Egzystencjalizm jako sposób myślenia o świecie i doktryna filozoficzna











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Współczesność >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Egzystencjalizm jako
sposób myślenia o świecie i doktryna
filozoficzna










kategoria:   J.polski
zakres:   Współczesność
dodano:   2000-01-08




Poglądy zbliżone
do filozofii egzystencjalizmu odnajdujemy już w utworach literackich
i wypowiedziach filozoficznych, które pojawiły się w epokach
wcześniejszych (m.in. w „Trenach” Jana Kochanowskiego, w „Myślach”
Blaise’a Pascala, w „Kandydzie” Woltera, w poezji modernistycznej, w
wierszach Bolesława Leśmiana, w utworach poetyckich Kolumbów, w
opowiadaniach Tadeusza Borowskiego). W powyższych utworach pojawia
się zwątpienie w Opatrzność, a zatem świadomość braku oparcia w
życiu, przeczucie absurdalności istnienia, przekonanie, że jesteśmy
tylko igraszką w rękach ślepego losu, że historia drwi sobie z
wartości. Jedynym ratunkiem staje się heroiczny trud, „uprawianie
ogródka”. Egzystencjalizm jako doktryna filozoficzna narodził
się w pierwszej połowie XIX wieku. Jego twórcą był duński filozof
Soren Kirkegaard, poglądy kontynuowali niemieccy filozofowie – M.
Heidegger i K. Jaspers. Egzystencjalizm najsilniej doszedł do głosu
we Francji w latach 1945 – 1955. Według egzystencjalistów
rzeczywistość rozdarta jest na sferę świadomości i sferę rzeczy, co
nieuchronnie prowadzi człowieka do alienacji. Doktryna ta ukazuje
mroczną perspektywę ludzkiego istnienia. Zdaniem Sartre’a:
„Egzystencja wyprzedza esencję”. Nie ma stałej natury człowieka,
musi ją stworzyć sam, każdy musi tworzyć siebie. „Człowiek jest
skazany na to, by być wolnym (...) kiedy już raz zostanie rzucony w
świat, jest odpowiedzialny za wszystko, co robi”. Losy jednostki
podlegają jedynie społecznemu i historycznemu zdeterminowaniu.
Istnienie ogranicza skończoność, bo egzystencja zmierza ku
nieuchronnej śmierci, a poza nią jest nicość. Wolność jest
przekleństwem, a życie jest absurdem. Nic nie jest dla człowieka
oparciem. Nieustanne dokonywanie wyborów rodzi lęk, trwogę, poczucie
zagubienia, beznadziejności, pesymizmu. Idee to fikcje, a nigdy nic
nie wiadomo, czy dokonany wybór okaże się słuszny. Los ludzki jest
tragiczny, absurdalny, pełen udręki, bez nagrody, bez pocieszenia.
Człowiek może jednak stanąć ponad losem, zdystansować się wobec
niego i wzgardzić udręką. Drogą do człowieczeństwa jest bunt
przeciwko losowi, aby być czymś więcej, niż się jest: „Nie ma
takiego losu, którego nie przezwycięży pogarda” – twierdzi Albert
Camus. Ten sam autor, parafrazując słowa Kartezjusza, mówi: „Buntuję
się, więc jestem”. W eseju „Mit Syzyfa” pisze: „Bogowie skazali
człowieka na bezustanne poszukiwanie Ziemi Obiecanej i oddalają go
od Niej, ilekroć widzi ją wreszcie na horyzoncie, ale samo
wdzieranie się na szczyt starszy, by wypełnić serce człowieka”. Bunt
rodzi solidarność, tworzy więzi z innymi ludźmi, a w rezultacie
prowadzi do przezwyciężenia samotności i złagodzenia rozpaczy:
„Szczęście i absurd są dziećmi tej samej ziemi” – głosi Albert
Camus. Etykę egzystencjalizmu nazywa się często etyka heroizmu,
ponieważ wymaga od człowieka odwagi, trudu w przezwyciężaniu
tragicznego losu.







Autor: Aneta

Ocena : 3 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000