Harry Harrison

Narodziny Stalowego

Szczura

(Przekład: Małgorzata Pawlik-Leniarska)

1

Gdy zbliżyłem się do frontu Pierwszego Banku Rajskiego Zakątka, sensory

wyczuwszy moją obecność, otworzyły na oścież drzwi. Szybko przestąpiłem próg i

zatrzymałem się. Wyjąłem z torby pióro łukowe i odwróciłem w chwili, gdy zamykające się

drzwi dotknęły framugi. Zmierzyłem czas reakcji czujników przy poprzednich wizytach w

tym banku i wiedziałem, że mam 1,67 sekundy na zrobienie tego, co niezbędne.

Wystarczająco dużo. Drzwi nie zdążyły się ponownie otworzyć.

Łuk rozbłysł, zabuczał i solidnie zespolił je z framugą. Teraz mechanizm mógł już

tylko bezsilnie brzęczeć, za moment nastąpiło spięcie; posypało się kilka iskier i wszystko

zamarło.

- Niszczenie własności banku jest przestępstwem. Jesteś aresztowany.

Mówiąc to robot strażnik wyciągnął swą wielką, miękką łapę, aby mnie zatrzymać do

czasu przybycia policji.

- Nie tym razem, ty rozklekotana kupo złomu - warknąłem i dźgnąłem go w pierś

szpikulcem na świniozwierze. Dwie metalowe końcówki zaaplikowały mu trzysta volt i

mnóstwo amperów. W sumie wystarczająco dużo, by w obwodach robota nastąpiło

kilkanaście spięć. Ze wszystkich szczelin buchnął dym i maszyna gruchnęła na podłogę z

radującym serce łoskotem.

Przeszedłem kilka kroków i odepchnąłem starszą panią, która stała przy kasie.

Wyciągnąłem z torby duży pistolet, wycelowałem go w kasjerkę i warknąłem rozkazująco:

- Pieniądze albo życie, siostrzyczko. Napełnij tę torbę dolcami.

Dobrze wyszło, chociaż mój głos trochę się załamał i ostatnie słowa zabrzmiały jak

pisk. Kasjerka uśmiechnęła się i spróbowała nadrabiać bezczelnością.

- Idź do domu, synku. To nie…

Nacisnąłem spust i bezodrzutowy 0,75 zagrzmiał jej nad uchem. Chmura dymu

oślepiła ją. Nie zraniłem kasjerki, ale efekt był ten sam. Jej oczy uciekły w tył głowy i powoli

osunęła się za kasę.

Nie tak łatwo odstraszyć Jimmiego diGriz! Jednym susem przeskoczyłem kontuar i

machnąłem pistoletem w stronę przerażonych pracowników.

- Cofnąć się, wszyscy! Szybko! Nie chcę, żeby jakiś głupek nacisnął przycisk cichego

alarmu. W pożytku. Hej, góro sadła! - wskazałem lufą tłustego kasjera, który dotychczas

zawsze mnie ignorował. Teraz był szalenie usłużny. - Napełnij tę torbę dolcami, tylko duże

nominały, i to już.

Zrobił to pocąc się i pracując najszybciej, jak mógł. Klienci i pracownicy stali dookoła

w dziwnych pozach, najwidoczniej sparaliżowani strachem. Drzwi do biura kierownika

pozostały zamknięte, co oznaczało, że prawdopodobnie go tam nie było. Tłuścioch skończył

napełniać torbę banknotami i wyciągnął ją w moją stronę. Policja nie zjawiała się. Miałem

wszelkie szanse, żeby się stąd wydostać.

Mruknąłem coś mając nadzieję, że zabrzmi to jak plugawe przekleństwo, i wskazałem

na worek wypełniony rulonami monet.

- Wyrzuć te drobniaki i napełnij także i to - rozkazałem burkliwie.

Skwapliwie spełnił moje polecenie i wkrótce również ta torba była wypchana. I wciąż

ani śladu policji. Czy to możliwe, żeby żaden z tych głupkowatych urzędników nie włączył

cichego alarmu? Możliwe. Trzeba będzie zastosować ostrzejsze środki.

Chwyciłem kolejną torbę monet.

- Napełnij także tę - rozkazałem, popychając ją w jego stronę.

Robiąc to wcisnąłem łokciem guzik alarmu. Są takie dni, kiedy wszystko musisz robić

sam!

To wywarło zamierzony skutek. Policja pojawiła się, zanim została napełniona trzecia

torba. Nadjechali z fasonem. Jeden z ich pojazdów naziemnych zdołał zderzyć się z drugim.

Rozwalili jakiś stragan, nadłamali latarnię i napędzili strachu kilku przechodniom. W końcu

jednak jakoś się pozbierali i rozstawili z bronią gotową do strzału.

- Nie strzelać – zakwiczałem z przerażeniem. Z prawdziwym przerażeniem, bo

większość policjantów nie wyglądała na inteligentniejszych od swoich gnatów. Nie słyszeli

mnie przez szybę, ale za to widzieli. - To tylko atrapa! - zawołałem - Zobaczcie!

Przyłożyłem sobie lufę do głowy i nacisnąłem spust. Z generatora dymu wydobył się

całkiem przyzwoity obłoczek, a od efektu dźwiękowego aż zadzwoniło mi w uszach.

Zsunąłem się za kontuar, znikając sprzed ich przerażonych oczu. Teraz przynajmniej nie

będzie strzelaniny. Czekałem cierpliwie, a oni krzyczeli, przeklinali i w końcu wyważyli

drzwi.

Wszystko to może wydać wam się dziwne, ale nie ma w tym nic dziwnego. Co innego

obrobić bank, a co innego zrobić to w taki sposób, żeby na pewno dać się złapać. Po co,

możecie zapytać, po co być aż tak głupim?

Z przyjemnością wam to wyjaśnię. Ale aby zrozumieć motywy mojego działania,

musicie najpierw zrozumieć, jakie jest życie na tej planecie, jakie było moje życie.

Słuchajcie!

Rajski Zakątek został założony kilka tysięcy lat temu przez jakąś egzotyczną sektę

religijną, która na szczęście już nie istnieje. Przybyli tu z innej planety, niektórzy twierdzą, że

był to Brud albo Ziemia, rzekoma kolebka ludzkości, ale ja w to nie wierzę. W każdym razie

nie szło im najlepiej. W owych czasach z pewnością nie był to plac zabaw, o czym zresztą

nauczyciele na lekcjach przypominają nam tak często, jak tylko się da. Zwłaszcza wtedy, gdy

mówią, jak zepsuci są młodzi ludzie w dzisiejszych czasach. My powstrzymujemy się, by im

nie odpowiedzieć, że oni też muszą być zepsuci, bo z pewnością nic się nie zmieniło przez

ostatni tysiąc lat.

Jasne, że na początku musiało być ciężko, cały świat roślinny był czystą trucizną dla

ludzkiego metabolizmu i musiał zostać usunięty, żeby można było wprowadzić jadalne

uprawy. Miejscowa fauna była równie trująca i uzbrojona w odpowiednie kły i pazury. Było

tu trudno, tak trudno, że zwykłe krowy i owce miały zastraszająco małe szansę przeżycia.

Pomógł wtedy sztuczny dobór genów i wyhodowano tu pierwsze świniozwierze. Spróbujcie

sobie wyobrazić, a będziecie potrzebować naprawdę płodnej wyobraźni, jednotonowego złego

knura z ostrymi kłami i wrednym charakterem. Już samo to jest paskudne, ale przedstawcie

sobie tego stwora pokrytego długimi kolcami jak jeżozwierz. Pomysł ten, aczkolwiek dziwny,

poskutkował, a że na farmach wciąż hoduje się dużo świniozwierzy, ciągle skutkuje.

Wędzone szynki świniozwierza z Rajskiego Zakątka słynne są w całej galaktyce.

Ale nie spotkacie tu całej galaktyki tłoczącej się z wizytą na świńskiej planecie.

Wyrosłem tutaj, więc wiem. To miejsce jest tak beznadziejne, że nawet świniozwierze

umierają z nudów.

A najśmieszniejsze jest to, że chyba nikt poza mną tego nie zauważył. Wszyscy

zawsze dziwnie na mnie patrzyli. Moja mama twierdziła, że są to problemy wieku doj-

rzewania i paliła w moim pokoju kolce świniozwierza - ludowy środek na takie dolegliwości.

Tata z kolei obawiał się, że to początek obłędu i zwykł wlec mnie do lekarza przeciętnie raz

na rok. Psychiatra nie widząc niczego nienormalnego wysuwał teorię, że objawiły się we

mnie cechy pierwszych osadników, że byłem ofiarą pierdnięcia Mendla itp. Ale to było wiele

lat temu. Rodzicielska troska nie nękała mnie od czasu, gdy tata wyrzucił mnie z domu.

Miałem wtedy piętnaście lat. Nastąpiło to pewnej nocy, kiedy przeszukawszy moje kieszenie

ojczulek odkrył, że miałem więcej pieniędzy niż on. Mama ochoczo się z nim zgodziła i

nawet sama otworzyła mi drzwi. Myślę, że z przyjemnością się mnie pozbyli. Z pewnością

wnosiłem zbyt wiele nerwów do ich ociężałej egzystencji.

Co jeszcze myślę? Myślę, że taki wyrzutek jest czasami cholernie samotny. Ale nie

sądzę, żeby była dla mnie jakakolwiek inna droga. Wiąże się to z problemami, ale problemy

zawsze mają rozwiązania.

Na przykład, jednym z moich problemów było to, że byłem bity przez większe dzieci.

Zaczęło się od razu, gdy poszedłem do szkoły. Na początku popełniłem błąd wykazując im,

że byłem bardziej inteligentny niż one. Buch i podbite oko. Szkolnym osiłkom tak się to

spodobało, że musieli ustawiać się w kolejce do bicia mnie. Przerwałem koło nieszczęść

dopiero wtedy, gdy przekupiłem uniwersyteckiego nauczyciela wychowania fizycznego, by

nauczył mnie walki wręcz. Poczekałem, aż stałem się naprawdę dobry, i zacząłem oddawać.

Zwyciężyłem mojego niedoszłego oprawcę i zacząłem rozkładać kolejnych trzech drabów.

Mówię wam, wszystkie małe dzieci były moimi przyjaciółmi i nigdy nie miały dość

opowiadania mi, jak wspaniale wyglądałem ścigając sześciu najgorszych łobuzów dookoła

szkoły. Jak już powiedziałem, problemy rodzą rozwiązania, żeby nie powiedzieć

przyjemności...

A skąd wziąłem pieniądze, żeby przekupić nauczyciela? Na pewno nie od taty. Moja

tygodniówka wynosiła trzy dolary, co ledwo wystarczało na dwie oranżady i mały batonik.

Potrzeba, nie chciwość dała mi pierwszą lekcję gospodarności. Kupić tanio, sprzedać drogo, a

zysk zatrzymać dla siebie.

Oczywiście nie mogłem nic kupić, nie mając kapitału zakładowego, zdecydowałem

się wiec w ogóle nie płacić za towar podstawowy. Wszystkie dzieci kradną w sklepach.

Przechodzą przez taki etap i zwykle kończy go lanie po pierwszej wpadce. Widziałem

nieszczęśliwe i mokre od łez ofiary niepowodzeń i zanim rozpocząłem karierę bardzo

drobnego przestępcy, zrobiłem rozpoznanie rynku i określiłem kilka reguł.

Po pierwsze, trzymać się z dala od drobnych kupców. Oni znają swój towar i w ich

interesie leży zachowanie go w stanie nienaruszonym. Rób wiec zakupy w dużych domach

towarowych. Wtedy musisz tylko uważać na ochronę sklepu i system alarmowy. Dokładna

znajomość zasady ich działania pozwoli opracować techniki obejścia tych przeszkód.

Jedną z moich najwcześniejszych i najbardziej prymitywnych technik - rumienię się

wyjawiając jej prostotę - nazwałem pułapką książkową. Zbudowałem pudełko, które

wyglądało dokładnie jak książka. Ale miało dno na zawiasach ze sprężyną w środku.

Musiałem tylko położyć je na niczego niepodejrzewający batonik i łakoć znikał z pola

widzenia. Było to proste, ale skuteczne urządzenie, którego używałem przez dłuższy czas.

Miałem zamiar zrezygnować z niego w imię wyższej techniki, gdy dostrzegłem możliwość

skończenia z nim w sposób bardziej pożyteczny. Postanowiłem rozprawić się ze

Śmierdziuchem.

Nazywał się Bedford Smikingham, ale zawsze nazywaliśmy go Śmierdziuchem. Tak

jak niektórzy są urodzonymi tancerzami albo malarzami, tak inni są stworzeni do niższych

celów. Śmierdziuch był urodzonym kapusiem. Jego życiową przyjemnością było donoszenie

na kolegów. Podglądał, patrzył i donosił. Żaden młodzieńczy grzeszek nie był dla niego zbyt

drobny, by go nie odnotować i nie powiadomić o nim belfrów. A oni uwielbiali go za to - co

może wam wyjaśnić, jakiego rodzaju mieliśmy nauczycieli. Nie można go było nawet

bezkarnie stłuc. Zawsze wierzono jego słowom i bijący byli karani.

Śmierdziuch naraził mi się kiedyś, nie pamiętam dokładnie jak, ale wystarczyło to, by

w mojej głowie zrodziły się ciemne i płodne myśli, z których z kolei wykluł się plan

działania. Wszyscy chłopcy lubią się przechwalać i moja pozycja bardzo się wzmocniła, gdy

pokazałem kolegom książkowego łowcę batoników. Rozbrzmiały achy i ochy, które wzmogły

się, gdy za darmo rozdałem część mojego łupu, by ich sobie pozyskać. To nie tylko

wzmocniło moją pozycję, postarałem się także, aby działo się to w miejscu, gdzie

Śmierdziuch mógł swobodnie podsłuchiwać. Pamiętam, jakby to było wczoraj i na

wspomnienie akcji wciąż robi mi się ciepło na sercu.

- To nie tylko działa, ale pokażę wam jak. Chodźcie ze mną do domu towarowego

Minga.

- Możemy, Jimmy, naprawdę możemy?

- Możecie. Ale nie całą paczką. Przychodźcie pojedynczo i stańcie tak, żeby widzieć

ladę z balonikami. Bądźcie tam o godzinie 15.00, a naprawdę coś zobaczycie.

Zobaczyli coś dużo lepszego, niż mogli sobie wyobrazić. Odprawiłem ich i

obserwowałem biuro dyrektora szkoły. Gdy tylko Śmierdziuch tam się zameldował,

popędziłem na dół i włamałem się do jego szafki.

Poszło jak z płatka. Jestem z tego dumny, jako że był to pierwszy przygotowany

przeze mnie scenariusz kryminalny z udziałem innych osób. O wyznaczonej godzinie

podszedłem do stoiska ze słodyczami u Minga, starając się nie zwracać uwagi na strażników,

którzy z kolei starali się udawać, że mnie nie obserwują. Swobodnym ruchem położyłem

książkę na balonikach i pochyliłem się, żeby zapiąć but.

- Łapać złodzieja! - krzyknął najtęższy z nich, chwytając mnie za kołnierz płaszcza.

- Mam cię - zapiał inny, chwytając książkę.

- Co robicie? - wyrzęziłem. Musiałem rzęzić, ponieważ wisiałem w powietrzu, a

płaszcz był zaciśnięty na moim gardle. - Złodzieju, oddaj mi moją książkę do historii za

siedem dolarów, kupioną przez moją mamusię za pieniądze, które zarobiła plotąc maty z

kolców świniozwierza - wycharczałem nad wyraz elokwentnie.

- Książkę? - zadrwił osiłek. - Wiemy wszystko o tej książce.

Chwycił okładkę i pociągnął. Otworzyła się i wyraz jego twarzy, gdy zatrzepotały

kartki, był naprawdę wspaniałym widokiem.

- To zostało ukartowane - zapiszczałem, rozpinając płaszcz, aby się uwolnić. -

Ukartowane przez przestępcę, który chełpił się, że używa tej metody. On tam stoi, to ten,

którego nazywają Śmierdziuchem. Łapcie go, chłopaki, zanim ucieknie! - wrzasnąłem

rozcierając bolące gardło.

Śmierdziuch stał i gapił się bezsilnie, gdy ochoczo zacisnęły się na nim ręce kolegów.

Jego podręczniki upadły na podłogę, fałszywa książka otworzyła się i wysypały się z niej

batoniki.

To było piękne. Łzy, wrzaski i wzajemne obwinianie się. A przy okazji wspaniale

odwróciło to uwagę ochroniarzy. Tego samego dnia przechodził bowiem chrzest bojowy mój

Połykacz Batoników Nr 2. Ciężko pracowałem nad tym urządzeniem, które zbudowałem na

zasadzie cichej pompy próżniowej z ssawką ukrytą w moim rękawie. Przysunąłem wylot

ssawki do baloników i fiu! Pierwszy batonik zniknął z pola widzenia. Kończył drogę w moich

spodniach, lub raczej w szkaradnych pumpach, które musieliśmy nosić jako część szkolnego

mundurka. Wisiały luźno, a nad kostką były mocno ściśnięte gumką. Batonik spokojnie w nie

spadł, a za nim następny i jeszcze następny.

Tylko, że coś się zacięło i nie mogłem wyłączyć tego cholernego urządzenia. Dzięki

Bogu za wrzaski Śmierdziucha. Oczy wszystkich skierowane były na niego, a nie na mnie,

gdy mocowałem się z wyłącznikiem. W tym czasie pompa wciąż działała i batoniki znikały w

moim rękawie i dalej w spodniach. W końcu udało mi się to wyłączyć, ale gdyby ktokolwiek

zechciał spojrzeć w moją stronę, pusta półka i moje wypchane nogawki mogłyby wzbudzić

pewne podejrzenia. Na szczęście nikomu nie przyszło to do głowy.

Wyszedłem, lub raczej wytoczyłem się niepewnym krokiem, najszybciej jak mogłem.

Jak już powiedziałem, to wspomnienie zawsze będzie mi drogie.

Co oczywiście nie wyjaśnia, dlaczego teraz postanowiłem obrobić bank. I dać się

złapać.

Policjanci w końcu sforsowali drzwi i wtłoczyli się do środka. Uniosłem ręce nad

głową i przygotowałem się, by ich powitać ciepłym uśmiechem.

Urodziny, oto ostateczny powód. Moje siedemnaste urodziny. Ukończenie

siedemnastu lat tutaj, w Rajskim Zakątku, jest bardzo ważną datą w życiu młodego czło-

wieka.

2

Sędzia pochylił się i spojrzał na mnie przyjaźnie.

— No Jimmy, powiedz mi, co to za głupi kawał? Sędzia Nixon miał daczę nad rzeką,

niedaleko naszej farmy.

— Nazywam się James diGriz, koleś. I nie bądź taki poufały.

Jak łatwo sobie wyobrazić, sędzia mocno poczerwieniał. Jego wielki nos upodobnił się

do pomidora, a nozdrza rozdęły się.

— Masz odnosić się z większym szacunkiem do sądu. Jesteś oskarżony o poważne

wykroczenia, chłopcze, i będzie dobrze dla ciebie, jeśli zaczniesz wyrażać się w sposób

cywilizowany. Wyznaczam Arnolda Fortescue, obrońcę publicznego, na twojego adwokata...

— Nie potrzebuję adwokata, a zwłaszcza nie starego Kosookiego, który tak żłopie, że

nikt nigdy nie widział go trzeźwego...

Z ław dla publiczności zabrzmiała kaskada śmiechu, która rozwścieczyła sędziego.

— Spokój na sali! — ryknął, waląc swoim młotkiem z taką siłą, że złamał rączkę.

Odrzucił końcówkę w kąt sali i spojrzał na mnie ze złością.

— Nie wyprowadzaj sądu z równowagi. Obrońca Fortescue został wyznaczony...

— Nie przeze mnie. Odeślijcie go z powrotem do knajpy Mooneya. Przyznaję się do

wszystkich zarzutów i zdaję się na łaskę i niełaskę tego bezlitosnego sądu.

Wciągnął oddech i westchnął tak, że aż się wzdrygnąłem. Postanowiłem trochę

zwolnić, bo jeśli sędzia dostanie zawału i kipnie, to proces zostanie uznany za nieważny i

zmarnuję jeszcze więcej czasu.

— Przepraszam, Wysoki Sądzie — schyliłem głowę, bo nie mogłem powstrzymać

uśmiechu. — Ale postąpiłem źle i muszę zostać ukarany.

— Tak lepiej, Jimmy. Zawsze byłeś bystrym chłopcem i przykro mi patrzeć, jak

marnuje się taka inteligencja Pójdziesz do domu poprawczego na okres nie krótszy niż...

— Przepraszam, Wysoki Sądzie — wtrąciłem się. — To niemożliwe. Gdybym

popełnił te zbrodnie w zeszłym tygodniu albo w zeszłym miesiącu, to inna sprawa! Prawo

określa to wyraźnie i nie ma dla mnie wyjścia. Dziś są moje urodziny. Moje siedemnaste

urodziny.

To go ostudziło. Strażnicy czekali cierpliwie, gdy wystukiwał dane na klawiaturze

swojego komputera. Jednocześnie reporter z „Echa Rajskiego Zakątka" równie pilnie stukał w

klawisze swego przenośnego terminalu. Gotowała mu się niezła historyjka. W krótkim czasie

sędzia znalazł odpowiedź. Westchnął.

— To prawda. Akta wykazały, że dziś kończysz siedemnaście lat i osiągasz

pełnoletność. To z pewnością oznaczałoby wyrok więzienia, ale trzeba uwzględnić

okoliczności. Pierwsze wykroczenie, młody wiek oskarżonego, zrozumienie, iż postąpił źle.

Jest w mocy tego sądu dokonanie wyjątku, zawieszenie wyroku i zwolnienie warunkowe.

Moja decyzja jest następująca...

Ostatnią rzeczą, jaką chciałem wtedy usłyszeć, była jego decyzja. Nie szło to tak, jak

zaplanowałem, zupełnie nie tak. Trzeba było działać. Zadziałałem. Mój wrzask zagłuszył

słowa sędziego. Wciąż krzycząc, wyskoczyłem głową naprzód z ławy oskarżonych, zgrabnie

przekoziołkowałem po podłodze i popędziłem przez salę, zanim zszokowana widownia

zdążyła pomyśleć o jakimkolwiek ruchu.

— Nie będziesz pisać o mnie żadnych ordynarnych łgarstw, ty pismaku! —

krzyknąłem, wyrwałem terminal z rąk reportera i rzuciłem go na podłogę. Potem zdeptałem

na kupę złomu maszynę wartą sześćset dolarów. Odskoczyłem, zanim zdążył mnie złapać i

pognałem do drzwi. Tam rzucił się na mnie policjant i złożył się w pół, gdy umieściłem stopę

w okolicach jego żołądka.

Prawdopodobnie udałoby mi się uciec, ale ucieczka nie leżała w tej chwili w moich

planach. Niezdarnie szarpałem klamkę, aż ktoś mnie złapał, a potem walczyłem i zostałem

wreszcie obezwładniony.

Tym razem wylądowałem na ławie oskarżonych skuty kajdankami i skończyły się

gadki sędziego w rodzaju: „Jimmy, mój chłopcze". Ktoś dał mu nowy młotek, którym

machnął teraz w moją stronę, jakby chciał rozbić mi głowę. Warknąłem i próbowałem

wyglądać gburowato.

— Jamesie Bolivarze diGriz — rozpoczął sędzia. — Skazuję cię na najwyższą karę za

przestępstwo, które popełniłeś. Ciężkie roboty w więzieniu miejskim do czasu przybycia

statku Ligi, który zabierze cię do najbliższego ośrodka poprawczego w celu poddania terapii

kryminalnej — uderzył młotkiem. — Zabrać go.

To mi się podobało. Szarpnąłem się z kajdankami i przeklinałem go siarczyście, żeby

w ostatniej chwili nie okazał słabości. Nie okazał. Dwóch krzepkich policjantów wywlokło

mnie z sali sadowej i wcisnęło niezbyt delikatnie do karetki więziennej. Dopiero kiedy

zatrzasnęli i zabezpieczyli drzwi, oparłem się wygodnie, odprężyłem i pozwoliłem sobie na

triumfujący uśmiech.

Tak, właśnie, to był triumf. Celem całej operacji było dać się aresztować i posłać do

więzienia. Musiałem przecież trochę się podszkolić w zawodzie.

W moim szaleństwie była metoda. We wczesnym okresie mojego życia, może nawet

w czasach sukcesów z balonikami, zacząłem poważnie rozważać karierę przestępcy. Z wielu

powodów; po pierwsze, sprawiało mi przyjemność bycie przestępcą, po drugie, motywacja

finansowa — w żadnym innym zawodzie nie zarabiało się więcej przy mniejszym nakładzie

pracy. Ale szczerze mówiąc, najbardziej lubiłem to uczucie wyższości, gdy udawało mi się

sprawić, że reszta świata wychodziła na durniów. Ktoś może powiedzieć, że to dziecinne

emocje. Być może, ale za to bardzo przyjemne.

Musiałem zatem rozwiązać bardzo poważny problem. Jak przygotować się do zawodu

złodzieja? Przestępstwo nie ogranicza się przecież do podkradania baloników. Niektóre

sprawy były jasne. Chciałem pieniędzy. Pieniędzy innych ludzi. Pieniądze są zamykane, a

wiec im więcej będę wiedział o zamkach, tym łatwiej osiągnę swój cel. Wtedy po raz

pierwszy w szkolnej karierze zabrałem się do nauki. Zacząłem dostawać najwyższe oceny i

nauczyciele uznali, że jest jeszcze dla mnie nadzieja. Szło mi tak dobrze, że gdy wyraziłem

chęć zostania ślusarzem, zgodzili się bardzo chętnie. Wszystkiego, co potrzebne, nauczyłem

się w trzy miesiące i poprosiłem, by pozwolono mi zdawać egzamin końcowy. Odmówili.

„Tak się nie robi", powiedzieli mi. Miałem iść w tym samym ślamazarnym tempie co

inni i dopiero za dwa lata i dziewięć miesięcy skończyć szkołę i stać się jednym ze zwykłych

zjadaczy chleba.

To nie było zabawne. Próbowałem zmienić szkołę i dowiedziałem się, że to

niemożliwe. Ich zdaniem miałem wypisane na czole słowo „ślusarz", które miało tam

pozostać na resztę mojego życia.

Zacząłem więc opuszczać lekcje i znikałem z budy na całe tygodnie. Poza

wygłaszaniem surowych kazań belfrzy niewiele mogli mi zrobić, bo zjawiałem się na

wszystkich egzaminach i zawsze dostawałem najwyższe stopnie. W trakcie szkolnych

absencji odbywałem treningi w terenie. "Starannie planowałem swoje działania w obrębie

miasta, tak że zadowoleni z siebie obywatele nie mieli pojęcia, że ich kantuję. Jednego dnia

automat z papierosami wydał mi kilka srebrnych dolarów, następnego to samo zrobił licznik

na parkingu. Dzięki pracy w terenie nie tylko ćwiczyłem swoje talenty, lecz także płaciłem za

edukację. Nie szkolną, rzecz jasna — prawo nakazywało mi pozostanie w szkole do ukoń-

czenia siedemnastu lat — ale tę w czasie wolnym od szkoły.

Jako że nie miałem żadnego planu, jak przygotować się do życia przestępczego,

studiowałem wszystkie umiejętności, jakie mogły okazać się potrzebne. Znalazłem w

słowniku słowo „fałszerstwo", które zachęciło mnie do nauczenia się podstaw fotografii i

druku. Ponieważ znajomość walki wręcz bardzo mi się już przydała, nie zaprzestałem trenin-

gów, dopóki nie zdobyłem czarnego pasa. Nie zaniedbałem także strony technicznej obranego

przeze mnie fachu. Zanim skończyłem szesnaście lat, wiedziałem wszystko, co można

wiedzieć o komputerach i w tym samym czasie stałem się zręcznym technikiem

mikroelektronikiem.

Same w sobie wszystkie te osiągnięcia były niezłe, ale co dalej? Nie miałem pojęcia.

Wtedy właśnie zdecydowałem się dać sobie prezent z okazji dojścia do pełnoletności. Wyrok

więzienia.

Szaleniec? Tak, ale chytry jak lis! Musiałem znaleźć innych przestępców, a gdzie o

nich łatwiej niż w więzieniu? Trzeba przyznać, że dobrze to sobie wymyśliłem. Pójście do

więzienia to jakby powrót do domu, spotkanie z moim właściwym otoczeniem. Będę słuchać i

uczyć się, a kiedy uznam, że dość się już nauczyłem, wytrych ukryty w podeszwie mojego

buta pomoże mi wydostać się stamtąd. Zanosiłem się śmiechem na samą myśl o tym.

Głupim śmiechem, bo wszystko poszło zupełnie inaczej.

Ostrzyżono mi włosy, opryskano antyseptycznym aerozolem, wydano więzienny strój

i buty — tak nieprofesjonalnie, że bez trudu upchnąłem w nich mój wytrych i zbiór monet —

zdjęto mi odcisk kciuka, wzór siatkówki i zaprowadzono do celi. Tam, ku mojej radości,

zobaczyłem, że mam towarzysza. Wreszcie zacznie się nauka. To był pierwszy dzień w moim

przestępczym życiu.

— Dzień dobry panu — powiedziałem. — Nazywam się Jim diGriz.

Spojrzał na mnie i warknął:

— Zamknij się, szczeniaku.

Zaczął czyścić paznokcie u nóg, który to zabieg przerwało moje wejście.

To była pierwsza lekcja. Uprzejma wymiana zdań obowiązująca w świecie poza tymi

murami tu była nieznana. Życie było twarde, podobnie jak język. Wykrzywiłem szyderczo

usta i odezwałem się ponownie. Tym razem dużo ostrzej:

— Sam się zamknij, wyskrobku. Moja ksywka jest Jim. A twoja?

Nie byłem pewien, czy dobrze grypsuję, nauczyłem się tak mówić ze starych filmów

video, ale ton mojego głosu był na pewno odpowiedni, bo tym razem udało mi się zwrócić na

siebie jego uwagę. Powoli podniósł głowę i w jego oczach zabłysła nienawiść.

— Nikt, ale to n i k t nie będzie w ten sposób rozmawiał z Willym Żyletą! Ciachnę

cię, szczeniaku, i to porządnie. Wytnę ci na gębie moje inicjały. Ł jak Willy.

— W — powiedziałem. — Willy pisze się przez W. To jeszcze bardziej go

zdenerwowało.

— Wiem, jak się pisze, nie jestem jakimś głupkiem! — zapienił się z wściekłości i

zaczął grzebać pod materacem. Wyciągnął piłkę do metalu. Jej krawędź była wyostrzona jak

brzytwa. Mała, śmiercionośna, broń. Podrzucił ją w dłoni, wykrzywił się i skoczył na mnie.

Nie trzeba wyjaśniać, że w ten sposób nie należy zbliżać się do czarnego pasa.

Usunąłem się na bok i gdy mnie mijał, uderzyłem go w nadgarstek, po czym kopnąłem w

kostkę, tak że nadwerężył głową tynk na ścianie celi.

Padł nieprzytomny. Gdy doszedł do siebie, siedziałem na pryczy i czyściłem

paznokcie jego nożem.

— Nazywam się Jim — powiedziałem szorstko, mocno zaciskając usta. — Powtórz.

Jim.

Spojrzał na mnie, wykrzywił się... i zaczął płakać! Ogarnęło mnie przerażenie. To

było nieprawdopodobne!

— Zawsze wypada na mnie. Ty też nie jesteś lepszy. Ośmieszyłeś mnie. I zabrałeś

mój nóż. Przez cały miesiąc go robiłem, wybuliłem dychę na złamane ostrze...

Na wspomnienie wszystkich tych zmartwień znów zaczął beczeć. Zorientowałem się,

że był mniej więcej rok starszy ode mnie i znacznie mniej pewny siebie niż ja. Tak więc w

ramach mojego wprowadzenia w życie przestępcze musiałem pocieszyć go, przyłożyć mokry

ręcznik na jego guza, zwrócić nóż, a nawet dać mu złotą pięciodolarówkę, żeby przestał

szlochać. Zacząłem podejrzewać, że życie przestępcy nie jest dokładnie takie, jak sobie wyob-

rażałem.

Dość łatwo przyszło mi poznać historię życia Willy'ego. Mówiąc ściślej, trudno było

go uciszyć, gdy zaczął gadać. Użalał się nad swym życiem i aż drżał z ochoty, by podzielić

się ze mną swoimi przeżyciami.

To było plugawe, ale milczałem, gdy wylewały się na mnie jego nudne wspomnienia.

Kiepski uczeń, wyśmiewany przez innych, najgorsze stopnie. Słaby i bity przez osiłków,

zyskał pewną pozycję dopiero wtedy, gdy okrył — przypadkiem tłukąc butelkę — że mając

broń też może stać się mocnym facetem. Potem jego pozycja wzmocniła się, gdy zaczął

znęcać się nad kolegami. Do tego doszło krojenie żywych ptaków i innych małych,

niegroźnych stworzeń. Potem nastąpił gwałtowny upadek, gdy pociął jakiegoś chłopca i został

złapany. Skazany na dom poprawczy, zwolniony, kolejne wpadki i znów poprawczak. W

końcu, u szczytu swojej kariery punka-nożownika został wtrącony do więzienia za

wyłudzanie groźbami pieniędzy. Od dziecka, rzecz jasna. Był zbyt wielkim tchórzem, by

próbować zaczepić dorosłego.

Oczywiście nie opowiedział mi tego wszystkiego wprost, ale jasno wynikało to z jego

bezsensownego narzekania. W końcu kazałem mu się zamknąć i pogrążyłem się w myślach.

Wychodziło na to, że miałem pecha. Prawdopodobnie wsadzono mnie z nim, żebym nie

dostał się w towarzystwo starych przestępców, którzy siedzieli w tym więzieniu.

W tym momencie zgasły światła, więc położyłem się na pryczy. Jutro będzie mój

dzień. Spotkam innych więźniów i znajdę wśród nich prawdziwych przestępców.

Zaprzyjaźnię się z nimi, a potem zacznę wyższe studia przestępcze!

Spokojnie zasypiałem, do wtóru jednostajnego jęczenia z sąsiedniej pryczy. To

zwykły pech, że razem nas tu wsadzili. Willy jest wyjątkiem. Mój sąsiad jest przegrany, ot co.

Rano wszystko się zmieni.

Miałem taką nadzieję. Cień niepokoju przez jakiś czas nie pozwalał mi zasnąć, ale

szybko się otrząsnąłem. Jutro będzie dobrze, na pewno. To nie ulega wątpliwości, dobrze...

3

Śniadanie było nie lepsze i nie gorsze od tych, które sam sobie przyrządzałem. Jadłem

bezmyślnie, sącząc herbatę kaktusową i zawzięcie siorbiąc kleik. Jednocześnie rozglądałem

się po okolicznych stolikach. W sali stłoczyło się około trzydziestu więźniów. Błądziłem

wzrokiem od twarzy do twarzy z rosnącym uczuciem rozpaczy.

Po pierwsze, większość tych gęb miała ten sam tępy wyraz, co oblicze mego

towarzysza z celi. W porządku, mogłem pogodzić się z tym, że wśród kryminalistów byli

nieprzystosowani i różne ciemniaki. Ale musiało być też coś więcej! Przynajmniej miałem

taką nadzieję.

Po drugie, wszyscy byli całkiem młodzi, żaden nie przekroczył jeszcze trzydziestki.

Czyżby nie było żadnych starych kryminalistów? A może przestępstwo jest cechą młodzieży,

szybko leczoną w trybach machiny resocjalizacyjnej? Musiało być jeszcze coś ponad to.

Musiało. Ta myśl trochę mnie pocieszyła. Wszyscy ci więźniowie to ludzie przegrani - to

było oczywiste. Przegrani i niekompetentni! Jeśli choć trochę pomyśleć, stawało się to jasne.

Gdyby byli dobrzy w wybranym przez siebie zawodzie, nie byłoby ich tutaj!

Ale potrzebowałem ich mimo wszystko! Jeżeli oni nie mogli dostarczyć mi nielegalnej

wiedzy, której potrzebowałem, to z pewnością mogli skontaktować mnie z tymi, którzy taką

wiedzę posiadali. Dzięki nim mogłem znaleźć wolnych kryminalistów, ciągle nieuchwytnych

profesjonalistów. Musiałem się za to zabrać. Zaprzyjaźnić się z tymi tutaj i wyciągnąć

informacje, których potrzebowałem. Jeszcze nie wszystko stracone.

Znalezienie najlepszego z tych wszystkich nikczemników nie zajęło mi wiele czasu.

Mała grupka skupiła się wokół ociężałego młodego człowieka, który wystawiał na pokaz swój

złamany nos i pokrytą bliznami twarz. Nawet strażnicy zdawali się go unikać. Kroczył jak

paw, a inni zachowywali odstęp, jak na poobiednim spacerze na wybiegu.

- Kto to jest? - zapytałem Willy'ego, który zwalił się na ławkę obok mnie, pracowicie

dłubiąc w nosie. Zamrugał szybko, aż wreszcie dostrzegł obiekt mojego zainteresowania i

zamachał rękami z rozpaczą.

- Uważaj na niego, trzymaj się z daleka, jest gorszy niż trucizna. Słyszałem, że Stinger

jest mordercą i wierzę w to. Jest też mistrzem w zapasach błotnych. Nie myśl nawet o

poznaniu go.

To było rzeczywiście intrygujące. Słyszałem o zapasach błotnych, ale mieszkałem

zbyt blisko miasta, by to widzieć. Nic takiego nie odbywało się w okolicy dlatego, że dookoła

było mnóstwo policji. Zapasy błotne to sport brutalny i nielegalny. Cieszył się popularnością

wśród mieszkańców oddalonych miasteczek farmerskich. W zimie, kiedy świniozwierze

zamknięte były w chlewach, a zbiory złożone w stodołach, nadchodził czas pięści. Zaczynały

się zapasy. Zdarzało się, że pojawiał się obcy i rzucał wyzwanie miejscowemu mistrzowi,

którym był zwykle jakiś nadmiernie umięśniony oracz. Podejmowano wtedy potajemne

przygotowania w jakiejś odległej stodole i kiedy kobiety były odprawione, alkohol

przemycony, a zakłady przyjęte, zaczynała się walka na gołe pięści. Trwała, dopóki jeden z

zawodników nie mógł wstać. Sport nie dla wrażliwych i nie dla trzeźwych. Dobra, solidna,

pijacka zabawa samców. Stinger był jednym z tego kręgu. Musiałem go bliżej poznać.

Przyszło mi to z łatwością. Myślę, że mogłem po prostu do niego podejść i zagadać,

ale tor mego myślenia był wypaczony przez te wszystkie szmirowate filmy, których się

naoglądałem.

Żeby więc porozmawiać ze Stingerem, wstałem z ławki i pogwizdując, wolno

zbliżyłem się do niego i jego świty. Jeden z nich spojrzał na mnie tak groźnym wzrokiem, że

cofnąłem się. Tylko po to, aby wrócić, kiedy tamten odwrócił się, by zająć miejsce obok

swego przywódcy.

- Czy ty jesteś Stinger? - wyszeptałem półgębkiem z głową odwróconą od niego.

Musiał oglądać te same filmy, bo odpowiedział w ten sam sposób.

- Tak. A kto chce wiedzieć?

- Ja. Właśnie dostałem się do tego pudła. Mam dla ciebie wiadomość z zewnątrz.

- Mów.

- Nie tu, gdzie te bałwany mogłyby usłyszeć. Musimy być sami.

Spojrzał na mnie podejrzliwie spod swych krzaczastych brwi. Ale udało mi się

rozbudzić jego ciekawość. Mruknął coś do swojej świty i oddalił się. Tamci zostali na

miejscu, ale posłali mi mordercze spojrzenia, kiedy ruszyłem za nim.

Stinger przeciął teren wybiegu i skierował się do ławki. Siedzący tam dwaj mężczyźni

zwiali, kiedy się zbliżył. Usiadłem obok niego, a on pogardliwie zmierzył mnie wzrokiem.

- Mów, co masz do powiedzenia, szczeniaku, i lepiej, żeby to było coś pomyślnego.

- To dla ciebie - powiedziałem popychając wzdłuż ławki monetę dwudziestodolarową.

- Wiadomość jest ode mnie. Potrzebuję pomocy i chcę za nią zapłacić. Oto zadatek. Mam

jeszcze takich mnóstwo.

Prychnał pogardliwie, ale jego grube palce pochwyciły monetę i wsunęły ją do

kieszeni.

- Nie jestem z żadnej instytucji charytatywnej, szczeniaku. Jedynym gościem, któremu

pomagam, jestem ja sam. A teraz zjeżdżaj.

- Najpierw posłuchaj, co mam do powiedzenia. Potrzebuję kogoś, żeby ze mną zwiał.

Od dziś za tydzień. Interesuje cię?

Tym razem udało mi się przyciągnąć jego uwagę. Odwrócił się i spojrzał mi prosto w

oczy. Zimno i pewnie.

- Nie lubię żartów - powiedział, a jego ręka chwyciła mój nadgarstek i wykręciła go.

Bolało. Z łatwością mogłem rozewrzeć ten uścisk, ale nie zrobiłem tego. Jeżeli ta

manifestacja przemocy była dla niego ważna, niech tak będzie.

- To nie żart. Za osiem dni będę na zewnątrz. Ty też możesz być, jeśli zechcesz.

Decyzja należy do ciebie.

Spojrzał na mnie raz jeszcze i uwolnił mój nadgarstek. Rozcierałem go, czekając na

odpowiedź. Widziałem, jak przetrawiał moje słowa, próbując podjąć decyzję.

- Wiesz, dlaczego tu jestem? - zapytał w końcu.

- Słyszałem pogłoski.

- Jeżeli pogłoski mówiły o tym, że zabiłem gościa, to były prawdziwe. To był

wypadek. Miał miękką czaszkę. Rozwaliła się, kiedy mu przykopałem. Chcieli potraktować to

jako wypadek na farmie, ale inny gość przegrał ze mną mecz. Miał mi zapłacić następnego

dnia, ale zamiast tego poszedł na policję, bo tak było taniej. Chcą mnie teraz zabrać do

szpitala Ligi i otworzyć mi głowę. Więzienny psychoanalityk mówi, że po tym odechce mi się

walczyć. Wcale mi się to nie podoba.

Kiedy mówił, pięści zaciskały mu się i otwierały, i nagle zrozumiałem, że walka to

jego życie, jedyna rzecz, którą robi dobrze. Coś, za co ludzie go podziwiają, za co go chwalą.

Jeżeli zostanie mu to odebrane, to tak jakby odebrali mu życie. Poczułem nagłą falę

współczucia, ale nie dałem tego po sobie poznać.

- Możesz mnie stąd wydostać? - to pytanie było poważne.

- Mogę.

- Więc jestem twój. Wiem, że czegoś ode mnie chcesz. Na tym świecie nikt nic nie

robi za frajer. Zrobię co chcesz, szczeniaku. Oni w końcu mnie dorwą. Jeżeli naprawdę cię

szukają, nie ma takiego miejsca, w którym mógłbyś się ukryć. Ale ja zamierzam takie miejsce

znaleźć. Chcę dostać tego gościa, który mnie tu wpakował. Postąpię z nim, jak należy. Jedna,

ostatnia walka. Zabiję go, tak jak on zabił mnie.

Trząsłem się cały, kiedy słuchałem tych słów, było oczywiste, że naprawdę miał

zamiar to zrobić. Było to aż boleśnie jasne.

- Wyciągnę cię stąd - powiedziałem i obiecałem sobie, że dopilnuję, aby nigdy nie

znalazł się w pobliżu obiektu swojej zemsty. Nie miałem zamiaru rozpoczynać przestępczej

kariery jako współwinny morderstwa.

Stinger przygarnął mnie od razu pod swoje opiekuńcze skrzydła. Na początek podał

mi rękę, miażdżąc moje palce w morderczym uścisku. Potem zaprowadził mnie do swojej

świty.

- To jest Jim - powiedział. - Traktujcie go dobrze. Ten, kto sprawi mu jakiekolwiek

kłopoty, będzie miał do czynienia ze mną.

Rozpłynęli się w nieszczerych uśmiechach i obietnicach przyjaźni. Tyle dobrego, że

przynajmniej będę miał z nimi spokój. Miałem po swojej stronie te potężne łapska. Jedno z

nich spoczęło na moim ramieniu, gdy odeszliśmy na bok.

- Jak masz zamiar to zrobić? - zapytał.

- Powiem ci rano. Teraz muszę załatwić ostatnie przygotowania - skłamałem. - Do

zobaczenia.

Odszedłem, żeby zrobić rozpoznanie terenu. Chciałem Opuścić to ponure miejsce tak

samo jak on. Ale z innego powodu. On dla zemsty, ja z przygnębienia. Wszyscy tu byli

przegrani. Ja wolałem wygranych. Zapragnąłem znaleźć Się z daleka od tych patałachów i

znów odetchnąć świeżym powietrzem.

Następne dwadzieścia cztery godziny spędziłem na poszukiwaniu najlepszej drogi

ucieczki. Mogłem bez trudu otworzyć wszystkie mechaniczne zamki w obrębie więzienia.

Jedynym problemem była elektroniczna brama w zewnętrznym murze. Gdybym miał czas i

odpowiedni sprzęt, ją także mógłbym otworzyć. Ale nie pod okiem Strażników, którzy przez

całą dobę dyżurowali w wieżyczce obserwacyjnej nad bramą. Tę drogę ucieczki należało

więc skreślić. Potrzebowałem lepszego planu na wydostanie się z więzienia, dlatego

rozpoznanie terenu było niezbędne.

Było już po północy, gdy wyślizgnąłem się z łóżka. Byłem bez butów. Musiałem

zachowywać się jak najciszej, więc obuwie zastąpiły trzy pary skarpet. Cicho wepchnąłem

jakieś ubrania pod koc, tak aby strażnik zaglądający przez judasza zobaczył zajęte łóżko.

Willy chrapał donośnie, gdy otworzyłem zamek wytrychem i wyślizgnąłem się na korytarz.

Willy nie był jedynym, który zażywał nocnego wypoczynku; cały korytarz rozbrzmiewał

poświstywaniem i chrapaniem. Włączone było nocne oświetlenie i byłem sam na piętrze.

Wyjrzałem ostrożnie zza rogu i zobaczyłem, że strażnik siedzi piętro niżej i wypełnia kupon

na wyścigi. Wspaniale. Miałem nadzieję, że wytypuje zwycięzcę. Cicho jak cień wszedłem na

schody i w górę, na wyższe piętro.

Oba poziomy były przygnębiająco podobne - same cele. Takie samo było kolejne

piętro, i jeszcze następne nad nim. A że było ono ostatnie, nie mogłem pójść wyżej. Właśnie

miałem zawrócić, gdy dostrzegłem kątem oka błysk metalu w cieniu na końcu korytarza. Jak

mówi przysłowie, kto nie ryzykuje... Przemknąłem obok drzwi cel, w których - miałem

nadzieję - więźniowie spali, i dotarłem do odległej ściany.

No proszę, co my tu mamy! Żelazne szczeble w ścianie, znikające wyżej w ciemności!

Wszedłem po nich i także zniknąłem. Ostatni szczebel był tuż pod wpuszczoną w sufit klapą.

Była metalowa, z metalową ramą i solidnie zamknięta, o czym przekonałem się, gdy

naparłem na nią ramieniem. Gdzieś musiał być zamek, ale nie mogłem go znaleźć w

ciemności. Trzymając się jedną ręką żelaznego szczebla, drugą zacząłem macać powierzchnię

klapy, w której, jak sądziłem, był typowy zamek.

Nic nie znalazłem. Spróbowałem jeszcze raz, zmieniając rękę, bo czułem, jak ramię

powoli wychodzi mi ze stawu. To samo. Nie było zamka! Ogarnęła mnie panika i przestałem

myśleć. Przezwyciężyłem ją i zmusiłem do pracy szare komórki. Zamek musiał gdzieś być.

Niczego nie było na samej klapie. Musiałem więc szukać na ramie. Powoli wyciągnąłem rękę

i przebiegłem palcami wzdłuż ramy. Od razu znalazłem to, czego szukałem.

Jaka prosta jest odpowiedź, gdy zadasz prawidłowe pytanie! Wyjąłem wytrych z

kieszeni i wsunąłem go do zamka. Po chwili ustąpił. Wypchnąłem klapę, wszedłem na dach i

zamknąłem ją za sobą. Z rozkoszą wciągnąłem chłodne, nocne powietrze.

Nade mną jasno świeciły gwiazdy. Dawały dość światła, bym mógł widzieć ciemną

powierzchnię dachu. Był płaski, obrzeżony wysokim do kolan murkiem i upstrzony

kominkami wentylacyjnymi. Jakiś potężny kształt przesłaniał niebo i gdy zbliżyłem się do

niego, usłyszałem kapanie. Zbiornik wody, w porządku. A co w dole?

Przed sobą zobaczyłem jasno oświetlone podwórze, dobrze strzeżone i niebezpieczne.

Po drugiej stronie dachu znajdowało się coś znacznie bardziej interesującego. Mur schodził

pionowo pięć pięter w dół i kończył się na tylnym podwórzu, słabo oświetlonym przez jedną

latarnię. Był tam śmietnik, jakieś beczki i ciężka brama w zewnętrznym, murze. Bez

wątpienia zamknięta. Ale co człowiek zamknął, człowiek może otworzyć. Czy raczej ja

mogę. To była droga na wolność.

Oczywiście trzeba było zejść pięć pięter w dół, ale coś się i wymyśli. Albo poszukać

innej drogi na tylne podwórze. Miałem sześć dni, aby rozważyć wszystkie kombinacje

ucieczki. Mnóstwo czasu. Zmarzły mi stopy, ziewnąłem i zadrżałem. Dość się napracowałem

jak na jedną noc. W tej chwili moja prycza więzienna wydała mi się bardzo atrakcyjna.

Zawróciłem cicho i ostrożnie. Otworzyłem i starannie zamknąłem klapę. Zszedłem po

drabinie i po schodach na swoje piętro. A wtem usłyszałem krzyki. Donośne i wyraźne.

Najgłośniej ze wszystkich krzyczał mój towarzysz z celi, Willy. Ogarnąłem przerażonym

spojrzeniem otwarte drzwi celi i postacie strażników, potem cofnąłem się i z powrotem

wbiegłem na schody. Głos Willy'ego dźwięczał w moich uszach jak trąby Sądu Ostatecznego.

- Obudziłem się, a jego nie było! Zostałem sam! Potwory go zjadły, albo co! Ratujcie

mnie, błagam! To coś go złapało! Ono przeszło przez zamknięte drzwi. A teraz będzie chciało

zjeść mnie!

4

Na moment rozgrzał mnie gniew na mojego skretyniałego współlokatora, natychmiast

jednak zmroziła mnie groźba pojmania. Biegłem nie zastanawiając się, jak najdalej od tych

głosów i całego zamieszania. Z powrotem po schodach. Jedno piętro. Drugie...

Nagle włączyły się wszystkie światła i zawyły syreny. Więźniowie obudzili się i

zaczęli nawoływać. Za chwilę staną przy drzwiach cel, zobaczą mnie, zaczną krzyczeć,

nadbiegną strażnicy. Nie było ucieczki. Wiedziałem o tym, ale wciąż biegłem. Na ostatnie

piętro, wzdłuż cel. Wszystkie były teraz jasno oświetlone. Więźniowie mogli zobaczyć, jak

przechodzę i byłem pewien, że wyda mnie pierwszy gnojek, który mnie zauważy. To już

koniec.

Z podniesioną głową przeszedłem obok pierwszej celi i mijając ją zajrzałem do

środka.

Była pusta. Podobnie jak wszystkie pozostałe na tym piętrze. Ciągle miałem szansę!

Jak oszalała małpa wdrapałem się po żelaznych szczeblach i niezdarnie włożyłem wytrych do

zamka. Pode mną odezwały się głosy i zaczęły przybliżać. Usłyszałem kroki dwóch

strażników wchodzących po schodach.

Zamek puścił. Popchnąłem klapę i przelazłem przez otwór. Rozpłaszczony na dachu,

opuściłem klapę. Gdy się domykała, zobaczyłem, że obaj grubi strażnicy zwracają się w moją

stronę.

Czy spostrzegli, że klapa się poruszyła? Serce waliło mi jak młot. Spazmatycznie

chwytałem powietrze i czekałem, aż zaczną wołać na alarm.

Nie zaczęli. Wciąż byłem wolny.

Trochę wolny... Natychmiast ogarnęło mnie przygnębienie. Wolny, żeby leżeć na

dachu i drżeć z zimna. Wolny, żeby czaić się tutaj, dopóki mnie nie znajdą.

Tak więc czaiłem się, drżałem i w ogóle było mi żal samego siebie. Przez jakąś

minutę. Potem wstałem, otrząsnąłem się jak pies i poczułem, że wzbiera we mnie gniew.

- Wielki przestępca - szepnąłem dość głośno, by móc sam siebie usłyszeć. - Kariera

przestępcza. I w czasie swojej pierwszej wielkiej akcji wpadasz przez jakiegoś tępego

nożownika. Dostałeś nauczkę, Jim. Może przyda ci się ona, gdy pewnego dnia wyjdziesz na

wolność. Zawsze ubezpieczaj skrzydła i tyły. Rozważ wszystkie możliwości. Weź pod uwagę,

że jakiś dureń może się obudzić. Powinieneś był go ogłuszyć lub zrobić coś w tym rodzaju,

żeby mieć pewność, że będzie mocno spał. Zresztą takie rozważania do niczego cię teraz nie

doprowadzą. Zapamiętaj sobie tę lekcję, rozejrzyj się dookoła i spróbuj jeszcze uratować ten

szybko rozsypujący się plan ucieczki.

Nie miałem dużego wyboru. Gdyby strażnicy otworzyli klapę i wyszli na dach,

musieliby mnie znaleźć. Gdzie mógłbym się schować? Pokrywa zbiornika na wodę mogła mi

zapewnić tymczasowe schronienie, ale gdyby weszli na dach, na pewno szukaliby także tam.

Ale ponieważ nie mogłem zejść po stromej ścianie, była to jedyna, choć marna szansa. Trzeba

się tam dostać!

Nie było to łatwe. Zbiornik był zrobiony z gładkiego metalu i nie mogłem dosięgnąć

pokrywy. Ale musiałem. Cofnąłem się i wziąłem rozbieg, skoczyłem i poczułem, jak moje

palce zahaczyły się za krawędź. Starałem się chwycić mocniej, ale osunąłem się i spadłem

ciężko na dach. Gdyby ktoś był pod spodem, na pewno by to usłyszał. Miałem nadzieję, że

znajdowałem się nad jakąś pustą celą, a nie nad korytarzem.

- Przestań myśleć i zacznij działać, Jim - powiedziałem i dodałem kilka przekleństw w

nadziei, że podniesie to moje morale. Musiałem się tam dostać!

Tym razem cofnąłem się na koniec dachu, aż oprałem się o murek. Wziąłem kilka

głębokich oddechów. Naprzód!

Biegiem, szybko, teraz! Skacz! Złapałem krawędź prawą ręką. Zacisnąłem palce.

Złapałem się drugą ręką i podciągnąłem z całych sił na wierzch zbiornika.

Leżałem tam, oddychając ciężko i patrząc na martwego ptaka tuż obok mojej twarzy.

Jego puste oczy wlepione były w moje. Kiedy się odsuwałem, usłyszałem, jak klapa ciężko

stuknęła o dach.

- Popchnij mnie trochę, dobrze? Chyba utknąłem.

Słysząc to chrząkanie i sapanie nabrałem pewności, że musiał to być jeden z tłustych

strażników, których widziałem. Dalsze stękanie i wzdychanie oznajmiło przybycie jego nie

mniej grubego towarzysza.

- Nie wiem, co my tu robimy -jęknął pierwszy.

- Ja wiem - zdecydowanie odpowiedział drugi. - Słuchamy rozkazów, co jeszcze nigdy

nikomu nie zaszkodziło.

- Ale klapa była zamknięta.

- Podobnie jak drzwi celi, przez które jednak przeszedł. Rozejrzyj się.

Ciężkie kroki okrążyły dach, potem wróciły.

- Nie tutaj. Nie ma się tu gdzie ukryć. Nie zwiesił się też z krawędzi, sprawdziłem to.

- Jest jeszcze jedno miejsce, gdzie nie zajrzeliśmy.

Czułem, jak ich oczy starają się przewiercić na wylot metal zbiornika. Serce znów

zaczęło mi walić. Przywarłem do zardzewiałej blachy i czułem tylko rozpacz, gdy zbliżały się

kroki.

- Nigdy by się tam nie dostał. Za wysoko. Nawet ja nie dosięgnąłbym pokrywy.

- Ty byś nawet nie dosięgnął swoich sznurowadeł, pochylając się nad nimi. Chodź tu,

podsadź mnie. Jeżeli podeprzesz mi stopę, dosięgnę krawędzi i złapię się jej. Wystarczy, że

rzucę okiem.

Miał absolutną rację. Po prostu rzut oka. I nic nie mogłem zrobić. Leżałem tam,

przybity świadomością porażki, i wsłuchiwałem się w chrobot i przekleństwa, gdy tłuste

cielsko gramoliło się dysząc. Chrobot przybliżył się i tuż obok mojej twarzy pojawiła się

wielka łapa, szukająca oparcia.

Musiała to zrobić moja podświadomość, bo przysięgam, że nie było to dziełem

zwykłego procesu myślowego. Moja dłoń wystrzeliła i popchnęła martwego ptaka do przodu,

na samą krawędź, pod palce, które opadły i zacisnęły się na nim.

Wynik był w najwyższym stopniu zadowalający. Ptak znikł, podobnie jak ręka,

rozległ się krzyk i wrzask, szamotanina i podwójny głuchy łomot.

- Co robisz bałwanie?

- Złapałem to, fuj! Cholera, złamałem kostkę.

- Zobacz, czy możesz na niej stanąć. Złap mnie za ramię, skacz na drugiej nodze,

tedy...

Strażnicy przy klapie krzyczeli głośno, a ja z ulgą pogratulowałem sobie refleksu.

Mogli tu wkrótce wrócić, była taka możliwość, ale na pewno wygrałem pierwszą rundę.

Gdy powoli upłynęły kolejne sekundy, a potem minuty, zrozumiałem, że wygrałem

też drugą.

Zrezygnowali z przeszukiwania dachu, przynajmniej na razie. Syreny zamilkły, a

bieganina przeniosła się na niższe piętra. Słychać było krzyki, trzaskanie drzwiami i wycie

silników, gdy samochody ruszały w noc. Niedługo potem - cud nad cudami! - zaczęły gasnąć

światła. Skończył się pierwszy etap poszukiwań. Zacząłem drzemać, ale zaraz gwałtownie się

ocknąłem.

- Ty głupku, ciągle jeszcze jesteś w opałach! - wrzasnąłem na siebie. - Skończyli

poszukiwania, ale teraz nawet mysz się stąd nie wyślizgnie. I możesz założyć się o ostatniego

dolara, że od świtu będą przeczesywać wszystkie zakamarki. I za drugim razem przyjdą tu z

drabiną. Więc weź to pod uwagę i rusz się.

Dobrze wiedziałem, dokąd się ruszyć. Było to ostatnie miejsce, w którym mogliby

szukać mnie tej nocy.

Kolejny raz przeszedłem przez klapę i wzdłuż ciemnego korytarza. Niektórzy

więźniowie ciągle jeszcze komentowali szeptem wydarzenia tej nocy, ale wszyscy chyba już

byli w łóżkach. Cicho ześlizgnąłem się po schodach i doszedłem do celi 567B. Bezdźwięcznie

otworzyłem drzwi i tak samo zamknąłem je za sobą. Minąłem swoją pryczę i podszedłem do

drugiej, na której mój przyjaciel Willy spał snem sprawiedliwego. Zatkałem mu usta ręką.

Gdy otworzył szeroko oczy, z prymitywną i sadystyczną satysfakcją szepnąłem mu do ucha:

- Jesteś martwy, szczurze. Martwy! Zawołałeś strażników i teraz dostaniesz to, na co

zasłużyłeś!

Sprężył się mocno, a po chwili odpadł bezwładnie. Miał zamknięte oczy. Czyżbym go

zabił? Natychmiast pożałowałem tego głupiego dowcipu. Nie, nie był martwy, zemdlał tylko

ze strachu. Oddychał słabo i powoli. Poszedłem po ręcznik, zmoczyłem go w zimnej wodzie i

położyłem mu na czole.

Jego wrzask przeszedł w bełkot, gdy wepchnąłem mu ręcznik w usta.

- Jestem szlachetnym człowiekiem, Willy, więc masz szczęście. Nie zamierzam cię

zabić - mój szept chyba go uspokoił, bo poczułem, że przestał drżeć. - Musisz mi pomóc. Jeśli

to zrobisz, nic złego ci się nie stanie. Masz na to moje słowo. Zastanów się dobrze. Szepniesz

tylko jedno słówko. Powiedz mi, jaki jest numer celi Stingera. Kiedy będziesz gotowy, kiwnij

głową. Dobrze. Zabieram ręcznik. Jeżeli wykręcisz jakiś numer lub cokolwiek, cokolwiek

innego, możesz się uważać za trupa. Mów.

- …231B...

To samo piętro. Dobrze. Z powrotem zakneblowałem go ręcznikiem. Potem ucisnąłem

mocno tętnicę za jego prawym uchem, tę, która prowadzi do mózgu. Ucisk przez sześć

sekund powoduje utratę przytomności, a przez dziesięć sekund śmierć. Szarpnął się i znów

opadł bezwładnie. Cofnąłem kciuk, gdy doliczyłem do siedmiu. Nie jestem pamiętliwy.

