Podsumowanie
SPIS TREŚCI:
1. Metody nauczania
1.1 Metody podające
1.2 Metody problemowe
1.3 Metody eksponujące (waloryzujące)
1.4 Metody praktyczne
2. Cele procesu nauczania:
2.1 Cele poznawcze
2.2 Cele kształcące
2.3 Cele wychowawcze
3. Środki dydaktyczne:
3.1 Podział środków dydaktycznych
3.2 Środki dydaktyczne wykorzystywane w pracy instruktora
4. Budowa i typy lekcji
4.1 Struktura jednostki lekcyjnej
4.2 Typy lekcji
5. Przygotowanie instruktora do zajęć
5.1 Zasady przygotowania do zajęć
5.2 Tworzenie konspektu lekcji
6. Zasady nauczania
6.1 Zasada poglądowości
6.2 Zasada przystępności (stopniowania trudności)
6.3 Zasada systematyczności
6.4 Zasada wiązania teorii z praktyką
6.5 Zasada świadomego udziału ucznia w procesie kształcenia
6.6 Zasada trwałości wiedzy
6.7 Zasada samodzielności
6.8 Zasada efektywności
6.9 Zasada indywidualizacji i uspołecznienia
1
Metoda nauczania to najkrócej mówiąc sposób w jaki pracujemy z uczniem przekazując wiedzę i umiejętności.
Pełna definicja mówi, że jest to:
(…) wypróbowany i systematycznie stosowany układ czynności nauczycieli i uczniów, realizowanych świadomie w celu spowodowania założonych zmian w osobowości uczniów.
(Okoń, 2003)
Istniejące metody nauczania zostały podzielone na 4 grupy:
metody podające
metody problemowe
metody eksponujące
metody praktyczne
GRUPA
SPOSÓB
CZYNNOŚCI
CZYNNOŚCI
ZALETY
WADY
PRZYKŁADY
METOD
NAUCZANIA NAUCZYCIELA
UCZNIA
METOD
PODAJĄCE
przyswajanie
podawanie lub
przyswajanie,
możliwość
mała aktywność
• wykład
(asymilacji
udostępnianie
zapamiętywanie
przekazania dużej
ucznia
• pogadanka
wiedzy)
gotowej wiedzy
przekazu
ilości informacji w
• praca z książką
krótkim czasie
PROBLEMOWE
odkrywanie
formułowanie
rozwiązywanie
uczą
bardziej
• klasyczna metoda
(samodzielnego
problemów,
problemów,
samodzielnego
czasochłonne
problemowa
dochodzenia do
nadzór nad
poszukiwanie
myślenia i wiary we
• dyskusja
wiedzy)
procesem
odpowiedzi
własne możliwości
• metoda sytuacyjna
poszukiwania
• gry symulacyjne
rozwiązań
• wykład
konwersatoryjny
EKSPONUJĄCE
przeżywanie
eksponowanie
przeżywanie
przydatne w
z reguły rola
• m. impresyjna (np.
(waloryzacyjne,
i objaśnianie
i poznawanie
kształtowaniu
uzupełniająca
filmy, fotografie)
eksponujące
wartości
wartości
postaw i poglądów
inne metody
• m. ekspresyjna
wartości)
moralnych
moralnych
PRAKTYCZNE
działanie
organizacja
działanie,
najlepsze jeżeli
czasem trudno je
• ćwiczenia
działalności
ćwiczenie
chodzi o
zastosować ze
• pokaz
praktycznej
wykorzystanie
względu na koszty
• instruktaż
i nadzór nad
umiejętności w
i możliwości
wykonaniem
życiu codziennym
techniczne
1.1 METODY PODAJĄCE
Wykład – bezpośrednie przekazanie uczniom gotowej wiedzy przez wykładowcę. Powinno to odbywać się w sposób logiczny i uporządkowany. Aktywność uczniów jest minimalna – robią notatki, ewentualnie zadają pytania.
