Tajemny Krąg

Księga 1

Inicjacja

Zakładniczka

L.J.Smith

Spis Treści :

Inicjacja………………………………………………………. 9

Zakładniczka…………………………………………………..239

Mojej Matce,

Równie cierpliwej i kochającej, jak Matka Ziemia.

Mojemu Ojcu, rycerzowi bez skazy.

Inicjacja

Rozdział 1

Cape Cod okazało się gorące i parne, chociaż wszystko powinno tu być idealne jak w zamku

Camelot. Tak przynajmniej twierdził przewodnik Cassie.

Pomijając - co przewodnik dodawał drobnym druczkiem - sumaka jadowitego, kleszcze, końskie

muchy, trujące owoce morza oraz prądy głębinowe w pozornie spokojnych wodach.

Książka ostrzegała też przed pieszymi wycieczkami na wąskie półwyspy, bo wysoka fala

przypływu mogła nagle odciąć cię od lądu. Tyle że akurat w tej chwili Cassie oddałaby wszystko,
żeby utkwić na jakimś półwyspie wrzynającym się głęboko w Ocean Atlantycki.

Byle Portia Bainbridge znalazła się po drugiej stronie.

Jeszcze nigdy Cassie nie czuła się tak umęczona.

- ...a mój drugi brat, ten który należy do Koła Debat na MIT, ten który dwa lata temu pojechał

na Światowy Turniej Debat do Szkocji... - ciągnęła Portia. Cassie spojrzała na nią półprzytomnie

i znów odleciała w jakiś przeklęty trans. Obaj bracia Portii studiowali na MIT i obaj byli
przerażająco zdolni, co widać było nie tylko po ich wynikach w nauce, ale też po osiągnięciach
sportowych. Sama Portia też była przerażająco zdolna, chociaż zdała dopiero do drugiej klasy, tak
samo jak Cassie. A ponieważ ulubionym tematem Portii była ona sama, większość ostatniego
miesiąca poświęciła na dzielenie się z Cassie każdym szczegółem swojego życia.

- ...a potem, kiedy w zeszłym roku zajęłam piąte miejsce w improwizowanym przemawianiu na

Krajowych Mistrzostwach Ligi Oratorskiej, mój chłopak powiedział: „No, przecież to jasne, że
dobijesz do tytułu Mistrza Stanów..."

Jeszcze tylko tydzień, powiedziała sobie Cassie. Jeszcze tylko jeden tydzień i będę mogła wrócić

do domu. Na samą myśl ogarniała ją tęsknota tak silna, że łzy napływały jej do oczu. Dom. Miejsce,
gdzie są jej wszystkie przyjaciółki. Gdzie nie czuje się obca, pozbawiona talentów, nudna i głupia
tylko dlatego, że nie wie, co to jest małż sercówka.

Gdzie będzie mogła śmiać się z tego wszystkiego - ze swoich cudownych wakacji na Wschodnim

Wybrzeżu.

- ...więc tata powiedział: „A może ja ci go po prostu kupię?", ale ja na to: „Nie... No, chyba żeby

faktycznie..."

Cassie wpatrywała się w morze.

To nie to, że na Cape nie było pięknie. Małe domki pokryte cedrową dachówką, białe drewniane

parkany obrośnięte różami, wiklinowe fotele na biegunach stojące na werandach i pelargonie
zwieszające się spod krokwi - wszystko to było śliczne jak z obrazka. A wiejskie, pełne zieleni
place, kościoły o wysokich wieżach i stare budynki szkoły sprawiały, że Cassie wydawało się, że
cofnęła się w czasie.

Ale dzień w dzień miała też na głowie Portię. I chociaż Cassie co wieczór wymyślała jakieś

powalająco dowcipne uwagi, którymi mogłaby poczęstować koleżankę, jakoś nigdy nie udało jej się
żadnej wygłosić. Zresztą to, co mogła zrobić Portia, nie było najgorsze. Cassie najbardziej
doskwierała świadomość, że jest tu kompletnie obca. Że znalazła się poza swoim własnym
żywiołem, jakby morze wyrzuciło ją na niewłaściwy brzeg. Przytulne dwupoziomowe mieszkanie w
Kalifornii wydawało się rajem.

Jeszcze tylko tydzień, pomyślała. Muszę wytrzymać jeszcze tylko tydzień.

No i mama, taka ostatnio blada i cicha... Cassie poczuła ukłucie niepokoju i szybko odsunęła od

siebie tę myśl. Mamie nic nie jest, powiedziała sobie z przekonaniem. Pewnie źle jej tutaj, tak samo
jak mnie, chociaż mama tutaj właściwie się urodziła. Na pewno odlicza dni, kiedy będziemy mogły
wrócić do domu, dokładnie tak samo jak ja.

Oczywiście. Na pewno o to właśnie chodziło i to dlatego mama robiła taką smutną minę, kiedy

Cassie mówiła, że tęskni za domem. Pewnie czuła się winna, że przywiozła tu córkę, i wmawiała jej,
że Cape to miejsce wprost idealne na wakacje. Wszystko wróci do normy, kiedy tylko znajdą się w
domu. lak będzie lepiej dla nich obydwu

- Cassie! Słuchasz mnie czy znów śnisz na jawie?

- Och, słucham - odparła szybko.

- To o czym przed chwilą mówiłam?

Cassie się zmieszała. O chłopakach, pomyślała rozpaczliwie. O Kotle Debat, o studiach, o

Krajowych Mistrzostwach Ligi Oratorskiej... Ludzie czasami twierdzili, że myśli o niebieskich
migdałach, ale tutaj zarzucano jej to wyjątkowo często.

- Mówiłam, że nie powinni takich ludzi wpuszczać na plażę - powtórzyła Portia. - A już na

pewno nie z psami. To znaczy wiem, że to nie teren prywatny, ale przynajmniej jest tu czysto.

A teraz, sama popatrz. - Cassie spojrzała w stronę, w którą gapiła się Portia. Zobaczyła tylko

jakiegoś chłopaka idącego po piasku. Znów popatrzyła niepewnie na Portię.

- On pracuje na kutrze - wyjaśniła koleżanka, marszcząc nos, jakby czuła jakiś niemiły zapach. -

Widziałam go dziś rano na przystani, przy rozładunku. Moim zdaniem nawet się nie przebrał.
Wyjątkowy nie chluj.

Cassie wcale nie wydawał się niechlujny. Miał ciemnorude włosy, był wysoki i nawet z tej

odległości widziała jego uśmiech. Tuż obok chłopaka biegał pies.

- Z facetami z kutrów się nie rozmawia. Nawet się na nich nie patrzy - dorzuciła Portia. A Cassie

widziała, że to prawda. Na plaży było może z dziesięć innych dziewczyn, w grupkach po dwie czy
trzy, niektóre z chłopakami, niektóre nie. Ale kiedy chłopak je mijał, dziewczyny spuszczały oczy
albo odwracały głowy i zaczynały się gapić w drugą stronę. To nie było takie zalotne odwracanie
wzroku, żeby potem znów popatrzeć i zachichotać. Raczej wzgardliwe lekceważenie. Kiedy chłopak
podszedł bliżej, Cassie dostrzegła, że uśmiechał się niewesoło.

Teraz dwie dziewczyny stojące najbliżej Cassie i Portii odwracały wzrok od niego. I niemal przy

tym parsknęły z pogardą. Chłopak wzruszył lekko ramionami, jakby niczego innego się po nich nie
spodziewał. Cassie nadal nie mogła w nim dostrzec niczego odra-

żającego. Miał na sobie postrzępione szorty z obciętych dżinsów i T-shirt, który pamiętał

lepsze czasy, ale mnóstwo facetów tak się właśnie ubierało. Pies szedł przy nodze, wymachując

ogonem, przyjazny i czujny.

Nikomu nie przeszkadzał. Cassie zerknęła na twarz chłopaka, ciekawa, jakie ma oczy.

- Nie patrz - szepnęła Portia.

Chłopak właśnie je mijał. Cassie odruchowo posłuchała i pospiesznie opuściła wzrok, chociaż w

głębi serca poczuła drgnienie buntu. Miała wrażenie, że to tani chwyt, paskudny, niepotrzebny i
wredny. Wstydziła się, że bierze udział w czymś takim, ale nie mogła się powstrzymać. Musiała
posłuchać Portii. Spojrzała na własne palce, zanurzone w piasku.

Widziała każdą jego drobinę w oślepiającym słońcu. Z daleka piasek wydawał się biały, ale z

bliska połyskiwał kolorami - drobinkami czarnej i zielonej miki, pastelowymi okruchami muszli,
fragmentami kwarcu, czerwonego niczym maleńkie granaty. To niesprawiedliwe, pomyślała, jakby
zwracała się do chłopaka, ale on, oczywiście, nie mógł jej usłyszeć.

Przepraszam, to po prostu niesprawiedliwe. Chciałabym coś zrobić, ale nie mogę.

Wilgotny nos dotknął jej dłoni od spodu. To się stało tak nagle, że krzyknęła i zachciało jej się

śmiać. Pies znów szturchnął nosem jej dłoń, wcale nie prosząc, ale wręcz domagając się pieszczoty.
Pogłaskała go po krótkiej, jedwabistej sierści na pysku. To był

owczarek niemiecki, a w każdym razie miał wiele z owczarka - duży i ładny pies o błyszczących,

inteligentnych brązowych oczach i pogodnym pysku. Cassie poczuła, że sztywna, pełna zażenowania
maska, w jaką zmieniła się jej twarz, zaczyna się kruszyć.

Roześmiała się.

A potem szybko spojrzała na chłopaka. Nie potrafiła tego powstrzymać. Napotkała jego wzrok.

Później Cassie zdarzało się myśleć o tej chwili… kiedy popatrzyła na niego, a on na nią. Jego

oczy były szaroniebieskie jak morze, gdy jest najbardziej tajemnicze. Twarz miał

niezwykłą, nie tyle piękną, ile pociągającą i intrygującą z wydatnymi kośćmi policzkowymi i

zdecydowaną linią ust. Coś w kształcie tych ust zdradzało, że chłopak ma swoją dumę, nie brakuje
mu poczucia humoru i jest wrażliwy. A kiedy na nią patrzył, jego ponury uśmiech pojaśniał i coś

zalśniło w dużych szaroniebieskich oczach. Jak słońce odbijające się w falach.

Zwykle Cassie przy chłopakach robiła się nieśmiała, a już zwłaszcza przy obcych. Ale to był

przecież tylko jakiś biedny rybak. Zrobiło jej się go żal i postanowiła być dla niego miła. Zwyczajnie
nic nie mogła na to poradzić. Kiedy poczuła, że na widok chłopaka coś w niej samej zaczyna się
rozjaśniać, że w odpowiedzi na jego uśmiech ma ochotę się śmiać, pozwoliła sobie na to. Przez
mgnienie oka było tak, jakby połączył ich jakiś sekret. Coś, czego nie rozumiał nikt inny na tej plaży.
Pies ekstatycznie wymachiwał ogonem, jakby i on był dopuszczony do tajemnicy.

- Cassie - dobiegł ją wściekły syk Portii. Zaczerwieniła się. Oderwała spojrzenie od twarzy

chłopaka. Portia była purpurowa ze złości.

- Radża! - rzucił chłopak. Już się nie śmiał. - Noga!

Z widoczną niechęcią pies odsunął się od Cassie. Nadal merdał ogonem. A potem, sypiąc

pióropuszem piasku, skoczył w stronę swojego pana.

To niesprawiedliwe, znów pomyślała Cassie. I wtedy...

- Życie jest niesprawiedliwe - powiedział chłopak. Kompletnie ją zaskoczył.

Zaszokowana, zerknęła na niego.

Spojrzenie miał teraz mroczne jak morze podczas sztormu. Widziała to wyraźnie i prawie się

wystraszyła, jakby przez chwilę udało jej się dostrzec coś zakazanego. Coś przekraczającego jej
zrozumienie, ale potężnego. Potężnego i dziwnego.

A potem odszedł, a pies pobiegł za nim w podskokach. Nie obejrzał się.

Zdumiona Cassie patrzyła za nieznajomym. Nie odezwała się przecież, była pewna, że nie

powiedziała na głos ani słowa. Skąd więc wiedział, o czym pomyślała?

Z zamyślenia wyrwał ją kolejny syk. Skuliła się. Doskonale wiedziała, co za chwilę usłyszy od

Portii. Ten pies miał pewnie świerzb, pchły, robaki i skrofulozę. A ręcznik Cassie na pewno roi się
w tej chwili od pasożytów.

Ale Portia milczała. Ona też patrzyła za oddalającymi się sylwetkami chłopaka i psa.

Wspięli się na wydmę, a potem ruszyli wąską ścieżką wśród kęp trawy. I chociaż była wyraźnie

pełna obrzydzenia, w jej wyrazie twarzy pojawiły się jakiś ponury namysł i podejrzliwość, jakich
Cassie nigdy wcześniej u niej nie widziała.

- Co się dzieje? Portia zmrużyła oczy.

- Chyba... - wycedziła powoli przez zęby. - Chyba wiem, kto to.

- Aha, widziałaś go na przystani rybackiej. Koleżanka niecierpliwie pokręciła głową.

- Nie o to chodzi. Zamknij się i daj mi pomyśleć.

Cassie osłupiała, ale posłusznie zamilkła.

Portia nadal patrzyła za chłopakiem, a po paru chwilach zaczęła kiwać głową, jakby coś

potwierdzała. Na twarzy miała wypieki, i to wcale nie od słońca.

Nagle, nadal kiwając głową, mruknęła coś i wstała. Oddychała jakoś szybciej.

- Portio?

- Muszę coś załatwić - powiedziała. Machnęła ręką do Cassie i nawet na nią nie spojrzała. -

Zostań tu.

- Co się dzieje?

- Nic! - rzuciła ostro. - Nic się nie dzieje. Zapomnij o wszystkim. Zobaczymy się później. -

Ruszyła szybkim krokiem przez wydmy w stronę domku należącego do jej rodziny.

Dziesięć minut wcześniej Cassie byłaby najszczęśliwsza na świecie, już choćby dlatego, że

Portia dała jej spokój. Nieważne z jakiego powodu. Ale teraz jakoś nie umiała się z tego cieszyć. W
głowie kłębiły jej się myśli zupełnie jak wzburzona szaroniebieska woda tuż przed wichurą. Była
podenerwowana i przygnębiona. Może nawet przestraszona?

A najdziwniejsze było to, co Portia powiedziała, zanim podniosła się z piasku.

Mruczała do siebie pod nosem i Cassie miała wrażenie, że chyba ją źle usłyszała. Przecież to

musiało być coś innego, na przykład „stary", „szary" albo „bary".

Musiała się przesłyszeć. Przecież, na litość boską, tamta nie mogła twierdzić, że facet uprawia

czary.

Uspokój się, pomyślała. Luz. Przynajmniej wreszcie jesteś sama.

Ale z jakiegoś powodu nie mogła się wyluzować. Wstała i podniosła ręcznik. A potem owinęła

się nimi i ruszyła plażą w stronę, gdzie znikł tamten chłopaka.

Rozdział 2

Cassie wdrapała się na szczyt wydmy między marne kępki postrzępionej trawy. Tutaj musiał

skręcić. Rozejrzała się, ale nie widziała nic poza sosnami i karłowatymi dębami. Ani śladu chłopaka.
Ani śladu psa. Cisza.

Było jej gorąco.

No dobra, świetnie. Obróciła się w stronę morza, ignorując ukłucie zawodu i dziwną pustkę,

które ją nagle owładnęły. Pójdzie się ochłodzić w wodzie. Problemy Portii to tylko jej sprawa. A
jeśli chodzi o tego rudego chłopaka - no cóż, pewnie nigdy więcej go nie zobaczy.

Po co się nim przejmować?

Przeszył ją dreszcz. Taki, którego nie widać, ale który sprawia, że zastanawiasz się, czy się nie

przeziębiłaś. Naprawdę jest mi za gorąco, uznała Cassie. Tak gorąco, że zaczyna mi się robić zimno.
Przyda się kąpiel.

Woda okazała się chłodna, przecież po tej stronie przylądka był już otwarty Atlantyk.

Weszła do oceanu po kolana, a potem ruszyła przed siebie wzdłuż plaży.

Kiedy doszła do nabrzeża, z pluskiem wyszła z wody i wspięła się na pomost.

Przycumowano tam tylko trzy łodzie: dwie wiosłowe i jedną motorową. Nikogo na nich nie było.

Dokładnie tego potrzebowała Cassie.

Odczepiła grubą postrzępioną linę, która miała bronić dostępu obcym, i weszła na pomost.

Szła do końca, a podniszczone sztormami deski skrzypiały jej pod stopami. Ocean miała po obu

stronach. Kiedy znów się obejrzała, zobaczyła, że plażowicze zostali daleko w tyle.

Lekka bryza muskała jej twarz, rozwiewała włosy i łaskotała mokrą skórę nóg. Nagle poczuła

coś, czego nie umiałaby wyjaśnić. Zupełnie jakby była balonem porwanym przez wiatr. Czuła się
lekka, jakby się unosiła. Czuła się wolna.

Miała ochotę wyciągnąć otwarte ramiona w stronę wiatru i oceanu, ale zabrakło jej śmiałości. Aż

tak wyzwolona nie była. Uśmiechnęła się jednak, kiedy dotarła do końca pomostu.

Niebo i ocean miały dokładnie taką samą, przypominającą klejnot, ciemnobłękitną barwę. Tyle że

niebo lekko rozjaśniało się na horyzoncie, gdzie spotykało się z wodą. Cassie pomyślała, że chyba
widzi krzywiznę Ziemi, ale mogło jej się tylko wydawać. W górze krążyły rybitwy i srebrzyste
mewy.

Powinnam napisać o tym wiersz, pomyślała. W domu pod łóżkiem miała taki notes, cały

zabazgrany wierszami. Nigdy ich nikomu nie pokazywała, ale wieczorami często do nich zaglądała.
W tej chwili żadne słowa nie przychodziły jej jednak na myśl.

Tak cudownie było po prostu stać, wdychać słonawy zapach morza, czuć pod stopami ciepłe

deski i słuchać, jak woda z cichym pluskiem uderza o drewniany pomost.

Ten hipnotyzujący, rytmiczny i dziwnie znajomy odgłos przypominał potężny puls albo oddech

planety. Usiadła, patrzyła i słuchała. Czuła, jak oddech jej zwalnia. Po raz pierwszy od przyjazdu do
Nowej Anglii miała wrażenie, że znalazła się u siebie. Była częścią bezmiaru nieba, ziemi i morza -
maleńką cząsteczką tego ogromu, ale jednak jakąś cząsteczką.

Przyszło jej na myśl, że może jej rola wcale nie jest aż tak nieważna. Zatopiła się w rytmie Ziemi,

ale teraz nabierała wrażenia, jakby to ona ten rytm kontrolowała. Jakby żywioły stanowiły z nią
jedność i reagowały na jej rozkazy. Wyczuwała w sobie puls życia planety -

silny, głęboki i nabrzmiały energią. Rytm powoli przybierał na sile, robił się natarczywy, jakby...

na coś czekał. Na co?

Gdy wpatrywała się w morze, słowa same napływały. Taki prosty wierszyk, jak rymowanka,

którą się czyta dziecku, ale jednak wiersz.

Niebo i morze, niech się nic złego nie stanie.

Najdziwniejsze było, że to wcale nie brzmiało jak coś wymyślonego przez nią. Już raczej jakby to

gdzieś przeczytała, albo usłyszała, dawno temu. Na króciutką chwilę mignął

jej przed oczyma obraz: ktoś ją trzyma w ramionach, a ona spogląda na ocean. Ktoś ją wysoko

unosi, a wtedy ona słyszy słowa.

Niebo i morze, niech się nic złego nie stanie. Ziemio i ogniu, ześlijcie mi...

Nie.

Skóra ją mrowiła. Cassie odczuwała, jak jeszcze nigdy przedtem, sklepienie niebios, solidność

ziemi i niezmierzoną połać oceanu, fala po fali, aż po horyzont i jeszcze dalej. I było zupełnie tak,
jakby to wszystko czekało, obserwowało i nasłuchiwało tego, co ona powie.

Nie kończ tego zdania, pomyślała. Nie mów już nic więcej.

Ogarnęło ją nagłe, irracjonalne przekonanie, że tak długo, jak nie dopowie wiersza do końca,

będzie bezpieczna. Wszystko potoczy się dokładnie tak, jak zawsze. Wróci do domu i będzie nadal
żyła swoim spokojnym, zwyczajnym życiem. Tak długo jak tylko powstrzyma się od wypowiedzenia
tych słów, żadna krzywda jej nie spotka.

Ale wiersz pobrzmiewał w jej myślach jak odległy szmer jakiejś muzyki i ostatnie słowa

odnalazły się same. Nie mogła ich powstrzymać.

Niebo i morze, niech się nic złego nie stanie. Ziemio i ogniu, ześlijcie mi... pożądanie.

Tak.

Och, co ja zrobiłam?!

To było tak, jakby przerwać naprężoną nić. Cassie zerwała się na równe nogi, nieprzytomnym

wzrokiem wpatrując się w wody oceanu. Coś się stało, poczuła to i teraz miała wrażenie, jakby
żywioły cofały się przed nią, jakby traciła z nimi połączenie.

Już nie była wolna i lekka, ale roztrzęsiona, rozstrojona i spięta. Nagle ocean wydał się jej

jeszcze większy niż zwykle i niekoniecznie przyjazny. Szybko zawróciła i poszła z powrotem w
stronę brzegu.

Idiotka, pomyślała, kiedy znów znalazła się blisko białego piasku plaży. Strach zaczął

ją opuszczać. Czego się tak bała? Że niebo i morze naprawdę jej posłuchają? Że te słowa się

sprawdzą?

Miała ochotę się roześmiać. Była jednocześnie zawstydzona i zła. Zdaje się, że dokucza jej

nadmiar wyobraźni. Była bezpieczna, a świat wcale się nie zmienił. Słowa to tylko słowa.

Ale już zawsze miała o nich pamiętać. A kiedy dostrzegła coś potem kątem oka, nawet się nie

zdziwiła. Coś się działo. Na brzegu ktoś się pojawił. Rudowłosy chłopak. Wyskoczył

spomiędzy karłowatych sosen i zbiegał po pochyłości wydmy. Nagle ogarnięta niezrozumiałym

spokojem, Cassie szybko przeszła do końca pomostu, żeby spotkać chłopaka, kiedy dotrze do plaży.

Pies biegał u boku właściciela i zerkał na jego twarz, jakby chciał powiedzieć, że zabawa była

świetna, ale czeka na następną. Ale mina chłopaka i to, że biegł, sprawiły, że Cassie czuła, że to nie
zabawa.

Chłopak rozejrzał się po pustej plaży. Cypel po lewej nie pozwalał zobaczyć, co się za nim kryje.

Chłopak spojrzał na Cassie i ich oczy się spotkały. A potem odwrócił się i ruszył

biegiem w stronę cypla.

Serce Cassie zabiło mocniej.

- Zaczekaj! - zawołała głośno.

Obejrzał się, obrzucając ją szybkim spojrzeniem szaroniebieskich oczu.

- Kto cię goni? - zapytała, chociaż miała wrażenie, że już zna odpowiedź.

- Dwóch facetów, którzy wyglądają jak obrońcy New York Giants - rzucił.

Cassie pokiwała głową, jej serce jeszcze przyspieszyło. Ale głos miała nadal spokojny. -

Jordan i Logan Bainbridge'owie.

- No tak.

- Znasz ich?

- Nie, ale powinni się właśnie jakoś tak nazywać.

Cassie o mało nie parsknęła śmiechem. Podobał jej się ten chłopak. Włosy potargał

mu wiatr, miał czujny wyraz twarzy. Prawie nie dyszał po szybkim biegu. I podobała jej się ta

śmiała iskierka w jego oczach. I to, że żartował, chociaż miał kłopoty.

- Radża i ja poradzilibyśmy sobie z nimi, ale wzięli ze sobą dwóch kumpli - powiedział, znów

zerkając za siebie. Zrobił parę kroków do tyłu i dodał: - Lepiej idź w przeciwną stronę. Nie chcesz
się na nich natknąć. I byłoby miło, gdybyś mogła udać, że mnie nie widziałaś.

- Zaczekaj! - zawołała Cassie.

Cokolwiek tu się działo, to nie jej sprawa... Mimo to nie wahała się. Coś w tym chłopaku

sprawiało, że chciała mu pomóc.

- To ślepy zaułek. Za cyplem natkniesz się na skały. Będziesz w pułapce.

- Druga strona też odpada. Zobaczą mnie, są niedaleko stąd.

Cassie wpadła na pomysł.

- Ukryj się na łodzi.

- Co?

- Na łodzi. Na tej motorowej. Na przystani. -Wskazała ręką. - Możesz się schować w kabinie.

Nie zobaczą cię.

Podążył za jej spojrzeniem, ale potem pokręcił głową.

- Gdyby mnie znaleźli, znalazłbym się w pułapce. A Radża nie lubi pływać.

- Nie znajdą cię - powiedziała Cassie. - Nie podejdą do łodzi. Powiem im, że pobiegłeś za cypel.

Popatrzył na nią i uśmiech w jego oczach zgasł.

- Nie rozumiesz - stwierdził cicho. - Oni są groźni.

- Nic mnie to nie obchodzi - odparła i niemal popchnęła go w stronę pomostu.

Pospiesz się, pospiesz się, pospiesz się, myślała gorączkowo. Cała jej nieśmiałość znikła.

Najważniejsze żeby chłopak się ukrył. - Co mi zrobią, pobiją mnie? Przecież jestem tu

przypadkiem.

- Ale...

- Och, proszę cię. Nie kłóć się ze mną, tylko to zrób!

Popatrzył na nią po raz ostatni, a potem zawrócił, klepnięciem w udo przywołując psa.

- Chodź, mały! - Pobiegł pomostem i z łatwością wskoczył na łódź motorową. Znikł

jej z oczu, gdy wszedł do kabiny. Pies szczeknął i skoczył za panem Cii! - pomyślała Cassie.

Obaj schowali się na łodzi, ale gdyby ktoś podszedł bliżej, od razu by ich zauważył. Powiesiła z
powrotem kawałek postrzępionej liny, który zagradzał

wejście na pomost.

A potem rozejrzała się niespokojnie dookoła i podeszła do wody. Zaczęła w niej brodzić.

Pochyliła się i zgarnęła pełną garść mokrego piasku i muszelek. Pozwoliła wodzie wymyć piasek
spomiędzy luźno rozstawionych palców i zatrzymała w dłoni dwie czy trzy małe muszelki. Sięgnęła
po kolejną garść piasku...

Od strony wydm dobiegło ją czyjeś wołanie.

Zbieram muszelki, ja tylko zbieram muszelki, pomyślała. Nie muszę jeszcze podnosić głowy. Te

krzyki mnie nie dotyczą.

- Hej!

Cassie uniosła głowę.

Było ich czterech, łych dwóch na przedzie to bracia Portii - Jordan, ten z Koła Debat, i Logan z

Klubu Strzeleckiego. A może odwrotnie?

- Hej! Biegł tędy jakiś facet? - spytał Jordan. Rozglądali się na wszystkie strony jak psy

podekscytowane zapachem tropionej zwierzyny. Nagle Cassie przyszła do głowy linijka kolejnego
wiersza: „Cztery chude psy biegły uśmiechnięte". Tyle że oni nie byli chudzi, tylko muskularni i
spoceni. I zdyszani, zauważyła Cassie z odrobiną niejasnej pogardy.

- To koleżanka Portii... Cassie - zauważył Logan. - Hej, Cassie, widziałaś kogoś?

Cassie podeszła do niego powoli. W dłoniach miała pełno muszelek. Serce waliło jej o żebra tak

mocno, że była pewna, że to widać. Nie mogła wykrztusić z siebie słowa.

- Dlaczego nic nie mówisz? Co tu robisz?

Cassie uniosła dłonie, pokazując ich zawartość. Wymienili spojrzenia, prychając, a Cassie zdała

sobie sprawę, jak musi wyglądać w oczach studentów - niewysoka dziewczynka o całkiem
zwyczajnych brązowych włosach i zwyczajnych niebieskich oczach. Ot, jakiś kalifornijski głuptas z
liceum, któremu się wydaje, że zbieranie nic niewartych muszelek to wielka frajda.

- Widziałaś tu kogoś? - spytał Jordan niecierpliwie, ale powoli, jakby zwracał się do osoby

niedosłyszącej.

Cassie pokiwała głową. Wciąż się nie odzywała, spojrzała tylko na plażę w stronę cypla. Jordan

na T-shirt miał narzuconą rozpiętą wiatrówkę, co przy upalnej pogodzie wyglądało dziwnie. Jeszcze
dziwniejsze wydawało się wybrzuszenie pod wiatrówką. Kiedy się odwrócił, Cassie dostrzegła
błysk metalu.

Broń?

A więc to Jordan jest członkiem sekcji strzeleckiej, pomyślała bez związku.

Teraz, kiedy zobaczyła coś, czego rzeczywiście można się było wystraszyć, odzyskała głos.

- Jakiś facet z psem biegł tędy parę minut temu -wychrypiała.

- Mamy go! Utkwi tam przy skałach! - ucieszył się Logan. Razem z dwoma pozostałymi

chłopakami, których Cassie nie znała, ruszył dalej plażą, ale Jordan wpatrywał

się w nią uważnie.

- Jesteś pewna?

Zaskoczona, spojrzała na niego. Dlaczego pytał? Z premedytacją otworzyła szeroko oczy i zrobiła

minę jak najbardziej dziecinną i głupią.

- Tak...

- Bo to ważne. - Złapał ją za nadgarstek. Cassie spojrzała na własną dłoń, z której wysypywały

się muszelki. Jego zachowanie tak bardzo zbiło ją z tropu, że nie wiedziała, co powiedzieć. - To
bardzo ważne -powtórzył Jordan. Poczuła napięcie, jakim pulsowało całe jego ciało, i kwaśny odór
potu. Ogarnęła ją fala mdłości, ale starała się spoglądać na niego obojętnie, szeroko otwartymi
oczami. Bała się, że brat Portii spróbuje przyciągnąć ją do siebie, ale on tylko wykręcił jej
nadgarstek.

Nie chciała krzyknąć, ale nie zdołała się powstrzymać. Trochę z bólu, a trochę w reakcji na coś,

co dostrzegła w jego oczach: coś fanatycznego, brzydkiego i palącego się żywym ogniem. Jęknęła
przerażona bardziej niż kiedykolwiek od czasów dzieciństwa.

- Tak, jestem pewna - powiedziała bez tchu. Wpatrywała się w tę brzydotę i nie pozwalała sobie

na odwrócenie wzroku. - Poszedł tamtędy i skręcił za cypel.

- Chodź, Jordan, zostaw już ją! - krzyknął Logan. - To tylko dzieciak. Daj spokój!

Jordan się zawahał. Wie, że kłamię. Cassie ogarnęła dziwna fascynacja. Wie, ale boi się zaufać

przeczuciu, bo nie ma pojęcia, skąd właściwie się wzięło.

Uwierz mi, pomyślała, wpatrując się w niego i skupiając na tym całą swoją wolę.

Uwierz mi i idź sobie. Uwierz mi. Uwierz.

Puścił jej nadgarstek.

- Przepraszam - burknął niezręcznie. Zawrócił i pognał za pozostałymi.

- Nie ma za co - szepnęła. Wciąż stała bez ruchu.

Drżała. Przyglądała się, jak chłopcy biegną po mokrym piasku, mocno pracując łokciami i

wysoko unosząc kolana. Wiatrówka Jordana powiewała za nim luźno. Słabość, którą Cassie czuła w
żołądku, dotarła aż do kolan. Nogi miała teraz jak z waty.

Zupełnie nagle znów dotarł do niej szum oceanu. Uspokajający odgłos, który zdawał

się ją otaczać. Kiedy cztery biegnące sylwetki skręciły za załom lądu i znikły jej z oczu,

odwróciła się w stronę pomostu, żeby powiedzieć rudemu chłopakowi, że może wyjść.

Już to zrobił.

Nogi się pod nią uginały, z trudem ruszyła w stronę pomostu. Stał tam i miał taki wyraz twarzy, że

poczuła się niezręcznie.

- Lepiej stąd uciekaj... Albo znów się gdzieś schowaj - powiedziała z wahaniem. -

Mogą zaraz wrócić...

- Nie wydaje mi się.

- No cóż... - wykrztusiła. Spojrzała na niego niemal z lękiem. - Twój pies był bardzo posłuszny -

dodała wreszcie niepewnie. - Znaczy nie szczekał ani nic.

- Jest na to za mądry.

- Och! - Cassie rozejrzała się po plaży, zastanawiając się, co jeszcze powiedzieć.

Chłopak miał łagodny głos, wcale nie ostry, ale to uważne spojrzenie ani na moment nie znikało

mu z oczu. Surowo zaciskał usta. - Chyba już na dobre sobie poszli - stwierdziła.

- Dzięki tobie - odparł. Odwrócił się do niej, a ich oczy się spotkały. - Nie wiem, jak mam ci

dziękować - dodał - że zgodziłaś się dla mnie na takie coś. Przecież nawet mnie nie znasz.

Cassie poczuła się jeszcze bardziej skrępowana. Zerknęła na niego i niemal kręciło jej się w

głowie. Nie mogła oderwać od niego spojrzenia. Teraz nie widziała już żadnych iskierek, jego oczy
miały szaroniebieski kolor stali. Fascynujący, hipnotyczny. Zatapiała się w tym spojrzeniu,
przyciągało ją do siebie.

Przecież ja cię znam, pomyślała. I w tym samym momencie przed jej oczyma mignęła dziwna

scena. Wydawało się jej, że unosi się gdzieś poza własnym ciałem i może obserwować ich dwoje
stojących na plaży. Widziała słońce rozświetlające mu włosy i to, jak sama unosi twarz w jego
stronę. A potem połączyła ich srebrzysta nić, która drgała i szumiała mocą.

Łączące ich pasmo energii. Wrażenie było tak rzeczywiste, jakby mogła wyciągnąć dłoń i dotknąć

tej nici. Pasemko łączyło ich serca i usiłowało przyciągnąć ich do siebie jeszcze bliżej.

I nagle przyszła jej do głowy myśl, zupełnie jakby przemawiał do niej jakiś cichy głos z głębi

duszy: „Srebrna nić nigdy nie zostanie zerwana. Wasze istnienia są teraz złączone. Nie uciekniecie od
siebie nawzajem tak samo, jak nie da się uciec przed przeznaczeniem".

Wizja i głos zniknęły równie szybko, jak się pojawiły. Cassie zamrugała oczami i pokręciła

głową, usiłując pozbierać myśli. Chłopak patrzył na nią i czekał na odpowiedź.

- Cieszę się, że mogłam pomóc. Ale to głupio zabrzmiało. I nie żałuję... niczego.

Chłopak zerknął na jej nadgarstek, a w jego oczach zabłysło coś jak czyste srebro.

- A ja owszem - powiedział. - Szkoda, że nie wyszedłem wcześniej.

Cassie znów pokręciła głową. Za nic nie chciałaby, żeby go złapali i zrobili mu coś złego.

- Chciałam tylko pomóc - szepnęła cicho, zmieszana. A potem dodała: - Dlaczego cię ścigali?

Odwrócił wzrok i odetchnął głęboko. Zdaje się, że przekroczyła granicę.

- Nie ma sprawy. Nie powinnam pytać - stwierdziła.

- Nie. - Znów na nią spojrzał i uśmiechnął się tym swoim kpiącym, asymetrycznym uśmieszkiem.

- Jeśli ktoś ma prawo pytać, to właśnie ty. Tylko że to trudno wyjaśnić. Ja tu jestem... tak trochę na
cudzym boisku. W domu nie odważyliby się na mnie naskakiwać. Nawet nie spojrzeliby na mnie
krzywo. Ale tutaj łatwo mogą mi się dobrać do skóry.

Nadal nic nie rozumiała.

- Oni nie lubią łudzi, którzy są... inni - wyjaśnił, znów zniżając głos. - A ja się od nich różnię.

Bardzo, ale to bardzo się różnię.

Tak, pomyślała. Jakikolwiek by był, zupełnie nie przypominał Jordana ani Logana.

Nikogo takiego jak on jeszcze nigdy nie spotkała.

- Przepraszam. Wiem, że to marne wyjaśnienie. Zwłaszcza po tym, co zrobiłaś.

Pomogłaś mi i nigdy o tym nie zapomnę. - Popatrzył na siebie i parsknął śmiechem. -

Oczywiście, raczej trudno przypuszczać, że będę mógł coś dla ciebie zrobić, prawda? Nie tutaj.

Chociaż... - urwał. - Moment.

Pogrzebał w kieszeni. Cassie nagle znów ogarnęła słabość, a krew napłynęła jej do twarzy.

Szukał pieniędzy? Uważał, że powinien jej zapłacić za pomoc? Poczuła upokorzenie o wiele
dotkliwsze, niż kiedy Jordan złapał ją za nadgarstek, i nie zdołała powstrzymać łez napływających jej
do oczu.

Ale chłopak wyciągnął z kieszeni kamień. Kawałek skały, taki jaki można podnieść z morskiego

dna. A przynajmniej tak w pierwszej chwili wyglądał. Jedna strona była chropawa i szara,
poprzecinana cienkimi czarnymi spiralami, przypominającymi ślad muszelek. Ale potem go odwrócił
i druga strona okazała się szarawa i bladoniebieska, przejrzysta i połyskująca w słońcu jak zlepiona z
kryształów cukru. Kamień był piękny.

Wsunął go do ręki Cassie i zacisnął na nim jej palce. Poczuła, jakby przez całą jej rękę aż do

ramienia przebiegł prąd elektryczny. Ten kamień wydawał się... żywy. Poprzez szum w uszach
usłyszała, że chłopak mówi coś do niej cicho i szybko.

- To chalcedon. Taki... kamień na szczęście. Jeśli kiedyś będziesz miała kłopoty albo zagrozi ci

niebezpieczeństwo czy coś... Jeśli zdarzy się taka chwila, że poczujesz się zupełnie sama i że nikt
inny nie będzie mógł ci pomóc, ściśnij go mocno. Mocno... - Zacisnął palce jej dłoni. - I pomyśl o
mnie.

Popatrzyła na chłopaka, zafascynowana. Ledwie mogła złapać oddech. Wydawało się, że coś ją

ściska w piersi. Stał bardzo blisko niej. Widziała jego oczy - miały ten sam kolor co kryształ - czuła
jego oddech i promieniujące ciepłem, rozgrzane słońcem ciało. Jego włosy okazały się nie tak jakoś
zwyczajnie rude, ale pełne różnych kolorów. Niektóre kosmyki były ciemne i wydawały się niemal
fioletowe, inne miały odcień burgundzkiego wina, inne złota.

Inny, pomyślała znowu. Odmienny od wszystkich znanych jej chłopaków. Poraził ją słodki,

gorący prąd.

Ogarnęło ją poczucie dzikości i nie skrępowania. Drżała i wyczuwała puls aż w koniuszkach

palców, ale nie wiedziała, czy to jej własny czy może jego. Już przedtem miała wrażenie, że chłopak
słyszy jej myśli. Teraz czuła się prawie tak, jakby je przenikał. Stał tak blisko i przyglądał jej się...

- I co się wtedy stanie? - szepnęła.

- Wtedy... Być może pech się odwróci. - Cofnął się nagle, jakby właśnie coś sobie przypomniał i

ton jego głosu się zmienił. - Zawsze warto spróbować, nie sądzisz? - rzucił

lekko.

Niezdolna się odezwać, pokiwała głową. Żartował. Ale przedtem mówił poważnie.

- Muszę iść. Nie mogę tu dłużej sterczeć - stwierdził.

Cassie przełknęła ślinę.

- Lepiej uważaj. Jordan chyba ma pistolet...

- Nie zdziwiłbym się. - Zbył jej słowa i nie pozwolił nic więcej dodać. - Nie martw się,

wyjeżdżam z Cape Cod. Przynajmniej na jakiś czas. Jeszcze tu wrócę i może wtedy się spotkamy. -
Już się odwracał, ale nagle zatrzymał się w pół ruchu i znów wziął ją za rękę.

Cassie była zbyt zaskoczona, żeby zareagować. Obrócił jej dłoń i popatrzył na czerwone ślady na

nadgarstku, a potem musnął je lekko czubkami palców. Kiedy podniósł wzrok, w jego oczach znów
pojawiły się stalowe błyski. - I wierz mi, któregoś dnia za to zapłacą - szepnął. -

Obiecuję ci to.

A potem zrobił coś, co zaszokowało Cassie bardziej niż wszystko, co się jej przytrafiło w ciągu

tego i tak już szokującego dnia. Uniósł jej posiniaczoną rękę do ust i pocałował. To był
najdelikatniejszy, najlżejszy dotyk, który przeszył Cassie jak ogień. Patrzyła na niego, oszołomiona i
niedowierzająca, całkowicie Oniemiała. Nie mogła ani drgnąć, ani myśleć, mogła tylko stać tam i
czuć to, co czuła.

A potem odszedł, pogwizdując na psa. Zwierzę w podskokach obiegło Cassie i dopiero potem

ruszyło za właścicielem. Została sama i patrzyła jego śladem, zaciskając mocno palce na niewielkim,
chropowatym kamieniu.

I dopiero wtedy dotarło do niej, że nawet nie spyta, jak ma na imię.

Rozdział 3

Zaraz potem Cassie ocknęła się z oszołomienia. Lepiej się stąd wynosić, Logan i Jordan mogą w

każdej chwili wrócić. A jeśli się zorientują, że ich okłamała...

Cassie się skrzywiła, zaczęła wspinaczkę na stromą wydmę. Świat wkoło niej znów wydawał się

zwyczajny, a nie przepełniony magią i tajemnicami. Zupełnie jakby chodziła przedtem we śnie, a
teraz się obudziła. Co ona sobie uroiła? Jakieś głupoty o srebrzystych niciach, przeznaczeniu i
chłopaku niepodobnym do żadnego innego? To wszystko było śmieszne. Kamień w jej dłoni to tylko
kamień. A słowa to tylko słowa. I nawet tamten chłopak... Oczywiście, że nie mógł Bzytać w jej
myślach. Nikt tego nie potrafi. Na pewno znajdzie się jakieś racjonalne wytłumaczenie...

Zacisnęła mocniej palce na niewielkim kamyku w swojej dłoni. Dłoń nadal ją mrowiła w

miejscu, w którym jej dotknął, a skóra muśnięta jego palcami wydawała się jakaś inna od całej reszty
skóry na jej ciele. Pomyślała, że zawsze będzie czuła ten dotyk, niezależnie od tego, co ją jeszcze
spotka.

Dotarła do domku letniskowego, który wynajmowały z mamą, zamknęła za sobą frontowe drzwi i

przystanęła. W kuchni słyszała mamę, a sądząc z jej tonu, coś było nie w porządku.

Pani Blake rozmawiała przez telefon. Stała plecami do drzwi i lekko przechyliła głowę, żeby

przycisnąć słuchawkę do ucha. Jak zawsze Cassie uderzyło, że mama jest taka szczupła. Przy swojej

figurze i długiej fali ciemnych, opadających na plecy włosów, spiętych na karku zwyczajną spinką,
pani Blake mogłaby uchodzić za nastolatkę. Cassie nastrajało to do niej opiekuńczo. W sumie
czasami czuła się tak, jakby to ona była matką, a mama jej córką.

Nie chciała przeszkadzać w rozmowie. Mama była zmartwiona i co chwila powtarzała

„tak" albo „rozumiem" pełnym napięcia głosem.

Cassie zawróciła i poszła do swojej sypialni.

Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Zastanawiała się z roztargnieniem, co się mogło stać,

ale nie mogła skupić myśli na niczym innym poza wydarzeniami na plaży.

Nawet jeśli Portia wiedziała, jak ma na imię ten chłopak, nigdy jej tego nie zdradzi, Cassie była

tego pewna. Ale jak Cassie miała go odszukać, nie wiedząc, jak się nazywa?

Nie odszuka go. Tak wyglądała brutalna prawda i lepiej, żeby od razu stawiła jej czoła. Nawet

gdyby udało jej się dowiedzieć, jak się nazywa nieznajomy rudzielec, nie należała do dziewczyn,
które uganiają się za facetami. Nie wiedziałaby nawet, jak się do tego zabrać.

- A poza tym za tydzień wracam do domu - szepnęła. Po raz pierwszy te słowa nie przyniosły jej

żadnej pociechy. Odłożyła chropowaty kawałek chalcedonu na komódkę.

Kamień stuknął o nią jakoś tak.. ostatecznie?

- Cassie? Mówiłaś coś?

Obróciła się i zobaczyła matkę. Stała w drzwiach.

- Nie wiedziałam, że już skończyłaś rozmowę. - A kiedy mama nadal przyglądała jej się pytająco,

dodała: - Tak tylko na głos myślałam. Mówiłam, że za tydzień pojedziemy już do domu.

Przez twarz pani Blake przebiegł dziwny skurcz, jakby bólu. Jej duże czarne oczy były

podkrążone. Rozglądała się niespokojnie po pokoju.

- Mamo, co się dzieje?

- Rozmawiałam właśnie z babcią. Pamiętasz, planowałam, że w przyszłym tygodniu pojedziemy

do niej z wizytą?

Cassie pamiętała to bardzo dobrze. Powiedziała Portii, że wybiorą się z matką w górę wybrzeża,

a Portia rzuciła na to, że tutaj nie mówi się „wybrzeże". Od Bostonu w dół aż do Cape był
południowy brzeg, a od Bostonu do New Hampshire brzeg północny. A jeśli jechało się do Maine, to
w kierunku na dolny wschód. A poza tym, gdzie niby mieszkała ta jej babka?

Cassie nie mogła na to odpowiedzieć, bo mama nigdy jej nie powiedziała, jak się to miasto

nazywa.

- Tak - odparła. - Pamiętam.

- Właśnie z nią rozmawiałam. Zestarzała się, Cassie, i nie za dobrze sobie radzi. Jest gorzej, niż

myślałam.

- Och! Przykro mi. - Cassie nigdy nie poznała babki, nigdy nawet nie widziała jej zdjęcia, ale i

tak poczuła się okropnie. Matka i babka przez wiele lat nie utrzymywały ze sobą kontaktów. Od
czasu, kiedy urodziła się Cassie. To się jakoś wiązało z wyjazdem mamy z rodzinnego domu, ale pani

Blake nic więcej nie chciała powiedzieć. W ciągu ostatnich paru lat mama i babka zaczęły jednak do
siebie pisywać i Cassie uznała, że mimo wszystko nadał

były do siebie przywiązane. A każdym razie miała nadzieję, że tak jest i niecierpliwie wyglądała

pierwszego w życiu spotkania z babką. - Naprawdę mi przykro, mamo -

powtórzyła. - Nic jej nie będzie?

- Nie wiem. Mieszka zupełnie sama w wielkim domu i jest samotna... A teraz, przy zapaleniu żył,

miewa takie dni, kiedy trudno jej się wokół siebie zakrzątnąć. - Słońce padało smugami na twarz pani
Blake. Mówiła cicho, urywanym głosem, jakby z trudem powstrzymując silne emocje. - Cassie, twoja
babka i ja miałyśmy swoje nieporozumienia, ale nadal jesteśmy rodziną. Ona nie ma nikogo innego.
Czas, żebyśmy zapomniały o tym, co nas poróżniło.

Mama jeszcze nigdy nie mówiła tak otwarcie.

- O co w tym wszystkim poszło, mamo? - spytała Cassie.

- To teraz nieistotne. Chciała, żebym... poszła drogą, której nie mogłam wybrać.

Uważała, że postępuje słusznie... A teraz jest samotna i potrzebuje pomocy.

Cassie ogarnął niepokój. Troska o babcię, której nigdy nie spotkała, i coś jeszcze.

Przestraszył ją wyraz twarzy matki. Miała taką minę jak ktoś, kto ma właśnie przekazać złe

wiadomości i z trudem szuka odpowiednich słów.

- Cassie, długo się nad tym zastanawiałam i mamy w tej sytuacji tylko jedno wyjście. I przykro

mi, bo to oznacza, że twoje życie stanie na głowie. Będzie ci z tym pewnie ciężko...

Ale jesteś młodziutka. Przyzwyczaisz się. Wiem, że się przyzwyczaisz.

Cassie poczuła przypływ paniki.

- Mamo, nie ma sprawy - powiedziała szybko. - Możesz tu zostać i zająć się wszystkim. Sama się

przyszykuję do szkoły. To nic trudnego, Beth i pani Freeman mi pomogą... - Matka kręciła głową i
nagle Cassie poczuła, że musi mówić dalej, żeby to wszystko powstrzymać potokiem słów. - Nie
potrzebuję wcale tak wielu nowych ciuchów do szkoły...

- Cassie, tak mi przykro. Kochanie, musisz spróbować zrozumieć i podejść do tego jak osoba

dorosła. Wiem, że będzie ci brakowało przyjaciółek. Ale obie spróbujemy poradzić sobie z tym
wszystkim jak najlepiej. - Matka nie odrywała wzroku od okna, jakby nie mogła zmusić się, żeby
spojrzeć na córkę.

Cassie zamarła.

- Mamo, co ty mi właściwie próbujesz powiedzieć?

- Mówię, że nie wracamy do domu, a przynajmniej nie z powrotem do Resedy.

Wracamy do mojego domu. Wprowadzimy się do twojej babki. Ona nas potrzebuje.

Zostaniemy tutaj.

Cassie czuła tylko odrętwienie. Zdołała wydukać głupio, jakby właśnie to było istotne:

- Ale co to znaczy „tutaj"? Gdzie mieszka babcia?

Matka po raz pierwszy odwróciła się od okna. Jej oczy wydawały się większe i mroczniejsze niż

kiedykolwiek przedtem.

- W New Salem - odparła cicho. - To miasteczko nazywa się New Salem.

Parę godzin później Cassie nadal siedziała przy oknie i bezmyślnie gapiła się na zewnątrz. Jej

myśli zataczały bezradne, bezsensowne kręgi.

Zostać tutaj... Zostać w Nowej Anglii...

Nagle przeszył ją ostry dreszcz. On. Wiedziałam, że go znów zobaczę, stwierdziło coś w jej

myślach z zadowoleniem. Ale był to tylko pojedynczy głos, a odzywało się też wiele innych.
Wszystkie naraz.

Zostać. Nie wracać do domu. I co to niby za różnica, czy ten facet jest gdzieś tutaj w stanie

Massachusetts? Przecież nie wie, jak się nazywa ani gdzie mieszka. Nigdy go już nie znajdzie.

Zawsze jest jakaś szansa, pomyślała desperacko. A ten głos, gdzieś głęboko wewnątrz, ten sam,

który wcześniej był zadowolony, szepnął: To więcej niż szansa. To twoje przeznaczenie.

Przeznaczenie! - odezwały się drwiąco pozostałe głosy. Nie bądź śmieszna! Twoim

przeznaczeniem jest spędzić drugą klasę liceum w Nowej Anglii i to wszystko. Tu gdzie nikogo nie
znasz. Gdzie będziesz sama.

Sama, sama, sama! - zgodziły się pozostałe głosy.

Ten najgłębszy ucichł, przytłoczony. Cassie poczuła, jak opuszczają ją resztki nadziei na

spotkanie z rudowłosym chłopakiem. Została jej tylko rozpacz.

Nawet nie będę miała okazji pożegnać się z przyjaciółkami, pomyślała. Błagała matkę, żeby

pozwoliła jej wrócić chociaż na kilka dni. Ale pani Blake powiedziała, że nie ma na to czasu ani
pieniędzy. Bilety lotnicze zamierzała zwrócić i odzyskać gotówkę. Wszystkie ich rzeczy przyjaciółka
miała spakować i przesłać do domu babki Cassie.

- Gdybyś tam wróciła - powiedziała łagodnie mama - poczułabyś się jeszcze gorzej, musząc

znów wyjechać. W ten sposób załatwisz sprawę raz na zawsze. A przyjaciółki będziesz mogła
odwiedzić w przyszłe wakacje.

Przyszłe wakacje? Przyszłe wakacje będą za jakieś sto lat. Cassie myślała o przyjaciółkach -

pogodnej Beth, spokojnej Clover i Miriam, klasowej dowcipnisi. Jeśli dodać do tego nieśmiałą i
rozmarzoną Cassie, otrzymywało się ich grupkę. Może i nie były uważane za najfajniejsze
dziewczyny w szkole, ale bawiły się dobrze i trzymały razem od czasów podstawówki. Jak sobie bez
nich poradzi aż do przyszłego lata?

