Bohater tragiczny w literaturze antycznej i współczesnej. Porównaj tragizm Antygony i pokolenia Kolumbów.


function saveas()
{
document.execCommand('SaveAs');
}








Drukuj prace |
Zapisz prace |
Spowrotem
Bohater tragiczny w literaturze
antycznej i współczesnej. Porównaj tragizm Antygony i pokolenia
Kolumbów.O tragizmie, czyli konflikcie tragicznym mówimy
wtedy, gdy bohater musi dokonać wyboru między dwoma równorzędnymi i
wykluczającymi się racjami, a dokonany wybór zawsze zwróci się przeciwko
bohaterowi. Z tragizmem po raz pierwszy mamy do czynienia w
„Antygonie” Sofoklesa. Konflikt tragiczny w „Antygonie” jest
konfliktem między dwoma równorzędnymi prawami – prawem boskim i ziemskim.
Pierwsze reprezentuje w dramacie Antygona, która kierując się bożymi
prawami, według których pogrzeb przysługuje każdemu człowiekowi, decyduje
się wbrew woli Kreona pochować zwłoki brata. Przedstawicielem prawa
ziemskiego, państwowego jest Kreon. Dla niego Polinejkes jest zdrajcą
ojczyzny, dlatego nie należy mu się pogrzeb. Racje obydwu bohaterów
wydają się być cząstkowe. Antygona umiera, pozornie więc ponosi klęskę,
ale jednocześnie moralnie zwycięża nad Kreonem, którego działania obracają
się przeciwko niemu i sprowadzają nieszczęścia na całą rodzinę. Kreon
zostaje sam, zrozpaczony i cierpiący pragnie już tylko śmierci. Dramat
Antygony polega na przeciwstawieniu się zakazowi, pogrzebaniu zwłok i
poniesieniu kary. Jej tragizm wynika z fatum, jakie ciąży nad jej rodem.
Ismena, która próbuje odwieść siostrę od zamiaru pogrzebania brata, ma
tego pełną świadomość. Antygony to jednak nie przekonuje, bo w swoim
postępowaniu kieruje się miłością do brata i wzglądami rodzinnymi.
Rodzina była dla Greków wartością uświęconą przez bogów, najwyższą. Sam
fakt przynależności Polinejkesa do królewskiego rodu Labdakidów był dla
bohaterki wystarczający do podjęcia decyzji. Antygona, która deklaruje
miłość – WSPÓŁKOCHAĆ PRZYSZŁAM, NIE WSPÓŁNIENAWIDZIEĆ – jest jednocześnie
pełna nienawiści. Jej nieustępliwa postawa i okazywana Kreonowi
pogarda, prowokują władzę do wydania wyroku śmierci. Idąc na śmierć
bohaterka przekonana jest o swojej niewinności. Drugą postacią
tragiczną w dramacie jest również Kreon. Przedstawiając się jako władca
stojący na straży dobra państwowego jest przekonany o słuszności swojej
decyzji. Kreon, ustanawiając nowe zasady, zapomina jednak o odwiecznym
prawie bożym, które nakazywało grzebanie zwłok. Słuszne, według jego
mniemania, postanowienia obracają się przeciwko niemu. Próbując ukazać
winnego sam staje się winowajcą i przyczyną śmierci swoich bliskich. Nie
słucha udzielanych mu rad, jego postawę cechuje pycha. Przekonuje go
dopiero Tyrezjasz, ale wtedy jest już za późno. Zaślepiony Kreon nie traci
jednak nadziei, że uda mu się uniknąć nieszczęścia. Opuszczony przez
wszystkich Kreon pragnie już tylko śmierci, która wyzwoliłaby go od
cierpienia i poczucia winy. Nierozumność i pycha zaślepiały Kreona i
doprowadziły go do zguby. Konflikt tragiczny w Antygonie obrazuje
odwieczne, nierozwiązalne napięcie między prawem jednostki do wolności a
ograniczającymi ją zasadami państwa.