Pogadanka – zajęcia prowadzone w formie rozmowy nauczyciela z uczniami, w czasie której krystalizują się wnioski. Nauczyciel zadaje pytania, podsumowuje odpowiedzi. Uczniowie odpowiadają na pytania, zabierają głos, gdy mają jakieś istotne uwagi.
UWAGA: Metody podające zawsze wymagają dodatkowej samodzielnej pracy ucznia związanej z przyswojeniem i utrwaleniem materiału.
2
Klasyczna metoda problemowa polega na:
1. Wytworzeniu sytuacji problemowej przez nauczyciela
2. Formułowaniu przez uczniów pomysłów rozwiązania problemu
3. Weryfikacji pomysłów – dobre/złe, wystarczające/niewystarczające
4. Stosowaniu uzyskanej wiedzy w nowych zadaniach.
Cechą
charakterystyczną
tej
metody
jest
dominacja
uczenia
się
nad
nauczaniem.
Wzbudza ona wiarę ucznia w siebie, utwierdza go w przekonaniu, że jest w stanie rozwiązywać coraz trudniejsze problemy. Uczy samodzielnego podejmowania decyzji.
Dyskusja – wspólna analiza omawianych problemów, oparta na rozmowie. Rola nauczyciela polega na sformułowaniu wstępnych założeń i problemów, kontrolowaniu przebiegu dyskusji i podsumowaniu wniosków. Uczniowie omawiają i analizują problemy, formułują wstępne wnioski.
W dyskusji chodzi o to, żeby naprowadzić uczniów na właściwy sposób myślenia o danym problemie.
1.3 METODY EKSPONUJĄCE
Metody impresyjne – polegają na prezentacji wartości, które chcemy przekazać uczniom. Najczęściej w postaci filmu, ale możliwe jest też wykorzystanie innych materiałów (np. zdjęć lub pisemnej relacji z wydarzeń). Celem nauczyciela jest wzbudzenie emocji i poruszenie ucznia. Czynności nauczyciela obejmują wprowadzenie w temat, prezentację materiału i komentarz końcowy. Czynności ucznia to zapoznanie się z materiałem i… wzięcie go sobie do serca ☺
Metody ekspresyjne – opierają się na założeniu, że jeśli uczeń zaangażuje się w jakieś działanie (np.
weźmie udział w akcji promującej bezpieczną jazdę), to chętniej będzie potem postępował zgodnie z wzorcami, które to działanie promowało. Metody te opierają się na nakłonieniu ucznia do działań zgodnych z pożądaną postawą.
1.4 METODY PRAKTYCZNE
Metoda ćwiczeniowa - polega na wielokrotnym wykonywaniu pewnych czynności dla nabycia wprawy i uzyskania coraz wyższej sprawności w działaniu. Podstawą jej skuteczności jest odpowiedni rozkład ćwiczeń w czasie i odpowiedni dobór liczby powtórzeń.
Pokaz - polega na demonstrowaniu uczniom właściwego wykonania zadania (możemy też demonstrować przedmiot, zjawisko lub proces) i objaśnieniu istotnych szczegółów. Może być połączony z instruktażem.
Instruktaż wyjaśnienie pokazywanych czynności, by uczniowie rozumieli ich znaczenie lub sposób wykonania.
Instruktaż składa się z 3 faz:
1. instruktaż wstępny – objaśnienie zadania i kryteriów jego poprawnego wykonania przez nauczyciela
2. instruktaż bieżący – wykonanie zadania przez ucznia pod kontrolą nauczyciela 3. instruktaż końcowy – podsumowanie wykonania, komentarz i zalecenia na przyszłość 3
2. CELE PROCESU NAUCZANIA
Wśród ogólnych celów nauczania możemy wyróżnić:
2.1 CELE POZNAWCZE
Ta grupa celów odnosi się do wiedzy, jaką chcemy przekazać kursantowi. Będą to więc informacje o obowiązujących przepisach, zasady obowiązujące w ruchu drogowym i wszelkie zagadnienia teoretyczne.
