym ciałem – westchnął Draco. – 
Mam nadzieje, Ŝe tamtemu Harry`emu się uda.  
Harry półleŜąc na jego łóŜku w skrzydle szpitalnym, oglądał rany, jakie Draco odniósł w 
bitwie w tamtym świecie. Opustoszała szkoła wydawała się dziwnie cicha. Większość 
wyjechała juŜ lub pakowała się w dormitoriach. Draco podejrzewał, Ŝe Ron, Hermiona oraz 
Harry zostali ze względu na niego i był im za to bardzo wdzięczny.  
- Nie martw się, tamten Draco mu pomógł – odpowiedź Harry’ego była cicha, ale w jego 
brzmiała niezachwiana pewność.  
- No nie wiem... Miałem wraŜenie, Ŝe tamten Harry mnie nie znosi. Zresztą, wydaje mi się, Ŝe 
było to obustronne.  
Harry pochylił się i ujął jego dłoń.  
- Zaufaj mi. Na pewno mu pomógł.  
Draco wymownie spojrzał na ich splecione ręce i Harry cofnął swoją.  
Tamten Draco zostawił Hermionie list, w którym opisał całą sytuację, a takŜe róŜnice 
pomiędzy ich światami. Informacje w nim zawarte pomogły im zrozumieć co się stało, kiedy, 
tej burzliwej nocy Harry znalazł Draco rannego, krwawiącego, bełkoczącego o Voldemorcie.  
Gdy Draco odzyskał przytomność, nie mógł pojąć dlaczego jego dziewczyna jest teraz z jego 
najlepszym przyjacielem, a jego Ŝycie erotyczne stało się tajemnicą poliszynela. Owszem, był 
ś

wiadom swoich preferencji, ale nagle okazało się, Ŝe fakt ten jest znany wszystkim bez 

wyjątku.  
Szybko uświadomił sobie, Ŝe pod pewnymi względami jego odpowiednik z tamtego wymiaru 
był do niego podobny. Pierwszej nocy, gdy oświadczył kolegom ze Slytherinu, Ŝe idzie spać, 
otrzymał bardzo interesującą i szczegółowo opisaną propozycje od ucznia szóstego roku.  
Teraz odkrył, Ŝe Ron i Hermiona odwiedzają go zawsze w towarzystwie Harry`ego. Tym 
razem, zostawili ich samych. Uśmiechali się przy tym znacząco, więc zaczął podejrzewać, Ŝe 
tamten Draco nie tylko upublicznił tajemnice jego alkowy, ale zrobił coś znacznie więcej.  
- To była najdziwniejsza rzecz po słońcem – powiedział. – Cały czas próbowałem ich 
przekonać, Ŝe jestem z nimi, ale to tylko pogarszało sprawę. Im bardziej się starałem, tym 
bardziej robili się podejrzliwi i wrodzy.  
Niepewnie dotknął opuszkami czoła Harry’ego. Czoła, na którym nie było blizny.  
- Ty, tamten ty, miałeś tu znak w kształcie błyskawicy, pamiątkę po spotkaniu z 
Voldemortem. Kiedyś powiedziałem mu, Ŝe tak naprawdę to litera N i ma ją dlatego, Ŝe jest 
nieokrzesany.  
Harry stłumił chichot.  
- Pewnie nie przyjął tego zbyt dobrze.  
- Nawet gorzej. Potem, kaŜdego ranka witałem go nową obelgą na literę N. Niezdara, 
naiwniak, niechluj, nudziarz...  
Nie mogąc się dłuŜej powstrzymać, Harry wybuchnął śmiechem. Po chwili opanował się na 
tyle, Ŝe mógł mówić.  

- Dziwne, Ŝe nie powitali cię z otwartymi ramionami.  
- Właśnie, teŜ tego nie rozumiem – prychnął Draco i uśmiechnął się wesoło. – Naprawdę 
zachowywałem się niemoŜliwie. A przecieŜ chciałem się tylko zaprzyjaźnić się z Harrym.  
Przez chwile obaj patrzyli na koc, omijając się wzrokiem.  
Draco mgliście pamiętał tamtą noc, ale w jego umyśle tkwił obraz Harry`ego, który oszalały z 
rozpaczy pochylał nad nim, klęcząc w deszczu. Potem, gdy poraniony leŜał w skrzydle 
szpitalnym na zmianę tracąc i odzyskując przytomność, wystarczyło, by otworzył oczy, a 
zawsze widział Harry’ego, który siedzi przy jego łóŜku i pociera brwi. Tak jak teraz. W końcu 
doszedł do wniosku, Ŝe to jakiś jego tik nerwowy.  
- Ty i tamten Draco... Byliście przyjaciółmi, prawda? – zaryzykował.  
Harry głośno przełknął ślinę i na chwilę zacisnął powieki.  
- Więcej niŜ przyjaciółmi. O wiele więcej.  
- Och... – Draco zamilkł na moment. – A... Nie chciałbym.... Ale... Co powiesz na to, 
Ŝ

ebyśmy się lepiej poznali?  