Ale głos matki był taki cichy i strapiony. Rozglądała się po pokoju z takim roztargnieniem i

zatroskaniem, że Cassie nie miała serca awanturować się i pieklić, chociaż ją korciło.

W pewnej chwili chciała nawet już podejść do mamy, objąć ją za szyję i powiedzieć, że

wszystko będzie dobrze. Ale nie mogła. Mały, rozpalony węgielek urazy, który tlił się w jej piersi, na
to nie pozwalał. Jak bardzo mama by się martwiła, to nie ona stała przed perspektywą chodzenia do
nieznanej, nowej szkoły tysiące kilometrów od miejsca, gdzie czuła się jak w domu.

A Cassie, owszem. Nowe korytarze, szafki, klasy, nowe stoliki, myślała. Nowe twarze, zamiast

tych, które znała jeszcze z gimnazjum. Och, to nie może być prawda.

Cassie nie zrobiła mamie tego popołudnia awantury, ale też jej nie przytuliła.

Odwróciła się tylko w milczeniu do okna i siedziała tak cały czas. Światło dnia powoli bladło, a

niebo przybierało odcień łososiowy, a potem fioletowy i wreszcie czarny.

Było już późno, kiedy położyła się do łóżka. I dopiero wtedy zorientowała się, że zupełnie

zapomniała o kawałku chalcedonu, który dostała na plaży. Wyciągnęła rękę, zabrała odłamek skały z
nocnego stolika

I wsunęła pod poduszkę.

Portia przystanęła, widząc Cassie, która z matką pakowała rzeczy do wypożyczonego samochodu.

- Wracacie do domu? - spytała.

Cassie jeszcze jeden, ostatni raz pchnęła swoją torbę na ramię, żeby zmieściła się w bagażniku.

Dotarło do niej, że wcale nie ma ochoty informować Portii, że zostaje w Nowej Anglii. Nie
zniosłaby, gdyby Portia wiedziała o jej zmartwieniu. To by jej pozwoliło w jakiś sposób
zatriumfować nad Cassie.

Dlatego kiedy uniosła wzrok, miała przylepiony do twarzy swój najładniejszy uśmiech.

- Tak, Portio - powiedziała i obejrzała się na matkę, stojącą przy drzwiach od strony kierowcy i

układającą rzeczy na tylnym siedzeniu.

- Myślałam, że zostaniesz do końca tygodnia.

- Zmieniłyśmy zdanie. - Spojrzała w piwne oczy koleżanki i zdumiał ją chłód, który w nich

dostrzegła. - Nie żebym się tu dobrze nie bawiła. Miło było - dodała prędko i niemądrze.

Portia odgarnęła sobie z czoła jasne włosy.

- Może lepiej trzymaj się teraz Zachodniego Wybrzeża - wycedziła. - Bo my tutaj nie lubimy

kłamczuchów.

Cassie otworzyła usta i zaraz je zamknęła. Zaczerwieniła się. A więc domyślili się, że tam na

plaży ich oszukała. Teraz przydałaby się jedna z tych druzgocąco dowcipnych odpowiedzi na przytyki
Portii, które wymyślała sobie co noc. Ale oczywiście nic jej w tej chwili nie przychodziło na myśl.
Zacisnęła wargi.

- Miłej podróży - zakończyła koleżanka i z ostatnim zimnym spojrzeniem odwróciła się na pięcie.

- Portio! - Żołądek zacisnął się Cassie ze wstydu, napięcia i gniewu, ale nie mogła stracić takiej

szansy. - Zanim wyjadę, możesz mi coś powiedzieć?

- Co?

- Teraz to już bez różnicy... Chciałabym po prostu wiedzieć. Tak się zastanawiałam tylko...

Wiesz, jak on się nazywa?

- Kto?

Cassie poczuła, że rumieni się jeszcze bardziej, ale uparcie brnęła dalej.

- No, on. Ten rudy chłopak. Z plaży.

Piwne oczy wpatrywały się prosto w Cassie. Źrenice Portii zwęziły się i przypominały małe,

wredne kropki. Cassie wiedziała, że nie ma co się łudzić.

I miała rację.

- Jaki rudy chłopak z plaży? - zdziwiła się Portia, wyraźnie i powoli artykułując każde słowo, a

potem znów się odwróciła i odeszła. Tym razem Cassie nie próbowała jej zatrzymywać.

Zieleń. To właśnie zauważyła Cassie, kiedy wyruszyły z Cape na północ. Po obu stronach drogi

rósł tu prawdziwy las. W Kalifornii trzeba by jechać do parku narodowego, żeby zobaczyć takie
wysokie drzewa...

- To klony cukrowe - opowiadała mama z wymuszonym uśmiechem, kiedy Cassie lekko obróciła

głowę, chcąc się dokładniej przyjrzeć kępie szczególnie ładnych drzew. - A te niższe to klony
czerwone. Jesienią czerwienieją i mają taki piękny, różowobordowy odcień jak zachód słońca.
Poczekaj tylko, sama zobaczysz.

Cassie nie odpowiedziała. Nie chciała oglądać tych drzew jesienią, bo w ogóle nie miała ochoty

tu być.

Przejechały przez Boston i ruszyły w górę wybrzeża, czy raczej północnego brzegu, szybko

poprawiła się w myślach. Cassie oglądała przez okno stare, małe miasteczka, przystanie i kamieniste
plaże. Podejrzewała, że mama specjalnie wybrała drogę widokową, i poczuła, że dusi ją uraza.
Dlaczego nie mogły po prostu dostać się na miejsce i mieć to z głowy?

- Nie ma jakiejś krótszej trasy? - odezwała się, otwierając schowek na rękawiczki i wyciągając

mapę, w którą zaopatrzyła ich firma wynajmująca samochody. - Dlaczego nie pojedziemy Jedynką?
Albo Międzystanową 95?

Matka nie spuszczała oczu z drogi.

- Już dawno tędy nie jeździłam, Cassie. Tę drogę znam.

- Ale gdybyś skręciła tutaj na Salem... - Cassie patrzyła, jak mijają zjazd. - No dobra, to nie

skręcaj - burknęła. Ze wszystkich miejsc w Massachusetts tylko Salem chciałaby zobaczyć.
Makabryczna historia miasteczka pasowała w tej chwili do jej nastroju. - To tam palili czarownice,
prawda? - spytała. - Czy New Salem zostało tak nazwane ze względu na Salem? Tam też palili
czarownice?

- Nikogo nie palili, tylko wieszali. I to nie były czarownice, tylko całkiem zwyczajni ludzie, ale

tak się złożyło, że sąsiedzi ich nie lubili. - Głos matki był znużony i cierpliwy. - A Salem w czasach
kolonialnych było pospolitą nazwą; pochodzi od słowa Jeruzalem.

Mapa rozmywała się Cassie przed oczami.

- Gdzie tak w ogóle jest to miasteczko? Nie ma go w spisie - stwierdziła.

Po chwili milczenia matka odparła:

- To małe miasto, często nie umieszczają go na mapach. Właściwie leży na wyspie.

- Na wyspie?

- Nie martw się. Z lądem łączy je most.

Ale Cassie myślała tylko o tym. Wyspa. Będę mieszkała na wyspie. W miasteczku, którego nawet

nie ma na mapie.

Droga w ogóle nie była oznaczona. Pani Blake skręciła w nią, a potem samochód przejechał

przez most i znalazły się na wyspie. Cassie spodziewała się, że wyspa będzie maleńka, i nieco
poprawił jej się humor, kiedy zobaczyła, że to nieprawda. Były tam całkiem normalne sklepy - a nie
tylko takie z pamiątkami dla turystów - zgrupowane wokół czegoś, co widocznie stanowiło centrum
miasteczka. Znalazły się nawet Dunkin' Donuts i naleśnikarnia z transparentem głoszącym „Wielkie
otwarcie". Przed drzwiami tańczył ktoś przebrany za olbrzymi naleśnik.

Cassie poczuła, że jej ściśnięty żołądek nieco się odpręża. Miasteczko, w którym tańczy wielki

naleśnik, nie może być tak do końca złe, prawda?

Ale potem matka skręciła w kolejną ulicę. Droga prowadziła pod górę, a okolica robiła się coraz

bardziej odludna, w miarę jak zostawiały miasto za sobą.

Najwidoczniej zmierzamy na najdalej wysuniętą część cypla, uznała Cassie. Widziała to miejsce.

Połyskujące czerwienią słońce odbijało się w oknach grupy domów wzniesionych nad urwiskiem. W
miarę jak samochód się do nich zbliżał, Cassie przyglądała się zabudowaniom z coraz większym
przerażeniem.

Bo te domy były stare. Okropnie stare. Nie staroświeckie i uroczo posunięte w latach, ale po

prostu wiekowe. Niektóre utrzymywano w dobrym stanie, ale inne wyglądały, jakby w każdej chwili
miały się rozpaść z trzaskiem murszejących belek.

Proszę, niech to będzie tamten, myślała Cassie, wpatrując się w ładny żółty dom z kilkoma

wieżyczkami i wykuszowymi oknami. Ale matka minęła go, nie zwalniając. Nie zatrzymała się też
przy następnym i jeszcze następnym.

A potem został już tylko jeden dom, ostatni dom na skarpie. I samochód jechał

właśnie w jego stronę. Cassie przyglądała mu się, zniechęcona. Dom miał kształt przysadzistej,

odwróconej litery T. Jedno jego skrzydło wzniesiono wzdłuż ulicy, a drugie dobudowano pośrodku
pierwszego na jego tyłach. Kiedy samochód okrążył budynek, Cassie zauważyła, że tylne skrzydło w
niczym nie przypomina frontowego. Miało mocno spadzisty dach i niewielkie, nieregularnie
rozmieszczone okienka z maleńkich szklanych szybek w kształcie rombów. To skrzydło nie było
nawet pomalowane, a tylko pokryte poszarzałymi ze starości deskami.

Frontowe skrzydło pomalowano... Kiedyś. Teraz ta farba, która jeszcze pozostała, odchodziła

płatami. Dwa kominy wyglądały krucho i niepewnie, a kryty łupkiem dach zdawał

się zapadać. Od frontu okna rozmieszczono regularnie, ale większość z nich była chyba od

wieków niemyta.

Cassie patrzyła na budynek bez słowa. W życiu jeszcze nie widziała bardziej przygnębiającej

rudery. Przecież nie mógł to być właśnie ten dom.

- No cóż - powiedziała matka z wymuszoną swobodą, kiedy skręcała na żwirowy podjazd. - Oto

dom, w którym wyrosłam. Jesteśmy na miejscu.

Cassie odebrało mowę. W gardle miała gulę przełażenia, wściekłości i urazy. Było tego tak dużo,

że o mało się nie udusiła.

Rozdział 4

Matka mówiła coś fałszywie wesołym tonem, ale do Cassie docierały tylko pojedyncze słowa.

- ...oryginalne skrzydło zbudowano jeszcze przed wojną o niepodległość, miało wtedy półtora

piętra... To frontowe to już styl georgiański, z końca XVIII wieku...

I tak to się ciągnęło. Cassie otworzyła okno w samochodzie, żeby nic nie przesłaniało jej widoku

na stary dom. Im dłużej mu się przyglądała, tym gorzej wyglądał.

Matka opowiadała coś o świetliku nad drzwiami wejściowymi.

- ...prostokątny, a nie wachlarzowato wygięty, takie robiono później... - mówiła szybko,

zdyszanym głosem.

- Tu jest okropnie! - przerwała jej Cassie tonem zbyt donośnym w tej cichej okolicy, niepokojąco

głośnym. - Okropnie! - krzyknęła jeszcze raz z całą mocą. Matka za jej plecami umilkła, ale Cassie
nie obejrzała się na nią. Patrzyła na budynek, na rzędy niemytych okien, na zapadający się okap dachu
i cały ten paskudny ogrom, bezbarwny i brzydki. I aż się trzęsła. -W życiu nie widziałam czegoś
paskudniejszego. Tu jest okropnie! Chcę do domu.

Wracam do domu!

Odwróciła się, zobaczyła pobladłą twarz matki i jej zbolałe oczy, i wybuchnęła płaczem.

- Och, Cassie... - Pani Blake pochyliła się nad winylowym dachem samochodu do córki. - Cassie,

kochanie. - Sama też miała w oczach łzy, a kiedy spojrzała na dom, Cassie zdumiał wyraz jej twarzy.
Malowały się na niej nienawiść i strach większe niż wszystko, co odczuwała córka. - Cassie,
kochanie, posłuchaj mnie - powtórzyła. - Jeśli naprawdę nie chcesz tu zostać. ..

Urwała. Cassie wciąż płakała. Nagle usłyszała jakiś odgłos za ich plecami. Odwróciła się i

zobaczyła, że drzwi domu się otworzyły. W wejściu stanęła starsza, siwowłosa pani wsparta na
lasce.

Cassie obejrzała się za siebie.

- Mamo? - powiedziała pytająco i z naciskiem jednocześnie.

Ale matka już patrzyła w stronę drzwi. 1 powoli w jej spojrzenie wkradła się tępa rezygnacja.

Kiedy zwróciła się do Cassie, w jej łamiącym się głosie znów pojawił się ten fałszywie pogodny
ton.

- To twoja babcia, kochanie - oznajmiła. - Nie każmy jej czekać.

- Mamo... - szepnęła Cassie. To była rozpaczliwa prośba, ale oczy matki stały się obojętne i

nieprzejrzyste.

- No chodź. - Pociągnęła ją za sobą.

Cassie ogarnęła dzika ochota, żeby wskoczyć do samochodu, pozamykać drzwi i poczekać, aż

ktoś przyjdzie jej na ratunek. Ale potem to samo głębokie wyczerpanie, które widziała u matki,
dopadło i ją. Zamknęła za sobą drzwi samochodu i w milczeniu poszła za matką w stronę domu.

Kobieta stojąca w drzwiach była bardzo stara.

Dość stara, żeby być co najmniej jej prababką. Cas-Łsie próbowała dostrzec w niej jakieś

podobieństwo do mamy, ale go nie znalazła.

- Cassie, to babcia Howard.

Cassie udało się coś wykrztusić. Starsza pani podeszła bliżej i spojrzenie głęboko osadzonych

oczu utkwiła w twarzy Cassie. W tej samej chwili dziewczynka przyszła do głowy dziwna myśl: Ona
mnie zaraz upiecze w piecu. Ale potem poczuła ramiona obejmujące ją w zadziwiająco mocnym
uścisku. Odruchowo odwzajemniła gest.

Babka odsunęła się, żeby jej się przyjrzeć.

- Cassie! Nareszcie. Po tych wszystkich latach. - Ku konsternacji Cassie nadal się w nią

wpatrywała. We wzroku starszej pani dostrzegła niepokój i żarliwą nadzieję. - Nareszcie -

szepnęła babka jakby do samej siebie.

- Dobrze cię widzieć, mamo - odezwała się mama Cassie cichym i oficjalnym głosem.

Żarliwe spojrzenie staruszki odwróciło się od Cassie.

- Alexandro. Och, moja droga, tyle czasu minęło. - Obie kobiety uściskały się, ale między nimi

pozostało jakieś trudne do określenia napięcie.

- Dlaczego stoimy na zewnątrz. Wchodźcie, wchodźcie do środka - powiedziała babka, ocierając

oczy. - Obawiam się, że dom jest raczej zaniedbany, ale wybrałam dla was najlepsze pokoje.
Zaprowadźmy Cassie do jej sypialni.

W zamierającej czerwonej poświacie zachodu wnętrze budynku wydawało się ogromne i

mroczne. Sprzęty rzeczywiście były sfatygowane, począwszy od wytartych obić na fotelach do
wyblakłego wschodniego dywanu, pokrywającego sosnową podłogę.

Ruszyły na górę schodami. Powoli, bo babka Cassie opierała się o poręcz. A potem szły długim

korytarzem. Podłoga skrzypiała pod podeszwami reeboków Cassie, a lampy umieszczone wysoko na
ścianach mrugały niepewnie. Jedna z nas powinna trzymać świecznik, pomyślała Cassie. W każdej
chwili spodziewała się Lurcha albo Kuzyna To nadchodzących korytarzem. Jak w Rodzinie
Adamsów.

- Te lampy... To twój dziadek zakładał kable - przeprosiła babka i wskazała migocące światła. -

Upierał się, że wiele rzeczy zrobi sam. Oto twój pokój, Cassie. Mam nadzieję, że lubisz różowy.

Cassie poczuła, że jej oczy szeroko się otwierają, kiedy babka otworzyła przed nią drzwi.

Zupełnie jak jakaś sypialnia w muzeum. Było tam łóżko z kolumienkami, z kotarami opadającymi u
wezgłowia i w nogach, baldachimem z tego samego kwiecistego materiału w kolorze przydymionego
różu. Obok stały fotele obite różowym adamaszkiem. Na wysokim gzymsie nad kominkiem stały
cynowy świecznik i porcelanowy zegar. W pokoju znajdowało się też kilka innych ciężkich,
połyskujących, ciemnych mebli. Wnętrze było bardzo piękne, ale zbyt okazałe...

- Ubrania możesz schować tutaj. Komoda jest z litego mahoniu - mówiła babka. - Ten styl nazywa

się bombę, a komodę zrobiono tutaj, w Massachusetts. To jedyne miejsce w koloniach, gdzie je
produkowano.

W koloniach? - pomyślała półprzytomnie Cassie, wpatrując się w ozdobne ślimacznice

wieńczące komodę.

- A tu masz toaletkę i szafę... Wyjrzałaś za okno? Pomyślałam, że spodoba ci się narożny pokój,

bo masz stąd widok i na południe, i na wschód.

Cassie spojrzała. Z jednego z okien widziała drogę. Drugie wychodziło na ocean.

Woda miała odcień nadąsanej ołowianej szarości pod mroczniejącym niebem, doskonale oddając

nastrój Cassie.

- Zostawię cię, żebyś się tu rozgościła - stwierdziła babka. - Alexandra, przeznaczyłam dla ciebie

zielony pokój na drugim końcu korytarza...

Matka Cassie szybkim, niemal nieśmiałym gestem uścisnęła ramiona córki. A potem dziewczyna

została sama. Sam na sam z masywnymi, czerwono-czarnymi meblami, wystygłym kominkiem i
ciężkimi draperia-mi. Ostrożnie usiadła w fotelu, bo bała się łóżka.

Pomyślała o swojej sypialni w domu, o meblach z lekkiego, jasnego drewna, o plakacie z Upiora

w operze i o nowym odtwarzaczu CD, kupionym za pieniądze, które zarobiła, pilnując dzieci. Regał
na książki Cassie pomalowała na blady błękit i ustawiła na nim kolekcję jednorożców. Zbierała
wszelkie możliwe jednorożce - pluszowe, z dmuchanego szkła, ceramiczne, z brązu. Clover
powiedziała kiedyś, że Cassie sama jest jak jednorożec -

niebieskooka, nieśmiała i niepodobna do nikogo. Wszystko to teraz wydawało się częścią

jakiegoś innego, poprzedniego życia.

Nie wiedziała, jak długo siedziała w fotelu, ale jakiś czas potem zorientowała się, że trzyma w

ręku kawałek chalcedonu. Widocznie musiała wyjąć go z kie-ni, a teraz ściskała w dłoni.

„Jeśli kiedyś będziesz miała kłopoty, albo zagrozi ci niebezpieczeństwo...", przypomniała sobie

słowa chłopaka i ogarnęła ją tęsknota. Za nią pojawiła się fala złości. Nie bądź głupia, skarciła się
ostro. Nic ci nie grozi. I żaden kamień ci nie pomoże. Przez chwilę miała ochotę wyrzucić odłamek
chalcedonu, ale tylko potarła nim o policzek tak, że poczuła chłodne, chropowate krawędzie. To jej
przypomniało dotyk chłopaka - łagodny, a przecież głęboko zapadł jej w duszę. Śmiałym gestem
potarła kamieniem o wargi i poczuła nagłe mrowienie wszystkich tych miejsc na skórze, których
dotknął nieznajomy. Ręka - nadal czuła ślad jego palców na dłoni. Nadgarstek - pamiętała delikatne
muśnięcie końcami palców, od którego zjeżyły jej się włoski. Wewnętrzna strona nadgarstka...
Przymknęła oczy i aż zaparło jej dech, kiedy wspominała tamten pocałunek. Zastanowiła się, jakby to
było, poczuć jego usta tam, gdzie teraz trzymała kamień? Pozwoliła głowie opaść w tył, przesuwając
kamień z ust po szyi aż do tego zagłębienia, gdzie bił jej puls. Prawie czuła, że całuje ją rudowłosy
chłopak. Tak jak nigdy żaden inny. Prawie mogła sobie wyobrazić, że naprawdę tego miejsca
dotykają jego wargi. Pozwoliłabym ci, pomyślała, chociaż nie pozwoliłabym nikomu innemu... Tobie
bym zaufała...

Ale przecież ją zostawił. Z nagłym drgnieniem przypomniała sobie o tym. Zostawił ją i odszedł,

zupełnie tak samo jak niegdyś ten drugi, najważniejszy w życiu Cassie mężczyzna.

Cassie prawie nie myślała o ojcu. Rzadko sobie na to pozwalała. Odszedł, kiedy była bardzo

mała. Zostawił ją i matkę. Pani Blake mówiła, że on umarł, ale Cassie wyjaśniła prawdę - że po
prostu odszedł.

Może teraz naprawdę nie żył, a może mieszkał gdzieś z drugą rodziną. Z inną córką.

Cassie ani matka nigdy się tego nie dowiedzą. I chociaż mama prawie go nie wspominała -

no, chyba że ktoś o niego pytał - Cassie wiedziała, że tata złamał jej serce.

Mężczyźni zawsze odchodzą, pomyślała Cassie i gardło ścisnęło jej się bólem. Obaj mnie

zostawili. A teraz jestem sama... Tutaj. Gdybym tylko miała kogoś ś, z kim mogłabym porozmawiać...
Siostrę, kogokolwiek...

Wciąż nie otwierając oczu, pozwoliła dłoni, w której trzymała kamień, ześlizgnąć się na kolana.

Była tak wyczerpana emocjami, że nie miała nawet siły wstać i podejść do łóżka.

Po prostu siedziała w fotelu, pogrążona w półmroku, aż wreszcie jej oddech zrobił się

wolniejszy i zasnęła.

Tej nocy Cassie miała sen... A może to wcale nie był sen? W każdym razie wydawało się jej, że

matka i babka weszły do pokoju, poruszając się bezgłośnie, niemal płynąc ponad posadzką. W tym
śnie zdawała sobie sprawę z ich obecności, ale nie mogła się poruszyć, kiedy podniosły ją z fotela,
rozebrały i położyły do łóżka. A potem stanęły obok i przyglądały się jej. Oczy matki były dziwnie
ciemne i nieprzeniknione.

- Mała Cassie - odezwała się babka z westchnieniem. - Nareszcie. Ale jaka szkoda...

- Cii! - odezwała się matka ostro. - Obudzi się.

Babka znowu westchnęła.

- Rozumiesz przecież, że to jedyne wyjście...

- Tak - zgodziła się matka. W głosie miała pustkę i rezygnację. - Rozumiem, że nie da się uciec

przed przeznaczeniem. Niepotrzebnie próbowałam.

Dokładnie tak pomyślałam, zrozumiała Cassie, kiedy sen się rozpłynął. Nie da się uciec przed

przeznaczeniem. Niewyraźnie widziała sylwetki matki i babki, zmierzających w stronę drzwi,
słyszała szmer ich głosów. Nie udało jej się jednak rozróżnić słów, dopóki jedno nie wybiło się
wyraźniejszym dźwiękiem.

- ...ofiara...

Nie była pewna, która z kobiet wymówiła to słowo, ale odbijało się ono echem w jej myślach.

Ogarniał ją mrok, ale ona nadal je słyszała. Ofiara... ofiara... ofiara...

Był już ranek. Cassie leżała na łóżku z baldachimem, a słońce wpadało przez okno.

Sprawiało, że różowy pokój wyglądał jak płatek róży oglądany pod światło. Był taki ciepły i

promienny. Gdzieś na zewnątrz śpiewał ptak.

Cassie usiadła. Niejasno pamiętała, że coś jej się śniło, ale sen był nieuchwytny i niewyraźny.

Nos miała zatkany - pewnie od płaczu - i trochę kręciło jej się w głowie. Ale poza tym nie było tak
źle. Czuła się jak po długiej chorobie albo jakby miała poważne zmar-twienie, a potem dobrze się
wyspała. Wydawało się jej, że jest dziwnie wyciszona i spokojna.

I miała wrażenie, że to spokój przed burzą.

Ubrała się. Chciała już wyjść z pokoju, kiedy zauważyła na podłodze kawałek chalcedonu.

Musiała go upuścić. Podniosła kamień i wsunęła do kieszeni.

Nikt inny jeszcze chyba nie wstał. Nawet za dnia długi korytarz był mroczny i chłodny,

oświetlony jedynie oknami z obydwu krańców. Cassie zadrżała schodząc na dół, a słabe żarówki w
lampach na ścianach korytarza zamigotały jakby ze współczuciem.

Na parterze było jaśniej. Znajdowało się tam tyle pomieszczeń, że kiedy zaczęła do nich

zaglądać, szybko się pogubiła. Wreszcie trafiła do frontowego holu i postanowiła wyjść na zewnątrz.

Nie zastanawiała się nawet po co. Chyba po to, żeby obejrzeć okolicę. Wąska, wiejska droga

wiodła ją obok kolejnych domów. Było tak wcześnie, że nikogo nie spotkała. Wreszcie dotarła do
ładnego, żółtego domu z wieżyczkami. Wysoko na wieżyczce połyskiwało okno.

Cassie popatrzyła w nie, zastanawiając się, skąd ten błysk, a potem dostrzegła ruch za oknem na

parterze, o wiele bliżej. Musiała to być biblioteka albo gabinet. W środku stała dziewczyna. Wysoka
i szczupła, z niesamowicie długą kaskadą włosów, które przesłaniały jej twarz, kiedy pochylała się
nad czymś, co leżało na biurku stojącym przy oknie. Włosy -

Cassie nie mogła od nich oderwać wzroku - wyglądały jak splecione razem światło księżyca i

słońca. I to był ich naturalny odcień. Żadnych ciemnych odrostów. Cassie jeszcze nigdy nie widziała
niczego równie pięknego. Były tak blisko - Cassie stała tuż za schludnym żywopłotem pod oknem, a
dziewczyna blisko okna, zwrócona do niej twarzą, ale z opuszczonym wzrokiem. Cassie przyglądała
się zafascynowana. Próbowała zobaczyć, co jasnowłosa dziewczyna robi przy biurku. Jej dłonie
poruszały się z wdziękiem, jakby ucierała coś tłuczkiem w moździerzu. Przyprawy? Cokolwiek to
było, ruchy dziewczyny były szybkie I wprawne, a jej dłonie szczupłe i ładne.

A Cassie ogarnęło przedziwne uczucie... Gdyby tylko nieznajoma podniosła wzrok...

Gdyby wyjrzała przez okno... Gdyby to zrobiła... Coś by się wydarzyło.

Cassie nie wiedziała co, ale ramiona pokryły jej się gęsią skórką. Miała poczucie wspólnoty.

Pokrewieństwa. Gdyby tylko tamta dziewczyna spojrzała...

Krzyknij. Rzuć kamieniem w szybę, pomyślała. I już się rozglądała za jakimś kamykiem, kiedy

znów dostrzegła ruch. Dziewczyna o połyskliwych włosach odwróciła się jakby w odpowiedzi na
wołanie kogoś z głębi domu. Cassie mignęła śliczna, urocza twarz -

ale tylko na ułamek sekundy. Potem dziewczyna odwróciła się i szybko odeszła, a włosy

powiewały za nią niczym jedwab.

Cassie wypuściła powietrze z płuc.

Przecież to byłoby głupie, uświadomiła sobie, zawracając do domu. Ładny sposób

przedstawiania się sąsiadom, rzucać w nich kamieniami.

Ale uczucie dotkliwego rozczarowania nie mijało. Miała wrażenie, że drugiej szansy już nie

będzie, że nigdy nie zbierze się na odwagę, żeby przedstawić się tej dziewczynie. Ktoś tak piękny na
pewno ma dość przyjaciół i bez Cassie. Na pewno zadawała się z towarzystwem kompletnie spoza
orbity Cassie.

Przysadzisty, kanciasty dom babki wyglądał jeszcze gorzej w porównaniu z żółtym budynkiem

utrzymanym w słonecznym, wiktoriańskim w stylu. Cassie ze smutkiem powędrowała w stronę
urwiska, żeby popatrzeć na ocean.

Niebieski. Kolor tak intensywny, że nie wiedziała, jak go opisać. Obserwowała, jak woda

obmywa ciemne skały, i przeszył ją dziwny dreszcz. Wiatr rozwiewał jej włosy i wpatrywała się w

poranne słońce połyskujące na falach. Znów poczuła... pokrewieństwo.

Jakby coś przemawiało do jej krwi, do czegoś ukrytego głęboko w niej, co wiązało się z tym

miejscem. I z tą dziewczyną. Czuła, że może to niemal uchwycić...

- Cassie!

Zaskoczona, rozejrzała się wkoło. Wołała ją babka. Staruszka stała w drzwiach prowadzących do

starego skrzydła domu.

- Nic ci nie jest? Na litość boską, odejdź od urwiska!

Cassie spojrzała w dół i natychmiast zakręciło jej się w głowie. Palce stóp niemal wystawały

poza krawędź skały.

- Nie zdawałam sobie sprawy, że stoję tak blisko. - Cofnęła się ostrożnie.

Babka przyjrzała jej się, a potem pokiwała głową.

- No cóż, chodź stąd, zrobię ci śniadanie - powiedziała. - Lubisz naleśniki?

Cassie nieśmiało skinęła głową. Niejasno przypominała sobie niepokojący sen, ale teraz, rano,

czuła się zdecydowanie lepiej niż wczoraj. Weszła za babką do środka przez stare drzwi, które
okazały się o wiele solidniejsze i cięższe niż te współczesne.

- To frontowe drzwi dawnego domu - wyjaśniła babka. Cassie zauważyła, że dzisiaj noga chyba

mniej dokuczała staruszce. - Dziwne, że prowadzą prosto do kuchni, prawda? Ale tak się w tamtych
czasach budowało. Usiądź sobie, bardzo proszę. Zaraz zrobię naleśniki.

Ale Cassie stała, zapatrzona. Kuchnia w niczym nie przypominała żadnej kuchni, jakie dotąd

widziała. Były tam kuchenka gazowa i lodówka - a nawet mikrofalówka upchnięta gdzieś w kącie
kontuaru - ale cała reszta wyglądała jak rodem z planu filmowego. W pomieszczeniu dominował
olbrzymi, otwarty kominek, wielki jak szafa ścienna. I chociaż nie palił się na nim ogień, gruba
warstwa popiołu na dnie świadczyła o tym, że często z niego korzystano. W

środku, na żelaznym poprzecznym pręcie wisiał metalowy kociołek. Nad kominkiem suszyły się

pęki kwiatów i ziół, wydzielając przyjemny zapach.

A kobieta stojąca przy palenisku...

Babcie powinny być różowe i pulchne, z miękkimi kolanami, na których można przysiąść, i

sporymi kontami w banku. Ta kobieta była zgarbiona, kanciasta i siwowłosa. Na policzku miała duże
znamię. Cassie wydawało się, że babcia zaraz podejdzie do kociołka i zacznie w nim mieszać,
pomrukując: „Czary-mary, abrakadabra".

Pomyślała tak i od razu się zawstydziła. Przecież to moja babka, pomyślała karcąco.

Moja jedyna żyjąca krewna poza matką. To nie jej wina, że jest stara i brzydka. Więc nie ma co

tak siedzieć. Powinnam jej powiedzieć coś miłego.

- Och, dziękuję - odezwała się, kiedy babka postawiła przed nią talerz parujących placuszków. A

potem dodała: - Te suszone kwiaty nad paleniskiem? Ładnie pachną.

- Lawenda i hyzop - wyjaśniła babka. - Kiedy skończysz jeść, pokażę ci ogród, jeśli będziesz

miała ochotę.

- Bardzo chętnie. - Cassie szczerze się ucieszyła. Ale kiedy po śniadaniu babka zaprowadziła ją

do ogrodu, widok był zupełnie odmienny od tego, czego Cassie się spodziewała. Owszem, było tam
trochę kwiatów, ale miejsce to w większości składało się z krzaków i chaszczy. Rząd za rzędem
Cassie widziała zarośnięte wybujałym zielskiem rabaty.

- Och... Jak ładnie - powiedziała niepewnie. Być może starsza pani była już trochę zdziecinniała.

- Jakie niezwykłe... rośliny.

Babka rzuciła jej bystre, rozbawione spojrzenie.

- To są zioła - wyjaśniła. - Tutaj masz melisę cytrynową. Powąchaj.

Cassie ujęła sercowaty liść, pomarszczony jak liść mięty, ale nieco większy.

Powąchała go. Miał zapach świeżo obranej cytryny.

- Ślicznie pachnie - stwierdziła, zaskoczona.

- A to szczaw. Spróbuj.

Dziewczyna ujęła mały, zaokrąglony listek i lekko nagryzła koniuszek. Smak był ostry i

odświeżający.

- Smaczne... Takie kwaskowe! - powiedziała i spojrzała na babkę, a ta się uśmiechnęła. - A co to

jest ?- spytała Cassie i wskazała jasnożółte główki jakichś kwiatów.

- To wrotycz. A te białe, które wyglądają jak margerytki, to złocienie. Ich listki są dobre do

sałatek.

Cassie rozejrzała się zaciekawiona.

- A tamte? - Wskazała kremowobiałe kwiaty, które wiły się wokół innych roślin.

- Kapryfolium. Trzymam je tu, bo ładnie pachną. Pszczoły je lubią i motyle. Wiosną te krzewy są

rojne jak dworzec kolejowy.

Cassie wyciągnęła rękę, żeby zerwać pachnącą gałązkę pokrytą delikatnymi pączkami, ale się

zawahała.

- Mogę? Pomyślałam, że wezmę sobie trochę do pokoju. To znaczy, jeśli nie masz nic przeciwko

temu.

- Ależ cóż znowu, rwij, ile zechcesz. Przecież po to tu są.

Wcale nie wydaje się taka stara i brzydka, pomyślała Cassie, zrywając kremowe kwiaty. Jest po

prostu... Inna. Inna niekoniecznie znaczy zła.

- Dziękuję... babciu - powiedziała, kiedy wróciły do domu. A potem znów otworzyła usta, żeby

zapytać o żółty dom i jego mieszkańców.

Ale babka sięgnęła po coś, co leżało obok mikrofalówki.

- Proszę, Cassie. To przyszło do ciebie wczorajszą pocztą. - Wręczyła jej dwie broszurki

oprawione w karton, jedną czerwoną i jedną białą.

„Liceum New Salem. Informator dla uczniów i rodziców" - przeczytała Cassie na jednej. Druga

miała napis: „Liceum New Salem. Program nauczania".

O rany! Szkoła.

Nowe korytarze, szafki, klasy i nowe twarze. W jednej z broszurek tkwiła kartka papieru z

pogrubionym napisem „Plan lekcji" u góry. A pod spodem były jej nazwisko i adres, czyli:
Crowhaven Road 12, New Salem.

Babka może nie była taka zła, jak się w pierwszej chwili wydawało. Nawet i ten dom mógł się

okazać nie taki okropny. Ale co ze szkołą? Jak Cassie da sobie radę w szkole w New Salem?

Rozdział 5

Szary kaszmirowy sweter czy biało-niebieski kardigan w norweskie wzory? Oto pytanie. Cassie

stała przed lustrem oprawionym w złocone ramy i na zmianę przykładała do siebie to jeden, to drugi
ciuch. Niebieski kardigan, zdecydowała. Niebieski był jej ulubionym kolorem i podkreślał błękit jej
oczu. Pulchne cherubinki, które zdobiły szczyt lustra, chyba się z nią zgadzały, bo uśmiechały się z
aprobatą.

Teraz, kiedy pierwszy dzień szkoły wreszcie nadszedł, Cassie przekonała się, że nie może się go

doczekać. Oczywiście denerwowała się trochę, ale to nie było totalne, beznadziejne przerażenie,
którego się spodziewała. W rozpoczynaniu szkoły w nowym miejscu jest coś ciekawego. Zupełnie
jakby zaczynała życie od nowa. Może przyjmie jakąś zupełnie nową osobowość. W starej szkole
koleżanki pewnie opisałyby ją jako „miłą, ale nieśmiałą" albo „zabawną, ale trochę zbyt cichą". Tu
jednak nikt tego nie wiedział. Może w tym roku stanie się Cassie Ekstrawertyczką albo nawet Cassie
Imprezowiczką. Może nawet okaże się, że jest dość dobra dla tej dziewczyny o połyskujących
włosach. Na samą myśl o tym serce Cassie zabiło nieco szybciej.

Wszystko zależało od pierwszego wrażenia. Tbo niezmiernie ważne, dobrze zacząć.

Cassie włożyła niebieski kardigan i znów przejrzała się w lustrze.

Szkoda, że nie potrafi zrobić nic więcej z włosami. Były miękkie i lekko się wiły, miały ładne

jaśniejsze pasemka, dlatego żałowała, że nie umie zrobić sobie jakiejś bardziej wyrazistej fryzury.
Jak u dziewczyny z tego zdjęcia. Zerknęła na pismo, otwarte na toaletce.

Kupiła je Specjalnie, kiedy pojechała tydzień temu do miasta, żeby zobaczyć, co będzie modne w

tym roku szkolnym. Nie /dobyła się jednak na odwagę, żeby znów podejść do żółtego
wiktoriańskiego domu, chociaż parę razy przejeżdżała koło niego volkswagenem golfem babki z
nadzieją, że „przypadkiem" natknie się na tamtą dziewczynę.

Tak, jutro zaczesze włosy do tyłu tak jak modelka z tej reklamy, zdecydowała.

Już miała się odwrócić, kiedy coś na sąsiedniej stronie pisma przyciągnęło jej wzrok.

Kolumna z horoskopami. Miała wrażenie, że jej znak, Koziorożec, wpatruje się w nią.

Odruchowo przeczytała tekst obok.

„Znów cię dopadło to paskudne uczucie niepewności. Czas pomyśleć pozytywnie! A jeśli to nie

podziała, pamiętaj, że nic nie trwa wiecznie. Spróbuj w tym miesiącu nie tworzyć zawirowań w
swoich osobistych kontaktach. Już i tak masz dość na głowie".

Horoskopy to takie bzdury, pomyślała Cassie i zamknęła gwałtownym ruchem pismo.

Matka zawsze tak powtarzała i miała rację. „Paskudne uczucie niepewności"... Wystarczy komuś

powiedzieć, że czuje się niepewnie, żeby zaczął się tak czuć! Nie ma w tym nic nadprzyrodzonego.

Ale skoro nie wierzyła w sprawy nadprzyrodzone, co robił amulet z odłamka chalcedonu w

zapinanej na suwak kieszonce plecaka? Zaciskając zęby, wyjęła go stamtąd i odłożyła do kasetki z
biżuterią, a potem zeszła na dół powiedzieć do widzenia.

Szkoła mieściła się w imponującym dwupiętrowym budynku z czerwonej cegły. Tale

imponującym, że Cassie zaparkowała golfa i niemal bała się podejść bliżej. Do szkoły na wzgórzu
prowadziło kilka wąskich alejek. Wreszcie zebrała się na odwagę i ruszyła jedną z nich. Na samej
górze coś ją ścisnęło za gardło, więc stanęła i po prostu gapiła się przed siebie.

Boże, to wyglądało jak jakaś uczelnia czy coś. Jak zabytek. Duża kamienna tablica na froncie

głosiła: „Liceum New Salem". Pod spodem były chyba jakiś herb i słowa:

„Miasteczko New Salem, rok założenia 1693". Aż tak stare było to miasto? Trzysta lat? W

domu, w Resedzie, najstarsze domy w okolicy miały nie więcej niż pięćdziesiąt lat.

Wcale nie jestem onieśmielona, powiedziała sobie Cassie i zmusiła się, żeby pójść dalej. Jestem

Cassie Pewna Siebie.

Ryk silnika kazał jej obejrzeć się za siebie i czysty instynkt sprawił, że odskoczyła na bok, w

ostatniej chwili unikając nieszczęścia. Z walącym sercem przystanęła i patrzyła śladem pojazdu,
który omal jej nie potrącił. Motocykl. Na ścieżce dla pieszych. A prowadziła go... dziewczyna. Miała
na sobie obcisłe czarne dżinsy i motocyklową kurtkę. Ze swoją szczupłą, ale muskularną sylwetką
robiła wrażenie twardzielki. Ale kiedy się odwróciła po tym, jak zaparkowała motor obok stojaka
dla rowerów, Cassie zobaczyła jej zachwycająco śliczną twarz. Była delikatna i kobieca, otoczona
burzą ciemnych loków. Szpeciła ją jedynie nadąsana, wojownicza mina.

- Co się tak gapisz? - rzuciła. Cassie drgnęła. Pewnie rzeczywiście się gapiła.

Nieznajoma zrobiła krok w stronę Cassie, więc ta odruchowo się cofnęła.

- Przepraszam... Nie chciałam... - Próbowała oderwać wzrok, ale nie było to łatwe.

Dziewczyna pod kurtką miała na sobie kusą czarną bluzeczkę i Cassie wydało się, że tuż nad

materiałem widzi niewielki tatuaż. Półksiężyc. - Przepraszam - powtórzyła bezradnie.

- No i dobrze. Nie pchaj mi się pod koła, jasne?

Przecież to ty omal mnie nie przejechałaś, pomyślała Cassie. Pokiwała jednak głową i, ku jej

wielkiej uldze, dziewczyna się odwróciła.

Boże, co za okropny początek, uznała Cassie i pobiegła do wejścia. I jaka niemiła rozmowa. No

cóż, przynajmniej po takim początku mogło już tylko być lepiej.

Wszędzie dokoła uczniowie się nawoływali, dziewczyny chichotały i witały się uściskami,

chłopcy się wygłupiali. Roiło się tu jak w ulu i wydawało się, że wszyscy wszystkich znają.

Pomijając Cassie. Stała i patrzyła na świeżo ostrzyżonych chłopaków i nowiuteńkie ubrania

dziewczyn. Wdychała zapach zbyt wielu różnych perfum i wód po goleniu, chociaż golenie nie było
potrzebne chyba żadnemu chłopakowi w tym liceum. I czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek w
życiu.

Idź dalej, przykazała sobie surowo. Nie stercz tu i nie rozglądaj się za tamtą dziewczyną. Znajdź

swoje pierwsze zajęcia. Może zauważysz kogoś, kto też jest sam i będziesz mogła z nim pogadać.
Jeśli chcesz, żeby ludzie myśleli, że jesteś ekstrawertyczką, musisz być odważniejsza.

Na pierwszej godzinie Cassie miała kreatywne pisanie, w ramach nadobowiązkowych kursów

angielskiego, i cieszyła się z tego. Lubiła pisać, a w programie nauczania znalazła informację, że te
zajęcia oferują możliwość publikowania tekstów w szkolnym piśmie literackim i gazetce. W starej
szkole pracowała w szkolnej gazecie; może tu też uda jej się załapać.

Dowiedziała się też, że na kreatywne pisanie należało się zapisywać dwa semestry wcześniej.

Cassie nie do końca rozumiała, jak babce udało się wcisnąć ją na ten przedmiot tuż przed
rozpoczęciem roku szkolnego. Może miała jakieś szczególne znajomości w szkolnej administracji czy
coś.

Znalazła swoją klasę bez większego kłopotu. Postanowiła nie rzucać się w oczy i zajęła stolik w

głębi sali. Klasa zapełniała się i każdy chyba miał z kim pogadać. Nikt nie zwracał najmniejszej
uwagi na Cassie.

Zaczęła gryzmolić coś na okładce zeszytu. Udawała, że totalnie ją to pochłania i że nie jest jedyną

osobą w całej klasie, która siedzi sama.

- Jesteś nowa, prawda?

Uczeń siedzący przed nią obrócił się w jej stronę. Uśmiech miał szczery i przyjazny. I

oszałamiająco ładny. Cassie pomyślała, że chłopak doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

Włosy miał kasztanowe, kręcone i widać było, że jest naprawdę wysoki.

- Jesteś nowa - powtórzył.

- Tak - przyznała Cassie i wkurzyła się, słysząc, że glos jej drży. Ale ten facet był taki

przystojny... - Nazywam się Cassie Blake. Właśnie się tu przeniosłam z Kalifornii.

- Jeffrey Lovejoy - przedstawił się.

- Och! - rzuciła Cassie, chcąc, żeby zabrzmiało to tak, jakby słyszała o nim już wcześniej. Miała

wrażenie, że dokładnie tego oczekiwał.

- Środkowy w drużynie koszykówki - dodał. - I przy okazji kapitan.

- Och, to super. - Idiotka. Musi się trochę bardziej wysilić. Reagowała jak półgłupek. -

To znaczy... To na pewno bardzo ciekawe.

- Interesujesz się koszykówką? Może kiedyś o tym pogadamy? - Cassie nagle poczuła dla niego

wielką wdzięczność. Ignorował jej nieudolną paplaninę i głupie odzywki. No i dobra, może lubił być
podziwiany, Ale co z tego? Okazał się miły i na pewno jej notowania poszłyby w górę, gdyby
zobaczono ją w szkole w jego towarzystwie.

- Super - powiedziała, desperacko szukając jakiegoś innego przymiotnika. - Może...

Może podczas przerwy na lunch...

Padł na nią jakiś cień. A przynajmniej tak to odczuła. W każdym razie zupełnie nagle dotarło do

niej, że obok ktoś stoi. Obecność tego kogoś podziałała tak, że głos jej osłabł i ucichł. Spojrzała
wyżej i szeroko otworzyła oczy.

Obok stała dziewczyna, najbardziej niezwykła, jaką Cassie kiedykolwiek spotkała.

Wysoka i piękna, trzymała się prosto i była ładnie zbudowana. Miała grzywę kruczoczarnych

włosów i nieco bladą cerę. Emanowała pewnością siebie i poczuciem siły.

- Cześć, Jeffrey - rzuciła. Głos miała, jak na dziewczynę, niski, dźwięczny i lekko zachrypnięty.

- Faye. - Głos Jeffreya dla odmiany był wyraźnie pozbawiony entuzjazmu. Chłopak był

zirytowany. - Hej.

Dziewczyna nachyliła się nad nim, jedną dłoń kładąc na oparciu krzesła i Cassie poczuła zapach

mocnych perfum.

- Nie widywałam cię w czasie wakacji - stwierdziła. - Gdzie byłeś?

- Tu i tam - odparł lekko Jeffrey. Ale wyraźnie zesztywniał i jego uśmiech wydawał

się wymuszony.

- Nie powinieneś się tak chować. Niedobry kotek. - Faye nachyliła się jeszcze bliżej.

Miała na sobie opadającą z ramion bluzkę, która w tej chwili odsłaniała oba ramiona. Sporo

obnażonej skóry znalazło się dokładnie na wysokości oczu Jeffreya. Ale to na jej twarz Cassie nie
mogła przestać patrzeć. Dziewczyna miała wydatne, nadąsane usta i niezwykłe oczy w kolorze
miodu. Wydawały się niemal jarzyć dziwnym złotym światłem. - Wiesz, w Capri grają w tym
tygodniu nowy horror - powiedziała. - A ja lubię horrory, Jeffrey.

- Za to ja za nimi nie przepadam - odpalił na to chłopak.

Faye roześmiała się głębokim, niepokojącym śmiechem.

- Może nie oglądałeś ich z właściwą dziewczyną - wymruczała. - Uważam, że w odpowiednich

okolicznościach mogą być bardzo... stymulujące.

Cassie poczuła, że oblewa się rumieńcem zażenowania, chociaż nie bardzo wiedziała dlaczego.

Jeffrey oblizał wargi. Wydawał się zafascynowany, ale i przestraszony. Jak zahipnotyzowany królik.

- W ten weekend wybieram się z Sally do Gloucester... – zaczął, a potem urwał.

- No cóż, po prostu powiesz Sally, że... coś ci wypadło - stwierdziła Faye, obrzucając go

spojrzeniem. - Możesz po mnie przyjechać w sobotę o siódmej wieczorem.

- Faye, ja...

- I nie spóźnij się, dobra? Nie cierpię, kiedy chłopak się spóźnia.

Przez cały ten czas czarnowłosa dziewczyna nawet nie spojrzała na Cassie. Ale teraz

wyprostowała ilu i popatrzyła wprost na nią. Wzrok, jakim obrzuciła Cassie, był zagadkowy, jakby
doskonale wiedziała, że nowa wysłuchała całej tej rozmowy, i jakby była z tego zadowolona. A
potem jeszcze raz zerknęła na Jeffreya.

- Aha, tak przy okazji - powiedziała, unosząc dłoń powolnym gestem i demonstrując swoje długie

czerwone paznokcie - ona też mieszka przy Crowhaven Road...

Jeffreyowi opadła szczęka. Przez moment wpatrywał się w Cassie z miną zaszokowaną i

zniesmaczoną, a potem szybko odwrócił się do niej plecami. Faye śmiała się pod nosem, idąc do

swojego stolika w samym końcu klasy.

O co chodzi? - myślała z niepokojem Cassie. Co to za różnica, gdzie mieszkam?

Teraz z Jeffreya o oszałamiającym uśmiechu pozostał jej jedynie widok jego sztywnych pleców.

Nie miała czasu o tym rozmyślać, bo nauczyciel zaczął lekcję. Był łagodnym z wyglądu

okularnikiem z siwiejącą brodą. Przedstawił się jako pan Humphries.

- A ponieważ wszyscy mieliście w trakcie letnich wakacji dość czasu się nagadać, dam wam

teraz szansę coś napisać - oznajmił. - Chciałbym, żeby każdy z was stworzył wiersz.

Teraz, od ręki, spontanicznie. Potem kilka z nich odczytamy na głos. Wiersz może być o

czymkolwiek, ale jeśli będziecie mieć kłopot z wymyśleniem tematu, napiszcie coś o swoich snach.

Klasa zareagowała jękami, które stopniowo cichły, zastąpione milczeniem i ogryzaniem pisaków.

Cassie pochyliła się nad swoim zeszytem, a jej serce zaczęło szybciej bić. Nawiedziło ją niejasne
wspomnienie snu z zeszłego tygodnia. Tego, w którym stały nad nią matka i babka. Ale o tym nie
chciała pisać. Wolała napisać o nim.

Po kilku chwilach powstała pierwsza linijka. A kiedy pan Humphries obwieścił, że czas minął,

miała gotowy wiersz i czytając go ostatni raz przed oddaniem, poczuła dreszcz ożywienia. Był niezły.
Przynajmniej tak jej się wydawało.

Może nauczyciel wywoła ją do odczytania wiersza? Oczywiście nie chciała, żeby to zrobił, ale

może jej każe i może ktoś w klasie pomyśli, że to dobry wiersz i zechce z nią później porozmawiać...
Może zapytają ją o chłopaka z wiersza, a wtedy mogłabym opowiedzieć tę romantyczną i tajemniczą
historię. Może sama zyska sobie reputację osoby romantycznej i tajemniczej? A wtedy ta dziewczyna
z wiktoriańskiego domu o niej usłyszy...

Pan Humphries poprosił, żeby ochotnicy przeczytali swoje wiersze. Jak było do przewidzenia,

nikt się nie zgłosił... A wreszcie podniosła się jedna ręka, gdzieś z tyłu.

Nauczyciel się zawahał. Cassie obejrzała się i zobaczyła podniesioną dłoń i długie, czerwone

paznokcie.

- Faye Chamberlain - powiedział wreszcie pan Humphries.

Przysiadł na krawędzi biurka, a wysoka, niezwykła dziewczyna podeszła i stanęła obok niego.

Cassie miała przedziwne wrażenie, że nauczyciel, gdyby mógł, chętnie by się odsunął. Klasę
wypełniło niemal namacalne uczucie napięcia i wszystkie oczy skupiły na Faye.

Odrzuciła w tył wspaniałą grzywę czarnych włosów i wzruszyła ramionami, przez co

odkrywający ramiona top zsunął się jeszcze niżej. Trzymała wysoko głowę i uśmiechnęła się do całej
klasy. Uniosła kartkę.

- To mój wiersz - oznajmiła leniwym, chrapliwym głosem. - Opowiada o ogniu.