2.2 CELE KSZTAŁCĄCE
Cele kształcące wiążą się z praktycznym zastosowaniem nowych treści, czyli z umiejętnościami.
W tym przypadku kursant uczy się jak postępować zgodnie z przepisami w sytuacjach na drodze, nabywa wiedzę o tym, jak zastosować wiedzę teoretyczną w praktyce.
2.3 CELE WYCHOWAWCZE
Realizując cele wychowawcze, chcemy wpłynąć na postawy naszego kursanta. Innymi słowy staramy się, żeby przekazaną mu wiedzę i umiejętności kursant rzeczywiście chciał stosować w życiu codziennym.
Ponadto istnieją również cele szczegółowe, które określają konkretnie jakie umiejętności lub jaka wiedzę nabywa uczeń na danym etapie kształcenia (określane jako „uczeń wie/rozumie/potrafi”) 3. ŚRODKI DYDAKTYCZNE
Środkiem dydaktycznym będzie przedmiot, którym posługujemy się, aby ułatwić kursantowi przyswajanie wiedzy i umiejętności.
3.1 PODZIAŁ ŚRODKÓW DYDAKTYCZNYCH
a. środki słowne – teksty i podręczniki
b. proste środki wzrokowe – obrazy, plansze, wykresy, diagramy
c. mechaniczne środki wzrokowe – rzutniki, projektory, ekrany
d. środki słuchowe – audycje, magnetofony, odtwarzacze dźwięku
e. środki słuchowo-wzrokowe (audiowizualne) – filmy, prezentacje multimedialne f. środki automatyzujące proces uczenia się – komputery, maszyny dydaktyczne, samochód kursowy
3.2 ŚRODKI DYDAKTYCZNE WYKORZYSTYWANE W PRACY INSTRUKTORA
tablica, pisaki/kreda, plansze ze znakami, plansze sytuacyjne, plansze z rodzajami skrzyżowań, podręczniki, zeszyty ćwiczeń, Kodeks Drogowy, filmy, programy komputerowe, samochód przystosowany do nauki jazdy, rzutnik, projektor, itp.
4
4.1 STRUKTURA JEDNOSTKI LEKCYJNEJ
Lekcja jest podstawową jednostka organizacyjną nauczania.
W Polsce godzina lekcyjna wynosi 45 minut.
Wyjątek: 1 lekcja praktyczna nauki jazdy = 60 minut
Na każdą poszczególną lekcję powinny się składać trzy jej części (Półturzycki): 1. część przygotowawcza – wprowadzenie, powtórzenie najważniejszych wiadomości z lekcji poprzedniej
2. część podstawowa (główna) – realizująca właściwy cel szkoleniowy
3. część końcowa – utrwalająca nowy materiał lekcyjny, podsumowująca Część podstawowa (główna) jest najistotniejsza, więc na nią powinniśmy przeznaczyć najwięcej czasu.
4.2 TYPY LEKCJI
Podział ze względu na cel lekcji:
lekcja typu zasadniczego – ma na celu zapoznanie z nowym materiałem,
lekcja ćwiczeniowa – ma na celu zastosowanie praktyczne oraz utrwalanie umiejętności i nawyków,
lekcja powtórzeniowa – ma na celu systematyzowanie i utrwalanie wiadomości,
lekcja kontrolno-oceniająca – ma na celu sprawdzenie wiadomości i umiejętności oraz ich ocenę,
lekcja mieszana łącząca kilka z powyższych elementów.
