Owidiusz

Owidiusz

Marzena Peszyńska

Edyta Stęchły

III F

Owidiusz, Publius Ovidius Naso (43

p.n.e.- 18 n.e.), jeden z

największych elegików rzymskich,

najbardziej utalentowany poeta

epoki Augusta, należący do

młodszego pokolenia twórców

augustowskich. Syn bogatego

ekwity z Sulmony (środkowa Italia).

Zrezygnował z kariery urzędniczej i

poświęcił się pisarstwu.

Pomnik Owidiusza,

Ettore Ferrari, 1887

Elegia - smutny utwór liryczny,

wyrażający żal po stracie kogoś

bliskiego lub przez autora

cenionego, a także ból związany

z istnieniem w ogólności.

Przywołuje często konkretne,

tragiczne lub inne budzące

smutek, wydarzenie.

Osiągnął mistrzostwo w różnych

formach elegii: uprawiał najpierw

lirykę miłosną, subiektywną w

Amores (Miłostki), obiektywną w

Heroidach (Listy miłosne

mitycznych heroin), których okazał

się znakomitym znawcą psychologii

miłości, podobnie jak w poematach

dydaktycznych Sztuka Kochania

(Ars Amandi), Lekarstwa na miłość

(Remedia Amoris).

Ars Amandi (Ars Amatoria) składa się z

trzech ksiąg. Dwie z nich są przeznaczone

dla mężczyzn i zawierają porady dotyczące

metod uwodzenia. Trzecia księga z kolei

zawiera analogiczne porady dla kobiet.

Całość ma charakter dydaktyczny.

Wskazówki udzielane przez Owidiusza są

bardzo szczegółowe i obejmują wszystkie

dziedziny życia: wygląd zewnętrzny,

kulturę osobistą, kwestie higieny czy

technik erotycznych.

Pomnik Owidiusza w Konstancy

Kolejne dzieła Owidiusza opierają

się z kolei na motywach i wątkach

mitologicznych. Są to Fasti

(„Kalendarz poetycki”)

i Metamorfozy. Pierwszy z

utworów, jak wskazuje sam tytuł,

zawiera poetyckie objaśnienie

poszczególnych świąt i

uroczystości rzymskich.

Najważniejszym poematem epickim

Owidiusza są zaś „Metamorfozy”.

Główny temat, wokół którego

skupiają się wszystkie opowiadane

historie to tytułowe przemiany,

dokonywane w świecie przez bogów.

Poemat składa się z trzech części.

Pierwsza przedstawia poetycką

interpretację mitów od

wyłonienia się świata z chaosu do

czasów Kadmusa i Perseusza. Druga

dotyczy mitów okresu Herkulesa.

Trzecia zaś skupia się na

opowieściach trojańskich i

rzymskich. Mity są więc

uporządkowane chronologicznie. 

Niespodziewane wygnanie (8

r. n.e.), z woli Oktawiana

Augusta, do Tomi (ob.

Konstanca w Rumunii) nad

Morzem Czarnym

zainspirowało Owidiusza do

napisania ostatnich zbiorów

elegii: Tristia (Żale) i Epistulae

ex Ponto (Listy z Pontu).

Pozostał na wygnaniu do

końca życia.

Do dziś nie ma pewności, co było

przyczyną wygnania Owidiusza.

Istnieją różne domniemania.

Uważa się, że przyczyną mogła

być jego frywolna twórczość

("Sztuka kochania"), skandal

dworski związany z córką

Augusta - Julią Młodszą, albo

przypadkowe poznanie tajemnic

rodziny cesarskiej, które zmusiło

cezara do usunięcia

niewygodnego świadka

J.M.W. Turner – Owidiusz Wygnany z

Rzymu

Dzieła Owidiusza zostały przez

Oktawiana skazane na

zapomnienie i usunięte z

bibliotek rzymskich.