Cassie, zaszokowana, spojrzała na wiersz na własnym stoliku. A potem jej uwagę przykuł głos

Faye.

Śnię o ogniu... Liżą mnie jego języki.

Włosy płoną mi niczym pochodnia Moje ciało płonie dla ciebie

Dotknij skóry, a palce ci przylgną...

Sczerniejesz na popiół,

Ale umrzesz z uśmiechem.

A wtedy też staniesz się cząstką ognia...

Cała klasa patrzyła zafascynowana, a Faye wyjęła zapałkę i w jakiś sposób - Cassie nie

dostrzegła dokładnie jak - udało jej się ją zapalić. Dotknęła kartki i papier zajął się ogniem. A potem,
wracając bez pośpiechu na swoje miejsce, stanęła tuż przed Jeffreyem Lovejoyem, machając
płonącym papierem przed jego oczami.

Okrzyki, gwizdy i walenie w pulpity ze strony widowni. Uczniowie wyglądali na

przestraszonych, ale większość facetów wydawała się też podekscytowana. Niektóre dziewczyny
miały taki wyraz twarzy, jakby żałowały, że same się nie odważyły na coś podobnego.

Odezwały się głosy:

- Widzisz, Jeffrey, tak to jest, jak facet jest przystojny!

-.. Człowieku, nie żałuj sobie!

- Uważaj, Jeff. Sally się o tym dowie!

A Jeffrey siedział bez ruchu i jego kark powoli pokrywał się matową czerwienią.

Kiedy kartka miała już sparzyć Faye w palce, dziewczyna odsunęła się od Jeffreya i wrzuciła ją

do metalowego kosza na śmieci obok biurka nauczyciela. Pan Humphries nawet nie mrugnął okiem,
kiedy w koszu coś zajęło się płomieniem. Cassie go za to podziwiała.

- Dziękuję ci, Faye - powiedział spokojnie. - Moi drodzy, to, czego byliśmy świadkami, da się

określić jako przykład... poezji konkretnej. Jutro skupimy się na metodach nieco bardziej
tradycyjnych. Na dzisiaj to wszystko.

Faye wyszła z klasy. Przez chwilę panowała cisza, I potem, zupełnie jak na komendę, wszyscy

rzucili się do wyjścia. Jeffrey złapał swój zeszyt i tyle go widzieli.

Cassie popatrzyła na własny wiersz. Ogień. Ona i Faye pisały na ten sam temat...

Nagłym ruchem wydarła kartkę z zeszytu i zwinęła w kulkę, a potem wcisnęła do plecaka. I już po

planach, że uznają ją za kogoś tajemniczego i romantycznego. Kiedy obok kręci się taka dziewczyna
jak Faye, kto zwróci uwagę na Cassie?

Chociaż to wygląda tak, jakby wszyscy się jej trochę bali, pomyślała. Nawet nauczyciel.

Dlaczego jej nie ukarał? Powinna zostać po godzinach w szkole czy coś. A może wzniecanie
pożarów w koszach na śmieci w New Salem czymś normalnym? I dlaczego Jeffrey pozwalał jej się
w taki sposób zaczepiać? Dlaczego, na litość boską, przejmował się adresem Cassie?

Na korytarzu zebrała się na odwagę, żeby spytać kogoś, gdzie jest sala C310.

- To na drugim piętrze - odparła zagadnięta dziewczyna. - Tam są wszystkie pracownie

matematyczne. Idź na górę tą klatką schodową...

- Yo! Uwaga! Patrzeć, gdzie leziecie! - usłyszały czyjś głośny krzyk. Coś przewalało się

korytarzem, rozgarniając na boki stojących na drodze uczniów. A nawet dwa cosie.

Osłupiała Cassie dostrzegła dwóch chłopaków na rolkach, którzy śmiali się i wrzeszczeli,

przedzierając się przez tłum. Cassie mignęły potargane, sięgające ramion jasne włosy i nieco skośne,
o kształcie migdałów, niebieskozielone oczy, kiedy mijał ją jeden z rozrabiaków. A potem zobaczyła
dokładnie to samo, kiedy przejechał obok niej drugi. Chłopcy byli identyczni, pomijając to, że jeden
miał na sobie koszulkę z Megadeth, a drugi z Motley Crue.

Gdziekolwiek się pojawili, wywoływali chaos. Wytrącali ludziom książki z rąk i chwytali

dziewczyny za ubrania. Kiedy dotarli do końca korytarza, jeden z nich złapał ładną rudą dziewczynę
za brzeg minispódniczki i wprawnym ruchem podciągnął ją aż po pas.

Dziewczyna wrzasnęła i wypuściła z rąk plecak, usiłując obciągnąć spódnicę.

- Dlaczego nikt nic nie zrobi? - wypaliła Cassie. Czy wszyscy w tej szkole poszaleli? -

Dlaczego ktoś ich nie zatrzyma albo na nich nie poskarży, albo...

- Żartujesz sobie? Przecież to bliźniaki Hendersonowie - stwierdziła dziewczyna i odeszła do

koleżanki. Do Cassie doleciał fragment jej kolejnego zdania: - ...nawet nie wie, co to Klub... - a
potem obie obejrzały się na nią i poszły dalej.

Jaki Klub? Ta dziewczyna powiedziała to, jakby to była nazwa. Co jakiś klub miał

wspólnego z łamaniem szkolnego regulaminu? Co to w ogóle za miejsce?

Znów zadzwonił dzwonek i do Cassie dotarło, że właśnie udało jej się spóźnić na kolejną lekcję.

Zarzuciła sobie plecak na ramię i wbiegła na schody.

Aż do przerwy na lunch nie zamieniła z nikim nic więcej poza „cześć" czy „hej", chociaż bardzo

się starała. I nigdzie nie widziała dziewczyny o błyszczących włosach. Nie żeby jakoś specjalnie ją
to dziwiło, biorąc pod uwagę, ile ta szkoła miała pięter i korytarzy.

Czuła się zresztą tak zagubiona, że nie odważyłaby się zaczepić tamtej, nawet gdyby ją gdzieś

spotkała. Nagle rozproszyły ją jakieś głosy. Zaskoczona Cassie przyklękła, żeby wyjrzeć ponad
szczytem kamienia. I w tej pozycji zastygła.

To była tamta dziewczyna, Faye. Towarzyszyły jej dwie inne, a jedną z nich była motocyklistka,

która o mały włos rano nie przejechała Cassie. Ta druga miała jasnorude włosy, wąską jak u osy
talię i największy biust, jaki Cassie zdarzyło się widzieć u nastolatki.

Śmiały się i bez pośpiechu schodziły ze wzgórza po schodkach - prosto w stronę Cassie.

Wstanę i powiem im cześć, pomyślała, ale tego nie zrobiła. Ciągle towarzyszyło jej wspomnienie

niepokojącego spojrzenia oczu w kolorze miodu. Siedziała cicho i miała nadzieję, że dziewczyny ją
miną i zejdą na sam dół wzgórza, poza teren szkoły.

Niestety, zatrzymały się na podeście tuż nad Cassie i rozsiadły na nim, stopy opierając na niższym

schodku i wyciągając papierowe torebki z lunchem.

Siedziały tak blisko, że Cassie widziała czerwony klejnot połyskujący na szyi Faye.

Chociaż teraz przycupnęła ukryta w cieniu, gdyby się poruszyła, nie mogłyby jej nie zauważyć.

Znalazła się w pułapce.

- Deborah, czy ktoś za nami szedł? - spytała Faye leniwie, grzebiąc w swoim plecaku.

Motocyklistka parsknęła.

- Nikt nie jest taki głupi, żeby próbować.

- Dobrze. Bo to ściśle tajne. Nie chcę, żeby same wiecie kto czegoś się dowiedział. -

Faye wyjęła notatnik stenograficzny z czerwoną okładką i położyła go na kolanie. - A teraz

zastanówmy się, od czego zacząć nowy rok? Korci mnie coś naprawdę niegrzecznego.

Rozdział 6

No więc, mamy Jeffreya... - powiedziała jasnoruda.

- Już się do niego zabrałam - stwierdziła Faye półuśmiechem. - Działam jak burza, Susan.

Tamta się roześmiała. Jej niesamowite piersi zatrzęsły się przy tym w taki sposób, że Cassie była

pewna , że pod sweterkiem w kolorze moreli dziewczyna nie ma na sobie niczego.

- Nadal nie rozumiem, po co ci Jeffrey Lovejoy - Oświadczyła motocyklistka, marszcząc brwi.

- Deborah, tobie każdy facet wydaje się niepotrzebny. I to jest właśnie twój problem -

stwierdziła Susan.

- A twoim problemem jest to, że nic innego nie wydaje ci się ważne - odpaliła Deborah. - A

Jeffrey jest gorszy niż reszta. Ma więcej zębów niż zwojów w mózgu.

- To nie jego zęby mnie interesują - oświadczyła Faye, zamyślona. - A od kogo ty zaczniesz,

Susan?

- Och. Sama nie wiem. Tak trudno się zdecydować. Są Mark Flemming i Brant Hegerwood. I

David Downey... Chodzi ze mną na zajęcia uzupełniające angielskiego i przez wakacje wyrobił sobie
fajną muskulaturę. Jest też zawsze Nick...

Deborah zagwizdała.

- Nasz Nick? Przecież on nie spojrzy na nic, co nie ma czterech kółek i skrzyni biegów.

- A poza tym jest zajęty - dodała Faye, a jej usmiech przypomniał Cassie przyczajonego dzikiego

tygrysa.

- Powiedziałaś przed chwilą, że chcesz Jeffreya...

- Obaj mi się przydadzą. Zrozum mnie dobrze, Susan, Nick i ja mamy pewien... układ.

Więc po prostu odczep się i znajdź sobie kogoś fajnego, ale z zewnątrz.

Po chwili dziewczyna o jasnorudych włosach wzruszyła ramionami.

- Dobra. Biorę się do Davida Downeya. W sumie i tak nie miałam ochoty na Nicka.

To taki... jaszczur.

Deborah uniosła głowę.

- To mój kuzyn.

- Ale i tak jaszczur. Pocałował mnie na balu po drugiej klasie. Zupełnie jakbym całowała gada.

- Możemy wrócić do tematu? - spytała Faye. - Kto jest na liście do odstrzału?

- Sally Waltman - odparła natychmiast Susan. - Wydaje jej się, że jako przewodnicząca

samorządu może się nam stawiać. A jeśli zabierzesz się do Jeffreya, naprawdę się wścieknie.

- Sally... - zastanowiła się Faye. - Tak. Będziemy musiały wymyślić coś naprawdę specjalnego

dla naszej dobrej, starej Sally... Coś nie tak, Deborah?

Motocyklistka zesztywniała. Patrzyła w górę wzgórza, w stronę wejścia do szkoły.

- Intruz na horyzoncie - ostrzegła. - W sumie wygląda to jak cała delegacja.

Cassie też zauważyła sporą grupkę chłopaków i dziewczyn schodzących ze wzgórza po schodach.

Poczuła nadzieję. Może kiedy Faye i te dwie zajmą się nimi, ona sama zdoła się jakoś wymknąć
niezauważona. Serce biło jej szybko. Wpatrywała się w zbliżającą się grupę.

Z przodu szedł barczysty chłopak, który wydawał się ich przywódcą.

- Słuchaj, Faye, stołówka jest zatłoczona. Chcielibyśmy zjeść tutaj. Dobra? - Z

początku mówił dość wojowniczo, ale pod koniec brzmiało to bardziej jak pytanie niż

oświadczenie.

Faye popatrzyła na niego spokojnie, a potem uśmiechnęła się tym swoim leniwym, pięknym

uśmiechem.

- Nie - odparła krótko i słodko. - Niedobra. - A potem zajęła się swoim lunchem.

- Jak to?! - wybuchnął chłopak, nadal usiłując zgrywać twardziela. - W zeszłym roku nam

pozwoliłaś.

- W zeszłym roku - stwierdziła Faye - byłyśmy w drugiej klasie. Teraz jesteśmy w ostatniej I

jesteśmy niegrzeczne. Tak bardzo niegrzeczne, jak nam się będzie podobało.

Deborah i Susan się uśmiechnęły. Cassie, zdenerwowana, próbowała zmienić pozycję.

Na razie nie dostrzegła sprzyjającej chwili. Nie zdarzyło się, żeby wszystkie trzy dziewczyny

jednocześnie odwróciły wzrok. No dalej, odwróćcie się, pomyślała błagalnie.

Grupa chłopaków i dziewczyn stała w miejscu przez minutę czy dwie, wymieniając

rozzłoszczone spojrzenia. Ale w końcu zawrócili i poszli z powrotem do szkoły. Została tylko jedna
osoba.

- Hm, Faye? Chcesz powiedzieć, że ja też mam sobie pójść? - spytała.

Była to ładna, zarumieniona dziewczyna. Pewnie pierwszoklasistka, pomyślała Cassie.

Cassie spodziewała się, że zostanie odpędzona tak samo jak pozostali, ale ku jej zdziwieniu Faye

uniosła brwi, a potem zapraszającym gestem klepnęła w kamień.

- No coś ty, Kori - powiedziała. - Jasne, że możesz zostać. Myślałyśmy tylko, że będziesz wolała

jeść w stołówce razem z Księżniczką Czystości i resztą tych niuń.

Kori usiadła.

- Za wiele dobroci nudzi się człowiekowi - stwierdziła.

Faye z uśmiechem przechyliła głowę na bok.

- A ja sobie myślałam, że z ciebie taka ciamajdowata mała purytanka. No, proszę. Cóż, wiesz, że

tutaj zawsze jesteś mile widziana. Przecież jesteś już prawie jedną z nas... Nie?

Kori pochyliła głowę.

- Za dwa tygodnie skończę piętnaście lat.

- No same widzicie - rzuciła Faye do pozostałych. - Już prawie spełnia warunki. Zaraz, o czym

gadałyśmy? A... nowy film, taki slasher, prawda?

- Dokładnie - powiedziała Deborah i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Ten, w którym facet kroi

ludzi na kawałki, a potem robi z nich sosy do sałatek w swoim barze.

Susan właśnie rozwijała batonik z opakowania.

- Och, Deborah, przestań. Niedobrze mi się od tego robi.

- A mnie się robi niedobrze, kiedy patrzę, jak jesz te rzeczy - odpaliła Deborah. -

Wiecznie się nimi opychasz. Wiesz, one są właśnie z tego - zwróciła się do Kori i wskazała na

biust Deborah. - Dwa wielkie batony. Gdyby przestali produkować bułeczki Hostess, nosiłaby
miseczkę A.

Faye zaśmiała się sennym, leniwym śmiechem i nawet Susan zachichotała. Kori też się

uśmiechnęła, ale minę miała niewyraźną.

- Nie wygłupiaj się. Wcale nie tak łatwo mnie zawstydzić - oznajmiła.

- No, przy takich braciach jak twoi, nie dziwię się. Mimo wszystko... - ciągnęła Faye. -

Wiesz, jesteś taka młodziutka, niemal... dziewicza. Ale to mi się pewnie tylko wydaje, prawda?

Teraz Kori się zaczerwieniła. Starsze dziewczyny przyglądały jej się ze znaczącymi uśmiechami.

- Nie, no jasne... Znaczy, to fałszywe wrażenie... Nie jestem przecież wcale taka młodziutka... -

Kori przełknęła ślinę. Minę miała niewyraźną. - Całe ostatnie lato chodziłam z Jimmym Clarkiem -
zakończyła obronnym tonem.

- Opowiedz nam o tym więcej... - mruknęła Faye. Kori jeszcze bardziej się zmieszała.

- Ja... No cóż... Chyba muszę już iść. Mam WF na następnej lekcji i muszę się jeszcze dostać aż

do skrzydła E. Do zobaczenia, dziewczyny. - Szybko wstała i znikła.

- Dziwne, zostawiła lunch - zastanowiła się na głos Faye i lekko zmarszczyła czoło. -

No, nieważne. -Z torebki z lunchem Kori wyjęła paczkę babeczek i rzuciła je Susan.

Przyjaciółka zachichotała. Ale Deborah się zachmurzyła.

- Faye, to było głupie. Późnej Kori będzie nam potrzebna. Za jakieś dwa tygodnie.

Jedno wolne miejsce, jedna kandydatka, no wiesz.

- Prawda - przyznała Faye. - Och, co tam. Jakoś jej to wynagrodzę. Nie martw się, kiedy

przyjdzie pora, Kori stanie po naszej stronie.

- Lepiej już chodźmy - dodała Susan. Cassie, która wciąż siedziała za kamieniem, z ulgą

przymknęła oczy. - Muszę się wdrapać aż na drugie piętro na algebrę.

- No tak, to może ci zająć trochę czasu - odparła złośliwie Deborah. - Ale jeszcze poczekaj.

Znów tu idzie towarzystwo.

Faye westchnęła z rozpaczą, nawet się nie odwracając.

- Kto znowu? Co mam zrobić, żeby zapewnić sobie odrobinę spokoju?

- To sama Przewodnicząca Samorządu Szkolnego. Sally. A z uszu aż jej dymi złość.

Poirytowana mina Faye znikła. Dziewczyna wydawała się teraz piękna i o wiele bardziej

niebezpieczna. Nadal siedziała plecami do szkoły. Uśmiechnęła się i poruszyła długimi palcami jak
kotka prezentująca pazury.

- A mnie się wydawało, że dzisiaj będzie nudny dzień - mruknęła i cmoknęła językiem. - Jak

widać, nigdy nie wiadomo. No cóż, witaj, Sally - dodała głośno. Wstała i obróciła się jednym
płynnym ruchem. - Co za miła niespodzianka. Jak ci minęły wakacje?

- Daruj sobie, Faye - powiedziała dziewczyna, która zeszła zamaszystym krokiem po schodach.

Była o całą głowę niższa od Faye. Miała delikatniejszą budowę ciała, ale jej ramiona i nogi były
umięśnione, a pięści zacisnęła tak, jakby szykowała się do bójki. - Nie przyszłam tu na pogaduszki.

- Już tak dawno ze sobą nie rozmawiałyśmy. Zrobiłaś coś z włosami? Wyglądają...

interesująco.

Cassie zerknęła na włosy Sally. Miały dziwnie rdzawy odcień i wydawały się nastroszone, jak

po zbyt silnej trwałej. Dziewczyna odruchowo uniosła dłoń do włosów i Cassie zachichotałaby,
gdyby uczesanie nie było aż tak okropne.

- Nie przyszłam tu rozmawiać o moich włosach! - ucięła Sally. Miała ostry głos, którego ton

unosił się coraz wyżej z każdym kolejnym zdaniem. - Chcę porozmawiać o Jeffreyu. Odczep się od
niego!

Faye uśmiechnęła się leniwie.

- Dlaczego? - mruknęła i w porównaniu z głosem Sally jej własny wydawał się jeszcze niższy i

bardziej zmysłowy. - Boisz się, co zrobi, jeśli nie będziesz siedziała obok i trzymała go za rączkę?

- On się tobą nie interesuje!

- Tak ci powiedział? Hm. Dzisiaj rano wydawał się bardzo zainteresowany. Umówił

się ze mną na sobotę wieczorem.

- Bo go zmusiłaś.

- Zmusiłam? Chcesz powiedzieć, że taki duży chłopiec jak Jeffrey nie może odmówić, kiedy nie

ma na coś ochoty? - Faye pokręciła głową. - Dlaczego go tu teraz nie ma? Dlaczego nie mówi sam za
siebie? Powiem ci coś, Sally - dodała, zniżając poufale Ros. - Nie stawiał

oporu dziś rano. Wcale się nie bronił.

Sally wzięła ręką zamach, jakby chciała uderzyć większą od siebie dziewczynę, ale nie zrobiła

tego.

- Wydaje ci się, że ci wszystko wolno, Faye. Tobie i całej reszcie Klubu! No cóż, pora żeby ktoś

wam pokazał, że tak nie jest. Jest nas więcej, dużo więcej, i zaczyna nas męczyć to rozstawianie po
kątach. Czas, żeby ktoś się wam postawił.

- I ty chcesz to zrobić? - odezwała się Faye miłym tonem. Sally okrążała ją jak buldog, który

czyha na dogodny moment. Przystanęła na skraju podestu, plecami do schodów prowadzących w dół
wzgórza.

- Tak! - zawołała wojowniczo.

- Zabawne - mruknęła Faye - bo będzie ci trochę trudno to zrobić, kiedy się wyłożysz jak długa. –

Przy ostatnich słowach machnęła długimi czerwonymi paznokciami tuż przed twarzą Sally.

W sumie nawet jej nie dotknęła. Cassie, która uważnie obserwowała całą tę scenę, rozpaczliwie

wypatrując okazji do ucieczki, była tego pewna.

Ale wyszło zupełnie tak, jakby coś Sally uderzyło. Coś niewidzialnego. I ciężkiego.

Wysportowana dziewczyna całym ciałem szarpnęła się wstecz. Rozpaczliwie usiłowała odzyskać

równowagę. Machając ramionami, chwiała się przez nieskończenie długą sekundę, a potem runęła w
tył.

Cassie nie umiała sobie potem przypomnieć, co się właściwie stało. W jednej chwili siedziała za

kamieniem, przyczajona i bezpieczna, a w następnej rzuciła się do dziewczyny i zbiła ją bokiem na
trawę. Przez moment wydawało się jej, że obie sturlają się aż do podstawy wzgórza, ale jakoś udało
im się zatrzymać. Skończyło się na tym, że leżały na ziemi. Cassie pod spodem.

- Puszczaj! Spódnicę mi podarłaś! - wykrzyknął piskliwy głos i nagle pięść rąbnęła Cassie w

żołądek, kiedy Sally podnosiła się na nogi. Cassie popatrzyła na nią z otwartymi ustami. Ładna
wdzięczność...

- A co do ciebie, Faye Chamberlain... Próbowałaś mnie zabić! Ale dostaniesz za swoje,

poczekaj. Jeszcze zobaczysz!

- Twojego faceta też dostanę - obiecała Faye z uśmiechem. Ale teraz tylko udawała senność.

Wyglądała tak, jakby miała ochotę zgrzytać zębami.

- Poczekaj tylko - powtórzyła zawzięcie Sally. - Któregoś dnia to ciebie znajdą na dole tych

schodów ze skręconym karkiem. - Po tych słowach przeszła przez podest i ruszyła w górę po
stopniach, stawiając każdy krok tak, jakby deptała twarz Faye. Nawet się nie obejrzała i nie spojrzała
na swoją wybawicielkę.

Cassie wstała powoli i zerknęła w dół na długie schody prowadzące do stóp wzgórza.

Dotarło do niej, że nie mogła postąpić inaczej. Sally mogłaby się nieźle połamać, zanim spadłaby

na sam dół. Ale teraz...

Obejrzała się i stanęła twarzą w twarz z trzema starszymi, górującymi nad nią dziewczynami.

Stały naprzeciw niej z niewymuszonym wdziękiem, ale pod ich swobodą kryła się agresja. Cassie

widziała ją w nadąsanych i pociemniałych oczach Deborah i w pogardliwym przegięciu bioder
Susan. Ale przede wszystkim, w minie Faye.

Przyszło jej do głowy, całkiem przypadkiem, że to chyba trzy najpiękniejsze dziewczyny, jakie

widziała w życiu. I nie chodziło tylko o to, że każda miała idealną cerę bez jednej - typowej dla
nastolatki - krostki. Nie chodziło o ich wspaniałe włosy - ciemne i niesforne fale Deborah,
kruczoczarną grzywę Faye czy chmurę rudych loczków Susan. Ani o to, jak ich uroda podkreślała się
nawzajem. Jak każda przez swoją odmienność uwydatniała zalety pozostałych. Chodziło o coś
innego, o coś co płynęło ze środka. Ten rodzaj pewności siebie i opanowania, których nie miała
żadna szesnasto- czy siedemnastoletnia dziewczyna.

Jakąś wewnętrzną siłę i energię. Moc. To ją przerażało.

- No proszę, a co my tu mamy? - rzuciła Faye gardłowym głosem. - Szpiega? Czy małą białą

myszkę?

Uciekaj, pomyślała Cassie. Ale jej nogi odmówiły posłuszeństwa.

- Widziałam ją dziś rano - stwierdziła Deborah. - Stała przy stojaku na rowery i gapiła się na

mnie.

- Och, ja ją widziałam jeszcze wcześniej, Debby - odparła Faye. - W zeszły weekend pod

numerem 12. To nasza sąsiadka.

- Chcesz powiedzieć, że ona... - Susan urwała.

- Tak.

- Kimkolwiek by była, teraz nie ujdzie z życiem - zapowiedziała Deborah. Jej drobna twarzyczka

skrzywiła się w grymasie niezadowolenia.

- Nie ma pośpiechu - mruknęła Faye. - Nawet myszy do czegoś się czasem przydają. A przy

okazji, długo się tam chowałaś?

Odpowiedź na to była tylko jedna i Cassie walczyła ze sobą, żeby jej nie udzielić. Pora rzucić

jakąś miażdżąco dowcipną uwagę. Ale poddała się w końcu, bo trudno było zaprzeczyć prawdzie.
Zresztą nic innego nie przychodziło jej na myśl.

- Dość długo - powiedziała i z rozpaczą przymknęła oczy.

Faye powoli zeszła niżej i stanęła naprzeciw niej.

- Zawsze szpiegujesz innych ludzi?

- Siedziałam tu, zanim przyszłyście - wyjaśniła Cassie z całą pewnością siebie, na jaką ją było

stać. Gdyby tylko Faye przestała się tak na nią gapić. Oczy w kolorze miodu zdawały się jarzyć
jakimś dziwnym, nieziemskim światłem. Skupiały się na Cassie jak promienie lasera. Pozbawiały ją
woli i sprowadzały poczucie bezsilności. Zupełnie jakby Faye chciała, żeby Cassie coś zrobiła.
Jakby czegoś od niej oczekiwała. Cassie była zupełnie zdezorientowana - taka wytrącona z
równowagi i słaba...

A potem poczuła nagły napływ siły. Płynęła jakby od stóp, czy raczej z ziemi, którą miała pod

stopami. Z czerwonego granitu z Nowej Anglii, który wcześniej wydawał się wibrować życiem.
Poczuła, że odzyskuje równowagę, że energia sunie w górę i każe jej wyprostować plecy. A potem
uniosła głowę i spojrzała w złote oczy bez lęku.

- Byłam tu pierwsza - powtórzyła wyzywająco.

- Bardzo dobrze - mruknęła Faye, a w jej oczach pojawił się dziwny wyraz. Potem odwróciła

głowę. - Coś ciekawego w plecaku?

Cassie z oburzeniem dostrzegła, że Deborah przeszukiwała jej plecak. Złośliwie wyrzucała

rzeczy, jedną po drugiej.

- Niewiele - stwierdziła i upuściła plecak na ziemię tak, że reszta jego zawartości potoczyła się

po pochyłości wzgórza.

- No dobra. - Faye nadal się uśmiechała w wyjątkowo nieprzyjemny sposób. Nawet jej czerwona

szminka wydawała się okrutna. - Deborah, chyba miałaś rację od samego początku.

To już martwe mięcho. - Popatrzyła na Cassie. - Jesteś nowa, więc pewnie nie rozumiesz, jaki

błąd popełniłaś. A ja nie mam czasu tu sterczeć i ci tego tłumaczyć. Ale przekonasz się.

Przekonasz się... Cassie.

Wyciągnęła rękę i złapała Cassie pod brodę długimi palcami. Cassie chciała się odsunąć, ale jej

mięśnie przestały reagować. Czuła siłę tych palców i twarde, długie, lekko zakrzywione paznokcie.
Jak szpony, pomyślała. Jak szpony drapieżnego ptaka.

Po raz pierwszy zauważyła, że czerwony kamień, który Faye nosiła na szyi, miał w środku

gwiazdkę. Jak gwiaździsty szafir. Migotał w świetle słońca i Cassie się przekonała, że nie może
oderwać od niego wzroku.

Faye roześmiała się nagle i ją puściła.

- Chodźcie - powiedziała do pozostałych dziewczyn. We trzy zawróciły i weszły po schodach na

górę.

Cassie wypuściła powietrze z płuc tak gwałtownie, jakby była przekłutym balonem.

Trzęsła się. To było... One były absolutnie...

Weź się w garść!

Przecież to zwykła nastolatka, która przewodzi gangowi, pomyślała. Przynajmniej wyjaśniła się

tajemnica Klubu. To gang. Słyszałaś już o nich, chociaż jeszcze nie chodziłaś do szkoły, w której
byłby jakiś. Jeśli dasz im święty spokój i postarasz się ich od teraz unikać, nic ci nie będzie.

Ale nie zdołała się przekonać. Ostatnie słowa Faye naprawdę brzmiały jak pogróżka.

Tylko czym jej groziła?

Kiedy tego popołudnia Cassie wróciła ze szkoły do domu, nie zastała mamy na dole.

Cassie wędrowała z pokoju do pokoju, nawołując, aż zobaczyła na schodach babkę. Staruszka

miała taki wyraz twarzy, że dziewczynie ścisnął się żołądek.

- Co się stało? Gdzie mama?

- Jest na górze, w swoim pokoju. Nie czuje się dobrze. Spokojnie, nie ma się czego bać...

Cassie pobiegła po skrzypiących starych schodach do zielonego pokoju. Matka leżała na wielkim

łóżku z baldachimem. Oczy miała przymknięte, a twarz bladą i lekko spoconą.

- Mamo?

Wielkie czarne oczy się otworzyły. Mama przełknęła ślinę i uśmiechnęła się z trudem.

- Chyba mam lekką grypę - odezwała się słabym i odległym głosem, który pasował do jej bladej

twarzy. - Za dzień czy dwa dojdę do siebie, kochanie. Jak było w szkole?

Lepsza strona charakteru Cassie walczyła w niej z ochotą, żeby jak najdokładniej przedstawić

własne cierpienia. Matka cicho westchnęła i przymknęła oczy, jakby raziło ją światło.

Lepsza strona charakteru zwyciężyła. Cassie wbiła lobie paznokcie w dłoń i odpowiedziała

spokojnie:

- Och, w porządku.

- Poznałaś kogoś ciekawego?

- Dałoby się tak powiedzieć.

Babki też nie chciała martwić. Ale podczas obiadu, kiedy staruszka spytała, dlaczego Cassie jest

tak cicha, słowa same wyrwały jej się z ust.

- W szkole była taka jedna dziewczyna... Na imię ma Faye i jest okropna. Istny Hun Attyla w

spódnicy. I od razu pierwszego dnia udało mi się jej narazić... - opowiedziała całą historię. Kiedy
skończyła, babka wpatrzyła się w palenisko kominka, pogrążona w rozmyślaniach.

- To się zmieni na lepsze, Cassie - stwierdziła. A jeśli nie? - pomyślała dziewczyna.

- Och, na pewno - powiedziała na głos. A potem babka zrobiła coś zaskakującego.

Rozejrzała się tak, jakby ktoś mógł je podsłuchiwać, a potem nachyliła ku Cassie.

- Nie, mówię serio. Wiem to. Widzisz, masz pewną... szczególną przewagę. Rodzaj specjalnego...

Cassie też się nachyliła.

- Czego?

Babka otworzyła usta, ale potem odwróciła wzrok, palenisku coś trzasnęło i wstała, żeby

poprawić polana.

- Co mam, babciu?

- Zobaczysz.

Cassie drgnęła. Już drugi raz dzisiaj słyszała te słowa.

- Babciu...

- Po pierwsze, masz dużo zdrowego rozsądku - oznajmiła staruszka z jakąś nową, rześką nutą w

głosie. - Po drugie, dwie sprawne nogi. Zanieś ten bulion mamie na górę. Przez cały dzień nic nie
jadła.

W nocy Cassie źle spała. Być może lęk nie pozwalał jej zasnąć i dlatego skrzypienia i szmery

starego domu zauważała wyraźniej niż przedtem. A może tych odgłosów zrobiło się więcej? Nie
wiedziała, co się dzieje, i nie miało to dla niej znaczenia. Zapadała w sen i bez przerwy coś ją z
niego wyrywało. Co jakiś czas sięgała ręką pod poduszkę, żeby dotknąć kawałka chalcedonu. Gdyby
tylko mogła usnąć... Żeby mógł jej się przyśnić.

Usiadła na łóżku wyprostowana jak struna. potem wstała i klapiąc bosymi stopami po drew-

nianym parkiecie, podeszła do plecaka. Wyjęła wszystko, co pozbierała tam, na wzgórzu, pisak po
pisaku, książka po książce. Wreszcie spojrzała na rzeczy rozłożone na kapie łóżka.

Miała rację. Wtedy tego nie zauważyła; za bardzo była przejęta groźbą Faye. Ale napisany rano, a

potem zmięty w gniewie wiersz znikł.

Rozdział 7

Pierwszą osobą, którą Cassie zobaczyła w szkole następnego ranka, była Faye.

Wysoka dziewczyna stała w grupie osób przed bocznym wejściem, tym samym, z którego chciała

skorzystać Cassie, żeby nikomu nie rzucać się w oczy.

Deborah, motocyklistka, i Susan, nadmuchana truskawkowa blondynka, też tam stały.

One i dwóch jasnowłosych chłopaków, którzy wczoraj jeździli po korytarzach na rolkach.

Cassie zauważyła dwóch innych uczniów. Jeden był niski i zerkał niepewnie spode łba z

ukradkowym uśmiechem. Drugi był wysoki, miał ciemne włosy i przystojną, zimną twarz.

Tak jak Deborah, miał na sobie T-shirt z podwiniętymi rękawami i czarne dżinsy. Palił

papierosa. Nick? - zastanawiała się Cassie, przypominając sobie wczorajszą rozmowę

dziewczyn. Ten jaszczur?

Cassie przylgnęła do ściany z czerwonej cegły i wycofała się najszybciej jak się dało.

Weszła do szkoły głównym wejściem, a potem szybko poszła na zajęcia z angielskiego.

Niemal z poczuciem winy poklepała się po kieszeni na biodrze. Głupio, że go ze sobą wzięła, ale

ten mały kawałek chalcedonu naprawdę dodawał jej otuchy. Oczywiście, że to śmieszne.

Wcale nie wierzy, żeby przynosił jej szczęście. Ale z drugiej strony, udało jej się dzisiaj przyjść

do szkoły, nie wpadając na Faye, prawda?

Znalazła wolny stolik z tyłu pod ścianą, po przeciwnej stronie od miejsca, gdzie wczoraj

siedziała Faye. Nie chciała, żeby dziewczyna znalazła się blisko niej albo za nią.

Tutaj zasłonięta była całą grupką ludzi.

A jednak, co dziwne, kiedy tylko usiadła, za jej plecami rozległo się jakieś szuranie.

Rozejrzała się i zobaczyła, że kilka dziewczyn przesiada się do przodu. Siedzący przed nią

chłopak też wstał.

Przez chwilę trwała w kompletnym bezruchu. Nie śmiała nawet odetchnąć. Nie popadaj w

paranoję.

Ludzie się przesiadają, ale to niekoniecznie musi mieć coś wspólnego z nią. Tyle że nie mogła nie

zauważyć, że teraz dookoła niej zrobiło się dużo wolnego miejsca.

Faye weszła do klasy niedbałym krokiem, rozmawiając z usztywnionym Jeffreyem Lovejoyem.

Cassie dostrzegła ją i natychmiast odwróciła wzrok.

Nie mogła się skupić na wykładzie pana Humphriesa. Jak miała myśleć, skoro wokół

niej było tyle pustego miejsca? To musiał być przypadek, ale i tak wytrącił ją z równowagi.

Pod koniec lekcji, kiedy Cassie wstała, poczuła na sobie czyjś wzrok. Obejrzała się i zobaczyła,

że to Faye patrzy na nią z uśmiechem.

Dziewczyna powoli przymknęła jedną powiekę, mrugając do niej.

Po wyjściu z klasy Cassie poszła do swojej szafki. Wybierała cyfry na szyfrowym zamku, kiedy

dostrzegła, że w pobliżu ktoś stoi. Drgnęła lekko, gdy rozpoznała niskiego, przyczajonego chłopaka,
którego rano widziała w towarzystwie Faye.

Jego szafka stała otworem i Cassie zobaczyła, że drzwiczki okleił od wewnętrznej strony paroma

reklamami sprzętu kulturystycznego. Gapił się na nią z szerokim uśmiechem.

Pasek przy jego spodniach miał srebrną klamrę wysadzaną błyszczącymi, odbijającymi światło

kamieniami, które układały się w napis: „Shean".

Cassie popatrzyła na niego obojętnym wzrokiem, zarezerwowanym dla małych chłopców,

którymi opiekowała się jeszcze w domu, w Kalifornii. A potem otworzyła swoją szafkę... I
wrzasnęła.

Właściwie był to raczej taki zduszony, stłumiony okrzyk, bo gardło jej się zacisnęło.

W szafce na kawałku sznurka wisiała lalka. Powieszono ją za szyję. Głowa lalki groteskowo

przechylała się na bok, bo wyrwano ją z korpusu. Jedno niebieskie szklane oko było Otwarte, drugie
makabrycznie półprzymknięte. Wyglądało to tak, jakby do niej mrugała. Niski chłopak przyglądał się
jej z dziwnym, zgłodniałym wyrazem twarzy. Jakby spijał jej przerażenie.

Jakby go to upajało.

- Nie zgłosisz tego? Nie powinnaś iść z tym do dyrektora? - zagadał. Głos miał

piskliwy i podekscytowany.

Cassie tylko patrzyła na niego, szybko oddychając. A potem powiedziała:

- Owszem, dokładnie tak zrobię. - Złapała lalkę i szarpnięciem zerwała sznurek.

Zatrzasnęła drzwiczki szafki i poszła w stronę schodów. Gabinet dyrektora mieścił się na

pierwszym piętrze. Cassie myślała, że będzie musiała czekać, ale ku jej zdziwieniu, sekretarka
wprowadziła ją, gdy tylko podała nazwisko.

- Mogę w czymś pomóc? - Dyrektor był wysoki i miał surową, nieprzystępną minę.

Cassie z roztargnieniem dostrzegła, że w jego gabinecie jest kominek. Mężczyzna stał przed nim z

rękoma założonymi za plecami.

- Tak - odparła. Głos jej drżał. Teraz, kiedy już się tu znalazła, wcale nie była taka pewna, czy to

był dobry pomysł. - Jestem w tej szkole nowa, nazywam się Cassie Blake...

- Wiem, kim jesteś - odezwał się szorstko i zwięźle.

- No cóż... - zawahała się. - Chciałam tylko zgłosić, że... Wczoraj widziałam, jak jedna

dziewczyna pokłóciła się z drugą i ją popchnęła... - Co ona wygaduje? Zaczynała pleść trzy po trzy. -
Widziałam to, więc zaczęła mi grozić. Jest w jakimś takim klubie... Ale chodzi o to, że mi groziła.
Nie chciałam nic w tej sprawie robić, ale dzisiaj znalazłam to w swojej szafce.

Wziął lalkę, trzymając ją dwoma palcami za skraj sukienki. Minę miał taką, jakby wręczyła mu

coś przywleczonego przez psa z podwórka. Górną wargę uniósł w grymasie, który w jakiś sposób
przypominał Portię.

- Bardzo zabawne - powiedział. - I jakie trafne.

Cassie nie miała pojęcia, o co może mu chodzić.

Trafne znaczy, że coś jest odpowiednie do sytuacji, prawda? To dobrze, że ktoś wiesza lalki w

jej szafce?

- Faye Chamberlain to zrobiła - dodała.

- Och, na pewno - odparł. - Jestem doskonale świadom problemów, jakie panna Chamberlain

stwarza w kontaktach z innymi uczniami. Doniesiono mi już o wczorajszym incydencie. O tym, jak
usiłowałaś zepchnąć Sally Waltman ze schodów...

Cassie wytrzeszczyła oczy, a potem wypaliła:

- Co zrobiłam?! Kto panu to powiedział?

- O ile pamiętam, Susan Whittier.

- To nieprawda! Ja wcale...

- Jakkolwiek by było - przerwał dyrektor - zdecydowanie sądzę, że powinniście się nauczyć

rozwiązywać takie problemy między sobą. Zgodzisz się? Zamiast zdawać się na... Na pomoc z
zewnątrz.

Cassie dalej gapiła się na niego, osłupiała.

- To wszystko. - Dyrektor wrzucił lalkę do kosza na śmieci. Zabawka uderzyła w niego z

donośnym plastikowym łupnięciem.

Do Cassie dotarto, że to koniec rozmowy. Nie pozostało jej nic innego jak odwrócić się i wyjść.

Spóźniła się na następną lekcję. Kiedy weszła do środka, wszyscy na nią spojrzeli i na chwilę

ogarnął ją paranoiczny lęk. Ale przynajmniej nikt nie wstał i nie przesiadł się, kiedy zajęła miejsce.

Patrzyła na nauczycielkę, która rozwiązywała jakieś zadanie na tablicy, kiedy jej plecak się

poruszył.

Leżał na podłodze obok niej. Kątem oka zauważyła, że granatowy nylon się wybrzuszył. A

przynajmniej tak jej się wydawało. Kiedy się obróciła, żeby spojrzeć na plecak, leżał bez ruchu.

Urojenie...

Ale kiedy tylko spojrzała w stronę tablicy, historia się powtórzyła.

Obejrzała się i zerknęła w dół. Plecak zastygł. Spojrzała na tablicę. Poruszył się. Jakby coś w

środku się wiło.

To na pewno gorące powietrze faluje albo ona ma jakiś problem z oczami.

Bardzo powoli i ostrożnie Cassie przesunęła stopę w stronę plecaka. Wpatrując się w tablicę,

uniosła nogę i przydeptała wybrzuszenie.

Poczuła tylko płaską okładkę książki do francuskiego.

Nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymuje oddech, dopóki nie wypuściła powietrza z płuc.

Przymknęła oczy z wielkiej ulgi...

I wtedy coś pod jej stopą drgnęło. Poczuła to pod podeszwą reeboka.

Z przenikliwym wrzaskiem zerwała się na równe nogi.

- Co się znowu stało? - zawołała nauczycielka. Teraz już wszyscy gapili się na Cassie.

- Coś... Coś jest w moim plecaku. To się rusza. -Z trudem powstrzymała się, żeby nie złapać

nauczycielki za ramię. - Nie, niech pani tam nie zagląda...

Nauczycielka zlekceważyła ją i otworzyła plecak. A potem włożyła rękę do środka i wyjęła

długiego węża z gumy.

Z gumy.

- I to ma być zabawne? - spytała ostro.

- To nie moje - odparła głupio Cassie. - Ja tego nie włożyłam do plecaka.

Wpatrywała się jak zaczarowana w podskakujący, kiwający się gumowy łeb i pomalowany na

czarno gumowy język. Wąż wyglądał jak prawdziwy, ale prawdziwy nie był.

Był sztuczny. Jak to było? Martwe mięcho?

- On się poruszył - szepnęła. - Czułam, jak się rusza... Tak mi się wydawało.

Widocznie to dlatego, że przesunęłam nogę.

Klasa patrzyła w milczeniu. Cassie uniosła wzrok i miała wrażenie, że przez, twarz nauczycielki

przeleciał grymas współczucia, ale po chwili znikł.

- No dobrze, moi drodzy. Wracamy do pracy - powiedziała i położyła węża na swoim biurku.

Podeszła do tablicy. Całą resztę lekcji Cassie spędziła, nie odrywając oczu od oczu gumowego gada.
Ani razu się nie poruszył.

Cassie zajrzała przez przeszkloną ścianę do stołówki pełnej roześmianych, rozgadanych uczniów.

Francuski odsiedziała półprzytomna. A paranoiczne wrażenie, że ludzie się na nią gapią, a potem
specjalnie odwracają do niej tyłem, narastało.

Powinnam wyjść na zewnątrz, pomyślała. Tyle że to nie miało sensu. Wczoraj nie przyniosło jej

to nic dobrego. Dlatego dzisiaj zrobi to, co powinna była zrobić wtedy -

podejdzie i spyta kogoś, czy może usiąść obok.

Dobra. Zrób to. Byłoby łatwiej, gdyby nie kręciło jej się tak bardzo w głowie. To chyba z braku

snu, pomyślała.

Przystanęła ze swoją pełną tacą obok dwóch dziewczyn, które jadły przy kwadratowym stoliku

(przeznaczonym dla czterech osób. Wydawały się mile, a co ważniejsze, wyglądały na
pierwszoklasistki. Powinny się ucieszyć, że usiądzie z nimi dziewczyna z drugiej klasy.

- Cześć - usłyszała własny głos, bezosobowy, ale grzeczny. - Mogę się dosiąść?

Dziewczyny popatrzyły na siebie. Cassie niemal widziała gorączkową, błyskawiczną wymianę

myśli. A potem jedna się odezwała.

- Jasne... Ale my już idziemy. Siadaj sobie. - Dziewczyna wzięła tacę i skierowała się do kosza

na śmieci. Ta druga przez chwilę wpatrywała się z konsternacją we własny lunch, ale potem też
wstała.

Cassie stała jak wmurowana.

No dobra, po prostu trafiła na osoby, które właśnie wychodziły, nic się nie stało. Nie ma się

czym przejmować...

Tylko dlaczego na ich tacach była jeszcze połowa niedojedzonego lunchu?

Zmuszając się do kolejnej próby, podeszła do następnego stolika. Tym razem okrągłego, dla

sześciu osób. Jedno krzesło było wolne.

Nie pytaj, pomyślała. Po prostu usiądź. Postawiła tacę na wolnym fragmencie stołu, zsunęła

plecak z ramienia i usiadła. Oczy wlepiła w tacę, koncentrując wzrok na plasterku pepperoni na
swoim kawałku pizzy. Nie chciała sprawiać wrażenia, że prosi kogokolwiek o pozwolenie.

Wkoło niej wszystkie rozmowy ucichły. A potem usłyszała szuranie krzeseł.

O mój Boże! To niemożliwe. Nie wierzę, że to się dzieje, to nie może być prawda...

Ale to była prawda. Jej najgorszy koszmar. Coś o wiele gorszego niż martwe lalki czy gumowe

węże.

Ogłuszona nierzeczywistością tej sceny, patrzyła, jak wszyscy siedzący przy stole wstają.

Zabierali jedzenie i odchodzili. Ale w przeciwieństwie do dziewczyn z pierwszej klasy, nie
kierowali się do pojemników na śmieci. Po prostu przesiadali się do innych stołów, jedna osoba tu,
inna tam, gdziekolwiek znalazło się miejsce.

Byle dalej od niej. Gdziekolwiek, byle jak najdalej od niej.

- Mamo...? - Spojrzała na zamknięte oczy o gęstych czarnych rzęsach i bladą twarz.

Sama nie wiedziała, jak udało jej się wytrwać w szkole do końca dnia. A kiedy wróciła do domu,

babcia powiedziała, że mama czuje się gorzej. Nie o wiele gorzej, nie tak, żeby trzeba się było
niepokoić, ale gorzej. Potrzebuje ciszy i spokoju. Wzięła jakieś lekarstwa na sen.

Cassie wpatrywała się w ciemne kręgi pod zamkniętymi oczami. Mama nie wyglądała dobrze. I,

co więcej, wydawała się krucha. Bezbronna. Taka młoda.

- Mamo... - odezwała się błagalnie, ale bez większego przekonania. Matka poruszyła się, przez

jej twarz przebiegł grymas bólu. A potem znów znieruchomiała.

Cassie poczuła, że ogarnia ją jeszcze większe odrętwienie. Nikt nie mógł jej pomóc.

Odwróciła się i wyszła z pokoju.

W sypialni schowała kawałek chalcedonu do kasetki z biżuterią i więcej go już nie dotykała.

Niewiele szczęścia jej przyniósł.

Tej nocy skrzypienia i szmery domu znów nie dały jej spać.

We czwartek rano w szafce znalazła ptaka. Wypchaną sowę. Wpatrywała się w nią okrągłymi

żółtymi , oczami. Woźny akurat przechodził obok, więc wskazała ptaszysko bez słowa drżącą ręką.
Zabrał je.

Po południu to była martwa złota rybka. Wzięła ją przez papier i wyniosła. Przez resztę dnia nie

podchodziła do szafki.

Nie zajrzała też do stołówki, a lunch zjadła w najdalszym kącie biblioteki.

I to tam znów zobaczyła tę dziewczynę. Tę o połyskujących włosach, której nie spodziewała się

nigdzie spotkać. Trudno się zresztą dziwić, że Cassie nie natknęła się na nią w szkole aż do
dzisiejszego poranka. Ostatnio snuła się po korytarzach jak cień, przemykała nimi, nie podnosząc
wzroku i nie odzywając się do nikogo. Nie wiedziała, po co w ogóle chodzi do szkoły. Ale niby
dokąd miałaby pójść? A gdyby spotkała tę dziewczynę, to tamta pewnie uciekłaby w przeciwną
stronę. Myśl, że odrzuciłaby Cassie tak samo, jak odrzucali ją wszyscy pozostali, była nie do
zniesienia.

Ale teraz Cassie uniosła głowę znad swojego stolika w głębi biblioteki i zobaczyła coś

jaśniejącego jak słońce.

Te włosy. Dokładnie takie, jak je zapamiętała - niemożliwie długie, w niemożliwym kolorze.

Dziewczyna stała twarzą do kontuaru wypożyczalni, uśmiechała się i rozmawiała z bibliotekarką.
Cassie niemal czuła jej promienistą osobowość, chociaż siedziała w końcu sali.

Ogarnęła ją przedziwna ochota, żeby się zerwać i podbiec do dziewczyny. A potem... co?

Sama nie wiedziała. Ale pragnienie było tak silne, że mało brakowało, żeby to zrobiła. Coś

ścisnęło ją w gardle, a do oczu nabiegły jej łzy. Zdała sobie sprawę, że podniosła się z krzesła.

Podbiegnie, a potem... A potem... W myślach Cassie pojawiły się obrazy matki, przytulającej ją,

kiedy była mała, opatrującej otarte kolano i całującej je, żeby się lepiej goiło. Troska.

Pociecha. Miłość.

- Diana!

Jakaś inna dziewczyna podbiegła do kontuaru.

- Diano, wiesz, która godzina? Pośpiesz się!

Ze śmiechem odciągnęła dziewczynę o błyszczących włosach i pomachała dłonią bibliotekarce.

Już były przy drzwiach. Zniknęły.

A Cassie została tam, sama. Dziewczyna nawet nie spojrzała w jej stronę.

W piątek rano Cassie stanęła przy swojej szafce. Nie miała ochoty jej otwierać, ale szafka

zaczynała w jakiś dziwaczny sposób ją fascynować. Nie mogła stać i zachodzić w głowę, co też
znajdzie w środku. Musiała to sprawdzić.

Powoli wybrała kombinację zamka szyfrowego, wszystko wkoło wydawało się zbyt jasne.

Drzwiczki szafki się otworzyły. Tym razem nie mogła nawet krzyknąć. Poczuła, że jej oczy otwierają
się szerzej, że stają się tak wytrzeszczone jak ślepia tamtej sowy. Otworzyła usta w bezgłośnym
wrzasku. Ten zapach...

Szafka była pełna mielonego mięsa. Surowego i czerwonego jak ciało odarte ze skóry,

ciemnofioletowego w miejscach, gdzie zaczynało się psuć od zbyt wysokiej temperatury. Całe
kilogramy mięsa. Pachniało jak...

Jak mięso. Martwe mięcho.

Cassie zatrzasnęła drzwi szafki, ale odbiły się od mięsa, które zaczynało wypływać dołem.

Okręciła się na pięcie i odeszła niepewnym krokiem, niewiele widząc na oczy.

Ktoś ją złapał. Przez chwilę miała wrażenie, że ten ktoś próbuje ją podtrzymać, ale potem

poczuła, że tylko zrywał jej z ramienia plecak.

Obejrzała się za siebie i zobaczyła ładną, nadąsaną twarz. Złośliwe ciemne oczy. I motocyklową

kurtkę. Deborah rzuciła plecakiem i Cassie odruchowo okręciła się na pięcie, śledząc jego lot.

Za sobą zobaczyła jasne włosy do ramion. Skośne, nieco szalone błękitnozielone oczy.

Roześmiane usta. To był jeden z chłopaków jeżdżących na rolkach. Jęeden z braci Hendersonów.

- Witajcie w dżungli! - zaśpiewał. Odrzucił plecak o Deborah, która złapała go, śpiewając

następną linijkę tekstu.

Cassie nie mogła przestać obracać się między nimi, zupełnie jak kot ścigający futrzaną myszkę na

sznurku.

Łzy zalewały jej oczy. Ten śmiech i podśpiewywanie rozbrzmiewały w jej uszach coraz głośniej.