Rodzaje lekcji ze względu na stosowane metody:
lekcja podająca
lekcja problemowa
lekcja ćwiczeniowa
lekcja eksponująca
lekcja mieszana – podczas której stosujemy kilka różnych metod
5. PRZYGOTOWANIE INSTRUKTORA DO ZAJĘĆ
5.1 ZASADY PRZYGOTOWANIA DO ZAJĘĆ
1. przygotowanie merytoryczne – związane z treściami nauczania;
znajomość materiału, wybór zakresu zagadnień i porządku, w jakim będą omawiane 2. przygotowanie metodyczne – jest odpowiedzią na pytanie „jak poprowadzić przygotowaną lekcję?”. Polega na doborze metod i środków, którymi się posłużymy oraz na zaplanowaniu czynności nauczyciela i ucznia
3. przygotowanie organizacyjne – przygotowanie miejsca pracy i środków dydaktycznych, które będą potrzebne
5
5.2 TWORZENIE KONSPEKTU LEKCJI
Konspekt lekcji powinien zawierać następujące informacje:
1. Temat / blok tematyczny
2. Osoba prowadząca
3. Grupa docelowa
4. Czas przeznaczony na realizację lekcji
5. Cele
a. poznawcze - wiedza
b. kształcące - umiejętności
c. wychowawcze - wartości
6. Formy pracy – zbiorowa, grupowa lub indywidualna
7. Określenie rodzaju i typu lekcji
8. Metody – sposoby postępowania nauczyciela z uczniami w celu osiągnięcia zamierzonych rezultatów
9. Środki dydaktyczne – przedmioty, z których korzystamy podczas realizacji zajęć 10. Przebieg zajęć – kolejno wypunktowany plan czynności wstępnych, głównych i końcowych wraz z przewidywanym czasem ich trwania.
6. ZASADY NAUCZANIA
Proces nauczania-uczenia się jest najbardziej skuteczny, kiedy pamiętamy o przestrzeganiu pewnych podstawowych zasad:
6.1 ZASADA POGLĄDOWOŚCI
Uczeń powinien omawiany materiał dogłębnie zrozumieć, wyrobić sobie na niego pewien „pogląd”.
Jest to możliwe, jeżeli to, o czym mówimy nie jest dla ucznia zupełnie abstrakcyjne – powinniśmy więc zapewnić uczniowi rzeczywisty kontakt z omawianym problemem. Stosując te zasadę staramy się PRZYBLIŻYĆ uczniowi dany temat.
Jak to zrobić?
pokazywać ilustracje, modele, filmy
stosować metody problemowe, praktyczne i eksponujące
wskazywać na praktyczne zastosowanie przekazywanej wiedzy
Co jest błędem?
uczenie „na pamięć” zamiast ze zrozumieniem
przedstawianie suchych informacji bez zilustrowania ich obrazami, przykładami 6.2 ZASADA PRZYSTĘPNOŚCI (STOPNIOWANIA TRUDNOŚCI)
Powinniśmy zawsze zaczynać od rzeczy łatwych, bliskich uczniowi i przechodzić stopniowo do tego co trudniejsze i mniej oczywiste.
Poziom trudności powinien być dopasowany do możliwości ucznia.
Zbyt trudne zadania = zniechęcenie, brak wiary we własne możliwości, niska motywacja Zbyt łatwe zadania = nuda, brak wyzwań, niska motywacja
6
6.3 ZASADA SYSTEMATYCZNOŚCI
Systematyczność treści nauczania – logika i kolejność przedstawianych zagadnień, równomierny rozkład materiału nauczania
Systematyczność nauczyciela – nauczyciel powinien w swojej pracy uwzględniać następujące reguły:
ujmować materiał nauczania we właściwej kolejności,
stale nawiązywać do materiału opanowanego,
podzielić materiał na określone części,
wiązać poszczególne porcje w całość,
podkreślać sprawy i tematy główne, zasadnicze,
dbać o systematyczne opanowanie wiedzy i umiejętności przez uczniów.
Systematyczność ucznia – polega na rozłożonym w czasie, regularnym powtarzaniu wiedzy oraz terminowym wykonywaniu zaleceń nauczyciela
6.4 ZASADA WIAZANIA TEORII Z PRAKTYKĄ
Zakłada ścisły związek wiedzy teoretycznej z umiejętnościami praktycznymi. Aby skutecznie wprowadzić w życie tę zasadę należy:
w czasie zajęć teoretycznych wskazywać na zastosowania praktyczne wiedzy; zastanawiać się nad problemami i sytuacjami, w których ta wiedza ma zastosowanie
w czasie zajęć praktycznych przypominać z jakiej wiedzy teoretycznej w danej chwili korzystamy
Każda wiedza teoretyczna powinna mieć zastosowanie w praktyce.