Zachowały się jednak w

odpisach i pozostawiły

wyraźny ślad w poezji

rzymskiej. Od XI zdobywały

coraz większą popularność i

wywarły duży wpływ na

kulturę artystyczną i literacką

późniejszych epok.

CYTATY:

Ars Amandi

Niewiasta — jak kamienica
i od tyłu i od frontu
jeżeli już jest zniszczona,
dopomina się remontu...

***

Uniesiony namiętnością,
nie wyprzedzaj twojej pani.
Najmilej, gdy jednocześnie
przybijecie do przystani...

***

Nawet pogrzeb męża może być
okazją, by znaleźć innego.
Wypada wówczas pokazać się z
rozpuszczonymi włosami i dać
obfity upust łzom.

Amores

Dążymy do tego, co zakazane i
pożądamy rzeczy zabronionych:
zawsze choremu smakuje
niedozwolony pokarm. Argus
miał sto oczu na czole i karku, a
mimo to nieraz Amor potrafił
wywieść go w pole. Danae,
która została zamknięta jako
dziewica w komnacie z
kamienia i żelaza, wyszła
stamtąd jako matka; Penelopa
zaś, choć przez nikogo nie
pilnowana, zachowała cnotę
wśród młodych zalotników.

SENTENCJE:

•Tempora mutantur et nos mutamur in

illis - Czasy się zmieniają i my

zmieniamy się wraz z nimi.

• Nil homini certum est - Dla człowieka

nie ma nic pewnego.

• Principiis obsta - Zło niszcz w zarodku.

• Video meliora proboque, deteriora

sequor - Widzę i pochwalam to, co

lepsze, ale idę za tym, co gorsze.

•Gutta cavat lapidem non vi, sed

saepe cadendo - Kropla drąży

skałę nie siłą, lecz ciągłym

padaniem.

• Finis coronatopus - Koniec

wieńczy dzieło

•

Fas est et ab hoste doceri -

Wolno się uczyć nawet od wroga.

Źródła

•

http://www.imperiumromanum.ed

u.pl

• http://cytaty.klp.pl

• http://citata.ovh.org

• Literatura, Wiedza o Kulturze,

Encyklopedia Szkolna WSiP

KONIEC

Pytania:

1.Podaj datę urodzenie i śmierci Owidiusza.
2.Co to jest Elegia?
3. Ars Amandi-co to takiego?
4.Wymień 2 dzieła Owidiusza.
5.O czym mówi w poemacie „Metamorfozy”?
6.Jakie są domysły przyczyn wygnania Owidiusza do Tomi?
7.Przetłumacz- Tempora mutantur et nos mutamur in illis
8.Przetłumacz- Zło niszcz w zarodku.
9.Przetłumacz- Gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendo .
10.Przetłumacz- Wolno się uczyć nawet od wroga.

1. 43 p.n.e.- 18 n.e.
2. smutny utwór liryczny, wyrażający żal po stracie kogoś bliskiego.
3. składa się z trzech ksiąg. Dwie z nich są przeznaczone dla
mężczyzn i zawierają porady dotyczące metod uwodzenia. Trzecia
księga z kolei zawiera analogiczne porady dla kobiet.
4.Heroidy, Amores, Sztuka Kochania, Kalendarz Poetycki, Lekarstwa
na Miłość.

5.

Główny temat, wokół którego skupiają się wszystkie

opowiadane historie to tytułowe przemiany, dokonywane w
świecie przez bogów.
6. Uważa się, że przyczyną mogła być jego frywolna
twórczość ("Sztuka kochania"), skandal dworski związany z
córką Augusta - Julią Młodszą, albo przypadkowe poznanie
tajemnic rodziny cesarskiej
7. Czasy się zmieniają i my zmieniamy się wraz z nimi.
8. Principiis obsta .
9. Kropla drąży skałę nie siłą, lecz ciągłym padaniem.
10. Wolno się uczyć nawet od wroga.