Nagle jakieś opalone ramię pojawiło się w polu jej widzenia. Czyjaś ręka złapała plecak w

locie. Śmiech zamarł.

Obróciła się i przez łzy dostrzegła zimną, przystojną twarz ciemnowłosego chłopaka, którego

widziała z Faye dwa dni temu rano... Czy to naprawdę mogło być zaledwie dwa dni temu? Miał na
sobie kolejny T-shirt z podwiniętymi rękawami i te same sprane czarne dżinsy.

- Uch, Nick... - mruknął, krzywiąc się, jeden z Hendersonów. - Psujesz nam zabawę.

- Wynoście się stąd.

- Sam się wynoś - warknęła Deborah zza pleców Cassie. - Doug i ja tylko...

- Taa, my tylko...

- Zamknijcie się. - Nick zerknął na szafkę Cassie, z której wypadały kawałki mięsa. A potem

wcisnął plecak w jej ręce. - Ty też się wynoś.

Cassie spojrzała mu w oczy. Były ciemnobrązowe, w odcieniu mahoniowych mebli w domu

babki. I tak samo jak tamte meble zdawały się posyłać w jej stronę odbicie świateł. Nie były całkiem
nieprzyjazne. Tylko... obojętne. Jakby nic go specjalnie nie obchodziło.

- Dziękuję - powiedziała. Zamrugała powiekami, żeby odpędzić łzy.

Coś drgnęło w tych ciemnomahoniowych oczach.

- Nie ma za co dziękować - powiedział. Jego głos brzmiał jak zimny wiatr, ale Cassie było

wszystko jedno. Mocno chwyciła plecak i uciekła.

Na fizyce dostała liścik.

Jedna z dziewczyn, Tina, upuściła go na jej stolik dyskretnym ruchem. Starała się przy tym

wyglądać, jakby niczego nie zrobiła. Nie zatrzymała się i poszła na swoje miejsce po drugiej stronie
sali. Cassie spojrzała na złożoną w kwadrat kartkę papieru, jakby ta mogła ją sparzyć, jeśli jej
dotknie. Jej imię było wypisane w poprzek kartki charakterem pisma, który wyglądał jednocześnie na

napuszony i świętoszkowaty. Powoli rozwinęła kartkę i przeczytała:

Cassie. Spotkaj się ze mną w starym skrzydle pracowni nauk ścisłych, na pierwszym

piętrze, po lekcjach. Chyba możemy sobie nawzajem pomóc. Przyjaciółka.

Cassie wpatrywała się w kartkę tak długo, aż lite-zaczęły jej się rozmazywać przed oczami. Po

lekcji dopadła Tinę.

- Kto ci kazał oddać mi ten list? Dziewczyna spojrzała na kartkę obojętnie.

- O co ci chodzi? Ja nie...

- Owszem, ty. Kto ci to dał?

Tina rozejrzała się wkoło niespokojnie. A potem szepnęła:

- Sally Waltman, dobra? Ale powiedziała mi, że mam nic nie mówić. Muszę już iść.

Cassie zastąpiła jej drogę.

- Gdzie jest stare skrzydło nauk ścisłych?

- Słuchaj...

- Gdzie to jest? Tina syknęła:

- Naprzeciwko skrzydła E. Z tyłu, za parkingiem. Puść mnie już! - Wyrwała się Cassie i uciekła.

Przyjaciółka, pomyślała Cassie z ironią. Gdyby Sully była prawdziwą przyjaciółką, odezwałaby

się do Cussie publicznie. Gdyby naprawdę była przyjaciółką, zostałaby tamtego dnia na schodach za
szkołą, zamiast zostawiać Cassie sam na sam z Faye. Powiedziałaby:

„Dzięki, że mi uratowałaś życie". Ale może teraz żałuje.

Stare skrzydło pracowni nauk ścisłych wyglądało, jakby od dawna nikt z niego nie korzystał. Na

drzwiach wisiała kłódka. Otwarta. Cassie pchnęła skrzydło, które stanęło otworem.

Wewnątrz było ciemno. Miała oczy przyzwyczajone do światła i niczego nie widziała wyraźnie.

Dostrzegła jednak klatkę schodową. Weszła na górę, wodząc dla orientacji dłonią po ścianie.

Kiedy znalazła się na górze, zauważyła coś dziwnego. Dłonią dotykała czegoś...

miękkiego. Niemal kosmatego. Uniosła palce przed twarzą i przyjrzała się im. Sadze?

Coś poruszyło się w głębi pomieszczenia.

- Sally? - Zrobiła niepewny krok naprzód. Dlaczego okna nie wpuszczają więcej światła? -

zastanawiała się. Widziała tylko jaśniejące gdzieniegdzie białe szczeliny. Zrobiła jeszcze jeden pełen
wahania krok naprzód, a potem drugi i następny. - Sally?

Kiedy wymówiła to imię, coś wreszcie dotarło do jej zmęczonego mózgu. Żadna Sally.

Ktokolwiek tam był, cokolwiek tam było, to na pewno nie Sally.

Zawróć, idiotko. Wynoś się stąd. Natychmiast.

Niezgrabnym ruchem okręciła się na pięcie, wytężając wzrok i szukając klatki schodowej...

Nagle rozbłysło światło. Oświetliło jej twarz, oślepiło ją. Rozległ się jakiś skrzypiący,

zgrzytliwy odgłos i w sali zrobiło się jeszcze jaśniej. Cassie zdała sobie sprawę, że jasność padała
od strony okna, które było wcześnie} zasłonięte. Ktoś stał przed nim teraz i trzymał

dłoń na drewnianej okiennicy.

Spojrzała się w stronę schodów, ale tam też ktoś stał. Do wnętrza wpadało teraz dość światła,

żeby mogła zobaczyć sylwetkę dziewczyny. Tamta podeszła bliżej.

- Witaj, Cassie - powiedziała. - Obawiam się, że Sally nie mogła przyjść. Ale może ty i ja jakoś

sobie nawzajem wystarczymy.

Rozdział 8

To ty wysłałaś liścik - powiedziała bezbarwnym tonem Cassie.

Faye uśmiechnęła się przerażającym uśmiechem.

- Jakoś tak sobie pomyślałam, że nie przyjdziesz, jeśli podpiszę się własnym imieniem

- odparła.

A ja się dałam nabrać, pomyślała Cassie. Na pewno nauczyła tę dziewczynę, Tinę, co ma mówić,

a ja to kupiłam.

- Jak ci się podobały prezenty?

Cassie łzy napłynęły do oczu. Nie była w stanie odpowiedzieć. Czuła się znużona i bezradna.

Gdyby tylko mogła się skupić...

- Dobrze sypiasz? - mówiła dalej Faye niewinnie brzmiącym, gardłowym tonem. - Bo wyglądasz

okropnie. A może te sny ci przeszkadzały?

Cassie szybkim ruchem obejrzała się za siebie. Widziała wyjście, ale blokowała je Susan.

- Och, nie możesz nas jeszcze opuścić - zaprotestowała Faye. - Nawet by się nam nie śniło, żeby

ci na to pozwolić.

Cassie popatrzyła na nią.

- Faye, daj mi wreszcie spokój...

- Śnij dalej - powiedziała Deborah i roześmiała się złośliwie.

Cassie nic z tego nie rozumiała. Ale potem zobaczyła, że Faye trzyma w ręce kartkę.

Była rozprostowana, ale kiedyś została zgnieciona w kulkę.

Jej wiersz.

Przez wyczerpanie przedarł się gniew. Ogarnął ją w mgnieniu oka, tak silny, że poczuła przypływ

energii, który wręcz ją unosił. Rzuciła się w stronę Faye.

- To moje! - krzyknęła.

Zaskoczyła ją tym. Dziewczyna rzuciła się w tył. Uskoczyła, trzymając kartkę z wierszem poza

zasięgiem rąk Cassie.

A potem coś złapało Cassie od tyłu za ramiona i ją unieruchomiło.

- Dziękuję, Deborah - sapnęła Faye lekko zdyszana. Spojrzała na Cassie. - Widać nawet i mała

biała myszka może się postawić. Trzeba będzie o tym pamiętać. Ale na razie -

ciągnęła - zorganizujemy sobie improwizowany wieczór poetycki. Przykro mi, że atmosfera nie

jest bardziej... odpowiednia. Ale co zrobić? Kiedyś to było skrzydło pracowni nauk ścisłych, ale
teraz nikt już tu nie przychodzi. Od czasu, kiedy Doug i Chris Hendersonowie popełnili mały błąd w
czasie doświadczenia. Pewnie widziałaś już braci Hendersonów.

Trudno ich nie zauważyć. Fajni są, ale trochę nieodpowiedzialni. Niechcący skonstruowali

bombę.

Teraz, kiedy wzrok Cassie na nowo przyzwyczaił się do światła, dostrzegła, że cała sala była

wypalona, Ściany pokrywały sadze.

- Oczywiście, niektórzy sądzą, że tu nie jest bezpiecznie - ciągnęła Faye. - Więc zamykają to

skrzydło. Ale nigdy nie pozwalamy, żeby zniechęcił nas taki drobiazg. Trzeba przyznać, że mamy tu
spokój. Możemy hałasować, ile chcemy, i nikt nas nie usłyszy.

Sposób, w jaki Deborah trzymała ją za ramiona, sprawiał Cassie ból. Mimo to zaczęła się

wyrywać, kiedy Faye odchrząknęła i uniosła kartkę.

- Niech zobaczę... Moje sny, autorstwa Cassie Blake. Tak przy okazji, pomysłowy tytuł.

- Nie masz najmniejszego prawa... - zaczęła Cassie, ale Faye ją zignorowała. Zaczęła czytać

teatralnym, sztucznym głosem:

- Każdej nocy leżę i śnię o tym Jedynym...

- To osobiste! - krzyknęła Cassie.

- Który mnie pocałował i rozbudził we mnie pożądanie...

- Puszczaj!

- Spędziłam z nim raptem jedną godzinę...

- Tak nie wolno!

- Od tej pory moje dni i noce są pełne ognia... - Feye uniosła wzrok. - No proszę. I co sądzisz,

Deborah?

- Żenada - powiedziała Deborah, a potem mocniej ścisnęła ramiona Cassie. - Głupoty.

- Och, sama nie wiem. Mnie się niektóre metafory podobały. Na przykład ta z ogniem.

Lubisz ogień?

Cassie znieruchomiała. Ten leniwy, ochrypły głos miał w sobie teraz nową nutę, nutę, którą

rozpoznała instynktem. Wyczuła w nim zagrożenie.

- Zdarza ci się myśleć o ogniu, Cassie? Śnić o nim?

Zaschło jej w ustach. Wpatrywała się w Faye. Te miodowe oczy były ciepłe, pałające.

Podekscytowane.

- Chciałabyś zobaczyć sztuczkę z ogniem?

Pokręciła głową. Zaczynało do niej docierać, że bywają rzeczy gorsze niż upokorzenie. Po raz

pierwszy w ciągu tego tygodnia obawiała się nie o własną dumę, ale o skórę.

Faye zwinęła trzymaną w dłoni kartkę, formując ją w luźny rożek. Z górnej krawędzi buchnął

płomyk.

- Dlaczego nie powiesz nam, o kim mówi ten wiersz? Ten chłopak, który cię rozbudził... Kto to?

Cassie odsunęła się, usiłując uciec przed papierem, który płonął tuż przed jej twarzą.

- Ostrożnie! - odezwała się kpiąco Deborah. - Nie za blisko jej włosów.

- Że co, że niby nie tak blisko? - powiedziała Faye. - Albo aż tak blisko?

Cassie musiała wykręcić głowę, żeby uniknąć ognia. Niewielkie strzępki żarzącego się papieru

latały na wszystkie strony. Czuła na skórze gorąco płomienia. Jasny płomień zostawiał po sobie
powidok.

- Oj, blisko było. Moim zdaniem i tak ma za długie rzęsy. Deborah, zgodzisz się ze mną?

Cassie się wyrywała, ale Deborah była zadziwiająco silna. A im bardziej Cassie się wyrywała,

tym bardziej bolał ją ten chwyt.

- Puszczaj mnie... - wysapała.

- A ja myślałam, że lubisz ogień, Cassie. Popatrz w płomień. Co w nim widzisz?

Cassie nie chciała posłuchać, ale nic nie mogła na to poradzić. Przecież papier powinien był już

spłonąć. Ale nadal się palił. Żółty, pomyślała. Ogień jest żółty i pomarańczowy. Wcale nie
czerwony, jak mówią.

Wszystkimi zmysłami skupiła się na płomieniu. Jego ciepło sprawiało, że na policzkach czuła

suche łaskotanie. Słyszała szelest papieru pochłanianego ogniem, czuła zapach spalenizny. I nie
widziała już niczego innego.

Szary popiół i żółty płomień. U samego dołu błękitny, jak płomień gazowego palnika.

Ogień co chwila zmieniał kształt, jego jasność strzelała wysoko w górę. Tryskał energią...

Energią.

Ogień to moc, pomyślała. Prawie wyczuwała jej ładunek w złotym płomieniu. Nie były to ten

przepastny spokój nieba i oceanu ani wyczekująca solidność skały. Była w nim aktywność. Moc, po
którą wystarczyło siegnąć...

- Tak - szepnęła Faye.

Jej głos wytrącił Cassie z transu. Zwariowałaś, powiedziała sobie. Obraz wywołany płomieniem

znikł. Właśnie takie rzeczy zdarzają ci się, kiedy nie sypiasz. Kiedy stres staje się nie do zniesienia i
docierasz do granic własnej wytrzymałości, pomyślała. Zaczynała wariować.

Łzy wypełniły jej oczy i spłynęły po policzkach.

- Och, to jednak tylko dzieciak - stwierdziła Faye, w jej głosie zabrzmiał dziwny niesmak.

Niesmak, coś w rodzaju rozczarowania. - No co, malutka, bardziej już popłakać się nie możesz? Jeśli
postarasz się naprawdę, może uda ci się to zgasić.

Zapłakana Cassie szarpała głową na wszystkie strony, kiedy płonący papier zbliżał się coraz

bardziej, tak bardzo, że łzy na niego skapnęły i zasyczały. Cassie przestała myśleć, była zwyczajnie
przerażona. Jak złapane w pułapkę zwierzątko. Zrozpaczone, żałosne, złapane zwierzątko.

„Martwe mięcho, martwe mięcho, martwe mięcho, martwe mięcho..."

- Co wy tu robicie? Puść ją, ale to już!

Głos przyszedł znikąd i przez chwilę Cassie nawet nie próbowała zlokalizować jego źródła. Całą

sobą koncentrowała się na ogniu. Nagle zapłonął wyżej i w jednej chwili zmienił

się w miękki, szary popiół. Faye stała i trzymała w dłoni poczerniały skrawek papieru.

- Powiedziałam, że masz ją puścić! - Coś jasnego pojawiło się obok Deborah. Ale nie tak

jasnego jak ogień. Raczej jak światło słońca. Albo księżyca, kiedy księżyc jest w pełni i świeci tak
mocno, że można przy nim niemal czytać.

To była ona.

Tamta dziewczyna z żółtego domu. Dziewczyna o połyskliwych włosach. Kompletnie osłupiała,

Cassie wpatrywała się w nią, jakby widziała ją po raz pierwszy.

Jej wybawicielka była niemal tak samo wysoka jak Faye, ale pod każdym innym względem się od

niej różniła. Tam gdzie Faye miała kobiece kształty, ona była smukła. Faye ubrała się na czerwono,
ona była w bieli. W kontraście do grzywy niesfornych czarnych włosów Faye, ona miała włosy
długie, proste i połyskliwe - w odcieniu światła wpadającego przez okna.

I była piękna. Z bliska jeszcze piękniejsza niż widziana z oddali. Jej uroda różniła się jednak od

urody Faye tak dalece, że wydawała się zupełnie czymś innym. Uroda Faye zachwycała, ale i
przerażała. Jej dziwne złote oczy były fascynujące, ale sprawiały, że człowiek miał ochotę uciec.

Dziewczyna z żółtego domu wyglądała jak anioł z witraża. Cassie po raz pierwszy zobaczyła jej

oczy - zielone, jasne, błyszczące, zupełnie jakby prześwitywało zza nich jakieś światło. Policzki
miała lekko zarumienione, ale to był naturalny kolor, a nie makijaż.

Oddychała szybko z oburzenia, a głos, chociaż czysty i melodyjny, przepełniał gniew.

- Kiedy Tina mi powiedziała, że przekazała ten twój liścik, wiedziałam, że coś kombinujesz -

stwierdziła. - Ale to już przechodzi ludzkie pojęcie. Deborah, mówię po raz ostatni, puść ją!

Powoli i niechętnie Deborah rozluźniła chwyt na ramionach Cassie.

- Coś podobnego... Mogłyście ją skrzywdzić! - wściekała się jasnowłosa dziewczyna.

Wyciągnęła chusteczkę higieniczną i zaczęła ścierać sadze i łzy z policzków Cassie. - Nic ci nie

jest? - spytała nieco łagodniejszym tonem.

Cassie tylko popatrzyła na nią bez słowa. Ta jaśniejąca dziewczyna przyszła jej na pomoc.

Zupełnie ak jakieś zdarzenie ze snu.

- Jest śmiertelnie przerażona - wybawicielka zwróciła się do Faye. - Jak mogłaś?! Jak mogłaś

być tak okrutna?

- Przychodzi mi to naturalnie - mruknęła tamta. Oczy miała osłonięte powiekami. I była tak samo

nadąsana jak Deborah.

- A ty, Susan... Wiesz, zaskakujesz mnie. Nie rozumiesz, że tak nie wolno?

Susan mruknęła coś pod nosem, odwracając wzrok.

- Poza tym dlaczego chciałyście ją skrzywdzić? Kto to jest? - Dziewczyna objęła Cassie

opiekuńczym ramieniem i przyglądała się starszym dziewczynom, wodząc wzrokiem od jednej do
drugiej. Żadna jej nie odpowiedziała.

- Na imię mam Cassie... - odezwała się Cassie. Pod koniec zdania jej głos zadrżał, chociaż

próbowała nad nim zapanować. Czuła tylko ramię dziewczyny obejmujące jej łopatki.

- ...Cassie Blake - udało jej się dokończyć. - Przeniosłam się tutaj dwa tygodnie temu. Pani

Howard to moja babcia.

Dziewczyna zrobiła zaskoczoną minę.

- Pani Howard? Spod dwunastki? Mieszkasz u niej?

Cassie ogarnął łęk. Przypomniała sobie reakcję Jeffreya, kiedy usłyszał, gdzie mieszka.

Umarłaby, gdyby ta dziewczyna miała zareagować podobnie. Ponuro skinęła głową.

Jasnowłosa dziewczyna odwróciła się z impetem do Faye.

- Więc ona jest jedną z nas! Sąsiadką - dodała z naciskiem, kiedy tamta wysoko uniosła brwi.

- Och, niezupełnie - zaprotestowała Faye.

- Jest tylko w połowie... - zaczęła Susan.

- Zamknij się! - uciszyła ją Deborah.

- Jest naszą sąsiadką - powtórzyła uparcie jasnowłosa dziewczyna. Popatrzyła na Cassie. -

Przepraszam, nie wiedziałam, że się wprowadziłaś. Gdybym wiedziała - rzuciła ostre spojrzenie w
stronę Faye - zajrzałabym do ciebie. Mieszkam na samym początku Crowhaven Road. Pod numerem
1. - Jeszcze raz opiekuńczo uściskała Cassie. - Chodź. Jeśli chcesz, zawiozę cię do domu.

Cassie pokiwała głową. Poszłaby za tą dziewczyną, nawet gdyby kazała jej wyskoczyć przez

okno.

- Zapomniałam się przedstawić - powiedziała wybawicielka, przystając przy schodach.

- Jestem Diana.

- Wiem.

Diana jeździła błękitną acurą integrą. Zatrzymała się przy samochodzie i spytała Cassie, czy chce

zabrać coś ze swojej szafki.

Cassie drgnęła i pokręciła głową.

- Dlaczego nie?

Zawahała się. A potem opowiedziała wszystko nowej koleżance.

Diana założyła ręce i słuchała. A w miarę opowiadania Cassie coraz szybciej stukała czubkiem

stopy o chodnik. Jej zielone oczy zaczynały żarzyć się furią.

- Nie przejmuj się tym - powiedziała tylko. - Zadzwonię i poproszę woźnego, żeby sprzątnął

szafkę. Na razie trzeba cię stąd zabrać. - Otworzyła samochód i poleciła Cassie, żeby swojego golfa
zostawiła nu parkingu. - Tym zajmiemy się później. - A Cassie wiedziała, że jeśli Diana mówiła, że
się czymś zajmie, to rzecz można było uznać za załatwioną.

W samochodzie Cassie wciąż gapiła się na pasmo długich, połyskliwych włosów, opadające na

ręczny hamulec. Przypominało jedwab w barwie słonecznych i promieni. Lub raczej promieni słońca
i księżyca. Przez moment w głowie Cassie zabłysło wspomnienie kogoś innego, kto miał włosy
więcej niż jednego kolom. Ale kiedy usiłowała pochwycić tę myśl, już znikła.

Nie miała dość śmiałości, żeby dotknąć tego pasma włosów, chociaż korciło ją, by sprawdzić,

czy w dotyku też przypomina jedwab. Zamiast tego próbowała Skoncentrować się na słowach Diany.

- ...i sama nie wiem, co czasami wstępuje w tę Faye. Ona po prostu nie myśli. Nie zdaje sobie

sprawy z tego, co robi.

Cassie ostrożnie zerknęła na twarz Diany. Jej zdaniem, Faye doskonale wiedziała, co robi. Ale

nie powiedziała tego, bo właśnie stanęły pod ładnym wiktoriańskim domem.

- Chodź - ponagliła Diana, wyskakując z samochodu. - Doprowadzimy cię do porządku, zanim

wrócisz do domu.

Doprowadzimy do porządku? Cassie zrozumiała, o co chodzi, kiedy Diana wprowadziła ją do

staroświeckiej łazienki na piętrze. Szary sweter, dłonie i dżinsy poplamione miała sadzą. Włosy
koszmarnie potargane. Twarz umazaną czernią i poplamioną łzami. Wyglądała jak sierota.

- Pożyczę ci jakieś ubranie, a to wypierzemy. Możesz się umyć tutaj. - Diana krzątała się z

zapałem. Odkręciła gorącą wodę, żeby lała się do wanny ustawionej na nogach w kształcie
zwierzęcych łap. Dodała do wody coś, co słodko pachniało i się pieniło. Wyjęła ręczniki, mydło,
szampon i wszystko to robiła tak prędko, że Cassie wpatrywała się tylko kompletnie zdumiona. -
Kiedy się rozbierzesz, rzuć ubranie za drzwi. A po kąpieli możesz włożyć to - powiedziała i
powiesiła na drzwiach biały, puchaty szlafrok. - Dobra, możesz wskakiwać.

Znikła, a Cassie została w łazience. Wpatrywała się w zamknięte drzwi. Spojrzała na lekko

zasnute parą lustro, a potem na wannę. Było jej zimno i czuła się obolała. Mięśnie drżały jej z
napięcia. Gorąca, słodko pachnąca woda wydawała się wybawieniem, a kiedy weszła do wanny i
zanurzyła się w niej, wyrwało jej się odruchowe westchnienie zadowolenia.

Och, było cudownie. Dokładnie tak, jak trzeba. Przez jakiś czas leżała odprężona, pozwalając

gorącu przeniknąć w głąb ciała i napełniając płuca lekkim kwiatowym zapachem.

Miała wrażenie, że z jej umysłu znika otępienie i poczuła się odświeżona.

Wzięła gąbkę i zmyła brud z twarzy i ciała. Szampon też pachniał słodko. Kiedy wreszcie wyszła

z wanny i owinęła się dużym, białym szlafrokiem frotte, była czysta, rozgrzana i bardziej
zrelaksowana niż kiedykolwiek od paru tygodni. Nadal z trudem wierzyła, że to się dzieje naprawdę,
ale czuła się tak, jakby wypełniało ją światło.

Łazienka wyglądała, owszem, staroświecko, ale to nie znaczy, że była brzydka, stwierdziła.

Ładne ręczniki i słoje z kolorowymi solami do kąpieli i czymś, co wyglądało jak potpourri,
dodawały jej uroku.

Cassie wsunęła stopy w miękkie białe kapcie, które Diana jej zostawiła, i podreptała do holu.

Drzwi pokoju naprzeciwko były uchylone. Z wahaniem zapukała i pchnęła je na oścież. A potem

przystanęła w progu.

Diana siedziała na ławeczce w zagłębieniu okna. Na kolanach miała poplamiony szary sweter

Cassie. Ponad jej głową, w oknie, wisiały szlifowane kryształy. Słońce, które przez nie przenikało,
rzucało na pokój niewielkie skrawki tęczy - pasma fioletu, zieleni, pomarańczy, czerwieni.
Prześlizgiwały się po ścianach, tańczyły na podłodze, po ramionach i włosach Diany. Zupełnie jakby
siedziała w środku kalejdoskopu. Nic dziwnego, że w tym oknie coś błyszczało, pomyślała Cassie.
Diana uniosła wzrok i się uśmiechnęła.

- Wchodź. Czyszczę ci właśnie sweter z sadzy.

- Och. To kaszmir...

- Wiem. Nic mu nie będzie. - Diana wzięła ksiąźkę, która leżała otwarta na siedzeniu, i wstawiła

ją do sporej szafki stojącej pod jedną ze ścian. Cassie zauważyła, że potem tę szafkę zamknęła na
klucz. Wyszła ze swetrem w ręku.

Cassie z zaciekawieniem zerknęła na okienną ławeczkę. Nie zauważyła tam żadnego środka do

usuwania plam, jedynie paczuszkę potpourri i coś, co wyglądało jak jakaś kolekcja kryształów.

Pokój był uroczy. Udało się w nim połączyć ładne, wyglądające na antyki meble i nowoczesne

sprzęty, jakby przeszłość i teraźniejszość istniały obok siebie w pełnej harmonii.

Zasłony nad łóżkiem były bladoniebieskie, ozdobione delikatnym wzorem pnączy, lekkie i

przewiewne. Na ścianach, zamiast plakatów filmowych czy zdjęć gwiazd, wisiały reprodukcje. Całe
to wnętrze miało jakąś klasę. Było eleganckie, ale przy okazji wygodne.

- Podobają ci się? Te reprodukcje?

Cassie obejrzała się i zobaczyła, że Diana bezszelestnie wróciła do pokoju. Pokiwała głową,

żałując, że nie może zdobyć się na żadną inteligentną uwagę wobec dziewczyny, która zdawała się
pod każdym względem ją przewyższać.

- Kogo przedstawiają? - spytała z nadzieją, że nie jest to coś, co powinna sama wiedzieć.

- Greckie bóstwa. Greckie boginie, tak konkretnie. Ta tutaj to Afrodyta, bogini miłości. Widzisz

wkoło niej cherubinki i gołębie?

Cassie popatrzyła na kobietę na obrazie. Leżała na czymś w rodzaju otomany, piękna i

rozleniwiona. Coś w jej pozie - może ten nagi biust - przywodziło na myśl Susan.

- A to jest Artemida. - Diana podeszła do kolejnej reprodukcji. - Była boginią polowania. Nigdy

nie wyszła za mąż, a mężczyznę, który ją zobaczył nagą w kąpieli, kazała rozszarpać myśliwskim
psom.

Dziewczyna na tym obrazie była smukła i gibka, miała umięśnione ramiona i nogi.

Klęczała, mierząc z łuku. Ciemne włosy opadały jej falami na plecy, a wyraz twarzy miała

skupiony i groźny. Deborah tak czasem wygląda, pomyślała Cassie. A potem zerknęła na kolejny
obraz i aż się wzdrygnęła.

- A to kto?

- To Hera, królowa wśród bogiń. Bywała... zawistna.

Cassie to wcale nie zdziwiło. Młoda kobieta była wysoka i dumna, królewskim gestem unosiła

brodę. Ale to jej oczy najbardziej zdumiały Cassie. Wydawało się, że prawie płoną, pełne
namiętności, nieokiełznane i niebezpieczne. Bogini przypominała przyczajonego tygrysa...

Cassie nie zdołała zapanować nad dreszczem. Odwróciła się.

- Nic ci nie jest? - spytała Diana. Cassie zaprzeczyła ruchem głowy, z trudem przełykając ślinę.

Teraz, kiedy była już bezpieczna, wszystko do niej wracało. Nie tylko wydarzenia dzisiejszego dnia,
ale całego minionego tygodnia. Wszystkie przykrości i upokorzenia. Lalka powieszona w szafce,
scena w stołówce. Gumowy wąż. Zabawa polegająca na przerzucaniu się jej plecakiem...

- Cassie? - Dłoń dotknęła jej ramienia.

Dla Cassie tego wszystkiego było już zbyt wiele. Obróciła się i rzuciła w objęcia Diany, a potem

się rozpłakała.

- Już dobrze. Nic ci nie będzie, naprawdę. Nie przejmuj się... - Diana objęła ją i poklepała po

plecach.

Wszystkie te łzy, na które Cassie nie mogła sobie pozwolić przy matce i babci, teraz płynęły

swobodnie. Przytuliła się do Diany i rozszlochała się jak małe dziecko.

I było zupełnie tak, jak to sobie wyobrażała w bibliotece. Jakby miała siedem lat i mama ją

pocieszała. W jakiś sposób Dianie udało się sprawić, że Cassie poczuła, że rzeczywiście wszystko
będzie dobrze.

W końcu przestała pociągać nosem i przełknęła łzy. I wreszcie uniosła głowę.

- Wiesz co? - Diana podała jej chusteczkę higieniczną. - Może zostałabyś na obiad?

Tata wróci dopiero późno wieczorem... Jest prawnikiem. Mogę zadzwonić do paru przyjaciółek i

zamówimy sobie pizzę. Co ty na to?

- Och... świetnie - powiedziała Cassie, przygryzając wargę. - Naprawdę super.

- Dopóki twoje ubrania nie wyschną, możesz włożyć to... Pewnie będzie trochę za duże, ale nie

za bardzo. Zejdź na dół, kiedy będziesz gotowa. - Diana urwała, a jej szmaragdowozielone oczy
spojrzały na twarz Cassie. - Coś nie tak?

- Nic takiego, tylko... - Cassie urwała, a potem gniewnie pokręciła głową. - Ja tylko...

No bo... Dlaczego ty jesteś dla mnie taka miła? - wypaliła. To wszystko przypominało jakiś sen.

Diana przez chwilę gapiła się na nią, a potem uśmiechnęła się do niej oczami, chociaż jej usta nic

drgnęły.

- Bo ja wiem... Chyba dlatego, że wydajesz mi się miła i że na to zasługujesz. Ale jeśli bardzo

chcesz, mogę się zrobić wredna.

Cassie znów pokręciła głową, ale tym razem już bez złości. Poczuła, że jej własne usta drgają w

uśmiechu.

- A poza tym... - Diana spoglądała teraz gdzieś przestrzeń, a jej czyste zielone oczy zrobiły się

nieobecne. - Przecież wszystkie jesteśmy siostrami, wiesz?

Cassie zaparło dech w piersi.

- Naprawdę? - szepnęła.

- Tak - potwierdziła Diana stanowczo, nadal patrzyła w dal. - Jesteśmy. Mimo wszystko. - A

potem jej twarz zmieniła wyraz i dziewczyna znów spojrzała na Cassie. -

Możesz zadzwonić do mamy - powiedziała, pokazując aparat telefoniczny. - A ja zejdę na dół

i zamówię pizzę. - Odwróciła się i znikła.

Rozdział 9

Dziewczyny, które przyszły do Diany, miały na imię Laurel i Melanie. To Laurel Cassie widziała

z Dianą w bibliotece. Z bliska dostrzegła, że dziewczyna jest barrdzo szczupła i ma jasnobrunatne
włosy - niemal tak długie jak Diana - oraz ładną, chochlikowatą buzię.

Miała na sobie sukienkę w kwiatki i różowe, wysokie trampki.

- To wegetariańska pizza, prawda? – odezwała się, zamykając za sobą drzwi kopniakiem, bo w

rękach miała mnóstwo plastikowych pojemników. - Nie zamówiłaś jakiegoś patriarchalnego
pepperoni, prawda?

- Żadnego mięsa - zapewniła Diana, ponownie otwierając drzwi, za którymi czekała cierpliwie

druga dziewczyna.

- Ups... Przepraszam! - zawołała Laurel i ruszyła do kuchni. - Mam tu różne rzeczy na sałatkę.

Diana i druga dziewczyna obejrzały się i wrzasnęły jednym głosem:

- Tylko nie tofu !

- To same warzywa i zielenina - wyjaśniła Laurel. Koleżanki wymieniły spojrzenia pełne ulgi.

Cassie zmagała się z nieśmiałością. Ta nowa dziewczyna, na pewno z ostatniej klasy, była

wysoka, elegancka i... piękna. Gładko zaczesane kasztanowe włosy przytrzymywała szeroka opaska,
a szare oczy spoglądały chłodno i pewnie. To pierwsza osoba, jaką Cassie poznała, która wyglądała
tak, jakby miała okulary na nosie, chociaż ich wcale nie nosiła.

- To Melanie - przedstawiła ją Diana. - Mieszka przy tej samej ulicy pod numerem 4.

Melanie, to Cassie Blake. Właśnie wprowadziła się pod dwunastkę. Pani Howard to jej babcia.

Myślące szare oczy spojrzały na Cassie, a potem Melanie skinęła głową.

- Cześć.

- Cześć - odezwała się Cassie zadowolona, że się wykąpała. Miała nadzieję, że nie wygląda

głupio w ciuchach Diany.

- Melanie to nasza mózgownica - stwierdziła Diana czule. - Jest niesamowicie inteligentna. I wie

wszystko, co można wiedzieć o komputerach.

- Nie wszystko - odparła Melanie bez uśmiechu. - Czasem mi się wydaje, że nic. -

Popatrzyła na Dianę. -Wiesz, podsłuchałam jakieś plotki na temat Cassie. To miało GOŚ

wspólnego z Faye, ale nikt nie chciał mi powiedzieć nic więcej.

- Wiem. Sama dowiedziałam się dopiero dzisiaj. Może nie nadążam za tym, co się naprawdę

dzieje w tej szkole. Powinnaś była przynajmniej mi powiedzieć, że coś do ciebie dotarło.

- Wszystkich w obronę nie weźmiesz, Diano. Diana tylko na nią popatrzyła, a potem lekko

pokręciła głową.

- Cassie, poszłabyś pomóc Laurel z tą sałatką? Polubisz ją, jest w drugiej klasie tak samo jak ty.

Laurel stała w kuchni przy kontuarze pełnym warzyw i siekała coś zawzięcie.

- Diana powiedziała, że mam ci pomóc. Dziewczyna się obejrzała.

- Dobra! Możesz umyć liście tasznika. Jest świeży, więc pewnie łażą po nim jakieś żyjątka.

Tasznik? Cassie spojrzała niepewnie na kilka kupek zieleniny. Czy to coś, co powinna wiedzieć?

- Hm... to? - spytała, unosząc ciemnozielony trójkątny liść, od spodu blady jak mąka.

- Nie, to dziki szpinak. - Laurel wskazała łokciem stosik długich, wąskich listków o poszarpanych

krawędziach. - Te tutaj to tasznik. Ale możesz umyć i jedno, i drugie.

- Dajesz czasem do sałatek... wrotycz? - spytała Cassie z wahaniem, myjąc liście. Była

zadowolona, że może wziąć udział w rozmowie. Te dziewczyny były takie bystre, tyle wiedziały,
wydawały się takie poukładane. Cassie rozpaczliwie chciała zrobić na nich dobre wrażenie.

Laurel uśmiechnęła się i skinęła głową.

- Tak, ale trzeba uważać, żeby nie zjeść zbyt dużo, może powodować wysypkę.

Wrotycz jest też dobry na inne rzeczy, robi się z niego płyn na ukąszenia owadów i świetny

miłosny... - Laurel urwała nagle i ze zwiększonym zapałem zajęła się siekaniem. - Proszę, ogórecznik
już jest gotowy. Wiesz, dobrze, kiedy zielenina jest świeża - dodała szybko - bo lepiej smakuje i jest
pełna życia Matki Ziemi.

Cassie zerknęła na nią czujnie. Może jednak ta dziewczyna nie była aż tak bardzo poukładana.

Pełna życia Matki Ziemi? Ale wtedy nagle przypomniała sobie ten dzień, kiedy oparła się o czerwony
granit i poczuła ukryte w nim głęboko wibracje. Czy raczej kiedy wyobraziła sobie, że je czuje. Tak,
mogła zrozumieć, gdy ktoś twierdził, że rośliny są pełne tego życia.

- Dobra, skończone. Możesz powiedzieć Di i Melanie, że sałatka gotowa. Przygotuję jakieś

talerze - powiedziała Laurel.

Cassie wróciła do przestronnego frontowego pokoju. Melanie i Diana były pogrążone w

rozmowie i żadna z nich nie zauważyła, że Cassie weszła i stanęła za ich plecami.

- ...bierzesz ją pod swoje skrzydła, jakbyś zgarniała bezpańskiego psiaka z ulicy -

mówiła z przekonaniem Melanie. Diana słuchała jej z założonymi ramionami. - Co będzie

później?

Urwała, bo Diana dostrzegła Cassie i dotknęła jej ramienia.

- Już gotowe - odezwała się Cassie zażenowana. Mówiły o niej? Nazwały ją bezpańskim

psiakiem? Ale przecież to nie Diana to powiedziała, tylko Melanie. Cassie przekonywała samą
siebie, że nic jej nie obchodzi, co ona sobie myśli.

Ale chłodne szare oczy nie wydawały się wrogie, kiedy Melanie spoglądała na nią, gdy jadły

sałatkę.

Były tylko... pełne rezerwy. A kiedy przyjechała pizza, Cassie nie mogła nie podziwiać swobody,

z jaką pozostałe trzy dziewczyny śmiały się i żartowały ze studentem, który ją przywiózł. Tak się
zainteresował Melanie, że prawie wprosił się na obiad, ale Diana ze \ śmiechem zamknęła mu drzwi
przed nosem. H Melanie opowiedziała potem parę historii o swojej wakacyjnej podróży do Kanady i
Cassie niemal zapomniała o jej wcześniejszej uwadze. Dobrze było tak po prostu znaleźć się w
środku swobodnej, przyjaznej rozmowy i nie czuć, że jest się wykluczonym z towarzystwa. A być tu
na zaproszenie Diany, widzieć, jak ona się do niej uśmiecha... Nadal nie do końca wierzyła, że to się
naprawdę dzieje. Ale kiedy zbierała się do wyjścia, przeżyła szok. Diana wręczyła jej schludny
stosik ubrań - na szarym swetrze nie widać było teraz ani śladu sadzy - i powiedziała:

- Zabiorę cię do domu. Nie martw się o samochód babci. Jeśli dasz mi kluczyki, poproszę, żeby

Chris Henderson przyprowadził go do was.

Cassie już podawała jej kluczyki, ale zamarła wpół ruchu.

- Henderson? Znaczy... Chyba nie mówisz o jednym z braci Hendersonów?

Diana uśmiechnęła się, otwierając drzwi integry.

- Słyszałaś o nich? Chris jest miły, naprawdę, tylko trochę dziki. Nie przejmuj się.

Kiedy ruszały, Cassie przypomniała sobie, że ten, który bawił się w przerzucanie jej plecakiem,

to był Doug, nie Chris. Ale i tak trudno jej było opanować niepokój.

- My wszyscy na Crowhaven Road się znamy -wyjaśniła Diana uspokajającym tonem.

- Widzisz? Tu stoi dom Laurel, w tamtym mieszka Faye. My, dzieciaki stąd, w pewnym sensie

trzymamy się razem. Wszystko będzie dobrze.

- Trzymacie się razem? - Cassie nagle przyszło do głosy coś niepokojącego.

- Tak. - Diana mówiła lekkim tonem. - Mamy coś w rodzaju klubu...

- Klubu? - Cassie była tak zbulwersowana, że jej przerwała. - Znaczy... Ty też do niego należysz?

Ty i Laurel, i Melanie?

- Aha. No, jesteśmy u ciebie. Zadzwonię jutro, może będziesz chciała do mnie zajrzeć? A w

poniedziałek mogłybyśmy pojechać do szkoły razem... - urwała, widząc wyraz twarzy Cassie. - O co
chodzi? - spytała łagodnie.

Cassie kręciła głową.

- Sama nie wiem... Znaczy, wiem. Powiedziałam ci, że słyszałam, jak Faye, Susan i Deborah

rozmawiały pierwszego dnia w szkole. Wtedy zaczęły się wszystkie kłopoty.

Słyszałam, co mówiły i wiem, że są w Klubie. I to było takie okropne... Nie wiem, jak możesz

należeć do Klubu razem z nimi.

- To nie tak jak myślisz... - Łagodny głos Diany ucichł. - I nie bardzo mogę to wyjaśnić. Ale

powiem ci jedno, nie osądzaj Klubu po Faye. Chociaż w Faye też jest sporo dobrego, jak się trochę
poszuka.

Cassie pomyślała, że trzeba by użyć mikroskopu elektronowego, żeby coś takiego znaleźć. Nie

mogła się powstrzymać i powiedziała to na głos.

Diana się roześmiała.

- Nie, serio. Znam ją, odkąd byłyśmy małymi dziećmi. Wszyscy tutaj tak długo się znamy.

- Ale... - Cassie spojrzała na nią z niepokojem. - Ty się jej nie boisz? Nie sądzisz, że mogłaby

zrobić coś złego?

- Nie - odparła Diana. - Nie wydaje mi się. Po pierwsze, ona... Złożyła coś w rodzaju obietnicy,

że tego nie zrobi. A po drugie... - Popatrzyła na Cassie niemal przepraszająco, chociaż kącik ust
unosił jej się w lekkim uśmiechu. - No cóż, mam nadzieję, że mnie nie znienawidzisz, ale tak się
składa, że Faye to moja cioteczna siostra.

Cassie wytrzeszczyła oczy.

- Prawie wszyscy jesteśmy ze sobą spokrewnieni - rzekła Diana cicho. - Czasami w drugiej czy

trzeciej linii, ale często bliżej. Masz tu trochę herbaty ziołowej, którą Laurel zrobiła mi latem -
dodała, wsuwając w dłoń Cassie pakiecik. - Zaparz ją sobie wieczorem, jeśli będziesz miała kłopoty
z zaśnięciem. Powinna pomóc. Zobaczymy się jutro rano.

Kiedy następnego dnia Diana stanęła w drzwiach, włosy miała zebrane w piękny, długi francuski

warkocz. Zwisał jej na plecach jak lina upleciona z jedwabiu. W ręce trzymała paczkę ładnie
pachnących suszonych liści, zawiniętych w luźne płótno.

- Powiedziałaś, że twoja mama ma grypę, więc przyniosłam jej specjalną herbatę. Jest dobra na

kaszel i dreszcze. Próbowałaś tej, którą ci dałam wczoraj wieczorem?

Cassie pokiwała głową.

- To było niesamowite. Od razu zasnęłam, a kiedy rano się obudziłam, czułam się świetnie. Co w

niej jest?

- No cóż, przede wszystkim zmielona kocimiętka - odparła Diana i roześmiała się na widok miny

Cassie. - Nie martw się, na ludzi nie działa w taki sam sposób jak na koty.

Wyłącznie relaksująco.

Czy to właśnie robiła Diana tamtego poranka, kiedy Cassie zobaczyła ją po raz pierwszy?

Mieszała jakąś herbatkę? Cassie nie odważyła się przyznać, że tamtego dnia ją podglądała, ale
ucieszyła się, kiedy Diana powiedziała, że chciałaby zaparzyć te zioła i sama je zanieść matce
Cassie.

- To zwyczajny napar ziołowy na dreszcze, z eliksirem z półszlachetnych kamieni -

szepnęła do pani Blake i w jej głosie zabrzmiała jakaś uspokajająca nuta. Matka Cassie zawahała

się, a potem sięgnęła po kubek. Spróbowała, uniosła głowę i uśmiechnęła się do Diany. Cassie
poczuła, że całą ją ogarnia ciepło.

Nawet poorana zmarszczkami, wiekowa twarz babki Cassie rozjaśniła się na widok Diany, kiedy

starsza pani natknęła się na obie dziewczyny idące korytarzem w stronę pokoju Cassie.

- To cudowne mieć taką babcię - zauważyła Diana. - Na pewno zna mnóstwo starych historii.

Cassie ulżyło. Bata się, że Diana zauważy tylko znamię, zgarbione plecy i potargane siwe włosy.

- Jest naprawdę super - powiedziała, nie mogąc się nadziwić, jak jej własna opinia zmieniła się

od pierwszego dnia, kiedy zobaczyła postać babki w drzwiach domu. - I cieszę się, że wreszcie ją
poznałam, bo to jedyna rodzina, jaka mi została. Wszyscy pozostali dziadkowie nie żyją.

- To tak jak u mnie - stwierdziła Diana. - I moja mama też. To smutne, bo zawsze chciałam mieć

młodszą siostrę, ale mama umarła tego samego roku, w którym się urodziłam, a tata nie ożenił się już
ponownie, więc nie miałam szansy na rodzeństwo.

- Ja też chciałam mieć siostrę - mruknęła Cassie.

Przez chwilę panowało milczenie. A potem Diana odezwała się:

- To piękny pokój.

- Wiem - odpowiedziała Cassie, spoglądając na masywne, błyszczące meble, bogate draperie i

fotele o sztywnych oparciach. - Jest piękny, ale przypomina muzeum. To wszystko przysłano mi z
domu. - Wskazała stos rzeczy piętrzących się w kącie. – Próbowałam się jakoś urządzić, ale bałam
się, że coś porysuję albo stłukę.

Diana się roześmiała.

- Nie przejmowałabym się. Te meble przetrwały trzysta lat i wytrzymają jeszcze trochę dłużej. Po

prostu musisz tak poukładać swoje rzeczy, żeby do nich pasowały. Możemy spróbować w ten
weekend... jestem pewna, że Laurel i Melanie chętnie pomogą. Byłoby fajnie.

Cassie pomyślała o jasnym, pełnym harmonii pokoju Diany i poczuła przypływ nadziei. Gdyby jej

pokój mógł wyglądać chociaż połowie tak ładnie, byłaby szczęśliwa.

- Jesteś dla mnie zbyt miła - wypaliła, a potem skrzywiła się i przyłożyła dłoń do czoła. - Wiem,

że to strasznie głupio brzmi - powiedziała bezradnie - ale to prawda. To znaczy, robisz dla mnie
bardzo dużo, ale nic nie dostajesz w zamian.... ja po prostu nie mogę zrozumieć, dlaczego ci się chce.

Diana spoglądała przez okno na ocean. Woda falowała i połyskiwała, odbijając czyste,

promiennie błękitne wrześniowe niebo.

- Mówiłam ci - podjęła z uśmiechem. - Moim zdaniem jesteś miła. Dobrze, że pomogłaś Sally i

byłoś dzielna, przeciwstawiając się Faye. Podziwiam to. Poza tym - dodała, wzruszając ramionami -
ja lubię przyjaźnić się z ludźmi. I wcale nie mam wrażenia, że nic w zamian nie dostaję. Zawsze się
zastanawiam, dlaczego ludzie są tacy mili dla mnie.

Cassie spojrzała na nią. Siedziała przy oknie, oblana światłem słońca, które otaczało ją

promieniami. Jej jasne włosy zdawały się naprawdę świecić, a profil miała idealny, jak delikatnie
wyrzeźbiona kamea. Czyżby Diana naprawdę tego nie rozumiała?

- Może to trochę dlatego, że zawsze starasz się znaleźć coś dobrego w ludziach -

podsunęła Cassie. - A oni pewnie nie mogą się temu oprzeć. No i dlatego, że nie jesteś próżna. I

że naprawdę interesuje cię to, co inni mogą mieć do powiedzenia... I na pewno nie przeszkadza to, że
jesteś najpiękniejszą osobą, jaką w życiu widziałam - dodała na koniec.

Diana wybuchnęła śmiechem.

- Przykro mi, że dorastałaś otoczona przez samych brzydali - powiedziała. A potem spoważniała i

znów wyjrzała za okno, bawiąc się sznurem od zasłon. - Ale wiesz... - odezwała się głosem, który
zabrzmiał niemal nieśmiało. A potem obróciła się w stronę Cassie, a jej oczy były tak intensywnie

zielone, że Cassie zaparło dech w piersiach. - Rozumiesz, to zabawne, że obie chciałybyśmy mieć
siostrę i że obie jej nie mamy - dokończyła. -A odkąd cię zobaczyłam w skrzydle nauk ścisłych... No
cóż, czułam się prawie tak, jakbyś była moją młodszą siostrą. Może to zabrzmi dziwnie, ale to
prawda.

Cassie wcale nie wydało się to dziwne. Odkąd zobaczyła Dianę, miała wrażenie, jakby coś je

łączyło.

- I... No, nie wiem. W jakiś sposób czuję, że mogę się z tobą dogadać. Nawet bardziej niż z

Melanie i Laurel, chociaż dopiero się poznałyśmy. Wydaje mi się, że mnie rozumiesz i że... mogę ci
zaufać.

- Możesz - zapewniła Cassie cicho, ale tak żarliwie, że nawet ją samą to zdumiało. - Ja też nie

wiem dlaczego, ale możesz mi ufać, żeby nie wiem co.

- No więc, gdybyś chciała... - Diana lekko zmarszczyła brwi i przygryzła wargę, nadal nie

podnosząc wzroku i zwijając materiał zasłony w fałdki. - No cóż... Tak sobie pomyślałam, że
mogłybyśmy zostać dla siebie takimi przybranymi siostrami. W jakimś sensie nawzajem się
zaadoptować. Wtedy ja miałabym młodszą siostrę, a ty starszą. Ale tylko, jeśli chcesz -

dodała szybko, znów unosząc wzrok.

Jeśli chcę? Cassie miała problem, bo nie wiedziała, co ma zrobić - rzucić się Dianie na szyję,

zacząć tańczyć po pokoju, wybuchnąć śmiechem czy łzami.

- Byłoby fajnie! - udało jej się wykrztusić po dłuższej chwili. A potem, z sercem pełnym radości,

uśmiechnęła się do Diany i nieśmiało, ale dzielnie spojrzała jej prosto w oczy. - Nie, nie fajnie...
Byłoby super.

- Lepiej dziś wyglądasz, mamo - powiedziała Cassie. Matka usiadła na skraju jej łóżka i

uśmiechnęła się do niej.

- To była paskudna grypa, ale rzeczywiście już dochodzę do siebie - odrzekła. - A ty...

Wyglądasz na szczęśliwszą, kochanie.

- Bo jestem - odparła Cassie, szybko cmokając matkę w policzek. Nawet nie wiesz, jak bardzo,

pomyślała.

Dzisiejszy ranek z całym tym podnieceniem i niecierpliwością przypominał pierwszy dzień w

szkole. Nic mnie nie obchodzi, że cała szkoła mnie nienawidzi, mówiła sobie Cassie.

Diana tam będzie. Już sama myśl o tym sprawiała, że reszta traciła znaczenie.

Diana dzisiaj wyglądała szczególnie pięknie, ubrana w zielony zamszowy żakiet z niebieską

podszewką i dżinsy spłowiałe tak, że niemal białe. Na szyi miała prosty wisiorek z pojedynczym
kamieniem, mleczny w kolorze, z białobłękitnym połyskiem. Cassie była dumna, że razem z nią
wchodzi do szkoły.

Na korytarzach zauważyła coś dziwnego. Trudno im było przejść trzy kroki, żeby ktoś ich nie

zaczepił.

- Och, cześć, Diano, masz sekundkę?

- Diano! Tak się cieszę, że cię widzę...

- Diano, ja przez ciebie zwariuję. Zastanów się chociaż nad tym weekendem. - To ostatnie padło

ze strony pewnego faceta.

Prawie wszyscy mijani chcieli porozmawiać z Dianą, a ci, którzy nie mieli nic do powiedzenia, i

tak cisnęli się gdzieś z boku i chociaż słuchali.

Cassie przyglądała się koleżance. Z każdym zamieniła choć słowo. Spławiała tylko facetów

błagających ją o randkę, ale robiła to z uśmiechem. Niektórzy rzucali nerwowe spojrzenia w stronę
Cassie, ale nikt się nie odwrócił ani nie powiedział niczego obraźliwego.

Najwyraźniej Diana miała władzę większą niż Faye.