Wytarłem sobie twarz ręcznikiem, namacałem buty i włożyłem je. Także inną koszulę

i marynarkę. Potem wydudliłem co najmniej litr wody i znów byłem gotowy do stawienia

czoła światu. Zdjąłem z łóżek koce, wsunąłem je pod pachę i wyszedłem.

Najciszej jak mogłem, ruszyłem na palcach do celi Stingera. Czułem się bezpieczny i

spokojny. Zdawałem sobie sprawę z tego, że było to uczucie głupie i niebezpieczne, ale po

przejściach tego wieczoru nie byłem w stanie czegokolwiek się bać. Drzwi celi otworzyły się

bez problemu. Oczy Stingera otworzyły się także, gdy potrząsnąłem jego ramieniem.

- Ubieraj się - powiedziałem cicho. - Uciekamy. Muszę przyznać, że nie tracił czasu

na zbędne pytania. Po prostu ubrał się, a ja ściągnąłem koce z jego pryczy.

- Będą potrzebne co najmniej jeszcze dwa - powiedziałem.

- Wezmę koce Eddiego.

- Obudzi się.

- Dopilnuję, żeby zaraz znowu zasnął. Zabrzmiał szept, a potem głuchy cios. Eddie

zasnął, a Stinger przyniósł jego koce.

- Oto, co zrobimy - powiedziałem. - Znalazłem drogę na dach. Pójdziemy tam i

powiążemy te koce. Potem spuścimy się po nich i zwiejemy. W porządku?

Nigdy w życiu nie słyszałem głupszego planu. Ale Stinger nie przejął się tym.

- W porządku. Idziemy! - oznajmił.

I znów wspięliśmy się po schodach. Zaczynało się to robić męczące, zresztą w ogóle

byłem już zmęczony. Wszedłem po szczeblach, otworzyłem klapę i rzuciłem na dach koce,

kiedy mi je podał. Nie odezwał się ani słowem, dopóki znów nie zamknąłem wyjścia.

- Co się stało? Słyszałem, że uciekłeś i miałem zamiar cię zabić, gdyby

kiedykolwiek... przyprowadzili cię z powrotem...

- To nie takie proste. Powiem ci, kiedy się stąd wydostaniemy. A teraz wiążmy koce.

Po przekątnej, muszą być jak najdłuższe, węzłem płaskim. O, tak.

Wiązaliśmy jak szaleni, aż wszystkie koce zostały połączone, potem chwyciliśmy

końce, ciągnęliśmy i szarpnęliśmy. Trzymały mocno. Przywiązałem jeden koniec do solidnie

wyglądającej rynny i zrzuciłem resztę na dół.

- Brakuje co najmniej sześciu metrów - stwierdził Stinger, spoglądając w dół. - Idź

pierwszy, bo jesteś lżejszy. Jeżeli potem urwie się razem ze mną, przynajmniej ty będziesz

miał szansę. Ruszaj.

Logika tego rozumowania była niezaprzeczalna. Wszedłem na murek i chwyciłem

pierwszy koc. Stinger ścisnął moje ramię w nagłym przypływie emocji. Potem ruszyłem w

dół.

Nie było to łatwe. Moim zmęczonym dłoniom trudno było utrzymać szorstki materiał

koców. Schodziłem najszybciej jak mogłem, bo czułem, że opuszczają mnie siły.

Potem moje nogi zawisły w powietrzu. Dotarłem do końca liny. Twardy grunt był

daleko. Trudno było się tam dostać, a raczej bardzo łatwo. Nie mogłem się dłużej utrzymać.

Palce rozwarły się i spadłem.

Potłuczony i poturbowany siedziałem na ziemi, próbując złapać oddech. Udało się.

Wysoko nade mną widziałem ciemny kształt Stingera opuszczającego się po linie, ręka za

ręką. Po kilku sekundach i on był na ziemi. Spadł obok mnie lekko jak kot. Pomógł mi wstać i

podtrzymywał mnie, gdy zataczając się ruszyłem do bramy.

Drżały mi ręce i nie mogłem otworzyć zamka. Widać nas było w tym świetle jak na

dłoni i gdyby któryś strażnik wyjrzał przez okno, bylibyśmy skończeni.

Wziąłem głęboki, długi oddech i znów wsadziłem wytrych. Powoli i ostrożnie,

wyczuwając wszystkie nacięcia, pchałem go i kręciłem.

Zamek otworzył się w końcu i wypadliśmy na zewnątrz. Stinger zamknął cicho drzwi,

potem odwrócił się i pobiegł w noc, a ja deptałem mu po piętach.

Byliśmy wolni!

5

Poczekaj! - krzyknąłem za Stingerem, który już zbiegł na drogę. - Nie tędy. Mam

lepszy plan. Wymyśliłem go, zanim mnie wsadzili. Zwolnił, przemyślał to i podjął decyzję.

- Jak na razie wszystko, co wymyśliłeś, grało. To co mamy zrobić?

- Na początek... zostawić ślad, za którym pójdą roboty-tropiciele.

Zboczyliśmy z drogi, przecięliśmy trawnik i zeszliśmy nad pobliski strumyk. Był

płytki, ale zimny i nie mogłem powstrzymać drżenia, gdy przez niego przechodziliśmy.

Ruszyliśmy w kierunku pobliskiej autostrady, kucając nisko, kiedy przejechał obok ciężki

transporter. Poza nim nie było żadnego ruchu.

- Teraz! - krzyknąłem. - Prosto na drogę, a potem z powrotem, dokładnie po swoich

śladach.

Stinger zrobił, co mu kazałem i zatoczywszy koło, wróciliśmy do lodowatej wody

strumyka.

- Sprytnie - powiedział. - Tropiciele wykryją, gdzie weszliśmy do wody i w którym

miejscu z niej wyszliśmy. Pójdą naszym śladem aż do drogi. A wtedy pomyślą, że zabrał nas

jakiś samochód. A wiec co teraz?

- Pójdziemy wodą w górę strumienia do najbliższej farmy hodowlanej świniozwierzy.

- Nie ma mowy! Nienawidzę tych bydlaków. Jeden dziabnął mnie, jak byłem

gnojkiem.

- Nie mamy innego wyjścia. Jeśli tam nie pójdziemy, gliny złapią nas jeszcze przed

świtem. Sam nie przepadam za tymi świniozwierzami, ale wychowałem się na farmie i wiem,

jak z nimi postępować. A teraz ruszajmy się, zanim nogi zamarzną mi na kość.

Była to długa i ciężka przeprawa i cały aż trząsłem się z zimna. Ale nie pozostało nam

nic innego, jak iść dalej. Gdy doszliśmy do wijącego się między polami potoku, do którego

wpadał nasz strumień, zęby szczękały mi jak kastaniety.

Gwiazdy zaczęły blednąc. Zbliżał się świt.

- To tutaj - powiedziałem z trudem. - Poznaję to miejsce po tym martwym drzewie.

Idź zaraz za mną, jesteśmy już bardzo blisko.

Sięgnąłem, ułamałem uschniętą gałąź, która wisiała nad strumykiem, i poprowadziłem

dalej. Brodziliśmy tak, aż doszliśmy do wysokiego, przecinającego strumyk ogrodzenia pod

napięciem. Można je było łatwo zobaczyć w świetle wstającego dnia. Gałęzią uniosłem dół

ogrodzenia, tak aby Stinger mógł się pod nim przeczołgać, po czym on zrobił to samo, abym

ja mógł się przedostać. Gdy się podniosłem, z pobliskiego dębowego zagajnika dobiegł mnie

znajomy szelest dużych kolców. Wielki, ciemny kształt oderwał się od drzew i pocwałował w

naszą stronę.

Wyrwałem Stingerowi gałąź i miękko zawołałem:

- Taś, taś tutaj, świnko!

Zbliżający się świniozwierz wydał z siebie bulgotliwe chrumknięcie. Stojący za mną

Stinger mruczał pod nosem na zmianę przekleństwa i modlitwy. Zawołałem jeszcze raz i

wielki stwór podszedł bliżej. Prawdziwe cudo, co najmniej tona wagi, patrzyło teraz na mnie

swymi małymi czerwonymi ślepiami. Zrobiłem krok do przodu i powoli uniosłem gałąź.

Usłyszałem za sobą jęk Stingera. Świniak ani drgnął, kiedy wepchnąłem mu gałąź za ucho,

rozgarnąłem długie kolce i zacząłem go pracowicie drapać.

- Co robisz? On nas zabije! - wyjęczał Stinger.

- Bzdura - odparłem, drapiąc mocniej. - Słyszysz? Świniozwierz aż zmrużył oczy z

rozkoszy, pomrukując radośnie.

- Dobrze znam te bydlaki. Zalęgają im się pod kolcami robaki, do których nie mogą

się dobrać. Uwielbiają porządne drapanko. Jeszcze drugie ucho, za uszami są najbardziej

swędzące miejsca, i możemy iść.

Drapałem, świniak zamruczał z zadowoleniem, a nad nami jaśniał świt. W domu

farmera zapaliło się światło, a my przyklękliśmy za świniozwierzem. Ktoś stanął w progu,

wylał miednicę wody i drzwi zamknęły się z powrotem.

- Chodźmy do stodoły - powiedziałem.

Świniak zamruczał niezadowolony, gdy przestałem go drapać, a potem, gdy

przekradaliśmy się przez podwórze, potruchtał za nami, w nadziei na coś więcej. Bardzo nam

tym pomógł, bo nagle pojawiło się wokół mnóstwo nastroszonych świń, które rozstąpiły się

na widok swego króla. Razem z naszą eskortą dotarliśmy do stodoły.

- Do zobaczenia, koleś - powiedziałem, drapiąc go ostatni raz. - Miło cię było poznać.

Stinger otworzył drzwi do stodoły i wślizgnęliśmy się do środka. Zasunęliśmy rygiel,

a ciężkie wrota aż zadrżały, gdy nasz kompan z nadwagą naparł na nie parskając.

- Uratowałeś mi życie - wydyszał Stinger. - Nigdy ci tego nie zapomnę.

- To po prostu wprawa - odparłem skromnie. - Ty jesteś dobry w pięściach.

- A ty wspaniały ze świniami.

- Nie ująłbym tego w ten sposób - mruknąłem zirytowany.

Wdrapaliśmy się na sąsiek z sianem, gdzie nikt nas nie mógł zobaczyć. Przed nami był

długi dzień, a ja miałem zamiar przespać go najchętniej w całości. Zakopałem się w sianie,

dwa razy kichnąłem, gdy kurz dostał mi się do nosa, i musiałem natychmiast usnąć.

Następną rzeczą, którą pamiętam, to szarpiący mnie za ramię Stinger i przedostające

się między deskami światło słoneczne.

- Gliny tu są - wyszeptał.

Zamrugałem, strząsając z oczu resztki snu i spojrzałem przez szparę. Zielono-biały

grawilot policyjny unosił się tuż nad ziemią przed drzwiami domu farmera, a jeden z dwóch

umundurowanych zbirów pokazywał gospodarzowi jakąś kartkę. Ten pokręcił głową i jego

głos przebił się przez rozgardiasz panujący na podwórku.

- Nie. Nigdy żadnego z nich nie widziałem. Jeśli chcecie wiedzieć, to od tygodnia nie

widziałem tu żywego ducha. Fajno chociaż z wami zamienić słówko, chłopaki. Ci kolesie

faktycznie wyglądają paskudnie, mówicie, że przestępcy...

- Tatuśku, nie mamy czasu na pogawędki. Jeśli ich nie widziałeś, mogą się jeszcze

ukrywać na twojej farmie. Może w stodole?

- Nie ma mowy, żeby tam wleźli. Toć wokół łażą Świniozwierze! Najwredniejsze

stworzenia, jakie istnieją.

- Jednak musimy tam zajrzeć. Mamy rozkaz sprawdzić każdy budynek w sąsiedztwie.

Policjanci ruszyli w naszą stronę i zaraz rozległ się pisk jakby zepsutej syreny i głuchy łomot

racic. Zza rogu stodoły wyłonił się trzeszcząc wściekle kolcami nasz przyjaciel z ubiegłej

nocy. Zaszarżował, a policjanci dali nura do pojazdu. Rozsierdzony knur uderzył w niego z

takim impetem, że maszyna znalazła się po drugiej stronie podwórza z pokaźną szczerbą na

boku. Farmer z zadowoleniem pokiwał głową.

- A nie mówiłem, że nikogo nie ma w stodole? Mały Larry jest z tych, co to nie lubieją

obcych. Ale zachodźcie, jak będziecie w pobliżu, chłopaki...!

Ostatnie słowa musiał już wykrzyczeć, bo goniony przez Małego Larriego grawilot

uniósł się w powietrze i skierował się już na zachód.

- To jest to, co lubię - powiedział Stinger wystraszonym głosem.

Przytaknąłem milcząco. Nawet w najnudniejszym życiu bywają momenty prawdziwej

chwały.

Ale dosyć zabawy; żując źdźbło trawy wyciągnąłem się w ciepłym sianie.

- Świniozwierze są całkiem przyjemne, gdy się je zna.

- Policjanci są chyba innego zdania - powiedział Stinger.

- Chyba tak. To był najlepszy numer, jaki widziałem. Nie przepadam za policjantami.

- A kto przepada? Za co cię wsadzili, Jimmy?

- Napad na bank. Robiłeś kiedyś bank? Gwizdnął z podziwem i pokręcił głową na

„nie".

- Nie wiedziałbym od czego zacząć. Zapasy błotne, to moja działka. Od dziewięciu lat

nikt ze mną nie wygrał.

- Jak się kręcisz tu i tam, to pewnie spotkałeś kupę ludzi. Natknąłeś się może na

Smolly Sznucka - szybko zaimprowizowałem. - Zrobiliśmy razem parę banków w stanie

Graham.

- Nigdy go nie spotkałem. Nawet o nim nie słyszałem. Jesteś pierwszym „bankierem",

jakiego spotkałem.

- Tak? Chyba w tych czasach w ogóle mało nas jest. Ale pewnie znasz paru kasiarzy?

Albo złodziei samochodów. Odpowiedzią był ponowny przeczący ruch głową.

- Takich gości jak ty spotykam tylko w więzieniu. Znam paru szulerów, kręcących się

przy zapasach błotnych. Ale to wszystko tandeciarze, pechowcy. Znałem raz jednego, co się

zaklinał, że kiedyś, dawno temu znał Hetmana.

- Hetmana? - powtórzyłem, próbując przypomnieć sobie wszystko, co wiedziałem na

temat starożytnej hierarchii wojskowej. - Nie interesuję się zbytnio historią wojskowości...

- Nie takiego hetmana. Mówię o Hetmanie, pryku, który kiedyś czyścił banki i inne

takie. Myślałem, że o nim słyszałeś.

- Chyba działał, zanim ja wziąłem się za robotę.

- Zanim ktokolwiek wziął się za robotę. To było kupę lat temu. Słyszałem, że gliny

nigdy go nie nakryły. Ten tandeciarz zaklinał się, że znał Hetmana, mówił, że stary wypadł

już z interesu i gdzieś dogorywa. Pewnie łgał.

Stinger nic więcej nie wiedział i postanowiłem go dalej nie naciskać. Rozmowa

zamarła i obaj drzemaliśmy aż do zmierzchu. Chciało nam się pić i jeść, ale wiedzieliśmy, że

musimy w ciągu dnia pozostać w ukryciu. Zamiast o dużych piwach i butelkach zimnej wody

próbowałem myśleć o Hetmanie. To byk cienka nitka, ale jedyna jaką miałem. Zachód słońca

powitałem wygłodniały, spragniony i pogrążony w depresji. Moja więzienna eskapada

okazała się niebezpiecznym fiaskiem. Kicie są dla pechowców i to było mniej więcej

wszystko, czego się tam nauczyłem. Żeby to odkryć, ryzykowałem życie i zdrowie. Nigdy

więcej. Dałem sobie milczącą przysięgę, że w przyszłości będę się trzymał z dala od więzień i

wszelkich wymiarów sprawiedliwości. Dobrzy przestępcy nie dają się złapać. Jak Hetman,

kimkolwiek by był.

Kiedy zniknęły resztki dziennego światła, otworzyliśmy drzwi stodoły. Doszło do

naszych uszu parskanie i chrumkanie, i wielki kształt zablokował wyjście. Stingera zatkało ze

strachu i ledwo zdołałem go przytrzymać.

- Weź badyl i zabieraj się do roboty - powiedziałem. - Nauczę cię nowego fachu.

I drapaliśmy Larry'ego pod kolcami jak szaleńcy, a świniak mruczał z rozkoszy. Gdy

w końcu ruszyliśmy do bazy, potruchtał za nami.

- Zdobyliśmy dozgonnego przyjaciela - powiedziałem machając naszemu świńskiemu

kumplowi na pożegnanie.

- Mogę się świetnie obyć bez takich przyjaciół. Wymyśliłeś, co teraz zrobimy?

- Jasne. Wczesne planowanie to moje drugie imię. Tam dalej jest bocznica, na której

przeładowuje się kontenery z liniowozów na ciężarówki. Będziemy trzymać się od niej z

daleka, bo tam na pewno będą gliny. Ale wszystkie ciężarówki jadą tą samą drogą w kierunku

autostrady, do punktu kontroli drogowej. Muszą się przy nim zatrzymać i stać, aż zarejestruje

je komputer drogowy i da sygnał do odjazdu. Pójdziemy tam...

- I wleziemy na tył jakiejś ciężarówki!

- Uczysz się. Musimy tylko dostać się do takiej, która skręci w prawo, na zachód. W

przeciwnym wypadku wylądujemy z powrotem w Pearly Gates, a zaraz potem w więzieniu, z

którego się wydostaliśmy.

- Prowadź, Jim. Jesteś najsprytniejszym chłopakiem, jakiego spotkałem. Daleko

zajdziesz.

Wyraził tym również moje życzenie, więc pokiwałem głową twierdząco. Przykro mi

tylko było, że on daleko nie zajedzie. Nie miałem ochoty żyć mając na sumieniu jakiegoś

nieznanego kmiotka, nawet kapusia. Nie mogłem być wspólnikiem w morderstwie.

Znaleźliśmy drogę i czekaliśmy w pobliskich krzakach. Zaturkotały dwie ciężarówki.

Pozostaliśmy w ukryciu. Wytoczyła się jedna, potem druga. Skierowały się na wschód. Kiedy

pojawiła się trzecia, zapalił się kierunkowskaz. Na zachód! Pobiegliśmy. Chciałem zająć się

zamkiem, ale Stinger mnie odsunął. Zawisł na klamce i drzwi się otworzyły. Ciężarówka

ruszyła, a Stinger wepchnął mnie do środka. Musiał podbiec, kiedy zaczęła przyśpieszać, ale

złapał się za próg i podciągnął do środka jednym ruchem swych silnych ramion. Tak między

nami, to te drzwi były normalnie zamknięte.

- Udało się! - zakrzyknął triumfująco.

- Jasne, że tak. Ta ciężarówka jedzie w dobrym dla ciebie kierunku, ale ja muszę

wrócić do Pearly Gates, gdy tylko trochę się uspokoi. Gdzieś za godzinę będziemy

przejeżdżać przez Billville. Tam cię zostawię.

Była to szybka podróż. Wyskoczyłem, gdy zatrzymaliśmy się na światłach.

Uścisnął mi rękę.

- Powodzenia, chłopcze! - krzyknął, gdy ciężarówka ruszyła.

Nie mogłem mu życzyć tego samego. Gdy pojazd odjeżdżał, zapamiętałem jego

rejestrację i wyciągnąłem z kieszeni dolara.

Ledwie ciężarówka zniknęła z oczu, poszedłem w kierunku światełka budki

telefonicznej. Wyciskając numer policji czułem się jak szczur.

Ale, uwierzcie, nie miałem wyboru.

6

Ja, w przeciwieństwie do nieszczęsnego Stingera, miałem plan ucieczki dokładnie

obmyślony. Jego częścią było wydanie mojego byłego partnera. Nie był taki głupi, więc

pewnie wydedukowanie, kto go wsypał, nie zajmie mu dużo czasu. Jeśli zacznie gadać i

powie policji, że wróciłem do miasteczka Pearly Gates, to bardzo dobrze się złoży. Nie

miałem zamiaru wyjeżdżać z Billville, przynajmniej nie w najbliższym czasie.

Biuro było wynajęte przez agencję, a transakcje przeprowadzane przez komputer.

Byłem w nim przed tym beznadziejnym napadem na bank i zostawiłem wtedy parę

potrzebnych rzeczy, które teraz mogły się przydać. Wszedłem do środka w pełni

zautomatyzowanego budynku przez drzwi dla personelu po uprzednim wyłączeniu urządzeń

alarmowych za pomocą ukrytego przełącznika, o którego zainstalowaniu wcześniej

pamiętałem. Przełącznik ten posiadał wbudowany mechanizm zegarowy, miałem więc długie

dziesięć minut na dostanie się do biura. Ziewając otworzyłem wytrychem zamek, dokładnie

zatrzasnąłem za sobą drzwi i mozolnie wdrapałem się na trzecią kondygnację schodów.

Szedłem przed bezmyślnymi oczami unieruchomionych kamer i przez niewidoczne i

nieistniejące wiązki podczerwieni. Miałem jeszcze w zapasie dwie minuty, kiedy otworzyłem

drzwi biura. Zasłoniłem okna, zapaliłem światła i skierowałem się do barku.

Jeszcze nigdy tak nie smakowało mi zimne piwo. Zawartość pierwszej butelki nawet

nie dotknęła mi gardła. Popijając drugą, wyrwałem zawleczkę pakietu obiadowego z

pieczonych na rożnie żeberek świniozwierza. Gdy para zaczęła wydostawać się ze świstem

przez zaworek bezpieczeństwa, rozerwałem wieczko wydętego pojemniczka i wyciągnąłem z

niego dymiącego żeberko. Pycha!

Wykąpany, ogolony, z trzecim piwkiem w ręku, poczułem się znacznie lepiej.

- Włączyć się - powiedziałem do komputera.

Moje instrukcje były proste: wszystkie notatki prasowe z całej planety z ostatnich

pięćdziesięciu lat, dotyczące przestępcy o imieniu Hetman. Nie powtarzać danych. Żadnych

kopii. Drukować.

Zanim znowu zabrałem się do piwa, kartki już wyślizgiwały się z faksu. Pierwsza,

najnowsza notka była sprzed dziesięciu lat. Pochodziła ze znajdującego się po drugiej stronie

planety miasta Decalogg. Policja złapała w lichym barku starszego obywatela, który zaklinał

się, że jest Hetmanem. Jednakże okazało się, że jest to przypadek obłędu starczego i

podejrzany został z powrotem odwieziony do domu starców, z którego to właśnie uciekł.

Wziąłem następną kartkę.

Rano byłem już zmęczony, więc położyłem się i przespałem cały dzień w wydobytym

ze ściany łóżku. O zmierzchu, wzmocniony dużą kawą, zakończyłem pracę dokładając

ostatnią kartkę do rozłożonej na podłodze kolekcji, oświetlonej teraz przez różowe promienie

zachodzącego słońca. Wyłączyłem komputer i postukując długopisem o zęby przyglądałem

się z namysłem mojemu nowemu dywanowi.

Interesujące. Przestępca, który chełpił się swymi przestępstwami. Uciekając z łupem,

pozostawiał zawsze wizerunek szachowego hetmana. Prosty rysunek, łatwy do skopiowania,

co też uczyniłem. Trzymałem go potem na wyciągnięcie ręki i długo podziwiałem.

Pierwszy hetman został znaleziony w pustej kasie zautomatyzowanego sklepu

alkoholowego sześćdziesiąt osiem lat temu. Jeśli Hetman rozpoczął swoją karierę przestępczą

jako nastolatek, tak jak ja, w tej chwili byłby po osiemdziesiątce. Całkiem niezły wiek,

zważywszy, że przeciętna długość życia wynosiła półtora stulecia. Ale co się z nim stało, że

tak długo nic o nim nie było słychać? Ponad piętnaście lat minęło od czasu, kiedy po raz

ostatni zostawił swój znak rozpoznawczy. Na palcach wyliczyłem różne możliwości.

Numer jeden; to wariant, który zawsze trzeba brać pod uwagę, a mianowicie, że się

skończył. W tym przypadku mogę dać sobie z nim spokój. Dwa; mógł opuścić planetę i wieść

swoje przestępcze życie gdzieś między gwiazdami. Jeśli tak, to podobnie jak w pierwszym

przypadku mogę zapomnieć o całej sprawie. Potrzebowałem dużo więcej dolarów i

doświadczenia, zanim będę mógł zabrać się za inne światy. Trzy; wycofał się z interesu i

wydaje swoje nieuczciwie zarobione pieniądze. Cztery; zmienił styl i przestał zostawiać swój

znak.

Rozsiadłem się z zadowoloną miną i popijałem kawę. Jeśli prawdziwa była trzecia lub

czwarta możliwość, miałem szansę go znaleźć. Przed tymi cichymi latami miał bogatą

karierę, z uznaniem przyjrzałem się liście. Kradzież samolotu, kradzież samochodu,

obrobienie banku. Potem następne i następne. Wszystkie możliwe przestępstwa związane z

przemieszczaniem dolców z czyjejś kieszeni do własnej. Była też jakaś nieruchomość, szybko

i za niezłą sumkę sprzedana na podstawie sfałszowanego aktu własności. I najlepsze z tego

wszystkiego; nigdy go nie nakryli! Oto człowiek, który mógłby być moim mentorem, moim

wychowawcą, moim uniwersytetem przestępstwa. Człowiek, który pewnego dnia wystawiłby

mi dyplom zła, otwierający przede mną złote pola, o których marzyłem.

Ale jak mam go znaleźć, skoro zjednoczone siły policji całego świata przez całe

dziesięciolecia nie były w stanie nawet tknąć go palcem? Interesujące pytanie.

Tak interesujące, że nie mogłem znaleźć na nie odpowiedzi. Postanowiłem pozwolić

mojej podświadomości popracować trochę nad tym problemem, więc odłączyłem synapsy

kory mózgowej i pozwoliłem, żeby wszystko spłynęło prosto do móżdżka. Położyłem się

spać. Rankiem ulica za oknem zaczęła się wypełniać ludźmi, którzy szli na zakupy, i

pomyślałem, że to całkiem niezły pomysł. Cała żywność, jaką tu miałem, była mrożona albo

paczkowana i po szlamowatym więziennym jedzeniu miałem ochotę na coś kruchego i

chrupiącego. Otworzyłem więc szafkę do charakteryzacji i zacząłem przygotowywać moje

nowe oblicze.

Dorośli nie zdają sobie sprawy albo nie pamiętają, jak trudno być nastolatkiem.

Zapominają, że to poczekalnia w połowie drogi do dojrzałości. Niezmącone radości

dzieciństwa są już za tobą, a przywileje dorosłości ciągle jeszcze przed. Oprócz gwałtownego

napływu krwi do głowy oraz innych miejsc, gdy tylko pojawi się myśl o płci przeciwnej, są i

inne poważne trudności. Uważa się, że nieszczęsny nastolatek ma zachowywać się jak

dorosły, ale nie przysługują mu żadne prawa związane z tym stanem.

Ja ze swej strony uniknąłem nudnej mordęgi wieku lat nastu, po prostu całkowicie go

przeskakując. Gdy tylko przestałem z nonszalancką miną łazić po szkole i okłamywać się

nawzajem z rówieśnikami, stałem się dorosły. A ponieważ byłem od większości tych tak

zwanych dorosłych znacznie inteligentniejszy, pozostało mi tylko doścignąć ich pod

względem fizycznym.

Najpierw trochę zmarszczkownika dookoła oczu i na czole. Gdy tylko zaaplikowałem

sobie ten bezbarwny płyn, pojawiły się zmarszczki i mój rocznik posunął się o dobrych parę

lat. Kilka fałdek pod brodą dobrze grało ze zmarszczkami, a wykończyłem to wszystko

paskudnym małym wąsikiem. A kiedy ubrałem się w bezkształtną marynarkę podrzędnego

urzędnika, własna matka nie poznałaby mnie, gdybyśmy mijali się na ulicy. Zresztą

rzeczywiście miało to miejsce rok temu. Zapytałem ją o godzinę i nawet wtedy w jej krowich

oczach nie pojawiła się iskierka rozpoznania.

Chociaż wcale nie zanosiło się na deszcz, wziąłem z szafy parasol, wyszedłem z biura

i skierowałem się do najbliższego kompleksu sklepów.

Muszę powiedzieć, że moja podświadomość pracowała tego dnia szybko, co już

wkrótce mogłem sprawdzić. Mimo wypicia kilku piw, ciągle jeszcze miałem pragnienie. To

ten suchy pobyt w stodole dawał o sobie znać. Dlatego też przytomnie skręciłem pod

platynowymi łukami MacSwineyów i podszedłem do wbudowanego w ladę robota

obsługującego. Na jego plastikowej twarzy trwał wymalowany na stałe uśmiech od ucha do

ucha.

- W czym mogę Panu lub Pani służyć? - zapytał słodziutko i seksownie.

„Mogli wydać parę dolców na program z rozpoznawaniem płci" - pomyślałem,

przyglądając się umieszczonej na ścianie liście zimniuśkich, pyszniuśkich napoików.

- Podaj mi podwójny napój wiśniowy i dużo lodu.

- Już się robi, proszę Pana lub Pani. To będzie trzy dolary, proszę.

Wrzuciłem monety do pojemnika, na co otworzyła się klapa i pojawił się mój napój.

Kiedy po niego sięgnąłem, wysłuchałem gadki reklamowej robota:

- MacSwineyowie cieszą się, że mogą cię dzisiaj obsłużyć. Do wybranego przez ciebie

drinka z pewnością chciałbyś zjeść kotlet ze świniozwierza z rożna z pysznym egzotycznym

sosem, garnirowany kandyzowanymi spamjamami...

Przestałem to słyszeć, bo właśnie moja podświadomość znalazła rozwiązanie mojego

małego problemu. Rozwiązanie bardzo proste i oczywiste, wręcz samo się narzucało swoją

jasnością, oczywistością i prostą.

- No co, kretynie!? Zamawiaj albo spływaj, nie będziesz tu chyba sterczał cały dzień! -

zaskrzeczało mi nad uchem.

Wymamrotałem jakieś przeprosiny i powlokłem się do najbliższej wolnej kabiny

konsumenckiej. Teraz już wiedziałem, co robić.

Po prostu postawić problem do góry nogami. Zamiast szukać Hetmana, muszę zrobić

coś takiego, żeby to on mnie poszukał.

Piłem mój napój, tak zimny, że aż rozbolały mnie zatoki, i patrzyłem niewidzącym

wzrokiem przed siebie. Elementy planu wskakiwały na swoje miejsce. Nie było żadnej

szansy, żebym sam dał radę znaleźć Hetmana. Głupotą byłoby nawet tracić czas na próby. A

więc musiałem popełnić przestępstwo tak bezczelne i tak intratne, że będą o nim mówić w

wiadomościach we wszystkich programach na całej planecie. Musi być tak nietypowe, że nie

będzie człowieka, który potrafiąc czytać albo mając choćby jeden palec do włączenia

telewizora, nie dowiedziałby się o tym. Cały świat usłyszy, co się stało. I to dowie się, że

zrobił to Hetman, bo na miejscu zostawię jego znak rozpoznawczy.

Gdy resztki mojego napoju zagulgotały w słomce, spojrzałem przytomniej i powoli

wróciłem do krzykliwej rzeczywistości MacSwineyów. Przed mymi oczami wisiał plakat.

Patrzyłem na niego, nie dostrzegając go, już od pewnego czasu. Teraz jego treść do

mnie dotarła. Zaśmiewające się klowny i rozwrzeszczane dzieci. Wszyscy upojeni radością w

lekko zdeformowanej, trójwymiarowej karykaturze. Nad ich głowami rozbłyskiwały litery:

ZACHOWAJCIE KUPONY! PAMIĘTAJCIE, BY JE

WZIĄĆ PRZY KAŻDYM ZAKUPIE.

DARMOWE WEJŚCIE DO LUNAPARKU.

Byłem już w tym ośrodku plastikowych uciech kilka ładnych lat temu, jako dzieciak, i

nawet wtedy nie podobało mi się tam. Przerażające przejażdżki, które mogły przerazić tylko

prostaków. Jazdy w górę i w dół tylko dla tych z silnym żołądkiem; dookoła i wyrzut w górę.

Paskudne jedzenie, przesłodzone cukierki, debilne klowny i inne tego typu atrakcje, aby

zadowolić takich, których bardzo łatwo zadowolić. Codziennie odwiedzały Lunapark tysiące

ludzi, a jeszcze więcej przypływało tam w porze weekendów, przynosząc ze sobą jeszcze

więcej tysięcy dolarów.

Mnóstwo dolców! Musiałem tylko je zabrać w sposób na tyle interesujący, żeby

mówili o nim jako o wydarzeniu numer jeden w wiadomościach na całej planecie.

Ale jak tego dokonać? Oczywiście idąc tam i dokładnie oglądając ich urządzenia

zabezpieczające. Nadszedł czas, by wziąć sobie dzień wolny.

7

Byłoby dobrze, gdybym w czasie tego rozpoznania wyglądał na swój wiek, albo nawet

młodziej. Po usunięciu charakteryzacji znów stałem się siedemnastolatkiem o miłej buzi.

Uznałem, że powinienem lepiej opanować sztukę makijażu, w końcu drogo zapłaciłem za

korespondencyjny kurs charakteryzacji teatralnej. Wkładki pod policzkami sprawiły, że

wyglądałem jak aniołek, zwłaszcza gdy jeszcze musnąłem je różem. Założyłem okulary

przeciwsłoneczne ozdobione plastikowymi kwiatkami, które psikały wodą, gdy przyciskało

się gruszkę schowaną w kieszeni. Kupa śmiechu! W ostatnim czasie zmienił się styl

ubierania, wyszły z mody pumpy dla chłopców, dzięki Bogu, ale powróciły krótkie spodenki.

Obowiązywał karygodny trend zwany „długo-krótkim", w którym jedna nogawka była

obcięta nad kolanem, a druga pod. Nabyłem parę takich spodenek z ohydnego purpurowego

sztruksu, gustownie przyozdobionego odblaskowymi różowymi plamami. Bałem się przejrzeć

w lustrze i nie śmiem opisać tego, co tam zobaczyłem. Wystarczy jeśli powiem, że na pewno

nie przypominało to zbiegłego przestępcy poszukiwanego za napad na bank. Na szyi

zawiesiłem sobie jednorazowy aparat fotograficzny, który nie był ani jednorazowym, ani

nawet zwykłym aparatem.

Na stacji zgubiłem się w gromadzie ludzi wyglądających dokładnie tak jak ja i

ruszyliśmy tłumnie do Luna-Cudu. Wrzaski, histeryczny śmiech i psikanie się nawzajem

wodą z naszych plastikowych kwiatów pomagały zabić czas... lub rozciągnąć go w

nieskończoność, przynajmniej w jednym przypadku. Gdy w końcu otworzyły się drzwi,

przepuściłem szturmujący wielobarwny tłum i znudzony, powoli wszedłem za nim. Teraz do

pracy.

Gdzie są pieniądze? Wspomnienia z mojego pierwszego pobytu tutaj były mgliste -

dzięki Bogu - ale pamiętałem, że płaciło się za rozmaite przejażdżki i inne rozrywki

wrzucając plastikowe żetony. Mój ojciec niechętnie dostarczył mi kilku sztuk, które zużyłem

bardzo szybko i oczywiście nie dostałem więcej. Tak więc moim pierwszym zadaniem było

znalezienie źródła tych żetonów.

Przyszło mi to bez trudu, bo do tego miejsca kierowali się wszyscy klienci, którzy nie

osiągnęli jeszcze wieku dojrzewania. Była to stroma budowla przypominająca odwrócony

wafel do lodów, ozdobiona flagami, mechanicznymi klownami i zwieńczona złotymi

organami, z których rozbrzmiewała ogłuszająca muzyka. Dookoła, na ziemi, przymocowane

do podstawy tej budowli stały plastikowe figurki klownów, które trzęsły się, śmiały i robiły

miny. Były odrażające, ale spełniały ważną rolę - pozbawiały klientów pieniędzy. Młode ręce

skwapliwie wpychały dolarowe banknoty w łapczywe dłonie plastikowych poliszyneli. Dłoń

zamykała się, pieniądze znikały, a z ust clowna wysypywał się strumień plastikowych

żetonów, na które oczekiwał odbiorca. Beznadziejne, ale z pewnością byłem jedynym, który

tak myślał.

Pieniądze wędrowały do budynku. Musiałem odkryć, którędy z niego wychodziły.

Obszedłem dookoła budynek i przekonałem się, że rzygające dystrybutory nie otaczały go

całkowicie. Z tyłu, osłonięta przez drzewa i krzewy znajdowała się mała przybudówka.

Utorowałem sobie drogę wśród krzaków i nagle stanąłem twarzą w twarz z szeregowym

policjantem trzymającym straż przy nie oznakowanych drzwiach.

- Spadaj, szczeniaku - powiedział słodko. - Tylko dla personelu.

Przemknąłem obok niego i naparłem na drzwi, w tym czasie udało mi się zrobić

zdjęcie.

- Muszę siusiu - powiedziałem, ściskając nogi. - Powiedzieli mi, że ubikacja jest tutaj.

Ciężka ręka odepchnęła mnie z powrotem w chaszcze.

- Nie tutaj. Zjeżdżaj tam, skąd przyszedłeś.

Odszedłem. To było zabawne. Żadnych alarmów elektronicznych, tylko zamek typu

Glubb, solidny, ale stary. Zaczął mi się nawet podobać ten Lunapark.

Park zamykali dopiero po zmroku. Oczekiwanie było więc bardzo nużące. Żeby zabić

nudę, wypróbowałem Zjazd Lodowcowy, gdzie pędzi się przez sztuczne groty lodowe, w

których wszystko wokół było skute styropianowym lodem i od czasu do czasu jakaś kra

wpadała na wagonik pełen piszczących pasażerów. Odrzutowa strzelnica była równie

beznadziejna. W imię dobrego smaku opuszczę zasłonę milczenia na uciechy Słodkiej Krainy

i Potwora z Moczarów. Wystarczy powiedzieć, że wreszcie nadszedł mój czas. Dystrybutory

żetonów zostały wyłączone na godzinę przed zamknięciem parku. Z pobliskiego punktu

obserwacyjnego chciwym okiem śledziłem opancerzony furgon, zabierający mnóstwo

masywnych kontenerów. Razem z pieniędzmi odjeżdżała ochrona. Pewnie myśleli, że nikt

przy zdrowych zmysłach nie włamie się, żeby kraść żetony.

Widocznie nie byłem przy zdrowych zmysłach. Kiedy zapadła ciemność, dołączyłem

do wyczerpanych gości, którzy chwiejnym krokiem sunęli do wyjścia. Ale nie dotarłem tam.

Zamknięte drzwi na tyłach Wzgórza Wampirów otworzyły się bez trudu, z moją delikatną

pomocą. Wślizgnąłem się w ciemność. Wysoko nade mną zabłysły białe kły, z których

sączyła się sztuczna krew. Wciśnięty za trumnę wypełnioną ziemią czułem się naprawdę

świetnie. Przeczekałem godzinę, nie więcej. Wszyscy pracownicy powinni już opuścić teren,

ale na ulicach wokół parku było jeszcze wystarczająco dużo rozbawionych małolatów, żeby

mój paskudny strój nie rzucał się w oczy, kiedy już stąd wyjdę.

Na terenie byli strażnicy, ale łatwo mogłem ich uniknąć. Tak jak się spodziewałem,

Glubb otworzył się bez trudu i szybko wślizgnąłem się do środka. Okazało się, że pokój nie

ma okien, co mi odpowiadało, bo nikt nie mógł zobaczyć światła mojej latarki. Zapaliłem ją i

zacząłem podziwiać maszynerię.

Prosta i przejrzysta konstrukga, to właśnie cenię w maszynach. Końcówki

dystrybutorów ustawione były pod ścianami dookoła pokoju. Nie funkcjonowały, ale zasada

ich działania była oczywista. Włożone monety i banknoty były liczone i przechodziły dalej.

Urządzenie w górze spuszczało odliczone żetony do rynienek wypustowych. Z boku wycho-

dziły z podłogi rury prowadzące do pojemnika w górze. Bez wątpienia były zasilane z

podziemnych transporterów i zwracały żetony gotowe do ponownego użycia. Dolary,

nietknięte ludzką ręką, były przenoszone przez zaplombowane przezroczyste rękawy do

punktu zbiorczego, w którym monety wypadały do zamkniętych pudełek. One mnie nie

interesowały, bo były za ciężkie, ale banknoty były lżejsze i dużo więcej warte. Przechodziły

przez rynny i z wdziękiem wpadały w otwór na szczycie sejfu. Były w ten sposób

zabezpieczone przed pracownikami o lepkich palcach.

Wspaniale. Obejrzałem maszynerię, zastanowiłem się, a potem zrobiłem notatki.

Dystrybutory zostały wyprodukowane przez firmę „Ex-changers"; przerysowałem starannie

znak firmowy. Sejf, chociaż solidny i pewnej marki, ustąpił łatwo. Oczywiście był pusty, ale

spodziewałem się tego. Zanotowałem kombinację cyfr, po czym otwierałem go i zamykałem

tyle razy, aż mogłem to zrobić z zamkniętymi oczami. W mojej głowie zaczął układać się

plan, którego integralną częścią był ten sejf.

Gdy skończyłem, wyślizgnąłem się z budynku nie zauważony przez nikogo i ostrożnie

opuściłem park, by przyłączyć się do rozbawionego tłumu. W drodze powrotnej byli już

mniej hałaśliwi i tylko dwa razy musiałem użyć psikacza w moich okularach. Trudno opisać,

jak wielką odczułem ulgę, gdy w końcu wtoczyłem się do biura, zdarłem z siebie strój

półidioty i wsadziłem nos do szklanki z piwem. Potem zakasałem rękawy i wziąłem się za

myślenie.

Następnie kilka tygodni spędziłem bardzo aktywnie. Pracując nad sprzętem

potrzebnym do akcji, pilnie śledziłem wiadomości w telewizji. Jeden ze zbiegłych więźniów

został ujęty po ciężkiej walce. Jego towarzysza nie znaleziono, mimo że schwytany gotów był

udzielić wszelkiej pomocy. Biedny Stinger, odebrano mu instynkt walki i jego życie nie

będzie już takie jak dawniej. Ale będzie takie jak dawniej dla człowieka, którego chciał zabić,

nie było mi więc żal Stingera. Czekała na mnie praca. Dwie ściśle związane ze sobą sprawy;

musiałem zaplanować napad i zastawić pułapkę na Hetmana. Z dumą przyznaję, że oba

problemy rozwiązałem z dużą łatwością. Potem musiałem tylko poczekać na ciemną i

burzliwą noc, by znowu odwiedzić Lunapark. Byłem tam najkrócej, jak się dało, ale i tak

trwało to kilka godzin, bo miałem mnóstwo rzeczy do zrobienia.

Potem musiałem już tylko czekać na odpowiednią chwilę. Najlepszym momentem był

koniec tygodnia, gdy wszystkie kasy są przepełnione. W ramach przygotowań zupełnie

legalnie wynająłem garaż i dla równowagi bardzo nielegalnie ukradłem furgonetkę.

Wykorzystałem czas oczekiwania, by ją przemalować - trzeba przyznać, że wyglądała lepiej

niż przedtem - przykręcić nowe numery i przyczepić na drzwiach plakietki z nazwą firmy. W

końcu nadeszła sobota. Trudno mi było opanować niecierpliwość. Aby zabić czas,

przykleiłem sobie wąsy, przebrałem się i pojechałem na dobry, beztroski lunch, bo musiałem

jeszcze poczekać do wieczora, aż napełnią się skrzynie. Przejażdżka na wieś była bardzo

przyjemna, a na wyznaczone miejsce dotarłem zgodnie z planem. Zatrzymałem się obok

służbowego wejścia do parku. Z lekkim niepokojem włożyłem obcisłe, przezroczyste

rękawiczki, ale uczucie radosnego oczekiwania było silniejsze. Z uśmiechem na ustach

włączyłem aparat przymocowany pod błotnikiem.

Niewidzialny sygnał radiowy poleciał w przestrzeń i oczami duszy próbowałem

dostrzec, co się dzieje. Sygnał szybki jak światło dobiegł do odbiornika i po przewodach do

celu, którym był ładunek wybuchowy. Nic wielkiego, mała dokładnie odmierzona ilość

plastyku, wystarczająca by zerwać zatrzask w jednym z dystrybutorów żetonów, bez

uszkodzenia rękawa. Po zniszczeniu zatrzasku z maszyny popłynął z grzechotem jednostajny

strumień kolorowych plastikowych krążków i wytrysnął z dystrybutora w nie kończącym się

potoku. Ależ byłem dobroczyńcą! Jakże by mnie błogosławiły wszystkie dzieciaki, gdyby

wiedziały, że to ja.

Ale na tym nie koniec. Bo co minutę z mojego nadajnika emitowany był sygnał

radiowy, puszczał następny zatrzask i za każdym razem wylatywał następny strumień

żetonów. I następny, i jeszcze następny... W odpowiednim momencie włączyłem silnik

furgonetki i podjechałem do bramy służbowej Lunaparku, otworzyłem okno i wychyliłem się

przez nie tuż nad wymalowanym na drzwiach znakiem firmowym, który głosił:

„Dystrybutory Ex-Changers".

- Odebrałem wiadomość telefoniczną, że macie tu jakieś problemy - powiedziałem do

strażnika.

- Żadnych problemów - odpowiedział tamten otwierając bramę. - Raczej zamieszki.

Wiesz, gdzie to jest?

- Jasne. Już jadę na pomoc.

Kiedy na własne oczy zobaczyłem skutki mojej hojności, zdałem sobie sprawę, że to,

co się stało, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Wrzeszczące i wiwatujące dzieciaki

szalały obładowane żetonami, a inne walczyły o miejsce w pobliżu plujących dystrybutorów.

Ich szczęśliwe okrzyki zagłuszały wszystko. Ani personel, ani strażnicy nie mogli zrobić nic,

co powstrzymałoby tę falę obfitości. Droga służbowa była trochę mniej zatłoczona, ale i

tamtędy musiałem jechać bardzo powoli, z ręką na klaksonie, torując sobie drogę wśród

maruderów. Kiedy podjechałem, dwóch strażników odpychało dzieci w stronę krzaków.

- Jakieś kłopoty z dystrybutorami? - zapytałem słodko. Opryskliwa odpowiedź

jednego z nich zginęła w pisku i krzyku dziecięcego zachwytu, i chyba dobrze się stało. Drugi

strażnik otworzył drzwi i wepchnął mnie razem z moimi narzędziami do środka.

Było tam już czterech ludzi, którzy bezskutecznie walczyli z maszynami. Nie mogli

ich unieruchomić, bo wcześniej pozwoliłem sobie odłączyć tablicę rozdzielczą. Łysy męż-

czyzna próbował przeciąć kabel zasilający piłką do metalu.

- To samobójstwo - powstrzymałem go. - Ten przewód jest pod napięciem czterystu

volt.

- Masz jakiś lepszy pomysł, mądralo? - warknął. - To przecież twoje cholerne

maszyny. Zabieraj się do roboty.

- Już się robi, popatrz tylko.

Otworzyłem wielką skrzynkę z narzędziami, zawierającą tylko lśniącą metalową rurkę

którą wyjąłem.

- To wszystko załatwi - powiedziałem przekręcając zawór na szczycie i odrzucając

rurę. Ostatnie, co zobaczyłem, to ich wytrzeszczone oczy, kiedy buchnęła z niej szara mgła,

która wypełniła pokój, zupełnie uniemożliwiając widzenie.

Ja się tego spodziewałem, oni nie. Ze skrzynką w ręku odmierzyłem cztery kroki, aż

dosięgnąłem ściany sejfu. Hałas, który robiłem, był zagłuszany przez ich krzyki i

nawoływania oraz nieustanne sapanie dystrybutorów. Z łatwością otworzyłem sejf i

dopasowanym idealnie wiekiem skrzynki zablokowałem jego drzwi. Wsunąłem się do środka,

zgarnąłem stertę banknotów i wsypałem je do podstawionego kontenera. Szybko się zapełnił,

po czym zatrzasnąłem go. Teraz musiałem dopilnować, by odpowiedzialność za to

przestępstwo spadła na odpowiednią osobę. Przygotowana kartka była w mojej górnej

kieszeni. Wyjąłem ją i włożyłem do sejfu, który ponownie zamknąłem, by mieć pewność, że

moja wiadomość nie zawieruszy się w całym tym zamieszaniu. Potem dźwignąłem ciężką

skrzynkę i stanąłem plecami do sejfu, by skierować się w odpowiednią stronę.

Wiedziałem, że wyjście jest tam, w ciemności, tylko dziewięć kroków stąd.

Przemierzyłem pięć i wpadłem na kogoś. Pochwyciły mnie silne ręce, a szorstki głos krzyknął

mi do ucha:

- Mam go. Pomocy!

Rzuciłem skrzynkę i udzieliłem mu pomocy, jakiej potrzebował. Przesunąłem ręce

wzdłuż jego ciała, sięgnąłem do szyi i zrobiłem, co trzeba. Zacharczał i osunął się. Po omacku

zacząłem szukać skrzynki i w chwili paniki nie mogłem jej znaleźć. Wreszcie namacałem ją,

chwyciłem za rączkę, uniosłem do góry, wyprostowałem się i...

Zdałem sobie sprawę, że w czasie tej awantury straciłem orientację.

Ogarnęła mnie rozpacz czarna jak unosząca się wokół mgła. Zadrżałem i o mało nie

upuściłem łupu. Siedemnaście lat, samotność i cały ten osaczający mnie świat dorosłych. To

już koniec.

Nie wiem, jak długo trwał kryzys, prawdopodobnie tylko kilka sekund, chociaż

wydawało mi się to wiecznością. W końcu wziąłem się w garść i przywołałem do porządku.

Chciałeś, żeby tak było, pamiętasz? Zupełnie sam, ze wszystkimi dookoła przeciwko

tobie. Więc poddaj się im albo zacznij myśleć. I to szybko!

Zacząłem myśleć. Hałasujący i krzyczący naokoło ludzie nie byli mi ani pomocni, ani

nie stanowili zagrożenia. Miotali się tak samo zdezorientowani jak ja. Wystarczyło wyciągnąć

rękę i iść naprzód w jakimkolwiek kierunku. Wtedy będę w stanie zorientować się, gdzie

jestem. Usłyszałem przed sobą dudnienie, to musiał być jeden z dystrybutorów. Za moment

wpadłem na niego.

W tej samej chwili poczułem na twarzy powiew powietrza i znajomy głos odezwał się

całkiem blisko.

- Co się tu dzieje?

To był strażnik. Otworzył drzwi. Jak to miło z jego strony. Poszedłem wzdłuż ściany,

unikając go z łatwością, bo cały czas stał w ciemności i krzyczał. Pogłaskałem go po szyi, a

potem przedarłem się przez kłębiącą mgłę na światło dzienne. Mrugając oślepiony jasnością,

dostrzegłem innego strażnika, który wyrósł przede mną i chwycił mnie.

- Zostań tu, gdzie jesteś. Nie ruszaj się.

Nie mógł zrobić nic gorszego, mam na myśli jego zachowanie w stosunku do

Czarnego Pasa. Powaliłem go na ziemię tak, żeby nie zrobił sobie krzywdy przy upadku,

wrzuciłem skrzynkę do furgonetki i rozejrzałem się, aby się upewnić, że nie byłem widziany.

Zamknąłem drzwi, włączyłem silnik, po czym wolno i ostrożnie oddaliłem się od

rozbawionego Lunaparku.

8

Wszystko naprawione! - krzyknąłem do strażnika, który skinął głową i otworzył

bramę.

Pojechałem w stronę miasta. Powoli pokonałem pierwszy zakręt i gwałtownie

skręciłem w mniejszą i niebrukowaną drogę.

Moja ucieczka była zaplanowana równie dokładnie jak sam napad. Kradzież pieniędzy

to jedno, a zachowanie ich to zupełnie inna sprawa. W epoce łączności elektronicznej rysopis

mój i furgonetki w przeciągu ułamków sekundy zostanie wyświetlony na całej planecie.

Każdy wóz policyjny otrzyma wydruk, a każdy patrolujący policjant - ustne ostrzeżenie. Ile

więc miałem czasu? Gdy odjeżdżałem, obaj strażnicy byli nieprzytomni. Ale mogli już zostać

ocuceni i wszystko opowiedzieć, a wtedy jeden telefon wystarczyłby, żeby przekazać

ostrzeżenie. Obliczyłem, że musiałoby to zająć co najmniej cztery minuty. Co mnie

urządzało, bo potrzebowałem tylko trzech.

Droga wiła się pod górę między drzewami, potem zakręcała ostatni raz i kończyła się

w opuszczonym kamieniołomie. Serce biło mi mocno, bo ten etap akcji zawierał element

ryzyka. Udało się, wynajęty samochód czekał tam, gdzie go wczoraj zostawiłem! Oczywiście

usunąłem z silnika kilka niezbędnych części, ale jakiś uparty złodziej mógł go odholować. Na

szczęście w okolicy był tylko jeden uparty złodziej.

Otworzyłem samochód, wyjąłem stamtąd pojemnik z prowiantem i zaniosłem go do

furgonetki. Za chwilę jego boczna ścianka odskoczyła, ukazując coś bardzo interesującego, a

mianowicie puste wnętrze. Wystające z pojemnika torebki i pudełka były tylko posklejanymi

ze sobą górnymi częściami torebek i pudełek. Bardzo pomysłowe, jeśli wolno mi wyrazić

swoją opinię. Schowałem pieniądze do pudełka, zamknąłem je i włożyłem do samochodu.

Zdjąłem ubranie robocze i wrzucając je do ciężarówki, zadygotałem w podmuchu chłodnego

wiatru. Wąsy poleciały w ślad za ubraniem. Włożyłem strój sportowy, ustawiłem zegar przy

ładunku termitowym, zamknąłem furgonetkę i wsiadłem do samochodu. Odjechałem bez

kłopotów. Nikt mnie nie obserwował i wszystko wskazywało na to, że uda mi się wyjść cało z

tej przygody. Zatrzymałem się na głównej drodze i poczekałem na kolumnę wozów

policyjnych, która z rykiem przemknęła obok mnie, kierując się do Lunaparku. O rany, ależ

im się śpieszyło! Wyjechałem na drogę i wolno ruszyłem z powrotem do Billville.

W tej chwili furgonetka wesoło płonęła, topiąc się na kupę żużlu. Żadnych śladów.

Pojazd był ubezpieczony zgodnie z przepisami, zatem właściciel otrzyma zwrot kosztów.

Ogień nie rozprzestrzeni się, nie w kamieniołomie, i nikt nie dozna żadnych obrażeń.

Wszystko poszło dobrze, nawet bardzo dobrze.

Kiedy wróciłem do biura, westchnąłem z ulgą, otworzyłem piwo i pociągnąłem duży

łyk. Później wziąłem z barku butelkę whisky i nalałem sobie dawkę uderzeniową. Skosz-

towałem, wykrzywiłem się od okropnego smaku i wylałem resztę do zlewu. Co za świństwo!

Myślę, że gdybym się postarał, mógłbym się w końcu do tego przyzwyczaić. Ale chyba nie

było to warte zachodu.

Do tej pory upłynęło już chyba wystarczająco dużo czasu, by dziennikarze dotarli na

miejsce przestępstwa.

- Włącz się! - zawołałem do komputera. - Daj mi wydruk ostatniego wydania gazet.

Faks zahuczał delikatnie i z otworu wysunęła się płachta papieru. Na pierwszej

stronie, w pełnej krasie, widniało zdjęcie fontanny żetonów. Z dużym zadowoleniem prze-

czytałem sprawozdanie, odwróciłem stronę i zobaczyłem rysunek. Był tam, tak jak go

znaleźli, gdy otworzyli sejf. Rysunek hetmana, a pod nim zapis szachowy:

1. W - S4 x H

Co znaczy: wieża na pole skoczek 4 bije hetmana.

Kiedy to przeczytałem, zadowolenie ustąpiło dreszczowi niepokoju. Czyżbym się

zdemaskował przed policją? Czy rozpracują tę wskazówkę i będą na mnie czekać?

- Nie! - krzyknąłem głośno. - Policja jest leniwa i zadowala się małymi

przestępstwami, żeby zachować pozory działania. Być może, trochę nad tym pogłówkują, ale

na pewno nie rozwiążą zagadki na czas. Ale Hetman powinien być w stanie ją rozgryźć.

Będzie wiedział, że to wiadomość dla niego i postara się ją rozpracować. Mam nadzieję.

Sączyłem piwo i zamartwiałem się. Wiele godzin spędziłem obmyślając tę

łamigłówkę. Fakt, że Hetman używał hetmana szachowego jako swojej wizytówki,

doprowadził mnie do podręczników gry w szachy. Zakładałem, że on albo ona - bo nie

wierzę, by ktokolwiek był w stanie określić płeć Hetmana, chociaż przypuszczano, że

przestępca jest mężczyzną - gra w szachy. Jeżeli potrzebowałby dodatkowych informacji,

mógł odwołać się do tej samej książki co ja. Bez szczególnego trudu można było odkryć, że w

szachach są dwa różne sposoby zapisu ruchów. Najstarszy, czyli ten, którego użyłem, nazywa

pola w kolumnach według figur umieszczanych na końcach kolumny (jeśli chcecie wiedzieć

dokładnie, rzędy rozciągają się pomiędzy bokami szachownicy, a kolumny pomiędzy gra-

czami). Tak więc pole, na którym stoi biały król, oznacza się Król 1. Król 2 to pole nad nim,

albo raczej Biały Król 2, bo jest to jednocześnie Czarny Król 7 z punktu widzenia drugiego

gracza (jeśli uważacie, że to skomplikowane, nigdy nie grajcie w szachy, bo to jest

najłatwiejsza część). Istnieje także inny zapis, zwany zapisem algebraicznym, który

przypisuje literę i cyfrę każdemu z sześćdziesięciu czterech pól szachownicy. Licząc od lewej

do prawej, osiem rzędów od strony białych jest oznaczonych literami od a do h. Tak więc

skoczek H może oznaczać b4, g4, b5 lub g5.

Skomplikowane? Mam nadzieję. Lepiej żeby policja nigdy nie domyśliła się, że to

kod, i nie zechciała go rozgryźć. Bo jeśli zechce, to wtedy rozgryzie także mnie. Ten ruch

szachowy zawierał datę mojego następnego przestępstwa, kiedy to zamierzałem znów „pobić

hetmana", czyli ponownie posłużyć się wizytówką Hetmana.

Przed oczami miałem jasny scenariusz wydarzeń. Policja będzie się głowić nad tym

ruchem, a potem da sobie spokój. Ale nie zrezygnuje Hetman w swojej luksusowej kryjówce.

Będzie bardzo zły. Popełniono przestępstwo, o które on został obwiniony. Zabrano pieniądze,

ale nie on je ma! Mam nadzieję, potraktuje ten ruch jako wskazówkę, przeanalizuje go i w

końcu znajdzie rozwiązanie.

Załóżmy, że skoczek skojarzy mu się ze skokiem. „Skok cztery", co to może znaczyć?

Skok kiedy? Czwarta noc Festiwalu Muzyki Nowoczesnej w mieście Pearly Gates, ot co! I ta

czwarta noc jest także dwudziestym czwartym dniem roku, który jest znany także jako

Skoczek 4. Dzieje się tak, gdy b jest rozumiane jako druga litera alfabetu, więc b4 może być

czytane jako 24. Jeżeli Hetman wszystko to sobie uzmysłowi, powinien być pewny, że

czwartej nocy festiwalu zostanie popełnione jakieś przestępstwo. Oczywiście przestępstwo

związane z pieniędzmi. Miałem nadzieję, że będzie wolał sam się mną zająć, niż uprzedzić

policję o planowanym przestępstwie.

Chyba uderzyłem we właściwą strunę. Zagadka była zbyt złożona dla policji, ale w

granicach możliwości Hetmana. Miał dokładnie tydzień czasu na rozwiązanie tego i

przybycie na festiwal.

Znaczyło to także, że i ja mam tydzień, by się nacieszyć zwycięstwem, odzyskać

równowagę i wyspać się porządnie, by móc później nie dosypiać. Tak więc przez następne

dni w ramach rozrywki obmyślałem plany i przygotowywałem urządzenia do ataku na

kieszenie festiwalowej publiczności.

Wyznaczonej nocy lało jak z cebra, co bardzo mi odpowiadało. Podniosłem kołnierz

mojego czarnego płaszcza, wcisnąłem na głowę czarny kapelusz i chwyciłem czarny futerał.

Jego charakterystycznie wybrzuszony koniec sugerował, że w środku znajduje się grzmotofon

albo nawet ultrabas. Komunikacja miejska dowiozła mnie prawie pod samo wejście dla

artystów. W strugach deszczu przebyłem resztę drogi, wtopiony w tłum ubranych na czarno i

niosących instrumenty muzyków. Miałem przygotowaną przepustkę, ale portier nie sprawdził

jej i tylko gestem kazał nam wejść do środka. Szansa, by ktokolwiek chciał sprawdzić moje

dokumenty, była minimalna, bo było nas tam w sumie dwieście trzydzieści jeden osób. Na

dzisiejszy wieczór przewidziana była premiera wwiercającej się w mózg tak zwanej muzyki,

zatytułowanej „Zderzenie galaktyk", rozpisanej na dwieście jeden instrumentów dętych i

dwadzieścia dziewięć perkusyjnych. Delikatność brzmienia nie była specjalnością

kompozytorki, pani Moi-Woofter Ge-eyoh. Już samo przeczytanie partytury mogło człowieka

przyprawić o ból głowy. Dlatego właśnie wybrałem tę noc. Garderoby były za małe, by

pomieścić tłum muzyków, którzy kręcili się dookoła i sprawiali wrażenie zagubionych. Nikt

nie zauważył, gdy wymknąłem się na tylną klatkę schodową i wślizgnąłem do schowka na

szczotki. Personel wyszedł już wcześniej i jedyną rzeczą, która mogła mi przeszkadzać, była

tylko muzyka. Mimo to, na wszelki wypadek zamknąłem drzwi od środka. Kiedy usłyszałem

pierwsze dźwięki, wyjąłem mój egzemplarz partytury „Zderzenia".

