Temat : Struktury organizacyjne – typy struktur i ich charakterystyka.

Zasady projektowania struktur organizacyjnych.

1. S

truktura organizacyjna – istota i elementy skladowe

Strukturę organizacyjną można zdefiniować jako układ wzajemnie powiązanych ze sobą stanowisk,

komórek i jednostek organizacyjnych danej organizacji.

Z definicji tej wynika, że strukturę tą tworzą następujące elementy:

•

stanowisko organizacyjne – miejsce pracy z określonymi zadaniami i funkcjami do wykonania

(wyróżniamy stanowiska kierownicze, wykonawcze i sztabowe);

•

komórka organizacyjna – zespół stanowisk pracy o takich samych lub podobnych funkcjach, składający

się z kierownika i bezpośrednich podwładnych (np. dział informatyczny, w którym pod jednym

kierownictwem pracują programiści, administratorzy sieci, baz danych, serwisanci, itp.);

•

jednostka organizacyjna – to największa część struktury, w skład której wchodzi kilka komórek

organizacyjnych wraz z kierownikiem wyższego szczebla, który koordynuje ich działanie (np. pion

organizacyjny).

2. Typy struktur organizacyjnych

Wyróżnia się wiele typów struktur organizacyjnych ze względu na przyjmowane kryteria. Graficznym odzwierciedleniem danego typu struktury jest schemat organizacyjny, który ukazuje hierarchię zależności

miedzy poszczególnymi elementami danej struktury.

I.

Ze względu na liczbę szczebli oraz rozpiętość kierowania w strukturze wyróżnia się:

•

struktury smukłe – istnieje stosunkowo duża liczba szczebli kierowania przy niewielkiej rozpiętości

kierowania na poszczególnych szczeblach, (zalety: możliwość bieżącej i dokładnej kontroli pracy

podwładnych, awans pionowy, bezpośrednie oddziaływanie kierownika na podwładnych; wady: długi

przepływ informacji, co może prowadzić do powstawania błędów w procesach decyzyjnych);

•

struktury płaskie – niewiele szczebli kierowania o dużej rozpiętości kierowania (zalety: krótsza

droga przepływu informacji; wady: ograniczenie bieżącej i bezpośredniej kontroli pracy

podwładnego).

II.

Ze względu na stopień centralizacji władzy:

•

struktury scentralizowane – istnieje wtedy, gdy większość uprawnień decyzyjnych znajduje się w

rękach kierowników najwyższego szczebla,

•

struktury zdecentralizowane – wiele uprawnień decyzyjnych przekazanych jest w gestię

kierowników niższych szczebli a czasami pracowników znajdujących się na stanowiskach

wykonawczych.

III.

Ze względu na stopień sformalizowania powiązań między poszczególnymi elementami:

•

struktury sformalizowane – wszystkie działania opierają się na pisemnych regulacjach,

•

struktury niesformalizowane – działania wykonywane są bez potrzeby wydawania pisemny poleceń.

IV.

Ze względu na stopień zróżnicowania części struktury:

•

struktury proste – zawierają niewiele zróżnicowane elementy (są najczęściej scentralizowane,

składają się z małych komórek organizacyjnych i wykorzystują bezpośredni nadzór kierowniczy),

•

struktury złożone – zawierają stosunkowo dużo zróżnicowanych elementów (komórki mają

zróżnicowane cele, wartości co prowadzi do problemów z koordynacją ich działań).

V.

Ze względu na relacje pomiędzy poszczególnymi elementami (szczeblami) struktury:

• struktury liniowe - charakteryzuje się tym, że na czele każdej komórki stoi tylko jeden przełożony.

Jest to odzwierciedleniem zasady jednoosobowego kierownictwa. Wydaje on polecenia i ponosi odpowiedzialność za pracę całej komórki. Ponieważ zarządza samodzielnie danym odcinkiem pracy,

musi znać bardzo dobrze wszelkie zagadnienia, które mogą tam wystąpić. Tak duże obciążenie jednej

osoby sprawia w praktyce problemy i dlatego stanowi wadę tej struktury. Słabą stroną jest też fakt, że

wydawane polecenia muszą przejść przez wszystkie ogniwa pośrednie zanim dotrą do właściwego

pracownika. Z tego względu omawiana struktura jest przydatna tylko w małych firmach. Plusem

natomiast jest dokładny podział zadań oraz wyraźnie określony zakres odpowiedzialności.

Graficzną interpretację struktury liniowej przedstawia schemat.

Dyrektor

Kierownik X

Kierownik Y

Pracownicy

Pracownicy

Rys. 2 Schemat struktury liniowej

• struktury funkcjonalne - komórka niższego szczebla ma więcej niż jednego przełożonego i od

każdego z nich może otrzymać polecenia. Oprócz stanowisk kierowniczych istnieją tu stanowiska

funkcyjne (np.: technolog, doradca prawny, finansowy, materiałoznawca, itd.). Powoduje to

trudności w ustaleniu zakresu kompetencji kadry kierowniczej. W praktyce może nawet dojść do

sytuacji, że pracownicy w tym samym czasie otrzymają od różnych specjalistów sprzeczne zadania.

Rzeczywistość pokazała, że stosowanie tej struktury nie tylko nie sprzyja sprawności działania, ale i

zmniejsza poczucie odpowiedzialności za powierzoną pracę. Spowodowało to, że struktura

funkcjonalna nie znalazła szerszego zastosowania.

Dyrektor

Kierownik A

Kierownik B

Kierownik C

Pracownicy

Rys. 3 Schemat struktury funkcjonalnej

• struktury sztabowo – liniowe - stanowią połączenie dwóch poprzednich (starano się wykorzystać zalety obu struktur). Na czele każdej komórki stoi jeden kierownik liniowy. Do jego dyspozycji

pozostawione są utworzone stanowiska i komórki sztabowe. Kierownik liniowy zachowuje

uprawnienia i odpowiedzialność za funkcjonowanie podległej mu komórki. Sztaby doradców

wspomagają jego działania poprzez zebranie i przygotowanie niezbędnych informacji, opiniowanie,

prognozowanie, pomoc w dokonaniu właściwego wyboru, itd. Wśród tych struktur można wyróżnić

jeszcze: struktury sztabowo – liniowe ze sztabem centralnym(pomagają nie tylko kierownictwu ale

także i niższym szczeblom), struktury sztabowo – liniowe ze sztabami na różnych szczeblach hierarchicznych, struktury sztabowo – liniowe ze sztabami wewnątrz części organizacyjnych

(podlegają kierownikowi działów, pionu, zakładu).

Dyrektor

s

s

Kierownik X

Kierownik Y

s

s

s

s

Pracownicy - wykonawcy

Pracownicy - wykonawcy

S – komórki sztabowe

Rys. 4 Schemat struktury sztabowo – liniowej (mieszanej)