- Myślę, Ŝe moglibyśmy spróbować.  
- Hm, biorąc pod uwagę, Ŝe jesteś Ślizgonem, moŜe powinienem zachęcić cię do tego 
pochlebstwem albo groźbami? – roześmiał się Draco, a Harry mu zawtórował.  
Potem znalazł na jego ramieniu miejsce, które nie było pokryte bandaŜami i szturchnął go 
delikatnie.  
- Ałć – Draco roztarł ramię udając, Ŝe bardzo go to bolało. – Jesteś brutalny. Kretyn.  
- Głupek. – rzucił Harry czule.  
- Palant.  
MoŜe ten związek ma szanse. Pomimo wszystko, pomyślał Harry.  
 
 
 
 

Epilog 

 
 
 
 
Rok później  
 
 
- Rusz się, Potter. Mamy niewiele czasu.  
- Ja nie idę. – Harry stał ze skrzyŜowanymi ramionami, opierając się o drzwi sypialni i patrzył 
jak Draco ubiera się w szatę wyjściową. – Tam będzie pełno Ślizgonów.  
- Oczywiście! Ten chrzest jest przecieŜ wielkim wydarzeniem. Szczególnie ze względu na 
ojca chrzestnego, po którym dziecko będzie nosiło imię.  
- Nie mogę uwierzyć, Ŝe Blaise i Milicenta nazwali ją twoim imieniem!  
- A ja nie mogę uwierzyć, Ŝe córeczka Blaise’a i Milicenty jest takim ślicznym, słodkim 
dzieckiem. Musi to mieć po swoim chrzestnym.  
- Nie obchodzi mnie. jaka jest słodka, i tak nie idę. Wiesz jak oni mnie traktują?  
Draco zmarszczył brwi, a jego Ŝartobliwy ton nabrał gniewnych nut.  
- Grozili ci?  
- Chciałbym – powiedział Harry, a Draco wyraźnie się odpręŜył. – Groźby mógłbym jeszcze 
znieść.  
- No, to o co chodzi? Ja chodzę z tobą na wszystkie spotkania z Gryfonami i jestem dla nich 

miły.  
- Ty nigdy nie jesteś miły, Draco. Gdybyś był, Ron nie mógłby się tak zachwycać 
przeraŜeniem swoich braci na twój widok.  
- To dlatego, Ŝe gdy do nich idziemy, nakładam na siebie czar Odbijania Psikusów...  
- Nie sądzę. Dzieje się tak od czasu, gdy rzuciłeś na bliźniaków zaklęcie, w wyniku którego 
dostawali wzwodu za kaŜdym razem, kiedy Percy wchodził do pokoju.  
- CóŜ - Draco uśmiechnął się na to wspomnienie. – Percy Weasley jest nieźle zbudowany. 
Poza tym, nie tylko Ron mnie lubi. Hermiona wręcz za mną przepada. Myślę, Ŝe chciałaby 
mieć ze mną dzieci.  
- Tak, jeśli mówiąc „dzieci” masz na myśli „ksiąŜki” – burknął Harry i westchnął. – Czy 
wiesz, Ŝe na obiedzie w zeszłym tygodniu, Pansy pogłaskała mnie po głowie?  
- I to wszystko, Potter? Po prostu cię lubią. Po tej płomiennej przemowie, w której bohaterski 
Harry Potter sławi ideę przebaczenia i zjednoczenia wśród społeczności czarodziejów, ich 
Ŝ

ycie stało się znacznie prostsze.  

- Nie zachowują się, jakby mnie lubili. Zachowują się bardziej jakby... – Harry popatrzył 
podejrzliwie na Draco i nagle dotarła do niego prawda. – Zachowują się jakbym był jakąś 
maskotką!  
Draco zaczął kaszleć.  
- Naprawdę? Jestem pewien, Ŝe źle zinterpretowałeś ich zachowanie...  
- Nie sądzę. To by wyjaśniało czemu od czasu do czasu spoglądają na mnie mówiąc „jesteś 
taki kochany”!  
- Chcesz powiedzieć, Ŝe nie jesteś kochany?  
Harry postąpił w stronę rozbawionego Draco.  
- Co im naopowiadałeś?  
- Nic. Naprawdę, nic takiego. MoŜliwe, Ŝe wspomniałem coś o tym, Ŝe co rano przynosisz mi 
herbatę do łóŜka i opowiedziałem jak mnie witasz codziennie, kiedy wracam z pracy i... 
zasugerowałem, Ŝe kaŜdy powinien mieć swojego własnego Gryfona...  
Harry popchnął go. Mocno.  
- No wiesz - kontynuował Draco chichocząc radośnie – dla towarzystwa i obrony. Niezbyt 
bystrego, ale dobrze ułoŜonego.  
Harry pchnął go ponownie, a potem rzucił się na niego, przewracając na łóŜko. Draco przestał 
się śmiać, a w jego oczach pojawił się wyraz poŜądania.  
- Nie wspominając o korzyściach wynikających z ich niesamowitej uczuciowości – dodał i 
wplótłszy dłoń we włosy Harry`ego, przyciągnął go do pocałunku.  
Na uroczystość dotarli spóźnieni, upojeni szczęściem i nieco rozchełstani. Chwilę później 
Draco zorientował się, Ŝe omyłkowo załoŜył na siebie szatę Harry’ego. Jak kiedyś...  
I doszedł do wniosku, Ŝe tym razem, taka zamiana szat zupełnie mu nie przeszkadza.  
Przez chwilę znów poczuł się jak wąŜ w lwiej skórze.  
 
 
 
KONIEC