Zaczynało się dość cicho, bo przed zderzeniem wszystkie galaktyki musiały wejść na

scenę. Przesuwałem palec po partyturze, aż doszedłem do czerwonego znaczka, który sam

tam umieściłem. Partytura spoczęła bezpiecznie w mojej kieszeni, a ja ostrożnie otworzyłem

drzwi i wyjrzałem na zewnątrz. Korytarz był pusty, tak jak oczekiwałem. Przemierzyłem go

pewnym krokiem, choć podłoga zaczynała już drgać zapowiadając rychłą destrukcję

Wszechświata.

Na drzwiach widniała tabliczka PRYWATNE. WSTĘP WZBRONIONY. Z jednej

kieszeni wyjąłem czarną maskę, zdjąłem kapelusz i wciągnąłem ją na głowę. Z drugiej

kieszeni wyjąłem klucz. Nie chciałem tracić czasu na szarpanie się z wytrychem, więc

dorobiłem sobie klucz, kiedy przeprowadzałem rozpoznanie miejsca akcji. Starałem się

przekręcać go w zamku w takt muzyki. W chwili gdy zabrzmiał donośny trzask, otworzyłem

drzwi i wszedłem do środka.

Mojego wejścia nikt, oczywiście, nie usłyszał, ale moje ruchy przyciągnęły wzrok

starszego mężczyzny. Gapił się na mnie, a z jego osłabłych palców wypadło pióro. Podniósł

ręce do góry, gdy z wewnętrznej kieszeni wyjąłem imponujący, choć nieprawdziwy pistolet.

Nie udało mi się nim jednak przestraszyć drugiego, młodszego mężczyzny, który rzucił się do

ataku. Za moment nieprzytomny wylądował na podłodze, łamiąc po drodze krzesło.

Wszystko to odbyło się po cichu. Albo inaczej: narobiło dużo hałasu, który jednak

skutecznie zagłuszyła muzyka, wznosząca się teraz gwałtownym crescendo, wieszczącym

koniec świata. Poruszałem się szybko, bo właśnie zbliżała się najgłośniejsza część.

Wyjąłem dwie pary kajdanków i przykułem starszego mężczyznę do biurka. W ten

sam sposób zabezpieczyłem śpiącego rycerza. Już prawie czas. Z kolejnej kieszeni wyjąłem

porcję plastyku - tak, w tym ubiorze było mnóstwo kieszeni i to nie przez przypadek - i

wsunąłem go w drzwi sejfu, dokładnie nad zamkiem zegarowym. Musieli się tu czuć bardzo

pewnie z tymi wszystkimi zabezpieczeniami. Obfite wpływy kasowe z wieczornych

przedstawień były zamykane w sejfie w obecności uzbrojonych strażników. Pozostawały tam,

zamknięte i bezpieczne, aż do rana, gdy w obecności innych uzbrojonych strażników

otwierano sejf. Wepchnąłem zapalnik radiowy do plastyku i wycofałem się pod ścianę, gdzie

razem z obydwoma strażnikami znalazłem się poza zasięgiem wybuchu.

Wszystkie drobne przedmioty w pokoju podskakiwały w takt muzyki, a z sufitu sypał

się tynk. To jednak ciągle jeszcze nie był właściwy moment. Wykorzystałem resztę czasu, by

wyrwać z gniazdek przewody telefoniczne. Aż do końca koncertu nikt nie będzie rozmawiał

przez telefon.

Nadeszła wreszcie ta chwila! Widziałem w wyobraźni partyturę i w momencie gdy

nastąpiło zderzenie galaktyk, włączyłem przekaźnik radiowy.

Drzwi sejfu bezgłośnie wyleciały w powietrze. Nawet tu w biurze muzyczna

katastrofa była porażająca. Zastanowiłem się, ilu słuchaczy ogłuchło właśnie w imię sztuki.

Te rozważania nie przeszkodziły mi zgarnąć wszystkich banknotów z sejfu do mojego

futerału. Kiedy napełnił się, uchyliłem kapelusza przed moimi więźniami, tym z wy-

trzeszczonymi oczami i tym nieprzytomnym, i wyszedłem. Czarna maska powędrowała z

powrotem do kieszeni. Opuściłem teatr niestrzeżonym wyjściem ewakuacyjnym.

Szybko przeszedłem wzdłuż dwóch bloków do przejścia podziemnego i stałem się

jedną z wielu postaci śpieszących w strugach deszczu. Ruszyłem schodami w dół, po czym

skręciłem w korytarz prowadzący do stacji. Wszystkie pociągi podmiejskie już odjechały i

peron był pusty. Wszedłem do budki telefonicznej i zmieniłem swoją powierzchowność w

ciągu dokładnie dwudziestu dwóch sekund, w precyzyjnie wyćwiczonym tempie. Zdarłem

czarne pokrycie futerału, spod którego ukazało się drugie, białe. Charakterystyczny,

wybrzuszony kształt czary głosowej znikł także - był zrobiony z cienkiego plastiku, który

zgniotłem i włożyłem do kieszeni razem z czarnym pokryciem. Odwróciłem kapelusz na

drugą stronę i on również stał się biały. Moje czarne wąsy i broda zniknęły w odpowiedniej

kieszeni. Zdjąłem palto i oczywiście je także wywróciłem na białą stronę. Tak przebrany

ruszyłem na stację i w tłumie przyjeżdżających wyszedłem na postój taksówek. Poczekałem

chwilę. Nadjechała taksówka i otworzyły się drzwi. Usiadłem i uśmiechnąłem się z zadowo-

leniem na widok lśniącej czaszki szofera-robota.

- Szofeh, phoszę bahdzo zabhać mnie do hotelu Ah-bolast - powiedziałem, najlepiej

jak mogłem naśladując akcent turyngijski. Ponieważ pociąg, który przed chwilą przyjechał,

przybył z Turyngii.

- Polecenie niejasne - zagdakała maszyna.

- Ho-tel Ah-bo-bo-last, ty blaszany głupku! - wykrzyknąłem! - Ah-bo-last!

- Zrozumiałem - powiedział robot i taksówka ruszyła.

Wspaniale. Wszystkie rozmowy prowadzone w taksówkach są zapisywane przez

molekularny magnetofon i przechowywane przez miesiąc. Gdyby mnie kiedykolwiek spraw-

dzano, nagranie odtworzy tę rozmowę, a moja rezerwacja hotelowa została załatwiona na

lotnisku w Turyngii. Być może, byłem zbyt ostrożny, ale moją dewizą jest, że tego nigdy za

dużo. Mam na myśli ostrożność.

Hotel był bardzo drogi. Wszystkie korytarze i pokoje ze smakiem ozdobiono

sztucznymi arbolastami. Zostałem usłużnie wprowadzony do swojego apartamentu - gdzie

arbolast służył jako stojąca lampa. Bagażowy-robot wymknął się służalczo, z

pięciodolarówką w szczelinie na napiwki.

Postawiłem torbę w sypialni, zdjąłem mokry płaszcz i wyjąłem z lodówki piwo.

Rozległo się pukanie do drzwi.

Tak szybko! Jeżeli to był Hetman, świetnie umiał śledzić, bo nie zauważyłem, by ktoś

za mną szedł. To nie mógł być nikt inny. Zawahałem się, ale zdałem sobie sprawę, że jest

tylko jeden sposób, by się upewnić. Z uśmiechem na twarzy - na wypadek gdyby to był

Hetman - otworzyłem drzwi. Uśmiech znikł natychmiast.

- Jesteś aresztowany - powiedział detektyw w cywilu, pokazując mi odznakę. Jego

towarzysz wycelował we mnie ogromny pistolet na dowód, że dobrze ich zrozumiałem.

9

Udało mi się tylko wydukać:

- Co... co... - lub coś w tym rodzaju. Na aresztującym mnie oficerze ta błyskotliwa

kwestia nie zrobiła większego wrażenia.

- Włóż płaszcz, pójdziesz z nami.

Oszołomiony przeszedłem przez pokój i wykonałem jego polecenie. Wiedziałem, że

powinienem zostawić tu płaszcz, ale nie chciałem się sprzeciwiać. Kiedy go przeszukają,

znajdą maskę, klucz i w ogóle wszystko, co mnie zdemaskuje. A co z pieniędzmi? Nic nie

powiedzieli o torbie.

Gdy tylko włożyłem rękę do rękawa, policjant zatrzasnął na niej kajdanki, których

drugi koniec zamknął na swoim nadgarstku. Nigdzie nie mogłem się bez nich ruszyć. Nie

mogłem zrobić nic lub prawie nic, bo trzy kroki za nami szedł właściciel pistoletu.

Wyszliśmy z pokoju, korytarzem do windy i do głównego holu. Detektyw był tak

uprzejmy, że trzymał się blisko mnie, więc kajdanki nie rzucały się w oczy. Pośrodku strefy

objętej zakazem parkowania czekał duży, czarny, złowieszczy wóz. Kierowca nie raczył

nawet spojrzeć w naszą stronę. Ruszył, gdy tylko wsiedliśmy i zamknęły się za nami drzwi.

Nie miałem nic do powiedzenia, a i moi towarzysze nie byli w gadatliwym nastroju.

W ciszy toczyliśmy się przez zalane deszczem ulice, minęliśmy kwaterę główną policji i ku

memu osłupieniu zatrzymaliśmy się przed Gmachem Federalnym Rajskiego Zakątka.

Federalka! Serce we mnie zamarło. Miałem rację przypuszczając, że złamanie szyfru i ujęcie

mnie z pewnością przekracza możliwości miejscowej policji, ale nie uwzględniłem

ogólnoplanetarnej agencji śledczej. Ze spóźnionym refleksem - co nie jest powodem do dumy

- dostrzegłem swój błąd. Po latach nieobecności Hetman znów uderza. Dlaczego? I co znaczą

te wygłupy z szachami? Niech się tym zajmą kryptolodzy. Ho, ho, jakieś przechwałki,

wyjawia miejsce i datę następnego przestępstwa. Niech zajmie się tym Urząd Federalny i

niech się w to nie wtrąca niekompetentna miejscowa policja.

Ogarnęła mnie czarna rozpacz, tak wielka, że z trudem mogłem iść. Zachwiałem się,

gdy nasz mały orszak zatrzymał się przed ciężkimi drzwiami z wywieszką: FEDERALNY

URZĄD ŚLEDCZY. Pod spodem małymi złotymi literami napisane było: „Dyrektor Flynn".

Moi pogromcy zapukali grzecznie, zamek w drzwiach zahuczał i otworzył się.

Wmaszerowaliśmy do środka.

- Oto on, proszę pana.

- Dobrze. Przymocujcie go do krzesła i od tej chwili ja przejmuję sprawę.

Mówca siedział za masywnym biurkiem. Był to potężny mężczyzna z przylizanymi

czarnymi włosami. Wydawał się jeszcze potężniejszy dzięki ogromnym zwałom

obrastającego go tłuszczu. Jego podbródek, czy raczej podbródki zwieszały się na nabrzmiałą

masę klatki piersiowej. Siedział odsunięty od biurka ze względu na rozmiary brzucha, na

którym, jak grube kiełbaski, spoczywały palce jego splecionych dłoni. Na moje chytre

spojrzenie odpowiedział swoim, stalowym i zdecydowanym. Nie protestowałem, kiedy

prowadzili mnie do krzesła; opadłem na nie i poczułem, jak przypinają mnie do niego

kajdankami. Potem usłyszałem oddalające się kroki i trzask zamykanych drzwi.

- Jesteś w poważnych kłopotach - rozpoczął.

- Nie wiem, o co panu chodzi - odparłem, ale mój drżący, piskliwy głos przeczył

słowom.

- Wiesz doskonale, o co mi chodzi. Dziś wieczorem popełniłeś przestępstwo,

okradając kieszeń publiczną, zaopatrywaną przez głuchych jak pień miłośników muzyki. Ale

to jeszcze najmniejsze z twoich szaleństw, młodzieńcze. Wnioskując z twojego wieku, mogę

także stwierdzić, że ukradłeś dobre imię innego człowieka. Hetmana. Podszywasz się pod

kogoś, kim nie jesteś. Uwaga, łap!

Ukradłem dobre imię? O czym on, do diabła, mówi? Odruchowo złapałem rzucone

klucze. Wlepiłem w nie wzrok, a potem gapiąc się na mojego rozmówcę, drżącą ręką

otworzyłem kajdanki.

- Pan nie jest... - wybełkotałem. - To znaczy, że areszt, to biuro, policja... Pan jest...

Spokojnie czekał na moje następne słowa z dobrodusznym uśmiechem na ustach.

- Pan jest... Hetmanem!

- We własnej osobie. Z wiadomości, ukrytej pod twoim kiepskim szyfrem,

wywnioskowałem, że chcesz mnie spotkać. Dlaczego?

Chciałem wstać, ale w jego dłoni momentalnie pojawił się ogromny pistolet. Czarny

wylot lufy zawisł na wprost nasady mego nosa. Z powrotem opadłem na krzesło. Z twarzy

mężczyzny zniknął uśmiech, a z jego głosu ciepło.

- Nie lubię, jak się mnie naśladuje i igra ze mną. Jestem niezadowolony. Masz teraz

trzy minuty, żeby wszystko wyjaśnić, a potem zabiję cię, pójdę do twojego apartamentu i

odbiorę pieniądze, które ukradłeś dziś wieczorem. Ale najpierw powiesz mi, gdzie ukryłeś

resztę pieniędzy skradzionych w moim imieniu.

Przemówiłem, czy raczej spróbowałem, ale zdołałem tylko bezradnie zabełkotać.

Otrzeźwiło mnie to. Mógł mnie zabić, ale nie mógł zrobić ze mnie roztrzęsionej galarety.

Odkaszlnąłem, żeby oczyścić gardło i powiedziałem:

- Nie wydaje mi się, że się pan śpieszy, by mnie zabić i nie wierzę, że mam tylko trzy

minuty. Jeżeli nie będzie mnie pan usiłował zastraszyć, spróbuję określić jasno i wyraźnie

moje motywy. Zgoda?

Wypowiadając te słowa podjąłem przemyślane ryzyko. Założyłem, że Hetman też jest

graczem. Teraz wiedziałem to na pewno. Wyraz jego twarzy nie zmienił się, ale nieznacznie

skinął głową. Mogłem wykonać swój ruch.

- Dziękuję. Zawsze wiedziałem, że nie jest pan okrutny. Tak naprawdę, kiedy

dowiedziałem się o pańskim istnieniu, stał się pan moim ideałem. To, co pan zrobił, czego

dokonał, nie równa się z niczym w historii tego świata. Jeżeli obraziłem pana, kradnąc w

pańskim imieniu, przepraszam. Natychmiast oddam panu wszystkie skradzione pieniądze. Ale

jeśli się zastanowić, można zrozumieć, że nie miałem innego wyjścia. Inaczej nie mógłbym

pana odnaleźć. Więc musiałem działać tak, aby pan znalazł mnie. I tak się stało. Liczyłem na

pańską ciekawość i na to, że nie wyda mnie pan policji, zanim sam mnie pozna.

Następne skinienie oznaczało zgodę na mój następny ruch. Jednak wycelowana we

mnie lufa przypominała, że wciąż jestem w szachu.

- Jesteś jedynym żywym człowiekiem, który zna moją tożsamość - powiedział. - A

teraz wyjaśnij mi, dlaczego nie miałbym cię zabić. Po co chciałeś się ze mną skontaktować?

- Już panu powiedziałem. Podziwiam pana. Zdecydowałem się na życie przestępcy, bo

jest to jedyny zawód dla kogoś z moimi zdolnościami. Ale jestem samoukiem i mam słabe

punkty. Marzę o tym, żeby zostać pańskim pomocnikiem. Żeby uczyć się u pańskiego boku.

Żeby wstąpić do złodziejskiej wyższej szkoły. Zapłacę za ten przywilej każdą cenę, jaką pan

wyznaczy, ale potrzebuję jeszcze trochę czasu, żeby zdobyć więcej pieniędzy, bo wszystko,

co dotychczas zyskałem, oddaję panu. Tak to wygląda. Oto, kim jestem. A jeśli będę dość

ciężko pracował, może stanę się panem.

Spojrzał na mnie łagodniej. W zamyśleniu uniósł palce do brody, co znaczyło, że

przez chwilę nie byłem w szachu. Ale partia nie była jeszcze wygrana i wcale tego nie

chciałem. Chciałem tylko remisu.

- Dlaczego miałbym uwierzyć choć w jedno twoje słowo? - zapytał w końcu.

- A dlaczego miałby pan w nie wątpić? Jaki mógłbym mieć inny powód?

- To nie twoje motywy mnie niepokoją. Myślę o tym, że mógłby istnieć jeszcze ktoś,

kto z ramienia policji używa ciebie jako pionka, by mnie odszukać. Człowiek, który

zaaresztuje Hetmana, wzniesie się na sam szczyt.

Przytaknąłem i zacząłem nerwowo myśleć. Potem uśmiechnąłem się i odprężyłem.

- Bardzo słusznie. Musiał pan o tym pomyśleć w pierwszej kolejności. To, że posiada

pan biuro w tym budynku, oznacza, że albo stoi pan wysoko w hierarchii stróżów prawa, tak

wysoko, że mógłby pan bez trudu odkryć taki plan. Albo, a byłby to kolejny dowód pańskiego

geniuszu, zna pan sposoby i środki, by kontrolować policję na każdym szczeblu, oszukać ją i

posłużyć się nią, by mnie aresztować. Moje gratulacje, proszę pana! Wiedziałem, że jest pan

geniuszem, ale żeby tego dokonać! Przecież to graniczy z cudem!

Powoli skinął głową, przyjmując tę zasłużoną pochwałę. Czyżby lufa pistoletu troszkę

się obniżyła? Czyżby zanosiło się na remis? Spiesznie ciągnąłem:

- Nazywam się James Bolivar diGriz, urodziłem się nieco ponad siedemnaście lat

temu w tym właśnie mieście, w szpitalu położniczym Matki Machree dla bezrobotnych

pasterzy świniozwierzy. Przez terminal, który widzę tu, na pewno ma pan dostęp do

wszelkich możliwych danych. Proszę więc sprawdzić moje i samemu przekonać się, czy nie

jest prawdą to, co powiedziałem!

Usadowiłem się z powrotem na krześle, gdy wystukiwał na klawiaturze polecenia. Nie

zrobiłem nic, by go rozproszyć lub odwrócić jego uwagę, kiedy czytał. Byłem ciągle

zdenerwowany, ale starałem się to ukryć.

Wreszcie skończył. Przechylił się do tyłu i spokojnie popatrzył na mnie. Nie

widziałem, by ruszył ręką, ale pistolet znikł z pola widzenia. Remis! Ale na niewidzialnej

planszy pomiędzy nami wciąż stały niematerialne pionki. Zaczynała się nowa partia.

- Wierzę ci, Jim, i dziękuję za miłe słowa. Ale ja pracuję sam i nie mam uczniów.

Miałem zamiar cię zabić, by zachować sekret mojej tożsamości. Teraz wierzę, że nie jest to

konieczne. Wystarczy mi twoje słowo, że nie będziesz się pode mnie podszywał, dokonując

innych przestępstw.

- Obiecuję to panu. Stałem się Hetmanem tylko po to, by zwrócił pan na mnie uwagę.

Ale proszę rozważyć ponownie moją kandydaturę na członka wyższej szkoły zbrodni.

- Nie ma takiej instytucji - powiedział wstając z trudem. - Wstrzymano przyjęcia.

- Więc proszę mi pozwolić inaczej sformułować moją prośbę - powiedziałem

pośpiesznie, wiedząc, że pozostało mi już niewiele czasu. - Przepraszam z góry, jeśli będę

niedyskretny i proszę wybaczyć, jeśli pana zdenerwuję. Jestem młody, nie mam nawet

dwudziestu lat, a pan jest na tej planecie od ponad osiemdziesięciu. W tym zawodzie pracuję

dopiero od kilku lat i w tak krótkim czasie odkryłem, że właściwie jestem sam. To, co robię,

muszę robić sam i dla siebie. W zbrodni nie ma koleżeństwa, bo wszyscy kryminaliści,

których spotkałem, byli niekompetentni. I dlatego działam sam. A jeżeli ja jestem samotny,

nie śmiem nawet myśleć, jak samotne jest pańskie życie.

Stał bez ruchu, opierając się jedną ręką o biurko i wpatrując się przez pustą ścianę jak

przez okno w coś, czego nie widziałem. Później westchnął i nagle osunął się na krzesło, jakby

uszła z niego siła, która pomagała mu stać prosto.

- To prawda, mój chłopcze, szczera prawda. Nie chcę o tym mówić, ale trafiłeś w

sedno. Co ma być, niech będzie. Jestem zbyt stary, żeby zejść z raz obranej drogi. Żegnam cię

i dziękuję za bardzo interesujący tydzień. Przypomniały mi się dawne czasy.

- Proszę to jeszcze raz rozważyć.

- Nie mogę.

- Niech mi pan da chociaż swój numer konta, żebym mógł przesłać pieniądze.

- Zatrzymaj je, sam je zarobiłeś. Ale w przyszłości rób to pod innym nazwiskiem.

Pozwól Hetmanowi cieszyć się emeryturą. Dodam tylko jedno, małą radę. Rozważ jeszcze raz

swoje ambicje zawodowe. Rozwijaj swoje zdolności w sposób akceptowany przez

społeczeństwo. Wtedy unikniesz ogromnej samotności, której już doświadczyłeś.

- Nigdy! - krzyknąłem głośno. - Nigdy! Wolałbym raczej gnić w więzieniu przez

resztę życia, niż przyjąć jakakolwiek funkcję w społeczeństwie, które całkowicie odrzucam.

- Być może, zmienisz zdanie.

- To niemożliwe - powiedziałem do ścian pustego pokoju. Drzwi zamknęły się za nim.

Odszedł.

10

Tak się to skończyło. Nie ma nic skuteczniejszego niż odmowa, by sprowadzić

człowieka na ziemię z wyżyn uniesienia. Zrobiłem przecież dokładnie to, co sobie

postanowiłem. Mój złożony plan powiódł się. Wypłoszyłem Hetmana z jego kryjówki i

złożyłem mu propozycję nie do odrzucenia.

Ale on ją odrzucił. Nie pocieszyła mnie nawet satysfakcja z udanego napadu. Zdobyte

dolary były warte dla mnie tyle co kupa śmieci. Siedziałem w pokoju hotelowym, patrzyłem

w przyszłość i widziałem tylko pustkę. W kółko liczyłem pieniądze, aż ich wartość stała się

nic nieznaczącą liczbą. W moim planie uwzględniłem wszystkie możliwości prócz jednej, tej,

że Hetman mi odmówi. Trudno mi było pogodzić się z tym.

Gdy następnego dnia wróciłem do Billville, ogarnęła mnie czarna rozpacz i zacząłem

użalać się nad sobą, czego normalnie nie znoszę. Tym razem też nie mogłem tego znieść.

Spojrzałem w lustro, na posępną twarz z podkrążonymi oczami i pokazałem jej język.

- Ty babo - powiedziałem. - Ty maminsynku, ty bekso, przestań się nad sobą

rozczulać - dodałem jeszcze inne obelgi, które akurat przyszły mi do głowy. Uspokoiłem się

trochę, przygotowałem sobie kanapkę i dzbanek kawy - żadnego alkoholu, żeby zalać robaka!

- i usiadłem, by zjeść, wypić i pomyśleć o przyszłości. Co dalej?

Nic. Nie przychodziło mi do głowy nic konstruktywnego. Moje myśli nie prowadziły

do niczego, nie widziałem żadnego wyjścia. Rozsiadłem się wygodnie i włączyłem 3V. Był to

kanał reklamowy i zanim zmieniłem program, pojawiła się spikerka, wspaniała, kolorowa i

trójwymiarowa. Nie przełączyłem, bo dziewczyna ubrana była tylko w skąpy kostium

kąpielowy.

- Przyjeżdżajcie tu, gdzie wieje balsamiczna bryza - namawiała przymilnym głosem. -

Dołączcie do mnie. Czekam wśród złotych piasków wspaniałej plaży Yaticano, gdzie słońce i

fale odświeżą wasze dusze...

Wyłączyłem telewizor. Moja dusza była całkiem świeża, a świeżość spikerki nie

zmniejszyła moich trosk. Najpierw przyszłość, dopiero potem miłość heteroseksualna. Ale

reklama podsunęła mi przynajmniej pewien pomysł.

Wakacje. Może zrobić sobie przerwę? Dlaczego nie? Ostatnio tyrałem ciężej niż

którykolwiek z pogardzanych przeze mnie biznesmenów. Zbrodnia opłaciła się i to nieźle,

więc czemu nie miałbym wydać części ciężko zapracowanego łupu? Jasne, że nie był to

sposób na ucieczkę od problemów. Doświadczenie nauczyło mnie, że zmiana miejsca pobytu

nigdy nie jest rozwiązaniem. Kłopot jest towarzyszem wszechobecnym i dokuczliwym jak ból

zęba. Ale mogłem zabrać go sobą gdzieś, gdzie znalazłbym odpoczynek i mógłbym poszukać

sposobu pozbycia się drania. Ale dokąd? Wyświetliłem na komputerze przewodnik

turystyczny i przejrzałem go. Nie było w nim nic ciekawego. Plaża? Bardzo chętnie, ale pod

warunkiem że spotkałbym tam dziewczynę z reklamy. To jednak wydawało się mało

prawdopodobne. Szykowne hotele, drogie rejsy, wycieczki do muzeum. Wszystko to było

równie interesujące jak weekend na farmie świniozwierzy. Ale może właśnie tego było mi

trzeba? Łyku świeżego powietrza. Jako wiejski chłopiec widziałem już sporo wspaniałych

plenerów, przeważnie znad sterty świniozwierzowego... wiecie czego. Napatrzywszy się na

takie otoczenie, powitałem miasto z otwartymi ramionami i odtąd nie wychyliłem z niego

nosa.

To było najlepsze wyjście. Nie jechać z powrotem na farmę, ale na łono przyrody.

Uciec od ludzi i rzeczy, by spotkać się z matką Naturą. Im dłużej o tym myślałem, tym

bardziej mi się to podobało. I dobrze wiedziałem, dokąd się udać. Marzyłem o tym już wtedy,

gdy jeszcze nie sięgałem do kolan młodemu świniozwierzowi. Góry Katedralne! Te pokryte

śniegiem szczyty, strzeliste jak gigantyczne wieże kościelne. Jakże często wypełniały moje

dziecięce sny! Więc czemu nie? Nadszedł czas, by spełniło się kilka marzeń.

Kupując plecak, śpiwór, namiot termiczny, menażkę, latarkę - cały potrzebny sprzęt -

odczułem przedsmak oczekujących mnie przyjemności. Kiedy miałem już cały ekwipunek, by

nie tracić czasu na podróż koleją, wsiadłem do samolotu do Rafael. Gdy lądowaliśmy,

oszołomił mnie widok gór. Pstrykałem palcami i niecierpliwiłem się, czekając na bagaż.

Przestudiowałem już mapę i wiedziałem, że Szlak Katedralny przecina drogę na północ od

lotniska. Powinienem pojechać autokarem kursowym razem z innymi, zamiast zwracać na

siebie uwagę, biorąc taksówkę. Ale za bardzo się śpieszyłem.

- To niebezpieczne, mały, chodzić samotnie po szlaku - starszy kierowca cmoknął z

dezaprobatą i zaczął wyliczać czyhające nieszczęścia: - Można się łatwo zgubić. Mogą cię

zjeść wilkobestie, może obsunąć się ziemia lub spaść lawina. Może...

- Mam spotkać przyjaciół, dwudziestu chłopaków. To będzie rajd drużyny skautów.

Zanosi się na świetną zabawę - wymyśliłem pośpiesznie.

- Nie widziałem tu ostatnio żadnych skautów - mruknął ze starczą podejrzliwością.

- I nie zobaczy pan - improwizowałem dalej, pochylając się na tylnym siedzeniu i

szybko przeglądając mapę. - Przyjadę pociągiem do Boskona i wysiądę tam. Stacja jest blisko

miejsca, w którym szlak przecina tory. Będą tam na mnie czekać, drużynowy i cala reszta.

Bałbym się chodzić sam po górach, proszę pana.

Burczał jeszcze przez chwilę, a burknął jeszcze głośniej, gdy zapomniałem dać mu

napiwek. A potem zachichotał pod wąsem, odjeżdżając, bo w dziecinnej rozrzutności dałem

mu za dużo. Oparłem się pokusie, by mu wcisnąć fałszywą pięciodolarówkę. Hałas silnika

zamarł w oddali. Spojrzałem na dobrze oznakowany szlak, który prowadził przez dolinę, i

zdałem sobie sprawę, że to był naprawdę dobry pomysł.

Nie ma co się rozpływać nad urokami wspaniałych plenerów. To tak jak jazda na

nartach - robi się to i sprawia to przyjemność, ale się o tym nie mówi. Dalej wszystko

potoczyło się normalnie. Słońce opaliło mi nos, mrówki dobrały się do bekonu, nocą gwiazdy

były niezwykle jasne i bliskie, a świeże powietrze dobrze zrobiło moim płucom.

Maszerowałem i wspinałem się, myłem się w lodowatych strumieniach i udało mi się

zapomnieć o wszystkich kłopotach. W tej pięknej okolicy wydały mi się one zupełnie nie na

miejscu. Zmęczony i dużo szczuplejszy, ale szczęśliwy, opuściłem góry po dziesięciu dniach i

ciężkim krokiem przekroczyłem próg zarezerwowanej wcześniej kwatery. Gorąca kąpiel była

błogosławieństwem, podobnie jak zimne piwo. Włączyłem 3V i zanurzony w wannie

słuchałem jednym uchem końcówki wiadomości, zbyt rozleniwiony, by zmienić kanał.

- ...donosi o wzroście eksportu szynki, przekraczającym dziesięcioprocentowy

przyrost przewidziany na początku roku. Jednak rynek kolców świniozwierza załamuje się.

Rząd stoi przed górą kolców, co już wywołuje krytykę.

- Sprawy wewnętrzne. Jutro odbędzie się proces przestępcy komputerowego, który

włamał się do akt federalnych. Oskarżyciele federalni uważają to za bardzo poważne

przestępstwo i żądają przywrócenia dożywocia. Jednak...

Przestałem słuchać spikera, gdy z ekranu znikła jego przymilna twarz i zastąpił ją

przestępca komputerowy we własnej osobie, wyprowadzany przez oddział policjantów. Był to

potężny mężczyzna, bardzo gruby, z grzywą siwych włosów. Poczułem ucisk w piersiach.

Inny kolor włosów, ale to kwestia peruki. Bez wątpienia to był on.

Hetman!

Wyskoczyłem z wanny i przebiegłem przez pokój, wpadając na klimatyzator. To cud,

że nie poraził mnie prąd. Nie zdając sobie z tego sprawy, cofnąłem obraz i wyostrzyłem

wybrany kadr. Powiększyłem wycinek, na którym więzień oglądał się przez ramię. To był on,

na pewno. Spłukując mydliny i ubierając się, obmyśliłem ogólny zarys planu. Muszę wrócić

do miasta, dowiedzieć się, co się z nim stało i zobaczyć, czy mogę mu pomóc. Wyświetliłem

rozkład lotów. Tuż po pomocy odlatywał samolot pocztowy. Zarezerwowałem miejsce,

zjadłem posiłek i odpocząłem. Potem zapłaciłem rachunek i jako pierwszy wszedłem na

pokład.

Zaczynało już świtać, gdy znalazłem się w swoim biurze w Billville. Gdy komputer

drukował informacje dotyczące aresztowania, przygotowałem kawę. Wysączyłem ją, prze-

czytałem sprawozdanie i opadły mi ręce. Rzeczywiście był to człowiek, którego znałem jako

Hetmana, choć występował teraz pod nazwiskiem Bili Yathis. Został zatrzymany, gdy

opuszczał gmach federalny, w którym założył podsłuch komputerowy, by mieć dostęp do

ściśle tajnych akt. Wszystko to wydarzyło się dzień po tym, jak wyjechałem w góry.

Nagle zrozumiałem, co to oznacza. Ogarnęło mnie poczucie winy, gdy pojąłem, że to

ja wtrąciłem go do więzienia. Gdyby nie moje szaleńcze poczynania, Hetman nigdy nie

zajmowałby się aktami federalnymi. Zrobił to tylko po to, by się przekonać, czy moje

kradzieże nie były częścią jakiejś policyjnej akcji.

- Ja posłałem go do więzienia, więc ja go stamtąd wydostanę! - krzyknąłem, zrywając

się na równe nogi i wylewając kawę na podłogę. Wycierając ją, trochę ochłonąłem. Tak,

chciałbym go wydostać. Ale czy jestem w stanie to zrobić? Dlaczego nie. Mam przecież

pewne doświadczenie w uciekaniu z więzienia. Powinno być łatwiej dostać się do środka z

zewnątrz niż odwrotnie. Po dalszych rozmyślaniach doszedłem do wniosku, że być może, nie

będę nawet musiał zbliżać się do więzienia. Niech zamiast mnie wyciągnie go stamtąd

policja. Będą musieli przetransportować go do sądu.

Wkrótce odkryłem jednak, że nie będzie to takie proste. Po raz pierwszy od lat

aresztowano tak poważnego przestępcę i sprawa ta narobiła dużego zamieszania. Zamiast

zabrać go do więzienia miejskiego lub stanowego, trzymano Hetmana w celi w samym

Gmachu Federalnym. A tam nie mogłem się dostać. Podjęto także nadzwyczajne środki

ostrożności przy przewożeniu Hetmana do sądu. Opancerzone transportery, strażnicy,

motocykle, grawiloty policyjne i helikoptery. Atak na konwój nie wchodził w grę. Znalazłem

się w kropce. Ciekawe, że w tej samej sytuacji była policja, ale z innych przyczyn...

Po długim śledztwie odkryli, że prawdziwy Bili Yathis opuścił planetę dwadzieścia lat

temu. Wszystkie zapisy dotyczące tego faktu znikneły z akt komputerowych i pozostał tylko

odręczny list, napisany przez prawdziwego Yathisa do jakiegoś krewnego, potwierdzający

jego odlot. A jeżeli więzień nie był Yathisem, to kim był?

Podczas przesłuchań Hetman, cytuję: „odpowiadał na pytania spokojnym, nieobecnym

uśmiechem". Określano go teraz jako pana X. Nikt nie wiedział, kim jest naprawdę, a on

zdecydował się tego nie wyjaśniać. Został ustalony termin procesu, za niecałe siedem dni.

Stało się tak dlatego, że X ani nie przyznał się do winy, ani jej nie zaprzeczył, nie chciał się

bronić i odrzucił wyznaczonego przez sąd adwokata. Oskarżyciel, pragnąc szybkiego

skazania, oświadczył, że dowody są już skompletowane i poprosił o przyspieszenie procesu.

Sędzia, równie żądny popularności, przychylił się do tej prośby i ustalono termin na nad-

chodzący tydzień.

A ja nic nie mogłem zrobić. Wróciłem do punktu wyjścia. Przyznałem się do porażki,

ale tylko chwilowo. Postanowiłem poczekać, aż skończy się proces. Wtedy Hetman będzie po

prostu jednym z wielu więźniów i w końcu będą musieli zabrać go z Gmachu Federalnego.

Gdy będzie już w więzieniu, przygotuję jego ucieczkę. Ale muszę to zrobić, zanim przybędzie

statek kosmiczny, który zabierze go na pranie mózgu. Użyją z pewnością wszystkich cudów

nowoczesnej nauki, by Hetmana przekształcić w uczciwego obywatela, a ja, znając tego

człowieka, byłem pewny, że prędzej umrze, niż na to pozwoli. Musiałem działać.

Ale władze nie ułatwiały mi tego. Nie udało mi się dostać na salę sądową, więc razem

z większością mieszkańców planety oglądałem proces w telewizji.

Skończył się podejrzanie szybko. Pierwszy poranek upłynął na wyliczaniu dobrze

udokumentowanych wykroczeń oskarżonego. Brzmiało to poważnie. Uszkodzenie banku

pamięci, penetracja Jednostki Centralnej, wprowadzenie fałszywych danych do komputera,

kopiowanie treści tajnych dokumentów. Kolejni świadkowie składali zeznania, które były

natychmiast akceptowane i wciągane do akt sprawy. Przez cały czas Hetman ani na nich nie

patrzył, ani ich nie słuchał. Jego spojrzenie skierowane było w przestrzeń, jakby widział tam

coś o wiele bardziej interesującego niż zwykła procedura sądowa. Gdy skończyły się

zeznania, sędzia zastukał młotkiem i zarządził przerwę na lunch.

Przerwa była długa ze względu na bankiet z siedemnastu dań i tancerkami na deser.

Gdy sąd zebrał się ponownie, sędzia był w jowialnym nastroju. Zwłaszcza po druzgocącej

przemowie oskarżyciela, któremu cały czas potakiwał. Potem przybrał namaszczoną minę i

przemówił dobitnie, świadom, że jego słowa były rejestrowane.

- Ta sprawa jest jasna jak słońce. Państwo wytoczyło tak obciążające zarzuty, że nie

oparłaby się im żadna obrona. Fakt, że żadnej obrony nie było, jest najlepszym świadectwem

prawdy. A prawda jest taka, że oskarżony działając świadomie, w złej woli i z premedytacją

popełnił wszystkie przestępstwa, które mu się zarzuca. Nie ma co do tego żadnych

wątpliwości. Postępowanie dowodowe zostało zamknięte. Mimo to, przez resztę dnia i w

ciągu nocy będę uważnie rozważać tę sprawę. Oskarżony zostanie potraktowany

sprawiedliwie. Nie uznam go winnym aż do jutrzejszego ranka, gdy ponownie zbierze się sąd.

Wtedy ogłoszę wyrok. Sprawiedliwości stanie się zadość i decyzja sądu wejdzie w życie.

- Waszej sprawiedliwości - wycedziłem przez zęby i wstałem, by wyłączyć telewizor.

Ale sędzia jeszcze nie skończył.

- Poinformowano mnie, że Liga Galaktyki jest żywo zainteresowana tą sprawą.

Zostanie wysłany statek kosmiczny, który przybędzie tu w ciągu dwóch dni. Wtedy więzień

zostanie zabrany spod naszej kontroli, a my - proszę wybaczyć i spróbować zrozumieć moje

uczucia - z ulgą się go pozbędziemy.

Szczęka mi opadła i głupkowato wpatrzyłem się w ekran. Wszystko skończone.

Zostały tylko dwa dni. Co mogę zrobić w ciągu dwóch dni? Czy taki ma być koniec Hetmana

i koniec mojej ledwie rozpoczętej kariery przestępcy?

11

Nie zamierzałem się jednak poddać. Musiałem chociaż spróbować, nawet gdybym

miał wpaść i zostać złapany. To przeze mnie znalazł się w tym położeniu. Jestem mu winien

przynajmniej próbę ratunku. Ale co ja mogę zrobić? Nie zdołam zbliżyć się do Gmachu

Federalnego ani dotrzeć do Hetmana, gdy będzie przewożony do sądu, ani nawet zobaczyć go

tam.

Sąd. Sąd? Sąd. Sąd! Dlaczego nie opuszcza mnie myśl o sądzie? Dlaczego cały czas

myślę o dostaniu się do środka?

Oczywiście! Hurra! - Przez następną chwilę cieszyłem się, biegałem w kółko i

bulgotałem głośno, naśladując parzące się świniozwierze. Nawiasem mówiąc, był to mój

popisowy numer na prywatkach.

- Co z tym sądem? - zapytałem sam siebie i natychmiast udzieliłem odpowiedzi: -

Opowiem wam o sadzie. Jest to stary, zabytkowy budynek. Prawdopodobnie w piwnicy leżą

stare akta, a na strychu jest mnóstwo nietoperzy. W ciągu dnia strzegą go jak kopalni złota,

ale nocą jest pusty!

Skoczyłem po sprzęt. Torba z narzędziami, wytrychy, latarki, kable, pluskwy -

wszystko, czego mogłem potrzebować podczas akcji.

Teraz przydałby się samochód, a raczej furgonetka, bo jeśli się powiedzie, potrzebne

będzie miejsce dla dwóch osób. Miałem upatrzonych kilka punktów dostawczych i właśnie

nadeszła chwila, by z jednego z nich skorzystać. Mimo że jeszcze było jasno, ciężarówki i

furgonetki należące do piekarni „Okruszek" stały już w swoich garażach i szykowano je do

porannej dostawy pieczywa. Kilka furgonetek zabrano do warsztatu, a jedną z nich nawet

trochę dalej. Prosto na drogę wylotową i za miasto. O zmierzchu byłem na wiejskiej szosie, a

tuż po zmroku dotarłem do Pearly Gates i chwilę potem wchodziłem tylnymi drzwiami do

budynku sadu.

System alarmowy był staroświecki. Dobry do odstraszania dzieci i umysłowo chorych,

bo przecież w tym budynku nie było nic wartego kradzieży. Przynajmniej tak im się

wydawało! Wyposażony w zdjęcia sali sądowej, które sam zrobiłem w czasie procesu,

skierowałem się prosto do niej. Sala numer sześć. Stanąłem w drzwiach i rozejrzałem się po

mrocznym pomieszczeniu. Latarnie uliczne rzucały przez wysokie okna pomarańczowe

smugi światła. Cicho wszedłem do środka, usiadłem w fotelu sędziowskim i spojrzałem na

ławę oskarżonych. Dostrzegłem krzesło, na którym siedział Hetman podczas całego procesu i

na którym będzie siedział jutro. Szybko przeniosłem się na jego miejsce. To tutaj będzie

siedział, a tu będzie stał, gdy odczytają wyrok... Jego wielkie ręce spoczną na tej poręczy.

Właśnie tutaj!

Spojrzałem na drewnianą podłogę i uśmiechnąłem się ponuro. Potem uklęknąłem,

postukałem w nią i wyjąłem wiertarkę. Kawałki mojego planu zaczęły przekształcać się w

rzeczywistość.

To była bardzo pracowita noc. Usunąłem skrzynie z piwnicy pod salą sądową,

piłowałem, kułem i pociłem się. Wyślizgnąłem się nawet z budynku sądu, by znaleźć sklep

sportowy i włamać się do niego. Przede wszystkim musiałem opracować trasę ucieczki. Sama

ucieczka nie musiała być błyskawiczna, ale za to skuteczna. Najlepszym wyjściem byłoby

wykopanie tunelu. Ale nie miałem czasu. Zatem pracę fizyczną musiała zastąpić

pomysłowość. Gdy tak rozmyślałem odpoczywając, zacząłem drzemać. Nie wolno!

Wyszedłem z sądu jeszcze raz, znalazłem czynną przez całą dobę restaurację obsługiwaną

przez roboty i wypiłem dwie duże kawy, wzmocnione kofeiną. Zadziałały natychmiast,

wywołując natłok pomysłów oraz zgagę. Wyszedłem i włamałem się do sklepu odzieżowego.

Jednak zanim dotarłem z powrotem do budynku sądu, znów słaniałem się ze zmęczenia.

Sztywnymi palcami zamknąłem wszystkie drzwi i usunąłem ślady mojej bytności. Kiedy świt

rozjaśnił okna, byłem gotowy. Pogmerałem w zaniku, zamykając piwnicę od środka, po czym

zataczając się przeszedłem przez pomieszczenie, usiadłem na kawałku brezentu, nastawiłem

budzik i natychmiast zapadłem w sen.

Było ciemno choć oko wykol, kiedy irytujący dźwięk bzyczącego jak komar budzika

wyrwał mnie ze snu. Na chwilę ogarnęła mnie panika, ale przypomniałem sobie, że piwnica

nie ma okien. Na zewnątrz powinien być już jasny dzień. Zobaczymy. Zapaliłem latarkę i

włączyłem miniaturowy monitor telewizyjny. Doskonale! Na ekranie pojawił się kolorowy

obraz sali sądowej, transmitowany z mikro-kamery, którą umieściłem tam w nocy. Kilku

zgrzybiałych sprzątaczy odkurzało meble i zamiatało podłogę. Rozprawa miała zacząć się za

godzinę. Zostawiłem włączony odbiornik, a sam sprawdziłem efekty mojej nocnej pracy.

Wszystko było, jak trzeba... Pozostało tylko oczekiwanie.

Czekałem więc. Sączyłem zimną kawę i przeżuwałem czerstwą kanapkę z

wczorajszych zapasów. Niepewność ustąpiła, gdy otworzyły się drzwi sali sądowej. Weszła

publiczność i dziennikarze. Widziałem ich dokładnie na moim ekranie, a nad głową słyszałem

szuranie stóp. Z głośnika dobiegał mnie szmer rozmów, który uciszyło dopiero przybycie

sędziego. Wszystkie oczy spoczęły na nim, wszystkie uszy nadstawiły się, kiedy odchrząknął

i zaczął mówić.

Śmiertelnie zanudzał zebranych, wchodząc w detale rozprawy z poprzedniego dnia,

komentował też każde zeznanie i spostrzeżenie. Przestałem zwracać uwagę na jego

monotonny głos i spojrzałem na Hetmana, wyostrzając obraz samej twarzy. Nie reagował.

Jego oblicze było nieruchome, wyglądał na prawie znudzonego. Ale w oczach pojawiał się

czasem błysk pogardy graniczącej z nienawiścią. Olbrzym osaczony przez mrówki! Po jego

minie widać było, że uwięzili tylko jego ciało, dusza wciąż pozostawała wolna. Ale nie na

długo, jeśli wierzyć słowom sędziego.

Nagle coś w głosie mówcy przykuło moją uwagę. Zakończył przemowę, odchrząknął i

wskazał na Hetmana.

- Oskarżony wstanie i wysłucha wyroku.

Wszystkie oczy zwróciły się w stronę więźnia. Siedział bez ruchu, obojętny. Na sali

narastał szum. Sędzia spąsowiał i chwycił młotek.

- Moje polecenia mają być wypełniane! - zagrzmiał. - Oskarżony wstanie sam albo

zostanie do tego zmuszony siłą. Czy oskarżony zrozumiał?

Oblał mnie pot. Gdybym tylko mógł powiedzieć Hetmanowi, żeby nie stwarzał

żadnych kłopotów. Co zrobię, jeżeli będzie trzymało go kilku policjantów? Dwóch wstało na

znak sędziego i ruszyło w stronę więźnia. Wtedy Hetman powoli podniósł wzrok. Skierował

na sędziego spojrzenie pełne miażdżącej pogardy. Był w nim błysk odrazy, zdolny zniszczyć

niższe formy życia, lecz wysoki sąd w swej tępocie nie odczuł tego.

Ale wstał! Policjanci zatrzymali się, kiedy masywne dłonie uniosły się i chwyciły

solidną poręcz. Ta zatrzeszczała pod ich naciskiem, a Hetman dźwignął swą potężną postać i

wyprostował się. Uniósł wysoko głowę, a ręce opadły mu wzdłuż ciała.

Teraz! Wcisnąłem guzik. Wybuchy nie były groźne, ale dały efekt nad wyraz

dramatyczny. Odsunęły dwa rygle podtrzymujące klapę w podłodze. Ta otworzyła się pod

ogromnym ciężarem Hetmana, który poleciał w dół jak kłoda. Spadł obok mnie, a ja

wspiąłem się szybko po drabinie, zerkając po raz ostatni na ekran.

Gdy Hetman zapadł się pod ziemię, na sali zaległa głucha cisza. Sprężyny odstrzeliły

klapę na miejsce, a ja zablokowałem ją stalowymi sztabami. Stało się to tak szybko, że kiedy

wróciłem do Hetmana, on ciągle jeszcze podskakiwał leżąc na trampolinie. W końcu usiadł,

spojrzał na mnie otępiałym wzrokiem i powiedział:

- Jim, mój chłopcze. Jak to miło cię znowu zobaczyć.

Oparł się na moim ramieniu, gdy pomagałem mu wstać. Nad nami rozszalało się istne

piekło, znad podłogi dobiegały opętańcze wrzaski. Pozwoliłem sobie na jeszcze jeden,

triumfalny rzut oka na ekran. Zobaczyłem sędziego stojącego z głupkowatym uśmiechem i

wytrzeszczonymi oczami oraz miotających się policjantów.

- To robi duże wrażenie Jim, bardzo duże - powiedział Hetman, podziwiając scenę na

ekranie.

- W porządku - zarządziłem. - Ściągaj ubranie! Mamy mało czasu, potem ci wszystko

wyjaśnię.

Nie wahał się ani sekundy, zaczął rozbierać się, zanim skończyłem mówić. Wkrótce

ujrzałem potężny gruszkowaty kształt, odziany w gustowną purpurową bieliznę. Na moją

komendę Hetman uniósł ręce nad głowę. Wlazłem na drabinę i zarzuciłem na niego

ogromnych rozmiarów suknię.

- A tu masz płaszcz - powiedziałem. - Załóż go na siebie. Suknia jest do samej ziemi,

wiec nie musisz zmieniać butów. Teraz wielki kapelusz, o tak, przejrzyj się w lustrze i

pomaluj usta, a ja odrygluję drzwi.

Bez słowa zrobił to, co mu kazałem. Znikł Hetman, a na jego miejscu pojawiła się

herod-baba.

- Chodźmy! - zawołałem, a on drobnymi kobiecymi kroczkami przemierzył pokój.

Otworzyłem drzwi dopiero, gdy się do mnie zbliżył, a przez ten czas udzielałem mu

niezbędnych informacji:

- Powinni być już przy drzwiach do piwnicy, które są solidnie zablokowane.

Pójdziemy inną drogą. - Włożyłem czapkę policyjną, uzupełniając mundur, który miałem na

sobie. -Jesteś więźniem pod moją strażą. Ruszamy, już!

Wziąłem go za ramię i skręciliśmy w lewo, w zakurzony korytarz. Za nami, od strony

zamkniętej klatki schodowej, rozległ się łomot i krzyki. Pośpiesznie ruszyliśmy naprzód, do

kotłowni i dalej, po kilku stopniach, do ciężkich drzwi wyjściowych. Ich zawiasy i zamek

były świeżo naoliwione. Otworzyły się lekko i ujrzeliśmy boczną uliczkę.

Większą część tego widoku zasłaniały nam plecy stojącego na straży policjanta. Był

sam.

Błyskawicznie oceniłem sytuację. Wąski, ślepy zaułek prowadził prosto do głównej

ulicy. Policjant dzielił nas od chodnika pełnego przechodniów, wśród których bylibyśmy

bezpieczni. Coś zgrzytnęło pod butami Hetmana. Policjant odwrócił się.

Szeroko otworzył oczy. Nic dziwnego, w końcu kobieta stojąca obok mnie

przedstawiała imponujący widok. Korzystając z jego oszołomienia, skoczyłem do przodu i

złapałem go za przekręconą głowę skręcając ją jeszcze mocniej w tę samą stronę. Chwycił

mnie silnymi rękami, które za moment opadły bezwładnie, bo tongowski skręt szyi powoduje

natychmiastową utratę przytomności, gdy obróci się głowę o czterdzieści sześć stopni.

Położyłem go na ziemi i ruchem dłoni powstrzymałem Hetmana, który zaczął iść w kierunku

ulicy.

- Nie tędy.

Drzwi budynku w głębi zaułka były zamknięte i opatrzone napisem: WEJŚCIE DLA

PERSONELU. Otworzyłem je wytrychem. Gestem przywołałem mojego tęgiego towarzysza,

zerwałem czapkę i rzuciłem ją obok policjanta. Zamknąłem drzwi od środka i rzuciłem na

ziemię marynarkę munduru. To samo zrobiłem z krawatem, gdy szliśmy w stronę hali domu

towarowego. Zostawiłem tylko spodnie i koszulę. Włożyłem wąsy do kieszeni i dołączyliśmy

do kupujących. Od czasu do czasu zerkaliśmy na wystawy, ale nie zatrzymywaliśmy się, by

nie tracić czasu. Mój towarzysz przyciągnął kilka rozbawionych spojrzeń. Był to jednak

bardzo elegancki dom towarowy i nikt nie był tak niegrzeczny, by dłużej się przypatrywać.

Wyszedłem na chodnik pierwszy, przytrzymując drzwi, i ruszyłem przodem, aż wtopiliśmy

się w tłum. W miarę jak oddalaliśmy się, cichł za nami dźwięk syren policyjnych. Pozwoliłem

sobie na skromny uśmiech. Obejrzałem się i zobaczyłem podobny uśmiech na twarzy mojej

towarzyszki. Miała nawet czelność puścić do mnie oczko. Odwróciłem się szybko. Przecież

nie mogłem pozwolić jej na aż taką poufałość! Skręciliśmy za róg, gdzie czekała na nas

ciężarówka z piekarni.

- Stój tutaj i patrz w lusterko - powiedziałem otwierając tylne drzwi. Zacząłem krzątać

się wewnątrz. Za moment do środka wtoczyła się ogromna postać.

- Nikt nas nie obserwuje... - wysapał.

- Doskonale.

Wysiadłem, zabezpieczyłem tylne drzwi, przeszedłem na stronę kierowcy i włączyłem

silnik. Furgonetka ruszyła naprzód. Na rogu przystanąłem i poczekałem chwilę, by włączyć

się do ruchu.

Rozważałem, czy nie zawrócić i nie przejechać obok sądu, ale byłaby to

niebezpieczna fanfaronada. Lepiej się zmyć. Skręciłem za miasto. Znałem wszystkie boczne

drogi, więc zanim zarządzą blokadę, będziemy już daleko.

Jeszcze nie byliśmy bezpieczni, ale i tak byłem z siebie zadowolony. Bo niby czemu

nie? Udało mi się! Zorganizowałem ucieczkę stulecia. Nic nie mogło nas teraz zatrzymać!

12

Powoli i nie zatrzymując się jechałem aż do południa. Unikałem autostrad, korzystając

wyłącznie z podrzędnych dróg. Z konieczności nie mogłem utrzymać jednego kierunku, lecz

jechałem mniej więcej na południe. W myśli podnosiłem swoje pozytywne emocje do

kwadratu. Znacie to? Powinniście, bo jest to proste twierdzenie geometryczne, które wszyscy

dobrze pamiętają. Pole koła jest równe iloczynowi promienia do kwadratu i liczby π. Tak

więc każdy obrót kół furgonetki powiększał powierzchnię, która musiała zostać sprawdzona

przy poszukiwaniach zbiegłego więźnia. Cztery godziny jazdy dały nam dużą przewagę nad

policją. Uwzględniłem także fakt, że Hetman siedział przez cały czas zamknięty z tyłu

samochodu i nic nie wiedział o moich planach na przyszłość. Nadszedł więc czas na

wyjaśnienia i posiłek. Zacząłem odczuwać głód, a mój towarzysz, biorąc pod uwagę jego

rozmiary, z pewnością czuł to samo. Dlatego też skręciłem do najbliższego zau-

tomatyzowanego centrum handlowego i zaparkowałem na końcu podjazdu, tak że tył

samochodu prawie dotykał ściany. Hetman spojrzał na mnie z wdzięcznością, gdy

otworzyłem tylne drzwi, wpuszczając do środka światło i świeże powietrze.

- Czas na lunch - powiedziałem. - Chciałbyś... Urwałem, gdy gestem nakazał mi

milczenie.

- Pozwól, Jim, że najpierw coś ci powiem. Dziękuję. Z głębi serca dziękuję ci za to, co

zrobiłeś. Zawdzięczam ci życie. Dziękuję.

Stałem ze spuszczonym wzrokiem. Przysięgam, że zarumieniłem się jak dziewczyna.

Zmieszany grzebałem w ziemi czubkiem buta, wreszcie chrząknąłem i odzyskałem głos.

- Zrobiłem to, co należało. Ale czy możemy porozmawiać o tym później?

Wyczuł moje zakłopotanie i skinął głową. Wskazałem gestem skrzynię, na której

siedział.

- Tam są ubrania. Przebierz się, a ja przyniosę coś do jedzenia. Nie masz nic

przeciwko ochłapom od Mac-Swineyów?

- Ja? Po tych odpadkach, którymi karmiono mnie w więzieniu, jeden z pieczonych

hamurgerów ze świniozwierza będzie rajską ucztą. I duża porcja smażonych w cukrze

spamyamów, jeżeli można.

- Już się robi.

Z uczuciem ulgi zamknąłem drzwi furgonetki i podreptałem pod platynowymi łukami.

Zamiłowanie Hetmana do szybkich potraw napełniało mnie otuchą, której przyczyny on

jeszcze nie znał. Przepchnąłem się do lady przy wtórze dobiegającego ze wszystkich stron

chrupania i ciumkania. Jednym tchem wyliczyłem zamówienie robotowi o plastikowej

twarzy. Wepchnąłem banknoty do dystrybutora i chwyciłem torbę z jedzeniem i piciem, która

wysunęła się przez klapę. Siedząc na skrzyniach w furgonetce, jedliśmy z zapałem. Uchyliłem

drzwi, dzięki czemu mieliśmy dość światła. Podczas mojej nieobecności Hetman zdjął suknię

i włożył męskie ubranie, największy rozmiar, jaki udało mi się znaleźć. Pożarł jednym kęsem

pół kanapki, zagryzł kawałkiem spamyama i uśmiechnął się do mnie.

- Twój plan ucieczki był genialny, chłopcze. Gdy tylko znalazłem się w sali sądowej,

zauważyłem, że podłoga wygląda inaczej i długo się zastanawiałem, co to może znaczyć.

Miałem nadzieję, że było to właśnie to, o czym myślałem i szczerze mówiąc, kiedy, że tak

powiem, ziemia rozstąpiła mi się pod stopami, poczułem największą radość z tych, które

kiedykolwiek doznałem. Wspomnienie znikającej w górze odrażającej twarzy sędziego

zawsze będzie mi drogie.

Uśmiechając się szeroko, skończył kanapkę, otarł usta i znów przemówił:

- Nie chciałbym znów wprawiać cię w zakłopotanie moimi pochlebstwami, więc

zapytam po prostu, w jaki sposób zamierzasz ochronić mnie przed karzącym ramieniem

sprawiedliwości. Znam cię na tyle, by mieć pewność, że masz już opracowany szczegółowy

plan.

Uznanie samego Hetmana sprawiło mi ogromną przyjemność, więc rozkoszowałem

się nim, zanim uporałem się ze świńską chrząstką, która utkwiła mi w zębie.

- Rzeczywiście mam, dziękuję. Ciężarówka z piekarni będzie dla nas świetną

kryjówką, bo identyczne pojazdy codziennie przemierzają autostrady i boczne drogi całego

kraju.

Nagle zdałem sobie sprawę, że mówię jak sam Hetman.

- Nie opuścimy jej i przez cały czas będziemy się powoli zbliżać do celu.

- I oczywiście przypadkowe patrole policyjne nie będą się nam naprzykrzać, bo

numery rejestracyjne są różne od tych, którymi był opatrzony ten pojazd, zanim stał się twoją

własnością.

- Oczywiście. Kradzież zostanie zgłoszona miejscowej policji. Ale poszukiwania nie

rozciągną się daleko, bo ta furgonetka zostanie jutro znaleziona blisko bazy w Billville. Nowe

numery są namalowane farbą rozpuszczalną, którą zmyję rozpuszczalnikiem, a także cofnę

drogomierz, który wykaże, że złodzieje wybrali się tylko na krótką przejażdżkę. Jeżeli

podobna furgonetka zostanie dostrzeżona i spisana gdzie indziej, nikt nie skojarzy ze sobą

tych dwóch pojazdów. Ten ślad, podobnie jak wszystkie inne, nie doprowadzi ich donikąd.

Przełknął tę informację razem z ostatnim spamyamem i w zamyśleniu oblizał palce.

- To kapitalne. Sam nie wymyśliłbym nic lepszego. A że dalsza podróż byłaby

niebezpieczna, bo poszukiwania policyjne obejmą wkrótce cały kraj, domyślam się, że

Billville jest celem naszej podróży.

- Tak. Tam jest moja siedziba. A także bezpieczna kryjówka dla ciebie. Gdy pytałem o

twoje upodobania kulinarne, ją właśnie miałem na myśli. Będziesz się ukrywał w

zautomatyzowanym barze MacSwineyów, dopóki nie skończy się nagonka.

Uniósł wysoko brwi i z powątpiewaniem popatrzył na rozrzucone opakowania po

naszym posiłku, lecz był tak miły, że nie wyraził głośno swoich wątpliwości. Pośpiesznie go

uspokoiłem.

- Sam się tam ukrywałem, więc nie martw się. Są pewne niewygody...

- Ale żadna z nich nie może się równać z więzieniem federalnym! Przepraszam za

niestosowne wątpliwości. Nie chciałem cię urazić.

- I nie uraziłeś mnie. Kryjówkę tę odkryłem przypadkiem, pewnego wieczoru, gdy

policja deptała mi po piętach. Sforsowałem zamek w drzwiach służbowych lokalu Mac-

Swineyów, tego samego, który ty teraz odwiedzisz. I moi prześladowcy zgubili ślad.

Czekając, aż odejdą, sprawdziłem teren. To ciekawe. Wokół mnie na pełnych obrotach

działało rozwiązanie problemu zakładów szybkiego żywienia, a mianowicie: kosztu

zatrudnienia nawet najgorzej płatnych i niewykwalifikowanych pracowników. Istoty ludzkie

są inteligentne i chciwe. Doskonalą się i żądają więcej pieniędzy za swoją pracę.

