2. Odrębność j. polskiego na tle innych języków słowiańskich.

Języki spokrewnione wywodzą się ze wspólnego języka - przodka albo inaczej prajęzyka, który w jakiejś epoce swego rozwoju rozpadł się na odłamy wskutek przemieszczeń mówiącej nim ludności. Na ziemiach Europy Środkowej i Wschodniej takim prajęzykiem był najprawdopodobniej język praindoeuropejski. Wywodzące się z niego języki tworzą rodzinę indoeuropejską. W drodze powolnych i złożonych procesów wyodrębniła się z języka praindoeuropejskiego grupa języków słowiańskich. Współczesne języki słowiańskie zachowały w swym systemie gramatycznym główne rysy struktury języka prasłowiańskiego. Szczególnie bogate jest dziedzictwo prasłowiańskie w dziedzinie słownictwa. W języku polskim stanowi ono około 1/4 zasobu wyrazów używanych przez przeciętnie wykształconego człowieka. Są to przede wszystkim słowa określające pokrewieństwo, części ciała, pomieszczeń i sprzętów domowych, roślin, zwierząt, ukształtowania terenu, warunków atmosferycznych, pór dnia i roku. Języki słowiańskie wytworzyły też właściwości gramatyczne i wyrazy nowe, którymi różnią się wzajemnie. Niektóre z tych cech są wspólne dla kilku z nich, co stwarza podstawę podziału ich na grupy. Współcześnie dzieli się je na: języki zachodniosłowiańskie (polski, dolnołużycki, górnołużycki, czeski, słowacki), południowosłowiańskie (słoweński, serbsko - chorwacki, macedoński, bułgarski) oraz wschodniosłowiańskie (ukraiński, rosyjski, białoruski). Polszczyzna wyróżnia się wśród innych języków słowiańskich:
1. zachowaniem samogłosek nosowych odziedziczonych z prasłowiańszczyzny,
2. wymianą e:a i e:o - tzw. przegłosem polskim, np. kwiecie - kwiat, anieli - anioł, w lesie - las, wierzyć - wiara,
3. akcentem wyrazowym stałym, padającym na przedostatnia sylabę,
4. jednowyrazowymi formami czasu przeszłego o ruchomych końcówkach, np. "kupowałeś" zamiast " tyś kupował", podczas gdy w innych językach zachodniosłowiańskich czas przeszły jest formą dwuczłonową (np. czeskie "kupoval jsi").