Wreszcie, na kilka minut przed dzwonkiem, Diana wymknęła się tłumowi i odprowadziła Cassie

na lekcję angielskiego. Nie tylko weszła z nią do środka, ale usiadła przy stoliku obok i gadała,
ignorując wszystkich, którzy się na nie gapili.

- Zrobimy sobie w tym tygodniu jeszcze jedną taką imprezę z pizzą - mówiła wyraźnym,

donośnym głosem. - A z Laurel rozmawiałyśmy o tym, jak przemeblować twój pokój, jeśli nadal
chcesz. Laurel ma świetny gust. Poza tym naprawdę uważam, że powinnaś się przenieść na
zaawansowaną historię, jeśli

masz ochotę. Ja na nią chodzę, to na ostatniej lekcji. A nauczycielka, pani Lanning, jest świetna...

Mówiła dalej, pozornie obojętna na resztę klasy. Ale Cassie czuła, że coś musuje w niej zupełnie

jak bąbelki w gazowanym napoju. Dziewczyny, które w zeszłym tygodniu otwarcie odwracały się od
niej i uciekały, teraz słuchały uważnie monologu Diany, kiwając głowami tak, jakby też brały udział
w rozmowie.

- No dobra, chyba lepiej już pójdę... Zobaczymy się kwadrans po jedenastej na lunchu

- zapowiedziała Diana.

- Gdzie? - spytała Cassie, niemal panikując, kiedy koleżanka wstała. Właśnie do niej dotarło, że

jeszcze nigdy nie widziała Diany... Laurel ani Melanie też nie... w porze lunchu.

- Och, w stołówce. W tej części na tyłach. Za przeszklonymi drzwiami. Nazywamy ją zapleczem.

Sama zobaczysz - rzuciła przyjaciółka. Dziewczyny wokół Cassie wymieniały zdumione spojrzenia.
A kiedy Diana wychodziła, jedna z nich odezwała się tonem pełnym zawiści:

- Będziesz teraz jadła na zapleczu?

- Chyba tak - odparła Cassie z roztargnieniem, patrząc śladem Diany.

- Ale... - Dziewczyny wymieniły kolejne spojrzenie. - Jesteś w Klubie? - dokończyła jedna z

nich.

Cassie poczuła się niezręcznie.

- Nie... Niezupełnie. Ja tylko przyjaźnię się z Dianą.

Cisza.

A potem dziewczyny wróciły na swoje miejsca, oszołomione i wyraźnie pełne podziwu.

Cassie prawie tego nie zauważyła. Obserwowała drzwi i dziewczynę, która weszła w chwili, w

której Diana miała już wyjść.

Faye dziś rano wyglądała niezwykle korzystnie. Czarne włosy miała błyszczące i efektownie

rozrzucone, jej blada skóra promieniała. Usta wydawały się jeszcze bardziej zmysłowe niż zwykle,
pociągnięte nowym odcieniem wiśniowej szminki. Miała na sobie czerwony sweterek podkreślający
każdą krągłość.

Przystanęła w drzwiach, blokując wejście, i obie z Dianą popatrzyły na siebie.

To było długie, uważne spojrzenie. Złote oczy naprzeciw zielonych. Żadna z nich się nie

odezwała, ale powietrze między nimi niemal zaiskrzyło elektrycznością. Cassie czuła, że walczą tam
ze sobą dwie bardzo silne osobowości. Wreszcie to Faye poddała się i odsunęła się na bok, ale gest,
jakim pokazała Dianie, że ta może wyjść, był ironicznie przesadny i stanowił raczej wyraz pogardy
niż uprzejmości. A kiedy Diana wyszła, Faye rzuciła coś przez ramię, nawet się za siebie nie
oglądając.

- Co ona powiedziała? - zagadnęła Cassie jedna z dziewczyn.

- Nie dosłyszałam.

Ale to było kłamstwo. Bo doskonale słyszała. Tyle że nie mogła tego zrozumieć, bo Faye

powiedziała: „Wygrasz bitwę, przegrasz wojnę".

Podczas lunchu Cassie zastanawiała się, jak to się stało, że wcześniej nie zauważyła pokoju na

tyłach stołówki. Za to zrozumiała, dlaczego Diana i jej przyjaciółki nie zauważyły jej wcześniej -
wejście na zaplecze zasłaniał tłum ludzi. Tłoczyli się dokoła z nadzieją, że ktoś ich zaprosi do środka
albo po prostu, żeby być gdzieś blisko. Zasłaniali siedzącym na zapleczu cały widok na salę.

Nietrudno było zrozumieć, dlaczego wszyscy lubią to pomieszczenie . Na ścianie wisiał

odbiornik telewizyjny, chociaż było za głośno, żeby coś słyszeć. Stały tu nawet mikrofalówka i
automat z sokami. Cassie zdawała sobie sprawę ze spojrzeń wlepionych w jej plecy, kiedy
wchodziła do środka i siadała obok Diany. Dzisiaj były to spojrzenia pełne zazdrości.

Melanie i Laurel też tam były. Tak samo Sean, ten niewysoki, przyczajony chłopak, który

namawiał ją, żeby poszła do dyrektora. I facet o potarganych jasnych włosach i lekko skośnych
niebieskozielonych oczach. O Boże, jeden z bliźniaków Hendersonów. Cassie usiłowała nie patrzeć
na niego z lękiem, kiedy piana skinęła mu głową, a potem powiedziała:

- To Christopher Henderson... Chris, przywitaj się, to jest Cassie. Ten biały golf, odwiozłeś go

jej.

Jasnowłosy facet obrócił się i spojrzał, jakby chciał się bronić.

- Nawet go nie dotknąłem. W ogóle go nie widziałem , dobra? To na pewno ktoś inny.

Diana i Melanie wymieniły wyrozumiałe spojrzenia.

- Chris - powiedziała Diana. - O czym ty mówisz?

- O swetrze tej małej. Nie wziąłem go. Nie interesują mnie cudze ciuchy. Mam własne, dobra?

Diana gapiła się na niego przez chwilę, a potem pokręciła głową.

- Idź, jedz swój lunch, Chris. Już nieważne.

Chłopak się nachmurzył, wzruszył ramionami, a potem odwrócił się do Seana.

- No więc jest taka kapela, nazywa się Cholera, rozumiesz. I wydali nowy album...

- Ktoś naprawdę odprowadził mój samochód - stwierdziła Cassie z wahaniem.

- To on - potwierdziła Laurel. - tylko że ma nieco przykrótką pamięć, kiedy chodzi o sprawy

praktyczne. Ale o muzyce wie mnóstwo.

Sean, jak zauważyła Cassie, był tu zupełnie innym chłopakiem niż wtedy przy szafkach.

Niesłychanie uprzejmy, jakby na każdym chciał zrobić dobre wrażenie. Często proponował, że
przyniesie coś dziewczynom. Traktowały go jak lekko denerwującego młodszego brata. On i Laurel
byli tu jedynymi osobami z drugiej klasy poza Cassie.

Jedli zaledwie od paru minut, kiedy w drzwiach pojawiła się głowa jasnorudej dziewczyny.

Susan najwyraźniej była zła.

- Deborah zatrzymali po lekcji, a Faye jest czymś gdzieś zajęta, więc będę dziś jadła tutaj -

oświadczyła.

Diana uniosła głowę.

- Dobrze - powiedziała spokojnie, a potem dodała: - Susan, to moja przyjaciółka, Cassie. Cassie,

to Susan Whittier.

- Cześć - przywitała się Cassie, usiłując zachowywać się swobodnie.

Po chwili napięcia Susan przewróciła porcelanowobłękitnymi oczami.

- Cześć - odezwała się wreszcie i natychmiast usiadła. Zaczęła wyjmować różne rzeczy ze swojej

torebki z lunchem.

Cassie patrzyła, jak Susan rozpakowuje lunch, a potem szybko zerknęła przez stół na Laurel.

Popatrzyła też na Dianę, pytająco unosząc brew.

Usłyszała szelest plastiku, kiedy Susan wyjmowała z torebki jedzenie, a potem rozległ

się przenikliwy pisk Laurel.

- O mój Boże! Chyba nie będziesz tego jadła?! Wiesz, co w tym jest, Susan? Łój wołowy,

smalec, olej palmowy... I co najmniej pięćdziesiąt procent rafinowanego cukru...

Diana zagryzała wargę, a Cassie w milczeniu trzęsła się, usiłując zachować powagę.

Wreszcie nie wytrzymała i musiała się głośno roześmiać. A kiedy tylko się zaśmiała, Diana też

parsknęła śmiechem. Wszyscy spojrzeli na nie, zaskoczeni. Cassie uśmiechała się, opuszczając wzrok
na kanapkę z tuńczykiem. Po tylu tygodniach samotności wreszcie poczuła się jak u siebie. Stała się
przyjaciółką Diany, jej przybraną siostrą. Tu było jej miejsce.

Rozdział 10

W ten piątek na lunch na zapleczu przyszła Kori. dawało się, że podziwia starsze od siebie

dziewczyny, nawet do Cassie odnosiła się z szacunkiem, co było miłe. Susan i Deborah z pewnością
nie traktowały jej w ten sam sposób. Blondynka nie zauważała istnienia Cassie, chyba że chciała,
żeby jej coś podać albo przynieść, a motocyklistka piorunowała ją niechętnym spojrzeniem, ile razy
mijały się na korytarzu, Deborah i Doug - drugi z bliźniaków - zjawili się na zapleczu tylko raz,

odkąd Cassie zaczęła tam jadać, i przez cały czas kłócili się zawzięcie o jakąś heavymetalową
kapelę.

Ani Faye, ani Nick - mroczny, zimny i przystojny chłopak, który odzyskał plecak Cassie - nie

pokazali się przez cały tydzień ani razu.

Ale Kori Henderson była miła. Teraz, kiedy Cassie już wiedziała o ich pokrewieństwie,

dostrzegała, że dziewczyna jest podobna do Chrisa i Douga. Miała takie same jasne włosy i
zielononiebieskie oczy. Kori podkreślała jeszcze ich kolor, nie rozstając się z turkusowym
naszyjnikiem i pierścionkiem. Ale mimo podobieństwa Kori nie była taka dzika jak jej bracia. Robiła
wrażenie całkiem zwyczajnej, sympatycznej dziewczyny.

- Tak długo na to czekałam, że mi się w głowie nie mieści, że to już zaraz - stwierdziła pod

koniec lunchu. - Znaczy, pomyślcie tylko, to już w przyszły wtorek! A tata mówi, że możemy sobie
zrobić imprezę na dole, na plaży. No... przynajmniej nie powiedział, że nie możemy. Chcę, żeby było
zupełnie wyjątkowo, bo to przecież także święto... - Nagle urwała.

Cassie, idąc za jej spojrzeniem, zobaczyła, że Diana przygryza wargę i niemal niedostrzegalnie

kręci głową.

Czy Kori powiedziała coś niewłaściwego? - zastanawiała się Cassie. I nagle zrozumiała. Do tej

pory nie słyszała ani słowa o żadnej imprezie, chociaż najwyraźniej wszyscy inni o niej wiedzieli.
Nie była zaproszona?

- No i, hm... Myślisz, że Adam wróci na czas na...na... Znaczy, kiedy Adam twoim zdaniem

wraca? - plątała się Kori.

- Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że niedługo, ale... - Diana lekko wzruszyła ramionami. - Nigdy

nic nie wiadomo.

- Jaki Adam? - spytała Cassie. Postanowiła zademonstrować, że na imprezie jej nie zależy.

- Chcesz powiedzieć, że jeszcze ci nie mówiła o Adamie? Diano, wiesz, skromność powinna

mieć swoje granice - stwierdziła Melanie. W jej szarych oczach pojawiło się niedowierzanie.

- Diana się zarumieniła.

- Po prostu tak się nie złożyło... - odparła, a Laurel i Melanie zaczęły pogwizdywać.

Cassie była zaskoczona. Jeszcze nigdy nie widziała, żeby Diana zareagowała w podobny sposób.

- Nie, no serio - powiedziała. - Kto to jest? Czy to twój chłopak?

- Och, zaledwie od dzieciństwa - oznajmiła triumfalnie Laurel. - Zawsze byli nierozłączni.

- Gdzie on jest? Wyjechał na studia? Jaki jest?

- Nie, on tylko... Pojechał gdzieś w odwiedziny -wyjaśniła Diana. - Jest w ostatniej klasie, ale w

tym roku przedłużył sobie wakacje. A jeśli chodzi o to, jaki jest... No cóż, fajny.

Chyba go polubisz. - Uśmiechnęła się.

Cassie spojrzała w stronę Laurel, chcąc się jeszcze czegoś dowiedzieć. Koleżanka pomachała w

powietrzu paseczkiem cukinii.

- Adam jest...

- Tak, on jest... - zaczęła w tej samej chwili Kori. Nawet Melanie jakoś nie mogła znaleźć

odpowiedzeń słów.

- Będziesz musiała go sama poznać - zakończyła. Cassie się zaciekawiła.

- Masz jego zdjęcie? - spytała Dianę.

- A wiesz, że nie... - Widząc rozczarowanie Cassie, Diana dodała: - Widzisz, w tej okolicy

ludzie żyją niemądre uprzedzenia do fotografii. Nie lubią zdjęć. Wielu z nas ich sobie nie robi.

Cassie usiłowała udawać, że wcale, ale to wcale nie uważa tego za dziwne, chociaż w ogóle nie

mogła zrozumieć podobnego dziwactwa. Zupełnie jak Aborygeni, pomyślała.

Wydaje im się, że aparat ukradnie im duszę. Jak ktoś może myśleć w taki sposób w XX

wieku?

- Jest słodki - oświadczyła z przekonaniem Kori. Susan, zajęta do tej pory jedzeniem, uniosła

oczy znad tacy i zaintonowała uroczyście:

- To ciało!

- Te oczy! - dodała Laurel.

- Lepiej dajcie spokój - odezwała się Melanie z uśmiechem. - Inaczej Diana zwariuje, zanim on

zdąży wrócić.

- Może tak się wścieknie, że da szansę komuś innemu? - rzucił piskliwie Sean.

Dziewczyny wymieniły porozumiewawcze spojrzenia.

- Być może, Sean... Jakoś tak za następne tysiąc lat - ironizowała Laurel. Była jednak na tyle

uprzejma, że nie powiedziała tego zbyt głośno.

Z rozbawioną miną Melanie wyjaśniła Cassie:

- Adam i Diana nie spotykają z nikim innym, tylko ze sobą. Przez całe łata Adamowi wydawało

się, że my wszystkie jesteśmy chłopcami.

- A w przypadku Susan to wymaga nie lada wyobraźni - wtrąciła Laurel.

Susan pociągnęła nosem i popatrzyła na płaską klatkę piersiową Laurel.

- Za to w przypadku paru innych osób, które znam, najmniejszej.

- A ty, Cassie? - zagadnęła Diana, zanim dziewczyny zdążyły się posprzeczać. -

Zostawiłaś w domu jakiegoś chłopaka?

- Właściwie to nie - wyznała Cassie. - Ale spotkałam jednego chłopaka, tego lata.

On... - urwała. Nie piciała opowiadać całej historii przy Susan. - Był w sumie... w porządku.

No dobrze, a jak się udała randka Faye i Jeffreya? - zapytała Susan, zmieniając temat.

Mina Susan świadczyła o tym, że dziewczyna wcale się nie nabrała na tani chwyt Cassie. Ale i

tak nie mogła się powstrzymać, żeby się nie podzielić ploteczkami.

- Rybka połknęła haczyk - powiedziała ze złośliwym uśmiechem. - Teraz Faye musi tylko

nawinąć żyłkę na bloczek.

I wtedy zadzwonił dzwonek. Nie było już dalszych rozmów o chłopakach i randkach.

Cassie zauważyła jednak wyraz oczu Diany. Utrzymywał się już do końca dnia - czułe, tęskne

zamyślenie.

Po szkole Diana i Cassie wróciły razem na Crowhaven Road. Kiedy mijały dom Hendersonów -

jeden z tych w najgorszym stanie - Cassie zauważyła, że Diana przygryza wargę. Był to wyraźny znak,
że ją coś gnębi.

Cassie pomyślała, że chyba wie co.

- Nie przejmuję się tą imprezą u Kori - powiedziała cicho. Diana zerknęła na nią, zaskoczona. -

Naprawdę - dodała Cassie. - Nawet jej nie znam. Widziałam ją przedtem tylko raz, kiedy gadała z
Faye na schodach przed szkołą. Coś nie tak? - dodała, bo Diana zrobiła jeszcze bardziej zdziwioną
minę.

- Kori jadła lunch z Faye tego dnia, kiedy podsłuchałaś ich rozmowę?

- Tak... Znaczy, przyszła kiedy tamte już prawie Skończyły. Razem z całą grupą dzieciaków. Ale

tylko jej Faye pozwoliła zostać. Powiedziała...

- Co takiego? - W glosie Diany zabrzmiała rezygnacja.

- Powiedziała: „Myślałam, że będziesz jadła w stołówce z resztą tych niuń". - Cassie opuściła

fragment o Księżniczce Czystości.

- Hm... A co odpowiedziała Kori? Cassie zrobiło się niewyraźnie.

- Coś to tym, że nadmiar dobroci ją nudzi. Ale nie została z nimi długo. Moim zdaniem Faye i

Susan usiłowały ją wprawić w zażenowanie.

- Hm... - mruknęła Diana. Znów przygryzła wargę.

- No w każdym razie - ciągnęła Cassie - mnie zupełnie nie przeszkadza, że nie jestem zaproszona

na imprezę. Ale jak sądzisz...? Znaczy, twoim zdaniem, czy ja też kiedyś będę miała szansę dostać się
do Klubu?

Zielone oczy Diany nieco się rozszerzyły.

- Och, Cassie. Ale przecież nie chciałabyś - zdziwiła się.

- Wiem, że w zeszłym tygodniu mówiłam różne rzeczy. Ale sama mi powiedziałaś, żeby nie

osądzać Klubu po Faye. I teraz już tak nie robię. Polubiłam ciebie i Melanie, i Laurel, i Kori... I
nawet Susan jest w miarę w porządku. Chris Henderson zresztą też. Więc pomyślałam sobie, że
może... - dyskretnie zawiesiła głos. Czuła, że serce zaczyna jej szybciej bić.

- Nie to miałam na myśli - odparła Diana. - Chodziło mi o to, że przecież chciałabyś wrócić do

domu, do Kalifornii, kiedy tylko pojawi się okazja. Taka jest prawda, nie?

Mówiłaś, że chcesz wyjechać na studia.

- No cóż, kiedyś pewnie tak, ale... - Cassie rzeczywiście coś takiego powiedziała tamtego

pierwszego wieczoru w domu Diany. Teraz jednak nie była już tego taka pewna, ale nie bardzo
wiedziała, jak to wyjaśnić. - Co to ma wspólnego? - spytała. - Znaczy, dołączając do Klubu, nie

decyduję się chyba tkwić tu do końca życia, prawda?

Diana nie odrywała oczu od drogi.

- Trudno to wytłumaczyć. - A potem cicho dodała: - Zresztą... No cóż, obawiam się, że liczba

wolnych miejsc jest mocno ograniczona.

Cassie nagle przypomniała sobie słowa Deborah tamtego dnia, zaraz po odejściu Kori:

„Jedno wolne miejsce, jedna kandydatka, rozumiecie". A Kori była przecież miejscowa, tutaj

wyrosła. Chris i Doug to jej bracia. Nie była kimś obcym, akceptowanym tylko dlatego, że Diana na
to nalegała. Nie była psiakiem przygarniętym z ulicy.

- Rozumiem - powiedziała. Próbowała zachowywać się, jakby nic się nie stało. Jakby to nie

miało znaczenia. Ale miało. I to wielkie.

- Nie, nie rozumiesz - szepnęła Diana. - Ale moim zdaniem tak jest lepiej. Naprawdę, Cassie,

uwierz mi, proszę.

- No nie - zirytowała się Diana. - Nie mam taśmy klejącej. Musiała mi spaść pod siedzenie w

samochodzie. Zaczekaj tu, nie ma sensu, żebyśmy wracały obie. - Zawróciła i szybko poszła na
parking.

Dziś rano wcześnie wstały. Diana niosła szarfę, którą namalowały razem z Laurel, z napisem:

„Sto Jat, Kori!" Miały zamiar powiesić ją nad głównym wejściem do szkoły, a Cassie
zaproponowała, że im pomoże. Pomyślała sobie, że to z jej strony wyjątkowo altruistyczny gest,
skoro nadal nie była zaproszona na imprezę Kori. W ten sposób mogła pokazać, że naprawdę jest jej
to obojętne.

Cassie popatrzyła na wejście do szkolnego budynku. To miejsce przerażało ją śmiertelnie jeszcze

dwa tygodnie temu.

Dwa tygodnie. Pierwszy tydzień spędziła tu jak parias, wyrzutek, ktoś, z kim nie wołno było

rozmawiać, bo to mogło sprowadzić gniew Faye. Ale drugi tydzień...

Diana, myślała Cassie, nie zastraszała łudzi. Wpływała na nich, ale posługiwała się o wiele

subtelniejszymi metodami, przede wszystkim okazywała im miłość. Brzmiało to niesłychanie głupio,
naiwna prawda rodem z wierszyków do pamiętnika. Ale działało.

Wszyscy uwielbiali Dianę - dziewczyny tak samo jak chłopcy - i większość zgodziłaby się dla

niej skoczyć w ogień. Jako „młodsza siostra" Diany Cassie natychmiast zyskała pozycję, jakiej sama
nie zdołałaby osiągnąć. Widywano ją teraz z najfajniejszymi osobami w szkole. A jeśli nawet nie
była do końca częścią tej paczki, wiedzieli o tym tylko ci, którzy naprawdę do niej należeli.

„Jesteś już prawie jedną z nas", znów zabrzmiały w jej myślach słowa Faye skierowane do Kori.

No cóż, dzisiaj Kori miała urodziny i dzisiaj naprawdę zostanie jedną z nich. Dołączy do Klubu.

A Cassie nigdy się to nie uda.

Przygarbiła się, próbując się jakoś otrząsnąć z ponurych myśli. Nagle przeszedł ją dreszcz,

Objęła się ramionami, dłońmi trzymając się za łokcie. Późny wrzesień okazał się chłodniejszy, niż
przywykła. W weekend, Laurel i Melanie rozmawiały o nadchodzącej równonocy jesiennej -
przypadała właśnie dzisiaj. Melanie wyjaśniła, że to taki moment, kiedy dzień i noc są równej

długości. I że wtedy właśnie zaczyna Się jesień. Cassie uznała, że to wyjaśnia, dlaczego robi się
chłodniej. Wszyscy mówili, że liście niedługo zaczną zmieniać kolor.

Melanie i Laurel naprawdę zawzięcie dyskutowałyo tej równonocy. Wydawało się, że to dla nich

bardzo ważny temat, chociaż Cassie nie mogła zrozumieć dlaczego. To była kolejna z tych małych
tajemnic mieszkańców New Salem, które zaczynały doprowadzać ją do szału.

Znów zadygotała i zaczęła chodzić tam i z powrotem, rozcierając ramiona.

Pod nią rozciągało się wzgórze. Podeszła do szczytu schodów i zaczęła przytupywać nogami.

Dzień był rześki i pogodny. Dokoła, wśród głębokiej zieleni, tu i ówdzie Cassie dostrzegła oznaki
jesiennych barw. Te drzewka po drugiej stronie drogi... Jak je nazwała Laurel? Sumaki. Sumaki po
drugiej stronie drogi były już całe czerwone, a niektóre z klonów cukrowych zabarwiły się złotawo.
U stóp wzgórza było jeszcze coś czerwonego...

Cassie zmarszczyła brwi i przestała rozcierać ramiona. Zeszła dwa czy trzy stopnie i pochyliła

się, wpatrując vf kolorową plamę. Czerwień u stóp wzgórza była zbyt czerwona, zbyt jaskrawa. Nie
miała pojęcia, że liście mogą przybrać taki odcień. Aż nienaturalny.

Przeszył ją kolejny dreszcz. Boże, jak zimno. Cokolwiek było tam na dole, na wpół skrywało się

wśród zarośli, ale nie mógł to być żaden krzak, zdecydowała. Raczej sweter, który ktoś zostawił tam
przez zapomnienie.

Przecież się zniszczy, jeśli będzie tak leżał na wilgotnej ziemi, pomyślała Cassie.

Zeszła jeszcze o stopień. No tak, na pewno już jest zniszczony... Albo może to tylko jakaś

wyrzucona szmata?

Ale to nie wyglądało jak szmata. Miało wyraźny zarys. Cassie dostrzegała nawet coś, co

przypominało rękaw. W sumie, cały stosik ubrań. Proszę, tam poniżej, widać dżinsy...

I nagle zaparło jej dech w piersiach. Dziwne, naprawdę dziwne, bo to coś wyglądało prawie jak

człowiek. Ale to przecież niemożliwe - jest zimno, a ziemia mokra. Można się zaziębić, leżąc tak...

Teraz już schodziła po stopniach szybkim krokiem. To głupota, ale naprawdę miała wrażenie, że

tam leży człowiek. O, tu są nogi. To żółtawe, to mogłyby być włosy. Ten ktoś pewnie śpi... Ale kto
by tam mógł usnąć? Tuż koło drogi. Owszem, za zasłoną krzaków...

Była już bardzo blisko i naraz wszystko zaczęło się toczyć jak na zwolnionym filmie.

Wszystko poza jej błyskawicznie mknącymi myślami.

No, dzięki Bogu, to jednak nie żaden człowiek, tylko po prostu kukła. Jak taki wypchany strach na

wróble wystawiany na postrach w Halloween. Tu, w środku, jest zapadnięty... Nikt by się tak nie
zgiął... Szyja wygląda jak u tej lalki powieszonej w mojej szafce. Jakby ktoś ukręcił jej głowę...

Ciało Cassie zaczynało dziwnie reagować. Ciężko oddychała, a ręce i nogi jej się trzęsły. Kolana

uginały się pod nią tak mocno, że ledwie trzymała się na nogach. A na obrzeżach pola widzenia
zaczynała dostrzegać jakieś rozbłyski, jak tuż przed omdleniem.

Dzięki Bogu, że to żaden człowiek... Ale... O Boże! Czy to jest dłoń? Kukły nie miewają takich

dłoni... Hkukły nie noszą pierścionków, pierścionków z turkusami...

Gdzie ona widziała taki pierścionek? Spójrz z bliska. Albo nie. Nie patrz, nie patrz...

Ale popatrzyła. Ta dłoń z palcami sztywnymi jak szpony to była ludzka dłoń. A pierścionek

należał do Kori.

Z tego, że krzyczy, Cassie zdała sobie sprawę dopiero w połowie drogi na górę. Nogi, które tak

się pod nią trzęsły, niosły ją susami w bezpieczne miejsce. Cały czas, bez przerwy się wydzierała.

- Ratunku! Ratunku! Pomocy! - Tylko że to były takie żałosne, ciche, piskliwe krzyki.

Nic dziwnego, że nikt jej nie słyszał. Zupełnie jak w koszmarze sennym, Redy człowiekowi

paraliżuje struny głosowe.

A jednak ktoś usłyszał. Kiedy dotarła na szczyt wzgórza, w jej stronę biegła Diana.

Złapała Cassie za ramiona.

- Co się stało?

- Kori! - sapnęła zduszonym głosem. Prawie nie mogła mówić. - Diano, pomóż Kori!

Coś jej się stało. Coś złego... - Wiedziała, że stało się najgorsze, ale nie mogła się zdobyć, żeby

to powiedzieć. - Ratuj ją, błagam...

- Gdzie? - przerwała Diana ostro.

- Na dole. Ale nie idź tam - paplała Cassie bez sensu. Boże, zupełnie nad sobą nie panowała. Nie

była W stanie tam wrócić, ale nie mogła też pozwolić, żeby przyjaciółka zeszła tam sama.

Diana już zbiegała po stopniach. Cassie ruszyła za nią na sztywnych nogach.

Koleżanka dotarła na sam dół i zawahała się, a potem niezręcznie uklękła i się nachyliła.

- Czy ona...? - Cassie zacisnęła dłonie.

Diana się wyprostowała. Cassie dostrzegła odpowiedź w sztywnej linii jej pleców.

- Jest zimna. Nie żyje.

A potem Diana się odwróciła. Twarz miała białą, a jej zielone oczy płonęły. Coś w wyrazie tej

twarzy dodało Cassie sił, więc zeszła z dwóch ostatnich stopni i mocno objęła przyjaciółkę.

Czuła, że Diana drży. Dziewczyna przytuliła się do niej. Kori była przecież jej przyjaciółką, nie

Cassie.

- Wszystko będzie dobrze... wszystko będzie dobrze... - szeptała bez sensu Cassie.

Zupełnie bez sensu. To się nie mogło dobrze skończyć, już nigdy. A w myślach Cassie raz po raz

rozbrzmiewały te same słowa:

„Któregoś dnia to ciebie znajdą na dole tych schodów ze skręconym karkiem.

Któregoś dnia to ciebie znajdą..."

Kori skręciła kark.

To właśnie powiedział policyjny lekarz. Kiedy Cassie i Diana wdrapały się po schodach na

wzgórze, wszystko potoczyło się jak przez sen. Pojawili się dorośli i zajęli sprawą. Szkolny
personel, policja, lekarz. Zadawali pytania. Robili zapiski w notesach. A przez cały czas dzieciaki ze
szkoły stały z boku i patrzyły. Nie należeli do procesu, którym zajmowali się dorośli. Ale mieli

własne pytania.

- Na co czekamy? Dlaczego jej po prostu nie dorwiemy? - mówiła Deborah,kiedy Cassie weszła

na zaplecze. To nie była pora przerwy na lunch, ale wszystkie szkolne reguły uległy tego dnia
zawieszeniu.

- Wszystkie słyszałyśmy, jak to mówiła - ciągnęła Deborah. - Susan, Faye i ja... Nawet i ona to

słyszała - wskazała na Cassie, która w milczeniu usiłowała wydobyć z automatu puszkę soku. - Ta
suka powiedziała, że zamierza to zrobić, a teraz zrobiła. No więc na co czekamy?

- Na prawdę - odparła Melanie cicho i chłodno.

- Od nich? Od tych z zewnątrz? Nie mówisz poważnie. Przecież oni nigdy nie przyznają, że Sally

to zrobiła. Policja mówi, że to był wypadek. Wypadek! Żadnych śladów walki. Tak twierdzą.
Poślizgnęła się na wilgotnym stopniu. A wiecie, co mówią ludzie?

Mówią, że to przez kogoś z nas!

Laurel podniosła oczy znad wrzątku, którym zalewała w kubku jakieś suszone liście.

Koniuszek nosa miała zaróżowiony.

- Może to był ktoś z nas - powiedziała.

- Na przykład kto? - odpaliła Deborah.

- Na przykład ktoś, kto nie chciał, żeby należała do Klubu. Ktoś, kto się bał, że Kori stanie po

przeciwnej stronie - zasugerowała Laurel.

- A wszyscy wiemy, która strona miała powody do obaw - odezwał się jakiś nowy głos i Cassie

drgnęła. Obejrzała się i o mały włos nie upuściła puszki z sokiem.

To była Faye. Cassie nigdy jeszcze nie widziała jej na zapleczu, ale teraz tu się pojawiła, a jej

oczy w kolorze miodu patrzyły ponuro i groźnie.

- No cóż, strona Diany na pewno nie miała się czego bać - oświadczyła Laurel. - Kori uwielbiała

Dianę.

- Doprawdy? To dlaczego przez ostatni tydzień jadła lunch ze mną? - rzuciła Faye tym swoim

leniwym, ochrypłym tonem.

Laurel spojrzała na nią niepewnie, ale potem jej twarz się rozjaśniła i dziewczyna pokręciła

głową.

- Nie obchodzi mnie, co mówisz. Nigdy nie uwierzę, że Diana mogłaby skrzywdzić Kori.

- Ona ma rację - Susan, ku zdumieniu Cassie, wtrąciła się do rozmowy. - Diana by tego nie

zrobiła.

- A poza tym przecież wiadomo, kto był - powiedziała Deborah twardo. - To Sally, albo może ten

jej kretynowaty facet. Powinniśmy ich dopaść, i to już!

- Zgadza się - przytaknął Sean.

Laurel popatrzyła na niego, potem na Deborah i Faye.

- Melanie, co o tym sądzisz? - spytała wreszcie. Głos Melanie był cichy i spokojny.

- Moim zdaniem musimy zwołać spotkanie. Sean skinął głową.

- Teraz ona dobrze gada - powiedział.

I właśnie wtedy weszła Diana, a za nią bliźniacy. Obaj wyglądali na przybitych i oszołomionych.

Jakby nie mogli pojąć, że coś podobnego ich spotkało. Chris miał

zaczerwienione oczy.

Na widok braci wszyscy się opamiętali. Kiedy siadali przy stole, zapadło milczenie.

A potem Faye odwróciła się do Diany. Jej miodowe oczy przypominały dwa złote płomienie.

- Usiądź - odezwała się bezbarwnym tonem. - Musimy porozmawiać.

- Tak - zgodziła się Diana.

Usiadła, tak samo Faye. Laurel postawiła po kubku gorącego naparu przed braćmi Hendersonami

i też się przysiadła. Deborah przystawiła sobie krzesło i klapnęła na nie zamaszyście. Susan i
Melanie już siedziały przy stole.

Wszyscy spojrzeli na Cassie. Twarze mieli dziwne. Obce. Zwykle chochlikowata buzia Laurel

była nieruchoma. Chłodne oczy Melanie bardziej niż zwykle odległe. Susan surowo zacisnęła
wydatne wargi, a Deborah z trudem panowała nad roznoszącą ją agresją.

Nawet wiecznie niepewny Sean nagle nabrał niewymuszonej godności. Diana była blada i

poważna.

Szklane drzwi otworzyły się nagle i do środka wszedł Nick. Jego przystojna twarz wyglądała jak

kamień i niczego nie zdradzała, ale od razu usiadł przy stole obok Douga.

W pomieszczeniu już tylko Cassie stała. Popatrzyła na nich, na członków Klubu, a oni popatrzyli

na nią. Nikt nie musiał nic mówić. Wyszła z zaplecza.

Rozdział 11

Cassie nie wiedziała, dokąd idzie. W szkole usiłowano prowadzić zajęcia, chociaż chyba więcej

uczniów przebywało poza klasami niż na lekcjach. Stali na korytarzach, na schodach, kręcili się koło
głównego wejścia. Zerknęła półprzytomnie na zegar, a potem poszła na fizykę teoretyczną. Mogłaby
pewnie zadzwonić do mamy i po prostu pojechać do domu, gdyby chciała, ale nie miała w tej chwili
ochoty odpowiadać na te wszystkie pytania, które z pewnością zada jej matka. Wolała udawać, że
wszystko toczy się normalnie.

Siedziała i robiła bezmyślnie jakieś notatki, czując spojrzenia innych. Miała dziwne wrażenie, że

cofnęła się w czasie i że znów jest dwa tygodnie wcześniej, kiedy Faye znęcała się nad nią. Ale po
lekcji zauważyła różnicę. Ludzie do niej podchodzili i pytali: „Wszystko w porządku?" albo „Jak się
trzymasz?" Wydawali się skrępowani, jakby nie bardzo mieli ochotę z nią gadać, ale czuli, że
powinni. Po ostatniej lekcji podchodziło ich nawet więcej. Zbliżali się grupkami po dwie czy trzy
osoby i mówili: „Przykra sprawa" albo „Chcę ci tylko powiedzieć, że mnie też jej będzie
brakowało".

Nagle uderzył ją sens tego wszystkiego i omal nie roześmiała się, widząc ironię sytuacji. Przecież

to były kondolencje! Cassie w ich oczach reprezentowała Klub. Wszyscy ci outsiderzy składali jej
wyrazy współczucia nie mając pojęcia, że jest taką samą outsiderką, jak oni.

Jakaś czirliderka zbliżyła się i stwierdziła:

- Boże, to musi być dla ciebie takie trudne! Cassie nie wytrzymała.

- Przecież ja jej nawet nie znałam! - wybuchnęła. - Rozmawiałam z nią raptem raz w życiu!

Czirliderka szybko się wycofała. Po tym kondolencje się skończyły.

Pani Lanning, nauczycielka historii, odwiozła Cassie do domu. Dziewczyna zignorowała

niespokojne pytania matki - ze szkoły najwyraźniej już dzwonili i wyjaśnili, co się stało. Wyszła za
dom. Zeszła po stromym zboczu na plażę.

Ocean jeszcze nigdy nie wyglądał tak smętnie. Był barwy ciężkiego, połyskującego srebra,

niczym rtęć w termometrze. Dzień, który zaczynał się pogodnie, stał się nagle pochmurny i kiedy
Cassie spacerowała brzegiem, robił się coraz ciemniejszy.

Cassie snuła się krok za krokiem. Plaża była jedną z zalet mieszkania w New Salem...

Ale co jej teraz z tego? Chodziła po niej sama.

Coś ją gniotło w klatce piersiowej. Zupełnie jakby wszystkie straszne wydarzenia dnia trwały

zamknięte wewnątrz niej i usiłowały się wydostać. Ale ulga nie nadchodziła.

Myślała, że najgorsze, co może ją spotkać, to rola szkolnego wyrzutka. Ale gorzej było prawie

gdzieś przynależeć i w głębi ducha wiedzieć, że się nie przynależy i że to się nigdy nie stanie.
Wiedziała, że jest samolubna i że przejmuje się tylko sobą, i to w chwili, gdy kogoś innego spotkała
straszna rzecz. Ale nic nie mogła na to poradzić. Kiedy kłębił się w niej cały ten gniew i ból, niemal
zazdrościła Kori. Nie żyła, ale była Bwoja. Należała do nich.

A Cassie nigdy jeszcze nie czuła się tak samotna. Niebo miało ciemnoszary kolor. Ocean pod nim

ciągnął się bez końca, jeszcze ciemniejszy. Patrzyła w dal i czuła dziwną, niesamowitą fascynację.
Gdyby zaczęła iść w tamtą stronę i szła tak bez końca... Przestań, powiedziała sobie stanowczo.
Opanuj się.

Ale to byłoby takie łatwe...

Tak. I wtedy zostałabyś naprawdę sama. Sama na zawsze, w ciemności. Nieźle to brzmi, prawda

Cassie?

Drżała na całym ciele, ale wyrwała się zaklęciu szepczących szarych wód. Stopy miała zziębnięte

i pozbawione czucia, a palce jak z lodu. Potknęła się, kiedy się wspinała wąską kamienistą ścieżką.

Tej nocy starannie zaciągnęła wszystkie zasłony w swoim pokoju, żeby nie wiedzieć oceanu ani

panującej na zewnątrz ciemności. Z bólem serca otworzyła kasetkę na biżuterię i wyjęła kawałek
chalcedonu.

Przez jakiś czas nie brała do ręki prezentu od rudego chłopaka. Ale myślała o nim często.

Cokolwiek robiła, gdziekolwiek była, zawsze towarzyszył jej w myślach. I Boże, tak bardzo
chciała...

Dłoń jej drżała, kiedy zamykała oczy i podnosiła kamień do ust. Poczuła jego znajomą

kryształową szorstkość i chłód, który powoli rozgrzewał się jej ciepłem. Zaczęła szybciej oddychać,
a do jej oczu napłynęły łzy. Och, któregoś dnia, któregoś dnia...

A potem jej usta wykrzywiły się bólem. W jej piersi coś wezbrało niczym lawa i Cassie z całej

siły cisnęła kamieniem przez pokój. Uderzył o ścianę z głośnym łupnięciem i spadł, stukocząc, na
podłogę.

Któregoś dnia, akurat! - zawołał jakiś głos w głębi jej duszy. Przestań się oszukiwać!

Nigdy go już nie zobaczysz.

Położyła się do łóżka i zmęczonymi oczami wpatrywała w mrok rozświetlony tylko słabą lampką

na przeciwnej ścianie. Nie mogła płakać. Wszystkie łzy już wyschły. Ale serce bolało ją jak świeżo
rozdarte.

Cassie śnił się ocean. Ciemny, nieskończony ocean. Statkowi coś groziło. Słyszała, jak pod nią

skrzypi poszycie. Mogli się rozbić. I coś zginęło... Zagubiło się...

Nagle ocknęła się i wstrzymała oddech. Co to za hałas?

Spięta wsłuchiwała się w ciemność. Cisza. Usiłowała dostrzec coś w mroku. Nocna lampka

zgasła.

Dlaczego wcześniej nie przyszło jej do głowy, że powinna się bać? Co się z nią działo dziś

wieczorem? Wyszła na plażę, sama, nawet się nie zastanawiając, czy ten ktoś, kto zabił

Kori, nie obserwuje jej, nie czeka...

Wypadek, to był wypadek, uspokajała się w myślach. Wszystkie nerwy miała czujne i napięte.

Przecież powiedzieli, że to wypadek. Ale jej serce bito niespokojnie. Miała wrażenie, że w mroku
widzi poruszające się cienie. Że wyczuwa...

Czyjąś obecność. Jakby przed nią stał jakiś cień. O Boże, czuła to wyraźnie. Odbierała to skórą

jak promieniujące zimno. W jej sypialni coś było!

Wpatrywała się w mrok, całe jej ciało drżało z napięcia. Chociaż ta myśl była szalona, Cassie

uznała, że jeśli nie drgnie, jeśli nie wyda żadnego dźwięku, to coś jej nie znajdzie. Ale się myliła.

Usłyszała szuranie, jakby to coś się skradało. A potem skrzypnięcie deski w podłodze

- tego z niczym nie dało się pomylić.

To coś się do niej zbliżało.

I nagle poczuła, że może się poruszyć. Wzięła oddech, chciała krzyknąć... To coś w ciemności też

się poruszyło i zasłoniło jej usta.

Wszystko się zmieniło. Przedtem ciemność tkwiła w bezruchu, teraz nieustannie kotłowała się

wokół Cassie. Broniła się, ale na nic jej się to nie zdało. Coś przytrzymało jej ramiona i ścisnęło.
Coś innego przytrzymało jej stopy.

Przewracano ją z boku na bok. Zawijano w prześcieradło. Nie mogła się poruszyć.

Ramiona miała skrępowane materiałem. Próbowała kopać, ale stopy też miała unieruchomione.

Poczuła, że ktoś ją podnosi. Nie mogła nawet krzyknąć, dusiła się. Zarzucono jej coś na głowę i

ledwie oddychała. Ale najstraszniejsza była ta cisza, ta całkowita, niewzruszona cisza. Cokolwiek ją
dopadło, zachowywało się cicho jak duch.

Jak duch... Ona sama była teraz owinięta całunem. Przez głowę Cassie przelatywały dzikie myśli.

To coś zabierało ją z pokoju. Znosiło ją po schodach poza dom. Zabierało ją na zewnątrz, żeby ją

pochować.

Pozazdrościła Kori - teraz, kiedy miała do niej dołączyć pod ziemią - albo w wodach oceanu.

Desperacko usiłowała się uwolnić, ale materiał krępował jej ruchy.

Jeszcze nigdy tak się nie bała.

Z czasem panika zaczęła słabnąć. Przypominało to szarpanie się w kaftanie bezpieczeństwa. Im

bardziej się wyrywała, tym bardziej się męczyła. I robiło jej się gorąco.

Dusiła się, brakowało jej powietrza... Gdyby tylko mogła odetchnąć...

Z trudem łapała każdy haust. Czuła, że jej ciało robi się bezwładne. Przez kilka następnych minut

koncentrowała się tylko na tym, żeby zapewnić sobie dość tlenu. A potem powoli wróciła jej
zdolność racjonalnego myślenia.

Ktoś ją niósł, kilka osób. Tego była pewna. Ramiona i nogi krępowało jej nie tylko

prześcieradło, którym ją ściśle owinięto. Czuła czyjeś ręce.

Ludzkie? Czy... Przez jej głowę przemknęły obrazy rodem z horrorów. Kościste dłonie

szkieletów pokryte odpadającą skórą. Blade ręce i paznokcie, które przybrały siny .odcień śmierci.
Ręce zniekształcone, ręce wprost z grobu...

O Boże, proszę... Zwariuję! Proszę, niech to się skończy, bo umrę. Umrę ze strachu.

Nikt nie może się tak bać i przeżyć.

Ale jednak wcale nie tak łatwo było umrzeć. Koszmar trwał, a ona nadal żyła.

Zupełnie jak w kiepskim horrorze, choć Cassie wiedziała, że to nie film. Mogła się modlić, ile

chciała, ale i tak się nie obudzi. A potem wszystko zamarło. Już jej nie niesiono. Teraz ręce tylko ją
trzymały. A potem ktoś ustawił ją pionowo. Kopiąc nogami, dosięgnęła ziemi. Stała na własnych
nogach. Ktoś odwijał prześcieradło; poczuła podmuch powietrza na nogach.

Rąbek koszuli zaczął się wokół nich wydymać. Ramiona miała wolne.

Niepewnym gestem wyciągnęła przed siebie ręce. Ktoś chwycił ją za nadgarstki i przytrzymał jej

dłonie za plecami. Nadal nic nie widziała. Miała coś na głowie, jakby kaptur.

Było jej w nim gorąco i cały czas oddychała tym samym powietrzem. Zachwiała się, chciała

kopać, walczyć i wiedziała, że nie ma na to siły.

A potem, tuż za sobą, usłyszała odgłos, który wszystko zmienił. Ktoś zachichotał.

Śmiech był cichy, ale pogodny. Było też w nim coś groźnego.

Nie można go było pomylić z żadnym innym. Faye.

Cassie wydawało się, że przedtem była przerażona. Wyobrażała sobie duchy i zombie, które

przyszły po nią, żeby zaciągnąć ją ze sobą do świata umarłych. Wszystkie te dzikie, straszliwe zmory
były jednak niczym. Bo teraz ogarnęło ją najprawdziwsze przerażenie.

W jednej chwili pozbierała to wszystko do kupy. Faye zabiła Kori. Tak samo, jak teraz

zamierzała zabić Cassie.

- Idź - rzuciła Faye i Cassie poczuła, że ktoś ją pcha w środek pleców. Ręce miała związane z

tyłu. Potknęła się, ale zrobiła krok naprzód. - Prosto przed siebie - dodała Faye.

Cassie z wahaniem zrobiła kolejny krok i czyjeś ramię ją podtrzymało z boku. A więc Faye nie

działała sama. Oczywiście, że nie. Sama nie zdołałaby unieść Cassie.

Cassie nigdy przedtem nie zdawała sobie sprawy, jak istotny jest wzrok. To przerażające iść

przed siebie w nicość. Faye równie dobrze mogła jej kazać iść prosto w stronę krawędzi urwiska.

Nie, raczej nie. Nie były na skarpie, tylko na plaży. Chociaż nic nie widziała, teraz, kiedy już nie

była owinięta prześcieradłem, pozostałe zmysły funkcjonowały normalnie. Po lewej słyszała
powolny, rytmiczny szum fal. Bardzo blisko. Pod stopami wyczuwała przesypujący się, lekko
wilgotny piasek. Wiatr unosił jej długą koszulę powyżej kostek u nóg.

Był chłodny i orzeźwiający. Pachniało solą i wodorostami.

- Stój.

Cassie odruchowo posłuchała. Spróbowała przełknąć ślinę i przekonała się, że w gardle ma coś

klejącego.

- Faye... - udało jej się wykrztusić.

- Cicho bądź! - warknęła głosem, w którym nie było teraz nic leniwego. Jak kotka z wysuniętymi

pazurami. Cassie zesztywniała, czując nagły nacisk na gardło: ktoś złapał za krawędź kaptura i
ostrzegawczo go zacisnął. - Nie mów nic, chyba że zadamy ci pytanie.

Rozumiesz?

W milczeniu skinęła głową.

- A teraz zrób krok do przodu. Obróć się w lewo. Stój. Nie ruszaj się. I nie odzywaj się.

Czyjeś ręce dotknęły szyi Cassie. A potem poczuła cudowny przypływ świeżego powietrza, kiedy

zdjęto kaptur. Zalało ją światło i ze zdumieniem spojrzała na roztaczającą się przed jej oczyma
niezwykłą scenerię.

Biel i czerń to była jej pierwsza myśl. Wszystko było albo kompletnie czarne, albo białe niczym

zdjęcia z powierzchni księżyca.

Ale księżyc miała przecież nad sobą. Czysto biały, wcześnie wstał i tworzył nad powierzchnią

oceanu idealny sierp. Ocean był tak samo czarny jak niebo, pomijając niesamowitą biel szczytów fal.
A na tle wody stała postać, która zdawała się promieniować bladym światłem. Diana?!

Miała na sobie cienką białą tunikę, która obnażała ramiona. Wokół jednego ramienia nosiła

szeroką obręcz ze srebra z jakimś dziwnym wzorem. Na czole coś w rodzaju diademu z
półksiężycem, którego rogi skierowane były w górę. Długie, rozpuszczone włosy zdawały się utkane
z księżycowego światła.

W dłoni trzymała sztylet.

Cassie przerażająco wyraźnie przypomniała sobie teraz sen, w którym matka i babka weszły do

jej pokoju. „Ofiara", powiedziała jedna z nich. Czy tym właśnie była? Ofiarą?

Jak zaczarowana wpatrywała się w sztylet połyskujący w świetle księżyca. A potem spojrzała na

twarz Diany.

W życiu by w coś takiego nie uwierzyła. Nie, nie uwierzyłaby, że Diana będzie w czymś takim

pomagała.

Ale stoi tu i trzyma nóż. Cassie dobrze go widzi. Dlaczego nie może w to uwierzyć?

- Obróć się - usłyszała. Cassie wykonała polecenie.

Na plaży narysowano spory okrąg. Wewnątrz i na zewnątrz stały świece powtykane w piasek.

Wosk spływał z nich grubymi kroplami. Świece miały przeróżne rozmiary i kolory.

Niektóre wyglądały tak, jakby paliły się już dość długo, sądząc po przechyleniu i po tym, ile było

pod nimi plam wosku. Wszystkie płomyki tańczyły w lekkiej bryzie.

W środku kręgu stali członkowie Klubu. Przerażony umysł Cassie dostrzegał tylko zarysy ich

twarzy i nic więcej. Trochę jak obrazy widziane w świetle błyskawicy. Te same twarze pamiętała
zgromadzone wokół stołu na zapleczu dziś po południu. Dumne. Piękne.

Niedostępne.

Faye była wśród nich. Ubrana w czerń. Jeśli włosy Diany zdawały się utkane z promieni

księżyca, to jej były chyba splecione z ponurego mroku.

Diana przeszła obok Cassie i wstąpiła do kręgu. I nagle Cassie dostrzegła, że to narysowane na

piasku koło nie było zamknięte. W jego północnowschodnim fragmencie była przerwa. Dokładnie
przed jej stopami.

Stała jakby tuż za progiem.

Zdumiona uniosła oczy na Dianę. Mina dziewczyny nie zdradzała niczego. Jej twarz była blada i

obojętna. Serce Cassie waliło do tej pory powoli i głucho. Teraz wyraźnie przyspieszyło.

- Kto rzuca jej wyzwanie? - odezwała się Diana głosem czystym i melodyjnym.

W odpowiedzi rozległ się chrapliwy głos Faye: - Ja.

Cassie nie dostrzegła sztyletu, póki Faye nie przystawiła jej go do szyi. Kłuł, wbijając się lekko

w zagłębienie skóry. Cassie otworzyła szerzej oczy. Próbowała stać w kompletnym bezruchu. Faye
nie spuszczała z niej wzroku. Miała obce, nieodgadnione spojrzenie, ale w jego głębi czaiło się
jakieś zadowolenie i to samo ożywienie, które Cassie widziała w szkole, kiedy ta wariatka groziła
jej ogniem.

Faye uśmiechnęła się swoim leniwym, przerażają-cym uśmiechem i nacisk ostrza się zwiększył.

- Rzucam ci wyzwanie - zwróciła się bezpośrednio do Cassie. - Jeśli w twoim sercu jest lęk,

lepiej żebyś rzuciła się sama na ten sztylet, niż ciągnęła to dalej. A więc jak? - dodała głosem
ściszonym do leniwego, zmysłowego szeptu, który pozostali ledwie mogli dosłyszeć.

- Czy w twoim sercu jest strach? Zastanów się, zanim odpowiesz.

Cassie oniemiała gapiła się na nią. Strach w sercu? A jak miała się nie bać? Zrobili wszystko, co

tylko mogli, żeby ją przerazić. Oczywiście, że była przerażona. A potem zerknęła na Dianę. Cassie
przypomniała sobie Laurel tego samego popołudnia na zapleczu, po tym jak Faye dała do
zrozumienia, że Diana mogła mieć coś wspólnego ze śmiercią Kori.