Odpowiedzią na to jest całkowite zrezygnowanie z ich usług.

- Godne podziwu rozwiązanie. Jeśli już nie chcesz chrupek, chętnie skubnę jedną czy

dwie, słuchając twoich fascynujących wywodów.

Podałem mu zatłuszczoną torebkę i ciągnąłem dalej:

- Wszystko jest zmechanizowane. Gdy klient wypowiada zamówienie, żądana porcja

jedzenia jest dostarczana z chłodni i w parownikach podgrzewana do odpowiedniej

temperatury. Są to piece tak wielkiej mocy, że cały zamrożony świniozwierz może być

rozłożony na parę i dwutlenek węgla w ciągu dwunastu mikrosekund.

- To ciekawe.

- Napoje są sporządzane w równie oszałamiającym tempie. Gdy klient skończy

mówić, cały posiłek czeka już na niego. Oczywiście za stalową klapą, dopóki nie zapłaci.

Urządzenia są w pełni zautomatyzowane i niezawodne. Rzadko dotyka ich ludzka ręka.

Zapasy są uzupełniane co tydzień, ale nie wszystkie jednego dnia, więc pojazdy dostawcze

nie przeszkadzają sobie nawzajem.

- Jasne jak słońce! - wykrzyknął Hetman. - Tak więc będę mieszkać, że tak powiem, w

mechanicznej komnacie. Gdy wyczerpią się zapasy w chłodni, zostanie ona ponownie

napełniona. Dostęp do niej jest z zewnątrz budynku, a do pokoju mieszkalnego nikt nie

wejdzie. Z kolei w przypadku kontroli dystrybutorów, lokator odpoczywa sobie wygodnie w

chłodni do czasu, gdy technicy odejdą. Przypuszczam, że łatwo jest znaleźć drzwi. Ach, tak!

Chłodnia! To wyjaśnia, dlaczego znalazłem wśród moich ubrań duży, ciepły kombinezon. A

gdyby nastąpiła awaria...

- Odzywa się sygnał w centrali remontowej i natychmiast wysyła się montera.

Założyłem także alarm w pokoju, więc będzie mnóstwo czasu, by się wymknąć. Zabez-

pieczyłem cię też przed niespodziewaną wizytą obsługi technicznej. Po włożeniu klucza do

zewnętrznego zamka rozlega się alarm, a zamek zacina się na dokładnie sześćdziesiąt sekund.

Są jakieś pytania?

Roześmiał się i poklepał mnie po ramieniu.

- Pytania? Pomyślałeś o wszystkim. A co z lekturą i że tak powiem, urządzeniami

sanitarnymi?

- Przenośna oglądarka i biblioteczka są w twoim składanym łóżku. Wszystkie

potrzebne urządzenia są już zamontowane na użytek obsługi.

- O nic więcej nie proszę.

- Ale ja proszę... - spuściłem wzrok, potem spojrzałem na niego i zmusiłem się do

mówienia. - Powiedziałeś mi kiedyś, że nie szukasz uczniów. Ośmielam się zapytać, czy przy

tym obstajesz? Czy też mógłbyś rozważyć, dla zabicia czasu, możliwość udzielenia mi kilku

lekcji fachu przestępczego? Tak tylko, żeby zabić nudę.

Tym razem on spuścił wzrok. Westchnął i powiedział:

- Miałem powody, by odrzucić twoją prośbę. Przynajmniej wtedy wydawało mi się, że

je mam. Ale zmieniłem zdanie. Z wdzięczności za uratowanie mnie zapiszę cię do mojej

Szkoły Alternatywnych Stylów Życia na jeden lub więcej semestrów. Ale nie wierzę, że tylko

dlatego mnie uwolniłeś. To do ciebie niepodobne, chyba że pomyliłem się, oceniając twój

charakter. Nie wierzę, że ocaliłeś mnie tylko po to, by pozyskać moją wdzięczność. Wiec

niniejszym oznajmiam z całą szczerością, że niecierpliwie czekam, by przekazać ci tych kilka

rzeczy, których przez te wszystkie lata się nauczyłem. Cieszę się też z góry na naszą

dozgonną przyjaźń.

Przepełniała mnie radość. Jednocześnie wstaliśmy i podaliśmy sobie ręce. Nie

przeszkadzał mi nawet jego stalowy uścisk. Ja pierwszy opamiętałem się i spojrzałem na

zegarek.

- Już za długo tu jesteśmy, przecież nie możemy zwracać na siebie uwagi. Ruszajmy.

Zatrzymamy się dopiero, gdy dotrzemy do celu. Kiedy dojedziemy, szybko wysiądziesz,

natychmiast wejdziesz przez drzwi służbowe i zamkniesz je za sobą. Wrócę, gdy tylko

odstawię samochód, więc to ja będę następną osobą, która otworzy drzwi.

- Według rozkazu, Jim. Ty wydajesz polecenia, a ja je wykonuję.

Podróż była monotonna i nic nie mogliśmy na to poradzić. Ale ja się nie nudziłem, bo

pochłonęły mnie myśli o przyszłości. Mijałem ulicę za ulicą. Zatrzymałem się tylko raz, by

doładować akumulator w automatycznej stacji obsługi. I znów naprzód, skazani na włóczęgę

po bocznych drogach Rajskiego Zakątka. Słońce chyliło się ku zachodowi. W końcu

skręciłem na pusty o tej porze podjazd służbowy do Centrum Handlowego w Biłlville.

Nie było nikogo w zasięgu wzroku. Hetman przemknął obok mnie i drzwi zatrzasnęły

się. Wszystko ciągle szło dobrze i chciałem szybko skończyć tę akcję, ale wiedziałem, że nie

mogę zbytnio się śpieszyć. Nikt nie widział, jak wniosłem do budynku skrzynie i sprzęt i

wrzuciłem to wszystko do mojego biura. Było to ryzykowne, ale nie miałem innego wyjścia.

Mało prawdopodobne, by ktoś dostrzegł i zapamiętał furgonetkę. Zanim odjechałem,

spryskałem wnętrze wozu antyśladem, rozpuszczalnikiem, który usuwa odciski palców i

którego używają wszyscy przestępcy. Nawet złodzieje piekarnianych furgonetek.

I to wszystko. Nic więcej nie mogłem zrobić. Zaparkowałem samochód na końcu

spokojnej podmiejskiej uliczki i piechotą wróciłem do miasta. Noc była ciepła, wiec spacer

sprawił mi przyjemność. Mijając staw w Parku Billvillskim usłyszałem senne nawoływanie

wodnego ptaka. Usiadłem na ławce i zapatrzyłem się na spokojną powierzchnię stawu.

Rozmyślałem o przyszłości i moim przeznaczeniu.

Czy naprawdę udało mi się zerwać z dawnym życiem? I czy powiedzie się wymarzona

kariera przestępcy? Hetman obiecał mi pomóc, a był jedynym człowiekiem na tej planecie,

który mógł to zrobić.

Pogwizdując, ruszyłem do Centrum Handlowego, pełen nadziei na wspaniałą,

podniecającą przyszłość. Byłem tak pogrążony w myślach, że nie dostrzegłem samochodu,

który mnie minął, i prawie nie zwróciłem uwagi, że za mną zatrzymał się drugi.

- Chwileczkę, chłopcze.

Bezmyślnie odwróciłem się. Byłem tak roztargniony, że nie zauważyłem na czas, iż

stoję pod latarnią. W samochodzie siedział policjant i gapił się na mnie. Nigdy się nie

dowiem, dlaczego stanął i o czym chciał ze mną mówić, bo nagle w jego oczach dostrzegłem

charakterystyczny błysk. Rozpoznał mnie!

Byłem zajęty Hetmanem i całkiem zapomniałem, że sam jestem poszukiwanym

zbiegłym przestępcą i że wszyscy policjanci mają moje zdjęcie i rysopis. Oto szedłem sobie

po ulicy, bez żadnego przebrania, nie podjąwszy żadnych środków ostrożności. Wszystkie te

myśli przeleciały przez moją głowę i natychmiast z niej wyleciały. Nie miałem nawet czasu,

żeby się w duchu zbesztać.

- Ty jesteś Jimmy diGriz!

Wydawał mi się równie zdziwiony jak ja. Ale nie dość zdziwiony, by opóźniło to jego

refleks. Ja dopiero zacząłem zbierać się do ucieczki, gdy on zadziałał. Musiał codziennie

ćwiczyć ten ruch przed lustrem, bo był szybki. Za szybki.

Gdy odwracałem się, by zacząć biec, w otwartym oknie ukazała się lufa jego

bezodrzutowego 0,75.

- Mam cię! - powiedział. Na jego twarzy pojawił się podły, szeroki uśmiech złego

stróża prawa.

13

To pomyłka! - wydusiłem z siebie, jednocześnie jednak uniosłem ręce do góry. - Czy

chcesz strzelać do bezbronnego dziecka tylko na podstawie podejrzeń?

Pistolet nawet nie drgnął, za to ja tak. Przesunąłem się bokiem w kierunku przodu

pojazdu.

- Przestań i zaraz tu wracaj! - krzyknął, ale ja dalej się skradałem. Wątpiłem, czy też

miałem nadzieję, że nie będzie do mnie strzelał z zimną krwią. Chciałem, żeby zaczął mnie

gonić, bo żeby to zrobić, musiałby wyciągnąć pistolet z okna. Nie mógł przecież jednocześnie

mierzyć we mnie i otwierać drzwi.

Pistolet zniknął. Ja również. W momencie gdy go opuścił, odwróciłem się i zacząłem

biec, opuszczając głowę i przebierając nogami tak szybko, jak tylko potrafiłem. Krzyknął za

mną i strzelił. Pistolet wypalił jak armata, a kula otarła się o moje ucho i uderzyła w drzewo.

Zatoczyłem się i stanąłem.

Ten gliniarz był szalony.

- Teraz już lepiej! - krzyknął, opierając pistolet o drzwi i celując we mnie. - Celowo

spudłowałem. Tylko raz. Następnym razem cię trafię. Dostałem złoty medal za strzelanie z

tego gnata. A więc nie każ mi, żebym ci udowadniał, jaki jestem dobry.

- Jesteś nienormalny, wiesz? - powiedziałem, aż za dobrze zdając sobie sprawę z

drżenia własnego głosu. - Nie możesz przecież zabijać ludzi na podstawie podejrzeń?

- Oczywiście, że mogę - odpowiedział, podchodząc do mnie z pistoletem nadal

idealnie we mnie wcelowanym. - To nie podejrzenie, tylko identyfikacja. Po prostu wiem,

kim jesteś. Poszukiwanym przestępcą. Wiesz, co powiem? Powiem, że ten przestępca wyrwał

mi pistolet, a on wypalił i go zastrzelił. Jak to brzmi? Chcesz mi wyrwać pistolet?

Facet był kompletnie zbzikowany i w dodatku był policjantem. Widziałem, że on

naprawdę chciał, żebym tego spróbował i żeby on mógł mnie wtedy kropnąć. Nigdy się nie

dowiem, jakim cudem przeszedł te wszystkie testy, które miały rzekomo trzymać takich

świrów z dala od służb ochrony porządku publicznego. Ale z pewnością jemu się to udało.

Miał prawo nosić broń i szukał okazji, żeby zrobić z niej użytek. Nie miałem zamiaru dać mu

tej sposobności. Powoli wyciągnąłem ręce ze złączonymi pięściami przed siebie.

- Nie stawiam oporu, panie władzo, widzisz pan! Popełnia pan błąd, ale ja potulnie

pana słucham. Proszę mi założyć kajdanki i zabrać mnie.

Był wyraźnie rozczarowany i spojrzał na mnie. Ale ja nawet się nie poruszyłem, więc

w końcu rzucił mi gniewne spojrzenie, wyciągnął kajdanki zza pasa i rzucił mi je. Pistolet

nawet nie drgnął.

- Zakładaj!

Zamknąłem obręcze na przegubach bardzo luźno, tak że mogłem wyślizgnąć dłonie.

Robiąc to patrzyłem w dół i nie zauważyłem, żeby się poruszył, aż do momentu kiedy złapał

mnie za oba przeguby i zacisnął kajdanki tak mocno, że wpiły mi się w nadgarstki. Wciskając

metal w moją skórę, uśmiechnął się z sadystyczną radością.

- Mam cię, diGriz. Jesteś aresztowany.

Spojrzałem na niego; był o głowę wyższy ode mnie i ze dwa razy cięższy.

Wybuchnąłem śmiechem. Włożył pistolet z powrotem do kabury i rzucił się na mnie. Tak, to

właśnie zrobił. Wielki facet rzucił się na małego dzieciaka. Nie mógł zrozumieć, z czego się

śmieję i nie miałem zamiaru pomagać mu zgadnąć. Zrobiłem najprostszą, najlepszą i

najszybszą rzecz, jaką mogłem w tych okolicznościach zrobić. I najpaskudniejszą.

Walnąłem go kolanem z całej siły w jaja, a on puścił moje ręce i zgiął się wpół.

Biedaczek pewnie bardzo cierpiał, więc zrobiłem mu przysługę. Kiedy się pochylił, walnąłem

złączonymi pięściami w szyję. Zanim runął na chodnik, był już nieprzytomny. Uklęknąłem i

zacząłem szukać mu po kieszeniach kluczyków do kajdanków.

- Co tam się dzieje?! - zawołał jakiś głos i drzwi najbliższego domu uchyliły się,

wpuszczając smugę światła. Ten strzał zaalarmował całą ulicę. Potem pomyślę o kajdankach.

Teraz musiałem stąd zwiewać.

- Postrzelili kogoś! - krzyknąłem. - Biegnę po pomoc!

Ostatnie słowa wykrzyczałem już za siebie, pędząc w dół ulicy i znikając za rogiem.

W drzwiach pojawiła się jakaś kobieta i coś do mnie krzyknęła, ale nie zatrzymałem się, żeby

jej słuchać. Musiałem uciec stąd, zanim zarządzą alarm i zaczną poszukiwania. Wszystko się

skomplikowało.

Bolały mnie przeguby rąk. Spojrzałem na nie mijając najbliższą latarnię i zobaczyłem,

że dłonie mam zupełnie białe. W dodatku zaczynały drętwieć. Kajdanki były tak ciasne, że

tamowały krążenie krwi. Słabe poczucie winy, że załatwiłem faceta, zniknęło w mgnieniu

oka. Musiałem zdjąć to świństwo z rąk i to szybko. Mogłem się z tym uporać tylko w moim

biurze.

Doszedłem tam omijając główne ulice i trzymając się z dala od ludzi. Ale kiedy

dotarłem do tylnych drzwi budynku, palce miałem już zdrętwiałe i sztywne. Zupełnie

straciłem w nich czucie.

Wyjęcie kluczy z kieszeni zajęło mi zbyt dużo czasu, a gdy w końcu mi się to udało,

natychmiast je upuściłem. Potem nie byłem w stanie ich podnieść. Mogłem jedynie

powłóczyć nieczułymi dłońmi po kluczach.

Są ciężkie chwile w życiu, ale ta była najcięższa z tych, których kiedykolwiek

doświadczyłem. Po prostu nie byłem w stanie zrobić tego, co musiałem zrobić. Byłem skoń-

czony, zbity i przegrany. Nie mogłem się dostać do budynku. Nie mogłem sam sobie pomóc.

Nie trzeba mieć dyplomu lekarza medycyny, by się domyślić, że jeśli wkrótce nie zdejmę

kajdanków, to przez resztę życia będę się posługiwać plastikowymi dłońmi. Tak to będzie.

- Tak nie będzie! - usłyszałem swój wściekły szept. - Wykop te drzwi, zrób coś,

otwórz je palcami u nóg.

Nie, nie nogami! Niezdarnie, zmartwiałymi palcami grzebałem w kluczach, aż

oddzieliłem właściwy. Wtedy pochyliłem się nad nim i dotknąłem go językiem, wyczuwając

jego położenie i nie zwracając uwagi na brud i kurz.

Jeśli kiedykolwiek kusiłoby cię, żeby otworzyć zamek mając klucz w zębach, a

kajdanki na rękach, mam bardzo zwięzłą radę: nie rób tego. Trzeba wykrzywiać głowę na

wszystkie strony, żeby wsadzić klucz do dziurki. Potem przekręcać ją, żeby przekręcić klucz,

a potem walnąć głową w drzwi, żeby się otworzyły...

W końcu mi się udało i wpadłem do środka, waląc twarzą w podłogę, z pełną

świadomością, że muszę jeszcze powtórzyć to wszystko na górze. Fakt, że mi się to udało i w

końcu wleciałem na pysk do biura, świadczy raczej o mojej odporności i zaciętości niż

inteligenci. Byłem zbyt spanikowany, żeby myśleć. Mogłem tylko reagować. Łokciem

zatrzasnąłem drzwi i potykając się dotarłem do mojego warsztatu. Zwaliłem pudło z

narzędziami na podłogę i kopałem jego zawartość, aż znalazłem wibropiłę. Uniosłem ją

zębami, po czym udało mi się umieścić ją w otwartej szufladzie biurka i utrzymać w miejscu,

gdy łokciem zatrzasnąłem szufladę. Zatrzasnąłem ją jednocześnie na własnej wardze, co

spowodowało niezły potok krwi. Nie zwróciłem na to uwagi. Przeguby rąk mi płonęły, ale

same dłonie już nic nie czuły. Były białe i wyglądały jak martwe. Straciłem za dużo czasu.

Łokciem przekręciłem piłę, potem podsunąłem kajdanki pod ostrze, rozsuwając ręce, żeby

napiąć łańcuch. Ostrze zabzyczało przeraźliwie i łańcuch już był odcięty, a ręce rozchyliły się

szeroko.

Teraz nadszedł czas na bardziej ekscytujące zajęcie, czyli rozcięcie kajdanków z

jednoczesnym zachowaniem własnego ciała w całości. Za dużo naraz chciałem. Zanim

skończyłem, biurko, ściana i podłoga ociekały krwią. Ale zdjąłem kajdanki i moje dłonie

zaróżowiły się, gdy wróciło krążenie.

Po tym wszystkim jedyne, na co miałem ochotę, to paść na krzesło i patrzeć na

kapiącą krew. Siedziałem tak chyba z minutę, aż zaczęło ustępować odrętwienie i zaczął się

ból. Z wysiłkiem wstałem i dowlokłem się do szafki z lekarstwami. Złapałem ją i całą

zakrwawiłem, wytrząsając z niej pigułki przeciwbólowe, z których dwie udało mi się połknąć.

Skoro już tu byłem, wyciągnąłem także środki odkażające i bandaże i oczyściłem

rany. Były paskudnie poszarpane, ale nie głębokie, a wiec nie niebezpieczne. Obandażowałem

je, spojrzałem w lustro i aż się wzdrygnąłem. Należało coś zrobić również z dolną wargą...

Na ulicy zawyła syrena policyjna i zdałem sobie sprawę, że najwyższy czas, żeby coś

wreszcie wymyślić i zaplanować.

Byłem w kłopocie. Billville nie jest duże i do tej pory wszystkie drogi wylotowe z

miasta są już na pewno zablokowane. Sam bym to zrobił, gdybym szukał zbiega. Na to

wpadnie nawet najbardziej tępy policjant. Na wszystkich drogach blokady, nad otwartymi

przestrzeniami grawiloty, zaopatrzone w noktowizory, policjanci na przystankach kolejki.

Wszystkie dziury zatkane. Złapany w pułapkę, jak szczur. Cóż jeszcze? Ulice także będą pat-

rolowane. Jak się zrobi późno, na zewnątrz będzie jeszcze mniej ludzi i dużo bardziej

niebezpiecznie będzie kręcić się po ulicach.

A rano, co potem? Wiedziałem co potem. Przeszukają każdy pokój, w każdym

budynku, i w końcu mnie znajdą. Na tę myśl poczułem kropelki potu na czole. Czyżbym był

w pułapce?

- Nie poddam się! - wykrzyknąłem na głos, zerwałem się i zacząłem chodzić w tę i z

powrotem. - Jimmy diGriz, jesteś zbyt sprytny, żeby dać się złapać jakimś gruboskórnym

stróżom miejscowego prawa. Patrz, jak wymknąłeś się temu krwiożerczemu gliniarzowi.

Sprytny Jim diGriz, taki właśnie jesteś. I znowu im się wymkniesz. Tylko jak?

No właśnie, jak? Z trzaskiem otworzyłem piwo, pociągnąłem dużego łyka i opadłem

na krzesło. Spojrzałem na zegarek. Robiło się już zbyt późno, żeby ryzykować wychodzenie

na ulicę. Restauracje już pustoszeją, śmierdzące kina wydalają widzów, a ulicami rozchodzą

się do domów parki. Samotny osobnik natychmiast zwróciłby uwagę glin.

A więc musiałem poczekać do rana. Musiałem spróbować swego szczęścia w świetle

dnia... albo w deszczu! Szybko włączyłem prognozę pogody i z powrotem opadłem na

krzesło. Przewidywali dziewięćdziesięciodziewięcioprocentowe prawdopodobieństwo

słonecznej pogody. Pół biedy. Przynajmniej deszcz nie zapędzi ludzi do domów.

W pokoju panował straszny bałagan - wyglądał jak rzeźnia po wybuchu bomby.

Musiałem to posprzątać...

- Nie, Jim, wcale nie musisz tu sprzątać - powiedziałem na głos. - Bo policja

wcześniej czy później tu trafi, raczej wcześniej niż później. Wszędzie są twoje odciski palców

i znajdą twoją grupę krwi. Będą mieli niezłą zabawę próbując zgadnąć, co ci się stało.

Przynajmniej dam im do myślenia. A może także przysporzę kłopotu jednemu

sadystycznemu gliniarzowi. Obróciłem krzesło do komputera i napisałem wiadomość. Dru-

karka zagwizdała i z otworu wysunęła się kartka papieru. Wspaniale!

DO POLICJI: ZOSTAŁEM ŚMIERTELNIE POSTRZELONY PRZEZ

WASZEGO KRWIOŻERCZEGO OFICERA, KTÓREGO ZNALEŹLIŚCIE NIE-

PRZYTOMNEGO. DOSTAŁ MNIE. KRWAWIĘ I WKRÓTCE UMRĘ. ŻEGNAJ,

OKRUTNY ŚWIECIE. IDĘ SIĘ RZUCIĆ DO RZEKI.

Szczerze wątpiłem, żeby dali się nabrać na ten fortel, ale przynajmniej mógł on

przysporzyć kłopotu temu maniakowi i zająć resztę policjantów przeszukiwaniem rzeki. Na

kartce z wiadomością rozmazałem trochę krwi, a potem położyłem ją na stole.

Ta głupiutka zagrywka podniosła mnie na duchu. Usiadłem i kończąc piwo zacząłem

planować przyszłość. Czy zostawiam tu coś ważnego? Nie. Nie trzymałem tu żadnych

zapisków, które mogłyby być przydatne w przyszłości. Znalazłem klucz Ostateczności,

odblokowałem nim przycisk niszczący i nacisnąłem go. Jeden krótki trzask był znakiem, że

cała pamięć mojego komputera właśnie zmieniła się w luźne elektrony. Wszystko inne, czyli

narzędzia, sprzęt, maszyny, mogło być wymienione lub zastąpione nowymi, jeśli zajdzie taka

potrzeba. Oczywiście nie zostawiałem pieniędzy.

To było męczące, ale nie mogłem pozwolić sobie na odpoczynek, dopóki wszystko nie

zostało doprowadzone do końca. Wciągnąłem plastikowe rękawiczki na zakrwawione

bandaże i zabrałem się do pracy. Pieniądze przechowywałem w sejfie, gdyż nie miałem

zamiaru utrzymywać żadnego banku, otwierając konto w jednym z nich. Wrzuciłem pieniądze

do eleganckiej aktówki. Zapełniła się do połowy, więc dołożyłem jeszcze kilka

mikronarzędzi.

Teraz przyszła kolej na nowe ubrania i charakteryzację. Wyciągnąłem

czteroczęściowy czarny garnitur typowego biznesmena, uszyty z tkaniny ozdobionej

dyskretnym wzorem, przedstawiającym szeregi maleńkich banknotów dolarowych.

Pomarańczowa koszula - typ noszony przez wszystkich młodych biznesmenów i

najmodniejsze obecnie buty ze skóry świniozwierza na wysokich obcasach. Dodadzą mi

trochę wzrostu, to pomoże. Kiedy będę już wychodził, będę miał do tego wąsy, a na nosie

okulary w złotych oprawkach. Teraz zostało mi jeszcze przyciemnienie farbą włosów i

poprawienie wyblakłej opalenizny. Skończywszy przygotowania, otumaniony piwem,

zmęczeniem i środkami przeciwbólowymi otworzyłem łóżko, nastawiłem budzik i zapadłem

w niebyt.

Nad moją głową krążyły ogromne komary, coraz więcej spragnionych krwi

komarów...

Otworzyłem oczy i mrugając, odpędziłem sen. Mój budzik, którego jeszcze nie

wyłączyłem, zwiększył natężenie i brzęczał coraz głośniej, jakby cała eskadra komarów

ruszyła do ataku. Nacisnąłem przycisk, mlasnąłem gumowymi ustami i potykając się

poszedłem po szklankę wody. Na zewnątrz było już zupełnie widno i na ulicach pojawiły się

właśnie pierwsze ranne ptaszki.

Wszystko było już przygotowane, więc umyłem się i ubrałem. Szykowne

pomarańczowe rękawiczki, pasujące do koszuli, ukryły moje zabandażowane ręce. Kiedy na

ulicach nastały godziny szczytu, założyłem na ramię torbę i starannie sprawdziłem, czy

korytarz jest pusty. Wyszedłem i nie oglądając się zatrzasnąłem drzwi.

Tę część życia miałem już za sobą. Dzisiaj zaczynało się nowe życie.

Przynajmniej taką miałem nadzieję. Typowym dla biznesmena krokiem -

przynajmniej tak mi się wydawało - podszedłem do schodów, zszedłem na dół do holu wejś-

ciowego i dalej, na ulicę.

I zaraz na progu zobaczyłem policjanta, który uważnie przyglądał się każdemu

przechodniowi.

Nie patrzyłem na niego i zwróciłem wzrok na idącą przede mną atrakcyjną

dziewczynę z naprawdę zgrabnymi nogami. Patrzyłem, jak wdzięcznie nimi przebiera,

mijając stojącego opodal stróża prawa. Zbliżałem się do niego, minąłem go i poszedłem dalej,

mimowolnie oczekując okrzyku: „stój"!

Nie zabrzmiał. Może policjant też przypatrywał się dziewczynie? Jednego miałem z

głowy, ale ilu jeszcze było przede mną?

To był najdłuższy spacer w moim życiu. Albo przynajmniej tak mi się wydawało. Nie

za szybko, nie za wolno.

Starałem się być tylko cząstką tłumu, po prostu kolejnym niewolnikiem swych

zarobków idącym do pracy i myślącym jedynie o zysku, stracie i obligacjach, czymkolwiek te

obligacje by były. Jeszcze jedna ulica. Jak na razie bezpiecznie. Już jest róg. Uliczka na tyłach

centrum handlowego. To nie miejsce dla takiego szykownego biznesmena jak ty! Więc

sprawiaj wrażenie zdecydowanego i nie wlecz się. Za rogiem czeka bezpieczeństwo.

Bezpieczeństwo? Zatoczyłem się, jakby mnie ktoś uderzył. Samochód obsługi

technicznej MacSwineyów stał przed drzwiami, przez które właśnie wchodził do środka

zwalisty mechanik.

14

Na wypadek gdyby ktoś mnie obserwował, spojrzałem na zegarek, lekceważąco

strzeliłem palcami, po czym zawróciłem z uliczki dla pojazdów z zaopatrzeniem.

Sprężystym krokiem podszedłem do najbliższego podajnika. Żeby mi niczego nie

brakowało do szczęścia, w pierwszej kabinie siedziało dwóch policjantów. I oczywiście

patrzyli na mnie. Przeszedłem dalej, z oczami wlepionymi przed siebie, i znalazłem

najbardziej odległe od nich miejsce. Strasznie mnie swędziało między łopatkami, ale nie

śmiałem się podrapać. Nie mogłem ich widzieć, ale wiedziałem, co robią. Patrzą na mnie,

potem coś do siebie mówią i uznają, że nie jestem tym, za kogo chcę uchodzić. Przyglądają

się dokładniej. Wstają, idą w moją stronę, zaglądają do mojej kabiny...

Kątem oka zobaczyłem idące ku mnie nogi w niebieskich spodniach i serce

natychmiast zaczęło mi walić tak głośno, że z pewnością było je słychać w całej restauracji.

Czekałem na słowa oskarżenia. Czekałem... pozwoliłem oczom unieść się ponad niebieskie

spodnie...

I zobaczyłem umundurowanego konduktora kolejowego, który usiadł po przeciwnej

stronie stolika...

- Kawa - powiedział do mikrofonu, rozpostarł gazetę i zaczął czytać.

Serce wróciło do prawie normalnego stanu i w myślach oskarżyłem się o przesadną

podejrzliwość i tchórzostwo. A potem, najgłębszym basem, na jaki mogłem się zdobyć,

powiedziałem do swojego mikrofonu:

- Czarna kawa i knedle korzenne.

- Proszę zdeponować sześć dolarów.

Wrzuciłem monety. W maszynie, przy moim prawym łokciu, zadudniło i na stół

wysunęło się śniadanie. Powoli je zjadłem, spojrzałem na zegarek i wróciłem do kawy.

Dobrze pamiętałem z poprzednich moich przygód, kiedy to ukrywałem się w takiej chłodni,

że mechanikowi Mac-Swineyów przegląd zajmował co najmniej pół godziny. Odczekałem

czterdzieści minut i wyszedłem. Starałem się nie myśleć, co zastanę, kiedy dojdę na zaplecze

ciągu barów szybkiej obsługi. Zbyt dobrze pamiętałem moje pożegnalne słowa, że będę

następną osobą, która przejdzie przez te drzwi. Ha, ha. A następną osobą był mechanik. Czy

złapał Hetmana? Aż się spociłem na tę myśl. Wkrótce się przekonam. Minąłem kabinę, w

której siedzieli policjanci. Poszli już, miałem nadzieję, że szukać mnie w innej części miasta.

Skierowałem się z powrotem w stronę centrum handlowego, gdzie powitał mnie widok

wyjeżdżającej na drogę półciężarówki MacSwineyów.

Zbliżając się do drzwi miałem już w ręku przygotowany klucz. Droga obok była pusta

i nagle usłyszałem za sobą kroki! Policja? Do znudzenia powtarzając się, serce zaczęło walić

jak młot. Podchodząc do drzwi zwolniłem. A potem się zatrzymałem, przyklękając, i

wsunąłem klucz z palców do ręki, jakbym go właśnie podniósł. Przyglądałem mu się, gdy

ktoś podszedł, a następnie mnie minął. Był to jakiś młody człowiek, który nie zwrócił na mnie

najmniejszej uwagi. Poszedł dalej i skręcił do tylnego wejścia sklepu.

Spojrzałem przez ramie za siebie i skoczyłem do drzwi, zanim znowu miałoby się coś

zdarzyć. Przekręciłem klucz i pchnąłem, a one... oczywiście wcale się nie otworzyły.

Mechanizm opóźniający, który sam zamontowałem, działał świetnie. Otworzy się za

minutę. Sześćdziesiąt krótkich sekund.

Sześćdziesiąt nieprawdopodobnie wlokących się sekund. Stałem tam w eleganckim

garniturku biznesmena, pasując do tego miejsca jak wymię do knura świniozwierza, jak

zwykli mawiać farmerzy. Stałem tam ociekając potem i czekając, aż pojawi się policja albo

jacyś przechodnie. Czekałem i cierpiałem.

Aż wreszcie klucz się przekręcił, drzwi otworzyły się i wpadłem do środka.

Pusto! Na przeciwległej ścianie klekotała i warkotała automatyczna maszyneria.

Saturator gulgotał, a pojemnik na porcję jedzenia przemknął z gwizdem i znikł. Za nim

podążyła parująca masa mielonego. Tak to szło dzień i noc. Ale wśród tych ruchliwych

maszyn nie było żadnej istoty ludzkiej. Złapali go, policja ma Hetmana. A teraz złapią mnie...

- Och, mój chłopcze, tak pomyślałem, że tym razem to już ty.

Z chłodni wyszedł Hetman, dwakroć potężniejszy w puchowym kombinezonie, z

łóżkiem na plecach i torbą wetkniętą pod pachę. Zatrzasnął za sobą drzwi, a mnie opuściły

siły i z westchnieniem usiadłem waląc plecami o ścianę.

- Dobrze się czujesz? - zapytał z niepokojem w głosie. Słabo machnąłem ręką.

- Świetnie, świetnie, niech tylko złapię oddech. Bałem się, że cię złapali.

- Nie powinieneś był się martwić. Kiedy nie pojawiłeś się w rozsądnym czasie,

wywnioskowałem, że coś ci wypadło. Więc podjąłem kroki ewakuacyjne na wypadek, gdyby

pojawili się tu prawowici użytkownicy. No i się pojawili. Faktycznie, dosyć tam zimno. Nie

byłem pewien, jak długo im tu zejdzie, ale byłem pewien, że zamontowałeś coś, co

pozwoliłoby sprawdzić, kiedy wyjdą...

- Miałem zamiar ci o tym powiedzieć.

- Niepotrzebnie. Znalazłem ukryty głośnik i przycisk, więc posłuchałem sobie kogoś,

kto przy pracy mruczy sobie różne niecenzuralne słowa. Po pewnym czasie trzaśniecie

drzwiami i cisza były miłą wiadomością. A teraz co z tobą? Miałeś jakieś kłopoty?

- Kłopoty? - wybuchnąłem śmiechem. I zaraz przestałem się śmiać, gdyż usłyszałem

w swym śmiechu histeryczną nutkę. Opowiedziałem mu wszystko, opuszczając kilka bardziej

makabrycznych szczegółów. Wydawał odpowiednie odgłosy w odpowiednich momentach i

słuchał uważnie aż do gorzkiego końca.

- Jesteś dla siebie zbyt surowy, Jim. Jedno potkniecie po pełnym napięcia dniu

każdemu może się zdarzyć.

- Nie miało prawa się zdarzyć! Przez moją głupotę omal nas obu nie złapali. To się

nigdy nie powtórzy.

- I tu się mylisz - powiedział, kiwając grubym palcem. - Może się zdarzyć w każdej

chwili, aż się należycie nie wytrenujesz. A będziesz trenowany długo i skutecznie...

- Oczywiście!

- ...aż tego typu potknięcie nie będzie możliwe. Spisałeś się niewiarygodnie dobrze,

jak na swoje doświadczenie. Teraz możesz być tylko coraz lepszy.

- A ty mnie nauczysz jak, jak być takim farciarskim oszustem jak ty!

Na moje słowa zmarszczył brwi i przybrał groźną minę. Czy powiedziałem coś nie

tak? Zmartwiony przygryzłem bolącą wargę, a on w ciszy rozstawił swoje łóżko i usiadł na

nim ze skrzyżowanymi nogami. Kiedy w końcu przemówił, wsłuchiwałem się w każde jego

słowo.

- Teraz będzie pierwsza lekcja, Jim. Nie jestem oszustem. Ty też nie jesteś oszustem.

Nie chcemy być przestępcami, bo przestępcami są te wszystkie głupie i nieskuteczne

osobniki. Jest ważne, aby zrozumieć i docenić, że jesteśmy poza społeczeństwem i

postępujemy według naszych własnych, surowych praw, niektórych nawet surowszych niż

prawa odrzuconego przez nas społeczeństwa. To może być samotne życie, ale to życie musisz

wybrać sam, z pełną świadomością. A gdy już raz wybierzesz, musisz przy tym wyborze

pozostać. Musisz być bardziej moralny niż oni, bo będziesz żył według surowszego kodeksu

moralnego. A ten kodeks nie zawiera w sobie słowa „oszust". To jest ich nazwa i musisz ją

odrzucić.

- Ale ja chcę być przestępcą...

- Porzuć tę myśl i tę nazwę. To jest, wybacz mi, że to mówię, ambicja podrostka. To

tylko twoje emocjonalne uniezależnienie się od świata, którego nie lubisz, i jako takie nie

może być uważane za rozsądną decyzję. Odrzuciłeś ich, ale jednocześnie przyjąłeś ich

określenie na to, kim jesteś. Oszust. Nie jesteś oszustem i ja nie jestem oszustem.

- A więc, kim jesteśmy? - zapytałem, cały rozpalony. Hetman złączył czubki palców

obu rąk i odpowiedział:

- Jesteśmy obywatelami z Zewnątrz. Odrzuciliśmy uproszczone, nudne,

zorganizowane, biurokratyczne, moralne i etyczne zasady, według których żyją oni.

Zastąpiliśmy je własnymi, nieporównanie doskonalszymi. Możemy fizycznie poruszać się

wśród nich, ale nie należymy do nich. W czym oni są leniwi, w tym my jesteśmy wydajni.

Gdzie oni są niemoralni, my jesteśmy moralni. Gdzie oni są kłamcami, my jesteśmy Prawdą.

Jesteśmy największą siłą działającą dla dobra społeczeństwa, które odrzuciliśmy.

Na to zdanie zamrugałem gwałtownie, ale poczekałem cierpliwie, bo wiedziałem, że

zaraz to wyjaśni. Co też zrobił.

- W jakiej galaktyce żyjemy? Rozejrzyj się. Obywatele tej planety i każdej innej

planety w tej idiotycznej organizacji, znanej jako Liga Galaktyczna, są obywatelami tłustej i

bogatej unii światów, które prawie zapomniały, jakie jest prawdziwe znaczenie słowa

„przestępstwo". Byłeś w więzieniu, wiec widziałeś tych godnych litości wyrzutków, których

oni uważają za przestępców. I to ma się nazywać półświatek? Na innych zasiedlonych

planetach jest paru malkontentów i jeszcze mniej nieprzystosowanych do życia w

społeczeństwie niż tutaj. Jest tam jeszcze garstka takich, którzy się rodzą mimo trwającej od

wieków kontroli genetycznej, ale wcześnie ich wyłapują i ich odchylenia są szybko

likwidowane. Tylko raz w życiu wybrałem się w podróż na inne planety, tylko na te

najbliższe. To było straszne! Życie w tamtych światach ma kolor i urok kawałka mokrej

tektury. Pognałem z powrotem do Rajskiego Zakątka, bo, jakkolwiek by czasami był

obmierzły, to w porównaniu z innymi jest naprawdę rajskim zakątkiem.

- Kiedyś chciałbym zobaczyć te inne światy.

- I powinieneś, drogi chłopcze. Ambicja godna pochwały. Ale najpierw naucz się żyć

tutaj. I ciesz się, że nie mają tu jeszcze całkowitej kontroli genetycznej albo maszyn do

upośledzania umysłowo osobników wyrastających ponad to społeczeństwo. Na innych

planetach wszystkie dzieci są takie same. Potulne i łagodne. Socjalnie przystosowane.

Oczywiście niektóre nie pokazują swej genetycznej słabości, czy jak my byśmy powiedzieli:

siły, przed osiągnięciem dorosłości. To są ci biedni wykolejeńcy, którzy próbują się

sprawdzić w drobnych przestępstwach; włamaniach, kradzieżach w sklepach, kradzieżach

zwierząt i tym podobnych. Może im się udawać przez tydzień czy dwa lub miesiąc czy dwa,

w zależności od wrodzonej inteligencji. Ale to pewne jak opadanie liści jesienią i tak samo z

góry przesadzone, że policja ich w końcu złapie i zamknie. Przetrawiłem tę wiadomość i

zadałem oczywiste pytanie:

- Ale jeśli tak właśnie wygląda przestępstwo, czy też jak mówisz, przeciwstawianie się

systemowi, to jak ty i ja się w tym mieścimy?

- Myślałem, że nigdy o to nie zapytasz. Te wyrzutki, o których mówiłem, a z którymi

ty zaznajomiłeś się w więzieniu, popełniają 99,9% przestępstw w naszym uporządkowanym i

wymuskanym społeczeństwie. A pozostałe, żywe 0,1%, które my reprezentujemy, ożywia

bezwładną materię tego społeczeństwa. Bez nas zaczęłaby się śmierć inteligencji we

Wszechświecie. Bez nas istnienie w tej ogłupiałej społeczności byłoby tak puste, że jedynym

wyjściem byłoby masowe samobójstwo. Zamiast nas ścigać i wyzywać od kryminalistów,

powinni nas czcić jako pierwszych spośród nich! - Iskierki błyskały mu w oczach, a głos aż

grzmiał, gdy to mówił. Nie chciałem przerywać tej burzliwej przemowy, lecz musiałem zadać

pytanie.

- Przepraszani bardzo, ale czy mógłbyś łaskawie wyjaśnić, dlaczego tak jest?

- Jest tak, bo dzięki nam policja ma co robić, ma kogo ścigać, ma powód, żeby

pojeździć tu i tam w swoich drogich pojazdach. A naród, popatrz, z jakim zaciekawieniem

oglądają wiadomości i słuchają najnowszych doniesień o naszych wyczynach, z jakim

zapałem rozprawiają o tym między sobą, rozkoszując się każdym szczegółem. A jaka jest

cena tych wszystkich rozrywek i dobra społecznego? Żadna. Nasze usługi są darmowe, mimo

że ryzykujemy życie, zdrowie i wolność, aby je wyświadczyć. Cóż im odbieramy? Nic. Po

prostu pieniądze, metalowe i papierowe symbole. Wszystko i tak jest ubezpieczone. Jeśli

wyczyścimy bank, straty pokrywa firma ubezpieczeniowa, która pod koniec roku o

mikroskopijną sumę zmniejszy roczne dywidendy. Każdy udziałowiec dostanie milionową

część dolara mniej. W ogóle żadnych poświęceń! Dobroczyńcy, mój chłopcze, jesteśmy po

prostu dobroczyńcami. Ale aby dostarczyć im tych dóbr, musimy działać daleko poza ich

prawami. Musimy być ukryci jak szczury w boazerii. W dawnych czasach było oczywiście

dużo łatwiej. Prawa były luźniejsze, a w społeczeństwie żyło więcej szczurów, tak jak w

starym drewnianym domu, w którym jest więcej szczurów niż w budynku z betononu. Ale w

nowoczesnych budynkach też są szczury. Teraz, kiedy społeczeństwo jest z żelazobetonu i z

nierdzewnej stali, miedzy złączami jest mniej szpar. Żeby je odnaleźć, trzeba naprawdę

sprytnego szczura. Tylko szczur z nierdzewnej stali, niezwyciężony szczur może czuć się w

tym środowisku jak w domu.

Zacząłem klaskać tak mocno, aż rozbolały mnie ręce. Hetman przyjmując należną

cześć pokiwał głową.

- Oto kim jesteśmy! - krzyknąłem z entuzjazmem. - Niezwyciężonymi szczurami! To

duma i zaszczyt być niezwyciężonym szczurem!

Potakująco pochylił głowę i powiedział:

- Zgadzam się. A teraz zaschło mi w gardle od mówienia i zastanawiam się, czy

mógłbyś mi pomóc z tymi skomplikowanymi urządzeniami. Da się jakoś wydostać z tego

podwójny napój wiśniowy?

Zwróciłem się w stronę wydającej głuche odgłosy i furkoczącej maszynerii.

- Da się, z przyjemnością pokażę ci, gdzie każda z tych maszyn ma przycisk do

testowania. Jeśli przyjrzysz się bliżej, to jest ten na saturatorze. Najpierw musisz go

przekręcić, a potem możesz włączyć saturator z drugiej strony. Na każdym jest nalepka i

nazwa. Zobacz, tu jest napój wiśniowy. Po prostu dotykasz i... już jest.

Pojemnik z furkotem wypadł na podstawkę i Hetman go wziął. Zaczął pić. Nagle

zamarł i kącikiem ust wyszeptał:

- Właśnie zauważyłem, że jest tu okno i jakaś młoda dama mi się przygląda...

- Nie ma się czego bać - zapewniłem go. - Okno jest zrobione z jednostronnego szkła.

Ona po prostu podziwia swoją twarz. To okienko inspekcyjne, żeby można było obserwować

klientów.

- Naprawdę? A tak, racja! Ależ to żarłoczny tłumek. Muszę przyznać, że gdy patrzę,

jak przeżuwają, to czuję, jak burczy mi w brzuchu.

- Nie ma sprawy. Są przecież kontrolki jedzenia. Ta najbliższa jest od

MacKrólikburgerów, jeśli je lubisz.

- Po prostu ubóstwiam.

- A więc proszę.

Wyciągnąłem parującą paczkę, charakterystycznie ozdobioną oczami jak paciorki i

puszystym ogonem i podałem mu. Aż przyjemnie było patrzeć, jak je. Ale zdążyłem oderwać

się od tego widoku, zanim zapomniałem wrzucić monetę w otwór na tylnej ściance

opancerzonego pojemnika na monety.

Hetman ze zdziwieniem podniósł wzrok. Gdy tylko przełknął, powiedział:

- Płacisz!? Myślałem, że jesteśmy bezpiecznie ukryci w tym degustacyjnym raju z

darmowym jedzeniem i piciem na każde zawołanie, dzień i noc.

- Ależ jesteśmy - zapewniłem go. - Te pieniądze są skradzione i ja dla dobra ekonomii

po prostu z powrotem wprowadzani je do obiegu. Ale w działalności MacSwineyów nie ma

zaniedbań. Każdy kawałeczek świńskiej tkanki, każdy odprysk lodu jest liczony. Kiedy

mechanik sprawdza maszyny, odpowiada za każdy dostarczony produkt. Komputer sklepowy

śledzi każdą sprzedaż. Wszystkie pieniądze są codziennie zabierane z sejfu w zewnętrznej

ścianie, który jest również automatyczny. Opancerzona furgonetka podjeżdża tyłem,

dokładnie gdy odblokowuje się zamek czasowy. Po wprowadzeniu szyfru otwierającego

wybiera się pieniądze. Jeśli więc będziemy brać wszystko za darmo, rachunki wykażą

kradzież, a to pociągnie za sobą natychmiastowe śledztwo. Musimy płacić za to, co bierzemy,

i to dokładnie należną sumę. Ale ponieważ tu już nie wrócimy, ukradniemy wszystko w dniu

wyjazdu, kiedy będziemy to miejsce opuszczać.

- W porządku, mój chłopcze, w porządku. Zmartwiłeś mnie na moment tą wymuszoną

uczciwością. Skoro jesteś tak blisko dystrybutora, proszę, wyciągnij mi jeszcze jeden pyszny

kawałek Lepus Cuniculus, a ja zapłacę.

15

Przypuszczam, że istnieją dziwaczniejsze miejsca spełniające funkcję szkolnej klasy,

chociaż żadne z nich nie przychodzi mi do głowy. Czasami trudno było się nam usłyszeć

wśród szczęku, syku i warkotu maszyn wydających jedzenie. Najhałaśliwiej było w czasie

lunchu i obiadu, ale szczyt następował, gdy kończyły się lekcje w szkołach. Wtedy my także

jedliśmy, bo trudno było rozmawiać. Próbowaliśmy wszystkich potraw MacSwineyów. Przez

nasze gardła przelatywały niezliczone ilości MacKrólikburgerów, a za nimi mnóstwo

Mrożonych Trybul. Lubiłem Hot-Konie, aż zjadłem o jednego za dużo i wtedy przerzuciłem

się na Świnozwierzonóżki w galarecie, a potem na kocie naleśniki. Hetman miał gusta

wojskowe - smakowało mu wszystko z menu. Potem, kiedy przestawało być tłoczno, a my

starliśmy z ust smak ostatniego sosu, rozwalaliśmy się wygodnie i wracaliśmy do mojej

nauki. Kiedy doszliśmy do przestępstw komputerowych, dowiedziałem się, czym przez

ostatnie dziesięciolecie się zajmował Hetman.

- Daj mi komputer, a zawładnę światem - powiedział, a w jego głosie zabrzmiał taki

autorytet, iż uwierzyłem, że naprawdę by mógł.

- Kiedy byłem młody, lubowałem się we wszelkiego rodzaju działaniach mających na

celu zabawiane obywateli tej planety. To była radość; przechwycić w drodze dostawę gotówki

i zastąpić paczki banknotów karteczką z moim znakiem. Nigdy nie odgadli, jak to robiłem...

- A jak to robiłeś?

- Mówiliśmy o komputerach.

- Choć ten jeden raz pozwól sobie na dygresję, błagam cię. Obiecuję, że zastosuję

twoją technikę. A jeżeli mi pozwolisz, zostawię nawet jedną z twoich wizytówek.

- To wyśmienity pomysł; zabić obecnej generacji gliniarzy takiego ćwieka, jak ja ich

poprzednikom. Przedstawię ci sytuację, a ty spróbuj odgadnąć, jak to zrobiłem. W Centralnej

Mennicy, dobrze strzeżonym i starym budynku z dwumetrowej grubości kamiennymi

ścianami, znajdują się gigantyczne sejfy pełne miliardów dolców. Kiedy ma się odbyć

przewóz, strażnicy i urzędnicy napełniają metalowy pojemnik, który jest następnie w

obecności wszystkich zamykany na klucz i plombowany. Na zewnątrz budynku czeka konwój

gliniarzy i wszyscy oni pilnują jednego opancerzonego samochodu. Na podany sygnał

samochód parkuje tyłem do pancernych drzwi dostawczych. W środku budynku otwiera się

wewnętrzne, także stalowe drzwi i umieszcza pojemnik w opancerzonym przedsionku. Trzeba

zapieczętować wewnętrzne drzwi, zanim będzie można otworzyć zewnętrzne. Potem

pojemnik podróżuje w opancerzonym samochodzie na stację kolejową i zostaje umieszczony

w opancerzonym wagonie. Ten ma tylko jedne drzwi zamykane na klucz, zaplombowane i

oplecione czujnikami niezliczonej ilości alarmów. W każdym wagonie jest specjalny

przedział dla strażników i tak cały transport mknie do potrzebującego dolców miasta. Tam

czeka już następny opancerzony samochód. Wciąż zaplombowany pojemnik jest wyjmowany,

umieszczany w samochodzie i zabierany do banku. Tam go otwierają i jak się okazuje...

zawiera jedynie moją wizytówkę.

- Cudowne!

- Byłbyś łaskaw wyjaśnić, jak to zrobiłem?

- Byłeś jednym ze strażników w pociągu...

- Nie.

- Albo prowadziłeś opancerzony samochód...

- Nie.

Łamałem sobie tak głowę przez godzinę, aż wreszcie się zlitował i wyjaśnił:

- Wszystkie twoje sugestie mają swoje zalety, ale są niebezpieczne. Jesteś dużo

bardziej „fizyczny", niż ja kiedykolwiek byłem. W swoich działaniach zawsze wolałem mózg

niż muskuły. Powodem, dla którego wcale nie musiałem się włamywać do pojemnika i

wyciągać z niego pieniędzy, jest to, że pojemnik w chwili opuszczenia Mennicy był pusty. A

raczej był obciążony cegłami i moją wizytówką. Czy teraz potrafisz zgadnąć, jak to zrobiłem?

- Pieniądze wcale nie opuściły budynku - zamruczałem, próbując zmusić swój mózg

do myślenia. - Ale były załadowane do pojemnika, pojemnik wsadzony do ciężarówki...

- Zapominasz o czymś...

Strzeliłem palcami i skoczyłem na równe nogi.

- Ściana, oczywiście, to musiała być ściana! Naprowadziłeś mnie na trop, a ja byłem

taki tępy. Ściana, z kamienia, dwumetrowej grubości!

- Dokładnie tak. Dostanie się do niej zajęło mi cztery miesiące. Zużyłem przy tym trzy

roboty, ale w końcu mi się udało. Najpierw kupiłem budynek po drugiej stronie ulicy,

naprzeciw mennicy i zrobiliśmy pod nim tunel. Tylko kilofem i szpadlem. Bardzo wolno i

bardzo cicho. Potem w górę przez fundamenty budynku i do wnętrza ściany, która, jak się

okazało, składała się z warstwy zewnętrznej i wewnętrznej kamiennej, a w środku, zgodnie z

budowlanym zwyczajem, była wypełniona gruzem. Mechanizm, który tam zainstalowałem,

podmieniał pojemniki w ciągu jednej i pięciu setnych sekundy. Wewnętrzne drzwi musiały

być zamknięte, zanim można było otworzyć zewnętrzne. Dawało to wystarczająco dużo

czasu, prawie trzy sekundy, żeby podmiana się udała. Nigdy nie zgadli, jak to zrobiłem.

Mechanizm ciągle tam jest. Ale ta operacja była źle zaplanowana. Mam na myśli podkop.

Przestępstwa komputerowe to zupełnie coś innego. To głównie ćwiczenia intelektualne.

- Ale czy kradzież komputerowa jest obecnie możliwa przy szyfrach i blokadach?

- To, co można zaszyfrować i zablokować, można też odszyfrować i odblokować. Bez

pozostawienia śladu. Dam ci kilka przykładów. Zacznijmy od banku. Oto, na czym rzecz

polega. Powiedzmy, że masz tam osiem tysięcy dolców na rachunku oszczędnościowym,

oprocentowanym na 8% w stosunku rocznym. Bank co tydzień bilansuje twoje konto. Co

oznacza, że w końcu pierwszego tygodnia powiększa twoje saldo o 0,0015384% i dodaje tę

sumę do twego salda. Saldo wzrosło o 12,3 dolca. Zgadza się? Sprawdź to na kalkulatorze.

Wystukałem zadanie na kalkulatorze i wyszedł mi ten sam wynik.

- Dokładnie 12 dolców i 30 centów zysku - odparłem dumnie.

- Źle - powiedział wzdychając. - Zysk wynosił 12 przecinek 3072

dziesięciotysięcznych, nieprawdaż?

- No, niby tak, ale nie można dodać do czyjegoś konta 72 setnych centa, prawda?

- Nie jest to łatwe, bo rachunki finansowe są prowadzone do dwóch miejsc po

przecinku. Ale to właśnie w kwestii dokładności w rozliczeniach bank ma wybór. Może

zaokrąglić wszystkie dziesiętne powyżej 0,005 w górę do centa, a poniżej 0,0049 w dół do

zera. Pod koniec dziennych operacji przeciętna zaokrągleń w górę i w dół będzie zbliżona do

zera, wiec bank na tym nie straci. Albo, co jest powszechnie praktykowane, bank może

odrzucić wartości po pierwszych dwóch zerach po przecinku i w ten sposób uzyskiwać mały,

ale stały profit. Mały w skali banku, ale bardzo duży dla jednostki. Jeśli ustawi się komputer

banku tak, żeby wszystkie zaokrąglenia w dół składał na jedno konto, to pod koniec dnia

bilans wykaże poprawne saldo na rachunku banku i na rachunku klientów. I wszyscy będą

zadowoleni.

Jak zwariowany wystukiwałem obliczenia na kalkulatorze i na widok wyników aż

zarechotałem z radości.

- Dokładnie tak. Wszyscy są zadowoleni, włącznie z właścicielem konta, na które

wpływają te zaokrąglenia. Bo nawet jeśli ściąga się tylko pół centa z dziesięciu tysięcy kont,

zysk wynosi około pięćdziesięciu dolarów!

- Dokładnie. Ale duży bank będzie miał sto razy więcej kont. Co daje, jak wiem ze

szczęśliwego doświadczenia, pięć tysięcy dolców jako tygodniowy dochód temu, kto

zmontuje ten szwindel.

- I to jest najmniejszy i najprostszy przykład twoich komputerowych kawałów -

spytałem stłumionym głosem.

- Tak. A kiedy dochodzi się do dużych systemów bankowych, sumy stają się

nieprawdopodobne. To przyjemność działać na tym poziomie. Bo gdy jest się ostrożnym i nie

zostawia śladów, korporacje nie mają pojęcia, że zostały zrobione w konia. Nie chcą tego

przyjąć do wiadomości, nie chcą nawet w to uwierzyć, dopóki nie staną twarzą w twarz z

oczywistym dowodem. Bardzo trudno jest udowodnić przestępstwo komputerowe. To bardzo

przyjemne hobby dla kogoś w moim, dojrzałym wieku. Dzięki temu mam cały czas co robić,

no i jestem nieprzyzwoicie bogaty. Nigdy mnie nie złapali. No tak, poza tym jedynym

razem... Westchnął ciężko, a ja się zawstydziłem.

- To moja wina! - krzyknąłem. - Jeślibym nie próbował się z tobą skontaktować, nigdy

byś się nie wdał w te historie z Federalką.

- Nie wiń się za to, Jim. Źle oceniłem ich urządzenia zabezpieczające, które są o wiele

bardziej wyrafinowane niż te, z którymi dotąd miałem do czynienia. To był mój błąd i z

pewnością za niego zapłaciłem. Ciągle płacę. Nie pomniejszam zalet bezpieczeństwa tej

naszej kryjówki, ale to jedzenie może się po pewnym czasie trochę przejeść. A może tobie to

nie przeszkadza?

- To jest normalne jedzenie mojego pokolenia.

- Oczywiście. Nie pomyślałem o tym. Konia nigdy nie znudzi trawa, a świniozwierz

przez wieki będzie chciwie chłeptał swoje pomyje.

- A ty na pewno mógłbyś przez najbliższe sto lat wcinać homary i pić szampan.

- Trafnie to ująłeś, mój chłopcze. Jak myślisz, jak długo jeszcze tu pozostaniemy? -

odsunął od siebie nie dojedzoną porcję chrupek.

- Wydaje mi się, że jeszcze co najmniej dwa tygodnie. Wzdrygnął się.

- To dla mnie dobra okazja do zrzucenia wagi.

- Do tej pory obława osłabnie - ciągnąłem. - Chociaż jeszcze przez pewien czas

będziemy musieli unikać publicznych środków transportu. Jednak przygotowałem już pewien

środek transportu.

- Czy wolno mi spytać jaki?

- Łódkę, czy raczej kabinowy stateczek wycieczkowy na rzecze Sticks. Jakiś czas

temu kupiłem go pod szyldem pewnej spółki. Znajduje się on teraz w porcie, tuż za Billville.

- Doskonale! - z radością zatarł ręce i rozpromienił się. - Koniec lata, podróż na

południe, wieczorami smażony zębacz, chłodzące się w prądzie rzeki butelki wina, steki w

nadbrzeżnych restauracyjkach.

- A dla mnie zmiana płci.

Na to oświadczenie aż wytrzeszczył oczy i odetchnął z ulgą, gdy mu wyjaśniłem:

- Na pokładzie, gdy będę widoczny z brzegu, będę się ubierał jak dziewczyna,

przynajmniej dopóki się stąd nie oddalimy.

- Świetnie. A ja powinienem zrzucić trochę wagi. Tutaj nie będzie mi trudno zacząć

dietę. Zapuszczę wąsy, brodę i ufarbuję znów włosy na czarno. To jest coś, na co warto

poczekać. Czy możemy zatem przeznaczyć na to nie dwa tygodnie, ale powiedzmy, miesiąc?

Jeśli nie będę jadł, to mogę wytrwać tyle czasu uwięziony w tym kulinarnym getcie. Dzięki

tym dodatkowym tygodniom będę miał lepszą figurę i dłuższe włosy i wąsy.

- Jeśli tak uważasz, ja też mogę to znieść.

- A więc postanowione. A teraz większość czasu będziemy spędzać na twojej

komputerowej edukacji, dobrze? Dziś zajmiemy się RAM, ROM i PROM.

Byłem tak zajęty nauką, że nie przeszkadzało mi nawet skwierczenie smażonych na

ruszcie świniozwierzoburgerów. A poza tym ciągle jeszcze mogłem je jeść. Im bardziej rosło

moje zrozumienie różnych możliwości nielegalnej działalności w naszym społeczeństwie,

tym bardziej ubywało ciała mojemu kompanowi. Chciałem wyjechać wcześniej, ale Hetman

nie dał się namówić na zmianę.

- Jeśli raz obmyśli się plan, należy się go trzymać do końca. Zmiany są wskazane

tylko wtedy, gdy zmieniają się okoliczności zewnętrzne. Człowiek jest zwierzęciem rozu-

mującym, a żeby zostać rozumnym, potrzebuje trochę treningu. Zawsze można znaleźć

powody, żeby zmienić plan działania.

Zadrżał, kiedy maszyny ruszyły z nagłym warkotem. Właśnie skończyły się lekcje w

szkołach. Hetman sięgnął do kieszeni i skreślił kolejny dzień w swoim kalendarzyku.

- Dobrze zaplanowana akcja musi się udać, jeśli coś do niej wtrącisz, możesz

wszystko zepsuć. Nasz plan jest dobry. I przy nim pozostaniemy - zakończył.

Kiedy w końcu nadszedł ostatni dzień, Hetman był dużo szczuplejszy i bardziej

stanowczy. Przeszedł przez próbę kulinarnego piekła, co go zahartowało. Ja natomiast mocno

utyłem. Wszystko dobrze zaplanowaliśmy, spakowaliśmy swoje rzeczy, wyczyściliśmy sejf z

dolców i usunęliśmy wszelkie ślady naszej bytności. Na koniec usiedliśmy, w milczeniu

spoglądając na zegarki.

Zabrzmiał alarm i zerwaliśmy się na równe nogi, uśmiechając się radośnie.

Wyłączyłem brzęczyk, a Hetman otworzył drzwi chłodni. Gdy przekręcił się klucz w

zewnętrznym zamku, zamknęliśmy je za sobą. Stojąc i drżąc w zamrażarce MacSwineyów,

usłyszeliśmy, jak mechanik wchodzi do opuszczonego przez nas pomieszczenia.

- Poznajesz? - szepnąłem. - Reguluje dystrybutor lodu na saturatorze z napojeni

wiśniowym. Śmieszny dźwięk, nie?