Z drugiej strony działania praktyczne powinny się opierać na solidnej wiedzy teoretycznej.
6.5 ZASADA ŚWIADOMEJ AKTYWNOŚCI UCZNIA
Świadomy i aktywny udział uczniów w procesie nauczania - uczenia się wywiera decydujący wpływ na wynik kształcenia.
Świadomość ucznia:
czego właściwie się uczę?
w jakim celu się uczę? gdzie może mi się to przydać?
co mogę robić, żeby uczyć się skuteczniej?
sprawia, że uczeń ma większą motywację do nauki i przejawia więcej inicjatywy.
Im większa aktywność ucznia, tym lepsze opanowanie materiału (stożek Dale’a).
Nauczyciel powinien w celu realizacji zasady świadomego i aktywnego uczestnictwa:
starać się poznać indywidualne zainteresowania uczniów,
stawiać uczniów w sytuacjach wymagających od nich dostrzegania i wyjaśniania niezgodności między obserwowanymi faktami a posiadaną wiedzą,
stosować na zajęciach pracę zespołową
7
Dobrze byłoby, żeby nowy materiał jak najdłużej pozostał w pamięci naszym uczniom. Możemy to sprawić stosując następujące zasady:
przewaga uczenia opartego na zrozumieniu nad uczeniem pamięciowym
emocjonalne przeżycie materiału
odpowiednio ukierunkowane zainteresowania uczniów
pozytywna motywacja – uczę się dla siebie
aktywny udział w zajęciach
odpowiednie tempo – nie za szybkie (nie nadążą) i nie za wolne (znudzą się)
odpowiednio dobierać liczbę powtórzeń
systematyzować wiadomości, od czasu do czasu powtórki
6.7 ZASADA SAMODZIELNOŚCI
Jest bardziej prawdopodobne, że uczeń opanuje nowe umiejętności, jeżeli jego zależność od nauczyciela w myśleniu i działaniu jest ograniczona.
Uczeń powinien mieć możliwość częściowego wyboru, planowania i wykonania własnej pracy oraz sprawdzania jej efektów.
Zadania nauczyciela:
wskazywanie kierunku
formułowanie podpowiedzi, wyjaśnianie
kontrola i korekta błędów
podsumowanie działań
Ta zasada przygotowuje ucznia na samodzielne podejmowanie decyzji i radzenie sobie z problemami w praktyce.
6.8 ZASADA EFEKTYWNOŚCI
Zasada efektywności odnosi się do związku miedzy celami a wynikami kształcenia.
O efektywnym procesie kształcenia możemy mówić w sytuacji, kiedy cele wyznaczone na początku procesu zostały osiągnięte.
Stopień realizacji celów kształcenia jest odwzorowany przez osiągnięcia uczniów.
6.9 ZASADA INDYWIDUALIZACJI I USPOŁECZNIENIA
Zasadę tę nazywa się też zasadą związku interesu jednostki i zbiorowości. Realizując ją powinniśmy pamiętać że:
każdy kursant to indywidualna osoba, przeżywająca proces kształcenia na swój sposób, mająca swoje mocne i słabe strony, swoje przekonania i poglądy, ALE:
prowadząc zajęcia teoretyczne pracujemy w grupie; poziom wiedzy i możliwości uczestników kursu może być różny
instruktor powinien tak zoptymalizować sposób prowadzenia zajęć, żeby potrzeby edukacyjne wszystkich uczestników były zaspokojone
należy wykorzystywać możliwości związane z pracą w zespole – dyskusje, wymiana doświadczeń, motywacja społeczna uczestników
8