Laurel przez chwilkę wyglądała na zbitą z tropu, a potem jej twarz się wypogodziła i dziewczyna

powiedziała: „Nie obchodzi mnie, co mówisz. Nigdy nie uwierzę, że Diana mogłaby skrzywdzić
Kori".

To objaw wiary, pomyślała Cassie. Laurel ufała Dianie w każdych okolicznościach.

Czy ona sama darzyła przyjaciółkę podobną wiarą?

Tak, pomyślała, patrząc w spokojne zielone oczy Diany. Wierzę.

Mogła jej zaufać i nie musiała się bać.

Odpowiedź musiała przyjść z wnętrza duszy i Cassie poszukała jej tam. I nagle odnalazła

prawdę. Wszystko, co stało się dzisiejszej nocy - że wyciągnęli ją z jej własnego łóżka, że
przywlekli tu na plażę bez cienia wyjaśnienia, ten nóż, ta cała dziwaczna ceremonia

- wszystko to źle wróżyło. No a Kori w końcu ktoś przecież zabił...

Diano, ufam ci.

To była odpowiedź, którą znalazła w sercu.

Ufam ci, Diano. Mimo wszystko, mimo wszelkich pozorów.

Popatrzyła na Faye, która miała na ustach lekki, koci uśmieszek. Patrząc prosto w te oczy w

kolorze miodu, Cassie powiedziała wyraźnie:

- Dalej. Nie ma strachu w moim sercu.

Jeszcze zanim skończyła to mówić, poczuła, że opuszczają ją wszelkie obawy. Znikły zawroty

głowy, słabość, szybkie walenie serca. Wyprostowała się, chociaż dłonie nadal miała związane za
plecami, a czubek sztyletu wciąż dotykał jej szyi.

W oczach Faye coś błysnęło. Coś przypominającego ponury respekt. Jej uśmiech zmienił się i

niemal niedostrzegalnie skinęła jej głową. A po chwili czarne brwi uniosły się ironicznie, kiedy
przemówiła.

- A więc wejdź do Kręgu - zaprosiła.

Przed siebie? Wprost na ostrze sztyletu? Cassie nie pozwoliła sobie opuścić wzroku przed

złotymi oczami, które miała na wprost siebie. Zawahała się na moment, a potem szybko ruszyła
naprzód.

Ostrze ustąpiło. Cassie poczuła cieniutki ciepły strumyk spływający po jej szyi, ale Faye się

cofnęła i opuściła sztylet.

A potem Cassie spojrzała w dół.

Stała wewnątrz Kręgu.

Diana wyjęła broń z rąk Faye i podeszła do przerwy w okręgu za plecami Cassie.

Zanurzając sztylet w piasku, przesunęła go i dorysowała resztę linii. Cassie ogarnęło dziwne

uczucie domknięcia, jakby coś się przypieczętowało. Jakby zatrzasnęły się za nią jakieś i drzwi. I
jakby to, co znajdowało się wewnątrz Kręgu, różniło się od wszystkiego, co było poza nim.

- Wyjdź na środek - poleciła Diana. Cassie próbowała iść z godnością. Tunika Diany, dostrzegła

to teraz, była z jednego boku rozcięta aż po biodro. Na długiej zgrabnej nodze koleżanki zauważyła
coś... Podwiązka? Tak to wyglądało. Taka ozdobna opaska z koronki i wstążek, jaką wkładają panny
młode, żeby potem rzucać nią w tłum na weselu. Ale ta podwiązka zrobiona była z czegoś, co
wyglądało jak zielony zamsz naszyty błękitnym jedwabiem. I miała srebrną sprzączkę.

- Odwróć się - usłyszała. Cassie miała nadzieję, że wreszcie przetną sznur, który krępował jej

ręce za plecami. Ale poczuła tylko dłonie na ramionach, które zaczęły ją coraz szybciej obracać
wokół własnej osi. Wirowała, pchano ją od jednej osoby do drugiej, z jednego krańca Kręgu na
przeciwny. Na moment znów ogarnęła ją panika. Zakręciło jej się w głowie, straciła orientację. Ze
związanymi rękoma nie mogłaby się podeprzeć, gdyby straciła równowagę. A ten nóż gdzieś przecież
był...

Nie stawiaj oporu. Wyluzuj się, przykazała sobie. I jakimś cudem strach znikł.

Pozwoliła się odpychać od jednej osoby do drugiej. Niech będzie, co ma być.

Ręce podtrzymały ją i znów stanęła twarzą w twarz z Dianą. Brakowało jej tchu i świat wirował

jej przed oczyma, ale próbowała stanąć prosto.

- Rzucono ci wyzwanie i przeszłaś próbę - poinformowała ją Diana i teraz jej zielone oczy

uśmiechały się lekko, chociaż usta miała nadal poważne. - Jesteś gotowa złożyć przysięgę?

Jaką przysięgę? Cassie skinęła jednak głową.

- Przysięgasz, że będziesz lojalna wobec Kręgu? Że nigdy nie skrzywdzisz nikogo, kto stoi w jego

wnętrzu? Ze będziesz chronić i bronić jego członków, nawet kosztem własnego życia?

Cassie przełknęła. A potem, starając się zachować spokój, powiedziała:

- Tak.

- Przysięgasz, że nigdy nie zdradzisz sekretów, które zostaną ci wyjawione przez osoby

znajdujące się w Kręgu, w którym stoimy teraz? Przysięgasz, że dochowasz tych sekretów przed
wszystkimi pozostającymi na zewnątrz, przyjaciółmi i wrogami, nawet kosztem własnego życia?

- Tak - szepnęła Cassie.

- Przysięgasz na ocean, na księżyc, na własną krew?

- Tak.

- Powiedz: „przysięgam".

- Przysięgam.

- Rzucono jej wyzwanie, poddano ją próbie i zaprzysiężono - stwierdziła Diana.

Cofnęła się i zwróciła do pozostałych. - A teraz, skoro wszyscy w Kręgu się zgadzają, wezwę

Moce.

Diana uniosła sztylet ponad głową, jego ostrze kierując w niebo. Potem wskazała nim na wschód,

w stronę oceanu, na południe, potem na zachód ku stromej zachodniej skarpie i wreszcie na północ.
Na końcu wskazała ostrzem na Cassie. Kiedy wymówiła następne słowa, Cassie po plecach
przeleciał dreszcz.

Ziemio i wodo, powietrze i ogniu, Spójrzcie na córkę stojącą przed wami.

W mroku księżyca i blasku słońca Kłoni się kornie przed żywiołami.

Wyzwanie, próba, święta przysięga dały jej prawo wstąpić do Kręgu.

Przez krew i ciało, na wieczny czas, Cassie zostaje...

- Ale my się wcale wszyscy nie zgadzamy - przerwał jej czyjś gniewny głos. - Nie uważam

Cassie za jedną z nas. Moim zdaniem nigdy nią nie zostanie.

Rozdział 12

Diana gwałtownym ruchem odwróciła się w stronę Deborah.

- Nie wolno przerywać rytuału!

- Nie powinno być żadnego rytuału - odpaliła Deborah, a jej twarz stała się mroczna i wroga.

- Zgodziłaś się na spotkaniu...

- Zgodziłam się, że musimy zrobić wszystko, co konieczne, żeby nas wzmocnić. Ale...

- Deborah urwała i zmarszczyła brwi.

- Ale niektórzy z nas być może uważają, że ona wcale nie przeszła próby - przerwała jej Faye z

uśmiechem.

Diana była blada i rozgniewana. Diadem, który miała we włosach, zdawał się dodawać jej

wzrostu, więc wyglądała na wyższą nawet od Faye. Poświata księżyca błyszczała na jej włosach tak
samo, jak na ostrzu sztyletu.

- Przeszła próbę - oświadczyła chłodno. - A teraz przerwałyście rytuał, złamałyście go, kiedy

wzywałam Moce. Mam nadzieję, że macie jakieś lepsze usprawiedliwienie.

- Zaraz ci je podam - rzekła Deborah. - Cassie nie jest tak naprawdę jedną z nas. Jej matka

wyszła za mąż za kogoś z zewnątrz.

- Więc czego chcesz? - spytała Diana. - Żebyśmy nigdy nie mieli prawdziwego Kręgu? Wiesz, że

musi nas być dwanaścioro, żeby czegokolwiek dokonać. Co mamy zrobić?

Czekać, aż twoi rodzice, albo rodzice Hendersonów, sprawią sobie kolejne dziecko? Przecież

nikt z pozostałych nie ma obojga żyjących rodziców. Nie. - Diana obróciła się twarzą do pozostałych
członków grupy, stojących na obwodzie Kręgu. - Jesteśmy ostatni - powiedziała do nich. - Jesteśmy
ostatnim pokoleniem w Nowym Świecie. I jeśli nie uda się nam skompletować Kręgu, to wszystko
się wkrótce rozpadnie. Razem z nami.

Teraz odezwała się Melanie. Pod bladozielonym szalem, zniszczonym i podartym, jakby był

bardzo stary, miała na sobie zwykłe ciuchy.

- Nasi rodzice i dziadkowie ucieszyliby się z tego - stwierdziła. - Nie chcą, żebyśmy wracali do

przeszłości, ale żebyśmy się od niej odwrócili, lak jak oni i ich rodzice. Nie chcą, żebyśmy
kontynuowali dawne tradycje i budzili Stare Moce.

- Boją się - wtrąciła pogardliwym tonem Deborah.

- Będą uszczęśliwieni, jeśli nie uda nam się skompletować Kręgu - dorzuciła Melanie.

– Rzeczywiście chcemy zrobić im tę przyjemność? - Popatrzyła na Faye.

- W pojedynkę, też możemy sporo zdziałać - Faye mruknęła cicho.

- Daj spokój - sprzeciwiła się Laurel. - To nie to, co prawdziwy Krąg. No, chyba że -

dodała - ktoś planuje zdobyć Arkana Mistrza i samemu je wykorzystać.

Faye uśmiechnęła się do niej leniwie.

- To nie ja szukam zaginionych arkanów - oświadczyła.

- To wszystko jest bez związku ze sprawą - powiedziała Diana ostro. - Pytanie brzmi, chcemy

stworzyć pełen Krąg, czy nie?

- My chcemy - odrzekł jeden z bliźniaków Hendersonów. To Chris, domyśliła się Cassie. Nagle

zaczęła ich odróżniać. Obaj bracia wydawali się bladzi i znużeni w tej księżycowej poświacie, ale
Chris miał łagodniejsze oczy. - Zrobimy wszystko, co się da, żeby się dowiedzieć, kto zabił Kori -
dokończył.

- A wtedy się nim zajmiemy - wtrącił Doug i wykonał taki gest, jakby dźgał kogoś nożem.

- Zatem potrzebujemy pełnego Kręgu - oświadczyła Melanie. - Dwunastej osoby i siódmej

dziewczyny. Cassie spełnia oba warunki.

- I przeszła próbę - powtórzyła Diana. - Jej matka była jedną z naszych. Wyjechała, owszem, ale

teraz wróciła. I przywiozła do nas swoją córkę właśnie wtedy, kiedy stała się nam potrzebna.
Dokładnie wtedy.

W oczach Deborah nadal widniał opór.

- A kto mówi, że ona w ogóle będzie umiała korzystać z Mocy? - spytała twardo.

- Ja tak twierdzę - odparła spokojnie Diana. - Wyczuwam to w niej.

- Ja też - dodała niespodziewanie Faye. Deborah spojrzała na nią, zdziwiona, a Faye uśmiechnęła

się do niej beztrosko.

- Twierdzę, że umie przywoływać przynajmniej ziemię i ogień - ciągnęła Faye denerwująco

spokojnym tonem. - Może się jeszcze okazać, że ma spory talent.

Dlaczego, zastanawiała się oszołomiona Cassie, od tych słów jeżą mi się włoski na karku?

Diana marszczyła brwi, przyglądając się Faye długim, uważnym spojrzeniem. Potem popatrzyła

na Deborah.

- Czy to wyjaśnia twoje wątpliwości?

Moment milczenia i Deborah skinęła głową. Nadąsana cofnęła się.

- A zatem - podjęła Diana ze spokojem, pod którym zdawał się czaić lodowaty gniew -

czy moglibyśmy wreszcie dokończyć sprawę?

Wszyscy się cofnęli, a ona wróciła na swoje miejsce. Znów uniosła sztylet w niebo, potem

wskazała nim cztery strony świata i Cassie. Jeszcze raz wypowiedziała te słowa, po których Cassie
przeleciał dreszcz, ale tym razem dokończyła zaklęcie i nikt jej nie przerwał:

Ziemio i wodo, powietrze i ogniu, Spójrzcie na córkę stojącą przed wami.

W mroku księżyca i blasku słońca Kloni się kornie przed żywiołami.

Wyzwanie, próba, święta przysięga Daty jej prawo wstąpić do Kręgu.

Przez krew i ciało, na wieczny czas, Cassie zostaje jedną z nas.

- I po wszystkim - odezwała się cicho Laurel zza pleców Cassie. - Jesteś z nami.

Z nami. Cassie poczuła, z dreszczem uniesienia, że już nic nigdy nie będzie takie samo jak

przedtem.

- Cassie.

Diana rozpinała srebrny naszyjnik, który miała na szyi. Spojrzenie Cassie przyciągnął

wisiorek w kształcie półksiężyca. Ten sam symbol, który Diana miała na diademie, zdała sobie

sprawę Cassie. A Deborah na tatuażu.

- To symbol - powiedziała Diana, zapinając łańcuszek na szyi Cassie. - Symbol twojego

uczestnictwa w Kręgu.

A potem uściskała Cassie. To nie był żaden spontaniczny odruch, raczej część rytuału.

Następnie odwróciła Cassie twarzą do pozostałych i dodała:

- Moce ją zaakceptowały. Teraz każdy w was musi ją powitać.

Pierwsza podeszła Laurel. Twarz miała poważną, ale w głębi jej brązowych oczu było mnóstwo

ciepła i życzliwości. Uściskała Cassie, a potem lekko cmoknęła ją w policzek.

- Cieszę się, że jesteś jedną z nas - szepnęła i cofnęła się, a jej długie, jasnobrunatne włosy

powiewały na lekkim wietrze.

- Dzięki - odszepnęła Cassie. Następna była Melanie. Uścisk był bardziej formalny. Jej chłodne,

inteligentne szare oczy nadal onieśmielały Cassie.

- Witaj w Klubie. - Jej głos brzmiał mimo wszystko serdecznie.

Deborah, na odmianę, była nachmurzona, kiedy podeszła bliżej i uściskała Cassie tak, jakby przy

okazji chciała jej złamać jedno czy dwa żebra. Nie powiedziała nic.

Sean zbliżył się szybko i ochoczo. Jego uścisk trwał nieco za długo i jak na gust Cassie, chłopak

za mocno się do niej przytulił. W końcu sama musiała się od niego odsunąć.

- Cieszę się, że jesteś.

Takim wzrokiem gapił się na koszulę Cassie, że pożałowała, że to cienka bawełna, a nie flanela.

- Widzę - mruknęła pod nosem, kiedy wracał do Kręgu, a stojąca obok Diana musiała przygryźć

wargę.

W normalnych warunkach uścisków braci Hendersonów bałaby się pewnie jeszcze bardziej. Dziś

wieczorem widać było jednak, że jest im wszystko jedno, czy obejmują dziewczynę czy kawałek
drewna. Uściskali ją obojętnie i wrócili na swoje miejsca, nadal obserwując wszystko gniewnymi,
odległymi spojrzeniami.

A potem przyszła kolej na Nicka.

Cassie poczuła, że coś się w niej spina. W sumie nie w tym rzecz, że jej się podobał, a jednak...

Nie mogła opanować jakiegoś wewnętrznego drżenia, kiedy na niego patrzyła. Był

taki przystojny, a chłód, który go otaczał niczym cienka warstwa lodu, zdawał się jeszcze

podkreślać jego rysy. Ceremonię obserwował z dystansem i brakiem zaangażowania, jakby nic z
tego, co się tu działo, nijak go nie dotyczyło.

Jego uścisk też był obojętny. Jakby po prostu wykonywał przepisowe ruchy, cały czas myśląc o

czymś innym. Ale ramiona miał silne. No, nic dziwnego, pomyślała Cassie. Każdy facet, który miał z
Faye... hm... układ, musiał być silny.

Susan pachniała perfumami, a kiedy pocałowała ją w policzek, Cassie była pewna, że zostawiła

na nim ślad wiśniowej szminki. Obejmowało się ją niczym wyperfumowaną, miękką poduszkę.

Wreszcie podeszła Faye. Jej oczy o ciężkich powiekach spoglądały tajemniczo, jakby wyczuwała

zażenowanie Cassie i bawiła się nim. A Cassie nie mogła przestać myśleć o wzroście Faye i o tym,
że z największą ochotą by przed nią uciekła. Miała przerażające wrażenie, że Faye zaraz zrobi coś
okropnego... Ale ona tylko mruknęła, cofając się:

- A więc mała biała myszka jest twardsza, niż się wydawało. Dałabym głowę, że nie przejdziesz

ceremonii.

- Nie jestem pewna, czy przeszłam - powiedziała cicho Cassie. Miała desperacką ochotę usiąść i

wreszcie pozbierać myśli. Tyle się wydarzyło, w takim tempie... Ale została przyjęta. Nawet Faye ją
zaakceptowała. Tego faktu nie można było zmienić.

- Dobrze - odezwała się cicho Diana. - Koniec rytuału inicjacji. Zwykle potem robimy imprezę

czy coś, ale... - Popatrzyła na Cassie i uniosła ręce. Cassie skinęła głową. Dziś wieczorem impreza
byłaby czymś zupełnie niestosownym. - Uważam zatem, że powinniśmy formalnie rozwiązać Krąg,
ale potem zwołać i odbyć zwykłe spotkanie. W ten sposób Cassie szybciej połapie się, o co chodzi.

Wokół wszyscy pokiwali głowami i odetchnęli. Diana wzięła garść piasku i zaczęła zasypywać

nakreśloną na plaży linię. Pozostali zrobili to samo, każdy nasypał garść i wygładził piasek tak, że
obrys okręgu został zatarty i znikł. A potem się porozchodzili.

Niektórzy usiedli wśród palących się świec na piasku, inni przysiedli na skałach obok. Nick dalej

stał. Zapalił papierosa.

Diana odczekała, aż wszyscy ucichną i spojrzą na nią, a potem zwróciła się do Cassie.

Twarz miała bardzo poważną, a oczy przejęte.

- Teraz, kiedy stałaś się jedną z nas - powiedziała bez wstępów - najwyższa pora, żebyś się

dowiedziała, kim właściwie jesteśmy.

Cassie wstrzymała oddech. Odkąd przyjechała do New Salem, spotkało ją tyle

niewytłumaczalnych rzeczy, a teraz wreszcie miała usłyszeć jakieś wyjaśnienie. Co dziwne, nie była
pewna, czy go potrzebuje. Dziś w nocy różne rzeczy zaczęły się układać w jej głowie. Drobne
dziwactwa ludzi, małe tajemnice, których nie umiała rozwikłać. W jakiś sposób, jej umysł zaczął to
wszystko ze sobą łączyć i teraz...

Popatrzyła na otaczające ją twarze, oświetlone promieniami księżyca i płomykami świec.

- Wydaje mi się - podjęła powoli - że już wiem. - Uczciwość kazała jej dodać: - A przynajmniej

częściowo.

- Ach, tak? - Faye uniosła brwi. - No to może sama nam powiesz?

Cassie spojrzała na Dianę, a ta skinęła głową.

- No cóż, po pierwsze - zaczęła bez pośpiechu - wiem, że nie jesteście Klubem Myszki Miki.

Chichoty.

- Lepiej uwierz, że zastępem skautów też nie - mruknęła Deborah.

- Wiem... - urwała. - Wiem, że potraficie rozpalać ogień bez użycia zapałek. I że wrotycz

dodajecie nie tylko do sałatek.

Faye oglądała swoje paznokcie z miną niewiniątka, a Laurel uśmiechnęła się ze skruchą.

- Wiem, że możecie poruszać nieożywione przedmioty.

Tym razem to Faye się uśmiechnęła. Deborah i Susan wymieniły zadowolone spojrzenia.

- Sssssssss... - syknęła ta ostatnia.

- Wiem, że wszyscy w szkole was się boją, nie wyłączając dorosłych. Boją się każdego, kto

mieszka na Crowhaven Road.

- A będą się bali jeszcze bardziej - oświadczył Doug Henderson.

- Wiem, że używacie kamieni do usuwania plam...

- Kryształów - mruknęła Diana.

- .. .i że w waszej herbacie bywa coś więcej niż sama herbata. I wiem też - Cassie przełknęła z

trudem, ale mówiła dalej dobitnie - że potraficie pchnąć kogoś, nie dotykając go, i w ten sposób go
przewrócić.

Po tych słowach zapadła cisza. Kilka osób zerknęło na Faye. Ta wysoko uniosła brodę i

popatrzyła zmrużonymi oczyma na ocean.

- Masz rację - przyznała Diana. - Wiele się dowiedziałaś z samych obserwacji, a my trochę

zaniedbaliśmy dyskrecję. Ale moim zdaniem powinnaś wysłuchać całej historii od początku.

- Ja ją opowiem - oświadczyła Faye. A kiedy Diana spojrzała na nią z wahaniem, dodała: -

Dlaczego nie? Lubię dobre historie. A to jest dobra historia.

- Niech będzie - zgodziła się Diana. - Ale czy mogłabyś trzymać się konkretów? Znam te twoje

dygresje, Faye.

- Jasne - odrzekła obojętnie. - No więc, zaraz, od czego by tu zacząć? - Przez chwilę

zastanawiała się, przechylając głowę na bok, a potem się uśmiechnęła. - Dawno, dawno temu

- podjęła - było sobie dziwne miasteczko, Salem. A zamieszkiwali je dziwni ludzie, prości

purytanie... Prawdziwi Amerykanie, pracowici, uczciwi, dzielni i prawdomówni...

- Faye...

- Dokładnie jak wielu znanych mi ludzi stąd - ciągnęła Faye, nie przejmując się, że ktoś jej

przerwał. Wstała i odrzuciła wspaniałe czarne włosy na plecy, wyraźnie napawając się tym, że jest
w centrum uwagi. Ocean z niekończącym się szumem fal rozbijających się o brzeg stanowił idealne
tło, kiedy zaczęła się przechadzać tam i z powrotem, a jej czarna jedwabna bluzka opadła z jednego
ramienia. - Purytanie mieli te swoje grzeczne, proste, purytańskie myśli... To znaczy większość z
nich. Kilkoro z nich chyba się trochę nudziło w tym swoim purytańskim życiu. Ciągła praca, żadnej
rozrywki, sukienki potąd - wskazała swój podbródek - a w niedzielę sześć godzin nabożeństwa...

- Faye - upomniała Diana. Zignorowała ją.

- No i ci sąsiedzi! - dodała. - Sąsiedzi, którzy cię obserwowali, plotkowali o tobie, szpiegowali

cię, żeby się upewnić, czy przy sukience nie masz o jeden guziczek za dużo i czy po drodze na
spotkanie modlitewne czasem się nie uśmiechasz. W tamtych czasach trzeba było zachowywać się
potulnie, spuszczać oczy i robić to, co ci kazano bez zadawania pytań.

No, przynajmniej, jeśli się było dziewczyną. Nawet lalkami nie wolno się było bawić, bo one też

stanowiły narzędzie szatana.

Cassie, wbrew sobie porwana opowiadaniem, patrzyła, jak Faye chodzi w tę i z powrotem

niczym dzika tygrysica w klatce.

Gdyby żyła w tamtych czasach, pomyślała Cassie, mieliby z nią twardy orzech do zgryzienia.

- No i być może niektóre z tych dziewczyn nie były zbyt szczęśliwe - opowiadała Faye. - Kto

wie? W każdym razie pewnej zimy kilka z nich zaczęło się spotykać, żeby sobie powróżyć. Nie
powinny były, jasne. To było zakazane. Ale i tak to robiły. Jedna z nich miała niewolnicę, która
pochodziła z Indii Zachodnich i znała się na magii. Wróżby pomagały znieść nudę długich zimowych
wieczorów. - Spod rzęs zerknęła w stronę Nicka, jakby chciała powiedzieć, że sama znalazłaby
sobie lepszą rozrywkę. - Ale ciążyło im to na tych ich małych purytańskich sumieniach - ciągnęła ze
smutkiem. - Czuły się winne. No i wreszcie jedna z nich załamała się nerwowo. Rozchorowała się,
dostała gorączki i wszystko wyznała. I sekret szlag trafił. A wszystkie inne młode dziewczyny
poczuły się, jakby siedziały na rozżarzonych węglach. W tamtych dniach niedobrze było dać się
złapać na zabawach tym, co nadprzyrodzone. Dorosłym się to nie podobało. Więc biedne małe
purytaneczki musiały wskazać palcem innego winnego.

Faye uniosła długi, wąski, zakończony czerwonym paznokciem palec i powiodła nim po grupie,

jakby mierzyła z pistoletu. Zatrzymała się przy Cassie.

Cassie popatrzyła na palec, a potem prosto w oczy Faye.

- I tak właśnie zrobiły - powiedziała przyjemnym tonem Faye. Cofnęła palec takim gestem, jakby

chowała do pochwy szpadę, i mówiła dalej. - Wskazały tę niewolnicę z Indii Zachodnich, a potem
jeszcze kilka starych kobiet, których nie lubiły. Kobiet, które nie cieszyły się w miasteczku
przesadnym szacunkiem. A kiedy je wskazywały, mówiły... - Faye zawiesiła głos dla aktorskiego
efektu i uniosła twarz do księżyca wiszącego na niebie. A potem spojrzała wprost na Cassie. -
Mówiły: „Czarownica!"

Przez całą grupę przeszedł szmer ożywienia, gorzkiego rozbawienia, irytacji.

Potrząsano rękoma z niesmakiem. Cassie poczuła, że włoski na karku stają jej dęba.

- I wiecie co? - Faye popatrzyła na widownię, której uwagę zdołała całkowicie przykuć. A potem

uśmiechnęła się powoli i szepnęła: - To podziałało. Nikt już ich nie obwiniał za małe zabawy z

wróżbami. Wszyscy za bardzo się zajęli wyławianiem spośród swojego grona czarownic. Jedyny
problem - mówiła Faye, unosząc brwi z przyganą - polegał

na tym, że purytanie nie umieliby rozpoznać czarownicy, nawet gdyby sama im się pchała w ręce.

Szukali kobiet, które postępowały niekonwencjonalnie, które były zbyt niezależne albo zbyt...
zamożne. Skazanej czarownicy odbierało się wszelkie doczesne dobra, więc oskarżanie ich mogło
się okazać całkiem dochodowym interesem. A przez cały ten czas prawdziwe czarownice mieli na
wyciągnięcie ręki. Bo, rozumiecie - dodała Faye cicho - w Salem mieszkały też prawdziwe
czarownice. Nie te biedne kobiety czy mężczyźni, na których padło oskarżenie. Ani razu nie skazali
prawdziwych. Ale one tam mieszkały i nie podobało im się to, co widziały. Zaczynało się robić
trochę niebezpiecznie. Niektórzy próbowali nawet zapobiegać polowaniu na czarownice, ale zwykle
to tylko wzmagało podejrzenia. Niebezpiecznie było choćby tylko przyjaźnić się z kimś ze skazanych.

Urwała i zapadła cisza. Twarze otaczające Cassie nie były już rozbawione, ale zimne i gniewne.

Jakby ta historia była czymś, co odzywało się echem w ich duszach. Nie żadną omotaną pajęczynami
bajką z zamierzchłej przeszłości, ale zupełnie aktualnym ostrzeżeniem.

- I co się stało? - spytała wreszcie Cassie, sama też zniżając głos.

- Z oskarżonymi o czary? Stracono ich. A przynajmniej tych pechowców, którzy się nie przyznali.

Dziewiętnaście osób powieszono, zanim gubernator położył temu kres. Ostatnia publiczna egzekucja
miała miejsce dokładnie trzysta lat temu... Dwudziestego drugiego września, w równonoc jesienną
1692 roku. Nie, ci biedacy oskarżeni o czary nie mieli szczęścia. A prawdziwe czarownice... No
cóż... - Faye się uśmiechnęła. - Prawdziwe czarownice wyjechały. Dyskretnie, oczywiście. Kiedy
całe zamieszanie już ucichło. Po cichu pakowały się i przenosiły na północ, gdzie założyły swoją
własną osadę. Gdzie nikt by ich nie wskazywał palcem, bo mieszkali tam sami swoi. A tę maleńką
osadę nazwali... - Popatrzyła na Cassie.

- New Salem - powiedziała dziewczyna. Oczyma wyobraźni zobaczyła tablicę na szkolnym

budynku. - Prawa miejskie nadane w 1693.

- Tak. Zaledwie rok po zakończeniu tamtych procesów. Więc rozumiesz już, jak powstało nasze

miasto. Składało się tylko z dwunastu członków kowenu i ich rodzin. My -

pełnym wdzięku gestem Faye ogarnęła całą grupę - jesteśmy potomkami tych dwunastu rodzin. Ich

jedynymi żyjącymi spadkobiercami. Cała ta hołota, którą masz wkoło siebie w szkole i w
miasteczku...

- Jak Sally Waltman - wtrąciła Deborah.

- .. .to wyłącznie potomkowie ludzi przez nich zatrudnianych. Służby - powiedziała słodko Faye. -

Albo obcych, którzy tu przywędrowali i którym pozwolono się osiedlić. Ale te dwanaście domów na
Crowhaven Road to są domy pierwszych rodzin. Naszych rodzin.

Zawierali małżeństwa między sobą i udało im się zachować czystość krwi, a przynajmniej

większości. No i, koniec końców, dorobili się nas.

- Musisz coś zrozumieć - odezwała się cicho Diana gdzieś z boku Cassie. - Część z tego, o czym

mówi Faye, to tylko spekulacje. Nie mamy całkowitej pewności, co spowodowało te polowania na
czarownice w 1692. Ale wiemy, co się działo z naszymi własnymi przodkami, bo mamy ich zapiski,
stare dzienniki, zbiory zaklęć. Księgi Cienia. -

Obróciła się i podniosła coś z piasku, a Cassie rozpoznała księgę, która leżała na oknie tego dnia,

kiedy Diana czyściła jej sweter. - Ta - mówiła dalej Diana, unosząc księgę - należała do mojej
praprababki. Dostała ją od swojej matki, a ta od swojej matki, i tak dalej. Każda z nich robiła w niej
notatki, każda zapisywała zaklęcia, które rzucała, rytuały, ważne wydarzenia w swoim życiu. I każda
przekazywała ją następnemu pokoleniu.

- Aż do czasów naszych prababek, w każdym razie - uściśliła Deborah. - Jakieś osiemdziesiąt,

dziewięćdziesiąt lat temu. Tamto pokolenie uznało, że to wszystko jest zbyt niebezpieczne.

- I nielegalne - wtrąciła Faye, a jej złote oczy błyszczały.

- Poukrywali księgi i próbowali zapomnieć o starej wiedzy - dodała Diana. - Nauczyli swoje

dzieci, że źle jest się czymś różnić. Próbowali być normalni i zachowywać się jak ci z zewnątrz.

- I nie mieli racji - wtrącił Chris. Pochylił się do przodu, zacisnął wargi, twarz zmieniła mu się

bólem. - Nie możemy być tacy, jak oni. Kori o tym wiedziała. Ona... - urwał i pokręcił głową.

- Już dobrze, Chris - powiedziała miękko Laurel. - My wiemy.

Sean odezwał się nagle, dumnie wypinając chudą klatkę piersiową:

- Ukryli starą wiedzę, ale my ją odnaleźliśmy. Nie przyjmowaliśmy do wiadomości porażek.

- To prawda - zgodziła się Melanie, rzucając mu rozbawione spojrzenie. - Oczywiście, niektórzy

byli jeszcze zajęci zabawą w Batmana, kiedy starsi na nowo odkrywali nasze dziedzictwo.

- A niektórzy mają nieco więcej naturalnych talentów niż inni - dorzuciła Faye.

Rozsunęła palce dłoni i podziwiała czerwone paznokcie. - Nieco więcej naturalnego... daru

przywoływania Mocy.

- Zgadza się - stwierdziła Laurel. Uniosła brwi i spojrzała znacząco na Dianę. -

Niektórzy, owszem.

- Wszyscy mamy dar - oznajmiła Diana. - Zaczęliśmy odkrywać go na nowo, kiedy byliśmy

jeszcze całkiem mali. W sumie byliśmy dzieciakami. Nawet nasi rodzice nie mogli tego zignorować.
Przez jakiś czas próbowali nam zakazywać wykorzystywania talentu, ale większość ustąpiła.

- A niektórzy nam nawet pomagają - powiedziała Laurel. - Jak moja babcia. Jednak nadal

większość tego, co jest nam potrzebne, czerpiemy z tych starych ksiąg. - Cassie pomyślała o własnej
babce. Czy ona też próbowała jej pomóc? Cassie poczuła pewność, że tak.

- Albo i z własnych głów - dodał Doug. Uśmiechnął się szerokim, wariackim uśmiechem i przez

moment znów wyglądał jak chłopak, który na wyścigi gnał na rolkach przez szkolne korytarze. -
Wiesz, to taki instynkt. Czysty instynkt. Zwierzęcy.

- Nasi rodzice tego nie znoszą - powiedziała Susan. - Mój tata mówi, że to tylko powoduje

kłopoty z tymi z zewnątrz. Twierdzi, że oni nam kiedyś pokażą.

Zęby Douga zabłysły bielą w świetle księżyca.

- To my pokażemy im - zagroził.

- Oni nie rozumieją - wtrąciła cicho Diana. - Nawet wśród nas nie wszyscy zdają sobie sprawę,

że Moce można wykorzystywać, żeby czynić dobro. Ale ci z nas, którzy je przywołują, wiedzą to. I to

tylko się liczy.

Laurel pokiwała głową.

- Moja babcia mówi, że zawsze się znajdą na zewnątrz tacy, którzy nas będą nienawidzić. Nic nie

możemy na to poradzić poza tym, żeby próbować trzymać się od nich z daleka.

Cassie pomyślała nagle o dyrektorze, który trzymał lalkę ze skręconym karkiem za skraj sukienki.

„Jakie to trafne", powiedział. No cóż, nic dziwnego... Skoro już wtedy myślał, że Cassie jest jedną z
nich. A potem coś ją zastanowiło.

- Chcecie powiedzieć - odezwała się, - że nawet dorośli wiedzą, kim wy... Kim my jesteśmy?

Dorośli z zewnątrz?

- Tylko ci z okolicy - rzekła Diana. - Ci, którzy wyrośli na wyspie. Oni wiedzieli od stuleci, ale

zawsze siedzieli cicho. Jeśli chcą tu mieszkać, muszą. Tak już po prostu jest.

- Przez ostatnich kilka pokoleń relacje między nami a obcymi były bardzo dobre -

powiedziała Melanie. - Tak w każdym razie twierdzą dziadkowie. Ale teraz trochę

namieszaliśmy. I obcy pewnie nie będą siedzieć cicho do końca świata. Mogą próbować nas
powstrzymać...

- Mogą? Już to zrobili - stwierdziła Deborah. - Jak sądzisz, dlaczego zginęła Kori?

Natychmiast odezwały się różne głosy. Bliźniaki Henderson, Sean, Susan i Deborah wdali się w

sprzeczkę. Diana uniosła dłoń.

- Dość tego! Nie pora na to! - przywołała ich do porządku. - To, co spotkało Kori, jest jedną ze

spraw, którymi Krąg się zajmie. Teraz, kiedy mamy komplet, powinno nam się udać.

Ale nie dziś w nocy. Jak długo jestem przywódczynią...

- Tymczasową. Do listopada - wtrąciła ostro Faye.

- Jak długo jestem tymczasową przywódczynią, obędziemy robić wszystko wtedy, kiedy powiem,

a nie na wariata. Dobrze? - Diana popatrzyła po pozostałych. Niektóre twarze były czujne,
pozbawione wyrazu, inne, jak Deborah, otwarcie wrogie. Ale większość członków Kręgu kiwała
głowami albo jakimś innym gestem wyraziła Zgodę. - No dobrze.

Dzisiejszy wieczór przeznaczyliśmy na inicjację Cassie. - Spojrzała na nią. - Masz jakieś

pytania?

- No cóż... - Cassie miała nieodparte wrażenie, że jest coś, o co powinna zapytać, coś ważnego,

czego jakoś nie mogła uchwycić. - Faceci z Kręgu... Jak ich nazywacie? Znaczy to czarownicy,
czarodzieje czy jak?

- Nie - odparła Diana. - Czarodziej to staroświeckie słowo, oznacza mędrca, który zwykle działał

sam. A czarownik za bardzo kojarzy się z oszustem z kuglarstwem.

Czarownica to właściwy termin dla nas wszystkich, dla chłopaków też. Coś jeszcze?

Cassie pokręciła głową.

- No dobrze - odezwała się Faye. - Skoro wysłuchałaś naszej historii, teraz my mamy parę pytań

do ciebie. - Popatrzyła na Cassie z dziwnym uśmiechem i dodała fałszywie słodkim tonem: -

Planujesz być czarownicą dobrą czy złą?

Rozdział 13

Bardzo śmieszne, pomyślała Cassie. Ale tak naprawdę wcale nie uważała tego za śmieszne.

Wyczuwała, że w pytaniu Faye kryje się całkiem poważny podtekst. Z jakiegoś powodu nie umiała
wyobrazić sobie, że Faye chciałaby używać Mocy - czymkolwiek one były - dla czynienia dobra. I
nijak sobie nie wyobrażała, że Diana mogłaby je wykorzystywać do czegokolwiek innego.

- Czy ktoś ma coś jeszcze do powiedzenia? Pytania, uwagi, sprawy klubowe? - Diana rozejrzała

się po grupie. - W takim razie uznaję spotkanie za zakończone. Możecie iść lub zostać, jak chcecie.
Jutro po południu zwołamy kolejne zebranie, poświęcone Kori, i omówimy plan działania.

Rozległ się szmer głosów, ludzie zaczęli gadać między sobą i wstawać. To elektryzujące

napięcie, które łączyło całą .grupę, znikło, ale nikt nie miał ochoty jeszcze odchodzić.

Susan poszła za skałę i wyciągnęła parę mokrych sześciopaków dietetycznych napojów

gazowanych. Laurel szybko sięgnęła za inny kamień i wyjęła wielki termos.

- To napar z dzikiej róży - powiedziała. Nalała kubeczek pachnącego, ciemnoczerwonego płynu i

uśmiechnęła się do Cassie. - Żadnej prawdziwej herbaty w nim nie ma, ale rozgrzeje cię i poprawi
samopoczucie. Róże Bają działanie uspokajające i oczyszczające.

- Super - ucieszyła się Cassie i przyjęła napój z wdzięcznością. Głowa pękała jej z bólu. To z

nadmiaru wrażeń, stwierdziła.

Jestem czarownicą, pomyślała potem z lekkim zdumieniem. A przynajmniej w połowie. Mama i

bab-cia też są czarownicami. Było to dziwne i prawie niemożliwe do ogarnięcia umysłem.

Upiła kolejny łyk gorącego, słodkiego napoju i zadygotała.

- Masz. - Melanie zdjęła bladozielony szal i owinęła nim ramiona Cassie. -

Przywykliśmy do zimna, ty nie. Jeśli chcesz, możemy rozpalić ognisko.

- Nie, szal mi wystarczy - zapewniła Cassie i podwinęła pod siebie gołe stopy. - Jest piękny.

Bardzo stary?

- Należał do prababki mojej prababki, jeśli chcesz wierzyć w te stare historie - odparła Melanie.

- Zwykle z okazji Kręgu ubieramy się staranniej. Możemy zakładać, na co tylko mamy ochotę i
czasem przeginamy. Ale dziś wieczorem...

- Tak. - Cassie skinęła głową ze zrozumieniem. Melanie była sympatyczniejsza niż zwykle.

Prawie jak Laurel czy Diana. Przez chwilę Cassie się nad tym zastanawiała i wreszcie pojęła.

Jestem jedną z nich, pomyślała i po raz pierwszy w pełni to do niej dotarło. Już nie żaden psiak

zgarnięty z ulicy. Jestem pełnoprawnym członkiem Klubu.

Znów poczuła przypływ ożywienia, wręcz uniesienia. Ale towarzyszyło mu też głębsze uczucie

zrozumienia. Jakby coś w głębi jej duszy kiwało głową i mówiło: tak, od dawna wiedziałam.

Cassie spojrzała na Melanie, która spokojnie piła swoją herbatę, i na Laurel.

Koleżanka pochyliła się i wyprostowała przechylającą się różową świecę. Potem popatrzyła na

Dianę. Jasnowłosa dziewczyna stała na piasku obok braci Hendersonów. Trzy jasnowłose głowy

zbliżyły się do siebie. Zdawało się, że Diana zupełnie się nie przejmuje tym, że ma na sobie cienką
białą tunikę i wyszukaną biżuterię. Jakby to był dla niej całkowicie naturalny strój.

Moi bliscy, pomyślała Cassie. Nagłe uczucie przynależności - uczucie miłości - było tak silne, że

łzy jej napłynęły do oczu. A potem popatrzyła na Deborah i Susan, pogrążone w rozmowie, na Faye,
która z obojętnym uśmiechem słuchała czegoś, co z ożywieniem mówił

Sean, i na Nicka, który w milczeniu patrzył na ocean, a w ręku trzymał puszkę czegoś, co napojem

gazowanym na pewno nie było.

Ich też kocham, pomyślała. Miała chęć spróbować dogadać się ze wszystkimi pozostałymi

członkami Klubu, ze wszystkimi, w których płynęła ta sama krew. Nawet z tymi, którzy do Klubu nie
chcieli jej wpuścić.

Znów spojrzała na Laurel i zobaczyła, że szczupła, brązowowłosa dziewczyna przygląda jej się z

lekkim, współczującym uśmiechem.

- Sporo tego, żeby się tak naraz z tym uporać - powiedziała ze zrozumieniem.

- Tak. Ale to też fascynujące.

Laurel się uśmiechnęła.

- A więc, skoro jesteś czarownicą - zagadnęła - co masz zamiar zrobić najpierw?

Cassie się roześmiała, czuła się wręcz odurzona. Moc, pomyślała. Tyle jest na świecie tych

Mocy, a teraz mogę z nich korzystać. Pokręciła głową i uniosła tę dłoń, w której nie trzymała kubka z
herbatą z dzikiej róży.

- A co można robić? - spytała. - Znaczy, tak konkretnie?

Laurel i Melanie wymieniły spojrzenia.

- Właściwie wszystko - odparła Melanie. Uniosła księgę, którą wcześniej pokazała Cassie Diana,

i zaczęła ją przeglądać, wskazując Cassie niektóre strony. Były pożółkłe, kruche i pokryte zawiłym,
niemal niemożliwym do odczytania pismem. Pełno też było na nich różowych samoprzylepnych
karteczek i zakładek. Niemal przy każdej stronie była jedna, przy niektórych po parę. - To pierwsza
Księga Cienia, jaka wpadła nam w ręce - wyjaśniła Melanie. - Znaleźliśmy ją na strychu u Diany.
Potem trafiliśmy na inne... w każdej rodzinie powinna być jedna. Z tą pracujemy już od jakichś pięciu
lat, odczytując zaklęcia i przepisując je współczesnym językiem. Wszystko wklepuję w komputer,
żeby mieć łatwy dostęp do informacji.

- Coś w rodzaju Bazy Danych Cienia - zrozumiała Cassie.

Laurel uśmiechnęła się szeroko.

- Dokładnie. I wiesz, to zabawne, ale w miarę jak zaczynasz uczyć się zaklęć i rytuałów, coś się

w tobie budzi. I próbujesz wymyślać własne.

- Instynkt - mruknęła Cassie.

- Właśnie - zgodziła się Laurel. - Wszyscy go mamy, niektórzy mocniej rozwinięty niż inni. Część

z nas wyróżnia się w pewnych dziedzinach, na przykład w przywoływaniu różnych Mocy. Mnie
najlepiej pracuje się z ziemią. - Laurel ujęta garść piasku i pozwoliła mu przesypać się przez palce.

- Możesz zgadywać do trzech razy, w czym specjalizuje się Faye - wtrąciła sucho Melanie.

- A w każdym razie, żeby odpowiedzieć na twoje pytanie, robić możemy bardzo wiele

- ciągnęła Laurel. - To zależy, na co masz ochotę. Zaklęcia ochronne, obrona...

- Albo atak - dodała Melanie, zerkając w stronę Deborah i Susan.

- ...drobne czary, jak rozpalanie ognia i te duże, jak... No cóż, sama się przekonasz.

Lecznicze eliksiry, talizmany, żeby znaleźć coś, co się zgubiło... Wróżenie i przewidywanie

przyszłości. Napoje miłosne... - Uśmiechnęła się, bo Cassie szybkim ruchem uniosła głowę. -

Zainteresowana?

- Och, może troszkę. - Zarumieniła się. Boże, chciałaby móc wreszcie to wszystko ogarnąć

umysłem. Nadal doskwierało jej uczucie, że coś jej umyka, że przeoczyła coś oczywistego, o co
powinna zapytać, tylko co to było?

- Istnieje pewna rozbieżność opinii co do etycznej strony miłosnych eliksirów i zaklęć

- mówiła Melanie, a jej szare oczy wyrażały lekką dezaprobatę. - Niektórzy uważają, że to

pozbawia człowieka wolnej woli, rozumiesz. A źle wykorzystane zaklęcie może się obrócić
przeciwko osobie, która je rzuciła. I to trzy razy silniej. Są tacy, którzy twierdzą, że nie warto
ryzykować.

- A inni - dodała Laurel z żartobliwą powagą, a jej brązowe oczy błyszczały - mówią, że w

miłości i na wojnie każda broń jest dozwolona. O ile rozumiesz, Co mam na myśli.

Cassie przygryzła wargę. Jakkolwiek by próbowała się skoncentrować na tym męczącym ją

niepokoju, jakaś inna myśl wysuwała się na pierwszy plan. A może nie tyle myśl, co nadzieja, nagły
przebłysk możliwości.

Napoje miłosne. I dowiadywanie się różnych rzeczy. Coś, co pozwoliłoby jej odnaleźć tamtego

chłopaka i przyciągnąć go do siebie. Czy istniało takie zaklęcie? Czuła, że tak.

Znaleźć go... Chłopaka z plaży. Cassie w żołądku poczuła ciepło, a dłonie zaczęły ją mrowić. Już

sama możliwość dodawała jej skrzydeł. Och, proszę, jeśli mogę choć tego jednego pragnąć...

- A gdyby - zaczęła i z ulgą usłyszała, że jej głos brzmi całkiem normalnie - gdyby, powiedzmy,

chcieć odnaleźć kogoś znajomego, z kim się straciło kontakt? Z kimś, kogo się polubiło i chciałoby
się go znowu zobaczyć? Znajdzie się na to jakieś zaklęcie?

Brązowe oczy Laurel znów zabłysły.

- Zaraz? Rozmawiamy tu o jakiejś konkretnej osobie? Chłopaku? - spytała.

- Tak. - Cassie poczuła, że znów się rumieni.

- No cóż... - Laurel zerknęła na Melanie, która z rezygnacją kręciła głową, a potem znów

popatrzyła na Cassie. - Ja bym zalecała jakieś proste zaklęcie z drzewem. Drzewa dostrajają się do
takich emocji jak przyjaźń czy miłość, bo to też coś, co rośnie i sprowadza nowe życie. A jesień to
dobra pora na używanie tego, co właśnie się zbiera, na przykład jabłek. Więc ja bym rzuciła zaklęcie
z jabłkiem. Najpierw bierzesz jabłko i dzielisz je na połówki. Potem bierzesz dwie igły, zwykłe igły
do szycia, przekładasz jedną przez ucho drugiej i łączysz je obie, związując nitką. Potem wbijasz je

w jabłko i znów je składasz w całość. Obwiązujesz, żeby się nie rozpadło. A później wieszasz z
powrotem na drzewie i wypowiadasz słowa, które mówią drzewu, czego pragniesz.

- Jakie słowa?

- Och, jakiś wiersz czy coś - stwierdziła Laurel. - Coś, co obudzi moc drzewa i pomoże ci

zwizualizować to, o co prosisz. Najlepiej, żeby się rymowało. Ja nie umiem zbyt dobrze tworzyć
takich zaklęć, ale na przykład:

- Drzewo dobre, drzewo miłe, mej miłości przynieś siłę.

Nie, nie bardzo, pomyślała Cassie i przejął ją dreszcz. Słowa Laurel coś zmieniały w jej umyśle,

przekształcały go, rozwierały. Miała wrażenie, że słyszy głos, odległy i czysty jak dzwon.

Pączek i kwiat, drzewo i liść, Znajdź go, przywołaj teraz do mnie.

Pęd i nasienie, korzeń i kiść, Niech mnie pokocha nieprzytomnie.

Jej wargi poruszały się cicho w rytm tych słów. Tak, w głębi ducha czuła, że te słowa są

właściwe. Miała już zaklęcie... Tylko czy naprawdę starczy jej odwagi, żeby je rzucić?

Tak. Dla niego zaryzykuję wszystko, pomyślała. Opuściła wzrok na swoje palce przesypujące

piasek. Jutro, zdecydowała. Jutro to zrobię.

A potem w każdej minucie, każdego dnia, będę czekała z nadzieją. Czekała na moment, kiedy

zobaczę jakiś cień, uniosę głowę i to będzie on. Albo usłyszę kroki, obejrzę się i go zobaczę. Albo...

A potem zdarzyło się coś tak niesamowitego i niespodziewanego, że Cassie omal nie wrzasnęła.

Pod jej dłoń wsunął się mokry nos. Nie wrzasnęła tylko dlatego, że chyba dostała ataku serca.

Krzyk uwiązł jej w gardle, a potem naprawdę zobaczyła tego psa i wszystko zaczęło jej wirować
przed oczami. Dłoń, którą chciała cofnąć, zwisła bezwładnie. Otworzyła usta w milczeniu, a potem je
zamknęła. Przez wirującą mgłę spojrzała w brązowe, ciepłe oczy owczarka i na krótką, jedwabiście
szorstką i sierść na jego pysku. Pies popatrzył na nią, ziejąc wesoło, jakby chciał zapytać: „Cieszysz
się, że jestem?"

A potem Cassie podniosła wzrok, żeby spojrzeć na właściciela zwierzaka.

Patrzył na nią jak tego dnia na plaży w Cape Cod. Światło księżyca błyszczało w jego

ciemnorudych włosach, niektóre pasma zamieniając w płomień, inne przyciemniając jak wino.
Szaroniebieskie oczy wydawały się srebrne. Znalazł ją.

Wszystko zastygło w bezruchu. Szum oceanu przycichł i zdawał się odległy, żaden inny dźwięk

nie docierał do Cassie. Nawet bryza zelżała. Zupełnie jakby cały świat czekał.

Cassie powoli wstała.

Zielony szal opadł jej z ramion, zapomniany. Poczuła chłód, ale tylko dlatego, że uświadomiła

sobie istnienie własnego ciała, każdej jego naelektryzowanej, mrowiącej części.

Co dziwne, chociaż czuła własne ciało, miała jednocześnie wrażenie, że się nad nim unosi.

Zupełnie jak za tym pierwszym razem, wydawało jej się, że obserwuje samą siebie - i jego

-jak stoją na plaży.

Widziała siebie w tej cienkiej białej koszuli nocnej, stojącą na bosaka, z włosami

rozpuszczonymi na ramionach, podnoszącą na niego wzrok.

Jak Klara w balecie Dziadek do orzechów, pomyślała, kiedy budzi się w środku nocy i widzi

księcia - ołowianego żołnierzyka, który przyszedł zabrać ją do czarodziejskiego świata.

Poczuła się jak Klara. Jakby światło księżyca zamieniało ją w istotę delikatną i piękną,

zaczarowaną. Jakby ten chłopak mógł ją zaraz porwać w ramiona i zacząć z nią tańczyć. I jakby mieli
tak tańczyć bez końca w księżycowym świetle.

Patrzyli na siebie. Od chwili, kiedy na siebie spojrzeli, żadne nie odwróciło wzroku.

Widziała na jego twarzy zdumienie. Jakby dziwił się na jej widok tak samo, jak ona zdziwiła się

jego widokiem. Ale dlaczego był zdziwiony? Przecież ją odnalazł, więc musiał jej szukać.