- Wolę nie dyskutować o zawartości tej galerii obrzydlistw. Czy nie czas już wyjść?

- Czas - otworzyłem zewnętrzne drzwi i aż zamrugałem oszołomiony tak długo

niewidzianym światłem dziennym. Poza dostawczą furgonetką ulica była pusta.

- Idziemy.

Wymknęliśmy się i zatrzasnąłem drzwi. Powietrze było słodkie, świeże i wolne od

kuchennych smrodów. To było coś niesamowitego! Kiedy Hetman zajął się furgonetką, ja

wsunąłem dwa kliny w drzwi od naszego pokoiku kulinarnych horrorów. Jeśli mechanik

próbowałby wyjść z niego przed upływem odpowiedniego czasu, te drobiazgi skutecznie mu

to utrudnią. Potrzebowaliśmy tylko piętnastu minut.

Gdy się odwróciłem, Hetman otworzył już drzwi furgonetki. Dał nura na tył, miedzy

skrzynie z częściami zamiennymi, a ja zapaliłem silnik.

Reszta poszła równie łatwo. Zostawiłem Hetmana razem z naszymi rzeczami na ławce

w pobliżu portu. Mój towarzysz usiadł i wystawił twarz do słońca. Porzucenie skradzionego

samochodu na parkingu najbliższego sklepu alkoholowego było błahostką.

Następnie spacerkiem, bez pośpiechu, poszedłem nad rzekę i dołączyłem do Hetmana.

- To ta biała łódź, tam - wskazałem, jednocześnie drugą ręką poprawiając wąsy. - Cały

port jest w pełni zautomatyzowany. Wezmę ją i podpłynę tutaj.

- I zacznie się nasza wycieczka! - odpowiedział z radosną iskierką w oku.

Zostawiłem go siedzącego w słońcu, a sam poszedłem do przystani, żeby wprowadzić

dokumenty łodzi do robota dyżurnego.

- Dzień dobry - zapiszczał cieniutkim głosikiem. - Życzysz sobie odebrać kabinową

łódź wycieczkową „Fartowna Forsa". Baterie zostały naładowane na sumę dwunastu dolców.

Koszty przechowania...

I dalej tak wymieniał, czytając na głos wszystkie opłaty, które były wyraźnie

wypisane na ekranie monitora, zapewne robił to dla klientów, którzy nie potrafią czytać. Nic

nie mogłem na to poradzić. Stałem na jednej nodze, potem na drugiej, aż wreszcie skończył i

mogłem wrzucić monety. Maszyna zagruchotała i wypluła pokwitowanie. Nadal spacerkiem

podszedłem do łodzi, wrzuciłem kwit w szczelinę słupka cumowniczego i zaczekałem na

wytęskniony trzask otwierającego się łańcucha. Kilka sekund później byłem już na rzece i

kierowałem się ku samotnej postaci na brzegu.

Już nie samotnej! Obok siedziała dziewczyna. Pokręciłem się trochę wzdłuż brzegu, a

ona wciąż tam była. Hetman siedział pochylony i nie dawał mi żadnego znaku. Jeszcze raz

zawróciłem, ale widok policyjnej motorówki patrolującej nabrzeże sprawił, że klnąc

podpłynąłem do brzegu. Dziewczyna wstała, pomachała do mnie i krzyknęła:

- Jako żywo, to przecież mały Jimmy diGriz. Cóż za cudowna niespodzianka!

16

Ostatnio w moim życiu było stanowczo zbyt wiele takich chwil jak ta. Podpływając

łodzią do brzegu, przyjrzałem się dziewczynie bliżej. Znała mnie, wiec i ja powinienem ją

znać. Świetnie się prezentowała, jej kształty wspaniale wypełniały bluzkę. Te malinowe

usta... To ona! - obiekt mych najgorętszych marzeń.

- Czy to ty, Beth? Beth Naratin?

- Jak to ślicznie z twojej strony, że mnie pamiętasz!

Miałem właśnie wyskoczyć na brzeg z liną cumowniczą, ale Beth wzięła ją ode mnie i

przywiązała do pachołka. Ponad jej ramieniem zobaczyłem, jak motorówka policyjna mija

nas i płynie dalej. Potem spojrzałem na Hetmana, który po prostu wzniósł oczy ku niebu, a

Beth powiedziała:

- Powiedziałam sobie, Beth, to nie może być Jimmy diGriz, ten co wysiada z tej starej

furgonetki MacSwineyów i ma takie słodkie, małe wąsiki. To nie Jimmy, o którym tak często

ostatnio mówili w wiadomościach. Ale jeśli to on, czemóż bym miała nie polecieć za nim w

imię naszej dawnej znajomości? A potem zobaczyłam, jak rozmawiasz tu z tym miłym

dżentelmenem, zanim poszedłeś na przystań, więc zmieniłam zdanie i postanowiłam

poczekać tu, aż wrócisz. Wybierasz się w podróż, prawda?

- Nie, nie w podróż, po prostu na małą, jednodniową wycieczkę w górę rzeki i z

powrotem. Miło cię znowu widzieć, Beth.

To była jedyna miła strona tego wszystkiego. Mam na myśli patrzenie na nią. Obiekt

mej dziecięcej czci. Opuściła szkołę wkrótce potem, jak ja do niej przyszedłem, ale trudno ją

było zapomnieć. Cztery lata starsza ode mnie, prawdziwie dojrzała kobieta. To by znaczyło,

że teraz ma dwadzieścia jeden lat. Była gospodynią klasy i Królową Piękności Roku. Nie bez

powodu. Teraz, mimo swego wieku, ciągle jeszcze była niekiepska. Moje wspomnienia

przerwał jej głos:

- Nie wydaje mi się, żebyś był zbyt prawdomówny, Jimmy. Założę się, że ze

wszystkimi tymi torbami wybierasz się w dłuższą podróż. Na twoim miejscu uważałabym

dłuższą podróż za całkiem niezły pomysł.

Czyż przy ostatnich słowach zabrzmiał w jej głosie twardy ton? Czego ona chce? Nie

mogliśmy tu tkwić zbyt długo. Jasno przedstawiła swe zamiary wskakując na pokład.

- Zawsze się znajdzie miejsce dla jednej osoby więcej! - krzyknęła radośnie i usiadła

na dziobie. Zszedłem na brzeg i zabrałem torby. Szepnąłem do Hetmana:

- Ona mnie zna. Co robimy? Westchnął w odpowiedzi.

- Niewiele możemy zrobić. Chwilowo mamy pasażerkę. Proponuję zastanowić się nad

tym problemem w drodze. W końcu i tak nie mamy wyboru.

Niestety, to prawda. Podałem mu nasze rzeczy i wziąłem się za rozplątywanie

straszliwego supła, który Beth zawiązała na pachołku. Wypchnąłem nogą „Fartowną Forsę",

wskoczyłem na pokład i wziąłem w ręce kierownice. Hetman zniósł torby na dół, a ja

włączyłem silnik i skierowałem łódź w dół rzeki. Oddaliliśmy się od Billville i MacSwineyów

i Prawa.

Ale nie od Beth. Leżała rozciągnięta na pokładzie z podwiniętą spódnicą, abym mógł

podziwiać cudowną długość jej nóg. Co też robiłem. Obróciła się i uśmiechnęła, wyraźnie

czytając w moich myślach. W tym momencie zrezygnowałem z zamiaru przebrania się za

dziewczynę. Wyobraziłem sobie, jakie kpiny towarzyszyłyby tej przemianie, i zezłościło mnie

to wszystko.

- Dobra, Beth, wyduś to z siebie wreszcie - powiedziałem, przenosząc wzrok z jej

ciała na czyste wody rzeki.

- O co ci chodzi?

- Skończ z tymi gierkami. Oglądałaś wiadomości, sama mówiłaś. Więc wiesz o mnie.

- Oczywiście, że tak. Wiem, że obrabiałeś banki i uciekłeś z więzienia. Ale to mi nie

przeszkadza. Sama miałam drobniutkie kłopoty, więc kiedy zobaczyłam ciebie, a potem tę

łódź, domyśliłam się, że musisz mieć pieniądze. Być może, mnóstwo pieniędzy. Więc z

radością wykorzystałam okazję, żeby zabrać się z tobą w tę podróż. Czyżby cię to nie

cieszyło?

- Nie - udało mi się nie spojrzeć na jej nogi. - Mam trochę odłożonych pieniędzy.

Jeślibym ci trochę dał i wysadził na brzeg...

- Pieniądze tak. Brzeg nie. Nie mam już zamiaru oglądać ani JEGO, ani Billville.

Teraz chcę zobaczyć świat, a ty będziesz za to płacił.

Ułożyła się z rękami pod głową, z uśmiechem napawając się słońcem. Popatrzyłem na

nią ponuro i pomyślałem o trzech czy czterech ciosach, które by złamały tę delikatną szyjkę...

Nie wolno nawet tak żartować! Ten problem można rozwiązać bez przemocy. Z

warkotem płynęliśmy przed siebie, rozpruwając wodę dziobem. Billville było już za nami, a

przed nami na brzegach rzeki rozpościerały się zielone pola. Hetman wyszedł na pokład i

usiadł obok mnie. W towarzystwie Beth nie mieliśmy sobie wiele do powiedzenia.

Płynęliśmy tak w milczeniu przez ponad godzinę, aż pojawiła się przed nami przystań

przy dużym domu towarowym. Beth poruszyła się i usiadła, przeczesując palcami swe

wspaniałe blond włosy.

- Wiecie, jestem głodna. Założę się, że wy też. Może podpłyniecie tam, a ja wyskoczę

na brzeg i przyniosę nam coś do jedzenia i parę piw. Czyż to nie świetny pomysł?

- Wspaniale! - przytaknąłem. Ona pójdzie do sklepu, a my dodamy gazu i odpłyniemy.

- Jestem spłukana - uśmiechnęła się. - Bez grosza. Jeśli dacie parę dolców, kupię

lunch. Myślę, że tysiąc wystarczy.

Uśmiech słodkiej, małej dziewczynki nie zniknął z jej twarzy, gdy to mówiła.

Zastanowiłem się, jakiego to rodzaju miała kłopoty. Może wymuszanie pieniędzy i szantaż...

Z pewnością miała do tego kwalifikacje. Sięgnąłem głęboko do portfela.

- Ładnie z twojej strony - powiedziała, z roziskrzonymi oczami przebierając palcami

zwitek banknotów. - To mi nie zajmie dużo czasu. I wiem, że tu będziesz, Jimmy, razem ze

swym przyjacielem. Czyż jego także nie widziałam w wiadomościach?

Patrzyłem ponuro na ruchy jej ślicznego zadka, gdy potruchtała w kierunku sklepu.

- Ale nas uziemiła - powiedział Hetman ponuro.

- Uziemiła, złupiła i dała w kość. Co teraz zrobimy?

- W tej chwili dokładnie to, co powiedziała. Poza zabiciem jej mamy bardzo mały

wybór. Ale ja nie uznaję zabijania.

- Ani ja. Chociaż po raz pierwszy poczułem pokusę.

- Co o niej wiesz?

- Nic. Przecież ostatni raz widziałem ją w szkole. Mówi, że ma kłopoty, ale nie wiem,

o co chodzi. Pokiwał głową w zamyśleniu.

- Sprawdzę ją, kiedy dostaniemy się do jakiegoś komputera. Jeśli jest notowana przez

policję, mogę ją załatwić.

- Czy to nam pomoże?

- Nie mam pojęcia, drogi chłopcze. Możemy jedynie spróbować. A na razie musimy

jak najlepiej wykorzystać tę sytuację. Na szczęście jesteśmy już daleko od pałacu

wieprzowiny i od naszych prześladowców. Dopóki ta kreaturka bierze od nas pieniądze,

jesteśmy bezpieczni. Na razie. I musisz przyznać, że jest dosyć dekoracyjna.

Na to nie miałem odpowiedzi. Mogłem jedynie siedzieć z posępną miną i czekać na

powrót naszej nieproszonej pasażerki.

Po lunchu ruszyliśmy w dalszą podróż w dół rzeki. Zmęczona poranną kąpielą Beth

zeszła pod pokład, żeby uciąć sobie drzemkę. Hetman chciał mnie zmienić przy sterze, więc

pokazałem mu podstawowe kontrolki i oznaczenia nawigacyjne. Mieliśmy sobie niewiele do

powiedzenia. Ale dużo myśleliśmy. Po południu obiekt naszych zawziętych rozmyślań

wyszedł na pokład.

- Jakiż to rozkoszny mały stateczek. - wyszczebiotała - Rozkoszniuteńki pokoik dla

dziewczynki, malutka kucheneczka i w ogóle. Ale tylko dwa łóżeczka. Jakim cudem

będziemy wszyscy spać?

- Na zmianę - warknąłem, rozdrażniony tonem jej głosiku.

- Zawsze byłeś dowcipny, Jimmy. Sądzę, że najlepiej będzie, jak ja będę spała w

kabinie. Ty i twój przyjaciel możecie się jakoś tu urządzić.

- Jakoś się tu urządzić, młoda damo, jakoś się tu urządzić? Jak ktoś w moim wieku ma

się urządzić na pokładzie, gdy opuści się nocna, zimna mgła?! - Hetman z trudem

opanowywał wściekłość, ale Beth zdawała się tego nie zauważać.

- Jestem pewna, że dacie sobie radę - powiedziała. - A teraz chciałabym się zatrzymać

w najbliższym miasteczku, tym tam. Wyjechałam w takim pośpiechu, że zapomniałam wziąć

swoich rzeczy. Ubrań, kosmetyków, rozumiecie.

- Czyż nie potrzebujesz pieniędzy, żeby to kupić? - zapytałem żartobliwie.

Zignorowała moją cienką ironię i kiwnęła głową.

- Wystarczy jeszcze tysiąc.

- Idę na dół - oznajmił Hetman i nie wyszedł już, dopóki nie przycumowałem, a ona

nie odeszła. Wtedy przyniósł dwa piwa, wziąłem jedno i pociągnąłem dużego łyka.

- Wykluczamy morderstwo - powiedział dobitnie.

- Wykluczamy - przytaknąłem. - Ale to nie znaczy, że mamy odmówić sobie radości

myślenia o tym. Co robimy?

- Nie możemy tak po prostu zwinąć cumy i odpłynąć. Za kilka minut posłałaby za

nami policję i zgarnęła nagrodę. Musimy to wziąć pod uwagę i zacząć myśleć szybciej niż

ona. To, że z nami popłynęła, było impulsem, to oczywiste. Jest chciwa i musimy dalej dawać

jej to, czego chce. Wcześniej czy później stwierdzi, że ma nas dosyć i wyda nas, żeby dostać

nagrodę. Czy jest na pokładzie coś takiego jak mapa?

Trzeba przyznać, że ten wielki mózg zaczął pracować. Nie zadając żadnych pytań, jak

najszybciej wygrzebałem mapę.

Zaczął wodzić po niej palcem.

- Wydaje mi się, że jesteśmy tutaj, tak, dokładnie tutaj. A tutaj, w dół rzeki, jest

kwitnące miasto Val's Halla. Kiedy tam dopłyniemy?

Przymrużyłem oczy, żeby łatwiej określić skalę, i sprawdziłem odległość kciukiem.

- Możemy być tam jutro po południu, jeśli wcześnie wyruszymy.

Uśmiechnął się jak głodny zębacz. Równie szeroko i paskudnie.

- Cudownie, po prostu cudownie. To będzie bardzo odpowiednie.

- Odpowiednie do czego?

- Do moich planów. Które na razie zachowam dla siebie, bo muszę jeszcze

dopracować szczegóły. Kiedy ona wróci, jedyne, co musisz robić, to we wszystkim, co

powiem, zgadzać się ze mną. Teraz następna sprawa do uzgodnienia. Gdzie dzisiaj śpimy?

- Na brzegu rzeki - odpowiedziałem, schodząc pod pokład. - Nasza przyjaciółka

wzięła wszystkie pieniądze, które miałem przy sobie, więc muszę sięgnąć do naszych

zapasów. Zaraz kupię namiot, śpiwory i cały sprzęt, żebyśmy mogli wygodnie biwakować.

- Doskonale. Dołożę wszelkich wysiłków, żeby do twojego powrotu plan był gotowy.

Kupiłem także kilka steków i kolekcję luksusowych win. Należała nam się jakaś

odmiana po kuchni MacSwineyów. Kiedy słońce zbliżyło się do horyzontu, przywiązałem

łódkę do rosnących na zielonym brzegu drzew i rozbiliśmy namiot. Hetman aż się oblizał na

widok mięsa i oświadczył, że sam przygotuje obiad. Zaraz wziął się za gotowanie, a Beth

zajęła się pielęgnacją swych paznokci, ja powbijałem paliki i przygotowałem materace. Kiedy

zabraliśmy się za jedzenie, słońce było już pomarańczową kulą na horyzoncie.

Obiad był wspaniały. Nikt nie odezwał się słowem, dopóki nie skończyliśmy. Gdy

zniknął ostatni kąsek, Hetman westchnął, uniósł szklankę i łyknął wina, a potem aż sapnął z

zachwytu.

- Mimo iż sam go przyrządziłem, muszę przyznać, że ten posiłek był pełnym

sukcesem.

- Zupełnie usunął mi z ust smak świniozwierza - przyznałem.

- Nie smakowało mi to wino. Wstrętne.

W ciemności widoczny był mglisty cień Beth. Jej głos oraz słowa, pozbawione

oprawy wspaniałej powierzchowności, pozostawiały wiele do życzenia. Ale w głębokim basie

Hetmana nie było złośliwości, gdy odezwał się powtórnie:

- Beth, mogę nazywać cię Beth, prawda? Dziękuję, Beth. Jutro powinniśmy być w

mieście Val's Halla i będę tam musiał zejść na brzeg i wpaść do mojego banku. Zostało nam

już niewiele pieniędzy. Nie chciałabyś, żeby nam ich zabrakło, prawda?

- Nie, nie chciałabym.

- Tak też myślałem. A chciałabyś, żebym poszedł do banku i przyniósł ci stamtąd sto

tysięcy dolców w małych banknotach?

Usłyszałem, jak sapnęła. A potem sięgnęła do przełącznika i włączyła światła

nawigacyjne nad kokpitem. Z wściekłością patrzyła na Hetmana i po raz pierwszy przestała

nad sobą panować.

- Próbujesz sobie ze mnie żartować, staruszku?

- Ależ skąd, młoda damo. Po prostu płacę za nasze bezpieczeństwo. Wiesz o pewnych

rzeczach, o których, powiedzmy, lepiej nie mówić na głos. Sądzę, że ta suma jest dość

rozsądną zapłatą za stałe milczenie. A ty?

Zawahała się i wybuchnęła śmiechem.

- Oczywiście. Gdy będę miała te pieniądze w ręku, mogę nawet zastanowić się, czy

nie pozwolić wam kontynuować tej podróży bez mojego skromnego towarzystwa.

- Jak sobie życzysz, kochanie, jak sobie tylko życzysz.

I więcej już na ten temat nie wspomniał. Wkrótce poszliśmy spać, bo był to dla nas

wszystkich meczący dzień. Beth zajęła łódź, a my namiot. Kiedy wróciłem po zamontowaniu

alarmów dla pewności, że łódź będzie rano w tym samym miejscu. Hetman już chrapał. Tuż

przed zaśnięciem uświadomiłem sobie, że niezależnie od tego, co zaplanował, mamy

przynajmniej jeden dzień wolności przed sobą, zanim Beth zdecyduje się skontaktować z

policją. Chrapka na te pieniądze zapewni jej milczenie. Zapadając w drzemkę zdałem sobie

sprawę, że Hetman z pewnością właśnie tak to zaplanował.

Nie zważając na protesty dobiegające z kabiny, z warkotem wypłynęliśmy na rzekę na

godzinę przed świtem. Beth pojawiła się na pokładzie kwadrans później. Złość szybko jej

przeszła, gdy Hetman zaczął mówić, jaki zysk mogą przynieść dobrze zainwestowane dolce.

Kilkakrotnie wspomniał o dobrach konsumpcyjnych, które wkrótce będzie mogła nabyć, i

ogólnie czarował ją jak wąż królika. Nie miałem pojęcia, jakie miał zamiary, ale świetnie się

bawiłem.

Po południu zacumowałem na przystani przy kanale przecinającym Val’s Halla.

Byliśmy bliziutko centrum i Hetman przeczesawszy brodę i podkręciwszy wąsy, zgrabnie

przedzierzgnął się w biznesmena.

- To nie zajmie mi dużo czasu - powiedział i poszedł. Beth patrzyła za nim, cała w

radosnym oczekiwaniu.

- On naprawdę jest tym gościem, którego nazywają Hetmanem? - zapytała, gdy już

poszedł.

- Nic o tym nie wiem.

- Daj sobie spokój z tymi gadkami. Widziałam film na 3V, jak ktoś go odbił. Jakiś

drobny facet z wąsami. To musiałeś być ty.

- Dużo jest wąsaczy na świecie.

- Nigdy bym nie pomyślała, gdy widziałam cię w szkole, że tak skończysz.

- Ja też nie podejrzewałem, że ty tak skończysz. Podziwiałem cię z daleka.

- Jak każdy dojrzewający chłopak w naszej szkole. Nie myśl, że o tym nie wiedziałam.

Śmieliśmy się z tego, on będąc nauczycielem i w ogóle...

Przerwała i spojrzała na mnie ponuro. Uśmiechnąłem się słodko i zszedłem na dół,

żeby zmyć tak starannie przez nią zignorowane naczynia po obiedzie i śniadaniu. Właśnie

kończyłem, gdy z brzegu doszedł mnie okrzyk:

- Ahoj na łodzi! Wolno wejść na pokład?

Na nadbrzeżu portu stał Hetman, olśniewający i wspaniały. Jego nowy garnitur musiał

kosztować niezłą fortunkę. Walizka, którą uniósł do góry, wyglądała na zrobioną z

prawdziwej skóry, a złote okucia błyszczały w słońcu. Oczy Beth przypominały spodki.

Hetman wszedł na pokład i mrugnął do nas konspiracyjnie.

- Zejdźmy na dół, zanim wam pokażę, co jest w środku. Lepiej, żeby nikt tego nie

widział.

Beth poszła pierwsza, a on przyciskał walizkę do piersi, dopóki nie zamknąłem drzwi

na klucz. Potem zmiótł papiery ze stołu na podłogę, na środku położył walizkę. Z

denerwującą dokładnością przekręcił klucz w zamku i otworzył...

Nawet na mnie zrobiło to wrażenie. Było tam dużo więcej niż sto tysięcy. Beth

wpatrywała się w nie, a potem sięgnęła i rozerwała plik tysiącdolcowych banknotów.

- Prawdziwe? Czy są prawdziwe? - spytała.

- Z gwarancją prosto z mennicy. Osobiście tego dopilnowałem.

Gdy ona wpatrywała się w pieniądze jak urzeczona, Hetman rzekł do mnie:

- A teraz, Jim, czy mógłbyś wyświadczyć mi przysługę? Poszukaj, proszę, kawałka

liny lub sznura. Z pewnością wiesz, co się do tego najbardziej nada! I proszę o absolutną

ciszę, gdy będziesz wiązał tę dziewczynę tak, żeby nie mogła się poruszyć.

Ja czegoś takiego oczekiwałem, ona nie. Właśnie otwierała usta do krzyku, gdy

chwyciłem jej filigranową szyjkę i mocno ścisnąłem tuż pod uszami.

17

Z dużą radością pociąłem koc na paski i związałem te delikatne przegubiki u rąk i nóg.

Właśnie przykładałem jej do ust przylepiec, kiedy oprzytomniała i spróbowała krzyknąć.

Zabrzmiało to jak stłumione kwilenie warchlaka świniozwierza.

- Czy może z tym normalnie oddychać? - zapytał Hetman.

- Bez problemu. Widzisz ten błysk w jej oku i wściekłe falowanie tych wspaniałych

piersi? To znaczy, że oddycha przez nos. A teraz czy mógłbyś wyjaśnić, o co w tym

wszystkim chodzi?

- Pozwól, proszę, na pokład.

Zaczekał, aż drzwi się zamknęły i dopiero wtedy odezwał się, zacierając ręce z

radości:

- Już po naszych kłopotach, chłopcze. Wiedziałem o tym, gdy tylko spojrzałem na

mapę. Dwie rzeczy dotyczące tego miłego miasta upewniły mnie o tym. Jedna to bank,

oddział Trustu Galaktycznego, gdzie mam konto, dość, jak widziałeś, pokaźne. A druga

interesująca nas rzecz to fakt, że jest tu port kosmiczny.

Przez kilka sekund łamałem sobie nad tym głowę, a mój ślimaczy umysł z mozołem

dodawał dwa do dwóch. A potem tak mocno rozdziawiłem szczęki, że z trudem mogłem

mówić.

- Masz na myśli, że my... opuszczamy tę planetę? Przytaknął i wyszczerzył w

uśmiechu zęby.

- Dokładnie tak. Ten mały świat stał się dla nas zbyt ciepły. A będzie jeszcze

cieplejszy, gdy ktoś uwolni naszą przyjaciółeczkę. Do tego czasu powinniśmy strzepnąć z

butów pył Rajskiego Zakątka i znaleźć się o lata świetlne stąd. Czy nie mówiłeś mi, że chcesz

podróżować?

- Mówiłem, oczywiście, ale czy nie ma kontroli, inspekcji, policji itp.?

- Są. Ale celników i kontrolujących paszporty można ominąć, jeśli się wie jak. A ja

wiem. Przed podjęciem tego drastycznego kroku sprawdziłem, jakie są tu statki kosmiczne.

Kiedy stąd wychodziłem, nie wiedziałem, że już dziś wprowadzę plan w czyn. Miałem zamiar

tylko podjąć pieniądze, żeby przywiązać do siebie dziewczynę. A przy okazji sprawdzić ruch

statków kosmicznych. Ale szczęście nam sprzyja. Jest tu frachtowiec z Yenii, który bierze

cargo i rusza we wczesnych godzinach porannych. Czyż to nie cudowne?

- Jestem pewny, że tak. Ale czułbym się pewniej, gdybym wiedział jak.

- Jim, twoja edukacja została fatalnie zaniedbana. Myślałem, że każdy uczeń wie, jak

przekupni są Yenianie. Są utrapieniem Ligi. Nie do poprawienia. Mottem na Yenii jest: „La

reglaj čiam šaiso liğas". Co w wolnym tłumaczeniu brzmi: „Nie ma Stałych Praw". Ma to

oznaczać, że są prawa dotyczące wszystkiego, ale przekupstwo może wszystko zmienić. Jeśli

nie jest to świat przestępców, to z pewnością planeta krętaczy.

- Brzmi nieźle - przyznałem. - A więc co załatwiłeś?

- Jeszcze nic. Ale jestem przekonany, że w porcie kosmicznym nadarzy się okazja.

- Tak, z pewnością - daleko mi było do entuzjazmu. Ten plan miał wszelkie znamiona

improwizacji i trzymania kciuków, ale nie miałem wyboru.

- A co z dziewczyną?

- Przekażemy wiadomość policji pocztą elektroniczną, która będzie dostarczona po

naszym wyjeździe. Wyjaśnimy im, gdzie można ją znaleźć.

- To nie może być tutaj, to zbyt publiczne miejsce. Tam dalej w dół rzeki jest

automatyczna przystań. Mogę tam zacumować przy jednej z zewnętrznych kei.

- Doskonałe rozwiązanie. Jeśli powiesz mi, gdzie to jest, pośpieszę teraz do portu

kosmicznego, żeby wszystko przygotować. Czy możemy się tam spotkać o 23.00?

- Nie mam nic przeciwko.

Patrzyłem, jak jego imponująca figura niknie w zapadającym mroku. Potem

włączyłem silnik i wolno zakręciłem na kanale. Zanim dotarłem do przystani, było już

zupełnie ciemno. Ale port był jasno oświetlony, a kanały dobrze oznakowane. Większość

łodzi była zacumowana blisko brzegu, co mi bardzo odpowiadało. Wybrałem miejsce

najbardziej wysunięte i oddalone od pozostałych. A potem zszedłem na dół, włączyłem

światła i ujrzałem parę rozjarzonych nienawiścią pięknych oczu. Zamknąłem za sobą drzwi

kabiny na klucz i usiadłem na koi, naprzeciwko Beth...

- Chcę z tobą porozmawiać. Obiecujesz, że nie zaczniesz krzyczeć, gdy zdejmę ci z

ust przylepiec? I tak jesteśmy daleko od miasta i nie ma tu nikogo, kto mógłby cię usłyszeć. A

więc zgoda?

Ciągle jeszcze pełna nienawiści, niechętnie przytaknęła. Oderwałem plaster i

odsunąłem palce, akurat na czas, żeby umknąć jej ślicznym ząbkom.

- Mogłabym cię zabić, zamordować, zarżnąć, zmasakrować...

- Dosyć - odpowiedziałem. - To ja mógłbym to wszystko teraz zrobić, a nie ty, więc

zamknij się.

Zamknęła się. Być może, wreszcie uświadomiła sobie swoje położenie. W jej oczach

było teraz więcej strachu niż wściekłości. Nie chciałem terroryzować bezbronnej dziewczyny,

ale w końcu ta gadka o mordowaniu to był jej pomysł. Uznałem, że jest już gotowa, by

słuchać.

- Będzie ci tak niewygodnie. Więc leż spokojnie, to cię rozwiążę.

Poczekała, aż oswobodzę jej ręce, i kiedy rozwiązywałem jej nogi, zabrała się za

wydrapywanie mi oczu. Oczekiwałem tego, więc skończyła na koi z poważnymi trudnościami

z oddychaniem.

- Zachowuj się rozsądnie - powiedziałem. - Równie łatwo mogę cię z powrotem

związać i zakneblować. I nie zapominaj, proszę, że sama do tego doprowadziłaś.

- Jesteś kryminalistą, złodziejem. Poczekaj, już policja położy na tobie łapę...

- A ty jesteś szantażystką. Możemy już skończyć z tymi wyzwiskami i gierkami?

Posłuchaj, co się teraz stanie. Mamy zamiar zostawić cię tu, na tej łódce, a gdy będziemy już

daleko, powiadomimy policję, gdzie można cię znaleźć. Jestem pewien, że opowiesz im jakąś

ciekawą historyjkę. Odchodzą stąd ekspresowe pociągi, są też autostrady. Ani ty nas już

nigdy nie zobaczysz, ani policja.

Małe wprowadzenie w błąd nie zaszkodzi.

- Chce mi się pić.

- Coś ci przyniosę.

Oczywiście próbowała skoczyć do drzwi, gdy tylko się odwróciłem, a zaraz potem

znów chciała wydłubać mi oczy. Rozumiałem jej uczucia, ale wolałem, żeby tego nie robiła.

Potem czas wlókł się straszliwie. Nie miała do powiedzenia nic takiego, co ja

chciałbym usłyszeć i oczywiście wzajemnie.

Mijały tak godziny, aż wreszcie łódka zakołysała się pod czyimś ciężarem. Skoczyłem

w kierunku koi. Tym razem Beth udało się raz krzyknąć, zanim zdążyłem ją uciszyć. Gałka u

drzwi zaklekotała i przekręciła się.

- Kto tam?! - krzyknąłem, gotów do walki.

- Zapewniam cię, że nikt obcy - odpowiedział znajomy głos.

Z dużą ulgą przekręciłem klucz i otworzyłem drzwi.

- Czy ona mnie słyszy? - zapytał patrząc na milczący kształt na koi.

- Może słyszeć. Pozwól, że znowu ją „zabezpieczę" i wyjdziemy na pokład.

Poszedł przede mną. Gdy zamykałem drzwi, nagły płomień rozbłysł na nocnym

niebie, a potem ognistym łukiem wspiął się ku zenitowi.

- Dobry omen - powiedział Hetman. - To kosmolot głębokiej przestrzeni. Wszystko

już załatwione. Mamy mało czasu, więc proponuję, żebyśmy zabrali rzeczy i natychmiast

ruszyli.

- Czym jedziemy?

- Wynajętym samochodem.

- Czy można wyśledzić jego trasę?

- Mam nadzieję. Punkt zwrotu samochodów mieści się przy stacji kolejowej. Kupiłem

bilety dla nas obu, co powinno cię ucieszyć.

- Wspomniałem naszej przyjaciółce o kolei.

- Dwa wielkie mózgi, które pracują jak jeden. Myślę, że gdy będziemy się pakować,

uda mi się niechcący upuścić te bilety tak, żeby je zobaczyła.

Załatwiliśmy to szybko. Miałem uciechę widząc, jak na chwilę upadły na koc dwa

charakterystyczne, niebieskie bilety na pociąg. Wypadły Hetmanowi z kieszeni, gdy miał ręce

zajęte czymś innym. Majstersztyk! Zamykając drzwi, nie mogłem oprzeć się pokusie, żeby

posłać Beth pożegnalny pocałunek. W zamian posłała mi wściekłe spojrzenie i przytłumione

warknięcie, na które zresztą w pełni zasługiwałem. Zostało jej jednak jeszcze kilka naszych

tysięcy, więc nie powinna narzekać.

Gdy oddaliśmy samochód, podjechaliśmy pociągiem do następnej stacji i stamtąd

ruszyliśmy do portu kosmicznego. Aż do tego momentu wszystko odbywało się w pośpiechu i

pozostawało właściwie w sferze marzeń. Z ich realności zdałem sobie sprawę dopiero wtedy,

gdy zobaczyłem skąpany w niebieskim świetle kadłub głębokoprzestrzennego kosmolotu.

Wyjeżdżałem poza planetę! Co innego oglądać spaceopery, a co innego samemu

spróbować swych sił w kosmosie. Poczułem, że moje dłonie zrobiły się lodowate, a włosy

zjeżyły mi się na karku. To nowe życie zapowiadało się świetnie!

- Do baru! - zarządził Hetman. - Nasz człowiek już tam jest.

Drobny człowieczek, ubrany w zatłuszczony kombinezon kosmiczny, właśnie

wychodził, ale na widok Hetmana cofnął się do kabiny.

- Vi estas malfrna! - powiedział ze złością.

- Vere, sed ma haras la manon - odpowiedział Hetman, migając wielkim pakietem

banknotów, co natychmiast uciszyło tamtego.

Pieniądze zamieniły właściciela i po chwili rozmowy następny plik banknotów

podążył za pierwszym. Zaspokoiwszy swą chciwość, kosmonauta poprowadził nas do

furgonetki dla obsługi. Drzwi się zatrzasnęły i szybko ruszyliśmy w ciemność.

Cóż za przygoda! Minęły nas niewidoczne pojazdy, potem pojawiły się i zniknęły

jakieś dziwne odgłosy, jakby ktoś walił młotem. Potem rozległ się głośny syk, jakby

gigantycznego węża. Niebawem zatrzymaliśmy się i nasz przewodnik wyszedł i otworzył

tylne drzwi. Wysiadłem pierwszy i znalazłem się u stóp rampy, prowadzącej do czegoś, co

mogło być jedynie pokiereszowanym kadłubem kosmolotu. Uzbrojony strażnik stał obok

rampy i patrzył na mnie.

To już koniec. Przygoda skończyła się, zanim się rozpoczęła. Cóż mogłem zrobić?

Uciekać? Nie, nie mogłem przecież zostawić Hetmana. Z chaosem w głowie szedłem

niepewnie w kierunku strażnika. Hetman minął mnie i...

Podał mu plik banknotów.

Strażnik jeszcze przeliczał, gdy my objuczeni bagażami wchodziliśmy na rampę.

- Emiru! Rapide! - rozkazał astronauta, otwierając drzwi kabiny. Wepchnęliśmy się do

środka w ciemność i drzwi za nami zamknęły się na klucz.

- Bezpieczna przystań! - Hetman odetchnął z ulgą i pomacał ścianę, aż znalazł

włącznik i zapalił światło. Znajdowaliśmy się w małej, ciasnej kabinie. Były tu tylko dwa

wąskie łóżka, a za nimi jeszcze węższa łazienka. Wyglądało to dosyć ponuro.

- Dom, słodki dom! - oznajmił Hetman, rozglądając się z życzliwym uśmiechem. -

Będziemy musieli tu spędzić co najmniej dwa dni, wiec lepiej uprzątnijmy nasze rzeczy z

widoku. W przeciwnym wypadku kapitan zagrozi, że zawróci i będziemy musieli zwiększyć

łapówkę.

- Nie jestem pewien, czy wszystko rozumiem. Jeszcze im nie zapłaciłeś?

- Tylko pierwsze raty. Łapówek nigdy i z nikim się nie dzieli, niech to będzie pierwsza

twoja lekcja ze sztuki przekupywania. Kosmonauta został przekupiony za przeszmuglowanie

nas na pokład i zaaranżowanie, żeby na miejscu był uprzejmy strażnik, który weźmie swoją

dolę. Te sprawy to już przeszłość. O naszej obecności na pokładzie nie wiedzą oficerowie, a

zwłaszcza kapitan, który zażąda, naprawdę niezłej sumki. Sam zobaczysz.

- Z pewnością. Przekupstwo to rzeczywiście ekscytująca dziedzina sztuki.

- O tak...

- Dobrze, że znasz ich język i możesz z nimi robić interesy.

Na te słowa uniósł wysoko brwi i aż przysunął się do mnie.

- To ty tego nie zrozumiałeś? - zapytał.

- W szkole nie uczyli nas języków obcych.

- Obcych! - wyglądał na zaszokowanego. - Z jakiej to prowincjonalnej części tej

świniozwierzowej planety pochodzisz?! To nie był obcy język, mój drogi chłopcze. To było

esperanto, język galaktyczny, prosty, drugi język, którego każdy wcześnie się uczy i

posługuje nim jak ojczystym. Twoja edukacja jest fatalnie zaniedbana, ale to łatwo naprawić.

Zanim znowu wylądujemy na jakiejś planecie, ty też będziesz go znał. Na początek

zapamiętaj, że wszystkie czasowniki w czasie teraźniejszym we wszystkich osobach kończą

się na „as". Sama łatwizna...

Zamilkł, gdy poruszyła się klamka u drzwi kabiny. Przyłożył palec do ust i wskazał

łazienkę. Skoczyłem w tamtą stronę i zapaliłem światło w chwili, gdy Hetman zgasił to w

kabinie. Pośpiesznie wszedł do łazienki, a ja wyłączyłem światło. Udało nam się zamknąć w

chwili, gdy otworzyły się drzwi na korytarz.

Czyjeś kroki zadudniły w kabinie i dobiegł nas odgłos cichego pogwizdywania.

Rutynowa inspekcja, nie zobaczywszy nic ciekawego, zaraz sobie stąd pójdzie...

I wtedy otworzyły się drzwi łazienki i rozbłysło światło. Przepasany złotą szarfą oficer

spojrzał na upchniętego pod ciasnym prysznicem Hetmana i na mnie, przycupniętego pod

umywalką. Na twarzy przybysza pojawił się wyjątkowo paskudny uśmiech.

- Tak mi się wydawało, że coś tu dziś za dużo ruchu. Gapowicze! - w jego ręku

pojawił się mały pistolet. - Wyłazić! Wy obaj schodzicie z pokładu, a ja dzwonię na policję.

18

Pochyliłem się, przenosząc ciężar ciała na nogi, i napiąłem mięśnie. Byłem gotowy do

natychmiastowego ataku, gdy tylko Hetman odwróci uwagę oficera. Naprawdę nie miałem

ochoty z gołymi rękami stawać do walki przeciwko uzbrojonemu człowiekowi, ale miałem

jeszcze mniejszą ochotę iść do więzienia. Hetman z pewnością był tego świadom. Pohamował

mnie.

- Nie bądź popędliwy, James. Odpręż się, a ja porozmawiam z tym miłym oficerem.

Ciągle na muszce pistoletu, sięgnął ręką do kieszeni i wyjął cienki zwitek banknotów.

- To jest zadatek za małą przysługę - powiedział wręczając pieniądze oficerowi, który

chwycił je obiema rękami. Zrobił to bez trudu, bo pistolet znikł równie szybko, jak się

pojawił. Liczył, a Hetman mówił dalej:

- Przysługa, o którą pokornie prosimy, polega na tym, że nie znajdziesz nas jeszcze

przez dwa dni. Jutro dostaniesz taką samą sumę. Podobnie pojutrze, kiedy to odkryjesz nas i

zaprowadzisz do kapitana.

Pieniądze znikły i znów pojawił się pistolet. Zrobił to niepostrzeżenie. Był tak dobry,

że mógłby występować na scenie.

- Nie sądzę - powiedział. - Sądzę natomiast, że zabiorę wam wszystkie pieniądze,

które macie przy sobie i w waszych torbach. Wezmę je i natychmiast odstawię was do

kapitana.

- To niemądre - powiedział Hetman surowo. - Powiem kapitanowi, ile wziąłeś, a on ci

to wszystko odbierze. Powiem mu także, kto z załogi został przekupiony. Zabierze im

pieniądze, a to nie przysporzy ci sympatii na tym statku. Mam rację?

- Coś w tym jest - zadumał się, potarł w zamyśleniu brodę, pistolet znikł ponownie. -

Jeżeli podniesiesz stawkę, być może...

- Dziesięć procent, nie więcej - powiedział Hetman i umowa została zawarta. - Do

zobaczenia jutro. Proszę, zamknij za sobą drzwi.

- Oczywiście. Życzę przyjemnej podróży. Odszedł, a ja zszedłem z sedesu i podałem

rękę Hetmanowi.

- Moje gratulacje, sir. To był wspaniały pokaz sztuki przekupstwa, o której prawie nic

nie wiem.

- Dziękuję, chłopcze. Dobrze jest znać reguły gry. On wcale nie miał zamiaru

wyrzucić nas ze statku. To była po prostu zagrywka. Wszedłem do gry, on podniósł stawkę, ja

przyjąłem i skończyłem. Wiedział, że nie wyciśnie nic więcej, bo muszę zachować

odpowiednio wysoką sumę dla kapitana. Jest samo przez się zrozumiałe, że kapitan nie dowie

się o tym układzie. Wszystko zgodnie z zasadami...

Jego słowa przerwał głośny dźwięk syreny, dobiegający z korytarza, a nad drzwiami

zaczęło gwałtownie migać czerwone światło.

- Coś nie w porządku?! - krzyknąłem przerażony.

- Wszystko w jak największym porządku. Jesteśmy gotowi do startu. Proponuję

położyć się w kojach, bo ci idioci startują tak, że powstaje duże przeciążenie. Za kilka sekund

otrząśniemy z butów kurz Rajskiego Zakątka. Oby na zawsze. Ta planeta to więzienie, po

prostu straszne, a jedzenie...

Narastający warkot zagłuszył jego słowa, a koje zaczęły się trząść. Siła przyśpieszenia

była tak wielka, że poczułem ucisk w piersiach. Zupełnie jak w filmach, tylko że w rze-

czywistości było to o wiele bardziej ekscytujące. To było to! Jak najdalej od Rajskiego

Zakątka! A przed nami wspaniałe perspektywy.

Niestety do tych perspektyw było jeszcze dość daleko. Na razie miałem problemy.

Materac był cienki i kręgosłup rozbolał mnie od zbyt wielkiego nacisku. Potem przez jakiś

czas grawitacja była bliska zerowej, zanim dokładnie ustawili sztuczne przyciąganie. Czy

raczej prawie dokładnie, bo co jakiś czas statek dostawał grawitacyjnej czkawki. Podobnie jak

mój żołądek. Działo się to tak często, że w ciągu następnego dnia nawet nie myślałem o

jedzeniu. Mieliśmy za to pod dostatkiem mdłej, rdzawej wody do picia. Oficer przyszedł po

łapówkę, ja leżałem w koi i żeby zapomnieć o moich niedolach, poświeciłem się lekcjom

esperanto. Po dwóch dniach grawitacja wreszcie się ustabilizowała i odzyskałem apetyt.

Niecierpliwie czekałem na uwolnienie, kolejne przekupstwo i jedzenie.

- Pasażerowie na gapę! - powiedział oficer, otworzywszy drzwi. Wszedł i złapał się za

serce, udając zaskoczenie przed towarzyszącą mu dziewczyną z załogi. -To straszne,

niesłychane! Wstawać, chodźcie obaj za mną. Kapitan Garth chętnie się o tym dowie.

Przedstawienie było udane, ale zepsuł je trochę, wyciągając chciwą łapę po pieniądze,

gdy dziewczyna się odwróciła. Wydawała się tym wszystkim znudzona, zresztą sama pewnie

dostała swój udział. Ruszyliśmy korytarzem i trzy piętra w dół po metalowych schodach na

mostek. Kapitan przeżył prawdziwy szok, gdy nas zobaczył. Był chyba jedyną osobą, która

nie wiedziała, że tu jesteśmy.

- Cholera, a skąd oni się tu wzięli?

- Z jednej z pustych kabin na pokładzie C.

- Przecież miałeś sprawdzić te kabiny.

- Zrobiłem to, kapitanie. Zapisałem to nawet w dzienniku okrętowym, godzinę przed

startem. Potem byłem tutaj, na mostku. Właśnie wtedy musieli wejść na pokład.

- Kogo przekupiliście? - zapytał kapitan Garth, stary, siny wilk kosmiczny o

podstępnym spojrzeniu.

- Nikogo, kapitanie - odparł Hetman z niezachwianą szczerością w głosie. - Dobrze

znam te przedpotopowe frachtowce. Tuż przed startem strażnik pilnujący rampy wszedł do

środka. Wślizgnęliśmy się za nim, przez nikogo nie dostrzeżeni i ukryliśmy się w kabinie. To

wszystko.

- Nie wierzę ani jednemu twojemu słowu. Powiecie, kogo przekupiliście, albo zamknę

was w ładowni i dopiero wtedy będziecie w dużych kłopotach.

- Drogi kapitanie, uczciwi członkowie twojej załogi nigdy nie wzięliby łapówki! -

kapitan chrząknął z powątpiewaniem, a Hetman ciągnął dalej: -Mam dowody. Cały mój

niewielki majątek spoczywa nienaruszony w mojej kieszeni...

- Wynoście się! - rozkazał kapitan wszystkim obecnym. - Wszyscy. Sam się tym

zajmę. Chcę ich przesłuchać.

Oficer i reszta załogi wyszli z ociąganiem. Kapitan zamknął drzwi i odwrócił się do

nas.

- Co my tu mamy - mruknął, gdy Hetman wręczył mu sporą sumkę. Kapitan przeliczył

ją i pokręcił głową. - Za mało.

- Oczywiście - zgodził się Hetman. - To tylko zaliczka. Resztę dostaniesz po

wylądowaniu na jakiejś przyjemnej planecie, na której będą dyskretni celnicy.

- Masz duże wymagania. Nie chcę zadzierać z władzami planetarnymi, przemycając

nielegalnych imigrantów. Łatwiej będzie po prostu zabrać wam pieniądze i jakoś się was

pozbyć.

- To niemożliwe. Dostaniesz ostateczną wypłatę w formie imiennego czeku na

dwieście tysięcy kredytów, płatnych w Galaktycznym Towarzystwie Kredytowo-Walutowym.

Jednak nie będziesz mógł go zrealizować, jeśli go nie podpiszę. A ja nie zrobię tego, nawet

gdybyś mnie torturował. Dopóki nie staniemy na twardym gruncie.

Kapitan znacząco wzruszył ramionami i odwrócił się w stronę przyrządów, coś

przekręcił i znów spojrzał na nas.

- Jest jeszcze kwestia opłaty za przelot - powiedział spokojnie. - Żadna instytucja

dobroczynna nie płaci mi za paliwo.

- Jasne. Ustalmy stawki.

Wyglądało na to, że wszystko jest załatwione, ale gdy szliśmy korytarzem, Hetman

ostrzegł mnie szeptem:

- Nasza kabina jest już na podsłuchu. Na pewno przeszukali też bagaż. Mam przy

sobie wszystkie nasze pieniądze. Trzymaj się blisko mnie, żeby nie było żadnych

niespodzianek. Ten oficer, na przykład, wygląda na zawodowego kieszonkowca. A teraz co

byś powiedział na małą przekąskę? Zapłaciliśmy, więc możemy zakończyć ten przymusowy

post wspaniałą ucztą.

Mój żołądek przyjął tę propozycję aprobującym skurczem i ruszyliśmy do kuchni.

Jako że nie było pasażerów, tłusty i zarośnięty kucharz serwował tylko wiejskie potrawy z

Yenii. Dobre może dla tubylców. My musielibyśmy się do nich długo przyzwyczajać. Czy

próbowaliście kiedyś jeść, zatykając nos palcami? Nie zapytałem kucharza, co jedliśmy, bo

bałem się, że mi powie. Hetman westchnął głęboko i zaczął pałaszować swoją porcję tego

świństwa.

- Zapomniałem, co się jada na Yenii - powiedział ponuro. - To wina pamięci

selektywnej. Kto chciałby kiedykolwiek wspominać taką ucztę?

Nie odpowiedziałem, bo właśnie spłukiwałem letnią wodą ohydny posmak tej brei.

- Jedyną pociechą jest to, że ta woda nie jest tak wstrętna jak lura w naszej kabinie.

Hetman westchnął ponownie.

- To kawa.

Zabawny to ten rejs nie był. Obaj schudliśmy, bo lepiej było unikać posiłków, niż je

jeść. Kontynuowałem naukę, przyswajając sobie zawiłości defraudacji, sztukę zatajania

dochodów oraz zasady prowadzenia podwójnych i potrójnych ksiąg rachunkowych.

Oczywiście wszystko w esperanto, dopóki nie opanowałem tego pięknego języka, tak jakbym

mówił nim od dziecka.

Podczas pierwszego lądowania nie opuściliśmy statku, bo żołnierze i celnicy roili się

wszędzie jak wszy.

- Nie tutaj - powiedział kapitan, obserwując wraz z nami kosmodrom widoczny na

ekranie. - To bardzo bogata planeta, ale nie lubią tu obcych. Spodoba się wam następna w tym

systemie. To świat rolniczy, słabo zaludniony, więc przyjmują tam imigrantów, nie ma nawet

kontroli celnej.

- Jak się nazywa? - zapytał Hetman.

- Amphisbionia.

- Nigdy o niej nie słyszałem.

- Nic w tym dziwnego. To przecież jedna z trzydziestu tysięcy skolonizowanych

planet.

- To prawda, ale mimo to...

Hetman wydawał się niespokojny, a ja nie rozumiałem dlaczego. Jeśli nie spodoba się

nam ta planeta, to stać nas było, aby ją opuścić. Lecz jakieś przeczucie nie dawało mu

spokoju. W końcu przekupił oficera, by uzyskać dostęp do komputera pokładowego. Gdy

modliliśmy się nad kolejnym obiadem, powiedział:

- W tej sprawie coś cuchnie. Gorzej niż to jedzenie! W przewodniku galaktycznym nie

ma wzmianki o planecie Amphisbionia. A przewodnik jest automatycznie aktualizowany za

każdym razem, gdy lądujemy gdzieś i podłączamy się do planetarnej sieci komunikacyjnej. W

dodatku nasz następny port jest wśród tajnych danych. Tylko kapitan zna do nich kod.

- Co możemy zrobić?

- Nic, dopóki nie wylądujemy. Wtedy dowiemy się, co on knuje.

- Nie możesz przekupić któregoś z oficerów?

- Już to zrobiłem, w ten sposób dowiedziałem się, że tylko kapitan wie, dokąd lecimy.

Oczywiście powiedział mi o tym dopiero, gdy dałem mu pieniądze. Podła sztuka. Ale sam

bym tak postąpił.

Bezskutecznie próbowałem go rozweselić. Chyba to jedzenie tak obniżyło jego

morale. Dobrze by było, gdybyśmy już wylądowali na tej planecie, czymkolwiek by ona była.

Z pewnością dobry złodziej wyżyje w każdym społeczeństwie i jedno było pewne; jedzenie

musi być tam lepsze niż te pomyje!

Leżeliśmy w kojach, dopóki statek nie wylądował i nie zapaliło się zielone światło.

Nasz szczupły dobytek był już spakowany. Zanieśliśmy go do śluzy. Sam kapitan stał przy

ryglach. Pomrukiwał do siebie, gdy automatyczny analizator powietrza przeprowadzał test.

Wewnętrzne drzwi nie mogą się otworzyć, dopóki analiza nie da zadowalających rezultatów.

W końcu urządzenie zabrzęczało i wyświetliło jakiś wynik, a kapitan szybko je wyłączył.

Wielka klapa powoli odsunęła się, wpuszczając do środka ciepłe, orzeźwiające powietrze.

Wdychaliśmy je z przyjemnością.

- Masz stylograf? - zapytał kapitan Garth.

Hetman uśmiechnął się w odpowiedzi.

Kapitan poszedł przodem. Podążaliśmy za nim, niosąc bagaże. Była noc, blado

świeciły gwiazdy, a od strony ciemnej ściany drzew dobiegały krzyki niewidocznych

stworzeń. Jedynym jasnym miejscem było oświetlenie wnętrza śluzy.

- To dobra planeta - powiedział kapitan, stając na końcu rampy. Hetman pokręcił

głową, wskazując na metalową pochylnię.

- Ciągle jeszcze jesteśmy na statku. Chodźmy na ląd, jeśli łaska.

Zgodzili się w końcu na skrawek ziemi blisko rampy, ale dostatecznie daleko od

statku, by uniemożliwić jakąkolwiek próbę uwięzienia nas. Hetman wyjął czek, wziął

stylograf i starannie podpisał. Kapitan podejrzliwie porównał podpis ze wzorem na czeku i w

końcu skinął głową. Szybko poszedł ku rampie, a gdy podnosiliśmy torby, nagle odwrócił się

i zawołał:

- Teraz są wasi!

Rampa zaczęła się unosić, a w ciemności rozbłysły potężne reflektory zalewając nas

oślepiającym blaskiem. Ruszyli ku nam uzbrojeni mężczyźni. To była pułapka!

- Wiedziałem, że coś jest nie tak - powiedział Hetman. Upuścił torbę i twardo spojrzał

na biegnących mężczyzn.

19

Z ciemności wynurzyła się zdumiewająca postać w czerwonym mundurze, z mieczem

u boku, i stanęła przed nami podkręcając wielkie, eleganckie wąsy. Wyglądał jak bohater z

filmu historycznego.

- Oddajcie wszystko, co macie. Wszystko. Szybko!

Dwaj umundurowani mężczyźni zbliżyli się, aby dopilnować, że spełnimy polecenie.

Mieli dziwne pistolety z wielkimi lufami na drewnianych łożach. Za nami usłyszałem zgrzyt

opuszczającej się znów pochylni, na której skraju stał kapitan Garth. Schyliłem się, by

podnieść torby i...

Z półobrotu rzuciłem się na kapitana i mocno go chwyciłem.

Rozległ się głośny brzęk i coś odbiło się od kadłuba statku. Kapitan zaklął i zamierzył

się do ciosu. Doskonale! Uchyliłem się, chwyciłem go za ramię i wykręciłem je do tyłu.

Zawył z bólu.

- Puść go! - powiedział jakiś głos. Spojrzałem nad ramieniem kapitana i zobaczyłem,

że Hetman leży na ziemi, a oficer trzyma stopę na jego piersi. Czubek miecza był przyciśnięty

do gardła Hetmana.

To był pechowy dzień. Zanim wykonałem polecenie, wolną dłonią ścisnąłem szyję

kapitana. Osunął się nieprzytomny, a jego głowa dźwięcznie odbiła się od rampy. Odsunąłem

się, a Hetman wstał niepewnie i otrzepując się z kurzu, zapytał naszego pogromcę:

- Przepraszam, szanowny panie. Czy mógłbym pokornie zapytać, jak nazywa się

planeta, na której się znajdujemy?

- Spiovente - mruknął tamten.

- Dziękuję. Jeśli pozwolisz, pomogę wstać mojemu przyjacielowi, kapitanowi

Garthowi, gdyż pragnę przeprosić go za porywcze zachowanie mojego młodego towarzysza.

Nikt go nie zatrzymał, wiec podszedł do kapitana, który właśnie odzyskał

przytomność.

I natychmiast znów ją stracił, bo Hetman kopnął go w skroń.

- Zwykle nie jestem mściwy - powiedział, odsuwając się i wyjmując portfel. Wręczył

go oficerowi i dodał: - Lecz tym razem chciałem dać wyraz moim uczuciom, zanim odzyskam

zwykły mi spokój. Rozumiesz oczywiście, dlaczego to zrobiłem?

- Sam zrobiłbym to samo - odparł oficer licząc pieniądze. - Ale koniec zabawy. Nie

ważcie się więcej do mnie odzywać, bo zginiecie.

Odszedł, a z ciemności wynurzył się inny mężczyzna trzymający dwa czarne

metalowe pierścienie. Hetman stał nieruchomo i nie opierał się, gdy jeden z nich zatrzaśnięto

mu na kostce. Nie wiedziałem, co to jest, ale nie podobało mi się to. Postanowiłem, że nie

dam sobie tak łatwo tego założyć.

Jednak dałem. Lufa pistoletu znacząco dźgnęła mnie w plecy i nie protestowałem, gdy

także moja kostka została uwięziona. Człowiek, który założył pierścień, podniósł się i spojrzał

mi w oczy. Stał tak blisko, że owiał mnie jego zgniły oddech. Był brzydki jak noc, a

pomarszczona, przecinająca twarz blizna nie dodawała mu urody. Dźgnął mnie palcem w

pierś i powiedział:

- Jestem Tars Tukas, służę naszemu potężnemu lordowi Capo Docci. Nie wolno wam

jednak zwracać się do mnie po imieniu, macie nazywać mnie „panem".

Zwróciłem się do niego, używając słów znacznie stosowniejszych niż „pan". Wtedy

nacisnął guzik na metalowym pudełku, które wisiało mu u pasa.

Nagły ból zamroczył mnie. Ocknąłem się na ziemi. Spojrzałem w bok i zobaczyłem

Hetmana, który leżał obok mnie jęcząc cicho. Pomogłem mu wstać. Tars Tukas nie powinien

był tego robić. Hetman przecież miał już swoje lata. Tars uśmiechnął się krzywo.

- Jak się nazywam? - zapytał.

Oparłem się pokusie, ze względu na Hetmana.

- Pan.

- Więc zapamiętaj to sobie i nie próbuj uciekać. W całym kraju są rozmieszczone

przekaźniki nerwowe. Jeśli włączę to na dość długo, porażą twoje nerwy. Na zawsze.

Zrozumiałeś?

- Zrozumiałem, panie.

- Oddaj mi wszystko, co masz przy sobie.

Zrobiłem to. Pieniądze, dokumenty, monety, klucze, zegarek i całą resztę. Przeszukał

mnie brutalnie i na razie wydawał się zadowolony.

- Idziemy.

Szybko nadszedł tropikalny świt i wyłączono reflektory. Poszliśmy za naszym nowym

panem, nie oglądając się za siebie. Hetman poruszał się z trudem i musiałem mu pomagać.

Dotarliśmy w końcu do sfatygowanej drewnianej furmanki. Tukas skinieniem rozkazał nam

wejść na tył. Usiedliśmy na gołych deskach i obserwowaliśmy, jak z ładowni statku

kosmicznego wyładowują jakieś paki.

- Nieźle przykopałeś kapitanowi - powiedziałem. - Wygląda na to, że wiesz o tej

planecie coś, czego ja nie wiem. Jak ona się nazywa?

- Spiovente - zabrzmiało to jak przekleństwo. - Kamień u szyi Ligi. Kapitan z zemsty

wpuścił nas w niezły kanał. A swoją drogą, on jest przemytnikiem. Ten cuchnący świat jest

objęty całkowitym embargiem. Dotyczy to zwłaszcza broni, która na pewno jest w tych

pakach. Spiovente!

Wiele się nie dowiedziałem. Prócz tego, że byliśmy w opałach, a to i tak było jasne.

- A czy mógłbyś powiedzieć coś więcej o tym kamieniu u szyi?

- To moja wina, że zostałeś w to wszystko zamieszany. Ale Garth jeszcze zapłaci mi

za to. Cokolwiek by się stało, Jim, musimy go oddać w ręce sprawiedliwości. Trzeba jakoś

skontaktować się z Ligą.

To „jakoś" przygnębiło go. Zmęczonym gestem ukrył twarz w dłoniach. Milcząc

czekałem, aż znów przemówi. Nie chciałem go ponaglać. W końcu wyprostował się i

zobaczyłem, że znów rozbłysły mu oczy.

- Nie łam się, Jim. Nie daj się tym bydlakom. Tym razem wpadliśmy w niezłe bagno.

Liga po raz pierwszy skontaktowała się ze Spiovente ponad dziesięć lat temu. Planeta została

odizolowana jeszcze w czasie pierwszego Przełomu i miała tysiąc lat na to, żeby zejść na psy.

To jest miejsce, które wystawia zbrodni złe świadectwo, ponieważ rządzą tu przestępcy.

Domy wariatów przejęli wariaci. Panuje tu anarchia - nie, to nie tak - przy Spiovente anarchia

wygląda jak piknik drużyny harcerskiej. Przestudiowałem system rządów na tej planecie,

kiedy pracowałem nad trudniejszymi kawałkami mojej życiowej filozofii. Ten moment

rozwoju należy do dawno minionych ciemnych wieków historii ludzkości. Wszystko to jest

pod każdym względem odrażające, ale Liga nie może nic na to poradzić bez rozpoczęcia

inwazji, która z kolei byłaby sprzeczna z jej etyką. Siła Ligi jest jednocześnie jej słabością.

