Duchowa Pedagogia

Miłości

Arthur Bruhlmeier

Jego poglądy opierają się na

pedagogice J.H. Pestalozziego, w
której człowiek egzystuje w trzech
bytach:

-naturalnym
-społecznym
-moralnym

Zwraca również uwagę, na prawa i

obowiązki dane nam przez wykonywanie
zawodu wychowawcy. Stara się więc
odpowiedzieć na pytanie jak być
pedagogiem by nie wchodzić w konflikt
własnej natury (motywacja
samozachowawcza a obowiązki), i czy
bycie pedagogiem może nas prowadzić
do urzeczywistnienia własnego
człowieczeństwa.

wychowanie

Funkcjonalne

Intencjonalne

Wpływ środowiska

Działania pedagogiczne

profilaktyczne budujące

Środowisko „odżywcze”

powinno zawierać

następujące warunki:

Oparcie dla dziecka
Emocjonalne bezpieczeństwo
Zagwarantowany spokój
Respektowanie dziecięcego świata
Dostosowany wystrój pomieszczeń
Pielęgnowanie wspólnoty

Wychowanie człowieka musi

być zgodne z naturą. Dziecko

nie może być kształtowane na
wzór tego, co powstało w zamyśle
wychowawcy czy społeczeństwa.

Powinno być natomiast
rozwijane zgodnie
z tym co w nim
samym istnieje
i pcha go do rozwoju.

Dzieci postrzegają świat w zupełnie

inny sposób niż ludzie dorośli, i

aby

umożliwić im harmonijny

rozwój

należy w części znów stać

się dzieckiem.

Kształtowanie człowieka powinno odbywać

się zgodnie ze sferami bytu:

-predyspozycje umysłowe
-predyspozycje duchowe
-predyspozycje manualne

„Nikt nie może dać więcej niż

sam posiada, nikt nie może

pobudzić czegoś co w nim samym

jest nieżywe”

Wychowywanie młodzieży jest zajęciem

bardzo trudnym, dlatego wymaga
zachowania środków zapobiegających
wypaleniu:

 Cisza -(przyroda, kościół, medytacje)

poświęcenie się ulubionej rzeczy,
zamiłowaniu, sztuce

 Predyspozycje serca- starać się, by każda

aktywność była rzeczywistym przeżyciem a
nie rutyną.

Władza człowieka manifestuje się w trzech

sferach jego bytu:

-cielesnym
Psychicznym
Duchowym
Nauczyciel posiada nad uczniem władzę, ale

jeśli jest dobrym człowiekem władza ta nie
jest niczym złym, bo uzywana jest jedynie
dla wspomagania rozwoju dziecka a nie
poniżania go.

Bruhlmeier uważa, że nauczanie nie

może być ukierunkowane tylko na
cel. Równie ważne w procesie
nauczania jest samo działanie. Musi
ono prowadzić do celu, ale także
sprawiać przyjemność wychowankom
i rozwijać ich naturalne
predyspozycje. Wiedza powinna być
produktem ubocznym aktywności
dziecka, a nauczyciel powinien ją
rozbudzac materiałem dydaktycznym