Srebrna nić, pomyślała. Teraz jej nie widziała, ale wyczuwała ją, czuła wibracje jej mocy.

Czuła, że ich łączy, serce z sercem. Drżenie ogarnęło powoli całe jej ciało.

Nić się zacieśniała, przyciągała ich do siebie. Czuła, że musi się do niego zbliżyć. On powoli

uniósł dłoń i wyciągnął ją do niej. Uniosła własną, chcąc mu ją podać...

I usłyszała za sobą czyjeś wołanie. Wysoki chłopak spojrzał ponad jej ramieniem. A potem jego

dłoń opadła.

Coś się między nimi pojawiło, coś jasnego, błyszczącego jak słońce. To coś wytrąciło Cassie z

transu. Diana objęła wysokiego rudowłosego chłopaka. Przytuliła go. Nie, oboje się do siebie
przytulili. Cassie patrzyła, osłupiała. Obejmował kogoś innego! Ledwie zdołała zrozumieć słowa,
które usłyszała zaraz potem.

- Och, Adamie! Tak się cieszę, że nareszcie wróciłeś...

Cassie zamieniła się w bryłę lodu. Nigdy dotąd nie widziała, żeby Diana się załamała, ale teraz...

Płakała. Cassie widziała, jak przyjaciółka drży i widziała, jak ten wysoki chłopak -

Adam - obejmuje ją i próbuje podtrzymać.

On ją tulił, tulił Dianę. A na imię miał Adam. „Chcesz powiedzieć, że jeszcze ci nie mówiła o

Adamie? Diano, wiesz, skromność powinna mieć swoje granice". „Kto to jest? Czy to twój
chłopak?" „A jeśli chodzi o to, jaki jest... No cóż, fajny. Chyba go polubisz".

Cassie osunęła się na kolana i ukryła twarz w futrze Radży. Przytuliła się do wielkiego psa. Nie

mogła znieść myśli, że ktoś zobaczy w tej chwili jej minę i była wdzięczna za ciepłe, mocne ciało
zwierzaka, którego ogarnęła ramionami.

O Boże! O Boże...

Jak przez mgłę dosłyszała głos Adama:

- Co się stało? Chciałem wrócić na inicjację Kori. Gdzie ona jest? Co tu się dzieje? -

Popatrzył na Cassie.- I...

- Ona nazywa się Cassie Blake - wyjaśniła Diana. - Jest wnuczką pani Howard, przeprowadziła

się tutaj.

- Tak, ja...

Ale Diana, z twarzą zmienioną bólem, ciągnęła:

- Właśnie przeszła inicjację. Zamiast Kori.

- Co takiego? - spytał ostro Adam. - Dlaczego?

Zapadło milczenie. Wreszcie to Melanie zabrała głos i odezwała się tonem cichym i obojętnym

jak prezenter telewizyjny przekazujący wiadomości:

- Bo dziś rano, czy raczej wczoraj rano, skoro to już teraz środa, ciało Kori znaleziono u stóp

wzgórzu pod szkołą. Skręciła kark.

- O Boże! - Cassie podniosła oczy i zobaczyła, że Adam mocniej objął Dianę. Na chwilę

przymknął oczy, a ona oparła się znów o niego roztrzęsiona. Potem spojrzał na braci Hendersonów. -
Chris... Doug...

Doug zaciskał zęby.

- Zrobili to ci z zewnątrz - powiedział.

- Sally to zrobiła - warknęła Deborah.

- Nie wiemy, kto to zrobił - powstrzymała ich Diana. Mówiła z pełną pasji siłą. - I nie zrobimy

nic, póki się nie dowiemy.

Adam skinął głową.

- A wy? - spytał i spojrzał na resztę grupy. - Co zrobiliście, żeby pomóc, kiedy to się działo?

- Nic - odparł Nick. Stał, zaplatając ramiona na piersi, i patrzył na wszystko obojętnie.

Teraz spojrzał Adamowi wyzywająco w oczy i nie odwracał wzroku. Widać było, że ci dwaj za

sobą nie przepadają.

- On nam pomagał, Adamie - powiedziała Diana, uprzedzając wszystko, co jej chłopak zamierzał

rzucić w odpowiedzi. - Przychodził na spotkania i dzisiaj wieczorem też tu jest.

Więcej nie możemy oczekiwać…

- Ja mogę - stwierdził Adam.

- A oczekuj sobie. Bo niczego więcej nie otrzymasz. - Nick obejrzał się za siebie. -

Spadam stąd.

- Och, nie idź... - zaczęła Laurel, ale chłopak już się odwrócił.

- Przychodziłem, bo Diana o to prosiła, ale mam już dość. Na dzisiaj mam już dość -

rzucił przez ramię, a potem ruszył przed siebie.

Faye popatrzyła na Adama i uśmiechnęła się swoim najbardziej leniwym, najbardziej

oszałamiającym uśmiechem. Złożyła dłonie razem i klasnęła.

- Świetna robota, Adamie. Całe ostatnie trzy tygodnie Diana haruje, żeby załoga trzymała się

razem, a ty to wszystko psujesz w trzy minuty. Sama bym tego lepiej nie załatwiła.

- Och, wypchaj się, Faye - rzuciła Laurel. A Cassie ciągle klęczała. Chociaż tuliła do

siebiebRadżę, widziała, czuła i myślała tylko o jednym. O ramieniu Adama obejmującym Dianę.

Na imię ma Adam. I należy do niej. Nie jest mój, jest Diany. Od zawsze należał do niej.

Nie mieściło jej się to w głowie. To było niemożliwe. Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu

znów go odnalazła. Przyszedł do niej. Bez miłosnego zaklęcia, jakby przyciągnęła go sama siła jej
potrzeby. Przyszedł i nie mogła go mieć.

Jak mogła być tak głupia? Jak mogła się nie połapać? Wszyscy dzisiaj rozmawiali o

skompletowaniu Kręgu, o jego dwunastu członkach, zawsze dwunastu. A przecież gdyby przyszło jej
do głowy policzyć, doliczyłaby się tylko jedenaściorga. Diana, Melanie i Laurel to trzy; Faye,
Deborah i Susan, razem sześć. I jeszcze chłopcy: bracia Hendersonowie, Sean i Nick, w sumie
dziesięć. Cassie była jedenasta. Przez cały czas w głębi duszy wiedziała, że coś się nie zgadza i
usiłowała zrozumieć co. Ale nie była dość uważna.

Jak to się stało, że się nie połapałam? - myślała. Jak mogłam nie wyczuć, że chłopak, którego

wtedy spotkałam, był jednym z nich? Przecież wszystkie wskazówki miałam przed sobą, jak na dłoni.
Dysponował Mocami, przekonałam się wtedy na plaży przy Portii. Umiał

mi czytać w myślach. Powiedział, że tam nie mieszka, że jest inny niż reszta. Portia nawet użyła

tamtego słowa. Czary.

A dzisiaj odkryła, że Klub to tak naprawdę kowen czarownic. Ostatnie pokolenie czarownic w

Nowym Świecie. Już wtedy powinna się była domyślić, że on jest jednym z nich.

Wiedziała nawet, że Diana ma chłopaka, chłopaka, który wyjechał gdzieś „z wizytą".

Wszystkie kawałki łamigłówki miała w ręku. Po prostu nie chciała poskładać ich w całość.

Bo jest w nim zakochana. Nie wiedziała, jak bardzo, póki go dzisiaj znów nie zobaczyła. A on

należy do najbliższej przyjaciółki. Do jej siostry.

Nienawidzę jej.

Myśl ta przeraziła ją swoją intensywnością. Sprawiła, że mocno zacisnęła dłonie na futrze psa.

To byt przypływ nieokiełznanej, prymitywnej emocji, uczucia tak silnego, że na moment przyćmiło
nawet ból. Mordercza nienawiść, czerwona jak krew, popłynęła od niej w stronę dziewczyny o
włosach jak światło księżyca...

Jak splecione razem promienie księżyca i słońca. Patrząc na nie teraz z tą lodowatą agresją, która

wciąż w niej buzowała, Cassie przypomniała sobie inną scenę. Pasmo tych samych niemożliwie
błyszczących włosów opadające na hamulec ręczny w samochodzie Diany. Po tym jak Diana
uratowała ją przed Faye.

Kiedy zabierała cię do domu, żeby się tobą zająć, szepnął jakiś głos. A potem dała ci się umyć,

nakarmiła cię, przedstawiła swoim przyjaciółkom. Zaopiekowała się tobą. Pozwoliła ci poczuć, że tu
jest twoje miejsce. Uczyniła cię swoją siostrą.

Czy mówiłaś, że jej nienawidzisz?

Cassie poczuła, że mordercza furia mija. Nie mogła jej zatrzymać i nawet nie chciała próbować.

Nie mogła nienawidzić Diany... Bo ją kochała. I kochała Adama. Kochała ich oboje i chciała, żeby

byli szczęśliwi.

No a gdzie w tym wszystkim jest miejsce dla mnie? - spytał wewnętrzny głos.

W sumie to było bardzo proste. Tych dwoje najwyraźniej idealnie do siebie pasowało.

Oboje wysocy - Diana miała akurat tyle wzrostu, żeby swobodnie patrzeć mu w oczy. Oboje

starsi - Diana była dla niego już dość dorosła. A w ogóle, jak Cassie mogła sobie wyobrażać, że
facet w tym wieku na nią spojrzy? Oboje niesamowicie atrakcyjni, oboje władczy.

I oboje byli pełnej krwi czarownicami, przypomniała sobie. Założę się, że on ma niesamowity

talent. Oczywiście, że ma talent, Diana zadowoliłaby się wyłącznie najlepszym. Bo sama jest
najlepsza.

I nie zapominaj, że się w sobie kochają od dzieciństwa. Od zawsze byli razem. Nie widują się

wcale z innymi. To jasne, że zostali sobie przeznaczeni.

Więc wszystko to razem było naprawdę bardzo proste. Tylko dlaczego czuła się tak, jakby ktoś

żyletkami ciął jej wnętrzności? Przecież wystarczy życzyć im wszystkiego najlepszego i przestać
myśleć, że Adam i ona mogliby być parą. Pogodzić się z tym, co i tak się wydarzy. Po prostu życzyć
im szczęścia.

I wtedy właśnie poczyniła chłodne, klarowne postanowienie. Niezależnie, co się stanie, Diana

się nigdy nie dowie, obiecała sobie. I on też nie.

Gdyby Diana dowiedziała się, co czuje Cassie, na pewno by się zmartwiła. Miała w sobie tyle

dobroci, że mogłaby nawet uznać, że musi coś zrobić. Na przykład zrezygnować z Adama, żeby
Cassie nie cierpiała. A gdyby tego nie zrobiła, pewnie czułaby się okropnie.

Więc ona nie pozwoli, żeby Diana się dowiedziała. To wszystko.

Żadnym spojrzeniem, gestem czy słowem, obiecała sobie gorąco. Nieważne, co się będzie działo,

nie skrzywdzi Diany.

Przysięgam, powiedziała sobie w myślach.

Mokry nos szturchał ją w dłoń, a do uszu dobiegło ciche skomlenie. Radża skarżył się, że go

zaniedbuje.

- Cassie?

Diana coś do niej mówiła. Cassie nagle zdała sobie sprawę, jak musi wyglądać, siedząc tak i

tuląc psa do siebie.

- Co? - Próbowała powstrzymać drżenie warg.

- Pytałam, czy nic ci nie jest.

Diana patrzyła na nią, a jej zielone oczy przepełniała troska. Na końcu gęstych rzęs wisiały

niedawne łzy. Patrząc w te oczy, Cassie zrobiła najdzielniejszą rzecz w swoim życiu.

Coś więcej niż postawienie się Jordanowi Bainbridge'owi, gdy zobaczyła pistolet za jego

paskiem. I o wiele więcej niż rzucenie się na pomoc Sally tam, na wzgórzu.

Uśmiechnęła się.

- Wszystko w porządku - powiedziała, po raz ostatni poklepała Radżę i podniosła się na nogi. Jej

głos brzmiał obco, niesamowicie fałszywie i głupio. Ale Diana nie spodziewała się fałszu i wzięła to
za dobrą monetę. - Ja po prostu... Tyle się dzisiaj wieczorem wydarzyło -

ciągnęła Cassie. - Chyba jestem trochę otumaniona.

Adam już otwierał usta. Ma zamiar wszystkim powiedzieć, zrozumiała Cassie. Chce wyznać, jak

on i Cassie się poznali. Opowie o wszystkim, co się wtedy stało. A Faye, która głupia nie jest,
poskłada jedno z drugim. Zorientuje się, że to on jest chłopakiem z wiersza Cassie.

To się nie może stać. Nie pozwoli na to. Nikt się nigdy nie może dowiedzieć.

- Jeszcze nas sobie nie przedstawiłaś - palnęła rozpaczliwie w stronę Diany. - Wiesz, że chcę

poznać twojego chłopaka, odkąd mi o nim opowiedziałaś.

Już. Powiedziała to. „Twojego chłopaka". Adam zrobił zdziwioną minę, ale Diana, niewinna

Diana, zawstydziła się.

- Przepraszam, nie pomyślałam... Cassie, to jest Adam. Wiem, że się polubicie.

Wyjechał...

- W odwiedziny - wtrąciła Cassie szybko, bo Adam znów chciał otworzyć usta.

- Nie, nie w odwiedziny. Wiem, tak ci wcześniej powiedziałam, ale teraz możesz już poznać

prawdę. Adam szukał pewnych... artefaktów, które należały kiedyś do starego kowenu, tego
pierwszego. Z ich zapisków wynika, że dysponowali potężnymi narzędziami, ale wiele z nich
zagubiono. Arkana Mistrza. Odkąd Adam się o nich dowiedział, szuka ich.

- A potem wraca z pustymi rękami - skomentowała Faye swoim nieco chrapliwym, rozbawionym

głosem. - Pewnie i tym razem jest tak samo.

To odwróciło uwagę Adama. Popatrzył na wysoką czarnowłosą dziewczynę z uśmiechem. To był

psotny uśmiech obiecujący sporą niespodziankę.

- No co? - spytała Faye sceptycznie, a potem, ponieważ Adam nadal się nie odzywał, dodała: -

Co takiego?! Chyba nie oczekujesz, że uwierzymy...

- Adamie - odezwała się Diana zmienionym głosem. - Chcesz powiedzieć, że...?

Adam wyszczerzy! do nich zęby w uśmiechu, a potem ruchem głowy wskazał

płócienną torbę leżącą nieco dalej na piasku.

- Sean, przynieś to. Sean podskoczył po torbę.

- Ciężkie toto - stwierdził.

- Adamie... - szepnęła Diana i szeroko otworzyła oczy.

Adam wziął torbę z rąk Seana, potem postawił ją na ziemi.

- Szkoda, że Nick tak się spieszył z odejściem - powiedział. - Gdyby został, mógłby to zobaczyć.

- Sięgnął obiema rękoma w głąb torby i wydostał z niej czaszkę.

Rozdział 14

Miała kształt i rozmiar ludzkiej czaszki, ale zrobiona była z jednego kawałka kryształu. Światło

księżyca przeświecało przez nią i zaglądało do wnętrza. Czaszka szczerzyła w uśmiechu kryształowe
zęby, a jej puste oczodoły zdawały się patrzeć wprost na Cassie.

Wszyscy na moment zamarli, a potem Faye wyciągnęła rękę po artefakt.

- Y-y - rzucił Adam, zabierając czaszkę poza zasięg jej dłoni. - Nie.

- Gdzie to znalazłeś?! - wykrzyknęła Faye. Jej głos już nie był leniwy, ale pełen ledwie

skrywanego ożywienia.

Mimo oszołomienia Cassie poczuła ukłucie niepokoju, słysząc ten głos, a potem dostrzegła

szybką wymianę spojrzeń między Adamem i Dianą.

- Na wyspie - odpowiedział chłopak.

- Na jakiej wyspie?!

- Nie wiedziałem, że jesteś aż tak bardzo zainteresowana. Przedtem cię to nie obchodziło.

Faye spiorunowała go wzrokiem.

- Dowiem się tak czy inaczej, Adamie.

- Tam, gdzie ją znalazłem, nic więcej nie ma. Wierz mi, to jedyne z Arkanów Mistrza, które tam

ukryto.

Faye wzięła głęboki oddech, opanowała się i uśmiechnęła.

- No cóż, mógłbyś przynajmniej pozwolić nam się lej przyjrzeć.

- Nie - zaprotestowała Diana. - Nikt niech się nie odważy jej dotknąć. Jeszcze nic o niej nie

wiem, poza tym, że tamten kowen z niej korzystał. A konkretnie sam John Black. Co oznacza, że jest
niebezpieczna.

- Jesteście pewni, że to ta sama kryształowa czaszka, o której pisał John Black? -

spytała Melanie cichym, rozsądnym głosem.

- Tak - potwierdził Adam. - A przynajmniej dokładnie odpowiada opisom znalezionym w

notatkach. I znalazłem ją dokładnie tam, gdzie prowadziły wskazówki Blacka.

Moim zdaniem to oryginał.

- W takim razie należy ją oczyścić, zneutralizować i obserwować, zanim ktokolwiek z nas zacznie

z nią pracować - rzekła Diana. Odwróciła się do Cassie. - John Black był jednym z przywódców
pierwszego kowenu -wyjaśniła. - Umarł wkrótce po założeniu New Salem, ale przedtem zgromadził
najpotężniejsze narzędzia kowenu i je ukrył. Twierdził, że to dla bezpieczeństwa, ale tak naprawdę,
chciał je zachować dla siebie. Dla korzyści i zemsty -

dodała, patrząc znacząco na Faye. - Był złym człowiekiem i wszystko, czego dotykał, pełne

będzie jego negatywnego wpływu. Nie wolno nam używać , tej czaszki, dopóki się nie upewnimy, że
to bezpieczne.

Jeśli John Black miał coś wspólnego z tą czaszką, to na pewno był zły, pomyślała Cassie. W

sposób, którego nie potrafiła wyjaśnić, wyczuwała emanujący z czaszki mrok.

Gdyby tak bardzo nie bolało jej złamane serce, gdyby nie kręciło jej się tak w głowie,

powiedziałaby to. Ałe przecież pozostali też na pewno sami to czuli.

- Stary kowen nigdy nie odnalazł Arkanów Mistrza - mówiła Laurel. - Szukali ich, bo John Black

zostawił wskazówki co do miejsca ich ukrycia, ale im się nie poszczęściło.

Stworzyli nowe artefakty, ale żaden nie miał mocy pierwszych.

- A teraz znaleźliśmy jeden z nich - oznajmił Adam z błyskiem ożywienia w szaroniebieskich

oczach.

Diana lekko dotknęła grzbietu jego dłoni, tej samej, w której trzymał czaszkę.

Uśmiechnęła się do niego, a spojrzenia, jakie wymienili, były czytelniejsze niż słowa. Dzielili ze

sobą dumę i triumf. To był ich wspólny projekt, coś nad czym pracowali od lat, a teraz wreszcie
odnieśli jakiś sukces.

Cassie zacisnęła zęby, czując ból w piersi. Zasłużyli sobie na to, żeby się nacieszyć tym

sukcesem sam na sam, pomyślała. Z niepewną, wymuszoną pogodą j powiedziała:

- Wiecie co? Jestem zmęczona. Może już czas…

- Oczywiście - zgodziła się Diana, trochę zatroskana. - Musisz być wykończona.

Wszyscy jesteśmy. Pogadamy o tym jutro na spotkaniu.

Cassie skinęła głową. Nikt się nie sprzeciwił . Nawet Faye. Ale kiedy Diana poleciła Melanie i

Laurel odprowadzić Cassie na górę, do domu, ta na moment napotkała wzrok czarnowłosej
czarownicy. Te złote oczy spoglądały z dziwnym namysłem, który zaniepokoiłby Cassie, gdyby nie
była zbyt zmęczona, żeby się czymkolwiek przejmować.

W domu paliły się wszystkie światła, chociaż pierwsze promienie świtu jeszcze się nawet nie

wy-Kryliły zza oceanu. Melanie i Laurel wprowadziły Cassie do środka. Tam natknęły się na matkę i
babkę Cassie, siedzące w bawialni - sztywnym, staroświeckim pokoju od frontu domu. Obie kobiety
miały na sobie koszule nocne i szlafroki. Matka Cassie miała luźno rozpuszczone włosy.

Po ich minach Cassie natychmiast się zorientowała, że wiedziały.

Czy to dlatego tu przyjechałyśmy? - pomyślała. Żebym dołączyła do Kręgu?

Nie miała żadnych wątpliwości, że została tu przywieziona specjalnie i to bardzo konkretnego

powodu.

Ale jej wewnętrzny głos nie udzielił żadnej odpowiedzi. I to było niepokojące.

Nie miała czasu tym się przejmować. Nie teraz. Popatrzyła na twarz matki, ściągniętą i

niespokojną, ale jednocześnie pełną ledwie skrywanej dumy i nadziei. Jak u matki, która obserwuje,
jak jej córka w czasie olimpiady wykonuje skok z wieży, a potem czeka na werdykt sędziów. Babka
miała taką samą minę.

Nagle, mimo bólu w piersi, Cassie napełniła faji opiekuńczej serdeczności wobec nich obu.

Udali jej się uśmiechnąć, gdy z Melanie i Laurel stanęły w drzwiach.

- Więc jak, babciu? - odezwała się. - Czy nasza rodzina też ma Księgę Cienia?

Napięcie opadło rozładowane śmiechem i obie kobiety wstały.

- Nic mi o tym nie wiadomo - stwierdziła babka. - Ale kiedy tylko będziesz chciała, możemy

przetrząsnąć strych.

Spotkanie w środowe popołudnie okazało się bardzo nerwowe. Wszyscy byli wytrąceni z

równowagi. A Faye wyraźnie miała jakiś ukryty plan.

Nie chciała mówić o niczym poza czaszką. Powinni jej użyć i to natychmiast. No dobrze, to skoro

nie użyć, to chociaż jej się przyjrzeć. Spróbować ją uaktywnić, zobaczyć, jakie ślady na niej
pozostały.

Diana ciągle odmawiała. Żadnego sprawdzania. Żadnej aktywacji. Najpierw trzeba ją oczyścić.

Ugruntować ją. Obmyć. A Faye wiedziała, że to potrwa tygodniami, jeśli ma zostać zrobione
porządnie. Dopóki przewodziła Diana...

Faye stwierdziła, że w takim razie Diana może zbyt długo przywództwem się już nie cieszyć. W

sumie, jeśli będzie ciągle odmawiać przetestowania czaszki, to Faye równie dobrze może zwołać
głosowanie w sprawie przywództwa od razu, nie czekając na listopad.

Czy tego właśnie chce Diana?

Cassie nic z tego nie rozumiała. W jaki sposób sprawdza się taką czaszkę? Albo ją gruntuje czy

czyści? Ale do tej pory spór był już zbyt gorący, żeby komukolwiek chciało się jej to wszystko
wyjaśniać.

Całe spotkanie spędziła, unikając patrzenia na Adama, który próbował z nią porozmawiać przed

rozpoczęciem zebrania. Na szczęście udało jej się wymknąć. Twardo trzymała się swojego
postanowienia, chociaż męczyło unikanie go za wszelką cenę. Zmuszała się, żeby nie zerkać na jego
włosy, nieco dłuższe niż wtedy, kiedy go spotkała, ani na jego usta, tak samo ładne i uśmiechnięte jak
zawsze. Nie pozwalała sobie myśleć o jego ciele, widzianym na plaży w Cape Cod, o jego
szczupłych, umięśnionych ramionach i gołych, długich nogach. Ale przede wszystkim dbała, żeby mu
nie patrzeć w oczy.

Jedyna rzecz, która do niej dotarła w czasie tego spotkania, to niepewna pozycja Diany.

Tymczasowe przywództwo oznaczało, że kowen mógł w każdej Bbwili zwołać głosowanie i
pozbawić ją władzy, Chociaż z jakiegoś powodu głosowanie oficjalne miało zaczekać do listopada.
A Faye najwyraźniej szukała wsparcia, które pozwoliłoby jej władzę przejąć.

Przeciągnęła na swoją stronę braci Hendersonów stwierdzeniem, że powinni skorzystać z czaszki

natychmiast, żeby odnaleźć zabójcę Kori. A Seana przekonała, po prostu go zastraszając. Deborah i
Susan oczywiście popierały ją od początku.

To dawało sześć głosów. Sześć opowiedziałoby się też za Dianą, ale Nick odmawiał

zajęcia otwartego stanowiska. Pokazał się na spotkaniu, ale przez cały czas siedział, palił i minę

miał taką, jakby myślami był gdzie indziej. Zapytany, stwierdził, że wszystko mu jedno, czy użyją
czaszki teraz czy potem.

- No, sama widzisz, jesteś przegłosowana - odezwała się Faye do Diany, a jej miodowe oczy

rozgorzały triumfem. - Albo pozwolisz nam użyć czaszki, albo od razu zwołuję głosowanie i
przekonamy się, czy wyjdziesz z niego jako nasza przywódczyni.

Diana zacisnęła wargi.

- Dobrze - powiedziała wreszcie opanowanym tonem. - Spróbujemy ją aktywować.

Tylko aktywować, nic więcej. W sobotę. Czy to dla ciebie wystarczająco wcześnie?

Faye skinęła głową w wdziękiem. Wygrała i świetnie to wiedziała.

- W sobotę wieczorem - powtórzyła i się uśmiechnęła.

W piątek odbył się pogrzeb Kori. Cassie stała razem z innymi członkami Klubu i płakała razem z

nimi w czasie żałobnego nabożeństwa. Potem na cmentarzu wywiązała się bójka między Dougiem
Hendersonem a Jimmym Clarkiem, chłopakiem, z którym Kori chodziła latem. Trzeba było całego
Klubu, żeby ich rozdzielić. Dorośli zdawali się zbyt przestraszeni, żeby interweniować.

Sobota wstała rześka i chłodna. Wieczorem Cassie poszła do Diany po tym, jak spędziła cały

dzień gapiąc się w jakąś książkę i udając, że czyta. Martwiła się o tę ceremonię z czaszką, ale jeszcze
bardziej martwiła się Adamem. Nieważne, co się będzie działo, powiedziała sobie, niezależnie od
wszystkiego nikomu nie pozwolę zobaczyć, co czuję.

Zachowam to na zawsze w sekrecie, nawet jeśli mnie to zabije.

Diana wydawała się zmęczona, jakby za mało spała. Po raz pierwszy były tylko we dwie od

czasu inicjacji, od przyjazdu Adama. Cassie siedziała w ładny pokoju Diany i wpatrywała się w
pryzmat w oknie. Niemal mogła udawać, że Adam nie przyjechał, że nic istnieje. Kiedy, wszystko
było takie proste, a ona była szczęśliwa, kiedy spotykała się z Dianą.

Po raz pierwszy zauważyła jeszcze jedną ścianę wełną reprodukcji takich jak te, którym

przyglądała się tamtego pierwszego dnia.

- To też są boginie? - spytała.

- Tak. To Persefona, bogini roślin. - Głos Diany był cichy i znużony, ale uśmiechnęła się, patrząc

na obraz. Ukazywał szczupłą, roześmianą dziewczynę z naręczem kwiatów.

Dokoła niej wszędzie panowała wiosna, a jej twarz przepełniały radość życia i młodość.

- A to kto?

- Atena. Była boginią mądrości. Ona też nigdy nie wyszła za mąż, jak Artemida, bogini łowów.

Wszyscy inni bogowie zwracali się do niej po rady.

To była wysoka bogini z szerokim czołem i czystymi, spokojnymi szarymi oczami. No cóż,

oczywiście, że są szare. To w końcu czarno-biała reprodukcja, pomyślała Cassie. Ale w jakiś sposób
czuła, że one i tak były szare. I pełne tej spokojnej, jakby zamyślonej inteligencji.

Cassie obróciła się do kolejnej reprodukcji.

- A to...?

Dokładnie wtedy na dole rozległy się głosy.

- Halo? Jest tam kto? Drzwi frontowe były otwarte.

- Chodźcie na górę! - zawołała Diana. - Tata jest w pracy, jak zwykle.

- Masz - powiedziała Laurel, stając w drzwiach. - Pomyślałam, że ci się spodobają.

Zebrałam je po drodze. - Wyciągnęła do Diany pełne ręce różnokolorowych polnych kwiatów.

- Och! Mydlnica! Taki ładny różowy kolor. A potem będę mogła je zasuszyć na mydło. I dzikie

lwie paszcze. I groszek. Pójdę po wazon.

- Przyniosłabym róże z ogrodu, ale wszystkie zużyłam do oczyszczenia czaszki.

Melanie uśmiechnęła się do Cassie.

- Jak się ma najmłodsza czarownica? - spytała, a jej chłodne szare oczy spojrzały życzliwie. -

Totalnie oszołomiona?

- No cóż... Trochę ogłupiała. Znaczy... - Cassie chwyciła się pierwszej z brzegu niezrozumiałej

rzeczy. - Jak się oczyszcza czaszkę za pomocą róż?

- O to lepiej spytaj Laurel, ona jest specjalistką od roślin.

- A Melanie - odparła Laurel - zna się na kamieniach i kryształach. A nasza czaszka jest

kryształowa.

- Ale czym jest taki kryształ? - spytała Cassie. - Chyba nawet i tego nie wiem.

- No cóż. - Melanie usiadła przy biurku Diany, która akurat wróciła i zaczęła układać kwiaty.

Laurel i Cassie przycupnęły na łóżku. Cassie szczerze pragnęła dowiedzieć się czegoś o rzeczach,
które Krąg wykorzystywał do uprawiania magii. Nawet jeśli nigdy nie będzie mogła rzucić tego
jedynego zaklęcia, o którym marzyła, i tak była czarownicą. - No cóż, niektórzy ludzie nazywają je
skrystalizowaną wodą - zaczęła Melanie, a jej głos nabrał

żartobliwie wykładowego tonu. - Woda łączy się z różnymi cząsteczkami i tak kryształ

zaczyna rosnąć. Ale ja wolę o nich myśleć jak o plaży.

Laurel parsknęła, a Cassie zamrugała powiekami.

- Plaży?

Melanie się uśmiechnęła.

- Tak. Plaża to piasek i woda, prawda? A piasek to krzem. Jeśli krzem zmiesza się z wodą, to w

odpowiednich warunkach powstanie dwutlenek krzemu, czyli kryształy kwarcu.

Tak więc woda, piasek i ciśnienie to w efekcie kryształ. Pozostałości jakiejś pradawnej plaży.

Cassie była zauroczona.

- I z tego właśnie jest zrobiona ta czaszka?

- Tak. To kryształ górski. Są jeszcze różne inne rodzaje kwarcu, inne kolory. Ametyst jest

fioletowy. Laurel, masz na sobie jakiś?

- Co za pytanie. Zwłaszcza przy dzisiejszej okazji. - Laurel odsunęła długie, jasnobrunatne włosy

i pokazała Cassie swoje uszy. Nosiła wiszące kolczyki z ciemnofioletowymi kamieniami. - Lubię
ametysty - wyjaśniła. - Działają uspokajająco i dodają harmonii. A jeśli nosi się je razem z różowym
kryształem górskim, przyciągają do ciebie miłość.

Cassie coś ścisnęło w żołądku. Jak długo trzymały się z dala od tematów takich jak miłość, mogła

nad sobą zapanować.

- Są jeszcze jakieś inne kamienie? - spytała Melanie.

- Och, mnóstwo. W rodzinie kwarcu znajdziesz jeszcze cytryn... Deborah go często nosi. Jest

żółty i dobry na aktywność fizyczną. Energia. Forma. Te rzeczy.

- Deborah przydałoby się nieco mniej energii - mruknęła Laurel.

- Sama lubię nosić jadeit - ciągnęła Melanie, wykręcając lewy nadgarstek, żeby pokazać Cassie

piękną bransoletkę. Osadzony był w niej przejrzysty, bladozielony owalny kamień. - Jadeit daje
spokój, koi. I wyostrza umysł.

Cassie odezwała się z wahaniem:

- Ale... Czy one naprawdę działają? Znaczy, ja wiem, że wszyscy zwolennicy new age interesują

się kryształami, jednak...

- Kryształy to żadne new age - powiedziała Melanie, poskramiając spojrzeniem Laurel, która

chyba miała ochotę spierać się na ten temat. - Szlachetne kamienie były od początku wykorzystywane
przez starożytne plemiona, i to czasem nawet właściwie. Problem w tym, że ich działanie jest tylko
tak silne, jak osoba, która ich używa. Mogą przechowywać energię i pomóc ci wzywać Moce, ale
tylko jeśli od początku masz do tego talent. Dla większości ludzi są po prostu bezużyteczne.

- Ale nie dla nas - stwierdziła Laurel. - Chociaż nie zawsze działają tak, jak się tego

spodziewamy. Sprawy mogą się czasem wymknąć spod kontroli. Pamiętasz, jak Susan cała się
obwiesiła karneolami i na meczu futbolowym o mały włos nie zgwałcono jej zbiorowo?

Myślałam, że trzeba będzie wzywać policję.

Melanie się roześmiała.

- Karneol jest pomarańczowy i bardzo... stymulujący - powiedziała do Cassie. - Jeśli źle się go

wykorzysta, ludzie mogą się trochę zanadto podekscytować. Susan chciała zwrócić na siebie uwagę
rozgrywającego, a rzuciła się na nią niemal cała drużyna. Nigdy nie zapomnę tego widoku w
łazience, kiedy wyjmowała z kieszeni ubrania wszystkie te karneole.

Cassie wybuchnęła śmiechem, wyobrażając to sobie.

- Kamieni pomarańczowych ani czerwonych nie powinno się nosić przy sobie przez cały czas -

dodała Laurel z szerokim uśmiechem. - Ale oczywiście Susan nie chciała słuchać.

Faye też nie chce.

- No właśnie. - Cassie coś sobie przypomniała. - Faye nosi taki czerwony kamień.

- To gwiaździsty rubin - wyjaśniła Melanie. - Są rzadkie, a ten ma wielką moc. Może wzmagać

namiętność albo gniew. I to błyskawicznie.

Cassie chciała zapytać o coś jeszcze. A raczej musiała zapytać, czy chciała czy nie.

- A taki kamień jak... chalcedon? - spytała lekkim tonem. - Czy on się do czegoś nadaje?

- O, jasne. Ma właściwości ochronne. Może cię strzec przed okrucieństwem świata. A właśnie,

Diano, czy ty nie dałaś...?

- Tak. - Diana siedziała cicho na okiennej ławeczce i słuchała. Teraz uśmiechnęła się lekko do

jakiegoś wspomnienia. - Dałam Adamowi różę z chalcedonu, kiedy tego lata wyjeżdżał. To taki
specjalny kamień - wyjaśniła Cassie. - Jest płaski, okrągły i ma w sobie takie jakby spiralne wzory

przypominające płatki róży. Nakrapiany jest malutkimi kryształkami kwarcu.

A z tyłu ma wzór muszli, pomyślała Cassie. Zrobiło jej się niedobrze. Nawet prezent, który dal

jej Adam, pochodził od Diany.

- Cassie? - Wszystkie na nią patrzyły.

- Przepraszam - powiedziała, otwierając oczy i siląc się na uśmiech. - Nic mi nie jest.

Ja... Chyba się denerwuję tym czymś dziś wieczorem. Cokolwiek to będzie.

Natychmiast okazały jej współczucie. Diana z powagą pokiwała głową, ożywiając się po raz

pierwszy tego wieczoru.

- Sama też się niepokoję - stwierdziła. - Jest na to o wiele za wcześnie. Nie powinniśmy jeszcze

tego robić, ale nie mamy wyboru.

- Widzisz, czaszka przejęła energię osoby, która używała jej ostatnia - wyjaśniała Melanie. - To

jak ślad po tym, co zostało zrobione, i odciski palców tego, kto się nią posługiwał. Chcemy je
zbadać. Skoncentrujemy się na czaszce i zobaczymy, co nam pokaże.

Oczywiście, może się zdarzyć i tak, że w ogóle nie będziemy w stanie jej aktywować.

Czasami tylko określona osoba może to zrobić albo uaktywnia ją specjalny kod złożony z

dźwięków, świateł czy ruchów. Ale jeśli nam się uda, i jeśli okaże się to bezpieczne, będziemy
potem mogli wykorzystać jej energię, żeby zobaczyć różne rzeczy. Może nawet to, kto zabił Kori.

- Im większy kryształ, tym więcej w nim energii - dodała posępnie Diana. - A ten kryształ jest

ogromny.

- Ale dlaczego ten dawny kowen wyrzeźbił z niego czaszkę? - spytała Cassie.

- Nie zrobili tego - odparła Melanie. - Nie wiemy, kto tego dokonał, ale czaszka ma o wiele

więcej niż trzysta lat. Na świecie są jeszcze inne czaszki z kryształu. Tak naprawdę, nikt nie wie, ile
ich jest. Większość znajduje się w muzeach. Jedna, zwana Brytyjską Czaszką, jest w zbiorach
Muzeum Ludzkości w Anglii. A Czaszka Templariuszy należy do jakiegoś ta-jemnego bractwa we
Francji. Nasz dawny kowen po prostu jakoś dostał ją w ręce i zaczął

wykorzystywać.

- John Black ją wykorzystywał - poprawiła Diana. - Szkoda, że Adam nie znalazł

jakichś innych Arkanów Mistrza zamiast akurat tego. Czaszka należała do Blacka i była jego

ulubionym narzędziem. Moim zdaniem, mógł z niej korzystać, żeby pozbywać się ludzi. Boję się, że
dzisiaj... Sama nie wiem. Boję się, że stanie się coś strasznego.

- Nie pozwolimy na to - odezwał się jakiś nowy głos od strony drzwi. Serce Cassie zaczęło

głucho bić i krew napłynęła jej do twarzy.

- Adam! - ucieszyła się Diana. Widocznie się odprężyła, kiedy podszedł do okna, żeby ją

pocałować i usiąść obok. Zawsze wydawała się spokojniejsza i bardziej promienna, jeśli był w
pobliżu.

- Dziś wieczorem ceremonię poprowadzimy pod kontrolą - oznajmił. - A jeśli zacznie się dziać

coś niebezpiecznego, po prostu przerwiemy. Przygotowałaś garaż?

- Nie, czekałam na ciebie. Możemy znieść ją teraz na dół. - Diana otworzyła sporą szafkę, a w jej

głębi Cassie dostrzegła kryształową czaszkę spoczywającą w misie z hartowanego szkła, pełnej
płatków róż.

- Wygląda jak głowa Jana Chrzciciela - mruknęła.

- Użyłam soli i wody deszczowej, próbując ją obmyć - rzekła Diana. - Ale tak naprawdę

potrzebna jest cała seria zabiegów z kryształami i esencjami kwiatowymi, a potem na kilka tygodni
trzeba by ją zakopać w wilgotnym piasku.

- Podejmiemy wszystkie środki ostrożności - stwierdził Adam. - Potrójny ochronny krąg. Będzie

dobrze. - Wziął czaszkę, do której przylgnęło kilka płatków róż, a potem poszedł

z Dianą do garażu. Cassie patrzyła, jak wychodzi.

- Nie denerwuj się - powiedziała Melanie. - Podczas ceremonii nie będziesz musiała nic robić.

Nie będziesz nawet mogła, bo trzeba sporo czasu, żeby nauczyć się wróżyć z przedmiotów. Zwykle
lat. Musisz tylko być obecna i nie przerwać kręgu.

Cassie próbowała nie przejmować się jej lekko protekcjonalnym tonem.

- Posłuchaj, czy ktoś może podrzucić mnie do domu? - spytała. - Chciałabym coś stamtąd zabrać.

Garaż Diany był pusty. A przynajmniej, nie było w nim samochodów. Podłogę zamieciono, a na

jej środku narysowano okrąg białą kredą.

- Przepraszam, że będziecie wszyscy musieli usiąść na betonie - powiedziała Diana -

ale chciałam to zrobić pod dachem. Tu gdzie mogę mieć pewność, że wiatr nie zdmuchnie nam

żadnej świecy.

W środku kręgu leżało kilka białych świec. Formowały one mniejszy krąg. W samym środku

mniejszego kręgu na pudełku do butów leżało coś nakrytego kawałkiem czarnego sukna.

- Dobrze - zwróciła się Diana do reszty. Czarownice schodziły się niewielkimi grupkami, a teraz

stały w garażu. - Zabierzmy się do tego.

Przebrała się w białą tunikę. Cassie zerknęła na diadem oraz na bransoletę na ramieniu

przyjaciółki. Obie te rzeczy - a może i podwiązka - miały jakieś mistyczne znaczenie.

Patrzyła, jak Diana zamyka krąg, obchodząc go ze sztyletem, potem z wodą, później z kadzidłem,

a wreszcie z zapaloną świecą. Ziemia, woda, powietrze i ogień. Wymawiała też jakieś zaklęcia, za
którymi Cassie usiłowała nadążyć. Ale kiedy wszyscy ustawili się w kręgu i usiedli noga w nogę. tak
jak poleciła Diana, całe zainteresowanie ceremonią zupełnie jej przeszło.

Bo siedziała między Faye a Adamem. Nie wiedziała, jak do tego doszło. Nie miała pojęcia, jak

to się stało. Ustawiała się tak, żeby usiąść koło Seana, ale w jakiś sposób Faye wepchnęła się
między nich. Może nie chciała siedzieć koło Adama? No cóż, Cassie też nie miała na to ochoty,
chociaż z innych względów.

Kolano Adama dotykało jej kolana. Tak właśnie kazała im usiąść Diana. Czuła jego ciepło i

twardość. Nie mogła myśleć o niczym innym.

Po drugiej stronie Faye pachniała jakimiś ciężkimi, tropikalnymi perfumami. Trochę jej się od

nich kręciło w głowie.

A potem wszystkie światła zgasły.

Cassie nie wiedziała, jak to zrobili. Była pewna, że nikt z siedzących nie wstał i nie przerwał

kręgu. Ale jarzeniówki pod sufitem nagle przestały świecić.

W garażu zapanowała kompletna ciemność. Jedyne światło dawała teraz pojedyncza świeca,

którą trzymała Diana. Cassie widziała twarz dziewczyny, oświetloną płomieniem, ale nic więcej.

- No dobrze - rzekła Diana cicho. - Będziemy szukali ostatniego zostawionego śladu.

Nic więcej. Nikt nie zagłębi się za bardzo, póki nie dowiemy się, z czym mamy do czynienia.

I nikomu nie muszę chyba powtarzać, że cokolwiek się stanie, nie wolno nam przerwać kręgu.

- Nie patrzyła na Cassie, kiedy to powiedziała, ale kilkoro z pozostałych na nią spojrzało, jakby

chcieli dać do zrozumienia, że właśnie dlatego Diana musiała to powiedzieć.

Dziewczyna przyłożyła płomień do świecy, którą wyciągnęła w jej stronę Melanie.

Pojawił się drugi płomyk. Potem Melanie się pochyliła i zapaliła świecę Deborah, i płomyki były

już trzy.

Światło okrążało krąg, aż wreszcie Laurel przekazała je Adamowi. Dłoń Cassie drżała, kiedy

uniósł swoją świecę, żeby mogła otrzymać od niego płomień. Miała nadzieję, że wszyscy pomyślą, że
to ze zwykłego zdenerwowania.

Wreszcie zapłonęło wszystkie dwanaście świec, które potem zostały umocowane we własnym

wosku na cementowej posadzce. Każda rzucała krąg światła i wielkie ciemne cienie siedzących
postaci na ściany.

Diana sięgnęła pomiędzy świecami i zdjęła czarne sukno.

Cassie westchnęła.

Czaszka była zwrócona dokładnie w jej stronę. Puste oczodoły wpatrywały się w nią.

Ale nie to najbardziej ją przerażała Ta czaszka jaśniała. Płomyki stojących dokoła świec igrały

na jej powierzchni, a z kolei sam kryształ lśnił i odbijał ich światło. Czaszka wydawała się... żywa.

Siedzący w kręgu wyprostowali się i skupili.

- Teraz - zakomenderowała Diana - znajdźcie wewnątrz czaszki jakieś miejsce, które przykuje

waszą uwagę. Skoncentrujcie się na nim, przyjrzyjcie detalom. A potem poszukajcie kolejnych
szczegółów. Patrzcie tak długo, aż poczujecie, że kryształ wciąga was do wewnątrz.

Miejsce, które przykuje waszą uwagę? - pomyślała Cassie z osłupieniem. Ale kiedy uważnie

przyjrzała się błyszczącej czaszce, zobaczyła, że kryształ nie jest idealnie przejrzysty. Wewnątrz była
jakby siateczka pajęczyn i coś, co przypominało pasma dymu.

Były tam w środku pęknięcia, które działały niczym pryzmaty, tworząc miniaturowe krajobrazy.

Im bardziej Cassie się wpatrywała, tym więcej szczegółów dostrzegała.

To wygląda jak jakaś spirala czy tornado, pomyślała. A to... prawie jak drzwi. I ta twarz...

Oderwała spojrzenie, żołądek ją zabolał. Nie wygłupiaj się, to tylko zanieczyszczenia w

krysztale, powiedziała sobie.

Prawie się bała spojrzeć znowu na czaszkę, ale nikt inny nie wydawał się zaniepokojony. Cienie

kolegów chwiały się i rzucały błyski na ściany, ale wszystkie oczy skupiły się pośrodku kręgu.

Popatrz na nią! Teraz! - nakazała sobie.

Kiedy spojrzała, przekonała się, że nie potrafi odnaleźć tej zamglonej twarzy. No proszę, to tylko

dowodzi, że to jednak było złudzenie, pomyślała. Ale czaszka nabrała nowych, niepokojących cech.
Wydawało się, że w jej wnętrzu coś się porusza. Zupełnie, jakby zrobiono ją z wody obleczonej
cienką powłoką. Wewnątrz dryfowały powoli cienie.

Och, przestań, wybierz sobie jakiś szczegół i skoncentruj się na nim, pomyślała.

Wejście, na nie patrz. Dno się nie porusza.

Wpatrywała się w małą regularną rysę w lewym oczodole, dokładnie tam, gdzie znajdowałaby

się źrenica prawdziwego oka. Wyglądało to jak na wpół otwarte drzwi, zza których wylewało się
światło.

Patrz na to. Skup się na tej jednej rzeczy.

Zrobiło jej się słabo od zapachu perfum Faye. Patrzyła, ciągle patrzyła. Widziała drzwi. Im

uważniej spoglądała, tym większe się wydawały. Albo może ona się do nich zbliżała.

Tak, bliżej... bliżej. Traciła orientację w przestrzeni. Czaszka była teraz taka ogromna.

Zdawała się nie mieć granic ani kształtu. Znalazła się wkoło niej. Stała się całym światem.

Drzwi otwierały się tuż przed nią. Cassie stała we wnętrzu czaszki.

Rozdział 15

Drzwi nie były już maleńkie ale naturalnych rozmiarów, na tyle duże, żeby przez nie przejść. Zza

lekko uchylonego skrzydła płynęło kolorowe światło.

Cassie stała wewnątrz czaszki . Cały czas patrzyła na nią, skóra ją mrowiła. Gdyby te drzwi się

otworzyły, mogłabym wejść do środka? - zastanowiła się. Ale jak mogłyby się otworzyć?

A może gdyby sobie wyobraziła, że się otwierają... Ale to chyba nie działało. Co powiedziała

Melanie? Że kryształy pomagają nam wzywać Moce. Jakie Moce byłyby związane z kryształem
górskim? Ziemia i woda? Ze względu na piasek i morze?

Brzmiało to prawie jak początek wiersza.

Ziemio i wodo, piasku i morze Niech wasza siła mnie wspomoże...

Skoncentrowała się na drzwiach, siłą woli zmuszając je do otwarcia. A kiedy się w nie

wpatrywała, wydało się, że wylewa się zza nich coraz więcej tęczowego światła. Więcej...

jeszcze więcej. Otwórz je szerzej.

Niech cię przyciągną bliżej, pomyślała. Teraz unosiła się na wprost drzwi. Były wielkie jak

wrota katedry. Otwierały się... Otwierały... Zaczynało ją oblewać tęczowe światło.

. Teraz! Wejdź!

Ale w tym samym momencie za drzwiami usłyszała wrzask.

Krzyk przerażenia, wysoki i dziki, przeszył ciszę. Drzwi przestały się otwierać i Cassie poczuła,

że coś ją ciągnie w tył. Wejście uciekało coraz szybciej i szybciej. Już miała się znaleźć poza
czaszką, kiedy jakaś twarz mignęła jej przed oczami. Te same oczy, które widziała przedtem. Ale
twarz się nie oddalała. Wręcz przeciwnie, rosła. Rosła coraz bardziej i coraz szybciej, tak szybko, że
jeszcze trochę i rozsadzi kryształ. Ona...

- Nie! - krzyknęła Diana.

Cassie poczuła to w tej samej chwili. Przytłaczające zło. Coś, co pędziło w ich stronę z

niewyobrażalną prędkością. Coś, co należało powstrzymać.

Nie umiała dokładnie określić, co się stało. Po drugiej stronie Faye siedział Sean.

Może to on poruszył się pierwszy? Przestraszył się i próbował uciec. W każdym razie wybuchło

zamieszanie. Zdawało się, że Faye usiłuje coś zrobić, a Sean ją powstrzymuje, a może było
odwrotnie. Przepychali się.

- Nie! Nie! - wolała Diana. Cassie nie miała pojęcia, co robić.

Próbowała opanować odruch, który kazał jej się odsunąć od Faye, ale to już nie miało znaczenia.

Faye gwałtownie pochyliła się do przodu, a Cassie poczuła, że nacisk kolana staje się coraz słabszy.
Krąg został złamany, a świeca Faye zgasła.

W tej samej chwili zgasły wszystkie pozostałe świece, jak zdmuchnięte silnym wiatrem. Cassie

poczuła, że to coś, co gnało z wnętrza kryształu, dotarło do granicy czaszki.

Wystrzeliło z niej, mijając zgaszone, dymiące świece. Nie miała pojęcia, skąd to wie.

Panował przecież kompletny mrok. Ale to czuła. Pęd ciemności, która wystrzeliła obok niej,

rozwiewając jej włosy. Poderwała rękę, chcąc osłonić twarz, ale to coś już znikło.

W mroku rozległ się cichy okrzyk. A potem wszystko ucichło.

- Włączcie światło - sapnął ktoś.

I nagle Cassie znów widziała. Adam stał przy włączniku, Diana również wstała, blada i

przestraszona. Na twarzach reszty malowały się lęk i zdumienie. Tylko Nick był tak samo obojętny
jak zawsze.

Faye się wyprostowała. Wyglądało to tak, jakby jakaś ogromna siła pchnęła ją w tył.

Jej oczy płonęły tupią i obróciła się do Seana.

- Popchnąłeś mnie!

- Nieprawda! - Sean wzrokiem poszukał pomocy pozostałych. - Próbowała sięgnąć po czaszkę!

Wyciągała po nią rękę!

- Kłamiesz, mały gadzie! Usiłowałeś wstać. Chciałeś przerwać Krąg.

- Ona...

- Nic nie zrobiłam!

- Spokój! - krzyknęła Diana. Adam stanął obok niej.

- Nieważne, kto i co zrobił - powiedział napiętym głosem. - Liczy się to, że energia...

się wymknęła.

- Jaka energia? - odezwała się naburmuszona Faye, sprawdzając, czy na łokciach nie ma

siniaków.

- Ta, która pchnęła cię, aż poleciałaś na plecy - powiedziała ponuro Diana.

- Straciłam równowagę, bo ten smarkacz mnie popchnął.

- Nie - zaprzeczyła Cassie, zanim zdołała się powstrzymać. Zaczynała się trząść w spóźnionej

reakcji na szok. - Ja też poleciałam w tył. Coś wyleciało z czaszki.

- Och, poczułaś coś... Ekspertka. - Faye spojrzała na nią z szyderczą pogardą. Cassie rozejrzała

się i ze zdziwieniem dostrzegła niepewność w spojrzeniach reszty czarownic.

Przecież oni chyba też to wyczuli?

- Ja... poczułam coś - potwierdziła Melanie. - We wnętrzu czaszki było coś mrocznego. Jakaś

negatywna energia.

- Cokolwiek tam było, zostało wyzwolone, kiedy przerwaliśmy Krąg - powiedział

Adam. Popatrzył na Dianę. - To moja wina. Źle, że na to pozwoliłem.