Żadna planeta nie może zaatakować innej. A gdyby to zrobiła, natychmiast stanęłaby przed

groźbą zniszczenia przez resztę, ponieważ wojna jest obecnie zabroniona. Liga może jedynie

wspierać nowo odkryte planety oraz służyć im radą i pomocą. Krążą pogłoski, że istnieją

tajne organizacje Ligi, zwalczające tak podłe społeczeństwa jak to, ale oczywiście nie mówi

się o tym publicznie. To, co się tu dzieje, jest straszne. Spiovente jest wypaczonym obrazem

cywilizowanych światów. Nie panuje tu żadne prawo, tylko siła. Rządzą przywódcy gangów

kryminalnych, zwani Capo. Docci jest jednym z nich. Każdy Capo stara się podporządkować

sobie tę planetę. Kiedy tylko znajdę szczeliny w tej strukturze społecznej, znów staniemy się

szczurami. Ale obawiam się, że nie stalowymi, ale zwykłymi futerkowymi gryzoniami sprzed

wieków.

- Każdy szczur jest dobry. Wybrniemy z tego!

Musieliśmy przesunąć się, bo właśnie na tył wozu wepchnięto pierwszą poobijaną,

trzeszczącą w szwach pakę. Kiedy ostatnia skrzynia została załadowana, wdrapali się

tragarze. To dobrze, że było prawie ciemno. Naprawdę nie miałem ochoty oglądać ich z

bliska. Byli to trzej parszywi, brudni, zarośnięci mężczyźni ubrani w łachmany. I niedomyci,

o czym poinformował mnie mój zdegustowany nos. Na koniec wgramolił się czwarty

mężczyzna, większy i bardziej obrzydliwy od pozostałych, choć jego strój był w trochę

lepszym stanie. Spojrzał na nas z góry i oprócz smrodu wyczułem kłopoty.

- Wiecie, kim jestem? Jestem Muskuł. To jest moja furmanka i macie robić, co wam

powiem. Pierwszą rzeczą, jaką powiem, będzie to, że ty, stary, masz zdjąć kurtkę. Będzie

wyglądać lepiej na mnie niż na tobie.

- Dziękuję za propozycję, proszę pana, ale myślę, że swoje ubranie zatrzymam na

sobie - odpowiedział Hetman z anielską słodyczą w głosie.

Wiedziałem, co zamierza zrobić i miałem nadzieję, że dobrze to sobie przemyślał.

Mieliśmy bardzo mało miejsca, a ten zbir był dwa razy większy ode mnie. Miałem czas na

tylko jeden cios, który musiał być skuteczny.

Osiłek zaryczał z gniewu i zaczął się przedzierać przez paki. Przerażeni niewolnicy

odczołgiwali mu się z drogi. Ja także się odczołgałem, więc nie zwrócił na mnie uwagi.

Doskonale. Dopadł już Hetmana, gdy oburącz uderzyłem go w kark. Upadł z głośnym

łoskotem na stertę pak.

Odwróciłem się do niewolników, którzy w milczeniu obserwowali nas szeroko

otwartymi oczami.

- Teraz ja jestem Muskuł - powiedziałem, a oni skwapliwie skinęli głowami.

Wskazałem najbliższego. - Jak się nazywam?

- Muskuł - odparł bez wahania i dodał: - Nie odwracaj się plecami do tamtego, kiedy

się ocknie.

- Pomożesz mi?

W uśmiechu pokazał szczerniałe, połamane zęby.

- Nie pomogę walczyć. Ale ty nas nie bić jak on.

- Nie będzie bicia. Wszyscy pomożecie? Skinęli głowami.

- Dobrze. Więc waszym pierwszym zadaniem będzie wywalenie stąd byłego Muskuła.

Nie chcę być za blisko, kiedy się ocknie.

Wykonali polecenie z entuzjazmem, z własnej inicjatywy dodając osiłkowi kilka

kopniaków.

- Dziękuję, James, jestem ci wdzięczny za interwencję - powiedział Hetman. -

Pomyślałem sobie, że prędzej czy później będziesz musiał zmierzyć się z nim. Lepiej prędzej,

więc odwróciłem jego uwagę. Rozpoczął się nasz awans społeczny, bo już przekroczyłeś

najniższą kategorię niewolników. A co to jest, do stu par satelitów?!

Spojrzałem w kierunku, który wskazywał, i wytrzeszczyłem oczy tak samo jak on.

Była to jakaś maszyna, to oczywiste. Powoli zbliżała się do nas, brzęcząc, klekocząc i

buchając dymem. Maszynista ustawił ją tyłem do furmanki, a jego pomocnik zeskoczył i

połączył oba pojazdy. Poczuliśmy szarpnięcie i powoli ruszyliśmy.

- Patrz uważnie, Jim, i pamiętaj - powiedział Hetman. - Oto przykład prymitywnej

techniki, dawno już zapomnianej i zagubionej w otchłani czasu. Ten wehikuł jest napędzany

parą. To jest, jako żywo, pojazd parowy. Mam wrażenie, że będzie mi się to podobać.

Nie podzielałem jego entuzjazmu dla tej neolitycznej maszyny. Myślałem o

zdetronizowanym zbirze i o tym, co się stanie, gdy mnie dorwie. Uznałem, że muszę lepiej

poznać obowiązujące tu zasady. Przedostałem się do pozostałych niewolników, ale zanim

rozpocząłem rozmowę, przetoczyliśmy się po moście i przez wielką bramę w wysokim

murze. Kierowca naszego wozu parowego zahamował i zawołał:

- Rozładować to!

W moim nowym wcieleniu, jako Muskuł, nadzorowałem tylko wyładunek, prawie nie

pomagając innym. Właśnie zleciała na ziemię ostatnia paka, gdy jeden z niewolników

szepnął:

- Idzie przez bramę, za tobą!

Szybko odwróciłem się. Miał rację. Szedł tam były Muskuł, podrapany i

zakrwawiony, z siną od gniewu twarzą. Z rykiem ruszył do ataku.

20

A ja zacząłem od tego, że rzuciłem się do ucieczki. Mój prześladowca ruszył za mną

w szaleńczym pościgu. Nie zrobiłem tego ze strachu, ale żeby mieć wystarczająco dużo

miejsca. Gdy tylko oddaliłem się od furmanki, odwróciłem się i podstawiłem zbirowi nogę, a

on jak długi rozciągnął się na ziemi.

To wzbudziło głośny śmiech widzów. Gdy się podnosił, rozejrzałem się prędko.

Wokół nas stali uzbrojeni strażnicy, niewolnicy oraz odziany na czerwono sam Capo Docci.

Zaczął świtać mi pewien pomysł, ale zanim ukształtował się ostatecznie, musiałem zacząć

działać, żeby ocalić życie.

Zbir szybko się uczył. Tym razem nie rzucił się na mnie jak wściekły. Podchodził

powoli z szeroko rozpostartymi ramionami i rozcapierzonymi palcami. Gdyby zdołał mnie

chwycić, nie wydostałbym się żywy z jego czułego uścisku. Cofałem się powoli, odwróciłem

się, by stanąć twarzą do Capo Docci, po czym odsunąłem się i szybko postąpiłem do przodu.

Oburącz złapałem wyciągniętą rękę napastnika, pociągnąłem i jednocześnie upadłem do tyłu.

Byłem wystarczająco ciężki, by przerzucić go nad sobą i znów rozłożyć na ziemi.

Poderwałem się na nogi mając już gotowy plan. Zrobię pokaz!

- To była prawa ręka! - zawołałem głośno. Potykając się, Muskuł znów zaatakował,

więc zaryzykowałem i zapowiedziałem następny strzał:

- Prawe kolano.

Kopnąłem z doskoku i trafiłem go w rzepkę. To jest bolesne, więc upadł z wrzaskiem.

Tym razem wstawał wolniej, ale ciągle jeszcze rozjuszony. Nie przestanie, dopóki nie straci

przytomności. Ale to dobrze.

- Lewa ręka.

Chwyciłem ją, wykręciłem do tyłu i przytrzymałem, mocno popychając. Muskuł był

silny i wciąż walczył, próbując chwycić mnie prawą ręką lub podciąć. Ale ja byłem szybszy.

- Lewa noga! - zawołałem.

Kopnąłem go mocno w łydkę i znów się przewrócił. Odstąpiłem i spojrzałem na Capo

Docci. Cała jego uwaga skupiona była na mnie.

- Czy równie łatwo zabijasz, jak tańczysz? - zapytał.

- Mogę, ale wolę tego nie robić - zdawałem sobie sprawę, że mój przeciwnik podniósł

się i stał teraz na chwiejnych nogach. Odwróciłem się tak, aby móc go widzieć kątem oka. -

Wolę pozbawić go przytomności. W ten sposób wygram walkę, a ty nie stracisz niewolnika.

Zbir zacisnął ręce na mojej szyi i zabulgotał ze złości. Popisywałem się, ale robiłem to

świadomie. Musiałem zapewnić moim widzom dobry pokaz. Więc nie oglądając się,

wymierzyłem zgiętą ręką cios do tyłu. Z całej siły wpakowałem łokieć w brzuch Muskuła,

dokładnie pośrodku, tuż pod mostkiem. Prosto w zwój nerwowy, znany jako splot słoneczny.

Ręce zbira opadły, a ja zrobiłem krok do przodu słysząc, jak głucho walnął o ziemię.

Znieruchomiałem z kamienną twarzą.

Capo Docci przywołał mnie gestem, a kiedy się zbliżyłem, powiedział:

- To nowy sposób walki, przybyszu. Nasze zabijaki walczą na pięści. Biją się tak

długo, aż jeden z nich wypadnie z gry. My zakładamy się, kto zwycięży.

- Taka walka jest marnotrawstwem. Cała sztuka polega na tym, żeby wiedzieć, gdzie i

jak uderzyć.

- Twoja sztuka jest bezradna wobec ostrej stali - powiedział, wyciągając do połowy

miecz. Musiałem teraz postępować ostrożnie. Mógł mnie posiekać tylko po to, żeby

udowodnić mi, że nie dam mu rady.

- Nie mogę walczyć gołymi rękami przeciwko takiemu szermierzowi jak ty -

stwierdziłem pokornie. Z tego, co wiedziałem, Docci używał miecza tylko do krojenia

pieczystego, ale pochlebstwo nigdy nie zaszkodzi. - Ta sztuka jest przydatna tylko w starciu z

człowiekiem niedoświadczonym w walce na miecze albo noże.

Przetrawił to i zawołał najbliższego strażnika:

- Hej ty, wyjdź na niego z nożem!

Nie tak to sobie zaplanowałem, ale nie było teraz sposobu, by uniknąć pojedynku.

Strażnik uśmiechnął się, wyrwał z pochwy lśniący sztylet i ruszył ku mnie pewnym krokiem.

Odpowiedziałem uśmiechem. Uniósł broń przygotowując się do pchnięcia, ale nie skierował

ostrza dokładnie na wprost, jak zrobiłby to doświadczony nożownik. Pozwoliłem mu podejść

blisko i stałem nieruchomo, dopóki nie uderzył.

Typowa obrona. Zrobiłem krok do przodu i zablokowałem uderzenie. Chwyciłem go

za rękę i wykręciłem ją. Wszystko odbyło się bardzo szybko. Nóż poleciał w jedną stronę,

napastnik w drugą. Musiałem prędko zakończyć ten pokaz, żeby nie przyszło mi zmierzyć się

z pałkami albo pistoletem. Zbliżyłem się do Capo Docci i powiedziałem spokojnie:

- Te sposoby obrony i zabijania, stosowane w innych światach, są nieznane na

Spiovente. Nie chciałbym ich wszystkich teraz wyjawiać. Jestem pewien, że nie życzysz

sobie, by niewolnicy poznali tak niebezpieczne ciosy. Pozwól, że inne umiejętności

zaprezentuję ci bez udziału tej publiczności. Mogę nauczyć tego wszystkiego twoją ochronę,

bo wielu tutaj na pewno chciałoby cię zabić. Pomyśl o swoim bezpieczeństwie. - Brzmiało to

jak wykład o przepisach drogowych, ale chyba go przekonało. Nie do końca...

- Nie lubię żadnych nowych pomysłów - warknął. - Lubię, jak wszystko jest po

staremu.

Czyli on na szczycie, a reszta na dole, w łańcuchach. Odezwałem się szybko:

- To, co robię, nie jest nowe, jest stare jak ludzkość. Sekrety przekazywane są

potajemnie od zarania dziejów. Możesz je teraz poznać. Nadchodzą zmiany, wiesz o tym, a

wiedza jest siłą. Gdy inni chcą ci odebrać to, co posiadasz, dobra jest każda broń, którą można

ich pobić. - Wszystko to wydawało mi się idiotyzmem, ale miałem nadzieję, że do niego

przemówi. Z tego, co Hetman mówił mi o tym fajansiarskim świecie, wynikało, że tylko siła

zapewnia bezpieczeństwo - czysta paranoja, ale Docci musiał to teraz przemyśleć. Trochę się

tego obawiałem, gdyż biorąc pod uwagę jego niskie czółko, myślenie mogło go boleć.

Odwrócił się na pięcie i odszedł.

Uprzejmość, podobnie jak mydło, była towarem nieznanym na tej planecie. Żadnego

tam „Do zobaczenia" albo „Pomyślę o tym". Dopiero po chwili zrozumiałem, że posłuchanie

się skończyło. Rozbrojony strażnik gapił się na mnie rozcierając nadgarstek, ale schował

sztylet. Rozmawiałem z Capo Docci, zatem nie mógł mnie zadźgać bez powodu. Pozostał mi

więc tylko mój pierwszy przeciwnik - były Muskuł. Wciąż siedział oszołomiony. Zbliżyłem

się do niego. Spojrzał na mnie, mrugając oczami. Zrobiłem najbardziej wredną minę, na jaką

było mnie stać, i powiedziałem:

- Już dwa razy naraziłeś mi się. Nie zrobisz tego po raz trzeci, bo wypadniesz z gry.

Zabiję cię.

W jego oczach wciąż była nienawiść, ale oprócz niej pojawił się strach. Postąpiłem

krok naprzód, a on przypadł do ziemi. Nieźle. Byle tylko zbyt często nie odwracać się do

niego plecami. Jednak teraz odwróciłem się i dumnie odmaszerowałem.

Ruszył za mną, powłócząc nogami i tak dołączyliśmy do oczekujących niewolników.

Chyba pogodził się ze swoją degradacją, podobnie jak reszta. Kilku byłych podwładnych

popatrzyło na niego ponuro, ale wszyscy zachowali spokój. Bardzo mi to odpowiadało.

Ćwiczyć w sali gimnastycznej to jedno, a zmierzyć się z tymi osiłkami, którzy naprawdę

chcieli mnie zabić, to drugie. Rozpromieniony Hetman zaczął mi gratulować.

- Dobra robota, Jim, bardzo dobra robota.

- I bardzo męcząca. Co teraz?

- Z tego, co mi wiadomo, ta grupka ma, że tak powiem, wolne, bo pracowała przez

całą noc.

- Więc teraz kolej na odpoczynek i jedzenie. Prowadź.

Zastanawiałem się, dlaczego nazywano to coś jedzeniem. Jedyną zaletą tego czegoś

był fakt, że nie było to aż tak wstrętne jak potrawy kuchni veniańskiej serwowane na statku

kosmicznym. Za budynkiem bulgotał na ogniu ogromny i nieprawdopodobnie brudny gar.

Mistrz kuchni - było świętokradztwem używać tak szlachetnego tytułu w stosunku do tego

odrażającego typa, równie brudnego jak jego garnek - mieszał zawartość wielką drewnianą

warząchwią. Każdy z niewolników brał ze sterty na stole obok drewnianą miskę, którą

napełniał kucharz. Nikt nie obawiał się, że zgubi lub połamie sztućce, bo takowych w ogóle

nie było. Wszyscy jedli rękami, więc ja robiłem to samo. Była to jakaś papka warzywna,

zupełnie bez smaku, ale zapychająca. Hetman usiadł na ziemi obok mnie, oparł się o ścianę i

powoli jadł swoją porcję. Skończyłem pierwszy i bez trudu powstrzymałem chęć, by poprosić

o dokładkę.

- Jak długo pozostaniemy niewolnikami? - zapytałem.

- Dopóki nie dowiem się czegoś więcej o tutejszym systemie. Ty spędziłeś

dotychczasowe życie na jednej planecie, więc świadomie i podświadomie przyjmujesz znane

ci społeczeństwo jako jedyne możliwe. W rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Kultura jest

wynalazkiem ludzkości, tak jak komputer czy widelec. Ale jest pewna różnica. Gdybyśmy

chcieli zmienić komputery lub sztućce, członkowie danej kultury nie znieśliby tego. Wierzą,

że tylko ich sposób życia jest jedyny i słuszny, a wszystko inne to aberracja.

- Brzmi to głupio.

- Bo jest głupie. Ale jeśli ty zdajesz sobie z tego sprawę, a oni nie, to możesz wyjść

poza utarte zasady albo nagiąć je do swoich potrzeb. Teraz właśnie usiłuję się dowiedzieć,

jakie są te zasady na Spiovente.

- Spróbuj zrobić to jak najszybciej.

- Postaram się, bo sam nie czuję się tu najlepiej. Muszę ustalić, czy istnieje zmienność

pionowa, a jeżeli tak, to jak jest zorganizowana. Jeżeli nie ma zmienności pionowej,

będziemy musieli ją wymyślić.

- Zgubiłem się. Pionowe co?

- Zmienność. W kategoriach klasy i kultury. Weźmy na przykład tych niewolników i

strażników. Czy niewolnik ma szansę zostania strażnikiem? Jeżeli tak, jest to zmienność

pionowa. Jeżeli nie, jest to społeczeństwo klasowe i wszystkim, co można osiągnąć, jest

zmienność pozioma.

- To znaczy, zostać naczelnym niewolnikiem i pomiatać całą resztą niewolników?

- Właśnie tak, Jim - skinął głową. - Pozostaniemy niewolnikami tak długo, aż moje

badania wykażą, jak to wszystko jest możliwe. Ale najpierw potrzebujemy trochę

odpoczynku. Wszyscy są teraz pogrążeni we śnie. Proponuję pójść w ich ślady.

- Zgoda...

- Hej, ty, chodź tu!

Był to Tars Tukas. Wskazywał oczywiście na mnie. Miałem wrażenie, że będzie to

bardzo długi dzień.

Przynajmniej mogłem zwiedzić okolicę. Przecięliśmy podwórze - scenę moich

triumfów - i weszliśmy na górę po kamiennych schodach. Przed drzwiami pociągu stał

uzbrojony strażnik, a dwóch innych rozpierało się obok na drewnianej ławie. Wnętrze

urządzone było luksusowo według tutejszych pojęć; plecione maty na podłogach, krzesła,

stoły oraz kilka koszmarnych portretów na ścianach, niektóre z grubsza przypominały Capo

Docci. Zostałem wepchnięty prosto do kolejnego dużego pokoju, z którego okien widać było

pola, drzewa i prawie nic poza tym. Był tu Capo Docci z małą paczką swoich ludzi. Wszyscy

popijali coś z metalowych kubków. Byli dobrze ubrani, jeżeli gustujecie w wielobarwnych

skórzanych spodniach, luźnych koszulach i długich mieczach.

Capo Docci skinął na mnie.

- Ty tam, podejdź bliżej, niech ci się przyjrzymy. Pozostali odwrócili się z

zainteresowaniem i przyglądali mi się jak zwierzęciu na targu.

- I on naprawdę powalił tamtego bez użycia pięści? - zapytał jeden z nich. - Przecież

on jest taki słaby i cherlawy, a w dodatku brzydki.

Są takie chwile, kiedy powinno się otwierać usta tylko po to, żeby jeść. To była jedna

z nich. Ale ja byłem zmęczony, miałem tego wszystkiego dość i w ogóle byłem w podłym

nastroju. Coś we mnie pękło.

- Nie tak słaby, cherlawy i brzydki jak ty, świński cycku.

To całkiem skutecznie zmieniło jego nastrój. Ryknął z wściekłości, spąsowiał, a

potem wydobył długi miecz i rzucił się na mnie.

Miałem mało czasu na myślenie, a jeszcze mniej na działanie. Jeden z pozostałych

gogusiów stał tuż obok, niedbale trzymając metalowy kubek. Wyrwałem mu go i chlusnąłem

jego zawartość w twarz atakującemu mężczyźnie.

Większość płynu poleciała na podłogę, ale wystarczająco dużo dostało mu się do

oczu, by go jeszcze bardziej rozsierdzić. Zadał cios mieczem. Przyjąłem ostrze na kubek,

którym następnie przejechałem wzdłuż klingi aż do palców, po czym wykręciłem

napastnikowi rękę.

Zawył melodyjnie, a miecz brzęknął o podłogę. Wtedy przechyliłem go i

przygotowałem się do wymierzenia mu efektownego kopniaka w tyłek.

Lecz w tej samej chwili ktoś podciął mnie od tyłu i rozciągnąłem się jak długi.

21

Musiało im się to wydać bardzo zabawne, gdyż zgodnie ryknęli śmiechem. Zacząłem

gramolić się, by chwycić leżący obok miecz, ale ktoś kopnął go dalej. Sprawy układały się

źle. Nie mogłem ich wszystkich pobić. Musiałem się stąd wydostać.

Ale było już za późno. Dwóch z nich przygniotło mnie do ziemi, a trzeci przykopał mi

w bok. Za moment mój pierwszy przeciwnik ukląkł przy mnie i wyciągnął sztylet o lśniącym

ostrzu.

- Co to za typek, Capo Docci?! - zawołał, jedną ręką trzymając mnie za brodę, a drugą

przykładając mi sztylet do gardła.

- Jakiś z innej planety - odparł Docci. - Wyrzucili go ze statku.

- A jest cokolwiek wart?

- Nie wiem - powiedział Capo Docci, gapiąc się na mnie tępo. - Może, ale nie

podobają mi się te jego cwane sztuczki. Nie chcemy ich tutaj. Zabij go i skończmy z tym.

Ani drgnąłem podczas tego zajmującego dialogu, bo z oczywistych przyczyn

interesował mnie jego wynik. Teraz zmieniłem taktykę.

Mój napastnik wrzasnął, gdy wykręciłem mu rękę - mam nadzieję, że ją złamałem - i

chwyciłem sztylet, który wypadł z bezwładnej dłoni. Złapałem swego niedoszłego zabójcę za

koszulę, po czym popchnąłem go tak, że roztrącił swoich towarzyszy. Poderwałem się na

nogi. Ruszyli ku mnie, ale zatrzymali się, gdy machnąłem na odlew sztyletem. Korzystając z

tego rzuciłem się do ucieczki, zanim zdążyli dobyć broni. Pobiegłem co sił w nogach.

W jedynym znanym mi kierunku; z powrotem w dół po schodach. Po drodze wpadłem

na Tars Tukasa, pozbawiając go przytomności.

Rozbrzmiały za mną gniewne okrzyki, więc nie marnowałem czasu na oglądanie się

za siebie. Zbiegłem po trzy stopnie naraz. Strażnicy przy wejściu zaczęli wstawać, gdy

wbiłem się między nich, i wszyscy przewróciliśmy się na ziemię. Jednemu przydeptałem

tchawicę i chwyciłem jego pistolet. Drugi szamotał się, by wycelować we mnie ze swojej

broni, ale byłem szybszy i uderzyłem go w skroń.

Tupot ścigających zbliżył się, gdy runąłem przez drzwi prosto na zaskoczonego

trzeciego strażnika. Wyciągnął miecz, ale zanim zdążył go użyć, stracił przytomność.

Odrzuciłem sztylet, chwyciłem długie ostrze strażnika i ruszyłem dalej. Przede mną była

brama, przez którą przyjechaliśmy. Otwarta na oścież.

I dobrze strzeżona przez uzbrojonych mężczyzn, którzy właśnie unosili pistolety. W

chwili gdy wystrzelili, skręciłem gwałtownie w stronę domu niewolników. Nie wiem, którędy

przeszły kule, ale gdy wypadłem za róg, byłem wciąż żywy.

Jeden miecz, jeden pistolet, jeden bardzo zmęczony Jimmy diGriz, który wciąż nie

odważył się zatrzymać ani nawet zwolnić. Przede mną wyrósł zewnętrzny mur, a na nim

rusztowanie i drabina oparta blisko miejsca, gdzie murarze dokonywali napraw. Wrzasnąłem i

groźnie potrząsnąłem bronią, a robotnicy rozpierzchli się na wszystkie strony. Zacząłem

wspinać się po drabinie najszybciej, jak mogłem. Wokół mnie kule oderzały o mur, odłupując

kawałki kamieni.

W końcu stanąłem na szczycie, usiłując zaczerpnąć powietrza. I po raz pierwszy

odważyłem się obejrzeć za siebie.

Natychmiast rzuciłem się plackiem na krawędź muru, bo strzelcy zebrani na dole

oddali salwę, która rozdarła powietrze tuż nad moją głową. Capo Docci i jego orszak

pozostawili pościg strażnikom i stali teraz z tyłu, przeklinając i wymachując bronią. Cóż za

manifestacja odwagi! Cofnąłem głowę, gdy zabrzmiała następna salwa.

Inni strażnicy wspinali się do mnie, co nieco zmniejszało szansę ucieczki. Wyjrzałem

za mur i zobaczyłem, że u jego podnóża rozciąga się brunatna powierzchnia wody. To jest

szansa!

- Jim, musisz nauczyć się trzymać gębę na kłódkę - powiedziałem, wziąłem głęboki

oddech i skoczyłem.

Rozległ się głośny plusk i utknąłem. Woda sięgała mi do szyi, ale po kolana tkwiłem

w miękkim mule. Z mozołem wyciągnąłem jedną nogę, potem drugą. I tak brnąłem do

dalekiego brzegu. Nie było jeszcze widać pogoni, ale na pewno już się zbliżała. Nie mogłem

się teraz zatrzymać! Wypełzłem w końcu na trawiasty brzeg, wciąż ściskając skradzioną broń,

i chwiejnym krokiem dotarłem pod osłonę drzew. Wciąż ani śladu strażników.

Powinni byli już przejść przez most i dogonić mnie! Nie mogłem uwierzyć w swoje

szczęście...

Dopóki nie upadłem jak długi, wrzeszcząc wniebogłosy, gdy ogarnęła mnie fala bólu.

Niewiarygodnego bólu, zamazującego wzrok, słuch i wszelkie czucie.

W końcu ustał. Otarłem łzy. Pętla bólu! Zupełnie o niej zapomniałem. Tars Tukas

musiał odzyskać przytomność i nacisnął teraz guzik. Co on powiedział? Gdy się to włączy na

dość długo, blokuje wszystkie nerwy i zabija. Chwyciłem but, by wyciągnąć wytrych i znów

nadszedł ból. Gdy tym razem ustał, byłem tak słaby, że ledwo mogłem ruszyć palcami.

Niezdarnie manipulując wytrychem zrozumiałem, że to są sadyści i że powinienem być im za

to wdzięczny. Gdyby dłużej przytrzymali guzik, byłbym już martwy. Ale ktoś,

prawdopodobnie Capo Docci, chciał, żebym cierpiał i zrozumiał, że nie ma ucieczki.

Włożyłem wytrych do zamka i ogarnęła mnie nowa fala bólu.

Gdy wreszcie ustała, leżałem na boku bezwładny jak kłoda.

Ale musiałem się ruszyć. Jeszcze jedno uderzenie i będzie po mnie! Będę leżeć w tym

lesie, dopóki nie umrę. Zacisnąłem drżące palce. Wytrych zbliżył się do zamka, wszedł do

środka, lekko się przekręcił...

Długo trwało, zanim sprzed moich oczu odpłynęła czerwona mgła, a ciało wynurzyło

się z męki. Nie mogłem drgnąć i miałem wrażenie, że nigdy więcej się nie poruszę. Gdy

odzyskałem wzrok, musiałem zamrugać, żeby rozproszyć łzy. I zobaczyłem najpiękniejszy

widok na świecie.

Na spleśniałych liściach leżała otwarta pętla bólu. Życie ocalił mi fakt, że moi

prześladowcy byli przekonani, że to urządzenie wywołuje pewną śmierć. Przeszukujący las

strażnicy nie śpieszyli się. Szli ku mnie powoli i rozmawiali:

- ...gdzieś tutaj. Dlaczego po prostu go nie zostawią?

- Zostawić dobry miecz i pistolet? Nic z tego! Poza tym Capo Docci chce, żeby jego

ciało wisiało na dziedzińcu, dopóki nie zgnije. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby był tak

wściekły.

Do mojego sparaliżowanego ciała powoli powracało życie. Zsunąłem się ze

zwierzęcej ścieżki, którą dotąd szedłem, wpełzłem w niskie krzaki i wyprostowałem za sobą

trawę. W samą porę.

- Popatrz, tu wyszedł z wody. Poszedł tą dróżką.

Ciężkie kroki zbliżyły się i minęły mnie. Jedyne, co mi teraz pozostało, to położyć się

i spokojnie czekać, aż powrócą mi siły. Na wszelki wypadek nie wypuściłem broni z ręki.

Muszę przyznać, że był to jeden z trudniejszych momentów w moim życiu. Byłem bez

przyjaciół, sam, wyczerpany, spragniony i ścigali mnie uzbrojeni ludzie, którzy z rozkoszą by

mnie zabili. Trochę się tego nazbierało. Właściwie brakowało tylko, żeby zaczęło padać...

I zaczął padać deszcz.

Czasami uczucia mogą osiągnąć punkt tak wysoki albo tak niski, że nie można go już

przekroczyć. Na przykład można kochać kogoś tak bardzo, że nie sposób kochać go jeszcze

bardziej. Tak mi się przynajmniej wydawało, bo nie mam w tej dziedzinie żadnego

doświadczenia. Miałem natomiast mnóstwo doświadczenia, jeśli chodzi o bycie na dnie. Tak

jak teraz. Nie mogłem się już bardziej pogrążyć. Sprawił to deszcz. Zacząłem chichotać i

musiałem złapać się za usta, by nie roześmiać się na głos. Nie powinno się traktować w ten

sposób złego stalowego szczura, bo mógł od tego zardzewieć! Potem poczułem wściekłość.

Poruszyłem nogami i musiałem stłumić jęk. Wciąż czułem ból, ale silniejszy był

gniew. Schowałem pistolet, wbiłem miecz w ziemię i wstałem, przytrzymując się gałęzi.

Oparłem się na mieczu, zachwiałem, ale nie upadłem. W końcu zmusiłem się, by krok po

kroku oddalić się od poszukiwaczy i kryminalnego państewka Capo Docci.

To był bardzo duży las. Długo przemierzałem zwierzęce ścieżki, dopóki nie nabrałem

pewności, że pogoń została daleko w tyle. Gdy wreszcie las się przerzedził, usiadłem pod

drzewem, by odpocząć. Zobaczyłem przed sobą zaorane pole. Był już najwyższy czas, by

dotrzeć do ludzkich siedzib. Gdzie są pługi, tam są oracze, nie będzie trudno ich znaleźć. Gdy

tylko odzyskałem nieco siły, ruszyłem wzdłuż skraju lasu, gotów ukryć się wśród drzew,

gdyby znów pojawiła się pogoń. Na szczęście najpierw zobaczyłem chałupę. Była bardzo

niska, kryta strzechą i nie miała okien, przynajmniej z tej strony. Miała natomiast komin, z

którego unosiła się smużka dymu. W tym łagodnym klimacie nie ogrzewa się domów, więc

musiał to być ogień pod kuchnią. Jedzenie.

Na tę myśl mój zaniedbany żołądek zaczął burczeć i narzekać. Doskonale go

rozumiałem. Przede wszystkim potrzebował jedzenia i picia. A gdzie mogłem je znaleźć, jeśli

nie na tej samotnej farmie? Pytanie było jednocześnie odpowiedzią. Przebrnąłem przez pole i

obszedłem dom dookoła. Nie było tu nikogo. Tylko przez otwarte drzwi dobiegały głosy,

śmiech, płacz dziecka i zapach jedzenia. Mniam! Przelazłem przez próg i wszedłem do

środka.

- Patrzcie, ludziska! Zobaczcie, kto przyszedł!

Wokół drewnianego stołu siedziało pół tuzina ludzi, starzy i młodzi, grubi i chudzi.

Wszyscy mieli ten sam wyraz twarzy - gapili się na mnie z rozdziawionymi ustami. Nawet

dziecko przestało płakać, bo naśladowało dorosłych. W końcu stary mężczyzna przerwał

ciszę, podrywając się na nogi w takim pośpiechu, że przewrócił swój trójnożny stołek.

- Witaj nam, dostojny panie, witaj - i ukłonił się, by okazać, jak wielką radość

sprawiło mu moje przybycie. - Czym możemy ci służyć, dostojny panie?

- Jeżeli macie cokolwiek do zjedzenia...

- Ależ prosimy, usiądź, wieczerzaj. Chętnie podzielimy się z tobą naszym ubogim

wiktem. Proszę bardzo - postawił stołek na miejsce i gestem zaprosił mnie, żebym usiadł. Inni

szybko odsunęli się od stołu, by mi nie przeszkadzać. Ich gorliwość mogła mieć dwie

przyczyny: albo dobrze znali ludzką naturę i od razu zorientowali się, że jestem porządnym

gościem, albo zobaczyli miecz i pistolet. Postawiono przede mną drewniany talerz,

napełniony z garnka wiszącego nad ogniem. Poziom życia był tu o szczebel wyższy niż w

zagrodzie dla niewolników, bo dostałem także drewnianą łyżkę. Z rozkoszą zajadałem gulasz

warzywny, w którym od czasu do czasu pojawiał się kawałek mięsa - wszystko świeżutkie i

pyszne. Dostałem także gliniany kubek pełen zimnej wody i już nic więcej nie było mi trzeba

do szczęścia. Jadłem z apetytem, a chłopi zebrani w drugim końcu izby o czymś między sobą

szeptali. Nie sadziłem, by chcieli mi zrobić krzywdę, ale mimo to nie spuszczałem z nich oka.

Mój miecz leżał na stole pod ręką.

Gdy skończyłem jeść i głośno beknąłem, co zostało przyjęte z dużym zadowoleniem,

stary wystąpił naprzód. Popychał przed sobą kudłatego wyrostka, który wyglądał na mojego

rówieśnika.

- Dostojny panie, czy mogę z tobą pomówić? Skinąłem twierdząco i znów beknąłem.

Stary przyjął to z uśmiechem.

- To bardzo miłe z twojej strony, że tak pochlebiasz kucharce. Na pewno jesteś

człowiekiem wesołym i mądrym, a także znanym wojownikiem. Pozwól więc, że przedłożę ci

pewną drobną prośbę.

Znów przytaknąłem. Czegóż nie zdoła sprawić pochlebstwo.

- Oto mój trzeci syn, Dreng. Jest silny, posłuszny i pracowity, ale nasze gospodarstwo

jest małe, a mamy dużo gąb do wyżywienia i musimy oddawać połowę naszych zbiorów

wielmożnemu Capo Docci, który nas ochrania.

Mówił to wszystko ze spuszczoną głową, ale w jego głosie zabrzmiały jednocześnie

uległość i nienawiść. Z pewnością Capo Docci chronił ich tylko przed samym sobą. Stary

popchnął Drenga i ścisnął jego biceps.

- Jest twardy jak kamień, panie. On jest bardzo silny. Zawsze chciał zostać

najemnikiem, takim jak ty, dostojny panie. Wojownik ma broń, jest bezpieczny i może

sprzedawać swoje usługi wielmożom. To szlachetne rzemiosło, które pozwoli mu także

zarobić kilka dukatów.

- Nie jestem werbownikiem.

- Oczywiście, dostojny panie. Gdyby Dreng zaciągnął się jako żołnierz Capo Docci,

nie przyniosłoby mu to pieniędzy ani zaszczytów, a tylko rychłą śmierć.

- To prawda - potwierdziłem, chociaż nie wiedziałem, że tak właśnie sprawy się mają.

Stary trochę się rozgadał i dzięki temu dowiedziałem się czegoś więcej o życiu na Spiovente,

które zdecydowanie nie należało do przyjemności. Napiłem się jeszcze wody i znów

spróbowałem beknąć, by sprawić przyjemność kucharce, ale nie udało mi się. Stary ciągle

nawijał:

- Każdy wojownik, taki jak ty, powinien mieć giermka, który będzie mu służył.

Ośmielam się zapytać - bo widzieliśmy, że przybyłeś sam - co stało się z twoim giermkiem?

- Poległ w bitwie - wymyśliłem na poczekaniu. Ta informacja oszołomiła go, więc

domyśliłem się, że giermkowie nie biorą udziału w walce. - Gdy wróg zaatakował nasz obóz.

- Widocznie to zabrzmiało lepiej, bo skinął głową ze zrozumieniem. - Oczywiście zabiłem

tego łajdaka, który zaszlachtował biednego Smelly'ego. Tak to bywa na wojnie. To twarde

rzemiosło.

Moi słuchacze mruknęli ze zrozumieniem, co oznaczało, że do tej pory nie zrobiłem

fałszywego kroku. Przywołałem chłopaka.

- Chodź tu, Dreng, i odpowiedz na moje pytania. Ile masz lat?

Popatrzył na mnie spod grzywy potarganych włosów i wyjąkał:

- W następne Święto Uczty Robakowej skończę cztery.

Nie ciekawiły mnie informacje o tym odrażającym święcie. Chłopak z pewnością albo

nie umie liczyć, albo na tej planecie rok trwa bardzo długo. Skinąłem głową i powiedziałem:

- To dobry wiek dla giermka. Teraz powiedz mi, czy znasz swoje obowiązki?

Dobrze by było, gdyby je znał, bo ja nie miałem o nich bladego pojęcia. Z zapałem

odpowiedział na moje pytanie:

- O tak, panie, znam je. Stary Kvetchy był kiedyś żołnierzem i wiele razy mi o tym

opowiadał. Trzeba czyścić miecz i pistolet, przynosić jedzenie z kuchni, napełniać manierkę

wodą, gnieść wszy między kamieniami...

- Świetnie. Widzę, że znasz się na tym, aż do ostatniego ohydnego szczegółu. A w

zamian za twoje usługi mam cię nauczyć wojennego rzemiosła....

Skwapliwie przytaknął.

Wszyscy w milczeniu czekali, aż podejmę decyzję.

- Niech więc tak będzie.

Okrzyki radości wzniosły się aż pod strzechę, a stary wyciągnął gar samogonu. Moja

sytuacja się poprawiała, nieznacznie, ale z całą pewnością się poprawiała.

22

Nowy zawód Drenga był dla rodziny powodem do zakończenia pracy na ten dzień.

Samogon smakował paskudnie, ale z pewnością zawierał duży procent alkoholu, co w tych

okolicznościach było nawet nie najgorszym pomysłem. Wypiłem wystarczająco dużo, żeby

uśmierzyć ból, a potem przystopowałem, żeby nie skończyć tak jak pozostali, czyli nie zwalić

się na podłogę. Poczekałem, aż tatusiek gruntownie się ulula i wtedy przycisnąłem go, żeby

wydobyć parę informacji.

- Przybyłem tu z daleka i nic nie wiem o miejscowych układach - powiedziałem mu. -

Ale słyszałem, że ten miejscowy zbir, Capo Docci, jest trochę brutalny.

- Brutalny? - warknął i siorbnął jeszcze łyk swojego rozpuszczalnika do farb. -

Jadowite węże uciekają w panice, gdy się zbliża, a wszyscy wiedzą, że spojrzenie jego oczu

zabija dzieci.

Dalej opowiadał takie głupoty, że wyłączyłem uwagę. Za długo zwlekałem z

wyciągnięciem od niego informacji.

Rozejrzałem się w poszukiwaniu Drenga i znalazłem go przypiętego do garnka z

samogonem. Wytrąciłem mu go z ręki i trząsłem nim, aż wreszcie zwrócił na mnie uwagę.

- Chodźmy. Już ruszamy.

- Ruszamy...? - szybko zamrugał i spróbował skupić na mnie spojrzenie. Bez

większych rezultatów.

- My. Idziemy. Idziemm!

- Aaa, idziem. Wezmę koc - chwiejnie wstał i znowu zamrugał próbując na mnie

popatrzeć. - A gdzie jest twój koc? Co to ja mam go nieść?

- Wróg mi go zabrał razem ze wszystkim, co posiadałem, poza mieczem i pistoletem,

które zawsze mam przy sobie, póki serce mi bije.

- Serce bije... Tak. Wezmę koc. Wezmę koc dla ciebie. - Poszedł gdzieś na tył domu i

wrócił z dwoma puszystymi kocami, nie zwracając uwagi na lamenty kobiet uskarżających się

na mroźną zimę. Podstawowe dobra nie przychodziły wieśniakom łatwo. Uznałem, że na

koniec będę musiał odstąpić mu parę groszy.

Wkrótce Dreng pojawił się znowu z przewieszonymi przez ramię kocami, skórzaną

torbą, grubym kijem w ręku i paskudnie wyglądającym nożem w drewnianej pochwie u pasa.

Poczekałem na zewnątrz, żeby uniknąć łzawej, tradycyjnej sceny rozstania. Gdy wyszedł, był

jakby trochę trzeźwiejszy i chwiejąc się stanął u mego boku.

- Prowadź, panie.

- To ty pokażesz mi drogę. Chcę odwiedzić twierdzę Capo Docci.

- Nie! Czy to może być, żebyś dla niego walczył?!

- To ostatnia rzecz, jaką bym zrobił. Tak naprawdę to walczyłbym przeciw niemu

nawet za drewnianego dukata. Chodzi o to, że Capo schwytał mojego przyjaciela. Chcę mu

przesłać wiadomość.

- Nawet zbliżenie się do twierdzy Capo Docci to wielkie niebezpieczeństwo!

- Jestem o tym przekonany, ale się nie boję. I muszę się skontaktować z moim

przyjacielem. Prowadź lasami, jeśli łaska. Nie chcę, żeby mnie zobaczył Capo Docci ani

żaden z jego ludzi.

Dreng z pewnością również nie miał na to ochoty. Wytrzeźwiał prowadząc mnie na

drugą stronę lasu zacienionymi ścieżkami i ukrytymi dróżkami.

Uważnie popatrzyłem na drogę prowadzącą do twierdzy.

- Jak podejdziemy bliżej, to nas zobaczą - wyszeptał Dreng.

Spojrzałem na późne, popołudniowe słońce i przytakująco kiwnąłem głową.

- To był ciężki dzień. Prześpimy się w lesie i ruszymy tam z rana.

- Nie iść tam. To śmierć! - mimo ciepłego popołudnia zaszczekał zębami. Pośpiesznie

poprowadził mnie w głąb lasu do pokrytej trawą i przeciętej strumykiem dolinki. Wydobył z

torby gliniany kubek, napełnił go wodą i przyniósł mi. Pociągnąłem łyk i pomyślałem, że

posiadanie giermka to nie taki głupi pomysł. Potem Dreng rozłożył na trawie koce, położył

się na swoim i natychmiast zasnął. Usiadłem opierając się o drzewo. Wreszcie miałem moż-

liwość obejrzeć dokładnie zdobyczny pistolet. Był lśniący, nowy i zupełnie nie pasował do tej

zacofanej planety. To jasne, że pochodził z veniańskiego statku. Hetman mówił, że

szmuglowali broń. I właśnie jeden egzemplarz miałem teraz w ręku. Przyjrzałem mu się

bliżej.

Żadnego znaku rozpoznawczego, numeru seryjnego. Nic, co mogłoby wskazywać,

gdzie został wyprodukowany. I zupełnie jasne dlaczego. Gdyby agentom Ligi udało się taki

egzemplarz dorwać, nie byliby w stanie ustalić, z jakiej planety pochodzi. Pistolet był spory -

coś pośredniego pomiędzy karabinem a pistoletem. Znałem się na broni. Byłem honorowym

członkiem Klubu Strzeleckiego w Pearl Gates i Bractwa Rożnowego. Strzelałem dobrze i parę

razy pomagałem im wygrać zawody. Nigdy jednak czegoś podobnego nie widziałem.

Zajrzałem w wylot lufy. Pistolet był chyba kalibru 0,30 i co nietypowe, miał gładką lufę. Miał

też otwarty celownik, spust z bezpiecznikiem i jakąś dźwignię na łożysku. Pociągnąłem ją i

pistolet rozpadł się na dwie części, a na ziemię posypały się naboje. Przyjrzawszy się bliżej

jednemu z nich, zacząłem rozumieć, na jakiej zasadzie działał ten pistolet.

Sprytnie. Żadnych gwintów, więc nie trzeba się było martwić o czyszczenie lufy.

Zamiast rotacji, pociski stabilizowały w locie stateczniki, które również, brrr, mogły

paskudnie poharatać wnętrzności. Naboje nie miały łusek. Pocisk otaczał sprasowany ładunek

wybuchowy. Załatwiało to sprawę wyrzucania mosiądzu w błoto. Zajrzałem do komory. Cały

mechanizm był wydajny i niezawodny. Naboje ładowało się we wcięcie łożyska. Po

napełnieniu magazynka ostatni dodatkowy nabój włożyłem do komory. Zamknąłem i

zaryglowałem. Było tu małe ogniwo słoneczne do ciągłego ładowania baterii. Gdy naciska się

spust, żarnik w komorze zapala ładunek. Rozprężający się gaz wystrzeliwuje kulę, a jego

część powoduje wprowadzenie następnego pocisku do komory. Była to broń prawie

niezawodna, tania w produkcji i śmiercionośna...

Zmęczony, odłożyłem pistolet, przysunąłem miecz, żeby mieć go w zasięgu ręki, i

poszedłem za przykładem Drenga.

O świcie obudziliśmy się wyspani i z lekkim kacem. Dreng przyniósł mi wodę i podał

pasek czegoś, co wyglądało jak wędzony rzemień. Sobie wziął podobny i zaczął go

pracowicie żuć. Śniadanie w łóżku. Wspaniale! Ugryzłem swój kawałek i omal nie złamałem

zęba. Nie tylko wyglądało to jak wędzony rzemień, ale też chyba nim było!

Kiedy w twierdzy Capo Docci opuszczono most zwodzony, leżeliśmy w zagajniku na

pobliskim wzgórzu - najbliższym osłoniętym miejscu, jakie mogliśmy znaleźć. Teren przy

samej bramie został, z oczywistych przyczyn, oczyszczony z drzew i zarośli. Nie byliśmy tak

blisko, jakbym pragnął, ale musieliśmy jakoś sobie poradzić. Ta odległość była jednak

stanowczo zbyt mała dla Drenga - czułem, jak cały się trzęsie. W bramie pojawił się

uzbrojony mężczyzna, za którym szło czterech niewolników wlokących wóz.

- Co się dzieje? - spytałem.

- Zbieranie podatku. Odbierają swoją część zbiorów.

- Czy jacyś wasi rolnicy wchodzą tam kiedykolwiek?

- Nigdy!

- A jak im sprzedajecie jedzenie?

- Sami nam zabierają, co chcą.

- Sprzedajecie im drewno na opał?

- Kradną, co im potrzeba.

Mają dość jednostronną ekonomię, pomyślałem ponuro. Ale musiałem coś wymyślić.

Nie mogłem przecież zostawić tak Hetmana w charakterze niewolnika w tym parszywym

miejscu. Moje rozmyślania przerwał zgiełk w bramie, z której, uprzedzając moje myśli,

wyskoczyła jakaś postać i wepchnąwszy do fosy stojącego tam strażnika, zaczęła uciekać.

Hetman!

Biegł szybko, ale pozostali strażnicy byli tuż za nim.

- Bierz to i za mną! - krzyknąłem, wciskając Drengowi miecz. Sam, najszybciej jak

mogłem, zbiegłem ze zbocza krzycząc, aby zwrócić na siebie uwagę ścigających. Jednak nie

spostrzegli mnie, dopóki nie strzeliłem nad ich głowami.

Potem wszystko działo się bardzo szybko. Strażnicy zwolnili, a któryś nawet padł na

ziemię osłaniając rękami głowę. Hetman gnał dalej, lecz żołnierz będący tuż za nim rzucił

długą dzidą. Trafiła Hetmana w plecy. Padł. Biegnąc, znowu wystrzeliłem, przeskoczyłem

nad Hetmanem i kolbą pistoletu ogłuszyłem pikiniera.

- Na wzgórze! - krzyknąłem widząc, że Hetman, z zalanymi krwią plecami, z

wysiłkiem staje na nogi. Wypaliłem jeszcze dwa razy i odwróciłem się, żeby mu pomóc. I

przy okazji zobaczyłem, że Dreng kurczowo ściskając miecz wciąż leży na szczycie wzgórza.

- Złaź tutaj i pomóż mu albo sam cię zabiję! - wrzasnąłem odwracając się znów i

strzelając. Nikogo nie trafiłem, ale przynajmniej byłem pewien, że się nie ruszą. Hetman

potykając się próbował iść, a Dreng pobiegł nam wreszcie na pomoc. Albo obudziła się w nim

przyzwoitość, albo przestraszył się, że go ukatrupię. Chyba słusznie. Wokół nas zaświstały

kule, więc odwróciłem się i odwzajemniłem ogień.

Dotarliśmy na szczyt niższego wzgórza, a stamtąd do lasu. Dreng i ja na wpół

wlekliśmy potykającego się i zataczającego Hetmana. Spojrzałem na jego plecy i ochłonąłem.

Rana była powierzchowna, nic poważnego. Kiedy znaleźliśmy się pod osłoną drzew, pościgu

jeszcze nie było widać.

- Dreng, wyprowadź nas stąd. Nie mogą nas złapać!

I co najdziwniejsze, nie złapali. Nasz wieśniak musiał przez całe dzieciństwo bawić

się w tych lasach, bo znał tu każdą ścieżkę i każdy patyk. Zaprowadził nas do podnóża

całkiem sporej góry. Potykając się, z trudem wspięliśmy się na urwiste, porosłe trawą zbocze,

z kilkoma mizernymi krzaczkami w połowie drogi. Dreng rozchylił te krzaczki i ukazało się

wejście do płytkiej jaskini.

- Ścigałem tu kiedyś futrzaka. Nikt nie wie o tym miejscu. Wejście było niskie i

mieliśmy sporo roboty, żeby przepchnąć przez nie Hetmana. Ale w środku jaskinia była

większa i mieliśmy mnóstwo miejsca do siedzenia, nie można było tylko stać. Rozłożyłem

jeden z kocy i wtoczyłem na niego Hetmana tak, żeby leżał na boku. Jęknął. Spojrzałem na

jego twarz; była brudna i posiniaczona. Trochę ostatnio przeszedł. Spojrzał na mnie i

uśmiechnął się.

- Dziękuję ci, mój chłopcze. Wiedziałem, że tam będziesz.

- Wiedziałeś? To ciekawe, bo ja nie wiedziałem.

- Nonsens. Ale proszę cię, szybko, to...

Wykrzywił się z jękiem, a jego ciało ogarnięte bólem aż wygięło się w hak.

Pętla bólu! Znowu zapomniałem o niej. Teraz emitowała stały, prowadzący do pewnej

śmierci sygnał.

Gdy się człowiek śpieszy, to się diabeł cieszy. Opanowując panikę, wolno zdjąłem

prawy but, otworzyłem przegródkę i wyjąłem wytrych. Przyklęknąłem, wepchnąłem go w

zamek i pętla się otworzyła. Gdy ją odrzucałem, rękę przeszył mi ostry ból.

Hetman był nieprzytomny i ciężko oddychał. Nie mogłem już nic zrobić. Pozostało

siedzieć i czekać.

- Twój miecz - odezwał się Dreng, podając mi broń.

- Na razie ty się nim zajmij. Jeśli uważasz, że potrafisz. Spuścił wzrok i znowu

zadrżał.

- Chcę być wojownikiem, ale tak strasznie się boję. Nie mogłem się ruszyć, żeby ci

przyjść z pomocą.

- Ale w końcu się ruszyłeś. Pamiętaj o tym. Nie ma takiego człowieka, który by się

nigdy nie bał. Odwaga polega na tym, że czujesz strach, a mimo to idziesz naprzód.

- To szlachetna myśl młodzieńcze - powiedział głęboki głos. - I powinieneś ją

zapamiętać na zawsze. Hetman odzyskał świadomość i uśmiechnął się lekko.

- A więc, Jim, jak mówiłem zanim włączyli tę maszynkę, byłem pewien, że będziesz

tam dziś rano. Wiedziałem, że nie pozostawisz mnie w tym paskudnym miejscu. Po twojej

ucieczce było mnóstwo zamieszania, wszyscy biegali w tę i z powrotem, aż do zamknięcia

bramy na noc. Było oczywiste, że wtedy nie mógłbyś przybyć. Ale o świcie bramę otwierano

i nie miałem najmniejszej wątpliwości, że będziesz w pobliżu, próbując znaleźć sposób, żeby

do mnie dotrzeć. Prosta logika. Więc uprościłem przedsięwzięcie wychodząc do ciebie.

- Bardzo proste! Prawie dałeś się zabić!

- Ale żyję. I obaj jesteśmy bezpieczni. A w dodatku, jak widzę, udało ci się zdobyć

sprzymierzeńca. Dobra robota, jak na jeden dzień. Ale teraz mam niedyskretne pytanie. Co

robimy dalej?

Faktycznie, co?

23

Co do naszych dalszych poczynań odpowiedź jest oczywista... - powiedziałem myśląc

intensywnie. - Zostaniemy tutaj, aż zrezygnują z pościgu. Powinno to nastąpić szybko, bo

martwy niewolnik nie ma dużej wartości rynkowej.

- Ale ja się czuję świetnie.

- Zapominasz, że stałe działanie pętli bólu prowadzi do śmierci. Więc gdy będziemy

już mieć wolną drogę, udamy się do najbliższych zabudowań i opatrzymy twoją ranę.

- Krwawi, ale to tylko zadrapanie.

- Posocznica i infekcja - uciąłem dyskusję. - Musimy najpierw zająć się raną. -

Odwróciłem się do Drenga. - Znasz jakichś farmerów, którzy mieszkają niedaleko stąd?

- Nie, ale wdowa Apfeltra mieszka tu, po drugiej stronie wzgórza, za uschniętym

drzewem, na skraju moczarów...

- Świetnie! Pokażesz nam drogę. Spojrzałem na Hetmana.

- A kiedy już opatrzymy ci plecy, co dalej?

- Potem, Jim, wstąpimy do wojska. To najwłaściwsze, co można zrobić, skoro jesteś

teraz najemnym żołnierzem. Wojsko stacjonuje w twierdzy, w której na pewno jest jakiś

zamknięty pokój, gdzie przechowywane są dukaty. Gdy ty będziesz uprawiał żołnierską

profesję, ja, jak to się mówi, trochę tam posprzątam. Mam na myśli pewną konkretną armię.

Tę, która służy Capo Dimonte.

- Nie Capo Dimonte! - zaczął lamentować Dreng, chwytając się obiema rękami za

głowę. - Jego zło nie ma granic, codziennie je na śniadanie dziecko, wszystkie meble ma obite

ludzką skórą i pije z czaszki swej pierwszej żony...

- Dość! - rozkazał Hetman, a Dreng natychmiast umilkł. - To oczywiste, że Dimonte

nie jest w tej okolicy popularny. A to dlatego, że jest zagorzałym wrogiem Capo Docci i co

jakiś czas wypowiada mu wojnę. Jestem pewien, że nie jest on ani gorszy, ani lepszy niż

jakikolwiek inny Capo. Ale ma jedną zaletę: jest wrogiem naszego wroga.

- A więc miejmy nadzieję, że naszym przyjacielem. Racja! Jestem coś winien staremu

Docci i z przyjemnością wyrównam z nim rachunki.

- Nie powinieneś trzymać w sercu urazy, Jim. To zaciemnia właściwy obraz

rzeczywistości i przeszkadza w twoim zawodzie, którym powinna być teraz kradzież

dukatów, a nie szukanie zemsty.

Przytakując potrząsnąłem głową.

- Oczywiście. Ale kiedy ty planujesz skok, nie ma powodu, dla którego ja miałbym

odmawiać sobie malutkiej zemsty.

Widziałem, że nie pochwala moich emocji, ale nie potrafiłem osiągnąć jego

olimpijskiego spokoju. Być może, to słabość młodości. Zmieniłem temat.

- A kiedy już opróżnimy skarbiec, co dalej?

- Dowiemy się, jak miejscowi kontaktują się ze szmuglerami spoza planety, z takimi

jak Venianie. Naszym oczywistym celem będzie opuszczenie tego zacofanego i świata tak

szybko, jak to możliwe. Aby nam się to udało, być może, będziemy musieli przejść na

tutejszą wiarę. Zachichotał na widok wyrazu mojej twarzy.

- Tak jak ty, chłopcze, jestem naukowcem humanistą i nie mam potrzeby obcowania z

czymś ponadnaturalnym. Ale tu, na Spiovente, cała istniejąca technologia jest w rękach

zakonu zwanego Czarnymi Mnichami.

- Nie, trzymajcie się od nich z daleka! - zajęczał Dreng. Był bez wątpienia źródłem

złych wiadomości. - Oni znają rzeczy, które czynią z człowieka wariata. Z ich warsztatów

wychodzą wszelkie rodzaje przeciwnych naturze urządzeń. Maszyny, które krzyczą i

chroboczą, które mówią przez niebiosa, pętle bólu też. Błagam cię, panie, unikaj ich!

- To, co tak ponuro przedstawiał nam nasz przyjaciel, jest prawdą - powiedział

Hetman. - Pomijając strach, rzecz jasna. Dzięki jakiemuś mało dla nas istotnemu procesowi

historycznemu cała tutejsza technologia została skoncentrowana w rękach tego zakonu. Nie

mam pojęcia, jaka jest ich przynależność religijna, jeśli w ogóle ją mają, ale z pewnością

dostarczają i naprawiają maszyny, które tu widzieliśmy. To daje im pewną ochronę, bo jeśli

jeden Capo chciałby ich zaatakować, inni pośpieszyliby ich bronić, aby zabezpieczyć sobie

stały dostęp do wytworów techniki. I być może, właśnie do Czarnych Mnichów będziemy

musieli zwrócić się z prośbą o zbawienie i exodus.

- Popieram i wniosek przechodzi przez aklamację. Wstąpić do wojska, ukraść ile się

da dukatów, skontaktować się ze szmuglerami i kupić odlot stąd - podsumowałem.

Dreng z wytrzeszczonymi oczami wsłuchiwał się we wszystkie te słowa. Najwyraźniej

niewiele z tego zrozumiał.

Działanie odpowiadało mu bardziej. Po cichu wyszedł na zwiady i jeszcze ciszej

wślizgnął się z powrotem. Nikogo w pobliżu nie było.

Hetman mógł iść z naszą niewielką pomocą, a do domu wdowy nie było daleko.

Mimo uspokajających zapewnień Drenga aż zadrżała ze strachu na nasz widok.

- Pistolet macie, morderstwo i śmierć. Jestem zgubiona, zgubiona!

Nie przerywając mruczenia, urozmaiconego glamaniem bezzębnych dziąseł, zrobiła,

co jej kazałem, i postawiła garnek z wodą na ogniu.

Wyciąłem z brzegu koca pasek materiału, wygotowałem go, potem przemyłem nim

ranę Hetmana. Była płytka, ale długa. Z trudem wytłumaczyliśmy wdowie, że musi rozstać

się ze swoim zapasem przemyconego alkoholu. Hetmanem aż zatrzęsło, ale nie krzyknął, gdy

polałem wódką jego otwartą ranę. Miałem nadzieję, że zawartość alkoholu była

wystarczająca, żeby zadziałać jako antyseptyk. Wygotowałem jeszcze kawałek koca i

posłużyłem się nim jako bandażem. I to właściwie było wszystko, co mogłem zrobić.

- Doskonale, James, doskonale - powiedział z ożywieniem, wciągając pociętą kurtkę

na ramiona. - Widzę, że nie straciłeś czasu w szkółce skautów. Podziękujmy teraz dobrej

wdowie i odejdźmy stąd, bo najwyraźniej nie jest zachwycona naszą obecnością.

Więc podążyliśmy dalej pełną kolein drogą, a każdy krok coraz bardziej oddalał nas

od Capo Docci.

Dreng był dobrym zaopatrzeniowcem; zbaczał do sadów po owoce, wyrywał jadalne

bulwy z mijanych pól, a nawet wykopywał je pod nosem prawowitych właścicieli, którzy

jedynie chwytali się za głowy na widok mojej broni. To był paskudny świat, który

respektował tylko prawo pięści. Po raz pierwszy zacząłem doceniać zalety planet Ligi.

Późnym popołudniem wyłoniły się przed nami mury twierdzy. Była trochę mniej

stylowa niż twierdza Docci, a przynajmniej tak wydawało się z tej odległości. Fortecę Capo

Dimonte zbudowano na wyspie na jeziorze. Ze stałym lądem łączyła ją grobla z mostem

zwodzonym. Dreng znowu zaczął się trząść ze strachu i był bardziej niż szczęśliwy, gdy

kazałem mu zostać na brzegu z Hetmanem. Żołnierskim krokiem pomaszerowałem po

kamiennej grobli, a potem wszedłem na most. Dwóch strażników zmierzyło mnie

podejrzliwymi spojrzeniami.

- Dzień dobry, bracie! - zawołałem przyjaźnie. Pistolet miałem za pasem, miecz w

dłoni, brzuch wciągnięty, a pierś wypiętą. - Czy to siedziba Capo Dimonte, znanego jak kraj

długi i szeroki ze swojego osoblistego uroku i silnego ramienia?

- A kto chce to wiedzieć?

- Ja. Silny i uzbrojony najemnik, który chce zaciągnąć się w jego szacowne szeregi.

- Twoja sprawa, bracie, twoja sprawa - odpowiedział strażnik z wyraźnym

przygnębieniem w głosie. - Przez bramę, w poprzek dziedzińca, trzecie drzwi z prawej, pytaj

o Sire Sranka.

Przesunął się bliżej i wyszeptał:

- Za trzy dukaty dam ci dobrą radę.

- Załatwione!

- Wiec zapłać!

- Ciężko. Jestem teraz trochę spłukany.

- Musisz być, skoro chcesz się sprzedać do tej bandy. Dobra, w takim razie pięć, za

pięć dni. Kiwnąłem głową na zgodę.

