Strona ramki







Joga jako sposób życia
 
Leszek Żądło
 

Wielu ludziom joga kojarzy się z dziwnymi
ćwiczeniami fizycznymi lub duchowymi. Wielu kojarzy się z wyrzeczeniami i
umartwieniami. I mało komu przychodzi do głowy, że ostatecznym celem jogi jest
odniesienie sukcesu na duchowej ścieżce.

Oczywiście, wiele osób zauważyło, że dzięki
praktykom jogi poprawia się zdrowie i ogólna sprawność organizmu. Jednak
większość z nich nie dopuszcza do zaistnienia w ich życiu realnych zmian, które
wynikają z metod stosowanych przez jogę.
Celem jogi jest urzeczywistnienie boskości, czyli
wyzwolenie ducha. Urzeczywistnienie boskości, to nie ucieczka od życia i nie
zniszczenie ciała w celu wyzwolenia ducha. Każdy ze zdrowych systemów jogi
naucza, że duch zostaje wyzwolony, gdy nie musi podlegać już cielesnym i
społecznym ograniczeniom. Wyzwolenie ducha polega na uświadomieniu i
zaakceptowaniu, że to duch ma całkowitą władzę nad ciałem, oraz nad warunkami
życia materialnego i społecznego.
Wyzwolony duch jest wolny, by miał władzę nad ciałem i
nad warunkami życia człowieka. Wyzwolony duch nie podlega potrzebom ciała
materialnego, w którym żyje, nie podlega też wymaganiom i oczekiwaniom
otaczających go ludzi. Nie podlega również inspiracjom i zachciankom z poziomu
ego, więc jest w pełni wolny od zależności od emocji i wszelkich wyobrażeń.
Wyzwolony duch jest wolny nawet od wyobrażeń o obiektywnej prawdzie i o
obiektywnej rzeczywistości. Jedyną rzeczywistością, jaka jest coś warta dla
wyzwolonego umysłu, jest rzeczywistość boska i świadomość wszelkich praw nią
rządzących. A najważniejszym z nich jest prawo wolności i nieograniczoności.
Dysponując boską świadomością, wyzwolony duch doskonale
radzi sobie w swoim ciele (z którym się nie identyfikuje), oraz w
otaczającym go świecie (od którego nie czuje się zależny).
Wyzwolenie nie wynika z buntu przeciw zastanej
rzeczywistości, lecz z uświadomienia sobie, czym w istocie jest rzeczywistość i
na zaakceptowaniu wszelkich konsekwencji tego odkrycia.
Podczas praktykowania jogi w umyśle i życiu adepta zachodzą
różne, najczęściej pozytywne, zmiany. Najistotniejsze z nich mają miejsce na
poziomie umysłu i to w najbardziej subtelnych jego obszarach. Joga jest przede
wszystkim duchową, a więc nie fizyczną, praktyką. Praktyki fizyczne (hatha joga,
pranajamy) mogą tylko wspomagać podstawowe procesy zachodzące w umyśle, ale nie
mogą ich zastąpić.
Hatha joga czy pracująca nad systemem energetycznym krija
joga wspaniale przygotowują jogina do konfrontacji z wyższymi energiami i
wibracjami, zapewniają mu większą pojemność energetyczną, co w dalszej praktyce
okazuje się niezbędne.
Joga ma służyć utwierdzeniu świadomości duchowego
połączenia, duchowej jedności między umysłem indywidualnym, a świadomością boską
- kosmiczną (a to coś zupełnie innego od świadomości zbiorowej).
Urzeczywistnienie tego ma wymiar sukcesu najwyższej jakości. Człowiek nigdy nie
był i nigdy nie będzie w stanie odnieść większego sukcesu. Bo czyż może być coś
cenniejszego od wszystkiego, co najlepsze? I w jodze właśnie o to chodzi, by
stać się jednością z wszystkim, co najlepsze. Tak naprawdę, to już każdy z nas
potencjalnie stanowi taką jedność. Jednak wyobrażenia i emocje odcinają umysł
większości ludzi od świadomości swej całej doskonałości.
Doskonałość jest w tobie tu i teraz. Nie musisz jej
rozwijać, nie musisz jej nabywać. Doskonałość istniała w tobie, zanim zostałeś
poczęty. To tylko przywiązanie do świata przejawionego i do cudzych opinii nie
pozwala ci dostrzec boskiej doskonałości w tobie. Ale to, że jej nie
dostrzegasz, nie może być dowodem na to, że jej nie ma. To stanowi tylko dowód
na niedoskonałość twego postrzegania.
Jeśli tylko nie jesteś duchowo ślepy i głuchy, zawsze masz
możliwość przekonać się, jak jest naprawdę. Wystarczy tylko chcieć i zgodzić
się. A potem poddać się medytacji.
Chrześcijanom droga jogi może wydawać się całkiem
niemoralna. Joga prowadzi bowiem do uwolnienia od cierpienia i obiecuje trwałość
takiego uwolnienia.
Tysiące lat temu indyjscy jogini odkryli, że przyczynami
naszych cierpień są pożądania i awersje, czyli negatywne pożądania. Metodologia
jogi i spokrewnionego z nią buddyzmu umożliwia uwolnienie - uniezależnienie się
od nich. Jednak ludziom związanym z kulturą europejską wydaje się ona zbyt
egzotyczna. Najczęściej jesteśmy przekonani, że my, którzy mieszkamy "w samym
centrum cywilizowanego świata" mamy "lepsze", bo naukowe sposoby radzenia sobie
z psychiką. A co więcej, "nasze" sposoby są zgodne z "naszą" tradycją religijną.
I co? W psychoterapii coraz częściej uznaje się wyższość technik, które od
tysięcy lat służyły praktykującym samopoznanie. Budzą one jednak zrozumiały
sprzeciw większości, gdyż są sprzeczne z podstawową doktryną kościoła
katolickiego: "wiara przeciw poznaniu". No ale cóż, w naszej strefie kulturowej
kiedyś protestowano przeciw budowie linii kolejowych wierząc, że od tego krowy
tracą mleko, a cykliści jeszcze u niektórych budzą zabobonny lęk i odrazę.
Przyjęcie metodologii z praktyk prowadzących do
samopoznania - samourzeczywistnienia, obliguje do przyjęcia związanej z nimi
wiedzy psychologicznej. A ta często wykazuje dużą niezgodność z nauką
akademicką, która przecież służy całkiem innym celom - przede wszystkim poznaniu
i opanowaniu świata. Tym niemniej między jogą a nauką można znaleźć punkty
wspólne.
Praktykując jogę warto zajmować się światem fizycznym i
duchowym. Pod warunkiem wszakże, że uznaje się przyczyny duchowe za sprawcze
wobec zjawisk materialnych, a nie odwrotnie. Wtedy medytacje są wspaniałą
inspiracją dla codziennego życia. Wprowadzanie wyższych jakości do codziennego
życia to wspaniała zabawa. Rzekłbym - boska zabawa. A przecież według jogi świat
jest grą Boga, a jogin ma za zadanie poznać jej reguły gry.
To jest fascynujące i różni się od rozwoju duchowego na
smutno i z nienaturalną powagą. I przynosi znacznie lepsze rezultaty karmiczne.

 



Friko.pl - Darmowe serwery WWWFriko_stopka.style.display = 'none';