- Chcesz powiedzieć, że wolałbyś zachować czaszkę w sekrecie przed nami - wtrąciła ostro

Faye. - Dla własnej korzyści.

- A co to za różnica? - zawołała Laurel z przeciwnej strony kręgu. - Jeśli coś z tej czaszki

uciekło, to teraz jest wolne. I wyczynia Bóg wie co.

- To... niedobrze - wykrztusiła Cassie. Chciała dodać, że to coś jest złe, ale miała wrażenie, że to

strasznie melodramatyczne słowo. A jednak dokładnie coś takiego wyczuła w pędzącej ciemności.
Zło. Wolę niszczenia i krzywdzenia.

- Musimy to powstrzymać - postanowił Adam. Susan bawiła się guzikiem bluzki.

- Jak?

Zapanowało długie i niezręczne milczenie. Adam i Diana patrzyli na siebie, jakby prowadzili

jakąś ponurą rozmowę bez słów. Wydawało się, że bracia Hendersonowie robią to samo, ale mieli
takie miny, jakby wcale nie przeszkadzało im, że coś morderczego i groźnego znajdzie się w okolicy.
W sumie wydawali się wręcz zadowoleni.

- Może to coś dopadnie zabójcę Kori - warknął Chris.

Diana popatrzyła na niego.

- Tak ci się wydaje? - A potem jej twarz się zmieniła. - Czy to właśnie sobie myślałeś, kiedy

zaglądałeś do wnętrza czaszki? Takie wyraziłeś życzenie?

- Mieliśmy tylko spróbować odczytać ostatnie zostawione na niej znaki - odezwała się Melanie

gniewnym głosem. Jeszcze nigdy nie była taka wściekła.

Hendersonowie popatrzyli na siebie i wzruszyli ramionami. Deborah miała minę pomiędzy

grymasem niezadowolenia a szerokim uśmiechem. Susan nadal bawiła się guzikiem. Nick wstał.
Twarz miał bez wyrazu.

- Zdaje się, że na dziś wieczór to już koniec - podsumował.

Diana nie wytrzymała.

- A żebyś, cholera, wiedział! - krzyknęła. Cassie była zdumiona jej zachowaniem.

Przyjaciółka chwyciła czaszkę w obie ręce. - A teraz schowam to w bezpiecznym miejscu, tak jak

trzeba. Tam, gdzie powinno było leżeć cały czas. Och! Wiedziałam, że jesteście zbyt
nieodpowiedzialni, żeby z nią pracować. - Przycisnęła do siebie czaszkę i wymaszerowała z garażu.

Faye natychmiast zrobiła się czujna jak kot, który dostrzegł mignięcie ogonka myszy.

- Wydaje mi się, że nieładnie tak do nas mówić - powiedziała gardłowym głosem. -

Ona nam chyba nie ufa, co? Ręce w górę, ile osób chce, żeby przewodziła nam osoba, która nie

ma do nas zaufania?

Gdyby spojrzeniem można było skrzywdzić, to wzrok, którym Melanie obrzuciła Faye, zamieniłby

ją w popiół.

- Wypchaj się, Faye - odparła spokojnie. - Chodź, Laurel - dodała i wstała, żebyś w ślad za

Dianą pójść do domu.

Cassie nie wiedziała co ze sobą zrobić, więc ruszyła za nimi. Za sobą słyszała Adama.

- Szkoda, że nie jesteś facetem - rzucił do Faye cichym głosem, w którym kryła się wściekłość.

Dziewczyna roześmiała się i odpowiedziała chrapliwie:

- No wiesz, Adamie, nie miałam pojęcia, że gustujesz w facetach.

Diana ułożyła czaszkę z powrotem w szklanej misie. Adam, który wpadł do jej pokoju tuż za

Cassie, podszedł do Diany i ją objął.

Oparła się o niego, przymykając oczy. Ale nie oddała uścisku. A po chwili się odsunęła.

- Nic mi nie jest, rozzłościłam się tylko na nich. A teraz muszę pomyśleć.

Adam usiadł na łóżku, przesunął dłonią po włosach.

- Powinienem był zachować to przed nimi w sekrecie - stwierdził. - Gdyby nie ta moja głupia

duma...

- Przestań - przerwała Diana. - To by było coś złego ukrywać przed kowenem coś, co należy do

wszystkich.

- Gorszego niż pozwalać im wykorzystywać artefakt z głupich, niewłaściwych powodów?

Diana odwróciła się i oparła o szafkę.

- Czasami - odezwał się Adam - zastanawiam się, co my tak naprawdę wyrabiamy.

Być może Starych Mocy nie powinno się budzić. Może się mylimy, kiedy nam się wydaje, że

umiemy nad nimi zapanować.

- Moc to tylko Moc - powiedziała Diana ze znużeniem, nie odwracając się. - Nie jest ani dobra,

ani zła. To my wykorzystujemy ją w określony sposób.

- Ale być może nikt nie umie jej wykorzystywać tak, żeby nie robić złych rzeczy.

Cassie stała i słuchała. Wolałaby być gdzie indziej. Dotarło do niej, że w jakiś niesłychanie

cywilizowany sposób Diana i Adam właśnie się kłócili. Napotkała spojrzenie Laurel i zobaczyła, że
ona też czuje się głupio.

- Nie wierzę w to - odezwała się wreszcie Diana cicho. - Nie wierzę, że ludzie są tak

beznadziejni. Tacy źli.

Spojrzenie Adama było ponure i pełne tęsknoty, jakby żałował, że nie może tej wiary podzielić.

Cassie spojrzała mu w twarz i poczuła ukłucie bólu. Potem zakręciło jej się w głowie.

Cofnęła się, rozglądając za miejscem, gdzie mogłaby przysiąść.

Diana natychmiast się nią zainteresowała.

- Dobrze się czujesz? Jesteś blada jak duch.

Cassie skinęła głową i wzruszyła ramionami.

- Trochę mi słabo. Chyba powinnam iść do domu...

Z oczu Diany natychmiast zniknął gniew.

- Dobrze - zgodziła się. - Ale nie chcę, żebyś szła sama. Adamie, odprowadzisz ją?

Plażą będzie bliżej .

Cassie odruchowo otworzyła usta, przerażona tą perspektywą. Ale Adam szybko pokiwał głową.

- Jasne - powiedział. - Chociaż wolałbym nie zostawiać cię samej...

- Melanie i Laurel ze mną zostaną. Chcę od razu zacząć porządnie oczyszczać czaszkę

kwiatowymi esencjami. - Diana spojrzała na Laurel. - I kryształami. - Zerknęła na Melanie. -

Nic mnie nie obchodzi, czy to potrwa całą noc. Chcę to załatwić i to od razu. Natychmiast.

Obie dziewczyny skinęły głowami. Adam też.

- Dobrze - powiedział.

A Cassie, która stała pośród nich z otwartymi ustami, nagle sobie o czymś przypomniała i też

skinęła głową. Odruchowo poklepała kieszeń dżinsów, żeby wyczuć w niej twarde wybrzuszenie.

I w taki oto sposób znalazła się na plaży sam na sam z Adamem.

Tej nocy nie było księżyca. Gwiazdy świeciły ostro, lodowato, wyraźnie. Fale szumiały i

syczały, rozbijając się o brzeg.

Nie było romantycznie. Raczej dziko. Surowo. Pomijając przyćmione światła z domów na

skarpie nad nimi, mogliby się znajdować o tysiące kilometrów od cywilizacji.

Już prawie dochodzili do wąskiej ścieżki, która prowadziła w górę skarpy, kiedy wreszcie ją o to

zapytał. W głębi serca czuła, że nie zdoła do końca życia unikać tego tematu.

- Dlaczego nie chciałaś, żeby ktoś się dowiedział, że się już znamy?

Cassie wzięła głęboki oddech. Teraz miała okazję się przekonać, jak dobrą jest aktorką. Była

bardzo spokojna; wiedziała, co musi zrobić. I w jakiś sposób czuła, że da sobie radę. Musiała to

zrobić ze względu na Dianę. I na niego.

- Och, sama nie wiem. - Zdumiała się, jak swobodnie brzmi jej głos. - Po prostu nie chciałam,

żeby ktoś, na przykład Susan czy Faye, odebrał to niewłaściwie. Nie gniewasz się, prawda?
Uznałam, że to w sumie mało istotne.

Adam popatrzył na nią dziwnie, niepewnie, ale potem skinął głową.

- Skoro tak sobie życzysz, nie będę już o tym wspominał - obiecał.

Cassie poczuła wielką ulgę, ale nadal mówiła lekkim tonem:

- Okej, dzięki. Aha, tak przy okazji - ciągnęła, wkładając dłoń do kieszeni - już od jakiegoś czasu

chciałam ci to oddać. Proszę. - Jej palce wcale nie chciały się rozstać z różą z chalcedonu, ale udało
jej się je rozewrzeć i położyć kamień na jego dłoni. Leżał tam, a kryształy kwarcu zdawały się
chwytać drobinki światła gwiazd. - Dziękuję, że mi go pożyczyłeś - powiedziała. - Ale teraz, kiedy
już jestem czarownicą, pewnie będę musiała poszukać sobie własnych kamieni do pracy. A poza tym
- uśmiechnęła się nieco kpiąco - nie chcemy przecież, żeby ktoś i o tym pomyślał sobie coś
niewłaściwego, prawda?

Nigdy w życiu nie zachowywała się w taki sposób wobec jakiegokolwiek chłopaka -

żartobliwie, lekceważąco, z taką pewnością siebie. Niemal z nim flirtowała, jednocześnie dając

do zrozumienia, że absolutnie nie traktuje go poważnie. To było takie proste - nawet sobie nie
wyobrażała, że aż tak. Przypuszczała, że to pewnie dlatego, że odgrywała narzuconą sobie rolę. To
nie Cassie tu stała, tylko ktoś inny. Ktoś kto się nie bał, bo najgorsze już się stało i nie zostało nic,
czego można by się bać.

Adam uśmiechnął się kpiąco, jakby dostosował się automatycznie do jej tonu, ale niemal

natychmiast spoważniał. Popatrzył na nią twardo, a Cassie zmusiła się, żeby oddać to spojrzenie
obojętnie i niewinnie, tak samo jak patrzyła na Jordana tamtego sierpniowego dnia.

Uwierz mi, prosiła w myślach. Tym razem znała już swoją moc i mogła ją wykorzystać do

własnych celów.

- Ziemio i wodo, piasku i morze, niech wasza siła mnie wspomoże...

Uwierz mi, Adamie. Uwierz mi. Uwierz.

Nagle odwrócił od niej wzrok, gwałtownym gestem obrócił się w stronę oceanu. Ku swojemu

zdumieniu Cassie przypomniała sobie, że tak samo ona odwracała oczy od hipnotyzującego
spojrzenia Faye.

- Zmieniłaś się - stwierdził, a w jego głosie usłyszała zdziwienie. A potem popatrzył

na nią znowu twardym, nieustępliwym wzrokiem. - Naprawdę się zmieniłaś.

- Oczywiście. Teraz jestem czarownicą - stwierdziła rozsądnie. - Powinieneś był mi powiedzieć

od razu, to by mi oszczędziło wiele kłopotu - dodała tonem wymówki.

- Nie wiedziałem. Wyczuwałem... Coś w tobie wyczuwałem, ale nie sądziłem, że jesteś jedną z

nas.

- W każdym razie wszystko dobrze się skończyło - odparła Cassie szybko. Nie chciała rozmawiać

o tym, co Adam w niej wyczuwał. To było zbyt niebezpieczne. - W każdym razie dzięki, że mnie

odprowadziłeś do domu. Pójdę już na górę.

Z uśmiechem odwróciła się od niego i zaczęła szybko wspinać się po wąskiej ścieżce.

Sama nie mogła w to uwierzyć. Udało się!

Przepełniła ją ulga wręcz bolesna. Kiedy dotarła na szczyt skarpy i zobaczyła swój dom, miała

miękkie kolana. Och, dzięki Bogu, pomyślała i ruszyła w stronę budynku.

- Czekaj! - rozległ się za nią władczy głos.

Powinnam była przewidzieć, że to nie będzie takie łatwe, pomyślała Cassie. Powoli, z obojętnym

wyrazem twarzy, obejrzała się na chłopaka.

Delikatne światło padało z góry na jego twarz, kiedy stał na skraju skarpy, ocean mając za

plecami. Patrzyła na wydatne kości policzkowe i wyraziste wargi. Teraz nie zdradzały wesołości.
Spojrzenie miał uważne, przeszywające, jak tamtego dnia na plaży, kiedy patrzył w ślad za Jordanem
i Loganem. Emanowała z niego przerażająca siła, której Cassie wtedy nie rozumiała. Teraz ta siła ją
przeraziła.

- Nieźle to rozegrałaś - stwierdził. - Ale nie jestem totalnym idiotą. Czegoś mi nie mówisz i chcę

wiedzieć, o co chodzi!

- Nie, nie chcesz. - Te słowa padły z jej ust, zanim zdołała je powstrzymać. Były obcesowe i

bezpośrednie, i trudno byłoby zatrzeć wrażenie, jakie wywołały. - Znaczy... Nie mam ci nic więcej
do powiedzenia.

- Posłuchaj mnie - poprosił i podszedł bliżej, co zaniepokoiło Cassie. - Kiedy cię zobaczyłem po

raz pierwszy, nie miałem pojęcia, że jesteś jedną z nas. Bo niby skąd? Ale wiedziałem, że różnisz się
od tej swojej snobistycznej przyjaciółki. Ze nie jesteś jeszcze jedną ładną dziewczyną, ale kimś
szczególnym.

Ładną? Uważa, że jestem ładna? - pomyślała natychmiast Cassie. Opuszczał ją ten klarowny,

rozpaczliwy spokój, chociaż desperacko próbowała go zatrzymać. Zrób obojętną i chłodną minę,
przykazała sobie. Grzecznie zaciekawioną. Niczego po sobie nie pokazuj.

Szaroniebieskie oczy Adama pałały teraz, a jego niezwykła, dumna twarz wyraźnie zdradzała

gniew. Ale gdzieś w głębi widać było, że sprawiła mu przykrość, i to najbardziej zbiło Cassie z
tropu.

- Nie przypominałaś żadnej z tych dziewczyn spoza kowenu, które spotykałem...

Umiałaś zaakceptować sprawy tajemnicze... A nawet mistyczne... Nie okazując lęku ani nie

próbując z miejsca ich zanegować. Byłaś... otwarta. Tolerancyjna. Nie popadałaś w odruchową
nienawiść i nie odrzucałaś tego, co inne.

- Nie tak tolerancyjna jak Diana. Diana to najbardziej...

- To nie ma nic wspólnego z Dianą! - stwierdził, a Cassie zrozumiała, że mówił to szczerze. Był

całkowicie uczciwy i bezpośredni, zdrada nawet mu nie przechodziła przez myśl. - Wydawało mi się
- ciągnął - że jesteś kimś, komu mogę zaufać. Nawet jeśli chodziło o moje życie. A kiedy zobaczyłem,
że stawiasz czoło Jordanowi, wiedziałem, że mam rację. To była jedna z najodważniejszych rzeczy,
jakie kiedykolwiek widziałem. I to wszystko dla kogoś obcego. Pozwoliłaś, żeby Jordan cię

posiniaczył przez wzgląd na mnie, a przecież nawet mnie nie znałaś.

Niczego po sobie nie pokazuj, myślała Cassie. Niczego.

- A potem poczułem przy tobie coś szczególnego. Jakieś szczególne porozumienie.

Nie umiem tego wyjaśnić. Ale myślałem o tym od tamtej pory. Myślałam o tobie bardzo często,

Cassie, i cały czas czekałem tylko, aż będę mógł o tobie opowiedzieć Dianie. Chcia-

łem, żeby wiedziała, że miała rację. Ze są tacy outsiderzy, którzy mogą się z nami dogadać,

którym możemy zaufać. Którzy mogą się zaprzyjaźnić z magią. Od dawna próbowała przekonać do
tego Klub. Chciałem jej powiedzieć, że otworzyłaś mi oczy. I to na wiele sposobów. Kiedy cię
pożegnałem, wydawało mi się, że widzę nawet więcej, gdy łodzią rybacką wyruszałem na
poszukiwanie Arkanów Mistrza. Przeszukiwałem wyspy i kiedy wyruszaliśmy zarzucać sieci, nagle
okazało się, że mogę... widzieć wyraźniej. Że jest tak, jakby ocean się przede mną otwierał. Pomagał
mi. O tym też chciałem opowiedzieć Dianie i zobaczyć, I czy będzie to umiała wyjaśnić. A przez cały
ten czas - dokończył Adam, wpatrując się w Cassie uporczywie - ani razu nie żałowałem, że
podarowałem ci różę chalcedonu. Chociaż nie dałbym jej nikomu innemu. Miałem nadzieję, że nigdy
nie wpakujesz się w takie tarapaty, żeby jej potrzebować, ale chciałem być przy tobie, gdyby tak się
stało. Gdybyś kiedykolwiek zrobiła to, co ci powiedziałem, gdybyś mocno zacisnęła chalcedon w
pięści i pomyślała o mnie, dowiedziałbym się o tym i odszukałbym cię, nieważne, gdzie byś była.
Dałem ci ten kamień, bo myślałem, że jesteś kimś... szczególnym.

Czy rzeczywiście? - zastanawiała się Cassie oszołomiona. Tyle razy trzymała w ręku różę z

chalcedonu, ale nigdy nie zaciskała jej w dłoni, myśląc jedynie o nim. Nigdy nie zastosowała się do
jego instrukcji, bo nie wierzyła w magię.

- A teraz wracam i okazuje się, że wcale nie jesteś outsiderką. A raczej jesteś nią tylko w

połowie. Ucieszyłem się na twój widok i kiedy dowiedziałem się, że należysz do Kręgu. A z tego, co
mówiła Diana, ona też od samego początku dostrzegła, że jesteś kimś wyjątkowym.

Ale nie mogłem jej powiedzieć, że już cię znam, bo z jakiegoś powodu nie chciałaś, żeby ludzie o

tym wiedzieli. Uszanowałem to. Trzymałem język za zębami i pomyślałem, że mi to wyjaśnisz, kiedy
będziesz mogła. A zamiast tego... - Wykonał dłonią jakiś szeroki gest. -

Przez cały tydzień mnie unikasz, a teraz zachowujesz się tak, jakby między nami nigdy nic nie

było. I jeszcze wzywasz Moce przeciwko mnie, żebym uwierzył w kłamstwo. Więc chciałbym się
dowiedzieć dlaczego.

Zapanowało milczenie. Cassie słyszała na dole fale przypominające cichy, rytmiczny grzmot.

Czuła świeży, chłodny zapach nocnego powietrza. A potem, jakby pod przymusem, uniosła oczy, żeby
na niego spojrzeć. Miał rację, nie mogła go okłamywać. Nawet jeśli będzie się z niej śmiał, nawet
jeśli zacznie się nad nią litować, jest mu winna prawdę.

- Bo jestem w tobie zakochana - powiedziała cicho. A potem nie pozwoliła już sobie odwrócić

oczu.

Nie roześmiał się.

Patrzył na nią jakby z niedowierzaniem. Jakby nie mógł zrozumieć tego, co właśnie od niej

usłyszał.

- Tego dnia, na plaży, ja też poczułam coś szczególnego - ciągnęła. - Ale poczułam też coś

więcej. Zupełnie jakbyśmy byli w jakiś sposób... połączeni. Jakby coś nas nawzajem do siebie
przyciągało. Jakbyśmy do siebie należeli.

Widziała w oczach Adama zdziwienie. Takie samo jak to wszechogarniające, otumaniające

oszołomienie, które poczuła, kiedy odkryła ciało Kori.

- Wiem, że to brzmi głupio - stwierdziła. - W głowie mi się nie mieści, że ci o tym mówię, ale

sam prosiłeś o prawdę. Wszystko, co poczułam tego dnia na plaży, było mylące.

Teraz to już wiem. Masz Dianę. Nikt przy zdrowych zmysłach nie pragnąłby niczego więcej.

Ale tamtego dnia przyszła mi do głowy masa niemądrych pomysłów. W sumie wydawało mi się,

że widzę coś, co nas łączy, taką srebrzystą nić. I czułam się taka bliska tobie, jakbyśmy rozumieli się
nawzajem. Zupełnie jakbyśmy się urodzili jedno dla drugiego i jakby nie miało sensu opierać się
temu...

- Cassie - odezwał się. Jego oczy pociemniały z emocji. Spojrzenie pełne... czego?

Niedowierzania? Odrazy?

- Wiem, że to nieprawda - dodała bezradnie. - Ale wtedy nie zdawałam sobie sprawy.

A kiedy stałeś tak blisko mnie i patrzyłeś, myślałam, że mnie...

- Cassie.

Było zupełnie tak, jakby jej słowa w jakiś sposób przywołały z powietrza coś magicznego, jakby

jej własne zmysły się wyostrzyły. Oddech uwiązł jej w gardle, kiedy zobaczyła srebrną nić.
Brzęczała i połyskiwała, silniejsza i trwalsza niż kiedykolwiek.

Łączyła ich oboje. Zupełnie jakby jej serce było bezpośrednio złączone z jego sercem. Cassie

zaczęła oddychać coraz szybciej i spojrzała Adamowi w twarz.

Nie odrywali od siebie oczu. I w tej chwili Cassie rozpoznała uczucie, które przyciemniło jego

niebieskoszare oczy.

Nie niedowierzanie, ale zrozumienie. Rodzące się zrozumienie i oszołomienie, od których pod

Cassie ugięły się kolana.

On... wspomina, pomyślała. I widzi w nowym świetle to, co się między nami wydarzyło. Zaczyna

rozumieć, co tak naprawdę tamtego dnia czuł.

Widziała to tak wyraźnie, że nie musiał jej tego mówić. Znała go. Wyczuwała każde uderzenie

jego serca, widziała świat jego oczami. Mogła nawet zobaczyć, w jakiś sposób on widzi ją samą.
Delikatną, nieśmiałą istotę o urodzie na wpół ukrytej, jak polny kwiat w cieniu drzewa, ale z sercem
ze stali. I tak samo, jak mogła zobaczyć się jego oczami, umiała też przejrzeć jego uczucia.

Och, co się dzieje?!

Świat zamarł i zawęził się tylko do nich dwojga. Adam oczy miał szeroko otwarte, jak ogłuszone,

z wielkimi źrenicami, a ona poczuła, że zapada się w nie, kiedy tak na nią patrzył.

Na czoło opadł mu kosmyk włosów, tych wspaniałych, zmierzwionych, falujących włosów, które

miały wszystkie barwy jesieni w Nowej Anglii. Przypominał jakiegoś leśnego bożka, który wyłonił

się ze światła gwiazd, żeby zalecać się do nieśmiałej leśnej nimfy. Nie mogła mu się oprzeć.

- Adamie - zaczęła. - My...

Ale nie udało jej się dokończyć. Był już zbyt blisko niej. Czuła jego ciepło i to, jak przenikają się

ich wzajemne pola energetyczne. Chwycił ją za łokcie. A potem powoli, powolutku, przyciągnął ją
do siebie i objął ramionami. Przytulił ją. Istnieniu srebrnej nici nie można już było zaprzeczyć.

Rozdział 16

Cassie powinna była go odepchnąć, powinna od niego uciec. Zamiast tego westchnęła i skryła

głowę w zagłębieniu jego ramienia, w puszystym irlandzkim swetrze.

Czuła, że ciepło Adama otacza ją całą, gruntuje, zapewnia jej bezpieczeństwo. Ochrania ją.

Pachniał, tak ładnie - jesiennymi liśćmi, ogniskiem w lesie i wiatrem znad oceanu. Serce jej

waliło.

I wtedy Cassie zrozumiała, co znaczą słowa „zakazana miłość". Właśnie to, pragnienie tak silne,

uczucie i tak cudowne i świadomość, że tak nie wolno. Czuła, że Adam leciutko się od niej odsuwa.
Podniosła na niego oczy i zobaczyła, że jest tak samo oszołomiony, jak ona.

- Nie możemy - powiedział zmienionym głosem. - Nie możemy...

Patrzyła na niego i widziała tylko jego oczy, ciemne jak ocean nocą, szepczący, żeby w nim

zatonęła. Cassie poruszyła wargami w bezgłośnym „nie". I w tej samej chwili Adam ją pocałował.

Zupełnie przestała myśleć. Ogarnęła ją słonawa fala uczuć. Zupełnie, jakby odpływ porwał ją,

wciągał, obracał bezładnie wokół własnej osi. Nie mogła się zatrzymać. Umierała, ale tak słodko.

Drżała. Gdyby jej nie obejmował, chybaby upadła. Przy żadnym chłopaku jeszcze się tak nie

czuła. W tym dzikim, nieokiełznanym szaleństwie nie mogła zrobić nic. Nie mogła stawiać oporu, a
jedynie poddać mu się całkowicie.

Każdy słodki wstrząs był silniejszy niż poprzedni. Prawie mdlała z zachwytu i już nawet nie

chciała się opierać. Mimo całej tej dzikości, całego zapamiętania, nie bała się. Bo mogła mu zaufać.
Prowadził ją, zdumioną, z rozszerzonymi oczami, w świat, o którego istnieniu nie miała nawet
pojęcia.

Nadal ją całował i całował. Oboje byli jak odurzeni, nieprzytomni od tego szaleństwa.

Czuła, że jej policzki i szyja mocno się rumienią, czuła, że oboje ich ogarnia gorąco.

Nie miała pojęcia, ile czasu tak stali. Trwali w uścisku, od którego otaczające ich skały powinny

się stopić. Wiedziała tylko, że jakiś czas potem, nie wypuszczając jej z objęć, Adam poprowadził ją,
żeby mogli usiąść na granitowym występie. Jej oddech się uspokoił i znów ukryła twarz na jego
ramieniu.

Odnalazła tam spokój. Ta nieopanowana pasja ustąpiła wreszcie ciepłej i leniwej senności.

Bezpieczna i na właściwym miejscu - to było takie proste, takie piękne.

- Cassie - odezwał się głosem, jakiego jeszcze nigdy u niego nie słyszała. Poczuła, że serce jej

topnieje i wyrywa się z piersi, że uczucie paruje z niej przez skórę palców, dłoni, stóp. Wiedziała, że
już nigdy nie będzie taka sama. - Kocham cię - powiedział.

Zamknęła oczy, nie mówiąc ani słowa. Rozchylonymi ustami dotknął jej włosów.

Srebrna nić owijała ich błyszczącym kokonem, opływała ich jak spokojna, oświetlona księżycem

woda. Szaleństwo się skończyło. Wszystko było teraz takie spokojne, wyciszone.

Cassie czuła, że mogłaby tak dryfować już zawsze.

Moje przeznaczenie, pomyślała. Znalazła je wreszcie. Każda chwila życia prowadziła właśnie do

tego. Dlaczego tak się tego bała? Dlaczego w ogóle chciała przed tym uciekać? W

tym była przecież tylko radość. Już nigdy nie będzie musiała się bać...

A potem sobie przypomniała. Ogarnął ją szok.

O Boże, co myśmy zrobili? - pomyślała.

Odsunęła się ruchem tak gwałtownym, że musiał ją podtrzymać, żeby nie spadła z kamienia.

- O Boże! - jęknęła, czując, że przerażenie wypiera z niej wszystkie inne uczucia. - O

Boże, Adamie, jak mogliśmy? - szepnęła.

Przez chwilę jego oczy były półprzytomne, szeroko otwarte, ale niewidzące, jakby nie rozumiał,

dlaczego i Cassie przerywa im ten piękny trans. Ale potem zobaczyła, że do niego też to dociera, że
jego srebrzysto-błękitne spojrzenie staje się mroczne. W jego oczach pojawił się wyraźny ból.

Nadal w jego ramionach, nadal patrząc mu w oczy, Cassie zaczęła płakać.

Jak mogli pozwolić, żeby to się stało? Jak mogła zrobić coś takiego Dianie? Dianie, która ją

uratowała, która się z nią zaprzyjaźniła, która jej zaufała. Dianie, którą pokochała!

Adam należał do Diany. Cassie wiedziała, że przyjaciółka nie wyobrażała sobie życia bez niego,

że wszystkie jej plany, nadzieje i marzenia były z nim związane. Diana i Adam byli sobie nawzajem
przeznaczeni...

Adam też ją kochał. Cassie wiedziała to z taką samą pewnością, z jaką znała swoje własne

uczucia wobec niego. Ubóstwiał ją, darzył miłością tak czystą, silną i niezniszczalną, jaką Diana
żywiła wobec niego.

Ale Cassie wiedziała teraz, że Adam także i ją kocha. Jak można kochać dwie osoby?

Jak można się kochać w dwóch naraz? A jednak nie dało się temu zaprzeczyć. Ta chemia między

nią a Adamem, ta więź, która ich ze sobą łączyła - tego nie można było ignorować.

Diana miała prawo pierwszeństwa.

- Nadal ją kochasz - szepnęła Cassie, potrzebując potwierdzenia. Zaczynał ją ogarniać ból.

Zacisnął powieki.

- Tak. - W jego głosie usłyszała zmęczenie. - Boże, Cassie... Tak mi przykro...

- Nie, to dobrze - zaprotestowała. Poznawała teraz ból. Ból utraty i pustki. Ból, który rósł. - Bo ja

też ją kocham. I nie chcę, żebyś ją zranił. Nigdy nie chciałam jej skrzywdzić.

Dlatego właśnie obiecałam sobie, że żadne z was nigdy się nie dowie...

- To moja wina - stwierdził i wiedziała, że targają nim wyrzuty sumienia. -

Powinienem był wcześniej się zorientować. Powinienem był rozpoznać swoje uczucia i jakoś

sobie z nimi poradzić. A zamiast tego zmusiłem cię dokładnie do tego, czemu chciałaś zapobiec.

- Do niczego mnie nie zmuszałeś - rzekła Cassie cicho i uczciwie. Głos miała spokojny i

opanowany, wszystko znów stało się proste i jasne. Wiedziała, co powinna zrobić.

- Oboje jesteśmy winni. Ale to bez znaczenia, liczy się tylko, że to się już nigdy więcej nie

powtórzy. Musimy o to zadbać.

- Ale jak? - spytał ponuro. - Możemy żałować, ile chcemy. Mogę sam siebie nienawidzić. Ale

jeśli zostaniemy jeszcze kiedyś sam na sam... Nie wiem, co się stanie.

- A więc nie wolno nam dopuścić do takiej sytuacji. Nigdy. Nie możemy przy sobie siadać ani się

dotykać, ani w ogóle pozwalać sobie myśleć o tym. -Mówiła mu to wszystko, ale wcale się nie bała.
Czuła pewność we własnych słowach.

Jego oczy były ciemne.

- Podziwiam twoją samokontrolę - powiedział jeszcze bardziej posępnie.

- Adamie - odezwała się i poczuła, że coś się w niej roztapia na sam dźwięk jego imienia. -

Musimy. Kiedy we wtorek wieczorem wróciłeś po mojej inicjacji, kiedy zrozumiałam, że ty i
Diana... No cóż, tamtej nocy przysięgłam sobie, że nie pozwolę, żeby Diana cierpiała przez to, co do
ciebie czuję. Przysięgłam, że nigdy jej nie zdradzę. A ty?

Chcesz ją zdradzić?

Zapadło milczenie. Westchnął. Szóstym zmysłem wyczuwała jego cierpienie. Potem wypuścił

powietrze z płuc i znów zamknął oczy. Kiedy je otworzył, dostrzegła w nich odpowiedź, zanim
jeszcze się odezwał. Poczuła, że wypuszcza ją z ramion i siada prosto.

Między ich ciała wkradło się chłodne powietrze, oddzielając ich wreszcie od siebie.

- Nie - odparł i w jego głosie pojawiła się siła. A na twarzy nowe postanowienie.

Popatrzyli na siebie nie jak kochankowie, ale jak żołnierze. Jak towarzysze broni, całkowicie

zdeterminowani, żeby osiągnąć wspólny cel. Opanowali namiętność i skryli ją głęboko. Gdzieś,
gdzie nikt inny nie zdoła jej dostrzec. To było całkiem nowe poczucie wspólnoty, intymności może
jeszcze głębszej niż zwykła ufność między chłopakiem a dziewczyną. Cokolwiek się stanie, nieważne
jakim kosztem, nie zdradzą Diany, bo oboje ją kochali.

Adam spojrzał prosto w oczy Cassie:

- Jak brzmiała przysięga, którą tamtej nocy złożyłaś? Wzięłaś ją z czyjejś Księgi Cienia?

- Nie - rzekła, a potem się zastanowiła. - Sama nie wiem - wyjaśniła. - Myślałam, że ją ułożyłam,

ale teraz wydaje mi się, że to fragment jakiegoś dłuższego tekstu. To szło tak: -

„Żadnym spojrzeniem, gestem czy uczynkiem..."

Pokiwał głową.

- Czytałem kiedyś przysięgę z takimi słowami. Jest stara i potężna. Wzywasz na świadków cztery

Moce, a jeśli kiedyś ją złamiesz, będą miały prawo zwrócić się przeciwko tobie. Chcesz złożyć teraz
tę przysięgę? Ze mną?

To pytanie zaparło jej dech. Ale była z siebie ogromnie dumna, kiedy po niemal niezauważalnej

chwili wahania powiedziała wyraźnie:

- Tak.

- Potrzebna będzie krew. - Wstał i z tylnej kieszeni wyjął nóż. Cassie zdziwiła się w pierwszej

chwili, ale potem zrozumiała, że Adam, choć był bardzo sympatycznym chłopakiem, przywykł na
siebie uważać.

Bez żadnych zbędnych wstępów naciął sobie dłoń. W przyćmionej srebrzystej poświacie krew

wydawała się czarna. Potem podał jej nóż.

Cassie wstrzymała oddech. Nie była dzielna, nienawidziła cierpienia... Ale zacisnęła zęby i

przyłożyła nóż do ręki. Pomyśl o bólu, jaki mogłabyś sprawić Dianie, nakazała sobie i szybkim
ruchem przecięła skórę. Zabolało, ale nawet nie pisnęła.

Popatrzyła na Adama.

- A teraz powtarzaj za mną - powiedział. Uniósł dłoń w stronę gwieździstego nieba.

- Ogniu, powietrze, ziemio i wodo...

- Ogniu, powietrze, ziemio i wodo..,

- Słuchajcie i poświadczcie.

- Słuchajcie i poświadczcie. - Mimo prostych słów Cassie czuła, że żywioły faktycznie zostały

wezwane i że ich słuchają. Noc nagle zdała się przepełniona elektrycznością, gwiazdy nad ich
głowami świeciły chłodniej i jaśniej. Na ramionach Cassie pojawiła się gęsia skórka.

Adam zwrócił dłoń bokiem i czarne krople zaczęły z niej spadać na kępy trawy i piaszczystą

ziemię. Cassie patrzyła jak zaczarowana.

- Ja, Adam, przysięgam, że nie zawiodę zaufania... Że nie zdradzę Diany - rzekł.

- Ja, Cassie, przysięgam, że nie zdradzę zaufania... - szepnęła i patrzyła, jak jej krew skapuje z

krawędzi dłoni.

- Żadnym spojrzeniem, gestem czy uczynkiem, we śnie ani na jawie, mową ani

milczeniem...

Powtórzyła te słowa szeptem.

- ...na tej ziemi ani żadnej innej. Jeśli to zrobię, niech ogień mnie pali, niech

powietrze mnie zdusi, niech ziemia mnie pochłonie, niech woda zaleje mój grób.

Powtórzyła to. Kiedy wymówiła ostatnie słowa, „niech woda zaleje mój grób", odczuła jakiś

trzask, jakby coś zostało uruchomione. Jakby sama struktura przestrzeni i czasu naprężyła się, a teraz
wracała na właściwe miejsce. Cassie wstrzymała oddech i nasłuchiwała przez chwilę.

A potem spojrzała na Adama.

- To koniec - szepnęła i nie miała na myśli wyłącznie przysięgi.

Oczy miał jak posrebrzany mrok.

- To koniec - powtórzył i wyciągnął do niej splamioną krwią rękę. Zawahała się, a potem ujęła

jego dłoń. Czuła albo tylko wyobrażała sobie, jak ich krew miesza się i połączona skapuje na ziemię.
Symbol tego, co się nigdy nie stanie.

A potem, powoli, puścił jej rękę.

- Oddasz tę różę Dianie? - spytała.

Wyjął kawałek chalcedonu z kieszeni, przytrzymał w dłoni, nadal wilgotnej.

- Oddam go jej.

Cassie pokiwała głową. Nie mogła wypowiedzieć tego, co czuła. Że kamień trafi tam, gdzie jego

miejsce. Tam, gdzie miejsce Adama.

- Dobranoc, Adamie - rzekła cicho zamiast tego. Wpatrywała się w chłopaka, który stał na skraju

urwiska. Za jego plecami widziała nocne niebo. A potem odwróciła się i poszła w stronę
oświetlonych okien domu babki. Tym razem nie zatrzymał jej wołaniem.

- O, właśnie! - stwierdziła babka. - To było dzisiaj we frontowym holu. Ktoś musiał ją wrzucić

przez otwór na listy. - Podała Cassie kopertę.

Siedziały przy stole śniadaniowym, a przez okna wpadało niedzielne, poranne słońce.

Cassie nie mogła się nadziwić, że wszystko jest takie zwyczajne.

Wystarczyło jedno spojrzenie na kopertę i jej serce zabiło mocniej. Na liście widniało jej imię

wypisane dużym, niedbałym pismem. Atrament był czerwony.

Rozdarła kopertę i przeczytała wyjętą ze środka kartkę. Jej płatki z rodzynkami rozmiękały na

talerzu.

Cassie,

jak widzisz, tym razem podpisuję się własnym imieniem. Zajrzyj do mnie do domu (numer

6) jakoś dziś w ciągu dnia. Chciałabym z tobą porozmawiać o czymś szczególnie ważnym.

Wierz mi, nie chcesz tego przegapić.

Buziaki i uściski

Faye

PS Nie mów nikomu z Klubu, że do mnie przyjdziesz. Zrozumiesz, kiedy już będziesz

u mnie.

Cassie drżała z niepokoju. W pierwszym odruchu chciała zadzwonić do Diany, ale jeśli

przyjaciółka nie spała całą noc, bo oczyszczała czaszkę, to pewnie była teraz wykończona. Ostatnia
rzecz, jakiej potrzebowała, to informacji, że Faye coś knuje.

No dobrze, nie będę jej zawracała głowy, pomyślała ponuro Cassie. Pójdę najpierw i zobaczę, o

co chodzi. Założę się, że to coś związanego z ceremonią. Może chce zwołać głosowanie w sprawie
przywództwa?

Dom Faye był jednym z najładniejszych przy ulicy. Drzwi otworzyła gosposia i Cassie

przypomniała sobie, że mama Faye nie żyje. Przy Crowhaven Road mieszkało sporo wdów i
wdowców.

Widać było, że ojciec Faye ma dużo pieniędzy. W pokoju dziewczyny były bezprzewodowy

telefon, komputer, telewizor, odtwarzacz DVD i stosy płyt. Obicia mebli miały wzór w wielkie
kwiaty, takie same jak kapa na łóżku i miękkie poduszki. Cassie usiadła na siedzeniu w oknie,
czekając, aż pojawi się koleżanka. Na stoliku obok łóżka stały czerwone, niezapalone świece.

Nagle brzeg kapy na łóżku się poruszył, a spod niego wyjrzał łebek małego, rudego kociaka. Jego

śladem spod kapy wyjrzał jeszcze jeden - szary.

- Och, jakie śliczne! - zawołała Cassie, zauroczona wbrew własnej woli. Nigdy by nie

pomyślała, że Faye lubi kocięta. Siedziała bez ruchu i ku jej zachwytowi oba małe stworzonka
wyszły spod kapy. Wskoczyły na siedzenie koło okna i wlazły jej na kolana, mrucząc jak małe
motorki.

Cassie zachichotała i zaczęła się wić, kiedy jedno z kociąt wspięło się po jej swetrze i

usadowiło chwiejnie na ramieniu. Kociaki były urocze, ten pomarańczowy był puchaty, futerko mu
sterczało na wszystkie strony. Szary kociak miał lśniącą i gładką sierść. Kiedy się po niej wspinały,
ich maleńkie, ostre jak igły pazurki kłuły. Rudy kociak wpił jej się we włosy i zaczął ją skubać
ząbkami za uchem. Znów się roześmiała.

Kociak jakby próbował ssać mleko, ugniatał małymi łapkami jej szyję. Czuła jego chłodny, mały

nosek. Szary robił to samo z drugiej strony. Och, jakie śliczne, małe, słodkie...

- Auć! - krzyknęła. - O, nie! Przestań! Puszczaj, mały! No puść!

Chwyciła małe ciałka i próbowała je od siebie oderwać. Kociaki zaplątały się w jej włosy i

trzymały pazurkami. I zębami. Kiedy Cassie zdołała je wreszcie od siebie oderwać, niemal rzuciła je
na podłogę. A potem uniosła dłonie do szyi.

Palce miała mokre. Odjęła je i w szoku patrzyła na krew.

Pogryzły ją te małe potwory. A teraz siedziały sobie na podłodze i spokojnie zlizywały krew z

łapek. Cassie ogarnęło obrzydzenie.

Faye stała w drzwiach, chichocząc.

- Być może nie dostają w kociej karmie wszystkich potrzebnych witamin i minerałów

- stwierdziła.

Dziś rano wyglądała oszałamiająco. Jej zwichrzone kruczoczarne włosy były jeszcze mokre po

prysznicu i kaskadami naturalnych loków spływały jej na plecy. Skórę miała wilgotną i połyskującą.
Zarzuciła na siebie wiśniowy szlafrok.

Nie powinnam była tu przychodzić, pomyślała Cassie z uczuciem irracjonalnego lęku.

Ale Faye przecież teraz nie ośmieliłaby się jej skrzywdzić. Diana by się o tym dowiedziała i

Krąg. Faye zdawała sobie sprawę, że to by jej się nie upiekło.

Dziewczyna rozsiadła się na łóżku.

- No i jak ci się podobała wczorajsza ceremonia? - spytała lekkim tonem.

- Było dobrze, ale potem coś poszło nie tak - odparła Cassie. A potem znów spojrzała na Faye.

Tamta roześmiała się tym dźwięcznym, leniwym śmiechem.

- Och, Cassie. Lubię cię. Naprawdę. Od samego początku czułam, że jest w tobie coś

wyjątkowego. Wiem, że początkowo nie mogłyśmy się dogadać, ale to się teraz zmieni.

Uważam, że zostaniemy dobrymi przyjaciółkami.

Cassie na moment odebrało mowę. A potem udało jej się wykrztusić:

- Nie wydaje mi się, Faye.

- Ale mnie się tak wydaje, Cassie. A tylko to się liczy.

- Faye... - W jakiś sposób po wczorajszym wieczorze Cassie czuła, że ma odwagę mówić rzeczy,

które wcześniej nie przeszłyby jej przez gardło. - Słuchaj, moim zdaniem ty i ja nie mamy wiele
wspólnego. I nie mam ochoty się z tobą przyjaźnić.

Faye tylko się uśmiechnęła.

- To wielka szkoda - stwierdziła. - Bo widzisz, ja coś wiem, Cassie. I moim zdaniem, chciałabyś,

żeby coś takiego wiedziała o tobie tylko twoja bliska przyjaciółka.

Świat zatrząsł się pod nogami Cassie.

Faye nie mogła przecież mówić... Och, przecież nie mogła mówić tego, co się Cassie wydawało.

Popatrzyła na starszą dziewczynę, czując, że w jej żołądku tworzy się bryła lodu.

- Widzisz - ciągnęła Faye - tak się składa, że mam wielu różnych przyjaciół. I oni mi mówią

różne rzeczy, ciekawe rzeczy. Takie, które widzą i słyszą w sąsiedztwie. I wiesz, co?

Wczoraj wieczorem któryś z tych przyjaciół widział coś szalenie interesującego na urwisku.

Cassie siedziała w bezruchu, przed jej oczyma wszystko się rozmazywało.

- Na skarpie koło numeru 12 widziano dwie osoby. A te dwie osoby... No cóż, powiedzmy, że

odnosiły się do siebie wyjątkowo przyjaźnie. Szalenie życzliwie. W sumie, z tego co słyszałam,
zrobiło się tam diablo gorąco.

Cassie usiłowała coś powiedzieć, ale słowa nie przechodziły jej przez gardło.

- I nigdy byś nie uwierzyła, co to były za osoby! Sama bym nie uwierzyła, ale przypomniał mi się

pewien wiersz, który kiedyś czytałam. Zaraz, jak to szło? „Co noc leżę i śnię o tym jedynym..."

- Faye! - Cassie zerwała się na równe nogi. Uśmiechnęła się.

- Chyba zaczynasz rozumieć. Diana nie czytała tego wierszyka, prawda? Nie wydaje mi się. No

cóż, Cassie, jeśli nie chcesz, żeby go usłyszała albo żeby się dowiedziała, co zaszło wczoraj
wieczorem na skarpie, to lepiej zostań moją przyjaciółką. I to szybko. Jasne?

- To nie tak - broniła się Cassie. Było jej gorąco i trzęsła się ze złości i strachu. - Nic nie

rozumiesz...

- Oczywiście, że rozumiem. Adam jest bardzo atrakcyjny. A ja zawsze podejrzewałam, że ta ich

cała „wierność na wieki" to tylko fasada. Nie winię cię, Cassie. To zupełnie naturalne...

- Między nami nic nie było...

Faye uśmiechnęła się złośliwie.

- Z tego, co słyszałam, rzeczywiście między wami nie było nic. Ani centymetra miejsca. Wybacz.

Nie, no serio, chciałabym ci wierzyć, Cassie, ale zastanawiam się, czy Diana spojrzy na to w ten sam
sposób. Zwłaszcza, kiedy się dowie, że jakoś zapomniałaś wspomnieć o tym, że poznałaś jej
chłopaka w czasie wakacji... Kiedy to cię rozbudził, o ile pamiętam. Jak to było w tym wierszu?

- Nie... - szepnęła Cassie.

- No i jeszcze sposób, w jaki na niego patrzyłaś, kiedy pojawił się po inicjacji. No cóż, Diana

tego nie widziała, ale muszę przyznać, że obudziło to moje podejrzenia. Ta mała scena na skarpie
tylko je potwierdziła. Kiedy powiem Dianie...

- Nie możesz! - rzuciła Cassie z rozpaczą. - Nie możesz jej powiedzieć. Proszę cię, Faye. Ona nie

zrozumie. To wcale nie było tak, jak myślisz, ale ona tego nie zrozumie.

Faye zacmokała językiem.

- Ależ Cassie, Diana to moja cioteczna siostra. Moja krewna. Mam obowiązek jej powiedzieć.

Cassie czuła się jak szczur, gorączkowo biegający po labiryncie i szukający wyjścia.

Ale nie było drogi ucieczki. W uszach szumiała jej panika. Faye nie mogła powiedzieć Dianie.

To się nie mogło zdarzyć. Sama myśl o minie Diany... O tym, jak spojrzałaby na Cassie...

I na Adama. To było jeszcze gorsze. Pomyślałaby, że oboje ją zdradzili, że Cassie i Adam

naprawdę ją zdradzili. I jak ona by na nich popatrzyła... A potem wyraz twarzy Adama...

Cassie zniosłaby wszystko, tylko nie to.

- Nie możesz... - szepnęła. - Nie możesz.

- No cóż, Cassie. Już wcześniej ci mówiłam. Gdybyśmy były przyjaciółkami, naprawdę dobrymi

przyjaciółkami, to pewnie mogłabym dotrzymać twojego sekretu. Diana i ja jesteśmy wprawdzie
spokrewnione, ale dla przyjaciół zrobię wszystko. Ale - dodała Faye z naciskiem, a jej złote oczy ani
na moment nie oderwały się od twarzy Cassie - oczekuję, że oni też zrobią wszystko dla mnie.

I wtedy właśnie Cassie zrozumiała, o co tak naprawdę chodziło. Dokoła niej wszystko

znieruchomiało i zapanowała kompletna cisza. Serce głucho jej zabiło, a potem zamarło.

Zaczęło jej ciążyć coraz bardziej, jak kamień.

Z głębi czarnej dziury, w którą się zapadła, spytała pustym głosem:

- Czego chcesz, Faye?

Starsza dziewczyna się uśmiechnęła. Pochyliła się, odprężona, a jej szlafrok się rozchylił,

odsłaniając zgrabną nogę.

- Niech się zastanowię - powiedziała powoli, przeciągając tę chwilę i napawając się nią. -

Wiem, że było coś takiego... Och, jasne. Naprawdę chciałabym mieć tę kryształową czaszkę, którą
znalazł Adam. Jestem pewna, że wiesz, gdzie Diana ją trzyma. A jeśli nie, to na pewno jakoś się
dowiesz.

- Nie! - krzyknęła Cassie, przerażona.

- Tak - powiedziała Faye i znów się uśmiechnęła. - Tego chcę, Cassie. Okaż, że jesteś dobrą

przyjaciółką. Nic innego mnie nie zadowoli.

- Faye, widziałaś, co się stało tamtej nocy. Tamta czaszka to zło. I uwolniło się z niej coś

okropnego. Jeśli użyjesz .jej ponownie, kto wie co się jeszcze stanie. - Otępiały umysł

Cassie jakby się obudził, strwożony tym do czego Faye mogłaby użyć czaszki. - Po co ci ona?

Faye pokręciła głową wyrozumiale.

- A to już moja mała tajemnica. Może, jeśli zostaniemy bliskimi przyjaciółkami, potem ci pokażę.

- Nie zrobię tego. Nie mogę... Nie mogę, Faye.

- No cóż, szkoda. - Dziewczyna uniosła brwi i zacisnęła wargi. - Bo to znaczy, że będę musiała

zadzwonić do Diany. Moja kuzynka ma prawo wiedzieć, co wyrabia jej chłopak.

Sięgnęła po telefon i zaczęła wybierać numer.

- Halo, Diano? To ty?

- Nie! - krzyknęła Cassie i złapała Faye za ramię. Faye przycisnęła guzik wygłuszania.

- Czy to znaczy - spytała - że doszłyśmy do porozumienia?

Cassie nie mogła się zdobyć na to, żeby powiedzieć „tak" lub „nie".

Faye wyciągnęła rękę i złapała Cassie za podbródek, tak jak tego pierwszego dnia na stopniach

szkoły. Cassie czuła twardość tych długich paznokci, chłód i siłę palców. Tamta wpatrywała się w
nią dziwnymi miodowymi oczami. Sokoły miewają takie żółte oczy, nieprzytomnie pomyślała Cassie.
Palce Faye trzymały ją jak szpony. Nie mogła uciec. Była w pułapce... Zniewolona... Jak biała mysz
pochwycona przez drapieżnego ptaka.

Złote oczy wciąż się w nią wpatrywały... Przewiercały ją. Kręciło jej się w głowie, bała się.

Tym razem nie miała pod stopami skały, która mogłaby dodać jej siły. Była na piętrze, w sypialni
Faye, i znikąd nie mogła wyglądać pomocy.

- Umowa stoi? - powtórzyła pytanie Faye.

Żadnej ucieczki. Żadnej nadziei. Cassie ledwie cokolwiek widziała, robiło jej się ciemno przed

oczami, ledwie słyszała przez szum w uszach pytanie Faye.

Poczuła, że opuszczają ją ostatnie resztki woli.

- No? - naciskała Faye kpiącym głosem. Oślepiona, prawie nie wiedząc, co robi, Cassie

pokiwała głową.

Faye ją puściła.

A potem znów nacisnęła klawisz wyciszania rozmowy.

- Przepraszam, Diano, wybrałam zły numer. Chciałam się dodzwonić do serwisu pralek

automatycznych. Na razie! - I się rozłączyła.

Przeciągnęła się jak wielka kotka i odłożyła telefon na nocną szafkę, a potem położyła się na

plecach. Ręce założyła za głową i popatrzyła na Cassie z uśmiechem.

- No dobrze - powiedziała. - Pierwsza rzecz, to zdobędziesz dla mnie tę czaszkę A potem... No

cóż, potem wymyślę coś innego, czego będę od ciebie chciała. Zdajesz sobie sprawę, Cassie, że od
tej pory jesteś moją własnością.

- Myślałam - szepnęła Cassie, nadal ledwo widząc przez szarą mgłę, która przesłaniała jej oczy -

że jesteśmy przyjaciółkami.

- To tylko taki eufemizm. Prawda jest taka, że od tej pory jesteś moją zakładniczką.

Jesteś moją własnością, Cassie Blake. Ciałem i duszą.