- Zaoferuje ci bardzo mało, ale nie zgódź się na mniej niż dwa dukaty dziennie.

- Dzięki za kredyt, wrócę do ciebie. Śmiało przeszedłem przez bramę i znalazłem

właściwe drzwi. Były otwarte, a w środku siedział gruby, łysy facet i grzebał w jakichś

papierach. Gdy mój cień padł na stół, podniósł na mnie wzrok.

- Wynoś się stąd! - krzyknął, drapiąc się po głowie tak mocno, że aż chmura łupieżu

zamigotała w ostatnich promieniach słońca. - Mówiłem wam już: żadnych dukatów wcześniej

niż pojutrze rano!

- Jeszcze się nie zaciągnąłem. I chyba się nie zaciągnę, jeśli w ten sposób płacicie

swoim oddziałom.

- Wybacz, miły przybyszu, słońce mych oczu. Wejdź, wejdź. Chcesz się zaciągnąć?

Oczywiście. Pistolet, miecz, amunicja?

- Trochę.

- Cudownie - zatarł ręce, aż zachrzęściły. - Jedzenie dla ciebie i twego giermka oraz

dukat dziennie.

- Dwa dukaty dziennie i uzupełnienie zużytej amunicji. Łypnął na mnie wilkiem, po

czym wzruszywszy ramionami wypełnił jeden z formularzy i pchnął go do mnie.

- Zaciąg na rok, weryfikacja żołdu na koniec kontraktu. Ponieważ nie potrafisz ani

pisać, ani czytać, mam nadzieję, że przynajmniej dasz radę wyskrobać tu chociaż krzyżyk.

- Umiem czytać wystarczająco dobrze, żeby zobaczyć, że wpisałeś tu: „kontrakt

czteroletni", co mam zamiar poprawić, zanim podpiszę.

Uczyniłem to podpisując się nazwiskiem Jedge'a Nixona. I tak miałem zamiar

wyjechać na długo przed wygaśnięciem kontraktu.

- Pójdę po mojego giermka, który czeka na zewnątrz razem z moim starym ojcem.

- Żadnego dodatkowego jedzenia dla biednych krewnych - warknął szczodrobliwie

werbownik. - Podziel się swoim.

- Zgoda - odparłem. - Jakiś ty wspaniałomyślny. Wróciłem do bramy i pomachałem do

moich kompanów.

- Zapłacę ci, kiedy ta zołzowata ropucha mi zapłaci - powiedziałem strażnikowi.

Mruknął na zgodę i dodał:

- Jeśli myślisz, że on jest wredny, to poczekaj, aż spotkasz Capo Dimonte. Nie

siedziałbym w tym zgniłym śmietniku, gdyby nie premia od łupu.

Nadchodzili powoli, Hetman prawie ciągnął opierającego się Drenga.

- Premia od łupu? Szybko wypłacają?

- Zaraz po walce. Jutro wymarsz.

- Przeciwko Capo Docci?

- Nie ma tak dobrze. Mówią, że ma pełno klejnotów, złotych dukatów i innych

bogactw. Nieźle byłoby podzielić się taką zdobyczą. Ale nie tym razem. Powiedzieli nam

tylko, że wyruszamy na północ. Pewnie ma to być niespodziewany atak na któregoś z

zaprzyjaźnionych Capo i szef nie chce żadnych przecieków. Dobrze kombinuje. Jak się kogoś

zaskoczy przy spuszczonym moście, to pół bitwy mamy z głowy.

Przemyślałem tę cząstkę mądrości wojennej prowadząc Hetmana i Drenga we

wskazanym kierunku. Kwatery żołnierzy, chociaż nie nadawały się na okładkę broszury

reklamowej dla turystów, były z pewnością dużym krokiem naprzód w porównaniu z

kwaterami niewolników. Drewniana prycza z materacem z trawy dla wojownika, a dla

giermka trochę słomy obok łóżka. Musiałem jeszcze wykombinować coś dla Hetmana i

uznałem, że gotówka na pewno załatwi sprawę. Usiedliśmy razem na łóżku, a Dreng poszedł

poszukać kuchni.

- Jak tam plecy? - zapytałem.

- Bolą, ale to drobiazg. Odpocznę chwilę, a potem wezmę się za zwiedzanie twierdzy.

- Rano będzie na to dość czasu. To były męczące dni.

- Zgoda, a oto i twój giermek z jedzeniem!

Był to gorący gulasz, w którym pływały kawałki bliżej nieokreślonego ptaka. Musiał

być to ptak, ponieważ załączone były pióra. Podzieliliśmy gulasz na trzy równe części i

łapczywie je wtrząchnęliśmy. Świeże powietrze i wędrówka dobrze wpłynęły na nasz apetyt i

rozgotowane pierze nie mogło zniweczyć tego faktu. Dostaliśmy też rację kwaśnego wina,

którego ani ja, ani Hetman nie mogliśmy przełknąć. Dreng natomiast wysiorbał je bez

zmrużenia oka, a potem stoczył się pod pryczę i zaczął ochryple chrapać.

- Pójdę się rozejrzeć - powiedziałem. - Ty tymczasem prześpij się, aż...

Przerwał mi ogłuszający ryk trąby. Podniosłem wzrok i zobaczyłem stojącego w

drzwiach muzyka, który równie dobrze mógłby być katem. Za moment z jego instrumentu

wydobył się kolejny ryk. Byłem już gotów wepchnąć mu ten puzon w gardło, gdyby zrobił to

raz trzeci, ale on zszedł na bok i skłonił się. Jego miejsce zajęła drobna postać w niebieskim

mundurze. Wszyscy żołnierze widząc to skłonili głowy lub zasalutowali bronią, więc

zrobiłem to samo. To musiał być nie kto inny, tylko Capo Dimonte we własnej osobie. Był

tak chudy, że wyglądał, jakby brzuch przyrósł mu do kręgosłupa. Albo miał kłopoty z

krążeniem, albo był siny z natury. Przesunął niebieskimi palcami po fioletowej szczęce, a

jego niebieskie oczka niespokojnie zawierciły się w głębi sinych oczodołów. Rozejrzał się

podejrzliwie, po czym przemówił. Jak na takie wychudzenie głos miał całkiem mocny.

- Moi żołnierze! Mam dla was dobre wieści. Przygotujcie się i swoją broń, bo o

północy wyruszamy. Będzie to forsowny marsz. Przed świtem musimy dotrzeć do lasów

Pinetta. Wyruszą tylko wojownicy i to z lekkim sprzętem. Giermkowie pozostaną tutaj, aby

pilnować waszych rzeczy. Przeczekamy w lasach cały jutrzejszy dzień, a o zmierzchu znów

wyruszymy. W nocy spotkamy się z naszymi sojusznikami i połączywszy siły, zaatakujemy

wroga o świcie.

- Jedno pytanie, Capo! - krzyknął jeden z żołnierzy. Był cały w bliznach, zapewnię

weteran wielu wojen.

- Na kogo wyruszamy?

- Dowiecie się przed atakiem. Możemy osiągnąć zwycięstwo tylko przez zaskoczenie.

Ze wszystkich stron rozległy się pomruki, gdy weteran krzyknął znowu:

- Nasz wróg jest tajemnicą, zgoda, ale powiedz nam chociaż, kim są nasi

sprzymierzeńcy?!

Capo Dimonte nie był zadowolony z tego pytania. Podrapał się w brodę i bezmyślnie

bawił się rękojeścią miecza, gdy tymczasem jego widownia czekała. W końcu powiedział:

- Będzie wam z pewnością miło usłyszeć, że mamy wielkich sojuszników. Mają oni

machiny wojenne, które mogą zgruchotać najgrubsze mury. Z ich pomocą możemy zdobyć

każdą twierdzę, pobić każdą armię. Mamy szczęście walczyć u boku... - zacisnął usta nie

chcąc dalej mówić, ale zdał sobie sprawę, że musi. - Nasze zwycięstwo jest pewne, gdyż

naszym sprzymierzeńcem jest nie kto inny, tylko... zakon Czarnych Mnichów.

Na długą chwilę zapadła głucha cisza, którą wkrótce zastąpiła wściekła wrzawa.

Nie wiedziałem, o co w tym wszystkim chodzi. Zrozumiałem jedynie, że nie pachnie

to zbyt dobrze.

24

Capo Dimonte powiedziawszy to, wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi. Ze wszystkich

stron rozbrzmiewały krzyki, a jeden z mężczyzn ryczał najgłośniej. Był to ten pokryty

bliznami weteran. Wdrapał się na stół i wrzasnął, żeby wszyscy się uciszyli.

- Znacie mnie, starego Dzika, wszyscy. Ścinałem głowy, kiedy większość z was nie

mogła jeszcze unieść miecza. Wiec teraz ja będę mówił, a wy będziecie słuchać. Dopiero jak

skończę, będziecie mogli coś powiedzieć. Ktoś ma coś przeciwko?

Zacisnął swą ogromną pięść, wyciągnął ją przed siebie omiatając izbę dzikim

spojrzeniem. Dało się słyszeć kilka wściekłych pomruków, ale żaden z nich nie był na tyle

głośny, aby mógł być uznany za otwarty sprzeciw.

- Dobrze. A więc słuchajcie. Znam tych pedryli w czarnych habitach już od dawna i

nie ufam im. Myślą tylko o własnej skórze. Jeśli chcą, żebyście dla nich walczyli, to tylko

dlatego, że spodziewają się jakichś poważnych kłopotów i wolą, żebyśmy to my zginęli

zamiast nich. Nie podoba mi się to.

- Mnie też się to nie podoba! - wykrzyknął inny mężczyzna. - Ale jaki mamy wybór?

- Żadnego - wściekle warknął Dzik. - I o tym właśnie chciałem teraz powiedzieć.

Myślę, że mają nas w garści - wyciągnął miecz i machnął nim wściekle. - Każda broń, jaką

mamy, poza tymi nowymi pistoletami, pochodzi od Czarnych Mnichów. Bez ich dostaw nie

mielibyśmy czym walczyć, a bez broni nie mamy nic do roboty i możemy głodować albo

wrócić na farmy. A to nie dla mnie. I myślę, że dla was też nie. Bo razem w tym siedzimy.

Walczymy wszyscy albo nie walczy żaden. A jeśli walczymy, a któryś z was przed

rozpoczęciem akcji będzie chciał się wymknąć, to znajdzie mój miecz w swoich bebechach.

Machnął znów połyskliwym ostrzem, a wszyscy patrzyli w milczeniu.

- Mocny argument - szepnął Hetman - i logika nie do odparcia. Ty i twoi kompani nie

macie wyboru. Musicie się zgodzić.

Hetman miał rację. Było jeszcze trochę pokrzykiwań i kłótni, ale w końcu musieli się

na coś zdecydować. Postanowili wyruszyć u boku Czarnych Mnichów. Nikt, ze mną

włącznie, nie był tym planem zachwycony. Mogli tam stać i się kłócić do północy, ale ja

byłem już zmęczony i chciałem zaliczyć chociaż parę godzin snu. Hetman poszedł szukać

potrzebnych mu informacji, a ja zwinąłem się na pryczy i zapadłem w niespokojną drzemkę.

Obudziły mnie okrzyki rozkazów i poczułem się bardziej zmęczony niż przed

pójściem spać. Nikt nie wyglądał na uszczęśliwionego perspektywą nocnego marszu i

naszymi sprzymierzeńcami. Wszyscy spoglądali spode łba i klęli. Było nawet kilka

przekleństw, których nigdy wcześniej nie słyszałem - parę naprawdę ładnych kawałków.

Postanowiłem zapamiętać je na przyszłość. Wyszedłem do prowizorycznej umywalni i

ochlapałem twarz zimną wodą. Trochę pomogło. Kiedy wróciłem, na pryczy siedział Hetman.

Na mój widok wstał i wyciągnął swą wielką rękę.

- Musisz na siebie uważać, Jim. To okrutny świat, gdzie wszyscy są przeciwko tobie.

- Sam sobie wybrałem taki styl życia, więc nie martw się o mnie.

- Jednak się martwię - westchnął ciężko. - Czuję pogardę dla przesądów, astrologów

chiromantów i temu podobnych, więc tym bardziej jestem sobą zdegustowany, że

pozwoliłem, żeby ogarnęła mnie czarna depresja. Ale w przyszłości widzę jedynie ciemność i

pustkę. Byliśmy towarzyszami przez zbyt krótki okres i nie chciałbym, żeby ten czas się

skończył. Przykro mi to mówić, wybacz mi, ale przeczuwam jakieś niebezpieczeństwa i

rozpacz, której nie można uniknąć.

- Masz ku temu powody! - zawołałem, próbując włożyć w te słowe trochę entuzjazmu.

- Zostać wyrwany ze stanu prawie bezpiecznego życia przypominającego emeryturę, ty sam

to tak nazwałeś. Potem byłeś więziony, uwolniony, uciekałeś, ukrywałeś się, głodowałeś,

znowu uciekałeś, przekupywałeś, oszukiwano cię, bito, traktowano jak niewolnika, zraniono i

dziwisz się swej depresji?

Moja przemowa przywołała na jego twarz słaby uśmiech i znowu uścisnął mi rękę

- Oczywiście, masz rację, Jim. To rzeczywiście toksyny w krwiobiegu i depresja w

korze mózgowej. Uważaj na siebie i wracaj bezpiecznie. A do tego czasu ja opracuję plan, jak

uwolnić Capo od jego dukatów.

Wyglądał teraz, po raz pierwszy, odkąd się poznaliśmy, na swoje lata. Gdy

wychodziłem, widziałem, jak znużony wyciągnął się na pryczy. Powinien czuć się lepiej, gdy

wrócę. Dreng będzie przynosił mu jedzenie i opiekował się nim. Ja natomiast musiałem

skoncentrować się na pozostaniu przy życiu, żebym mógł tu powrócić.

To był ponury i wyczerpujący marsz. Po gorącym dniu nadeszła taka sama noc.

Sunęliśmy do przodu ociekając potem i zabijając insekty, które chmarami wylatywały z

ciemności. Wyboista droga dręczyła stopy, a nozdrza miałem pełne kurzu. Szliśmy tak i

szliśmy za brzęczącym i syczącym wehikułem turlającym się na czele naszego pochodu.

Ciągnik parowy holował karetę, w której podróżował Capo Dimonte. Razem z nim jechali

jego oficerowie; wszyscy pili i ogólnie nieźle się bawili. A my maszerowaliśmy i coraz mniej

słychać było przekleństw. Kiedy dotarliśmy wreszcie do lasu Pinetta, padliśmy pokotem pod

drzewami. Byliśmy zbyt zmęczeni, by narzekać. Zrobiłem to co większość - walnąłem się pod

drzewem na posłanie z igliwia i aż jęknąłem z rozkoszy. Zdołałem jeszcze zdobyć się na

podziw dla bardziej zaciętych żołnierzy, ze starym Dzikiem na czele, którzy domagali się

racji kwaśnego wina przed odpoczynkiem. Zamknąłem oczy, jeszcze raz jęknąłem, a potem

zasnąłem.

Odpoczywaliśmy cały dzień. Około południa wydano racje jedzenia. Ciepłą, cuchnącą

wodą spłukaliśmy kilka kawałków skały, która przed milionami lat była chlebem. Po posiłku

udało mi się złapać trochę snu, zanim zaczął się kolejny nocny marsz.

Po kilku godzinach doszliśmy do skrzyżowania dróg i skręciliśmy w prawo. Przez

oddziały przeszedł na to pomruk wydany przez tych, którzy znali te okolice.

- Co oni mówią? - zapytałem maszerującego obok mnie, milczącego dotąd żołnierza.

- Capo Dinobli. To na niego idziemy. Nie może to być nikt inny. Nie ma innej

twierdzy w tym kierunku, aż o dzień marszu stąd.

- Coś o nim słyszałeś?

Chrząknął i zamilkł, ale odezwał się człowiek, który szedł za nami.

- Służyłem pod nim dawno temu. Już wtedy był stary, więc teraz musi być z niego

zupełny antyk. Po prostu jeszcze jeden Capo.

Potem, otumanieni zmęczeniem, ciągnęliśmy się noga za nogą. Znałem lepsze

sposoby na zarabianie na życie. Postanowiłem, że będzie to moja pierwsza i ostatnia

kampania wojenna. Gdy tylko wrócimy, wyczyścimy z Hetmanem skarbiec i ulotnimy się z

tyloma dukatami, ile zdołamy unieść. Cudowna myśl. Zachęcony nią prawie wpadłem na

idącego przede mną i stanąłem akurat na czas. Zatrzymaliśmy się w miejscu, gdzie droga

przechodziła blisko lasu. Na tle ciemnych drzew rysowały się jakieś jeszcze ciemniejsze

bryły. Próbowałem wypatrzeć, co to jest, kiedy jeden z oficerów podszedł do szeregów.

- Potrzebuję kilku ochotników - wyszeptał - ty, ty, ty i ty.

Dotknął mojego ramienia i stałem się jednym z ochotników. W sumie było nas około

dwudziestu. Całą grupą ruszyliśmy w kierunku lasu. Rozchmurzyło się i gwiazdy dawały

dosyć światła, żeby zobaczyć, że te czarne kształty to jakieś urządzenia na kołach.

Usłyszałem syk ulatniającej się pary. Z cienia wysunęła się ciemna postać.

- Słuchajcie, powiem wam, co macie zrobić - oznajmiła.

W najbliższej machinie otworzyły się metalowe drzwi i ktoś zaczął wrzucać drewno

do paleniska. Płomienie na moment wyraźnie oświetliły mówiącego. Był to mężczyzna

ubrany w czarną suknię, a głowę przykrywał mu kaptur zasłaniający twarz. Mnich wskazał na

machiny.

- Musicie je przepchnąć przez las i to w absolutnej ciszy. Włożę nóż pod żebro

każdemu, który wyda najmniejszy dźwięk. W dzień wycięto szlak, więc powinno być łatwo.

Weźcie liny i róbcie, co wam każę.

Inne postacie w ciemnych habitach podały nam sznury i popychając, ustawiły w

rzędzie. Na wyszeptany sygnał zaczęliśmy ciągnąć.

Maszyna toczyła się rzeczywiście bez problemów. Ciągnęliśmy ją w równym tempie.

Wszystkie polecenia były wydawane szeptem. Dotarliśmy do skraju lasu i zatrzymaliśmy się.

Potem jeszcze pocąc się, pchaliśmy wielką masę po trochu w tę i z powrotem, aż nasi

przewodnicy zostali wreszcie usatysfakcjonowani.

Mnisi szeptali coś o wyrównywaniu i zasięgu. Zastanawiałem się, o co w tym

wszystkich chodzi. Na chwilę zapomnieli o nas, wiec najciszej jak potrafiłem, przeszedłem

przed machiny i zza krzaków wyjrzałem na rozciągający się widok. Bardzo ciekawe.

Łagodne, pokryte krzewami zbocze opadało aż do twierdzy, której ciemne wieże były

wyraźnie widoczne na tle nieba. U jej stóp migotały, odbijając gwiazdy, wody bagien,

chroniących warownię przed atakiem.

Zostałem w tych krzakach, aż wstał szary świt. Wtedy wróciłem, żeby dokładnie

przyjrzeć się obiektowi naszych wysiłków. Jego kształt rysował się teraz wyraźnie, ale nadal

nie miałem zielonego pojęcia, co to jest. Gdzieś z boku uchodziła biała strużka pary. Na górze

umieszczona była długa belka. Jeden z mnichów zaczął teraz robić coś przy regulatorach.

Para zasyczała głośniej, a długie ramię przechyliło się tak, że jego koniec oparł się o ziemię.

Podszedłem, żeby przyjrzeć się zamontowanej na jego końcu dużej metalowej łyżce i moja

ciekawość została nagrodzona... Zaciągnęli mnie do pomocy przy przesuwaniu ogromnego

kamienia. We trzech wytoczyliśmy go z pobliskiego zwaliska, ale trzeba było czterech, żeby z

największym wysiłkiem umieścić go na łyżce. Tajemnica za tajemnicą. Dołączyłem do

pozostałych, akurat w chwili gdy pojawił się Capo Dimonte w towarzystwie wysokiego

człowieka w habicie.

- Czy to będzie strzelać, bracie Farvel? - zapytał Dimonte. - Zupełnie się nie znam na

takich urządzeniach.

- Ale ja się znam, Capo, zobaczysz. Kiedy opuści się most, moja maszyna go zniszczy.

- Oby tak się stało. Te ściany są wysokie i takie będą nasze straty, jeśli będziemy

musieli szturmować twierdzę bez możliwości dostania się przez bramę.

Brat Farel odwrócił się do niego plecami i zaczął wydawać operatorom maszyny

szybkie polecenia. Wrzucili więcej drewna do jej wnętrzności i syk stał się jeszcze

głośniejszy. Było już zupełnie widno. Pole przed nami było puste, w twierdzy nic się nie

działo. Lecz za nami w lesie czyhała w ukryciu mała armia i machiny wojenne. Było

oczywiste, że bitwa rozpocznie się, kiedy tylko zostanie spuszczony i zniszczony most

zwodzony.

Gdy się rozwidniło, dostaliśmy rozkaz ukryć się. Pół godziny później zrobiło się

zupełnie widno. Słońce stało już nad horyzontem i nadal nic się nie działo. Podczołgałem się

bliżej zakapturzonego operatora machiny.

- Nie opuszcza się! - wykrzyknął nagle brat Farvel. - Jest już po czasie! O tej porze

zawsze był spuszczany. Coś się stało!

- Czyżby wiedzieli, że tu jesteśmy? - zapytał Capo Dimonte.

- Tak! - nieprawdopodobnie donośny głos zabrzmiał z drzew nad naszymi głowami. -

Wiemy, że tu jesteście! Wasz szturm jest z góry przegrany, a wy zgubieni. Przygotujcie się na

pewną śmierć!

25

Ryczący głos w ciszy lasu był czymś zupełnie niespodziewanym i szokującym.

Poderwałem się przerażony. Nie tylko zresztą ja. Mnich przy regulatorach maszyny prze-

straszył się jeszcze bardziej. Jego ręka mimowolnie pchnęła lewar i rozległ się potężny,

syczący ryk. Długie ramię na szczycie urządzenia pomknęło do góry zakreślając wysoki łuk i

uderzyło w ukryty bufor. Cała maszyna zadygotała gwałtownie. Ramię zatrzymało się, ale

kamień w łyżce na jego końcu pomknął dalej. Szybko podbiegłem do przodu i zobaczyłem,

jak wzbijając fontanny błota wpada do bagna tuż przed zamkniętym mostem zwodzonym.

Dobry strzał, gdyby most był spuszczony, z pewnością by go rozwalił.

Wszystko nagle zaczęło dziać się bardzo szybko. Brat Farvel zwalił na ziemię

zajmującego się regulatorami mnicha i teraz kopał go, rycząc z wściekłości. Żołnierze biegali

w tę i z powrotem wymachując mieczami, a niektórzy strzelali w korony drzew. Capo

Dimonte wykrzykiwał rozkazy, których nikt nie słuchał. A ja przywarłem plecami do

najbliższego pnia i z przygotowanym do strzału pistoletem czekałem na atak.

Ale nie było żadnego ataku. Za to znowu odezwał się tubalny głos:

- Odejdź stąd. Wracaj tam, skąd przyszedłeś, a zostaniesz ocalony. Mówię do ciebie,

Capo Dimonte. Popełniasz błąd. Czarni Mnisi wykorzystują cię. Przez nich zostaniesz

zniszczony. Wracaj do swej twierdzy, bo tu czeka cię jedynie śmierć.

- To jest tam! Widzę to! - krzyknął brat Farvel, wskazując do góry. Odwrócił się,

zobaczył mnie i chwycił mocno moje ramię. Znowu pokazał na drzewo.

- Tam, na tej gałęzi, przyrząd szatana. Zniszcz to!

Czemuż by nie? Teraz to zobaczyłem, a nawet rozpoznałem. Był to głośnik. Pistolet

wystrzelił, a jego odrzut mocno szarpnął moim barkiem. Strzeliłem jeszcze raz. Głośnik

rozpadł się i na dół poleciały kawałki plastiku i metalu.

- To tylko maszyna! - wykrzyknął brat Farvel, wdeptując w ziemię szczątki głośnika. -

Rozpoczynaj atak! - zawołał do Capo Dimonte. - Każ ludziom iść naprzód. Moje miotacze

śmierci będą cię wspierać. Zburzę dla ciebie te mury.

Capo nie miał wyboru. Zagryzł wargę i przywołał trębacza. Rozległy się trzy ostre

dźwięki, na które odpowiedzieli trębacze znajdujący się na naszych tyłach i obu skrzydłach.

Kiedy pierwsze oddziały wyszły spod drzew, Dimonte wydobył miecz i rozkazał, abyśmy szli

za nim. Z ogromną niechęcią pobiegłem naprzód.

Nie było to coś, co można by nazwać błyskawicznym atakiem. Porównałbym to raczej

do spaceru. Zeszliśmy ze wzgórza przez pole, a potem zatrzymaliśmy się, aby zaczekać, aż

pozostałe miotacze śmierci znajdą się na swoich pozycjach. Pojazdy parowe ustawiły je w

szereg i rozpoczął się ostrzał. Nad naszymi głowami przelatywały ze świstem głazy, które

albo odbijały się od murów twierdzy, albo znikały w jej wnętrzu.

- Naprzód! - krzyknął Capo i znowu machnął mieczem. Wtedy zaczął się kontratak.

Zza murów fortecy wyskoczyły srebrne kule. Poleciały wysoko w górę i pomknęły ku

nami rysując srebrzyste parabole. Za chwilę uderzyły o ziemię pękając z trzaskiem. Jedna z

nich spadła blisko mnie. Zobaczyłem, że jest to cienki zbiorniczek wypełniony dymiącym

płynem, który błyskawicznie parował. Trucizna! Rzuciłem się biegiem jak najdalej od niej,

próbując wstrzymać oddech. Ale obok rozpryskiwało się coraz więcej kuł i powietrze pełne

było gazu. Biegłem, aż rozbolały mnie piersi. Musiałem odetchnąć, nie dałem rady

powstrzymać się.

Kiedy powietrze dotarło do moich płuc, ogarnęła mnie ciemność i runąłem na ziemię.

Leżałem na plecach, to wiedziałem, ale poza tym niewiele do mnie docierało.

Straszliwie bolała mnie głowa. Miałem wrażenie, jakby na skroniach zaciskała mi się

rozżarzona obręcz, a gdy spróbowałem otworzyć oko, czerwona błyskawica przeszyła mi

mózg. Jęknąłem i usłyszałem rozlegające się ze wszystkich stron jęki innych. Ból głowy

pokonał nas wszystkich. Był wielki jak planeta. Był to ból głowy wszechczasów, przed

którym bledną wszystkie inne bóle głowy. Pomyślałem o bólach głowy, których dotychczas

doświadczałem, i prawie uśmiechnąłem się na ich wspomnienie.

Żałosne migrenki... Ten - to było coś! Ktoś obok jęknął, a inni mu odjęknęli ze

współczuciem.

Ból po trochu ustępował. Po jakimś czasie zdołałem delikatnie otworzyć jedno oko, a

potem drugie. Nade mną rozciągało się czyste błękitne niebo, a w zbożu, w którym leżałem,

szeleścił wiatr. Niepewnie uniosłem się na łokciu i spojrzałem wkoło na pokonaną armię.

Pole było usłane ciałami żołnierzy. Niektórzy właśnie siadali trzymając się za głowy,

a kilku silniejszych, czy może głupszych, chwiejnie próbowało stanąć na nogi. Wszędzie

leżały srebrzyste szczątki pocisków gazowych, wyglądające teraz całkiem niewinnie. W

skroniach mi tętniło, ale nie zwracałem na to uwagi. Żyliśmy. Gaz nikogo nie uśmiercił -

najwyraźniej miał nas jedynie obezwładnić. Silne świństwo. Nie chcąc jeszcze ryzykować

patrzenia na słońce, spojrzałem na własny cień; był bardzo krótki. A więc zbliżało się

południe. Spaliśmy przez wiele godzin.

W takim razie dlaczego jeszcze żyjemy? Dlaczego ludzie Capo Dinobli nie rzucili się

na nas i nie poderżnęli nam gardeł? Albo przynajmniej nie zabrali nam broni? Mój pistolet

ciągle leżał przy mnie, przełamałem go i zobaczyłem, że jest naładowany. Same zagadki.

Wstałem... i natychmiast tego pożałowałem, czując potężne dudnienie w głowie. Wtem

rozległ się ochrypły wrzask. Rozejrzałem się.

Hm... To brat Farvel we własnej osobie krzyczał, klął i wyrywał sobie garściami

włosy z głowy. Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Ciekawe, co powiedziałby na to

psychiatra? Powoli poszedłem w stronę brata Farvela, żeby zobaczyć, co doprowadziło go do

takiego stanu. Po chwili zrozumiałem jego uczucia.

Stał koło jednego ze swych miotaczy śmierci, który podczas naszej duchowej

nieobecności zamienił się w plątaninę poskręcanych rur i popękanego metalu. Długie ramię

zostało zgrabnie pocięte na trzy części, a koła oderwane od reszty maszyny. Była to po prostu

kupa nienadającego się do niczego złomu. Brat Fravel pobiegł gdzieś wyjąc ochryple, a za

nim fruwały powyrywane włosy.

Inni mnisi też zaczęli żałobnie zawodzić. Brat Farvel dopadł próbującego usiąść Capo

Dimonte.

- Wszystkie zniszczone, wszystkie! - ryknął Czarny Mnich, a Capo Dimonte zakrył

sobie uszy dłońmi. - Praca lat na nic! Zmiażdżone, rozwalone! Wszystkie moje miotacze

śmierci, taran parowy, wszystko zniszczone! To on to zrobił, Capo Dinobli, to on! Zbierz

swych ludzi, zaatakuj twierdzę, on musi zapłacić za tę potworną zbrodnię.

Capo odwrócił się, żeby spojrzeć na twierdzę. Wyglądała tak samo jak o świcie,

spokojna i nienaruszona, z ciągle podniesionym mostem, jakby zupełnie nic się dotąd nie

wydarzyło. Dimonte odwrócił się od brata Farvela z groźną i ściągniętą twarzą.

- Nie. Nie będę prowadził moich ludzi na te mury. To samobójstwo, a na to się nie

umawialiśmy. To twoja wojna, nie moja. Zgodziłem się pomóc ci w zdobyciu twierdzy. Ty

miałeś swymi urządzeniami rozwalić bramę, a ja zaatakować. Teraz nasza umowa wygasła.

- Nie możesz nie dotrzymać danego słowa...

- Nie mam takiego zamiaru. Zburz mury, a ja zaatakuję. To przecież obiecałeś. A więc

zrób to teraz.

Brat Farvel poczerwieniał ze złości i uniósł pięści. Capo tylko wydobył miecz.

- Przyjrzyj się temu - powiedział. - Ciągle jeszcze jestem uzbrojony i wszyscy moi

ludzie są uzbrojeni. To znak i ja ten znak dobrze zrozumiałem. Gdy tu leżeliśmy, ludzie

Dinobli mogli wam zabrać broń i poderżnąć gardła. Ale tego nie zrobili. Oni nie walczą ze

mną. A więc ja nie będę walczyć przeciw nim. To ty z nimi walczysz, to twoja bitwa. -

Potrącił czubkiem buta leżącego obok trębacza. - Daj sygnał zbiórki.

Z radością pozostawiliśmy Czarnych Mnichów, którzy oglądali wraki swoich machin.

Wiadomość o zerwaniu przymierza szybko rozeszła się między oddziałami. Bolesne grymasy

zastąpiły uśmiechy, a ból głowy - ulga. Nie będzie bitwy ani strat w ludziach. Czarni Mnisi

nawarzyli piwa i teraz muszą sami je wypić. Ja uśmiechałem się szerzej niż pozostali, bo

miałem świetne nowiny dla Hetmana.

Wiedziałem, jak możemy wydostać się z tej parszywej planety.

Wreszcie zrozumiałem, co stało się ubiegłej nocy. W ciemności uważnie

obserwowano zbliżanie się naszych oddziałów. Dzięki jakiejś wyższej technice oczywiście.

Ukryci obserwatorzy musieli również widzieć budowę drogi dla miotaczy śmierci i

zrozumieli cel tej operacji. Głośnik został umieszczony na drzewie dokładnie nad obozem, a

potem włączony za pomocą radia. Gaz, który nas powalił, był bardzo wymyślny i został

zrzucony z centymetrową dokładnością. Wszystko to przekraczało możliwości techniczne tej

zacofanej planety i mogło oznaczać tylko jedno. W twierdzy Capo Dinobli byli ludzie z innej

planety. Było ich tam dużo i mieli w tym jakiś cel. Cokolwiek by to było, rozbudziło taki

gniew Czarnych Mnichów, że zaplanowali ten nieudany atak. Dobrze. Jeszcze jeden wróg

mojego wroga. Mnisi mieli w swych szponach całą technologię, jaka istniała na Spiovente, i z

tego, co widziałem, technika ta służyła całkowicie do celów wojskowych. Głowiłem się

próbując przypomnieć sobie długie wykłady Hetmana na temat geopolityki i ekonomii.

Zaczął mi świtać w głowie sposób na rozwiązanie naszych kłopotów, kiedy na przodzie

kolumny rozległy się jakieś dzikie wrzaski.

Razem z innymi ruszyłem, żeby zobaczyć, co się stało. Ujrzałem, jak półprzytomny ze

zmęczenia kurier pada na trawę przy drodze. Capo Dimonte odwrócił się od niego, z

wściekłości wymachując pięściami.

- Atak na moją twierdzę! To ten gadzi pomiot Docci, to on. Ruszamy natychmiast

szybkim marszem. Do szeregów!

Nigdy nie chciałbym powtórzyć tego marszu. Odpoczywaliśmy tylko wtedy, gdy ze

zmęczenia po prostu padaliśmy na ziemię. Wówczas jedliśmy, piliśmy wodę, znów stawaliś-

my na nogi i ruszaliśmy dalej. Nie było potrzeby nas bić albo zachęcać, bo teraz był to interes

nas wszystkich. Rodzina Capo, jego dobra, wszystko pozostało w twierdzy, strzeżone jedynie

przez kilku żołnierzy. Zostało tam też wszystko, co posiadaliśmy. Pilnowali tego nasi

giermkowie. Dreng, którego ledwie znałem, ale za którego czułem się odpowiedzialny. I

Hetman. Jeśli wzięto twierdzę, co się z nim stało? Nic, był nieszkodliwym staruszkiem, nie

był ich wrogiem.

Choć próbowałem przekonać siebie samego, że tak jest, wiedziałem, że to kłamstwo.

Hetman był zbiegłym niewolnikiem. A wiedziałem już, co na Spiovente robi się ze zbiegłymi

niewolnikami.

Znowu trochę wody i jedzenia o zachodzie słońca i dalej w drogę przez całą noc. O

świcie zobaczyłem, że nasze kolumny porozciągały się, gdyż na czoło wysforowali

najsilniejsi. Byłem młody, sprawny i zdenerwowany, więc znalazłem się na samym przedzie.

Mogłem się teraz zatrzymać, żeby chwilę odpocząć i złapać oddech. Na drodze przed nami

zobaczyłem dwóch ludzi, którzy wyskoczyli zza krzaków i zniknęli za wzgórzem.

- Tam! - krzyknąłem. - Zwiadowcy, widzieli nas! Capo wyskoczył z karety i podbiegł

do mnie.

- Dwóch ludzi. Byli tam ukryci. Pobiegli w kierunku twierdzy. Zazgrzytał zębami w

bezsilnej złości.

- Nie zdołamy ich złapać. Docci zostanie ostrzeżony i ucieknie.

Spojrzał do tyłu na rozsypane oddziały i przywołał oficerów.

- Ty, Barkus, zostań tutaj, daj im odpocząć, a potem idźcie za mną. Ja ruszam teraz ze

wszystkimi, którzy jeszcze są zdolni do walki. Mogą jechać na mojej karecie. Ruszamy.

Wdrapałem się na dach pojazdu, pozostali biegli obok niego trzymając się, czego się

dało. Ciągnik parowy sapał i wypuszczał wielkie kłęby dymu, kiedy wtaczaliśmy się na

wzgórze. Potem pomknęliśmy w dół zbocza.

Z tej odległości widać już było wieżę twierdzy, obok której kłębił się dym. Kiedy

wtoczyliśmy się za następny zakręt, natknęliśmy się na tyralierę żołnierzy Docci

zagradzających nam drogę do twierdzy. Zaczęli strzelać.

Nie zwolniliśmy. Ciągnik parowy zagwizdał głośno, a my zawyliśmy z wściekłości.

Wróg pierzchnął. Nie wytrzymali nerwowo. Widzieliśmy, jak dołączają do

pozostałych napastników, którzy strumieniem wylewali się z grobli. Zniknęli w lesie, zanim

ich dopadliśmy. Za groblą widać było rozwaloną, dymiącą bramę twierdzy. Byłem tuż za

Capo, gdy potykając się wchodziliśmy na dziedziniec. Zza ruin baszty przy bramie wyszedł

żołnierz i uniósł miecz w słabym pozdrowieniu.

- Nie wpuściliśmy ich, Capo - powiedział i osunął się, opierając się o roztrzaskaną na

drzazgi belkę. - Przedarli się na dziedziniec, ale nie wpuściliśmy ich do wieży, i wysadzili

zewnętrzne wrota, gdy odchodzili.

- Co z Lady Dimonte, z dziećmi...?

- Wszyscy bezpieczni, skarbiec nie naruszony. Ale kwatery żołnierzy były na

dziedzińcu, nie w wieży. Popędziłem tam razem z innymi.

Leżały tu ciała, dużo ciał. Bezbronni giermkowie wyrżnięci w pień. Obrońcy

wychodzili teraz z wieży. Wśród nich był Dreng. Szedł wolno. Niósł zakrwawioną siekierę.

Ubranie też miał poplamione krwią, ale wyglądał na zdrowego. Spojrzałem mu w twarz i

wyczytałem w niej smutek. Nie musiał nic mówić, wiedziałem. Jego słowa dobiegły do mnie

z daleka.

- Przykro mi. Nie mogłem im przeszkodzić. Staruszek umarł. Umarł.

26

Leżał na pryczy z zamkniętymi oczami, jakby spał. Ale to nie był sen. Dreng przykrył

go kocem aż po brodę, uczesał i umył mu twarz.

- Nie dałem rady go przenieść, kiedy nastąpił atak - powiedział Dreng. - Był zbyt

ciężki i zbyt chory. Rana na plecach była paskudna, czarna, a skóra gorąca. Powiedział,

żebym go zostawił, że i tak umrze. Powiedział, że jeśli go nie zabiją, to zrobi to infekcja. Ale

nie musieli go przecież zadźgać...

Mój przyjaciel i nauczyciel. Zamordowany przez te zwierzęta. Był wart więcej niż

cały plugawy motłoch tej planety razem wzięty. Dreng ujął mnie za ramię, ale odepchnąłem

go ze złością.

- Ukradłem dla niego kawałek papieru - powiedział wtedy. - Chciał do ciebie napisać.

Ukradłem to.

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Odpakowałem zawiniątko i na podłogę upadł

rzeźbiony w drewnie klucz. Podniosłem go i spojrzałem na kartkę. Narysowany był na niej

plan twierdzy. Strzałka przy słowie „skarbiec" wskazywała jedno pomieszczenie. Pod planem

była wiadomość napisana silną i pewną ręką: „Niezbyt dobrze się czuję, więc być może, nie

będę mógł dać ci tego osobiście. Zrób metalową kopię tego klucza, otwiera on drzwi skarbca.

Życzę powodzenia. Miło było cię poznać Jim, bądź dobrym «szczurem»”.

Niżej widniał starannie wykaligrafowany podpis. Przeczytałem nazwisko i nie mogąc

uwierzyć własnym oczom przeczytałem je jeszcze raz. Nie podpisał się pseudonimem.

Pozostawił mi w spadku zaufanie. Chyba wiedział, że jestem jedyną osobą we

Wszechświecie, która to zaufanie doceni. Wyjawił mi swoje prawdziwe nazwisko.

Wyszedłem i usiadłem na zewnątrz, na słońcu i poczułem się nagle bardzo słaby.

Dreng przyniósł mi kubek wody. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo byłem

spragniony. Wypiłem wszystko do ostatniej kropli i wysłałem go po więcej.

No i po wszystkim, koniec. Przeczuwał nadejście ciemności, ale martwił się o mnie.

Myślał o mnie, kiedy to właśnie jemu śmierć zaglądała w oczy.

Co dalej? Co teraz mam robić?

Ogarnęło mnie znużenie, ból i wyrzuty sumienia. Nie zdając sobie sprawy z tego, co

się dzieje, osunąłem się na bok i zasnąłem. Kiedy się obudziłem, było już późno po południu.

Pod głową miałem zwinięty koc Drenga. Mój giermek usiadł obok mnie.

Nie mieliśmy sobie nic do powiedzenia. Włożyliśmy ciało Hetmana na jeden z małych

wozów i zaciągnęliśmy go przez groblę na brzeg. Nie byliśmy jedynymi, którym przyszło to

robić. Obok drogi było małe, zarośnięte trawą wzgórze, z którego rozciągał się ładny widok

na wodę i twierdzę. Tam go pochowaliśmy, mocno ubiliśmy ziemię i nie zostawiliśmy

żadnego znaku. Nie na tej obrzydliwej planecie. Ten świat miał jego ciało - to wystarczy.

Pomnik, który mu wystawię, będzie się znajdował całe lata świetlne stąd. Kiedyś, gdy

nadejdzie czas, zajmę się tym.

- A teraz, Dreng, zajmiemy się Capo Docci i jego zbirami. Mój drogi przyjaciel nie

pochwalał zemsty, więc ja też nie będę się mścił. Nazwiemy to sprawiedliwością. Trzeba tych

kryminalistów trochę ukrócić. Tylko jak to zrobić?

- Ja pomogę, panie. Teraz już mogę walczyć. Bałem się, a potem się wściekłem i

walczyłem siekierą. Jestem gotów być wojownikiem, tak jak ty.

Pokręciłem przecząco głową. Zaczynałem już jaśniej myśleć.

- To nie robota dla farmera z przyszłością. Ale musisz zawsze pamiętać, że

przezwyciężyłeś swój strach. To ci pomoże w życiu. Ale Jim diGriz zawsze spłaca swoje

długi, więc wracasz na farmę. Ile taka farma kosztuje?

Rozdziawił usta, szukając w pamięci.

- Nigdy nie kupowałem farmy.

- Nie wątpię. Ale pewnie słyszałeś o kimś, kto kupował?

- Stary Kretchy kiedyś wrócił z wojen i dał wdowie Roskwi dwieście dwanaście

dukatów za jej część farmy.

- Świetnie! Biorąc poprawkę na inflację, pięćset powinno ci wystarczyć. Trzymaj się

mnie, chłopie, a będziesz nosił lemiesz. A teraz idź do kuchni i zapakuj trochę jedzenia. Ja

tymczasem puszczę w ruch pierwszą część planu.

To było jak partyjka szachów, którą rozgrywasz sobie w głowie. Jasno i dokładnie

widziałem pierwsze swoje ruchy. Jeśli rozegram je dobrze, środek i koniec gry będą

nieuniknionym zwycięstwem! Zrobiłem więc pierwszy ruch.

Capo Dimonte siedział oklapnięty na tronie, zmęczony jak my wszyscy, z dzbanem

wina w ręku. Przepchnąłem się przez oficerów i stanąłem przed nim. Łypnął na mnie

ponurym wzrokiem i machnął ręką.

- Odejdź, żołnierzu. Dostaniesz nagrodę. Dobrze się dziś spisałeś, widziałem. Ale

zostaw nas teraz, musimy obmyślić plan...

- Dlatego tu jestem, Capo. Żeby ci powiedzieć, jak zniszczyć Capo Docci. Służyłem u

niego i znam jego tajemnice.

- Mów!

- Na osobności. Odeślij wszystkich.

Zastanowił się przez chwilę i machnął ręką. Wyszli pomrukując, a on flegmatycznie

popijał wino, aż zamknęły się za nimi drzwi.

- Mów, co wiesz! - rozkazał despotycznie. - Mów szybko, bo jestem w fatalnym

humorze.

- Tak jak i my wszyscy. To, co chcę ci powiedzieć, nie dotyczy Docci, nie

bezpośrednio. Zaatakujesz go, tego jestem pewien. Ale żeby być pewnym sukcesu, chcę

przeciągnąć Capo Dinobli i jego tajemnice na twoją stronę. Czyż nie byłoby lepiej, gdyby

ludzie Docci spali, kiedy będziemy przechodzić przez mur?

- Dinobli nie wie o tych sprawach więcej niż ja, wiec nie opowiadaj głupot.

Niedomaga, a przez ostatni rok nie opuszczał łoża.

- Domyślałem się tego, ale ci, którzy dla swoich celów korzystają z jego twierdzy i

którzy doprowadzili do tego, że Czarni Mnisi chcieli wypowiedzieli im wojnę, to są ludzie,

którzy ci pomogą.

Na te słowa wyprostował się, a oczy aż mu rozbłysły na myśl o nowej intrydze.

- A więc idź do nich. Obiecaj im udział w łupach, ty zresztą też swój dostaniesz, jeśli

uda ci się wykonać to, co wymyśliłeś. Idź i obiecaj im w moim imieniu to, co chcesz. Przed

końcem miesiąca głowa Docci będzie się piekła na rożnie w moim kominku, ale zanim do

tego dojdzie, jego ciało będzie rozrywane rozgrzanymi do czerwoności hakami...

Dalej mówił w podobnym stylu, ale nie interesowało mnie to zbytnio. Był to tylko

otwierający ruch pionka. Teraz musiałem poprowadzić do ataku główne figury.

Kłaniając się uniżenie wyszedłem, pozostawiając go siedzącego na tronie. Coś

pomrukiwał i wymachując rękami rozlewał dookoła wino. Tym ludziom szybko zmieniał się

nastrój.

Dreng spakował nasze nieliczne rzeczy i natychmiast wyruszyliśmy. Odeszliśmy

daleko od twierdzy i skręciliśmy w kierunku płynącej w pobliżu rzeczki. Jej brzegi porośnięte

były trawą.

- Zostaniemy tu do rana - oznajmiłem. - Muszę obmyślić plan, a poza tym

potrzebujemy wypoczynku. Chcę mieć jasny umysł, gdy jutro zapukam do drzwi starego

Dinobli.

Po długim, odświeżającym śnie, sytuacja wydała się całkiem jasna.

- Dreng - powiedziałem. - To będzie akcja jednoosobowa. Nie wiem, jak zostanę

przyjęty i być może będę potem zbyt zajęty martwieniem się o własną skórę, żeby mieć

jeszcze czas na troszczenie się o ciebie. Wracaj do twierdzy Capo Dimonte i czekaj tam na

mnie.

W rzeczywistości nie było żadnych drzwi, do których mógłbym zapukać. Zamiast tego

przy bramie stało dwóch ciężko uzbrojonych strażników. Przeszedłem przez pole, minąłem

wraki machin, które pokryły już czerwone plamy rdzy, i wszedłem na most zwodzony. Zanim

zbliżyłem się do strażników, przystanąłem, powoli wyjąłem pistolet i chwyciłem go za lufę.

- Mam ważną wiadomość dla tego, który tu dowodzi.

- Odwróć się i szybko odmaszeruj - powiedział wyższy strażnik, wycelowując we

mnie pistolet. - Capo Dinobli nikogo nie przyjmuje.

- Wcale nie chodzi mi o Capo - odparłem, zerkając na widoczny za jego plecami

dziedziniec.

Przechodził tam właśnie wysoki człowiek w obszarpanym ubraniu, ale pod obdartymi

mankietami jego spodni dostrzegłem odbłysk plastikowych butów.

- Capo życzę jedynie dobrego zdrowia! - krzyknąłem głośno. - I mam nadzieję, że ma

dobrego gerontologa, który regularnie aplikuje mu synapsostymulaty.

Strażnik mruknął coś zmieszany, ale moje słowa nie były skierowane do niego.

Człowiek na dziedzińcu nagle się zatrzymał, a potem odwrócił się wolno. Zobaczyłem

podłużną twarz i przenikliwe, skierowane na mnie w milczeniu niebieskie oczy.

Podszedł i wciąż na mnie patrząc, zaczął rozmawiać ze strażnikiem.

- W czym problem?

- Nic, nic, szanowny panie. Odprawiałem właśnie tego tutaj.

- Pozwól mu wejść. Chcę go przesłuchać.

Strażnik opuścił pistolet i przeszedłem przez bramę.

Kiedy znaleźliśmy się za zasięgiem słuchu strażników, wysoki mężczyzna odwrócił

się do mnie i zmierzył mnie od stóp do głów zaciekawionym spojrzeniem.

- Idź za mną - powiedział. - Chcę z tobą pomówić na osobności.

Nie odezwał się już, aż weszliśmy do jakiegoś pokoju i zamknęły się za nami drzwi.

- Kim jesteś? - zapytał.

- Wiesz, że właściwie miałem ci zadać to samo pytanie. Czy Liga wie, co tu robicie?

- Oczywiście, że wie. To oficjalna... - ugryzł się w język i uśmiechnął się. - To

przynajmniej dowodzi, że jesteś spoza planety. Nikt tu nie potrafi tak szybko myśleć ani nie

wie tyle co ty. Siadaj i powiedz, kim jesteś. Potem ocenię, ile mogę ci powiedzieć o naszej

pracy tutaj.

- W porządku - odpowiedziałem opadając na krzesło i kładąc pistolet na podłodze. -

Nazywam się Jim. Byłem członkiem załogi veniańskiego frachtowca, dopóki nie zadarłem z

kapitanem. Wyrzucił mnie na tej planecie. To wszystko.

Wyciągnął notes i zaczaj zapisywać.

- Nazywasz się Jim. A nazwisko? Milczałem. Popatrzył na mnie spode łba.

- Dobrze, obejdziemy się na razie bez tego. Jak się nazywa kapitan?

- Sądzę, że zachowam tę informację na później. Może teraz ty powiesz mi, kim jesteś?

Odsunął notes i usiadł wygodnie.

- To mi nie wystarcza. Nie znając twojej tożsamości nie mogę ci nic powiedzieć. Skąd

pochodzisz z Yenii? Jak się nazywa stolica twojej planety? Kto jest Prezesem Rady Świata?

- To było dawno, zapomniałem.

- Kłamiesz. Jesteś takim samym Yeniańczykiem jak ja. Zanim dowiem się więcej...

- Co dokładnie musisz wiedzieć? Jestem obywatelem Ligi, nie jednym z miejscowych

opryszków. Oglądałem trójwymiarową telewizję, jadałem u MacSwineyów znanych na

każdym świecie, czterdzieści dwa miliardy utargu. Studiowałem elektronikę molekularną i

mam czarny pas w judo. Czy to ci wystarczy?

- Być może. Ale powiedziałeś mi, że zostałeś tu wyrzucony z veniańskiego

frachtowca, a to nie może być prawdą. Zabroniono jakichkolwiek niezatwierdzonych kon-

traktów ze Spiovente.

- Mój kontrakt nie był zatwierdzony. Statek szmuglował tu broń, taką jak ta.

To wreszcie przyciągnęło jego uwagę. Sięgnął po notes.

- Kapitan nazywa się...? Pokręciłem głową w milczącym „nie".

- Dostaniesz tę informację tylko wtedy, gdy załatwisz mi wydostanie się z tej planety.

Możesz to zrobić, bo z tego, co mi powiedziałeś, jesteś tu za zgodą Ligi. A więc może

zrobimy mały interesik. Ty załatwisz mi bilet - mam mnóstwo srebrnych dukatów, żeby za

niego zapłacić, czy też będę miał, a to na jedno wychodzi. Poza tym pomożesz mi troszeczkę

w lokalnej sprawie. A wtedy ja podam ci nazwisko kapitana.

Nie spodobało mu się to. Myślał intensywnie, przeżuwał haczyk, ale nie mógł go

przełknąć.

- Przez ten czas, kiedy się zastanawiasz - odezwałem się - mógłbyś mi powiedzieć,

kim jesteś i co tu robisz?

- Najpierw musisz obiecać, że nie zdradzisz naszej tożsamości krajowcom. Nasza

obecność jest znana poza tą planetą, ale tutaj możemy odnieść sukcesy tylko wtedy, gdy cała

operacja pozostanie tajemnicą.

- Obiecuję, obiecuję. Nie jestem nic winien żadnemu z krajowców.

Ułożył palce w piramidkę i odchylił się do tyłu jakby zaczynając wykład. Dobrze

zgadłem, potwierdziły to jego pierwsze słowa.

- Jestem profesor Lustig z Uniwersytetu Ellenbogen, gdzie pracuję na katedrze

socjoekonomii stosowanej. Jestem kierownikiem departamentu i muszę powiedzieć, że to ja

założyłem ten departament, gdyż socjoekonomia stosowana jest stosunkowo młodą

dyscypliną, będącą, rzecz jasna, odgałęzieniem socjoekonomii teoretycznej...

Mrugnąłem szybko, aby nie popaść w otępienie i zmusiłem się do słuchania. To

właśnie przez takich nauczycieli jak Lustig uciekłem ze szkoły!

- ...lata korespondencji i pracy, aby zrealizować naszą największą ambicję. Praktyczne

zastosowanie naszych teorii... Najtrudniej było przekonać biurokratów z Ligi ze względu na

nieinterwencyjną politykę Ligi. W końcu udało się ich namówić, żeby z odpowiednimi

zabezpieczeniami pozwolili nam poprowadzić pierwszy doświadczamy program tu, na

Spiovente. I jak powiedział ktoś z czarnym humorem, gorzej nie mogliśmy trafić.

- A co dokładnie próbujecie tu zrobić? - zapytałem. Wytrzeszczył oczy.

- To powinno być oczywiste. Cały czas tylko o tym mówiłem.

- Pan myślał o teorii, profesorze. Czy byłby pan łaskaw po ludzku wyjaśnić, co

chcecie osiągnąć?

- Jeśli nalegasz, w kategoriach Laymana oczywiście, próbujemy ni mniej, ni więcej

tylko zmienić strukturę tego społeczeństwa. Zamierzamy wyprowadzić tę planetę z Ciemnego

Średniowiecza, nawet gdyby miała kopać i wrzeszczeć. Po Przełomie Spiovente wpadła w

dość odpychającą formę feudalizmu. A raczej wojnoizmu. Zwykle w wieku dezintegracji

hierarchia feudalna jest bardzo przydatna. Podtrzymuje ogólną strukturę państwa, podczas

gdy różne jednostki administracyjne troszczą się i dbają o siebie.

- Nie widziałem tu zbyt wiele troski czy opieki.

- Zgadza się. Dlatego też ci wojownicy będą musieli odejść.

- Mogę pomóc paru wystrzelać.

- My NIE posługujemy się przemocą! Jest to nie tylko obrzydliwe, ale też zakazane

przez Ligę. Naszym celem jest stworzenie rządu niezależnego od instytucji Capo. Aby to

zrobić, wspomagamy społeczny awans klasy specjalistów. To spowoduje zintensyfikowanie

obiegu pieniądza i koniec handlu wymiennego. Wraz ze wzrostem funduszów rząd będzie

mógł ustanowić podatki na stworzenie działu usług społecznych. Potrzebne będzie do tego

stworzenie sądownictwa. To z kolei spowoduje rozwój komunikacji, centralizacji i

rozbudzenie idei zjednoczeniowych.

Brzmiało to nieźle, chociaż nie szalałem z radości na myśl o podatkach czy

sądownictwie. Wszystko było jednak lepsze niż Capo.

- To brzmi nieźle w teorii - powiedziałem. - Lecz jak zamierza pan wprowadzić to w

czyn?

- Poprzez oferowanie lepszych usług za niższą cenę. Dlatego też Czarni Mnisi

próbowali nas zaatakować. Mój kapelusz jest bardziej religijny niż oni. Zakon jest po prostu

przykrywką dla ich monopolu technologicznego. My przełamujemy ten monopol, a to im się

nie podoba.

- Świetnie. Pana plan jest pierwszorzędny i życzę powodzenia. Ale mam tu jeszcze

parę spraw do załatwienia, zanim się wydostanę z tego bagna. Aby pomóc wam w

przełamywaniu monopolu technologicznego, chciałbym nabyć trochę gazu usypiającego.

- To niemożliwe. Tak naprawdę to w ogóle nie możemy ci pomóc. Nie możesz też tu

zostać. Przywołałem już strażników. Zostaniesz zatrzymany aż do przybycia statku Ligi.

Wiesz zbyt dużo, żebyśmy mogli pozwolić ci pozostać na wolności.

27

Jeszcze mój mózg nie pojął do końca tej niemożliwej do przyjęcia informacji, a moje

ciało już przeskoczyło biurko. Profesor powinien był pamiętać, co mówiłem o czarnym pasie.

Wbiłem mu kciuki głęboko w szyję. Jeszcze zanim jego głowa opadła na biurko, ja już

biegłem do drzwi. I to akurat na czas, bo gdy tylko zasunąłem rygiel, ktoś zaczął naciskać

znajdującą się nad nim klamkę.

- Ruszaj się, Jim - poradziłem sam sobie - zanim podniosą alarm. Ale najpierw zobacz,

co pożytecznego ten dwulicowy naukowiec tu ma...

Na biurku leżały kartoteki, dokumenty i książki. Nic co mogłoby mieć dla mnie jakąś

wartość. Właśnie zrzucałem to wszystko na podłogę, kiedy rozległo się walenie do drzwi. Nie

miałem dużo czasu. Teraz profesorek. Rozchyliłem jego płaszcz i przeszukałem kieszenie.

Tam też nie było nic ciekawego, poza pękiem kluczy, które wrzuciłem sobie do kieszeni.

Musiałem zadowolić się takim łupem. Podniosłem pistolet i skoczyłem do okna, akurat w

chwili gdy coś ciężkiego z łomotem uderzyło w drzwi. Byłem na wysokości drugiego piętra, a

znajdujący się pod oknem dziedziniec wybrukowany był kocimi łbami. Wyglądało to mało

zachęcająco. Gdybym skoczył, połamałbym sobie nogi.

Wyciągnąłem rękę wzdłuż muru i z wdzięcznością pomyślałem o brakoróbstwie

miejscowych kamieniarzy. W murze zewnętrznym między kamieniami wyczułem duże

szpary. Wsunąłem pistolet za pas na plecach. Drzwi rozwarły się w chwili, gdy schodziłem po

murze.

Było to łatwe. Na koniec zeskoczyłem, przeturlałem się przez ramię, dzięki czemu

pistolet wbił mi się boleśnie w kręgosłup. Przesunąłem broń i potykając się dotarłem za róg

budynku, zanim ktokolwiek pojawił się w oknie. Byłem wolny!

Czy rzeczywiście? Zaraz ogarnęło mnie przygnębienie. Wolny w środku twierdzy

wroga, mając wszystkich przeciw sobie. Niezła wolność.

- Tak, wolny! - arogancko zacisnąłem zęby, wyprostowałem ramiona i ruszyłem

śmiałym, swobodnym krokiem. Tak wolny, jak tylko Stalowy Szczur może być! Pośpiesz się

Jim, sprawdź, czy da się znaleźć jakieś zamki, do których pasowałyby twoje nowe klucze.

Najlepsze rady otrzymuję zawsze od siebie samego. Przeszedłem przez bramę

prowadzącą na duży dziedziniec. Kręcili się tam uzbrojeni ludzie. Kompletnie mnie

zignorowali. To nie potrwa długo. Gdy tylko zacznie się alarm, wszyscy będą mnie szukać.

Patrząc śmiało przed siebie, poszedłem w stronę masywnego budynku, stojącego na drugim

końcu dziedzińca. Do wnętrza prowadziły do niego wielkie wrota, obok których znajdowały

się mniejsze. Gdy się zbliżyłem, zobaczyłem, że w obydwu zamontowano bardzo nowoczesne

zamki. Ciekawe, co tam zostało zamknięte? Pozostało mi jedynie znaleźć właściwy klucz.

Udając, że moja obecność tutaj jest zupełnie naturalna, zatrzymałem się przed

mniejszymi drzwiami i zacząłem przerzucać klucze. Było ich chyba ze dwadzieścia. Ale to

był zamek typu Bolger, co dla mojego wprawnego oka było oczywiste, więc szukałem

znajomego rombowego kształtu.

- Hej ty, co tam robisz!?

To był potężny zbir, brudny, nie ogolony i miał czerwone oczy. Miał też wsadzony za

pas długi sztylet, którego rękojeść właśnie pieścił palcami.

- Otwieram drzwi, to chyba jasne - odpowiedziałem pewnie. - To ciebie przysłali mi tu

do pomocy? Masz, potrzymaj.

Podałem mu pistolet. To dało mi kilka sekund, podczas których on tępo wpatrywał się

w broń. Miałem wystarczająco dużo czasu, żeby wsadzić klucz do zamka. Nie przekręcił się.

- Nikt mnie nie przysyłał - rzekł, oglądając dokładnie pistolet, co go zaabsorbowało na

kolejne kilka sekund.

Nie mogłem robić nic złego, jeśli dałem mu broń, nieprawdaż? Mozolnie to

przemyśliwał, poruszając przy tym wargami. W końcu przerwałem mu ten bombastyczny

potok myśli.

- No dobra, skoro już tu jesteś, to mógłbyś mi pomóc...

Uff, kolejny klucz zrobił to, co do niego należało, czyli ślicznie się obrócił. Drzwi się

otworzyły, a ja obróciłem się równie ślicznie jak klucz i dźgnąłem zbira palcami w szyję.

Kiedy padał, zdążyłem złapać pistolet.

- Hej, ty, stój!

