ûWICZENIE Nr 2

AUDIOMETRYCZNE BADANIE

PRZEWODNICTWA KOSTNEGO DħWIĉKU

1. WPROWADZENIE

Badanie przewodnictwa kostnego dĨwiĊków ma duĪe znaczenie w

diagnostyce analizatora sáuchowego, gáownie dla okreĞlenia stopnia wydolnoĞci narządu odbiorczego. Dla celów badawczych i diagnostycznych dĨwiĊk doprowadza siĊ do ucha wewnĊtrznego poprzez umieszczenie jego Ĩródáa bezpoĞrednio na koĞci czaszki, np. na wyrostku sutkowatym ucha.

Do pomiaru przewodnictwa kostnego uĪywa siĊ sáuchawki kostnej

(wibratora), którą umieszcza siĊ na skórze wyrostka sutkowatego. SáuchawkĊ naleĪy przykáadaü zawsze w tym samym miejscu; powinna ona przylegaü dokáadnie caáa swą powierzchnią. Istnieje równieĪ metoda badania progu kostnego przez przyáoĪenie wibratora do czoáa osoby badanej przy jednoczesnym zagáuszaniu ucha nie badanego.

W czasie badania przewodnictwa kostnego sáuchawki powinny pozostawaü naáoĪone na uszy. W ten sposób izoluje siĊ ucho badane od bodĨców akustycznych

dochodzących drogą powietrzną oraz umoĪliwia siĊ nadawanie do przeciwnego ucha tonu zagáuszającego. Dla oznaczenia przewodnictwa kostnego konieczne jest

zagáuszanie drugiego ucha, niezaleĪnie od tego czy wibrator jest przystawiony do wyrostka sutkowatego czy do czoáa. DĨwiĊk bowiem przewodzony drogą kostną

rozchodzi siĊ po caáej czaszce, niezaleĪnie od miejsca przystawienia sáuchawki i jego poziom maleje najwyĪej 5 – 10dB przy przejĞciu przez czaszkĊ do drugiego Ğlimaka drugiego ucha. Praktycznie rzecz biorąc sáuchawka przystawiona do jednego

wyrostka sutkowatego nadaje ton do obu uszu jednoczeĞnie. W badaniach

audiometrycznych na ogóá przyjĊte jest zagáuszanie za pomocą biaáego szumu, mimo Īe zagáusza on silniej tony Ğrednie i wysokie niĪ niskie. JeĪeli z badaĔ wstĊpnych i z krzywej powietrznej wynika, Īe sáuch jest obustronnie mniej wiĊcej prawidáowy, lub Īe upoĞledzenie sáuchu ma podobne nasilenie i taki sam charakter, wystarcza wówczas szum o natĊĪeniu 30dB. JeĪeli stopieĔ upoĞledzenia sáuchu jest podobny, lecz po stronie badanej spodziewamy siĊ gáuchoty odbiorczej, po stronie ogáuszanej

przewodzeniowej, wówczas naleĪy stosowaü silniejsze zagáuszanie. JeĪeli sytuacja jest odwrotna, wówczas zagáuszanie moĪe byü sáabsze, a nawet w pewnych

przypadkach moĪna go nie stosowaü, gdyĪ uszkodzony aparat odbiorczy po stronie nie badanej sáabo lub wcale nie odbiera przenikającego dĨwiĊku.

W czasie badania z zagáuszaniem naleĪy uwaĪaü, aby sáuchawka z szumem

zagáuszającym byáa szczelnie dopasowana, w przeciwnym bowiem razie dĨwiĊk

wydobywa siĊ na zewnątrz i drogą powietrzną ogáusza ucho badane.

2. ZADANIA

2.1. Zapoznaü siĊ z obsáugą audiometru w zakresie oznaczania krzywych progowych dla przewodnictwa kostnego.

2.2. Pomierzyü ubytki sáuchu wszystkich osób z grupy laboratoryjnej w funkcji czĊstotliwoĞci do 4000Hz. Pomiary wykonaü metodą wzrastającego i

zmniejszającego siĊ natĊĪenia dĨwiĊku przy natĊĪeniu szumu zagáuszającego

wynoszącego 30dB. Pomiary wykonaü dwukrotnie: raz umieszczając

przetwornik na wyrostku sutkowatym, drugi raz przyciskając go do czoáa.

3. OPRACOWANIE

3.1. UmieĞciü w opracowaniu audiogramy z pkt. 2.3. i przeprowadziü dyskusjĊ

otrzymanych wyników. Porównaü dokáadnoĞü pomiarów tonem o natĊĪeniu

wzrastającym i malejącym.

3.2. Porównaü wyniki badaĔ w zaleĪnoĞci od umiejscowienia przetwornika drgaĔ.

3.3. Porównaü dla kaĪdej z osób badanych wyniki pomiarów przewodnictwa kostnego z wynikami badaĔ przewodnictwa powietrznego.

3.4. Odpowiedzieü na pytania:

a. Dlaczego szum uĪywany w badaniach zagáusza w niejednakowym stopniu poszczególne czĊstotliwoĞci dĨwiĊku?

b. Jaki rodzaj szumu byáby najodpowiedniejszy do badaĔ przewodnictwa

kostnego?

c. Dlaczego badania przewodnictwa kostnego przeprowadza siĊ do 4000 Hz?

d. Dlaczego badania przewodnictwa kostnego mają duĪa wartoĞü diagnostyczną w okreĞleniu gáuchoty?

LITERATURA:

T.Bystrzanowska: “Audiologia kliniczna”, PZWL, 1969.

T.Bystrzanowska, W.Wojnowska-Kulesza: “Atlas audiologiczny”.