Zignorowałem ten grubiański rozkaz, bo nie miałem najmniejszej ochoty sprawdzać,

kto go wykrzyknął. Wślizgnąłem się do środka i zatrzasnąłem za sobą drzwi. Odwróciłem się,

rozejrzałem dookoła i przeszyła mnie szpada rozpaczy. Nie miałem żadnych szans! Był to

ogromny, źle oświetlony przez wysoko w murze umieszczone szczeliny garaż dla ciągników

parowych. Stało ich tu z pięć w zgrabnym szeregu.

Fajnie byłoby uciec w jednym z nich, naprawdę cudownie. Widziałem je w akcji.

Najpierw trzeba rozpalić ogień, potem wpychać drewno, żeby wytworzyła się para. To

zwykle trwa co najmniej godzinę. Zakładając nawet, że nikt mi nie przeszkodzi, musiałbym

jeszcze otworzyć drzwi, po czym ze zgrzytem i szczękiem, w dostojnym tempie karawanu

wyjechać na wolność...

- Nie da rady.

A może jednak da? Gdy wzrok przyzwyczaił mi się do półmroku, spostrzegłem, że

stojące tu pojazdy różnią się od tych, które dotąd widywałem. Tamte miały drewniane koła z

żelaznymi obręczami, te tutaj miały gumowe opony. Czyżby jakiś postęp techniczny? Czyżby

była to ta technologia spoza planety, zakamuflowana pod postacią tych starych wraków?

Podszedłem do najbliższego pojazdu i usiadłem za kierownicą. Były tu znajome

dźwignie i koła, ale także niewidoczne z zewnątrz miękkie siedzenia i równie znajome

kontrolki pojazdu naziemnego. To mi się podoba!

Wrzuciłem pistolet pod siedzenie. Z boku wisiał pas bezpieczeństwa, co było może

mądrym zabezpieczeniem, ale w tej chwili raczej mało przydatnym. Odsunąłem pas na bok i

pochyliłem się, żeby obejrzeć kontrolki. Stacyjka, selektor biegów, prędkościomierz i kilka

nie znanych mi tarcz i wskaźników. Usłyszałem walenie do drzwi i pomyślałem, że może

dokładniejsze oględziny zostawię sobie na później. Włączyłem silnik i nic się nie stało...

A raczej stało się coś zupełnie nieprzewidzianego. Silnik milczał, natomiast w uszach

zabrzmiał mi dziewczęcy głosik:

„Nie uruchamiaj pojazdu przed zapięciem pasów bezpieczeństwa".

- No tak, pasy. Dziękuję.

Zapiałem pas i znów przekręciłem kluczyk. „Silnik zaczyna pracować tylko wtedy,

gdy selektor biegów jest na luzie".

Walenie do drzwi nasilało się. Zakląłem cicho i przesunąłem selektor, próbując

znaleźć właściwe położenie. Drzwi rozpryskiwały się w drzazgi. No, teraz kluczyk. Silnik

zaczął pracować. Wrzuciłem bieg. I znów odezwał się głos: „Nie ruszaj na hamulcu

ręcznym". Teraz już kląłem głośno. Małe drzwi wyleciały z zawiasów. W bryzgach wody i

syku pary tłoki wreszcie ruszyły. Ktoś zaczął krzyczeć i ludzie stłoczeni w drzwiach ruszyli w

moją stronę. Pojazd zatrząsł się i ruszył z turkotem. Cały był pokryty stalowymi płytami, więc

musiał być bardzo ciężki. Postanowiłem to sprawdzić. Nacisnąłem gaz do dechy, skręciłem

kierownicę i pognałem prosto na duże wrota.

To było piękne. Gdy dodałem gazu, maszyna aż zaryczała. Trzasnąłem w środek

bramy z takim hukiem, że aż zadzwoniło mi w uszach. Ale mój wspaniały rumak nawet nie

zwolnił. Drewniane wrota rozprysły się w drobny mak, a ja przejechałem w chmurze

fruwających wiórów i drzazg. Zdążyłem tylko zobaczyć pierzchających na boki

przechodniów i zaraz sam musiałem szybko cofnąć wystającą głowę, żeby nie stracić jej za

sprawą belki, która uderzyła w kabinę i odskoczyła na bok.

Wyprostowałem się i uśmiechnąłem z rozkoszą. Cóż za cudowny widok! Żołnierze

rozbiegali się we wszystkich kierunkach, szukając schronienia. Skręciłem kierownicę i

zrobiłem rundę honorową dookoła dziedzińca, rozglądając się za drogą wyjazdową. O

stalowy pancerz uderzyła kula i odbiła się jak od skały. Wreszcie zobaczyłem bramę, była

strasznie daleko. Nacisnąłem gaz do dechy i namacałem sznurek do gwizdka. Z jazgotem i

wizgiem nabierałem szybkości.

Najwyższy czas. Ktoś nie stracił głowy i właśnie próbował podnieść most. Dwóch

ludzi z całej siły kręciło korbami prymitywnego kołowrotu. Zadźwięczały naciągane łań-

cuchy. Ze świszczącym gwizdkiem jechałem prosto w środek bramy. W stal dookoła mnie

zaczęły łomotać kule. Nie zdejmowałem nogi z gazu. To była moja jedyna szansa.

Most zaczął się unosić, powoli, ale systematycznie, odcinając jedyną drogę ucieczki.

Rósł mi przed oczami. Był już uniesiony o 10 stopni, 20..., 30..."Nie uda mi się!

Uderzyłem z takim impetem, że gdyby nie pasy bezpieczeństwa, to zostawiłbym zęby

w desce rozdzielczej. Przednie koła wjechały na most i podjeżdżały coraz wyżej i wyżej, a

przód samochodu niebezpiecznie uniósł się do góry. Jeszcze kawałek wyżej, a wywrócę się na

dach!

Musiałem spróbować, silnik aż ryczał z wysiłku. Wtem mój cudowny środek

transportu szarpnął. Usłyszałem pisk i trzask, a potem cały most runął do przodu. Kołowroty,

na które nawijano łańcuchy, pod ciężarem mojego pojazdu zostały wyrwane z posad. Przód

mostu opadł i uderzył z takim hukiem, że prawie ogłuchłem.

Ale nogę ciągle miałem na pedale gazu, a koła dalej się obracały. Pojazd skoczył do

przodu. Prosto w wodę! Skręciłem ostro kierownicę i skierowałem samochód w odpowiednią

stronę, po czym zjechałem z mostu na drogę. Bez trudu pokonałem wzgórze, zakręt i gnałem

dalej, aż na drodze pojawiły się głębokie koleiny. Wtedy przyhamowałem. Byłem już daleko i

bezpieczny.

- Jim - dałem sobie radę, jednocześnie starając się złapać oddech.- W przyszłości

staraj się czegoś takiego unikać, jeśli to możliwe.

Spojrzałem do tyłu; nikt mnie nie ścigał. Ale wkrótce będą i to bynajmniej nie pieszo.

Znowu położyłem stopę na pedale gazu i zacisnąłem szczęki, żeby nie kłapać zębami przy

każdej muldzie.

Podjazd pod następne wzgórze znowu zwolnił tempo jazdy. Mimo dociśniętego do

podłogi pedału gazu, ciężar tego potwora sprawił, że raczej się toczyliśmy, niż jechaliśmy.

Korzystając z okazji sprawdziłem akumulatory. Były pełne. Całe szczęście, bo nie miałem ich

jak naładować. Ponad stukotem i dudnieniem samochodu usłyszałem cienki odległy gwizd.

Szybko się odwróciłem. To oni. Ścigali mnie dwoma pojazdami.

Nie ma mowy, żeby mnie złapali. Te pojazdy, gdy zjadą z drogi, stają się

bezużyteczne, bo ugrzęzną w bagnie, a do twierdzy Capo Dimonte prowadzi tylko jedna

droga. Właśnie nią teraz jechałem i nie miałem zamiaru dać im się dogonić.

Tylko że jeśli ich tam za sobą przyprowadzę, to będą wiedzieli, kto ukradł ich pojazd i

wkrótce wrócą z bombami z gazem. Niedobrze. Spojrzałem za siebie i zobaczyłem, że są

bliżej, ale gdy dotarli do stóp pagórka, zwolnili do mojej szybkości. Przejechałem szczyt i

znowu nabrałem szybkości. Wraz z nią wzmogły się też wstrząsy. Miałem nadzieję, że

zbudowno ten pojazd tak, żeby to wytrzymał. Przede mną wyłoniło się skrzyżowanie dróg.

Do Capo Dimonte musiałbym skręcić w lewo. Skręciłem w prawo. Nie miałem pojęcia, co to

za droga, więc pozostało mi jedynie jechać dalej i trzymać kciuki.

Musiałem coś wymyślić i to szybko. Nawet jeśli uda mi się przez cały dzień trzymać

ich daleko za sobą, to w końcu wyczerpią mi się baterie i będzie po mnie. Pomyśl, Jim, wysil

psiakrew te swoje szare komórki!

Sposobność nadarzyła się przy następnym zakręcie. Odchodziła stamtąd podmokła

polna droga prowadząca do strumyka. I wtedy wpadł mi do głowy ten pomysł, który jak

wszystkie genialne pomysły pojawił się przed moimi oczami od razu w najdrobniejszych

szczegółach.

Bez wahania skręciłem kierownicę i stoczyłem się na łąkę. Czując jak koła grzęzną w

miękkiej ziemi, zwolniłem. Jeśli tu ugrzęznę to koniec. Albo przynajmniej koniec mojego

prawa własności do tego rzęcha, które to prawo bardzo chciałem jeszcze przez jakiś czas

utrzymać. Dawaj dalej, Jim, ale ostrożnie.

Toczyłem się do przodu jak najwolniej, na najniższym biegu, aż przednimi kołami

wjechałem do strumyka. Gdy tylko się zatrzymałem, zaczęły zapadać się w błoto. Ostrożnie

wycofałem się, patrząc przez ramię do tyłu i starając się jechać po koleinach, które zrobiłem

wjeżdżając tu. Wycofywałem się w ten sposób, aż znowu wjechałem na ubitą drogę.

Przekładając biegi pozwoliłem sobie na szybki rzut oka na efekt moich zabiegów. Doskonały!

Koleiny prowadziły prosto w kierunku wody i ginęły w strumyku.

Na drodze za sobą usłyszałem niezbyt odległy gwizd. Przyśpieszyłem na zakręcie i już

byłem ukryty za drzewami. Wtedy zdjąłem nogę z gazu, wyłączyłem silnik, zaciągnąłem

hamulec i zeskoczyłem na ziemię.

Teraz następna część rozgrywki. Musiałem ich przekonać, żeby pojechali po

zostawionych przeze mnie śladach. Jeśli nie uwierzą, to marny mój los, ale trzeba było podjąć

to ryzyko.

Biegnąc zdjąłem kurtkę, przekręciłem ją na drugą stronę i zarzuciłem luźno na

ramiona. Rękawy związałem z przodu i przykucnąłem, żeby podwinąć nogawki.

Nieszczególny to kamuflaż, ale musiał wystarczyć. Miałem nadzieję, że kierowcy nie

przyjrzeli mi się dokładnie, jeśli w ogóle mnie widzieli.

Stanąłem koło miejsca, gdzie przedtem skręciłem w pole, i zostało mi akurat tyle

czasu, że gdy na zakręcie pojawił się pierwszy pseudoparowiec, zdążyłem ubrudzić sobie

twarz ziemią. Widząc, jak wychodzę na drogę, wskazując ręką kierunek, zwolnili.

- Tam pojechał! - krzyknąłem.

Kierowca i strzelec spojrzeli na pole i pozostawione przeze mnie ślady. Zatrzymali

się.

- Wjechał prosto w wodę i pojechał dali, bez pola. To wasz kumpel?

Nadeszła rozstrzygająca chwila. Rozciągała się w nieskończoność, kiedy powoli

nadjechał drugi pojazd, zwolnił i zatrzymał się. Co będzie, jeśli zaczną mnie przesłuchiwać

albo dokładnie mi się przyjrzą? Chciałem uciec, ale gdybym się ruszył, straciłbym wszystko.

- Za nim! - krzyknął któryś z nich i kierowca pierwszego wozu skręcił na pole. Drugi

podążył za nim.

Przemknąłem szybko pod ukrycie drzew i oglądałem wszystko z dużym

zainteresowaniem. To było piękne. Tak, byłem z siebie dumny, nie wstydzę się do tego

przyznać. Gdy malarz stworzy prawdziwe arcydzieło i zdaje sobie z tego sprawę, to nie

próbuje zmniejszyć wagi tego faktu przez fałszywą skromność.

A to było arcydzieło. Pierwszy samochód z klekotem wtoczył się na pole, podskakując

w górę i w dół na kępach sitowia, i z pluskiem wpadł do wody. Jechał tak szybko, że zanim

zdążył zwolnić, tylne koła wpadły już do strumyka. I zaczął powoli tonąć w miękkim mule.

Zanim się zatrzymał, koła zapadły się już do połowy.

Rozległy się krzyki i przekleństwa, a co najlepsze, ktoś wyciągnął łańcuch i połączył

nim oba samochody. Cudownie. Koła drugiego pojazdu zaczęły buksować i grzęznąć w

podmokłym polu, aż ten zapadł się po osie. Z uznaniem zaklaskałem i ruszyłem z powrotem

do mojego samochodu.

Wiem, że nie powinienem był tego zrobić, ale są takie chwile, że człowiek nie może

oprzeć się chęci popisania się.

Usiadłem za kierownicą, zapiąłem pas, włączyłem silnik i ostrożnie zawróciłem.

Dodałem gazu i z powrotem wjechałem na drogę.

Mijając rozjazd, z całej siły pociągnąłem sznur gwizdka.

Rozlej się głośny świst i wszyscy zwrócili głowy w moim kierunku. Pomachałem im i

uśmiechnąłem się. Za chwilę przy drodze ukazały się drzewa i ten cudowny widok zniknął mi

z oczu.

28

To była jazda zwycięstwa. Śmiałem się głośno, śpiewałem i z radością ciągałem za

gwizdek. Kiedy pierwszy entuzjazm minął, przesunąłem królową na szachownicy w mojej

wyobraźni i zastanowiłem się, jaki będzie mój kolejny ruch. Syk pary i klekot maszyny

rozpraszały mnie, wiec przyjrzałem się kontrolkom i znalazłem pokrętło wyłączające efekty

specjalne. Woda gotowała się na zawołanie, a pozostałe dźwięki były po prostu nagrane.

Powyłączałem wszystko i w ciszy pojechałem do twierdzy Capo Dimonte. Gdy tam dotarłem,

było już późno po południu i do tego czasu miałem obmyślony cały plan.

Kiedy pokonałem ostatni zakręt i wjeżdżałem na groblę, znowu włączyłem wszystkie

efekty. Toczyłem się powoli, dobrze widoczny dla strażników. Na długo zanim dojechałem,

unieśli już częściowo zreperowany most i gdy stanąłem przed nim, przyglądali mi się

podejrzliwie.

- Nie strzelać! Jestem przyjacielem! - krzyknąłem. - Człowiek waszej armii i bliski

współpracownik Capo Dimonte. Wysłać po niego szybko, bo wiem, że chce zobaczyć swój

nowy pojazd parowy.

I rzeczywiście chciał. Gdy tylko opuszczono most, szybko przez niego przeszedł i

spojrzał na mnie.

- Skąd to masz? - zapytał.

- Ukradłem. Wsiadaj, to pokażę ci kilka ciekawych rzeczy.

- Gdzie gaz usypiający? - zapytał wdrapując się po szczeblach.

- Odpuściłem go sobie. Mając ten pojazd obmyśliłem jeszcze lepszy i pewniejszy

plan. To nie jest zwykły pojazd parowy, jak pewnie zauważyłeś. To nowy i ulepszony model

z kilkoma interesującymi dodatkami, które na pewno cię zainteresują.

- Ty idioto! O czym ty mówisz? - złapał za rękojeść miecza. Ależ miał

temperamencik!

- Pokażę ci, Wasza Capowska Mość, bo jeden pokaz mówi więcej niż tysiąc słów.

Proponowałbym też, żebyś tu usiadł i zapiął ten pas jak ja. Gwarantuję, że to, co zobaczysz,

zrobi na tobie wrażenie.

Jeśli jeszcze nie do końca połknął haczyk, to był co najmniej ciekawy. Zapiął pas i

tyłem zjechaliśmy z grobli na brzeg. Toczyliśmy się wolno, wydając dostojne brzęczenie i

sapanie. Zatrzymałem samochód i zwróciłem się do Capo.

- Co myślisz o prędkości tego pojazdu?

- Prędkości? Masz na myśli, jak szybko może to jechać? Świetny dowcip, masz

jeszcze lepsze poczucie humoru niż ja.

- Nic jeszcze nie widziałeś, Capo. Na początek zwróć uwagę na to.

Wyłączyłem odgłosy i parę, na co on pokiwał głową ze zrozumieniem.

- Dołożyłeś do ognia, więc teraz odpoczywa i się nie porusza.

- Przeciwnie. Po prostu go wyciszyłem tak, żeby nie było słychać, jak jedzie. Jest

gotowy do jazdy i zaraz ruszy. Gdy tylko odpowiesz mi na jedno pytanie. Gdyby wróg miał

taki pojazd i przyjechał tu, czy twoi żołnierze daliby radę unieść most, zanim by do nich

dotarł?

Prychnał drwiąco.

- Jakim według ciebie jestem głupcem, że zadajesz mi takie pytania? Zanim ten pojazd

zdążyłby się tam dotoczyć, most mógłby być uniesiony i opuszczony kilka razy.

- Naprawdę? Więc trzymaj się mocno i zobacz, co to cudeńko potrafi.

Nacisnąłem gaz do dechy i samochód skoczył do przodu, nie wydając prawie żadnego

odgłosu. Słychać było jedynie pomruk silnika i szum toczących się po gładkich kamieniach

opon. Gnaliśmy coraz szybciej w kierunku bramy, która rosła przed nami z zastraszającą

prędkością. Stojący przy niej strażnicy zdążyli odskoczyć na czas, zanim z trzaskiem

uderzyliśmy w nierówne deski prowizorycznego mostu i z impetem przejechaliśmy przez

bramę.

Z piskiem opon zatrzymaliśmy się na terenie twierdzy. Capo siedział z okrągłymi z

przerażenia oczami i próbował złapać powietrze, a kiedy mu się to udało, zaczął wyszarpywać

miecz z pochwy.

- Zamachowiec! Nie udała ci się próba zabicia mnie...

- Słuchaj, Capo, to był tylko pokaz tego, w jaki sposób mam zamiar przewieźć ciebie i

twoich żołnierzy przez bramę twierdzy Capo Docci. Prosto przez otwartą bramę na

dziedziniec, gdzie będziesz mógł zabijać, łupić, mordować, torturować, kaleczyć i niszczyć.

To przyciągnęło jego uwagę. Miecz wyładował z powrotem w pochwie, a oczy

rozmarzyły pod wpływem wizji, którą przed nim roztoczyłem.

- Dobrze - powiedział i zamrugał szybko, wracając do rzeczywistości. - Masz całkiem

niezły pomysł, żołnierzu, i chciałbym usłyszeć o nim coś więcej. Przy garncu wina, bo coś

takiego jak ta jazda jeszcze mi się nie zdarzyło.

- Jestem posłuszny. Ale pozwól, że najpierw ukryję ten pojazd gdzieś, żeby nikt go nie

zobaczył. Atak uda się tylko przy zupełnym zaskoczeniu.

- Masz rację. Wprowadź go do stodoły, a ja wystawię strażników.

Wino, którym mnie poczęstował, było o niebo lepsze niż żołnierski kwaśniak.

Popijałem je z przyjemnością, ale w niezbyt dużych ilościach, bo jeśli chciałem, żeby

wszystko szło zgodnie z planem, musiałem mieć jasny umysł. Należało wymyślić powody

przekonujące Capo, żeby zacząć tę wojnę natychmiast. Bo jeśli nie będziemy dość szybcy,

profesor Lustig załatwi nas swoimi bombami z gazem. Jestem pewien, że był bardzo

niezadowolony, że zabrałem mu jego wózek. A w pobliżu nie było zbyt wielu twierdz, gdzie

można by go ukryć. Nadszedł czas działania. Ruszyłem na mojej szachownicy wieżę i

powiedziałem:

- Twierdza tego głupka, Capo Docci, jest nie więcej niż o pięć godzin drogi stąd,

zgadza się?

- Pięć godzin, albo cztery forsownym marszem.

- Dobrze. Więc rozważ to, co teraz powiem. Zaatakował cię, gdy byłeś z większą

częścią armii daleko stąd. Jego ludzie uszkodzili most i część twierdzy. Zanim będziesz znów

mógł wyruszyć, żeby go zaatakować, musisz najpierw dokonać napraw i być może, wynająć

więcej żołnierzy, żeby coś podobnego nie mogło się powtórzyć. Zgadza się?

Siorbnął łyk wina i spojrzał na mnie znad garnca.

- Tak, niech cię diabli wezmą, masz chyba rację. Roztropność. Moi oficerowie zawsze

mi ją doradzają, kiedy chcę ściąć łeb tej kreaturze, rozerwać mu bebechy, obedrzeć go

żywcem ze skóry...

- I powinieneś to zrobić, oczywiście, piękna przyszłość przed tobą. A ja, w

przeciwieństwie do twych doradców, nie zalecałbym ci ostrożności. Myślę, że ta bestia w

ludzkiej skórze powinna zostać zaatakowana i to natychmiast.

To do niego przemówiło i ze skupioną uwagą słuchał, gdy wyjaśniałem mu mój plan.

- Zostaw twierdzę w takim stanie, w jakim jest i zabierz wszystkich ludzi. Jeśli nam

się to uda, to twoje oddziały będą tu z powrotem, zanim ktokolwiek dowie się, że ich nie było.

Ruszymy o północy cicho jak duchy zemsty, żeby o świcie dotrzeć jak najbliżej twierdzy

Capo Docci. Znam takie miejsce. Kiedy o świcie spuszczą most, za pomocą tej nowej

maszyny dopilnuję, żeby go już nie podnieśli. Twoje oddziały zaatakują i z zaskoczenia

wezmą twierdzę. Gdy tylko ją opanujesz, możesz z powrotem odesłać tu duże siły.

- Mogłoby tak być. Ale jak chcesz ich powstrzymać od podniesienia mostu?

Kiedy to powiedziałem, na twarz wpełzł mu złośliwy uśmieszek i aż podskoczył z

radości.

- Zrób to! - krzyknął. - A uczynię cię bogatym! Dzięki dukatom Docci, oczywiście,

gdy tylko złupię jego skarbiec.

- Jesteś zbyt wspaniałomyślny dla swego uniżonego sługi. Czy mogę w takim razie

zaproponować, żeby wszyscy w twierdzy wypoczęli, bo czeka ich długa noc?

- Tak, niech tak będzie. Wydam rozkazy.

Zaraz potem wyszedłem. Poza humanitarną troską o umęczone ciała mych towarzyszy

miałem jeszcze inne powody, żeby chcieć, aby położyli się do swych łóżek. Miałem do

zrobienia kilka ważnych rzeczy, zanim sam będę mógł odpocząć.

- Narzędzia - powiedziałem do Drenga, gdy go znalazłem. - Pilniki, młotki, coś z tych

rzeczy. Gdzie mogę je tutaj znaleźć?

Wsadził palec w swoje skołtunione włosy i myśląc, mocno się drapał. Opanowałem

chęć, żeby nim potrząsnąć i zamiast tego czekałem, aż zakończy się ten powolny proces.

Może drapiące czaszkę paznokcie pobudziały jego niemrawe synapsy? Najlepiej było nie

przeszkadzać mu w tej bioautostymulacji. W końcu przemówił:

- Ja nie mam żadnych narzędzi!

- Wiem, drogi chłopcze.

Usłyszałem, jak zgrzytają mi zęby i zmusiłem się do opanowania.

- Ty nie masz narzędzi, ale ktoś tutaj musi mieć. Któż to może być?

- Kowal - odparł dumnie. - Kowale zawsze mają narzędzia.

- Zuch z ciebie. A teraz, czy byłbyś łaskaw zaprowadzić mnie do tego kowala?

Wspomniany osobnik był owłosiony, usmarowany sadzą, wściekły i śmierdziało od

niego kwaśnym winem.

- Spływaj, karle! Nikt nie ma prawa dotknąć narzędzi Grundge, nikt.

Karle! Nie musiałem zmuszać się do tego, aby wściekle warknąć:

- Słuchaj, ty plugawy flaku, to są narzędzia Capo, a nie twoje. I Capo mnie po nie

przysłał. Więc albo ja je teraz wezmę, albo mój giermek pójdzie i przyprowadzi tu Capo. Czy

mam go wysłać?

Zacisnął pięści i warknął, ale się zawahał. Tak jak wszyscy widział, jak wjeżdżam z

Capo do twierdzy i wiedział, że jestem jego zaufanym. Wolał nie wchodzić swemu panu w

drogę. Przemyślawszy to zaczął podskakiwać, kłaniać się i stroić miny jak małpa.

- Oczywiście, panie, Grundge zna swoje miejsce. Narzędzia, oczywiście, weź

narzędzia. Co tylko chcesz. Odepchnąłem jego śmierdzące potem ciało i zabrałem się za

przegląd nędznej kolekcji prymitywnych narzędzi. Kustosz Muzeum Techniki rozpłakałby się

z zachwytu...!

Grzebałem w skrzyni, aż znalazłem piłę, młotek i bezkształtne skrawki metalu. Ten

złom musiał mi wystarczyć.

- Weź to - powiedziałem do Drenga. - A ty, Grundge, możesz przyjść rano do stodoły i

je sobie zabrać.

Dreng poszedł za mną i z otwartymi ustami wpatrywał się w pojazd parowy.

- Zamknij usta, zanim wpadnie ci mucha - poradziałem układając narzędzia. - Teraz

będę potrzebował mocnej torby albo jakiegoś worka mniej więcej tej wielkości - pokazałem

mu rozkładając ręce. - Skombinuj coś takiego i przynieś mi. A potem idź spać, bo w nocy

sobie nie pośpisz.

Z tymi narzędziami nie byłem w stanie zrobić idealnej kopii. Jednak coś czułem, że

nie muszę być przesadnie dokładny i jeśli tylko w przybliżeniu skopiuję model, to już

wystarczy. Metalowa obudowa przy siedzeniu kierowcy nie była dokładnie takiej grubości jak

drewniany klucz. Wyciąłem jeden kawałek, przepiłowałem go i przykroiłem według wzoru.

Musiało wystarczyć.

Dreng i, jak miałem nadzieję, wszyscy pozostali, spał i mogłem teraz rozpocząć

operację Wielki Dukat. Z kluczem w kieszeni i przytwierdzoną do pasa torbą, cicho jak cień

udałem się w głąb twierdzy. Nauczyłem się na pamięć planu Hetmana i chyba jego duch

musiał nade mną czuwać, bo nie zauważony przez nikogo znalazłem skarbiec. Wsunąłem

klucz w zamek, skrzyżowałem palce wolnej ręki i przekręciłem go.

Otworzył się z metalicznym szczękiem. Stałem tam jak wrośnięty, a serce odstawiało

swoje rutynowe dudnienie. Ktoś musiał usłyszeć ten hałas.

Ale nie usłyszał. Drzwi zaskrzypiały lekko i już byłem w środku krypty i zamykałem

je za sobą.

To było piękne. Wysokie okratowane okna wpuszczały dosyć światła gwiazd, żebym

mógł zobaczyć duże skrzynie stojące przy przeciwległej ścianie. Przeprowadziłem już

dokładne badania tutejszego systemu monetarnego, więc wiedziałem, czego szukać.

Pierwszą skrzynię wypełniały miedziaki, w ciemności dobrze wyczuwałem palcami

ich grubość. Na logikę w następnej powinny być srebrne, więc nabrałem ich pół torby. Gdy to

zrobiłem, zobaczyłem z tyłu mniejszą skrzynkę. Uśmiechnąłem się macając obłe kształty.

Złote dukaty, mnóstwo złotych dukatów! To będzie niezły łupik! Kiedy torba zrobiła się zbyt

ciężka, przestałem ładować. Strzeż się chciwości, Jim. Po udzieleniu sobie tej dobrej rady

zarzuciłem torbę na ramię i wydostałem się tak, jak wszedłem.

Na dziedzińcu stali strażnicy, ale nie spostrzegli mnie, gdy wślizgnąłem się do

stodoły. Włączyłem tablicę rozdzielczą w samochodzie - dawała aż za dużo światła.

Otworzyłem zamek schowka i włożyłem tam torbę. Gdy go zamknąłem, ogarnęło mnie

uczucie wielkiej ulgi. Oczami wyobraźni przesunąłem następną wieżę. Partyjka szachów szła

zgodnie z planem i wyraźnie widać było zbliżającego się mata.

- Teraz, Jim - poradziłem sobie - połóż się i chwilę prześpij. Czeka cię wyjątkowo

męczący dzień.

29

Mruczałem, młóciłem rękami i odwracałem się, ale szturchanie nie ustępowało. W

końcu otworzyłem zalepione oczy i warknąłem wściekle na Drenga, który usiłował mnie

dobudzić. Przestraszony odsunął się krok do tyłu.

- Nie bij mnie, panie, ja tylko robię to, co mi kazałeś. Czas wstawać, bo oddziały już

zbierają się na dziedzińcu.

Warknąłem coś bezsensownego i szybko zakasłałem. Zaraz potem zjawił się przede

mną kubek zimnej wody. Pociągnąłem dużego łyka i z powrotem opadłem na pryczę. Nie po

raz pierwszy poczułem uznanie dla instytucji giermka. Byłem jednak rozbity, skołowany i

zmęczony. Przeciwności losu mogą nadwerężyć nawet wigor młodości. Potrząsnąłem mocno

głową i podrapałem się w pierś zły na siebie za tę chwilę rozczulania się nad sobą.

- Idź, mój dobry Drengu - rozkazałem. - I przynieś coś do picia, bo alkohol to chyba

jedyny środek pobudzający, jaki tu mają.

Wyszedłem na dziedziniec i sapiąc oraz prychając wylałem sobie kubeł zimnej wody

na głowę. Wycierając twarz, w jasnym świetle gwiazd zobaczyłem, jak żołnierze ustawiają się

w kolejce po amunicję. Zaczynała się wielka przygoda. Kiedy wróciłem, Dreng już na mnie

czekał. Usiadłem na pryczy i zjadłem odrażające śniadanko złożone ze smażonej fasoli

pastewnej i parszywego wina. Tym razem postanowiłem je wypić. Między jednym a drugim

kęsem mówiłem, bo była to ostatnia sposobność, żeby na osobności porozmawiać z moim

giermkiem.

- Dreng, twoja kariera wojskowa dobiega końca.

- Nie zabijaj mnie, panie!

- Kariera wojskowa, a nie twoje życie, idioto. Dzisiaj w nocy będziesz mi służył po

raz ostatni, a rano będziesz już w domu ze swoją zapłatą.... Gdzie twój stary chowa

pieniądze?

- Jesteśmy zbyt biedni, żeby mieć jakieś dukaty.

- Nie mam co do tego wątpliwości. Ale gdzie by je schował, gdyby je miał?

To było skomplikowane pytanie i rozmyślał nad nim, podczas gdy ja połykałem

śniadanie usiłując na nie nie patrzeć. W końcu mój giermek przemówił:

- Zakopałby je pod paleniskiem. Pamiętam, że raz tak zrobił. Każdy zakopuje

pieniądze pod paleniskiem. Jak się tak zrobi, to nikt ich nie znajdzie.

- Świetnie. Jak się tak zrobi, to z całą pewnością każdy je znajdzie. Musisz ze swoją

fortuną zrobić coś lepszego.

- Dreng nie ma fortuny.

- Dreng będzie ją miał przed wschodem słońca. Zapłacę ci, idź do domu i znajdź koło

niego dwa drzewa. Rozciągnij miedzy nimi sznurek. A potem wykop dziurę dokładnie tam,

gdzie będzie połowa sznurka. Zakop w tej dziurze pieniądze, w ten sposób będziesz mógł je

znaleźć, gdy ich będziesz potrzebował. I wyjmuj tylko po kilka monet. Zrozumiałeś?

Z entuzjazmem pokiwał głową.

- Dwa drzewa, w pół drogi. W życiu czegoś takiego nie słyszałem.

- Tak, to rzeczywiście rewolucyjny pomysł - westchnąłem ciężko. Z pewnością było

dużo rzeczy, o których Dreng nigdy nie słyszał.

- Chodźmy. Chcę, żebyś był palaczem na moim rydwanie ognia.

Wstałem i poszliśmy do stodoły. Oddziały stały już gotowe w szeregach i w końcu

pojawili się ziewający oficerowie, na których czele szedł Capo. Nie miałem zbyt dużo czasu.

Dreng wdrapał się na siedzenie obok i aż pisnął ze strachu, gdy włączyłem światła kontrolek.

- Szatańska poświata! Światła duchów! Znak śmierci! Chwycił się z całej siły za piersi

i wyglądał na przygotowanego na śmierć. Porządnie nim potrząsnąłem.

- To baterie! - krzyknąłem. - Dar nauki, który dotarł na tę głupią planetę. A teraz

przestań się trząść i otwórz swoją torbę.

Myśl o śmierci opuściła go na widok srebrnych i złotych dukatów, które wrzucałem

do jego torby. Za to oczy wyszły mu z orbit. To była fortuna, która miała całkowicie odmienić

mu życie, tak więc udało mi się spełnić choć jeden dobry uczynek...

- Co tam robisz?

Capo Dimonte stał w progu stodoły i gapił się podejrzliwie.

- Uruchamiam silnik, ekscelencjo.

- Wyrzuć stamtąd giermka, wchodzę do kabiny! Machnąłem na ciągle zbaraniałego

Drenga, żeby przeszedł na tył, a na jego miejsce wdrapał się Capo.

- Twoja obecność to dla mnie zaszczyt, Capo Dimonte.

- Cholerna racja. Będę jechał, a oddziały będą szły. A teraz rusz to.

Zwiadowcy wyszli, zanim przetoczyliśmy się przez most i groblę. Główne oddziały

ruszyły za nami i mimo wczesnej godziny w ich marszu widać było zapał. Wszyscy, nawet

giermkowie stracili w czasie napadu to, co mieli. Wszyscy płonęli więc chęcią zemsty i

łupienia.

- Capo Docci musi być wzięty żywy - odezwał się nagle Capo Dimonte.

Już miałem mu przytaknąć, kiedy uświadomiłem sobie, że mówi do siebie.

- Związanego zabierze się do twierdzy! I najpierw troszkę poobdzieramy go ze skóry,

tak, troszeczkę skórki, na opaskę do kapelusza... A potem oślepianko. Nie, nie tak od razu,

tylko jedno oko, przecież musi widzieć, co się z nim robi...

Mówił tak jeszcze przez dłuższy czas, ale się wyłączyłem. Miałem własne

przemyślenia, a kilku rzeczy nawet żałowałem. Kiedy zabito Hetmana, złość odebrała mi

zdolność rozsądnego myślenia, na które powinienem był się zdobyć. Teraz nie miałem dla

siebie żadnego usprawiedliwienia. Ruszyłem na tę wyprawę z czystej chęci zemsty. I nie

mogłem sobie wmawiać, że robię to przez pamięć dla Hetmana, bo on byłby przeciwny

przemocy. Ale było za późno, żeby się wycofać. Wyprawa już wyruszyła.

- Zatrzymaj to! - rozkazał nagle Capo i nacisnąłem hamulec.

Na drodze przed nami stała grupka ludzi - nasi przedni zwiadowcy. Capo zlazł na

ziemię, a ja wychyliłem się, żeby zobaczyć, co się dzieje. Prowadzili jakiegoś człowieka ze

związanymi z tyłu rękami.

- Co się stało? - zapytał Capo.

- Obserwował drogę, panie. Złapaliśmy go, zanim zdążył zwiać.

- Kim jest?

- Żołnierzem, nazywa się Palec. Znam go, służyliśmy razem w kampanii południowej.

Capo podszedł do więźnia i warknął:

- Mam cię, Palec. Związanego i bezbronnego.

- Ta.

- Jesteś człowiekiem Capo Docci?

- Ta, służę pod nim. Wziołem od niego dukaty.

- Już dawno wydałeś je na wino i dziwki. Będziesz mi służył i brał dukaty ode mnie!

- Ta.

- Rozwiązać go. Barkus, srebrny talar dla tego człowieka!

Ci najemnicy dobrze walczyli, ale też łatwo przechodzili na drugą stronę. Czemuż by

nie? Nie mieli żadnego interesu w kłótniach między Capo. Gdy tylko Palec wziął monetę,

oddali mu broń.

- Mów, Palec - rozkazał Capo. - Jesteś teraz moim lojalnym sługą, który wziął ode

mnie dukata, ale kiedyś służyłeś Capo Docci. Powiedz, co on knuje?

- Ta, nie ma tajemnicy. Wie, że twoja armia nie ucierpiała i najedziesz na niego, gdy

tylko będziesz mógł. Wysłał nas kilka, abyśmy obserwowali drogi, ale myśli, że zanim

zaatakujesz, jeszcze trochę wody w rzekach upłynie. Jest ciągle pijany, a to znak, że niczego

się nie spodziewa.

- Wsadzę mu miecz w brzuch i wypuszczę z niego wino i bebechy! - Capo z trudem

oderwał się od marzeń i zmusił do powrotu do rzeczywistości. - A co z jego ludźmi? Czy

będą walczyć?

- Ta, właśnie była wypłata. Ale nie przepadają za nim i przejdą na naszą stronę, gdy

tylko przegrają bitwę.

- Coraz lepiej. Dołącz do szeregu. Zwiadowcy naprzód. Zapalaj maszynę!

Ostatnie zdanie było skierowanie do mnie. Kiedy tylko Capo opadł na siedzenie,

włączyłem silnik i znowu ruszyliśmy. Nic już nie przerywało marszu i z krótkimi przerwami

na odpoczynek po każdej godzinie posuwaliśmy się sprawnie w kierunku twierdzy wroga.

Dobrze przed świtem dotarliśmy do czekających przy drodze zwiadowców. To było

wyznaczone przeze mnie miejsce. Twierdza Capo Docci znajdowała się za następnym

zakrętem.

- Wystawię teraz obserwatorów - powiedział Capo wychodząc z kabiny.

- Zgoda. Mój giermek pokaże żołnierzom miejsce, gdzie mogą się ukryć i mieć na

widoku bramę.

Poczekałem, aż Capo odjedzie poza zasięg słuchu i szepnąłem do Drenga:

- Zabierz swoją torbę i wszystko co masz, bo już tu nie wrócisz.

- Nie rozumiem, panie...

- Zrozumiesz, jak się zamkniesz i zamiast gadać będziesz słuchał. Zaprowadź

żołnierzy w te krzaki, gdzie się ukryliśmy, kiedy przygotowywaliśmy się do ratowania

Hetmana. Pamiętasz to miejsce?

- To za spalonym drzewem, za krzakami...

- Świetnie, świetnie, ale nie musisz tego mówić mnie. Tak więc zaprowadź żołnierzy,

pokaż im, gdzie się mają schować, a potem połóż się blisko nich. Wkrótce po wschodzie

słońca zacznie się tu niezłe zamieszanie. Wtedy masz nic nie robić, rozumiesz? Nie mów nic,

tylko kiwnij głową.

Kiwnął.

- Dobrze. Gdy żołnierze pobiegną, ty masz tam zostać. Jak tylko wszyscy pójdą sobie i

nikt nie będzie na ciebie patrzył, zwiewaj stąd. Idź do lasu, a potem wróć do domu i ukryj się,

aż wszystko się uspokoi. Potem policz swoje dukaty i żyj szczęśliwie do końca swoich dni.

- To ja nie będę już twoim giermkiem, panie?

- Zgadza się. Jesteś honorowo zwolniony z wojska. Padł na kolana i złapał mnie za

rękę, ale zanim zdążył coś powiedzieć, przyłożyłem palec do jego ust.

- Byłeś dobrym giermkiem. A teraz bądź dobrym farmerem. Ruszaj!

Patrzyłem, jak odchodzi, aż zniknął w ciemności. Głupi, ale lojalny. I był moim

jedynym przyjacielem na tej popieprzonej planecie. Jedynym, którego miałem, gdy Hetman...

Ten niezdrowy tok myśli przerwał mi gramolący się do kabiny Capo. Za nim zaczęli

wdrapywać się tu uzbrojeni żołnierze. Wchodzili tak długo, aż całą wolną przestrzeń zapełnili

jak sardynki w puszce. Capo rzucił okiem na niebo.

- Dnieje - mruknął. - Wkrótce nadejdzie świt, a wtedy się zacznie...

Pozostało nam tylko czekać. W powietrzu było takie napięcie, że trudno było

oddychać. Z wolna z ciemności zaczęły wyłaniać się twarze. Wszystkie z tym samym

zaciętym wyrazem.

Skoncentrowałem się na tym, co działo się za zakrętem, przypominając sobie, jak to

było, gdy leżeliśmy tam z Drengiem czekając i obserwując... Zamknięta brama twierdzy,

podniesiony most, wszystko to rysujące się coraz wyraźniej w blasku wschodzącego słońca.

Dym z palenisk unoszący się zza grubych murów. A potem krzątanina żołnierzy na murach,

zmiana straży. W końcu otwarcie bramy i spuszczenie mostu. A co potem? Czy będą robić to

co zwykle? Jeśli nie, to wkrótce zostaniemy wykryci.

- Sygnał! - krzyknął Capo mocno wbijając mi łokieć w żebra.

Nie musiał. Zobaczyłem machającego żołnierza w momencie, gdy się pojawił.

Wcisnąłem nogę w pedał gazu i błyskawicznie nabraliśmy szybkości. Minęliśmy zakręt,

trzęsąc się i podskakując na koleinach, a potem mknęliśmy prosto w bramę twierdzy.

Strażnicy podnieśli głowy i z otwartymi ustami patrzyli, jak na nich pędzimy. Także

niewolnicy, którzy pchali wóz, stanęli jak wryci.

A potem rozległy się krzyki. Most zatrzeszczał, gdy próbowali go podnieść, ale ciągle

był na nim wóz i niewolnicy. Słychać było razy i wykrzykiwane rozkazy, a każda stracona

przez nich sekunda pozwalała nam zyskać kilkadziesiąt metrów. W końcu niewolnicy zaczęli

wciągać wóz z powrotem, ale było już za późno.

Dopadliśmy ich. Przednie koła uderzyły w most i podskoczyliśmy w górę z łomotem i

trzaskiem. Stanąłem na pedale hamulca, gdy uderzyliśmy w wóz. Niewolnicy i strażnicy, aby

uniknąć śmierci, dali nura do fosy, a my w poślizgu, z zablokowanymi kołami, wpadliśmy

prosto w środek bramy.

- Za Capo Dimonte, dukaty i Boga! - zakrzyknął Capo wyskakując z pojazdu.

Skuliłem się za kierownicą, a pozostali ruszyli za nim depcząc mi po plecach

Rozległy się krzyki, wrzaski i huk pistoletów. Za plecami słyszałem bojowy wrzask

pozostałej części atakującego wojska. Zobaczyłem, jak Capo i jego ludzie zdobywają bramę i

odpędzają od kołowrotu żołnierzy, którzy próbowali podnieść most. Uniesienie go było

oczywiście niemożliwe z powodu ciężaru samochodu, który na nim stał. To była cudowna

prostota mojego planu. Gdy już wjechałem na most, musiał on pozostać tam, gdzie był.

Dopiero teraz przetoczyłem się przez bramę, żeby zejść z drogi pozostałym oddziałom.

Bitwa o twierdzę Capo Docci rozpoczęła się.

30

Ten niespodziewany atak był naprawdę niespodziewany. Nasze wojsko wlewało się

przez most na dziedziniec, kiedy żołnierze Capo Docci dopiero wychodzili ze swoich kwater.

Strażnicy na murze walczyli zajadle, ale mieliśmy nad nimi przewagę liczebną.

Żeby zrobić jeszcze więcej zamieszania, włączyłem efekty dźwiękowe i uwiesiłem się

na sznurze od gwizdka, szarżując na obrońców, którzy próbowali zgrupować się w jednym

miejscu. Kilka razy do mnie strzelili, po czym uskoczyli i rozbiegli się na boki. Zagwizdałem

i zobaczyłem, że bitwa rozstrzygała się korzystnie dla nas.

Obrońcy na murach podnosili ręce i poddawali się. Od początku mieliśmy nad nimi

przewagę liczebną, a poza tym, jak nam wcześniej powiedziano, nie mieli szczególnych

powodów, by walczyć za Capo Docci, więc chcieli ocalić życie. Grupa oficerów przy

wewnętrznej bramie wykazała więcej ducha bojowego i trwała tam teraz zacięta walka.

Obrońcy byli jednak systematycznie zabijani i w końcu zostali zmuszeni do poddania się.

Dwóch próbowało uciec do budynku, ale pocałowali klamkę ciężkich drzwi, które

zatrzaśnięto im przed nosem.

- Przynieść pochodnie! - krzyknął Capo Dimonte. - Wykurzymy tych pedryli!

Bitwa skończyła się tak szybko, jak się zaczęła. Brama, mury i dziedziniec były już w

naszych rękach. Obrońcom pozostał tylko główny budynek. Capo Dimonte świetnie wiedział,

jak sobie z tym poradzić. Zamachał nad głową płonącą żagwią i głośno krzyknął:

- Dobra, Docci, ty tłusta ropucho! To już twój koniec. Wyłaź i walcz jak mężczyzna,

albo cię, pluskwo, spalę. I spalę żywcem każdego mężczyznę kobietę, dziecko, psa, szczura i

gołębia, wszystko co tam z tobą zostanie. Wyłaź i walcz, ty parszywa glisto, albo zostań i

zrobimy z ciebie pieczeń!

Z budynku wystrzelono i kula zrykoszetowała u stóp Capo Dimonte. Ten machnął

zakrwawionym mieczem i zagrzmiał huk setek strzałów. Kule uderzały o mury, waliły w

zamknięte drzwi i wpadały przez okna. Kiedy ogień ustał, z wnętrza budynku rozległy się

przenikliwe wrzaski.

- To było ostrzeżenie! - krzyknął Capo Dimonte. - Nie walczę z kobietami ani

dobrymi żołnierzami, którzy się poddadzą. Złóżcie broń, to będziecie wolni. Będziecie

stawiać opór, to spalę was żywcem. Ja chcę tylko jednego, tę świnię Docci. Słuchaj Docci, ty

prostaku, łachmyto, pluskwo...

I ciągnął tak dalej, coraz bardziej się rozkręcając. Pochodnia trzaskała i dymiła, a z

budynku rozległy się odgłosy stłumionych krzyków i bójki.

A potem rozwarły się drzwi i wyleciał z nich głową do przodu Capo Docci. Był bosy,

na wpół rozebrany, ale w ręku dzierżył miecz. Za moment potknął się o stopień i rozciągnął

jak długi na dziedzińcu.

Na widok swego ulubionego wroga Capo Dimonte stracił nędzne resztki opanowania.

Zawył wściekle i ruszył do przodu. Docci z zakrwawioną twarzą stanął na nogi i uniósł miecz.

To widowisko warte było obejrzenia, więc wszyscy patrzyli. Na czas walki obu

wodzów nastąpiło nieformalne zawieszenie broni. Żołnierze opuścili broń, a we wszystkich

oknach pojawiły się zaciekawione twarze. Wyszedłem zza kierownicy i stanąłem przy

samochodzie, skąd miałem idealny widok na walczących.

Pod względem wściekłości i możliwości dobrze do siebie pasowali. Miecz Dimonte

uderzył o wzniesione ostrze Docci. Ten zgrabnie odparował cios, a następnie pchnął, ale

Dimonte uskoczył w tył. Potem słychać było uderzenia stali o stal, którym towarzyszyły

namiętne przekleństwa.

Posuwali się tak do przodu i w tył, wymachując mieczami jak cepami. Była to

prymitywna szermierka, ale z całą pewnością energiczna. Podniósł się krzyk, gdy Dimonte

pierwszy raz trafił. Zranił Docci w bok. Koszula zabarwiła się na czerwono.

To był początek końca. Dimonte był silniejszy, bardziej wściekły i bliższy

zwycięstwa. Jeśli Docci rzeczywiście pił tak dużo, jak mówią, to musiał walczyć nie tylko z

wrogiem, ale i z kacem. Dimonte zaczął napierać coraz mocniej, siekąc bez opamiętania i

spychając przeciwnika przez cały dziedziniec. Wreszcie Docci oparł się plecami o ścianę

budynku i nie mógł się już dalej wycofywać. Dimonte zbił jego gardę, zdzielił go rękojeścią

miecza w szczękę, a następnie rozbroił szybkim uderzeniem.

W porywie wściekłości zapomniał o szczególnych planach sadystycznych tortur.

Zamachnął się i ciął.

Nie był to przyjemny widok, gdy ostra stal rozpłatała gardło Docci. Zrobiło mi się

niedobrze i odwróciłem się. Właśnie wtedy słońce przysłonił cień.

Najpierw jedna osoba spojrzała w górę, potem reszta i wszyscy wstrzymali oddech. Ja

także spojrzałem. Tylko że ja, w przeciwieństwie do wszystkich pozostałych, wiedziałem, na

co patrzę.

Oślepił nas potworny blask kosmolotu klasy D, wyposażonego w silnik G. Ogromna

masa statku unosiła się nad dziedzińcem lekko jak piórko, a potem zawisła nad naszymi

głowami w milczącej groźbie.

Odwróciłem się i dałem nura do kabiny. Nie było możliwości ucieczki.

Dogrzebałem się do schowka, kiedy ze statku wyleciały pierwsze srebrzyste kule.

Spojrzałem na nie z przerażeniem, a potem wziąłem głęboki oddech i wstrzymując go,

pociągnąłem za drzwiczki do schowka, po czym wsadziłem rękę do środka. Siadając na

miejscu kierowcy, równocześnie wyciągnąłem skórzaną torbę.

Dookoła padały kule i rozpryskiwały się uwalniając ładunki gazu. Kiedy kładłem

torbę na kolana, zaczęli padać pierwsi żołnierze. Niezdarnie gmerałem palcami przy pasie

próbując go wydłużyć, gdy Capo Dimonte zachwiał się i runął na ciało swojego martwego

wroga.

Zaczęło mnie kręcić w nosie. Zapiałem klamrę pasa na torbie, przymocowując ją do

siebie.

I to było wszystko, co mogłem zrobić.

Zaczęły mnie już boleć płuca, więc po raz ostatni rozejrzałem się po dziedzińcu.

Miałem mocne przeczucie, że jest to również ostatni rzut oka na miłą planetę Spiovente.

- Z Bogiem! - krzyknąłem wypuszczając powietrze z płuc. Potem zrobiłem wdech...

Wiedziałem, że jestem przytomny. Pod plecami czułem coś miękkiego i coś lekko

piekło mnie w zamknięte powieki. Bałem się je otworzyć. Pamiętałem jeszcze ból głowy

towarzyszący poprzedniemu zagazowaniu. Z tą myślą skuliłem się i poruszyłem głową.

I nic nie poczułem. Zachęcony tym małym eksperymencikiem leciutko otworzyłem

jedno oko. Ciągle nic. Zamrugałem w ostrym świetle, ale nie poczułem żadnego bólu.

- Jakiś inny gaz, serdecznie dziękuję - powiedziałem głośno, szeroko otwierając oczy.

Byłem w małym pokoiku z zaokrąglonymi metalowymi ścianami i leżałem na wąskim

łóżku. Nawet gdyby unoszący się kosmolot nie był moim ostatnim widokiem, i tak bym

odgadł, że wzięto mnie na pokład. Ale gdzie były moje dukaty? Rozejrzałem się szybko

dookoła, lecz z pewnością nie było ich w zasięgu wzroku. Gwałtowny ruch spowodował silny

zawrót głowy. Z powrotem opadłem na łóżko i jęknąłem z żalu nad sobą.

- Wypij. To wyeliminuje objawy zatrucia gazem.

Otworzyłem znowu oczy i spojrzałem na wielkiego faceta, który właśnie zamknął za

sobą drzwi. Był w jakimś mundurze ze złotymi guzikami, paskami i odznakami, coś w stylu

choinki, do jakiej zwykli upodabniać się wojskowi. Podał mi plastikowy kubek. Wziąłem go

ostrożnie i powąchałem.

- Kiedy byłeś nieprzytomny, mieliśmy mnóstwo czasu, żeby cię otruć albo zabić -

zauważył.

Argument nie do zbicia. Wysączyłem gorzki płyn i natychmiast poczułem się lepiej.

- Ukradłeś mi pieniądze - odezwałem się, gdy miał zamiar coś powiedzieć.

- Twoje pieniądze są bezpieczne...

- Bezpieczne to one będą dopiero przy moim pasie. Tak jak wtedy, gdy mnie

znalazłeś. Ten, kto je wziął, jest złodziejem.

- Już ty mi nie mów nic o złodziejstwie - warknął. - Sam żeś je pewnie ukradł.

- Dowiedź tego! Mówię ci, że ciężko na te pieniądze pracowałem i nie mam zamiaru

pozwolić, aby je ukradziono na jakieś renty dla wdów i sierot po zabitych na wojnach

gwiezdnych...

- Dosyć! Nie przyszedłem tu, żeby rozmawiać o twoich nędznych dukatach. Zostaną

zdeponowane w banku galaktycznym... .

- Na jaki procent? W co będą zainwestowane? Teraz był już wściekły, chociaż nie

stracił opanowania.

- Dość! Jesteś w niezłych tarapatach i musisz wiele rzeczy wyjaśnić. Profesor Lustig

mówi, że nazywasz się Jim. Jak brzmi twoje nazwisko i skąd pochodzisz?

- Nazywam się Jim Nikon i jestem z Venii.

- Nigdzie nie zajdziemy, jeśli nie przestaniesz kłamać. Nazywasz się James diGriz i

jesteś zbiegłym więźniem z Rajskiego Zakątka.

Na tę informację, jak można sobie wyobrazić, wytrzeszczyłem oczy. Kimkolwiek ten

facet był, miał do dyspozycji niezły wywiad. Uświadomiłem sobie, że nie gram już z

amatorską drużyną profesorków. Rzucił mi tę podkręconą piłkę, żeby mnie wyprowadzić z

równowagi i rozwiązać mi język. Tylko że takie numery to nie ze mną. Zmieniłem przerzutkę

w moim mózgu, usiadłem na łóżku tak, że mogłem mu patrzeć prosto w oczy i spokojnie

powiedziałem:

- Nie byliśmy sobie przedstawieni.

Złość już mu przeszła i był tak samo opanowany jak ja. Odwrócił się, nacisnął

przycisk w ścianie, który wysunął metalowe krzesło. Usiadł na nim i założył nogę na nogę.

- Kapitan Warod z Marynarki Ligi. Specjalizuję się w planetarnej wykończeniówce.

Czy jesteś gotowy odpowiadać na pytania?

- Tak, jeśli zgodzisz się na wymianę jedno za jedno. Gdzie jesteśmy?

- Około trzynastu lat świetlnych od Spioyente, co cię zapewne ucieszy.

- Ucieszyło mnie.

- Teraz moja kolej. Jak się dostałeś na tę planetę?

- Na pokładzie veniańskiego frachtowca szmuglującego broń dla teraz już świętej

pamięci Capo Docci.

To przyciągnęło jego uwagę. Zaciekawiony przysunął się i zapytał:

- Kim był kapitan tego frachtowca?

- To nie twoja kolejka. Co macie zamiar ze mną zrobić?

- Jesteś zbiegłym więźniem i zostaniesz odwieziony na Rajski Zakątek, gdzie

odsiedzisz swój wyrok.

- Naprawdę? - uśmiechnąłem się nieszczerze. - Z przyjemnością odpowiedziałbym na

twoje pytanie, tylko że kompletnie wyleciało mi z głowy nazwisko tego kapitana. Czy masz

ochotę poinformować mnie, kto to jest?

- Bez takich zagrywek, Jim. Jesteś w tarapatach. Współpracuj ze mną, a zrobię dla

ciebie co w mojej mocy.

- Dobrze. Przypomnę sobie to nazwisko, a ty wysadzisz mnie na neutralnej planecie i

jesteśmy kwita.

- To niemożliwe. Istnieją zapisy, a ja jestem przedstawicielem prawa. Muszę cię

odwieźć na Rajski Zakątek.

- Dzięki. Właśnie dostałem pourazowej amnezji, rozumiesz, gaz, stresy i kiepskie

jedzenie... Zanim wyjdziesz, czy mógłbyś mi powiedzieć, co stanie się ze Spiovente?

Rozsiadł się na krześle, najwyraźniej nie mając wcale zamiaru wychodzić.

- Najpierw zakończymy ten nieszczęsny eksperyment Lustiga. Zostaliśmy do tego

zmuszeni przez Międzygalaktyczny Związek Socjoekonomii Stosowanej. Udało im się

uzyskać wystarczające fundusze, żeby wprowadzić w życie niektóre ze swoich poronionych

teorii. Finansowało ich wiele planet i łatwiej było pozwolić im zrobić z siebie idiotów, niż

próbować ich powstrzymać.

- A zrobili z siebie idiotów?

- Dokładnie. Już wszyscy zostali wywiezieni i byli z tego powodu bardzo zadowoleni.

Jedna rzecz to wypracować teorie polityczne i ekonomiczne, ale próba ich zastosowania w

trudnej rzeczywistości może się okazać ciężkim przeżyciem. Już tego w przeszłości

próbowano i zawsze kończyło się to tragicznie. Nie znamy teraz żadnych szczegółów, które

zgubiły się w zamęcie czasu, ale istniała kiedyś szalona doktryna zwana monetaryzmem,

która podobno zniszczyła całe kultury i planety. A teraz kolejny eksperyment okazał się

fiaskiem, więc sprawą zajmą się specjaliści, którzy zrobią wreszcie to, co powinno być

zrobione już dawno.

- Inwazja?

- Za dużo się naoglądałeś telewizji trójwymiarowej. Powinieneś wiedzieć, że wojny są

zakazane i nawet o czymś takim nie myśl. Mamy ludzi, którzy będą pracowali wewnątrz

istniejącej społeczności Spiovente. Prawdopodobnie przy Capo Dimonte, bo właśnie

powiększył swoje posiadłości w dwójnasób. Pomogą mu i zachęcą, żeby rósł w siłę i

zagarniał nowe terytoria.

- I zabijał coraz więcej ludzi?!

- Nie. Dopilnujemy tego. Wkrótce nie będzie w stanie rządzić bez pomocy, a nasi

biurokraci tylko czekają, żeby mu pomóc. Zcentralizowany rząd...

- Powstanie sądownictwa, podatków, znowu te metody. Mówisz to samo co Lustig.

- Niezupełnie. Nasze techniki są sprawdzone i działają. W ciągu jednej, a najwyżej

dwóch generacji Spiovente zostanie przyjęta do grona cywilizowanych planet.

- Gratuluję. A teraz proszę, wyjdź, żebym mógł usiąść i pomyśleć o czekającej mnie

odsiadce.

- Ciągle nie chcesz mi wyjawić nazwiska tego przemytnika? On może dalej

szmuglować, ale to ty będziesz odpowiedzialny za dalsze zbrodnie.

Fakt, będę. Ale czy nie byłem też odpowiedzialny za zabitych na dziedzińcu twierdzy?

Ten atak to był mój pomysł. Ale Dimonte i tak by zaatakował i byłoby jeszcze więcej

zabitych. Niełatwo było przyjąć taką odpowiedzialność.

Kapitan Warod musiał czytać w moich myślach.

- Czy ty masz w ogóle poczucie odpowiedzialności? - zapytał. Dobre pytanie. Cwany

z niego lis.

- Tak, mam. Wierzę w życie i w jego świętość i nie wierzę w zabijanie. Każdy z nas

ma tylko jedno życie i nie chcę być odpowiedzialny za skracanie czyjegokolwiek. Myślę, że

popełniłem kilka błędów i trochę się dzięki nim nauczyłem. Ten szmugler nazywa się kapitan

Ga...

- Garth - powiedział. - Obserwowaliśmy go. To była jego ostatnia podróż. Zakręciło

mi się w głowie.

- Więc po co mnie pytałeś, jeśli wiedziałeś od początku?

- W twoim interesie, Jim, tylko dlatego. Mówiłem ci, że najważniejsza jest dla ciebie

współpraca. Podjąłeś ważną decyzję i wierzę, że dzięki temu będziesz lepszym człowiekiem.

Życzę ci szczęścia w przyszłości - wstał i zamierzał wyjść.

- Wielkie dzięki. Będę wspominał sobie twoje słowa przetaczając głazy w

kamieniołomach.

Stanął w otwartych drzwiach i uśmiechnął się do mnie.

- Zajmuję się sprawiedliwością tylko na dużą skalę. I prawdę mówiąc, nie wierzę w

sens zamykania kogoś za nieudany napad na bank. Jesteś stworzony do czegoś lepszego.

Dlatego też odwożę cię do więzienia. Zostaniesz przeniesiony na inny statek, na inną planetę,

gdzie zamkną cię zaraz po przybyciu.

W drzwiach obrócił się jeszcze na krótką chwilę.

- Biorąc pod uwagę to, co mi powiedziałeś, zapominam, że ciągle masz wytrych w

podeszwie buta.

A potem już wyszedł na dobre. Spojrzałem na zamknięte drzwi i nagle wybuchłem

śmiechem. Koniec końców, to chyba był dobry Wszechświat, wypełniony dobrymi rzeczami,

które są przeznaczone tylko dla tych, którzy znają swoją wartość. Ja swoją znałem.

Dzięki ci, Hetmanie, dzięki za wszystko. Dokonałeś tego. Prowadziłeś mnie i uczyłeś.

Dzięki Tobie narodził się Stalowy Szczur.

KONIEC